မယားတောသူ အပိုင်း ( ၄ )
ရေးသားသူ - Dr.Oo (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)
အခန်း (၁၅) မိုးမ ဆက်ဆီ အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ဆင်ခြင်း။
ကိုရင်ဦးမောင်နှင့် မိုးမ တို့ ထိုကဲ့သို့ ရိုးပလေးဂိမ်း ဖြင့် လိုးနေကြသည်မှာ ညတိုင်းလိုလို ပင်ဖြစ်လာခဲ့ကြသည်။ ထိုသို့ဖြင့် မိုးမ တယောက်လည်း ထိုဂိမ်းကို အသားကျလာခဲ့ပြီး ကြိုက်လည်းကြိုက်လာခဲ့သည်။ သူ့အတွက်လည်း စိတ်ပိုထ ပြီး ကာမ ဆန္ဒအထွတ်အထိတ်သို့လည်း အလျှင်အမြန်ရောက်ရသဖြင့် ပိုနှစ်သက်မိလေသည်။ သို့သော်လည်း ထိုကိစ္စကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောဖို့ရာတော့ ရှက်နေသေးသည်။
တို့ နှစ်ယောက် မလိုးခင်ကလေး အချိန် သို့မဟုတ် လိုးနေသည့်အချိန်တွင်သာ ထိုရိုးပလေးကို ပါးစပ်က ပြောလို့ ထွက်ပေမဲ့ ကျန်သည့်အချိန်များမှာ ပါးစပ်မှ ပြောမထွက်ပေ။ စနေ တနင်္ဂနွေ ရုံးပိတ်ရက်တွေမှာ နေ့ခင်းဘက် ကိုရင်ဦးမောင်က ထိုအကြောင်းအရာကို စကားစပြောလျှင် မိုးမ က အပြောမခံပဲ စကားလမ်းကြောင်းကို ပြောင်းပြစ်တတ်လေသည်။
မိုးမ ရဲ့ ခေါင်းထဲမှာတော့ တခါတရံ သူတယောက်ထည်းရှိနေစဉ်မှာ ပင် ထိုအကြောင်းအရာများကို တွေးကာ တခါတရံ အရည်လေးပင် စို့လာပြီး အရမ်း အလိုးခံချင်စိတ်ပေါက်လာတတ်သည့်အခါမျိုး ရှိတတ်လေသည်။ တနေ့ထက်တနေ့ မိုးမ ရဲ့ ကာမ ဆန္ဒ တောင်းတ မှုတွေက အရင်ကထက် ပိုမို ပြင်းပြလာသည်ကိုတော့ မိုးမ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိထားမိသည်။
တကယ်တော့ ကိုရင်ဦးမောင်က ပဲ ထိုသို့ ဖြစ်အောင် သိမ်းသွင်း လေ့ကျင့် ပေးလာခဲ့သည်မဟုတ်ပါလား။ ရုံးပိတ်ရက်တွေ သူတို့ နှစ်ယောက် အပြင်ထွက်လည်ပတ်ကြသည့်အချိန်များတွင် မိုးမ ကို ဆက်ဆီ ကျကျ အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ဆင်စေကာ တခြားယောက်ျား သားများ မိုးမ ကို ဘယ်လိုကြည့်ကြသည်ကို ကိုရင်ဦးမောင်က အကဲခတ်လေသည်။
ထိုကဲ့သို့ မိုးမ ကို စိတ်ဝင်တစား ငမ်းကြသည့် ယောက်ျားသား တွေထဲက အရမ်းကို တက်ကြွသော သူကို သူတို့ ရွေးကာ ထိုည တွင် ထိုသူ မိုးမ အိပ်ယာပေါ်လာသည်ဟု ဇာတ်လမ်းဆင်ကာ ရိုးပလေး ကစားရင်း လိုးကြလေသည်။
မိုးမ ရဲ့ ပုံမှန်အဝတ်အစားတွေက ရိုးရိုး ယဉ်ယဉ်လေးများသာ ဖြစ်သော်လည်း ခါးသေးရင်ချီကာ၊ စွံ့ကားလုံးကျစ်သော တင်သားများကြောင့် ရင်ဖုံးအင်္ကျီ၊ ထမိန် နှင့်ပင် လူအများငေးကြည့်ရအောင် ကိုယ်လုံးလှသူဖြစ်လေသည်။ သို့ရာတွင် ကိုရင်ဦးမောင် က နောက်ပိုင်း ဝယ်ပေးလာသော ခတ်ဟော့ဟော့ အဝတ်အစားများ ၊ အထူးသဖြင့် စကဒ်တိုတို ကျပ်ကျပ်လေးများက မိုးမ ၏ ဝင်းဝါလှပသော ခြေသလုံးပေါင်တန် တို့ အလှကို ပိုပြီး မြင်သာ ထင်သာ လေရာ မြင်မြင်သမျှ ပုရိဿ တို့ မျက်လုံးများမှာ သံလိုက်ဓါတ်ဖြင့် ဆွဲငင်ထားသလို ပါလာတတ်ပြီး သူတို့ လီးတွေကလည်း မာတက်လာတတ်လေသည်။
အပေါ်ပိုင်းမှာ ဆိုလည်း ရင်ဘတ်အဟိုက် ဘလောက်စ် တွေ၊ လက်ပြတ် ပုခုံးကြိုးသေး စသည့် အသားမျာများ ဖေါ်ထားသည့် စတိုင်မျိုးတွေ ကို ဝတ်လိုက်လျှင် ကိုရင်ဦးမောင် ကိုယ်တိုင်ပင် စိတ်ထလာရတတ်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က က မိုးမ ကို ဆက်ဆီကျကျ နှင့် ခပ်ဟော့ဟော့လေး ပြင်တာ ဆင်တာကို သဘောကျသည် ဆိုတော့လည်း သူ့ယောက်ျား စိတ်ချမ်းသာ အောင် ဝတ်ပေးရလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်နှင့် ကိုမောင်ငယ် တို့မှာ သူတို့ရဲ့ ကာမဆန္ဒမီးတွေ တောက်လောင် စိတ်ကြွစေဖို့ ရိုးပလေး ကစားကြတဲ့ နေရာမှာ မကြာခန အသုံးပြုခံကြရသူတွေ ဖြစ်ပါသည်။ တနေ့တော့ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ဦးဆောင်ဖို့ပြောပါသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို စပြီးတော့ မိုးမ ဘယ်သူနှင့် အိပ်ချင်သလဲ၊ ဘယ်လိုပုံစံဖြစ်ချင်သလဲ စသည်ဖြင့် ပြောပြတာကို သူက လိုက်နှာမည်ဟု ပြောပါသည်။ မိုးမက မလုပ်ချင်၊ အတင်းကို ငြင်းဆန်ပါသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ကိုပဲ ပြောခိုင်း ပါသည်။
ညအတော်များများ ထိုအတိုင်းပင် ဘယ်လိုမှ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် စည်းရုံး၍ မရပါခြေ။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးသိသည့် ပတ်ဝန်းကျင်မှ လူတဦးဦးကို ရည်ညွှန်းပြီး မိုးမ ကို တကယ်လို့ ထိုသူနှင့် မိုးမ နှစ်ယောက်တည်း ရှိနေသည့်အချိန်တွင် မိုးမ ဘယ်လို ဖြစ်မည်ဆိုတာကို စိတ်ကူးယဉ်ပြောပြစေသည်။
မိုးမ က နောက်သလို ပြောင်သလို ရီမောပြီး ဟာသလုပ် ကာ နောက်တကယ်တမ်းကျတော့ သူဆက်မလုပ်နိုင်တော့ ကိုရင်ဦးမောင် ကိုသာ ဦးဆောင်ဖို့ လွဲချရင်းဖြင့် နောက်ဆုံးတော့ ကိုရင်ဦးမောင်က ပင် သူ့ဇာတ်လမ်းသူဆက်ကာ သူတို့ နှစ်ယောက် ချစ်ခန်းဖွင့် အဆုံးသတ်ရလေတော့သည်က များလေသည်။ မိုးမ ကို စခိုင်းလိုက်လျှင် မိုးမ က သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစားမရှိပဲနှင့် တစိမ်းသူတယောက်နှင့် အတူရှိနေခဲ့သည်ဟု စိတ်ကူးယဉ်သည့်အချိန်အခါမျိုးမှာပင်လျှင်၊ အမြဲတမ်း သူက ရီစရာ ဟာသ များဖြင့် သာ စလေ့ရှိသည်။
ဒီလိုနှင့် ကိုရင်ဦးမောင် ၏ မွေးနေ့သို့ ရောက်လာလေသည်။ မွေးနေ့ မတိုင်မှီ တနေ့ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင်ကို အလုပ် မသွားပဲ သူတို့ နှစ်ယောက် အပြင်သို့ လျှောက်လည်ထွက်ကြရန် တောင်းဆိုလေသည်။ သို့သော်လည်း ကိုရင်ဦးမောင်က အခုတလော အလုပ်များ နေသဖြင့် ခွင့်ယူဖို့ရန်မှာ မဖြစ်နိုင်ကြောင်း၊ သို့သော်လည်း သူ ညနေစောစော လေးနာရီ ၊ ငါးနာရီလောက် အိမ်ပြန်ရောက်အောင် လာခဲ့မည်ဖြစ်ကြောင်းပြောလေသည်။ ထိုအခါ မိုးမ ပြောလိုက်သည့် စကားတခုက ကိုရင်ဦးမောင်ကို အတွေးနက်နက်ထဲ ရောက်သွားစေလေသည်။ မိုးမက ၊
“ ဒါဆိုရင်လည်း ကိုကို့ သူငယ်ချင်းတချို့ ကို အိမ်မှာဖိတ်ပြီး မွေးနေ့ပါတီလေး တခုလောက်လုပ်ပါလား”
ကိုရင်ဦးမောင်ရဲ့ ညစ်ပတ်တဲ့ အတွေးအမြှင်တန်းက စပြီး အလုပ်လုပ်လာတော့သည်။ အဲလိုဆိုရင် ကိုအောင်နိုင်ကို အိမ်ခေါ်ပြီး အရက်သောက်ဖို့ အခွင့်အရေးရတာပဲဟု တွေးရင်း၊မိုးမ ကို၊
“ အဲဒါဆိုရင် ကိုကိုတို့ ကဘယ်သူတွေကို ဖိတ်ကြမှာလဲ”
ဟုမေးလိုက်ရာ မိုးမ က၊
“ မိုးမ တို့က ကိုကို့ အကိုတွေရယ်၊ အဖေ ရယ်၊ နောက် ကိုကိုညီမ ကိုပါ ခေါ်လို့ရတာပဲလေ၊ ဘယ်လိုထင်လဲ”
ကိုရင်ဦးမောင်က သူတို့ နေသည်မှာ အဝေးကြီးဖြစ်လို့ ဒီလို ပါတီအသေးစားလေးအတွက် လာရပြုရမှာဒုက္ခများပါတယ်၊ ဟုပြောလေသည်။ ထိုအခါ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင်မျက်နှာကို ကြည့်ကာ ရှက်ပြုံးလေး ဖြင့်၊
“ ဒါဆိုရင်လည်း ကိုကို့သူငယ်ချင်း ကိုအောင်နိုင့် ကို သူ့အမျိုးသမီးတို့ ခလေးတွေ ပါခေါ်ပြီး လာဖို့ ဖိတ်လိုက်ပါလား၊ အဲဒါဆို မကောင်းဘူးလား”
ဟု ပြောလိုက်လေသည်။ မိုးမ ပါးစပ်မှ ကိုအောင်နိုင်လို့ ထွက်သွားသည့်အချိန်တွင် ညတိုင်း သူတို့ အချစ်ကြမ်းကြသည့်အခါတွင် ဦးအောင်နိုင် ဟုပါးစပ်မှ တတွတ်တွတ် ရွှတ်ဆိုပြီး ရိုးပလေးကစားခဲ့သည်များကို ပြန်တွေးမိပြီး မျက်နှာတခုလုံး နီရဲသွားတော့သည်။ မိုးမ မျက်နှာကို ဂရုတစိုက် သေခြာလေ့လာနေသော ကိုရင်ဦးမောင် က ပြုံးစေ့စေ့ဖြင့် မိုးမကို၊
“ အော် ချစ်လေးက ဦးအောင်နိုင် ကို လာစေချင်တယ်ပေါ့လေ၊ ဟုတ်လား၊”
ဟုစလိုက်ရာ မိုးမ မှာ အရမ်းရှက်သွားပြီး ကိုရင်ဦးမောင်ကို သူ့လက်သီးဆုပ်လေးများဖြင့် ထုနှက်လေတော့သည်။
ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ထဲတွင်တော့ အစီအစဉ်ဆွဲလျှက်ရှိလေသည်။ မိုးမ စိတ်ထဲမှာလည်း အတွေးတွေ က ဟိုဒီပြေးလွှားနေပေသည်။ ကိုအောင်နိုင် မှာ သူတို့ နှစ်ယောက်၏ ရိုးပလေး ဂိမ်းမှာ အမြဲ ပါဝင်နေသည့်လူဖြစ်ခဲ့ ရပြီး မိုးမ စိတ်ထဲ တနေရာမှာ ရှိနေခဲ့လေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်ရဲ့ သိမ်းသွင်း စည်းရုံးမှုက အောင်မြင်တယ်ဟု ဆိုရပေမည်။ အခု တော့ ကိုရင်ဦးမောင် အတွက် တမျိုးပြောင်းစမ်းရမည့် အချိန်ရောက်ပြီဟု တွေးမိလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင့် မိသားစု တစုလုံးကို ဖိတ်ဖို့ စိတ်မကူးခြေ၊ ကိုအောင်နိုင့် တယောက်ထည်းကိုသာ ရုံးမှာ သူ့မွေးနေ့ လာခဲ့ပါလားဟု ဖိတ်လိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင့် ပြဿနာက အိမ်ပြန်ဖို့ ဖြစ်သည်။
ပါတီက အနည်းဆုံး ဆယ်နာရီ ဆယ်တစ်နာရီလောက် ဒါမှ မဟုတ် သန်းကောင်လောက်မှာ ပြီး သည်ပဲထား၊ ကိုအောင်နိုင်မှာလည်း ထိုအချိန်ဆို မူးနေလောက်ပြီမို့ တယောက်ထဲ ကားပြန်မောင်းဖို့က မလွယ်၊ တက်စီပဲ ငှားကာ သူ့အိမ်သို့ ပြန်ပို့ပေးမည်ဟု စီစဉ်လိုက်မှ အဆင်ပြေသွားတော့သည်။
ထိုနေ့က ကိုရင်ဦးမောင်က ရုံးအစောကြီးဆင်းကာ ကိုအောင်နိုင့်ကို အလုပ်ဆင်းချိန် သူ့အိမ်လာခဲ့ဖို့ မမေ့ရန်၊ မှာထားခဲ့လေသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ပါတီမှာ ကျွေးဖို့ အစားအသောက် ၊အရက် စသည်တို့ ကို မိုးမ နှင့် အတူ ပြင်ဆင်ပေးလေသည်။ အဲဒါတွေ ပြီးတော့ မိုးမ က အဝတ်အစားလဲ ဖို့ ပြင်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ဆက်ဆီကျကျ ခတ်ဟော့ဟော့ ဝတ်စေချင်လေသည်။
မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ပြောသည့်အတိုင်း မငြင်းဆိုပဲ နှင့် ဝတ်ဖို့ သဘောတူလိုက်တော့ ကိုရင်ဦးမောင်ပင် အံအားသင့်သွားရသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ထင်ထားသည်က သူ့မိန်းမ ကတော့ ဆက်ဆီကျပြီး သူ့ကိုယ်လုံးတွေ အသားတွေ သူများ မြင်ရအောင် ဖေါ်ထားသည့် ဝတ်စုံမျိုးကို တခြားလူတွေ ရှေ့မှာ ဝတ်ဖို့ကို ငြင်းဆန်လိမ့်မည်ဟု ထင်ထားခဲ့သည်။
သို့သော်လည်း ယခုတော့ ကိုအောင်နိုင်တို့ လာမည်ဆိုတာတောင်မှ သူဝတ်စေချင်သည့်အတိုင်း ဝတ်ဖို့ သဘောတူသည်ဆိုတော့၊ သူတို့ ရဲ့ ရိုးပလေးဂိမ်းက ထိရောက်မှုရှိသည်ဟု ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် တွေးလိုက်မိသည်။ မိုးမ ဒရက်စ်က ပေါင်လည်လောက်အထိသာ ရှည်ပြီး ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်လိုက်လျှင် ပေါ်အရင်းပိုင်းနားလောက်ထိတက်သွားပြီး မိုးမ ပေါင်တန်အလှကို အထင်းသား မြင်နိုင်လေသည်။
အပေါ်ပိုင်းက ပုခုံးသိုင်းကြိုး မှာလည်း သေးမျှင်လှပေရာ ဘရာဇီယာ ကြိုး ကိုပင် မဖုံးနိုင်ပေ၊ ရင်ဘတ်မှ အဟိုက်က လည်း တော်တော်ကြီးကို ဟိုက်ပြီး ကိုယ်ကို ရှေ့ကိုင်းလိုက်လျှင် ဖွံ့ထွားလှသော နို့ကြီးများမှာ အပြင်သို့ ထွက်ကျလာတော့ မယောင်ကို ကြွတက်လာ တတ်သည့် ပုံစံမျိုး ဖြစ်လေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အရမ်းအရမ်းကို ပျော်ရွှင်လျှက် ရှိကာ၊ မိုးမ နှင့် နှစ်ယောက်သား ဝရံတာသို့ ထွက်ကာ ကိုအောင်နိုင် လာမည့် ဂိတ်အဝဖက်ကို လှမ်းမျှော်ကြည့်နေကြလေတော့သည်။
.....................................................................................................................
အခန်း (၁၆) ကိုရင်ဦးမောင်နှင့် မိုးမ တို့ ကိုအောင်နိုင့်အလာကို စောင့်နေကြခြင်း။
ကိုရင်ဦးမောင် တယောက်ကတော့ မိုးမ အဲလို ဝတ်စားထားတာကိုများ ကိုအောင်နိုင်တွေ့လိုက်ရလျှင် ဘယ်လိုဖြစ် နေမလဲ ဆိုတာကို တွေးရင်း ပျော်နေမိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့မွေးနေ့ ပါတီ လုပ်နေစဉ်၊ လေးငါးနာရီ အချိန်အတွင်းမှာ ကိုအောင်နိုင်တယောက် သူတို့ နှင့် အတူရှိနေပြီး မိုးမ လှုပ်ရှားသမျှ မြင်တွေ့ နေရမည့် မိုးမ ၏ အသားစိုင်များ ကို ကိုအောင်နိုင်တယောက် ဘယ်လောက်တောင် မျက်စေ့ကစားနေမလဲ ဆိုတာကို ပျော်ပျော်ကြီး စောင့်ကြည့်အကဲခပ်ဖို့ စဉ်းစားရင်း နေလေသည်။
သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ဝရံတာလက်ရမ်းပေါ်မှာ လက်ထောက်လျှက် ကိုယ်ကို ကိုင်းကာ စကားစမြီပြောရင်းက ကိုအောင်နိုင့်အလာကို မျှော်နေကြသည်။ ဂိတ်ဝဆီမှ ဥက္ကာကတော့ မိုးမ ရဲ့ ထိုကဲ့ သို့ ဆက်ဆီ အဝတ်အစား ဝတ်စားပြီး သူ့ယောက်ျား နှင့် အတူ ထွက်ရပ်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း သတိထားမိသည်။ သူ့ကိုယ်ကို မိုးမ နားကိုင်းကာ လေသံတိုးတိုးဖြင့်၊
“ ဟေ့ ဟိုမှာ ချစ်လေးရဲ့ ဘဲအသစ်လေး လှမ်းကြည့်နေတယ် ဟဲဟဲ”
မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ကျောကို လက်သီးဆုပ်ကလေးဖြင့် ထုလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ဥက္ကာတယောက် သူတို့ ကို လှမ်းကြည့်နေတာကိုလည်း မြင်နေရသဖြင့် ခတ်ရွတ်ရွတ် စိတ်ထဲ ပေါ်လာသဖြင့် သူ့ခြေထောက်တဖက်ကို အောက်က သံတန်းလေး ပေါ်မှာ လှမ်းတင်လိုက်လေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်တယောက်က တော့ သတိမထားမိခြေ၊ မိုးမ က ဥက္ကာကို မနာလို ဖြစ်စေရန်လား၊ သို့မဟုတ် ကိုယ့်ယောက်ျား ကို ချစ်ခင်ကြောင်းအများရှေ့ ပြချင်သည့် မိန်းမ များကဲ့သို့ပင်၊ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ပုခုံးပေါ်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ခို၍ သူ့မေးကို ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ထားလိုက်သည်၊ ကိုရင်ဦးမောင် ဆံပင်များကိုလည်း ယုယုယယ ပုံစံဖြင့် လက်တဖက်ဖြင့် ထိုးဖွ ပေးနေလိုက်သည်။
တချိန်ထဲမှာ ပင် သူ့ခြေထောက်တဖက်က အောက်ဖက်မှ သံတန်းလေးပေါ်လှမ်းတင်ထားလိုက်လေသည်။ ဥက္ကာနေရာမှ ဆိုလျှင် မိုးမ ၏ဖွေးဥနေသော ပေါင်တန်ကြီးများ သာမက ပင်တီကို ပင် လှမ်းမြင်နေရလေသည်။ ဥက္ကာတယောက် လီးကြီး ချက်ချင်း မာတောင်လာပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းပင်မသိအောင် စိတ်တွေ တအားထန်လာရသည်။
ဘေးမှာ ယောက်ျားကြီး ရှိနေလျှက်နှင့် မိန်းမ အောက်စလွတ်နေသည်ကို မျက်လုံးကြီးအပြူးသားနှင့် ဆက်ကြည့်နေလို့လဲ မဖြစ်ပေ၊ ထို့နှင့် ဥက္ကာတယောက် သူ့ကင်းတဲလေးထဲ ခနဝင်သွားပြီး၊ သူ့ဘောင်းဘီအောက်မှ ဖောင်းကြွနေသော လီးကြီးကို နေရာပြင်ပြီး နေသာထိုင်သာရှိအောင်လုပ်လိုက်လေသည်။
ပြီးမှ ပြန်ထွက်လာပြီးမော့ကြည့်လိုက်တော့ မိုးမ မှာ ထိုအတိုင်းပဲ ရပ်နေလျှက် ရှိနေသေးသည် ပြီး ဥက္ကာကို ပြုံးစေ့စေ့ ဖြင့် မျက်လုံချင်း စုံအောင် စိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ဥက္ကာတယောက် တအားထန်ပြီး မိုးမ ကို ဆွဲဆက်လိုးပြစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်နေခဲ့ရသော်လည်း သူဘာမှ မတတ်နိုင်သဖြင့် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်မိရလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို၊ ကိုအောင်နိုင်လာမည်ဆိုတာကို သိလျှက်နှင့် ယခုလို အဝတ်အစားမျိုး ဝတ်ဖို့ ဘာကြောင့် သဘောတူရတာလဲ ဟု မေးလိုက်ချင်သော်လည်း ၊ တော်ကြာ မိုးမ စိတ်ပြောင်းသွားပြီး အဝတ်အစား သွားလဲ လိုက်မည်ကိုလည်း စိုးရိမ်သဖြင့် ဒီအတိုင်းလေးပဲ မသိမသာ စောင့်ကြည့်တာကောင်းပါတယ်ဟု တွေးနေလိုက်လေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ လည်း သူ့လိုပဲ စိတ်တွေ ပေါ်နေပြီလား၊ သူ့စိတ်နဲ့ သူ ငါ့ကို စိတ်ချမ်းသာအောင် ကိုအောင်နိုင့်ကို သူ့နည်းသူ့ဟန်နဲ့မြူဆွယ်ပြမှာလား၊ တကယ်တော့ ကိုအောင်နိုင့်ရှေ့မှာ ဘယ်လို နေဘယ်လိုထိုင်ဖို့ ငါပြောရင်ကောင်းမလား၊ သူ့အင်္ကျီစလေးကို နည်းနည်းလောက်မြှောက်ပြီး ပေါင်တွေကို ဘယ်လို မြင်အောင်ပြရမယ်၊ အင်္ကျီ ပုခုံးသိုင်း ကြိုးကို လက်မောင်းပေါ် မသိမသာ လျှောကျသွားအောင် လုပ်ပြခိုင်းရမလား ၊ အို သူ့ဖာသာ သူပဲလှုပ်ရှားပါစေလေ၊ ငါဘာမှ မပြောတော့ဘူး၊ သူဘယ်လောက်အထိ သူ့ဘာသာ လှုပ်ရှားမလဲ ၊ ငါတို့ ရိုးပလေး ကစားကြတာတွေ က မိုးမ ကို ဘယ်လောက်အထိ စိတ်ကို ပြောင်းစေနိုင်ခဲ့သလဲ၊ ကိုအောင်နိုင် အပေါ်ကို မိုးမ ဘယ်လို စိတ်ထားမလဲ၊ စောင့်ကြည့်ရမှာပေါ့။ကိုရင်ဦးမောင်က၊
“ ကိုအောင်နိုင် ခုလောက်ဆိုရင် ရောက်ဖို့သင့်ပြီ၊ ဘာလို့ကြာနေလည်းမသိ”
မိုးမ က ဥက္ကာ ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်းက ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“ ကိုကို သူ့ကို ဖုံးခေါ်ကြည့်ပါလား အခု လမ်းမှာလား ဆိုတာကို”
“ အင်း အခုအချိန်လောက်ဆိုရင်တော့ သူကားမောင်းနေလောက်ပြီပေါ့၊ ကိုကိုတို့ ဂိတ်နား သွားပြီး ကြိုလိုက်ရအောင် သူလည်း ကားဘယ်နား ရပ်ရမယ်ဆိုတာကို ပြရင်း”
မိုးမ ကတော့ ဥက္ကာ ကို လှမ်းကြည့်နေရင်းက ၊
“ ဟုတ်တယ် အဲဒါကောင်းမယ် အောက်ဆင်းကြရအောင်”
သူတို့ ထိုသို့ ပြောနေစဉ်မှာပင် ကိုအောင်နိုင့်ကား ဝင်လာတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မိုးမ က တကယ်တော့ ဥက္ကာတယောက် ဘယ်လို ဖီးတက်နေမလဲ ဆိုတာကို အနီးကပ် မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်ချင်လို့ဖြစ်လေသည်၊ ယခုတော့ မဖြစ်နိုင်တော့ပေ။ ကိုအောင်နိုင် ကားကို ပါကင်ထိုး နေသည့်အချိန်မှာပင် မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် မမြင်အောင် ဥက္ကာကို လက်ဝှေ့ယမ်း နူတ်ဆက်လိုက်လေသည်။ ဥက္ကာမှာ အရမ်းပျော်သွားပြီး မိုးမကို ပြန်လက်ပြနူတ်ဆက်လိုက်လေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင့်ကို ကြိုဖို့ ဓါတ်လှေခါးအဝ နားကို လျှောက်သွားတော့ မိုးမက သူတို့ အိမ်တံခါးဝ တွင် ရပ် ကျန်ခဲ့လေသည်။ မိုးမ ကဓါတ်လှေခါးတံခါး ဝကို လှမ်းကြည့်နေတုန်း၊ ဓါတ်လှေခါး တံခါးဝမှာ စောင့်နေသော ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ကြည့်ရင်း စဉ်းစား နေလေသည်။ အင်း သူ့ကြည့်ရတာ ကိုအောင်နိုင်လာမှာ ကို ပျော်နေသလိုပဲ၊ သူ့ရဲ့ စိတ်ကူးထဲ က သူ့ကို လိုးနေတဲ့သူပေါ့။
သူပဲ ငါ့ကို ကိုအောင်နိုင့် အမျိုးသမီးနဲ့ ခလေးတွေပါ ဖိတ်ဖို့ ပြောခဲ့တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ငါက ကိုအောင်နိုင်တယောက်ထဲကိုပဲ ဖိတ်လိမ့်မယ် ဆိုတာ သူသိပြီးသား နဲ့တူပါတယ်၊ အခုလည်း မိန်းမ ခလေးတွေ ပါလာတာ မတွေ့တော့လည်း ဘာမှ မပြောဘူး၊ ပိုတောင် သဘောကျနေပုံပဲ၊ ကိုအောင်နိုင် သူ့ကို တွေ့ရင် ဘယ်လို နူတ်ဆက်မလဲ ဆိုတာ ငါ အသာနောက်ဆုတ်ကြည့်နေမှ၊ ကိုအောင်နိုင် လက်က ဘယ်လို ကစားအုန်းမလဲ လေ့လာရမယ်။
ဟိုတခါတုန်းက ကိုအောင်နိုင် ငါမသိအောင် မိုးမ ဖင်ကို ကိုင်လိုက်တာ ငါတွေ့တာပဲ၊ မိုးမ ကလည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်၊ ငါ့ကိုလည်း ပြန်မပြောဘူး၊ ဒီနေ့တော့ ငါ တော်တော်များများ ကို လေ့လာရမယ်၊ ဟိုက်၊ တွေးရင်းနဲ့ တောင် ငါ့လီးက မာလာပါလား၊ အဟီး။ ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ ကို အခုလို တခြားယောက်ျား တဦးနှင့် အတူတူ ပေးတွေ့ရတာကို သူပျော်နေမိသည်။
သို့ပေမဲ့ ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ထဲမှာတော့ ဘာကိုမှ မစဉ်းစားထားပါ။ သူ့ဟာသူ အလိုလို ဖြစ်သွားလိမ့်မည်ဟု သာတွေးနေမိသည်။ ဘယ်ပြောလို့ရမလဲလေ၊ အခု အချိန် မိုးမ စိတ်ထဲ ဘာရှိတယ် ဆိုတာ ဘယ်သူသိမလဲ။ မိုးမ က ဒီလို အဝတ်အစားတွေကို ကိုအောင်နိုင့်ရှေ့မှာ ဝတ်ဖို့ ဘာလို့ လွယ်လွယ်နဲ့ သဘောတူခဲ့သလဲ။
အဲဒီအဝတ်အစားနဲ့ မိုးမ က အရမ်းဟော့ပြီး အရမ်း ဆက်ဆီ ဖြစ်နေတယ် ဆိုတာကိုရော သူ့ကိုယ်သူ သတိထားမိရဲ့လား။ မိုးမ သာ ကိုအောင်နိုင်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်လိုက်ရင်၊ သူ့ပေါင်တန်တွေကို အတွင်းထိ ကိုအောင်နိုင်က မြင်နိုင်တယ် ဆိုတာကိုရော မိုးမ သတိထားမိရဲ့လား။
တကယ်လို့ သူတခုခု ကုံးပေးလိုက်ရင် သူ့နို့ကြီးတွေက ထွက်ကျတော့မလို ကြွရွထလာတယ်ဆိုတာကိုရော မိုးမ သတိထားမိရဲ့လား။ အဲဒီအင်္ကျီ က အရမ်းကို လည်ဟိုက်လွန်းတယ် ဆိုတာရော မိုးမ သတိထားမိရဲ့လား။ အဲဒါတွေ အားလုံး သတိထားမိသားရဲ့ နဲ့ဒီအဝတ်အစားတွေကို ဝတ်ဖို့ လုံးဝ မငြင်းဆန်ပဲ လက်ခံခဲ့တာ ဘာလို့လဲ။
အရင်တခါတုန်းက နည်းနည်းလေး ပြလိုက်စမ်းပါဆိုတာတောင်မှ အတင်းကို ငြင်းဆိုခဲ့တယ်မဟုတ်လား။ အခု တခါတော့ ဘာလို့ မိုးမ စိတ်တွေ ပြောင်းသွားရတာလဲ။ သူတို့ ညတိုင်းလိုလို ကစားနေတဲ့ ရိုးပလေး ဂိမ်းကြောင့်လား။ဒါမှ မဟုတ် မိုးမ မှာ ကိုအောင်နိုင့် အပေါ်ရှိတဲ့ ဖီလင်ကို ကိုရင်ဦးမောင် မသိအောင် ဖုံးဖိထားတာလား။ ဘယ်သူသိနိုင်မလဲလေ။
ဓါတ်လှေခါး တံခါး ပွင့်လာပြီး ကိုအောင်နိုင်ထွက်လာတော့ ကိုရင်ဦးမောင်က လက်နှစ်ဘက်ကားကာ ကြိုလိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သား ပွေ့ဖက်လိုက်ကြသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ကိုရင်ဦးမောင်ကို ဖက်နူတ်ဆက်ရင်းက မိုးမ ကို ပြုံးလျှက်ကြည့်လိုက်သည်။သူတို့ နှစ်ယောက် မိုးမ ရှိရာ အိမ်တံခါးမ သို့ လျှောက်သွားကြချိန်မှာ ကိုရင်ဦးမောင်က ခြေလှမ်းကို တမင် နှေးကာ ကိုအောင်နိုင်ကို ရှေ့မှ သွားစေလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်မှာ မိုးမ ကို ပြုံးလျှက် မိုးမ အလှအပ ကို ချီးမွန်းသည့် အကြည့်မျိုးနှင့် ကြည့်ကာ ဦးတည်သွားနေရင်းမှ အနားရောက်တော့ ကိုရင်ဦးမောင်ဘက်သို့ တချက်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ မိုးမက ဟဲလို ဟု လှမ်းနူတ်ဆက်တော့ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ အနားသို့ အမြန်လျှောက်သွားလိုက်လေသည်။ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့် ပုခုံးပေါ်မှ ကျော်၍ အနောက်မှ ကိုရင်ဦးမောင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ တို့ နှစ်ယောက်ကို သေခြာ အကဲခတ်နေလေသည်။ အထူးသဖြင့် ကိုအောင်နိုင့် လက်များ ကို ဖြစ်လေသည်။
ကိုအောင်နိုင် တံခါးဝနားရောက်တော့ မိုးမ က အနောက်သို့ ခြေနှစ်လှမ်းလောက် ဆုပ်ပေးလိုက်ရာ ကိုအောင်နိုင်က လိုက်ဝင်သွားလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့မြင်ကွင်းမှ ရုတ်တရက် ကွယ်သွားသဖြင့် ကမန်းကတမ်း အမြန်လျောက်လိုက်လေသည်။ ထို အချိန်လေးမှာပဲ ကိုအောင်နိုင့် လက်တွေက မိုးမ လက်မောင်းသားနှင့် ပုခုံးသားလေး များကို လှမ်းကိုင်လိုက်လေသည်။
ကိုအောင်နိုင့် လက်ဖျား မှာ မိုးမ ဒရက်စ် ၏ ပုခုံးသိုင်းကြိုး နှင့် ဘရာဇီယာ ကြိုးကို ပါ ပွတ်သတ် ကိုင်တွယ်လိုက်လေသည်။ မိုးမ မှာလည်း အသားချင်း ထိလိုက်ရသဖြင့် စိတ်ထဲ မှာ တမျိုးခံစားလိုက်ရသည်။ ညဘက်မှာ အတွေးထဲ၌သူ့ကို လိုးနေသော သူက ယခု သူ နှင့် အသားချင်း ထိလိုက်ရသဖြင့် ဖီလင်တမျိုးခံစားလိုက်ရသလို ဖြစ်နေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် အနားရောက်လာတော့ ကိုအောင်နိုင့် လက်တွေက မိုးမ ပုခုံးသားလေးမှ လက်မောင်း နောက် တံတောင်ဆစ်ကွေးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်ကိုသာ တွေ့လိုက်ရသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က သဘောပေါက်လိုက်သည်၊ ကိုအောင်နိုင်တယောက် မိုးမကို ကျော်ပုခုံး လက်မောင်းတလျှောက် သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ပွတ်သတ်ကိုင်တွယ် ဖီးခံလိုက်သည်ဆိုတာ သူသိလိုက်သည်။
သူတို့ သုံးယောက်စလုံး အိမ်ထဲ ရောက်တော့ ကိုရင်ဦးမောင်က အိမ်တံခါးမ ကြီးကို ပိတ်လိုက်သည်။ မိုးမ ကတော့ ကိုအောင်နိုင့် ကို လက်ဆွဲနူတ်ဆက်ရင်း ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်ဖို့ ပြောလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ကိုလည်း မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုဖာပေါ်တွင်ထိုင်ရန် ပြောလိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်ရင်းက သူယူလာသော မွေးနေ့ လက်ဆောင်ပစ္စည်းလေးကို ကိုရင်ဦးမောင်အား လှမ်းပေးလိုက်သည်။
“ ကဲဒါကတော့ မွေးနေ့ လက်ဆောင်ပဲ။ ဟက်ပီးဘတ်ဒေး မိုင်ဖရင့်”
မိုးမ က ရီမောလိုက်ပြီး ကိုရင်ဦးမောင်ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရန်ပြောသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ရှေ့က စားပွဲလေးပေါ်တင်လိုက်ပြီး နောက်တော့ ကြည့်တာပေါ့ဟု ပြန်ပြောလိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က နောက် ပစ္စည်းလေး တခုကို ထုတ်ပြီး မိုးမ ကိုလှမ်းပေးလိုက်ကာ၊
“ အဲဒါကတော့၊ ဟို…..”
ကိုရင်ဦးမောင်က ကြားက ဝင်မိတ်ဆက်ပေးလိုက်လေသည်။
“ မိုးမ ပါ ကိုအောင်နိုင်”
“ ဟုတ်၊ ဒါက တော့ မိုးမ အတွက် လက်ဆောင်”
မိုးမ မျက်နှာလေး က ရှက်သွေးဖြန်းသွားကာ ၊
“ ဘာလို့လဲ ကျမ အတွက်က ဒီနေ့က ကိုကို မွေးနေ့ပဲလေ”
“ အော် မမိုးမ က အိမ်ရှင်လေ၊ အိမ်ရှင်အတွက်တော့ တခုခု ယူလာပေးရမှာပေါ့လို့၊ အဟီး ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး၊ ချောကလက်ထုပ်ပါ”
ကိုအောင်နိုင့် မျက်လုံးတွေက မိုးမ ပေါင်လုံးတွေက နေ မခွာနိုင်ပါ။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ဘေးနားမှာ ကပ်ထိုင်လိုက်သည်ဆိုတော့ ကိုအောင်နိုင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသည်။ နောက် ဆိုဖာကလည်း အနိမ့် ဆိုတော့ မိုးမ ဒူးခေါင်းများက အပေါ်ထောင်ထားသလို ဖြစ်နေရသဖြင့် အင်္ကျီအောက်အနားစ လွတ်နေရာမှ ပေါင်အတွင်းသား များကို မြင်နေရသဖြင့် ကိုအောင်နိုင် တယောက် စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေရသည်။
မိုးမ ရဲ့ ရင်းရင်းနှီးနှီး ဖေါ်ဖေါ်ရွေရွေ ဆက်ဆံမှု နှင့် ချိုမြသော အသံလေးကလည်း ကိုအောင်နိုင့်ကို အတော်ဒုက္ခပေး နေလေသည်။ သို့သော်လည်း ကိုယ့်သူငယ်ချင်း မိန်းမ မဟုတ်လား၊ သူ့ကိုယ်သူ သတိထားပြီး ကိုယ်နူတ်အမူအယာထိန်းရန် ပြန်သတိပေးနေရလေသည်။
မိုးမ ဝတ်စားထားတာကလည်း မိုးမ ရဲ့ လှပတဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာအစိတ်အပိုင်း တော်တော်များများကို လှစ်ဟပြနေသလိုဖြစ်နေရသည်။ မိုးမရဲ့ ခြေသလုံးသား၊ ပေါင်တန်၊ ပုခုံး လက်မောင်း ကျော်ပြင်၊ တို့ရဲ့ ဝင်းမွတ်တဲ့ အသားအရည်က ကိုအောင်နိုင့်ကို အရမ်း ဆွဲဖက်ထားချင်စိတ်ပေါက်နေစေရသည်။ ကိုအောင်နိုင့် မျက်နှာရိပ်အကဲကို မသိမသာ အကဲခတ်နေသော ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင် သူ့မိန်းမ အပေါ် တော်တော့် ကို နှစ်ချိုက်နေကြောင်းကို တွေ့နေရလေသည်။
ခနနေတော့ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ရှန်ပိန်း နှင့် ဖန်ခွက်များ သွားယူဖို့ ပြောလိုက်လေသည်။ မိုးမက မတ်တတ်ထရပ်လိုက်ပြီး သူ့ဖားယားကျနေတဲ့ ဆံပင်များကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် စုစည်းကိုင်လိုက်ကာ အနောက်ဖက်သို့ ပို့ပေးရင်း ခါချ ဆန့်ရန့်လိုက်လေရာ၊ မိုးမ ၏ အမွှေးအမြင်မရှိ ရှင်းလင်းထားသော ဂျိုင်းလေး နှစ်ဖက် ကို ကိုအောင်နိုင်တွေ့လိုက်ရလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်မှာ ချက်ချင်းပင်ထပြီး ထိုဂျိုင်းလေး နှစ်ဖက်ကို လျှာဖြင့် ရက်ပြစ်လိုက်ချင်စိတ်ပေါက်သွားရသည်။ ကိုအောင်နိုင့် မျက်လုံးသွားရာကို လိုက်ကြည့်နေသော ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင် သူ့မိန်းမ၏ ဘယ်နေရာကို ကြည့်လိုက်သည်ကိုလည်း သိလိုက်သည်။ မိုးမ ကသူတို့ကို ကျောပေးကာ မိုးဖိုချောင်ဘက်သို့ ထွက်သွားတော့သည်။
သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့သည်နှင့် ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင့်ကို တိုးတိုးလေး၊
“ ဟေ့ ကိုအောင်နိုင်၊ ဒီနေ့ မိုးမ ကို ဘယ်လိုထင်လဲ”
ကိုအောင်နိုင်က ကိုရင်ဦးမောင် မျက်နှာကို ပြုံးကြည့်လျှက်၊
“ ဟာ အရမ်းမိုက်တာပဲ၊ မင်းက တော်တော် ကံကောင်းတဲ့ကောင်ကွာ၊ အဲလို မျိုး ဆက်ဆီ အရမ်းကျတဲ့ မိန်းမ မျိုးရထားတာ၊ ငါ ဆက်ဆီလို့ သုံးလိုက်လို့ မင်းစိတ်မဆိုးပါဘူးနော်၊ မိုးမက အရမ်းဆက်ဆီကျပြီး ဟော့တာပဲ”
......................................................................................................................................
အခန်း (၁၇) ကိုအောင်နိုင် မိုးမ ကို လက်သရမ်းခြင်း။
ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင် ပြောတာကို ကြားလိုက်ရတော့ အတော့်ကို သဘောကျသွားသည်။
“ ကဲ ဆိုပါအုန်း ကိုအောင်နိုင်၊ ခင်ဗျား တခါတုန်းက ရုံးက ဟိုအမျိုးသမီး အကြောင်းကို ပြောတုန်းကလိုပဲ၊ ခင်ဗျား စိတ်ထဲမှာ မိုးမ ကိုရော တွေးမိသလား”
ကိုအောင်နိုင်မှာ ရုပ်တရက် ရှက်သွားပြီး ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိခြေ၊ သို့သော်လည်း ခပ်တည်တည်ဖြင့်၊
“ ဟာ မင်းကလည်းကွာ မင်းက ငါ့သူငယ်ချင်းပဲဟာ ငါက မင်းမိန်းမ ကို ဘယ်လို လုပ်ပြီး အဲလို စကားတွေ ပြောထွက်မှာလဲ၊ တကယ်လို့သာ မိုးမသာ မင်းမိန်းမ မဟုတ်ဘူးဆိုရင်တော့ သေခြာပေါက် အဲလို စကားတွေ ပြောမိမှာပဲ၊ အဟီး ခက်တာက မိုးမ က ကိုယ့်သူငယ်ချင်းရဲ့ မိန်းမ ဖြစ်နေတာပဲ၊ ဟဲဟဲ”
ကိုရင်ဦးမောင်က ပြုံးရင်းဖြင့်၊
“ ကဲ တကယ်လို့ ခင်ဗျားရဲ့ သူငယ်ချင်းက ခင်ဗျားကို သူ့မိန်းမ နဲ့ ကျူ ဖို့ ခွင့်ပေးတယ် ဆိုရင်ရော”
ကိုအောင်နိုင်မှာ သွားများပင်ပေါ်အောင်ပြုံးလိုက်မိပြီး ပြန်ပြောမည်အလုပ် မိုးမ လမ်းလျောက်လာသံ ကြားသဖြင့် စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းလိုက်ကြလေသည်။
မိုးမ က သူတို့ရှေ့က စားပွဲပေါ်သို့ ကိုယ်ကို ကိုင်းကာ ဖန်ခွက်များ ချပေးသောအခါတွင် ကိုရင်ဦးမောင်ကပင် မိုးမ ၏ ရင်သားမြောင်းများကို လှမ်းကြည့်မိသည်။ ကိုအောင်နိုင်ကလည်း အလွတ်မပေးခြေ၊ မိုးမ ၏ ရင်သားမြောင်း မှာ မိုးမ ၏ ဆံပင်တချို့ ရှေ့သို့ ကျပြီး ကာနေသော်လည်း ကောင်းကောင်းကြီးမြင်နိုင်သဖြင့် မျက်တောင်မခပ်တမ်း စိုက်ကြည့်နေလေသည်။
မိုးမ ဒရက်စ်မှာ ရင်ဘတ်ဟိုက်လွန်းသဖြင့် အောက်မှ ဘရာဇီယာ ကိုပင် ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်လိုက်ရလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်တယောက် မတတ်နိုင်တော့ သူ၏ မာတောင်လာသော လီးကြီးမှာ ဘောင်းဘီထဲတွင် အနေခက်လာသဖြင့် လက်ဖြင့် အသာအုပ်ကိုင်ကာ အနေအထားပြောင်းပေးလိုက်ရလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က ရှမ်ပိန်ပုလင်းကို ဖွင်နေချိန်မှာ မိုးမက ကိုရင်ဦးမောင်ဘေးတွင် ကပ်ထိုင်လိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် က ရှမ်ပိန်ပုလင်း အဖုံးကို ဖွင့်ရင်း အလုပ်ရှုတ်နေစဉ်မှာ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကိုယ်လုံးပေါ်မှာ သူ့မျက်လုံးကို အစာကြွေးနေလေသည်။ မိုးမ ကလည်း သူ့တကိုယ်လုံးကို ကိုအောင်နိုင် အနုလုံပဋိလုံ ကြည့်ရှုကာ ငမ်းနေသည်ကို ကောင်းကောင်းကြီးသတိထားမိလေသည်။
မိုးမ က သူ့မျက်နှာလေးကို ပြုံးပြုံးလေး လုပ်ထားကာ မျက်စလေးဖြင့် ကိုအောင်နိုင့်ကို မသိမသာအကဲခတ်နေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင့်ခေါင်းထဲမှာလည်း အတွေးတွေက ချာလည်နေသည်။
ဘာလို့ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့မိန်းမ နဲ့ ပတ်သက်ပြီးဘာလို့ အဲလိုပြောရတာလဲ၊ မိုးမ ကရော သူ့အိမ်ကို တခြားယောက်ျား လေးတယောက်လာမယ်ဆိုတာ သိရဲ့သားနဲ့ ဘာလို့ ဆက်ဆီ ကျကျ အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ထားရတာလဲ၊ ကိုရင်ဦးမောင်က ဘာကြောင့် မိုးမ ဘယ်လိုနေလဲ လို့ငါ့ကို မေးရတာလဲ၊ နောက်ပြီးတော့ သူက ကျူ ဖို့ ခွင့်ပြုမယ်ဆိုရင် ငါက လုပ်မှာလားလို့ ဘာလို့မေးရတာလဲ၊ သူတို့မှာ ဘာအကြံတွေ ရှိနေလို့လဲ၊ ငါကရော ဘာလို့ ရင်ဦးမောင်ကို အမှန်အတိုင်းဖြေရမှာလဲ၊ သူက ငါသူ့မိန်းမ ကို ကြာကူရီ ရိုက်မယ်လို့များ ထင်နေလို့လား၊
တကယ်လို့ ငါက ကျူ မယ်လို့များဖြေလိုက်ရင် ငါ့ကို လှောင်ပြီး အိမ်ကနေ ထွက်သွားတော့လို့ ကန်ထုတ်ပြစ်မှာလား၊ နောက်နေ့ကျတော့ အလုပ်ထဲမှာ လူတကာကို လိုက်ပြီး ငါက သူ့မိန်းမ ကို ကျူချင်တယ်လို့ လိုက်ပြောနေရင်ကော၊ အင်း၊ အဲလိုမျိုး ဖြစ်မလာအောင်တော့ပ ငါ သတိထားမှ ရမယ်၊ ရုံးမှာတော့ ငါ့သိက္ခာအကျခံလို့ မဖြစ်ဘူး။
ကိုရင်ဦးမောင်က ဖန်ခွက်တွေမှာ ရှမ်ပိန်ကို ဖြည့်လိုက်သည်။ မိုးမက လည်း တခွက်ယူလိုက်သည်၊ တကယ်တော့ သူက အရက် ကို မကြိုက်ခြေ၊ သူ့ယောက်ျား မွေးနေ့ မို့သာ သူစိတ်ချမ်းသာအောင် တစုပ်နှစ်စုပ်လောက် သောက်ပြဖို့ ခွက်ယူလိုက်ခြင်းဖြစ်လေသည်။
သုံခွက်စလုံးထည့်ပြီးတော့ သူတို့ သုံးယောက် ဖန်ခွက်ချင်းထိကာ ချီးယားစ် လုပ်ကြပြီး တငုံစီစုပ်သောက်လိုက်ကြသည်။ ကိုအောင်နိုင့် မျက်လုံးများကတော့ မိုးမ ဆီမှ တစက်လေးမှ မခွာခြေ။ ကိုရင်ဦးမောင်ကလည်း ဒါကို စောင့်ကြည့်နေသည်။
မိုးမ ကတော့ ကိုအောင်နိုင့်ကို တချက်တချက် မသိမသာ အကဲခတ်ကြည့်နေရင်းမှ စိတ်ထဲမှာ စဉ်းစားမိသည်မှာ၊ သူတို့ လင်မယားညဖက် အိပ်ယာထဲ လိုးကြလျှင်၊ အို့ ဦးအောင်နိုင် အဲလို မလုပ်နဲ့လေ၊ အဲဒါမျိုးမလုပ်ပါနဲ့၊ ကျမ ယောက်ျား သိသွားလိမ့်မယ်၊ အိုး ကောင်းလိုက်တာ ၊ အထဲကို အဆုံးထိထည့်ပေးပါတော့၊ နာနာလေး ဆောင့်ပေးပါရှင်၊ စသည်ဖြင့် သူရေရွတ်ခဲ့တာတွေက ခနခနမဟုတ်လား၊ အခုတော့ ငါနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ထိုင်လို့ သူကတော့ ဘာမှ သိမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဟု တွေးရင်း က ခစ်ကနဲ ရီလိုက်မိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ရော ကိုအောင်နိုင်ရောက မိုးမ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ကာ ဘာကို သဘောကျသွားတာလဲဟု ဝိုင်းမေးကြသည်။ မိုးမ က ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး၊ သူ့ ရီစရာ တခု ကို သွားစဉ်းစားမိလို့ပါ ဟုသာ ပြန်ဖြေလိုက်လေသည်။
မိုးမ က နောက်ထပ် စားစရာတချို့ ယူစရာ ရှိသဖြင့် မီးဖိုချောင်ဘက်သို့ ထွက်သွားပြန်ရာ ကိုရင်ဦးမောင်တို့ နှစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က၊
“ ကျနော် ခင်ဗျားကို ခွင့်ပေးလိုက်မယ်ဗျာ၊ ခင်ဗျား မိုးမ ကို ဘာစကားပဲ ပြောချင်ချင်၊ ခင်ဗျား စိတ်ထဲ ရှိတာတွေကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြော၊ ဆက်ခ် နဲ့ပတ်သက်တာရော ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒါကို ကျနော် မရှိတဲ့ အချိန်ပဲ ပြော၊ ကျနော် အပြင်ထွက် ဆေးလိပ်သောက်ချိန်တို့ ဘာတို့ မှာ ပြောကြည့်၊ မိုးမ ကဘာမှ ပြောမယ်မထင်ဘူး၊ ခင်ဗျား ဆန္ဒ ရှိရင် ဟိုကိုင်ဒီကိုင်လေး တောင် လုပ်လုပ်ရတယ်။ မိုးမ ကတော့ ဘာမှ ပြောမယ်လို့ ကျနော်မထင်ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်ပြောခဲ့သလိုပဲနော်၊ ကျနော့် ကွယ်ရာကျမှ လုပ်၊ ဟုတ်ပလား”
ကိုအောင်နိုင်တယောက် ကြားရသည့်စကား ကြောင့် ကိုယ့်နားပင် ကိုယ်မယုံနိုင်၊ ဟုတ်မှ ဟုတ်ရဲ့လား ဟု ကိုရင်ဦးမောင်ကို သေခြာစွာ ပြန်မေးလေသည်။
“ ရင်ဦးမောင် မင်း ငါ့ကို ဂျောက်တွန်းနေတာလား၊ မိုးမ က မင်းရဲ့ တကယ့်မိန်းမ မှ ဟုတ်ရဲ့လား၊ မနောက်စမ်းပါနဲ့ကွာ”
“ အော် ခင်ဗျားကလည်း၊ ကဲ ကျနော်တို့ မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက ရိုက်ထားတဲ့ပုံတွေ ကြည့်မလား၊ ခန”
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ရှိရာ မီးဖိုချောင်ဘက်သို့ လှမ်းအော်ပြောလိုက်သည်။
“ ချစ်ရေ၊ ကိုကို တို့ မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက ဓါတ်ပုံ အယ်လ်ဘန်တွေ ယူလာခဲ့ပေးပါလား၊ ကိုအောင်နိုင်က ကြည့်ချင်လို့တဲ့”
မိုးမ က လည်း မီးဖိုခန်း ဘက်မှ ပြန်လှမ်းပြောလိုက်သည်။
“ ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို၊ ခနလေး နော် ဒီမှာ တန်းလန်းဖြစ်နေလို့”
ကိုအောင်နိုင်က ကိုရင်ဦးမောင်ကို မေးခွန်းထုတ်တဲ့ အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်ရင်းက၊
“ ဟုတ်ပါပြီ ထားပါတော့ မိုးမ က မင်းရဲ့ တကယ့်မိန်းမ ဆိုရင်၊ ဘာဖြစ်လို့….”
ကိုအောင်နိုင် စကားမဆုံးခင် ကိုရင်ဦးမောင်က ဖြတ်ကာ၊
“ ခင်ဗျားဗျာ၊ ကျနော်ပြောတဲ့ အတိုင်းသာ လုပ်စမ်းပါ၊ ကျနော် မနက်ဖြန် အလုပ်ထဲ ရောက်ရင် အကုန်လုံး ပြန်ရှင်းပြမယ်၊ ဟုတ်ပလား၊ အခုတော့ ကျနော်ပြောတာကို သာ လုပ်ကြည့်စမ်းပါ”
“ မင်း သေခြာတယ်နော်”
“ သေခြာသမှ အရမ်းအရမ်းကို သေခြာတာပေါ့။ မိုးမ ကို ကျနော့် မိန်းမ ဆိုတာကို မေ့ထားလိုက်၊ ခင်ဗျား ရုံးမှာ တုန်းက ကျနော့်ကို ပြောခဲ့ဘူးတဲ့ ရုံးက ဟို လင်ရှိမိန်းမ ဘယ်လိုလုပ်ချင်၊ ဘယ်လိုကိုင်ချင်တယ်ဆိုတာတွေလေ၊ အဲဒါ အခု မိုးမ ကို စစည်းရုံးကြည့်၊ ကျနော် ရှိနေတယ် ဆိုတာကို မေ့ထားလိုက်၊ ကျနော် ခင်ဗျားတို့ နှစ်ယောက်ထဲ လွှတ်ထားပေးတဲ့ အချိန်တွေမှာ တခုခု စမ်းလုပ်ကြည့်၊ သူ့ကို ဘယ်လို လှကြောင်း၊ ချောကြောင်း၊ ဆက်ဆီ ဘယ်လောက်ဖြစ်တယ် ဘယ်လိုဟော့တယ်၊ ဘယ်လောက် စွဲမက်ဖို့ကောင်းတယ် ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေ ပြောပေး၊ အခွင့်အရေးရရင် သူ့အသား ကို ဟိုထိဒီထိ ကိုင်ပေး၊ သူ့ဆီက ဘယ်လို တုန့်ပြန်လာမလဲ ဆိုတာကို စောင့်ကြည့်၊ မိုးမ ဘာမှ ပြောမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကို ခင်ဗျားတွေ့ရလိမ့်မယ်၊ မိုးမ က ကျနော် အနားမှာ ရှိနေရင်ပဲ သူကျနော့်ကို လန့်မှာ၊ မရှိလို့ကတော့ ခင်ဗျား သူ့ကို ကိုင်တာ တွယ်တာတွေလည်း သူ ငြင်းလိမ့်မယ် မထင်ဘူး၊ ကျနော်ပြောသလိုသာ စမ်းကြည့်ဗျာ၊ ဟုတ်လား”
ကိုအောင်နိုင်က ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ သဘောတူလိုက်သည်၊ သူ့အတွင်းစိတ်ထဲမှာကား အရမ်းကို ပျော်ရွင်နေမိသည်။ ယောက်ျားတယောက်က သူ့မိန်းမ ကို ကိုင်ဖို့ ထိဖို့ပြောပြီး သူ့မိန်းမက လည်း ဘာမှ ကန့်ကွက်လိမ့်မည်မဟုတ်ဟု အာမခံနေသည့် အခွင့်အရေးမျိုးမှာ ထီပေါက်တာထက်တောင် ကောင်းသည့် အခွင့်အရေးဖြစ်သည်မဟုတ်လား၊ သူ့အနေနှင့် အချိန်နှင့် အခွင့်လမ်းကို စောင့်ရုံသာ။
မိုးမ သူတို့ မင်္ဂလာဆောင် ဓါတ်ပုံ အယ်လ်ဘန်နှင့် ထွက်လာပြီး ကိုအောင်နိုင့်ကို စာအုပ်တွေ ကမ်းပေးလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ ဝရံတာထွက် ဆေးလိပ်သောက်လိုက်အုန်းမည်ဟု ဆိုကာ ထွက်သွားလိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က ဓါတ်ပုံ အယ်လ်အန်စာအုပ်ကို လှန်လှောကြည့်နေပြီး တချို့ပုံများကို လက်ဖြင့် ထောက်ကာ လှမ်းမေးလိုက်သည်။
“ အဲဒါ မိုးမ ရဲ့ အဖေလား”
ထိုအခါ မိုးမ က သူ့ဆိုဖာမှ ထကာ ကိုအောင်နိုင့် အနားသွား ၍ ခါးလေးကိုင်းကာ ဘယ်သူက ဘယ်သူ စသဖြင့် ဓါတ်ပုံများကို လက်ညိုထိုးပြကာ ပြောနေလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ ဝရံတာ အပြင်ဘက်၊ တံခါးပတ်တ္တာကြားမှ အသာ ချောင်းကြည့်နေလေသည်။ အပြင်ဘက်မှာ မှောင်နေပြီး အခန်းထဲမှာ မီးထွန်းထားသဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင် နေရာမှ သူတို့ကို သေခြာစွာ မြင်နေရပြီး သူတို့ ဆီမှတော့ ကိုရင်ဦးမောင်ကို မမြင်ရခြေ။ ကိုအောင်နိုင့် မျက်လုံးများက သူ့ရှေ့မှာ ခါးကိုင်းကာ ဓါတ်ပုံများကို ပြနေသော မိုးမ ၏ လည်ဟိုက်မှ ရင်သားများ ကို အနီးကပ် မြင်နေရသဖြင့် မျက်လုံးကို မခွာနိုင်ဖြစ်နေရလေသည်။ နောက်တော့ မိုးမ လက်ကို ကိုင်ဆွဲလိုက်ရင်း၊
“ လာပါအုန်း ဒီမှာ ထိုင်ပြီးတော့ မိုးမ ရဲ့ အမျိုးတွေ မိဘ တွေဘယ်သူတွေလဲ ဆိုတာ ပြပါအုန်း”
ဟု ပြောကာ သူ့ဘေးမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်လေသည်။ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့် ဘေးတွင် ကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး ဝရံတာဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်၊ သူ့နေရာမှ ကိုအောင်နိုင့်ကို လှမ်းမမြင်ရပေ၊ မိုးမက ဓါတ်ပုံ အယ်လ်ဘန်ထဲမှ ဓါတ်ပုံများကို လက်ဖြင့် ထောက်ကာ ဘယ်သူ က ဘယ်သူ စသည်ဖြင့် ပြောပြနေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က နားထောင်နေရင်းက ခတ်တည်တည်ပင် မိုးမ ပုခုံးပေါ်သို့ သူ့လက်တဖက်တင်လိုက်လေသည်။ နောက်တော့ မိုးမ နားနား သို့ကပ်ကာ တိုးတိုးလေး၊
“ မိုးမ က အရမ်းကို ချောလှလိုက်တာကွာ၊ ကိုရင်ဦးမောင် ကတော့ တော်တော်ကံကောင်းတာပဲ၊ ကိုယ် တော့ မနာလိုဘူးတကယ်ပဲ”
မိုးမ မျက်နှာ ပန်းရောင်သန်းသွားသည်။ ကိုအောင်နိုင့် လက်ဖဝါးက သူ့ပုခုံးပေါ်မှာ မငြိမ်မနေ ဖွဖွလေး ပွတ်သတ် နေလေရာ၊ အသားချင်း ထိနေရသဖြင့်၊ မိုးမ ကျောရိုးထဲမှ ပင်စိမ့်ကာ တုန်ရီသွားသည်၊ မိုးမ ဝရံတာဘက်ကို ပြန်လှည့်ကာ ကိုရင်ဦးမောင်ကို တွေ့မလား လှည့်ကြည့်လိုက်မိပြန်သည်။ မိုးက က သူ့ရဲ့ ချစ်စရာအသံလေးဖြင့်၊
“ ကျမ ကို အဲလို မြှောက်ပြောတာ ကျေးဇူးပါ ဦးအောင်နိုင်”
ဟု ပြောလိုက်မိသည်။ ထို ဦးအောင်နိုင် ဆိုသော စကားသူ့ပါးစပ်မှ ထွက်သွားသည်နှင့် တပြိုက်နက်၊ မိုးမ တယောက် သူတို့ ကစားနေကျ ရိုးပလေး ဆီသို့ အတွေးရောက်သွားပြီး နှလုံးခုံသံတွေ မြန်လာခဲ့ရသည်။ မိုးမ တယောက် သူ့ကိုယ်သူပင် စိတ်တွေထွေပြားကာ စိတ်ကူးယဉ် ရိုးပလေး ကစားနေသည် ဟု အတွေးထဲ ဝင်လာပြီး ကာမဆန္ဒများ တက်ကြွလာခဲ့ရလေသည်။ မကြာခင်မှာပင် ထိုလူ၏ လက်တွင်းသို့ မိုးမ အလွယ်တကူ ကျဆင်းသွားရပေတော့မည်။
ထိုသူ မှာ မိုးမ စိတ်ကူးဖြင့် အချစ်နယ်ကျွံနေခဲ့ရသူ၊ ထိုသူ မှာ မိုးမ စိတ်ကူးထဲတွင် သူ့ကို ညတိုင်းလိုးနေသောသူ၊ ထိုသူ နှင့် မိုးမ မှာ ကာမ ဆန္ဒအထွတ်အထိပ်သို့ အကြိမ်ကြိမ် ရောက်ခဲ့ကြရသူ၊ မိုးမ ယောက်ျား ကိုယ်တိုင်က မိုးမ ကို ထိုသူအဖြစ် ဟန်ဆောင်ကာ မိုးမ ကို ညတိုင်းလိုးနေခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား၊ အခုတော့ မိုးမ ကို တကယ်ကြီး ပုခုံး ကျောပြင်တို့အား ကိုယ်တိုင် ပွတ်သတ် နေပြီး မိုးမ အလှအပတွေကို ချီးမွမ်းခန်း ဖွင့်နေပါလား။ ယခု အချိန်လေး အတွင်းမှာ မိုးမ ကိုယ်တိုင် ပင် မိုးမ မဟုတ်တော့သလို၊ အတွေးကမ္ဘာနှင့် လက်တွေ့ကမ္ဘာ နှစ်ခုကြားထဲ ဟိုကူးဒီကူး ဖြစ်နေရလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က လည်း မိုးမ ငြိမ်နေတာကို သတိထားမိတာမို့ သူ့ရဲ့ တခြားလက်တဖက်ကို မိုးမ ဒူးခေါင်းပေါ်တင်လိုက်သည်။ ပြီးမှ တဖြည်းဖြည်းချင်း အပေါ်သို့ ပွတ်ဆွဲလာရာ မိုမ ဒရက်စ် အောက်မှ ဝင်ပြီး ပေါင်အတွင်းသား ကိုပင် သွားစမ်းမိလေသည်။
မိုးမ မှာ အင့် ကနဲက အသံလေး ထွက်ငြီးလိုက်မိသည်။ ကိုအောင်နိုင်က သူ့ပါးစပ်ဖြင့် မိုးမ ပါးလေး ကို ထိကပ်နမ်းလိုက်ပြီး လျှာကို ထုတ်ကာ မိုးမ ပါးလေးမှ တဆင့် မိုးမ နူတ်ခမ်းထိ ရက်လာခဲ့ပြီး မိုးမ ၏ တင်းတင်း စေ့ထားသော နူတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားထဲ သူ့လျှာကို ထိုးထည့်ဖို့ ကျိုးစားလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့မိန်းမ နှင့် သူ့သူငယ်ချင်းတို့ အဖြစ်အပျက်ကို အစအဆုံးစောင့်ကြည့်နေပြီး အရမ်းကို မာတောင်တောင့်တင်းလာသော သူကလီးကြီး ကို လက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်သတ်ပေးနေလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ပါးစပ်တွင်းသို့ သူ့လျှာကြီးကို ထိုးသွင်းဖို့ ကျိုးစားသော်လည်း မိုးမ က နူတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကြီးစေ့ထားသဖြင့် နူတ်ခမ်းအပေါ်ပိုင်းကိုသာ လျှာဖြင့် ရက်၍ရနေပေသည်။သူ့လက်ကတော့ မိုးမ၏ စေ့ထားသော ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ အတင်းတိုးဝင်ပြီး မိုးမ အတွင်းခံဘောင်းဘီအနားထိရောက်အောင် ကျိုးစားနေလေသည်။
မိုးမ မှာလည်း ကိုအောင်နိုင့် လက်ကြီး သူ့ပေါင်ခွစုံသို့ တိုးဝင်လာမှုကြောင့် ရုတ်တရက် ပေါင်ကို စိလိုက်မိသော်လည်း ကိုအောင်နိုင် လက်ချောင်းထိပ်များက မိုးမ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ထိဖို ကျိုးစားသော အခါ အိပ်မက်မှ ရုတ်တရက် လန့်နိုးသလို ဖြစ်သွာခဲ့ရသည်။
“ အိုး မလုပ်ပါနဲ့၊ ကိုကို ပြန်လာတော့မယ်”
မိုးမ က ရုတ်တရက်ထရပ်လိုက်ပြီး ကိုအောင်နိုင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုဖာ ပေါ်သို့ သွားထိုင်လိုက်တော့သည်။ ပြီးတော့ဝရံတာဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း ကိုအောင်နိုင့် တံတွေးတွေနှင့် စိုစွတ်နေသော သူ့နူတ်ခမ်းတွေကို လက်ဖမိုးဖြင့် သုတ်ပြစ်လိုက်သည်။
နောက်တော့ ကိုအောင်နိုင့်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး၊ ပြုံးစစ မျက်နှာပေးလေးဖြင့် မျက်လွှာချကာ သူနူတ်ခမ်းတွေကို ကိုက်ထားလိုက်မိသည်။ မိုးမ တယောက် အိပ်မက်မှ လန့်နိုးလာစကလို ရင်တွေလည်း တဒုံးဒုံး ခုံလျှက်ရှိလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က သူ၏မာတောင်နေသော လီးကြီးမှာ ဘောင်းဘီအောက်မှ ဖေါင်းထနေသဖြင့် တင်းနေတာ လျှော့သွားအောင် မိုးမ ရှေ့မှာပင် ပေါ်တင်ကြီး လက်ဖြင့် ဘေးသို့ တွန်းရွှေ့နေလေသည်။ မိုးမက လည်း မျက်လွှာချပြီး ကြမ်းပြင်ကိုကြည့်နေသည့်ဟန်ဆောင်ပြီး မျက်စဖြင့် ခိုးကြည့်နေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က တိုးတိုးလေး လှမ်းပြောလိုက်ပြန်သည်။
“ မိုးမ ရယ် ကို မင်းကို အရမ်းကို စွဲနေမိပြီ၊ မင်းက အရမ်းကို ဟော့တာပဲကွာ၊ ကို မင်းနဲ့ အတူတူ အိပ်ချင်တယ် အချစ်ရယ်၊ ကို့ ကို အခွင့်အရေးလေး ပေးပါလား၊ ကို တို့ ဘယ်မှာ ဆုံလို့ရမလဲဟင်၊ ကိုတော့ မင်းရဲ့ တကိုယ်လုံးကို ထွေးဖက် ပွတ်သတ်ချင်နေတာ သေလုမတတ်အောင်ပါပဲကွာ၊ ကိုရင်ဦးမောင်ကိုတော့ ဘာမှ မပြောနဲ့နော်၊ သူသိဖို့ မလိုပါဘူး၊ အဲဒါကတော့ ကို တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ လျို့ဝှက်ချက်ပေါ့ကွာ”
မိုးမ က ဟင့်အင်းဆိုသည့် အဓိပ္ပါယ်ဖြင့် သူ့ခေါင်းလေး ကို ယမ်းခါ ပြလေသည်။ စကားလည်း တလုံးမှ မပြောပဲ ကြမ်းပြင်ကိုသာ ငုံ့ကြည့်နေရင်း သူ့လက်တဖက်ဖြင့် ရင်ဘတ်ကို ဖိထားလျှက် အသက် ကိုပင်အောင့်ထားမိလေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကိုရင်ဦးမောင်က အိမ်ရှေ့တံခါးကို ဖွင့်ကာ ဘာမှ မသိသလို ပုံဖြင့် ဝင်လာရင်း စကားသံကျယ်ကျယ်ဖြင့်၊
“ ရှမ်ပိန်း ဘယ်လိုနေလဲ ကိုအောင်နိုင် ကောင်းရဲ့လား”
ဟု လှမ်းမေးလိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင် လက်က မိုးမ ပေါင်အတွင်းသားတွေကို ပွတ်သတ်ပြီး ပေါင်ခွဆုံက ပန်တီအသားလေး တခုသာခြားသော မိုးမ စောက်ဖုတ်ကို ထိလုနီးပါး နိုက်ခဲ့ရသည်။ သူ့လက်က မိုးမ ပေါင်ကြားမှာ လှုပ်ရှားနေတုန်း မိုးမ ဘာသံမှ မထွက် ငြိမ်နေခဲ့သည်။
မိုးမ ပေါင်နှစ်လုံးကို အတင်းအကျပ် ပူးပြီး စိလိုက်ရင်တောင် သူ့လက်က အဲလောက်ထိ ရောက်သွားစရာအကြောင်းမရှိ၊ မိုးမ လုပ်လို့ရရဲ့သားနှင့် မလုပ်၊ သူ့လက်တွေ သောင်းကျမ်းတာကို လွှတ်ပေးထားခဲ့သည်။ ဘာကြောင့်လဲ၊ ကိုအောင်နိုင်တယောက် နားလည်ရ ခက်နေခဲ့သည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ အဖြစ်အပျက် အစအဆုံးကို မြင်ခဲ့ရသည်။ ကိုအောင်နိုင့်လက် မိုးမ ပေါင်ကြားမှာ လှုပ်ရှားတာရော၊ နောက်တဖက်က ပုခုံး၊ လက်မောင်းကျောပြင်တို့ကို ပွတ်သတ်ပေးနေတာရော၊ ကိုအောင်နိုင့်လက်ချောင်းတွေက မိုးမ ဘရာဇီယာ ပုခုံးသိုင်းကြိုးကိုတောင် ကိုင်တွယ် ကစားခဲ့သေးသည်။ မိုးမ ကိုအောင်နိုင့် လက်တွေကို ဖယ်ရှားပြစ်ဖို့ မကျိုးစားခဲ့ ပဲ ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားပေးခဲ့သည်။
မိုးမ တယောက် ငြင်းလိမ့်မယ် မဟုတ်ဘူးလို့ ကိုအောင်နိုင့်ကို သူပြောခဲ့တာ မှန်နေတာပေါ့။သူမိုးမ ကို ပြင်ဆင်ပေးခဲ့တာ တော်တော်လေးကို ခရီးရောက်ခဲ့တာပဲ၊ သူက မိုးမ ကို ရိုးပလေးဂိမ်းတွေ အဆက်မပြတ်ကစားစေခဲ့ပြီး အသားကျစေကာ၊ မိုးမ တယောက် တကယ့် လက်တွေ့မှာ ပါ ခံစားချင်စိတ်ပေါက် လာစေခဲ့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် သူ့ကိုယ်သူပင် ထိုကဲ့သို့ ရိုးသား ဖြူစင်လှသော မိုးမ ကို ကာမ ရမက် ပြင်းပြသော၊ စိတ်ဆန္ဒပြင်းပြသော၊မိန်းမ တယောက် ဖြစ်အောင်ပုံသွင်းနိုင်ခဲ့သည်မဟုတ်လား။
အခုတော့ သူစိတ်ကူးယဉ် အိပ်မက် များ အကောင်အထည်ပေါ်လာတော့မည်ဟု သူခံစားနေရလေပြီ၊ မကြာမှီမှာပင်၊ သူ့မိန်းမ ကို အခြားယောက်ျားသား တယောက် လိုးနေသည်ကို သူတွေ့မြင်ရပေတော့မည်၊ သူက မိုးမ တယောက် ငြီးတွားခြင်း၊ နှင့် အတူ တခြားယောက်ျား သားတယောက် လီးကြီးဖြင့် အလိုးခံရသည့်အခါ မိုးမ ဘယ်လို တုန့်ပြန်မလဲ၊ ဘယ်လို ဖီးယူလေမလဲ၊ ဘယ်လို အသံထွက်ပြီး ငြီးငြူအော်ဟစ်လေမည်လဲ၊ သူနဲ့ လိုးတုန်းကလိုပဲ အသံတွေထွက်၊ ဖီးတွေ တက်မှာပဲလား။
တခြားယောက်ျား တယောက်ရဲ့ အလိုးကို ခံနေရတဲ့ အချိန်မှာ ဖြစ်ပျက်နေမဲ့ မိုးမ ရဲ့ မျက်နှာပေါ်က အမူအယာတွေက ဘယ်လိုနေမလဲ၊ စသည်စသည်တို့ ကို မကြာမှီ ကာလတခုအတွင်းမှာ သူမြင်တွေ့ရတော့မည်၊ သူ့ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက် အကောင်အထည်ပေါ်လာတော့မည်ဆိုတာကို တွေးမိနေပြီး ပျော်ရွှင်မိနေတော့သည်။
....................................................................................................................................................
အခန်း (၁၈) ကိုအောင်နိုင် မိုးမ ကို အစွမ်းကုန် ကြိုးစားခြင်း။
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး မချိုမချင်အပြုးဖြင့် ကိုအောင်နိုင့်ကို လှမ်းကြည့်ကာ မျက်စေ့တဖက်မှိတ်ပြလိုက်သည်။ မိုးမ မှာ မျက်နှာ နီမြန်းလျှက် အသက်ရူမြန်နေတုန်း ရှိလေသည်။ ကိုအောင် နိုင်ကလည်း လီးကြီးမှာ ဘောင်းဘီအောက် ၌ မာတောင် တောင့်တင်းနေပြီး မိုးမ ပေါင်လုံးကြီးတွေ ရင်သားမြောင်းတွေကို ကြည့်ကာ သရေတမျှားမျှား ဖြစ်နေလေသည်။ မိုးမ မှာ ရုတ်တရက် ထလိုက်ပြီး၊
“ ကျမ ပုဂံခွက်ယောက်ကလေး တွေ နည်းနည်း သွားဆေးလိုက်အုန်းမယ်၊ ခနလေးပဲ ပြန်လာခဲ့မယ်”
ဟု ပြောကာ မီးဖိုဖက်ထွက်သွားတော့သည်။ ယောက်ျား နှစ်ယောက် တီးတိုးပြောကြလေသည်။
“ ဘယ်လိုလဲဗျ၊ ကိုအောင်နိုင်၊ ခင်ဗျား မိုးမ ကို နည်းနည်းပါးပါး ကိုင်လိုက်ရတယ် မဟုတ်လား၊ ဘယ်လိုနေလဲ”
ကိုရင်ဦးမောင်က သူဘာမှ မမြင်မသိလိုက်သလို ဟန်ဆောင်ပြီး၊ ကိုအောင်နိုင် ဘာပြောမလဲ ဆိုတာ ကို စုပ်စုလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ကိုအောင်နိုင် ထံမှ မထင်မှတ်သော အဖြေကြောင့် သူအံသြသွားခဲ့ရသည်။
“ သိပ်အခြေအနေမကောင်းသေးပါဘူးဗျာ။ သူက တွန့်ဆုတ်ဆုတ်နေတယ်ဗျ၊ ကျနော်တော့ အချိန်အများကြီးပေး ရအုန်းမယ်လို့ထင်တယ်၊ ကျနော်က ကျနော့်ဘေးမှာ လာထိုင်ပြီး ဓါတ်ပုံတွေ ကို ပြပေးဖို့ ပြောတာ မလာဘူး သူက အဲမှာပဲထိုင်နေတော့ သူ့အသားကို ထိဖို့တောင် ကျနော့်မှာ အခွင့်အရေးမရပါဘူးဗျာ”
ကိုရင်ဦးမောင် ခေါင်းစားသွားသည်။ ကိုအောင်နိုင် သူ့ကို ဘာလို့လိမ်ပြောတာလဲ။ ကိုရင်ဦးမောင်က၊
“ ဟေး အခု မိုးမ ဘေစင် ရှေ့မှာ ပုဂံတွေ ဆေးနေမှာပဲ၊ အခု သူ့အနောက်မှာ သွားရပ်ပြီး အထောက်တော် လုပ်ကြည့်ပါလား၊ မိုးမ ဘာပြောမလဲ သိရအောင်၊ သွားသွား စမ်းကြည့်လိုက်”
ကိုအောင်နိုင် အရမ်းပျော်သွားသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ကို တချက်ကြည့်လိုက်ရင်း၊ အိုကေ ဟု ဆိုကာ မီးဖိုချောင်ဖက်ထွက်သွားတော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်လည်း ဝရံတာမှ အမြန်ထွက်လိုက်ရင်း တဖက်မှ ပတ်ကာ သူတို့ မီးဖိုချောင်ဘက်ကို မြင်နိုင်သည့်နေရာသို့ သွားကာ အမှောင်ထဲမှ ချောင်းလိုက်သည်။ မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်း က ကိုရင်ဦးမောင် ကို စိတ်ချမ်းသာ သွားစေပြီး သူ့လီး ကြီးချက်ချင်းမာတောင်လာသဖြင့် လက်ဖြင့် အသာ ဖိထားလိုက်ရလေသည်။
ကိုအောင်နိုင် က မိုးမ အနောက်မှာ ကပ်လျှက်ရပ်နေပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်က မိုးမ ခါးလေးကို သိုင်းဖက်ကာ မိုးမ ဗိုက်သားလေးပေါ်လက်ဝါးတင်ထားလေသည်။ ကိုမောင်နိုင့် ရှေ့ပိုင်းက မိုးမ ဖင်ကြီးများကို ဖိကပ်ထားပြီး၊ သူ့ပါးစပ်တွေကလည်း ငုံ့ငုံ့လေး နေသည့် မိုးမ လည်ကုတ်ကလေးကို နမ်းစုပ်နေလေသည်။
မိုးမ မှာ မျက်နှာ နီရဲလျှက် ရှိနေသေးပြီး ကိုအောင်နိုင့်ကို တတောင်လေးဖြင့် တွန်းထုတ်ရင်း တခုခု ပြောနေလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်မှာ အပြင်ဖက် မှန်ပြတွင်းပေါက် ခြားနေသဖြင့် အသံကို မကြားရခြေ။ တကယ်တော့ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့်ကို အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် ပြောနေသည်မှာ၊
“ မလုပ်ပါနဲ့၊ မကောင်းပါဘူး၊ တော်ကြာ ကိုကို မီးဖိုထဲ ဝင်လာရင် ငါးပါးမှောက်သွားလိမ့်မယ်၊ သွားပါရှင်၊ အဲလို မလုပ်ပါနဲ့ ဦးအောင်နိုင်ရယ်၊ တောင်းပန်ပါတယ်ရှင်”
ဟု၍ဖြစ်လေသည်။ အဖြစ်အပျက်များမှာ မြန်ဆန်လွန်းလှသည်။ မိုးမ အခုဝတ်ထားတဲ့ ဝတ်စုံ မျိုးနှင့် ကိုအောင်နိုင်က အနောက်ကနေ ပွေ့ဖက်ထာပြီး သူ့လျှာကြီးဖြင့် မိုးမ အင်္ကျီလွတ်နေရာ ပုခုံး၊ကျောပြင် လက်မောင်း တို့ကို လျှောက်ရက်ပေးနေသည်။
မိုးမ တယောက်မှာလည်း သူ ညစဉ်ညတိုင်း စိတ်ကူးယဉ်ဖြင့် အလိုးခံနေရသော သူက အခုတော့ ကိုယ်တိုင်ပင် သူ့ကို ဖက်ထားပြီး ကိုင်တယ် နမ်းရှုံ့နေတာခံရတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပင် ထိန်းသိမ်းဖို့ရန် အခက်အခဲတွေ့နေရသည်။ ကိုအောင်နိုင်က သူရဲ့ မာတောင်တောင့်တင်းနေတဲ့ လီးကြီးကို မိုးမ ရဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေကြားထောက်ပွတ်နေရင်း လက်တွေက မိုးမ နို့တွေပေါ်ကို ရောက်လာခဲ့သည်။
မိုမ နို့ကြီးတွေကို အင်္ကျီပေါ်ကပဲ သူ့လက်ဖဝါးတွေနဲ့ ဆုပ်နှယ်နေရင်းက မိုးမ ကျောနဲ့ ပုခုံးသားလေး တွေကို လျှာနဲ့ ရက်ပေးနေတော့သည်။မိုးမ ကလည်း ကိုအောင်နိုင့် လက်နှင့် လျှာဒဏ်က လွတ်အောင် ဘေစင်ပေါ်ကို နည်းနည်း ကုံးရှောင်လိုက်တော့လည်း ကိုအောင်နိုင့်လီးကြီးက မိုးမ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြား ရှောကနဲ တိုးဝင်လာသည်။
မိုးမ က သူ့ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ရန်ရှာနေသော ကိုအောင်နိုင့် လက်နှင့် ပါးစပ်မှ လွတ်အောင် ဘေစင်ပေါ်ခါးကိုင်းပြီး ပုဂံကို ငုံ့ဆေးလိုက်တော့ သူ့ဖင်ကြီးတွေ က ကိုအောင်နိုင့်ကို ကော့ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။ ကိုအောင်နိုင်မှာလည်း ကားစွင့်တက်လာသော ဖင်ကြီးကြောင့် သူ့ပေါင်ခြံမှာ အိကနဲ ဖိမိသွားသလို သူ့လီးကြီးကလည်း ဖင်ကြားသို့ အမြှောင်းလိုက် ပွတ်မိနေသောကြောင့် လရည်များ ထွက်ပြီး ပြီးချင်သလို ပင်ဖြစ်သွားရ၏။
ထိုအခါ ကိုအောင်နိုင်က အပေါ်ပိုင်းကို လက်မမှီတော့သဖြင့် မိုးမ ဒရက် အနားမှ လှန်ကာ မိုးမ ပေါင်များကို ကိုင်ဖို့ ကျိုးစားလေသည်။ ထိုအခါတော့ မိုးမ က သူ့အင်္ကျီကို အတင်း ပြန်ဆွဲချပြီး သူ့ကိုယ်လုံးလေး ကို တစောင်းလှည့်ကာ ရုံးထွက်ဖို့ လုပ်လိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က လည်း သူထောက်ထားရာမှ တစောင်းလှည့်လိုက်သော မိုးမကြောင့် ရုတ်တရက် ကြမ်းပေါ်မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်ပြီး မိုးမ ပေါင်လုံးတွေကို ရက်ဖို့ ကျိုးစားပြန်သည်။
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ အင်္ကျီအနားစကို ဆွဲလှန်ပြီ းမိုးမ ပေါင်တွေကို သူ့မျက်နှာအပ်ပြီး ရက်ဖို့ ကျိုးစားရာ မိုးမ က လည်း သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အင်္ကျီစ ကို ပြန်ဆွဲချလေသည်၊ သို့သော်လည်း ကိုအောင်နိုင့် အားကို မခံနိုင်သဖြင့် ထို အန္တာရယ်မှ လွတ်ရန် ထိုင်ချလိုက်ပြီး မိုးမ က တောင်းပန် ငြင်းဆန်လေသည်။
“ မလုပ်ပါနဲ့ ဦးအောင်နိုင်ရယ်၊ ကိုကို က အချိန်မရွေး ဝင်လာနိုင်တယ်၊ တော်ပါတော့၊”
အတင်းရုန်းကန်နေသော မိုးမ ကြောင့် ကိုအောင်နိုင်လည်း နည်းနည်းတော့ မောသွားပြီး ရှေ့ဆက်မတိုးတော့ပဲ ရပ်လိုက်သည်။ နောက် နှစ်ယောက်သား အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ ပြန်လျှောက်လာကြရာ အိမ်ရှေ့ခန်း၌ ကိုရင်ဦးမောင်ကို မတွေ့သဖြင့် အံ့သြသွားကြသည်။ မိုးမ တယောက် စိတ်ပူသွားပြီး ကိုအောင်နိုင့်ကို လှည့်ကြည့်ကာ၊
“ ဟင်၊ ကိုကို ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ”
“ တွေ့လား အချစ်လေး ကိုတို့ ဇာတ်လမ်းဆက်လို့ ရသေးတယ်၊ ချစ်လေးက ကို့ ကို အတင်းရောကာရော ရုန်းကန်နေတာ ဘာမှလဲ မဟုတ်ပဲနဲ့”
မိုးမ က တော့ စိတ်ပူပင်စွာဖြင့် နေရာအနှံ့လိုက်ရှာကြည့်နေရင်း၊
“ ကိုကို က ခုန ကလေးကတင် ဆေးလိပ်သောက်ပြီးလို့ ပြန်ဝင်လာပြီးပြီပဲ၊ အခု ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ”
ပါးစပ်ကလည်းပြောရင်းက ဝရံတာ တံခါး ဆီသို့ လျှောက်သွားလေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကိုရင်ဦးမောင်က ဝရံတာဘက်မှ တံခါးဖွင့် ဝင်လာရင်း၊
“ အော ကိုကို စီးကရက်ဗူးနဲ့ မီးခြစ် ဝရံတာ လက်ရမ်းပေါ်မှာ ခုန မေ့ကျန်ခဲ့လို့ ပြန်သွားယူနေတာ၊ ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲ”
မိုးမ မှာ အခုမှ သက်ပြင်းချ နိုင်ပြီး ကိုအောင်နိုင်တယောက်က တော့ အခုန စိတ်လှုပ်ရှားပြီး တရူးရူး ဖြစ်နေရသော အသက်ရှုသံကို အသာလေး အောင့်ထားပြီး ပုံမှန်ဖြစ်အောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ရှုထုတ်နေရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ အပြင်မှ နေ မီးဖိုချောင်ထဲ ဖြစ်သမျှ အကုန်မြင်ပြီးသော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်လေသသည်။
နောက် ၁၅ မိနစ်လောက်ကြာတော့ သူတို့ သုံးယောက်စလုံး ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ရင်း ယောက်ျားတွေက ရှမ်ပိန် နောက်တလုံးထပ်ဖွင့်ကာ စုပ်သောက်ဇိမ်ခံနေကြပြီး မိုးမ ကတော့ သစ်သီးဖျော်ရည်တခွက် ကို သောက်နေလေသည်။ မိုးမ က သူ့ကို ခိုးခိုးကြည့်နေသော ကိုအောင်နိုင့်ကို ပြန်ကြည့်နေပြီး သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ကိုရင်ဦးမောင်က မသိမသာ အကဲခပ်လျှက်ရှိလေသည်။ မိုးမ မှာ သူ့စောက်ဖုတ်တွင်းမှ အရည်များ စို့ထွက်လာသည်ကို ခံစားရသဖြင့် အခန်းတွင်းသို့ ဝင်ကာ တစ်ရှုးစလေးဖြင့် သန့်ရှင်းရေး လုပ်လိုက်ရသေးသည်။
သန့်ရှင်းရေး မလုပ်ခင် သူ၏ အရည်ကြည့် တစိမ့်စိမ့်ထွက်လာနေသည့် သူ့စောက်ဖုတ်ကလေးကို မိုးမ ကငုံ့ကြည့်ရင်း ကိုအောင်နိုင်တယောက် အတင်းနိုက်ဖို့ ကျိုးစားနေသည်ကို တွေးပြီး ပြုံးမိလိုက်သေးသည်။ နောက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ထွက်လာပြီး ကိုအောင်နိုင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုဖာမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် သူ့ ကို မသိမသာ ခိုးပြီး အကဲခတ်နေမည်ဆိုတာကို သိသော မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် အလစ်မှာ ကိုအောင်နိုင်အား မျက်စေ့တဖက် မသိမသာ ကျဉ်းပြပြီး စ လိုက်လေသည်။
သူတို့ သုံးယောက် အလာပသလာပ စကားစမြီ ပြောနေကြရင်း ကိုရင်ဦးမောင်က တီဗီကို ဖွင့်လိုက်လေသည်။ အပြင်မှာက နေဝင်သွားပြီး တော်တော်လေးကို မှောင်စပြုလာလေပြီ။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ထမင်းစာပြီးတော့ အချိုတဲ စရာလေးတွေ နှင့် ဧည့်ခံဖို့ ပြောလိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က ထရပ်လိုက်ပြီး၊
“ အေး သူငယ်ချင်း မင်း တီဗီကြည့်နေလိုက်အုန်း၊ ငါ စားစရာတွေ ယူလာဖို့ မိုးမ ကို ဝိုင်းကူ လုပ်ပေးလိုက်မယ်”
ဟုပြောလိုက်ရာ၊ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် မျက်နှာကို ဘယ်လိုလဲ ဟူသော အကြည့်ဖြင့် လှမ်းကြည့်လိုက် ပြီး တဆက်ထဲပငါ၊
“ အိုးနေပါစေ၊ ရပါတယ်၊ ကျမ ဘာသာပဲ လုပ်လိုက်ပါ့မယ်၊ ကိစ္စမရှိပါဘူး”
သို့သော်လည်း ကိုအောင်နိုင် က အတင်းရောကာရောကို ကူညီချင်ကြောင်း ပြောနေသလို၊ မိုးမ ကလည်း ကိုရင်ဦးမောင် ကိုပဲ ဘာပြောမလဲ စူးစိုက်ကြည့်နေလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က၊
“ ကဲပါကွာ သူကူညီချင်နေချင်တယ် ဆိုလည်း ကူညီပါစေ ချစ်လေးရယ်”
ပြောလိုက်သဖြင့်၊ မီးဖိုချောင်ဖက် ထွက်သွားသော မိုးမ အနောက်သို့ ကိုအောင်နိုင်တယောက် ကမန်းကတန်း ထလိုက်သွားလေတော့သည်။
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ အနောက်ကို အမြန်လျှောက်လိုက်သွားပြီး မီးဖိုချောင်မရောက်မီ လမ်းကြားလေး တွင် လက်လှမ်းဆွဲလိုက် ပြီး မိုးမ ကို အခန်းနံရံမှာ တွန်းကပ်လိုက်ကာ မိုးမ မျက်နှာကို နမ်းရှုံ့ဖို့ ကျိုးစားတော့သည်။ မိုးမ က အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် ငြင်းဆန်ပြီး ရုံကန်သော်လည်း ကိုအောင်နိုင်က အတင်းဖက်ကာ နံရံမှာ တွန်းကပ်လိုက်သော ရုံးရင်းဆန်ခတ်အသံလေးများမှာ ကိုရင်ဦးမောင် အသံကျယ်ကျယ်ဖွင့်ထားသော တီဗီသံအောက်မှာ ပျောက်ကွယ်သွားရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် အနေနှင့်ကလည်း ကိုအောင်နိုင် တယောက် အဲလောက် လျှင်မြန်စွာ လှုပ်ရှားလိမ့်မည်ဟု မတွက်ထားလိုက်မိခဲ့။ ထို့ကြောင့် ကိုအောင်နိုင် ကြားအောင်၊
“ အင်း ခင်ဗျားတို့ အစားအသောက်တွေ ပြင်ဆင်နေတုန်း ကျနော် အပြင်ထွက် ဆေးလိပ်သောက်လိုက်အုန်းမယ် နော်”
ဟု ပြောလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ဆီမှ စကားသံစထွက်လာတော့ ကိုအောင်နိုင် က သူ့လှုပ်ရှားမှုကို ရုတ်တရက်ရပ်ကာ နားထောင်လိုက်ချိန်၊ မိုးမ က အတင်းရုန်းထွက်ကာ မီးဖိုချောင်ဘက်သို့ ပြေးထွက်သွားလေသည်။ သို့သော်လည်း ကိုရင်ဦးမောင် ဝရံတာ တံခါးဖွင့်ထွက်သွားသံကြားသည်နှင့် မိုးမ နောက်သို့ ခပ်သုတ်သုတ်လိုက်သွားတော့သည်။ အခုတော့ မိုးမ နှင့် နှစ်ယောက်ချင်းတွေ့ကြလေပြီ။
“ ကဲ ချစ်လေးရေ၊ ကို တို့ အနည်းဆုံး ငါးမိနစ်လောက်တော့ အေးအေးဆေးဆေး ရပြီ၊ သူလည်း စီးကရက် တလိပ်မကုန်မခြင်း ပြန်ဝင်လာမှာ မဟုတ်ဘူး၊ အချိန်ကို အကျိုးရှိရှိ အသုံးချလိုက်ရအောင်”
ကိုအောင်နိုင်က ဒီတခါတော့ မိုးမ ကို အတင်းပင် သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်ကာ မိုးမ လည်တိုင်ကျော့ကျော့ကို လှမ်းစုပ်တော့သည်။ သူ့လက်ကလည်း မိုးမ ဒရက်စ် အောက်အနားစ ကိုလှန်တင်ပြီး ပေါင်ခွကြားကို လှမ်းကိုင်ကာ ပန်တီကို ဆွဲချွတ်ချဖို့ လုပ်လေသည်။ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့် လက်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် တွန်းကာ တောင်းပန်သည့်အသံလေးဖြင့်၊
“ အိုး မလုပ်ပါနဲ့၊ ကျမ တို့ အခု အဲလို မလုပ်သင့်ဘူးလေ”
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ စကားကို မကြားဟန်ပြုကာ မိုးမ ပုခုံးသားလေးကို မနာအောင် ဖွဖွလေး ကိုက်လိုက်ရင်းက၊
“ ချစ်လေး ရယ် ကို အရမ်းကို ထန်နေပြီကွာ၊ ခနလေး နဲ့ ကို ပြီးသွားမှာပါ၊ ကို့ကို ချစ်လေး ထဲ ထည့်ခွင့်ပေးပါကွာ၊ တချက်နှစ်ချက်လောက် ဆောင့်လိုက်တာနဲ့ ကို ပြီးသွားမှာ၊ ကို့လရေတွေ ချစ်လေး ရဲ့ ပေါင်လှလှလေး တွေ ပေါ်မှာ ပန်းထွက်သွားတာ ချစ်လေး တွေ့ရမှာ သေခြာတယ်”
မိုးမ က သူ့ပုခုံးလည်တိုင် တို့ကို စုပ်နမ်းနေသော ကိုအောင်နိုင့် ပါးစပ်ကြီး သူ့နူတ်ခမ်းလေးဆီကို တိုးကပ်လာတာ့ မျက်နှာကို ဘေးလှည့်ရှောင်လိုက်ရင်းက၊
“ ဟင့်အင်း၊ ဟင့်အင်း၊ အခု ချိန် မကောင်းသေးပါဘူး၊ မလုပ်ပါနဲ့၊ ကျမ ကို သနားပါအုန်း၊ အချိန်ကျလာရင် ကျမ ရှင့်သဘောကျ၊ ခွင့်ပေးပါ့မယ်”
မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့် ရင်ခွင်တွင်းမှာ ရုန်ကန်လှုပ်ရှားနေရသည်၊ ကိုအောင်နိုင့်လက်တွေက လည်း အငြိမ်မနေ၊ အခုလက်တဖက်က မိုးမ နို့တလုံးပေါ်အုပ်ကိုင် ဆုပ်နှယ်ရင်း နောက်တဖက်က မိုးမ ပေါင်ခွဆုံမှာ အုပ်ကိုင်ပြီး ပန်တီကို ဆွဲချွတ်ဖို့ ကျိုးစားနေသည်။မိုးမ အတင်းရုံးကန်နေမှုကြောင့် ကိုအောင်နိုင်က အတင်း ဖက်ထားရာမှ လျှော့ပေးလိုက်ပြီး မိုးမ ကို မီးဖိုခန်းနံရံ မှာ တွန်းကပ်ရင်း မျက်နှာချင်းဆိုင် မျက်လုံးချင်းစုံ ကြည့်လိုက်ပြီး၊
“ ကဲ အဲဒါဆိုရင်လည်း ကို့ ကို မင်းရဲ့ ချိုမြိန်လှတဲ့ နူတ်ခမ်းလှလှလေးကို နမ်းခွင့်ပဲ ပေး၊ အဲဒါဆိုရင် ကို အခု ဘာမှ ဆက်မလုပ်တော့ဘူး၊ အနမ်းလေး တခုပဲ ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြာကြာလေး နမ်းခွင့်သာပေး”
မိုးမ တယောက် ငြင်းဆိုဖို့ အားမရှိတော့၊ သူ့စိတ်ထဲမှာ ရိုးပလေး ကစားနေသလို ခံစားနေရသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် မီးဖိုခန်းအပြင် မှန်ပြတင်းပေါက်မှ နေ၍ အဖြစ်အပျက်အလုံးစုံကို လှမ်းမြင်နေရလေသည်။ အပြင်ဘက်မှာ က အရမ်းမှောင်နေပြီး မီးဖိုခန်းထဲမှာ လင်းထိန်နေတော့ သူ့ကို လှမ်းမြင်ရမှာ ပူစရာမလို၊ သူလည်း ပုန်းကွယ်မနေတော့ပဲ ပြတင်းပေါက်ဝနားမှ ကပ်ကာ သေခြာကြည့်နေလေသည်။
မိုးမ မှာ နံရံ ကို ကျောမှီကပ်လျက်၊ ကိုအောင်နိုင် လက်နှစ်ဖက်က မိုးမ ကိုယ်လုံးလေးရဲ့ တဖက်တချက်မှာ၊ မိုးမ ကို မလှုပ်သာအောင်ထိန်းထားသည်။ မိုးမ တယောက် ငြင်းဆန်ဖို့ရာ မစွမ်းသာပြီ၊ကိုအောင်နိုင် က မိုးမ မေးစေ့လေးကို သူ့လက်တဖက်ဖြင့် မပင့်လိုက်ပြီး တိုးတိုးလေး၊
“ ချစ်လေး ရယ် မင်းလေး က အရမ်းကို ချောမော လှပလွန်းပါတယ်ကွယ်၊ မင်းရဲ့ နူတ်ခမ်းလေးတွေက ကြည့်ရတာနဲ့ ကို ချိုမြိန်လွန်းလှပါတယ်၊ ကို့ဘဝမှာ အချိုဆုံးအနမ်း ဖြစ်မယ် ဆိုတာ ကိုလောင်းရဲပါတယ်၊ ကျေးဇူးပြုပြီးတော့ ချစ်လေး ရဲ့ နူတ်ခမ်းလှလှလေး ကို ဖွင့်ဟ ပေးပါလား ၊ ချစ်လေးရဲ့ လျှာကလေးကိုလည်း ကို က စုပ် ပြီး နမ်းချင်လို့လေ၊ ချစ်လေး လည်း ကို့ရဲ့ အနမ်းတွေကို ကြိုက်နှစ်သက်မှာပါ”
မိုးမ က မျက်လုံးလေး တွေကိုပိတ်ပြီး သူ့နူတ်ခမ်းလေး တွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဟတတလုပ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင့် နူတ်ခမ်းတွေက သူ့နူတ်ခမ်းတွေအပေါ်မှာ ဖိကပ်လာတာကို ခံစား လိုက်မိသလို၊ ကိုအောင်နိုင့် လျှာကြီးကလည်း သူ့ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာတာကို ခံစားလိုက်ရသည်။
မိုးမ က သူ့လျှာကလေးကိုလည်း အသာထိုးထုတ်လိုက်တော့ ကိုအောင်နိုင်က အသာလေး စုပ်ယူလိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်၏ နွေးထွေးလှသော ပါးစပ် က သူ့လျှာကလေးကို နှင့် သူ့နူတ်ခမ်းတစံ့ုလုံးကို ငုံစုပ်ယူတာ ခံနေရတော့ မိုးမ လက်တွေက အလိုလို ကိုအောင်နိုင့် ကျော်ပြင်ကြီး ကို သိုင်းကာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားမိလိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က လည်း မိုးမ တယောက် သူ့အနမ်းတွှေ ကြားမှာ နစ်မျောနေတုန်း လက်တွေကို အလုပ်ပေးလိုက်သည်။
မိုးမ က မျက်စေ့လေး တွှေ မှေးပြီး ကိုအောင်နိုင့် အနမ်းအစုပ်အောက်မှာ လွှင့်မျောနေတုန်း ကိုအောင်နိုင့် လက်တွေက မိုးမ ကိုယ်အနောက်ဖက်က ဝတ်စုံကို မလိုက်ပြီး မိုးမ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ပင်တီပေါ်ကနေပွတ်ပေးနေလိုက်သည်၊ ပြီးတော့ ပင်တီ အောက်မှ လက်ချောင်းကို တိုးဝင်ပြီး ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်၊ အရှေ့ဖက်မှာလည်း ကိုအောင်နိုင့် မာတောင်နေသော လီးကြီးက မိုးမ ဗိုက်သားဆီးခုံကို ဖိကပ်ထားလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ၏ ချိုမြိန်လှသော လျှာကလေးကို စုပ်ပြီး အရသာ ခံနေစဉ် မိုးမ ကလည်း အတူတူ ပင် ရမက်ပြင်းပြင်း လေးဖြင့် ကိုအောင်နိုင့် လျှာကို သူ့ ချစ်သူဟောင်း သို့မဟုတ် ယောက်ျား ဖြစ်သူ ကိုရင်ဦးမောင်ကို နမ်းနေမိသကဲသို့ ပြန်စုပ်ယူနေမိလေသည်။ မိုးမ တယောက် ခုတော့ ကာမ လှိုင်းကြားမှာ လောလောဆယ် အသိစိတ်လေး ပျောက်နေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်တယောက် ဘာတွေ လှုပ်ရှားနေမှန်းကို သတိမထားမိတော့ပဲ၊ ကိုအောင်နိုင့် ပုခုံးပြင်ကြီးကိုသာ ဖက်ထားရင်း နှစ်မျောနေမိတော့သည်။
ကိုအောင်နိုင့် လက်တဖက်က မိုးမ အင်္ကျီ ပုခုံးသိုင်းကြိုး နှင့် ဘရာဇီယာကြိုး ကို တဖြည်းဖြည်းချင်း လက်မောင်းပေါ်ဆွဲချ လိုက်ရာ ရုတ်တရက် မိုးမ နို့တလုံးမှာ ခုန်ထွက်လာရလေသည်။ ထိုအခါ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ပါးစပ်မှ အနမ်းကို ရုတ်တရက်ခွာလိုက်ပြီး မိုးမ နို့သီးခေါင်းကို ငုံကာ အတင်းစို့လေတော့သည်။ မိုးမ မှာ ကိုအောင်နိုင့် ခေါင်းမှ ဆံပင်တွေကို လက်ထိုးဖွ ကာ ပါးစပ်မှလည်း ငြီးငြူလိုက်မိလေသည်။
သို့သော်လည်း မိုးမ မျက်လုံးများ ရုတ်တရက်ပွင့်လာပြီး အိပ်မက်မှ လန့်နိုးသလိုလဲ ဖြစ်ကာ၊ ကိုအောင်နိုင့်ကို အသာလေး တွန်းထုတ်လိုက်လေသည်။ သူ့ဘရာနှင့် အင်္ကျီပုခုံးကြိုးများကို ပြန်ဆွဲတင်လိုက်ပြီး အောက်မှ ပင်တီကို လည်း ဆွဲဆန့်ကာ နေရာပြန်ချလိုက်သည်။
“ တော်ပြီ တော်ပြီ၊ ဒီလောက်ဆိုရင်တော့ တော်လောက်ပါပြီ၊ ရှင်လဲ ပထမဆုံးအကြိမ် ကို ဒီလောက် ကဲခွင့်ရရင် ကျေနပ်ပါတော့၊ ကျမ စားစရာတွေ ယူသွားတော့မယ်”
ဟု ဆိုတာ ထွက်သွားတော့သည်။ ကိုအောင်နိုင် ကတော့ မိုးမ တယောက် တင်ပါးလုံးတွေ တလုံးချင်း လှုပ်ခါကာ လျှောက်သွားသည်ကို အနောက်ကနေ လှမ်းကြည့်ရင်း တံတွေးကို ဂလုကနဲ မျိုချလိုက်မိလေသည်။
အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>
No comments:
Post a Comment