ထူးဆန်းတဲ့အမွေ အပိုင်း ( ၃ )
တပ်ကြပ်ကြီး ရေးသားသည်။
{ ဂမ္ဘီရ အပြာဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး}
အဲ့ဒီ အချိန်မှာပဲ ဖေဖေနဲ့ စဝ်ခွန်ဖတို့ အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာကြတယ်။
(အန်တီစောမြတ်သူဇာ) ။ ။ မောင်ရေ သွားကြရအောင် အိမ်မှာ စဝ်ဟွမ် ကိုပေးဖို့ စာအုပ်တွေလည်း ရှိသေးတယ်။ သူက မနက် အစောကြီးသွားတော့မှာမို့ ပေးလိုက်ရအောင်..။
( စဝ်ခွန်ဖ) ။ ရမယ်..။ ။ အေးလေ ဒါပေမဲ့ လမ်းမှာ သူဇာ့မေမေ သူငယ်ချင်းအိမ်ဝင်ရအုန်းမယ်နော် စဝ်ဟွမ်။ အကြာကြီးလျှောက်လိုက် နေ
(မေမေလေး) ။ ။ သားက အခု ကားမောင်းနေပြီပဲ သူဇာတို့ အိမ်ရောက်မှ ဖုန်းခေါ်လိုက်ပေါ့။ သူလာယူလိမ့်မယ်လေ...။
(အန်တီစောမြတ်သူဇာ) ။ ။ အင်း မေမေက အဲ့ဒီရောက်ရင် တော်တော်နဲ့ ပြန်ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ စဝ်ဟွမ် သိပ်နောက်ကျနေလိမ့် မယ်။ မနက်လည်း အစောကြီးသွားမှာ သိမ်းဆည်းစရာတွေလည်း ကျန်သေးတယ်မဟုတ်လား။ သူဇာရယ်၊ သမီးရယ်၊ စမ်ဟွမ်ကားနဲ့ သွားလိုက်မယ်လေ။ မောင်က မေမေ့ကို လိုက်ပို့လိုက်...။
(စောမြတ်ထွေး) ။ ။ ဟင့်အင်း သမီးက အိမ်မပြန်ချင်သေးပါဘူး။ ဖေဖေ၊ ဖွားဖွားတို့နဲ့ လိုက်သွားမယ်..။ ဟိုက် သောက်ကျိုးနည်း၊ သူ့ဖာသာပဲ ကံကောင်းတာလား၊ လက်စွပ်ကပဲ ပါဝါကြီးလို့လား၊ ဆိုးကျိုးများ ဖြစ်ချင်လို့လား၊ အခြေအနေက ကျွန်တော်နဲ့ အန်တီသူဇာတို့ နှစ်ယောက်ထဲဆုံရမယ့် အခြေအနေကိုတွန်းထိုးပေးနေတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အန်တီစောမြတ်သူဇာတို့ အိမ်ကို ကားမောင်းပြီးသွားနေကြတဲ့အချိန်မှာ ပွင့်နေတဲ့ အခွင့်အရေးတွေကြောင့် ကျွန်တော့် ဖွားဘက်တော်က ကားပေါ်စတက်ကထဲက တက်ကြွနေပါတယ်။
ခေါင်းထဲမှာလည်း တစ်တက်စားလည်း ကြက်သွန်ပဲ၊ နံမယ့်အတူတူ တော့ ဝအောင်စားပစ်လိုက်တော့မယ်လို့လည်းတွေးနေမိတယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာတို့ အိမ်မှာကလည်းခိုင်းတဲ့သူတွေ အိမ်ဖေါ်တွေ နဲ့ ပြည့်နေတာဆိုတော့ အိမ်ရောက်ရင် အန်တီသူဇာက လမ်းရှာပေးမှရမယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်ကသိနေတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် လိုရမယ်ရ တောင်ခါးပန်းကနေပတ်တဲ့ လမ်းကနေဖြတ်မောင်းလိုက်တယ်။ အန်တီ သူဇာက….
“ စဝ်ဟွမ် ဖြတ်လမ်းက သွားမလို့လား။ ဒီလမ်းက ညဘက်ဆို အန္တရာယ်များတယ်နော်. ..”
“ ကျွန်တော်သိပါတယ် အန်တီသူဇာ..ကျွန်တော် ဒီလမ်းကို မျက်စေ့မှိတ်ပြီးတောင် မောင်းလို့ ရနေပါပြီ... ..”
အဲလိုမောင်းရင်း တောင်စောင်းကနေ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေသွားနေကြ ရှုခင်းကြည့်တဲ့နေရာ ကွက်လပ်လေးတစ်ခုကို မောင်း လာခဲ့တယ်။
“ ဟဲ့ ဘယ်ကိုထွက်သွားတာလဲ စဝ်ဟွမ်ရဲ့ လမ်းမပေါ်မှာပဲမောင်းလေ ချောက်ထဲ ကျအုန်းမယ်.. ..”
“ ကျွန်တော်ပြစရာရှိလို့ပါ အန်တီသူဇာရဲ့.. ..”
ကျွန်တော် ကားရပ်လိုက်တဲ့နေရာလေးက ကျွန်တော်တို့မြို့ကိုအပေါ်စီးကနေမြင်နေရတယ်လေ။ ကျွန်တော့် ဂျစ်ကားလေးက ဘေးမှာ လည်း မှန်တံခါးမရှိတော့ လေလေးတဖြူးဖြူးနဲ့အပြင် ကျွန်တော်တို့ မြို့ကလေးကလည်း မီးရောင်မှိတ်တုတ်တုတ်နဲ့ ဟိုတစဒီတစကြည့် လို့ကောင်းနေတယ်။ ကောင်းကင်က လမင်းကလည်း တိမ်ကင်းစင်တဲ့ညမို့ အစွမ်းကုန်ရွှမ်းမြနေပေတယ်။ ကျွန်တော့်မှာတော့ ကားစက် သတ်လိုက်တာနဲ့ သဘာဝအလှကိုမခံစားနိုင်သေးပဲ ကျွန်တော့်အိတ်ကပ်ထဲက အဆင်သင့်ပွင့်ကျနေပြီဖြစ်တဲ့ လက်စွပ်ကွင်းအကြီး ကို ထုတ်ပြီး ကျွန်တော့်လက်ချောင်းတစ်ခုထဲစွပ်ထည့်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ လက်စွပ်အငယ်လေးကိုလည်း လိုရမယ်ရဆိုပြီး လက်ထဲ ကိုင်ထားလိုက်တယ်။
“ အား လှလိုက်တာ ဒီနေရာလေးက၊ ကျေးဇူးပဲ စဝ်ဟွမ်ရေ ဒီကို ခေါ်လာပြတာ.. ..”
အန်တီစောမြတ်သူဇာက ညရှုခင်းကိုခံစားရင်းပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်က သူ့လက်ထဲဒီလက်စွပ်လေး ဘယ်လိုစွပ်ရမလဲ အကြံ ထုတ်နေတုန်း အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်ဖက်လှည့်လိုက်ပြီး
“ စဝ်ဟွမ် ညနေတုန်းက စဝ်ဟွမ်တို့ ရေချိုးခန်းထဲမှာဖြစ်ခဲ့တဲ့ကိစ္စကို ဘယ်သူ့မှမသိစေနဲ့ နော်.. ..”
“ ဟင့်အင်း ဘယ်သူ့မှ မသိစေရပါဘူး။ အန်တီသူဇာ..ကျွန်တော်ကတော့ အားမရသေးဘူး။ အဲဒီတုန်းက အချိန်လည်း မရှိလို့.. ..”
“ နိုး နိုး နိုး...တို့ ဒီလိုတော့ ထပ်ဖြစ်လို့ မဖြစ်ဘူး။ ငါတို့ တူအရီးချင်းဖြစ်တယ်ဆိုတာ တစ်ခြားသူသိသွားရင် အရှက်လုံး လုံးကွဲပြီ။ တို့ ဒီလိုထပ်မဖြစ်အောင် သတိထားရမယ်. ..”
“ အန်တီသူဇာကရော မကြိုက်လို့လား အန်တီသူဇာရယ် ... နောက်ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့က တူအရီးလည်း မဟုတ်ပါဘူး ..”
ကျွန်တော်က ဖိုးဖိုးနဲ့ ဖွားဖွားတို့ အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြောပြလိုက်တယ်။ အန်တီသူဇာတောင် အံ့ဩသွားတယ်။ သူသိတာက ဖေဖေနဲ့ သူနဲ့က အမေတူ အဖေကွဲ၊ ဖိုးဖိုးက သူမနဲ့ ဘာမှမတော်မှန်းတော့သိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်က ဖေဖေ့သား မဟုတ်မှန်းမသိဘူး။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်နဲ့ သူနဲ့ သွေးတော်စပ်နေတယ်လို့ထင်နေတယ်။ သူမမျက်နှာလေး နည်းနည်းတော့ လန်းသွားတယ်။ ကျနော် ထင်တာကတော့ ကျွန်တော်နဲ့သူမ သွေးမတော် သားမစပ်မှန်းသိလိုက်ရတော့ သူမစိတ်ထဲအပြစ်ရှိတယ်ထင်တာ နည်းနည်းပေါ့သွား တဲ့ပုံပဲ ချက်ချင်းလိုလိုပါပဲ အန်တီသူဇာက မျက်နှာချက်ခြင်းပြန်တည်သွားပြီး........
“ ဒါပေမဲ့ ငါတို့ကို အများအမြင်မှာ တူအရီးလို့သိထားကြတာ။ နောက်ပြီး တူအရီးမဟုတ်တောင် ငါ့အရွယ်၊ ငါ့ အဆင့်အတန်းနဲ့ စဝ်ဟွမ် လိုအရွယ်မျိုးနဲ့ဆိုတာ လုံးဝကိုကြားလို့မကောင်းဘူး။ စဝ်ဟွမ် တို့ကိုကတိပေးနော် ဘယ်သူ့ကိုမှ ညနေတုန်းက ကိစ္စကို မပြောပါဘူးဆို တာ.. ..”
“ အန်တီသူဇာ အဲဒီ ကတိလိုချင်ရင်တော့ ကျွန်တော့်ကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် တစ်ခုတော့ လုပ်ပေးရမယ်.. ..”
ကျွန်တော်က ပြောရင်းဆိုရင်းပါပဲ သူမရဲ့ အမေးမစောင့်တော့ပါဘူး။ ကျွန်တော့် ပုဆိုးကိုဖြေချလိုက်ပါတယ်။ လက်စွပ်ကွင်းကြီးရဲ့ အရှိန်နဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖွားဖက်တော်က ကားစီယာတိုင်နဲ့အပြိုင် ငွားငွား စွင့်စွင့်ကြီးထောင်မတ်လို့နေပါတော့တယ်။ အန်တီသူဇာလည်း ပြောမဲ့စကားတွေလည်ချောင်းထဲမှာ တစ်သွားသလိုပဲရပ်သွားပါတယ်။ မျက်လုံးကြီးဝိုင်းစက်သွားပြီး
“ နိုး..နိုး..နိုး...ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း..စဝ်ဟွမ်..တို့ကို ..အဲ့လို အကြပ်မကိုင်...အွပ်..အူး ..”
လေသံပျော့ပျော့လေးနဲ့ငြင်းနေရှာတဲ့ အန်တီသူဇာရဲ့ခေါင်းကို လည်ဂုတ်လေးကကိုင်ပြီး ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ်ဆွဲချလိုက်တော့ ဟတတ နှုတ်ခမ်းအစုံကိုတွန်းထိုးပြီး ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးက အန်တီသူဇာရဲ့လည်ချောင်းထဲထိဝင်သွားပါတော့တယ်။ နောက်တော့လည်း ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီး ကျွန်တော့်အန်တီသူဇာတစ်ယောက် မမှုတ်တတ်၊ မှုတ်တတ်နဲ့ ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကြီးကို ကုန်းစုပ်မှုတ်ပေး နေတာကို သူမနို့ကြီးတွေကိုဆုပ်နယ်ပေးနေရင်း ဇိမ်ခံနေမိပါတယ်။
ကျွန်တော့်ရဲ့စိတ်တွေက ပိုမိုစိတ်တက်ကြွလာတာနဲ့အတူ လက်စွပ် တန်ခိုးကြောင့်လိင်တန်ကြီးကလည်း အစွမ်းကုန်ဖောင်းကားလာလို့ အန်တီသူဇာရဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ဖောင်းကားလာပြီး သူမကိုယ်တိုင်လည်း အသက်ရှုမဝဖြစ်လာတာတွေ့ရတော့ ကျွန်တော်ကရပ်ခိုင်းလိုက် ပါတယ်။ နောက် ကျွန်တော်ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်ပြီး ကားရှေ့ခန်းကပတ်ကာ သူမထိုင်တဲ့ဘက်ကို လျှောက်သွားလိုက်ပါတယ်။
ကားတံခါး လေးဖွင့်ပေးပြီး သူမကို ကားအောက်ဆင်းခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ သူမကို ကျွန်တော့်ဂျစ်ကား ရွှံ့ကာကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ကာကုန်းခိုင်း လိုက်ပြီး ထမိန်ကို ခါးပေါ်ထိလိပ်တင်လိုက်တော့ လရောင်အောက်မှာ ဖင်လုံးကြီးတွေက ဖွေးကနဲပေါ်လာပါတယ်။ သူမပေါင်နှစ်လုံးဆုံ ရာခွကြားကတော့ အရိပ်ကျတာရယ် အမွှေးထူတာရယ်ကြောင့် သေချာမမြင်ရပေမဲ့ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသား ကျွန်တော့်အဖို့ကတော့ မခက်ပါဘူး။ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီး စေးစေးကျပ်ကျပ်နဲ့ တိုးဝင်သွားတာနဲ့ သူမရဲ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေက နွေးထွေးနူးညံ့ မှုတွေနဲ့ ဆီးကြိုနေခဲ့တယ်။
အဲဒီနောက်တော့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ဦးဟာ တိတ်ဆိတ်အေးချမ်းတဲ့ညလေးတစ်ညကို တအီးအီး၊ တအူးအူး ၊တဖုတ်ဖုတ်၊ တဖတ်ဖတ် အသံတွေနဲ့ဖျက်ဆီးခဲ့ကြပါတယ်။ ကျွန်တော်လုပ်ချင်ခဲ့တဲ့ စိတ်ကူးရတဲ့ ပုံစံမျိုးစုံနဲ့လုပ်ပစ်လိုက်တာ အန်တီသူဇာတော့ ဘယ်နှစ်ချီပြီး သွားမှန်းမသိပေမဲ့ ကျွန်တော့်မှာတော့ လက်စွပ်အရှိန်နဲ့ တော်တော်ကြာမှ တစ်ချီပြီးသွားလို့ အန်တီသူဇာရဲ့ အတွင်းကျဆုံး စောက် ခေါင်းထဲမှာ သုတ်ရည်များ ထုတ်ဖျန်းပစ်လိုက်မိပါတော့တယ်။
တက္ကသိုလ် တက္ကသိုလ် ရှိရာ ရှိရာ ရှိရာ ရွှေမြို့တော်သို့ ရွှေမြို့တော်သို့ ရွှေမြို့တော်သို့... ... ကျော်သက်ခိုင်၊ ကြည်ပြာ၊ ဝင်းမာ၊ ကျွန်တော်ရယ်။ ကျွန်တော်တို့လေးယောက်ဝင်ခွင့်ရတဲ့ တက္ကသိုလ်တွေမတူပေမဲ့ တက္ကသိုလ် တွေအားလုံးက ရွှေမြို့တော်မှာပဲရှိတာဆိုတော့ အတူတူသွားကြတာပေါ့။ မနက်အစောကြီးပဲ ရထားဘူတာရုံကို မိဘဆွေမျိုးတွေလိုက် ပို့ကြ၊ ကျွန်တော်တို့လည်း ပထမဆုံးကိုယ့်ဖာသာကိုယ် မိဘဆွေမျိုးတို့နဲ့ဝေးရာမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကျောင်းသွားတက်ရတော့မယ် ဆိုတော့ စိတ်အားထက်သန်နေပြီး ပျော်ရွှင်မြူးထူးနေကြတာပေါ့ဗျာ။
ကျွန်တော်တို့ ရထားက တိုက်ရိုက်ရောက်မှာမဟုတ်ဘူးဗျာ။ ပထမဆုံးက နေ့တစ်ဝက်လောက်စီးပြီးမှ ဒုတိယမြို့တော်မန္တလာကိုရောက်မှာ မန္တလာကမှ ရထားပြောင်းပြီး နောက်တစ်ရက်လောက် စီးပြီးမှ ရွှေမြို့တော်ကိုရောက်မှာ။
ကျော်သက်ခိုင်နဲ့ ကြည်ပြာက သမီးရည်းစားအတိအလင်းဖြစ်နေကြပြီမို့ ရထား ကျွန်တော်တို့ မြို့ကထွက်တာနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်က အတူတူထိုင်ပြီး ဝင်းမာကို ကျွန်တော့်ဘေးပို့ထားကြသည်။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်က မနေ့ညက အန်တီသူဇာနဲ့ ကောင်းကောင်းဆွဲထား ခဲ့ပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့လည်း အထုပ်အပိုးတွေထည့် ဟိုဟာကျန်မှာစိုး၊ ဒီဟာကျန်မှာစိုးလို့ တတိတိ ထည့်နေရတာနဲ့ကို တော်တော် နဲ့ မအိပ်နိုင်တာလဲပါတယ်ဆိုတော့ ရထားထွက်ပြီး ခဏနေတာနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတော့တာပဲ။
ညနေစောင်းကျတော့ မန္တလာမြို့ကိုရောက်နေပြီ။ အတိုချုံးလိုက်ရရင်တော့ ကျွန်တော်တို့ ရွှေမြို့တော်သွားမဲ့ရထား အိပ်စင်ပါတဲ့အတွဲ ပေါ်မှာနေရာယူပြီးတာက ပြန်စရအောင်။ ကျွန်တော်တို့ အခန်းကထိုင်နေတဲ့ခုံတွေကို ဆွဲဆန့်လိုက်ရင် အိပ်ယာနှစ်ခုရတယ်။ ထိုင်ခုံ အပေါ်က နံရံတစ်ဖက်တစ်ချက်ကိုဆွဲချလိုက်ရင် တစ်ယောက်အိပ် အိပ်ယာစင် ၂ ခုရတယ်။ ကျွန်တော်တို့က တွဲပေါ်ရောက်တာနဲ့ နံရံက အိပ်ယာစင်ကိုဆွဲချထားပြီးသား အောက်ကထိုင်ခုံတွေကိုသာ အိပ်ယာအဖြစ် မပြောင်းသေးတာ၊ လေးယောက်သား ညစာစားကြတယ်။
စားသောက်ပြီးတော့ ကျွန်တော်နဲ့ကျော်သက်ခိုင် အိမ်သာသွားကြရင်း လမ်းမှာသူ့ကိုတီးခေါက်ကြည့်တော့ ကြည်ပြာက ဘာမှလုပ်လို့ မရကြောင်း၊ ပါးလေးနမ်း၊ လက်ကလေးကိုင်တာကလွဲပြီး ဘာမှပေးမလုပ်ကြောင်းပြောပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့တွဲကို ပြန်မရောက် ခင်လမ်းမှာ သူ့ကို လက်စွပ် ၂ ကွင်းထုတ်ပြလိုက်တယ်။
“ မင်းဒီဟာပြလိုက်၊ ငါတို့ လင်မယားလုပ်တမ်းကစားရအောင်လို့ပြောပြီး ပေး၀တ်လိုက် မင်း ကြည်ပြာစိတ်ပြောင်းရင် ပြောင်းသွားမှာ ပေါ့..အဲဒါ ငါ့အဖိုး အဖွား မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက လက်စွပ်တွေ... ..”
ကျွန်တော့်မှာ သူငယ်ချင်းအရင်းမို့ ခဏထုတ်ပေးလိုက်ရသော်လည်း စိတ်တော့ နည်းနည်းပူတယ်။ တစ်ခုခု ဖြစ်မှာစိုးလို့။ နောက်တော့ အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ ဝင်းမာကို မျက်ရိပ်မျက်ခြေပြပြီး အခန်းထဲကခေါ်ထုတ်လာခဲ့တယ်။ ဝင်းမာကလည်း ရိပ်မိတော့ ကျွန်တော်နဲ့ လိုက်လာပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ရထားပေါ်တက်တဲ့ လှေခါးရင်းနားမှာထိုင်ရင်း လေလေးတဖြူးဖြူးကိုအရသာခံရင်း တရိပ် ရိပ်ဖြတ်ကျော်လာတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်တွေ၊ အိမ်လေးတစ်လုံးစနှစ်လုံးစကို ကြည့်နေကြတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကြည်ပြာတစ်ယောက် သုတ်သီး သုတ်ပြာနဲ့ ထွက်လာတယ်။
“ ရှမ်းလေး လာပါအုန်း။ ကိုကျော် ဘာဖြစ်နေလဲ မသိဘူး "
အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်လည်း ကမန်းကတန်းလိုက်သွားကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အခန်းထဲမှာ ထိုင်ခုံနှစ်ခုက တစ်ခုပေါ်မှာ ကျော်သက်ခိုင်တစ်ယောက် စန့်စန့်ကြီးလဲနေတယ်။ ကျွန်တော် အနားကပ်ပြီးသွားကြည့်လိုက်တော့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကလည်း တောင့် တင်းနေတယ်။ သူ့မျက်နှာကတော့ အပြောရခက်သား၊ ပြုံးသလိုလို၊ မျက်စေ့ကတော့ စုံမှိတ်ထားတယ်။ ကြည့်ရတာ အိပ်မက်မက်နေသလိုပဲ။ သူ့ ဖွားဘက်တော်ကလည်း ပုဆိုးအောက်က အလံတိုင်ကြီးလို ထောင်ထွက်နေတယ်။ ကျနော် တော်တော်လေးထိတ်လန့်သွားတယ်။ ကျွန်တော့်တုန်းက အဲ့လိုမှ မဟုတ်တာကိုး။
“ ဟေ့ကောင်...ငကျော်...ဟေ့ကောင်...ဘာဖြစ်လဲ...ကြားလား ငါခေါ်တာ..."
သူ့သွေးခုန်နှုန်းစမ်းကြည့်တော့လည်း ပုံမှန်ပဲ။ အသက်ရှုတာတော့ တစ်အားမြန်နေတယ်။ ကျွန်တော် ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး၊
“ နင်တို့နှစ်ယောက် အပြင်ခဏလောက်ထွက်နေလိုက်အုန်း.. ..”
လို့ပြောလိုက်ပြီး သူတို့ထွက်သွားမှ ကျွန်တော်က ကျော်သက်ခိုင် လက်ထဲက လက်စွပ်ကိုခြေကန်ချွတ်ရပါတော့တယ်။ သူ့လက်ထဲက လက်စွပ်လည်းကျွတ်သွားရော ကျော်သက်ခိုင်ရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်း က ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲဖြစ်သွားပြီးငြိမ်ကျသွားကာ သူ့မျက်လုံးတွေပွင့်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အခုမှ သက်ပြင်းချနိုင်ပြီး
“ ဟေ့ကောင်..ဘယ်လိုဖြစ်သွားတာလဲကွ. ..”
“ မသိဘူးကွာ..ငါတောအုပ်ထဲက ရေတံခွန်တစ်ခုနားရောက်သွားတယ်။ အဲဒီရေစပ်နားမှာ မြွေကြီးတစ်ကောင်က ရုတ်တရက် ကောင် မလေးဖြစ်သွားတယ်။ အသားကဝင်းနေတာပဲ။ ဖောင်ကလည်း တောင့်တောင့်၊ ကိုယ်လုံးတီး၊ ဆံပင်ခြေမျက်စေ့လောက်ကို ဖားယားချ ထားတယ်။ သူက ငါ့ဟာကြီးကို လာစုပ်တာကောင်းလိုက်တာကွာ ငါသူ့ပါးစပ်ထဲမှာပဲ ထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ဟိုက် ငါအိပ်မက်မက်နေ တာလား.. ..”
ကျော်သက်ခိုင်က သူ့ပုဆိုးမှာစိုနေတဲ့အကွက်ကြီးကိုကြည့်ပြီး ရှက်သွားတယ်ထင်တယ်။ ကမန်းကတန်းထပြီးအထဲကို လှည့်ဝတ်လိုက် တယ်။ ကျွန်တော်တို့ စကားပြောသံကြားသွားလို့ထင်တယ် ကောင်မလေးနှစ်ယောက် ဝင်လာကြတယ်။ ကြည်ပြာရဲ့မျက်နှာလေးက နီ မြန်းမြန်းနဲ့ မျက်လုံးပုံစံတွေကတစ်မျိုးဖြစ်နေတာနဲ့ ကျွန်တော်သူ့လက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ ဘယ်အချိန်ကဝတ်ထားမှန်းမသိတဲ့လက်စွပ် လေး။ ဟိုက် သောက်ခွပဲလို့ ကိုယ့်ဘာသာကျိန်ဆဲနေမိတယ်။
ငါအတတ်ဆန်းလို့ ပေါက်ကရတွေတော့ဖြစ်ကုန်ပြီလို့တွေးမိတယ်။ အဲဒါ ကြောင့် ဗူးမှာရေးထားတာဖြစ်မယ်။ အသိဉာဏ်နဲ့ သုံးပါဆိုတာ။ ကြည်ပြာက ကျွန်တော့်လက်ကောက်ဝတ်ကိုလာဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်မှာ ရွေးစရာလမ်းမရှိတော့ပြီ။ သူမလက်ကို တစ်အားဆွဲဖြေပြီး ကျော်သက်ခိုင်လက်မောင်းပေါ်တင်ပေးလိုက်ရသည်။ နောက် တော့ ကျော်သက်ခိုင်ကိုလည်း မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြကာ ကျွန်တော်တို့ အခန်းတံခါးသွားပိတ်လိုက်ရသည်။
ကျော်သက်ခိုင်ကို အတင်းဖက်တက်ကာနမ်းရှုံ့နေသော ကြည်ပြာကို ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့်ငေးကြည့်နေသည့် ဝင်းမာကို လက်တစ် ဖက်ကဆွဲကာ နံရံကပ်အိပ်စင်တစ်ခုပေါ်တက်ခဲ့လိုက်လေသည်။ နံရံကပ်အိပ်စင်လေးမှာ လူတစ်ယောက်စာသာဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော် တို့နှစ်ယောက်မှာ ပူးပူးကပ်ကပ်ကလေး ဖြစ်နေရသည်။ ကျွန်တော်နဲ့ ဝင်းမာနဲ့ဆိုတာက နဂိုထဲကလည်း ဖက်ရမ်း နပန်းလုံးဆော့နေကျ ငယ်သူငယ်ချင်း အရင်းကြီး။ သူ့ကိုလိုက်နေတဲ့ ကောင်ရှိတာလည်းသိတယ်။
အဲ့ဒီကောင်ကိုလည်း ဝင်းမာက တကယ်တော့ကြိုက်ချင် နေတာပါ။ ဒါပေမဲ့ မိန်းခလေးသဘာဝ နည်းနည်းစောင့်နေသည့်သဘော။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း တိုင်ပင်ထားတော့ သူမအပေါ်မှာ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာလည်း ဘယ်လိုမှမနေပါ။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့အိပ်စင်တစ်ခုထဲမှာပူးကပ်ပြီး၊ ကျော်သက်ခိုင်နှင့် ကြည်ပြာတို့ကို ချောင်းနေကြခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ချောင်းသည်ဆိုတာကလည်း တကယ်တော့ပေါ်တင်ကြည့်တာပါ။ ကျော်သက်ခိုင်ကတော့ ရှက်ရင်ရှက် မယ်။ ကြည်ပြာကတော့ ဘာမှဂရုမစိုက်တော့ပါ။ (လက်စွပ် အရှိန်ကြောင့်ဖြစ်မည် )။
ကြည်ပြာမှာ တကယ်တော့ ကျော်သက်ခိုင်ကို တက်ခွနေပြီဖြစ်လေသည်။ ကျော်သက်ခိုင်မှာ ပထမတော့ကျွန်တော်တို့အခန်းထဲရှိနေတာ သတိထားမိပြီးရှက်နေသေးသည်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ခါမှမကြုံစဖူး ကြည်ပြာမှာ ရက်ရောလွန်းနေသဖြင့် ကျော်သက်ခိုင်တစ်ယောက် ပွဲတော်ကြီးတွေ့နေလေသည်။ သူ့လက်နှစ်ဖက်စလုံးမှာ ကြည်ပြာ့နို့နှစ်လုံးကို အင်္ကျီပေါ်မှပင်ဆုပ်နယ်နေပြီး ကြည်ပြာမှာ ကျော်သက်ခိုင် မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို နမ်းရှုံ့နေလေသည်။ နောက်တော့ ကျော်သက်ခိုင်ကိုယ်ပေါ်မှ လျှောချလိုက်ပြီး ကျော်သက်ခိုင်၏လုံချည်ကိုပါဆွဲချွတ်လိုက်ကာ ကျော်သက်ခိုင်၏ ဖွားဘက်တော်မှာ ငေါက်ကနဲပေါ်လာတော့သည်။
“ အို့..ခစ်ခစ်… ..”
၀င်းမာမှာ ရုတ်တရက်ရှက်သွားပြီး မျက်စေ့ပိတ်ပြီး ကျွန်တော့်ဘက်လှည့်လိုက်ရာ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ သူမ ခေါင်းလေးတိုး၀င်ရောက် လာခဲ့ပေသည်။
“ ဟေ့ ဟိုမှာ ကောင်းခန်း ရောက်နေပြီ ကြည့်လိုက်ဦး ..”
ကျွန်တော်က ၀င်းမာပုခုံးလေးကိုကိုင်ပြီးပြောလိုက်ရာ ၀င်းမာမှ မဝံ့မရဲဖြင့်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်မိပြီး သူမ မျက်လုံးအစုံမှာ ပြူးထွက်လာ တော့သည်။ မပြူးပဲ ခံနိုင်မလား၊ ကြည်ပြာတစ်ယောက် ကျော်သက်ခိုင်လိင်ချောင်းကြီးကို အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပုလွေမှုတ်ပေးနေ တာကိုး။ ၀င်းမာမှာမထူးတော့ဟူသော စိတ်ဖြင့်လားမသိ သေချာမြင်ရအောင် ကိုယ်လုံးလေးကိုလိမ့်ပြီး ကြည့်နေသဖြင့် သူမဖင်လုံး လေးမှာ ကျွန်တော့်ပေါင်ခြံတွင်းတိုး၀င်လာတော့သည်။
ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်မှာလည်း နိုးကြွနေပြီဖြစ်ရာသွားထိုးမိမှာစိုးလို့ ဖင်ကို ကျွန်တော်က အနောက်ဖက်တတ်နိုင်သလောက် အနောက်ကို ကောက်ထားရသည်။ ဒါပေမဲ့ ကြည်ပြာကထမိန်လှန်ပြီး ကျော်သက်ခိုင် ပေါ်တက် မြင်းစီးတဲ့အချိန်မှာတော့ ဝင်းမာဖင်လုံးကလေး ကော့တက်လာကာ ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်ကို ဖိနှိပ်ထားတဲ့ လက်ဖမိုးကို လာထိမိနေတော့သည်။ အိကနဲခံစားရသည့် အတွေ့အထိကတစ်ကြောင်း၊ အောက်က ဖြူဖြူဖွေးဖွေးပေါင်နှစ်လုံးနဲ့ ဖင်ကြီးကြွကာကြွကာ ကျော်သက်ခိုင်ပေါ်မှ တက်ညှောင့်နေသော ကြည်ပြာကြောင့်ကတစ်ကြောင်း၊ ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးက အလိုလို ဝင်းမာရဲ့တင်သားကျစ်ကျစ်လေးကို ဆုပ် ညှစ်ကိုင်လိုက်မိသည်။
သို့ပေမဲ့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာတော့ ဝင်းမာကိုလုပ်လို့ မဖြစ်မှန်းသိနေ၏။ အခုနေ မွှန်လို့လုပ်မိသွားပါက သူငယ် ချင်းအရင်းကြီးလည်းဖြစ်၊ ရည်းစားလည်းမဟုတ်၊ တော်ကြာ အတည်ယူနေရမယ်လို့ ကြောက်နေ၏။ လုပ်ချင်တာလုပ်ပြီးထားခဲ့လို့ ရမဲ့ မိန်းခလေးမဟုတ်တော့ အပရိကလောက်ပဲလုပ်လို့ရမယ်ဆိုတာ အတွင်းစိတ်က သတိပေးနေ၏။ ဒါပေမဲ့ အခြေအနေနဲ့ အချိန်အခါက လည်းကြည့်ဦး။
ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်း စိတ်ကမဆုံးဖြတ်ရသေးမှီ အတွေ့အကြုံရှိနေပြီဖြစ်သောလက်က ၀င်းမာရဲ့ တင်သားလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေရင်းက ထမိန်ကိုတစ်ဖြေးဖြေး မတင်လာခဲ့မိရာ ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးတွေက ၀င်းမာရဲ့ ပေါင်နောက်ဖက်အသားတွေကို ထိမိသွားသည်။ ၀င်းမာဆီမှ အသက်ပြင်းပြင်း ရှုရှိုက်လိုက်သံကြားလိုက်ရသည်။ ကျွန်တော့် လက်ချောင်းတွေက ၀င်းမာရဲ့ စိုရွဲနေပြီဖြစ်တဲ့ ပင်တီခွဆုံကိုသွားစမ်းမိသည်။
၀င်းမာရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်မှာ ကျွန်တော့်လက်တွေပွတ်သပ်ကစားလိုက်တော့ အင့်ကနဲ ဖြစ်သွားတဲ့ ၀င်းမာကကျွန်တော့်ကိုလှည့်မကြည့်ပဲ လက်နောက်ပြန်ဖြင့် ကျွန် တော့်လက်ကောက်၀တ်တစ်ဖက်ကို ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်သည်။ ကျွန်တော့်အနေနဲ့ကလည်း ဒီအချိန်ရောက်နေမှတော့မထူးတော့ပြီမို့ သူမလက်ကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ပြန်ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်ပြီး လွတ်သွားသောလက်က လက်ချောင်းများက သူမပေါင်ရင်းအတွင်းခံမျှော့ကြိုး အောက်ကိုတိုး၀င်သွားပြီး အမွှေးပါးပါးလေးနဲ့အိဖောင်းဖောင်း အဖုတ်လေးကိုသွားထိလိုက်သည်။ ၀င်းမာတစ်ချက်တုန်ကနဲဖြစ်သွား၏။
သူမ အဖုတ်ကို တစ်ခြားယောင်္ကျားလေးတစ်ယောက် ပထမဦးဆုံးထိကိုင်ဖူးတာပဲဖြစ်မည်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ လက်ခလယ်ထိပ်လေးက စွတ်စိုစိုလေးနဲ့ ပျော့အိအိ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးရင်းက နူးအိနေသော နွေးထွေးထွေး စောက်ခေါင်းလေးထဲ တိုး၀င် သွားတော့သည်။
“ အားးးးး…ဟင့်…..”
၀င်းမာဆီက ငြီးသံလေးထွက်လာ၏။ စေးစေးကျပ်ကျပ်အဖုတ်လေးထဲ ကျွန်တော့်လက်ခလယ်ကို ဖြေးဖြေးခြင်းဖိသွင်းရင်းက ၀င်းမာ မျက်နှာလေးကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူမတစ်ယောက်မျက်စေ့လေးပိတ်နေပါပြီ။ အောက်မှာတော့ ကြည်ပြာတစ်ယောက်တော့ လက်စွပ် အရှိန်နဲ့ကြမ်းနေသည်။ ကျော်သက်ခိုင်ကို အပေါ်ကမြင်းစီးနေရင်းက သူမရဲ့တီရှပ်ကိုပါ ခေါင်းပေါ်မှ လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် မကာချွတ်လိုက် သည်။ နောက်တော့ ဇီးရောင်ဘရာဇီယာလေးပါကျွတ်သွား၏။
နို့လေးက ပေါက်စီခပ်ကြီးကြီးလေးတွေလို အပျိုနို့လေး၊ အသားအရည် ကလည်းဖွေးနုနေတော့ အရမ်းကြည့်လို့ကောင်းလှသည်။ အောက်က ကျော်သက်ခိုင်ကတော့ ပွဲတော်ကြီးတွေ့နေလေပြီ။ သူ့အပေါ် ထိုင်ဆောင့်နေလို့ တုန်တုန်တုန်တုန်နှင့် လှုပ်ခါနေသော အပျိုနို့လေးကို သူ့လက်ဝါးကြီးတွေနဲ့အောက်ကပင့်ကိုင်ရင်း ဆုပ်နယ်သမနေ လေသည်။ သူတို့ကိုကြည့်ရင်း ကျွန်တော့်လက်ခလယ်ချောင်းကလည်း စိုရွဲသော်လည်း စေးစေးကပ်ကပ်လေးနဲ့အိနေတဲ့ ၀င်းမာရဲ့ စောက်ခေါင်းလေးထဲ အဆုံးထိ တိုး၀င်တိုးထွက် လုပ်ပေးမိနေလေပြီ။ ၀င်းမာမှာ ကျွန်တော့်လက်ကောက်၀တ်ကို သူမလက်သည်းတွေ နှင့်ကုတ်ခြစ်ဖမ်းဆုပ်ထားသော်လည်း တွန်းမထုတ်။ ကျွန်တော့်လက်ကို ထိန်းပေးထားသလိုသာ ကိုင်ထားခြင်း ဖြစ်လေသည်။
“ ဟင့်..ဟင့်..အီး. ..”
၀င်းမာရဲ့ငြီးသံက တဖြေးဖြေးနဲ့ကျယ်လာတယ်။ အောက်က ကျော်သက်ခိုင်အသံလည်းအတူတူပဲ တအီးအီး ဖြစ်လာတယ်။ ခဏနေ တော့ ၀င်းမာတစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းသွားပြီး ကျွန်တော့်လက်ကို သူမလက်တွေနဲ့ ကုတ်ခြစ်လိုက်ပြီးငြိမ်သွားတော့ သူမပြီးသွားပြီဖြစ် ကြောင်း ကျွန်တော်သိလိုက်ရတယ်။ အောက်မှာလည်း ကျော်သက်ခိုင်တစ်ယောက် ပြီးသွားတယ်ထင်တယ်။
ဒါပေမဲ့ ကြည်ပြာတစ် ယောက်ကတော့ မပြီးသေးလို့ထင်တယ်။ အောက်ကိုဆင်းလိုက်ပြီးပျော့ခွေသွားတဲ့ ကျော်သက်ခိုင်ရဲ့ လိင်တန်ကြီးကို ကုန်းလျက်နေရာ ကနေပြီးတော့ ဆက်စုပ်နေတယ်။ ကျော်သက်ခိုင် နှစ်ချီပြီးသွားပြီဆိုတော့ နားချင်သလိုဖြစ်နေပြီး မသိမသာ ကြည်ပြာကိုတွန်းနေပေမဲ့ ကြည်ပြာကအတင်းဆက်မှုတ်နေတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှကျွန်တော်လန့်လာတယ်။ ဒုက္ခပဲ စောက်ပြဿနာတော့တက်တော့မှာပဲဆိုပြီး အိပ် စင်ပေါ်ကနေ အောက်ကိုကမန်းကတန်း ပြေးဆင်းသွားတယ်။
၀င်းမာလည်း ဆင်းလိုက်လာတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း ကြည်ပြာကိုဆွဲ ၀င်းမာက သဘက်တစ်ထည်ယူပြီး ကြည်ပြာ့ကိုခြုံပေးနေတယ်။ အဲဒီအချိန် ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်နေတုန်း ဘယ်သူမှမမြင်အောင် ကျနော် ကြည်ပြာရဲ့လက်ထဲက လက်စွပ်ကိုဆွဲချွတ်ပြီး ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီအိတ်ထဲထည့်လိုက်ရတယ်။ လက်စွပ်ကျွတ်သွားတာနဲ့ခဏပါပဲ ကြည်ပြာတစ်ယောက် ၀င်းမာရင်ခွင်ထဲ ခေါက်ကနဲ ပြိုလဲကျသွားပါတော့တယ်။ ကျွန်တော် ဗူးပေါ်မှာရေးထားတဲ့ အသိဉာဏ်ဖြင့်မသုံးစွဲ ပါကဆိုးကျိုးပေးလိမ့်မည်ဆိုတာ ချက်ခြင်းသွားသတိရမိလိုက်လေသည်။
ကျွန်တော်တက္ကသိုလ်ရောက်ပြီးတော့ နေရာအသစ်၊ လူအသစ်တွေနဲ့တွေ့ရလို့စိတ်လှုပ်ရှားနေတာကတစ်ကြောင်း၊ ကျော်သက်ခိုင်နဲ့ ကြည်ပြာကလည်း ရထားပေါ်ကအဖြစ်အပျက်တွေကြောင့်မို့လားမသိ ကျွန်တော့်ကိုရှက်နေကြသည်ထင်၏။ ရှောင်နေကြသည်။ ၀င်းမာ နဲ့ ကျွန်တော်ကလည်း ဘာမှမဖြစ်သလို သူငယ်ချင်းပြန်ဖြစ်နေကြသည်။ တစ်လမပြည့်ခင်ပင် ကျွန်တော်တစ်ယောက် သူငယ်ချင်း အ သစ်၊ နေရာအသစ်တွေနဲ့အသားကျလာသည်။ ကျွန်တော်တက်နေသော အင်ဂျင်နီယာ ကျောင်းနှင့် ကျော်သက်ခိုင်တက်နေသော သစ် တောမှာလည်း တစ်ကျောင်းစီဖြစ်သဖြင့် အရင်လိုလည်းနေ့တိုင်းမဆုံဖြစ်ကြပါ။ ကြည်ပြာနှင့်၀င်းမာတို့မှာ စီးပွားရေးမှာဆိုတော့ ကျော် သက်ခိုင်နှင့် နီးသည်။
ကျွန်တော်တို့ကျောင်းမှာ ကျောင်းသူနည်းပါးပြီး ကျောင်းသားများသာပေါများလှသဖြင့် ၀င်းမာတို့ကျောင်းဘက် ကို ဆော်ရှိတ်ရင်းရောက်လေ့ရှိသည်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ပတ် တစ်ခါလောက်တော့ဆုံဖြစ်ကြပါသည်။ ကျွန်တော်နှင့်ပထမဆုံးမိတ်ဆွေဖြစ်ရတာကတော့ ကျွန်တော့်အခန်းဖော် ၀င်းမောင်ဖြစ်သည်။ သူကတော့ မြစ်၀ကျွန်းပေါ်မြို့လေး တစ်မြို့မှဖြစ်သည်။ ကျွန်တော့်ထက်အသက်ကြီးပုံရသည်။
ပထမတော့ ကို၀င်းမောင်ဟုကျွန်တော်ခေါ်သေးသည်။ နောက်တော့ သူ့မှာ ညီမတွေရှိမှန်းသိသွားတော့ အစ်ကိုကြီးဟုနောက်ပြောင်ခေါ်ရင်းမှ သူ့နာမည်အစ်ကိုကြီးဟုတွင်သွားသည်။ သူနဲ့ပတ်သက်တာတွေ အ ဖြစ်အပျက်တွေ ရယ်စရာတွေ အများကြီးရှိသော်လည်း စာဖတ်သူများပျင်းနေမှာစိုးလို့ နောက်ကြုံမှပြောပြပါမည်။ ဒုတိယတစ်ယောက်ကတော့ ကထိကဒေါ်မရ (mara)၀င်းသန့်ဖြစ်ပါသည်။ အန်တီသူဇာ၏ သူငယ်ချင်းအရင်းဖြစ်ပြီး သူတို့မှာနိုင်ငံခြား မှာ အတူတူ ဘွဲ့လွန်သွားသင်လာခဲ့ကြသူများ ဖြစ်သည်။
အန်တီသူဇာ၏တူမှန်းသိသွားပီးကထဲက လိုတာရှိရင်သူ့ ကိုပြောဖို့မှာထားခဲ့ သည်။ ဒေါ်မရ၀င်းသန့်မှာ ကျွန်တော့့်အဓိကဘာသာရပ်ဌာနမှမဟုတ်ပဲ ကြိုက်တာရွေးဘာသာရပ်များ (အီလက်တစ်)ထဲမှ ဘာသာတစ် ခုသာသူနှင့်ဆိုင်သည်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့လိုအတန်းငယ်များကို သူမကမသင်ပါ။ သူမမှာ သူမနှင့်သက်ဆိုင်သော ဘာသာရပ်အဓိက ယူသော အတန်းကြီးသူများကိုသာ စာသင်သဖြင့် ကျွန်တော့်ကိုသင်သော တစ်ချို့ဆရာများမှာ သူမလက်အောက်မှ ၀န်ထမ်းများသာ ဖြစ်ကြသည်။
သူမခင်ပွန်းသည်မှာ ဗိုလ်မှူးကြီးတစ်ဦးဖြစ်ပြီး၊ သူမကိုယ်တိုင်လည်း ငွေကြေးချမ်းသာသောမိဘများဘက်က တစ်ဦး တည်းသော သမီးဖြစ်သဖြင့် ကျောင်းသို့ကိုယ်တိုင် ကားအကောင်းစားမောင်းပြီးလာလေ့ရှိသည်။ ခလေးရဖို့ကံမပါလို့လားမသိ၊ သားသမီးမရှိ၊ အ၀တ်အစားအပျံစား ခေတ်မှီမှီသာ၀တ်စားတတ်သည်။ အသားအရည်မှာ ညိုစိမ့်စိမ့်ပေမဲ့ ချောမွတ်ကာ၀င်းနေသည်။ ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်ကျစ်ကျစ်မို့ ၅ ပေ ၄ လက်မအရပ်မှာ မြင့်သလိုထင်ရသည်။ သာမန်မိန်းမတွေထဲမှာ တော့ ထောင်ထောင် မောင်းမောင်း အရပ်ရှည်ရှည်မို့ ထင်ထင်ရှားရှားရှိသည်။ နန်းဆန်ဆန် ဆံထုံးမြင့်မြင့်ထုံးထားလေ့ရှိသဖြင့် ကထိက မှန်းသိသာသည်။
အန်တီသူဇာနှင့် ကွာခြားသည့်အချက်မှာ အန်တီသူဇာက မျက်နှာမာပြီး အမြဲတမ်းရှစ်ခေါက်ချိုးနေတတ်သဖြင့် ကျောင်းသားများကြောက်ကြသည်။ ဒေါ်မရ၀င်းသန့်ကတော့ မျက်နှာချိုသည်။ ပါးပေါ်မှာပါးချိုင့်ခွက်ကလေးနှင့် ညီညာသော သွားလေး များကြောင့် ချစ်ခင်သူပေါများလှပေသည်။ နောက်တစ်ယောက်ကတော့ ကျွန်တော်တို့အတန်းထဲကဖြစ်သည်။ တစ်ခြားနယ်မြို့လေးတစ်ခုကလာတက်သည့် ကောင်မလေးဖြစ်သည်။ ကျောင်းစဖွင့်ပြီးရက်ပိုင်းလောက်က ကိုယ်ဘယ်အခန်းကိုဘယ်လိုရှာရမှန်းမသိ မျက်စေ့လည်နေရင်း၊ ကောင်မချောချောလေး တွေကိုသာ ဘယ်သွားရမလဲလိုက်မေးတတ်သည့်အကျင့်ကြောင့် ရင်ရင်ထွေးနှင့် အမှတ်မထင်ရင်းနှီးသွားခဲ့ရသည်။
ကျွန်တော် လိုက် ရှာနေသည့်အခန်းက သူမသွားမည့်အခန်းဖြစ်နေသဖြင့် လမ်းမညွှန်တော့ပဲ သူမနှင့်လိုက်ခဲ့ရန်ခေါ်သွားပြီး၊ အတန်းအတူတူတက်၊ နောက်တော့တွေ့ရင် ပြုံးပြနှုတ်ဆက်ရာမှ မေဂျာလည်းတူတော့ရက်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာ ရင်းနှီးသွားသည်။ ရင်ရင်ထွေးမှာ ပထမတော့ ရိုးရိုးသားသားပုံလေးဖြစ်သည်။ အားမနာတမ်းပြောရရင် တောပုံလေးဖြစ်သည်။ အရပ်မှာ ၅ ပေ ၃ လက်မ လောက်ရှိသဖြင့် မိန်းခလေး တွေထဲမှာတော့ မပု၊ မရှည်လေးဖြစ်သည်။
ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်၊ မျက်နှာသွယ်သွယ်လေးဖြစ်သည်။(နယ်မြို့လေးက ပထမဆုံး ရွှေမြို့ တော်သို့ရောက်ဖူးတာကြောင့် အစပိုင်းသိပ်မပြင်ဆင်တတ်သေးလို့ ထင်သည်။ နောက်ပိုင်းနှစ်တွေကျတော့ ပြင်တတ်ဆင်တတ်သွားလို့ အရမ်းလှလာပြီးလိုက်တဲ့သူတွေ တအားများလာသည်။) ကျွန်တော် ရွှေမြို့တော်ရောက်ပြီးကာစ ရထားပေါ်မှာဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်ကြောင့် စိတ်ကသိပ်မအီမသာဖြစ်တာက တစ်ကြောင်း၊ အခွင့်အရေးမကြုံတာကတစ်ကြောင်း၊ ကျွန်တော့်လက်စွပ်ကို လုံခြုံတဲ့တစ်နေရာမှာသိမ်းထားလိုက်ပြီး မေ့တေ့တေ့ တောင်ဖြစ်နေရပါ တယ်။
အဆောင်နေကျောင်းသားလည်းဖြစ် ကိုယ်အခုတွေ့နေရတာတွေကလည်း ကျောင်းသူတွေ၊ ဆရာမတွေသာများပြီး ကိုယ်က လက်စွပ်အားကိုးလုပ်လိုက်ပြီးရင် ဘယ်နေရာသွားလုပ်ရမယ်မှန်းကလည်း မသိ၊ အဲဒါကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။ တစ်နေ့ ကျွန်တော် စာသင်ခန်းကအထွက် ဒေါ်မရ၀င်းသန့် စောင့်နေတာတွေ့ရပါတယ်။ သူ့ကိုတွေ့ချင်ရင် ခါတိုင်းဆို သူ့ရုံးခန်း ကိုသွားမှပဲတွေ့ရလို့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ထူးဆန်းနေတယ်။ " ဟေး စဝ်ဟွမ် မမသူဇာတို့ ရွှေမြို့တော်ရောက်နေတယ်။
အဲဒါ စဝ်ဟွမ်ကို ပြောစရာရှိလို့တဲ့။ ဆရာမရုံးခန်း ခဏလိုက်ခဲ့ဦး " ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာ အတွေးတွေအမျှင်တန်းလို့ ဒေါ်မရ၀င်းသန့်နောက်က လိုက်သွားခဲ့တယ်။ ခေါင်းထဲမှာသာ အတွေးတွေက ရှုပ် နေတာ မျက်လုံးကတော့ ဒေါ်မရ၀င်းသန့်ရဲ့လုံးကျစ်ကျစ်တင်သားဆိုင်လေးက သူမရဲ့ခါးကျင်ကျင်လေးအောက်က လှလှလေး စွင့် ကားနေတာကို သတိပြုမိနေတယ်။ သူမရုံးခန်းထဲရောက်တော့ တယ်လီဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး နံပါတ်တွေလှည့်နေတယ်။
“ အော် မမသူဇာလား မရ (mara) ပါ။ ဒီမှာ စဝ်ဟွမ် ရောက်နေပြီ.....ရော့ရော့ စဝ်ဟွမ် မမသူဇာနဲ့ ပြောလိုက်အုန်း. ..”
“ အော်..အန်တီသူဇာလား ..ဘယ်တုန်းက ရောက်နေလဲ.. ..”
စဝ်ဟွမ်..ငါ အရေးတစ်ကြီးပြောစရာရှိလို့..ကျောင်းချိန်ပြီးရင်..မရ (mara) နဲ့လိုက်လာခဲ့လိုက်.. ဒါပဲနော်.. မရ ကို ပြန်ပေးလိုက် တို့ပြောစရာရှိလို့.. ..”
~~~~~~~~~~~~~~~~
ကျောင်းချိန်ပြီးတော့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ကားလေးနဲ့ အန်တီသူဇာတို့တည်းနေတဲ့ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖတို့ အမျိုးအိမ်ကို လိုက်လာခဲ့ပါ တယ်။ ကားရှေ့ခန်းမှာထိုင်ရင်းက ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့တန်ဖိုးကြီးရေမွှေးရနံ့ သင်းပျံ့ပျံ့ရယ်၊ ဘေးတိုက်မြင်နေရတဲ့ ရင်သားလုံးလုံး မို့မို့ လေးရယ်၊ စတီယာရင်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်ချောင်းလှလှလေးတွေရယ်က ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကို ပုဆိုးခြုံအောက်က ငုတ် တုတ်ထထိုင်ရလောက်အောင်ကို မရိုးမရွဖြစ်စေတယ်။ အဲဒီတော့မှ ကျွန်တော့်လက်စွပ်ကို သတိရတယ်။
အဆောင်ပြန်ရောက်ရင်တော့ ငါဖွက်ထားတဲ့နေရာပြန်ကြည့်ဦးမှပဲလို့ တေးထားလိုက်တယ်။ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖတို့ အမျိုးတွေကလည်း ခြံဝင်းအကျယ်ကြီးနဲ့ ဧည့်သည်အတွက် ခြံထဲမှာ အိမ်တစ်လုံးတောင်သတ်သတ် ဆောက် ထားတယ်။ အန်တီသူဇာနဲ့ ဒေါ်မရ၀င်းသန့်တို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မတွေ့တာကြာလို့၊ တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက် မေးကြ ပြောကြ၊ အလုပ်အကြောင်း၊ မိသားစုအကြောင်းပေါ့။
အန်တီသူဇာအကြောင်းကတော့ ကျွန်တော်က တော်တော်များများသိပြီး သားပေမဲ့ ဒေါ်မရ၀င်းသန့်အကြောင်းတော့ အခုမှ တော်တော်များများသိလိုက်ရတယ်။ သူမယောင်္ကျား ဗိုလ်မှူးကြီးမျိုးသန့်က သဘောင်္ ပေါ်မှာနေတာများလှကြောင်း သူတို့မှာ သားသမီးမရနိုင်တော့ကြောင်း စသည် စသည်။
နောက်တော့ ကျွန်တော့်ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး နောက်နေ့မနက် ကျောင်းသွားဖို့လာခေါ်မည်ဖြစ်ကြောင်းပြောပြီး ထားသွားလေသည်။ အဲဒီတော့မှ အန်တီသူဇာနှင့် ကျွန်တော်နှစ် ယောက်ထဲကျန်ခဲ့သည်။ အန်တီသူဇာ၏မျက်နှာမှာ အရမ်းပျက်နေ၏။ အခုနတုန်းက ဒေါ်မရ၀င်းသန့်နှင့် စကားပြောနေစဉ်က ဟန်မပျက်ထိန်းထားတာကိုလျှော့ချလိုက်သဖြင့် အခုတော့ တော်တော်ကြီးကို သိသာနေသည်။
“ စဝ်ဟွမ် ငါ တော့ ဒုက္ခရောက် ပြီသိလား "
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ အန်တီသူဇာ "
“ ငါ..ငါ့မှာ ကိုယ်၀န်ရှိနေပြီ.."
“ ဟင်..ဗျာ..ဘယ်လို...ဟိုဟို..ကျွန်တော့်ကြောင့်တော့..."
ကျွန်တော်ပြောနေရင်းတန်းလန်းက အန်တီသူဇာ၏မျက်နှာထားကိုကြည့်ပြီး ရပ်သွားသည်။ အန်တီသူဇာ၏ မျက်နှာပေါ်မှာ အဖြေတွေ့နေရပြီထင်သည်။
“ ငါ..ကိုခွန်ဖ နဲ့ ဟိုဟာမလုပ်တာ (၁၀) နှစ်လောက် ရှိပြီလို့ ပြောထားတယ်မဟုတ်ဘူးလား."
ကျွန်တော့်မှာ ဒီတစ်ခါကတော့ ခေါင်းနပန်းကြီးကာ ဖိုးဖိုးပြောခဲ့သည့် လက်စွပ်ဗူးပေါ်မှာရေးထားသည့် အသိဉာဏ်ဖြင့် မသုံးစွဲပါက ဆိုးကျိုးပေးလိမ့်မည်ဆိုတာကို ပြန်ကြားယောင်မိပြန်တော့သည်။ ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲမှာထူပူနေ၏။ အန်တီသူဇာ၏ တရှုံ့ရှုံ့ငိုသံကြားမှ ကျွန်တော့်ကိုပြောပြသည်များကိုစဉ်းစားပြီး ကိုယ့် ကိုယ်ကိုအပြစ်တင်လို့ မဆုံးနိုင်အောင်ဖြစ်မိသည်။ အန်တီသူဇာက သူမမှာ ဒါတွေ မလုပ်ဖြစ်တာ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာခဲ့သဖြင့် အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ ဖြစ်သွားတာက တစ်ကြောင်း၊ အဲဒီနေ့ကလည်း မမျှော်လင့်ပဲ ကျွန်တော်နဲ့ အချီပေါင်းများစွာ၊ အကာအကွယ်မရှိဆွဲလိုက်သည်ကတစ်ကြောင်းကြောင့်ထင်သည်။
တစ်ခါမှမမှန်ပဲမနေဖူးသည့် ရာသီလာတာ နောက်ကျတော့မှ သတိရသွားပြီး ကိုယ်ဝန်ရှိနိုင်ကြောင်း၊ စိတ်ပူနေကြောင်းပြောတော့ ကျွန်တော်က အန်တီသူဇာဆရာဝန်ပြကြည့် ပြီးပလား၊ ကိုယ်ဝန်ကသေချာလို့လားဟုမေးတော့လည်း ခေါင်းရမ်းပြသည်။ တစ်လလောက်မလာတာနဲ့ ကိုယ်ဝန်ရှိမရှိစစ်လို့ ရလား မရလားလည်း သူမသေချာကြောင်း၊ ဒါပေမဲ့ လုပ်စရာရှိလျှင်စောစောစီးစီးလုပ်လို့ရအောင် လမရင့်ခင်တစ်ခုခုလုပ်ဖို့ ကျွန်တော်သ ဘောတူ၊ မတူလာဆွေးနွေးတာဖြစ်ကြောင်းပြောပြတော့ ကျွန်တော့်မှာ ကြက်သီးမွှေးညှင်းတွေထောင်ထပြီး၊ ခေါင်းထဲမှာလည်း ငါ့ရင် သွေးဆိုတာပေါ်လာတယ်။
ကျွန်တော် အသက် (၂၀)တောင်မပြည့်တော့သေးခင် ခလေး အဖေဖြစ်တော့မှာပါလား။ အဲ့လို အတွေးတွေ ယောက်ရက်ခတ်နေတယ်။ အန်တီသူဇာကလည်း ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးချင်းစေ့စေ့မကြည့်ပဲ ကြမ်းပြင်ကိုငုံ့ကြည့်ရင်းက သူလည်း ဖြစ် နိုင်ရင် တစ်ကယ်ကိုယ်ဝန်ရှိနေတယ်ဆိုရင်တောင် မဖျက်ချချင်ကြောင်း၊ သူဘယ်လိုနည်းနဲ့ အများအမြင်မှာ တင့်တယ်အောင် ဘယ်လို လုပ်ရမလဲဟု အကြံပေးစေလိုကြောင်း တိုးတိုးလေး ပြောရှာပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော့်ခေါင်းထဲအလင်းတန်းတစ်ခုတိုးဝင်လာ သလို ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာ ထင်းထင်းကြီး အာရုံရသွားပါတယ်။
အဲဒါနဲ့ အန်တီသူဇာကို ကျွန်တော် အကြံတစ်ခုရပြီဖြစ်ကြောင်း ဘာမှမပူဖို့။ ကျွန်တော် ဒေါ်မရဝင်းသန့်နဲ့ နောက်နေ့ပြန်လိုက်လာပြီး၊ အန်တီသူဇာတို့ဆီမှာ အိပ်မယ်ဖြစ်ကြောင်း၊ စိတ်မပူဖို့အကြောင်းပြောပြီး ဘတ်စကား အဆင့်ဆင့် စီးရင်း ကျွန်တော့် အဆောင်ကို ပြန်လာခဲ့ပါတော့သည်။ အဆောင်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကျွန်တော့် လက်စွပ်ဗူးသိမ်းထားသောနေရာကို ကမန်းက တန်းဖွင့်ကြည့်ပြီး တွေ့ ရမှ သက်ပြင်းချနိုင်ပြီး နောက်နေ့အတွက်အစီအစဉ်ကို ခေါင်းထဲမှာစဉ်းစားရင်းအိပ်ပျော်သွားခဲ့ပါသည်။
နောက်နေ့တစ်မနက်လုံးလည်း ကျောင်းစာထဲစိတ်မရောက် အန်တီသူဇာနဲ့ ကလေးအကြောင်းသာစဉ်းစားနေမိပါသည်။ ကိုဝင်းမောင်ကတောင် ကျွန်တော်မျက်နှာ မ ကောင်းတာကိုရိပ်မိပြီး ရည်းစားပူမိတာလားဟုစနေပါသည်။ သူက ကျွန်တော်နှင့် ရင်ရင်ထွေး ဘာလိုလို ညာလိုလိုဟုထင်နေပါသည်။ ကျွန်တော်လည်း ထွေထွေထူးထူး ရှင်းပြမနေတော့ပါ။ ကင်တင်းသွားထိုင်ရင်း စိတ်ကိုမနည်းငြိမ်အောင်ထိန်းနေရပါသည်။ နောက်ည နေပိုင်း ကိုဝင်းမောင်ကို ကျွန်တော်ဒီည အဆောင်ပြန်မအိပ်တော့ပဲ အမျိုးအိမ်သွားအိပ်မည့်အကြောင်းပြောရင်း ဒေါ်မရဝင်းသန့် ကား နှင့်လိုက်ပါလာခဲ့ပြန်ပါသည်။
ကားပေါ်မှာ မနေ့ကအတိုင်းပင် ဒေါ်မရ၀င်းသန့်၏ ရေမွှေးရနံ့ကအတော်ကို ဆွဲဆောင်မှုရှိလေသည်။ အသားရောင်ရင်ဖုံးအင်္ကျီပိတ်သားပါးပါး ကျပ်ကျပ်လေးကြောင့် ကျွဲကောသီးလုံးလို မို့မောက်မောက် ရင်သားအစုံ၊ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ဗိုက် သားလေးများနှင့် ထမိန်သားအောက်မှပင် ထင်းထင်းကြီးပေါ်နေသော ပေါင်တန်ဖြောင့်စင်းစင်းတွေက၊ စိတ်ရှုပ်နေသော ကျွန်တော့်ကို ပင် အလွတ်မပေး၊ ဖမ်းစားနေသဖြင့်၊ ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်မှာ တဖြည်းဖြည်းခြင်းတင်းမာလာရသည်။
ကျွန်တော်က ဟန်မပျက်ရအောင်ပါလာသောလွယ်အိတ်ကို ပေါင်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး လွယ်အိတ်ထဲဘာရယ်မဟုတ် လက်နှိုက်စမ်းလိုက် တော့ လက်စွပ်ဗူးကပွင့်ပြီး ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးပေါ်လက်စွပ်နှစ်ကွင်းရောက်လာခဲ့တော့သည်။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်၊ နေရာဒေသ ကလည်း မသင့်လျှော်သဖြင့် လက်စွပ်နှစ်ကွင်းကို လက်ထဲမှာ တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လျှက် စိတ်ကိုအမျိုးမျိုး ပြောင်းလဲစဉ်းစားနေရပေ သည်။ နောက်ဆုံး အန်တီသူဇာတို့တည်းတဲ့ အိမ်ရောက်တော့မှ ကျွန်တော့်မှာ စိတ်သက်သာရာရပြီး ကားပေါ်က ကမန်းကတန်းဆင်း ခဲ့ရလေသည်။
“ ကျေးဇူးပဲနော် ဆရာမ၊ ဆင်းဦးမယ် မဟုတ်လား"
“ ရပါတယ်ကွယ် အားနာစရာမဟုတ်ပါဘူး မဆင်းတော့ဘူးလေ။ မောင်စဝ်ဟွမ် ဒီမှာ စနေ၊ တနင်္ဂနွေနေမှာ မဟုတ်လား"
“ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ၊ ကျွန်တော် တနင်္ဂနွေနေ့ ညနေမှ အဆောင်ပြန်မယ် "
“ အင်း ဒါဆိုရင် တနင်္ဂနွေကျရင် ဆရာမအိမ်ကို မမသူဇာတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့နော်။ ဆရာမ ထမင်းစားဖိတ်ထားတယ် ဟုတ်လား"
“ အင်း အားနာစရာကြီး ဆရာမရယ် တော်ကြာ ကျွန်တော့်ကြောင့် ဆရာမတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားမပြောရပဲ နေပါအုန်းမယ် "
“ ကိစ္စ မရှိပါဘူး။ မောင်စဝ်ဟွမ် တခြားလူတွေမှ မဟုတ်တာ လိုက်မလာရင် ဆရာမစိတ်ဆိုးမှာနော်"
ဒေါ်မရ၀င်းသန့်ရဲ့ မျက်ခုံးထူထူအောက်ကမျက်လုံးရွဲကြီးတွေက ကျွန်တော့်ဒူးကိုတောင်နည်းနည်းအားနည်း သွားစေသလိုပဲ။ ကိုအံ့ကြီးသီချင်းထဲကလို မျက်ခုံးမွှေးသေးသေးသွယ်သွယ်ရယ်မဟုတ်ပဲ မဲနက်နေတဲ့ မျက်ခုံးမွှေးထူထူရဲ့အောက်က မျက်တောင် ကော့ကော့ကြီးတွေကို တစ်ချက်နှစ်ချက်ပုတ်လိုက်တာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း အလိုလိုခေါင်းငြိမ့်ပြီးသား ဖြစ်သွားတယ်။
“ ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ.."
ကျွန်တော် အန်တီသူဇာတို့ ဧည့်သည်ဆောင်မှာပဲ ရေမိုးချိုးပြီးတော့ အိမ်ရှင်တွေ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာချက်ထားတဲ့ ညနေစာ ထမင်းဟင်း စားသောက်ပြီး စကားစမြည်ပြောကြပြီးတော့ အနားယူဖို့ ဧည့်သည်ဆောင်ကို ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖက တစ်ချိန်လုံး ကျွန်တော်တို့နဲ့ရှိနေလို့ အန်တီသူဇာနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ စကားပြောဖို့ရာအခွင့် အရေးမရသေးဘူးဖြစ်နေသေးတာပေါ့။ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖက ထမင်းစားပြီးအစာကြေဆိုပြီး ကော့ညှက်တစ်ဖန်ခွက်နဲ့ ဆေးပြင်းလိပ်ဖွာပြီး ကျွန်တော်နဲ့ စစ်တုရင်ကစားကြပါတယ်။ အန်တီသူဇာ က တော့ အခန်းထဲ၀င်နားနေလေပြီ။ နောက်ဆုံးမထူးတော့ဘူး။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ဟုဆိုကာ ကျွန်တော့်အိတ်ကပ်ထဲက လက်စွပ်ကွင်း ကြီးကိုထုတ်ကာ
“ လေးလေး ဒီလက်စွပ်ကို မြင်ဖူးလား၊ ရှေးဟောင်းလက်ရာများလားလို့ "
“ မှန်းစမ်း ကြည့်ရတာတော့ ရှေးဟောင်း လက်ရာလိုပဲကွ"
ကျွန်တော်က အန်ကယ်၀တ်ကြည့်ပါလားဟုပြောမည်ကြံတုန်း အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖက သူ့လက်ထဲ စမ်း၀တ်ကြည့်လိုက်၏။ စက္ကန့်ပိုင်း လေးပဲ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖမှာ တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းသွား၏။ သူ့မျက်လုံးများမှာ ရှေ့တည့်တည့်ကို စိုက်ကြည့်နေသော်လည်း ကျွန်တော့်ကိုမြင်သည့်ပုံမပေါ် ကျွန်တော့်မှာလည်း တထိတ်ထိတ်နဲ့ အချိန်လုရမှာဖြစ်၍ ကမန်းကတန်း ဆွဲထူသော်လည်း မနိုင်မနင်း ဖြစ်နေသဖြင့် အန်တီသူဇာကို လှမ်းခေါ်လိုက်ရသည်။ ကျွန်တော့် အသံအနေအထားကြောင့် အန်တီသူဇာလည်း ကမန်းကတန်း တစ်ဖက်မှ လာတွဲရှာသည်။
“ ဟဲ့ဟဲ့...ဘာဖြစ်သွားတာလဲ စဝ်ဟွမ်"
“ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။ အန်တီ မြန်မြန်လေးသာ အခန်းထဲပို့ရအောင်ပါ။ နည်းနည်း မူးသွားတာ နေမှာပါ "
အခန်းထဲကကုတင်ပေါ်ကို အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖကိုတင်လိုက်တော့ သူ့ပုဆိုးအောက်မှကောင်ကြီးက ထောင်ထနေလေပြီ။ ကျွန်တော်က အန်တီသူဇာမမြင်အောင် ကိုယ်နဲ့ ကွယ်ထားပြီး....
“ ကျွန်တော် နည်းနည်းနှိပ်ပေးလိုက်အုန်းမယ်။ အန်တီ ကျွန်တော့်ဒီလက်စွပ်လေးပျောက်မှာစိုးလို့ ခဏ၀တ်ထားပေးပါလား"
အန်တီသူဇာမှာ လက်စွပ်လေးကိုမှတ်မိပုံမပေါ် သူမလက်မှာ၀တ်လိုက်သည်။ ချက်ခြင်းပင် သူမမျက်နှာရဲကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကျွန်တော့် ကိုသိုင်းဖက်လာသည်။ ကျွန်တော်က ကမန်းကတန်း သူမလက်ကိုဆွဲကာ ထောင်မတ်နေသော အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖရဲ့ လိင်ချောင်းကြီး ပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ သူမက သူမဘာသာ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖပုဆိုးကိုဆွဲချွတ်နေချိန်မှာ ကျွန်တော်က အနောက်က သူမထမိန်ရော အတွင်းခံကိုပါဆွဲချွတ်ပေးလိုက်သည်။ သူမ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖရဲ့လိင်ချောင်းကြီးအပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် မြင်းစစီးသည်နှင့် ကျနော် က အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖလက်ထဲက လက်စွပ်ကိုခြေကန်ချွတ်တော့သည်။
လက်စွပ်ကျွတ်တာနဲ့ ကျွန်တော်အခန်းပြင်သို့ပြေးထွက်ပြီး တံခါးကိုအသာစေ့ကာတံခါးကြားမှချောင်းတော့သည်။ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖမှာ ရုတ်တရက်နိုးလာသလိုဖြစ်သော်လည်း သူ့ထောင်မတ်နေသောလိင်ချောင်းကြီးက အန်တီသူဇာရဲ့ အဖုတ်ထဲမှာနစ်နေပြီး သူမကအ ပေါ်မှခွကာတစ်အားဆောင့်နေတော့ ဘယ်ယောင်္ကျားသားကငြင်းတော့မည်လဲ အောက်မှ ပြန်ပင့်ကာဆောင့်နေလေတော့သည်။
အန်တီသူဇာ၏တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးမှာ မီးရောင်အောက်မှာ ဖွေးဖြူနေပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ဆောင့်နေသဖြင့် တုန်တုန်တုန်တုန်နဲ့ ကျ နော့်ညီတော်မောင်တောင်မှ ခေါင်းထောင်ထလာလေသည်။ အန်ကယ် စဝ်ခွန်ဖမှာ တစ်ချီပြီးသွားဟန်တူသည်။ တောင့်တင်းသွားကာ အန်တီသူဇာ၏ခါးကိုဆွဲပြီး သူ့ပေါင်ခြံမှာဖိကပ်ထားလေသည်၊၊ အန်တီသူဇာကတော့ ကျေနပ်သေးဟန်မတူပေ။ သို့ပေမဲ့ အန်ကယ့်လိင် ချောင်းကြီးမှာသုတ်ထွက်ပြီးသဖြင့် ပျော့သွားလေရာ သူမအပေါ်ကဆက်ဆောင့်မရတော့၍ အန်ကယ့်ကိုခွထားရာမှဖယ်ကာ အန်ကယ် ၏လိင်တန်ကြီးကို သူမလက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးနေလေသည်။
နောက်တော့ ပါးစပ်ဖြင့်ငုံ့ကာပုလွေပေးနေပြန်သည်။ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖမှာ သူ့မိန်းမဆီမှ ပုလွေတစ်ခါမှမရဖူးဘူးထင်သည်။ ခဏလေး နှင့် သူ့လိင်တန်ကြီးမှာမာပြီးဖြောင့်တန်းလာလေသည်။ ထိုအခါမတော့ အန်ကယ်က အန်တီသူဇာကို ပက်လက်လှန်စေပြီး အပေါ်မှ တက်ဆောင့်တော့သည်။ ဆောင့်နေရင်းမှလည်း အန်တီသူဇာအင်္ကျီနှင့် ဘရာဇီယာကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ ကျွန်တော့်မှာ တွက် ထားသည့်အတိုင်း အကွက်၀င်သွားသဖြင့် စိတ်အေးသွားရသည့်အပြင် အန်တီသူဇာ၏ ကိုယ်လုံးအလှနှင့် ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ကာမ ဆက်ဆံနေကြသည်ကိုကြည့်ရသည်မှာ အောကားလိုက်ဖ်ရှိုးလိုဖြစ်နေသဖြင့် ဖွားဘက်တော်က အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်နေပေသည်။
သိပ်မကြာခင် နောက်တစ်ချီ ပြီးသွားပုံရသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး တင်းကြပ်စွာဖက်ထားပြီး ငြိမ်သွားကြသည်။ ခဏနေတော့ အန်ကယ် စဝ်ခွန်ဖ ထလာပြီး ပုဆိုးကောက်၀တ်နေတာတွေ့တာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း နောက်ဖေးဘက် ကမန်းကတန်းပြေးထွက် ရေချိုးခန်းထဲ၀င် လိုက်ပြီး မျက်နှာကို ရေအေးအေးနှင့် သစ်နေလိုက်သည်။
“ ဒုန်း..ဒုန်း..ဟေး စဝ်ဟွမ်လား အထဲက "
“ ဟုတ်.ကဲ့ အန်ကယ်..မျက်နှာသစ်၊ ခြေထာက်ဆေး နေတာပါ"
“ အေးအေး ရပါတယ်ကွာ အန်ကယ် အပေါ့သွားချင်လို့"
“ ဟုတ်ကဲ့ ပြီးပြီ အန်ကယ် ရပြီ"
ကျွန်တော်က ပြောပြောဆိုဆိုနှင့်ထွက်လာတော့ အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖတစ်ယောက် ပြုံးဖြဲဖြဲနှင့် ရေချိုးခန်းထဲ၀င်သွားလေသည်။ ကျနော် လည်း သုတ်ခြေတင်ပြီး သူတို့အခန်းထဲ၀င်ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ အနားယူနေသော အန်တီသူဇာနားကို ကပ်သွားတော့ သူမက ကျွန်တော့်ကိုလှမ်းဖက်မလိုလုပ်တုန်း ကျွန်တော်က သူမလက်ကိုဆွဲယူလိုက်ပြီး လက်စွပ်ကို ချွတ်ယူလိုက်လေသည်။ အန်တီသူဇာ ပျော့ခွေကျသွားတော့ ကျွန်တော်လည်းကမန်းကတန်း အရှေ့ဖက်ကျွန်တော်အိပ်ဖို့ ပြင်ပေးထားသော ဧည့်ခန်းဆိုဖါပေါ်မှာ သွားလှဲနေ လိုက်တော့သည်။
အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖ အခန်းတံခါးဖွင့်ပြီးဝင်သွားသံကြားတော့ ကျွန်တော်လည်း အသာခြေဖျားထောက်ပြီး အခန်းပေါက် ဝသို့ ရောက်ရပြန်လေသည်။ ဒီတခါတော့ အခန်းတံခါးက စေ့နေ၏။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်အသာဆွဲလိုက်တာနဲ့ ဟတတလေးဖြစ်သွား၏။ အထဲမှာတော့ အန်ကယ် စဝ်ခွန်ဖ တစ်ယောက်ရေစွတ်ထားသည့် သဘက်အသေးလေးနဲ့ အန်တီသူဇာ့ ပေါင်ခြံတစ်ဝိုက် အဖုတ်ပေါ်နှင့် ပေါင်အတွင်းသားများ ကို သုတ်ပေးနေတာကိုတွေ့ရ၏။ အခုနကခွေကျသွားသော အန်တီသူဇာမှာ သူ့ယောင်္ကျားကြင်နာစွာပြုစုပေးနေမှုကို မျက်လုံးပြူး ကြည့်နေ၏။
အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖမှာ အခန်းဝကိုကျောပေးထားသဖြင့် ကျွန်တော့်ကိုမမြင်ရသော်လည်း အန်တီသူဇာနေရာမှ ကျနော့်ကို ကောင်း ကောင်းမြင်ရပေမည်။ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်က တံခါးကိုအသာလေးတွန်းဖွင့်ကာ ကိုယ်တစ်၀က်၀င်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို အလန့် တကြား ကြည့်နေရှာသည့် အန်တီသူဇာကို ပြုံးဖြဲဖြဲကြည့်ရင်း လက်ညှိုး၊ လက်ခလယ်နှစ်ခုထောင်ပြီး ပိစ်လုပ်ပြလိုက်သည်။ အဲဒီတော့မှ အန်တီသူဇာ ကျွန်တော့်ရည်ရွယ်ချက်သဘောပေါက်သွားပုံရသည်။ မျက်နှာအနေအထား ပုံမှန် ဖြစ်သွားသည်။
နောက် အန်ကယ်စဝ်ခွန် ဖက သူ့မျက်နှာကို အန်တီသူဇာ့ပေါင်ခွဆုံမှာမှောက်ပြီး ဘာဂျာပေးနေတော့ အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်ကို မျက်မှောင်ကုတ်ကြည့်ပြီး လက်ဖျားများခါ၍ ကျွန်တော့်ကိုထွက်သွားဖို့ အချက်ပေးနေ၏။ ကျွန်တော်က ပြုံးစိစိနှင့်ခေါင်းခါပြရင်း ဖလိုင်းကစ်စ်ပေးလိုက်တော့ ချစ်စဖွယ်မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။ ဒါပေမဲ့ သူမပေါင် ကြားထဲက အန်ကယ့်လျှာက အရှိန်ရနေပြီမို့ ကျွန်တော့်ကိုလက်လျှော့လိုက်ပြီး သူမလက်တွေက အန်ကယ့်ခေါင်းနောက်က ဆံပင်တွေကိုဆုပ်ကိုင် ပြီး သူမပေါင်ကြားထဲအတင်း ဆွဲပွတ်နေပေတော့သည်။
ကျွန်တော်လည်း တော်တော် စိတ်အေးသွားပြီမို့ ကိုယ်အိပ်ဖို့ပြင်ထားသည့် ဧည့်ခန်းဆိုဖါပေါ်သို့ပြန်လာကာ လှဲချလိုက်တော့သည်။ အနည်းဆုံးတော့ အန်တီသူဇာ တစ်ကယ်ကိုယ်၀န်ရှိတယ်ဆိုရင်တောင် အခု တော့ အန်ကယ့်လက်ချက်ကြောင့်လို့ ပြောလို့ရပေတော့မည်။ စိတ်လျှော့ချလိုက်လို့လားမသိ ခဏလေးနှင့် ကျွန်တော်အိပ်ပျော်သွား လိုက်တာ ကျွန်တော့်ဖွားဘက်တော်ကို လက်ဖဝါးတစ်ခုကလာဆုပ်ကိုင်တော့မှ နိုးလာခဲ့သည်။ ညမီးရောင်ပြာပြာလေးက အမှောင်ထဲ မှာ တစ်အားလင်းနေသလိုပဲ။ ကျွန်တော့် ကိုပြုံးလျက် ငုံ့ကြည့်နေသော အန်တီသူဇာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ အော အန်တီသူဇာ တစ်ရေးနိုးတာလား”
“ ဟုတ်တယ် မိုးတောင်လင်းကာနီးနေပြီလေ။ ဉာဏ်ကြီးရှင်လေးကို ကျေးဇူးလာဆပ်တာလေ အဟီး”
အန်တီသူဇာက တိုးတိုးလေးပြောနေသော်လည်း သူမလက်များက ကျွန်တော်၏ မပျော့မမာညီတော်မောင်ကို လုံချည်ပေါ်မှ အုပ်ကိုင် ကာပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ ကျွန်တော်နိုးလာတာနဲ့ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကလည်း ချက်ခြင်းနိုးထလာသည်။ ကျွန်တော်က ဆိုဖါပေါ် မှာပဲထထိုင်လိုက်ပြီး အန်တီသူဇာကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ အန်တီသူဇာရဲ့ နှုတ်ခမ်း ထွေးထွေးလေး တွေကိုဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်ရင်းက ကျွန်တော့်လက်များကအလိုလို သူမနို့ကြီးတွေကို အင်္ကျီပေါ်မှပင်ဆုပ်နယ်ပေးနေလိုက်သည်။
နောက်တော့ ကျွန်တော့်လုံချည်ကို ကွင်း လုံးချွတ်ချလိုက်သည့်နည်းတူ အန်တီသူဇာရဲ့ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်ကထိုင်ရင်း အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်ရှေ့ မှာရပ်လျှက်သားမို့ သူမ၏ခါးလေးကိုကိုင်ကာ တစ်ပတ်လှည့်လိုက်ရာ ညဦးပိုင်းက မြင်သာမြင်ရပြီး မကြင်လိုက်ရသည့် အန်တီသူဇာရဲ့ တင်သားလုံးလုံး အိစက်စက်ကြီးက ကျွန်တော့် မျက်စေ့ရှေ့တည့်တည့်မှာ ရောက်လာခဲ့သည်။ ကျွန်တော့်လက်တစ်ဖက်က ညီတော်မောင်ကို ဆုပ်ကိုင်လျှက် အန်တီသူဇာရဲ့ခါးကို လက်တစ်ဖက်ကဆွဲပြီး ကျွန်တော့်ပေါင် ပေါ်ထိုင် ချခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ အန်တီသူဇာကလည်း အလိုက်သိပါတယ်။
သူမဖင်ကြီးကို နောက်ပစ်ပြီး ဖြေးဖြေးခြင်းထိုင်ချလိုက်တော့ ကျနော့် လိင်တန်ကြီးက သူ့ရဲ့ပစ်မှတ် အန်တီသူဇာရဲ့ အဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို အိကနဲ ထိုးခွဲဝင်ရောက်သွားခဲ့ပါတော့တယ်။
“ အင့်....အီး.. ..”
အန်တီသူဇာရဲ့ မတိုးမကျယ်ငြီးသံလေးနဲ့အတူ ကျွန်တော့်ပေါင်ခြံမှာလည်း အိကနဲအိကနဲ သူမရဲ့အသားစိုင်များလာထိမိသလို ကျနော့် လိင်တန်ကြီးမှာလည်း နွေးထွေးနူးညံ့တဲ့အတွင်းသားများရဲ့အရသာကို ပီပီသသကိုခံစားလိုက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဖက် က လည်း အန်တီသူဇာရဲ့ဗိုက်သားပြင်ကိုပွတ်သပ်ပြီး အင်္ကျီအောက်မှ အသာလျှောတက်သွားကာ ဘရာဇီယာဝတ်မထားသဖြင့် လွတ်လပ် နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးနေမိတော့သည်။
ညနေကထဲက ဒေါ်မရဝင်းသန့်ရဲ့ဘော်ဒီအလှနဲ့ ရေမွှေးရနံ့ကြောင့် ထကြွနေသောစိတ်တွေက အခု အန်တီသူဇာနဲ့ကျမှ လာပေါက် ကွဲရတော့ တာပေါ့။ အန်တီသူဇာရဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုဆွဲဆွဲပြီးဆောင့်ပေမဲ့ ထိုင်ရက်ကမို့လို့ သိပ်အားမရတော့တာနဲ့ အန်တီသူဇာကို ကြမ်းပေါ်မှာပဲ လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး အနောက်ကဒူးတစ်ဖက်ထောက်လို့ သူမခါးလေးကို အားရပါးရ ဆွဲကိုင်ကာဆောင့်ပေးနေမိပါ တော့တယ်။
“ ဖတ်ဖတ်..ဖတ်ဖတ်..ဖွတ်ပြွတ်..ရွှတ်..ဖွတ်ရွှတ်.. ..”
အောင့်အီးထားရတာနဲ့ မလုပ်ရသည်မှာကြာပြီဖြစ်လို့ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးမှာ ကြာကြာမထိန်းထားနိုင်တော့ပဲပြီးချင်လာပါတယ်။ အဲဒါနဲ့ အားကုန်ထည့်ပြီး တစ်ချက်အဆုံးထိဆောင့်ချလိုက်ကာ အန်တီသူဇာရဲ့ စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲ သုတ်ရည်တွေတဖျောဖျော ထုတ်လွှတ်လိုက်မိပါတော့တယ်။ အန်တီသူဇာရဲ့ ဖင်ကြီးတွေကို ကျွန်တော့်ပေါင်ခြံဖြင့်ဖိကပ်ထားကာ ဇိမ်ယူနားနေရင်းကလည်း ဒီတစ် ခါတော့ ဗိုက်ကြီးမှာမစိုးရိမ်ရတော့ဘူး ဟုတွေးကာပြုံးမိသလို နောက်များကျရင်လည်း အခြားအမျိုးသမီးများနှင့်ဆိုလျှင် ဆင်ခြင်ရမည် ဟု စိတ်ထဲတေးထားလိုက်ပါသည်။ အန်တီသူဇာလည်း ပြီးသွားပုံရပါသည်။
သူမရဲ့စောက်ခေါင်းနံရံများက လှုပ်လှုပ်လှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေ သည်ကို ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကြီးမှာခံစားမိနေပါသည်။ ကျွန်တော့်သုတ်ရည်နှင့် အန်တီသူဇာ့စောက်ရည်များ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျကုန်မှာ စိုးသဖြင့် ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်မှာ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက်ကပ်ရက်သားနှင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်ဘေးတစ်စောင်းလှဲချနားလိုက်ကြပါသည်။ ခဏနေတော့ အန်တီသူဇာ၏ပေါင်တစ်ချောင်း ကိုမြှောက်ကာ ကျွန်တော်ကညီတော်မောင်ကို ဖြေးဖြေးခြင်း ဆွဲထုတ်ကြည့်ရာ အရည်များစိမ့်ထွက်လာသည်ကို တွေ့ရပါသည်။
ပထမတော့ ကျွန်တော်ကပုဆိုးဆွဲသုတ်မလို့ကြံသော်လည်း နောက်အကြံတစ်ခုထပ်ရ၍ ကျွန်တော့်လက်ချောင်းများဖြင့်သုတ်လိုက်ပြီး အန်တီသူဇာ့ဖင်ကြားကိုစမ်းရင်းပွတ်သပ်သွားလိုက်ရာအတွန့်အတွန့်ခရေပွင့်လေးကိုစမ်းမိသွားသည်။ ကျွန်တော်က လက်ချောင်းထိပ် လေးဖြင့် အရည်များကို သုတ်လိုက် ခရေပွင့်လေးထဲကို ဝင်သလောက်လေး ထိုးထည့်ပေးလိုက်လုပ်နေရာ အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့် လက်မောင်းကို သာသာလေး လက်နောက်ပြန်ဖြင့် ဆွဲဆိတ်ရင်း
“ ဟေး မောင်စဝ်ဟွမ်..ဘာတွေလုပ်နေတာလည်း..တို့ အဲဒီဟာ တစ်ခါမှ အလုပ်မခံဖူးဘူးနော်..မလုပ်နဲ့. ..”
အင်း အဲလိုပြောပုံထောက်တော့ဖင်ချတာကို အန်တီသူဇာလည်း ကြားဖူးနားဝရှိဖူးပုံရသည်။ ကျွန်တော်ကတော့ ဗီဒီယိုတွေထဲမှာကြည့် ဖူးပြီးနေလို့ စမ်းချင်နေတာကြာလှပြီ။ အခုမှ ကိုယ်ဝန်နဲ့ပတ်သက်ပြီးလျှောက်စဉ်းစားရင်း ခေါင်းထဲအကြံထွက်လာတာ။
“ မလုပ်ပါဘူး..အန်တီသူဇာရဲ့ထိပ်ဖျားလေး ကိုစမ်းကြည့်မလို့ပါ.. ..”
အန်တီသူဇာလည်း ပြောသာပြောပါတယ်။ သူလည်း စမ်းကြည့်ချင်တာလား။ ကျနော့်ကိုပဲမငြင်းရက်လို့ ငြိမ်ခံနေတာလားမသိ။ ချွဲကျိ ကျိအရည်များကြောင့် ကျနော့်လက်ခလယ်လက်နှစ်ဆစ်လောက်ထိုးဝင်ထွက်နေတာတောင်ဘာမှမပြောတော့ပါဘူး။ အဲဒါနဲ့ တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးတဲ့ဖင်ပေါက်ကိုလုပ်ရတော့မယ်ဆိုတဲ့အတွေးက ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို ပြန်မာလာစေပါတော့တယ်။ အန်တီ စောမြတ် သူဇာရဲ့ဖင်ပေါက်က ကျနော့်လက်ခလယ်နဲ့လက်ညှိုးကိုပါ ပူးတွဲအဝင်အထွက်လုပ်ပေးနေတာကို အသားကျသွားတော့ ကျနော်က ဒူး ထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး ကျနော့်ညာဖက်လက်ဖဝါးကို တံထွေးထွေးထည့်ကာ ညီတော်မောင်ရဲ့ ခေါင်းပေါ်ပုံပေးလိုက်ပါတယ်။
နောက် တော့ကွေးကွေးလေး ကျနော့်ကိုကျောပေးအိပ်နေတဲ့ အန်တီသူဇာရဲ့ ဖင်ပေါက်ထဲအဝင်အထွက်လုပ်ပေးနေတဲ့ ကျနော့် ဘယ်ဘက် လက်ချောင်းတွေကိုထုတ်လိုက်ပြီး ညီတော်မောင်ရဲ့ခေါင်းကိုတေ့လိုက်ပါတယ်။ နဂိုက နည်းနည်းပွင့်နေပေမဲ့ ကျနော့်ရဲ့ ညီတော်မောင် ရဲ့ခေါင်းကြီးအတွက်တော့ ကျဉ်းကျပ်နေသလိုရှိပေမဲ့ အရည်တွေ၊ တံတွေးတွေရဲ့အကူအညီကြောင့် ဖွတ်ကနဲဝင်သွားပါတယ်။
“ အား..ရှီး...အင်း...စဝ်...စဝ်ဟွမ်... ..”
ငြီးငြူသံနဲ့အတူ အန်တီသူဇာက ကျွန်တော့်လက်မောင်းတွေကို သူမလက်နဲ့လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ခေါင်းဝင် ရင်ကိုယ်ဆန့်တယ်ဆိုတဲ့ ဗမာစကားပုံကိုကြားဖူးတာမို့ ဘယ်လိုပဲကြပ်နေပေမဲ့ လမ်းတစ်ဝက်တော့အောင်မြင်သွားပြီလို့တွေးမိပါတယ်။ အန်တီသူဇာရဲ့လက်ဆုပ်ကိုင်မှုက နည်းနည်းလျှော့သွားတော့မှ ကျွန်တော်ကဖြေးဖြေးခြင်း ထိုးသွင်းပေးပါတယ်။ အဲလိုပဲ ဖြေးဖြေးခြင်း ချော့သွင်းလိုက် ရပ်ပြီးစောင့်လိုက်နဲ့ပဲ မကြာခင်မှာ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီး တစ်ချောင်းလုံး အန်တီသူဇာဖင်ပေါက်ထဲမှာ စုံးစုံးကြီးမြုပ် သွားပါတော့တယ်။
ကျွန်တော့်လက်ဖျံပေါ်မှာလည်း အန်တီသူဇာရဲ့လက်သည်းရာတွေကြောင့် သွေးတောင်စို့လာရတယ်။ အဆုံးထိဝင် ပြီးတဲ့ နောက်ကတော့ဗျာ၊ အဟီး.... ပထမတော့ ဖြေးဖြေးခြင်း၊ နောက်တော့ တဖြေးဖြေးအရှိန်ရလာပြီး တစ်ဖုန်းဖုန်း တစ်ဖတ်ဖတ် ဆောင့်တော့တာပေါ့ဗျာ။ ဒီတခါလည်း သိပ်အကြာကြီးမရဘူးဗျ။ အန်တီသူဇာရဲ့ဖင်ပေါက်ကတစ်အားကျပ်တာကတစ်ကြောင်း၊ အထဲကိုအဆုံးထိဝင်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့တစ်ချိန်လုံးမှာ ကျွန်တော့်ညီတော် မောင်ရဲ့ခေါင်းကိုလည်း တစ်ချိန်လုံးဖိအားပေးနေလို့ကတစ်ကြောင်း၊ လရည်တွေအန်တီသူဇာရဲ့ဖင်ထဲတထုတ်ထုတ် ပန်းထုတ်လိုက်ရ ပါတော့တယ်။
ဒီတစ်ချီပြီးသွားတော့ အန်တီသူဇာကကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ကျွန်တော့်ဖက်လှည့်ကာကျွန်တော့် မျက်နှာကိုဆွဲပြီး နှုတ်ခမ်း ခြင်းလာစုပ်လို့ ကျွန်တော်ကလည်း အန်တီသူဇာရဲ့နှုတ်ခမ်းချိုချိုလေးကို ပြန်လည် စုပ်ယူနမ်းလိုက်မိပါတယ်။ ကျွန်တော်ငတ်နေသမျှ အန်တီသူဇာ့ကို မြိန်မြိန်ယှက်ယှက် အားရပါးရဆော်ပြီး နှစ်ယောက်သား အမောဖြေထွေးဖက်ထားရင်းကမှ ကျွန်တော်ခေါင်းထဲမရှင်းသလိုဖြစ်နေတဲ့ ဟာလေးတစ်ခုမေးကြည့်လိုက်မိတယ်။
“ ဒါနဲ့ နေပါဦး အန်တီသူဇာ..စောစောက ဉာဏ်ကြီးရှင်လေးကို ကျေးဇူးလာဆပ်တယ်ဆိုတာ ဘာကိုပြောတာလည်း... ..”
“ အောင်မယ်..မင်းကတို့ကို ငတုံးငအ အဖွားကြီးလို့ထင်လို့လား.. တို့ကို ဘာမှစိတ်မပူနဲ့လို့လည်းပြောတယ်။ မင်းရောက်လာပြီး ဘာမှ လည်းမလုပ်မပြုပဲ ကိုခွန်ဖနဲ့ပဲနေနေပြီးနောက် ကိုခွန်ဖ တက်သလိုမေ့သလိုဖြစ်သွားပြီး နောက်ထလာတော့ (၁၀) နှစ်လောက်လက်ဖျား နဲ့တောင်မထိခဲ့ဘူးတဲ့မိန်းမကို အသားကုန်ကြမ်းတော့တယ်။ ဟင်း တွေးကြည့်လိုက်ရင် ဒီလောက် ထင်းထင်းကြီးပေါ်နေတာ မင်း ကိုခွန်ဖ အရက်ခွက်ထဲဆေးခပ်လိုက်တယ်မဟုတ်လား။ ဒါပေမဲ့ အမှန်းအဆမရှိပဲ ထည့်လိုက်လို့ ကိုခွန်ဖ ဆေးဒဏ်မခံနိုင်ပဲ မေ့သလို တက်သလိုဖြစ်သွားတယ်မဟုတ်လား။ နောက် အရှိန်နည်းနည်းကျသွားပေမဲ့ ဆေးအရှိန်ကြောင့် လိင်စိတ်တွေတစ်အားထနေပြီး ငါ့ကို မုဒိန်းကျင့်သလိုကျင့်တော့တာ မဟုတ်လား။ အင်း ဒါပေမဲ့ မင်း အဲ့လို ဆေးမျိုးဘယ်ကရတာလဲ. ..”
“ ဟီးဟီး..အန်တီသူဇာကလည်း တော်လိုက်တာ..အဲဒီဆေးက ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းရဲ့အစ်ကို သင်္ဘောသား နိုင်ငံခြားက ပါလာတယ် ဆိုလား။ သူ့မှာ တစ်ခွက်စာပဲရှိတယ်။ သူကမသုံးရက်သေးပဲ တကြွားကြွားနဲ့ ကြာလှပြီ။ အန်တီသူဇာလည်းခေါ်လို့ ပြဿနာလည်းဖြစ် ရော ခေါင်းထဲမှာအကြံဉာဏ်ပေါ်လာတာနဲ့ ဒီကောင့်ကို နောက်ငါ့ဆီက မင်းလိုချင်တာတစ်ခု ဘာနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ်လဲပါ့မယ်ဆိုပြီး တောင်းလာ ခဲ့တာ။ အန်တီသူဇာက သိပ်တော်တာပဲ. ..”
အန်တီသူဇာ ထက်တာတော်တာတော့ ကျွန်တော်သိထားသည်။ ဒါပေမဲ့ အဲလောက်တွေးတတ်မှန်းမထင်ထားသဖြင့် ကျွန်တော် ပေါက်ကရလုပ်ဇာတ်တွေလုပ်လိုက်ရသည်။ လက်စွပ်ကိစ္စလိုမျိုးကတော်ရုံ ယုတ္တိ၊ ယုတ္တာမျိုးနဲ့ဆက်စပ်တွေးဖို့ဆိုတာ လွယ်တဲ့ကိစ္စမ ဟုတ်ပေ။ သိပ္ပံနည်းကျလည်း ဘယ်လိုမှတွေးယူလို့ရမှာလည်းမဟုတ်တော့ တော်ရုံတန်ရုံဖြင့် ရိပ်မိဖို့ရာ ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်ချေ။ ဒါပေမဲ့ နောက်ဆိုရင် သတိထားရမယ်လို့ ကိုယ့်ဖာသာ စိတ်ထဲမှာတေးထားလိုက်သည်။ ကျွန်တော် အိပ်ယာကနိုးတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ နေထိုး လို့ တော်တော်တောင်လင်းနေချေပြီ။ အန်တီသူဇာကို အပြင်ထွက်မည့်အ၀တ်အစားတွေတောင် လဲပြီးနေတာတွေ့ရသည်။ အန်တီသူဇာက ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင် ဖြင့်
“ အိပ်ပုတ်ကြီးတဲ့ ကောင်လေး နိုးလာပြီလား”
“ ဟုတ် အန်တီသူဇာ လေးလေး ရော”
“ သူလည်း အခုနကမှနိုးလို့ ရေသွားချိုးနေတယ်”
“ အန်တီသူဇာက နှစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်တောင်မှ အေးဆေးပဲနော် ဘာမှမဖြစ်သလိုပဲ ..”
“ သွား ပေါက်ကရတွေ လာပြောမနေနဲ့။ မျက်နှာ သွားသစ်တော့ မနက်စာ သွားစားရအောင်”
ကျွန်တော်တို့ ( ၃ ) ယောက် အိမ်ရှင်တွေပြင်ပေးထားသော မုန့်ဟင်းခါး၊ လဘက်ရည်စသည့် မနက်စာများစားသောက်ပြီးနောက် ခဏ တစ်ဖြုတ်နားပြီး ဒေါ်မရ၀င်းသန့်ဆီမှ လွတ်လိုက်သောကားရောက်လာ၍ ဒေါ်မရ၀င်းသန့်အိမ်သို့ လိုက်လာခဲ့ကြလေသည်။ ဒေါ်မရဝင်း သန့် ဆီရောက်တော့ အမြဲတမ်းကျောင်းမှာ ဆရာမဆန်ဆန် အဝတ်အစားနဲ့ ဆံထုံးမြင့်မြင့်နဲ့ပဲ တွေ့ဘူးတဲ့ ဒေါ်မရဝင်းသန့်ကို ဆံပင်တ ပတ်လျှိုထုံး ရိုးရိုးလေးထုံးထားပြီး အသားပျော့ပျော့ ဘလောက်အင်္ကျီလက်ပြတ်လေးနဲ့တွေ့လိုက်ရလို့ အမြင်ဆန်းနေတယ်။
အောက် ပိုင်းက ရခိုင်ရိုးရာထမိန် ဇီးရောင်လေးက သူမရဲ့ တင်းတင်းရင်းရင်း တင်သားလေးတွေကို ပိုထင်ရှားအောင် ကျပ်ကျပ်ကလေး ဝတ် ထားတာများလားလို့တောင်ထင်ရတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ညီတော်မောင်က ချက်ခြင်းကိုနိုးကြွလာပြန်ပါတယ်။ လက်ပြတ်ဘလောက်စ် အင်္ကျီကြောင့် ချောမွတ်သွယ်ပျောင်းလှတဲ့ လက်မောင်းအိုးအလှတွေနဲ့ သင်းပျံ့ပျံ့ရေမွှေးရနံ့ပါပေါင်းလိုက်တော့ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲ ဆုံးဖြတ်ချက်က ခိုင်မာသွားပါတယ်။ အခွင့်ကြုံတာနဲ့ ဒီစော်ကြီးကို ဖြုတ်တော့မယ်လို့လေ။
အန်တီသူဇာတို့ ပြန်သွားကြပြီးတဲ့နောက် ဒေါ်မရ၀င်းသန့်နဲ့ ကျွန်တော်တို့ခင်မင်မှုကလည်း ပိုပြီးတိုးတက်လာသလို ရင်ရင်ထွေးနှင့်က လည်း သူငယ်ချင်းမက ရည်းစားမကျသည့်အခြေအနေရောက်လာခဲ့သည်။ ရင်ရင်ထွေးမှာ ကျွန်တော့်အပေါ် အနွံအတာခံ၊ ကျွန်တော် ကျောင်းလစ်ရင် ကျွန်တော့်အတွက်စိတ်ပူပြီး ပွစိပွစိနှင့်ဆူပူတတ်သော်လည်း ကျွန်တော် လစ်ဟာသွားသော သင်ခန်းစာများကို ကျွန် တော့်စာအုပ်တွေထဲတွင်ကူးပေး၊ ကျွန်တော့်ကိုရှင်းပြလုပ်ပေးလေ့ရှိသည်။
ရင်ရင်ထွေးမှာ အားကစားလည်းဝါသနာပါပြီး ကျွန်တော်တို့ မေဂျာ၏ဘော်လီဘောအသင်းမှာလည်း ပါ၀င်ကစားနေသူဖြစ်သည်။ သူကစားသောပွဲတိုင်းလိုလိုပင် ကျွန်တော်ကသွားရောက် အား ပေးလေ့ရှိသည်။ ဘော်လီဘောပွဲဆိုတာ ကောင်မလေးတွေ အများကြီးကို ဘောင်းဘီတိုတိုလေးတွေနှင့် တွေ့ရသောပွဲ၊ သူတို့ဘောလုံး လိုက်ရင်း ဘောလုံးပုတ်ရင်း ကိုးယိုးကားယား (အဓိကကတော့ ကားယားပေါ့၊ ဟီးဟီး) ကျတာတို့ကြည့်လို့ကောင်းတာလည်း ပါတယ် လေ။ တစ်နေ့တော့ ကျွန်တော်တို့ တစ်ကျောင်းလုံးအတွက် လက်ရွေးစင်အသင်းလူရွေးပွဲလုပ်နေကြသည်။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>>
No comments:
Post a Comment