မယားတောသူ အပိုင်း ( ၅ )
ရေးသားသူ - Dr.Oo (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)
အခန်း ( ၁၉ ) ကိုအောင်နိုင် မိုးမ ကို ဆက်ကြိုးစားခြင်း။
ကိုရင်ဦးမောင် က ထိုအရာအားလုံးကို အစအဆုံးစောင့်ကြည့်ပြီးမှ အတွင်းကို ပြန်ဝင်လိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် စားကြ သောက်ကြရင်း ဖြင့် အရှိန်လေး နည်းနည်း ရလာပြီး အာလည်း နည်းနည်းသွက်လာကြသည်။ မိုးမ ကတော့ မီးဖို နှင့် အိမ်ရှေ့ ကို သွားချည် ပြန်ချည်၊ စားစရာများကို ယူလာလိုက်၊ စားပြီးသော ပုဂံခွက်ယောက်များကို ပြန်သိမ်းသွားလိုက် ဖြင့် အလုပ်ရှုတ်နေလေသည်။
မိုးမ မီးဖိုဖက်ကို ထွက်သွားတိုင်း ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင့်ကို တိုးတိုး တိုးတိုး ဖြင့် ဘယ်လိုလဲ၊ မိုးမ ကို သဘောကျ နေပလား စသည်ဖြင့် နောက်သလို အတည်လိုဖြင့် မေးလိုက် စလိုက် လုပ်နေလေသည်။ နည်းနည်း လည်း မူးလာပြီမို့ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် ပါးစပ်လည်း သိပ်မထိန်းတော့ခြေ။
ကိုအောင်နိုင်က လည်း ကိုရင်ဦးမောင် မူးပြီး ဒေါင်းသွားပါစေဟု ကျိတ်ဆုတောင်းနေလေသည်။ အဲဒါမှ ဒီဘဲ မိန်းမ ကို အိပ်ယာထဲ ခေါ်သွားပြီး လိုးလို့ ရမည်ဟု တွေးနေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် သူတို့ကို ၁၅ မိနစ်လောက်သာ အချိန်ပေးလိုက်၊ သူ မိုးမ ကို သေခြာပေါက် ပါးစပ်ရော၊ စောက်ဖုတ်ကိုပါ လိုးလို့ ရမည်ဟု ကိုအောင်နိုင်က ယုံကြည်မိသည်။ သို့ပေမဲ့ ကိုရင်ဦးမောင် ရှိနေသ၍ကတော့ မိုးမ က သူ့ကို အဲလို ခွင့်ပေးမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သေခြာသည်။ အဲဒါက တော့ သူ့တွက်ကိန်းပေါ့လေ။
ခနနေတော့၊ သူတို့ ညစာ စားကြသည်။ ယောက်ျား လေး နှစ်ယောက်စလုံး နည်းနည်း မူးနေကြပြီမို့ စကားတွေလည်း ထပ်နေကြသည်။ မိုးမ ကတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် ပြောနေ ဆိုနေပုံများကိုကြည့်ပြီး ရီမောနေလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ကို လည်း ဒီလောက်တောင် သောက်ရသလားဟု နည်းနည်း တော့ဆူပူမိသေးသည်။ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့်ကို လည်း လှမ်းလှမ်း ကြည့်နေမိသည်။
ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် မူးနေပြီမို့ သူတို့ လည်း စကားကို သိပ်ထိန်း စရာ မလိုပဲ ပြောဆိုလို့ ရနေပြီး ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း သိပ်သတိမထားမိနိုင်တော့သည်ကို မိုးမ သဘောပေါက်သည်။ မိုးမ က စားစရာတွေ ကို လာထားတိုင်း ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ တင်ပါးများကို စသလို နောက်သလို ဖြင့် ပုတ်လိုက် ညှစ်လိုက် လုပ်လေသည်။ မိုးမ တကိုယ်လုံးကိုလည်း ကိုအောင်နိုင် တယောက် သူတို့ ရှေ့ မှာ ရှိနေတာကို မေ့နေသလို ဖြင့် ဟိုကိုင် ဒီကိုင်လုပ်သေးသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က အဲလို လက်သရမ်းတိုင်း ကိုအောင်နိုင်တယောက် ပိုပြီး စိတ်တွေ ထန်လာရသည်။ မိုးမ ကလည်း ကိုအောင်နိုင့်ကို မနာလို ပိုဖြစ်ရအောင် သူ့ယောက်ျား ပေါင်ပေါ် ထိုင်လိုက် သူ့နို့ကြီးတွေနှင့် ကိုရင်ဦးမောင် ပုခုံးကို ဖိကပ်ပြလိုက်၊ ကိုရင်ဦးမောင် ပါး နူတ်ခမ်းတို့ ကို နမ်းပြလိုက်လုပ်နေလေသည်။ လုပ်နေရင်းက လည်း မျက်လုံးတွေက ကိုအောင်နိုင့် ဖက်ကို လှမ်းလှမ်း ကြည့်လိုက်သေးသည်။ မိုးမ တယောက် သူလုပ်နေသည်က ခြင်္သေ့ကို ပိုပြီးတော့ ဆာလောင်လာအောင် ဆွပေးနေသလို ဖြစ်နေသည် ဆိုတာကိုတော့ သူမသိခြေ။
ကိုအောင်နိုင် က အိမ်သာထဲ ဝင်သွားသည့်အချိန်တွင်၊ မိုးမ တယောက်က ညနေစာစားပြီးသွားသော ပုဂံများကို ဆေးကြောနေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က အိမ်သာထဲမှ ထွက်လာလာခြင်း မိုးမ ဆီသို့ အမြန်လျှောက်လာပြီး မိုးမ တကိုယ်လုံးကို လျောက်ကိုင်လေတော့သည်။
မိုးမ ကလည်း ထိုင်ချလိုက်၊ ဘေးကို ဖယ်ရုန်းလိုက်ဖြင့် သူ့ကို ဖက်ထားကာ သူ့နူတ်ခမ်း နို့များကို နမ်းရှုံ့ရန်ကြိုးစားနေသည့် ကိုအောင်နိုင့်ရန်မှ လွတ်အောင် ကျိုးစားရှာသည်။ ကိုအောင်နိုင်က လည်း မိရာ လှမ်းဆွဲရာ မိုးမ ဘရာဇီယာကြိုးနှင့် ဘလောက်စ် ပုခုံးသိုင်းကြိုး တို့ ကို လက်မောင်းပေါ်သို့ ဆွဲချလိုက်မိပြီး မိုးမ ဂျိုင်းနေရာကိုလည်း လှမ်းရက်လိုက်ပြန်သည်။ မိုးမ မှာ ရုတ်တရက် ဂျိုင်းကို အရက်ခံလိုက်ရသဖြင့် ကိုယ်ကလေး ပင်တုံခါသွားပြီး တောင်းပန်ရှာလေသည်။
“မလုပ်ပါနဲ့ ရှင်၊ တော်ပါတော့၊ ရှင် တော်တော်မူးနေပြီ၊ ဒါမျိုး မလုပ်သင့်ဘူးလေ၊ ကျမ မကြိုက်ဘူးနော်၊ ရပ်တော့ ကျမ အော်လိုက်တော့မယ်”
အမူးသမားတွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း အပြောခံလိုက်ရသည်ကို ဒေါပွပြီး ကိုအောင်နိုင်တယောက် မိုးမကို ပြန်အော်လိုက်လေသည်။
“ဘာကွ၊ မင်းက အော်လိုက်မယ်၊ဘာကို အော်မှာလည်း၊ ငါက မင်းကို လိုးချင် နေသလို မင်းကလဲ အလိုးခံချင်နေတာပဲ၊ မင်းရဲ့ အိပ်ယာထဲ အခုသွားကြရအောင် ငါ့လီးက မစောင့်နိုင်တော့ဘူး။ ငါအိမ်မပြန်ခင် မင်း ကို ကောင်းကောင်းလိုးပြစ်လိုက်မယ်၊ မင်းယောက်ျား ကလည်း ဖြစ်စေချင်နေတာ ငါသိတယ်”
အနည်းငယ် ယိုင်ထိုးနေသော ကိုအောင်နိုင့်ကို ဒေါသထွက်သွားသော မိုးမ က ဆောင့်တွန်းလိုက်ရာ ကိုအောင်နိုင်တယောက် ကျော မှာ နံရံနှင့် ကပ်ထားပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ထိုင်ရက်ကျသွားလေသည်။
“ဟဲ့ စောက်ကောင်၊ ငါက နင်ကြိုက်တာ လုပ်လို့ရမဲ့ ဖာသည်မ မဟုတ်ဘူးဟဲ့၊ တော်ပြီ ဆိုရင် တော်လိုက်တော့ပေါ့၊ နောက်တခါ ငါ့ကို လာထိရဲ ထိကြည့် နင့်ကို အိမ်ထဲက ကန်ထုတ်ပြစ်လိုက်မယ်”
ပြောရင်း ဆိုရင်းနှင့် မိုးမ တယောက် ဆေးလက်စ ပုဂံခွက်ယောက်များကို ထားခဲ့ကာ အိမ်ရှေ့သို့ ထွက်သွားတော့သည်။ ကိုအောင်နိုင်တယောက် ကြမ်းပေါ်မှာ ထိုင်လျှက်က သူပြောမိသည့် စကားများ လွန်သွားပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်ရပြီး၊ ကိုယ့်ခေါင်းကိုယ် ပြန်ကုတ်မိရင်း၊
“စောက်ပြဿနာပဲ ငါလခွီးမှ ပဲ ငါစကားမှားသွားပြီ၊ ငါမူးနေပြီ၊ မကောင်းတော့ဘူး ငါသူ့ကို သွားတောင်းပန်မှ ရတော့မယ်”
မိုးမ မှာ ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ်ပေါ်ခေါင်းတင်မှေးပြီး ထိုင်လျှက် ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ တီဗီ ကို သာစူးစိုက်ကြည့်နေကာ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ကိုအောင်နိုင် အိမ်သာထဲမှာပဲ ရှိနေသေးသည်ဟု ထင်နေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က ဧည့်ခန်းထဲ သို့ လျှောက်ဝင်လာပြီး ကိုရင်ဦးမောင်တို့ လင်မယားထိုင်နေသော ဆိုဖာပေါ်မှာ မိုးမ ဘေး၌ ခတ်တည်တည်ဖြင့် ဝင်ထိုင်လိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ထိုသို့ ဝင်ထိုင်လိုက် သည်နှင့် မိုးမ ကရုတ်တရက် ထ ပြီး နေရာပြောင်းထိုင်ဖို့ ပြင်လိုက်သောလည်း ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ လက်မောင်းတဖက်ကို ဆွဲထားကာ ပြန်ထိုင်ဖို့ ပြောလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ရီမောလိုက်ပြီး ၊
“ဟေး ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ”
ဟု မေးလိုက်လေသည်။ မိုးမ မျက်နှာမှာ ဒေါသကြောင့် နီရဲနေသေးပြီး ကိုအောင်နိုင့် ကို စားတော့ ဝါးတော့မလို ကြည့်နေစဉ်၊ ကိုရင်ဦးမောင်က ပါ မိုးမ ကို ခနထိုင်ပါအုန်းဟု ပြောလိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က၊
“ကိုရင်ဦးမောင် မင်း အမျိုးသမီး ငါ့ပြောလိုက်တဲ့ စကား နည်းနည်းလွန်သွားလို့ ဒေါသ ဖြစ်နေတယ်၊ ငါ့မှားသွားတာ တောင်းပန်ပါတယ်၊ ငါ့ကို ခွင့်လွှတ်ပေးဖို့ ပြောပေးပါကွာ”
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို လှမ်းကြည့်ပြီး တဟားဟားဖြင့် ကိုအောင်နိုင့်ကို ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“သူဒေါသ ဖြစ်တာကို စိတ်မရှိပါနဲ့ဗျာ၊ သူလည်း တခြားမိန်းမ တွေလိုပါပဲ၊ တခါတလေ တော့ စိတ်ဆိုးတတ်တာပေါ့လေ။ ခင်ဗျားပဲ ချော့လိုက်အုန်း၊ ကျနော် ဝရံတာ မှာ ဆေးလိပ်ထွက်သောက်လိုက်အုန်းမယ်”
ကိုရင်ဦးမောင်က မတ်တတ်ရပ်ပြီး အပြင်ထွက်မလို့ ပြင်တော့ ကိုယ် က ယိမ်းထိုးသွားပြီး လဲမလို ဖြစ်သွားသဖြင့် မိုးမ က ကမန်းကတမ်း ထရပ်ကာ တွဲလိုက်ရသည်။
“ ကိုကို၊ ကိုကိုမူးနေပြီ၊ တော်ကြာ လဲကျသွားမှာစိုးရတယ်၊ အပြင်ထွက်မနေပါနဲ့တော့ အိမ်ထဲ မှာပဲ သောက်ပါလား၊ မီးခိုးတွေ အပြင်ထွက်သွားအောင် ပြတင်းပေါက်တွေ ဖွင့်လိုက်မယ်လေ”
သို့သော်လည်း ကိုရင်ဦးမောင်က စိတ်မပူနဲ့ သူအဆင်ပြေပါတယ် ဆိုပြီး အတင်းပြောဆိုကာ ထွက်သွားသဖြင့် မိုးမ မှာ ဝရံတာ ထွက်သည့် တံခါးဝမှ စိတ်ပူစွာစောင့်ကြည့်နေမိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က လက်ဟန်ဖြင့် မိုးမ ကို အထဲသို့ ပြန်ဝင်သွားရန် ပြောလိုက် သည်။
မိုးမ က ခန်းစီး လိုက်ကာ ကို ကိုင်ကာ ရပ်နေရင်းက ကိုအောင်နိုင် ထိုင်နေသော ဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင် မှာတော့ မျက်နှာမှာ ဘာများဖြစ်မလဲဟု စိုးရိမ်သော မျက်နှာလေးဖြင့် ထိုင်နေတာကို သူ့မျက်စ ဖြင့် မြင်လိုက်ရသည်။ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့် ဖက်ကို လှည့်လိုက်ပြီး ကိုအောင်နိုင့် မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်လိုက်သည်။ မိုးမ က လက်နှစ်ဘက်ကို ပိုက်လျှက် ကိုအောင်နိုင့်ကို ကြည့်ကာ၊
“ကျမ ရှင့်အနားကို မလာဘူး”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ မိုးမ ပြောလိုက်သည့်ပုံလေးမှာ ကလေးတယောက်က သူ့ကို စသည့်သူ ကို စိတ်ဆိုးပြီး ရန်တွေ့သည့်ပုံလေး ဖြစ်နေလေသည်။ မိုးမ ကိုရင်ဦးမောင် ကို စိုရိမ်ပြီး ရပ်ကြည့်နေတုန်းက မိုးမ ဝိုင်းစက်နေသော တင်ပါး လုံးများကို ကြည့်ပြီး ကိုအောင်နိုင်တယောက် သွားရည်ကျနေရလေသည်။ မိုးမ အခုလို သူ့ကို လက်ပိုက်ကြည့်ကာ ပြောနေတော့ ကိုအောင်နိုင်တယောက် သူ့လက်ဝါးနှစ်ခုကို တခုနှင့် တခု လက်ချောင်းများယှက်ပူးကာဆုပ်လျှက် ခေါင်းကိုလည်း ကိုင်းပြီး တောင်းပန်ခယသည့်ပုံလုပ်လျှက်ခွင့်လွှတ်ဖို့ တောင်းပန်လေသည်။
“ကိုယ် အရမ်းအရမ်းကို စိတ်မကောင်းဖြစ်မိပါတယ်ကွာ၊ ကိုယ့် အပြုအမူအပြောအဆိုတွေ ရိုင်းစိုင်းသွားတာကို ခွင့်လွှတ်ပါကွာ၊ ကိုယ့်ပါးစပ်က မဟုတ်ကဟုတ်က ထွက်သွားတာအတွက် အရမ်းကို အားနာ မိပါတယ်။ ကိုယ့်ကို ဧည့်သည်တယောက်အနေနဲ့ တင်းတင်းမာမာ ကြီးတော့ မဆက်ဆံပါနဲ့ကွာ ၊ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်၊ ကိုယ်နည်းနည်းမူး သွားလို့ အဲလို မဟုတ်က ဟုတ်က စကားတွေ ပါးစပ်က ထွက်သွားရတာပါ၊ ကိုယ်အဲလို လူစားမျိုး မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ ကဲကြည့်၊ မိုးမ လို လှပတဲ့ မိန်းခလေး တယောက်က အဲလို ဒေါသ ထွက်နေရင် ကြည့်လို့မကောင်းပါဘူးကွာ၊ မိုးမ က ပြုံးနေတာ ပိုလှတယ်ကွာ၊ စိတ်လျှော့လိုက်ပါကွာ ဒေါသလည်း ပြေပါတော့လို့ နော်နော်၊ ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ”
ကိုအောင်နိုင် ၏ မျက်နှာ အမူအယာနှင့် ခခယယ တောင်းပန်နေမှုကြောင့် မိုးမ ပြုံးလိုက်ပြီး ကိုအောင်နိုင့် နားလျှောက်သွားကာ ကိုအောင်နိုင့် ခေါင်းကို ခေါက်သလိုလေး လုပ်လိုက်ရင်း၊
“ အဲဒါဆိုရင် နောက် မိန်းခလေးတယောက် နဲ့ အတူရှိနေတုန်း ဘယ်တော့မှ မူးအောင် မသောက်နဲ့၊ အရူးရဲ့”
ဟု ပြောလိုက်လေသည်၊ ကိုအောင်နိုင်က ထိုလက်ကို ဆွဲယူလိုက်ရာ မိုးမ ကိုယ်လုံးလေး ကိုအောင်နိုင့် ပေါင်ပေါ်သို့ ထိုင်ရက် ကျသွားတော့သည်။ ရုတ်တရက်မို့ မိုးမ ဒရက် အနားစလေးမှာ လှန်ပြီး ပေါင်ရင်းနား အထိ တက်သွားရာ၊ မိုးမ ပေါင်လုံးကြီးများက ဖွေးကနဲ ပေါ်လာလေသည်။ ကိုအောင်နိုင့် လက်များက ထိုပေါင်ပေါ်သို့ ချက်ချင်းရောက်သွားပြီး ပွတ်သတ်ပေးလိုက်ရင်းက မိုးမ ပါးစပ်ကို နမ်းစုပ်ရန်ကြိုးစားလေသည်။ မိုးမ က သူ့ခေါင်းကို ယမ်းလိုက်ရင်း ဝရံတာဘက် ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ရင်းက၊
“မလုပ်နဲ့၊ ကိုရင်ဦးမောင် ဟိုကနေ အကုန်လုံးမြင်နေရတယ်၊ လွတ်ပါ”
မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့်ပေါင်ပေါ်မှ ကမန်ကတန်းထရပ် လိုက်ကာ ဝရံတာဖက်ကို လှည့်ကြည့်ရင်း မီးဖိုဘက်သွားသည့် လမ်းကြားလေးသို့ ရှောက်သွားလိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က၊ အင်း မိုးမ က သူ့ယောက်ျး ဒီနေရာကို လှမ်းမြင်နိုင်တယ် ဆိုပြီး မီးဖိုဖက်ကို လျှောက်ထွက်သွားတဲ့သဘောက ငါ့ကို သွယ်ဝိုက်ပြီးတော့ အချက်ပြသွားတာလား။ ဒီနေရာမှာ မကောင်းဘူး ဟိုနေရာကို လာခဲ့ဆိုတဲ့သဘောလား၊ စမ်းကြည့်တာပေါ့ကွာ၊
ကိုအောင်နိုင် မိုးမ နောက် လျှောက်လိုက်သွားတော့ မိုးမ ကို မီးဖိုသွားသည့် လမ်းကြားမှာ အခန်းနံရံကို မှီပြီး ရပ်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ရှေ့မှာ သွားရပ်လိုက်ပြီး မိုးမ ကို အခန်းနံရံမှာ ကပ်သွားအောင် သူ့ကိုယ်နှင့် ဖိကပ်လိုက်သည်၊ မိုးမ နို့ကြီးများမှာ သူ့ရင်ဘတ်မှာ အိကနဲ လာဖိလေသည်။ မိုးမ မှာ မျက်လုံးများ ပိတ်လျှက် မျက်နှာကို မော့ထားလျှက် သူ့ကို နမ်းပါတော့ဟု ပုံစံမျိုးလေး လုပ်ထားလေသည်။
အပြင်ဖက်မှ ကိုရင်ဦးမောင် ကတော့ မီးဖိုဖက်ကို သွားဖို့ ဝရံတာကို ပတ်သွားရာ မူးနေသဖြင့် ခြေချော်နင်းမိပြီး အောက်ဖက်ကို ချော်ကျတော့မလိုဖြစ်သွားလေသည်။ မီးဖိုဖက်သွားသည့်လမ်းမှာ ဝရံတာလက်ရမ်း မရှိသဖြင့် မှောင်ထဲမှာ ခြေချော်ကျပါက အောက်သို့ ပြုတ်ကျပြီး အသက်ပင်ဆုံးရှုံးသွားနိုင်သဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အတော်လန့်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် ဝရံတာသို့ ပြန်ထွက်လာရလေသည်။ မီးဖိုဖက်မှာ မိုးမ တို့ ဘယ်လို ဖြစ်နေကြပြီလဲ ဆိုတာကို သွားချောင်းချင်သော်လည်း မဖြစ်နိုင်တော့သဖြင့် အိမ်ရှေ့ဖက်သို့ပင်ပြန်ထွက်လာရလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ပါးနှစ်ဖက်ကို သူ့လက်ဖြင့် ဖျစ်လိုက်ကာ မိုးမ နူတ်ခမ်းတွေကို ပွင့်ဟလာစေလေသည် ထိုအခါမှ မိုးမ ပါးစပ်ထဲသို့ သူ့လျှာကို ထိုးထည့်လိုက်ပြီး မိုးမ ကို စောစောတုန်းက လို စုပ်ပေးဖို့ပြောလိုက်လေသည်။ မိုးမ ကလည်း သူ့ပါးစပ်တွင်းဝင်လာသော ကိုအောင်နိုင့် လျှာကြီးကို စုပ်ပေးနေသည့် အချိန်တွင် ကိုအောင်နိုင်က သူ့လက်တွေကို လှုပ်ရှားပေးပြန်လေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က သူ့လက်တွေကို မိုးမ ဝတ်စုံအောက်မှ တိုးးဝင်ပြီး မိုးမ ပေါင်လုံးများကို ပွတ်ပေးရင်း ပန်တီလေးထိ ရောက်အောင် ပွတ်ပေးလေသည်။ မိုးမ ကလည်း မငြင်းဆန်တော့ပဲ ကိုအောင်နိုင့် လက်မာျးကို လွှတ်ပေးထားပြီး ကိုအောင်နိုင်နှင့် ပါးစပ်ချင်း စုပ်နမ်းနေမှုမှာ သာယာနေပြီး ငြီးသံလေးများပင် ထွက်လာနေလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က အရမ်းကို စိတ်လှုပ်ရှားလာပြီး မိုးမ ပန်တီလေးကို အောက်သို့ နည်းနည်းဆွဲချလိုက်ရင်းက သူ့ဘောင်းဘီ ဇစ်ကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်လေသည်။ မိုးမ က နမ်းနေရာမှ ပါးစပ်ကို ခွာလိုက်ပြီး သူ့ပန်တီကို ပြန်ဆွဲတင်လိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကို အတင်းတောင်းပန်လေသည်။
“အချစ်ရယ် ခနလေးပါကွာ တချက်ကလေးပဲ၊ ကိုယ့်ကောင်ကြီး ချစ်လေးထဲ ထည့်လိုက်တာနဲ့ ချစ်လေး အရမ်း ကြိုက်သွားမှာ၊ ယုံပါကွာ၊ ကို အရမ်းကို စိတ်တွေ ထန်နေလို့ အကြာကြီးလည်းခံမှာ မဟုတ်ပါဘူး ခနလေးနဲ့ ပြီးသွားမှာပါ၊ ချစ်လေး စောက်ဖုတ်လေးထဲ ဝင်တယ် ဆိုရုံကလေး ထည့်ပါရစေကွာ”
မိုးမ က ပါးစပ်က ဘာမှ မပြောပဲ သူ့ခေါင်းကိုသာ တွင်တွင် ရမ်းပြနေလေသည်။ သူ့လက်တဖက်ကို ကိုအောင်နိုင့် ပုခုံးပေါ်မှာ တင်ထားလျှက်က ကိုအောင်နိုင့် လီးကြီးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ လက်ကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ မိုးမ က သူ့လက်ကို အလိုက်သင့် ပေးလိုက်မိသည်။ သို့သော်လည်း သူ့လက်ဖျားကလေးနှင့် ကိုအောင်နိုင့် လီးကြီးကို ထိသွားသည်နှင့် ချက်ခြင်းပင် လက်ကို ပြန်ရုတ်လိုက်လေသည်။ ရင်ခုံသံ လည်းမြန်လာပြီး အသက်ကို တအားရူမှုတ်မိနေသဖြင့်
မိုးမ နို့ကြီးများမှာ ဖောင်တက်လာလိုက် ပြန်ကျသွားလိုက် လှိုင်းလုံးတွေလို ဖြစ်နေရသည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ပုခုံးလေးကို ဖိချပြီး ကြမ်းပေါ်မှာ ထိုင်ဖို့ ပြောလေသည်။ မိုးမ က ငြင်းဆန်နေသည့်ကြားမှ ကိုအောင်နိုင်က တောင်းတောင်းပန်ပန်လေး ပြောနေသဖြင့် မိုးမ တယောက် ကိုအောင်နိုင့်ရှေ့တင် ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်ရက် ကျသွားတော့သည်။
မိုးမ မျက်နှာမှာ ကိုအောင်နိုင့်လီးကြီး နှင့် တန်းနေလေတော့သည်။ ကိုအောင်နိုင်က သူ့လီးကြီးဖြင့် မိုးမ ပါးစပ်ကို လှမ်းထိုးလိုက်ရာ မိုးမ က သူ့မျက်နှာကို နံရံဘက်လှည့်လိုက်သဖြင်ပါးကို သာ သွားထိုးမိလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က သူ့လီးကြီးကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ မိုးမ ပါးပြင်၊ လည်ပင်း၊ နို့အပေါ်ပိုင်းတို့ ကို လိုက်ထိုး ၊ လိုက်ပွတ်လေသည်၊ မိုးမ ကိုလည်း သူ့လီး ကို စုပ်ပေးဖို့ တောင်းပန်လေသည်။
“ ချစ်ရယ် ကျေးဇူးပြုပြီ း ချစ်လေး ပါးစပ်လေးထဲ ထည့်ပါရစေကွယ်၊ ကိုယ့် လီးကို စုပ်ပေးစမ်းပါကွာ၊ အချိန်သိပ်မရှိတော့ဘူး၊ တော်ကြာ ကိုရင်ဦးမောင် ဝင်လာတော့မယ်၊ ကို့ ကို ပျော်အောင် လုပ်ပေးပါလားကွာ၊ ချစ် ကိုကို့ ကို သနားပါကွာ”
မိုးမ မှာလည်း အသက်ရှုများ မှားကာ သူ့ခေါင်းကိုသာ အတင်းရမ်းနေမိပြီး ပါးစပ်ကလည်း၊
“မလုပ်ပါရစေနဲ့ ဦးအောင်နိုင်ရယ်၊ မကောင်းပါဘူး၊ ကျမ တို့ ဒီလို မလုပ်သင့်ပါဘူး၊ ကျမ တို့ အမှားတွေ လုပ်မိနေကြပြီ၊ ကျမ ကို သွားခွင့်ပြုပါတော့၊ ကျမ ရှင့်ကို နမ်းတာကိုက တောင် လိုတာထက် ပိုနေပါပြီ သွားပါတော့ရှင်”
မိုးမ ထိုကဲ့ သို့ ဦးအောင်နိုင် ဟု အစချီ ပြောနေလိုက်သည့်အချိန်မှာကို မိုးမ တယောက် ရိုးပလေး ကမ္ဘာထဲ ရောက်သွားသလို ဖြစ်သွားရသည်။ သူနှင့် ကိုရင်ဦးမောင်တို့ ညတိုင်းကစားနေကြမဟုတ်လား။
ကိုအောင်နိုင် ကတော့ ဘာမှ ကို မကြားနိုင်အောင် မွန်နေပြီ မဟုတ်လာား၊ မိုးမ ကို ဆွဲထူ၍ မတ်တတ်ရပ်စေပြီး သူက ကြမ်းပေါ်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်၊ မိုးမ ဒရက်စ် ကို မတင်ကာ ပန်တီကို ပေါင်လည်ထိရောက်အောင် ဆွဲချပြစ်လိုက်ပြီး သူ့ပါးစပ်ကို မိုးမ စောက်ဖုတ်ပေါ်ကပ်လိုက်လေသည်။
ကိုအောင်နိုင်၏ လျှင်မြန်စွာ လှုပ်ရှားလိုက်မှုကြောင့် မိုးမ တယောက် သူ့ပန်တီကို ပြန်ဆွဲချဖို့ပင် အချိန်မရလိုက်ပါ။ ကျောကို အခန်းနံရံမှာ ကပ်လျှက် အသက်ပင် မရူနိုင်တော့ပဲ ကိုအောင်နိုင့် ခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ဆွဲဆုပ်ထားလိုက်မိလေတော့သည်။ ကိုအောင်နိုင်က လည်း လက်တဖက်ဖြင့် မိုးမပေါင်ကို တွန်းဖြဲပြီး သူ့ပါးစပ် လျှာတို့ ဖြင့် မိုးမ စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းသားလေး များကို စုပ်ရက်လေရာ၊ မိုးမ တယောက် မျက်နှာလေးကို မော့ပြီး မျက်လုံးလေး မှေးစင်းလျှက် ငြီးတွားနေမိတော့သည်။
ကိုအောင်နိုင်က သူ့လက်ချောင်းထိပ်ဖြင့် မိုးမ စောက်စေ့လေးကို ပွတ်ခြေပေးနေရာ မိုးမ စောက်ဖုတ်တခုလုံးမှာ စိုရွဲနေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ဒီကောင်မ ဒီလောက် စောက်ရေတွေ ရွဲပြီး စိတ်တွေ တအားထနေတာတောင်မှ ခုထိ ငြင်းနေတုန်းပဲ၊ ဟု တွေးမိလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က သူ့လျှာကြီးကို အပြားလိုက် မိုးမ စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်ရာ ငံပျပျ စောက်ရည်များစီးကျလာတာ ခံစားရလေသည် ကိုအောင်နိုင်က စောက်ရည်တွေကို စုပ်ရင်း စောက်စေ့လေးကိုလည်း ပွတ်ပေးရာ မိုးမ တယောက် ခြေဖျားများပင်ထောက်ကာ တကိုယ်လုံးတောင့်တင်းလျှက် ကိုအောင်နိုင့် ဆံပင်များကိုလည်း အတင်း ဆုပ်ကိုင် ဆွဲရင်း ကိုအောင်၊နိုင့် မျက်နှာကို သူ့စောက်ဖုတ်နှင့် ဆွဲပွတ်မိနေတော့သည်။ မိုးမ ကငြီးသံလေးဖြင့်၊
“ အိုး အမလေး၊ တော်ပြီး၊ တော်ပြီ ၊ ကျမ မခံနိုင်တော့ဘူး၊ ကျေးဇူးပြုလို့ ကျမကို သနားရင် တော်ပါတော့ ဦးအောင်နိုင်ရယ်၊ တော်တော် အိုး ကွှတ်စ် ရှီးးးး”
မိုးမ ရုတ်တရက် ထိုင်ချပြစ်လိုက်ပြီး ကိုအောင်နိုင့် ပါးစပ်ကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့်စုပ်နမ်းလိုက်ပြီး သူ့လက်က ကိုအောင်နိုင့် လီးကြီးကို အလိုလို သွားကိုင်မိလေသည်။ ကိုအောင်နိုင့် လျှာကို သူ့ပါးစပ်လေးဖြင့် စုပ်နေရင်းက ကိုအောင်နိုင့် လီးကြီးကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ထုပေးနေမိလေသည်။
ထိုအချိန်မှာပင် အိမ်ရှေ့ တံခါးမှ ကိုရင်ဦးမောင် ဝင်လာသံကြားလိုက်ရလေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကမန်းကတန်း ထရပ်လိုက်ာကသည်။ မိုးမ ကသူ့ပန်တီကို ကမန်းကတန်း ဆွဲတင်လိုက်ပြီး ကိုအောင်နိုင်ကလည်း သူ့လီးကြီးကို ဘောင်းဘီထဲ ပြန်ထည့်ကာ ဇစ်ပြန်ဆွဲတင်လိုက်လေသည်။
................................................................................................................................................................
အခန်း (၂၀) ကိုအောင်နိုင် မိုးမ နှင့် တွဲကခြင်း။
သူတို့ သုံးယောက်စလုံး ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ရောက်ကြတော့ ကိုအောင်နိုင်က အကြံတခုရပြီး၊
“ဟေး ကိုရင်ဦးမောင် မင်း ရဲ့ မွေးနေ့ ပဲ မွေးနေ့ရှင် က ဘာလို့ မိုးမ နဲ့ မကတာလဲ၊ လုပ်စမ်းပါ”
ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း ထိုအကြံကို သဘောကျသည်။ တချိန်ထည်းမှာ သူက မိုးမ ကို ကိုအောင်နိုင်နှင့် တွဲကခိုင်းလို့ ရတာပဲဟုလည်း တွေးလိုက်မိသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ သီချင်းဖွင့်သည့်စက်ထဲ ကို ဖြည်းဖြည်းလေး ကရသည့် တေးသွားများ ပါသည့် စီဒီကို ထည့်လိုက် ပြီး မိုးမ လက်ကို ဆွဲကာ ခန်းမ အလည်ကို သွားလိုက်သည်။ သူတို့ ကဖို့ နေရာကျယ်အောင်လည်း ဆိုဖာ ထိုင်ခုံ တို့ကို နည်းနည်းချဲကာ နေရာလုပ်လိုက်သည်။ ကိုအောင်နိုင်က၊
“မီးက လည်း မှိန်လို့ရတယ်မဟုတ်လား”
ဟု ကိုရင်ဦးမောင်ကို လှမ်းမေး လိုက်တော့ ကိုရင်ဦးမောင်က မီးအမှိန်အလင်းလုပ်ပေးသည့် ရီမုတ်ကွန်ထရိုး ကို လှမ်းပြလိုက်သည်။
လင်မယား နှစ်ယောက်၊ ပါးချင်းအပ်၍ ကပ်နေကြတော့ ကိုအောင်နိုင်က အခန်းမီးကို မှိန်မှိန်လေး လုပ်ထားလိုက်သည် ကာ ထိုင်ကြည့်နေလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ညာလက်ဖဝါးနှင့် မိုးမ ဘယ်လက်ဖဝါးတို့ ပူးကပ်ပြီး လက်ချောင်းများတခုနှင့် တခုကြားတိုးဝင် ဆုပ်ကိုင်ထားကြပြီး ကိုရင်ဦးမောင် ဘယ်လက်ဖဝါးက မိုးမ ကျောပေါ်တင်ကာ မိုးမ ကိုယ်လေးကို သူ့ကိုယ်မှာ ဆွဲကပ်ထားပြီး တေးသံနှင့် အတူ စည်းချက်ကျကျ ကနေကြလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က ဆိုဖာပေါ်မှာ အသာလှဲလျှောင်းရင်း သူတို့ လင်မယားကို အကဲခတ်နေလေသည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင်နှင့် တွဲက နေရင်းက ကိုအောင်နိုင်နှင့် မျက်နှာချင်း ဆိုင် ဖြစ်သွားတိုင်း ကိုအောင်နိုင့် ကို အကဲခပ်ကြည့်နေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် မှာ အရမ်းမူးနေသည်ဖြစ်ရာ သေခြာမက နိုင်ပဲ မိုးမ ခြေထောက်ကို ခနခန တက်နင်းမိရာ မိုးမ မှာ အားကနဲ အော်မိလေသည်။ ထို့နှင့် ကိုရင်ဦးမောင်က ကနေရာမှ ရပ်ကာ ကိုအောင်နိုင့်ကို လှမ်းခေါ်ပြီး မိုးမ နှင့် တွဲကဖို့ ပြောလေသည်။ မိုးမ က မကချင်သော်လည်း ငြင်းရမှာ အားနာ နေလေသည်။
ရိုင်းသလို ဖြစ်သွားမှာလည်း စိုးသဖြင့် ကိုအောင်နိုင် နှင့် တွဲက နေရတော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်လျှက် သူတို့ နှစ်ယောက်ကို စောင့်ကြည့်နေမှန်းမ သိအောင် သတိထားပြီး ခိုးကြည့်နေသည်။ သူတို့ ကနေသော နေရာမှာ မီးမှာ မှိန်ရသည့်အထဲတွင် ကိုရင်ဦးမောင်က ထပ်မှိန်လိုက်ပြန်သည်။
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကို တင်းတင်းလေး ပွေ့ဖက်ကာ မိုးမ လက်တွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်း သူ့ပုခုံးပေါ်ရောက်အောင် တင်လိုက်လေသည်။ မိုးမ က စိတ်သိပ်မပါ သလိုဖြင့် သူတို့ ကို မကြည့်ပဲ တခြားတနေရာကို ကြည့်ချင်ဟန်ဆောင်နေသည့် ကိုရင်ဦးမောင် ကို လှမ်းကြည့်ပြီး ကိုအောင်နိုင့်ပုခုံးပေါ်သို့ သူ့လက်ကို တင်လိုက်လေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ လက်အောက်မှ အသာလျိုကာ မိုးမ ရငသား များကို ပွတ်သတ် ပေးနေပြီး နောက်တဖက်က မိုးမ တင်ပါးများကို ကိုင်ပြီး သူ့ကိုယ်အောက်ပိုင်းနှင့် ဖိကပ်ထားလေသည်။ သူတို့ ကနေသည်မှာ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ရမက်ဆန္ဒများ နိုးကြွချင်စရာ ဖြစ်လာတော့သည်။
တကယ်တော့ ထိုအခြင်းအရာကို ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် ကြည့်ချင်နေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူထိုင်နေသည့် နေရာမှာ မီးများကို လှမ်းပိတ်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါ မိုးမ တို့ နှစ်ယောက် မှာ သူ့နေရာသို့ လှမ်းမမြင်နိုင်တော့ခြေ။ တီးလုံး ငြိမ့်ငြိမ့်နှင့် အတူ ကာမ ဆန္ဒနိုးကြွားမှု က အခန်းထဲမှာ ဖြစ်ပေါ်နေပြီ မဟုတ်ပါလား။
ကိုအောင်နိုင်က ကနေရင်းဖြင့် မိုးမ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သတ်နေရင်းမှ မိုးမ လည်တိုင်လေးကို သူ့လျှာထိပ်လေးဖြင့် ရက်လိုက်ရာ မိုးမ ခမျှာ တုံခါသွားပြီး ကိုအောင်နိုင့်ကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားမိလေသည်။ ကိုအောင်နိုင် ၏ အထိအတွေ့များကြောင့် မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် အခန်းထဲမှာ ရှိနေသည်ဆိုတာကိုပင် မေ့လုလု ဖြစ်နေရသည်။
သူတို့ သုံးယောက်စလုံးအတွက်လည်း ရမက်ဆန္ဒများ ဖြင့် မွန်ဝေလာပြီဟု ဆိုရပေမည်၊ မိုးမ အတွင်းစိတ်ထဲမှာတော့ သူ့ယောက်ျား ရှိနေလျှက်ဖြင့် သူက တခြားယောက်ျား တယောက်၏ ရင်ခွင်ထဲမှာ အခုလို နေနေတာကို သူ့ယောက်ျား ကလည်း မကန့်ကွက်၊ သဘောတူသလို အနေအထားက သူ့စိတ်ရိုင်းတွေကို ထကြွစေလာသည်။
ကိုအောင်နိုင် အဖို့ကလည်း၊ ဒီလို လှပ တောင့်ဖြောင့်လှသည့် ဖြူဖြူဖွေးဖွေးရေဆေးငါး မိန်းမ တယောက်ကို၊ သူ့ယောက်ျား တယောက်လုံးရှေ့မှာ ဖက်ကိုင်နေရတာ၊ သူ့ယောက်ျားက ခွင့်ပြုထားသည်မှာ အလွန်တရာကို စိတ်လှုပ်ရှားမိလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ကတော့ သူ့စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက် အကောက်အထည်ပေါ်တော့မည့် အခြေအနေ သို့ ဦးတည်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း စိတ်တက်ကြွနေရလေသည်။ သူတို့ သုံးယောက်စလုံး၏ စိတ်ထဲမှာတော့ အကောင်းဖက်ကိုသာ တွေးမိနေပြီး ရှေ့ဆက် လျှောက်ကြဖို့ကို ဝန်မလေးကြတော့ပေ။
ကိုအောင်နိုင့် လီးကြီးကတော့ ပြောစရာမလို မာတောင်တောင့်တင်းနေပြီး မိုးမ ပေါင်တန်တွေကို အဝတ်အစားပေါ်မှ နေ ပွတ်လျှက် ရှိလေသည်။ မိုးမ ကလည်း ကိုအောင်နိုင့် ပူပူနွေးနွေး လီးကြီး သူ့ပေါင်ပေါ်ရော အဖုတ်ပေါ်ပါ ပွတ်နေသည်ကို ခံစားသိနေလေသည်။
သို့သော်လည်း တွန်းပြစ်ရမည့်အစား ကိုအောင်နိုင်ကို တင်းတင်းလေးပင် ပြန်ဖက်ထားမိလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ဆံပင်လေးကို သူ့ပုခုံးပေါ်မှ အသာဖက်လိုက်ပြီး လည်ကုတ် နားရွက်လေး ကို သူ့လျှာစိုစွတ်စွတ်ဖြင့် ရက်လိုက်ရာ မိုးမ မှာ ရှီး ကနဲ ပင် အသံထွက်သွားလေသည်။ မိုးမ နှလုံးခုံသံ ကလည်း မြန်လာရသည်။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ သူ့ဆီက ဘာလိုချင်နေတာလဲ ဆိုတာကို သူသိရဲ့သားနဲ့ ထိုသူ့ရင်ခွင်ထဲ သူတိုးဝင်နေသည့် အဖြစ်ကြောင့် ဖြစ်လေသည်။
မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ထိုင်နေသည့် ဖက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ မှောင်နေသဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင်ကိုပင် မမြင်ရခြေ။
ကိုအောင်နိုင့် လက်များက ဖြည်းဖြည်းချင်း မိုးမ ဒရက်စ အောက်မှ အသာလျိုဝင်ကာ မိုးမ တင်သား များကို ပန်တီပေါ်မှ ပွတ်နေလေသည်။ ပြီးတော့မှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပန်တီအောက်ကို လက်ချောင်းထိုးထည့်ကာ အသား များကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သတ်ပေးနေတော့သည်။ ကိုအောင်နိုင့် ပါးစပ်ကလည်း မိုးမ ရဲ့ ရမက် ပြင်းပြကာ ဆာလှောင်လို့ ဟနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ပါးစပ်ဆီသို့ ရောက်သွားပြီး နှစ်ယောက်သား နူတ်ခမ်းချင်း ပြင်းပြင်းထန်ထန် စုပ်မိနေကြတော့သည်။ နောက်ခံတီးလုံးသံက လည်း ငြိမ့်ငြိမ့်လေးနှင့် ရမက် ဆန္ဒတွေကို နိုးဆွ ပေးနေလေသည်။
ထိုသို့ နမ်းနေရင်းမှ ကိုအောင်နိုင့် လက်ချောင်းတွေက ပန်တီအောက်မှ မိုးမ စောက်ဖုတ်ကို နိုက်ဖို့ ကျိုးစားရာ လက်ချောင်းထိပ်ကလေးက အကွဲကြောင်းလေး ရှိရာ ရောက်သွားသော်လည်း အနေအထားက သေခြာကိုင်လို့ မရ ဖြစ်နေရသည်။
ထိုအချိန်မှာ ပင် သီချင်းက လည်း နောက်တပုဒ်သို့ ကူးပြောင်း သွားလေရာ၊ သူတို့ မှာ ဆက်က ရင်းဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ကိုရင်ဦးမောင်ကို မတွေ့သည်နှင့် သူ့ဘောင်းဘီက ဇစ်ကို အသာဆွဲချပြီး လီးကို ထုတ်လိုက်လေသည်။ မိုးမ အင်္ကျီစကိုလည်း မလိုက်ပြီး ပန်တီကို ဆွဲချလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် သူ့လီးကြီးကို မိုးမ စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်လိုက်မည်အလုပ်တွင် တီးလုံး စီဒီက အသံထပ်ကာ တဂျစ်ဂျစ် ဖြစ်ပြီး တခန်းလုံးဆူသွားသဖြင့် ပွဲပျက်သွားတော့သည်။
ကိုအောင်နိုင်တယောက် ပါးစပ်က ကျိန်ဆဲနေမိတော့သည်။ စီဒီပလေယာသာ အဲလို မဖြစ်ရင် သူ့လီးကြီး မိုးမ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်သွားပြီ မဟုတ်ပါလား၊ မိုးမ လည်း မကန့်ကွက်တော့ဘူး၊ အခြေအနေကောင်းနေပြီ၊ မိုးမ ပန်တီလည်းပေါင်လည်ရောက်၊ ငါ့လီးလည်း အဆင်သင့်၊ မိုးမ စောက်ဖုတ်ထဲ ငါ့လက်ထည့်တော့တောင် ဘာမှ မပြောတော့ဘူး၊ စောက်ရည်တွေလဲ ရွဲနေပြီ၊ ငါ့လီးကြီး ဆွဲထုတ်တာလည်း သူတွေ့တယ်၊ ဘာမှ မပြောတော့ဘူး ရုန်းလည်းမရုန်းတော့ဘူး ဆိုတော့ လုပ်ဖို့ အဆင်သင့်ပဲ တောက်…”
ကိုအောင်နိုင်က ကိုရင်ဦးမောင်အိပ်ပျော်နေသော ဘက်သို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ မီးတွေ လည်း ပြန်လင်းလာခဲ့ပြီး မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင်ဆီသို့ သွားရင်း၊
“ ကိုကို..ကိုကို..အိပ်ပျော်နေပလား၊ ထတော့လေ”
ဟု နိုးနေရာ၊ ကိုအောင်နိုင်က အနားကပ်လာပြီး၊ မိုးမ နားနား ကပ်ကာ၊
“အိပ်ပါစေ၊ အိပ်ပါစေ လေကွာ၊ လာ တို့တွေ မင်းတို့ အိပ်ခန်းထဲ သွားကြရအောင်၊ အဲဒါ ခွင်ကောင်းပဲ၊ လာပါ အချစ်ရယ်နော်”
သို့သော်လည်း မိုးမ က စိတ်တွေ ပြန်လည်သွားပြီမို့ ငြင်းဆိုလိုက်သည်၊ ကိုအောင်နိုင် အထပ်ထပ်အခါခါ ဂျီကျ တောင်းဆိုသော်လည်း မလိုက်လျှောတော့ခြေ။ ကိုအောင်နိုင်မှာ တော်တော်လေး စိတ်ပျက်သွားမိသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကိုအောင်နိုင့် ဖုံးမှ အသံမြည်လာပြီး ချိန်းထားသော တက်ဆီ သမား က အိမ်ပြန်ပို့ရန် ရောက်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်းခေါ်ခြင်း ဖြစ်သဖြင့် စိတ်လျှော့သွားရတော့သည်။ ကိုအောင်နိုင့် အမူအယာကို ကြည့်ပြီး မိုးမ တယောက် နောက်ပြောင်ကျီစယ်ရင်း ရယ်မောလိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က၊
“အင်းပါ နင် ငါ့ကို လှောင်တယ်ပေါ့လေ၊ ကျပ်ကျပ် သတိထား၊ ဟွန့် ဘာမှတ်သလဲ ငါ တက်ဆီ ကို ပြန်သွားခိုင်းလိုက်ပြီး ဒီမှာ အိပ်လိုက်မယ်၊ မနက် ရုံးကို ဒီကနေ တက်လို့လဲရတယ် သိလား”
“အို မလုပ်ပါနဲ့ ခု ပြန်သွားပါတော့၊ နောက်တော့ အခွင့်အရေးကြုံအုန်းမှာပါ”
ဟု မိုးမ က ပြန်ပြောရင်း ကိုရင်ဦးမောင်ကိုလည်း အတင်းလှုပ်နိုးလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်ကလည်း အခုမှ နိုးလာသည့်ပုံ ဟန်ဆောင်ရင်း ဘယ်နှစ်နာရီရှိပြီလဲဟု မေးလိုက်လေသည်။မနက်တနာရီ ထိုးခါနီးပြီ ဟု သိလိုက်ရသဖြင့် အိမ်ပြန်တော့မည့် ကိုအောင်နိုင် နှင့် နူတ်ဆက်စကားပြောလိုက်တော့သည်။
.............................................................................................................................................
အခန်း ( ၂၁ ) ကောင်လေး အသစ်တဦး။
ခုမှ ပဲ လင်မယားနှစ်ယောက် အိပ်ယာဝင်ကြရတော့သည်။ မိုးမ ပထမဆုံးအကြိမ် အဖြစ် စပြောလေသည်။
“ဒီည ရိုးပလေးကို ချစ်လေး ပြောမယ် ဘယ်သူဖြစ်ချင်လဲ ဆိုတာ ကဲ ကျေနပ်ပလား”
ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ပျော်ရသည်ပေါ့။ မိုးမ သူ့ကို ဘယ်သူအဖြစ် ရိုးပလေး လုပ်မယ် ဆိုတာလည်း သူသိနေပြီလေ။ မိုးမက၊
“ကဲ ကိုကိုက ဦးအောင်နိုင်၊ ချစ်လေးက အိမ်မှာ တယောက်ထဲ ရှိနေတုန်း၊ ဦးအောင်နိုင်က အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာမယ်၊ ချစ်လေးက ဦးအောင်နိုင် နဲ့ အရမ်းရင်းနှီး နေပြီ၊ ဦးအောင်နိုင် က ချစ်လေး ကိုယ်လုံးကို ကိုင်တာ တွယ်တာ က မဆန်းတို့ ပဲနဲ့ အသားကျနြေကြပြီပေါ့။ ဟုတ်ပလား၊ ကိုကို ဒါမျိုး လိုချင်တယ်မဟုတ်လား”
ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အရမ်းကို စိတ်တက်ကြွ လာရသည်၊ သို့သော်လည်း တော်တော်လေး မူးနေသဖြင့်၊ပြန်မဖြေနိုင်။ မိုးမ က ဆက်ဆီ ဖြစ်သော ညဝတ်အင်္ကျီလေး ကို ဘရာဇီယာမပါပဲ ဝတ်ထားရင်းက ပက်လက် လှဲနေသော ကိုရင်ဦးမောင် ခါးနေရာလောက်မှ တက်ခွ ပြီး ကုန်းကာ ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ် လည်ပင်းတို့ ကို ရက်နေလေသည်။ မိုးမ တယောက် အစာငတ်နေသော ကျားမ လေးအလား အရမ်းကို ကြမ်းနေလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ ကို အတော်ထ သွားအောင် လုပ်ခဲ့သည်မဟုတ်လား။ မိုးမ တွားတွား ဖြင့် ခြေရင်းဘက်ဆင်းလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ပြီး ကြမ်းပေါ်သို့ ပြစ်ချလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် အိပ်ငိုက်ပြီး ပါးစပ်မှလည်း မပီမသဖြင့် သူမူးနေပြီ ဆိုတာကို ပြောနေသည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီးကို ကိုင်ကြည့်လိုက်တော့ မြွေအသေကောင်လို ပျော့နေလေသည်။ မိုးမ ကိုရင်ဦးမောင် မျက်နှာကို မော့ကြည့်ကာ နောက်လိုက်သည်။
“အချစ် ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ၊ ပျော့ခွေလို့ပါလား၊ ဘာများဖြစ်လို့လဲ”
ကိုရင်ဦးမောင်က မပီမသ ဝူးဝူးဝါးဝါး အသံဖြင့်၊
“ကိုယ်တော့ ဒီည မလုပ်နိုင်တော့ဘူး ထင်တယ် အချစ်ရယ်၊ ကိုအရမ်းမူးနေပြီ၊ အရမ်းလည်း အိပ်ငိုက်နေပြီ၊ အိပ်ကြရအောင်ကွာ”
မိုးမ တယောက် ဘယ်လိုမှ မျှော်လင့်မထားပါ။ အခု အချိန်မှာ မိုးမ က အရမ်းဆာနေပြီ မဟုတ်လား၊ မိုးမ လိုနေပြီ ဆိုတော့ သူတတ်သမျှ မှတ်သမျှဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင်လီးကြီးမာလာအောင် နည်းမျိုးစုံဖြင့် ကြိုးစားလေသည်။ ပွတ်ကိုင်လိုက်၊ လျှာနှင့် ရက်လိုက်၊ စုပ်လိုက်ဖြင့် လုပ်ပေးသော်လည်း ကိုရင်ဦးမောင် ဆီမှ တချက်တချက် ဟောက်သံလေးပင်ထွက်လာတာကြားရလေသည်။ မိုးမ အရမ်းကို စိတ်ပျက်သွားမိသည်။ဘာလုပ်ရမှန်းလည်း မသိတော့၊ ကိုရင်ဦးမောင်ပေါ်တက်မှောက်ချလိုက်ရင်း ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်သီးဆုပ်လေးများနှင့် ထုရင်း၊
“ ရှင် သိပ်ဆိုးတာပဲ၊ ကျမ အခု အရမ်းကို အလိုးခံချင်နေတော့မှ ရှင်က မူးပြီး အိပ်ပျော်သွားပြီ၊ အခုတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ၊ ကျမ ကိုယ်ကျမ ဘယ်လို စိတ်ဖြေရမှာလဲ”
မိုးမ က အရည်တွေ ရွဲနေသော သူ့စောက်ဖုတ်ဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင် ဒူးခေါင်းပေါ်တွင် ပွတ်နေရင်း ကိုရင်ဦးမောင်လည်ပင်းတွေကို ဖက်နမ်းလေသည်။ သို့သော်လည်း ကိုရင်ဦးမောင်က ကောင်းကောင်းကြီးဟောက်နေလေပြီ။ မိုးမ သူ့စောက်ဖုတ်ကို တအားပွတ်ပြီး စိတ်တွေ တိုလာသော်လည်း အာသာက မပြေ၊ အိပ်လို့လည်း မရ၊ သဖြင့် အိပ်ယာမှ ထကာ သူ့ညဝတ်အင်္ကျိလေးကို ဝတ်ပြီး ညလေညှင်းခံရန်၊ ဝရံတာသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။
အပြင်ရောက်တော့ လုံခြုံရေးတဲလေး ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ဥက္ကာ ကို သတိရလိုက်မိသည်။ မိုးမ ခေါင်းထဲမှာ အတွေးမျိုးစုံပေါ်လာပြီး သူ့အိမ်ထဲကို ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်၊ နောက် အပြင်လေကို အားရပါးရ ရှိုက်ကာ ရှုလိုက်ပြီး အိမ်ထဲသို့ ပြန်ဝင်ကာ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ကြည့်လို့တော့ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ဝက်တကောင်လို တခေါခေါ တခွီးခွီး နှင့် အိပ်ပျော် နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မိုးမ ရုတ်တရက် သူ့အပတ်မန့် မှ ထွက်လိုက်ကာ ဓါတ်လှေခါးဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့လိုက်လေသည်။
မိုးမ က သူ့ညဝတ်အင်္ကျီအပါးပေါ်မှ ဝတ်ရုံတခု ထပ်ခြုံလာခဲ့သော်လည်း ဘရာဇီယာ မပါသော သူ့နို့တွေက လှုပ်ရှားနေသည်ကိုတော့ တွေ့မြင်နေရလေသည်။ ဆံပင်ကလည်း ဖားယားလွှင့်လျှက်၊ ရမက်ခိုးဝေနေသော သူ့မျက်လုံးများကလည်း စွဲမက်စရာဖြစ်နေလေသည်။
မိန်းမ တယောက်အဖို့ အကြာကြီး နူးဆွ နေတာကို ခံရပြီး စိတ်အရမ်းထလာသည့်အချိန်တွင် လိုချင်လာသည့် အရာကို မရလိုက်သည့်အခါ ငတ်မွတ်လာပြီး သွေးသားတွေက ဆူပွက်လာလေသည်။ ညလည်ခေါင် အချိန်မတော်ကြီးမှာ သူဘယ်ကို သွားပြီး သူ့ရဲ့ ငတ်မွတ်မှုကို ဖြေဖျောက်မှာလဲ၊ ရိုးသား ပြီး အရှက်ကြီးခဲ့သည့် မိန်းခလေးတဦး၊ ကာမ အရသာ ဆိုတာ ဘာမှန်းသေခြာမသိခဲ့သည့် မိန်းခလေးတဦး အခုတော့ အရမ်းကို ထန်နေပြီး လီး ဆာနေပြီ ဆိုတော့ သူ့ကိုယ်သူပင် ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်မိမှန်းမသိ၊ ဓါတ်လှေခါးဖြင့် အောက်သို့ ဆင်းလာခဲ့ပြီး လုံခြုံရေး ကင်းတဲ အဆောက်အဦးလေး ရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့လေသည်။
သူခြုံလာသည့် ရှောစောင်လေးကလည်း အရှေကပိုင်းမှာ လွင့်ပျံနေပြီး သူ့ရင်ဘတ်မှ ညဝတ်အင်္ကျီလေးကို လှမ်းမြင်နေရသည်မှာ အလွန်ပင် ဆက်ဆီ ကျနေပေသည်။ မိုးမ က ဥက္ကာ ကို တွေ့ရမည်ဟု မှန်းထားသော်လည်း အသက် ၅၀ ခန့် လူကြီးတဦးကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အံ့အားသင့်သွားရလေသည်။ ထိုလူကြီးကလည်း သူ့အသံ သြသြ ကြီးဖြင့်၊
“ ဘာဖြစ်လို့ဘာလဲ ခင်ဗျာ၊ ဘာအကူညီလိုလို့လဲ ခင်ဗျာ”
ဟု လှမ်းမေးလိုက်ပါသည်။ မိုးမ ရုတ်တရက် ဘာပြောရမှန်းမသိဖြစ်သွားသည်။ ဥက္ကာ တယောက် က နေ့ဆိုင်းလုပ်ပြီး ညဘက်မှာ တခြားသူတယောက် က ဂျူတီကျနေသည်ကို သူသတိမထားလိုက်မိခြေ။ ထိုလူကြီးက မိုးမ ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး လေ့လာနေလေသည်။
ညလည်ကောင်ကြီးမှာ မိုးမ ကို ခုလိုပုံမျိုး နှင့် တွေ့လိုက်ရသည့် မည်သည့် ယောက်ျး မဆို လီးတောင်မှာ ကျိန်းသေသည်မဟုတ်လား၊ ထိုလူကြီးမှာ လည်း ယောက်ျား သားပေမို့ သူ့လီးကြီးကို အသာဖိထားလိုက်ရလေသည်။ သို့သော်လည်း ထိုသူမှာ တာဝန် ဝတ္တရားကို နားလည်သည့်သူဖြစ်လေရာ မိုးမ ကို သေခြာကြည့်ပြီး မေးခွန်းထပ်မေးလိုက်ပြန်သည်။
“မင်း အပေါ်ထပ်မှာ နေတာမဟုတ်လား၊ တခုခု ပြဿနာ ရှိလို့လား ၊ ငါဘာကူညီပေးရမလဲ”
ထိုအခါမှ မိုးမ မှာ နည်းနည်း ရှက်သွားရသည်။ တစိမ်းယောက်ျား တယောက်ရှေ့မှာ ညဝတ်အင်္ကျီအပါးနှင့် အပေါ်မှ ပုဝါစလေးသာ ခြုံထားသည်ကို သတိပြုမိသဖြင့် အသံကို နည်းနည်း အရက်မူးလာသည့်ဟန်ဆောင်ရင်း၊ သူ့ယောက်ျား မွေးနေ့အခုပဲ ပြီးသွားပြီး သူအိပ်လို့ မပျော်သဖြင့် စီးကရက် သောက်ချင် လာသဖြင့် စီးကရက် ထွက်ရှာခြင်း ဖြစ်ကြောင်း ပြောလိုက်လေသည်။ မိုးမ က လူကိုလည်း ယိမ်းယိုင်ပြလိုက်ရာ ခြေလှမ်းချော်သွားသဖြင့် တကယ်လဲမလို ဖြစ်သွားရာ ထိုလူကြီးက အချိန်မှီ ဖမ်းကိုင်ထိန်းထားလိုက်ရလေသည်။
“အိုကေ ကျနော် ခင်ဗျားကို စီးကရက် ပေးမယ် ဒါပေမဲ့ အပေါ်ပြန်တက်ရင်တော့ ကျနော်လိုက်ပို့ပေးမှ ရမယ်၊ ခင်ဗျားကြည့်ရတာ အတော်မူးနေပုံရတယ်၊ တော်ကြာ ချော်လဲ ပြီး ပြုတ်ကျရင် အနာတရ ဖြစ်နေအုန်းမယ်၊ ခနစောင့် “
ထိုလုံခြုံရေး ဝန်ထမ်းလူကြီးက မိုးမ ပုခုံးလေးကို ကိုင်ရင်း ဓါတ်လှေခါးရှိရာသို့ လျှောက်လာလိုက်သည်။ ဓါတ်လှေခါးထဲ အရောက်တွင် သူက သူ့လက်မောင်ကို မိုးမ ပုခုံးတွင် ဆက်တင်ထားလိုက်ပြီး မိုးမ က သူ့ခေါင်းလေး ကို ထိုသူ၏ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် မှေးတင်ထားလိုက်သည်။ မိုးမ ရင်သား များက ထိုလူကြီး၏ ရင်ဘတ်ကို ဖိမိနေ ရာ ထိုသူကြီးမှာ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလာပြီး မိုးမ ရင်သား မြှောင်းကို ငုံ့ကြည့်ရင်းက အတွေးတွေ ကျယ်ပြန့်လာလေသည်။ သူက မိုးမကို၊
“မမလေး ရဲ့ ယောက်ျား မှာ စီးကရက် လုံးဝမကျန်တော့လို့လား ခင်ဗျ”
မိုးမ က သူ့မျက်လုံးတွေကို အရမ်း အိပ်ငိုက်နေသလို စင်းစင်း လေး လုပ်ရင်း မူးနေသလို ဟန်ဖြင့်၊
“ဟင့်အင်း၊ သူက ဆေးလိပ်မသောက်ဘူး၊ သူ့သူငယ်ချင်းတယောက်က လာတယ်၊ အခုတော့ပြန်သွားပြီ၊ ကျမက ဆေးလိပ်သောက်ချင်စိတ်ပေါက်လာလို့၊ ကျမ အမျိုးသားက အိပ်ပျော်သွားပြီ၊ ကျမ ကသာ အိပ်မပျော်ဘူး ဖြစ်နေလို့”
ညစောင့်လူကြီးက တွေးလိုက်သည်၊ အင်း သူ့ယောက်ျားက လည်း အိပ်ပျော်နေတယ်၊ ဒီလောက် ငယ်ရွယ်လှပတဲ့ မိန်းမ ကို ထားထားပြီးတော့၊ အခုတော့ကြည့်စမ်း ယောက်ျား ဂရုစိုက်မခံရတဲ့ မိန်းမ တွေက ရွတဲ့ အဆင့်ကို ရောက်နေပြီ၊ ငါ လိုးချင်ရင် တောင် ဒီအမျိုးသမီးကို လိုးလို့ရနိုင်နေပြီ၊ စမ်းကြည့်လိုက်အုန်းမယ်၊ တကယ်လို့ သူငါ့ကို အခန်းထဲ ဝင်ခွင့်ပြုရင်၊ သူ့ယောက်ျား တကယ်ကို အသေကောင်လို၊ အိပ်မောကျနေတယ် ဆိုရင်တော့ ငါသူ့ ကို ကျိုးစားကြည့်အုန်းမယ်၊
ဓါတ်လှေခါးက ထွက်လာပြီး သူတို့ မိုးမ အခန်းကို လျှောက်လာကြချိန်၊ မိုးမ က ခနရပ်ရင်း သူ့ကို ကျေးဇူးတင်စကားပြောနေသေးသည်။ ထိုလူကြီးက တိုးတိုးပြောဖို့၊ တခြားလူတွေ အိပ်ပျော်နေကြသဖြင့် မသင့်တော်ကြောင်း၊ ပြောသော်လည်း မိုးမ က မူးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့် ဆက်ပြောလေသည်။ ထိုသူက မိုးမ ကို သူတို့ အခန်းတံခါး ဖွင့်ခိုင်းပြီး သူတို့ အိပ်ခန်းထဲ သွားရအောင်ဟု ပြောလေသည်။ မိုးမ က၊ လှောင်သလို ဖြင့်၊
“ကျမ အိပ်ခန်းထဲကို၊ ဟုတ်လား၊ ရှင်က ကျမတို့ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်ချင်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကျမ ယောက်ျားက အိပ်နေတယ် အိပ်ခန်းထဲမှာ”
ထိုလူကြီးက မိုးမ ကို အဲလို မပြောပါနှင့် သူများတွေ ကြားသွားအုန်းမယ်ဟု ပြောလေသည်။
ထိုအချိန်တွင် မိုးမ တို့ အခန်းနှင့် ကပ်ရက် မှာ အင်တာနက် ဝင်ပြီး လျှောက်ကြည့်နေသူ လူငယ်တဦးက အသံကြားသဖြင့် အခန်းပြင်သို့ ထွက်ကြည့်လေသည်။ ထိုလူငယ် ကို မြင်သည်နှင့် ညစောင့်လူကြီးက ဓါတ်လှေခါး ရှိရာဘက်သို့ လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။ ထိုလူငယ်မှာ အသက် ၁၈ နှစ်သာ ရှိသေးပြီး သူက မိုးမ ရှိရာသို့ လျှောက်လာပြီး ၊
“ မမ ဘာဖြစ်လို့လဲ “
ဟုမေးလိုက်သည်။ မိုးမ က ဆက်ပြီး မူးချင်ယောင်ဆောင်ရင်း၊
“မင်းးး….က..ဘူ...လဲ”
“ကျနော် ရဲကျော် ပါ၊ အမ တို့ နဲ့ အခန်းချင်းကပ်ရက်မှာ နေပါတယ်၊ အမ အသံကို အခန်းထဲက ကြားလို့ ညကြီးအချိန်မတော် တခုခု များ ဖြစ်သလား လို့ ထွက်ကြည့်တာပါ၊ “
မိုးမ က ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ဟုပြောလိုက်လေသည်။ ရဲကျော်က မိုးမ ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်လိုက်ရာ အရမ်းဆက်ဆီကျသော မမ ကြီးဖြစ်ကြောင်းတွေ့လိုက်ရသဖြင့် လီးပင် ချက်ခြင်းတောင်သွားရသည်။ မိုးမ က သူ့အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ဝင်လိုက်ပြီး ရဲကျော်ကို ဂွတ်နိုက် ပြောလိုက်သည်။
ညစောင့်ကြီးကတော့ သူတို့ မြင်ကွင်းမှာ မရှိတော့ခြေ၊ ရဲကျော်က အခန်းထဲ ပြန်ဝင်ပြီးအင်တာနက် မှာ ဆက်ဆီ မိန်းမ ပုံတွေ ကို လျှောက်ကြည့်ရင်းမှ မိုးမ ကို ပြန်မြင်ယောင်နေမိလာသဖြင့် မိုးမ ကို သွား လေ့လာလိုက်အုန်းမည်ဟုတွေးရင်း သူ့အခန်းမှ ထွက်ကာ မိုးမ တို့ အခန်းတံခါးကို သွားခေါက်လိုက်မိလေသည်။
...........................................................................................................................
အခန်း ( ၂၂ )ကိုရင်ဦးမောင် မိုးမ ကို ညစာထွက်ကျွေးခြင်း။
မိုးမ က အခန်းတွင်းမှ တံခါးကိုမဖွင့်ပေးပဲ တံခါးရွက် ကိုမှီ၍ ဘယ်သူလဲဟု လှမ်းမေးလိုက်လေသည်။ ရဲကျော်က၊
“ မမ .ကျနော် ရဲကျော်ပါ၊ မမဘေးအခန်းကလေ၊. မမကိုကြည့်ရတာ အထီးကျန်နေသလိုမို့ ကျနော် မမ ကို အဖေါ်ရအောင် စကားစမြီပြောချင်လို့၊ တံခါး ခနလောက်ဖွင့်ပေးပါလား၊”
မိုးမ တယောက် သူ့စိတ်တွေက လိုချင်တာ မရ၍ ဂဏာမငြိမ် ဖြစ်ကာ သူ့အပြုအမူတွေက ဘရမ်းဘတာ ဖြစ်နေတာကို သူ့ဘာသာ သူသိသည်။ သူဘာလို့ အဲလိုကောင်လေးနဲ့ စကားပြန်ပြောမိနေမှန်းတောင် သူမသိဖြစ်နေရသည်။ မိုးမ က အတွင်းမှ နေ၊
“ကောင်လေး မင်း ဒီအချိန်ကြီး အိပ်ယာဝင်သင့်နေပြီ၊ မင်းမိဘတွေ သိရင် စိတ်ဆိုးနေမယ်နော်”
သို့သော်လည်း ရဲကျော်တယောက် အင်တာနက် ပွန်ဆိုက်တွေလည်း ကြည့်ပြီး ခုနက မိုးမ ရဲ့ အဝတ်အစားနဲ့ အသွင်အပြင်ကိုလည်း တွေ့လိုက်ရသဖြင့် မိုးမ ကို တအားကို ထိချင် ကိုင်ချင်နေမိသည်။ မိုးမ ကြည့်ရတာလည်း တော်တော်လေး မူးနေပုံရသဖြင့်၊ သူကံကောင်းလျှင် အခွင့်အရေးရနိုင်သည်ဟု တွက်နေမိသည်။
မိုးမ က တံခါးမဖွင့်ပေးပဲ သူ့ကို သွားအိပ်တော့ဟုသာ အတွင်တွင် ပြောနေသဖြင့် ရဲကျော်တယောက် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြင့် သူ့အခန်းသို့ ပြန်လာခဲ့ရလေသည်။ အိပ်ခါနီး မိုးမ ကို မှန်းပြီး ဂွင်းထုပြစ်လိုက်ရလေသည်။ မိုးမ တယောက်မှာလည်း သူ့အခန်းထဲမှာ အိပ်လို့ မပျော် မနက်ငါးနာရီ ထိုးခါနီးအထိပင်၊ အိမ်သာ သို့ ငါးခေါက်ထက်မနည်း သွားလိုက်ပြန်လိုက်ဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင် များ တရေးနိုးလာမလား ဟု စောင့်နေမိတော့သည်။
မိုးမ အိပ်ပျော်သွားပြီး မနက် ခြောက်နာရီခွဲလောက်ကျမှ ကိုရင်ဦးမောင် အိပ်ယာနိုးလာခဲ့လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် မနေ့ညက အရက်များသွားသဖြင့် ခေါင်းခဲနေသဖြင့် မိုးမ ကို အနှောက်အယှက်မပေးတော့ပဲ၊ ရေမိုးထချိုးကာ လဘက်ရည်တခွက်သောက်ပြီး ရုံးသွားဖို့ ပြင်တော့သည်။
ရုံးမသွားခင် မိုးမ ကို နမ်းပြီး နူတ်ဆက်ရင်းက ဆက်အိပ်နေလိုက်ဟု ပြောလိုက်သည်။ နောက်ပြီး ကိုအောင်နိုင်တယောက် သူ့ကား ကို ဒီနေ့ ပြန်လာယူလိမ့်မည် ဆိုတာကိုလည်း မမေ့ဖို့ မှာခဲ့လိုက်လေသည်။ မိုးမ ကတော့ ကိုရင်ဦးမောင်ပြောသမျှကို ကြားနေရသော်လည်း အိပ်မက်ဟုသာ ထင်နေလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ရုံးကို ထွက်သွားတော့ မိုးမ တယောက် ကောင်းကောင်းကြီး အိပ်မောကျနေလေပြီ။
ကိုရင်ဦးမောင် ရုံးသို့ ထွက်သွားပြီး မကြာခင်မှာပင် ကိုအောင်နိုင်တယောက် သူတို့ အပတ်မန့်သို့ ရောက်လာခဲ့လေသည်၊ သူ့ကားကို ကိုရင်ဦးမောင်တို့ ဆီမှ ပြန်ယူရန်ဖြစ်သလို မိုးမ ကိုလည်း တွေ့ချင်သောကြောင့် အပေါ်သို့ ခပ်သုပ်သုပ် တက်လာခဲ့လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်တယောက် မိုးမ တို့ အခန်းတံခါးကို လည်းခေါက်၊ လူခေါ်ခေါင်းလောင်းကိုလည်း တီး လုပ်လေသည်။
မိုးမ တယောက် တညလုံး အိပ်မပျော်ပဲ၊ အခုမှ ကောင်းကောင်းအိပ်မောကျနေလေရာ၊ နိုးဖို့ မလွယ်တော့ပေ၊ မိုးမ အိပ်မက်ထဲမှာ တံခါးကို တယောက်ယောက်က ခေါက်နေပြီး လူခေါ်ခေါင်းလောင်းသံကိုလည်း ကြားနေရသည်၊ သို့သော်လည်း သူ့ခြေထောက်တွေက လှုပ်ရှားလို့ မရသဖြင့် တံခါးဆီသို့ မသွားနိုင် ဖြစ်နေရသည်။ အပြင်မှာဖြစ်နေသမျှ ကို သူအိပ်မက်မက်နေသည်ဟုပင် မိုးမ တယောက်ထင်နေလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်တယောက် ၁၅ မိနစ်ခန့် တံခါးခေါက်လိုက်၊ လူခေါ်ခေါင်းလောင်းနှိပ်လိုက်ဖြင့် လုပ်သော်လည်း မိုးမ မနိုးနိုင်၊ ရုံးချိန်လည်း နောက်ကျ နေပြီ ဖြစ်သဖြင့် ဒီထက်ပို မစောင့်နိုင်တော့ပဲ၊ သူ့ကားဆီသို့ ထွက်လာခဲ့ရလေတော့သည်။ ဘေးအခန်းမှ ရဲကျော်ကလည်း မိုးမ တို့ အခန်းကို ခေါက်နေသည့် ကိုအောင်နိုင့်ကို ကြည့်ကာ၊ ဒီလူ ကဘယ်သူလဲ စောစောစီးစီး တံခါးလာခေါက်နေပြီး အခန်းထဲက မမ ကလည်း တံခါးလာမဖွင့်ပေး၊ ဧကန်န တော့ ဒီလူလည်း ငါ့လိုပဲ ဟို မမ ကို လိုးချင်နေတဲ့ကောင်ပဲ ဖြစ်မယ်။ ဟု တွေးနေလေသည်။
ရုံးဆီကို ကားမောင်းလာရင်းက ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ မနေ့ညက ပြောခဲ့သည့် စကားတခွန်းကို ပြန်ကြားယောင်နေမိသည်၊ မိုးမ က ကျမ တို့ အချန်ကျရင် အဆင်ပြေသွားမှာပါ၊ အခုအချိန် မှာ မကောင်းပါဘူး၊ အခွင့်ကောင်းရရင် ကျမ ရှင့်ကို အသိပေးပါ့မယ်၊ ဆိုတာကိုပဲ ဖြစ်သည်။ ဆိုလိုသည်က မိုးမ မှာ သူ့အလိုးကို ခံဖို့ သဘောတူသည်ဟု ဆိုလိုတာလို့ပဲ တွေးလိုက်မိပြီး၊ နည်းနည်း တော့ စိတ်ပျော်သွားသည်။ သူ့မှာ မျှော်လင့်ချက် ရှိသေးတာပဲ။
မိုးမ ကို တပ်မက်လိုချင်နေကြသော ယောက်ျား သားများမှာ တော်တော်လေးကို နီးကပ်ပြီးမှ ဘယ်သူမှ မအောင်မြင်ခဲ့ကြပေ။ ရဲကျော် မှာ ကျောင်းသား တယောက်ဖြစ်သဖြင့် သူ့အခန်းမှ မနက် ရှစ်နာရီ ဆိုလျှင် ကျောင်းသို့ သွားရပြီ ဖြစ်သော်လည်း မိုးမ အခန်းတံခါးကို အခွင့်ရတိုင်း လှမ်းကြည့်နေဖြစ်လေသည်။ မိုးမ အခန်းတံခါးရွက် ကိုပင် သူ့နားကပ်ကာ အထဲက ဘာသံများကြားရမလဲ နားထောင်ကြည့်မိသေးသည်။
ဘာသံမှ မကြားရခြေ၊ နောက်တော့ ဝရံတာကို ပတ်ပြီး အထဲကို မြင်ရမလား လှည့်ပတ်ချောင်းသေးသော်လည်း ဘာမှ မမြင်ရသဖြင့် စိတ်ပျက်ပြီး ကျော်ငးသို့ ထွက်သွားရလေသည်။ ကျောင်းမှာလဲ မိုးမ အကြောင်းစဉ်းစား မိနေပြီး သူ့သူငယ်ချင်းများကို တောင် ပြောပြမိလေသည်။ သူ့သူငယ်ချင်းများက သူ့ကို ဆက်ကျိုးစားပြီး ရအောင်လုပ်ဖို့ ဝိုင်းအားပေးကြလေသည်။
မိုးမ မှာ နေလည်ခင်း ၂ နာရီလောက်မှ နိုးလာလေသည်။ မိုးမ လည်း ခေါင်းတွေခဲ ပြီး ကိုရင်ဦးမောင် က ကိုအောင်နိုင်ကားလာယူမယ် ဆိုတာ ပြောခဲ့တာကို သတိရလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ကိုအောင်နိုင် တံခါးလာခေါက်တာကို သူမသိလိုက်ခြေ။ ရေမိုးချိုးပြီး လဘက်ရည်တွက်သောက်ရင်း ညတုန်းက အဖြစ်အပျက်တွေကို မေ့ပြစ်ဖို့ ကျိုးစားလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ခြေ။
ကိုအောင်နိုင်ရဲ့ လေပူနွေး တွေ သူ့လည်တိုင်ပေါ်မှာ ခံစားခဲ့ရတာတွေ၊ ကိုအောင်နိုင်ရဲ့ အထိအတွေ့တွေ၊ ကိုအောင်နိုင့် လီးမာမာကြီးနဲ့ သူ့ပေါင်တန်တွေကို ပွတ်ပေးခဲ့တာတွေ၊ နဲ့ ကိုအောင်နိုင်ရဲ့ တောင်းပန်ခယခဲ့တဲ့ အသံတွေကို ပြန်တွေးနေမိသည်။၊ ကိုအောင်နိုင့်လျှာကြိးနဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ရက်ခဲ့ စုပ်ခဲ့တာတွေ ၊ အဲဒီအချိန်မှာ သူ့စောက်ဖုတ်ကလေးကလည်း အရည်တွေ ရွဲနေပြီး လိုချင်နေတာတောင် သူက အတင်းငြင်းဆန်ခဲ့တာတွေ။ နောက်ပြီး သူအရမ်းကို လိုချင် နေတဲ့အချိန် ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် သူ့ကို လိုးမပေးနိုင်ခဲ့တာတွေ ပြန်တွေးနေမိပြီး၊ သူ့စိတ်ထဲ မှာ တော်တော့်ကို အနှောက်အယှက် ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။
ထို့ကြောင့်လည်း အခန်းထဲမှာ မွန်းကျပ်သလို ဖြစ်လာသဖြင့် အပြင်မှ လေ လေး ထွက်ရှုရအောင် ဝရံတာသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ ထိုအခါမှာ အောက် ဘက်ကင်းတဲ မှ ဥက္ကာ ကို လှမ်းမြင်လိုက်ရလေသည်။ မိုးမ သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ပြီးထိန်းချူပ်နေရလေသည်။ သူ ဥက္ကာကို သွားပြီး မချင့်မရဲဖြစ်အောင် စချင်စိတ် ပေါ်လာသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ တကယ်လို့ သူစလိုက်ပြီးရင် နောက်ဆုံးတော့ သူပဲ စိတ်ခံစားရသည် မဟုတ်ပါလား။
ထို့ကြောင့်ပင် အခန်းထဲသို့ ပြန်ဝင်လာခဲ့လေသည်။ မိုးမ မှာ မနေ့ညနေ တခင်းလုံးမှ မိုးလင်းကာနီးအထိ ကာမ ရမက်တွေ နိုးဆွ ခံခဲ့ရပြီး ကာမ ဆန္ဒကိုလည်း ဖြေဖျောက်ခွင့် မရခဲ့ရသဖြင့် စိတ်အလိုမကျ ပဲ တမျိုးကြီး ဖြစ်ကာ ဘာမှ လည်း လုပ်ချင် ကိုင်ချင်စိတ် မရှိ သဖြင့် အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲ ချရင်း မှိန်းနေရာ ခနတွင်းမှာပင် ပြန်အိပ်မောကျ သွားလေတော့သည်။
ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ရုံးမှ ပြန်လာပြီး အိပ်ယာပေါ်မှ မိုးမ ကို အသာလှုပ်နိုးတော့မှ ပဲ မိုးမ ပြန်နိုးလာခဲ့လေသည်။ မိုးမ မှာ နိုးသွားသည် နှင့်၊ ရုတ်တရက် ငိုချလိုက်မိလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က စိတ်က ပုံမှန်အနေအထား ပြန်ဖြစ်နေပြီမို့ မိုးမ ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းကာ ယုယုယယ ပွေ့ချော့ရင်း ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟု မေးရှာလေသည်။
မိုးမ က သူတနေ့လုံး ဘာမှ ကို မလုပ်ဖြစ်၊ ထမင်းဟင်းတောင် မချက်နိုင်ပဲ အိပ်ပဲ နေမိကြောင်း ပြောလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ဘာမှ စိတ်မကောင်းဖြစ်မနေနဲ့ တို့ အပြင်ထွက်ပြီး စားသောက်ဆိုင်မှာ သွားစားကြရအောင်ဟု ပြောလိုက်လေသည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် အရက်မသောက်ရဘူးဟု တောင်းဆိုလိုက်ရာ၊ ကိုရင်ဦးမောင်က သဘောတူလိုက်လေသည်။
မိုးမ က အချိန်ယူပြီး အဝတ်အစား များ ရွေးချယ်ဝတ်ဆင်ကာ မိတ်ကပ် များဖြင့်လည်း မျက်နှာကို ပြင်ဆင် ပြီး ည၈နာရီလောက်ကျမှ သူတို့ အိမ်မှ ထွက်ကာ၊ သူတို့ အနားရှိ ဈေးကြီး သားနားသော စားသောက်ဆိုင်တခုသို့ သွားကြလေသည်။ ရဲကျော် က သူတို့ ထွက်သွားသည်ကို လိုက်ကြည့်နေမိသည်။ မိုးမ တယောက် အနက်ရောင် ဝတ်စုံ၊ လည်ဟိုက်ဖြင့် အရမ်းကို လှနေ ပေသည်။
ရင်သား ဖွေးဖွေးကို သူ့လည်ဟိုက်အင်္ကျီပေါ်မှ မြင်နေရရုံမက၊ ဆံပင်ပုံစံကလည်း လှ၊ မိတ်ကပ်လည်း ချယ်ထားသဖြင့် အရမ်းကို ချစ်စရာကောင်းနေလေသည်။ မိုးမ ဒရက်စ်မှာ ပေါင်လည် နား ထိသာ ရှည်သဖြင့် လှပသော ဒူး၊ ခြေသလုံးများကိုလည်း မြင်နေရလေသည်။ စားသောက်ဆိုင် မှ ယောက်ျား သားများလည်း မိုးမ အလှမှာ ရစ်မူး နေကြတာကတော့ အပြစ်ပြောစရာမရှိခြေ။
မိုးမ ရဲ့ ဘရာဇီယာကြိုး၊ ရင်သားမြောင်း၊ ပေါင်တန် တို့မှာ ဖြူဖွေး ဝင်းလဲ့ နေပြီး သူတို့ စားပွဲကိုလာမေးသော စားပွဲထိုးလေး ၏မျက်လုံးမှာ မိုးမ ကိုယ်ပေါ်မှ မခွာနိုင်ဖြစ်နေရသည်ကို ကိုရင်ဦးမောင် အလွန် သဘောကျနေလေသည်။ တခြားအမျိုးသား များ မိုးမ ကိုကြည့်ပြီး သရေယိုနေကြသည်ကို မြင်ရခြင်းက ကိုရင်ဦးမောင်အတွက် အထူးပင် ပီတိဖြစ် ကြည်နူးရလေသည်။
ထိုအတွက်ကြောင့်လည်း မိုးမ ကို ထိုကဲ့သို့ ဒရက်စ် မျိုး သူကိုယ်တိုင် ဝယ်ပေးထားခြင်းဖြစ်လေသည်။ မိုးမ မှာ နဂိုတုန်းက ရိုးရာဝတ်စုံ ရိုးရိုးလေးသာ ဝတ်စားခဲ့ရာမှ ကိုရင်ဦးမောင်ကြောင့် မော်ဒယ်မိန်းခလေးများလို ဝတ်ဆင်လာခဲ့သဖြင့် ချစ်စရာ၊ စွဲမက်စရာ ဆက်ဆီကျကျ ဖြင့် လှချင်တိုင်းလှနေလေတော့သည်။ ဘယ် ယောက်ျားသားမျိုးက မိုးမ ဆီမှ မျက်စေ့လွဲချင်ရှာပါ့မလဲ။
ညစာ စားပြီးတော့ သူတို့ လမ်းလျှောက်ပြန်လာကြတော့ ပန်းခြံတွေထဲ မှောင်ရိပ်ခိုကဲတတ်ကြတဲ့ ချစ်သူ နှစ်ဦးပမာ တယောက်ကို တယောက် တွန်းထိုးဆွဲယမ်းပြီး ပြန်လာခဲ့ကြလေသည်။
အိမ်ပြန်ရောက်ကြတော့ နှစ်ယောက်စလုံး အရမ်းကို စိတ်တွေထနေကြလေပြီ၊ ညတုန်းက လွတ်သွားခဲ့ရတဲ့ အချစ် သလင်းခေါ်ဖို့ အတွက် အိပ်ယာပေါ် အမြန်တက်ပြီး ချစ်ဗျူဟာခင်းဖို့ ပြင်ကြလေတော့သည်။
........................................................................................................
အခန်း (၂၃) မိုးမ တို့ အိပ်ယာပေါ်မှ ရိုးပလေး ကစားနည်းအသစ်။
ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ ကို အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖက်တွယ်ရင်း ခေါင်းထဲ က အကြံကို အကောင်အထည်ဖေါ်ဖို့ ကျိုးစား နေလေသည်။ မိုးမ ကို အိပ်ယာပေါ်မှာ အပေါ်က တက်မိုးထားသဖြင့် ညဝတ်အင်္ကျီပါးပါး အောက်မှ နို့ကြီးများ မှာ သူရင်ဘတ်မှာ ဖိကပ်နေပြီး မိုးမ လက်တွေက သူ့ပုခုံးပေါ်ကို သိုင်းဖက်ထားလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ လည်တိုင် နားရွက်ဖျားလေးများကို နမ်းစုပ်ရင်းက၊
“ ကိုအောင်နိုင် ညတုန်းက ချစ်လေး အပေါ် တော်တော်ကဲခဲ့တာလား”
ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေပြီး အရမ်းလည်း ဆာနေပြီ ဖြစ်သော မိုးမ ကတော့ ကိုအောင်နိုင်အကြောင်းစလာသည်ကို စိတ်မရှိပေ။ ကိုအောင်နိုင်က သူတို့ ရိုးပလေး မှာလည်း မဆန်းတော့ သည့် အကြောင်းအရာ ဖြစ်သဖြင့် မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် မေးခွန်းကို သူ့ကို ပြန်နမ်းရင်း တခစ်ခစ် ပြုံးရယ်ရင်း ဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ပေါ်မှ ခွာကာ အိပ်ယာပေါ်ပက်လက်လှဲချလိုက်ရင်း၊
“ ချစ်လေးကရော၊ ကိုအောင်နိုင့် ကို သဘောကျလား၊ ကိုကို အိပ်ပျော်သွားတုန်း ကိုအောင်နိုင်က ချစ်လေးကို မလိုးဘူးလား”
ကိုရင်ဦးမောင့် နားရွက်ဖျားလေးကို ကိုက်လိုက်ရင်း မိုးမက၊
“ဘာလဲ ကိုကို က ဒီည အဲဒီရိုးပလေးကို ဆော့ချင်တာလား၊ ကိုကို မူးပြီး အိပ်ပျော်နေတုန်းမှာ ကိုအောင်နိုင်က ချစ်လေးကို လိုးတယ် ဆိုတဲ့ ရိုးပလေးလား”
မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် အပေါ်တက်ခွကာ ကိုရင်ဦးမောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီ ထဲ သူ့လက်ကလေး ထိုးထည့်ကာ ပူနွေးနေသော လီးကြီးကို ကိုင်ပြီး ဆွဲထုတ်ဖို့ ကျိုးစားလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က၊
“ ဟင့်အင်း၊ ဒီည ကိုကို က တမျိုး ပြောင်းဆော့ချင်တယ် ချစ်လေး၊ ကိုကို အခု ပြောမဲ့ သူ နဲ့ ရိုးပလေး ကစားဖို့ အချစ်ကလေး သဘောတူ သလား ဆိုတာ၊ ကိုကို့ ကိုပြော”
မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ပေါင်ပေါ်ခွထိုင်ထားရင်း ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းက ကိုရင်ဦးမောင်ကို ငုံ့ကြည့်ကာ မျက်နှာကို ငုံ့ကာ နမ်းလိုက်ရင်းက၊
“ ဟင်၊ ဘယ်သူလဲ၊ လူသစ်လား”
ဟု မေးလိုက်ရင်း ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ်ကို သူ့လျှာကလေး ဖြင့် ရက်လိုက်၊ ကိုရင်ဦးမောင်နူတ်ခမ်းလေး ကို သူ့သွားလေး ဖြင့် မနာတနာ ကိုက်လိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က နာသွားသဖြင့် အ ကနဲ အော်လိုက်ရင်း၊
“ဟုတ်တယ်၊ ကိုကိုတို့ တခါမှ ရိုးပလေး မကစားဘူးတဲ့လူတယောက်နဲ့ ကစားမယ်၊ ချစ်လေးက ဦးအောင်နိုင်တုန်းက တုန့်ပြန်သလိုပဲ တုန့်ပြန်ရမယ်၊ ကိုကို့ ကိုပြော လုပ်မလားမလုပ်ဘူးလားလို့”
“ဘယ်သူလဲ လို့ ချစ်လေးကို ပြောလေ၊ ချစ်လေး သိတဲ့လူလား”
“ ဟုတ်ပ ချစ်လေး ကောင်းကောင်းသိတဲ့သူပဲ၊ ချစ်လေးနဲ့တောင် အမျိုးတော်သေးတယ်”
မိုးမ တယောက် ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပွတ်သတ် ကိုင်တွယ်နေရာမှ ရပ်လိုက်ပြီး ကိုရင်ဦးမောင် နှင့် မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်လိုက်သည်၊ ရုတ်တရက်လည်း အံ့အားသင့်သွားဟန်နှင့်။
“ဘယ်လို၊ ချစ်လေး နဲ့ အမျိုးတော်တယ်၊ ကိုကို ဘယ်သူ့ကို ပြောနေတာလဲ”
ကိုရင်မောင်က၊
“ချစ်လေး၊ ဒီည ကိုကိုရဲ့ ဖေဖေ၊ ချစ်လေးရဲ့ ယောက်္ခထီး ကြီးက ချစ်လေး ကို လိုးလိမ့်မယ်၊ ကိုကို က ကိုကိုတို့ အဲဒီအိမ်မှာ နေခဲ့ကတည်းက အဲဒီ ဟာ ကို စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ မိတာ၊ အဟိ၊ အားးးးး အဲဒီ အတွေး ကိုကို့ ကို အရမ်းကို စိတ်လှုပ်ရှားစေပြီး၊ ကိုကို အဲဒီ ယောက်္ခထီးနဲ့ ချွေးမ လိုးတဲ့ ရိုးပလေးကို အရမ်းကို လုပ်ချင်နေခဲ့တာ၊”
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူပွေ့ဖက်ရင်းက ထိုစကားတွေကို ပြောနေတာဖြစ်ပြီး သူ့ရဲ့ မာတင်းလာတဲ့ လီးကြီးနဲ့လဲ မိုးမ ရဲ့ ပေါင်ကြားကို ဖိထိုးနေမိသည်။မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ်ကို တွန်းဖယ်လိုက်ရင်း သူ့လက်သည်းကို ပါးစပ်ဖြင့် ကိုက်ရင်း တွေကြည့်နေလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ လက်မောင်းတွေကို လှမ်းကိုင်ဖို့ ကျိုးစားသော်လည်း မိုးမ က တွန်းဖယ်ပြစ်လိုက်ရင်း၊
“ဟင့်အင်း၊ ချစ်လေး မကြိုက်ဖူး၊ ချစ်လေး ကိုကို အဲဒီလောက်အထိ ဆိုးမယ်လို့ မထင်ခဲ့မိဘူး၊ ကိုကို မတရားဘူး၊ ချစ်လေး မလုပ်နိုင်ဘူး၊ အဲဒါကတော့ တရားလွန်သွားပြီ ကိုကို”
“ ချစ်လေးကလဲကွာ၊ အဲဒါက စိတ်ကူးယဉ် ကစားတာပဲဟာ၊ တကယ်မှ မဟုတ်ပဲ၊ ရိုးပလေး ဂိမ်းလေကွာ၊ အဲဒါက ကိုကိုတို့ ကို ပိုပြီး အရသာရှိပြီး ပိုကောင်းတယ် ဆိုတာ ချစ်လေးလည်း အတွေ့အကြုံ ရှိခဲ့တာပဲ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲကွာ”
မိုးမ မှာ လက်သင့်မခံနိုင်သေးပဲ၊ ဒီကစားနည်း ရိုးပလေးကို သူဘယ်လို တုန့်ပြန်ရမည်မသိကြောင်း မလုပ်သင့်ကြောင်းပြောသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူတို့ အရင်က သူ့အဖေအိမ်တွင် နေသည်ဟု ဟန်ဆောင်ပြီး အဲဒီ တောအတွင်းမှာ ဖြစ်သည်ဟု ကစားကြမည်ဟု ထပ်ပြောပြန်သည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က လေသံပျော့ပျော့လေးဖြင့် မိုးမ ကို ဖျောင်းဖြ ပြောဆိုပြီး မိုးမကိုလည်း အသာအယာ ပွတ်သတ် နမ်းရှုံ့ရင်း စည်းရုံးလေရာ မိုးမ မှာ တဖြည်းဖြည်း စိတ်ဆိုး ပြေလာရလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူတို့ မင်္ဂလာဆောင် ပြီး၊ ပထမ ရှစ်လ လောက် အတူနေခဲ့ကြသည့် အချိန် ကို ပြန်ပြောင်း သတိယ အောင် ပြောနေလေသည်။
မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ခွင်ထဲ ပြန်ရောက်လာပြီး သူ့ခေါင်းလေးကို ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ်ပေါ်မှေးတင်ထားလိုက်သည်။ မိုးမ လည်း ထိုအချိန်တုန်းက ကိုရင်ဦးမောင်တို့ အိမ်မှာ သူ့ အကို၊ ညီ၊ ညီမ တွေနှင့် အတူတူ နေခဲ့ကြတာကို ပြန်သတိရလာမိသည်။
ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ စိတ်ပြေသွားအောင် ထိုသို့ ဟိုဟိုဒီဒီ ပြောရင်းက တဖြည်းဖြည်းနှင့် သူလိုသည့်ဘက် သို့ ဆွဲကာ ပြောလာခဲ့လေသည်။
“ ကိုကို့ ဖေဖေ က ချစ်လေး ကို ချစ်တယ်မဟုတ်လား သူ့ချွှေးမလေးကို”
“အင်း”
“ ချစ်လေး ကလည်း ကိုကို့ ဖေဖေ ကို ချစ်တယ်မဟုတ်လား”
“ ဖေဖေ က ချစ်လေး အပေါ် အမြဲတမ်းကောင်းတယ်လေ၊ သူ့သမီး တယောက်လိုပဲ၊ ကိုကို့ ညီမ နဲ့ ချစ်လေး ကို အတူတူ လိုပဲ သဘောထားတာလေ၊ အဲဒီတုန်းက ကိုကို က မနာလို ဖြစ်လို့လား”
“ဟင့်အင်း ကိုကို က အတွေးထဲမှာ ပဲ ပုံဖေါ်နေခဲ့တာ”
“ဘာတွေကို ပုံဖေါ်နေတာလဲ ကိုကိုက”
“ ကိုကို ဘာ ဆိုလိုမှန်း ချစ်လေးသိပါတယ်”
“ကိုကို ကလေ၊ ကိုကို့ စိတ်ကလေ အရမ်း ညစ်ညမ်းတာပဲ၊ “
“” တခါတုန်းက ဖေဖေ က ချစ်လေး အနားမှာ အရမ်းကပ်နေတာ သတိရမိတယ်၊ ချစ်လေးက မီးဖိုထဲမှာ ချက်ပြုတ်နေတာလေ၊ ချစ်လေးက အိမ်နေရင်း လက်ပြတ်အင်္ကျီလေးနဲ့ ထမိန်က ပါးပါးလေး ဝတ်ထားတာလေ၊ သူ က ချစ်လေး အနောက်ကို ကပ်နေလိုက်တာ သူ့ဟာကြီးနဲ့ အချစ်လေး ဖင်ကြားကို ထောက်ထားပြီး သူ့လက်တွေက ချစ်လေး လက်မောင်းကို ပွတ်ပေးနေသလိုပဲ”
“မဟုတ်တာတွေ ပြောမနေနဲ့ ကိုကိုနော်၊ လုပ်ဇာတ်တွေ မခင်းနဲ့”
“ တကယ်ပြောတာ၊ ကိုကို မညာဘူး၊ ချစ်လေး အဲဒီနေ့ က ဟင်းချို ချက်တာ လက်မှာ အပူလောင်သွားလို့ ဖေဖေက လိုးရှင်းတောင် လိမ်းပေးရသေးတယ်လေ၊ မှတ်မိလား”
“ အော် အဲဒီဟာလား၊ အဲဒီတုံးက မတော်တဆ ဖြစ်သွားတော့ သူက ချစ်လေး ကို စိတ်ပူပြီး ဂရု စိုက်ပေးတာပါ”
“ချစ်လေးက ဖေဖေ နဲ့ သိပ်ကပ်ပြီး ကိုကိုထက်တောင် ဖေဖေ နဲ့ အချိန်တော်တော် ကြာ နေဖြစ်တယ်လေ၊ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ သူက အိမ်မှာနေတဲ့ အချိန် ပိုများတယ်မဟုတ်လား၊ ကိုကို တခါတလေ ချစ်တို့ နှစ်ယောက် ကို အတူတူ တွေ့ရတတ်တယ်လေ”
“အဲဒါက တော့ အဲဒီတုန်းက ကိုကို က ရုံးအလုပ်နဲ့ အရမ်း အလုပ်များနေတာလေ၊ တခါတလေ တနေ့ကို ၁၅ နာရီလောက် လုပ်ပြီး မှ အိမ်ပြန်လာတာ၊ အဲတော့ ဖေဖေ က အိမ်မှာ တချိန်လုံးရှိနေတာဆိုတော့၊ နောက် ဇာနီ နဲ့ လဲ့လဲ့ လည်း ရှိတာပဲလေ”
“အင်း ချစ်လေး က ဇာနီ တို့ ကိုသူရ တို့နဲ့လည်း ရင်းနှင်းတာပဲလေ၊ ဘယ်လိုကြောင့် ချစ်လေးက သူတို့နဲ့ တအားရင်းနှီးသွားရတာလဲ”
“တအိမ်ထဲ အတူတူ နေကြတဲ့သူတွေ အချင်းချင်း ရင်းနှီးတာပဲ ကိုကိုရယ် အဆန်းလား”
“ကဲ ဒါဆို ပြောပါအုန်း ကိုကို့ ဖေဖေ က ချစ်လေး ကို တခါမှ ထိဖို့ ကိုင်ဖို့ မကျိုးစား ဘူးလား၊ တကယ့်ကို တခါမှ မတခါဘူးလား၊ သူကျိုးစားလိမ့်မယ် ဆိုတာကိုတော့ ကိုကိုလောင်းရဲတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ချစ်လေးက တော့ ကိုကို့ ကိုပြန်ပြောမှာ မဟုတ်ဘူး”
မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင်ကို သူ့လက်သီးဆုပ်ကလေး ဖြင့် ထုနှက်ရင်း၊
“တော်တော့ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်ပြောမနေနဲ့ ကိုကိုနော်”
“ ကိုကို က ဖေဖေ့ အကြောင်းကို ချစ်လေးထက်သိပါတယ်ကွာ၊ တအိမ်ထဲ အတူတူ နေတဲ့ သူ့ရဲ့ ဆက်ဆီကျကျ ချောမောလှတဲ့ ချွေးမလေး အပေါ်မှာ သူ က ဘယ်လောက် တောင်မှ နှာတင်း နေလိုက်မလဲ ဆိုတာ ကိုကိုသိတာပေါ့၊ ဒါကတော့ ချစ်လေး သဘောပါ၊ ချစ်လေး မပြောပဲ နေတာပဲနေမှာ၊ ကိုကို ပြောတာ မှန်တယ်မဟုတ်လား ၊ ပြောစမ်းပါ၊ “
“ သူဘယ်လို ချစ်လေး ကို ထိလို့ရမလဲ ဇာနီ နဲ့ လဲ့လဲ့ လည်း အိမ်မှာ တချိန်လုံး ရှိနေတာကို”
“ လဲ့လဲ့ က စက်ချူပ်သင်တန်းကို တပတ်မှာ သုံးရက် သွားရတယ် လေ၊ ဇာနီ ကကျောင်းသွားရင် အဲဒီအချိန်မှာ တအိမ်လုံးမှာ အချစ်လေး တို့ နှစ်ယောက်ထဲ မဟုတ်ဘူးလား”
“တော်တော့ ကိုကို၊ တော်ပြီ၊ ချစ်လေး မဆော့တော့ဘူး အဲဒီ ဂိမ်းကို”
အပိုင်း ( ၆ ) ဆက်ရန် >>>
No comments:
Post a Comment