မေ့အတွက် ချန်ထားဦးနော် (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - ချမ်းမြေ့သာဇံမောင်မောင်နှံ
နန်းမေခင် နှင့် ဒေါ်သင်းသင်းမြိုင်ကို အများက ညီအစ်မဟု ထင်ထားကြသည်။ အမှန်တော့ တူဝရီးတော်စပ်သည်။ ဒေါ်သင်းသင်းမြိုင် က နန်းမေခင်၏ အဒေါ်ဖြစ်သည်။ အသက် (၄၀) ထဲ ရောက်နေပြီ ဖြစ်ပေမယ့် လှတုန်းတောင့်တုန်း ဖြစ်သည်။ သူမ၏အလှကို မြင်သာအောင် ပြောရလျှင် မင်းသမီး ရတနာခင်လို အလှမျိုး ဖြစ်သည်။ ခပ်ဆင်ဆင်လည်း တူသည်။
နန်းမေခင်က အသက် (၂၂) နှစ်ရှိပြီဖြစ်သည်။ တက္ကသိုလ်တွင် သရုပ်ပြဆရာမလုပ်ရင်း Ph.D တက်နေသည်။ ဒါကြောင့်လည်း အဒေါ်ဖြစ်သူ ဒေါ်သင်းသင်းမြိုင်ထံ လာရောက်နေထိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ နန်းမေခင်တို့ မိသားစုနေတာက တောင်ကြီးတွင် ဖြစ်သည်။ ဒေါ်သင်းသင်းမြိုင်က (၃၈) လမ်းထဲတွင် ကိုယ်ပိုင်တိုက်ခန်းဖြင့် နေသည်။
ဒေါ်သင်းသင်းမြိုင်တို့ လင်မယားတွင်က သားသမီးမရှိ၍ နန်းမေခင်ကို ငယ်ငယ်ကတည်းက သားသမီးလို ချစ်ခဲ့ကြသည်။ ဒေါ်သင်းသင်းမြိုင်၏ ခင်ပွန်းက နယ်သာလန်တွင် အလုပ်သွားလုပ်နေတာ (၁၀) နှစ်ကျော်ပြီ ဖြစ်သည်။ ဒေါ်သင်းသင်းမြိုင်က (၃၆) လမ်းထဲတွင် တိုက်ခန်းတစ်ခန်းဝယ်၍ စာရေးကိရိယာ စတိုးဆိုင်တစ်ခု ဖွင့်ထားသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ မပူမပင် စားသောက်နေထိုင်ရ သော်လည်း အလကား ထိုင်မနေတတ်သော ဒေါ်သင်းသင်းမြိုင်က စတိုးဆိုင်တင်မက ကျောက်ပွဲစားအလုပ်ကိုပါ လုပ်ပါသေးသည်။
ဒေါ်သင်းသင်းမြိုင်က သူမအလုပ်နှင့် သူမ အလုပ်ရှုပ်နေတတ်သလို နန်းမေခင်ကလည်း သူမ၏ ကျောင်းကိစ္စနှင့် သူမ တစ်နေကုန်အလုပ်များနေတတ်ကြသဖြင့် တစ်ယောက်ကို တိုက်ခန်းသော့တစ်ချောင်းစီ ကိုင်ထားကြလေသည်။
.........................................................................................................................
ဒီနေ့ညနေ ကျောင်းမှပြန်လာတော့ နန်းမေခင်တစ်ယောက် စာရေးကိရိယာများ လိုအပ်သဖြင့် ဆိုင်သို့ဝင်ပြီးမှ အိမ်သို့ပြန်ရန် ဆုံးဖြတ်၍ လာခဲ့သည်။ (၃၄) လမ်းထဲ ချိုးဝင်လိုက်ရင်း သူမ၏ လက်ပတ်နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ညနေ (၅) နာရီခွဲပြီ ဖြစ်သည်။ ဆိုင်များပိတ်သွားပြီလားဟု နန်းမေခင် စိတ်ပူသွားသည်။ နန်းမေခင် ဆိုင်ရှေ့ရောက်တော့ ဆိုင်တံခါးမှာ ခပ်ဟဟလေး ဖွင့်ထားသဖြင့် အထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ ဆိုင်ထဲတွင် မည်သူ့ကိုမှ မတွေ့ရ။ ဘယ်သွားကြလဲ မသိပေ။ နန်းမေခင် ကြာကြာမစဉ်းစားနိုင်။ ဆီးသွားချင်၍ ဆိုင်နောက်ဖက်သို့ ဆက်ပြီးဝင်လာခဲ့သည်။ ဆိုင်နောက်ဖက်ခန်းတွင် ခြေရင်းဖက်က ရေချိုးခန်းအိမ်သာတို့ နှစ်ခန်းက တွဲလျက်ရှိပြီး ခေါင်းရင်းဘက်ခြမ်း၌ အထပ်သားဖြင့်ကာ၍ စတိုခန်းလုပ်ရန်ရည်ရွယ်ကာ အခန်းလုပ်ထားသည်။
နန်းမေခင် အိမ်သာထဲဝင်ပြီး ပြန်အထွက် ရှေ့မှအခန်းထဲမှ စကားသံသဲ့သဲ့ကြား၍ သူမသည် နံရံဘေးသို့ကပ်၍ နားထောင်လိုက်သည်။ နန်းမေခင်၏ မျက်နှာလေး နီမြန်းသွားပြီး အခန်းတံခါးဝသို့ ဖြေးဖြေးချင်း တိုးကပ်လိုက်ရာမှ အတန်ငယ်ဟနေသော တံခါးကြားမှတဆင့် အထဲသို့ ကြည့်လိုက်သည်။ နန်းမေခင် တကိုယ်လုံး ဖိန်းရှိန်းသွားကာ အသက်ပင် အောင့်ထားလိုက်မိသည်။
သူမတွေ့လိုက်ရတာကတော့ နေဝင်းမောင် ဆိုသော လူက ကုလားထိုင်တွင် ပေါင်ကားထိုင်နေပြီး သူ့ပုဆိုးကို ဖြည်ချထားသည်။ ရှေ့သို့ငေါထွက်နေသော သူ့လီးတန်ကြီးက မဲမဲတုတ်တုတ်ကြီးနှင့် တစ်မိုက်ခန့်ရှိသည်။ ဒီလီးတန်ကြီးကို သူ့ရှေ့တွင်ထိုင်နေသော စတိုးဆိုင်၏ အရောင်းစာရေးမလေး နန္ဒာက သူမ၏ လက်ဖြူဖြူလေးတစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲကိုင်ကာ လီးကြီးကို ငုံ့ကြည့်ရင်း ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။
“ ဟင်း…. အစ်ကို့ဟာကြီးက ဒီတစ်ခါ တော်တော်နဲ့ မထလာပါလား…..။ ဘာလဲ…. နန္ဒာက ဆွဲဆောင်မှု မရှိတော့လို့လား…..”
“ မဟုတ်ပါဘူး…. နန္ဒာရယ် တခါတလေ ဒီလိုပဲ ဖြစ်တတ်တာပဲ…..”
ပြောပြီးသည်နှင့် နန္ဒာက ထိုင်ရာမှထပြီး နေဝင်းမောင်ကို ကျောခိုင်းလိုက်သည်။
“ ကဲ…. ဒီမှာကြည့် နန္ဒာ့တင်ကြီးတွေက…. မလှဘူးလား….”
“ လှပါတယ်….. နန္ဒာရယ်…. လှလို့လည်း ကိုယ်က အသဲစွဲနေတာပေါ့…..”
ပြောပြောဆိုဆို နေဝင်းမောင်က နန္ဒာ၏ ဖင်သားကြီးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထဘီပေါ်မှပင် ဆုပ်နယ်ပေးသည်။ ခဏကြာသောအခါ နေဝင်းမောင်က မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ နေဝင်းမောင်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နန္ဒာ၏ ဖင်သားကြီးများကို ဆုပ်နယ်ရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူထိုင်ခဲ့သော ကုလားထိုင်ကို သူ့ကိုကျောခိုင်းနေသော နန္ဒာ၏ရှေ့ဖက်သို့ တွန်းပို့လိုက်သည်။
“ နန္ဒာ ကုလားထိုင်ပေါ်လက်ထောက်ပြီး ကုန်းလိုက်ပါလား….”
“ အင်း….”
မြင်နေရသော နန်းမေခင် ရင်ဖိုသွားသည်။ ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး လုပ်မှာပါလား။ နန္ဒာက နေဝင်းမောင် ပြောသည့်အတိုင်း သူမရှေ့သို့ ရောက်လာသော ကုလားထိုင်ကို နေသားတကျပြုပြင်၍ ကုလားထိုင်ကြမ်းခင်းစောင်းနှစ်ခုကို လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုန်းပေးလိုက်ရာ နေဝင်းမောင်က နန္ဒာ၏ ထဘီလေးကို ခါးဆီသို့ လှန်တင်လိုက်သည်။
တစ်ရစ်နေသော နန္ဒာ၏ ဖင်သားကြီးများမှာ ဖြူဖွေးကားစွင့်နေပြီး ထိုဖင်သားကြီးနှစ်ခုကြားမှ နောက်ဖက်သို့ စူထွက်နေသော နန္ဒာ၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား စူစူကြီးများမှာ အညိုရောင်သန်းကာ ဖောင်းတင်းနေပြီး ကြည့်နေသော နန်းမေခင်ပင် မိန်းမချင်းဖြစ်လျှက် အသဲယားကာ တံတွေးတစ်ချက် မျိုချလိုက်မိသည်။
နေဝင်းမောင် တုန့်ဆိုင်းမနေတော့ပါ။ မာတောင်နေပြီဖြစ်သော သူ့လီးကြီးကို စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့လိုက်ပြီး ဆောင့်သွင်းလိုက်လေသည်။
“ ဗြစ်…. ဗြစ်….. ဗြိ….. ဗြစ်…. ဖွတ်…. အိုး….. အင့်…..”
နန္ဒာ၏ခေါင်းလေးမှာ မော့တက်သွားပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ရပ်နေသော သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကလည်း အနည်းငယ် ကားသွားလေသည်။ နေဝင်းမောင်၏ လီးကြီးမှာ စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ တဆုံးဝင်သွားသည်နှင့် နန္ဒာက သူမ၏ဖင်ကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်၍ ဆောင့်ပေးသည်။ နေဝင်းမောင်က နန္ဒာ၏ ဖင်သားတစ်တစ်ကြီးများကို ဆုပ်နယ်၍နေသည်။ နေဝင်းမောင်က မတ်တပ်သာရပ်နေပြီး နန္ဒာက သူမ၏ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ ပစ်၍ပစ်၍ ဆောင့်ပေးနေခြင်း ဖြစ်သည်။
“ ပလွတ်….. ဖွတ်…. ပလွတ်…. ဖွတ်…. ဗြစ်….. ဗြစ်…..”
“ အစ်ကို ကောင်းလား ဟင်….”
“ သိပ်ကောင်းတာပဲ နန္ဒာရာ….”
“ ဗြစ်… ပလွတ်…. ဇွတ်…. ဖွတ်…. ဗြစ်….. ပြွတ်….”
“ နန္ဒာ့ကို ကြိုက်ရဲ့လားဟင်…..”
“ ကြိုက်တာပေါ့ နန္ဒာရယ်…. ကြိုက်လို့ အခုလို လိုးပေးနေတာပေါ့….”
“ ဖွတ်….. ဖွတ်…. ပလွတ်….. ပြွတ်…. ဗြစ်…..”
“ အင်း….. ဟင်း….. ဟင်း….. နန္ဒာ ညောင်းလာပြီ ကိုရယ်….။ အစ်ကို ဆောင့်ပေးဦးနော်….. နာနာဆောင့်နော်….။ နန္ဒာအထဲက ယားတက်လာပြီ….”
“ ပလွတ်…. ဗြစ်…. ဗြစ်….. ဖွတ်….”
နေဝင်းမောင်က နန္ဒာ၏ခါးကို သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်လိုးနေသည်။ နန္ဒာ၏ အသက်က အခုမှ (၂၀) ကျော်ကျော်သာ ရှိသေးသည်။ နေဝင်းမောင်က (၃၀) လောက်ရှိပြီ။ အားကောင်းသန်မာသော အရွယ်ဖြစ်၍ သူ၏ဆောင့်ချက်များက ပြင်းထန်လှသည်။ နေဝင်းမောင် ဆောင့်၍ နန္ဒာကို လိုးလိုက်တိုင်း နန္ဒာ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ရှေ့သို့တိုး၍တိုး၍ ငိုက်သွားရသည်။ ကြည့်နေသော နန်းမေခင်သည် နေဝင်းမောင်က နန္ဒာကိုဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း သူမ၏စောက်ပတ်ထဲ တင်းကနဲ တင်းကနဲဖြစ်ကာ ခံစားနေရသည်။
“ ပြစ်…. ပလွတ်…. ဖွတ်…. ဖွတ်…. ဗြစ်….. ဗြစ်….”
“ အင်း…. ဟင်း…. ဟုတ်ပြီ…. အဲလိုဆောင့်…. ဆောင့်…. မရပ်နဲ့…. ဒါကြောင့် ကို့ကို…. နန္ဒာက အသဲစွဲနေတာ…. အင်း…. ဟင်း…. ကျွတ်… ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ်…. အမလေးနော်….”
“ ဗြစ်…. ဗြစ်…. ဖွတ်…. ပလွတ်…. ဖွတ်…. ပြွတ်…. ဗြစ်….. ဗြစ်….”
နန္ဒာကတော့ သူမ၏မျက်လုံးလေးများကို မှိတ်ကာ အလိုးခံရင်း တဟင်းဟင်းညီးတွားကာ ကာမဆိပ်များ တက်နေရှာသည်။ သူတို့ကို ချောင်းကြည့်နေသော နန်းမေခင်ခင်မျာမှာတော့ အသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း ကာမစိတ်များ အလွန်အမင်း ထကြွလာသည်။ နန်းမေခင် အနေရအတော်ခက်ကာ ခံစားနေရသည်။ ဒီကြားထဲ နန်းမေခင် သူမကိုယ်သူမ မကျေနပ် ဖြစ်နေရသည်။ ကြည့်ပါဦး နည်းနည်းဆို များများဖြစ်သွားတတ်သည်။ နန်းမေခင်၏ စောက်ပတ်အတွင်းမှ စောက်ရည်များက တစိမ့်စိမ့်ထွက်ကာ ပေါင်ခြံနှစ်ဖက်ဆီသို့ပင် စီးကျ စိုရွဲနေပြီဖြစ်၍ နန်းမေခင်မှာ ခံစားရခက်နေပြီး မကျေမနပ် ဖြစ်နေရသည်။
“ ဖွတ်…. ပြစ်…. ဖွတ်…. ပလွတ်… ဖွတ်…. ဗြစ်…. ပြွတ်….. ဗြစ်….. ဗြစ်…..”
“ အ… ကို… ကို… နန္ဒာပြီးတော့မယ်…. ဆောင့် ဆောင့်…. နန္ဒာ့စောက်ပတ်ကြီး… ကွဲသွားအောင်…. ဆောင့်လိုက်စမ်းပါ…. ကိုရယ်… အမ လေး… လေး…. ကျွတ်…. ကျွတ်….”
လီးတန်ကြီးမှာ ကျင်တက်လာပြီဖြစ်သော နေဝင်းမောင်ကလည်း နန္ဒာ၏ တုန်တုန် တုန်တုန် ဖြစ်နေသော ဖင်သားကြီးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အားပါးတရ ဆုပ်ကိုင်ကာ အားကုန်ထုတ်၍ ဆောင့်လိုးလိုက်လေသည်။
“ ပလွတ်…. ဖွတ်…. ဗြစ်… ဇွတ်… ဗြစ်…. ပြွတ်….”
“ အား…. ပြီး…. ပြီးပြီ…. အ…. ဟာ…. ကို..ရယ်… အင်း….. ဟင်း…..”
“ အ…. ကျွတ်…. ကျွတ်…. နန္ဒာ…. အ…. အ… အ….. ဟင်း….”
ရှေ့သို့စိုက်ကျသွားမတတ် ဖြစ်သွားသော နန္ဒာ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖင်သားကြီးများမှ ဆွဲထားရင်း သူ၏လီးကြီးကို အရင်းသို့ အတင်းဆွဲ၍ကပ်ကာ နေဝင်းမောင်၏ ကိုယ်ကြီးမှာ နှစ်ခါသုံးခါလောက် တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရလေသည်။ နန်းမေခင်လည်း ကတုန်ကယင် ဖြစ်၍နေသော သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို အသာထိန်း၍ လျှောက်လာခဲ့ပြီး လိုအပ်သော စာရေးကိရိယာများကို တခြားဆိုင်မှာ ဝင်၍ ဝယ်တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ရင်း ဆိုင်မှပြန်၍ ထွက်လာခဲ့လေတော့သည်။
......................................................................................................................................
ကျောင်းဆင်းအလုပ်ပြန်ချိန်မို့ ကားတွေက ကြပ်သိပ်နေသည်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှမတတ်နိုင်။ နေ့တိုင်း တက္ကစီ မစီးနိုင်။ နန်းမေခင် ကားပေါ်သို့ အတင်းတိုး၍ တက်လိုက်သည်။ ကားပေါ်တွင် ဟိုဖက်ဒီဖက် လှည့်၍မရအောင် ကြပ်နေသည်။ ကားထွက်ပြီး ဘာမှမကြာလိုက် နန်းမေခင်၏ ဖင်ကြီးနှစ်ခုအောက်သို့ လက်တစ်ဖက်က ကပ်လာပြီး ကားလှုပ်တိုင်း အဲဒီလက်က သူမ၏ဖင်ကြားကို ဖိဖိပွတ်နေသည်။ လူတွေ ပြည့်ကြပ်နေသဖြင့် နန်းမေခင်မှာ နေရာပြောင်း၍ မရရုံမျှမက နောက်သို့ပင်လှည့်၍ မကြည့်နိုင် ကြည့်လို့လည်း မဖြစ် ရှက်စရာကြီး။
တ ဖြေးဖြေးလက်က အတင့်ရဲလာကာ ရှေ့သို့တိုးဝင်လာပြီး စောက်ပတ်အောက်နှုတ်ခမ်းစပ်ထိ ရောက်လာပြီး ဆက်ပြီး ပွတ်နေပြန်သည်။ နည်းနည်းဆို များများဖြစ်တတ်သော နန်းမေခင်တစ်ယောက် စောက်ရည်များစိမ့်၍ ထွက်လာချေပြီ။ မျက်နှာလေးနီမြန်းသွားပြီး သူမကိုယ် သူမလည်း မကျေနပ် ဖြစ်သွားရသည်။ နန်းမေခင် ဆင်းရန် ကားဂိတ်က နှစ်မှတ်တိုင်သာ လိုတော့သည်။ ဒီမှာတင် နန်းမေခင်စိတ်ထဲ အကြံတစ်ခုရလိုက်သည်။ ဒါကတော့ သူမလည်း ကားပေါ်မှ ဆင်းတော့မည်ဖြစ်၍ နောက်ကငနဲသားကို ခံစားပြီး ကျန်ခဲ့အောင်လုပ်ဖို့ စဉ်းစားလိုက်သည်။
လူတွေကြပ်နေသည့်ကြားမှ နန်းမေခင်က သူမ၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ရသလောက်ကားပြီး အပေါ်တန်းကို ကိုင်ထားသော လက်ကို ဖြုတ်ကာ သူမ၏ရှေ့မှ ထိုင်ခုံစွန်းကိုကိုင်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို ရှေ့သို့ငိုက်ကာ နောက်သို့ ဖင်သားကြီးတွေကို ကော့ပေးလိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ နောက်ကလက်က အကြိုက်တွေ့သွားပြီး နန်းမေခင်၏ စောက်ပတ်အုံလေးကို အောက်ကနေပင့်ပြီး အုပ်ကိုင်လိုက်ကာ တစ်ချက် နှစ်ချက် ဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်။ နန်းမေခင် တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး တကိုယ်လုံး အသားလေးတွေ နီမြန်းသွားပြီး မျက်လုံးလေးတွေမှာ အရည်လဲ့သွားပြီး စင်းကျသွားသည်။
လက်က စောက်ဖုတ်အုံလေးကို အုပ်ကိုင်ပြီး ဖိဖိပြီးပွတ်လာသည်။ စိုရွှဲနေသော စောက်ရည်လေးများက ထဘီပိတ်သားလေးကို ဖောက်ပြီး အဲဒီလက်ကို စိုသွားမှာ အသေအချာပင် ဖြစ်သည်။ ခဏသာ ပွတ်ရသေးသည် နန်းမေခင် ဆင်းရမည့် ကားဂိတ်သို့ ကားက ထိုးဆိုက်လိုက်သည်။ နန်းမေခင်တိုး၍ ထွက်လိုက်သည်။ နောက်ကလက်က မမှီမကမ်း သူမ၏ တင်သားတစ်ဖက်ကို အသာလေးကိုင်၍ ပါလာသည်။ ဒါဆိုသူလည်း ဒီဂိတ်မှာ ဆင်းမှာပဲပေါ့။ ကားပေါက်ဝ ရောက်ပြီ။ နောက်ကလက်က လက်ညှိုးလား လက်ခလယ်လား မသိ။ အဲဒါနဲ့ ဆောင့်ထိုးလိုက်သည်။ နန်းမေခင်၏ စောက်ပတ်အောက်စပ်လေး အောင့်သွားသည်။ သူ ဘယ်သူလဲမသိ။ ကားပေါ်မှ လှမ်းဆင်းရင်း ဗြုံးကနဲ လှည့်ကြည့်၍မရ။ ကားအောက်ရောက်သွားပြီး နှစ်လှမ်းသုံးလှမ်းလောက် လျှောက်ပြီးတော့မှ နန်းမေခင် အမှတ်တမဲ့နောက်သို့ လှည့်ကြည့်သည်။
“ ဟင်….”
ကြည့်ပါဦး။ နေဝင်းမောင် လေ…. သူမကို တစ်ချက်ပြုံးပြပြီး သူမဖင်ကြီးကို လှမ်းကြည့်သည်။ ပြီးတော့ ကားဂိတ်က ကွမ်းယာဆိုင်ရှေ့မှာရပ်ပြီး စီးကရက်ဘူးကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။
နန်းမေခင် ထဘီနောက်မှာ ကွက်နေတယ်ဆိုတာ သိပေမယ့် လှည့်ပြီး ဝတ်မနေတော့ဘဲ ခပ်သုတ်သုတ်သာ ဆက်၍ လျှောက်လာခဲ့တော့သည်။ နေဝင်းမောင် စိတ်ထဲတော့ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့တယ်မသိ။ နန်းမေခင်၏ စောက်ပတ်ထဲမှာတော့ တော်တော်လေး ယားတက်နေချေပြီ။
နန်းမေခင်ကလည်း နှိုက်မယ်ဆို နှိုက်ချင်စရာ။ သူမ၏ ဖင်သားကြီးတွေက လုံးတစ်၍ ဝတ်ထားသော အနက်ပြာထဘီနှင့် အိစက်တင်းပြောင်နေသည် မဟုတ်ပါလား။ နန်းမေခင်၏ စိတ်က မနေ့ကဆိုင်တွင် သူမမြင်တွေ့ခဲ့ရသော နန္ဒာကို မက်မက်ရရ လိုးနေသည့် နေဝင်းမောင်၏ လီးကြီးကို သွား၍မြင်ယောင်ရင်း ရင်တွေပါ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်၍ ခြေထောက်ကို အနိုင်နိုင်သယ်ရင်း အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့ရလေသည်။
နေဝင်းမောင် ဆိုတာက တခြား မဟုတ်။ နန်းမေခင်၏အဒေါ် ဒေါ်သင်းသင်းမြိုင်၏ တပည့်ရင်းဖြစ်၏။ နန်းမေခင် အန်တီမြိုင်၏ အိမ်သို့မရောက်မှီကတည်းက နေဝင်းမောင်မှာ ဝင်ထွက်နေသူဖြစ်သည်။ အန်တီမြိုင် သွားလိုရာသို့ နေဝင်းမောင်က ကားမောင်းပို့ရ၏။ အန်တီမြိုင်၏ အရောင်းအဝယ် ကိစ္စတွေကို ခိုင်းသမျှ ဝိုင်းဝန်းကူညီနေသူ ဖြစ်သည်။ စာရေးကိရိယာစတိုးဆိုင် ဖွင့်ပြီးနောက် ထိုဆိုင်ကို နေဝင်းမောင်က လိုအပ်သမျှ လုပ်ကိုင်ပေးပြီး အုပ်ချုပ်သည်။ ဒါကြောင့် နေဝင်း မောင်နှင့် နန္ဒာတို့ ညှိခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်လေသည်။
ပြောရမည်ဆိုလျှင် နန္ဒာဆိုတာက ဒီစတိုးဆိုင်ဖွင့်မှ အရောင်းစာရေးမအဖြစ် ရောက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ နန္ဒာဆိုတာ မရောက်မှီကတည်းက နေဝင်းမောင်နှင့် နန်းမေခင်တို့က အကျွမ်းတဝင်ရှိခဲ့တာ ဖြစ်ကြောင်းတို့ကို နန်းမေခင် တွေးမိသည်။ နန်းမေခင်မှာ နေဝင်းမောင်က သူမနှင့်အရင်သိပြီး သူမကို စိတ်မဝင်စားခဲ့ခြင်းကြောင့် မသိစိတ်က မကျေနပ်နေခြင်း ဖြစ်လေသည်။
................................................................................................................................
နောက်တစ်နေ့ ကျောင်းပိတ်ရက် ဖြစ်သော်လည်း နန်းမေခင်က မအားလပ်ပေ။ ကျူရှင်သွားပြရသေးသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ည နေ (၅) နာရီကျော်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အိမ်ထဲသို့ လှမ်းဝင်လိုက်သော နန်းမေခင်၏ ခြေလှမ်းများက တန့်သွားသည်။ မှန်သည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် အန်တီမြိုင်နှင့် ထိုင်၍ စကားပြောနေသော နေဝင်းမောင်ကို တွေ့လိုက်ရသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။
“ လာ…သမီး….ထိုင်ဦး…..”
အန်တီမြိုင် လှမ်းခေါ်လိုက်သံကြောင့် နန်းမေခင်က ကုလားထိုင်တစ်လုံးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“ မနက်ဖြန် မနက်စောစော အန်တီ တောင်ငူကို အရောင်းအဝယ်ကိစ္စနဲ့ သွားရမယ်…..”
“ ဟုတ်ကဲ့….”
နန်းမေခင်က မည်သူ့ကိုမှ မကြည့်ဘဲ ခေါင်းငုံ့လျှက်က ဖြေသည်။
“ အဲဒါ…. မောင်နေဝင်းက ကားမောင်းပို့ရမှာမို့…. ဒီမှာ အိပ်လိမ့်မယ်….”
“ ဟုတ်ကဲ့….”
“ ကဲ…. သမီးလည်း ပင်ပန်းလာပုံရတယ်…. ရေချိုးထမင်းစားပြီး နားလိုက်ဦး…. အန်တီတို့တော့ စားပြီးပြီ….”
“ ဟုတ်ကဲ့…. အန်တီ….”
စကားလည်းဆုံး နန်းမေခင်က ထိုင်ရာမှထ၍ အိမ်အတွင်းပိုင်းသို့ ဝင်လာခဲ့လေသည်။ နန်းမေခင် သူမ၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ဝင်၍ အဝတ်အစားလဲကာ ရေချိုးခန်းတွင် ရေချိုးလိုက်သည်။ ပြီးလျှင် အလှပြင်ဖီးလိမ်းကာ ထမင်းစားခန်းသို့သွား၍ တစ်ယောက်တည်း ညစာထမင်းကို စားနေလိုက်လေသည်။ နန်းမေခင် ထမင်းစားရင်း သူမတွေ့ကြုံခဲ့ရသည့် တစ်နေ့က နေဝင်းမောင်နှင့် နန္ဒာတို့၏ အဖြစ်အပျက်များ၊ မနေ့က လိုင်းကားပေါ်တွင် နေဝင်းမောင်က သူမကို ကိုင်ခဲ့နှိုက်ခဲ့သည်များကို တွေးမိရင်း သူမ၏စိတ်တွေက လှုပ်ရှားနေရလေသည်။
ထမင်းစားပြီးတော့ နန်းမေခင်တစ်ယောက် ဧည့်ခန်းထဲ မထွက်တော့ဘဲ အိပ်ခန်းထဲတွင်ပင် အောင်း၍ ကျောင်းကိစ္စ လုပ်စရာရှိသည်များကို လုပ်နေလိုက်လေသည်။ ည (၉) နာရီကျော်တော့ နန်းမေခင် အိပ်ချင်လာသည်ဖြစ်၍ ကုတင်ပေါ်ရှိ အိပ်ယာထက်သို့ လှဲချလိုက်ရင်း နေဝင်းမောင်နှင့် ပတ်သက်၍ သူမစိတ်လှုပ်ရှားခဲ့ရသည်များက ခံစားလာရပြန်သည်။ ပက်လက်လှန်နေရင်း သူမ၏စောက်ဖုတ်လေး တဖြေးဖြေး တင်းမာလာသည်ကို သတိထားလိုက်မိသည်နှင့် သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားလိုက်ပြီး လက်ကလေးကို သူမ၏ စောက်ဖုတ်ပေါ်သို့တင်ကာ ထဘီပေါ်မှပင် တ ဖြေးဖြေးချင်း ပွတ်ပေးရင်းက နေဝင်းမောင်နှင့် နန္ဒာတို့ လိုးကြသည်များကို ပြန်တွေးကာ အရသာခံစားနေလေသည်။
အတန်ငယ်ကြာသောအခါတွင်တော့ နန်းမေခင်၏ ကာမစိတ်များက အဆမတန် ထကြွ၍လာခဲ့ရပြီး စောက်ရည်လေးများပင် စိမ့်၍ လာခဲ့ရလေသည်။ နန်းမေခင် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချ၍ အိပ်ယာပေါ်မှထကာ ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ အင်္ကျီနှင့် ဘရာစီယာများကို ချွတ်ပစ်ပြီး ထဘီလေးကို ရင်လျားလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်သို့ ပြန်၍တက်မည်အလုပ် ဆီးသွားချင်၍ နန်းမေခင်သည် သူမ၏ အိပ်ခန်းတံခါးကိုဖွင့်ကာ နောက်ဖေးဘက်ရှိ အိမ်သာသို့ လာခဲ့လေသည်။
ကိစ္စပြီး၍ နန်းမေခင် အိမ်သာမှ ပြန်လာသောအချိန်တွင်တော့ အန်တီမြိုင်၏ အိပ်ခန်းထဲမှ စကားပြောသံကြားရ၍ တစ်ယောက်ထဲအိပ်သော အန်တီမြိုင် ဘယ်သူနဲ့များ စကားပြောနေလဲဟု သိချင်စိတ်ဖြင့် နန်းမေခင်သည် အန်တီမြိုင်၏ အိပ်ခန်းဝသို့ အသာလေး ကပ်သွားပြီး အိပ်ခန်းတံခါးကို အသာလေး တွန်းကြည့်တော့ တံခါးရွက်က ခပ်ဖြေးဖြေးဟ သွားရာ နန်းမေခင်က အိပ်ခန်းထဲသို့ ကြည့်လိုက်သည်။
“ ဟင်….”
နန်းမေခင်တစ်ယောက် တွေ့လိုက်ရပြန်ပါပြီ။ အန်တီမြိုင်၏ ကုတင်ထက်ရှိ အိပ်ယာပေါ်၌ နေဝင်းမောင်သည် အဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် ပက်လက်လှန်လှဲနေပြီး သူ၏လီးတန်ကြီးက မိုးပေါ်သို့ ထောင်နေသည်။ လီးကြီး၏ထိပ်မှာ ပြဲလန်နေသည်။ နေဝင်းမောင်၏ လီးကြီးကို စူးစိုက်၍ ကြည့်လိုက်မိသော နန်းမေခင်၏ ထဘီအောက်မှ စောက်ပတ်လေးသည် လှုပ်ကနဲဖြစ်သွားကာ စောက်ပတ်အတွင်းမှ ယားတက်လာလေသည်။
အန်တီမြိုင်၏ ကိုယ်မှာလည်း ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိဘဲ သူမ၏ အဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို နေဝင်းမောင်၏ ဘေးတွင် ထိုင်လျှက် တောင်မတ်နေသော နေဝင်းမောင်၏ လီးကြီးကို သူမ၏လက်ဖြင့် ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကိုင်ကာ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။
နေဝင်းမောင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူ၏ဘေးတွင် ပေါင်တစ်ချောင်းထောင်၍ ထိုင်နေသော ဒေါ်သင်းသင်းမြိုင်၏ စောက်ပတ်ဝလေးကို သူ၏လက်ညှိုးကို လက်တစ်ဆစ်လောက်သွင်းပြီး စောက်ပတ်ဝကို ပတ်လည်လှည့်ကာ မွှေပေးနေသည်။ အန်တီမြိုင်မှာ လက်တစ်ဖက်က လီးကြီးကိုကိုင်လျှက် ဖင်တကြွကြွဖြင့် သူမ၏ မျက်တောင်လေးများမှာလည်း တချက်တချက် စင်း၍ ကျနေလေသည်။ ခဏမျှကြာလျှင် အန်တီမြိုင်သည် နေဝင်းမောင်၏ လီးတန်ကြီးကို လက်တစ်ဖက်မှ ဆုပ်ကိုင်ရင်း ထိုင်နေရာမှ ခါးဆန့်၍ ထလိုက်ပြီး သူမ၏ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို နေဝင်းမောင်၏ ပေါင်ရင်းမှ ကျော်ခွလိုက်လေသည်။ နေဝင်းမောင်က ခပ်ကားကား ဖြစ်နေသော သူ၏ပေါင်နှစ်လုံးကို စုကပ်ပေးလိုက်သည်။
အန်တီမြိုင်က နေဝင်းမောင်ကို ခွမိသည်နှင့် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ ဖင်ကြီးကိုကြွ၍ ကုန်းကွကွလေး လုပ်လိုက်ပြီး သူမ၏ လက်တစ်ဖက်ထဲမှ နေဝင်းမောင်၏ လီးတန်ကြီးကို စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့လိုက်လေသည်။ အခန်းဝမှ ချောင်းကြည့်နေသော နန်းမေခင်တစ်ယောက် မျက်လုံးလေးများ ဝိုင်းသွားလေသည်။
စောက်ပတ်ဝ၌ လီးတန်ကြီးကို တေ့ပြီးသည်နှင့် သူမ၏ဖင်ကြီးကို ဖိချလိုက်ရာ လီးထိပ်ဖူးကြီး စောက်ပတ်ထဲဝင်သွားသည်နှင့် အန်တီမြိုင်၏ ပါးစပ်မှာ ဟ၍သွားလေသည်။ အန်တီမြိုင်သည် သူမ၏ ဖင်ကြီးကို အောက်သို့ တဖြေးဖြေး ဖိချရင်း နေဝင်းမောင်၏ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏စောက်ပတ်ထဲ သွင်းလျှက်ရှိရာ လီးတန်ကြီးက စောက်ပတ်ထဲသို့ တဖြေးဖြေး ပို၍ပို၍ ဝင်လာသည်နှင့်အမျှ အန်တီမြိုင်၏ ပါးစပ်မှာလည်း တဖြေးဖြေး ဟ၍ဟ၍ သွားခဲ့ရပြီး လီးချောင်းကြီးတစ်ချောင်းလုံး စောက်ခေါင်းထဲလည်း ဝင်သွားရော သူမ၏ပါးစပ်လေးမှာ စေ့၍သွားရလေတော့သည်။ အန်တီမြိုင်သည် လီးတဆုံး ဝင်သွားသည်နှင့် လီးအရင်းဆီးခုံနှင့် သူမ၏ စောက်ပတ်ဝတို့ကို ဖိကြိတ်ပြီး စကောဝိုင်း ဝိုင်းပေးသည်။
“ အား…. ကျွတ်….. ကျွတ်….. ကောင်းလိုက်တာ…. မမရယ်…. အ….. အင်း…. ဟင်း….. ဟင်း…..”
စကောဝိုင်းလှည့်ပေးရင်း မာကျောသော လီးကြီးက အန်တီမြိုင်၏ စောက်စေ့လေးကို လှည့်ပတ်ထိမိနေသဖြင့် သူမ၏မျက်လုံးလေးများ မှိတ်ကာ တဟင်းဟင်း ဖြစ်နေရရှာလေသည်။ စောက်ပတ်ထဲမှ ထွက်လာသော စောက်ရည်များမှာလည်း လီးတန်ကြီးအရင်း ဆီးခုံပေါ်သို့ပင် ကျလာလေသည်။ ခဏနေလျှင် အန်တီမြိုင်သည် သူမ၏လက်နှစ်ဖက်အား နေဝင်းမောင်၏ ရင်အုံကြီးပေါ်သို့ အားပြုလျှက် ထောက်ကာ သူမ၏ဖင်ကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်၍ လိုးလေတော့သည်။
“ ပလွတ်…. ဖွတ်…. ဗြစ်….. ဗြစ်….. အား….. အား….”
“ ဗြစ်…. ပလွတ်…. ပြွတ်…. ဗြစ်…. ဗြစ်…. ကျွတ်….. ကျွတ်…..”
နေဝင်းမောင်က အန်တီမြိုင်၏ ဖင်သားကြီးများ ဖိချလိုက်တိုင်း သူ၏ခါးကို ကော့ကော့ပေးရင်း လီးကြီးကို အောက်မှပင့်ကာ ဆောင့်ပေးသည်။ နေဝင်းမောင်၏ လက်နှစ်ဖက်က အန်တီမြိုင်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ပေးလျှက်ရှိသည့်အပြင် နို့သီးလေးများကိုလည်း ချေမွပေးနေသည်။
“ ပလွတ်… ဖွတ်…. ပြွတ်… ဗြစ်…. ဗြစ်…. ဖွတ်…. ဗြစ်…. ဖွတ်….”
အခန်းဝမှကြည့်နေသော နန်းမေခင်၏ တကိုယ်လုံးရှိ သွေးသားများသည် ဆူပွက်လာကာ သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲမှ စောက်ရည်များမှာ ပေါင်ခြံလေးများဆီသို့ပင် စီးကျလာသည်။
“ ပလွတ်…. ဗြစ်…. အင်း…. အင်း…. ဖွတ်… ဖွတ်….”
“ အင်း…. ဟင်း…. မောင်လေး လိုးပေးဦးကွာ…. မမ… အား မရတော့ဘူး…. ဟင်း…. ဟင်း….”
အန်တီမြိုင်က ပြောလည်းပြော သူမ၏ဖင်ကြီးကိုကြွကာ လီးကိုဆွဲချွတ်၍ သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို နေဝင်းမောင်၏ဘေးသို့ လှဲချကာ ပေါင်ဖြူဖြူလေးနှစ်ဖက်ကို ထောင်၍ ကားထားလိုက်လေသည်။ နေဝင်းမောင်က လှဲနေရာမှ လူးလဲထလိုက်စဉ် ချောင်းကြည့်နေသော နန်းမေခင်နှင့် မျက်လုံးချင်းဆုံမိသည်။ နေဝင်းမောင်က ချက်ချင်း မျက်လုံးလွှဲလိုက်ပြီး အန်တီမြိုင်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် ဝင်၍ ဒူးထောက်ကာ ဟစိလေးဖြစ်နေသော သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးတန်ကြီးကို ထိုးထည့်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်၍ လိုးတော့သည်။
“ ပလွတ်… ဖွတ်…. ဇွတ်…. ပြွတ်…. ဖွတ်…. ဇွတ်…. ပြွတ်…. ဗြစ်…. ဗြစ်….”
“ အ ဟင်း…. ဟင်း…. ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ်…. လိုး လိုး…. နာနာ လိုးစမ်းပါ…. အင့်…. ဟင်း…. အင်း…..”
“ ပလွတ်…. ဖွတ်…. ဗြစ်…. ပြွတ်…. ဖွတ်….. ဗြစ်…. ဒုတ်….”
“ မောင်… မောင်လေး…. မရပ်နဲ့…. ဆောင့်…. ဆောင့်…. အ…. အင့်…. ဟင်း….. ဟင်း…..”
အန်တီမြိုင်တစ်ယောက် ပြီးချင်လာပြီကို သိလိုက်သော နေဝင်းမောင်က အားသွန်၍ ဆောင့်ကာလိုးလိုက်ပြီး သူကတော့ မပြီးအောင် ထိန်းထားလိုက်သည်။
“ ဖွတ်…. ပလွတ်… ဇွတ်…. ဒုတ်…. ဗြစ်…. ပြွတ်…. ဖွတ်….”
“ အမလေး…. မောင်လေးရယ်…. အ…. အ… အင့်… ဟင်း ဟင်း…. အင်း….. ဟင်း…..”
အန်တီမြိုင်၏ တကိုယ်လုံး ခါဆင်း၍သွားရတော့သည်။ နန်းမေခင်လည်း အန်တီမြိုင်၏ အိပ်ခန်းတံခါးကို ပြန်စေ့ကာ သူမ၏ အိပ်ခန်းဆီသို့ ပြန်လာ၍ သူမ၏ အိပ်ခန်းတံခါးကိုလည်း စေ့လိုက်ပြီး အခန်းထဲသို့ လှမ်းဝင်ကာ သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ရင်လျားထားသော ထဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ကုတင်ပေါ်သို့တက်ကာ ပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ဘေးရှိ စောင်ခေါက်လေးကို ဖြန့်ကာ သူမ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ လွှမ်းခြုံလိုက်ပြီး မျက်လုံးလေးများကို မှိတ်ထားလိုက်လေတော့သည်။
နာရီဝက်လောက်ကြာလျှင် သူမ၏အခန်းထဲသို့ တစ်စုံတစ်ယောက် ဝင်လာသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ နန်းမေခင် မျက်လုံးဖွင့်မကြည့်ပါ။ ထိုသူက သူမလှဲနေရာ ကုတင်အနီးသို့ တိုးကပ်လာပြီး သူမကိုယ်ပေါ်တွင် ခြုံထားသော စောင်လေးကို ဖယ်လိုက်ပြီး နန်းမေခင်၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ကာ ကုတင်ပေါ်သို့ တက်လာသည်။
နန်းမေခင် မျက်လုံးလေး ဖြတ်ကနဲ ဖွင့်ကြည့်လိုက်စဉ်မှာပင် ရောက်လာသော နေဝင်းမောင်က သူမကို အငမ်းမရ နမ်းသည်။ နေဝင်းမောင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမကိုဖက်ထားပြီး တစ်ဖက်က သူမ ၏ နို့များကို ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်ပေးနေသည်။ ထိုမှတဆင့် နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုပါ ချေမွပေးသည်။ ထို့နောက် နေဝင်းမောင်က နို့လေးတွေကို ငုံ့၍စို့သည်။
နို့တစ်ဖက်ကို အတင်းပင်စုပ်၍စို့ပြီး နို့သီးလေးတွေကိုလည်း လျှာဖြင့်ယက်ပေးသည်။ ကျန်နို့တစ်လုံးကိုလည်း လက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ပေးသည်။ နန်းမေခင်မှာ ခံစားရခက်စွာဖြင့် သူမ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲ၍ထောင်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို စုလိုက်ကားလိုက်ဖြင့် လုပ်နေရတော့သည်။ ခဏကြာလျှင် နေဝင်းမောင်သည် နို့ကိုင်နေသော သူ၏လက်ကို အောက်ဖက်သို့လှမ်း၍ နန်းမေခင်၏ စောက်ပတ်ကို အုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်ပေးသည်။ မနေ့က ကားပေါ်တွင် ထဘီပေါ်မှ ကိုင်ရကတည်းက နန်းမေခင်၏ စောက်ပတ်မှာ အုံကောင်းပြီး အသားလေးများ အတော် အိ၍ တခြားစောက်ပတ်တွေထက် ထူးခြားနေသည်ကို သတိထားမိခဲ့ပြီး ကိုင်ရတာ အားမရခဲ့ပေ။ အခုဒီအတိုင်း ကိုင်ရပြီဆိုတော့ နေဝင်းမောင်က အားရပါးရ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်သည်။ စောက်ရည်တွေက ရွှဲနစ်၍နေသည်။
အပျိုမလေး နန်းမေခင်မှာ နို့စို့ခံရင်း စောက်ပတ်ပါ အကိုင်အညှစ်ခံနေရတော့ ဘယ်လိုမှ သည်းမခံနိုင်အောင် ခံစားလာရသည်။
“ အ…. အစ်ကို… ကျမ မနေတတ်တော့ဘူး…. ဟင်း…. ဟင်း….”
နန်းမေခင်၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ နေဝင်းမောင် ကြုံးထပြီး သူ၏ကိုယ်ပေါ်မှ တစ်ခုတည်းသော အဝတ်အစားဖြစ်သည့် ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ရေဆေးပြီးထားပုံရသော သူ၏လီးကြီးမှာ မာတောင်၍ တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသည်ကို နန်းမေခင် က တွေ့လိုက်သည်။ စောစောက ဒေါ်သင်းသင်းမြိုင်နှင့်တုန်းက မပြီးဘဲထိန်းထားသဖြင့် လီးကြီးက စံချိန်မှီ မာတောင်နေကာ အစာကိုမြင်သော မြွေဟောက်ကြီးပမာ ခေါင်းတရမ်းရမ်းဖြင့် ဖြစ်နေသည်။ နေဝင်းမောင် ဒူးထောင်၍ နန်းမေခင်၏ ပေါင်ကြားသို့ ဝင်လိုက်ပြီး သူမ၏ စောက်ပတ်ဝကို လက်ဖြင့် အသာဖြဲကာ သူ့လီးကြီးကို တေ့ပြီး ဆောင့်သွင်းလိုက်လေသည်။
“ ဗြစ်…. ဗြစ်…. အမလေး…. သေပါပြီ…. ဗြစ်…. ဖွတ်….. အား…. ပါး…..”
ကော့တက်သွားသော နန်းမေခင်တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ လီးကြီးက ကျဉ်းကြပ်နေသော စောက်ပတ်လေးထဲသို့ မဆန့်မပြဲ တဆုံးဝင်၍နေသည်။
“ အား….အင်း…..ကျွတ်….ကျွတ်…”
တံစို့ထိုးခံထားရသည့်ပမာ ဖြစ်နေသော နန်းမေခင်မှာ အခံရခက်စွာဖြင့် ရင်ခေါင်းထဲထိ အောင့်နေသည်။ နေဝင်းမောင် လီးကို လျှောကနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ညင်ညင်သာသာ (၁၀) ချက်မျှ လိုးလိုက်သည်။
“ ဗြစ်…. ပလွတ်… ဖွတ်… ဇွတ်…. ပြွတ်…. ဗြစ်… ဗြစ်…. အမလေး…. အစ်ကိုရယ်… အား… အင်း…. ဟင်း…. ကျွတ်…. ကျွတ်…..”
ထိုအခိုက်မှာပင် စောစောထဲက သွေးသားတွေ ဆူပွက်နေသော နန်းမေခင် အပျိုမလေးမှာ မထိန်းတတ်ဘဲ ကိုယ်လုံးဖွေးဖွေးလေး သိမ့်သိမ့်တုန်ကာ ပြီးသွားတော့သည်။ ဒါကိုသိလိုက်သော နေဝင်းမောင်က နန်းမေခင်၏ ကိုယ်လုံးလေး တုန်ခါနေစဉ်တွင် အားဖြင့်ဆက်၍ ဆောင့်လိုးပေးနေပြီးမှ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေး တဖြေးဖြေး ငြိမ်ကျသွားချိန်တွင်တော့ နေဝင်းမောင်က ဆောင့်အားကိုလျှော့ကာ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးနေသည်။
“ ဗြစ်… ပလွတ်…. ဗြစ်…. ဖွတ်… ပြွတ်…. ဗြစ်….. ဗြစ်…. အား…. အင်း…. ဟင်း….”
တဖြေးဖြေးချင်း အချက် (၂၀) ခန့် လိုး၍အပြီးမှာတော့ တစ်ချီပြီးသွားပြီးသော နန်းမေခင်မှာ ကာမစိတ်များ ချက်ချင်းပြန်၍ ထလာခဲ့ပြီး သူမ၏ ပေါင်လေးနှစ်လုံးမှာ နေဝင်းမောင်၏ ကိုယ်လုံးကို ထိလိုက်ခွာလိုက် ပွတ်သပ်လာသည်။ နေဝင်းမောင်ကလည်း ဆောင့်အားကို တဖြေးဖြေးချင်း တိုးမြှင့်ကာ ခပ်သွက်သွက်ကြီး ဆောင့်လိုးတော့သည်။
“ ဗြစ်…. ဒုတ်…. ပလွတ်…. ဖွတ်…. ဇွတ်…. ပြွတ်…. ဗြစ်…. ပြွတ်….”
“ အင်း….အင်း….ဟင်း ဟင်း….”
“ နန်းမေခင်…. အရသာရှိလာပြီလားဟင်….”
“ အင်း ရှိလာပြီ…. ဒီထက်ပြင်းပြင်းလေး လိုးပေးပါလား…. အစ်ကိုရယ်…. အင်း…. ဟင်း…”
“ ဗြစ်….ဖွတ်…..ပလွတ်….ဗြစ်…..ဒုတ်…..”
အားရပါးရဆောင့်လိုးရင်း အားမရနိုင်ဖြစ်လာသော နေဝင်းမောင်သည် နန်းမေခင်၏ ကိုယ်လုံးပေါ်မှောက်ချ၍ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ထားပြီး တပ်မက်ဖွယ်ကောင်းလှသော သူမမျက်နှာလေးကို နမ်းရင်း ဖင်ကြွ၍ ဖိဖိပြီး ဆောင့်ချနေသည်။
“ ဗြစ်… ပလွတ်…. ဖွတ်…. ဖွတ်… အင်း… အစ်ကိုရယ်…. အင်း…. ဟင်း….”
နန်းမေခင်ကလည်း သူမ၏ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချထားသော နေဝင်းမောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ဆီး၍ဖက်ကာ မလုပ်တတ်လုပ်တတ်ဖြင့် သူမ၏ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့တင်ပေးနေသည်။
“ ပလွတ်….ဖွတ်….ဗြစ်….ဒုတ်….ဗြစ်….”
“ ကို….ကို…..ကောင်းလား ဟင်….”
“ ကောင်း….ကောင်း တယ်….”
“ ဗြစ်….ပလွတ်…ဖွတ်…ပြွတ်…ဇွတ်….”
“ လီးကို….ညှစ်….ပေးပါလား…..”
“ အင်း….အင်း….ညှစ်ပေးမယ်….”
“ ပလွတ်….. ဖွတ်…. ပလွတ်…. ပြွတ်…. ဖွတ်…. ဗြစ်…..”
နန်းမေခင်က သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ မက်မက်ရရကြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေသော နေဝင်းမောင်၏ လီးကြီးကို မလုပ်တတ်လုပ်တတ်ဖြင့် မေးကြောလေး ထောင်ထလာသည်အထိ ညှစ်ညှစ်ပေးသည်။
“ ပလွတ်…. ဗြစ်…. ဇွတ်…. ဒုတ်…. ပလွတ်…. ဖွတ်…. ပြွတ်…..”
“ ဟင်း….ဟင်း…..အင်း….”
“ ကောင်းလိုက်တာ…..မေရယ်….”
“ ပလွတ်….ဖွတ်….ဇွတ်…ဗြစ်….ဗြစ်….”
“ ကို…. မေ့ကို… ခု…. ခုလို အမြဲ လုပ်… ပေးနော်…. အင်း…. ဟင်း…..”
“ လုပ်…ပေး မှာပေါ့….”
နန်းမေခင်၏ စောက်ပတ်လေးမှာ အပျိုစောက်ပတ်ဖြစ်၍ စောက်ခေါင်းက ကျဉ်းလွန်းကာ လီးကြီးကို ဆွဲစုပ်ထားသလို ဖြစ်နေသည့်အပြင် စောက်ခေါင်းကျဉ်းပေမယ့် စောက်ဖုတ်အုံကြီးက ကြီးမားကား စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းလှသည်။ ဒါ့အပြင် မလုပ်တတ်လုပ်တတ်ဖြင့် လုပ်နေသော်လည်း နန်းမေခင်က ညှစ်အားကောင်းလှသည်။ ဒါတွေကြောင့် နေဝင်းမောင်မှာ နန်းမေခင်ကို နန္ဒာတို့ ဒေါ်သင်းသင်းမြိုင်တို့ထက် ပို၍စွဲနေပြီ ဖြစ်သည်။
“ ပလွတ်…. ဖွတ်…. ပလွတ်…. ဖွတ်… ဗြစ်… ပြွတ်….”
“ ဟင်း…. ကောင်းလိုက်တာ…. ကိုရယ်…. အခုက… စပြီး…. ကို… မေ့ကိုပဲလုပ်နော်….”
“ အင်း….ပါ….”
“ ပလွတ်…. ဖွတ်…. ဇွတ်…. ဗြစ်…. ဗြစ်…. ဒုတ်….”
“ မေကလွဲရင်… ဘယ်မိန်းမမှ…. မလုပ်ရဘူးနော်….”
“ အင်း…ပါ…မေရဲ့….”
အရေးထဲ သဝန်တိုနေပြန်ပါပြီ။ ကောင်မလေး သူ့လီးကို စွဲနေပြီဖြစ်ကြောင်း နေဝင်းမောင် သိလိုက်ပြီး ပြုံးလိုက်မိသည်။
“ ဗြစ်…ပလွတ်…ဗြစ်….ဇွတ်….ဖွတ်….”
“ ဟင်း ဟင်း…. ကိုရယ်…. မေ့ကို…. ချစ်လားဟင်….”
အလိုးခံရင်းက မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့မဲ့လေး ဖြစ်ဖြစ်နေရင်း မေးသည်။
“ သိပ်ချစ်တာပဲ….မေရယ်….”
“ မေကတော့…. ကို့ကို မခွဲနိုင်တော့ဘူး…. လုပ်…. လုပ်…. ဆောင့်…. ဆောင့်…. ဗြစ်…. ပလွတ်… ဖွတ်…. ပြွတ်… ဗြစ်…. ဗြစ်…. ဒုတ်…. အင့်…. အင်း…..”
“ အစ်ကို….ပြီးချင်ပြီ….မေ…ရယ်….”
“ ပလွတ်… ဗြစ်… ပြွတ်… ဖွတ်…. ပလွတ်…. ဗြစ်….”
“ အင်း…. ဟင်း…. ဆောင့် ဆောင့်…. ကျမလည်း ပြီးချင်ပြီ အတူတူပြီးရအောင်…. အစ်ကိုရယ်… နော်…. အ…. အ…. အား….”
နန်းမေခင်၏ စကားဆုံးသည်နှင့် နန်းမေခင်ကို နေဝင်းမောင်က အားကုန်ဆောင့်လိုးတော့သည်။
“ ဖွတ်…. ပလွတ်…. ဗြစ်…. ဗြစ်… ပြွတ်…. ဗြစ်… ဒုတ်….”
“ အ…အ….ဟင်း…..ဟင်း….”
“ အမလေး… လေး…. ကို… ကို…. အင်း…. ပြီး… ပြီး…. ပြီးပြီ…. ကျွတ်…. ကျွတ်… ကောင်းလိုက်တာ…. ကို…. ရယ်…. အင်း…. ဟင်း…..”
မြောက်ကြွတက်လာသော နန်းမေခင်၏ စောက်ပတ်ကြီးအား နေဝင်းမောင်၏လီးကြီးက ဖိ၍ဆောင့်ချရင်း လီးကြီးထိပ်မှ ပျစ်ခဲပူနွေးနေသော သုတ်ရည်များကို နန်းမေခင်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ အရှိန်ပြင်းစွာဖြင့် မက်မက်ရရပန်း၍ ထည့်ပေးလိုက်လေတော့သည်။
ပြီးပါပြီ။
