ကျွန်းဆင်ဘခက်၏ ဘဝအသင်္ချေ အပိုင်း ( ၁ )
ရေးသားသူ - ဘုံခုနှစ်ဆင့်
အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။
ဒီနေ့ နေဝင်တော့မည်။ သားကောင် ရှာရင်း တောထဲ ဝင်လာခဲ့ရာ တောအတွင်းသို့ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်လာခဲ့သည်။ သားကောင်များမှာ မြေပြန့်တွင် တွေ့ဖို့ အခွင့်အရေး နည်းသည့်အတွက် အတွင်းကျကျ လိုက်ရှာရလေ့ရှိ၏။ ဘခက် စိတ်ဓါတ် ကျနေသည်။ အသက် ၂၅ နှစ် ။ အရပ် ၅ ပေ ၇ လက်မ ။ အသားညိုညိုနှင့် အမေတစ်ခု သားတစ်ခု ဘဝကို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဖြတ်သန်းနေ၏။
အမေဖြစ်သူက ဒေါ်မိုးလှိုင် အသက် ၄၅ နှစ်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် တောင့်သည် ဖြောင့်သည်။ သာမာန်ရုပ်ရည်နှင့် ဆံပင်မှာ ခါးထိအရှည်ထား၏။ အဖေမြတ်နိုးတဲ့ ဆံနွယ်တွေမို့ ထိန်းသိမ်းထားသည်ဟု အမြဲပြောသည်။ ကျွန်းဆင် ရွာကလေးမှာ ဧရာဝတီမြစ် အနောက်ဖက် ရွာများထဲက အလွန် ရှေးကျသော ရွာတစ်ရွာဖြစ်သည်။ ဘေးပတ်ပတ်လည်မှာ အပင်ကြီးများနှင် အုံဆိုင်းနေသော သစ်တောများ ပြည့်နက်နေသည်။
ဘခက်တို့ ကျွန်းဆင်ရွာနှင့် အနီးနားရွာတွေမှာ နွေဦးရောက်တာနဲ့ မီးကင်း စောင့်ကြရသည်။ ကျွန်းဆင်ရွာမှာ အနည်းငယ် ကျယ်ပြန့်သဖြင့် အရှေ့ပိုင်းကင်း အနောက်ပိုင်းကင်း တောင်ပိုင်းကင်း မြောက်ပိုင်းကင်း ကင်းမကြီးဆိုပြီး ကင်းတဲများ ခွဲဆောက်ထားကြ၏။ အပိုင်း ကင်းများတွင် ဘခက်တို့လို လူငယ်များ ကင်းတဲတခု ၄ ယောက်စောင့်ကာ ကင်းမကြီးတွင် လူကြီးပိုင်း ၆ ယောက် စောင့်ကြရသည်။ အသက် ၅ဝ ကျော်ထိ ကင်းမကြီးတွင် အစောင့်ကျရာ အသက် ၆ဝ ကျော်သွားလျင် ကင်းမစောင့်ရတော့ပေ။
ဒါက ဘခက်တို့ ကျွန်းဆင်ရွာရဲ့ ထုံးစံတခုပင်။ တခြားရွာများမှာ သူ့ဓလေ့နဲ့သူ ရှိကြသည်မို မတူနိုင်ပေ။နွေရာသီ တကယ်ပူလာလျင် ၄ ယောက် စောင့်သော်လည်း အိပ်မပျော်သော လူငယ်များမှာ နီးစပ်ရာ ကင်းတဲများတွင် သွားထိုင်ကြ ပြုကြနဲ့ လူငယ်သဘာဝ ဘယ်လင်မယား ဘယ်လိုလိုးတာ ဘယ်သူ့မိန်းမကို ဘယ်သူက ကြိတ်နေတာ တီးတိုးပြောရင်း ဘခက်တို့ ရွာရဲ့ ဗဟုသုတ စုရပ်နေရာလေး ဖြစ်လို့နေသည်။
ခုလည်း ဘခက်တစ်ယောက် ဒူးလေးဆွဲကာ ရွာနဲ့ မနီးမဝေး တောထဲဝင်ခဲ့သည်။ မျိုးရိုးတော့မရှိ အမေတခု သားတခုမို့ ဝမ်းရေးအရ တစ်လကို ၄ ကြိမ်လောက် တောထွက်ပြီး သားကောင် ပစ်လေ့ရှိသည်။ သားကောင် ရမှ တောကနေ ပြန်လာလေ့ရှိသည်။
တခါတရံ တောခြောက်၍ မျက်စိလည်ပြီး နောက်တရက်မှ ရွာသို့ ပြန်ရောက်လေ့ရှိ၏။ စိတ်ဓါတ်တို့ တင်းရင်း တောတိုးဝင်ရာ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ဆတ်ပေါက် တစ်ကောင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ဆတ်ဖြစ်ဖြစ် ဂျီဖြစ်ဖြစ် ရွေးချယ်ရန် အချိန်မရှိတော့ နေဝင်ချိန်မို့ တွေ့သည့် အကောင်ကို ပစ်ဖမ်းပြီး ရွာပြန်ရန် စိတ်စောနေသည်။
သို့သော် အောက်ခြေမှ သစ်ပင် ခြုံနွယ်များ ရှင်းနေသဖြင့် ဆတ်ပေါက်လေးမှာ ဘခက်အား မြင်သည်နှင့် လျင်မြန်စွာ ခြုံနွယ်များကြားဝင်၍ ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။
“ တောက် လျင်တာကွာ … ဘယ်ရောက် …သွားလဲတောင် … မတွေ့ရတော့ဘူး ဟူး... တော်ပီကွာ … ဒီနေ့ ကင်းကျတယ် … ရွာပြန်မှ ဖြစ်မယ် ”
ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီး ရွာသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ ရွာသို့ပြန်ရာ ဘခက်တယောက် စောင့်ရမည့် ကင်းတဲရှေ့ကနေ ဖြတ်ပြန်လာရာ အသံတသံ ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။
“ ဟေ့ရောင် ဘခက် … ဒီည မင်းပါတယ်နော် … အရီးလေး … ငါပြောခဲ့တယ် ”
“ အေးပါ … စိုးနိုင်ရ … ငါ့အလှည့်မို့ … တောထဲတောင် ညမအိပ်ဘူး … ရွာပြန်လာတာပါဟ ”
ကင်းတဲဘေးနား မီးဖိုအား အထူးဂရုစိုက်ရင်း ရေနွေး တည်နေကြသည်။ မီးကင်းက စပြီး မီးလောင်သည်ဟု အပြောမခံရအောင် ကင်းသမားများ ဂရုစိုက်ကြရ၏။ လူခိုးရင် အကုန်မပါသော်လည်း မီးခိုးရင် အကုန်ပါတတ်သည်။ ဘခက် လမ်းလျောက်လာရင်း အိမ်အနောက်ဖက်မှ ပတ်ဝင်ခဲ့၏။ ရွာတွေမှာ စည်းရိုး သေချာ ခတ်သော်လည်း နှစ်ကြာလာလျင် မလုံတော့ပေ။
“ အားးးး အားးးး အ - အမလေးးး ကိုသာဒင်ရယ် ဖြည်းဖြည်းလိုးပါရှင် - အားးး အီးးးး ရှီးးးး အ အ ”
နောက်ဖေး မီးဖိုချောင်နား အရောက် မိခင်အသံအား ကြားလိုက်ရသဖြင့် ခြေကိုဖွဖွ နင်း၍ ထရံကြားထဲမှ အသာချောင်းကြည့် လိုက်သည်။ မြင်ကွင်းက ရှင်း၏။မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်မိုးလှိုင်မှ လေးဖက်ကုန်းပေးရာ သူကြီးဦးသာဒင်က နောက်မှ လိုးပေးနေ၏။
“ ဘွတ် … ဘလွတ် --- အားးး ရှီးးးးးးးး … ဖွပ် ဖွပ် ----- ဗျစ် … ဘွတ်ဘွတ် -- ”
“ အားးးးးးးးး … ကောင်းလာပြီ … ရှီးးးး ဆောင့်ဆောင့် … ကိုသာဒင် ”
“ ဘွတ် ဘွတ် - ဒုတ် … စွပ် ”
“ မိုးလှိုင်ရယ် … နင့်စောက်ဖုတ်က … အပျိုတိုင်းပဲဟာ … စီးပိုင်နေတာ ”
“ အို - ဒါကတော့ … ကျမ ယောက်ျား … ဆုံးပြီးထဲက ဘယ်သူနဲ့မှ … အလိုးမခံခဲ့ဘူးလေ … ရှင့်လီးကြီးက တုတ်တာလည်းပြောဦး ”
ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သည် ။ သူကြီးသာဒင်၏ လီးကြီးမှာ အရှည် ၇ လက်မခန့် ။ တုတ်က တုတ်သေးသည်။ နှစ်ယောက်သား စကား တပြောပြောနှင့် လိုးနေကြ၏။ ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ ဖင်ကြီး ကော့နိုင်သမျှ ကော့ထားသဖြင့် ဖင်နှစ်ခြမ်း အောက်က ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးအား လိုးရသည်မှာ ဦးသာဒင်အဖို့ အရသာ တွေ့နေတော့သည်။ ဒေါ်မိုးလှိုင် ဖင်ကြီး ကော့ပေးလေ ဆောင့်လိုးလေပင်။
“ အားးးးး အားးး းးးးးး … ရှီးး အအ ကောင်းလိုက်တာ …… မိုးလှိုင်ရာ - အင့်အင့် ”
“ အင့် … အ … ကျွတ်ကျွတ် .. ကျမလည်း ခံရတာ အရသာရှိလိုက်တာရှင် ။ နာနာလေး… လိုးပါ ကိုသာဒင်ရဲ့ ”
ဦးသာဒင် ဆောင့်လိုးနေသောကြောင့် ဒေါ်မိုးလှိုင် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အရည်များ စီးကျလာသည်။
“ ဘွတ် ဘွတ် ------- ဘွတ် … ဗြစ် … အားးး းးးးး --- ရှီးးးးး းးးးးး အားးးးးးး ”
မကြာမှီ ဦးသာဒင်လီးထိပ်မှာ ကျင်တက်လာရင်း စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လရည်များ ပန်းထဲ့လိုက်တော့သည်။
" အားးးး းးးး အ အီးးးး … ကောင်းတာ … မိုးလှိုင်ရာ … ဟူးးးး အားးးး ”
ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ ဦးသာဒင်လီးကြီးအား ဖင်ကြီး နောက်ကပ်ပြီး အဖုတ်ဖြင့် ညစ်လိုက်ရာ လီးကြီးမှာ ဇပ်ငင်ဇပ်ငင်ဖြင့် လရည်များ ထပ်ထွက်လာသည်။
“ အားးးး … ညှစ်ထားးး …… မိုးလှိုင် ------- အားးးးးးးးးး …… အ … အီးးးးးး …… ဟူးးးးး းးးး ရှီးးးးး ”
ဦးသာဒင် လရည်များကုန်သွားမှ ညှစ်ထားသော စောက်ဖုတ် အတွင်းသားများ လျော့ချလိုက်ရာ စောက်ရည်များ တပွက်ပွက် လျှံထွက်လာတော့သည်။
“ အင်းဟင်း … ကောင်းလိုက်တာ … ကိုသာဒင်ရယ် ရှင့်ဟာကြီးက … တကယ်ကို အရသာရှိတာ … ရှီးးးးးး ဟူးးးး းးးးးး ”
ဘခက်လည်း အမေဖြစ်သူ ပြီးသွားမှ သတိပြန်ဝင်လာရာ နောက်ဖေးပေါက်သို့ ပြန်ထွက်ပြီး အရှေ့ဘက်ပေါက်မှ ပတ်ပြီး အိမ်သို့ဝင်လေသည်။ အိမ်ထဲရောက်လျင် သူကြီးဦးသာဒင်မှာ ထိုင်ခုန်ပေါ်ထိုင်ကာ အမေဖြစ်သူက ရေနွေးကြမ်း ငှဲ့ပေး နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
…………………………………
“ ဟော … သားလေး ပြန်လာပြီလား ”
“ ဟုတ် - အမေ သားကောင်မရပါဘူးဗျာ ”
“ မောင်ဘခက် … ပြန်လားပလားဟေ့ ”
“ ဟုတ်ကဲ့ သူကြီး … ညကင်းပါလို့ ပြန်လာခဲ့တာဗျို့ ”
မိခင်နှင့် သူကြီးဖြစ်သူအား ပြန်ဖြေရင်း ဒူးလေးအား အိမ်ထရံသို့ ချိတ်လိုက်လေသည်။ ဦးသာဒင် မျက်လုံးများမှာ မိခင်၏ လည်ဟိုက်အတွင်းမှ နို့အုံများကို ခိုးကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ စိုးနိုင် … ဘယ်က ပြန်လာတာတုန်း … ဘခက် ညနေက … အမေတွေ့လိုက်လို့ ”
“ မသိဘူး အမေရ - ကျုပ်အထင် … သူတို့ သားအမိတွေ … အထက်တက်ပြီး … မြေပဲရောင်းကြတာထင်တယ် … အထက်ဘက်က ပွဲရုံဈေးနဲ့ … ဒီဆင်းဝယ်တဲ့ဈေးက … တော်တော်ကွာတယ် ”
“ ဟေ --- ဟုတ်လား …ဟုတ်ချင် ဟုတ်မှာ ဘခက်ရ - ငါတို့ရွာ စပါးတွေ ပဲတွေ ဆင်းဝယ်တဲ့ ပွဲစားတွေက … လောဘ အတော်ကြီးတယ်ကွ ”
အမေဖြစ်သူအားပြန်ပြောရာ သူကြီးဦးသာဒင်မှ ဝင်ပြောနေတော့၏။
“ ဟုတ်ပါ့ … သူကြီးရေ ”
“ ဒါများဟယ် - မမှန်မကန် … လုပ်လို့ကတော့ ဘယ်ရေရှည်ခံမှာတုန်း ။ မြို့နဲ့ အလှမ်းဝေးလည်း မြို့တက်ပြီး … ရောင်းလိုက်မှာပေါ့ ”
“ အမေပြောတာ ဟုတ်တယ် ။ ပွဲစားတွေ စိတ်ဓါတ် မကောင်းရင်တော့ ရေရှည်မှာ အလုပ် မဖြစ်ဘူးပေါ့ဗျာ ”
“ ကဲ - စကားကောင်းနာ … ငါ့သား … ထမင်း စားတော့မလား … အမေခူးလိုက်မယ် ”
“ မစားသေးဘူး အမေ - သား … ကင်းတဲဘက် ခဏသွားဦးမယ် - ပြီးမှ ပြန်လာစားမယ် ”
ဘခက်လည်း ပြောပြောဆိုဆို ရေအိုးမှ ရေတစ်ခွက် ခပ်သောက်ကာ အိမ်ပြင်ထွက်ရင်း ဦးသာဒင်ကိုပါ နူတ်ဆက်လိုက်၏။
“ သူကြီး သွားဦးမယ်ဗျာ … ဒီနေ့ … ကျနော့်ကင်းမို့ ”
“ အေးအေး … မောင်ဘခက် ရေ ”
တကယ်တော့ ဘခက်မှာ အကြံနှင့်ခဏ ရှောင်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ည ၈ နာရီလောက် ကင်းတဲသို့ ရောက်လာ၏။
“ ဟာ ဘခက် - လာကွ - သူငယ်ချင်း … ဒီနားထိုင် ”
ရောက်သည်နှင့် သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်သော စိုးနိုင်နှင့် ကျော်ဝင်းတို့မှ နူတ်ဆက်နေသည်။ ဘခက် တယောက် ဖျာကြမ်း ခင်းထားသည့်အပေါ် ဝင်ထိုင် လိုက်ပြီး ဆေးပေါ့လိပ် တစ်လိပ် တောင်းကာ မီးညှိလိုက်သည်။
“ ဟေးးးး ဒီည … ဘခက်တို့အလှည့်လားကွ ”
“ ဟုတ် - ဦးလေး စံ - ကျနော်တို့ အဖွဲ့ဗျ ”
ဆေးလိပ်သောက်နေခိုက် ဦးစံ အသံမှန်းသိ၍ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“ အော် - အေးအေး - သေချာစောင့်ကြကွာ အိပ်မနေကြနဲ့ ”
“ ဟုတ်ဟုတ် ဦးလေးစံ … တက်ခဲ့ဦးလေဗျာ - စကားပြောရင်း - ရေနွေးချမ်း သောက်ရင်းပေါ့ ”
စိုးနိုင်မှ လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
“ ဟာ ဘခက်ရဲ့ တောတွင်း အတွေ့ကြုံလေးတွေ မကြားရတာ ကြာပြီ … လာ ပီ ဟေ့ ”
ပြောပြောဆိုဆို ဦးစံမှာ ကင်းတဲပေါ် တက်လာတော့၏။
“ ဟား... ဦးလေးစံကတော့ဗျာ လူမလာ သေးဘူး အနံ့လေးက အရင်ရောက်ပြီ - ဟီးးး ”
“ ဟကောင်တွေရ ဘာနံ့တုံး ဟ ”
“ အရက်နံ့လေဗျာ… ဟားးးးး းးးး ”
ဘခက်မှ ပြန်ပြောလိုက်၏။
“ ဟီးး ဟီးးး … ညနေက … အေးမောင်လာခေါ်လို့ အရက်ဆိုင် - ပါသွားတာ - ဟိုရောက်တော့ စကားပြောရင်း သောက်လိုက်ကြတာ … လခွီးးး … မိုးကိုချုပ်ရောကွာ ”
ဦးအေးမောင်မှာ လူရိုး ပျော်ပျော်နေတတ်သည်။ သူ့မိန်းမ ဒေါ်သိန်းကြည်သည် ဘခက်အမေနှင့် ရွယ်တူလောက်ရှိ၏။ တဏှာစိတ် တအားကြီးကာ ဦးအေးမောင် ခရီးထွက်သည်နဲ့ သူဓါတ်ကျသော ယောက်ျားများအား အိမ်မှာတင် ကုန်းပေးတတ်သည်။
ဘခက်လည်း တခါလိုးဖူးသည်။ ကာမစိတ် ပြင်းထန်၍ ၃ ချီ လိုးပေးတာတောင် ပြန်ခါနီးကျ ဘာဂျာ မှုတ်ခိုင်း နေသေး၏။ ဒေါ်သိန်းကြည် စိတ်ကျေနပ်အောင် ဘခက် ယက်ပေးခဲ့ရသေးသည်။
“ ကဲ - စိုးနိုင် … ငါထမင်းပြန်စားဦးမယ် - ပြီးမှ ပြန်လာမယ်ကွာ … ဦးလေးစံ ထိုင်ဦးနော် ကျနော်တောက … ပြန်လာကထဲက … ဘာမှ မစားရသေးတာ ”
“ အေးပါ ဘခက်ရ … သွားသွားးး ”
စကားပြောဆိုရင်း ည ၉နာရီလောက်တွင် နူတ်ဆက်ကာ အိမ်သို့ တခေါက်ပြန်လာခဲ့၏။
“ အားးး ရှီးးးး းးးး အ ကိုသာဒင်ရယ် … ငရဲငအုံတွေ ကြီးပါ့မယ်ရှင် အ အားးးး ”
အိမ်ရှေ့မှ အသာလေး ဝင်လာခဲ့ရာ မိခင်ဖြစ်သူ ညည်းသံလေးကြောင့် အိပ်ခန်းဘက် ခြေဖွဖွနင်းပြီး လျောက်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက့် ထရံ အပေါက်လေးထဲမှ ချောင်းလိုက်ရာ ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ မတ်တပ်ရပ်လျက် သူကြီးဦးသာဒင်မှာ မြေကြီးပေါ် ဒူးထောက်ထားရင်း စောက်ဖုတ်အား ယက်ပေးနေသည်။
“ ပြွတ် ပြွတ် … ပလပ် … ပလပ် ပလပ် - ပြွတ် ”
“ အားးး အ ကောင်းလိုက်တာ … ကိုသာဒင် - အင်းး … ဟုတ်တယ် အစိလေး စုပ်ထား မလွတ်နဲ့ -- ရှီးးးး …… အ ”
ဒေါ်မိုးလှိုင် ညည်းတွားနေရင်း ဦးသာဒင် ပါးစပ်နှင့် စောက်ဖုတ်အား ဆွဲကပ်ထားလေသည်။ ဦးသာဒင်မှာ စောက်ဖုတ် အက်ကွဲကြောင်းလေး အတိုင်း အောက်မှ အပေါ်သို့ ပင့်ပင့်ယက်သည်။ အစိနေရာလေး ရောက်လျင် လျှာထိပ်လေးဖြင့် ဘယ်ညာ ကစားပေးရာ ဒေါ်မိုးလှိုင် အသဲခိုက်အောင် ကောင်းနေရသည်။ သွားလေသူ လင်ဖြစ်သူတောင် ဒီလိုယက်မပေးဖူးခဲ့ လိုးကာနီး ထမိန်လှန်ကာ တက်လိုးသွားသည်။
“ မိုးလှိုင် … ငါ့ဟာလည်း စုပ်ပေးပါဟာ … နင့်ဟာလည်း … ငါယက်ပေးတာပဲ ”
“ အိုတော် ကျမ တခါမှ … မစုပ်ဖူးဘူး - ကိုသာဒင် ပြီးတော့ သားလေးအိမ်ပြန် ထမင်းစားဦးမှာ မိုးချုပ်မှ တစ်ခေါက်လာခဲ့နော် … ခု - ရှင် ခဏပြန်လိုက်ဦး … သားပြန်လာလို့ တွေ့ရင် မကောင်းဘူး … ကျမတို့ အသက်တွေက … မငယ်တော့ဘူးလေ ”
“ အေးပါဟာ ဒါဆိုလည်း … ငါပြန်လိုက်မယ် - မိုးချုပ်မှပဲ … လာတော့မယ် … အဲချိန်ဆို နင့်သားလည်း … ကင်းတဲရောက်ရောပေါ့ ”
“ အင်း --- ကိုသာဒင် … ကျမမှာတဲ့ ဆေးလည်း မမေ့နဲ့ဦး … အကြောတွေက … ခုရက် တအားတက်လို့ ”
“ အေးပါ ငါပြန်မယ်ဟာ … နင့်ဟာကြီး … ယက်ရတာ မဝဘူး … ပြီးမှ လာတော့မယ် … သွားပြီဟေ့ ”
ဦးသာဒင် ထွက်လာသည်နှင့် ဘခက်လည်း နောက်ဖေးပေါက် အမြန်ပြေးထွက်ကာ အိမ်ရှေ့မှ ပြန်ဝင်လာသည်။
“ ဟော - သား - ထမင်း စားမယ်မဟုတ်လား … အမေ ခူးလိုက်တော့မယ်နော် ”
“ ဟုတ် --- အမေ ”
ဒေါ်မိုးလှိုင် ခူးခပ်ပေးသော ထမင်းအား ပလုပ်ပလောင်း စားကာ လက်ဆေးရင်း နူတ်ဆက်နေ၏။
“ အမေ … သား … ကင်းတဲသွားတော့မယ် … မနက်မှ လာတော့မယ် … အိမ်တံခါးတွေ … သေချာပိတ်နော် အမေ ”
“ အေးပါ သားရဲ့ … အမေ့တွက် … စိတ်မပူပါနဲ့ … စိတ်ချလက်ချသွား ”
ဘခက် ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း လျှောက်လာရာ ခဏအကြာ ကင်းတဲသို့ ရောက်ရှိလာတော့သည်။
“ ဘခက်ရေ မင်းကို ဦးလေးစံက လွှတ် ချီးမွှန်းသွားတယ်ကွ သူမိန်းမ အနာကြီး ပေါက်တုန်းက ဘယ်ဆေးဆရာမှ ပျောက်အောင် မကုနိုင်ဘူးတဲ့ … တနေ့တခြား အနာက ရင်းရင်းလာတာတဲ့ … မင်း ကုပေးလို့ အနာပျောက်သွားတာ ဆိုပြီး … ခဏခဏ ပြောသွားတာကွာ … အာ့လေးပြန်ပြောပါဦးဟ … ခုနတင် ဦးလေးစံ ပြန်သွားတာကွ ”
ကင်းတဲသို့ ပြန်ရောက်သည်နှင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ စိုးနိုင်မှာ အာပေါင်အာရင်း သန်သန်နဲ့ ပြောနေတော့သည်။
“ အော် --- ဒီလိုပါကွာ … တောထဲမှာ အလေ့ကျပေါက်တဲ့ … ဆေးပင်တစ်မျိုးရှိတယ် … အဖေမသေခင်ကဆို … ဆေးဆရာတွေ … လာလာ မှာတတ်ကြတယ်ကွ --- ငါလည်း … အဲဒီဆေးပင် ပမှတ်မထင်တွေ့လို့ … ဒေါ်စမ်းကို … ဆေးရွတ် ထောင်းသိတ်ပြီး ကုပေးလိုက်တာ … ပျောက်သွားတာပါကွာ ”
ဘခက် ဆေးလိပ်လေး ဖွာလိုက်ရင်း ဒေါ်စမ်းဆီသို့ အတွေးလေး ရောက်သွားတော့သည်။ ဒေါ်စမ်း အနာပဆုပ်အား ၁ဝ ရက်လောက် ဖန်ဆေးပြီး ဆေးရွတ်များ ထောင်းထဲ့ကာ ကုပေးခဲ့ရ၏။ ၃ ရက်မြောက်နေ့တွင်…
“ ဒေါ်စမ်း ရေ … ဒေါ်စမ်း ရှိလားဗျို့ ”
“ အေးး ဘခက်လားဟေ့ … လာ အပေါ်တက်ခဲ့ … ငါသနပ်ခါးလိမ်းနေလို့ နင်လာရင် ဆေးအရန်သင့် … ထည့်ရအောင် … တမာပြုတ်ရည်နဲ့ ဖန်လည်း ဆေးထားတာဟ ”
“ ဟုတ်ဟုတ် … လာပြီ ဒေါ်စမ်း ”
အိမ်ပေါ်သို့ ရောက်လျင် ဒေါ်စမ်းမှာ သနပ်ခါး သွေးနေသည်။ ညာဖက်လက်မောင်းမှ အနာကြီးကလည်း သက်သာ၍ လှုပ်လို့ရနေသည်။
“ အံမယ် … ဒေါ်စမ်း … သက်သာနေပြီပေါ့ ”
စကားပြောရင်း ဆေးရွတ်များ ထုတ်ခါ အနီးရှိ ဆုံထဲ ထည့်ထောင်းနေသည်။ ထို့နောက် ဒေါ်စမ်းအား ဆေးထဲ့ ပတ်တီးစီးပေးရာ ထမိန်ရင်လျားနှင့် သနပ်ခါး လိမ်းနေချိန်မို့ နို့အုံအပေါ်ပိုင်းအား ကြည့်ရင်း လီးက တောင်လာလေသည်။
ဒေါ်စမ်းလည်း မခေပါ။ ဒူးထောက်၍ ပတ်တီး စီးပေးနေသော ဘခက် ပေါင်ကြားမှ လီးကြီး ရှေ့သို့ထောင်နေသည်ကို သိရှိနေသည်။ ပတ်တီးစီး အပြီး ရုတ်တရက် လီးကြီးအား လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ အဲနေ့ကတော့ ဘခက်အား ဂွင်းထု ပေးလိုက်လေ၏။ နောက်ရက်များတွင် အိမ်လူရှင်းချိန် အချိန်းအချက် လုပ်ကာ ဘခက်အား ကုန်းနေတော့သည်။ ဘခက်လည်း ဆေးကုတာ ဗမ်းပြ၍ ၁ပတ်လောက် လိုးလိုက်ရသည်။ အတွေးနယ်ချဲ့နေစဉ် ……
“ ဒေါင် ဒေါင် ဒေါင် ဒေါင် ဒေါင် ”
“ ဟာ ဘာသံလဲဟ … သံချောင်းခေါက်သံပါလား ”
စိုးနိုင် အလန့်တကြား ထအော်နေသည်။
“ မီးလောင်တာလား ဟ - ဒါ ဘယ်ကင်းက ခေါက်တာလဲ ”
“ တောင်ပိုင်းက ခေါက်တာကွ … စိုးနိုင်ရ ”
ကျော်ဝင်းက အခြေနေကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ ကြည့်ဟ မီးခိုးတွေ မီးညွှန့်တွေ … တွေ့လား ကျော်ဝင်း ”
ဘခက်မှ ကျောဝင်းအား လှမ်းမေးလိုက်၏။
“ ဘာမှ … မတွေ့ဘူး … ဘခက်ရေ ”
“ ဒေါင်ဒေါင် ဒေါင် ဒေါင် ဒေါင် ဒေါင် ဒေါင်ဒေါင် ”
“ ဟော အရှေ့ပိုင်းရော … အနောက်ပိုင်းရော ခေါက်ပီဟေ့ … ငါတို့လည်း ခေါက်တော့ဟ ”
စိုးနိုင်လည်း သံချောင်း တဒေါင်ဒေါင် ခေါက်လိုက်ရာ တစ်ရွာလုံးလည်း ဆူညံနေတော့၏။ ကင်းတဲနှင့် နီးစပ်ရာ အိမ်မှလူများ လမ်းပေါ်ထွက်ကြည့်ကြသည်။
“ ဟေ့ ဘာဖြစ်တာလဲ … ဘခက် … မီးလောင်တာလား ”
“ မသိသေးဘူး … ဘဒွေးရေ … တောင်ပိုင်းက စခေါက်တာ … မီးခိုး မီးညွှန့်တော့ မတွေ့ဘူးဗျ ”
စိုးနိုင်နှင့် ကျော်ဝင်းမှာ ရွာတောင်ပိုင်းသို့ ပြေးပြီး ကြည့်ကြလေသည်။ ဘခက်လည်း ဘဒွေးအားဖြေပြီး နောက်က အမှီလိုက်တော့သည်။
“ ဟေ့ ဘာဖြစ်တာတုန်း … မီးလောင်တာလား … ငါတို့ဖြင့် မတွေ့ပါဘူး " ”
ဘခက်ရောက်တော့ စိုးနိုင်မှာ အော်ကျယ် အော်ကျယ်နှင့် မေးနေတော့၏။
“ တောကောင်ကြီးဗျ … ညကြီးမိုးချုပ် … မျက်စိ လည်လာတာနေမှာ …အာ့နဲ့ သံချောင်း ခေါက်လိုက်တာ ဗျို့ ”
“ ဘယ်ဘက် … ပြေးသွားလည်း ”
ကျော်ဝင်းကပါ ထပ်မေးလိုက်၏။
“ ကိုဘခက် … ခင်များတို့ မြောက်ပိုင်းဘက် … ထွက်ပြေးတာဗျ ”
တောင်းပိုင်း ကင်းတာဝန်ကျသူထဲမှ ထွန်းဝေမှ ဒိုင်ခံဖြေနေသည်။
“ စိုးနိုင် … ငါတို့ ပြန်ရအောင် … တို့အပိုင်းကို သတိ့ပေးရမယ်ကွ ”
“ အေး အေး … ဘခက် - ကျော်ဝင်းပါခေါ်ကွာ … သွားမယ် ”
မြောက်ပိုင်းကင်း ရောက်သည်နှင့် စိုးနိုင်တယောက် အာပေါင်အာရင်း သန်သန့်ဖြင့် တောကောင်းကြီး ရွာထဲသို့ မျက်စိလည်လာကြောင်း ရွာတောင်ပိုင်းမှ မိမိတို့မြောက်ပိုင်းသို ပြေးထွက်သွားကြောင်း သတိနှင့်နေရန် ဘာညာ ရှင်းပြနေသည်။
“ ငါအိမ်ခဏပြန်မယ်ကွာ .. အမေတစ်ယေက်ထဲမို့ သွားကြည့်ဦးမယ် … တက်ပုကလည်း ခုထိမလာသေးဘူး ”
အမှန်တော့ ကင်းမှာ ၄ ယောက် တစ်တွဲ စောင့်ရသည်။ ဘခက်တို့ ၃ ယောက်နှင့် အတူတွဲကျသော တက်ပု တယောက် ကင်းတဲသို့ မလာသေးပေ။ ဘခက်လည်း လူအတော် ရှင်းသွားမှ စိုးနိုင်နှင့် ကျော်ဝင်းအား ပြောကာ အိမ်ဘက်ခဏ လျှောက်ခဲ့၏။ အိမ်ပြန်လာရာ လမ်းတွင် သူကြီး ဦးသာဒင်အား လက်ထဲ အထုပ်ကလေး တစ်ထုပ်နှင့် တွေ့လိုက်ရလေသည်။
“ ဘခက် … အိမ်ပြန်မလို့လားကွ ”
“ ဟုတ် … သူကြီး ”
“ အေး အဲတာဆို … ဒီဆေးပုလင်းနဲ … ဆေးအဆီကို မင်းအမေ ပေးလိုက်ကွာ ။ ခုန …သံချောင်း ခေါက်သံတွေ … ဆူညံ့ပြီး … ခု လူလွတ်ခေါ်လို့ … ငါ ကင်းမကြီး သွားမလို့ … မနက်မှပဲ … ဆေးလိမ်းနည်း ငါလာပြောမယ်လို့ ”
“ ဟုတ် ဟုတ် … ”
ဦးသာဒင်ပေးသော ဆေးပုလင်းနှင့် အထုပ် ကလေးအား ယူ၍ အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ အိမ်ထဲသို့ အသာဝင်၍ အမေ့အခန်းသို့ ဝင်လိုက်တော့၏။ မီးမထွန်းပဲ လရောင်မှိန်မှိန်လေးမှာ ပြတင်းပေါက်မှ ကျရောက်နေသည်။ တံခါးဖွင့်သံ ကြားသည်နှင့် ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ ကုတင်ပေါ် လေးဘက်ကုန်းကာ ထမိန်မနားစကို ခါးထိ လိပ်တင် ထားလိုက်သည်။
“ ဟင် ”
လရောင် မှိန်မှိန်လေးအောက် အမေဖြစ်သူ ဖင်ကုန်းလိုက်မှ ဦးသာဒင်နှင် လိုးရန် ချိန်းထားကြောင်း ရိပ်မိလိုက်သည်။ ဦးသာဒင် ဆေးပုလင်း လာပို့ချိန် အလိုးခံရန် အရံသင့် လုပ်ထားပေးရာ ဦးသာဒင်မှာ သံချောင်း ခေါက်သံ များကြောင့် ကင်းမကြီးတွင် ရောက်ရှိနေသည်။
မိမိအား အမှောင်ထဲ ဦးသာဒင် ထင်ပြီး ကုန်းပေးနေရာ လီးကြီး ထောင်းကနဲ့ ထလာရသည်။ အရင်ထဲမှ မိခင်အား လိုးချင်သည့်စိတ်များ ပြန်ဝင်လာပြီး ကုတင်ပေါ် အသာလေး တက်လိုက်သည်။
“ ကိုသာဒင် … ဒီည … ရှင် အဝသာလိုးတော့ … သားလေးက … မနက်မှ လာတော့မှာ ”
ဘခက်မှာ ကုတင်ပေါ် အရောက် ပုဆိုး စလွယ်သိုင်းကာ ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း ဒေါ်မိုးလှိုင်၏ စောက်ဖုတ်အား လီးဖြင့်တေ့လိုးလိုက်၏။
“ ဘွတ် … အင့် ---- ဗျစ် … ဗျစ် … အ …… အီးးးးး းးးးးး ……… ရှီးးးးး ”
“ အားးးး းးးး … အ …… ကိုသာဒင် … ရှင့်ဟာကြီးက ဒီနေ့ … ပိုတုတ်နေပါလား ။ ရှင်နော် မကြီးမငယ်နဲ့ … ဆေးတွေဘာတွေများးး … သုံးထားသေးလားးး ”
“ အားးး အီးးးး …… ရှီးးးး … ရှီးးးးးး းးးးးး အင်းဟင်းးး ”
ဘခက်တယောက် သူ့လီးမှာ သူကြီးသာဒင် လီးထက် ကြီးကြောင်း သိလိုက်ရသဖြင့် သဘောကျနေသည်။
“ ဘွတ် ဘွတ် ဘွတ် … ဗျစ် … အိ့ … အ … အားးးးး … ရှီးးးး းးးးး … အအ အီးးးး းးးးး အင့်အင့် ”
ဒေါ်မိုးလှိုင် ဖင်ကြီးအား တအားပစ်လိုးနေသည်။
“ အို့ အို့ ------- အိုးးးးးး … ရှီးးးး းးးးးး အားးးး အ ဒီနေ့ ပိုကောင်းတယ် - ကိုသာဒင် လိုး လိုးးး ရှင့်လီးက … အတွင်းထဲ မာထင်နာ ခါတိုင်းနဲ့ မတူဘူးးး … ”
“ အားးးး ရှီးးးး … အ … အအ အီးးးးး းးးးးး … ဟူးးးး းးးးးး ရှီးးးးးး းးးးး … အားးးးးး ကောင်းးး --- ကောင်းးး --- ကောင်းလိုက်တာရှင် - အိုးးးး းးးးး ရှီးးးး းးးးးးး ”
ဘခက်မှာ မအေဖြစ်သူ၏ ညည်းသံများကြောင့် မနားတမ်း တဖန်းဖန်း ပစ်လိုးးနေသည်။
“ ဘွတ် ဘွတ် … ဗျစ် … ဘွတ်ဘွတ် … ဖွပ် ဖွပ် … ဒုတ် … ဗြွတ်ဗြွတ် … ဒုတ် … စွပ် ”
ပါးစပ်မှ အသံမထွက်အောင် အံကြိတ် လိုးနေရသဖြင့် မေးကြောကြီးများ ထောင်နေတော့သည်။ အချက် ၈ဝလောက်တွင် လီးတံပေါ် နွေးကနဲ့ ဖြစ်ရာ အမေဖြစ်သူ ပြီးသွားမှန်း သိရှိလိုက်သည်။
“ ဘွတ်ဘွတ်ဘွတ် … ဗျစ် … ဖွပ်ဖွပ် … ဘွတ် ဖွပ် ဗျစ်ဗျစ် … ဘွတ် ”
အချက် ၃ဝ လောက် ထပ်စောင့်ကာ လရည်များ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ ဖင်ကြီး ရှေ့တိုးတာ မှောက်ချလိုက်သဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲမှ လီးကြီး ကျွတ်ထွက်သွားသည်။
“ ဖလွပ် ဖလွပ် … ဘွက် ----- ဖလွပ် ”
ဒေါ်မိုးလှိုင် မှေးနေချိန် ကုတင်ပေါ်မှ အသာလေး ပြန်ဆင်းကာ အိမ်မှ ပြန်ထွက်လာပြီး ကင်းတဲသို့ ပြန်လာခဲ့တော့သည်။ ကင်းတဲမှ မနက် မိုး စင်စင်လင်းမှ အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့၏။ ဒေါ်မိုးလှိုင် ချက်ပြုတ်ပြီး၍ သားဖြစ်သူအတွက် ထမင်းကြော်နှင့် မနေ့ကကျန်သော ကြက်သားဟင်း အဆင့်သင် ခူးပေးထားသည်။ ဘခက် စားသောက်ပြီး အိမ်ရှေ့ ကွပ်ပျစ်တွင် ခဏ အိပ်လိုက်၏။
“ ဘခက်ရေ … ဟေ့ကောင် ဘခက် ”
မှေးကနဲ့ အိပ်ပျော်နေစဉ် နာမည်ခေါ်သံကြောင့် မျက်လုံးဖွင့်ပြီး လှမ်းကြည့်ရာ စိုးနိုင်အား တွေ့လိုက်ရသည်။
“ ဟာ … စိုးနိုင် လာခဲ့ဟေ့ … ငါခဏ … မှေးနေတာကွ ”
စိုးနိုင်မှာ ဘခက်ဘေးနား ဝင်ထိုင်ရင်း သက်ပြင်း ချနေရှာ၏။
“ စိုးနိုင် … တစ်ခုခု တော့ … ထူးတယ်ထင်တယ် ”
“ အေးကွ ဘခက်ရ … ဒီမနက်ရောက်မှ သတင်းတွေထွက်နေတာ တောဘက် လူစိမ်းတွေ ရောက်ပြီး … တောပစ်သေနတ်တွေနဲ့ … အကောင်ကြီးမျိုးတွေ … လိုက်ပစ်နာတဲ့ … အာ့မို့ ညက … ဟင်းမျိုးကြီးတစ်ကောင် ပြေးရင်း ရွာမြောက်ဖက် … ရောက်လာတာနေမှာ ”
“ ဟေ ဟုတ်လား - ဒါဆို … ငါတို့ သတိထားပြီးမှ … တောဝင်ရမယ် ”
စိုးနိုင်လည်း ပြောပြီးရေနွေးကြမ်း သောက်နေလိုက်သည်။
......................................................................................................
တပတ်ခန့် အကြာ ဘခက်တယောက် အရှေ့ဘက် ရိုးမှ တောင်တန်းကြီးဘက် အမဲလိုက်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ရွာမှ နေ့တစ်ဝက်ခန့် လျှောက်လိုက်ရာ တောင်ခြေသို့ ရောက်လာ၏။ ထိုတောင်ကြောမှာ သူ့လိုဝါသနာအရရော စားဝတ်နေရေး အတွက် စီးပွားဖြစ် အမဲလိုက်သူတွေ ရှိနေတတ်သည်။ သမင် ၊ဂျီ ၊ ဆက်၊ ဒရယ် အလွန်ပေါများလှသည်။
တခါတရံ တောချောက် တတ်သည်။ တောင်ခြေမှ တောထဲ တိုးဝင်သွားရာ ညနေပိုင်းလောက်တွင် ဒရယ်တစ်ကောင် တွေ့လိုက်ရသည်။ နောက်က လိုက်ရင်း ဝါးရုံပင်တွေဘက် ရောက်ရှိလာသည်။
“ လူရှိလားးး ကယ်ကြပါရှင် အီးးးဟီးးးး လူရှိလား ကယ်ပါဦးရှင် အဟင့်ဟင့် ”
ထိုချိန် မိန်းမတစ်ယောက် ငိုပြီး အကူအညီတောင်းသံ ကြားလိုက်ရသဖြင့် ဘခက် ကိုယ်လုံး ဇပ်ကနဲ့ တုန်သွားရ၏။
“ ငါ့လခွီး … တောခြောက်ပြန်ပြီ … ထင်တယ် ”
ဒရယ် နောက်လိုက်ရင်း အမျိုးသမီး အသံကြားလိုက်ရ၍ စဉ်းစားနေမိသည်။ အသံ ကြားရာဆီသို့ ခြေသံလုံနေအောင် နင်းကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးသွားလိုက်သည်။
“ ဟင် ”
ဝါးရုံပင်ကြားထဲ ခြေသလုံးလေးအား ဖိပြီး ငိုနေသော မိန်းကလေး တစ်ယောက် တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒူးလေးကို အသင့်ကိုင်ရင်း မိန်းကလေးဆီသို့ တိုးကပ်လိုက်သည်။
“ ဟာ - နင် ---- နင် --- နင် အေးဘုံမလားးး ”
သူကြီး ဦးသာဒင်၏ သမီးချောလေး ရွာ၏ ကွမ်းတောင်ကိုင် ပန်းတောင်ကိုင် အပျိုချောလေး ဝါးတောထဲ ရောက်ပြီး ထိုင်ငိုနေသည်ကို စဉ်းစားမရပေ။
“ ဟင် - ကိုဘခက် - ဟုတ်တယ် … ကျမ အေးဘုံပါရှင် ကယ်ပါဦး အကိုရယ် အဟင့်ဟင့် - ဟင့် ”
“ နင် က ဘယ်လိုလုပ်ပြီး … ဒီရောက်နာတုံး … ရွာနဲ့က အဝေးရီးပဲ ဟ ”
ထိုအခါမှ အငိုတိတ်ပြီး ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြောပြလေသည်။ ရိုးမဘက်က သူကြီးညီမ တစ်ယောက်ရွာသို့ အလည်ရောက်ရှိနေပြီး ထိုရွာ ဘုရားပွဲအား ပွဲလာကြည့်ကြောင်း ညီမဝမ်းကွဲများနှင် တောထဲ မြစ်ချိုးလိုက်လာရာ တောဝက် လိုက်ခံရ၍ မျက်စိလည်ပြီး ဒီထဲရောက်လာကြောင်း ရှင်းပြလေသည်။ ထိုနောက် အေးဘုံအားခေါ်ပြီး ပြန်ထွက်ရာ မိုးချုပ်စ ပြုနေသည်။
“ အင်းးး ဒီတိုင်းဆို … ငါတို့ ရွာပြန်ဖို့က … မလွယ်တော့ဘူး … သစ်ပင်ပေါ်တက်ပြီး … လင့်စင် တခုထိုးရတော့မယ် ”
“ ဟုတ် တော်ကြာနေ … တောကောင်တွေနဲ့ ထပ်တွေ့နေမယ် … ညဘက်ဆို မလွယ်ဘူး ”
မနိမ့်မမြင့် သစ်ပင်တပင် အားရှာပြီး ဝါးတောမှ ဝါးများခုတ်၍ လင့်စင်တခု ပြုလုပ်လိုက်သည်။ ပါလာသော ထမင်းခြောက်များ အတူစားပြီး ရေဘူးထုတ်ကာ သောက်ကြလေသည်။ တဖြည်းဖြည်း အချိန်တို့ ရွေ့လျားလာရာ မှောင်စပြုလာသည်။
“ ကဲ - အေးဘုံ - ငါတို့ လင့်စင်ပေါ်တက်ပြီး နားကြစို့ ။ မနက်မှ ရွာပြန်ရမယ် ”
“ ဟုတ် ကိုဘခက် ”
အေးဘုံ လင့်စင်ပေါ်တက်ရာ ဘခက်က အောက်မှ ဖင်ဆုံကြီး တွန်းတင်ပေးနေသည်။ အေးဘုံ ပေါင်ကြားဆီမှ ချွေးနံ့သေးနံ့ စောက်ချီးနံ့လေး ထွက်ပေါ်နေသည်။ တရှိန်းရှိန်း တဖိန်းတဖိန်းနှင့် ဘခက်မှာ လီးတောင်လာတော့သည်။ လင့်စင်ပေါ်တွင် တဇောင်းလှည့်ကာ အိပ်နေသော အေးဘုံ ဖင်ကြီးမှာ ခါးသေးသေးလေး အောက်တွင် ဝိုင်းစက် ကော့တက်နေသည်။
အရင်ဆို ဂွင်းမှန်းမှန်း ထုနေရသော သူကြီးသမီးမှာ ယခု မိမိအား ကျောပေး၍ အိပ်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း လီးထိပ်က အရည်လေးများပင် စို့လာရသည်။ အေးဘုံဆီမှ သက်ပြင်းချသံ တိုးတိုးလေး ခဏခဏ ကြားနေရသည်။ ဘခက်မှာ ပုဆိုးအား အောက်စ ဆွဲကာ ဆီးခုံးအပေါ်ထိ လိပ်တင်လိုက်သည်။ လီးကြီးက တဇပ်ဇပ် ရမ်းနေသည်။
အေးဘုံ ဖင်ကြားလေးထဲ ထမိန်ပေါ်မှပင် လီးထိပ်လေးနှင့် ထိုးကာ ညှောင်ပေးနေသည်။ ညည်းသံလေးများ ထွက်ပေါ်လာပြီး ခဏအကြာတွင် အေးဘုံ တစ်ယောက် ဘေးတဇောင်းလေး လှဲလျက် ခါးလေးခွက်ကာ ဖင်ကြီး ကော့ပေးနေသည်။ ည မိုးချုပ် နှစ်ယောက်ထဲ တောထဲမှ လင့်စင်လေးတွင် သူစိမ်းယောက်ျား တစ်ဦးက ဖင်ကြားထဲ လီးထိပ်လေးဖြင့် ထိုးစွနေရာ စောက်ပတ်လေးဆီမှ အရည်ကြည်လေးများ တစိမ့်စိမ့်ယိုလာတော့သည်။
ဘခက်လည်း အဆင်ပြေနေသဖြင့် ရှေ့တဆင့် တက်လိုက်လေသည်။ ထမိန်စလေးအား ဖြည်းဖြည်းချင်း အပေါ်သို့ ဆွဲဆွဲတင်လိုက်သည်။ အေးဘုံ အလိုက်သင့်လေး ခြေလေးကြွကာ ကူညီပေးနေသည်။ ထမိန်အောက်နားစ ခါးပေါ် အရောက်တွင် ဖင်ကြားမှာ စောက်ဖုတ်လေးအား စမ်းကြည့်လိုက်ရာ စောက်ရည်များ ထွက်နေ တော့သည်။
နောက်ကြောဘက်မှ လီးကိုကိုင်၍ အဖုတ်လေးထဲ ထိုးသွင်းလိုက်ရာ အေးဘုံမှာ အ ကနဲ့ တချက်ညည်း၍ လီးကြီးအား အဖုတ်အတွင်းသားများနှင် ညစ်ပေးလိုက်သည်။
“ ဘွတ် ဘွတ် ဘတ်ဘတ် … အ အားးးး ရှီးးးးး ဖွပ်ဖွပ် ဘွတ် … အားးး းအအ ရှီးးးးးး အဟင်းးး ဟင့် … ”
“ အားးးး ရှီးးးးး းးးးးးးး … ဟူးးးး းးးးးး အင့်အင့် … အိုးးးးး းးးး အိ့ … အ အဟင်းးး ဟင်းးးး ဘွတ်ဘွတ် … ဘွတ် ဗျစ် ဗျစ် ဗျစ် ”
ဘခက်မှာ သူ့လီးကြီး တဆုံးဝင်တာတောင် ခံနိုင်ရည်ရှိသော အေးဘုံအား ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ် မဟုတ်မှန်း ရိပ်မိလိုက်သည်။
“ အားးး ရှီးးးးး းးးးး အ … ကောင်းတယ် … ကိုဘခက် … ဆောင့်ဆောင့် အားးး းးးးး အီးးးး းးးးး ဟုတ်တယ် … အဆုံးထိ ဆောင့် … အ အားးးး ရှီးးးး းးးးး ဘွတ် … ဗျစ် … အို့ ”
“ အားးးး ကောင်းလိုက်တာရှင် ----- အီးးးးးး အားးးးးး ရှီးးးးး းးးးးး ဘွတ် ဘွတ် ပြွတ် ဗျစ် အားးးးး အီးးးး းးးး ”
“ အင့် အင့် ရှီးးးး းးးးး ဟူးးးးး အိုးးးးးး အို့အို့ အားးးး းးးးး … အင်းးးဟင်းးး … ဗြစ်… ဘွတ် ဘွတ် … ဘွတ် ---- အိုးးးးးးး အားးးး းးးးးးးး ရှီးးးးးး ”
ထိုည တညလုံး ဘခက်မှာ ၅ ချီလောက် ပုံစံ အမျိုးမျိုးနှင့် လိုးပစ်လိုက်သည်။ အေးဘုံမှာ မနက်မိုးလင်းတော့ ခပ်မျော့မျော့လေး ဖြစ်နေတော့သည်။ သို့သော် အေးဘုံ၏ ပန်းဦးခြွေခဲ့သူမှာ ဖအေအရင်း သူကြီးသာဒင် ဖြစ်သည်ကို ဘခက်တစ်ယောက် မသိနိုင်ခဲ့ပါ။ မနက်စာအဖြစ် ထမင်းခြောက်စားပြီး ပါလာသော ရေဗူးအား ဖွင့်၍ ရေသောက်နေကြသည်။
“ ကဲ အေးဘုံ … နင့် အဒေါ်တို့ရွာ … ငါ အရင် လိုက်ပို့ပေးမယ် … ပြီးမှ ငါသားကောင် ဆက်လိုက်မယ် ။ အပေါ့အပါး သွားထားလိုက် ”
ဘခက်မှာ ပြောပြီးပြီးချင်း ပစ္စည်းများ ထုတ်ပိုးနေသည်။ အေးဘုံလည်း ခပ်လှမ်းလှမ်းသို့ သွားကာ ထမိန်လေး မ၍ သေးထိုင်ပေါက်ရင်း ညက မထင်မှတ်ပဲ ဘခက်နှင့် လိုးခဲ့ပုံများကို ပြန်တွေးရင်း မျက်နှာလေး ရဲတက်လာသည်။ စောက်ဖုတ်လေးအား သေးကုန်အောင် ညှစ်ချနေစဉ် နောက်ကျောဖက်မှ ဘခက်မှာ ဖင်အောက် လက်သွင်းကာ အဖုတ်လေးအား ပွတ်ပေးနေတော့သည်။
“ အေးဘုံ … ငါလေ … နင့်ဖင်ကြီးကြည့်ပြီး မနေနိုင်ပြန်ဘူးဟာ … တချီလောက် လိုးပါရစေနော် ”
ပြောပြီး နောက်ကျောလေးအား ရှေ့သို့ တွန်းဖိလိုက်ရာ အေးဘုံမှာ လေးဖက် ထောက်လျက်လေး ဖြစ်သွားရသည်။ ပေါက်ထားသော သေးကွက်ကြီးကို ရှောင်ပြီး လက်ထောက် ပေးလိုက်သည်။ နုတ်ဆက် အလိုးလို့ ပြောရမလားမသိ ဘခက်မှာ အချက်၁၀ဝခန့် မနားတမ်း ဆွဲဆွဲလိုးရာ အေးဘုံမှာ စောက်ခေါင်းအတွင်း တရကြမ်း ဝင်ထွက်နေသော လီးကြီးကြောင့် ၂ ချီ ပြီးခဲ့ရသည်။
ဘခက်လီးအား စောက်ပတ် အတွင်းသားများနှင့် ညှစ်ကာ ဖင်ကြီး နောက်ပြန် ကော့ထိုးပေးမှ ခဏအကြာ လရည်ပူများ စောက်ဖုတ်လေးထဲ ဝင်ရောက် လာတော့သည်။
“ အားးးး းးးး ရှီးးးးး အားးးးး ဟူးးးး းးးးး ကောင်းတာ … အေးဘုံရာ ငါဘယ်တော့မှ မမေ့နိုင်တော့ပါဘူးးး … ရှီးးးးး ဟူးးးး းးးး ဟူးးးး းးးးးးး းးးးးး ”
ခဏ အနားယူပြီး ပေ ၃ဝခန့် အနိမ့်ပိုင်းတွင် ပေါက်နေသော ဝါးရုံများဆီသို့ ထိန်းဆင်းလာခဲ့သည်။ တောင်ပြိုထားသော နှုတ်ခမ်းစပ်များမှ ကျောက်တုန်းများ နင်း၍ နှစ်ယောက်သား ဆင်းလာကြ၏။
“ ဝုန်းးး ဒုန်းးးးး ”
“ ဝရော --- ဝေါ … ဒုတ် … ဝုန်းးး ဝုန်းးး ”
အေးဘုံနင်းမိသော ကျောက်တုံးမှာ အောက်ဖက်သို့ လျှောကနဲ့ လိမ့်ဆင်းသွားရာ ဘခက်နှင် အေးဘုံလည်း သတိလက်လွတ် ဒလိမ့် ကောက်ကွေးဖြင့် ကျောက်တုံးများ ပြိုကျရာ ဆင်ခြေလျောအတိုင်း အောက်သို့ နှစ်ယောက်သား ကျသွားလေသည်။ နှစ်ဦးလုံးမှာလည်း ကိုယ်ခန္ဓာ ကျောက်စွန်းများနှင့် ခြစ်မိ၍ သွေးအလိမ်းလိမ်းပင်။ ကျောက်တုံးများ အဆက်မပြတ် ကျလာ၍ ထိခိုက်မိကြရာ နာကျင်နေရသည်။
နာကျင်စွာ ခံစားရင်း အောက်ခြေသို့ အရောက် ဘခက်မှာ ခေါင်းနှင့် ကျောက်တုံးစောင့်မိ၍ လောကကြီးနှင့် အဆက်သွယ်ပြတ်ကာ မေ့မျောသွားသည်။ဘခက် တစ်ယောက် သတိမေ့နေရာမှ မျက်နှာပေါ် ရေနှင့် ဖြန်းသလို ခံစားမိသည့်အတွက် မျက်လုံးကို အားယူဖွင့်လိုက်သည်။ ဘေးပတ်ပတ်လည်တွင် သေနတ် ကိုင်ထားသော လူစိမ်းများ တွေ့လိုက်ရသည်။
သူတို့ထဲက တစ်ယောက်က စကားမပြောပဲ အမူယာဖြင့် ထထိုင်ရန် လုပ်ပြနေသည်။ ဦးထုပ် ခပ်ငိုက်ငိုက် ဆောင်းထားသဖြင့် မျက်နှာလည်း သေချာမမြင်ရပေ။ ထို့နောက် အင်္ကျီအနက်နှင့် ဘောင်ဘီရှည် ဝတ်ထားသော လူတစ်ယောက်မှ အေးဘုံ အဖုတ်အား ကုန်းယက်နေသည်။
“ ဟိုက် - စ် ”
“ ဟေ့ကောင် မင်းဘယ်သူလဲ - ဒီကို … ဘာကြောင့် ရောက်လာတာလဲ ”
စကားသံနှင့်အတူ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန် တူသော ဒေါင်ကောင်းကောင်း ပါးသိုင်းမွှေးများနှင် လူတစ်ယောက် ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။
“ ဟိုကောင် အဖုတ်မြင်တိုင်း … ယက်ချင်နာ တော်စမ်းကွာ အလုပ်လုပ်ရဦးမယ် ”
ဘခက်အား မေးရင်း အေးဘုံပေါင်ကြား ခေါင်းတိုးယက်နေသော တပြည့်ဖြစ်သူအား လှမ်းပြောလိုက်၏။
“ ဟုတ် အာစရိ - ကောင်မလေးက … ချောလွန်းလို့ပါ ဟီးးးး းးးးး ”
အေးဘုံ အဖုတ်ကြီးအား ကုန်းယက်နေသောသူမှာ ချက်ချင်းရပ်ကာ နောက်ဆုတ်ရပ်လိုက်သည်။ ဒီအချိန် တောထဲမှာ ဒီလူတွေ ဘာကြောင့် ရောက်နေသည်ကို စဉ်းစားမရပေ။
“ နောင်ကြီးက … ဗမာလူမျိုးလား ”
“ ဟုတ်တယ် - မင်း ငါမေးတာ မဖြေသေးဘူး ”
“ ကျနော်က ကျွန်းဆင်ရွာသားပါ ဒီတောင်ပေါ်ကို … အမဲလာလာပစ်နေကြပါ ။ ခု မျက်စိလည်နေတဲ့ … မိန်းကလေးကို … ပြန်လိုက်ပို့ရင်း … အပေါ်ကနေ ပြုတ်ကျတာပါ ”
“ မင်းတို့တော့ ကံဆိုးပြီကွာ … ဘယ်လိုနည်းနဲ့ … ရောက်လာရောက်လာ … ပြန်ဖို့မစဉ်းစားနဲ့ ”
“ ခင်ဗျာ ဘာလို့လဲဗျ … ကျနော်တို့က … ရွာပြန်ရဦးမှာ … ခင်ဗျားတို့က နေချင်နေပေါ့ ”
“ ငါတို့နေရာ … မင်းသိသွားပြီ … စောက်စကားမများနဲ့ ”
“ ခင်ဗျားတို့နေရာ သိတော့ … ကျုပ်က ဘာလုပ်ရမှာလည်း ဖယ်ပါဗျာ … ကျုပ်တို့ပြန်တော့မယ် ”
“ အေးဘုံ ထဟာ … ငါတို့ပြန်မယ် ”
“ ဘယ်သူဖြစ်ဖြစ် … ဒီနေရာရောက်တိုင်း … အမဲလိုက်တယ် ပြောကြတာ ။ အမှန်က ငါတို့ ရတနာတွေကို … ယူချင်တာမလား - မင်းတို့နှစ်ယောက်ကို … ပြန်မလွတ်တော့ဘူးကွ ”
“ ဟာ ကျုပ်တို့ မပြန်လို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲဗျ ။ ရွာမှာ မိဘတွေ ရှိသေးတယ် … စိတ်ပူနေမှာဗျ ”
“ စိတ်ချပါဗျာ … ဒီမှာ ခင်ဗျားတို့ … ရှိနေတဲ့အကြောင်း ဘယ်သူမှ ပြန်မပြောပါဘူး ”
ဘခက်စကား ဆုံးသည်နှင့် လူဆိုးခေါင်းဆောင်မှာ သူ့တပြည့်တွေဘက် တချက်လှည့်ကြည့်ကာ ရယ်မောလိုက်၏။
“ ဟားးး … ဟားးးးးးး … ဟားးးးးးးးးး … ဟားးးးးးးးးးးးး ”
“ ဟာ ဟင် မင့်မေစောက်ခွေးးး …… အမလေးးးး …… သရဲ သရဲ ”
လူဆိုးခေါင်းဆောင်နှင့် သူ့တပည့်အားလုံး ဟားတိုက် ရီမောနေရင်း တဖြည်းဖြည်း ခန္ဓာကိုယ်မှ အခိုးအငွေ့များထွက်ကာ လူစင်စစ်မှ အရိုးစုကောင်များ အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားတော့သည်။
“ အားးးး းးးးးး - ကျွတ် - ကျွတ် - ”
“ ဟော - ကိုဘခက် သတိရလားပြီလား ”
ဘခက် လဲနေရာမှ အားယူထထိုင်လိုက်သည်။ ဒဏ်ရာတွေက နာကျင်နေလျက် ပတ်ဝန်းကျင်ကို သေချာကြည့်လိုက်သည်။ ဘာမှ မရှိ လူရိုးစုကောင်များလည်း မရှိ။ မြေပြင်သို့ ထိုးကျရာ ကျောက်တုံးများနှင့် ဦးခေါင်းစောင့်မိပြီး သတိလစ်ကာ အိပ်မက်မက်နေတော့သည်။
“ ဟင် - အေးဘုံ - အရိုးစုကောင်ကြီးတွေ ဘယ်ရောက်သွားလဲ ”
“ ရှင် - ကိုဘခက် - ခ်ခ် ခ်ခ် - ရှင်တစ်ရက်လုံး သတိလစ်နေတာ ကြာပြီ ကျမက အရင်နိုးလာတာ ဘယ်အရိုးစုကောင်ကြီးမှ … မရှိပါဘူးရှင် ”
ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်ရင်း သန့်ရှင်း လတ်ဆတ်သော လေကို တဝကြီးရှုရှိုက် မိလိုက်သည်။
“ ဒါနဲ့ အေးဘုံ ခုမှ မနက်ပိုင်းပါဟ ”
ကြည်လင်တဲ့ အလင်းရောင်အား ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ အော် - ဒါက နောက်ရက်မနက် … ကိုဘခက်ရဲ့ - ရှင် သတိလစ်နေတုန်း … ကျမ ဒဏ်ရာတွေ ဆေးကြောပေးထားတာ … ရှင့်အိတ်ထဲက ဆေးတွေတော့ တွေ့တယ် … နားမလည်လို့ လိမ်းမပေးတာ ”
“ အင်း တညလုံး … ငါဒီမှာ သတိလစ်နေတာပဲ နောက်ရက်တောင် ကူးပြီပေါ့ ။ ဒူးလေးက ဟိုမှာဟ ။ တော်သေးတယ် … မပျောက်သေးဘူး ”
“ ကိုဘခက် … ရှင်က … လူသာသတိလစ်တာ - လီးက သတိမလစ်ဘူးရှင့် - ခ်ခ်းးး … ရှင့်ဟာကြီး ထောင်မတ်နေလို့ …|ကျမစုပ်ပေးရတယ် … လရည်ထွက်မှ … ငြိမ်ကျသွားတာ ”
“ အေးပါဟာ ငါသက်သာ လာရင် … နင့်အဖုတ်ကို ပြန်မှုတ်ပေးမှာပါ ”
ဒူးလေးအား သွားယူပြီး စစ်ဆေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် အိတ်ထဲမှ ဆေးဘူးများထုတ်ကာ ဒဏ်ရာတွေကို လိမ်းကျန်သည်။
“ အေးဘုံ လာလေ … နင်ရောလိမ်း … တရက်နှစ်ရက်ဆို … ပျောက်မှာပါ … ဒီဂျောက်ထဲ ငါတခါမှ မရောက်ဖူးဘူး - ငါတို့ လမ်းစ ရှာရဦးမယ် ”
တဖြည်းဖြည်း ထိန်းပြီး နှစ်ယောက်သား လမ်းလျောက်ကြသည်။ သူတို့ကျရာ နေရာမှာ မြေပြန့်ဆိုပေမယ့် အောက်ဖက်တွင် ဂျောက်ကြီးများ ရှိနေသေးသည်။ နှစ်နာရီခန့် လမ်းလျှောက်လာရာ…
“ ဟာ - ကိုဘခက် … ဟို့ရှေ့က ဂူလားမသိဘူး ”
အေးဘုံ ပြသောနေရာသို့ ဘခက်ကြည့်လိုက်သည်။ ဂူအပေါက်ဝ က ကျဉ်းနေသည်။ နှစ်တိုင်း တောင်ပြိုနေသည့် အတွက် ဂူဝမှ ကျောက်တုံးများ ပြိုကျတဲ့ထဲ ပါသွားပြီး ဂူပတ်ပတ်လည်မှာ နေရာကျယ်ပြန့်စွာ ဖြစ်ပေါ်နေသည်။ သို့သော် ဂူဝနား မရောက်ခင် ဂျောက်ကြီးများထဲသို့ ကျသွားပါက အသက်ရှင်နိုင်ဖွယ်မရှိပေ။ဂူထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းဝင်ခဲ့ကြသည်။ ဒူးလေးကို အသင့်ပြင်ထားကာ
“ အေးဘုံ … တောကောင်တွေ … သတိထားဦး ”
“ ဟုတ် - ကိုဘခက် ”
အေးဘုံမှာ အနည်းငယ် ကြောက်စိတ်ဝင်ရင်း အသံတုန်တုန်ဖြင့် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ ဂူလေးမှာ အဝကျဉ်းသော်လည်း အထဲထိ အလင်းရောင် ဝင်နေသဖြင့် ရှင်းလင်းစွာ မြင်နေရသည်။ ရှေ့သို့ အတော်လေး လျှောက်မိလိုက်လျင် လူရိုးစုများ တွေ့လိုက်ရသည်။
“ အမလေးးး းးးး … ပြန်ထွက်ရအောင် ကိုဘခက် ”
အေးဘုံမှာ မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက်နှင့် ကုန်းအော်တော့သည်။
“ ဟားးးး အေးဘုံရာ အရိုးစုတွေက နင့်ဘာမှ မလုပ်ပါဘူးဟ ။ လာပါ မကြောက်နဲ့ ။ ရော့ ငါ့ခါးက ဓါးယူထားလိုက် ”
ပြောပြီး ဓါးမြှောင်အား အေးဘုံလက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ဆက်လျှောက်ခဲ့ရာ သံသေတ္တာများ တွေ့ရှိလေသည်။ ဘခက်မှာ သေတ္တာကြီးများအား ဖွင့်ကြည့်ရန် စိတ်ကူး လိုက်သည်။ ခတ်ထားသော သော့ခလောက် ကြီးများအား ဂူထဲမှ ကျောက်တုန်းများဖြင့် ထုဖွင့်လိုက်သည်။
“ ဒုန်းးး အုံးးးး ဒုန်းးး ခွမ်းးးး ဒုန်းး ဒုန်း ”
နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာနေသဖြင့် ကျောက်တုံး ထုချက်ကြောင့် သော့ခလောက်ကြီးများ အလွယ်တကူ ပွင့်သွားလေသည်။ အေးဘုံမှာ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ရပ်ကြည့်နေသည်။ အနားသို့ မကပ်ရဲခြေ။ သေတ္တာ အဖုံးအား ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ ဘခက်မျက်လုံးများ အရောင်တဖိတ်ဖိတ် တောက်လာသည်။
“ ဟာ - အများရီးဟေ့ … အေးဘုံ လာကြည့် - ငါ - ငါတို့ ချမ်းသာပြီဟ - ဟားးးး ဟားးးး းးးးးးး ”
အေးဘုံလည်း ဘခက်စကားကြောင့် အနားတိုးကြည့်ရာ မျက်လုံးများ ပြူးသွားရသည်။ စိန် ၊ရွှေ ၊ငွေ ၊ ကျောက်သံပတ္တမြား အစရှိသည့် ရတနာမျိုးစုံနှင့် ပြုလုပ်ထားသော ရတနာ ပစ္စည်းများအား တွေ့လိုက်ရလေသည်။
“ ဟားးးး းးးးး ချမ်းသာပြီ အေးဘုံရေ - ငါတို့ ဒါတွေ သယ်နိုင်သမျှ သယ်ရမယ် ။ ရွာရောက်မှ အခြေနေကြည့်ပြီး … နောက်တစ်ခေါက် … လာသည်ရမယ် ”
ဘခက်လည်း သူအိတ်လေးထဲ ဆန့်သလောက် ထည့်တော့သည်။ ထို့နောက် အပေါ်အင်္ကျီချွတ်ကာ ရသလောက် ထည့်၍ စုချည်လိုက်ပြန်သည်။ အားလုံးပြီးစီးသွားမှ
“ အေးဘုံ - ဒါက … နင်နဲ့ငါ တဝက်ဆီပေါ့ - နောက်ကြမှ … ငါတို့ အကုန် လာသယ်ရအောင် ”
အေးဘုံမှာလည်း ရတနာပစ္စည်းများအား ကြည့်ပြီး တခုပြီးတခု ဝတ်လိုက်ပြန်ချွတ်လိုက် သေတ္တာထဲ ပြန်ထဲ့လိုက်နှင့် ပြုံးပျော်နေသည်။ နေရောင်မှာ အခန်းထဲ တဖြည်းဖြည်း လင်းထိန်လာသည်။ ထမင်းခြောက်နှင့် ရေဗူးထဲမှ ရေအနည်းငယ် သောက်ကြသည်။ သေတ္တာဘေးနားတွင် ကျောက်မှုံ့ ဖုန်မှုံ့များရှင်း၍ နှစ်ယောက်သား လှအိပ်ရင်း အနားယူနေစဉ်
ဘခက်မှာ -
“ အေးဘုံ … ငါတခုလောက် … မေးချင်တယ်ဟာ - ရွာပြန်ရောက်လဲ … နင့်ကို ငါလက်ထပ်မှာပါ ”
“ တကယ် လက်ထပ်မှာလား … ကိုဘခက်က ”
“ တကယ်ပေါ့ဟ … အရင်က မပြည့်စုံပေမယ့် … ခု ငါ ချမ်းသာပြီလေ။ ရတနာတွေ ထုခွဲရောင်းပြီး … နင့်ကို တင်တောင်းမှာပေါ့ ”
အေးဘုံမှာလည်း အလိုးသန်တဲ့ ဘခက်အပေါ် စိတ်ကစားလျက် ရှိနေသည်။
“ မေးလေ - ကိုဘခက် ”
“ ငါ … နင့်ကို လိုးတဲ့ချိန် … နင်အပျို မဟုတ်တော့မှန်း ငါသိပါတယ် ။ ဒါမဲ့ … ရွာမှာ နင်ရည်းစား ထားသံလည်း … ငါမကြားမိလို့ - အမှန်တိုင်းသာပြောဟာ - ငါ ခွင့်လွတ်ပါတယ် ”
“ ရှင် - ဟို ဟို ဟိုလေ အဲဒါ ”
အေးဘုံ တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ် ဖြစ်နေသည်။
“ ရဲရဲသာပြောပါဟ … ငါလည်း … တခြားမိန်းမတွေ လိုးဖူးပါတယ် … နားလည်ပါတယ် ဟ ”
“ ဟူးးးး းးး ဟူးးး - ကိုဘခက် အေးဘုံ အမှန်တိုင်းပြောလို့ … စိတ်ပျက်သွားပြီး … လက်မထပ်ချင်ရင်လဲ … ဒီအကြောင်းတွေကို စိတ်ထဲထားပါနော် ”
“ အေးပါ ဟ ”
" အေးဘုံ ပန်းဦးခြွေတဲ့ သူက ဖေဖေ ဦးသာဒင်ပါ ”
“ ဟင် - ဒါကြောင့်ကိုးးး … ငါက နင်ရည်းစားမရှိပဲ အပျိူရည်ပျက်တာကို … စဉ်းစားမရဖြစ်နေတာ ”
“ ဟုတ်တယ် အဖေက တဏာရမ္မက်ကြီးတယ် - ခု အေးဘုံ … အလည်လာတဲရွာက … သူ့ညီမ အရင်းတောင် မလွတ်ဖူး … ကိုဘခက်ရေ … ရွာထဲလည်း … လင်ရှိမိန်းမ … မုဆိုးမ … သူနဲ့ မကင်းတာများတယ် ”
“ နင့်အဖေကြောင်း … ငါသိပါတယ်ဟ - ငါ့ အမေလည်း မလွတ်ဘူး … ညပိုင်းလစ်ရင် လာလာလိုးတာ ”
“ အော် - ရှင်က ဒါကြောင့်မို့ … ကျမကို တွေ့တွေချင်း လင့်စင်ပေါ်မှာ … မတအားလိုးတာပေါ့ ဟွန့် ”
“ ဟာ မဟုတ်ပါဘူးဟ … နင့်စောက်ဖုတ်က ညစ်ညစ်ပေးတော့ … လိုးရတာ မဝလို့ပါ - ဟီးးး - ဆက်ပြောဟာ … နင်နဲ့နင့်အဖေ လိုးဖြစ်တဲ့ အကြောင်း ”
“ အေးဘုံ လည်း … ကြာရင် သူစိမ်းနဲ့ဆို ပြဿနာတွေ … တက်မဆိုးလို့ … မြူဆွယ်မိတာပေါ့ ”
“ အင်း ဆက်ပြောဟာ ”
“ မြို့မှာ ကျောင်းတက်ပြီး … ကျောင်းပိတ်ရက် ရွာပြန်လာတာလေ အဖေ့မျက်လုံးတွေက အရင်နှစ်တွေနဲ့ မတူတော့တာ နို့အုံတို့ ဖင်တို့ ခိုးခိုးကြည့်နာ … အေးဘုံ သတိထားမိလာတယ် … ”
“ တရက်ကျ အိပ်ခန်းထဲ … အေးဘုံအိပ်ပျော်နေရင်း ရုတ်တရက် နိုးတော့ … အခန်းတံခါးကနေ အောက်စလွတ်နေတဲ့ … အေးဘုံ အဖုတ်လေးကို ကြည့်ပြီး အဖေက ဂွင်းတိုက်နာ - ကိုဘခက်ရဲ့ ”
“ အင့် အင်း ”
ဘခက်မှာ ရုတ်တရက် လီးကြီးတင်းကနဲ့ ဖြစ်ရင်း အေးဘုံပေါင်ကြားထဲ လက်ထည့်ကာ စောက်စိလေးအား ချေပေးလိုက်သည်။
“ အွန့် - အာ … ကျွတ်ကျွတ် ”
အေးဘုံလည်း ပေါင်လေးအား မသိမသာဖြဲရင်း ညည်းငြူလိုက်မိသည်။
“ ၃ ရက်လောက်နေတော့ … ရွာဘုရားပွဲ ဒုတိယရက်ပေါ့ ။ ပွဲကြည့်ပြီး မနက်အိမ်ရောက်တော့ … စားသောက်ပြီး နေ့ခင်းဘက် အိပ်ပျော်သွားတာ … ခဏနေတော့ အဖေက အခန်းထဲဝင်လာပြီး … မပြောမဆိုနဲ့ အေးဘုံ စောက်ပတ်လေးကို … တန်းယက်တာ ”
ဘခက်မှာ အေးဘုံပြောလိုက်လျင် စောက်ဖုတ် ယက်ချင်သည့် စိတ်များ ထကြွလို့လာကာ စောက်စိလေးအား ဖိဖိချေနေမိသည်။ အေးဘုံလည်း ပြောနေရင်း ဘခက် ပုဆိုးအတွင်းက လီးကြီးအား အလိုအလျောက် ဆုပ်ကိုင်မိသည်။ ဘခက် လက်ခလယ်လေးနှင့် ဖိချေလိုက်တိုင်း ခါးလေးကော့ကာ စောက်စိလေးဖြင့် ပန်ပြန်ထိုးနေသည်။
“ အားးးး းးးး ရှီးးး ”
“ ဆက်ပြောလေ အေးဘုံ ”
“ အေးဘုံလည်း စောက်ရည်တွေ အိုင်နာလေ … ပါးစပ်က … အသံမထွက်ရဲသေးဘူး … အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေရတာ ”
“ ခဏကြာမှ အဖေက … အေးဘုံးစောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းလေးပေါ် သူ့လီးကို အမြှောင်းလိုက်ထားပြီး … အထက်အောက် ပွတ်ပေးနေတာ ”
“ အဖေ့လီးကြီး … ရှေ့ထွက်လာတိုင်း အေးဘုံ … စောက်စိလေးကို ထိုးမိနေတာ ။ ၁၅ ချက် လောက်ပဲရှိမယ်။ အဖုတ်ထဲက …စောက်ရည်တွေ သေးပန်းသလို ပန်းထွက်ကုန်တာ ”
“ အားးး အီးးးး … ရှီးးးး းးးး … အေးဘုံရာ ”
ဘခက်မှာ လိုးချင်သောစိတ်များ တဖွားဖွား စ်ြပေါ်နေသည်။ ထိုစဉ် အေးဘုံမှာ
“ အမလေးးးး … ရှုးးး … သွားး သွားးး ”
ရုတ်တရက် ထအော်သဖြင့် ဘခက်သည် အေးဘုံကြည့်ပြီး အော်နေသော သံသေတ္တာဘက်သို့ ကြည့်မိရာ -
“ ဟာ ”
“ ရှီးးးး းးးး … ရှီးးးး ရှီးးး ”
မြွေကြီးတစ်ကောင် ပါးပျဉ်းထောင်၍ ထွက်လာသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။
( မှတ်ချက် --- > စာရေးသူသည် မထည့်ချင်ထည့်ချင်ဖြင့် ရတနာသေတ္တာတို့၏ အစောင့်အရှောက် အစဉ်လာအရ မြွေများ ထည့်ပေးရပါသည်။ #ဘုံခုနှစ်ဆင့် )
ဘခက်မှာ ထထိုင်ရင်း မိမိလီးအား ဆုပ်ကိုင်ထားသော အေးဘုံ၏လက်အား အသာဖယ်လိုက်ကာ
“ အေးဘုံ ငါ ဓါးသွားယူလိုက် ဖြည်းဖြည်းထနော် ”
“ ဟုတ် ဟုတ် - ကိုဘခက် ”
မြွေကြီး တဖြည်းဖြည်းတိုးလာလေသည်။ အေးဘုံမှာ အသာလေး ထကာ ဘခက်အိတ်လေးမှ ဓါးမြှောင်အား ယူ၍ ဘခက် နောက်ကျောဘက်မှ ကပ်လာသည်။ မြွေကြီးမှာလည်း ခေါင်းအား ဘေးတိုက်ယိမ်းကာ ဘခက်ဆီသို့ တိုးတိုးလာနေသည်။
“ ရော့ ကိုဘခက် … ရှင့်ဓါးးး ”
“ ဝှီးးးး းးးး ဝှစ် - ဝှစ် - ဖေါက် - စွပ် ”
အဖြစ်ပျက်က မြန်ဆန်လွန်းသည်။ အေးဘုံပေးသော ဓါးအား နောက်ပြန်လှန်းယူ၍ ပစ်ပေါက် လိုက်တော့သည်။ မြွေကြီးမှာ ပါးပျဉ်းအလယ်၌ ဓါးစိုက်လျက် တန်းလန်းဖြင့် တွန့်လိမ်နေကာ အသက် ပျောက်သွားတော့သည်။ ခဏအကြာတွင် မြွေတွန်သံများ ကျယ်လောင်လာပြီး မြွေအုပ်ကြီးမှာ ဂူအတွင်းပိုင်းမှ ထွက်လာနေသည်။
“ ရှီးးး ရှီးးးး ရှီးးးးးးး ရှီးး ”
ဘခက်နှင့် အေးဘုံလည်း ဒူးလေးကိုင်ကာ ရတနာများ ထည့်ထားသော အိတ်နှင် အင်္ကျီဖြင့်ထုပ်ထားသော လက်ဝတ်တန်ဆာများအား ယူ၍ ဂူအတွင်းမှ ထွက်ပြေးတော့သည်။ အတော်ခပ်ဝေးဝေး ရောက်တော့မှ နောက်သို့လှည့်ကြည့်ရာ မြွေများပါမလာတော့ပေ။
“ ဟူးးး းးးး ဟူးးး - မောလိုက်တာ ကိုဘခက်ရာ - ရေဗူးထုတ်ပါဦး - ဟူးးး ”
အေးဘုံမှာ ချွေးများထွက်လျက် ရင်ဘတ်လေးမှာ တုန်တုန်ရင်ရင်လေးပါ ဖြစ်နေရှာသည်။ နို့လေးနှစ်လုံးမှာ စည်းချက်ကျကျ ခုန်လျက်ရှိသည်။ ဘခက်သည် ဒူးလေးအား ချ၍ သူ့အိတ်ကိုဖွင့်ကာ ရတနာများဘေးမှ ရေဘူးအားထုတ်လိုက်လေသည်။ ထမင်းခြောက်များက မပါတော့ပေ။ လက်ကျန် ရေလေးအား နှစ်ယောက်မျှသောက်ကာ အေးဘုံ အဒေါ်ရွာသို့ အရောက်ပြန်ခဲ့သည်။
အေးဘုံ အဒေါ်အိမ်ရောက်တာနဲ့
“ ဟဲ့ အေးဘုံ ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်ကြတာတုန်း … ငါဖြင့် … ဒီနေ့မှ မတွေ့ရင် … ညည်းအဖေဆီ အကြောင်းကြားတော့မလို့ ”
“ ဟုတ်တယ် အရီးရေ စမ်းမြတို့ သန်းတင်တို့နဲ့ မျှစ်ချိုးလိုက်သွားတာ တောဝက်လိုက်ပက်လို့ ထွက်ပြေးရာကနေ ဟောဒီက … အကိုဘခက်နဲ့တွေလို့ … ဒီပြန်ရောက်လာတာ ”
“ နေပါဦးဟဲ့ - သူက ဘယ်သူ ”
“ ကျမတို့ရွာကပဲ သူက အမဲလဲပစ်တယ် … ကံကောင်းလို့ … သူ့နဲ့တွေ့လို့ အရီးရေ ကျမတစ်ယောက်ထဲဆို … မပြန်တတ်ဘူး ”
ဘခက်မှာ အိမ်ရှေ့က တန်းလျားပေါ်ထိုင်လိုက်တာနဲ့ ချထားတဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်ကို မီးညှိပြီး ဖွာပစ်လိုက်သည်။ အကျင်ီဗလာဖြင့် အိပ်တစ်လုံး ဒူးလေး ကိုင်ထားသောသူ့ကို အေးဘုံညီမ ဝမ်းကွဲတွေက ပြုံးစိစိဖြင့် ကြည့်နေကြသည်။ အေးဘုံကိုလည်း
“ မမအေးဘုံ … မသေကောင်း မပျောက်ကောင်းပဲ ။ ဒီအကိုနဲ့တွေတာ ကံကောင်းလို့ပေါ့ ”
အေးဘုံအား အိမ်ထဲခေါ်ပြီး တီတိုး မေးနေကြသည်။ အပျိုလူပျို တောထဲ တညအိပ်မှတော့ စပ်စုကြပြီပေါ့။ ထို့နောက် ထမင်းပွဲများ ပြင်ပေးပြီး
“ မောင်ရင်လေးကို … ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွယ် ..အရီးတို့ဖြင့် … စိတ်တွေ တအား ပူနေကြတာ ခုမှပဲ စိတ်အေးရတော့တယ် ”
ဘခက်မှာ ထမင်းကို ပလုပ်ပလောင်းစားရင်း -
“ ကျုပ်ရွာပြန်ရဦးမှာမို့ … အချိန်မလင့်ခင် … ခွင့်ပြုပါ အရီးလေး ”
ထိုစဉ် အေးဘုံထွက်လာပြီး
“ ဟင် ကိုဘခက် … ဒီမှာ ညအိပ်သွားလေ … မနက်မှ စောစော ပြန်ပေါ့ ”
“ မဖြစ်ပါဘူး အေးဘုံရ ( အသံနိမ့်၍ ) ဒါတွေက အိမ်အမြန်သယ်ရမှာလေ ”
“ အင်း အင်းးး … ကိုဘခက် - ဒီလိုလုပ်ပါ့လား … အကုန် ရှင်သယ်သွားတော့ … ဒီမှာထားခဲ့ရင် အေးဘုံလည်း … ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိဘူး ”
“ အေးလေ ကောင်းပြီ - ဒါဆို ငါပြန်တော့မယ် ”
“ ရှင်ဝတ်ဖို့ အင်္ကျီ … ခဏနေဦး … ကျမ တောင်းထားပေးတယ် ဝတ်သွားလိုက် ”
ဘခက်လည်း မနက် မလင်းတလင်းလေးမှ ရွာပြန်ရောက်လေသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အမေ့ကို အသံခပ်အုပ်အုပ်ဖြင့် နိုးလေသည်။
“ အမေ အမေ - ခဏ ထပါဦးဗျ ”
ဒေါ်မိုးလှိုင်လည်း သားဖြစ်သူအသံကြောင့် တံခါးဖွင့်လိုက်ရာ ဒူးလေးကိုင်လျက် သားကောင်မပါပဲ သူများအင်္ကျီဝတ်၍ အထုပ် ၂ထုပ် ဆွဲလာသော သားဖြစ်သူအား ကြည့်၍ အံ့သြမှင်သက်သွားသည်။
“ ဘယ်လို ဖြစ်လာတာလည်း … သားရဲ့ ”
“ ခု ခဏ အိပ်ဦးမယ် … အမေ - ပြီးမှ အကုန်ပြောပြတော့မယ် ”
....................................................................................................
“ အောက် အီအီးးးး အွတ် ---- အောက် အီအီးအွတ် "
လင်းကြက်တို့ တွန်လေပြီ ။ ဘခက် အိပ်ရာနိုးတော့ အမေဖြစ်သူလည်း ချက်ပြုပ် ပြီးနေပြီ။ မနက်လင်းလင်းချင်း ဗိုက်ကဆာလာပြန်သည်။ မနေ့က ထမင်းခြောက်နှင့် ရေကို ချွေတာသောက်ခဲ့ရ၏ ။ အေးဘုံအဒေါ်အိမ် ရောက်မှ ထမင်းတနှပ်သာ စားခဲ့ရသည်။ အေးဘုံနှင့်လိုးတာ ချန်ပြီး ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် အကုန်ပြောပြလိုက်သည်။
“ အင်းးး ငါ့သားတော့ … တောမှောက်ပြီး မဟုတ်တာတွေ မြင်လာပြီနေမှာ - တောခြောက်ခံရပြီး ရူးကြောင်ကြောင် … ဖြစ်လာတာလား ”
“ ဟာဗျာ - အမေ ကလဲ … ကျနော်ပြောတာ မယုံဘူးပေါ့ … အခြေနေတည်ငြိမ်မှ … ကျနော် အဲဒီနေရာ သွားရှာမယ် … အမေ မယုံဘူးမလား … အမေ့သိမ်းခိုင်းထားတဲ့ … အထုတ်တွေ ဖြည်ကြည့်လိုက်ဗျာ တဝက်က အေးဘုံပေးရမယ် အမေ ”
“ ကဲပါ သားရယ် … ရေ အဝသောက် - ခဏနေ ရေချိုးလိုက် - မနေ့က ထွေးခင်တို့ ဆူးပုတ်ကြီး ချိုးလာလို့ … ပဲကြီးနဲ့ အရေသောက်လေး ချက်ထားတယ် … ငါးခြောက်ဖုတ်ရောရှိတယ် … အမေ ခူးထားလိုက်မယ် ”
ပြောပြီးပြီးချင်း မီးဖိုချောင်ဖက် ထွက်သွားသော အမေ့ ဖင်ကြီးအားကြည့်ရင်း လီးက ထောင်ချင်နေသည်။
“ နေချင်းညချင်း … သူဋ္ဌေးဖြစ်ပြီ အမေရေ - ကဲ ရေချိုးပြီဗျို့ ”
ရေပုံးဆွဲ၍ ရေချိုးနေတော့သည်။ သားဖြစ်သူ အတွက် ထမင်းပွဲပြင်ပေးပြီး အဝတ်စားများလျှော်ပေးရန် အဝတ်ဟောင်းများ စုနေတော့သည်။
မနက် ဝေလီဝေလင်းက သိမ်းခိုင်းထားသော သားအင်္ကျီအား သတိရလိုက်သည်။ ဘာတွေ ထည့်ထုပ်ထားလည်း မသိရှိပေ။ သားဖြစ်သူက ရတနာများဟု တွင်တွင် ပြောနေပြန်သည်။ တခါတည်း ထဲ့လျှော်ရန် အခန်းထဲဝင်၍ အင်္ကျီထုပ်အား ဖြည်ချလိုက်ရာ
“ ဟင် ဟင် - ဒါတွေက … တကယ်ပါလားးး သားပြောတာ … အမှန်တွေပါလား ”
လက်များတုန်တုန်ရီရီဖြင့် စိန်ဆွဲကြိုးတစ်ကုံး လက်သန်းလျော့လျော့ လက်ကောက်တစ်စုံထုတ်ကာ ဝတ်ဆင်လိုက်သည်။ အောက်မှာလည်း ရွှေတုံး သေးသေးလေးတွေ မြင်နေရပြန်သည်။
“ အမလေးးး … ဒီစိန်ဆွဲကြိုးနဲ့ … ရွှေတုံးလေးတွေနဲ့တင် … အမေတို့ သူဋ္ဌေးဖြစ်ပါပြီ သားရေ ။ကျန်တာတွေ သွားမယူဖို့ တားရမယ် ကြည့်ရတာ အန္တရာယ်များလောက်တယ် ”
စိန်အလုံး ၂ဝ အကြီးအသေးဖြင့် ဘယက်ပုံစံ ပြုလုပ်ထားသော စိန်ဆွဲကြိုးကို အမေဖြစ်သူက လည်ပင်း ကပ်ကြည့်နေသဖြင့် အရောင် တဖျက်ဖျက်လက်သွားလေသည်။
“ အမေ - ဘေးအိမ်တွေမြင်လို့ မဖြစ်ဘူး - ပြန်သိမ်းထားလိုက် … မြန်မြန်ရောင်းရမယ် အမေ ”
နောက်ကျောဘက်မှ သားဖြစ်သူ အသံကြောင့်
“ အေးအေး … သားရေ … လုံခြုံတဲ့ နေရာ သိမ်းထားရမယ် .. အမေဖြင့် … အိပ်မက် မက်နေတယ်တောင် ထင်နေမိတယ် … သား ရေစိုပုဆိုး ချွတ်လိုက် … အမေလက်စနဲ့ တခါထည်း လျှော်လိုက်မယ် ”
“ ဟုတ် - အမေ ”
ဘခက်လည်း ရေလဲပုဆိုးအား ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်ပြီး ပုဆိုးအားစွပ်ချလိုက်သည်။ ထိုနောက့် အောက်မှ ရေစို ပုဆိုးအားချွတ်ရာ အမှတ်မထင် လီးကြီးမှာ ပေါ်သွားလေသည်။
“ အို - သားကလဲ … မအေကို … ဒုတ်ပြခဲပြနဲ့ အဟွန်းးး ”
ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ သားဖြစ်သူ လီးကြီးအားကြည့်ရင် အရင် ၁ ပါတ်ကျော်လောက်က ကိုသာဒင် ဟန်ဆောင်ပြီး မိမိအား လိုးသွားသည်ကို သတိရမိလိုက်သည်။ ပြီးမှ သေချာအောင်မေးရမည်ဟု တေးထားလေသည်။ စဉ်းစားနေစဉ် ဘခက်မှ ရေစို ပုဆိုးလှမ်းပေးနေသဖြင့် ဟန်မပျက်ပုဆိုးအားယူကာ
“ သား - ထမင်းခူးပြီးသား … စားလိုက်တော့ အပေါ်အကျင်ီဝတ်ထား … အအေးပတ်နေမယ် ”
ပြောပြီး လက်ဝတ် ရတနာများပြန်ထဲ့ပြီး သူမ၏ ဗီဒိုထဲ သိမ်းကာ သော့ခတ်လိုက်လေသည်။ ညစာ စားပြီးနောက် ဘခက်လည်း သူ့အိပ်ခန်းထဲ ကုတင်ပေါ်တွင် ဆေးလိပ်လေးဖွာရင်း အေးဘုံနှင့် လိုးခဲ့ကြပုံများ ပြန်တွေးရင်း စိတ်ထနေစဉ် အမေဖြစ်သူ ဒေါ်မိုးလှိုင်ဝင်လာတော့သည်။ မနက်ဖန် မြို့ပေါ်တက်၍ လက်ဝတ်လက်စားတစ်ချို့ သွားရောင်းရန် အစီစဉ်ဆွဲနေကြသည်။
“ ပစ္စည်းတွေ … အမေ ခဏခဏ ထုတ်မကြည့်နဲ့နော် - သူစိမ်းတြွေမင်ရင် … မကောင်းဘူး … ပြီးတော့ … ဟိုမှာ ကျန်တဲ့ပစ္စည်းတွေ … သား သွားသယ်ဦးမှာ ”
“ အေးပါသားရယ် - အမေက … ခုထိ မယုံရဲသေးလို့ ဟုတ်မှဟုတ်ရဲ့လားဆိုပြီး - ကြည့်မိတာပါတော် ”
ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ စကားပြောရင်း ဘခက်ပုဆိုးအောက်က ထောင်ထွက်နေသော ပစ္စည်းကြီးအား ကြည့်နေတော့သည်။ ဘခက်မှာလည်း သနပ်ခါး အဖွေးသားနှင့် ဆံပင်ဖါးလျား ချထားသော အမေဖြစ်သူကို ကြည့်ရင်း စိတ်တွေထကြွနေသည်။
ဗိုက်ကလေး အနည်ငယ်ပူရုံမှအပ သူနေရာနဲ့သူ အချိုးစားကျလှသော အမေ့အား ကြည့်ရင်း အောက်က ဖွားဘက်တော်မှာ ထောက်မတ်လျက် ရှိသည်။ ရုတ်တရက် ဒေါ်မိုးလှိုင် ပါးနှစ်ဖက်အား ဖက်နမ်းလိုက်ရာ
“ အို --- သားကလဲ --- သွား မအေကိုနော် ဟွန့် ”
ဘခက်မှာ နမ်းနေရင်းမှ ဒေါ်မိုးလှိုင်ပေါင်ကြားထဲ လက်နိုက်ကာ အဖုတ်ကြီးအား စမ်းလိုက်သည်။
“ ဟိုနေ့က ကိုသာဒင်ဟန်ဆောင်ပြီး … အမေ့ကို လိုးသွားတာ မလားးး … ဟင့် ”
“ ဟင် အမေ သိတယ်ပေါ့ ”
“ နောက်ရက် ကိုသာဒင်လာမှ သိတာပါ - ဆေးပုလင်းတွေ … နင့်သား ပေးခိုင်းလိုက်တာ … ရလားမေးမှပါတော် "
ပြောရင်း သားဖြစ်သူအား ပေါင်လေးမသိမသာ ဖြဲပေးလိုက်သည်။
“ အမေ သားလေ … အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီး ယက်ချင်တယ်ဗျာ ”
“ ဟဲ့ - အို သားရယ် - ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ ”
ဘခက်မှာ မအေ၏ ထမိန်အားလှန်ကာ ကုန်းယက် တော့သည်။ ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာလည်း ထိုညထဲက သားတော်မောင် လီးကြီးအား စွဲလမ်းနေရာ ကြာကြာ ဟန်မဆောင်နိုင်တော့။ မိမိစောက်ဖုတ်ကြီးအား ကုန်းယက်နေသော သားဖြစ်သူခေါင်းလေးအား ဖွဖွလေးပွတ်ကာ ခါးလေး ကော့ပေးနေတော့သည်။ ဘခက်မှာ အဖုတ်နုတ်ခမ်းသားများအား စွဲစွဲစုပ်သည်။ စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ လျှထိုးသွင်းကာ မွှေပေးနေရင်း စောက်စိလေးအား လက်မလေးဖြင့် ဖိကာ ချေပေးနေတော့သည်။
“ အားးးး အဟင့်ဟင့်… ရှီးးးးး းးးးးး အအ ”
“ အမလေး လုပ်တတ်လိုက်တာ သားရယ် … အို့ အို့ အားးး းးးး ရှီးးးး းးးးးး အင့် ဟူးးးး းးးးး အားးး းးးး ရှီးးးး ”
ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ ဘခက်၏ အယက်ကျွမ်းကျင်မှု့ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးအား ကော့ထိုးရင်း တွန့်လိမ်နေသည်။ ဘခက်မှာ အဖုတ်ယက်နေရင်းမှ အင်္ကျီပေါ်မှ နို့အုံကြီးများကို ဆွဲဆွဲညှစ်ပေးသည်။ ထို့နောက် ဒေါ်မိုးလှိုင် ထမိန်နှင့် အင်္ကျီအား ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
“ အို သားရယ် ------ ဒီတိုင်းလိုး ရရဲ့သားနဲ့ အမေ ရှက်လိုက်တာကွယ် ”
ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ လင်ဖြစ်သူနဲ့လည်း ထမိန်လေးလှန်ကာ အလိုးခံလာခဲ့သည်။ လင်ဖြစ်သူ ဆုံးတဲ့အခါ သူကြီး ဦးသာဒင်နှင့်လိုးလည်း ထမိန်သာ ချွတ်ခံခဲ့သည်။
ခုချိန်မှာ မိမိမွေးထားသော သားအရင်း ခေါက်ခေါက်ရှေ့တွင် ကိုယ်တုံးလုံး ဖြစ်နေသဖြင့် ရှက်သွေးပိုနေတော့သည်။ ဘခက်မှာလည်း မိမိအမေဖြစ်သူက ရှက်စိတ်ဝင်နေသဖြင့် ကြည့်ရင်း ရင်ဖိုလာကာ ပုဆိုးနှင့် အဝတ်စားများ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။
“ အမလေး သားလီးကြီးက နဲပါဘူးတော် အဟင်းး ဟင်းးးး ”
ဘခက်လီးကြီးအား ကြည့်ရင် တအံ့တအော ဖြစ်နေသည်။
“ အမေ သားလီးစုပ်ပေးပါ့လား ”
ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ ၂ ခါ မပြောရပေ။ ဘခက်လီးကြီးအား ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ စုပ်ပေးလိုက်သည်။ ဦးသာဒင် သင်ပြမှု့ကြောင့် လီးစုပ်တာ ကျွမ်းကျင်နေသည်။
မိမိမွေးထားသာ သားဖြစ်သူလီးအား စုပ်နေရသဖြင့် ခံစားမှု့က တရှိန်းရှိန်းဖြစ်နေသည်။ လီးစုပ်နေချိန် ဘခက်၏ ညည်းငြူသံကြားတိုင်း စောက်ဖုတ်ထ ဲမှာလည်း တဆစ်ဆစ်နှင့် ယားနေသောကြောင့် စောက်စိလေးအား မိမိလက်လေးဖြင့် ချေပေးနေရသည်။ထို့နောက် ဘခက်မှ
“ အားးးး ရှီး - အမေ တော်ပြီ … သားလီး တအားယားလာပြီ … လိုးကြစို့ နော် အမေ ”
“ အမေဖြင့် သားဟာကြီးစုပ်ရတာ … မဝသေးဘူးကွယ် … လိုးချင်လဲလိုးလေ သားရဲ့ ”
ဘခက်လည်း နေရာယူကာ အမေဖြစ်သူ ပေါင်နှလုံးအားထမ်းကာ တဖွတ်ဖွတ်နှင့် လိုးတော့သည်။
“ ဘွတ် ဘွတ် အားးးး းးးးး ရှီးးးး းးးး အအ အားးးး ဗျစ်ဗျစ် ဘွတ် စွပ် အို့ အိုးးးး ကောင်းလိုက်တာ သားရယ် လိုးးး လိုး သားစိတ်ကြိုက်လိုးးး - ”
“ အင့် ရှီးးးး အ အားးးး ဟုတ်တယ် - စောင့် စောင့် နာနာလေးးး စောင့်လိုးးး အားးးရှီးးးး ကောင်းလိုက်တာကွယ် ”
လိုးသံ သည်းသံများ ဆူညံနေတော့သည်။ သားဖြစ်သူ လီးကြီး တိုးဝင်လာတိုင်း စောက်ခေါင်းတလျှောက်မှာ ပြည့်ကျပ် ပွတ်ဆွဲခံနေရသဖြင့် ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ လီးအရသာကို ထိထိမိမိလေး ခံစားနေတော့သည်။
“ အိုးးးး အီးးး းးးး အားးးးး း ရှီးးးး းးးး ဟူးးးးး နာနာလေးဆောငျ့ သားလေး အို့ အားးး းးးး ရှီးးး အမလေးးး းးးးး ”
“ ကောင်းတယ်ကောင်းတယ် … ရှီးးးး းးးးးး အားးးး အအ ”
ဒေါ်မိုးလှိုင် ညည်းငြူကာ စောက်ရည်များ တပွက်ပွက် ထွက်ကြလာသည်။
“ အီးးးး အားး အမေပြီးပြီသားရယ် ဟူးးးး ရှီးးးး ”
ဘခက်လည်း ဒေါ်မိုးလှိုင်ပြီးသည်နှင့် ထမ်းထားသော ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ချကာ ကိုယ်လုံးအား မှောက်ချပြီး နို့နှစ်လုံးအား ဘယ်ညာ ပြောင်းစို့ကာ မီးကုန်ရမ်းကုန် စောင့်လိုးရင်း
“ အားးး းးးးး ပြီးပြီ အမေရေ သားလည်းပြီးပြီအအ ရှီးးးး အိုးးးး းးးး ဟူးးးး ”
ဒေါ်မိုးလှိုင်မှာ သားဖြစ်သူလီးကြီး တင်းကနဲ့ တင်းကနဲ့ မိမိအဖုတ်ကြီးထဲ လရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်သဖြင့် ဘခက် ကျောပြင်အား ကုတ်ခြစ်ကာ ဒုတိယ အကြိမ် စောက်ရည်များ ထပ်မံ ပန်းထွက် လာတော့သည်။
“ အို့ ရှီး အ ကောင်းလိုက်တာ သားရယ် အားးးး းးးး ရှီးးး ”
“ သားလည်း ကောင်းတယ် … အမေရာ လီးကို ကျင်စိမ့်နေတာ … ဟူးးးးး အင်းးးး အင်းးးး းးးး ”
ဒေါ်မိုးလှိုင် ပါးနှစ်ဖက်အား နမ်းနေလိုက်သည်။ တညလုံး ပုံစံအမျိုးမျိုးနှင့် သားမိနှစ်ယောက် လိုးကြရာ မနက် ၃ နာရီထိုးမှ အိပ်ပျော် သွားကြလေသည်။ စောက်ရည်နံ့ လရည်နံ့များက အခန်းလေးထဲ ခပ်စူးစူးလေး လှိုင်နေတော့သည်။ သားအမိနှစ်ယောက်လုံး အိပ်ပျော်သွားရာ မကြာမှီ ထရံကို ပုတ်နိူးသံကြောင့် ဘခက် လန့်နိုးလာသည်။
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>
