ကျွန်တော်နှင့် အဆောင်ပိုင်ရှင်အန်တီဖွားဖွားကြီး (စ/ဆုံး)

ကျွန်တော်နှင့် အဆောင်ပိုင်ရှင်အန်တီဖွားဖွားကြီး (စ/ဆုံး)

ရေးသူ - အမည်မသိ

အန်တီကြီး နာမည်က ဒေါ်မေမေသန်း ကျနော်တို့အဆောင်ကျောင်းသားတွေခေါ်သည်က “အန်တီကြီး”အသက်က ၅၉ အသက်ကြီးပေမယ့် မပျက်စီးသေး ယောက်ျားက လွန်ခဲ့တဲ့ ၁နှစ်ကျော်လောက်ကမှ ဆုံးသွားတာဆိုတော့ မုဆိုးမလတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကြီး။ အန်တီကြီးမှာ သမီးတစ်ယောက်ရှိပြီး မကွေးမှာ အိမ်ထောင်ကျသွားသည်။ တနှစ်တခါတော့ အလည်လာတာတွေ့ဖူးသည်။

အန်တီကြီးရဲ့ အခုလက်ရှိရုပ်ရည်နဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားကိုကြည့်ရင် ငယ်ငယ်ကတော်တော်လှခဲ့မယ့်ပုံကတော့ ဧကန်မုချ ဆံပင်ကကျောလည်လောက် မျက်နှာသွယ်သွယ်လေးနှင့် နှာတံစင်းစင်းလေး နှုတ်ခမ်းလေးများဆို ပန်းရောင်သမ်းချင်နေတုန်း မျက်မှန်တပ်ထားရတော့ တော်တော် classic ဆန်သည်။ ရုပ်အနီးစပ်ဆုံးပြောရရင် ရုပ်ရှင်မင်းသမီး ခင်ဇာခြည်ကျော်ကို အသက် ၅၉ လောက်မှန်းပြီး မျက်မှန်တပ်ကြည့်ပေးလိုက်။ အဲဒါဆို အန်တီကြီးရဲ့ပုံကို မျက်လုံးထဲ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်မယ်ထင်ပါတယ်။

ကျနော်တို့အဆောင်က ယောက်ျားလေးကျောင်းသားအဆောင် မိန်းမဆို၍ အန်တီကြီးတယောက်သာ ရှိသည်။ တဆောင်လုံးက ယောကျ်ားလေးတွေကလည်း မိန်းမဆို၍ ဒီအန်တီကြီးသာရှိတာမို့ အကုန်လုံးက ဒီအန်တီကြီးတွေ့လျှင် သွားရည်တများများ အသက်က ၅၉ ဆိုပေမယ့် အခုထိအရွယ်တင်နေတုန်း ခါးသေးသေးလေးပေမယ့် အိုးကတော့ တော်တော့်ကိုကျန်နေတုန်း နို့ကချွန်ချွန်လုံးလုံးလေးနဲ့ နည်းနည်းတော့ တွဲကျချင်နေပြီ အန်တီကြီးလမ်းလျှောက်သွားလျှင် အတွင်းခံမဝတ်ထားတော့ တင်ပဆုံက အိကနဲ အိကနဲ။ 

ဒါတွေအကုန်လုံးကျုပ်မြင်ဖူးကတည်းက အန်တီကြီးကို မှန်းလိုးပြီး ဂွင်းထုနေခဲ့တာကြာပြီ သူ့ယောက်ျားရှိကတည်းကဆိုပါတော့ သူ့ယောက်ျားက ရောဂါသည်ဆိုတော့ ဘွားတော်၏အလိုဆန္ဒကို မဖြည့်ဆည်းနိုင် ဘွားတော်သွေးသားဆာလောင်နေတာ ကျုပ်ရိပ်မိနေတာကြာပြီ ။

ဘွားတော်ရေချိုးလျှင် တော်တော်များများ ကျုပ်ချောင်းကြည့်နေကျ ရေချိုးခန်းက သုံးထပ်သားကာအလုံဆိုပေမယ့် ကျုပ်လက်ကမြင်းပြီး အပေါက်ဖောက်ထားသည်။ ဒါကိုဘယ်သူမှမသိ ကျုပ်လည်းအဆောင်ထဲကကောင် ဘယ်ကောင့်ကိုမှမပြောပြ။ 

ပြောပြလိုက်လျှင် ကျုပ်ငတ်သွားမယ်မှန်း သိပြီးသား။ ဒီလိုနဲ့သူ့ယောက်ျားဆုံးသွားပြီးကတည်းက ကျုပ်အတွက် ဂွင်ပေါ်လာခဲ့တယ်ဆိုပါတော့ တနေ့ကျုပ်အခန်းထဲရှိနေတုန်း ခေါင်းရင်းပြတင်းမှန်တံခါးကို လာခေါက်ပြီး

“သားရေ မောင်သူရရေ အန်တီ့အခန်းထဲက စားပွဲလေးရွှေ့ချင်လို့ အန်တီတယောက်တည်း မနိုင်လို့ အန်တီ့ကို တချက်လောက်ကူပါဦးသား”

ကျုပ်အရမ်းပျော်သွားတယ် တစ်ဆောင်လုံးကကောင်တွေ ကျောင်းသွားကြ အလုပ်သွားကြနဲ့မို့ ဘယ်ကောင်မှမရှိ။ တစ်ဆောင်လုံး အန်တီကြီးနဲ့ ကျုပ်နဲ့နှစ်ယောက်တည်း။ အဲဒီအသိက တကိုယ်လုံးရှိန်းဖိန်းတက်သွားတယ်။

“ဟုတ်ကဲ့ လာပြီနော် အန်တီကြီး”

ဒါမျိုးတော့ ဘယ်ရမလဲ ကျုပ်ကလည်း နပ်ပြီးသား အပေါ်ကစွပ်ကျယ်ပါးပါးပဲဝတ်ပြီး အောက်ကပုဆိုး ပုဆိုးအောက်က ဝတ်နေကျအတွင်းခံပါ ချွတ်ထားခဲ့လိုက်သည်။

အန်တီကြီးအခန်းဝရောက်တော့ တံခါးခေါက်ပြီး

“အန်တီကြီးသားရောက်နေပြီဗျ”

“အေး သားရေ မောင်သူရ ခဏလေးနော် အန်တီအင်္ကျီ လဲနေလို့”

ကျုပ် မကြားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး တံခါးတွန်းဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကွက်တိ ဘွားတော်က တံခါးလော့မချထား တံခါးဖွင့်ဝင်လိုက်တော့ အင်္ကျီလဲပြီး ကြယ်သီးမတွယ်ရသေး။ ဘရာစီယာမဝတ်ထားသော အန်တီကြီးက ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် မျက်နှာကြီးနီရဲလျက် ဟိုဖက်လှည့်သွားပြီး ကြယ်သီးကပျာကယာတွယ်ပြန်သည်။ ပါတိတ်ထမိန်တပတ်နွမ်းဝတ်ထားပြီး ကျုပ်ဖက်ကိုကျောပေးထားတော့ ဖင်ကြီးကို အနီးကပ်ကြည့်လိုက်တယ်။ ထမီကိုတင်းကျပ်နေအောင်ဝတ်ထားတော့ တင်ကြီးက အယ်ထွက်နေသည်။

အခန်းထဲမှာ ဖိုမနှစ်ယောက်တည်းဆိုတဲ့ အသိစိတ်ကြောင့် လီးကချက်ချင်းတောင်လာတယ်။ အတွင်းခံမဝတ်ထားတော့ ဘယ်လိုမှဖုံးမရ။ လီးကရှေ့ကို ငေါထွက်နေတယ်။ ကြယ်သီးတွယ်ပြီး ကျုပ်ဖက်ပြန်လှည့်လာတော့ ကျုပ်လီးကြီးငေါထွက်နေတာမြင်ပြီး ဘွားတော်လန့်သွားတယ်။ တဖက်ကို မျက်နှာလှည့်ပြီး လေပူမှုတ်ထုတ်တာတွေ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်အကြံ ပထမအဆင့်အောင်တယ်။ ဘွားတော်မမြင် မြင်အောင်ပြမယ်ဆိုတဲ့စိတ်ကူးနဲ့ တမင်သက်သက်အတွင်းခံမဝတ်ခဲ့တာ မှန်သွားတယ်။

 “အန်တီကြီး ဘယ်စားပွဲရွှေ့မှာလဲဗျ”

ကုတင်ဘေးက စားပွဲကိုပုတ်ပြပြီး

“ဒီစာရေးစားပွဲ ပုပုလေးပါသား ပိတောက်သားအနှစ်နဲ့လုပ်ထားတဲ့စားပွဲဆိုတော့ နည်းနည်းလေးတယ် သားက ဟိုဖက်ကမလိုက် အန်တီက ဒီဖက်ကမပြီး အခန်းထောင့်ကို ရွှေ့ရအောင်”

“ဟုတ် ဟုတ် အန်တီကြီး”

ဆိုပြီး နှစ်ယောက်ပြိုင်တူ ကုန်းမလိုက်တဲ့အချိန် အင်္ကျီလယ်ဟိုက်ဝတ်ထားပြီး ဘရာစီယာမပါတော့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကအယ်ပြီး တွဲကျနေတယ်။ ကျုပ်မျက်နှာနဲ့ သူ့နို့နဲ့က တတောင်လောက်သာဝေးတော့တယ်။ တမင်သက်သက်ကို နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ကြည့်ပေးလိုက်တယ်။ 

ကျုပ်သေချာစိုက်ကြည့်နေတာမြင်တော့ အန်တီကြီးရှက်ပြီး စားပွဲမထားလျက်နဲ့ လက်နှစ်ဖက်ထဲက ညာဖက်လက်နဲ့ ရင်ဖက်ကို သူပြန်အုပ်လိုက်တယ်။ ကျန်တဲ့ဘယ်ဖက်လက်နဲ့မနိုင်တော့ ရှေ့ကိုဟက်ထိုးငိုက်ကျပြီး ကျုပ်နဖူးကို သူ့နဖူးနဲ့ ဂွပ်ကနဲလာဆောင့်မိပါလေရော။ ဆောင့်ချက်ကပြင်းတော့ ကျုပ်ကယောက်ျားလေးမို့သိပ်မနာပေမယ့် သူ့ခမျာ မျက်ရည်အဝိုင်းသားနဲ့ နဖူးလေးကို လက်ကလေးနဲ့ဖိပွတ်နေရှာရဲ့။ 

ကျုပ်လည်း တအားသနားသွားပြီး လက်ဖဝါးလေးနှစ်ဖက်ပွတ် အာငွေ့လေးမှုတ်ပြီး သူ့နဖူးလေးကို ကျပ်ထုပ်လေးထိုးပေးတော့ သူ့ခမျာ အပျိုစင်လေးတယောက်လို ရှက်သွေးလေးဖျာသွားလေရဲ့။ ကျုပ်သိလိုက်ပြီ။ ကျုပ်ရှေ့ဆက်တိုးလို့ရပြီ။ အဲဒါကြောင့် အန်တီကြီးနဲ့ တထွာလောက်အကွာထိတိုးရပ်လိုက်ပြီး ကြင်ကြင်နာနာလေးနဲ့ ကျပ်ထုပ်ထပ်ထိုးပေးလိုက်တယ်။ အန်တီကြီးက ကျနော်လုပ်ပေးသမျှကို ငြိမ်ခံနေပြီး ရှက်လို့ထင်ပါရဲ့ မျက်နှာလေးတော့ နည်းနည်းစောင်းထားတယ်။ 

လက်နှစ်ဖက်က ကျုပ်ရင်ဘတ်ပေါ်တင်ထားတယ်။ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး ကျုပ်လည်း သူ့ပုခုံးလေးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ပြီး နဖူးကအဖုလေးကို ပါးစပ်နဲ့ခပ်ဖွဖွလေး အာငွေ့ပေးလိုက်တယ်။ သူလန့်ပြီး မော့ကြည့်တယ်။ ကျုပ်လည်းပြုံးပြပြီး ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းတော့ အလိုက်သင့်လေးမှေးပါလာတယ်။ ဘရာစီယာမဝတ်ထားတော့ နို့နှစ်လုံးက ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို အိအိလေးလာဖိတယ်။ 

လီးကချက်ချင်းတောင်လာပြန်ရော။ အန်တီကြီးရဲ့မေးစေ့လေးကိုင် ခေါင်းလေးမော့စေပြီး မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်လိုက်တော့ ကျုပ်ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့ဘူး။ ပါးစပ်ချင်းတေ့ပြီး kissing ဆွဲလိုက်တယ်။ သူလည်းအလိုက်သင့်ပဲ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းတွေပြန်စုပ်ပြီးလျှာလေးနဲ့ပါ ပွတ်သပ်ဆွဲတယ်။ ကျုပ်လက်နှစ်ဖက်က အန်တီကြီးတင်ပါးကို ညှစ်ကိုင်ပြီး ရှေ့ဆွဲကပ်လိုက်တော့ ကျုပ်လီးကြီးက အန်တီကြီးရဲ့ပေါင်ကြားထဲကို ကွက်တိသွားထောက်တယ်။ 

သူလန့်သွားပြီး လက်နဲ့လှမ်းစမ်းပြီး ကျုပ်လီးကြီးကို ကိုင်ကြည့်တယ်။

 “သားရယ် ဖြစ်ပါ့မလား သားဟာကြီးက အကြီးကြီးပဲ အန်တီ့လက်ကောက်ဝတ်လောက်ရှိတယ်”

ဆိုပြီး ကျုပ်ပုဆိုးကိုလှန်ပြီး သူမရဲ့လက်ကောက်ဝတ်နဲ့ ကျုပ်လီးကြီးကို တိုင်းကြည့်တယ်။ 

“ဖြစ်ပါတယ် အန်တီကြီးရဲ့ သားလီးလေးက ၆ လက်မလောက်ပဲရှိတာပါ အတုတ်ကလည်း Roll on ဗူးလောက်ပဲတုတ်တာပါ အန်တီရဲ့”

“အမလေးလေး ကိုယ်တောချော ၆လက်မလောက်ကို လီးလေးတဲ့လားဟမ်” 

ဆိုပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းလေးကိုလှမ်းနမ်းတယ်။

“ကဲပါ အန်တီကြီးရယ် သားဖြည်းဖြည်းလိုးပေးပါ့မယ်နော်” 

ဆိုပြီး သူ့ကို ကုတင်ပေါ်ပွေ့တင်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်မှောက်ချလိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း kissing ဆွဲရင်း လက်တဖက်က ထမိန်လှန်ပြီး အန်တီကြီးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို အသာလေးအုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ သူတွန့်သွားတယ်။ စောက်မွှေးလေးတွေက နုပြီး အုံထူသည်။ တဖြည်းဖြည်း kissing ဆွဲနေရာက ပါးစပ်နဲ့ သူ့လည်ပင်းကနေအောက်လျှောပြီး နို့နှစ်လုံးပေါ်မျက်နှာအပ်လိုက်တယ်။ အင်္ကျ ီက မချွတ်ရသေး။ ဗြန်းကနဲနေအောင် အင်္ကျီ ရင်ဘတ်ကို ဆွဲဖြဲပစ်လိုက်တော့ ကြယ်သီးတွေကတစ်စစီပြုတ်ထွက်ကုန်သည်။ 

“သားရယ်ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါဟဲ့” 

အန်တီကြီးလန့်ပြီးအော်သည်။ နို့နှစ်လုံးကို အားရပါးရညှစ်ကိုင်ပြီးနို့စို့တော့

အန်တီကြီး တွန့်လိမ်ပြီး တအင်းအင်းညည်းနေရှာရဲ့။ လက်တဖက်က စောက်ဖုတ်ကို အသာအယာပွတ်ပေးပြီး စောက်စိလေးကို လက်ခလယ်လေးနဲ့ဆွပေးတော့ စောက်ရည်လေး နည်းနည်းထွက်လာတယ်။ အသက်ကကြီးပြီဆိုတော့ ငယ်ရွယ်စဉ်ကလောက်တော့ အရည်မရွှမ်းနိုင်တော့။ ကျုပ်ကုတင်အောက်ဆင်း ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး အန်တီကြီးရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို မျက်နှာဇွတ်အပ်လိုက်တော့ အန်တီကြီးက ခေါင်းကိုဇွတ်တွန်းပြီး 

“ဟဲ့ ဟဲ့ သား ငရဲတွေကြီးကုန်တော့မှာပဲ”

“မကြီးပါဘူး အန်တီကြီးရဲ့ သားက အခုမှ အန်တီကြီးရဲ့ မြေးမလေးထက် ၂နှစ်ပဲကြီးတာဆိုတော့ အန်တီကြီးက သားဖွားဖွားအရွယ်ပေါ့”

“သားကအခု ၁၉နှစ်ပြည့်ပြီ

အန်တီကြီးက ၆၀နားနီးဆိုတော့ သားက အန်တီကြီးကို ကိုယ့်ဖွားဖွားလိုပဲ ဖွားဖွားလို့ ခေါ်မယ်နော်”

“အပြောကောင်းတဲ့ ကိုယ်တော်ချောလေးရေ သဘောပါတဲ့ ရှင်”

အဲဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း အဖွားရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လျှာနဲ့ပယ်ပယ်နယ်နယ်လျက် စောက်စိလေးကို လျှာနဲ့ကလိပြီး ပါးစပ်နဲ့ဆွဲစုပ်လိုက်တော့ ဖွားဖွားတွန့်တွန့်လူးပြီး တအင်းအင်းညည်းတယ်။ ငါးမိနစ်လောက် ဖွားဖွားရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ပါးစပ်နဲ့ရှယ်ဆွဲစုပ်လျက်အပြီးမှာတော့ ကျုပ်ခေါင်းကို သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ ဇွတ်ဖိကပ်ထားပြီး ဖွားဖွားဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့ ကော့ပြီး တချီပြီးသွားတယ်။ 

ကျုပ်မျက်နှာမှာလည်း ဖွားဖွားရဲ့စောက်ရည်တွေကို ပေပွလို့။ စိတ်ကတအားပါနေတာနဲ့ ဖွားဖွားရဲ့စောက်ဖုတ်ပေါ်ပေပွနေတဲ့ စောက်ရည်တွေကို တစက်မကျန် လျှာနဲ့လိုက်လျက်ပြီး မျိုချလိုက်တယ်။ ဖွားဖွားက အိပ်ယာပေါ်ကနေ အားရကျေနပ်ပြီး အချစ်ရည်လဲ့နေတဲ့မျက်လုံးနဲ့ လှမ်းကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ထထိုင်ပြီး ကျုပ်ကိုဆွဲထူပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းkissing ဆွဲပြန်တော့ ကျုပ်လီးကြီးက အသားကုန်တောင်လာပြန်ရော။ ဖွားဖွားက လက်တဖက်နဲ့ ကျုပ်လီးကြီးကို လှမ်းဆုပ်ပြီး

 “လာခဲ့ ငဆိုးလေး ဒီတခါ ဖွားဖွားအလှည့်” 

ဆိုပြီး ကုတင်ခြေရင်းမှာ ပဆစ်တုပ်လေးထိုင်ပြီး ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး ရှယ်မှုတ်ပါလေရော။ ကျုပ်လီးက ရှည်ပြီးတုတ်တော့ ဖွားဖွားပါးစပ်နဲ့ လီးကို အကုန်မစုပ်နိုင်။ ကျုပ်အားမရတော့ဘူး ကျုပ်လီးကို ဘွားတော်ပါးစပ်ထဲ အကုန်ထည့်ချင်တာ။ ပြောရရင် စော်တွေကိုကျုပ်လိုးချင်တဲ့အခါ မကောင်းတဲ့ဉာဉ်က ရက်ရက်စက်စက်လိုးချင်တာပဲ။ သွားပြီ ဖွားဖွားတော့ ကျုပ်ရဲ့ ရမ္မက်ဇောမှာ ကူကယ်သူမဲ့ ရက်ရက်စက်စက် အလိုးခံရတော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်ပြီ။ ကျုပ်စိတ်ထိန်းမရတော့ဘူး။ ဖွားဖွားခေါင်းကို ကုတင်စောင်းနဲ့ကပ်ပြီး “ဖွားဖွား သားလီးကို ဖွားဖွားရဲ့ပါးစပ်ထဲ အဆုံးထိသွင်းပြီး လိုးချင်လို့ ဖွားဖွား

ခဏတောင့်ခံပေးနော်”ဆိုတော့

“အင်း သားစိတ်တိုင်းကျ ဖွားဖွားဖြည်းဆည်းပါ့မယ် ဖြည်းဖြည်းတော့လုပ်နော်သားလေး”

“ဟုတ် ဟုတ် ဖွားဖွား”ဆိုပြီး လီးကို ဖွားဖွားရဲ့ ပါးစပ်ထဲ တရစ်ချင်း ဖိသွင်းတယ်။ လီးရဲ့ ၃ပုံ၂ပုံလောက်ဝင်တော့ ဘွားတော်ကြီး မခံနိုင်တော့ဘူး ပျို့တက်လာတယ်။

 “အု ဂလု အု အု” 

ကျုပ်ပေါင်ကို ဇွတ်တွန်းတယ် သနားတာနဲ့ လီးကို ဖွားဖွားပါးစပ်ထဲကနေ ခဏပြန်ထုတ်ပြီး

“အဆုံးထိဝင်တော့မှာ ဖွားဖွားရဲ့ ခဏလေးပါနော် ခဏလေးပဲ သည်းခံလိုက်”

ဆိုပြီး ဖွားဖွားရဲ့လက်နှစ်ဖက်ကို ကုတင်ပေါ်နောက်ပြန်လှန်တင်ပြီး ကျုပ်လက်တဖက်နဲ့ ဖိချုပ်ထားလိုက်တယ်။ လက်တဖက်နဲ့လီးကို အစွမ်းကုန်တောင်အောင် ရှေ့ထိုးနောက်ငင် လေးငါးချက်လောက် ဂွေဆွဲလိုက်တယ်။ လီးအသားကုန်တောင်လာတော့ 

“ဖွားဖွား ပါးစပ်လေးဟ”

ဆိုပြီး ကျုပ်လီးကြီးကို ဘွားတော်ကြီးပါးစပ်ထဲ တထစ်ချင်းဖိသွင်းလိုက်တာ ၃ပုံ ၂ပုံဝင်တော့ ဘွားတော်ကြီး ဇွတ်ရုန်းတေ့ာတယ်။ သူရုန်းလေ ကျုပ်က ပိုလိုးချင်လေဆိုတော့ ကျန်တဲ့ ၃ပုံ ၁ပုံကို ဖွားဖွားကြီးပါးစပ်ထဲ သူ့ခေါင်းကို ကုတင်စောင်းနဲ့ညှပ်ပြီး အသားကုန်ဆောင့်ချပစ်လိုက်တယ်။ သနားတော့ သနားပါရဲ့ အောက်မှာ မျက်ရည်အရွှဲသားနဲ့ မရုန်းနိုင်။ ကျုပ် အန်တီဖွားဖွားကြီးပါးစပ်ကို အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆက်တိုက် ဆောင့်ဖိပြီးလိုးချလိုက်တယ်။ 

ကျုပ်လဥနဲ့ သူ့မေးစေ့လေးရိုက်သံကို တဖက်ဖက်နဲ့။ ၃ရက်လောက် ဂွင်းမထုထားရသေးတော့ သုတ်ရည်တွေများ အပြစ်လိုက် အပြစ်လိုက်နဲ့ ဖွားဖွားရဲ့အာခေါင်ထဲထိ တဆတ်ဆတ်နဲ့ ပန်းထွက်ကုန်တာ။ ကျုပ်လည်း တချီပြီးရော အန်တီဖွားဖွားကြီးရဲ့ပါးစပ်ထဲကနေ လီးကိုသာသာလေးထုတ်ပြီး သူ့မျက်နှာပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်။ ဘွားတော်ကြီးက ကျုပ်ဒီလောက် အကြမ်းပတမ်းဆောင့်လိုးတာကို ဘယ်လိုမှမနေ ကျုပ်လီးကြီးကနေ တစက်စက်ကျနေတဲ့ သုတ်ရည်ပြစ်ပြစ်တွေကို လျှာနဲ့လိုက်သိမ်းပြီး မြိန်ရည်ရှက်ရည် မျိုချနေလေရဲ့။ တချီသာပြီးသွားတယ်။ ကျုပ်လီးကြီးက ပျော့မသွား။ အဲဒါနဲ့

 ” ဖွားဖွား သားတို့လိုးကြရအောင်နော်” 

ဆိုတော့ ခေါင်းလေးအသာညိတ်ပြတယ်။ အန်တီဘွားတော်ကြီးကို ကုတင်အောက်ကနေ ကုတင်စောင်းပေါ်မတင်ပြီး ပက်လက်လှန် ပေါင်ကားပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က ကုတင်အောက်က မတ်တပ်ရပ်လျက်ကနေ ကျုပ်လီးကို အန်တီဖွားဖွားကြီးရဲ့ စောက်ဖုတ်ဝနားတေ့ထားလိုက်တယ်။ မထည့်သေးဘဲ ကျုပ်လီးဒစ်ကြီးနဲ့ ဖွားဖွားရဲ့ စောက်စိလေးကို ပွတ်ဆွဲပြီး အထက်အောက်ကြောင်းပေးလိုက်တော့ ဖွားဖွားရဲ့စောက်ဖုတ်လေး အရည်ရွှဲလာတယ်။ ဖွားဖွားတွန့်တွန့်လူးနေပြီ။

 “အင်းးးးးးးး အားးးးး ရှီးးးးး” 

နောက်ထပ်လေးငါးချက်လောက်ဖိဆွဲတော့ အန်တီဖွားဖွားကြီး မခံနိုင်တော့။

 “သားရယ် ဘာလို့ဒီလောက်တောင် တော်နေတာလဲ ဖွားဖွားကို လိုးပေးပါတော့ ဖွားဖွားဘယ်လိုမှ မနေနိုင်အောင် ကောင်းနေလို့ပါ သားလေးရယ် နော် နော်” 

ကျုပ်အန်တီ်ဖွားဖွားကို သနားသွားတယ်။ 

“ဟုတ် ဟုတ် ဖွားဖွား သား အသားကုန်ဆောင့်လိုးမယ်ဆိုရင် ဖွားဖွားခံနိုင်လောက်လားဟင်”

“သားသားရဲ့ အပြုအစုကောင်းလွန်းလို့ကို ဖွားဖွားက သားဘယ်လိုလိုးလိုး အလိုးခံမှာပါသားရယ် ဖွားဖွားကို သားစိတ်ကြိုက် လိုးလိုက်တော့နော် သား ဖွားဖွား အလိုးခံနိုင်အောင် ခံပါ့မယ်”

ဖွားဖွားစောက်ဖုတ်ဝကို လီးတေ့လိုက်ပြီး မထည့်သေးဘဲ သူမပေါင်နှစ်လုံးကို ပိုကားလာအောင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထောက်ကာ ဖွားဖွားစောက်ပတ်လေးထဲသို့ ကျုပ်လီးလေး တဖြည်းဖြည်းချင်း သွင်းလိုက်တယ်။

“အာ့ သား ဖြည်းဖြည်း သားလီးကြီးကကြီးလွန်းတော့ ဖွားဖွားစောက်ဖုတ်လေး အရမ်းကြပ်နေတယ် ဖြည်းဖြည်းချင်းစလိုးနော် သားလေး”

၁၀ချက်လောက် အထုတ်အသွင်းလုပ်လိုက်တော့ အရည်တွေရွှဲပြီး ဖွားဖွားကောင်းလာသည်။

“ဖလွတ် ဖလွတ် ဖလွတ် ဖလပ် ဖလပ် ဘွတ်”

“အား ရှီး သားရေ ဖွားဖွားအရမ်းကောင်းနေပြီ အသားကုန်ဆောင့်လိုးတော့ သား”

ပက်လက်လှန်ပြီး လှေကြီးထိုးရိုးရိုးအလိုးခံနေတဲ့ ဖွားဖွားကို ကျုပ်ပွေ့ယူလိုက်သည်။ ဖွားဖွား အလိုက်သင့်လေးပါလာသည်။ မတ်တပ်ရပ်ရင်း ဖွားဖွားကို ပွေ့ပြီးလိုးရတာ တော်တော်အရသာရှိသည်။ ဖွားဖွားကလည်း သူ့လက်လေးနှစ်ဖက်နဲ့ ကျုပ်လည်ပင်းကို တင်းတင်းလေးဖက်ပြီး အလိုးခံရတာ ဇိမ်တွေ့နေသည်။ ဆံထုံးထုံးထားသော အန်တီဖွားဖွားရဲ့ ဆံပင်တွေပြေကျပြီး ဆံရှည်တွေက လိုးချက်နဲ့အညီ ဝှေ့ယမ်းနေသည်။ ကျုပ်လီးကို ဖွားဖွားရဲ့စောက်ဖုတ်လေးထဲ အဆုံးထိဝင်အောင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တယ်။

 “ဖတ် ဖတ် ဖလပ် ဖလပ် ဖလပ်”

“အားးးး ကောင်းလိုက်တာ အမလေးးးးး အမေ့ ဖတ် ဖတ် အားး အားး”

“အား အားးး သား ဖွားဖွားပြီးတော့မှာ ဆောင့် ဆောင့် အား အား ရှီး အား အမေ့” 

တချက်ကော့တက်ပြီး ဖွားဖွားပြီးသွားသည်။ ကျုပ်က ဖွားဖွားကိုပွေ့လိုးရင်းပြီးသွားတာဆိုတော့ ဖွားဖွားရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲက စောက်ရေတွေက ကျနော်လီးတန်ကြီးနဲ့ဖွားဖွားရဲ့ စောက်ဖုတ်နံရံကြားလေးထဲကနေ အပြင်ကိုစီးကျပြီး ကျုပ်လဥတွေကတဆင့် အောက်ကို တစက်စက်ကျနေသည်။

ကျုပ်လီးကို ဖွားဖွားစောက်ဖုတ်ထဲက မထုတ်သေး။ ဖွားဖွားကို ပွေ့ထားရင်း ကုတင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်သည်။

“ဖွားဖွား သားကို အပေါ်က ထိုင်ဆောင့်ပေးဦး”

“အင်း အင်း သား ဖွားဖွား ဆောင့်ပေးမယ်”

ကျုပ်က အောက်က ပက်လက်လှန်ပေးထားတယ်။ အန်တီဖွားဖွားက အသက် ၆၀ နီးပေမယ့် အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် ကျွမ်းကျင်လွန်းတယ်။ အပေါ်ကနေ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ဖုတ်လေးနဲ့ ညှစ်ပြီး ဆောင့်ချတယ်။ ကျုပ်လီးကို အဆုံးထိဝင်အောင်ဖိချပြီး ရှေ့ထိုးနောက်ငင်လုပ်တယ် စကောဝိုင်းတယ် အောက်ကကျုပ်မှာတော့ ရူးခါလို့ ကျုပ်ရဲ့လက်ကို လှမ်းဆွဲပြီး သူ့နို့တွေပေါ်တင်ပေးတယ် ကျုပ်လည်း ဖွားဖွားနို့ကြီးတွေကို ညှစ်ချေတယ်။

အောက်ကနေလိုးရတာအားရတော့ “ဖွားဖွား လေးဖက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးဦး သား ဖွားဖွားကို ခွေးလိုးလိုးမလို့ ”

“အင်းအင်း သား ဖွားဖွားလည်း အဲလိုအလိုးခံရတာကြိုက်တယ်”

အန်တီဖွားဖွားကြီးက လေးဖက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးသည်။ နဂိုကတည်းကမှ တင်က အလုံးလိုက် အယ်ထွက်နေသူဆိုတော့ ဖင်ကုန်းလိုက်တော့ လှလိုက်တဲ့ဖြစ်ခြင်းဗျာ စောက်ဖုတ်လေးက နောက်ကိုပြူထွက်လို့။

ကျုပ်လည်း နောက်ကနေ အသာလေးဒူးထောက်ပြီး အန်တီဖွားဖွားကြီးရဲ့ စောက်ဖုတ်ဝမှာ ကျုပ်လီးကြီးတေ့ပြီး တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ ဆောင့်လိုးလိုက်တာ အန်တီဖွားဖွားကြီးရဲ့ နို့အုံလေးတွေက ကျုပ်ရဲ့လိုးဆောင့်ချက်နဲ့အညီ ခါယမ်းနေတာ။ ဒီအတိုင်း အန်တီဖွားဖွားကြီးရဲ့ ဖင်တုံကြီးကိုင်ပြီး ဆောင့်လိုးရတာ အားမရတော့ ဆံပင်မွှေးကို နောက်လှန်ဆွဲပြီး လိုးပေးလိုက်တယ် ။

” အားးးး အမေ့ အား အား သားရေ ကောင်းလိုက်တာ ဘာလို့ အဲလိုတွေ လိုးတတ်နေရတာလဲကွာ အား ရှီးးးးးး”

“ဖွားဖွား သား ပြီးချင်နေပြီ ဖွားဖွား ပက်လက်လှန်ပေးတော့”

“အင်း သား ဖွားဖွားလည်း နောက်တချီပြီးတော့မယ် သားသားနဲ့ဖွားဖွားပြိုင်တူပြီးကြရအောင်လေသားနော် နော်”

“ဟုတ် ဟုတ် ဖွားဖွား သား ဖွားဖွားကိုအသားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်တော့မယ်နော်”

အန်တီဖွားဖွားကြီးရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို ဆွဲပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးလိုက်သည်။

“ဖွတ် ဖလွတ် ဖလွတ် ဖလပ်ဖလပ်”

“လိုး လိုး သား အား အမေ့ အား အား အမလေး အား ရှီးးးးး အမေ့ အားးးး”

“အာ့ အားးး ဖွားဖွားရေ အားအား ရှီးးးး”

ကျုပ် ဖွားဖွားရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကို မှောက်လျက်ကျသွားပြီး ကျုပ်လရေတွေကို အန်တီဖွားဖွားရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးထဲ တဗြစ်ဗြစ်နဲ့ ပန်းထည့်ပေးလိုက်ပါတော့တယ်။

အန်တီဖွားဖွားကတော့ ကျုပ်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားရင်း သူကျုပ်ကို ဘယ်လောက်ချစ်သွားကြောင်း သူ့ဘဝမှာ ကာမစည်းစိမ်ကို ဒီလောက်ကောင်းကောင်းခံစားရလိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ခဲ့ဖူးကြောင်းတွေ တဖွဖွပြောပြီး ကျုပ်ကိုအနမ်းမိုးတွေ ချွေနေပါတော့တယ်။

အဲဒါကတော့ ကျနော်အသက် ၁၉ နှစ်သားနဲ့ ကျနော့်အဖွားအရွယ် အသက်၆၀နီးပါး အဆောင်ပိုင်ရှင်အန်တီဖွားဖွားကြီးတို့ရဲ့ ရမ္မက်နယ်ကျွန်ခဲ့ပုံ ဖြစ်ရပ်မှန်အစပါ။ ကျနော်ကျောင်းပြီးသွားတာတောင် အိမ်မပြန်ချင်တော့။ ဖွားဖွားကလည်း ပြန်ခွင့်မပေး။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်အကြောင်းကိုလည်း တော်တော်များများက သိနေကြပါပြီ။

အခုထိလည်း လင်မယားလို လိုးနေကြဆဲပါပဲ။ အရင်ကထက်စာရင် ပိုတော့လွတ်လပ်သွားတာပေါ့။အခု ကျနော်က အသက် ၂၅ ။ ကျနော့်ရဲ့မယား ကျနော့်ဖွားဖွားကြီးက အသက် ၆၄။ အခုထိလည်း လိုးလို့ကောင်းနေဆဲပါပဲ။ ဒါလောက်လိုးနေတာတောင် အန်တီဖွားဖွားကြီးရဲ့ တင်တွေ ပြုတ်မသွား။ ကျုပ်ကံကောင်းတယ်လို့ပဲ မှတ်ပါတယ်။

နာမည်တွေတော့ လွှဲထားပါတယ်။ ဒီစာရေးတာလည်း အန်တီဖွားဖွားကြီးသိပါတယ်။

ပြီးပါပြီ။

ထောင့်မှန် အချစ် (စ/ဆုံး)

 ထောင့်မှန် အချစ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ – မန္တလာမောင်မောင်တုတ်

“ ဂိုးဟေ့…ရွှီ…”

အောင်အောင် သွင်းလိုက်သော ဂိုးဝင်သွားပြီဆိုတာ သိလိုက်သည်နှင့် ကွင်းထဲ ပတ်ပြေးနေမိသည်။ ဒီဂိုးသည် သူတို့အသင်းအတွက် တစ်လုံးတည်းသော အနိုင်ဂိုး ဖြစ်ပေသည်။ ရှေ့တန်းနေရာမှ အ.ထ.က လက်ရွေးစင်အဖြစ် ထူးချွန်စွာ ကစားတတ်သော အောင်အောင်တို့အသင်း ဒီလိုမျိုး ဗိုလ်လုပွဲထိ တက်လာအောင် အောင်အောင်ကပင် ဂိုးတွေ တဒိုင်းဒိုင်းသွင်း၍ လုပ်ဆောင်ခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။

အောင်အောင်တို့ အသင်းတွင် အောင်အောင်တို့ဘက်မှ လှပျိုဖြူ အပျိုချောတွေက လူပျိုပေါက်စလေး ဆယ့်ရှစ်နှစ်ကျော်သာရှိသေးသော အရပ်မြင့်မြင့် ဆံပင်အလယ်ခွဲဂုတ်ထောက်လေးနှင့် ဂျပန်မင်းသားစတိုင် အောင်အောင်အား ပန်းကမ်း ဂုဏ်ပြုချင်လှသူတွေ များလှပေသည်။

“ ပထမဆုရ အမှတ် (၁၃) အ.ထ.က အသင်း ဒိုင်းဆုကြီးရယူရန် စင်မြင့်ပေါ်သို့ ကြွကြပါခင်ဗျား…”

ဆုပေးမဏ္ဍပ်၏ အသံချဲ့စက်မှ ကြေညာသံကြောင့် အောင်အောင်တို့ အသင်းသားတစ်ယောက်စီ စနစ် ကျစွာဖြင့် မဏ္ဍပ်ပေါ်သို့ ဆုတက်ယူကြသည်။ ကွင်းတွင်ဆုယူပြီး ပြန်ဆင်းလာသောအခါ အောင်အောင် အဖေနှင့် အမေက ပြေးလာပြီး…

“ ဒါမှ ငါ့သားကွ…ဟေး…ဘယ်ရမလဲ…”

“ ဪ…ကျမသားပါတော်…ကျမမွေးထားရတာ…”

“ ရော်…မင်း ငါမပါဘဲ မွေးလို့ရလား…”

“ တော်ပြီ…ရှင်နဲ့ စကားနိုင်လုဖို့လာတာ မဟုတ်ဘူး…”

ပြောပြောဆိုဆို အောင်အောင့်အမေ ဒေါ်စိမ်းကြည်က အောင်အောင်အား…

“ ဒီနေ့ သားကစားသွားတာ အကောင်းဆုံးပဲကွယ်…”

“ မနေ့က ပွဲလည်းကောင်းပါတယ်ကွ…”

အောင်အောင့်အဖေ ဦးစန်းအောင်ကပါ ဝင်ပြောပြန်သည်။ သို့နှင့် အောင်အောင်တို့မိသားစု ဓာတ်ပုံ ရိုက်ရန် စီစဉ်သောအခါမှ အောင်အောင် သူ့အစ်ကိုကို သတိရသွားသည်။ ကိုနိုင်ဘာလို့ လိုက်မလာပါလိမ့်… မေးကြည့်လိုက်တော့မှ ကိုနိုင်မှာ ဧည့်သည်လာ၍ ဘောလုံးပွဲသို့ လိုက်မလာနိုင်ကြောင်း သိရသည်။

သူငယ်ချင်းများနှင့် အသင်းသားများ အမှတ်တရ ဓာတ်ပုံရိုက်ကြသည်။ အောင်အောင်က နာရီကို ကြည့်လိုက်သည်။ အဖေနှင့် အမေက ညပိုင်း တီဗွီပြီးခါနီးမှ ပြန်လာမည်ဟု ပြောသည်။ အိမ်အနီးရှိ အဖေ့ရုံးမှ အပေါင်းအသင်းတွေကို အောင်အောင်ကို ဂုဏ်ပြုသည့်အနေနှင့် ညစာလိုက်ကျွေးမည်ဟု သိရသည်။ အောင်အောင့်ကိုတောင် တစ်ပွဲသက်သက်လုပ်ပေးမည်တဲ့…။

အောင်အောင်မှာ ဘာရယ်မဟုတ် ဆုရလာသော ပိုက်ဆံတွေအား ကျွတ်ကျွတ်အိတ် တစ်လုံးထဲ စုထည့်ကာ မြို့နယ်ဘောလုံးကွင်းရှိ အပေါင်းအသင်းများနှင့် စကားပြောရင်း လမ်းလျှောက်လာကာ မြို့ထဲသို့ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်လာသည်။ အိမ်သော့ကို အဖေတို့က ပေးလိုက်၍ ကိုနိုင် ပြန်ရောက်မရောက် စောင့်စရာမလို။ အောင်အောင်တို့မှာက ညီအစ်ကို နှစ်ယောက်သာရှိ၍ စုစုပေါင်းမှ မိသားစု (၄) ဦးသာရှိသည်။ အခုတော့ ကိုနိုင်က ဒီညီလေးတစ်ယောက်ပဲရှိတာကို ဘယ်လောက်အရေးကြီးတဲ့ ဧည့်သည်မို့လို့ မလာနိုင်ရတာလဲဟု တွေးရင်းဖြင့် အိမ်ပြန်မည့် လမ်းခွဲတွင် သူငယ်ချင်းများနှင့် လမ်းခွဲလာ၏။

အိမ်ခြံဝသို့ ရောက်သောအခါ ခြံတံခါးက သော့မရှိ အတွင်းမှ ဂလန့်ချထားသည်။ ကိုနိုင် ရောက်နေပြီ ထင်သည်။ တံခါးအတွင်း လက်လျှို၍ဖွင့်ကာ ကိုနိုင်အား အသာနောက်လိုက်မည်ဟု ကြံစည်ပြီး အောင်အောင် အိမ်နောက်ဖေးတံခါးမှ တစ်ဆင့်ဝင်ရန် အိမ်ဘေးမှ ပတ်လျှောက်လိုက်သည်။ အောင်အောင်တို့အိမ်ကား ဒူးထောက်ပျဉ်ထောင်ကာ နောက်သို့ အခန်း (၄) ခန်းဖွဲ့ကာ မီးဖိုချောင်ကို သက်သက်ထား၏။ ကားဂိုဒေါင်ကို သတ်သတ်ထား၏။

“ အို…ကိုနိုင်ရယ်…ဖြေးဖြေးကွယ် နာတယ်…”

“ ဟာကွာ…ခဏလေးနာတာပါကွ…”

“ ပြွတ်…ပြစ်…ပြွတ်…”

“ အ…နာတယ်…ကိုနိုင်ရဲ့…”

အောင်အောင်က ကိုနိုင်အခန်းနား ရောက်ရုံရှိသေး ကြားလိုက်ရသော အသံများကြောင့် စိတ်ဝင်စားသွားမိသည်။ ဒီအသံက ကိုနိုင့်အသံ တစ်သံတည်းမဟုတ် အောင်အောင် မကြားဖူးသော အမျိုးသမီးတစ်ယောက်၏ အသံပါ ကြားရသည်။ ကိုနိုင့်မှာ ရည်းစားရှိသည်ဟုလည်း အောင်အောင် မကြားမိပါ…။ အင်းလေ… ရှိလည်း ဘယ်လိုလုပ် သိနိုင်မှာလဲ ကိုနိုင်နှင့်သူက အသက် (၇) နှစ်ကြီးများတောင် ကွာသည်။

ကိုနိုင်ကိုတော့ ချောသည် ဖြောင့်သည်ဟု အမေ့ဆီလာသော မိန်းမကြီးတွေထံမှ ပြောသံကြားဖူးသည်။ ကိုနိုင် က စမတ်ကျကျလည်း ဝတ်စားတတ်သည်။ အောင်အောင်ကတော့ အခုမှဆယ်တန်း ကျောင်းစာမေးပွဲဖြေပြီး၍ ကိုနိုင်ကတော့ ဘွဲ့ရပြီးသား ဒီအချိန်ဆို မိန်းမတောင် ယူသင့်နေပြီပဲ… အောင်အောင် တွေးရင်းဖြင့် ကိုနိုင်အခန်းဘက်မှ အဖြစ်အပျက်များကို ချောင်းကြည့်ချင်စိတ် ပေါ်လာသည်။ ကိစ္စမရှိ သူ့အခန်းနှင့် ကိုနိုင့်အခန်းက ကပ်လျက်…။

အောင်အောင်က အခန်းတံခါး အသံမမြည်အောင်ဖွင့်၍ အသာပြန်ပိတ်ကာ ကိုနိုင့်အခန်းအား ကြည့်ရစေရန် ပျဉ်ကိုစေ့နေအောင် ကာထားသော အခန်းကြားရှိ ပျဉ်ထောင်ကာ ထိပ်ဆုံးသို့ ရောက်ရန် သူ၏ စာကြည့်ကုလားထိုင်လေးကို အသာမ၍ ကျော်ပြီးချောင်းကြည့်လိုက်ရာ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် အောင်အောင်၏ အားကစားဘောင်းဘီ အောက်မှ လီးကြီးက ဘောင်းဘီအတွင်းမှ အတွင်းခံဘောင်းဘီအား ရုန်းကန်ပြီး တဖြည်းဖြည်း ထကြွလာလေသည်။

ကိုနိုင်က သူ၏ကုတင်ပေါ်တွင် ခပ်ချောချောအမျိုးသမီးတစ်ယောက်အား ပက်လက်လှန်ပြီး လိုးနေကာ ထိုအမျိုးသမီး၏ နှုတ်ခမ်းများကို စုပ်လိုက်၊ တင်းရင်းလှသော နို့အုံနှစ်လုံးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ပေးလိုက် ပြုလုပ်လျက်ရှိသည်။ ပြီးလျင် မှောက်လျက်ဖြင့်ပင် ကိုနိုင်က သူ၏ဖင်ကြီးကို လှုပ်ခါပြီး တစ်ချက်တစ်ချက် ဆောင့်ရာတွင် ထိုအမျိုးသမီးထံမှ ညည်းသံသဲ့သဲ့လေးက အောင်အောင့် နေရာမှပင် ကြားရလေသည်။

“ ဗြစ်…ပြွတ်…ပြွတ်…”

“ နာပါတယ်ဆိုကွာ…”

ကိုနိုင် အဆောင့်ကြမ်းသောအခါများတွင် ထိုအမျိုးသမီးထံမှ နာသည်ဆိုသော ညည်းသံလေး ကြားရ၏။

“ ဗြစ်…”

“ အ…”

“ ဗြစ်…ပြွတ်…ပြွတ်…”

“ အ… အရမ်းနာနေပြီ… ကို… သိပ်မဆောင့်နဲ့…”

ကိုနိုင်မှာ ထိုအမျိုးသမီးပြော၍ထင်သည် ဆောင့်ခြင်းကိုရပ်ကာ… စပျစ်သီးပမာရှိ နို့သီးခေါင်းလေးများအား ထပ်မံငုံစုပ်နေပြီး နို့အုံတစ်ဝိုက် လျှာဖြင့်သပ်ကာ…

“ ဗြစ်…”

ကနဲမြည်အောင် တစ်ချက်ဆောင့်ပြန်ရာ ထိုအမျိုးသမီး၏ နှုတ်ခမ်းလေးမှာ ဝိုင်းသွား၍…

“ အား…ရှီး…ကောင်းတယ် ကိုနိုင်ရယ်… ခုနလောက်တော့ မကြပ်တော့ဘူး…”

“ ပြွတ်…ဘွတ်…ဗြစ်…ပြွတ်…”

“ အား…ရှီး…”

“ ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…”

“ အ…အား…”

ထိုအမျိုးသမီးမှာ ကိုနိုင့်ကျောပြင်ကြီးအား ပွတ်သပ်ပေးရင်းဖြင့် တင်ပဆုံကြီးအား ပြန်ကစားပေးနေသည်မှာ ကိုနိုင်အဖို့ မည်မျှကောင်းသည်တော့ မသိ။ ဘေးမှကြည့်နေရသော အောင်အောင်တောင် ခုန်ဆင်းချင်စိတ် ပေါက်သွားသည်။ ကိုနိုင်က ထိုအမျိုးသမီးရဲ့ ပါးကို တရှုံ့ရှုံ့နမ်းပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်လိုက် ဖင်ကြီးကို အသာကြွကာ ဖိလိုက် ဆက်တိုက်နှစ်ခါသုံးခါ ဖိဆောင့်လိုက်နှင့် လုပ်နေရာ အောင်အောင်မှာ ကြည့်နေရင်းမှ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ကျောင်းလစ်ပြီး ကြည့်ခဲ့ဖူးသည့် အပြာကားတွေထဲမှ ဇာတ်လိုက်မင်းသားနှင့် မင်းသမီး လိုးကြသည့်ပုံစံကို ပြေးမြင်မိလာသည်။

“ ကိုနိုင်ရယ်… လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့လေ… သန္တာ့ကို ကိုယ်ချင်းစာဦးလေ… တော်ကြာ ကိုနိုင့်ညီလေး ပြန်လာရင်… ပြီးတော့ အဘိုးကြီးနဲ့ အဘွားကြီး ပြန်ရောက်လာရင် ဒုက္ခရောက်ကုန်မယ်…”

“ ကျွတ်… ဒီနေ့ ညီလေးတို့ ဘောလုံးပွဲရှိတယ်လေ… အဘိုးကြီးရော အဘွားကြီးရော သွားတယ်… ညီလေးကို ဂုဏ်ပြုချီးမြှင့်ပွဲတွေ ဘာတွေ စားသောက်ဆိုင်မှာ လုပ်မှာဆိုတော့ ကြာမှာပေါ့… ကို့ညီက အရမ်းတော်တယ်ကွ…”

အောင်အောင် ဒီဘက်အခန်းမှ ချောင်းကြည့်နေရင်း ချီးကျူးသံကြားလိုက်ရ၍ အနည်းငယ်တော့ ကျေနပ်သွားသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်အားလည်း အဖေနှင့် အမေပြန်ရောက်၍ မပြီးသေးပါက အချက်ပေးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

“ ဗြစ်…ပြွတ်…ဗြစ်…ပြွတ်…”

“ အား…ရှီး…”

“ ဗြစ်…ဗြစ်…”

“ အ…”

“ ပြွတ်…ဗြစ်…”

“ အမေ့…အား…”

ကိုနိုင်က သူ၏ဖင်ကြီးကိုမြှောက်ကာ သန္တာ၏ ပခုံးလေးကိုကိုင်လျက် အဆက်မပြတ် ပြန်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်လေသည်။ အောင်အောင်မှာ ဗွီဒီယိုထဲ၌ ကြည့်ရတာနှင့်မတူ မျက်စိအရသာပါမက စိတ်ဆန္ဒများပါ ကိုနိုင့် နေရာ ဝင်ခံစားချင်သည်အထိ တောင့်တနေမိသည်။

“ သန္တာ ကိုယ်ညောင်းပြီကွာ… လုပ်ပေးဦး…”

ကိုနိုင်ကပြော၍ မသန္တာက ကိုနိုင်ကို နှာခေါင်းတစ်ချက်ရှုံ့ပြရင်း…

“ ဟွန်း… သူမောပြီဆို… ဒါပဲ… အဲဒါကြောင့် မုန်းတာ…”

ဟုပြောရာ…

“ ကိုကတော့ အဲဒါကြောင့် ပိုချစ်နေရတာ…”

ကိုနိုင်မှပြောရင်း မသန္တာပါးလေးအား ရှုံ့နမ်း၍ သူသည် မသန္တာကိုယ်ပေါ်မှ ဆင်းလာရာ မသန္တာ၏ မို့မောက်သော စောက်ပတ်လေးနှင့်အတူ စောက်စိလေးမှာ ဖန်ချောင်းမီးရောင်နှင့် အဆီတစ်ဝင်းဝင်း အရည်တွေ စိုရွှဲလျက်တွေ့ရသည်။ မသန္တာ၏ ပေါင်တံကြီးမှာ ဖြောင့်စင်း၍ ဖွေးစွတ်နေပြီး ပေါင်လယ်ရှိ အတွင်းခံဘောင်းဘီ အရာလေးမှာ အခုထိမြင်ရဆဲ။ မိန်းမတစ်ယောက်၏ စောက်ဖုတ်ကို အခုမှ အပြင်မှာ မြင်တွေ့ဖူးသော အောင်အောင်မှာ လည်ဝရှိ တံတွေးများကို ခဏခဏ မြိုချနေရသည်။

မသန္တာမှာ ဖန်ချောင်းမီးရောင်ကိုကျော်ကာ အောင်အောင်ဆီသို့ မျက်လုံးများက ရောက်သွားပြီး အံ့ဩသွားရသည်။ အရိပ်ရောင်တွေ ဖြတ်ကနဲ ဖြစ်သွား၏။ အောင်အောင်ကလည်း ရုတ်တရက်မို့ ပုန်းချိန်မရ။ သို့သော် မသန္တာ၏ ဦးနှောက်က တစ်ခဏအတွင်း ဒီရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့် ကောင်လေးကို ဘယ်သူမှန်း သိလိုက်သည်။ ကိုနိုင့်ညီ အောင်အောင်ဆိုသည့် ဘောလုံးရူးလေးပဲနေမည်။ ရုပ်ချင်းဆင်၏။ ဘယ်အချိန်ကတည်းကရောက်ပြီး ချောင်းကြည့်နေသည်မသိ။

သူမက အပျိုဆိုတော့ ပထမ အနည်းငယ်တော့ ရှက်သွားမိသည်။ သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးရော နို့အုံနှစ်လုံးရော အရှိအရှိအတိုင်း ကိုနိုင်မှလွဲ၍ အခုထိမည်သူမှ မမြင်ဘူးသေး။ ယခု ဒီအောင်အောင်လေးကတော့ မြင်သွားလေပြီ။ ကိုနိုင်၏ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးကိုကိုင်၍ သူမစောက်ပတ်ဝတွင်တေ့ကာ အသာထိုင်ချလိုက်သည်။ လီးကြီးက စောက်ပတ်နှင့် ဝင်ခါစဖြစ်၍ အနည်းငယ်ကြပ်သဖြင့်

“ အား…ကျွတ်…ကျွတ်…”

ဟု မသန္တာ ညည်းညူမိပြီး အောင်အောင်ဆီသို့ ရုတ်တရက် လှမ်းကြည့်ရာ အောင်အောင် အလစ်အငိုက် မိသွားပြန်သည်။ အောင်အောင်မှာ ကြာတော့ ရှက်လာ၍ ဗြောင်မကြည့်ရဲတော့ ခုံပေါ်မှဆင်းကာ ရင်တွေခုန်နေမိသည်။ ကြည့်ကလည်း ဆက်ပြီး ကြည့်ချင်သေးသည်။ မဖြစ်… အပေါက်လေး တစ်ပေါက် နှစ်ပေါက်တော့ ရအောင်ရှာရမည်။ တွေ့ပြီ… ကြမ်းပြင်အထက် သုံးပေခန့်အကွာမှာ။

အောင်အောင် မျက်လုံးလေးကပ်၍ ချောင်းကြည့်ရာ မသန္တာ၏ စောက်ဖုတ်လေးမှာ ကိုနိုင်၏ တည့်မတ်သော လီးကြီးပေါ်သို့ အပေါ်မှ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများ လှန်ကာ ဝင်သွားလိုက် အောက်မှအပေါ်သို့ ပြန်တက်သွားလိုက်နှင့် ရှောရှောရှူရှူပင်လိုးနေကြသည်ကို တွေ့ရသည်။

“ ဗြစ်…”

“ အ…ကောင်းလိုက်တာ သန္တာရယ်…”

“ ပြွတ်…”

“ ရှီး…ကျွတ်…”

“ ဗြစ်…ဗြစ်…အင်း…ဟင်း…”

“ အ…ရှီး…”

မသန္တာ၏ အသာအယာ ထိုးသွင်းမှုကြောင့် ကိုနိုင်မှာ ဒီတစ်ခါ သူနာသည့်အလှည့်ပေပဲလား…။ မသန္တာကား သူမ၏ ပေါင်တံကြီးများကို စပရိန်ကဲ့သို့ ကွေးကာ ညွတ်ကာထိုင်ရင်း သူမ၏ နို့အုံလေးနှစ်လုံးကို သူမဘာသာ သူမလက်ဖြင့်ပြန်ပြီး ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ အောင်အောင်၏ မြင်ကွင်းမှာလည်း ပိုပြီး ရှင်းလာသည်။

အောင်အောင်မှာ ထိုမြင်ကွင်းကိုကြည့်၍ သူ၏ဘောင်းဘီအတွင်းရှိ ထောင်မတ်နေသည့် လီးကြီးအား စမ်းကြည့်ရာ အရည်ကြည်များ စိုရွှဲနေသည်ကို စမ်းမိသည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်…”

“ အ…ကျွတ်…”

“ ပြွတ်…ဘွတ်…”

“ အင်း…အင်း…”

“ ပြွတ်…ဗြစ်…ပြွတ်…”

“ ကျွတ်…ကျွတ်…”

“ ဗြစ်…ဘွတ်…ပလွတ်…ပြွတ်…”

“ အ…အား…ရှီး…”

ကိုနိုင်မှ မသန္တာ၏ ခါးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ကာ အပေါ်မှအောက်သို့ ခပ်သွက်သွက် ဆွဲချလိုးလိုက်သံ၊ မသန္တာထံမှ ညည်းသံများမှာ အခန်းတွင်းဝယ် ဆူညံနေသည်။ မသန္တာဖင်ကြီးနှစ်လုံးမှာလည်း ကိုနိုင်၏ ပေါင်နှင့် သွားထိချိန်တွင် ပြားချပ်သွားကာ ပြန်အထတွင်တော့ ဖင်ကြီးမှာ ပြန်ပြီး ပြည့်တင်းလာလေသည်။

“ ကို့ကို ကုန်းပေးပါလား သန္တာ…”

“ ဟာကွာ… ကိုနိုင်ရယ်… နောက်ရက်မှ အေးအေးဆေးဆေး လုပ်ပါလားကွာ… ကိုနိုင့်ညီ ပြန်လာခါနီးနေပြီနော်…”

“ မရဘူးကွာ… အခုလုပ်မယ်…”

“ အဲဒါဆိုလည်း ကိုနိုင့်သဘော…”

မသန္တာက လက်လျှော့လိုက်ဟန်နှင့် ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ကာ လက်နှစ်ဖက်က ကုတင်စောင်းအား ကိုင်လျက် ကုန်းပေး၏။ အောင်အောင်မှာ တစ်စောင်းဖြစ်သွား၍ မမြင်ရတော့ဘဲ မသန္တာ၏ ဖြူဖွေးကာ အောက်သို့စိုက်ကျနေသော နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကိုသာ တွေ့ရသည်။ အောင်အောင် စဉ်းစားမရသည်မှာ မသန္တာ မိမိကို မမြင်ဘူးလား… ဒါမှမဟုတ် မိမိကပဲ လိပ်ပြာမလုံတာလား… စဉ်းစားမရ။ တကယ်ဆို မသန္တာ သူရှိနေတာ သိသွားပြီပဲ… အောင်အောင် မစဉ်းစားချင်တော့။

ကားဂိုထောင်ဘေးတွင် သွားထိုင်ကာ အဓိပ္ပာယ်မဲ့ မြေပြင်ပေါ် တုတ်ချောင်းနှင့် ခြစ်နေမိသည်။ ဆယ့်ငါးမိနစ်ခန့် ကြာသောအခါ မသန္တာနှင့် ကိုနိုင်တို့ နောက်ဖေးပေါက်မှ ဆင်းလာကာ စကားတိုးတိုးပြောပြီးလျှင် အိမ်ရှေ့မှနေ၍ မသန္တာအား အဖေတခါတရံ စိတ်ကူးရရင်ရသလို နင်းတတ်သည့် ယောက်ျားစီး စက်ဘီးကြီးနှင့်တင်ကာ ခြံသော့ကိုပိတ်ပြီး ထွက်သွားတော့သည်။

နာရီဝက် ခန့်ကြာသောအခါ ကိုနိုင်ပြန်လာ၍ ခြံတံခါးဖွင့်ပြီး ဟန်မပျက်နေတာ တွေ့ရသည်။ ထိုအခါကျမှ အောင်အောင်လည်း ထိုင်နေရာမှထကာ အိမ်ရှေ့မှနေ၍…

“ ကိုနိုင်ရေ…ကိုနိုင်…”

ဟုလှမ်းအော်ရာ အိမ်တွင်းမှ ကိုနိုင် ထွက်လာ၍ မျက်နှာပြုံးနေကာ…

“ ဟာ… ငါ့ညီက အစောကြီးပါလား… ဖေဖေတို့ရော… ဘယ်မှာကျန်ခဲ့လဲ…”

“ ဆိုင်မှာ ကျန်ခဲ့တယ်… ကိုနိုင်ရ…”

အောင်အောင် စိတ်ထဲမစောတော့ဟု ပြန်ပြောချင်သော်လည်း ပါးစပ်မှ အလိုလို လိမ်မိသွားသည်။ ခုနအမျိုးသမီးက ဘယ်သူလဲ ကိုနိုင့်ရည်းစားလား… ဒါမှမဟုတ် မကောင်းသည့် ကောင်မတွေလား…။ ကိုနိုင် သူ့ရည်းစားပဲ ဖြစ်မည်။ အောင်အောင်မှာ အခန်းထဲမှ အဖြစ်အပျက်များကိုသာမြင်ကာ ခြံတွင်းရှိ ရေတွင်းတွင် သူ၏ဘောလုံးကန် ဖိနပ်အား စိတ်ပျက်လက်ပျက် ပစ်ချလိုက်သည်။

သူလည်း ရည်းစားဆိုတာ ထားဖူးချင်လှသည်။ လမ်းထိပ်အိမ်က ရပ်ကွက်လူကြီးသမီး မာမာသင်းဆိုရင်ကော မဖြစ်။ သူမ နှုတ်ခမ်းက နည်းနည်းလှန်သည်။ ကိုနိုင်တို့လို စုပ်နမ်းလို့မကောင်း။ ကျောင်းက အေခန်းထဲမှ သရဖီကျော်ဆိုလျှင်တော့ သူမလည်း ရုပ်ကလေးကတော့ ချောပါသည်။ ပါးစပ်နှင့် သွားရေစာမုန့်က ပြတ်သည်မရှိ။ သူ့သာကြိုက်လျှင် မုန့်ချည်းပဲ ဝယ်ကျွေးနေရမည်။ ဒါပေမယ့် ကိစ္စတော့မရှိ။ ကျောင်းပိတ်သွားပြီပဲ ဝယ်ကျွေးစရာတော့ သိပ်လိုမည် မထင်။

ဟိုဘက်လမ်းထဲက တင်အောင်နီ လိုက်နေပြီး မလွယ်ဘူးဟု ပြောသည့် ခပ်စွာစွာ ကောင်မလေး မီးမီးဆိုရင်ကော မဖြစ်။ မီးမီးက တစ်ပတ်တစ်ခါ ရုပ်ရှင်ကြည့်တတ်သည်ဟု ပြောသည်။ အောင်အောင်၏ ဘောလုံးပွဲနှင့် တိုက်နေလျှင် လိုက်ပြနိုင်မှာမဟုတ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ အောင်အောင် ရည်းစားထားရန်အတွက် ကောင်မလေးရွေးချယ်ခြင်းမှာ အထမမြောက်တော့ပေ။ သို့သော် အောင်အောင် ရည်းစားထားရေးမှာ အဆင်မပြေသော်လည်း အခြားအောင်မြင်သွားတာ တစ်ခု ရှိပါသည်။

ကိုနိုင်က ရက်ပိုင်းအတွင်း ရပ်ကွက်တစ်ခုကျော်မှ မသန္တာတို့အိမ်ကို လူကြီးစုံရာနှင့်သွားပြီး မိန်းမတောင်းသည့်ကိစ္စ ဖြစ်လေသည်။ မသန္တာတွင် ညီမဝမ်းကွဲ တစ်ယောက် ရှိလေသည်။ ထိုညီမဝမ်းကွဲကား အောင်အောင်နှင့် သက်တူရွယ်တူခန့် ဖြစ်မည်ဟု ထင်ရသည်။

ကိုနိုင်နှင့် မသန္တာတို့ မင်္ဂလာပွဲကိစ္စအတွက် လူကြီးတွေနှင့် သွားလိုက်ပြန်လိုက် လုပ်နေချိန်တွင် အောင်အောင်မှာ ဘောလုံးကွင်းသွားသည့် အချိန်မှလွဲ၍ မသန္တာတို့အိမ်သို့ မယောင်မလည်နှင့် လိုက်သွားပြီး ယွန်းယုနွေ ဆိုသော ကောင်မလေးအား ခိုးခိုးကြည့်မိသည်။ စိတ်ထဲမှလည်း ရည်းစားဖြစ်ခဲ့လျှင် ယွန်းဟုခေါ်ရမည်လား ယုနှင့်နွေ ဘယ်ဟာပိုကောင်းမည်လဲဟု တွေးကာ ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့် နောက်ဆုံးမှာတော့ ယွန်းဟုသာ အောင်အောင် စိတ်ထဲ ကြိတ်ခေါ်နေမိသည်။

အောင်အောင်က မင်္ဂလာပွဲတွင် ပန်းကြဲမည်ဟုဆိုသော ယွန်းအား ပေးရန် စာတစ်စောင် ကြိုးစားရေးထားလေသည်။ မင်္ဂလာပွဲနေ့၌ အောင်အောင် စာကို မည်သို့ပေးရမည်ကို မသိ၍ အကြံအိုက်နေခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတော့ ပန်းကြဲသော ဖလားထဲသို့…

“ ဪ… ယွန်း… ဒီမှာ ကျွန်တော် ယွန်းကြဲလို့ရအောင် ပန်းတွေယူလာတယ်… သွားတော့မယ်နော်…”

ဟုပြောပြီး ကမန်းကတန်းပင် လူအုပ်ကြားထဲသို့ ပြေးခဲ့၏။ ယွန်းကား သူမကို ယွန်းဟုခေါ်သည့်အတွက်လည်းကောင်း၊ ပန်းများနှင့်အတူ စာလေးအား မြင်အောင် ပြခဲ့၍လည်းကောင်း အံ့ဩဟန် ပေါ်နေသည်။ အောင်အောင်က သူ့စာလေးအား လွင့်မပစ်ပါစေနှင့်ဟု ကွယ်ရာမှ ကြည့်နေခဲ့သည်။ ယွန်းက မလွင့်ပစ်ပါ။ ဘေးဘီကိုကြည့်၍ ဝှက်ထားလိုက်တာ မြင်ရသည်။

မင်္ဂလာပွဲပြီးသောအခါ ကိုနိုင်နှင့်အတူ မသန္တာရော ယွန်းပါ ပါလာသည်။ ညကျမှ ယွန်းကို ကိုနိုင်လိုက်ပို့မည်ဟု သိရသည်။ ယွန်းပါလာသည့်အတွက် မသန္တာက ပြုံးစိစိနှင့် အောင်အောင်အား လှမ်းကြည့်သည်။ အောင်အောင် ရေမိုးချိုး၍ ညနေစာစားပြီး ယွန်းရှိနေ၍ အခန်းတွင်းဝယ် အောင်းနေမိသည်။ ယွန်းက ဟိုဘက်ကပ်လျက် ကိုနိုင့် အခန်းထဲတွင် မသန္တာနှင့်အတူ လက်ဖွဲ့ငွေကူပြီး ရေတွက်နေသံကြားရသည်။ ကိုနိုင်က မရှိ။ မင်္ဂလာပွဲကုန်ကျသည်များကို လိုက်လံရှင်းပေးရန်အတွက် ထွက်သွားသည်။

“ ယွန်းယု ရေ…”

“ ရှင်…မမ…”

“ ယွန်းယုကို အောင်အောင်က ဒီစာဘယ်တုန်းက ပေးတာလဲ… ဟာ မမကလည်း နေ့ခင်းကပါဆို… ဒါချည်းမေးနေတာ…”

“ မဆိုးပါဘူးအေ… ငါ့ခဲအိုလေးက လူချောလေးပါ… ကိုနိုင်ထက်တောင် ဖြောင့်သေးတယ်…”

“ ဟာ…မမကလည်း ယွန်းယုက ငယ်သေးတယ်… အဲဒါတွေ မစဉ်းစားချင်ဘူး…”

“ ယွန်းယု… ရေချိုးမယ်မို့လား သွားချိုးရအောင်… မမ ကန်ကစောင့်နေမယ်…”

“ အင်း… အင်း… ယွန်း နောက်က လိုက်ခဲ့မယ်လေ…”

ထိုပြောသံကြားရ၍ အောင်အောင် ရင်ခုန်သွားရသည်။ မသန္တာ၏ အဝတ်အစားချွတ်သံတွေ ကြားရသည်။ အခန်းတံခါးဖွင့်ကာ ထွက်သွားသံကြားရသည်။ အောင်အောင် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ စာကြည့်စားပွဲပေါ်တက်လိုက်ပြီး တစ်ဖက်ခန်းသို့ ကျော်ကြည့်လိုက်ရာ ယွန်းအဝတ်အစားများ ချွတ်နေတာ တွေ့ရသည်။

အောင်အောင် ရင်ထဲ ရေငတ်သလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ယွန်းက အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ယွန်း၏ စောက်ဖုတ်လေးသည် အမွှေးအနည်းငယ်သာ ရှိသည့်အတွက် ခပ်ဝေးဝေးမှ ကြည့်ရ၍ စောက်ဖုတ်လေးကို မဲမဲပဲမြင်ရသည်။ ပြီးလျှင် ယွန်းမှ သူမအင်္ကျီ ကြယ်သီးများအား ဖြုတ်၍ ချွတ်လိုက်ရာ ဘရာစီယာ ပန်းရောင်လေးအောက်တွင် နို့အုံလေးမှာ ခပ်မို့မို့သာ မသန္တာလောက်မကြီး။

ယွန်းက လက်ကိုနောက်ပစ်၍ ဘရာစီယာချိတ်အား ဖြုတ်ပြီး ချွတ်ချလိုက်ပြန်သည်။ နို့အုံလေးမှာ ဖွေးပြီး နို့သီးခေါင်းလေးများမှာ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါလျက် ထွက်ပေါ်လာသည်။ အပျိုစင်တစ်ယောက်၏ အတွင်းကျကျ ပစ္စည်းများအား မြင်လိုက်ရသောအခါ အောင်အောင်လီးကြီးမှာ တောင်မတ်လာသည်။ ယွန်းက ထဘီရင်လျားပြီးသည်နှင့် အခန်းပြင် ထွက်သွားလေတော့သည်။ အောင်အောင်မှာသာ ရင်ထဲတွင် တုန်ရီမောဟိုက်လျက် ကျန်ခဲ့၏။

နာရီဝက်ခန့်ကြာသောအခါ ယွန်းရော မသန္တာပါ ပြန်လာပြီး အဝတ်အစားလဲကြလေသည်။ ယွန်းမှာ ရေစက်ရေပေါက်များအား တဘက်နှင့်သုတ်ရင်း သူမ၏ ရေလဲထဘီလေးပေါ်တွင် ဘရာစီယာဝတ်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးလျင်ခုနက ချွတ်ထားသော အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးအား ခြေထောက်ဖြင့် လျှိုဝတ်ကာ ဘောင်းဘီ၏ မျှော့ကြိုးလေးကို ခါးထိရောက်အောင် ဆွဲလိုက်၏။ ပြီးတော့မှ ထဘီကို ရင်ထိလျားကာ မှန်တင်ခုံရှေ့သွားပြီး သူမတို့၏ အလှပြင်ပစ္စည်းများနှင့် အလှပြင်လေသည်။

အောင်အောင် ချစ်ရသူလေး၏ အလှပြင်ပုံကို ဒီတစ်ခါ လက်တွေ့ကျကျ မြင်နေရသည်။ ယွန်းက သူမမျက်နှာလေးအား မိတ်ကပ်ပါးပါးလိမ်းကာ နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲလေးကို ဆိုးလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို ဖွင့်လိုက်ပိတ်လိုက်လုပ်ပြီး ပြန်စစ်ဆေးလေသည်။ ပြီးလျှင် အပိုယူလာသော အဝတ်အစားများဖြင့် အဝတ်အစားလဲကာ သူမကိုယ်သူမ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်စေရန် ဆွဲဆန့်လေသည်။

“ မမ…ကိုနိုင် မလာသေးဘူးလား…”

“ လာတော့မှာပါ ယွန်းရဲ့… ပြန်ချင်နေပြီလား…”

“ မဟုတ်ပါဘူး… မေးကြည့်တာပါ…”

“ မေးမနေနဲ့ ယွန်းယု ဘဲလေးရှိသားပဲ… သူနဲ့ သွားနေပါလား…”

“ ဟာ… မမနော်… မစနဲ့ကွာ… ယွန်းယု သူ့ကို စိတ်ဆိုးတယ် သိလား…”

“ ဟာ…ဟ…တကယ်လည်း စိတ်မဆိုးဘဲနဲ့ ကောင်မလေးရာ…”

“ ဟာကွာ…မမပြောလေ ကဲလေပဲ…”

ခဏကြာသောအခါ ကိုနိုင်ပြန်ရောက်လာပြီး ယွန်းအား မသန္တာနှင့်အတူခေါ်၍ ထွက်သွားလေသည်။ အောင်အောင်မှာကား ယွန်းမရှိတော့၍ ရင်ထဲမှာဟာပြီး ကျန်နေခဲ့သည်။

ညပိုင်းတွင်တော့ ကိုနိုင်တို့ လွတ်လပ်စွာ ကဲနိုင်ရန် အောင်အောင် သူ့သူငယ်ချင်းအိမ် သွားအိပ်လိုက်သည်။ ဒါတောင် အောင်အောင် ပြန်အိပ်သည့်ရက်များတွင်လည်းကောင်း၊ အိမ်၌ လူကြီးများမရှိသောအခါတွင်လည်းကောင်း ကိုနိုင်နှင့် မသန္တာတို့မှာ ပွဲကြမ်းဆဲပင်။ ကိုနိုင် အလုပ်ကိစ္စနှင့် ခရီးထွက်သွားသောအခါမှ ထိုပွဲမှာ မကြမ်းတော့ပေ။

“ အောင်အောင်ရေ…”

“ ခင်ဗျာ…”

“ လာစမ်းပါအုံးကွယ်…မမဆီ ခဏလာကူညီပါဦး…”

အောင်အောင် အိမ်ဘေးတွင် ဒိုက်ထိုးနေစဉ် အိမ်ပေါ်ထပ်မှ မသန္တာ၏ ခေါ်သံကြား၍ ချွေးသံတရွှဲရွှဲနှင့်ပင် တက်လာခဲ့သည်။ ဒီနေ့မှ ဖေဖေရော မေမေပါ ဥပုသ်ဇရပ်သွားကြသည်။

“ အခန်းထဲဝင်ခဲ့လေ…အောင်အောင်ရဲ့…”

အခန်းပေါက်ဝ၌ ရပ်နေသော အောင်အောင်ကို မသန္တာမှ လှည့်မကြည့်ဘဲပြော၏။ မသန္တာက ဘော်လီကို ထဘီရင်လျားပေါ်တွင် ပုံစံလျာထားလျက်…

“ လာ…မမကို ဘော်လီချိတ်တပ်ပေးဦး… ဒီမှာ တပ်ရခက်နေလို့…”

ဟုထပ်ပြောရာ အောင်အောင် အခန်းထဲသို့ဝင်သွားကာ မသန္တာ၏ နောက်ကျောမှ ဘော်လီကိုတပ်ပေးစဉ် အသားချင်းထိသွား၍ ရှိန်းကနဲ ဖိန်းကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ မသန္တာ၏ ခေါင်းလျှော်ရည်နံ့သင်းသင်းကိုလည်း ရှူလိုက်ရသည်။ ချိတ်တပ်ပြီး၍ ပြန်ထွက်မည်ပြင်သောအခါ မသန္တာမှ အောင်အောင်၏ လက်များကိုဆွဲထား၍…

“ မင်း…မမတို့ မင်္ဂလာဆောင်နေ့က ယွန်းယုကို စာပေးတယ်မို့လား…”

ဟု မျက်နှာချင်းဆိုင် မေးလေရာ…

“ ဟုတ်ကဲ့ မမ…”

“ ကျွတ်… အောင်အောင်နော်… လူကြည့်တော့ မခုတ်တတ်သလိုလိုနဲ့…”

“ ဟိုမင်္ဂလာမဆောင်ခင်ရက်ကလည်း မမတို့ကို ခိုးကြည့်သေးတယ်မို့လား…”

အောင်အောင် ထိုမေးခွန်းကို ဖြေရမှာကျ ရှက်သွားသည်။

“ ပြောစမ်းပါကွာ…ရှက်မနေပါနဲ့…”

“ ဟုတ်…”

အောင်အောင် ခေါင်းကို အသာညိတ်ပြီး ဖြေလိုက်သည်။

“ အဲဒီလို အရသာမျိုး မင်းမခံစားချင်ဘူးလား…”

မသန္တာမှ ပြောရင်းဖြင့် အောင်အောင့် လက်များကို သူမပုခုံးလေးပေါ်မှတဆင့် နို့အုံနေရာသို့ ဆွဲချလိုက်ရာ အောင်အောင်မှာ ပထမသူ့အစ်ကို မဟေသီဆိုသော အသိစိတ်က ဝင်နေ၍ မထိရဲမကိုင်ရဲသော်လည်း တကယ်တမ်း ထိပြီကိုင်ပြီဟေ့ဆိုသောအခါ အောင်အောင် ဘာမှမသိတော့…

“ လက်နဲ့ ဆုပ်ပေးလေ…မောင်လေးရဲ့…”

“ ကျွန်တော်မှ မဆုပ်တတ်တာ…”

“ လွယ်ပါတယ်ကွာ…မင်းဆုပ်တတ်သလိုဆုပ်…”

မသန္တာမှပြောရင်းဆိုရင်း သူမ၏ ထဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ရာ ဘရာစီယာလေးမှာ မသန္တာ၏ နို့အုံကြီးနှစ်ခုအား ထိန်းလျက်ကျန်နေခဲ့၏။ ထဘီကခြေရင်းတွင် ဂွင်းလုံးပုံကျသွားသည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီ အဖြူရောင်လေးက မသန္တာ၏ ဖြူဖွေးသော ဖင်ကြီးနှင့်အတူ အနားစများ ပေါင်ထဲနစ်ဝင်လျက် ထွက်ပေါ်လာသည်။

အောင်အောင် ဘောင်းဘီထဲမှ ငပဲကြီးမှာ ဆတ်ကနဲ ထောင်မတ်လာသည်။ ချွေးတွေတိတ်သွားသော်လည်း အောင်အောင်ထံမှ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းမှာ အခန်းတွင်းဝယ် ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်နေသည်။ မသန္တာ၏ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို အပေါ်မှနေ၍ မထိတထိကိုင်ရင်း ဆုပ်နယ်ပေးရာ နို့အုံလေးမှာ ပျော့စိစိနှင့် မာမာလေးမို့ အောင်အောင်အဖို့ ကိုင်၍ ကောင်းလှသည်။

မသန္တာက အောင်အောင်၏ အင်္ကျီကိုချွတ်ပေး၍ သူမ၏ တဘက်တစ်ထည်နှင့် အောင်အောင် ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှ ချွေးများကို ယုယကြင်နာစွာ သုတ်ပေးလေသည်။ ပြီးလျှင် အောင်အောင်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ကနဲ တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိကပ်စုပ်လေတော့သည်။ အောင်အောင်က သွေးကြောတွေ တဖျန်းဖျန်းထလျက် မသန္တာ၏ နို့အုံကြီးကို အလိုအလျောက်ပင် ဘရာစီယာအောက်မှ ပင့်တင်ဆုပ်ကိုင်ပေးမိသည်။ ထို့ပြင် အောင်အောင်၏ လက်တစ်ဖက်မှာလည်း မသန္တာ၏ နောက်ကျောရှိ ဘော်လီချိတ်ရှိရာသို့ အလိုအလျောက်သွားပြီး ဖြုတ်လိုက်ရာ ဘရာစီယာလေးမှာ နို့အုံမှ ကွာသွားပြီး လုံးဝန်းပြည့်ဖြိုးသော နို့အုံလေးများမှာ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါလျက် ထွက်ပေါ်လာသည်။

“ အောင်ရယ်…ချစ်လိုက်တာ မောင်လေးရယ်…”

“ မမနို့ကို စို့ပေးဦးလေ…အောင်ရဲ့…”

ဟုပြောသောကြောင့် အောင်အောင် သူ၏ဒူးလေးအား အသာကွေးညွတ်လိုက်ကာ ဖြူဖွေးတင်းပြည့်နေသော နို့အုံကြီးထက်မှ နို့သီးခေါင်းလေးအား နှုတ်ခမ်းဖြင့် အသာငုံစုပ်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် နို့အုံ၏ အောက်ခြေမှတဆင့် နို့သီးခေါင်းလေးထိ လျှာဖြင့်အသာဆွဲပြီး ပြွတ်ကနဲ ငုံစုပ်လိုက်သည်။

“ အင်း…ဟင်း…ဟင်း…အောင်ရယ်…”

မသန္တာမှာ သူမ၏ နို့အုံလေးအား လက်ဖြင့် ကိုင်ညှစ်ပေးရင်း မျက်နှာလေးမှာ မျက်နှာကြက်ဆီသို့မော့၍ ညည်းသံသဲ့သဲ့လေး ထွက်လာလေသည်။ အောင်အောင်၏ လက်များက မသန္တာ၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီအဖြူရောင်လေး အောက်မှ ဖင်သားကြီးများအား ကောင်းကောင်း ကိုင်တွယ်ပေးနေသည်။ ဖင်သားကြီးများမှာ တခါမှမကိုင်ဖူးသော အောင်အောင်အဖို့ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ရသည်မှာ တကယ့်ကို ကိုင်၍ ကောင်းလှသည်။

“ အောင်…ခဏနေဦးကွယ်…”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ…မမရဲ့…”

“ ရော်…အောင်ကလည်း မမဘောင်းဘီချွတ်ပေးမလို့ပါ… လူဆိုးလေးရယ်… တကတည်း အငမ်းမရ ဖြစ်နေတယ်…”

“ မသိဘူးလေ…မမပဲ သင်ပေးပြီးတော့…”

“ အမယ်လေး… ဟုတ်ပါတယ်တော်… ဟုတ်ပါတယ်…”

“ ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း…”

မသန္တာမှ မျက်လုံးလေးပြူးကာပြောရင်း ဖင်လေးကုန်းပြီး ဘောင်းဘီချွတ်ပေး၏။ အောင်အောင်ကား ကိုယ့်အဖြစ်ကို ကိုယ်သဘောကျပြီး ရယ်မိသည်။

“ ကဲ…ကိုယ်တော်ချော…ဘောင်းဘီချွတ်…”

“ ဟာဗျာ…မမကလဲ…”

“ ကဲပါ…အောင်ရယ်…ရှက်မနေပါနဲ့ ချွတ်စမ်းပါကွာ…”

အောင်အောင်မှာ လူပျိုကလည်း လူပျိုရိုင်းကလေးမို့ ပထမဆုံးအကြိမ် မိမိငပဲကြီးအား အခုလို ပေါ်တင်ကြီး ထုတ်ပြရမှာ ရှက်ပါသည်။ သို့သော် မသန္တာက ဇွတ်ချွတ်ခိုင်းနေ၏။

“ အင်း… အဲဒါဆို မမ ဟိုဘက်လှည့်နေ…”

အောင်အောင်ပြော၍ မသန္တာကား တစ်ဖက်လှည့်ကာ အောင်အောင်ကို ကျောပေးထားသည်။ မသန္တာ၏ တောင့်တောင့်တင်းတင်းနိုင်လှသော ဖင်ကြီးနှင့် ဆင်နှာမောင်းသဖွယ် သွယ်ဆင်းသွားသော ပေါင်တံဖွေးဖွေးကြီးများမှာ အောင်အောင်အား ရမ္မက်တွေ ပိုထကြွစေသည်။

“ ရပြီ…ဒီဘက်လှည့်တော့…”

အောင်အောင်ထံမှ ခွင့်ပြုမိန့်ကျလာမှ မသန္တာသည် သူမ၏ ဆံနွယ်လေးအား ဆတ်ကနဲခါလျက် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ…

“ အားပါး… အောင့်ဟာကြီးက အကြီးကြီးပဲ… မမတောင် ကြောက်သွားပြီ…”

ဟု အောင်အောင့် ငပဲကြီးအားကြည့်ရင်း တအံ့တဩ ပြောလိုက်ရာ အောင်အောင်မှာ သူ၏ခြောက်လက်မခန့် အရှည်ရှိ၍ လုံးပတ်မှာ ဖန်ချောင်းအရွယ်အစားရှိသော ငပဲကြီးအား ပြန်ကြည့်မိမတတ် ဖြစ်သွားသည်။

“ တော်ပြီကွာ…မမရာ ချစ်ကြစို့…”

အောင်အောင် ပြောရင်းဆိုရင်း သူ၏လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မသန္တာ၏ မျက်နှာလေးအား ဆွဲယူကာ တရှိုက်မက်မက် နမ်းလိုက်၏။ နှုတ်ခမ်းတွေကို ခပ်ပြင်းပြင်း စုပ်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ထိုမှတဆင့် ခုနက ထောင်မတ်နေရာမှ ငြိမ်သွားသော နို့သီးခေါင်းလေးအား တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ယူလိုက်သည်။

ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုမှာ အခုအခံ အကာအကွယ်မပါဘဲ ပူးကပ်နေသည်ဖြစ်၍ မကြာခဏဆိုသလိုပင် အောင်အောင်၏ ဖြောင့်မတ်နေသော ငပဲကြီးမှာ မသန္တာ၏ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ပွတ်ဆွဲနေသလိုပင်။ တချက်တချက် မသန္တာ စောက်စိလေးအား အောင်အောင်၏ ဒစ်ထိပ်ကြီးဖြင့် သွားသွားထိမိရာ မသန္တာမှာ မျက်လုံးလေးများ မှေးစင်းသွားပြီး အောင်အောင်အား တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားမိသည်။

“ ပြွတ်…ပလပ်…ပလပ်…”

“ အောင်ရယ်… ကုတင်ပေါ် သွားရအောင်နော်…”

မသန္တာမှ သူမ၏ နို့သီးခေါင်းလေးများအား တပြွတ်ပြွတ်နှင့် ထောင်မတ်လာအောင် စုပ်ပေးနေသည့် အောင်အောင်အား ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။ သို့နှင့် အောင်အောင်မှာ မသန္တာအား ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးမှ ပွေ့ချီလျက် ကုတင်ပေါ်သို့ တင်လိုက်သည်။ မသန္တာ၏ နို့ကိုအငမ်းမရ ထပ်မံစို့ပြန်သည်။ သူမက မျက်လုံးများကို မှေးစင်းထားရင်း အောင်အောင်၏ လီးကြီးကို အရင်းမှကိုင်၍ သူမစောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်ရာ လီးကြီးမှာ အရည်ကြည်များကြောင့်လည်းကောင်း၊ အောင်အောင်မှ မဝင်သေးခင် ဆောင့်သောကြောင့်လည်းကောင်း ပြွတ်ကနဲ ချော်ထွက်သွားသည်။ မသန္တာကား ဖင်ကြီးမြှောက်တက်လာပြီး အားမလိုအားမရ ဖြစ်သွားသည်။

“ ကျွတ်…အောင်ရယ်…ဖြည်းဖြည်းပေါ့…”

“ မရတော့ဘူး မမ…ကျွန်တော် အရမ်းလိုးချင်နေပြီ…”

အောင်အောင်၏ ရမ္မက်သံကြောင့် မသန္တာမှ ဒီတစ်ခါ ဒစ်ထိပ်လေးအား အသေအချာကိုင်၍ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့ပေးလိုက်သည်။

“ ဗြစ်…”

“ အ…ကျွတ်…ကျွတ်…”

အောင်အောင် ဖင်ကြီးသည် အသာနိမ့်ဆင်းသွားပြီး မသန္တာ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ လီးဒစ်ကြီးမြုပ်ရုံ သွင်းလိုက်သည်။

“ ဗြစ်…”

“ အား…လား…”

အောင်အောင် နောက်တစ်ချက် ဆောင့်အသွင်းတွင် မသန္တာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးမှာ ဝိုင်းစက်သွား၍ အိပ်ရာခင်းအား ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။ အောင်အောင်က ဆောင့်ကောင်းကောင်းနှင့် နောက်ထပ်နှစ်ချက် အသာဆောင့်သွင်းလိုက်ရာ လီးတန်ကြီးဆုံးလုနီးပါးထိ ဝင်သွားသည်။

မသန္တာမှာ အောင်အောင်လီးကြီးက ကိုနိုင်လီးကြီးနှင့်မတူ သူမလိုချင်သော တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် အရသာကို ပေးနိုင်၍ ပေါင်တံကြီးများကိုကားကာ အတတ်နိုင်ဆုံး အောင်အောင် အဆင်ပြေစေနိုင်ရန် ပြုလုပ်ပေးနေမိသည်။

“ အောင်…”

“ ခင်ဗျာ…မမ…”

“ အရမ်းကောင်းတာပဲကွယ်…ဒါပေမယ့်…”

“ ဒါပေမယ့်…ဘာဖြစ်လဲ မမ…”

“ ဖြည်းဖြည်းပဲလုပ်နော်…နည်းနည်းချင်းပဲသွင်း…”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ…”

“ ဗြစ်…”

“ အား…ကျွတ်…ကျွတ်…”

အောင်အောင်မှ မသန္တာ၏ ပါးပြင်မို့မို့လေးကို တစ်ချက်ရှိုက်နမ်းရင်း အလစ်အငိုက်တွင် လီးကြီးကို ဆောင့်သွင်းလိုက်၏။ မသန္တာမှာ အာမေဋိတ်သံလေးနှင့်အတူ ပေါင်ကြီးနှစ်ဖက် ကားသွားပြန်သည်။ အောင်အောင်ကား သူ့စိတ်တွေ အစိုးမရတော့ လွှတ်ပေးလိုက်၏။

“ ဗြစ်…”

“ အ…နာတယ်…အောင် ဖြည်းဖြည်းပါဆို…”

“ ဗြွတ်…ပြွတ်…”

“ အား…ရှီး…”

“ ပြွတ်…ပြွတ်…”

“ အင်း…ဟင်း…”

“ ဗြစ်…ပြွတ်…ပလွတ်…”

“ အားရှီး…ကောင်းလိုက်တာ အောင်ရယ်…”

“ ပြွတ်…”

“ ကျွတ်…”

အောင်အောင်နှင့် မသန္တာမှာ ခုနက နူးနှပ်ထားသည်ကတစ်ကြောင်း၊ အောင်အောင်လည်း လူပျိုလေးဖြစ်သည်ကတစ်ကြောင်း အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် ဆောင့်လိုက် လိုးလိုက်အပြီးတွင် မသန္တာမှာ ဖင်ကြီးအား ရှေးကထက် မြှောက်ကာမြှောက်ကာ ကော့ပေးရင်း သုတ်ရည်များကို ဒလဟော ထုတ်လွှတ်လိုက်လေတော့သည်။

အောင်အောင်မှာလည်း မရှေးမနှောင်းမှာပင် သူ၏လီးတန်ကြီးသည် မသန္တာ၏ စောက်ပတ်အတွင်း၌ပင် အကြောပေါင်းတစ်ထောင် ဆိမ့်ရလောက်သော အရသာမျိုးကို ခံစားလျက် သုတ်ရည်များ ထုတ်လွှတ်ရင်း ငြိမ်ကျသွားလေတော့သည်။ အောင်အောင်မှာ လီးကြီးစိမ်ထားလျက်နှင့်ပင် မသန္တာ၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးအားဖက်ကာ ပါးကလေးအား တစ်ချက်နမ်းရှုံ့လိုက်ပြီး ကောင်းကောင်း အရသာ ယူနေမိသည်။

“ အောင်…”

“ ခင်ဗျာ…”

“ ဆင်းတော့လေကွာ…မမအင်္ကျီဝတ်ဦးမယ်…”

“ ဟာဗျာ…နောက်ထပ် ထပ်ပြီး ချစ်ချင်သေးတယ် မမရယ်…”

“ အို…ကွယ်…မောင်ကလည်း အချိန်တွေ ရှိပါသေးတယ်…”

“ မရဘူးဗျာ…ဆင်းမပေးနိုင်ဘူး…”

“ ကျွတ်…အောင်ကကွာ…ညစ်ပြီ…နောက်ရက်ကျရင် အောင့်သဘောကျကွာ နော်…. ဒီနေ့တော့ ဒီလောက်ပဲကွာ…”

မသန္တာမှ ပြောရင်းဆိုရင်း အောင်အောင် ပါးကလေးအား သူမနှုတ်ခမ်းနှင့် အကြာကြီး နမ်းလေသည်။ အောင်အောင်လည်း နောက်ဆုံး မညစ်ချင်တော့၍ ခန္ဓာကိုယ်ချင်းခွာကာ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲမှ ဆွဲနှုတ်လိုက်၏။ လီးတန်ကြီးက အစွယ်ကျိုးနေသော မြွေတစ်ကောင်နှယ် သုတ်ရည်ဗရပွနှင့် ထွက်လာသည်။

မသန္တာမှ ကမန်းကတန်းပင် အနီးရှိ သူမ၏ ထဘီတစ်ထည်နှင့် အောင်အောင် လီးမှာ ပေကျံနေသည့် သုတ်ရည်များအား ယုယစွာဖြင့် သုတ်ပေးလေသည်။ ထိုအခါ အောင်အောင်လီးကြီးမှာ အစာနံ့ရသော သတ္တဝါတစ်ကောင်နှယ် တဖြည်းဖြည်းပြန်ပြီး တောင်မတ်လာရာမှ…

“ အယ်… အောင်ကကွာ ကြည့်စမ်း… စိတ်အရမ်းသန်တာပဲ…”

“ တော်ပါတော့ဗျာ… မမက ကျွန်တော့်ကို တကယ်မှ မချစ်တာ ပြောမနေပါနဲ့တော့….”

“ အား…ရှီး…မမ…”

“ ပြွတ်…ပလပ်…ပလပ်…”

“ အား…လား…”

အောင်အောင်မှာ မသန္တာမှ မပြောမဆိုပဲ သူ့လီးကြီးကို ရုတ်တရက် စုပ်ယူကာ လျှာဖြင့် မွှေခံလိုက်ရ၍ အောင်အောင်မှာ တစ်ကမ္ဘာလုံးကို မေ့သွားသည်။ သူသိသည်မှာ မသန္တာ၏ လျှာဖျားလေးက သူ၏ဒစ်ကလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက် မွှေလိုက်ဖြင့် လုပ်နေသည်မှာ နောက်ထပ်တစ်ခါ ပြီးမတတ်ပင် ဖြစ်သည်။ မသန္တာမှာ တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်နေရာမှ အောင်အောင်လီးကြီးမှ နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးကို ခွာလိုက်ကာ…

“ ကောင်းလား…အောင်…”

“ ကောင်းတာပေါ့ မမရယ်…အဟင့် မမကို အရမ်းချစ်သွားပြီ သိလား…”

“ မမကလည်း မောင်လေးကို ချစ်တာပေါ့…အဲ…ဒါပေမယ့်… ကိုနိုင်ပြန်လာရင်တော့ မကဲရဘူးနော်…”

“ အင်းပါ…မမရယ်…မမစိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်ရပါ့မယ်…”

“ အခုလည်း မောင်လေးကို မမက စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်ရပါစေ့မယ်…ကဲ…ကျေနပ်ရဲ့လား…”

“ အဲဒါဆို ထပ်စုပ်ပေးကွာ…”

“ ဟာကွာ…အောင်ကလဲ…”

“ ဘာလဲ မစုပ်ပေးချင်ဘူးလား…”

“ ရော်…ကောင်လေးနှယ်…မမက ဘာပြောသေးလို့လဲ… သူ့စိတ်ချည်းပဲ…”

မသန္တာက အောင်အောင့်လီးကြီးမှ ဒစ်အရည်ပြားကို လက်နှင့် အောက်ထိ လှန်ချလိုက်ပြီး ထွက်ပေါ်လာသော မက်မန်းသီးအနုရောင် ဒစ်ထိပ်ကလေးအား လျှာထိပ်လေးဖြင့် အသာထိတို့ပြီး ပြွတ်ကနဲမြည်အောင် စုပ်လိုက်ရာ အောင်အောင်မှာ အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာ၍ မသန္တာ၏ ဦးခေါင်းအား ကိုင်ဆောင့်လိုက်ရာ…

“ ပြွတ်…”

“ အု…အောင်…”

“ ပြွတ်…”

“ အောင်…အု…”

မသန္တာမှာ စကားလည်းပြောချင် အောင်အောင်မှာလည်း မသန္တာ ဘာဖြစ်နေသည်မသိ နှစ်ချက်ခန့် သွင်းလိုက်ပြီးမှ မသန္တာက ခေါင်းလေးမော့ကြည့်ပြီးမှ သိသည်။

“ ဆောရီး…မမ ကျွန်တော် အရမ်းလိုးချင်လာပြီဗျာ…”

“ ဟွန်း… ဒီက အကောင်းစုပ်ပေးနေတာကို…”

“ မရတော့ဘူး မမရယ်…”

“ ကဲ… သဘောတော်အတိုင်းပါ…”

မသန္တာမှပြောရင်း ကုတင်ပေါ် လှန်ချလိုက်သည်။

“ ဟင့်အင်း…မမကို မော်တော်ဆတ်ချင်တယ်…”

“ ဟာကွာ…အောင်ရာ အမျိုးမျိုးပဲ…”

မသန္တာက အိပ်ယာပေါ်မှဆင်းကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် မတ်တပ်ရပ်လိုက်၏။ အောင်အောင်က မသန္တာနား တိုးကပ်သွားလိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်လိုက်၏။ မသန္တာက ခေါင်းလေးမော့ပြီး အလိုက်သင့် ပါလာသည်။ သူမ၏ ခါးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပွေ့ချီလိုက်သည်။ မသန္တာ၏ နို့အုံကြီးများကား အောင်အောင်၏ တောင့်တင်းကျစ်လျစ်လှသော ရင်ဘတ်ကြီးနှင့်ကြားမှာ ပြားကပ်ပြီး ကာမစိတ်တွေကို ပိုမိုထကြွစေသည်။

မသန္တာမှ အောင်အောင်လည်ဂုတ်အား လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဟီးလေးခိုစီးကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အောင်အောင် လီးကြီးအား ကိုင်လျက် သူမ၏ စောက်ပတ်ဝတွင်တေ့ပြီး ဖင်ကြီးမြှောက်ကာ အသာထိုင်ချ၏။

“ ဗြစ်…”

“ အား…ရှီး…”

“ ဗြစ်…အား…လား…နာတယ် မမရဲ့ ဖြေးဖြေး…”

အောင်အောင်မှာ လီးဒစ်အရည်ပြား အဆုံးထိ လှန်ကျသွားသဖြင့် နည်းနည်းနာသွားသည်။

“ ပုံစံတစ်မျိုးပြောင်းရအောင်…အောင်ရယ်…”

“ မမက ဘယ်လိုပုံစံပြောင်းမှာလဲ…”

“ မမကုန်းပေးမယ်လေ…အောင်အောင်က နောက်ကလိုးပေါ့…”

အောင်အောင်မှ မသန္တာကို ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ချအပြီးတွင် မသန္တာသည် ကုတင်စောင်းအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်၍ ဒူးခေါင်းအောက်တွင် မနာစေရန် စောင်တစ်ထည် ကြားခံ၍ ဖင်ကြီးကို ကော့ပြီး ကုန်းပြလေသည်။

“ ရပြီ အောင်… အောင်က ဒူးထောက်ပြီး မမကို လိုးတော့…”

အောင်အောင်လည်း မသန္တာပြောသည့်အတိုင်း မသန္တာ၏ ဖင်ကြီးနောက်မှ ဒူးထောက်ကာ လီးကြီးကို စောက်ပတ်ထဲ အသာထည့်လိုက်၏။ ဆိုးတော့မဆိုး။

“ ပြွတ်…ပြွတ်…ဗြစ်…”

“ ကောင်းတယ်မို့လား အောင်…”

“ ကောင်းတယ် မမ…”

“ ဟွန်း…ဒါနဲ့များ မလုပ်ချင်ဘူးလေး ဘာလေးနဲ့…”

“ အဟင်း…”

မသန္တာ၏ အပြောအဆိုကို အောင်အောင် သဘောကျစွာ ရယ်မောမိသည်။

“ ဗြွတ်…”

“ ရှီး…”

“ ပြွတ်…ပြွတ်…”

“ ကောင်းတယ်…အောင်…”

မသန္တာမှာ သူမက ပြောလည်းပြော သူမဖင်ကြီးကိုလည်း နောက်ပြန်ဆောင့်ပေး၏။ သူမ၏ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို အောင်အောင့်လီးကြီး ဝင်ရောက် ထိုးဖောက်သွားချိန်တွင် မိန်းမောမတတ် ခံစားရသည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်…ဘတ်…”

“ အား…ရှီး…ဆောင့်…”

မသန္တာ၏ ဖင်ကြီးအား ရိုက်ခတ်သံ ကုတင်မြည်သံတို့က အခန်းတွင်းဝယ် ဆူညံနေသော်လည်း နှစ်ယောက်စလုံးမှာကား ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိမထားမိ မိမိတို့၏ စောက်ပတ်နှင့် လီးတို့မှ အရသာထူးကိုသာ အာရုံထား ခံစားနေကြသည်။

“ အား… ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ အောင်ရယ်…”

“ မမပြီးတော့မယ်… မြန်မြန်ဆောင့်…”

“ အဲဒါဆို… အတူတူ ပြီးရအောင်လေ…”

ပြောရင်းနှင့် နှစ်ယောက်သား တိုင်ပင်ကိုက်စွာပင် အသံမျိုးစုံ ဆူညံစွာနှင့် လိုးလိုက်ကြရာ အကြိမ်များစွာ ဆောင့်အပြီးတွင်…

“ အား…ဟင်း…ဟင်း…”

“ ပြွတ်…ပြွတ်…”

“ အင်း…ဟင်း…”

အောင်အောင်မှာ မသန္တာ၏ ပျော့ကျလုနီးနီး ဖြစ်နေသော ခါးလေးအားကိုင်လျက် ခပ်သွက်သွက် ခပ်မြန်မြန်ပင် ဆောင့်လိုး၏။ ခဏအကြာတွင် လီးထိပ်မှ ဒလဟော ထွက်လာသော သုတ်ရည်များမှာ မသန္တာ၏ စောက်ပတ်အတွင်းမှ သုတ်ရည်များနှင့် ပေါင်းမိပြီး အပြင်ဘက်သို့ ပြည့်လျှံကျလာလေသည်။ မသန္တာက မောလျသံလေးဖြင့်…

“ အောင်…”

ဟုခေါ်လိုက်ရာ အောင်အောင်မှ

“ ခင်ဗျာ…”

“ ဒီကိစ္စ ဘယ်သူ့မှ မပြောနဲ့နော်…”

“ စိတ်ချပါ…မမရယ် ဒါပေမယ့်…”

“ ကျွန်တော် မမကို လိုးချင်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…”

“ လုပ်ရမှာပေါ့ အောင်ရယ်… မမကြံမှာပေါ့…”

“ ရှလွတ်…”

ပြောပြောဆိုဆို မသန္တာမှ အောင်အောင့်နဖူးကို ရွှတ်ကနဲ အသံမြည်အောင် နမ်းကာ ခေါင်းကို အသာသပ်ပေးနေမိသည်။

“ မမ…”

“ ဘာလဲ အောင်…”

“ ကျွန်တော် သွားတော့မယ်…”

“ အေး…အေး…မမမှာတာ မမေ့နဲ့နော်…”

“ မင်းနဲ့ယွန်း အဆင်ပြေအောင် မမစီစဉ်ပေးမယ်…”

မသန္တာ၏ အပြောကြောင့် အောင်အောင်မှာ အခန်းတွင်းမှ ထွက်လာရသော်လည်း ယွန်းနှင့် အဆင်ပြေအောင် လုပ်ပေးမည်ဆို၍ ဝမ်းသာသွားတာ အမှန်ပင်။ မသန္တာက အောင်အောင်၏ ကျောပြင်ကို ငေးမောရင်းဖြင့် နောက်ထပ် အောင်အောင်နှင့် စခန်းသွားရန် မည်သို့စီမံရမည်ကို အကြံထုတ်နေမိသည်။

ပြီပါပြီ။

ခရေကြိုက်သော သူနှင့် ပန်းဝတ်ရည် (စ/ဆုံး)

ခရေကြိုက်သော သူနှင့် ပန်းဝတ်ရည် (စ/ဆုံး)

ရေးသူ - အမည်မသိ

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

နိုင်ဝင်းက အသက် ၁၆နှစ် ၁၀ တန်းဖြစ် ကာ ဒီဇင်ဘာကျောင်း ၁၀ရက်ပိတ်ထား ၍ အိမ်မှာပဲရှိနေချိန်ဖြစ်သည်။  

“ အမေ …အပြင် သွားလိုက်အုံးမယ် သား  ”

ဟု သူ့အား အမေ ဒေါ်မြမြဝင်းကပြော  လိုက်ရာ  

“ ဟုတ်ကဲ့ အမေ ”

ဟုသူပြောလိုက်သည်။   အမေ အပြင် ထွက်သွားပီး ခဏကြာတော့ သူ့ အတန်းဖော် ဇော်ဇော် အိမ်သို့ရောက် လာသည်။

“ ဟဲ့..နိုင်ဝင်း…နင့်..အမေအိမ်မှာရှိလား   ”

“ မရှိဘူးဟ  ”

ဟုသူပြောလိုက်သည်  ။သူ့ဘေးနား လာထိုင်ကာ သူ့အား လာ  ပွတ်သပ်ကာ လုပ်နေသည်။

ဇော်ဇော်က ဂေးဖြစ်ပီး သူ့အား နိုင်ဝင်းက    မကြာခဏ ကျောင်းပိတ်ရက်များ၌ သူ့အိမ်က မိဘတွေက ညနေမှသာ အိမ် ပြန်တတ်ကြသည်ဖြစ်၍ သူ့ကို နိုင်ဝင်းက  ဖင်လိုး နေကျဖြစ်ပီး သူကလည်း နိုင်ဝင်း  မလုပ်ချင်ရင်တောင် အတင်းလုပ်ခိုင်း တတ်သည် ။

 “ ဇော်ဇော် ဟဲ့ကောင်မ လာ ငါ့အခန်းထဲ သွား မယ်…တော်ကြာ ငါ့ အမေပြန်လာရင် နင် ဖင်မခံရပဲနေမယ် ”

ဟု ပြောကာ သူ့အခန်းသို့ခေါ်ခဲ့လိုက်သည်။

မြမြဝင်းသည် သူမအသိတ ယောက်အိမ်  မှာ စကားခဏပြောပီး အိမ်ပြန်လာခဲ့  လိုက်ပီး အိမ်ရှေ့ခန်း၌ သားကိုမတွေ့၍   ဒီကလေး ဘယ်သွားနေလဲမသိပါဘူး  ဟု စိတ်ထဲကပြော၍ သူမ မီးဖိုခန်းဘက်သို့ ရေသောက်ရန်လာခဲ့လိုက်သည်။ ထိုစဉ် သား အခန်းထဲမှ စကားသံများအား ကြားလိုက် ရ၍ အခန်း  တခါးစိထားသည်ဖြစ်ရာ တခါးကြားလေး    မှ အထဲသို့ကြည့်လိုက်တော့ သားသည်  သူ့သူငယ်ချင်း ကောင်လေးအား  နောက်  မှနေ သူ့လီးဖြင့် ထိုကောင်လေး၏ စအို ထဲသို့ လိုးနေသည်အားတွေ့လိုက်ရပြီး  

“ နိုင်ဝင်းရယ် ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးစမ်း  ပါ ဟာ နင်ကလဲ ”

ဟု သားအား ပြော လိုက်သံကြားရပီး ထိုမြင်ကွင်းအား သူမ  ကြည့်နေပီး သူမစောက်ပက်ထဲကပါ  ယားယံတက် လာကာ သားလီးအဝင်   အထွက်အား ခဏရပ်ကြည့်နေလိုက်သည်။

သူမသည် အသက် ၃၆နှစ် ပဲရှိသေးကာ သူမအရပ် ၅ပေ ၄ ရှိကာ ကျောလည်ခန့် ရှိ သူမဆံပင်များအား အကြေကောက် လေးတွေ ကောက်၍ အမြဲတမ်း နောက်  မှာ ဖားလျားလေးချထားတတ်ပီး ဖွံ့ဖြိုးစူမောက်သော ရင် သေးကျဉ်းသော ခါး  နှင့် ဖွံ့ထွား စွင့်ကား သောတင်တို့ရှိကာ  မျက်ခုံးမျက်ဖန်ကောင်းကောင်းနှင့် လှပကျော့ရှင်းသုတယောက်ဖြစ်သည်  ။ သူမ ယောင်္ကျား ကိုထွန်းဝင်းက လည်း အဲကွန်းတပ်ဆင်  သောအလုပ်လုပ်ကာ မနက်ကနေ  အလုပ်သွားကာ ညနက်မှ မူးရူးသောက်   စားကာလာသည်ဖြစ်၍သူမ အား လိင်မဆက်ဆံနိုင် ဆက်ဆံလျင်လည်း  ထမီလှန်အတင်းတက်လိုးပီး သူပီးလျင်  တခေါခေါအိပ်တတ်သူ မိန်းမ ပီးသည် မ ပီး  သည်ကို ဘယ်တော့မှ ထည့်မတွက်သူဖြစ်သည် ။ 

ပီးတော့ သား ခုလိုမျိုး မန်းတူမန်းလိင်  ဆံနေတာ ရောဂါကူးမည်ဆိုးကာ မိခင်  တ ယောက်အနေနဲ့ သူမ တားမြစ်မှ ရ မည်ဟု တွေးကာ အခန်းတခါးအား တွန်း  ဖွင့်လိုက်ပြီး  

“ သား မင်း..ဒါ ဘာလုပ်နေတာလဲ    ”

“ ဟာ..အမေ ”

ဟု ပြောကာ သူ့လီးအား ထို ကောင်လေးဖင်မှထုတ်လိုက်ကာ ပုဆိုး ဝတ်လိုက်ပီး ….

“ အ..အမေ..သား..  တောင်းပန်ပါ တယ်  ”

ဟုသားကသူမကို ပြောလိုက်သည်။

ထိုကောင်လေးလည်း ပုဆိုးပြန်ဝတ်ကာ အိမ်ပြင်သို့ပြေးထွက်သွားလေသည်  ။ သား၏ ကုတင်ပေါ် သူမ တင်ပါးလွှဲထိုင်  လိုက် ပီး….

“ သား…ရောဂါရမှာမကြောက်  ဘူးလား…နောက် အဲကောင်လေးနဲ့ အပေါင်းအသင်းမလုပ်နဲ့ ဒီလိုမျိုး နောက်တ  ကြိမ်..အမေ ထပ်တွေ့ရရင် သားကိုခွင့် မလွှတ်ဘူးနော်.. ”

ဟု သူမပြောလိုက်ရာ  

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ အမေ..နောက်ဒီလိုမဖြစ်စေ ရတော့ပါဘူး ”

ဟု …သား က သူမအား  ကတိပေးလိုက်သည်။သား၏ ခေါင်းက ဆံပင်လေးများအား  သူမသပ်ပေးကာ သားအား သူမရင်   ခွင်ထဲဆွဲ၍ ပွေ့ဖက် ထားလိုက်သည်။နိုင်ဝင်းသည် သူ့အမေ၏ ဖွံ့ထွားသော  ရင်နှစ်မွှာအား သူမ အင်းကျီပေါ်ကနေသူ့မျက်နှာနှင့် ထိကပ်ကာထားပီး သူမ  ၏ ကိုယ်သင်းရနံ့လေးအား ရှူရှိက်ကာ သူစိတ်ထဲ၌ အမေ့အား လိုးချင်လာမိ ကာ ပုဆိုးထဲက လီးမှာလည်း ခုနက   ဇော်ဇော် အား  ဖင်ချလိုက်သည်မှာ သုတ်ရည်မထွက်သောကြောင့် တန်းလန်းဖြစ်ကာ လီးကလည်း အတောင်  မကျသေးပေ။

မြမြဝင်းသည် သူမ သား ခုနက အခြောက်လေးကို ဖင်ချနေစဉ်ထဲက သူ့ လီးအား တွေ့ကာ သူမ စောက်ခေါင်းထဲ ကယားတက်လာ သလိုကြီးဖြစ်နေပီး သား၏ အလိုးကို ပက်ပက်စက်စက်ကြီး ခံချင်မိလေသည် ။

“  သား  ”

သူမခေါ်လိုက်ပီး သား၏ နဖူးလေး  ကို အနမ်း ချွေလိုက်သည် ။နိုင်ဝင်းလည်း သူ့ အမေ နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်   လွှာအား ဖိစုပ်ကာနမ်းနေရာ သူမက သား၏ လျှာနဲ့ သူမလျှာကို  လိမ်ယှက်ကာ လျှာချင်းကလိနေလိုက်သည် ။ သူ အမေ့၏ ကျောပြင်ပြည့်ပြည့်လေး   အား အင်္ကျီ  ပေါ်ကပွတ်ပေးနေကာ  သူမ၏  ထမီပေါ်က ဖင်ကိုပါ သူ လက် ဖြင့်ပွတ်နေလိုက်သည် ။ ထိုစဉ်….တီ..တီ..ဆိုင်ကယ်ဟွန်းသံ  ကြားကာ…

“ မြမြရေ…ငါ အလုပ်ကနေ ဝယ်စရာရှိလို့အပြင်ထွက်ရင်း အိမ်ဝင် လာတာ

ဟု ခြံဝန်းထဲဆိုင်ကယ်ရပ်ကာ  ပြောလိုက်၍ ….

“ သား…ဖယ်တော့  မင်း အဖေ ပြန်လာပြီ ”

ဟုပြောကာ သားအ ခန်းမှ သူမထွက်လာခဲ့လိုက်သည် ။

“ ဘာချက်လဲ…မိန်းမ… ”

ဟု သူမေးရာ 

“ ကြက်ဥကြော်ထားတယ်…  ကိုထွန်းထမင်းစားမှာလား… ”

“ အေး…စားလိုက်မယ်  ကွာ    ”

သူမ ထမင်းဟင်းခူးခပ်ပေးလိုက်သည် ။ နိုင်ဝင်းလည်း အခန်းတခါး ပိတ်ကာ ခုနအမေနှင့် နှူးနှပ်ထား၍ တောင်နေသော  သူ့လီးအား ပုဆိုးကိုဖြေချလိုက်ပီး လက်   တဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုကာ  အမေ့အား မှန်း၍ထုလိုက်ပီး အတန်ကြာတော့ သူလီးမှသုတ်ရည်များ ကြမ်းပေါ်သို့   ပန်းထွက်ကာ ပီးသွားသည်။

ခဏကြာတော့ သူ အိမ်ရှေ့သို့ထွက်ပြီး အဖေ့ဆိုင်ကယ်အား မတွေ့၍ အဖေ သွားပြီဟု သူတွက်လိုက်ပီး  

“ အမေ… ”

“ သား…ဘာလဲ ”

ဟု  အမကေ သူမ တို့အခန်းမှထွက်လာကာ သူ့အားပြောလိုက်ရာ 

“ ဟိုလေ..အမေ…ဟိုဟာ ..ခုနက တန်း  လန်းကြီးမလို့…အဲဒါ..ခုနက လို အမေနဲ့သား ပြန်လုပ်မယ်လေ

ဟု သူပြောလိုက် တော့…..အမေက….သူ့အား   ”

“ ဟွန်းးး….နှာဗူးလေးဟုပြောပီး တခါးမကြီး   ပိတ် လိုက်….သား ”

ဟု သူ့အားပြောလိုက်၍သွားပိတ်လိုက်ပြီး အမေ့နားလျှောက်ကာ လာပီး သူမ၏ ခါးလေးအား သူ လက်နှစ်   ဖက်ဖြင့်  သိုင်းဖက်လိုက်ပီး အမေ့၏ လှပကျော့ရှင်းသော မျက်နှာလေးအနှံ့ အနမ်း မိုးရှာလိုကျရာ အမကေ လာ ငါ့သား အ   ခန်းကို သွား မယ်ဟု ပြော၍ သူ့အခန်းသို့ အမေနှင့်သူ ဝင်လာခဲ့လိုက်ကြပီး   သူမ ဝတ်ထားသော ရင်စိအင်္ကျီလေး  အား အမေက ချွတ်ကာ ဘ ရာဂျိပ်ပါ ဖြုတ်၍ ချွတ်လိုက်သည်။

သူလည်း သူ့အင်္ကျီ ပုဆိုးကို အမြန် ချွတ်လိုက်သည် ။ အမေ့ ထမီအား သူ ဖြေကာချွတ်လိုက်ပီး ပင်တီ အမဲလေးပေါ်က စောက်  ပက်ခုံးခုံး အား ပင်တီပေါ်မှ သူလက်ဝါးဖြင့်ဖွဖွလေးပွတ်ပီး ချွတ်လိုက်သည် ။ အမေ ပက်လက်အိပ်လိုက်ဟုသူပြော ကာ အောကား  များထဲကလို အမေ့အားလုပ်ပေးချင်၍ဖြစ်သည် ။

အမေ့၏ အယ်နေသော နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ညာ တလုံးချင်း တပြွတ်ပြွတ်နဲ့  အတန်ကြာ စို့နေလိုက်ပီး သူမ၏ ဝမ်း  ဗိုက်သားပြင် ရှပ်ရှပ်ဖွေးဖွေးလေးမျာအပေါ်သို့ သူ့လက်  ဝါးဖြင့် ရွရွလေးပွတ်သပ်ပီး ထိုမှ   အမေ့၏ အမွေးပါးလေးများဖြင့် ဖုံးလွှမ်းထား သော စောက်ပက်အကွဲကြောင်းအတိုင်း  လက်ဝါးဖြင့် ပွတ်သပ်ကာလုပ်နေလိုက်  ပီး ခဏကြာတော့ သူမ စောက်ပက်အား  ကုန်းကာ ဂျာပေးလိုက်သည် ။

“အ..အားး..ကောင်းလိုက်တာကွယ်   အမေ့သားလေး ရယ်..အဟင့်ဟင့် မွေးရကျိုးနပ်လိုက်တာ ”

ဟု သူမပြော လိုက်သည်။  အမေ့စောက်ပက်အား ခဏအကြာ ဂျာ  ပြီး သူမပေါင်ကြားမှာ  သူဒူးထောက်လို က်တော့ အမေက သူ့လီးကို သူမ လက်   လေးတဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ စောက်  ပက်ဝမှာတေ့ပေးကာ  

“သွင်း လိုက်တော့…သား ”

ဟု..သူအား ပြောလိုက်ရာ သူခါးကော့၍ သွင်းလိုက်သည်။အမေ့ နို့နှစ်လုံးကို သူ ဆုပ်ကိုင်ကာ သူ မ၏ ရမ္မက်ထန်သော မျက်နှာလေးအား ကြည့်၍လိုးနေလိုက်သည်။

 “စွိ..စွတ်..ဖွတ်..ဖတ်..ပ လောက်..ဗြလစ် အ..အားး..ဟင်းးး…ဟင့်..အားးးးး ”

သူမနှုတ်မှ တိုးညှင်းစွာငြီးငြူ၍ သား၏ အလိုးကို မြက်မြက်စက်စက်ကြီးခံနေ  ကာ သူ့ အဖေနှင့် ကွာပ သူ့အဖေလီး က လပျော့ကြီးနှင့် ခဏလေးအရည်ထွက်ပြီးတတ်သူ သား လီးကကျတော့ သူမ စောက် ခေါင်း တွင်းမှာ သံချောင်း အလားမာတောင် တင်းကာ လူပျိုအရွယ်ဆိုတော့ခါးအား သန်၍ သား လိုးချက်များမှာ ထိမိလှသည် ဖြစ်၍ သူမကျေနပ်နေသည် ။သူ့ အမေဝတ်ရည်လေးအားစုပ်နေရ၍ ပျော်နေပေသည် ။

“ အ..အားးး…သား….ဆောင့်..လုပ် ဆောင့်လုပ် ပေး…အမေ့ကို…အ..အားး   ”

အမေ့၏ စောက်ပက်အား သူ ဖင်ကြီး ချုံ့ကာ မနားတမ်း တဖုန်းဖုန်း ဆောင့် လိုးပီး မကြာခင်မှာပင် သူမ  ကိုယ်လုံးလေး ထွန့်ဖြစ်ကာ ပီးသွားပီး ခဏကြာတော့ နိုင်ဝင်းလည်း သူ့ကိုမွေး ခဲ့သော အမေ့စောက်ပက်ထဲ သုတ်ရည်  များ  ပန်းထုတ်ကာ ပီးသွားလေသည်။

အမေ့ စောက်ပက်ထဲမှ သူ့လီးကိုထုတ် ကာ သူမနား၌ နားနေလိုက်သည် ။အတန်ကြာနားပီးသောအခါ 

“သား …ခု..အမေတို့ကိစ္စကို  သားအ ဖေရော ပတ်ဝန်းကျင်ပါ မသိအောင် အမေတို့ နေရမှာနော်…နားလည်လား ”

ဟု သူမ သားအားပြောလိုက်တော့ 

“သား…လည်ပါတယ် အမေ..စိတ်ချပါ သားတို့ကိစ္စကိုအဖေရော ပတ်ဝန်း ကျင်ကပါ မသိစေရပါဘူး ”

ဟု သူကတိပေး လိုက်သည်။

“အဲဒါ ဆို…အမကေ…ငါ့သားကို..အခုလို  အမြဲပေးလုပ်ခိုင်းမယ်….အမေ့စကားနားထောင်ရမယ်နော်  ”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ အမေ…သားနားထောင် ပါ့ မယ် ”

ဟု သူပြောလိုက်ပီး အမေ့နို့နှစ်လုံး အား အိပ်ရက်က စို့နေကာ အမေက သူ မလက်လေးဖြင့် သူ့ လီးကိုဆုပ်ကိုင်၍  ညင်သာ စွာ ဂွင်းထုပေးနေသည်။ ခဏကြာတော့ 

“သား ဂျိုးကောင်ကြီးက မာလာပီ …ခ်ခ်….သားလေးက..သိပ် အားကောင်းတာပဲ.. .အမေ့ကို ချစ်ပေး တော့… ”

ဟု..သူမပြောလိုက်ရာ

အမေ့ပေါင်ကြားမှာ သူဒူးထောက်ဝင်၍ 

“အမေ့ကိုသား…ချစ်ပေးတော့မယ် ”

ဟု ပြောကာ… သူ့လီးကို လက်တဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်၍ စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ကာ ခါးကော့ပီး ဆောင့်သွင်းလိုက်သည် ။

“ဘွစ်..ဇွိ…ဖွတ်..ဖတ်…ပ လောက်  ”

အမေ့ကိုယ်ပေါ်မှောက်လိုက်ပီး သူမနှုတ် ခမ်းလေးနှစ်လွှာကိုဖိစုပ်နမ်းကာ လိုးနေ လိုက်ကာ ဒီတကြိမ်တော့ ခုနကလိုမ  ဟုတ် …ကြာကြာလိုးနိုင်လာပီး အမေက သူ့ကျောပြင်အား သိုင်းဖက်ထားပီး သူမ လက်သည်းလေးများနဲ့ သူ့ကျောပြင်အား မနာ အောင်ခြစ်ပေးနေပြီး စောက်ခေါင်း ထဲမှ သူ့လီးအား စောက်ပက်အတွင်းသား များဖြင့်ဆုပ်ညှစ်နေလေသည်။

 “ဖွတ်..ဖတ်…ဗြလစ်..  ပလောက်  ”

သူ အတန်ကြာ လိုးနေပီး မကြာခင်မှာ ပင် သူရောသူပါ ပီးဆုံးခြင်းသို့ ပြိုင်တူ င် ရောက်ရှိသွားကြလေသည်။ နောက်တချီ  အမေ့အား တပေါင်ကျော်  လိုးပြီးတော့ သားအမိနှစ်ယောက်လုံးတယောက်ကိုတယောက် ဖက်ကာ သူ့အခန်းကကုတင်ပေါ်တွင်  အိပ်ပျော် သွားကြကာ ညနေလောက်မှနိုးကြ တော့သည်။

ညပိုင်း အဖေပြန်မလာခင် သူ့အား အိမ် ရှေ့မှာစောင့်ရင်း ဧည့်ခန်းမှာပင် အမေ့ ထမီအားချွတ်ကာ မတ်တပ်စော်လိုက်ပီး ခဏကြာ  တော့ အဖေပြန်ရောက်လာကာခါတိုင်း နေ့တွေထက် ဒီနေ့ည တအားမူး လာပုံရသည်။

 “မိန်းမရေ…မြမြ…လာ..အခန်းထဲသွားပီး လိုး  ကြမယ် ”

ဟု အမေ့အားပြောလိုက်သည် ။

“အိုး…ရှင်ကလဲ…ရှေ့မှာ ”

ဟုပြော၍ အမေတို့အခန်းထဲဝင်သွားကြသည် ။သူလည်း သူ့ အခန်းထဲဝင်ကာလှဲနေလိုက် သည်။

 “မိန်းမ မင်းစောက်ပက်ကြီးက အရည်တွေ ရွှဲနေပါလား…တအားယွနေတာထင်တယ် ”

ဟု…သူမ ယောက်ကျားသည် မူးမူးနှင့် အကျယ်ကြီးပြောလိုက်သည် ။ထွက်မှာပေါ့ ခုနကသားနှင့်အလိုးခံပီး စောက်ပင်ကရေမဆေးရသေးဘူး ဟု သူမစိတ်ထဲမှ ပြောလိုက်သည် ။သူမထမီအားပင့်တင်ကာ သူ့လပျော့လေးနဲ့ စောက်ပက်ကို တဖတ် ဖတ်လိုးပြီး ခဏလေးအရည် ထွက်ကာ မူးပီးအိပ်ပျော်သွားသည် ။

သူမ သား အခန်းသို့ လာခဲ့ပီး 

“သား..မင်းအဖေ မူးပီးအိပ်သွားပြီ အမေ့ကိုလုပ်ပေး ”

ဟုပြောလိုက် ပီး သူမ ထမီအား ခြေထောက်အောက် ချွတ်ချ ကုတင်အားလက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ကုန်း ပေးထားလိုက်သည် ။ အမေ့ နောက်မှာ သူ မတ် တပ်ရပ်လိုက် ပီး သူ့လီးကို လက်တဖက်ကဆုပ်ကိုင် ၍ ဂွင်း လေး..ငါး…ဆယ်ချက်ထု၍ဆွကာ စောက်ပက်ဝမှာ သူ့ဒစ်ဖူးအားတေ့ ပီး အမေ့၏ စွင့်ကားလုံးထစ်နေသော အိုး ကြီးအား လက်တဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ခါးကော့၍ ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။

“ဘွစ်..ဗြလစ်..ဖွတ်..ဖတ်…ပလောက်  ”

အမေ့၏ ဆံပင်ကောက်ကောက်လေး များအား လက်တဖက်ကဆုပ်ဆွဲကာ  ဆောင့်လိုးနေရာ  ညအချိန်ဝယ် စောက်ပက်ထဲ လီးဝင်ထွက်နေသော အသံ များမှာ အပြင်မှအော်နေသော ပုဇဉ်းရင် ကွဲအသံများကိုပင်ဖုံးလွှမ်းသွား သည်ဟု ထင်မိသည် သူသည် ကို့ အမေကိုပြန်လိုးနေရသော ကြောင့် သူလီးကြီးမှာ အမေ့စောက်ပက် ထဲတွင် သံငုတ်ကြီးလိုပင်  တောင့်တင်း နေသည်။

 “အားး…အ..အ..အဟင့်ဟင့်…အားးးး  ”

အမေ့ငြီးသံလေးများကတိုးတိုးလေး  ထွက်ပေါ်နေပီး သူမဖင်ကြီးအား  နောက်  သို့ ပြစ်ကာပြစ်ကာ ဆောင့်ပေး သူကဆောင့်အလိုးနှင့် သူမဖင်ကြီး တုန်  တက်သွားသည်အားကြည့်ကာ သူအ  တန်ကြာ ဆောင့်လိုးလိုက်စဉ်မှာ သူမ ကိုယ်လုံးလေးတုန်တက်၍ စောက် ရည်များ သူမပေါင်ခြံကြားသို့ စီးကျကာ ပီးသွားပီး မကြာခင်မှာပင်  သူ့လက်နှစ် ဖက်နှင့် အမေ့ခါးစပ်အား ဖိကာ ဆောင့် လိုးလိုက်ပီး သုတ်ရည်များကို သူမစောက်ပက်ထဲ ပန်းထုတ်ကာပီးသွား လေသည် ။

သူမထမီပြန်ဝတ်ကာ သူ့ပါးလေးအား နမ်းလိုက်ပီး 

“မနက် သားအဖေအလုပ်သွားမှ အမေ့ကို  တနေကုန်လိုးတော့…ခု တော့..သွားအိပ် တော့မယ်…ငါ့သားလေး အားမွေးထား လိုက်အုံး ”

ဟု ပြောကာ သူ့လီးအား သူမ  ပါးစပ်လေးဖြင့် ငုံကာ စုပ်ပေးပြီး   ထလိုက်ရာ အမေ ခဏလေးဟုသူပြော၍ အမေ့ထမီကို လှန်လိုက်ပီး သူမစောက်  ပက်ကြီးအား လျှာဖြင့် ယက်ပေးလိုက်  ပီး ခဏကြာတော့ သူ့ကိုနှုတ်ဆက်ကာ အမေ သူမတို့အခန်းသို့ ပြန်သွားလေတော့သည် ။

ပြီးပါပြီ။

အပျိုစင်တို့ရဲ့ ချစ်သင်ခန်းစာ အပိုင်း ( ၂ )

အပျိုစင်တို့ရဲ့ ချစ်သင်ခန်းစာ အပိုင်း ( ၂ ) 

‌ရေးသူ - ‌လမင်းကြီး

အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။

ဦးသန့်ဇင်မောင်တစ်ယောက်၊ လွန်ခဲ့တဲ့ရက်သတ္တပတ်အတွင်းကာယစိတ္တနှစ်ဖြာသော  ပျော်ရွှင်မှုရနေခဲ့တာ အရင်ဘဝတလျှောက်လုံးဖြတ်သန်းကုန်ဆုံးလာခဲ့တဲ့ နှစ်တွေနှစ်တွေထက်စာရင် အများကြီးပိုတယ်လို့ ခံစားနေရမိတယ်။

စီးပွားရေး လူမှုရေးတွေကဘာမှ ပူစရာမလိုတော့အောင် ပြည့်စုံပြီးနေတဲ့အပြင်၊ အခုလည်း သွားလေသူဇနီးဟောင်းကိုလွမ်းဆွတ်တသပူဆွေးပြီး အထီးကျန်ဆန်နေရတဲ့ဘဝဆိုတာ သူ့အဖို့နောက်ထပ်မရှိတော့ဘူး၊သူ့မှာအခုဇနီးသည်အသစ်စက်စက်နုနုထွတ်ထွတ်လေးတစ်ယောက်ရနေပြီလေ။မယားအသစ်လေးက အရင်သူ့ရဲ့ဇနီးသယ်ဟောင်းငယ်စဉ်တုန်းကလိုပျိုရွယ်လှပပြီး တကယ်တမ်းဆိုရရင် ပိုပြီးတော့တောင်လှတယ် နုတယ်လို့ဆိုနိုင်လောက်တယ်။

 "အိုးးးးး..ကျွတ်..ကျွတ်..ဖေ..ဖေကြီးးး အားးး ယောက်ျားရယ်...ဆောင့်...မေ့ကို..နာနာဆောင့်လိုးပေးပါ..ဖေ..အ..အားးးးကောင်းတယ်...မေ အရမ်းကောင်းနေပြီ..ဖေကြီးလုပ်ပေးတာကောင်းတယ်..ယောက်ျားလီးကြီးကမေ့ကိုလိုးပေးတာ မေကြိုက်တယ် အီးးး ဆောင့် ရှီးးး"

"ရတယ်...သမီး..အချစ်လေးစိတ်တိုင်းကျ ပြင်းပြင်းလေးဆောင့်ပေးမယ် မိန်းမရေ...မေလေး...အားးးးး ရှီးးးးဒီလိုလင်းဆွဲလေးလိုးရတာကောင်းလိုက်တာ မိန်းမရာ...စောစောစီးစီးလီးကိုဆိမ့်နေတာပဲ"

ဦးသန့်ဇင်မှာ သူ့သမီးကြီးတဖြစ်လဲ မယားပျိုမလေးမေကို အားရပါးရမညှာတမ်းဆောင့်လိုးနေပစ်လိုက်သည်။

ဖတ်..ဖတ်...ဖန်း..ဖန်း..ဖန်းးး ပလစ်..ပလစ်..စွိ...

"အီးးးးး စစ်..ရှီးးးးးး..မေလဲသိပ်ကောင်းတယ် ဖေကြီး...ယောက်ျားရယ်..လီးကိုအဲ့လိုနှဲ့ပြီးမွှေပေးနေတာ အထဲကိုအနက်ကြီးဝင်တယ်...မြန်မြန်..ဆတ်ဆတ်လေးဆောင့်...အားးးးမေပြီးတော့မယ်..ထွက်ကုန်တော့မယ်...အူးးးးး"

"အိုးးးးဆောင့်နေတာပဲ..မိန်းမရယ်.. ဖေ...ဖေ..အဲ..ကိုကြီးလဲပြီးတော့မယ်ကွာ..လရည်တွေထွက်လာကုန်ပြီ.. မေလေး..မိန်းမ..ဟူးး အားးးး"

"ဟင့်..ကိုကြီးတဲ့လား...ယောက်ျားရေ...မေ့..ကိုကြီး..အားးး ပြီးရင် မေ့စောက်ပတ်ထဲမှာပဲပြီးနော်..မိန်းမ မနေနိုင်တော့ဘူး...ယောက်ျားအရည်တွေကိုတအားလိုချင်နေပြီ.. အားးးးမေထွက်ကုန်ပြီ..ပြီး..ပြီးပြီ..."

ဇွိ..ဇွိ..ဖောက် ဖောက်..ဖတ်..

"ဟူးးး အူးးး ကိုကြီးလဲထွက်တော့မယ်.. ဒါပေမယ့် မိန်းမစောက်ပတ်ထဲတော့မပြီးဘူးကွာ..."

ဦးသန့်ဇင်က ဖြူဖြူနှစ်နှစ်စောက်ရည်တွေလိမ်းကျံနေတဲ့သူ့လီးညိုတုတ်တုတ်ကြီးကို သမီးဖြစ်သူမေရဲ့စောက်ပတ်ထဲက အလောတကြီးဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး အခုလေးတင်တထွန့်ထွန့်နဲ့ကာမအရသာအထွတ်အထိပ်ရောက်သွားလို့မျက်လုံးလေးမှေးစင်း၊ ပါးစပ်လေးဟပြီးဟက်ပဲ့ဟက်ပဲ့ဖြစ်နေတဲ့ မေ့ရဲပါးစပ်ဝကို တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေတဲ့သူ့လီးကြီးကိုတေ့လိုက်ပြီးထိုးသွင်းလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ နောက်ဆုံးထိမ်းထားရတဲ့အကြောကလဲဆက်လက်တင်းခံနိုင်စွမ်းမရှိတော့ပဲ လရည်တွေကိုသမီးဖြစ်သူရဲ့ပါးစပ်ထဲတဖြန်းဖြန်းပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။ မေမှာလည်းရုတ်တရက်အငိုက်မိသွားပြီးမှိန်းနေတုန်းပါးစပ်ထဲဝင်လာတဲ့သူ့အဖေလီးကြီးကိုမရှောင်နိုင်တော့၊

"အိုးးး အု..ဖု..ဖြီး.."

လီးကြီးကတဆတ်ဆတ်တုန်ခါပြီးအရည်တွေပန်းထွက်လို့ပြီးသွားပေမယ့် ဦးသန့်ဇင်တယောက်ကတော့အရှိန်နဲ့သူ့သမီးပါးစပ်ထဲကိုဆက်တိုက်ညှောင့်ပြီးဆောင့်ပေးနေလိုက်တယ်ဆိုတော့၊သူ့လမွှေးအုံမဲမဲထူထူကြီးကမေ့ရဲ့နှာခေါင်းနဲ့ပါးတွေမှာအုံလိုက်ကြီးကပ်နေတော့တယ်လေ။

လရည်တွေဟာမေ့ရဲ့ပါးစပ်ထဲကိုတဖျစ်ဖျစ်နဲ့ ပန်းထည့်တာခံနေရပြီးလည်ချောင်းထဲအထိဒါရိုက်ဝင်သွားတယ်။မေတယောက် ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ရဲ့စောက်ရည်တွေနဲ့ အဖေဖြစ်သူဦးသန့်ဇင်ရဲ့လရည်တွေပေါင်းစပ်ထားတဲ့ ပျစ်ချွဲချွဲ ကာမရည် သို့မဟုတ် လိုးရည်တွေရဲ့ အရသာတမျိုးကြီးကို ပါးစပ်ထဲမှာခံစားနေရတယ်၊ ဘယ်လိုကြီးမှန်းတော့မသိ၊

ဒါပေမယ့် သူမတကိုယ်လုံးဆူလောင်နေပြီးကာမစိတ်တွေတဖျင်းဖျင်းထနေတယ်ဆိုတာကတော့သိသိသာသာကြီးခံစားနေရမိတယ်။ မေက..သူ့အဖေရဲ့လီးကြီးကိုပါးစပ်ထဲကပြန်ထွေးထုတ်ဖို့ကြိုးစားကြည့်ပေမယ့်လဲ ဝိတ်နဲ့အားပါပါတန်းလန်းကြီးဖိထိုးထားပြီးမချွတ်ပေးတော့၊မေ့မှာလဲရွေးစရာလမ်းမရှိ၊ အသက်ရှုချောင်အောင် ဝင်လာသမျှလရည်တွေကို လည်ချောင်းထဲကတဆင့်အကုန်လုံးမြိုချပစ်လိုက်ရတယ်။

"အစ်..အိ..အိ..ဂလု..ဂလု..ဂွတ်.."

သူ့သမီးပျိုရဲ့အကြောစိမ်းလေးတွေနဲ့ လည်တိုင်ဖြူဖြူသွယ်လေးကကြွက်သားတွေတသိမ့်သိမ့်လှုပ်ရှားပြီး တဂွတ်ဂွတ်နဲ့မြိုချနေတာကို ဦးသန်ဇင်တယောက်စိတ်လှုပ်ရှားစွာကြည့်နေမိပြီးမှ သူ့လီးကြီးကိုမေ့ပါးစပ်ထဲကဆွဲချွတ်ထုတ်လိုက်တယ်။

အသက် ၂၂ ရှိပြီဖြစ်လို့ အပျို့စင်တို့ရှိအပ်သမျှအစွမ်းကုန်ပွင့်လန်းနေပြီဖြစ်တဲ့ သူ့သမီးကြီး (အခုတော့သူ့မယားလေးပေါ့)မေကိုအရသာခံကြည့်နေမိတယ်လေ။ ဖြူဖွေးဝင်းဝါပြီး အဆက်အပေါက်ပြေပြစ်လှတဲ့မေတယောက် ပေါင်လေးတွေကိုဖြဲကားပြီးနွမ်းလျစွာလှဲနေတယ်။

ခုနကမှအစို့ခံထားရပြီးသွေးရောင်လျမ်းနေတဲ့နို့သီးခေါင်းနီရဲရဲလေးတွေနဲ့ပေါက်စီလေး၂လုံး၊စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက အခုလေးတင်လီးချွတ်လိုက်လို့မဟတဟလေးပြဲနေပြီးအရည်ရွှဲရွှဲပျစ်ပျစ်တွေနဲ့အိနစ်နေတာဟာဆိုရင် အဖုတ်ကြားကလျှံပြီးစီးကျလာတဲ့အရည်တွေကြောင့်ခင်းထားတဲ့ အိပ်ရာခင်းမှာပါအကွက်လိုက်ကြီးပေါ့…။

မောပန်းစွာပြေးလာခဲ့ရသလိုပါးစပ်ကလေး ဟက်ပဲ့ဟက်ပဲ့နဲ့ အသက်ကိုလုပြီးရှုနေရတဲ့ မိန်းမပျိုလေး၊စေ့မနေတဲ့စုပ်ပစ်ချင်စရာနှုတ်ခမ်းဝိုင်းဝိုင်းလေးမှာတော့ အဖြူရောင်ပျစ်ပျစ်အရည်နှစ်လေးတွေလိမ်းကျံလို့။ရှိစုမဲ့စုအင်အားလေးနဲ့ လက်လေးကိုမြှောက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကိုလက်ခုံနဲ့သုတ်ပစ်နေတယ်။

"ဖေကြီး...မေ..မေ..ထဖို့ အားတောင်မရှိတော့ဘူး"

မေကနွမ်းလျစွာပြောလာတယ်။

"ဒီလိုဆို မေလေးအိပ်နေလိုက်ဦးလေ။ ဒီနေ့တော့ ဖေပဲညီမလေးတို့ကိုကျောင်းလိုက်ပို့ပေးလိုက်မယ်လေ.. အိပ်..အိပ်..ဖေ့ချစ်လေး"

"ဖေ့ကိုအလုပ်ပေးသလိုဖြစ်နေပြီနော်..မေတကယ်ပဲမထနိုင်တော့လို့ပါ"

"ဘာဖြစ်လို့မထနိုင်ရတာလဲချစ်လေးရယ်"

"အို...ဖေကြီးကလည်းနော်..ဘာမသိချင်ယောင်ဆောင်လာမေးနေတာလဲ..ကဲ သမီးကိုဒီလိုဖြစ်အောင် ဘယ်သူလုပ်တာလဲ..ပြော"

"ဟင်..ခုနကသမီးပဲပြောတာမဟုတ်လား၊ ဖေကြီး..မေ့ကိုနာနာဆောင့်ပေး..မေအရမ်းကောင်းနေပြီ..ဆို"

"သွား..ဘာတွေလာပြောနေမှန်းမသိဘူး၊ အဲဒီတုန်းက တကယ်ကောင်းလို့ပြောမိတာ၊ ဟာ..သွားး ဘာမှန်းလဲမသိဘူးကွာ၊ ဖေကြီး လူဆိုး..."

"အဲ့ဒီတော့ အခုကောထပ်ကောင်းချင်သေးလားသမီး"

"တော်ပါပြီရှင်..မနိုင်တော့ပါဘူး၊ ဖေကြီးမေ့ကိုလုပ်တာနေ့တိုင်းပဲ၊ မနေ့ညကတင် ၂ခါ၊ ဒီမနက်ကျတော့လဲမလွတ်ဘူး၊ ဒီမှာ..ယောင်ကိုင်းကုန်ပြီသိလား"

"သြ..ဘယ်သူကတော့ဖြစ်စေချင်မှာလဲ၊ ဟောဒီကိုကြီးမိန်းမလေးကိုကလုပ်ချင်စရာကောင်းနေတာကိုး"

"တော်ပါတော့ကိုကြီးဦးပိုရယ်၊ သွားရင်လဲမြန်မြန်သွားတော့၊ တော်ကြာညီမလေးတွေကျောင်းမမီပဲနေလိမ့်မယ်"

"ဟာ..အေး..ဟုတ်သား..ဒါဆို ကိုကြီးရေချိုးတော့မယ်၊ အတူတူချိုးဦးမလား"

"အမငီး..တော်ပါတော့၊ အတူဝင်ချိုးရင် ရေချိုးခန်းထဲမှာနောက်တစ်ချီထပ်ထိဦးမှာ၊ တော်ပါပြီ"

"အမယ် သိပ်သိနေပါလား ဟား ဟားးးး"

ဦးသန့်ဇင်မောင်အူမြူးမြူးနဲ့ပြောရင်းက တံခါးကိုဖြေးဖြေးပြန်ပိတ်ပြီး သမီးကြီးမေရဲ့အိပ်ခန်းထဲကထွက်ခဲ့၏။မေတစ်ယောက်မှာတော့ သူ့အဖေယောက်ျားကြီးထွက်သွားတာနဲ့တပြိုင်တည်းနွမ်းလျစွာအိပ်ပျော်သွားပြီလေ။ အင်အားတွေကုန်ဆုံးခဲ့တာနည်းမှမနည်းပဲ။ဦးသန့်ဇင်မှာလည်း ဘေးဘီကိုခပ်သွက်သွက်မျက်လုံးကစားရင်း၊ သူနဲ့သူ့ရဲ့သွားလေသူဇနီးဟောင်းတို့ရဲ့အိပ်ခန်းကျယ်ကြီးထဲသုတ်သုတ်ပြန်ဝင်ခဲ့တယ်။အခုလောက်ဆိုရင်သမီးငယ်နှစ်ယောက်နိုးနေကြလောက်ပြီ...။

အချိန်အနည်းငယ်အကြာမှာတော့ ဦးသန့်ဇင်မောင်တစ်ယောက်အပြင်သွားဖို့အဝတ်အစားတွေအဆင်သင့်လဲလှယ်ပြီးနေပြီ။ဒါနဲ့ပဲမနက်စာ ကော်ဖီလေးဘာလေးသောက်ဖို့အောက်ထပ်ဆင်းပြီးမီးဖိုခန်းဘက်ဝင်ခဲ့တယ်။သူအိမ်ရဲ့ဒီအစိတ်အပိုင်း (မီးဖိုခန်းဘက်)ကိုဝင်လာမိခဲ့တိုင်း သူ့အတွေးထဲမှာဟိုယခင်တစ်ညကမမေ့နိုင်တဲ့အဖြစ်အပျက်တစ်ခုကိုပြန်မြင်ယောင်နေမိမြဲဖြစ်တယ်။ 

အကြိမ်ပေါင်းများစွာဒီအကြောင်းခေါင်းထဲဝင်လာတိုင်းသူအခုလုပ်နေမိတာ မလျော်ကန်ဘူး၊ မဖြစ်သင့်ဘူးလို့ဦးဏှောက်ကအကြိမ်ကြိမ်သတိပေးနေပေမယ့်၊သမီးကြီးနဲ့နှစ်ယောက်ထဲရှိနေချိန်တွေမှာအမြဲဖြစ်သွားတတ်တဲ့ သမီးမေရဲ့ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးလေး၊လှပပြီးချစ်စရာကောင်းလှတဲ့ဆွဲဆောင်နိုင်လွန်းတဲ့မျက်နှာလေး၊ လုံးအိနေတဲ့ရင်သားလေးတွေနဲ့ဖူးဖူးထွတ်ထွတ်နို့သီးခေါင်းလေးတွေ၊ဝင်းဝင်းနုနုဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးတွေနဲ့ ချုံဖုတ်ကလေးမထူမပါးနဲ့တောင်ပူစာလေးတွေက မြင်လိုက်တိုင်း ဦးဏှောက်ကဆင်ခြင်မှုကိုလွှမ်းမိုးသွားပြီးစိတ်အလိုနောက်ပါသွားတာအခါခါရှိခဲ့ပြီ။

အခုလည်း ပြန်တွေးမိလိုက်ရုံလေးနဲ့တင် အောက်ကဒုတ်တိုကပြန်ပြီးထောင်ထလာနေပြန်ပါပြီ။

................................................................................................................

အတွေးတစ်ပိုင်းနဲ့မီးဖိုခန်းထဲဝင်လာခဲ့တဲ့ ဦးသန်.ဇင်မောင်တစ်ယောက် အသံတစ်ခုကြောင့် ပြန့်လွင့်နေတဲ့အတွေးတွေပြတ်သွားရတယ်။

"ဟား..ဖေကြီးဆင်းလာပလား၊ မမမေကောဘယ်မှာလဲ"

အတွေးမဆုံးခင် အငယ်ဆုံးမ ၁၅ နှစ်သမီး မိမိုင်ရဲ့နှုတ်ဆက်စကားသံကိုကြားလိုက်ရတော့မှသတိဝင်လာတယ်လေ။မိုင်က လူကောင်အတော်လေးထွားတဲ့အပျိုပေါက်မလေးဖြစ်ပေမယ့် မျက်နှာလေးက ကလေးတစ်ယောက်လိုနုနေသေးတယ်။သူဝတ်ထားတဲ့အထက်တန်းကျောင်းသူဝတ်စုံကြောင့်လည်းဖြစ်မှာပေါ့။

 "သြော်..အေး..သမီး မမမေနေသိပ်မကောင်းလို့တဲ့ကွာ ၊ ဒီနေ့မမအစား ဖေဖေပဲသမီးတို့ကိုကျောင်းလိုက်ပို့ပေးလိုက်တော့မယ်လေ"

"ဒါနဲ့ ဖေဖေက မီ့အတွက် ဘယ်တော့ကားဝယ်ပေးဖို့စဉ်းစားမှာလဲဟင်!  ခုပဲကြည့် ဖေဖေနဲ့ မမမေပဲ တလှည့်စီကြိုလိုက်ပို့လိုက်လုပ်နေပေမယ့် မီ့အတွက်သိပ်အဆင်မပြေဘူးဖေကြီးရဲ့၊ တချို့ရက်တွေဆိုအကြာကြီးစောင့်နေရတာ"

ပေါင်မုံ့မီးကင်ကိုယိုသုတ်နေရင်းနဲ့ သမီးလတ်ဖြစ်တဲ့ မီမီကလည်း ဝင်ပြောလိုက်တယ်။ရုတ်တရက်သမီးလတ်အသံထွက်လာလို့ အာရုံပြောင်းသွားပြီးဖြတ်ကနဲလှမ်းအကြည့်... ဦးသန့်ဇင်ပါးစပ်ကြီးဟပြီးငေးကြည့်နေမိတယ်..သမီးလတ်မီမီ ဘာလို့ဒီနေ့သမီးအရမ်းလှနေတာလဲမသိ၊ မီပြင်ဆင်ထားပုံက အရမ်းဆွဲဆောင်မှုရှိပြီးချစ်စရာကောင်းနေတယ်၊ဘယ်လိုလေးမှန်းတော့မသိ။  ပါးဖြူဖြူဖောင်းဖောင်းလေးက အပျိုသွေးလေးနဲ့ ပန်းနုရောင်ဘက်သန်းနေပြီးပါးသားလေးတွေကအိညက်နေတယ်။

ကျောဖုံးရုံဆံပင်နက်လေးများကိုရှေ့မှအကုန်သိမ်းပြီးနောက်တွင်စုစည်း၍ဆွဲချည်ထားတာကြောင့် နဖူးဝင်းဝင်းမောက်မောက်လေးကဖက်ပြီးမွှေးမွှေးပေးချင်စရာ၊ မီ့ပုံစံလေးကသူ့ကိုဘယ်ထိရောက်အောင်ပင်ဆွဲဆောင်စိတ်ကူးယဉ်သွားစေသည်မသိတော့..ရင်စေ့အင်္ကျီလေးကကြပ်ကြပ်ထုပ်ထုပ်၊ လက်မောင်းသားဝင်းဝင်းလေးတွေက ဆင်စွယ်လေးလို၊နို့ကကြပ်ထုပ်နေသောအင်္ကျီအောက်မှ အတင်းရုန်းကန်ထွက်နေတယ်။ စေ့ထားသောကြယ်သီးများကြားမှ ဘရာစီယာအနီလေးလှစ်ကနဲလှစ်ကနဲလှမ်းမြင်လ်ုက်ရသေး၊ နို့ဆိုက်ကလဲနဲမည်မဟုတ်၊အောက်ပိုင်းမှာကတော့အနက်ရောင်စကပ်ဂါဝန်လေးဝတ်ထားတယ်။

ပျော့ပျော့ပါးပါးဖဲသားလးက ဖွံထွားသောပေါင်တွေကိုအလုံးလိုက်ပေါ်အောင်မြင်နေရစေတယ်၊အပျိုကြီးဖားဖားလုံးဝဖြစ်နေပြီဖြစ်လို့လုံးကစ်ပြီးကားထွက်နေသောဖင်အိုးကြီးက တင်းတင်းစီးကြပ်ထားတဲ့ခါးသိမ်သိမ်လေးအောက်မှ စကပ်သားပျော့ပျော့ကိုရုန်းပြီးကန်ထွက်နေသည်၊ တင်းတင်းအိအိကြီးပင်အို..တကယ်တော့သူ့ဘဏ္ဍာတိုက်ထဲမှာအဖိုးတန်ပစ္စည်းတွေနဲ့အပြည့်ပါလား။

ယခင်ကသူ့သမီးတွေကိုဒီလိုမကြည့်ဘူးခဲ့၊ သတိပဲမထားမိတာလား စိတ်ကပင်ဒီလိုအမြင်မျိုးမမြင်ခဲ့တာလားသူ့ကိုယ်သူသေချာမသိ၊သမီးကြီးမေ့ပေါ်အမြင်တွေပြောင်းလဲလာခဲ့ပြီနောက်ပိုင်း၊ မေနှင့်မှားယွင်းခဲ့ပြီး၊ တည့်တည့်ပြောရရင်၊ မေနဲ့ညားမိခဲ့ပြီးနောက်ပိုင်းမိန်းကလေးတွေရဲ့ကောက်ကြောင်းဆွဲဆောင်မှုတွေက သူ့ဘဝမှာတဖန်ပြန်ပြီးနိုးကြွလာခဲ့သည်။

စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွင်စိတ်နှစ်၍ လုပ်ငန်းဖိစီးမှုများကြားမှပြေလျော့လာပြီး ကာမဂုဏ်သွေးသားအရသာခံစားမှုကို သမီးကြီးမေက သူ့အပေါ်ပြန်ဆောင်ကျဉ်းလာပြီးကထဲက မိန်းမတု့ိကောက်ကြောင်းအလှကသူ့သွေးသာတွေကိုပြန်လည်ကြွလာစေသည်။နောက်ဆုံးမတော့သမီးရင်းပင်ဖြစ်လင့်ကစား အလတ်မမီ၏ ဆွဲဆောင်မှုကသံလိုက်ဓာတ်လိုသူ့ကိုဆွဲနေလေပြီ။

"ဖေကြီး..မီ့ကိုဘာလို့အဲ့လောက်ကြီးကြည့်နေတာလဲ"

မီကမင်သက်ငေးနေသော သူ့အဖေဦးသန့်ဇင်ရဲ့ အင်္ကျီလက်မောင်းကိုကိုင်လှုပ်၍ မေးလိုက်တယ်။ ဦးသန့်ဇင်၏သတိလက်လွတ်အကြည့်ကြောင့်မီမီတစ်ယောက်မလုံမလဲဖြစ်သွားပြီး သူမကိုယ်ပေါ်တွင်ဘာများအမှားအယွင်းရှိသလဲဟု ပြန်ငုံ့ကြည့်မိသည်အထိပင်။

"သြော်...သြ..ဘာ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးသမီးရဲ.."

ဦးသန့်ဇင်ပြာပြာသလဲ အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့နဲ့ပဲဖြေလိုက်မိပြန်၏။ ဒါပေမယ့် မီတစ်ယောက်ကတော့သူ့အဖေသူ့ကိုဘယ်လိုအတွေးနဲ့ကြည့်နေမှန်းမသိစိတ်ကအလိုလိုပြောပြနေသဖြင့် ရှက်သွေးလေးတွေဖြန်းကနဲတက်၍ရင်ထဲမှာနွေးကနဲဖြစ်သွားတယ်။အရွယ်ရောက်ပြီဖြစ်တဲ့အပျိုစင်တစ်ယောက်ပဲလေ၊ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့အကြည့်ကို အဓိပ္ပါယ်မကောက်တတ်ပဲရှိမလား။

"ဒါနဲ့ဖေကြီး..မီမေးတာမဖြေသေးဘူး.."

"အေး..အေးပါသမီးရယ်...၊သမီးတက္ကသိုလ်တက်ရတာနဲ့ ဖေကြီးဝယ်ပေးမှာပါ"

အဖေ့ဆီကကတိစကားရပေမယ့် မီတစ်ယောက်ဘာမှမတုန့်ပြန်မိ၊ ရင်ထဲတွင်နွေးနေဆဲဖြစ်သောစောစောက သူမအဖေရဲ့ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့စိမ်းစိမ်းဝါးဝါးအကြည့်ကြီးမှာ သူမစိတ်ကို ထူးဆန်းသာအတွေးတွေနဲ့ပြည့်နှက်နေစေသည်။ ခဏကြာမှသတိဝင်လာပြီး၊

"ဖေကြီး..မြန်မြန်လုပ်..သုတ်သုတ်လေးစားလိုက်၊ နောက်ကျနေတော့မယ်၊ ဒီနေ့..မိုင်မလေးကစာမေးပွဲရှိသေးတယ်"

"သြော်..အေး..ဟုတ်လား..၊ ရတယ် ရတယ်၊ ဒါနဲ့သမီး မီကော အရင်လိုသေးလား.."

"ဒီနေ့..မီက နေ့လည် ၁၂ နာရီကျောင်းဆင်းမှာ၊ တကယ်လို့ဖေကြီးမအားလို့ရှိရင်လဲ မီ့ဘာသာပြန်လိုက်မယ်လေ.."

"နေပစေ..ရတယ်သမီး..၊ဖေဖေလာကြိုပေးမယ်။ ခုရက်ပိုင်း ဖေဖေက အလုပ်နားရက်ယူထားတယ်၊အလုပ်များနေတာကြာလှပြီ၊ အနားလေးဘာလေးယူဦးမှ မဟုတ်လား"

သားအဖ ၃ ယောက် ကားပေါ်တက်ကြပြီး၊ နီးတဲ့မိုင့်ကျောင်းကိုအရင်လိုက်ပို့ကြသည်။

"ဖေကြီး..မိုင်သွားတော့မယ်။ ဒီနေ့စာမေးပွဲဖြေနိုင်ဖို့ဆုပေးဦးလေ.."

"အေး..သမီးငယ်လေး မေးသမျှအကုန်ဖြေနိုင်ပါစေ။ ပုစ္ဆာတွေလွယ်ပါစေ၊ အမှတ်ကောင်းကောင်းရပါစေကွာ..၊ ဟုတ်ပြီလား.."

"ပေးတဲ့ဆုနဲ့ပြည့်ပါစေဖေကြီး...ရွှတ်.."

မိုင်က သူ့အဖေကိုအာဘွားတချက်ပေးပြီးကျောင်းထဲပြေးဝင်သွားတော့သည်။ အခုကားထဲမှာသူနဲ့ သမီးလတ်မီတို့  ၂ ယောက်ထဲသာကျန်တော့တယ်။မီတစ်ယောက်ဘာမှမပြောပဲ ဆိတ်ဆိတ်လေးငြိမ်ပြီးထိုင်နေတယ်။ ငြိမ်ချက်သားကောင်းလွန်းလို့ ဦးသန့်ဇင် သံသယဖြစ်လာပြီး မီ့ကို..

"ငြိမ်လှချည်လားသမီး..ဘာဖြစ်နေလို့လဲ.."

"ဘာ..ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးဖေကြီး..၊ သမီး စာဖြေတဲ့အခါစိတ်ငြိမ်ပြီးသမာဓိရအောင်၊ စာတွေပြန်သတိရအောင်ပြန်နွေးနေလို့ပါ.."

ဒါကြောင့်ဦးသန့်ဇင်၊ မီ့ကိုဒီအတိုင်းလွှတ်ထားပြီး ဘာမှထပ်မမေးတော့..၊ သူ မသိတာတစ်ခုတော့ရှိနေတယ်၊တကယ်တော့..မီ့ရဲ့စိတ်အတွေးထဲမှာ...၊ သူမ..လွန်ခဲ့သောမကြာသေးခင်က ညတစ်ညကိုပြန်စဉ်းစားနေမိတာပါ၊အဲ့ဒီညက..စားသောက်ဆိုင်ကပြန်အလာ၊ သူမဧည့်ခန်းထဲမှာမေ့ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့သူမရဲ့ကျောင်းဖတ်စာ စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုယူမလို့အောက်ထပ်ကိုဆင်းလာခဲ့တယ်။

သူမအိပ်ခန်းတံခါးဖွင့်ပြီးလှေကားကဆင်းအလာမှာ လူတွေစကားပြောနေသလိုအသံတွေကြားလိုက်ရတယ်။တစ်ချိန်ထဲမှာပဲတစ်ခုခုရိုက်ပုတ်တီးခတ်နေသလိုအသံတွေလဲပြိုင်တူကြားနေရတယ်။စူးစမ်းလိုစိတ်နဲ့အသံတွေကြားရာကိုသူမသွားအကြည့်လှေကားထောင့်အကွယ်ကအထွက်မှာပဲမီးဖိုခန်းထဲလှမ်းမြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းက..၊သူမရဲ့ဖေကြီး ဦးသန့်ဇင်က သူမရဲ့အမဖြစ်သူ မမမေကို ကုန်းကုန်း၊ကုန်းကုန်းနဲ့ဆောင့်နေတာတွေ့လိုက်ရတယ်။

မမမေရဲ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက ဖေကြီးရဲ့တင်ပါးကိုချိတ်ပြီးခွထားတယ်လေ..။ သူမသိပ်ပြီးရှင်းရှင်းပြတ်ပြတ်ကြီးမြင်ရတာတော့မဟုတ်ဘူး။ဖွင့်ထားတဲ့ရေခဲသေတ္တာတံခါးကြောင့် ထွက်လာတဲ့အလင်းရောင်ခပ်မှိန်မှိန်မှာ လှုပ်ရှားနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ် ၂ ခုကိုမြင်နေရတာပဲဖြစ်တယ်။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် မီအတော်လေးထိတ်လန့်အံ့သြသွားရတာတော့အမှန်ပဲ။မွေးလာကထဲကအခုထိ၊ ကိုယ့်မျက်စိရှေ့လူတွေလိုးနေကြတာ၊ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ်မြင်ဘူးလိုက်ရခြင်းပဲလေ။ပြီးတော့လိုးနေသူတွေကလဲ ကိုယ့်အဖေနဲ့ ကိုယ့်အမအလှလေးဖြစ်လို့နေတယ်၊ သားအဖအရင်းကြီးမရှက်မကြောက်လိုးနေလိုက်ကြတာ…။

အဲ့ဒီအချိန်မှာသူမရဲ့စိတ်ခံစားမှုတွေက ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိနေပြီ၊ ဘယ်လိုပြောရကြောင်းမှန်းကိုမသိတော့ဘူး။အဲ့ဒီအချိန်မှာစိတ်တွေကလွန်ဆွဲနေတယ်။ တစ်စိတ်ကလိုးနေတဲ့ ၂ ယောက်ကိုဝင်တားပြီးခွဲထုတ်ပစ်လိုက်ချင်နေတယ်၊ဒါပေမယ့်နောက်စိတ်တစ်ခုကတော့ ရှေ့ကရင်တဒိန်းဒိန်းခုန်စရာမြင်ကွင်းကိုဆက်ကြည့်ချင်နေတယ်။

နောက်ဆုံးမတော့ သွေးသားဆူကြွလွယ်အပျိုရွယ်မို့ အဖေနဲ့အမလိုးတာကိုဆက်ကြည့်ချင်စိတ်ကအနိုင်ယူသွားပြီလေ။ကြည့်ရင်းနှင့်သူမရဲ့ပေါင်ကြားထဲအလိုလိုလက်နှိုက်မိရက်သားဖြစ်သွားရပြီးသူ့စောက်ဖုတ်ကလေးကိုလိုက်ကစားနေမိတယ်။ခဏအကြာမှာတော့ ဖေကြီးနဲ့ မမမေတို့၊ ဖီလင်အပြည့်နဲ့ အော်ညည်းသံများတပြိုင်ထဲနီးပါးထွက်လာကြတယ်လေ။

သူတို့ ၂ ယောက်ညည်းတွားပြောဆိုနေကြသံများကိုလည်းတစ်ခွန်းချင်းပီပီသသကြားနေရတာကြောင့်၊သူ့အဖေနဲ့သူ့အမတီု့၂ယောက် အခုလိုအခြေအနေအထိဖြစ်ပျက်သွားခြင်းကို ဘယ်လိုမှတွေးမရအောင်၊ နားမလည်နိုင်အောင်ဖြစ်နေမိတယ်။

သူမအလောတကြီးပဲ ဘယ်သူမှမမြင်ခင်အခန်းရှိရာသို့ပြန်တက်ခဲ့ရသည်။ စာအုပ်ကိုပင်သွားမယူဖြစ်တော့..။သူမရဲ့ကိုယ်ပိုင်အိပ်ခန်းထဲပြန်ဝင်မိတာနဲ့ တံခါးကိအမြန်ပိတ်လိုက်မိပြီး ဆက်မလျှောက်နိုင်တော့ပဲ၊တံခါးရွက်နောက်မီလို့ မောဟိုက်စွာအသက်လုရှူနေမိတယ်။ မီ့နှလုံးသားတွေချက်မမှန်လက်မမှန်အပြင်းအထန်ခုန်နေတယ်လေ။

နှလုံးကအရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ညှစ်ထုတ်ပြီးတကိုယ်လုံးမှာဆူကြွက်နေတဲ့သွေးတွေကိုလှည့်ပတ်စေတယ်။သူမသွေးသားထဲမှာရမ္မက်စိတ်ဆန္ဒတွေတအားထကြွလာနေပြီ၊ သူမလက် ၂ ဘက်စလုံးနဲ့တကိုယ်လုံးကိုသတိမဲ့စွာပွတ်သပ်နေမိတယ်။လည်ပင်း၊ ရင်သားတွေကတဆင့် အောက်ဆင်းပြီးညဝတ်ဘောင်းဘီရဲ့ပေါင်ခွကြားဆုံ၊ သူမစောက်ဖုတ်လေးထဲလက်နှိုက်ပြီး၊စောက်စိကိုအငမ်းမရပွတ်ဆွကစားနေမိပြီ။ စောက်ရေကြည်တွေကစိမ့်ယိုစီးထွက်လာတာ အတွင်းခံပင်တီလေးမှာရော၊ ညဝတ်ဘောင်းဘီမှာပါရွှဲနေပြီလေ။

မီတစ်ယောက်ဆက်လက်ရပ်တည်နိုင်ရန်စွမ်းအားမရှိတော့၊ ဒူးတွေတဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီ။ တစ်သက်လုံးတစ်ခါမှဒီလိုမဖြစ်စဖူး၊သူမကျောကတံခါးရွက်ကိုမှီရက်သားကြီးနဲ့တဖြည်းခြည်းလျှောပြီးထိုင်ကျသွားတယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာခြေလေးတွေခေါက်လို့...၊မီလောလောဆယ် လက်ရှိနေရာကမထနိုင်တော့ပါ။ သူမကြမ်းပေါ်မှာတင်ဒူးလေး ၂ ချောင်းခပ်ကားကားလေးထောင်ပြီးထိုင်နေမိသည်။

ညာလက်ကပင်တီလေးထဲလျှိုဝင်ပြီးကိုယ့်အဖုတ်ကိုယ်ပွတ်နေမိ၏။ စောက်ဖုတ်လေးကရွှဲပြီးစေးထန်းထန်းဖြစ်နေပြီ။ဘယ်လက်ကနို့လေးတွေဆီရွှေ့သွားပြီး နယ်နေမိတယ်။နို့အုံကအပျိုတက်သွေးလေးဆိုတော့ကောင်းကောင်းကြီးဖွံ့ထွားနေပြီ၊ သူမလက်ဖဝါးလေးနဲ့တစ်အုပ်စာမကပင်ဖြစ်သည်။

မီကလက်ဖဝါးကိုဖြန့်နိုင်သမျှဖြန့်ပြီး နို့တစ်အုံလုံးကိုတတ်နိုင်သမျှအုပ်မိအောင်ဆုပ်ပြီးတင်းတင်းညှစ်သည်။တစ်ချက်ညှစ်လိုက်တိုင်းလဲ ရင်ပတ်လေးကကော့ကော့တက်သွားရ၏။စောက်ဖုတ်ပွတ်နေတဲ့လက်ကလဲအခု စောက်ခေါင်းထဲလက်ညှိုးတစ်ဆုံးနှိုက်ပြီးကလိနေမိပြီ။ပြိပြိ..ပြိပြိနဲ့ အသံကငြိမ်သက်နေတဲ့အခန်းထဲမှာ သတိထားမိရလောက်အောင်ကြားနေတယ်။

 "အားးးး အင့် အင့်...ဟင့် ဟင့်..ရှီးးးး.."

မီတစ်ယောက်စိတ်လွတ်စွာလွှတ်ပြီးညည်းနေမိပြီ၊ သူမ မထိမ်းနိုင်တော့...စောက်ခေါင်းလေးကလက်ညှိုးကိုဆွဲညှစ်နေတာကိုသိနေတယ်။ပေါင် ၂ ဘက်ကလျှပ်တစ်ပြက်အတွင်းဖတ်ကနဲစိသွားပြီးစောက်ဖုတ်ကိုကူညှစ်ပစ်လိုက်တယ်။မျက်နှာလေးကခံစားနေရတဲ့ဖီလင်ကိုမလွန်ဆန်နိုင်ရှုံ့မဲ့မှေးစင်းလို့နေလေသည်။ ညည်းသံကလည်ချောင်းထဲကပင်ထွက်လာနေသည်။

တံခါးကိုမှီထားတဲ့ကျောပြင်မှချွေးများတသွင်သွင်စီးထွက်လာသည်မှာ တပြင်လုံးရွှဲနစ်နေပြီလေ။သူမရဲ့စောက်ရေများကလဲတဖြန်းဖြန်းပန်းထွက်လာသည်။မီကောင်းကောင်းမှတ်မိနေတယ်၊ အဲ့ဒီညတုန်းကသူမမှာ တစ်မိုင်လောက်ခရီးကိုမနားတမ်းပြေးလာခဲ့ရသလိုအရမ်းမောပြီးအားအင်တွေကုန်ခမ်းနေတာပါပဲ။

ပင်တီထဲကလက်ထုတ်လိုက်တော့ သူမလက်ညှိုးတစ်ချောင်းလုံး အရေကြည်ကြည်စီးစီးတွေရွှဲပြီးပေပွနေတယ်လေ။လက်ကတဆင့်ကြမ်းပေါ်ကိုတောင် တတောက်တောက်ကျလို့..။သူမအားမရှိတော့ပဲ တံခါးကိုမှီပြီး နာရီနဲ့ချီအောင်မှိန်းနေမိခဲ့တယ်လေ။

 "မီ..မီ..! ကျောင်းရောက်ပြီသမီးရဲ့.."

ဦးသန်.ဇင်ရဲ့သတိပေးသံကြားရတော့မှမီလည်း အလန်.တကြားနဲ.အတွေးကမ္ဘာကနိုးထလာတော့တယ်။

"ဟင်! ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့..ဒါဆို မီသွားတော့မယ်နော်ဖေကြီး၊ နေ့လည်၁၂နာရီကျမှသမီးကိုလာကြို၊ မီစောင့်နေမှာ..မမေ့နဲ့ဦးနော်"

"အေးပါ သမီးရယ်"

မီတစ်ယောက်သုတ်သုတ် သုတ်သုတ်နဲ့ကျောင်းဝင်းထဲလျှောက်ဝင်သွားတယ်။သူမပေါင်ကြားထဲကပင်တီဘောင်းဘီလေးက အဖုတ်ကစိမ့်ထွက်လာတဲ့အရည်လေးတွေကပ်စီးကပ်စီးနဲ့ပေါ့။

........................................................................................................................

အချိန်ကသိပ်တော့မကြာလိုက်ပါဘူး။ နာရီရဲ့လက်တံတွေက ၁၂ နာရီထိုးပြီလို့ပြောပြနေတယ်။ဦးသန့်ဇင်မောင်တစ်ယောက်ကားမောင်းပြီး သမီးလတ်မီရဲ့ကျောင်းကိုတစ်ခေါက်ပြန်လာခဲ့တာရောက်ခါတောင်နီးနေပြီ။မနက်ကသမီးငယ် ၂ ယောက်ကိုကျောင်းပို့ပြီးအိမ်ပြန်အရောက်မှာ သမီးကြီးမေကလဲအိပ်ရာကမနိုးချင်နိုးချင်နဲ့နိုးလာပြီး ရေထချိုးအဝတ်အစားတွေလဲပြီး၊ သူမရဲ့ကျာင်းဖြစ်တဲ့တက္ကသိုလ်ကိုထွက်သွားတော့တယ်။

မသွားခင်မှာ မေကသူ့ကိုပြောသည်။ ဒီညနေသူမကျောင်းကအပြန်မှာညီမလေးမိုင်ကိုဝင်ပြီးကြိုလာခဲ့ပေးမည်၊ အဖေကြိုပေးစရာမလိုတော့ဘူးတဲ့..။

ဦးသန့်ဇင်က "အေး..အေး" ကလွဲလို့ဘာမှပြန်မပြောခဲ့။

ဦးသန့်ဇင် မီတို့ကျောင်းဝင်းထဲကားမောင်းဝင်သွားပြီးရပ်ဖို့နေရာရှာနေတုန်းမှာပဲ အသင့်စောင့်နေတဲ့မီကအရင်မြင်ပြီး အပြေးတပိုင်းနဲ့ကားဆီလျှောက်လာတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေကိုလက်ပြနှုတ်ဆက်ပြီး ကားမှန်တစ်ဝက်ချထားတဲ့ဦးသန့်ဇင်ဆီလှမ်းပြီး၊

"ဖေကြီးပါကင်ရှာမနေနဲ့တော့၊ သမီးဒီကပဲတက်လိုက်တော့မယ်၊ တခါထဲပြန်ထွက်တော့"

"အေး..အေး..လာသမီး.."

မီကနောက်တံခါးအရင်ဖွင့်လို့ ကျောင်းလွယ်အိတ်ကိုပစ်ထည့်လိုက်ပြီးမှရှေ့ခန်းတံခါးဖွင့်လို့ သူ့အဖေဘေးဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။

"ဘယ်လိုလဲသမီး..ဖြေနိုင်ရဲ့လား"

 မီကဘာမှပြန်မဖြေ၊ အားရပါးရကြီးပြုံးပြလိုက်ပြီးလက်မကိုသာထောင်ပြလိုက်တယ်။

"အေး..ဒါမှပေါ့ကွ.."

ဦးသန့်ဇင်ကပြောရင်းနဲ့ကားကိုပြန်လှည့်မောင်းထွက်ခဲ့တယ်။ မီက ကားနောက်မှီကိုနောက်ကိုအတော်များများရောက်အောင်လှန်ချလိုက်ပြီး ကျောမှီလို့ဖြေလျော့လျော့ထိုင်ချလိုက်တယ်။ မီ့ကြည့်ရတာစာမေးပွဲကိုအာရုံစိုက်ပြီးဖြေလာခဲ့ရလို့မောနေပုံပဲ။

ဦးသန့်ဇင်ကားပြန်ထွက်တော့ဂီယာထိုးဖို့ ဂီယာဘောက်စ်ဘက်တစ်ချက်ငဲ့အကြည့်၊ပေါင်လေးတွေကားလို့ရှေ့ထိုး မြောချထိုင်နေတဲ့ မီ့ကိုသတိထားမိသွားတယ်။မီကားပေါ်တက်လို့ထိုင်လိုက်ကထဲက အလောသုံးဆယ်ဆက်ထိုင်လိုက်လို့ စကတ်လေးကိုနေရာတကျဆွဲမချမိပဲဖိထိုင်မိထားတော့ဖင်အောက်ကစကတ်အစကခေါက်တွန့်ပြီးတိုတက်နေတယ်၊ ဒီတော့ပတ်ချာလည်လိုက်ပြီးရှေ့ဘက်ကအနားစကလဲ ဒူးကိုမဖုံးမိတော့ပဲ ပေါင်ပေါ်တင်ရက်သားလေး…၊မောမောလျလျနဲ့ ပေါင်လေးကားပြီးစိတ်လွတ်လက်လွတ်ထိုင်နေတော့ စကတ်အောက်မှာပုန်းကွယ်နေတဲ့သမီးမီရဲ့ပေါင်အတွင်းသားဖြူဖြူလေးတွေကို ဦးသန့်ဇင်တစ်ယောက် ရင်တွေဇတ်ကနဲခုန်အောင်မြင်လိုက်ရတယ်လေ။

အရင်ကသူ့သမီးတွေ ဘောင်းဘီတိုနဲ့ အိမ်မှာလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ပေါင်တံစင်းစင်းလေးတွေကို ရှင်းရှင်းကြီးမြင်ဖူးခဲ့ပေမယ့်ဘာမှမတွေးမိခဲ့ဘူး။ အခုမှထူးထူးဆန်းဆန်း စကတ်လေးအောက်က သမီးလတ်မီရဲ့ပေါင်တံလေးတွေကိုဦးသန့်ဇင်မောင် ရင်ခုန်နေမိတယ်။

အဲ့ဒီစိတ်က မနက်ကထဲက ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးဖောက်ပြန်နေမှန်းမသိဘူး။သူကသတိတွေကိုပြန်စုစည်းပြီး ကားမောင်းတာကို အာရုံပြန်စိုက်လိုက်ရတယ်။ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ခဏနေရင်ပဲစိတ်တွေက သူ့ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့သမီးမီရဲ့ပေါင်တံစင်းစင်းလေးတွေဆီပြန်ရောက်သွားပြန်ပြီ။ကားမောင်းနေရင်းကနေမျက်လုံးက သူ့သမီးကားကားလေးထိုင်နေတဲ့ဆီရောက်ရောက်သွားတယ်။အဲ့ဒီစကတ်လေးသာမရှိရင်ဘယ်လိုလေးနေမလဲသိချင်လာတယ်။

 "ဖေကြီး..မီ့ကိုဘာလို့ကြည့်ကြည့်နေတာလဲ၊ ကျောင်းကထွက်လာကထဲကကြည့်နေတာ ၄-၅ ခါမကတော့ဘူး"

"မီ့ကိုစိတ်ပူလို့ပေါ့သမီးရယ်..၊ သမီးကိုကြည့်ရတာတော်တော်ပန်းပြီးနွမ်းနယ်နေသလိုပဲ"

 "ဖေဖေစိတ်ပူတာကြီးကလဲ မျက်နှာတော့မကြည့်ပဲဘယ့်နှယ်ခြေထောက်ချည်းလိုက်ကြည့်နေတာလဲ မသိဘူး"

မီကအငိုက်ဖမ်းပြန်ပြောလိုက်ပေမယ့် သူပေါင်ကားထိုင်ထားတာကိုပြန်မသိမ်း၊ စကတ်ကိုလဲဆွဲဖုံးဖို့စိတ်မကူးတဲ့အပြင် ပိုဇေရှင်းပြင်သလိုလိုနဲ့ပိုပြီးဖြဲကားပြီးတောင်ထိုင်လိုက်သေးတယ်။

"တချိန်လုံးကျဉ်းကြပ်လိုက်တာ မပြောပါနဲ့တော့ဖေဖေရာ၊ ကိုယ့်ကားပေါ်ရောက်မှပဲလွတ်လတ်လပ်လပ်ထိုင်ရတယ်ဖေရဲ့"

မီကပြောရင်းနဲ့ ပေါင်ဘေးတဘက်တချက်မှာရှိတဲ့စကတ်ဘေးအိတ်တွေထဲကိုလက်လေး၂ဘက်ထိုးထည့်လိုက်တော့ စကတ်ကပိုပြီးတိုဆက်သွားတော့တယ်။ အခုပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ချင်စရာပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးတွေကိုရှင်းရှင်းကြီးမြင်နေရပြီလေ။ မီကသူမရဲ့သားရေပိုက်ဆံအိတ်ရှည်လေးကိုဆွဲယူပြီးပေါင်ပေါ်တင်လိုက်တော့မှစကတ်အနားစလေးကိုတွန်းသလိုဖြစ်ပြီးဒူးအောက်ထိပြန်ကျသွားတယ်။

မီတစ်ယောက်လဲဂဏှာမငြိမ်ဘူး။ ကိုယ်ကိုကြွပီးလိမ်လို့ရှေ့ထိုင်ခုံကူရှင်ရဲ့နောက်ဘက်ခြမ်းက အိတ်ထဲလှမ်းစမ်းပြီး ကာတွန်းစာအုပ်တစ်အုပ်ဆွဲထုတ်လာတယ်၊ ဖိနပ်လေးကိုချွတ်လိုက်ပြီး စကတ်အောက်နားစလေးကိုဆွဲတင်လို့တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်ပြီးကာတွန်းစာအုပ်ဖတ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်။စဉ်းစားကြည့်ပေါ့ စကတ်ကို မတင်ပြီးခြေတွေချိတ်ထိုင်လိုက်တော့ပေါင်တွင်သားဖွေးဖွေးလေးတွေကိုမထိတထိမြင်နေရပြီ။

မြင်ကွင်းကိုနဲနဲအနှောင့်အယှက်ပေးနေတာကတော့ ပေါင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ပိုက်ဆံအိတ်ပဲ။ ယောက်ျားစိတ်ဆိုတာကလဲ၊ ဘောင်းဘီတိုဝတ်ပြီးပေါင်လုံးတွေအတိုင်းသားပေါ်တင်ပြပေမယ့်၊ ဘာဖီလင်မှသိပ်မရှိတတ်ပဲ၊အဝတ်အောက်က ၂ လက်မ ၃ လက်မလောက်ပေါ်နေတဲ့အတွင်းသားရေးတေးတေးကို မထိတထိမြင်နေရတာကို သွားပြီးဖီးရင်ဖီးနေတတ်တာ။ မြင်ကွင်းမရှင်းလေပိုမြင်ချင်လေပဲ။

အသက်၁၈နှစ်အရွယ်မီက မိန်းမတု့ိမာယာကိုအပြည့်အစုံမတတ်သေးပေမယ့် သဘာဝကသင်ပေးသလိုတတ်သလောက်လုပ်လိုက်တာ၊ အဖေလုပ်တဲ့သူမနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်သွားပြီ။ဦးသန့်ဇင်မှာ သမီးဖြစ်သူမီရဲ့စကတ်အောက်ကအတွင်းသားလေးတွေမထိတထိမြင်ရပြီးလီးထောင်ထလာတော့တယ်။ဦးသန့်ဇင်ဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီပေါင်ကြားခွဆုံကဖုဖောင်းတက်လာတာကို သတိထားမိရင်သိသိသာသာကြီးမြင်နေရတယ်။

မီကသူ့အဖေဘက်မျက်လုံးတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်တော့မြင်သွားပြီလေ။အဲ့ဒီကစပြီးမီတစ်ယောက်လဲစိတ်ကကာတွန်းစာအုပ်မှာမရှိပဲ၊ ဦးသန့်ဇင်ပေါင်ကြားဆီမျက်လုံးကရောက်ရောက်သွားတယ်။ မီထိုင်နေတဲ့ဘက်ကအဲယားကွန်းလေထွက်ပေါက်ကမှုတ်ထုတ်နေတဲ့လေအရှိန်လေးက စကတ်စလးကို တချက်တချက် ဆွဲဆွဲလှန်ပစ်တဲ့အချိန်မှာ ပေါင်သားကလှပ်ခနဲ၊ လှပ်ခနဲ။ပိုက်ဆံအိတ်လေးရဲ့တည်နေရာက မီ့ရဲ့စမူဆာလေးပေါ်မှာ။ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းဦးသန့်ဇင်မနေနိုင်တော့ဘူး။သမီးမီရဲ့လျို့ဝှက်အတွင်းသားလေးတွေကိုကိုင်ကြည့်ချင်လာတယ်။

"မီ..ပိုက်ဆံအိတ်ကိုအဲ့လို လက်လွတ်စပယ်တင်ထားရင် ဟိုလျှောကျ ဒီလျှောကျနဲ့ပျောက်ဦးမယ်။ ဖေကြီးဒက်ရှ်ဘုတ်ထဲသိမ်းထားပေးမယ်လေ"

"ဟုတ်..ကောင်းသားပဲဖေဖေ"

အမှန်တော့ဦးသန့်ဇင်ကတမင်ဂွင်ဆင်ပြီးပြောတာ၊ ယုတ္တိရှိမရှိမစဉ်းစားဘူး၊ ဒက်ရှ်ဘုတ်ကသူ့သမီးမီထိုင်တဲ့ဘက်မှာပဲလေ၊မီကသူ့ဖာသာသူဖွငိ့်ထည့်လဲဖြစ်တာပဲ၊ ဒါပေမယ့်မီကပေါက်တယ်။ သူ့အဖေဘာလုပ်မလဲသိချင်လာတယ်။ ဒီတော့အသာပဲငြိမ်ကြည့်နေလိုက်တယ်။

ဦးသန့်ဇင်က ညာလက်နဲ့ကားစတီယာရင်းကိုကိုင်ထားပြီး ဘယ်လက်နဲ့မီ့ပေါင်ပေါ်က ပိုက်ဆံအိတ်ကိုလှမ်းဆွဲတယ်။သူကကားမောင်းရင်းလှမ်းဆွဲရလို့မမှီမကမ်းဖြစ်ပြီးချော်ထွက်နေသလိုနဲ့ မီ့ပေါင်ပေါ်မှာလက်ကြီးနဲ့ဟိုပွတ်ဒီကုတ်လုပ်နေတယ်၊အိတ်ကိုမိမိရရမကိုင်မိသေးဘူး၊ ပေါင်ကိုလှမ်းပွတ်လိုက်ကိုင်လိုက်၊ အမှန်တော့တမင်ဒီလိုဖြစ်အောင်လုပ်ပြနေတာပါ။ဂါဝန်အနားစလေးကတွန့်ပြီးပိုပြီးတော့လန်တက်သွားတယ်။ ၃-၄ ချက်ခပ်သွက်သွက်ရမ်းစမ်းလိုက်တာမီ့ပေါင်ကြားကစမူဆာလေးကိုတည့်တည့်ကြီးကိုင်မိရက်သားဖြစ်သွားရော။

"အို..."

မီတစ်ယောက်တွန့်ကနဲတုန်တက်သွားပြီး မွေးညင်းလေးတွေထောင်ထသွားတယ်။အပျိုဖြစ်လို့ဆက်စ်အကြောင်းနားလည်စပြုကထဲက ဘယ်ယောက်ျားတစ်ယောက်ကမှသူမရဲ့အဖုတ်လေးကိုလာကိုင်တာမကြုံခဲရဖူးသေးဘူး၊ဒါဟာပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ၊ မီ့မှာပြောပြလို့မတတ်အောင်ရင်တွေတုန်သွားရတယ်။

ဦးသန့်ဇင်ကတော့မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးပိုက်ဆံအိတ်ကိုရအောင်ဖမ်းဆွဲပြီးယူလိုက်တော့၊သားရေပိုက်ဆံအိတ်စောင်းလေးက မီရဲ့စောက်ဖုတ်လေးကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးလျှောတိုက်ပွတ်ဆွဲလာခဲ့တယ်။မီတစ်ယောက်လက်ထဲကကာတွန်းစာအုပ်ကို အတင်းညှစ်ဆုပ်ပြီးကိုင်ထားမိတယ်။မီကသူ့အတွင်းစိတ်တွေကိုသူ့အဖေမရိပ်မိအောင်ကြိုးစားချုပ်ထိမ်းနေရတယ်။

ဒါပေမယ့်အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားဦးသန့်ဇင်တစ်ယောက်ဘာဖြစ်လို့သူ့သမီးမီစိတ်တွေလာနေပြီဆိုတာမခန်မှန်းနိုင်ရတာလဲ။ကြည့်ရတာသူကိုယ်တိုင်ကိုကသူ့သမီးအပေါ်စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေပိုကဲနေလို့များလား…..။

သူကပိုက်ဆံအိတ်ကိုကိုင်မိလိုက်ပြီးတဲ့နောက်ဒက်ရှ်ဘုတ်တံခါးကိုလည်းမမှီ့တမီလှမ်းဖွင့်လိုက်ပြီးထည့်သိမ်းလိုက်တယ်။ပြီးတာနဲ့အဲယားကွန်းခလုပ်ဆီလက်ရောက်သွားပြီးအဲယားကွန်းကိုပိုအေးအောင် နံပတ်၃အထိတင်လိုက်တယ်။လေထွက်ပေါက်ကိုလည်း မီ့ဘက်လှည့်ပေးပြီးနဲနဲအောက်စိုက်ပေးထားလိုက်တော့၊အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့မှုတ်ထွက်လာတဲ့လေက မီရဲ့စကပ်လေးကိုတဖျပ်ဖျပ်ဖြစ်စေပြီးလှန်တင်ပေးနေတယ်။

 "သမီးမီ.. သမီးကြည့်ရတာမကြည်မလင်နဲ့ တော်တော်လေးငြီးစီစီဖြစ်နေပုံရတယ်။ ဖေကြီးအဲကွန်းတင်ပေးထားတယ်သမီး။ အေးရဲ့လား"

"ကောင်းတယ်..အေးပါတယ်ဖေဖေ၊ အခုမှနဲနဲနေသာသွားတော့တယ်။ ဒါနဲ့မီဖေကြီးကိုမေးစရာတခုရှိနေတယ်"

 "ဘာများလဲသမီးရဲ့..ပြောပါဦး"

 "ဖေကြီးက ဖေကြီးသမီးတွေအားလုံးကိုညီညီမျှမျှရောချစ်ရဲ့လားလို့.."

 "အားလုံးကိုအတူတူပဲချစ်တာပေါ့သမီးရဲ့၊ ဘာဖြစ်လို့သမီးကဒီလိုမေးတာလဲခလေးရဲ့.."

သြော်...အင်းး.. အဲ..ဟို..ဟိုတစ်ညက မီးဖိုခန်းထဲမှာလေ၊ မီ..မီ..ဖေကြီးနဲ့ မမမေတို့..ဟိုဟာ..လုပ်နေတာတွေ့လို့.."

 မီကစကားတွေအထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့နဲ့ပြောနေတယ်လေ။

 "ဘယ်လို..ဘာ..ဟိုဟာတွေလုပ်နေတာလဲသမီးရဲ့၊ ရှင်းအောင်လဲမပြောဘူး"

ဦးသန့်ဇင်ကမီရဲ့စကားကြောင့်ရုတ်တရက်ထိတ်လန့်အံ့သြသွားပေမယ့် လန့်သွားတာကိုမပေါ်လွင်အာင်အမြန်ထိမ်းချုပ်လိုက်နိုင်ပြီးနားမလည်ချင်ယောင်ဆောင်ပြန်မေးလိုက်တယ်။ သူအခုမှသတိရသွားတယ်၊ သူ့မိန်းမ.. သမီးအကြီးမလေး မေကပြောဘူးတယ်၊သူနဲ့ဖေကြီးနဲ့ချစ်တင်းနှောကြလိုးကြတာကို၊ မေတိတ်တိတ်လာချောင်းတာကိုသတိထားမိတာ၂ ခါ ၃ခါ ရှိပြီတဲ့။ဦးသန်.ဇင်ကပြန်မေးလိုက်ပေမယ့် မီကအတော်ကြာအောင်နှုတ်ဆိတ်နေပြန်တယ်။

 "အဲ့ဒီတော့ဘာဖြစ်လဲ..၊ ဆက်ပါဦးသမီးရဲ့"

 "ဟွန့်...ဖေကြီးကမီ့ကိုကျတော့ အဲဒါမျိုးလုပ်တာမတွေ့ဘူး"

"ဘယ်လိုလုပ်တာလဲသမီးရဲ့"

 သူကမသိချင်ယောင်ဆောင်မေးလိုက်ပြန်ပြီး၊ သူ့သမီးရဲ့စိတ်နဲ့ကိုယ်လှုပ်ရှားတုန့်ပြန်မှုတွေကိုအကဲခတ်နေတယ်။

 "ဟို..ဟို..ဖေဖေက မမမေကိုလုပ်သလိုမျိုးပေါ့.."

.....................................................................................................................

"ဟို..ဟို..ဖေဖေက မမမေကိုလုပ်သလိုမျိုးပေါ့.."

"သမီးကသိချင်လို့လား! သိတော့ကောဘာရမှာလဲ.."

 "ဟုတ်တယ်ဖေဖေ..သမီးသိချင်တယ်၊ သမီးလဲမမမေလိုဖြစ်ချင်တယ်။ မမကိုကြည့်ရတာသိပ်ပျော်နေပုံပဲ"

မီကအသံလေးတုန်တုန်နဲ့ပြန်ဖြေပြီးတဲ့နောက်၊ ပြူတင်းပေါက်ဘက်ကိုဆတ်ကနဲလှည့်သွားတယ်။သူမအသက်ရှုတွေအရမ်းမြန်နေတယ်၊ ရင်စေ့အင်္ကျီကြပ်ကြပ်လေးအောက်ကရုန်းထွက်နေတဲ့ရွှေရင်အစုံက၊သိသိသာသာကြီးခုန်လို့နိမ့်ချည်မြင့်ချည်လှုပ်ရှားနေတာလေ။

"ဖေကြီးက..မမမေရဲ့နို့တွေကိုကိုင်တယ်၊ နှိပ်ပေးတယ်လေ၊ သမီးကရောဖေကြီးကိုပေးကိုင်ရဲလို့လား.."

မီကသူ့ဖခင်ဘက်ကိုအရင်လှည့်ကြည့်လာတယ်။ ပြီးတော့မှသူမရဲ့လက်က စတီယာရင်းကိုကိုင်ထားတဲ အဖေ့ဘယ်လက်ကိုဆွဲယူလိုက်ပြီးသူမရဲ့အပျိုနို့ရင်အုံလေးပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်။ဦးသန့်ဇင်ကမီ့ကိုတစ်ချက်လှည့်ရှိုးလိုက်တယ်။ သူ့ဘောင်းဘီအောက်ကအသားချောင်းကြီးကအခုမာပြီးထောင်လာနေတယ်။အခုသူတို့ကားတွေအရမ်းကြပ်ပိတ်နေတဲ့လမ်းဆုံကြီးတစ်ခုနားမှာပိတ်မိနေတယ်။ပိတ်တာမှလုံးဝကိုညပ်နေတာ၊ ကားတန်းကတော်တော်နဲ့ရွေ့မဲ့ပုံမပေါ်ဘူး။

"ကိုင်ကြည့်လေ..ဖေကြီး၊ သမီးနို့က မမမေဟာကို ယှဉ်နိုင်ရဲ့လားလို့..."

ဦးသန့်ဇင်လက်ကအင်္ကျီအပြင်ဘက်ကနေ၊ သူ့သမီးလတ်ရဲ့မီရဲ့နို့အုံလေးပေါ်မှာလှည့်ပတ်ရွေ့လျားနေတယ်။ ပြီးတော့သာသာလေးညှစ်ပေးလိုက်တော့...၊

"အိုးးး ရှီးး....ဖေ...ကြီးးးး....ဖြေးဖြေးနော်..မီ..နာလို့..အိုးးး နို့သီးလေးတွေကိုပါညှစ်နေတာလားဖေကြီးရယ်....ဝိုးးးး ကြယ်သီးတွေမဖြုတ်နဲ့လေ၊ ဟိုမှာ ဘေးကားတွေမြင်ကုန်လိမ့်မယ်.."

"ဘယ်လိုလဲ..ရင်တွေခုန်နေပြီလားမီလေး"

"အင်းပေါ့လို့...ဒါနဲ့..ဖေကြီးက မမမေကိုဘာတွေထပ်လုပ်သေးလဲလို့..."

"ဖေက မမမေရဲ့ဟိုနေရာကိုလဲကိုင်သေးတယ်လေ"

"ဖေကြီးပြောတဲ့ဟိုနေရာဆိုတာ၊ အခုဒီနေရာကိုပြောတာလား"

မီကရင်အုံပေါ်မှာရှိနေတဲ့သူ့အဖေရဲ့လက်ကိုကိုင်လို့အောက်ဘက်ကိုဆွဲချလာပြီးသူမရဲ့စမူဆာတောင်ပို့လေးပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်။

"သမီးက ဖေကြီးကိုကိုင်ကြည့်စေချင်လို့လား"

ဦးသန့်ဇင်ကမေးသာမေးနေတာ၊ လက်ကတော့သူ့သမီးစောက်ပတ်အုံလေးပေါ်ပွတ်နေပြီ။

"ဖေကြီးကလဲ..အခုပဲကိုင်နေပြီမဟုတ်လား၊ အိုးးးးးးဖေကြီး...ဖေ..အဲ့ဒီနေရာကိုမပွတ်နဲ့လေ..."

အခုဦးသန့်ဇင်လက်ကမီ့ရဲ့ပင်တီလေးထဲလျှိုဝင်ပြီးသူ့သမီးစောက်စိလေးကိုဆွနေပြီလေ။မီ့မှာငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေလို့မရတော့၊ ဆတ်ဆတ်လူးနေပြီ။ ကိယ်ကိုဘယ်ညာတွန့်လိမ်လို့၊စောက်စိကိုတဇတ်ဇတ်ပွတ်ဆွနေတဲ့အဖေ့ရဲ့လက်ပေါ်ကိုသူမရဲ့လက်ကလေးနဲ့တင်းတင်းအုပ်ကိုင်လို့ထားတယ်။

"ဘယ်နေရာကိုမပွတ်ရမှာလဲ၊ ဖေမသိဘူး"

ပြောရင်းသူ့လက်တွေကပိုပြီးသွက်သွက်မြန်မြန်လှုပ်ရှားလာတယ်။ မီးပွိုင့်လွှတ်လို့ကားတွေကစရွေ့လာပြီ။ မကြာခင်မှာပဲအိမ်ပြန်ရောက်တော့မှာ။ဒါပေမယ့်ဦးသန့်ဇင်စိတ်ထဲမှာရာစုနှစ်ပေါင်းများစွာကြာတယ်လို့ခံစားရတယ်။

"ဖေဖေ..သ..သ..သမီးအစိလေးကိုမဆွပါနဲ့ဖေကြီးရယ်..၊ ဖေ..ရပ်ပါတော့..လို့...မီ မနေနိုင်တော့လို့ပါ.."

"ပြောစမ်းသမီး..ဒါဆို သမီးက ဖေကြီးနဲ့မမမေကိုချောင်းချောင်းကြည့်နေတယ်ပေါ့လေဟုတ်လား"

"သ..သမီးတောင်းပန်ပါတယ်ဖေဖေရယ်၊ မီ..မီ..အမှတ်တမဲ့နဲ့မြင်မိတာပါ..အူးးးး စစ်စ်.."

"သူများကိုချောင်းကြည့်တာ မကောင်းတဲ့အကျင့်ပဲကွဲ့၊ ဒီလိုဆိုရင်နဲနဲတော့ဆုံးမပေးရမယ်"

"ဖေ..မီ့ကိုဘာလုပ်မလို့လဲဟင်..အားးးး လက်ကိုအထဲထိုးမထည့်ပါနဲ့၊ မီ..နာတယ်၊ အိုးးးး ဖေကြီး၊ မီမရတော့ဘူး..၊ ရှူရှူးတွေထွက်ကုန်ပြီ..အားးးး"

၁၈ နှစ်ရွယ်အပျိုစင်မလေးမီတစ်ယောက်၊ သူမရဲ့မွေးဖခင်လက်စွမ်းကြောင့်တကိုယ်လုံးတောင့်တင်းသွားပြီးတဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။မနက်ထဲကဖြစ်နေတဲ့ရာဂစိတ်ဆန္ဒတွေကြောင့်ထွက်ချင်ချင်ဖြစ်နေတဲ့စောက်ရည်တွေက၊အခုသူမအဖေရဲ့လက်စကြာစွမ်းပြလိုက်တာကြောင့်ဒလဟောစိမ့်ပြီးထွက်ကျလာတော့တယ်။

ကားလမ်းကြောတွေပြန်ပွင့်ပြီးသွက်လာပြီဖြစ်တဲ့အတွက်ကြောင့်လည်း၊ ဦးသန့်ဇင်ကလက်ပြန်ရုပ်ပြီး၊ ကားကိုပဲအာရုံစူးစိုက်မောင်းလာခဲ့တော့တယ်။အိမ်ကိုလဲရောက်ခါနီးနေပြီလေ။ မီ့ရဲ့ဂါဝန်စကပ်လေးမှာလည်းအရည်တွေစီးထန်းထန်းနဲ့စိုရွှဲနေပြီ။

အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း ဦးသန့်ဇင်ကသမီးမီကို အိမ်ထဲခပ်သွက်သွက်ကလေး ဆွဲသွင်းသွားတယ်။မကြာခင်မှာပဲမီတစ်ယောက်ဧည့်ခန်းထဲကဆိုဖာရှည်ပေါ်မှာပက်လက်လေးဖြစ်နေပြီ။ဦးသန့်ဇင်ကခလေးမရဲ့ခြေရင်းဘက်မှာဒူးထောက်လို့ သမီးရဲ့ခြေအိတ်ကလေးတွေကိုချွတ်ပေးနေတယ်။ပြီးမှသူ့သမီးလေးရဲ့ခြေထောက်လေးတွေကိုကိုင်ပြီးမြှောက်လိုက်တော့ ဝတ်ထားတဲ့စကတ်လေးကလန်ပြီးပွင့်သွားတယ်၊

အခုတော့အထဲကအရာကိုမြင်နိုင်ဖို့မြင်ကွင်းရှင်းသွားပြီလေ။ အထဲမှာရှိနေတာကတော့အရည်တွေရွှဲရွှဲစိုနေတဲ့ အဖြူရောင်ပင်တီလေးပါပဲ။စိုရွှဲနေပုံကတော့ ပင်တီသားပါးပါးလေးအောက်ကအမွေးမဲမဲလေးတွေကိုအတိုင်းသားမြင်နေရတဲ့အထိပါပဲ။

"ဖေကြီးကလဲ..အဲ့လိုလှန်မကြည့်ပါနဲ့..မီရှက်တယ်.."

"သမီးလေး..မီ..၊ ခလေးက မမမေရတာမျိုးဖြစ်ချင်နေတုန်းပဲလား၊ ဖေ့ကိုပြောပြစမ်းပါဦး"

"အဲ..အဲ..ဟုတ်ကဲ့ဖေဖေ၊ မမမေလိုမျိုးဖေကြီးမီ့ကိုလုပ်ပေးပါ...နော်..ဖေကြီး"

"ရရမှာပေါ့ခလေးရယ်.."

ပြောပီးတာနဲ့ဦးသန့်ဇင်ခေါင်းကြီးက မီရဲ့ဂါဝန်အောက်လျှိုဝင်သွားပြီ။ဦးသန့်ဇင်ကစောက်ဖုတ်အုံလေးအပေါ်တည့်တည့်ကဖုံးနေတဲ့ပင်တီသားအဖြူလေးကိုလက်ညှိုးနဲ့ရှိုမပြီးဘေးတစ်ဘက်ဆွဲကပ်လိုက်တော့ အမွေးမဲမဲလေးတွေယှက်နေတဲ့စောက်ဖုတ်ကွဲကြောင်းလေးမဟတဟကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ အစိလေးကလဲထွတ်ထွတ်လေး။သူ့လျှာပြားကြီးနဲ့အဖုတ်ကွဲကြောင်းမြောင်းအတိုင်းအောက်ကနေအထက်ပင့်လျက်လိုက်ပြီးတော့မှစောက်စိလေးကိုလျှာဖျားလေးနဲ့ထိုးကလိလိုက်တယ်။

"အားဝါးးးဖေကြီးဘာလုပ်တာလဲ၊ မီ့ဟာလေးကိုဖေဘာလုပ်မလို့လဲ၊

အားးးးရှူးးးဖေ..မီမနေတတ်တော့ဘူး၊ အူးးးး..ဖေကမီ့စောက်စိကိုလျက်ပေးနေတာလား"

မီတစ်ယောက်သူ့အဖေလျှာကျွေးမှုအရသာကြောင့်ခေါင်းလေးဘယ်ညာဆတ်ဆတ်ရမ်းခါပြီးထွန်.ုနေရတော့တယ်။လက်ကလဲသူ့အဖေရဲ့ခေါင်းကြီးကိုစကတ်အပေါ်ကနေပဲအတင်းဆုပ်ကိုင်ထားတယ်လေ။ဦးသန့်ဇင်ရဲ့ခေါင်းကလဲစကတ်အောက်လျှိုနေတာကိုး။ နဲနဲကြာတော့မွမ်းသလိုတောင်ဖြစ်လာတယ်၊ ဒါနဲ့မှုတ်တာကိုရပ်ပြီးခေါင်းပြန်ထုတ်လိုက်တော့..

 "ဟင့်..ဖေကြီးဘာလို့ရပ်လိုက်တာလဲ"

"ဖေ..လုပ်စရာရှိလို့ပေါ့ကွာ.."

ဦးသန့်ဇင်ခေါင်းကြီးပြန်ထွက်လာတော့မျက်နှာမှာ ချွေးတွေတောင်ပြန်လို့..၊သူ့လက်တွေကအခု သူ့သမီးရဲ့ခါးကိုရောက်သွားပြီး စကတ်လေးပေါ်ထပ်ပတ်ထားတဲ့ခါးပတ်ကလေးရဲ့ဂွင်းကိုဖြုတ်လိုက်တယ်၊ပြီးတော့စကပ်ကလစ်လေးကိုလဲဖြုတ်လိုက်ပြီး၊ ဖင်ကလေးကိုအသာဆွဲမ၊ လက်ကိုလျှိုသွင်းပြီး စကပ်ဇစ်ကိုပါဆွဲချလုက်တော့..

"အိုးးး ဖေကြီး ဒါဘာလုပ်တာလဲ၊ မီ့စကတ်ကိုချွတ်မလို့လား၊ မ..မလုပ်ပါနဲ့..မီရှက်တယ်"

"သမီးကပဲ..မမမေကိုလုပ်သလိုလုပ်ပေးဆို၊ ခု..ဖေလုပ်ပေးမလို့လေ၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူးသမီး၊ သမီးစိတ်အေးအေးထား၊ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပေးလိုက်နော်၊ဖေကြီးလုပ်တာကိုကြည့်နေ၊ သမီးသိချင်တာတွေသိရလိမ့်မယ်"

မီတစ်ယောက်ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။စည်းထားကြပ်ထားတာတွေအကုန်လျော့အောင်ဖြုတ်ပြီးသွားတော့ ဦးသန်.ဇင်က သမီးမီရဲ့ စကတ်စလေးကိုခါးကနေကိုင်ပြီးဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်၊မီကအလိုက်တသိနဲ့ပဲဖင်ကလေးကိုကြွပေးတော့လျှောကနဲပါလာပြီး မီ့ရဲ့ခြေဖျားလေးတွေကနေကျွတ်ထွက်လာတယ်။ဖတ်ကနဲအသံနဲ့အတူ စကတ်လေးကခပ်လှမ်းလှမ်းကြမ်းပြင်ပေါ်မှာပုံရက်ကလေး..။

"သမီးလေး..ရှက်ရင်မျက်စိမှိတ်ထားနော်

ဦးသန့်ဇင်ကတိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်။ဒီတခါထပ်ချွတ်တာကတော့ပင်တီလေးအလှည့်ပေါ့။ပင်တီခါးစည်းကြိုးလေးကိုဘေးတစ်ဘက်တစ်ချက်ဘယ်ညာလက်ချောင်းလေးတွေလျှိုသွင်းပြီးမှစုံကိုင်လိုအောက်ကိုဆွဲချလိုက်တယ်။ခုနအတိုင်းပဲမီကခြေထောက်လေး ၂ ချောင်းကိုအလိုက်သင့်ထောင်ပြီးမြှောက်ပေးလိုက်တော့အလွယ်တကူပဲကျွတ်သွားပြန်တယ်။ပန်းသွေးရောင်ရဲနေတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ မီကမျက်လုံးစုံမှိတ်ထားတယ်။

အခုတော့မီ့ပေါင်ကြားကရွှေတြိဂံနယ်မြေလေးကလွတ်လပ်ရေးရသွားပြီ။ မြက်ခင်းပါးပါးလေးနဲ့တောင်ပူစာမို့မို့လေးကရှင်းရှင်းကြီးပေါ်လာတယ်။ဦးသန့်ဇင်တစ်ယောက်သူ့ရဲ့၁၈နှစ်ရွယ်သမီးပျိုလေးရဲ့စောက်ဖုတ်လှလှလေးကိုရင်သပ်ရှုမောငေးကြည့်နေမိတယ်၊ပိရိနေတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့စောက်စိဖူးဖူးချွန်ချွန်လေးက သူ့ကိုညှို့ယူဖမ်းစားထားလိုက်ပြီ။

ဦးသန့်ဇင်ဒုတိယအကြိမ်မြောက်စောက်ဖုတ်ကလေးပေါ်မျက်နှာအပ်လိုက်ပြန်ပြီ။ဒီတခါတော့လွတ်လွတ်လပ်လပ်နဲ့၊ မမွမ်းနိုင်တော့ဘူးပေါ့။

"ရှူး..အားးး ကျွတ် ကျွတ်...ဖေကြီးရယ်၊ ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ၊ အူးးးး လျှာကြီးနဲ့မမွှေနဲ့လေ၊ မီယားတယ်။အင့်..ဟင့်..မီ့ဟာကမမမေဟာထက်ပိုကောင်းလားဟင်..အရသာရှိရဲ့လား"

သမီးကမေးတော့ အဖေလုပ်သူကမှုတ်တာရပ်ပြီးခေါင်းထောင်ကြည့်တယ်။အခုသူ့ပါးစပ်နဲ့နှုတ်ခမ်းပတ်ချာလည်မှာသမီးဖြစ်သူရဲ့စောက်ရေတွေနဲ့ရွှဲပြီးပေပွနေလေရဲ့။

"အရသာရှိမရှိသမီးကိုယ်တိုင်မြည်းကြည့်ပါလား။ မြည်းမလား၊ အခုဖေဖေပေးမြည်းမယ်"

ဦးသန့်ဇင်ကမီ့ရဲ့ကိုယ်လေးပေါ်ထပ်မှောက်ချလိုက်ပြီး၊ မီ့ရဲ့ပန်းသွေးရောင်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကိုငုံစုပ်ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။ပြီးတော့မှစောက်ရေတွေလိမ်းနေတဲ့သူ့လျှာကိုမီ့ပါးစပ်ထဲထိုးထည့်လိုက်ပြီးလျှာချင်းလှိမ်းမွှေလိုက်တယ်။

"ဘယ်လိုလဲခလေး၊ သမီးရဲ့အဖုတ်ရေတွေကအရသာရှိရဲ့လား၊ အခုမြည်းလိုက်ရပြီမဟုတ်လား"

"ကောင်းတယ်ဖေ ဘယ်လိုမှန်းတော့မသိဘူး၊ တမျိုးလေးပဲ..၊ အို..ဟွန်. လက်စသတ်တော့ဖေကြီးက သမီးကိုညာနမ်းနေတာပဲလို့..သွား..မကောင်းဘူး"

"ဖေကြီးကညာမနမ်းရပါဘူးကွာ..၊ ကိုယ့်သမီးလေး ဘယ်အချိန်နမ်းနမ်းရတာအဲ၊ အခုကပေါ်တင်နမ်းတာ"

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ဦးသန့်ဇင်ကမီ့ကိုခါးကလေးကနေစွေ့ကနဲပွေ့ထူလိုက်ပြီးတင်းတင်းဆွဲဖက်လို့ သမီးလတ်ရဲ့နှင်းဆီဖူးငုံနှုတ်ခမ်းလေးကိုတရှိုက်မက်မက်ကစ်ဆင်ဆွဲလိုက်ပြန်တယ်။

"အု..အု..ပြွတ်..ပြွတ်.."

ဦးသန့်ဇင်ကလျှာတွေကိုထိုးမွှေလိမ်းလှည့်ပေးပြီးအနမ်းဗျူဟာခင်းပေးနေချိန်မှာတော့၊ မီတစ်ယောက်မှေးစင်းကော့တက်သွားရပြီ။ရည်းစားမထားဘူးတဲ့အပျိုစင်မလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ဘယ်ယောက်ျားရဲ့အထိအတွေ့မှမခံရဘူးတဲ့အတွက်၊အခုပထမဆုံးအကြိမ်နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းစပ်ခြင်းခံလိုက်ရတာဖြစ်လို့ မီ့မှာဒိန်းတလိန်းနတ်ဖမ်းစားခြင်းခံနေရတယ်။အသားလေးတွေဆတ်ဆတ်တုန်၊ မွေးညင်းလေးတွေထောင်လို့..၊နမ်းပေးနေတဲ့အချိန်အတွင်းမှာပဲသူ့လက်ကြီးတွေကမီ့ရဲ့ရင်အုံပေါ်မှာပြေးလွှားနေပြီးအင်္ကျီအပြင်ဘက်ကနေနို့တွေကိုလှိမ့်နေတယ်။

ပြီးတော့မှ ရင်စိအင်္ကျီကြယ်သီးလေးတွေကိုလက်နဲ့စမ်းစမ်းပြီးတစ်လုံးချင်းဖြုတ်နေတယ်။ ကြယ်သီးအားလုံးပြုတ်လို့အင်္ကျီလေးဟသွားတဲ့ အချိန်မှာရုန်းထွက်နေတဲ့နို့အုံဝင်းဝင်းအိအိလေး ၂ လုံးကိုမနိုင့်တနိုင်ထိမ်းမပေးထားရတဲ့ ဘရာစီယာအနီလေးကနှုတ်ဆက်လိုက်တယ်လေ။ကျောအောက်ကိုလက်စမ်းပြီးဘရာချိတ်ကလေးတွေဖြုတ်မယ်လုပ်တော့...

"ဟင့်..ဖေကြီး..ချွတ်ပါနဲ့လို့.."

"မမမေလိုပဲ သမီးဖြစ်ချင်တယ်ဆို၊ ဖေကြီးလုပ်ပေးနေတယ်လေ၊ ခဏလေးငြိမ်နေလိုက်ပါဦးခလေးရာ.."

အဲ့လိုဆိုတော့လဲမီငြိမ်သွားရပြန်ပြီ....။

.......................................................................................................................

ဘရာစီယာနီနီလေးလဲဆွဲချွတ်ခံလိုက်ရပြန်ပြီ၊ အခုတော့မီ့တကိုယ်လုံးမိမွေးတိုင်း၊ ဘမွေးတိုင်းဖြစ်သွားပြီ။သူ့မျက်စိရှေ့မှာသမီးလတ်ရဲ့ရွှေရင်အုံဖြိုးဖြိုးလေး၂လုံးကရှိုးပြနေတယ်။ ဖြူဖြူ၊ လုံးလုံး၊ ထွားထွား၊ အိအိ၊ပန်းရောင်နို့သီးခေါင်းစူစူလေးတွေကဖမ်းဟပ်ပြီးစို့ချင်စရာ။ဦးသန့်ဇင်အတွေးနောက်မှာပါးစပ်ကပါသွားတယ်၊ တကယ်ပဲလှမ်းဟပ်ပြီးစို့ပစ်လိုက်တော့တယ်။

"အာ့..အင့်..အင်းဟင်း..ဖေကြီး"

မီတစ်ယောက်ရှော့ရသွားပြီ။ တသက်နဲ့တကိုယ်၊ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ပထမဆုံးနို့အစီု့ခံလိုက်ရတဲ့ စက္ကန့်ပိုင်းကာလကလေးပေါ့။

"ဖေ..မီ့နို့တွေကိုဘာလုပ်နေတာလဲ..အားးးး စစ်စ်.."

"စို့ပေးနေတာလေသမီး..၊ ကောင်းလားဟင်..ခလေး"

ပြောနေရင်းဦးသန့်ဇင်လက်ကလဲကျန်နေတဲ့နို့လေးတစ်ဘက်ကိုဖျစ်ပြီးနယ်နေတယ်။

"ကောင်း..ကောင်းတယ် ဖေ..၊ ဖေကောမီ့နို့တွေကိုသဘောကျလားဟင်.."

"ကျတာပေါ့ကွာ၊ ဖေကလေ..မီ့နို့လေးတွေကိုလဲချစ်တယ်၊ မီ့တစ်ကိုယ်လုံးကိုလဲမချစ်တဲ့နေရာမရှိဘူး၊ဟောဒီသမီးမီကလေးကိုရောသိပ်ချစ်တာပဲ၊ တချိန်လုံးဖက်ထားချင်တယ်.."

"ဟုတ်လားးး..ဝမ်းသာလိုက်တာ..၊ သမီးကိုအခုမမမေကိုချစ်သလိုမျိုးချစ်ပြီပေါ့နော်"

"ချစ်တာပေါ့လို့...အခုဖေက မမမေကိုလုပ်သလိုမျိုးလုပ်ပေးတော့မှာ၊ ဆောရီးပဲကွာ...ခုနကဖေကြီးနဲနဲလောသွားတယ်၊အင်္ကျီနဲ့စကတ်လေးကိုလောပြီးချွတ်လိုက်မိတယ်၊ ဖေကသမီးကိုကျောင်းဝတ်စုံကလေးတန်းလန်းနဲ့လိုးကြည့်ချင်တာ၊အေးလေ...အခုအဝတ်မရှိတော့လဲပိုပြီးအဆင်ပြေတာပေါ့ကွာ"

"ဟင်..ဖေကြီးစကားတွေကလဲ ဘာကြီးမှန်းလဲမသိဘူး၊ ရှက်စရာကြီး"

"ခလေးရယ်..ခုမှဘာရှက်စရာရှိတော့လို့လဲ၊ လူတွေချစ်ကြရင်ဒီလိုပဲပြောကြတာပဲဟာ..ဖေလဲသမီးကိုချစ်တောမလို့လေ..အာ့ကြောင့်လိုးမယ်လို့ပြောတာ၊ "

"သွား...မီမသိဘူး.."

အခုကိုယ်လုံးတီးလေးဖြစ်နေတဲ့မီကတကိုယ်လုံးရဲ့ဖူးပွင့်နေတဲ့အလှအပကိုအစွမ်းကုန်လှစ်ဟပြနေသလိုပဲ။ပေါင်ကြားတြိဂံနယ်မြေလေးကမီ့စောက်ဖုတ်လေး..၊ နှုတ်ခမ်းသားကွဲကြောင်းလေးတွေစိစိရိရိပိတ်နေတာကသူ့အမ၊ သမီးကြီးမေအတိုင်းပဲ။ဒါပေမယ့်နဲနဲကွဲပြားတာကတော့ဆီးခုံမို့မို့လေးကအမွေးအုံကလေးကသူ့အမထက်စာရင်နဲနဲပိုမဲပြီးထူတယ်။

ဦးသန့်ဇင်ကစောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကိုဟပြီး မီ့ရဲ့စောက်ခေါင်းလေးကိုဖြဲကြည့်လိုက်တယ်။စောက်ခေါင်းအတွင်းသားလေးတွေကပန်းသွေးရောင်စိုလို့..။စောစောကစကတ်အောက်မှာတုန်းကအရောင်အဆင်းနဲ့တကွပြတ်ပြတ်သားသားမမြင်ခဲ့ရဘူး။ အခုတော့ကြည့်စမ်း၊ လှလိုက်တဲ့စောက်ဖုတ်လေးနှယ်..။

ဦးသန့်ဇင်စိတ်မထိမ်းနိုင်တော့ဘူး၊ မီ့စောက်ဖုတ်လေးဆီနှာခေါင်းနှစ်ပြီးနမ်းလိုက်ပြန်ပြီ၊ ပြီးတော့ထပ်ပြီးဘာဂျာကိုင်ပစ်လိုက်တယ်။လျှာကိုလိမ်းလှည့်ပြီးတော့စောက်ခေါင်းထဲတဇတ်ဇတ်ထိုးသွင်းတယ်၊ တခါစောက်စိဖူးကလေးကိုလဲအထက်အောက်ဆန်ပြီးလျက်ပေးလိုက်နဲ့တလှည့်စီလုပ်ပေးနေတော့မီတစ်ယောက်ဆတ်ဆတ်လူးနေရပြီ။

"အိုးးဖေဖေ.. ဖေ..မိး စပကိုလျက်ပေးတာတအားကောင်းတာပဲ။ အို..ဝါးးးအိး..ကျွတ်ကျွတ်..လျက်ရုံလျက်ပါဖေရဲ့၊လက်ကြီးနဲ့မနှိုက်ပါနဲ့..မီနာလို့ပါ...သ..သမီးရော ဖေကြီးဟာကိုကြည့်လို့ရမလားဟင်.."

"မီးလေးကကြည့်ချင်လို့လား! ရတယ်..ဖေကြီးပြပေးမယ်၊ လန့်တော့မသွားနဲ့ဦးနော်.."

ဦးသန့်ဇင်က ထရပ်လိုက်ပြီးသူ့အဝတ်အစားအားလုံးကိုအမြန်ပဲချွတ်ချလိုက်တယ်။သူကအမြဲတမ်းလိုလိုခန္ဓာကိုယ်ကျန်းမာရေးအတွက်လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ထားတော့ ခန္ဓာကိုယ်က အသားပို၊ အဆီပိုမရှိ၊ကြွက်သားအမြောင်းမြောင်းနဲ့တောင့်တောင့်တင်းတင်းစမတ်ဖြစ်နေတယ်။မိန်းမပျိုတို့အဖို့မျက်စိကျစရာရင်ခွင်ထဲခိုဝင်အားကိုးချင်စရာဘော်ဒီမျိုး...။

သူ့အဖေရဲ့ကိုယ်လုံးတီးခန္ဓာကိုမြင်တော့မီတစ်ယောက်စိတ်ထဲမှာရှိန်းကနဲ၊ ဖျင်းကနဲ၊ ရင်တွေဝရုန်းသုန်းကားခုံနေပြီ။အဓီကသူမရင်တွေခုန်၊ နှလုံးသွေးရပ်ချင်စရာကောင်းတာကတော့ပေါင်ကြားကအစွမ်းကုန်တောင်ပြီးနီရဲပြောင်တင်းနေတဲ့ လီးကြီးပါပဲ။မျက်နှာရှေ့တစ်ထွာလောက်မှာထန်ကနဲငေါငေါကြီးမြင်လိုက်ရတော့၊ မီတစ်ယောက်တကယ်လန်မယ်ဆိုရင်လန့်စရာပဲ၊သူမတစ်သက်ယောက်ျားလီးတောင်တောင်ကြီးကိုအခုလိုမျက်စိတပြည့်မြင်မှမမြင်ဘူးသေးတာ။

"မီ...သမီး..ဖေ့လီးကြီးကိုစုပ်ကြည့်ပေးပါလား၊ သမီးလေးစုပ်ပေးတာဖေကြီးခံကြည့်ချင်တယ်"

"ဟင့်..ဖေကြီးကလဲ"

"ဘာလဲ..မီးကမလုပ်ပေးချင်လို့လား"

"လုပ်..လုပ်ပေးချင်ပါတယ်၊ မီ မလုပ်ဘူးသေးလို့၊ မလုပ်ရဲလို့ပါ…၊ စမ်းကြည့်မယ်လေ၊ဖေကြီးလီးကိုမမမေစုပ်ပေးတာ မီမြင်ဘူးတယ်။ အဲ့ဒီကထဲကစုပ်ကြည့်ချင်နေတာ"

ဦးသန့်ဇင်ကလီးကြီးကိုသူ့သမီးမီရဲ့မျက်နှာလှလှလေးနားထိုးကပ်လိုက်ပြီးတော့...သူ့လီးရှည်ရှည်တုတ်တုတ်ကြီးနဲ ဒစ်ပြဲပြဲကြီးကို မီ့ပါးစပ်နဲ့တေ့ပေးလိုက်တယ်။

"ဖေကြီးလီးကိုစုပ်ပေးသမီး၊ ဖေလဲသမီးစောက်ပတ်ကို၊ မှုတ်ပေး၊ လျက်ပေးမယ်။

 "ဟုတ်...ဖေကြီး..၊ သမီး မမမေထက်သာအောင်စုပ်ပြပေးမယ်ကြည့်ထား.."

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့မီကသူ့အဖေလီးကြီးကိုတုန်ယင်နေတဲ့လက်ကလေးတွေနဲ့လှမ်းကိုင်ပြီး၊ ပါးစပ်လေးဟလို့ငုံလိုက်တော့တယ်။မီကတခါမှမလုပ်ဖူးပေမယ့်ကြိုးစားရှာတယ်။ လျှာကလေးနဲ့လီးကိုလှည့်ပတ်လျက်လိုက်၊ ငုံစုပ်လိုက်၊ ပြန်အန်ထုတ်လိုက်နဲ့ တတ်သမျှမှတ်သမျှလုပ်ပေးနေတယ်။ ဦးသန့်ဇင်လဲ သမီးအားရှိအောင်ပြောရတာပေါ့။

"အေး...အဲ့လိုလေးသမီးရဲ့..ဖေ့ဒစ်ကြီးကိုလဲစုပ်ပေးဥိး..အူးးကောင်းလိုက်တာ"

"အွန့်..ဖေ..လီးကြီးကိုပါးစပ်ထဲသိပ်ဖိမသွင်းနဲ့လေ၊ မီအသက်ရှူမဝဘူး..အိုးးးး ကြည့်ပါလား စောက်စိကိုလျက်ပြန်ပြီ၊သမီးကိုစပြန်ပြီလား အမြင်ကပ်ကပ်နဲ့ အဖေ့ဂွေးကြီးကိုကိုက်ဖြတ်ပလိုက်အုံးမယ်"

အမယ်..မီကသူ့အဖေကိုပြန်တောင်ခြိမ်းခြောက်နေလိုက်သေး..။ သူမပြောလဲ အပြောပဲရှိတယ်၊ ဘာမှမကြာလိုက်ဘူး၊မီတစ်ယောက်ဆတ်ဆတ်ခါပြီးမနေနိုင်တော့ဘူး။ မရှက်နိုင်တော့ပဲသူမကိုလိုးပါတော့လို့တောင်းခံနေမိပြီ။

"အားးးး ဖေကြီးး ရှီးးး သမီးကိုလုပ်ပါတော့၊ မီမရတော့ဘူး၊ မမမေလိုပဲဖေကြီးလုပ်ပေးတာခံချင်တယ်"

"သမီးက မမမေလိုဖြစ်ချင်ရင်၊ မမမေလိုပဲဖေ့မိန်းမဖြစ်ချင်တယ်ဆိုပါတော့၊ ဖေ့မိန်းမလိုနေဖို့လက်ခံလား"

"မမမေက ဖေကြီးမိန်းမဆိုရင်လဲ....၊ အာားးး ဖေကြီးရယ်..စုပ်နေတာရပ်ပေးပါဦး...အူးးး၊မီလဲဖေကြီးမိန်းမမိန်းမနောက်တစ်ယောက်ပဲပေါ့၊ ကောင်းတာပေါ့၊ ဖေကမီ့ယောက်ျားပေါ့၊ယောက်ျားရယ် မီ့ကိုလိုးပေး၊ သမီးတို့တွေတကယ်လင်မယားဖြစ်ကြရအောင်နော်.."

ဦးသန့်ဇင်စိတ်ထဲမှာတော့တွေးနေမိတယ်၊ သူ့သမီးလတ်မီက၊ သမီးကြီးမေထက်တောင်အဆမတန် ဏှာပိုထန်နေပါလား...လို့..။

"ရတယ်..ရတယ်..လင်တော်တော်လိုချင်နေပြီမဟုတ်လား၊ ဒီလင်ကြီးကဖြည့်ဆည်းပေးရတာပေါ့..မယားလေးရာ.."

"ဟုတ်တယ်..မီ..လင်လိုချင်နေပြီ..၊ ဖေကြီးက မီ့လင်၊ မိန်းမကိုစိတ်ကြိုက်သာလိုးပါတော့..လင်ကြီးရယ်"

"ဒါဖြင့်လဲလင်ကြီးလုပ်တော့မယ်နော်..၊ နဲနဲတော့နာမယ်နော်ခလေး..၊ မီးကယင်ဖိုတောင်မသန်းဖူးတော့"

"သိရင်လဲဖေကြီးက ဖြေးဖြေးသာသာလုပ်ပေးပေါ့၊ ဟင်း...ပြောချင်ဘူး၊ အခုလူဖိုကြီးကတက်ခွနေပြီးတော့"

ဦးသန့်ဇင်ကစကားထပ်မများတော့၊ သူ့လီးကြီးကိုကိုင်ပြီးမေ့စောက်ပတ်ဝလေးသို့တေ့လိုက်သည်။ပြီးတော့ဒစ်ဖူးကြီးကိုလက်အားဖြင့်ဖိ၍သွင်းချလိုက်ရာ..

စွိ..ပြစ်..

"အာ့.."

မီ..မေးကလေးမော့၊ မျက်လုံးလေးစင်း၊ ပါးစပ်လေးလဲဟသွားရ၏။

"အားးး သမီးစောက်ပေါက်လေးကကျဉ်းလိုက်တာကွာ"

"ဖြေးဖြေး..ဖေ..မီနာတယ်..အင့်.."

"နာတာကတော်တော်ကြာရင်ကောင်းသွားမှာပါ မီးချစ်လေးရယ်၊ ခဏသာအောင့်ခံလိုက်၊ သမီးကိုမမမေလိုပဲဖေကြီးကောင်းအောင်လုပ်ပေးမယ်"

"အင်း..မီဖေကြီးစကားနားထောင်မယ်၊ ကောင်းအောင်သာလုပ်ပေး၊ မီဖေကြီးမိန်းမဖြစ်ချင်ပြီ"

"အခုပဲဖြစ်ပြီးနေမှပဲကွာ၊ ဆောင့်တော့မယ်မိန်းမရေ"

ဗြိ..ဗြိ..ပလစ်..ဖောက်...ဒုတ်..

"အားးးး အမလေးးး လေးး သေပါပြီ၊ မီနာလိုက်တာဖေ၊ မီသေတော့မယ်ထင်တယ်"

မီ့အပျို အမြှေးပါးလေးက ဖခင်ဖြစ်သူလီးကြီးနဲ့ထိုးခွဲခံရတော့ စုတ်ပြီးပေါက်သွားပြီလေ။ မီ့မှာအသဲခိုက်လောက်အောင်နာသွားရ၏။စောက်ခေါင်းလေးထဲမှသွေးစလေးများစီးထွက်လာတယ်လေ။

"နဲနဲလေးအောင့်ခံလိုက်ပါ ဖေ့မိန်းမလေးရယ်၊ ကောင်းတော့မယ်နော်"

ဦးသန့်ဇင်က မီအနာသက်သာအောင်ခဏနားပြီးစိမ်ထားလိုက်တယ်။နာတယ်သာပြောနေတာစောက်ပတ်နံရံကလီးကိုဆွဲဆုပ်ညှစ်ပေးနေတယ်လေ။တစ်အောင့်လောက်အကြာမှာ ဦးသန့်ဇင်ဖင်ကြွပြီးစညှောင့်တော့တာပဲ။

"အာ့..အာ့..ဖေ..ဖြေးဖြေး.."

မီ အံကလေးကြိတ်ပြီးကြိတ်ပြီးခံနေတယ်။ ခဏကြာတော့နာတာပျောက်ပြီးကောင်းလာပြီ။

ပလစ်...ပလစ်...ဖတ်..ဖတ်..ပျစ်..

ရွှဲထွက်လာတဲ့  ၂ ယောက်စလုံးရဲ့အရည်တွေကြောင့်လိုးသံလေးတွေစည်းချက်ကျကျမြိုင်လာတယ်။

............................................................................................................................................

"အူးးးး ဖေဖေ..သမီးကောင်းနေပြီ..သိပ်မနာတော့ဘူထင်တယ်း..အင့်..ဟင်းးး လုပ်ပါဖေဖေ.."

"ချစ်လေးရယ်..ဖေဖေတွေသမီးတွေလုပ်နေပြန်ပြီလား...၊ တို့တွေအခုလိုလုပ်နေမှ၊ သားအဖမဟုတ်တော့ဘူးလေကွာ..၊အမှန်ကိုပြောစမ်း..တို့တွေအခုဘာဖြစ်နေပြီလဲ.."

"အင့်..အင့်..အိ.. ဟင်းးး ဟို.. လင်..လင်မယားပေါ့၊ မီ..ဖေ့မယားဖြစ်နေပြီလေ။ ဖေက မီ့ယောက်ျား၊မမမေကမယားကြီး၊ မီက မယားငယ်ပေါ့..နော်.."

"ဟင့်အင်း..မဟုတ်သေးဘူး၊ ဖေကမီ့ကို မယားငယ်အဆင့်မထားဘူး၊ အားးးရှစ်စ်စ် ကောင်းလိုက်တာ..၂ ယောက်လုံးဖေ့သမီးတွေကဖြစ်လာတဲ့မိန်းမတွေဆိုတော့၊ ၂ ယောက်လုံးမယားကြီးပဲဖြစ်ရမယ်..ကောင်းလား.."

"ကောင်းး..ကောင်းတယ်၊ အိုးးး ယောက်ျားဟာကြီးကမိန်းမစောက်ပတ်ထဲမှာ..ဟင့်.. ၊ မီ..သူ့မယားဖြစ်ပါပြီရှင်..၊ဟင့်..သူ့လီးကြီးကအထဲမှာပြည့်ညပ်နေတာပဲ၊ အားး အရမ်းကြီးအားထည့်မလုပ်နဲ့ဦးနော်၊ မိန်းမစောက်ပတ်ထဲနဲနဲတော့နာနေသေးတယ်"

"ယောက်ျားဖြေးဖြေးချော့လုပ်မှာပေါကွာ..။ အားး ကောင်းလိုက်ထှာကွာ..၊ မိန်းမစောက်ဖုတ်လေးကစီးကြပ်နေတာပဲ၊ယုံတောင်မယုံချင်ဘူး ကိုယ့်သမီးလေး ၂ ယောက်လုံးခုလိုကိုယ့်မယားဖြစ်လာလိမ်မယ်လို့မထင်ထားမိဘူး.."

ဦးသန့်ဇင် စိတ်ထဲရှိတာတွေလွတ်ကျလာပြီး၊ ညည်းလိုက်၊ ရေရွတ်လိုက်နဲ့၊သမီးမယားအသစ်စက်စက်လေးနာမှာလဲစိုးလို့ဖြေးဖြေးချင်းချော့လိုးပေးနေတယ်။

ကျွိ..ကျွိ..ပလစ်..ပျစ်....

ညှောင့်ချက်နဲ့အတူတသိမ့်သိမ့်လေးလှုပ်ရမ်းနေတဲ့သမီးမီရဲ့ အပျိုစင်နို့လေး ၂ လုံးကလဲဖိတ်ခေါ်ဆွဲဆောင်နေပြီးကာမစိတ်ကိုပိုဆွပေးသလိုပဲ။

"မိန်းမရေ...နို့လေးတွေကလှလိုက်တာကွာ..ယောက်ျားစို့မယ်နော်.."

ဦးသန့်ဇင်က သမီးမိန်းမနုနုထွတ်ထွတ်လေးကို အထာနပ်စွာနဲ့အရမ်းကိုယ့်စိတ်ကြိုက်မလုပ်သေးပဲ၊ပစားပေးတဲ့အနေနဲ့ ပျော့ပျော့ပျောင်းပျောင်း နို့တောင်းစို့နေတော့ ရည်းစားတောင်ပီပီပြင်ပြင်မထားဘူးတဲ့ အပျိုမလေးမီတစ်ယောက်အခုမှစပြီးနဖူးတွေ့ဒူးတွေ့စပြီးကြုံရတဲ့ ရီးစားအဖေလင်ကြီးကို ကြွေပြီလေ။

"သြော်..မီက သူ့မယားဖြစ်နေမှပဲယောက်ျားရယ်၊ စို့ချင်စို့ကိုင်ချင်ကိုင်၊ လင်ကြီးသဘော...ကြိုက်သလိုလုပ်ပေါ့...အူးးးး အားးး..ကောင်းလိုက်တာဖေ..အဲ့လိုစို့ပေးနေတာကြက်သီးတောင်ထတယ်..အိုးးး ကောင်းနေပြီ မိန်းမမနာတော့ဘူး...ခပ်သွက်သွက်လုပ်ပေးတော့.."

"ရပြီလားမိန်းမ..၊ ဒါဆိုယောက်ျားဆောင့်တော့မယ်နော်.."

"ကောင်းတယ်..ဆောင့်..ဆောင့်..အူးးးရှီးး အားပါလိုက်တာ..အိုးးးသူ့လီးကြီးကစောက်စိကိုတအားပွတ်ဆွဲနေတာပဲ.."

ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဗြစ်..ပလစ်..စွိ..စွိ..

"အားးးးဖာ့ခ်...ကောင်းလိုက်တာကွာဖေ့မယားလေး..ဟင်...အဖုတ်ကသွေးတွေလဲထွက်နေပါလား၊ ရရဲ့လား"

"ဟင့်..အဲဒါ ရှင်ကြီးလုပ်တာပဲလေ။ သူ့လီးကြီးနဲ့မညှာမတာ၊ သူများကတခါမှခံဖူးတာမှမဟုတ်ဘူး၊ဒါပေမယ့်မနာတော့ပါဘူးဆို..၊ ကောင်းနေပြီ။ မရပ်နဲ့ဆက်သာဆောင့်တော့.."

"မရပ်ပါဘူး..ပြီးအောင်ကိုလိုးဦးမှာ၊ စီးနေတာပဲ၊ ဒီလို ဖတ်စ်ကလပ် နုနုထွတ်ထွတ်မယားလေးရတာ...တဝက်တပျက်နဲ့ရပ်ပစ်လို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ မိန်းမလေးကျေနပ်အောင်ကိုလိုးပေးဦးမှာ"

"အမယ်လူဇိုးကြီး…၊ ပြောတာကိုကပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့၊ သမီးသမီးနဲ့ သူ့မယားလုပ်ပစ်ပြီးတော့.."

"ကဲပါ..မိန်းမရာ..ဆက်ချစ်ကြမယ်နော်.."

ပြောလဲအပြီး ဦးသန့်ဇင်က သူ့သမီးမယားနုနုထွတ်ထွတ်လေးပါးစပ်ကို ကစ်စင်ဆွဲရင်းဖိပိတ်ပစ်လိုက်တယ်။မီ့မှာ တဝူးဝူးနဲ့ဖြစ်သွားရာကနေ အဖေယောက်ျားဖြစ်သူရဲ့လည်ပင်းကိုအတင်းသိုင်းခိုဖက်လိုက်မိတော့တယ်။အဖေ့လျှာက သူမပါးစပ်ထဲ ထိုးမွှေဝင်ရောက်အလာမှာတော့ မီကလဲမတတ်တတတ်နဲ့သူမလျှာလေးကိုပြန်လိမ်းပြီးတုန့်ပြန်ရှာတယ်။

ဦးသန့်ဇင်က သူ့သမီးမယားလေးဆီက မနာတော့ဘူး၊ ဆက်လုပ်တော့လို့ပါမစ်ရလိုက်တာနဲ့အသားကုန်ကြုံးဆော်ပြီလေ။မီ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ဆိုဖာစောင်းဘက်လျှောတိုက်ကလေးဆွဲလာပြီး၊ ပေါင် ၂ ချောင်းကိုဖြဲ တွန်းတင်လို့ဆွဲကားလိုက်တယ်၊

ဆိုဖာစောင်းမှာသမီးရဲ့တင်ပါးဆုံလုံးလုံးလေးကိုတင်ပြီးသမီးရဲ့ခြေထောက် ၂ ချောင်းကိုပုခုန်းပေါ်တင်ပြီးထမ်းလိုက်တယ်။ပြီးတော့မှခပ်စိစိလေးဖြစ်သွားတဲ့သမီးရဲ့စောက်ပတ်ဝလေးကိုသူ့ဒစ်ပြူးပြူးကြီးနဲ့တေ့ချိန်ပြီးဆောင့်သွင်းချလိုက်ပြန်တယ်။

ဇွိ..ဖျစ်..ဖောက်..

"အာ့..ဖေဖေ.."

မီက ရုတ်တရက်မို့တစ်ချက် 'အာ့' ကနဲညည်းလိုက်ပေမယ့် အလျင်ရနေပြီဖြစ်လို့ မျက်လုံးလေးတွေမှတ်ပြီးဆက်ခံနေတယ်။အခုဦးသန့်ဇင်က ပေါင် ၂ ချောင်းပခုံးထမ်းပြီးအားရပါးရအဟုန်ပြင်းပြင်းနဲ့ဆောင့်ပြီလေ။

ဖန်း...ဖန်း...ဖန်း...ဖတ်..ဖတ်..ပြိ..ပြိ..ဖွတ်..

"အာ့..အာ့..အာ..ဟင့်..အာ့"

မီ့ရဲ့ညည်းသံလေးတွေလဲ အဆက်မပြတ်ထွက်လာတယ်။အရည်တွေကလဲရွှဲထွက်လာပြီ၊ သွေးစလေးတွေလဲပျောက်သွားပြီ။ လိုးရတာလဲအထာကျလာပြီ။ဖိုမသဘာဝပဲလေ၊ ၂ ဦးသဘောတူလိုးကြမှတော့လိုးလို့သေသွားတယ်ဆိုတာမှမရှိတာ၊မီလဲအရွယ်ရောက်ပြီဖြစ်တဲ့မိန်းမပျိုလေးတစ်ယောက်မို့၊ သူ့အဖေလီးဘယ်လောက်ကြီးကြီး၊ဆော်သာဆော်၊ သေတောင်မအော်ဘူးဆိုတဲ့အခြေအနေရောက်သွားပြီလေ။သားအဖ ၂ ယောက်စိတ်တူကိုယ်တူ လိုးနေ၊ဆော်နေကြတော့သည်။

ခဏကြာတော့....

"လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာမိန်းမရာ၊ နဲနဲလောက်ပိုဇေရှင်ပြောင်းရအောင်လား၊ မိန်းမအပေါ်ကနေမွှေ့ပေး"

"ဘယ်လိုမွှေ့ပေးရမှာလဲ၊ သူများနားမလည်ဘူး"

ယောက်ျားကအောက်ကပက်လက်အိပ်ပေးမယ်လေ။ မိန်းမကအပေါ်ကတက်ခွပြီးလုပ်ဖို့..."

"ဟွန့်..တခါမှမှမလုပ်ဖူးတာကို..ဒါပေမယ့်ဖေကြီးလိုချင်စမ်းကြည့်မယ်လေ..အွန်းး…ဖေကြီးလီးကိုအရင်ချွတ်ပစ်လိုက်ရမှာလား.."

"မလိုပါဘူး.. အချိန်ကုန်တယ်၊ ဖီလင်ပျက်တယ်၊ ဖြေးဖြေးလေးကြွလိုက်၊ အသာလေးမပြီးအပေါ်ပြောင်းထိုင်လိုက်..အဲ..အဲ..မကျွတ်စေနဲ့....ယောက်ျားပွေ့ပြီးမပေးမယ်၊ ကြမ်းပေါ်ကိုလျောဆင်းလာခဲ့..အဲ့လို...ရပြီ..ရပြီ..မိန်းမရေ၊ ဖိပြီးမွှေ့တော့.."

ဦးသန့်ဇင်ကလီးကိုမချွတ်ပဲ၊ သမီးမီကို အသာလေးပွေ့မလာလိုက်ပြီးဆိုဖာဘေးကြမ်းခင်းကော်ဇောပေါ်ပက်လက်လှန်လိုက်တော့ မီကအပေါ်ကပါလာပြီးခွရက်ကလေးဖြစ်သွားတယ်။

"ကဲ..ချစ်ကလေး..စတော့.."

"အာ့ဆို ဖေပြောတဲ့အတိုင်း မီလုပ်တော့မယ်နော်..အာ့..အားးးးး"

ကျွိ..ဖျစ်..ဖျစ်..ဗြစ်..

မီက ၁၇ နှစ်ရွယ် အဆီအသားသိပ်မတက်သေးသော အပျိုစင်ရွယ်လေးမို့ သွယ်သွယ်လျလျလေးဟုဆိုသော်လည်း၊ချွတ်လိုက်တော့လည်းမနဲလှပါ၊ အပျိုသွေးကောင်းတုန်းအချိန်သူ့အချိုးနှင့်သူဖွံ့ထွားသောခန္ဓာကိုယ်လေးနှင့်ဖြစ်သည်။ဒါကြောင့်မီ့ဖင်ဆုံလေးမှာလည်းလုံးကားပြီးဖွံ့ထွားနေသည်လေ။မီကအားပါပါနှင့်ဖိချလိုက်တော့ တဖျစ်ဖျစ်နှင့်ဒုတ်ဒုတ်ထိဝင်သွားတော့၏။

"အားးး ရှစ်...."

ကောင်းလိုက်တဲ့ဖီလင်နဲ့အရသာ.. ဦးသန်ဇင်ပါးစပ်ဟညည်းတွားပြီးသမီးလတ်ပေးသောအရသာကို ပြည့်ပြည့်၀၀ခံစားနေလိုက်တယ်။

"အိုးးး ကျွတ်ကျွတ်...ဖေ..ဟင့်..ယောက်ျားဟာကြီးက အထဲထိဝင်သွားတာ နင့်ခနဲပဲ..အု..အားးး ဟားးးး"

မီက အရိုင်းလေးပေမယ့်သိပ်သင်ပေးစရာမလိုပါဘူး..၊ သဘာဝကဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာကို အလိုလိုညွှန်ပြသလိုဖြစ်နေလို့၊အော်တိုပဲလှုပ်ရှားမှုတွေကသွားနေတယ်။ ဖင်ကြီးကိုသူ့အဖေလီးပေါ်တဖတ်ဖတ်နဲ့ဆောင့်ဖိလိုးလိုက်၊ဖင်အဆုံးထိုင်ချပြီး စောက်ပတ်ဝနဲ့လဥကြီး ၂ လုံးထိအောင်ကပ်ကြိတ်ပြီးစကောဝိုင်းမွှေ့လိုက်နဲ့အားရပါးရအသားကုန်ကြဲနေပြီ..။ခေါင်းလေးကလဲမော့လို့ အံလေးကြိတ်ပြီးခေါင်းကိုဘယ်ပြန်ညာပြန်ခါပြီးနေနေလိုက်သေးတာ၊ ဆံပင်လေးတွေကဖွာလန်ကြဲလို့..။

မနက်ကကျောင်းသွားတုန်းကသေသေသပ်သပ်လေးစည်းထားတဲ့ဆံပင်က ဘယ်တုန်းထဲကပြေသွားသည်မသိတော့…။ဘရာလေးကျွတ်သွားကထဲကခပ်အိအိလေးကျလာတဲ့ နို့လေး ၂ လုံးက အခုတော့သူမမြင်းခုန်ခုန်ခွပြီးစီးနေတော့၊သူမခန္ဓာကိုယ်လှုပ်ရှားယိမ်းနွဲ့မှုနဲ့အတူ ဘယ်ညာရမ်းခါလို့နေတယ်။လီးကအဖုတ်နဲ့ကပ်အမွှေ့ခံနေရလို့ဆိမ့်ပြီးသွေးကြောတွေတဖျစ်ဖျစ်၊တဖြင်းဖြင်းနဲ့ဆိမ့်တက်နေရတဲ့ကြားထဲ၊မျက်စိရှေ့မှာနို့လုံးလေးတွေက ကပြနေတော့ ဦးသန့်ဇင်မနေနိုင်တော့ပဲ သူ့လက်ကြီးတွေနဲ့လှမ်းဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး အားရပါးရညှစ်နယ်ကစားတော့တယ်။

သမီးရဲ့ဆောင့်ချလာချက်တွေကိုလဲ လီးကြီးကိုကော့ကော့တင်ပြီးတုန့်ပြန်ပေးတယ်။နို့ကိုညှစ်နေတဲ့လက်တွေကလဲတလှည့်စီ သမီးမီရဲ့ဖင်လုံးကြီးတွေကိုပြောင်းညှစ်ပြီးနယ်နေပြန်တယ်။ဖင်ကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းညှစ်ပြီး တစ်ချက်တစ်ချက်၊ ဖင်လုံးလေးကိုအားနဲ့ခပ်ဆတ်ဆတ်ရိုက်ပေးတယ်၊ ဖင်ဖြူဖြူလေးတောင်ရဲတက်လာတယ်။

ပုံမှန်အတိုင်းဆိုအဲ့ဒီရိုက်အားကတော်တော်နာမှာဖြစ်ပေမယ့် ကာမဆိပ်တွေတက်ပြီးဏှာထန်နေပြီဖြစ်တဲ့မီတစ်ယောက်ကတော့ နာရမှန်းမသိတော့ဘူး၊ စိတ်တွေပိုလို့သာကြွလာရတယ်။ မီတစ်ယောက်သူ့အဖေပေါ်မှာဒုန်းစိုင်းစီးနေပြီ။

ဦးသန့်ဇင်တစ်ယောက် သူ့အပါ်မှာခွလိုးနေတဲ့ ရမ္မက်သွေးအပြည့်နဲ့ရဲတွတ်နေတဲ့လှပတဲ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်နေမိတယ်။အခုသူ့သမီးအလတ်မလေးမီက သမီးအကြီးမနောက်လိုက်ပြီး၊ သူ့မယားလုံးလုံးဖြစ်နေပြန်ပြီပဲ။သူ့သမီးရဲ့စောက်ပတ်ရဲရဲလေးက၊ သူ့လီးကြီးကိုငုံပြီးမွှေ့လိုက်ဆောင့်လိုက်လုပ်နေတာများအရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်တွေတအိအိစိမ့်ကျလာပြီး၊ သားအဖ ၂ ယောက်စလုံးရဲ့ လမွှေး၊စောက်မွှေးအုံတွေမှာ ပေပွပြီးစေးထန်းနေတော့တာပဲ။

"အူးးးး အားးး ရှီးးး "

ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဗြစ်..ပလစ်..

"အိုးးး ဖေ..ဖေရယ်..ဖေကြီး...မီ့ယောက်ျား..မီမရတော့ဘူး..ထွက်..ထွက်ကုန်တော့မယ်ထင်တယ်.."

"ယောက်ျားလဲပြီးတော့မယ် မိန်းမရေ...၊မိန်းမစောက်ပတ်ထဲမှာပဲထုတ်လိုက်တော့မယ်နော်.. ရမလားး ဖေ့ချစ်လေး.."

"အင်းးး ဟင့်..ဟင့်..ဖေ့သဘော..ပြီးချင်ကြိုက်သလိုပြီးပစ်လိုက်... မီတော့ထိမ်းမနိုင်တော့ဘူး..."

"အားး ဟားးး ဟားးး...ဖာ့ခ်..ပြီးပြီ.. ရော့..ယူသွားတော့ ကိုကြီးမိန်းမ၊ ကိုကြီးလရည်တွေယူလိုက်တော့.."

အိုးးး မိန်းမလဲပြီးပြီ..ဖေ..၊ ဖေကြီးအရည်တွေ မီ့စောက်ပတ်ထဲဝင်ကုန်ပြီ...၊ အားးး ဟားး မီလဲထွက်ကုန်ပြီ.. ဟင့်..ဟင့်.."

၁၇ နှစ်ရွယ်ကျောင်းသူပျိုမလေးမီတစ်ယောက်၊ သူမရဲ့မွေးသဖခင်ကြီး ဦးသန့်ဇင်ရဲ့ ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးပေါ်ကိုအားအင်ကုန်ခမ်းစွာနဲ့ အရုပ်ကြိုးပြတ်မှောက်ရက်ကလေးပုံကျသွားရပြီ။သူမစိတ်ထဲမှာတွေးနေမိတာကတော့၊ သူမရဲ့အခုလေးတင်ပြီးစီးခဲ့တဲ့အတွေ့အကြုံဟာ၊သူမရှာဖွေနေတဲ့၊ သူမဘဝရဲ့ပျော်ရွှင်သာယာမှုအရှိဆုံးအခြေအနေဆိုတာပါပဲ၊သူမ ဒီပျော်ရွှင်သာယာမှုမျိုးကိုအစဉ်မပြတ်၊ နေ့စဉ်ရက်ဆက်၊ ဘဝတစ်လျှောက်လုံးရချင်နေမိတယ်။

ပြီးတော့ အိမ်ထဲက သူမချစ်တဲ့မိသားစုတစ်စုလုံးကိုလဲသူမလိုပဲ အားလုံးဒီသာယာပျော်ရွှင်မှုမျိုးတန်းတူရည်မျှ ခွဲဝေခံစားစေချင်တယ်လေ။

အင်း.. အိမ်ထဲမှာ သူမအခုလေးတင် ရခဲ့တဲ့ ပျော်ရွှင်မှုမျိုး မရသေး၊ မကြုံသေးတာ ဘယ်သူများကျန်ဦးမလဲ...???

 (ပြီးပါပြီ)

ကျေးဇူးတင်ပါ၏

လမင်းကြီး