ဗလရှိတယ် ဇရှိတယ် (စ/ဆုံး)

 ဗလရှိတယ် ဇရှိတယ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ချမ်းမြေ့သာဇံမောင်မောင်နှံ

သူ့ကို တရွာလုံးက ငထွားဟု ခေါ်ကြသည်။ သူ့နံမယ်ရင်းကို မည်သူမျှ မသိကြပေ။ သူ့ပုံစံကလည်း ငထွားဟူသော နာမည်နှင့် လိုက်ဖက်လှသည်။သူ့အရပ်က ခြောက်ပေလောက် ရှိမည်။ သူ့ကိုယ်လုံးက ကာယဗလ သမားတွေ ပုံစံမျိုး။ ငထွား ရင်အုပ်ကြီးတွေ လက်မောင်းကြီးတွေ၊ ပေါင်လုံးကြီးတွေက အယ်နေသည်။ အသားရောင်က မဲချိတ်နေသည်။ မျက်လုံးက အနည်းငယ် ပြူးပြီး နှုတ်ခမ်းတွေက ခပ်ထူထူ ဖြစ်သည်။ ကြည့်လိုက်ရင်တော့ ခပ်ထုံထုံ ခပ်ထိုင်းထိုင်း၊ ပေါချာချာ ပုံစံမျိုးမှန်း သိသာလှသည်။

ငထွား သရက်ပင် ထိပ်ရွာသို့ ရောက်လာပုံက ခပ်ဆန်းဆန်း ဖြစ်သည်။ ရွာအနောက်ပိုင်းက ထင်းခုတ်သမားကြီး ဦးချစ်ကြောင့် ငထွားသည်ရွာသို့ ရောက်လာရခြင်း ဖြစ်သည်။ သရက်ပင်ဆိပ်ရွာဆိုတာက ဘိုကလေးမြို့ အပိုင်ထဲတွင်ဖြစ်သည်။ ဦးချစ်က ပင်လယ်စပ် ဘိုကလေးမြစ်ဝအနီး သစ်တောထဲတွင် ထင်းခုတ်ပြီး မြို့တက် ရောင်းနေသူဖြစ်သည်။

ဦးချစ်တွင် စပါးတင်းတစ်ရာပါ စက်တပ် သမ္ဗာန်ကြီး တစ်စီးရှိသည်။ ယင်းသမ္ဗာန်နှင့် သူ၏တပည့် မဲလေးနှင့်အတူ ထင်းသယ်ပို့နေကျ ဖြစ်သည်။ တစ်ခါတွင်တော့ ဦးချစ်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် ထင်းခုတ်အသွား နေဝင်ရီသရော အချိန် မြစ်ဝနားရောက်၍ ထင်းတောကို တွေ့ရရုံ ရှိသေးသည်။ မိုးသက်လေပြင်းများ ကျလာကာ သမ္ဗန်စက်ရပ်ကာ မျောတော့သည်။

မိုးကလည်း ချုပ်၊ မိုးသက်လေပြင်းများ ကျနေသည်မို့ ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်ပေါက်မှန်း မသိ၊ တစ်ညလုံးမျောချင်တိုင်း မျောနေခဲ့သည်။ သန်းခေါင်ကျော်လောက်တွင် မိုးက စဲသွားသော်လည်း လေကမရပ်။ လှိုင်းကလည်း ကြီးလှသည်။ နံနက် ရောင်နီပျိုးလာချိန်တွင် မိုးက တစ်ခါ သည်းလာပြန်သည်။ အလင်းရောင် ထွက်လာပြီဖြစ်၍ သူတို့ ပင်လယ်ထဲ ရောက်နေပြီဖြစ်သည်ကို ဦးချစ်တို့ ဆရာတပည့် ခန့်မှန်းမိသည်။ ကမ်းစပ်နှင့်တော့ သိပ်ပြီး မဝေးလှသေး။ ကမ်းစပ် တောတန်းကို ပြပြလေး လှမ်းမြင်နေရသေးသည်။

ဦးချစ်တို့ ကံကောင်းသည်ဟု ပြောရမည် ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်တွင် လေက ကမ်းတစ်ဖက်သို့ ဦးတည်ပြီးတိုက်ခတ်လာသဖြင့် ဦးချစ်တို့ သမ္ဗာန်မှာ ကမ်းစပ်သို့ ဦးတည်ပြီး မျောတော့သည်။ မိုးကသည်းသည်း၊ လေကထန်ထန်၊ လှိုင်းကလည်း ကြီးလှသည်။ ကမ်းစပ်ကို ထင်ထင်ရှားရှား တွေ့လာရသော အချိန်တွင်တော့ ဗြုံးကနဲ ဝုန်းဟူသော အသံကြီး ထွက်ပေါ်လာပြီး သမ္ဗာန်ထဲ ရေတွေ ဒလဟော ဝင်လာတော့သည်။

သမ္ဗာန်မှာ ကျောက်ဆောင်နှင့် တိုက်မိပြီး ကွဲ၍ ရေတွေ ဝင်လာပြီး မကြာမီပင် သမ္ဗာန် နစ်မြုပ်တော့မည်။ဦးချစ်တို့ ဆရာတပည့် အသက်လုရတော့သည်။ ရေထဲသို့ ခုန်ချပြီး တွေ့မြင်နေရသော ကမ်းစပ်ဆီသို့ ဦးတည် ကူးခပ်တော့သည်။ ဒါပေမယ့် သိပ်မလွယ်လှပါ။ ချောင်းထဲမြစ်ထဲတွင် အေးအေးလူလူ ကူးရတာမျိုး မဟုတ်။ မိုးထဲ၊လေထန် လှိုင်းကြီးနေသည့်ကြားထဲ ကူးခတ်နေရတော့ ခရီးက မတွင်လှပေ။

လှိုင်းဖြင့် မျောပါသွားနေသဖြင့် မြင်နေရသော ကမ်းစပ်ဆီ တော်တော်နှင့် မရောက်နိုင်။ တစ်ခါ တစ်ခါကမ်းစပ်လေးပင် မြင်ကွင်းမှ ပျောက်ပျောက်သွားသည်။ ကူးခတ်လိုက်၊ ရေစီးအတိုင်း မျောပါသွားလိုက်ဖြင့် ဦးချစ်တို့ ဆရာတပည့် နှစ်ယောက် ခြေကုန်လက်ပန်းကျလာတော့ကာ နောက်ဆုံး သတိလစ် မေ့မြောသွားရတော့သည်။

သတိပြန်ရလာတော့ ဦးချစ် တဲတစ်လုံးထဲတွင် ရောက်နေတာကို သတိပြုမိသည်။ သူ့တပည့် မဲလေးကို မတွေ့ရ။ သူ့ကို ကမ်းစပ်သောင်ပေါ်တွင် တွေ့၍ ခေါ်လာကာ ပြုစုထားသူက မဲမဲသဲသဲ လူကောင်ထွားထွားကြီး တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ထိုလူထွားကြီးကတော့ ငထွားပင် ဖြစ်သည်။ အတိုချုပ်ပြောရလျှင်တော့ ထင်းသမ္ဗာန်မှောက်၍ ရေထဲမျောလာသော ဦးချစ်အား လပွတ္တာ မြစ်ဝ ကိုင်းသောင်မှ တစ်ကောင်ကြွက် ငထွားက ကယ်ဆယ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။

ဦးချစ် ရွာသို့ ပြန်လာတော့ တကောင်ကြွက် ငထွား တခါတည်း ပါလာသည်။ ဦးချစ်ကလည်း သမ္ဗာန်လည်းမရှိတော့၊ အသက်ဘေးလည်း ကြုံခဲ့ရသေးသဖြင့် ထင်းခုတ်သည့်အလုပ်ကို စွန့်လွှတ်ပြီး လယ်သမားဘဝဖြင့် အသက်မွေးခဲ့တော့သည်။ ငထွားကတော့ ဦးချစ်ရဲ့ သူရင်းငှားပေါ့။ ဦးချစ်နဲ့ပဲ အတူနေခဲ့ကာ သေလား ရှင်လား မသိရသော မဲလေး၏ နေရာတွင် အစားဝင်လာခဲ့တာ ဖြစ်သည်။

ပထမတော့ ရွာထဲက လူတွေက ငထွားကို ရှိန်ကြသည်။ နောက်တော့ ငထွားက သူ့ခွန်အား ဗလတွေနှင့် ရွာထဲမှာ ထင်းခွေ၊ ရေခပ်၊ ထင်းပေါက်၊ မြောင်းတူး၊ ကောက်လှိုင်းသယ် စတာတွေကို မနေတတ် မထိုင်တတ်လုပ်ကိုင်ပေးတတ်သည်။ အနေကြာလာတော့ ငထွားကို တစ်ရွာလုံးက ခင်လာကြတော့သည်။ သူ့ကို တစ်ရွာလုံးက တစ်ရွာသား ငထွားဟု ခေါ်ကြသည်။

အချိန်ကာလက ဘာမှပင် မကြာလိုက်။ ငထွားရွာကို ရောက်လာပြီး တစ်နှစ်ပင် မပြည့်တတ်သေး။ တစ်သက်ပတ်လုံး တောတက်လာခဲ့သော ဦးချစ်တစ်ယောက် ငှက်ဖျားရောဂါဖြင့် ဆုံးသွားတော့သည်။ ဦးချစ်တွင် အသက် (၄၀) အရွယ် ဇနီးသည် မသန်းမြင့် ကျန်ခဲ့သည်။ ဦးချစ်တို့မှာ သမီးတစ်ယောက်သာ ရှိပြီး မြို့ရှိ မသန်းမြင့်၏ အစ်မထံတွင် ငယ်ငယ်ထဲက သွားနေ၍ ကျောင်းတက်နေသည်။

ဦးချစ်ဆုံးသွားတဲ့အချိန်က နယုန်လ ဆိုတော့ လကုန်ခါနီးမှာ ထွန်တုံးပိတ်ပြီးတဲ့ အချိန်မို့ လယ်တွေကလည်း တန်းလန်းဖြစ်နေသဖြင့် ငထွားကပဲ ဆက်ပြီး လုပ်ပေးခဲ့ရသည်။ ဦးချစ်မရှိတော့သည့်နောက်ပိုင်း ငထွားက ခါတိုင်းထက် ပိုပြီး အလုပ်ကို ကြိုးစား အပင်ပန်းခံကာ လုပ်သကဲ့သို့ မသန်းမြင့်ကလည်း ငထွားအပေါ် ခါတိုင်းထက်ပိုပြီးတော့ ကောင်းလာခဲ့သည်။

နွေပေါက်၍ စပါးပေါ်ပြီးသည့် အချိန်မှာတော့ ညီမဖြစ်သူ မသန်းမြင့်ကို ရွာတွင် တစ်ယောက်တည်း မထားလိုတော့ မြို့တွင်နေသူ မသန်းမြင့်၏ အစ်မက လာ၍ခေါ်သည်။ ဒီတော့ မသန်းမြင့်မှာ လယ်ကိုရောင်း၍ မြို့ကို ပြောင်းသွားတော့သည်။ မသန်းမြင့်၏ လယ်များကို ဝယ်လိုက်သူကတော့ ကန်သင်းတစ်ဆက်တည်း လုပ်နေသူ သောင်းစိန်ပင် ဖြစ်သည်။ လယ်တွေကို ဝယ်လိုက်တော့ ခိုကိုးရာမဲ့ ငထွားမှာ သောင်းစိန်ထံ ပါလာသည်။

မူလကတည်းက ငထွားနှင့် သောင်းစိန်က လယ်ထဲတွင် ရင်းနှီးပြီးသား ဖြစ်သည့်အပြင် ငထွား၏ လုပ်ရည်ကိုင်ရည်ကိုလည်း သောင်းစိန်က သဘောကျပြီးသား ဆိုတော့ ငထွားကို သောင်းစိန်က လိုလိုလားလားပင် လက်ခံခဲ့သည်။ နဂိုကတည်းက ရွာထဲတွင် သောက်ဖော်သောက်ဖက်ဆိုတော့ သောင်းစိန်နှင့် ငထွားမှာ သူရင်းထိုင်နှင် သူရင်းငှားပုံစံမျိုး မဟုတ်တော့ပဲ သူငယ်ချင်းတွေလို ဖြစ်နေကြသည်။

ငထွားရောက်လာ၍လည်း သောင်းစိန်တို့ အတော်ကြီး သက်သာသွားသလို ငထွား၏ လုပ်အားကြောင့်လည်း သောင်းစိန်အဖို့မှာ အကျိုးဖြစ်ထွန်းခဲ့လေသည်။ ငထွားမှာ လယ်အလုပ်၊ နွားအလုပ်သာ မဟုတ်၊ သောင်းစိန်မိန်းမ ရွှေရီက ကလေးတစ်ဖက်နှင့်မို့ အာရုံတက် ထမင်း ချက်ရသော အလုပ်ကိုပါ ငထွားက တာဝန်ယူထားရသည်။

ဒီအချိန်က သောင်းစိန်နှင့် ရွှေရီတို့၏ သမီးလေး ဘုတ်အိမှာ လေးနှစ်အရွယ်သာ ရှိသေးသည်။ ဒီလိုနှင့်…… ငထွား သောင်းစိန်တို့ထံ ရောက်ခဲ့သည်မှာ ငါးလခန့် ကြာသွားပြီ ဖြစ်သည်။ တစ်ညတွင်တော့….

“ ဒုတ်…ဒုတ် ..ဒုတ်…….ဒုတ်…….”

ဟူသော ဆက်တိုက် ထွက်လာသည့် အသံများကြောင့် အိမ်ရှေ့တွင် အိပ်နေသော ငထွားမှာ လန့်နိုးလာခဲ့သည်။ ငထွား နားစွင့်လိုက်တော့ အသံတွေက သောင်းစိန်တို့ အိပ်နေသည့်ဖက်က ထွက်ပေါ်လာနေခြင်းဖြစ်သည်။

ငထွား စဉ်းစားလိုက်သည်။ မိုးက ကုန်သေးသည် မဟုတ်။ ပိုးကောင်မွှားကောင် (မြွှေ) များ အိမ်ပေါ်တက်လာပြီး အစာကိုက်နေသလား၊ ဒါမှ မဟုတ် နောက်ဖေးက စပါးပုတ်ထဲကို ကြွက်ဖောက်နေသလား ဆိုပြီး တွေးကာ ငထွား အိပ်နေရာမှ အသံမထွက်အောင် ဖြေးညှင်းစွာ ထလိုက်သည်။

သောင်းစိန်တို့ လင်မယား အိပ်နေရာက အိမ်အတွင်းပိုင်းတွင် ထရံပါးလေးဖြင့် အခန်းဖွဲ့ထားသည်။ အခန်းတံခါးကတော့ တပ်၍ မထားပေ။ ငထွား အသံမကြားအောင် ညင်သာစွာ ထ၍ ကြားနေရသော အသံကို နားစွင့်ရင်းထ၍ အလာ သောင်းစိန်တို့ အခန်းရှေ့အရောက် အသံက ယင်းအခန်းထဲမှ ထွက်ပေါ်နေသော အသံမှန်း သိလိုက်ရသဖြင့် အခန်းထဲသို့ အသာ လှမ်းကြည့်မိလိုက်သည်။

ငထွား တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်သွားသည်။ ဖွင့်ထားသည့် ခေါင်းရင်းဘက် ပြူတင်းပေါက်မှ ဝင်နေသောလရောင်ဖြင့် သောင်းစိန်တို့ လင်မယား ဖြစ်ပျက်နေပုံကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ ဝါဝင်းနေသော ရွှေရီ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးကြီးပေါ်တွင် သောင်းစိန်က မှောက်လျက်သား၊ ပြီးတော့ သောင်းစိန်၏ ဖင်ကြီးက နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်သွားတိုင်း စောစောက သူကြားနေရသော တဒုတ်ဒုတ် အသံက ထွက်၍လာသည်။

ငထွား ခဏကြာအောင် ရပ်ကြည့်နေမိသည်။ ငထွားကြည့်နေသည်က အပေါ်မှ လိုးနေသော သောင်းစိန်ကိုမဟုတ်၊ အောက်မှ နေ၍ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားကာ လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးသို့ ဆန့်ချထားပြီး မျက်နှာက တအားအားဖြင့် ရှုံ့ကာမဲ့ကာ ဖြစ်လိုက်၊ တအင်းအင်း ညည်းညူလိုက်ဖြင့် ပယ်ပယ်နယ်နယ် ခံနေသော ရွှေရီကိုပင်ဖြစ်သည်။

ကြည့်ရင်း ငထွား နေရထိုင်ရ ခက်လာသည်။ ဒါကြောင့် အသံမထွက်အောင် သူ့အိပ်ရာသို့ ပြန်လာခဲ့ပြီး လှဲအိပ်နေလိုက်သည်။ အသံတွေကတော့ ကြားနေရဆဲ ဖြစ်သည်။ ကြိတ်မှိတ်ပြီး အိပ်တော့မည်ဟု ကြံရွယ်၍ မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်တော့ ငထွားအာရုံထဲ မသန်းမြင့်က ရောက်လာသည်။ မသန်းမြင့်က ရွှေရီထက် အသက်အများကြီးကြီးသည်။ မသန်းမြင့်က အသက် (၄၀) လောက်ရှိပြီး ရွှေရီက အခုမှ အသက် (၂၆) နှစ်ကျော်သာ ရှိသေးသည်။

ကလေးရတာ တစ်ယောက်ချင်း တူပေမဲ့ ရွှေရီသမီးက (၄)နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ မသန်းမြင့် သမီး ဌေးဌေးက အပျိုပေါက်လောက် ဖြစ်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် ငထွားစိတ်ထဲ မသန်းမြင့်၏ ခန္ဓာကိုယ်က ပို၍ ထွားသည်ဟု တွေးမိလိုက်သည်။ အိပ်မပျော်နိုင်၍ ရောက်တတ်ရာရာများ စဉ်းစားနေမိပြီး သူနှင့် မသန်းမြင့်တို့ ပတ်သက်ခဲ့ရပုံ အကြောင်းများဆီ အာရုံရောက်သွားတော့သည်။

.............................................................

ရွာတွင် မသန်းမြင့် တစ်ယောက်တည်း ရှိ၍ မြို့တွင် နေသော မသန်းမြင့် သမီး ဌေးဌေးမှာ အသက် (၁၄) နှစ်မျှသာ ရှိသေးသည်။

အဲဒီနေ့က ငထွား ကွင်းထဲမှ အိမ်သို့ ပြန်ရောက်တာ နောက်ကျသည်။ မိုးစုန်းစုန်းချုပ် နေပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မသန်းမြင့် အဆင်သင့်ပြင်ပေးသော ထမင်းကို စားသည်။ ငထွား အပြန်လမ်းတွင် ပေါက်ဖော်ကြီးဆိုင်တွင်ဝင်၍ ချက်အရက်တစ်ပိုင်း သောက်လာခဲ့သေးသည်။ ငထွား ထမင်းစားနေတုန်း မသန်းမြင့်က လှမ်း၍ ပြောသည်။

“ ကိုထွား……. ကျမ အနောက်ပိုင်းမှာ ကြွေးသွားတောင်းရအုံးမယ်..”

“ နင်ကလဲ….မနက်မှ သွားရောပေါ့… ညကြီး မိုးချုပ်ကို……”

“ ဒါနဲ့…ဌေးဌေးရော……….”

“ နင့်တူမ တစ်နေကုန် တစ်ရွာလုံး လျှောက်ဆော့ပြီး မောမောနဲ့ အိပ်နေပြီ…”

“ အနောက်ပိုင်းကို မနက်မှ သွားလို့ မရဘူးဟ..သူတို့က မနက် မြို့သွားကြမှာတဲ့…”

“ တားမရလည်း သွားဟာ…ငါ့လက်နှိပ်ဓါတ်မီး ယူသွား….”

“ ပေး….လေ…ယူသွားမယ်..”

မသန်းမြင့် ထွက်သွားသည်။ ငထွား ထမင်းစားပြီး၍ အိမ်ရှေ့တွင် အေးအေးလူလူ ထိုင်နေစဉ် သူစိတ်ထဲဘယ်က ဘယ်လို အတွင်းခန်းထဲ အိပ်နေသော ဌေးဌေးထံ ရောက်သွားသည် မသိပေ။ ထိုအခိုက်ပင် အတွင်းခန်းထဲမှာ အိပ်ပျော်နေသော ဌေးဌေး၏ ညည်းသံကို “ အင်း..အင်း..” ဟူ၍ ကြားလိုက်ရသည်။

ကောင်မလေးတော့ တစ်နေကုန် ရွာထဲ လျှောက်ဆော့ပြီး ပန်းဖျား ဖျားပြီလား မသိဘူးဟု တွေးကာ ငထွားထိုင်ရာမှ ထပြီး ဌေးဌေး အိပ်နေရာသို့ သွားကြည့်သည်။ ဌေးဌေးကို မြင်ရတော့ ငထွား ခေါင်းနပန်း ကြီးသွားသည်။

ခြေနှစ်ဖက်ကို ကား၍ ပိုးစိုးပက်စက် အိပ်နေသော ဌေးဌေး၏ စကပ်လေးမှာ ခါးသို့ လန်တက်နေသည်။ အိမ်ရှေ့တွင် ထွန်းထားသော ဘက်ထရီ မီးအလင်းရောင်က ဌေးဌေးကို ထင်ထင်ရှားရှား တွေ့နေရသည်။

အမွှေးနုနုလေးတွေ ပေါက်စပြုနေပြီဖြစ်သော စောက်ပတ်ကြီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်၊ မိန်းမကြီး တစ်ယောက်၏ စောက်ပတ်လောက်ကို ရှိနေပြီ။ ပြီးတော့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားထားသဖြင့် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို ဆွဲဖြဲထားသလို ဖြစ်နေပြီး အပျိုပေါက် စောက်ပတ်က ဟမနေပေမဲ့ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်က ဘေးနှစ်ဖက်သို့ တင်းကာထိပ်မှ လက်သန်းဖျား လောက် စောက်စေ့ကလေးက ပြူးပြူးလေး ပေါ်နေသည်။

အသက်အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် စောက်ပတ်အဟန့်ကြီးပုံ၊ စောက်စေ့အရွယ်တို့ကို ကြည့်၍ ဒီကောင်မလေး ကြီးလာရင်တော့ တော်တော်လှမှာပဲဟု ငထွားတွေးရင်း သူ့ဟာသူ သတိမထားမိဘဲ ဌေးဌေးအနား ရောက်၍ လာသည်။ ပြီးတော့ ငထွား ထိုင်ချလိုက်ပြီး ဌေးဌေး မျက်နှာကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့် ပြီးတော့မှ လက်တစ်ဖက်က ဌေးဌေး၏ စောက်ပတ်ကြီးပေါ်သို့ ရောက်သွားသည်။

ယုယုယယလေး ကိုင်ပြီး ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးလိုက်မိတော့ လက်ဖဝါးက စောက်စေ့လေးကို ခလုပ်တိုက်၍ အသွား ဌေးဌေး တစ်ချက် တွန့်၍ လှုပ်သွားကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းက ပို၍ ကားသွားသည်။ ဌေးဌေး အပျိုတော့ ဖြစ်နေပြီဟု ဟိုတလောက သားအမိနှစ်ယောက် တိုးတိုး တိုးတိုးနှင့် ပြောပြီး ထမီစတွေ ဖြဲနေသံကို ကြားခဲ့ရသည်။

အပျိုပေါက်လေး၏ စောက်ပတ်နုနုလေးကို သူ့လက်ကြမ်းကြီးနှင့် ပွတ်ရင်း ငထွား၏ စိတ်တွေက ထောင်းခနဲ ထလာသည်။ အပွတ်ခံနေရသော စောက်ပတ်နုနုကြီးကလည်း နှုတ်ခမ်းသားတွေ ရဲလာကာ တဖြေးဖြေး နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေ ဖောင်းတင်းလာပြီး အရေကြည်လေးတွေ စိုလာသည်။ ကောင်မလေး နိုးနေပြီး ငြိမ်ခံနေတာကို ငထွား သတိထားမိလိုက်သည်။

ဟုတ်သည်.. ငထွားက ဇ ရှိသည်။ ဇ ကြောင့်ပင် အိုးပစ်အိမ်ပစ်၊ မိဘညီအစ်ကို မောင်နှမများကို စွန့်ခွာကာလိုင်းပေါက်တွင် ဇာတ်မြုပ်နေထိုင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကောင်မလေး နိုးနေမှန်း သိ၍ ငထွား ပို၍ လက်ရဲလာသည်။

စောက်စေ့လေးကို လက်ညိုးလက်မနှင့် ညှပ်ကာ ပွတ်ပေးပြီး အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် လက်ညိုးထိပ်ဖြင့် ထက်အောက် စုန်ဆန် ဆွဲပေးသည်။ ကောင်မလေး အရည်တွေက ရွှဲသထက် ရွှဲ၍ လာသည်။ ငထွား တစ်ချက် စဉ်းစားကာ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး ဌေးဌေး၏ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို မ၍ ထောင်လိုက်သည်။

ဤအခိုက်မှာပင် အိမ်ရှေ့မှ ခြေဆေးနေသံ ကြားလိုက်ရသဖြင့် ဌေးဌေးအပါးမှ ငထွား ရုတ်ကနဲ ထ၍လာခဲ့သည်။ ငထွား အိမ်ရှေ့အရောက် အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာသော မသန်းမြင့်နှင့် ပက်ပင်းတိုးသည်။

“ ဘယ်နှယ့်…ကြွေး ရခဲ့ရဲ့လား……….”

“ တော်သေးတယ်.. တစ်ဝက်တော့ ရခဲ့တယ်…ဟင်း…….”

မသန်းမြင့် ပြန်၍ပြောရင်း ငထွား သူမကို ကြည့်နေသော အကြည့်တွေက တစ်မျိုးဖြစ်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။

“ ငါ… သွားအိပ်တော့မယ်….”

ငထွားက အိမ်ပေါ်တွင် မအိပ်၊ အိမ်ရှေ့ ကွင်းထဲတွင် အိပ်သည်။ သူအိပ်သော နေရာကို ဝါးထရံများဖြင့်ကာရံထားသည်။ ငထွား လှည့်ထွက်မည်အလုပ်…

“ ဟာ…..မသန်းမြင့်.. နင့် ခြေသလုံးမှာ………”

“ အမလေး….လုပ်….လုပ် ပါအုံး……”

ခြေသလုံးသားဖွေးဖွေးမှာ သွေးစီးကြောင်း တစ်ခု၊ ကြည့်လိုက်တော့ ကျွတ်တစ်ကောင် တွယ်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ မသန်းမြင့် ငထွားနား တိုးကပ်ပြီး ငထွား ခါးကို အတင်း ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ နုထွေးသော အထိအတွေ့က ငထွား၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို သင်းပျံ့သော သနပ်ခါးနံ့နှင့်အတူ လွှမ်းခြုံသွားသည်။

မသန်းမြင့်မှာလည်း ခြေသလုံးတွင် ကျွတ်တွယ်တာ မြင်လိုက်ရပြီး အလန့်တကြားနှင့် ဗြုံးကနဲ ငထွား ခါးကို ဖက်လိုက်ရပေမယ့် နှစ်ကိုယ်ချင်း ထိသွားတော့ မာကျစ်ဖုထစ်နေသော ကြွက်သားစိုင်တို့၏ ထိတွေ့ရမှုကြောင့် သတိ လက်လွတ်ဖြစ်ကာ ပို၍ တိုးကာ ဖက်ထားမိသည်။ မိန်းမသားပီပီ အရင်ကတည်းက ငထွား၏ ဗလကြီးကို ကြည့်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ ဝင်လိုက်ရရင်တော့ သူမတစ်ကိုယ်လုံး နွေးထွေး လုံခြုံသွားမှာပဲဟု မိန်းမသား သဘာဝ မကြာခဏ စိတ်ကူးယဉ်မိခဲ့ဖူးသည်..။

အို…… သူမချက်အောက်နားကို ထောက်မိထားသည့် ငထွား၏ ပစ္စည်းကြီးက သစ်သားဒုတ်တံကြီး အလားပါပဲလား။

“ လုပ်ပါအုံး…ငထွားရဲ့… ဖြုတ်ပေးပါအုံး…..“

မသန်းမြင့် ကိုယ်လုံးကို လူးလွန့်၍ ခြေသလုံးသားကို ငုံ့ကြည့်ကာ ပြောသည်။ အမှန်တော့ ငထွားပစ္စည်းကြီးကို လက်နှင့် လှမ်းကိုင်လို့ မရဲသဖြင့် ကိုယ်လုံးနှင့် တိုက်၍ လှုပ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ ငထွား ငုံ့၍ သူမ၏ ခြေသလုံးဆီသို့ လက်ဖြင့် လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ မသန်းမြင့်က ငထွား ခါးကို မလွှတ်၊ ငထွား အငုံ့ သူ့မျက်နှာနှင့် မသန်းမြင့် နို့အုံကြီးကို တိုက်ထိမိတော့သည်။ ငထွားက မသန်းမြင့် ခြေသလုံးမှ ကျွတ်ကို ခွာ၍ အပြင်သို့ လွှတ်ပစ်လိုက်သည်။

“ ကဲ….ရေသွားဆေးတော့….”

“ ဟင့်အင်း….သွေးတွေနဲ့ ငါမလုပ်ရဲဘူး….”

ဒါ တမင်သက်သက် ပြောနေမှန်း သိသည်။ ငထွား အောက်ဆင်း၍ ရေခပ်လိုက်ပြီး မသန်းမြင့် ခြေသလုံးကို ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍ ပွတ်သပ်ဆေးပေးသည်။ အရသာခံ၍ ကြာကြာ ပွတ်ရင်း ဆေးပေးနေသည်။ မသန်းမြင့် ပေါင်ခွဆုံကြီးနှင့် ငထွားမျက်နှာက တန်းနေသည်။

ခဏအကြာ မသန်းမြင့် ထမီကိုမ၍ စုဆုတ်ထားသောကြောင့် ခြေတစ်ဖက်လှမ်းလျှင် ပေါင်ကားလိုက်သလို ဖြစ်နေပြီး ထမီကလည်း ဆုတ်ဆွဲထား၍ တင်းနေသဖြင့် ဖောင်းမို့သော စောက်ပတ်ကြီးက အထင်းသားဖြစ်နေတော့သည်။ အပျိုပေါက် ဌေးဌေး၏ အင်္ဂါစပ်ကို မြင်တွေ့ပွတ်သပ်မိခဲ့ရာမှ စခဲ့သော ငထွား၏ စိတ်များ ဘယ်လိုမှ ထိမ်းမရတော့ပေ..။

ငထွား ရေခွက်ကို အောက်သို့ ပြန်၍ မထားတော့ပဲ ဖိနပ်ချွတ်တွင်ပင် ထားလိုက်ကာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရာမှ ဆတ်ကနဲ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ရင်း မသန်းမြင့်၏ ကိုယ်လုံးကို ဗြုန်းကနဲ ပွေ့မလိုက်သည်။

“ အမလေး…..”

ဖြတ်ကနဲ လန့်သွားသော မသန်းမြင့်၏ တတောင်နှစ်ဖက်က ထောင်သွားသဖြင့် ထမီက ပေါင်ရင်းထိ လန်သွားသည်။ ဖွေးနှစ်စွာ ပေါ်လာသော ပေါင်လုံးကြီးနှစ်ချောင်းကို ငထွား ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး မသန်းမြင့်ကို အိမ်ရှေ့ခန်းဆီသို့ ဖိနပ်ချွတ်မှ နေ၍ ပွေ့လာပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ချလိုက်သည်.။

“ ဟွန့်……ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး…..”

မျက်စောင်းထိုးကာ လေသံလေးဖြင့် ပြောလိုက်ရင်း မသန်းမြင့်၏ မျက်နှာက ပြုံးရိပ်သန်းလို့။ ငထွားကသူမဘေးသို့ ဆောင့်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်တော့ မသန်းမြင့် မကြည့်ရဲသလို မျက်လုံးများကို မှိတ်ထား လိုက်တော့သည်။ ဒူးထောင်လျှက်သားဖြစ်နေသော ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားပစ်လိုက်သည်။ 

အမွှေးမဲမဲတွေနှင့်စောက်ခုံကြီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်။ ငထွားက မသန်းမြင့် ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဒူးထောက်ဝင်လိုက်ပြီး တငေါက်ငေါက် ဖြစ်နေသော သူ့လီးထိပ်ကြီးကို ခပ်ပြဲပြဲ ဖြစ်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားသို့ တေ့ကာ သွင်းလိုက်သည်။

“ အင်း……အင်း……..အ………..အင်း…..”

မသန်းမြင့်လည်း စိတ်တွေအတော်ပင် ထနေပြီမို့ အရည်တွေက ရွှဲနစ်နေသဖြင့် လီးကကြီးလွန်းသော်လည်း တစ်ချက်တည်းဖြင့် ဖြေးဖြေးချင်း အဆုံးထိ ဝင်သွားသည်။

မသန်းမြင့် တစ်ကိုယ်လုံး ဆိမ့်တက်သွားကာ တုန်တုန်ရင်ရင်ပင် ဖြစ်လာရသည်။ အားရစရာ ကောင်းလှသည်။ ဌေးဌေး မွေးပြီးကတည်းက အလိုးခံရတာ ချောင်ချောင်ကြီးဖြစ်ကာ အားမလိုအားမရဖြင့် ခံစားခဲ့ရတာ (၁၄) နှစ်ရှိပြီ။ အခုတော့ လင်ဖြစ်သူ ကိုချစ်သေပြီး ငထွားနှင့် အခုကြုံတော့မှ အထဲတွင် ပြန်ပြည့်သိပ်နေကာ လင်ရစက အလိုးခံရသလို အရသာရှိလှသည်။

ငထွားက အစတွင် မကြမ်းသေးပါ။ ဖြေးဖြေး ချင်းပဲ လိုးပေးနေသည်။ မသန်းမြင့်ကလည်း သူမစောက်ပတ် ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ကော့ကော့ပေးပြီး မျက်လုံးများ စင်းကျနေသော မျက်နှာလေးက ပြုံးလို့နေသည်။

“ ပြွတ်….အား…..ပြွတ်…ဒုတ်….ဒုတ်……အင်း…..ဟင်း……”

တဖြေးဖြေး အရှိန်ရလာပြီး ဆောင့်ချက်ပြင်းပြင်းလိုးရင်း ငထွားလက်နှစ်ဖက်က မသန်းမြင့် နို့တွေဆီ လှမ်းသည်။ မသန်းမြင့် တဟင်းဟင်း အသက်ရှူသံနှင့်အတူ သူမ၏ အင်္ကျီနှင့် ဘော်လီကို တစ်ချက်တည်းတွဲ၍ ဆွဲလှန်ပေးလိုက်သည်။

အထင်းသား ဖွေးကနဲ ပေါ်လာသော နို့ကြီးနှစ်လုံးက အလပ်ကြီး ရှိသေးသည်။ ငထွား နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကိုသူ့လက်ကြမ်းကြမ်းကြီးများနှင့် လှမ်းဆုတ်၍ မတင်းတိမ်နိုင်သည့်အလား တအားပင် ဖျစ်ညှစ်ဆုတ်နယ်ကာ တအားပင် ဆောင့်၍လိုးသည်။

“ အား..အိ…အ….အင့်..အိုး….ပြီး……ပြီး….အိုး..”

မသန်းမြင့် ဖင်ဆုံကြီး ကော့ထိုးတက်လာပြီး အရေတွေ ရွှဲနစ်နေအောင်ထွက်ကာ တစ်ချီ ပြီးသွားရတော့သည်။

မသန်းမြင့် တစ်ချီပြီးသွား၍ စောက်ဖုတ်ထဲမှာရော ငထွားလီးတန်မှာပါ အရည်တွေ ရွှဲနစ်နေသည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်…ပျစ်….ပလစ်….ဖွတ်…… ”

အခန်းထဲတွင် အိပ်နေသော ဌေးဌေးမှာ သူမစောက်ပတ်ကို ငထွား လာကိုင်ပြီး ကိုင်ဆော့ ပွတ်သပ်ခဲ့စဉ်ကနိုးနေခဲ့ပြီး အခု သူမ၏အမေနှင့် ငထွား လိုးနေပုံကို အစမှအဆုံး အခန်းကာရံထားသော ထရံပေါက်မှ ချောင်းကြည့်နေခဲ့သည်။ ဒါကို ငထွားရော မသန်းမြင့်ပါ မသိကြပေ။

“ ပြွတ်……ဖွတ်….ပြွတ်….ပလွတ်….ပြွတ်……..”

မသန်းမြင့် နောက်တစ်ချီ ပြီးချင်လာပြန်ပြီ။ ငထွားလည်း ပြီးချင်နေပုံရသည်။ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနှင့် သူ့မျက်လုံးပြူးပြူးကြီးတွေက မသန်းမြင့်ကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း ကြည့်နေရင်း အတင်းနင်း ဆောင့်၍လိုးနေသည်။

အတူတူပြီးချင်သော ဆန္ဒကြောင့် မသန်းမြင့် ငထွားလီးကို စောက်ပတ်ဖြင့် အတင်းအတင်း ညှပ်ညှပ်ပေးပြီး ကော့ကော့ပင့်ပေးသည်။

“ ပြွတ်…ဖွတ်…ဗြစ်….ဒုတ်…….အီး…….အ….အင်း….ဟင်း…..အား…အား…..အ…”

ထွက်လာသော ငထွားသုတ်ရည်တွေက ပြင်းလှသည်။ ရေပိုက်နှင့် ထိုးပစ်လိုက်သည့်နှယ် ဖြစ်သည်။ ဒုတိယအကြိမ် ပြီးလာပြီဖြစ်သော မသန်းမြင့်မှာ ပြင်းထန်လှသော ငထွား၏ သုတ်ရည်များ အထွက် မသန်းမြင့်မှာ ကော့ တက်သွားသည်။

ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် မသန်းမြင့်မှာ ငယ်ထိပ်အထိပင် ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ အဲဒီနောက်တော့ မသန်းမြင့်နှင့် ငထွားတို့ ဌေးဌေးလစ်ရင် လစ်သလို နေ့စဉ်ညစဉ် လိုးခဲ့သည်မှာ မသန်းမြင့် လယ်တွေရောင်း၍ မြို့ပြောင်းသွားသည်အထိပင် ဖြစ်လေသည်..။

..........................................................................

ငထွားမှာ သောင်းစိန်နှင့် ရွှေရည်တို့ လိုးနေကြတာ တွေ့ရပြီး အိပ်ရာထဲ ပြန်လှဲနေရင်း သူနှင့် မသန်းမြင့်တို့ဖြစ်ခဲ့သည့် အကြောင်းတွေကို ပြန်စဉ်းစားရင်း မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ ငထွား အိပ်ရာမှ ထ၍ အိမ်နောက်ဖေးသို့ ဆင်းလာတော့ သောင်းစိန်တို့ လင်မယားက ငြိမ်သွားပြီ။ သောင်းစိန်က တရှူးရှူးဖြင့် အိပ်ပျော်နေသံကိုပင် ကြားနေရသည်။

အိမ်နောက်ဖေးတွင် စပါးငါးတင်းဝင် ပုတ်ကြီး နှစ်လုံးရှိသည်။ ထိုပုတ်ကြီးနှစ်လုံးကြားမှနေ၍ သွားလျှင် ပုတ်တွေလည်း လွန်ရော အိမ်သာကို ရောက်သည်။ ပထမတော့ ငထွား အိမ်သာထဲ ဝင်သွားမည် စိတ်ကူးပြီးမှ ပုတ်နှစ်လုံးလည်း လွန်ရော အိမ်သာပေါ် မတက်တော့ပဲ အိမ်သာဘက်လှည့် ပုဆိုးလှန်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။

သူငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့လီးကြီးက တငေါက်ငေါက် တောင်ထနေပြီး တရမ်းရမ်း တခါခါ ဖြစ်နေသဖြင့် ငထွား လီးကို ဆုတ်ကာ ဂွင်းထုလိုက်သည်။ ငထွားမျက်လုံး မှိတ်လိုက်တော့ သူလိုးခဲ့ဖူးသော မသန်းမြင့်ပုံ မပေါ်လာဘဲ စောစောက သူ အမှတ်မထင် တွေ့လိုက်သော ရွှေရည် ခံနေသော ပုံက ပေါ်လာသည်။

သူ့ရှေ့ အိမ်သာထဲတွင် ရွှေရည် ရှိနေသည်ကို ငထွား မသိ။ ရွှေရည် တစ်ယောက် သောင်းစိန်လိုးတာခံပြီးခဏလှဲနေပြီးမှ အိမ်သာသို့လာပြီး ရေဆေးခြင်းဖြစ်သည်။ ရေဆေးပြီး ရေစစ်အောင် ထိုင်နေပြီးမှ ထ၍ အိမ်သာထဲမှထွက်မည်အလုပ် ငထွား အိမ်သာရှေ့သို့ ရောက်လာပြီး ထိုင်ချ၍ ဂွင်းတိုက်နေသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။

ငထွားလီးမဲမဲကြီးက သစ်သားငြုပ်ကျည်ပွေ့ကြီးလောက် ရှိသည်။ စောစောကတင် တစ်ချီပြီးခဲ့သော ရွှေရည်မှာ တင်းထောင်ထနေသော ငထွားလီးကြီးကို မြင်လိုက်ရသည်နှင့် တစ်ကိုယ်လုံး ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း ဖြစ်လာကာ စိတ်တွေ ပြန်ထလာရသည်။

အမှန်တော့ ရွှေရည်မှ မဟုတ်။ ဘယ်မိန်းမ မဆို တစ်ချီလောက်နှင့် အားမရတတ်ကြတာ များသည်။ ကာမစိတ်တွေ ထန်ကာ ဂွင်းတိုက်နေသော ငထွားကို ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း ရွှေရည် စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့။ ထသထက် ထ၊ ရွသထက် ရွလာသည်။ အခုတင် ရေဆေးပြီးသား အဖုတ်က အရည်တွေ ပြန်စိုလိုက်လာသည်။ ရွှေရည် ငထွားကို ကြည့်ရင်း စောက်စေ့ကို လက်ဖြင့် ကလိရင်း ပွတ်ကြည့်မိသည်။

ခဏအကြာ ရွှေရည် စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်အောင် ဖြစ်လာသည်။ ငထွားကလည်း လက်ဖြင့် လုပ်နေရသောကြောင့် တော်တော်နှင့် မပြီးနိုင် ဖြစ်နေသည်။ ကြာလျှင်တော့ ပြီးသွားတော့မည် ဖြစ်သည်။ ရွှေရည် ပြန်စဉ်းစားလိုက်တော့ သူမအိပ်ရာထဲမှ မထွက်ခင်ကပင် သောင်းစိန်မှာ မူးမူးရူးရူးဖြင့် အိပ်မောကျနေပြီ ဖြစ်သည်။ ရွှေရည် အိမ်သာတံခါးကို ဖြေးဖြေးဖွင့်ကာ ငထွားရှေ့သို့ ဗြုန်းကနဲ ခုန်ဆင်းလိုက်သည်။ ငထွား လီးပေါ်မှ လက်ကို လွှတ်၍ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။

“ ဟင်….ရွှေရည်…….”

ရွှေရည် ပြုံးပြလိုက်ပြီး ငထွားရှေ့တွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်သည်။

“ ကိုထွား…ဘာဖြစ်လို့လဲ…ဟင်……”

ပြောမိပြောရာ ပြောလိုက်ရင်း ရွှေရည်၏ လက်တစ်ဖက်က ငထွားလီးကြီးကို လှမ်း၍ ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။

လီးကြီးက လက်တစ်ကိုင်ပင် မကပေ။ ငထွား ဘာမှမပြောပဲ ရွှေရီကို ကြည့်နေလိုက်သည်။ ရွှေရီ၏ ကိုယ်တွင် ထမီလေးတစ်ထည်သာ ကပိုကရို ရင်ရှားထားသည်။ နို့အုံ အရင်းဖက်နှစ်ခုက အလယ်ကြား ကားကားလေးနှင့် အတူ ဆူဖြိုးစွာ တွေ့ရသည်။ လရောင်အောက်တွင် နုပျိုလှပနေသော ရွှေရီ့မျက်နှာလေးက နဖူးအစပ်တွင် ချွေးဥလေးတွေ သီးနေကာ လှချင်တိုင်း လှနေတော့သည်။

ငထွားလီးကြီးက ဆုတ်ကိုင်ထားသော ရွှေရီ၏ လက်ကလေးအတွင်း၌ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေသည်။ ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်နေသော ငထွားက ရွှေရီ့ ဘေးသို့ ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ကာ ထိုင်ပြီး ရွှေရီကို ဖက်ကာ အငမ်းမရ နမ်းတော့သည်။ ရွှေရီ ကိုယ်လုံးလေး လှုပ်ရင်း မျက်နှာလေးကို မော့ပေးရင်း ငထွားလီးကြီးကို ဖွဖွလေး ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်။

ငထွား၏ လက်တစ်ဖက်က ရွှေရီ ရင်ဘတ်ပေါ်ရောက်သွားပြီး နို့အုံကြီးတွေကို ဆုတ်နယ်သည်။ ခဏအတွင်း နှစ်ယောက်စလုံး တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်လာရသည်။

“ လာလေ….ထ…..”

အသံလေး ကတုန်ကရင်နှင့် ပြောပြီး ရွှေရီ ထရပ်လိုက်သည်။ ငထွားလည်း မတ်တတ်ထရပ်မိသည်။ရွှေရီက ငထွားကို ကျောပေးကာ စပါးပုပ်ကြီးဘက်သို့ လှမ်းရပ်လိုက်ပြီး စပါးပုတ်ကြီးတွင် တင်ထားသော သစ်သားဆင့် အစွန်းပေါ်သို့ လက်ထောက်ကာ ကုန်းပေးလိုက်ပြီး သူမရင်ရှားထားသော ထမီလေးကို ခါးသို့ ဆွဲလှန်တင်ပေးလိုက်သည်..။

ငထွား ပုဆိုးကို ချွတ်၍ ကွင်းလုံး မတင်ကာ လည်ပင်းတွင် ပတ်လိုက်ရင်း ရွှေရီ၏ နောက်ပိုင်းကို မျက်လုံးပြူးကြီးနှင့် ကြည့်သည်။ ရွှေရီ့စောက်ပတ်ကြီးက စောက်ပတ် ခါးတောင်းကျိုက်။ ဆီးစပ်မှသည် စအိုဝနားထိအမြောင်းလိုက် စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေက ဖောင်းတင်းနေသည်။ ဖြူဖွေးနေသော ရွှေရီ၏ ဖင်ဆုံကြီးတွေက မသန်းမြင့် ဖင်ဆုံကြီးတွေလောက် မကြီးသော်လည်း လုံးကျစ်၍ မာတင်းကာနေသည်။

ခုလို ရွှေရီက ကုန်းထားပေးတော့ စောက်ခေါင်းဝက စအိုဝနှင့် မျဉ်းပြိုင် ဖြစ်နေသည်။ ကြည့်နေရင်း ငထွား၏လီးကြီးက မာသထက် မာလာကာ ငထွား အသက်ရှူသံတွေက ပြင်း၍လာသည်။ ငထွား သူ့လက်ကြမ်းကြီးနှစ်ဖက်နှင့်ရွှေရီ့ တင်ဆုံနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ လီးသွင်းတော့မည်ကို သိလိုက်သော ရွှေရီက ခါးကို ကော့၍ တင်ပဆုံကြီးကို ကော့၍ နောက်ပစ်ပေးသည်။

ပြီးတော့ ရွှေရီ တစ်ယောက် ရင်ထဲမှာ တဒိန်းဒိန်းနှင့် လီးအဝင်ကို စောင့်မျှော် နေမိသည်။ ငထွားလီးထိပ်ဖောင်းကားကားကြီးက ရွှေရီ စောက်ပတ်အဝကို ထောက်လိုက်လျင် ရွှေရီ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်၍ ခေါင်းလေးထောင်ထားပြီး ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ နည်းနည်းတိုးကာ လီးထိပ်ကြီးကို စောက်ပတ်ဝနှင့် ဖိလိုက်သည်။ 

ထိုစဉ် စီးကနဲ ထွက်လာသော စောက်ရည်ကြည်တစ်ချို့က လီးတံထိပ်ဖူးကြီးတစ်ခုလုံးကို စိုစွတ်သွားစေသည်။ ရွှေရီ၏ တင်သားတွေကို သူ့လက်ကြမ်းကြီးနဲ့ ဆုတ်ချေပွတ်သပ်ပြီးမှ ငထွားက လီးထိပ်ကို စောက်ပတ်ထဲ ထိုးသွင်းသည်။

“ ပြစ်…..ပြွတ်…..ဖွတ်….အ……အ……”

ရွှေရီမှာ အသံမထွက်အောင် နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု တင်းတင်းစေ့ရင်း ညည်းသည်။ မဆန့်မပြဲ တိုးဝင်သွားသော ငထွား၏ ဧရာမ လီးကြီးကြောင့် ရွှေရီ၏ တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ် ခါသွားလေသည်။

လီးကြီးက တစ်ဝက်လောက် ဝင်သွားပြီး စပါးပုတ်အောက်ခံ သစ်သားဆင့်အတန်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကျားကန်ထောက်ပြီး ဖင်ကြီးကို ဆောင့်ကာ အံကြိတ်ခံသည်။ ကလေးတစ်ယောက်အမေ ဖြစ်ပေမယ့် ရွှေရီ့ စောက်ခေါင်းလေးက မသန်းမြင့်ထက် ကြပ်လွန်းလှသည်။ အသက်ကလည်း ရွှေရီက မသန်းမြင့်ထက် (၁၅) နှစ်လောက် ငယ်သည်။

စောက်ခေါင်းထဲသို့ တစ်ဝက်လောက်ဝင်နေသော ဧရာမလီးတန်ကြီးကို ဆက်၍ မသွင်းသေးပဲ ငထွား၏ လက်နှစ်ဖက်က ရွှေရီ၏ ရှေ့ပိုင်းဆီသို့ လှမ်းကိုင်ပြီး ရင်ဘတ်တွင် စည်းနှောင်ရင်ရှားထားသော ထမီစကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး နို့အုံနှစ်လုံးကို လက်ဖြင့် စုံလိုက် ကိုင်၍ ဆုတ်နယ်ချေညှစ်သည်။ ရွှေရီ၏ ထမီကလည်း ကုန်းထားသော သူမ၏ ခါးတွင် ကွင်းလုံးစွပ်ထားသလို တန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေတော့သည်။

စောက်ပတ်ဝတွင် လီးတစ်ဝက်ဝင်ကာ တစ်လစ်ကြီးဖြစ်နေသဖြင့် မနေတတ်အောင် ဖြစ်လာသော ရွှေရီကအားမလို အားမရဖြင့် လီးထိပ်ကို စောက်ပတ်ဖြင့် ညှစ်လိုက်သည်။ ငယ်ရွယ်သူမို့ ညှစ်အားကလည်း သန်သည်။

ငထွား တစ်ကိုယ်လုံး ဆိမ့်တက်သွားပြီး ရွှေရီ့နို့နှစ်လုံးကို အမိအရဆွဲကာ ဝင်နေသော လီးတစ်ဝက်ကို လက်နှစ်လုံးလောက် ပြန်ထုတ်ကာ အားယူပြီး သူ့လီးကြီးကို တစ်ချက်တည်း ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။

“ ဗြစ်….ပြွတ်….ဘွတ်….စွပ်..ဒုတ်………အ…….အီး…….”

“ အ…..အမလေး….သေပါပြီ…..အား……အင့်……”

ဘယ်လိုမှ မခံစားနိုင်တော့ပဲ ရွှေရီ၏ တင်းတင်းလေး စေ့ထားသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာ ပွင့်ဟကာ အသံထွက်လာသည်။ လီးကြီးက တဆုံးဝင်သွားပြီး ရွှေရီ နာလွန်းသဖြင့် ကုန်းထားသော ဖင်ကြီးက နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်သွားပြီး အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ လီးကြီးကို ဒီအတိုင်း တဆုံးထည့်၍ စိမ်ထားလိုက်ပြီး သူ့လက်ကြမ်းကြီး နှစ်ဖက်ထဲမှ ရွှေရီ၏ နို့အုံနှစ်လုံးကို ဖွဖွလေး ဆုတ်နယ်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးသည်။

“ ဒီလိုကျတော့လဲ တတ်သားပဲ…” ဟု ရွှေရီ မျက်ရည်အဝိုင်းသားနှင့် တွေးမိသည်။

တဖြေးဖြေး နာအောင့်နေမှုတွေ ပျောက်သွားပြီး လီးကြီးမှာ ငြိမ်ချက်သား ကောင်းနေသဖြင့် ရွှေရီမှာ အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာကာ လီးကြီးကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေနှင့် ညှစ်ပေးလိုက်မိသည်။ ဒါက ငထွားကို အချက်ပြလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ငထွားက စောက်ခေါင်းထဲမှ တဆုံးဝင်နေသော လီးကြီးကို လျှောကနဲ ပြန်၍ ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ရွှေရီ့ ဖင်ကြီးက နောက်သို့ ပါလာပြီး စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေက လန်၍ ထွက်လာသည်။

ငထွားက တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်၍လိုးသည်။

“ ပြွတ်….ပလွတ်….ပြွတ်….ပြွတ်….အင်း…အင်း…..အ….အီး…….အင့်….”

လီးက စောက်ခေါင်းထဲတွင် အပြည့်အကြပ် ဖြစ်နေကာ အရသာ ရှိလှသည်။ ကလေးမွေးပြီး ကတည်းက ကိုသောင်းစိန်လုပ်တိုင်း အထဲမှာ ချောင်တောင်တောင်ကြီး ဖြစ်နေသဖြင့် သိပ်ပြီးအားမရ ဖြစ်ခဲ့ရာ အခုတော့ ရွှေရီ အားရပါးရကြီးကို ခံနေရပြီ။ ရွှေရီ စိတ်ထဲတွင် သူမစောက်ခေါင်းထဲမှ ငထွား၏ လီးကြီး ထွက်သွားမှာကိုပင် မသိမသာ စိုးရိမ်နေမိသည်။

“ ပြွတ်….ပြွတ်…ပလွတ်…..ဖွတ်….ပြွတ်……”

ငထွား၏ ဆောင့်ချက်တွေက တဖြေးဖြေး စိပ်၍လာသည်။ စိမ့်ထွက်လာသော ရွှေရီ့ အဖုတ်ထဲမှ အရည်တွေကလည်း ပေါင်ခြံနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ပင် စီးကျလာချေပြီ။

“ ပြွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်…….ပလွတ်……..ပြွတ်……..”

“ ဆောင့်… ဆောင့်… ကိုထွား… ဆောင့်.. အ… အမလေး… အား… ကောင်း… ကောင်းတယ်… ဆောင့်….စမ်းပါ… အ…… အား…… အီး……”

ကုန်းထားသော ရွှေရီ၏ ဖင်ဆုံကြီးတွေ နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် ဖြစ်လာပြီး သူမ စောက်ပတ်အတွင်းမှ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။

“ အ…..တအား…ဆောင့်….ဆောင့်…ကျမ..ပြီး……အမေ့…..အမလေး…..ပြီးပြီ….အီး…အင်း………”

ငထွားလည်း သိပ်မကြာခင်ပဲ အားသုံးပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ပစ်လိုက်ရာ လီးကြီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များပန်းထွက်ရင်း ပြီးသွားရတော့သည်။

.............................................................

ငထွားနှင့် ရွှေရီတို့မှာ သောင်းစိန် လစ်ရင်လစ်သလို အလုပ်ဖြစ်ခဲ့ကြပြီး တစ်နှစ်ကျော်ကာလကို ကျော်ဖြတ် လာခဲ့သည်။

သောင်းစိန်နှင့် ရွှေရီတို့၏ သမီးလေး ဘုတ်အိလေးပင် အသက် (၅)နှစ် ကျော်လာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ အိမ်တွင်ညဖက် သောင်းစိန် အိပ်ပျော်သွားလျှင် သူတို့ အလုပ်ဖြစ်ကြသလို လယ်တဲသို့ ရွှေရီ ထမင်းပို့လာသည့်အခါတွင်လည်း သောင်းစိန် လယ်ထဲ မဆင်းသည့် နေ့များဆိုလျှင် ငထွားနှင့် ရွှေရီ နှစ်ပါးသွားဖြစ်ခဲ့ကြသည်။

ရွှေရီတစ်ယောက် ငထွားကို စွဲနေချေပြီ။ ညဖက် အိပ်ရာ ဝင်ချိန် သောင်းစိန် လုပ်မည်ဆိုရင်ကိုမှ အကြောင်းအမျိုးမျိုး ပြပြီး ရှောင်နေခဲ့သည်။ မလွှဲသာ၍ သောင်းစိန် လုပ်တာကို ခံရတော့မည်ဆိုလျှင် သောင်းစိန် မြန်မြန်

ပြီးသွားအောင် ခပ်နာနာလေး ညှစ်ပေးခြင်း ၊ အလိုးခံနေရင်းမှ အောက်မှ အားတက်သရော ပြန်အလိုးခံခြင်း တို့ကို လုပ်ပေးပြီး ရွှေရီ သောင်းစိန်ကို မြန်မြန် ပြီးသွားစေသည်။

ရွှေရီ သောင်းစိန် လုပ်လျှင် ဘယ်တော့မှ မပြီး။ ငထွားလိုးတာကို အားပါးတရခံရင်းမှသာ ပြီးတတ်လာသည်။ အခုလည်း ကြည့် ငထွား ညနေစာ အစားကို စောင့်ပြီး ငထွားနှင့်အတူ ရွှေရီ ထမင်းလက်ဆုံ ဝင်စားသည်။

“ ကိုထွား…. ရော့…အသဲအမြစ်လေး… ရှင့်အတွက် ချန်ထားတာ….”

“ အစ်ကို သောင်းစိန်ရော စားပြီးပြီလား…”

“ သူ့ကို ထည့်မပြောစမ်းပါနဲ့… ကျမ သူ့ကို စိတ်ကုန်လွန်းလို့ပါ…..”

“ ဟင်း………..”

ငထွားတစ်ယောက် ကဲကဲဆတ် ဖြစ်နေသော ရွှေရီကို ကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချမိသည်။

“ ရွှေရီ…ငါတို့ အကြောင်းကို … ကိုသောင်းစိန် သိသွားရင် ခက်မယ်နော်….”

“ အော်…ကိုထွားကလည်း ပူစရာ မရှိပါဘူး… ပူတတ်ရန်ကော ရှင်… သူသိတော့ကော ဘာဖြစ်လဲ.. ကျမတို့ နှစ်ယောက် ထွက်ပြေးကြတာပေါ့…ဘာလဲ…ရှင်က ကျမကို ခေါ်မသွားချင်လို့လား….ဟင်း…ဒါပဲနော်….ဒီကတော့ သူ့အတွက်ချည် စဉ်းစားနေတာ…”

“ အော်… မဟုတ်ပါဘူး…ဟာ…နင့်မှာက လူမမယ် ကလေးလေးနဲ့….”

“ အော်… ဘာတတ်နိုင်မှာလည်း သူနဲ့ မွေးထားတာ သူ့ဟာသူ ဆက်ကျွေးလိမ့်မယ်.. မဟုတ်ဘူးလား…ရော့… ကိုထွား .. ဒီမှာ ရှင်ကြိုက်တဲ့ ကြက်ဖင်ဆီဖူးလေး….စား…လေ..”

ရွှေရီက ဇွန်းဖြင့်ခပ်၍ ငထွား ပန်းကန်ထဲ ထည့်ပေးသည်။ ငထွားလည်း ရွှေရီ့ကို ကြည်ရင်း စိတ်မသက်မသာဖြင့် သက်ပြင်းကို အခါခါ ချနေရတော့သည်။

............................................................

ဒီနေ့ အမတော်ကြေး ကိစ္စရှိ၍ သောင်းစိန် လယ်ထဲ မဆင်းဖြစ်။ ရွှေရီ လယ်ထဲသို့ ထမင်း သွားပို့ရင်း ငထွားနှင့် အလုပ်ဖြစ်နေသည်။

“ ပြွတ်….ပျစ်…….ပြွတ်….ဖွတ်……..အား…..ဆောင့်…ကိုထွား…ဆောင့်စမ်းပါရှင်..အားမရှိတော့ဘူးလား…အခုမှ စတာကို….ဆောင့်…ဆောင့်…ကျမကို အားမနာနဲ့… အင်း…အင်း….ဟင်း…..”

ရွှေရီမှာ အောက်မှ ဒူးထာင်ပေါင်ကား အနေအထားနှင့် ပေါင်ကြားတွင် ဆောင့်၍လိုးနေသော ငထွား၏ ဒကောက်ခွက်ကို ဖနောင့်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖိဆွဲ အားယူပြီး သူမ၏ ဖင်ကြီးကို ကြွကြွပြီး ကော့ကော့ပေးသည်။ ငထွားကလည်း အားရပါးရ ဆောင့် ဆောင့်လိုးသည်။

“ ပြွတ်…ပလွတ်….ပြွတ်….ပြွတ်….ဆောင့်….ဒုတ်..ဒုတ်….အ..အ အီး.ဆောင့်…..အမေ့…..အိုး……..အင့်…”

ငထွားက လီးကို စောက်ခေါင်းထဲမှ ဆွဲ၍ ထုတ်လိုက်ရာ လီးဒစ်ကြီးနှင့်အတူ စောက်ရည်ကြည်တွေ ကအပြင်သို့ စင်ထွက်ကုန်သည်။

“ အပြင်မှာ… လူ…….လူ………”

ငထွား မောသံကြီးနှင့် ပြောသည်။ အလန့်တကြား ရွှေရီ လူးလဲထပြီး အပြင်သို့ လှမ်းကြည့်သည်။ ပြေးထွက်သွားသော အသက် (၁၅) နှစ်အရွယ် ကောင်လေးတစ်ယောက်။

“ ဟင်…. ကြွက်နီ……ဒု..က္ခ ပါပဲ…”

ကြွက်နီဆိုသည်မှာ သောင်းစိန်၏ အစ်မက မွေးသော သောင်းစိန်၏ တူအရင်း ဖြစ်သည်။ သူတို့ လယ်တဲကဟိုဖက် တစ်ခေါ်လောက်တွင် ရှိသည်မို့ တဲသို့ ထမင်းပို့ရင်း ကြွက်နီ ပြန်လာတာ ဖြစ်မည်။

“ ကဲ….ဘယ်လို လုပ်ကြမလဲ…ရွှေရီ…..”

“ သူတို့ မလာခင်…. ကျမတို့ ထွက်ပြေးကြတာပေါ့…”

“ လောလောဆယ် ကျမ နားကပ်နဲ့ စရိတ်လုပ်ကြတာပေါ့…လာ…ကိုထွား…သွားကြမယ်…”

ဟု ပြောရင်း ရွှေရီက ငထွားလက်ကို ဆွဲရင်း တဲအပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ ထိုနေ့မှ စ၍ တစ်ရွာသားငထွားနှင့် ရွှေရီတို့မှာ သရက်ပင်ဆိပ် ရွာလေးမှ ပျောက်ချင်းမလှ ပျောက်သွားကြလေတော့သည်။

........................................♡♡♡........................................

ပြီးပါပြီ။

ဟထိုးလေးတစ်ခု (စ/ဆုံး)

 ဟထိုးလေးတစ်ခု (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

“ ကျွီ ” ကနဲ ကားဘရိတ်ဆွဲသံရှည်ကြီးက ထွက်ပေါ်လာပြီးခဏတွင် သူ့ကိုယ်သူ အနိုင်နိုင်သယ်ကာ လမ်းဖြတ်ကူးလာသော သူသည် ကားရှေ့မှာပင် မှောက်ရက်လဲပြီး ကျသွားလေသည်။ နှင်းဝေတစ်ယောက် ကမန်းကတမ်း ကားပေါ်မှဆင်းလိုက်ရင်း ထိုသူအနားသို့ ရောက်သွားလေသည်။ ကားမီးရောင်အောက်တွင် မှောက်ရက်လဲနေသော သူ့ကို နှင်းဝေ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ စိတ်ထဲတွင် စိုးထင့်ကာသွားလေသည်။ နောက်တဖန် သေချာအောင် ကြည့်လိုက်မိမှ နှင်းဝေတစ်ယောက် အံ့သြတုန်လှုပ်ကာသွားလေသည်။

ထိုစဉ်တွင် ပလက်ဖောင်းဆီမှ တဖုံးဖုံးပြေးကာလာနေသော ခြေသံများကို ကြားလိုက်ရပြီး ထိုပြေးလာသော လူမှပင် လဲကျနေသော သူ့အား ဆွဲကာထူလိုက်လေသည်။ ထိုသူသည် နှင်းဝေဖက်သို့ လှည့်ကာ ကြည့်လိုက်ပြီး

“ ဟာ … နှင်းဝေပါလား ”

“ ဟင် … ကိုစိန်တင် … ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ ”

“ သူ့ဖာသာ သူသွားမယ်ဆိုပြီး လမ်းဖြတ်ကူးသွားတာပဲ …”

ထိုသူနှင့် စကားအပြန်အလှန်ပြောရင်း နှင်းဝေတစ်ယောက် သူတို့နှစ်ယောက်အနားသို့ ကပ်သွားသည်။

“ သူဘာဖြစ်သွားသေးလဲ ဟင် ”

“ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊ အမူးလွန်နေတာပါ ”

“ ဒါဆိုရင်လည်း မထူးတော့ပါဘူး … ကိုစိန်တင်ရယ်။ ကားပေါ်သာ တင်ပေးလိုက်ပါတော့ … ”

ပြောရင်းမှပင် နှင်းဝေက အမူးလွန်နေသူကို တစ်ဖက်မှဝင်ကာ တွဲလိုက်လေသည်။

“ ကိုစိန်တင်ပါ လိုက်ခဲ့ပါလား။ ကျွန်မတစ်ခါတည်း ပို့ပေးခဲ့မယ်လေ ”

“ မလိုက်တော့ပါဘူး နှင်းဝေရယ် … နှင်းဝေတို့သာ ပြန်နှင့်ပါ … ”

“ ကဲ… ဒါဆိုလည်း ကျွန်မသွားတော့မယ် ကိုစိန်တင် ”

ကိုစိန်တင်က ခေါင်းငြိမ့်အပြတွင် နှင်းဝေ ကားကလေးကို မောင်းကာထွက်ခဲ့လေသည်။ အိမ်တွင်လည်း မမနွယ် ပြန်ရောက်ဦးမည်မဟုတ်။ အန်တီကလည်း ပြည်သို့ ခဏပြန်သွားသည်မှာ (၂) ရက်ရှိသွားပြီ ဖြစ်သည်။ အိမ်ရှေ့ပေါ်တီကိုအောက်သို့ ကားရပ်ပြီးနောက် နှင်းဝေ ကားဟွန်းကို လေးငါးချက် အဆက်မပြတ် တီးလိုက်လေသည်။ တိုက်ကြီး၏ဘေးရှိ ကားဂိုဒေါင်လေးတွင်နေသော လှမြင့်တို့ လင်မယား ပြေးထွက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ နှင်းဝေ ကားတံခါးကိုဖွင့်ကာ ဆင်းလိုက်ပြီး ကားနောက်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်စဉ်မှာပင် လှမြင့်တို့ လင်မယားနှစ်ဦးစလုံး အနားသို့ ရောက်လာကြသည်။

“ ဟင် … အစ်ကိုလေးပါလား … ”

“ ဟုတ်တယ် …။ ရှင်တို့အစ်ကိုလေးကို ရှင်တို့ပဲတွဲပြီး အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ် တင်ပေးခဲ့ပါဦး … ”

ပြောပြီးသည်နှင့် နှင်းဝေက သူမ၏ စလင်းဘက်လေးကိုဖွင့်ကာ အတွင်းမှ သော့ကိုထုတ်ပြီး တံခါးမကြီးကို ဖွင့်လိုက်လေသည်။ လှမြင့်တို့ လင်မယားက မူးနေသော သူ့ကို မနိုင်မနင်းနှင့် တွဲလာကြလေသည်။ အမူးလွန်နေသော သူမှာ တအင်းအင်း တအဲအဲနှင့် ဖြစ်နေလေသည်။ စောစောကလိုတော့ သတိလစ်ကာမနေတော့။ သူ့ကို ကုတင်ပေါ်သို့ တင်ပေးပြီးသောအခါ

“ ကဲ … ရှင်တို့ တာဝန်ကျေကြပါတယ်၊ ပြန်အိပ်ကြပေတော့ … ”

ဟု နှင်းဝေက ပြောလိုက်ပြီး ခပ်ကုပ်ကုပ် ထွက်သွားသော လင်မယားနှစ်ယောက် အနောက်မှလိုက်ကာ အိပ်ခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်သည်။

—————————————

နှင်းဝေတစ်ယောက် အဝတ်အစားလဲပြီးသောအခါ ဧည့်ခန်းဖက်သို့ ထွက်လာပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ရေခဲအိတ်ကိုရှာပြီး ရေခဲတုံးလေးများအား အိတ်အတွင်းသို့ ထည့်ပြီး အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ပြန်ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ကုတင်ပေါ်တွင်ရှိသော အမူးလွန်သူကား တလူးလူး တလွန့်လွန့် ဖြစ်ကာနေချေသည်။ သို့သော် မျက်စိကား မပွင့်သေး။ ထိုသူ၏နဖူးကို ရေခဲတင်ပေးရန် ကြံရွယ်လိုက်စဉ်မှာပင် ထိုသူသည်နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီး၏ အလယ်တွင် ဖြစ်နေသဖြင့် နှင်းဝေ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ရင်း ကုတင်ကြီးပေါ် လှမ်းကာတက်လိုက်လေသည်။

ထိုသူ၏နဖူးပေါ်သို့ ရေခဲအိတ်ကို အသာအယာ တင်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းအတွင်းရှိ နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ည (၈) နာရီကျော်ကျော်သာ ရှိသေးသည်။ ဒီအတိုင်းဆို မမနွယ် ပြန်ရောက်မည့်အချိန်မှာ ဝေးသေးသည်။ မနေ့ညကလည်း သန်းခေါင်ကျော်မှ ပြန်ရောက်လာသည်။

ကုတင်ပေါ်တွင် အမူးလွန်နေသော မြသိန်းတစ်ယောက် အသိအာရုံထဲတွင် သိသလိုလို မသိသလိုလို ဖြစ်နေလျက် ခေါင်းထဲတွင် အုံခဲကာနေလေသည်။ သူ၏အသိကို စုစည်းနိုင်သော အချိန်တွင် ပထမဆုံး သိလိုက်ရသည်က သူ၏နဖူးပေါ်တွင် အေးစက်နေသော ရေခဲအိတ်၊ ပြီးတော့ အိစက်ညက်ညောသော အတွေ့အထိ၊ မွှေပျံ့သင်းကြိုင်သော ရနံ့ စသည်တို့ကို တဖြည်းဖြည်းချင်း ကြုံတွေ့ခံစားလိုက်ရလေသည်။ မြသိန်းသည် ခဏတာမျှ ငြိမ်နေလိုက်ပြီးနောက် သူ့မျက်လုံးများကို အားယူပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်လေသည်။

“ ဟင် အစ်ကို … သတိရလာပြီလား? ”

လှိုက်မောပုံရသော တုန်ခါနေသည့် အသံလေး။ ဒီအသံအဆုံးတွင်တော့ မြသိန်း၏ မျက်လုံးများ ပြန်မှိတ်ကာသွားလေသည်။ မြသိန်းတစ်ယောက် စကားစုများကို ကြားနေရသည်မှာ မယုံနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေသည်။ သူနှင့် စိတ်သဘောထားချင်း မတိုက်ဆိုင်သဖြင့် ခွဲခွာနေသော သူ၏ဇနီးအလှ ဝေ၏ ချစ်စဖွယ် နှုတ်ခမ်းလှလှလေးများမှ ထွက်ပေါ်လာသော စကားစုများပင် ဖြစ်လေသည်။ ဝေ နှင့် မြသိန်းတို့ စိတ်သဘောထားချင်း မတူညီကြပဲ သဘောကွဲကြသည်မှာလည်း အခြားမဟုတ်။ ဝေ သည် ငယ်စဉ်ကတည်းကပင် ဘာမဆို သူ့ခြေသူ့လက် လုပ်ကိုင်တတ်သော ညဉ်ရှိသူပီပီ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများကို တစ်စင်ခွဲထောင်ကာ လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ ထိုအခါတွင် လုပ်ငန်းသဘောအရ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံမှု၊ လူမှုရေးတွေက ဝင်လာတော့သည်။

ကျောင်းသူဘဝထဲကပင် ယောင်္ကျားလေးအပေါင်းအသင်းများ ရှိခဲ့ တွဲခဲ့သော ဝေသည် ကိုယ်တိုင် အလုပ်လုပ်လာပြီဆိုတော့ ယောင်္ကျားများနှင့် ရဲဝံ့စွာပင် တန်းတူရင်ဘောင်တန်းကာဆက်ဆံလာခဲ့သည်။ ခဏတာ ကာလအတွက်တော့အကြောင်းမဟုတ်။ ကြာရှည်လာတော့ မြသိန်း၏စိတ်တွင် ဝေသည် ယောင်္ကျားတွေကို လိုသည်ထက်ပိုပြီး ဆက်ဆံနေသည်ဟု မြင်လာသည်။ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ မြသိန်း သတိပေးခဲ့သည်။ ဝေကလည်း လုပ်ငန်းအကြောင်းကို အရင်းခံကာ ဆင်ခြေတွေပေးခဲ့သည်။

နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ် ပြောမိစဉ်တွင်တော့ ဝေကလည်း မြသိန်းကို စိတ်မရှည်တော့သဖြင့်လား မပြောတတ်၊ ပြန်လှန်ကာ အချေအတင် စကားများခဲ့ကြသည်။ မြသိန်းလည်း အိမ်ပေါ်မှဆင်းသွားခဲ့ပြီး စိတ်လေကာနေခဲ့သည်။ လုပ်ငန်းတွေကို သူ၏လက်ထောက်ဖြင့် လွှဲထားပြီး အရက်ချည်းဖိသောက်ကာ နေလေသည်။

ယခုတော့ မြသိန်းတစ်ယောက် သူ၏ချစ်ဇနီး ဝေနှင့် ချစ်ရည်လူးခဲ့သော ဖဲမွှေယာထူကြီးထက်သို့ ပြန်ရောက်ကာနေလေသည်။ ချစ်ဇနီးကလည်း သူ့ကို ကြင်ကြင်နာနာနှင့် ပြုစုကာနေသည်။ မမြင်ရတာ ကြာပြီဖြစ်သောကြောင့်လားမသိ၊ မြသိန်း၏ စိတ်ထဲတွင် ဝေ၏ ရွှေရင်နှစ်ခိုင်မှာ ခါတိုင်းထက် ကျစ်လစ်နေသည်ဟု ထင်ရသည်။ တီရှပ်အကျပ်အဖြူလးကို ဝတ်ထားသဖြင့် ရင်ဘတ်တွင် အသီးလေးတွေမှာ အတိုင်းသားထကာနေလေသည်။ ကာမအရသာ ပြတ်လာတာ ကြာပြီဖြစ်သော မြသိန်း၏ ရမ္မက်ဆန္ဒများသည် ဟုန်းကနဲထကာလာရချေပြီ။

မြသိန်း၏ အကြည့်စူးစူးတွေကြောင့် နှင်းဝေလည်း မျက်လွှာချကာ နေရလေသည်။ သူမကို ကြည့်နေရင်းကပင် မြသိန်းသည် ပက်လက်အနေအထားမှ သူ၏ဒူးတစ်လုံးကို ဆွဲကာ ထောင်လိုက်လေသည်။ မြသိန်း၏ အကြည့်များကား နှင်းဝေ၏ သေးကျင်သော ခါးဆီသို့ ရာက်သွားပြန်၏။ ထဘီလေးကို ကပိုကရို ဝတ်ထားသော်လည်း ထိုသေးသော ခါးအောက်တွင်ရှိသော မို့မောက်ကာ ဖောင်းကားနေသော တင်သားတို့၏ အလှကိုကား မဖုံးကွယ်နိုင်ပေ။ နှင်းဝေသည် ပဆစ်တုပ်ကာ ထိုင်နေခြင်းကြောင့် ဆင်စွယ်ပမာ အရင်းတုတ်ပြီး အဖျားသို့ သွယ်ဆင်းလာသော လှပလွန်းသည့် ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို အထင်းသား တင်းတင်းပြောင်ပြောင် မြင်နေရသည်။

မြသိန်းသည် သက်ပျင်းတစ်ချက်ကို ခပ်မျှင်းမျှင်းချလိုက်ရင်း အပြုံးချိုချိုဖြင့် သူ့အား ပြုစုနေသည့် ချစ်ဇနီးချောလေးအား အတိုးချကာ ချစ်စခန်းဖွင့်တော့မည်ဟု အရက်ရှိန်နှင့် ရမ္မက်သွေးရှိန်ရောကာ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် နှင်းဝေကလည်း သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို မြသိန်းဖက်သို့ ကိုင်းကာ လက်တစ်ဖက်ကို ဆန့်ကာ မြသိန်းနဖူးပေါ်မှ ရေခဲအိတ်ကို လှမ်းယူလိုက်လေသည်။ အခုအခံ အစည်းအနှောင် မပါသော ရင်သားစိုင်နှစ်ခု မြသိန်း၏ မျက်နှာရှေ့နားတွင် သိမ့်ကနဲလှုပ်ရှားစဉ်မှာပင် မြသိန်း၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ခါးကလေးကိုဖက်ကာ နှင်းဝေ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆတ်ကနဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်သို့ ဆွဲယူလိုက်ရာ

“ အို … အစ်ကို …”

ဟူသော အထိတ်တလန့် အသံလေးဖြင့် နှင်းဝေမှာ မြသိန်း၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ပြိုလဲကာကျလာလေသည်။ ထိုကဲ့သို့ မြည်တမ်းပြီးနောက် နှင်းဝေ၏ နှုတ်ဖျားမှ နောက်ဆက်တွဲ စကားများ ထွက်မလာတော့။ သူမ၏ နီတျာတျာ နှုတ်ခမ်းအစုံသည် မြသိန်း၏ နှုတ်ခမ်းတွေကြား ရောက်ကာသွားချေလေပြီ။ မြသိန်း၏ လက်တွေက ငြိမ်မနေဘဲ အခုအခံ မဝတ်ထားသော သူမ၏ ရင်သားနှစ်မွှာကို တီရှပ်ပေါ်မှ အသာအယာ ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်ပေးနေသည်။ ခါတိုင်းထက်ပင် လုံးကျစ်ကာ မာတင်းနေသော ရင်နှစ်မွှာ၏ အတွေ့ထူးကြောင့် မြသိန်း၏လက်တွေက နှင်းဝေ၏ တီရှပ်အတွင်းသို့ တီရှပ်၏ အောက်ဖက်ဆီမှ လှမ်းလိုက်လေသည်။

နှင်းဝေ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိုကျူးကျော်လာသော မြသိန်း၏လက်ကို ကမန်းကတမ်းဖယ်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း မမှီလိုက်တော့ပါ။ ရင်နှစ်မွှာကို သိမ်းပိုက်ရန် အပေါ်သို့ ဆန်တက်သွားသော မြသိန်း၏ လက်ဖဝါးများက သူမ၏နူးညံ့လှသော ဝမ်းဗိုက်သားနှင့်တကွ နံစောင်းများကို လျှောတိုက်သွားရာ တစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲ ကြက်သီးထသွားရသော နှင်းဝေ၏ ခါးကလေးမှာ တွန့်ကာတက်သွားလေသည်။

မျိုးမတူသော ဖိုနှင့်မ ဆန့်ကျင်ဘက် အတွေ့အထိကြောင့် နှင်းဝေ၏ နုထွေးသော အသားစိုင်များမှာ ဆူပူကာလာပြီး တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း နုံးခွေကာသွားလေသည်။ မြသိန်း၏လက်က လုံးကျစ်ပြီး တင်းနေသော သူမ၏နို့အုံလေးများကို ညင်သာစွာ ဆုပ်ညှစ်ပေးရင်းကပင် သူမ၏ နိုးသီးခေါင်းလေးများကိုလည်း လက်ဖဝါးထိပ်လေးဖြင့် ဖွဖွလေးပွတ်ပေးခြင်း၊ လက်ဖဝါးထဲထည့်ကာ လှိမ့်ပြီးပွတ်ပေးခြင်းတို့ကို ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပင် လုပ်ပေးနေရာ မြသိန်း၏ နှုတ်ခမ်းချင်းငုံကာ စုပ်ယူပေးနေသော အပြုအစုများကြားမှ ရုန်းမထွက်နိုင်ဖြစ်နေသော နှင်းဝေခင်မျာ ကျောကော့လိုက်၊ ခါးတွန့်လိုက်ဖြင့် လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်နေသလို နှင်းဝေ၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း မရိုးမရွဖြစ်ကာ ရမ္မက်သွေးများ ဆူပွက်ကာတက်လာနေလေသည်။

မိန်းမနှင့် တစ်လကျော်ကြာအောင် ခွဲခွာနေခဲ့ရသော မြသိန်းမှာတော့ ငံ့လင့်ကာ နေခဲ့ရသော နေ့ရက်များတွင် မျိုသိပ်ကာနေခဲ့ရသော သူ၏ဆန္ဒများကို လက်တွေ့ပေါက်ကွဲခွင့် ရနေပြီဖြစ်သဖြင့် ပြောမပြနိုင်သော အရသာထူးကို အပီအပြင် ခံစားကာနေလေသည်။ နှင်းဝေ၏ နို့နှစ်လုံးကို သုံးသပ်ကာ ကစားနေသော မြသိန်း၏လက်သည် သူမ၏ခါးဆီသို့ ရောက်ကာသွားလေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ကျောပြင်ပေါ်က လက်ကိုရော၊ ခါးပေါ်က လက်ကိုပါ နှင်းဝေ၏ ကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ်လေးကို တင်းကြပ်စွာ ရစ်သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်လေသည်။

နှင်းဝေကျောပြင် မွှေ့ယာပေါ်သို့ ထိကပ်မိသည့်အချိန်တွင် မြသိန်း၏ နှုတ်ခမ်းတွေက နှင်းဝေ နှုတ်ခမ်းလေးများကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲတွင် ထွန်းထားသော ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ စားပွဲတင် စာကြည့်မီးလုံး၏ အလင်းရောင်အောက်တွင် နှင်းဝေ မျက်နှာလေးကို အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ကြည့်လိုက်မိသည်။ နုငယ်လှသော နှင်းဝေမျက်နှာလေးသည် ပန်းသွေးရောင်ထနေပြီး မျက်လုံးအစုံကိုကား မှိတ်ထားလေသည်။

မြသိန်း၏ နှာခေါင်းက နှင်းဝေ၏ ပါးပြင်အနှံကိုဖိကပ်ကာ သရမ်းခြင်းအမှုကို ပြုလေသည်။ ပြီးတော့ ဝင်းမွှတ်နေသော နှင်းဝေ၏ လည်တိုင်ကျော့ကျော့ကို မြသိန်းနှုတ်ခမ်းအစုံက ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်ချိန်တွင်မှာတော့ နှင်းဝေမျက်နှာ ဖွေးဖွေးလေးမှာ မော့တက်ကာသွားလေသည်။ ထိုမှတဖန် မြသိန်းသည် နှင်းဝေ၏ တီရှပ်ကို အပေါ်သို့ လှန်တင်လိုက်ရာ တုန်ကာလှုပ်ကာဖြင့် ထွက်ကျလာသော နှင်းဝေ ရင်သားနှစ်မွှာမှာ အပျိုရှုံးလောက်အောင်ပင် လုံးဝန်းမာတင်းကာ နေလေသည်။ ထိုအမြင်ကြောင့် မြသိန်းမှာ စိတ်ပိုထလာပြီး နှင်းဝေ၏ နို့တစ်ဖက်ကိုငုံကာ နို့သီးလေးကို ပြွတ်ကနဲနေအောင် စုပ်ယူလိုက်လေသည်။

“ အို အစ်ကို … ဟင့် ဟင့် … အင်း ”

နှင်းဝေ၏ ရင်ဘတ်ကလေးမှာ ကော့ကာတက်သွားပြီး နှုတ်ဖျားမှလည်း ငြီးညူသံလေး မပွင့်တပွင့် ထွက်အံလာခဲ့သည်။ မြသိန်းလက်တစ်ဖက်က ကျန်နေသော သူမနို့အုံလေးတစ်ဖက်ကို အုပ်ကာဆုပ်နယ်ပေးနေသလို နို့သီးလေးခေါင်းလေးတွေကိုလည်း ချေမွပေးနေလေသည်။

နှင်းဝေ ပေါင်တံနှစ်ချောင်းမှာ လိမ်ကာသွားလိုက် ကားသွားလိုက်ဖြင့် ခံစားရအတော်ခက်နေပုံရလေသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ရမ္မက်သွေး ဆူဝေစွာဖြင့် မြသိန်း လှန်ကာတင်ထားသော တီရှပ်သည် နှင်းဝေ၏ မေးဖျားအထိ ဖုံးနေလေရာ နေရထိုင်ရ အတော်ခက်လာသော နှင်းဝေသည် တီရှပ်ကို သူမ၏ဦးခေါင်းမှဆွဲကာ ချွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ နှင်းဝေ ရင်သားနှစ်ဖက်ကို တစ်လှည့်စီစို့လိုက် ဖျှစ်ညှစ်လိုက်ဖြင့် အလှုပ်ရှုပ်နေသော မြသိန်းသည် ဆက်လက် မစောင့်စားနိုင်တော့သဖြင့် လက်တစ်ဖက်က သူဝတ်ထားသော ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကို အလျင်စလို ဆွဲဖြုတ်နေသလို ကျန်လက်တစ်ဖက်ကလည်း ကားကားလေးဖြစ်နေသော နှင်းဝေပါင်တံလေးများခွဆုံရှိ ဖုဖောင်းကာနေသောနေရာကို ထဘီပေါ်မှ ဖွဖွလေး အုပ်ကိုင်လိုက်လေရာ…..

“ အ… ကို … အို …အို ”

နှင်းဝေ၏ကိုယ်လေးမှာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားရလေသည်။ သူမ၏ ရတနာရွှေကြုတ် ဖောင်းဖောင်းကလေးကို အုပ်ကိုင်ထားသော မြသိန်း၏လက်တွေက ငြိမ်ငြိမ်မနေပဲ ဖိလိုက်၊ ဆုပ်လိုက်၊ ဖျစ်လိုက်၊ ညှစ်လိုက် လုပ်နေသည်။ မြသိန်းက နှင်းဝေမျက်နှာလေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အပျိုဖြန်းမလေးတစ်ယောက်ပမာ မျက်လုံနှစ်လုံးကိုမဖွင့်ပဲ စုံမှိတ်ကာထားပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိကိုက်ကာထားလေသည်။ မြသိန်းသည် သူ့ရှပ်အင်္ကျီကျွတ်သွားသည်နှင့် နှင်းဝေ၏ထဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်လေရာ

“ အို … အစ်ကို … မလုပ်နဲ့လေ ”

ကြောက်လန့်တကြားဖြင့် နှင်းဝေလက်များက သူမ၏ထဘီကို လှမ်းဆွဲပါသေးသည်။ ဒါ့အပြင် ထဘီကျွတ်ထွက်သွားမည်ကို ဟန့်တားလိုသော သဘောဖြင့် သူမ၏ဒူးနှစ်ဖက်ကို တပြိုင်တည်း ထောင်လိုက်သေးသည်။ သို့သော်လည်း လှုပ်ရှားလူးလွန့်သွားသော သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကြောင့် ဖင်သားကြီးများကို ကြွပေးလိုက်သလိုဖြစ်ပြီး ထမိန်လေးမှာ မြသိန်းလက်ထဲ ပါသွားရှာသည်။

“ ကျွတ် …”

စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် နှင်းဝေခင်မျာ မျက်လုံးနှစ်လုံးအား စုံမှိတ်ထားရင်းကပင် အောက်နှုတ်ခမ်းကို မကျေမနပ်ဖြင့် ကိုက်ထားလိုက်သေးသည်။ ထဘီဆွဲချွတ်သည်ကို တွန့်တိုနေရှာသော သူမဖြစ်အင်ကိုကြည့်ကာ သူနှင့်ချစ်ရည်လူးခဲ့စဉ်က ဒီလိုပင် အထိတ်တလန့်ဖြင့် တွန့်တိုတတ်သည်ကို သွားသတိရကာ ဇနီးဖြစ်သူ ဝေတစ်ယောက် ငယ်မူငယ်သွေးတွေ ပြန်ဝင်နေပြီဟု မြသိန်း ကျေနပ်စွာ တွေးလိုက်မိသည်။

ထဘီကျွတ်သွားပြီဆိုတော့ မြသိန်း အကြည့်စူးစူးတွေက သူမ၏ ရတနာရွှေကြုတ်ဆီမှ လုံးဝမခွာတော့။ ယခင်က အမွှေးနက်များဖြင့် ဖုံးလွှမ်းထားသော ဝေ၏ ရတနာရွှေကြုတ်လေးက အခု အမွှေးတစ်ပင်မျှမရှိပဲ ဖြူဖွေးတင်းမာကာ မုန့်ပေါင်းအလား မို့ဖောင်းနေပါလားဟု မြသိန်း တွေးမိသည်။ သူပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ရင်း သူ၏လက်များက နှင်းဝေ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်ရာ ဒူးနှစ်ဖက်လုံးထောင်ထားသော နှင်းဝေ ခြေဖျားနှစ်ဖက်မှာ အတန်ငယ်ဘေးသို့ ကားသွားသည်။

တစ်ဖန် သူ၏ မာတောင်နေသော အတံကြီးကို နှင်းဝေ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် စုန်ချည်ဆန်ချည် ပွတ်ပေးလိုက်ရာ ကားအယ်ဖြူဖွေးလှသော နှင်းဝေ၏ ဖင်သာကြီးမှာ လှုပ်လှုပ်ရှားရှာ ဖြစ်လာရလေသည်။ အဲဒီနောက် မြသိန်းက သူမ၏ စိကပ်ကာ ဖောင်းထနေသော နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို လက်ညှိုး လက်မတို့ဖြင့် အသာလေးဖိကာ ဖြဲလိုက်သည်။

“ အား … ကျွတ် … အို …”

နှင်းဝေ ညည်းသံလေး ထွက်လာသည်။ ဒီလိုဖြဲလိုက်တော့ ထင်ထင်ရှားရှား ထွက်ပေါ်လာသော သူမ၏ အစိလေးကို သူ၏အတံထိပ်ဖူးဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးပေးလိုက်သည်။

“ အို … အမေ့ … အင့် … အ အ…အား …”

နှင်းဝေ ဝင်းဝင်းဝါဝါ ကိုယ်လုံးတီးလေးမှာ လူးလွန့်လှုပ်ရှားသွားရလေသည်။ နှင်းဝေတစ်ယောက် ထူးခြားလှသည် ခံစားချက်ကြောင့် တိမ်ပေါ်ပျံတက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရလေသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် မြသိန်းလက်ဖြင့် ဖြဲထားသောကြောင့် နီရဲကာနေသော သူမ၏အခေါင်းအတွင်းမှ ချစ်ရှေ့ပြေး အရည်ကြည်များ တစ်စိမ့်စိမ့် ထွက်လာလေသည်။ မြသိန်း၏ လက်တစ်ဖက်က နှုတ်ခမ်းသာဖောင်းဖောင်းလေးကို ဖြဲထားရင်း သူမ၏ ဂူဝသို့ သူ၏ထိပ်ဖူးကိုတေ့ကာ အသာဖိပြီး သွင်းလိုက်လေသည်။

“ အို … အို … အား … ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် သေပါပြီ အစ်ကိုရယ် …”

ထိုးနေကြတွင်း ဖြစ်သဖြင့် မြသိန်းက မညှာတော့ပဲ တစ်ဆုံးထိုးသွင်းလိုက်ရာ ကျဉ်းမြောင်းကြပ်တည်းစွာ ဝင်သွားသည်။ ခံစားချက်ကြောင့် စိတ်ထဲမှာ ပိုထကြွလာပြီး လေးငါးချက်လောက် ဇွတ်ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ နှင်းဝေကိုယ်လုံးလေးမှာ အတော်ပင် ကော့တက်လာကာ မှိတ်ထားသော သူမ၏ မျက်ခွံလေးများအောက်မှ မျက်ရည်များ စိမ့်ထွက်လာလေသည်။ နှင်းဝေ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်က တင်းကြပ်စွာ မြသိန်းဒုတ်ချောင်းကို ညှပ်ထားပြီး ဆွဲဆုပ်ထားသလို ဖြစ်နေသဖြင့် ကြပ်ထုပ်သည့် အရသာကို မြသိန်း မြိန်ယှက်စွာ ခံစားနေရသည်။ ပြီးတော့မှ ရှုံမဲ့နေသော နှင်းဝေ မျက်နှာလေးကို ကြည့်လိုက်ရင်း ဝေသည်လည်း သူနှင့်မတွေ့ရတာကြာပြီဖြစ်သောကြောင့် အသစ်အဆန်းသဖွယ် ဖြစ်နေတာနေမှာပါ ဟူသော အတွေးဖြင့် သူမအခေါင်းလေးထဲမှ သူ၏အတံကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး တစ်ဝက်လောက် အရောက်တွင် ခပ်သာသာလေး ဆောင့်ကာ ထိုးထည့်လိုက်ပြန်သည်။

ပြီးတော့ မြသိန်း၏လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ ရင်နှစ်မွှာကို တစ်လှည့်စီ ဆုပ်နယ်ပေးကာ နို့သီးခေါင်းလေးများကို ချေမွပေးနေသလို လက်တစ်ဖက်ကလည်း သူမ၏ ဆီးခုံ၊ ပေါင်တံများတစ်လျှောက်ကိုလက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေလေသည်။ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ကာနေသော မြသိန်းအင်္ဂါသည် သူမ၏ အခေါင်းအတွင်းမှ ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် ဖြစ်သွားတိုင်း ချစ်အရည်ကြည်များကလည်း ပွက်ကနဲ ပွက်ကနဲ ထွက်လာလေသည်။ ထိုသို့လုပ်ရင်းမှပင် အားမရနိုင်ဖြစ်လာသော မြသိန်းသည် သူ၏ထိပ်ဖူးကို အပြင်ရောက်သည်အထိ ဆွဲထုတ်ပြီး နှင်းဝေ အပေါက်လေးကို ချိန်ကာ အားပါးတရ ဖိသိပ်ကာချလေတော့သည်။

“ အို … အို … အာ … အင်း … ကျွတ်… ကျွတ် … ကျွတ် ”

မြသိန်း၏ ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ နှင်းဝေခင်မျာ အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ မွေ့ယာအတွင်းသို့ နစ်ဝင်သွားလိုက် ကော့တက်ကာလာလိုက်နှင့် ဖြစ်နေလေသည်။ ပြီးတော့လည်း နှင်းဝေတစ်ယောက် သူမ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ပေါင်တံစင်းစင်းတွေကို တတ်နိုင်သမျှ ကားပေးထားရာ ပေါင်တွင်းကြောများပင် ထောင်ထနေလေသည်။ ကြပ်ညပ်စီးပိုင်ကာ အသစ်အဆန်းဖြစ်နေသော အဖုတ်လေး၏အရသာကြောင့် မြသိန်းတစ်ယောက် ရမ္မက်စိတ်များ ပြင်းထန်လာပြီး မချိတင်ကဲ ဖြစ်လာသည့်အဆုံး မြသိန်းသည် နှင်းဝေကိုယ်လုံးပေါ်သို့ မှောက်ချကာ ကိုယ်လုံးလေးအား တင်ကြပ်စွာ သိမ်းကြုံးပြီး ဖက်လိုက်လေသည်။

နှင်းဝေကလည်း မြသိန်း၏ကိုယ်ကို ပြန်ကာဖက်ထားလိုက်လေသည်။ ထိုအခါမှ သူမ၏အသားလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်ကို မြသိန်း သတိထားလိုက်မိပြီး ရင်ထဲတွင် နွေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ထို့နောက် သူမနို့တစ်ဖက်ကို ငုံကာ စို့လိုက်ပြီး ဖင်ကြွကာ အားရပါးရပင် ဆောင့်ကာလိုးလေတော့သည်။

မြသိန်း၏ ဆောင့်ချက်များက ပြင်းလှသလို သူမခင်မျာ ခေါင်းကို ဘယ်ညာလူးလှိမ့်ကာ ကြိတ်မှိတ်ခံနေရရှာသည်။ ဒါ့အပြင် သူမ၏လက်နှစ်ဖက်ကလည်း မြသိန်း၏ကိုယ်လုံးကြီး သူမအပေါ်မှ ပျောက်ကွယ်သွားမှာကို စိုးရိမ်သည့်အလား အတင်းပင်ဖက်ကာထားလေသည်။ သိပ်မကြာသော အချိန်ကာလ အတွင်းပင် နှင်းဝေမျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့လာရာက နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာ ဟလာပြီး

“ ဟယ် … အ အ … အင့် အင့်….အွန် အွန်း … ”

ညည်းညှူအော်ဟစ်ရင်း နှင်းဝေတစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ကော့ကာကော့ကာ တက်သွားပြီး ဟင်းကနဲ သက်ပျင်းချကာ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောများ ပြေလျော့သွားလေသည်။ ဝေတစ်ယောက် တစ်ချီပြီးသွားပြီကို သိလိုက်ရသော မြသိန်းကလည်း သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းကြပ်စွာ တိုးဖက်လိုက်ရင်း လီးတန်ကြီးကို ဒစ်ပေါ်လာသည်အထိ ဆွဲကာဆွဲကာ ထုတ်ပြီး အားကုန်ဆောင့်ကာ လိုးလိုက်လေသည်။ မြသိန်း၏ အသက်ရှူသံများမှာလည်း ပြင်းထန်မြန်ဆန်လာပြီး ၁၀ ချက်မျှ ဖိသိပ်လိုက်ကာ သူ၏အတံကြီးအား နှင်းဝေ၏ အခေါင်းလေးထဲသို့ တဆုံးဖိသွင်းလိုက်ပြီး ပူနွေးသော သုတ်ရည်များကို အားပါးတရ ပန်းထည့်လိုက်လေသည်။

ငါးမိနစ်ခန့်ကြာသည်အထိ တစ်ဦးကိုတစ်ဦးဖက်ကာ မှိန်းပြီး ဇိမ်ယူနေကြပြီးနောက် မြသိန်းသည် နှင်းဝေ၏ ဘေးဖက်သို့ ပက်လက်လှန်ကာ လှဲချလိုက်လေသည်။ နှင်းဝေခင်မျာ သူမရတနာရွှေကြုတ်အတွင်းမှ ကျွတ်ထွက်သွားသော မြသိန်း၏ အတံကြီးကြောင့် သူ့မရင်ထဲမှာ ဟာကနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး မြသိန်းကို မျက်လုံးလေး ဝင့်ကြည့်လိုက်ရာ အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်ကာ လှဲနေသော မြသိန်း၏ ပေါင်ကြားတွင် အရှိန်မသေသေးဘဲ မိုးမျှော်ကာ ထောင်မတ်နေသော အတံကြီးကို မြင်လိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ အတံကြီးမှာ စိုရွှဲနေပြီး ပေပွနေသော အရည်များကြောင့် တင်းပြောင်ပြီး အသည်းယားစဖွယ် ကောင်းလှပေသည်။

နှင်းဝေတစ်ယောက် မျက်တောင်တောင် မခတ်နိုင်ပဲ ကြည့်နေမိသည်။ ထိုနောက် တဖြည်းဖြည်းချင်း မာန်လျှော့ကာ ညှိုးကျသွားမှ သက်ပြင်းလေးချကာ မြသိန်းကို ကြည့်မိသည်။ မျက်လုံးအစုံကိုမှိတ်ကာ ဇိမ်ယူနေသော မြသိန်းသည်လည်း တစ်နေကုန်နီးပါး သောက်ထားသော အရက်ရှိန်ကြောင့်လည်းကောင်း၊ ကာမဂုဏ်ကိုခံစားပြီး အားကုန်သွားသည်က တစ်ကြောင်းကြောင့် ခဏအတွင်းမှာပင် ဟောက်သံပေးပြီး အိပ်ပျော်သွားလေသည်။ နှင်းဝေလည်း မြသိန်းမျက်နှာကို ငေးကြည့်ပြီးနောက် လေးကန်စွာဖြင့် အိပ်ယာပေါ်မှ မထချင် ထချင်ဖြင့် ထကာ ထိုင်လိုက်လေသည်။

—————————————-

နံနက်အိပ်ယာမှနိုးပြီး မြသိန်း၏အကြည့်များ တိုင်ကပ်နာရီဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ မနက် (၈) နာရီတောင် ထိုးသွားပြီပဲ။ မျက်လုံးကို ပေကလပ် ပေကလပ် လုပ်ပြီး ညကအကြောင်းတွေကို စဉ်းစားကြည့်မိတော့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အိမ်သို့ ပြန်ရောက်လာသည်ကို မတွေးတတ်တော့။ သေချာသည်ကား သူနှင့်ဝေတို့ အိပ်စက်သော နှစ်ယောက်အိပ် မွှေ့ယာကြီးပေါ်သို့ မြသိန်းတစ်ယောက် ရောက်နေချေပြီ။

မြသိန်း ကိုယ်ပေါ်တွင် လွှားထားသော စောင်ကိုခွာလိုက်သောအခါ အပေါ်အင်္ကျီကား မရှိ။ သို့သော် အောက်ပိုင်းတွင် ပုဆိုးတစ်ထည်က စွပ်လျက်သား။ မြသိန်း ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်သည်။ သူ ဝတ်လစ်စလစ် အိပ်ပျော်သွားသည်ကိုကား မှတ်မိလိုက်သည်။ ဝေက သူ့ကို ပုဆိုးစွပ်ပေးခဲ့ရုံသာမက စောင်တစ်ထည်ကိုပါ ခြုံသွားပေးခဲ့သည်။

မြသိန်း ကုတင်ဘေးက စားပွဲပေါ်သို့ ကြည့်လိုက်တော့ အုပ်ဆောင်းအဝါရောင်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် ကုတင်ပေါ်မှဆင်းပြီး အုပ်ဆောင်းကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ နန်းကြီးသုပ်တစ်ပွဲ၊ ကြက်ဥကြော် (၂) လုံး၊ ပေါင်မုန့်နှစ်ချပ် ပြီးတော့ ကော်ဖီ ပန်းကန်တစ်စုံ တို့ကို တွေ့ရသည်။ မြသိန်း နန်းကြီးသုပ်ကြိုက်သည်ကို သိသော ဝေက စီစဉ်ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အုပ်ဆောင်းဘေးတွင်လည်း ဓါတ်ဘူးအသေးတစ်လုံးနှင့် အကြီးတစ်လုံးကို မြင်လိုက်ရာ တစ်ဘူးက ကော်ဖီ သို့မဟုတ် ဟောလစ်၊ နောက်တစ်ဘူးက ရေနွေးကြမ်း ဖြစ်နေမည်ဆိုတာ မြသိန်း အတတ်သိနေလေသည်။

မြသိန်း ရေချိုးခန်းသို့ဝင်ကာ ရေကိုတဝကြီး ချိုးပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အဝတ်အစားလဲကာ နန်းကြီးသုပ်နှင့် ကော်ဖီကို မနက်စာအဖြစ် စားလိုက်သည်။ စားပြီးတော့ ပန်းကန်များကို မီးဖိုခန်းသို့ ယူလာခဲ့သည်။ အိမ်ဖော်ကောင်မလေး မိအေးကိုလည်း မတွေ့၊ ဈေးသွားနေတာ ဖြစ်မည်။ ဝေတစ်ယောက်လည်း (၈) နာရီထိုးလျှင် ထွက်နေကြမို့ မတွေ့။ ဒါပေမယ့်လည်း မြသိန်းတစ်ယောက် ကြည်နူးနေမိသည်။

အိမ်ထောင်သက် ၂ နှစ်ကျော် ၃ နှစ်အတွင်း ဝေတစ်ယောက် သူ့အပေါ်တွင် ယခုလောက် ဂရုတစိုက်မရှိခဲ့။ ပန်းကန်များကို ဘေစင်ပေါ်သို့ တင်ထားပေးပြီးသောအခါ မြသိန်း ဧည့်ခန်းဖက်သို့ ထွက်လာခဲ့ပြီး သတင်းစာကို ဖတ်နေလိုက်သည်။ သတင်းစာဖတ်ရင်း မြသိန်းရဲ့စိတ်များ ညက ချစ်ရည်လူးခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်များဆီသို့ ပြန်တွေးမိသွားသည်။

ဝေသည် အရင်ကနှင့်မတူ အတော်ပင် နုပျိုလန်းဆန်းကာ စွဲမက်စရာ ကောင်းလာသည်။ ကားစွင့်ကာနေသော သူမ၏ ဖင်သားကြီးများသည် ယခင်ကလို အိတွဲတွဲမနေဘဲ မာတင်းကာ အားရဖွယ် ပိုကောင်းလာသည်။ ပြီးတော့ ကြပ်ညပ်ကာနေသော အခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးမှာလည်း သူ့အတံကြီးကို အတင်းပင် ရစ်ပတ်ကာနေသည့် အတွေ့ထူးကြောင့် အင်မတန်ပင် အရသာရှိလှသည်။ တဖန် ဝေတစ်ယောက် ပြီးသွားသောအခါ သူမစောက်ခေါင်းက မြသိန်းအတံကို ဇတ်ကနဲ ဇတ်ကနဲ ဆောင့်ဆွဲကာ ညှစ်လိုက်ပုံကြောင့် မြသိန်းတစ်ယောက် ညက အတော်ပင် ထိန်းလိုက်ရသည်ကို ပြန်သတိရလာလေသည်။

တွေးရင်း တွေးရင်းဖြင့် မြသိန်း ဝေ့ကို တမ်းတနေမိသည်။ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ရင်း ဝေတစ်ယောက် ညနေစောစော ပြန်လာလျှင်ကောင်းမည်ဟု တွေးနေမိသည်။ ထိုစဉ် အိမ်ရှေ့ သံဘာဂျာတံခါးကို သော့ဖွင့်သံကြားရသဖြင့် မြသိန်း လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မိအေး ဈေးမှပြန်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မိအေး ဧည့်ခန်းထဲသို့ ဝင်လာသောအခါ သတင်းစာဖတ်နေသော မြသိန်းကို တွေ့ရသဖြင့်

“ ဟော … အစ်ကိုလေး နိုးနေပြီလား ”

“ အေး …”

“ မမနွယ် မနေ့က ဖုန်းဆက်တယ်၊ အစ်ကိုလေး … ကိစ္စတွေ မပြီးသေးလို့ နောက်ထပ် နှစ်ရက် သုံးရက်လောက်ကြာမယ်လို့ ပြောတယ် ”

ကြားလိုက်ရသော စကားကြောင့် မြသိန်းတစ်ယောက် နားတွေရှုပ်သွား၏။ မိအေးကတော့ သူ့စကားကို ဆက်ပြောနေ၏။

“ အဲဒါကို မနေ့ညကတည်းက ပြောမလို့ပဲ။ ကျွန်မတို့ လင်မယားလည်း အံ့အားသင့်နေတာနဲ့ မပြောမိတာ။ ဒီမနက် နှင်းဝေကို မေးတော့ အစ်ကိုလေး နိုးလာရင် ပြောပြလိုက်ပါဆိုလို့ ”

မြသိန်းတစ်ယောက် ရှင်းသင့်သလောက် ရှင်းလာပြီဖြစ်၍ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်လာလေသည်။ သူ၏အနားမှ သွားတော့မည့် ဟန်ပြင်နေသော မိအေးကို မြသိန်းက ခြောက်သွေ့သော လေသံဖြင့် လှမ်းမေးလိုက်လေသည်။

“ နင့် မမနွယ်က ဘယ်တုန်းက သွားတာလဲ ? ”

“ မနေ့မနက်ပိုင်းကတည်းက ထွက်သွားတာ အစ်ကိုလေး ”

မြသိန်း၏ခေါင်းထဲတွင် မူးဝေလုမတတ် ဖြစ်သွားရသည်။ မိအေးက ချထားသော ဈေးခြင်းတောင်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။

“ ဒါနဲ့ နှင်းဝေရော … မိအေး ”

“ မနက်က အစ်ကိုလေးစားဖို့ နန်းကြီးသုပ် ပြင်ပေးပြီးကတည်းက သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ အလှူရှိလို့ သွားဦးမယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားတယ်၊ ညနေမှ ပြန်လာမယ်လို့ ပြောသွားတယ် အစ်ကိုလေး ..”

“ ​ဪ … အေးအေး ….”

မိအေးက ပြောပြီးသည်နှင့် မီးဖိုထဲသို့ ဝင်သွားလေသည်။ မြသိန်းတစ်ယောက်သာ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ငိုင်ကာကျန်ခဲ့လေသည်။ ကြားလိုက်ရသော စကားများကို ပြန်ဆက်စပ်ပြီးသောအခါ မြသိန်း တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားစွာဖြင့် ခေါင်းနားပန်းကြီးသွားလေသည်။ မြသိန်း ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်နေပြီး ရှေ့တွင် ဘာတွေဆက်ဖြစ်လာမည်ကို ကြိုတင်မတွေးရဲတော့ပေ။

အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ညက သူမူးမူးနှင့် ချစ်ရည်လူးခဲ့သူမှာ သူ၏ဇနီး နွယ်နွယ်ဝေ မဟုတ်ဘဲ တစ်ဦးတည်းသော ခယ်မချောလေးဖြစ်သူ နှင်းနှင်းဝေ ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်။ မြသိန်း၏ ဇနီးဖြစ်သူ နွယ်နွယ်ဝေသည် အသက်၂၆ နှစ်ခန့်ရှိပြီး နွယ်နွယ်ဝေ၏ ညီမဖြစ်သူ နှင်းနှင်းဝေက အသက် ၂၀ ခန့်ပင် ရှိသေးသည်။ သူမတို့၏မိခင်မှာ လွန်ခဲ့သော ၇ နှစ်ခန့်က ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီး ဖခင်ဖြစ်သူမှာ ပြီးခဲ့သော ၂ နှစ်ခန့်ကမှ ဒီအိမ်မှာပင် ဆုံးပါးသွားခြင်းဖြစ်သည်။

မြသိန်း နှင့် နွယ်နွယ်ဝေတို့ အိမ်ထောင်ကျပြီး သိပ်မကြာချိန်တွင် နှင်းနှင်းဝေသည် ရန်ကုန်တွင် အဆောင်ငှားကာ တက္ကသိုလ်နောက်ဆုံးနှစ် တက်နေချိန်လည်း ဖြစ်သည်။ အိမ်ကြီးကလည်း ကြီးသည့်အတွက် နွယ်နွယ်ဝေက သူမ၏အဖေနှင့် ညီမဖြစ်သူတို့အား အိမ်တွင်ခေါ်ထားချင်သည်ဟု ဆိုလာသောအခါ မြသိန်း ခေါင်းသာညိမ့်ခဲ့သည်။ နွယ်နွယ်ဝေ၏ ဖခင်ကြီးအား ဖခင်ကဲ့သို့ပင် လေးစားရိုသေပြီး ပြုစုစောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။ ထို့အပြင် နှင်းနှင်းဝေအားလည်း ကားမောင်းသင်စေပြီး ကျောင်းသွားကျောင်းပြန် အဆင်ပြေစေရန် ကားတစ်စီးပင်ဝယ်ပေးခဲ့သည်။

သို့သော် သူတို့လက်ထပ်ပြီး (၈) လခန့် ကြာသောအခါ တစ်စခန်းထလာသည်က နွယ်နွယ်ဝေ။ ကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေး သီးခြားလုပ်ချင်သည်တဲ့လေ။ မြသိန်းတစ်ယောက်ကတော့ ဇနီးဖြစ်သူ၏ အလိုကိုလိုက်ကာ စိတ်တိုင်းကျ စီမံဆောင်ရွက်ပေးခဲ့လေသည်။ ဒီလိုနှင့် သူမတို့၏ဖခင်ကြီး ကွယ်လွန်ပြီးသည့်နောက်ပိုင်း နွယ်နွယ်ဝေတစ်ယောက် ခါတိုင်းလို အချိန်မှန် အိမ်သို့ ပြန်မရောက်။ ကိုယ့်အလုပ်နှင့် ကိုယ်ရှုပ်နေသော မြသိန်းကလည်း သူမကို အချိန်ပြည့် လိုက်မကြည့်နိုင်။ နွယ်နွယ်ဝေကလည်း မြသိန်း မေးမြန်းသောအခါ အလုပ်ကို အကြောင်းပြပြီး ဆင်ခြေတွေပေးခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင်မှာတော့ လင်မယားနှစ်ယောက် စကား အချေအတင်များခဲ့ကြပြီး မြသိန်း အိမ်မှထွက်သွားကာ စိတ်လေနေခဲ့သည်။

နွယ်နွယ်ဝေနှင့် နှင်းနှင်းဝေသည် အသက် ၆ နှစ်ခန့် ကွာသော်လည်း လုံးတူဒေါက်တူဖြစ်သည်။ သို့သော် အစ်မဖြစ်သူ နွယ်နွယ်ဝေက ကျောလည်လောက် ဆံပင်ရှည်နှင့်ဖြစ်ပြီး နှင်းနှင်းဝေကတော့ ဂုတ်ဝဲဆံပင်နှင့် ဖြစ်သည်။ ညက အတော်ပင် မူးနေသောကြောင့် မြသိန်း သတိမမူမိသည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ သူတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်လုံးကလည်း မြသိန်းကို အစ်ကိုဟုသာ ခေါ်ကြလေသည်။ မွေးချင်းမရှိသော မြသိန်းသည် နှင်းဝေကို နှမတစ်ယောက်လို ခင်မင်ခဲ့သည်ကား အမှန်ပင်။

ဖောင်းကားတင်းနေသော တင်သားကြီးများ လမ်းလျှောက်လျှင် တဖြတ်ဖြတ်ခါပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်သွားပုံများ၊ ငယ်မူငယ်သွေး အပြည့်ဖြင့် အလှသွေးတွေကြွယ်သော နှင်းဝေ၊ သူ ဒီလောက်ထိန်းခဲ့ကာ စိတ်ရိုင်းများကို တတ်နိုင်သလောက် ဖယ်ထုတ်ခဲ့သည်ချည်းပင်။ သို့သော်လည်း တစ်ခါတစ်ခါတော့ အတူတကွ လက်ပွန်းတတီးနေလာသော သွေးမတော်သားမစပ် မိန်းမပျိုကိုကြည့်ကာ ရမ္မက်စိတ်များ ထကြွလာတတ်သည်။

စဉ်းစားရင်း မနေ့ညက ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့် အတွေ့ကလည်း အလွန်တစ်ရာမှ မက်မောစွဲလန်းဖွယ်ရာကောင်းလှသည်။ ဝင်းဝါစိုပြည် ကျစ်လစ်သော အသားအရည်လေးဖြင့် လှချင်တိုင်းလှနေသော နှင်းဝေ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ပုံစံလေးကို ပြန်လည်ကာ မြင်ယောင်မိနေသည်။ ပြီးတော့ အမွှေးအမျှင်များကင်းရှင်းကာ တင်းဖောင်းနေသော မက်မောဖွယ်ရာကောင်းလှသည့် နှင်းဝေ၏ ရဲရဲနီနေသော မုန့်ပေါင်းရွှေကြုတ်…၊ ဒါတွေအားလုံး မြသိန်း စိတ်မျက်စိတွင် ပြန်လည်မြင်ယောင်လာပြီး မြသိန်း၏ စိတ်များသည် နှင်းဝေအပေါ်သို့ စုပြုံကာ ရောက်ရှိနေလေပြီ။

ဧည့်ခန်းမှ တိုင်ကပ်နာရီကြီးက ညနေ ၅ နာရီ ထိုးသွားကြောင်း ညွှန်ပြပြီးသွားခဲ့ပေပြီ။ စောစောလေးကပင် မိအေးလည်း သူမနေထိုင်ရာ ကားရုံလေးသို့ ပြန်သွားခဲ့ချေပြီ။ မြသိန်းတစ်ယောက်တည်း ဧည့်ခန်းထဲတွင် စိတ်မပါ့တပါဖြင့် တီဗီအစီအစဉ်များကို ထိုင်ကာကြည့်နေသည်။ အခုချိန်ထိ နှင်းဝေ အိမ်သို့ ပြန်မရောက်လာသေး။ ဘာဖြစ်လို့များလဲဟု တွေးကာ မြသိန်း စိတ်တွေပူနေမိသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကားတစ်စီး ခြံအတွင်းသို့ မောင်းဝင်လာသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

မြသိန်း သူ၏ ထိုင်ခုံမှထကာ အယောင်ယောင် အမှားမှားဖြင့် သူကြည့်နေသော တီဗီကို ပိတ်လိုက်လေသည်။ ပြီးမှ မဟုတ်သေးပါဘူးဟု သူ့ကိုယ်သူ ဆင်ချင်ကာ ပြန်ထိုင်နေလိုက်သည်။ မြသိန်း၏ စိတ်များသည် ယောက်ယက်ခတ်ကာ နေလေသည်။ ခြံထဲသို့ မောင်းဝင်လာသော ကားသည် အိမ်ရှေ့ပေါ်တီကိုအောက်သို့ မမောင်းလာဘဲ ကားရုံဆီသို့ တန်းကာ မောင်းဝင်သွားလိုက်သံကို ကြားနေရသည်။ ထို့နောက် ကားစက်ရပ်လိုက်ပြီး ကားတံခါးပိတ်သံကို မြသိန်း ကြားလိုက်သည်။

မြသိန်းသည် သော့ခတ်ကာ ပိတ်ထားသော သံဘာဂျာတံခါးဆီသို့သွားကာ သော့အား ကြိုတင်ဖွင့်ထားပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူ၏နေရာသို့သွားကာ ပြန်ထိုင်နေလိုက်လေသည်။ သူပြန်ကာထိုင်လိုက်ပြီးစဉ်မှာပင် နှင်းဝေသည် သံဘာဂျာတံခါးရှေ့သို့ ရောက်လာသည်။ သူမသည် မြသိန်းအား လုံးဝမကြည့်။ သံဘာဂျာတံခါးကို တွန်းကာ အတွင်းသို့ ဝင်လိုက်ပြီး မြသိန်းအား ကျောပေးကာ တံခါးကို ပြန်ပိတ်ကာ သော့ခတ်လိုက်သည်။

ယခုမှပင် နှင်းဝေ၏ နောက်ကျောအလှကို မြသိန်း သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ နှင်းဝေ၏ သေးကျင်သော ခါးအောက်တွင် တင်သားများသည် ဝိုင်းကာ ကားစွင့်၍နေသည်။ တင်သားစိုင်များသည် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နှင့် တင်းကာနေပြီး စွဲမက်ဖွယ် အလွန်တရာမှကောင်းလှသည်။ တံခါးကို သော့ခတ်ပြီးသွားသော နှင်းဝေသည် လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြင့် သော့ချိတ်သောနေရာသို့ လျှောက်ကာသွားပြီး သော့တံကို ချိတ်လိုက်၏။ ထို့နောက် သူမ၏အခန်းသို့ သွားရန်အတွက် ဧည့်ခန်းကို ဖြတ်လျှောက်ရန် ခြေလှမ်းပြင်လိုက်လေသည်။

နှင်းဝေသည် မြသိန်း ထိုင်နေသောနေရာကို မကြည့်သည့်အပြင် မျက်လွှာကိုချကာ ခေါင်းငုံ့ကာ လျှောက်လာလေသည်။ မြသိန်း ထိုင်နေသော နေရာရှေ့မှ ဖြတ်သွားသောအခါတွင် မြသိန်းသည် သတိလက်လွတ်ဖြင့် ထိုင်ရာမှထကာ ရပ်လိုက်၏။ မြသိန်း ရင်ခုန်သံများကား တဒိန်းဒိန်းဖြင့် လူပျိုပေါက်တစ်ယောက်ပမာ တုန်ယင်ကာနေလေသည်။

“ နှင်း … ဝေ …”

စိတ်ကိုထိန်းချုပ်ကာ ခေါ်လိုက်သည့်တိုင် မြသိန်း၏ လေသံကား သိသိသာသာ တုန်ယင်ကာနေသည်။

“  ရှင် …”

မြသိန်းကိုကျော်ပြီး လေးငါးပေအကွာသို့ ရောက်နေသော နှင်းဝေက သူမ၏ခြေလှမ်းများကို ရပ်ကာ ပြန်ထူးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ မြသိန်းကိုကား ကျောခိုင်းထားဆဲ။ သူမ၏ ထူးသံလေးမှာ တကယ့်ကိုပင် တိုးတိုးလေး။ နှင်းဝေကို ခေါ်လိုက်ပြီးမှ မြသိန်း ပိုပြီး တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်လာလေသည်။ နောက်ထပ်ပြောချင်သော သူ၏စကားလုံးများမှာလည်း သူ့နှုတ်မှ မထွက်နိုင် ဖြစ်နေ၏။ နှင်းဝေကလည်း တံတွေးတစ်ချက် မျိုလိုက်ရင်း စိတ်ကိုတင်းကာနေရလေသည်။

“ ပြန် … ပြန်လာပြီလား …”

စကားထစ်ကာ ထပ်သွားသဖြင့် မြသိန်းမှာ သူ့ကိုယ်သူ မကျေမနပ် ဖြစ်သွား၏။ မြသိန်း၏ အမေးစကားကို ကြားလိုက်သည့်အခါတွင် ခပ်တည်တည်ဖြစ်နေသော နှင်းဝေ၏မျက်နှာသည် ပြုံးယောင်သမ်းသွား၏။ မြသိန်းသည် နှင်းဝေ၏ အနောက်တွင် ရှိနေသောကြောင့် နှင်းဝေ၏ အပြုံးကို မမြင်လိုက်ရချေ။

“ ဟုတ်ကဲ့ … ”

ပြောပြီးသည်နှင့် စောစောကထက် မြန်ဆန်သွက်လက်သော ခြေလှမ်းများဖြင့် သူမ၏အိပ်ခန်းဆီသို့ လျှာက်လှမ်းကာသွားလေသည်။ ထိုအခါ သူမ၏ တင်သားများသည် အစွမ်းကုန် တုန်ခါလှုပ်ယမ်းသွားပြီး ထိုအမြင်အာရုံသည် မြသိန်း၏ရင်ကို စူးနစ်တိုးဝင်သွားလေသည်။ နှင်းဝေသည် သူမ၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားချေလေပြီ။ မြသိန်းလည်း မျက်စိတဆုံး ကြည့်နေပြီးနောက် လှည့်ကာထွက်လာခဲ့ပြီး သံဘာဂျာတံခါးအနီးတွင် ရပ်ကာ ပေါ်တီကိုအောက်ကို ငေးကြည့်နေသည်။

ခဏမျှရပ်ပြီးသောအခါ မြသိန်းသည် စိတ်နှလုံးကို ဒုံးဒုံးချလျက် အိမ်အတွင်းဖက်သို့ လျှောက်ကာဝင်သွားလေသည်။ နှင်းဝေ၏ အိပ်ခန်းရှေ့သို့ ရောက်သောအခါ အိပ်ခန်းတံခါးသည် စေ့ကာမနေဘဲ နည်းနည်းခပ်ဟဟ ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ အခြေအနေ မဆိုးသဖြင့် မြသိန်းသည် တံခါးကို တွန်းကာ ဖွင့်လိုက်သောအခါတွင် မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် ထမီရင်လျားဖြင့် ခေါင်းဖီးနေသော နှင်းဝေကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အိပ်ခန်းတွင်းသို့ ခြေနှစ်လှမ်းလောက် ဝင်ပြီးသောအခါတွင် နှင်းဝေ၏ အသံလွင်လွင်လေး စတင်ကာ ပေါ်ထွက်လာသည်။

“ အစ်ကို နှင်းဝေကို ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ။ နောက်မှ အပြင်မှာပြောမယ်လေ …”

မြသိန်းလည်း ဘာမှပြန်မပြောတော့ဘဲ နှင်းဝေကိုယ်ခန္ဓာလေးကို ငေးကြည့်ပြီး နှင်းဝေ၏ ကုတင်ပေါ်သို့ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ ဟို … ဟို … နှင်းဝေ … ညက … အစ်ကိုလေ …”

သူ့စကားမဆုံးခင် နှင်းဝေက ထိုင်ခုံပေါ်မှ ဆတ်ကနဲထကာ မြသိန်းဖက်သို့ လှည့်လိုက်၏။ နှင်းဝေ၏ ဖြူနုသော မျက်နှာကား ပန်းသွေးရောင်အတိ။

“ ဘာလဲအစ်ကို … နှင်းဝေမှန်း မသိလို့ပါလို့ ပြောမလို့ မဟုတ်လား … ”

ထိုသို့ပြောလိုက်ရင်း နှင်းဝေသည် မြသိန်းထိုင်နေရာ ကုတင်ရှေ့သို့ ရောက်လာလေသည်။ မြသိန်း စကားကို မဆက်နိုင်ပဲ နှင်းဝေ၏ ရင်လျားထားသော ကိုယ်လုံးလေးကိုသာ ခပ်စိမ်းစိမ်း စိုက်ကြည့်နေလေသည်။ ထမီကို ရင်လျားထားသဖြင့် ဝင်းမွတ်မို့မောက်နေသော ရင်ညွန့်အလှကို အထင်းသား မြင်နေရသည်။ ထမီကို တင်းတင်းစည်းထားသဖြင့် လုံဝန်းကာ ငွားစွင့်လှသော ရင်သားအလှကြောင့် မြသိန်းအကြည့်တို့သည် ထိုနေရာက မခွာနိုင် ဖြစ်နေရသည်။ မြသိန်း စိတ်ကိုတင်းကာ သူ့ရှေ့တွင်ရပ်နေသော နှင်းဝေ၏ပခုံးကို လှမ်းကာ ကိုင်လိုက်လေသည်။ နှင်းဝေကလည်း ရုန်းဖယ်ခြင်းမပြု။

“ မဟုတ်ပါဘူး … နှင်းဝေ ၊ အစ်ကို နှင်းဝေမှန်း သိရက်နဲ့ ချစ်ခဲ့တာပါကွယ် … ”

စကားအဆုံးမှာတော့ ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်နေသော မြသိန်းသည် သူ၏ရှေ့နားတွင် ကပ်လျှက်ရပ်နေသော နှင်းဝေကိုယ်လုံးလေးကို လှမ်းဆွဲယူကာ ဖက်လိုက်လေသည်။ နှင်းဝေ ကိုယ်လုံးလေးသည် အလိုက်သင့်ပင်ပါလာပြီး မြသိန်း၏ ရရင်ခွင်ထဲသို့ ရောက်သောအခါ သူမ၏မျက်လွှာကို ချလိုက်ပြီး မျက်နှာလေးက အပေါ်သို့ မော့ကာနေပြီး နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာက ပွှင့်တော့မယောင်ယောင်။ မြသိန်းလည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ နှင်းဝေ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်ရာ နှင်းဝေ ၏ လက်များကလည်း မြသိန်းကို ဖက်တွယ်ရင်း ပြန်လှန်စုပ်နမ်းခြင်းဖြင့် တုန့်ပြန်လေသည်။

မြသိန်း၏ လက်များကလည်း ဝက်မြီးကဲ့သို့ပင် အငြိမ်နေသည်မရှိပဲ နှင်းဝေ၏ တစ်ကိုယ်လုံးအား စုန်ဆန်ကာ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ အထူးသဖြင့်တော့ တင်းရင်းစွင့်ကားနေသော နှင်းဝေ၏ တင်သားနှစ်ခြမ်းကို အားပါးတရ ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ နှင်းဝေကလည်း မြသိန်းနှုတ်ခမ်းတွေကို စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် အတင်းကိုပင် ဖိကပ်စုပ်နမ်းနေသည်။ ပြီးတော့လည်း သူမသည် မြသိန်း ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို တိုးကာဖက်လာပါတော့သည်။

မြသိန်း၏ လက်တစ်ဖက်က နှင်းဝေ၏ တင်သားကြီးနှစ်ခုကြားကို လက်စောင်းဖြင့် ထမီပေါ်မှ ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်ရာ နှင်းဝေ၏ ကားအယ်ကာနေသော ဖင်သားကြီးများမှာ တလှိမ့်လှိမ့်ဖြင့် လှုပ်ကာနေလေသည်။ ထို့နောက် မြသိန်းလက်က သူမရှေ့ပိုင်းသို့ ရွေ့ပြောင်းကာ ပေါင်ရင်းဆီသို့ တိုးဝင်ကာ သူမ၏အင်္ဂါဇာတ်လေးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပေးလိုက်လေရာ နှင်းဝေး၏ခါးကလေးမှာ ကော့ကာတက်သွားပြီး မာန်ဖီနေသော မြသိန်း၏အတံကြီးနှင့် သူမ၏ ချပ်ရပ်ကာနေသော ဝမ်းပျဉ်းသားတို့မှာ နွေးထွေးစွာ ဖိကပ်မိကြသည်။

သူမကို ထောက်ထားသော ပူနွေးနေသော မြသိန်း အတံ အထိအတွေ့၊ အင်္ဂါဇာတ်အား လက်ဖြင့် ကလိပေးနေမှု၊ ဖင်သားကြီးနှစ်ခုအား ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ပေးမှုများကြောင့် နှင်းဝေ၏ ကာမဇောများသည် ဒီရေလှိုင်းများကဲ့သို့ တလှိမ့်လှိမ့်တက်လာပြီး ခံစားရခက်လာသောကြောင့် ရင်ထဲတွင်ပင် မွန်းကြပ်ကာလာရတော့သည်။ နှင်းဝေသည် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာအား မြသိန်း၏ နှုတ်ခမ်းများဆီမှ ပြွတ်ကနဲနေအောင် ဆွဲကာခွာလိုက်ပြီး မြသိန်း၏မျက်နှာကို မော့ကြည့်ပြီး သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများဖြင့် မြသိန်း၏ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို တစ်လုံးချင်းဖြုတ်ကာပေးနေသည်။

ကြယ်သီးများ အားလုံးပြုတ်သွားသောအခါ အင်္ကျီကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် နှင်းဝေ၏ကိုယ်လုံးလေးကို အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်။ ထိုအခါမှ မြသိန်းသည် သူမ၏ ရင်လျှားထားသောထမီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ရာ နှင်းဝေမျက်လုံးလေးများ မှိတ်လိုက်ပြီး ခါးလေးကို ကြွပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မြသိန်းက နှင်းဝေ၏ အဝတ်မပါသော ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်သို့ ကန့်လန့်ဖြတ်ကာ တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဝင်းပြောင်ဖြူဥနေသော သူမ၏ဖင်သားကြီးများကို ကုတင်စောင်းတွင် နေသားကျအောင် တင်လိုက်ပြီး သူ၏ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်စဉ်တွင်တော့ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ထားသော နှင်းဝေ၏ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသော နှုတ်ခမ်းများမှ တိုးလျညင်သာသော စကားသံလေးထွက်လာလေသည်။

“ အစ်ကို … နှင်းဝေကို မညာနဲ့နော် …”

“ မညာပါဘူး … နှင်းဝေရယ်။ အစ်ကို နှင်းဝေကို အစောကြီးကတည်းက ချစ်နေတာပါကွယ် … ”

“ မဟုတ်ဘူး အစ်ကို …။ နှင်းဝေပြောတဲ့ ညာမှာ ဟထိုးပါတယ် အစ်ကိုရဲ့ …”

လူလယ်မလေး နှင်းဝေ ပင်တည်း ….။

ပြီးပါပြီ။