မယားတောသူ အပိုင်း (၁၅)

မယားတောသူ အပိုင်း (၁၅)

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း 

ရေးသားသူ - Dr.Oo (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

အခန်း (၇၉) မိုးမ အခန်းထဲ မှ ကိုသူရမောင်

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ပုခုံးတဖက်တချက်မှာ သူ့တတောင် နှစ်ဖက်ကို ထောက်၊ကုတင်ပေါ်ကုန်းကာ မိုးမ ပါးလေးကို နမ်း ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။ မိုးမ က မျက်နှာလေးကို တဖက်လှည့်လိုက်သဖြင့် နားရွက်ကလေး ကို နမ်းမိသည်။ မိုးမ က ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို မကြည့်ပဲ တဖက်သို့ လှည့်ထားသဖြင့် ကိုသူရမောင်က မိုးမ လည်တိုင်တို့ ကို နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။ 

မိုးမ ညဝတ်အင်္ကျီအသားပါးပါး အောက်မှ မြင်နေရသော အသားစိုင်တို့ကို တပ်မက်စွာ ငေးမောရင်းက ကြယ်သီးပြုတ်နေသော အင်္ကျီ ရှေ့ဖက်မှ ရင်ညွန့်သား လေးများကို သူ့နူတ်ခမ်း အစုံဖြင့် စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ မိုးမ တယောက် သူမ အသား ကို စိုစွတ်သော နူတ်ခမ်းအစုံက လာထိတော့ ကြက်သည်းမွှေးညှင်းလေးများ ပင် ထသွားသည်။အသံလေး ပင် သူမ ကိုယ်တိုင် မသိလိုက်ပဲ ထွက်သွားရကာ ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း၊

“ ကျေးဇူးပြုပြီး သွားပါတော့ရှင်၊ ကျမ အိပ်ပါရစေတော့၊ ကျမ စိတ်ရော ကိုယ်ပါ ညှစ်နွမ်းနေပါပြီ”

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ၏ ညဝတ်အင်္ကျီလေး လျှောကျနေသည့် ပုခုံးသားကလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်ရင်းက၊

“ အချစ်လေး ကလည်းကွာ ဒီလို အခွင့်အရေးမျိုး က ဘယ်လို ရနိုင်မှာလဲ၊ ကိုကြီး က ချစ်လေးကို လိုချင်လို့ စောင့်နေရတာ ကြာလှပါပြီကွာ၊ ဒီညလောက်ကောင်းတဲ့ အခြေအနေ ဘယ်လိုမှ ပေါ်မှာ မဟုတ်တော့ဘူးလေ။ ချစ်လေး ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေတာ တွေကို ကိုညီး ဖြေဖျောက်ပေးပါရစေကွာ၊ စိတ်ကို သာ အသာလျှော့ထားလိုက်ပါတော့”မိုးမ မှ အသံထွက်ငြီးချင်လာမိသည်။ဒေါသလည်း ထွက်ထွက်ဖြင့်၊

“ ရှင် အခု ထွက်သွားမလား မထွက်သွားဘူးလား၊ ကျမ အော်ပြစ်လိုက်မှာနော်၊ ဒီအိမ်ထဲက လူတွေ အကုန်ကြားအောင်ကို အော်ပြစ်လိုက်မှာ၊ အရှက်မကွဲချင်ရင် အခုထွက်သွားတော့”

ကိုသူရမောင်က ဒီညတော့ မရတော့ဘူး ဆိုတာ ခံစားသိလိုက်ရပြီး ဒေါသလည်း အနည်းငယ်ထွက်လာမိသည်။ ထို့ကြောင့် ကုတင်ပေါ်ကုန်းနေရာက မတ်မတ်ပြန်ရပ်လိုက်ပြီး အခန်းဝသို့ သွားမည်ပြင်ရင်း၊

“ နင့်ကိုယ်နင် သူတော်စင်မ ကြီးလို လုပ်ပြမနေစမ်းပါနဲ့၊ တနေ့ ငါ နင့်စောက်ဖုတ်ကို လိုးပြီ၊ စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်သွားအောင်ကို လုပ်ပြအုန်းမယ် စောက်ကောင်မ၊ စောင့်ကြည့်နေဟွန်း”

သူမကို စောက်နှင့် နိူင်းကာ ပြောလိုက်သဖြင့် ဒေါသထွက်သွားသော မိုးမ က အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်ကလေး လှဲ နေရာမှ ခုန်ထကာ ကိုသူရမောင် ကို ခုန်အုပ်လိုက်လေသည်။ ကိုသူရမောင်က အခန်းဝနားသို့ ရောက်နေပြီ ဖြစ်ရာ လက်ကို ဖမ်းမိလိုက်သည်။ 

ဖမ်းမိသော လက်ကို ပင် ဆွဲကာ သူမ ပါးစပ်ဖြင့် ကုံးကိုက်ပြစ်လိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် ကလည်း ကိုယ်ကို တပတ်လှည့်လိုက်ရာ မိုးမ ၏ ဘရမ်းဘဒါ အနေအထားကြောင့် ညဝတ်အင်္ကျီက ဖရိုဖရဲ နှင့် အောက်မှ ရင်သားတွေက လှုပ်ခါယမ်းနေသည်ကို လက်နာနေသည့်ကြားက မြင်နေရသဖြင့်၊ လွတ်နေသော နောက်လက်တဖက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ ဆုပ်နှယ်ပြစ်လိုက်သည်။ ကိုသူရမောင် ၏ အတွေ့အကြုံ ရှိနေသော လက်က ညဝတ်အင်္ကျီအောက် ဘရာဇီယာကြားမှ ပင် မိုးမ နို့တွေကို အုပ်ကိုင်မိလေသည်။ မိုးမ က ဒေါသ ဖြင့် မွန်နေသဖြင့် ရုတ်တရက် သတိမထားမိလိုက်ခြေ။

အဖြစ်အပျက် တွေက မြန်ဆန်လွန်းလှ သည်။ စက္ကန့်ပိုင်းလေး အတွင်း မိုးမ ပါးစပ်မှာ သွေးအရသာကို လျှာပေါ် ခံစားလိုက်ရသဖြင့် လန့်ဖြန့်သွားခဲ့ရသည်။ မိုးမ သွားတွေက ကိုသူရမောင် လက်မောင်းသားကို ပေါက်ပြီး သွေးများ ဖြာကနဲ ထွက်လာသဖြင့် ဖြစ်သည်။ မိုးမ က နာသဖြင့် ရှုံ့မဲ့ သွားသော ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ကြည့ိုက်ပြီး သူမ ကိုက်လိုက်မိသည့် နေရာကို ပြန်ကြည့်လိုက်မိသည်။ 

လက်မောင်းပေါ်တွင် သွားရာ အကွင်းလိုက် ကြီး နှင့် ပေါက်သွားသည့် နေရာတို့ မှာ သွေးစို့နေလေသည်။ မိုးမ တကိုယ်လုံးတုံရီ သွားရသည်။ သူမ အသက် ကို မျှင်း ရှုပြီး မောပန်းလာခဲ့ရသည်။ ကိုသူရမောင် မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်၊ သူ့အနာကို ကြည့်လိုက် ဖြင့် လုပ်နေရင်းက ကိုသူရမောင် ၏နောက် လက်တဖက်က သူမ နို့ပေါ်ကို ရောက်နေပြီး ကောင်းကောင်း ဆုပ်နှယ်နေသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။ သူမ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထို လက်ကို ဖမ်းအုပ်ကိုင် ကာ ဆုပ်လိုက်ရင်းက လေသံတိုးတိုး ဖြင့်၊

“ ကျမ က လဲ့လဲ့နွယ် မဟုတ်ဘူး၊ စောက်ကောင်မလို့ မသုံးပါနဲ့”

ကိုသူရမောင်က ဒဏ်ရာရသွားသော သူ့လက်မောင်းဖြင့် မိုးမ ကိုယ်လုံးလေးကို သိုင်းဖက်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ မိုးမ ရင်သား အစုံ က သူ့ရင်ဘတ်တွင် အိကနဲ့ လာဖိကပ်မိသွားသည်။ သူ့လက်မောင်းပေါ်မှ သွားရာပေါ်တွင် စို့နေသော သွေးစလေးများကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် ငုံ့စုပ်လိုက်ပြီး၊ မိုးမ ကို နူတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ်လိုက်ပြီး ထိုသွေး အရသာကို ခံစားစေသည်။ 

မိုးမ က နူတ်ခမ်းကို စေ့ထားလေရာ သူ့လျှာကြီး ကို မိုးမ ပါးစပ်ထဲ ရအောင်ထိုးထည့် ပြီး မိုးမ ကို ပြန်နမ်းစေဖို့ ကြိုးစားလေသည်။ မိုးမ လည်း သူမ ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသော လျှာကြီး မှ သွေးနံ့ကို ရလေသည်။ မိုးမ မှာ အခု ထိ စိတ်လှုပ်ရှား ပြီး မောဟိုက်နေလျှက်က ကိုသူရမောင် အနမ်းတွေကို ရှောင်ပြီး ရုန်းကန်နေရာမှ ကိုသူရမောင် လက်မောင်းမှ သွေးစ များ သူမ ညဝတ်အင်္ကျီပေါ်မှာ ဟိုတကွက် ဒီတကွက် ပေကျံကုန်သည်ကို သတိထားမိလေသည်။ 

ကိုသူရမောင် က မိုးမ ကို ကုတင်ပေါ်သို့ ဆွဲခေါ်သွားသည်ကိုလည်း ဒီတခါတော့ အလိုက်သင့်လေး ပါသွားမိလေသည်။ ကိုသူရမောင်ကို သွေးထွက်သံယို အနာတရ ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်မိသည်ဟူသော အတွေးက မိုးမ စိတ်ကို ပျော့သွားစေသည်။ စိတ်ထဲက လဲ တကယ်စိုးရိမ်သော စိတ်ဖြင့်၊

“ ကိုကြီး အရမ်းနာသွားလား၊ ကျမ ဟို ဂွမ်းနဲ့ စပရစ် သွားယူပေးမယ်လေ”

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်နှင့် မိုးမ က အံဆွဲတခု မှ ဂွမ်း စပရစ် စသည်တို့ကို သွားယူ ပြီး ပြန်လာလေသည်။ ကိုသူရမောင် က ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်ပြီး စောင့်နေသည်။ ထိုအချိန်တွင်တော့ မိုးမ မှာ အနည်းငယ် စိတ်တည်ငြိမ်သွားလေပြီ၊ ကိုသူရမောင် အနာကို သေခြာ ဂရုစိုက်ကာ စပရစ်ဖြင့် ဆေးကြော ပေးနေသည်။ 

ကိုသူရမောင်က သူ့ တခြား လက်တဖက်ဖြင့် မိုးမ ပုခုံးလေးကို သိုင်းဖက်ကာ သူ့အနားဆွဲယူ လိုက်သည်။ မိုးမ ရင်သားတွေက သူ့ ရင်ဘတ် နှင့် နံဘေး တို့ တွင် လာဖိကပ်လေသည်။ မိုးမ သူ့အနာကို သန့်ရှင်း ဆေးထည့်ပေးနေချိန်တချိန် လုံး သူမ ကို ကိုသူရမောင် ဖက်ထားခြင်း ခံနေရလေသည်။. မိုးမ မှာ အနာကိစ္စ ပြီး သွားတော့ လည်း မလှုပ်ရှားတော့ပဲ ကိုသူရမောင် ရင်ခွင်ထဲ မှာ ငြိမ်နေလေသည်။ 

ကိုသူရမောင်က မိုးမ ဆံပင်လေးများကို သူ့ပါးစပ် ဖြင့် အသာ လေမှုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ မိုးမ နားအနောက်ဖက် လည်တိုင်လေး ကို သူ့လျှာကြီး ဖြင့် တို့ထိကာ ရက်ပေးလိုက်တော့ မိုးမ ကိုယ်လေး တုံတက်သွားရသည်။ ယခုတော့ မိုးမ မှာ သခင်ပုံသွင်း လိုက်သည်ကို ပထမဦးဆုံး အကြိမ် သဘောပေါက်ပြီး ယဉ်သွားရသည့် တိရစ္ဆာန် အရိုင်းမလေး တကောင် နှင့် ပင် တူနေတော့သည်။

မိုးမ မှာ မလှုပ်မယှက် ဖြင့် ငြိမ်နေစဉ် ကိုသူရမောင် လက်က မိုးမ ပုခုံးသား လေးကို ပွတ်သတ်သတ် ပေးနေရင်းက မိုးမ ဘိုက်သားလေး တွေကို ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ နောက်တော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း အပေါ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။ မိုးမ မှာ ခုတော့ သူ့ကို အတင်း တားချင်စိတ်မရှိတော့ခြေ။ 

ကိုသူရမောင် ကို သွေးထွက် သံယို ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်မိတာကို ပဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေမိသည်။ မိုးမ ဘဝတလျှောက်လုံး ခုလို မျိုး သွေးထွက်သံယို သူများ အသားနာအောင် တခါမှ မည်သူ့ကို မှ မလုပ်ခဲ့ဘူးခြေ။ အခု ကိုသူရမောင်ကို လုပ်မိခဲ့ သည်ကိုလည်း မိမိကိုယ် မိမိ အပြစ်တင် နေမိလေသည်။

ကိုသူရမောင် လက်ဖဝါးက သူမ ရင်သား အပေါ်ကို ရောက်လာတော့ ကိုသူရမောင် လက်ကောက်ဝတ် ကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး ရှက်သွေးဖြန်းသော မျက်နှာလေးဖြင့် မော့ကြည့်ကာ၊

“ ကိုကို ခနနေရင် ပြန်ရောက်လာတော့မယ်”

ဟု တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။ သူမ နှလုံးတွေက အခုံမြန်နေသည်။ အသက်ရှုလည်း နည်းနည်းမြန်လာခဲ့ သည်။ ကိုသူရမောင်က ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ သူ့လက်တွေကိုသာ အသာ အားပြုကာ ဆွဲပြီး မိုးမ ရင်သား တွေကို အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ မိုးမ ၏ အိစက် နေသော ရင်သား မို့မို့ကို အသာ ဆုပ်ညှစ်လိုက်ပြီး မိုးမ နူတ်ခမ်း အစုံကို နမ်းစုပ်ဖို့ ကြိုးစားလေသည်။ မိုးမ က သူမခေါင်းကို တဖက်သို့ လှည့်ရှောင်လိုက်ရင်းက၊

“ ကိုကို အခု ရောက်လာတော့မယ်”

ဟု ထပ်ပြောလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် ကိုသူရမောင် က ခေါင်းငုံ့ကာ မိုးမ ရင်သား အပေါ်ပိုင်း ရင်သား မြှောင်းပေါ်ကို သူ့နူတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကပ်နမ်းလိုက်သည်။ မိုးမ မှာ ငြီးသံလေး ထွက်လာပြီး မတ်တတ်ထရပ်လိုက် သည်။ သူမ အသက်ရှုသံနေ က မမှန်တော့၊ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းကို ကြားနေရသည်။ ကိုသူရမောင် လည်း မတ်တပ် ထရပ်လိုက်သည်။ မိုးမ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းကာ ဖက်လိုက်သည်။ မိုးမ က အသံတုံတုံရီရီဖြင့်၊

“ မကောင်းပါဘူး ကိုကြီးရယ်..ဟင့် အင်း… ဟင့် အင်း…”

ဟု ငြင်းရှာသည်။ မိုးမ အသက်ရှုလိုက်တိုင်း မို့မောက်တက်လာသည့် ရင်သား အစုံကို ဘေးတိုက် မြင် နေရသည့် ကိုသူရမောင် တယောက် မိုးမကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲလှည့်ကာ ဖက်ရမလား ၊ နောက်ကျောဖက် ကနေဖက်ရမလား တွေးနေလိုက်သည်။ 

နောက်တော့ မိုးမ ကျောကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲကာ ဖက်လိုက်သည်။ မိုးမ ဖင်လုံးလေး မှာ သူ့လီးကြီး နှင့် လာထိကပ်လေသည်။ မိုးမ ဘိုက်သားလေးကို သူ့လက်ဖြင့် သိုင်းဖက်ကာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်လေး ဖက်လိုက်သည်။ မိုးမ ဖင်နှစ်လုံးကြား မှာ ကိုသူရမောင် လီးကြီးက အမြှောင်းလိုက်ကပ်လျှက် မိုးမ မှာ ဒူးများ ပင်ညွှတ်ခွေချင်လာခဲ့ရသည်။

ကိုသူရမောင်က သူ့ဒူးကို ကွေးကာ လီးကြီးကို မိုးမ ဖင်နှစ်လုံးကြားသို့ ထိုးသွင်းကာ လွှဆွဲသကဲ့သို့ ပင့်ဆွဲပွတ်လေသည်။ ကိုသူရမောင်က မိုးမ ဘိုက်သားလေးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆွဲဖက်ထားသဖြင့် မိုးမ ကိုယ်လေးက ရှေ့ကို ကုန်းပေးသလို ဖြစ်နေရကာ ကိုသူရမောင် အတွက် တကယ်လိုးနေရသလို ပုံစံကောင်းနေလေသည်။

သူ့လက်တဖက်က မိုးမ ပေါင်တန်ကြီးများကို ရှေ့ပိုင်းမှ ပွတ်သတ် ကိုင်တွယ်ပေးလာလေရာ၊ မိုးမ မှာ တုံတုံရီရီဖြင့် ကိုသူရမောင်ကို တောင်းပန် အကြည့်ဖြင့် မော့ကြည့် ရှာလေသည်။ ကိုသူရမောင် လက်က မိုးမ ညဝတ်အင်္ကျီကို လည်း တဖြည်းဖြည်း တွန်းမ ရင်းက ပေါင်ကို ပွတ်လာသည် ဖြစ်ရာ မိုးမ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးထိရောက်လာတော့သည်။ မိုးမ စောက်ဖုတ်ကို အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အပေါ်မှ အုပ်ကိုင်လိုက်မိချိန်တွင် မိုးမက

“ ကိုကို အခု အိမ်နားရောက်နေလောက်ပြီနော်”

ဟု ထပ်ပြောပြန်သည်။ မိုးမ မှာ ကိုရင်ဦးမောင် နှင့် ရမှသာ သူမ အပျိုစင်ဘဝကို စွန့်လွှတ်ခဲ့ရသူ ဖြစ်ပြီး၊ ကိုရင်ဦးမောင် မှ လွဲ လျှင် ဘယ်ယောက်ျား မှ မထိ မတို့ ခဲ့ဘူးသေးသော သူမ အတွင်း ပစ္စည်းတို့ကို အခုတော့ ဖြင့် ကိုသူရမောင် တယောက် ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ကိုင်တွယ်နေတာကို ခံနေရလေပြီ။ 

ကိုင်နေသူက လည်း မိမိ ယောက်ျား ၏ အကို အရင်း၊ အကိုင်ခံနေရတာကလည်း မိမိ ယောက်ခမကြီးအိမ်က မိမိ တို့ လင်မယား အိပ်သည့် အခန်းထဲမှာ၊ ထိုကဲ့ သို့သော အခြေအနေက မိုးမ ကို ပါးစပ်အာစေးထည့်ထားသလို ဖြစ်စေကာ ချွေးပြန် မောဟိုက်လာစေလေသည်.။

ကိုသူရမောင် နူတ်ခမ်းအစုံက မိုးမ လည်တိုင်မှ တဆင့် မိုးမ ပါးပြင် မိုးမ နားအနောက်နား တို့ကို နမ်းစုပ်ပေးရင်း လီးကြီးက လည်း မိုးမ ဖင်ကြားကို ညှောင့်နေလေရာ မိုးမ တယောက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေရလေသည်။ မိမိ ကို မိမိ ခဲအို က လိုးချင်နေမှန်းကို မိုးမ သိသလို မကြာခင်မှာ သူမ အလိုးခံရတော့မည် ဆိုတာကိုလည်း စိတ်ထဲမှာ သိနေလေပြီ၊ အဲလို မဖြစ်အောင် ဘယ်လို လုပ်ရမည် ဆိုတာကိုတော့ သူမ မသိတော့ပေ။ 

ကိုသူရမောင်က မိုးမ နူတ်ခမ်းကို ရအောင် နမ်းဖို့ ကြိုးစားတော့ မိုးမ တယောက် ကိုယ်ကို ရှေ့ကိုင်းကာ ရှေ့မှ နံရံကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထောက်ထားလိုက်မိသည်။ အောက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ မိမိ ညဝတ်အင်္ကျီမှာ ပေါင်အထိလန်နေပြီး ကိုသူရမောင် လက်က ပေါင်ခွဆုံမှာ ဝင်ကာ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ခြေနေသည်ကို မြင်နေရလေသည်။ 

ကိုသူရမောင် လက်ချောင်းတွေက မိုးမ ပင်တီ ပေါင်ရင်းသားရည်မျှော့ကြိုးအောက်မှ တိုးဝင်ကာ စောက်ဖုတ်တွင်းသို့ ထိုးသွင်းဖို့ ကြိုးစားလေသည်။ ကိုသူရမောင် လက်ချောင်းထိပ်တွေက မိုးမ စောက်စေ့ လေးနှင့် မိုးမ စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းတို့ကို ပွတ်ချေ လာတော့ မိုးမ ခရှာ အရှက်ပိုရတော့သည်။ 

မိမိ စောက်ဖုတ်မှ အရည်ကြည်တို့က စိုစွတ်နေပြီ မဟုတ်ဘား၊ ခုတော့ ကိုသူရမောင် တယောက် သူမ စောက်ရည်တွေ ရွဲနေသည်ကို သိသွားလေပြီ။ ကိုသူရမောင် မှာ သူ့လက်ခလည်ဖြင့် မိုးမ စောက်ဖုတ်အတွင်း သို့ထိုးထည့်ကာ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးရင်းက မိုးမ အသက်ပြင်းပြင်းရှုရင်း မို့မိုတက်လာသော ရင်သား အစုံကို အပေါ်မှ ငုံ့ကြည့်နေသည်။

မိုးမ က ကိုသူရ မောင် လက်တွေကို ဆက်ထိုး မရအောင် လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ကိုသူရမောင်က၊

“ ဘာဖြစ်လို့ လဲ ချစ်လေး ရဲ့၊ ကောင်းနေရဲ့ သားနဲ့ အချစ်လေးက ခေါင်းမာနေတယ်ကွာ”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ မိုးမ ကလည်း နောက်တခါ၊

“ ကိုရင်ဦးမောင် အခု အိမ်နားရောက်နေလောက်ပြီ”

ဟု ထပ်ပြောပြန်သည်။ ကိုသူရမောင်၏သန်မာ သော လက်က မိုးမ တွန်းထားသည့် ကြားမှ တွန်းထိုးကာ မိုးမ စောက်ဖုတ်တွငိးသို့ လက်ခလည်တချောင်းလုံး တိုးဝင်သွားအောင် ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ မိုးမ ဟာ အီး ကနဲ အသံ ထွက်ကာ ခေါင်းကလေး မော့ပြီး မျက်လုံးအစုံ တင်းတင်းလေး ပိတ်သွားရသည်။ 

ကိုသူရမောင်က သူ့လက်ခလည်ကို အဝင်အထွက်လုပ်ကာ လက်ချောင်းဖြင့် မိုးမ စောက်ဖုတ်ကို ပင့်ကာ လိုးပေးလိုက်တာ့ မိုးမ ခမျှာ ငြီးသံလေးသာ ထွက်လာရတော့သည်။ ကိုသူရမောင် လက်ချောင်းက ပင့်ထိုးလိုက်ချိန် မိုးမ ခြေဖျားကလေး ကြွသွားရပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်မှ ခြေဖနောင့်မှာ ကြမ်းပေါ် ပြန်ကျလာရသည်။

ထို အချိန်တွင် မိုးမ မှာ မျက်နှာလေး မော့လျှက် မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ပါးစပ်လေးက ဟတတ ဖြစ်နေရှာလေသည်။ ကိုသူရမောင်က လက်က လည်း စောက်ဖုတ်ကို အဆက်မပြတ်လိုးပေးရင်း လီးက လည်း ဖင်ကြားမှာ ညှောင့်နေရင်းက အားနေသည့် နောက်လက်တဖက်ဖြင့် မိုးမ မေးလေးကို ကိုင်ကာ မျက်နှာကို သူ့ဖက်လှည့်လိုက်သည်။ 

မိုးမ ၏ ဟတတ နူတ်ခမ်းအစုံကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် ဖိကပ်ကယ စုပ်နမ်းလိုက်ရင်းက သူ့လျှာကြီးကို မိုးမ ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်လေသည်။ ကိုသူရမောင် အံအားသင့်သွားရသည်မှာ သူ့လျှာကြီးကို မိုးမ ပါးစပ်လေးက အငမ်းမရ ပြန်စုပ်လာခြင်းပင်တည်း။ ကိုသူရမောင်က မိုးမ သူ့လျှာကို စုပ်ပေးနေသည်ကို အရသာခံရင်းက မိုးမ ပင်တီလေးကို အောက်သို့ တွန်းချွတ်လိုက်ချိန်မှာတော့ မိုးမ မှာ မည်သို့မှ တားဆီး မည့် အရိပ်အယောင်ကို မပြတော့ခြေ။

........................................................................................................................................................

မူရင်းစာရေးသူက To be continued......... လို့ ရေးသွားပေမဲ့ နှစ်အတော်ကြာနေပြီး ပြန်လာရေးတာ မတွေ့ရတော့ ဒီမျှနဲ့ ပဲ အပိုင်း ၁ ဆိုပြီး ဇာတ်သိမ်းရပါတော့မယ်။ အချိန်လည်း ရပြီး စာရေးချင်စိတ်လည်း ရှိနေသေးတယ် ဆိုရင်တော့ အပိုင်း၂။ ကို ကိုယ့်အိုင်ဒီယာနဲ့ ကိုယ်ဆက်ရေးမလားလို့တော့ စဉ်းစား ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မူရင်းစာရေးသူရဲ့ အာဘော်ကို မမှီမှာတော့ စိုးရိမ်မိပါတယ်။

အားပေးကြတဲ့ စာဖတ်သူများကို ခင်မင်လေးစားစွာနဲ့ 

ဒေါက်ဦး 

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

 ပြီးပါပြီ။