မယားတောသူ အပိုင်း ( ၆ )
ရေးသားသူ - Dr.Oo (အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)
အခန်း (၂၄) ကိုရင်ဦးမောင် မိုးမ ကို အစ်နေခြင်း။
ကိုရင်ဦးမောင်က၊
“ ဒီမှာ ချစ်လေး ကိုကို တို့ ဒီရိုးပလေး ဂိမ်း က ကိုကိုတို့ နှစ်ယောက် ချစ်ကြတဲ့အခါ မှာ ဘယ်လောက်ကောင်းတယ် ဆိုတာ ချစ်လေး သိပြီး ပြီပဲ၊ ကိုကို တို့ နှစ်ယောက် စလုံး ဒီဂိမ်းကို ကစားကြရင်းနဲ့ ချစ်လေး လည်း အမျိုးမျိုး အတွေ့အကြုံရပြီးပြီ၊ ကိုကို မေးတာကိုပဲ အမှန်တိုင်း ဖြေပေးပါလား၊ ကိုကို့ ဖေဖေ က ချစ်လေးကို ကိုကို မရှိတဲ့ အချိန်တွေမှာ မထိမကိုင်ဘူးလည်း ၊ အနည်းဆုံးတော့ အသားချင်းထိ မိအောင် မကျိုးစားဘူးလား”
မိုးမ တယောက် ငြိမ်နေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း မိုးမ စဉ်းစားနေသည့် မျက်နှာလေးကို သေခြာစွာ ကြည့်ပြီး အဖြေကို စိတ်ဝင်တစားစောင့်နေသည်။ မိုးမ က သူအဖေ ကို ဖေဖေ ဟု ခေါ်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ကပင် အဖေ ဟုသာ ခေါ်သည်။ မိုးမ အတွေးပျံ့လွင့်နေတာတွေတော့ ကိုရင်ဦးမောင်က၊
“ ချစ်လေး အမှတ်ရလာပြီ မဟုတ်လား၊ ချစ်လေး ကိုကိုတို့ အိမ်မှာ နေတုန်းက အချိန်တွေကို ပြန်စဉ်းစားနေတယ် မဟုတ်လား”
“ ဟင့်အင်း၊ ချစ်လေး က တွေးနေတာ ဖေဖေ က ချစ်လေးကို ဘယ်လောက် ဂရုစိုက်သလဲ ဆိုတာ၊ ဖေဖေ က ချစ်လေးကို အမြဲ ဘာလိုလည်း ဆိုတာ မေးတတ်သလို၊ မီးဖို ထဲမှာလည်း လဲ့လဲ့ မရှိလို့ တယောက်ထဲ ချစ်လေး လုပ်နေရင် လာပြီး ကူညီလုပ်ပေးတတ်တယ်၊ ဖေဖေ က အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ”
“ အဲဒါတွေ ကိုကို စိတ်မဝင်စားပါဘူး၊ ကိုကို မေးနေတာက အဖေ က ချစ်လေးနားကို လာကပ်ပြီး ကိုကို ပြောသလို ဟိုလိုဒီလို နဲ့ ချစ်လေး အသားနဲ့ ထိအောင် ဘယ်နှစ်ခါလောက် ကျိုးစားသလဲ၊ ချစ်လေးကို ဟိုကိုင် ဒီကိုင် လုပ်သေးလား၊ ပြောစမ်းပါအုန်း၊ ကြည့် အဲဒီ ဟာတွေ မေးရင်းနဲ့ တောင် ကိုကို့ လီးကြီးမာလာရပြီ”
မိုးမ တယောက် ပြန်ငြိမ် ကျသွားပြီး သူမျက်နှာလည်း နည်းနည်းနီလာသည်။ နောက် သူ့လက်သီးဆုပ်ကလေးများဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင် ကို ကလေးတယောက်လို ထုနှက်ရင်း၊
“ ကိုကို ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ၊ ဘာဖြစ်လို့ ချစ်လေးကို တကယ် မဖြစ်တဲ့ဟာတွေ ကို လုပ်ကြံပြောခိုင်းနေ ရတာလဲ”
ကိုရင်ဦးမောင် က စိတ်ထဲမှာတော့ မိုးမ သူ့ကို လျိုထားသည်ဟုသာ တွေးနေမိသည်။ သူ့အဖေ က မိုးမ ကို ကပ်တော့ ကပ်မည်၊ သို့ရာ တွင် တဖြည်းဖြည်းချင်း ကျူံးသွင်း ဖို့ အကြံဖြင့် တဆင့်ခြင်း ကျိုးစားမည်၊ သို့သော်လည်း ထို အဆင့်သို့ မရောက်မှီ သူတို့ အိမ်ပြောင်းခဲ့ကြသဖြင့် ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ကြတာလား၊ သူအခု အပတ်မန့်ကို ပြောင်းမည်ဟု ပြောခဲ့စဉ်က မိုးမ တယောက် မပြောင်းချင်ခဲ့တာကိုလည်း သူသတိရ နေမိသည်။
မိုးမ က ထိုအခန်းသို့ ပြောင်းမည့်အစား သူ့ကို သာ ခရီးရှည်မောင်းပြီ။ အိမ်ပြန်လာဖို့ အကြံပေးသည်ကိုလည်း သူသတိရမိသည်၊ အဲဒါတွေ အကုန်လုံးက မိုးမ တယောက် သူ့အဖေနှင့် နီးနီးကပ်ကပ် နေချင်လို့ပဲ လို့ သူသံသယ ဖြစ်မိသည်။ ဒီကျောက်တုံးအောက်မှာတော့ ငါး ရှိကို ရှိရမည်၊ ဟု့ သူ့ဘာသာ ကောက်ချက်ချ ဆွဲမိလေသည်။ သူ့သံသယ မှာ တွေးရင်းဖြင့် ပိုကြီးလာခဲ့ရသည်။ မိုးမ လက်သီးဆုပ်လေးများကို သူ့လက်ဖြင့် ဖမ်းဆုပ်လိုက်ရင်း မိုးမ ပါးလေးကို နမ်းရှုံ့ရင်းဖြင့်၊
“ ချစ်လေး ကလည်းကွာ၊ ကိုကို့ ကိုပြောစမ်းပါ၊ ရှက်မနေပါနဲ့၊ ကိုကို မသိပဲ တခုခု ဖြစ်ခဲ့တယ်မဟုတ်လား၊ အဲဒါ ဆို ကိုကို ပျော်မှာပါကွ”
မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ခွင်ကို ဦးခေါင်းတိုးဝင်လိုက်ပြီး ကိုရင်ဦးမောင် နှာခေါင်းကို သူ့လက်ကလေး ဖြင့် လိမ်ဆွဲရင်း၊
“ မဖြစ်ဘူး၊ မဖြစ်ဘူး၊ ဖေဖေနဲ့ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ဘူး”
မိုးမ က ပြောရင်း ဆိုရင်း လက်သီးဆုပ်လေးဖြင့် သူ့ပုခုံးရင်ဘတ်တို့ ကို ထုနှက်ပြီး သူ့ပေါင်တန် တို့ဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပွတ်သတ်လေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင် ရဲ့ တက်ကြွမှုကတော့ အရှိန်မသေခြေ။ မိုးမ သူ့ကို ရှက်လို့ မပြောတာ၊ တခုခု ရှိကို ရှိရမည်ဟု သူ တွက်ထားလေသည်။ အခုတော့ လွှတ်ပေးလိုက်အုန်းမည်၊ မိုးမ သူ့ဘာသာ ပြောလာမည့် အချိန်ကိုသာ စောင့် တော့မည်ဟု တွေးလိုက်သည်။ အခု သူစတော့မည့် ရိုးပလေးဂိမ်း အသစ်က မိုးမ ကို ပိုပွင့်လင်းလာစေပြီး တနေ့ကျရင် မိုးမ ဖွင့်ပြောလာရမည်ဟု သူတွက်ထားလေသည်။ မိုးမ မျက်နှာအမူအယာကိုလည်း သူက အကဲခတ်လျှက်ရှိရာ၊ မိုးမ မျက်နှာအနေအထားမှာ ပုံမှန်မဟုတ်သည်ကို သူသတိထားမိသည်။
သူ သူ့အဖေ အကြောင်းမိုးမ ကို မေးနေချိန် တွင် မိုးမ မျက်နှာမှာ အတွေးတခု ပျံလွှင့်နေသလိုနှင့် ရှက်သလိုလို ကြောက်သလိုလို အမူအယာလေးလည်း ဖြစ်နေသည်ကို သူသတိထားမိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ကလည်း သူ့အဖေအိမ်မှာ နေခဲ့စဉ်တုန်းက အကြောင်းကို ပြန်တွေးနေမိပြီး ထိုအချိန်က သူ့အိမ်မှာ သူမရှိပဲ မိုးမ ယောက်ျား သုံးယောက်နဲ့ နေရသည့် အချိန်တွေ ကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်နေမိသည်၊ သူဘာလို့ ဒီရိုးပလေး ဂိမ်းကို အဲဒီကတည်းက ဘာလို့ စမကစားခဲ့သလဲ ဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို နောင်တရနေမိသေးသည်။ ဒါဆိုရင် အခုလောက်ဆို မိုးမ သူနှင့် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဖြစ်နေလောက်ပြီ ထင်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က အတင်းအကျပ် သဘောမျိုးလည်း မဟုတ် မိုးမ ကို ကြင်နာယုယ စွာဖြင့် ဆက်ပြောလေသည်။
“ ချစ်လေး၊ ကိုကို က အဲဒီ အချိန်တုန်းက အလုပ် ထဲမှာ မြုပ်နှံပြီး တနေ့ကို ၁၅ နာရီလောက် သွားလုပ်နေတုန်း အိမ်မှာ ယောက်ျား သားသုံးယောက်နဲ့ အချိစ်က အိမ်မှာကျန်နေခဲ့ရတယ်လေ။ ကိုကို က အဲဒီကထဲက ချစ်လေးကို မေးချင်ခဲ့တာ၊ မမေးရဲခဲ့ဘူး၊ အခု ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့ တခါတုန်းက ကိုကို အလုပ်က နောက်ကျပြီးပြန်ရောက်တဲ့ တနေ့၊ ဆယ်နာရီလောက်ရှိပြီထင်တယ်၊ အဲဒီတုန်းက ချစ်လေးက ကိုသူရ အခန်းထဲမှာလေ၊
ချစ်လေး ပြောတာကတော့ သူက အိပ်ယာခင်းလိုလို့တဲ့ လဲ့လဲ့ က ဘယ်နားသွားထားလိုက်မှန်း မသိလို့ ချစ်လေးကို သွားပေးခိုင်းတာ ဆိုပဲ၊ အဲဒါမှတ်မိလား၊ အဲဒီ အချိန်တုန်းက ကိုကို ကြက်သည်းတောင်ထသွားတယ်၊ အဲဒီည ကိုကို တို့ ချစ်ပွဲဝင်ကြတော့ ကိုကို က ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကိုသူရ လို့ စိတ်ထဲ မှာ တွေးပြီး ချစ်လေးကို လိုးခဲ့တယ်၊ အခုတော့ ချစ်လေးက ကိုသူရ နဲ့ရော ဇာနည် နဲ့ရော အရမ်းကို ရင်းနှီးနေတာပဲ၊ သူတို့ နဲ့ရော ပြောစမ်းပါအုန်း၊ ချစ်လေး ဘယ်လောက်အထိ ရင်းနှီးခဲ့သလဲ ဆိုတာကို၊”
မိုးမ လက်သည်းတွေက ကိုရင်ဦးမောင်ရဲ့ ရင်ဘတ်ပေါ်မှာကုတ်ထားပြီး၊ ကိုရင်ဦးမောင် ပြောသမျှကို မျက်နှာလေး ဖြူလျှော်လျှော် နှင့် နားထောင်နေလေသည်။ မိုးမ မျက်နှာပေါ်က အရိပ်အယောင်တွေက ကိုရင်ဦးမောင် ပြောနေတဲ့ စကားတွေကို ကြားရလို့ စိတ်ပူတာလား၊ စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်တာလား ဆိုတာ အပြောရခက်ပါသည်။ မိုးမ ရင်ခုံသံတွေကတော့ မြန်နေတယ် ဆိုတာကို သူ့ကိုယ်နဲ့ မိုးမ ကိုယ်တို့ ကပ်နေလို့ သူသိနေရပေမဲ့ မိုးမ ဘာတွေးနေတယ် ဆိုတာကိုတော့ မှန်းလို့ မရဘူး။ မိုးမ က ပုံမှန်ဖြစ်အောင် မျက်နှာကို အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားပြီး ဟန်ဆောင် အပြုံးလေးနဲ့ ကိုရင်ဦးမောင် မျက်နှာကို လည်း စေ့စေ့မကြည့်ပဲနှင့်။
“ အဲတော့ ကိုကို က ဒီည ကိုကို့ မိသားစု အကြောင်းကို ပြောဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်ပေါ့ ဟုတ်လား။ ကိုကို က သူတို့ ကို လွမ်းနေလို့လား၊ သူတို့ အကြောင်း ပဲ တွေးနေမိတာလား၊ ကိုကို က သိရောသိလား၊ မေးရော မေးဘူးလို့လား သူတို့က မိုးမ တို့ ကို ဖုံးလေး ဘာလေး ဆက်ဖေါ်ရသလား ဆိုတာကို၊ ကိုကို တခါမှ အဲဒါတွေ မေးဖို့ သတိမရခဲ့ဘူး မဟုတ်လား”
ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် မိုးမ စကားကြောင့် ဦးနှောက်စားသွား သည့်ပုံ မျက်နှာမှာ အထင်း သားပေါ်လာခဲ့သည်၊ မိုးမ ကို အံသြသလို ကြည့်လိုက်ရင်း၊
“ သူတို့ က ချစ်လေးကို ခေါ်လို့လား၊ ကိုကို့ မှာက အချိန်မရှိဘူးလေ ချစ်လေး၊ ထားပါတော့ သူတို့က ချစ်လေး ကိုခေါ်တယ်၊ဒါပေမဲ့ ချစ်လေးက ကိုကို့ ကို ပြန်မပြောပြဘူးဟုတ်လား၊ ကဲ ပြောစမ်းပါအုန်း ဘယ်သူက ခေါ်လဲ”
မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို သူ့လက်ကလေးနဲ့ ယုယုယယ ထိုးဖွ ပွတ်သတ်ပေးရင်းက၊
“ ကိုကို့ အိမ်က လူတိုင်းက ခေါ်တယ်၊ တခါတလေ နေ့တိုင်းခေါ်တဲ့ အခါရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အနည်းဆုံးတော့ တပတ်မှာ သုံး လေးခါလောက်တော့ ခေါ်တယ်။ လဲ့လဲ့ က သူ့အိမ်က ယောက်ျား တွေ အကြောင်းကို အတင်းပြော လေ့ရှိတယ်၊ တယောက်ခြင်း ကို လည်း အမြဲတမ်း ဝေဖန်တတ်တယ်၊ လဲ့လဲ့ က ကိုကို့ ကိုအရမ်းချစ်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကိုကို က ဘယ်တော့မှ အိမ်မှာ မရှိဘူးလေ၊ သူ့ကို ချစ်လေးက ပြောတယ် ညနေဘက်ခေါ်လို့၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒီအချိန်ဆိုရင် သူက အိမ်မှာ ထမင်းချက် ဟင်းချက် နဲ့ အိမ်က ယောက်ျားကြီးတွေကို ထမင်းပြင်ကျွေး ဆိုတော့ မအားတော့ဘူးလေ၊”
ကိုရင်ဦးမောင်က ပိုပြီးတော့ သိချင်လာသည်။
“ ဆို တော့ အမျိုးသားတွေက ရော ဘာတွေ ပြောလဲ၊ ကိုကို့ ကို ပြောပြစမ်းပါအုန်း”
မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ရဲ့ ရင်ဘတ်မွှေးတွေကို မနာအောင် ဆွဲလိုက်ပြီး၊
“ ဖေဖေ ကလည်း ကိုကို့ အကြောင်း အမြဲတွေးနေတာ၊ သူက ကိုကို အလုပ်အစဉ်ပြေရဲ့လား လို့ အမြဲမေးတယ်၊ နောက် မိုးမ တို့ အခုနေတဲ့ အပတ်မန့် မျာ ပျော်ရဲ့လား လို့လည်း မေးတယ်”
ကိုရင်ဦးမောင်က သိပ်မကျေနပ်၊
“ သူတို့ က အဲလောက်ခေါ်ပြီးတော့ အဖေ ပြောတာက လည်း ဒီလောက်ပဲလား၊ ကိုကို့ ကို ဒီထက် ပိုပြီး မပြောပြ နိုင်ဘူးလား၊ ဖေဖေ က ဘာပြောသလဲ၊ နောက် ကိုသူရ နဲ့ ဇာနည် တို့ကရော ဘာတွေ ပြောသေးလဲ”
မိုးမ က နောက်သလို ပြောင်သလိုဖြင့်၊
“ အမလေး၊ ချစ်လေး က အကုန်လုံးကို မှတ်ထားပြီး တလုံးမကျန် ပြန်ပြောရမှာလား၊ တော်တော့ ကိုကိုရာ၊ ကိုကို ဘာလို့ အဲလို ဇွတ်ကြီး ဖြစ်နေရတာလဲ”
ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် ဘာပြောလို့၊ ဘာကို စဉ်းစားရမှန်းတောင် မသိဖြစ်သွားသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ သူ့အိမ်က ယောက်ျား သုံးယောက်စလုံးနှင့် မိုးမ အကြောင်းကို စဉ်းစားနေမိသည်။ ထိုယောက်ျား သုံးယောက် တို့ မိုးမ ကို ထိဖို့ ကိုင်ဖို့ကျိုးစားသည်ဆိုတာမျိုးကို တွေးလိုက်သည်နှင့်ပင် ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီးမှာ မာလာရသည်။
သို့သော်လည်း သူ့ကိုယ်သူ ပြန်မေးမိသည်။ ဘာကြောင့်လဲ၊ ဘာကြောင့် အဲလို ဖြစ်ရတာလဲ၊ မိုးမ က တွန့်ဆုပ်ဆုပ်နဲ့ ရှက်တတ် သူ တယောက် ဖြစ်လေသည်။ ငါ့ရဲ့ စိတ်ကြောင့်ပဲ မဟုတ်တာတွေ လျှောက်တွေးနေမိတာပဲလား။
ကိုရင်ဦးမောင်က လိမ့်လိုက်ပြီး မိုးမ ပေါ်တက်မှောက်လိုက်သည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို မိုးမ လည်တိုင် ၊ နားရွက် ဖျားလေးများဖြင့် ရက်ရင်းက၊
“ ကောင်းပြီ အချစ်လေး၊ ကိုကိုရယ် ကိုကို့ အဖေရယ်၊ ချစ်လေးရယ် ပဲ အိမ်မှာရှိကြတယ် ပေါ့၊ ချစ်လေးက ကိုကို အရင်တုန်းက အလုပ်လိုပဲ ညမိုးချူပ်မှ ပြန်ရောက်တတ်တယ်ပေါ့၊ အဖေက ချစ်လေး အခန်းကို တခုခု မေးမလို့ လာတယ်ပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ချစ်လေးက အခုလို ညဝတ်အင်္ကျီပါးပါးလေး ကို အောက်ခံ ဘရာမပါပဲ ဝတ်ထားတယ်၊ ချစ်လေးရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေး တွေက ထောင်မတ်လို့၊ ချစ်လေးက ရှက်ရွံ့ရွံ့ မျက်နှာလေးနဲ့ သူ့ကို ဘာလိုချင်လို့လဲ မေးမယ်၊ အဲဒီနေရာက နေ ကိုကို တို့ရဲ့ ရိုးပလေးဂိမ်းကို စမယ် အိုကေ၊ ကျေးဇူးပြုပြီး ချစ်လေး သူ့ကို ခေါ်နေကြလိုပဲ ဖေဖေ လို့ ကိုကို့ကိုခေါ်နော်”
...........................................................................................................................................
အခန်း (၂၅) ရိုးပလေး ဂိမ်းအသစ်။
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ပက်လက်လေး ဖြစ်အောင် တွန်းလိုက်ရင်း သူက အပေါ်မှမိုးကာ မိုးမ လည်ပင်း နားရွက်တို့ ကို သူ့နူတ်ခမ်းလေးဖြင့် ပွတ်သတ်ရင်း နမ်းရှုံ့ နေရင်းမှ၊
“ ကောင်းပြီ အချစ်လေး အခု ကိုကို က ကိုကိုရဲ့ အဖေ နောက်ပြီးတော့ ချစ်လေးနဲ့ အိမ်မှာ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တဲ့ အချိန်၊ ကိုကိုကလည်း ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်က မိုးချူပ်မှ ပြန်လာတတ်တဲ့ နေ့တနေ့ပေါ့။ သူက ချစ်လေး အခန်းကို လာပြီးတော့ တခုခု လာမေးတာ အဲဒီ အချိန်မှာ ချစ်လေးကို အဲလိုမျိုး ညဝတ်အင်္ကျီပါးပါး အောက်က ဘရာဇီယာမပါပဲ တွေ့သွားမယ်၊ ချစ်လေး နို့သီးခေါင်းတွေကလည်း ထောင်လို့ ပေါ့။ ရှက်လေးက ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ သူ့ကို ဘာလိုချင်လို့လဲ မေးမယ်၊ ကဲ အဲဒီနေရာကနေ ကိုကို တို့ ဂိမ်းစမယ်၊ ဟုတ်လား၊ ကိုကို့ကို ချစ်လေး ကိုကို့ အဖေကို ခေါ်နေကြလိုပဲ၊ ဖေဖေ လို့ခေါ်နော်၊ ဟုတ်ပလား”
မိုးမ ကတော့ နှာခေါင်းလေး ကို ရှုံ့လိုက်ပြီး သူ့လက်သီးဆုပ်ကလေးများဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင်ကို ထုနှက်ရင်းက၊
“ ဟင့်အင်း၊ ချစ်လေး အဲဒီဂိမ်း မဆော့နိုင်ဘူး၊ မလုပ်ပါနဲ့ ကိုကိုရယ် မကောင်းပါဘူး”
“ ချစ်လေးကလည်းကွာ စပြီး ကစားကြည့်လိုက်၊ ချစ်လေး ကြိုက်မယ် ဆိုတာ ကိုကိုပြောရဲတယ်၊ ချစ်လေး အဲဒီ အချိန်တုန်းက ကာလတွေကို ပြန်စဉ်းစားပြီး အဲဒီအချိန် ကို ပြန်ရောက်နေတယ်လို့ မှတ်လိုက်၊ နောက် ကိုအောင်နိုင် နဲ့တုန်းက လိုပဲ ချစ်လေးက တုန့်ပြန်လေကွာ၊ ဟုတ်လား၊ ကိုကို သွားမယ် ကိုကို က တံခါးဖွင့်ဝင်လာမယ်၊ ချစ်လေးက မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ ဘီးတချောင်းနဲ့ ဆံပင်ရှင်းရင်း ရပ်နေမယ်၊ ပြီးရင် ဘာဆက်လုပ်မလဲ ကိုကို ပြောပြပေးမယ်”
မိုးမ မှာ ဘာပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်နေချိန် ကိုရင်ဦးမောင်က အခန်းပြင်သို့ လျှောက်ထွက်သွားလိုက်လေသည်။ သူ့မှာ အပေါ်အင်္ကျီမဝတ်ထားပဲ အောက်ပိုင်းက ဘောင်းဘီသာရှိလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က တံခါးကို ဖွင့်လိုက်ရင်းက၊
“ ချစ်လေးက ရုတ်တရက် ကြောင်သွားမယ်၊ ကိုကို ဝင်လာတာတွေ့တော့ အဲဒီမှာ ကမန်းကတန်း ချစ်လေးရဲ့ နို့တွေကို လက်ဝါးနဲ့ ကာလိုက်မယ်၊ ကိုကို က ဆောရီး လို့ ပြောပြီး တံခါးကို ပိတ်လိုက်မယ်၊ ဒါပေမဲ့ အပြင်ကို မထွက်ပဲ နဲ့ ချစ်လေး နားကို လျှေက်လာမယ်၊ ကိုကို အနားကပ်လာတွေ့တော့ ချစ်လေးက ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေမယ်၊ ဟုတ်ပလား၊ အိုကေ၊ ကိုကို နောက် ၂မိနစ်လောက်ဆို တံခါးဖွင့်ဝင်လာမယ်နော်”
ကိုရင်ဦးမောင် အခန်းပြင်ကို ထွက်သွားတော့ မိုးမ စိတ်နည်းနည်းတော့ ပေါ့သွားပြီး သူဘယ်လို တုံ့ပြန်ရမလဲ ဆိုတာကို စဉ်းစားနေမိသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ သူ့ကို ဖေဖေ ဟု၊ သူ့ယောက်္ခထီး ကြီးကို ခေါ်သလို ခေါ်စေချင်သည်။ ဦးအောင်နိုင် ဟု ခေါ်ပြီး သူနှင့် ချစ်ပွဲ ဝင်ခဲ့သလိုမျိုးဖြစ်လေသည်။ အခုတော့ မိုးမ မှာ တွန့်ဆုတ်ဆုတ် ဖြစ်နေသေးသည်။ နောက်ဆိုရင် တော့ ကိုအောင်နိုင် နဲ့တုန်းကလို အသားကျသွားမှာပါဟု ကိုရင်ဦးမောင်က တွက်ထားလေသည်။
မိုးမ မှာ မှန်ရှေ့မှာ ဘီးတချောင်းဖြင့်ရပ်လျှက် သူ့တကိုယ်လုံးလည်း တုန်ရီ အေးစက်နေပြီး သူဒီရိုးပလေးကို ဘယ်လို စခန်းသွားရမလဲ စဉ်းစားနေလေသည်။ သူက ဦးအောင်နိုင် ရိုးပလေးကို အသားကျနေခဲ့ပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဒီ ရိုးပလေး အသစ်ကိုတော့ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် သူ့ကို ခိုင်းတာ တရားလွန်နေပြီလား ဒါမှ မဟုတ် ရိုးရိုး လေးကို သူက ပဲ ပုံကြီးချဲ့တွေးနေမိတာလား၊ မိုးမ စိတ်ထဲ ဘာတွေ တွေးနေသည်ကို မည်သူမှ မသိနိုင်ပါ။ အချိန်က စကားပြောပါလိမ့်မည်။
မိုးမ က သူ့ကိုယ်သူ မှန်ထဲ ကြည့်နေတုန်း ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် အခန်းတံခါးဖွင့်ဝင်လာလျှင်၊ မိုးမ က သူ ဘယ်လို တုန့်ပြန်ရမလဲ စဉ်းစားနေတုန်း ကိုရင်ဦးမောင်က အခန်းတံခါးဖွင့်ကို သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် ကို ပြန်ကြည့်လိုက်ရင်း လက်တွေကို သူရင်သားတွေ ပေါ်ဖုံးကာလိုက်သည်။ တကယ့်ကို တခြားလူတယောက် အခန်းဝက လာရပ်ကြည့်နေတာ ခံစာလိုက်ရသလို ရှက်သွေးဖြန်းသွားချိန်၊ ကိုရင်ဦးမောင်က၊
“ ဟေ့ ကောင်မလေး ငါ အိပ်လုပ်မပျော်ဘူး ကွယ်၊ အပျင်းပြေနင်နဲ့ စကားပြောမလို့လာတာ၊ အဆင်ပြေရဲ့လား နင့်ကို အနှောက်အယှက်ပေးသလို ဖြစ်နေသလား”
မိုးမ တယောက် တခစ်ခစ်နှင့် ရုတ်တရက် ရီချလိုက်မိလေတော့သည်။ ဘာကြောင့်လည်းဆိုတော့ သူ့ယောက်ခထီးကြီးကလည်း သူ့ကို အဲလိုပင်ခေါ်တတ်သောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့်၊
“ ဘာလို့ ရီတာလဲ အချစ်ရာ၊ ချစ်လေး အဲလို ရပ်နေတုန်း ကိုယ့်အဖေ ဝင်လာရင် လည်း ချစ်လေး အဲလိုပဲ အားရပါးရ ရီမှာလား”
မိုးမ က တခစ်ခစ် ရီရင်း ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြောင်ချော်ချော် အပြုံးဖြင့် ပြန်ပြောလေသည်။
“ ကိုကိုက ချစ်လေးကို အဲလို ခေါ်လိမ့်မယ်လို့မှ မတွက်ထားတာ၊ ဖေဖေ ကလည်း ချစ်လေးကို အဲလိုခေါ်တယ်လေ။ ကိုကို က ကြိုမပြောထားတော့ အဲလို ရုတ်တရက် ချစ်လေးကို ခေါ်လိုက်တော့ ကိုကို့ ကြည့်ရတာ အဖိုးကြိးအိုလေး လို ဖြစ်သွားလို့လေ ခစ်ခစ်”
ကိုရင်ဦးမောင်က အခန်းပြင်သို့ ပြန်ထွက်သွားပြီး သူပြန်ဝင်လာမယ် အဲဒီအတိုင်းပုဲ ပြောမယ်၊ မိုးမ က သဘာဝကျကျ ပြန်တုန့်ပြန်လို့ ပြောလိုက်လေသည်။
နောက်တခါ ကိုရင်ဦးမောင် ပြန်ဝင်လာပြီး ခုနအတိုင်းပြောတော့ မိုးမ က ရီချင်စိတ်ကို ထိန်းရင်း၊
“ ဟုတ်၊ ဒါပေမဲ့ ဖေဖေ အခုက အိပ်ချိန်ရောက်ပြီလေ၊ ကျမ အိပ်ယာဝင်တော့မလို့”
ဟုပြန်ပြောလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ဆက်လျှောက်လာပြီး မိုးမ နားကပ်လာရာ မိုးမ က သူ့မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း အနောက်သို့ ဆုတ်လိုက်လေသည်။ သို့သော်လည်း မိုးမ နောက်မှာ မှန်ချပ်သာ ရှိတော့သဖြင့် နောက်ထပ်ဆုတ်၍မရတော့ခြေ။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ၏ အဝတ်ကင်းမဲ့နေသော ပုခုံးသားလေး ပေါ်လက်တင်လိုက်ရင်း၊
“ ကောင်မလေး နင့်ကို ဒီလို အဝတ်အစားမျိုးနဲ့ တခါမှ မတွေ့ရဖူးဘူး၊ နင်က အရမ်းလှတာပဲ၊ ငါ့သား က တော်တော်ကံကောင်းတဲ့ကောင်ပဲ”
မိုးမ က စကားပြန်မပြောပဲ ခေါင်းလေးကို အသာငုံ့ကာ လက်ထဲမှ ဘီးကို မှန်တင်ခုံပေါ်သို့ အသာတင်လိုက်လေသည်။ မိုးမ ရင်တွေကလည်း သူ့ယောက်္ခထီးကြီး သူ့ရှေ့တကယ်ရောက်နေသလို၊ ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်လာလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့လက်ဖဝါးကို မိုးမ ပုခုံးပေါ်မှ လက်မောင်း လက်ကောက်ဝတ်အထိ ပွတ်ပေးရင်း မိုမ လက်ချောင်းလေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း သူ့ဆီသို့ မိုးမ ကို ဆွဲယူလိုက်လေသည်။ မိုးမ မှာ ထိုအချိန်တွင် ဘယ်လို တုန့်ပြန်ရမှန်းမသိသဖြင့် စကားတခွန်းမှ မဆိုပဲ နေလိုက်လေသည်၊ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့လက်ချောင်းတွေကို မိုးမ ပုခုံးသားလေးများက တဆင့် မိုးမ ရင်သားဆီသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်လာလေသည်။ မိုးမ က ဘာမှ မပြော မလှုပ်ရှားသဖြင့် ကိုရင်ဥိးမောင် က စိတ်တိုသွားပြီး၊
“ ချစ်လေးကို အဖေ က အဲလို နို့တွေ လာကိုင်တာကို ဘာမှ မပြောပဲ နေမှာလား”
ဟု မေးလိုက်ရာ၊ မိုးမ က ခေါင်းကို ငုံထားလျှက်ကပင် တိုးတိုးလေး၊
“ ချစ်လေး တကယ့်ကို ဘာပြောရမယ်၊ ဘယ်လိုတုန့်ပြန်ရမယ် မသိတာ ကိုကို”
ဟုပြောလိုက်ရှာသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ။
“ အိုကွာ ချစ်လေးကလည်း၊ ကိုယ့်အဖေ က တကယ် ဝင်လာပြီး ချစ်လေးကို အဲလိုလုပ်နေတယ်လို့ စိတ်ထဲမှာ တွေးပြီးတော့ တကယ်ဖြစ်လာရင် ဘယ်လို တုန့်ပြန်မလဲ ဆိုတာကို ပါ ဆက်စဉ်းစားထားလိုက်လေ”
မိုးမ က ရှက်သွေးဖြန်းလျှက်၊
“ ချစ်လေးက ဘယ်လို တုန့်ပြန်ရမှာလဲ၊ တကယ်ဆိုရင် ချစ်လေး အရမ်းကို လန့်သွားမှာ၊ တကယ်သာ ဆိုရင် ချစ်လေး က မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင်ဖြစ်သွားပြီး တကယ်လား အိပ်မက်လားလို့တောင် ထင်သွားမှာ ၊ တုန့်ပြန်ဖို့တောင်မေ့သွားမယ်ထင်တယ်၊ ချစ်လေး မေ့လဲချင်တောင် လဲသွားမှာ”
ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ညစ်သွားပြီး သက်ပြင်းချလိုက်သည်၊ နောက်တော့။
“ အင်း ဒါဆိုရင်လည်း ဇာတ်လမ်းပြောင်းမယ်၊ ချစ်လေး က အိပ်တော့၊ အရမ်းကို အိပ်မောကျနေတော့၊ အဖေ က အိပ်ယာပေါ်တက်လာပြီး ချစ်လေး စောင်ကို လှန်ပြီး ချစ်လေးကို ဟိုကိုင်ဒီကိုင် ကိုင်မယ်၊ ချစ်လေးက ကိုကိုလို့ ထင်ပြီး ဘာမှ မပြောပဲ မျက်လုံးကို မှိတ်ထားပြီး သူ့ကို လုပ်ချင်တာ လုပ်ခွင့်ပေးထားမယ်၊ နောက်ဆုံး သူက ချစ်လေး အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြီး ချစ်လေး ပိပိလေးကို နမ်းမယ် ဟုတ်ပလား”
မိုးမ က နည်းနည်း စိတ်သက်သာရသွားပြီး၊
“ ကောင်းတယ် အဲဒါက ပိုကောင်းတယ်၊ ချစ်လေး ဘာမှ ပြောစရာ မလိုတော့ဘူး၊ ချစ်လေးက အရမ်းအိပ်မောကျနေမယ်၊ ကြိုက်တယ်”
မိုးမ က အိပ်ယာပေါ်တက်လိုက်သည်၊ နောက်တော့ စောင်ကို ခြုံလိုက်ရင်း က သူ့ပေါင်တို့ ရင်သားတို့ ကို တစွန်းတစ ပေါ်အောင် အနည်းငယ်လှန်လိုက်ပြီး ။
“ ကဲ ကိုကို က အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး ချစ်လေးကို အဲဒီပုံစံနဲ့ တွေ့သွား၊ နောက် စိတ်လှုပ်ရှားသွားပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လာ၊ ချစ်လေးကို ကိုင်၊ ချစ်လေးက အိပ်ပျော်နေမယ်၊ ချစ်လေးက ကိုကို့လီးကြီး ချစ်လေး ဟာလေးထဲ ထည့်လိုက်မှ အိပ်ယာက နိုးလာမယ်”
“ ဟုတ်ပီ ၊ ကောင်းတယ်။ အခု ကိုကို ထွက်သွားပြီ။ ပြန်ဝင်လာမယ်၊ ချစ်လေးကို တွေ့တာနဲ့ အဖေက လီးကြီးတောင်လာပြီး ချစ်လေးကို လျှောက်ကိုင်မယ်၊ ချစ်လေး က ဟိုလွန့်ဒီလူးလုပ်လို့ရတယ်၊ အိပ်ပျော်နေရင်းနဲ့လည်း ငြီးနေလို့ရမယ်၊ ဟုတ်ပလား”
“ စိတ်မပူနဲ့တော့ ချစ်လေး သိပြီ ဘယ်လို အက်ရှင်းပေးရမယ်ဆိုတာ၊ ကိုကို့ ကိုလည်း ဖေဖေ့ကို ခေါ်သလို ဖေဖေ လို့ ခေါ်ရမယ် မဟုတ်လား၊ ကိုကို စိတ်ကျေနပ်အောင် ချစ်လေး လုပ်ပေးမယ် ဟုတ်ပလား၊ ကဲ ခုထွက်တော့သွားတော့၊ ခုမှ နည်းနည်း စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းလာပြီ ခိခိ”
ကိုရင်ဦးမောင် အခန်းပြင်ထွက်သွားပြီး ခနနေတော့ ပြန်ဝင်လာခဲ့လေသည်။
တကယ်တော့ အလွန်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစရာ အကွက်ဖြစ်ပါသည်။ ယောက်္ခထီးကြီးက ချွေးမ လေး အိပ်ပျော်နေသည့်အခန်းထဲ ညကြီးဝင်လာပြီး၊ ချွေးမချောတယောက် ဟိုပေါ်ဒိပေါ်နှင့် အိပ်ပျော်နေတာကို မြင်ရသည့်အခန်းလေ။မိုးမ ရဲ့ ဝင်းမွတ်နေတဲ့ ပေါင်လုံးကြီးတဖက်က လည်း ပေါ်လို့၊ လက်မောင်းသားတွေက လည်း ဝင်းမွတ်အိစက်နေသည်။ ဆံပင်နက်နက် အုပ်ကြီးကလည်း ပြေလျှော့ကာ တချို့က ခေါင်းအုံးဘေးမှ ကုတင်ဘေးသို့ ဖားယားကျနေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် အတွေးမျက်လုံးထမှာ သူ့အဖေ က သူ့ချွေးမ ချောရှိရာသို့ ဝင်လာနေသည်ဟု ခံစားမိလိုက်လေသည်။
.........................................................................................................................
အခန်း (၂၆) ရိုးပလေး အသစ်ပေါ်မှာ မိုးမ တုန့်ပြန်လာခြင်း။
ကိုရင်ဦးမောင် မိုးမ အိပ်နေရာနားသို့ ရောက်လာပြီး မိုးမ ရဲ့ ညဝတ်အင်္ကျီပါးပါးလေးကို အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး ပေါ်အောင် လှန်တင်လိုက်လေသည်။ မိုးမ အတွက်ကလည်း အလွန်ထူးဆန်းသည့် ခံစားမှုမျိုး ဖြစ်ပေါ်နေရလေသည်။ မိုးမ စိတ်ထဲမှာ ကိုရင်ဦးမောင် အဖေ တကယ်ပင် အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး သူအိပ်ပျော်နေရာသို့ ကပ်ကာ လာကိုင်ဖို့ ကျိုးစားနေသည်ဟု တွေးနေမိပြီး ရင်တွေပင် ခုန်လာခဲ့ရသည်။
ထိုစိတ်ခံစားမှု က ရိုးပလေး ကစားခြင်း၏ အဓိက ကျသော အရာဖြစ်ကာ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ထိုသို့ ခံစားမိစေပြီး တဖြေးဖြေး ယဉ်ပါးလာစေဖို့ ရည်ရွယ်ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သူက မိုးမ တကယ်ပဲ သူ့အဖေ ဟု စိတ်ကူးကာ ရိုးပလေး ကို တကယ်စိတ်ပါလက်ပါ အာရုံခံစားနေသလားဟု သိချင်နေခဲ့သည်။
သူပထမဆုံး မိုးမ အသားကို ထိကိုင်လိုက်ရသည်နှင့် မိုးမ တယောက် တကယ်ပင် သူ့အဖေ မိုးမ အိပ်ယာနား ရောက်နေသည်ဟု မိုးမ ခံစားနေရကြောင်း သူသိလိုက်လေသည်။ ထိုအသိက ကိုရင်ဦးမောင် ကို အရမ်းပင် စိတ်လှုပ်ရှား တက်ကြွစေပြီး သူ့သွေးခုန်နူံးမှာ တအားမြန်လာသည်နှင့် အမျှ သွေးတော်တော်များများက သူ့လီးထိပ်ကြီးကို ကို တဟုန်ထိုး စီးဆင်း သါားသလိုပင် ခံစားလိုက်ရသည်။ ကောင်းလေစွ။
ကိုရင်ဦးမောင်က အသက် ရှုတောင်မမှန် တော့သဖြင့် တချက် ခပ်ပြင်းပြင်းလေး လေကို ရှုသွင်းလိုက်ပြီးမှ မိုးမ ရဲ့ ပေါင်တန်တွေပေါ်ကို လက်ဖဝါး အသာတင်လိုက်သည်။ မိုးမ တယောက် အွန့်ကနဲ အသံလေးထွက်သွားပြီး လက်မောင်းလေး အသာနေရာပြောင်းလိုက်ကာ အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှုနေတာကို သတိထားလိုက်မိသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့လက်တွေကို မိုးမ ပေါင်တန်တွေပေါ်မှာ ဖြည်းဖြည်းချင်း အချိန်ယူကာ ပွတ်ပြီး အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးရှိရာကို တရွှေ့ရွှေ့တိုးသွားနေရင်း မိုးမ မျက်နှာကိုလည်း မျက်ခြေမပြတ်ကြည့်နေခဲ့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် လက်ဖဝါးကြီးမိုးမ စောက်ဖုတ် ကို သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ မိုးမ အသက်ရှုသံတွေ ပြင်းလာပြီး နှလုံးခုန်နူံးတွေလည်း မြန်လာခဲ့ရသည်။ မိုးမ ပိပိလေးလဲ အရည်စိုစွတ်လာခဲ့လေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ မျက်နှာကို ကြည့်နေရာက မျက်လုံးမခွာပဲနှင့် မိုးမ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို ဘောင်းဘီလေးပေါ်မှ ဖိပြီး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ မိုးမက လုပ်ရပိုလွယ်အောင် သူ့ ပေါင်လေး တဖက်ကို အသာ ကားပေးလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့လက်ကို ပန်တီ ပေါ်မှ မိုးမ ဗိုက်သား လေးတွေပေါ်ပြောင်းလိုက်သည်။ မိုးမ ညဝတ်အင်္ကျီအောက်နား ကို နို့တွေ အပေါ်ထိလှန်တင်လိုက်သည်။ မိုးမ က ဘရာဇီယာ ဝတ်မထားပေ။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့လက်ချောင်းထိပ်ကလေးဖြင့် မိုးမ ချက်တဝိုက်ကို အသာစက်ဝိုင်းပုံလေး လှည့်ပတ်ပွတ်သတ်ပေးနေတော့ မိုးမ သူ့တကိုယ်လုံးကို ဆန့်ထုတ်ပြစ်လိုက်သည်။
မိုးမ ငြိမ်ငြိမ် ခံမနေနိုင်သည်ကို ကြည့်ရင်း ကိုရင်ဦးမောင် တယောက် သဘောကျကာ ပြုံးလိုက်မိသည်။ သူ့စိတ်တွေလည်း ထလာနေပြီလေ။နောက်တော့ သူ့နူတ်ခမ်းတွေနဲ့ မိုးမ ဗိုက်သား ပြင်လေးကို ပွတ်သတ်ပြီး အပေါ်တရွေ့ရွေ့တက်လာကာ မိုးမ နို့တွေဆီ ရောက်လာတော့ လျှာထိပ်ကလေးဖြင့် စလှုပ်ရှားလိုက်သည်။ မိုးမ တယောက် အသက်ရှုပင်မှားကာ အိပ်ယာခင်းကို သူ့လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်မိသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့ ဘောင်းဘီ နှင့် အတွင်းခံကို ပါ ဆွဲချွတ်ကာ မိုးမ ကိုယ်ပေါ်မိုး တက်လိုက်သည်။ သူ့ ခြေထောက်တွေကို မိုးမ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ နေရာယူပြီး မိုးမ လည်တိုင်လေး ကို သူ့လျှာကြီးဖြင့် ရက်ပေးလိုက်၊ နူတ်ခမ်းလေး ဖြင့် စုပ်လိုက် လုပ်ပေးရင်း တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။
“ မိုးမ၊ ကောင်မလေး၊ နင် က အရမ်းလှတာပဲ၊ ကိုယ်လုံးလေးက ဘာမှ ပြောစရာကို မရှိဘူး၊ အရမ်း စွဲမက်စရာကောင်းတယ်ကွာ၊ ဖေဖေ တောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ဘူး၊ သမီးရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို တွေ့နေရလို့ အရမ်းကို ချစ်ချင်လာမိပြီ။ ဖေဖေ့ ကို လုပ်ခွင့်ပေးပါတော့ကွာ၊ နင်လည်း ကြိုက်မှာပါကွာ၊ ငါအခု တကယ်ကို လုပ်နေမိပြီ၊ ဆက်သာ အိပ်နေလိုက်ပါတော့နော်။ မနိုးလာတော့နဲ့၊ ငါ့ကို မင်းရဲ့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ အချိန်လေးမှာ ပေးလုပ်ပါလားကွယ်၊ ဖေဖေ အခုလုပ်နေတာတွေ၊ ဖေဖေ့ ရဲ့ မာမာ အချောင်းကြီး ကလေး ကိုယ်ထဲ ဝင်လာတာတွေကို အိပ်မက်ထဲမှာ မက်နေတယ်လို့ သဘောထားလိုက်၊”
မိုးမ က အိပ်နေရင်း ငြီးသလိုလို၊ အင်းလို့ ပြောသလိုလို အသံလေးဖြင့် ငြီးပြလိုက်သည်။ သူ့ရဲ့ ကိုယ်ကိုလည်း ကိုရင်ဦးမောင် လုပ်လို့ အဆင်ပြေအောင် လူးလိမ့်ရင်းဖြင့် အနေအထားပြောင်းပေးလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် က သူ့ လိင်တန်ကြီးဖြင့် မိုးမ ပိပိလေးကို မိုးမ အတွင်းခံလေး အပေါ်မှပင် ထိုးဖိပွတ်လိုက်သည်။ မိုးမ ကလည်း တကယ့်ကို အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေရင်းက သူ့ကိုယ်လေးကို လှုပ်ရှားရင်း တုန့်ပြန်နေလေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က အောက်ဖက်ကို တရွေ့ရွေ့ပြန်ဆင်းကာ သူ့နူတ်ခမ်းများဖြင့် မိုးမ အတွင်းခံလေးကို နမ်းလိုက်ရက်လိုက်လုပ်ရင်းက အတွင်ခံလေးကို ပါးစပ်ဖြင့်ကိုက်ကာ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့လက်ဖဝါးတွေကို မိုးမ တင်ပါးလုံးတွေအောက် ထိုးထည့်ပြီး အသာမလျှက် သူ့လျှာကြီးဖြင့် မိုးမ စောက်ဖုတ်ကလေးမှ ငံကျိကျိ အရေကြည်လေးများကို ရက်လိုက်သည့်အခါတော့ မိုးမ မှာ အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့်ထပ်ထွက်ကျလာတော့သည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ပေါင်လုံးကြီးတွေကို တဖက်တချက်ကို တွန်းပေးလိုက်တော့ မိုးမ ကလည်း ကိုရင်ဦးမောင် ခေါင်းဝင်၍ရအောင် အလိုက်သင့် ကားပေးလိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကိုယ်ပေါ်မှ ညဝတ်အင်္ကျီ ကို ဆွဲချွတ်ပြီး ကိုယ်ပေါ်တင်ထားသည့် စောင်ကို ပါ ဆွဲဖယ်ပြစ်လိုက်ကာ အိပ်ယာပေါ်မှာ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်သည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေလေပြီ။
“ ကဲ ငါ့ချွေးမချောလေး၊ ခုတော့ အိပ်ယာပေါ်မှာ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့၊ ငါ့ရဲ့ အိပ်မက်တွေ တကယ်ဖြစ်လာခဲ့ပြီ။ ကလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးက အရမ်းလှတာပဲကွာ၊ ဖေဖေ့ ကို လိုးခွင့်ပေးပါတော့၊ ဖေဖေ ကလေးကို လိုးပါရစေတော့ကွာ”
ကိုရင်ဦးမောင် ဒီထိပိုပြီးမထိန်းနိုင်တော့ပါ၊ သူ့ရဲ့ လိင်တန်ကြီးကို မိုးမ စောက်ဖုတ်ဝမှာတေ့လျှက်၊ သူ့ရဲ့ လက်တွေက မိုးမ ပုခုံးလေးကို ဂျိုင်းအောက်က နေလျိုကိုင်၊ မိုးမ ပါးစပ်ကို သူ့ပါးစပ်နှင့်တေ့ပြီး သူ့လျှာကြီး ကိုထိုးထည့် လေသည်။ မိုးမ က လည်း သူ့လျှာကြီးကို စုပ်ယူသည့်အချိန်မှာ ခါးကိုကော့ပြီး သူ့လိင်တန်ကြီးကို မိုးမ စောက်ဖုတ်လေးထဲ ထိုးထည့်လိုက်လေသည်။ မိုးမ ပါးစပ်မှ ငြီးသံလေး ထွက်ပေါ်လာ သော်လည်း မျက်စေ့ကိုတော့ မဖွင့်၊ ကိုရင်ဦးမောင်ရဲ့ လျှာကိုသာ အတင်းစုပ်ယူနေတော့သည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့ဖင်ကို ကြွကာ ကြွကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆောင့်လိုးချနေရင်းက မိုးမ နားအနားကို ကပ်လျှက်၊
“ ကဲ ကလေး ရေ ဖေဖေ မင်းကို အခုလိုးနေပြီနော်၊ ဖေဖေ လိုးနေတာကို ခံလို့ကောင်းရဲ့လား၊ ဖေဖေ တကယ်ကို လိုးနေပြီနော်၊ ပြောပါအုန်း”
မိုးမ မှာ သူ့တကိုယ်လုံးကို ဆန့်ထုပ်လိုက်ပြီး အခုမှ အိပ်ယာမှ နိုးသလို ဟန်ဆောင်ရင်းက ရုပ်တရက် အော်ဟစ်ကာ ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်ကလေး ဖြင့် တွန်းရင်းဖြင့်၊
“ ဟင် ဖေဖေ ၊ အို ဘာတွေ လုပ်နေတာလည်း၊ ကျမ အိပ်မက်လို့ ထင်နေတာ၊ နောက်ပြီး ကိုကို ပြန်ရောက်နေတယ်မှတ်လို့၊ မလုပ်ပါနဲ့၊ မကောင်းပါဘူး၊ ဖေဖေ မလုပ်ပါနဲ့လွှတ်လွှတ်..”
ကိုရင်ဦးမောင်က အရမ်းကို ပျော်နေပြီး မိုးမကိုလည်း အတင်းဆောင့်လိုးနေရင်းက၊
“ အို ကလေးရယ် အခု ဖေဖေ ဟာကြီးလည်း သမီးစောက်ဖုတ်လေးထဲ ဝင်နေမှ ဥစ္စာကိုကွာ၊ အား အရမ်းကောင်းတာပဲ၊ ဖေဖေ့ချွေးမလေး စောက်ဖုတ်လေးက နုအိနေတာပဲကွာ၊ အိုးးးးး၊ ကောင်းလိုက်တာ၊ ကလေး ရာ ဖေဖေ့ ချွေးမလေးရယ် ဖေဖေ လိုးတာကောင်းတယ်မဟုတ်လားကွာ”
မိုးမ က သူ့ရဲ့ ချစ်စရာ ကလေးမလေး အသံဖြင့် အမူအယာကောင်းကောင်းဖြင့် တုန့်ပြန်လေသည်။
“ အို ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း၊ ဖေဖေ၊ မကောင်းပါဘူး။ တော်ပါတော့၊ ကျမ က ဖေဖေ့ ချွေးမလေ၊ မလုပ်ပါနဲ့ လွှတ်ပါဖေဖေ၊ သမီးကို သနားရင် လွှတ်ပေးပါ”
ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ နွားသိုးကြိုးပြတ်သလို အားရပါးရကို ဆောင့်လိုးနေရင်းက မိုးမ နို့တွေ နှင့် လည်တိုင်တလျှောက်ကို ကုန်းရက်ရင်းက၊
“ အိုကွာ မိုးမ သမီးလေးရယ် နင်လည်း ကြိုက်နေတာပဲ မဟုတ်လား၊ ကောင်းသွားမှာပါ၊ အခု ဖေဖေ လီးကြိး မင်းအဖုတ်လေးထဲ မှာ ခံနေရတာ မကောင်းဘူးလားကွာ၊ ပြောစမ်းပါအုန်း၊ ငါ့လီး ကြီးက ငါ့သားလီးထက် မကြီးဘူးလား၊ ဟင် အခု ကောင်မလေး စောက်ဖုတ်ထဲမှာ အဆုံးထိ ဝင်နေတာ မကောင်းဘူးလားလို့၊ အိုး သမီးစောက်ဖုတ်လေးက ကျပ်လိုက်တာကွာ၊ အရမ်းကောင်းတာပဲ၊ သမီးလည်းကောင်းတယ် မဟုတ်လား၊ မညာပါနဲ့ကွာ”
မိုးမ က ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် ရုန်းကန်တွန်းထိုးရင်းက သူ့စောက်ဖုတ်တွင်းမှာလည်း အရမ်းကောင်းနေတော့၊ သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ကိုရင်ဦးမောင် ဆောင့်ချက်နှင့် အညီ ကော့ကော့ပေးရင်းက အလိုးခံနေမိလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့နူတ်ခမ်းကို မိုးမ ပါးစပ်နားကပ်လျှက်၊
“ ကလေးရယ် ဖေဖေ့ကို နမ်းစမ်းပါ၊ ကလေးရဲ့ ပါးစပ်ကို ဖွင့်ပြီး ဖေဖေ့လျှာနဲ့ ကလေး ပါးစပ်ကို လိုးပါရစေ၊ ဖေဖေ့လျှာကို ကလေး ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ပေးပါလား၊ ဖေဖေကလည်း ကလေးကို လီးကြီးနဲ့ လိုးနေရင်းက ကလေးလျှာလေးကိုလည်း စုပ်ချင်တယ်၊ ကလေးလည်း ကြိုက်မှာပါ”
မိုးမ ပြုံးလိုက်ပြီး သူ့နူတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်လျှက် ကိုရင်ဦးမောင် ကို မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ
“ ဖေဖေ မကောင်းဘူး၊ အရမ်းဆိုးတာပဲ၊ ကျမ ဘယ်တုန်းက မှ ဖေဖေ အဲလို လုပ်လိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားခဲ့ မိဘူး၊ ပြောစမ်းပါအုန်း၊ ဖေဖေလူဆိုးကြီး၊ ကိုယ့်ချွေးမလေးကို ဘယ်အချိန်ထဲက လိုးချင်နေခဲ့တာလဲ”
ဟုငြုတုတု အသံလေးဖြင့် ပြောလိုက်ရာ ကိုရင်ဦးမောင်တယောက် အရမ်းပျော်သွားလေသည်။ သူ့ဖင်ကြီးကို ကြွကာ မိုးမ ကို အသားကုန်ဆောင့်လိုးရင်းမှ၊
“ အို ဖေဖေ ကလေးကို လိုးချင်နေတာ ကြာလှပြီပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ဖေဖေက ကလေး ငြူစူသွားမှာ ကြောက်လို့ သိပ်မကပ်ရဲဘူလေ၊ ဖေဖေ က ကလေး အသားကို တောင် ကိုင်ချင် ထိချင်နေတာ ဒါပေမဲ့ လန့်လို့ ရှေ့ဆက်မတိုးရဲဘူးလေ၊ ဒီညကတော့ ကလေး ဒီလို ဒူးပေါ်ပေါင်ပေါ်နဲ့ အိပ်ပျော်နေတာ မြင်ရတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့တာလေ၊ ကလေး အိပ်ပျော်နေတဲ့ ပုံကလည်း အရမ်းလှတယ်လေ၊ လာလိုးလှည့်ပါတော့လို့ဖိတ်ခေါ်နေသလိုပဲလေ၊ ကဲပါ ကလေးရယ်၊ စိတ်ကို လျှော့လိုက်ပါတော့၊ ဖေဖေ နဲ့အတူ အချစ်အရသာတွေ ပျော်ပျော်ကြီးခံစားပါတော့ကွာ”
မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် လျှာကို သူ့ပါးစပ်ထဲ စုပ်ယူလိုက်ပြီး သူတို့ နှစ်ယောက်သား လျှာချင်းပွတ်သပ်ကာ စုပ်နေကြမိသည်။ မိုးမ ကိုရင်ဦးမောင် ပုခုံးကို တွယ်ဖက်ရင်း သူ့ပေါင်တန်များက ကိုရင်ဦးမောင် ခေါင်းထစ်ကို ညှပ်ခွရင်း ကိုရင်ဦးမောင် အားပါပါ နှင့် ကောင်းကောင်းဆောင့်နိုင်အောင် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်လည်း ကွဲရိုင်းကြီးတကောင် လို အတင်းကာရော ဆောင့်ကာ ဆောင့်ကာ လိုးရင်း အရှိန်မြန်လာတော့သည်။
“ အား ကလေး.. ဖေဖေ ပြီးတော့မယ်၊ အိုးးးးးးးးးးးး။။ ထွက်ကုန်ပြီ၊ အားးး၊ ကောင်းလိုက်တာ ကလေးရေ အူးးးးးးးး”
မိုးမ က သူ့လက်သည်းများဖြင့်ကိုရင်ဦးမောင် ကျောပြင်ကြီးကို ကုတ်ခြစ်ရင်း သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ကော့ပေးရင်း က ကိုရင်ဦးမောင် ပုခုံသားကို ကိုက်လိုက် စုပ်လိုက် လုပ်နေရင်းမှ အော်ငြီးပြစ်လိုက်လေသည်။
“ အားးးးးးးး၊ ရှီးးးးးးးးးးးး ကျွတ်စ်…..ကောင်းတယ် ဖေဖေ….ကျမလည်း ကြိုက်တယ်၊ ဖေဖေ အဲလို အလိုးကောင်းလိမ့်မယ်လို့ ကျမ မထင်ထားဘူး၊ အိုးးးး ကောင်းလိုက်တာ ဖေဖေရယ်...အူးးးး ကျမလည်း ပြီးပြီ အို့၊ ကျွတ်စ်…..ရှီး….”
မိုးမတယောက် အော်ဟစ်ရင်းက ကိုရင်ဦးမောင်ကို အတင်းဖက်၊ အတင်းကိုက်၊ အတင်းရက်၊ ကျားပျိုမလေးလို ကြမ်းနေရင်းက သူ့ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့် အတင်းပင်၊ ကိုရင်ဦးမောင် ( သို့မဟုတ်သူ့ယောက်ခထီးကြီး) ကိုညှပ်လျှက်၊ ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီး သူ့အဖုတ်လေးထဲ အဆုံးထိ ဝင်ပြီး နစ်နေအောင် ကိုယ်ချင်းဖိကပ်ထားလိုက်တော့သည်။
ပြီးတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ပူးကပ်ပြီး ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်း သာ ကြားနေရပြီး နှစ်ယောက်စလုံးမောပန်းနွမ်းကျသွားကြသည်။ မိုးမ ပေါင်လုံးကြီးတွေက ကိုရင်ဦးမောင် ခါးကို ခွညှပ်ထားတုန်းပင်။ ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီးက မိုးမ ရဲ့ အရေရွဲအိုင်နေတဲ့ စောက်ဖုတ် ထဲမှာ တဖြည်းဖြည်းချင်း ပျော့ပြောင်းလာလေတော့သည်။ သူ့တို့ မျက်နှာ၊ နူတ်ခမ်း နှင့်လည်တိုင်များကတော့ တယောက်နှင့် တယောက် စုပ်ရက် ထားကြသဖြင့် သွားရည်တို့ ဖြင့် လူးနေလေတော့သည်။
..........................................................................................................................
အခန်း (၂၇ ) နောက်တချီဆွဲကြခြင်း။
သူတို့ ပထမဆုံးအချီပြီးသွားတဲ့ အခါ၊ ကိုရင်ဦးမောင် စိတ်ထဲမှာ အပြင်းအထန်တွေးနေမိတာကတော့၊ မိုးမ တယောက် သူယောက်္ခထီးကြီး က လိုးနေသည်ဟု တကယ်ပဲ ခံစားနေသလား ဟူ၍ပင်။ သူတို့ အိပ်မပျော်ကြ၊ တယောက်နှင့် တယောက် ဖက်ထားကြရင်းဖြင့် အတွေးယဉ်ကျော မှာ နှစ်ယောက်စလုံးမျောနေကြလေသည်။ ဘယ်သူမှ စကားမပြောကြပေမဲ့ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ အတွေးတွေက နက်နေကြသည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ကတော့ အတွေးထဲမှာ မိုးမ နှင့် သူ့အဖေ တို့ လိုးနေကြပုံကို ပုံဖေါ်ကြည့်နေမိသည်။
သူ့အဖေ အစားသူ့အကို သူရမောင် နှင့် ပင် တွေးလိုက်သေးသည်။ သူ ထို အိမ်မှ အလုပ်သွားနေသည့်ရက်များကို ပင် ပြန်စဉ်းစားနေမိသေးသည်။ သူအလုပ်သွားနေသည့်အချိန် သူ့အိမ်မှာ ယောက်ျား သုံးယောက်နှင့် ကျန်ခဲ့သော မိုးမ တယောက် ဘယ်လို နေသလဲ ဆိုတာ ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။
သူ့အဖေ က မိုးမ ကို မကြိုးစား ဖူး ဆိုတာ ဟုတ်ရဲ့လား၊ မိုးမ များ သူ့ကို မပြောပဲ နေနေတာလား၊ သူတော့ ဘယ်လို မှ မယုံနိုင်၊ မိုးမ သူ့ကို မပြောတာပဲ ဖြစ်မည်ဟု သူထင်နေမိသည်။ သူ့အဖေ အကြောင်းကို သူသိသဖြင့်လည်း ယုံရခက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့အဖေက အသက်သာ ၅၀ ကျော်နေသာ လူချစ်ခူခင်ပေါပြီး မိန်းမ လည်းပွေသူဖြစ်သည်။
သူ့အဖေ သူငယ်ချင်း မိန်းမ တချို့ နှင့် သူ့အဖေ ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ဖူးသည်ဆိုတာကို သူသိထားသည်။ သူ့အမေ ကိုယ်တိုင်လည်းသိခဲ့သည်။ သူအမေ ရှိနေစဉ် တုန်းက အိမ်မှာ အကြီးအကျယ်ပင် ရန်ဖြစ်ဖူးခဲ့ကြသည်။ သူ့အမေ က တခါက ထိုအမျိုးသမီး ယောက်ျားကို ပင် တိုင်ပြောသည့်အခါ ရှိခဲ့ဘူးသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့အဖေ လို မိန်းမပွေသည့် လူမျိုးက မိုးမ ကို လုံးဝ ထိပါးဖို့ပင် မကြိုးစား ဖူးဆိုတာကို ကိုရင်ဦးမောင် ယုံရခက်နေခြင်း ဖြစ်လေသည်။
မိုးမ ကလည်း ကိုရင်ဦးမောင် ကို တငိးတင်းကျပ်ကျပ်လေး ဖက်ရင်းက သူ့ခေါင်းကို ကိုရင်ဦးမောင် ရင်ဘတ်ပေါ်တင်ကာ အတွေး ခေါင်နေသလို ငြိမ်သက်နေလေသည်။ မိုးမ ဘာတွေ တွေးနေတယ် ဆိုတာ ဘယ်သူသိနိုင်မှာလဲ။ မိုးမ တယောက် သူ့ ယောက္ခထီးကြီးး ကို တွေးနေတာလား၊ သူတကယ်ပဲ သူ့ယောက္ခထီးကြီးက သူ့ကိုလုပ်နေသည်လို့ ခံစားခဲ့သလား၊ ယောက္ခထီးကြီးးရဲ့ လီးကြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ထွက်ခဲ့တယ်လို့ပဲသူခံစားနေသလား၊ သူတို့ ရိုးပလေး ဂိမ်းကစားရင်း လိုးနေတုန်းမှာ ကိုရင်ဦးမောင်ကို သူစကားတွေ ပြောနေတုန်းက သူဘယ်လို ခံစားခဲ့ရသလဲ၊ ၊ ဥပမာ၊
“ ဖေဖေ တော်တော်ဆိုးတယ်နော်၊ ကျမ ကို လာလိုးနေတယ်၊ ကျမ ကို ဖေဖေ အဲလို လာလိုးလိမ့်မယ်လို့ ကျမ တခါမှ မထင်ထားခဲ့မိဘူး၊ ပြောစမ်းပါအုန်း ဖေဖေ ကျမ ကို ဘယ်အချိန်ထဲက လိုးချင်နေခဲ့တာလဲ ဟင်၊ လူဇိုးဖေဖေကြီး”
လိုဟာမျိုးပေါ့။ မိုးမ တကယ်ပဲ သူ့ယောက္ခထီးကြီးလို့ ခံစားပြီး ပြောဆိုနေခဲ့တာလား၊ ကိုရင်ဦးမောင်က လိုးနေတဲ့ အချိန်မှာ မိုးမ က သူ့ယောက္ခထီးကြီးက လိုးနေသည်ဟု ခံစားနေပြီး သူ့ယောက္ခထီးကြီး ကို ထိုစကားတွေ ပြောနေခဲ့တာလား။ ဘယ်သူပြောနိုင်မလဲ။ မိုးမရဲ့ အသံလေးကလည်း သာယာ နေပြီး သူ့ကြည့်ရတာအဲဒီစကားတွေ ပြောနေရတာကို ပျော်နေပုံပဲ။ သူ့အလိုလို စကားတွေ လည်းပြောနေပြီး လိုးနေတာကိုလည်း ခံကောင်းနေပုံပဲ။
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ သူ့အဖေ သူ့အကိုတွေနှင့် အကြောင်းတွေးနေမလားဆိုတာကို စဉ်းစားရင်း သူ့လီးကြီးပြန်မာလာလေသည်။ မိုးမ ကိုယ်လုံးလေးကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ပေးနေရင်းက သူ၏ မာတောင်လာသော လီးကြီးကို မိုးမ ပေါင်မှာ လာထောက်နေသည်ကို မိုးမ က သတိထားမိလေသည်။ မိုးမ က ကိုရင်ဦးမောင် မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ရင်း နောက်တောက်တောက်ဖြင့်၊
“ ဟင်၊ ပြန်မာလာပြီ။ နောက်တခါလုပ်ချင်ပြန်တာလား”
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ပြန်မဖြေတော့ပဲ မိုးမ ကိုယ်လုံးကို ဆွဲပြီး မှောက်ရက် ဖြစ်အောင်လုပ်ကာ မိုးမ ကျော် ပေါ်မှ တက်ခွလေသည်။ မိုးမ ဂုတ်သားလေးကို ရက်ရင်း သူ့လိင်ချောင်းကြီးကို မိုးမ ဖင်လုံးကြီး နှစ်ခုကြားမှာ ပွတ်နေလေသည်။ မိုးမ မှာ မှောက်ရက်ကလေး ဖြစ်နေရှာပြီး ကိုရင်ဦးမောင် ဖိထားသဖြင့် သူ့နို့ကြီးတွေက အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖိကပ်မိနေလေသည်။ မိုးမ က ချွဲပြစ်ပြစ်အသံလေးဖြင့်။
“ အို ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ၊ အခု အိပ်ဖို့ အချိန်ကျနေပြီလေ”
ဟုပြောလေသည်။ကိုရင်ဦးမောင်က အာလုပ်သံကြီးဖြင့်၊ငြီးတွားရင်း၊
“ ကိုကို ဒီည ချစ်လေး ရဲ့ နောက်ပေါက်ကို စမ်းချင်တယ်ချစ်လေးရယ်”
မိုးမ မှာ လန့်ဖြန့်သွားပြီး ရုတ်တရက် လှည့်ပြီး ခုန်ထွက်ဖို့ ကျိုးစားရင်းက စိုးရိမ်တကြီးဖြင့်၊
“ အို၊ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း မလုပ်ပါနဲ့ အနောက်ကို နာလိမ့်မယ်၊ ချစ်လေး မကြိုက်ဘူးကိုကို”
ကိုရင်ဦးမောင် က မိုးမ နှင် လက်ထပ်ပြီးကထဲက မိုးမ ကိုဖင်ချဖို့ ကြိမ်ဖန်များစွာ ကျိုးစားခဲ့ဘူးသည်။ မိုးမ က အမြဲတန်း ငြင်းဆန်ခဲ့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က လည်း အတင်းကာရော မလုပ်ချင်သဖြင့် မိုးမ အတင်းငြင်းတာနှင့် လက်လျှော့လျှော့ ပေးခဲ့ရလေသည်။
ဒီတခါတော့ ကိုရင်ဦးမောင် မှာ တအားကို လိုချင်နေပုံပေါက်နေလေသည်။ မိုးမ ကို တအားဖက်နမ်းရင်းက မိုးမကို ခုန ပုံစံအတိုင်း မှောက်ရက်ကလေး ဖြစ်အောင် ပြန်နေရာချလေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးက လည်း ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေစဲမို့ ကိုရင်ဦးမောင်အတွက်လည်း လုပ်ရကိုင်ရလွယ်ကူနေပေသည်။
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကြားကို တံတွေးထွေးချလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးကို ပွတ်သတ်လျှက် ခရေပွင့်လေး ရှိရာသို့ စမ်းထိုးနေလေသည်။ မိုးမ က ဆပ်ကနဲ ကြွပြီး ရုန်းဖို့ ကျိုးစားပြန်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ငြိမ်ငြိမ်လေး နေဖို့ ပြောရင်း မိုးမ လည်ကုတ်နားရွက်လေးများကို သူ့လျှာကြီးဖြင့် ရက်ကာ နမ်းရင်း တတွတ်တွတ်နားပူတားဆာလုပ်နေလေသည်။
“ ချစ်ရယ်၊ အဲဒါကလည်း ကိုကိုတို့ အချစ်စခန်းဖွင့်တာ ရဲ့ တစိတ်တပိုင်းပဲလေကွာ၊ ချစ်လေးက ခုထိ အဲဒီနေရာမှာ အပျိုစင်လေး ပဲ ရှိနေသေးတာလေ။ ပထမ တော့ နည်းနည်းနာမယ် ဒါပေမဲ့ နောက်တော့ကောင်းသွာမယ် ဆိုတာ ကိုကိုပြောရဲပါတယ်ကွာ၊ ချစ်လေးရဲ့ စောက်ဖုတ်လေး ပထမဆုံး အပျိုရည်ပျက်ခဲ့တုန်းကလိုပဲပေါ့၊ မှတ်မိတယ်မဟုတ်လား နည်းနည်းလေး အနာခံလိုက်ပြီးရင် နောက်တော့ အဆင်ပြေသွားမှာပါ။ ခနလေးပဲ၊ နောက်ပြီးတော့ ချစ်လေးရဲ့ အဲဒီနေရာလေးက လည်း အရမ်းကျပ်တော့ ကိုကိုလည်း အရမ်းကောင်းမှာလေကွာ အဲဒါဆိုရင် ခနလေးနဲ့ ကိုကိုပြီးသွားမှာ၊ နော် ချစ်လေး နော်”
မိုးမ က သူ့လက်သီးဆုပ်ကလေးများဖြင့် မှီရာကို လှမ်းထုရင်းက၊
“ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း၊ မလုပ်ပါနဲ့ နာတာနဲ့ ချစ်လေး အော်ပြစ်မှာနော်၊ မလုပ်ပါနဲ့ဆို”
ပြောနေသော်လည်း ကိုရင်ဦးမောင်ကတော့ သူ့လီးကြီး နှင်မိုးမ ဖင်ပေါက်လေးကို တံတွေးများရွဲနေအောင်စွတ်ကာ တေ့လိုက်ရင်း မိုးမ ပေါင်လုံးတွေကို သူ့ဒူးဖြင့် တွန်းကာ ချဲ့ကားလိုက်သည်။ လက်တဖက်က မိုးမ ခါးလေးကို ကိုင်ရင်း တဖက်က မွေယာပေါ်ထောက်ကာ ထိန်းရင်းဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိချလိုက်သည်။ သူ့ဒစ်ထိပ်ဖူးပြီး မိုးမ ဖင်ပေါက်လေးထဲ တိုးဝင်သွားတော့ မိုးမ အသံအကျယ်ကြီးဖြင့် အော်ဟစ်လိုက်လေသည်။
“ အားးးး နာတယ်...အီး…”
သို့သော်လည်း ကိုရင်ဦးမောင်က သူ့ပါးစပ်ကို မိုးမ လည်ဂုတ်လေး ကိုဖွဖွလေး ကိုက်လျှက် သူ့လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း နှဲ့သွင်းလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်လီးကြီး လက်မဝက်ခန့် အဝင်မှာ မိုးမ က နာကျင်သဖြင့် အော်ဟစ်ပြီး ရုန်းကန်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ခါးကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သူ့လီးကြီးဝင်လက်စမှ မကျွတ်ထွက်ထားအောင် ကျိုးစားနေလေသည်။
“ ချစ်လေး အဲလို အရမ်းလှုပ်ရုံးနေမယ် ဆိုရင် ကိုကို လီးကြီးဝင်လက်စကနေ ကျွတ်သွားပြီး နောက်တခါ ပြန်ထည့်ရမယ်ဆိုရင် ချစ်လေး ပိုနာမယ်၊ အခုလို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်သွားရင် ချစ်လေး ခနနေရင် ကောင်းသွားမျာ၊ ကိုကို ဖြည်းဖြည်းလေးပဲ လုပ်မှာပါ၊ ခနလေးတော့ သည်းညည်းခံလိုက်ပါကွာ၊ နော်၊ ခု ချစ်လေးရဲ့ ယောက္ခထီးကြီးး ဖေဖေ လုပ်နေတယ်လို့ တွေးနေလိုက်။
သူက ပထမဆုံးအကြိမ် ချစ်လေးကို လိုးပြီးတာနဲ့ တခါထဲ ဖင်ကို ပါဆက်လိုးချင်တာလေ။ အဖိုးကြီးတွေက ဖင်ကို လိုးရတာ ဘယ်လောက်ကြိုက်တတ်လဲ ဆိုတာ ချစ်လေးသိလား၊ အိုး။ အဲဒီလို စဉ်းစားမိတာနဲ့ ကိုကို့လီးကြီးတအားကို မာလာရပြီ၊ ကိုကို တို့ အဲဒီဂိမ်းကို ဆက်ကစားရအောင်ကွာ၊ ချစ်လေး အခု ကိုကို့ကို ဖေဖေ လို့ ပြန်ခေါ်တော့နော်၊ ဖေဖေ သမီးရဲ့ ဖင်ပေါက်လေးထဲကို လိုးနေပြီ အိုးးးးးးးးးးးးးးးအီးးးးး”
ကိုရင်ဦးမောင်က ထိုစကားတွေ ပြောနေသည့်အချိန်မှာပင် သူ့လီးကြီးက မိုးမရဲ့ ဖင်ပေါက်လေးထဲ တဝက်ခန့်ဝင်နေပြီ ဖြစ်လေသည်။ သူပြောနေတာကို နားထောင်ရင်းဖြင့် မိုးမ မှာ သူ့လက် ကလေးများကို တင်းတင်းဆုပ်ကာ နာကျင်မှုဒဏ်ကို အောင့်အီးခံနေရရှာသည်။
သူ့ဖင်ပေါက်ကလေးထဲ အတင်းအကျပ်တိုးဝင်လာသော လီးပူနွေးနွေးမာမာကြီးကြောင့် အသက်ရှုပင်မှားသွားရရှာသည်။ မိုးမ က ရုန်းရင်း ဖင်ကြီးကို လည်း ကြွလိုက်သဖြင့် မှောက်ရက် နေရာမှ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်သည့်ပုံစံသို့တောင် ဖြစ်နေရပြီ ဖြစ်လေသည်။ ထိုအခါမှာတော့ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ခါးကျင်ကျင်လေးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်၍ ဆောင့်ချလိုက်ရာ သူ့လီးတန်ကြီးတချောင်းလုံးမှာ မိုးမ ဖင်ပေါက်လေးထဲ အဆုံးထိ ဝင်ရောက်သွားတော့သည်။
“ အားးးးးးးးးးးးးအိုးးးးးးးးးးးးးးးးးး ကိုကို နာတယ် နာတယ် ကိုကို ကျမကို သတ်နေတာလား တော်တော့တော်တော့”
ကိုရင်ဦးမောင်က မကြားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး သူ့လီးကြီးကို မိုးမ ဖင်ပေါက်လေးထဲ စိမ်ထားရင်းက မိုးမ အနာသက်သာသွားအောင် နည်းနည်းစောင့်ပြီးမှ အဝင်အထွက်စလုပ်တော့သည်။
“ ကိုကို ကို ဖေဖေ လို့ခေါ်လေ အချစ်လေး၊ ချစ်လေးရဲ့ ယောက်္ခမကြီး က ချစ်လေးရဲ့ ဖင်ပေါက်ကို လိုးနေပြီလေ”
မိုးမ တယောက် နာကျင်မှုတွေကို ကြိတ်မှိတ်ခံရင်းက တောင်းပန်ရှာသည်။
“ အိုး ဖေဖေ ရယ် မလုပ်ပါနဲ့တော့ နာလွန်းလို့ပါ ကျမ ဖင်ထဲက ဖေဖေ့လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပါတော့၊ အရမ်းနာတယ်၊ အဲမှာပူစပ်နေပြီ ဖေဖေ မြန်မြန်လေး လုပ်ပေးပါတော့”
ကိုရင်ဦးမောင်က တော့ ထိုအသံကြားရတော့ အလွန်ပင် ဝမ်းသာသွားပြီး သူ့စိတ်တွေလည်း တအားထသွားကာ သူ့ဆောင့်ချက်တွေက မြန်လာတော့သည်။
“ အိုး ကောင်မလေး ရယ် ကောင်းလိုက်တာ ဖေဖေ မင်းရဲ့ ဖင်ထဲမှာပဲ လရေတွေ ပန်းထုတ်လိုက်တော့မယ်နော် အားးးးးးးးး အိုးးးးးးးးးးးး အီးးးးးးးး ကောင်းးးးးး ကောင်းးးးးးး”
ပြောရင်း ဆိုရင်းဖြင့် ကိုရင်ဦးမောင် လီးကြီးမှ သုတ်ရည်ပူတွေက မိုးမ ဖင်လေးထဲ တထုတ်ထုတ်ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ မိုးမလည်း ဖင်ထောင်နေရာမှ မွေ့ယာပေါ်သို့ မှောက်ရက် သားပြန်ကျသွားတော့သည်။ မိုးမ မှာ မောပန်းလျှက် နာကျင်မှုကြောင့် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှုနေပြီး သူ့ပါးပြင်ပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေ လိမ့်စီးကျလာရတော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် လီးတန်ကြီး ကတော့ မိုးမ ဖင်ပေါက်လေးမှာ တဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ပျော့ကျလာလေတော့သည်။
............................................................................................................................
အခန်း (၂၈) ကိုအောင်နိုင် အလုပ်မှ မိုးမ ဆီဖုံးခေါ်ခြင်း။
မိုးမ အတွက် သူ့ဖင်ပေါက်ကလေးကို လီးအဝင်ခံလိုက်ရခြင်းမျာ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်လေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း နာကျင်ခြင်း၊ ဒေါသဖြစ်ခြင်းများ ဖြစ်ခဲ့ရသော်လည်း ခနလေးအတွင်းမျာပင် ပြီးခဲ့တာတွေကို မေ့သလို ပင်ဖြစ်သွားကာ နှစ်ယောက်သား နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်သွားကြလေတော့သည်။
နောက်နေ့ ရုံးရောက်တော့ ကိုအောင်နိုင်က ကိုရင်ဦးမောင်ကို နောက်တခါလောက် သူ့အိမ်တွင် ဆုံပြီး သောက်ကြဖို့ ပြောလေသည်။ နောက်ပြီး ဟိုတခါက ကိုရင်ဦးမောင် ဖုံးပေးပြောထားသည့် အိမ်နီးချင်း အမျိုးသမီးအကြောင်းကို လည်း မေးမြန်းလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က မိုးမ နှင့် နောက်တခါလောက် ဆုံချင်သေးသည့်အကြောင်းပြောတော့ ကိုရင်ဦးမောင်ကလည်း သဘောတူလေသည်။ ထို့ကြောင့် နေ့လည်စာ စားချိန်၌ မိုးမ ကို ဖုံးခေါ်၍ အိမ်မှာ တညနေလောက် ကိုအောင်နိုင်နှင့် သောက်စားပွဲလေး တခါလောက်လုပ်ရအောင်ဟု ပြောခိုင်းရော ကိုရင်ဦးမောင် က သူပြောကြည့်မယ်ဟု ပြောလိုက်လေသည်။
နေလည်စာစားချိန်တွင် ကိုအောင်နိုင်က ကိုရင်ဦးမောင်နား ရောက်လာခဲ့လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ဖုံးခေါ်လိုက်လေသည်။ သူတို့ အပြန်အလှန်ပြောဆိုကြသည်မှာ အောက်ပါအတိုင်း ဖြစ်လေသည်။
“ ဟေး ဆက်ဆီ၊ ဘယ်လိုလဲ၊ ငါ့ရဲ့ မယားချောလေး ဘာတွေလုပ်နေသလဲ၊ သူ့ယောက်္ခထီးကြီးအကြောင်းတွေးနေတာလား ဟင် ဟဲဟဲ”
မိုးမ ကလည်း အားကျမခံ၊ ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြန်စလေသည်။
“ အင်းပေါ့ မနက်ကတည်းက ဖေဖေ့ကို တွေးနေမိတာ၊ ညတုန်းက သူအရမ်းကြမ်းတာပဲ လူကို တခါထဲ ပြိုင်းသွားတာပဲ”
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ အဲလို ပြောသံကြားလိုက်တာနှင့် လီးချက်ခြင်းကို တောင်တက်လာရလေသည်။
“ အင်း ကိုကို ခေါ်တာ ခု ကိုအောင်နိုင်က ကိုကိုတို့ အိမ်ကို ဒီညနေလိုက်လာပြီး နည်းနည်းပါးပါး သောက်စားကြရအောင်လို့ ပြောနေလို့၊ ကိုကို့ မိန်းမ ကို ဟိုနေ့တုန်းကလို ဆက်ဆီဒရက်စ်လေး ဝတ်ထားခိုင်းမလို့”
“ နောက်တခါ၊ နေအုန်း နားထောင်ဦး၊ ချစ်လေး ပြောမလို့၊ ကိုကို့ အဖေ တကယ်ပဲ ဖုံးခေါ်တယ် ခုနလေးတင်ပဲ”
“ တကယ်၊ ဘာကြောင့် ချစ်လေးကို သူက ခေါ်ရတာလဲ၊ တခုခု ဖြစ်လို့လား”
“ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး သူက ဒီစနေတနင်္ဂနွေကို အိမ်ကိုလာဖို့ ခေါ်နေတယ်၊ သောကြာနေ့ညကစပြီးလာခဲ့ပါတဲ့ သူတို့ အလှုရှိလို့တဲ့၊ လဲ့လဲ့နဲ့ ဇာနည်တို့ ကလည်း လာဖြစ်အောင် လာခဲ့ပါတဲ့၊ပြောနေတယ်၊ မနှစ်တုန်းကလည်း ချစ်လေး တို့ အရမ်းပျော်ကြရတယ်လေ မှတ်မိသေးလား”
“ ဟာ ချစ်လေးကလဲ သောကြာည ဘယ်လို သွားမလဲ၊ ကိုကိုက စနေ အလုပ်ဆင်းရအုန်းမှာလေကွာ”
“ ဟွန် ကိုကိုကလည်း တခါတလေပဲဟာ ကိုကို တို့ အဖေအိမ်ကနေ အလုပ်လာလို့ရတာပဲဟာ၊ လုပ်ပါ ကိုကိုရယ် ချစ်လေး သွားချင်လို့ပါ၊ နော်နော်၊ သုံးရက်ထဲပါ ကိုကိုရယ်”
ကိုရင်ဦးမောင် ရဲ့ အတွေးတွေက ထုံးစံအတိုင်း ချော်တွေးနေပြန်ပါသည်။ သူအလုပ်သွားတက်သည့် စနေတနေ့လုံး မိုးမ တယောက် သူ့အဖေ၊ သူ့ညီ အကိုတွေနှင့် အိမ်မှာ နေခဲ့မည်ဆိုတော့၊ အင်း။
“ ကောင်းပြီလေ၊ ကြည့်လိုက်မယ် ကိုကို ဘယ်လိုလုပ်လို့ရမလဲ ဆိုတာကို၊ ချစ်လေး သောကြာနေ့ညသွားချင်တယ်ဆိုရင် ကိုကို အလုပ်က ပြန်လာတာနဲ့ တခါတည်းထွက်ကြတာပေါ့၊ အခုညနေရော ကိုအောင်နိုင် ကိုကို နဲ့ လိုက်လာလို့ ဖြစ်မလား”
မိုးမ တယောက် ခနတာမျှ စဉ်းစားနေပြီးတော့၊
“ အင် ကိုကိုကလည်းကွာ လာပြန်ပါပြီ၊ ပြီးခဲ့တဲ့ ၂ရက်လောက်ကပဲ သူအိမ်လာပြီးသွားပြီလေ၊ ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် မှ အရင်လိုနေရတာလဲ၊ ချစ်လေး တို့ ရွာက ပြန်လာမှ ဆိုရင်ကော ဘယ်လိုလဲ၊ ချစ်လေး တော့ အဲဒါ ပိုကြိုက်တယ် ကိုကိုရော ဘယ်လိုထင်လဲ”
ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို အတင်းမတွန်းချင် သဖြင့် မိုးမ ပြောသည်များကို သဘောတူလိုက်လေသည်။ မိုးမ က စိတ်မလာသည့်အချိန်မှာခေါ်သွားမည့်အစား မိုးမ လိုလိုချင်ချင် ဖြစ်သည့်အချိန်ခေါ်သွားသည်မှာ ပိုကောင်းမည်ဟု တွေးမိလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မိုးမကို သူတို့ ရွာမှ ပြန်ရောက်မှ ကိုအောင်နိုင့်ကို ခေါ်လာတော့မည်ဟု ပြောလိုက်လေသည်။
တယ်လီဖုံးချလိုက်ပြီးတော့ ကိုရင်ဦးမောင် စပြီး အတွေးခေါင်တော့သည်။ ညတုန်းက လည်း သူပြောတယ် အဖေက သူ့ကို မကြာမကြာခေါ်လေ့ရှိတယ်တဲ့၊ ဘာကြောင့် အဖေက မိုးမကို ခေါ်ရတာလဲ၊ သူတို့ နှစ်ယောက် ဘာတွေ ပြောဆိုကြတာလဲ၊ အခုလည်း သူက မိုးမကို ကျတော့လှမ်းခေါ်တယ်၊ ငါ့ကိုကျတော့ ဘာလို့ မခေါ်ရတာလည်း၊ မိုးမ နဲ့ကျတော့ စကားစမြီပြောတယ်၊ ငါ့ကိုကျတော့ အဖက်လုပ် စကားပြောဖေါ်တောင်မရဘူး၊ အဖေ နဲ့ မိုးမ ကြားမှာ အကန့်တွေ ရှိနေကြတာလား၊
မိုးမ က အဖေ့ကို ချစ်တယ် ဆိုတာသူသိသည်၊ သူတို့ နှစ်ယောက် အရမ်းရင်းနှီးကြတာကိုလည်း သူသိသည်။ ဒါပေမဲ့ ငါရှေ့ကြရင် သူတို့က ဘာလို့ ရင်းရင်းနှီးနှီး မနေကြတာလဲ၊ ငါအရင်က ရွာကနေ အလုပ်တက်နေတဲ့ အချိန်တလျှောက်လုံးမှာ သူတို့ တအိမ်ထဲ အချိန်အကြာကြီး အတူတူ နေခဲ့ကြတယ်၊ လခွီး မှပဲ ငါတောင် ဦးနှောက်စားလာပြီ။
ကိုအောင်နိုင် ရောက်လာတော့ ကိုရင်ဦးမောင်က အိမ်သာကိုအထွက်နှင့် ဆုံလေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က ကိုအောင်နိုင့်ကို ရှင်းပြလိုက်သည်၊ သူတို့ ရွာပြန်လည်အုန်းမည့်အကြောင်း ရွာမှ ပြန်လာမှ ပဲ သူတို့ သောက်ပွဲ စားပွဲကို လုပ်တော့မည်ဖြစ်ကြောင်း၊ ကိုအောင်နိုင်က လည်း အင်းလေ အဲဒါဆိုလဲ အဲဒီကျမှပေါ့လို့ ပြောလိုက်လေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ဧည့်သည်ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေတုန်း ကိုရင်ဦးမောင်က အိမ်သာဖက် ခနထွက်သွားလေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က ကိုရင်ဦးမောင် စားပွဲပေါ်မှာ ကျန်ခဲ့သော ဆဲဖုံးကို တွေ့လိုက်လေရာ ကောက်ယူလိုက်ပြီး နောက်ဆုံးခေါ်သည့်နံပါတ်ကို ကြည့်လိုက်လေသည်။ ကိုရင်ဦးမောင်က မိုးမ ကို ခေါ်ထားတာမို့ ဖုံးနံပါတ်မှာ မိန်းမ ဟု မှတ်ထားတာတွေ့လိုက်ရသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ထိုနံပါတ်ကို သူ့ဖုံးတွင် မှတ်ထားလိုက်တော့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် ပြန်လာတော့ ကိုအောင်နိုင်က သူအပြင်ခနထွက် လေကောင်းလေသန့် ရှုလိုက်အုန်းမည်ဟု ဆိုတာ ထွက်လာခဲ့လေသည်။
ကိုအောင်နိုင်က ကားပါကင် ရှိရာဖက်ကို သွားကာ သူ့ကားထဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း မိုးမ ဖုံးကို လှမ်းခေါ်လိုက်လေသည်။
“ ဘယ်သူလဲ”
“ ဟေး မိုးမ ကိုပါ၊ ဦးအောင်နိုင်လေ၊ ဘယ်လိုလဲ နေကောင်းလား၊ ကိုတော့ကွာ ဟိုနေ့ညက မိုးမ နဲ့ အကြောင်းတွေပဲ အမြဲတွေးနေမိတယ်၊ ကို လေ မိုးမ ကို နမ်းတာ ရက်တာတွေ စဉ်းစားလိုက်တာနဲ့ကို လီးက တောင်လာတယ်၊ မိုးမ က အရမ်းကို ဆက်ဆီ ကျလွန်းတယ်ကွာ၊ ကို မိုးမ ကို အရမ်းကို ်ချစ်နေမိပြီ”
မိုးမ တယောက် ကိုအောင်နိုင့်အသံကို ကြားလိုက်ရသည်နှင့် ကြက်သည်း မွှေးညှင်းတွေ ထောင်ထသွားရသည်။ အာခေါင်တွေလည်း ခြောက်သလို ဖြစ်လာပြီး ဘာပြောရမည်မသိ အာစေးထည့်ထားသလို ဖြစ်နေရသည်၊ နောက်မှ အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြင့်၊
“ ကိုရင်ဦးမောင် အနားမျာ မရှိဘူးလား၊ ရှင် ကျမ ဖုံးနံပါတ် ဘယ်ကနေရတာလဲ၊ကိုရင်ဦးမောင်က ရှင့်ကို ပေးလိုက်တာလား၊ ရှင်အခု ကျမ ကို ဖုံးခေါ်စကားပြောနေတာကို သူသိတယ်မလား၊ မှန်မှန်ပြော၊ မလိမ်နဲ့နော်”
“ ဟင့်အင်း ကို က သူ့ဆဲဖုံးကို စားပွဲပေါ်ထားပြီး သူအပြင်ခနသွားတုန်း ခိုးကြည့်ပြီး မိုးမ နံပါတ်ကိုမှတ်ထားလိုက်တာပါ၊ ကို အခု မိုးမ နဲ့ ဖုံးပြောနေတာ ကိုရင်ဦးမောင်မသိဘူး၊ သူ့ကို သွားမပြောနဲ့နော်”
“ သေခြာလို့လား၊ ရှင့်ကို ကျမ ဘယ်လို ယုံရမှာလဲ”
“ အိုကွာ မိုးမ ကလည်း ကိုယ်က မိုးမ ကို ဘာအကြောင်းကြောင့်လိမ်ရမှာလဲ၊ ကိုယ်က မိုးမ နဲ့ စကားလွတ်လွတ်လပ်လပ် အရမ်းပြောချင်နေတာ၊ အဲဒီညတုန်းက မိုးမ ဆီက ဖုံးနံပါတ်တောင်းဖို့ မေ့သွားတာ၊ တကယ်ပြောတာ၊ မိုးမ ကို ကိုယ်က ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲကို ဆွဲပြီး ဖက်ထားချင်တာ၊ မိုးမ အသားလေး တွေက အိတင်းနေတာပဲ၊ အဲဒီညတုန်းက အထိအတွေ့တွေကို ဘယ်လိုမှ မေ့ဖျောက်လို့ မရနိုင်ဘူး၊ နောက်နေ့ မနက် ကိုယ် ကားလာယူတော့ အခန်းတံခါးလာခေါက်သေးတယ်၊ မိုးမ ဘာလို့ တံခါးမဖွင့်ပေးတာလဲ”
“ အော် အဲဒီအချိန် ကျမ အရမ်းကို အိပ်ကောင်းနေတာလေ၊ ကိုရင်ဦးမောင် အလုပ်ထွက်သွားလိုက်တာတောင် မသိလိုက်ဘူး၊ ညက တညလုံးမှ အိပ်မပောျ်တာ၊ ရှင်က ကျမ ကို ဒုက္ခတွေ ပေးပြီး စိတ်ထအောင်လုပ်သွား၊ ကိုရင်ဦးမောင်ကလည်း မူးပြီး အိပ်ပျော်သွား၊ ကျမ မှာသာ အိပ်လို့မရ ပဲ ဂန့်နေတာ မနက်၅နာရီထိုးမှ အိပ်ပျော်သွားတာကိုး”
“ အဲဒီညက ကိုယ်က မင်းကို အရမ်းကို လိုးချင်နေတာကို မင်းက ဘာလို့တားရလဲကွာ၊ ရင်ဦးမောင်က မူးပြီး ဂေါက်သွားပြီ ကိုတို့ လုပ်ချင်တာ လုပ်လို့ရနေတာပဲဟာကို၊ မင်းက မှ ပေးမလုပ်တာ၊ အဲညက မင်းလဲ လိုနေတာပဲ မဟုတ်လားလို့”
“ မသိပါဘူးရှင်၊ ကျမလည်း မပြောပြတတ်တော့ဘူး၊ ကျမ ကိုယ်ကျမတောင် နားမလည်တော့ဘူး၊ ရှင်းကလည်း တအားကို လောတယ်။ ချက်ချင်းကြီးကို သရဲမရဲစီး တော့တာကိုး၊ ကျမက အဲလောက်တောင် မမျှော်လင့်ထားဘူးလေ၊ ဖြည်းဖြည်းချင်း တဆင့်ချင်းပဲ မျှော်လင့်ထားတာ၊ ရှင်က နောက်က ဆင်လိုက်သလိုကြီးကိုး၊ ကဲ ပြောစမ်းပါအုန်း အခု ရှင်က ဘယ်ကနေဆက်နေတာလဲ၊ ရုံးခန်းထဲကလား၊ ဘေးနားမှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူးလား၊ ကိုရင်ဦးမောင်ကရော ဘယ်ရောက်နေလဲ၊ ခုနလေးတင် သူကျမနဲ့ ဖုံးပြောနေသေးတာ”
“ ကိုယ်က ကားပတ်ကင် မှာ၊ ကိုယ့်ကားထဲ ဝင်ထိုင်ပြီး ပြောနေတာ၊ ဘယ်သူမှ လည်း ကို့ကို မမြင် မကြားနိုင်ပါဘူး၊ စိတ်မပူနဲ့၊ ကို မင်းကို အခုတွေ့ချင်လာပြီကွာ၊ အခု မင်းအိမ် ကို ကိုယ်လာခဲ့ရင် ဘယ်လိုနေမလဲ၊ ဟုတ်ပြီ ကိုယ်အလုပ်က နေ့တဝက်ခွင့်ယူပြီး လာခဲ့လိုက်မယ်၊ ဟုတ်လား”
“ အိုး ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း၊ မလာပါနဲ့”
“ ဘာလို့လဲ ကွာ၊ မိုးမ ကလဲ အခု အချိန်ဆို ရင် အခွင့်ကောင်းပဲလေ၊ ကိုယ်တို့ နှစ်ယောက် ညနေ ၅နာရီအထိ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်နိုင်မယ်ကွာ၊ ကိုရင်ဦးမောင်က ၅နာရီမှ ရုံးကဆင်းမျာလေ၊ ကိုယ်တို့ နှစ်ယောက် ထဲ အရမ်းပျော်ကြရမှာ၊ ကိုယ့်လျှာပေါ်မှာ မင်းရဲ့ စောက်ဖုတ်အရသာတောင် ခုထိ မပျောက်သွားသေးဘူး၊ မင်းက အဲတုန်းက စောက်ဖုတ်တခုလုံးစိုရွဲပြီး အဆင်သင့်ဖြစ်နေပါပြီ၊ ဒါပေမဲ့ ကိုရင်ဦးမောင် ရှိနေလို့ မင်း စိတ်မရဲဘူး ဖြစ်နေတာမဟုတ်လား၊ အခု သူလည်း အိမ်မှာ မရှိဘူးလေ၊ ကိုယ်လာခဲ့မယ်၊ အခုလာခဲ့လိုက်တော့မယ်”
........................................................................................................................................
အခန်း (၂၉) ကိုအောင်နိုင်ရုံးမှ လစ်ပြီး မိုးမ ဆီလာခြင်း။
မိုးမ တယောက် အခုတော့ ပြာယာခပ်ရပြီ၊ ကိုအောင်နိုင်တယောက် ပြောဆိုနေရင်းက ဖုံးကို ချပြစ်လိုက်တော့ သူစိတ်တွေ ပူလာရသည်။ မိုးမ က သူ့ကိုယ်သူပင် သူမသေခြာ၊ ကိုအောင်နိုင်နှင့် သူ တွေ့ချင်သလား မတွေ့ချင်ဘူးသလား ဆုံးဖြတ်မရ၊ ကိုရင်ဦးမောင်ကို ခေါ်ပြီးတော့ ကိုအောင်နိုင်ခေါ်ကြောင်းနှင့် အခု သူ့ကို တွေ့ဖို့ လာနေပြီ ဖြစ်ကြောင်းကို ပြောလိုက်ရကောင်းမလား၊ ဒါမှ မဟုတ် ကိုရင်ဦးမောင်က ပဲ ကိုအောင်နိုင့်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး သူ့ကို မိုးမ ပြန်ပြောမလား မပြောဘူးလား ဆိုတာကို စမ်းသပ်တာပဲလား။ မိုးမ တယောက် ဘာလုပ်ရမှန်းကို မစဉ်းစားတတ်တော့ခြေ။
မိုးမ ရင်တွေ တဒုံးဒုံး ခုန်နေသည့်ကြားမှ ဝရံတာဘက် အမြန်ထွက်ပြီး လမ်းမဖက်ကို မျှော်ကြည့်လိုက်မိသည်။ ကိုအောင်နိုင် တကယ်ပြောတာလား သူ့ကို များ စနေတာလား၊ သူ့ကို ကျီစယ်နေတာ ဖြစ်ပါစေဟု မိုးမ ဆုတောင်းနေမိသည်။ ဥက္ကာ တယောက် ဂိတ်နားမှာ ရပ်နေသည်ကို လှမ်းမြင်နေရသည်၊ သို့သော်လည်း ဥက္ကာက သူ့ဖက်ကို လှမ်းမကြည့်နေပေ။မိုးမ က အိမ်နေရင်း ဂျင်းရှော့ပင်နှင့် အပေါ်က အမဲရောင် လက်ပြတ်လေးကို ဝတ်ထားသည် မို့ သူ့အသားအရည် က ပိုပြီး ဝင်းနေသလို ဖြစ်နေရသည်။
ကိုအောင်နိုင်တယောက် ကိုရင်ဦးမောင် မသိအောင် သူ့အထက်အရာရှိဆီမှ နေ့တဝက်ခွင့်တောင်းကာ ရုံးမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုရင်ဦးမောင် နှင့်က ဌာန တခုထဲ မှာ မဟုတ်လို့ သိနိုင်ဖို့ မလွယ်ပေ။ သို့သော်လည်း ကိုရင်ဦးမောင် က သူ့ဆီက တခုခု လိုလို့ သူ့ကို လာရှာရင်တော့ သူမရှိသာ သိသွားနိုင်သည်။ သို့မဟုတ်ပါက ကိုရင်ဦးမောင် ဘယ်လိုမှ မသိနိုင်ခြေ။
ကိုအောင်နိုင်တယောက် မိုးမ ကိုယ်လုံးလေး ကို စဉ်းစားရင်း စိတ် အရမ်းပြင်းပြနေရသည်။ မိုးမ ရဲ့ ရင်သားမြှောင်း၊ မိုးမ ရဲ့ စွံကားဖွံ့ထွားတဲ့ ဖင်လုံးတွေ၊ စိတ်ကူးယဉ်ရင်း လီးဗာကို ဖိနင်းကာ၊ ကားကို အမြန်မောင်း၍ မိုးမ ဆီသို့ သွားနေတော့သည်။
မိုးမ တယောက် ဝရံတာမှ ၊ မီးဖို၊ မီးဖိုမှ ဧည့်ခန်း၊ နောက် အိမ်တံခါးဝ မှနေ၍ ဓါတ်လှေခါးပေါက် ရှိရာလှမ်းမျှော်ကြည့်၊ နောက်ဝရံတာကို ပြန်သွား၊ လမ်းမ ဖက်ကို ကား တစီးတလေများ ဝင်လာမလား ကြည့်၊ ဂဏှာမငြိမ် ဖြစ်နေရလေသည်။ မိုးမ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားပြီး တုံတုံရီရီ ပင်ဖြစ်နေရသည်။
တချိန်ထဲမှာ ပင် သူ့အတွေးထဲ၌ ကိုအောင်နိုင် ရဲ့ အနမ်း အရက် တွေ၊ အတင်းကာရော သူ့ရှေ့မှာ ထိုင်ချပြီး သူ့ဒရက်ကို လှန်တင်ကာ ပင်တီကို ဆွဲချပြီး သူ့စောက်ဖုတ် ကို ကိုအောင်နိုင် ရက်ခဲ့ စုပ်ခဲ့တာတွေ၊ အဲဒီ အချိန်မှာ မိုးမ ကိုယ်တိုင်ကိုကပင် စိတ်တွေ ထလာပြီး ကိုအောင်နိုင်ကို သူလုပ်ချင်တာ လုပ်ခွင့်ပေးဖို့ အသင့်ဖြစ်ခဲ့ရသည်ကို တွေးနေမိသည်။ မိုးမ တွေးရင်းနှင့်ပင် မြီးညှောင်ရိုးမှ ပင် စိမ့်တက်ကာ ခြေဖျားလက်ဖျားတွေလည်း အေးစက်လာရလေသည်။
ကိုအောင်နိုင် မိုးမ တို့ အပတ်မန့် ဂိတ်ကို ရောက်တော့ ဥက္ကာက လှမ်းတားလေသည်။
“ ဆရာ ဘာကူညီရမလဲ ခင်ဗျာ”
ကိုအောင်နိုင် စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်သွားကာ ဒေါသလည်းထွက်သွားသည်။
“ ဟေ ဘာလဲက ငါ့အမျိုး ဆီ လာတာ ဘာလို့လဲ ဝင်လို့မရဘူးလား”
“ ဒီလိုပါဆရာ၊ ဒါက ပုံမှန်ပါ၊ ဒီအပတ်မဲ့ကို လာလည်တဲ့ အပြင်က လူတွေ အကုန်လုံးကို ကျနော်တို့က သိဖို့ လိုပါတယ်။ ကျနော်က ဆရာ့ကားနံပါတ်ကို ပဲ ရေးမှတ်ထားမှာပါ၊ ဆရာဘယ်သူ့ ဆီ သွားမယ် ဆိုတာကိုပဲ ပြောပြပေးပါ။”
“ ဟေ့ကောင် ငါ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်တုန်းက တောင် ငါသူငယ်ချင်းနဲ့ လာပြီးတော့ ကားတောင်တညလုံးထားခဲ့သေးတယ်၊ ဘယ်သူမှ င့ါကားနံပါတ်လည်း မမှတ်ဘူး ၊ဘယ်သူမှ လည်း မေးခွန်းလာမထုတ်ဘူး၊ ခုမှ ဘာအရူးထတာလဲ”
ဥက္ကာက ကိုအောင်နိုင့်ကို၊ သူတကယ်လို့ ဒီအပတ်မန့်မှာ နေတဲ့ လူတယောက်ယောက်နဲ့ အတူတူလာလို့ရှိရင် အဲဒီလူက တာဝန်ယူတာမို့လို့၊ ဘာမှ မေးမြန်းခြင်းမရှိပဲ ဝင်လို့ရတာ ဖြစ်ကြောင်း၊ အခုတော့ အပြင်လူ တယောက်ထဲ လာတာမို့ သူ့အနေနဲ့ မေးမြန်းရခြင်း ဖြစ်ကြောင်း၊ ရှင်းလင်းပြနေလေသည်။
ထိုအချိန်မှာပင် မိုးမ က ဝရံတာကို ထွက်လာရာ၊ ဥက္ကာ က ကိုအောင်နိုင်နှင့် စကားပြောနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ သူတို့ ဘာတွေ ပြောနေကြသည်ကို မိုးမ မကြားတချက်ကြားတချက်ဖြစ်နေသည်။ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင် သူ့ဆီလာသည်ဟု ဥက္ကာကို ပြောလိုက်မှာ စိုးရိမ်နေလေသည်။ ဥက္ကာက တော်ကြာ ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြန်ပြောလိုက်မှာ စိုးနေမိသည်။ မိုးမ ဥက္ကာဖုံးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ ဥက္ကာ ဖုံးကိုင်တော့ သူက၊
“ အဲ ဥက္ကာ အဲဒါ ငါ့အမျိုး ပဲ ဝင်ခွင့်ပေးလိုက်ပါ”
ဟုပြောလိုက်သဖြင့် ဥက္ကာက ကိုအောင်နိုင့်ကို ချက်ချင်းပင် တောင်းပန်လိုက်သည်။
“ ဆောရီး ဆရာ၊ မမိုးမ က ဝင်ခွင့် ပြုပေးဖို့ လှမ်းပြောနေလို့၊ ကျနော်တာဝန်အရ မေးမြန်းရတာကို ခွင့်လွှတ်ပါ။ မတော်လို့ လူဆိုးသူခိုးတွေက ဝင်လာခဲ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ဟုတ်တယ်မလား၊ ကျနော့်အလုပ်ကို နာလည်ပေးပါခင်ဗျာ၊ ဆရာ ပျော်ရွင်ပါစေခင်ဗျာ”
ကိုအောင်နိုင်က ကားပတ်ကင်လော့ထဲ ကားကို မောင်းဝင်လာရင်းက ဥက္ကာကို မျက်လုံးပြူးကြည့်ရင်ါ်စိတ်ထဲက ၊
ခွေးမသားက ဘာလို့ ဆရာပျော်ရွှင်ပါစေလို့ ပြောရတာလဲ၊ ငါမိုးမ ကို လိုးမလို့လာတယ်ဆိုတာကို သူရိပ်မိလို့လား၊ မိုးမ က အဲလို ခပ်ရှုတ်ရှုတ်ထဲကလား၊ တခြားငတ တွေလဲ အဲလိုပဲ လာလေ့ရှိပြီး မိုးမ က ဝင်ခွင့်ပေးဖို့ လှမ်းပြောတတ်လို့လား၊ တော်တော်တော့ထူးဆန်းတာပဲ။ စသည်ဖြင့် တွေးနေမိသည်။
ဥက္ကာက မိုးမ ရှိရာကို လှမ်းမော့ကြည့်လိုက်ရင်း က ပြုံးဖြဲဖြဲ ဖြင့် လက်မ ကို ထောင်ပြလိုက်သည်။ မိုးမ က သူ့ကို ပြန်ပြုံးပြလိုက်ရင်း အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားလိုက်သည်။ အခုတော့ ဥက္ကာ တွေးဖို့ အလှည့်ဖြစ်တော့သည်။ ဒီဘဲက ဘယ်ကဘဲလဲ၊ ဘာကောင်လဲ၊ မမမိုးမ တယောက်ထဲ အခုချိန်ဆိုရင် သူ့ယောက်ျားက အလုပ်မှာ၊ ဒီကောင်က ဘာဖြစ်လို့ မမမိုးမ တယောက်ထဲ ရှိနေတဲ့ အချိန် ဘာလို့လာတွေ့ရတာလဲ၊ မမမိုးမ အခု ဝတ်ထားတာကလည်း ဆက်ဆီ ကျလိုက်တာ၊ အပေါ်က အင်္ကျီကလည်း တိုလို့ ချက်ကိုတောင် မြင်နေရတယ်။
အဲဒီပုံစံ အဝတ်အစားနဲ့ ဘဲတဗွေနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ အတူတူ အခန်းထဲမှာ ။ ဒီဘဲကြည့်ရတာလည်း ထန်နေတဲ့ပုံပဲ၊ သူတို့ ချိန်းပြီး လိုးကြတာလား။ ငါ မသိမသာ သွားချောင်းမှ ။ တကယ်လို့ မှန်နေရင်တော့ မမမိုးမ သူ့ယောက်ျားကို ငါပြန်မပြောရအောင် နူတ်ပိတ်တဲ့အနေနဲ့ ငါ့ကို ပေးလိုးမှာပဲ။ ဟီးဟီး။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့။ မမမိုးရယ်။
မိုးမ က သူ့အိမ်ရှေ့တံခါးနားမှာ ဓါတ်လှေခါး တံခါးပွင့်လာမည့်အသံကို စောင့်နားထောင်နေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က ဓါတ်လှေခါးမှ ထွက်လာပြီး သူတို့ အခန်းရှေ့ ရှောက်သည်အထိ စောင့်နေလေသည်။ ကိုအောင်နိုင်က တခါးခေါင်းလောင်းကို နှိပ်လိုက်ပြီး အသံတိုးတိုးလေးဖြင့်၊
“ ကိုယ်ရောက်နေပြီ တံခါးဖွင့်တော့လေ”
မိုးမ မှာ တံခါးနားမှာ မှီရပ်လျှက် သူ့ရင်တွေက တဒုံးဒုံးခုန်နေပြီး အသက်ရှုတောင် မမှန်ဖြစ်နေရသည်။ လည်ချောင်းထဲမှာတောင် ခြောက်ကပ်လာလို့ တံတွေးကို မျိုချလိုက်ရသည်။ ကိုအောင်နိုင်က တံခါးဝမှ ဘဲကို ထပ်နှိပ်ပြန်လေသည်။
“ တံခါးဖွင့်ပေးလေကွာ”
မိုးမက အသံတုံတုံ လေးဖြင့်၊
“ ဟင့်အင်း။ ကျမ ဖွင့်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ရှင်ပြန်တော့။ အောက်က လုံခြုံရေးက အကုန်သိသွားတော့မယ်၊ သူက ကိုရင်ဦးမောင်ကို ပြန်ပြောမှာ၊ ပြန်သွားပါတော့ရှင်”
မိုးမ ဘာလို့ ကိုအောင်နိုင့်ကို ရှင်းပြနေမိမှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပင် နားမလည်နိုင်တော့ခြေ။ တကယ်တော့ သူဘာမှ အသံမပေးပဲနှင့် ဟိုမနက် သူကားလာယူတုန်းကလို အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်ဖို့ကောင်းသည်ဟု တွေးနေမိသည်။ သူ့ကိုယ်သူပင် ဘာတွေ လုပ်နေမိမှန်း မသိတော့ခြေ။
ကိုအောင်နိုင်က သူ့ပါးစပ်ကို တံခါးနားမှာကပ်ကာ၊
“ ချစ်လေး၊ မဟုတ်တာတွေ လုပ်မနေနဲ့ကွာ တော်ကြာ လူတွေက တစိမ်းတယောက် တံခါးဝမှာ ခေါက်နေပြီး အထဲမှာလည်း မိန်းခလေးတယောက်ထဲ ရှိတယ်ဆိုပြီး လာစပ်စုနေကြအုန်းမယ်။ တော်ကြာ ရဲတွေ ဘာတွေ လှမ်းခေါ်နေရင် ပြဿနာ မလိုအပ်ပဲ ဖြစ်ကုန်မယ်၊ တံခါးသာ ဖွင့်လိုက်ပါကွာ၊ ကိုယ်ချစ်လေးကို အရမ်းကို ဖက်ထားချင်နေပြီကွာ”
မိုးမ တယောက် ကိုအောင်နိုင် ပြောတာ ယုတ္တိ ရှိနေတာမို့ တံခါးကို အသာဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
ကိုအောင်နိုင် အတွင်းကို ကမန်းကတမ်းဝင်လိုက်ကာ မိုးမ ကိုတံခါးရွက်ဆီတွန်းရင်း၊ က သူ့ရင်ခွင်ထဲ သွင်းကာ အတင်းဖက်လိုက်သည်။ နောက်တော့ မိုးမ ပါးတွေ ကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းရင်း လည်တိုင် ပါးပြင်တို့ကို လျှာဖြင့် ရက်လိုက်သည်။ သူ၏ မာတောင်နေသော လီးကြီးက မိုးမ ပေါင်တန် ဗိုက်သားတို့ကို ထောက်ပွတ်နေလေသည်။ မိုးမ က ကိုအောင်နိုင့် အဖက်၊ အရက်တို့မှ ကြိုးစား ရုန်းထွက်ပြီး အိမ်ထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်လုံးလေး လည်း တဆတ်ဆတ်တုံ နေပြီး တမျိုးကြီးခံစားနေရလေသည်။
အပိုင်း ( ၇ ) ဆက်ရန် >>>
No comments:
Post a Comment