ခါပိုက်ထဲကမြွေပွေး (စ/ဆုံး)
ရေးသူ - ရာဂနတ်သား
အညာနွေသည် ပူလောင်လှသည်။
သို့သော်..........
ဤအပူကို ဂရုစိုက်ပြီး လူသားတို့၏ လုပ်ငန်း တောင်တာများကို ရပ်ဆိုင်းရမည်ဆိုလျှင် လွန်စွာဆိုးချေမည်။ထို့ကြောင့်လည်း နွားနှစ်ကောင်ရုန်းသော လှည်းကလေးသည်လူ(၄)ဦးကို တင်ဆောင်လျက် ပျဉ်းမပင်ရွာဆီသို့ သွားရာလမ်းအတိုင်း နှင်နေသည်။ လှည်းပေါ်တွင် နွားလှည်းမောင်းကိုသာမြ၊ရွာလူကြီး ဦးကြွက်နီ၊ ကာလသားခေါင်း ကိုဘဒင်နှင့် ၎င်းတို့ သွားရောက်ကြိုဆိုခဲ့သော ဆရာကိုနေနွယ် ပါလေသည်။ကြမ်းတန်းသောရာသီကြောင့် ဆရာတစ်ယောက်ပြီးတယောက် ပြောင်းပြေးရသည်။ ယခုလည်း တစ်ယောက်လာချေပြီ ။
“ အတော်တော့ပူတယ်နော် အဘ......”
“ အေးကွဲ့ မတရားပူတယ်လို့ဘဲ မင်းတို့အောက်သားလေနဲ့ ပြောရမှာဘဲ ... ဒါပေမဲ့ဆရာလေးရယ်တတ်နိုင်သလောက်တော့ နေပေးပါ ... ကျနော်တို့ရွာမှာက ကျောင်းကြီးသာရှိပြီး သင်မဲ့ဆရာမရှိဘူး ... တတ်တဲ့လူတွေကတော့ သင်ပြပေးပါရဲ့ ဒါပေမဲ့ ... ဆရာတစ်ဆူလိုတော့ ဘယ်သူဖြစ်နိုင်ပါ့မလဲ ...
“ ဘကြီး ... ကျွန်တော်နေဖို့ရော ...”
“ အင်း ... ကျုပ်အိမ်မှာဘဲ နေပါလေ ...ကျယ်လဲကျယ် အေးလဲအေးချမ်းတယ်။ ကျုပ်ရယ် ကျုပ်မိန်းမရယ် သမီးရယ် သားရယ်ဘဲရှိတယ်။ သားကတော့ အိမ်ထောင်နဲ့မို့ခြံထဲမှာ တဲအိမ်တစ်လုံး ဆောက်နေတယ်။ ကျုပ်တို့အိမ် အကျယ်ကြီးပါဗျာ ... ဆရာလေးတစ်ယောက် ပိုလာလို့ဘာမှ ဒုက္ခများပါဘူး ..အားနားစရာမလိုဘူး ... ကိုယ်ထူကိုယ်ထလိုဘဲ နေပေါ့လေကွာ...”
“ ဒါဆို အဆင်ပြေတာပေါ့အဘရယ် ... ကျွန်တော်က ဒီကိုတမင်လာခဲ့ပေမဲ့ အသိအကျွမ်းရှိတာ မဟုတ်ဘူး ”
“ ခင်ရာဆွေမျိုးပေါ့လေကွာ ...”
ဦးကြွက်နီက ရွာလူကြီးတို့ထုံးစံ သူ့အိမ်မှာသာဆရာကို ထားချင်မှန်း ဆရာကိုနေနွယ်ရိပ်မိသည် ။ထို့ကြောင့်လည်းနားလှည့်ပြီးပါးရိုက်ခြင်းပေ။ ကိုနေနွယ်မှာ ရန်ကုန်သားပီပီ ရုပ်ရည်ကသားနားသည် အရပ်အမောင်းကောင်းသည်။ အသားဖြူသည်။ ဒါကို ကာလသားခေါင်း ကိုဘဒင်တစ်ယောက် မနာလိုမရှုဆိတ်ဖြစ်နေမိသည်။ ရွာမှ ကွမ်းတောင်ကိုင်ပန်းတောင်ကိုင်တို့အဖို့ အန္တရာယ်များလှသည်။ တစ်ပါးသူနှင့် ငြိစွန်းခြင်းကို လက်ခံရန်မလွယ်ပါ။ အထူးသဖြင့် သူမျက်စိကျနေသော ဦးကြွက်နီသမီးနှင်းဖွေးကို လုံးဝစိတ်မချနိုင် ...
“ ဦးလေး ... ”
“ ဟေလကွာ ...”
“ ဆရာ့ကို ကျွန်တော့်အိမ်မှာထားပါလား ”
“ ဘယ်သူမှ ရှိတာမှမဟုတ်တာ ... ပြီးတော့ဟိုဘက်ခန်း လေးမှာ ထားရင်လဲ ရသားဘဲ...ဆရာလွပ်လွပ်လပ်လပ်နေရတာပေါ့”
“ အိုကွာ ... ငါ့ဆီမှာဘဲ နေပါစေ ... မင်းနှယ် ဘာများလဲလို့”
ဦးကြွက်နီနားလည်သည် ... ဒီသေနာ ပါးစပ်ဟသည်နှင့် အူဘယ်နှစ်ခွေရှိသည်ကိုသိသည်။ မရ ... ဘယ်တော့မှ သဘောမတူ မပေးစားနိုင် ... ဒီကောင်လိုဂလေနဲ့ သမီးကို သဘောမတူနိုင် စဉ်းစားရင်းဖြင့် ဦးကြွက်နီ နှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးမှာ ကင်းမလက်မဲကြီးများလို ထောင်ထလာသည်။ သုံးဦးသားတိတ်ဆိတ်စွာ လှည်း၏ခေါ်ဆောင်ရာသို့ လိုက်ပါလာကြ၏။ နေအတော်စောင်းမှ ရွာသို့ဝင်မိ၏ ...ဦးကြွက်နီအိမ်သည် ရွာလယ်တွင် ထည်ထည်ကြီး ရှိလေသည်။
“ လာ ... ဆရာလေး ဒါ ... ကျုပ်အိမ်ဘဲ ...”
ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားဟန်တို့ ထိန်းမရအောင် လေသံတွေပါနေ၏။ သူကပင် ဆရာကိုနေနွယ်၏ အဝတ်သေတ္တာကို မကာ အိမ်ပေါ်တက်သွားလေသည်။ ဆရာမှာ အိပ်ယာလိပ်ကလေးပိုက်ရင်းနောက်ကလိုက်လာ၏။ ကိုဘဒင်ကတော့ မကျေမနပ်နှင့် ကျန်ခဲသည်။
“ ဟဲ့ ... သမီးရေ ... သမီး ”
“ ရှင် ... အဘ ... လာပါပြီ ...”
ချိုသာယဉ်ကျေးသောအသံနှင့်အတူ တောအရပ်နှင့်မလိုက်အောင် ချစ်စရာကောင်းလှသော မိန်းကလေး တစ်ယောက်ထွက်လာ၏ ... တစ်ကိုယ်လုံး သနပ်ခါးဖွေးနေအောင် လိမ်းထားပြီး အရပ်မြင့်မြင့်နှင့်မို့ မြန်မာပီသစွာ လှပနေသည်။ ဆရာကိုနေနွယ်ကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်ရာ မျက်လုံးစူးစူးကြီးများကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့်အသာမျက်လွှာချသွားရှာသည်။
“ သမီး ... ဒါ ဆရာကိုနေနွယ်တဲ့...အဘအိမ်မှာနေမယ်”
“ ဆရာလေး ... ဒါကျုပ်ရဲ့သမီးလေး မနှင်းဖွေးတဲ့ဗျာ မချောလား ”
“ အို ... အဘကလဲ ဘာမှန်းလဲမသိဘူး ...”
“ ကဲ ... ညည်းအမေကော ”
“ အမ အကိုတို့အိမ်မှာ အဘရဲ့ ”
“ သွားခေါ်ချေ ... တစ်ခါထဲမိတ်ဆက်ပေးရအောင် ”
“ ညည်းအစ်ကိုမိန်းမကိုခေါ်ခဲ့ချေ ...”
“ ဟုတ်ကဲ့ ...”
ယို့ယို့လေးထိုင်နေရာမှ အသာထကာ နောက်လှည့်ထွက်သွားသော မနှင်းဖွေးကို မျက်လုံးထောင့်ကပ်ခါ အသာခိုးကြည့်လိုက်သည်။
စွင့်ကားသောတင်ပါးမှာ ... ခြေတစ်လှမ်းတိုင်း အိအိတုန်နေသည် ...သေးကျဉ်းသော ခါးလေးမှာ ခြေလှမ်းအလိုက် နွဲ့နေသည် ...ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်ကြီးသည် ဒူးဆစ်ထိနေ၏ ....။
“ ကျုပ်သားတော့မရှိဘူးဆရာလေးရဲ့ ... အိန္ဒိယနယ်စပ်ကုန်ကူးသွားနေတယ် ... ”
“ အင်း ... ဒါပေမဲ့ မရဘူးဗျာ သွားလိုက်ရင် တစ်လနှစ်လကြာတယ် ”
“ လူငယ်ဆိုတော့လဲ တိုးတက်ချင်တာပေါ့ ဆရာလေးရယ်”
“ ဒါပေါ့ ... ဒါပေါ့ ... သမာဇီဝနဲ့ကြီးပွါးရင် ပိုကောင်းတာပေါ့ အဘရယ် ”
“ အင်း ... ပြောရခက်သားလားဗျာ ”
“ ကိုကြွက်နီ ... ရှင့်ဆရာကိုဘာမှမကျွေးဘူးလား ...”
“ ကြည့်စမ်းပါဦးတော် ... ကထဲမှ ထိုင်ပြီးစကားပြောနေတာ”
“ ရေနွေးအိုးတောင်မချဘူး ... ရှင့်ဟာလေ ...”
“ အို ... အမေကလဲ ... သမီးလုပ်လိုက်ပါ့မယ် ဆရာနဲ့အဘ စကားမပြတ်လို့ပါ ...”
မနှင်းဖွေးက လိမ္မာစွာဝင်ပြီး ပြေပြစ်အောင်လုပ်လိုက်၍သာတော်တော့သည် ...။မနှင်းဖွေးအမေလည်း အတော်ချောသည် ... အမေတူ သမီးထင်ပါ့ ... နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲဆိုးထားသည် ...။
“ အင်း ... မိန်းမကတော့ ...”
“ ဘာမိန်းမကလဲ ... ရှင်ဧည့်ဝတ်မကျေလို့ ပြောနေရတာ ...”
“ ကဲပါဆရာလေးရယ် ဒါ ... ကျုပ်မိန်းမ မခင်ညိုတဲ့ ... ဒါက ကျုပ်ချွေးမ မလှမေတဲ့ဗျာ ... နင်တို့ဆရာလေးကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဆက်ဆံကြနော် ... ငါ့မျက်နှာ အိုးမည်းမသုတ်ကြနဲ့ ...”
ဦးကြွက်နီတစ်ယောက် မြွေပွေးကို ခါးပိုက်ပိုက်မိခြင်းကိုထိုအချိန်က လုံးဝမရိပ်မိပါပေ ...။ထိုညကို ညစာစားပွဲဖြင့် အဆုံးသတ်ကာ အိပ်ယာဝင်ကြတော့သည်။ ရွာမှ မီးမလင်း လမိုက်ညဖြစ်၍ တစ်ရွာလုံး တိတ်ဆိတ်နေ၏။
မနက်တွင် မနှင်းဖွေးမှအပ အားလုံးကိုယ်စီ အပြင်ထွက်နေလေသည်။ ကိုယ်လက်သုတ်သင်ရာ၌ပင် မပြတ်မလပ်ဖြစ်မိသည် ... သူမကျွေးသော ပဲပြုတ်နှင့် ထမင်းစားပြီး ကျောင်းသို့ထွက်ခဲ့သည် ...တစ်နေကုန် အလုပ်တို့ဖြင့်ရှုပ်ပြီး ညနေ(၆)နာရီ အိမ်ပြန်ရောက်၏ ...။
“ ဆရာ သိပ်နောက်ကျတာဘဲ ...”
စောင့်နေသော မနှင်းဖွေးက အပြစ်တင်သံလေးဖြင့် ဆိုလိုက်သည်။
“ ဟုတ်တယ် ... မနှင်းဖွေးရယ် အလုပ်တွေကြုံးလုပ်နေရလို့ နောက်နေ့ဆိုရင်တော့ ဒီလောက်နောက်မကျပါဘူး ... ”
“ အဘနဲ့အဒေါ်တို့ ထမင်းစားပြီးကြပြီလား ”
“ အင်းစားပြီးပြီ ... ကျမတို့ဆီမှာ စောစောစားတယ်ရှင့် ”
“ မနှင်းဖွေးရော ”
“ ကျမဆရာပြီးမှစားမယ် ”
“ အာ ... တစ်ခါတည်းစားလိုက်လေ ”
“ မသင့်ပါဘူး ဆရာရယ် ...”
“ အင်း ... ဒုက္ခဘဲ ကျွန်တော်ရေလေးချိုးချင်တယ်၊ ခဏစောင့်နော်”
“ ရတယ် ... ရတယ် ...”
ကိုနေနွယ်ထမင်းစားနေစဉ် မနှင်းဖွေးဘေးမှ ထိုင်ကြည့်နေသည်။မီးခွက်အလင်းရောင်အောက်မှာ သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းနေသည်။ ဦးကြွက်နီက ရေဒီယိုကိုကလိနေပြီး ဒေါ်ခင်ညိုကတော့ ချွေးမနှင့်သွားအိပ်သည်။ ကိုနေနွယ်ပြီးတော့ မနှင်းဖွေးထမင်းစားသည်။
ဘာလိုလိုနှင့် ဆရာကိုနေနွယ်ဤရွာကိုရောက်သည်မှာနှစ်လကျော်ပြီ ... အိမ်သားတို့နှင့်သာမက ရွာသူရွာသားတို့နှင့်ပါ ရင်နှီးကျွမ်းဝင်မိ၏ ... စာအသင်ကောင်းမှုကြောင့် ကလေးတို့ကလည်း ချစ်ကြသည်။ မိဘတို့ကလည်း လေးစားသည် ။စနေ တနင်္ဂနွေ အိမ်တွင် အချိန်ပိုသင်၏။ ထိုအခါ မနှင်းဖွေးပါ စာကူပြပေးလေသည် ။
ဤတစ်အိမ်လုံးတွင် ဆရာကိုနေနွယ်မှာ ရွာကိစ္စ၊ လယ်ကိစ္စ၊ အရောင်းအဝယ်ကိစ္စတိုနှင့်ရှုပ်နေသည်။ ဒေါ်ခင်ညိုလည်း မြေပဲခင်းကိုဦးစီးနေရ၍မအား၊ မလှမေကတော့ ဒီဘက်သိပ်မလာ အနေများလာတော့ သံယောဇဉ်တွေဖြစ်လာသည်။ ထမင်းလက်ဆုံစားဖြစ်သည်။ဘုရားသွားကျောင်းတက် အတူတူဖြစ်လာသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ရန်ကုန်သားကိုလူလည်ဆရာကိုနေနွယ်တစ်ယောက် မနှင်းဖွေးကို ချစ်ရေးဆိုတော့သည်။ ဟိုကလည်း တစ်ပတ်နှစ်ပတ် အိန္ဒြေဆည်နေပြီးမှ လိုချင်သောအဖြေကိုပေးခဲ့သည် ။
“ ဆရာ ... ဆရာလို့ မခေါ်နဲ့ဖွေးရယ် ... ကိုကိုလို့ခေါ်ကြည့်စမ်း ...”
“ ဟင့်အင်း ... ရှက်ပါတယ် ရှင် ”
“ မရဘူး ... ချစ်ရင်ခေါ်ရမယ် ...”
“ ကိုကို ...”
တခုတော့ရှိသည် မနှင်းဖွေးမှာ ငယ်သူမို့ သူ့မိဘတွေမရိပ်မိချေ။ပြီးတော့ အလစ်ခိုးနမ်းရုံမှလွဲ၍ ဘာမှလုပ်မရ၊ သည်တော့ နဂိုကမရိုးတော့ကိုနေနွယ်ရိုးတိုးရွတ ဖြစ်လာသည်။ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် မရှုနိုင်မကယ်နိုင်နှင့် အလစ်ကိုချောင်းနေတော့၏။ သို့သော် မနှင်းဖွေးက ပါးနပ်စွာ ရှောင်ရှားနိုင်ခဲသည်ချည်းသာ။
“ ဆရာလေး ကျုပ်ဒီနေ့ ဟိုဘက်ရွာ ခဏသွားလိုက်ဦးမယ် ”
“ ညအိပ်ပေါ့ဗျာ ... လိုက်ချင်လား ”
“ မလိုက်တော့ပါဘူး အဘရယ် ... ကျွန်တော်စာနဲနဲ ဖျက်စရာရှိလို့”
“ ကောင်းပြီလေ ... နဲနဲတော့ သတိနဲ့အိပ်နော် ... ဆရာလေးမလိုက်တာပဲ ကျုပ်ဝမ်းသာလှပြီ ... အခုတလော တခိုးပူနေတယ် ”
“ စိတ်ချပါအဘရယ် ...”
“ အင်း ... သားကလဲမရှိတော့ ဆရာလေးကိုဘဲ သားသဘောထားပြီးအားကိုနေရတော့မှာဘဲ ...
“ ဟုတ်ကဲ(ယောက္ခမကြီးရယ်) ဟုတ်ကဲ့ ... ကျွန်တော်ကလဲ အဘကို ကိုယ့်မိဘလို သဘောထားပါတယ် ခင်ဗျာ ”
“ ကိုကြွက် ... အနွေးထည်ယူသွားချည်နော် ပြီးတော့ဓါတ်မီးလဲယူသွား”
“ အေးပါဟ ... ငါ့နှယ် ဘဝကူးတော့မှာကျနေတာပဲကောင်းတယ် ”
“ တော်ဘဝမြန်မြန်ကူး ကျုပ်နောက်လင်ယူဘို့ ”
“ တယ် ... ဒီမိန်းမ သွားခါနီးလာခါနီး နမိတ်မရှိနမာမရှိ”
“ ကဲပါအစ်မရယ် ... အဘသွားခါနီးလာခါနီး စိတ်တိုအောင် သွားမစနဲ့”
“ ကဲအဘရော ... ဒီထဲလိုတာတွေ သမီးထည့်ထားတယ် ”
“ အေး သမီး အေး ... နင့်အမေသာ နင့်တစ်ဝက်လောက် လိမ္မာရင် ငါဒီတစ်သက် မအိုတော့ဘူး ...”
လူတကာကိုနိုင်နင်းသောသူကြီးကို ဒေါ်ခင်ညိုတစ်ရောက် ဗျောတင်တော့သည်။ သူကြီးမှာ တဟားဟားရီရင်း အသင့်စောင့်နေသော လှည်းဆီသို့ သုတ်ချေတင်လေပြီ။ ကိုနေနွယ်ရင်ထဲမှာ ဘုရားပွဲလှည့်နေမှာအမှန်ပါပဲ။ ဦးကြွက်နီခရီးထွက်သည်။ဒေါ်ခင်ညိုချွေးမနှင့် အိပ်မည်။ ဤသို့ဆိုလျှင် ...မနှင်းဖွေးတ တစ်ယောက်သာ မိမိနှင့်ကျန်ရစ်ပေမည်။ တစ်ခုတော့ရှိသည် မလှမေကို ဤအိမ်ကြီးတွင် လာအိပ်မခိုင်းဖို့ ဆုတောင်းရမည်။ ဒါဆိုရင်တော့ ရခဲတဲ့အခွင့်အရေးလေးလက်လွတ်ရပေမည်။
ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့်စောင့်ရင်း အချိန်တို့ ကုန်လွန်လာလေသည်။ ညစာစားပြီး အလ္လာပသလ္လာပ အနည်းငယ်ပြောပြီးအိပ်ရာဝင်ဖို့ ဟန်ပြင်သည်။ ခဏနေတော့ ...ဒေါ်ခင်ညိုဆင်းသွားပြန်သည်။ ပြီးတော့ပြန်တက်လာပြီး မနှင်းဖွေးအခန်းဆီမှ တိုးတိုးသံတွေကြားနေရသည်။ ဘာတွေဖြစ်နေပါလိမ့် နေနွယ် မီးမှိတ်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသည် ။ရင်တွင်းမှကြိတ်၍ ဆုတောင်းနေသည်ကား ........
“ နှင်းဖွေးတစ်ယောက်ထဲ ကျန်ရစ်ပါစေ ...”
ခဏကြာတော့ ဒေါ်ခင်ညိုဆင်းသွားသည်။ မနှင်းဖွေးတံခါးလာပိတ်သည်ကိုတွေ့ရသည်။ ဟေး ... ဟု ကလေးတစ်ယောက်လို မအော်မစေရန် မနဲထိန်းထားရသည် ...။မနှင်းဖွေး အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားသည်။ ထို့နောက် နောက်ဖေးတံခါးဖွင့်သံကြားရသည်။ အင်း ...အိမ်သာတွေဘာတွေသွားတက်နေတာ ဖြစ်မှာပေါ့ဟု ကိုယ့်ဖာသာ ကိုယ်တွေးနေမိသည်။
မနှင်းဖွေး အိမ်သာတက်သည့်အကြောင်း စဉ်းစားရင် ရင်တွေပူလာသည်။အတော်ကြာသည်အထိ မလာသေး နောက်ဆုံးတော့ တံခါးပြန်ပိတ်သံကြားသည်။ ထို့နောက် ...မနှင်းဖွေးအခန်းမှ မီးခွက်ငြိမ်းသံ အဝတ်ချင်းပွတ်သံ ကြားရသည်။ ဟန်ဆောင်ဖုံးအုပ်ထားခဲ့ရသောပညာတို့ကို ပြရမည်ဆိုတော့ကြောင့် စိတ်တက်ကြွနေမိသည်။
နာရီဝက်လောက် အောင့်အည်းစောင့်နေသည်။ ပြီးတော့မှ အသာထကာသူခိုးလို ခြေဖျားထောက်ပြီး မနှင်းဖွေးအခန်းတွင်း ဝင်လိုက်သည်။ တံခါးသည် ဟင်းလင်းပွင့်နေ၍ မိမိကိုမျှော်လင့်နေသည်ဟု ကျိန်းသေတွက်လိုက်မိ၏။ သြ ... သူလဲလေလောကီသားပေဘဲ .....မှောင်ထဲတွင်စမ်းတဝါးဝါးနှင့် ခြင်ထောင်ကြိုးကို ဝင်တိုက်မိရာမှ အသာဖမ်းရင်း ခြင်ထောင်လှန်တင်လိုက်သည်။ သင်းပျံသော သနပ်ခါးမွေးမွေးလေးကို ရှုရှိှုက်ရင်း မနှင်းဖွေးဘေးမှာ အသာဝင်ထိုင်ပြီး လက်နှင့်ရှောက်ပြီး မရဲတရဲစမ်းမိသည်။ မတော်လို့ အော်မှာကြောက်ရသေး ။သို့သော် မချောက တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်ပဲ အိပ်ပျော်နေသည်လား .......
နှိုးရခက်မည့် အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေခြင်းလား ... အသက်ရှုသံကတော့မှန်လို့ ... ”
လက်ကတဖြည်းဖြည်းစမ်းသွားရာ ရှံသားအကျီ်ၤပါးအောက်မှ နို့အုံကြီးနှစ်ခုကို အထိတ်တလန့်တွေ့ရသည်။နို့အုံပေါ်လက်တင်ထားပေမဲ့ ... ဘာမှ မတုန့်ပြန် ... ဧကန္တတော့ မှေးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ရှက်ရှာလွန်းလို့ ဘာမှမတုန့်ပြန်သည်ဘဲဖြစ်ရမည်။
မျက်နှာတော်နုနုကို အသာလိုက်စမ်းပြီး မေးကိုကိုင်ကာ ခွေလှည့်လိုက်သည်။ပြီးတော့ ... အသက်တစ်ဝက်နီးပါး အလေ့ကျင့်လုပ်ယူခဲ့သည့် နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းခြင်းကို စတင်ပြုလုပ်ပါတော့သည်။
“ ပြွတ် ... ”
“ ဟင် ... ”
ခေါင်းမွှေးတို့င် ထောင်ထကုန်သလား မသိ ... မနှင်းဖွေးနှုတ်ခမ်းသည် နှုတ်ခမ်းနီတို့ဖြင့် စေးကပ်ခါ မွှေးပျံနေသည် ...ဒါ ... ဒါဆို ...နောက်ကျသွားခဲ့ပြီ ... သန်မာသောလက်နှစ်ဖက်သည် ကိုနေနွယ်ကို ယိုင်လှဲသိုင်းဖက်လာသည်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းကို ရမ္မက်ပြင်းစွာ စုပ်ယူနေတော့သည်။ ကိုနေနွယ် ထောင်ချောက်မိလေပြီ ဤသည်မှာ မနှင်းဖွေးမဟုတ်။ မနှင်းဖွေးသည် နှုတ်ခမ်းနီဘယ်တော့မှမဆိုး။ သဘာ၀ သန္တာရောင်နှုတ်ခမ်းနှင့်သာနေသည်။နှုတ်ခမ်းနီဆိုးသည် ဆိုတော့ ...နှင်ဖွေးအမေ ဦးကြွက်နီမိန်းမ ဒေါ်ခင်ညိုပေ၊ အခုမှရုန်းလည်း ထအော်ခဲ့သော် ...မခက်လား။ ဒါကြောင့် မီးစင်ကြည့်ကရုံ။ မနှင်းဖွေးမဟုတ်တော့ သိပ်အားမနာတော့ပဲ မို့မောက်နေသောရင်သားအစုံကို လက်နှင့်ညှစ်ကာ သူမ၏နှုတ်ခမ်းကို ရန်ကုန်အရသာ ပေး၍စုပ်ပစ်လိုက်သည်။
ဘယ်လောက်ခေတ်ဆန်သည်ပြောပြော ရန်ကုန်သူတွေကိုလိုက်မမှီ ရန်ကုန်သားတွေကိုလိုက်မမှီ ။ထို့ကြောင့် ရန်ကုန်သားတို့နှင့်တွေလျှင် နောက်ကောက်ကျရမည်သာ ... ယခုလည်းကြည့် ဒေါ်ခင်ညိုသည် နှုတ်ခမ်းစုပ်ရုံမျှဖြင့် အသက်ရှူမြန်လာကာ ဆန္ဒတက်ကြွလာသည်။ အလိုးခံဖို့နားလည်သည်။ဒီလိုပဲဘဝတစ်လျှောက် နေခဲ့တာပဲ ကာမသျှတ္တရပညာကျမ်းကို နားမလည်၊ အလိုးခံခြင်းသာ နားလည်သည်။ဒါပဲအရသာရှိသည်။ အရသာကို ပွားစည်းအောင်မလုပ်တတ်ပြီးတော့ ...။
ကလေးလီးလွဲ၍ အရွယ်ရောက်လူကြီးလီးကိုမမြင်ဖူး ... လင်ရသည်နှင့်မီးခွက်ငြိမ်း ထမီလှန်၊ပုဆိုးလှန် လုပ်ခြင်းသာနားလည်သည်။ အခုတော့ ... နေနွယ် အကိုင်အတွယ်တွေက သိပ်ငြင်သာသည်။သေသပ်သည်...ဒေါ်ခင်ညို၏ ရမ္မက်ကို ဟုန်းဟုန်းတောက်စေသည်။
“ ဟင်း ... ဟင်း ...”
စကားမပြောရဲ ထို့ကြောင့် အော်သံလိုလို အသံမျိုး လည်မြိုမှထုတ်ပြီး အချက်ပြသည်။ သို့သော်ဆရာကိုနေနွယ်ကတော့ ခပ်တည်တည်သူများကိုထားရစ်ပြီး ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသည်။ ဒီကောင်ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ... အော်အဝတ်ချွတ်နေတာပဲ ဟင်း မြို့သားတွေ အရှက်ကိုမရှိဘူး။ခဏချင်းကိုနေနွယ် မိမွေးတိုင်း၊ ဖမွေးတိုင်းဖြစ်သွားသည်။
“ ဒေါ်ခင်ညို ...”
“ ဘာတုန်းတော့ ...
“ ကျွန်တော်မီးထွန်းလိုက်မယ်”
“ အမလေးမလုပ်လိုက်ပါနဲ့ ကျုပ်ရှက်လွန်းလို့ပါ ”
“ မရဘူး ထွန်းမယ် ”
“ ဒုက္ခပါပဲ ...”
တွင်ရောက်ရှိလာသော ယောင်္ကျားကို သူခမြာ ရင်တလှိုက်လှိုက်ဖြင့် အရသာတွေ့နေရှာသည်။ ကြက်သီးမွှေးတဖြန်းဖြန်း ထကာနို့အုံတို့မှာ ဖောင်းလာသည်။
“ လာ...ဟိုးကောက်ရိုးပုံဆီ သွားစို့”
သူခေါ်ရာမငြင်းမဆန်လိုက်လာခဲ့သည်။ ရောက်တော့ဘသားချောက အဝတ်အစားအားလုံးကိုရှက်ရွှံ့ခြင်းကင်းစွာချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ရန်ကုန်သားတွေ အရှက်ကိုမရှိ၊ ပြီးတော့ သူ့ပုဆိုးကိုကောက်ရိုးပုံပေါ်တွင် ဖြန့်ခင်းလိုက်သည်။
“ အိုး ...”
သူမထဘီ ရှောကနဲကျွတ်ကျသွားသည်။ သူမယောင်္ကျားတောင် ဒီလိိုယ်လုံးတီးမချွတ်ဖူးခဲ့။ ပြီးတော့ သူမကို ကောက်ရိုးပုံ၌ လွှားထားသောပုဆိုးပေါ်လှဲတင်လိုက်သည်။ သူမကိုယ်ပေါ်တွင်ရစ်ပတ်နေသော ရှန်သားအင်္ကျီ မှတစ်ပါးဘာမှမရှိတော့။ ပိုးဆိုးတာက ဒီညမှ လကပိုသာနေသလားမသိ။ ရှက်စရာပါဘိ။ သူငပဲကြီးက ငွေချောင်းကြီးနဲ့တူလိုက်တာ။
သူကလှမေဘေးမှာ ဒူးထောက်ပြီးနှုတ်ခမ်းကို နမ်းနေပြန်သည်။ လက်တွေကတော့ ရှောက်ကိုင်ပြီး ကျိုးတို့ကျဲတဲ အမွှေးပေါက်နေသော စောက်ဖုတ်ကို လိပ်ပြာတစ်ကောင်လို ဝဲပြီးကစားနေသည်။ လက်တစ်ဆုပ်စာနဲနဲကျော်သောသူမ နို့အုံပေါ် ပူပူနွေးနွေး အနမ်းနှင့်တပြိုင်တည်း၊ နို့သီးကိုစုပ်ယူခြင်း ခံလိုက်ရ၍ လန့်သွားမိသည်။
“ အား .... ဟင်း...ဆရာရယ် ...အို...ကျမ”
လိုလိုလားလားပင် နို့ကိုလက်နှင့်ပင့်၍ ဆရာ့ပါးစပ်သို့ထိုးပေးမိသည်။ ရင်မှာတဖြည်းဖြည်းကော့ပြီးနို့သီးမှာထောင်ထလာသည်။
“ နောက်တစ်ဖက်စို့ပေးရဦးမလား ”
“ တော့သဘောပဲ...........”
ပါးစပ်ကတော့ပြောသော်လည်း မျက်လုံးတို့ကလိုလားဟန်ပြသည်။ ပြီးတော့ မစို့ရသေးသောနောက်တစ်ဖက်ကိုကော့ထားပေးသည်။ သူမနို့ကိုမစို့သေးပဲ သူမနှုတ်ခမ်းကိုတေ့ပေးလိုက်တော့အခါ ရိုးအလှ ပါသည့်တောသူမသည် သူနှုတ်ခမ်းကို မရဲတရဲစစုပ်ပါလေတော့သည်။ သူမပေါ်ပိကျလာသော သူ့ရင်ဘတ်ကိုဖြင့် ပင့်၍ပွတ်ပေးနေ၏။ ကာမသျှတ္တရပညာရှိသည် လူသားတို့၏ မွေးရာပါ မဟုတ်ပါလော။ယခုလည်း လည်ပင်းကိုလက်ဖြင့် သိုင်းဖက်၍ နှုတ်ခမ်းစုပ်ခြင်း အရသာကို အပြည့်အဝခံစားရလေသည်။
“ ပြွတ်..”
“ မင်း...မင်း...ဟင်း...ဟင်း...”
အားရပါးရစုပ်ထားသဖြင့် သူမခမျာ အသက်ရှုမဝပင်ဖြစ်ရလေသည် ။ကိုနေနွယ်သည် စပါးကြီးမြွေထံမှ လွတ်သည့်သသားကောင်ပမာ သူမထံမှ ရှောကနဲထွက်၍ နို့ကိုစို့လေတော့သည်။
“ အို...ဆရာ...ဟင့်...အား....အိုး........”
မလှမေသည်ဒေါ်ခင်ညိုထက်ပို၍ ငယ်သောအပူပိုင်းဒေသမှ မိန်းမပျိုဖြစ်၍ အထအကြွမြန်လေသည်။ နို့စို့ပြီး စောက်ဖုတ်ကိုကလိခံရသောအခါ သူ့ခမျာ မနေတတ်မထိုင်တတ်အောင်ပင် ရမက်တွေထကြွလာရရှာ၏ ။ စောက်ဖုတ်ရွဲအိလာချေပြီ ...။
“ အို...ဆရာ..အဟင့်... အဟင့်...ဒီမှာမနေတတ်တော့ဘူး...”
အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ မကြာသေး ။အိမ်ထောင်သုခကို အချိန်ရှိသ၍တောင့်တနေသူဖြစ်၍ ကိုနေနွယ်ကလိသည့်ဒဏ်ကို ဘယ်လိုမှ သည်းငြီးမခံနိုင်ရှာ တက်လုပ်ပါတော့ဟု ဆိုရမှာကလည်းမရဲ ... ဒီတော့ မိမိလိုပင်ထကြွမလားဟူသောအတွေးဖြင့် ကိုနေနွယ်လီးကို မျက်စိမှိတ်ဆုပ်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးနေမိသည်။ အဝေးရောက်လင်တော်မောင် တစ်ခါအချစ်စမ်းသည့်အနေနှင့် သူ့လီးကိုကိုင်ကာဆွဲခိုင်းခဲ့သည်မဟုတ်ပါလော။ လီးကြီးသည် ရာဘာစွပ်ထားသည့် ယင်းတိုက်သားတမျှမာကျောလှသည် ။ ချောမွှေ့တင်းမာနေသော လီးကြီးကိုရင်ဖိုစွာ ပွတ်ပေးနေမိသည်။ဒီလီးကြီးနဲ့ဆို ခြင်ထောင်ထဲကပင် မထွက်တော့ဟု စိတ်ကူယဉ်နေပြန်၏ ။
ကိုနေနွယ်သည် တရွှေ့ရွှေ့နှင့် အောက်လျှောဆင်းသွားလေသည် ။ တဖြေးဖြေးဗိုက်ထိုမှတဆင့်အောက်သို့သက်လျော်ရာသို့
“ အို...ဆရာဒုက္ခပါပဲ...ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲလို့ ..အို”
လင်ရတာမကြာသေးခြင်း သားသမီးမမွေးဖူးခြင်း ထို့ကြောင့် စောက်ဖုတ်မှာ အပျိုစောက်ဖုတ်မဟုတ်ဟု ဘယ်သူမှ မပြောနိုင်လောက်အောင် စေ့ကပ်ပြီး သေသပ်လှသည်။ လျှာကိုထုပ်ပြီး ဆီးခုံအောက်မှ စောက်ဖုတ်ထောင့်စပ်ကလေးကို ယက်ပေးလိုက်သည် ။ ကိုနေနွယ်တစ်ယောက်မျက်စိစုံမှိတ်ကာ မလှမေ၏ စောက်ဖုတ်ကို စိမ်ပြေနပြေယက်ပါတော့သည် ။
“ အင်း...အင်း...အား...အား...ရှီး...ကျွတ်...အင့်..ဆရာ..အို..”
လရောင်အောက်တွင် တွန့်လိမ်နေသော မလှမေမှာ အရိုင်းအက ကနေသူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ရှိချေ၏ ။ တင်ပါးဝိုင်းကြီးများမှာ စက်ဝိုင်းပုံပတ်ခြာလည်နေလေသည်။
တင်များကော့ချည်ကုန်းချည်နှင့် သူမ၏ ရသဝေဒနာကို တတ်စွမ်းသမျှ ဖြေရာရှာနေချေသည်။လက်ကဘေးရှိ ကောက်ရိုးတို့ကို အားမနာတမ်း ဆုတ်ခြေပစ်နေသည်။ အဆုံးတွင် သူမရိုသေလှပသည်ဆိုသော ကိုနေနွယ်ကျောပေါ်တွင် ခြေထောင်များချိန်တာထားလိုက်သည် ။သည်တော့မှ ပေါင်ကိုပြဲသွားပြီး လျှာမှာ စောက်ခိုင်းတွင်းသို့ ပို၍ ဝင်ရောက်နိုင်သည်မဟုတ်လား ။စောက်ရည်ကြည်များ တစ်စိမ့်စိမ့်ယိုကျနေလေသည် ။
“ အ...အ...အ...ဟ...ဟား....”
ဝမ်းခေါင်းသံနှင့် ညည့်ကို ခြောက်ချားစေပြီး စောက်ဖုတ်မှ အဝါရောင်သန်းနေသည့် ချွဲပစ်ပစ် အရည်များညှစ်ထုတ်လိုက်သည် ။ တစ်စိမ့်စိမ့်နှင့် စောက်ခေါင်းတွင်းမှ ကျပြီး ဖင်ကြားထဲသို့ စီးဆင်းလေတော့၏ ။ ထိုအခါမှ ပုဆိုးပေါ်သို့ လရောင်ဆမ်းထားသော နို့နှစ်လုံးကို ကြည့်ပြီး ကိုနေနွယ် အကြံတစ်ခုရလေသည် ။ ထို့ကြောင့် မလှမေပေါ်တက်ကာ ဗိုက်အထက်ရင်ခေါင်းပေါ်တွင် အသာထိုင်လိုက်သည် ။ သူမကို မထိမိစေရန်လည်း ကိုယ်ကိုဖော့ထား၏ ။
“ အား ... ဘာလုပ်...”
သူ့လချောင်းကို နို့နှစ်လုံးကြားတွင် ညှပ်လေ၏ ။ ထို့နောက် မလှမေကို နှိ့နှစ်လုံးကို ညှစ်ကိုင်ပြီး ဆရာ့စကားကို လိုက်နာသည့် တပည့်လိမ္မာတစ်ဦးပမာနို့ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှစ်တွန်းကာ စုကပ်လိုက်သည် ။ လီးကိုတင်းကျပ်စွာ ဖမ်းညှစ်ထားသကဲ့သို့ ရှိနေပြီး စိတ်ကြိုက်အနေအထားရပြီးမို့ ကိုနေနွယ်သည် လီးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ကာ နို့ကြားထဲသို့ ထိုးတော့သည် ။ သူတစ်မျိုးအရသာထူးသလိုမလှမေမှာလည်းတဆတ်ဆတ်တုန်အောင် အကြိုက်တွေ့နေမိသည် ။ ဒါကြောင့် ပို၍ ညှစ်ပေးလေသည် ။
“ ဗြွတ် ... ပြစ်...ဗြွတ်...စွပ်...”
နို့မှာ စောက်ဖုတ်ကဲ့သို့ အရည်မထွက်၍ သူ့မူလအသားချောချောကိုပင်လိုးနေရ၍ ကြပ်သိပ်ကာ အရသာစီးကပ်နေလေသည် ။ မလှမေသည်လည်း ဉာဏ်နှင့်လူသားမို့ရင်ကိုကော့ကာ..တိမ်းကာစောင်းကာ အရသာကိုပိုထူးစေသည် ။
“ အင်း...အ...အား...ကျွတ်...ကျွတ်..”
ရန်ကုန်မှာ ဖာသည်ခေါ်ချရင် ပိုက်ဆံပေးရမည် အထူးအဆန်းလုပ်ချင်ရင် ကြေးပိုတောင်းမည် ။ ကြိုက်ကုန်းဆိုရင် ဟိုလိုမလုပ်ချင်ဘူး ဒီလိုမလုပ်ချင်ဘူးဂျီးများမည်။ခုတော့အားနာစရာလဲမလို ပိုက်ဆံလဲမကုန် သူတို့ဆီက ထမင်းစားနေသည်မဟုတ်လား ။
“ အ...အ...အား...ရှီး...ကျွတ်...ကျွတ်...”
စောက်ဖုတ်လိုမဟုတ် အထိန်းကွပ်မဲ့နေသော သုတ်ရည်တို့ ထိန်းမရပဲ ဝေါကနဲ ပန်းထွက်ကုန်သည် ။ စောက်ခေါင်းထဲမှာဆို တန်းစီစနစ်ဖြင့် တာထွက်ရသည် မဟုတ်လား ဒီမှာတော့ ဝှေ့ထွက်သဖြင့် ကိုနေနွယ်ခမြာ ခွေယိုင်ဖြစ်သွားရှာသည် ။ စောက်ရည်တို့သည် မလှမေ၏ ရင်ဘတ်နှင့်လည်ပင်းတို့တွင် ပြန့်ကျဲလျက်....
“ ကောင်းရဲ့လား ”
“ ကောင်းပါတယ် ”
ကားဆက်ရန်မလိုပါ ... သူမဆန္ဒမပြည့်သဖြင့် ကွက်ညိုနေသော လီးကို သူမလက်ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်ပြီး
“ ဂွင်းတိုက်ပေးလေ တောင်လာရင်ဆွေမျိုးမေ့အောင်လိုးပေမယ်...”
“ အိုး...နားရှက်စရာတော်...”
စောင်းချိတ်ရင်း လီးကိုတောင်အောင်ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည် ။ ခံချင်လှပြီးမဟုတ်လား ။ လီးကတောင်နှေးပါဘိ ၅မိနစ်လောက်ကြာမှ ဖြေးဖြေးခေါင်းထောင်လာသည် ။ဒီတော့မှ မျက်ဝန်းရွှန်းလဲ့စွာနှင့် ကိုနေနွယ်ကို ကြည့်သည် ....။ လုပ်ပါတော့ဟု ...ပါစပ်ကမဆိုပဲ မျက်လုံးက အင်တာနေရှင်နယ်စကားကိုဆိုချေ၏ ။ လီးမှာ ဒေါင်ဒေါင် ပစ်တိုင်းထောင်ကဲ့သို့ ခေါင်းတဆတ်ဆတ်နှင့် ထကြွနေသည် ။ဒီလောက်ခံချင်တဲ့ကောင်မ နာနာလိုးမှပဲ စိတ်ထဲကတေးရင်း သူမပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်ဝင်လိုက်သည် ။ ထို့နောက်မလှမေကို ခါးမကိုင်ကာ မပြီးလီးနှင့်စောက်ဖုတ်တေ့လိုက်၏ ။
“ ပြွတ် ... ဗြစ်...အမေ့...သေပါပြီ...ဘယ်လိုများလုပ်လိုက်တာလဲ”
“ ဆရာရယ်...ကျွတ်..”
ခါးအောက်ပိုင်းက မြေကြီးနှင့်လွတ်ကာ မိုးမျှော်နေသည် ။ ဒီတော့ မလှမေ တံစို့ထိုးသလို ခံစားမိရှာသည်။ စောက်ဖုတ် ရက်ရက်စက်စက် နာသွားသည် ။ လီးက ကြီးသည် မဟုတ်လား ။ ကိုနေနွယ်ကတော့ ဘာမှမဆိုတော့ သူမခါးကိုသာ မြဲမြဲကိုင်ကာ အံကြိတ်ရင်းတစ်ချက်ချင်း ဆောင့်မိတော့သည် ။
“ ပြွတ်...ဒုတ်...အား...အမေ့...သေပါပြီအမေရဲ့...”
လီးကြီးက သူမကိုမညှာမတာ စောက်ဖုတ်ထဲဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြင့် မှန်မှန်ကြီးလိုးနေသည် ။ သားအိမ်ကို လာဆောင့်တိုင်းပါးစပ်ဟစိစိဖြစ်သွားရရှာသည်။
“ အာ....အ...ကောင်းလိုက်တာဆရာရယ်..ဆောင့်......အား...အ..”
“ ကျ...ကျမ...အား........အာ.......”
သူမပြီးသွားသော်လည်း စောက်ရည်တို့အပြင်ကိုထွက်မကျပဲ စောက်ခေါင်းထဲ ပြန်လိုးသွင်းသလိုပြည့်ပြီး လှည့်ပတ်နေသည် ။ ကိုနေနွယ်သည် အရည်ဖြင့်ရွှဲပြီးအသွင်းအထုတ်သွက်လာတော့အခါ ဆောင့်အားကိုတင်လိုက်သည် ။
“ ပြွတ်...ဒုတ်....အာ...အ...”
တစ်ကြိမ်ပြီးသွားသော်လည်း အားပျော့နေချိန်တွင် လှုပ်ခါနေသောကြောင့် မလှမေခမြာ ကြိုးပြတ်အရုပ်လို ရမ်းခံနေသည် ။ ဆရာကိုနေနွယ်ကလည်းအံကြီးကြိတ်ကာ တဆတ်ဆတ် ဆောင့်နေသည် ။ တော်ပါသေးသည် အေးမြသောလေ တဖြူးဖြူးတိုက်နေ၍ ချွေးမပြန်ပါ ။
“ ဒုတ်...အ....ဒုတ်...အင့်....ရှီး”
ကိုနေနွယ်တစ်ယောက် မလှမေစောက်ခေါင်းလျှံကျသွားအောင် သုတ်ရည်များပန်းထုတ်ထဲ့လိုက်သည် ။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သားထပ်ရက်သား ကောက်ရိုးပုံပေါ်လှဲနေကြ၏ ။ အချိန်ဂရုစိုက်စရာမလို ။ နံနက်(၄)နာရီအထိနားလိုက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဆွပြီး ထလာလျှင် ရမ္မက်လှိုင်းတွင် ကူးခတ်လိုက်ဖြင့် (၅)ချီ(၅)မောင်းပြီးသွား ကြလေသည် ။မလှမေအဖို့ သူမယောင်္ကျားပင် ကိုနေနွယ်လောက်မရင်းနှီးတော့ပါချေ ။
ဒီလိုဖြင့် ကိုနေနွယ်အဖို့ အပျင်းဖြေဆော့ရန် အသွင်အရုပ်ကောင် ထပ်ရသွားလေတော့သည် ။ သို့သော် သူလိုချင်သောအရုပ်ကား ကွာလှမနေချေ။ အရှောင်အတိမ်း ကောင်းလှ၏ ။ ခက်သည်က မနှင်းဖွေးက ချစ်သူအဖြစ်သာ ရောင့်ရဲကျေနပ်နေ၏ ။ ဒီကောင်မလေး လူစိတ်မှရှိရဲ့လားမသိ ။မရမှန်းသိတော့ ကိုနေနွယ်တစ်ယောက် ကျားချောင်းချောင်းတော့သည် ။ဘယ်လိုပင်ချောင်းချောင်း အခွင့်အရေးသည်မရ စိတ်ဆင်းရဲလှသည် ။ ဒီတော့ ကိုနေနွယ် စိတ်ကို ဒုံးဒုံးချလိုက်သည် ။ ဒေါ်ခင်ညို ၊ မလှမေနှစ်ယောက်နှင့်သာ ပျော်ပျော်ကြီးနေပစ်လိုက်သည် ။
တစ်နေ့ကျောင်းကိစ္စနှင့် ကိုနေနွယ်မြို့တက်ရန် အကြောင်းပေါ်လာသည် ။ ဒီတော့မနှင်းဖွေးလိုက်ပို့သည် ။ သူမကိုယ်တိုင်ယက်ထားသော စောင်နှစ်ထည် အညာထွက်ပစ္စည်းအစုံကို လှည်းပေါ်တင်ရင်း
“ ကိုကို ... သတိနဲ့သွားနော်”
“ အင်းပါ...မိန်းမရယ်...”
လှည်းမောင်းမည့်လူမပေါ်သေး ဦးကြွက်နီ၊ဒေါ်ခင်ညိုလည်းမရှိ ငွေသွားရှာကြသည် ။
“ ကဲ...ဒီကောင့်ကိုစောင့်မနေပါနဲ့ လာဖွေးကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့မယ်”
“ ဖြစ်ပါ့မလား”
“ အို....တစ်သက်လုံး နွားနဲ့ဖက်ပြီးကြီးလာတာပါတော် ..”
ဒီတော့လည်း ချစ်သူနှစ်ဦး လှည်းယဉ်ကလေးနှင့် တမော့မော့ ရွာထဲက ထွက်သွားကြသည် ။ ချစ်သူကိုယ်တိုင်မောင်းပို့သော လှည်းယဉ်စီးရတာ ဘယ်အရသာနဲ့မှ မတူ ... စကားတပြောပြောနှင့်
“ ကိုကို...ခရီးတစ်ဝက်ကျိုးပြီကိုကို မြန်မြန်ပြန်လာနော်...”
“ အင်းပါ ”
“ ဝုန်း ”
ဘယ်လိုကံဆိုးမိုးမှောင်ကျသည်မသိ လှည်းဝင်ရိုး ကျိုးသွားသည် ။ မနှင်းဖွေး၏ သတ္တိနှင့် ကျွမ်းကျင်မှုကိုတွေ့ရသည် ။ လှည်းမမှောက်စေပဲ ငြင်သာစွာ ရပ်နိုင်ခဲ့သည် ။
“ ဒုက္ခပါပဲ....”
တော်ပါသေးရဲ့ သစ်ပင်ဝါးပင်အုံ့ဆိုင်းနေသော တောအုပ်ကလေးနားရောက်ပေလို့ ။ ကိုနေနွယ်ကတော့ ရန်ကုန်သွားရန်ဆိုသော ရည်ရွယ်ချက်ကို လုံးဝမေ့လိုက်တော့သည် ။
“ လာ...ဟိုတမာပင်တွေအောက် သွားရအောင်”
တမာပင်တို့သည် သန်စွမ်းလှသည် ။ ပူပြင်းသောနေရောင်ကိုဆန့်ကျင်ကာ စိမ့်နေအောင်အေးချမ်းမှုကို ပေးပါသည် ။ တမာရွက်ကြွေတို့နှင့် တမာသီးတို့က ပြန့်ကျဲနေသည် ။ ထိုရွက်ကြွေကြောင့်လည်း သဘာဝအလှသည် ပို၍ပေါ်လွင်နေသယောင် ။ကိုနေနွယ်သည် တမာပင်ကြီးအောက်မှာ ထိုင်ပြီး မနှင်းဖွေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ မှေးစက်ရန်ပြင်လိုက်သည် ။
“ ဟင့်အင်း...ဒီမှာပဲထိုင်မယ်”
“ ဖွေးကကို့ ကိုတကယ်မချစ်ဘူးနော်”
“ ချစ်တာပေါ့”
“ ဒါဆိုလာခဲ့”
အနိုင်ကျင့်အကြပ်ကိုင်ခြင်းသည် တစ်ခါတစ်ရံကောင်းပါသည် ။မနှင်းဖွေးချစ်သူမငြိုငြင်စေရန် သူ့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းငုံ၍ ဝင်ရရှာလေပြီ ။ သည်တော့ ဘသားချောက ထပ်တိုးလာသည် ။ မနှင်းဖွေးပါးလေးကို နမ်းရှုပ်လေ၏ ။ ဒါကရပါသည် အိမ်မှာလစ်လျှင် လစ်သလို အနမ်းခံနေကျ ။ ဒါပေမယ့်
“ ပြွတ်....အို ..ကိုကို...အင်း..”
ပူနွေးသောအနမ်း သူမနှုတ်ခမ်းပေါ်ကျလာသည် ။ မဟုတ်ပါလား။ဒီလိုတစ်ခါမှ မနမ်းခဲ့ဘူး ။ ရွာထိပ်က ဗီဒီယိုရုံမှာလို ဗိုလ်မတွေ ဗိုလ်ထီးတွေနမ်းနေပါလား ဇာတ်ပျက်ပြီထင်ပါ့ ။
အလန့်တကြားဟသွားသော သူမနှုတ်ခမ်းထဲသို့ သူ့လျှာသည် လျောကနဲတိုးဝင်လာသည် ။ ပူနွေးချွဲကျိပြီး ချိုရဲနေသော လျှာ၏အတွေ့ကြောင့် နှင်းဖွေးခမြာအံချ လိုက်တော့မလိုဖြစ်သွားရှာ၏ ။ သို့သော် သူမလျှာကိုအသာပွတ်သော သူ့အတွေ့သည် ထူးခြားလှသည် ။ အရသာဆန်းကို လေ့လာရင်း အနမ်းလှိုင်းတွင် တဖြေးဖြေး မျောစပြုလာချေပြီ ။
ကိုနေနွယ်သည် သူမနှုတ်ခမ်းကို အားရပါးရကြီး စုပ်နေ၍ နှုတ်ခမ်းများပင် ကျိန်းမိသည် ။ အရသာတော့ အရှိသား မိမိကမဝံ့မရဲ ပြန်စုပ်မိသည် ။ ဟိုအင်္ဂလိပ်ကားထဲမှာလဲ ဗိုလ်မကပြန်စုပ်သည်မဟုတ်လား သူ့တံတွေးတို့ကို မနှင်းဖွေးမြိုချမိသည် ။ အို...အနမ်းတွင်ဘယ်လောက်ကြာနှစ်မြောနေမိသည် မသိ ။ သူ့လက်တို့သည် ရင်ဖိုမျှ မသန်းဖူးသေးသော မိမိရင်အစုံကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီးဆုပ်နယ်ချေသည် ။ သူကို့မတားရက် ဒါပေမယ့် ကြောက်သည် ။ အခုနေ လှည်းတစ်စင်းလောက် လာရင်ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ ။ ကြည့်ကြယ်သီးတွေဖြုတ်နေပြန်သည် ။
“ ပြွတ်....ဟင်း”
“ ကိုကို...ဖွေးမကြိုက်ဘူး...အဲလိုမလုပ်နဲ့”
“ ချစ်သူချင်း ဘာရှက်ဖို့လိုလဲ ဖွေးရယ်”
“ ဒါတော့ဒါပေါ့ ... ဒါပေမယ့် ...လက်မထပ်ခင်ဘာမှကျွံမလာနဲ့”
“ သိပြီလေ ... ဖွေးရဲ့အချစ်ကို”
“ ကိုကိုနော် ဖွေးငိုပစ်လိုက်မှာ ... သိလား ..ဒီကမိန်းကလေးရှင့်မိန်းကလေး ကဲ.. ဒီလောက်ဖြစ်နေတာ ရော့ ..ကိုင် ကိုင်”
အညာသူပီပီ စိတ်တိုပြန်သည် ။ မျက်နှာလေးရဲရဲနှင့် ကိုနေနွယ် လက်နှစ်ဖက်ကိုယူက သူမ၏လှိုင်းထနေသော ရင်အုံပေါ်တင်ပေးလိုက်၏ ။ ကိုနေနွယ်ကလည်း ဟန်မျှမဆောင်၊ သူမ၏ ဖြုတ်လက်စကြယ်သီးတို့ကို ဆက်ဖြုတ်ပါတော့သည်။မနှင်းဖွေးမှာ မျက်ရည်အဝိုင်းသားနှင့် ကိုနေနွယ်ကိုသာ စိုက်ကြည့်နေ၏ ။ ဒီအကြည့်ကို မကြည့်ရဲ ။
ထို့ကြောင့် သူမနှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင်း အကြည့်တို့ကို ရှောင်နေမိသည် ။ ခဏချင်းပင် ကြယ်သီးတို့ပြုတ်သွား၏ ။ ထိုအခါ တောသူထုံးစံ ဘောလီဖွေးဖွေးလေး ပေါ်လာလေသည် ။
ကျောဘက်ကိုသိုင်းဖက်ပြီးသူမ၏ဘောလီကိုလှန်တင်လိုက်၏ ။အဝတ်မဲ့သောအသားတို့၏ အတွေ့က နှစ်ဦးလုံးကို တုန်လှုပ်သွားစေပါသည် ။ လက်ထဲမှာပင် အရည်ပျော်သွားမလား အောက်မေ့ရလောက်အောင် ပျော့ပြောင်းနူးညံ့လှသော နို့အုံကို ယုယုယယ ဆုပ်နယ်ပေးနေသည် ။
မနှင်းဖွေးသိလိုက်ပါပြီ ။ ဒီညနေသည် သူမအပျိုစင်ဘဝ၏ နေဝင်ချိန်ဖြစ်ကြောင်း ၊ ဒါကြောင့်ဝမ်းနည်း ပက်လက် သူ့ပုခုံးပေါ်မှီ၍ မျက်ရည်တို့ကိုသွန်ချမိသည် ။အပျိုစင်ဘဝကိုတန်ဖိုးထားသူ မဟုတ်လား ။ ငိုနေရင်းမှ နို့အုံကို တဖွဖွဆုပ်နေသည်ကို အာရုံရောက်သွားပြန်သည် ။ ထိုအခါ သွေးတို့ဆူဝေလာပြီ နို့အုံမှာ တင်းမာလာ၏ ။ နို့သီးထိပ်လေးတွေ မာစိစိဖြစ်လာသည် ။
ကိုနေနွယ်သည် သူမနှုတ်ခမ်းတို့ကို နမ်းရသည်ကို အားမရဟန်တူ တရွရွနှင့် လည်တိုင်ကို နမ်းနေပြန်သည် ။ ထို့နောက် မေးရိုးအောက်နားတို့ဆုံရောကို စုပ်နေ၏ ။
“ ဒါ....ဟင့် ... ကိုကို .. သွေးချေဥမယ်နော် သူများတွေမြင်ရင် ရိပ်မိကုန်မယ် အဟင့်... ယားတယ်ကိုရဲ့”
အသံမှာချိုချိုသာသာဖြစ်လာသည် ။ မိန်းမတို့သည် အတွေ့ကို ရှောင်နိုင်ခဲလှသည် ။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး အာရုံခံကရိယာတို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်ကိုသာကြည့် ။ တရွေ့ရွေ့ဆင်းလာပြီး နို့တစ်ဖက်ကို စို့နေ၏ ။
“ အား..ဟား...ကိုကို ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲတော့ မကြီးမငယ်နဲ့ ဒီကလူနေရခက်တယ်ရှင့် ”
ပါးစပ်ကသာအော်နေမိသည် ပြီးတော့ရင်ကတော့ တကော့ကော့နှင့်မို့ တစ်ဖက်ကိုနို့စို့လို့ အားရတော့ ဟိုတစ်ဖက်ကိုပြောင်းစို့သည် ။ စို့ရင်း သူမ၏တင်ပါးကားကားကြီးများကို လက်နှင့်အားရပါးရ ပွတ်ပေးနေ၏ ။ ဒုက္ခဒီနေ့မှ အောက်ခံမဝတ်ခဲ့မိ။ထုံးစံက အလကားနေရင်းအောက်ခံဝတ်မနေ ။ တစ်လတစ်ခါတော့ မှန်မှန်ဝတ်ကြသည် ။
တစ်ချို့ကတစ်လတစ်ခါတောင်မဝတ် မတော်တဆ ထဘီမှာအနီကွက်နှင့် မိန်းကလေးကိုတွေ့မိလျှင် အညာမှာအထူးအဆန်းလို့မယူဆသင့်ပါ ။ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ တစ်ချို့မိန်းကလေးတွေဆိုရင် ပစ္စည်းပစ္စယတွေ ခေါင်းပေါ်မှာရွက်ထားလျှင် ယောင်္ကျားလေးများလို သေးကို မတ်တပ်ရပ်ပေါက်သည် ။ ဒါကို အထူးဆန်းမမှတ်ယူသင့် တရွာတစ်ပုဒ်ဆန်းမဟုတ်လား ။ အခုလည်း ထဘီသာရှိ၍ သူမဖင်၏ ချောမွေ့မှုကို အလွယ်တကူခံစားနေရသည် ။
လက်သည်တရွရွနှင့် ဖင်ကြားကို နှိုက်လာလေသည် ။ မနှင်းဖွေးအသက်ရှုမြန်လာ၏ ။ ဖင်ကြားကို လက်နှိုက်လာလေသည် ။ စောက်ဖုတ်ပေါ်ကိုလာကလိနေပြန်သည်။ နို့ကိုစို့လိုက် နယ်လိုက်ဖြင့် မနှင်းဖွေးစိတ်ကြွလာအောင်ဆွပေးနေ၏ ။ နို့မို့ဆိုရင် အပျိုရိုင်းလေးပီပီ သောင်းကျန်းနေရင်အခက် ။ မျက်လုံးလေးတွေမှေးပြီး အသက်ကို တစ်ချက်ချင်း ပြင်းပြင်းရှုတော့မှ စောက်ဖုတ်ကို ရဲရဲတင်းတင်းနှိုက်ရဲတော့သည် ။
ဒါတောင်ထဘီပေါ်မှာ အသာအုပ်၍ ပွတ်ပေးရုံမျှသာ ခရမ်းပျိုးရဲ၏ ။ ပြီးမှ တစတစနှင့် ထဘီကိုဖြေချပြီ ကတ္တီပါသီးလို အမွေးနုလေးများဖုံးအုပ်နေသည့် ဖောင်းမို့မို့စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးနှင့်လွတ်လွတ်လပ်လပ် အုပ်၍ပွတ်ပေးတော့သည် ။
“ အင်း...ကိုကို...ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲတော့”
နေရာပြင်သလိုနှင့် ပေါင်ကိုအသာဖြဲပေးရင်း အရှက်ပြေအပြစ်တင်စကားဆိုလိုက်သည် ။ ဒီတော့ နူးညံ့လှသည့် စောက်ဖုတ်ကို လက်ချောင်းလေးများနှင့် ဟပြီး လက်ခလယ်ကို အကွဲကြောင်းထဲထည့်ကာ အလျားလိုက် ပွတ်ဆွဲပေးနေသည် ။ ပထမတော့ ခြောက်နေ၍ သိပ်မသွက်ပါ ။ တဖြေးဖြေးနှင့် စောက်စေ့ကို ထိဖန်များတော့ အရည်များ တစိမ့်စိမ့်စိုလာသည် ။ ဒိတော့လက်သည် ပို၍ လွပ်လပ်စွာ လှုပ်ရှားနိုင်ပြီ စောက်ပတ်ထဲ တစတစတိုးဝင်လာကာ စောက်ခေါင်းကို ကလိပေးနေ၏ ။
“ ဟင်း...ဟင်း...ကိုကိုရယ်..ဖွေးရင်မောလိုက်တာကွယ်”
“ ဟင်းကြည့်ပါလား”
လက်ကိုသွင်းထုတ်လုပ်ပေးလေဖွေးပို၍ အရသာတွေ့လေဖြစ်လာကာ စောက်ရည်များ သေးပေါက်သလို ရက်ရက်ရောရောကြီး ယိုစီးလာသည် ။ ရှက်ပါသည် ကြောက်ပါသည်ဆိုသောစိတ်ကိုဖျောက်ပြီး ဖင်ကို အလိုက်သင့်လှုပ်ပေးနေ၏ ။ အရာရာ ဖြောင့်ဖြူးနေချေပြီ ။ သို့ဖြစ်၍ ကိုနေနွယ်သည် နှင်းဖွေးပေါင်ကြားတွင် လေးဘက်ထောက်ကာ စောက်ဖုတ်ကို မျက်နှာအပ်လိုက်ပါတော့ သည် ။
“ အို...အစ်ကိုရယ်”
မြို့ပြနှင့်ကင်းဝေးသော နှင်းဖွေးအဖို့ ဒီအမှုကို အချစ်၏ သင်္ကေတအဖြစ်သာ မြင်မိလေသည် ။သို့သော် ကိုနေနွယ်သည် သူမစောက်ဖုတ်ကိုနမ်းရုံမျှမကပါ ။
“ အား...ဟား...ကိုကို..ကိုကို..ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ”
စောက်ပတ်ကြားထဲလျှာထိုး ဝင်လာထဲက သူ့မခမြာ ကင်းကိုက်ခံရသလို ထွန့်ထွန့်လူး နေချေပြီ ။တစ်သက်မှာ အတွေးထဲတောင်မထည့်ခဲ့တဲ့ အရသာ ။ စောက်ဖုတ်ထဲချွဲကျိပြီး ကြမ်းကြမ်းတမ်းအဖုကလေးများရှိသော လျှာငွေ့ကြီးသည် အပြားလိုက် ဝင်လာချေ၏ ။ မနှင်းဖွေးတစ်ယောက်တိမ်ကိုပဲ စီးနေရသလို လွင့်မျောနေသလို သိပ်ကောင်းသည့်ဈာန်ကို ရရှိနေလေသည် ။
“ ဟင်း..ကိုကို..ကိုကို...ကျွတ်...ကျွတ်..ဟာ..”
မရှက်နိုင်ပဲ ဖင်ကို ကော့ကော့ပေးကာ လျှာကိုအထဲပိုဝင်စေ၏ ။ အပျိုစင်မို့ အရသာကို ဆွဲ၍မခံနိုင်ပါ ။
“ အား...ကိုကို...အား...အား”
သူမ၏အသက်ဝိညာဉ်ပါထွက်သွားပြီလားမသိ တစ်ကိုယ်လုံးမောဟိုက်ကျန်ရစ်သည် ။ စိတ်အစဉ်သည် အထီးကျန်ကမ္ဘာမှာ ဆောက်တည်ရာမဲ့ လှည့်လည်နေသလိုခံစားမိ၏ ။ကယ်သူမဲ့နှစ်မြုပ်ခြင်းဖြင့် အဆုံးတိုင်နစ်မြုပ်ပြီး ဒီဝေဒနာက ကင်းလွတ်အောင် ကိုကိုသာ လုပ်ပေးနိုင်သည် ။
နှင်းဖွေးကို ကယ်နိုင်သည့်ပစ္စည်းသူ့ဆီမှာသာ ရှိသည်။ စွတ်ဆိုသောနှုတ်ခမ်း ရီဝေသောအကြည့်တို့ကို ကိုနေနွယ်နားလည်ပါသည် ။ ဒါကြောင့် မနှင်းဖွေးကို အသာရွေ့ပြီး နှစ်ချို့တမာပင်ကြီး၏ အမြစ်ကြောပေါ်တင်လိုက်သည် ။
ထဘီကိုမချွတ်ပဲ ကိုယ်မှာပတ်ထားလိုက်ပြီး ဖက်အောက်တွင်မနာစေရန် စုပေးထားလိုက်သည်။တမာပင်က မြေညီဘက်နည်းနည်းမြင့်သော ကုန်းမြင့်ပေါ်မှာ ရှိ၍ ပင်စည်ကို မှေးမှီထားသော နှင်းဖွေးစောက်ဖုတ်နှင့် ပုဆိုးလှန်ထားသော ကိုနေနွယ်လီးသည် မျည်းဖြောင့်ရှိနေ၏ ။ချက်ချင်းမလုပ်သေးပဲ ဆီးစပ်ကို ဒစ်နှင့်တေ့ကာ နို့စို့လိုက် ပါးကိုနမ်းလိုက်ဖြင့် ချိန်ဆွဲနေပြန်သည်။နှင်းဖွေးမရိုးမရွဖြစ်လာ၏ ။ လီးကိုသလို ကစားပြီ မြောက်ထားသော ခြေထောက်များ လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်လာ၏ ။
“ ကိုကို....”
ခေါ်သံမှာ ငြင်သာလွန်း၍ သစ်ရွက်လှုပ်သံလားဟု ထင်ယောင်မှားဖြစ်စရာ ။ သို့သော် ချစ်သူ၏နှလုံးခုံသံကို ကမ္ဘာတစ်ဖက်စွန်းကပင် ကြားနိုင်သည်မဟုတ်လား ။ သူမခြေထောက်တို့ကို လက်နှစ်ဖက်တွင်ချိတ်ပြီး မှေးမှီကာ စောက်ပတ်ကို လက်မနှစ်ချောင်းနှင့် အသာဆွဲဟလိုက်သည် ။ပြီးတော့ မာန်ထောင်နေသော ဒစ်ရဲရဲကြီးကို ဟစိနေသော စောက်ခေါင်းမှာ တေ့ပြီး ထိုးသွင်းလိုက်သည်။
ပြီးပါပြီ။
