ဣတ္ထိဝင်္ကံ အပိုင်း ( ၃ )

  ဣတ္ထိဝင်္ကံ အပိုင်း ( ၃ ) 

 ထူးခြား မှီငြမ်း ဘာသာပြန်သည်။

အခန်း (၃၁)

နောက် တစ်ဆယ့် ငါးမိနစ် လောက် အကြာ ကျနော် အခန်း ပြန်ရောက်တော့ မြင်ကွင်း က နည်းနည်း ပဲ ပြောင်းသေးတယ်။ ဘာမှ လှုပ်ရှားမှု တော့ မတွေ့ရသေးဘူး၊ စခရင် က ညမြင်ကွင်း အစိမ်းဖန့်ဖန့် ရောင်ပဲ ရှိနေသေးတယ်။ ချိုလေး က ညအိပ်ရင် ထုံးစံအတိုင်း ဘယ်ဘက်စောင်းအိပ်လိုက် ညဘက်စောင်းအိပ်လိုက် ဆိုတော့ အခု သူက ခုန အိပ်နေတဲ့ ပုံစံက နေနောက်တဘက်ကို ပြောင်းစောင်းအိပ်နေတယ်။ အဲတော့ ကင်မရာကို ကျောပေးပြီး ဦးသာမြတ် နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်နေတာပေါ့၊ အိပ်ယာဝင်တုန်းက ရင်လျားထားတဲ့ သဘက်က ပြေကျ နေတော့ ခါးသေးသေး လေးက နေ ကားတက်သွား တဲ့ ဖင်လုံးကြီးကို ကင်မရာက နေ ဒဲ့ မြင်နေရတာပေါ့။ သူ့ ဘဲကြီးက သူ့ကို သိုင်းဖက်ပြီး လက်ဖဝါးတဖက် က ဖင်လုံးကြီး တဖက်ပေါ် တင်ထားတယ်။

အဲလို သူတို့ နှစ်ယောက် မျက်နာချင်းဆိုင် ဖက်ပြီး အိပ်နေကြတာ ကို ကြည့်နေရင်း ၊ နောက်ဆယ်ရက်လောက် ကျနော် အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ၊ ချိုလေးကို ဘယ်လို ပုံစံ နဲ့ လိုးရမလဲ ဆိုတာကို မျိုးစုံ လျှောက်တွေး နေမိတယ်။ ဦးသာမြတ် လုပ်ခဲ့ တဲ့ ပုံစံတွေ အပြင်၊ စိတ်ကူးထဲမှာ နောက်ထပ် ပုံစံ တဒါဇင်လောက်ကို မှန်းထားလိုက်တယ်။

အဲလို တွေ စိတ်ကူး အမျိုးမျိုး နဲ့ စိတ်ထဲ မှာ လျှောက်တွေးရင်း အစိမ်းရောင် စခရင်ကို ထိုင်ကြည့်နေရင်း နဲ့ တဖြည်းဖြည်း စိတ်ထဲကို အမျိုးအမည် မသိတဲ့ ခံစားမှု တွေ ဝင်လာခဲ့တယ်။ စိတ်ထဲ မှာ ဦးသာမြတ် ကို မနာလို စိတ်ဝင်လာတယ်။ အခု ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ မြင်ကွင်း အရကိုပဲ ချိုလေး တယောက် ဦးသာမြတ် နဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ် လိုးဖြစ်ခဲ့တဲ့ အချိန်မှာ တော်တော့ ကို အားရ ကျေနပ်မှု ရသွားတယ် ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မငြင်းနိုင်ဘူး၊ ဦးသာမြတ် ခု တကြိမ်လိုးလိုက်တာ ကျနော် လိုးခဲ့တဲ့ အကြိမ်ပေါင်း ရာကျော် ထက် ချိုလေး ပိုပြီး နှစ်ခြိုက် အားရသွားတယ် ဆိုတာ သိသာလွန်းတယ်။ အဲဒါက ဦးသာမြတ် ရဲ့ လီးတုတ်တုတ် ကြီးကြောင့် သက်သက် တော့ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ ကျနော်သိတယ်။ ကျနော့် လီးက လည်း သူ့လောက် မတုတ်ပေမဲ့ စံချိန်မှီတဲ့ လီးပါ။

ကျနော့် မိန်းမ လုံခြုံရေး အဖိုးကြီး ရင်ခွင်ထဲ မှာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်မောကျနေတာကို ထိုင်ကြည့်နေရင်း က ကျနော့် စိတ်ထဲ အလင်းပေါက် သွားတာတခုကတော့ ဒါဟာ ကိုယ်ခန္ဓာ အသွေးအသား ဖြေဖျောက်မှု သက်သက် အတွက် မဟုတ်ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ချိုလေး က တကယ်တော့ ဦးသာမြတ် ကို သူကိုယ်တိုင် ရွေးချယ်ခဲ့တာပဲ။ ဘယ်သူ မှ အတင်းတိုက်တွန်းခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။ ကျနော်နဲ့ လက်ထပ် ခဲ့ကြစဥ်တုန်းက တောင်မှ ကျနော်တို့ က သမီးရီးစား ဖြစ်ပြီး ယူခဲ့ကြတာမှ မဟုတ်တာ၊ ရှင်းရှင်းပြောရရင်တော့ သူက လည်း အားကိုးရာ ရှာတုန်း၊ ကျနော်က လည်း အိမ်ထောင်ပြုဖို့ သင့် ပြီ ဆိုပြီး တောင်းဆိုတာ သူ့မိဘတွေရဲ့ သဘောတူညီမှု နဲ့ ယူခဲ့ကြတာ။

ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် ကလည်း တယောက်နဲ့ တယောက် မြင်မြင်ခြင်း ချစ်သွားခဲ့ ကြတဲ့ ပုံစံမျိုး မဟုတ်ကြဘူး။ ကျနော့် ပထမဆုံး ချစ်သူ မိုမိုဆောင်း နဲ့တုန်းက လို အချစ်ရမက် ရောထွေး ပြင်းရှတဲ့ ခံစားမှုမျိုးလည်း ချိုလေး အပေါ်မှာ ကျနော် မရှိခဲ့ဘူး။ ချိုလေး ကိုယ်တိုင်က လည်း ရှေးရိုး ဆန်တဲ့ အလေ့အထ က နေ ပထမယောက်ျား နဲ့ အိမ်ထောင်ကျခဲ့ပြီး၊ နောက် ကျနော်နဲ့ ရတော့လည်း အိမ်ထောင်ရှင်မကောင်း တယောက် အဖြစ် ကျိုးကျိုးနွံနွံ ပဲ အိမ်ထောင်ဝတ် ကျေပြွန်အောင် နေလာခဲ့တယ်။

ဦးသာမြတ် နဲ့ ကျတော့ ချိုလေး က လုံးဝ ကို သူ့ စိတ်ထဲက နေ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာ၊ သူ့ စိတ်ထဲ မှာ ဦးသာမြတ် ကို ရဖို ကိုတောင် ဂွမ်းဘုံ နဲ့ အပြိုင်လို သဘောထားခဲ့တယ်။ ဦးသာမြတ် အကြိုက် ဝတ်စားတာတွေ၊ စောက်မွှေးရိပ် ပေးခဲ့တာတွေ၊ ဆံပင်ပုံ အသစ်အဆန်းတွေ ဦးသာမြတ် အတွက် ပြင်ဆင်ခဲ့တာတွေ။ နောက်ပြီး ဦးသာမြတ် သူ့ ကို လိုးနေတုန်း သူအော်တာ ငြီးတာ၊ ပြောဆိုတာတွေ။ အဲဒါတွေကို ချိုလေး သူကိုယ်တိုင်တောင် သတိထားမိမှာ မဟုတ်ပေမဲ့ ဘေးက ကြည့်နေတဲ့ ကျနော်၊ သူ့ကို လည်း အကြိမ်ပေါင်း များစွာ လိုးဖူးခဲ့တဲ့ ကျနော် ကတော့ ကောင်းကောင်းကြီးကို သတိထားမိတယ်။ ချိုလေး သူကိုယ်တိုင်တောင် သတိမထားမိပဲနဲ့၊ သူ အပျော်အပျက် လို့ သဘောထားခဲ့တဲ့ ဘဲကြီးနဲ့ အရမ်းကို နှောင်ကြိုး ဆက်နွယ် မိနေပြီ။ ကျနော် ကိုယ်တိုင် တုံလှုပ်ခြောက်ခြားမိသွားတာက တော့ အဲဒီ အချက်တွေကို ဦးသာမြတ် ကြီးက သိနေပုံ ရ တယ် ဆိုတာကိုပဲ။

နောက်ထပ် နာရီဝက်လောက် ထိ လှုပ်ရှားမှု မရှိသေးတဲ့ ကျနော်တို့ အိပ်ခန်း မြင်ကွင်းကို ကြည့်နေရင်းက ကျနော် ပိုပို ပြီး ခြောက်ခြားစိတ်ဝင်လာခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ တဖက်က လီးတဖြည်းဖြည်း တောင်လာတာလည်း ဘာမှ လုပ်လို့ မရဘူး။

"အင်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးး"

ကျနော် အံအားသင့် လောက်အောင်ပဲ ချိုလေးက အရင်နိုးလာခဲ့တယ်။ ကျနော် ထင်ထားတာက ဦးသာမြတ် အရင်နိုးလာပြီး ချိုလေး ကို တက်ခွမယ်ထင်တာ။

ချိုလေး က အိပ်ယာပေါ်မှာ ထထိုင်လိုက်ပြီး သူ့တင်ပါးပေါ်က ဦးသာမြတ် လက်ကို အသာ ဖယ်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ အသက် ပြင်းပြင်း တချက်လောက် ရှိုက်ရူလိုက်ရင်း နဲ့ သူ့ ကိုယ်လုံးပေါ်ကို သူ လက်နဲ့ လိုက်စမ်း ကြည့်နေတယ်။ မျက်နှာသုတ်ပုဝါက အိပ်ယာပေါ် ကျန်ခဲ့တော့ သူ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေတာလေ။ နောက်တော့ ဘေး မှာ အိပ်မောကျနေတဲ့ ဦးသာမြတ် ကို ကြည့်ရင်း ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တောင့် လေး ဖြစ်သွားတယ်။ ကြည့် ရတာ နိုးနိုး ခြင်း အိပ်ချင်မူးတူး နဲ့ သူ ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားလဲ ဆိုတာ ချက်ခြင်း မမှတ်မိတာပဲ ဖြစ်မယ်။ မျက်နှာလေး ကလည်း တမျိုး ဖြစ်သွားပြီး သူ့လက်ဖဝါး နှစ်ဖက်နဲ့ မျက်နှာကို ခန အုပ်ထားပြီး ငြိမ်နေတယ်။

ခနနေတော့ မှ လက်ကို ဖယ်ပြီး ဦးသာမြတ်ကို ခနစိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကုတင်ဘေး ကို ဆင်းရပ် ပြီး အိပ်ပျော် နေတဲ့ ဦးသာမြတ် ကို ငုံ့ ကြည့်ပြန်တယ်။ ဘေးက စားပွဲပေါ် မှ ဦးသာမြတ် မအိပ်ခင်က ယူလာတဲ့ ရေဘူကို လှမ်းဆွဲပြီး အိပ်ယာပေါ် ထိုင်ချ ရင်း မော့ သောက်နေတယ်။

ရေကုန်သွားတော့ ရေဗူးကို ခုံပေါ် ပြန်တင်ရင်း နဲ့ အိပ်ယာပေါ် ဒူးတုတ်ထိုင်ရင်း သူ့ဘဲကြီးကို ငုံ့ကြည့်ရင်း လေသံ တိုးတိုးလေးနဲ့၊

"ဘမြတ် အိပ်ပျော်နေလား"

လို့ မေးလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် က ဘေးစောင်း အိပ်ပျော်နေရာက အင်းးးးအင်းး လို့ ဗလုံး ဗထွေး အသံနဲ့ ဖြေရင်း လှိမ့် လိုက်တော့ ပက်လက် ဖြစ်သွားတယ်။ သူ့ ခြေထောက် နှစ်ချောင်း ကိုလည်း ကားထားတော့ သူ့ လီးကြီးက ငေါ့တော့တော့ နဲ့ ပေါ်လာတယ်။

"ဘမြတ်..ဟဲလို.. ခစ်ခစ်"

ချိုလေးက ဒီတခါတော့ လီးကြီးကို လက်ညိုးလေး နဲ့ လှမ်းထိုးရင်း က ခစ်ခစ် ရီမောရင်း ထပ်နိုးလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် ကတော့ လုံးဝ မလှုပ်ဘူး။

"အမလေး တော် လုံခြုံရေးတဲ့ တော်တော် အားကိုးရမယ် ခစ်ခစ်"

ချိုလေးက တိုတိုးလေး သူ့ဘာသာ သူပြောရင်း တခစ်ခစ် ရီမောနေတယ်။ ကျနော်လည်း ကိုယ့် မိန်းမ ကျနော်တို့ အိပ်ယာပေါ်မှာ အိပ်ပျော်နေတဲ့ သူ့လင်ငယ် ဘေးမှာ ထိုင်ရင်းက လီးကို ကိုင်ဆော့ နေတာကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေမိတယ်။ ဦးသာမြတ်က အိပ်ယာက တော့ မနိုးသေးပေမဲ့ လီးက တော့ တဖြည်းဖြည်း မာလာတာ သတိထားမိတယ်။ ကျနော် ကတော့ ဒီဘဲကြီး အိပ်ယာက ကမန်းကတန်း ထပြီး တညတာ တန်အောင် ကျနော့် မိန်းမ ကို ထလိုးလိမ့်မယ်လို့ ထင်ထားတာ၊ အခုတော့ ကျနော့် မိန်းမ က ပဲ သူ့ဘဲကြီးကို ပုခုံးက နေ မလှုပ်ပဲ လီး ကိုင်လှုပ်ပြီး နိူးနေတာ တွေ့နေရတယ်။

ကျနော်လည်း ချိုးလေး ရဲ့ လီးဆော့ နေတဲ့ လက်ကို ကြည့်လိုက် သူ့မျက်နှာအနေအထားကို အကဲခပ်လိုက် နဲ့ အလုပ်များနေရတယ်။ ချိုလေး မျက်နှာက မချိုမချင် ပြုံးစေ့စေ့၊ တခုခုကို လုပ်တော့မလို၊ အော်၊ သဘောပေါက်ပြီ၊ သူ လီးစုပ် နိုးတော့မလို့ကိုး။ ချိုလေးက ဦးသာမြတ် ပေါင်နှစ်လုံးကြားကို ဝင်ဒူးထောက် လိုက်ရင်းက ကိုယ်ကို ငုံ့ပြီး လီးကို သူ့ နူတ်ခမ်းလှလှ လေးနဲ့ ငုံခဲလိုက်တယ်။ သူ့ လင်ငယ်ကို လီးစုပ် နိုးမလို့လေ။ ယောက်ျား တယောက် အတွက် အကောင်းနိုး အိပ်ယာက အနိုးခံရတဲ့ ဖီးလ် ပဲလေ၊ ကျနော် အဲလို မျိုး ခနခန အနိုးခံရဖူးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး မဟုတ်ဘူး၊ တခြားစော်တွေ လုပ်ပေးတာ။ ချိုလေး ကျနော့်ကို တခါမှ အဲလို မနိုးပေးဖူးဘူး။

ကျနော် တော့ အခု ကျနော့် မိန်းမ ရဲ့ အဆင့်တိုးတက် သွားမှုကို နားမလည်နိုင်အောင် ကို ဖြစ်နေရပြီ၊ အခုဆိုရင် သူက ပဲ အလိုးခံဖို့ကို စ ပြီး ခြေလှမ်း ရုံတင်မကဘူး၊ စ တာကမှ တကယ့် ကြေးစား မ တယောက် လိုကို စတာလေ။ ကျနော့် ရဲ့ အိန္ဒြေသိက္ခာရှင် ၊ ကျနော့် ကလေး ရဲ့ အမေ၊ လွန်ခဲ့တဲ့ လပေါင်း သိပ်မကြာခင်က မှ ကျနော် သင်္ဘောပေါ် တက်လို့ ထားခဲ့တုန်းက နဲ့ ၊ လုံးဝကို မတူတော့ဘူး။ ချိုလေး မဟုတ်ပဲ တခြားလူတယောက်လို့ တောင် ထင်စရာ ဖြစ်နေပြီ။ အခုတော့ သူ့ဖင်လုံးကြီးကို ထောင်လို့ လေးဘက်ထောက် လျှက်နဲ့ သူ့လင်ငယ်၊ လုံခြုံ‌ရေး အဖိုးကြီး လီးကို ကုံးစုပ်နေပြီလေ။

ချိုလေး ဖင်လုံးကြီးက နေ မျက်လုံးကို မခွာချင် ခွာချင်နဲ့ ခွာပြီး ဦးသာမြတ် ကို အကဲခပ်ကြည့်လိုက်တယ်။ အိပ်ပျော်ချင် ယောင်ဆောင်နေသလားလို့ပေါ့။ အထက်တန်းလွှာ မမ ရဲ့ သူ့ မင်္ဂလာ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ပက်လက် လှန်လို့ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေတဲ့ အိမ်ထောင်ရှင် မမ တယောက် လေးဘက်ထောက်လို့ သူ့လီးကြီးကို ကုံးစုပ်ပေး နေတာ အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်ပြီး အရသာခံစားနေသလားပေါ့။ တကယ်သာ သူ ဟန်ဆောင်နေတာ ဆိုရင်တော့ သရုပ်ဆောင် ကောင်းတဲ့ လူဆု ပေးရတော့မှာပဲ။ သူ့အသက်ရူသံက လည်း ပုံမှန်၊ သူ့မျက်နှာက လည်း လုံးဝ မပြောင်းလဲ။ ကိုယ်လုံးပဲ နည်းနည်း လေး လှုပ်သလို ရှိတယ်။ ချိုလေး က သူ့လီးကြီးကို လေးငါးမိနစ်လောက် ကြာအောင် ကို စုပ်ပြစ်လိုက်တာ လီးကြီးက တော်တော် မာလာပါပကော။

နောက်ချိုလေးက သူ့လီးကြီးကို ပါးစပ်က နေ ချွတ်ပြီး သူ့ဂွေး ဥကြီးတွေကို ငုံစုပ်လိုက်တော့မှ ဦးသာမြတ် လှုပ်ရှားလာတယ်။

"အူးးးးးးး ဟေးးး၊ စု ???"

ဦးသာမြတ် ရုတ်တရက် လန့်နိုးပြီး အိပ်ယာက ထထိုင်လိုက်တယ်။

"အင်း အူးအင်းးးးး"

ကျနော့် မိန်းမ က အဲတော့မှ လီးကြီးကို ပြန်ငုံ စုပ်ပြီး ပလုပ်ပလောင်းအသံ နဲ့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

ဦးသာမြတ် လည်း အခု မှ မျက်လုံးကျယ် သွားပြီး ဘာဖြစ်နေတာလဲ ဆိုတာ သိလို့ မျက်နှာပေါ် မှာ အပြုံးရိပ် ပေါ်လာတယ်။

"အနည်းဆုံး တော့ မီးလေး ဘာလေး ဖွင့် မှ ပေါ့ စု ရယ်၊ စု ရဲ့ ကိုယ်လုံး လှလှ လေးကို လည်း မြင်ရအောင်"

ချိုလေး က ကုတင်ပေါ် က အမြန် ခုန်ဆင်း ပြီး မီးခလုပ်ကို သွားဖွင့်လိုက်တယ်။ အခန်းတခု လုံး ဖြာလင်း သွား တဲ့ အလင်းရောင် အောက်မှာ မှ ကျနော့် မိန်းမ ဟာ ပို ပြီး ကြေးစား မ နဲ့ တူသွားတယ်။ ဆံပင်တွေက ဖွာရာကျဲ လို့ ကိုယ်မှာ လည်း ချွေးတွေ စို့ လို့၊ ကုတင် ပေါ် ပြန်တက်လာပြီး လေးဘက်ထောက် ကုံးလို့ ဦးသာမြတ် လီးကို သူ့ ပါးစပ်ထဲ ပြန်ထည့် ဖို့ ပြင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ပက်လက် လှဲနေတဲ့ ဦးသာမြတ်က သူ့ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့ခါးပေါ် မှာ ခွထိုင်လျှက် နေစေလိုက်တယ်။ သူ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ လီးကြီးက ချိုလေး ဖင်အနောက် ဖင်နှစ်လုံးကြား မှ ထောင်ထ နေတယ်။

"ဘမြတ် စစ်တပ်ထဲ မှာဘယ်လို များ အသက်ရှင်လာသလဲ၊ ဒီလောက်တောင် အအိပ် မက်တဲ့ ဟာ"

ချိုလေး က ဦးသာမြတ် ကို ငုံ့နမ်း လိုက်ရင်းက ကျီစယ်သလို မေးလိုက်တယ်။

"ဟဲဟဲ ရန်သူ ဘက်က စစ်သား တွေမှာ မင်းလို မျိုးလူတွေပါရင် တော့ ငါ ဘယ်အိပ်ပါ့ မလဲ "

"ဘမြတ် က စစ်ထဲက နေ တပ်ကြပ်ကြီး ကနေ ထွက်လာတာလား"

"အင်းပေါ့"

"ခွိတပ်ကြပ်ကြီး တဲ့"

" အပြင်မှာ လည်း တပ်ကျပ် ကြီးလေ၊ ကောင်မလေး တွေက တပ်လိုက်ရင် ကျပ်လို့ ခေါ်ကြတာ ဟဲဟဲ"

"ခွိ ဒါဆိုရင် ဘမြတ် လို့ မခေါ်တော့ ဘူး ဘကြပ်လို့ ခေါ်မယ် ခစ်ခစ်"

"ခေါ် လေ စုလေး ကြိုက်သလို သာ ခေါ်ပါဗျာ"

" ဟွန်း အဲလို အအိပ်ပုတ်တဲ့ ဘကြပ် လို လူမျိုး ကို လုံခြုံရေးခန့်ထားတာ ကောင်းပါ့ မလား ဆိုတာ စဥ်းစား စရာပဲ"

ချိုလေး က ပြောရင်း က သူ့ ဖင်ကြီးကို ကြွပြီး နောက်ဆုတ် လို့ ဦးသာမြတ် ပေါင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်တော့ လီးကြီးက သူ့ စောက်ဖုတ် ရှေ့ ရောက်လာတယ်။

"ကဲ တပ်ကျပ်ကြီး ဆိုတာကို မယုံရင်တော့ ပြရသေးတာပေါ့ "

ဦးသာမြတ်က ပြောပြောဆိုဆို ချိုလေး ဖင်ကြီးတွေကို မလိုက်တော့ ချိုလေး စောက်ဖုတ်တွေက အပေါ် ကြွတက်လာတယ်၊ ချိုလေးက သူ့လက်ကလေးနဲ့ ဦးသာမြတ် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့ စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့ ပေးလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ချိုလေး ပေါင်လုံးကြီးတွေကို အုပ်ကိုင်ထားလိုက်ချိန်မှာ ချိုလေးက သူ့ ဖင်ကြီးကို အောက်ပြန်နိမ့် ချလိုက်တယ်။

"အ...အီးးးးးးးးးးး"

ဦးသာမြတ် ရဲ့ လီးတုတ်တုတ် ကြီးက ချိုလေး စောက်ဖုတ်ထဲ တအိအိ ဝင်သွားတော့ ချိုလေး အသံထွက် ငြီးရှာတယ်။

"ကဲ ဘကြပ် ဆိုတဲ့ နာမည်ကို ယုံ ပြီလား စု "

" အာ့ အရမ်းပဲ ဘကြပ် စု ကို ဘယ်အချိန်ကတည်းက လိုးချင်နေသလဲ မသိဘူး ဟွန့်"

"စု ကို ဘကြပ် လိုးချင်တာ ကြာလှပေါ့"

.............................................................................................................................

အခန်း (၃၂)

"အား...အ....."

ဦးသာမြတ် က ချိုလေး ဖင်လုံးကြီးကို မ ပြီး ပြန်ဆွဲ ချလိုက်တော့ ချိုလေး မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ ပြီး ငြီးသွားရတယ်။

" ဘမြတ် အခု လုံခြုံရေး အလုပ်က ထွက်ပြီး စု ရဲ့ ဘော်ဒီဂတ် ပဲ လုပ်ရင် ကောင်းမလားမသိဘူး ဟဲဟဲ"

"ချိုလေးက သူ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဦးသာမြတ် ရင်ဘတ်ပေါ် ထောက်ထားတယ်။ သူ့ ဒူးနှစ်ဖက် ကို အားပြု ရင်း နဲ့ ဖင်ကြီး ကို ရှေ့နောက် လှုပ်ရှား ညှောင့် နေလိုက်တယ်။

"အင်း ဒါပေမဲ့ ဘမြတ် ကို စု က လစာ ပေးဖို့ တော့ မတတ်နိုင်ဘူးထင်တယ်"

"ည တိုင်းက ဒီည လိုပဲ ဆိုရင်တော့ ဘမြတ်ကို စု ဘာမှ ပေးစရာ မလို ပါဘူး၊ စားစရာ၊ လိုးစရာ၊ အိပ်စရာ မွေ့ယာ ကောင်းကောင်း ရနေမှ တော့ ယောက်ျား တယောက်အတွက် ဘာလိုမှာ မို့လို့လဲ"

ချိုလေး က ရှေ့ကို ကုန်းပြီး ဦးသာမြတ် နံဘေးတဘက်တချက် မှာ တတောင် ထောက် အားပြုပြီး ခုန ဖင်ကြီးကို ရှေ့နောက် လှုပ်ရှားနေရာက နေ အပေါ် အောက် မြှောက်လိုက် နှိပ်လိုက်ဖြင့် လှုပ်ရှားပြန်သည်။ ချိုလေး ဖင်လုံး ကြီးတွေက ဦးသာမြတ်၊ ပေါင်တွေကို တဖတ်ဖတ် နဲ့ ရိုက် နေတယ်။ ချိုလေး နို့ကြီးတွေက ဦးသာမြတ် မျက်နှာ ပေါ်ကို ဝဲပြီး ယမ်းကျ လာတော့ ဦးသာမြတ် က ခေါင်းကို ကြွလိုက်ပြီး ချိုလေး နို့ကြီးတွေကို သူ့ မျက်နှာနဲ့ လှမ်း ပွတ်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ တချက်တချက် သူ့ ပါးစပ်နား ရောက်လာတဲ့ နို့သီးခေါင်းတွေကို လည်း လျှာနဲ့ လှမ်း လျှက် လိုက် သေးတယ်။

"အဲဒါ က ကိုယ် အကြိုက်ဆုံး ဟာပဲ "

"ဘယ်ဟာလဲ"

ချိုလေး အသံက နည်းနည်း မောဟိုက် ပြီး တဏှာတွေ ကြွလာနေတဲ့ အသံ။

"အော် နို့ကြီးကြီး နဲ့ မိန်းမ တယောက်က ကိုယ့် အပေါ် ကနေ တက်လိုးနေပြီး သူ့ နို့ကြီး တွေက ကိုယ့် မျက်နှာကို လာရိုက်နေတာလေ ခိခိ"

"ဟဟ"

ချိုလေး က ပြုံးလိုက်တယ်။  သူ့နို့ကြီးတွေကို လက်နဲ့ ကိုင်ညှစ်လိုက်ပြီး ဦးသာမြတ် ပါးတွေကို လှမ်းရိုက်လိုက် တယ်။

ကျနော့် မိန်းမ က လုံခြုံရေး အဖိုးကြီး ကိုယ်ပေါ် မှာ တက်ခွ မြင်းစီးသလို လိုးနေရင်းက သူ့ နို့ကြီးတွေနဲ့ အဖိုးကြီး မျက်နှာကို တမင်ထိအောင် ကို ကုန်းပြီး လုပ်ပေးနေတယ်။ ဦးသာမြတ် က သူ့ ပါးစပ်  နဲ့ မိရင် မိသလို ချိုလေး နို့သီးခေါင်း တွေကို လှမ်းစုပ် နေတယ်။ သူ့ လက်တွေက တော့ ချိုလေး ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်ညှစ် လိုက် လက်ဖဝါး နဲ့ ရိုက်လိုက် လုပ်ပေးနေတယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး အင်း အင်း အီးအီး နဲ့ ငြီးငြူ ရင်း ဖီးတွေ လည်း တက်နေကြပြီ။

"ဟို ဘက်ကို လှည့် လိုက်စမ်းပါစု ၊ ကိုယ် မင်း ရဲ့ ဖင်ကြီးတွေကို ကြည့် ချင်လို့"

ချိုလေးက ခေါင်းကို ငုံ့ ပြီး ဦးသာမြတ် နူတ်ခမ်းကို အကြာကြီး စုပ်နမ်း လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကိုယ်ကို ကြွ ပြီး ထလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် ရဲ့ လီးတန် ကြီးက အရည်တွေနဲ့ ရွဲ လို့ ပြွတ်ကနဲ ချိုလေး စောက်ဖုတ်ထဲက ထွက်လာတယ်။ ချိုလေးက ဦးသာမြတ်ကို ကျောပေးပြီး ပြန်ထိုင်ချတယ်။ ဦးသာမြတ် ပေါင် တဖက်တချက်မှာ ဒူးထောက်ပြီး ဦးသာမြတ်လီးကြီးကို လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်လို့ သူ့ စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်း လိုက်တယ်။ နောက်တော့ သူ့ နို့ နှစ်လုံးကို သူ့ဘာသာ သူ ဆုပ်နှယ်ရင်းက ဦးသာမြတ် လီးကြီးပေါ် မှာ ကြွလိုက် ဖိလိုက်နဲ့ မြင်းစီး သလို လိုးပါတော့တယ်။

ဦးသာမြတ် က ချိုလေး ရဲ့ ခါးသေးသေးလေး နဲ့ ဖင်လုံးကြီး သူ့အပေါ် မှာ နိမ့်လိုက် မြင့်လိုက် လှုပ်ရှား နေတာကို ဇိမ်ခံ ကြည့်နေတယ်။ ကျနော့် နေရာက လည်း မြင်ရသလောက် ဆိုရင် ဦးသာမြတ် ဘယ်လို ဖီးဖြစ်နေမလဲ ဆိုတာ လည်း ယောက်ျား ချင်း သဘောပေါက်မိတယ်။ ဖင်လုံး ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီး နှစ်လုံးက တုံခါပြီး မြောက်တက် သွားလိုက် အကွဲကြောင်းနဲ့ ဖင်ပေါက်လေး ကိုပါ မြင်နေရပြီး ကိုယ့် လီးညိုညို ကြီးက အဲဒီ နှစ်ခုကြား ကနေ စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးဝင်သွားတာကို လည်း ကြည့်နေရ တာနဲ့ကို အရသာက အတော်ရှိနေပြီ၊ လီးအပေါ်မှာ အထိအတွေ့ ခံစားနေရတာတောင် ထည့်မတွက်နဲ့ဦး။ ဦးသာမြတ် လက်ချောင်းတွေက ချိုလေး ခါးလေးကို ကိုင်ထားရာက နေ တဖြည်းဖြည်း အောက်ကျလာပြီး ဖင်ကြားထဲကို လက်ချောင်းထိပ်ကလေးနဲ့ ပွတ် ကစားနေတယ်။

"ဟင်းးးးး ဟင်းးးး အဲဒီ ပုံစံ က အရမ်း ဖီးလ် ကောင်းတာပဲ"

ချိုလေး က ငြီးသံလေး နဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က လည်း။

"မင်း ဖင်ကြီးက လည်း အရမ်းကြည့်ကောင်းတာပဲ၊ ခရေပွင့်လေးက လည်း ချစ်စရာလေး"

လို့ ပြောရင်း သူ့ လက်ညိုးလေးကို ချို‌လေး ဖင်ပေါက်လေး ထဲ ထိုးထည့် လိုက်တယ်။

"အိုးးးးးးး အီးးးး မလုပ်နဲ့ ..."

ချိုလေး က လက်တဖက် နဲ့ ဦးသာမြတ် လက်ကို ရိုက်ထုတ်ပြီး အော်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် မျက်နှာက နည်းနည်း မကျေမနပ် တဲ့ ပုံ ခန ပေါ် လာပြီးတော့ လက်လျော့ လိုက်ဟန်တူတယ်၊ ဘာမှ မပြောတော့ဘူး။ ကျနော့် စိတ်ထင်တော့ ဒီည ဒီလောက် အဆင့် ရောက်သွားတာ တော် လောက်ပြီလို့ သူတွေးမိလို့ ဖြစ်လိမ့်မယ်။

အဲလို ချိုလေး ဖင်ကြီးကြွကြွပြီး အပေါ် က လိုးပေးနေတာကို ကြည့်ရင်း ခနနေတော့ ဦးသာမြတ်က၊

"မင်း ရဲ့ အိုးကြီးကို ကြည့်နေရတာကတော့ ကောင်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ မင်းရဲ့ ချိုချို တွေကို လည်း လွမ်းပြီကွာ"

လို့ ပြောရင်း ချိုလေး လက်မောင်းတွေကို ဆွဲပြီး ဖက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဘေးကို စောင်းလှဲချလိုက်တော့ ချိုလေး က ကင်မရာကို မျက်နှာမူလျက် ဘေးစောင်းလေး ကျလာတယ်။ ချိုလေး ခြေထောက်တဖက်က ကွေးလျှက် နောက်တဖက်က ဒူးထောင်လျှက် ဖြစ်သွားတယ်။ အခုတော့ ဦးသာမြတ်က အနောက်က နေ ဆောင့်လိုးနေပြီ၊ ချိုလေး က လက်တဖက် နဲ့ ဦးသာမြတ်ကို ပြန်ဖက်ဆွဲထားပေမဲ့ ဦးသာမြတ် က အနောက် ကနေ ချိုလေး နို့ကြီးတွေကို စုံကိုင်ပြီး အားပြင်းပြင်း နဲ့ ဆောင့် လိုးနေတယ်။ စောက်ရည်တွေ ချွေးတွေ နဲ့ အရောင်ပြန်လဲ့ နေတဲ့ ချိုလေး စောက်ဖုတ်ကြီးထဲ လီးညိုညို ကြီး ဝင်ထွက်နေတာကို သေခြာ မြင်နေရတယ်။

"အိုးးးးးးး ဟးးးးးးးးးးးးး"

ချိုလေး အော် နေတဲ့ အသံက အော ကားတွေထဲက ပွန်စတားတွေလိုပဲ၊ ကျနော် တို့ ကုတင် တောင် မှ တကျွိကျွိ မြည်ပြီး လှုပ်ခါနေအောင် ကို လိုးနေကြတာပဲ။ ချိုလေး မျက်လုံးတွေက မှေးစင်းပြီး ပါးစပ်က အဟောင်းသား ပွင့်လို့၊ ဦးသာမြတ် က အနောက်က သူ့ နားရွက် လည်တိုင် တွေကို ကိုက်လိုက် စုပ်လိုက် လက်က လည်း နို့တွေကို အတင်းကို ဆုပ်ခြေ ဖြစ်ညှစ်ရင်း လိုးနေတာ။ လေးငါး မိနစ်လောက် ကြာတော့ ဦးသာမြတ် လက် တဖက်က ချိုလေး နို့က နေပြီး အောက်ကို ဆင်းလို့ စောက်စေ့ နေရာကို သွားဖိပွတ်နေတယ်။

" အ...အ....အ....အ...အ..."

ချိုလေး က လည်း အဲလို အလိုး အပွတ်တွေ ကြားမှာ ဆက်ဆီသံလေး နဲ့ ငြီးနေတယ်။

နောက်ထပ် အချိန် တော်တော်လေး ကြာတဲ့ အထိ ကျနော်တို့ ရဲ့ လုံခြုံရေး အဖိုးကြီးက ကျနော့် မိန်းမ ကို အားကုန် ဆောင့်လိုးနေတာ ထိုင်ကြည့် နေရင်း နဲ့ ချိုလေး ပြီးတော့ မယ် ဆိုတာ ကို ကျနော် သိနေမိတယ်။

"အားးးးးးးးးးးးးးးးးးအီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးအူးးးးးးးးးးးးးးး"

ချိုလေး အသံကျယ်ကြီးနဲ့ အော် လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် ကလည်း အရှိန်ကို တင်လိုက်တယ်၊ ချိုလေး တကိုယ်လုံးကို လှုပ်ခါ နေတော့တယ်။ ချိုလေး ခနနေတော့ ငြိမ်ကျ သွားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ချိုလေး တကိုယ်လုံး ပျော့ခွေ သွားတာတောင် ဦးသာမြတ် က ဆက်ပြီး ဆောင့်လိုးနေတုန်းပဲ၊ ချိုလေး က သူ့လက်တွေနဲ့ အိပ်ယာကို ဆုပ်ကိုင်ရင်းက၊

"ဘမြတ် ပြီးကာနီးပလား"

လို့ နွမ်းလျ သံလေးနဲ့ မေးလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် က သူ့ ကို နမ်းလိုက်ရင်း၊

"ဟင့်အင်း "

လို့ ဖြေလိုက်တယ်။

"စု မော နေပြီ၊ စု ခြေထောက်တွေလည်း ညှောင်းလာလို့"

လို့ ချိုလေး ကပြောတယ်။ ဦးသာမြတ်က၊

"ဟင် ကိုယ့် ဘာသာ အိပ်နေတဲ့ လူကို လာနိုးပြီး ဆွ တာ ဘယ်သူလဲ"

လို့ ခပ်တည်တည် နဲ့ ဟောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ထထိုင်လိုက်ပြီး ချိုလေးကို ခြေထောက် တွေလှဲပြီး ဘေးတစောင်း အိပ်စေတယ်။ ပြီးတော့ မှ ချိုလေး ဖင်ကြီး အနောက်မှာ ဒူးထောက်ရက် နဲ့ နေရာယူပြီး လိုးပြန်တယ်။ ချိုလေး ကတော့ တစောင်းလေး အိပ်ရင်းက အလိုးခံနေရရှာတယ်။ ဦးသာမြတ် က လိုးရင်းက ချိုလေး ဖင်လုံးကြီးကို လည်း တဖြတ်ဖြတ် ရိုက်လိုက်သေးတယ်။ အဲလို လိုးနေရင်းက ချိုလေး ဆီက ငြီးသံ လေး တွေ ပြန်စထွက်လာတယ်။ ဟင် ချိုလေး နောက်တခါ ပြန်လာနေပြန်ပြီလား။

ဦးသာမြတ်က သူ့လီးကြီးကို ချိုလေး စောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်တာ ပလွတ်ကနဲ တောင် မြည်သွားတယ်။

"လာဦး"

ဦးသာမြတ်က ကုတင်ပေါ် က ထပြီး ချိုလေးကို ခေါ်လိုက်တယ်။

"ဟင့်အင်း တော်ပြီ ဘမြတ်"

ချိုလေး က ဦးသာမြတ် ကို အသာတွန်းလွှတ်တယ်။ ဦးသာမြတ်က အသံ ကျယ်ကျယ်နဲ့။

"ဟာကွ လာစမ်းပါ"

လို့ ပြောပြီး သူ့လက်ကို ကမ်းပေးလိုက်တော့ မှ ချိုလေးက ကြိုးစား ပြီး ထလာတယ်။ ကြမ်းပေါ် ရပ်တော့ တောင် ချိုလေး မှာဒယိမ်းဒရိုင် ဖြစ်နေရတယ်။ ဦးသာမြတ်က ချိုလေး လက်ကို ဆွဲပြီး ကွန်ပြူတာရှေ့က ဆုံလည် ကုထားထိုင် ဆီ ခေါ် သွားရင်းက။

"ထိုင်"

လို့ အမိန့်ပေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး က ကုလားထိုင်ပေါ် မှာ ခြေပြစ်လက်ပြစ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး နောက်ကို မှီချလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ချိုလေး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲယူလိုက်တော့ ချိုလေး ဖင်ကြီးက ကုလားထိုင်စွန်းကို ရောက်လာတယ်။ ချိုလေး ကိုယ်က ကုလားထိုင် ဖင်ထိုင်ခုံပေါ် ကျော ကျ သွားပြီး အောက် ပြုတ် မကျအောင် သူ့ လက်တွေနဲ့ ကုလားထိုင် နောက်မှီကို ဆွဲကိုင်ထားလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် က ချိုလေး ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဝင်ပြီးတော့ လိုးပြန်တယ်။

ဦးသာမြတ် ဆောင့်ချက်တွေ ကြောင့် ဘီးတပ် ကုလားထိုင်က လှုပ်လှုပ် သွားရတယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက် အခု လိုးနေကြတဲ့ နေရာက ကျနော့် ဝက်ကမ် နဲ့ အရမ်းနီးနေတာမို့ အသေးစိတ်ကို မြင်နေရတယ်။ ကျနော့် လက်က အလိုလို ကျနော်တဲ့ မာတောင် နေတဲ့ လီးကို ဆုပ်ကိုင်မိ သွားပြီး ဦးသာမြတ် ဆောင့်ချက်တွေ နဲ့ အညီ လိုက်ထု နေမိတယ်။

ကျနော့် အိပ်ခန်းထဲ မှာတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် ငြီးငြူသံ အသက်ရူသံ ကုလားထိုင်က တကျွိကျွိ မြည်သံ တွေနဲ့ ဖုံးလွှမ်းလို့ နေတယ်။ ကျနော်လည်း လက်က ကိုယ့် လီးကို အဆက်မပြတ်ထုနေမိတယ်။

ဒီတခါ လည်း ဦးသာမြတ် မပြီးခင် ချိုလေး အရင် ပြီးသွားရတယ်။ ဦးသာမြတ် ကလည်း ချိုလေး ပြီးတာနဲ့ သူ့လီးကြီးကို အပြင်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ချိုလေး နို့တွေပေါ် ကို လရည်တွေ ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးလိုက်တော့တယ်။

ဦးသာမြတ် ချိုလေး အနားက ခွာသွားမှ ကျနော် ချိုလေး မျက်နှာကို သေခြာကြည့်မိတယ်။ သူ့မျက်နှာက တော်တော်လေးကို ပြိုင်းနေရှာပြီ။ ဦးသာမြတ်က ချိုလေးကို ကုလားထိုင်ပေါ် က ဆွဲထူ မလို လုပ်တော့။

"တော်ပြီ ဘမြတ် စု ကို မထိနဲ့တော့"

လို့ ပြောလိုက်တယ်။

"လာပါကွာ အိပ်ယာပေါ် ပြန်သွားရအောင်"

"အာ တော် တော် ကိုယ့်ဘာသာ သွားအိပ်တော့"

ချိုလေး ရှိသလောက် အသံလေး နဲ့ အော်ပြစ်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ပုခုံး နှစ်ဖက် တွန့်လိုက်ရင်းက အိပ်ယာ ပေါ် သွား ပြစ်လှဲ လိုက်တယ်။ ချိုလေး ကတော့ ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ သူ့ ဖင်ကြီးကို ပြန်ဆွဲတင် ထိုင်ရင်း နောက်ကျောမှီ ချလို့ မျက်စေ့ကို မှေးပြီး နားနေတော့တယ်။

....................................................................................................

အခန်း (၃၃)

အဲဒါတွေ ပြီးတော့ အစစအရာရာ အကုန်လုံး ငြိမ်သက်သွားတော့တယ်။ ချိုလေး က ကုလားထိုင် ပေါ်မှာ ဖြစ်သလို ကွေး အိပ်နေပြီး ဦးသာမြတ်က တော့ ကုတင် ဆီ ပြန်သွားတယ်။ ကုတင်ပေါ် မှာ ခြေပြစ်လက်ပြစ် နဲ့ သူ့ အိမ် သူ့ယာ အလား ကားလျား ကြီး ဆန့် လို့ အိပ်မောကျ သွားတယ်။ ကျနော်လည်း ကြည့်ရင်းက အိပ်ငိုက်လာတယ်။ မနီလာ မှာလည်း မနက် မိုးလင်း နေပြီ။ ကျနော် တညလုံး မအိပ်ပဲ ငုတ်တုတ် ထိုင်ကြည့်နေမိတာကိုး။

ကျနော့် အိပ်စင် ရှိရာကို သွားပြီး ကျော ဆန့် လှဲလိုက်တယ်။ ဝါယာလက် ဟက်ဖုံးလေး ယူလာပြီး နားမှာ တပ်ထားလိုက်တယ်။ အသံတခုခု ကြားရင် သိရအောင် ဆိုပြီးပေါ့။ နောက်တော့ ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်းတောင် မသိတော့ ဘူး ၊ တုံးကနဲပဲ။

"အေး ဖိုးခွား ပြော"

ဦးသာမြတ် ရဲ့ အသံကြောင့် ကျနော် လန့်နိုးသွားတယ်။ အိပ်ရာက ကမန်းကတမ်းထပြီး ကွန်ပြူတာ ရှေ့ကို အမြန်သွားကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဖိုးခွား ဘယ်အချိန်ကတည်းက ရောက်ပြီး သရီးဆမ်းများ ဖြစ်နေပလားပေါ့။ ဒါပေမဲ့ တကယ်တော့ ဖိုးခွား က အခန်းထဲ ရှိမနေပါဘူး။ ဦးသာမြတ် က သူ့ကို ဖုံးပြောနေတာ၊ ချိုလေး နိုးသွားမှာ စိုးလို့ ဦးသာမြတ် က လေသံနဲ့ စကားပြောနေတာ၊ တကယ်တော့ ကျနော့် ဝက်ကမ်  မိုက်ကရိုဖုံးကို အန်ပလီဖိုင်း လုပ်ထားလို့ ကျနော့် နားထဲ အကျယ်ကြီး ကြားနေရတာ။

"အေး ဟဟ ငါမှန်းထားတာထက် တောင် အဆင်ပြေပြီး တအား မိုက်နေတာ ဟဲဟဲ၊ အေး ဒီမှာ နားထောင်.."

"ဟင်......ဘာလဲ.."

ချိုလေး က ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ကုလားထိုင်ပေါ် မှာပဲ ရှိသေးတယ်၊ အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ သူ့ကို ဦးသာမြတ် စကားလှမ်းပြောတယ်မှတ်ပြီး လှမ်းမေးလိုက်တာ။

"ဘာမှ မဟုတ်ဘူး စု ..အိပ်အိပ်.."

ဦးသာမြတ်က ဖုံးကို နားနား ကပ်ကိုင်ထားရင်းက အိပ်ခန်း အပြင်ဖက်ကို လျှောက်ထွက်သွားတယ်။

အခန်းထဲ ကျန်ခဲ့တဲ့ ကျနော့် မိန်းမ ကို ပဲ ကြည့်လိုက်မိတယ်။ တညလုံး ကောင်းကောင်းအလိုးခံထားရတဲ့ ချိုလေး တယောက် မျက်လုံးပွင့်လာတယ်။ အခန်းထဲမှာ မနက်ခင်း အလင်းရောင်တောင် ဝင်နေပြီ။ ချိုလေး အကြောတွေ ဆန့်ပြီး ကုလားထိုင်ပေါ် ကနေထရပ်လိုက်တယ်။ အခန်းထဲကို လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်ပြီး နည်းနည်း အူတူတူ ဖြစ်နေတယ်ထင်တယ်။ သူ့ ပင်တီကို ကောက်ယူ ဝတ်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် တက်လှဲရင်း မျက်လုံး ပြန်ပိတ်ရင်း မှေး အိပ်လိုက်တယ်။ သူ့ နို့ကြီးတွေက တော့ အသက်ရူလိုက်တိုင်း မို့မောက် တက်တက်လာတယ်။

ခနကြာတော့ ဦးသာမြတ် အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတယ်။ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့။ ချိုလေး ကို ကုတင်ပေါ် မှာ အိပ်နေတာ တွေ့တော့ ချိုလေး အနောက်မှာ ဝင်လှဲ လိုက်တယ်။ ချိုလေး နို့တွေကို သူ့လက်ဝါးကြီးနဲ့ အုပ်ကိုင်ထားလိုက် တယ်။ ချိုလေး က ဦးသာမြတ် ကိုယ်လုံး အထိအတွေ့ နဲ့ သူ့အနား ဝင်အိပ်လိုက်တာ ကို သိလို့ ခေါင်းကို ခေါင်းအုံး ပေါ်က နေ ဦးသာမြတ် လက်မောင်းတဖက် ပေါ် တင်အိပ်လိုက်တယ်။ အိပ်ချင်မူးတူး အသံလေး နဲ့။

"ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ"

လို့ မေးလိုက်တယ်။ လုံခြုံရေး အဖိုးကြီးက ကျနော့် မိန်းမ လည်ကုတ်လေးကို နမ်းလိုက်ရင်းက။

"ခြောက်နာရီ ထိုးပြီးသွားပြီ"

လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ချိုလေးက လက်နောက်ပြန်နဲ့ စမ်းပြီး ဦးသာမြတ် ပါးကို ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။

ဦးသာမြတ် လက်တဖက်က ချိုလေး နို့တွေကို ဆုပ်နှယ် ဆော့ကစား နေရင်းက အောက်ကို လျောဆင်း သွားပြီး ပင်တီထဲကို တိုးဝင်သွားတယ်။ ဦးသာမြတ် လက်တွေ ပင်တီအောက်မှာ လှုပ်ရှားနေတာကြည့်ရတာ လက်ချောင်း နဲ့ ချိုလေးကို လိုးနေပြီထင်တယ်။ ချိုလေး ဆီက လည်း ငြီးသံလေး တွေ ထွက်လာတယ်။

"နောက်တချီအတွက် အဆင်သင့် ဖြစ်ပလား၊ ဘမြတ် ကောင်ကြီးကတော့ ရယ်ဒီပဲ ချိုလေး ဖင်ကြားမှာ ဖီးတယ်မလား ဟဲဟဲ"

ဦးသာမြတ် က ချိုလေး ဖင်လုံးကြီး နောက်က အသာ ညှောင့်ပေးရင်း ပြောလိုက်တယ်။ ချိုလေး က မျက်လုံးလေး မှိတ်နေရင်းက ပဲ ငြီးသလို အသံနဲ့ အင်းအင်း ပြောလိုက်တယ်။

"ရယ်ဒီ ပြောတာလား အိုကေ"

ဦးသာမြတ် ကြည့်ရတာ သိပ်စိတ်မရှည်တော့သလိုပဲ ချိုလေး ပင်တီတောင် မချွတ်တော့ဘူး။ ချိုလေး ပေါင်လုံးကြီးကို တဖက် မပြီး ပေါင်ရင်းက ပင်တီ ကို ဘေးဆွဲဖယ်လို့ သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့် ပြစ်လိုက်တယ်။ ချိုလေး စောက်ရည်တွေ စိမ့်နေလို့ ထင်တယ် လျောကနဲ ဝင်သွားတယ်။ ချိုလေးက လက်နောက်ပြန် နဲ့ ဦးသာမြတ် ဖင်ကို လှမ်းဆွဲတယ်။ ဦးသာမြတ် က တချက်နှစ်ချက် လောက် လိုးလိုက်ပြီး မှ၊

"ဟေး စု မနေ့ ညက လို မြင်းစီးပေးကွာ"

လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ချိုလေးက ခေါင်းငြိမ့် ပြီး အိပ်ယာပေါ် ထထိုင်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် ပက်လက် လှန်လိုက်လို့ ထောင်မတ်နေတဲ့ လီးကြီးပေါ် ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ပင်တီကို မချွတ်ပဲ ဘေးဆွဲဖယ်ပြီး ထည့်လိုက်တာ၊ ပြီးတော့ ဦးသာမြတ်က သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ဆုပ်နှယ်ပြီး လိုးနေတုန်း သူက ကိုယ်ကို ကိုင်းပြီး နို့ကြီးတွေနဲ့ ဦးသာမြတ် မျက်နှာကို ပွတ်ပေးနေတယ်။

နောက်တော့ အရှိန်ရလာပြီး ချိုလေး တယောက် ဖင်ကြီးကို မြှောက်ကာ ချကာနဲ့ အပေါ်က လိုးနေပါတော့တယ်။

အဲလို လိုးနေရင်း ခနနေတော့ ချိုလေး ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်ပြီး မျက်နှာက လည်း စိုးရိမ်တဲ့ မျက်နှာ ပေါ်လာတယ်။ ကျနော့် နားထဲ မှာလည်း အိမ်ရှေ့က တံခါးဖွင့်သံ၊ ပြန်ပိတ်လိုက်သံ  ကြားလိုက်ရလို့ ချိုလေး လိုပဲ စိုးရိမ်သွားတယ်။

"ဟင် ဘယ်သူ အိမ်ထဲ ဝင်လာတာလဲ"

ချိုလေး ပါးစပ်က ရေရွတ်လိုက်ရင်းက စောင်တထည်ကို ကမန်းကတမ်း ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ကို ပတ်လိုက်တယ်။ ချိုလေးက ထမလို့ ကြိုးစား ပေမဲ့ ဦးသာမြတ်က ချိုလေး ခါးကို ဆွဲကိုင်ထားပြီး ခေါင်း ရမ်းပြတယ်။

"ဘယ်သူမှ မဟုတ်ပါဘူး ဖိုးခွားပါ၊ ဘမြတ် တို့အတွက် လဘက်ရည်နဲ့ မနက်စာ စားဖို့ သွားဝယ် ခိုင်းလိုက်တာပါ"

ပြောနေတုန်းပဲ ဖိုးခွားက အခန်းထဲကို ပလတ်စတစ် အိပ်တွေ လက်မှာ ဆွဲလို့ ဝင်လာပါတယ်။ သူက ချိုလေး သူ့ ဆရာသမား ကိုယ်ပေါ် တက်ထိုင်နေတာတွေ့တော့ မျက်လုံးပြူးသွားတယ်။ ဒါတောင် ချိုလေး ကိုယ်ပေါ်မှာ စောက်ပတ်ခြုံထားပါသေးတယ်။

"အာ ကန်တော့ ကန်တော့ ကျနော် မသိလို့"

လို့ ပြောပြီး အခန်းထဲက ပြန်ထွက် လို့ လှည့်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ၊

"ခနနေဦး"

လို့ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ဖိုးခွား က ခြေလှမ်းတွေ ရပ်သွားတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး တို့ ဖက်ကို တော့ ကျောပေးထားတုန်း၊ ချိုလေး က ဒေါသသံလေးနဲ့၊

"ဘာခနနေဦးလဲ၊ ဘမြတ် ရူးနေလား"

လို့ ပြောရင်းက ဦးသာမြတ် ချူပ်ကိုင်ထားရာက ရုန်းထွက်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်ကိုယ် ပေါ်က ဆင်းပြီး မွေ့ယာပေါ် စောင်ပတ်လျှက် နဲ့ ထိုင်လိုက်တယ်။

"စု ကလည်း ဒီကောင် မမြင်ဘူးတာ ကျနေတာပဲ ဟားဟား"

ဦးသာမြတ်က ပြောရင်း ချိုလေး ခြုံထားတဲ့ စောက်ကို နို့ပေါ် အောင် လှမ်းလှန်တင်လိုက်တယ်၊ ချိုလေးက ပြန်ဆွဲချလိုက်ပြီး။

"ဖိုခွား ထွက်သွားစမ်း"

လို့ အော်ငေါက်လိုက်တယ်။

"ဟုတ်ကဲ့ မမလေး"

ဖိုးခွားက ပြန်ပြောပြီး အခန်းထဲက အပြင်ထွက်သွားရင်း တံခါးကို ပါ ပြန်စေ့ သွားခဲ့တယ်။

ချိုလေးက ဦးသာမြတ်ကို မျက်မှောင်ကြုပ် လှည့်ကြည့်ရင်း၊

"ရှင် လွန်လာပြီနော်"

လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ဆရာကြီး အပြုံးနဲ့ ပြုံးရင်း၊

"အမလေးကွာ၊ သူ စုကို တကိုယ်လုံး မမြင်ဘူးတဲ့ နေရာမှ မရှိတော့တာ"

"ဒါပေမဲ့ အခုက စု တို့က လိုးနေကြတာလေ"

"အဲတော့ ရော ဘာဖြစ်လို့လည်းကွာ၊ အနည်းဆုံး ဒီကောင်လေး တဂွင်းစာ လောက် ရအောင် တော့ ပေးကြည့်သင့် တာပေါ့၊ စု လည်း သူ့လီး စုပ်ပေးဖူးပြီပဲဟာ"

"အဲဒီတခါပဲ လို့ စု ၊ ဘမြတ်ကို ပြောခဲ့ ပြီးပြီလေ"

"ဂွမ်းဘုံ က ငါတို့ လိုးနေတုန်း ဖိုးခွား ကြည့်တာ ဘယ်လိုမှ မနေဘူး၊ နောက် ဂွမ်းဘုံကို ဖိုးခွားကိုတောင်...."

"စု က ဂွမ်းဘုံ မဟုတ်ဘူး၊ အိုကေ"

ချိုလေး က အော် ပြောလိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်က ဆင်းပြီး အဝတ်အစား တွေ ကောက်ဝတ်နေတယ်။

"ဟေး စု ခုန တုန်းက တန်းလန်းကြီးကို အပြီး ဖြတ်လိုက်ဦးလေး"

"နိုး"

ချိုလေး က မျက်နှာထားတင်းတင်း နဲ့ ငြင်းလိုက်တယ်၊ ဦးသာမြတ်က လည်း စိတ်လျော့ လိုက်ပုံရတယ်။ ချိုလေးက ဘရာဇီယာ ဝတ်ပြီး တော့ တီရှပ်တထည် ယူဝတ်လိုက်တယ်။ အောက်က ဘောင်းဘီ အတို ပါးပါး ပျော့ပျော့ တထည် ဝတ်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ချိုလေး အဝတ်အစားတွေ ဝတ်နေတာကို သေခြာကြည့်နေတယ်။ ချိုလေး ဘာပြောမလဲ ဆိုတာ ကျနော် လည်း စောင့်ကြည့်နေမိတယ်။

"ကဲ ပါ အနည်းဆုံးတော့ ကောင်းလေး နဲ့ မနက်စာ သွားစားကြရအောင်"

ဦးသာမြတ်က ပြောပြီး ကျနော့် ရေချိုးခန်း ဝတ်ရုံကို ကောက်ဝတ်လိုက်တယ်။ အဝတ်အစား ဝတ်ပြီးသွားတဲ့ ချိုလေးက လက်နှစ်ဖက်ပိုက်ရင်း ဦးသာမြတ်ကို မျက်လုံးကြီး ပြူးကြည့်နေရာက၊

"ကောင်းပြီ၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ ရှေ့မှာ တော့ ပေါက်ကရတွေ လာလုပ်မယ် မကြံနဲ့၊ ဘမြတ် တို့ အခန်းမှာ ဘမြတ် ကြိုက်သလို လုပ်ဒါပေမဲ့ ခု စု အိမ်မှာ စု ရဲ့ စည်းကမ်းပဲ"

ဦးသာမြတ်က ပုခုံး နှစ်ဖက် ကို သာ တွန့်ပြရင်း အခန်းပြင်ကို လျှောက်ထွက်သွားတော့တယ်။

...................................................................................

ကျနော်လည်း ငုတ်တုတ်ထိုင်ရင်း မြန်မာပြည်က လူမရှိတော့တဲ့ ကိုယ့် အိပ်ခန်းကို ကိုယ်ပြန် ငေးကြည့်နေမိတယ်။ အီးမေးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ကင်မရာ မြင်ကွင်းနဲ့ ဝင်းဒိုး နစ်ခု ထားလို့ အီးမေး တွေ ပြန်ဖတ်ကြည့်နေမိတယ်။ အခန်း အပြင်ဖက်က စကားပြောသံ ၊ ရီသံ မောသံ တွေတော့ သဲ့ သဲ့ ကြားနေရတယ်။ ဘာတွေ ပြောနေမှန်းတော့ မသိဘူး။

ကျနော် တော့ ချိုလေး က ခုလို သရီးဆမ်း ဖြစ်နိုင်မဲ့ အခြေအနေက နေ ရပ်လိုက်တာ နည်းနည်း လေး စိတ်ပျက် သွားမိတယ်။ သူနဲ့ ဦးသာမြတ် နဲ့ လိုးနေတာကို ဖိုးခွား ဘေးက ထိုင်ကြည့် နေမယ်ဆိုရင်တောင် တော်တော် ဖီး ဖြစ်စရာပဲ၊ ကျနော်ထင်တာကတော့ ချိုလေး က ဒီည အဖို ဒီအဆင့် နဲ့ တော်လောက်ပြီလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပုံပဲ။ သူ့ စံနှုံး အရ ဆိုရင်လည်း ဒီလောက်က တော်တော်လေး တော့ အဆင့်မြင့်နေပါပြီလေ။

.....................................................................................................

အခန်း (၃၄)

ကျနော် လည်း နောက်ထပ် ဘာများ ထပ်ဖြစ်ဦးမလဲ ဆိုတဲ့ မျှော်လင့် ချက်နဲ့ စောင့်ပြီး ထိုင်ကြည့်နေလိုက်တယ်။

တော်တော်လေး ကြာသွားမှ ချိုလေး တယောက်ထဲ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတာတွေ့ရတယ်။ ချိုလေး က အိပ်ယာခင်း တွေကို ဆန့်ဆန့် ယံ့ယံ့ ဖြစ်အောင် ပြန်ဆွဲ၊ စောင်တွေ ခေါက် လုပ်နေတယ်။ ချိုလေး က ခုန ဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်အစား နဲ့ပဲ ရှိသေးတယ်။ ဘောင်းဘီအတို အပျော့ နဲ့ တီရှပ်။

ချိုလေး က ကြမ်းပေါ် ကျနေတဲ့ သူ့ အဝတ်အစား တွေကို ကုန်းကောက်နေတုန်း ဖိုးခွား အခန်းထဲကို ခြေဖျားထောက် ဝင်လာတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဖိုးခွားက ချိုလေး အနောက်ကို ကပ်လိုက်ပြီး ချိုလေး ဝတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီ အတိုကို ရုတ်တရက် ဆွဲချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။

"ဟာ.."

ရုတ်တရက် လန့်သွားတဲ့ ချိုလေး က ထခုန်ပြီး နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဖိုးခွားကို တွေ့သွားတယ်။ ဘောင်းဘီက ဖင်အောက်နားထိ ကျသွားလို့ ဖွေးပြီး လုံး ချောမွတ်နေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေကို မြင်နေရတယ်။ ချိုလေးက ဘောင်းဘီကို ဆွဲမ ပြန်ဝတ်လိုက်ရင်း ဖိုးခွားကို လေသံ တိုးတိုးလေးနဲ့။

"ဟဲ့ နင် ရူးနေလား "

လို့ မေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး မျက်နှာက စိတ်ဆိုးတဲ့ ပုံထက် စိတ်ပူတဲ့ ပုံ ပေါက်နေတယ်။ ဖိုးခွားက ပြုံးပြီး၊

"ဟာ မမလွမ်း ကလည်း သိပ်ကြောက်မနေပါနဲ့ သူ ဟိုဘက် က ရေချိုးခန်းမှာ ရေချိုးနေပါတယ်"

ဖိုးခွားက ပြောရင်းက ချိုလေးကို ပြောပြောဆိုဆို နဲ့ ဆွဲဖက်လိုက်တယ်၊ ချိုလေးက သိပ်အရမ်းကာရော လည်း မရုန်းပါဘူး ၊ ဖိုးခွား ရင်ခွင်ထဲ မှီလိုက်ရင်းက၊

"ပြောလို့ ရမလား သူအချိန်မရွေး ဝင်လာနိုင်တယ်"

"ဟာ သူထွက်လာရင် တံခါးသံနဲ့ ခြေသံ ကြားရမှာပေါ့ဗျာ မမလွမ်းကလည်း"

ဖိုးခွား က ပြောရင်း ဆိုရင်း သူ့လက်တဖက်ကို ချိုလေး ဘောင်းဘီ ခါးစည်း သားရည်ကြိုးကနေ လက်ထိုး ထည့် ပြီး ချိုလေး ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်နှယ်နေတယ်။ ကျနော့် မိန်းမ နာမည် ကို လူတွေက တယောက် တမျိုးစီ ခေါ် နေကြ တာကို လည်း သတိထားလိုက်မိတယ်။ ချိုလေးက ဖိုးခွားကို အသာတွန်းပြီး၊

"အန္တရာယ် များတယ်ကွာ"

ဖိုးခွား မျက်နှာက နည်းနည်း စိတ်ပျက် လက်ပျက် ဖြစ်သွားပုံပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး ကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး တံခါးဝနား လျှောက်သွားရင်း အပြင်ဖက်ကို အကဲခပ် ကြည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ချိုလေးဘက်ကို လှည့် ကြည့်ရင်း၊

"မမလွမ်း သူ့ကို ပြောလိုက်လား"

လို့မေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး က ၊

"ဘာလို့ ပြောရမှာလဲ၊ နင်ကရော"

လို့ ပြန်မေးလိုက်တယ်။ ဖိုးခွားက၊

"ဟင့်အင်း"

လို့ ပြောရင်း ခန တွေးနေသလို ငြိမ်သွားတယ်။ ပြီးမှ၊

"ခုန တုန်းက သာ မမလွမ်း ကကျီကကြောင် မလုပ်ပဲ နေလိုက်ရင် ကိစ္စ ပြတ်နေပြီဟာကို"

"နင်ဘာပြောတာလဲ"

"ခုန အခန်းထဲ ကျနော် ဝင်လာတုန်းက မမလွမ်းက အရမ်းပဲ ရှက်သွားသလို နဲ့ ထအော် တာကိုး၊ ဘာမှ မပြောပဲ ငြိမ်နေလိုက်ရင်၊ ပြီးသွားမှာ၊ ဘမြတ် အဓိက ပြဿနာက သူက ပဲ ဆရာကြီး လုပ်ချင်တာလေ၊ သူ့ ရှေ့ မှာ လုပ်လို့ကတော့ မမလွမ်းကို ကျနော်လိုး လည်း သူက အေးဆေးကြည့်နေမှာ"

ချိုလေးက ဖိုးခွားကို မျက်မှောက်ကြုပ် ကြည့်လိုက်ရင်း။

"ဒီမှာ ဖိုးခွား၊ နင် ငါ့ကို ဘယ်လို ထင်နေသလဲ ဆိုတာ ငါသိတယ်၊ လွန်ခဲတဲ့ ရက်တွေတုန်းက ငါ က ဘာမှ ဘောင်မရှိ စည်းမရှိဘူးလို့ နင်ထင်သွားအောင် နေခဲ့မိတယ်။ တကယ်က ငါ့မှာ စည်းရှိတယ်။ သရီးဆမ်း၊ တူးအင်ဝမ်း ဆိုတာ ငါသတ်မှတ်ထားတဲ့ စည်းထက် အများကြီး ကျော် သွားပြီ"

"ဟာဗျာ ခု မှ မမလွမ်းက ပြောနေတာ၊ မမလွမ်း ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် စလုံး လီးကို တချိန်ထဲ စုပ်ပေးခဲ့ဘူးတာ မေ့နေပလား"

"ဒါက တခါထည်းပဲ၊ ဘာလို့ ဖြစ်သွားတာလည်း ဆိုတော့ ငါတို့ နှစ်ယောက်ကို သူမိသွားလို့လေ၊ သူ ငါ့ကို မလိုးခင်ကတည်းက နင်လိုးခဲ့တယ် ဆိုတာကို သူ မသိစေချင်ဘူး၊ ပထမဆုံး တခါတုန်းက သူ ဘယ်လို ဖြစ်သွားတယ် ဆိုတာ နင်သိတယ်မဟုတ်လား"

ကျနော် ချိုလေး စကားကြားလိုက်ရတော့ ကုလားထိုင်က နေ ထရပ်မိတော့ မလိုတောင် ဖြစ်သွားရတယ်။ ချိုလေး ဖိုးခွား နဲ့ လိုးခဲ့ပြီးပြီ။ ဘယ်တုန်းကလည်း၊ ဘာလို့ ကျနော့်ကို ချိုလေး မပြောပြခဲ့တာလဲ။

"သိတယ်လေ၊ ဒါပေမဲ့.."

"တွေ့လား၊ ဒါကြောင့် နင် သူ့ကို ဖွင့်ပြောချင်တယ် ဆိုရင်တောင် ငါက ဂရု မစိုက်ပါဘူး"

ချိုလေးက နူတ်ခမ်းလေး မဲ့ကာ ပြောလိုက်သည်။ ဖိုးခွားက၊

"ခု တော့ မပြောချင်သေးပါဘူး"

လို့ ပြောလိုက်တယ်။

"နင်ပဲ အရင်ဆုံး ကြောက်ချေးပန်းတာလေ မှတ်မိရဲ့လား"

"အင်း သိပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော့် စိတ်ထဲ သူ့ကို မနာလိုတာကတော့ ဘယ်တတ် နိုင်မလဲ၊ မမလွမ်း၊ ဘမြတ် က ဘယ်လိုနေလဲ"

"ဘာကို ဆိုလိုတလဲ"

"လိုးတာလေဗျာ၊ ကျနော်နဲ့ ဘယ်သူက ပိုကောင်းလဲ"

"အဲဒါ ပြိုင်ပွဲ မှ မဟုတ်တာ"

"ဟာဗျာ၊ အာ့ ဆို သူက ပိုကောင်းတယ်ပေါ့"

"ငါ အဲလို မပြောပါဘူး၊ နင်က ဘာလို့ အဲလို ဖြစ်နေရတာတုန်း"

"သူက ပြောတယ် မမလွမ်းက သူ့ အတွက် စောက်မွှေးတောင် ရိပ်ပေးထားတယ် တဲ့"

"သူ့ အထင်ပြောတာပါ"

"အဲဒါ ဆို မဟုတ်ဘူးပေါ့"

"ဘာလို့ ငါ့ကို စစ်လားဆေးလား လုပ်နေရတာလဲ"

"အိုကေ၊ ဒါဆိုလည်း ထားလိုက်ပါတော့"

ဖိုးခွားက ပြောပြီး ချိုလေး နားကပ်လာတယ်၊ ချိုလေးကို ဖက်ဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ဒီတခါတော့ ချိုလေး က နည်းနည်း ပျော့ သွားပြီ။ဖိုးခွား အဖက်ကို ခံလိုက်တယ်။

"ကျနော့် အလှည့် ဘယ်တော့မှ လာမှာလဲ မမလွမ်းရယ်"

"အာ့ ကတော့ နင့်ပေါ် မှာပဲ တည်တာပဲလေ၊ နင်ဘယ်လို ခိုးထွက် ပြီးလာလို့ ရမလဲ ပေါ် မူတည်တာပေါ့"

"ကျနော် တခုခု တော့ ကြံမယ်ဗျာ"

ဖိုးခွားက ပြောနေရင်းက မှ ချိုလေးကို ဖက်ထားရာက ရုတ်တရက် လွှတ်လိုက်ပြီး လေသံတိုးတိုး နဲ့၊

"သူ လာနေပြီ"

လို့ ပြောရင်း အခန်းထဲ က အမြန်ပြန်ထွက် သွားတယ်။

ဦးသာမြတ် အခန်းထဲကို လျှောက်ဝင်လာတယ်။ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ တခုနဲ့ သူ့ ကိုယ်တွေ မျက်နှာတွေကို သုတရင်းက လျှောက်လာတော့ သူ့ မပျော့ မမာ လီးကြီးက ဘယ်ညာရမ်း နေတယ်။ သူ့ ရဲ့ ဆရာကြီး ဆန်ဆန် အပြုံး နဲ့ ချိုလေးကို ပြုံးပြနေတာ ကြည့်ရင်းက သူ့ နောက်ကွယ်မှာ ချိုလေး ဘယ်လို ဖေါက်ပြန်နေတယ် ဆိုတာကို သူမသိဘူးလို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ တဆက်ထည်းမှာလဲ ငပြူးက ငပြဲ လို့ သူများကို ပြောနေသလို ဖြစ်နေရတယ်။ ချိုလေးက ကျနော့်ကို လည်း ဖုံးထားတာတွေ အများကြီး မဟုတ်ဘူးလား။

.......................................................................................................................

"ဖိုးခွား မင်း ပြန်သွား ပြီး အိပ်လို့ ရပြီ"

လို့ ဦးသာမြတ်က အကျယ်ကြီး လှမ်းအော် ပြောလိုက်တယ်။ ခနနေတော့ အိမ်ရှေ့ တံခါး ဖွင့်သံ ၊ ပြန်ပိတ် သံ ကြားလိုက်ရတယ်။ ကျနော်က ဦးသာမြတ် တော့ နောက်ဆုံးအချီ သူမပြီး ပဲ တန်းလန်း ဖြစ်သွားတာကို ပြန်ဆက် မယ်ထင်ထားတာ၊ အခု တော့ သူက သူ့ အဝတ်အစားတွေကို ကောက်ဝတ် နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။

"ငါ ကားတွေ သွားဆေးပေးရဦးမယ်၊သွားမှ ရမှာ"

လို့လည်း ချိုလေးကို ရှင်းပြနေတယ်။ ချိုလေးက ခေါင်းငြိမ့် ပြပြီး ကွန်ပြူတာ ဆီကို လျှောက်လာတယ်။ ချိုလေး က နောက်တော့ သူ အလိုးခံခဲ့၊ အိပ်ပျော်ခဲ့ တဲ့ ကုလားပေါ် ပေါ်မှာ ထိုင်ရင်းက ကွန်ပြူတာကို လှမ်းဖွင့်လိုက်တယ်။

ကျနော် က သူငယ်ချင်း ထည့်ပေးထားတဲ့ စပိုင်ဆော့ဝဲ သူပြောသလို တကယ်ကောင်းပါစေလို့ ဆုတောင်းနေရပြီ၊ ချိုလေး ဘာမှ သတိမထားမိပါစေနဲ့ပေါ့၊ တကယ်လည်း သူဘာမှ ကို သတိမထားမိပါဘူး။ သူ ကီးဘုတ် နဲ့ စာတခုခု စရေးနေပြီ၊ ကြည့်ရတာ ကျနော့် ဆီကို ဘာဖြစ်သလဲ ဆိုတာ အီးမေး နဲ့ ရေးပြောပြမလို့ ထင်ရတာပဲ။

အဝတ်အစား အပြည့်အစုံ ဝတ်ပြီးသွားတဲ့ ဦးသာမြတ်က မျက်နှာက မခို့တယို့ အပြုံးနဲ့၊

"ငါရေချိုးခန်းထဲ ဝင်နေတုန်း၊ ဟိုကောင် ဖိုးခွား စု နားလာပြီး အီစီကလီ လုပ်သေးလား"

လို့ လှမ်းမေးတယ်။ ချိုလေးက ၊

"ဟင့်အင်း"

လို့ ပဲ ပုံမှန်အသံနဲ့ ဖြေရင်း ကီးဘုတ်မှာ စာတွေ ဆက်ရိုက်နေတယ်။

"သနားပါတယ်။ စု က သူ့ကို အရမ်းချေထားတာကိုး"

ဦးသာမြတ် က ချိုလေး နားလျှောက်လာပြီး ချိုလေး နို့တွေကို တီရှပ်ပေါ် ကနေ အုပ်ကိုင် ပြီး ဆုပ်ညှစ် လိုက်တယ်။

"ငါတို့ လိုးနေတာကို ဘာလို့ သူ့ကို ပေးမကြည့်လိုက်တာလဲ၊ သူက စု ကို တကိုယ်လုံး မမြင်ဘူးတဲ့ ဟာမှ မရှိတော့တာကို၊ စု သူ့လီးတောင် နောက်တခါ ပြန်စုပ်ဖြစ်ရင် စုပ်ဖြစ်မှာပေါ့"

ချိုလေးက ကီးဘုတ်ပေါ် စာရိုက်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး ဦးသာမြတ်ကို လှည့်ကြည့်ရင်း၊

"အဲတော့ ရှင်က ကျမကို ဘာလုပ်စေချင်တာလဲ၊ ရှင့်ရဲ့ အချစ်တော် ဂွမ်းဘုံ လို သူနဲ့ ကျမ ကို အိပ်စေချင်တာလား"

လို့ ခပ်စွာစွာလေး မေးလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က၊

"ဟာ အဲလို မဟုတ်ပါဘူး၊ သူက လူကောင်းကလေးပါ၊ အခု မှ အပျံသင်စ၊ ချာတိတ်၊ သူ့ဆရာသမား လုပ်တာကို လိုက်ကြည့်ပြီး အတုယူချင်နေတာလေ၊ စု ကို သူ့လီး စုပ်ဖို့ ဘမြတ် ခိုင်းတာ မဟုတ်ပဲ နဲ့ စုဘာသာ စု စုပ်ပေးခဲ့ တယ် ဆိုတာကို မမေ့နဲ့ ဦး၊ အဲဒီတုန်းက ဘမြတ် ဝင်လာတုန်း စု သူ့ လီးကို အားရပါးရ စုပ်ပေးနေတာလေ၊ အာ့ကြောင့် ဘမြတ် ထင်တာ စု သူ့လီးကို ပြန်စုပ်ပေးဖို့ ကို ဆန္ဒရှိ မှာပဲလို့ "

"စု ပြောပြီးပြီလေ အဲဒါ က အဲဒီ တခါပဲလို့"

.................................................................................................................

အခန်း (၃၅)

ဦးသာမြတ်က ပြုံးလိုက်ပြီး ချိုလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ ချိုလေးကျော ကို သူ့လက်ဖဝါးနဲ့ပွတ်သတ်ပေးရင်း က တိုးတိုးလေး၊

"စု မနေ့ညက ဘမြတ် တို့ အဆုံးစွန် ထို ရောက်ခဲ့ကြပြီးပြီပဲ၊ ဂွမ်းဘုံကို မနာလို စိတ်တွေ ဖျောက်လိုက်တော့ နော်၊ ဂွမ်းဘုံက လိုသုံးလေးလေ၊ ငပိရည် လိုပဲလေ၊ ဟင်းမရှိရင် ထမင်းနဲ့ နယ်ဖတ်စားလို့ ရတယ်။ သူများတွေကို လည်း ချကျွေး ဖို့ ဝန်မလေးဘူးလေ။ စု ကတော့ ဒန်ပေါက် ထမင်း လိုပဲလေ၊ သူငယ်ချင်းကို အမြီးလေး ပေးစားချင်တော့ စားခိုင်းမယ်။ ဒန်ပေါက် တထုပ်လုံးကို တော့ သူနဲ့ တဝက်ဆီ ခွဲစား ဖို့ စိတ်ကူး မရှိဘူးလေ။ သူ့ကို ငပိရည် ပဲ ကျွေးပြီး ကိုယ်က ဒန်ပေါက် တထုပ်လုံးကို စားမှာပေါ့ ဟဲဟဲ"

ချိုလေးက ဦးသာမြတ် ရဲ့ ဥပမာ စကားကို သဘောကျ ပြီး တခစ်ခစ် ရီနေတယ်။

"ဘမြတ်က ငပိရည် ကိုရော အရံ အနေနဲ့ ထားဦးမှာလား"

"အို ဒန်ပေါက်ကို အမြဲတမ်း စားနေရရင်တော့ ဘာလို့ ငပိရည်ကို လိုချင်မှာလဲ၊ အခု ဂွမ်းဘုံ က ဖိုခွား အတွက် ဖြစ်သွားပြီ။ ဂွမ်းဘုံ ကလည်း ဂရု မစိုက်ပါဘူး၊ သူက သူ့ ယောက်ျား ငမူး မဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်တာကို ဖြည့်ဆည်းပေးမဲ့ လူဖြစ်ရင် ရပြီ"

ဂွမ်းဘုံ က အိမ်ထောင် ရှိတယ် ဆိုတာလည်း အခု မှ ကျနော် သိရတာ။ အင်း ကြည့်ရတာ ဦးသာမြတ် က အိမ်ထောင်သည် မိန်းမ တွေကို ကြိုက်တတ် တဲ့ပုံပဲ။

"ဖိုးခွား က ငပိရည်ကို ငြီးငွေ့ ပြီး ရှင် မရှိတဲ့ အချိန်တွေမှာ ဒန်ပေါက် စားချင်လာတယ် ဆိုရင်ရော"

"စု ဆိုလိုတာက သူက စုကို ဟိုကိုင် ဒီကိုင် အဆင့် ကနေပြီး လိုးချင်လာတယ်ဆိုရင်ရော လို့ မေးတာလား"

"အင်းပေါ့"

ဦးသာမြတ် မျက်နှာ က တည်သွားတယ်။

"ဖိုးခွား က အဲလို မျိုး ဘယ်တော့ မှ လုပ်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဘမြတ် သူ့ကို ဘယ်လို ဆုံးမ မယ် ဆိုတာ သူ သိပြီးသား။ ဒါပေမဲ့သူက စု ကို အကြမ်းဖက် လာတယ် ဆိုရင်တော့ ဘမြတ် ကို အသိပေး ဟုတ်လား"

"တကယ် လို့ သူက အကြမ်းဖက် တာ မဟုတ်ဘူး၊ တကယ်လို့ ဒါန်ပေါက် ထုပ် က သူ့ရှေ့ မှာ ဖွင့်ချ ထားလိုက်...."

ချိုလေးက နောက်သလို ပြောင်သလို နဲ့ ပြောနေတာ စကားတောင် မဆုံးလိုက်၊ ဦးသာမြတ် က ချိုလေး ဆံပင်တွေကို စု ပြီး ဆွဲလိုက်တော့ ချိုလေး ခေါင်းလန် သွားပြီးအား ကနဲ အော်လိုက် တယ်။

"အား..ဘမြတ်..စု က အလကား စတာကို"

"နားထာင်စမ်း ကောင်မ၊ အဲလိုမျိုး ဘယ်တော့ မှ နောက်သလို ပြောင်သလို လာမလုပ်နဲ့၊ မင်းနဲ့ ငါက အခု ချစ်သူ တွေ ဖြစ်နေကြပြီ၊ မင်း ငါ့ အပေါ် မှာ ဖေါက်ပြန်တာမျိုးတွေကို ဘယ်လို မှ ခွင့်လွှတ် မှာ မဟုတ်ဘူး အဲဒီကိစ္စ ကို ရီစရာ လို့ လည်း ငါမထင်ဘူး။ စဥ်းတောင် မစဥ်းစား နဲ့ ၊ ငါ က အခု မင်း လင် ပြန်လာပြီးတော့ ငါ့ နောက်ကွယ် မှာ မင်း ၊ မင်းလင်နဲ့ လိုးနေတာတောင် မှ စိတ်ထဲ ကျေနပ်တာ မဟုတ်ဘူး၊ အဲဒါက မင်းလင် ဆိုတော့ ငါဘာမှ ပြောလို့ မရဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဖိုးခွား နဲ့ သို့ မဟုတ် တခြား တကောင်ကောင်နဲ့ ဆိုရင်တော့..."

"စိတ် မတိုပါနဲ့၊ အာ့ အတွက်လည်း စိတ်ပူမနေပါနဲ့"

ချိုလေး အသံက နည်းနည်း ကြောက်ရွံ့သံလေးပါနေတယ်။

"ဟိုတခါတုန်းက နင် ငါ့နောက်ကွယ်မှာ ဖိုးခွား နဲ့ ဘာညာကွိကွ လုပ်ဖို့ ကြံတော့ ငါ ဒီကောင့် ကို ဘယ်လို ဆုံးမ ထားတယ်ဆိုတာ မှတ်မိတယ်မလား"

"အင်း"

"ငါ့ကို စိတ်ဆိုးအောင် မလုပ်နဲ့၊ "

ဦးသာမြတ် လေသံပျော့ သွားပြီး သူဆွဲထားတဲ့ ချိုလေး ဆံပင်တွေကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။

"ငါ မင်းကို အသား မနာစေချင်ဘူး၊ မင်းရဲ့ ကိုယ်လုံးက အိစက်နေတာ ချစ်ဖို့ပဲ ကောင်းတာ၊ ရိုက်ဖို့ ကောင်းတာ မဟုတ်ဘူး"

"အာ ဘမြတ် ကလည်း စု က နောက်တာပါ ဆိုတာကို"

ချိုလေး အသံက ကြောက်လန့် နောင်တရနေတဲ့ ကလေးလေးလို ဖြစ်နေတယ်။

"ကောင်းပြီ၊  ဘမြတ် အခု သွားတော့မယ်၊ ဖိုးခွား  ဘမြတ် အတွက် စောင့်ပေးတဲ့အချိန် ကျရင် ဘမြတ် ပြန်လာခဲ့မယ် ၊ သူ ညတုန်း ကလည်း တညလုံး စောင့်ပေးနေရတာ ဆိုတော့ သူ အိပ်ချင်နေလောက်ပြီ။ ဒါပေမဲ့ ကြည့်မယ်လေ၊ စု သား ဘယ်တော့ ပြန်လာမှာလဲ"

"ညနေ မှ သူ့ကျောင်းကား နဲ့ ထုံးစံ အတိုင်း"

"အိုကေ၊ ဖိုးခွား အဲဒီ မတိုင်မှီလောက် နိုးပြီး သူ စောင့်ပေးနိုင်မယ် ထင်တာပဲ"

ဦးသာမြတ် အခန်းပြင် လျှောက်ထွက်သွားတယ်။ ချိုလေး ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်ရင်း စိတ်ထဲ တခုခု တွေးနေ သလို တနေရာကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။ သူ့ နို့ကြီးတွေ မြင့်ချည်နိမ့်ချည် လှုပ်ရှားနေတာ မြင်နေရတော့ သူ အသက်ကို ပြင်းပြင်း ရူနေတာသိနေရတယ်။

"ငါ ဘာတွေ လျှောက်လုပ်မိနေတာပါလိမ့်"

ချိုလေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိတ်ပူနေတဲ့ လေသံလေးနဲ့ ပြောနေတာကို ကြားနေရတယ်။နောက်တော့ ကွန်ပြူတာဘက်ကို ပြန်လှည့်လာပြီး ကီးဘုတ်နဲ့ ရိုက် စာရေးနေပြန်တယ်။ ကျနော့် ဆီကို အကျိုး အကြောင်း ပြောပြ တဲ့ အီးမေး ပဲ ဖြစ်ပါစေလို့ ဆုတောင်းနေမိတယ်။

............................................................................................................

ကျနော်လည်း ချိုလေး ကီးဘုတ်မှာ တိုက်ပင်း လုပ်နေတာကို ထိုင်ကြည့် နေမိတယ်။ သူ့ မျက်နှာပေါ် မှာ က ဘာအမူအယာမှ မပြဘူး၊ သူ့လက်တွေ လှုပ်ရှားနေသလို သူ့ နို့ကြီးတွေက လည်း ခုန် လို့ လှုပ်ရှားနေတယ်။

ချိုလေး ဆီက ကျနော်ရခဲ့တဲ့ နောက်ဆုံး အီးမေး က အဆင့် ကြီး တဆင့်ကို ဖြတ်ကျော် သွားခဲ့တာရယ်၊ အရှည်ကြီး ဒီတေးရေးသားခဲ့တာရယ်ကြောင့်၊ ဒီတခါလည်း အဲလို ပဲ လာလိမ့်မယ်လို့ မျှော်လင့် မိတယ်။ တကယ်တော့ အဖြစ်အပျက် တွေကို ကျနော် ကိုယ်တိုင် ဝက်ကမ် က မျက်စေ့ နဲ့ တပ်အပ် မြင်ခဲ့ပြီးတာမို့ လိုတော့လည်း မလိုပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ကျနော် မျက်မြင် သက်သေ ဖြစ်ခဲ့တယ် ဆိုတာ ချိုလေး မသိဘူးလေ။ ချိုလေး သူ့ ကိုယ်ပိုင် စကားလုံးတွေနဲ့ ဘယ်လို များ သီဖွဲ့ ကုံးမလဲ ဆိုတာကို ကျနော်က သိချင်နေမိတယ်။ ဘာတွေကိုလည်း ဘယ်လောက်ထိ ဖုံးကွယ်ထားဦးမလဲ ဆိုတဲ့ သိချင်စိတ်နဲ့ပေါ့။

အဲဒါကြောင့်လည်း ချိုလေးက ခနလေး နဲ့ ကီးဘုတ်မှာ စာရိုက်နေရာက ထပြီး အိပ်ယာဆီသွားပြီး လှဲလျောင်းလိုက်တော့ ကျနော် အံ့အားသင့် သွားတယ်။ သူ့လက်ထဲမှာတော့ ဆဲလ် ဖုံးလေးကိုင်ထားတယ်။ ကျနော်ထင်တာက သူ ခနသွားနားတယ်ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ကျနော့် ကွန်ပြူတာမှာ အီးမေး ဝင်တဲ့ တင် ဆိုတဲ့ အသံလေး ကြားလိုက်ရလို့ အင်ဘောက်စ်ကို ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ချိုလေး ဆီက အီးမေးပဲ။

"ချစ်ရတဲ့ ကိုကို"

ကိုကို အချိန်ရရင် ချိုလေး ကို ခေါ် လိုက်ပါ။ ညတုန်းက ဘာတွေ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တယ် ဆိုတာ ကိုကို သိချင်မှာပဲ ဆိုတာ ချိုလေး သိတယ်။ ချိုလေး ကိုကို့ ဆီကို ဟိုတခါကလို အီးမေး ရေးပြီး ပို့ပေးမယ်လို့ ပြောခဲ့ဘူးတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခု တော့ ချိုလေး စာအရှည်ကြီး ရိုက်ဖို့ မု မဝင်ဘူး ဖြစ်နေလို့ပါ။

ကိုကို့ ရဲ့ ချိုလေး

ကျနော် အီးမေးကို ဖတ်လိုက်ပြီး ဝက်ကမ် ကို ပြန် ကြည့်လိုက်တော့ ချိုလေး က အိပ်ယာပေါ် မှာ လှဲနေတုန်း လက်မှာလည်း ဖုံးကို ကိုင်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ ကျနော် ဖုံးကို ကောက်ကိုင်ပြီး ချိုလေး ကို‌ခေါ် မလို့ လုပ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဖုံးကို ခနပြန်ချလိုက်တယ်။ ကျနော် ချိုလေး နဲ့ စကားမပြောခင် နည်းနည်း တော့ စဥ်းစားရဦးမယ်လို့ တွေးမိတယ်။

ကျနော့် အခန်းကို ဝက်ကမ် ကနေ ကြည့်လို့ ရသွားတဲ့ အချိန်က စပြီး ကျနော့် အတွက် ခံစားမှု တွေက ရိုလာကိုစတာ စိးနေရသလိုပဲ တက်လိုက် ကျလိုက် ကွေ့လိုက် ဖြောင့်လိုက် နဲ့ပေါ့၊ ကိုယ့် မိန်းမ ကို လုံခြုံရေး အဖိုးကြီးက လိုးနေတာကို လိုက်ဖ် ကြည့်နေရတာ၊ ဖီးလ်း လည်း လာ ၊ မနာလိုလည်း ဖြစ်၊ နောက်တခု တွေ့ရ တာက ကျနော့် မိန်းမ ကျနော့်ကို လိမ်ထားတယ် ဆိုတာပဲ၊ မလိမ်ဘူး ဆိုရင်လည်း မပြောပဲ နေတာလို့ ပြောလို့ ရတယ်။ အဲဒါ ဘာကြောင့်လဲ၊ ကျနော် ကိုယ်တိုင်က လုပ်ပါလို့ ခွင့်ပေးထားပြီးသားပဲ၊ သူလုပ်ချင်တာလုပ် ၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော့်ကို မကွယ်မဝှက် ပဲ ပြောရမယ်လို့ ပြောထားတယ် မဟုတ်လား၊ ချိုလေး ကိုယ်တိုင်က ကျနော် သိခဲ့သလောက်လည်း ဘယ်တုန်းက မှ လိမ်ပြောဖူးခဲ့တဲ့သူ မျိုး မဟုတ်ဘူး။

နောက်ပြီး ဖိုးခွား နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ ကိစ္စ ကလည်း တမျိုး၊ ဦးသာမြတ် က ကျနော့် မိန်းမ ကို ချိန်းခြောက် ကြိမ်းမောင်း လုပ်သွားတာကို ကျနော် နားနဲ့ ဆတ်ဆတ် ကြားလိုက်ရတော့ ဒေါသ တော်တော် ဖြစ်မိတယ်။ ကျနော့် မိန်းမ ကို သူပိုင်တာမှ မဟုတ်တာ။ 

သူ အရင်တုန်းက ချိုလေးကို သူပေးတဲ့ ဆင်ခြေက သူ့ကို ချိုလေးက အောက်ခြေ လူတန်းစား တယောက်လို ဆက်ဆန်တယ်၊ သူ့ကို တန်းတူ မဆက်ဆန်ပေး သူ့ကို ချိုလေး လိုသုံးလို သဘောထားတယ် ဆိုတဲ့ မကျေနပ်ချက်တွေကို တော့ နားလည်ပေးလို့ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခုလို သူ့ကို သစ္စာဖေါက်ရင် ဘာဖြစ်မယ် ညာဖြစ်မယ် ဆိုတာကြီးက တော့ နည်းနည်း ဘောင်ကျော် သွားပြီလို့ ကျနော် ထင်မိတယ်။ ချိုလေး ကိုယ်တိုင်က လည်း ရိုးရိုးလေး ဆာတဲ့ အချိန် အလိုးခံလိုက် ပြီးရင် ပြတ်ပြတ်သားသား နေလိုက် နေလို့ ရရဲ့ သားနဲ့ ဘာဖြစ်လို့ အဲလို ဇာတ်ရှုတ် အငြိ ခံရတာလည်း။

တွေးရင်း တွေးရင်း နဲ့ သဘောပေါက် သလို ရှိလာတာက ကျနော့် ပထမ မေးခွန်းက ဒုတိယ မေးခွန်း ပေါ် မှာ အဖြေ ရှိနေတယ်လို့ ထင်တာပဲ။ ချိုလေး ဘာဖြစ်လို့ ကျနော့် ကို တချို့ ကိစ္စ တွေ မပြောပဲ ထိန်ချန်ထားရသလဲ ဆိုတော့ သူ ဘာသာ သူ အရှုတ်ဇာတ်ထုတ်ထဲ ဝင်သွားမိလို့ပဲ။ ချိုလေး ကို ကျနော်က အဆုံးစွန်ထိ ခွင့်လွှတ် ထားခဲ့တယ် ဆိုပေမဲ့ သူ အဲဒီလို နှစ်ပင်လိမ်တဲ့ ဇာတ်ရှုတ်ကို က မယ်ဆိုရင် တော့ ကျနော် စိတ်ပျက် သွားလိမ့် မယ်လို့ သူတွက် ထားလိမ့်မယ်။ သူသာ ကျနော့် ကို အဲဒီ အကြောင်း ပြောပြရင် ကျနော် ‌ဒေါသဖြစ်မယ်လို့ သူတွက်ထားတယ်။ တကယ်လည်း ကျနော် အခု တွေးရင်း သူ အသုံး မကျမှုကို နည်းနည်း စိတ်ပျက် ဒေါသ ထွက်မိတယ်။

ကျနော် စိတ်ပျက် ဒေါသ ထွက်မိပေမဲ့ တချိန်ထဲမှာ ပဲ ကျနော် သူ့ကို အပြစ်ပုံချလို့ မရဘူး ဆိုတာ သိတယ်။ ချိုလေး က ရိုးရိုး အေးအေး နဲ့ ရှေးရိုးဆန်ဆန် သူ့ ဘဝတလျှောက်လုံး မှာ နေခဲ့တဲ့သူ။ ကျနော်နဲ့ ရပြီး ဆယ်နှစ် နီးပါး လောက်မှာ မိသားစု ဘဝလေးကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် နဲ့ တည်ဆောက်ခဲ့သူ။ သူ့မှာ အချစ်နဲ့ ကာမ  နဲ့ ပတ်သက်လို့ ဘဝမှာ အတွေ့အကြုံ များခဲ့သူလည်း မဟုတ်ဘူး။ အခု မှ သူ့ ရဲ့ ကာမ ဆန္ဒ ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် စပြီးစမ်းသပ်နေတုန်း ကာလပဲ ရှိသေးတယ်။ ဆိုတော့လည်း ခုလို အစပိုင်း မှာ အမှားတွေ လုပ်မိတော့ရော ဘာဖြစ်မလဲ၊ ကျနော် ကိုယ်တိုင်လည်း ဘဝ အစပိုင်း မှာ ကာမ နဲ့ ပတ်သက်လို့ အမှားတွေ လုပ်ခဲ့ ဘူးတာပဲ။

ချိုလေး နဲ့ ဖုံးပြောတဲ့ အချိန်မှာ ဘယ်လို စိတ်ထားပြီး ဘယ်လို ပုံစံ နဲ့ ဝင်ရင် ကောင်းမလဲ၊ ချိုလေးကို ကျနော် အကုန်လုံး သိပြီးပြီလို့ ပြောရင် ကောင်းမလား၊ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လို သိသလဲ ဆိုတာ ကို ဘယ်လို ရှင်းပြမလဲ။ သူ့ကို ကျနော် လှည့်ပတ်ပြီး စပိုင် ကင်မရာ တပ်လို့ တညလုံး သူ့ကို ချောင်းကြည့်နေမိတယ် ဆိုတာကို ဝန်ခံမှာလား။ သူကျနော့်ကို အရမ်း ဒေါသထွက်သွားမလား။ အဲဒါတော့ လုံးဝ မဖြစ်နိုင်ဘူး ၊ ကျနော်လုပ်ခဲ့တာကို ဘယ်လို မှ ခုချိန်မှာ ပြောလို့ မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ လောလော ဆယ် ဖုံးနဲ့ဆို ပိုဆိုးတာပေါ့။ လူချင်းတွေ့တဲ့ အချိန် ပြောပြီး တောင်းပန် မယ် ဆိုတာကတော့ ဖြစ်နိုင်သေးတယ်။

အဲဒါဆိုရင် အခု ဖုံးခေါ် ရင် ဘာတွေ ပြောကြမလဲ။ ချိုလေး ပြောတာ နားထောင်ပြီးမှ မီးစင်ကြည့်ကမှာလား။ တကယ်လို့ ကျနော့်ကို ထပ်ပြီး လိမ်ပြောနေရင်ရော။

ကျနော် ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိတ်ထဲ မှာ လွန်ဆွဲနေရင်းက ကုတင်ပေါ် လှဲနေတဲ့ ကျနော့် မိန်းမကို ငေးကြည့်နေမိ တာ ဆယ်မိနစ်လောက် ကြာသွားတယ်။ ကုတင်ပေါ် မှာ လှဲနေတဲ့ ကျနော့် မိန်းမ ချိုလေးခေါ် လွမ်းစုစုချို၊ မကြာသေးခင် ကမှ လုံခြုံရေးအဖိုးကြီး ဖွတ်ဖွတ်ညှက်ညှက်ကြေအောင် လိုးတာ ခံထားပြီး မွေးယာပေါ် လှဲနေတဲ့ ကျနော့် မိန်းမ။ ဟင်း။ နောက်ဆုံးမထူးပါဘူး ခေါ်လိုက် တာ အကောင်းဆုံးပါပဲဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး ဖုံးကို ကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။

ကွန်ပြူတာ က စပီကာ ကြိုးဖြုတ်လိုက်တယ်။ နို့မို့ ဝက်ကမ် က လာတဲ့ အသံ ဖုံးထဲ ဝင်ပြီး အက်ကိုး ဖြစ်နေမှာ စိုးလို့။ ဝက်ကမ် စခရင်ကို တော့ ဖွင့်ထားလိုက်တယ်။ ချိုလေး ရဲ့ နံပတ်ကို ခေါ်လိုက်တယ်။ ဝက်ကမ် ရဲ့ မြင်ကွင်းက နှစ်စက္ကန့် လောက် ဒီလေးဖြစ်တယ်။ ချိုလေး ဖုံး ကိုင်ပြီး နားနားကပ်လိုက်တာ တွေ့ရတယ်။

"ဟေး စပ်စလူးမ"

ကျနော် အသံကို နောက်သလို ပြောင်သလို အသံနဲ့ လုပ်ထားလိုက်တယ်။

"လုံခြုံရေး အဖိုးကြီးက ကောင်းကောင်းလိုးတာ ခံလိုက်ရပလား"

.....................................................................................................................

အခန်း (၃၆)

"ကိုကို !!!!!!!!!! ချိုလေးကို အဲလို မခေါ် ပါနဲ့၊ ချိုလေး ကိုယ့်ကိုကိုယ် မကောင်းတဲ့ ကောင်မ လို ခံစားရလို့"

"အင်းပါ အင်းပါ၊ ဆောရီး။ ဒါပေမဲ့ ကိုကို မေးတာကိုတော့ မဖြေသေးဘူး"

"အင်း"

"ဘာအင်းလဲ"

"အင်း... ဘမြတ် နဲ့ ...ချိုလေး နဲ့...ဟိုဟာ..လုပ်ဖြစ်တယ်"

ချိုလေး မျက်နှာ နီရဲသွားပြီး လက်တဖက်နဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေကို သူ ဖုံးကွယ်လိုက်တယ်။ လူချင်း မတွေ့ပဲ ဖုံးပြောနေတာတောင် ရှက်သွားသေးတယ်။

"ကွန်ကရက် ကျူလေးရှင်း !! ဘယ်လိုနေလဲ သူနဲ့..ကောင်းလား"

"မ ဆိုးပါဘူး"

ချိုလေး မနက်က ဖိုးခွားကို နိုင်းယှဥ် ပြောတာ မကြိုက်ဘူးလို့ ပြောထားတာ ကြားဖိုးနေလို့ အဲဒါမျိုး မမေးတော့ ပဲ နဲ့ လမ်းကြောင်း ပြောင်းလိုက်တယ်။ တကယ်က ကျနော် ကိုယ်တိုင် မျက်မြင်သက်သေ တွေ့ထားပြီးပြီပဲ။ ချိုလေး အရမ်း ကြိုက်တယ် ဆိုတာ ၊ ကျနော် လုပ်ခဲ့ဖူးခဲ့ သမျှ တွေနဲ့ ယှဥ်ရင် တောင် သူ ပိုကောင်းတဲ့ ဖီးလ် ရတယ်ဆိုတာ သိထားပြီးနေပြီပဲလေ။

"အသေးစိတ်ရော"

ကျနော်လည်း ချိုလေး သဘောကျ ပြောချင်တာ ပြောလို့ ရအောင် မေးခွန်းကို ဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။ ပြောပြ လို့ မပြောတော့ဘူး။ ချိုလေး လည်း ဘယ်လောက်ထိ ပြောရင် ကောင်းမလဲ စဥ်းစား နေပုံ ရတယ် ခနလောက်တော့ ဆိုင်းနေပြီးမှ။

"ည သန်းကောင်မှ သူရောက်လာတယ်။ ချိုလေး တို့ အိပ်ခန်းထဲ သွားကြတယ်။ ချိုလေး နဲ့ သူနဲ့ ခါတိုင်း လုပ်နေကြ ဖိုးပလေး တွေလုပ်တယ်။ ကိုင်တယ် ညှစ်တယ်၊ ပုလွေ မှုတ်တယ်။ နောက်တော့ သူက သူ့ဟာကြီး နဲ့ ထုတ်ပြိး ချိုလေး ဟိုဟာလေးကို လာပွတ်တယ်။ နောက် သူက ချိုလေး အဆုံးစွန်ထိ သွားဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်ပြီ ဆိုတာကို သူ အထာပေါက် သွားတယ်"

"ဘာကြောင့် သူက အထာပေါက် သွားရတာလဲ"

ကျနော် က ချိုလေး ဘာဖြေ မလဲ စဥ်းစားနေတယ်။ သူ့ စောက်မွှေး ရိပ်ထားလို့လား၊ ဆံပင်ပုံ အသစ် ကြောင့်လား၊ အဝတ်အစား အဆင်အပြင်ကြောင့်လား၊ ဂွမ်းပုံ အကြောင်း စကားစပ်မိတာကြောင့်လား စသဖြင့်ပေါ့။

"အင်း ချိုလေး ကိုယ်ဟန်အမူအယာ ကြောင့်လို့ ထင်တာပဲ။ ချိုလေး ကိုယ်က လူးနေတာရယ် အသံထွက် ငြီးနေတာရယ်၊ ပိပိ လေးမျာ လည်း အရည်တွေက ရွှဲ နေပြီလေ၊ အဲတော့ သူက အထဲကို ထည့်လိုက်ရ မလားလို့ မေးတယ်။ ချိုလေးက ခေါင်းညိမ့် ပြလိုက်တယ်..အဲ တော့ ဖြစ်သွားတာပေါ့"

ချိုလေး ခန တိတ်သွားတယ်။

"အိုကေ"

ကျနော်က ချိုလေး ဆက်ပြောဦးမလားလို့ စကားထောက်လိုက်တယ်။

"ကိုကို ချိုလေးကို စိတ်ဆိုးလား"

"ဟင့် အင်း ကိုကို ပြောထားတာပဲ ချိုလေးကို လုပ်သာ လုပ်ပါလို့၊ မပြောဘူးလား"

"ဒါပေမဲ့ ပြောတာ က ပြောတာပဲလေ"

"ချစ်လေးက လည်းကွာ၊ ကိုကို က အိုကေ ပါတယ်ဆို၊ ကိုကို ကိုယ်တိုင်လည်း လုပ်နေတာပဲ၊ အခု ချိုလေး အခွင့်အရေးရပြီး ကဲ၊ ဘာဖြစ်လဲ၊ အဲတော့ ဆိုပါဦး၊ ကိုကို နဲ့ ရပြီး မှ ခု ပထမဆုံး အကြိမ် တစိမ်းတယောက် ရဲ့ လီးကြီး ချိုလေး ထဲ ဝင်လာတော့ ဘယ်လို ခံစားရသလဲ။ "

"တကယ်တမ်းတော့..............."

ချိုလေး က ပြောရင်း က ရပ်သွားတယ်။ ကျနော်က ချိုလေးကို ဆက်ပြောပါစေ လို့ ဆုတောင်းရင်း စကားခံပေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး မျက်နာက သူ့ အတွင်းစိတ်ထဲ မှာ အပြန်အလှန် တွေးနေပုံပဲ၊ ပြောရင် ကောင်းမလား မကောင်းဘူးလား ဆိုတာမျိုး။

"အင်း ပြောပါဦး"

"တကယ်တမ်း တော့ ချိုလေး အတွက်က အတူတူလိုပါပဲ၊ ကိုကို တုန်းက လိုပါပဲ"

အဲဒါက တော့ ပထမဆုံး အကြိမ် ချိုလေး ရဲ့ လိမ်လည်မှုပါပဲ။ ခုချိန် မတိုင်မှီက တော့ ကျနော်က ဖုံးကွယ်ထားတယ် လို့ပဲ တွေးထားခဲ့တာ။ အခုကတော့ လိမ်တယ် ဆိုတာ ပေါ်တင် သိသွားခဲ့ရပြီ။ ဖိုးခွား ကိစ္စကို လည်း အရင်က ဖုံးကွယ်ထားတယ်လို့ ကျနော်က သတ်မှတ်ထားခဲ့ပေမဲ့ အခုတော့ လိမ်တယ် ဆိုတဲ့ အကန့်ထဲ ထည့်သွင်း သတ်မှတ်လို့ ရသွားပြီပေါ့။ ကျနော့် လိုးတုန်း ကနဲ့ အတူတူပါပဲ ဆိုတာက ပေါ်တင်ကြီး လိမ်လိုက် တာပဲလေ။ ချိုလေး အလိုးခံနေတဲ့ အချိန်မှာ ဦးသာမြတ် လီးကြီး ဘယ်လောက်တုတ်ကြောင်း အော်ဟစ် ပြောတာတွေ၊ အဆောင့်ခံနေရတဲ့ အချိန်မှာ ချိုလေး ကိုယ်လုံး ကော့ပျံ လူးလိမ့် ပြီး အော်ဟစ် ငြီးငြူတာ တွေဟာ ကျနော်နဲ့ တုန်းက တခါမှ မဖြစ်ဖူးခဲ့ တဲ့ အရာတွေပါ။

ကျနော့် စိတ်ထဲ ထောင်းကနဲ ဖြစ်သွားတဲ့ ဒေါသကို ပြန်ဖိနှိပ် လိုက်ပြီး တမျိုးစဥ်းစားမိတယ်။ ချိုလေးက ကျနော့် ယောက်ျား မာန မထိခိုက် သွားအောင် ၊ ကျနော် စိတ်ဓါတ် မကျအောင် လိမ်ပေးတာရော မဖြစ်နိုင်ဘူးလားလို့။ ကျနော့် ဒေါသ ကို ဘေးဖယ်လိုက်ပြီးမှ လေသံ အေးအေးနဲ့ ပြန်မေးလိုက်မိတယ်။

"အော် အတူတူပဲ ဟုတ်လား"

"ဟုတ်တယ် ကိုကို"

"နောက်ထပ်ရော"

"နောက်ထပ် က ဘာပြောရဦးမှာလည်း၊ မသိတော့ဘူး၊ အဲဒီ အကြောင်း တွေ ကိုကို့ ကို ပြောရတာ တမျိုးကြီး ပဲ ကိုကိုရယ်"

"အင်း ဟုတ်ပါပြီ"

ကျနော်လည်း သူ့ကို အရမ်းကြီး ပရက်ရှာပေး မမေးချင်တော့ဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ။

"နောက် ချိုလေး ဘာများ ထူးထူးခြားခြား သတိရနေမိတာ ရှိသေးလည်းလို့"

"သူက အရမ်း သန်စွမ်း တာပဲ၊ သူ့ အရွယ်နဲ့ ဆိုရင် ချိုလေး ထင်ထားတာထက်ကို သန်စွမ်းတယ် လို့ ပြောလို့ရတယ်"

"ဘယ်လို သန်စွမ်းတာလဲ"

"ကိုကို ကလည်း သိတယ်မလား၊ အရှိန် နဲ့ ကြာအောင် ထိန်းနိုင်တာနဲ့၊ အဲလိုမျိုး ဟာတွေပေါ့"

ချိုလေး မျက်နှာ လေး ရဲ သွားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။

"တချီကို ဘယ်လောက်ကြာလဲ"

"ဆယ့် ငါး မိနစ်လောက် ထင်တယ်"

"အော်..."

ကျနော့် စိတ်အတွေးထဲမှာတော့ ဦးသာမြတ် ကြီး ဆောင့်ဆောင့် လိုးတိုင်း ကျနော် နဲ့ လိုးတုန်းက လို မဟုတ်၊ အသံမျိုးစုံထွက် အော်ငြီးပြီး အကြိမ်ကြိမ် ပြီးခဲ့တာကို ပြန်မြင်ယောင် နေမိတယ်။

"ပြီးတော့ရော.."

"ဒါပဲလေ၊ ချိုလေး ခုန ပြောခဲ့သလိုပဲ အဲဒီ အကြောင်းတွေကို ကိုကို့ ပြောပြရတာ တမျိုး ကြီးပဲ"

"ချိုလေး တို့ ဘယ်နှစ်ချီ လောက် လုပ်ကြလဲ"

"တခါ ပါပဲ ကိုကို ရဲ့"

နောက် ထပ် အလိမ်တခု၊ ထားလိုက်ပါတော့။

"သူက တညလုံး နေသွားတာလား"

"သူ မနက် ကျတော့ ပြန်သွားတယ်"

"သူက ထပ်မလုပ် ချင်တော့ဘူလား"

"သူက တော့ လုပ်ချင်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ချို‌လေးက အဲ အချိန်မှာ  မု မရှိတော့ဘူး"

နောက်တကြိမ် လိမ်ပြန်ပြီ။ ဒါပေမဲ့ ကျနော် က ချိုလေးကို သူလိမ်နေတာ ငါ့အတွက် ဖြစ်ချင် ဖြစ်မှာပါ ဆိုပြီး ခွင့်လွှတ်လိုက်တယ်။ တော်ကြာ ကျနော့် ယောက်ျား မာနကို ထိပါးမှာ စိုးလို့ သူစိမ်း ယောက်ျား လိုးတာ ပိုကောင်းတယ်လို့ မပြောတာ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ လျော့လျော့ ပေါ့ပေါ့ ပဲ တွေးပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျနော် မျက်မြင် သက်သေတွေ့ခဲ့ရသလို တညထဲ သုံးချီ လိုးပြီး ချိုလေး ကိုယ်တိုင်က စပြီး မြူဆွယ်ခဲ့တာက တခါ ဖြစ်ခဲ့တာကို ကျနော့်ကို ပြန်ပြောပြ ရင် ကျနော် ဖီးငုတ် သွားမယ်လို့ သူတွက် မှာပေါ့။

"အင်း၊ ဆိုတော့ ချိုလေး စိတ်ကျေနပ် မှု ရလား"

"စိတ် ပြေတယ် ပဲ ဆိုရမှာပေါ့"

"သူနဲ့ ဆက်ပြီး လုပ်ဖို့ ပလန် ရှိလား"

"မပြောတတ်ဘူး"

"ဖိုးခွား ကရော"

ကျနော် မသိမသာ ထည့်လိုက်တယ်။

"ဖိုးခွား က ဘာဖြစ်လို့လဲ"

"သူရော ညက ရှိနေတာလား၊ သူ က ဘေးက ကြည့်နေလား၊ သူဝင်ပါသေးလား"

"ဟင့်အင်း၊ ဖိုးခွား ကို မတွေ့တာတောင် နှစ်ရက်လောက် ရှိပြီ"

ချိုလေး အသံက နည်းနည်းလေး ပျက်ချင်နေတာ သတိထားမိတယ်။ သူ စိတ်ထဲ နည်းနည်း ခိုးလိုးခုလု ဖြစ်သွားပုံပဲ။

"သူ ကလည်း နောက်တခါ ဆို ရင် သူ့ အလှည့် လိုရင် လိုချင် နေမှာပေါ့"

ကျနော် မသိမသာ သွေးတိုးစမ်းလိုက်တယ်။ ချိုလေးက ခနတာလောက် ငြိမ်သွားတယ်။ ဝက်ကမ် ထဲမှာ ချိုလေး မျက်နှာလေးက တမျိုး ဖြစ်နေတယ်။ သူ့ အသက်ရူတာ နည်းနည်း ပြင်းလို့လားမသိ နို့ကြီးတွေ လှုပ်ရှားတာက အနိမ့် အမြင့် ဖြစ်နေတယ်။

"ကိုကို ဖုံးချလိုက်တော့မယ်၊ အိမ်ရှေ့ တံခါး မှာ တယောက်ယောက် ရောက်နေတယ်"

ညာပြန်ပြီ။ ထားလိုက်ပါတော့ ၊

"အိုကေ၊ ခနနေ ရင် ပြန်ခေါ် လိုက်ရမလား"

"မခေါ် နဲ့တော့ ချိုလေး သူငယ်ချင်း တယောက် နဲ့ သွားတွေ့ မလို့ နည်းနည်းကြာမယ်"

"အိုကေ"

"နောက် ချိုလေး ကိုကို့ ဆီ မက်ဆေ့ ပို့လိုက်မယ်"

ပြောပြီး ဖုံး ပိတ်လိုက်တယ်။ ဖုံးကို သူ့ဘေးမှာ ချပြီး အိပ်ယာပေါ် မှာ ပဲ လှဲလျှောင်းနေတယ်။ အိမ်ရှေ့မှာ လည်း ဘယ်သူမှ မလာဘူး။ ကြည့်ရတာ ဖိုးခွား အကြောင်း ပြောလိုက်တာ သူ နည်းနည်း လန့်သွားတယ် ထင်တယ်။ ဖိုးခွား အကြောင်း သွားစကားစလိုက်မိတာ နောင်တရသွားပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို တောင် ကျိမ်ဆဲ မိတယ်။ ချိုလေး အိပ်ယာပေါ် မှာပဲ လှဲလို့ သူ့ မျက်နှာ သူ လက်ဖဝါး နှစ်ဖက် နဲ့ ဖုံးထားတာ မြင်နေရတယ်။

................................................................................................................

အခန်း (၃၇)

ချိုလေး က အိပ်ယာပေါ် မှာ အတော်ကြာကြာ လှဲနေတယ်။ ကျနော်လည်း ငြိမ်လှခြေလား လို့ ထိုင်ကြည့်နေရင်း က မှ သူအိပ်ပျော် သွားတယ် ဆိုတာ သဘောပေါက်လိုက်တယ်။ ချိုလေး အတွက် ညကလို ခပ်ကြမ်းကြမ်း နဲ့ ကောင်းကောင်း အလိုးခံလိုက်ရတာ ပထမဆုံးမို့ သူပင်ပန်း သွားတာနေမယ်။ ကျနော်လည်း ထိုင်ရင်းနဲ့ သူနဲ့ ပြောခဲ့ တဲ့ စကားတွေကို ပြန်တွေးနေမိရင်း ကမှ ကျနော့် ဘောစိ အတွက် ဒေါ့ကု မန့် တခု လက်စသတ်စရာ ရှိတာ သတိရမိတယ်။ ဝက်ကမ် အသံကို ချဲ့ ပြီး ကင်မရာ ဝင်ဒိုးကို မီနီမိုက်စ် လုပ်၊ အလုပ်ကို ထိုင်လုပ် နေလိုက် တယ်။

တနာရီ နီးပါး လောက်ကြာတော့ ဝက်ကမ် က အသံတခု ကြားလိုက်ရတယ်။ ကျနော်တို့ အခန်းက အိမ်ရှေ့ တံခါး ဖွင့်သံ။အဲဒါနဲ့ ဝက်ကမ် ဗီဒီယို ဝင်းဒိုး ကို အမြန် ပြန်ဖွင့်လိုက်တယ်။

ကျနော့် မိန်းမ က အိပ်ယာပေါ် မှာ အိပ်ပျော်နေတုန်း။ ကျနော် ကြည့်နေတဲ့ အချိန်တွင်းမှာပဲ အခန်းထဲကို ဖိုးခွား ဝင်လာတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ သူ့လက်ထဲမှာလည်း သော့ တွေ အများကြီးပါတဲ့ သော့တွဲကြီးနဲ့။ သူတို့ ကတော့ ကြိုက်တဲ့ အခန်း ဝင်ဖို့ သော့ အပို ရှိနေတာပဲလို့ တွေးမိတယ်။ ချိုလေး အထဲက ဂလန့် မချထားလို့ နေမှာပေါ့။ သူဝင်လာလို့ ရတာ။ ဖိုးခွားက ချိုလေး အိပ်နေတဲ့ ဘေးမှာ ရပ်ရင်း ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ချိုလေး လက် မောင်း ကို အသာလှုပ်ပြီး နိုး လိုက်တယ်။

"မမလွမ်း ထ ထ.."

"ဟင်...အင်.."

ချိုလေး အိပ်ချင်မူးတူး မျက်လုံး ဖွင့်မကြည့်ပဲ ငြီးလိုက်တယ်။ ဖိုးခွားက လက်မောင်းကို နည်းနည်း ကြမ်းကြမ်း လေး လှုပ်လိုက်ရင်း။

"ကျနော် ပါ ဖိုးခွား လေ"

"ဖိုးခွား !!!!!!! နင် ဒီကို ဘာလာလုပ်တာလဲ"

ချိုလေး ချက်ခြင်း အိပ်ယာပေါ် ထထိုင်လိုက်တယ်။

"ကျနော် အခန်းထဲက လစ်ထွက်လာတာ၊ ဘမြတ် က ကျနော့် ကို အိပ်နေသေးတယ်လို့ ထင်နေတာ။ သူက မိန်းဂိတ် မှာ အလုပ်ရှုတ်နေတယ်"

ဖိုးခွား က ပြောရင်း ဆိုရင်း နဲ့ ချိုလေး ဘေး ကုတင်ပေါ် မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ချိုလေး က လက်တွေ ဆန့်တန်း အကြောဆန့် လို့ ပါးစပ်က လည်း သန်းလိုက်ရင်း။

"နင် ဒီလို လာလို့ မရဘူးလေ၊ အန္တရယ် ဒီလောက်များတာ"

"သိပါတယ်ဗျာ၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော့် ကိုယ် ကျနော် တောင် မထိန်းနိုင်တော့ဘူး"

"ငါ အတည်ပြောတာ ဖိုးခွား၊ ဘမြတ်သာ သိသွားလို့ကတာ့ ငါတို့ နှစ်ယောက်စလုံး အကြီးအကျယ် ပြဿနာ တက်မှာ"

"ဘမြတ် ကိစ္စ ကို ကျနော့် အပူထားလိုက်စမ်းပါဗျာ"

ဖိုးခွား က ပြောရင်း ဆိုရင်း ကျနော့် မိန်းမ ကို လှမ်းဖက်လိုက်တယ်။ ချိုလေးက ဖိုးခွားကို တွန်းလွှတ်လိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ် ဆင်းလို့ ကြမ်းမှာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။

"ဘာ ကျနော့် အပူထားလိုက် ဟုတ်လား။ နင်သာ စောက်ကြောက် မဟုတ်လို့ကတော့ ငါ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ ဟွန့်။ အမှန်းအတိုင်း ပြောရရင် ငါလည်း ကြောက်တယ်"

"မမလွမ်း ရယ် ဘမြတ် က ရှေးလူကြီး၊ အဖိုးကြီးပါဗျာ၊ စိတ်ပူ မနေပါနဲ့"

ဖိုးခွား က လည်း ကုတင်ပေါ် ကဆင်းလို့ ချို‌လေးနား သွားရပ် ပြီး လှမ်းဖက်လိုက်ပြန်တယ်။ ဒီတခါတော့ ချိုလေးက တွန်းမပြစ်တော့ဘူး။ ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ ဖိုးခွားက လူငယ် ပေမဲ့ အကောင်က ထွားတယ်။ ချိုလေး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားတာနဲ့ ဖိုးခွားက ချိုလေး လည်တိုင် ကို ငုံ့နမ်း ပြီးတော့ သူ့လက်ဖဝါးကြီး နဲ့ ချိုလေး နို့တွေကို အုပ်ကိုင် ပြီး ဆုပ်နှယ် နေတယ်။ ချိုလေး လည်း ဖိုးခွား ရင်ခွင်ထဲ မြောပါသွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ပါးစပ်ကတော့။

"နင် ဘမြတ်ကို မကြောက် ဘူး ဆိုရင်း နင် ဟိုတခါတုန်းက ဘာလုပ်သလဲ ဆိုတာ ဘာလို့ သူ့ကို မပြောရဲတာလဲ"

"ကျနော်က ဘာလုပ်လို့လဲ ဗျာ"

ဖိုးခွားက စကားသာ ပြန်ပြောနေတာ လက်တွေက ချိုလေး နို့ကြီးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်နှယ်တာ မရပ်ဘူး။

"သူက အပြင်မှာ အလုပ်ရှုတ်နေပြီး ငါက နင်တို့ အခန်းထဲမှာ နိကပ် ဖြစ်နေတုန်း နင် ပြန်လာပြီး ငါ့ကို အတင်း ကြံတာလေ"

"ဟာ မမလွမ်း ကလည်း အဲဒါ အတင်းကြံတာလား"

"မဟုတ်ဘူးလား၊ ငါက တကိုယ်လုံးမှာ ဘရာတခုထဲ ဝတ်ထားတာလေ။ ငါက နင်တို့ အခန်းကြမ်းကို တိုက်ပေး နေတုန်း နင်ဝင်လာပြီး ငါ့ကို အနောက်က နေ ချူပ်၊ ငါက မလုပ်ပါနဲ့ လို့ တားနေတဲ့ ကြားက ငါ့ကို အနောက်က နေ လိုးတာလေ"

"အော် အင်း အစ ကတော့ အဲလို ဖြစ်သွားတာလေ။ စဥ်းစား ကြည့်ပါလား မမလွမ်းက တကိုယ်လုံး နီးပါး အဝတ်မရှိပဲ ကျနော်တို့ ရှေ့မှာ ဖင်လုံးကြီး တွေ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးတွေ မြင်နေရတာ၊ လီးက တောင် နေတာပေါ့၊ ကျနော် အခန်းထဲ ကို ပြန်ဝင်လာတော့ အခန်းထဲ ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ပြီးကုန်းနေတာ၊ ဖင်ကြီးက ဖွေးပြီး ကားစွင့်နေတာ။ စောက်ဖုတ်ကြီးက လည်း ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကြားက ပြူးထွက်လို့၊ ဘယ်ယောက်ျား သား က ဒီတိုင်း ထိုင်ကြည့်နေနိုင်မှာလဲ၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော် လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်တော့ မမလွမ်း တားလို့ ရသေးတာပဲ"

"အော် ငါက နင့်လို လူကောင်ထွားထွား ငါ့ထက် အားအများကြီးသန်တဲ့ ယောက်ျား တယောက်က ငါ့ အနောက်က နေ ဖိချူပ်ပြီး လိုးတာ ဘယ်လို တားနိုင်မလဲ၊ ငါ နင့်ကို မလုပ်နဲ့ လို့ ပြောတာပဲ"

ချိုလေး အသံက ခပ်မာမာ ဟန်ဆောင်ထားပေမဲ့ သူ့အသံက နှာသံ ပါနေသလိုပဲ လို့ ကျနော် စိတ်ထဲ ထင်မိတယ်။ ချိုလေး များ အဲဒီ အချိန်က အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်တွေးပြီး ဖီးတက်လာတာလားမသိ။

"မမလွမ်း ပါးစပ်က မလုပ်နဲ့ လို့သာ ပြောနေတာ စောက်ဖုတ်က လုပ်ပါလို့ ခေါ် နေတယ်လေ"

ဖိုးခွားလက်က ချိုလေး ရဲ့ ပင်တီထဲကို ရောက်သွားပြီ။ ချိုလေးက ပါးစပ်က၊

"အဓိပ္ပါယ် မရှိတာတွေ"

လို့ ပြောနေပေမဲ့ မျက်လုံးက မှေးစင်းပြီး လူက ဖိုးခွား ရင်ခွင်ထဲမှာ ပျော့ ကျနေပြီ။

"ပါးစပ် က လည်း နိုး ဆိုတာ ခနလေးပါ နောက်တော့ လည်း ငြီးလိုက်တာ အရမ်းကို ဖီးလာနေတာကို"

ဖိုးခွား က ပြောရင်း နဲ့ ချို‌လေး စောက်ဖုတ်ကို သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ လိုးပေးနေပြီ။

"ဟင်းးးးးးး ဟင်းးးးးးး"

ချိုလေး နူတ်ခမ်းက လှုပ်လှုပ်နဲ့ အသံတိုးတိုးလေးထွက်လာတယ်။

"တွေ့လား၊ အဲလို မျိုးလေ၊ အဲတုန်းက လည်း အဲလို မျိုး အခုလည်း အဲလို မျိုး ကြိုက်နေတယ်မဟုတ်ဘူးလား"

ဖိုးခွား က ပြုံးပြီး ပြောလိုက်တယ်။ အဲဒါက ချိုလေးကို ဒေါသထွက်သွားလားမသိ၊ ချိုလေး က ဖိုးခွားကို တွန်းထုတ် ပြစ်လိုက်တယ်။

"ဟဲ့ ကေင်၊ ဘမြတ်က ငါ့ကို အဝတ်တွေ ချွတ်ပြီး နင်တို့ အခန်းမှာ နေခိုင်းထားတာ၊ ယောက်ျား နှစ်ယောက် ရှေ့မှာ အဲလို နေနေရတာ ကြာတော့ ငါ ဖီးတက်တာပေါ့။ ငါ့ စောက်ဖုတ်က အရမ်းကို လိုချင်နေပြီ။ ငါ့ လင်က လည်း အဝေးမှာ ရောက်နေတာ ခြောက်လလောက် ရှိပြီ။ ငါ ဆာနေတဲ့ အချိန်၊ ငါ နင့်ကို အဲဒီ အချိန်က မတားလိုက် နိုင် ‌ပေမဲ့ နင်က လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်လို့ ရမယ်ထင်လို့လား"

"အဲဒီ အချိန်က မမလွမ်း ကြိုက်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျနော် ခုထိ ခံစားနေရတုန်း၊ ကျနော့် လီးကြီး တချက် ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း မမလွမ်းရဲ့ ကိုယ်လုံးလေး တုံခါလို့ ကြက်သည်းတွေ ထသွားတာ ကျနော် သိနေတယ်လေ"

"တော်တော်!!!!!!!!!!!!! "

"မမလွမ်း ကျနော့် လီးကြီးကို ကြိုက်ပါတယ်၊ ဘမြတ် လီးထက် အများကြီး ကြီးတယ်။ မမလွမ်း စောက်ဖုတ်က လည်းအရမ်း ကျပ်တာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ နွေးထွေး ပြီးတော့ အရမ်းကောင်းတာ"

"ဖိုးခွား နော် တော်လို့ ပြောနေတယ်"

ချိုလေး အသံကျယ်လာတယ်။

"အဲဒါ က ငါတို့ အမှတ်တမဲ့ မှားခဲ့ကြတာ၊ နင်လည်း သိတယ်။ တကယ်သာ အမှားမလုပ်ခဲ့ကြဘူးဆိုရင် အဲတုန်းက ဘမြတ် အခန်းနား ရောက်လာသံ ကြားတာနဲ့ နင်ဘာလို့ လိုးတာ ရပ်ပြီး လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တာလဲ"

"မမလွမ်း ကရော အဲဒါ အမှား ကြီး ဆိုရင် ဘာလို့ ကမန်းကတမ်း ကျနော့် လီးကို လာစုပ်ရတာလဲ"

"စောက်ရူးကလေး၊ အဲဒီ နည်း တလမ်း ပဲ ရှိတော့တယ် ငါတို့ ဖြစ်ပျက်တာကို ဘမြတ် ကို ရှင်းပြဖို့"

ချိုလေးက ဖိုးခွား ပါးကို မနာတနာ ပုတ်ရိုက်လိုက်တယ်။

"နင်က လီးကတောင် ပြီး ဂွေးတန်းလန်းနဲ့ ငါ့ စောက်ရည်တွေ စိုရွှဲ လို့၊ ငါက လည်း ကိုယ်လုံးတီးနီးပါးနဲ့၊ ဘမြတ် ဝင်လာတာနဲ့ ငါတို့ နှစ်ယောက် လိုးနေကြတယ် ဆိုတာ သူအထာပေါက် သွားမှာပေါ့၊ ဒါကြောင့် ငါ့မှာ ရွေးစရာလမ်း မရှိတော့ဘူး၊ ငါ နင့်ကို လီးစုပ်ပေး နေတယ်လို့ ဟန်ဆောင်ရင်းနဲ့၊ နင့်လီးက ငါ့ စောက်ရည်တွေ စင်အောင် လျှက်ပေးလိုက်ရတာ၊ "

ဖိုးခွား သက်ပြင်းချလိုက်တယ်၊ စိတ်လျှော့လိုက်ပုံပဲ။

"အင်း သိပါတယ်ဗျာ။ အဲဒါအတွက်လည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မတရားဘူးဗျာ၊ မမလွမ်းက သူ့ မယားလည်း မဟုတ်ဘူး။ ဒီအဖိုးကြီးက မောင်ပိုင်စီးထားတာ"

"အဲဒီ အဖိုးကြီးက ပဲ နင့်ကို လက်သီးစာ ကောင်းကောင်း ကျွေးထားတာ မဟုတ်ဘူးလား"

ချိုလေးက သရော်တော်တော် နဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ ဖိုးခွားက ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ဘူး၊ ချိုလေး ကို ပြန်ဖက်လိုက်ရင်း လက်ကို ပင်တီထဲ ထိုးထည့် ပြီး ချိုလေး ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်နှယ်နေတယ်။

"မမလွမ်းရယ်၊ တခါလေးပဲဗျာ နော် "

"ဘာ တခါလဲ"

ချိုလေးက ငေါ့တော့တော့ နဲ့သာ မေးလိုက်တာ သူလည်း အသက်ရူသံ တွေ ပြင်းလာပြီ။

"တခါလောက် တော့ လုပ်ခွင့်ပေးပါဗျာ"

"ဘမြတ် ကို ဘယ်လို လုပ်မလဲ"

"သူ အရမ်း အလုပ်များနေတယ်။ ကျနော်တို့ အမြန်လုပ်လိုက်မယ်ဗျာ"

ချိုလေး က ဖိုးခွား ရင်ခွင်ထဲ မှီနွဲ့ နေရင်းက ဖိုးခွားရဲ့ လက်မောင်းအိုးကြီး တွေကို ကိုင်ပွတ်နေပြီ။

"အင်း ဒါ ဆို မြန်မြန်လုပ်"

"ဟုတ်"

ဖိုးခွား အရမ်းပျော် သွားတယ်။ ချိုလေး ကို အမြန် ကိုယ်တပတ် လှည့်ပြီး ပုခုံးကို တွန်းဖိလိုက်တယ်။ ချိုလေး လက်နှစ်ဖက်က ကုတင်စွန်းကို ထောက်ပြီး မိပြီး ကုန်းကုန်း ဖြစ်သွားတယ်။

"ဟဲ့ ဖြည်းဖြည်း နော် ဖိုးခွား"

"ဟာ မဖြည်း နိုင်တော့ ဘူးဗျာ၊ စောင့်နေရတာ ပေါက်ကွဲထွက်တော့မယ်"

.....................................................................................................................

အခန်း (၃၈)

ဖိုးခွား က ပြောပြောဆိုဆို နဲ့ သူ့ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ မာတောင် နေတဲ့ လီးကြီးက ဖြောင်းကနဲ ထွက်လာတယ်။ သူ့လီးကြီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး၊ ကျနော့် စိတ်ထင်တော့ ကိုးလက်မလောက် ရှိမလားပဲ။ ဒစ်ဖူးကြီးက လည်း ကားထွက်နေတယ်။ ကျနော် မှင်သက် ပြီး ငေးကြည့်နေမိတယ်။ လုံခြုံလေး အလုပ်သမား နောက်တယောက်က ကျနော့် မယားကို ကုတင်ပေါ် လက်ထောက် ခိုင်းပြီး အနောက်က နေ သူ့ရဲ့ ဘောင်းဘီတို ရော ပင်တီရောကို ဆွဲချ ပြီး ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ လီးတုတ်တုတ် ကြီး နဲ့ ကျနော့် မယား ပေါင်နှစ်လုံး ကြားက ဖူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲ အတင်း ဆောင့်ထိုးထည့်ပြစ်လိုက်တယ်။

"အားးးးးးးးးးးးးးးး"

ချိုလေး တအား အော် သွားတယ်။ ဒီလောက် လီးကြီး နဲ့ ဘာမှ မနူး မနပ် ပဲ ဆောင့်ထိုးထည့်လိုက်တာခံလိုက်ရ တာကိုး၊ သူ တော်တော် နာသွားပုံ ရတယ်။

"အပေါ် အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်လေ"

ဖိုးခွားက လီးကြီးကို ကျနော့် မယား စောက်ဖုတ်ထဲ အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးနေရင်းက အမိန့်ပေးသလို ခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျနော့် မယား ကလည်း နားထောင်တယ်။ ကုတင်စောင်းမှာ ကုံးပေးနေရင်းက တီရှပ် ကို သူ့ ခေါင်းပေါ်က နေ သူ ဆွဲမ ချွတ်ပြစ်လိုက်တယ်။ ဘရာဇီယာ တော့ ကျန်သေးတယ်။

အခုတော့ ကျနော့် မယားကို သူ့ရဲ့ နောက်လင်ငယ် တယောက် ဖြစ်တဲ့ လုံခြုံရေး အလုပ်သမား တယောက်က ကျနော်တို့ ရဲ့ အိပ်ခန်း ကုတင် စောင်းမှာ ကောင်းကောင်းကြီး ဆောင့်လိုးနေတာကို မျက်မြင် တွေ့နေရပြန်ပြီ။ အခု အခြေအနေ အရ လိုးနေတာကို ဝေဖန်ပြရရင်တော့ ဒီကောင်လေးက လီးသာ ကြီးတာ လိုးတဲ့ နေရာမှာ ပညာ မပါတာ တွေ့နေရတယ်။ အတွေ့အကြုံ သိပ်ရှိပုံ မရဘူး။ ဦးသာမြတ် ကြီး လိုးတုန်းက လည်း ကြည့်ခဲ့ ရတာဆိုတော့ အဖိုးကြီးက အတော် ကျွမ်း တယ် ဆိုတာ တွေ့ခဲ့ရတယ်။ ဖိုးခွား ကတော့ သူ့ လီးကြီးတာ ကို သာ အဓိက ထားနေပုံ ရတယ်။ လိုးတာနဲ့ ပတ်သတ်လို့ ကတော့ မူကြိုအဆင့်လောက်ပဲ ရှိသေးတယ်။

အခုလည်း သူ့ လက်တွေကို ကျနော့် မယား ခါးကို စုံကိုင် ထားပြီး အနောက်က နေ ဆောင့်လိုးနေတယ်။ ဘာမှ နူးတာ နပ်တာ မရှိဘူး။ ပွတ်တာ သပ်တာ မရှိဘူး၊ စောက်စေ့ကို တောင် မဆော့ဘူး၊ ဘာအပြောင်းအလဲမှ မရှိ၊ ဒီတိုင်း ကို လီးကြီးနဲ့ ဆောင့်ဆောင့် လိုးနေတာ၊ ချိုလေး အနေနဲ့ လည်း ကြည့်ရတာ အလိုးသာ ခံနေတာ ရမက် ဆန္ဒတွေ တအားပြင်းပျ တက်လာတာ မတွေ့ရဘူး။ ဖိုးခွား တက္ကနစ် က သိပ်မစွံဘူး။

ဒါပေမဲ့ ကိုယ့် မယား၊ ကိုယ့် သားရဲ့ အမေ၊ တယောက် အခုလို ကုတင်စောင်းမှာ ဖင်ကုံးပြီး လုံခြုံလေး အလုပ်သမား တယောက် အလိုးခံနေတာကို ကြည့်ရင်း စိတ်တွေ တအားကြွလာရတယ်။

ဖိုးခွား က သိပ်လည်း အကြာကြီး မထိန်းနိုင်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ ခနလေး နဲ့ သူ ပြီးသွားတယ်။ သူ့လီးကြီး ကို ချိုလေး စောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲထုတ်ပြီး ချိုလေး ဖင်လုံးကြီးတွေပေါ် မှာ လရည်တွေ ပန်းထုတ်ပြစ်လိုက်တယ်။ ချိုလေး ကြည့် ရတာ ဖီးတက်လာတဲ့ အဆင့်တောင် မရောက်သေးဘူးထင်တယ်။ ချိုလေးက ဖိုးခွား လရည်တွေ သူ့ ဖင်လုံးကြီးပေါ် ညှစ်ချနေတာ တော့ ပြီးအောင် ဖင်ကုံးထားလျှက် နဲ့ စောင့်နေလိုက်တယ်။ ဖိုးခွား လရည် ကုန်အောင် ညှစ်ချ ပြီးတဲ့ အချိန်ကျတော့မှ ကိုယ်ကို ပြန်မတ်ရပ်လိုက်ရင်း ရေချိုးခန်းဘက်ကို လျှောက်သွား တော့တယ်။

....................................................................................................

ကျနော် ကျနော့် ဖုံးကို စိုက်ကြည့်နေပြီး ဘယ်တော့ အသံထမြည်လာမလဲ စောင့်ကြည့်နေမိတယ်။ ခု ချိန်ဆို မြန်မာပြည်မှာ ညနေ ၄ နာရီလောက် တော့ ရှိပြီ။

အခု ဆိုရင် ကျနော့် ဝက်ကမ် ကနေ ကျနော့် အိပ်ခန်းထဲမှာ ကိုယ့်မယားကို လုံခြုံလေး အလုပ်သမားလေး ဖိုးခွား အလိုးခံနေတာကို မြင်ပြီးခဲ့ တာ နှစ်ရက် တိတိ ရှိသွားပြီလေ။ အကြောင်း အမျိုးမျိုးကြောင့် ကျနော် ကွန်ပြူတာလည်း အွန်လိုင်းတက်လို့ မရ၊ ဒီကြားထဲ ဖုံးရပြန်လည်း ချိုလေး နဲ့ က အတိုအထွာလောက်ပဲ ပြောဖို့ အချိန်ရခဲ့တယ်။ ချိုလေး ဆီက အသံနဲ့ ပြောပြမဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို အရမ်းကြားချင်နေပြီ။

နောက်ဆုံးတော့ ဖုံးက မြည်လာခဲ့ပြီ၊ ကျနော် ဖုံးကို ကမန်းကတမ်း ဖွင့်လိုက်တယ်။

"ဟေး အခုမှ ပဲ ခေါ် တော့တယ်"

"ဟေး ကိုကို ဘယ်လိုလဲ နေကောင်းလား"

ချိုလေး အသံက နည်းနည်း တော့ နွမ်းလျ နေသလိုပဲ၊ သူ့ လင်ငယ် တယောက်ယောက် ကများ လောလော ဆယ် လိုးထားတာ ခံပြီးကာစ မို့လား။ ဒါပေမဲ့ သား အိမ်မှာ ရှိနေရင်တော့ သူ ပေးလုပ်မှာ မဟုတ်ဘူး ထင်ပါတယ်။

"ကိုကို က နေကောင်းပါတယ်။ အလုပ်တအားများလို့ နည်းနည်းလေး ပင်ပန်းနေတာ ပဲ ရှိတယ်။ ချိုလေးရော"

"ချိုလေး က အဆင်ပြေပါတယ်"

ချိုလေး ပြောပြီးတော့ အသံက တိတ်သွားတယ်။

"အင်း၊ ဦးသာမြတ် ကြီးနဲ့ရော ဘာတွေ ထူးသေးလဲ"

"အင်း ဘာမှ တော့ သိပ်မထူးပါဘူး၊ ချိုလေး တို့ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်က နေ့ခင်းဘက် သား ကျောင်းက ပြန်မလာခင် တခါ လုပ်ဖြစ်သေးတယ်၊ အဲဒါပဲ"

"ဘယ်နေရာမှာလဲ"

"ဧည့်ခန်း က ဆိုဖာပေါ်မှာ"

အဲဒါက တော့ အမှန် အကန် သူပြောတာပဲ၊ အဲဒီနေ့က ဖိုးခွားလည်း ထွက်သွားရော၊ ချိုလေး က ကုတင်ပေါ် လှဲပြီး နောက် ထပ် တရေးပြန်အိပ်လိုက်တယ်။ နောက် နှစ်နာရီလောက် ကြာတော့ အခန်းတံခါးက ဘဲလ် မြည်လာလို့ နိုးလာတယ်။ ချိုလေး အခန်းထဲက ထွက်သွားတယ်၊ ဦးသာမြတ် အသံကို ဧည့်ခန်းထဲမျာ သဲ့သဲ့ လေး ကြားနေရတယ်။ သူတို့ အဲဒီမှာ ပဲ နေနေကြတယ်။ ကျနော်က ဝက်ကမ် ကမြင်နေရတဲ့ အခန်းလွတ်ကြီးကို ပဲ နာရီဝက်လောက် ငေးကြည့်နေပြီး ဧည့်ခန်းထဲက သဲ့သဲ့ ကြားနေရတဲ့ သူတို့ နှစ်ယောက် အချစ်ပလူးနေကြသံ တွေကို နားစွံ့နေမိတယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ပထမ စကား နေကြသံသဲ့ သဲ့ ကနေ၊ ငြီးသံ ငြူသံတွေ ထွက်လာတယ်။ နောက် တော်တော်လေး ကြာတော့ ချိုလေး ကာမဆန္ဒအထွတ်အထိပ်ရောက်သွားလို့ အော်လိုက် တဲ့ အသံထွက်လာတယ်။ ပြီး တော့ အသံတွေ ငြိမ်ကျသွားတယ်။

ဆယ်မိနစ်လောက် ကြာတော့မှ ချိုလေး အခန်းထဲကို ကိုယ်လုံးတီး နဲ့ ဝင်လာတယ်။ သူ့ ကြည့်ရတာ ချွေးတွေ သံတွေနဲ့ ကောင်းကောင်း အလိုးခံခဲ့လိုက်ရပုံပေါက်နေခဲ့တယ်။ မနေ့ည ကနေ အဲဒီ အချိန်ထိ ကို မပြီးပဲ တန်းလန်းဖြစ်သွားတဲ့ အချီပါ ထည့်တွက် ရင် ငါးချီတိတိ အလိုးခံခဲ့ရတာ။ သူ့ ကြည့်ရတာ တော်တော်လေး တော့ ပြိုင်းနေပြီ။ ဒါပေမဲ့ မျက်နှာပေါ် မှာတော့ ကျေနပ် အားရတဲ့ ပုံ ပေါ် နေတယ်။

အခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ ချိုလေး ရေချိုးခန်းထဲ တန်းဝင်သွားတယ်။ ရေအကြာကြီး ချိုးနေပြီးတော့မှ ပြန်ထွက်လာပြီး အဝတ်အစား ဝတ်တယ် ပုံမှန်ဝတ်နေကျ ထမိန် အင်္ကျီ တွေ ဝတ်တယ်။ ကြည့်ရတာ ဒီနေ့ အဖို့ တော့ ဆက်ခ် ကိစ္စ သူ့ အတွက် အဆုံးသတ်ပြီထင်တယ်။ အိပ်ခန်းထဲက နေ ထွက်သွားပြီးတော့ ပြန်ကို ဝင်မလာတော့ဘူး။

"ဆိုဖာ ပေါ် မှာ ဟုတ်လား ဟား.. ဘယ်လို ပုံစံ နဲ့ လုပ်တာလဲ"

"အနောက်က"

"ဟင်.. သူက ဖင်ကို လိုးတာလား"

"ဘာ!!!!!!! နိုး !!!!!!! ကိုကို ရူးနေလား၊ ပုံမှန်ရှေ့ပေါက်ကိုပဲလုပ်တာပါ"

"သူက ချိုလေး ဖင်ပေါက် ကို လက်ချောင်း နဲ့တောင် မထိဘူးလား"

"အာ ကိုကို နော်၊ အာ့တွေ ခု မပြောချင်ဘူး"

"ချစ်လေး ကလည်းကွာ၊ ဒီလူကြီးက ချိုလေး လို အထက်တန်းလွှာ အိမ်ထောင်ရှင်မ တဦးကို သူ့လို အောက်တန်းလွှာ အလုပ်သမားတဦး အနေနဲ့ လွယ်လွယ်လေး ဖန်လို့ ရသွားတာ၊ နောက်ပြီး ချိုလေး ဖင်ပေါက် ကလေးက လည်း သိပ်လှတာ၊ သူ ကြိုးစား မယ် ဆိုတာ ကိုကို သေခြာပေါက် ပြောရဲတယ်"

"သူ မသိမသာ တော့ စကားဦးသန်းဖူးတယ်၊ ချိုလေး လုံးဝ ကို လုံးဝပဲ၊ အဲဒါတော့ မလုပ်နိုင်ဘူးလို့၊ ကိုယ့် လင် ကိုတောင် ကိုယ် ပေးမလုပ်ခဲ့ဖူး တဲ့ဟာကို"

"ကိုကို နဲ့ ၊ ကိုကို့ ကို ပေးမလုပ်ဘူးဆိုတာ သိတယ်လေ၊ ဒါပေမဲ့ သူနဲ့ ဆိုရင်တော့......."

ကျနော့် အသံထဲမှာ တော့ ခနဲ့နဲ့ တဲ့တဲ့ အသံပါသွားမယ် ဆိုတာကို ကျနော် သိလိုက်ပေမဲ့ နောက်ကျသွားပြီလေ။

ချိုလေး ဘက်က အသံတိတ်သွားတယ်။ သူသေခြာပေါက် ကျနော့် အသံအနေအထားကို ရိပ်ဖမ်းမိမှာပဲ။

"ကိုကို၊ ကိုကို က ချိုလေး တကယ် ချစ်ရတဲ့သူပါ။ ကိုကို က ချိုလေး ကမ္ဘာကို ဗဟိုပြု အချက်အခြာကျတဲ့သူပါ၊ ကိုကို စိတ်ထဲမှာ သံသယ တခုခု ဖြစ်ခဲ့ရင်၊ ချိုလေး အခု အဖြစ်အပျက် တွေကို ကိုကို့ စိတ်ထဲ မှာ တခုခု ငြိုငြင် ခဲ့မယ် ဆိုရင်......"

"နိုးနိုး..ကိုကို အဲလို သဘောမျိုး နဲ့ ပြောလိုက်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ ထားလိုက်ပါတော့၊ အဲဒီ အချိန်က နေ စပြီး ခုထိ သူ ချိုလေးကို ဘယ်နှစ်ချီလောက် ဆွဲပြီးပလဲ"

"ဟင့်အင်း၊ အဲဒီနေ့ က သား ကျောင်း ပြန်လာတော့ သောကြာနေ့လေ။ ဒီနေ့က တနင်္ဂနွေ၊ ချိုလေး က သားနဲ့ အလုပ်ရှုတ်နေတာ၊ ဘမြတ် နဲ့ တွေ့ဖို့တောင် အချိန်မရဘူး"

"ညဘက် သား သူ့ အခန်းမှာ သူ အိပ်ပျော်သွားပြီး တဲ့ အချိန်မှာရော၊ အရင်တုန်းက တောင် ညဘက် ချိုလေး သူနဲ့ ဘာညာကွိကွ လုပ်သေးတာပဲဟာ"

"အင်း ဒါက အရင် အရူးထချိန်က လုပ်ခဲ့တာ ဒါပေမဲ့ သား အိပ်ယာက နိုးသွားမှာစိုးလို့ မစွန့်စားရဲတော့ဘူး"

"ချိုလေး ပြီးတဲ့ အချိန် အော် လိုက်တဲ့ အသံကြောင့်လား"

ကျနော့် စကားကြောင့် ချိုလေး ခန တိတ်သွားတယ်။ ပြီးမှ၊

"ချိုလေး ပြီးတဲ့အချိန် မအော်တတ်ပါဘူး၊ ကိုကို သိသားနဲ့"

ချိုလေး ကျနော့်ကို လိမ်ပြန်ပြီ။ ကျနော် နည်းနည်း လောက် ထပ်ဆွ မလို့ တွေးလိုက်သေးတယ်၊ ဒါပေမဲ့ လွတ်ပေးလိုက်တယ် မလုပ်တော့ပါဘူး။

"အင်း ဟုတ်တာပဲ၊ အဲလို ဆိုတော့ ဦးသာမြတ် က ချိုလေး ပြောစကားကို နားထောင် တာပေါ့၊ ချို‌လေးကို မထိမတွေ့ ရပဲ နှစ်ရက်လောက် သူ နေရတာဆိုတော့ သူ ငတ်တာတွေကို ဂွမ်းဘုံ ဆီများ သွား အသုံးချနေလားမသိ"

ကျနော် ချိုလေး အနာကို သွားထောက်လိုက်မိတယ်။

"ဟုတ်ရင် ဟုတ်မှာပေါ့"

ချိုလေး ပြောလိုက်တဲ့ လေသံမှာ သူဂျယ်ဝင်တဲ့ အသံက မဖုံးမဖိ နိုင်အောင်ကို ပေါ် နေတယ်။ သူ့ဘာသာ သူလည်း သိလိုက်ပုံ ပေါက်တယ်၊ စကားလမ်းကြောင်း လွဲလိုက်တယ်။

"ဒါနဲ့ ကိုကို ရောဘယ်လိုလဲ ၊ အင်ဂျင် ပြဿနာ ကြောင့် အလုပ်တွေ အရမ်းရှုတ်နေတာလား"

"ဟုတ်တယ်။ ကိုကို ၁၈နာရီ အဆိုင်းမန့် နဲ့ လုပ်နေရတယ်။ ဒီနေ့ နေ့လည်လောက် မှာတော့ လက်စသတ်မယ်ထင်တယ်။ အဲတော့မှ ဆိပ်ကမ်းက ခွာရမယ်"

"နောက်ထပ် ဆယ်ရက် ပေါ့ ဟုတ်လား"

"အင်း နောက်ထပ် ဆယ်ရက်၊ အဲခါ ကျရင် ဘမြတ် တော့ ချိုလေးကို  ကိုကို နဲ့ ရှယ် ရတော့မယ်"

"ဟင့် အင်း မရှယ်ရပါဘူး၊ ကိုကို ပြန်ရောက်တာနဲ့ ချိုလေး သူနဲ့ ကိစ္စကို ဖြတ်လိုက်မှာပါ၊ ကိုကို သာ ချိုလေး နားမှာ ရှိနေရင်၊ ချိုလေး လိုအပ်တာတွေ အကုန်ပြည့်စုံ နေပြီပဲ ၊ ချိုလေး ဘာမှ အပြင်လူတွေနဲ့ ထွက်ကစား နေစရာ အကြောင်းမရှိပါဘူး"

ချိုလေး က မလိုအပ်ပဲ အပိုဆာဒါးလေး နည်းနည်း စွက်ပြောလာတယ်။ ကျနော်လည်း သူစိတ်ချမ်းသာအောင်။

"အဲလို ကြားရတာ စိတ်ချမ်းသာပါတယ်"

လို့ ပြောပေးလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့၊ ဦးသာမြတ် ကြီးက ကျနော့် ထက် ချိုလေးကို ပိုဆန္ဒပြည့် အောင် လုပ်ပေးနိုင်တာကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီး မနာလို တော့ ဖြစ်မိတယ်။

"ကိုကို ဘယ်တော့လောက် စကိုက် တက်နိုင်မှာလဲ"

..............................................................................................................................

အခန်း (၃၉)

"နောက် ငါးရက် လောက် နေလို့ စင်္ကာပူ ရောက်ရင် တက်နိုင်မယ်ထင်တာပဲ၊ ချိုလေး ဒီနေ့ က ဘာအစီအစဥ် ရှိလဲ"

တကယ် တော့ ကျနော် လိမ်ပြောလိုက်တာ။

"အင်း သား ရဲ့ ကျောင်းက သူငယ်ချင်း တယောက် မွေးနေ့ပွဲ ကို သွားပို့ပေးရဦးမယ်။ အခုကတော့ သူ ဧည့်ခန်းထဲမှာ တီဗီကြည့်နေတယ်၊ သူနဲ့ စကားပြောဦးမလား"

"အင်း ပြောမယ်လေ"

ချိုလေး အိပ်ခန်းထဲက ထွက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲ လျှောက်သွားပြီး ဖုံးပေးလိုက်တယ် ထင်တယ် သားအသံထွက်လာတယ်။

"ဟိုင်း ဖေဖေ.."

"ဟေး သား"

ကျနော် တို့ သားအဖ စကား လက်ဆုံ ကျသွားကြတယ်။ ကျနော်တို့ ဆယ်မိနစ်လောက် သား သူ့သူငယ်ချင်း တွေ အကြောင်း ပြောပြတာကို ကျနော် က စိတ်ဝင်စားသလို ဟန်‌ဆောင်ပြီး မေးခွန်းတွေ မေး ပြောနေမိတယ်။ အမှန်တိုင်း ဝန်ခံရရင် ကျနော့် စိတ်ထဲမှာ ချိုလေး ကိစ္စ က စိုးမိုးနေတယ်။ နောက်တော့ ဖုံးချလိုက်ကြတယ်။

အဲတော့ မှ ကျနော်က ဗန် ရဲ့ ဝင်းဒိုးကို နှိမ့်ချလိုက်ပြီး၊

"ဟေး ကိုကျော်ကြီး ခင်ဗျား  လာလို့ရပြီ"

ကိုကျော်ကြီးက ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး ဗန်ကား ထဲ ဝင်လာတယ်။

"အိုကေ၊ ဖုံးမလာခင်က အဲဒီ ကင်မရာ တွေ အကုန်လုံးကို စစ်ကြည့်ပြီးပြီ၊ အဲဒီ သုံးခု က အသေ၊ အဲဒီ သုံးခု မှန်ဘီလူးက တဖက်ကို ၂၄ ဒီဂရီ စီ လှည့်လို့ရတယ်။ ဒါက ရေစိုခံတဲ့ ကောင်၊ ဒီနှစ်ခုက တော့ ဆရာ့ ကို တခါပြထားဖူးတဲ့ ကောင်"

"အဲဒီကောင်တွေ အားလုံး နိုက်ဗီးရှင်း ( ညကြည့် ) ပါလား"

"ပါတယ် ဆရာ့ ကို ပေးထားတဲ့ ဆော့ဝဲ နဲ့ ပြောင်းလို့ရတယ်"

"အိုကေ၊ ခင်ဗျား မှာ အပို တစ်ခု နှစ်ခု လောက်ရှိသေးလား"

"အင်း ရှိတယ်၊ ဘယ်မှာ တတ်ချင်လို့လဲ"

"ဖြစ်နိုင်ရင် ခေါင်မိုးပေါ် မှာ တတ်ချင်တယ်"

"အမိုးပေါ်မှာ၊ အမိုး ဘယ်နေရာမှာလဲ"

ကျနော်က အမိုးရဲ့ အနေအထားကို ပုံကြမ်းဆွဲပြပြီး ဘယ်လို လိုချင်တယ်ဆိုတာကို ပါ ပြောပြလိုက်တယ်။ ပြောနေရင်းနဲ့မှ ခန ရပ်လိုက်တယ်။ အခု ကျနော် ထိုင်နေတဲ့ ဗန်ကား က မှန်တွေမှာ တင့် တပ်ထားလို့ အပြင်က နေ အထဲကို မမြင်ရဘူး ဆိုတာ သိပေမဲ့ ကျနော့် မယား နဲ့ သား ကွန်ဒိုက နေထွက်လာပြီး ဗန် အနားက ဖြတ်လျှောက် သွားတဲ့ အချိန်မှာ ကိုယ့်ကို တွေ့သွားမှာ စိတ်ပူပြီး စကားပြောတာ အလိုလို ရပ်သွားခဲ့တာ။

ဟားဟား ဟုတ်ကဲ့ ကျနော် မြန်မာပြည်ပြန်ရောက်နေတာလေ၊

ချိုလေး ရဲ့ တဏှာဇောကြွပြီး လုံခြုံ‌ရေး အဖိုးကြီး ကောင်းကောင်းလိုးတာခံတာ ကြည့်လိုက်ရတဲ့ ညက စပြီး ကျနော့် မှာ စိတ်ခံစားမှု တွေ ရှုတ်ထွေး လာခဲ့ရတယ်။ နောက်ပြီး ကျနော့်ကို ပြန်မပြောပြပဲ ဖုံးကွယ်ထားပြီး ဖြစ်ပျက် နေတာတွေကို ကြည့်ရတာလည်း ပိုပြီး စိတ်တက်ကြွဖီးလာစေခဲ့တယ်။ ဖိုးခွား နဲ့ ချိုလေး တို့ အခြေအနေနဲ့ ဦးသာမြတ်ကြီး ချိုလေးကို ကိုင်တွယ်ပုံတို့ ကြောင့် ချိုလေးကို လည်း နည်းနည်း စိတ်ပူလာခဲ့တယ်။ ချိုလေး ကို ဘယ်လို ချိန်းခြောက်ပြီး သူတို့ အခန်းထဲမှာ  ချိုလေးကို အစေခံလိုခိုင်းလို့ ဖင်ကို ရိုက်ခဲ့ တာလည်း သတိရနေမိတယ်။

ကျနော်တို့ သင်္ဘောက မနီလာက နေထွက်တော့မယ်။ ထွက်ပြီးရင် နှစ်ရက်လောက် ဆက်သွယ်မှု ပြင်ပ ဧရိယာ ကို ရောက်မယ်၊ ကျနော်လည်း အလုပ်တွေနဲ့ ရှုတ်နေမယ်၊ တကယ်လို့ တခုခု ဖြစ်ခဲ့ရင် မိုင်ထောင်ချီဝေးတဲ့ နေရာ ဆက်သွယ်ရေးပြင်ပဧရိယာ က သင်္ဘောပေါ် မှာ ကျနော် ထိုင်ပြီး နေတာကလွဲလို့ ဘာမှ တတ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။

အာ့ကောင့် ကုမ္မဏီ ရုံးချူပ်ကို ဖုံးခေါ် ပြီး ကျနော့် အမေ အသည်းအသံ ဖြစ်နေလို့ ငါ သွားမှ ဖြစ်မယ် ဆိုပြီး ခွင့် တိုင်လိုက်တယ်။ နှစ်ပေါင်း များစွာ လုပ်ခဲ့တဲ့ ကုမ္မဏီ ဆိုတော့လည်း ကျနော့် အပေါ် မှာ လုံးဝ သံသယ မရှိ ခွင့်ပေးလိုက်တယ်။ နာရီ အနည်းငယ်လောက် လက်စ သပ်စရာ ရှိတဲ့ အလုပ်ကလေး တွေ ဖြတ်ပေးလိုက်ပြီး၊ ကိုယ့် လက်အောက်က ကလေးတွေကို လည်း ရှင်းပြပေးခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ နောက် အမြန်ဆုံး ရတဲ့ လေယာဥ်နဲ့ မြန်မာပြည်ကို ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။

လေယာဥ်ပေါ် မှာ အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ဘာလုပ်ရမလည်း ဆိုတာ တွေးလာခဲ့မိတယ်။ ပထမ ဆုံး လမ်းကြောင်းက အိမ်ကို တိုက်ရိုက်သွားပြီး ချိုလေးကို စပရိုက်စ် ဆိုပြီး အံအားသင့် သွားအောင် လုပ်လိုက်မယ်။ အဲဒါက တော့ ချိုလေး ဖိုးခွား နဲ့ ရှုတ်ခဲ့ရင်၊ ဦးသာမြတ် ရန်က ကာကွယ်ပြီးသားဖြစ်သွားမယ်။ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး ရဲ့ စွန့်စားခန်း တွေက ခေတ္တ ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ရပ်တန့် သွားမှာပဲ၊ သူက အခု မှ အရှိန်ရကာစရှိသေးတယ်။ အဲတော့ အဲဒါလည်းမမိုက် သေးဘူး။

အဲလို မျိုး လမ်းကြောင်း မျိုးစုံ ၊ ဖြစ်နိုင်ခြေ အဖုံဖုံ ကို စဥ်းစား တွက်ချက်ပြီး နောက်ဆုံး အကြံတခု ပေါ် လာတယ်။

မြန်မာ နိုင်ငံကို ပြန်ရောက်ရောက်ချင်းပဲ၊ သူငယ်ချင်း တယောက်ကို ဆက်သွယ်လိုက်တယ်။ သူက လုံခြုံရေး နဲ့ စကျူရတီ တွေကို လုပ်နေတဲ့ ကုမ္မဏီ ကို ထောင်ထားတာလေ။ သူက မှ ကျနော် ကို ကိုကျော်ကြီး နဲ့ ချိတ်ပေးလိုက် တာ၊  ကိုကျော်ကြီးက ကိုယ်ပိုင် ဆာဗေးလန့်စ် ပစ္စည်း တွေကို ကိုယ်တိုင် ဆင်ပေးတဲ့ ကန်ထရိုက်တာ တဦးလေ။ သူ့ ရုံးခန်း မှာ သွားပြီးတော့ ကျနော် လိုချင်တဲ့ အရာတွေကို ဆွေးနွေးခဲ့ကြတယ်။ သူက တကယ့် ပရော်ဖက်ရှင်နယ် ပီသတယ်။ ကျနော့် နောက်ခံ အကြောင်း ဘာဖြစ်တယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်းကို လုံးဝ မစပ်စု ဘူး၊ ကျ‌နော် ဘာလိုချင်တယ် ဆိုတာကို ပဲ နားထောင် ပြီး ဘယ်လို လုပ်ရင် ကောင်းမယ် ဆိုတာကို အကြံပေးတယ်။

နောက် ကျနော်က အိမ်နဲ့ နီးတဲ့ နေရာက ဟော်တယ် တခုမှာ အခန်းတခန်း ယူပြီး တည်းလိုက်တယ်။ အဲဒါက တော့ ကျနော့် ကင်မရာ တို့ မိုက်ကရို ဖုံးတို့ကို ကွာလတီကောင်းကောင်း နဲ့ ရနိုင်အောင် ရယ်၊ တခုခု ဖြစ်ခဲ့လို့ ရှိရင် ဆိုလိုတာက ချိုလေး မှာ အန္တရယ် ရှိနိုင်တဲ့ အခြေအနေ ဆိုရင် အမြန်ဆုံး သွား ကယ်လို့ ရအောင် ရယ်၊ နှစ်ချက်ပေါ့။

အားလုံး စီစဥ် ပြီးတော့ ကိုကျော်ကြီး ရဲ့ ဗန်ကား နဲ့ ကျနော်တို့ ကွန်ဒို နားကို သွားကြတယ်။ ချိုလေး နဲ့ သားတို့ ထွက်လာမဲ့ အချိန်ကို စောင့်နေကြတယ်။ ခုန ချိုလေး နဲ့ ကျနော် ဖုံးပြောတော့ အဲဒီ ဗန်ကား ထဲက ပြောနေတာလေ။

ကိုကျော်ကြီး က ပြောတယ်။

"ဆရာ့  မှာ သော့ တွေ ရှိနေတယ် ဆိုတော့ ဆရာ့  အခန်း ရယ် အမိုးပေါ် ရယ် မှာ တတ်ဖို့က တော့ ပြဿနာ မရှိနိုင်ပါဘူး"

"ခင်ဗျား တို့ကို လုံခြုံရေးက မေးရင်ရော"

"စိတ်မပူနဲ့ ကျနော်တို့ က ယူနီဖောင်း နဲ့ သွားမှာ ၊ ဟိုအခန်းကို စစ်မလို ဒီအခန်းကို စစ်မလိုလို နဲ့၊ ဒီယူနီဖောင်း က အရမ်း အသုံး ဝင်တာဟဲဟဲ၊ လုံခြုံရေး တွေ နေတဲ့ အခန်းမှာ ကင်မရာ တတ်ဖို့ ပဲ နည်းနည်း ကြံရမယ်"

"အင်း ဘယ်လို စီစဥ်ထားလဲ"

"အခု တော့ မရသေးဘူး တခြား လွယ်တဲ့ နေရာတွေ အရင် တပ်ထားလိုက်ဦးမယ်၊ နောက်ညဘက် ဖြစ်ဖြစ် တခုခု နဲ့ အာရုံ ပြောင်းပြီး ဝင်တပ်လိုက်မယ်"

"ဘယ်လို အာရုံ ပြောင်းမှာလဲ"

"ကျနော်တို့ ဒီကွန်ဒို ရှေ့မျာ ကုန်ကားတစီး ပျက်ချင်ယောင် ဆောင်လိုက်မယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီက လုံခြုံရေး တွေကို ပိုက်ဆံ မက်လောက်အောင် ပေးပြီး အကူအညီတောင်းမယ်။ သူတို့ အလုပ်ပေးထားချိန်မှာ ကျနော်တို့ ဝင်တပ်မယ်"

"လုံခြုံ‌ရေး တယောက်က ညဘက်ဆို အမြဲ အိပ်လေ့ရှိတယ်"

"စိတ်မပူနဲ့ ကျနော်တို့ လူအများကြီး လိုတဲ့ အလုပ်မျိုး အကူအညီလိုတယ်၊ ပိုက်ဆံလည်း မက်လောက်အောင် ပေးမယ် ဆိုရင် သူတို့ အကုန်ထွက်လာမှာပါ"

"ဟား ခင်ဗျား က အကုန်တွေးထားပြီးသားပဲ ၊ ကောင်းဗျာ"

"ဆရာ ကလည်း ကျနော်တို့ ကို ထိုက်သင့် တဲ့ အခကြေးငွေ ပေးထားတာကိုးဗျ"

အဲ ပရောဂျက် တခုလုံးက ကျနော့် အတွက် တော့ ငွေကုန်ခံရကျိုး နပ်ပါတယ်။ တော်ရုံ လူတော့ သုံးနိုင်မယ် မထင်ဘူး၊ ကျနော့် ရဲ့  အတော်အသင့် ကောင်းလှတဲ့ လစာ ကြောင့် တတ်နိုင်တာပါ။

"အိုကေ အဲတော့ မနက်ဖြန်မနက် ကျရင်..."

"မနက်ဖြန် မနက် ကျရင် ကျနော် တို့ ရည်ရွယ်ထားတဲ့ ကင်မရာ တွေ အကုန်တပ်လို့ ပြီးသွားမယ်၊ ဆရာ့ အပတ်မန့် တခုလုံးမှာ ရှိတဲ့ အခန်းအားလုံး၊ ကွန်ဒို အမိုး၊ နောက် လုံခြုံရေးတွေ နေတဲ့ အခန်း၊ ပြီးတော့ အဲဒါတွေ ကို ကြည့်လို့ ရမယ့် မော်နီတာ ရယ် နားထောင်ဖို့ စပီကာတွေရယ်၊ ဆရာ့ ဟော်တယ်ခန်းမှာ အဆင်သင့် ဖြစ်မယ်။ အကွစ်မန့်စ် တွေက ဒရိုင်ဗာ နည်းနည်း အပ်ဒိတ် လုပ်ပြီးရင် ရယ်ဒီတူ ဂိုး ပဲ ဆရာ"

"ကောင်းပါ့ ဗျာ"

"ဟုတ်ကဲ့ သော့တွေရော ဆရာ"

ကျနော့် မှာ ရှိတဲ့ ကွန်ဒိုက သော့ တွဲ ကို ကိုကျော်ကြီး ကို ပေးလိုက်တယ်။ သူက သူ့ ပစ္စည်း တွေ ထည့်ထားတဲ့ အိပ်ကို ထမ်းပြီး ထွက်သွားလေရဲ့။

.............................................................................................................................

အဲဒီ ည မှာပဲ ကျနော့် ဟိုတယ်ခန်းထဲ မှာ တော်တော် များများ အဆင်သင့် ဖြစ်နေပါပြီ၊ ကျနော့် ကွန်ဒို မှာ ဘာတွေ ဖြစ်ပျက် နေသလဲ ဆိုတာ မြင်နေရမဲ့ စခရင်တွေ ရှိနေပြီ။ ချိုလေး နဲ့ သား နဲ့ မွေးနေ့ ပါတီက ပြန်လာတယ်။ ချိုလေး အဝတ်အစား လဲ တယ် ၊ တိုလီမှုတ်စ နေ့တဒူဝ အလုပ်တွေ လုပ်နေကြတာ ကို မြင်နေရတယ်။ အမိုးပေါ် က ကင်မရာတွေလည်း ဆင်ထားပြီးပြီး လုံခြုံရေးတွေ အခန်း ပဲ၊ ကျန်တော့တယ်။ ဒီည သူ တို့ ဖြစ်အောင် တပ်မယ်လို့ ပြောထားတယ်။

စာသောက်ပြီး တော့ ကျနော် ကုတင်ပေါ် လှဲရင်း က တီဗီကြည့်နေလိုက်တယ်။ ကျနော်တို့ ကွန်ဒိုက မြင်ကွင်း တွေ ပေါ် နေတဲ့ စခရင်တွေကို တချက်တချက်မှ လှမ်းလှမ်း ကြည့်နေလိုက်တယ်။ နိုက်ဗီးရှင်းကလည်း ကောင်းတယ်။ အမိုးပေါ် မှာလည်း ဘာမှ မရှိဘူး ရှင်းနေတယ်။

လောလော ဆယ်က ဘာမှ ထူးခြားမှု မရှိသေးပေမဲ့ ဒီဂိမ်း မှာ အရေးကြီးဆုံးက စိတ်ရှည်ဖို့ ပဲ ဆိုတာ ကျနော် သိပြီးသားပဲလေ။

နောက် နှစ်နာရီလောက် ကြာတဲ့ အချိန်မှာ တခုထူးခြား လာတယ်။ အဲဒါက တော့ အမိုးပေါ် မှာ လှုပ်ရှားမှု တခု တွေ့လိုက်တာပဲ၊ ဂွမ်းဘုံ အမိုးပေါ် တက်လာတာပဲ၊ ဂွမ်းဘုံကို ကျနော် အရင်က တခါ နှစ်ခါ တွေ့ဖူးပါတယ်။ သိပ် ဂရုထားမိလောက်စရာ မဟုတ်ပါဘူး ၊ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ သူက ကျနော့် မယား ဖြစ်သူနဲ့ ပြိုင်ဘက် တဦး ဖြစ်နေတယ် ဆိုတော့ ကျနော် သေခြာ ကြည့် နေမိတယ်။

ဂွမ်းဘုံက နာမည် နဲ့ လုံးဝ မလိုက်ပါဘူး၊ သေးသေးညှက်ညှက်ကလေး၊ အရပ်က ငါးပေတောင် မပြည့် ‌လောက်ဘူး ထင်တယ်။ အသား ကလည်း ညစ်ထေးထေး၊ ရင်သား ကလည်း ရှိတယ် ဆိုရုံလေးပဲ။ မျက်နှာ ကတော့ အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ ပုံမျိုးလေး ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ မျက်နှာက စိတ်ရှုတ်ထွေးနေတဲ့ ပုံနဲ့ အမိုးပေါ် မှာ ခေါက်တုန့် ခေါက်ပြန် လျှောက်နေတယ်။ ကြည့်ရတာ ဦးသာမြတ် ကို စောင့်နေပုံပဲ။

၁၅ မိနစ်လောက် ကြာတော့ ဦးသာမြတ် တက်လာတယ်၊ အမိုးပေါ် တက်တဲ့ တံခါးကို ဖွင့်ဝင်လာပြီး ဂလန့်ချ ပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရေတိုင်ကီ အနောက်နားကို သွားလို့ ဂွမ်းဘုံကို ဖက်ဖို့ ကြိုးစား တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဂွမ်းဘုံက လက်မခံပဲ သူ့ကို တွန်းလွှတ်လိုက်တာတွေ့လိုက်ရတယ်။ ဂွမ်းဘုံက စိတ်တိုနေတဲ့ လေသံနဲ့၊

"ရှင်က ဘယ်ရောက်နေတာလဲ"

လို့ မေးလိုက်တယ်။

"ငါ အခု ဒီမှာ ရောက်နေပြီလေကွာ "

..............................................................................................................................................................

အခန်း (၄၀)

ဦးသာမြတ် က ပြောလည်း ပြော လက်ကလည်း ဂွမ်းဘုံကို ဆွဲဖက်မလို့ လုပ်တော့ ဂွမ်းဘုံက သူ့လက်တွေကို ပုတ်ထုတ်လိုက်တယ်။

"နေအုံး ဒီမှာ ပြောစရာရှိလို့"

"ငါတို့ လိုးရင်း လည်း ပြောလို့ ရတာပဲကွာ၊ ငါ့မှာ အချိန် သိပ်မရှိဘူး"

"ဟင့်အင်း!!!!!!!"

ဂွမ်းဘုံက အော်ပြောလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် မျက်နှာက နည်းနည်း တင်းသွားတဲ့ပုံ ပေါ် လာတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူ စိတ်ကို ထိန်းလိုက်တယ်။

"ကဲ ကောင်းပြီ ဘာလဲ"

"ခုတလော ရှင် က ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ၊ ကျမ ကို လည်း ရှောင်ဖယ်ဖယ် လုပ်နေတယ်၊ နောက်ပြီး နည်းနည်း ကလေး ဖြစ်တာနဲ့ ထစ်ကနဲ ဆို စိတ်တိုပြီ"

"နင် ပြောချင်တာ အဲတာတွေပဲလား"

ဦးသာမြတ် အသံက စိတ်မရှည်တော့သလို ဖြစ်လာတယ်။

"မဟုတ်ဘူး၊ ကျမ ဒီကွန်ဒိုက အလုပ် နှစ်ခု စလုံး အဖြုတ်ခံရတယ် ဒီနေ့"

" ဘာ..ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ"

"မသိဘူး၊ အဲဒီ နှစ်အိမ်စလုံးက ပြောတာက သူတို့ တခြား က ကောင်မလေး တွေ ရှာတော့မယ်တဲ့၊ သူတို့ အပြောအရတော့ ကျမက လာတာလည်း နောက်ကျတယ်တဲ့၊ ခွင့်လည်း ခနခန ယူတယ်တဲ့၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒါက သူတို့ ဆင်ခြေပေးတာပါ၊ တကယ့်အကြောင်းက တော့ တမျိုးဖြစ်မှာ"

"တကယ့် အကြောင်းက ဘာလဲ"

"ကျမ ထင်တာကတော့ မမလွမ်း ကျမတို့ ကို အမိုးပေါ် မှာ မိသွားပြီးတဲ့ နောက်ပိုင်း သူ လျှောက် ပြောလို့ ဖြစ်နိုင်တယ်"

"အာ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး"

"ရှင် မှတ်မိလား၊ အဲတုန်းက မမလွမ်း ဘယ်လောက် ဒေါသထွက် သွားသလဲ ဆိုတာ၊ သူ ကျမ တို့ကို ကြည့်တဲ့ အကြည့်က အစိမ်းလိုက် ဝါးစား တော့မယ့် အတိုင်းပဲ၊ အဲဒီကောင်မ လူတွေကို လျှောက်ပြောတာပဲနေမှာ"

"ငါ မင်းကို ပြောပြီးပြီပဲ၊ သူ့ကို ငါပြောတော့ သူက ဘယ်သူ့မှ မပြောပါဘူး လို့ ဂတိပေးထားတယ်လေ"

"ကဲ ဒါဆိုရင် ရှင်ပဲ ကျမကို ရှင်းပြစမ်းပါဦး တရက်ထဲ နဲ့ အလုပ်နှစ်ခု ရုတ်ချည်း ပြုတ်သွားရတာလဲ၊ ကျမ ခုထိ နားမလည်နိုင်သေးလို့"

"အင်းး"

ဦးသာမြတ် က သူ့မေးစေ့ကို လက်ချောင်းထိပ်တွေနဲ့ ကုတ်ရင်း ငြိမ်နေတယ်။

ကျနော် ကတော့ ဂွမ်းဘုံ ပြောတာကို နည်းနည်း တော့ သဘောပေါက်မိသလိုပဲ၊ ချိုလေး ဂွမ်းပုံ အပေါ် မှာ ဂျယ်ဝင် တယ်ဆိုတာ ကျနော် သိထားတယ်။ နောက်ပြီး ချိုလေး ဦးသာမြတ် အပေါ်မှာ ဘယ်လို စိတ်ထားတယ်။ သူ ချစ်သူလို သဘောထားတယ်၊ ထားပါတော့ သူ့နောက်ကွယ်မှာ ဖေါက်ပြန်တာက တပိုင်းပေါ့၊ ဆိုတာ ကျနော် သိနေတော့၊ ဂွမ်း ဘုံ အလုပ်ပြုတ်တဲ့ ကိစ္စ မှာ ချိုလေး စနက် ဖြစ်နိုင်တယ် ဆိုတာ ကျနော် ကိုယ်တိုင် ကို သံသယ ဖြစ်မိတယ်။

"အခုတော့ ကျမ တခြား အိမ်တွေမှာ အလုပ်ရှာရတော့မယ်။ ဒီနေရာနဲ့ နည်းနည်း လှမ်းသွားရင်တော့ ရှင် နဲ့ ခနခန တွေ့ဖို့ တော့ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးထင်တယ်"

"ဒါတွေ ငါ့ အပူထားလိုက်စမ်းပါကွာ၊ ငါ ကြည့်ကြက် စီစဥ်ပါ့ မယ်"

"ဟဟ ရှင်က ဘာလုပ်မလို့လဲ၊ အဲကောင်မ က ကျမတို့ လုပ်နေတုန်း မိတယ်။ သူက တခြား မိန်းမ တွေကို လျှောက်လိုက်ပြောမယ်။ အဲတော့ အဲဒီ အိမ်ရှင်မတွေက ကျမကို မကြိုက်တော့ဘူး၊ ဒီကွန်ဒို တခုလုံးက အခန်းတွေ အကုန် အဲဒီအကြောင်း သတင်းတွေ ပြန့်နေမှာပဲ၊ ဘယ်သူက ကျမကို ခေါ်တော့မှာတုန်း၊ ရှင့် အလုပ်တောင် မတော်ရင် ပြုတ်နိုင်သေးတယ်။ အိမ်ခေါင်မိုးပေါ် မှာ မိန်းမတွေနဲ့ ဟိုဟာ တက်လုပ်တဲ့ လုံခြုံရေးကို ဘယ်သူက ခန့်ချင်မှာလဲ"

"ငါ နင့်ကို ပြောပြီးပြီ မလား၊ အဲဒါတွေ ငါ့ အပူထားပါလို့၊ အခု အရေးကြီးတာက"

ဦးသာမြတ် က ပြောပြောဆိုဆို နဲ့ ဂွမ်းဘုံကို ရေတိုင်ကီနားကို တွန်းပြီး ကုံးခိုင်းလိုက်တယ်။ သူက သူ့ ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချသလို ဂွမ်းဘုံက လည်း ထမိန်ကို ခါးပေါ် လှန်တင်ပေးလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံ က ထမိန်အောက်မှာ အတွင်းခံ မဝတ်ထားဘူး။ ဦးသာမြတ် က သူ့လီးကြီးကို ဂွမ်းဘုံ စောက်ဖုတ်ဝတေ့ သွင်းလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ဂွမ်းဘုံ ခါးကို ကိုင်ပြီး အနောက်က ဆောင့်လိုးတော့တယ်။

"အားးးးးး အဲဒါ လိုနေတာ ကြာပြီ၊ အီးးးးး"

ဂွမ်းဘုံက သက်ပြင်းလေး ချရင်း ငြီးလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က လည်း အရှိန်ပြင်းပြင်း နဲ့ ဆောင့်လိုးရင်းက၊

"ငါလည်း အတူတူပဲ ဟီးးးး"

လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျနော် သူတို့ နှစ်ယောက် လိုးနေကြတာကို ခနပဲ ကြည့်လိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက သိပ် အကြည့်ရ ဆိုးကြီး မဟုတ်ပေမဲ့ ကျနော့် မိန်းမ နဲ့ ကတော့ ဘယ်လို မှ ယှဥ် မရပါဘူး။ သူတို့ လိုးနေတာကို ကြည့်မဲ့ အစား ကျနော့် မိန်းမ ပုံပေါ် နေတဲ့ စခရင်ကို ပြောင်းကြည့်လိုက်တယ်။

ချိုလေးက သားကို သူ့အခန်းထဲက အိပ်ယာမှာ သိပ်ပြီးတော့ မီးဖိုထဲမှာ သန့်ရှင်းရေး လုပ်နေတယ်။ ပုံမှန် ခွက်တွေ အိုးတွေ ဆေးကြောပြီး နေရာတကျ ပြန်ထားတဲ့ အလုပ်ကို လုပ်နေတာကြည့်နေရတာတောင် ကျနော့် မိန်းမ က အရမ်းကို ချောမော လှပနေတယ်။ ချိုလေး က လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်လောက်က ကျနော် လက်ထပ်ယူ ထားခဲ့တဲ့ သေဝတ်ပိပြား အိန္ဒြေရရ အမျိုးသမီး တယောက် ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ခုတော့ ယုံနိုင်စရာ မရှိလောက်အောင် ကို ၊ တဏှာကြောတင်းပြီး ယောက်ျား နှစ်ယောက်ကို တပြိုင်ထဲ ကစား နေရုံမက၊ သူ့ ပြိုင်ဘက် ကောင်မ ကိုတောင် ဖယ်ရှားဖို့ ကြိုးစား နေတဲ့သူ ဖြစ်နေတယ်။

ရုတ်တရက် ခုနက ဘာပုံမှ မပေါ် တဲ့ စခရင်တခုက ပုံထပေါ်လာတယ်။ ကြည့်ရတာ ကိုကျော်ကြီး လုံခြုံရေးအခန်းထဲ ကင်မရာ တပ်လို့ ရသွားပြီထင်တယ်။ အခန်းလေး က ကျဥ်းကျပ်ပြီး ရှုတ်ပွ နေတာပဲ။ ကျနော့် စိတ်ထဲမှာတော့ ချိုလေး ပုံဖေါ် ပြောပြထားခဲ့လို့ အမှတ်တရ ပုံရိပ်တွေ ရှိနေတယ်။ သူ ဘယ်လို ဖင်ဟောင်းလောင်းနဲ့ နေခဲ့ရတာတွေ။ ပထမဆုံး အကြိမ် လုံခြုံလေး ကောင်လေး သူ့ကို စလိုးတာ ခံရတာ၊ အဲဒီအခန်းလေး ထဲမှာပဲ ဖြစ်ပျက် သွားခဲ့တာလေ။ အဲလို ဖြစ်ရပ်မျုး နောက်တခါ ပြန်ဖြစ်ပြီး ကျနော် မျက်မြင် တွေ့ ရဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးထင်တာပဲ။ ချိုလေး က သူ့ အခန်းထဲမှာ ပဲ လုံလုံခြုံ ခြုံ အန္တရယ် ကင်းကင်း ကုံးလို့ ရနေပြီပဲ။

တညလုံး ကတော့ ဘာမှ သိပ်မထူးခြားပါဘူး၊ ချိုလေး အိပ်ယာထဲ ဝင်သွားတယ်။ ဦးသာမြတ် နဲ့ ဂွမ်းဘုံ တို့လည်း လိုးပွဲ ပြီးသွားတော့ အမိုးပေါ် ကနေ ဆင်းသွားကြတယ်။ ဦးသာမြတ် က သူ့ အခန်းသူပြန်အိပ်တယ်။ ဖိုးခွားကတော့ ညဂျူတီ ကျတယ်ထင်တယ်။ ကျနော်လည်း မနက်ဖြန်တော့ တခုခု ဖြစ်တော့မယ်လို့ စိတ်ထဲ တထင့်ထင့် နဲ့ အိပ်ပျော် သွားတော့တယ်။

............................................................................................

မနက်ကျတော့ ကျနော့် သား ရဲ့ အသံစာစာ ကို စပီကာ ကနေ ထွက်လာတာကြောင့် အိပ်ယာနိုးလာခဲ့ရတယ်။ သူ့ကို ကျောင်းသွားဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်အောင် ပြင်ဆင်ရတာက အဓိက အလုပ်ကြီးတခု ဖြစ်တာ ကျနော်သိတယ်။ ချိုလေး တယောက် အလုပ်တွေ ရှုတ်ရှက်ခပ် အောင် လုပ်နေရတာကို ကြည့်ရင်း နဲ့ တောင် ကျနော် ပြုံးမိတယ်။ လုံခြုံရေးတွေ အခန်းထဲ မှာတော့ ဘယ်သူမှ ရှိမနေတော့ ဦးသာမြတ် လည်း ထသွားပြီလို့ တွက်လို့ရတယ်။ နောက်ဆုံး တော့ အကုန် အဆင်သင့် ဖြစ်သွားမှ သားကို ချိုလေးက နို့တခွက် သောက်ခိုင်း ပြီး တော့ ထမင်းဘူး ကို ပေး ၊ သူတို့ သားအမိ နှစ်ယောက် အခန်းထဲက နေ ကျောင်းကား ရပ်မဲ့ နေရာ ထွက်သွား ကြပါတော့တယ်။

နောက် ၁၅ မိနစ်လောက် အကြာမှာတော့ ချိုလေး မျက်နှာ ပြုံးရွှင် ပြီးတော့ အခန်းကို ပြန်ရောက်လာပါတယ်။ ကြည့်ရတာလည်း အရမ်းကို တက်တက်ကြွကြွ နဲ့ ပျော်နေပုံ ဆိုတော့၊ ဦးသာမြတ် ဖြစ်ဖြစ် ဖိုးခွား ဖြစ်ဖြစ် တယောက်ယောက် မကြာခင် လာတော့မယ့် ပုံပဲ။

ကျနော်ထင်တဲ့ အတိုင်း ဖြစ်ဖို့ များတယ်။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ ကျနော့် မိန်းမ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ပြီးတော့ သူ့ အဝတ်အစား တွေကို အမြန်ချွတ်ချနေတာ တွေ့ရလို့ပဲ။ သူ အိပ်ခန်းထဲက မှန်ရှေ့မှာ ဘရာနဲ့ ပင်တီ အနက် လေးပဲ ကျန်တော့ပြီး ကိုယ့်ဘော်ဒီ ကိုယ်ပြန်ကြည့်နေတယ်။ ပြီးမှ ဘရာဇီယာ ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ချွတ်ချလိုက်တယ်။ သူ့နို့လုံးကြီးတွေက အားပါးရပဲ လွှတ်လွှတ်လပ်လပ် တုံခါ သွားကြတယ်။ ကျနော် ထင်တာက သူ့ ဘဲ လာရင် အဆင်သင့် ဖြစ်အောင် နိကပ် ချွတ်နေတာဖြစ်မယ်လို့။ အဲဒါမှ သူတို့ အချိန်ကို အကျိုးရှိရှိ အသုံးချလို့ ရမှာလေ။

ဒါပေမဲ့ သူက ပင်တီချွတ်ပြီး အိပ်ယာပေါ် သွားရမဲ့ အစား၊ ပင်တီလေး တခု ထဲဝတ်ထားရက် နဲ့ မီးဖိုခန်း ကို ထွက်သွားတယ်။ မီးဖိုထဲ မှာ ရေသွားသောက်တာလားလို့ ထင်လိုက်ပေမဲ့ အဲဒါလည်း မဟုတ်ပြန်ဘူး။ အခန်းနံရံ မှ ချိတ်ထားတဲ့ အေပရွန် အပြာတခုကို ယူပြီး လည်ပင်းမှာ ချိတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီ အေပရွန် ကို ကျနော် တခါမှ မတွေ့ဖူးဘူး ၊ ချိုလေး အသစ်ဝယ်ထားတာပဲနေမယ်။ 

အေပရွန်က သူ့ အပေါ်ပိုင်း နို့တွေကို တဝက်ကျော်ကျော် လောက်ဖုံးထားပြီး အောက်ခြေကတော့ ပေါင်လည်လောက် ရောက်အောင် ရှည်တယ်။ ချိုလေး အခန်းထဲကို ပြန်လျှောက်သွားတော့ လမ်းမှာ အေပရွန် ခါးချည်ကြိုးကို သူ့ခါးမှာ ပတ်ပြီး ချည်ရင်း လျှောက်သွားတယ်။ အေပရွန်က သူ့ နောက်ကျော နဲ့ ဖင်ကို လုံးဝ အကာအကွယ် မရှိ ဟင်းလင်း ပွင့် နေတယ်။ သူ့ ရဲ့ ပင်တီ ဝတ်ထားတဲ့ ဖင်လုံးကြီးက အနောက်မှာ ကော့ထွက်နေတယ်။ ချိုလေးက မှန်ရှေ့မှာ သူ့ ကိုယ်သူ လှည့်ပတ် ကြည့်ရင်း သဘောကျနေပုံ ရတယ်။ ကျနော်လည်း သဘောကျပါတယ် အဟိ။

ကျနော့် မိန်းမ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေး တခုပဲ ဝတ်ထားပြီး အပေါ် က အေပရွန် လေးတခုထဲ ဝတ်ထားတာ ကြည့်ရတာ တော်တော်လေး တော့ တမျိုးပဲ ၊ အောကားတွေ မှာ ပါတဲ့ ပြင်သစ် အိမ်ဖေါ်မ တွေ ဝတ်သလို ဖြစ်နေတယ်။ နို့သီးခေါင်းတွေကို ကာဗာ ဖြစ်နေပေမဲ့ အပေါ် က ရင်သား မြောင်းကြီးက မြင်နေရသလို လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်းလည်း နို့ကြီးတွေက ဘယ်ညာယမ်းနေတယ်။ နို့ကြီးတွေက အေပရွန် ဘေးက နေ ထွက်ကျ လာတော့မလိုတောင် ဖြစ်နေတယ်။ အဲဒါကြောင့် ချိုလေးက သူ့ ခါးစည်းကြိုးကို နည်းနည်း လေး ထပ်တင်းတင်းလေး စည်းလိုက်တယ်။ သူ့ ပင်တီ အနက်ရောင် ကြောင့်  သူ့ ဖင်ကြီးတွေက ပိုပြီး ဖွေးထွက် လာ  သလိုပဲ။

နောက် မှန်ထဲက သူ့ ပုံသူ ကျေနပ်သွားတော့မှ ပဲ မီးဖိုကို ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ မီးဖိုပေါ်မှာ အိုးတလုံးမှာ ရေထည့်ပြီး တည်ထားလိုက်တယ် ရေနွေးကြမ်းတို့ ဘာတို့ လုပ်မလို့ ထင်တယ်။ ပြီးတော့ ထမင်းအိုးထဲက ထမင်း တွေကို ဒယ်အိုး တခုထဲ ထည့် နေတယ်။ ကြည့်ရတာ ကျနော့် စိတ်ထဲ ထူးဆန်းနေသလိုပဲ။

မကြာပါဘူး။ အိမ်ရှေ့တံခါး ပွင့်လာတယ်။ ဦးသာမြတ် က လက်ထဲမှာ သူ့သော့တွဲကြီး ကိုင်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လာတယ်။ အိမ်ရှေ့တံခါးကို လက်နောက်ပြန်နှင့် ပိတ်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲ ဟိုဟို ဒီဒီ ကြည့်လို့၊

"မမလေး"

လို့ ခေါ်လိုက်တယ်။ ချိုလေးက ပုံမှန်ပဲ။

"မီးဖိုထဲမှာ"

လို့ အော် ပြောလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် က သူ့လက်ထဲက သော့ နဲ့ အိမ်ကို အချိန်မရွေး အခါမရွေး ဝင်ထွက် နေတာ ချိုလေးက ဘယ်လို မှ သဘောထားပုံ မရဘူး။

"အိုးးး ဝါးးး"

ဦးသာမြတ် တောင်မှ ဝါးကနဲ ဖြစ်သွားရတယ်၊ ချိုလေး ရဲ့ အဆင်အပြင်ကို ကြည့်ပြီးခြေလှမ်း တုံ့ကနဲ ဖြစ်သွား ရတယ်။ ချိုလေးက ဦးသာမြတ်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး ပြုံးပြလိုက်တယ်။ ချိုလေး ရဲ့ ပုံက  သူ့ လင်ကို သူ့အပေါ် သဘောကျသွားအောင် ပြင်ဆင်ထားတဲ့ မိန်းမ တယောက် နဲ့ သဏ္ဍန် တူနေတယ်။

အဖိုးကြီးက ချိုလေး အနားကို ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာကာ၊

"စု ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ"

ဟု မေးရင်း ချိုလေး အနောက်နားက ကပ်ရပ်လိုက်တယ်။

"မနက်စာ လုပ်နေတာလေ၊ ထမင်းကျော် စားမယ်မလား"

ချိုလေး အသံက သူ့လင်ကို မေးလိုက်တဲ့ မယားတယောက်ရဲ့ အသံပဲ။

........................................................................................................

အခန်း (၄၁)

ဦးသာမြတ် ကချိုလေး နောက်ကို ဝင်ကပ် ရပ်လိုက်ပြီး ခါးကို သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ သူ့လက်တဖက် နဲ့ ချိုလေး ဖင်လုံးကြီးကို ပင်တီအပေါ် ကနေပွတ်သပ် ပေးရင်း နဲ့ အရှေ့ဘက်ကို အေပရွန် အောက်က နေ ထိုးသွင်း လိုက်တယ်။ ချိုလေး က သူလုပ်နေတဲ့ အလုပ်ကို ပဲ ဆက်လုပ်နေတယ်။

"မိန်းမ တွေ အဲလို အကာ တွေ ချက်တာ ပြုတ်တာကျရင် ဝတ်တာ တွေ့ဖူးတယ်၊ ဒါမျိုး ဝတ်ထားတာတော့ တခါမှ မတွေ့ဖူးသေးဘူး ဟ ဟ "

ဦးသာမြတ်က သဘောကျသလို ရီလိုက်ရင်း ချိုလေး လည်ကုတ်လေးကို အနောက်က နေ နမ်းလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ချိုလေး ဖင်ကြီးကို အနောက်က နေ သူ့ လီးနဲ့ ထောက်ကပ် လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်က အေပရွန်အောက် က လျိုလို့ ချိုလေး ဂျိုင်း တဖက်တချက်ကနေ တိုးဝင်သွားတယ်။ ချိုလေး က သူ့ရှေ့က အိုးကို ကိုင်ပြီး မျက်လုံးလေး မှေးသွားတယ်။ ဦးသာမြတ် က ချိုလေး ရဲ့ အေပရွှန် အောက်က ဘရာဇီရာ ဝတ်မထားလို့ လွတ်လပ်နေတဲ့ နို့ကြီးတွေကို နှယ်နေပြီလေ။

ကြည့်ရင်း နဲ့ စိတ်ထဲ တမျိုး ဖြစ်မိတယ်။ ဟိုတနေ့ညတုန်းက တော့ တကယ့် ကို ကြမ်းကြမ်း တမ်းတမ်း လိုးလိုက် ကြတာ ဖူးအောကား ကြည့်ရသလိုပဲ၊ အခုကျတော့လည်း ရိုနေလိုက်တာ ဟို ဒယ်မီမိုး ရဲ့ ဂုတ်စ် ကားထဲမှာ သူအိုးလုပ်နေတုန်း အသတ်ခံရတဲ့ သူ့ယောက်ျား တစ္ဆေက အနောက်က လာနို့နှယ်နေတဲ့ အခန်း တောင် သွားသတိရမိတယ်။ ချိုလေး မျက်လုံးတွေက မှေးစင်းပြီး ကိုယ်က လူးလွန့်နေတာ သူ ဖီးတက်လာတာ သိသာနေတယ်။

"စု"

"အင်"

"ရေနွေးအိုး ဆူနေပြီ"

"အင်အင်"

ချိုလေး က မျက်လုံးကို မှိတ်ထားပြီး ပါးစပ်က အသံသာ ပြုတယ် လူက မလှုပ်ဘူး၊ ဦးသာမြတ် သူ့နို့ကြီးတွေ ဆုပ်နှယ်နေတာကို မှိန်းခံနေတယ်။

"ကိုယ် လဘက်ခြောက် နှပ်လိုက်ရမလား"

"အင်းးးးးးး"

ဦးသာမြတ် က လဘက်ခြောက်မှုန့် ဗူးယူ ပြီး ရေနွေးအိုးထဲ လဘက်ခြောက် မှုန့် တွေကို ဇွန်းနဲ့ ခပ်ပြီး ထည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ ချိုလေး လဘက်ရည်ဖျော်မလို့ စားပွဲပေါ် တင်ထားတဲ့ ဖေါက်ပြီးသား နို့ဆီဗူး ကို အဖုံးဖွင့် ပြီး လက်ညိုးနဲ့ တို့ပြီး ပါးစပ်မှာ စုပ်လိုက်တယ်။ သူစုပ်ပြီးမှ နောက်တခါ လက်ညိုးကို ထပ်တို့ပြီး ချိုလေး နောက် ရောက်လာတယ်၊ အနောက် ကနေ ချိုလေး ဖင်ကြီးမှာ သူ့ ပေါင်ခြံကို ဖိကပ်ထားရင်းက ချိုလေး ပါးစပ်ထဲ သူ့ လက်ညိုးကို ထိုးထည့်တယ်။ ချိုလေး ကလည်း တပြွတ်ပြွတ် နဲ့ သူ့လီးစုပ်နေရသလို လက်ညိုးက နို့ဆီ တွေကို စုပ်နေပြန်တယ်။

ကျနော့် မိန်းမ သူ့ရှေ့က အိုးကို ဘာမှ မလုပ်တော့ပဲ မျက်လုံးစုံမှိတ်လို့ ဦးသာမြတ် လက်ကို စုပ်ပေးနေတာ လိုက်တာ အတော်လေးတောင် ကြာသွားတယ်။ ဦးသာမြတ် နောက်လက်တဖက် ကလည်း ချိုလေး နို့ကြီးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်နှယ်နေတလိုက်တာ၊ ကျနော် ကြည့်ရင်း လီးတောင်လာတယ်။ ကျနော့် မီးဖိုချောင်ထဲ မှာ အောကား ရိုက်နေတာ ကျနေတာပဲ။

"မီးပိတ်လိုက်ရင် ကောင်းမယ်နော် စု နို့မို့လဘက်ရည် က အရမ်းကျ သွားမယ်"

ချိုလေး က ဦးသာမြတ် ပြောတဲ့ အတိုင်းပဲ လဘက်ခြောက်နှပ်ထားတဲ့ အိုး က မီးကို လှမ်းပိတ်လိုက်တယ်။

ဦးသာမြတ် က ချိုလေး အနောက်ဖက်မှာ ဒူးထာက်ထိုင်လိုက်ရင်း ချိုလေး ပင်တီကို သူ့ဖင်ကြီးခွဆုံက ဘေးကို ဆဲဖယ်လိုက်တယ်။ သူ့ မျက်နှာကို ချိုလေး ဖင်လုံးကြီး နှစ်ခု ကြားမှာ အိပ်ပြီး နမ်းရူနေတယ်။

ချိုလေးက သူ့ ဖင်ကြီးကို နောက်ကော့ ပေးလို့ ‌ရှေ့က ထမင်းကျော် အိုးကို မွှေဖို့ ကြိုးစား တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဦးသာမြတ် လက်က ရှေ့ကို လည်း နိုက်ပြီး ကလိနေတော့ ချိုလေး မီးကို ပိတ်ပြီး ကောင်တာပေါ် မှာ ပဲ လက်နှစ်ဖက် ထောက်လို့ မျက်လုံးကို မှိတ်၊ အံကလေးကို ကြိတ်ထားတယ်။ ကြည့်ရတာ ဦးသာမြတ် တယောက် စောက်စေ့ကို ကလိပြီး ဖင်ပေါက်ကို များ လျှာနဲ့ လျှက်နေတာလားမသိ။

နောက် ဦးသာမြတ် က ဖင်တရွတ်နဲ့ ချိုလေး ရှေ့ကို ပတ်သွားပြီး ချိုလေး အေပရွန် အောက်က နေ ခေါင်းတလှုပ်လှုပ်နဲ့ လုပ်နေတယ်။ သူ့ခေါင်းကို အေပရွန် ဖုံးနေတော့ ဘာလုပ်နေတယ်ဆိုတာ အတိအကျ မမြင်ရပေနဲ့ ဘာဂျာပေးနေတာတော့ သေခြာပါတယ်။ ချိုလေး ကောင်တာ အစွန်းကို လက်နှစ်ဖက် ထောက်ထားရင်းက ဖင်ကြီး ရှေ့ကို ကော့ကော့ တက်လာလို့ ငြီးငြူတဲ့ အသံလည်း ထွက်လာတယ်။ ချိုလေး ကြည့်ရတာ တချီတောင် ပြီးတော့မဲ့ ပုံပဲ။ တကယ်ပါပဲ ချိုလေး အသံလေးထွက် ပြီးလက်တွေက ကောင်တာ ကို ကျစ်ကျစ် ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ မျက်နှာ အမူအယာ ကြည့်ရတာတော့ တချီ ပြီးသွားပုံပဲ။

ချိုလေး က သူ ပြီးသွားတော့ ခနလေး ငြိမ်နေလိုက်ပြီး ဦးသာမြတ် ကို ဆွဲထူလိုက်တယ်၊ ဦးသာမြတ် ဘောင်းဘီ ပေါ်က နေလီးကြီးဖေါင်းနေတာကို စမ်းကြည့်လိုက်ပြီးမှ ဇစ်ကို ဆွဲဖုတ်လိုက်တယ်။ ဇစ်ကြားထဲက နေ လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး မှ ဦးသာမြတ် ရှေ့မှာ ထိုင်မလို့ လုပ်တော့ ဦးသာမြတ်က တားလိုက်တယ်။

"နောက်မှ အခု စားပွဲ ပေါ် မှာ မှောက်ရက် ကုံးပေး"

ချိုလေး က လည်း လိုက်နာတယ်။ ထမင်းစား စားပွဲပေါ် မှာ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို မှောက်လျှက် ကုံးပေးလိုက် တော့ အေပရွန်က ရှေ့မှာ တန်းလန်းကျသွားပြီး ချိုလေး ရဲ့ ဖင်ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး လုံးလုံးကြီးက ဝင်းကနဲ ပေါ် လာတယ်။ ဦးသာမြတ် က ချိုလေး လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပြန် ဆွဲယူပြီး အေပရွန် ခါးသိုင်းကြိုး အောက် ကို ထိုးထည့်လို့ ခါးသိုင်းကြိုးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ပြန်ချည်လိုက်တယ်။ ပုံစံက ချိုလေးကို လက်ပြန်ကြိုးတုတ် ထားသလို ဖြစ်နေတယ်။  ဦးသာမြတ် က အနောက် ကသူ့လီးကြီးကို ကိုင်လို့ ချိုလေး  စောက်ဖုတ်ဝကို တေ့လိုက်တယ်။

"ဒုန်း...ဒုန်း..ဒုန်းးး..ဒုန်း..."

သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး တုံကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ အိမ်ရှေ့ တံခါးကို တယောက်ယောက်က လာထုနေတာ။ ဦးသာမြတ် လက်ထဲ လီးကြီး ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းက မျက်မှောင် တွန့်သွားတယ်။ ချိုလေး လည်း စားပွဲပေါ်  မှောက်နေရာက ကမန်းကတန်း ထပြီး၊

"ဘယ်သူများဘာလိမ့်"

လို့ ပြောတယ်။ ဦးသာမြတ်က ချိုလေးကို ပြန်တွန်းချလိုက်ပြီး၊

"အဲဒီ အတိုင်းပဲနေ"

လို့ ‌ဟောက်လိုက်တယ်။

"ဘယ်သူလည်း ဆိုတာ ငါသွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်။ ဖိုးခွားလားမသိ"

ချိုလေးက စားပွဲပေါ် ပြန်မှောက်နေရင်းက၊

"တခြားလူ တယောက်ယောက် ဖြစ်နေရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ"

လို့ ပြန်မေးလိုက်တယ်။

"ငါ ချောင်းကြည့်ပေါက်က ပဲ ချောင်းကြည့်မှာပါ၊ ဖိုခွား မဟုတ်ရင် တံခါးမဖွင့်ပေး၊ အသံမပေးပဲ နေလိုက်မှာပေါ့၊ ဘယ်သူပဲ ဖြစ်ဖြစ် တံခါးခေါက်လို့ အထဲက မထူးရင် စု အိမ်မှာ မရှိဘူး ဆိုပြီး ပြန်သွားမှာပါ"

"အင်း"

ချိုလေး အသံက နည်းနည်းတော့ စိုးရိမ် နေသလို ပဲ ၊ ဒါပေမဲ့ စားပွဲပေါ် မှောက်လျှက်ပဲ ဆက်နေလိုက်တယ်။

ဦးသာမြတ် က မီးဖိုထဲက အိမ်ရှေ့ခန်းဘက်ကို လျှောက်သွားရင်း ဘောင်းဘီ ဇစ် ကို ဆွဲတတ်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း အိမ်ရှေ့ခန်း ကင်မရာမြင်ကွင်းကို အာရုံစိုက်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် က အိမ်ရှေ့ တံခါးနား ကပ်ပြီး ချောင်းကြည့်ပေါက် ကနေ ကြည့်လိုက်တယ်။

"ဟိုက်၊ ဘာလဲဟ"

ချောင်းပေါက်က နေ အိမ်ရှေ့က တံခါးခေါက်တဲ့ သူကို ကြည့်ပြီး ပါးစပ်က ရေရွတ်လိုက်တယ်။ ခနတာ တွေနေပြီး သူ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကြားထဲ လက်ထိုးပြီး ကုတ်နေတယ်။ နောက်တခါ တံခါး ကို တဒုန်းဒုန်း ထု သံထွက်လာပြန်တယ်။ နောက် တော့ သူဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပုံ နဲ့ တံခါးကို ဂလန့်ဖြုတ်ပြီး နည်းနည်းလေး ဟလိုက်တယ်။

"ရှင် !!!"

"မြန်မြန်ဝင်"

အပြင်က မိန်းမ အသံက အံသြသွားပုံပဲ၊ ဦးသာမြတ်က တံခါးကို လူတယောက်ဝင်ရုံ ဟပေးလိုက်ပြီး အမြန်ဝင်ခိုင်း လိုက်တယ်။ အိမ်ရှေ့ ဂွမ်းဘုံ အိမ်ထဲ ဝင်လာတယ်။ ဦးသာမြတ်က တံခါးကြားက ခေါင်းထုတ် ပြီး ဘေးဘီအမြန်ကြည့်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ တံခါးပြန်ပိတ် ဂလန့်ချလိုက်တယ်။

ဂွမ်းပုံ မျက်နှာက ဦးသာမြတ်ကို တွေ့လိုက်ရတော့ နားမလည် သလို ဖြစ်နေပုံပဲ။ ဦးသာမြတ်က စိတ်ရှုတ်တဲ့ မျက်နှာနဲ့၊

"နင် ဒီကို  ဘာလာလုပ်နေတာလဲ"

"ဘာ ကျမ က၊ ရှင်က ရော ဒီမှာ ဘာလာလုပ်နေတာလဲ"

ဂွမ်းဘုံကလည်း ပြန်ပက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က၊

"မင်း ပြန်တော့"

"မပြန်ဘူး၊ ကျမ မမလွမ်းနဲ့ ကျမ အလုပ်ဖြုတ်ခံရတဲ့ အကြောင်းပြောစရာရှိသေးတယ်၊ အဲဒီ ကိစ္စ မရှင်း မခြင်း မပြန်နိုင်ဘူး"

မီးဖိုထဲ က မြင်ကွင်းက ကျနော့် ကို ပြုံးတောင် ပြုံးမိတယ်။ ကျနော့် မိန်းမ စားပွဲပေါ် မှာ မှောက်ရက် နေရင်းက သူ့ ဘဲကြီး တံခါးဖွင့်လိုက်သံ ကြားလို့ ကမန်းကတန်း ထရပ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ မီးဖို နဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်းက နည်းနည်း လှမ်းနေတာမို့ သူ အိမ်ရှေ့က စကားပြောသံတွေကို သေခြာ မကြားရဘူးထင်တယ်။ သူ့မျက်နှာက တော့ စိုးရိမ် နေတာ တွေ့ရတယ်။ ဘာမှန်းမသိပေမဲ့ မိန်းမ အသံဆိုတာကိုတော့ သူသိလိုက်ပုံရတယ်။ သူ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ချည်ထားတဲ့ အထုံးကနေ လွတ်အောင် ရုန်းနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူရုန်းလေ လက်နှစ်ဖက်က ခါးချည်ကြိုးမှာ ပိုတင်းကျပ်လာသလို ဖြစ်နေရတယ်။

"ဟာ ဒုက္ခပါပဲ..သေပါပြီ"

ချိုလေး မီးဖိုထဲ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လျှောက်သွားရင်း က လက်ကိုလည်း အတင်းဆွဲ ပါးစပ်က လည်း ရေရွတ် နေတယ်။

အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ကလည်း ပြဿနာတွေ တက်နေတယ်။ ဦးသာမြတ်က

"ငါ နင့်ကို ပြောပြီးပြီ မဟုတ်လား ငါ ရှင်းပေးမယ်လို့"

"ရှင်က ဘယ်လို ရှင်းပေးမှာလဲ၊ ပြောစမ်းပါဦး၊ ဒါနဲ့ ရှင် ဒီအိမ်ထဲကို ဘယ်လို ရောက်နေရတာလဲ၊ ရှင်ခိုးဝင်လာတာလား"

"ဘာ!!!!!!"

"ဒါ ရှင် ရှင်းပေးမယ်ဆိုတာလား၊ အိမ်ထဲ ဝင်ပြီး ဘာလုပ်မလို့လဲ ၊ တခုခု ခိုးမလို့လား"

"နင် ဘာစောက်စကား တွေ ပြောနေတာလဲ"

"ဒါဆို ရှင်က ဒီမှာ ဘာလာလုပ်နေတာလဲ၊ မမလွမ်း က ဘယ်မှာလဲ"

မီးဖိုထဲ မှာတော့ ချိုလေး တယောက် လက်နောက်ပြန် ခါးစည်းကြိုးထဲက ထုတ်မရပဲ ၊ မီးဖို တံခါးရွက် နား ကို နားကပ် နားထောင် နေတယ် အိမ်ရှေ့မှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာကို။

အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ  ဦးသာမြတ်လည်း ခေါင်းကို ကုတ်ပြီး အခု ဖြစ်နေတဲ့ ပြဿနာကို ဘယ်လို ရှင်းရမလဲ စဥ်းစားနေတယ်။ ဂွမ်းဘုံလည်း ဦးသာမြတ်ကို အကဲခတ်နေရင်း ကစိတ်ပူလာတယ်ထင်တယ် လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့

"ဘမြတ် ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလည်း ၊ ရှင်ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ"

"နင့်စောက်ပါးစပ် ခန ပိတ်ထားလိုက်စမ်းကွာ၊ အခုလောလောဆယ်  ပြန်ထွက်သွားလိုက် ငါနောက်တော့ ရှင်းပြမယ်"

.....................................................................................................................

🍏 အခန်း (၄၂)

မီးဖိုချောင်ထဲ က အဖြစ်က တော့ အတော်ဆိုးပါ့၊ ချိုလေး တယောက် လက်နောက်ပြန် တုတ်ချီခံထားရတဲ့ သူ့ ခါးစည်းကြိုးက လက်ကို ဆွဲထုတ်လို့ မရ ဖြစ်နေပြီး အိမ်ရှေ့က အသံတွေ ဘာပြောနေသလဲ ဆိုတာလည်း ကြားချင်နေသည်။ ထို့ကြောင့် တံခါးနားကို နားကပ်ကာ နားထောင် နေသည်။ သေခြာ မကြားရသဖြင့် နားကို ပိုပို ကပ်နားထောင်ရာ လက်နှစ်ဖက်က အနောက်မှာ ဆိုတော့ ဟန်ချက် မထိန်းနိုင်ပဲ ခေါင်းက တံခါးကို ဒိန်းကနဲ သွားစောင့် မိလေသည်။ တံခါးက စေ့သာ ထားသည် ဂလန့်ချထားတာ မဟုတ်တော့ ကျွီကနဲ အသံနဲ့ အတူ တံခါးက ပွင့်သွားခဲ့သည်။

မီးဖို တံခါးက ဟောဝေး တည့်တည့်မှာ၊ အိမ်ရှေ့ က တိုးတိုး တိုးတိုး ပြောနေကြတဲ့ ဦးသာမြတ် နဲ့ ဂွမ်းဘုံ တို့ နှစ်ယောက် မီးဖိုတံခါး ရုတ်တရက် ပွင့်လာလို့ ခေါင်းတွေက တံခါးဝကို အလိုလို လှည့် ကြည့်မိလိုက်ကြတယ်။ ချိုလေး ရဲ့ လက်နှစ်ဖက် ကလည်း အနောက်မှာ လူတကိုယ်လုံးလည်း အေပရွန်တခုပဲ ဝတ်ထားတော့ ကြီးထွားတဲ့ နို့ကြီးတွေက လည်း ဘေးကို လျှံထွက်တော့မလို၊ အောက်က ပေါင်လုံးကြီးတွေက လည်း ဝင်းလို့၊ ဂွမ်းဘုံ တယောက် မြင်ကွင်းကို ကြည့်ပြီး ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွားရတယ်။ ဂွမ်းဘုံ ခေါင်းထဲ ဘာတွေ တွေးနေမလဲ တော့ မသိ၊ ပါးစပ် အဟောင်းသား မျက်လုံး အပြူးသား နဲ့ ကျနော့် မိန်းမ ကို ငေးကြည့်နေတယ်။

ချိုလး ကတော့ ကြောက်တာ ရော ရှက်တာရော ရောထွေး နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ကမန်းကတန်း နောက်ပြန် ဆုတ်ပြီး မီးဖိုထဲက ဂျောင်တခုကို သွားကပ် နေလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် လည်း အဖြစ်အပျက် တွေက မြန်လွန်းလို့ ဘာ လုပ်ရမှန်းမသိ ကြောင်ပြီး ရပ်နေတယ်။ သူလိုး နေတဲ့ မိန်းမ နှစ်ယောက် အခုတော့ တယောက် နဲ့ တယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင် တွေ့နေကြပြီပေါ့။

"ဟင် ဘုရား ဘုရား ရှင် သူ့ကို ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ"

ဂွမ်းဘုံ အသံက အရင်ဆုံး ပြဲထွက်လာတယ်။ ပြီးတော့ မီးဖိုဘက်ကို ပြေးသွားဖို့ လုပ်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ဂွမ်းဘုံကို လိုက်ဆွဲဖမ်းရင်း၊

"ဟေ့ အသံတိတ်လိုက်စမ်းကွာ"

လို့ ပြောလိုက်တယ်၊ ဂွမ်းဘုံက မပိတ်ဘူး။

"ကျမ အဲဒါမျိုးကို မလိုချင်ဘူး၊ ကျမက ရှင့်ကို မုဒိန်းကျင့်ခိုင်းတာ မဟုတ်ဘူး"

ဦးသာမြတ် လည်း နောက်ဆုံးတော့ စိတ်တိုလာတယ်ထင်တယ်၊ မီးဖို ဘက်ကို ဂွမ်းဘုံ နဲ့ အတူ လျှောက်လာရင်းက၊

"မင်း စောက်သံကို တိုးလို့ မရဘူးလား၊ ငါက သူ့ကို မုဒိန်း ကျင့်နေတာ မဟုတ်ဘူး"

လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ချိုလေး ကတော့ ဘယ်သွားပုန်းရမှန်း မသိ မီးဖိုခန်းမှာ ချောင်ပိတ်မိ နေပါပြီ။ သူ့ မျက်နှာက လုံးဝကို သွေးမရှိတော့ပါ။ ဒီ ပြဿနာကို သူ ဘယ်လို ဖြေရှင်းရမလဲ သူမသိတော့ ပြီ မဟုတ်လား။

"မမလွမ်း....မမလွမ်း...အဆင်ပြေရဲ့လား၊ သူ မမလွမ်းကို ဘာလုပ်ထားတာလဲ၊ ဘုရားရေ"

ဂွမ်းဘုံက သူ့ကို ချူပ်ထားတဲ့ ဦးသာမြတ် လက်က လွတ်အောင် ရုန်းကန်ရင်းက ချိုလေးကို လှမ်းမေးလိုက်တယ်။ချိုလေးက ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ပဲ ခေါင်းကို ငုံ့ထားလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် ကြည့်ရတာ စိတ်မရှည်တော့ဘူး ထင်တယ်။ ဂွမ်းဘုံကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး မျက်နှာကို လက်ပြန် ဖြတ်ရိုက်ပြစ်လိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံ က စပ်သွားတဲ့ သူမ ပါးကို ပွတ်ပြီး ဦးသာမြတ်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ ချိုလေး လည်း လန့်ဖြတ်ပြီး ကိုယ်လုံးလေး တောင် တုံနေတယ်။

"ကဲ ခု နင့် စောက်ပါးစပ် ခန ပိတ်ထားလို့ ရပြီလား ငါပြောတာ နားထောင်မလား"

ဦးသာမြတ် က ဂွမ်းဘုံ ဆံပင်ကို ဆွဲကိုင်ထားရင်း က မေးလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက အသံမထွက်တော့ပဲ ခေါင်းကို ညိမ့် ပြလိုက်တယ်။

"ကောင်းပြီ..လခွီး တဲ့မှပဲ"

ဦးသာမြတ် က ရေရွတ်လိုက်ရင်း မှ ဂွမ်းဘုံ ဆံပင်တွေ ကိုင်ထားတာကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။

အဲဒီ အချိန်မှာ ကျနော့် စိတ်ထဲ ကျနော်တို့ အခန်းကို အမြန် ပြန်သွားပြီးတော့ အဲဒီအရှုတ်ထုတ်ကို ရှင်းပြစ်လိုက် ဖို့ စဥ်းစား နေပြီ၊ ဦးသာမြတ် က ဂွမ်းဘုံကို ရိုက်လိုက်တာတွေ ၊ ဆံပင် ဆွဲထားတာတွေကို ကြည့်ပြီးတော့ စိတ်ပူလာတယ်၊ အဖိုးကြီး နောက် စိတ်တိုပြီး ကျနော့် မိန်းမ ကို ပါ အန္တရယ် ပေးမှာ စိုးရိမ်လာလို့။ဒါပေမဲ့ အခုတော့ သူ့ကြည့်ရတာ နည်းနည်း ပြန်စိတ်ငြိမ်ကျ သွားသလိုမို့ ဆက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။

"မမလေး၊  သူ့ကို ကိုယ်တိုင် ရှင်းပြချင်လား"

ချိုလေးက မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းနေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြမ်းပြင်ကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေတယ်။

"စု အနည်းဆုံးတော့ တော့ အခု ဟာက မုဒိန်းမဟုတ်ဘူး ဆိုတာလောက်တော့ ပြောလိုက်လေ"

"ဒါဆိုလည်း ဘာလဲ ပြော"

ဂွမ်းဘုံ အသံထွက်လာခဲ့သည်။

"မမလေး နဲ့ ငါနဲ့က ...အင်း.....ငါတို့က ဟိုဟာလေ..နင်နဲ့ ငါနဲ့ လိုပဲ....ဟို.."

ဦးသာမြတ်က ပြောရင်း စပ်ဖြည်းဖြည်း နှင့် ပုခုံး နှစ်ဖက်ကို တွန့်ပြလိုက်သည်။

"ဘာ ရှင်ပြောတာ နားမလည်ဘူး ၊ ရှင်းရှင်းပြောစမ်းပါ"

"ဘာကို နင်က နားမလည်နိုင်ရတာလဲ"

"ဟင်..ရှင် နဲ့ ..သူ.....ဟုတ်လား..မမလေးက အလိုတူ.."

ဂွမ်းဘုံ အသံက မယုံချင့် ယုံချင်။

"မမလေး ပြောပြလိုက်လေ"

ဦးသာမြတ်က ချိုလေးကို စစ်ကူ ခေါ်လိုက်တယ်။

ချိုလေး က ခေါင်းကိုသာ ငြိမ့် ပြလိုက်တယ်။

"ဟင် ဘယ်အချိန် ကတည်းကလဲ"

"အင်း ဘယ်အချိန် ကတည်းက လဲ ဆိုတာ ဘာကို ပြောတာလဲ အပေါ် မူတည်တယ်လေ"

ဦးသာမြတ် ပုံစံ နဲ့ အသံက အရင်အတိုင်း ဆရာကြီး လေသံ ပြန်ဖြစ်လာပြီ။

"နင်က ငါတို့ တကယ် လိုးကြတာ ကို ဆိုလိုတာ ဆိုရင်တော့ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်က စတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဟိုဟာ ဒီဟာ ဘာညာသရကာ လုပ်တာကို ဆိုရင်တော့ နင်နဲ့ ငါ နဲ့ အမိုးပေါ် ဖြစ်နေတုန်း သူမိ သွားတဲ့ အချိန်က စတယ်၊ တကယ်တော့ သူက နင်နဲ့ ငါ ဖြစ်တာကို အဲဒီ တခါထက် စောတဲ့ တခါ ကတည်းက တွေ့ထားပြီးသား နင်က သာ မသိတာ"

ဂွမ်းဘုံ မျက်နှာက အတွေးတွေ နဲ့ တခုခု စဥ်းစားနေပုံ ရတယ်။ ချိုလေး က တော့ ရှက်နေသေးပေမဲ့ အသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာပြီး၊

"ကျမ လက်ကို ကြိုးဖြည်ပေးပါလား"

လို့ ပြောလာတယ်။ ဦးသာမြတ် က စပ်ဖြည်းဖြည်း အပြုံးနဲ့ ချိုလေး နားလျှောက်လာပြီး၊

"ခနလေး နေပါဦး"

လို့ ပြောရင်းက ချိုလေး နို့သိးခေါင်းကို လှမ်းပြီး လိမ်ဆွဲလိုက်တယ်။

"မမလေး ရဲ့ ယောက်ျား က လနဲ့ ချီပြီး အလုပ်သွားလုပ်နေတာ၊ ဆိုတော့ သူက ငါတို့ကို အမိုးပေါ် မှာ တွေ့သွားပြီး သူက သဘောကျ သွားလို့ ဘယ်လို နေမလဲ ဆိုတာ စမ်းကြည့်ချင်လာတာလေ"

"မမလေး"

ဂွမ်းဘုံက ချိုလေးကို မေးခွန်းထုတ်တဲ့ အကြည့်နဲ့ ကြည့်ရင်းခေါ်လိုက်တယ်။ ချိုလေးက ဂွမ်းဘုံနဲ့ မျက်လုံးချင်း စုံ မကြည့်ရဲဘူး ဖြစ်နေတယ်၊ ဂွမ်းဘုံ က ချိုလေးကို ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း ‌ဒေါသ ဖြစ်လာတဲ့ ပုံ ရှိတယ်။ ပြီးတော့ ရုတ်တရက် ချူံးပွဲချ ငိုလိုက်ပါလေရော။ ဦးသာမြတ်က ဂွမ်းဘုံနားကို သွားပြီး အသာ သိုင်းဖက် ချော့ဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။

"ရှင် ..ရှင် ကျမ ကွယ်ရာ မှာ ဖေါက်ပြန်နေတာပေါ့လေ"

ဂွမ်းဘုံက ပြောရင်း နဲ့ ဦးသာမြတ် ရင်ဘတ်ကို လှမ်းထုလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က သူ့ရင်ဘတ်ကို ဂွမ်းဘုံ ရိုက်ပုတ်နေတာကို တောင် ဂရုမထားပဲ ဂွမ်းဘုံ ပုခုံးလေးကို ဆွဲလို့ သူ့ရင်ထဲ ဆွဲထည့်ရင်းက။

"အေးဆေး.. အေးဆေး..ကွာ၊ "

လို့ ပြောတယ်၊ ဂွမ်းဘုံက၊

"အဲဒီ အချိန်တွေတုန်းက ရှင်ပြောခဲ့ တဲ့ စကားတွေ အကုန်လုံးက....."

ဂွမ်းဘုံက မျက်ရည်စက်လက် နဲ့ ဦးသာမြတ်ကို ဆက်ပြောနေတုန်း ချိုလေးက သူ့ခေါင်းကို မော့ပြီး ဦးသာမြတ် နဲ့ ဂွမ်းဘုံ တို့ နှစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ဂွမ်းဘုံကို၊

"ငါ တကယ်ပြောခဲ့တာပါ၊ ငါ ခုထိ စိတ်ထဲ ရှိတုန်း"

လို့ ပြောရင်း ဂွမ်းဘုံ ကို ငုံ့နမ်း ဖို့ ကြိုးစားတယ်၊ ဂွမ်းဘုံက ရုန်းထွက်လိုက်ပြီးတော့၊

"ရှင် ပြောခဲ့တာ ကျမ လင်ကို ကွဲပြီး လာခဲ့လိုက်၊ ရှင်က ကျမကို ချစ်တာဆို"

"ငါ တကယ်ချစ်တာပါ၊ ငါမင်းကို ချစ်ပါတယ်၊ နောက်ပြီး မင်းက မင်းလင် အရက် သမားနဲ့ ကွာသင့် နေတာ ကြာပါပြီ"

ဒီအဖြစ်အပျက်မှာ ချိုလေး မျက်နှာပေါ် က အပြောင်းအလဲ တွေကို သတိပြုမိတာ ကျနော် တယောက်ပဲ ရှိမယ် လို့ ထင်တာပဲ၊ ဦးသာမြတ် က ချိုလေး ရှေ့မှာ ဂွမ်းဘုံ အပေါ် သူ့ အချစ်တွေ ဝန်ခံ နေတာကို ကြားနေရတာကိုး၊  ချိုလေး မျက်နှာပေါ် မှာ ဝမ်းနည်းတာ ၊ မနာလိုတာ တွေ စတဲ့ အရိပ် အယောင်တွေ ယှက်သန်းသွားနေတယ်လို့ ကျနော် မြင်မိတယ်။ ကျနော် ထင်တဲ့ အတိုင်းပဲ ၊ ချိုလေး အတွက် ဦးသာမြတ် ကြီးက အလိုးခံရုံသက်သက်၊ လီးရှိတဲ့ ယောက်ျား တယောက် သက်သက် လို့ သဘောထားတာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သိသာနေပြီ။

"အော် ရှင်က ကျမ လင် နဲ့ ကွာပြီး ရှင်နဲ့ လာနေလို့ သာ ပြောနေပြီး ရှင်က တော့ လျှောက်ပြီး သူနဲ့ အိပ်နေတာပေါ့ လေ"

ဂွမ်းဘုံ က ကျနာ့် မိန်းမ ဘက်ကို မျက်စောင်းထိုးပြလိုက်ပြီး၊

"ကျမ က သူနဲ့ ဘယ်လို သွားယှဥ်လို့ ရမှာလည်း၊ ဒီလောက် ဖြူစွတ်နေတဲ့ အသားနဲ့ နို့ကြီးတွေက လည်း နည်းတာကြီးတွေ မဟုတ်ဘူး"

ဦးသာမြတ် ကြီးအပေါ် မိန်းမ နှစ်ယောက် တယောက်နဲ့ တယောက် အပြိုင်အဆိုင် ဂျယ်ဝင် နေကြတာကို ကြည့်ပြီး အဖိုးကြီးကို ချီးကျူးမိပါရဲ့ ၊ ကျနော် ဒီလောက် နိုင်ငံတကာ လှည့် ပြီး စော်တွေ လိုးနေတဲ့ ကောင်တောင် ဒီအဖိုးကြီးလို မိုး ကိုယ့်အပေါ် မှာ မိန်းမ နှစ်ယောက် အပြိုင်အဆိုင် ဂျယ်ဝင်ကြတာမျိုး မရှိခဲ့ ဖူးသေးဘူး။

"ဟုတ်တယ် သူက ဘော်ဒီမိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့မှာ ယောက်ျား နဲ့ ကလေး ရှိတယ်။ နောက် သူက အထက်တန်းလွှာ မိန်းမ၊ ငါက လုံခြုံ‌ရေးအလုပ်သမား၊ ငါနဲ့ သူနဲ့ ကြား ဖြစ်ပျက်တာတွေက၊ ကိုယ်ခန္ဓာ အစိတ်အပိုင်း လိုအပ်ချက်ခြင်း ဖလှယ်တဲ့ သဘောပဲ၊ မင်းနဲ့ ငါနဲ့ က တကယ့် ဘဝ က အမှန်တရားတွေလေ"

ဦးသာမြတ် တော်ကီ ကလည်း ကြွေလောက်ပါရဲ့။ မိန်းမ နှစ်ယောက် ကြား၊ နှစ်ယောက်စလုံး အဆင်ပြေအောင် လှည့်ပတ် ပြောနေတာ၊ အတွေ့အကြုံ များနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ဦးသာမြတ်က ချိုလေး ဆိုတဲ့ မလွမ်းစုစုချို ဘယ်လောက်ပဲ လှလှ ၊ ဘယ်လောက်ပဲ ကိတ်ကိတ်၊ သူ့အဆင့် နဲ့ က ခု ရနေတဲ့ အဆင့်ထက် ပိုဖို့ ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်တော့ ဘူးဆိုတာ သိထားပြီးသား။ ဂွမ်းဘုံ လို စော်မျိုး ကသာ သူ နဲ့ တကယ့် ဘဝ မှာ လက်တွဲ ဖို့ ဖြစ် နိုင်တယ်ဆိုတာ သူသိပြီးသား မို့ ဒီလို ပြောလိုက်တာပဲ လို့ ကျနော် တွက်လိုက်တာပဲ။

"ရှင့် ကို ကျမ မယုံဘူး"

ဂွမ်းဘုံက တရွံ့ရွံ့ ရှိုက်နေရင်း က ပြောလိုက်တယ်။

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>