အချစ်ကို စတင်တွေ့ရှိခြင်း အပိုင်း ( ၅ )

အချစ်ကို စတင်တွေ့ရှိခြင်း အပိုင်း ( ၅ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။

အထဲရောက်တော့ ဆရာမကြီးက အိပ်ယာကို စပယ်ရှယ် ခင်းထားတာဗျား၊ ဘယ်တုန်းကတည်းက သိမ်းထားတဲ့ အိပ်ယာခင်း အသစ်လဲ မသိဘူး၊ ပရုပ်နံ့တောင် ရတယ်၊ ခေါင်းအုံးစွပ်တွေ ပါအသစ်၊ ကျနော်တောင် စိုးရိမ်သွားတယ်။မမက အကြံနဲ့သူ့ကို ခေါ်လာတယ် ထင်သွားမှာကိုပေါ့၊ တကယ်တော့ တကယ်ပေမဲ့ ရိပ်မိသွားတော့ ဘယ်ကောင်းမလဲ၊ ဒါပေမဲ့ မမက ဘာမှမပြောတော့ တော်သေးတာပေါ့။ 

အထဲရောက်တော့ ကျနော်က အခန်းတံခါး လှမ်းပိတ်တယ်၊ တော်သေးတယ် ဂလန့်ချလို့ ရလို့၊ မမက ဘာလို့ ပိတ်တာလဲတဲ့၊ တော်ကြာ ဆရာမကြီး လာကြည့်ရင် ရှက်စရာကြီးလို့၊ မမကိုဆွဲပြီး အိပ်ယာပေါ်ဝုန်းကနဲ လှဲချ၊ ပြီးမှ ဟန်မပျက် ကျနော်လဲ ပျင်းကြောတွေ ဘာတွေ ဆန့်လို့ အား . . ခုမှ အညောင်းပြေသွားတယ်ပေါ့။

အော် မမ ဘယ်အချိန်ပြန်မလဲ ၃ နာရီလောက်မှ ပြန်လေ နော် အလာသလပ ပြောတော့ မမကလဲ အင်း ပေါ့၊ ဟိုပြောဒီပြော ပြောရင်း မမနား တိုးပြီး ဖက်မယ်လုပ်တော့ မမက ဟန်နဲ့ပန်နဲ့ သေနတ် ထုတ်ပြတယ်၊ မမကလဲ ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး။

ဒီလိုလေ မမက ကျနော့်လက်မောင်းပေါ်အိပ်၊ ကျနော်က မမကို ဒီလိုလေး ဒီလိုလေး ဆိုပြီး မမ ခေါင်းအောက် ကျနော့် လက်တဖက် အတင်းထိုးလို့ တဖက်က လှမ်းဖက်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ မမ နဲ့ နဖူးချင်းတိုက်လို့ နှာခေါင်းထိပ်ချင်း ဟိုရမ်းဒီရမ်း ပွတ်လိုက်တော့ မမ ဟင်း ဆိုပြီး သေနပ်ကို ပြန်သိမ်းတယ်။

ဘယ်ရမလဲ အဲဒီမှာ တဆင့်ပြီး တဆင့်ပေါ့၊ ပြီးတော့ ခြေတဖက်က မမကို ခွ၊ နှုတ်ခမ်းချင်းက ပူး၊ ၂ ယောက်သား အရှိန်တဖြေးဖြေးတက်လာတော့ လက်က နောက်ကြောကို ပွတ်ပေးရင်း နှိပ်သီးတွေ တထုတ်ထုတ်နဲ့ ပြုတ်ပေါ့၊ မမကလဲ ဟင်အင်း ဟင်အင်း နဲ့ တဖြေးဖြေး အင်း အင်း ဖြစ်လာတာ။ကျနော်ဆိုးချက်ကလဲ အံ့ပါ့၊ မမကိုယ်ပေါ် တက်ခွပြီးတော့ကို နမ်းတာ နေရာအနှံ့၊ အင်္ကျီလဲ ဆွဲချွတ်လိုက်တာ မမ အပေါ်ပိုင်းဆို ဟင်းလင်း၊ မမလဲ ဖီးတက်တာ ကမ်းကုန်ပါဘဲ၊ ဒါပေမဲ့ ဆရာမကြီး ပြောတဲ့ ဘာဂျာ အဆင့်ကို မရောက်ပါဘူး။

တက်ခွပြီး နမ်းတုန်းက စဉ်းစားမိသေးတယ်၊ နမ်းရင်း နမ်းရင်း အောက်ကို တိုက်ရိုက်ဆင်းသွားဘို့၊ ဒါပေမဲ့ လူက ဘိုက်လောက်မှာဘဲ ဂိတ်ဆုံးသွားတာ၊ မမလဲ လွန့်လွန့်လူးနေပြီ၊ လက်နဲ့ စမ်းလိုက်တော့ ရွှဲနစ်နေတာ၊ မမက အမွေးတော့ ထူတယ်၊ ရွဲတာမှ အဲဒီ အမွေး ထူထူကြီးကို ပါရွဲနေတာ၊ ဘယ်နေနိုင်တော့မလဲ။

ထမီကို ဆွဲချ၊ ကျနော်လဲ ကမန်းကတမ်းထ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီချွတ်၊ လုံချည်ကအစကတည်းက ကျွတ်ပြီးသား၊ တန်းပေါ်က ရာဂျာကို ယူလို့ အိပ်ယာပေါ် ပြန်တက်ပြီး မမ ပေါင်ကြား ထိုင်ချတာဘဲ၊ မမက လှုပ်ကို မလှုပ်တော့တာ၊ ကျနော်ပြုသမျှ နုနေတော့တာ။

အဲဒီမှာ မမအတွင်းခံကို ဆွဲချွတ်၊ ပေါင် ၂ ချောင်းကို သေချာထောင်ကိုင်လို့ တဖြေးဖြေး နှစ်လိုက်တာ၊ မနှစ်ခင် မမဟာကို သေချာ ကြည့်မိသေးတယ်၊ ဟုတ်တယ်၊ အမွေးတွေက တော်တော်ထူတာ၊ တခုလုံးကို နက်မှောင်နေတာဘဲ၊ ဒီကြားထဲ အရည်တွေက ရွဲလို့၊ ပြောရင် ဖေါက်ပြန်တယ်လို့ ခင်ဗျားတို့ ပြောမယ်။

မလျှာရှည်ဟာလေးကမှ ကြည့်လို့လှသေးတယ်၊ လှလှ မလှလှ အရေးမကြီးပါဘူး၊ ဒါက ဒါဘဲ မဟုတ်လား၊ ဒီတော့ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ၊ ရာဂျာ အုပ်ထားတဲ့ ကျနော့်ကောင် နီနီကြီးကို အသာတေ့ပြီး ခပ်ဖြေးဖြေး ထိုးလိုက်တာပေါ့၊ တထစ်ထစ်နဲ့ကို ဝင်သွားတာ၊ မမက အတင်းလဲ မအော်ဘူး။

မသိမသာ တိုးတိုးလေး ဘဲ ငြီးတယ်၊ ကျနော်လဲ ပြင်းပြင်းထန်ထန် လဲ မဆော်ပါဘူး၊ အဆုံးထိဝင်ပြီး မှ မမကိုယ်ပေါ် မှောက်ချပြီး ဖင်လေးဘဲ မြှောက်ချီ ကြွချီ လုပ်တာ၊ တကယ့်ဖြေးဖြေးလေး၊ အဆုံးထိတောင် ပြန်မထုတ်ပါဘူး၊ ကပ်ညှောင့်လေးဘဲ ညှောင့်တာ၊ တော်တော်ကြာတယ်ဗျ။ မမလဲ ကျနော့် လည်ပင်းကို အတင်းဆွဲဖက်ထားတာ အသက်ရှုတောင် ကြပ်တယ်၊ မမလဲ ပီးမှာပေါ့၊ ညှောင့်တာ တော်တော်ကြာတဲ့ဟာ၊ ဒါကြောင့်လဲ အတင်းဆွဲဖက်ထားတာ။ 

မမ ဘယ်လောက်ဘဲပီးပီး၊ ဘယ်နှစ်ခါဘဲ ပီးပီး တကယ်ပီးတာကတော့ ကျနော် ပီးမှဗျ၊ နောက်ဆုံး ကျနော့် ဆီက တထုတ်ထုတ်နဲ့ အကုန် ထုတ်လိုက်မှလှုတ်နေတဲ့ ဖင်က ငြိမ်သွားတာ၊ ကျနော် ငြိမ်တော့ မမလဲ ငြိမ်သွားရော။

တော်တော်ကြာ မမပေါ်မှာ ကျနော် ငြိမ်နေသေးတယ်၊ မမကမလှုတ်တာနဲ့ ကျနော် ထပြီး ကိုယ့်ကိစ္စ ကိုယ်ရှင်းရတာ၊ မမက အရည်တော်တော်ရွှမ်းတာ၊ ဆရာမကြီး အသစ်ခင်းထားတဲ့ ပန်းရောင် အိပ်ယာခင်းမှာ အကွက်လိုက်ကြီးကို ရွှဲလို့။ဒါ သူ့ဆီကချည်းသက်သက် ကျနော့် ဟာတွေက အိပ်လေးထဲမှာ၊ သွေးတွေ ဘာတွေတော့ မတွေ့ဘူး၊ ပေလဲ မတတ်နိုင်ဘူး၊ ဆရာမကြီးက နားလည်မှု့ရှိပါတယ်၊ ဒိုဘီတွေ ဘာတွေ ပေးပြီး လျှော်ခိုင်းလဲ ရတာဘဲ။

ဒါနဲ့ မမကို အသင့်တွေ့တဲ့ စောင်နဲ့ လှမ်းခြုံပေးပြီး ကျနော့်လဲ ကိုယ့် အထုတ်လေး ကိုယ်ကိုင်လို့ လုံချည်ကောက်စွပ်ပြီး အခန်းတံခါး အသာဖွင့်ထွက်လို့ အိမ်သာထဲ သွားပြစ်တာပေါ့၊ ရေတွေဘာတွေ တောင်ဆေးလိုက်သေးတယ်၊ ပြီးမှ အသာကလေး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ မမက မှောက်ရက် ခပ်ကွေးကွေးလေး အိပ်လို့။

အသာလေး အိပ်ယာပေါ်ပြန်တက်ပြီး မမကို နောက်ကြောကနေ ဖက်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ မမ လို့ တိုးတိုးလေး ခေါ်လိုက်ပေမဲ့ မမက မထူးဘူး၊ လှုတ်လဲ မလှုတ်ဘူး၊ ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ကျနော့်ဘက်လှမ်းဆွဲတော့ ပျော့ပျော့လေးဘဲ ပက်လက်လန်လဲလာတယ်။

စောင်က အပေါ်ပိုင်း လွတ်သွားတော့ ရင် ၂ မွှာက ထင်းကနဲပေါ့၊ မမရင်သားက တင်းတင်းရင်းရင်း မရှိဘူးဗျ၊ ခပ်ပျော့ပျော့၊ အအိုတွေလို ပျော့နေတာမျိုးမဟုတ်ဘူး၊ ဟိုလေ ဟီး ဟီး မနှိုင်းကောင်း နှိုင်းကောင်း ကျနော်တွေ့ဘူးတဲ့ ဖာသည်မတွေလို ပျော့ရွဲကြီး မဟုတ်တာကို ပြောတာ။

ပက်လက် အိပ်တာချင်းတူတူ မလျှာရှည်လေးက တင်းပြီး ဖေါင်းနေတာ၊ မမက အိဖေါင်းလေး၊ ဖေါင်းတော့ဖေါင်းတယ် ပြီးတော့ နဲနဲလေးလဲ အိကျတယ်ပေါ့ဗျာ၊ နို့သီးခေါင်းကတော့ အပျိုစတိုင် ပါဘဲ၊ ခေါင်းကြီးမဟုတ်ဘူး၊ ခေါင်းသေးလေးဘဲ ရှိသေးတယ်။

သူ့ဟာနဲ့သူတော့ ညိုတိုတိုလေးပေါ့၊ အဲဒီမှာ ကျနော်က သူ့ကို ကိုယ်တခြမ်းက အပေါ်ကတက်ဖိသလို၊ တကယ်တော့ တကယ်ဖိတာမဟုတ်ပါဘူး၊ ကျနော့်တထောင်နဲ့ ဘေး ကိုထောက်ထားတော့ လူချင်းက ထိရုံပေ့ါ၊ အဲလို အပေါ်ပိုင်း ရင်ချင်းကပ်လို့ ကျနော့် အောက်ပိုင်းကတော့ မမဘေးမှာပေါ့။

ပြီးတော့ သူ့ ဆံပင် နက်နက်ရှည်ရှည် ကြီးတွေ တချို့မျက်နှာပေါ်ဖုံးနေတာ အသာလေး သပ်ပေးရင်း တစိမ့်စိမ့်ကြည့်မိတာပေါ့၊ ကိုယ့်ချစ်သူ မျက်နှာက ခုမှ အရမ်းလှနေတာ၊ ဒါတောင် မမ မျက်နှာက နွမ်းနွမ်းလေး၊ မောလို့လား၊ ဘာလားတော့ မသိဘူး၊ မျက်လုံးကို မဖွင့်ဘူး။

အိပ်ပျော်နေသလား ဆိုတော့ လဲ မဟုတ်ဘူးဗျ၊ ကြည့်ရတာ မှိန်းနေတာ၊ လူက လုံးဝကြီး အိပ်ပျော်နေတာ မဟုတ်ဘူး၊ အသိစိတ်ကတော့ ရှိနေတာပေါ့၊ ကျနော်လဲ နဖူးလေး၊ ပါးလေးကို ဖွဖွလေး နမ်းရင်း မမ မမ လို့ တိုးတိုးလေး ခေါ်ရင်း နှိုးတာပေါ့၊ အဲဒီမှာဗျာ ပြောရရင် ခင်ဗျားတို့ ယုံချင်မှ ယုံမယ်။စောစောကလို ထပ်လုပ်ချင်စိတ် မပေါ်လာဘူးဗျ၊ ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ အသားချင်း ကပ်နေတာတောင် စိတ်ကထပ်မဖြစ်ဘူး။ စိတ်ကုန်သွားတာမဟုတ်ဘူးနော်၊ ချစ်တဲ့ စိတ်ဘဲရှိတာ၊ ဟိုဟာ ထပ်လုပ်ချင်တဲ့ စိတ်မဖြစ်ဘူး။

တော်တော်ကြာတယ်ဗျ၊ ကျနော်လဲ ခန ခန တော့ မနှိုးပါဘူး။ သူ့နာမည် မခေါ်ဘူးပြောတာ၊ သူ အနားယူပစေပေါ့၊ လက်က စောစောက သပ်ပြီးသား ဆံပင်ကိုဘဲ ပြန်သပ်လိုက်၊ နားသယ်စပ်ကလေး ကဆံပင်ကို နားနောက်သတ်ပေးလိုက်၊ နှာခေါင်းထိပ်လေးကို ကျနော့် နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိနမ်းလိုက်၊ ပါးနမ်းလိုက် နဖူးနမ်းလိုက်ပေါ့။ဖွဖွလေးတွေပါ၊ မမ မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း ချစ်နေတာ၊ အဲဒါမှ တကယ့်အချစ်ဗျ၊ အဲဒီအရသာက အချစ်မရှိရင် ဘယ်မိန်းမနဲ့မှ မရနိုင်တာ။တော်တော်လေးကြာမှ မမက မျက်လုံးက မသိမသာလေး ပွင့်လာတယ်၊ အဲဒီမှာ မမကို ပြုံးပြီး ခပ်တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်၊ ပြောဖြစ်မယ်လို့ ဘယ်လို့မှ မရည်ရွယ်ထားတဲ့ စကား၊ ရင်ထဲက သူ့အလိုလိုကို ထွက်လာတာ

“မမ . . . ကျနော်တို့ လက်ထပ်ကြမယ်နော် မမ”

ပထမ ကျနော်ပြောတာ မမ မကြားတာလား ဘာလား တော့မသိဘူး၊ ပြန်မပြောဘူး၊ တဖြေးဖြေးနဲ့ သူ့ အသိစိတ်တွေ သူပြန်စုနေသလိုဘဲ၊ ပွင့်လာတဲ့ မျက်လုံးကလဲ မှိန်နေရာက အရောင်ပြန်တောက်လာတယ်။

 အဲဒီလို အသိစိတ် အပြည့် ပြန်ရလာအောင် ခနစောင့်ပြီးမှ ကျနော် စောစောက စကားကို ပြန်ပြောတယ်။

“မမ လက်ထပ်ကြမယ်နော်”

“အာ ကိုဇော် မကောင်းဘူး၊ မမကို အနိုင်ကျင့်တယ်”

“မဟုတ်ဘူး မမ၊ မဟုတ်ဘူး၊ မမကို ကျနော်ချစ်တယ်၊ ကျနော် လက်ထပ်မယ်”

“ဘာမဟုတ်ဘူးလဲ၊ ကိုဇော် ကတိလဲ မတည်ဘူး၊ ဒါ မမကို တမင်လုပ်တာ”

အဲဒီမှာဗျာ၊ မမက သူ့ကို တမင်လုပ်တာထင်တာ၊ ကျနော်ကလဲ ချစ်လို့ ဖြစ်သွားတာပေါ့၊ တမင်မဟုတ်ဘူးပေါ့၊ တကယ်တမ်း အမှန်ပြောရရင် တကယ်တမ်း ရည်ရွယ်ပေမဲ့ မမက အတင်းငြင်းရင် ကျနော် မလုပ်ပါဘူး၊ အမှားကတော့ ဘာမှမလုပ်ပါဘူး ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ အခန်းထဲ ခေါ်သွင်းပြီး ဖြစ်သွားတော့။

ကျနော့်ကို အထင်လွဲသွားတာ၊ လုပ်မယ်ဆိုပြိး ပြောလို့ ခေါ်လဲ ရမှမရတာ၊ ခုဟာက အပေါ်မှာ ကျနော်ရေးခဲ့သလိုပေါ့၊ ဘယ်လိုဘဲပြောခဲ့ပြောခဲ့ပေါ့၊ မမကလဲ ဒီလောက်ကြီး မငြင်းဘူး ဆိုတော့ ကျနော်လဲ ဖြစ်သွားတာပေါ့၊ ခုမှ သူက တမင်လုပ်တာ ဆိုပြီး စွပ်စွဲတော့ ကျနော်က ဘယ်လို ငြင်းမလဲ။

ကျနော့်လုပ်ရပ်က ဟိုစကားလို မပြေးသော်လဲ ကန်ရာကရှိနေပြီလေ။ အဲဒီမှာ နဲနဲ အခြေအတင် ဖြစ်တာပေါ့၊ ကျနော် က လက်ထပ်မယ်စွပ်ပြော၊ မမကလဲ ကျနော့်ကို အနိုင်ကျင့်တယ် ဘာညာ စကားက ၂ လမ်းသွား ဖြစ်နေတာ၊ အကြောင်းတခုတည်းကို မဦးတည်ဘူး။ကျနော် ပြောတဲ့ လက်ထပ်မယ် ဆိုတာလဲ မမက ဘာမှမပြောဘူး၊ အင်း လဲမပြော မအင်း လဲ မပြော၊ ကျနော်ကလဲ ရှင်းပြတာပေါ့၊ စဉ်းစားကြည့်ဗျာ၊ ဖြစ်သွားပြီဗျာ၊ ကျနော်ဘဲ လွန်တယ်ထား၊ ကျနော် ယူမယ်ဗျာ။

လက်ထပ်မယ်ဗျာ၊ ကိစ္စက ပြီးပြီပေါ့၊ မဟုတ်ဘူးလား၊ အဲဒါကို ဘာလို့ အနိုင်ကျင့်တယ်ဘဲ ပြောပြောနေလဲ မသိဘူးဗျ။ မမ ကို ကျနော် နားမလည်တာ။အဲဒီမှာ ၂ ယောက်သား တိုးတိုးတိုးတိုး နဲ့ ရန်ဖြစ်နေတာ၊ အဲ ရန်ဖြစ်နေတာလား အကျိပ်အနယ် ဆွေးနွေးတာလား တခုခုပေါ့၊ အဲလို အခြေအတင်သာဖြစ်နေတာ မမက ငိုတော့ မငိုဘူးဗျ၊ မျက်နှာက ခပ်တင်းတင်း၊ ဆက်တိုက်ကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျနော်က ဆက်မပြောရင် မမလဲ ရပ်သွားတယ်။

နောက် တခုခုကို ပြောရင် အဲဒီလမ်းကြောင်းဘဲ ပြန်ရောက်သွားတယ်၊ အဲလိုမျိုး၊ မမက အင်္ကျီလဲ ထ မဝတ်ဘူး၊ စောင်နဲ့တော့ သူ့ကိုသူ လုံအောင် ဖုံးလိုက်တယ်၊ ကျနော့် အဖက်လဲ မခံတော့ဘူး။ကျနော်ထိဘို့ ကြိုးစားရင်လဲ ကျနော့်လက်ကို သူ့လက်နဲ့ ရိုက်ထုတ်တယ်၊ အဲဒီမှာ တဖြေးဖြေးနဲ့ မမ ပြန်ချိန်ရောက်လာတာပေါ့၊ ကျနော်က မထူးဘူး။

မမကို မပြန်နဲ့တော့ ခိုးရာလိုက်တဲ့သဘောပေါ့ ပြောပေမဲ့ မမက ပြန်မယ်တဲ့၊ ပြီးတော့ ကျနော့်ကို အတင်း အခန်းထဲကထွက်ခိုင်းတယ်၊ သူအဝတ်အစား ပြန်ဝတ်ဘို့၊ ကျနော်လဲ နောက်ဆုံး လက်လျှော့ပြီး ကိုယ့်အဝတ်ကိုယ်ဝတ်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်ပေးလိုက်ပါတယ်။

အပြင်မှာ ဆရာမကြီးကို မမစိတ်ဆိုးနေတယ် ပြောတော့ ဆရာမကြီးက ပြုံးတယ်၊ ပြီးတော့ တိုးတိုးလေး မိန်းမဆိုတာ ဒီလိုဘဲပေါ့၊ နောက်စိတ်ပြေသွားမယ်၊ မပူနဲ့ပေါ့၊ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လဲ မမကို ဆိုက်ကားနဲ့ဘဲ အိမ်ထိ လိုက်ပို့ပေးဘို့ ပြောရတယ်။ဆိုက်ကားခတွေ ဘာတွေလဲ ဆရာမကြီးကိုပေးပေါ့၊ ဆရာမကြီးကလဲ ကူညီတယ်၊ မမ ကိုလိုက်ပို့ပြီး သူ့ခလေးကိုပါ တခါတည်း ကျောင်းက ဝင်ကြိုခဲ့မယ်ပေါ့၊ ကျနော့်ကို ပြန်တော့ပေါ့၊ အချိန်က ကပ်နေပြီ၊ အဲဒါနဲ့ တံခါးဝကနေ မမကို ပြောလိုက်တယ်၊ မမက အထဲက တံခါးမှ မဖွင့်ပေးတာ။

ဆရာမကြီး မမကို လိုက်ပို့ပေးမယ် ဆိုတဲ့အကြောင်း၊ ကျနော် မမနဲ့ လက်ထပ်ဘို့ အိမ်ကိုပြောမယ့်အကြောင်း၊ ခု ဆရာမကြီးကလဲ ခလေးကျောင်းကြိုရမှာမို့ ကျနော် ပြန်တော့မယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်း ရှိသမျှ အကြောင်းတွေ အကုန်လှမ်းပြောပေမဲ့ မမက အထဲက ကျနော့်ကို တခွန်းမှ ပြန်မပြောဘူးဗျ။စိတ်ကောက် မပြေသေးတဲ့ သဘော၊ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ပြန်ခဲ့တယ်၊ ဆရာမကြီးကို တော့သေချာမှာခဲ့တာပေါ့၊ မမကို နားလည်အောင် ချော့ပေးဘို့။

နောက်တနေ့ ဆရာမကြီးဆီ ပြန်ရောက်တယ်၊ အခြေအနေမေးဘို့၊ ပုံမှန်နေ့ဆို ကျနော်က အိပ်ရာထတာက ၁၀ နာရီလောက်၊ ညဘက်ဆို ဘော်ဒါတွေနဲ့ ထုံးစံအတိုင်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဆိုပေမဲ့ ကုလားစာ၊ ဆိတ်သားခါးပတ်၊ ပန်းသေးခေါက်ဆွဲ ဒါမျိုးတွေလဲ အစုံရောင်းတာ လမ်းဘေးဖွင့်တဲ့ဆိုင်၊ ညဘက်ဘဲ ဖွင့်တာ၊ ထိုင်နေကျ၊ အဲဒီမှာ ဟိုဟာချ၊ လေပစ်၊ ဒါနဲ့ဘဲ ည ၁၂ နာရီ ၁ နာရီ အမြဲတမ်းထိုးတယ်။

ဒါနဲ့ ထတာနောက်ကျတာပေါ့၊ မနက်ဆို အိမ်မှာကတော့ အမြဲ လက်ဖက်ရည်ဖျော်ပါတယ်၊ ကျနော့် အတွက် အိပ်ယာထရင် လက်ဖက်ရည် တခွက်တော့ ကျန်ပါတယ်၊ အေးတော့ အေးနေပြီပေါ့၊ အဲဒါ ကောက်မော့၊ ပြီးမှ အပြင်ထွက်ပြီး ကြိုက်တာ ဝယ်စားပေါ့၊ မုန့်ဟင်းခါး ဖြစ်ဖြစ် အုန်းနို့ ခေါက်ဆွဲဖြစ်ဖြစ် တခုခုပေါ့။

စားရင်း လက်ဖက်ရည်လဲ ထပ်သောက်ပေါ့၊ အဲဒီမှာ တခါတည်း မောနင်းပက်က ပါလာတာ၊ အဲလို။ တခုခု စလှုပ်ရှားဘို့က အချိန်ကတော်တော်ယူရတာ၊ နိုးတာနဲ့ ဖုတ်ဖက်ခါ ကောက်ထွက်လာလို့ မဖြစ်ဘူး၊ အဲ မနေ့ကလို စပါယ်ရှယ် နေ့မျိုးကတော့ တမျိုးပေါ့၊ ချဲဖွင့်တဲ့ နေ့တွေ ဆိုလဲ အဲလိုဘဲ စောစောစရတာ၊ ကျန်တဲ့ နေ့ကတော့ အေးဆေး။

ကိုယ့်ကိစ္စပြီးမှ ဆရာမကြီးဆီလာတာဆိုတော့ ၁၂ နာရီလောက် ထိုးရောပေါ့၊ ရောက်တော့ ဆရာမကြီးက မနက်စာတောင် စားပြီးပြီ၊ မနေ့ကျန်တဲ့ ဟင်းတွေကို ထမင်းနဲ့ လူးပြီး အကုန်စားလိုက်တာတဲ့၊ မနေ့ညကလဲ သူ အိပ်လို့ ကောင်းလိုက်တာတဲ့၊ ဆင် တကောင်လုံး ဖင်ထဲဝင်သွားတာတောင် မနိုးဘူးဆိုဘဲ။

အဲလို ပေါက်ကရပြောတာ။ အဲဒီမှာ ဆရာမကြီးကို အခြေအနေ မေးတော့ မမ ကိုလိုက်မပို့ရဘူးတဲ့ဗျား၊ သူ့ဖာသာ သူပြန်တာတဲ့၊ သူ ဆိုက်ကားတော့ ခေါ်ပေးလိုက်ပါတယ်တဲ့၊ သူ့ကိုလဲ ဘာမှ မပြောဘူးတဲ့၊ စိတ်မပူဘို့၊ ဒီလိုဘဲ ဖြစ်တတ်တယ်ပေါ့၊ ဘာညာပေါ့၊ ဒီလိုဘဲ။ပြောရင်း ကျနော် အတင်းမလုပ်ပါဘူးဗျာ ဆိုပြီး သူ့ကို ပြောတော့ အင်း သူသိတယ်တဲ့။ ဘယ်လို သိလဲဆိုတော့ သူက ရီပြီး သူချောင်းကြည့်နေတယ်တဲ့ဗျား၊ သေရော၊ အဲဒီမှာ ဇတ်လမ်းက နှာဘက် နွယ်သွားတာ၊ နွယ်ရုံတင်မဟုတ်ဘူး၊ ပတ်သွားတာ။

ဆရာမကြီးလဲ နဲနဲရစ်နေပြီဗျ၊ ရှိသမျှ အနှစ်တွေ အကုန် နယ်စားလိုက်တာနဲ့တူတယ်၊ ဟီး ဟီး ဟား ဟား စလာပြီ၊ ကျနော်လဲ မရှက်နိုင်တော့ဘူး၊ သူက စလာတော့ စမြုံ့ပြန်တာပေါ့၊ ဘယ်ကတည်းက စချောင်းတာလဲပေါ့၊ သူစချောင်းတော့ ကျနော့်က မမပေါ်မှာ ခွပြီး ကုန်းနမ်းနေတာ ဆိုဘဲ။

သူချောင်းတဲ့ အပေါက်ကိုတောင် ပြလို့ ကျနော်ကြည့်လိုက်တော့ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းဗျာ၊ နောက်ဖေးကဘဲ ချောင်းတာ၊ အိပ်ယာကို ဘေးတိုက်၊ သူ့ထက်ကောင်းတဲ့ ဗျူးတောင် သူ့လောက်မကောင်းဘူးပြောလို့ရတယ်၊ သူကြည့်တော့ မမက အပေါ်ပိုင်းတောင် ကျွတ်နေပြီတဲ့။

အဲဒီမှာ သူကလဲ ဆရာမကြီးဆိုတော့ ကျနော့် လုပ်ပေါက် မဟုတ်တာတွေ ပြောတာပေါ့၊ ဖီလင် မရှိဘူးတဲ့၊ ကမူးရှုးထိုး ဖြစ်နေတဲ့သဘော၊ သူက ဟန်နဲ့ ပန်နဲ့ လုပ်ပြတော့ ကျနော်လဲ စိတ်ထလာရော၊ ခါတိုင်း နောက်သလိုမဟုတ်တော့ဘူး၊ ဒီကြားထဲ သူဝတ်ထားတာက တော်တော်နွမ်းနေတဲ့ အိမ်နေရင်း ရှေ့ကွဲ အင်္ကျီနဲ့ ထမီဗျာ၊ သူ့ပစ္စည်းကို အရှိကို အရှိအတိုင်းလိုဖြစ်နေတာ။အသားနဲ့ တထပ်တည်း၊ အဲဒီမှာ ပွင့်ကုန်ကြတာ၊ သူလဲ ဘုနေလို့လား၊ အရှိန်ရနေလို့လား၊ ဘယ်လို ဘယ်လို ကပ်သွားမှန်းမသိဘူး၊ မီးဖိုခန်းထဲမှာ၊ ကျနော် သတိထားမိတော့ နံရံကို မှီထားတဲ့ ကုလားထိုင်မှာ ကျနော်က ထိုင်။

သူက ကျနော့်အပေါ်က မျက်နှာချင်းဆိုင် ကျနော့်ကို ခွပြီးထိုင်၊ ကျနော့်က သူ့ကို ဖက်ထားတာ၊ လက်တွေက သူ့အင်္ကျီအောက်မှာ၊ သူလက်က ကျနော့် နား၂ ဖက်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်၊ နောက်စေ့ကို ဆွဲပြီး လှမ်းဖိလိုက်။ကျနော့်မျက်နှာက သူ့ လည်ပင်းတို့ ရင်ညွန့်တို့ ဆီမှာ၊ နှုတ်ခမ်းတွေဘာတွေလဲ စုတ်ပေါ့၊ လျှာချင်းကို ပလူးနေတာ၊ သူလဲ ကော့ကော့ပြီးတော့ ပေးတာ၊ တော်တော်ထန်တဲ့ အပြုအမူ၊ တခါမှ မကြုံဘူးဖူး။

တမောဗျာ၊ အဲဒီ ခုံ မှာ ၂ ယောက်သား၊ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းနဲ့ လှုတ်ရှားတာ၊ ပြီးမှ ရပ်ပြီး အခန်းထဲသွားတာ၊ တိုင်ပင်စရာတောင် မလိုဘူး၊ အပီဘဲ၊ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ သူ့ အဝတ်တွေ ကျွတ်တာ၊ ဖြုတ်ကနဲဘဲ၊ ထမီကို ဖြေချလိုက်တာ ဂွင်းလုံး၊ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီတောင် မဝတ်ထားဘူး။ ဘရာစီယာတော့ရှိတယ်၊ ချိတ်တောင်မဖြုတ်ဘူး၊ စွပ်ကနဲ စွပ်ကျယ်ချွတ်သလို ဆွဲချွတ်လိုက်တာ၊ ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်ပြီး ကျနော့်ကို ကြည့်ရင်း နောက်ပြန်ဖင်တွန်းရွှေ့တက်သွားတာ၊ သူ့ပေါင်ကြားထဲကဟာက ပြောင်သလင်းခါနေတာဘဲ။

ခလေး ငယ်ငယ်လေး အတိုင်းဗျာ၊ နို့အုံကနဲနဲတော့ တွဲပေမဲ့ လုံးတော့လုံးတုန်း၊ ကြီးပေမဲ့ ရွဲနေတာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ အသားကဖြူတော့ တော်တော်လှတယ်ဗျ၊ ကျနော်လဲ ကမန်းကတမ်း ကိုယ့်ဟာကိုယ် ချွတ်တာပေါ့၊ သူက ကုတင်ပေါ်တောင် ရောက်နေပြီဆိုတော့ သူ့နောက်က အမှီ လေးဘက်ထောက်ပြီး သူ့လမ်းကြောင်းအတိုင်း လိုက်တက်လိုက်တာပေါ့။

သူ့ကိုယ်ပေါ် တဝက်လောက်လဲ ခွမိရော သူက ကျနော့်ကို တွန်းပြီး လှဲချတော့ ပက်လက်ဖြစ်သွားတာ၊ အဲဒီမှာ ကျနော့် ပေါင်ပေါ်မှောက်ချပြီး ကျနော့်ကောင်ကို ဆွဲကိုင်တာ၊ သူ့ နို့အုံက ကျနော့် ပေါင်နဲ့ ကပ်ရက်ပေါ့။ဆရာမကြီးနဲ့ ကျမှ ကျနော် အခံကြီးသက်သက်ဗျာ၊ သူ့လုပ်ကွက်က ဖာမတွေတောင် လိုက်မမှီဘူး၊ သူက ထန်နေတာလဲ ပါချင်ပါမှာပေါ့၊ ကျနော်လဲ အားလုံးကို မေ့နေတာ၊ သူ့ကနေတဲ့ဇတ်ကို အလျှင်မီအောင် မနဲလိုက်ကရတယ်။

လီးစုတ်တော့ ခံဘူးတာပေါ့ဗျာ၊ ဖာမတွေစုတ်ပေးတာ၊ ဒါပေမဲ့ ဆရာမကြီး စုတ်တာကို ဘယ်သူမှ မမှီဘူး၊ ထိပ်က ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ ဖြစ်ပြီး လူက တုန်တုန်သွားတာ၊ ပီးလား ဆိုတော့ မပီးဘူးဗျ၊ ဖီးက အိုဗာကြီးဖြစ်သွားလား တော့မသိဘူး၊ မခံနိုင်ဘူးဗျ၊ လူကို ရှုံ့မဲ့နေတာ။

ဆရာမကြီးက စုတ်ရင်း ကျနော့် မျက်နှာကို မော့မော့ကြည့်တာ၊ ပြီးတော့ သူ မဖိထားတဲ့ ဟိုဘက်ပေါင်ကို တွန်းကားပြီး လက်က ကမြင်းသေးတာ၊ ပေါင်ကိုလဲ ခပ်ပြင်းပြင်းပွတ်၊ ဥကိုလဲ ကိုင်၊ ကိုင်ချက်ကလှတယ်၊ တချက်တချက်အောက်အောက်သွားတာလေး ခံလို့ကောင်းတာ၊ အရမ်းကြီး နာအောင်သူမလုပ်ဘူး။

သူမို့ ချက်ကောင်းတွေ အကုန်သိတယ်၊ သူ့နို့ဖိထားတဲ့ ဘက်ကလဲ လူက ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ နို့နဲ့ ပေါင်ကို လာပွတ်နေသေးတယ်၊ စုတ်တာတောင် လက်နဲ့ထိမ်းမစုတ်ဘူးဗျာ၊ ပါးစပ်နဲ့ဘဲတချောင်းလုံးကို ထိမ်းထားတာ၊ လက်က တချက်တချက်မှ ကိုင်တာ။

ကိုင်ရင်ထူးခြားပြီ၊ တင်းတင်းဆုတ်လို့ အောက်ပိုင်းလေးကိုဘဲ ဂွင်းထုသလို ဆက်တိုက် ထုပေးတာ၊ အဲလိုမျိုးတွေ၊ ကျွမ်းချက်ကတော့ ခုခေတ်စကားနဲ့ ပြောရရင် ၁၀ အတိဘဲ။ လူက ပက်လက်လဲနေပေမဲ့ သူ လက်ချက်နဲ့ တချက်တချက် အီးကနဲ ကျင်တဲ့ဒဏ် မခံနိုင်ဘဲ ကြွကြွတက်လာတာ၊

သူ တဝစုတ်ပြီးသွားတော့ ကျနော့်ဘေး ပက်လက်လှဲပြီး ကျနော့်ကိုဆွဲပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်တင်ပေးတာ၊ ခေါင်းက နို့ဆီ တန်းရောက်တာပေါ့၊ ကျနော့်က ပြန်သာလုပ်ရတာ သူ့ အထိမ်းအကွပ်တွေ အများကြီးပါတယ်၊ သူက လက်နဲ့ ကျနော့်ခေါင်းကို လိုက်ထိမ်းတာ၊ လိုက်ထိမ်းတာ မဟုတ်ဘူး၊ နေရာလိုက်ရွှေ့တာ။

ကျနော့် လက်ကိုလဲ သူဘဲ ထိမ်းတာဘဲ၊ ကျနော်က အလိုက်သင့် ကျတဲ့နေရာပေါ်မူတည်ပြီး နယ်တန်နယ်၊ ညှစ်တန်ညှစ်၊ စို့တန်စို့၊ ရက်တန်ရက်၊ စုတ်တန်စုတ်၊ အဲလို လျှောက်လုပ်ရုံဘဲ၊ ခင်ဗျားတို့လဲ ရိပ်မိမှာပေါ့၊ ဆရာမကြီး ဘာကြိုက်တတ်လဲဆိုတာ၊ အဲဒါပြောတာ၊ သူကျနော့်ကို လိုင်းသွင်းတာ။

ကျနော့် ခေါင်းကို အောက် တဖြေးဖြေး တွန်းချနေကတည်းက ကျနော် ရိပ်မိလိုက်ပြီ၊ ငြင်းအားမရှိဘူးဗျ၊ ခလေးလေး တယောက်လို ပြောင်နေတာဗျာ၊ ရွံ့တဲ့စိတ်က ဘယ်ကနေမှ ထွက်မလာဘူး၊ မလျှာရှည်လေးဟာ ကြည့်လို့ကောင်းတယ်ဆိုတာ နောက်ကောက်ကျသွားတယ်။

အောက်ရောက်လာတော့ ချက်ခြင်း ဘယ်ကုန်းရက်မလဲ၊ စိမ်ပြေနပြေ ကြည့်သေးတာပေါ့၊ သူကလဲ ပြတယ်၊ သေချာပြတာ၊ ပြရုံတင်မက သူလဲ လက် ၂ ဘက်တထောင်နဲ့ နောက်ပြန်ထောက်လို့ ခေါင်းထောင်ပြီး ကျနော် ဘာလုပ်မလဲ ကြည့်နေတာ။

သူ့ပေါင်တချောင်းက ကွေးကွေးလေး ကားပြီး တချောင်းကထောင်ပြီးကားထားတာ၊ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဟလို့ အထဲက နီတာရဲလေးက ပြူနေတာ၊ အကွဲတလျှောက်လုံးဘဲ။ အရည်တွေကလဲ အရွဲကြီးမဟုတ်ဘူး၊ စိုတိုတိုလေးဘဲရှိတော့တာ၊ စောစောက သူစောင်ဆွဲပြီး လှမ်းသုတ်လိုက်လို့လားမသိဘူး။ကြည့်ရင်းတန်းလမ်း မနေနိုင်ဘူးဗျ၊ ပထမ လက်နဲ့ အသာလေး ပွတ်ကစားသေးတယ်၊ သူက ကော့ကော့လာတာ၊ အတင်းလဲ ကျနော့်ခေါင်းကို သူ့ပေါင်ကြားထဲ မဆွဲချဘူး၊ ကျနော်ဘာလုပ်လဲ အရသာခံပြီးကြည့်နေတာ။

ကျနော်ပွတ်ကစားနေတုန်း သူလဲ သူ့လက်နဲ့ သူ့ဟာသူ လာပွတ်တယ်၊ တချက် ၂ ချက်၊ ကျနော့် စိတ်ထဲချီတုံ ချတုံ၊ စိတ်က ရွစိတက်နေတာ၊ မနေနိုင်ဘူးဗျ၊ ခေါင်းက တဖြေးဖြေး ငိုက်စိုက်ကျသွားတာ၊ အကွဲထဲ တန်းပြီးတော့ မဟုတ်ဘူ၊ ထိပ်က ဆီးခုံစပ်ကို၊ အနံ့ တမျိုးဗျ၊ အနံ့တော့ရှိတယ်၊ နံတဲ့ အနံ့မဟုတ်ဘူး။အဲဒီတုန်းကတော့ ဘာ အနံ့မှန်း ဘယ်သိမလဲ၊ တဖြေးဖြေးဆီးခုံကနေ ဘေး နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေပေါ့၊ လူက မရဲဘူး၊ စမ်းနေတာ၊ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ လျှောက်ပွတ်တာ၊ လျှာတောင် မထုတ်တချက် ထုတ်တချက်၊ ဆရာမကြီး စိတ်ရှည်ချက်က ချီးကျူးတယ်။

အပေါ်ပိုင်း တခုလုံးကို ထိမ်းခဲ့တဲ့ သူ့လက်က ပေါင်ကြားထဲ လှုတ်ရှားနေတဲ့ ကျနော့်ခေါင်းကို ယောင်လို့တောင် လာမကိုင်တာ၊ မသိမသာလေး ကော့တော့ ကော့ကော့ ပေးတာပေ့ါ၊ ပေါင်လဲ ကားနိုင်သမျှ ကားထားပေးတယ်၊ အသံကလဲ မလုပ် လုပ်ချင်လာအောင် ခပ်တိုးတိုးလေးထွက်နေတာ၊ အီး လား အင်းလား အဲလိုမျိုး။

ဟာဗျာ၊ ခင်ဗျားကလဲ လုပ်မဲ့ဟာ အစကတည်းက အသကုန် စဆွဲတာမဟုတ်ဘူး လို့ မပြောနဲ့ဗျ၊ ဒီလိုဘဲ တဖြေးဖြေးဖြစ်သွားတာ၊ ရွံ့စရာတွေ တခုမှ ရှာမတွေ့တော့ အကွဲကြားထဲ နစ်တာပေါ့၊ အဲဒီတော့မှာ ဘာဂျာကောင်းကြောင်း ပီပီပြင်ပြင်သိတာ၊ အတွင်းသားလေးတွေက လျှာဖျားမှာ အိနေတာ။

အဲဒါမှ တကယ့်အရသာ၊ ထောပတ်စားရတာထက် အများကြီးပိုတာပေါ့၊ ဒီထက်ကောင်းတာက ကိုယ်လုပ်လို့ သူရွစိတက်တာကို မြင်ရတဲ့ ကြားရတဲ့ အရသာ၊ အဲဒါက အားကိုပြည့်ပြီး ထပ်တလဲလဲ လုပ်ချင်စိတ်တက်လာတာ၊ ဒါကြောင့် သူလဲ သူမှုတ်တုန်းက ကျနော့်ကို မော့မော့ကြည့်တာ။

ဘယ်လိုမှုတ်ဆိုတာ ဆရာမကြီး ကျနော့်ကို တခွန်းမှ မသင်ရပါဘူးဗျာ၊ ကြည့်ခဲ့ဘူးတဲ့ အပြာကား တွေ အကျိုးကြောင့်လား၊ ကျနော်ဘဲ တော်လို့လား မသိဘူး၊ ပီပီပြင်ပြင်ကို ဖြစ်တာ၊ ဆရာမကြီးလဲ လူးနေတာ။ပေါင်တောင်မကားနိုင်တော့ဘူး၊ ကျနော့်ခေါင်းကို လာညှပ်ညှပ်ထားရတာ၊ ပက်လက်တောင် မဟုတ်ဘူး ဘေးစောင်းတာမှ ဟိုဘက်ရော ဒီဘက်ရော ၁၈၀ ဒီဂရီ အတိုင်း လူးတာ၊အသကုန်ဆွဲပြစ်လိုက်တာ တော်တော်ကြာတယ်၊ ၂ ယောက်စလုံး နုံးကျသွားတဲ့ အထိ၊ မလွန်ဘူးဗျ၊ မလွန်ဘူး၊ ပြီးတော့မှ ကုန်းထပြီး ဆော်ဘို့ပြင်တာ၊ ရာဂျာ လှမ်းဆွဲတော့ ဆရာမကြီးက ခေါင်းခါပြတယ်၊ မလိုဘူးပေါ့၊ ဘာပြောလဲဆိုတော့ ဒီအတိုင်းလုပ်တဲ့၊ တရက် ၂ ရက်ဆို ရာသီလာတော့မှာ၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး။

ငါ ဒီအတိုင်း ဘဲ ခံချင်တာတဲ့၊ ဒါဆို လေးဘက်ထောက် လို့ ပြောလိုက်တော့ ဟင်အင်း ဒီအတိုင်း လိုးကွာ၊ ငါ နင့်မျက်နှာကို ကြည့်ချင်တယ် တဲ့ ပြောတဲ့အသံက ရိုးရိုးသံတောင် မဟုတ်ဘူး နှာသံလား ကြာသံလား၊ ပြီးတော့ လူက တွန့်လိန်နေရာရွေ့လို့ ခေါင်းအုံးပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး ခြေထောက် ၂ ဖက်ကို ကားပြီးမြှောက်ပေးတာ။ဒီတော့ ဘယ်ရမလဲ ပေါင်ကြား ဝင်ထိုင်တော့ နေအုံး နေအုံး ဆိုပြီး ထောင်ထားတဲ့ ခြေတဖက်ကို ပြန်ချလို့ ကျနော့် ပေါင်ကြားထဲ လျှိုသွင်းရင်း ခါးကိုလိမ်လို့ ခြေတဖက် ကျနော့် ပခုံးပေါ်လာတင်တယ်။

အဲဒီမှာ ဂွင်က ဝင်သွားတာ၊ အဲဒီမှာ ထောင်ထားတဲ့ ခြေထောက်ကို ကိုယ်နဲ့ ဖိပြီး ကျနော့်ကောင်ကို တေ့လို့ နှစ်ချလိုက်တာ၊ အား . . . ကောင်းလိုက်တာဗျာ၊ ဆွေ ၇ ဆက် မျိုး ၇ ဆက် လောကထဲက ခနပျောက်သွားတယ်၊ ကျနော် အား ကနဲ့ ခေါင်းမော့ပြီး ကော့တက်သွားတာ အရသာခံ ကြည့်နေတာဗျာ။

ပြီးတော့ ဆောင့်ချက်တိုင်းကို မျက်လုံးလေး မှေးပြီးအရသာခံကြည့်တာ၊ ညီးသံကလဲ တိုးတိုးလေး ထွက်သေးတယ်၊ ကောင်းလိုက်တာ လိုးကွာ အားရပါးရလိုး အဲလို ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းတွေကလဲ ပြောသေး။လေသံလေးနဲ့ပြောတာ နားထောင်လို့ တကယ်ကောင်းတယ်၊ မနေနိုင်ဘူး ပီးတာဘဲ၊ ကြာလှ ၃ - ၄ မိနစ်လဲ။ မှုတ်တာ ဒါထက် ၁၀ ဆမက ကြာမယ်လို့တောင် ထင်ရတယ်၊ ပီးမှ မောမောနဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ်လဲတာ၊ ဒါတောင် မောသံကြီးနဲ့ သူ့ကို မေးလိုက်တယ်

“နင်ရော ပီးရဲ့လား”

“အင်း ကောင်းလိုက်တာ၊ ပီးတာပေါ့ဟ၊ မြောနေပြီ၊ မရတော့ဘူး၊ နင်ဘဲ ငါ့သားကို ကျောင်းမှာသွားကြိုပေးတော့ အိပ်တော့မယ်၊ မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး”

စကားကို လေးလေးပင်ပင် နဲ့ တလုံးချင်းပြောပြီး သူလဲ အိပ်တာဘဲ၊ အိပ်ယာခင်းကတော့ မနေ့က အိပ်ယာခင်း၊ ဒီနေ့က အကွက်တွေ ပိုများတယ်၊ မှုတ်ထားတဲ့ နေရာလဲ ကွက်၊ ဆော်တဲ့ နေရာလဲ ကွက်၊ ကျနော်လဲ ခန နှပ်ပြီးထ၊ အမြင်မတော်လို့ သူ့ကို အင်္ကျီ ထမီ ပြန်စွပ်ပေးခဲ့သေးတယ်။

သူက အီးအဲ နဲ့၊ နဲနဲ အလိုက်သင့်နေပေးပါတယ်၊ မျက်လုံးကတော့ မဖွင့်ဖူး၊ ပြီးတော့ နောက်မှာ ကိုယ်လက်သန့်စင်၊ မျက်နှာတွေ ဘာတွေ သစ်ပေါ့၊ ပြီးတော့ အချိန်နဲနဲရသေးတာနဲ့ အိမ်ရှေ့ထိုင်ပြီး ဆေးလိပ် တလိပ်လောက် သောက်လိုက်သေးတယ်။ပြီးမှ ဆရာမကြီး ခလေးကို ကြိုဘို့ သူ့ကျောင်း ဆိုင်ကယ်နဲ့ လာခဲ့တယ်၊ ကျောင်းဝမှာ ခနလောက် စောင့် ကျောင်းလွှတ်တော့ ဟိုကြည့် ဒီကြည့် ဒီကောင့်ကို ရှာပြီးတွေ့တော့ လက်ပြရင်း လှမ်းအော်ခေါ်လိုက်တယ်၊

“ဟေ့ကောင် မျောက်လောင်း ဒီမှာ ဒီမှာ”

အဲဒီမှာ မျောက်လောင်းလေး၊ စကားမစပ် ဆရာမကြီး သားကို ကျနော် မျောက်လောင်း လို့ဘဲ ခေါ်တယ်၊ မျောက်လိုဆော့တဲ့ ကောင်မို့၊ သူကလဲ မနာပါဘူး၊ ခလေးမို့လို့လား တော့မသိဘူး၊ အဲဒီမှာ ကျနော့်ကို တွေ့တော့ ကိုဇော် ဆိုပြီး ပြေးလာတယ်၊ သူ့သားလဲ ကျနော့်ကို ကိုဇော်လို့ဘဲ ခေါ်တာ။

သူ့အမေလဲ နင်နဲ့ငါနဲ့ ပြောပေမဲ့ လူကြားသူကြား နာမည် ခေါ်စရာရှိ ကိုဇော်ဘဲ၊ ပြေးလာပြီး မေမေရောတဲ့၊ နင့် အမေနေမကောင်းလို့ အိပ်နေတာ ငါ့ကို ကြိုခိုင်းလို့ ဆိုပြီး ဆိုင်ကယ်ပေါ်တင်လို့ သူ့အိမ် ကမန်းကတမ်း ပြန်ပို့ပေးလိုက်တယ်၊ မ ကမန်းကတမ်းလို့လဲ မဖြစ်တော့၊ အချိန်က သိပ်မရတော့ဘူးလေ။

ဖီးလ်ကလဲ ကျနေပြီ၊ ဘိုက်ကလဲ ဆာနေပြီ၊ မမ ကိုလဲ သွားတွေ့ရအုံးမယ်၊ မနေ့က ကိစ္စ ဘယ်လိုနေမှန်းမသိ၊ ပီးပြီးရော ဆိုပြီး ပြစ်ထားလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ ရီးစားစကား ပြောသလို ဖြစ်သွားအုံးမယ်၊ အယ် ဟုတ်သားဘဲ ကြည့်စမ်း ရီးစားစကား ဆိုလို့ ခုမှ သတိထားမိတယ်၊ အဲဒီအချိန်တုန်းက သတိမထားမိဘူး။ချရေးလိုက်မှ အစီအရီပေါ်ပြီး တိုက်ဆိုင်တာ သတိထားမိတာ၊ ခင်ဗျားတို့ရော သတိထားမိလား၊ ဘာလဲဆိုတော့ မမ ကို ရီးစားစကား ပြောပြီးတော့ မလျှာရှည်လေးနဲ့ ဖြစ်ရော၊ မှတ်မိလား။

ခု မမကို အဲ အဲ အဲလို ဖြစ်ပြီးတော့ ဆရာမကြီးနဲ့ ဖြစ်ပြန်ရော၊ တိုက်ဆိုင်ချက်၊ မထူးဆန်းဘူးလား၊ အဲဒီတုန်းကများ သတိထားမိရင် မမကို ယူပြီး ခလေး မွေးရင်တော့ အဲ့ ၂ ယောက်ပါ ခလေးမွေးမယ်လို့ စဉ်းစားမိမလား မသိဘူး။

ဖီးလ်ကျတာနောက်၊ ဘိုက်ဆာတာလဲ နောက်၊ အဲဒီ ၂ ခုနောက်ထားပြီး မမ ဆီအရင်ပြေးရတယ်၊ ဆိုင်က ပိတ်တော့မှာ အချိန်က မရတော့ဘူး၊ အပြေးကလေး ဆိုင်ထဲဝင်လိုက်တော့ မမ ကရှိနေတယ်၊ ဒီဇိုင်းက နေမကောင်းတဲ့ ဒီဇိုင်း၊ ဒီလောက်ဆို သဘောပေါက်ပေါ့၊ မမနေမကောင်းဘူး ။မမက ကျနော့်ကို မြင်တော့ မျက်နှာက တည်သွားတယ်၊ နဂိုကလဲ ပြုံးရယ် မနေပါဘူး၊ ပိုတည်လိုက်တဲ့ သဘော၊ ကျနော်ကတော့ အချိုသာဆုံး မျက်နှာကို ပြုံးပြတာပေ့ါ။ 

ဖီးလ်က လဲကျနေတော့ သိပ်ပုံမလာဘူးဆိုတာ ကိုယ့်ဟာကိုယ်တော့ သိနေတယ်၊ ဆိုင်ကလဲ ပိတ်တော့မယ် ဆိုတော့ လူကလဲ ရှင်းနေတယ်လေ၊ ဟို ၂ ယောက်လဲ ဆိုင်နောက်မှာ အလုပ်ရှုတ်နေတယ်၊ ဒါနဲ့ မမ နေမကောင်းဘူး လား ဆိုပြီးစကားဖောရောလုပ်ရင်း ချဲကလဲ ဖွင့်တော့မှာ မို့ အလုပ်ရှုတ်နေလို့ နောက်ကျသွားတယ် ဘာညာ ပေါ့၊ ရွှီးတာပေါ့။

မမက စိတ်ကောက်မပြေသေးဘူဗျ၊ သိသာကြီး၊ ဒါပေမဲ့ စကားကို ခပ်တည်တည်တော့ ပြန်ပြောပါတယ်၊ ဘုပြောတာ၊ မနေ့ကလိုတော့ စွပ်စွပ်စွဲစွဲတွေ ဘာတွေတော့ မလာတော့ဘူး၊ ဆိုင်ထဲမှာ မို့ထင်တယ်၊ ကျနော်လဲ မထူးဘူး၊ သူ့ကိုပြောထားသလိုပေါ့၊ လက်ထပ်မယ်၊ ကျနော့် မိဘကို ညက ပြောလိုက်ပြီပေါ့။

ခပ်တည်တည်နဲ့ ပြောလိုက်တယ်၊ တကယ်တော့ မပြောရသေးဘူးဗျ၊ ပြောဘို့တော့ အစီအစဉ်ရှိပါတယ်၊ ချဲဖွင့်ပြီးလောက်ပေါ့၊ ချဲကလဲ ဖွင့်တော့မှာ၊ သဘက်ခါထင်တယ်၊ အဲဒီရက်ဆို ကျနော် အလုပ်များတဲ့ ရက်။ ပိုက်ဆံတွေ လိုက်ကောက်၊ ဘောက်ချာပြန်စစ်၊ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့။

ကျနော်ကလဲ မေးတာပေါ့၊ စိတ်ဆိုးတုန်းလား ဘာလား၊ တကယ်ချစ်လို့ ဖြစ်သွားတာပါ၊ ဘာညာ၊ တိုးတိုးလေး ဓါတ်ပြားဟောင်းဘဲ ထပ်ဖွင့်တာပေါ့၊ သူက တော်ပြီ အဲဒါတွေ မပြောနဲ့၊ သွားတော့ အတင်းမောင်းထုတ်တာ၊ ကျနော်လဲ ဖီးလ်က ခပ်ကျကျ ဆိုတော့ အာဝဇွန်းလဲ သိပ်မရွှင်ဘူးဗျ။

လူက ခပ်ငေါင်ငေါင်၊ မသိရင် ရေလည်ဆွေးနေတဲ့ပုံ၊ မမကတော့ ကျနော့်ပုံကို သိပ်ဂရုမစိုက်ပါဘူး၊ အဲဒီမှာဆိုင်သိမ်းတဲ့ အချိန်ဆိုတော့ မမကလဲ သူ့အလုပ်တွေ ရှိတယ်၊ သူ့အလုပ် သူထလုပ်တာပေါ့၊ ကျနော်လဲ ထပ်ပြောခွင့်မသာတော့လှည့်ပြန်ပေါ့၊

နောက်နေ့ ပိုက်ဆံလိုက်ကောက်ရင်း ဆရာမကြီး ဆီရောက်သေးတယ်၊ ဆရာမကြီး တို့ရပ်ကွက်မှာလဲ ဖေါက်သည်တွေ များတာကိုး၊ ဆရာမကြီးကတော့ မေးပါတယ်၊ အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲပေါ့၊ ကျနော်က ကောင်းတော့ မကောင်းသေးဘူး၊ ဒါပေမဲ့ မနေ့ကလောက် မဆိုးတော့ဘူးပေါ့။ကျနော် ထင်သလောက်ပြောတာပေါ့၊ သူကလဲ မနေ့ကပြောသလို အဆင်ပြေသွားမှာပါ ဆိုပြီး ထပ်ပြောပါတယ်၊ ဒါကတပိုင်း၊ နောက်တပိုင်းက သူနဲ့အဖြစ်အပျက်၊ မမအကြောင်း ပြောရင်း အဲဒါထားပါ၊ မနေ့က ကောင်းလိုက်တာဗျာ။

တသက်လုံး မေ့မှာမဟုတ်တော့ဘူး ဘာညာ နဲ့ အရသာခံပြောတော့ သူကရီပြီး နင်အလုပ်ကောင်းတာ ငါညက ရာသီပါလာသွားတယ်၊ တခါတည်း အကုန်ပွင့်ထွက်ကုန်တာလား မသိဘူး၊ နောက် ၂ ရက်လောက်မှ လာရမှာကို စောဆင်းတာ၊ ဘာညာနဲ့ ပြောတော့ ဟုတ်လား တကယ်ကောင်းလား ထပ်မေးရင်း ကိုယ့်ဟာကိုယ်မြောက်လို့။

ကိုယ်လုပ်တာ ကောင်းတယ်လာပြောတော့ လူက ထပ်တောင် လုပ်ပြလိုက်ချင်တယ်၊ အဲလိုပြောတော့ သူက မရဘူး၊ ရာသီလာနေတယ်ဆိုမှတဲ့ နင်လာတာဘယ်တော့ ရပ်မှာလဲ ဆိုတော့ ၃ - ၄ ရက်တဲ့၊ ဒါဆို ရပ်ရင် နောက်တခေါက် ဆိုပြီး ဘွတ်ကင် လုပ်တော့ မရဘူး၊ ငါစိတ်ပါမှရမယ်တဲ့။ 

ကျနော်ကလဲ ရတယ် စိန်လိုက်၊ နင်စိတ်ပါအောင် လုပ်တာ လွယ်လွယ်လေး ဘာညာ နဲ့ နှာအကြောင်းတွေ ပြောပြီး လီးတောင်တောင် နဲ့ပြန်ခဲ့တယ်၊ အဲဒီမှာ မေ့သွားတယ်ဗျာ၊ လာနေရင်လဲ ဒီမှာ ငါလီးတောင်နေပြီ မှုတ်ပေး ဆိုပြီး တောင်းကြည့်ရမှာ၊ ပိုက်ဆံ လိုက်ကောက်ရမှာကိုဘဲ စိတ်ကရောက်နေလို့ အဲဒါတွေ မစဉ်းစားမိဘူး။

မမဆီလဲ ဆက်တိုက်ရောက်ပါတယ်၊ ချဲဖွင့်တဲ့ တရက်ဘဲ မရောက်တာ၊ ပိုက်ဆံကောက်တဲ့ ရက်ကလဲ ရောက်တာဘဲ ခနပေါ့၊ ကောင်းကောင်းတော့ စကားမပြောရပါဘူး၊ သူတို့လဲ ဆိုင်ပြင်ပြီးမှ မုန့်ဟင်းခါး အုန်းနို့ ခေါက်ဆွဲပါ တွဲရောင်းလာတာ ဆိုတော့ ရောင်းကောင်းနေတာ။

အရင်လို မမနား ကပ်ဘို့ အခွင့်အရေးက သိပ်မရဘူး၊ ဟို အဒေါ်ကြီး ချက်တာလား မသိဘူး၊ စားလို့ ဒီလောက်တော့ မကောင်းပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အပြင်ကထက် ဈေးသက်သာတော့ ခါတိုင်းထက် လူ နဲနဲ များလာတာပေါ့၊ ချဲဖွင့်ပြီးတော့ ကျနော်လဲ အိမ်ကို ပြောလိုက်ပါတယ်။

မမ ကိုလက်ထပ်ချင်တဲ့ အကြောင်း၊ အမေ့ကို အရင်ပြောတာပေါ့၊ အိမ်ထောင်ပြုဘို့ အရွယ်လဲ ရောက်နေပြီဆိုတော့၊ အမေက ဘယ်သူလဲ ဘယ်သူ့သမီးလဲ ထုံးစံအတိုင်း မေးတာပေါ့၊ ကျနော်လဲ သိသလောက် ပြောပြတာပေါ့၊ အဲဒီမှာ ကျနော့် တာဝန်က ပြီးသလောက်ဖြစ်သွားပြီ၊ မိဘတွေက မိဘ ထုံးစံအတိုင်း ဆက်လုပ်ပေါ့။

ကျနော်လဲ အိမ်ထောင်ပြုတော့မယ် ဆိုပြီး အိမ်ကိုသာပြောတာ အချိုးကတော့ မပြောင်းဘူး၊ ပုံမှန် အတိုင်းဘဲ၊ ချဲဖွင့်ပြီး ၂ ရက် ၃ ရက်လောက်နေတော့ ဆရာမကြီး ထပ်ရောက်တယ်၊ မမ ဆီတော့ နေ့တိုင်းရောက်တယ် ဆိုတာပြောပြီးသားနော်၊ စကားကောင်းကောင်းသာ မပြောရပေမဲ့ အခစားကတော့ ဝင်မပျက်ပါဘဲ။

မမနဲ့ အခြေအနေက လိပ်ခဲတတင်းတင်းကြီးဘဲရှိသေးတယ်၊ ဘာမှန်း သေချာကိုမသိသေးတာ၊ ဆရာမကြီး ဆီရောက်တော့ ဘာဖြစ်တယ် ထင်လဲ။ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့၊ ဒီကိစ္စ မျိုးက တကြိမ်ထဲ ပီးတဲ့ ကိစ္စမှ မဟုတ်တာ၊ မမသာ ဘာကြောင့် ခုထိ စိတ်ဆိုးတုန်းဆိုတာ ကျနော် စဉ်းစားလို့ မရတာ။

ထားပါ၊ မမ ကိစ္စက တကဏ္ဍ၊ သူ့ အပိုင်းနဲ့ သူပြောတာဘဲ ကောင်းတယ်။ ပျော်စရာတွေ့ရင်ပျော်လိုက်ပေါ့၊ ကျနော့် စိတ်ကလဲ ဒီလိုဘဲ၊ အပျော်ကိုတွေ့ရင် တခြားဟာ မေ့နေတာ။အဲဒီမှာ ဆရာမကြီးဆီရောက်တော့ ပေါ်တင်ဘဲ ရာသီပြီးသွားပလား ဆိုတော့ အင်း တဲ့ ခပ်ပြုံးပြုံး ပြန်ဖြေတယ်။

ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ ကဲ ဒါဆို ဆိုပြီး လက်ဝှေ့သမားတွေ လက်ခမောင်း ခတ်သလို လက်ခမောင်း ၃ - ၄ ချက်ခတ်ပြပြီး ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ နဲ့ လက်ဝှေ့ထိုးသလို ဟန်ရေးပြတော့ သူက ရီပြီး လက်သီးဆုတ် ဟန်ရေးပြနေတဲ့ ကျနော့်လက်ကိုဆွဲပြီး အခန်းထဲ တွန်းထည့်လိုက်တယ်၊ သူက လိုက်မဝင်ဘူး၊ နောက်ဖေးဝင်သွားတာ။

ကျနော်လဲ သူ့ကုတင်ပေါ် ပက်လက်အိပ်ပြီး စောင့်နေတာပေါ့၊ လုပ်ရတော့မယ်ဆိုတော့ လူက နဲနဲပူထူထူဖြစ်လို့ လီးတောင် အလိုလိုတောင်နေပြီ၊ အနောက်က ရေသံလေး ဘာလေးကြားပြီးနောက် အခန်းထဲ ဝင်လာတယ်၊ ဝင်လာပြီး တံခါးလှမ်းပိတ်ရင်း ကွတ ကွတ နဲ့ သူ့ပေါင်ကြားကို သူဝတ်ထားတဲ့ ထမီနဲ့ ပွတ်သုတ်နေသေးတယ်။

ရေဆေးလာပြီး ရေခြောက်အောင် သုတ်တာ၊ ကျနော့်ရှေ့၊ ပေါ်တင်၊ ဆရာမကြီးတို့များ အဲလို။ ပြီးမှ သူ့ထမီကို ဖြေချလိုက်တာ ဂွင်းလုံး၊ အပေါ်ကတော့ အရင် မချွတ်ဘူး၊ ပြီးမှ ကုတင်နားကပ်လာပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲပြီး သူ့ကို ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်ကို လာ ဆိုပြီး လက်ကမ်းပေးတယ်။ကျနော် ပြန်လက်ကမ်းလိုက်တော့ သူက အနား အတင်းဆွဲတယ်၊ ကုတင်စောင်းကိုပေါ့၊ ကျနော်လဲ အလိုက်သင့် လျောလိုက်တော့ သူက ခုတင်စောင်းမှာ ခေါင်းတင်မိအောင် ဆွဲယူတာ၊ ပါးစပ်ကတော့ ပြောတာပေါ့။

ဟိုနားရွေ့ ဒီနားတိုး၊ ပြီမှ သူ့ခြေထောက် တဖက် ကုတင်ပေါ်လှမ်းတင်လို့ ကော့ပြီး သူ့ပေါင်ကြားကို ကျနော့် မျက်နှာနဲ့ အပ်ပေးတာဗျာ၊ ပက်စက်တယ်၊ ဆရာမကြီးတို့ လုပ်ချက်၊ ဘယ်ရလဲ အဲလို လာလုပ်လို့ကတော့ ကျနော်လဲ လက်နောက်ပြန် သူ့ဖင်တုံးကြီး သေချာကိုင်လို့ ခေါင်းနဲနဲမော့ပြီး အပီ ဆွဲတာပေါ့။

ကျနော့်ခေါင်း သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်နေတဲ့အနေအထားက ကတယ့် ကွက်တိ၊ ခန နေတော့ သူ့ကိုယ်က ကျနော့် ကိုယ်ပေါ်ကုန်းကျလာတယ်၊ လက်နဲ့ ကုတင်ကို လှမ်းထောက်ပြီး လက်တဖက်က ကျနော်လုံချည်ကို ဖြေလို့ အတွင်းခံ အောက်က ကောင်ကို ဆွဲထုတ်တာ။အတွင်းခံကိုလဲ အောက်ကို နဲနဲဘဲ လျှောချတယ်၊ လက်တဖက်ထဲနဲ့ လုပ်ရတာ၊ ကျနော်လဲ မကူနိုင်ဘူး၊ ဖင်တုန်းကို ကိုင်ပြီး အပီဆွဲနေတာ၊ ရှလွတ် ရှလွတ် နဲ့၊ ရေလည်ကောင်းဗျာ၊ ခြေထောက်တဖက်က ကုတင်ပေါ် တင်ထားလို့လားမသိဘူး၊ သူ့ဟာလဲ ရေလည်ပြဲနေတာ၊

ပြီးတော့ သူကျနော့်ကို ကုန်းမှုတ်တာ၊ မမှီဘူးဗျာ၊ မှီအောင် ရှေ့တိုးတော့ ကျနော့် ပါးစပ်က သူ့ဟာနဲ့ လွတ်သွားတာပေါ့၊ အဲဒီမှာ နောက် ခြေထောက်တဖက်ပါ ကုတင်ပေါ် လှမ်းတက်ပြီး ကျနော့်မျက်နှာကို ခွထားရင်းရှေ့တိုးလာတာ၊ ကျနော်လဲ ကျနော်အဆင်ပြေအောင် နောက် လျှောပြီး သူ့ဟာနောက် လိုက်တာပေါ့။

ပထမ အဆင်မပြေဘူး၊ သူမိ ကိုယ်လွတ်၊ ကိုယ်မိ သူလွတ် ဖြစ်နေတာ၊ အဲဒီမှာ ကျနော့်လုံချည်လဲ ကျွတ်၊ အတွင်းခံလဲ ကျွတ်၊ နောက်မှ သူအပေါ်နေ ဘေးလဲကျပြီး ဘယ်လို ဘယ်လို အဆင်ပြေသွားတယ် မသိဘူး၊ ဘေးတိုက် အဆင်ပြေသွားတယ်။

ဆရာမကြီး ထန်ချက်ကတော့ လက်လန်တယ်၊ အဲဒီမှာ တဝ ပါဘဲ၊ ကျနော်လဲ ဘာမှ ကို မရွံနိုင်တော့ဘူး၊ ပါးစပ်ထဲ ကိုယ့်တံတွေးလား၊ သူ့အရည်လား ပြည့်လာရင် ထွေးကို မထွေးနိင်တော့တာ၊ အင်္ကျီကလဲ မချွတ်ရသေးတော့ ထွေးရင် အင်္ကျီကလဲ ပေအုံးမှာ၊ ဒီတော့ မြိုချဘဲ၊ အဲလောက်ထိ အခြေအနေဆိုးသွားတာ။ဒီတခေါက်တော့ ၂ ယောက်ပြိုင်လို့လား မသိဘူး၊ ကျင်တာတွေ ဘာတွေ သိပ်မသိတော့ဘူး၊ ကိုယ်လဲ ကိုယ့်ဘက်က အသကုန်၊ သူလဲ သူ့ဘက်က အသကုန်ကိုဆွဲနေတာ၊ ၂ ယောက်သား ဖတ်ဖတ်မောတဲ့ အထိ၊ ပြီးမှ ၂ ယောက်သား ပက်လက်လန်သွားတာ၊

ခနလောက် အမောဖြေပြီး ထထိုင်လို့ ကိုယ့်အဝတ်ကိုယ်ဆွဲချွတ်ပေါ့၊ ကျနော်ချွတ်တော့ သူလဲ ချွတ်တယ်၊ ပြီးတော့ သူ့ကို တွန်းလှဲပြီး သူ့ဘိုက်ပေါ် တက်ခွတာ၊ ခွလို့ကလဲ ကောင်းဗျာ၊ ဖင်အောက်က သူ့ ဘိုက်အိအိလေးနဲ့ ထိနေတာ၊ အတင်းတက်ထိုင်တာတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ။

ကျနော့် ဒူးနဲ့ ဖနောင့်က ကျနော့် ကိုယ်ကို ထောက်ထားသေးတာပေါ့၊ သူနဲ့ကတော့ ထိရုံပေါ့၊ အဲလို ခွထိုင်ပြီး နို့ကို နယ်တာ၊ ပြီးမှ ကုန်းနမ်းတာ၊ အဲဒီမှာ အစုံကို နမ်းဖူးသွားတာ၊ ချိုင်းကြားတွေ ဘာတွေရော၊ ချွေးနံ့ပြင်းပြင်းကြီးလဲ မဟုတ်ဘူး၊ မွှေးလဲ မမွှေးဘူး၊ မွှေးတယ်လို့လဲ ပြောလို့ရတယ်၊။

ဆွတ်ထားတဲ့ နံ့သာ လက်ကျန်လေးတွေနဲ့ လူနံ့ အရောအနှောလေး ဆိုပါတော့၊ နမ်းရုံတင် ဘယ်ကမလဲ လျှာနဲ့ပါ လျှောက်ရက်ပြစ်လိုက်တယ်၊ သူ့ဖာသာ သူဖြစ်သွားတာ၊ မနေနိုင်ဘူး၊ ဝကို မဝတာ၊ အဲဒီမှာ တဖြေးဖြေး အောက်ဆင်းလာပြီး ဘာဂျာ ထပ်မှုတ်တယ်ဗျာ၊ ကုန်းပြီးတော့ကို မှုတ်တာ။

အဲလောက် တနှာစိတ်က ပြင်းသွားတာ၊ အရင်က ဒီလောက် ကျနော် မပြင်းဘူးဗျ၊ ဆရာမကြီး ဆိုလဲလူးနေတာဘဲ၊ အဲလို တဝထပ်မှုတ်ပြီးမှ ဆော်တာ၊ ဒီတခါတော့ ဘယ်ရမလဲ မတောင်းတော့ဘူး၊ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် သူ့ကိုဆွဲမှောက် လိုသလို ပြုပြင်ပြီး ဆော်တာ။

ပလိန်းဘဲ၊ သူလဲ ရာသီပြီးခါစဆိုတော့ ပစ္စည်းက လပ်ဆပ်နေတာ၊ ကောင်းသလား မမေးနဲ့။ ကိစ္စပြီးတော့ သူ အိပ်ချင်တယ် မပြောတော့ပါဘူး၊ မောတာကတော့ သူရော ကိုယ်ရော၊ ဖက်ပြီးနှပ်ရသေးတယ်၊ လက်က ဟိုကိုင် ဒီကိုင်ပေါ့။နောက် အချိန်ရောက်တော့ ကျနော်ဘဲ အလိုက်တသိ သူ့ ခလေး သွားကြိုပေးလိုက်ပါတယ်၊ ဆိုင်ကယ်နဲ့ ဆိုတော့ မြန်တာပေါ့၊

အမေကနေတဆင့် အဖေပေါ့၊ အဖေက ဈေးရောင်းတာဆိုတော့ မြို့မှာ အသိမိတ်ဆွေ တွေက ပေါတယ်၊ အဲဒီမှာ မမ အကြောင်းစုံစမ်းတာပေါ့၊ လူကြီးတွေ လုပ်တာ ကိုယ်က အသာလက်ပိုက်ကြည့်ရုံပါဘဲ၊ အဲဒီမှ မမက ကျနော့်ထက် အသက်ကြီးတာ သိတော့ အမေက သိပ်တော့သဘောမကျချင်ဘူး၊ ဒါကတော့ ထုံးစံပါဘဲလေ။

ကျနော်ကလဲ ပြောတယ် မမ မှ မမ၊ မမဘဲ ယူမယ်ပေါ့၊ မမ ဘက်ကလဲ သတင်းရမယ်ထင်တယ်၊ ကျနော့် ဘက်က လှုတ်ရှားနေတာတွေ၊ အမေတို့ပြောတာကတော့ အဖေ့မိတ်ဆွေက နေ တဆင့် သူ့ မိဘကို စကားစထားတယ် ပြောတာဘဲ။ပြောရမယ်ဆိုရင် လူကြီးချင်း ပြောဆိုနေကြတဲ့ အခြေအနေတွေက ထင်သလောက် မမြန်ဘူးဗျ၊ မမ ကိုလဲ အိမ်ကို ပြောထားပြီးပြီ နော်၊ မမ ကိုလူကြီးတွေ လာပြောရင် ခေါင်းညှိမ့်လိုက်နော်၊ ဘာညာ ပေ့ါ။

ကြိုသွားပြောပေမဲ့ မမက အင်းမလှုတ် အဲမလှုတ်၊ အဲလိုမှန်း သိရင် ကျနော် မမကို အဲဒီနေ့က အဲဒီလို မလုပ်ပါဘူးဗျာ၊ ခုဟာက အရင်က အပျော်တွေ တခုမှ မရှိတော့ သလိုဘဲ၊ ကျနော်လဲ နေ့တိုင်းသာ အခစား ဝင်နေရတာ အရင်လို မပျော်ဘူးဗျ၊ မမဆီက အပြုံးတွေလဲ မတွေ့တာ ကြာပြီ။

မလျှာရှည်လေးတောင် ရိပ်မိတယ်၊ လက်ဖက်ရည် လာချပေးတော့မေးတယ်၊ မမ နဲ့ ဘာဖြစ်တာလဲတဲ့။ မသိပါဘူးကွာ၊ မမ ငါ့ကို စိတ်ကောက်နေတာ လို့ သမံကာ ရှန်ကာ လောက်ဘဲ ပြောလိုက်တော့၊ သူက ကိုဇော်က ဆိုးလို့ နေမှာပေါ့တဲ့၊ ပြုံးပြီးပြောတယ်။

“ငါဘာဆိုးလို့လဲ”

“မသိဘူးလေ”

“နင့်ကို မမ ကဘာပြောလဲ”

“ဘာမှ မပြောဘူး”

“နင် မမေးကြည့်ဘူးလား”

“မေးတယ်၊ ဘာမှ မပြောဘူး”

“မနက်ဖြန် နင်ပိတ်တယ်မို့လား၊ ၁၀ နာရီ အရင်နေရာလာခဲ့ဟာ”

“ဘာမှလဲ မဆိုင်ဘူး”

“လာပါဟာ”

“အင်း အင်း တခါတည်း သူ့သဘောချည်းဘဲ”

မတတ်နိုင်ဘူးဗျ၊ တနေ့ တနေ့ ဆိုင်လာပြီး မမကို လာကြည့်နေရတာ ပျော်ကိုမပျော် တာ၊ ဆရာမကြီးဆီလဲ နေ့တိုင်း သွားမငိုချင်ဘူး၊ သူက ရပ်ကွက်နဲ့ နေတာဆိုတော့ နေ့တိုင်း သူ့အိမ်အဝင်အထွက် လုပ်နေလို့ မကောင်းဘူး၊ သူလဲပြောတယ်။ခန ခန မလာနဲ့တဲ့၊ ကျနော်လဲ အရင်က သူ့ဆီ ဝင်တာထွက်တာ ဘယ်လိုမှ မနေပေမဲ့ ခုလိုဖြစ်သွားတော့ သူ့အိမ် ဝင်ရ ထွက်ရတာ စိတ်မလုံတော့ဘူး၊ ဒါကြောင့် မသွားချင်တာ၊ မမနဲ့ အဲလို ဖြစ်နေတာ ဆေးတောင် အရင်ကထက် ပိုချမိတယ်၊

မလျှာရှည်လေးကတော့ ချိန်းပြီးကတည်းက မျက်ခုံးလှုတ်နေရောပေါ့၊ ကျနော်က အတတ်ကောင်းတွေ တတ်နေတာလေ၊ အဲဒါနဲ့ မလျှာရှည်လေးကို ခေါ်ပြီး သွားတာ ပေါ့၊ မပျော်၊ ပျော်သလို နေတာ အကောင်းဆုံး။ ရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ပစ္စည်း တွေနေရာချ၊ လိုတာလေးတွေ ဖြည့်ပြီး ရေတို့ ဘာတို့ ပြောတာပါ။အေးဆေးနားဘို့ ပြင်တာပေါ့၊ တွေ့နေကျ ဆိုတော့ အရင်လို ရှက်ကိုး ရှက်ကန်းတွေလဲ မရှိတော့ပါဘူး၊ လာစမ်းဟာ ဆိုပြီး အခန်းထဲ ခေါ်တာဘဲ၊ တခါတည်းတော့ မအိပ်ပါဘူး၊ နံရံကိုမှီပြီး သူ့ကို ကျနော့် ပေါင်ပေါ် ဆွဲထိုင်လို့ ဖက်ပြီး အလွမ်းပြေ အနမ်းတွေ စဝေတာ၊ အဲဒီကနေ စလိုက်တာ တဖြေးဖြေးလူက သွေးပူလာတယ်။

မလျှာရှည်လေးလဲ မတွေ့တာကြာလို့ လွမ်းနေပုံဘဲ၊ တခေါက်ထက် တခေါက်သူ့ တုန့်ပြန်မှု့က သိသိသာသာ ပွင့်လင်းလာတယ်၊ ပါးထိုးပေးရင် ပါးကို ပြန်နမ်းတတ်ပြီး နှုတ်ခမ်းစူပေးရင် နှုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းတတ်လာပြီ၊ အဲဒီမှာ တဖြေးဖြေးနဲ့ အင်္ကျီတွေလဲကျွတ်သွားတာပေါ့။ပြီးတော့ ထိုင်နေရာက ၂ ယောက်သား ဂွမ်းကပ်ပေါ်လဲကျသွားပြီး မလျှာရှည်လေးပေါ်မှောက်လို့ လက်နှစ်ဘက်ကို သူ့ကြောအောက် ထိုးထည့်ပြီး ကော့လာတဲ့ ရင်သား မို့မို့ကို အပြီအပြင်စို့တာပေါ့။

မလျှာရှည်ကတော့ ကျနော့်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်၊ ခေါင်းကိုဖက်လိုက် ကြောကို ပွတ်လိုက်နဲ့ အငြိမ်မနေနိုင်လောက်အောင်ပါဘဲ၊ တော်တော်ကြာအောင် အထက်ဆို လည်ပင်းလောက်ထိ တက်နမ်းလိုက် အောက်ဆို ဘိုက်လောက်ထိ ဆင်းနမ်းလိုက်နဲ့ လူက ဇဝေဇဝါနဲ့ ဆရာမကြီးကို လုပ်သလို လုပ်ထည့်ရ ကောင်းမလား ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေတာပေါ့။

မလျှာရှည်လေးကတော့ ဘယ်သိမလဲ၊ ကျနော့် အနမ်းအောက်မှာ မျောနေတာ၊ ကျနော်က မလျှာရှည်လေး ပေါင်ကြားမှာမှောက်ရက်၊ ကျနော့်ကိုယ် ဝင်ဆံအောင်တော့ သူ့ခြေက ကားထားရတာပေါ့၊ ထမီလဲ မကျွတ်သေးဘူး၊ ကျနော့်ကိုယ်က အထက်ပြေးလိုက် အောက်လျှောလိုက် နမ်းနေတာဆိုတော့ မကျွတ်သေးပေမဲ့ ပြေလို့ အောက်က အတွင်းခံ ဘောင်းဘီတော့ပေါ်နေတာပေါ့၊

တော်တော်ကြာကြာနမ်းပြီး ကျနော်လဲ ဆုံးဖြတ်ချက် ချရခက်ခက်နဲ့ဘဲ မလျှာရှည် ဘိုက်ပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး ခန နားပါရော၊ အရင်လို ဂမူးရှုးထိုး သိပ်မဖြစ်တော့ဘူးဗျ၊ ဖီလင်နဲ့ အေးအေးဆေးဆေး ပါဘဲ၊ ခနလောက် ဘိုက်ပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး နားရာက ထထိုင်လို့ သူ့ ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။

တဆက်တည်း ဘောင်းဘီကိုပါ လိမ့်ချွတ် တော့ ဖင်ကြွပေးတယ်၊ အထာပေါက်နေပြီလေ၊ ကျနော်လဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ် အကုန် ချွတ်ချပြီး ဖင်ချထိုင်လို့ မလျှာရှည် ခြေ ၂ ချောင်းကို ကိုင်ပြီး ကျနော့် ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲယူလိုက်တယ်။

အောက်က ဂွမ်းကပ်ခံထားတော့ သူ့ကိုယ်က လျှောကနဲ ပါလာ တယ်၊ ပုံစံက ဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲ ဆိုတော့ မြင်သာအောင် ရေးရရင် ကျနော်က ခြေ ၂ ချောင်း ကားပြီး ထိုင်လျှက်၊ မလျှာရှည်လေးက ကျနော့် ပေါင်ကြားမှာ အိပ်လျှက်။သူ့ ခြေ ၂ ချောင်းကတော့ ကျနော့် ပေါင်ပေါ်ကဖြတ်ပြီး နောက်ကိုရောက်နေတာပေါ့၊ ဒီတော့ သူ့ ဟာက ပေါ်တင်ကြီး ကျနော့် မျက်စေ့ရှေ့မှာ အဲဒီမှာ သူက ရှက်လို့

“အိုး ကိုဇော်ကလဲ ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး”

ဆိုပြီး မရုန်းဘဲ အနားက စောင်ကို လှမ်းဆွဲပြီး သူ့မျက်နှာကို သူ့ဖာသာ သူလှမ်းအုပ်လိုက်တယ်၊ ကျနော် အဲဒီမှာ ကားနေတဲ့ သူ့ ပေါင် ၂ ဘက်ကို လက် ၂ ဖက်နဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးရင်း သူ့ဟာကို သေချာ ကြည့်တာပေါ့၊ ကြည့်ရင်း တမ်းလမ်း လက်ကလဲ ဘယ်နေမလဲ ပေါင်ကြားက အရည်တွေ စိုနေတဲ့ အကွဲကြောင်းထဲ အသာလေး ထိုးထည့်လိုက်တယ်။

မလျှာရှည်လေးက စောင်အောက်ကနေ အိုး ကိုဇော် ဆိုပြီး ကားနေတဲ့ ခြေက ကျနော့်ခါးကို လာညှပ်တယ်၊ လက်နဲ့ကတော့ ရိုးနေပါပြီ မလျှာရှည်လေး ခံနေကျပါဘဲ။အသာလေး လက်ချောင်းကို ထုတ်ချီသွင်းချီကစားရင်း ကျနော့်ကိုယ်ကို နေရာရွှေ့လို့ မလျှာရှည်လေးပေါ် စောစောကအတိုင်း မှောက်လိုက်တယ်။ခေါင်းက သူ့ဘိုက် လောက်မှာပေါ့၊ သူ့ဘိုက်ကို ဖွဖွလေး နမ်းလို့ လက်ကလဲ အထုတ်အသွင်း မှန်မှန်လေး လုပ်ပေးတော့ သူလဲ တဖြေးဖြေး ကော့ကော့ တက်လာတယ်။

ပြီးတော့ တဖြေးဖြေးနဲ့ လက်နဲ့ အထုတ်အသွင်းလုပ်နေတဲ့ နေရာနား ကျနော့် ခေါင်းကပ်လာတယ်၊ မလျှာရှည်လေးက မသိ၊ သူ့ဖီလင်နဲ့သူ၊ စောင်ကလဲ သူ့မျက်နှာကို အုပ်လို့ဆိုတော့။အဲဒီမှာ သွင်းထားတဲ့ လက်ချောင်းကို အသာဆွဲထုပ်ပြီး သူ့ နှုတ်ခမ်းသားနား ကျနော့် နှုတ်ခမ်းကို ကပ်လိုက်တယ်၊ အနံ့ကတော့ ရှိတယ်၊ အပြင်းကြီးတော့လဲ မဟုတ်ဘူး။

ပထမ မလျှာရှည်လေးက ကျနော် ဘာလုပ်မှန်း မသိဘူးဗျ၊ အဲဒီမှာ သူ့ပေါင်ကို တွန်းကားလို့ လျှာနဲ့လဲ ထိုးလိုက်ရော ရုတ်တရက် ကျနော့် ခေါင်းကို သူ့လက်က လာကိုင်တယ်၊ ပြီးမှ အလန့်တကြား အိုး ကိုဇော် ကိုဇော် ဆိုပြီး ကမန်းကတမ်း ထထိုင်ပါရော။ အဲဒီမှာပွဲပျက်သွားပြီး ကျနော့်ခေါင်းက သူ့ပေါင်ပေါ်မှာ၊

“အဲလိုမျိုးတော့ မလုပ်ပါနဲ့ ကိုဇော်ရာ၊ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ကြီး”

“နင်ကလဲ ငါလုပ်ကြည့်ချင်လို့၊ ငါကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း လုပ်ချင်လာတာ”

“မကောင်းပါဘူး”

“ကောင်းပါတယ်ဟ၊ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာလဲ ပါတာဘဲ”

“ဘယ်ကလာ မပါ ပါဘူး”

“နင် မသိပါဘူ၊ ငါတို့ကြည့်နေကျ နိုင်ငံခြားကား ဗီဒိုယိုခွေ”

“ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ကြီးကို”

“ဒါဆို ရေသွားဆေးလေဟာ”

“ကိုဇော့်”

“လာပါဟ ရေသွားဆေးမယ်၊ ဘာဖြစ်လဲဟ၊ နင်ကလဲ”

“ကိုဇော်ကတော့ တကယ်ဘဲ၊ သူ့သဘောချည်းဘဲ”

နောက်တော့လဲ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ မလျှာရှည်လေး သဘောကျတာပေါ့၊ သဘောကျလွန်းလို့ သူက တဖန်တောင် ပြန်ခင်လိုက်သေး အဲလေ ကျနော့်ကိုတောင် ပြန်မှုတ်ပေးလိုက်သေးဗျား။ဆရာမကြီးလိုတော့ ဘယ်ကျွမ်းမလဲ၊ ကျွမ်းတာ မကျွမ်းတာက အရေးမကြီးပါဘူး၊ ၂ ယောက်သား စိတ်ကြေနပ်ဘို့က အဓိကပါ၊ မဟုတ်ဘူးလား။

ဒီတပတ် ထုံးစံအတိုင်း ဆိုင်ပြန်ဖွင့်ရက် ရောက်တော့ မမကိုမတွေ့၊ မမနေရာမှာ မလျှာရှည်လေး ထိုင်လို့၊ ကျနော့်ကို မြင်တော့ သူမျက်နှာမကောင်း၊ ခါတိုင်း အမြဲတမ်း ပျော်ရွှင်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာ ဘာဖြစ်လို့ ပါလိမ့်၊ ဒါနဲ့ သိချင်စိတ်ကို မထိမ်းနိုင်ဘဲ

“မမ ဘာဖြစ်လို့လဲ နေမကောင်းဘူးလား”

မလျှာရှည်လေးက ခေါင်းခါပြတယ်၊ သူ့ ပုံက ငိုတော့မဲ့ပုံ၊ ဒါကြောင့် ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွား ပြီး ကမန်းကတမ်း

“ဘာဖြစ်လို့လဲ ပြောပါဟ မြန်မြန်”

“အမ သီလရှင်ဝတ်လိုက်ပြီတဲ့”

“ဘာ ဘာပြောတယ်”

“ဟုတ်တယ်”

“ဘယ်တုန်းကလဲ”

“မနေ့ကတဲ့”

“နင့်ကို ဘယ်သူပြောလဲ”

“ဆိုင်က ဘကြီး မနက်က လာပြောသွားတာ”

“ဘာဖြစ်လို့ ဝတ်တာလဲ၊ ငါ့ကြောင့်လား”

“မသိဘူး၊ ဟိုးအရင်ကတော့ သူပြောဖူးတယ်၊ သီလရှင် ဝတ်မယ်တဲ့၊ သူ နောက်ပြောတယ် ထင်တာ”

“ခန လား၊ အမြဲတမ်းလား”

“မသိဘူး၊ ဒီညနေ ဆိုင်ပိတ်ရင် မခစ်ခစ်နဲ့ သွားမလို့၊ မနက်ကျမှ ပြန်လာမယ်”

နောက်နေ့ကျ မလျှာရှည်လေးဆီက သတင်းစုံ ကြားပါရော၊ မမ ကအိမ်ထောင်မပြု ချင်ဘူးတဲ့၊ သူ့ ရောဂါ အခြေအနေနဲ့ အိမ်ထောင်ပြုလို့လဲ မကောင်းဘူး ဆိုဘဲ၊ မမ ရောဂါက မီးယတ် သဘောမျိုး၊ အဆစ်အမြစ်တွေ ကိုက်တယ်၊ အားနည်းတယ်၊ ခန ခန ဖျားတတ်တယ် ပေါ့။

အဲဒါကြောင့် အိမ်ထောင်မပြုချင်တာတဲ့၊ ကျနော်နဲ့ ရီးစားဖြစ် တာကလဲ သူ့ဖာသာသူ သူ့စိတ်အလိုလိုက်ရင်း ဖြစ်သွားတာတဲ့၊ ရီးစားဖြစ်ပြီးမှ မှားမှန်းသိတာတဲ့၊ ဖြစ်ပြီးတော့ သူလဲ ကျနော့်ကို မဖြတ်ချင်ဘူးတဲ့၊ ခု ကျနော်က သူ့ကို လက်ထပ်ဘို့ လုပ်တော့ သူလဲ ငြင်းရခက်တယ်။

ယူပြီးလဲ သူ့ရောဂါနဲ့ ကျနော်ဘဲ စိတ်ဆင်းရဲရမှာတဲ့၊ အစကတည်းက သူကလဲ သီလရှင်ဝတ်မယ်လို့ ရည်ရွယ်ချက် ရှိတာတဲ့။

ခုဘယ်လောက်ကြာကြာဝတ်မယ် ဆိုတာမသိသေးဘူးတဲ့၊ အစရှိသဖြင့်ပေါ့ မလျှာရှည်ပြောတာတွေ ကျနော် နားလည်သလောက် ပြန်ပြောတာ။ အဓိက ကတော့ သူကျနော့်ကို လက်မထပ်ချင်ဘူး၊ ဖြတ်လဲ မဖြတ်ချင်ဘူး၊ ဒါကြောင့် သူ ဒီလို လုပ်လိုက်တာ၊စဉ်းစားကြည့်ဗျာ၊ ကျနော့် အဖြစ်၊ ရုပ်ရှင်ထဲကလို ဇတ်လိုက်မင်းသမီး သေသွားတယ် ဆို ပီပီပြင်ပြင် လွမ်းရ ဆွေးရသေးတယ်၊ ခုဟာက ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိဘူး၊ လွမ်းတော့ လွမ်းပါရဲ့။

ချစ်သူ သီလရှင် ဝတ်သွားလို့ လွမ်းတယ်ဆိုတာ လူကြားလို့ တော့ သိပ်မကောင်း၊ မကောင်းပေမဲ့ မတတ်နိုင်ဘူး၊ လွမ်းတာကတော့ လွမ်းတာဘဲ၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်စိတ်ထဲသိနေတယ်၊ ရောဂါက ရောဂါရှိတယ်ထားပါ။သီလရှင် ဝတ်မယ်ဆိုလဲ တကယ်လို့ ကျနော်သာ ကြားဝင်မမွှေရင် သူ ခုလို စောစောစီးစီး သီလရှင် ဝတ်ဖြစ်မယ် မထင်ဘူး၊ ပြီးတော့ ကျနော် သူ့ကို မတော်တရော် လုပ်လိုက်တာလဲ ပါမှာပေါ့၊ အဲဒီမှာ ပိုဆိုးသွားတာ။

အဲဒီကိစ္စဖြစ်ပြီး သူအတော် စဉ်းစားနေပုံဘဲ၊ သူကျနော့်ကို ဖြတ်လဲ မဖြတ်ချင်ဘူး၊ ရှေ့ဆက်လဲ မတိုးချင်ဘူး၊ အဲဒီလို သဘောကနေ သူလွတ်ရာကျွတ်ရာ လုပ်သွားတာ၊ ကျနော်သာ တကယ်လို့ သူနဲ့ ရိုးရိုးသားသား ရီးစားဘဝ နဲ့ဘဲ နေခဲ့မယ်ဆိုရင် . . . .။

ပြီးပါပြီ