အချစ်ကို စတင်တွေ့ရှိခြင်း အပိုင်း ( ၄ )
မောင်ဇော်ဦး ရေးသည်။
ကိုယ့်ကိစ္စပြီးသွားပြီ ဆိုပြီး ကျနော် လူကြမ်းမင်းသား စတိုင်နဲ့ မနေပါဘူး၊ ကျနော်တို့ခေတ် ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ ပါတတ်သလိုလေ၊ ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ စီကရက်လေးဖွာလို့ အိပ်ယာထဲ လဲနေတဲ့ ကောင်မလေးကို ကြေနပ်အား ရတဲ့ အမူအရာနဲ့ အရသာခံပြီး တစိမ့်စိမ့်ထိုင်ကြည့်နေတဲ့ပုံစံမျိုးကိုပြောတာပါ။
အဲလို မနေပါဘူးဗျာ၊ မလျှာရှည်ကိုဖက်ပြီး ကျောလေးကို ပွတ်လို့ ကြင်ကြင်နာနာနဲ့ နေခဲ့ပါတယ်၊ ခု ဒီအကြောင်းတွေ ပြန်ရေးရတာ ရေးတောင်မရေးချင်ဘူးဗျာ၊ အဲဒီတုန်းကတော့ ရှည်ရှည်ဝေးဝေ တခုမှ မတွေးခဲ့တာ၊ သူ့ဘက်ကကြည့်ရင်လဲ စွန့်စားမှု့ကြီး တခုပေါ့ဗျာ။
အချစ်ကို စတင်တွေ့ရှိတာချင်း အတူတူ၊ ကျနော်တွေ့တာ နဲ့ သူတွေ့တာ အပုံကြီး ကွာတာပေါ့။ သူက တဖက်သတ်အချစ်တခုထဲနဲ့ အဆုံးစွန်ထိ တကယ့်ကို ရဲရဲဝံဝံပေးခဲ့တာ။ ဒီလောကမှာ မလျှာရှည်လို မိန်းခလေးမျိုး တော်တော်များများ ရှိမယ်ထင်တာဘဲ၊စာနာတာတွေ သနားတာတွေ အသာထားပြီး ဇတ်ကို ပြန်ဆက်ရရင် အဲလို ပါကင်ဖွင့်ပြီးတော့ သူတော်တော်ကြာ ပျော့ခွေနေတာဗျ၊ ကျနော်က ဖက်ပြီး ကျောပြင်လေးကို ပွတ်သတ်ရင်း သူ့ နာမည်ကို တတွတ်တွတ်ခေါ်နေပေမဲ့ စကားပြန်မထူးဘူးဗျ၊ တော်တော်ကြာတယ်။
ကျနော့်ကို စကားပြန်မပြောတာ၊ ကျနော့်စိတ်ထင် သူ ကျနော့်ကို စိတ်နာသွာပြီလို့တောင်ထင်တာ၊ ဒီတခေါက်ပါဘဲ၊ နောက်ပိုင်းကျတော့လဲ ဒီလို မဟုတ်တော့ပါဘူး။အဲဒီမှာ တော်တော်လေးကို ငြိမ်နေပြီးမှ ရုတ်ချည်း သူ့ကိုယ်က အားပြန်ပြည့်လာသလို လှုတ်ရှားလာပြီး ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးဝင်လို့ ဗလုံးဗထွေးနဲ့
“ကိုဇော် ဆိုးတယ်ကွာ၊ သများကို အတင်းဘဲ၊ ကိုဇော်မကောင်းဘူး”
အဲလိုတတွတ်တွတ်ပြောပါရော၊ လက်ကလဲ ကျနော့် ကြောကို ဖက်ရင်း မနာအောင် လက်သီးဆုတ်နဲ့ ထုတာပေါ့၊ သူ့စိတ်ထဲ ကျနော့်ကို လုပ်ချင်တာ ပွင့်ထွက်သွားတယ်နဲ့ တူပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူ ကျနော့်ကို နာလောက်အောင်တော့ မထုပါဘူး။
သူက လှုတ်ရှားလာတော့ ကျနော်လဲ သူ့ကို အတင်းပြန်ဖက်ထားတာပေါ့၊ ၂ ယောက်စလုံးကလဲ ခုထိ ကိုယ်လုံးတီးဘဲ ရှိသေးတာ၊ စောင်ပါးလေး အောက်မှာပေါ့၊ ကိစ္စပြီးတော့ ကျနော်က စောင်ပါးလေးကို ၂ ယောက်စလုံးပေါ် ပြန်ခြုံထားတာလေ။အဟီး ကျနော်လဲ ရှက်တတ်တယ်ဗျ၊ စိတ်ထန်နေတုန်းကတော့ မရှက်ပေမဲ့ ကိစ္စပြီးတော့ ကိုယ်လုံးတီးကြီး ဒီအတိုင်းမှ မနေရဲတာ။
အဲဒီမှာ သူ့ဆီက တုန့်ပြန်မှု့ရှိလာတော့ စိုးရိမ်စိတ်က တော်တော်လျှော့သွားတာ၊ ကျနော်က အတွေ့အကြုံရှိပေမဲ့ ဒီလို အမှန်အကန်အမျိုးသမီးမျိုးနဲ့ အတွေ့အကြုံက တခါမှ မရှိခဲ့တာ၊ ရှိခဲ့တာတွေက ရတဲ့သူတွေချည်းနဲ့ကိုး၊ ကျနော်လဲ သူပြောသမျှ မဟုတ်ပါဘူးပေါ့။
ငါလဲ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး၊ ဘာညာပေါ့၊ ရူးချင်ယောင်ဆောင်ရတာပေါ့၊ အဲဒီကနေ ၂ ယောက်သား လုံးလားထွေးလားထပ်ဖြစ်ပြီး တဖြေးဖြေး ကျနော့်ကောင်က ထပ်ထောင်ပါရော။လူချင်းက ပူးကပ်နေတာဆိုတော့ ထောင်လဲ ထောင်ရော သူ့ကို တန်းထိုးမိတာပေါ့၊ ပေါင်လောက်ကို ပြောတာပါ၊ အဲလို ကျနော်ကောင် ခေါင်းထောင်လာတာ သူလဲ သိရော စကားက လမ်းကြောင်းပြောင်းသွားတယ်၊
“တော်ပြီ ကိုဇော်နော်၊ တော်ပြီနော်”
“ဘာကိုလဲဟ” ကျနော်သူဘာပြောတာကို သိပေမဲ့ ဟဲ ဟဲ စကားဆိုတော့ ဒီလိုဘဲ ပြောရတာပေါ့၊
“ကိုဇော်နော် သိသိကြီးနဲ့”
“ဟီး ဟီး နင်ကလဲ သူ့အလိုလို ဖြစ်လာတာဟ”
“အဲဒီနေရာ တစစ်စစ်နဲ့ နာနေတာ”
“ဘယ်နေရာလဲ”
“ကိုဇော်နော်”
“ငါလဲ နာနေတာ”
“အပိုတွေ၊ နာလဲ မနာဘဲနဲ့”
“နာတာပေ့ါဟ၊ အတင်းထိုးရတာ”
“နာတယ်ဆို ဘာလို့ သများကို အတင်းလုပ်လဲ”
“မနေနိုင်လို့ပါဆို၊ နာပေမဲ့ လုပ်ချင်တာဟ၊ နင့်လိုပေါ့”
“သွား ကိုဇော်နော်၊ ဘာ နင့်လိုလဲ”
“တကယ်ဟ၊ ငါ့ဟာလဲ ခုထိ ကျိမ်းတုန်း၊ ဒီမှာကိုင်ကြည့်ပါလား”
“နာတယ်ဆို”
အဲလို အဲလိုနဲ့ ဟဝှါချင်း ရင်းနှီးသွားတော့ လူချင်းလဲ ပိုပွင့်လင်းလာတယ်ပေါ့ဗျာ၊ ဒါနဲ့ဘဲ ကောင်မလေး တယောက် ကျနော့် စက်ကွင်းထဲ ထပ်ကျတာပေါ့၊ နာတယ်ဆိုပေမဲ့ ဒီကိစ္စ ဆိုတာ ရှောင်ရခက်သား။အဲဒီမှာ ညာတာပါတေးနဲ့ နောက်တခါပေါ့၊ ကျနော်လဲ အသဲနှလုံးနဲ့ဘဲဗျာ၊ အစကတည်းက ရက်စက်တတ်တဲ့ စိတ်မျိုးရှိခဲ့တဲ့ သူမှမဟုတ်တာ။သူကလဲ ဒီလောက် အလိုလိုက်နေမှတော့ အကြင်နာတွေက အလိုလိုရောက်လာတာပေါ့၊ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် မလျှာရှည်လေးနဲ့ အတူနေတိုင်း တခြားဟာတွေအားလုံးကို မေ့နေတာပေါ့ဗျာ၊
ဒုတိယ အချီက ပထမလိုမဟုတ်တော့ဘူးဗျ၊ ပိုပြီး ချောမွေ့လာတယ်၊ သူကိုယ်တိုင်ကလဲ သတ္တိရှိလာတယ်ပေါ့ဗျာ၊ ကြုံဖူးသူတွေ သိကြမှာပါ ဒါမျိုးက ဒီလိုဘဲ ဆိုတာ၊ သူ့ခဗျာ နာတော့ နာတုန်းပါဘဲ၊ အသွင်း ကိုပြောတာပါ၊ သူနာတော့ ကိုယ်လဲ နာပြရတာပေါ့၊ ဒီတော့ ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေး နဲ့ တထစ်ချင်း သွားရတာပေါ့။
ဖြေးဖြေးသွားပေမဲ့ တော်တော်လေး ခရီးရောက်ပါတယ်၊ အရှိန်ရလာတော့လဲ နာတာတွေပျောက်ပြီး ကောင်းတာတွေ ရောက်လာတာပေါ့၊ ကျနော့်အတွက် ဒုတိယအချီဆိုတော့ ပိုကြာတာလဲ ပါတာပေါ့၊ မလျှာရှည်လေး မစွဲ ခံနိုင်ရိုးလား၊ သိသာကြီးဗျာ၊ မလျှာရှည်လေး ဖီးတက်နေတဲ့ပုံ ခုထိမြင်ယောင်သေးတယ်။
ထိုးထည့်လိုက်တိုင်း ခေါင်းလေး မော့မော့ပြီး အင်းကနဲ ကော့ကော့သွားတာ၊ လူက ဆောင့်ရင်းဆောင့်ရင်း တအားတော့ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ ဒီလိုဘဲ ထိုးရင်းထိုးရင်းပေါ့ ခေါင်းက ခေါင်းရင်းက ထရံကိုတောင် တိုက်မိတယ်၊ တဖြေးဖြေးအပေါ်ရွှေ့သွားတာပြောတာပါ၊
ဖူး . . မောတယ်၊ ဟိုရုပ်ရှင်ထဲကလို ခင်ဗျားတို့ လက်ကို ကိုင်ပြီး ကျနော်ဖြစ်ခဲ့တာကို မနောအားနဲ့ ခင်ဗျားတို့ အာရုံထဲ မြင်လာအောင် ပြလိုက်ချင်တော့တယ်၊ ခုတော့ မနောအား မကောင်းတော့ လက်အားသုံးပြီးဘဲ ရေးနေရတာပေါ့။
ဒီလောက်ဆို ခင်ဗျားတို့လဲ ကျနော်နဲ့ မလျှာရှည်လေး အခြေအနေကို ကောင်းကောင်း သဘောပေါက်လောက်ပြီထင်ပါတယ်၊ ဒီတော့ ဒီအခန်းကို ချုံ့လိုက်ရင် တရက်ထဲနဲ့ တော်တော် ပီပီပြင်ပြင် ဖြစ်သွားတယ်ပေါ့။ ဟဲ ဟဲ၊ မှန်တယ်၊ ခင်ဗျားတို့ ထင်တာ အားလုံးမှန်တယ်။
ခင်ဗျားတို့ ကြုံခဲ့တဲ့ အကောင်းဆုံး အဖြစ်တွေနဲ့ ထပ်တူနီးပါးေလောက်ကို ကောင်းတာ၊အဲလို အဲလို။ ထမင်းစားပြီးတော့လဲ ဘယ်နေမလဲ၊ ဘိုက်လေးလေးနဲ့ ကျနော်လဲ ဒီအိမ်က မား ရိုက်ထားတဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်တိုကို ကောက်ချပြီး စည်းစိမ်ရစ်ရင်း နောက်တကြောင်း ထပ်ဆွဲဖြစ်တာပေါ့။ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ အရာဗျာ၊ ပြီးတော့ ညနေ ၃ နာရီလောက် အိမ်ပြန်ပို့လိုက်တယ်ပေါ့၊ အဲ အဲ အိမ်ထိတော့ဘယ်ဟုတ်မလဲ အိမ်နားကိုပေါ့၊
အဲလို အစရသွားတော့ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ၊ ပျော်ပွဲစား မကြာခနထွက်ဖြစ်တာပေါ့၊ မမနဲ့ မလျှာရှည်က ပိတ်ရက်တူတော့ တယောက်နဲ့ ချိန်းထားရင် တယောက်က နားပေါ့၊ အပတ်တိုင်းတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ အကြိမ် အားဖြင့် ဆိုရင်တော့ မလျှာရှည်က ပိုပါတယ်၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့ မမက တလလောက်မှ တခါ ကျနော်နဲ့ တွေ့ဖြစ်တာ၊ မမက နဲနဲတော့ မူလကီများတယ်၊ ချိန်းတိုင်း မလာချင်ဘူး။
ဟိုအကြောင်းပြ ဒီအကြောင်းပြပေါ့၊ မလျှာရှည်ကတော့ ချိန်းလိုက်ရင် ပျက်ရက် မရှိသလောက်ဘဲ။ တွေ့တာများလာတော့ ပိုပြီးတော့လဲ ပွင့်လင်းလာတယ်၊ လက်ရဲဇက်ရဲလဲရှိလာတယ်၊ အပေးလဲ ကောင်းကောင်းတတ်လာတယ်၊ ဒီလို လိုတာရနေတာတောင် ဟို ၄ ကောင်နဲ့ ပေါင်းပြီး ဖာလဲ တော်တော်ချဖြစ်တယ်။
ဒါက အပေါင်းအသင်း ကဏ္ဍအရပေါ့၊ ဆေးကတော့ ပြောမနေနဲ့၊ ယင်းကိုက်တဲ့ အဆင့်တောင်ရောက်နေပြီ၊ ဒီကောင်တွေကတော့ လက်လန်တယ်၊ အဆက်အသွယ်လဲကောင်းတယ်၊ တော်ကြာ ရန်ကုန်က အသစ်၊ တော်ကြာ တောင်ကြီးက ဆင်းလာတာ။
ဟိုက ဒီက နယ်စုံကဘဲ၊ ဟုတ်လား မဟုတ်လား မသိ၊ ဘယ်က ဘယ်ကတွေမှန်းကို မသိပါဘူး၊ ခေါင်းက အသစ်လို့ပြောတာနဲ့ အကုန် ကောက်ထည့်ဘဲ၊ ကောင်းတဲ့ ပစ္စည်းဆို ၂ ရက်လောက်ဆက်ဆွဲလိုက်သေးတာ၊ ဒါတောင် ကျနော်လွတ်သွားတဲ့ အခေါက်တွေ မနဲဘူး၊ အဲဒီအချိန်ကတော့ ကမ်းကုန်အောင် ပျက်စီးနေတဲ့ အချိန်လို့ ပြောလို့တောင်ရတယ်။
ကျနော့်ဇာတ်လမ်းလဲ ရေးရင်း ရေးရင်း မလျှာရှည် ဇတ်လမ်းဖြစ်တော့မယ်၊ အင်းလေ တော်တော်များများက သူနဲ့ပတ်သက်တာကိုး၊ ဟိုတုန်းကတော့ သူက ဒီလောက်အရေးပါမှန်း သတိတောင် မထားမိပါဘူး၊ အဖြည့်သဘောလောက်ဘဲ သဘောထားထားတာ၊ ခုလောက်ထိလဲ သူ့ဘက်က မစဉ်းစားခဲ့ဘူးပါဘူး။
အဲဒီမှာ အမှတ်တရလေး တခုထပ်ပြောရရင် သူတို့ နဲ့ ဘုရားဖူး အတူထွက်ဖြစ်သေးတယ်၊ ကျနော့်အဖြစ်ကလဲ မယုံနိုင်စရာဗျ၊ သူတို့က ၃ ယောက် ကျနော်နဲ့ ကျနော့် ဘော်ဒါရင်းကြီး ပေါင်း ၅ ယောက်ပေါ့၊ မထွက်ခင် ကျနော့်အကြောင်း အကုန်သိတဲ့ ဟိုကောင်ကတော့ ပြောတယ်။
ငါကြည့်အုံးမယ် မင်း ဘာဖြစ်မလဲဆိုတာတဲ့။ ကျနော်ကတော့ ခပ်ပေါ့ပေါ့ဘဲ ပြောလိုက်ပါတယ်၊ ဘာဖြစ်မလဲ ဘာမှ မဖြစ်ဘူးလို့၊ ဒီတိုင်း အပျော်သွာတာဘဲ၊ အုပ်စုလိုက်ကြီးဆိုတော့ အားလုံး သူငယ်ချင်းလိုဘဲပေါ့။မဟုတ်ဘူးလား။ ဟိုကိစ္စက ကွယ်ရာဇတ်လမ်းလေ၊ အဲဒီမှာလဲ မလျှာရှည်လေးမို့လို့ပေါ့ဗျာ၊ တခြားသူဆို ကျနော့်ကို မမလက်က အပိုင်လုလိုက်ပြီ၊ ထွက်ဖြစ်တာက ဒီလို။
တရက် မမ ဆိုင်ရောက်သွားပြီး ကောင်တာမှာ လဖက်ရည်မှာရင်း မမ နဲ့ စကားပြောဘို့လဲ လုပ်ရော မလျှာရှည်က အပြေးရောက်လာတယ်၊ သူတို့ အချင်းချင်းလဲ အစတကည်းက တိုင်ပင်ပြီးသား ဖြစ်မှာပါ။ရောက်ရောက်ချင်း မလျှာရှည်က “ကိုဇော် ဟိုမှာကြည့်” ဆိုပြီး ဈေးနှုံးတွေ ရေးထားတဲ့ ဘောကို မေးထိုးပြတယ်၊ အဲဒီမှာ အောက်နားမှာ မြေဖြူ ခဲကြီးနဲ့ ဆိုင်ပြင်ဘို့ ဘယ်ရက် ကနေ ဘယ်ရက် အထိ ပိတ်မယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်း ကြော်ငြာထားတာ၊ တလနီးပါးဘဲ။
ကျနော်တောင် ခုမှသိတယ်၊ မလာတာကလဲ ၂ ရက်လောက်ရှိပြီလေ။ သူတို့ ဆီကလဲ ဆိုင်ပြင်မယ်ဆိုတာ ပြောသံကို မကြားဘူးဖူး။ စပ်စုကြည့်လိုက်တော့ တဆိုင်လုံး နီးပါး ပြင်မှာတဲ့၊ ဒါကြောင့်ပိတ်တာ။ခုမှ ကောက်ခါ ငင်ခါကြီး၊ လဖက်ရည်ဆိုင်က တော်တော်မြတ်လားမသိ၊ ရောင်းရတာက ချောက်တီးချောက်ချက်၊ ခုတဆိုင်လုံး ပြင်မလို့တဲ့။ ဒီဆိုင်ကို ကြီးကြပ်တဲ့သူ အိမ်များပျက်လားမသိဘူး၊ ခိ ခိ။
အထက်တန်းကျောင်းတုန်းက ကျောင်းကို အုတ် ခြံစည်းရိုးခတ်တာ ကြီးမှုးတဲ့ ဆရာ အိမ်လဲ တခါတည်း တိုက်ဖြစ်သွားတာ သတိရသွားလို့။ အဲ့ဒီဆရာကတော့ ပြောပါတယ်၊ စရိတ်သက်သာအောင် သူ တိုက်ဆောက်တဲ့ ပစ္စည်းသယ်တဲ့ကားနဲ့ ရောသယ်လာတာတဲ့။ အုတ်၊ သဲ၊ ကျောက် တချို့ သူ့အိမ်ချ၊ ပိုတာ ကျောင်းမှာ ချပေါ့။
“ဟ နောက်အပတ်ကစပြီး နင်တို့ ပိတ်ပြီပေါ့”
ကျနော့် စိတ်ထဲမှာလဲ တော်တော်ပျော်သွားတယ်၊ ပိတ်ရက်မှာ ၂ ယောက်စလုံး ရေရေလည်လည် ချိန်းပစ်လိုက်မယ်ပေါ့။
“အင်း အဲဒါ ဘုရားဖူးသွားမလို့”
“ဘယ်လဲ”
“ကျိုက်ထီးရိုး”
“နင်လား”
“အင်း၊ မမရော၊ သူရော” မခစ်ခစ်ကိုပါ မျက်စပြစ်ပြရင်းပြောတယ်။
“ဟာ ဒါဆို ငါလဲ လိုက်မယ်”
“မခေါ်ပါဘူး”
“ခစ် ခစ်၊ ခိ ခိ၊ ခွစ် ခွစ်” မခေါ်ဘူး ပြောပြီး သူတို့ ဖာသာ သူတို့ ရယ်ရော၊ ဒီတော့ ကျနော်သဘောပေါက်သွာတယ်၊
“ဟဲ ဟဲ၊ ဘယ်နေ့သွားမလဲ”
အဲဒီမှာ ၄ ယောက်သား ခေါင်းချင်းဆိုင်သွားတယ်၊ ကျနော့်ကို ဘယ်သူ့ကို ခေါ်အုံးမလဲပေါ့၊ ကျနော်က ချက်ခြင်းဘဲ ပြောလိုက်တယ်၊ ဟိုကောင့်ကိုဘဲ ခေါ်သွားမယ်ပေါ့၊ ဒီကောင့်ကို သူတို့လဲ သိတယ်၊ သူတို့ကလဲ လက်ခံတယ်၊ တခြားသူတွေ အများကြီး ပါမှာသာစိုးတာ။
ကျနော်လဲ မခေါ်ပါဘူး၊ ခေါ်စရာလား၊ ဘော်ဒါတွေ ထဲမှာ ကျနော်စိတ်ချတာ ဒီတကောင်တည်းရှိတာ၊ ကျန်တဲကောင်တွေက အဲလိုကြုံရင် အကုန်အိပ်ထဲ ကောက်ထည့်မဲ့သူတွေချည်း၊ အထည့်မခံနိုင်ပါဘူး၊ အားလုံး ကိုယ့်ပစ္စည်း ချည်းကိုး၊ အဲ အဲ ၆၆ ရာနှုံးကိုပြောတာ၊ ပထမ အကြမ်းဖျဉ်း ရက်သတ်မှတ်တယ်။မမက သူ အပင်ပန်း သိပ်မခံနိုင်တာမို့ ခပ်ဖြေးဖြေးဘဲ တက်မယ်ပေါ့၊ အဲ့ဒီတုန်းက ကားနဲ့ တက်လို့ မရဘူး၊ ကားလမ်းလဲ မပေါက်ဘူး၊ ဒါနဲ့ ဘဲ အတက် ၁ ရက်၊ ဘုရားမှာ ၁ ရက် အဆင်း ၁ ရက်၊ အကြမ်းဖျဉ်း ၃ ရက်လောက်ပေါ့၊ ပုံမှန်ဆို ၂ ရက်လောက်နဲ့ရပါတယ်။
ခုဟာက မမက အပင်ပန်းမခံနိုင်ဘူးဆိုလို့၊ လိုင်းကားနဲ့ဘဲ သွားမယ်ပေါ့၊ ကားကလဲ ၂ ဆင့်စီးရမှာ၊ ကျိုက်ထိုထိ တခါ၊ အဲဒီကနေ တောင်ခြေ ကင်ပွန်းစခန်းထိ တခါ၊ ကျနော်ကတော့ အရင်က မကြာခန ရောက်နေကျ၊ အိမ်ကနဲ့ သွားလိုက်၊ အမျိုးတွေနဲ့ သွားလိုက်၊ ကျောင်းတုန်းကပေါ့။ကျောင်းပြီးကတည်းက တခါမှ မရောက်တော့၊ သူတို့ကတော့ တခါမှ မရောက်ဖူးဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ့ဘဲ အစီအစဉ် ဖြစ်ရောဆိုပါစို့။
အဲဒါ ခရီးမထွက်ခင် ၃ ခါလောက်ညှိလိုက်ရတယ်၊ ဟိုရက် ဒီရက် ရွေးနေတာ၊ ချဲဖွင့်တဲ့ ရက်နဲ့ အဲ့မတိုင်ခင် တရက်ဆို ကျနော်လဲ မအားဘူး၊ စနေ တနင်္ဂနွေလဲ မသွားချင်၊ ဘုရားဖူး များလို့၊ ဒါနဲ့ဘဲ နောက်ဆုံးတော့ ထွက်ဖြစ်ရော။ ဟိ ဟိ ပြောလိုက်ရင် ကျနော်ဘယ်မှာနေတယ် သိတော့မယ်၊ သိရင်လဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ဗျာ။
လျှောက်မပြောနဲ့၊ ကျိုက်ထို ထွက်မဲ့ ကားဂိတ်က ကျနော်တို့ မြို့မှာ မရှိဘူး၊ အဲဒါ ကားဂိတ်ကို မြို့က တဆင့်လာရတာ၊ ကားဂိတ်မှာ မနက် ၈ နာရီလောက် ဆုံမယ်ပေါ့၊ မြို့က အတူမထွက်ချင်ဘူးတဲ့၊ သိတဲ့အတိုင်း လူသိမှာစိုးတဲ့ ဘာညာပလာတာတွေပေါ့ဗျာ၊ ကောင်းပါတယ်။ကျနော်လဲ ထိုနည်း၎င်းပါဘဲ၊ ကျနော်တို့ကတော့ စောစောဘဲ ကားဂိတ်ရောက်နှင့်ပါတယ်၊ ဝိရိယရှိတာကိုး၊ အဲဒီတုန်းက အချိန်အတိအကျ နဲ့ ထွက်တဲ့ ကားတွေ မဟုတ်တော့ မချောတို့ တတွေက ထုံးစံအတိုင်း နောက်ကျတယ်ပေါ့။
ခုခေတ်လို အဲယားကွန်းတွေ တီဗီတွေနဲ့ ဆိုဖာခုံနဲ့ အဆင်မြင့်ဘတ်စ်ကား မရှိဘူးဗျ၊ ဒတ်ဆန်း တို့ ဟိုင်းလက်စ် တို့ပေါ့၊ လိုင်းကားပေါ့ဗျာ၊ လူဖြစ်စောခဲ့တာကိုး။သူတို့လာတာတွေ့တာနဲ့ ကျနော်တို့လဲ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကထပြီး မတော်တဆ ကားဂိတ်မှာ ဆုံသလိုလိုနဲ့
“ဟေ့ နင်တို့ ဘယ်သွားမလို့လဲ”
ဆိုပြီး ခပ်တည်တည်နှုတ်ဆက်တာပေါ့။ ဟဲ ဟဲ မတော်တဆ ကိုယ့်က မသိပေမဲ့ ကိုယ့်ကို သိတဲ့သူရှိရင်တောင် ခုမှ တွေ့သလိုပေ့ါ၊ ဟာ နင်တို့ကလဲ ၈ နာရီချိန်းထားပြီး ခုမှ လာရသလား ဘာလား နဲ့ ထပြောရင် ချိန်းထားမှန်း လူသိပြီး ဘယ်ကောင်းမလဲ။ သူတို့ကလဲ သဘောပေါက်တယ် ထင်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ပိပိရိရိ မလိမ်တတ်တော့ ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာနဲ့ဘဲ
“ကျိုက်ထို” ဆိုပြီး ပြောတော့ ကျနော်လဲ
“ဟုတ်လား၊ ငါတို့လဲ ကျိုက်ထိုသွားမလို့” ဆိုပြီး
“လာလာ ဟိုမှာ ကျိုက်ထိုကား ထွက်တော့မယ်”
ကားစပယ်ရာကလဲ ကျိုက်ထို၊ ကျိုက်ထို ခုထွက်မယ် အော်နေတာနဲ့ ကမန်းကတမ်း ကားပေါ်တက်တာပေါ့၊ လိုင်းကားဆိုတော့ ဒီလိုပါဘဲ၊ အဆင်ပြေသလိုပေါ့၊ တော်သေးတယ်၊ မမနဲ့ အတူတွဲထိုင်ရလို့၊ ဘေးခုံက ၂ ယောက်စာလွတ်နေလို့ မမ ဝင်ထိုင်လိုက်တာနဲ့ နောက်ပိတ်အနေနဲ့ ကျနော်ထိုင်လိုက်တာ။
ခင်ဗျားတို့ ကြုံချင်မှ ကြုံဘူးမယ်၊ အဲဒီလိုင်းကားတွေ နောက်ဆုံးခုံက ဒေါင့်လေးနဲ့ တယောက်စာပိုဝင်အောင် ဘေးတန်းကို တမင်ချဲ့ထားတာ၊ ဘေးခုန်လူပြည့်တော့ ကျန်တဲ့ ၃ ယောက်က အလယ်ခုံပေါ့၊ မကြာပါဘူး၊ ကားက လူပြည့်တာနဲ့ ထွက်ရော။ ကားပေါ်မှာ ဘာအသိမှ မပါ ပါဘူး။တခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ သူတွေ၊ ဒါနဲ့ဘဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားတွေပြောဖြစ်တာပေါ့၊ အုပ်စုလိုက်ဆိုတော့လဲ ပျော်တော့ပျော်စရာပါဘဲ။
မလျှာရှည်ကလဲ အလိုက်သိပါတယ်။ မမကိုဘဲ ဦးစားပေးတယ်။ သူ့နေရာမှာ တခြားသူဆို ကျနော်မျက်ဖြူဆိုက်ပြီပေါ့။ခုတော့ ကျနော်ကတောင် သူ့ကို ပြန်အားနာနေရတယ်၊ သူ့ကို အားနာနေတာနဲ့ဘဲ မမ နားကပ်ရတာတောင် ခပ်တွန့်တွန့်။ အဲလို အဖြစ်ဆိုးတာ။
ဟိုလုပ်ဒီလုပ် အဲ တလွဲမထင်နဲ့အုံး၊ လိုင်းကားနဲ့သွားတာဆိုတော့ ဒီလိုဘဲပေါ့၊ ကရိကရများတယ်၊ ပြီးတော့ ကျနော်တို့ကလဲ ကိုယ့်ရိက္ခာကိုယ်ရှာရသေးတယ်၊ ယင်းကိုက်မှာထက် ဆေးပျယ်ရင် စိတ်ကလဲတို တတ်တာကိုး၊ ကျိုက်ထိုမှာပေါ့၊ ဒါနဲ့ဘဲ ကင်ပွန်းစခန်းရောက်။
မနက်စာ ထမင်းစားပြီး တောင်စတက်မယ် ဟန်ပြင်တော့ နေ့လည်စောင်းပြီ၊ အားလုံး ပျော်ပျော်ပါးပါးပေါ့။ မမ ကတော့ တကယ့်ကို ချူခြာတာ၊ မောလဲ မောတတ်တယ်၊ သူ့ကို အားလုံးက ညှာနေရတာ၊ ကျိုက်ထီးရိုး တက်ဖူးသူတွေတော့ သိမှာပေါ့၊ လမ်းမှာ ထိုင်စရာ ခုံတွေ ဆိုင်တွေ၊ တပြလောက်ဆို တခုလောက်ရှိတာ။
မမက ပထမ နာရီဝက်လောက်ဘဲ မနားတာ၊ နောက်ပိုင်း ခုံတွေ့တိုင်း ထိုင်တော့တာဘဲ။ ဒါနဲ့ဘဲ အချိန်က သူများထက် ၂ ဆတာင်မကဘူး ပိုကြာတာ၊ ခန ခန နားလွန်းတော့ ကျနော်ကတောင် မေးသေးတယ် မမ အထမ်းနဲ့ တက်မှာလား ဆိုတော့ ဟင်အင်း တဲ့။တချို့ လမ်းမလျှောက်နိုင်တဲ့ သက်ကြီးရွယ်အိုတွေကတော့ ဝါးပိုးဝါးကို စောင်ကြီးနဲ့ ပခက်လို လုပ်ထားတဲ့ အထမ်းထဲ အိပ်လိုက်သွားတာဘဲ။
အဝတ်အစားအပိုအိပ်တွေကတာ့ အထမ်းသမားနဲ့ ရေမြောင်ကြီးကို ပို့ထားလိုက်ပြီ။ အစီအစဉ်ကလဲ အချိန်မရရင် ရေမြောင်ကြီး အိပ်ပြီး မနက်စောစော ထတက်မယ်ပေါ့၊ မမကလဲ သူ့အခြေ အနေသူသိတယ်ထင်တယ်၊ရေမြောင်ကြီးရောက်တော့ မှောင်တော့ မမှောင်သေးဘူး၊ မှောင်စပျိုးပေါ့၊ အဲဒီနေရာက ခရီးတဝက် စည်လဲစည်တယ်၊ အစားအသောက်လဲ ကောင်းတယ်၊ ထမင်းဆိုင်မှာ တည်းတဲ့ နေရာ အခန်းတွေလဲ ရှိတယ်၊ နားတဲ့သူလဲ ပေါတာပေ့ါ။
ရေမြောင်ကြီး ဝင်တာနဲ့ ထမင်းဆိုင်တွေက သူ့ဆိုင် ငါ့ဆိုင် ဝင်ဘို့ အတင်းဝိုင်းဆွယ်တာပေါ့။ ပစ္စည်းပို့လိုက်တဲ့ အဖွဲ့မှာ အိပ်တွေ သွားရွေးပြီး နီးရာ ထမင်းဆိုင် ဝင်ပြီး အနောက်မှာ အခန်းယူပြီး နားတော့တာပေါ့၊ တယောက်ကို တယောက် မရှက်နိုင်တော့ပါဘူး၊ ခြေပြစ်လက်ပြစ်ပါဘဲ။
မမကလွဲပြီး ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ နားသာနားတယ် အလပ်ကြီးရှိပေမဲ့ မမ ကိုငဲ့ပြီး အားလုံးနားတဲ့ သဘောပါဘဲ။ ဒါနဲ့ဘဲ အားလုံး သဘောတူ ဒီည ဒီမှာဘဲ အိပ်ပြီး မနက်အစောကြီး ထတက်မယ်ပေါ့၊ တချို့လဲ ညမှောင်မှောင် မီးဒုတ်နဲ့ တက်တဲ့သူလဲ ရှိတာဘဲ၊ခင်ဗျားတို့ သိကြလား မသိဘူး၊ အဲဒီ ထမင်းဆိုင် နောက် အခန်းလေးတွေက သိပ်မကျယ်ဘူးဗျ၊ ပထမတော့ သူတို့ ၃ ယောက်က တခန်း၊ ကျနော်တို့ ၂ ယောက်က တခန်းနေမလို့ဘဲ၊ နောက် ဘယ်ကနေ ဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲ မသိဘူး။
အားလုံးစုပြီး တခန်းထဲဖြစ်သွားတာ၊ တန်းစီအိပ်ပေါ့၊ စောင်တွေ ခေါင်းအုံးတွေလဲ ငှါးလို့ရတယ်၊ ရေလဲ ချိုးလို့ရတယ်၊ ရေနွေးတောင်ရတယ်၊ ပုံးလိုက် ဝယ်ရတာပေါ့၊ ဖေါဖေါသီသီ ရေချိုးလို့တော့ ဘယ်ရမလဲ၊ ရေတွေဘာတွေ သွားချိုးပြီးတော့ မမလဲ လန်းလန်းဆန်းဆန်း ပြန်ဖြစ်တာပေါ့။
ဆေးကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ကူရတာပေါ့၊ ဟဲ ဟဲ ကျနော့် ဘေး မမ အိပ်တယ်ပေါ့၊ ပထမတော့ မမက ရှက်သလိုလိုပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ သူဘဲ ကျနော့်ကို တရားဝင်ပိုင်ထားတာဆိုတော့ သူ မအိပ်လို့ ဘယ်ရမလဲ၊ တန်းစီလိုက်ရင် အစွန်ဆုံးက ဟိုကောင်၊ ပြီး ကျနော်၊ မမ၊ မလျှာရှည်၊ မခစ်ခစ် ဆိုပါစို့။ မမနဲ့ ကျနော်ကြား တထောင်လောက်တော့ ကွာသေးတာပေါ့၊ သူက မလျှာရှည်ဘက် ကပ်အိပ်တာကိုး၊ ဘာမှတော့ မဖြစ်ပါဘူး၊ ရိုးရိုးပါဘဲ၊ ဘာမှလဲ လုပ်လို့မရဘူးလေ၊ ဝါးကြမ်းခင်းကလဲ လှုတ်တိုင်း တကျွိကျွိ မြည်နေတာ၊ ကျနော်တို့လဲ ပါလာတဲ့ ဆေးပေါ့လိပ် အမူးရှုပြီး အိပ်တာပါဘဲ။ မနက် သူတို့ နှိုးမှ နိုးတော့တယ်၊
ဒီခရီးကတော့ ပျော်တာကတော့ တော်တော်ပျော်ဘို့ကောင်းပါတယ်၊ အစကတည်းက ရင်းနှီးပြီးသားဆိုပေမဲ့ ခုလို တစုတဝေးတည်း ခရီးထွက်လိုက်တော့ ပိုရင်းနှီးသွားတာပေါ့၊ တယောက်နဲ့ တယောက် လက်ချင်းတွဲလို့ ဆွဲတက်တာလဲရှိတာပေါ့၊ ကျနော်က မမကိုဆွဲ၊ မမကိုဆွဲထားတဲ့ ကျနော့်ကို မလျှာရှည်ကဆွဲ။
ကျနော့်ဘော်ဒါကတော့ အေးဆေးပါ၊ သူက ရပ်ကွက်ထဲက ကောင်မလေးတယောက်ကို အသေကြိုက်နေတာ၊ မိန်းမဆို သူ့တယောက်ဘဲ ရှိတယ်ထင်နေတဲ့ကောင်၊ ကျနော်တို့နဲ့သာ လိုက်ခဲ့ပေမဲ့ အမျိုးသမီးတွေနဲ့ သိပ်ရောရောနှောနှော မနေပါဘူး၊ ကျနော်သာ အဲဒီ ၃ ယောက်နဲ့ လုံးလားထွေးလား ဖြစ်နေတာ။မှန်းသလို တကယ်လဲ ၂ ည ၃ ရက်ကြာပါတယ်၊ ဒုတိယ ညလဲ ရေမြောင်ကြီးမှာဘဲ လာပြန်အိပ်ရတာပေါ့၊ အဲဒါမှ ကားမှီမှာ၊ ဒါတောင် ညနေစောင်းမှ မြို့ပြန်ရောက်ပါတယ်။
တောင်ပေါ်က ညနေစောင်းမှ ခပ်ဖြေးဖြေးဆင်းလာတာပေ့ါ၊ အဆင်းကတော့ အတက်လောက် မပင်ပန်းပါဘူး၊ သူများလို အာရုံဆွမ်းတွေ ဘာတွေ စောင့်ကပ်မယ်ဆို နောက်ထပ် တည ထပ်အိပ်ရမှာပေါ့၊ ကျနော်ကတော့ ဆွယ်ပါသေးတယ်၊ သူတို့က ထပ်မအိပ်ချင်လို့။
အဲ ဒုတိယ ညမှ မမနား အသားချင်းထိအောင်ကပ်အိပ်ခဲ့ရတာ၊ ဒါကလဲ ပိုရင်းနှီးသွားတော့ ကျနော်လဲ ရူးကြောင်မူးကြောင် နဲ့ မမနား အတင်းတိုးအိပ်တာပေါ့၊ သူတို့ကတော့ ရီတာပေါ့၊ မမကလဲ ခပ်ရှက်ရှက်နဲ့ နဲနဲတော့ ကျနော့်ကို တွန်းပါသေးတယ်၊ ဟိုဘက်က မလျှာရှည်ကလဲ မမကို ကျနော့်ဘက်ပြန်တွန်းပေါ့။
ဘာမှတော့ သိပ်ထွေထွေထူးထူး မရှိပါဘူး၊ လက်ချင်းကိုင်ပြီး အိပ်ရုံလောက်ပါဘဲ၊ ဒီထက်လဲ ပိုကဲလို့ ဘယ်ကောင်းမလဲ၊ အဲဒီ ရေမြောင်ကြီး ညက မှောင်လိုက်တာမှ တူးနေတာ၊ မျက်လုံး အတင်းဖြဲကြည့်တာတောင် ဘာမှမမြင်ရဘူးဗျာ၊ အဲလောက်ထိ မှောင်နေပေမဲ့ ကျနော်က ပြင်းပြင်းတောင် မလှုတ်ရဲဘူး။
တော်ကြာ အသံ တကျွိကျွိမြည်ပြီး အထင်လွဲမှာစိုးလို့၊ အမှန်တော့ အဲလို မြည်ပြီးအထင်လွဲရင် ပိုတောင် ကောင်းသေးတာ၊ ခုတော့ ဘာကိုတွေးပြီး ဘာကိုကြောက်လို့ ဘာမှမလှုတ်ရဲတာ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတာ ပြန် စဉ်းစားလို့တောင် မမှတ်မိတော့ပါဘူး။
ကုန်ကုန်ပြောရရင် ဖက်တောင် မဖက်လိုက်ရပါဘူး၊ မမကိုယ်က ဆေးနံ့လေး တထောင်းထောင်းကိုဘဲ ရှုပြီး တညကုန်ခဲ့တာ၊ အိပ်ကတော့ ပျော်တချက် မပျော်တချက်ပေါ့။မမလဲ ကျနော့်လိုဘဲနေမှာ၊ ကျနော်လှုတ်ရှားမှာ စိုးရိမ်နေမှာပေါ့၊ ညင်းရခက်ကြီး ဖြစ်မှာကိုး၊ ကျနော်လူရိုးလေးလုပ်လိုက်တော့ မမက ကျနော့်ကို အမှတ်ပြည့်ပေးလိုက်တာပေါ့၊ အဲဒါကြောင့်ထင်တယ်၊ ကျနော် ချိန်းတော့ မညင်းတာ၊ ဟို နေရာမဟုတ်ဘူး၊ ဆရာမကြီး အိမ်။
ဆရာမကြီးဆိုတာ ခင်ဗျားတို့ ထင်သလို စာသင်တဲ့ ဆရာမကြီး မဟုတ်ဘူးဗျ၊ ရိုးရိုးလူပါဘဲ၊ ကျနော်ချဲရောင်းနေကျ ရပ်ကွက်တခုမှာ အိမ်သေးလေး တလုံးနဲ့ သူတို့ သားအမိဘဲနေတာ၊ ခလေးတယောက်အမေ၊ တခုလပ် ဆိုပါစို့၊ ဘယ်လိုလပ်နေတာလဲ ဆိုတော့ သူ့ယောက်ကျားက တခြားထွက်သွားလို့ လပ်နေတာ။
သူ့အပြောအရတော့ ကျောက်သွားတူးတယ်ဆိုလား၊ နယ်စပ်ဘက်ထွက်သွားတယ်ပြောတာဘဲ၊ သူ့ယောက်ကျားကို တခါမှ မတွေ့ဘူးဖူး၊ ဓါတ်ပုံတော့ မြင်ဘူးပါတယ်၊ သူ့အိမ်မှာ သူတို့ ၂ ယောက် တွဲရိုက်ထားတဲ့ပုံတွေ၊ သူ့သားက ကျနော်စသိတော့ ကျောင်းတောင်မနေသေးဘူး။
မမ ကိုသူ့အိမ်မှာ ချိန်းတော့ ခလေးက မူကြိုလား မူလတန်းလား တက်နေပြီ၊ ယောက်ကျားလေး၊ သူ့ယောက်ကျားနဲ့ တရားဝင် ကွဲလား မကွဲလား ကျနော်လဲ မသိဘူး၊ ကျနော်လဲ မစပ်စုဘူး၊ ကျနော်သူနဲ့ စသိကတည်းက သူလပ်နေတာ၊ နောက်ဆုံး သူနဲ့ ကျနော်တွေ့ခဲ့တဲ့ အထိ လပ်တုန်း။
သူ့ပုံကို နဲနဲ သရုပ်ဖေါ်ရရင် သူက တိုင်းရင်းသူလေး ဆိုပါစို့၊ ကရင်မ၊ အသားကတော့ ဖြူဝင်းနေတာဘဲ၊ အဲဒီ ခေတ်ကကျနော်တို့ အခေါ်အရတော့ ဘီတွေ ဂျီတွေလဲ တောင့်တယ်ပေါ့၊ ခလေးတယောက် အမေဆိုပေမဲ့ အပျက်စီးကြီး မဟုတ်ဘူး၊ အပျိုတွေထက်တောင် ကြည့်လို့ လှသေး။ရုပ်ရည်ကတော့ အလှကြီးမဟုတ်ဘူး၊ ကြည့်လိုက်ရင် ကရင်မဆိုတာ သိသာတဲ့ပုံ၊ အသားဖြူတော့ ကြည့်ကောင်းတယ်၊ အသက်ကတော့ ကျနော့်ထက် ကြီးတာပေါ့၊ မမ ထက်တောင် နဲနဲကြီးမယ် ထင်တယ်၊ သိတာကတော့ ချဲရောင်းရင်းနဲ့ သိတာ၊ သူက ဖေါက်သည်ကောင်း။
ဘာဖြစ်လို့ သူ့ကို ဆရာမကြီး လို့ ကျနော် နာမည်ပေးရလဲဆိုတာ အကြောင်းရှိတယ်ဗျ၊ အပြင်မှတော့ သူများတွေ ခေါ်သလို သူ့ကရင် နာမည်ခေါ်တာပေါ့၊ ဆရာမကြီး ဆိုတာ ဒီမှာ နာမည်မှန်မရေးချင်လို့ ရေးလိုက်တာ၊ သူ့အကြောင်း စရေးတော့ ခင်ဗျားတို့ ပြောမယ် ဟော သေနပ်တလက်ထုတ်ပြီ၊ ပြစ်တော့မယ်ပေါ့။
ဟဲ ဟဲ၊ မလောနဲ့လေဗျာ၊ အောရုပ်ရှင် တို့ အောစာအုပ်တွေမှာဘဲ ကောင်းဘွိုင်ကားတွေလို ခုတွေ့ ခုပြစ် လုပ်လို့ရတာ၊ အပြင်လောကကြီးမှာ ပုံမှန်ဆို အဲလောက် မလွယ်ပါဘူး။ ကျနော်ကြုံဖူးသမျှပေါ့၊ ကဲဗျာ နဲနဲပါးပါး ပြောရရင် ကျနော့် ဖေါက်သည်ဖြစ်ပြီး သူနဲ့ ကျနော် တော်တော်ရင်းနှီးသွားတယ်ပေါ့။ရင်းနှီးတာလဲ မပြောနဲ့လေ၊ ချဲက တလ ၂ ကြိမ်ဖွင့်တယ်ဗျာ၊ ၁၅ ရက် တခါဖွင့်တဲ့ ချဲအပတ်မှာ သူ့အိမ် မရောက်ဖြစ်ရင် အနဲဆုံး ၃ - ၄ ခေါက်ဘဲ၊ အဲဒီရပ်ကွက်ရောက်တိုင်း သူ့အိမ်ကတော့ မရောက်တဲ့ အခါမရှိသလောက်ဘဲ။
သိတယ်မှုတ်လား ကျနော်ကလဲ ဆေးဝင်ထားရင် အာလူး ကောင်းတာကိုး၊ ရင်းနှီးတယ်ဆိုတာ စကားအပြောအဆို ရင်းနှီးတာကိုပြောတာ၊ လူချင်းကတော့ မထိပါဘူး၊ သူ့စည်း ကိုယ့်စည်း နဲ့ နေကြတာ၊ ကုန်ကုန်ပြောရင် သူ့အိပ်ခန်းထဲ ၂ ယောက်တည်း ရှိတာတောင် မထိဘူးဗျာ။အဲလို အခန်းထဲ ၂ ယောက်တည်း ကြုံခဲ့တဲ့ အကြိမ်ကတော့ အများကြီးပါဘဲ၊ သူ ထမီရင်လျှားနဲ့ အခန်းထဲ ကြုံခဲ့တာတွေတောင် ရှိခဲ့တာ၊ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။ ကျနော့် ရိုးသားချက်ကို ပြောပါတယ်။
ကာယကံ ဘက်ကလွတ်ပေမဲ့ ဝစီကံ ဘက်ကတော့ မလွတ်ဘူးဗျ၊ ပြောရရင် ဆရာမကြီးက တိုင်းရင်းသူ ဆိုတော့ စကားပြောပွင့်လင်းတယ်၊ သူ့ဝသီကိုက နဲနဲလဲ ပက်ပက်စက်စက်ပြောတတ်တယ်၊ ဟိုဗျာနေရင်းထိုင်ရင်း ဆဲဆို နေတာမဟုတ်ဘူးလေ၊ ဥပမာဗျာ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်ရင် နင်ဒါတွေကြည့်ပြီး လီးတောင်နေလား။ဘာလဲ နင်မိန်းမ မလိုးဘူးဖူးလား တို့ ဘာတို့ပေါ့၊ အမြဲပြောနေတာတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်ရင်ပြောတာ၊ ကြားချင်ရင်တော့ တိုက်ဆိုင်အောင် ပြောရတာပေါ့၊ ကျနော်လဲ ပေါ်တင်ပြန်ပြောတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော် ပြန်ပြောတဲ့ စကားတွေထဲမှာ နင့်ကို ကြည့်ပြီး ငါလိုးချင်တာလို့ ဘာတို့ မပါဘူး။
တောင်လား ဆို တောင်တယ်ပေါ့၊ မလိုးဘူးဖူးလား ဆို၊ မလိုးဘူးဖူး ပေါ့၊ ဟဲ ဟဲ၊ အဲဒါက မောင်လူရိုး လုပ်တာ၊ ဘာမလိုးဘူးဖူးလဲ၊ ငါလိုးခဲ့တဲ့ စောက်ဖုတ်တွေ ထပ်ပြီး စီလိုက်ရင် နင့်တရပ်လောက်ရှိတယ်ဆိုပြီး လိုက်ကြွားနေလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ၊ ဘာမှမသိသေးတဲ့ လူပျိုပေါက်လေး လိုနေခဲ့တာ။ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ သူ့ဆီက နှာစကားတွေ ကြားချင်လို့၊ ကျနော့်စိတ်ထဲ အလိုလို သိနေတာက သူ့ကို ဆရာကြီး အထာဖမ်းလိုက်လို့ မရဘူး ထင်တာဘဲ၊ သူကသာ ဆရာမကြီး လုပ်ချင်တဲ့ပုံ၊ အဲဒီမှာ သူလဲကျနော်ကို ဘာဘာ ဘာမှမသိဘူး ထင်ပြီး ဆရာမကြီး လုပ်တာပေါ့ ။
အဲဒါလဲ တမျိုးကောင်းသွားတယ်ဗျ၊ သူ့ဆီက မိန်းမအကြောင်း တော်တော်သိလိုက်တယ်၊ သူကလဲ ပြောသာပြောတာ၊ ကျနော့်ကို ပေးမဲ့ အထာတော့ မပြဘူး၊ သူပေးချင်ရင် လွယ်ပါတယ်၊ ကျနော်က ညင်းမဲ့ကောင်မှ မဟုတ်တာ၊ ဒါမှမဟုတ် သူလဲ ကျနော့် အစကို စောင့်နေတာလားတော့ မသိဘူး။တကယ်တန်းပြောရရင် ကျနော်လဲ မစရဲဘူး၊ မစသာမစရဲတာ မနောကံ နဲ့ကတော့ ပြစ်မှားတာပေါ့၊ ဘယ်နေမလဲ၊ မပြစ်မှားလို့ရမလား၊ ခါးသိမ်လေး အောက်က ဖင်ကြိးကို လုံးနေတာဘဲဗျာ၊ လေးဘက်ကုန်းခိုင်းပြီး နောက်က တစွပ်စွပ်နဲ့ မနားတမ်းကို အားရပါးရ ဆောင့်ထည့်လိုက်ချင်တာ။
အဲဒီမှာ ဂွင်ကဝင်ချင်တော့ သူကျနော့်ဆီ အကြွေးတင်ပါရော၊ တခုလပ် ဆိုတော့ ဝင်ငွေ နဲတာပေါ့၊ သူဘယ်က ပိုက်ဆံဝင်သလဲတော့ မသိဘူး၊ သူ့ဟာနဲ့ သူတော့ ရှိမှာပေါ့၊ ကိုယ့်အလုပ်မှ မဟုတ်ဘဲ၊ ဖါတော့ မခံစားတာ ကျိန်းသေတယ်၊ သူ့ယောက်ကျားက တခါတလေ ငွေပို့တာလာ။ မိဘဆီက ဒါမှမဟုတ် ယောက်ခမ ဆီကရတာလား၊ ကြွေးတင်တယ်ဆိုတာ တခြားတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ချဲထိုးပြီး ချဲဘိုး မပေးနိုင်တာ၊ အမှန်တော့ သူချဲဘိုး မပေးနိုင်ရင် ကျနော်က သူပေါက်လဲ မလျှော်ရုံဘဲပေါ့၊ ဒါကတော့ ချဲလောကမှာ ဒီထုံးစံပါဘဲ၊ ရှင်းရှင်းနဲ့ ပြတ်ပြတ်ပေါ့။
ဒါပေမဲ့ ခုဟာက သူက အမှန်အကန်လို သဘောထားတော့ မပေါက်ပေမဲ့ အကြွေးလို သူက ထင်နေတာ၊ တကြိမ်ထဲ မဟုတ်ဘဲ၊ အပတ်စဉ်လောက် ဖြစ်လာတော့ ငွေကတဖြေးဖြေး များလာတာပေါ့၊ ကျနော်လဲ ချစ်တီး ဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်လာတယ်၊ သူလဲ တခါမှ မပေါက်တော့ ကျနော့် အတွက်က အမြတ်ပေါ့။သူပေါက်ရင်တောင် သူ ဒီလို သဘောထားတဲ့ ပုံနဲ့ ကျနော်လျှော်ရမဲ့သဘော၊ ကျနော်မလျှော်ဘဲ ညစ်ရင်လဲ ညစ်လို့ရတာပါဘဲ၊ ကျနော့်သဘောပေါ့၊ ခုတော့ သူလဲ တခါမှမပေါက်တော့ ကျနော့်ဘက်က ဘာပြသနာမှ မရှိပါဘူး။
ကျနော့် စိတ်ကလဲ အကြွေးကြီးရယ်လို့လဲ မသတ်မှတ်ထားပါဘူး၊ သူက သတ်မှတ်ထားတာဆိုတော့ ကျနော်လဲ ချော်လဲရောထိုင်လိုက်တာပေါ့၊အဲဒီမှာ ကျိုက်ထီးရိုးက အပြန် ထုံးစံအတိုင်း သူ့အိမ်ရောက်တော့ စကားစမိပြီး သူနဲ့ပြောဖြစ်တယ်၊ ငါရီးစားရပြီ၊ ငါ့ကောင်မလေးကို ချိန်းတွေ့ချင်တာ ဘိမရှိလို့ ဘာညာနဲ့ သိတယ်မှုတ်လား ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ကျနော် မမကို ဆော်ချင်တဲ့ အကြောင်းကို ထုံးစံအတိုင်း သူနဲ့ နှာအကြောင်းတွေပြောရင်း ပြောမိရော။
အဲဒီမှာ သူကျနော့်ကို ကူညီမယ်ပြောပါရော၊ ကျနော်က ချစ်တီး တပိုင်းဖြစ်နေလို့လား ခင်လို့လား ဆိုတာ သူဘဲသိမယ်၊ ဒါဆို ငါ့အိမ်ခေါ်လာတဲ့၊ ဟ တကယ်လားပေါ့၊ တခါတည်း ပျော်သွားတာ သူ့ကို ပြေးပြီး ဖက်နမ်းချင်စိတ်တောင်ပေါက်တယ်၊ ဒီလိုမှန်းသိ အစကတည်းက ပြောပါတယ်။
ဒါပေမဲ့ သူက လက်ခံတိုင်း မမကို ချက်ခြင်း သွားခေါ်လာလို့ မရသေးဘူးဗျ၊ အဲဒီတုန်းက ဆိုင်ပိတ်ထားတာလေ၊ စကားကလဲ ခုမှ စမိတာ၊ မမကလဲ ကျိုက်ထီးရိုးက ပြန်လာပြီးမှ မတွေ့တော့ဘူး၊ မလျှာရှည် ဆီကသတင်းအရတော့ သူသွားနေကျ သီလရှင်တွေပေါတဲ့ တောရကျောင်းတခုမှာ တရားသွားဝင်တယ် ပြောတာဘဲ။
အဲဒီတောရကျောင်းက မြို့ထဲက မဟုတ်ဘူး၊ မြို့ပြင် ရွာကြီးတခုက၊ ကျောင်းကတော့ တကယ့်နာမည်ကြီး၊ မမက မပြောမဆိုနဲ့ ပျောက်သွားတာ၊ ခါတိုင်းလဲ ပိတ်ရက်ဆို အဲဒီကျောင်း ညသွားသွားအိပ်တတ်တယ်၊ တခါတလေ မမကို နားမလည်တာ အဲဒါတွေလဲ ပါတယ်။ကျနော့်ဆို ဘာမှ မတိုင်ပင်ဘူး၊ သူလုပ်ချင်တာ လုပ်တာဘဲ၊ မကောင်းတဲ့ အလုပ်မဟုတ်တော့ ကျနော်လဲ မတားကောင်းဘူး၊ ဒါမျိုးက တားလဲ မတားချင်ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အသိပေးတော့ ဘာဖြစ်မှာမို့လို့လဲ၊ မရှိလဲနေကွာ ဆိုပြီး မလျှာရှည်ကိုဘဲ ပိတ်ရက်မှာ ၃ ခါလောက် ချိန်းလိုက်တယ်၊ တွေ့နေကျ ဘော်ဒါအိမ်မှာဘဲ။
နောက် ဆိုင်ပြန်ဖွင့်တော့ မမကို ပြန်တွေ့တာပေါ့၊ ဘယ်ပျောက်သွားလဲပေါ့၊ တရားသွားဝင်တာတဲ့၊ ကျနော့်ကို မပြောဘဲ သွားရမလားဆိုပြီး စိတ်ကောက်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နဲနဲပြောပြစ်လိုက်တယ်။မမက အမြဲဒီလိုဘဲ ဘယ်တော့မှ မပြောဘူး၊ ကိုယ်လုပ်ချင်တာ ကိုယ်လုပ်တယ် ဘာညာပေါ့၊ ကြာကြာတော့ မကောက်နိုင်ပါဘူး၊ သိတဲ့အတိုင်း ဆေးချထားရင် သဘောက လွှတ်ကောင်းတာ၊ မမက ပြုံးပြီး
“ကွယ် ကိုဇော်ကလဲ”
ဆိုတာနဲ့ ကျနော်လဲ ပျော့တာပေါ့။ ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ မမကို ဒီအပတ် ပိတ်ရင်တွေ့မယ် ပြောတော့ ဘယ်သွားမှာလဲတဲ့၊ ကျနော်လဲ ပြောလိုက်တယ် အသိ အမကြီး တယောက်အိမ်လို့၊ အိမ်ဆိုလို့ထင်တယ် ပထမတော့ နဲနဲအင်တင်တင် လုပ်သေးတယ်၊ ကျနော်လဲ လျှောက်ရွှီးတာပေါ့။
သူ့အိမ်မှာ ထမင်းချက်စားမယ်၊ အဲဒီအမကြီး လဲ ရှိမယ်ပေါ့၊ အဲဒါနဲ့ မလျှာရှည် တို့ကို ခေါ်ခဲ့မယ် ဘာညာတွေ လာသေးတယ်၊ ကျနော်က အာ မခေါ်ဘူး၊ ရှုတ်တယ်၊ ကျနော်က မမနဲ့ အေးဆေးနေချင်တာ၊ သူတို့ ရှိရင် စကားတောင် ကောင်းကောင်းပြောရမှာ မဟုတ်ဘူး ဘာညာပေါ့။
အဲဒီ အမရှိတာဘဲ ခေါ်ခဲ့လဲ အတူတူဘဲဟာ ဘာညာ သူပြန်ပြောပေမဲ့ အဲဒီအမက အေးတယ်၊ သူ့ဖာသာသူ အိမ်ရှေ့နေ ကျနော်တို့က အိမ်နောက်ဖေးမှာ အေးဆေးနေလို့ဖြစ်တယ် ဘာညာပေါ့၊ သူလဲသိမယ် ကျနော် ဘာလုပ်ချင်လဲဆိုတာ၊ ချိန်းတွေ့နေကျကိုး။
အဲဒီတုန်းက ကျနော် မစဉ်းစားမိတဲ့ အကြောင်းတခုက ကျနော်ချိန်းတာကို သူ့စိတ်ထဲမှာ အဆုံးထိတွက်ပြီး လိုက်ပုံမရဘူး၊ ပေးချင်ရင်တော့ ဘာမှမမေးဘဲ ခေါ်တာနဲ့ လိုက်လာမှာပေါ့၊ မလျှာရှည်လို။သူနဲ့ ကျနော် ချိန်းတွေ့နေကျ အဆင့်လောက်ထိဘဲ တွက်မှာပေါ့၊ ပြီးတော့ ကျိုက်ထီးရိုး တုန်းက ကျနော် ရိုးသားပုံ ပြခဲ့လို့ ယုံသွားတာလဲ ပါချင်ပါမှာပေါ့၊ နောက်ဆုံးတော့ အင်း ပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ တော်တော်ပြောယူရတယ်၊
ပြီးတော့ ဆရာမကြီးနဲ့လဲ လာညှိရသေးတယ်၊ ချိန်းခဲ့ပြီပေါ့၊ ဒီတပတ်ခေါ်လာမယ်၊ အဲဒီမှာ သူ့ကို ခပ်ညီးညီးလေး မလွယ်ဘူး၊ ချိန်းရတာ၊ အိမ်ဆိုတော့ မလိုက်ချင်ဘူး၊ ဘာညာပေါ့၊ ရဘို့တောင် မလွယ်ဘူးထင်တယ်၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်း မသိဘူး ဆိုတော့ အဲဒီမှာ သူက ကျနော့်ကို စသလို နောက်သလိုနဲ့ ဘာဂျာမှုတ်ထည့်လိုက်ပေါ့တဲ့။
သူက ဘာဂျာလို့ဘဲ ပြောတာ၊ ပြီးတော့ ပြောသေးတယ်၊ နင်ဘာဂျာဆိုတာ ဘာမှန်းတောင် သိရဲ့လားတဲ့၊ ကျနော်သိတာပေါ့၊ ကြည့်ဖူးတဲ့ အပြာကား နဲမှ မနဲဘဲ၊ တခါမှသာ လက်တွေ့ မစမ်းဘူးတာ၊ စမ်းဘို့နေနေသာသာ စမ်းဘို့ စိတ်ကူး ကိုမရှိတာ၊ စမ်းရကောင်းမှန်း တောင် မသိဘူးဗျာ။အပြာကားတွေမှာ ပြတာကို တကယ်လို့ကို မထင်တာ၊ ကြည့်လို့ကောင်းအောင် ရိုက်ထားတယ်ဘဲ အောက်မေ့တာ၊ နောက်ပြီး တကယ်ချဘူးတာကလဲ ဖာတွေများတယ်၊ ဘယ်သူ မှုတ်ချင်မှာဘဲ၊ လီးတောင်လို့သာ လုပ်နေတာ။
တချို့ဖာများဆို ထမီလှန်လိုက်ရင် အနံ့အသက်ကဟောင်ကနဲ ထလာတတ်တာ၊ တောင်နေတဲ့ လီးတောင် ပြန်ပျော့သွားတယ်၊ အမှန်အကန်ထဲကဆို မလျှာရှည်လေးကိုလဲ မဂျာဘူးဖူး၊ အမှန်အကန်ကလဲ အဲဒီတုန်းက ဒီတယောက်တည်းရှိတာ၊ ကြည့်တော့ ကြည့်ဖူးတာပေါ့၊ ဂျာစိတ်တော့ မပေါ်ဘူး။အမွေးပါးပါးလေးနဲ့ ကြည့်လို့ ကောင်းတာကတော့ တကယ်ကောင်းပါတယ်၊ လက်နဲ့ဘဲ ပွတ်ကစားတာ၊ ဒါတောင် မလျှာရှည်လေးဆို စဉ်းနေတာ၊ တခါမှ ခေါင်းက အောက်ဆို ချက်ထိတောင် မရောက်ဖူးဘူး၊ မကြိုက်တတ်သေးတဲ့ ကာလ ဆိုပါစို့။
သူက အဲလိုပြောလာတော့ အညံ့မခံပါဘူး၊ ဘာမသိဘူးလဲ သိတာပေါ့၊ အာ မလုပ်ပါဘူး၊ ရွံစရာကြီး ဆိုတော့ ဆရာမကြီးက ရီတယ်၊ ဒါတော့ မိန်းခလေးပေါ် မူတည်တာတဲ့၊ သန့်အောင်ထားတဲ့သူဆို မနံပါဘူးတဲ့၊ အဲဒါ မှုတ်ပြီးသွားလို့ကတော့ ရပြီဆိုဘဲ။ဒါတော့ သူပြောမှလား၊ ကိုင်မိရင်တောင် တဝက်လောက် ကြိမ်းသေနေတာကို၊ သူက ဒီလိုလာပြောတော့ ကျနော်လဲ သူ့ကို ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ မေးတာပေါ့၊ ဘယ်ရမလဲ၊ အဲဒီမှာ သူ့စကားကို ယုံသွားတာ၊ လေသံနားထောင်ရတာကိုက အမှန်အကန်ကြီး၊ သူအဲဒါနဲ့ စခံရတာတဲ့။
သူ့ယောက်ကျားက ရီးစားဘဝကတည်းက သူ့ဟာကို စရက်တာတဲ့၊ အဲဒီမှာ အစွဲကြီး စွဲပြီး သူ့နောက် တန်းလိုက်တာဆိုဘဲ၊ ဆရာမကြီး လက်ချာကောင်းတာ လီးကို တောင်နေတာဘဲ၊ သူလဲသိတယ်၊ ငါပြောတာ နင်လီးတောင် နေပြီ မဟုတ်လားတဲ့၊ အေးပေါ့ဟ၊ တောင်တာပေါ့၊ ဆိုတော့ သူက ရီတယ်။
စောက်ကောင် လာ ငါ့ကို အစမ်းလာမှုတ်ကြည့် ဆိုပြီးတော့ မပြောဘူး၊ ကျနော်လဲ တောင်သာတောင်တယ်၊ ငါ့ကို ပေးမှုတ်မလား မပြောဘူး၊ မပြောဆို ပေးမှုတ်မယ် ဆိုတာတောင် အဲဒီအချိန်မှာ ကျနော် မှုတ်မှာ မှမဟုတ်ဘဲ၊ စကားကြောင့်သာ လီးတောင်သာ၊
သူကတော့ ဘယ်လိုနေလဲမသိဘူး၊ ကိုယ်ကတော့ သူ့စကားနဲ့ အရည်တောက်တောက်ကျနေပြီ၊ အဲဒီမှာ ဆရာမကြီးနဲ့ အတွင်းရေးတွေ စပြောဖြစ်တာ၊ အရင်ကတော့ နှာအကြောင်း ပြောသာပြောတာ ပါဆင်နယ် အတွင်းရေးတွေ မပါဘူး။ အပျော်သဘောအနေနဲ့ ပြောတာ၊ ခုတော့ ပါဆင်နယ် ပါလာတော့ ဖီးလ် တက်လာတာ၊ သူကလဲ မမနဲ့ ပတ်သက်ပြီး မေးတယ်၊ ကျနော်လဲ ပြောတာဘဲ ချိန်းတွေ့ဘူးသလောက်ပေါ့။
နဲနဲတော့ ငတုံး လုပ်ပေးလိုက်တယ်၊ သူကလဲ သူ့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ နဲ့ ခိုင်းနှိုင်းပြီး လက်ချာရိုက်တာပေါ့၊ အဟီး အဲဒီနေ့က သူ့ အိမ်သာထဲ ဂွင်း မတိုက်ဖြစ်တာ ကံကောင်း၊ ရှုးတော့ ဝင်ပေါက်ရတာပေါ့။ဒါနဲ့ မမကို ရွှီးထားတဲ့ အတိုင်း သူ့ကို ထမင်းချက်ခိုင်းရတာပေါ့၊ ဈေးဘိုးတော့ လိုတာထက် ပိုပေးလိုက်ပါတယ်၊ ဆရာမကြီးက အချက်ကောင်းဗျ။
သူချက်တာ ခန ခန စားဖူးတာ၊ နောက်ဆုံး ကုန်ကုန်ပြောရရင် ဘာမှ မရှိရင်တောင် ထမင်းကြမ်းကို ငါးပိရည်ရယ်၊ ပဲမှုံ့၊ ပုဇွန်ခြောက်မှုံ့၊ တွေနဲ့နယ် သံပုရာရည်ညှစ်၊ ငရုပ်သီးမှုံ့ ဖြူး အဲလို သူ့လက်နဲ့ ပက်ပက်စက်စက် နယ်ပြီး ကျွေးတာတောင် စားကောင်းတာ။တခါ တခါ နေ့လည် သူအဲလို လုပ်စားရင် မနေနိုင်ဘူး၊ သူ့ ပုဂံထဲက နှိုက်စားမိတာ၊ အနံ့ရကတည်းက ပါးစပ်ထဲ သွားရည်က အလုံးလိုက် ထွက်လာပြီ၊ မနေနိုင်ဘူး။
တမင်းတလုပ်စားလိုက် ကြက်သွန်ဖြူလေးကိုက်လိုက်၊ တခါတလေ အနီလေး၊ ဆလပ်တို့ သခွားသီးတို့ရှိရင်လဲ ကိုက်စား၊ ရေလည်ကောင်းတာ၊ သူက ဘာချက်မလဲတဲ့ ဘာဖြစ်ဖြစ်ဗျာ၊ အသားဟင်းတခွက်၊ အရွက်ကြော်တပွဲ၊ ဟင်းရည်သောက်လေး တခွက်ရရင် ရပြီပေါ့၊ ကြည့်ကျက်သာ ချက်လိုက်ဗျာပေါ့။
အဲဒီမှာ ဘယ်ကနတ်ဆိုးက ဝင်မွှေတယ် မသိ၊ ပြောရင်းတန်းလမ်း ဘော်ဒါတွေနဲ့ ကြုံတိုင်း ကာလသားဟင်းကို မား ထည့်ချက်တာ သတိရပြိး ဆရာမကြီးကို မား ထည့်ချက်ရင် ကောင်းမလား ဆိုပြီး ပါးစပ်ကလွှတ်ကနဲ ပြောလိုက်တာ၊ ဆရာမကြီးက ဘာပြောတယ်မှတ်လဲ၊ ကောင်းတာပေါ့။
အဲဒါမှ စားပြီး ရီဝေဝေ နဲ့ နင့်သဘောပေါ့ တဲ့။ အဲလို အားပေးတာ၊ သူကတောင် လမ်းညွှန်သေးတယ် အများကြီး မထည့်နဲ့တဲ့၊ နင့်ကောင်မလေးက စားဘူးတာမဟုတ်တော့ များရင် တော်ကြာ အိပ်ပျော်သွားမယ်တဲ့။ကျနော်က နင်သိလို့လား ဆိုတော့ သိတာပေါ့၊ ငါလဲ မစားတာကြာပြီ၊ စားပြီး ရီရတယ်ဟ၊ ဘာညာ နဲ့ အဲဒီကောင်းကျိုးတွေ ပြောဖြစ်သေးတယ်၊ ခုမှသိတယ် ဆရာမကြီးလဲ ခေသူမဟုတ်ဘဲ။
နောက်နေ့ကျတော့ ဆရာမကြီးဆီ လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေ လာပို့ထားလိုက်တယ်၊ ဟဲ ဟဲ အဓိက က မား တထုပ်၊ ကျနော်တို့ ဝယ်နေကျ အထုပ်ပါဘဲ၊ သူကတောင်ကြည့်ပြီး တဝက်လောက်ဘဲ ထည့်မယ်တဲ့၊ ကျန်တဲ့ တဝက် ငါဘဲသိမ်းထားမယ်။နောက်မှ တခါထပ်ချက်စားမယ် ပြောလို့တောင် ယူထားလိုက် နောက် လိုလဲ ငါ့ကိုပြော ဆိုပြီး စေတနာတောင် ဘလဗွ လိုက်သေးတယ်၊ နောက်တခုက ရာဂျာလေ၊ တထုတ်လုံး၊ လိုလိုမယ်မယ်ပေါ့။
ဒါကိုတော့ စောက်ကောင် ဒါမျိုးကျတော့တယ်သိ ဆိုပြီး သူ့ အခန်းထဲက ကြွက်လျှောက်တန်းပေါ် တင်ထားပေးမယ်၊ ဆိုပြီး သူ့ အခန်းထဲက တင်ထားတဲ့ နေရာတောင် လိုက်ပြလိုက်သေး။တော်ကြာ နင့်ခလေး ယူဆော့နေအုံးမယ် နင့် ခလေး မမှီတဲ့ နေရာမှာ ထားဆိုပြီးကျနော်တောင် ပြောလိုက်သေးတယ်။ မမ နဲ့ ချိန်းတဲ့ အစီအစဉ်ကတော့ ဟာကွက်မရှိသလောက်ပါဘဲ၊
ပိတ်ရက် မတိုင်ခင် တရက် မမဆီ သွားပြီး သေချာအောင် မနက်ဖြန်တွေ့မယ် ဆိုတာ သွားထပ်ပြောတော့ မမက ဘယ်မှာနေလဲ လမ်းပြော၊ လိပ်စာပေး သူ့ ဖာသာ သူလာမယ်တဲ့၊ ကျနော်လာခေါ်မယ်လေ ဆိုတော့ မဖြစ်ဘူး ၂ ယောက် အတူတွဲပြီး အဲဒီ မသွားချင်ဘူး ရှက်တယ် ဖြစ်ပါရော။
အင်းလေ သူ့ဘက်ကကြည့် မှန်ပါတယ်၊ ကျနော်ပြောခဲ့သလိုပေါ့၊ ခေတ်ကြီးက ပွင့်လင်းတဲ့ ခေတ်မဟုတ်သေးဘူး၊ အင်း အင်း ပြီးရော၊ ဒါဆိုလဲ သူက မနက်စာ ချက်ထားမှာနော်၊ အဲဒါမှီအောင်လဲလာ၊ ၁၁ နာရီလောက်ဆို အတော်ဘဲ ဘာညာ ပြောရသေးတယ်၊ ပြီးတော့မှ မမက သူ့ဖာသာ သူလာမယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ဆရာမကြီးကို ပြန်ပြောပေါ့၊
အဆင်ပြေပါတယ်၊ မမက ကတိတော့ တည်တယ်၊ လာမယ်ဆို လာတယ်၊ မလာဘူး ဆိုမလာဘူး၊ လာမယ်ပြောပြီးမှ မလာဘဲမနေဘူး၊ ကျနော်လဲ ၁၀ နာရီကျော်ကျော်လောက်ကတည်းက ဆရာမကြီး အိမ်ရောက်နေတာ၊ မမကို တမျှော်မျှော်ပေါ့၊ ဆိုင်ကယ်ကိုတောင် ဘော်ဒါတပွေ အိမ်သွားထား ထားတာ။
ဆရာမကြီး အိမ်ရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ်ကြီး မရပ်ထားချင်လို့၊ ရောက်တော့ ဆရာမကြီးက မနက်စာ အပီးသတ်လေး ချက်နေတယ်၊ ကျနော်လဲ သူ့နဲ့ အာလူးဖုတ်လိုက် နဲနဲ ကူလိုက် အိမ်ရှေ့ထွက်မျှော်လိုက်ပေါ့၊ ၁၁ နာရီ ကျော်ကျော်လေးမှ မမ လာတာ။ကျနော်က အိမ်ရှေ့က ချောင်းချောင်းကြည့်နေတော့ မြင်နေရတယ်၊ ပေါ်တင်လဲ ထွက်မမျှော်ရဲဘူး၊ မမက ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ အိမ်နံပါတ် ရှာနေလား မသိ၊ အိမ်ပုံစံကိုတော့ မမကို သေချာပြောပြီးသား။
အဲဒါနဲ့ ကမန်းကတမ်း ဆရာမကြီးကို အိမ်ရှေ့လွှတ်ပြီး ခေါ်ခိုင်းလိုက်တယ်၊ ကျနော်က အိမ်ထဲကနေပေါ့၊ ၂ ယောက် ထွက်ခေါ်လို့ လူမြင်မကောင်းဘူးလေ။ ဆရာမကြီးက အိမ်ရှေ့ကနေ မမ နာမည်လှမ်းခေါ်ပြီး လက်ပြလိုက်တော့ မမက အိမ်ထဲဝင်လာတယ်၊
အိမ်ထဲရောက်လာတော့ ကျနော်က မမကို ဆရာမကြီးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးတာပေါ့၊ ဆရာမကြီးကလဲ လျှာသွက်ပါတယ်၊ ပေါင်းတယ်သင်းတတ်တယ်၊ သူစကားပြောတာက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဆိုတော့ မမနဲ့ ခန ဆို ခင်သွားတာ၊ မကြာပါဘူး။ခနလောက် အိမ်ရှေ့မှာ စကားပြောပြီး သုံးယောက်သား အိမ်နောက်ဖေး ရောက်သွားပြီး မနက်စာ စားဖို့ ပြင်ကြဆင်ကြတာပေါ့၊ မမလဲ ဝိုင်းလုပ်တာပေါ့၊ ကျနော်ကတော့ ဟိုယောင်ဒီယောင်၊ ဟင်းတွေကတော့ ချက်ပြီးသားလေ၊ ဟင်းရည်လေး ဘာလေး နဲနဲလေး ပူသွားအောင် အပူနဲနဲပေး၊ ဘာညာပေါ့။
ဆရာမကြီးကတော့ မမကို အရမ်းလှတာဘဲ ဒီကောင်နဲ့တောင် မလိုက်ဘူး၊ ဒီကောင်က လူဆိုး ဘာညာပေါ့၊ ကျနော့် မကောင်းကြောင်း ရီသလိုမောသလိုနဲ့ ပြော၊ မမက ရီ၊ ကျနော်က မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါအချစ်လေ ဘာညာ ပေါက်ကရ ပါးစပ်ကထွက်တာပြော၊ ပြီးတော့ ဘာရမလဲ မဏ္ဍပ်တိုင် တက်ပြတာပေါ့။
မမကို ပခုံးလေး ဖက်ပြလိုက် လက်ဆွဲပြလိုက်ပေါ့၊ ညာတာပါတေးနဲ့ တွေ့လား ဘယ်လောက်ချစ်တယ် ဘာညာပေါ့၊ မမကလဲ ရှက်ရယ်လေးပေါ့၊ ခုမှတွေ့တယ် ဆိုပေမဲ့ ဆရာမကြီး ကအပျိုလေးမဟုတ်၊ စကားပြောကလဲ ပွင့်လင်း၊ ဆိုတော့ မမလဲ ဘယ်လိုပြောမလဲ၊ ရှက်တော့ရှက်တယ် ဒါပေမဲ့ မရှက်ဘူး အဲလိုဖြစ်သွားတဲ့ သဘော။
တကယ်လဲ ဆရာမကြီးက ဟင်းချက်ကောင်းပါတယ်၊ စားလို့ကလဲကောင်း ပြီးတော့ ဟိုဒင်းကလဲ နဲနဲ ထည့်ချက်ထား၊ မစားခင်ကတည်းက အပျော်ကစနေတော့ စားရင်းတမ်းလမ်း အရှိန်က တက်ပြီး အပျော်က မဆုံးဘူး၊ ဆရာမကြီး ရှေ့မှာတောင် မမကို ထမင်းတွေ ဘာတွေ ခွံ့လို့၊ လက်နဲ့ စားကြတာနော်၊ ဇွန်းနဲ့ မဟုတ်ဘူး။မမလဲ ဆေးစွမ်းပြလာတယ်ထင်တယ်၊ ရဲလာတယ်၊ မမ ကျနော့်ကိုလဲ ခွံ့ကြွေးလေ ဆိုတော့ ကျနော့်ကိုတောင် ပြန်ခွံ့လို့၊ လာခွံ့ မမလက်ကို မနာအောင် လှမ်းကိုက်လိုက်သေး၊ တခစ်ခစ် တဟီးဟီး နဲ့ ထမင်းဝိုင်းက ညံနေတာဘဲ။
အဲဒါ ထမင်းစားပြီးတော့ ကျနော်လဲ စီးကရက်လေးဖွာ၊ သူတို့က သိမ်းကြ ဆည်းကြ၊ ကျနော်တောင် စိတ်ပူနေတာ၊ မမက မသုံးဖူးတော့ မူးသွားမလား၊ ယိုင်များ ယိုင်နေမလားပေါ့၊ တော်သေးတယ် ကြည့်ရတာ ပုံမှန်မို့၊ ဆရာမကြီး လက်မှန်းတည့်ချက်ကတော့ အံ့မခန်း။သွက်ရုံ ရဲရုံလေး၊ ပြီးတော့ ဆရာမကြီးက သံပုရာရည် ဖျော်တိုက်သေးတယ်၊ အအီပြေပေါ့၊ အဲဒါလဲ ကောင်းတာဘဲ တော်ကြာ မူးမော်နေရင် ပြေတာပေါ့။
စားသောက်ပြီးတော့ ဆရာမကြီးက နင်တို့ ကိုကြည့်ရတာ မျက်စိနောက်တယ်၊ နင်တို့ အဲဒီမှာ နေချင်သလိုနေ၊ ငါ့ဖာသာ ငါ အိမ်ရှေ့သွားနေတော့မယ် ဆိုပြီး ပေါ်တင်ပြောလို့ အိမ်ရှေ့ထွက်သွားတာပေါ့၊ အဲဒီတော့ ဘာရမလဲ ကျနော်လဲ မမနား ပြေးကပ်တာပေါ့၊ အစကတည်းကလဲ ကပ်ပြီးသားပါဘဲ၊
နောက်မှာ မမကို ဖက်ပြီး အီစီကလီလေးပြောရင်း နဖူးလေး နမ်းလိုက် ပါးလေး နမ်းလိုက်လုပ်နေပေမဲ့ နေရထိုင်ရ အဆင်မပြေဘူး၊ ဘယ်ပြေမလဲ ထိုင်ခုံ ၂ လုံးကို ပူးကပ်ထိုင်နေရတာကိုး၊ ကြာတော့လဲ ဘိုက်လေးအောင် စားထားတာက တကြောင်း၊ ဆေးစွမ်းက ပြလာတာလဲ ပါမှာပေါ့၊ မမလဲ နဲနဲ ငိုက်လာတယ်။
ကျနော်လဲ မထိုင်နိုင်တော့၊ မမကိုလဲ ကြည့်ရတာ သက်တောင့်သက်သာမရှိသလိုဘဲ၊ ဒါနဲ့ အရဲစွန့်ပြီး မမကို အိပ်ခန်းထဲ သွားမယ်၊ ဒီမှာ ခါးညောင်းတယ်၊ ဘိုက်အစ်တယ်၊ လွတ်လွတ်လပ်လပ် လှဲလျှောင်းပြီး နေမယ် ဘာညာ ကပ်ချွဲတာပေါ့၊ မမက ထုံးစံအတိုင်း ဟင်အင်းပေါ့။
ကျနော်ကလဲ တအီအီပြောတာပေါ့၊ ဟုတ်လဲဟုတ်တယ်၊ လူကမထိုင်နိုင်တော့ဘူး၊ လှဲချင်လာတာ၊ ကျနော်လဲ လျှောက်ပြောတာပေါ့၊ လူကလဲ မမကိုလက်တဖက်က ဖက်၊ နဖူးက စားပွဲပေါ်ကို ထိအောင် ငိုက်ကျနေသလို ငိုက်ပြပြီး ရေလည်ရွဲနေတဲ့ပုံဖမ်းတာပေါ့။
ပြီးတော့ ညှောင်နာနာအသံနဲ့ ကျိုက်ထီးရိုးမှာ နေသလိုနေမယ်လေ၊ ဒီလိုလေး အသာလေးကပ်အိပ်ပြီး နေမယ်ပေါ့၊ မမပခုံးကို ပါးနဲ့ကပ်ပြီး နမူနာလဲပြပေါ့၊ ငုတ်တောင် တိုက်ပါများရင် နဲ့သေးတာဘဲ၊ ခု ရီးစားအရင်းကြီးဆိုတော့ ပိုနဲ့လွယ်တာပေါ့။အဲဒီမှာ ပြန်ပြောတာက သူများ အိပ်ယာကြီးတဲ့၊ ရတယ် မမ၊ ကိစ္စမရှိဘူး၊ ဆရာမကြီးက သိတာကြာပြီပေါ့၊ သူ့အိပ်ယာပေါ်တက်အိပ်လဲ ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ ပြောတော့ အဲဒီမှာ အဓိက ကလာပြီ၊
ကိုဇော်နော် ဘာမှမလုပ်ဘူးနော် တဲ့။ ရှက်သံဝဲဝဲလေးနဲ့ ပြောတာ၊ ဟဲ ဟဲ။ ဒီအခြေမှာ ဘယ်သူက ဘယ်ရမလဲ အိပ်ယာပေါ်ရောက်ရင်တော့ ငါ့သဘော၊ ငါလုပ်ချင်တာ လုပ်မယ် ပြောတဲ့သူရှိလား၊ ကဲပြော။ဒီတော့ အာ မမကလဲ ကျနော့်ကို ခုထိ မယုံဘူး၊ ကဲ ဒီမှာကြည့် ဆိုပြီး မမလက်ကို ဆုတ်ကိုင်လို့ သူ့ လက်ချောင်းတွေ လက်သီးဆုတ်ထားသလို ဆုတ်သွားအောင်ကျနော့်လက်နဲ့ တချောင်းဆီကွေး။
ပြီးတော့မှ လက်ညိုးနဲ့ လက်မကိုဆွဲထောင်၊ ပြီးမှလက်သီးဆုတ်လေးကို ကိုင်ပြီး ထောင်နေတဲ့ လက်ညိုးကို ကျနော့် ရင်ဝ ဆွဲတေ့လို့ ကဲ မမ မယုံရင် ဒီသေနပ်နဲ့ အသေသာ ပြစ်ထည့်လိုက်ဗျာ၊ ဒီမှာ နေရထိုင်ရ အဆင်မှမပြေတဲ့ဟာကို။
ကဲ ဒါမှမဟုတ် အိမ်ရှေ့မှာ ဖျာခင်းပြီး သွားလှဲမလား လို့ ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့လဲ ပြောရော မမက မပွင့်တပွင့်ရီလို့ ပြစ်မယ် မမကို လာထိရင်တော့ ပြစ်မှာဘဲ ဆိုပြီး ထရပ်တယ်၊ အဲဒီတော့မှ ကျနော်လဲ ထရပ်ပြီး အာ နေအုံး အပေါ့သွားအုံးမယ် မမရော သွားမလား ဆိုတော့ မမကလဲ အင်း တဲ့ ဆိုပြီး မမက အရင် ရေအိမ်ထဲ ဝင်တယ်။
ပျော်စရာ ကအဲဒီမှာ ရှိသေးတယ်၊ ရေးရင်လိုရင်း ရောက်မှာမဟုတ်ဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ ဆရာမကြီး အိမ်သာ တံခါးက အထဲက ကလန့်ထိုးလို့ မရဘူးဗျာ၊ တခါးက အိကျပြီ၊ သံချောင်းနဲ့ အပေါက် လွဲနေတာ၊ သူ့ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိတော့ ဘယ်သူမှ မပြင်ဘူး။
အဲဒီမှာ တံခါးပိတ်လို့မရတော့ အပြင်ကနေ မမ ကိုစတာတွေ၊ လာချောင်းကြည့်မယ် တို့ ဘာတို့ပေါ့၊ တကယ်တော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ၊ မမအထဲကရှက်ရှက်နဲ့ ပြန်အော်တာ ရီနေရတယ်။ပြီးတော့ ၂ ယောက်သား အိပ်ခန်းထဲ လက်ချင်းတွဲလို့ ဝင်ပါရော၊ ဆရာမကြီးကတော့ ထင်မယ်၊ ထမင်းစားခန်းမှာဘဲ တချီပြီးသွားတယ်လို့၊ ရေအိမ်တွေ ဘာတွေ ဝင်ပြီး အခန်းထဲ ရောက်သွားတာကိုး။
အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် »»»»»»»
No comments:
Post a Comment