ဒုတိယနတ်သမီး အပိုင်း ( ၄ )
ရေးသူ - ဂျင်ကလိ
လဘက်ရည်ဆိုင် ရှေ့ကဖြတ်သွားသည့် မစိုးစိုးနွယ် ကိုမြင်လိုက်လို့ ဖိုးလုံး ထိုင်နေရာကနေ ထပြီးလိုက်လာခဲ့ သည်။ အငြိမ့်ငြိမ့် လေးရွေ့လျားနေသည့် နားကိုကပ်လာမိပေမယ့်နောက်ချင်လို့ မခေါ်ဘဲ အသာလေး ကပ် လိုက် လာခဲ့၏။ အထက်အောက် ညင်ညင်သာသာ လှုပ်ရှားနေကြသည့် မစိုးစိုးနွယ်၏ တင်ပါးထူထူ ကြီးတွေ ကို မကြည့်ဘဲ မြင်နေရသည်။ မစိုးစိုးနွယ် လမ်းလျှောက်တာ မိုက်တယ်ဟု တချို့က ဆိုကြသည်။ ဒီလောက်နှေးတာ ကို ဘာကြောင့် မိုက်တယ်လို့ပြောကြမှန်း ဖိုးလုံးနား မလည်ပါ။
မစိုးစိုးနွယ် ကို ဆော်ချင်သည်ဟု ပြောသူတွေ လည်း ရှိသည်။ ဒါကလည်း မစိုးစိုးနွယ် အမွှေးထူမှန်း မသိကြလို့ ဖြစ်မည်။ အကြောင်းသိသည့် ဖိုးလုံးကတော့ မစိုးစိုးနွယ် ကို ဆော်ချင်စိတ် မရှိပါ။
နောက်ကနေလိုက်ရင်း ဟိုတွေးဒီတွေး နှင့် လာရင်းကိစ္စကိုမေ့နေသည်။ ခြင်းတောင်း အကြီးကြီးကို မနိုင့် တနိုင် ဆွဲပြီး သွားနေတာကို မြင်လို့ ဝိုင်းကူဆွဲ ပေးဖို့ ဖိုးလုံး လိုက်လာခြင်းဖြစ်ပါသည်။ မစိုးစိုးနွယ်က ဖိုးလုံး၏ အလွန် ကြီးမားသည့် ကျေးဇူးရှင် မဟုတ်ပါလား။ ကူညီရမည့် ဝတ္တရား ရှိပေသည်။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ ဖိုးလုံးမေ့ သွား ၏။ သူမ ဖာသာနောက်ကို လှည့်ကြည့်ရင်း ဖိုးလုံးကို မစိုးစိုးနွယ် မြင်သွားတော့မှ ဖိုးလုံးလည်း လာရင်း ကိစ္စ ကို သတိရသည်။
“ဟဲ့ ဖိုးလုံး”
“ဗျာ အမ၊ ခြင်းပေးလေ”
မစိုးစိုးနွယ် လည်း လေးလံနေပုံရသည်။ ဟန်ဆောင်ပြီးတော့တောင် မငြင်းဘဲ ချက်ချင်း ထိုးပေး၏။ တော်တော် လေးပါသည်။ ယောက်ျားအားနှင့် တောင် လေးမှန်းသိသာ၏။
“လေးလိုက်တာ၊ ဘာတွေတုန်း မမစိုး”
“စုံနေတာပါပဲ ဟယ်၊ ငါ့ဟာငါတောင် မမှတ်မိတော့ပါဘူး၊ ဒါနဲ့ နင်က ဘယ်က လာတာလဲ”
“အမ ကို မြင်လို့ ခြင်းဝိုင်းဆွဲ ပေးဖို့ လိုက်လာတာ”
“သာဓု ပါတော်၊ စီဒီ အသစ်တွေ လဲပါတယ်၊ နင့်ဦးလေး နဲ့ တူတူလိုက်ကြည့်ကြပေါ့”
“ကျွန်တော် အခုဒါတွေ မကြည့်တော့ဘူး”
“ဟော …ဘယ်လို ဖြစ်တာတုန်း၊ အရင်ကဆို သွားရည် တောက်တောက်ယိုနေတဲ့ ကောင်ကများ”
“ကျွန်တော်က ကိုယ်တိုင်ပဲ လုပ်တော့တယ်လေ အမရဲ့၊ ကြည့်ရတဲ့ အရသာနဲ့ လုပ်ရတဲ့ အရသာ တခြားစီပဲ မမ စိုးရဲ့”
မစိုးစိုးနွယ် ကပြုံးစိစိ နှင့် ဖိုးလုံးကို ကြည့်သည်။
“အရမ်းကောင်းတယ်ပေါ့”
“ကောင်းတာပေါ့ မမစိုးရယ်၊ လောကကြီးမှာ အကောင်းဆုံးပဲ၊ ထမင်းစားရတာထက်လဲ ကောင်းတယ်၊ လဘက်ရည်၊ ဒန်ပေါက်၊ ဆီချက် …အားလုံးထက် ကောင်းတယ်ဗျာ၊ခင်ဗျားလဲ လင်ယူဖူးတာပဲ မသိဘဲ မနေ ပါ ဘူး ဟဲဟဲ”
“အောင်မာ ….ငါ့ ကျေးဇူးနဲ့ လုပ်ဖူးရတဲ့ ကောင်က များ”
“ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒါကြောင့် အခု ခြင်းဆွဲ ပေးတာပေါ့”
“အဲဒါနဲ့ ပြီးရောလား”
“မမစိုး ကြိုက်တာခိုင်းဗျာ၊ ဟုတ်ပြီလား၊”
“အင်း နင့်စကား နင်မှတ်ထား”
“မှတ်ထားတယ်၊ အခုတော့ အမ ကိုမေးစရာ ရှိတယ် ၊မိန်းမတွေကိုမှုတ်ပေးရင်ဘယ်လိုနေလဲဟင်”
“ဟာ ...ဒီကောင်လေးကတော့၊ ဘာတွေမေးနေတာလဲ”
“ခင်ဗျား အမှုတ်မခံဖူးဘူးလား”
“ဖိုးလုံး၊ ငါ အုတ်ခဲနဲ့ ကောက်ထုမိတော့မယ်နော်”
မစိုးစိုးနွယ် မျက်နှာ နီရဲသွားသည်။ လှမ်းလျှောက်နေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး ဖိုးလုံးကို ခပ်အုပ်အုပ် ကလေး လှည့် ကြိမ်း၏။ ဖိုးလုံးကတော့ ဒါတွေနားလည်သူမဟုတ်ပါ။ သူပြောချင်ရာသာ လျှောက်ပြော၏။
“ဦးတင်ထွန်းကြီး မတရားဘူးဗျာ၊ အမ ကတော့ သူ့ကို မှုတ်ပေးရတယ်၊ သူကကျတော့ ပြန်လုပ်ပေးဘူးလား”
“ဖိုးလုံး နင်ကတော့ပြောလေ ကဲလေဖြစ်နေတာပဲ၊ တော်တော့ နင်ပြန်တော့”
ရှက်စိတ်ကြောင့် မစိုးစိုးနွယ်၏ အသံကတုန်ရင်နေသည်။ ဖိုးလုံး လည်း မျက်နှာငယ်လေး နှင့် ငြိမ်သွားသည်။ သူ ၏ ကျေးဇူးရှင်မကြီး မစိုးစိုးနွယ် စိတ်ဆိုးမှာကိုတော့သူကြောက်ပါသည်။ မ စိုးစိုးနွယ် ကို စိတ်ဆိုးအောင် လုပ်မိ ရင် နတ်သမီးကပါ ရှောင်ဖယ်သွားရင် မခက်ပါလား။ ပါတိတ် ထမိန်နှင့် မကန်တော့မိတာ လေးနှင့်တောင် နတ်သ မီးက သူ့ထံမလာဘဲနေခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်မျက်နှာလို မျက်နှာရပြောမိသည်။
“အမ ကျွန်တော် နတ်သမီးကို မှုတ်ပေးလိုက်တယ် သိလား”
“အာ ...နင် မရွံဘူးလား”
“မရွံပါဘူး၊ အမွှေးမှမရှိတာ၊ သူကလည်း ကျွန်တော့်ကို ပြန်မှုတ်ပေးတယ် သိလား၊ အရမ်းကောင်းတာပဲ၊ ဒါကြောင့် ဦး တင်.....”
မစိုးစိုးနွယ်ဆီက မျက်စောင်းနီနီကြီးတခု ဝဲလာသောကြောင့် ဖိုးလုံးစကားကို ရပ်လိုက်ရ သည်။ ဒါပေမယ့် ဦး တင်ထွန်း ကိုရှောင်ပြီးသူပြောလိုရာကိုတော့ ဆက်ပြောမိသည်။
“ကျွန်တော်ကတော့ နတ်သမီးကို တွေ့တိုင်းမှုတ်မှာပဲ၊ နတ်သမီးလဲ သဘောကျမှာပါနော်”
“နင်မရွံရင်တော့လုပ်ပေါ့”
မစိုးစိုးနွယ်၏ ဟန်အမူအရာကိုကြည့်ပြီး ဒီမိန်းမကြီး အမှုတ်ခံဖူးပုံမရဟု ဖိုးလုံး ဆုံးဖြတ်လိုက် မိသည်။ အိမ်ပေါ်အ ထိခြင်းတောင်းကြီးကို လိုက်တင်ပေးခဲ့ ပြီးဖိုးလုံး လဘက်ရည်ဆိုင် ကိုပြန် သွားသည်။ ဖိုးလုံး၏ဘော်ဒါ တ ယောက် က ရောက်ရောက်ခြင်း ဆီးနောက်၏။
“ဖိုးလုံးကလဲ ကွာ အညှော်လိုက်ခံသေးတယ်”
“ဘာတုန်းဗျ ခင်ဗျားဟာကြီးကလဲ”
“မင်းက စားရတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့ လျှောက်လိုက် နေတာကိုပြောတာ”
ဖိုးလုံးရေရေရာရာ နားမလည်ပါ။ ဒါပေမယ့် မစိုးစိုးနွယ် နှငိ့ သူ့ကို မကောင်းတာပြောတာမှန်း တော့သိသည်။ လ ဘက်ရည်တိုက်သည့် အပြင် မုန့်ပါကျွေးထားသည့် မျက်နှာကို ထောက်ထား ပြီး ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။ မျက်နှာ ကြီး စူနေသည့် ဖိုးလုံးကို ကျန်တဲ့သူတွေက ပါ ဆက်စကြ၏။
“အဲဒါ ဟာမကြီးက ဆာနေတာကွ၊ ဦးတင်ထွန်း ကြီးက မကျွေးနိုင်တော့ဘူး၊ ငါတို့သာမင်းတို့ နေရာမှာဆို ဆွဲစားပစ်လိုက်မှာ”
“ဟာဗျာ”
“ဖိုးလုံး၊ မင်း မစိုးစိုးနွယ်ကို မဆော်ချင်ဘူးလား၊ ဖင်ကြီးကို လုံးနေတာပဲ၊ နို့ကြီးတွေကလဲ အယ် လို့၊ သူကမင်းကို ကျွေးချင်ပုံရပါတယ်ကွာ”
“သူ့ဆီသွားရင် ထမင်းကျွေးတယ်လေ၊ တော်ပြီပေါ့ဗျာ”
အားလုံးက ဖိုးလုံးကို ငထူငအ တယောက်အနေဖြင့် ဝိုင်းရယ်လိုက်ကြသည်။ သူတို့ ဆိုလိုတာ ဖိုးလုံးနားလည်သ လိုလိုတော့ ရှိပါသည်။ ဖိုးလုံး အတွက်ကတော့ မစိုးစိုးနွယ်ကပစ်မှားစရာ မဟုတ်ပါ။ နောက်ပြီး အမွှေးကလည်း ထူသေး၏။ မစိုးစိုးနွယ် ကို ကိုယ်လုံးတီး နှင့် မြင်ရရင် တောင် ဖိုးလုံးဟာကြီးက ထောင်လာမှာ မဟုတ်တာ သေ ချာသည်။
ကိုယ်လုံးတီးနီးပါး ဖြင့် မြင် လည်း မြင်ခဲ့ ဖူးပေပြီ။ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုှမနေပါ။ နောက်ပြီး မစိုးစိုး နွယ်က ဖိုးလုံး၏ ကျေးဇူး ရှင်လည်း ဖြစ်ပေသည်။ ကျေးဇူးရှင်ကို မပြစ်မှားရဆိုတာကို ဖိုးလုံး အရူးပေမယ့် သိပါသေး သည်။
မစိုးစိုးနွယ်ကိုပြောခဲ့ သလိုပင် ဖိုးလုံးက နတ်သမီးကို အမြဲမှုတ်ပေးပါသည်။ သူ့ထံကို နတ်သမီးရောက်လာသည့် နေ့တိုင်းလိုလိုလို့ ဆိုရမည်။ ဖိုးလုံးတောင် အခုတော်တော်ဘာဂျာ ကျွမ်းကျင်နေပြီလို့ တောင်ပြောလို့ ရသည်။ နတ် သမီးက လည်းဖိုးလုံးကို ပြန်မှုတ်ပေးသည်။ သူကတော့ နတ်သမီးဆိုတော့ ဖိုးလုံးထက်စွမ်းသည်။ မြန်မြန် ပြန်ဆွဲမထုတ်နိုင်ရင်နတ်သမီးပါးစပ်ထဲ ထွက်ကုန်တော့သည်။
နတ်သမီးက သုံး ရက်ခြားမှ တခါလောက် ရောက် လာသည်။ တပတ်လောက် ပျောက်ချင်ရင်လည်း ပျောက်၏။ ဒါပေမယ့် လုံး၀ အကြာကြီးတော့ မပျောက်ပါ။ ပြန်ရောက်ဖြစ်အောင် ရောက်လာသည်။ ဖိုးလုံးကတော့ နတ်သမီး ရောက်မလာတာ ရက်ခြားသည်နှင့် မစိုးစိုးနွယ် ဆီပြေးတော့၏။
“နင်က လဲဟာ၊ ဘယ်သူက နေ့တိုင်းလာနိုင်မလဲ၊ နင်သာ အလုပ်ရှိလို့ နေ့တိုင်းသွားနိုင်တာ”
“ကျွန်တော် ခါတိုင်းနှစ်ချီပဲ လုပ်နေကျကို သုံးချီလုပ်လိုက်မိလို့ စိတ်ဆိုးသွားသလား လို့”
“နင့် ရောဂါကလည်း ခက်တာပဲ၊ ငါတောင်ရူးချင်လာပြီ။”
“ကောင်းတာပေါ့ အမရဲ့၊ ရူးရတာ အရမ်းကောင်းတယ်၊ ရူးပစ်လိုက်”
“ငါတော့ အရူး အမဲသားကျွေးမိပြီထင်တယ်”
“အမ ကလဲ၊ အမဲသားမဟုတ်ပါဘူး၊ နတ်သမီးအသားပါ”
“အေးပါ၊ ရှိပါစေတော့၊ လာမှာပါဟယ် နင့် နတ်သမီးက”
မစိုးစိုးနွယ် ကိုသွားပြောလိုက်ရင် နတ်သမီးက ပေါ်လာတတ်လို့ နတ်သမီးပျောက်ရက် ကြာသည်နှင့် မစိုးစိုးနွယ် ဆီရောက်တော့သည်။ အရင်က အဲဒီအိမ်ကို ရောက်တာကဦးတင်ထွန်း နှင့် အတူ ဟိုကားကြည့်ဖို့ ဖြစ်သည်။ အခုကတော့ မစိုးစိုးနွယ် နှင့် ဆွေးနွေး ဖို့ ဖြစ်လာသည်။ TV ကိုယောင်လို့တောင်လှည့် မကြည့်ဘဲ မစိုးစိုးနွယ် ရှိသည့် နေရာကိုသာ တန်းသွားပြီး စကားပြောတော့သည်။ တခါတလေ ဦးတင်ထွန်းတောင် မျက်လုံးကြီး ပြူး ကြည့် တတ်သည်။
မစိုးစိုးနွယ်က လည်း အရင်ထက်ပိုကြည့်ကောင်းလာသည်လို့ တခြားသူတွေကပြောကြ သည်။ ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံး မျက်စိထဲမှာတော့ ဘာမှ မထူးပါ။ အရင်လိုပဲ လို့ထင်သည်။
တနေ့ မှာတော့ ဖိုးလုံးက နတ်သမီး နှင့်ပျော်ပါးရင်း စိတ်လွတ်ပြီး မျက်နှာက အဝတ်ကို ဆွဲဖယ် မည်လုပ်မိသည်။ ထိုလက်ကို နတ်သမီးက တအားဆွဲလိမ်လိုက် သောကြောင့်အရမ်းနာပြီး ပွတ်နေစဉ် နတ်သမီး ပျောက်ဆုံးသွား၏။ နောက်ထပ် တပတ်လောက်ပေါ်မလာပါ။ ဖိုးလုံး လည်း မစိုးစိုးနွယ် ဆီပြေးရပြန်သည်။
“ခက်လိုက်တာ ဖိုးလုံးရယ်၊ ဒီမှာ နင့်ဦးလေးကလည်း နေမကောင်းပြန်ဖြစ်နေတယ်၊ ငါလည်း စိတ်ရှုပ်နေရတဲ့ အထဲ နင်ကတမှောင့်”
“ကျွန်တော် မျက်စိက အဝတ်ကို ဖယ်ပြီး၊ ကြည့်ဖို့ လုပ်မိတယ်၊ ကျွန်တော့် ကို တအားဆွဲ ဆိတ်ပြီး ပျောက် သွားရော”
“နင်က ဘာလို့ လုပ်တာလဲ၊ ကြည့်လို့ မရဘူးလို့ ငါအတန်တန်ပြောထားနဲ့”
“ကျွန်တော်လည်း မသိတော့ပါဘူး မမစိုးရယ်”
“နောက်တခါ ဆိုရင်တော့ ငါတာဝန်မယူတော့ဘူး”
“ဟုတ်ကဲ့”
ညည်းညည်းညူညူ ပြောရင်း မစိုးစိုးနွယ် မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ထမိန်ပြင်ဝတ်သည်။ မစိုးစိုး နွယ်က ဒီလို ပင် ဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးကို ရှိတယ်လို့ သဘောထားပဲ လုပ်ချင်ရာလုပ်တတ်သည်။ ခုလည်း ထမိန် ဝတ်တာက ရိုးရိုး ပြန်ပတ်လိုက်တာမျိုး မဟုတ်ဘဲသေသေချာချာ ဖြန့်ဝတ် ခြင်း ဖြစ်သည်။ တင်းနေအောင်ဆွဲလိုက်၍ ထမိန်သားက ကပ်သွားသည့် အခါ ဆီးခုံကြီး က ထင်ထင်ရှားရှားပေါ်လာသည်။ ပေါင်ကြားက သူမ၏ ပစ္စည်းကြီးက လည်း ဖေါင်းမို့နေ၏။ ဖိုးလုံးကတော့ မျက်လုံးထဲမှာ အမွှေးထူထူမဲမဲ တွေကို မြင်ယောင်ရင်း အသည်းတွေယားလို့ နေပါသည်။
မစိုးစိုးနွယ်သာ အသက်သူ့ထက် မကြီးရင်၊ အမွှေးမထူရင် ဖိုးလုံးလည်း သူမ ကိုချချင်စိတ် ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်မိနိုင် ပါသည်။မစိုးစိုးနွယ်၏ တင်ပါးကြီးနှင့် ဖေါင်းကာနေသည့် သူမ၏ပစ္စည်းကြီးကို အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်ရရင် အိစက်နေမှာပဲ ဟု တွေးမိသော်လည်း ဖိုး လုံး ရင်ခုန်ခြင်း မဖြစ်ရပါ။ မစိုစိုးနွယ်က လည်း ဖိုးလုံးကို ဂရုမစိုက်ပါ။ ဖိုးလုံး လိုက်ကြည့်နေမှန်း သိသိနှင့် ထမိန်ကို သေသေချာချာပြင်ဝတ်နေသည်။
အိမ်နေရင်း ဝတ်ထားသည့် လည်ဟိုက်အင်္ကျီပါးပါး ကြောင့် သူမ၏ နို့ကြီးတွေကိုလည်း ဘရာစီယာ ထဲကထွက် နေ သည့် အတိုင်းမြင်နေရ၏။
“ဟဲ့ ကောင်လေး၊ အကုန်လိုက်ကြည့်နေတာပဲ”
“ကြည့်ရုံကြည့်တာပါဗျာ”
“နင်ကတော့လေ၊ ဒီမှာ ငါပြောမယ်၊ တကယ်လို့ နင်သွားစောင့်နေတုန်း နတ်သမီး ရောက်လာရင် ကျိန်ပြလိုက်”
“ဘယ်လိုကျိန်ရမှာလဲ”
“ကျွန်တော် မောင်ဖိုးလုံးက နတ်သမီးကို ဘယ်တော့မှ မကြည့်ပါ၊ ကြည့်မိရင် သေချင်းဆိုးနဲ့ သေပါစေလို့၊ သုံးခါ ကျိန်ပြလိုက်၊ လိုက်ဆိုစမ်း”
မစိုးစိုးနွယ် တိုင်ပေးသည့် အတိုင်းဖိုးလုံး လိုက်ဆိုပြရသည်။ လေးငါး ခြောက်ခေါက် လောက် ဆိုလိုက်သည့် အခါ ဖိုးလုံးအလွတ်ရသွားသည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကို ပြန်ဆိုပြပြီး နောက် စိတ်အေးလက်အေး ပြန်လာခဲ့သည်။ မစိုးစိုးနွယ် ပြောသည့် အတိုင်းလုပ်ရင် အဆင်ပြေတတ်တာ ဖိုးလုံး ကောင်းကောင်းသိပါသည်။
ညနေကျတော့ ဖိုးလုံး တဲလေးထဲကို မှောင်ရီ မပျိုးခင်ထဲကရောက်နေသည်။ မှောင်လာ သည်နှင့် ဆွဲကြိုးကို နမ်း ပြီး နတ်သမီးကို ခေါ်လိုက်၏။ ပြီးသည် နှင့် မျက်လုံးကို စည်းလိုက်ပြီး ငြိမ်သက်စွာ ဖြင့် နတ်သမီးကို မျှော်နေမိ သည်။ အကြားအာရုံ၊ အနံ့အာရုံတွေကို အစွမ်း ကုန်ဖွင့်ပြီး ထားသည်။ တော်တော်ကြီးကြာလာတော့မှ အသံ လိုလိုခပ်သဲ့သဲ့ နှင့်အတူ မွှေး ရနံ့က ဖိုးလုံးဆီ လွင့်လာ၏။ ဖိုးလုံးလည်း လက်အုပ်ချီပြီး မစိုးစိုးနွယ် သင်ပေး လိုက်သည့် အတိုင်း သုံကြိမ်သုံးခါ ကျိန်ဆိုပြလိုက်သည်။
ဒီလို ကျိန်ဆိုလိုက်သည့် အတွက်နတ်သမီးစိတ် ကျေနပ်သွားပုံရသည်။ အနားကို ရောက်လာတာ နှင့် ဖိုးလုံးဟာ ကြီးကို အရင်ဆံးဆုပ်ကိုင်လိုက်၏။ နဂိုထဲက ထချင်နေ သည့်ဟာကြီးက နတ်သမီးလက်ထဲမှာ တဆတ်တဆတ် ခုန်ပြီး မာထောင်တက်လာ သည်။ ထိုနေ့က နတ်သမီးက စပြီး သူ့ကို မှုတ်ပေးသည့် အခါ အရူး ဖြစ်ရကျိုးနပ် လေ ခြင်း ဟုဖိုးလုံးစိတ်ထဲကနေကျိတ်ပြီး ကြုံးဝါးရင်း မစိုးစိုးနွယ် ကိုလည်း ကျေးဇူးတွေ အရမ်း တင်နေမိ ပါ သည်။
အိမ်ထဲက ထွက်လာသည့် ဖိုးလုံးကို ဆိုက်ကားသမားတယောက်က လှမ်းအော် ပြောလိုက် သည့် စကားကို ဖိုး လုံး ကောင်းကောင်း မကြားလိုက်ရပါ။
“ကိုကျော်ကြီး ဘာပြောတာလဲ”
“မင်း ဘော်ဒါကြီး ဂန့်သွားပြီလေ၊ သွားလိုက်ဦး”
“ဘယ်သူတုန်းဗျ”
“ ဦးတင်ထွန်း ကြီးပေါ့ကွ၊ ညက ရှောသွားတယ်တဲ့၊ သွားလိုက်ဦးလေကွာ”
“ဟုတ်တာပေါ့၊ သွားမယ် သွားမယ်၊ ခင်ဗျားတို့ကော”
“ညကျမှ ဖဲဝိုင်း လာမယ်ကွာ၊ ခုတော့ရေရှာလိုက်ဦးမယ်၊ မင်းကတော့ အရေးကြီးတယ်၊ မြန်မြန်သွား”
“ဘာဖြစ်လို့တုန်းဗျ”
“ဘိုးတော်က သူ့ စီဒီတွေနဲ့ သူ့မိန်းမ မစိုးကို မင်းအတွက် အမွေ ပေးခဲ့တယ်တဲ့၊ မြန်မြန် သွား၊ သူများယူသွား လိမ့်မယ်”
“ဟာ ဗျာ... ခင်ဗျားတို့ ကလည်း”
ဖိုးလုံးရောက်သွားတော့ အသုဘ အိမ်မှာ လူတော်တော်စည် နေပြီဖြစ်သည်။ ဦးတင်ထွန်း အမျိုးတွေ၊ မစိုးစိုးနွယ် အမျိုးတွေနှင့် ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေရောက်နေကြသည်။မစိုးစိုးနွယ် က မိတ်သင်္ဂဟ လည်းပေါသည် မဟုတ်ပါ လား။ အိမ်ပေါ်တက်လိုက်တော့ ဦး တင်ထွန်း နှင့် သူကြည့်နေကျTV ကြီး ကိုမြင်သည့် အခါဦးတင်ထွန်းခ မျာအခုတော့TV မကြည့် နိုင်တော့ဟု တွေးရင်း ဖိုးလုံးစိတ်ကောင်းခြင်းကြီးစွာ ဖြစ်ရပါသည်။
ဦးတင်ထွန်း က အော်တတ်ငေါက်တတ်သော်လည်း ဖိုးလုံး အခွေလာကြည့်ခြင်းကို ဘယ် တုန်းကမှ မကန့် ကွက်ခဲ့၊ သူကတောင် ခေါ်တတ်သေးသည်။ စားချိန်သောက်ချိန် နှင့်တိုက် ဆိုင်ရင်လည်း မစိုးစိုးနွယ် မေ့နေ ရင်တောင် ဖိုးလုံးကို တခုခု ကျွေးဖို့ သတိပေးတတ်သူ ဖြစ် သည်။ မျက်စိ နှစ်လုံးစုံပိတ်ပြီး ငြိမ်သက်စွလဲ လျောင်း နေသည့် ဦးတင်ထွန်း ကို ဖိုးလုံး ရပ် ကြည့်နေရင်း မျက်ရည်လည်လညိ၏။ ငိုချင်သလိုလို လဲဖြစ်မိသည်။
“ဟေ့ ကောင် ဝမ်းနည်း မနေနဲ့၊ မင်းလူကြီးက အခုလောက်ဆိုရင် နတ်သမီးလေး တွေနဲ့ တွေ့နေပြီ”
အနားကိုရောက်လာသည့် ရပ်ကွက်ထဲက လူတယောက်၏ စကားကြောင့် ဖိုးလုံးတွန့် သွားသည်။ သူ့ဆီလာ နေသည့် နတ်သမီးလည်း ဦးတင်ထွန်း နှင့် တွေ့သွားဦးမလား ဟုစိုးရိမ်စိတ် ဝင်လာမိ၏။ ဖြစ်တော့ မဖြစ်နိုင်ပါ။ နတ်သမီးက သူနှင့် အဆင်ပြေနေသည် ဆိုတော့ ဦးတင်ထွန်း ကိုလက်ခံမှာ မဟုတ်ဟု စိတ်ကိုဖြေတွေး လိုက်မိ သည်။ ထို့ကြောင့်စိတ် နည်းနည်းပေါ့ပါးသွားပြီး အလုပ်ရှုပ်နေကြသူတွေ ကြားတွင် ဟိုဒီလျှောက်သွား နေ၏။
အဝတ်အစားဖရိုဖရဲ၊ ဆံပင်ကပိုကရို၊ အဆီပျံနေသည့် မျက်နှာနှင့် မစိုးစိုးနွယ် ကို ဟိုနား ဒီနား တွေ့တွေ့ နေရ သော်လည်း စကားမပြောဖြစ်ပါ။ ဖိုးလုံးလည်း တနေကုန် အသုဘအိမ်မှာ ပဲနေဖြစ်သွား၏။ ဘာရယ်လို့တော့ မဟုတ် ဟိုယောင်ဒီယောင် နှင့် တောက်တို မယ်ရ လုပ်နေခြင်းဖြစ်ပါသည်။ စားချိန်တန်တော့ လည်းဝင်စား လိုက်သည်။
မိတ်များသောကြောင့် လူကလည်း တော်တော်စည်သည်။ သူမဖာသာ အေးအေးဆေးဆေး နေတတ်သည့် ဒေါ် နုနုရှိန် တောင်မှ အိမ်က အဖွားကြီး နှင့် အတူ သတင်းမေး ရောက် လာသည်။ ဖြူစင်ချောမွေ့သော ဒေါ်နုနုရှိန် ကို အဝေးကနေ ငေးမော ရင်း ဒီလိုမိန်းမ မျိုးသာဆိုရင်တော့ အမွှေးတွေထူလဲ မှုတ်မှာပဲဟု ဖိုးလုံးကျိတ်ပြီး တွေးနေမိပါသည်။
ညနေစောင်းချိန်မှာတော့ ဖိုးလုံးမယောင်မလည်နှင့် အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့သည်။ သူကသာ တိတ်တိတ်လေး ထွက်လာ ပြီးစိတ် မလုံသော်လည်း ဘယ်သူမှ ဖိုးလုံးကို သတိမထားမိ ကြပါ။ ကစားသမားတွေ ရောက်လာလို့ ဖဲဝိုင်းတွေက အစပျိုးနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဖဲဝိုင်းနား မှာ တောက်တိုမယ်ရ လုပ်ပေးရင် မုန့်ဖိုးပဲဖိုး ရတတ်သည်မှန်း သိသော်လည်း နတ်သမီးက ပို အရေးကြီးလို့ ပြန်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်။
တနေကုန် လှုပ်ရှားနေခဲ့လို့ ချွေးစော်တွေနံနေသည့် ခန္ဓာကိုယ်ကို ရေအထပ်ထပ်ချိုးကာ သန့်စင်ပြီး ကိုရီးယား ကား လာသည်နှင့် တဲကလေးဆီထွက်လာခဲ့သည်။ ထိုညက နတ်သမီး မလာပါ။ မနေ့ကမှ လာသွားမှန်း သိပေ မယ့် ကိုယ့်ဖက်ကဝတ္တရား ပျက်ဖို့ မသင့်လို့ ဖိုး လုံးယူဆပါသည်။ များသောအားဖြင့် တော့ သုံးရက်တခါ လောက် လာတတ်သည်။ ဒါကလည်း ပုံမှန်ဟု မဆိုနိုင်ပါ။ တပတ်လောက်ကြာချင်လည်း ကြာသွားတတ်သည်။ ဖိုးလုံးက တော့ နေ့တိုင်းမပျက်မကွက်သွားသည်။ သူ့ဟာကြီးကို ပွတ်ရင်းစောင့်နေတတ်သည်။ မလာ တာသေချာသွား ပြီ ဆိုရင်တော့ ကိုယ့်ဖာသာပဲ ထုပြီး ပြန်တော့သည်။
ဒီနေ့ လည်း မလာတော့ အရည်ထွက်အောင် ထိုင်ထု လိုက်ပြီးစိတ်ကျေနပ်တော့မှ ဖိုးလုံး အသုဘ အိမ်ကို တန်း လာခဲ့၏။ ဖဲဝိုင်းတွေက တခြိမ့်ခြိမ့် ဖြစ်နေလေပြီ။ ဝိုင်းတွေများလွန်းလို့အိမ်ပေါ်မှာ မဆန့် တော့လို့ အိမ်ရှေ့က မဏ္ဍပ်ထဲမှာတောင် သုံးလေးဝိုင်း ရောက်နေသည်။ အိမ်အောက်က ဝိုင်းတွေက လူငယ်တွေ အပျော်ဆော့ ကြ သည့် ဝိုင်းလေးတွေဖြစ်သည်။
ကြေးကြီးဝိုင်းတွေ ကတော့ အိမ်ပေါ်မှာ လုပ်သည်။ ဖိုးလုံးလည်း အပေါ်တက် လိုက် အောက်ဆင်းလိုက်နှင့် ဟို မှာဒီမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း အလုပ်ရှုပ်နေ၏။ ဖဲသမားတွေကို တောက်တိုမယ်ရလုပ် ပေးသည့် အတွက် မုန့်ဖိုးလည်းတော်တော်ရသည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကတော့ ဖိုးလုံးကို ဂရုတောင် မစိုက်အားပါ။ ဦး တင်ထွန်း ၏ အမျိုးတယောက် နှင့် အတူ အကောက်ငွေတွေ ရေ တွက်ရင်းအလုပ်များနေသည်။ တခါတလေ သူ မကိုယ်တိုင် ဖဲကောင်းသည့် အိမ်ကိုဘေးမှ ဝင်ထိုးတတ်၏။
သန်းခေါင်ကျော်တော့မှ ဖိုးလုံး အိမ်ပြန်အိပ်သည်။ နတ်သမီး ကိစ္စသာမရှိရင် ဖိုးလုံးတညလုံးနေမိ လိမ့်မည်။ အခု တော့ အိပ်ရေးပျက်ပြီး အားမရှိမှာစိုးလို့ ပြန်လာခဲ့သည်။
“ဟေ့ကောင်ဖိုးလုံး၊ လမ်းမှာ ဦးတင်ထွန်းကြီးနဲ့ တွေ့နေဦးမယ်နော်”
လှမ်းအော်နောက်သူက နောက်သော်လည်း ဖိုးလုံးမကြောက်ပါ။ သူက နတ်သမီး အစောင့် ရှိသူဖြစ်သည်။ ဒါတွေ ကြောက်စရာမလိုလို့ ထင်၏။ အိမ်ရောက်တာနှင့် တကျိုးထဲ အိပ်ချလိုက်ပြီး မနက်အိပ်ရာ နိုးသည် နှင့် အသုဘ အိမ်ကို ပြန်သွားသည်။ ဟိုဟာဒီဟာ လုပ်တတ် သလောက်ဝိုင်းကူပေးရင်း တနေကုန်နေ၏။ မနက်စာ ကစပြီး ည စာ အထိ အဲဒီ မှာပဲစားသည်။ နေဝင်ရီတရောမှ အိမ်ပြန်ရေချိုးကာ အဝတ်အစားလဲပြီး နတ်သမီးနှင့် တွေ့ ဖို့ ထွက် လာခဲ့သည်။
ဟိုကိုရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ခေါ်စရာရှိတာတွေ ခေါ်ပြီး ဖျာပေါ်မှာလဲ လျောင်းရင်းစောင့် နေမိသည်။ အကျင့် ပါနေသဖြင့် လုံချည်ကို ဖြည်ချပြီး သူ့ဟာကြီးကို လက်နှင့် ပွတ်ကစားနေမိ၏။ ပွတ်ရင်းပွတ်ရင်း မာပြီးထောင် လာ သည်။ ထုပစ်လိုက်ချင် ပေ မယ့် တကယ်လို့ သာနတ်သမီးရောက်လာရင် အရည် မကျန်မှာစိုးလို့ မထု တော့ ဘဲ ကလေး တယောက်ကို ချော့သလို အသာအယာလေးပွတ်ပေးရင်း စောင့်နေရသည်။
တနေကုန် လှုပ်ရားထားလို့ လဲလျောင်းနေလိုက်သည့် အခါ မျက်လုံးတွေက ရီဝေချင်လာ သည်။ ဒါပေမယ့် လွင့် ပျံ့လာသည့် မွှေးရနံ့ တခုကြောင့် ဖိုးလုံးမျက်လုံးတွေ ပိတ်ထားသည့် အဝတ်စ အောက်မှာပြူးကျယ်သွားရသည်။ အရင်က ရဖူးသည့် မွှေးရနံ့ မျိုးမဟုတ်ပါ။ အရင်နေ့တွေ တုန်းက အနံ့က ပြင်းထန်ပြီးစူးရှသည်။ အခုရသည့် အ နံ့က သင်းသင်းလေး နှင့်အေးမြသည့် အနံ့ဖြစ်ပါသည်။ ဘယ်လောက်ရှူရှူ အီမသွား၊ ရင်ဘတ်ကြီးထခုလုံး မောက်ကာမောက်ကာ ထလာအောင်ဖိုးလုံး ရှူကြည့်သည်။ ရှူလေ စွဲမက်ဖွယ်ကောင်း လာလေဖြစ်သည်။
“မွှေးလိုက်တာဗျာ”
ဖိုးလုံးစကား မဆုံးသေးခင် ဖိုးလုံးဟာကြီးကို နူးညံသည့်လက်တဖက်က လာပြီးဆုပ်ကိုင် သည်။ ဖိုးလုံး ကြက်သေ သေသွားရသည်။ ဒါအရင်က လာသည့် နတ်သမီးမှ ဟုတ်ပါလေစဟုလည်း ဇဝေဇဝါဖြစ်နေမိသည်။ အရင်နေ့က လက်က နူးညံပျော့ပျောင်းသည်မှန်သော် လည်း ဂွမ်းစိုင်လို နုအိလို့ မနေပါ။ အခုလက်နှင့် ယှဉ်လိုက်ရင် အရင် လက်က ကျားလျှာ လို ကြမ်းတမ်းသွား၏။
နတ်သမီးက အချိန်မဖြုန်းပါ။ ဖိုးလုံးကို အနည်းငယ် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ပေးပြီးသည်နှင့် ခွထိုင်လိုက်သည်။ အ ဝတ် စတွေလှုပ်ရှားသွားသံ နှင့် အတူ ဖိုးလုံး၏ ပေါင်တံတွေပေါ် ပျော့ပြောင်းသည့် အဝတ်တွေ ပွတ်တိုက် သွား သည်။ ပြီးတော့ နူးညံသည့်လက်ကလေးက ဖိုးလုံး ဟာကြီးကို ကိုင်ပြီး နွေးအိနေသည့် နေရာတခုတွင်တေ့ကာ အပေါ်ကနေ ဖိချလိုက် ၏။
“အောင်မယ်လေး ဗျာ”
ဖိုးလုံးပေါင်တွေကို လာထိသည့် တင်ပါးတွေကလည်း နူးညံလွန်းလှသည်။ ဖိုးလုံးဟာကြီးက လည်း အိစက် သ လောက် တင်းကျပ်စေးပိုင်နေသည့် တွင်းတတွင်းထဲ သို့ အရသာရှိရှိတိုးနစ်ဝင်သွားသည်။ ကျိန်းသေပါသည်။ ဒါအရင် နတ်သမီးမဟုတ်ပါ။ နတ်သ မီး အသစ်ဖြစ်သည်။ ဟိုနတ်သမီး မအားလို့ အစားလာတာဖြစ်မည်။
နောက်ပြီး အရင်နတ် သမီးထက်ပိုချောပိုလှပြီး ပိုအဆင့်မြင့်သည့် နတ်သမီးဆိုတာ အလွန်သေချာပါသည်။ အထိ အတွေ့ခြင်းက မယှဉ်သာအောင် ကွာခြားလွန်းလှပါ၏။ ဖိုးလုံး အတွေးတွေ လွင့်ပါး နေချိန်တွင်နတ်သ မီးကတော့ အပေါ်ကနေ တချက်ချင်းမှန်မှန် ဆောင့်ပေးနေပြီ ဖြစ်သည်။
“အား ...အင်း...အား”
“အင့် ...အင့် ...”
နတ်သမီး ဆီက အော်ညည်းသံတွေကြားရသည့် အခါဖိုးလုံး ပိုပြီးအံ့သြရသည်။ အရင်လာ သည့် နတ်သမီးက ဒီလိုအော်မညည်းတတ်ပါ။ သူမ လည်း နာလိမ့်မည်ထင်ပါသည်။အလွန်တင်းကျပ်ပြီးနေသည်ကို ဖိုးလုံးတောင်မှ သိနေသည်။
“နာရင်ဖြေးဖြေး လုပ်ပါလား”
နတ်သမီး၏ ခါးဆီကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရင်း ဖိုးလုံးပြောလိုက်သော်လည်း နတ်သမီးကတော့ တညည်းညည်း နှင့် ဆောင့်မြဲဆောင့်နေသည်။ သူမ၏ အသံထွက်နေပုံက တမျိုးလို့ထင်နေရာမှ လက်နှင့် လိုက်စမ်းကြည့်ရင်း ဖိုး လုံးသဘောပေါက်သွားပါသည်။ သူမက ဖိုး လုံးကို ကျောပေးရက် ဆောင့်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အမွှေးရှိမရှိ စမ်း ကြည့် လိုက်သည့်
ဖိုးလုံး လက်က အဝတ်ခေါက်တခုနှင့် နုအိနေသည့် တင်ပါးကြီးကိုသာ သွားစမ်းမိသည်။ ထို့ ကြောင့် ဖိုးလုံးလည်း တင်ပါးကြီးကို လက်နှင့် ပွတ်ပေးရင်း နတ်သမီး၏ ပေးဆပ်မှုတွင်တဝကြီး အရသာခံ နေမိ၏။
အော်ရင်း ဆောင့်ရင်း နတ်သမီး အရှိန်ရလာသည်။ ဆောင့်ချက်တွေပြင်းလာသလို အရည် တွေလဲ ထွက်လာ၏။ ဆောင့်လို့ ပိုကောင်းလာ၍ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့် ရင်း နတ်သမီး၏ အော်သံမှာ မောသံတွေစွက်လာသည်။ အ သက် ရှူလည်း မမှန်တော့။
“ကျွန်တော် တလှည့်လုပ်မယ်လေ”
ပြောရင်းဆိုရင်း ဖိုးလုံး ထလိုက်ရာ နတ်သမီးရှေ့ကို ငိုက်ကျသွားသည်။ လက်နှင့် စမ်း ကြည့်လိုက်တော့ နတ်သ မီး လေးဖက်ထောက်လျက် ဖြစ်နေသည်ကို သိလိုက်ချိန်တွင်ဖိုးလုံး အလွန်သဘောကျသွား၏။ လေးဖက် ထောက်ပြီး လုပ်ချင်သည်မှာကြာလေပြီ။ ဟိုနတ် သမီး နှင့် တုန်းက လုပ်ဖြစ်သည့်ဆီသို့ မရောက်ခဲ့ပါ။ အထဲမှာ နစ်ဝင်နေသည့်အချောင်း ကြီးကို ပြန်မထုတ်တော့ဘဲ ခြေထောက်ကို နောက်ကို တဖြည်းဖြည်း ပြန်ဆွဲကာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီးသည် နှင့် နတ်သမီးခါးကို ဆွဲပြီး ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်တော့သည်။
“အား ...အား ...”
နတ်သမီး အော်ရင်းနှင့် ရုန်းထွက်မလိုလိုလုပ်သေးသော်လည်း ဖိုးလုံးက ခါးကိုမြဲမြဲဆွဲထား လို့ လွတ်ထွက်မ သွား ပါ။ ဖိုးလုံးကလည်း အဆက်မပြတ်ဆောင့် နေရာ နတ်သမီးရုန်းထွက် လို့ မရတော့ပါ။ နတ်သမီး၏ တင်ပါး နှင့် ပေါင်တံတွေက ပိုးသားလေးလို နူးညံ့ချော မွတ် နေ သည်။ ခါးကို ကိုင်ထားရာမှ နတ်သမီး၏ အင်္ကျီကို အပေါ် တွန်းတင်လိုက်ပြီး နို့ကြီးတွေ ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ ဒီနတ်သမီးကလည်း အင်္ကျီဝတ်သလို ဘရာစီယာ လည်း ဝတ်သည်။ ပုံတွေထဲကလို မဟုတ်ဘဲ နတ်သမီးတွေက လူမ တွေလိုပဲ ဝတ်ကြသည် ဆိုတာ ဖိုးလုံးသိလိုက်၏။
အသားတွေကချောမွတ် နုညက်သလို နတ်သမီး၏ ရင်သားတွေကလုံးအိနေသည်။ အရင် နတ်သမီး ၏ နို့တွေက အိပြီးပျော့သော်လည်း ဒီနတ်သမီးကတော့ အိပြီးတင်းနေ၏။ကိုင် လို့ အလွန်ကောင်းသည်။ ကျောပြင်က ချိတ် ကို စမ်းပြီးဖြုတ်လိုက်နိုင်သောအခါ ဖိုးလုံး တသက် တာတွင်ကိုင်ဖူးသမျှ ထဲ၌ အနူးညံ့ဆုံးဟု ဆိုနိုင်သည့် အသား စိုင်တွေကိုပယ်ပယ် နယ်နယ် ကိုင်ပြီး ဆောင့်ခွင့်ရတော့သည်။ ကိုင်လို့ ကောင်းလွန်းသဖြင့် အတင်းညှစ်ပြီး ဆွဲ မိသလို နောက်ကနေလည်း အားကုန်ဆောင့်သွင်းမိသည်။ တဲလေးထဲမှာနတ်သမီး၏ မချိ မဆန့်အော် ညည်း သံတွေ ဆူညံနေသည်။
ဦးတင်ထွန်း နှင့် အတူ ဟိုကားတွေကြည့်တုန်းကသာ ဒီလို အော်သံတွေကြားခဲ့ရဖူးသည်။ အရင် နတ်သမီးက ဒီလို မအော်ပါ။ သက်ပြင်းချရင်းသာ ကျိတ်လို့ ညည်းတတ်သည်။
အခု နတ်သမီးကတော့ အော်နေတာ ဟိုကား တွေထဲက မိန်းမတွေ အတိုင်းဖြစ်သည်။ နတ်သမီး ထိုသို့အော်လေ ဖိုးလုံးစိတ်တွေက ထကြွလေ ဖြစ်ရာ နတ်သ မီး၏ နို့တွေကို လက်ထဲမှာ ပျောက်ကြေသွားမတတ်အောင် အတင်းဆွဲပြီး အံကိုတင်းတင်းကျိတ်ကာ မရပ်မနား လုပ် တော့သည်။
ဖိုးလုံးလည်း မောသည်။ ဒါပေမယ့်မောလို့ မောမှန်းမသိ။ အသက်ကို ဝအောင် အတင်းရှူ ပြီး လုပ်နေမိသည်။ အရည်တွေ မထွက်မချင်းမရပ်ဟု စိတ်ကို တင်းပြီးလုပ်လိုက်ရာ အရည်တွေ ပန်းထွက်လာတာကိုတောင်မှ ရပ်မရသေးဘဲ ဆက်ပြီးဆောင့်နေမိသေး၏။ နတ်သမီး သူ့လက်ထဲကနေ ပြိုယိုင်လဲကျသွားမှ ဖိုးလုံးရပ်လို့ ရသွားသည်။
ရပ်ပြီးတော့ လည်းခနပဲ အမောဖြေပါသည်။ ပျော့ခွေနေသည့် နတ်သမီးကို ဖင်ဘူးတောင်းထောင် နေသည့် အနေအထားမှနေ၍ ဆွဲထူလိုက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲသွင်းကာ အတင်းဖက်ထားလိုက် သည်။
နူးညံသည့် အတွေ့ အထိ၊ စွဲမက်ဖွယ်သင်းရနံ့ တို့က ဖိုးလုံးကို တမဟုတ်ချင်း အမော ပြေစေပါသည်။နတ်သမီးကတော့ အသက်ကို ခက်ခဲပင်ပန်းစွာ ရှူရင်း ဖိုးလုံးရင်ခွင်ထဲမှာ ပုံလဲနေ၏။ အခုမှ စိတ်အေးလက်အေး နှင့် တကိုယ်လုံးကို လိုက်ပြီးစမ်းသပ်ကိုင်တွယ်ကြည့်ရသည်။
နတ်သမီး ကိုယ်လုံးက ထိရက်စရာပင်မရှိချေ။ အ လွန်နူးညံ့လှသည်။ အရင်နတ်သမီး၏ အထိအတွေ့ နှင့် အခုနတ်သမီး၏ အထိအတွေ့က ယှဉ်လိုက်ရင် အုန်းဆံ ဖတ်နှင့် ဂွမ်းလို ဖြစ်နေသည်ဟု ဖိုးလုံးထင်မိသည်။ အရေးအကြီးဆုံး အချက်ဖြစ်သည့် ပေါင်ကြားထဲကို စမ်းကြည့် လိုက်ရာ အမွှေးလုံး၀ မရှိတာ တွေ့ရလို့ ဖိုးလုံးကျေနပ်သွားသည်။ နတ်သမီးဆို တာ လူမတွေလို အမွှေးရှိပုံမရပါ။
အရည်တရွှဲရွှဲနှင့် ချောမွတ်နေသည့် အောက်ပိုင်းကို လက်နှင့် စမ်းကြည့်ရင်း ဖိုးလုံးမှုတ်ပေး ချင်လာသည်။ အရမ်း မှုတ်လို့ ကောင်းမည်ဟုလည်း တွေးမိ၏။ အရင်ဆုံး နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကုန်း စို့လိုက်သည်။ ဘယ်ပြန်ညာပြန် အကြိမ် ကြိမ်စို့ပေးလိုက်သည့် အခါ နတ်သမီးဆီက ညည်းသံသဲ့သဲ့ ပြန်ထွက်လာသည်။ ဖီးတွေ အလွန်တက်ပြီး ဖိုးလုံးပြုသ မျှ နုနေသည့် နတ် သမီး၏ အင်္ကျီ၊ ဘရာစီယာနှင့် ထမိန် လို့ထင်ရသည့်ဟာကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီးနောက် နတ် သမီး၏ ချောမွတ်အိစက်သည့် ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကို ဖြဲပြီးဖိုးလုံးခေါင်းထိုး ဝင်လိုက်သည်။
ဒီနတ်သမီးက ဟိုနတ်သမီးလို ချွေးစော်မနံပါ။ ပေါင်ကြားထဲမှာ လည်းမွှေးမြနေသည်။ လျှာနှင့် လျက်ရသည့် အ ရသာကပင်ချိုနေသည်ဟု ဖိုးလုံးထင်သည်။ ထို့ကြောင့် အားရပါးရ နှင့် တပျပ်ပျပ်မြည်အောင် လျက်မိသည်။ နတ်သမီးလည်း တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်ပြီး မရပ်မနားအော်ညည်း လို့နေသည်။ သူ့၏ ယုယမှုကြောင့် နတ်သမီး အလွန်ဖီးလ် တက် နေတာကိုသိသည့် ဖိုးလုံးကလည်း သူဆည်းပူးမှတ်သားခဲ့ရသမျှ လျှာစွမ်းကို အ ကုန် ထုတ်တော့သည်။ နတ်သမီး ဆီက အရည်တွေ အများကြီးထွက်ကျသည်။
ဖိုးလုံးကလည်း အားလုံးကို လျှာနှင့် ရှင်းပစ်လိုက်သည်။ဖိုးလုံးလျက်လေ အရည်တွေကထွက်လေနှင့် လျက်လို့တောင်မနိုင်တော့ပေ။ လျက်နေရင်း နှင့် လက်တဖက် က လည်း ဖိုးလုံးက ကိုယ့်ဟာကြီးကိုကိုယ်ကိုင်ပြီး ခပ်မှန်မှန်လေးထု ပေး နေရာ တဖြည်းဖြည်း နှင့်မာသ ထက်မာ လာရသည်။ ဘာဂျာမှုတ်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး နောက်တချီဆွဲဖို့ ဖိုးလုံးပြင်သည်။
ဘာဂျာမှုတ်နေရာမှ အပေါ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆန်တက် လာပြီး ဆီးစပ်၊ ဝမ်းဗိုက်မှ သည် နို့တွေကို ပြန်စို့ပေးသည်။ အဲဒီကနေ ရင်ညွှန့်၊ လည် တိုင် မှသည် အပေါ်ကိုဆက်တက်သွားပြီး နူးညံ့အိစက်သည့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို အရည်တွေ ရွှဲနေသည့် သူ၏ ပါးစပ်ကြီးနှင့် အားပါးတရ စုပ်နမ်းလိုက်၏။ နတ်သမီး၏ ညည်းသံတွေရပ် သွားပြီး ဖိုးလုံး၏ တင်ပါးနှင့် ကျောပြင် ကို မရဲတရဲလေးပွတ်သပ်လာသည်။
ဒီတခါမှာတော့ နတ်သမီးက လက်နှင့် ကိုင်ထည့်မပေး၊ ဖိုးလုံးဖာသာ တစမ်းစမ်းနှင့် အပေါက်ကို လိုက်ရှာပြီး သွင်းရသည်။ သုံးလေးခါ ချော်ပြီးမှ အိကနဲ နစ်ဝင်သွား၏။
“အား”
နတ်သမီး၏ နာကျင်စွာအော်လိုက်သံက ဖိုးလုံး၏ ရင်ထဲကို မီးလောင်သလိုဆူပွက်သွား စေပါသည်။ တဆက်ထဲ လိုက်လာသည့် ဖိုးလုံး၏ ဂမူးရှုးထိုးဆောင့်ချက်တွေ နောက်တွင်နတ်သမီး မရပ်မနားအော်ညည်းနေရသည်။ ဖိုး လုံး ဆီမှာ အသိစိတ်မရှိတော့ပါ။ သူသိတာက အားပါးတရ လုပ်ဖို့သာဖြစ်သည်။ နတ်သမီးခါးကို မြဲမြဲကိုင်ပြီးစိတ် ရှိတိုင်း ဆောင့်ကာဆောင့်ကာသွင်း ပစ်လိုက်၏။ နတ်သမီး၏ အော်သံတွေ နှင့် အတူ တဗုတ်ဗုတ် တဗျစ်ဗျစ်နှင့် ဖိုးလုံး၏ ဆောင့်သံတွေလည်း ဆူညံနေ၏။ ဖိုးလုံးထိုအသံတွေကိုကြားသည်။
ကြားသော်လည်း မသိပါ။ ဒီနတ် သမီးကို လုပ်ရသည့် အရသာက သူ့ကိုလုံးလုံးလျားလျား ဖမ်းစားထားသည်။အရမ်းကို နူးညံ့ကာအိစက်နေသည့် နတ်သမီး၏ ကိုယ်ပေါ်ကိုတက်ကာလုပ်ရသောအရသာက ဖိုးလုံးအတွက် တိမ်စိုင်တိမ်လိပ်တွေ ကို စီးနေရသလိုပင်ခံစားရသည်။ ကောင်းလိုက်သည်မှာ ဆိုဖွယ် မရှိတော့ပေ။ ဒီနတ်သ မီးက အထိအတွေ့မှာသာသလို အပေါက်လည်းပိုကျဉ်းသည်။
စေးပိုင်နေသည့် ဆွဲ အားက ဖိုးလုံး ၏ ဖွားဖက် တော် တခုလုံးကို လွှမ်းခြုံထားသည်။ အရင်နတ်သမီးလို အဖျား ပိုင်းကသာ တထုတ်ထုတ် နှင့် အထိအ တွေ့ ကိုရ သည်မဟုတ် တချောင်းလုံးကို တင်းတင်း မိမိညှစ်ထား၏။ ဆွဲသည်ဖြစ်စေ သွင်းသည်ဖြစ်စေ ထူးခြားသည့် ခံစားမှုကိုပေးသည်။ ထို့ကြောင့် ဖိုးလုံး အကြာကြီးမလုပ်နိုင်၊ လုပ်နေရင်း လုပ်နေရင်းနှင့် အချောင်းတခုလုံး ကျင် တက်လာကာ အရမ်းကောင်းသွားပြီးအရည်တွေကို အားပါးတရ ပန်းမိပြန်သည်။ အရည်တွေ ပန်းနေရင်းပင် ဖိုး လုံးရပ်လို့ ရပါ။ သူ့ဟာကြီး တဖြည်းဖြည်း နှင့် ပျော့ဆင်း လာသည်အထိ ဆက်ပြီးဆောင့်နေမိသေး၏။
လှုပ်ရှားလို့ မရအောင် ပျော့ခွေသွားတော့မှ ရပ်ချင်ဘဲ ရပ်လိုက်ရပါသည်။ဟိုအရင်နတ်သမီး နှင့်လည်းစိတ်တိုင်းကျအားပါးတရ ချစ်ခဲ့ဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် အခုလောက် ကျေနပ်နှစ်သိမ့် ရ ခြင်း မျိုးဖိုးလုံး မရဖူးပါ။ အရမ်းလည်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ် သည်။
ဒါပေမယ့် စိတ်ကျေနပ်နေပျော်နေမိသည်။ နတ်သ မီး၏ ကိုယ်လေးကို အားကျန် သလောက်နှင့် တင်းတင်းဖက်ထားရင်း တကိုယ်လုံး အနှံ့လိုက်နမ်းနေမိ၏။ ဘယ် နေရာ ကိုနမ်းမိလို့ နမ်းမိမှန်းတောင် ဖိုးလုံးမသိပါ။ ခြေသလုံးလည်း နမ်းသည်။ခြေဖျားကိုလည်း နမ်းသည်၊ လည် တိုင် ကိုလည်းနမ်းသည်၊ မေးဖျားလေးကိုလည်း နမ်းမိသည်။ အရည်တွေရွှဲနေသည့် နတ်သမီး၏ ပစ္စည်းကိုတော့ အကြာဆုံးနှင့် အယုယဆုံး အနမ်းတွေ ပေးမိ သည်။
ပျော့ခွေပြီး ဖိုးလုံးလုပ်သမျှ ငြိမ်သက်စွာခံနေရာမှ နတ်သမီး ကိုယ်လုံးတောင့်သွားသည်။ နတ်သမီး ပြန်တော့ မည်ထင်သည်။ ဖိုးလုံးထင်တာ မှန်ပါသည်။ နတ်သမီး လူးလွန့်လာပြီးဖိုးလုံးလက်ကနေရုန်းသည်။ မရုန်းသာ အောင် တင်းတင်းဖက်ထားရင်းမှ နောက်နေ့တွေ မလာတော့မှာစိုးလို့ လွှတ်ပေးလိုက်ရင်း နှုတ်ကနေ တဖွဖွ မှာမိ၏။
“နောက်နေ့တွေလဲ နတ်သမီးလေးပဲ လာပါနော်၊ ဟိုနတ်သမီးလေး ကိုကျွန်တော် မချစ် ဘူး၊ ဒီနေ့ နတ်သမီးကို ပဲချစ်တယ်။ မလာရင် ကျွန်တော်သေမှာပါ”
ပြောရင်းစိတ် မထိန်းနိုင်လို့ နတ်သမီးကို လှမ်းဖက်မိရာမှ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး နတ်သမီး ခြေထောက်ကို ဖက်လို့ ပြောမိပြန်သည်။
“ကျွန်တော်စောင့် နေမှာပါ နတ်သမီးရယ် လာပါနော်”
တောင်းတောင်းပန်ပန်ပြောရင်းမျက်နှာ နှင့် အပ်လိုက်ရာ နှာခေါင်းက နတ်သမီး၏ ပစ္စည်း မို့မို့လေး နှင့် တိုးမိ သည်။ ထို့ကြောင့် ဖိုးလုံး တယုတယနှင့် နမ်းပြန်သည်။ နှာခေါင်းနှင့် နမ်း စဉ်က မသိသာသော်လည်း ပါးစပ်နှင့် စုပ်နမ်းသည့် အခါ နတ်သမီး ဒူးတွေ တုန်ရီလာပြီး အ တင်းရုန်းထွက်၏။
ဖိုးလုံး လည်းစိတ်မကောင်းစွာဖြင့် လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ဒူးထောက်လျှက်နှင့် ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး ငြိမ်သက်စွာ ဆက်ထိုင်နေမိသည်။ မွှေးရနံ့လေးနှင့် နတ်သမီး၏ အငွေ့အသက်ကို ခေတ္တမျှရနေသေးသော်လည်း နောက်တော့ ခြေသံလိုတိုးတိုး အသံလေးနှင့် အတူ လုံး၀ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ဖိုးလုံး မချင့်မရဲနှင့် မြေပြင်ကို လက်သီး နှင့် ထုချလိုက်မိပါတော့သည်။
မစိုးစိုးနွယ်၏ ကောင်းမှုကြောင့် နတ်သမီး နှင့်ချစ်ပွဲ ဝင်ခွင့်ရပြီးနောက်မှာ ဒီတဲလေးဆီသို့ နေ့ ခင်းဖက် ဖိုးလုံး မရောက်ဖြစ်တော့ပါ။ ဒါပေမယ့် မနေ့က လာခဲ့သည့် နတ်သမီးကိုသတိ ရလွန်းလို့ အသုဘ အိမ်ကနေ လစ် ထွက်လာခဲ့သည်။ နတ်သမီးလေး၏ အနံ့၊ အထိအတွေ့ နှင့် လှိုက်လှိုက်ဖိုဖို အော်ညည်းသံတွေ ကို ဖိုးလုံး ရင်ထဲက ဖျောက်ဖျက်လို့ မရနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။
တဲထဲရောက်သည်နှင့် ဖျာကိုတောင်ချမခင်းတော့ဘဲ သစ်သားတုံးလေးတွေပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း ထိုင်ချလိုက်ပြီး ညတုန်းက အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်သတိရရင်း သင်းပျံ့သည့် ရနံ့လေးက နှာဝကိုလာဝှေ့ သလိုလို ခံစား ရသည်။ အခုပင် တကယ် ရနံ့ကိုရနေသလို မျိုး အားပါးတရ ရှူရှိုက်လိုက်ရင်း ဖိုးလုံး၏ မျက်လုံးက နံရံပေါ်မှာ ထိုးထားသည့် ဖျာလိပ်၏အောက်ဖက် မြေပြင်တွင် ကျနေသည့် အနီရောင် အဝတ်စလေး ဆီရောက်သွားသည်။ တဲထဲက စုတ်ပြတ်ဟောင်းနွမ်းနေသည့် အရာတွေအားလုံးထက် သစ်လွင်ကာတောက်ပနေသည့် အဝတ်က လေး ကို ကောက်ယူကြည့်လိုက်ရာ ဘရာစီယာ လေးတထည်ဖြစ်နေ သည်။
ညတုန်းက မိန်းမူးခဲ့ ရသည့် ရနံ့ကလေးက ဘရာစီယာ တွင်စွဲထင်မွှေးမြနေ၏။ ညတုန်းက နတ်သမီးလေး အပြန် မှာ ကျန်ခဲ့တာဖြစ်မည်။ မျက်နှာမှာ အပ်ပြီး အားပါးတရနမ်းလိုက်သည့် အခါ ပိုပြီးသေချာ သွား၏။
“နတ်သမီး လေးရယ်”
နှုတ်ဖျားကနေ ချိတင်ကဲ ရေရွတ်ရင်း အထပ်ထပ်နမ်းလိုက်မိသည်။ သူမ၏ ဘရာစီယာ ကျန်ခဲ့ လို့ ဒီည လည်းတ ခေါက်ပြန်ကာလာယူမလားဟု အားတက်ရသည်။ ဒါပေမယ့်နတ် သမီး ဆိုတော့ သူမမှာ ဒီလို ဘရာစီယာ လှလှ လေးတွေ အများကြီး ရှိနိုင်သည်။ လာမယ် လို့ ကတိပေးမသွားသည့် နတ်သမီးက ဒါလေး တခုအတွက်နှင့် ပြန် လာချင်မှ လာလိမ့်မည်။
မစိုးစိုးနွယ်ကို အကျိုးအကြောင်း ပြောပြပြီး မေးရင်ကောင်းမည်ဟုလည်း တွေးမိသည်။ မစိုးစိုးနွယ်က လည်း အလုပ်တွေရှုပ်နေလို့ သူ့ကိုကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဖြေဖို့ အချိန်ပေးချင်မှ ပေးနိုင်လိမ့်မည်။ နတ်သမီး၏ အနံ့အသက်တို့ နှင့် ထုံမွှန်းနေသည့် ဒီပစ္စည်း ကို မထားခဲ့ ချင်ပါ။ မတော်တဆ တယောက်ယောက် လာပြီး တွေ့လို့ယူသွားရင် ခက်မည်။ ထို့ ကြောင့် အိမ် ကိုယူသွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိပါသည်။
ဘရာစီယာလေးကို တရိုတသေခေါက်ပြီး အင်္ကျီကြားညှပ်ကာ ဖိုးလုံးတဲထဲက ပြန်ထွက်ခဲ့သည်။ တခြားသူတွေ ရှေ့မှာ ထွက်ကျမှာစိုးလို့ အသုဘအိမ် ကိုမဝင်တော့ဘဲ အိမ်ဖက်သို့သာ ပြန်လျှောက်လာခဲ့သည်။ နေ့ခင်း ဖက် ဆိုရင် ဖိုးလုံးတို့ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိပါ။ သော့ပိတ်ထားပေမယ့် ဖိုးလုံး အိမ်ထဲဝင်တတ်သည်။
ခါတိုင်းဆိုရင် ဖိုးလုံးကလည်း တနေကုန် တနေခန်းလျှောက်သွားနေလို့ အိမ်ကိုသော့ ပိတ်ထားရတာ များသည်။ ဒါပေမယ့် ယောက်ဖတော် ကိုစိုးအောင်က ဖိုးလုံးပြန်လာချင်လည်း ပြန်လာလို့ရအောင် အိမ်နောက်ဖက်မှာ လျှို့ဝှက်မ လွယ်ပေါက်လေး တခုလုပ်ပေးထားသည်။ ကျပျောက်မှာစိုးလို့ ဖိုးလုံးကို သော့တော့ပေးမထားပါ။
အထဲရောက်သည်နှင့် အိမ်ရှေ့ဖက်မှာ သူ့အတွက်လုပ်ပေးထားသည့် အခန်းလေး ဆီသို့ တန်းဝင်သွားပြီး အိပ် ယာပေါ်မှာ လှဲချလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ခေါင်းရင်းဖက်ကတံခါးပေါက်ကို ထဖွင့်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာလေး ကို အလင်းရောင် မှာ သေသေချာချာ ပြန်ကြည့်မိသည်။ မကြည့်ခင် နမ်းလိုက်မိသေး၏။ စွဲထင်နေသည့် ရနံ့ မွှေး မွှေးလေးက ဖိုးလုံးစိတ် ကိုတက်ကြွရွှင်လန်းစေသည်။ ကြည့်ခွင့် မရှိလို့ မမြင်ခဲ့ရသော်လည်း နတ်သမီးလေးက အရမ်း လှမယ်ဆိုတာသေချာပါသည်။
သူမ၏ ဘရာစီယာလေးက လည်းအရမ်းလှသည်။ အနီရောင်က တလက် လက်စိုနေပြီး ဖိုးလုံးလက်ပေါ်ကိုတောင် ပတ္တမြားရည်တွေ လျှံကျလာမလိုလို ထင်ရသည်။ ပုခုံးကြိုးတွေကအရောင် ပိုရင့်ပြီး ပလပ်စတစ်လို ပြောင်လက်နေသည်။ ကိုင်ကြည့်တော့ ပလပ်စတစ်မဟုတ်ပါ။
လက်ထဲမှာ လှည့်ပတ်ကိုင်ကြည့်ရင်း စိတ်ကူးပေါက်လာတာ နှင့် ကိုယ်မှာ ဝတ်ကြည့်သည်။ ပခုံးတဖက်တချက် စီမှာ စွပ်လိုက်သည် အထိအဆင်ပြေသော်လည်းနောက်ကျောက ချိတ်ကို ချိတ်ကြည့်သည့် အခါဘယ်လိုမှ အ ဆင်မပြေ။ လက်ကလည်း တံတောင်ဆစ်ကနေ လိမ်ပြီးနာလာသည်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်သဘောကျလို့တခွီးခွီး ရယ်ရင်း နှင့် ပြန်ဖြုတ်လိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ တခါ နမ်းမိပြန်၏။
ဘယ်မှာ သိမ်းရမည် ဆိုတာကိုလည်း တွေးလို့ မရပြန်။ ဖြစ်နိုင်ရင် အိပ်ယာထဲမှာပဲ ထားချင်သည်။ ဒါပေမယ့် အမ တွေက ဖိုးလုံးအိပ်ယာကို သိမ်းပေးဖို့၊ အဝတ်အစားတွေလျှော်စရာရှိတာ လျှော်ပေးဖို့ ဝင်လာတတ်သည်။ တွေ့ သွားလို့ကတော့ ရှင်းရခက်တော့မည်။ တနေရာရာမှာ သွားသိမ်းထားဖို့ကျတော့လည်း နတ်သမီးလေး များ ပြန်လိုချင်မလားဟု တွေးမိပြန်၏။ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ခေါက်လို့ ခေါင်းအုံး အောက်ကို ထိုးထည့် ထားလိုက်ပြီး ဖိုးလုံး အကြံထုတ်သည်။
ထားတာကတော့ အိပ်ရာထဲမှာပဲထားရမည်။ ဒါမှ သူအလိုရှိသည့် အချိန်တွင် ထုတ် ကြည့် နိုင်မည်။ နတ်သမီး၏ ကိုယ်ရနံ့လေးကို ရှူရှိုက်ရင်း စိတ်ချမ်းသာစွာ အိပ်နိုင်မည် ဖြစ်သည်။
ခေါင်းထဲကိုလျှပ်တပျက်အကြံတခုဝင်လာသည့် အခါ ဖိုးလုံးဝမ်းသာ အားရထထိုင်လိုက်သည်။ ခေါင်းအုံးစွပ်ထဲ ကို ထည့်ထားရင်ရသည်။ နှိပ်ကြယ်သီး နှင့် ပိတ်ထားသည့်ထဲကို ဘယ်သူမှကြည့်မှာမဟုတ်။ ခေါင်းအုံးစွပ်က နှိပ်ကြယ်သီး တွေကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီတော့ မထည့်ခင်နမ်းလိုက်သေးသည်။
သမန်ကာလျှံကာ မဟုတ်ဘဲ ခွက်တဖက်ချင်းစီ ထဲကို နှာခေါင်းကြီး နှစ်ပြီးအားရပါးရ နမ်းခြင်း ဖြစ်သည်။ နမ်းလို့ ဝတော့မှ ခေါင်းအုံးစွပ်ထဲ ကို ထည့်ပြီး အောက်ဖက်ခြမ်းမှာ ထားလိုက်သည်။ ဒါဆိုရင် နတ်သမီးလေး၏ ဘရာစီယာက သူနှင့် အနီးဆုံးမှာ အမြဲ ရှိနေတော့မည် ကိုတွေးကာ ဖိုးလုံးပျော်သွားရသည်။
အဲဒီနောက်မှာတော့ ဖိုးလုံးကိုယ့်လုပ်ရပ်ကို ကိုယ်ပြန်သဘောကျပြီး ကျေနပ်ပီတိဖြင့် အိပ်မောကျသွားသည် မှာ အိမ်က အမတွေ ပြန်လာကြသည် အထိဖြစ်သည်။ ဦးတင်ထွန်း ၏ အသုဘကို လိုက်ပို့ဖြစ်သေးလား ဟု မေးကြ တော့မှ ဖိုးလုံး ဘာဖြေရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။ ဒီနေ့ သင်္ဂြုလ် မည့်နေ့ဆိုတာ ဖိုးလုံး မသိပေ။ သူများတွေ အလုပ်ရှုပ်နေ ကြချိန် မှာဖိုးလုံးကလည်း စိတ်ကူးပေါက်ရာထွက်လာခဲ့ မိပါသည်။
“ခုမှတော့ သွားမနေပါနဲ့ တော့”
အိပ်ရာက လူးလဲထသော ဖိုးလုံးကို အမကြီးကလှမ်းပြောလိုက်သည်။
“ရေချိုးမလို့ပါဗျ”
ရေချိုးအဝတ်အစားလဲပြီး အမှောင်ကိုထိုင်စောင့်သည်။ စောနေသေးလို့ ထမင်းခေါ်ကျွေးတော့ ဝင်စားလိုက် သည်။ နတ်သမီးအသစ်က ဒီနေ့လည်းရောက်လာဦး မည်လားဟုသိချင်ဇောနှင့် ထမင်းကိုဖြောင့်ဖြောင့် မ စား နိုင်ပါ။ ကြိတ်မှိတ်ပြီး အတင်းမျိုချ ရသည်။
စားပြီတော့ လဘက်ရည်ဆိုင် ခနထွက်ထိုင်သည်။ ဖဲဝိုင်းကရသည့် မုန့်ဖိုးလေးတွေက ရှိနေ တော့ငွေစရွှင်နေ သည်။ ဒါကြောင့် အိမ်မှာ အချိန်မဖြုန်းတော့ဘဲ လဘက်ရည်ဆိုင်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံးပိုက်ဆံ မထုတ်လိုက်ရပါ။ အပေါင်းအသင်းရောင်း ရင်းတွေ နှင့် ဆုံလို့ ရှင်းသွားကြသည်။ သူတို့ကလည်း ဦးတင်ထွန်း အသုဘမှ ဖဲဝိုင်းဆီချီတက်ကြမည့် လူတွေဖြစ်သည်။
ဖိုးလုံးမှာ နာရီမရှိ၊ ထို့ကြောင့် တူတူထိုင်နေသူတွေကို ခုနစ်နာရီ ထိုးရင်ပြောကြပါဟု မှာ ထားရသည်။ ဖဲဝိုင်း သွားကြမည့်သူတွေ ပြောနေကြသည့် အကြောင်းက ထိုအသုဘအကြောင်း၊ ဦးတင်ထွန်း ကြီးကဲခဲ့ ပုံများ နှင့် မစိုး စိုးနွယ်၏ အနာဂါတ် အလားအလာ တို့ ဖြစ်ကြသည်။
ဘယ်သူကမဆို မစိုးစိုးနွယ်ကို ခနတဖြုတ် တော့ တရား မဝင်စောင့်ရှောက် ချင်ကြကြောင်း ဝန်ခံကြ၏။ ဖိုးလုံးကတော့ အဲဒါတွေ ကိုစိတ်မဝင်စားပါ။ နတ်သမီး အသစ် ဆီကို သာစိတ်ရောက်နေသည်။ တကယ်လို့ ရောက်လာခဲ့ရင်၊နတ်သမီးကို အားရပါးရ မှုတ် မည်။ ပြီးတော့ မှ စိတ်ကြိုက်လုပ်မည်။ တွေးတာနှင့်ပင် ဖိုးလုံး၏ ဟာကြီးက တင်း လာ၏။
ခုနစ်နာရီထိုးပြီဟု ပြောလိုက်သံကြားသည် နှင့် ဘယ်သူ့ကိုမှတောင် နှုတ်ဆက်မနေတော့ ဘဲ ထိုင်ရာမှထပြီး ခပ် သုတ်သုတ်ပြေးထွက်ခဲ့သည်။ ခါတိုင်းဆိုရင် လူတိုင်းနှင့် ဟောင်ဖွာ ဟောင်ဖွာ ဝင်ရောပြီး တော်တော်နှင့် ထိုင် ရာ မှ မထချင်သည့် ဖိုးလုံးက ဒီနေ့တော့နှုတ် နည်းကာ ဘာမပြောညာမပြော ထပြေးသည့် အတွက် အားလုံးတအံတသြဖြစ်ကာ ကျန် ရစ် ခဲ့ကြသည်။
အမှန်ကတော့ ခုနစ်နာရီ မထိုးသေးပါ။ ဖိုးလုံးကပြောပါဆိုလို့ တမင်နောက်ပြောလိုက် တာကို တကယ်ထင်ပြီး ပြေးခဲ့မိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဟိုကိုရောက်တော့ စောနေတာကို မသိလို့ လုပ်နေကျအတိုင်း လုပ်ပြီးနတ်သမီးကို မျှော်မိသည်။ အရင်လို ငြိမ်သက်စွာပင် လှဲ မနေနိုင်ဘဲ လှဲလိုက်၊ ထထိုင်လိုက်နှင့် ဖိုးလုံးအတွက် အချိန်တွေက ရှည်ကြာလွန်းနေသည်။ ဘယ်လောက် ဘယ်လိုကြာခဲ့ပြီဆိုတာကို လည်းဖိုးလုံးမသိ။ ခေါင်းကိုစောင်းပြီး နားစွင့်ရလွန်းလို့ ဇက်တောင်မှ နာနေသည်။
ရောက်သင့်သည်လို့ ထင်ထားသည့် အချိန်ထက်ကျော်လွန်တာကြာသွားလို့ နတ်သမီး မလာတော့ဟု ဖိုးလုံးဝမ်း နည်းစွာတွေးနေမိစဉ်ပင်သူအလွန်နှစ်ချိုက်စွဲလမ်းရသည့် မွှေးရနံ့လေး လွင့်လာ၏။ ခပ်ဖွဖွခြေသံနှင့် အတူဖိုးလုံး နားကို လှိုက်မောရင်ခုန်ရသည့် အငွေ့ အသက်လေးတခု ရောက်လာသည်။
“မလာတော့ဘူး လို့တောင်ထင်နေတာဗျာ”
မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး ရနံ့လေးလွင့်လာသည့် နေရာဖက်ဆီကို လှမ်းဖက်လိုက်ရင်း ပြော မိသည်။ နူးညံ့အိ စက်သည့် ကိုယ်လုံးလေးတခု ဖိုးလုံးရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာသည်။
မျက်နှာ ရှိမည်ဟု ထင်သည့်နေရာကို လက် နှင့် စမ်းကြည့်လိုက်ပြီး နဖူး နှင့် ပါးပြင်ကို တယုတယ နမ်းလိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့မှာ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူ လိုက် ၏။ နတ်သမီး၏ နှုတ်ခမ်းလွှာ တွေကလည်း အနံ့တမျိုးလေးသင်း နေပြီး ချိုမြသည့် အရသာကိုပေးသည်။
မွတ်သိပ်စွာနမ်းရင်း နတ်သမီး၏ တကိုယ်လုံးအနှံ့လိုက်ပြီးပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးနေမိသည်။ နတ်သမီး၏ အသက် ရှုသံလည်း မြန်နေပြီး ကိုယ်လုံးလေးက တုန်ရီလာ၏။
“လာ ...ဒီမှာ ထိုင်လိုက်နော်၊ ကျွန်တော် မနေ့ကထက်ကောင်းအောင် မှုတ်ပေးမယ်”
ဖျာပေါ်မှာ ဆွဲထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး နတ်သမီးထမိန် ကို မတင်လိုက်၏။ ထမိန်က မနေ့ကလောက် မပျော့၊ မာခေါက် ခေါက်နိုင်သည်။ အပေါ်ကို မရအရလှန်တင်လိုက်ပြီးနောက် ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကို ဖြဲကာတွေ့သည့်နေရာကို လျှာ နှင့်လျက် လိုက်သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာ နေရာမှန်ကိုတည့်တည့်ထိ၏။
“အင်း ...”
နတ်သမီး၏ အသံတိုးတိုးလေးက ဖိုးလုံးကို စိတ်တက်ကြွစေ၏။ တချက်ထဲနှင့် တောင် သူမ အတွက်ထိသည် ဆို ရင် ဆက်လုပ်ပေးလိုက်ပါက အတိုင်းထက် အလွန်ဖြစ်ပေတော့ မည်။ ထို့ကြောင့် လျှာနှင့် အဆက်မပြတ်တွန်း လျက်တော့၏။ ညည်းသံတွေ နှင့် အတူ နတ် သမီး တသိမ့်သိမ့်တုန်ခါနေသည်။ မျက်လုံးက မမြင်ရပေမယ့်ဘယ် နေရာမှာ ဘာရှိတယ် ဆိုတာကို အာရုံက အလိုလိုသိနေသည်။ နတ်သမီး၏ ခန္ဓာကိုယ်က ဖိုးလုံးနှင့် တသားထဲ တွဲဆက်လို့ ထားသလိုပင်။
မနေ့ကလိုပင် နတ်သမီးဆီက အရည်တွေ ဒလဟောထွက်၏။ အရင်နတ်သမီးလဲ အရည် ထွက်သော်လည်း ခု နတ်သမီးလောက် အများကြီး မထွက်ပါ။ ဖိုးလုံးကတော့ များလေ ကြိုက်လေပင်။ ထွက်လာသမျှအားလုံးကို လျှာ နှင့် လျက်ယူကာ မျိုချလိုက်၏။ အဲဒီအရည်တွေက ဆေးဖက်ဝင်သည်။
ခွန်အားဖြစ်စေသည်ဟု ဖိုးလုံးကြား ဖူးဂွင်းထုပေး နေ ရသည်။ ဆွပေးစရာမလိုအောင် ထောင်နေပေမယ့် ဖိုးလုံးက မာသထက်မာစေချင်သည်။ နတ်သမီး သုံးခါ လောက် အရည်ပွက်ပွက်ထွက်ပြီး ချိန်တွင် ဖိုးလုံးဟာကြီးကလည်း ပေါက်ကွဲထွက်လုမတတ် တင်းမာနေပြီ ဖြစ်သည်။သံချောင်းကြီး တမျှမာနေသည့် ဟာကြီးကို ဆကြည့်လိုက်ရင်း
“လုပ်တော့မယ်နော် နတ်သမီးလေး”
မှုတ်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး နတ်သမီးကို တက်ခွလိုက်သည်။ အ၀ ကိုစမ်းပြီးထိုးထည့် မည် ကြံပြီးမှ နတ်သမီး ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစားတွေ ရှိနေတာကို သတိရသည်။
အရင်ဆုံးသူ့ကိုယ်သူ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်အောင် ချွတ် ပစ်လိုက်ပြီးမှ နတ်သမီးကို ချွတ်ပေးသည်။ သူထမိန်လို့ ထင်ထားသည့် နတ်သမီး၏ အဝတ်က ဆွဲထုတ်စရာအစ ကိုစမ်းလို့ ရဘဲ ချာလည်လည်နေသည်။ ဖိုးလုံး အကြံအိုက်နေစဉ် ဇွိ ကနဲ အသံတခုကြားလိုက်ရပြီး ဖိုးလုံး လက် ထဲ နတ်သမီးထမိန် ကျွတ်ပါလာသည်။ ပြီးတော့ အပေါ်ပိုင်းကိုဆက်ချွတ်သည်။ အပေါ်ကတော့ အခက်အခဲမ ရှိပါ။ နှိပ်ကြယ်သီးတွေ တပ် ထားသည့် အင်္ကျီက လွယ်လွယ်ကူကူ ချွတ်လို့ရသည်။
ဘရာစီယာကတော့ မနေ့ကလို အပြောင်ချောမဟုတ် ဖုဖုကြမ်းကြမ်းနှင့် ဇာလိုလို အပေါက် တွေစမ်းမိသည်။ ချွတ်တာကတော့ ခက်ပါ။ ချွတ်နေရင်း ရုတ်တရက်ခေါင်းထဲ
ဝင်လာသည့် အကြံကြောင့် ခါတိုင်းသူ ဂွင်းထုရင်း အရည်နှင့် ပန်းနေကျ နံရံဖက်ဆီသို့ လှမ်းပစ်ထုတ်လိုက်၏။ ပြီးတော့မှ နတ်သမီး၏ ပေါင်ကြားထဲမှာ နေရာ ဝင် ယူပြီးအပေါက်၀ ကို စမ်းသပ်ကာ သူ့ဟာကြီးကို ဆောင့်ထိုးထည့်လိုက်၏။
“အား ...ကျွတ် ...ကျွတ်..”
အားနှင့်ဆောင့်ထိုးလိုက်လို့ နတ်သမီး နာသွားပုံရသည်။ ဒါပေမယ့် နောက်တချက်မှာ ဒီထက် အားပိုသုံးပြီး အ ဆုံးအထိဆောင့် ချလိုက်သည်။
“အား ....အ ...”
မိန်းမတွေက နာလေကြိုက်လေဟု ဖိုးလုံးဆရာသမားတွေကပြောဖူးသည်။ ဒါကြောင့် မရပ် မနား အားထည့် ကာ ဆောင့်၏။ နတ်သမီးလူးလှိမ့် အော်ဟစ်နေတာ ကောင်းလို့ဖြစ်ကြောင်း နားလည်သည်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ဖက် ကိုယ် လည်းကြည့်ရမည်။ ဆောင့်ကောင်းတိုင်း ဆောင့်နေလို့ကလည်း မဖြစ်ပါ။ ခနလေးနှင့် အရည်တွေထွက် ကုန် မှာဖိုးလုံး အတွေ့ အကြုံတွေအရသိနေသည်။ ဒီနတ်သမီးလောက် လုပ်လို့ မကောင်းသည့် အရင်နတ် သမီး တုန်းကပင် ကြာကြာမလုပ်နိုင်။ အလွန်လုပ်လို့ကောင်းသည့် ဒီနတ်သမီး နှင့်သာ ဆိုရင် ဘယ်လောက်မှခံမှာ မဟုတ်ပါ။
ထို့ကြောင့် စိတ်ကို ကြိုးစားထိန်းချုပ်ပြီး ဖိုးလုံးအရှိန် ပြန်ပြန်လျှော့သည်။ ဒါပေမယ့် စေးပိုင် တင်းကျပ်သည့် အ ရသာ၊ နူးညံ့အိစက်သည့် အထိအတွေ့တွေက ဖိုးလုံးကို ထိန်းချုပ်ခွင့် မပေးပါ။ အားကုန်သုံးဖို့ ကို ကာစေ့ဆော် နေ၏။ အရင်နတ်သမီးတုန်းက စိတ်လွတ်လက် လွတ် လုပ်ခဲ့သည်မှန်သော်လည်း ဒီလောက်ပြင်းထန်ခြင်းမျိုးမရှိ။ အခုနတ်သမီးကဖိုးလုံး၏ နဂိုထဲကမှ နည်းပါးလွန်းလှသည့် စဉ်းစားဉာဏ်တွေကို အကုန်ရှင်းလင်း ပစ်လိုက် သည်။
ဖိုးလုံးအရှိန် များလွန်းလို့ နတ်သမီးက ခါးကိုတွန်းလာသည့် အားကိုပင်ရအောင်ဆန့်ကျင် ပြီး စိတ်ထင်တိုင်း လုပ်ပစ်လိုက်သည်။ နတ်သမီး ကိုယ်ထဲသို့ အရည်တွေပန်းထည့်ပေးပြီး သောအခါ ဖိုးလုံး အသက်ကိုတောင် မနည်းရှူနေရတော့သည်။ သေလုမတတ်မောပန်း နေသော်လည်း ရရှိခဲ့သည့် အရသာအတွက် ဖိုးလုံးအလွန်ကို ကျေနပ်နှစ်သိမ့်နေမိသည်။ နတ်သမီးကတော့ တုတ်တုတ်တောင်မလှုပ်တော့ချေ။ အသက်မှရှိသေးရဲ့လားဟု အလန့် တကြားနှင့်နှာ ခေါင်းဝကို စမ်းကြည့်ရာ အသက်ရှုနေတာကိုတွေ့တော့မှ ဖိုးလုံးစိတ်အေး လက်အေး အမောဖြေနိုင်တော့သည်။ နောက်နေ့ တွေရေတပုလင်း လောက်ယူခဲ့သင့်သည်ဟု လည်းတွေးနေမိ၏။
အမောတွေ တော်တော်ပြေသွားသည် အထိနတ်သမီးက ငြိမ်သက်နေဆဲရှိပါသေးသည်။ အမောပြေသည့် အခါ ဖိုးလုံးက ဆန္ဒတွေ တက်ကြွလို့ လာပြန်သည်။ ဒီတခါတော့ နတ်သ မီးကို လေးဖက်ကုန်းခိုင်းပြီး ခွေးလို လုပ်ရ မည်။ နို့တွေကို သာသာယာယာ ညှစ်ပေးသည့် အခါ နတ်သမီးလှုပ်လာသည်။ နို့သီးခေါင်းလေး တွေကို ခပ် ပြင်းပြင်းလေး လိုက်စုပ်ပေး လိုက်တော့ လူးလွန့်လို့လာသည်။ ပါးစပ်က ညည်းသံလိုလိုလည်း ကြားရသည်။ အ ရင် နတ်သမီး နှင့် နို့ အရွယ်အစားချင်းတော့ တူတူလောက်ရှိပေမယ့် အခုနတ်သမီး၏ နို့သီး ခေါင်းလေးတွေက ပိုသေးသည်ဟု ဖိုးလုံးထင်မိသည်။
နို့တွေကို စို့ရင်းပေါင်ကြားကိုလက်နှိုက်၍ အစိကို ရွရွလေး ပွတ်ချေပေးသည့် အခါ နတ်သမီး ညည်းသံတွေပို ကျယ်လာ၏။ တဆင့်တိုးလိုက်ပြီး သူမ၏ လက်ထဲသို့ ဖိုးလုံးဟာ ကြီးကို ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည့် အခါ ဖွဖွ လေး ဆုပ်ပြီး ဂွင်းထုပေးသည်။
မှုတ်ပေးပါလား ဟု ပြောလိုက်ချင်သော်လည်း ဖိုးလုံးမပြောရဲပါ။ တော်ကြာ လုပ်မ ပေး ချင်လို့မလာတော့ ဘူး ဆိုရင်ခက်တော့မည်။ ခုတောင်မှ လေးဖက်ထောက်ခိုင်းဖို့ ဖိုးလုံးစဉ်းစားနေရ၏။ မနေ့ တုန်းက အခြေအနေက တိုက်ဆိုင်မှုဖြစ်သည်။ နတ်သမီး၏လက်နုနုလေးတွေကြောင့် ဖိုးလုံးဟာကြီး အစွမ်းကုန် တင်းမာ လို့လာတော့မှ အရဲစွန့်ပြီးပြောချလိုက်၏။
“ကျွန်တော့်ကို လေးဖက်ကုန်းပေးပါလား နတ်သမီးရယ်၊ ဖင်ကိုကိုင်ပြီးနောက်ကနေလုပ် ချင်လို့ပါ”
“အင်”
အာမေဋိတ်သံလေးတခုထွက်လာပြီး နတ်သမီးငြိမ်သွားသည်။ နေပေးချင်ပုံမရ။ ဖိုးလုံးကလည်းအရမ်းလုပ်ချင် နေလို့ တတ်သလောက်မှတ်သလောက် ကြိုးစားစည်းရုံးကြည့်မိပါသည်။
“အဲလို လုပ်တာက အရမ်းကောင်းတာ နတ်သမီးလေးရဲ့၊ သားအိမ်ထဲထိအောင်လုပ်လို့ရတယ်၊ မနေ့က လုပ်တာ မကောင်းလို့လားဟင်၊ ဒီနေ့ ကောင်းအောင်လုပ်ပေးမယ်လေ၊ကုန်းပေးနော်”
နတ်သမီးက မလှုပ်သည့်အတွက် ဖိုးလုံးစိတ်ရှည်ဖြစ်ပြီး နတ်သမီးကို ဆွဲမထူကာလေးဖက် ထောက်ရက်လေး ဖြစ်သွားအောင်လုပ်လိုက်သည်။ ဒီလိုကျပြန်တော့လည်း နတ်သမီးက မငြင်း ချေ။ ဖိုးလုံး ထားလိုက်သည့် အ တိုင်း ဖင်ကြီး ထောင်ပြီးငြိမ်နေ၏။ နတ်သမီး သဘောတူသည်ကို သိလိုက်သည့် အခါဖိုးလုံးဝမ်းသာအားရဖြစ်ပြီး သူ့ဟာကြီးကို ပိုထောင်မတ်လာ အောင်သုံလေးချက်လောက် လက်နှင့် ကိုင်ထုလိုက်ပြီး စွင့်ကားအိစက် နေသည့် ဖင်ကြီးတလျှောက် လက်နှင့်စမ်းကာ အပေါက်ကိုရှာ၏။
ဖင်ဝလေး ကိုစမ်းမိတော့ ထည့်ကြည့်ချင်လာသည်။လက် နှင့် ထိုးကြည့်တော့ လက်ညိုးတောင်မဝင်ပါ။ နတ်သမီးက လည်း တွန့်ခါပြီး ရုန်းသည်။ အကြမ်းကိုင်ပြီးလုပ်ရင် နတ်သမီးဖင်ကွဲ သွားမှာစိုးလို့ မလုပ် တော့ ဘဲ လုပ်ရမည့်နေရာကို သာဆက်စမ်းလိုက်သည်။
တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကြားတွင် ဖိုးလုံးလုပ်ရမည့် နေရာက ဖောင်းပြီးစူထွက်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားမှာ လည်း အရည်တွေစိုရွှဲနေသည်။ ချက်ချင်း မလုပ်သေးဘဲ လျှာနှင့်လျက်လိုက် ပါးစပ် နှင့် စုပ်လိုက်လုပ်ပေးလိုက်သည့် အ ခါ နတ်သမီး ဖင်ကြီးတရမ်းရမ်းခါပြီး ညည်းတော့ သည်။
ဖိုးလုံးလည်း နတ်သမီး၏ တုန့်ပြန်မှုကို သဘောကျပြီး နောက်အပြင်ကိုပိုပြီး ထွက်သထက် ထွက်အောင်ဖြဲပြီး လျှာနှင့် ဆက်လုပ်ပေးနေမိသည်။ နတ်သမီး၏ ညည်းညူ သံတွေ မစဲတော့ပေ။ ခနလေးနှင့် ထွက်ကျလာသည့် အရည်တွေကိုစင်အောင်လျက်လိုက် ပြီးတော့မှ ဖိုးလုံး ပြန် မတ်ပြီး သူ့ဟာကြီးကို အဝမှာတေ့လိုက်သည်။
တေ့လိုက်တာနှင့် ရမ်းနေသည့် နတ်သမီးရပ်သွားသည်။ ဖိုးလုံးကလည်း အရမ်းကိုလုပ်ချင် နေပြီ ဖြစ်လို့ ခါးကို ဆွဲပြီး ဆောင့်ထိုးချလိုက်သည်။
“အင်း ....အား”
နတ်သမီး၏ အော်လိုက်သံက ဖိုးလုံးနားထဲမှာ ချိုမြိန်လွန်းလှသည်။ နူးညံ့ကာ ဖေါင်းကားနေ သည့် တင်ပါး ကြီး ခွက်ဝင်သွားသလိုဖြစ်အောင် ဆက်တိုက်ဆောင့်တော့၏။ ခါးကိုဆွဲပြီး ဆောင့် သည်။ စိတ်ထလာသည့် အခါ ရှေ့ ကိုကုန်း၍ နတ်သမီး၏ နို့ကြီးတွေကို အတင်းညှစ်ဆွဲပြီး ဆောင့်သည်။ နတ်သမီး လည်းအရမ်းကောင်း နေပုံရ သည်။
ဖျာပေါ်မှာ မျက်နှာအပ်ပြီး တအီး အီး နှင့် မရပ်မနားအော်နေ၏။ နတ်သမီး ကောင်းသလို ဖိုးလုံးလည်း ကောင်းနေသည်။ လေ ထဲမှာ တလွှားလွှားပြေးနေသည့် နတ်မြင်းပျံကြီးကို ဒုန်းစိုင်းပြီး စီးနေရသလို စိတ်မှာထင် ယောင်လာမိသည်။ ကျယ်ဝန်းသော ကောင်းကင်ထဲတွင် စိတ်ကြိုက်ဇက်ကို လွှတ်ပြီး စီးပစ် လိုက်သည်။ မြူခိုး တွေ၊တိမ်တောင်တွေက ဖိုးလုံးဘေးက တရိပ်ရိပ် ဖြတ်သန်းသွားကြ၏။
နတ်သမီး၏ ကိုယ်ထဲကနေ ညှစ်ကာညှစ်ခါ ဆွဲယူသည့် ဒါဏ်ကို မခံနိုင်ဘဲ အရည်တွေ ထွက် ကုန်သည် အထိ ဖိုးလုံး ရပ်လို့မရ။ မနေ့က အတိုင်းပင် ပျော့ခွေသွားသည်
အထိရသလောက် ကပ်သပ်ပြီး ဆောင့်နေမိသည်။ အ ထဲကို သွင်းလို့ မရတော့ အောင်ပျော့ဖတ်သွားမှ မရပ်ချင် ရပ်ချင် နှင့် ရပ်လိုက်ရသည်။ နတ်သမီး ကတော့ ခုတိုင်အောင် ညည်းလို့ မပြီးသေးပါ။ ဒါ ကြောင့် ပိုပြီးစိတ်ကျေနပ်စေရန် ဖိုးလုံးက မောနေသည့်ကြားကနေ ကုန်းပြီး လျက်လိုက်စုပ် လိုက် လုပ်ပေးနေမိ၏။ နတ်သမီးဆီကအရည်တွေ ထပ်ထွက်လာတော့လည်း ဖိုးလုံးက အကုန် စုပ်ယူပစ်လိုက်သည်။
“ကောင်းလိုက်တာ နတ်သမီးလေးရယ်၊ အရမ်းကောင်းတာပဲ၊ နောက်နေ့တွေလဲ ထပ်လုပ်ကြ မယ်နော်”
ပြောပြီးမှ ဖိုးလုံးစကားမှားသွားမှန်းသိလိုက်သည်။ ဖိုးလုံးစကားက နတ်သမီးကို ပြန်ဖို့ သတိပေး လိုက်သ လို ဖြစ်သွား၏။ ကုန်းကုန်းကြီး ငြိမ်သက်နေရာမှ နတ်သမီး ဆတ်ကနဲ ထရပ်လိုက်သည်။ ဖိုးလုံး အလန့်တကြားနှင့် အတင်းဖက်ပြီးတောင်းပန်မိ၏။
“မပြန်ပါနဲ့ ဦးနတ်သမီးရယ်၊ ကျွန်တော်တို့ တညလုံး လုပ်ကြမယ်လေ”
နတ်သမီးက ပြန်ဖို့ အချိန်စေ့ပြီထင်သည် ဖိုးလုံးစကားကို လက်မခံပါ။ အတင်းတွန်းပြီးရုန်း၏။ နတ်သမီး မျက်နှာ ကို လက်နှင့် စမ်းပြီး
“မနက်ဖြန် လာမှာလားဟင်”
ဖိုးလုံး လက်ထဲက နတ်သမီး မျက်နှာ ငြိမ့်ကနဲ လှုပ်သွားသည်။ ခေါင်းညိတ်လိုက်ခြင်း ဟု ယူဆလိုက်ပြီး ဖိုးလုံး နတ်သမီးကို လွှတ်ပေးလိုက်၏။ မလွှတ်ခင် မျက်နှာကိုလည်းဝမ်းသာအားရ ဖြင့် နေရာအနှံ့ နမ်းပစ်လိုက်သည်။ ဖိုးလုံးအရူးဆိုပေမယ့် အခြေအနေကို နား လည်ပါသည်။
ဒီနေ့ ပြန်ပေမယ့် နက်ဖြန်လာမည်ဆိုတာက ကျေနပ် စရာ မဟုတ်ပါလား။ ဖိုးလုံးလက်က လွတ်သည်နှင့် နတ်သမီး အဝတ်အစားပြန်ဝတ်နေသံကြားရသည်။ ကြယ်သီး တပ်သံ တထောက်ထောက်နှင့် ဇစ်ဆွဲပိတ်သံတွေ ကြားရပြီးနောက်တဲလေးထဲမှာ အသံတွေ တိတ်ဆိတ် သွား သည်။ နတ်သမီးရောက်လာကထဲက ပျံ့လွင့်နေသည့် မွှေးရနံ့လေးလည်း မရှိ တော့။ မကြည့်ပါ ဟု ကတိက ဝတ်ပြုကျိန်ဆိုထားသည့်
အတိုင်း ဖိုးလုံး ထောင့်နားလေးမှာ ကပ် ပြီး ငြိမ်သက်စွာ ရပ်နေမိသည်။ရှေ့က လမ်းပေါ်မှာ ကားကြီးတစီး ဆူညံစွာဖြတ်မောင်းသွားသံကြားလိုက်ရတော့မှ
“နတ်သမီး မရှိတော့ဘူးနော်၊ ကျွန်တော် မျက်စိဖွင့် ပြီ”
မျက်လုံးကိုစည်း ထားသည့် အဝတ်ကိုဖယ်ခွာကာ ခနက ပစ်ချထားသည့် အဝတ်အစားတွေ ပြန် ကောက်ဝတ် လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ခြေရင်းဖက်က နံရံဆီ လေးဖက်တွား၍သွားရင်း ကြမ်းပြင် ကိုလက်နှင့် အသာလိုက် စမ်းနေမိသည်။ နံရံနား မရောက်မှီပင် လက်က ကြမ်းရှရှ ဇာသား ပေါ်သွားထောက်မိသည်။ ဝမ်းသာအားရဖြင့် ကောက်ယူပြီး တဝကြီးနမ်းရှိုက်လိုက် မိသည်။ ရနေကျ အနံ့လေးက ဖိုးလုံးသွေးကြောတွေထဲ အထိဖြတ် သန်း စိမ့်ဝင်သွားသည်။
“ကျွန်တော်တော့ အရမ်းချစ်နေပါပြီ နတ်သမီးရယ်”
လမ်းမီးတိုင်တခုအောက်ကို အရောက်တွင် ဘာရောင်လဲ ဆိုတာသိချင်လွန်းလို့ အင်္ကျ ီကြားထဲကနေ မရဲတရဲ လေး အနည်းငယ် ထုတ်ကြည့်လိုက်မိသည်။ အနက်ရောင်ဇာစလေးက ဖိုးလုံး ရင်ကို တဒိတ်ဒိတ်ခုန်စေ၏။ ဖဲဝိုင်းတွေနှင့် စည်ကားနေသော အသုဘ အိမ်ထဲကို ဘယ်ကနေဘယ်လို ရောက်သွားမှန်းတောင် ဖိုးလုံးမသိ တော့။ ခြေထောက် နှင့် မြေကြီး လုံးဝမထိတော့လို့ အထင်ရောက်ရသည် အထိ ဖိုးလုံးတက်ကြွပျော်ရွှင်နေသည်။
အပိုင်း ( ၅ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment