ဒုတိယနတ်သမီး အပိုင်း ( ၃ )

ဒုတိယနတ်သမီး အပိုင်း ( ၃ )

ရေးသူ - ဂျင်ကလိ

ယခုအခါတွင် နောက်ထပ်ဇာတ်ကောင်တယောက်နှင့် မိတ်ဆက်ပေးရန် အချိန်ရောက်လာပြီ ဖြစ်ပါသည်။ သူ ကား ဖိုးလုံးဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးသည် နှယ်နှယ်ရရ မဟုတ်ပေ။

ဒီဖက်ပိုင်းရပ်ကွက် သုံးလေးခုတွင် သူ့ကိုမသိသူ မရှိ အောင်ကျော်ကြားသူ လည်းဖြစ်၏။ ကလေးကအစ ခွေးအဆုံး ဖိုးလုံးကို သိကြသည်။ ဆိုးလှပါသည် ဆိုသော  ခွေး ပင်ဖိုးလုံးကို မဟောင်ဘဲ အမြီးနှံ့ပြမည် ဖြစ်သည်။

ထိုသို့ ထူးခြားသည့် ဖိုးလုံးသည် စိတ္တဇဝေဒနာရှင် တယောက်ဖြစ်သည်။ ပို၍တိကျ အောင်ဆိုရသော် အရူး တ ယောက်ဖြစ်ပါသည်။ဖိုးလုံး၏ အသက် အရွယ် ကို ဘယ်သူမှတပ်အပ်သေချာမပြောနိုင်ကြပါ။ အသက်နှစ်ဆယ့်ငါး နှင့် သုံးဆယ် တ ဝိုက်လောက်ဖြစ်မည်လို့သာ အကြမ်းဖျင်းယူဆ ထား ကြသည်။မွေးခါစမှ စလို့ ကျောင်းထားသည့် အရွယ် ရောက်သည် အထိဖိုးလုံးကို အရူးလို့ ဘယ်သူမှ မထင်ကြပါ။ 

မိဘတွေတောင် မသိကြ။ စကားနည်းပြီး  အေး ဆေး သည့် ကလေး တယောက်လို့သာ သဘောထားကြသည်။ တခြားကလေးတွေထက် စာရင် အသိနှေး အတတ် နှေးသည်ကိုလည်း ဉာဏ်တော့ သိပ်မကောင်းဆိုတာလောက်ပဲ မှတ် ချက်လွယ်လွယ်ချထားကြ၏။ ကျောင်းစလို့ထားတော့မှ ဘာသင်သင်မတတ်သည်ကို သ တိပြုမိကြတော့သည်။ အဲဒါကိုလည်း ဉာဏ်ထိုင်း သည်ဟု သတ်မှတ်ပြီး ကျောင်းမှပြန် ထုတ်ကာ အသက်ရလာပြီးစဉ်းစားတတ်သည့် အချိန်လောက်မှ ပြန်ထား ခဲ့ကြသည်။ ထို အချိန်မှာလည်း အရင်လိုသာဖြစ်နေလို့ ထူးခြားကြောင်း စတင်လက်ခံလိုက်ကြသည်။

ကျောင်းနေလို့ မရသည့် အတွက်အိမ်မှာပဲ ထားရင်းဖိုးလုံး၏ လက္ခဏာတွေက ပိုပြီးသိသာ ထင်ရှားလာကြသည်။ လူကြီးပြောသည့် စကားတိုင်းကိုလည်းနားမလည်၊ သူပြော ချင်ရာ ပြန်ပြောပြီးလုပ်ချင်ရာလုပ်နေတတ်သည်။ မြန် မာ၊ အင်္ဂလိပ် နှင့် ပယောဂ ဆရာတွေလည်း စုံခဲ့သည်။ ဖိုးလုံးကတော့ အရင်အတိုင်း အေးအေး ဆေးဆေးပင်။ နောက်ဆုံးတော့ ဝဋ်နာ ကံနာလို့ပဲ သဘောထားပြီး စိတ်လျှော့လိုက်ကြတော့သည်။

မိဘနှစ်ပါး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ကွယ်လွန်ကုန်ကြသောအခါ ဖိုးလုံးကို အမ နှစ်ယောက်က ဆက်ပြီးစောင့် ရှောက် ထားကြသည်။ မောင်နှစ်မ သုံးယောက်မှာဖိုးလုံးက တဦး တည်း သော ယောက်ျားလေး မောင်ငယ်ဖြစ်လို့ အမ တွေ က အလွန်ချစ်ကြသည်။ အမအကြီးဆုံး ခင်အေးမြင့်က အပျိုကြီး ဖြစ်ပြီး အစိုးရဌာန တခုမှာ ရုံးအုပ်အဆင့် ရှိသည်။

အမလတ် ခင် အေးတင့်ကတော့ အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်သည်။ သူမ သည်လည်း အစိုးရဝန်ထမ်း တဦးဖြစ် ပြီး တဌာနထဲ အတူတူလုပ်သည့် ကိုစိုးအောင်နှင့် လွန်ခဲ့သောငါးနှစ်ခန့်က အိမ်ထောင်ပြု ခဲ့သည်။ သူတို့ ဌာနက ဘေးပန်းဝင်ငွေကောင်းသည်။ သားသမီးလည်း မထွန်းကားသဖြင့် ဖိုးလုံးကို တသက်လုံးစောင့်ရှောက်ဖို့ လည်း ဝန်မလေးပါ။

ဖိုးလုံး၏ ယောက်ဖတော် ကိုစိုးအောင် ကလည်း သဘောကောင်းသည်။ ဝေဒနာရှင်ယောက်ဖလေးကို ငြူငြူစူစူ မရှိပါ။ သနားလည်း သနားတတ်တော့ ဖိုးလုံးကို ညီတယောက်လို လည်းသဘောထားသည်။ ဖိုးလုံးနှင့် ပတ် သက်ပြီး ကိုစိုးအောင်၏ မှတ် ချက်စကားက လက်တွေ့ နှင့်တော်တော်နီးစပ်သည်။

“ဒီကောင် ရူးသလားဆိုတော့လဲ၊ သွက်သွက်လည် နေတာမဟုတ်ဘူး၊ တခါတလေကျ ရင် လူကောင်းတောင် သူ့လောက်မတွေးတတ်ဘူး၊ ဉာဏ်နည်းတာ လားဆိုရအောင်ကလည်း ဒီလောက် မဟုတ်ပြန်ဘူး၊ ဒီကောင်က ရူးတာနဲ့ ဉာဏ်နည်းတာ နည်းနည်းစီပေါင်းထားတာ ဆိုတော့ ဆေးကုမရဘဲဖြစ်သွားတာ”

အရူးတွေက သူတို့ကိုသူတို့ အရူးလို့ မသတ်မှတ်သော်လည်း ဖိုးလုံးကတော့ သူ့ကိုသူအရူး အဖြစ်ကျေကျေ နပ်နပ်ခံယူသည်။ ဖိုးလုံးလူပျိုပေါက် အရွယ်လောက်က အိမ်ကအမတွေလူးပေးလိုက်သည့် သနပ်ခါးအဖွေး သားဖြင့် ရပ်ကွက်ထဲထွက်သွားသည့် အခါ တခြားကောင်လေးတွေက အခြောက် ဟု စကြသည့် အခါဒေါသ တကြီးဖြင့်

“ငါက အရူးကွ၊ အခြောက်မဟုတ်ဘူး၊ အရူးဆိုတာ အခြောက်ထက် အဆင့်မြင့်တယ်” ဟုပြော၏။

ဖိုးလုံးက ဒီလိုလူစားဖြစ်သည်။ ကြားဖြတ်၍ ဖြည့်ပြောရလျှင် ဖိုးလုံး၏ မိဘတွေပေးသည့် နာမည်က ခင်မောင် ထွေးဖြစ်သည်။ ထိုနာမည်ကို မူလတန်းကျောင်းမှာ ကျောင်းအပ်တုန်း က တခါပဲသုံးလိုက်ရပါသည်။ ကျောင်း နေလို့ မရတော့သည့် အခါ မသုံးဖြစ်တော့။ 

မှတ်ပုံ တင်လည်း လုပ်ပေးလို့ မရသဖြင့် ခင်မောင်ထွေးဆိုသည့် အမည်က မှတ်တမ်းမှတ်ရာမရှိ ပျောက်ဆုံးသွားသည်။ ငယ်ငယ်က ၀၀လုံးလုံး လေးမို့ ဖိုးလုံးဟု ချစ်စနိုး ခေါ် ကြသည့် နာ မည်က သာတရားဝင်ဖြစ်သွားသည်။ ဖိုးလုံး အရွယ်လေး နည်းနည်းရလာသည့် အခါ အမ တွေက မှတ်ပုံတင် လုပ်ပေးဖို့ လုပ်တော့ သူကလက်မခံ၊ ဘယ်ကဘယ်လိုရလာသည် မသိ သည့် စကားတခွန်းနှင့် တုံ့ပြန်၏။

“လူကို နံပါတ်နဲ့ ဘောင်မခတ်ပါနဲ့ ဗျာ၊ ဖိုးလုံးက ဖိုးလုံးပါပဲ” ဟူ၏။

ထိုကဲ့သို့ လူမသိသူမသိနာမည် ခင်မောင်ထွေး၊ အများအခေါ် ဖိုးလုံးသည် အသက် အစိတ်နှင့် သုံးဆယ်ကြားဟု ပြောခဲ့ပြီး နောက် ပုံပန်းသဏ္ဍန်ကို ဖေါ်ပြရလျှင် အကြောင်းမသိသူတွေက လူရည်သန့်တယောက်ဟု ထင်နိုင် သည် ဟုဆိုရမည်။ သူက အသားဖြူသည်။ အရူးပေမယ့် သန့်သန့်ပြန့်ပြန့် နေ၏။ 

ဒါပေမယ့် အဝတ်သစ် အစား သစ် တော့ဆင်ပေးလို့ မရပါ။ ကိုစိုးအောင် မဝတ်တော့သည့် အဟာင်းတွေကိုသာ ခုံခုံမင်မင် ဝတ်သည်။ အ ဟောင်း ဆိုပေမယ့် လည်း အမတွေက ဂရုတစိုက်လျှော်ဖွပ်ပေးကြသောကြောင့် ဖိုးလုံးကို ကြည့်လိုက်ရင် အ မြဲတမ်းစင်စင်ကြယ်ကြယ် ရှိသည်။ ရုပ်ရည်ကလည်း မချောပေမယ့် ရုပ်ဆိုးတဲ့ထဲမှာမပါပါ။ ထို့ကြောင့် အရူး ပေမယ့် လူတိုင်းနှင့်အဆင်ပြေ သည်။

ဖိုးလုံးကို အိမ်က ညစာ တနပ်သာကျွေးရန်လိုသည်။ တခါတလေ မနက်စာစား၏။ ဒါကလည်း သူ၏ ပိုင်နက် နယ်မြေအတွင်းတွင် သာရေးနာရေး အလှုအတန်းတွေ မရှိသည့်ရက်တွေမှသာ ဖြစ်သည်။ အလှုအတန်း ရှိလို့ ကတော့ မိုးလင်းတာနှင့် ဖိုးလုံး ရောက်လာ ပြီ ဖြစ်သည်။ နေ့လည်စာက တော့ကြုံသည့် နေရာမှာစားသည်။ သူ၏ ပုံမှန် ဖေါက်သည်တွေက ရပ်ကွက်ထဲမှ ကာလသားတွေဖြစ်သည်။ သူတို့နှင့် ဖိုးလုံး အဖွဲ့ကျရခြင်း အ ကြောင်းရင်း ကို နောက်ပိုင်းမှာ ဆက်ရှင်းရမည် ဖြစ်ပါသည်။ 

လဘက်ရည် ဆိုင်မှာ၊မုန့်ဟင်းခါးဆိုင် အသုတ် ဆိုင်တွေမှာ အရပ်ထဲက ကာလသားတွေ နှင့် ဆုံမိရင် ဖိုး လုံးအတွက် နေ့လည်စာ အဆင်ပြေပြီဖြစ်သည်။ သူတို့တွေ နှင့် မကြုံကြိုက်လည်း ကိစ္စမရှိ ဖိုးလုံး၏ ပိုင်နက်ရပ်ကွက်သုံးခု အတွင်းတွင် ဘုန်းကြီးကျောင်း ငါးကျောင်းရှိ၏။ ဘုန်းကြီး ကျောင်းတွေကလည်း ဖိုးလုံးအတွက် အစားအသောက်ရရှိရာ နေရာဖြစ်သည်။

နေ့လည်စာ စားပြီးရင်တော့ ဖိုးလုံး အိမ်ပြန်နားသည်။ ဒါမှ မဟုတ်လည်း ပွဲစားမ မစိုးစိုး နွယ် တို့ အိမ်မှာ ရုပ်ရှင် သွားကြည့်၏။ မစိုးစိုးနွယ်၏ ယောက်ျား ဦးတင်ထွန်းကလေဖြတ် ထားလို့ ဘယ်မှ မသွားနိုင်ပဲ EVD စက်တ လုံးနှင့် ရုပ်ရှင်တွေ တနေကုန်ထိုင်ကြည့်နေသူ ဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးလည်း ဦးတင်ထွန်းကို တောက်တိုမယ်ရ ဝိုင်း ကူလုပ်ပေးရင်း ရုပ်ရှင်ကြည့် ခွင့်ရ၏။ ညနေရောက်ရင်တော့ ရေချိုးအဝတ်အစားလဲကာ ညစာစားပြီး ဖိုးလုံး တကျော ပြန် ထွက်သည်။

 ကြုံရာလူနှင့် လဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ပြီး ကိုးနာရီလောက်ဆိုရင်တော့ အိမ် ပြန်အိပ် တော့၏။ ဒါက ဖိုးလုံး၏ တနေ့တာဖြစ်သည်။ဖိုးလုံးကို အရူးတယောက်ဟု ဆိုခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ အပြင်ပန်း အမူအရာအားဖြင့် ဘာမှမထူးခြားသော်လည်း စိတ် ဝေဒနာရှင်တို့၏ ထုံးစံ မဟုတ်မဟတ်လုပ်တတ်တာလေးတွေတော့ ရှိသည်။ ဒါပေမယ့် ဆိုးဆိုးဝါးဝါးတွေ မ ဟုတ်လို့ လူတိုင်းခွင့် လွှတ်နိုင်ကြသည်။ ထို့ အပြင် ဒီဇာတ်လမ်း နှင့် မသက်ဆိုင်တာတွေဖြစ်လို့ အထူး တလည်ဖေါ်ပြမနေတော့ပါ။

ဖိုးလုံးမှာ အဆိုးဆုံးဟူ၍ အကျင့်တခုသာရှိသည်။ အဲဒါကတော့ တော်တော်ဆိုး၏။ ကောင် မလေး ချောချော မြင် ရင် ဖိုးလုံးစိတ်ဖေါက်ပြီး လုံချည်လှန်ပြခြင်း ဖြစ်သည်။ အလွန်ချစ်သည့် အမတွေကိုယ် တိုင် အဲဒီ အကျင့်ကို မ ရိုတ် ရက်ဘဲ ရိုတ်ပြီးဆုံးမသော်လည်း မရပါ။ ကာလသားလူရှုပ်တွေက နောက်ကွယ်ကနေ မြှောက်ပင့် ပေး ကြတာကလည်းဆုံးမလို့ မရခြင်း၏ အကြောင်းတခုဖြစ်၏။

ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံးက သစ္စာရှိသည်။ တရပ်ထဲသား မိန်းကလေးတွေကို ဘယ်တော့မှ လှန်မပြ။ နောက်ပြီး မချော သည့် မိန်းကလေးဆိုရင် လှန်ပြဖို့ဝေးကာ လှည့်တောင်မကြည့်သူ ဖြစ်သည်။ မိန်းကလေး တယောက်ကို ဖိုး လုံးလှန်ပြလိုက်ပြီဟု ဆိုရင် ထိုမိန်းကလေး သည် ဧကန်မချွတ် မိန်းမချောလေး ဖြစ်ရမည် ဆိုတာကို လူတိုင်း သိကြသည်။

နောက်ပြီး ဘယ်လောက်ချောပါစေ အပျိုအရွယ် မဟုတ်ရင် ဖိုးလုံးက ဒီလိုလုံး၀ မလုပ်။ သူ့ထက် အသက်ကြီးသည့် မိန်းမတွေ ဆိုရင် ရိုရိုသေသေ ဆက်ဆံသည်။ ကာလသားတွေနှင့် ဖိုးလုံး အဖွဲ့ကြတာ ဒီအ ကျင့်ကြောင့်လည်းပါသည်။

ဒေါ်နုနုရှိန်၏ တော်ဝင်ပန်း အဆောင်မှ မိန်းကလေးတွေဆိုရင် လှကြတာများ၍ ဖိုးလုံးလှန် မပြဖူးသည့်သူ မရှိ ဟုလို့ပြောရမလိုပင်။ အများအားဖြင့်တော့ ပြောင်းလာခါစ ရက်တွေမှာ ဖြစ်သည်။ နောက်ပိုင်း ဒီအဆောင်က ဆိုတာဖိုးလုံးသိသွားတော့မှ သာသူတို့တွေသက်သာခွင့် ရကြသည်။ တရပ်ထဲသားတွေ လို့ သတ်မှတ် လိုက် ပြီဆိုရင် ဖိုးလုံးလှန်မပြတော့ပါ။ ထို့ကြောင့် တော်ဝင်ပန်းသို့ ရောက်ခါစ မိန်းကလေးတွေ နှင့် ဖြတ်သွားဖြတ်လာ မျက်နှာ စိမ်း မိန်းကလေးတွေသာ ဖိုးလုံး ဟာကိုကြည့်ခွင့်ရကြသည်။

အကြောင်းမလှလို့ အရူးဘ၀ သို့ရောက်ရသော်လည်း ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်းမှာတော့ ဖိုးလုံးက ပါရမီထူးသူဖြစ်သည်။ ယောက်ျားလေးတွေ သူ့ကို မနာလိုဖြစ်ကြရသည်။ သူ့ဟာကြီးကကြီးလည်းကြီး၍ ရှည်လည်းရှည်သည့် အပြင် အကွေ့အကောက်မရှိ ရေပိုက်လုံးတချောင်း လို ညီညာဖြောင့်တန်းနေ၏။ ထိပ်ပိုင်းက လည်း ဝိုင်းဝိုင်းစက်စက် သံခမောက် တလုံးကိုစွပ်ထားသည့်နှယ်ရှိ၏။ 

မျက်နှာစိမ်း မိန်းကလေး ချောချော တယောက်ကို မြင်သည် နှင့် သူ့ဟာကြီးက မာတင်းထောင်မတ်တက်လာ၏။ အသားဖြူသူဖြစ်လို့ သူ့လိင်တံကြီးက ဖြူဖွေးနေပြီး ထိပ်ဖူး က တော့ ဝက်အူချောင်းကြီးလိုနီရဲပြီးပြောင်လက်နေ၏။ ဒါကိုမြင်လိုက်ရ သည့် မိန်းကလေးတိုင်း အသက်ရှူရပ်မ တတ် အောင် ဖြစ်ကြရသည်။

ဒီမြင်ကွင်းကို အရပ်ထဲက လူရှုပ်တွေက သိပ်သဘောကျသည်။ မျက်နှာသိမဟုတ်သည့် မိန်းကလေး တယောက် မြင်လျှင် ဖိုးလုံးကို မရအရခေါ်ပြတတ်ကြသည်။ ဒါမျိုးဆိုရင်ဖိုးလုံးကလည်း အချိန်မဆိုင်းပါ။ မိန်းကလေး ၏ အ လန့်တကြားအော်သံ၊ ဖိုးလုံးဘော်ဒါတွေ၏ လှောင်ပြောင်ရယ်မောသံတွေ ချက်ချင်းဆူညံသွားသည်။ 

မကျေနပ်လို့ ရပ်ကွက်လူကြီးတွေ ကိုသွားတိုင်ရင်လည်း ရပ်ရွာလူကြီးတွေက ဖိုးလုံး အကြောင်းကိုသိနေကြသူတွေ ပီပီ စိတ္တဇ ဝေဒနာရှင်ဖြစ်လို့ သည်းခံပါရန် ဖိုးလုံး အမတွေကိုယ်စား တောင်းပန်ပေးကြပြီးနောက်မှ ဖိုးလုံးကို မြှောက် ပေး ကြသူတွေကို ကွယ်ရာမှာခေါ်ကာ ကျိန်းကြမောင်းကြရ၏။

ဒါပေမယ့် ဒီလို အဖြစ်မျိုးက တလနေမှ တခါလောက်ဖြစ်သည်လို့ပဲပြောရပါမည်။ မျက်နှာ စိမ်း မိန်းကလေး ချော ချောတယောက်နှင့် ဖိုးလုံးလမ်းပေါ်မှာ သွားရင်းလာရင်းဆုံဖို့ဆိုတာက အမြဲလိုဖြစ်နေတတ်သည်တော့ မဟုတ်။ ထို့ ကြောင့် ဖိုးလုံး၏ ဒီအပြုအမူကို တခါတရံ အရူးထခြင်း မျိုးလောက်သာ အများက သဘောထား ပေး လိုက်ကြပါသည်။

အရူးပင်ဖြစ်သော်လည်း ဖိုမသဘာ၀ ဆက်ဆံရေးကို ဖိုးလုံးကောင်းကောင်း နားလည်သည်။ အပေါင်းအသင်း တွေက သင်ပေးထားလို့ ဖိုးလုံး ဂွင်းတိုက်တတ်သည်။

မိန်းကလေး တယောက်ကိုမြင်လို့ ထောင်ထလာပြီးရင် တချောင်ချောင်ကို ပြေးပြီး အရည် ထွက်အောင် ထုပစ်လိုက်သည်။ ဒီလို မလုပ်ရင် အချောင်းကြီးတင်းပြီး သေ သွားလိမ့်မည် ဟု သူ့ကို ကြပ်ထားကြသည့် စကားကို အဟုတ်မှတ်နေရှာ၏။ 

မိန်းမ မလုပ်ချင်ဘူးလား ဟု မေး ရင် လုပ်ချင်တယ်ဟု မဆိုင်းမတွဖြေသည်။ သူ့ကို ခင်မင်သည့်သူတွေက ပြည့် တန်ဆာ ခေါ်ပေးသော်လည်း သွေးကြီးသည့် ဖိုးလုံးက ဒါမျိုးမလုပ်ဟု ဆိုသည်။ ဒီလိုကိစ္စ ဆိုရင် အလွန်ရက်ရောစေတနာရှိကြသည့် ယောက်ျား တို့ စရိုတ်အတိုင်း သူ့အကြိုက် အချော အလှလေး ကြေးကြီးပေးပြီး ခေါ်လာ တော့လည်း အခန်း ထဲရောက်မှ ကောင်မလေး၏ အမွှေးတွေကို ကြောက်သည် ဆိုပြီး ထွက်ပြေးသည်။

ဘာဖြစ်လို့ ကြောက်တာလဲ ဆိုတော့ အသည်းယားသည်ဟု ဆိုသည်။ ဖိုးလုံးက အမွှေးထူရင်မကြိုက်ပါ။ သူ့အ မွှေး တွေကိုလည်း မှန်မှန်ရိတ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကောင်မလေးတွေ ကိုလှန်ပြတိုင်း သူ့ဟာကြီးက အမွှေးအမြင် ကင်းကာ ထင်ထင်ရှားရှားဖြစ်နေတတ်၏။ နှုတ်ခမ်း မွှေး မုတ်ဆိတ်မွှေးတွေကို နေ့စဉ်ရိတ်တိုင်း သူ့အောက်ကအမွှေးတွေကိုပါရှင်းသည်။ 

အပေါ်ရိတ်လည်း ဒီဂျုတ် အောက်ကို ရိတ်လည်း ဒီဂျုတ်ပဲ ဆိုတော့ ယောက်ဖတော် ကိုစိုးအောင်က တခြားနေရာတွေမှာ သည်းခံသော် လည်းဒီနေရာမှာတော့ သည်းမခံ။ သူသုံးသည့် ဂျုတ်ကို ဖိုး လုံး ကိုင်တာလုံးဝ်မကြိုက်၊ သူ့အခန်းထဲ သူယူ ထား ၏။ ဖိုးလုံးကလည်းဖိုးလုံးပင် သူ့ဟာ အသွားတုံးသွားရင် ကိုစိုးအောင် ဟာ ကောက်ဆွဲချင်ဆွဲတတ်၏။

ဒီလို ဇီဇာကြောင်သည့် ဖိုးလုံးတယောက် နောက်ပိုင်း ကျတော့ မိန်းမ ချချင်သည်ဟု ဆိုပြီး မပြောတော့။ လုပ်ဦး မလားဟု မေးရင် ရယ်လို့သာနေ တော့ သည်။ကြောက်သွား ပြီလားဟုမေးရင်တော့

“ငါက နတ်သမီးပဲချမှာ၊ သူ့ကိုချပြီးမှ တခြားမိန်းမကို ချရင် နတ်သမီးစိတ်ဆိုးလိမ့်မယ်”

ဖိုးလုံးက အရူးဆိုတော့ အားလုံးက အရူးလို့ပဲ သဘောထားကြပါသည်။ ဒီလို အရူးမှာမှ အလွန်ကောင်းသည့် ပစ္စည်းရှိနေတာကိုတော့ မနာလိုဖြစ်ကြရသည်။

ဖိုးလုံး ဖိုမဆက်ဆံရေး အကြောင်းကို နားလည်သိနေတာ လူငယ်တွေက သူ့ကို ပြောပြကြလို့ ဖြစ်သလို မစိုးစိုး နွယ်၏ ယောက်ျား ဦးတင်ထွန်း ကြောင့်လည်း ပါသည်။

ဦးတင်ထွန်းက လူမမာ မဖြစ်ခင်က မိန်းမ ကိစ္စမှာ တော် တော်ဝါသနာထုံခဲ့သူဖြစ်သည်။ သူ့ထက် များစွာငယ်သည့် မစိုးစိုးနွယ် နှင့် အိပ်နေရတာကိုတောင် အားမရဘဲကြုံသလို ကဲ တတ်သူဖြစ်သည်။ အခုလို အိပ်ယာထဲ လဲသည်ကိုပင် မိန်းမ လိုက်စားလွန်းလို့ ဖြစ်ရ သည်ဟု တချို့ က မှတ်ချက်ပြုကြ၏။

ငွေကြေးတတ်နိုင်သူမို့ ဆေးပေါင်းစုံ နှင့်ကုသရာ ရှိသမျှတော်တော်ကုန်သွားသည်။ လူကတော့ နာလန်ပြန်ထ လာသည်။ ဒါပေမယ့် အိမ်ထဲမှာ ဟိုနားဒီနား သွားနိုင်လာနိုင်၊အစားအသောက်ကို ကိုယ့်ဖာသာ စားနိုင်ယုံ လောက်သာ ဖြစ်သည်။ လုံးလုံး လူကောင်းပြန်ဖြစ် မလာတော့။ အိပ်ယာနှင့် TV ရှေ့က ခုံလောက်သာ သွား လာ ကူးသန်းနိုင်တော့သည်။

ရမ္မက်ကြီးသည့် ဦးတင်ထွန်းက အိပ်ယာထဲလဲသော်လည်း တနေကုန်ထိုင်ကြည့်နေတတ် သည့် ဇာတ်ကား တွေ က လိင်အသားပေးတွေသာဖြစ်သည်။ အခုခေတ်မှာ DVD တချပ်ထဲ နှင့် ဇာတ်ကားတွေ အများကြီးကြည့် လို့ရ နေသည့် အတွက် ဦးတင်ထွန်း စိတ်ကြိုက်ဖြစ် နေ တော့၏။ သူလိုအပ်သော ကြည့်ချင်သည့် ဟာတွေကို တခါ တရံဖိုးလုံးက စီဒီရောင်းသည့် ဆိုင်မှာ ဦးတင်ထွန်း အတွက်လို့ ပြောပြီးသွားယူပေးရသည်။ တခါတလေတော့ လည်း မစိုးစိုးနွယ် နှင့် ဆိုင်က ထည့်ပေးလိုက်တတ်၏။

“နင့် ဦးလေး လုပ်ပုံနဲ့ ငါ့မှာ မျက်နှာကို ဘယ်လိုထားရမှန်းတောင် မသိပါဘူး ဖိုးလုံးရာ”

မစိုးစိုးနွယ်က ဖိုးလုံးရှေ့မှာ ညည်းပြရင် ဖိုးလုံးက ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ညိတ်ပြီး

“ကျွန်မ မကြည့်ဘူး၊ ဦးတင်ထွန်းကြီး ကြည့်တာပါလို့ ပြောပေါ့”

“မပြောချင်ပါဘူး၊ ငါတော့ ပိုက်ဆံထုတ်ပေးပြီး ပြေးလာတာပဲ”

ဦးတင်ထွန်း ကလည်း တော်တော်စိတ်ထန်သည်။ အပြည့်၊ တဝက်၊ အရှေ့တိုင်း၊ အနောက်တိုင်း လိုင်းစုံကြည့် သည်။ တခါတလေ အက်ရှင် ကားတွေဘာတွေ ကြည့်တတ်သော်လည်း လိင်အခန်း မပါရင် ချက်ချင်း နောက် တကား ပြောင်းကြည့်တတ်သူဖြစ်သည်။

“ဦးလေး ကလဲဗျာ၊ လုပ်ချင်လဲ လုပ်ကြမှာပေါ့၊ စောင့်ပါဦးလား”

ဇာတ်လမ်းထဲမှာ စိတ်ဝင်စားနေသည့် ဖိုးလုံးက ထကန့်ကွက်လျှင်

“မင်းသား က ပန်းသေနေတယ်တဲ့ ကွ၊ အင်္ဂလိပ် လိုပြောတာ မင်းမကြားလိုက်ဘူးလား”

“ပန်းသေတယ် ဆိုတာ ဘာလဲဦးလေး”

“ပန်းသေတယ် ဆိုတာ -ီးမတောင်နိုင်တော့တာပေါ့ကွာ”

“ဦးလေး လိုပေါ့”

ဦးတင်ထွန်း မျက်နှာကြီး မဲမှောင်သွားရသည်။ ဖိုးလုံးကို တောက်တိုမယ်ရ ခိုင်းလို့သာရ မနေရင် အိမ်ထဲက မောင်းထုတ်လိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။ သူကလည်းသူပင် အသက်ကခြောက်ဆယ်ကျော်၊ လူကလည်း လေဖြတ် ထား သည့် တိုင် သူ့ဟာကြီး ပြန် ထောင်လာနိုင်ဖို့ အမြဲတွေးနေသူဖြစ်သည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကိုလည်း အားတာနှင့် ခေါ်ပြီး မှုတ်ခိုင်းတတ်သည်။ မစိုးစိုးနွယ် ဘယ်လောက်ကြိုးစားကြိုးစား ခေါင်းထောင်မထ နိုင်တော့လို့ မစိုးစိုးနွယ်က လည်း နောက်မခိုင်းဖို့ ခပ်မာမာပင် အပြတ်ပြောချလိုက်၏။ 

တခါတုန်းက ကုလားထိုင်မှာထိုင်ပြီး အောကားကြည့် နေသည့် ဦးတင်ထွန်းကို မစိုးစိုးနွယ် မှုတ်ပေး နေရ သည်ကို TV ကြည့်ဖို့လာသည့် ဖိုးလုံး မြင်ခဲ့ရဖူးသည်။ အ လိုက် သိစွာပင် တိတ်တိတ်လေး ပြန် ထွက်သွားပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဖြစ်အောင် နေပေးခဲ့ပါ၏။ ဒီနေရာမှာ တော့ ဖိုးလုံးက အရူးပါးဖြစ်သည်။ ကိစ္စပေါက်ကြားသွားရင် သူဒီမှာရုပ်ရှင်လာကြည့် လို့ မရတော့ ဘူးဆိုတာ ကောင်းကောင်း နားလည်၏။

ထိုသို့ လျှင်ဦးတင်ထွန်း ကောင်းမှု ကြောင့် လိင်မှုရေးရာ ကိစ္စတွေကို ဖိုးလုံး အတော်လေး သိနားလည်ခဲ့သည်။ ယောက်ျားနှင့် မိန်းမ ဘယ်လိုလုပ်ရသည်။ ဘယ်လိုပုံစံတွေနှင့် လုပ်ရ သည်ဆိုတာကို ဖိုးလုံးကောင်းကောင်း နားလည်၏။ တခါတလေ ယောက်ျားလေး တွေ ကို ကြုံကြိုက်လျှင်သူက ဆရာ လုပ်တတ်သေး၏။

“ဟေ့ကောင်ဖိုးလုံး၊ မင်းက လုပ်ဖူးတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့၊ ချောင်ကပ်ပြီး ဂွင်းထုနေရတဲ့ ကောင်က များ၊ ရုပ်ရှင်ထဲ မြင်ဖူးတာတွေနဲ့ ဆရာကြီးလုပ်နေတယ်” စသဖြင့် ဝိုင်းနှိပ်ကွပ်ကြလျှင် ဖိုးလုံးပြုံးစိစိ နှင့် ငြိမ်နေတတ်၏။ အမှန် တကယ်တော့ ဖိုးလုံးမှာ လိင်ကိစ္စ အတွေ့ အကြုံ ရှိပါသည်။ ဖွင့်ပြောလို့ မရသည့် အကြောင်းဖြစ်နေလို့သာ သူ ငြိမ်နေခြင်းဖြစ်၏။ ပြော လို့ရလို့ ပြောရင်လည်း ဘယ်သူမှ ယုံကြမည် မထင်ပါ။

ဖိုးလုံး မိန်းမ နှင့် ကြုံခွင့်ရဖို့ ကူညီပေးခဲ့သူမှာ ဦးတင်ထွန်း၏ ဇနီး လိုင်းစုံပွဲစား မစိုးစိုးနွယ် ဖြစ်သည်။ မစိုးစိုးနွယ် သူ့အတွက်ရှာပေးခဲ့သည်က ရိုးရိုး မိန်းမတောင် မဟုတ် နတ်သမီး ဖြစ်သည်။ ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေနှင့် ရောရော နှောနှော မနေတတ်ဘဲ သူမဖာသာ နေတတ်သည့် ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုတောင် အတင်းဝင်လုံးပြီး ရွှေထည်ပစ္စည်းတွေ ရအောင်ရောင်းနိုင်ခဲ့ သူဖြစ်ရာ မစိုးစိုးနွယ် အတွက်ကတော့ ဖိုးလုံးကိစ္စသည် အသေးအဖွဲသာဖြစ်ပါသည်။

ဤနေရာတွင် မစိုးစိုးနွယ်၏ အကြောင်းကို ထည့်ပြောရန်လိုမည်ထင်ပါသည်။ မစိုးစိုးနွယ်က အသားလေး ညို သည် က လွဲရင်ရုပ်ရည်သင့်ပါသည်။ အရပ်မနိမ့် မမြင့်နှင့်  ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလည်း ပြည့်ပြည့်တင်း တင်း ရှိသည်။ ဒီအရပ်က မ ဟုတ်သော်လည်း အလယ်တန်းကျောင်းသူဘ၀ လောက်ထဲက ရောက်လာခဲ့သူဖြစ်လို့ ခုအခါမှာဒီအရပ်သူ ဖြစ် လို့ နေပါပြီ။ 

သူမတို့ မိသားစုက ဆင်းရဲ၏။ ဆယ်တန်း ကို နှစ်ခါကျပြီးသွားသည့် အခါ ပညာရေးကို စွန့်ပြီး အလုပ် လုပ်ရသည်။ ဒီအချိန်မှာ မုဆိုးဖို ဦးတင်ထွန်း နှင့် တွေ့ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ဦးတင်ထွန်းက ငွေကြေးချောင်လည်သူဖြစ် သည်။  ကျောင်းပညာ မထူးချွန်သော်လည်း အပြင် လောက တွင် အကွက်မြင် တတ်သောမစိုးစိုးနွယ်က ဦးတင် ထွန်းကို လက်ခံခဲ့၏။ သူတို့ အသက်အရွယ်ချင်းက နှစ် သုံးဆယ်လောက် ကွာသည်။ သူတို့ လက်ထပ်ကြချိန်တွင် မစိုးစိုးနွယ်က နှစ်ဆယ်ကျော်၊

ဦးတင်ထွန်းက ငါး ဆယ်ကျော်ပြီ ဖြစ်သည်။အသက်ငါးဆယ်ကျော်ပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဦးတင်ထွန်းက ကဲကောင်းတုန်း ဖြစ်သည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကလည်း တစ် တစ်ရစ်ရစ် နှင့် အပျိုရည် အပျိုသွေးအတက်ဆုံး အချိန်ဖြစ်ရာညိုသော်စေး၏ ဟု ကြွေးကျော်ပြီး ဦးတင်ထွန်း က မစိုးစိုး နွယ်ကို တရားဝင်သိမ်းပိုက်လိုက်၏။

လိုက်ဖက်မညီသော အတွဲဖြစ်သော်လည်း ငွေကြေးကိုအကြောင်းပြု ပြီးဦးတင်ထွန်း ကို မစိုးစိုးနွယ် မညီးမညူ အလိုလိုက်ပြုစုပေးခဲ့သည်။ အပြုအစုကောင်း လွန်းလို့ ဦးတင်ထွန်း၏ အပြင်မှာရှုပ် သည့် ဇာတ်လမ်းတွေတောင်ငြိမ်သက်သလိုဖြစ်သွားသည်။ လေမဖြတ်ခင် တနှစ် နှစ်နှစ်က မှ ခြေ ပြန်ရှုပ်သည်။ အခုတော့ လေဖြတ်ပြီး လဲနေလေပြီ။

ဦးတင်ထွန်းက ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ထားသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ် အလကားမနေပါ၊ တတ်နိုင်သလောက်စီး ပွား ရေးကို သူ့ အတွက်သူလုပ်၏။ အိမ်ပွဲစား၊ ခြံပွဲစား၊ကားပွဲစား၊ဖုန်းပွဲစား အကုန်လုပ်သည်။ တလုံး၊ နှစ်လုံး၊ သုံး လုံး အကုန်ဒိုင်ကိုင်၏။ ဦးတင်ထွန်း လဲသွားချိန်တွင် မစိုးစိုးနွယ်က တော်တော်လေး အရှိန်ရနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဦး တင် ထွန်းကတော့ရှိတာအပြင်ထပ် မရှာနိုင်တော့၊ မစိုးစိုးနွယ် လုပ်သမျှထိုင်ကြည့်နေရုံသာ တတ်နိုင်တော့ သည်။ နေ့ ရှိသ၍ TV ရှေ့ မှာထိုင်ပြီး မဟုတ်တရုတ် ကားတွေကြည့်ရင်းအချိန်ကို ဖြုန်းနေရသည်။

ခုထက်ထိတိုင်အောင် အချိုးအဆက်ပြည့်တင်းနေသေးသည့် ကိုယ်လုံးကို ပေါ်လွင်ထင်ရှား အောင်လည်း အ ဝတ်အစားကျပ်ကျပ် ပျော့ပျော့တွေ ဝတ်တတ်သည့် မစိုးစိုးနွယ်ကိုလူငယ်တွေ စိတ်ထဲကနေပစ်မှား တတ် ကြ သည်။ လမ်းကိုညင်ညင်သာသာ လျှောက်တတ် သော်လည်း သူမ၏ တင်ပါးတွေလှုပ်ရှားမှုကတော့ ရင်ခုန် ဖွယ် အတိဖြစ်သည်။

ဖိုးလုံးက တော့ မစိုးစိုးနွယ်ကို ရင်ခုန်စရာလို့ လုံးဝသဘောမထားပါ။ဖိုးလုံး ၏ နတ်သမီးဇာတ်လမ်းက လည်း ဦးတင်ထွန်း ၏ ဇာတ်ကားတွေ သွားကြည့်ရင်းက စသည်လို့ ဆိုနိုင်ပါ သည်။

“ဟဲ့ ဖိုးလုံး၊ နင် အဲဒီကားတွေ ဒီလောက်ကြည့်နေတာ မိန်းမမလိုချင်ဘူးလား”

“လိုချင်တာပေါ့ မမစိုးရာ၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို ဘယ်သူကယူမှာလဲ၊ ကျွန်တော်က အရူးပဲ”

မစိုးစိုးနွယ်ခုလို မေးရတာကအကြောင်းရှိသည်။ ထိုနေ့က ထုံးစံအတိုင်း ဦးတင်ထွန်း နှင့် အတူ ဟိုကားကြည့်ပြီး ဖိုးလုံးစိတ်တွေ အရမ်းထလာသည်။ သူ့ဟာကြီးကလည်းမာပြီးထောင်ထလာ ၏။ ဒါကို အရည်ထွက်အောင် မ လုပ်ရင်သေမှာ စိုးပြီး ထုဖို့ အတွက် အိမ်သာဆီသို့ ပုဆိုးမပြီးပြေးအလာ တွင် အထဲမှာမစိုးစိုးနွယ်ရှိနေ သော ကြောင့်မီးဖိုချောင်နားက တိုလီမုတ်စ ထားသည့် အခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာဝင်ပြီး အားပါးတရထုပစ်လိုက်သည်။ ဒါကို အိမ်သာကနေ ပြန်လာသည့် မစိုးစိုးနွယ်က ပြတင်းပေါက်ကမြင်သွား၏။ ဖိုးလုံးကတော့ ကိုယ့်အာရုံနှင့် ကိုယ် ဆိုတော့ မစိုးစိုးနွယ် မြင်သွားတာကို မသိလိုက်ပေ။

ညစ်ထပ်ထပ်ကြမ်းပြင်ကို စိုရွှဲသွားအောင် အရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်ရမှ ဖိုးလုံးနေသာထိုင် သာရှိသွားသည်။ စက္ကူစုတ်တခုဖြင့် အရည်တွေကိုသုတ်ကာအပြင်ကို ပစ်ခဲ့ပြီးသည့်နောက် အိမ်ရှေ့မှာ ပြန်ထိုင်ကြည့်နေ လိုက် သည်။ ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့မှ အိမ်နောက်မှာ ထမင်း ခေါ်ကျွေးရင်း မေးလာခြင်းဖြစ်၏။ ခါတိုင်းလည်း ဦး တင်ထွန်းနှင့် အတူ ဟိုကားတွေကြည့်နေ ကြချိန်တွင် မစိုးစိုးနွယ် အိမ် မှာရှိနေချင်ရှိနေတတ်သည်။ လာကြည့် တာ တော့ မလုပ်တတ်ပါ။

 ဖြတ်သွားဖြတ်လာ နှင့် ကြည့်သွားတတ်တာမျိုးလဲရှိသည်။ ဖိုးလုံးလည်း ဒီလိုကား တွေသဘောကျတယ် ဆိုတာကို မစိုးစိုးနွယ်သိသည်။

“ကျွန်တော်က မိန်းမ ယူရမှာကြောက်တယ်”

“အောင်မယ်လေးတော် ယူစရာမလိုပါဘူး၊ နင်လုပ်ချင်တာလုပ်ရရင်ပြီးတာပဲ မဟုတ်လား”

“ဒါဆိုရင် တော့လုပ်လိုက်လေ”

ဒီလိုနှင့် အပေးအယူတည့် သွားကြသည်။ မစိုးစိုးနွယ်က နောက်တနေ့ အိမ်ကိုလာဖို့ ချိန်းသည်။ မချိန်းလည်း ဖိုး လုံးက ကြုံရင်ကြုံသလို ဝင်လာတတ်ပါသည်။ သေသေချာချာချိန်းဆိုလိုက်သည် ဆိုတော့ နောက်တနေ့မှာ ဖိုး လုံး မပျက်မကွက် ရောက်သွား၏။ မစိုးစိုးနွယ် က အိမ်မှာမရှိပါ။ အပြင်ထွက်နေသည်။ ဦးတင်ထွန်း နှင့် အတူ ကို ရီးယားhalf ကားတကား ထိုင်ကြည့်နေကြစဉ် မစိုးစိုးနွယ် ပြန်ရောက်လာပြီး ဖိုးလုံးကို အိမ်နောက်လိုက်ခဲ့ဖို့ မျက် ရိပ်ပြ ပြီးခေါ်သည်။ ဒီမှာကလည်း မင်းသားနှင့် မင်းသမီးက အိပ်ယာပေါ်မှာ အပြန်အလှန်နမ်းကြရင်း အင်္ကျ ီချွတ် နေကြပြီဖြစ်လို့ ဖိုးလုံးမထချင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ခန်းဆီးအကွယ်ကနေ မစိုးစိုးနွယ် ရမ်း ပြသည့် ရွှေရောင်လက်လက် အရာလေးတခုကို စိတ်ဝင်စားလို့ လိုက်သွားမိ၏။

ပိုးကြိး အနီခပ်တုတ်တုတ် နှင့် တွဲထားသည့် ပလပ်စတစ်ပြားလေး တခုကို မစိုးစိုးနွယ် ပေး၏။ ဆွဲပြားလေး တ ခုဖြစ်ပါသည်။ ပလပ်စတစ်ပြားထူထူထဲတွင် ရွှေရောင်အရုပ်လေးတရုပ်ကို မြင်နေရသည်။

“အဲဒါဘာလဲ”

“နတ်သမီးရုပ်လေ၊ နင့်လည်ပင်းမှာဆွဲထား”

ဖိုးလုံးမဆိုင်း မတွပင်လည်ပင်းမှာဆွဲလိုက်၏။

“အပြင်ထုတ်မထားနဲ့လေ၊ အင်္ကျီထဲကိုထည့်ထား၊ နတ်သမီးရှက်သွားလိမ့်မယ်”

ဘာမှန်းမသိသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ်စကားကို နားထောင်ပြီး အင်္ကျီထဲသို့ထည့် ဆွဲလိုက်သည်။

“ဘာလုပ်ရမှာလဲ အမ”

မစိုးစိုးနွယ် မျက်နှာမှာအပြုံးတခုလှစ်ကနဲပေါ်လာသည်။ ပြီးတော့ ချက်ချင်းပြန်တည်သွား၏။

“ငါပြောမယ် သေသေချာချာ နားထောင်”

“ဟုတ်ကဲ့”

“နင် ညကျလို့ရှိရင် နင်သွားနေကျ စည်ပင်ဝင်းထဲက တဲကိုသွား၊ ....အော် နေဦး ကျန်သေးတယ်၊ ခန”

ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း တင်ပါးကြီးတွေကိုလှုပ်ခါရင်း မစိုးစိုးနွယ် အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားသည်။ ပြီးတော့ စက္ကူအိတ် လေး တအိတ်ကိုင်ပြီးပြန်ထွက်လာ၏။ ဖိုးလုံးကတော့ မစိုးစိုးနွယ်လုပ်သမျှကို တအံ့တသြနှင့် လိုက်ပြီးငေးမော နေမိ၏။ အထူးသဖြင့် စည်ပင်ဝင်းထဲက တဲ ဆိုတာကို အံ့သြခြင်း ဖြစ်သည်။ အဲဒါဖိုးလုံး၏ နေရာဆိုတာ ဘယ်သူ မှ မသိကြပါ။

တော်ဝင်ပန်း ဘော်ဒါဆောင်နှင့် တခြံကျော်မှာ ရှိသည့်ခြံကြီးက အရင်ကဆိုရင် စည်ပင်သာယာမှ ကတ္တရာပုံး တွေနှင့် ကျောက်တွေထားသည့် နေရာဖြစ်သည်။ စက်ပစ္စည်းအဟောင်းတွေလည်းထား၏။ အခုတော့ အဲဒါ တွေမရှိတော့ပါ။ 

စည်ပင်သာယာမှနေပြီး အခြား ဌာနတခုသို့ လွှဲပြောင်းပေးလိုက်ကြောင်းနှင့် ထိုဌာနကလည်း အဆောက်အဦးလာပြီး မဆောက်လုပ် ရသေးကြောင်း ကိုတော့ ဖိုးလုံးမသိပါ။ တော်ဝင်ပန်း နှင့် အဲဒီခြံကြား ထဲ က နေရာကလည်း အစိုးရ ရုံးလေးတခုဖြစ်သည်။ ဝန်ထမ်း သုံးလေးဦးသာရှိ၏။ အပြင်က ကြည့်လိုက်ရင် လူ တယောက်မှ မရှိဟုပင်ထင်ရသည့် ရုံးလေးဖြစ်သည်။ ဟိုဖက် အခြမ်းကတော့ အုတ်တံတိုင်းမြင့်ကြီးကာ ထား သည့် ခြံကျယ်ကြီးတခုရှိသည်။

တခါတုန်းက လမ်းမှာ ရက်ရက်စက်စက်လှသည့် ကောင်မလေးတယောက်တွေ့ခဲ့သည်။ စကပ် တိုတိုလေး ဝတ် ထားပြီး ပေါင်တံတွေကဖွေးနုနေ၏။ စကပ်က ကြပ်လွန်းတော့ဖင်ကြီးကလည်း ကားနေသည်။ ကြည့်ရင်း ဖိုးလုံး စိတ်ထ လာသည့်အတွက် ဝတ္တရားမပျက်သူ့ဟာကြီးကို ထုတ်ပြ လိုက်ရာ မျက်နှာဖြူဖြူလေးရဲတွတ်သွားသည်။ ဒီလိုလှတဲ့မိန်းကလေးဆိုရင် အမွှေး တပင်မှရှိမှာ မဟုတ်ဘူးဟုတွေးရင်း ဖိုးလုံးစိတ် မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ မာ တောင် နေသည့် အချောင်းကြီးထဲက အရည်တွေ မြန်မြန်ထွက်အောင်ထုဖို့ယိုင်ရွဲ့နေသည့် ခြံဝန်းတံခါးကို တွန်း ပြီး သစ်ပင်တွေကြားတိုးမိသည်။

မြက်ခင်းရှည်ရှည်ကြီး၏ အလွန် ဘောစကိုင်းနှင့် မလေးရှားပိတောက်ပင်တွေ ကြားထဲတွင် ခြုံ နွယ်တွေ အုပ် နေ သည့် တဲလေးတလုံးကို သွားတွေ့သည်။ မြေစိုက်တဲ ဖြစ်ပြီးအကာနှင့် အမိုးတွေက ကတ္တရာစည် ပိုင်းတွေကို ဖြန့်ပြီးလုပ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ မျက်နှာစာ လေးဖက်မှာ သုံးဖက်ကို သံပြားတွေ အပြည့် ကာထားပြီး တဖက်ကို တော့ တဝက်သာသာ လောက်ပဲကာထားသည်။ 

လွတ်နေသည့် နေရာက ဝင်ပေါက်ထွက် ပေါက် သဘောမျိုး ဖြစ်သွားသည်။အထဲမှာလည်း သစ်သားစတွေ အမှိုက်တွေဖြင့်ရှုပ်နေသည်။ မျက်ကွယ်ရာ တခု ကိုရလိုက်ပြီဟု သိလိုက်သည် နှင့် ဖိုးလုံးပုဆိုးကို ကွင်းသိုင်း၍ မြေပေါ်မှယာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး အားပါးတရ ထုတော့ သည်။ အခုနမြင်ခဲ့သည့်ကောင်မလေး၏ ပေါင်တံတွေ၊ တင်ပါးကားကားကြီး၊ အားလုံးက မျက်လုံးထဲမှာ စွဲထင်နေသည့် အခါ အလွန်ထုလို့ကောင်းသည်။ ကြာကြာတောင် မထုလိုက်ရ အရည်တွေတဗျစ်ဗျစ်ထွက် သွား သည်။

စိတ်ဆန္ဒတွေပြည့်ဝသွားတော့မှ ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်ရင်း ဖိုးလုံးသဘောကျသွားသည်။ နောက်ပိုင်းလည်း မကြာခနရောက်သည်။ စိတ်ထ လာရင် ဂွင်းထုဖို့ အပြင်အေးအေးဆေးဆေး အိပ်ချင်ရင်လည်းလာနေတတ်၏။ အပြင်ကကြည့်ရင် တဲလေးကို မမြင်ရ ဘဲခြုံတွေသာမြင်ရရာ ဖိုးလုံးအတွက်လျှို့ဝှက်နေရာလေးတခု ဖြစ်လာ၏။

အထဲမှာရှုပ်နေတာ ကိုလည်း ရှင်းပစ်လိုက်သည်။ သစ်အတိုအစတွေ သံပြားစတွေကို ဖြန့်ခင်းပြီး အပေါ်ကနေ အိမ် ကယူလာသည့် ဖျာစုတ်လေးကို ခင်းလိုက်သည့် အခါဖိုးလုံးတရေးတမော အိပ်ဖို့ နေရာ ကောင်း တခုဖြစ် သွားသည်။ လေမိုး လည်းလုံ၏။ မိုးကြီး လေကြီးကျသည့် တိုင် ကတ္တရာတွေ မံထားသလို ဖြစ်နေသည့် အမိုး ကြောင့်အထဲမှာ လုံခြုံ နွေးထွေးသည်။ နွေခါဆိုရင်တော့ အနည်းငယ် အိုက်သည်။ ထိုနေရာကို မစိုးစိုးနွယ် သိနေ၍ ဖိုးလုံး အံ့သြရသည်။

“အမက ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ”

“ဒီအပိုင်းမှာ ငါမသိတာမရှိဘူး”

မစိုးစိုးနွယ် ဘယ်လိုသိသလဲဟု ဖိုးလုံးရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးလိုစိတ်မရှိပါ။ လောလောဆယ် အရးကြီးတာက မိန်း မတယောက်ကို သူကြည့်ဖူးသည့် ကားတွေထဲကလိုလုပ်နိုင်ဖို့ပဲဖြစ်သည်။

“အင်းပါ ...အင်းပါ၊ ကျွန်တော် ဘာလုပ်ရမှာလဲ ပြောလေ”

“ရော့”

မစိုးစိုးနွယ် ပေးလာသည့် အိတ်ကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အနက်ရောင်ပိတ်စရှည်ရှည် တခုကို တွေ့ရသည်။ အနံက လက် သုံးလုံးလောက်ပဲ ရှိမည်။ အရှည်ကတော့ တတောင်ခန့်ရှိသည်။

“ညကျရင် နင့်တဲကိုသွား၊ လည်ပင်းက နတ်သမီးရုပ်ကလေးကို သုံးခါနမ်း”

“နှုတ်ခမ်းနဲ့ လား၊ နှာခေါင်း နဲ့လား မမစိုး”

 “အရေးထဲ သူက တမူးသာနေသေးတယ်၊ နင့်ဖာသာနမ်းချင်သလိုနမ်း၊ သုံးခါဖြစ်ရင်ရပြီ”

“အင်း”

“ပြီးရင် ဒီအဝတ် နဲ့ မျက်လုံးကို စည်းလိုက်ပြီး နတ်သမီး ကျွန်တော့်ဆီကိုလာပါလို့ပြောရမယ်၊ ပြောကြည့်စမ်း”

“နတ်သမီး ကျွန်တော့် ဆီကိုလာပါ၊ အဲဒါလဲ သုံးခါ လား”

“အေး၊ သုံးခါ၊ ပြီးတာနဲ့ နင်အိပ်နေလိုက်တော့၊ မျက်လုံးက အဝတ်ကို မချွတ်ရဘူးနော်၊ နင်က နတ်သမီးကို မြင် လို့ မရဘူး”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“နတ်သမီးကို မြင်တဲ့သူကရူးတတ်တယ်”

“ဟာ ...အမ ကလဲ၊ ကျွန်တော်ကရူးပြီးသားလေ”

“အင်း ...တမူးသာလိုက်ပြန်ပြီ၊ နင်ရူးတာမရူးတာ အရေးမကြီးဘူး၊ နင်အဝတ်စည်း မထားရင် နတ်သမီးက လှည့် ပြန်သွားမှာ”

ဖိုးလုံးတွေးတွေး ဆဆ ဟန်ဖြင့် စဉ်းစားနေလိုက်ပြီး

“ကျွန်တော်က မမြင်ရတော့ နတ်သမီးလာတာ ဘယ်လိုသိမှာလဲဗျ”

“နတ်သမီး ကိုယ်နံ့က မွှေးတယ်ဟဲ့၊ သူရောက်လာတာ နဲ့ နင့်နားမှာမွှေးကြိုင်သွားလိမ့်မယ်”

“ဒီလို လား၊ သူရောက်လာတော့ကော”

“နင်လုပ်ချင်တာ လုပ်တော့ပေါ့ ဟဲ့”

“သူက ခံမှာလား”

တရစ်ပြီး တရစ်ရှည်နေသည့် ဖိုးလုံးကို မစိုးစိုးနွယ် စိတ်ရှည်တော့ ဟန်မတူ ဆောင့်ဆောင့် အောင့် အောင့် လေ သံဖြင့်

“အေး ခံမှာ၊ ခံချင်လို့ နင့်ဆီလာတာ”

“အား ... မိုက်တယ် ကွာ၊ ဒီညပဲ သွားတော့မယ်၊ ညတိုင်းရလား အမ”

“ဒါကတော့ ဘယ်ပြောနိုင်မလဲ၊ နတ်သမီးလေး တွေဆိုတာ အလုပ်များတယ်၊ အားရင်တော့ လာမှာပေါ့”

“ကျွန်တော်ကတော့ ညတိုင်းသွားစောင့် မယ် ဟဲဟဲ”

“အေး ကျန်သေးတယ်၊ နင့် ကိစ္စပြီးလည်း မျက်လုံးက အဝတ်ကို မဖြုတ်ရဘူးနော်၊ နတ်သမီး က အရင်ပြန်လိမ့် မယ်၊ နတ်သမီး ပြန်သွားပြီးအကြာကြီးနေမှ နင်ပြန်ရမယ်၊

ဟုတ်ပြီလား”

“အိမ်ပြန်ရင်တော့ မျက်စိဖုံးစရာ မလိုဘူးပေါ့”

“မလိုဘူး”

“ညဖက် ကျွန်တော်က ဘယ်အချိန်သွားရမှာလဲ”

“ကိုရီးယား ကား လာတဲ့ အချိန်လောက်ပေါ့ဟာ”

အချိန် နှင့်နေရာကို ညွှန်ကြားပြီးနောက် လုပ်ဆောင်ရန် အဆင့်ဆင့်ကို စာမေးပွဲစစ်သလို ပြန်မေးရာ ဖိုးလုံးက ဒီနေရာမှာတော့ မှတ်ဉာဏ် ကောင်းသည်။ တ လုံးမလွဲအောင်ဖြေပြနိုင်လို့ မစိုးစိုးနွယ် စိတ်ကျေနပ်သွား သည်။

“ကဲ ဒါဆိုရပြီ၊ နင့်ဖာသာကြည့်ချင်တာ သွားကြည့်တော့”

အိမ်ရှေ့ခန်းနားရောက်မှ ဖိုးလုံးတခေါက်ပြန်လှည့်လာသည်။

“ဟိုဒင်း ...အမ၊ နတ်သမီးတွေက လည်းအမွှေးထူလားဟင်”

“ငါဘယ်သိမလဲ ဟဲ့၊ နင်ကလဲ ချေးများလိုက်တာ”

“ကျွန်တော်က အဲဒါတော့ကြောက်တယ် အမရဲ့၊ နည်းနည်းပါးပါး ဆိုအကြောင်း မဟုတ်ပါဘူး၊ အမ လိုအရမ်းများ ရင်တော့ မမိုက်ဘူး”

“စောက် ကောင်လေး ...နင်...နင်က ငါ့ကို ချောင်းကြည့်တယ်ပေါ့”

“မချောင်းပါဘူး ဗျာ၊ ခင်ဗျားဖာသာ ရေချိုးပြီး ထမိန်လဲနေတာကို ကျွန်တော်ပြတင်းပေါက်က မြင်တာ၊ မဲနေတာ ပဲ”

“ဖိုးလုံး ... နင်နော်၊ တော်တော် စောက်လုပ်ရှုပ်အောင်လုပ်တယ်၊ သွားတော့၊ သူများလဲ လျှောက် ပြောမနေ နဲ့ဦး”

“ဟာ ...ပြောစရာလားဗျာ၊ နတ်သမီးအကြောင်းလဲ မပြောဘူး၊ ခင်ဗျား အမွှေးအကြောင်းလဲ မပြောဘူး၊ မမစိုးက ကျွန်တော့် ကျေးဇူးရှင် ..ဟဲ...ဟဲ”

အိမ်ရှေ့မှာရုပ်ရှင်ပြန်ကြည့်ရတာတောင် စိတ်မပါတော့ ညနေမြန်မြန်ရောက်ချင်နေသည်။ ဖင်တကြွကြွ နှင့် ထ လိုက် ထိုင်လိုက်ဖြစ်နေလို့ ဦးတင်ထွန်းကတောင်မျက်စိနောက်ပြီးငေါက် သည်။

“ဟေ့ ကောင်ဖိုးလုံး၊ မကြည့်ချင်လဲပြန်တော့၊ မင်းကိုဘယ်သူမှ ဆွဲထားတာမဟုတ်ဘူး၊ တော်တော် ဂဏှာမငြိမ်တဲ့ ကောင်”

“ဦးလေးကလဲ၊ ကျွန်တော်က အရူးပဲလို့”

တဝက်ကားပြီးသွားလို့ အရှိန်တက်နေသည့် ဦးတင်ထွန်းက အပြည့်ကားပြောင်းလိုက်၍ ဖိုးလုံး ပြန်ငြိမ်သွားသည်။ ညနေပွဲဝင်ရမှာလည်းရှိလို့ လုပ်ပုံလုပ် နည်းတွေ သေသေချာချာလိုက်ကြည့် ပြီးမှတ်သားနေမိသည်။ ဘယ်လိုပုံစံ လုပ်ရရင်ကောင်းမလဲဟု တွေးနေမိသည်။ 

ဒါပေမယ့် ပေါင်ကြားထဲက သကောင့်သားကမာချင်သလိုလို ဖြစ်လာ လို့ ထပြန်လာရသည်။ ထပ်ပြီး အမာ မခံနိုင်တော့ပါ။ မာလာရင် မဖြစ်မနေထုရတော့မည်။ ထုလို့ မဖြစ်ပါ။ ညပွဲ အတွက် အရည်တွေချန်ထားရဦးမည်။ဖိုးလုံး ပြန်လာတော့ မစိုးစိုးနွယ်လည်း အပြင်ထွက်တာနှင့် တိုးသည်။

“မမ စိုး ဘယ်လဲ”

“ဈေးဖက်ခနသွားမလို့၊ နင်ပြန်ပြီလား”

“ဟုတ်ကဲ့ အမ၊ အိမ်ပြန်အိပ်ပြီး အားမွေးလိုက်ဦးမယ် ...ဟား...ဟား...”

မစိုးစိုးနွယ် နှင့် ဖိုးလုံး သူတို့လမ်းထိပ်မှာလမ်းခွဲခဲ့ကြသည်။

တညနေလုံး စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့် မနေနိုင်အောင် ဖြစ်နေခဲ့ရသည်။ မှေင်ရီလေးသမ်းလာသည်နှင့် ဖိုးလုံးဖင်တကြွကြွ ဖြစ်လာ၏။ ညနေစာထမင်းကိုတောင် မနည်း မျိုချရသည်။စားချင်စိတ်ကလုံး၀ မရှိပါ။ ဒါမျိုးကိစ္စဆိုတာ အားကုန် သည်လို့ ကြားဖူးထားလို့သာ ထမင်းကို အရစားမိခြင်းဖြစ်၏။

“အမကြီးတို့ ကိုရီးယားကား မကြည့်သေးဘူးလားဗျ”

အိမ်အလုပ်တွေ လုပ်နေကြသော အမတွေကိုလောဆော်မိသည်။

“ဟဲ့၊ အစောကြီးရှိသေးတယ်၊ ခုနစ်နာရီထိုးခါနီးမှလာ”

“ကိုရီးယားကားကလည်း ဒီနေ့တော့ စောလာလိုက်တာမဟုတ်ဘူး”

ဒီနေ့မှထူးထူးဆန်းဆန်း ဖြစ်နေသည့်မောင်ငယ်ကို အမေတွေ သိပ်ပြီးတော့ အံ့သြတကြီး မလုပ်ကြပါ။ ဖိုးလုံးက အ ရူး မဟုတ်ပါလား။ အချိန်ကို ဘယ်လိုအသုံးချရမည် နည်းဟုဉာဏ် မှီ သလောက်တွေးရင်း ရေချိုးဖို့ ဖိုးလုံး စိတ်ကူးရသွားသည်။ နတ်သမီးနှင့် တွေ့ရမည် ဆိုတော့ ကိုယ့်ဖက်က ညစ်ပတ်နံစော်နေလို့ မဖြစ်ပါ။ နတ်သမီး လာရင် မွှေးရနံ့တွေရလိမ့်မည်ဟု မစိုးစိုး နွယ်ကလည်း ပြောထားသည်။

ချေးညှော်တွေပြောင်စင်အောင် အထပ်ထပ်သန့်စင်ပြီး ဆပ်ပြာသုံးကြိမ်တိုက်လိုက်သည်။ အထူး အနေဖြင့် သူ့ ပစ္စည်းကြီးကို သေသေချာချာပွတ်တိုက်ဆေးကြောရ၏။

 ဥတွေက အစ ဂရုတစိုက်ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်သည်။ ရေချိုးအဝတ်အစားလဲပြီး ချိန်တွင် အမတွေလည်း TV ရှေ့တွင် ထိုင်နေကြသည်ကို မြင်ရ၏။ အချိန်ကျပြီဖြစ်လို့ ရင်တဖိုဖိုနှင့်အိမ်ထဲကထွက်ခဲ့သည်။ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ လမ်းမှာတွေ့သည့်လူတွေက နှုတ်ဆက်ကြသည်ကို ပင်ကောင်းကောင်း ပြန် မပြောနိုင်။ သူ၏ ဝပ်ကျင်းနေရာလေးဆီသို့ တရွေ့ရွေ့နှင့်လာခဲ့၏။ လမ်းမှာ မစိုးစိုးနွယ် တို့ အိမ်ရှေ့ကဖြတ်ရသည်။ မီးတွေ လင်းနေသော်လည်း အိမ်ကတော့ တိတ်ဆိတ်လို့နေ၏။

မြွေမကြောက်ကင်းမကြောက်နှင့် မြက်ရိုင်းတောကိုတိုးပြီးတဲလေး ထဲသို့ဝင်ခဲ့သည်။ ဖိုးလုံးသွား နေကျဖြစ်လို့ ခြေ သွားလမ်းကြောင်းလေး ထင်နေ၍ သွားရတာတော့ အခက်အခဲမရှိပါ။ တဲထဲ မှာမှောင်နေသော်လည်း အမိုးနှင့် အကာကြားမှာလိပ်ပြီးထိုးထားသည့် ဖျာကို ဆွဲထုတ်လိုက် ပြီး သစ်သားပြားတွေ ခင်းထားသည့် ပေါ်မှာထပ် ခင်း ပြီး  ထိုင်လိုက်သည်။ 

နေ့ခင်းဖက် အလင်း ရောင်ရှိရင်တော့ ခြေရင်းဖက်က နံရံသံပြားမှာ ကော်တွေစီးကျထား သလို အစင်းကြောင်းတွေ ရှိသည်ကို မြင်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဒီထဲမှာ ဂွင်းလာထုတိုင်း အဲဒီနံရံဆီ အရည်တွေပန်း ထုတ်တာ ဖိုးလုံး အကျင့် ဖြစ်သည်။ အရည်ဖြူဖြူတွေ နံရံတလျောက်တအိအိ စီးကျလာတာကို ထိုင်ကြည့် ရ တာလောက် ကောင်းသည့်အရသာမရှိပါ။ ဒီညတော့ နတ်သမီးကိုယ်ပေါ်ကို ပန်းထုတ်ရတော့ မှာမို့ ဖိုးလုံး ပျော်နေသည်။

ထိုင်ပြီးသည်နှင့် လည်ပင်းကဆွဲကြိုးလေးကို ပင့်မြှောက်၍ နှုတ်ခမ်းတွင်တေ့လို့ သုံးခါ နမ်းစုပ် လိုက်ပြီး မစိုးစိုး နွယ် သင်ထားသည့် အတိုင်းရွတ်လိုက်သည်။

“နတ်သမီး ကျွန်တော့်ဆီကိုလာပါ၊ နတ်သမီးကျွန်တော့်ဆီကိုလာပါ၊ နတ်သမီး ကျွန်တော့်ဆီကို လာပါ”

ပြီးတာနှင့် အိတ်ထဲက အဝတ်စကိုထုတ်၍ မျက်လုံးကိုစည်းနှောင်လိုက်ပြီး ဖျာပေါ်လှဲချလိုက် သည်။ တဲလေး ထဲက ဝိုးတဝါး အလင်းရောင်ပင်ဖိုးလုံးအမြင်အာရုံမှာမရှိတော့ လုံးဝမှောင်မဲ သွား၏။ ငြိမ်ငြိမ်လေး လဲလျောင်း နေရင်း မစိုးစိုးနွယ် များညာလိုက်သလားဟု အတွေးဝင်လာ မိ၏။ သူများတွေက ဖိုးလုံးကို စလေ့နောက်လေ့ ရှိသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ်ကတော့ ဒီလိုမလုပ် တတ်ပါ။ သူမျာကစရင်နောက်ရင် တောင် သူကဝင်ပြောတတ် သေး၏။ ဖိုးလုံးအပေါ်မှာ စေတ နာ ထားသူဖြစ်လို့ မဟုတ်တာတော့ ပြောလိမ့်မည် မထင်ပါ။

နည်းနည်း အားထက်လာပြီးနောက် ဖိုးလုံး လုံချည်ကို ဖြေချ၍ သူ့ဟာကြီးကို တရွရွပွတ်ပေး နေ မိသည်။ ရင် တွေလည်း တဒိုင်းဒိုင်းခုန်နေ၏။ ထိုအချိန်မှာပင် အလွန်မွှေးသည့်ရနံ့တခုက ဖိုးလုံး နှာခေါင်းထဲသို့တိုးဝင် လာ သည်။ နတ်သမီးရောက်လာပေပြီ။ မစိုးစိုးနွယ် ဖိုးလုံးကို မညာပါ။

“နတ် ...နတ်...သမီးလား”

ကတုန်ကရီနှင့် မေးလိုက်သည့် အမေးကို ပြန်ဖြေသံမကြားရသော်လည်း အနားမှာလူတယောက် ထိုင်လိုက်သလို အသံကြားလိုက်ရသည်။ စိတ်ထင်သည့် ဖက်သို့ လက် ကိုဆန့်ထုတ်လိုက်သည့် အခါ ပျော့အိသော အသားစိုင် တ ခုကို သွားစမ်းမိသည်။ ပြောင်ချောချော အဝတ်စကိုလည်း သတိထားမိသည်။ အရုပ်တွေထဲက နတ်သမီးပုံ တွေ လိုအချွန်အတက်မာမာတွေမရှိ၊ နတ်သမီးက လူလိုပဲ ဝတ်လာပုံရသည်။ တရွေ့ရွေ့ နှင့် လက် ကိုရွှေ့ ကြည့် လိုက်သောအခါ နတ်သမီး၏ တင်ပါးကြီးကို ကိုင်မိနေကြောင်း သိလိုက်၏။

သက်ပြင်းချသံလိုလို ကြားလိုက်ရပြီး နောက် အဝတ်စက ဖိုးလုံးလက်ကို ထိပြီးအောက်သို့ ကျသွားသည်။ အပေါ် ကို တိုးပြီးစမ်းကြည့်လိုက်သောအခါ အဝတ်ခံမနေတော့ဘဲပကတိ အသားကို စမ်းမိ၏။ နွေးထွေးသော အသား က ချောမွတ်နေသည်။ လျှောက်စမ်းနေသည့် ဖိုးလုံးလက်ကို နူးညံ့သည့် လက်တခုက ဆွဲယူနေရာပြောင်း  ပေး လိုက်သည်။

စိုစိစိ နေရာတခု သို့ လက်ရောက်သွားသည်။ အလွန်လည်းနူးညံ့သည်။ အရူးပေမယ့်  ဘယ်နေရာ ဆိုတာသိ လိုက်သည့် အတွက် ဖိုးလုံးရင်ခုန်သံတွေ တဒိုင်းဒိုင်းဆူညံသွား၏။

စိုအိအိ နှုတ်ခမ်းသားတွေ၏ အပေါ်ဖက် နှင့် ဘေးဖက်ဆီသို့ လိုက်ပွတ်ကြည့်လိုက်သည့် အခါ အနည်းငယ်ကြမ်း သလိုဖြစ်နေသည်မှအပ အမွှေးအမြင် မတွေ့ပါ။ နတ်သမီးကအမွှေးမပါ ကြောင်းသိလိုက်ရလို့ ဖိုးလုံးပျော်သွား သည်။ နတ်သမီးက သူ့ဟာကို ကိုင်စေချင်ပုံရသည်။ ထို့ကြောင့် ဘေးဘီကို လျှောက်ပြီးစမ်း မနေတော့ဘဲ အ ကွဲကြောင်း အတွင်းကိုသာ လက်ကို ထိုးသွင်းလိုက်၏။ ဖိုးလုံး အာရုံတွေထဲတွင် ကြည့်ဖူးသည့် ကားတွေထဲက မိန်းမအင်္ဂါတွေ၏ ပုံကို မြင်ယောင်လာ၏။ အကွဲကြောင်း အောက်နားတွင်အပေါက်ရှိ၏။ အပေါ်ဖက်နားမှာ အ စေ့ရှိသည်။

နှစ်ခုလုံးကို စမ်းသပ်မိသည့် အခါ ဖိုးလုံးဝမ်းသာသွား၏။ နတ်သမီးလည်း လူအတိုင်းပဲဖြစ်ပါ သည်။ ဟိုကား တွေ ထဲ က မိန်းမတွေလို လက်တဆစ်လောက်အစေ့ကြီးတော့မရှိပါ။ ခပ်သေး သေးပင်ဖြစ်၏။ အစိနှင့် အပေါက်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ကလိပေးလိုက်သော အခါ နတ်သမီးလည်း တွန့်တွန့်သွားသည်။ အင့်ကနဲအင့်ကနဲ အသံ တိုးတိုး လေးကိုလည်း ကြားရသလိုလိုရှိသည်။ ဖိုး လုံး၏ ဟာကြီးကလည်း ထောင်မတ်တက်လာပြီး ပေါက်ကွဲထွက်တော့ မတတ်ခံစားရသည်။

“ကျွန်တော် လုပ်ချင်ပြီ၊ လုပ်ချင်ပြီ”

လှဲနေရာမှ ထထိုင်ပြီး အငမ်းမရပြောမိသည်။ နတ်သမီးရှိမည် ထင်သောဖက်သို့ လက်ကိုဆန့် လိုက်ရာ ပျော့အိ သည့် အသားဆိုင်နောက်တခုကို ထပ်တိုးမိပြန်သည်။

 ပြီးတော့ နောက်တခု။ နတ်သမီး၏ ရင်သား တွေပင်ဖြစ် ရမည်။ ဘယ်တခုညာတခု ကိုင်ပြီးညှစ်လိုက်ရာ နတ်သမီး ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။ ဖိုးလုံးလည်း နတ်သမီးကိုဖက်ပြီးတွန်းလှဲလိုက်သည်။ နတ်သမီးက အလိုက်သင့်လှဲချလိုက်ပြီး ဖိုးလုံးကို ခွပြီးဖက်လိုက်ရာ ဖိုးလုံးဟာကြီးက နတ်သမီး ဝမ်းဗိုက်ဟု ထင်ရသည့် နေရာကိုသွားထောက်မိသည်။ 

ဖိုးလုံးအောက်ဖက်ကို အနည်းငယ်လျှော ပေး လိုက် ချိန်တွင် နတ်သမီးက ဖိုးလုံးဟာကြီးကို ကိုင်ပြီး သူမ၏ အဝတွင်တေ့ပေးသည်။  အောက်မှာ တွင်းပေါက် တခု ရှိမှန်း သိလိုက်ပြီးနောက်တွင် ဖိုးလုံး အားကုန်ဆောင့် ထိုးလိုက်၏။ ဆီးခုံချင်း ဗျန်းကနဲ ရိုတ်မိသည် အထိ တဆုံးဝင်သွားသည်။ နတ်သမီးကလည်းဖိုးလုံးကို တင်းကြပ်စွာ ဖက် လိုက်၏။

ပျော့ပြောင်းအိစက်သည့် ခန္ဓာကိုယ်ချင်း အထိအတွေ့သာမက သူထိုးသွင်းထားသည့် အတွင်းဖက်က ဆွဲညှစ် ထား သလို အထိအတွေ့က ဖိုးလုံးရင်ကို မီးဟုန်းဟုန်းတောက်စေ တော့ ၏။ ကြမ်းပေါ်မှာ လက်ကိုထောက်၍ အားယူပြီး မရပ်မနား အားကုန်ဆောင့် မိတော့သည်။ ဒီ လောက်ကောင်းသည့် အရသာမျိုးဖိုးလုံးတခါမှမရဖူးပါ။ ကိုယ့်လက်နှင့် ကိုယ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းထုရ သည့် အရသာနှင့် ခြားနားလွန်းလှ၏။ အတွင်းဖက်က စေးပိုင်အိစက်သည့် အထိအတွေ့တခုက ဖိုးလုံး၏ အထစ် ကိုထက်အောက် အပြန်အလှန် ပွတ်ပေးနေသလိုပင်။ ခံလို့ကောင်းသည့် ထို အရသာက ဖိုးလုံးကို မရပ်မနားဆောင့်နေစေဖို့ တိုက်တွန်းစေ့ဆော်နေ၏။

ကောင်းလွန်းလို့ ဖိုးလုံးကြာကြာမဆောင့်နိုင်ပါ။ ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို နတ်သမီးကိုယ်ပေါ်သို့ အရည်တွေ ဖြန်းပက် ချလိုက်ဖို့ပင် မလုပ်လိုက်နိုင်တော့ဘဲ အထဲမှာပင် အရသာရှိစွာ တဗျစ်ဗျစ်ပန်းထုတ်လိုက်မိသည်။ အရည် ထွက် သွားသော် လည်း ဖိုးလုံးမနားချင်သေးပါ။ ထို့ ကြောင့် ပြန်မထုတ်ဘဲ အသက်မရှုနိုင်အောင်မောလာသည် အထိဆက်ကာ ဆက်ကာ ဆောင့် သွင်းနေမိသည်။ မခံနိုင်အောင်မောမှ မွှေးပျံ့နေသည့် နတ်သမီးကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်ပြီးနား သည်။

“မပြီးသေးဘူးနော်၊ ကျွန်တော် လုပ်ဦးမှာ၊ ကျွန်တော်လုပ် ဦးမှာ”

မောပန်းတကြီးနှင့် ပြောမိသည့်အခါ နတ်သမီးက သဘောတူပါတယ်ပြောချင်ပုံရသည်။ ဖိုးလုံး ကျောပြင်ကိုလက် သည်းဖြင့် ကုပ်ခြစ်၏။နတ်သမီးက လူစကားနားလည်သော်လည်း လူစကားတော့ပြောတတ်ပုံမရပါ။ ဖိုးလုံးက လည်း စကားပြောဖို့လာတာမဟုတ်လို့ ဒီအတွက် စိတ်အနှောက်အယှက်မဖြစ်ပါ။ 

လူကမောလာသည့်တိုင်သံ ချောင်းကြီး တမျှမာကျောနေသေးသည့် သူ့ ဟာ ကြီးကို နတ်သမီးအ  ပေါက် ထဲမှာ စိမ်နှစ်ထားရင်း ဇိမ်ယူပြီးနား နေမိ၏။ အမောပြေတော့မှ ပြန်ကြုံးထပြီး စိတ် ရှိလက်ရှိလုပ်ပြန် သည်။  နတ်သမီး၏ အပေါက်ထဲမှလည်းအရည် တွေ တစိမ့်စိမ့် စီးယိုထွက်လာသည့် အခါ အသံ တွေ တဗွပ်ဗွပ် နှင့် တဲလေးထဲမှာဆူညံနေသည်။ နတ်သမီး ဆီ က လည်း ဟင်း ...ဟင်း နှင့် ညည်းသံ လိုလို လေး တွေကြားလာရသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ဖိုးလုံးလည်း ကောင်း လာပြန် သည်။

“အောင်မယ်လေး....အမေရေ ...ကောင်းလိုက်တာဗျ၊ ဟား ....အား ...မိုက်တယ်ဗျ”

ဝမ်းခေါင်းသံကြီးဖြင့် အားပါးတရပြောရင်း အရည်တွေ ပန်းထုတ်မိပြန်သည်။

“မသွားပါ နဲ့ ဦး နတ်သမီး ရယ်၊ ကျွန်တော် လုပ်ချင်သေးလို့ပါ၊ ဝအောင်လုပ်ပါရစေ”

ဒီတခါတော့ ဖိုးလုံးဟာကြီးက ပျော့ခွေကျသွား၏။ ဒါပေမယ့် မကြာခင်ပြန်တက်လာမည်ဟု ဖိုးလုံး ယုံကြည်ပါ သည်။ ဖိုးလုံးမောသလို နတ်သမီးလည်းမောနေသည်။

သူမ၏ အသက်ရှုသံ လည်း မြန်ပြီး ပြင်းသည်။ နတ်သမီး ၏ ထွက်သက်လေက ဖိုးလုံးပါးပြင်ကို လာလာပြီးတိုးနေ၏။ အမောပြေသည့် အခါပျော့ခွေနေသည့် ဟာကြီးကိုပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ပြန်လည် တင်းမာလာ အောင် လက်ဖြင့်ဆွသည်။ ဒီတခါတော့ ပြန်တက်ဖို့ တော်တော် ကြာ၏။ နတ်သမီးက ဖိုးလုံး၏ ဂွေးဥတွေကို လက်ဖြင့် ခပ်ဖွဖွညှစ်ပေးလိုက်တော့မှ ပြန်လည်ပြီးတင်းမာ တက် လာ သည်။

အထဲကို သွင်းလို့ရလောက်အောင်မာလာသည့် အခါ ပြန်ပြီးအလုပ်စ၏။ ဒီတခါတော့ နတ်သမီး ကူဖို့ မလို တော့ ပါ။ အနေအထားကို ဖိုးလုံးသဘောပေါက်သွားသည့်အတွက် အကွဲကြောင်း တ လျှောက်မျှောကာ ပွတ်လိုက်ပြီး အိအိလေး ဖြစ်သွားသည်နှင့် ဆောင့်သွင်းလိုက်၏။ ဖိုးလုံးကိုညှပ်ထားသည့် နတ်သမီး၏ ပေါင်တံကြီးတွေကား ထွက်သွားသည်။ ထိုပေါင်ကြီးနှစ်ချောင်း ကို ဘယ်ညာပွေ့ပြီး ဖိုးလုံးလုပ်သည်။ အတွေ့အကြုံလည်း ရှိသွားလို့ အားစိုက်ပြီး အတင်းမလုပ်တော့။

မမောအောင်ခပ်မှန်မှန် လုပ်သည်။ သို့သော်လည်း စိတ်ထ လာသည့် အခါ မှာ တော့ ဘာကိုမှမသိတော့ နတ်သမီး တကိုယ်လုံးဖျာပေါ်မှာ ဟိုရောက်ဒီရောက် နှင့် ရွေ့သွားအောင်အား ကုန် လုပ်မိပြန်တော့သည်။ ထိုတချီ ပြီးသည့် အခါ မှာတော့ ဖိုးလုံးလည်း ပျော့ခွေကျသွားသည်။ သူ့ကိုယ်ထဲမှာ ထပ် ပန်း စရာ အရည်တွေ မရှိတော့လို့တောင်ထင်မိသည်။

နတ်သမီးဘေးမှာ ကပ်ကပ်သပ်သပ် ဝင်လှဲချလိုက်ပြီး အနားယူနေစဉ် ဘေးမှာ ဟာကနဲဖြစ် သွားသည်။ နတ်သ မီး ပြန်တော့မည် ထင်သည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဖိုးလုံးတညလုံးလုပ်နေချင်၏။ ဒါပေမယ့် လူက တော်တော်မျော့နေလို့ မတားနိုင်တော့ပါ။ နတ်သမီး ပြန်ရင် မကြည့်ဖို့ မ စိုးစိုးနွယ်က မှာထားလို့ အဲဒီဖက်ကို မလှည့်ဘဲ ဆက်ပြီးမှိန်းနေလိုက်သည်။ လှုပ်ရှားသည့် အသံတချို့ ကြားရပြီးနောက် အခန်းထဲမှာ အမွှေးနံ့တွေလျော့ကျသွားသည်။ နတ်သမီး ဆီက ကျန်ခဲ့သည့် အကြွင်းအကျန် ရနံ့တွေလောက်ပဲရှိတော့သည်။

“နောက်နေ့ လည်းလာပါဦး နတ်သမီးရယ်၊ ကျွန်တော် နေ့တိုင်းစောင့်ပါ့မယ်”

နတ်သမီးကြားနိုင်မကြားနိုင် မသိသော်လည်း ဖိုးလုံး တမ်းတမ်းတတ နှင့် လှမ်းပြောလိုက်မိ၏။နောက်တနေ့ မနက်မှာ အိပ်ယာက အစောကြီးထပြီး မစိုးစိုးနွယ်ကို ကျေးဇူးတင်စကားပြောဖို့ သွား၏။ ပျော်လွန်း လို့ ညက တညလုံးကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်ပါ။ သူအရင်လို ကောင်မ လေး တွေကိုမြင်ရင် တော်ရာမှာ ဂွင်း သွားထုရသည့် ဘဝမဟုတ်တော့။ 

သူများတွေလို ပင် မိန်းမ တယောက်ကို လုပ်ဖူးခဲ့ပေပြီ။ မိန်းမတောင်မဟုတ်ဖိုးလုံးလုပ်ခဲ့ရတာက နတ်သမီးဖြစ် သည်။ နောက်ပြီး တခြားမိန်းမတွေလို ရွံစရာကောင်းသည့် အမွှေးတွေမရှိ။ ဒါကြောင့် မစိုးစိုးနွယ် ကို အလွန်ကျေးဇူးတင်မိသည်။ မစိုးစိုးနွယ်ကူညီလို့သာ ဖိုးလုံး လူဖြစ်ခွင့် ရခဲ့ သည်။

ဟိုကိုရောက်တော့ အိမ်တံခါးပိတ်ထားသည်။ အတွင်းတံခါးပါ ပိတ်ထားလို့ မစိုးစိုးနွယ်တို့ လင် မယား အိပ်ယာက နိုးကြသေးပုံမပေါ်ပါ။ အပြင်သံဆန်ကာ တံခါးကိုတော့ဖိုးလုံးလက်နှိုက်ပြီး ဖွင့် တတ်သည်။ အတွင်းတံခါးပါပိတ် ထားရင်တော့ ဖိုးလုံးလည်း မလုပ်တတ်။ ထို့ကြောင့် စိတ် လျှော့ပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့ရသည်။ အိမ်မှာ မနက်စာ စား ပြီးသည်နှင့် မနေနိုင်ဘဲပြန်ထွက်မိ၏။ မစိုးစိုးနွယ် တို့ အိပ်ယာက နိုးဖို့လည်း မသေချာသေးလို့ လဘက်ရည်ဆိုင် မှာ သွားထိုင်နေ လိုက်ရသည်။

သူ့ကို အရင်လိုဖိုးလုံး ဟု ထင်ပြီး လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ စကြနောက်ကျသူတွေကို ဖိုးလုံး ညတုန်းက နတ်သမီး အ ကြောင်း ပြောပြလိုက်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်ကြိတ်မှိတ်ထားရ၏။ ထုတ်ပြောလိုက်မိရင် နတ်သမီးနှင့်နောက် ထပ် တ ကြိမ် မတွေ့ရမှာစိုးသည်။ ကိုးနာရီကျော် လောက်မှ လဘက်ရည်ဆိုင်ကနေ ထပြီး မစိုးစိုးနွယ် ဆီထွက် လာခဲ့သည်။

အိမ်တံခါးတွေ ဖွင့်ထားသည်ကိုတွေ့လို့ အသံပြုကြည့်လိုက်ရာ အိမ်ဘေးဖက်က မစိုးစိုးနွယ် ပြန်ထူးလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ ဘေးကနေပတ်ပြီးဝင်သွားရာ ခြေရင်းဖက်ဘေးက ရေ တိုင်ကီမှာ ရေချိုးနေသည့် မစိုးစိုးနွယ် ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။

“အဆင်ပြေလားဖိုးလုံး”

“ပြေတာမှ အရမ်းပြေတာပဲ မမစိုးရာ၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ အဲဒါ လာပြောတာ၊ ညက အပြန်ထဲက ဝင်ပြောမလို့ ပဲ၊ အမတို့ အိမ်ကတံခါးပိတ်ထားလို့”

“အော် ... မင်း အဆင်ပြေရင် ဝမ်းသာပါတယ်ကွာ၊ ငါလဲ ကုသိုလ်ရတာပေါ့”

“အမ ယောက်ျားကြီးလဲ -ီးပြန်တောင် နိုင်ပါစေဗျာ”

“ဘာပြောတယ်”

“ဦးလေးက ပန်းသေပြီး -ီး မတောင်နိုင်လို့ အမ ကိုမလုပ်နိုင်ဘူး မဟုတ်လား၊ ကျွန်တော့်ကို ကူညီ တဲ့ အတွက် အမ ယောက်ျားလဲ ပြန်ကောင်းပါစေလို့ ဆုတောင်းတာလေ”

“နင် ...နင် နော် ...ငါ ရေနဲ့ ပက်လိုက်ရမလား”

မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက်ဖြင့် ဖိုးလုံးကို ခွက်နှင့် ရွယ်သော်လည်း ဖိုးလုံးက ဂရုမမူမိပါ။ သူပြောလိုရာကို စွတ်ပြော နေ၏။

“ဦလေး သနားပါတယ်၊ ဒီလောက်ကောင်းတာ ကို မလုပ်ရတော့ သူ့ခမျာ အခွေထဲမှာ သူများ တွေလုပ်တာပဲ ထိုင် ကြည့်နေရတာပေါ့”

“အော ...တော်တော် ကောင်းတယ်လား”

“ကောင်းတာပေါ့ အမရဲ့၊ ဆွေမျိုးမေ့သွားမယ်၊ ဟဲဟဲ၊ ကျွန်တော်တော့ ရေရေလည်လည်ကြိုက် သွားပြီ၊ နတ် သမီးက နေ့ တိုင်းလာမှာလား အမ”

“ဒါတော့ ငါဘယ်သိမလဲ၊ အားရင်လာမှာပေါ့”

“ကျွန်တော်ကတော့ နေ့တိုင်းသွားစောင့်မှာပဲ”

“အင်းလေ၊ ဒါတော့ နင့်သဘောပေါ့၊ နင်လူတကာလျှောက်ပြောလို့ မလာတော့မှ ငါ့ကိုရန်လာ မလုပ်နဲ့”

“ဘယ်သူမှ မပြောဘူးစိတ်ချ”

“ဒါဆိုလဲ ပြီးရော၊ ငါ ထမိန်လဲတော့ မလို့ နင်ကြည့်ဦးမလား၊ မကြည့်ရင်လဲ သွားတော့”

အရူးပေမယ့် ဒါမျိုးတော့ ဖိုးလုံးက သိတတ်ပါသည်။ နောက်ပြီး မစိုးစိုးနွယ်က သူ၏ အဖိုးမဖြတ်နိုင်သည့် ကျေးဇူး ရှင်ကြီး မဟုတ်ပါလား။ ထွက်သွားရန်ပြင်သော်လည်း မျက်စိကတော့ ရေစိုထမိန်နှင့် မစိုးစိုးနွယ်ဆီ ရောက်သွား သည်။ 

ဟောင်းနွမ်းပါးလွှာသည့် ထမိန်က ရေ စိုသည့် အခါ မစိုးစိုးနွယ်၏ ကိုယ်မှာတသားထဲကပ်နေသည်။ အ ရောင်ကလည်းအဖြူလိုလို အဝါ လိုလိုဖျော့ဖျော့ ဖြစ်ရာအောက်က ညိုဝင်းသည့် အသားကို အတိုင်းသား မြင်နေ ရ၏။ ခက်လျော့လျော့ဝတ်ထားလို့ ရင်သားကလည်း တဝက်လောက်ထွက်နေသည့် အပြင် ပါးလွန်း သည့် ထမိန် ကြောင့် နို့သီးခေါင်းတွေကိုပါ ဖေါက်မြင်နေရသည်။

“ကဲဘာလုပ်ရမှာလဲ”

မစိုးစိုးနွယ်က ခပ်ဆတ်ဆတ်ပြောလိုက်တော့ ဖိုးလုံး သုတ်ကနဲလှည့်လိုက်ပြီးမှ ပြောဖို့ ကျန် နေသည့် စကားကို ဆက်ပြောမိသည်။

“နတ်သမီးက အမွှေးမရှိဘူး သိလားအမ၊ ပြောင်ချောနေတာပဲ”

“ရိတ်ထားတာ နေမှာပေါ့”

“ဘာဖြစ်လဲ၊ ကျွန်တော်လဲ ရိတ်တာပဲလို့”

“ကဲပါ ...သွားပါတော့”

မစိုးစိုးနွယ် ဆီကနေ ပြန်လာရင်း ကျေးဇူးရှင်ကို ထမိန်တထည်လောက်တော့ ဝယ်ပေးသင့်သည်ဟု အတွေး  ပေါက် မိသည်။ အခုန မစိုးစိုးနွယ် ဝတ်ထားသည့် ထမိန်က အရမ်းဟောင်းနေသည်။ ရေချိုးဖို့ အတွက် အသစ် တထည်ဝယ်ပေးသင့်သည်။ ဖိုးလုံးထက် အသက်ကြီးသူလည်း ဖြစ်လို့ ကန်တော့သင့် သည်ဟုထင်မိသည်။ ဖိုး လုံးမှာ အိမ်ကပေးတဲ့မုန့်ဖိုး နှင့် ဟိုက ဒီက ပေးတတ်ကြသည့် ပိုက်ဆံလေးတွေ စုထားတာ အနည်းအကျဉ်း တော့ ရှိပါသည်။ ထမိန် ဝယ်ဖို့ လောက်မလောက်တော့ မသိပါ။ အမတွေကိုပဲ အပူကပ်ရတော့မည်။

ထို့ကြောင့် ညနေခင်း အမနှစ်ယောက် အလုပ်ကပြန်လာတာနှင့် ပါတိတ်ထမိန် တထည်ဝယ် ပေးဖို့ ပူဆာသည်။

“ဘာလုပ် မလို့လဲ၊ နင်ဝတ်ဖို့လား ဖိုးလုံးရဲ့”

“ဟုတ်ပါဘူး၊ ကန်တော့မလို့”

“ဘယ်သူ့ကိုလဲ၊ မမကြီးကိုလား”

“မဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်တော့် ကျေးဇူးရှင်ကို”

အလုပ်ကပြန်လာပြီး ညစာချက်ဖို့ အလုပ်များနေသည့် အမတွေက ဖိုးလုံးစိတ်ရူးပေါက်တာသက်သက်၊ နောက်နေ့ မေ့သွားလိမ့်မည်ဟု ယူဆကာ ဝယ်ပေးမည်ဟု ကတိပေးလိုက်သည်။

“တကယ်နော်၊ ဝယ်မပေးလို့ကတော့ ခင်ဗျားတို့ ဆီက ယူပေးလိုက်မှာ”

“အေးပါ၊ စိတ်ချ၊ ဝယ်ပေးမယ်”

စိတ်ကျေနပ်သွားသည့် ဖိုးလုံးက မီးဖိုထဲမှာတောက်တိုမယ်ရ ဝင်ကူပေးနေမိသည်။ သူလည်း ထမင်းစောစော စား ချင်နေပါသည်။ အချိန်ကျရင် နတ်သမီးကိုတွေ့ဖို့ သွားရဦးမည်မဟုတ်ပါ လား။ ဒါပေမယ့် အဲဒီနေ့က နတ်သမီး မလာပါ။ ဖိုးလုံးအလွန်စိတ်ဆင်းရဲရ၏။ မျက်နှာမှာ အဝတ် စည်းပြီး နာရီသံချောင်းတွေ ဖိုးလုံးမရေတွက်နိုင်အောင် များ လာသည်

အထိစောင့် သည်။ နတ်သမီးက ရောက်မလာပါ။ ညဉ့်နက်သန်းခေါင်  အထိဖိုးလုံးပြန်မလာသည့် အခါ အမတွေ လည်းစိတ်ပူကြသည်။ ကိုစိုးအောင်လည်း ဟိုပြေးဒီပြေးနှင့် ဖိုးလုံးကို လိုက်ရှာရင်း အလုပ်များ သွားရ၏။ ဖိုးလုံးပြန်ရောက်လာတော့မှ သူတို့လည်းစိတ်အေးရသည်။

နတ်သမီးရောက်မလာသည့် ကိစ္စတွင် ကျေးဇူးရှင်ကို ကန်တော့ဖို့ပျက်ကွက်သည့် အတွက် နတ်သမီး စိတ်ဆိုးပြီး မလာတာဟု ဖိုးလုံးကောက်ချက်ဆွဲလိုက်၏။ ထို့ကြောင့်နောက်နေ့ရောက်တော့ ထမိန်ဝယ်ပေးဖို့ အမတွေကို ပြောပြန်သည်။ သူတို့ကလည်း ဖိုးလုံး စိတ်ချမ်းသာအောင် ဝယ်ပေးမည်ပြောပြီး အလုပ်များတော့ ဝယ်မလာဖြစ် ကျပြန်။

ထိုညတွင် လည်း နတ်သမီးပေါ်မလာသည့် အခါ ဖိုးလုံးသံသယ ပိုကြီးလာပြီး အိမ်မှာပွဲကြမ်းတော့ ၏။  တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် နောက်တရက်က ရုံးပိတ်ရက်နှင့် တိုက်ဆိုင်နေ၍အမကြီးက ဈေးမှာ သွားဝယ်ပေးသည်။

လက်ထဲကို ပါတိတ်ထမိန် ရောက်လာသည်နှင့် အိတ်ကလေးဆွဲပြီး မစိုးစိုးနွယ်ဆီ ဖိုးလုံး အပြေး လာခဲ့သည်။ မစိုးစိုးနွယ် နှင့် အခန့်သင်ပင်တွေ့ရသည်။

“ဟော ...ဘာတုန်း ဖိုးလုံး”

“အမ ကို လာကန်တော့တာ”

“မြတ်စွာဘုရား၊ ဘာဖြစ်လို့ကန်တော့ရတာတုန်း”

ဖိုးလုံး ဘာမှမပြောဘဲ မစိုးစိုးနွယ်ရှေ့မှာ ထမိန်ထုပ်လေးချပြီး ငုတ်တုပ်ထိုင်ကာ ကန်တော့၏။ မစိုးစိုးနွယ် လည်း မနေ တတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်သွားသည်။ ဖိုးလုံးကို အတင်းပြန်ထခိုင်း၏။

“ရပြီ၊ ရပြီ ထတော့၊ နင်ဘာစိတ်ရူးပေါက်လာတာလဲ”

“မမစိုးက လည်း ကျွန်တော်က အရူးပဲလို့”

“အေးလေ ..ထားပါတော့ ငါ့ကို ဘာလို့ ကန်တော့ရတာလဲ”

“ဟိုတရက်က ကျွန်တော်လာတော့ အမ က ထမိန်ဟောင်းလေးနဲ့ ရေချိုးနေတယ် မဟုတ်လား၊ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော် အသစ် တထည်ဝယ်ပေးတာ၊ ဒါကို ဝတ်ချိုးနော် အမ”

မစိုးစိုးနွယ် ခေါင်းကုပ်ရင်း အိမ်အတွင်းဖက်ကို လှည့်ကြည့်သည်။ ဦးတင်ထွန်း ကတော့ အိပ်နေပုံရသည်။ ခါ တိုင်းလို TV ရှေ့မှာ မတွေ့ရပါ။

“နောက်ပြီး အမကို ကန်တော့မယ်လို့ စိတ်ကူးထားတာ အိမ်က မမကြီးတို့ကလည်းတော်တော် နဲ့ ဝယ်မပေး ကြ ဘူး၊ ကျေးဇူးရှင်ကို မကန်တော့လို့ နတ်သမီးက စိတ်ဆိုးလား မသိပါဘူးဗျာ ကျွန်တော့်ဆီကို မလာတာ နှစ်ရက် ရှိပြီ၊ ကျွန်တော့်မှာ နေ့တိုင်းစောင့် နေရတယ်၊ အခု မမစိုးကို ကန်တော့လိုက်ပြီဆိုတော့ သူစိတ်ဆိုးပြေပြီး လာချင် လာမှာပေါ့ နော် အမ”

“အဲဒါတော့ ငါလဲ မသိဘူးလေ၊ ကဲကဲ ခုံမှာ ထိုင်၊ ပြီးရင် မင်းဦးလေး လာလိမ့်မယ်၊ သူ စီဒီ အသစ်တွေရထား တယ်”

“မကြည့်တော့ဘူး အမ၊ ကျွန်တော်က လက်တွေ့ပဲလုပ်တော့မယ်၊ ဟား …ဟား၊ ဒါနဲ့ အမ ကျွန်တော် အဲဒီထဲကို သွားသွား နှပ်နေတာ အမ ဘယ်လိုသိတာလဲ”

ဖိုးလုံး အမေးကြောင့် မစိုးစိုးနွယ်၏ မျက်နှာ မချို မချဉ်ဖြစ်သွားသည်။

“ငါ လမ်းသွားရင်း ရှူရှူး အရမ်းပေါက်ချင်တာနဲ့ အဲဒီထဲ မှာလူမရှိဘူး ဆိုပြီးဝင်လာတာ၊ အထဲမှာ နင်အိပ်နေ တာ နဲ့ ငါ့မှာ အပြင်မှာပဲ ပေါက်ခဲ့ရတယ်”

“တကယ်အိပ်နေတာလား”

“အော် အိပ်တာမှ သိုးလို့၊ ငါ ကိစ္စရှင်း ပြီးတော့ နင့်ကို လာခေါ်တာတောင် နင်မကြားဘူး”

“ဟုတ်လား၊ သိဘူးဗျ၊”

တလက်စထဲ သတိရသည် နှင့် ဖိုးလုံးက သူသိလိုရာကို ဆက်မေးမိသည်။ ဒီကိစ္စ တွင် မစိုးစိုးနွယ်က ကြီး ကြပ် စီစဉ်သူ ဆရာမကြီး မဟုတ်ပါလား။

“နတ်သမီး ကို တညလုံးနေအောင်ပြောလို့ မရဘူးလားဗျာ”

“နင်တော်တော် လောဘကြီးတာပဲ”

“ကျွန်တော်က မဝသေးလို့ လုပ်ပါရစေဦး ဆိုတာ အတင်းပြန်သွားတယ်”

မစိုးစိုးနွယ် စိတ်ပျက်လက်ပျက်မျက်နှာ နှင့် ဖိုးလုံးကို ကြည့်သည်။

“နင်ကတော့ ခက်တော့တာပဲ၊ နတ်သမီးတွေ မှာ အချိန်အကန့် ရှိတယ်ဟဲ့၊ ပြန်ချိန်ကျရင် ပြန်ရတယ်၊ နောက် ကျလို့ ဆိုင်ရာပိုင်ရာတွေက ဒါဏ်ပေးရင် နောက်နေ့ နင့်ဆီလာလို့မရတော့ဘဲဖြစ်သွားမယ်၊ သိလား”

ရေရေရာရာ နားမလည်ပေမယ့် ဖိုးလုံးခေါင်း ညိတ်လိုက်သည်။ နတ်သမီး ပြန်ရင် မတားရ၊ နောက်နေ့ မလာ ဘဲ နေလိမ့်မည် ဆိုတာလောက်တော့ သူသဘောပေါက်လိုက်ပါသည်။

“ခင်ဗျား ဖို့ လည်း နတ်သားလေး တယောက်ရှာပါလား”

“ငါက ဘာလုပ်ဖို့လဲ”

“ခင်ဗျား ကိုလုပ်ပေးဖို့ ပေါ့ဗျ”

“ဟဲ့ ကောင်လေး ငါမီးဖိုချောင်ထဲက ဓါးသွားယူပြီး နင့်ကို မခုတ်ခင် ပြန်တော့၊ နင့် ထမိန်လဲပြန်ယူသွားတော့”

“မလုပ်ပါနဲ့ အမ ရယ်ကျွန်တော်က ခင်လို့စတာပါ၊ ဟဲ ဟဲ”

ဖိုးလုံးတက်ကြွသည့် ခြေလှမ်းတွေနှင့် အိမ်ကိုပြန်ခဲ့သည်။ လမ်းထဲက ကောင်တွေက လဘက်ရည်သောက်ဖို့ လာခေါ်ကြလို့ လိုက်သွားမိတာတောင် စိတ်မဖြောင့်ပါ။ ကောင်းကင်ကို တမော့မော့ နှင့် နေလုံးကြီးကို အောက် ကို အတင်းဆွဲချပစ်လိုက်ချင်စိတ်ပေါက်နေသည်။ အိမ်ပြန်လာတော့ လည်း ညနေချိန်နီးလာသည် နှင့် အမျှ ယောက် ယက်ခပ်နေသည်။ မိုးမြန်မြန်ချုပ်မှ နတ်သမီးဆီ သွားရမည် မဟုတ်ပါလား။ အမ တွေကတော့ ခါ တိုင်း ထက် ဂဏှာမငြိမ် ဖြစ်နေသည့် ဖိုးလုံးကို အကဲခတ်နေကြသည်။

“ဟေ့ ဖိုးလုံး၊ မင်း မိန်းမ ခိုးမလို့ လားကွ”

ယောက်ဖလုပ်သူကတောင် မနေနိုင်ဘဲ မေးရသည့် အခြေဆိုက်သွားသည်။

“မဟုတ်ပါဘူး အကိုရာ အပြင်သွားမလို့ပါ”

“ဒါဆိုလဲ သွားလေကွာ၊ ခါတိုင်းသွားနေကျပဲ”

“ထမင်း မကျက်သေးလို့ စောင့်နေတာဗျ၊ ဆာနေပြီ”

သူ့ဆင်ခြေနှင့် သူအကွက်စေ့စေ့ ပြောလိုက်သည့် အရူးပါးကို အမတွေက အဟုတ်ထင်ကာ သနားပြီး အမြန်စား ရ အောင်လုပ်ပေးလိုက်၏။ စားပြီးပြန်တော့လည်း ကိုရီးယားကား ကမလာသေး၍ အိပ်ယာထဲဝင်ခွေနေမိသည်။ ကိုရီးယား ကားစလာသည်နှင့် ဇောင်းကလွှတ်လိုက်သည့် မြင်းရိုင်း တကောင်လို သုတ်ချေတင်တော့၏။

မစိုးစိုးနွယ်ကို ကန်တော့လိုက်လို့ နတ်သမီးစိတ်ပြေသွားပုံရ၏။ ဖိုးလုံး ပြုဖွယ်ကိစ္စတွေ  ကို ဆောင်ရွက် ပြီး ဖျာပေါ်မှာ လဲနေလို့ ဘာမှမကြာသေးမှီ သင်းကြိုင်သောမွှေးရနံ့တွေနှင့် အတူရောက် လာသည်။

“ဝမ်းသာလိုက်တာ နတ်သမီးရယ်၊ ကျွန်တော် နေ့တိုင်းမျှော်နေတာဗျ”

ရွှင်လန်းတက်ကြွသည့် အသံဖြင့်ပြောရင်း နတ်သမီးဖက်ဆီသို့ လက်ကိုရမ်းပြီးစမ်းလိုက်ရာ နတ်သမီး၏ ဗိုက် လို့ ထင်ရသည့်နေရာကို သွားထိုးမိသည်။ လက်ကအိကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။

“အို ဆောရီးဗျာ …နာသွားလား”

စိတ်မဆိုးပါ၊ မနာပါဟု ပြောချင်ပုံရသည်။ ဖိုးလုံး လက်မောင်းကို နတ်သမီးက အသာဆုပ်လိုက်၏။ ဒီလောက် အထိ အတွေ့ လေးနှင့်တောင်မှ ဖိုးလုံးရင်တွေ ဝုန်းဒိုင်းကျဲ အောင်ခုန်ပြီး အောက်ကဟာကြီးက လည်း တဟုန် ထိုး ထောင်တက်လာ၏။ အရမ်းလုပ်ချင်လာပေမယ့် လုပ်လို့ မဖြစ်သေးပါ။ ဖိုးလုံးမှာ စိတ်ကူးတခုရှိသည်။ သူ့ကို စိတ်ဆိုးပြီး ရောက်မလာသည့် နတ်သမီး ပိုပြီးစိတ်ကျေနပ်သွားစေရန် နတ်သမီးကို ဘာဂျာမှုတ်ပေးချင်သည်။ ထို့ ကြောင့် နတ်သမီးဖက်ကို စမ်းကာဖက်လိုက်ပြီး ဖျာပေါ်တွန်းလှဲလိုက်၏။ နတ်သမီးလည်း အလိုက်သင့်လဲကျသွား သည်။

လက်ဖြင့်စမ်းကြည့်လိုက်ရာ ဗိုက်ကိုစမ်းမိပြန်သည်။ အခုနလို အဝတ်ခံမနေတော့ ချောမွတ်ပြီးအိနေသည့် ပကတိ အသား ဖြစ်သည်။ အပေါ်ကို တိုးစမ်းလိုက်ရာ အင်္ကျီဝတ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် အောက်ကို လက်ထိုး ပြီး အ ပေါ်ကို မ တင်လိုက်ရသည်။ နောက်ပြီး နတ်သမီးက လူမ တွေလို ဘရာစီယာလည်း ဝတ်ထား၏။ ဘရာစီယာကို အတင်း မ သည့်အခါ နတ်သမီးဆီက သက်ပြင်းချသံကြားလိုက်ရပြီး နောက် နတ်သမီးကိုယ် အနည်း ငယ်ကြွ တက်လာ သည်။ ခနနေတော့ နားထဲမှာ ထောက်ကနဲ အသံတိုးတိုးကြားလိုက်ရပြန်ပြီးနောက် ဘရာစီယာက အလွယ်တကူ အပေါ်ကို မြောက်ပါသွားသည်။

ဖိုးလုံး၏ လက်တအုပ်စာမက သည့်နို့ကြီး နှစ်လုံးကိုအားပါး တရဆွဲသည်။ နယ်သည်။ ညှစ်သည်။ နတ်သမီး လည်း ဖိုးလုံး လက်ချက်ကြောင့် တွန့်လိမ်နေ၏။ နို့သီးခေါင်းကိုတပြွတ်ပြွတ်နှင့် စို့ပေးလိုက်မှ ငြိမ်သွားပြီး ဖိုး လုံးခေါင်းကို အသာအယာလာဖက်သည်။ ကြည့်ဖူးသည့် ဗွီဒီယို သင်ခန်းစာတွေက အသုံးဝင်လာပြီဖြစ်သည်။ နို့တွေကို စုပ်ပေးရာမှတရွေ့ရွေ့ အောက်သို့ ဆင်းလာ၏။ 

ဗိုက်သားပြင်ကို ပွတ်လိုက်နမ်းလိုက်နှင့် ဆီးခုံ ဆီသို့ ရောက်လာသည်။ ဆီးခုံသားကို ခပ်ဖွဖွ နမ်းရင်း နတ်သမီး၏ လျှို့ဝှက်တွင်းလေးထဲသို့လက်ကို လျှောသွင်းပြီး ပွတ်ပေး နေလိုက်သည်။ နတ်သမီး သက်ပြင်းတဖွဖွချရင်း ဖိုးလုံး ဆံပင်တွေကို ဆွဲဖွသည်။ လည်ဂုတ်ကို လက် သည်းနှင့် ကုပ်သည်။ နောက်ဆုံးကျမှဖိုးလုံးက သူသွားလိုရာဆီ တိုးဝင်လိုက်၏။

နတ်သမီး၏ ကိုယ်နံ့က အလွန်မွှေးကြိုင်သော်လည်း ဒီနေရာမှာတော့ မမွှေးပါ။ ချွေးစော်လိုလို နံသည်ဟုပင်ထင် မိသည်။ ဒီအနံ့လောက်နှင့် တော့ဖိုးလုံးစိတ် မပျက်ပါ။ နတ်သမီးကို မှုတ်ပေးဖို့ စိတ်အားသန်နေ၍ ချက်ချင်းလို လို အနံ့ကို မေ့သွားပြီး နောက် လျှာနှင့် အပြားလိုက် အစုန်အဆန် လျက်ပေးလိုက်သည်။ 

ဖိုးလုံး နားရွက်ဘေးက နတ်သမီး ၏ပေါင်တံတွေ တဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။ ဒါက ကောင်းလို့ ဖြစ်မည်ဟု တွက်ဆပြီး ဖိုးလုံး အဆက် မပြတ် အတင်းဖိလျက်ပစ်လိုက်၏။ နတ်သမီးက လည်း အတင်းကော့တင်ပေးသည့် အခါ ဖိုးလုံးအရမ်းကို စိတ် ကျေနပ် ပျော်ရွှင်သွားပြီး သူဆည်းပူးထားသမျှ အကုန်ထုတ်ပြီး အသုံးချတော့၏။

မျက်လုံးကို စည်းထားရပေမယ့် တဖြည်းဖြည်းနှင့် နတ်သမီး၏ အင်္ဂါ အနေအထားကို ဖိုးလုံး အကျွမ်းတဝင်ဖြစ် သွားသည်။ စမ်းနေစရာမလိုပဲ အစိကို လျှာနှင့် လှမ်းထိုးနိုင်သည်။

လျှာကို ချွန်ချွန်လေး ဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး အပေါက်ဝထဲကို ဇွိကနဲ ဝင်အောင်သွင်းနိုင်လာ၏။ နတ်သမီးလည်း တွန့်လိမ်ကော့ပျံနေတော့သည်။ ဖိုးလုံး၏ နှုတ်ခမ်း၊ နှာခေါင်း နှင့် မေးစေ့တွေမှာလည်း နတ်သမီး၏ အရည်၊ သူ၏ တံတွေးတွေ နှင့် ရွှဲစိုနေ၏။ ကြာလာ တော့ နတ်သမီးခံ နိုင်တော့ဟန်မတူပါ ဖိုးလုံး ခေါင်းကို အတင်းတွန်းထုတ်သည်။ ဖိုးလုံးလည်းစိတ်ကျေနပ်သွား ပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့မှာ နောက်ဆန္ဒတခုဖြစ်လာ၏။ အမှုတ်ခံချင် လာသည်။ နတ်သမီးလည်း သူမှုတ်ပေးတာ ကြောင့် အရမ်းကောင်းနေပြီဖြစ်လို့ ပြောရင်ရမည်ဟု ယူဆကာ ပြောချလိုက်သည်။

“နတ်သမီးရယ်၊ ကျွန်တော့် ကိုလည်း တလှည့်ပြန်မှုတ်ပေးပါလား”

ပြောပြီးမှ နတ်သမီးလက်ခံပါမည်လားဟု စိုးရိမ်သွားမိသည်။ စိတ်ဆိုးသွားမှာ လည်းကြောက်သည်။ ထို့ကြောင့် ချက်ချင်းပင် ပျာပျာသလဲပြန်တောင်း ပန် လိုက်၏။

“မသိလို့ ပြောမိတာပါ၊ စိတ်မရှိပါနဲ့၊ ဟုတ်ပေါင် …အမိုက်အမဲ ကိုဗွေမယူပါနဲ့”

နတ်သမီးငြိမ်သက်နေသည်။ သူမ၏ ထုံးစံအတိုင်း အသံမထွက်ဘဲ နေခြင်းလား၊ စိတ်ဆိုးပြီး ငြိမ်သွားခြင်းလားဟု ဖိုးလုံးမဝေခွဲ နိုင်အောင်ဖြစ်ရသည်။ ဒါပေမယ့် နတ်သမီး၏လက်ဖဝါးနုနုက သူ၏ ပစ္စည်းကြီးကို လာရောက်ဆုပ် ကိုင်လိုက်ချိန်မှာ တော့ ရင်ထဲမှာထိတ်ကနဲဖြစ်ကာ ပျော်သွားသည်။ 

မာထောင်နေသည့် ဟာကြီး ကို နတ်သမီးက သူမဖက်ဆီသို့ တရွေ့ရွေ့ဆွဲယူသွားရာ ဖိုးလုံးလည်း နတ်သမီး ကိုယ်ပေါ်ကားယားခွ ပြီးပါသွား၏။ နတ်သမီး၏ မျက်နှာပေါ်သို့ ခွမိချိန်တွင် တဲကလည်း နယ်နိမိတ်ကုန်ပြီ ဖြစ်ရာဖိုးလုံး နံရံကာထားသည့် သံပြားနှင့် ဒုန်းကနဲ ဝင် တိုက်မိသည်။ နဖူးနာသွားသော်လည်း ချက်ချင်းထိုအနာကိုမေ့သွားသည်။

“အား …ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူးဗျ”

သူ့ဟာကြီး တချောင်းလုံးနီးပါးက နတ်သမီးက ပါးစပ်ထဲစုပ်သွင်းယူလိုက်သော ကြောင့် ဖိုးလုံးရှေ့က သံပြားကို တွန်းထားရင်း အော်လိုက်မိသည်။ နတ်သမီးက ဖိုးလုံး သူမကို မှုတ်ပေးတာထက်ကောင်းအောင် ပြန်လုပ်ပေး နိုင် သည်။ သူမ၏ ကျွမ်းကျင်မှုကြောင့် ဖိုးလုံးမှာ အိမ်သာတက်ချင်သလိုလို၊ သေးပေါက်ချင်သလိုလိုနှင့် ဘယ်လိုလုပ် ရမှန်း မသိအောင်ဖြစ်နေရသည်။ တင်းကျပ်နေအောင်ငုံထားပြီးမှ ထိပ်ဖျားလေး ကို တဆတ်ဆတ်နှင့် စုပ်လိုက် လွှတ်လိုက် လုပ်ပေးလိုက်လျှင် ဖိုးလုံး ဖင်ကြီးခါပြီးအော်နေမိသည်။

လျှာနှင့် ပတ်ကာရစ်လိုက် သွားနှင့် မထိ တထိ ကိုက်ပေးလိုက် နှင့်လုပ်ပြန်ရင်လည်း တကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်နေရသည်။ ဒါကြောင့် လည်းဖိုးလုံးကြည့် ဖူး သည့် ကားတွေ ထဲမှာပုလွေမှုတ်ပေးကြတာတွေ ပါတာဖြစ်မည်။ ဖိုးလုံးအတွက်ကတော့ အရှင်လတ်လတ် နှင့် နိဗ္ဗာန် ရောက်ရသလို ကြည်နူးနေမိ၏။

ဒီတိုင်းဆက်သွားရင် ဖိုးလုံး ပြီးတော့မှာသေချာနေသည်။ မလုပ်လိုက်ရဘဲ နှင့်တော့ ဖိုးလုံး မပြီးချင်ပါ။ ဒါကြောင့် ကောင်းနေရက် နှင့် နတ်သမီး ကိုတောင်းပန်ပြီး သူ့ဟာကြီးပြန်ဆွဲထုတ်ရသည်။

“ကျွန်တော် လုပ်ချင်သေးတယ်၊ လုပ်တော့မယ်နော်”

နတ်သမီးက သဘောတူကြောင်း ပြသသည့် အနေဖြင့် ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်လို့ ဖိုးလုံးလည်း နတ်သမီးကိုယ်လုံးကို ငုံ့စမ်းရင်း ခြေရင်းဖက်ကို ပြန်ဆုတ်ရသည်။ ပေါင်ကြားမှာနေရာယူမိတော့ နတ်သမီးက အလိုက်တသိနှင့် ပေါင် ကိုဖြဲပေးသလို ဖိုးလုံးဟာကြီးကို လည်း အဝမှာတေ့ပေးသည်။ ဖိုးလုံးက ထိုးသွင်းလိုက်ရုံပင်။ စပြီဆိုသည်နှင့် ဖိုး လုံးစိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိန်းထားလို့လည်း မရတော့။ ရှိသမျှအားကုန်သုံးပြီး ဆောင့်၏။ ဘုန်းဘုန်း၊ ဖတ် ဖတ် နှင့် အသံတွေက တဲထဲမှာ ဆူညံနေသည်။

နောက်ဆုံးနတ်သမီးကတောင် ဖိုးလုံးခါး ကို လာကိုင်ပြီး အရှိန်ကို ထိန်းပေးရတော့သည်။ အားရပါးရ လုပ်ပစ်လိုက်ဖို့ ကလွဲရင်ဖိုးလုံး ဘာကိုမှမသိတော့။ နတ်သမီး ထိန်း ထားသည့်ကြားကပင် အံကြိတ်ကာ မာန်တင်းပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိပစ်ဆောင့် နေသည်။ နတ်သမီးလည်း လက် လျှော့ သွားသည်။ ဖိုးလုံးကို မထိန်းတော့ ပါ။ ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံးက လည်းကြာကြာ ဆက်မလုပ်နိုင်တော့ပါ။ နတ်သမီး နို့ကြီးတွေကို အတင်းဆွဲညှစ်ရင်းအရည် တွေ ကော့ကာကော့ကာပန်း ပစ်ပြီး နတ်သမီးကိုယ်ပေါ်သို့ လဲပြိုကာကျသွားတော့သည်။

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>