ဒုတိယနတ်သမီး အပိုင်း ( ၅ )

ဒုတိယနတ်သမီး အပိုင်း ( ၅ )

ဇာတ်သိမ်ပိုင်း 

ရေးသူ - ဂျင်ကလိ 

ကျေးဇူးရှင်မကြီး မစိုးစိုးနွယ်ကို ဒီအကြောင်းတွေပြောပြချင်လွန်းလို့ ဖိုးလုံး အပေါ်တက်လိုက် အောက်ဆင်း လိုက် နှင့် အခွင့်အရေးကိုချောင်းသည်။ မစိုးစိုးနွယ်၏ နား မှာလည်းလူက မပြတ်။ ဘယ်သူမှ မရှိရင်လည်း ဖဲဝိုင်းတွေ နား မှာသူမ ကရောက်နေတတ် သည်ဖြစ်ရာ ဖိုးလုံးမှာ လွတ်လပ်စွာပြောခွင့် မရနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။ အိပ်ခန်း ထဲသို့ ဝင်သွား သည့် အခါမျိုးတွင်သာလိုက်သွားမှ ဖြစ်တော့မည်။ ဒီနည်းက လည်း လူမြင်လို့ မကောင်းပါ။ မစိုး စိုးနွယ်ကတော့ ဖိုးလုံးကို မြင်ရင် ပြုံးပြနှုတ်ဆက်တတ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့်ရိုးရိုးစကားသာပြောလို့ရမည်။ ဆန်းပြား သည့် စကားတွေပြောဖို့ အခြေအနေ ကမပေးပါ။

စကားပြောခွင့် မကြုံသဖြင့် စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နှင့် မစိုးစိုးနွယ်လုပ်သလို ဖဲဝိုင်းတွေမှာ ဘေးကလိုက် ထိုးသည်။ များများ စား စား တော့မဟုတ်ပါ။ သူ့မှာရှိတာလေး နှင့် လိုက်လုပ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အလှည့်တိုင်းလည်း မထိုး သူစိတ် ထဲမှာ ထိုးချင်လာမှ ထိုးချင်သည့် အိမ် ကနေဝင်ထိုးခြင်း ဖြစ်သည်။ ကံအားလျှော်စွာဖြင့် အလှည့်တိုင်း အလျော် ရသည်။

ဖိုးလုံး ဝင်ထိုးသည့် အိမ်က အမြဲတမ်းဖဲ ကောင်း၏။ သူထိုးတာက အများကြီးမဟုတ်လို့ ဒိုင်ကလည်း ဘာမှမပြောပေ။ မစိုးစိုးနွယ် တောင်မြင်သွားပြီး “ဖိုးလုံး တယ်ဟုတ်နေပါလား” ဟု ချီးကျူး၏။ 

အချို့ကလည်း ဖိုးလုံးကို များများထိုးဖို့ မြှောက်ပေးကြသည်။ ဖိုးလုံးက လက်မခံပါ။

“ကျွန်တော်က ဖဲသမားမှ မဟုတ်တာ၊ ဘာလို့ အများကြီး ထိုးရမှာလဲ”

“ဒါဆို မင်းက ဘာလဲ”

နတ်သမီးယောက်ျားဟု ပြောမိတော့မည့် ပါးစပ်ကို ဖိုးလုံး အချိန်မှီ ဘရိတ်အုပ်လိုက်နိုင် ပါသည်။

“ကျွန်တော်က အရူးဗျ”

ရယ်သံတွေ ဆူညံသွားသည်။ ဖိုးလုံးကတော့ ခပ်တည်တည်ပင် နောက်ပွဲတွေမှာလည်း သူ ဝင်ချင်သည့် ဝိုင်း သို့ ဝင်ပြီး ထိုးချင်သည့် အိမ်က ဝင်ထိုးသည်။ မစိုးစိုးနွယ်တောင်မှကြုံကြိုက် ရင် ဖိုးလုံးဝင်သည့် အိမ်ကနေ လိုက်  ထိုး၏။ များများတော့ ထိုးလို့မရ၊ အများကြီး ထိုးလိုက်လို့ ဖိုးလုံးပိုက်ဆံပါ ပါသွားလို့ ဖိုးလုံးရန်လုပ်တာခံရပြီး ဖိုး လုံးထိုးသည့်အတိုင်းလိုက် ထိုးရင် နည်းနည်းသာ ဖိုးလုံးထိုးသလောက်လိုက်ထိုးရရှာ၏။

ပိုက်ဆံတွေမြင်ပြီး ပျော်နေသည့် အခါ နတ်သမီးအသစ်အကြောင်း မစိုးစိုးနွယ်ကို ပြောဖို့ မေ့သွားသည်။ ပြန် သင့် ပြီဟု ထင်ပြီးထပြန်လာသည့် အခါကျမှ ဒီနေ့ သူပိုက်ဆံတွေအများ ကြီးရတာ နတ်သမီးဆီက ရသည့် ဘရာစီ ယာလေးကို ကိုယ်နှင့် မကွာဆောင်ထား လို့ ဖြစ်ရသည်ဟု အတွေးရောက်လာပြီးနောက် လူရှင်းသည့် နေရာအ ရောက်တွင်အင်္ကျီထဲကနေထုတ်ပြီး နမ်းမိပြန်သည်။ နတ်သမီး၏ ရနံ့လေးကြောင့် ဖိုးလုံးတကိုယ်လုံး ကြည်နူး ပီတိစိတ်ဖြင့် တသိမ့်သိမ့်တုန်သွားရသည်။

“တစ်၊ နှစ်၊ သုံး၊ လေး”

ဖိုးလုံး တစ်ကနေတဆယ် အထိတော့ကောင်းကောင်း ရေတွက်တတ်သည်။ အခုလည်း ခေါင်းအုံးပေါ်တွင် စီစီရီရီ တင်ထားသည့် ဘရာစီယာတွေကို ရေတွက်နေမိခြင်းဖြစ်ပါ သည်။ ပထမဆုံးနေ့က အနီရောင်လေး ၊ နောက်တ နေ့ အနက်ရောင်ဇာတွေနှင့် အလွန် လှသည့်ဟာလေး၊ နောက်နေ့ကျတော့ ညိုတိုတိုလေး ဖြစ်သည်။ မနေ့ကတော့ အဖြူရောင် ပေါ်မှာ မရမ်းရောင် ပန်းပွင့်လေးတွေ ဖေါ်ထားသည့် ဘရာစီယာလေးရခဲ့၏။ ဒီနေ့ ဘာ ရောင် ဝတ်လာ မလဲဟု တွေးရင်း ဖိုးလုံးရင်တွေ တသိမ့်သိမ့်ခုန်နေ၏။

တခြားနေရာတွေ မှာဉာဏ်နည်းသည့် ဖိုးလုံးက ဒီဟာတွေကိုတော့ ရက်အစဉ်မလွဲဘဲ မှတ် မိနေသည်။ နတ် သ မီးက ညတိုင်းလိုရောက်လာသည်။ သူမရောက်လာသည်နှင့် ဖိုးလုံးက စိမ်ပြေနပြေမှုတ်ပေးသည်။ စိတ်ထဲက အ ရမ်းချချင်နေသည့်တိုင်အောင် နတ်သမီးလေး ကောင်းဖို့ အတွက်စိတ်ကိုထိန်းပြီး နတ်သမီးက သူ့ခေါင်းကြီးကို အတင်းတွန်းထုတ်သည် အထိ လုပ်ပေးသည်။ အရင်နတ်သမီးလို ချွေးစော်မနံဘဲ မွှေးနေသည့် အတွက် ဘယ် လောက် ကြာကြာဖိုးလုံး မငြီးငွေ့ပါ။ နတ်သမီး တွန့်ခါပြီး အရည်တွေထွက်လေ ဖိုးလုံးက သဘောကျလေပင်။

နတ်သမီး က အမှုတ်မခံတော့မှ ဖိုးလုံး စိတ်တိုင်းကျ တက်လုပ်သည်။ ဗွီဒီယို ထဲမှာ မြင်ဖူး သမျှ နည်းပေါင်းစုံဖြင့် လုပ်သည်။ ဒီလို အချိန်တွေမှာ နတ်သမီးအော်သံတွေကဖိုးလုံး အ တွက် အားဆေးဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံးလုပ်လေ နတ်သမီး၏ ပစ္စည်းက ပိုကားပိုဖေါင်းလာလေ ဖြစ်ပြီး လုပ်ရတာ အရမ်းအရသာရှိသည်။ ဖိုးလုံးနတ်သမီးကို အ ရမ်း စွဲလမ်း ချစ်မိနေပြီ ဖြစ် သည်။ ဒီအကြောင်းကို လည်း နတ်သမီးကို ကြုံတိုင်းပြောမိသည်။ သူ့ကိုခွဲမသွားဖို့ ညတိုင်း ရောက်အောင်လာဖို့ လည်း အမြဲလိုပြောမိသည်။ 

နတ်သမီးကတော့ ဘာမှပြန်မ ပြောပေ။ ဒါပေမယ့် ဘာမှပြန်မပြောတာ လာမည်ဟု ကတိပေးခြင်းလို့ ပဲ ဖိုးလုံးယူ ဆသည်။

ညတိုင်း နတ်သမီး အဝတ်အစားတွေကို ဖိုးလုံး က ကိုယ်တိုင်ချွတ်ပေးသည်။ ဘရာစီယာကိုတော့ နံရံဆီ ပစ် လိုက် သည်။ ဖိုးလုံးနှင့် အားရအောင်ပျော်ပါးကြပြီးတိုင်း နတ်သမီးကလည်း ကသုတ်ကရက်ပြန်ပြန် သွားတတ် တော့ နတ်သမီး ထွက်သွားတာနှင့် အသာလိုက်စမ်းပြီး ကောက်လိုက်ရုံပင်။ နောက်ပြီး ထိုဘရာစီယာတွေကြောင့် ဖိုးလုံးည တိုင်းဖဲ နိုင်သည်။ ဖိုးလုံးကို အမြဲမုန့်ဖိုးပေးရသည့် အမတွေနှင့် ယောက်ဖကို တောင် ဖိုး လုံးက ဒီမနက် အလုပ်မသွားကြခင် မုန့်ဖိုးပြန်ထုတ်ပေးလိုက်နိုင်သည်။ အားလုံးက ဝမ်း သာအားရ ယူသွားကြသည်။

ဝင်ငွေလမ်းက ဖြောင့်နေပါသည်ဆိုပါမှ မနက်ဖြန်ဆိုရင် ဦးတင်ထွန်းက ရက်လည်ဆွမ်း သွပ်တော့မည်။ မနက် ဖြန် ဆို ဖဲဝိုင်းတွေ မရှိတော့ပါ။ အရပ်ထဲက နောက်တယောက်ထပ် သေရင် ကောင်းမှာပဲဟု ဖိုးလုံးဆုတောင်း နေမိသည်။ ဘရာစီယာတောင် ဒီလောက်စွမ်း ရင် အောက်ကဘောင်းဘီဆိုရင် ပိုစွမ်းမည်ဟု ဖိုးလုံးတွေး မိပါ သည်။ ဖိုးလုံးတွေ့ဖူးသည့် နတ်သမီး နှစ်ယောက်လုံးအောက်က ဘောင်းဘီ မဝတ်ကြ။ မနေ့တုန်းကတော့ ဘောင်း ဘီ ဝတ်ခဲ့ဖို့ နတ်သမီးကို မှာလိုက်သည်။ အဆောင်အဖြစ်လိုချင်သည် ထက်သိမ်းချင်တာ က ပိုများ သည်။ ဘရာစီယာလေး ထည်ရထားပြီး ဘောင်းဘီက တထည်မှ မရသေးတာ ကို ဖိုးလုံး မချင့်မရဲဖြစ်နေရသည်။

ခေါင်းအုံးပေါ်က ဘရာစီယာတွေကို တခုချင်းကောက်ယူပြီး နမ်းလိုက်၏။ အလွန်လှသည့် ဘရာစီယာလေးတွေ ဖြစ်ပါသည်။ အဟောင်း တခုမှမပါ။ အားလုံးအသစ် စက်စက်တွေ ဖြစ်သည်။ တခြားမိန်းမတွေ ဝတ်သည့် ဘရာ စီယာတွေကို ဝတ်ထားတာ၊ တန်းမှာလှမ်း ထားတာ ဖိုးလုံး အကြိမ်ကြိမ်မြင်ဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီဟာလေးတွေ လောက်ဘယ်သူ့ ဟာကမှ မလှကြပါ။

အားရအောင်နမ်းရှုံ့ပြီးမှ ခေါင်းအုံးစွပ်ထဲ ပြန်ထိုးထည့်လိုက်သည်။ လေးထည်တောင်ဆို တော့ အောက်ဖက် ခြမ်းက ဖောင်းတောင်ဖေါင်းနေပြီ။ အဲဒီမညီမလာဖေါင်းနေသည့်ဖက် ကိုပဲ အပေါ်ဖက်သု့ိ လှည့်ကာပါးကပ်ပြီး အိပ်ချလိုက်သည်။ ဖိုးလုံး တရေးတော့ပျော်အောင် အိပ်ရမည်။ ဒါမှလည်း ညကျရင် အားအင်အပြည့်နှင့် ပျော်ခွင့် ရမည် ဖြစ်သည်။

ဖိုးလုံးအိပ်ပျော်သွားသည့် အခါနတ်သမီး နှင့် အိပ်မက်ထဲမှာတွေ့သည်။ ဖိုးလုံး က မျက်လုံး ကိုစည်း မထားလို့ တသက်တာမြင်ဖူးသမျှ မိန်းမတွေထဲမှာ အလှဆုံးသော မိန်းမကို မြင်ခွင့်ရလိုက်သည်။ နတ်သမီး၏ ကိုယ်အပေါ် ပိုင်း က အဝတ်မပါဘဲ ဖြူစင်လုံးဝန်းသည့် နို့ကြီးတွေကို အတိုင်းသားမြင်ရသည်။ နို့သီးခေါင်းက လေးတွေကရဲရဲနီ နေ၏။

 အောက်မှာဝတ်ထားတာက ဟိုကားတွေထဲက မိန်းမ တွေဝတ်သလိုမျိုး ပစ္စည်းအုပ်ရုံ ဘောင်းဘီသေး သေး လေးဖြစ်သည်။ ပစ္စည်းရှေ့တည့်တည့်မှာ နှင်းဆီပွင့်နီနီလေးပါ၏။ 

နတ်သမီးရှေ့မှာဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး နှင်းဆီပွင့်လေးကို ပါးစပ်နှင့် ငုံခဲလိုက်၏။ ပြီးတော့မှ နှုတ်ခမ်းနှင့် တေ့ပြီး စုပ်ယူလိုက်သည်။ နှင်းဆီပွင့်၏ ဝတ်ရည်တွေလား၊ နတ်သမီး၏ အရည်တွေလားမသိ ချိုမြိန်သည့် အရည်တွေ ဖိုးလုံး ပါးစပ်ထဲသို့ စီးဝင်လာ ကြသည်။

ဖိုးလုံးနိုးလာသည့် အခါ ပါးစပ်မှာ အရည်တွေရွှဲနေ၏။ အလန့်တကြားဖြင့် ခေါင်းကို ထူမတ် ပြီးထထိုင် လိုက်မိ သည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင့် အာပုပ်ရည်တွေက ခေါင်းအုံးပေါ်သို့ စီး ကျမသွားပါ။ ကျသွားရင်  ခေါင်းအုံး စွပ် ကိုထိုးဖေါက်ပြီး နတ်သမီး၏ ဘရာစီယာတွေ ကို စိုကုန်ပေတော့မည်။ ဖိုးလုံး ခေါင်းအုံးကို ပြန်လှန်လိုက်ပြီး သူအိပ်သည့်ကွပ်ပျစ်လေး ပေါ်က ဆင်းလိုက်သည်။ အပြင်မှာနေရောင်ခြည်က ပျော့ပျော့လေးသာရှိတော့သည်။ ဖိုးလုံး၏ အမနှစ်ယောက် နှင့် ယောက်ဖလည်း ပြန်ရောက်လာကြသည်။

“ဖိုးလုံး ဒီနေ့ရောစီးပွားရှာ ဦးမှာလား”

“ရှာမှာပေါ့၊ အချီကြီးရိုတ် မှာ ဟီးဟီး”

ကိုစိုးအောင် အမေးကို ပြန်ဖြေရင်း ဖိုးလုံးရေချိုးဖို့ ပြင်သည်။အမလတ်မခင်အေးတင့် ကတော့ ဖိုးလုံး ပေးလိုက် သည့် ပိုက်ဆံဖြင့် ထီထိုးခဲ့သည်ဟု ဆို၏။

“ထီပေါက်ရင် ငါ့မောင်လေးကို မော်တော်ကားဝယ်ပေးရမယ်၊ ပိုက်ဆံတွေလည်း သုံးဖို့ အများကြီးပေးမယ်”

“အရူးက ကားမလိုပါဘူး မမရာ”

တကယ်ပင် ဖိုးလုံးဒါတွေမလိုချင်ပါ။ သူ့အတွက် နတ်သမီးရှိနေပြီ ဖြစ်သည်။ ကျန်တာဘာ မှ မလိုအပ်တော့၊။ရေချိုးထမင်းစားပြီး ဖိုးလုံးလဘက်ရည်ဆိုင်ခနသွားသည်။ ဘယ်သူက ဘယ်ဝိုင်းမှာဘယ် လောက်ရှုံးပြီး၊ ဘယ် သူက လက်စွပ်၊ ဘယ်သူကနာရီ၊ ဘယ်သူက စက်ဘီးပေါင်လိုက်ရ သည် ဆိုသည့် စကားတွေကြားရတော့ ငါးခူပြုံးလေးနှင့် ရင်ကော့ကာနေမိ၏။

“အားလုံးထဲမှာ စီးပွားအဖြစ်ဆုံးက ဖိုးလုံးပဲ၊ ဟေ့ကောင် မင်းခုတလော နေ့တိုင်းနိုင်တယ် မဟုတ်လား တို့ကို လဘက်ရည်တိုက်”

“တိုက်မယ်ဗျာ၊ ဒီညနိုင်ရင် ခင်ဗျားတို့ကို ဘီယာပါ တိုက်မယ်”

“တယ်ဟုတ်ပါလား၊ ကြိုက်ပြီကွာ”

“နောက်ထပ် မသာ ရှိရင်လည်းပြောကြနော် ကျွန်တော်က စီးပွားဖြစ်လုပ်တော့ မှာ …ဟဲ ..ဟဲ”

ရင်ကော့ကာအာမခံလိုက်ပြီး တဝိုင်းလုံးစာ ရှင်းလိုက်သည်။ အရင်က သူ့ကိုကျွေးမွေးနေကျ လူတွေကို အခု လိုပြန်ကျွေးရလို့ ဖိုးလုံးလည်း ပျော်ပါသည်။ အချိန် ကျသည့် အခါကျတော့ ဖိုးလုံးထိုင်ရာကထ၏။ အိမ်ခန ပြန် ဦးမယ်ဟု ပြောပြီး ဖိုးလုံး ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်လာခဲ့သည်။ သူများတွေကို နာရီမမေးချင်တော့ လို့ စိတ်မှန်း ဖြင့် ထွက်လာရာနောက်ကျမှာစိုး ပြီး မပြေးရုံတမယ်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

တဲနားကို ရောက်တော့ နတ်သမီး၏ အနံ့ကို ရသလိုလိုရှိသည်။ အနီးတဝိုက်မှာတော့ ဘာ အရိပ်အယောင် မှ လည်း မမြင်ရပါ။ အထဲကို ခပ်သုတ်သုတ်ဝင်ပြီး လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်အတိုင်း ဆောင်ရွက်လို့ အပြီးမှာတော့ ချက် ချင်းလိုလို နတ်သမီး အနားကိုရောက်လာသည်။ သူနောက် ကျသွားလို့ နတ်သမီးကိုယ်ဖျောက်ပြီး စောင့်နေရ သည်ဟု တွေးမိပြီးဖိုးလုံး စိတ် မကောင်းဖြစ်သွားရသည်။

 “ကျွန်တော် နောက်ကျသွားတာကို ခွင့်လွှတ်ပါ နတ်သမီးရယ်”

တရုပ်ကားတွေထဲကလို လက်သီးဆုပ်ပြီးတောင်းပန်လိုက်သည့် ဖိုးလုံးလက်ပေါ်ကို လက်ဖဝါးနုနုလေး တခု ရောက်လာသည်။ ထိုလက်ကလေး ကို အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီးနူးညံ့ကာ ချောမွတ်သည့် လက်မောင်းတလျှောက် တဖြည်းဖြည်းချင်း စမ်းသွားမိ၏။ ပုခုံးနားသို့ ရောက် ကာမှ အဝတ်ကို စမ်းမိသည်။ နတ်သမီး၏ အဝတ်က လက်မောင်းတွေလိုပင် ချောမွတ်နေသည်။ 

လည်ပင်းနားရောက်တော့ ဇာတွန့်တွေကို စမ်းမိသည်။ အောက်ကို ဆက် ဆင်းပြီး နို့တွေကို ညှစ်ကြည့်လိုက်သည့် အခါမှာတော့အောက်မှာ ဘရာစီယာ မပါသည် ကိုသိလိုက်ရ၏။ အောက်မှာ ဘောင်းဘီပါသလားဟု သိချင်ဇောဖြင့် ချက်ချင်း စမ်းကြည့် လိုက်တော့ အောက်မှာလည်း အတွင်းခံလုံးဝရှိတာတွေ့ လိုက်ရသည့် အခါ ဖိုးလုံး တွန့် ပြီးနောက်ကို ဆုတ်လိုက်မိသည်။

“နတ်သမီးရယ်၊ ဘောင်းဘီဘာလို့ ဝတ်မလာတာလဲ၊ ကျွန်တော် နမ်းချင်လို့ပါ”

ဝမ်းနည်းပက်လက်ပြောရင်း ဖိုးလုံးငိုင်သွားရသည်။ ထိုအချိန်မှာ အဝတ်စတွေလှုပ်ရှား သွားသံကြားရပြီး ဖိုးလုံးကို နတ်သမီးက ဖက်လိုက်သည်။ လက်နှင့် ပြန်စမ်းကြည့်လိုက်သည့်အခါ နတ်သမီးက ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေတာကို စမ်းမိသည်။ ဖိုးလုံး စိတ်လှုပ်ရှားပြီး ငိုင်တွေမှုတွေ ပျက်လွင့်သွားပြီး နတ်သမီးကို အားပါးတရ နမ်းလိုက်မိသည်။ နမ်းရင်းနမ်းရင်းနှင့် ဘရာစီယာကိုရော ပင်တီကိုပါမေ့သွားသည်။

နတ်သမီးကို ဖျာပေါ်ဆွဲချလိုက်သည့် အခါ နတ်သမီးပေါင်တံကြီးတွေက ဖိုးလုံးတွန်းစ ရာမလိုဘဲ သူ့အလိုလို ဘေးကို ပြန့်ကားသွားသည်။ ထုံးစံအတိုင်း မှုတ်ပေးလိုက် သည့်အခါ နတ်သမီး၏ ညည်းသံတွေ  စတင်ထွက် လာ၏။ ဖိုးလုံးစိတ်ထဲမှာ ဒီနေ့ ပိုမွှေးသည် ဟု ထင်မိသည်။ လတ်ဆတ်သော အနံ့တခုကြောင့် ဒီနေ့ အရင်က ထက် ပိုကြာအောင်မှုတ် မိ ပါသည်။ အရသာရှိသည့် အရည်တွေကိုလည်း တရွှတ်ရွှတ်နှင့် စုပ်ယူမျိုချလိုက်သည်။ အရင်နေ့တွေကထက် ပိုချိုနေတာသေချာသည်။

မရပ်မနားညည်းညူနေသည့် နတ်သမီးကို ဖိုးလုံးစိတ်မပျက်ပါ။ သူ၏ စွမ်းဆောင်မှုတွေ ထိရောက်သည်လို့ပဲ တွေး ကာပျော်သည်။ အခုလည်း နတ်သမီးတားတော့မှ မှုတ်တာကိုရပ်လိုက်သည်။ မလုပ်ခင် နတ်သမီး၏ နို့တွေကို စုပ်ပေးရင်း အမှတ် တမဲ့ ပြောမိသည်။

“ကျွန်တော့် ကိုလည်း ပြန်မှုတ်ပေးပါလား နတ်သမီးလေးရယ်”

သံချောင်းကြီးလို မာကျောနေသည့် ဖိုးလုံး၏ ဟာကြီးကို နတ်သမီးက လက်နှင့်လာကိုင်သည့် အခါ ဖိုးလုံး ရင် ထဲမှာ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မရဲတရဲဖြင့် နတ်သမီးကို ဆွဲမထူလိုက်ပြီး နတ်သမီးရှေ့မှာ ရပ်ပေးလိုက် သည့် အခါ ဖိုးလုံးထိပ်ဖျားမှာ နွေးကနဲဖြစ်သွားသည်။ 

နတ်သမီးက ဖိုးလုံးကို တကယ်ပြန်မှုတ်ပေးလေပြီ။ ဖိုးလုံးပျော် ရသော်လည်း နတ်သမီးက ပုလွေ မမှုတ်တတ်ပါ။ အရင်နတ်သမီးက ကျွမ်းကျင်သလောက် ဒီနတ်သမီးက တော့ ငုံလိုက်၊ ထိပ်ကို စုပ်လိုက်၊ သူမ၏ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်နှင့် ဘာတွေလုပ်နေမှန်း မသိပါ။မလုပ်တတ်လုပ် တတ် နှင့် လုပ်ပေးနေရှာ သည့်နတ်သမီးကို ဖိုးလုံး သနားသွားသည်။

“နေပါစေ၊ နေပါစေ တော်ပါတော့၊ အထဲကိုပဲ ထည့်တော့မယ်”

နတ်သမီး ဆီက သူ့ဟာကြီးကို ပြန်ဆွဲယူလိုက်ပြီး ဖိုးလုံးထိုင်ချလိုက်သည်။ နတ်သမီး တကိုယ်လုံးကျိုးကြေသွား တော့ မတတ်ဖျစ်ညှစ်ကာ ဖက်လိုက်ပြီး မှ ဖျာပေါ်တွန်းလှဲလိုက်သည်။ အလိုက်သင့် ဖွင့်ဟပေးသည့် နတ်သမီး၏ ပေါင်တံ တချောင်းကို ပုခုံးပေါ်တင်ထမ်းလိုက်ပြီး ကျန်ပေါင်တဖက်ကို ခပ်စောင်းစောင်းလေးခွ ပြီး နတ်သမီး၏ တွင်းဝကို စမ်းသည့် အခါ နတ်သမီးက သူမ၏ လက်ကလေးတွေ နှင့် ကိုင်ပြီး အဝမှာတေ့ပေး၏။ အလိုက်သိမှု ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်သွင်းလိုက်ခြင်းဖြင့် တုန့်ပြန်ပေးလိုက်သည့်အခါ နတ်သမီးအော်သံ ထွက်လာသည်။

“အား….”

နတ်သမီး ၏ပေါင်တံကို ဖက်ပြီး အားစိုက်ခွန်စိုက်ဆောင့်သည်။ အဆက်မပြတ်ဆောင့်ရင်း နှင့် နတ်သမီး၏ ပေါင် နှင့် ခြေသလုံး တွေကို တယုတယအနမ်းတွေ ပေးသည်။

နတ်သမီး၏ တကိုယ်လုံးက မွှေးသလို အရမ်းလည်း နူး ညံ့သည်။ အရင်နတ်သမီး တုန်းက ဖိုးလုံးအနေနှင့် မှုတ်ဖို့ နှင့်လုပ်ဖို့ ပဲသိသည်။ ဒီလိုတွေ မတွေးတတ်။ ဒီနတ်သမီးနှင့် ကျမှ အရာရာတိုင်းသည် ဖိုးလုံးအတွက် တပ်မက်စရာဖြစ်သည်။ ဒီအနေ အထားအတိုင်းစိတ်ကြိုက်လုပ်ပြီး သော အခါ ဖိုးလုံးက လေးဖက်ထောက်ပုံစံပြင်လိုက်သည်။

ဒီရက်တွေ ထဲမှာ နားလည်မှုတွေ ရနေပြီဖြစ်သည့် နတ်သမီးကလည်း ခါးကို မလိုက်သည်နှင့် အလိုက်သင့်ကုန်းပေးသည်။ ဖိုးလုံးဘေးကို မချော်အောင် လက်နှင့် ပင်ထိန်းပေးလိုက်သေး၏။

အမှန်က ဖိုးလုံးပြီးချင်နေပြီဖြစ်သည်။ မောလည်း နည်းနည်းမောနေသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ အကြိုက်ဆုံးပုံစံ ကို ပြောင်းပြီး အပြီးလုပ်ဖို့ စိတ်ကူးထားသည်။ တင်ပါးကြီးတွေ၏အိစက်သည့် အထိအတွေ့ နှင့် အခုနထက်ပို ကြပ် သွားသည့် အတွင်း ကဆွဲအားတို့ ကြောင့် နောက်ကနေ အံကြိတ်ဆောင့် ရင်း အရည်တွေ ထွက်ကုန်သည်။ 

အမော ဖြေရင်း ကုန်းထားဆဲဖြစ်သည့် နတ်သမီးကို နောက်ကနေလျက်ပေး မိပါသည်။ သူလုပ်ထားလို့ ထွက်ခဲ့ သမျှ အရည်တွေကို ပြောင်အောင်လျက်ပေး ပြီးမှ နတ်သမီး ဘေးမှာလဲလျောင်းပြီး နားလိုက်သည်။ နတ်သ မီးလည်း ဝမ်းလျားမှောက်လို့ ငြိမ်သက်နေသည်။

“နတ်သမီး ကို ကျွန်တော်ဘာကြောင့် အရမ်းချစ်သွားလဲ မသိဘူးဗျာ၊ အရင်နတ်သမီးက ချလို့တော့ကောင်း ပါ တယ်၊ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် မချစ်ဘူးဗျ”

နတ်သမီး၏ ကျောပြင်မွတ်မွတ်လေး ကို ပွတ်ပေးရင်း ပြောလိုက်မိသည်။ နတ်သမီး ဆီက ဘာတုန့် ပြန်သံမှ မ ကြားရ သည့်အတွက် ဖိုးလုံး စိတ်အနှောက်အယှက်မဖြစ်ပါ။

နတ်သမီးတွေက ဒီလိုပဲဖြစ်သည်။ လူစကားကို နား လည်သော်လည်း မပြောကြပါ။ သူတို့ နှင့် ဆိုရင်ဖိုးလုံးက သာပြောရခြင်း ဖြစ်သည်။

“ဟို နတ်သမီး ကို သွားပြန် မပြောနဲ့နော်၊ သူ့ အရည်က မချိုဘူးဗျ၊ ဒီနတ်သမီးလေး ကျတော့ ကျွန်တော် ဘာဂျာ ပဲမှုတ်ချင်နေတယ်၊ ကျွန်တော် မှုတ်ပေးတာ ကောင်းတယ်မဟုတ်လားဟင်၊ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ သေသေချာချာ ကြည့်ပြီး မှုတ်ပေးတာ ..သိလား”

တုန့်ပြန်သံမကြားရပေမယ့် ဖိုးလုံးက သူ့ဖက်ကိုဆွဲယူလိုက်ရာ နတ်သမီး ပါလာသည်။ နတ်သမီး ကိုဖက်ပြီး ဖိုး လုံး နမ်းသည်။ မျက်နှာ အနှံ၊ နောက်တော့ နှုတ်ခမ်း နုနုလေးတွေကိုတယုတယ စုပ်နမ်းသည်။ နမ်းရင်း နှင့် ဖိုး လုံးစိတ်တွေ ပြန်ထလာသလို သူ့ဟာကြီးကလည်း တကျောပြန်ပြီး တင်းမာလာသည်။

“ကျွန်တော် တို့ နောက်တခါ လုပ်ရအောင်နော်”

နတ်သမီး မငြင်းပါ။ ထို့ကြောင့် ဖိုးလုံး နတ်သမီးပေါ်ကို တက်ခွလိုက်၏။ သူမ၏ ဆီးခုံကို ထောက်နေသည့် ဟာ ကြီးကို လည်း အဝမှာ ဝတ္တရားမပျက်တေ့ ပေးသည်။ ဒီတကြိမ်မှာလည်း ဖိုးလုံးစိတ်လွတ်လက်လွတ် လုပ်ပစ် လိုက်သည်။ လုပ်တာတောင် ရိုးရိုးမလုပ်။ ထိုးသည်.မွှေသည်။ ကော်တင်သည်။ နတ်သမီး လည်း တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ပြီး အော်နေရ၏။

ခါတိုင်းက နှစ်ချီလုပ်ပြီးရင် နတ်သမီး ပြန်နေကျဖြစ်သည်။ ဒီနေ့တော့ ဖိုးလုံး လုပ်ပြီးတော့ ပြန်လျက်ပေးတာကို ကျေကျေနပ်နပ်နှင့် ခံယူပြီး ဖိုးလုံး ကိုမှီကာ ညိမ်သက်နေ၏။ ဖိုးလုံး အံ့သြသော်လည်း ကျေနပ်ပြီး နောက်နေ့ ပင် တီ ဝတ်လာဖို့ ထပ်ပြောမိသည်။

“နောက်နေ့ ကျရင် ဘောင်းဘီ သေးသေး လေးဝတ်ခဲ့ပါနော်၊ ကျွန်တော် အိမ်ကို ယူသွားချင်လို့၊ အရင်နေ့တွေက နတ်သမီး ကျန်ခဲ့တာတွေ လည်း ကျွန်တော် အိမ်ယူသွားတယ်”

ဖိုးလုံးစကားကြောင့် နတ်သမီး ကိုယ်လေး တုန်ခါသွားသည်။ မကျေနပ်မှာစိုးလို့ ဖိုးလုံးပျာပျာ သလဲ ရှင်းပြမိ သည်။

“ကျွန်တော် ခေါင်းအုံး အောက်မှာ ထားအိပ်တာပါ၊ မွှေးနေတာပဲ၊ ဘောင်းဘီလေး ရရင်လဲ ခေါင်းအုံးအောက် မှာ ပဲ ထားမှာပါ၊ ပန်းပွင့်လေး တွေပါတာ ဝတ်ခဲ့ပါနော်”

နတ်သမီး ကိုယ်လုံး ပိုပြီးတုန်လာသည်။ ပြန်သွားမှာစိုးလို့ ဖိုးလုံးအတင်း ဖက်ထားမိ၏။

 “နတ်သမီး ကိုချစ်တယ်၊ ကျွန်တော် နတ်သမီး တကိုယ်လုံးကို ချစ်တာပါ၊ နတ်သမီး ဘောင်းဘီကိုလဲ ချစ်တယ်၊ နတ်သမီး ဘရာစီယာကို လဲချစ်တယ်၊ ဒါကြောင့် တောင်းမိတာပါ

နတ်သမီးရယ်၊ စိတ်မဆိုးပါ နဲ့ နော်”

ဖိုးလုံးရင်ခွင်ထဲကနေ နတ်သမီး တွန့်ပြီး ရုန်းထွက်လိုက်သည်။ ခါတိုင်းလည်း နှစ်ချီ လုပ်ပြီးရင် ပြန်နေကျဆိုတော့ ဖိုးလုံးရင်ထဲ ဟာသွားသည်။ တားလည်း မတားရဲလို့ လွှတ်ပေးလိုက်ရ၏။ ဒါပေမယ့် နတ်သမီးက ဖိုးလုံး၏ ပျော့ ခွေ နေဆဲ အချောင်းကြီးကို လာကိုင်တော့ အံ့သြသွားရသည်။ ကိုင်ရုံသာမက ပါးစပ်ထဲကိုပါ ငုံလိုက်လို့ ပိုပြီး အံ့ သြရ ပြန်သည်။

“နတ်သမီးလေး ကျွန်တော့် ကို မှုတ်ပေး မလို့လား”

ဖိုးလုံး အမေးကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ် ခြင်းဖြင့် နတ်သမီးက အဖြေပေးလိုက်၏။ မလုပ်တတ် လုပ်တတ် နှင့် လုပ်ပေး ခြင်းပေမယ့် ဖိုးလုံးအတွက် အရမ်းကို ကောင်းပါသည်။ နူးညံ့သည့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေ၊ တချက်တချက်မှာ ရေခဲ ချောင်းကို လျက်သလို လျက်ပေးနေသည့် လျှာကလေး၏ အထိအတွေများကြောင့် ပျော့ခွေနေသည့် ဟာကြီးက ပြန်ပြီး ထောင်တက်လာသည်။ 

နောက်တကြိမ် ထပ်လုပ်ဖို့လည်း တကိုယ်လုံးမှာ အားအင်တွေ ပြန်လည်ပြည့် ဖြိုးလာ၏။ ထို့ကြောင့် နတ်သမီး ကို ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူက တပြန်ဘာဂျာဆွဲပေးလိုက်သည်။ နတ်သမီး လည်း ဖီးလ် တွေပြန်တက်လာပုံရပါသည်။ ဖိုးလုံးဆံပင်တွေ ကိုဆွဲ၏။ နားရွက်ကို လိမ်၏။ လှိုက်ဖို တုန်ရီသည့် အသံ လေးဖြင့် အဆက်မပြတ်ညည်း၏။

စိတ်ကျေနပ်အောင် ဘာဂျာ လုပ်ပေးပြီးမှ ဖိုးလုံး တက်လုပ်သည်။ နတ်သမီး၏ အလိုက်သိသည့် ယုယမှုတွေ ကြောင့် အားအင်တွေ ပြန်ပြည့်လာပေမယ့် ရှေ့မှာ နှစ် ကြိမ်ပြီးထားတော့ ဒီတကြိမ်မှာ တော်တော်နှင့် မပြီး နိုင် ဖြစ်ရသည်။ ဖိုးလုံးလည်း မောလာသလို နတ်သမီးလေး လည်းကျယ်ကျယ်တောင် မအော်နိုင်တော့ လေသံ ပျော့ လေးနှင့် သာညည်းနိုင်တော့သည်။ တဖြည်းဖြည်း နှင့် နတ်သမီး ကိုဖိုးလုံး သနားလာသည်။ မြန်မြန်ပြီးအောင် အားထည့် ဆောင့်ရလွန်းလို့ ထိပ်တွေတောင်ကျိန်းနေသည်။ 

နတ်သမီးလည်းတော်တော်ခံရ ခက်လိမ့်မည်။ အရည်တောင် ကောင်းကောင်း မထွက်ချင်တော့ပါ။ တခါတုန်းက အရင်နတ်သမီး သူ၏ ဂွေးအုကို ညှစ်ပေး ဖူး တာကို သတိရလိုက်တာကြောင့်

“ကျွန်တော့် ဂွေးဥ ကို ညှစ်ပေးပါ၊ ကျွန်တော့် ဂွေးဥ ကို ညှစ်ပေးပါ”

ဖိုးလုံးစကားကြောင့် လှမ်းညှစ်ပေးသည်။ နတ်သမီး လက်က တင်ပါးကိုမှီသော်လည်း ဥကိုတော့ မထိတထိ ဖြစ် နေသည်။ ထို့ကြောင့် ဖိုးလုံးက အပေါ်ဖက်ကိုတိုးသည်။

တိုးတာနှင့် အလိုက်သင့်ဖြစ်အောင် နတ်သမီး၏ ပေါင် တွေကို အတင်းဖိချရ၏။ ပေါင်တွေကို ရင်မှာအပ်လိုက်တော့ နတ်သမီး ဖင်ကြီးကကြွတက်လာသည်။ ပုဇွန်လို ကွေးကွေးလေး ဖြစ်နေရာကနေ ပုခုံးကိုကြွပြီး နတ်သမီးက ဖိုးလုံးဥကြီးတွေကို မိအောင်ဖမ်းပြီး ဖျစ်ညှစ်ပေး၏။ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် မဆုပ်မိသည့် အပြင် နတ်သမီးက လည်းအားပျော့နေလို့ လုံးဝမနာပါ။ အဆောင့်နှင့် အညှစ် တိုင် ပင် ကိုက်သွားသည့် အခါ ဖိုးလုံး တမျိုးကြီး ဖြစ်လာပြီး နောက်  အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုက်သည်နှင့် အချောင်းရော ဥပါ ကျင်တက်လာပြီး နောက် အရည်တွေထွက်ကာ ပြီးသွားတော့သည်။

ပင်ပန်းလိုက်သည်မှာ ဆိုဖွယ်မရှိတော့ပါ။ နတ်သမီး ကိုယ် ပေါ်မှာ မှောက်ပြီးအကြာကြီး နားလိုက်ရသည်။ ဖိုးလုံး အမောပြေလို့ ဘေးကို လှိမ့်ချလိုက်သည် နှင့် နတ်သမီးထရပ်လိုက်သည်။ မသွားစေချင်သေးသည့် ဖိုးလုံးက ခြေ ထောက်တွေ ကိုဖက်လိုက်သည့် အခါ နတ်သမီး ခြေ ထောက်တွေ ယိမ်းယိုင်လို့ နေ၏။ ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံးလက်ထဲ က နေ ပြန်ရုန်းသည်။

ခါတိုင်းနေခဲ့ သည့် အချိန်ထက်ပို ပြီးကြာမြင့်စွာ နေပေးခဲ့သည်ကို သတိရလိုက်မိသည့် အခါ ဖိုးလုံးလက်တွေ ပျော့ကျသွား၏။ နတ်သမီး တို့မည်သည် သတ်မှတ်ချိန်ထက်ကျော်လွန်ပြီးနေလို့ မရဟု မစိုးစိုးနွယ် ပြောဖူး သည် မဟုတ်ပါလား။ ဖိုးလုံး အချိန်နာရီ ကို မသိပေမယ့် အရမ်းနောက်ကျနေပြီ ဆိုတာကိုသိသည်။ အခုန လုပ်ထား သည့် အရည်တွေ ပြောင်အောင်လျက်ပေးလိုက်ပြီးနောက် နတ်သမီး၏ ပစ္စည်းလေး ကို အားပါးတရ စုပ်နမ်း ပြီးတော့ လွှတ်ပေးလိုက်ပါသည်။ 

ခနလေး အတွင်းမှာပင် နတ်သမီး၏စွဲမက်ဖွယ် ရနံ့ နှင့် အငွေ့အသက်တွေ ဖိုးလုံး နားက ပျောက်ဆုံးသွားသည်။ မြက်ပင်တွေကို ခပ်မြန်မြန် တိုးတိုက်သွားသည့် အသံကိုလည်းကြားရ သည်။ ခါတိုင်းဆိုဒီလို အသံတွေ မကြားရပါ။ ဒီနေ့တော့ နတ်သမီး အလျှင်လိုနေပုံရ၏။

မျက်လုံးက အဝတ်ကိုတောင် ပြန်မဖြုတ်နိုင်တော့ဘဲ ဖိုးလုံး ဖျာပေါ်ကို လှဲချလိုက်မိပါသည်။ ဒီည အပြန်နောက် ကျ လို့ မနက်ဖြန် နတ်သမီး ရောက်မလာနိုင်မှာကိုလည်းစိုးရိမ်ပူပန် မိသည်။ တကယ်လို့သာ မနက်ဖြန် နတ် သမီး ရောက်မလာရင် သူရူးသည်ထက် ပိုကာ ရူးဖို့သာရှိသည်ဟုလည်း မချင့်မရဲ တွေးနေမိသည်။ 

နတ်သမီး ဆီကကံကောင်းစေသည့် အဆောင်ကို ဒီနေ့ မရလိုက်သည့် အတွက် အသုဘအိမ်ကို သွားရင်လည်း ဖဲရိုတ် လို့ ကံကောင်းမှာ မဟုတ်တော့။ အေးအေး ဆေးဆေး မှပဲ သွားဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ရသည်။ မသွားလို့ ကလည်း မဖြစ် ပေ မနက်ဖြန်ရက်လည်ဆိုတော့ ညကထဲက သွားပြီး ကူညီလုပ်ကိုင်ပေး သင့်သည် မဟုတ်ပါလား။

နတ်သမီး ထွက်သွားပြီး အကြာကြီးနေမှ ဖိုးလုံး ထွက်လာ၏။ လမ်းမတွေပေါ်မှာ လူသူက ရှင်းသလောက်ဖြစ် နေ သည်။ တော်ဝင်ပန်း အဆောင်ရှေ့ အရောက်တွင် အရိပ်မဲမဲကြီးတခုကို တွေ့လိုက်လို့ ဖိုးလုံးလန့် သွားသည်။ အနားနားကို ရောက်မှ ဝါးရင်းတုတ်ကြီးကိုင်ကာရပ်နေသည့် အစောင့်ကုလားအဖိုးကြီးမှန်း သိလိုက်ရသည်။ ဖိုး လုံးနှင့် အရပ်ထဲမှာ မျက်မှန်းတန်း မိနေသည့် အဖိုးကြီးက နှုတ်ဆက်သည့် အနေ ဖြင့် ဝါးရင်းတုတ်ကြီး ကို မြှောက်ပြလိုက်တော့ သူ့ကိုရိုတ်တော့မည်ဟု ဖိုးလုံးရင်ထဲ မှာထိတ်သွားပြီး အလန့် တကြားထွက်ပြေးမိ သည်။

“အောင်မယ်လေးဗျ”

တော်တော်လှမ်းလှမ်း ရောက်တော့မှ ကုလားကြီးရယ်သံကြောင့် ရှက်ရှက်နှင့် လှည့်တောင်မကြည့်ဘဲ မစိုးစိုး နွယ်တို့ အိမ်ဆီတကျိုးထဲ သုတ်ခဲ့၏။ နောက်ဆုံးညဆိုတော့ဝိုင်းတွေက ပိုပြီး အရှိန်မြင့်နေသည်။ဒီနေ့က မိုး လင်းသည် အထိလဲ ရိုတ်လို့ မရ၊ မနက်ဖက် ဆွမ်းမကပ်ခင် တရားမနာခင် ဝိုင်းသိမ်းရမှာ ဖြစ်လို့ အားလုံးဇော ကပ်နေကြသည်။ ရှုံးနေသူတချို့က ဖိုးလုံးကို မြင်တော့ ဝမ်းသာသွားကြသည်။ ခုတလော ဖိုးလုံးက ကံထနေ သည် မဟုတ်ပါလား။ တချို့ကလည်း ဦးတင်ထွန်းကြီးစောင့်ရှောက်တာဟု ဖိုးလုံးကွယ်ရာမှာ ပြောကြသည်။ ဒါပေမယ့် ဖိုးလုံးက ဒီနေ့ မထိုးလို့ ဆိုသည့် အခါ သူတို့ စိတ်ပျက်သွားကြသည်။

စိတ်ကူးကောင်းသည့် တယောက်ကတော့ ဖိုးလုံးလက်ထဲကို ၂၀၀ တန် ၅ ရွက်လာထည့်ပေးသည်။ ဖိုးလုံးက များများ မထိုးတတ်မှန်း သိလို့ တမင် ဒီလောက်ပဲပေးခြင်းဖြစ်ပါသည်။

“ဒီပိုက် ဆံနဲ့ မင်းကြိုက်သလို လိုက်ထိုး၊ ရှုံးရင် ပြန်မပေးနဲ့၊ နိုင်ရင် တယောက်တဝက်”

ကိုယ့်ပိုက်ဆံ နှင့် မဟုတ်၍ ဖိုးလုံး လက်ခံလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် တလှည့် ကို ၂၀၀ နှင့် ငါးလှည့်မြောက်သည့် အခါ အကုန်ပြောင်သွားသည်။ နတ်သမီးဆီက ဘာမှ မရခဲ့လို့ ဖြစ်မည်ဟု ဖိုးလုံးထင်သည်။ အရင်နေ့တွေက လည်း ဒီလိုပဲ စိတ်ကူးတည့်သည့် အိမ်ကနေ ဝင်လောင်းလိုက်တာပင်။ ဒါပေမယ့် အရင်နေ့တွေက အမြဲလို နိုင် သည်။

ဖဲဝင်ကစားခြင်း ကိုလက်လျှော့လိုက်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးက မုန့်ဟင်းခါးချက်နေကြသည့် နေရာဘေးမှာ ဖျာခင်းထားတာ တွေ့လို့ သွားမှိန်းနေလိုက်သည်။ ဘေးမှာ တခြားသူတွေ လည်းရှိသည်။ ဘယ်သူတွေမှန်း တော့ မသိ။ နတ်သမီး နှင့် ရေကုန်ရေခန်း ချစ်လာခဲ့ရသည့် ကိုယ်ခန္ဓာကြောင့် ဖိုးလုံးပင်ပန်းစွာ ဖြင့်မှေးကနဲ အိပ်ပျော် သွားရင်း နှင့် ဝရုန်းသုန်းကား ပြေးသံလွှားသံတွေ ဆူဆူညံညံကြားမှ ယောင်လည်လည်နှင့် ထကြည့်သည်။ အိမ် ရှေ့ဖက်ရောက်မှ ဖဲဝိုင်းတွေကို ရဲလာဖမ်းတာဟု သိရသည်။

ပြေးလို့ လွတ်တဲ့ သူလည်းလွတ်ပြီး မိတဲ့သူလည်း မိ သွားသည်။အရပ်ထဲမှာ တော့ဒီလိုပဲ အသုဘရှိရင် ဖဲဝိုင်းရှိသည်ပင်၊ ခုမှ ဘာလို့ ရဲလာရသည် ကို ဖိုးလုံးနားမလည်ပါ။ မစိုးစိုး နွယ်ကတော့ နားလည်ပုံရသည်။ လာသည့်သူတွေ နှင့်အေးအေးဆေးဆေး စကားထိုင်ပြောကြပြီးနောက် ဖမ်း ထားသူတွေကိုတောင် မခေါ်တော့ဘဲပြန်သွားကြသည်။

သူတို့ ပြန်သည်နှင့် ဝိုင်းပြန်စနိုင်ပြီ ဖြစ်ကြောင်း မစိုးစိုးနွယ်က ကျေညာသည်။ ထွက်ပြေးသူတွေ လည်း အလျှိုလျှိုပြန်လာကြ၏။ ဒါပေမယ့် ပိုက်ဆံတွေကတော့ ရှုပ် ကုန်သည်။ ဝိုင်းထဲက တွေရာမြင်ရ ဆွဲပြေးကြခြင်း ဖြစ်ရာနိုင်ပြီးသား ပိုက်ဆံတွေ ပျောက်သူပျောက်၊ နောက် ဆုံး လက်ကျန် အရင်းပါ ဘယ်သူ့ လက်ထဲ ပါသွားမှန်း မသိရဖြစ်သူက ဖြစ်နှင့် ဝိုင်းတွေက အခုနလောက် အရှိန် မကောင်းတော့ပေ။ အနားမှာ ယောင်လည်လည်နှင့် လာထိုင်သည့် ဖိုးလုံးကို တယောက်က မေတ္တာပို့သည်။

“ဟင် .. အေပေးလေး ဖိုးလုံး၊ နင်အဲဒါတွေ သိလို့ ဒီနေ့ ဝင်မလောင်းတာ မဟုတ်လား မသာကောင်လေး”

ဒီလို အပြောခံလိုက်ရမှ ဖိုးလုံးလည်း တွေသွားသည်။ ဒီနေ့ သူ့ကို မကစားစေချင်လို့ နတ်သမီးဘာမှ ဝတ် မလာ တာဟု ထင်လိုက်မိသည်။ ဒီနေ့ များများစားစားလုပ်မည်ဟုဖိုးလုံးမှန်းထားသည်။ တကယ်လို့ လုပ်ဖြစ်ရင် အခုလို အခြေအနေ မှာ ဖိုးလုံးပိုက်ဆံ တွေလည်း ဆုံးနိုင်သည်။ ဟုတ်သည်။ ဒါ နတ်သမီး ကျေးဇူးပဲ ဖြစ်ရမည်။ နတ် သမီးလိုပင်ကျေးဇူးတင်စရာ ကောင်းသည့် ဆရာမကြီး မစိုးစိုးနွယ် ကတော့ အိမ်ရှေ့ခန်း နံရံကို မှီရင်း စာအိတ် တွေထဲကို ပိုက်ဆံ အသစ်လေးတွေ ထည့်နေ၏။

ဖိုးလုံးက သူမကို ကျေးဇူးတင်စွာ ပြုံးပြလိုက်သည့် အခါ မစိုး စိုး နွယ်ကလည်း ဖိုးလုံးကို ပြန်ပြုံးပြလိုက်ပါသည်။အရှိန်ပြင်းစွာ ဖြင့်ဘေးကနေ ဖြတ်သွားသည့် ကားက ဖိုးလုံး နှင့် သီသီလေး လွဲသွားသည်။ ခြေလှမ်း တဝက် လောက် သာ စောသွားရင် ကျိန်းသေတိုက်မိသည်။ အခုတောင်မှလေဟပ်သွားသည့် အရှိန်နှင့် ဖိုးလုံး ယိုင်လဲ လုမတတ် ဖြစ်သွားရသည်။

“မအေ -ိုး တွေ၊ မင်းတို့ အမေ လင်လမ်းမို့လို့ မောင်းတာလားကွ”

နှုတ်က အော်ဆဲရင်း လမ်းဘေးက အုတ်ခဲကို ပြေးကောက်သည်။ အဝေးကြီး ရောက်သွားသည့် ကားကိုလှမ်း ထုလို့လည်းမရပါ။ ပြေးလိုက်ရင်တောင် မှီမှာ မဟုတ်ပါ။ ဖိုးလုံး ရည်ရွက်ချက်က အပြေးလိုက်ပြီး ထုဖို့ဖြစ်သည်။

“ဖိုးလုံးရာ လိုက်လဲ မှီမှာ မဟုတ်ပါဘူး၊ စိတ်လျှော့စမ်းပါ”

လမ်းမှာရှိနေသူတယောက်က ဖိုးလုံး လက်ကိုဆွဲပြီး ဖျောင်းဖြသည်။

“ဒီ ငါ -ိုး မသား၊ မိလိုက်လို့ကတော့”

ဖိုးလုံးကို လာဆွဲသူက အံ့သြတကြီး ဖြင့် မျက်လုံးကြီးပြူးကြည့် သည်။ အရင်ကဖိုးလုံး ဒီလို မဟုတ်ပါ။ အေးအေး ဆေးဆေး နေတတ်သူဖြစ်သည်။ စိတ်ထလာရင် မိန်းကလေး တွေကို လုံချည်လှန် ပြတတ်သည်မှ အပ တခြား ဘာမှ မိုက်မိုက်ရိုင်းရိုင်း ပြောဆိုတတ်သူမဟုတ်။

“ကဲပါကွာ၊ ငါအခု ဝက်သားဒုတ်ထိုး သွားစားမလို့ ၊ လိုက်ခဲ့”

“မလိုက်တော့ပါဘူးဗျာ၊”

“ဘယ်လိုဖြစ်တာတုန်းဟ၊ အရင်တုန်းက ဗန်းလိုက်ပြုတ်အောင် စားချင်တယ်ဆိုတဲ့ ကောင်က”

“မစားချင်လို့ပါဗျာ”

ခေါ်ကျွေးသူရှိရင် ဖိုးလုံးလက်မနှေး ပါ။ စေတနာရှိလို့ ကျွေးတာကို ဘယ်တော့မှ အားမနာ၊ မူလဲ မူလေ့ မရှိ။ ဒါပေမယ့် အခု ဖိုးလုံး လုံး၀ မစားချင်တာအမှန်ဖြစ်သည်။ ဝက်သားဒုတ်ထိုးသာ မက ဘာဆိုဘာမှ စားချင်စိတ် မရှိပါ။ ဒီလိုဖြစ်နေတာ တပတ်လောက် ရှိပါပြီ။ တိတိကျကျ ပြောရရင် နတ်သမီး ပေါ်မလာတော့တဲ့ နေ့က စ လို့ ဖြစ်သည်။ ဦးတင်ထွန်းကြီး၏ ရက်မလည်ခင် တရက်မှာ နောက်ဆုံးတွေ့ ပြီးနောက် နတ်သမီးလုံး၀ မပေါ်လာ တော့။ ဖိုးလုံးစွဲလမ်းရသည့် နတ်သမီး အသစ်လဲမလာ၊ အရင်နတ်သမီး အဟောင်းလည်း ပေါ်မလာဘဲ နေကြ သည်။

နတ်သမီး အဟောင်းကိုတော့ဖိုးလုံးမလွမ်းပါ။ နတ်သမီး အသစ်ကတော့ ဖိုးလုံး အတွက်အလွန်ပင်စွဲမက်ဖွယ် ကောင်းသည့် နတ်သမီး ဖြစ်ပါသည်။ ဖိုးလုံး၏ ဘ၀ လို့တောင်သတ်မှတ်ထားပါသည်။ နတ်သမီး ရောက်မလာ လို့ လွမ်းရ ခံစားရသော်လည်း နတ်သမီး အဟောင်းတုန်းကလည်း တပတ်လောက်ပျောက်တတ်တော့ ဒီလိုပဲ ပြန်ရောက် လာလိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်ရင်း လွမ်းနေခဲ့ရပါသည်။လွမ်းရလွန်း၊ သတိရလွန်းလို့ ညဖက်ဆိုလည်း မအိပ်နိုင်၊ အစားအသောက်လည်း ကောင်းကောင်း မစားနိုင် ပေမယ့် ဖိုးလုံး ဟန်မပျက်နေနိုင်ခဲ့သည်။ ခုလို တ ပတ်ကျော်လာသည့် အခါမှာတော့ ဆောက်တည်ရာမရဖြစ်လာတော့သည်။

နတ်သမီးလာသည်ဖြစ်စေ၊ မလာသည်ဖြစ်စေ ဖိုးလုံးကတော့ ညတိုင်းသွားပြီး စောင့်ပါသည်။ အရင်က နတ်သ မီး မလာရင် ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဂွင်းထုပြီး ပြန်တတ်သော်လည်းဒီတကြိမ်မှာတော့ ဒီလိုလုပ်ဖို့တောင် စိတ်က မစွမ်းနိုင် အောင် ဖြစ်နေရသည်။ ခေါင်းအုံးစွပ်ထဲက ဘရာစီယာလေးတွေလည်း နမ်းရလွန်းလို့ ရနံ့တွေ တောင်ပျောက် ကွယ်ကုန်ကြလေပြီ။ အတင်းကပ်ပြီးရှူခါမှ ဖျော့ဖျော့လေးသာရတော့သည်။

အားကိုးတကြီး နှင့် မစိုးစိုးနွယ်ဆီပြေးပါသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ်၏ အရိပ်ကိုတောင်မတွေ့ရပါ။ အိမ်က ပိတ်ထား တာပဲ များနေသည်။ နေ့ခင်းသွားလည်း မတွေ့၊ ညဖက်ရောက်တော့လည်း မတွေ့၊ မစိုးစိုးနွယ် လုံး၀ ပျောက်ချက် သားကောင်းနေသည်။

ဦးတင်ထွန်း၏ ဆွေမျိုးတွေ နှင့် အမွေ ကိစ္စတွေ ပြောဆိုရှင်းလင်းနေရလို့ အိမ်မကပ်နိုင်တာ ကိုလည်း ဖိုးလုံး နားမလည်နိုင်တော့ ခက်နေသည်။ ဒီအကြောင်းကို သူများတွေက ပြောနေကြပေမယ့် ဖိုး လုံးက ရှေ့တင်ပြော နေသည့်တိုင် ဒီကိစ္စ နှင့် မစိုးစိုးနွယ်ကိုမတွေ့ရခြင်း ဆက်စပ်လိမ့် မည်ဟုလည်း တွေးတတ် သူ မဟုတ်ရှာပါ။ အရူးမီးဝိုင်း ဆိုသည့် စကားက အလွန်သရုပ်ပါသည်။ ဖိုးလုံးကို မီးတွေဝိုင်း နေသလိုခံစားနေရရှာပါသည်။

သူစွဲလမ်း မြတ်နိုးရသည့် နတ်သမီးကလည်း ပေါ်မလာ၊ ဒါနှင့် ပတ်သက်ပြီး ကူညီဖြေရှင်း ပေးနိုင်မည့်သူအဖြစ် ဖိုးလုံး သတ်မှတ်ထားသည့် မစိုးစိုးနွယ် ကလည်း ပျောက်ဆုံးနေသည့် အခါ သူ့ခမျာ ဘယ်လိုနေလို့ နေရမှန်း မ သိ ဖြစ်နေပါသည်။ ဖိုးလုံး တစ်ကနေ တဆယ် အထိရေတတ်သည်။ နတ်သမီး ခုနစ်ရက် ပေါ်မလာတာကို အ ရင်ကဖြစ်ဖူးလို့ လက်ခံနိုင်ပေမယ့် နောက်ထပ်လက်ချောင်းတွေ ချိုးဖို့ ဖြစ်လာသည့် အခါ သူမခံစားနိုင်တော့ ပါ။ ဒေါသတွေ မကြီးစဖူးကြီးသည်။ စတာ နောက်တာတွေကိုလည်းသည်းမခံနိုင်တော့ပါ။

အကြောင်း မသိသူတွေကတော့ အရင်လိုပင် စကြနောက်ကြသည်။ ဖိုးလုံးက ပြန်ပြောသည့် အခါ ပိုသဘောကျ ပြီး ထပ်ကာစကြပြန်သည်။ တနေ့ တော့ လဘက်ရည်ဆိုင်သွားထိုင် ရင်း စကြနောက်ကြသူတွေ ကိုဖိုးလုံး ပေါက်ကွဲတော့သည်။ စားပွဲ ပေါ်က ဓါတ်ဗူးကို ကောက်ပြီး ဝိုင်းလည်မှာ ပင်ပေါက်ခွဲချလိုက်သည်။

“ခင်ဗျားတို့က ကျွန်တော့် ကိုဘာထင်နေတာလဲ၊ ကျွန်တော်က အရူးဗျ၊ လူသတ်လို့ရတယ်၊ လူသတ်လို့ ထောင် မကျဘူး၊ ခင်ဗျားတို့ လွန်လွန်းနေပြီ”

ရေနွေးတွေ စင်လို့ အပူလောင်သွားကြသူတွေ ပင် ကိုယ့်အနာကို မေ့ပြီး ကြောင်ကြည့်နေကြသည်။ ဖိုးလုံးဒီလို ဖြစ်တာ သူတို့တခါမှ မမြင်ဖူးပါ။ တခြားဝိုင်း ကလူတွေရောက်လာပြီး ဖိုးလုံးကို ချော့မော့ကာ အပြင်ကို ခေါ်ထုတ် ကြသည်။ ဖိုးလုံးနှင့် ထိုင်နေကြသူတွေကလည်း အရူးနှင့် ဖက်မဖြစ်ချင်ကြလို့ ထွေထွေထူးထူး ဘာမှထပ်ပြောမ နေကြပါ။

မကျေနပ်နိုင်သေးသည့် ဖိုးလုံးကသာ ဆိုင်ပြင်က ထပ်ပြီးစိန်ခေါ်နေသေးသည်။

“ဘယ်သူ မိုက်သလဲ၊ ထွက်ခဲ့ပါဗျ၊ဖိုးလုံး အရင်လို သည်းခံမယ် မမှတ်ကြနဲ့”

အမျိုးသမီးတချို့ပါ ရောက်လာပြီး ချော့ကြလို့ ဖိုးလုံးစိတ်လျှော့ ပြီးပေစောင်းစောင်း နှင့် အိမ်ကို ပြန်လာသည်။ မစိုးစိုးနွယ်တို့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ တံခါးတွေပွင့် နေသည်ကိုတွေ့ရလို့ စိတ်တိုတာတွေ ပျောက်ပြီး ချက်ချင်း ဝမ်းသာသွားသည်။ အိမ်ရှေ့က သံဆန်ကာတံခါး ပိတ်ထားသော်လည်း အထဲက တံခါးနှင့် ပြတင်းပေါက်တွေ ပိတ် မထားပါ။ မစိုးစိုးနွယ် ရှိမည် ဆိုရင် ဖိုးလုံးအတွက် အဆင်ပြေမည်ဖြစ်သည်။ ခြံထဲသို့ ခြေလှမ်းသုတ်သုတ် နှင့် အပြေးအလွှားဝင်ပြီး အိမ်ရှေ့ကနေ အသံပြုလိုက်သည်။

“အမ ..အမ …မမစိုး”

ပြန်ထူးသံ မကြားရလို့ နောက်ထပ် သုံးလေးခါ ခေါ်ကြည့်သည်။ အကြောင်း မထူးပါ။ သံဆန်ကာပေါက်ကြား ကနေ လက်ချောင်းလေးတွေသွင်း ပြီး တံခါးချက်ကို တွန်းလိုက်၏။

ဒီနည်းကို ဦးတင်ထွန်း ကပြပေးခဲ့သည်။ မစိုးစိုးနွယ် မရှိသည့် အချိန်တွေမှာ ဖိုးလုံးလာရင် သူထဖွင့် မပေးရအောင် ကိုယ့်ဖာသာဖွင့် ဝင်ဖို့ သင်ပေးထား ခဲ့ ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ တံခါးပွင့်သွားတော့ ဖိုးလုံး အထဲကို ဝင်လိုက်သည်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ လည်း ဘယ်သူမှမရှိ၊ မစိုး စိုးနွယ် အိပ်ပျော်နေပုံရသည်။ အိပ်ပျော်နေလည်း ဖိုးလုံးက ဂရုမစိုက်ပါ။ နှိုးပြီး ပြောပြရမည်ပင်။ နတ်သမီးကိစ္စက အလွန် အရေးကြီးသည် ဆိုတာကို မစိုးစိုးနွယ်လည်း သိပါသည်။

အိပ်ခန်းဖက်ကို ခြေဦးလှည့်လိုက်စဉ် နားထဲကို ခပ်အုပ်အုပ် အသံတွေ တိုးဝင်လာသည်။

“ကျွီ …ဖတ် …ဖတ် …ကျွီ …ဖတ်”

ထူးဆန်းသည့် အသံတိုးတိုးက အိပ်ခန်းဖက်က လာမှန်းသိလို့ ခြေဖွနင်းပြီး အိပ်ခန်းဝကို ကပ်လိုက်သည်။ အထဲ က တံခါးပိတ်မထားသည့် အတွက် ခန်းဆီးစကြားကနေ အတွင်းကို ချောင်းကြည့်လိုက်မိသည်။ အပြင်ကနေ ခေါ် သည်ကို မစိုးစိုးနွယ် ဘာကြောင့် မကြားမှန်း အခုမှ ဖိုးလုံးသိတော့သည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ မစိုးစိုးနွယ်နှင့် သက်တူ ရွယ်တူလောက်ရှိမည့် ယောက်ျား တယောက်။ အဲဒီလူကို ဖိုးလုံးသိသည်။ ဦးတင်ထွန်း အသုဘတုန်းက မစိုးစိုး နွယ်နှင့် အတူ ဖဲဝိုင်း တွေကနေ အကောက်လိုက်ရင်း တပူးတွဲတွဲ လုပ်နေသည့်သူဖြစ်သည်။ ဦးတင်ထွန်း ၏ အမျိုးတယောက် ဖြစ်ပါ၏။ အဲဒီလူရော မစိုးစိုးနွယ်ပါ ကိုယ်လုံးတီး နှင့် ဖြစ်သည်။ 

သူမ၏ ညိုဝင်းကားစွင့်သည့်ဖင်ကြီးကိုထောင်ပြီး မစိုးစိုးနွယ်က လေးဖက်ကုန်းထားသည်။ ဟိုလူက မစိုးစိုးနွယ် ဖင်ကြီးကို ကိုင်ပြီး နောက်ကနေ လုပ်နေသည်။ သူက ဗလကောင်းတော့ ဆောင့်တာလည်း ပြင်းသည်။ မစိုးစိုး နွယ်၏ တတုံးတခဲ ကိုယ်လုံးကြီးပင် ရှေ့ကိုစိုက်ကျသွားတတ်သည်။ မျက်နှာကို ဆံပင်တွေအုပ်နေ လို့  မမြင် ရသော်လည်းအိပ်ရာခင်း ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်တွေနှင့် အတင်းကြီးကို ထောင် ပေး နေသည့်ဖင်ကြီးကို ကြည့်ပြီး မစိုးစိုးနွယ် အရမ်းကောင်းနေမှန်း ဖိုးလုံးရိပ်မိလိုက်သည်။ ဟိုလူ ဆောင့်လိုက် တိုင်း မစိုးစိုးနွယ် လည်ပင်းကနေတွဲ လောင်းကျနေသည့် ရွှေဆွဲကြိုးက နာရီချိန်သီးလို ရှေ့နောက်ရမ်းနေသည်။

မစိုးစိုးနွယ် ကိုယ်ထဲကို ဝင်ချည်ထွက်ချည် ပြုနေသည့် အချောင်းကြီးကို ကြည့်ပြီး ဖိုးလုံး လန့်သွားသည်။ အရွယ် အစားက သူ့လောက်မကြီး သူ့လောက် မရှည်ပေမယ့် အတံပေါ်မှာ ဖုသီးတွေ အများကြီးထနေသည်။ ပတ်ပတ် လည်မှာ ထနေသည့် အဖုတွေကြောင့် ကြက်ဟင်းခါးသီး ကြီးနှင့်တောင်တူနေသည်။ ဖိုးလုံးကြည့် နေတုန်း မစိုး စိုးနွယ် ဆီကနေအသံထွက်လာသည်။

“ဘယ်လိုကြီး မှန်း မသိဘူး အကိုရယ်”

“ကောင်းတယ် မဟုတ်လား စိုးရဲ့”

“မဟုတ်တာ တွေမပြောနဲ့ နော်”

ဟိုလူက ခါးကိုရမ်းမွှေ့ပြီးထိုးလိုက်ရာ မစိုးစိုးနွယ် တွန့်လိမ်သွားသည်။

“အား …နာတယ် အကိုရဲ့၊ ပေါက်ကရတွေ မလုပ်နဲ့”

မလုပ်ပါနဲ့ ဆိုသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ်၏ ဖင်ကြီးကရမ်းခါနေသည်။ “အကို စိုး ကို အရမ်းနှိပ်စက်တာပဲ” ဟုပြော သော်လည်း သူမ၏ ဖင် ကြီးကို ပိုကြွလာအောင်ခါးကိုကော့ပြီးထောင်ပေးသည်။ သူတို့တွေ အပေးအယူမျှမျှ ချစ်နေကြတာ ကို ကြည့်ရင်း နတ်သမီးလေး နှင့် ဒီလိုပဲ ပျော်ပါးခဲ့ ရသည့် အဖြစ်တွေ ဖိုးလုံး ပြန်မြင်ယောင် လာ သည်။ 

သူ့ကိုခွဲထား ရက်သည့် နတ်သမီး ကိုသတိရစိတ်နှင့် ဖိုးလုံးမျက်လုံးထဲ မှာ မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းလာသည်။ ကုတင်ပေါ်က အတွဲ ကိုတောင် ကောင်းကောင်း မမြင်ရတော့၊ အာရုံမှာမှုန်ဝါးလို့နေသည်။ တဖတ်ဖတ် နှင့် ဆောင့် ထိုးသံ၊ မစိုးစိုးနွယ် ၏ မတိုးမကျယ် အော်ညည်းသံ တို့ကလည်း အဝေးကြီးကိုရောက်သွား၏။ အချစ်၏ ရေချိန် အမြင့်ဆုံးအပိုင်းကို ရောက်တော့ မည့်နှစ်ယောက်ကို ဖိုးလုံးဆက်ကြည့်ချင်စိတ် မရှိတော့ပါ။ လေးတွဲ့ သော ခြေလှမ်းတွေ နှင့် အိမ်ပေါ် ကနေ ပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ အခန်းထဲက အသံတွေကပိုကျယ်ပြီးသူ့နောက်ကို  လိုက်ပါလာလို့ နားကို တင်းတင်း ပိတ် ထားလိုက်မိပါသည်။

အရင်ကဆိုရင် ဒီလိုမြင်ကွင်း မျိုးကို ချောင်းခွင့်ရဖို့ ရပ်ကွက်ကို တပတ်ပတ်ပြေးပြရမည် ဆိုလည်း ဖိုးလုံး မဆိုင်း မတွ ပြေးမည်ပင်။ ခုချိန်မှာတော့ သူများတွေ လုပ်နေကြသည့်မြင်ကွင်းက ဖိုးလုံးရင်ကို နွမ်းချိစေ၏။ ဘာပဲဖြစ် ဖြစ် မစိုးစိုးနွယ် အိမ်ပြန်ရောက်လာသည့် အတွက်ဖိုးလုံးဝမ်းသာပါသည်။ အခု သူနှင့် ဆွေးနွေးဖို့ မစိုးစိုးနွယ် အချိန် မပေးနိုင်ရင်တောင် မှ ညနေကျရင်ဖြစ်ဖြစ်၊ မနက်ကျရင် ဖြစ်ဖြစ် ပြောလို့ဆိုလို့ တိုင်ပင်လို့ ရနိုင်သည်။ မစိုးစိုးနွယ် ဖြေရှင်းပေး နိုင်လိမ့်မည် လို့လည်းထင်နေမိသည်။

အိမ်ကို ပြန်ရောက်တော့ အိပ်ယာထဲမှာ ဝင်ခွေရင်း နတ်သမီး၏ ဘရာစီယာလေး တွေကို မျက်နှာနှင့် အပ်ထားမိ သည်။

“ပြန်လာပါတော့ နတ်သမီးရယ်၊ ကျွန်တော် အရမ်းလွမ်းလို့ ပါ၊ ကျွန်တာ့် ဆီ မြန်မြန်လာပါ”

ကြားနိုင်မကြားနိုင်မသိသော်လည်း နှုတ်ကနေ တဖွဖွ ရေရွတ်နေမိသည်။ ဒီနေ့လည်း ဖိုးလုံး ဟိုတဲ လေးကို မ ပျက်မကွက်သွားမည် ဖြစ်သည်။ မစိုစိုးနွယ်ပြောဖူးသလို နောက်ကျပြန်မိလို့ နတ်သမီးလေး ဒါဏ်ပေး ခံနေ ရ သည် ဆိုရင်လည်း လွတ်မြောက်သည်နှင့် သူ့ဆီကို အရောက် ပြန်လာမည်ဟု ဖိုးလုံးယုံကြည်သည်။ သူဘာဂျာ မှုတ်ပေးတာ၊ သူလုပ်ပေး တာ တွေကို နတ်သမီး အရမ်းကြိုက်တယ်ဆိုတာကို သူသိ၏။ တကယ်လို့ ဒီနေ့ နတ် သမီးလေး ရောက်လာရင် သူဘယ်လောက်ချစ်သည့် အကြောင်းနှင့်ဘယ်လောက်လွမ်းနေရသည့် အကြောင်း ပြောပြရမည်။

နောက်ပိုင်းကျရင် မစိုးစိုးနွယ် နှင့် တိုင်ပင်ပြီး နတ်သမီးလေး ကို ပြန်မလွှတ်ဘဲ အမြဲခေါ်ထားလို့ရမည့် နည်းလမ်း ကို ရှာခိုင်းရမည်။ မစိုးစိုးနွယ်ကို ပြောပြဖို့ အကြောင်းအရာတွေကို လည်း စိတ်ထဲက စဉ်ကြည့်နေမိ၏။ အသုဘ ကိစ္စ နှင့် အလုပ်များနေလို့ နတ်သမီး အသစ်ပြောင်းသွား တာကိုတောင် ပြောမပြရသေးပါ။ ထို့ပြင် နောက် ရောက်လာသည့် နတ်သမီး ကို ဖိုးလုံး အလွန်မြတ်နိုးစွဲလမ်း နေ မိသည့် အကြောင်းကိုလည်း ပြောပြရမည်။  မစိုးစိုးနွယ် တခုခုတော့ စီစဉ် ပေးနိုင်မည် ဟု ဖိုးလုံးယုံကြည်၏။ သူမ က ေတာ့ ဦးတင်ထွန်း အစားလုပ်ပေးမည့် သူရသွားသည်။ ဖိုးလုံးကတော့ နတ်သမီး ပျောက်နေသည်။ ဒါမဖြစ် သင့်ပါ။

နတ်သမီး လေးသာ ဖိုးလုံးနားမှာ တသက်လုံးနေမည် ဆိုရင် ဘာပဲလုပ်ရလုပ်ရ ဖိုးလုံး လုပ်ပါမည်။ မစိုးစိုးနွယ် ကို လည်း ဒီအတိုင်းပြောပြလိုက်မည်။ဒီရက်တွေထဲမှာ ဖိုးလုံးစိတ်ထဲမှာ ပုံမှန်လို လည်ပတ်နေတာရှိသည်။ ညဖက်သွားစောင့်လို့ နတ်သမီး ပေါ်မလာ ရင် စိတ် ဓါတ်တွေ ကျဆင်းပြီး ပြန်လာသည်။ 

လူတွေနှင့်လည်းအဆင်မပြေ။ စိတ်တိုပြီး အားလုံးကို  ရန်ရှာ ချင် နေသည်။ အစားအသောက်လည်း မစားချင်၊ ဘာဆိုဘာမှမလုပ်ချင်။ ညနေခင်းရောက်ရင်တော့ ဒီည နတ်သမီး လာ တော့မှာလားဟု မျှော်လင့်ချက်နှင့် အတူ စိတ်တွေပြန်တက်ကြွလာပြီး ပုံမှန်နီးပါးမျှ လူတွေနှင့် ပြောလို့ ဆို လို့ ဆက် ဆံလို့ ရလာသည်။ သွားစောင့်ပြီးလို့ နတ်သမီးက ရောက်မလာပြန်ဘူး ဆိုရင် စိတ်ဓါတ်တွေပြန်ကျပြီး လောက ကြီးကို မကျေနပ်စွာ ရန်လိုတတ်သည့် ဖိုးလုံး ပြန်ဖြစ်သွားသည်။

အခုလည်း ညနေချိန် နီးလာသည့် အပြင် မစိုးစိုးနွယ် လည်းပြန်ရောက်နေလို့ အရင်က ထက်ပိုပြီး စိတ်လက်ရွှင် ပြနေသည်။ ဒါက အမတွေ ပြန်လာလို့ နေ့ခင်းက သူလဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ကြမ်းခဲ့တဲ့ ကိစ္စ ကို လမ်းမှာကြားခဲ့ ပြီး မမေးလာခင်အထိဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံး မအိပ်မစားနှင့် ဖေါက်ပြန်နေသည်ကို အမတွေ မသိကြ။ ခါတိုင်းလည်း ဖိုးလုံး ကအိမ်မှာသိပ်စားလေ့စား ထ မရှိတော့ ဖိုးလုံး အစားအသောက်ပျက်နေတာ သူတို့ မရိပ်မိကြပါ။ တခါတလေ လည်းဖိုးလုံးက ညစာကို တောင် အပြင်မှာ စားသူဖြစ်ရာ သူတို့မသိကြတာလည်း မလွန်ပါ။

“ဓါတ်ဗူးနဲ့ စားပွဲကို ထုတယ်ဆို၊ ဓါတ်ဗူး ကွဲသွားတယ်တဲ့၊ ရေနွေးပူလောင်တဲ့ သူကလောင်လို့၊ ဘာလို့ လုပ်ရတာ လဲ မောင်လေးရယ်”

“ဟာ …အမ တို့ မသိပါဘူး၊ ဒီလူတွေက တရားလွန်တယ်၊ ကျွန်တော့်ကို စဖို့ပဲ သိကြတာ”

“ခင်လို့ ပေါ့ ဖိုးလုံးရဲ့၊ မင်းကို နေ့တိုင်း ကျွေးမွေးနေကြတဲ့ သူတွေ မဟုတ်လား”

“မစားဘူး၊ နောက်ဆို သူတို့ ကျွေးတာလည်း ကျွန်တော် မစားတော့ဘူး၊ ဒီလူတွေ နဲ့လည်း မပတ်သက်တော့ ဘူး”

ဖိုးလုံး ဒေါသတကြီး နှင့် ထသွားပြီးရေချိုးသည်။ ရေချိုးလိုက်တော့လည်း သူ့စိတ်နည်းနည်း ပြန်ပြေသွားသည်။ ထို့ကြောင့် အမတွေ စိတ်ကျေနပ်အောင် ထမင်းစားပွဲ မှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့စိတ်နှင့် သူဆိုရင်တော့ နတ် သမီး ပြန်ရောက်မလာမချင်း ဘာဆိုဘာမှ စားချင်စိတ် မရှိပေ။ဖိုးလုံး နှင့် တူတူလာထိုင်စားသည့် ကိုစိုးအောင် က ဘုမသိဘမသိ နှင့် ထပ်စသည်။

“ဟေ့ ကောင်ဖိုးလုံး၊ မင်းကို အခုတလောကြည့်ရတာ အခြေအနေ မဟန်ဘူး၊ ငါထင်တာတော့ မင်း မိန်းမလို ချင် နေတာ ဖြစ်မယ်၊ ဟုတ်လား၊ ဒါမှ မဟုတ်လဲ ရည်းစားပူမိနေတာဖြစ်မယ်”

အရင်ကဆို ရင် မိန်းမ ဘာလုပ်ဖို့လဲ၊ သူ့မှာနတ်သမီး ရှိတယ်၊ နတ်သမီးပဲ ယူမယ် အစရှိသဖြင့် ဖိုးလုံးပြန်ပြော တတ်သည်။ အခုတော့ အနာပေါ်တုတ်ကြပြီး ကြည်သလိုလိုဖြစ်နေသောစိတ်က ပြန်နောက်ကျိ သွားပြီး ဒေါသ တကြီး နှင့်စားပွဲကို ထု၍

“ခင်ဗျားတို့ ကျုပ် ကို ဒါပဲပြောနေကြတာ၊ ကျွန်တော့်ကို မစရရင် မနေနိုင်ကြဘူးလား”

ကိုစိုးအောင် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ သူ့မိန်းမ မခင်အေးတင့်က မျက်ရိပ်ပြလိုက်သော ကြောင့် ပျာပျာသလဲနှင့် ဟင်းတတုံးခပ်ပြီး ဖိုးလုံးရှေ့က ပန်းကန်ထဲထည့်ပေးရင်းပြန်ချော့သည်။

“ငါက မင်းပိန်သွားလို့ ပြောမိတာပါကွာ၊ ရော့ ဒီမှာ မင်းြကိုက်တဲ့ ကြက်အသဲဖတ်၊ စား ..စား လိုက်”

“မစားဘူးဗျာ၊ မစားဘူး၊ ဟောဒီလို လုပ်တယ်”

ပန်းကန်ကို ကိုင်မြှောက်၍ ကြမ်းပြင်ကို ပစ်ပေါက်ချလိုက်ပြီး ဖိုးလုံးခြေသံပြင်းပြင်း နှင့် အိမ်ထဲကထွက်သွားသည်။ သူ့ အိပ်ယာဆီ သွားပြီး မျက်လုံးစည်းသည့် အမဲရောင် ပိတ်စလေး ယူဖို့ကိုတော့ မမေ့ပါ။ အမ နှစ်ယောက်က လိုက်ဆွဲကြဖို့ လုပ်သော်လည်း ကိုစိုးအောင်က တားလိုက်သည်။

“သွားပါစေ၊ စိတ်ပြေရင် ပြန်လာမှာပဲလို့၊ ဆရာဝန်လေး ဘာလေး ပြန်ပြဖို့တော့လိုပြီထင်တာပဲ၊ ခုထက် ပိုဆိုးမ သွားခင်ပေါ့”

အိမ်မှာဖိုးလုံး ရှေ့ရေးအတွက် တိုင်ပင်နေကြချိန်တွင် ဖိုးလုံးက ရပ်ကွက်ကို ပတ်ပြီးလမ်းလျှောက်နေသည်။ နတ် သမီး ဆီသွားဖို့ စောသေးမှန်း သူသိသည်။ အိမ်မှာ မနေချင်သလိုလဘက်ရည် ဆိုင်တွေဘာတွေလဲ မသွားချင် ပါ။ မစိုးစိုး နွယ်တို့ အိမ်ဖက်သွားကြည့်တော့လည်း သော့ခတ်ထားတာကို တွေ့ရသည်။ စိတ်ပျက်လက်ပျက် လျှောက်လာရင်း တော်ဝင်ပန်း အဆောင်ရှေ့ကို ရောက်လာသည်။ ညစောင့်ကြီး နာရာရားက ခြံတံခါး တိုင် ကို ကိုင်ပြီး သူ့ကို လှမ်းကြည့်နေတာမြင်တော့ ဖိုးလုံး အကြံရ သွားပြီး နာရရားဆီ လျှောက်သွားလိုက်သည်။

“ပေါက်ဖေါ်ကြီး၊ ခုနစ်နာရီ ထိုးပြီလား”

အမြီးအမောက် မတည့်သည့် အခေါ်အဝေါ်အတွက် နာရာရားစိတ် မဆိုးပါ။ ဖိုးလုံးဘာကောင် ဆိုတာ သူကောင်း ကောင်း သိသည်။ ကွမ်းဂျိုး တွေနှင့် မဲနေသည့် သွားကြီးတွေပေါ်အောင်ပြုံးပြလိုက်ပြီး

“ကြည့်ပေးမယ် ကောင်လေး”

သူ၏ အစောင့်တဲလေး ထဲက နာရီကို ဝင်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက်

“မထိုးသေးဘူး ကောင်လေးရ၊ မိနစ် နှစ်ဆယ် လိုသေးတယ်”

မိနစ် နှစ်ဆယ် ဆိုသည့် အတိုင်းအဆက ဘယ်လောက်ရှိတာကို ဖိုးလုံး ကောင်းကောင်းမသိပါ။

“ခုနစ်နာရီက ဘယ်တော့ထိုးမှာလဲ”

“အခုက ခြောက်နာရီနဲ့ မိနစ်လေးဆယ်၊ နောက်မိနစ် နှစ်ဆယ်ကြာရင် ခုနစ်နာရီ”

အရူးပါးလို့ ဆိုရမည့် ဖိုးလုံးက နာရရား၏ စိတ်ရှည်မှုကို အခွင့်ကောင်း ယူလိုက်သည်။

“ကျွန်တော် ဒီ နားလေးမှာထိုင်နေမယ်၊ ခုနစ်နာရီ ထိုးရင် ကျွန်တော့်ကို ပြောပါလား ပေါက်ဖေါ်ကြီး”

“အေး …အေး”

အဝင်လမ်း ဘေး မလှမ်း မကမ်းမှာဖိုးလုံး ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်ချလိုက်သည်။ အမှတ် မထင် မီးတွေ ထိန်လင်း နေ သည့် တော်ဝင်ပန်း အဆောင် ဖက်ကိုလှမ်းကြည့် မိရာ ဝရန်တာ မှာသွားလာနေကြသည့် မိန်းကလေး တချို့ကို တွေ့ရသည်။ အရင်တုန်းကတော့ ဒီရှေ့ ရောက်ရင် အဆောင်ပေါ်တက်ပြီး မိန်းကလေး တွေကို တယောက်ပြီး တ ယောက်ချချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ အမွှေးထူသည့် လူမတွေကို ဖိုးလုံး စိတ်ဝင်စားကြည့် လို့မရတော့ပါ။ နတ်သမီးကို ရပြီးမှတော့ လူမ တွေဘာလုပ်မည် နည်း။နာရရားက တာဝန်ကျေပါသည်။ ခုနစ်နာရီ ထိုးသည် နှင့် အထဲကနေ လှမ်းပြောသည်။

“ကောင်လေး ရေ၊ ခုနစ်နာရီ ထိုးပြီ”

ကျေးဇူးတင် စကားတောင် မပြောနိုင်တော့ဘဲ တဲလေးရှိရာ ဆီ ဖိုးလုံးသုတ်ကနဲ ပြေးတော့သည်။ အထဲရောက် သည်နှင့် ဆွဲကြိုးက အရုပ်လေးကို နမ်းပြီး

“နတ်သမီး ကျွန်တော့ ဆီလာပါ၊ နတ်သမီး ကျွန်တော့်ဆီလာပါ၊ နတ်သမီးကျွန်တော့် ဆီလာပါ”

သုံးကြိမ်ရွတ်ပြီးသည် နှင့် မျက်လုံးကို အဝတ်စည်းပြီး ဖိုးလုံးဖျာပေါ်လှဲ ချလိုက်သည်။ ဒီနေ့တော့ နတ်သမီး လာ နိုင်လောက်သည်ဟု တွေးမိပြီး ရင်တွေ တသိမ့်သိမ့် ခုန်လို့ နေသည်။ လှဲနေရင်း စိတ်က ဂဏှာမငြိမ်တော့ ထ ထိုင် သည်။ ထိုင်နေရာမှ တဖန်လှဲ အိပ်လိုက်ပြန်၏။ အိပ်လိုက် ထလိုက်နှင့် အချိန်တွေဘယ်လောက်ကုန် ခဲ့ပြီ ဆိုတာကိုဖိုးလုံး မသိတော့ပါ။ ခြေသံကြားရမလား ဟု နားကို ခနခန စွင့်သည်။ ရနေကျ အနံ့လေး ရမလားဟု ခေါင်းကို မော့ပြီး လေကို အားပါးတရ ရှူရှိုက်ကြည့်သည်။ ခြေသံလည်းမကြား၊ ရနံ့ လည်းမရ၊ နတ်သမီးက လည်း လုံး၀ ပေါ်မလာပါ။

တက်ကြွလှုပ်ရှားနေသည့် ဖိုးလုံး၏ စိတ်တွေက မျှော်လင့်ခြင်းဆီမှနေ ဝမ်းနည်းခြင်းဖက်ကို ကူးပြောင်းလာသည်။ မျက်ရည်တွေ စို့လာပြီး ဖိုးလုံးကျောပြင်နှင့် လက်တွေတုန်လာသည်။ ထို့နောက်မှာတော့ ဖိုးလုံး၏ ရှိုက်ငိုသံက တဲလေး ထဲမှာ မွန်းကြပ်စွာ လွန့်လူးလို့ နေတော့၏။ ည၏ အနက်ဆုံးသန်းခေါင်ယံသို့ ရောက်သည့် တိုင် ဖိုးလုံး၏ ငိုသံက တအိအိ နှင့်ထွက်ပေါ်နေပါသေးသည်။

ဖိုးလုံး နှင့် ပတ်သက်ပြီး မှတ်မှတ်ရရ မလွဲမသွေထည့် ပြောရမည့် အဖြစ်တခုက နောက်တနေ့ မှာ ဖြစ်ခဲ့သည်။ တိကျစွာ ဆိုရသော် လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ပွဲကြမ်းပြီးနောက် နတ်သမီးရောက် မလာသည့် အခါ တဲလေးထဲမှာ ဖိုးလုံး ငိုချင်းချခဲ့ ရပြီး နောက်တနေ့ မှာဖြစ်ပါသည်။

အဲဒီနေ့က သာယာကြည်လင်သည့် နေ့တနေ့ဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်မှာတိမ်တွေလည်း နည်း နည်းပဲ ရှိပြီး နေ ရောင်ခြည်က လမ်းမတွေပေါ်မှာ တောက်ပလင်းလက်နေသည်။ ဖိုးလုံးကတော့ မနက်မိုးလင်းကထဲက သူ့အိမ်ရှိ ရာလမ်းထိပ် နှင့် သူနှင့် နတ်သမီးများ၏ ချစ်ဗိမ္မာန် တည်ရာ တဲအိမ်ကလေး ကို ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် အကြိမ် ပေါင်း များစွာ လျှောက် နေသည်။ နေ့လည်ခင်းရောက်တော့ သူ့ကို ခင်မင်သည့် ဆိုက်ကားသမား တယောက်က ချော့မော့ပြီး ဆိုက်ကားပေါ်တင်ကာ သူတို့ ဂိတ်ကို ခေါ်သွားသည်။

ဆိုက်ကားဂိတ် မှာကျားဝိုင်း ရှိသလို ရေခဲချောင်းသည်လဲ ရှိသည်။ ရေခဲချောင်း ဝယ်ကျွေး သည့် အခါ ဖိုးလုံးက ငှက်ပျောသီးစားသလို တဂွပ်ဂွပ်နှင့် ဒီတိုင်း ကိုက်စားလိုက်လို့ သူ့အ စားဘေးလူတွေ သွားကျိန်းနေကြသည်။ ရေခဲ ချောင်းစားပြီးတော့ သူများတွေ ကျားထိုးတာ ကို ဘေးကနေ ခနထိုင်ကြည့်နေသေးသည်။ ပြီးမှ နားညည်း သည် ဆိုပြီး ပြန်မည်လုပ်သည်။ 

ဆိုက်ကား သမားတွေက ဖိုးလုံးတို့ ဖက်ကို သွားမည့် လမ်းကြောင်းရရင် ခေါ် မည်။ ခန စောင့် လို့ပြောကြ၏။ ဒီဖက်က ဖိုးလုံးအိမ် နှင့် ဆိုရင်လှမ်းသည့် နေရာဖြစ်လို့ စေတနာနှင့်ပြောကြခြင်း  ဖြစ်သည်။ တမနက်လုံး လမ်းလျှောက်ထား လို့ ညောင်းနေသည့် ဖိုးလုံးက လည်း လက်ခံ ပြီး ဒီနားမှာနား ညီး လို့ မနေဟု ဆိုကာ ဓါတ်တိုင် တတိုင်ကျော်လောက်က သစ်ပင်တပင်အောက်မှာ သွားထိုင် နေသည်။

ထိုင်တော့လည်း လမ်းမဖက်ကို ကျောပေးကာ ခြံစည်းရိုးအုတ်တံတိုင်း တခုကို စိုက်ကြည့် ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး ထိုင် နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဖိုးလုံး တယောက်အရင်လို မဟုတ်ဘဲ စိတ်ဖေါက်နေ သလို ဖြစ်နေတာကို သိသည့်သူတွေက ကြည့်ရင်း သနားနေကြသည်။ 

အရူးပေမယ့် စိုစိုပြေပြေရှိခဲ့ သည့်သူက ခုရက်ပိုင်း အတွင်းမှာပင် လေလျှော့ပစ် လိုက်သည့် ပူဖေါင်းတလုံး လို ကျဆင်းသွားသည်။ မျက်နှာ ပေါ်က အမွှေးအမြင်တွေကို ရှင်းဖို့ကိုတောင်သူ သတိ မရနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။ အရိုးတွေငေါ ထွက်နေသည့် မျက်နှာ၊ ရီဝေပြီး ဆောက်တည်ရာမရသလို မျက်လုံး တွေ နှင့် စိတ်ဝေဒနာရှင် တယောက်၏ သရုပ်ဟန် ပီပီပြင်ပြင်ဖြစ်နေသည်။

ထိုအချိန်တွင် သစ်ပင်နှင့် မလှမ်းမကမ်း မှာရှိသည့် ကုန်စုံဆိုင် တခုရှေ့တွင် ပစ်ကပ်ကား ဖြူ လေးတစီး ထိုး ရပ် လာ၏။ ကားမောင်းလာသူက ဒေါ်နုနုရှိန် ဖြစ်ပြီးဘေးမှာ ဒေါ်အေးစိန်ပါ သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ၏ အမူအရာက တခု ခုကို အလိုမကျသလို သုံမှုံနေသည်။ ဆိုင်ရှေ့မှာ နေပူ လို့ ကားကိုရှေ့တိုးပြီး သစ်ပင်ရိပ်မှာ ရပ်ချင်ပေမယ့် သူမ ရှေ့က ကားတစီးက ဝင်ရပ်သွား သည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် မျက်နှာမသာမယာနှင့် ကားထဲက ထွက်လာပြီး သစ်ပင် အောက်မှာလာ ရပ်၏။

သစ်ပင်၏ ဟိုဖက်အခြမ်းမှာ ဖိုးလုံးရှိနေတာကို ဒေါ်နုနုရှိန် မမြင်ပါ။ နံရံ ကသိုဏ်း ရှုနေသည့် ဖိုးလုံးက လည်း ဒေါ်နုနုရှိန် ရောက်နေတာကို မသိပေ။ ဒေါ်အေးစိန် ဆိုင်ထဲကထွက်လာတာ ကိုမြင်လိုက်သည့် အတွက် ဒေါ် နုနုရှိန် က လက်ကိုင်ပဝါလေး နှင့် တဖျပ်ဖျပ်ယပ်ခတ်ရင်းကားဆီကို ပြန် ထွက်လာသည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဖိုးလုံး က လည်း ထိုင်နေရတာပျင်းလို့ လမ်းလျှောက်ပြီး တော့ပြန်တော့မည်ဟု သူ့မိတ်ဆွေတွေကို ပြောရန် ထိုင်နေရာက ထပြီးထွက်လာသည်။

ရှေ့မှာ လက်ကိုင်ပဝါလေးရမ်းပြီး သွားနေသည့် ကိုယ်လုံးလှလှ နှင့် ဖြူဝင်းသောမိန်းမ ကို ဖိုးလုံးသတိတောင် မထားမိပါ။ ဒါပေမယ့် လေလေးတချက် သုတ်ကနဲတိုက်လိုက်တာကဒီနေရာမှာ စကားပြောသွားသည်။ ဖိုးလုံး နှာခေါင်းပွရှုံ့ပွရှုံ့ ဖြစ်သွားသည်။ လေထဲမှာ ခေါင်းကိုမော့ပြီး အသက်ကို တဝရှုလိုက် ၏။ နွမ်းလျညိုးခြုံးနေသည့် ဖိုးလုံး၏ မျက်နှာက တမဟုတ်ချင်းတောက်ပ ရွှန်းလက်သွားသည်။ မျက်လုံးတွေလည်း အရောင်တဖိတ်ဖိတ် ဝင်း လာ၏။

“နတ်သမီးလေး”

လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးမှာဖြန့်ကားရင်း ဒေါ်နုနုရှိန်ဆီကို ဖိုးလုံးပြေးသည်။ ခေါ်သံကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည့် ဒေါ်နုနုရှိန် လည်း ပြေးဝင်လာသည့် ဖိုးလုံးကို မြင်သည့် အခါ ကြောက်ရွံ့ ထိတ်လန့်ပြီး သူမ လည်း ပြေး တော့ သည်။

“ဒေါ်အေးစိန် လုပ်ပါဦး”

ဆိုင်ထဲကထွက်လာသည့် ဒေါ်အေးစိန်ကလည်း ဘာမှန်းမသိဘဲ ဖိုးလုံးရှေ့မှာ လက်ကြီးနှစ်ဖက်တန်းပြီး တား လိုက် သည်။ ဖိုးလုံးက ပတ်ထွက်ဖို့ လုပ်ရင် ဒေါ်အေးစိန်က ခြေရွှေ့ ပြီးပိတ်သည်။ သူတပြန်ကိုယ်တပြန် ဒေါ် အေး စိန် နှင့် ဖိုးလုံး ထုတ်ဆီးတိုးနေကြချိန် တွင် ဒေါ်နုနုရှိန် ခြေကုန်သုတ်ခွင့်ရသွားသည်။ ဒါ ပေမယ့် ကားထဲကို ပြန်မဝင်မိဘဲ လမ်းတလျှောက် ပြေးမိသည်။

“ခင်ဗျားကြီး ဗျာ”

စိတ်မရှည့်တော့သည့် ဖိုးလုံးက ဒေါ်အေးရှိန် လက်ကိုဆောင့်ဆွဲပြီး ရမ်းပစ်လိုက်ရာ ဒေါ်အေး စိန် လမ်းဘေးမှာ ခွေခွေလေး လဲကျသွားသည်။

“နတ်သမီးလေး ရေ၊ မပြေးပါနဲ့ ဗျာ”

ဒေါ်အေးစိန် အတားအဆီးက လွတ်သည်နှင့် ဖိုးလုံး ဒေါ်နုနုရှိန် နောက်သို့ အပြေးလိုက်သည်။ လဲရာမှ ရုတ်တ ရက်ပြန်မထနိုင်သေးသည့် ဒေါ်အေးစိန်ကလည်း အသံကုန်အော်တော့သည်။

“လာကြပါဦးတော့ ကျွန်မ တူမလေးကို အရူးလိုက်နေလို့၊ ကယ်ကြပါဦးရှင့်”

ဒေါ်အေးစိန်၏ အော်သံ၊ ပြေးနေသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်နောက်ကို ဖိုးလုံး အတင်းလိုက်နေသည့် မြင် ကွင်း တို့ကြောင့် ဆိုက်ကားဂိတ် နှင့် ကျားဝိုင်းက လူတွေလည်း ကူညီဖို့ပြေးထွက်လာကြ သည်။ ဒါပေမယ့် သူတို့က ပြေးကြ သူတွေ နှင့် ဆန့်ကျင်ဖက်မှာဆိုတော့ တော်တော်နှင့် အနား မရောက်လာနိုင်ကြပါ။

ထမိန်စကပ်ကွဲထွက်ပြီး ပေါင်တံတွေဖွေးဖွေး ပေါ်တာကိုတောင်ဂရုမစိုက်ဘဲ ပြေးသော် လည်း ဖိုးလုံးက ပိုမြန် သည်။ နှစ်ပတ်လောက် အစားမဝင် အအိပ်ပျက် ဖြစ်ခဲ့ရသော်လည်း စိတ်ဝေဒနာရှင် တို့မည်သည်သူတို့ စိတ် ထရင်ထသလို သန်မာလာတတ်သည့် သဘောရှိရာ ခန ခြင်းပင် ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုမှီလာသည်။

“မပြေးပါနဲ့ နတ်သမီး လေးရယ်၊ ကျွန်တော် ဘာမှမလုပ်ပါဘူး၊ ချစ်လို့ပါဗျ”

ငိုသံပါကြီးနှင့်ပြောရင်း ဒေါ်နုနုရှိန် နားသို့ အတင်းပြေးကပ်ချိန်တွင် အုတ်ခဲတလုံးကို ဝင်တိုက် ပြီး ရှေ့ကိုစိုက် လဲသွားသည်။ သူအရှိန် နှင့် စိုက်လဲတာကလည်း သူ၏ ရှေ့က ဒေါ်နုနုရှိန် ဆီဖြစ်သည်။ ကိုယ်ချင်းမထိမှီ လှည့် ကြည့်လိုက်မိသည့် ဒေါ်နုနုရှိန်က အလန့်တကြားဖြင့် ဖိုး လုံးကို တွန်းလိုက်သည်။ ပြေးလာသည့် အရှိန်၊ ယိုင်လဲ သည့် အရှိန်တွင် ဒေါ်နုနုရှိန်၏ ကြောက်လန့်တကြား တွန်းအားပါပေါင်းလိုက်သည့် အတွက် ဖိုးလုံးလမ်းဘေး ရေမြောင်းထဲ သို့ ခေါင်းစိုက်ထိုးကျသွားသည်။ ပြန်ထမလာနိုင်တော့။

နောက်ကလိုက်လာကြသူတွေ အနားကိုရောက်လာချိန်တွင် ဒေါ်နုနုရှိန် မြောင်းဖက်ကို ကျောပေးပြီး ငူငူကြီး ရပ်နေသည်။ တကိုယ်လုံးလဲ တုန်နေ၏။

“ဆရာမ ...ဆရာမ ...ဘာဖြစ်တာလဲ”

“ကျွန်မ ...ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး”

“ဟုတ်ပါတယ်၊ သူချော်လဲတာ ကျွန်တော်တို့ မြင်ပါတယ်”

“ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး”

ဖိုးလုံးမိတ် ဆွေတွေက ဖိုးလုံးကို မထူနေချိန်မှာ ဒေါ်နုနုရှိန် ကဒီတခွန်း ကိုပဲ ထပ်တလဲလဲ ပြော နေသည်။ ဒေါ် အေး စိန် ခြေတဖက်ထော့နင်းထော့နင်း နှင့် ကားနောက်ခန်းမှာပါလာ သည့် အိမ်ဖေါ်လေးက တွဲပြီးရောက် လာ တော့ လည်း

“ဒေါ်အေးစိန် ...ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး”

“အင်းလေ၊ သူ့ဖာသာ ချော်လဲတာလေ၊ နုနုနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ”

“ကျွန်မ မဟုတ်ဘူးဒေါ်အေးစိန်၊ ကျွန်မ မဟုတ်ဘူး”

ဒေါ်အေးစိန်ကို အတင်းဖက်သည့် ဒေါ်နုနုရှိန်၏ လက်တွေကအေးစက်နေသည်။ မဟုတ်ဘူးဟု တွင်တွင်ပြောရင်း ဒေါ်အေးစိန် ကိုယ်ပေါ် ဒေါ်နုနုရှိန် ခွေကျသွား၏။

“အောင်မယ်လေး လုပ်ကြပါဦးတော့”

ဒီအနီး တဝိုက်မှာလည်း ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုသိကြသည့် အတွက် အမျိုးသမီး သုံးလေးယောက်က ဒေါ်အေးစိန် နှင့် အတူသူမကို ဝိုင်းဝန်းချီမ ပြီးပြုစုဖို့ ခေါ်သွားကြသည်။ သတိလစ်သွား သည့် အတွက် ဖိုးလုံး အခြေအနေ ကို ဒေါ်နုနုရှိန် သိခွင့်မရလိုက်ရပါ။

မြောင်းဘောင်အုတ်နှုတ်ခမ်း နှင့် အရှိန်ပြင်းစွာ ရိုတ်မိခဲ့သည့် အတွက် အတွင်းကိုစိုက်ကျနေသည့် ဖိုးလုံးခေါင်းက သွေးတွေက မြောင်းရေစီး ထဲကို တပေါက်ပေါက်ကျနေသည်။

ဆေးရုံပို့ ဖို့လုပ်နေကြစဉ် လမ်းပေါ်မှာ  လူနာတင် ယာဉ် တစီး မောင်းလာတာ တွေ့လို့ ဝမ်းသာအားရတားလိုက်ကြသည်။ ဖိုးလုံး၏ ကုသိုလ်ကံ ကို အားလုံး အံ့သြ နေကြ၏။ သတိလစ်နေသည်မှ အပ ဖိုးလုံး အခြေအနေက သိပ်မဆိုးလို့ ယူဆရသည်။

“ဒီလောက် တိုက်ဆိုင်ဖို့ မလွယ်ဘူး၊ တော်တော် ကံကောင်းတဲ့ ကောင်”

ကားပေါ်မှာဖိုးလုံးလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် ရပ်ကွက်ထဲက လူတယောက်က ပြောလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် သူ့အထင်မှားပါသည်။ ဆေးရုံကို ရောက်တော့ တာဝန်ကျဆရာဝန်က စစ်ဆေး ပြီး ဖိုးလုံး အသက်မရှိတော့ ကြောင်း၊ လမ်းခုလတ်မှာတင် ဆုံးပါးခဲ့သည်ဟု ယူဆရ ကြောင်းပြော လိုက်တော့ အားလုံး  ဝမ်းနည်းပက် လက်ဖြစ်ကြရတော့သည်။

ဖဲဝိုင်းမှာ ပိုက်ဆံရလို့ နောက်ထပ်အသုဘ ပေါ်ရင်ကောင်းမှာပဲ ဟုတွေးခဲ့သည့် ဖိုးလုံး၏ အသုဘသည် ရပ်ကွက် ထဲတွင် ဦး တင် ထွန်း ပြီး နောက်တခုဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဖိုးလုံးကို ခင်ကြ၊ သနားကြသည့် အတွက် သူ၏ ဈာပနက အလွန်စည်ကားသည်။ လိုက်ပါပို့ဆောင်သူတွေထဲမှာ အထင်ရှားဆုံးက အနက်ရောင်ဇာဝမ်းဆက် နှင့် လှပစွာ လာ ရောက်ပို့ဆောင်သည့် မစိုးစိုးနွယ်ဖြစ်၏။ လင်သေပြီးတော့မှ အရင်ကထက်ပို လှနေသည့် မစိုးစိုးနွယ် က ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့် ဘော်ဒီဂတ် တယောက်နှင့် အတူ ရောက်လာခြင်းဖြစ်ပါသည်။ သူမကို လူတွေက ဘယ် လိုကြည့်ကြသည်ဖြစ်စေ အဲဒီနေ့က ငိုခဲ့သည့် မျက်ရည်တွေကတော့ အစစ်ဖြစ်ကြောင်း သူမ တယောက်သာ သိနေခဲ့ပါ၏။

နောက်ပိုင်း ဘာမှမကြာသည့် အချိန်တွင် အဲဒီလူနှင့် မစိုးစိုးနွယ် လက်ထပ်လိုက်ကြသည်။ ဦးတင်ထွန်း ကျန်ရစ် ခဲ့သည့် အိမ်နှင့် ပစ္စည်းတွေကို လက်မလွှတ်ချင်လို့ ဦးတင်ထွန်း၏ တူတော်သူ လူပွေလူရှုပ် တခုလပ် ကို လက် ထပ်လိုက် ခြင်းဖြစ်သည်ဟု အချို့ကဆိုကြသော်လည်း မစိုးစိုးနွယ် ကတော့ ဦးတင်ထွန်း ရှာဖွေခဲ့သမျှက မမာ စဉ်က ပင်ဆေးကုလို့ ကုန်ပြီဖြစ်ကြောင်း၊ နောက်ပိုင်းမှာ သူမ ရှာဖွေသမျှနှင့် နေထိုင်ခဲ့ကြရခြင်း ဖြစ်ကြောင်းတုန့် ပြန်သည်။

ဖိုးလုံးနှင့် ပတ်သက်ပြီးဆက်၍ ပြောရလျှင် သူ့ကိုသင်္ဂြ ိုလ်စဉ် ထည့်ပေးလိုက်ရန် သူ၏ ခေါင်းအုံးလေးကို ယူ လိုက် သည့် အခါ ခေါင်းအုံးစွပ်ထဲမှ အလွန်လှပပြီး တန်ဖိုးကြီးမည့် ဘရာစီယာ အသစ်လေးထည် ထွက် လာ သည်ကို အမတွေ တွေ့ကြရသည်။ လူကောင်း တယောက်ဆိုရင် အတွေးပွားစရာဖြစ်သော်လည်း ဖိုးလုံးက 

အရူး တယောက်ဆိုတော့ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးမနေတော့ဘဲ ခေါင်းအုံးထဲပြန်ထည့်ကာ အခေါင်းထဲ ထည့်ပေးလိုက် ကြသည်။ ဦးတင်ထွန်းအသုဘ တုန်းက ဖဲရိုတ်လို့ ရသည့်ပိုက်ဆံ ကိုအမတွေကို  မုန့်ဖိုးပေးတုန်းက အမလတ် မခင်အေးတင့်က ထီထိုးခဲ့သည်။ ထိုထီလက်မှတ်က ထီဖွင့်သော အခါ ကျပ်သိန်း ၁၀၀ ဆုပေါက်ခဲ့၏။ 

ဆုငွေ ထုတ်ပြီးနောက် ဖိုးလုံးကို ရည်စူးပြီး လုပ်ခဲ့သည့် အလှုပွဲ ကလည်း အလွန်စည် ကားပါသည်။ဒေါ်နုနုရှိန် နှင့် ပတ်သက်ပြီး ပြောရလျှင် ဖိုးလုံးသေပြီး တလလောက် အကြာတွင် တော်ဝင်ပန်း အဆောင်ကို ပိတ်တော့မည် ဆိုသည့် သတင်းသဲ့သဲ့ ထွက်လာ၏။ 

များမကြာမှီ မှာပင် အဆောင်သူလေးတွေ ရှေ့ဆင့်နောက် ဆင့် ပြောင်းရွှေ့ထွက်ခွာ သွားကြသည်။ နောက်ဆုံးမှ မျက်ရည်လည်ရွဲ နှင့် ထွက်ခွာသူက စန္ဒာ ဆိုသည့် ပိန်ပိန် သွယ်သွယ် ကောင်မလေး ဖြစ်ပါသည်။ ဒေါ်နုနုရှိန် ကိုတော့ ဖိုးလုံး သေဆုံးသည့် နေ့ကစပြီး ဘယ်နေရာမှ အရိပ် အယောင်ပင် မမြင်ရတော့ပါ။

ဖိုးလုံးသေဆုံးခဲ့သည့် ကိစ္စတွင် မျက်မြင်သက်သေ ပေါင်းများစွာ၏ ရှေ့တွင်ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့် အတွက် ဒေါ်နုနုရှိန် ဘာပြဿနာမှ မဖြစ်ခဲ့ပါ။ ဖိုးလုံး စိတ်ဖေါက်ပြန်ပြီး သူမနောက်ကို အတင်းလိုက်ရာမှ ဖြစ်ခဲ့သည်လို့ ပဲယူဆကြ သည်။ ဖိုးလုံး၏ အမတွေ ကိုယ်တိုင် ဒေါ်နုနုရှိန် ကို အပြစ်မမြင်ကြသည့် အပြင်အားနာကြောင်းတောင် ထုတ်ပြော ကြသည်။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်နုနုရှိန် ကတော့ အားလုံးမြင်ကွင်းမှ ပျောက်ဆုံးသွားသည်။ 

သူမ၏ အိမ်က အိမ်ဖေါ်မ လေး တချို့ မစိုးစိုးနွယ်ထံရောက်လာပြီး နောက်ထပ်အလုပ်ရှာပေး ဖို့ ပြောကြသည့် အခါ နားမလည်နိုင် အောင် ဖြစ်ကြရသော်လည်း များမကြာမှီပင် ဒေါ်နုနုရှိန် နှင့် ဒေါ်အေးစိန် တို့ ဘယ်ဆီကို မှန်းမသိ တိတ်တဆိတ် ပြောင်း ရွှေ့ သွားကြသည်။ အိမ်နှင့် ခြံကိုလည်း အလွန်နည်းပါးသည့် ဈေးဖြင့် ရောင်းချသွားကြကြောင်း သတင်းတချို့ ထွက် လာသော်လည်း ပိုင်ရှင် အသစ်ရောက်လာတာ မတွေ့လို့ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်ကြရသည်။ နာရာရား ကလည်း မိုး ချုပ်သည် နှင့် တုတ်ကြီးကိုင်ကာ ရောက်လာပြီး ခြံစောင့်မြဲစောင့်ပေးနေသည်။ 

သူ့ကိုမေးကြည့်တော့လည်း ဘာ မှ မသိဟုဆိုသည်။

........................................................................................................................................

ဒီလို နှင့် ရက်လတွေ တခုပြီးတခုကျော်ဖြတ် ကုန်လွန်သွားကြသည်။ တော်ဝင်ပန်း ကိုစောင့်ရှောက်ပေးနေသည့် နာရာရားကြီးလည်း လူကြီးရောဂါ နှင့် ကွယ်လွန်သွားပြီး မကြာမှီပင် တော်ဝင်ပန်း နေရာသို့ ပိုင်ရှင် အသစ်တွေ ပြောင်းရွှေ့ ရောက်ရှိလာကြသည်။ ဖိုးလုံးနှင့် နတ်သမီးများ ချစ်တမ်းကစားခဲ့ သည့် ခြံကြီးထဲမှာလည်း ခန့်ညား သပ်ရပ်သည့် နှစ်ထပ်ရုံးသစ်ကြီး တခုပေါ်လာပြီး ဝန်ထမ်းတွေ နှင့် စည်ကားလာသည်။

တော်ဝင်ပန်းကို ဆက်ခံသူတွေက အဆောင်ပြန်မဖွင့်ပါ။ အခန်းကန့် ထားတာတွေကို ဖြုတ်ပစ်လိုက်ပြီး အထည် ချုပ်လုပ်ငန်းလေး တခုလုပ်သည်။ အရင်က အဆောင်သူ မိန်းကလေး တွေနှင့် စည်ကားခဲ့သည့် တော်ဝင်ပန်း ခြံ ထဲတွင် အထည်ချုပ်စက်ရုံက အလုပ်သမလေးတွေ နှင့် လှုပ်ရှားသက်ဝင်လို့ လာခဲ့ပြန်သည်။

မနက်ဆိုရင် ထမင်းချိုင့် လေးတွေ ကိုယ်စီနှင့် အလုပ်သမလေးတွေရောက်လာကြသည်။ ညနေစောင်းသော် အ လုပ်ဆင်းပြီး အိမ်ပြန်ကြ၏။ သူတို့လေးတွေ အလုပ်ဆင်း အလုပ်ပြန်ချိန် က ရပ်ကွက်ထဲက လူငယ်တွေ စောင့် ဆိုင်းကြည့်ရှု့စရာ ပုံမှန်မြင်ကွင်းလေး တခုဖြစ်လာသည်။ 

ထိုမိန်းကလေးတွေထဲမှာ လှပသော ချစ်စဖွယ်ကောင်း သော မိန်းကလေးတွေပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူတို့တွေကို လုံချည်လှန်ပြမည့် ဖိုးလုံးလူ့လောကထဲမှာ မရှိတော့လို့ စိတ် အေးချမ်းသာစွာ အလုပ်ဆင်းခွင့်ရကြပါသည်။ ရပ်ကွက်ထဲက လူငယ်လေးတွေကတော့ ထိုမြင်ကွင်း ကို စောင့်ကြည့်ကြရင်း “ကိုဖိုးလုံးကြီးသာ ရှိရင်ကွာ” ဟု မချိတင်ကဲ ပြောတတ်ကြသည်။

တခါတလေတော့ လည်း တသားမွေးတသွေး လှနေသည့် မစိုးစိုးနွယ်က သူမ၏ သားငယ်လေးကို စက်ဘီးရှေ့ မှာတင်ပြီး တော်ဝင်ပန်းရှိခဲ့ရာ လမ်းအတိုင်းသွားတတ်သည်။ ထိုကလေးငယ်ကို ဦးတင်ထွန်း အမျိုးတွေက ဦးတင် ထွန်း ဝင်စားတာလို့ ဆိုကြပြီး ဖိုးလုံးအမတွေက ဖိုးလုံးဝင်စားတာဟု ပြောပြီး အရမ်းချစ်ကြသည်။ မစိုးစိုးနွယ် က တော့ ဘာမှမှတ်ချက်မပြုပါ။ ပြုံးလို့သာနေပါသည်။

ဒေါ်နုနုရှိန် ဆိုသည့် မိန်းမချောကြီး နှင့် ပတ်သက်၍တော့ နောက်ထပ်ဘာသတင်းမှ မကြားရတော့ပါ။ အကြောင်း တိုက်ဆိုင်ရင် သူမ ချောကြောင်းလှကြောင်း၊ အိန္ဒြေကြီးကြောင်းပြောဖြစ်ကြသည်ကလွဲပြီးလျှင် အားလုံး ဒေါ်နုနု ရှိန် ကို အမှတ်တမဲ့ သာရှိနေကြတော့ပါ၏။

ပြီးပါပြီ