ဆုတောင်း မှားခဲ့ကြသူများ အပိုင်း ( ၉ )
ရေးသူ - Snow Flake
“အွန်းး… နင့်နေရာမှာ ငါသာဆို ကိုအေးမောင်ကို လက်ထပ်မိမှာပဲငု.. သည်ဘက်ခေတ်မှာ မယားပြိုင် ထားကြတာ အဆန်းမှ မဟုတ်တာ.. အေးလေ တကယ်တမ်းလည်း ဆန်း နေတာက နင့်စိတ်ပဲ ဥစ္စာ..”
“ငါ့ အတွေး ငါ့ဆုံးဖြတ်ချက် ကိုတော့ ငါ နောင်တ မရမိပါဘူး ချိုရယ်.. လက်ရှိ အိမ်ထောင်သည် တစ်ယောက်နဲ့ ပတ်သက်ရတာ.. ပါတ်၀န်းကျင် မေးငေါ့ ခံရတာချင်းတူတူ ငါရွေးတဲ့လမ်းက သူ့မိသားစု အနှောက်ယှက် မဖြစ်ဘူးလေ.. သူ ငါ့အတွက် နောက်ဆုံး အချိန်ထိ ဘာမှ ရင်ဆိုင်သွားခဲ့ရပုံ မပေါ်ပါဘူး.. သူ့ နာရေး ငါရောက်ခဲ့သေးတာကိုး..”
“နင် အရမ်း ပင်ပန်းခဲ့မှာပဲနော် ငု.. ငါ တကယ် အံသြတယ်ဟာ..”
“ငါ့ကို ဆရာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး နင် သိသလောက် ပြောပြပါလား ချို..”
“အွန်း.. အဲ့တုန်းက နင့် အာစရိက မနွယ်ကို သူ့ယောကျ်ားဆီ သွားလိုက်ပြန်ပို့တာ ငု ရဲ့.. မနက် အစောကြီး ဆိုင်ကိုလာသွားတယ်.. ခရီးထွက်မယ်.. ကားပေါ် မနွယ် ပါတယ် ဆိုတော့ ငါတို့အားလုံးလည်း နင်တွေးသလိုပဲ တွေးတာမိတာပါပဲ..
ငါ့ကို အဲ့အကြောင်းပြန်ပြောတာ မင်းမင်း ထင်တယ်.. ဟုတ်တယ်.. ကိုဉာဏ် မိန်းမနောက် လိုက်ပြေးပြီ ဆိုပြီး.. ကိုမျိုးတို့ မင်းမင်းတို့က အစ အကုန် အဲ့လိုပဲ ထင်တာ.. သူတို့အားလုံးက နင်နဲ့ အကြောင်းမှ မသိတာကိုး..
တကယ်လို့သာ နင်နဲ့ ပါတ်သက်ပြီး ကိုမျိုးဖြစ်ဖြစ် အမှန်သိခဲ့ရင် ကိစ္စတွေ ခုလောက် ရှုပ်မကုန်ဘူး ငု.. နင့်အာစရိကလည်း တော်ရုံနဲ့ စကားပြောတဲ့သူမှ မဟုတ်တာ.. အားလုံး သိထားကြတာက နင့်အာစရိက မနွယ်ကို အသေရရ အရှင်ရရ ဆိုတာပဲလေ.. ငါ မှတ်မိသေးတယ်.. နင့် အမေဆုံးတာ အဲ့ဒီနေ့ပဲနော်..”
“အင်း.. ဟုတ်တယ်.. ငါက မေမေ့ကို သဂြိုဟ်ပြီးတာနဲ့ အဒေါ်နဲ့ပါသွားတာ.. ရက်လည်တောင် ဟိုမှာပဲ လုပ်ဖြစ်ခဲ့တယ်.. နင် နဲ့ငါ နောက်ဆုံးတွေ့တာ မေမေ့ကို သဂြိုဟ်တဲ့နေ့ပေါ့.. ”
“ငါလာတယ်လေ.. နောက်နေ့.. နင်နဲ့ အတူ လာအိပ်ပေးဘို့ အထုပ်တောင် ပါသေးတယ်.. နင် မရှိတော့ဘူး.. အဒေါ်နဲ့ပါသွားတယ်သာ ပြောတာ
အဒေါ်က ပဲခူး လိုလို မကွေးလိုလို.. ပါတ်၀န်းကျင်ကို မေးတော့လည်း ဘယ်သူမှ ရေရေရာရာ မသိဘူး.. ငါကတော့ နင် မရှိတော့တဲ့နောက် အဲ့တစ်ခေါက်ပဲ ရောက်တာပါ.. ချောင်းပေါက်တာက နင့် အာစရိပေါ့..”
“အင်း..”
“သူ မနွယ်ကို ပို့ပြီး ညတွင်းချင်း ရန်ကုန် ပြန်ဆင်းဘို့ စီစဉ်ခဲ့တာတဲ့.. နောက်တော့ မိုးတအား သည်းနေတယ် ဆိုလား.. မနွယ်တို့ လင်မယားကလည်း နောက်နေ့ မနက်မှ ပြန်ဘို့ ပြောတာနဲ့ တစ်ည အိပ်ဖြစ်တယ်ဆိုလားပဲ..”
“မနွယ်တို့ အဆင်ပြေသွားတယ်ပေါ့ ဒါဆို..”
“အဲ့ထိတော့ ငါ မသိဘူး ငါသိတာက နင့်အာစရိ အပြန်လမ်းမှာ ကားမှောက်တယ်..”
“ဟယ်…”
“ဟုတ်တယ် ငု.. နင်တို့ နှစ်ယောက် ကြံဖန်ပြီးတော့ကို ကြမ္မာ ငင်တာ.. ဒေသခံတွေ ၀ိုင်းတင်ပေးလို့ ဆေးရုံရောက်ပေမယ့်.. သူနဲ့ ပါတ်သက်လို့ ဆက်သွယ်စရာ ဆွေမျိုးလည်း မရှိ.. သူ့ကို လူတွေ တွေ့တဲ့ အချိန် ကားထဲမှာ ဒဏ်ရာကြီးနဲ့ သတိလစ်နေတာ ပိုက်ဆံအိတ်တွေ ဖုန်းတွေ ဘာမှလည်း ရှာမတွေ့ဘူးတဲ့..
ဒဏ်ရာက ခေါင်းမှာ.. နင့်ဆရာ ကံကောင်းလို့ မသေတာ.. ဆေးရုံရောက်တော့ သုံးရက်နေမှ သတိပြန်ရတယ်တဲ့.. နောက်ဆုံး ဟိုကရဲတွေ ကားနံပါတ်ကနေတဆင့် စုံစမ်းလို့ သူ ဘယ်သူမှန်း သိတော့လည်း ဆောက်လုပ်ရေးဆိုဒ်ကို အကြောင်းကြားတာကိုး..
ဆိုဒ်ထဲက လူတွေ လိုက်သွားပြီး ဒီပြန်ခေါ်လာတယ်.. သူက နင်နဲ့ ဆုံပြီး နောက်မှသာ ဆိုင်ကို ပုံမှန်၀င်ထွက်တာလေ.. အရင်က မနွယ်ကြောက်လို့ ဆိုင်ကို ခြေဦးတောင် လှည့်လေ့မရှိဘူး.. ဒီတော့လည်း ဆောက်လုပ်ရေးဘက်က လူတွေက ဆိုင်ကို ဘယ်သူမှ တကူးတက လာပြောမနေဘူးပေါ့ဟာ.. ဆိုင်က လူတွေကလည်း သူ ခရီးထွက်တာကို မနွယ်နဲ့ ထွက်သွားတယ် ဆိုတာထက် ဘာမှ ပို မသိကြဘူးလေ..။
တစ်ပါတ်လောက် အထိ သူပြန်မလာပေမယ့် ဘယ်သူမှ စိတ်မပူဘူးပေါ့.. ရန်ကုန်ဆေးရုံ ရောက်နေတာတောင် ဦးတင့်ဆွေအိမ်လာတုန်း ပြောလို့ ငါအရင်ဆုံး သိတာ.. ငါပြောမှ ကိုမျိုးတို့ပါသိပြီး ဆေးရုံကြီးကို လိုက်ကြတာပေါ့ဟာ..
ဦးဏှောက်နဲ့ အာရုံကြောမှာ တင်ရသေးတယ်.. တကယ်လို့သာ နင်တို့ ကိစ္စ တစ်ယောက်ယောက်က သိရင် နေမလား.. နင့်ဆီ အရင်ဆုံး လာပြောမှာပဲလေ.. အမှန်တော့ လာပြောလည်း အဲ့ချိန် နင် မရှိတော့ပါဘူး..
တစ်လလောက်နေမှ သူလည်း လူကောင်း ပကတိ ပြန်ဖြစ်တယ်.. တချိန်လုံး နင့်ကိုပဲ တဖွဖွမေးနေတာ ငုရယ်.. ကိုမျိုးတို့ မင်းမင်းတို့လည်း အဲ့ကျမှ နင်တို့အကြောင်းသိတာ.. ”
“ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ ကိုရယ်.. သူငါ့ကို တကယ်လိုအပ်မယ့် အချိန်ကျမှ.. ငါ အရမ်းကြီး မှားသွားခဲ့တာပဲ.. တကယ်ကလေ.. ငါ ထင်ခဲ့တာက.. ခုကော.. ခု သူဘယ်မှာလည်း ချို.. နင်သိလားဟင်..”
“ငါလည်း အားလုံးနဲ့ အဆက်သွယ်ပြတ်နေတာ ကြာပြီ ငု.. နိုင်ငံခြား ထွက်သွားသလိုလိုလည်း ကြားတယ်.. ဒါပေမယ့် ငါ စုံစမ်းပေးပါ့မယ်.. ဦးတင့်ဆွေ သမီး မာလာဆွေလေ..
သူ့ကိုမေးရင် သိလောက်တယ်.. ဦးတင့်ဆွေကတော့ ဆုံးသွားပြီ.. အခု သူ့အဖေ လုပ်ငန်းတွေ မာလာဆွေ ဆက်လုပ်နေတာလေ.. နင့်အာစရိ အကူညီတွေ အများကြီး ပါတယ် ပြောတယ်..”
“ငါ ကို့ကို တွေ့ချင်လိုက်တာဟယ်..”
“အွန်း.. နင်တို့ မိသားစုလေး ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ပြန်ဆုံကြပေါ့ဟာ..”
“သူ အိမ်ထောင်ကျတယ်လို့တော့ မကြားဘူး မဟုတ်လား ချို..”
“ဘာလဲ.. နင်က..”
“ဟင့်အင်း.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ သူ့ကို တွေ့ဖြစ်အောင် တွေ့မှာပါ.. တကယ်က သူနဲ့ ပက်သက်ပြီး ငါ့ကိုယ်ငါ မယုံကြည်ရဲခဲ့လို့ ရှောင်ထွက်သွားခဲ့မိတာ.. သူ မနွယ် နဲ့ လက်တွဲခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတဲ့နောက် ငါ့ကို ရွေးချယ်ခဲ့တာပဲလေ..
အနည်းဆုံးတော့ သမီးလေး အတွက်ပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ သူ့ကို တွေ့ကို တွေ့သင့်ပါတယ်.. သူ ဘယ်လို အခြေအနေမှာပဲ ဖြစ်ဖြစ်.. ငါသူ့ကို တွေ့သင့်တယ် မဟုတ်လား ချို..”
တကယ်တမ်း မှန်ကန်သော ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုသည် အချိန်နှောင်း မဟုတ်ပါစေကြောင်း ဒေါ်၀တ်ရည်ချို ဆုတောင်းမိပါသည်။ အသက်တစ်ရာ မနေရ၊ အမှုတစ်ရာ ပွေရတတ်သည် မဟုတ်ပါလား။
လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားလျက်ရှိနေသော သမီးလေး၏ မျက်နှာလေးကို တစ်ချက်ပြန်ငုံ့ကြည့်ရင်း..
“နင် သူကို့ ဘယ်လောက်ထိ ချစ်ခဲ့လဲ.. နင့်သမီး မျက်နှာက သက်သေပဲ ငု.. သေချာကြည့်လေ ဖအေတူလေပဲ.. ဘယ်လိုမှ ထင်မထားဘဲ သူ့သမီး မျက်နှာသာ မြင်ရင် သူ့အဖေ ဘယ်လိုများ နေလိုက်မလဲ..
ငါတောင် ကြားထဲက ရင်ခုန်လာတယ်.. ငါ မနက်ဖြန် မာလာ့ဆီ သွားပေးမယ်.. နင်လိုက်ချင်လား..”
“အင်း.. ရလား ငါလိုက်လို့..”
“မာလာက နင့်အကြောင်း သိပြီးသား ငု.. နင့်ကို ရင်းနှီးနှင့်ပြီးသား..”
“အော်… ဒါဆို..”
“အွန်း.. နင့်ကို ငါ လာခေါ်မယ်.. ခုလို အချိန်ပေါ့ဟာ.. နင် အဆင်သင့် လုပ်ထားလိုက်..”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ချိုရယ်.. ငါ ဒီထက်လည်း ပို မပြောတတ်တော့ဘူး..”
“အေး.. ကျေးဇူးတင်ရင် ထင်ရာမလုပ်နဲ့တော့ ငု.. လောကကြီးက ရိုးရိုးလေး.. နင့် အတွေးတစ်ခုတည်းနဲ့ အကုန် လွဲချော်ကုန်တာ.. ငါ နင့်ကို အပြစ်ပြောတယ်ပဲ ထင်ချင်လည်း ထင်တော့ဟယ်..”
“…..”
တကယ်ပဲ လောကကြီးက ရိုးရိုးလေးလား.. တကယ်ပဲ ငု တစ်ယောက်တည်းရဲ့ မှားယွင်းတဲ့ အတွေးတစ်ခုကြောင့် ခုလိုတွေ ဖြစ်ခဲ့ကြတာလား ..။ အခု အချိန်မီသေးလား..။
ငု မှားခဲ့တယ် ဆိုရင် ပြင်ဘို့ အချိန်မီနိုင်သေးလား..။ ငု ဆုတောင်းမိပြန်ပြီ..။ ချိုပြောသလို ငုတို့ မိသားစုလေး ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ပြန်ဆုံနိုင်ဘို့.. ကိုရယ် ငုရယ် သမီးလေးရယ်..
ပျော်စရာ မိသားစုလေး ဖြစ်ဘို့.. ဖေဖေ ဆိုတဲ့ စကားကို သည်နေ့ထိ မခေါ်ဘူးသေးရှာတဲ့ သမီးလေးအတွက်.. ငုတို့ သမီးလေး အတွက်… ငုရဲ့ နောက်ဆုံး ဆုတောင်းပါ ကို..။
သည်မနက်က ညို့ဘ၀အတွက် အရေးအကြီးဆုံးနေ့ဟု ဆိုရမည်။ မနေ့ညနေ အလုပ်မှ ပြန်ရောက်တော့ အိမ်တွင် ဧည့်သည်တစ်ဦးရောက်နေ၏။ မေမေ့ သူငယ်ချင်းဟု သိရသည်။
ညို့အသက် (၁၉) နှစ်တာ ကာလ ပါတ်လုံး ပထမဆုံး မြင်ဖူးသော မေမေ့ သူငယ်ချင်း။ ညို့ကိုတွေ့တော့ မျက်ရည် အ၀ိုင်းသား မျက်လုံးများနှင့်
“ငါ အံ့သြတယ် ငုရယ်.. တကယ်ပဲ ဦးဉာဏ်မှ ဦးဉာဏ်ပါပဲလား..”
တဲ့။ မေမေ့ဘက်လှည့်ကြည့်မိတော့ မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲနေသည်။ မေမေလည်း ငိုထားတာပါပဲလား။ ဘာတွေများ ဖြစ်ကုန်တာလဲ မေမေ။
ဦးဉာဏ် ဆိုတာကကော ဘယ်သူလဲ။ မေမေ့ သူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ အန်တီရော မေမေပါ မျက်ရည် စက်လက်နှင့် ပြောနေကြတဲ့ ဦးဉာဏ် ဆိုတာ..။
ညဘက် အိပ်ရာ၀င် ပုံပြင်များတွင် ဖေဖေ ဆိုသော ချစ်စရာကောင်းသည့် လူတစ်ဦးအကြောင်း ညို ကြားခဲ့ရဖူးသည်။ သို့သော် ညို့နှုတ်ဖျားက တစ်ခါမျှ ခေါ်ခွင့်မရခဲ့။
ညို့ကို မမွေးခင်ကတည်းက ဆုံးပါးသွားသည် ဆိုသော ဖေဖေ။ ညို မကြာမီ ဘွဲ့ရတော့မည်။ သည်နေ့အထိ ညို နှင့် ပတ်သက်သမျှ စာရွက်စာတမ်း အားလုံးတွင် ဖေဖေ့ နံမည်က ဦးညို။
ငယ်ငယ်က လေးလေး ဦးအေးမောင်ကို ဖေဖေ ဟု ခေါ်မိ၍ မေမေဆူတာခံရဖူးသည်။ အလယ်တန်းကျောင်းသူ အရွယ်လောက်က လေးလေးက ဖေဖေမဟုတ်ဘဲ မေမေ့အိပ်ရာထဲ ဘာလို့ရောက်နေတာလဲဟု မေးမိ၍ မေမေငိုဖူးသည်။
ကျောင်းမှာ လင်ကောင်မပေါ်တဲ့ သမီးဟု အပြောခံရ၍ ရန်ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်။ မယားငယ်မ သမီးဟု အခေါ်ခံရတိုင်း ညို ရင်နာခဲ့ရသည်။
တစ်နေ့ နင်လည်း ပထွေးစာမိမှာပဲလို့ ကြီးဒေါ်တွေ ပြောကြတော့ ပထွေးစာမိတယ်ဆိုတာ ဘာလဲ ဟု မေမေ့ကို မေးခဲ့ဖူးသည်။ ထိုနေ့က မေမေ ရင်ဘတ်တွေ အောင့်ပြီး ဆေးခန်းရောက်ရသည်။
ခုလည်း မေမေ့ကြည့်ရတာ ပင်ပန်းနွယ်ချိနေသလိုပင်။ မေမေ့ကို ညို အရမ်းချစ်ပါသည်။ မေမေသည်သာ ညို့ဘ၀၊ မေမေသည်သာ ညို့ကမ္ဘာ။ ဖေဖေ့အကြောင်း ညိုမေးတိုင်း မောပန်းဆို့နင့် သွားတတ်သော မေမေ။
အချစ်ကြီး ရှာသောမေမေ။ ငယ်စဉ်က သူများ ကဲ့ရဲ့ ခံရတိုင်း မေမေ့ကို စိတ်ဆိုးမိပေမယ့် အရွယ်ရလာတော့ ညို နားလည် လာမိသည်။ ဓါတ်ပုံလေး တစ်ပုံမျှပင် မမြင်ဘူးသော ဖေဖေ့ အကြောင်း ညို နောက်ထပ် မမေးဖြစ်တော့ပါ။
ဆယ်တန်းအောင်လို့ ရန်ကုန် ရောက်လာပြီး အေ၀းသင်တက္ကသိုလ် တက်သည်။ အိမ်စားရိတ်နှင့် ညို့ ပညာရေးစားရိတ်တို့အတွက် မေမေ ပင်ပန်းလှသည်ကို မကြည့်ရက်ခဲ့။
အပေါ်ထပ်မှ အိမ်ရှင် ဦးလေးကြီး၏ အသိိမိတ်ဆွေ တစ်ဦးမှတဆင့် အထူးကုဆေးခန်းကြီးတစ်ခုတွင် အလုပ်သင် စာရေးမလေးအဖြစ် ညိုအလုပ်ရခဲ့သည်။
အလုပ်၀င်တာ မကြာသေးသော်လည်း သွက်လက်ထက်မြက်ပြီး လိမ္မာရေးခြားရှိသည့် ညို့ကို ဆေးခန်း ၀န်ထမ်းများသာမက ဆေးခန်းပိုင်ရှင် ဆရာ၀န်မကြီး ကိုယ်တိုင် သဘောကျခဲ့သည်။
ဆရာ၀န်မကြီး အိမ်အပြန် လာကြိုလေ့ရှိသော သားတော်မောင် ဆေးကျောင်းသား ကိုကို လည်း ပါသည်ပေါ့လေ။
ဆရာ၀န်မကြီးကို လာကြိုတိုင်း ညိုနှင့် သူ အကြည့်ချင်း ဆုံဖြစ်သည်။ ဆရာ၀န်မကြီး၏ အိတ်နှင့် ခြင်းတောင်းလေးကို ကားပေါ် လိုက်ပို့ရတတ်သော ညို။ ဥစ္စာပေါ၊ ရုပ်ချော၊ ဆရာ၀န်လောင်း၊ တစ်ဦးတည်းသော သား ဟူသည့် ကောင်းခြင်းများ စုေ၀းနေသော ကောင်းသုတ..။
ဆေးခန်းခြံ၀န်းထဲ သူ့ကား ၀င်လာကတည်းက ကောင်တာမှ စာရေးမလေးများ အားလုံး၏ အာရုံက ရွှေမင်းသားလေး ဆီမှာ။ ညို့ ကို မတွေ့လျှင် ဆေးခန်းထဲထိ ယောင်လည်လည် ၀င်လာတတ်သော သူ့အကြည့်တွေကို ညို ကောင်းကောင်း ခံစားမိပါသည်။
သို့သော်လည်း ကိုယ့် အခြေနေနှင့် ကိုယ်မို့ တတ်နိုင်သလောက် မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဖြစ်အောင် ညို ရှောင်ခဲ့၏။ မတန်မရာမှန်းသည်ဟုလည်း အပြောမခံနိုင်။ ရုပ်ကလေး ပြစားသည်ဟုလည်း ကဲ့ရဲ့ မခံနိုင်။
မိန်းကလေးရွယ်တူများ ကြားတွင် ညို့ ရုပ်ရည်က သန့်ပြန့်ပြီး ရှင်းထွက်နေအောင်ပင် ထင်သာမြင်သာ ရှိသည်လေ။ ငွေးကြေး ချို့တဲ့ကြတာချင်းတူတူ ဖခင်မဲ့ရှင်သန်ရသော ဘ၀က အားငယ်ဖွယ်ရာ အတိပင်မဟုတ်ပါလား။
အချစ်ကို ခံစားတတ်သော အရွယ်ပင်ဖြစ်လင့်ကစား ယခု အချိန်တွင် ညို အလိုချင်ဆုံး ဆုကို ပြောပါဆိုလျှင် ဖေဖေ ဟု ပြောမိမှာ မလွဲပင်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက ရခဲ့သော နာကျင်မှု အားလုံး ချုပ်ငြိမ်းစေနိုင်သူက ဖေဖေပဲ မဟုတ်ပါလား။
ခုတော့ ညို အမျှော်လင့်ဆုံး ဆုတောင်း ပြည့်ရတော့မည်။ ဖေဖေ့ကို တွေ့ရတော့မည်တဲ့လေ။ ညို မမွေးခင်ကတည်းက ဆုံးပါးသွားနှင့်သည် ဆိုသော ဖေဖေ့ဇာတ်လမ်းက ပုံစံတစ်မျိုးဖြင့် ပြန်လည်အသက်၀င်ခဲ့သည်။
မနေ့ညနေကအန်တီချိုနှင့် မေမေတလှည့်စီပြောပြ၍ မေမေ့အကြောင်းတွေညိုသိခဲ့ရသည်။ညို့ကို (၁၉)နှစ်လုံးလုံး ညာပြောခဲ့ရှာတဲ့မေမေ မည်မျှ ရင်နာရှာလိုက်မလဲ။ ညို မမုန်းပါ။
မေမေ့ကို အပြစ်လည်း မတင်ရက်ပါ။ ဖေဖေ့ အပေါ်မှာ၊ ညို့ အပေါ်မှာ၊နွယ် ဆိုသော အန်တီတစ်ဦးအပေါ်မှာ၊ နောက်ဆုံး လေးလေးဦးအေးမောင်၏ဇနီး..
ညိုရောမေမေပါ တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှမမြင်ဘူးသော အန်တီကြီး အပေါ်မှာပါ ချစ်တတ်လွန်းသော မေမေ၊ အနစ်နာ ခံနိုင်လွန်းသောမေမေ၊ အချစ်၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ပေးဆပ်ခြင်း သက်သက်ဖြင့်သာ ပုံဖော်ခဲ့ရှာသော မေမေ။
အန်တီချို ပြန်ခါနီးတော့ ညို ရုတ်တရက် ထိုင်ကန်တော့မိသည်။ ညို့ကို ဆုတွေပေးရင်း အန်တီချိုလည်း မျက်ရည်ကျရှာသည်။
သားသမီး မရှိသော အန်တီချိုက ညို့အား သူမကို မေမေချိုဟု ခေါ်စေခဲ့သည်။ ညို့ဘ၀တွင် ဘယ်တော့မှ သုံးခွင့် မရနိုင်တော့ဟု ထင်ထားခဲ့သော ဖေဖေ ဆိုသည့်စကားလုံးကို အန်တီချို့ကျေးဇူးကြောင့် သုံးခွင့် ရတော့မည်ပဲ။
နှစ်ပေါင်းများစွာ မှေးမှိန်နေခဲ့သော မေမေ့ မျက်၀န်းတို့ အန်တီချို့ကျေးဇူးကြောင့် တောက်ပ ခဲ့ပြီပဲ။ ငယ်ငယ်က အရုပ်အသစ် အကျီအသစ်များ ရတာထက်လည်း ပျော်ပါသည်။
ဆယ်တန်းစာမေးပွဲ နှစ်ချင်းပေါက် အောင်ခဲ့တာထက်လည်း ပျော်ပါသည်။ မေမေချိုသည် ညို့အတွက်တော့ ပုံပြင်ထဲက မှော်၀င် တုတ်ချောင်းလေးနှင့် နတ်သမီး ကဲ့သို့ပင်။ ရင်ထဲက နှစ်နှစ်ကာကာ ဆန္ဒဖြင့် မေမေချို ဟု ညို ခေါ်တော့ မျက်ရည်များဖြင့် ပြုံးရှာသည်။
မေမေကလည်း မေမေချိုသည် ညို့ အသက်ထက်ဆုံး ရိုသေ သိတတ်ရမည့် သူတစ်ဦးဟု ပြောရှာပါသည်။
သားအမိနှစ်ဦး ညက တစ်ညလုံးနီးပါး အိပ်မပျော်ခဲ့။ ဖေဖေ နှင့် အဆက်သွယ်ရနိုင်သည့် နေရာသို့ သွားရမည် ဆိုသောကြောင့်ပင်။ မေမေချို့ ဖုန်းနှင့်ပင် ဆေးခန်းသို့ လှမ်းဆက်ကာ သည်တစ်ရက်အတွက် ခွင့်တိုင်လိုက်သေးသည်။
ဖေဖေ.. ဖေဖေ.. ဟူသော စကားလုံးကို ညို တစ်ညလုံး ရွတ်နေမိသည်။ မေမေ့ခမျာလည်း သေတ္တာဟောင်းလေးတွင်းမှ ယွန်းဗူးလေး တစ်ခုနှင့် တကုပ်ကုပ်။
“ဘာရတနာတွေ ထုတ်ကြည့်နေတာလဲမေမေ”
ဟု ညိုမေးတော့ မေမေ အပြုံးတွေ ပန်းရောင်သမ်းနေ၏။ ညို့တစ်သက်တွင် ပထမဆုံး မြင်ဖူးသော မေမေ့ မျက်နှာပေါ်မှ နုနယ် ပျိုမြစ်သည့်အပြုံး။ မိမိဓာတ်ပုံလေးကို ငုံ့ကြည့်ရင်း မိမိနှင့် တထေရာတည်း တူသည်ဆိုသော ဖေဖေ၊
ဘယ်လောက် ယောကျ်ားပီသပြီး ချောမောလေမလဲ။ဖေဖေနှင့်တွေ့လျှင်ညို အရင်ဆုံး ဖေဖေ့ ခြေအစုံကိုဦးချ ကန်တော့မည်။ ဖေဖေ့မျက်နှာကိုအကြာကြီး မော့ကြည့်မည်။
“ဖေဖေ.. ဖေဖေ..”
ဟု မမောမချင်း ခေါ်မည်။ ပြီးလျှင် ဖေဖေ့ နှင့် မေမေ့ လက်မောင်းကို ခိုချိတ်ပြီး မိသားစု အတူ ဘုရားသွားမည်။ ဖေဖေ့ကို ပန်းစည်းလှလှကြီး တစ်စည်း ၀ယ်ခိုင်းပြီး မေမေ့အတွက် လက်ဆောင်ပေးခိုင်းမည်။
ခုနေခါတွင် မြတ်ပန်းကြာညို ဆိုသော မိန်းကလေးလောက် ပျော်နေသည့်သူ ကမ္ဘာတွင် ရှိတော့မည်ပင် မထင်ပါ။
မနက်ကလေးစာ အဖြစ် ထမင်းကြမ်းလေး ကြော်စားပြီး နေ့လည် အပြင်မသွားခင် မေမေ့ ချုပ်ထည်များကို ကြယ်သီးတပ် မီးပူတိုက် လုပ်ရင်း ကုန်ခဲလှသည့် အချိန်ကို စောင့်နေမိသည်။ မေမေချိုက နေ့လည် (၁) ချက်ထိုးလောက် လာခေါ်မည်ဟုပြောသွား၏။
အလုပ် လောဘကြီးသော မေမေ၊ သည်တစ်ရက်လေး နားလိုက်ဘို့ကို ပြော၍မရ။ အပ်နေကျ ဖောက်သည်တွေကို အင်မတန် အလေးထားတတ်သော မေမေ။
သည်နေ့ ရက်ချိန်းပေးရမည့် အထည်ထုပ်ကို ဆွဲကာ ဆိုင်သို့ သွားသေး၏။ ခါတိုင်းထက်တော့ စောပြန်လာမည်ဟု ပြောသွားသည်။ စဉ်းစားရင်း အိမ်ရှေ့မှ သံဇကာ တံခါး ဖွင့်သံကြောင့် မေမေများ ပြန်လာသလားဟု ထွက်ကြည့်လိုက်တော့..။
“အွန်.. ညိုကလေး သည်နေ့ အလုပ်မသွားဘူးလား…”
ထူအန်းအန်း ရဲတွတ်တွတ် မျက်နှာကြီးနှင့် ကိုထူး ဆိုသောလူ။ အပေါ်ထပ်မှ အိမ်ရှင် ဦးလေးကြီး၏ တူဟု ညိုသိထားသည်။ မုန်းစရာ အကြည့်ရိုင်းများနှင့် ထိုလူကြီးကို ညို အလွန် ကြောက်ပါသည်။ ဆေးခန်းတွင် အလုပ်ရအောင် သူပဲ ပြောပေးသည်ဆိုတော့ ကျေးဇူးကလည်း ရှိပြန်သေး၏။ ပထဆုံး လစာ ထုတ်သည့်နေ့က မေမေ့ကို ကန်တော့ရင်း သူ့အတွက်ပါ ပုဆိုးတစ်ထည် ညို ကန်တော့ခဲ့ပါသည်။
သည့်ထက်တော့ဖြင့် ညို လည်း မတတ်နိုင်ပါ။ အလုပ်သင် ၀န်ထမ်းတစ်ဦး၏ လစာက ဘယ်လောက်များ မို့လို့လဲနော်။ သိပ်မကြာခင် အမြဲတမ်း၀န်းထမ်းအဖြစ် ခန့်အပ် ခံရပါလျှင် သည့်ထက်ကောင်းတာဖြင့် ကန်တော့ရန် စိတ်ကူးထားပါသည်။
သို့သော် ထိုလူကြီးက ညို အလုပ်သွားသည်ကို တွေ့တိုင်း အကြွေးတောင်းစကားကို နောက်သလို ပြောင်သလို ပြောတတ်သည်။ မငယ်တော့ သည့် အရွယ်မို့ ရိသဲ့သဲ့ အပြောများ အကြည့်များ၏ လိုရင်းကို ညို ကောင်းကောင်း ရိပ်မိသည်ပင်။
ထို့ကြောင့် သူ့ကို တွေ့တိုင်း ညို တတ်နိုင်သလောက် ရှောင်ခဲ့သည်။ မလိုအပ်ဘဲ စိတ်မပူစေချင်၍ သည်လူကြီး အကြောင်း မေမေ့ကိုတော့ ညို မပြောခဲ့မိ။ ခုလည်း မေမေ ပြန်လာသည် ထင်၍ ထွက်ကြည့်မိကာမှ ပြောင်စပ်စပ် မျက်နှာနှင့် မုန်းစရာလူကြီး။ သူ့ အမေးကို
“ဟုတ်ကဲ့..”
ဟု ခပ်တိုတို ဖြေကာ အိမ်ထဲ၀င် တံခါး ပိတ်ပြီး မေမေ့ အပ်ထည်များကို ကြယ်သီး ထိုင်တပ်ပေးနေလိုက်သည်။
နေ့လည် (၁၁) နာရီခန့်ရှိပြီမို့ အပြင်သွားရန် ရေမိုးချိုး ပြင်ဆင်ရဦးမည်။ ညိုတို့နေသော အိမ်ကလေးမှာ သီးသန့်ရေချိုးခန်းမရှိ။ ခြံပေါက်၀ သံဇကာ တံခါးနားမှ ရေတုံကင်တွင် ထွက်ချိုးရမည်။
အပေါ်ထပ်တွင် ဟိုလူကြီး ရှိနေသဖြင့် ရေချိုးဆင်းရန် မရဲပေ။ လူကလည်း စိတ်အိုက်လှပြီမို့ ခုနေ မေမေ ပြန်လာရင် ကောင်းမှာပဲ ဟုတွေးနေမိသည်။ ထိုစဉ် အိမ်ရှေ့ဘက်ဆီမှ သံဇကာ တံခါးဖွင့်သံနှင့် အတူ အပြင်ထွက်သွားသည့် ခြေသံများကြားလိုက်ရ၏။
ဟိုလူကြီး ပြန်သွားပြီ။ တိုက်လက်စ မီးပူနှင့် အ၀တ်များကို ခပ်မြန်မြန် သိမ်းကာ ရေချိုးရန် ပြင်ဆင်လိုက်၏။ အိမ်ရှေ့ ရေတုံကင်လေး နားရောက်တော့ အပေါ်ထပ်တွင် လူရှိမရှိ နားစွင့်မိသေးသည်။
အပေါ်ထပ်သို့တက်သော လှေခါးတံခါး ပိတ်ထား၏။ တစ်အိမ်လုံးလည်း တိတ်ဆိတ်နေသည်။ ကြည့်ရတာ အိမ်ရှင် ဦးလေးကြီးပါ အပြင်ထွက်သွားခြင်းဖြစ်မည်။
ညိုတို့ အိမ်ရှင်က မိသားစု လေးယောက်ရှိသည်။ အသက် (၆၀) ကျော် ဦးလေးကြီးနှင့် သမီး သားမက် မြေး မိသားစု။ ကိုထူး ဆိုသည့်လူက တစ်ပါတ်တွင် သုံးလေးခါ သည်အိမ်သို့ ၀င်ထွက်နေသူ။
ပုံမှန်အားဖြင့် သည်အချိန် အိမ်တွင် သိပ်မရှိတတ်သူ ညို ဆိုသည့် ကောင်မလေး။ သည်နေ့အဖို့ သူမ ကို တွေ့ရခြင်းက ကိုထူးအတွက် မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲသည် ဆိုရမည်။
သူ့အမေ ဒေါ်ငုဝါက နေ့လည် (၁)ချက်ထိုးလောက်မှ ပြန်ရောက်တတ်၏။ ကံကောင်းချင်တော့ ဦးလေးကလည်း ပင်စင်ငွေ ထုတ်ရန် သွားသည်။ အနည်းဆုံးတော့ ညနေစောင်းမှ ပြန်ရောက်မည်။ ကျန် မိသားစုများကလည်း ရုံးသမား၊ ကျောင်းသမားများမို့ အိမ်တွင် မည်သူမျှ မရှိ။
အပေါ်ထပ် လှေခါး အကွယ်တွင် နေရာယူရင်း ကောင်မလေး ရေချိုးတာကို မျက်စိ အရသာ ခံနေလိုက်၏။ ရေလဲထမီ ခပ်နွမ်းနွမ်းလေး အောက်မှ ခါးကျဉ်ကျဉ်နှင့် တင်စိုင် ထွားထွားတို့က သူ့စိတ်ကို နိုးဆွနေသည်။
ရေတစ်ခွက် နှစ်ခွက် လောင်းချိုးပြီး ဆပ်ပြာတိုက်နေသည့် ညို။ နံမည်လေးက ညို ဆိုသော်လည်း ဖြူဖွေး နုမွတ်နေသည့် အသားအရည်က မြင်သူ ငေးလောက်သည်ပင်။ကျောက်ပြားပေါ်တွင် ဒူးလေး တုပ်ထိုင်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံး အနှံ့ ဆပ်ပြာ ထိုင်တိုက်နေ၏။ မိန်းကလေးတစ်ယောက် ရေချိုးတာ သည်လောက် ကြည့်ကောင်းမှန်း ကိုထူး ခုမှ သိတော့သည်။
တင်တစောင်း အနေအထားမို့ နောက်ကျောဘက်မှ ကော့ထွက်ကာ မို့မောက်နေသည့် တင်စိုင်များက အသည်းယားစရာ။ ထမီ စ လေးကို အသာဖြေလျှော့ပြီး ရင်သားများအတွင်း ခပ်သွက်သွက် နှိုက်ကာ နှံ့န့ှံ စပ်စပ် ဆပ်ပြာတိုက်နေသော သူမ။
မိမိက အပေါ်စီးမှ မြင်နေရပေမယ့် နောက်ကျောဘက် ဖြစ်နေ၍ ရင်သားများကိုတော့ မမြင်ရပေ။ လက်တစ်ဘက်က ထမီကို ထိန်းရင်း ကျန်တစ်ဘက်က ရေခပ်လောင်းသည်။
စောစောက ဖြေလျှော့ထားသောကြောင့်ထင့်။ ထမီက အနည်းငယ် လျှောကျသွားသည်။ ရင်ဘတ်မှ ထိန်းကိုင်ထားသဖြင့် ကျွတ်ကျ မသွားသော်လည်း ကျောပြင် လေး တစ်၀က်နီးပါး မထိတထိပေါ်လာ၏။သည်ကောင်မလေး သူ တိတ်တဆိတ် ချောင်းနေတာကို သိပုံမပေါ်။ အိမ်တွင် သူမတစ်ဦးတည်း ရှိသည်ဟု ထင်နေပုံရသည်။ လျောကျလုလု ထမီကို ပြင်မ၀တ်သေးဘဲ ရေထပ်လောင်းသည်။
ပခုံးထက်မှ စီးကျနေသော ရေစီးကြောင်းများက ငယ်ရွယ်ပျိုမြစ်သော မိန်းမလှလေးတစ်ဦး၏ ရှိုက်ဖိုကြီးငယ် အသွယ်သွယ်ကို ပိုမိုလှစ်ဟပြနေ၏။ ထိုင်နေလျှက်မှ ထ ရပ်လိုက်တော့ စိုကပ်နေသော ထမီက ဖောင်းမို့မို့ တင်သားနှစ်ခု ကြားတွင် ညပ်လျက်။ ဖြောင့်စင်း ၀င်းမွတ်သော လက်မောင်းများပေါ်မှ ရေသီးကလေးများကလည်း အသည်းယားစရာ။
သူမ လှုပ်ရှားမှုများကို ငေးရင်း လူက ရေငတ်လာသလိုလိုပင်ဖြစ်လာတော့သည်။ ခုနေများ သည်ကလေးမနှင့် အတူ ပွေ့ဖက် ကျည်စယ်ပြီး ရေကစားရပါလျှင်။ ကပိုကရို ထမီရေစို အလှက သူ့စိတ်ကို ဆွနေသည်မှာ အောက်က ငယ်ပါ အော်ငိုလာသည် အထိပင်။ဒေါကန်လာသည့် ညီမောင်ကို ပုဆိုးပေါ်မှပင် အသာ ချော့ရန်ကြံရတော့သည်။
ထိုစဉ် ကောင်မလေး လည်း လက်ထဲမှ ရေခွက်ကို ချကာ ထမီကို ပြင်၀တ်၏။ ကိုထူး တစ်ယောက် ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲကျသည်ပဲ ပြောရမည်လား။လှပ်ကနဲ မြင်လိုက်ရသည့် ရင်သားမို့မို့များက ညှစ်ချင် ပွတ်ချင်စရာ။ ကိုထူး စိတ်ရိုင်း ၀င်လာတော့သည်။ ကောင်မလေးက ရေစိုထမီနှင့်ပင် တုံကင်နှိပ်ရန်ပြင်၏။
သည်အိမ်မှာက အိမ်ရှင်ရော အိမ်ငှားပါ သည်နေရာတွင် ရေသုံးရသည်မို့ မိမိ ရေချိုး အ၀တ်လျှော် ပြီးသည်နှင့် ကျောက်စည်ကို ရေပြန်ဖြည့်ထားလေ့ ရှိကြသည်။ ရေတုံကင် နှိပ်နေသည့် သူမ အနေထားက ခပ်စောင်းစောင်းမို့ သူ့အဖို့ ရင်သားရော တင်စိုင်များကိုပါ စိတ်ရှိတိုင်း ခံစားခွင့် ရသွားတော့သည်။
စိုကပ်နေသော ထမီနှင့် တုံကင် မောင်းတံကို မြှောက်ချည်ပင့်ချည် နှိပ်နေပုံကိုကြည့်ရင်း ပုဆိုးအောက်မှ ဘွားဘက်တော်လည်း မီးတောက်နေပြီ။ရေပြည့်သွားတော့ ကောင်မလေး ထမီလဲ၀တ်၏။ နီတျာတျာ ရင်သား ထိပ်သီးလေးများ အထိ ဖျတ်ကနဲ မြင်လိုက်ရသလိုပင်။ ထို့နောက်အိမ်နောက်သို့ ခြေရင်းဘေးဘက်မှ ပါတ်၀င်သွား၏။
ရေစိုထမီကို သွားလှန်းနေခြင်း ဖြစ်မည်။ ကိုထူး သိပ်များများ မစဉ်းစားတော့ နာရီကို လှမ်းကြည့်တော့ (၁၁) နာရီကျော်ရုံ ရှိသေးသည်။ ဒေါ်ငုဝါ ပြန်လာရန် အစောကြီးလိုသေးသည်ပဲ။ ခပ်သွက်သွက် အောက်ဆင်းကာ သူမတို့ အိမ်ထဲ ၀င်နေလိုက်သည်။
အိမ်လေးက အိမ်ရှေ့ခန်း၊ အလယ် အိပ်ခန်းနှင့် နောက်ဖေးချောင်၊ သည် သုံးခန်းသာ ရှိသည်။ သူမက နောက်ဖေးတံခါးမှ တက်လာမည်ဖြစ်သဖြင့် အိမ်ရှေ့ခန်းနှင့် အလယ်အိပ်ခန်း ကြား နံရံထောင့်တွင် ကပ်ကာ ပုန်းနေလိုက်၏။ သူမ ၀င်လာသည်။
အလယ်ခန်းထဲ တန်း၀င်သွား၏။ ကိုထူး အချိန် မဆွဲတော့။ ချက်ချင်းနောက်မှ လိုက်ကာ ၀င်သွားလိုက်၏။သနပ်ခါးကျောက်ပျဉ်ရှေ့ ထိုင်လိုက်စဉ် မှန်ထဲမှ ပေါ်လာသည့် ပုံရိပ်ကြောင့် ညို သွေးပျက်မတတ် ကြောက်လန့်သွားသည်။
ဖောသွပ်သွပ် မျက်နှာကြီးနှင့် ကွမ်းစားထားသော ပါးစပ်နီရဲရဲကြီးကို ဖြဲကာ ရမ္မက်မီးတောက်နေသည့် မျက်လုံးများ။ ညို လန့်လွန်းလို့ ရုတ်တရက် မအော်မိ။
ကြက်သေသေနေသော သူမ၊ အိပ်ရာပေါ်တွန်းလှဲချ ခံလိုက်ရသည်။ အင်အားရှိသလောက် တွန်းထိုး ရုန်းကန်ပါသော်လည်း အားချင်းက မမျှ။ ပါးစပ်ကို လက်နှင့် အတင်း ဖိအုပ်ပြီး ၀တ်ထားသော ထမီကို ဆောင့်ဆွဲချွတ်ခြင်းခံလိုက်ရသည်။
ညို့ ရင်သားများ ဟင်းလင်းပွင့်သွား၏။ ၀ူး၀ူးဝါးဝါး အော်သံများနှင့် ခြေလက်များကလည်း အတင်းကန်ကျောက်ကာ ရုန်းသည်။ ကိုထူး က ညို့ကိုယ်ပေါ် ခွလျက် ဖိထိုင်ပစ်လိုက်သည်။
ညို မည်သို့မျှ ရုန်းမရတော့။ ပါးစပ်ကို အုပ်ထားသည့် လက်ကို ဆတ်ကနဲလွှတ်ကာ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ခေါင်းအုံးနှင့် ဖိပစ်လိုက်သည်။
ညို အသက်ရှုကျပ်ပြီး မျက်လုံးများ ပြာ၀ေ လာ၏။ လှုပ်ရှားရုန်းကန်နေမှုများ ငြိမ်သက်ကာ မှောင်အတိကျသွားသည်။
နေ့လည် အပြင်သွားရန် ရှိသဖြင့် အိမ်သို့ ပုံမှန်ထက် စောကာ ပြန်ရောက်လာသော ဒေါ်ငုဝါ။ အိမ်ခန်းအတွင်းမှ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ရင်ထဲမှ စူးအောင့်ကာ မျက်လုံးထဲ မီးတောက်သွားသည်။
ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်းလျှက် ငြိမ်သက်နေသော သမီးငယ်။ တုတ်ခိုင်ထွားကျိုင်းသည့် ယောကျ်ားတစ်ဦး သမီးလေးပေါ်ခွထိုင်ကာ ရင်သားများကို အားပါးတရ နယ်ဖတ် နေသည်။ မိမိ ၏ သမီးလေးကို မတရားကျင့် စော်ကားနေသည့် မြင်ကွင်း။ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ငုဝါ မျက်လုံးများ မီး၀င်း၀င်းတောက်သွား၏။
“သမီး.. အမလေး.. လူယုတ်မာကောင်..”
ပါးစပ်မှ အော်ရင်း ထိုလူကို အတင်းဆွဲဖယ်လိုက်သည်။ နှစ်ဦးသား ဘေးသို့ လုံးထွေးသွား၏။ ရာဂမီးတောက်နေသောလူ၊ ကိုထူး.. ။ ဒေါ်ငုဝါ ကိုပါရန်ရှာတော့သည်။ ပါးစပ်ကို လက်နှင့် အတင်းဆွဲအုပ်၏။ လက်တစ်ဘက်က လည်ပင်းကို ညှစ်ရန် ကြိုးစားသည်။
“ခင်ဗျားကြီး မသေချင်ရင် တိတ်တိတ်နေ..”
အံကျိတ်ရေရွတ်ရင်း လည်ပင်းကို အတင်း ဖိညှစ်၏။ ယောကျ်ားနှင့် မိန်းမ အားချင်းက မည်သို့မျှ မမျှတနိုင်။ဒေါ်ငုဝါ အသက်ရှကြပ်ပြီး မျက်လုံးများ ပြာ၀ေလာ၏။ သို့သော် မိခင်တစ်ယောက်၏ ဇောက အသိစိတ်ကို ထိန်းပေးထားသည်။ ငါ.. ငါ သေလို့မရဘူး.. ငါသေသွားရင် ငါ့သမီးလေး ဘ၀ ပျက်သွားမယ်..။
မိမိစိတ်ကို အတန်တန် တင်းထားရင်း လက်များက အနောက်ဘက်ရှိ ခြင်းတောင်းလေးကို စမ်းမိသွားသည်။ ခြင်းတောင်း.. စောစောကတင် မိမိလက်ထဲမှ လွတ်ကျသွားသော ခြင်းတောင်း၊ သည်ခြင်းတောင်းထဲတွင် ကပ်ကြေးရှိသည်။
ကံအားလျှော်စွာပင် ကပ်ကြေးကို လက်မှ ထိထိမိမိ စမ်းလိုက်နိုင်သည်။ အသက်ကို အလုအယက်ရှုသွင်းနေရသည့်ကြားမှပင် ကပ်ကြေးလက်ကိုင်ကို မြဲနေအောင် ဆုပ်ကိုင်လိုက်နိုင်၏။
လက်တို့က တဆတ်ဆတ် တုန်နေပြီ။ ငါ အားပျော့နေလို့ မရဘူး.. ဒင်း သေရမယ်.. ဒီ လူယုတ်မာ သေရမယ်။
“အားးးးးး….”
၀မ်းဗိုက်တည့်တည့်သို့ အားကုန်ထိုးစိုက်လိုက်သော ကြောင့် ကိုထူး အသံနက်ဖြင့်အော်ရင်း ဟန်ချက်ပျက်သွားသည်။ ဘေးသို့ လဲကျသွားသော လူယုတ်မာကောင်ကို အတင်း တွန်းထုတ်လိုက်၏။
သို့သော် ဤမျှလောက်ဖြင့် သည်ကောင် မသေနိုင်သေး။ ဒေါ်ငုဝါ ရင်ဘတ်ထဲမှလည်း စူးအောင့်လှပြီ။ လည်ပင်းမှလည်း နာကျင်ကာ မျက်လုံးများအစ်ထွက်နေသလို ခံစားနေရ၏။
သမီးလေးကို လှမ်းကြည့်တော့ မလှုပ်သေး။ ငါ့သမီးလေး သေပြီလား.. လူက ရူးမတတ် ခံစားလိုက်ရသည်။ နထင်တစ်၀ိုက်ဆီတွင် ပိုးကောင်များ တရွရွ တက်လာသည့်အလား မျက်နှာတစ်ခုလုံး ထူပူလာ၏။ ပါတ်၀န်းကျင်ကို အကူညီတောင်းဘို့ ကြိုးစားပါသော်လည်း တစ်ဆို့နေသော လည်ချောင်းများက မည်သို့မျှ အသံမထွက်။
“ကိုရေ.. ကယ်ပါ.. ငုတို့သားမိကို ကယ်ပါဦး ကိုရေ.. သမီးလေး ဘာဖြစ်သွားပြီလဲ မသိဘူး.. ဘုရား ဘုရား.. သမီးလေး.. မေမေ့ သမီးလေးရေ..”
သမီးကို ပြေးပွေ့ပြီး ခါးအထိရောက်နေသော ထမီလေးကို ရင်သားများဆီသို့ ပြန်ဆွဲဖုံးရင်း လှုပ်နှိုးလိုက်သည်။ သမီးလေး အသက်ရှုနေသေးသည်။ မိခင်ရင်ခွင်ထဲတွင် အင့်ကနဲ တစ်ချက်လွန့်လာ၏။
ဒေါ်ငုဝါ ရင်တွင်းမှ စူးအောင့်သော ၀ေဒနာက ပိုဆိုးလာ၏။ ပါတ်၀န်းကျင်ကို အော်ဟစ်အကူညီတောင်းရန် ကြိုးစားပါသော်လည်း မည်သို့မျှ အသံမထွက်နိုင်။
ထိုစဉ် အနားရှိလူယုတ်မာကောင်ကဒဏ်ရာရသွားသော ဗိုက်ကိုနှိပ်လျှက်ကုန်းရုန်းထရန် ပြင်နေသည်။အလွန်အမင်း စိုးထိတ်နေသည့်စိတ်ကို စုစည်းလိုက်၏။ သည်လူယုတ်မာ မသေမချင်း သမီးလေးအတွက် စိတ်မချရပြီမဟုတ်ပါလား။
မိမိ၏ နောက်ဆုံးခွန်အားတို့ကို အော်ဟစ်ရန်အတွက် မကြိုးစားတော့။ သမီးလေး အတွက် မိမိ တတ်နိုင်သမျှ အင်အားဖြင့်ပင် ကာကွယ်ရန် ဆုံးဖြတ်ကာ အခန်းတွင်း မျက်လုံးကစားလိုက်သည်။
သနပ်ခါးကျောက်ပျဉ်…။ ခပ်လတ်လတ် အရွယ်အစားရှိသော သနပ်ခါးကျောက်ပျဉ်ကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး ကုန်း ထ နေသည့် ကိုထူးခေါင်းပေါ်သို့ အားကုန် ထု ချလိုက်၏။
“အားးးးး…. အား…”
ပထမတစ်ချက်တည်းနှင့်တင် ကုန်းထနေသော လူယုတ်မာကောင် ပြန်လဲကျသွားသည်။ မျက်နှာကြီးရှုံ့မဲ့ကာ တအီးအီး အော်ညည်းနေ၏။
သွေးစက်တို့ စွန်းထင်းသွားပြီ ဖြစ်သော ဒေါ်ငုဝါ လက်တို့ ရပ်တန့်၍ မရတော့ပါချေ။ သားသမီးဟူသော ဇောကြောင့်လား.. အန္တရာယ် ကြီးမားလှသည့် အနေအထားတစ်ခုမှ မိမိက အသာစီးရသွားသောကြောင့်လား.. စိုးရိမ်ကြောက်လန့်မှုတို့ လွန်ကဲသွားခြင်းကြောင့်ပဲလား..
သို့တည်းမှ မဟုတ် မြိုသိပ်ထားခဲ့ရသော ဘ၀အမောများကြောင့် တဒင်္ဂ ရူးသွပ် သွားခြင်းများလေလား.. ကြမ်းပြင်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး အနားတွင် တုံးလုံးလဲကျ ငြိမ်သက်နေသော ကိုထူး၏ ခေါင်းပေါ်သို့ ကျောက်ပျဉ်ဖြင့် တစ်ချက်ပြီးတစ်ချက်..။ နားထဲတွင် သမီး ညိုလေး၏
“မေမေ.. မေမေ..”
ဟူသော အော်ဟစ်ငိုရှိုက်သံများက နီးလာလိုက် ေ၀းသွားလိုက်..။
“မေမေရှိတယ် သမီး.. သမီးလေး မကြောက်နဲ့.. မေမေ ရှိတယ်.. သမီးမှာ မေမေ တစ်ယောက်လုံး… သမီးလေး ရှေ့မှာ…သမီး လေး ရှေ့ မှာ.. မေ မေ.. တစ် ယောက် လုံး ရှိ..”
ရင်ထဲမှစူးအောင့်သော ၀ေဒနာကို အံတုလျက်စကားလုံးများကို တုန်ရီစွာဖြင့်တတွတ်တွတ်ရေရွတ်ရင်း.. အားကုန်ထုရိုက်နေသည့်လက်များကအဆတ်မပြတ်တော့ပါချေ။
လေဆိပ် ခန်းမဆောင်ထဲသို့ အတက်ကြွဆုံး ခြေလှမ်းများဖြင့် ၀င်လာခဲ့သူ.. ဦးဉာဏ်လင်းညို။ လွန်ခဲ့သော လ အနည်းငယ်က မိတ်ဆွေဟောင်းဖြစ်သူ မာလာဆွေ့ထံမှ အဆက်သွယ်ရခဲ့သည်။
ငု ကို ရှာတွေ့ပြီဖြစ်ကြောင်း။ သူ့ဘ၀တွင် မမျှော်လင့်ရဲ့တော့သည့်သတင်း။ သည့်ထက် ထူးသည်က ငု တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်။ သူ မည်သို့မျှ ထင်မထားသော သမီးလေး.. ချစ်ရသည့် ငု က သူ့အတွက် သမီးလေး မွေးပေးထားသည်တဲ့လေ။
ကြားကြားချင်း ယောကျ်ားရင့်မာကြီးတန်မဲ့ မျက်ရည် မဆည်နိုင်ခဲ့။ ငု ရယ်.. ဟူသည့် စကားမှ လွဲ၍ ဘာမှလည်း ထပ်မပြောတတ်တော့ပါ။
ကားအက်ဆီးဒင့်ကြောင့် သူ့ စိတ်ကူး၊ သူ့ အစီစဉ်အားလုံး ကျွမ်းထိုးမှောက်ခုံ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ လောကကြီးက ကြိုတွေးလို့လည်းမရ၊ ကြိုစီစဉ်တိုင်းလည်း မဖြစ်ပါလား ဆိုတာထက်ပိုပြီး သူဘာမှ မသုံးသပ်နိုင်ခဲ့။
ကျန်းမာရေး အခြေနေ နေထားတကျ ဖြစ်သည်နှင့် သူ အရင်ဆုံး လုပ်ခဲ့တာ ငု ကိုရှာခြင်းပင်။ သို့သော် ငုက ပျောက်သောသူမှ မဟုတ်ခဲ့ဘဲလေ။ ပျောက်သောသူ ရှာလျှင်တွေ့ဆိုသော်လည်း ပုန်းနေသော သူကိုတော့ မည်သို့မျှ လမ်းစ မတွ့ခဲ့။
နွယ်တို့ အိမ်ထောင်ရေးပြဿနာကိုတော့ အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် သူ ဖြေရှင်းပေးနိုင်ခဲ့သည်။ ကိုထက်အောင် ကလည်း ခေတ်ပညာတတ် လူရည်မွန်တစ်ဦးပေမို့ နံမည်ပျက် မရှိခဲ့ဘူးသော သူ့ သိက္ခာနှင့် သမာဓိတရားကို နားလည်ခဲ့၏။
နွယ်ကလည်း သူမပြဿနာကြောင့် ငုနှင့် သူ လွဲချော်ခဲ့ရခြင်းဟု တွေးကာ ငုကိုရှာဖွေရာတွင် တတ်စွမ်းသလောက် ကူညီခဲ့ရှာပါသည်။ မိခင်ကွယ်လွန်ပြီး အဒေါ်ဖြစ်သူနှင့် အတူ လိုက်ပါသွားသည် ဆိုတာထက်ပို၍ ဘာသတင်း အစအနမှ မရခဲ့။
နောက်ဆုံးတော့ သူလည်း အလုပ်ထဲ စိတ်နှစ် ထားရင်း အောင်မြင်လာသော လုပ်ငန်းများနှင့်အတူ နိုင်ငံရပ်ခြားသို့ သွားရောက်နေထိုင်ဖြစ်ခဲ့သည်။
ချစ်သူကို တစ်နေ့မှ မေ့မရသော်လည်း သူမ၏ ရွေးချယ်မှုက မိမိ မဟုတ်ခဲ့ခြင်း ဟုသာ တွေးရင်း အလွမ်းနှစ်၊ ရက်တို့ ရှည်ခဲ့ရသည်။ ချစ်ခဲ့ကြသည် အချိန်ကာလကလည်း တိုတောင်းလှသည်မို့ သူတို့နှစ်ဦး ပါတ်သက်မှု၏ နောက်ကွယ်တွင် အဖိုးမဖြတ်နိုင်သည့် ရတနာတစ်ခု ဖြစ်တည်ခဲ့မည်ဟု သူ လုံး၀ ထင်မထားခဲ့မိပါချေ။
မာလာ့ ဆီမှ အဆက်သွယ်ရလာတော့ ရင်တွေ ပေါက်ထွက် မတတ် ပျော်ခဲ့ရပါသည်။ မြန်မာပြည်ကို ချက်ချင်း ပြန်လာနိုင်ရန် စီစဉ်ခဲ့ပါသော်လည်း လ အနည်းငယ် ကြာသွားခဲ့၏။
သည်ကြားထဲ အလုပ်များလှသော မာလာနှင့် ကလည်း အဆက်သွယ် ရတစ်ချက် မရတစ်ချက်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငု နှင့် ပြန်ဆုံရမည် ဆိုတာ တစ်ခုတည်းက သူ့အတွက် ပြီးပြည့်စုံသော ကောင်းသတင်း တစ်ရပ် ဖြစ်သည်ပဲလေ။ ငု အတွက် သူဘာတွေ ၀ယ်သွားရမလဲ.. ငယ်ငယ်တုန်းကလို ဘီးကုပ် လှလှလေးတွေ ချစ်တတ်တုန်းလား။ သူ့ထံမှ တန်ဘိုးကြီး ပစ္စည်းများအစား အရောင်စုံ ဘီးကုပ် လှလှလေးများကိုသာ ပူဆာတတ်သော ချစ်သူလေး။
အွန်း.. ခုတိုင်းဆို ဇနီးလေး ပေါ့လေ။ ထို ချစ်စရာ ဇနီးချောလေး၏ခေါင်းတွင် သူ့လိုပဲ ဆံပင်များ ဖြူနေပြီလား။ ဒါဆို ဘီးကုပ်လေးတွေနဲ့ ဘယ်လိုက်ဖက်ပါတော့မလဲ။ ကြံကြံဖန်ဖန် အတွေးတို့နှင့် ကြည်နူးစွာ ပြုံးမိသည်မှာ အခါခါပင်။
အသက် (၂၀) ၀န်းကျင်အရွယ် သမီးလေးအတွက်ကော ဘယ်လိုလက်ဆောင်မျိုးက သင့်တော်နိုင်မလဲဟု စဉ်းစားရပြန်သေးသည်။ ဖခင်မဲ့ကြီးပြင်းခဲ့ရရှာသော သနားစရာ သမီးလေး။ သူ့အမေလိုပဲ တီတီတာတာ စကားများ ပြောတတ်လေမလား။ သမီးလေး၏ မျက်လုံးများကကော သူ့အမေလို ကြယ်ရောင် လက်နေလေမလား။
လွန်ခဲ့သည့် ရက်အနည်းက သမီးလေးနှင့် သူ ဖုန်းပြောဖြစ်ခဲ့သည်။
“ဖေဖေ့..”
ဆိုသော စကားလေးကို တုန်ရီစွာ ဆိုရှာသည့် သမီးလေး။ သမီးမေမေကော ဆိုတော့ လိုင်းမကောင်း၍ မကြားသောကြောင့်လား ဘာမှ ပြန်မဖြေ။
ခုမှ ကြားရသော ဖခင်၏ အသံကို စိတ်လှုပ်ရှား နေခြင်းလည်း ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။ သမီး ဘာလိုချင်လဲ ဟု သူမေးတော့
“ဖေဖေ.. ဖေဖေ မြန်မြန်ပြန်လာပါ..”
ဟုငိုသံလေးစွက်၍ ဖြေရှာသည်။
သည်နေ့တော့ လေယာဉ်ကွင်းသို့ မာလာ့ ခင်ပွန်းနှင့် အတူလာကြိုကြမည်ဟု ချိန်းဆိုထားသည်။ ရှုပ်ယှက်ခတ်နေသည့် လူအုပ်ထဲတွင် သူ့ မြင်ကွင်းထဲ ထင်းကနဲ ၀င်လာသူ မိန်းမငယ်လေးတစ်ဦး။ သွေးက စကားပြောသည်ဟု ပြောရမည်ပင်။
၀င်းပ ရွှန်းစိုသည့် အသားအရည်နှင့် ကြည်လင်နေသော မျက်နှာလေး။ ဦးဉာဏ်လင်းညို အံ့သြ မင်တက်မိ၍ မဆုံးတော့နိုင်။
ငုရယ်.. တကယ့်ကိုပဲ ကို့ရဲ့ ကိုယ်ပွားလေးပါလား.. ဘေးမှ ဖြတ်သွားသူများပင်လျှင် သည်ကလေးမနှင့် မိမိကို သားအဖမှန်း သိနိုင်လောက်အောင် မျက်နှာနှစ်ခုက တထေရာတည်း။
ဖခင်တစ်ယောက်၏ အနှိုင်းမဲ့သော ပီတိတို့က ရင်ထဲတွင် လှိုက်၍ တက်လာသည်။ သမီး.. ဖေဖေ့ သမီးလေး.. တကယ်ပဲ ဖေဖေ့သမီးလေး.. သမီးရယ်..။ယောင်္ကျားရင့်မာကြီးတန်မဲ့ စို့တက်လာသည့် မျက်ရည်တို့က ကြည်နူးခြင်းလေလား၊ ကြေကွဲခြင်းလေလား..။ ကြေကွဲခြင်းတော့ မည်သို့မျှ မဖြစ်တန်ရာ..။ သူ့ဘ၀အတွက် အသာယာဆုံး အချိန်ပင် မဟုတ်ပါလား။
သမီး၊ ဇနီးနှင့် ပြီးပြည့်စုံသော သူ့ဘ၀..။ ငု.. ငုက ဘယ်မှာလဲ။ တဒိန်းဒိန်း လှုပ်ခါနေသည့် နှလုံးသား အစုံနှင့် ခြေစုံရပ်နေမိသော မိမိရှေ့တည့်တည့် သို့ တစ်လှမ်းခြင်း လျှောက်လာနေသည့် အမျိုးသားကြီးတစ်ဦး။ မြင့်မားသော အရပ်အမောင်းနှင့် တည်ကြည်ခန့်ငြားသော ရုပ်သွင်ပိုင်ရှင်။
ဖေဖေ.. တကယ်ပဲ ညို့ဖေဖေပါလား..။ ညို့မှာ မေမေ့အပြင် အားကိုးမြတ်နိုးအပ်တဲ့ လူသားတစ်ဦး.. ဖေဖေ ဆိုသော လူသားတစ်ဦး တကယ်ပဲ သက်ရှိထင်ရှား ရှိနေတာပါလား။ ညို့လက်ဖျားတို့ သွေးမရှိတော့သလို အေးစက်နေခဲ့ပါသည်။ ဖေဖေ့မျက်နှာ၊ ဖေဖေ့အပြုံးတို့က မေချို ပြောသလိုပဲ ညို မှ ညို တထေရာတည်း။
ချောလိုက်တာ.. ဖေဖေက ခန့်ငြားလိုက်တာ.. ကမ္ဘာပေါ်မှာ အခန့်ငြားဆုံး ဖေဖေပါလား.. ဖေဖေ့ အပြုံး၊ ဖေဖေ့ခြေလှမ်းတို့က အားမာန်အပြည့်..။ ညို့မျက်၀န်းထဲတွင် တရွေ့ရွေ့လှမ်းလာနေသည့် ဖေဖေ့ ပုံသဏ္ဍန်သည် အမှောင်ကို ခွင်း၍ ထွန်းလင်းတောက်ပစွာ ပေါ်ထွက်လာသော နေမင်းကြီးလို ထည်ဝါ လှပါသည်။
“သ...မီး…”
ညင်သာစွာခေါ်လိုက်သော ဖေဖေ့စကားသံက ညို့တစ်ကိုယ်လုံးကို ကြက်သီးမွေးညင်းများ ထစေခဲ့ပါသည်။ သမီး တဲ့.. ဖေဖေ ငါ့ကို ခေါ်နေတယ်.. ငါ့မှာ မေမေ့အပြင် ငါ့ကို သမီးလို့ခေါ်မယ့် ဖေဖေ တကယ်ရှိတယ်.. အခုပဲ ဖေဖေက ငါ့ကို ခေါ်နေပြီ.. သမီးတဲ့.. ဖေဖေက ငါ့ကို သမီး တဲ့..။
ညို့ပါးပြင်မို့မို့လေးများပေါ်သို့ ပူနွေးသော မျက်ရည် စီးကြောင်းများ က ဆည်တမံတစ်ခု ကျိုးကျသည့် အလား။ အင့် ကနဲ ရှိုက်သံတစ်ခု အပြင် ညို ဘာစကားမှ ပြောမထွက်ပါ။
တကယ်တမ်း ရင်ထဲမှ ပဲ့တင် ထပ်နေသည့် ဖေဖေ ဟူသော စကားလုံးက ခုလို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရချိန်မှာ ညို့အတွက် စိမ်းသက်လွန်းလှပါလား။ မိမိထက် ဦးခေါင်းတစ်လုံးစာ မက မြင့်မားသော ဖေဖေ့မျက်နှာကို ညို မော့ကြည့်နေမိပါသည်။ မျက်၀န်းတွင် ပြည့်အိုင်လာသည့် မျက်ရည်များကို မျက်တောင်ကော့များဖြင့် တဖျပ်ဖျပ် ပုတ်ထုတ်နေမိ၏။
ဟင့်အင်း ညို မငိုဘူး ဖေဖေ.. ဖေဖေ့ကို မျက်ရည်တွေနဲ့ မကြိုဆိုချင်ဘူး။
ကြင်နာသော လက်တစ်စုံက ညို့ ပခုံးလေးနှစ်ဘက်ပေါ်သို့ ကျရောက်လာပါသည်။
“သမီးလေး..”
ခေါ်သံက သိမ်မွေ့လှသော်လည်း ထိုအသံ၏ အားအင်တို့က ညို့ ပခုံးထက်မှသည် နှလုံးသားနုနု ဆီသို့။ ညို့ပါး ထက်မှ မျက်ရည်တို့ကို တယုတယ သုတ်ပေးရင်း
“ဖေဖေ့ သမီးလေး.. ညို..”
ဖေဖေလည်း အသံတွေ တုန် လို့ပါလား။ ဖေဖေ့ မျက်၀န်းမှာလည်း မျက်ရည်တွေနဲ့ပါလား။ ညို ငိုနေမိလို့များ ဖေဖေ စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားပြီလား။ မငိုပါနဲ့ ဖေဖေရဲ့.. ညို ပျော်ပါတယ်.. သမီး အရမ်းပျော်ပါတယ် ဖေဖေရဲ့..။
မုန်းစရာ မျက်ရည်ပူတို့ကို လက်ခုံနှင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်သုတ်လိုက်သည်။ ဖေဖေ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်ရင်း အတတ်နိုင်ဆုံး ပြုံးလိုက်၏။ ညို့ဘ၀ တစ်လျှောက်တွင် အတောက်ပဆုံး အပြုံးဖြစ်ပါလိမ့်မည်။
“ဖေ.. ဖေဖေ… ဟင့်..”
မကြားစေချင်ကာမှ သည်ရှိုက်သံက ပါဖြစ်အောင် ပါသွားသေး၏။
“ဖေဖေ့..”
လှိုက်တက်လာသည့် ခံစားချက်တို့ကို မြိုချရင်း နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ခေါ်လိုက်သည်။ “ဖေဖေ..” တတိယအကြိမ်မြောက် ခေါ်သံတွင် တည်ငြိမ်မှုတို့ စွက်လာသည်။
“ဖေဖေ့..”
မြတ်နိုးအားကိုးမှု၊ ရိုသေကိုင်းရှိုင်းမှုတို့ဖြင့် ပြီးပြည့်စုံသော သည်စကားလုံးလေးက တကယ်တမ်းရင်းနှီးသွားတော့ ညို့အတွက် မခက်လှပါလား။
ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျလာသော မျက်ရည်တို့ကိုတော့ ညို မတားနိုင်တော့ပါ။ ညို့ မျက်ရည်တို့ကို ဖေဖေ ခွင့်လွှတ်နိုင်မည် ထင်ပါသည်။ခွင့်လွှတ်ပေးပါ ဖေဖေ။ သမီး တကယ်က လုံး၀ မငိုချင်ပါဘူး။ သည်မျက်ရည်တွေက သမီး ငိုချင်နေလို့ ထွက်လာတဲ့ မျက်ရည်တွေ မဟုတ်ဘူး ဖေဖေ။
ညို့ကို ခုမှ တွေ့ရပေမယ့် ညို့ခံစားချက်ကို ဖေဖေ အပြည့်အ၀ နားလည်ပုံ ရပါသည်။ တပေါက်ပေါက် ကျဆင်းလာနေသော မျက်ရည်များကို ဖေဖေ ကြင်နာစွာ သုတ်ပေး၏။
အနားပတ်၀န်းကျင်ရှိ လူများလည်း ညိုတို့သားအဖကို ကွက်ကြည့် ကြည့်ကုန်ကြပြီ။ ခုချိန်တွင် ညို့နားမှာ ဖေဖေ တစ်ယောက်တည်းသာ ရှိမည်ဆိုပါလျှင် ညို့လည်ချောင်းများ ကွဲထွက်သွားသည်အထိ ဖေဖေ ဟု အော်ခေါ်လိုက်ချင်ပါသည်။
နဘေးတွင်ရပ်နေသော အန်တီမာလာလည်း မျက်ရည်ကျရှာပြီ။ ဖေဖေက အန်တီမာလာ့ကို ပြုံးပြရင်း ခေါင်းတစ်ချက် ဆတ်ကာ နှုတ်ဆက်၏။ ဖေဖေ့လှုပ်ရှားမှုတိုင်းက ခန့်ငြားလိုက်တာ.. ထည်ဝါလိုက်တာဖေဖေရယ်။
“ဖေဖေ..”
သည်တကြိမ်တော့ ညို့အသံလေးက အတော်အသင့် တည်ငြိမ်နေပါပြီ။
“အွန်းး.. သမီးလေး..”
ညို့ နှဖူးပေါ်မှ ဆံစ လေးများကို ဖွဖွ သပ်တင်ရင်း ဖေဖေ ပြုံးပြ၏။ ဖေဖေ့ မျက်၀န်းတို့လည်း စိုစွတ်နေပါသည်။ ပီတိပြုံးတို့ ၀ေရင်း ညို့ကို ကြည့်ကာ ခေါင်းတဆတ်ဆတ် ငြိမ့်နေသော ဖေဖေ။ ကြင်နာနူးညံ့သော အပြုံးဖြင့် ညို့ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း ဖေဖေ မေး၏။
“သမီးလေး.. သမီးလေး မေ မေ ကော.. မေမေ ဘယ်မှာလဲ သမီး..”
“မေမေက.. ဟင့်.. မေမေ ဖေဖေ့ကို စောင့်နေပါတယ် ဖေဖေ.”
“အွန်.. ခု ပါမလာဘူးပေါ့.. ဘာဖြစ်လို့လဲ.. မေမေ နေကော ကောင်းရဲ့လား သမီး..”
“ကားပေါ် ရောက်မှ အေးဆေး ပြောပြမယ် ဦးဉာဏ်.. ညို သမီးလည်း တိတ်တော့.. လူတွေ ကြည့်နေကုန်ပြီ.. သွားကြရအောင်နော်..” အန်တီမာလာ ၀င်ပြောလိုက်မှ ညိုလည်း ပါတ်၀န်းကျင်ကို သတိထားမိသွားသည်။
“တိတ် သမီး.. အရမ်းငိုနေရင် နေထိုင် မကောင်းဖြစ်နေဦးမယ်.. ဖေဖေ ရှိတယ်လေ နော်.. အခု ငု ဘယ်မှာလဲ မာလာ..”
“ဆေးရုံမှာ ဦးဉာဏ်..”
“ဟာ..”
ကြားလိုက်ရသည့် စကားက နားထဲသို့ သံရည်ပူနှင့် လောင်းလိုက် သလိုပင်။
“ဘာ ဖြစ်တာလဲ သမီး.. မေမေ ဘာဖြစ်တာလဲ..”
မိမိကို မော့ကြည့်နေသည့် သမီးလေး မျက်နှာနုနုလေးတွင် သောကတွေက အပြည့့်။ သည်လိုနှင့် ဖေဖေ့လက်မောင်းကို ချိတ်တွဲကာ လေဆိပ်ခန်းမ အတွင်းမှ ထွက်ပြီး ကားနားသို့ ရောက်လာခဲ့၏။
ဖေဖေက ကားနဘေးတွင်ရပ်နေသော အန်တီမာလာ့ ခင်ပွန်း ဦးဇာနည်ကို ခေါင်းတစ်ချက် ညိမ့်ကာ နှုတ်ဆက်ရင်း ညို့ကို လှည့် မေးသည်။
“ငု ဆီ တန်းသွားမယ်နော်.. ဘယ်ဆေးရုံမှာလဲ.. မေမေ့နားမှာ ဘယ်သူရှိလဲ သမီး..”
“မေချို ရှိတယ် ဖေဖေ..”
“မေချို ဆိုတာက..”
“မ၀တ်ရည်ချိုကို ပြောတာဦးဉာဏ်.. မငုဝါနဲ့တူတူ တေးကမ္ဘာမှာ သီချင်းဆိုခဲ့တဲ့ တစ်ယောက်..”
“အွန်း.. သိပြီ.. ငုက ဘာဖြစ်တာလဲ.. စိုးရိမ်ရလား.. နင် ငါ့ကို ဒီအကြောင်း ဘာလို့ မပြောတာလဲ မာလာ..”
“ပြောရမှာက အရမ်းများလို့ပါ ဦးဉာဏ်.. ပြီးတော့ မငုဝါက ဦးဉာဏ်ရောက်လာမှ သိပါစေ ဆိုလို့..”
“အာ ကွာ..”
“မေမေ့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ ဖေဖေရယ်.. နော်..”
“မဆိုးပါဘူးသမီးရယ်.. ဖေဖေသိတယ်.. သမီးမေမေက ဖေဖေ့ကို စိတ်မပူစေချင်တာ.. သမီးလည်း စိတ်မညစ်နဲ့နော်.. ဖေဖေ ရောက်လာပြီပဲ ဟုတ်လား..”
ဖေဖေ့ ပုံသဏ္ဍန်နှင့် လှုပ်ရှားမှုတိုင်းက ညို့အတွက် ထည်ဝါလွန်းလှသော်လည်း နွေးထွေးသည့် အကြည့်များ၊ ပြောဆိုဆက်ဆံပုံများနှင့် သွေးကပြောသော စကားများကြောင့် စက္ကန့်နှင့် အမျှ ဖေဖေ့ အပေါ် ညို ရင်းနှီးလာမိသည်။
ရင်ထဲမှလည်း ဒါ ငါ့အဖေ၊ ငါပိုင်တဲ့ အဖေ ဆိုသော အသိစိတ်က တစိမ့်စိမ့် ၀င်လာ၏။ ညို့ကို ဖေဖေကိုယ်တိုင် ကားတံခါး ဖွင့်ပေးသည်။ ယိုင်နဲ့နဲ့ဖြစ်နေသည့် ညို့လက်မောင်းကို ထိန်းကိုင်ပေးရင်း ကားထဲ၀င်စေ၏။
ညို၀င်ထိုင်ပြီး ကားတံခါး ပြန်ပိတ်ပြီးမှ ဖေဖေ ရှေ့ခန်းတွင် ထိုင်သည်။ နောက်ခန်းမှာ ညိုနှင့် အန်တီမာလာ။ ဦးဇာနည်က ဖေဖေ့ အထုပ်အပိုးတွေ ကားပေါ်တင်ပြီး ယာဉ်မောင်းသူနေရာတွင် ၀င်ထိုင်သည်။
“ကဲ.. သမီးလည်း အရမ်းပင်ပန်းနေပြီ.. မာလာ နင်ပဲပြော.. ငု ဘာဖြစ်တာလဲ..”
နောက်ခန်းဘက်ကို ကိုယ်တစောင်းလှည့်ပြီး မေးလိုက်သော ဖေဖေ့စကားက ညို့နားထဲသို့ နှစ်သိမ့် အားပေးသံလိုလို၊ အမိန့်စကား တစ်ခွန်းလိုလို။ ဖေဖေ့ မေးခွန်းကို အန်တီမာလာ ရုတ်တရက် မဖြေသေး။
ညို့ကို ကြင်နာစွာ လှည့်ကြီးပြီး ညို့လက် ကလေးကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်ရင်း..
“အန်တီ ပြောပြလိုက်တော့မယ်နော်.. သမီး..”
“ဘာတွေလဲကွာ.. ”
သောကရိပ် သန်းနေသော ဖေဖေ့ အသံက စိတ်မရှည်ချင်တော့။
“ဒီလိုပါ ဦးဉာဏ်.. မငုဝါကို ပြန်တွေ့ပြီး မမချိုက မာ့ဆီ ဖုန်းဆက်တယ်.. ဦးဉာဏ်ဆီ မာ ကတဆင့် ဆက်သွယ်ပေးဘို့ပေါ့.. ဦးဉာဏ်ကို ချက်ချင်း မပြောဖြစ်တာက မာ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ဦးဉာဏ်နဲ့ အဆက်သွယ် ပြတ်နေတာကြာတော့ လိပ်စာတွေ ဖုန်းနံပါတ်တွေ ချက်ချင်း ပြန်မရှာလိုက်မိတာရယ်..
သူတို့ သားအမိလည်း နောက်တနေ့ လာကြမှာပဲဆိုတော့ မငုဝါနဲ့တွေ့ပြီးမှ သူတို့ အစီစဉ်တိုင်း လုပ်ပေးမယ်ပေါ့နော်.. မာ စောင့်လိုက်မိတဲ့ တစ်ညက ဦးဉာဏ်နဲ့ အဆက်သွယ်ရဘို့ နောက်ထပ် ရက်နည်းနည်း ထပ်ကြာသွားတဲ့ အကြောင်း ဖြစ်သွားတယ်..
အဲ့နေ့က မနက်ခင်းဘက် မမချို မာ့ဆီ ဖုန်း ထပ်ဆက်တယ်.. မငုဝါနဲ့ ညို့ကို.. သူသွားခေါ်မယ်ပေါ့နော်.. မာလည်း မငုဝါအကြောင်း ရင်းနှီးနေတော့ တွေ့ချင်လွန်းတာနဲ့ဲ မာ ပဲ လိုက်ခဲ့လိုက်မယ်ဆိုပြီး တူတူသွားကြတယ်.. …”
အေးအေးဆေးဆေး ရှင်းပြနေသော အန်တီမာလာ့ စကားတို့ကို ဖေဖေ မျက်မှောင် ကျုံ့လျှက် နားထောင်၏။ ညို့မြင်ကွင်းထဲတွင် လုံး၀ မမြင်ချင်တော့သော ပုံရိပ်တို့က တရိပ်ရိပ် ပေါ်လာပြန်သည်။ ကားပြတင်း အပြင်မှ လမ်းဘေး ရှုခင်းတို့ဆီ ငေးရင်း စိတ်မှလည်း မေမေ့ကို တမ်းတနေမိ၏။
ဆေးရုံတက်ရပြီးကတည်းက ညို့အပေါ် နားလည် ညှာတာသော ညို့အလုပ်ရှင် ဆရာ၀န်မကြီးနှင့် အလုပ်သင်ဆရာ၀န်လေး ဒေါက်တာကောင်းသုတတို့ သားအမိ၏ ကူညီမှုကြောင့် မေမေ များစွာ သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။
သို့သော် မေမေ့ အခြေအနေက နောက်ဆုံးအချိန်။ နောက်ဆုံးထွက်သက်ကို ဖေဖေ့ရင်ခွင်တွင် ခြွေချရန် အားတင်း၍ စောင့်နေကြောင်း အားလုံး အသိပင် မဟုတ်ပါလား။
၀ေ့တက်လာသည့် မျက်ရည်တို့က ကားပြတင်းမှ တလကြမ်း တိုက်ခတ်နေသော လေကြောင့် ပါးပြင်မှသည် နထင်စပ်ဆီသို့ လမ်းကြောင်း ပြောင်းကုန်ကြသည်။ အန်တီမာလာ့ စကားတို့နှင့် ဖေဖေ့ ပင့်သက်ချသံတို့က ညို့နားထဲတွင် မကြားတချက် ကြားတချက်။
“အဲ့နေ့က မာ တို့ ရောက်သွားတော့… နေ့ခင်းဖက်ကြီး… ……….. ……………… ………….. ………… ”
သူမတို့နှစ်ဦး ချိန်းထားသော အချိန်ထက် အနည်းငယ် နောက်ကျပြီးမှ ရောက်သွားကြသည်။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ လူအုပ်ကြီးက နည်းတာမဟုတ်။
ဆေးရုံကားနှင့် ရဲတွေပါ တွေ့လိုက်ရတော့ ထိတ်ထိတ်ပြာပြာ ဖြစ်သွားရ၏။ စိုးရိမ်တကြီး အိမ်ထဲရောက်သွားတော့ အဖြစ်အပျက်တွေက မြင်လို့ ကြားလို့မကောင်း။ ဒေါ်ငုဝါ အဘို့ ဘယ်လောက်ပဲ မိမိကိုယ်ကို ကာကွယ်သည် ဆိုဦးတော့ ဥပဒေကပေးသည့် အပြစ်ကိုတော့ ကျခံခဲ့ရသည်။
ဖခင်ဖြစ်သူကလည်း ရုတ်တရက် ချက်ချင်း ရောက်လာရန် မလွယ်သည်မို့ အားကိုးမဲ့သွားသော သမီးငယ်ကို ဒေါ်၀တ်ရည်ချို စောင့်ရှောက်ခဲ့ရ၏။
အလုပ်ကြမ်းနှင့် ပင်ပန်းဆင်းရဲသော အပြစ်ဒဏ်ကြောင့် ငယ်စဉ်က ကျိတ်မှိတ်ခံစားခဲ့ရသော ေ၀ဒနာဆိုးများက တစ်ခုပြီးတစ်ခု။ နောက်ဆုံး ယခု အပြစ်သားဘ၀နှင့်ပင် ဆေးရုံပေါ်တွင်။
အန်တီမာလာ့ စကားဆုံးတော့ ဖေဖေ သက်ပျင်းချရင်း ခေါင်းကို တွင်တွင်ခါ၏။ ကားတံခါးဘောင်ပေါ် တံတောင်ထောက် ကာ မျက်နှာကို လက်နှင့် အုပ်ထားသည်။ ခဏနေတော့ ထိုင်ခုံပေါ် မှီချလိုက်ကာ ခေါင်းကို မော့ထားသည်။ ဆံပင်များကို လက်နှင့် ထိုးဖွရင်း
“ဟူးး..”
ကနဲ သက်ပျင်းချပြန်၏။ ပြီးနောက် မျက်နှာကို လက်ဝါးနှစ်ဘက်နှင့် ပွတ်သုတ်လိုက်ပြီး
“အခု နေမကောင်းတာကကော အခြေအနေ ဆိုးလား.. ရောဂါ တစ်ခုခုလား သမီး..”
စိုးရိမ်ပူပန်မှုများ စွက်နေသည့် ဖေဖေ့ အသံက လှိုင်းထ တုန်ခါ နေသည်။ ညို ရင်တွေနာလှပါပြီ ဖေဖေရယ်။ တကယ်ဆို ဖေဖေ့ကို သည်ပုံစံ သည်စကားတွေနဲ့ မကြိုဆိုသင့်ဘူး မဟုတ်လား။
အားလုံးက.. အားလုံးက ညို့ကြောင့်ပါ။ မေမေခုလို ဖြစ်ရတာ ညို့ကြောင့်ပါဖေဖေ။ ဖေဖေ့မေးခွန်းကို ညို့ကိုယ်စား အန်တီမာလာကပဲ ၀င်ဖြေ ပေးရပြန်သည်။
“မငုဝါက ခဏခဏ ဗိုက်အောင့်တတ်တယ်တဲ့ဦးဉာဏ်.. အဖျားလည်း ခဏခဏ တက်တတ်တော့ အစာအိမ်ဆေးလေး ၀ယ်သောက်လိုက် ဆေးဆိုင်က ငှက်ဖျားလိုလို တုပ်ကွေးလိုလို စပ်ပေးတဲ့ဆေးလေး စားလိုက်နဲ့ နေခဲ့တာ.. အခု ဆေးရုံပေါ်မှာ အကုန်စစ်တော့မှ အစာအိမ်တွေ ငှက်ဖျားတွေ တစ်ခုမှ မဟုတ်ဘဲ ………… ……...……. နောက်ပြီး သူ့မှာ တစ်ခု ဆိုးသွားတာက ……………. …….. အသိကလည်း နောက်ကျတော့ ……………. …………. ……….. ”
ညို့နားထဲသို့ တ၀က်တပျက်ရောက်လာသော အန်တီမာလာ့ စကားသံတွေ။ သေသေချာချာ အာရုံစိုက် နားထောင်နေသည့်ု ဖေဖေကတော့ အကုန်ကြားပါလိမ့်မည်။
မေမေ မပြောစေချင်သော.. ညိုလည်း နောက်ထပ် မကြားချင်တော့သော စကားများကို ဖေဖေကတော့ ကြားမည် ထင်ပါသည်။
“ငါ ခေါ်သွားမယ်.. ဟိုမှာ ဒီထက်ပိုပြီး ပြည့်ပြည့်စုံစုံ စီစဉ်လို့ ရတယ်..”
“သူ့ အပြစ်ဒဏ်က မပြီးသေးဘူ ဦးဉာဏ်..”
“ဟူးးးး.. ငုရယ်..”
“မေမေ နေကောင်းသွားမှာပါ ဖေဖေ.. ဖေဖေ့ကိုတွေ့ရင် မေမေ နေကောင်းသွားမှာပါ..”
“အင်းး.. အေးပါ သမီးရယ်.. ဖေဖေ အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် စီစဉ်ပေးမှာပေါ့ နော် သမီး..”
စကား ဆုံးပြီး ကားပေါ်တွင် ဖေဖေ့ ပင့်သက်ချသံများမှ လွဲ၍ အတန်ကြာ တိတ်ဆိတ်သွား၏။ တကယ်ဆိုလျှင် သည်မိသားစု ချစ်စံအိမ်လေးတစ်ခုတွင် ပျော်ရွှင်စွာ တွေ့ဆုံသင့်သည် မဟုတ်ပါလား။
မျှော်လင့်ချက်များစွာ ပွေ့ပိုက်ကာ ပြန်လာသော သူ့အတွက် ကြားရသည့် သတင်းများက မချိမဆန့်နိုင်လွန်းလှပါသည်။ အားလုံး အတွေးကိုယ်စီနှင့် ငြိမ်သက်နေကြ၏။ ဆေးရုံ၀င်းထဲ ကား၀င်လာသည်ကိုပင် မည်သူမျှ သတိမထားမိကြ။
“သည်မှာပဲ ဆင်းလိုက်ကြမလား.. ကျနော် ဟိုဘက်မှာ ကားသွားထိုးပြီး လိုက်တက်လာခဲ့မယ်..”
ဦးဇာနည် ပြောလိုက်သော စကားသံကြားမှ..
“ဟင်.. အင်း..”
ပြောရင်းဆိုရင်း ခပ်သွက်သွက် ဆင်းချလိုက်သော ဖေဖေ။ “လာ သမီး..” ညို့လက်ကို တွဲကာ ဆေးရုံပေါ် တက်လာခဲ့လိုက်ကြသည်။
“မေမေရေ.. ဖေဖေ လာနေပြီ.. မေမေ သိပ်ချစ်တဲ့ ဖေဖေ.. မေမေ့ဆီ လာနေပြီ.. နဲနဲလောက် အားတင်းထားပါဦးမေမေရေ.. ညို မရဲတရဲ မျှော်လင့်နေမိတယ်.. ဖေဖေ့ လက်တွေက နွေးနေတယ် မေမေရဲ့.. ညို့ကို တွဲထားတဲ့ ဖေဖေ့လက်တွေ နွေးနေတယ်.. ဒီ အကြင်နာလက်တွေနဲ့ ထိလိုက်ရင် မေမေ နေကောင်းသွားမလားလို့ ပါ….”
အပိုင်း ( ၁၀ ) ဆက်ရန် >>>
No comments:
Post a Comment