ဆုတောင်း မှားခဲ့ကြသူများ အပိုင်း ( ၂ )

ဆုတောင်း မှားခဲ့ကြသူများ အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသူ - Snow Flake

ထိုစဉ် အိမ်ရှေ့မှ ကားရပ်သံ ကြားလိုက်ရသည်။ ညနေစောင်း ပြီပဲ.. ဒါ ဦးတင့်ဆွေ ကားသံမှန်း မိချို သိလိုက်၏။ အိုးး အမေ နိုးလာတော့မယ်.. နိုးများ နိုးနေပြီလား.. ငါတို့ကိုများ မြင်သွား နှင့်ပြီလား။ စိုးရိမ်စိတ်နှင့် အတူ စည်သူ့ရင်ခွင်ထဲမှ အတင်း ရုန်းထွက်လိုက်သည်။

“စည်သူ… နောက်နေ့မှ တွေ့ရအောင်.. အမေ့ဧည့်သည် လာနေတယ် တော်ကြာနေ အမေ ထွက်လာရင် မြင်သွားမှာ စိုးလို့…”

“အွန်းး.. ဒါဆို နက်ဖြန်ကော မိချို ငါ မနက်ဖြန် နင့် အိမ်ဘက် ကူးခဲ့မယ်လေ.. နော်.. နင့် အမေနဲ့ အောင်ဇော် မရှိတဲ့ အချိန်ပေါ့.. ဖြစ်တယ် မဟုတ်လား…”

မိချို ခပ်သွက်သွက် ခေါင်းငြိမ့် ပြပြီး အိမ်ပေါ် ပြေးတက်ခဲ့တော့သည်။ အိပ်ခန်း၀ ရောက်လျှင် အမေနှင့် ရုတ်တရက် ဆုံလေရာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မလုံမလဲ ခံစားလိုက်ရ၏။ အမေက မိချိုကို ခပ်တည်တည် တစ်ချက်ကြည့်ပြီး အိမ်ရှေ့ဘက် ထွက်သွားသည်။ 

ဦးတင့်ဆွေ တစ်ယောက် လက်ထဲတွင် အထုပ်ကြီးငယ် အသွယ်သွယ်နှင့် အိမ်ထဲ ၀င်လာပြီ။ အသက် ၄၀ ကျော် ကလေးတစ်ယောက် အဖေ မုဆိုးဘိုကြီး.. အမေ့ဆီလာတိုင်း လက်ဆောင် က တပုံတပင်.. ။မိချို တို့မောင်နှမ အတွက်လည်း မုန့်ဖိုးပေး ရက်ရော သေးသည်။ ဦးတင့်ဆွေ တွင် မာလာဆွေ ဟူသော ၁၀ တန်းကျောင်းသူ သမီးလေး တစ်ယောက် ရှိကြောင်း အမေ ပြောပြ၍ မိချို သိထားသည်။

စီးပွားရေး တောင့်တင်း ပြေလည်သော ဦးတင့်ဆွေက အမေ့ကို အပိုင်လိုချင်သည်။ အမေက သူ့သမီးလေးနှင့် မိချို တို့မောင်နှမ အဆင်မပြေမည် စိုးသောကြောင့် ဟု အကြောင်းပြကာ ဦးတင့်ဆွေ ကို တရား၀င် ပါတ်သက်မှုမျိုး မလုပ်ဘဲ ယခုကဲ့သို့ပင် ရေလိုက် ငါးလိုက် ဆက်ဆံ၏။ 

တခါတရံ မိချို အမေ့ကို သနားသည်။ ပါတ်၀န်းကျင်က အကြည့် အမျိုးမျိုး တို့ကို အံတုကာ ဘ၀ကို ရုန်းနေရသော အမေ။ မိန်းမသား တစ်ယောက် ဘ၀ အတွက် အလိုအပ်ဆုံးသော အားကိုးအားထား ဆိုတာ အမေ့မှာမရှိ။ လူတကာ အမြင်မှာ ပေါ့ပေါ့နေ ပေါ့ပေါ့စား ဘ၀ ဖြစ်နေရသော်လည်း တခါတရံ အမေ့အတွေးတို့က လေးနက်လှကြောင်း မိချို အသိဆုံးပင်။အမေနှင့် ဦးတင့်ဆွေ ဧည့်ခန်းတွင် စကားပြောနေကြသည်။ မိချို အလိုက်တသိပင် အမေ့ကို ခွင့်တောင်းလိုက်၏။ 

“အမေ့.. သမီး စာအုပ်အငှားဆိုင် ခဏသွားမယ်နော်.. ” 

အမေ ခေါင်းငြိမ့်သည်။ အိမ်ရှေ့ဘက်မှ ဟန်ပြ ထွက်ခဲ့ပြီး နောက်ဘက်သို့ ပြန်ပတ် ၀င်လာရင်း ဘေးအိမ်ကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်မိသည်။ စောစောလေးကမှ ခေါင်းငြိမ့် ထားသော ရည်းစား အသစ် စက်စက်လေး မိမိကိုများ ချောင်းနေဦးမည်လား ဟူသော အတွေးနှင့်ပေါ့။ 

စိတ်ထဲတွင်လည်း မကြာခင်ကမှ ရလိုက်သော ရင်ခုန်စရာ အနမ်း တစ်စုံတစ်ရာကို တုန်ရီလှိုက်မောစွာ ပြန်ခံစားလျှက်..။ လောလောဆယ် မိချို စိတ်ထဲတွင် အမေတို့အတွဲကို ချောင်းဘို့ထက် စည်သူ့အား နောက်တစ်ကြိမ် တွေ့ရဘို့ကို ပိုတောင့်တ နေမိသည်။

အချစ်ဆိုတာ ဒါမျိုးလား.. စက္ကန့် မလပ် တူတူရှိနေချင်မိတာ အချစ်လား။ ခုလည်း စည်သူ့ကို မတွေ့၍ မိချို စိတ်ထဲတွင် ဟာတာတာ ခံစားနေရသည်။ သူ့အိမ်ရှေ့သွားအော်ခေါ်လိုက်ရ ကောင်းမလား.. မဖြစ်သေးပါဘူး.. တော်ကြာ သူ့အမေ ဒေါ်ကြီးကျယ်နှင့် တွေ့နေမှ ပြဿနာ။ 

“ချစ်တယ် ဆိုတဲ့လူကလည်း ခုကလေးတင် တက်သွားတယ် နည်းနည်း လေးတောင် အရိပ်အခြေ ဆက်ကြည့်မနေဘူး.. တကယ်ပဲ” 

အားမလို အားမရ စဉ်းစားရင်း နောက်ဖေးပေါက်မှ နေ၍ အိမ်ထဲသို့ တိတ်တိတ်လေး ၀င်လာခဲ့လိုက်၏။ ခပ်ကျဉ်းကျဉ်း မီးဖိုချောင် နဘေးတွင် ပစ္စည်း အဟောင်းများ ကြုံသလို ပစ်ထည့်ထားသော လူတစ်ကိုယ်စာသာသာ အခန်းကျဉ်းလေးရှိသည်။ လူကုံထံ အိမ်များတွင်မတော့ သည်လိုအခန်းမျိုးကို စတိုခန်းဟု လှလှပပ ခေါ်ကြမည်ပေါ့လေ။ ထိုအခန်းပေါက်စ လေးက မိချိုနှင့် အမေ အိပ်သည့် အခန်းနှင့် ကပ်လျှက်။

အခန်းကျဉ်းလေးက အဖွင့်အပိတ် သိပ်မလုပ်၍ မှောင်မဲညစ်ပတ်နေ၏။ မိချိုတစ်ယောက် မြွေမကြောက်.. ကင်းမကြောက် ထိုအခန်းကျဉ်းထဲ ၀င်လိုက်သည်။ အမေတို့အတွဲ ချစ်ကြတိုင်း မိချို သည်နေရာမှ ၀င်ချောင်းနေကျ ဖြစ်၍ ချောင်ကလောင် အမှောင်လေးနှင့် ကျင့်သားရနေပြီ။ 

မတော်တဆ အမေထွက်လာလျှင်ပင် မိချို သည်ထဲရောက်နေသည်ကို မသိနိုင်။ မိချို အခန်းလေးထဲ ရောက်သည်နှင့် ရုတ်တရက် အရင်ဆုံး သတိရလိုက်သည်က စည်သူ့ကို။ 

တကယ်လို့များ ယခုလို အချိန်.. ယခုလို နေရာတွင် မိမိနှင့် အတူ စည်သူ ရှိနေလျှင်။ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်း သဖြင့် ကိုယ့်အသက်ရှုသံ ကိုယ် ပြန်ကြားနေရ သည်ကပင် ကျယ်လောင် လွန်းလှသည်။မှောင်မဲမဲ ချောင်ကလေးတွင် ကုပ်ကုပ်လေး ထိုင်ချလိုက်၏။ ထိုစဉ် အပြင်ဘက်ဆီမှ ခြေသံများ ကြားလိုက်ရသည်။ အမေတို့အိပ်ခန်းဆီသို့၀င်လာကြပြီ။ မှောင်ရီပျိုးစ အချိန်ဖြစ်၍ ပါတ်၀န်းကျင် တစ်၀ိုက်တွင် အလင်းရောင် မရှိတော့ချေ။ 

တစ်ဘက်ခန်းမှ ဝါကျင်ကျင် မီးရောင်မှိန်ကလေး အောက်တွင် လူနှစ်ဦး၏ လှုပ်ရှားမှုကို အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ အမေ ၀တ်ထားသည်က အိမ်နေရင်း ဘလောက်စ် အကျီနှင့် ထမီ.. ဦးတင့်ဆွေက ပုဆိုးနှင့် ရှပ်အကျီ။နှစ်ဦးသား မျက်နှာချင်း ဆိုင် ရပ်ရင်း အနမ်းချင်း ဖလှယ်နေကြပြီ။ မိချို ရုတ်တရက် မိမိပါးပြင်ပေါ်မှ ပူနွေးသော အနမ်း တစ်ပွင့်ကို သတိရလိုက်မိသည်။ ရင်ထဲတွင် ရှိန်းကနဲ နွေးသွား၏။ 

နောက်တကြိမ် စည်သူနှင့် ကြုံလျှင် ယခု အမေတို့ကဲ့သို့သော အင်္ဂလိပ် အနမ်းမျိုးများ မိမိ ရနိုင်မည်လား။ မြင်ဘူးယုံမျှနှင့်ပင် တကိုယ်လုံးရှိ အကြောပေါင်းများစွာ စိမ့်တက်သွားသော ထိုအနမ်း စိုစို တို့ကို မိချို အသွေး အသား ထဲမှ ထူးဆန်းစွာ တောင့်တ နေမိတော့သည်။

မိချိုနားထဲတွင် မိမိ အသက်ရှုသံနှင့် အမေတို့အတွဲ၏ ပြင်းပြင်းရှရှ ညည်းတွားသံ တို့က လုံးထွေး ရစ်ပတ် နေသည်။ မိချို သတိထားမိသလောက် အမေတို့ချစ်ကြလျှင် ဦးတင့်ဆွေက အမေ့ကို အလွန်ပင် တယုတယ ရှိလှသည်။ 

အမေ့ ခြေဖမိုးလေးများကိုပင် အမြတ်တနိုး နမ်းရှိုက် တတ် သေးသည်။ ယခုလည်း နှစ်ဦးသား အနမ်းချင်း ဖလှယ်ရင်း ဦးတင့်ဆွေ၏ လက်တစ်ဘက်က အမေ့ အကျီအောက်ကို လျှိုသွင်း၍ ရင်သားစိုင် မို့မို့တို့ကို ပွတ်သပ် ချေမွနေသည်။ ကျန်လက် တစ်ဘက် ကထွားကျိုင်းသော တင်ပါးတို့ကို ဆုပ်ကိုင် ညှစ်နယ်လျှက်။ နှစ်ဦးသား ပြင်းထန်သော ရမ္မက်ဇော ကပ်ကာ အနမ်းစစ်ပွဲကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆင်နွှဲနေကြ၏။

မိချို ထိုင်နေရာမှ အားမရ၍ မတ်တပ်ရပ် ကာ ပိုကျယ်သော နံရံ အပေါက်ရှိရာ ဘက် ရွှေ့လိုက်၏။ ဦးတင့်ဆွေ ရုတ်တရက် အမေ့ ထမီကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ ဝါကျင်ကျင် မီးရောင်အောက်တွင် ၀င်းဝါစိုပြည်သော အမေ့ တင်စိုင်ကြီး ထင်းကနဲ ပေါ်လာ၏။ အသက် ၄၀ မပြည့်သေးသော အမေ့အလှ အပတို့က ယနေ့တိုင်ပျိုမြစ်နုနယ်ဆဲ။ အမေ့ ကိုယ်ပေါ်တွင် ရင်စေ့ ခါးတင် အကျီကလေးသာ ကျန်တော့သည်။

ဦးတင့်ဆွေ အမေ့ကို စွေ့ကနဲ ပွေ့ကာ အနားရှိ စားပွဲပေါ်သို့ထိုင်လျှက် တင်ပေးလိုက်၏။ ထို့နောက် စားပွဲရှေ့တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ တွဲလောင်းကျနေသော အမေ့ ခြေဖမိုး ဖြူဖြူကလေးကို အငမ်းမရ နမ်းရှုံ့လေတော့သည်။ 

ခြေဖဝါးကို ပါးနှင့် အသာ အယာ ပွတ်လိုက်၏။ ထို့နောက် ခြေချောင်းလေးများကို ကလေးငယ်တစ်ဦး နို ့စို ့နေသကဲ့သို့တပြွတ်ပြွတ် အသံမြည်အောင် စုပ်နေလိုက်သည်မှာ အူယားသဖွယ်။ လက်တစ်ဘက်က အမေ့ပေါင်တံတလျှောက် ထက်အောက် စုန်ဆန် ပွတ်သပ်နေသေးသည်။

အမေလည်း မျက်စိကို စုံမှိတ်ကာ ခေါင်းကိုမော့ထား၏.. လက်တစ်ဘက်က နောက်ပြန်အားယူကာ စားပွဲပေါ် ထောက်ထားသည်။ ကျန်တစ်ဘက်က အကျီပေါ်မှ နေ၍ နို ့များကို ဘာသာ ညှစ်နယ်လျှက်။ အမေ့ နှုတ်ဖျားမှ တအင်းအင်း ညည်းညူသံတို့ သည်းသည်း ထန်ထန် ထွက်ပေါ်လာနေပြီ။ ပေါင်တံပေါ်တွင် ဆော့ကစားနေသော ဦးတင့်ဆွေ၏ လက်တို့က ဆူဖြိုး ဖောင်းကြွနေသော အမေ့ ပိပိလေးဆီသို့ မထိတထိ လှမ်းနေသည်။ 

အမေ ခါးကလေး တစ်ချက်တစ်ချက် ကော့ကာ ချစ်ရည် ရွှမ်းစို နေသော ပိပိလေးကို ဦးတင့်ဆွေလက်တို့နှင့်ထိမိအောင် ကြိုးစားနေသည်။ နောက်တော့ စိတ်မရှည်နိုင်တော့သည့်အလား မိမိဘာသာ ပွတ်သပ်နေတော့၏။ဦးတင့်ဆွေ ထိုင်နေရာမှ အသာထကာ ၀တ်ထားသော အကျီနှင့်ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ တစ်ဘက်ခန်းမှ ချောင်းကြည့်နေသော မိချိုရင်ထဲ လှိုက်လှဲ တုန်ရီနေ၏။ ယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ ၀တ်လစ်စလစ် ခန္ဓာကိုယ်ကို ယခုမှ မြင်ဘူးခြင်း မဟုတ်သော်လည်း ယနေ့အဖို့မိချို စိတ်တွေ ပိုမို ထူးကဲစွာ ပြင်းထန်နေသည်။

ညနေတုန်းက စည်သူ့အထိအတွ့အနမ်းတို့ကြောင့်ပဲဖြစ်ရမည်။ ဦးတင့်ဆွေက လူထွားတစ်ဦးဟု ဆိုနိုင်သူ။ မီးရောင် မှိန်မှိန်အောက်တွင် ထွားကျိုင်း ထောင်မတ် ကာ တရမ်းရမ်း လှုပ်ခါနေသော လိင်တံကြီးကို အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ ထိုသို့သော အရာမျိုး မိမိ ကိုယ်တွင်းသို့ထိုးသွင်းလိုက်လျှင်.. ရုတ်တရက် အတွေးကြောင့် မိချို ကျောတွင် စိမ့်ကနဲ ခံစား လိုက် ရ၏။ စိတ်ထဲမှလည်း စည်သူ့ကိုမြင်ယောင်လိုက်မိသည်။ စည်သူလည်း ခန္ဓာကိုယ် သေးလှသူ တော့ မဟုတ်။

“ကို.. သိပ်ကလိ မနေနဲ့ကွာ.. မြန်မြန် လုပ်ပေးတော့.. ဒီမှာ မရတော့ဘူး..” 

အမေ့အသံ ခပ်တိုးတိုးပေမယ့် ပါတ်၀န်းကျင်၏ တိတ်ဆိတ်နေမှုကြောင့် မိချို နားထဲ အတိုင်းသား ကြားလိုက် ရသည်။ 

“ဟင်းဟင်း ကိုက အလွမ်းသယ်ချင်သေးတာ ခင်ရဲ့.. ဒီလောက်လေး တောင်းဆိုယုံနဲ့ မရဘူးကွာ.. ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ပြောမှ…” 

ဦးတင့်ဆွေ အမေ့ကို ကလိနေသည်မှာ ဘေးက ကြည့်နေသော မိချိုပင် မနေနိုင်ဖြစ်လာသည်။ လက်အစုံကလည်း ၀တ်ထားသော ဂါ၀န်လေးကို အသာ မ ကာ မျက်ရည်လည်ရွှဲ ဖြစ်နေသော ညီမလေးကို ချော့ဘို့ပြင်လိုက်မိတော့၏။ 

ဦးတင့်ဆွေ အမေ့ အကျီ ကြယ်သီးတို့ကို တစ်လုံးခြင်း ဖြုတ်နေပြီ။ အမေ့လက်တွေက ဦးတင့်ဆွေ၏ မာန်ဖီနေသော ညီလေးကို ပွတ်သပ်ချော့မြှူနေ၏။ထို့နောက် စားပွဲပေါ်ထိုင်လျှက်ရှိနေသော အမေ့ ဒူးနှစ်ချောင်းကို ဆွဲထောင် ကားလိုက်သည်။ လက်တစ်ဘက်က ပိပိလေးကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ရင်း ခါးကို အတန်ငယ်ကိုင်းကာ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ရင်သားတို့ကို အငမ်းမရ စို့တော့၏။ 

အမေ ခါးလေး ကော့ကာ ကော့ကာနှင့် တအင့်အင့် ညည်းညူ နေသည်။ လက်တစ်ဘက်က နောက်ကိုထောက်လျက် တစ်ဘက်က ဦးတင့်ဆွေ၏ ဆံပင်တို့ကို ဆုပ်ကိုင်ဆွဲကာ..

 “ကိုရယ်.. လုပ်ပါတော့ ခင်မနေတတ်တော့ဘူး လုပ်ပေးပါတော့ နော်..... ကို့ချာတိတ်ကို ခင့်ညီမလေးထဲ ထိုးထည့်လိုက်ပါတော့ လုပ်ပါ..” 

ငိုညည်းညည်း အသံလေးနှင့် တုန်ရီစွာ တောင်းဆိုနေသည်။ဦးတင့်ဆွေ မတ်မတ်ရပ်လိုက်၏။နှုတ်ခမ်းတို့က ရင်သားများဆီမှ တဖန် အမေ့ နှုတ်ခမ်းများကို စုပ်နမ်းပြီး ထောင်၍ ကားထားသော အမေ့ဒူးအောက်သို့လက်နှစ်ဘက်ကို လျှိသွင်းကာ သူ၏ သန်မာ ထွားကျိုင်းသော လိင်တံကြီးကို စိုရွှဲနေသော အမေ့ ပိပိလေးထဲသို့ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်သွင်းပြီး စည်းချက်မှန်မှန် အထုတ်အသွင်း လုပ်နေတော့သည်။ 

အမေ့အသံ တအင့်အင့် ထွက်ပေါ် လာနေ၏။ မိချိုလည်း မတ်တပ် ရပ်လျှက်ကပင် ခြေတစ်ဘက်ကို နံရံ သစ်သားတန်းပေါ် ထောက် ကန် ကာ ပိပိလေး ကို လက်ခလယ်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖိ၍ ပွတ်မိတော့သည်။ ဤအခန်းလေးက မတ်တပ်ရပ်၍ ကျောမှီဘို့သာမက နံရံပေါ် ခြေတစ်ဘက် မြှောက်၍ ထောက်ကန်ထားရန် အတွက်ပါ အဆင်ပြေလှ၏။

တစ်ဘက် အခန်းမှ လှုပ်ရှားမှုများ ကြမ်းသည် ထက်ကြမ်းလာကာ အိမ်ပင် တသိမ့်သိမ့် ဖြစ်လာ သလိုလို။ အမေ့ ညည်းညူသံတို့ကျယ်လောင် လာပြီး ဦးတင့်ဆွေ၏ နှုတ်မှလည်း အံကျိတ် အားယူသံတို့တအီးအီး ထွက်ပေါ် နေ၏။ မိချိုစိတ်တွေလည်း ဗလောင်ဆူလာပြီ.. မိမိဖာသာ အာသာ ဖြေဖျောက်ရခြင်းထက် တစ်စုံတစ်ယောက်၏ အထိအတွေ့ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် တမ်းတ လာမိသည်။

မှောင်နေသော အခန်းကျဉ်းလေးထဲတွင် ခြင်များ၏ အသံ တ၀ီ၀ီ ကြား နေရ သေးသည်။ ခြေသလုံးနှင့် လက်မောင်းများကို ခြင်ကိုက်ခံနေရသည့် ခပ်စူးစူး ယားကျိကျိ ၀ေဒနာကပင် မိမိ၏ ကာမဆန္ဒ တို့ကို အားဖြည့် နိုးဆွ နေသယောင်ယောင်။

အနားရှိ တစ်စုံတစ်ရာကိုပင် ပိပိလေးအတွင်း ဆောင့်သွင်း ထိုးထည့် ခံလိုစိတ်များ ပေါ်လာသည် အထိ စိ်တ်ရိုင်းများ၀င်လာမိတော့၏။

 “အာ… ရှီးးး” 

အံကျိတ် ညည်းတွားရင်း မိချိုအမေတို့ကဲ့သို့ပင် စိတ်လွတ် ကိုယ်လွတ် အော်ဟစ် ပစ်လိုက်ချင်မိတော့သည်။ ထိုစဉ် 

“အ.. အ.. ကိုးးး မြန်မြန်.. မြန်မြန်လေး ဆောင့်.. ဆောင့်ပေး.. အင့်..အင့်…” 

အမေ့ တောင်းဆိုသံများ၊ ဦးတင့်ဆွေ၏ တ၀ုန်း၀ုန်း လှုပ်ရှားသံများ၊ အင်္ဂါစပ်ချင်းထိရိုက်မှု တဖတ်ဖတ်မြည်သံများ၊ ခပ်ပြင်းပြင်း အသက်ရှု သံများနှင့်အတူ သည်ဘက်မှ တစ်ကိုယ်တော်မင်းသမီး မိချို၏ နှစ်ကိုယ့်တစ်စိတ် အချစ်ကပွဲသဘင် သည်လည်း ပြင်းပြစွာ မောဟိုက် တုန်ရီရင်း ခံစားမှု၏ ခရီးဆုံးသို့။ အခန်းကျဉ်း ကလေး တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက် သွားသလို တဖက်ခန်းမှ လှုပ်ရှားမှုများလည်း ရပ်တန့်သွားပြီ။

မိချို နံရံကို မှီရင်း ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပတ်၀န်းကျင်တွင် အလင်းရောင် လုံး၀ ကွယ်ပျောက်နေပြီ။ စောစောက အရှိန်တက်နေ၍ သတိမထားမိ။ ယခုမှ လူတစ်ကိုယ်လုံး နေရာ အနှံ့မှ ယားယံလာသည်။ အချိန် သိပ်ဆွဲနေ၍ မရ။ အမေ မရိပ်မိအောင် အပြင် သွားဟန် ဆောင်ရဦးမည်။ မိချို အသံ မထွက် အောင် အသာအယာ ထ လိုက်၏။ 

လူမိမှာ ကြောက်ပါသည် ဆိုမှ အတန်ငယ် နုံးချိနေသော ခန္ဓာ ကိုယ်က တစ်ချက် ယိုင်သွား သေးသည်။ မိချို ဖြတ်ကနဲ လန့်သွားပြီး အသက်ပင် မရှုရဲ။ ပိပိလေး ဆီမှ မဆိုစလောက်ကလေး ကျင်တင်တင် ဖြစ်နေ၏။ ရှုရှုးကလည်း ပေါက်ချင်လှပြီ။ ပတ္တာပြုတ်လုလု တံခါးပေါက်ကို အသာထိန်းဖွင့်ရင်း မီးဖိုခန်းဘက် ကူးလိုက်သည်။

ခြေသံမထွက်အောင် တိတ်တဆိတ် ချွတ်နင်းပြီး နောက်ဖေးပေါက်မှ တဆင့် အိမ်အောက်ဆင်း၊ အိမ်သာထဲသို့အမြန် ပြေး၀င်ကာ အပေါ့အပါးသွား.. သန့်ရှင်း ဆေးကြော။ ပိပိလေးက ချွဲကျိကျိနှင့် နူးညံ့ နေ၏။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်သပ်ထားသော အရှိန်ကြောင့် အနည်းငယ် ထုံနေ သလိုလိုပင်။ အိမ်သာထဲတွင် သိပ်ကြာနေ၍လည်းမဖြစ်သေး။ အမေ ရုတ်တရက် ထွက်လာမှာ ကြောက်ရ သေးသည်။ 

အိမ်ဘေးမှ ပတ်ကာ အိမ်ရှေ့ပေါက်၀ သို့ရောက်အောင် လျှောက်လာခဲ့လိုက်၏။ မကြည့်ဘဲ မနေနိုင်သည့် မျက်လုံးက လောလောလတ်လတ် ချစ်သူရှိရာ ဘေးအိမ်သို့တစ်ချက် ၀ေ့လိုက်မိသေးသည်။

 “အလကားကောင် လိုချင်တာရသွားတော့ အမှီးတောင် မမြင်ရတော့ဘူး..” 

အမြင်ကတ်စွာ တွေးရင်း မျက်စောင်းထိုး လိုက်၏။

အိမ်ရှေ ့ဘက်ရောက်တော့ ရုတ်တရက် ပြန်မ၀င်ရဲသေး။ အမေတို့အိပ်ခန်းထဲက မထွက်လာသေးရင် ဒုက္ခလေ။ ချစ်သော အမေ့ကို အနေမခက်စေချင်ပါ။ ထို့ကြောင့် အိမ်ထဲမ၀င်သေးဘဲ နှစ်အိမ် ကျော် လောက်က အိမ်ဆိုင်ကလေး ဘက်သွားပြီး ယောင်လည်လည် လုပ်နေလိုက်၏။ 

မုန့်၀ယ်စား ရအောင်လည်း ပိုက်ဆံက ပါမလာ။ လမ်းမီးတိုင် အောက်တွင် ဆူညံစွာ ဆော့ကစား နေကြသော ကလေး တစ်သိုက်ကို ကြည့်ရင်း ခဏ အချိန်ဖြုန်း နေလိုက်သည်။ တအောင့်နေတော့ လူက ဗိုက်ဆာလာပြီ။ခုလောက်ဆို အမေတို့လည်း အေးအေးဆေးဆေး ရှိလောက်ပြီထင်ပါရဲ့။ အတွေးနှင့် အိမ်ဘက် ပြန်လှည့် လာခဲ့လိုက်၏။ စည်သူတို့အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ အိမ်ပေါက်၀တွင် ထိုင်နေသော ကိုယ်တော်လေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ပြုံးစိစိ မျက်နှာနှင့် မိမိကို ကြည့်နေပုံက အသည်းယားစရာ။

“စောစောကငါအိမ်က ထွက်လာတော့ ဒင်းက ဘယ်ရောက်နေတယ်မသိဘူး.. နောက်ကလိုက်လာရင် ခဏလေးဖြစ်ဖြစ် စကားပြောလို့ ရဦးမှာကို..” 

မချင့်မရဲ အတွေးနှင့် စည်သူကို ခပ်တည်တည် တစ်ချက် ကြည့်လိုက်၏။ ဘာလုပ်နေတာလည်း ဆိုသည့်သဘောနှင့်ပေါ့။ စည်သူက မျက်စိတစ်ဘက် မှိတ်ပြသည်။ မိချို ရင်ထဲ လှပ်ကနဲ..။ ပါးပြင်ပေါ်သို့အနွေးဓါတ်တစ်ခု ဖြတ်ပြေးသွားသေး၏။ စည်သူမြင်သာအောင် နှုတ်ခမ်းကို ဖိကိုက်ပြပြီး အိမ်ဘက် ခပ်သွက်သွက် လျှောက်လာလိုက်သည်။ ရင်ခုန်တာလား.. ရှက်တာလား.. ဘာမှန်းသေချာမသိပေမယ့် ဒီခံစားချက်ကို နှစ်ချိုက်မိသည်ကတော့ အမှန်ပင်။ ယခု မိမိတွင် ရည်းစားတစ်ယောက် ရှိနေပြီပဲ..။

မိချိုအိမ်ရှေ့ရောက်တော့ အမေနှင့် ဦးတင့်ဆွေက ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်စကားပြောနေကြပြီ။ မိချိုလည်း ခပ်တည်တည်နှင့် အိမ်ထဲ၀င်လာလိုက်သည်ပေါ့။ ခုံပေါ်တွင် လက်ပိုက်လျှက် ခြေထောက် ချိတ်ကာ စတိုင်ကျကျ ထိုင်နေသော အမေက မိချိုထံ လှမ်းကြည့်သည်။ ကိုယ့်စိတ် ကိုယ်မလုံသော မိချို အမေ့အကြည့်ကို သရုပ်ခွဲနေမိ၏။

 “စောစောက ဟိုအခန်းထဲ ငါရှိနေတာ အမေသိသွားလို့များလား.. ဒါမှမဟုတ် ညနေက စည်သူနဲ့ကိစ္စများ အမေတွေ့သွားသေးလား..”။ 

အမေ့ကို သိပ်အကြောက်ကြီး မဟုတ်ပေမယ့် ရည်းစားသနာ ကိစ္စတွင် တည့်တည့်ကြီး မျက်နှာချင်း ဆိုင်ရလောက်အောင်တော့ မိချို မရဲပါ။ အမေတို့နားမှ ခေါင်းလေး ငုံ့ပြီး ခပ်ကုပ်ကုပ် ဖြတ်လျှောက်လိုက်သည်။

“မိချို.. လာထိုင်ဦး....” 

လှမ်းပြောလိုက်သော အမေ့အသံကြောင့် မိချို ခြေလှမ်း တုန့်သွားသည်။ စိတ်ထဲလည်း ထိတ်ကနဲဖြစ်ပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံး ထူပူသွား၏။ ဦးတင့်ဆွေရှိနေသည် ဆိုတော့ ပြောခြင်းပြော စည်သူနဲ့ကိစ္စပဲဖြစ်မည်။အမေနှင့် နှစ်ယောက်တည်း ရှိချိန်ဆိုရင်တော့ မိချို ၀န်ခံရဲပါသည်။ ခုတော့ သူစိမ်းရှေ့မှာ။ တကယ်တမ်း စဉ်းစားတော့လည်း ရည်းစားထားတာ အပြစ်မှ မဟုတ်ပဲနော်။ ဒီကိစ္စက ခုမသိလည်း နောက် သိမယ့်တူတူ သူစိမ်းရှေ့ဆိုတော့ အမေလည်း သိပ်နင့်နင့်သီးသီး ပြောမည်မထင်ပါ။ 

အတွေးနှင့် ကိုယ့်ကိုကိုယ်ကာကွယ်ရင်း အမေ့ဘေးတွင် ခပ်ကျုံ့ကျုံ့၀င်ထိုင် လိုက်၏။ စိတ်ကတော့ အမေဘာများ ပြောမလို့ပါလိမ့် တထိတ်ထိတ် ပေါ့နော်။တကယ်တမ်း စကားစလိုက်သူက ဦးတင့်ဆွေ..

“မနက်ဖြန် ညနေ ဦးလာခေါ်မယ်နော် သမီး.. အလုပ်အတွက် အင်တာဗျူးဘို့..” 

တော်သေးသည်။ ထိတ်လန့်နေသောအတွေးတို့ကြက်ပျောက် ငှက်ပျေက် ဖြစ်သွား၏။

 “နေ့လည်ကတည်းက အမေပြောထားသားပဲ။ ငါအလုပ်ရတော့မှာပဲ..”

စဉ်းစားလိုက်တော့ မိချိုမျက်လုံးထဲတွင် လှလှကလေး ၀တ်စားပြင်ဆင်ကာ သီချင်းဆိုနေသော မိမိကိုယ်ကို မြင်ယောင် မိလိုက်သေးသည်။ ကိုယ်တိုင်က စိတ်၀င်တစား ရှိလှသော အလုပ်မို့မိမိကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုကလည်း အပြည့်ပင်။

“အဲ့ဆိုင်အကြောင်း သမီးသိထားအောင် နည်းနည်းပြောပြထားမလို့လေ..”

“ဟုတ်..ပြောပါ ဦး..”

“ဆိုင်ရှင်က အနုပညာကို ဝါသနာကြီးတယ်.. အထူးသဖြင့် သီချင်းပေါ့.. သူ့မှာ တခြား စီးပွါးရေး လုပ်ငန်းတွေလည်း သပ်သပ်ရှိတယ်လေ.. ဒီဆိုင်ကို အပျော်သက်သက် ဖွင့်ထားတာ.. သူကိုယ်တိုင် လာခဲတယ်.. ဒါပေမယ့် တကယ့်ပါရမီရှိတဲ့ အဆိုရှင်တွေကို မြေတောင်မြှောက်ပေးတတ်တယ်.. အခြား စင်တင်တေးဂီတဆိုင်တွေနဲ့မတူတဲ့ အချက်က အဲ့ဒါပဲသမီး.. သမီးကြိုးစားရင် တကယ့် အဆိုတော် ဖြစ်နိုင်တာပေါ့.. ဆိုင်နဲ ့ပါတ်သက်တဲ့ ၀န်ထမ်း စည်းကမ်းပိုင်းလေးတွေလည်း ရှိတော့ ရှိတာပေါ့ကွယ်.. ဒါပေမယ့် ကိုယ့်အနေအထိုင် ကိုယ်တော့ ထိန်းသိမ်းရမှာပေါ့..”

“ဟုတ်ကဲ့.. သမီးကြိုးစားပါ့မယ်.. ကျေးဇူးလည်း တင်ပါတယ်..”

“မနက်ဖြန် ညနေ ၅ နာရီလောက် အဆင်သင့် လုပ်ထားလေ.. ဦးလာခေါ်မယ်.. ဆိုင်တာ၀န်ခံနဲ့သမီးကို မိတ်ဆက်ပေးမယ်..သမီးကို သူအင်တာဗျူးပြီးရင် ဘယ်နေ့စ ဆင်းရမလည်း ဆိုတာ ပြောလိမ့်မယ် ထင်တယ်..”

“ဟုတ်ကဲ့.. သမီးလုပ်ထားပါ့မယ် ဦး၊ အင်တာဗျူးဆိုတော့ သမီး ကျနိုင်သေးတာပေါ့နော်.. ဘာတွေ မေးမှာလည်း ဟင်..”

“ကျတော့မကျပါဘူး ဦးဉာဏ်လင်းညိုကို ဦးကိုယ်တိုင် ပြောထားတာပဲလေ.. ဘာတွေမေးလည်းတော့ ဦးလည်း သေချာ မသိဘူးကွ.. ကိုယ်ရေးရာဇ၀င် နည်းနည်းပါးပါးနဲ့အသံစစ်မယ်ထင်တယ်.. သီချင်း ဆိုခိုင်းတာမျိုးပေါ့.. အဲ့ဒီဆိုင်ရှင်က အပျော်သဘော လုပ်တာဆိုပေမယ့် စနစ်ကျတယ်သမီးရဲ့.. အစားသောက်ပိုင်းကော.. တေးဂီတ ဖျော်ဖြေရေးအပိုင်းကော.. အာ့ကြောင့် သူ့ဆိုင်ကနေ တကယ် အောင်မြင်သွားတဲ့ အဆိုတော်တွေ အများကြီးလေ.. ပျက်စီးရာ ပျက်စီးကြောင်းလည်း ရှိကောင်း ရှိမှာပေါ့ကွယ်.. ဒါကတော့ လူပေါ် မူတည်တာပေါ့လေ..”

“ဟုတ်ကဲ့.. သမီးသဘောပေါက်ပါတယ်ဦး.. ဦးဉာဏ်လင်းညိုဆိုတာက ဆိုင်ရှင် သူဌေးပေါ့နော်..”

“အွန်း ဟုတ်တယ်.. ဦးမိတ်ဆွေ.. ဆိုင်ရှင်ပေါ့.. သူက အမြဲမလာတတ်ဘူး တစ်ပတ်မှ တစ်ခါ.. လာလည်း ခဏပဲ..သဘောကောင်းပါတယ်.. ဒီဆိုင်အပြင် တခြားလုပ်ငန်းတွေလည်း အများကြီးလေ.. ၀န်ထမ်းတွေနဲ့ ရင်းရင်းနှီးနှီး နေတတ်ပါတယ်.. သမီးနောက်တော့တွေ့မှာပေါ့..”

“ဟုတ်ကဲ့…”

“ကဲ.. ဒါဆို ဦးလည်း ပြန်တော့မယ်.. မာလာ့ကို ကျူရှင် ၀င်ကြိုရဦးမယ်.. နည်းနည်းများ နောက်ကျ နေပလားမသိဘူးကွ..”

“ဟုတ်ဟုတ်.. သမီး စာအုပ်ဆိုင်မှာ သူငယ်ချင်းနဲ ့စကားပြောနေလို ့ ဦးရဲ့.. ဦးပြန်နှင့်ပြီတောင် ထင်တာ.. စောင့်နေမယ်မှန်း မသိလို့ပါ..”

“အွန်း အဲဒါလေး ပြောပြမလို့ပါ.. ကိုင်း သွားပြီ.. ခင်ရေ.. ပြန်မယ် နောက်မှ အေးအေး ဆေးဆေး တွေ ့တာပေါ့..”

အမေ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ထပြန်သွားသော ဦးတင့်ဆွေ၏နောက်ကျောကို မိချိုငေးကြည့်နေမိသည်။ အမေက ကားနားထိလိုက်ပို့ရင်း နှုတ်ဆက်နေ၏။ မချိုလည်း အိမ်ပေါက်၀ ထိလိုက်ရပ်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ဘာလိုလိုနဲ့ငါတကယ် အလုပ် ၀င်ရတော့ မှာပါလား ဟူသောအတွေးက စိတ်အစဉ်ကို အနည်းငယ် တည်ငြိမ်သွားစေသလိုလို။ 

မိချိုဘ၀မှာ မနက်ဖြန်အတွက် ဆိုတာကို စဉ်းစားမိသည်မှာ သည်တစ်ခါ ထမဆုံး ဖြစ်မည်ထင်သည်။ထိုစဉ် အောင်ဇော် ပြန်ရောက်လာ၏။ ဦးတင့်ဆွေက ကားထဲရောက်၍ စက်နိုးပြီးနှင့်နေပြီ။အောင်ဇော် ဦးတင့်ဆွေကို တရိုတသေ နှုတ်ဆက်နေသည်။ မိချိုတို့သားအမိတွေ အတွက်တော့ ဦးတင့်ဆွေက ကျေးဇူး ကြီးမားသူတစ်ဦးပင်။ ကား ထွက်သွားတော့မှ အမေက အိမ်ဘက် ပြန်လှည့်၀င်လာပြီး မိချိုကို အေးစက်စက် တစ်ချက်ကြည့်၍ 

“ထမင်းစားဘို့လုပ်…” 

ဟုတိုတိုပြောကာ အိပ်ခန်းထဲ ၀င်သွား၏။

အောင်ဇော်လည်း အိမ်ထဲ၀င်လာပြီ။ မိချို အမေ့ကို ခေါင်းငြိမ့်ပြရင်း ဦးတင့်ဆွေပါလာသည့် စားသောက် ဖွယ်ရာများကို အိမ်နောက်ဖေး မီးဖိုချောင်လေးသို့သယ်သွားကာ ထမင်းစားရန် ခပ်သွက်သွက် ပြင်ဆင်လိုက်၏။ မိချိုတို့သားအမိ တစ်တွေက ထမင်းလက်ဆုံ စားခဲသည်။ များသောအားဖြင့် အမေက ညစာ သိပ်မစားတတ်။ အောင်ဇော်ကလည်း အပြင်မှာစားခဲ့တာက များပြီး အိမ်ကိုလည်း ညတိုင်းပြန်လာတတ်သူ မဟုတ်ပေ။ သို့ဖြစ်၍ မိချိုတို့အိမ်တွင် မိသားစု ထမင်း၀ိုင်း ဆိုသည်မှာ ကြုံခဲလှသော အခွင့်အရေးတစ်ရပ်ဖြစ်နေ၏။ 

ငယ်ငယ် ကလေးဘ၀ တုန်းကတော့ အမေ ခွံ့ကျွေးသည့် ထမင်းကို တောင့်တဖူးပေမယ့် ယခုအချိန်မှာ ထမင်း၀ိုင်းသည် အလုပ်ပိုစေသော အရာဟုပင် တွေးမိတော့သည်။ မိချို စိတ်ထဲတွင် သားအမိ သုံးယောက်၏ ထမင်း၀ိုင်းလေးက ခါတိုင်းထက် တိတ်ဆိတ် နေသယောင်။

.............................................................................................

အခန်း ( ၂ )

ဆောင်း၀င်စ အချိန်ကာလ ဖြစ်၍ ညနေ ၆ နာရီခွဲ ၇ နာရီ အချိန်သည် ညနက်ပိုင်း ကဲ့သို ့ပင်မှောင်မည်း နေလေ၏။ ကျူရှင် တက်သော သူငယ်ချင်းအိမ်တွင်လည်း အဖော် တစ်ယောက်မျှပင် မရှိတော့ချေ။ အိမ်ရှင်သူငယ်ချင်း နှင့် အတူ ခြံထဲရှိဒန်းကလေးတွင် ထိုင်ရင်း လက်မှ နာရီကို ငုံ ့ကြည့်လိုက်သည်။ ၆နာရီ ၄၅ မိနစ်။

 “ဖေဖေကလည်း ဒီနေ့မှ ကြာလိုက်တာ…” 

အတွေးနှင့် လူက လည်တဆန့်ဆန့်ဖြစ်နေသည်။ အိမ်စောစော ပြန်ရောက် ချင်လှပြီ။ မမနွယ် မနေ့ကပေးခဲ့သော ကျက်စာ အနည်းငယ် ပြန်နွှေးဘို့လိုသေးသည်လေ။ မာလာဆွေက စာကျက်အား ကောင်းသော်လည်း သူများလောက် ထက်ထက်မြက်မြက် မရှိ။ သူများ နာရီ၀က် ကျက်ရသော စာကို မာလာ ၁ နာရီနှင့် ရချင်မှ ရတတ်သည်။ သို့ဖြစ်၍ မာလာ့အတွက် စာကူကျက်ပေးရန် စာကြည့်ဂိုက်တစ်ယောက် ငှားထားရသေးသည်။ 

အဖေစီးပွားရေး ပြေလည် လို့သာ တော်တော့သည်။ တစ်လ တစ်လ မာလာ့ကျောင်းစားရိတ်က သာမန် လက်လုပ်လက်စား မိသားစု အတွက် တစ်လစာ အိမ်သုံးစားရိတ် မကချေ။မာလာ လေးတန်း တက်သည့်နှစ်မှာပင် အမေဆုံးသည်။ အဖေ့အစ်မကြီး ဖြစ်သူ ကြီးတော် အပျိုကြီး ၏ တင်းကျပ်သော အုပ်ထိန်းမှုအောက်တွင် ကျောင်းစာနှင့် အိမ်ကလွဲ၍ မာလာ ဘာမှ မသိ။ 

တက်ရသည့်ကျောင်းကလည်း မိန်းကလေးသီးသန် ့ကျောင်းဖြစ်၍ အလယ်တန်းကျောင်းသူ ဘ၀ ကတည်းက မာလာ့တွင် ယောကျ်ားလေး သူငယ်ချင်း ဟူ၍တစ်ယောက်မျှမရှိချေ။ ကျူရှင်ကိုလည်း ကျောင်းမှ အတန်းဖော် သူငယ်ချင်းတစ်ဦး၏အိမ်တွင် ငါးယောက် သီးသန့်၀ိုင်း၍ သင်စေသည်။ 

ကျောင်းစာ၊ ကျူရှင်စာ၊ နောက်ပြီး အိမ်မှ စာကြည့်ဂိုက် မမနွယ်သာကီ ၏ ကျက်စာများနှင့် မာလာ့ အဖြစ်က နေ့ရှိသ၍ စာအုပ်နှင့် မျက်နှာ ခွါရသည် မရှိချေ။ ၁၀ကျော်သက် အရွယ်ကလေး ရောက်လာ၍ လှချင်ပချင်စိတ် ရှိပါသော်လည်း စည်းကမ်းကြီးလှသော အပျိုကြီး၏ ကြိမ်လုံး ဒဏ်ကြောင့် သနပ်ခါးပင် ညီအောင် မလိမ်းရဲရှာ။

မွေးကင်းစ ကတည်းက ခြေမွှေးမီးမလောင် လက်မွှေးမီးမလောင် နေခဲ့ရသော မာလာ.. အမည်နှင့် လိုက်ဖက်အောင်ပင် ပန်းကလေး တစ်ပွင့်လို လှပေသည်။ ၀င်းဝါ စိုပြည်သော အသားအရေနှင့် မျက်တောင် ကော့ကလေးများ ၀န်းရံထားသော မာလာ့ မျက်လုံး.. ထူထဲပြည့်တင်းသော နှုတ်ခမ်း တစ်စုံနှင့် နှာခေါင်း ချွန်ချွန်.. မေးစေ့ လုံးလုံးလေးက အပြစ်ကင်းစင်သော ကလေးငယ်တစ်ဦး၏ မျက်နှာသဖွယ်။ တွေ့ဘူးမြင်ဘူးသမျှလူ အကုန်လုံး တညီတညွတ်တည်း ပြောလေ့ရှိကြတာက 

“မာလာ့ ကြည့်လိုက်ရင် အမြဲ ကလေးလေး လိုပဲ..” 

ဟူ၍။ ကျောင်းမှ သူငယ်ချင်းများလည်း မာလာ့ကို ချစ်ကြသည်။ အထူးသဖြင့် ယောကျ်ားလေးဆန်ဆန် နေတတ်သော သူငယ်ချင်းမများပေါ့။ရှေးရိုး အစဉ်လာ ကြီးမားသော ကြီးကြီးမေ.. မာလာတို့ခေတ်၏ အထာကို ကောင်းစွာ သဘော မပေါက် သည်ပင်လား.. သို့တည်းမဟုတ် အန္တရာယ် မရှိပါဘူးဟု ယူဆသောကြောင့်လားတော့ မဆိုနိုင်။ 

မိန်းကလေးချင်း ချစ်သူဖြစ်လေ့ရှိကြသော မိန်းကလေးကျောင်းတို့၏ ဓလေ့ကို မသိယောင် ဆောင် ပေးထား၏။ယခု ကျူရှင် တက်သည့် အိမ်မှ သူငယ်ချင်း သော်သော်ပင်လျှင် မာလာ့အား အချစ်တော်ဖွဲ ့ရန် ကြံစည်နေသူ။ မာလာက ကျောင်းတွင် လူချစ်လူခင်များသည်။ ငွေကြေး ပြည့်စုံကြွယ်၀သော်လည်း ရင်းနှီး ဖော်ရွေ တတ်ပြီး စိတ်နေသဘောထား ကောင်းမွန် ပြည့်၀မှုကြောင့် ဆရာမများကပါ မာလာ့ကို ချစ်ကြ၏။

မာလာ ကိုယ်တိုင်ကလည်း အပေါင်းအသင်းများကို အနွံတာခံတတ်သည်။ မိမိမှာက မွေးချင်း ဖောက်ဖော် မရှိ.. အဖေကလည်း အလုပ်များသူ.. မာလာတွင် ပြေးကြည့်မှ မျက်နှာကြော တင်းတင်း ကြီးဒေါ် တစ်ယောက်နှင့် နောက်ထပ် အနီးကပ်ရင်းနှီးသူ ဟူ၍ စာကူကျက်ပေးသော Study guide မမနွယ်သာကီ.. ဒီနှစ်ယောက်သာလျှင် မာလာ့အတွက် အရင်းအချာဟူ၍ ရှိသည်။ 

မမနွယ်ကိုလည်း မာလာ ချစ်ကြောက်ရိုသေရပါသည်။ ယခုလည်း ဖေဖေ အကြိုနောက်ကျနေ၍ မာလာ့ စာကျက်ချိန်တွေ လျော့ကုန်ပြီ။ မနက်ဖြန် မမနွယ်ထံတွင် စာမေးပွဲဖြေရမည်လေ။ တွေးရင်း လူက လမ်းမဆီသို့ တမျှော်မျှော်ပေါ့။

“လေက နည်းနည်းအေးလာပြီ မာ.. ခြင်လည်း ကိုက်တယ်ဟ.. ငါတို ့ အိမ်ထဲပြန်၀င်ကြမလား.. နင့်အဖေကို အိမ်ထဲကပဲ စောင့် ကြမယ်လေ..”

“အေးလေ.. နင့်သဘောပဲ.. ဖေဖေကလည်း ဘာလို ့နောက်ကျနေလည်း မသိပါဘူးဟယ်..”

“လာ.. ထ ၀င်ကြမယ်..”

သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက် တူတူလက်တွဲပြီး အိမ်ထဲ ပြန်၀င်လာခဲ့ကြသည်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ လူကြီးတွေက ထမင်းစားခန်းမှာ ထမင်းစားနေကြပြီ။ 

“သမီးတို့ ထမင်း တစ်ခါတည်း ၀င်စား လိုက်ကြ..” 

ဟု သော်သော့် အမေက လှမ်းခေါ်၏။ သော်သော်လည်း မာလာ့ လိုပင် တစ်ဦးတည်းသော သမီး ဖြစ်သည်။ သို့သော် အစ်မ ၀မ်းကွဲများ ရှိပြီး ခြံ၀န်း တစ်ခုတည်းတွင် အတူတူနေကြသည် ဖြစ်ရာ မာလာ့လောက်တော့ အဖော်မမဲ့ပေ။ သော်သော့် အစ်မ များကလည်း မာလာ့ကို ချစ်ကြသည်။ ယောကျာ်းလေး ဆန်ဆန်နေတတ်သော သော်သော့် နှင့် မာလာ့ ကို တွဲ၍ စ တတ်ကြသည်လေ။

“ဖေဖေ လာမကြိုသေးဘူး မဟုတ်လား မာလာ.. လာ မမတို့နဲ့ထမင်း ၀င်စားလိုက်တော့ အိမ်ရောက်တော့ စာ တန်းကျက်ရုံပဲပေါ့..”

“ရတယ် မမ.. ကျေးဇူးပဲ မာ မဆာသေးလို ့ပါ.. အိမ်မှာလည်း ဒီချိန်က စားနေကျ မဟုတ်လို့.. နင် စားရင်စားတော့လေ.. ငသော်.. ငါ့ဘာငါ ဖေဖေ့ ကိုစောင့်နေရင်း စာနည်းနည်း လုပ်နေလိုက်မယ်..”

“ဟေ့အေး.. ငါလည်း မဆာသေးပါဘူး.. ငါ့ အခန်းထဲ သွားကြမယ်လေ.. လာ..”

“မာလာလေး စာကြိုးစားချက်က ငသော်တို့နဲ့များ ကွာပါ့အေ.. တွေ့တယ် မဟုတ်လား ဆရာလည်း ပြန်.. စာအုပ်လည်း သိမ်း.. ဒီနေ့အဖို့ ငသော့် စာကြည့်ချိန် ပြီးပြီ မာလာရေ့..”

“ဟာဗျာ.. မေမေကလည်း သော်က အဲဒီစာလေးလောက်တော့ အေးဆေး တကူးတက ကျက်နေ ဘို့ကို မလိုတာ.. သုံးမိနစ်ပဲစောင့်.. ဟဲဟဲ.. ”

“ကြားတယ် မဟုတ်လား မာလာ.. ညည်းသူငယ်ချင်း အပြောကတော့ ရွှေမန်းပဲ.. ဘယ်နေ့ကျမှ ဘယ်လို ပုံ က မယ် မသိဘူး..”

“ငသော်က တော်ပြီးသား အန်တီရဲ့ သူပြောတာ အဟုတ်ပဲ.. မာ့မှာသာ စာတစ်ပုဒ်ရဘို့အရေး ချွေးပြန်အောင် ကျက်ရတာ.. ငသော်က မာ ကျက်နေတာ ကြားရုံနဲ့တင် အလွတ်ရနေတတ်တာ..”

“ကဲပါမာ ရယ်.. လာ သွားမယ် ငါ့အခန်းထဲ.. အချိန်ရတုန်းလေး အေးအေး ဆေးဆေး ပေါ့.. ဦး လာကြိုမှ ပြန်ဆင်းလာကြမယ် လာ…”

“အေးပါ.. သွား ရှေ ့က.. အန်တီ ဖေဖေရောက်လာမှပဲ သမီးတို့ ပြန်ဆင်းခဲ့တော့မယ်နော်..”

“ကဲ.. လာစမ်းပါ.. တကတည်း ရှည်လိုက်တဲ့ လျှာ…”

သော်သော်တစ်ယောက် မာလာ့ လက်ကိုဆွဲကာ သူ့အိပ်ခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်သို့တက်ရန် ပြင် တော့၏။ မာလာလည်း သော်သော့် အမေကို လှမ်းပြောရင်း သော်သော် ဆောင့်ဆွဲရာနောက်သို့ကန့်လန့် ကန့်လန့်နှင့် ပါသွား လေသည်။ 

အပေါ်ထပ်ရောက်တော့ သော်သော့် အခန်းထဲသို၀င့်ပြီး ဆယ်ကျော်သက်တို့သဘာ၀ တွတ်ထိုးကြမည်ပေါ့။ သော်သော်က ပင်ကို ယောကျာ်းလေးဆန်ဆန် နေတတ်ရုံသာမက အစ်ကိုအစ်မ ၀မ်းကွဲများ ကောင်းမှုကြောင့် မဟုတ်တာရော ဟုတ်တာပါ အကုန်လုပ်တတ်သည်။ အဖေက သင်္ဘောသား အရာရှိတစ်ဦး… အဖေ့ကို တစ်နှစ်နေမှ တစ်ခါတောင် မြင်ရခဲသည်။ အမေကလည်း အခြား သင်္ဘောသား မိန်းမ များနှင့် မတူ.. ခပ်ရိုးရိုး ခပ်အေးအေး ဖြစ်၍ တူတူမ များနှင့် သမီးပြောသမျှ အဟုတ်ထင်တတ်သူ။

ယခုလည်း သော်သော် မာလာ့ကို အိပ်ခန်းထဲ အတင်းခေါ်လာပြီး ဘာမပြော ညာမပြော နှင့် ပြစရာ ရှိလို ့ဟု ဆိုကာ မှန်တင်ခုံ အံဆွဲအတွင်းမှ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ထုတ်ယူနေသည်။ မာလာ သည်အိမ်မှာ နှစ်စ ကတည်းက ကျူရှင် တတ်ခဲ့ပေမယ့် စာသင်ပြီးချိန်မတိုင်ခင် ဖေဖေ အကြို ရောက်တတ်သည်။ 

နောက်ကျ လျှင်လည်း နည်းနည်းပင် ဖြစ်၍ ယခုကဲ့သို့သော်သော့်အိပ်ခန်း အတွင်း တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ မရောက်ဘူးပါချေ။ အခန်းထဲတွင် တစ်ယောက်အိပ်ကုတင် နှစ်လုံး နှင့် ခြေရင်းဘက် အခန်းထောင့် တွင် မှန်တင်ခုံ တစ်ခုချထားပြီး ကုတင်နှစ်လုံး ကြားတွင် စာကြည့်စားပွဲ တစ်ခုရှိသည်။ ကြည့်ရတာ သော်သော် နှင့် သူ အစ်မ၀မ်းကွဲ အခန်း ဖြစ်ပုံရသည်။ ကျောပိုးအိပ်ကို အနားရှိ စာကြည့်စားပွဲပေါ် အသာချ၍ ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်၏။ သော်သော်က လက်ထဲတွင် စာအုပ် တစ်အုပ် ကိုင်လျှက် မာလာ့ အနားမှာ လာထိုင်သည်။

“မာ့… ငါနင့်ကို ပြစရာ ရှိတယ်.. ကြည့်မလား...”

“ဘာပြမှာလည်း သော်ရဲ့.. ကြည့်မယ်လေ.. ပြ…”

“ခိခိ.. နင်ကြည့်ရဲပါ့မလား…”

“အွန်.. ဘာမို့လို ့လည်း သရဲမို့လို့လားပြောစမ်းပါဦး…”

“သရဲ မဟုတ်ဘူး.. ဘလူး.. ခိခိ.. ဘီ အယ်လ် ယူ အီး.. ဘလူးလေ...”

“ပေါက်ကရ ငသော်ရယ်.. နင် ဘာမဟုတ်တာတွေ ပြမလို့လည်း ငါ့ကို…”

“အောင်မယ်.. ဒါတွေက မဟုတ်တာ ဟုတ်ဘူး.. ဟုတ်တာမှ ဟုတ်တာ အစစ်… အင့် ဖွင့်ကြည့် ဒီစာအုပ်…”

သော်သော်က မာလာ့ လက်ထဲသို ့ စာအုပ်တစ်အုပ်ထည့်ပေးပြီး ပြုံးစိစိ မျက်နှာပေးနှင့် ဘေးမှ ထိုင်ကြည့်နေသည်။ မာလာလည်း လက်ထဲရောက်လာသောစာအုပ်လေးကို ဖွင့်ဖတ်ကြည့်လိုက်ရာ.. 

“အိုးးး ဘာတွေလည်း သော်ရယ်.. နင့်ဟာကလည်း ရှာရှာကြံကြံ…” 

အ၀တ်အစား မပါသော အမျိုးသမီး ပုံများ။ အချို့ပုံတွေဆို ဒူးထောင် ပေါင်ကားပြီး ထိုင်ကာ အတွင်း ပစ္စည်းများကို လက်နှင့် ဖြဲကား၍ တော်တော်ကြီးကို ကို့ယို့ကားယား ရိုက်ပြ ထားသည်။ မာလာ စာအုပ်လေးကို ဆက်ကနဲ ပြန်ပိတ်လိုက်၏။ လူကလည်း အကျောထဲ စိမ့်တက်သွားသည်။ ရုတ်တရက် ကြက်သီးမွှေးညင်းများပင် ထောင်တက်လာသလိုလို။ ပိပိလေး မှလည်း တုန်ကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။

“သော်ရယ်.. နင် ဒီစာအုပ် ဘယ်က ရတာလည်း ငါ့ကို ပြောစမ်းး…”

“ကိုလေး အခန်းထဲကလေ.. မနေ့က ငါ သူ့အခန်းထဲ ရောက်သွားတယ်လေ..”

“အယ်.. အဲ့ဒါကို ဒီစာအုပ်ကြီး နင်ယူထားတယ် ဟုတ်လား.. ဟိုက သိလို့သေအုန်းမယ်..”

“ဟာဟ ဘာလို့သေရမှာလည်း မကြောက်ပေါင်.. သူငါ့ကို လာဆဲရင် မေမေနဲ့တိုင်လိုက်မှာပေါ့ဟ..”

“ငသော်ရယ်.. သွားပြန်ထားလိုက်စမ်းပါ.. နင်မို့လို့မရှက် မကြောက်ဟယ်.. တိုင်တာ မတိုင်တာ နောက်ထား.. ဟိုက သိသွားလို့ ဘာယူလုပ်တာလည်း ဆိုမှ..”

“ဘာဖြစ်လည်း.. ယူကြည့်တယ် ပေါ့ဟ.. သူ့မှာ အဲ့လို စာအုပ်တွေ အများကြီး.. ဒီတစ်အုပ်လောက် ပျောက်ရုံနဲ့သိမယ်များ နင်ထင်လို့လား..”

“အယ်..ပြောပုံက ကြည့်စမ်း.. ဒါဆို နင်ပြန်သွား မထားဘူးဆိုတဲ့ သဘောပေါ့လေ..”

“That’s right သူငယ်ချင်း.. ဘာလို့ပြန်သွားထားရမှာလည်း.. ငါလိုချင်လို့အကြိုက်ဆုံးတစ်အုပ် ရွေးယူထားတာ..”

“မြတ်စွာ ဘုရားး.. ငသော်ရယ် တကယ် မနိုင်ဘူး…”

“ဟီဟိ.. ကဲ ပြောစမ်း နင်ဒါတွေ ကြည့်လိုက်တော့ စိတ်ထဲဘယ်လိုနေလည်း မာ.. မညာနဲ့နော်.. ကောင်မလေး.. မှန်မှန်ပြော..”

“ငသော်နော်…”

“ဟား ဟား ကောင်မလေး တစ်ယောက် ရှက်နေပြီ.. ”

“…..”

“မာ.. နင်ရှက်နေပုံလေးက ကလေးလေးလိုပဲဟာ.. ငါနင့်ကို အရမ်းချစ်တာပဲမာရယ်..”

သော်သော်.. ရုတ်တရက်ဆိုသလို ပြောချလိုက်ရင်း မာလာ ကိုယ်လုံး အိအိလေးကို ခပ်တင်းတင်း ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ မာလာ့ ရင်ထဲ နွေးသွား၏။ ကျောင်းတွင် မိန်းကလေး ချင်းချင်း အချစ်တော်ဖွဲ့သည့် သဘော ရည်းစားစာများ မကြာခဏ ရလေ့ရှိသော်လည်း သည်လို ကိုယ်ထိ လက်ရောက် ဖွင့်ပြောခြင်းမျိုးတော့ မာလာ မကြုံဘူးပါ။

မိန်းကလေးခြင်းပင် ဖြစ်သော်လည်း မိမိ၏ နားရွက် သေးသေး ၀ိုင်း၀ိုင်းလေး ပေါ်သို့စည်းလွတ်ဝါးလွတ် တိုက်ခတ်နေသော သော်သော့် ပင့်သက်များ ကြောင့် မာလာ အနေ ခက်လှသည်။ သော်သော်က သူ့ပါးပြင်နှင့် မာလာ့ ပါးပြင်ကို ပွတ်သပ်လျှက်..

“မာ.. ငါ့ကိုပြန်ချစ်ဟာ.. နော်..”

“လွှတ်စမ်းပါ ငသော်ရယ်.. ငါမနေတတ်ဘူးဟ.. အသက်ရှုကျပ်လို့ပါဟယ်.. နော်..”

“အာ့ဆို ငါနင့်ကို နမ်းရမလား မာ.. ဟင်.. ငါနင့်ကို အရမ်းချစ်နေတာ ကြာပြီဟ.. ”

“…..”

မာလာ နှုတ်ဆိတ်နေမိသည်။ ရင်ထဲတွင်လည်း ဗြောင်းဆန်နေ၏။ ပျော်သလိုလို သဘောကျ နှစ်သက်သလိုလို ခံစားချက်တစ်ခုကလည်း မာလာ့ရင်ထဲတွင် ငြိမ့်ငြိမ့်လေး စီးဆင်းနေသည်။ သော်သော်က လူချင်း ခွါလိုက်ကာ ကိုယ်ကိုဘေးစောင်း လှည့်၍ မာလာ့ ပခုံးနှစ်ဘက်ကို ကိုင်လိုက်ပြီး မာလာ့ကို ပြုံးပြီး ကြည့်နေသည်။ 

ထိုစဉ်အပြင်မှ တံခါးခေါက်သံတစ်ခုက အလိုက်ကန်းဆိုးမသိ ထွက်ပေါ်လာ၏။ သော်သော် စူဆောင့် စူအောင့်နှင့် တံခါးထဖွင့်လိုက်သည်။ အောက်တွင်မာလာ့ ဖေဖေ ရောက်လာပြီဖြစ်ကြောင်း သော့်မေမေလာပြောခြင်း ဖြစ်သည်။ မာလာလည်း အကျီလေးကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်အောင် ဆွဲဆန့်ကာ ကျောပိုးအိတ်ကို ကောက်လွယ်ပြီး ပြန်ရန် ပြင်လိုက်သည်။အိပ်ခန်းတံခါးပေါက်၀ အရောက်တွင် သော်သော်က မာလာ့လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး 

“မာ.. ငါ့ကို စိတ်ဆိုးလား..ဟင်..”

ဟု တိုးသက်ညင်သာသော အသံဖြင့် မေးလိုက်သည်။ မာလာ ဘာမှ ပြန်မဖြေဘဲ လက်ကို အသာ ရုန်းထွက်လိုက်၏။ သော်သော် မျက်နှာလေး ငယ်သွားသည်။ မာလာ့စိတ်ထဲ ပြုံးချင်ချင်ဖြစ်သွား၏။ သည်သူငယ်ချင်းလေးကို မာလာ ချစ်ပါသည်။ ယောက်ျားလေး ဆန်ဆန် နေတတ်သည်မှ အပ သော်သော့် စရိုက်လေးက ချစ်ဘို့ကောင်းသည်။ စာလည်းတော်ပြီး ပွင့်လင်းသည်။ အကြောက်အရွံ့ကင်းကင်းနှင့် မိမိကိုယ်ကို ယုံကြည်ချက် အပြည့်ရှိသော မိန်းကလေးဖြစ်သည်။ 

ကြီးမေက ကောင်လေးတွေနှင့် ပါတ်သက်တာသာ သဘောမကျတာပါ.. မိန်းကလေးချင်း အချစ်တော် ထားတာ လောက်တော့ ပြဿ နာရှိလောက်မည် မထင်.. မာလာ တစ်ယောက် ကိုယ့်အတွေး နှင့်ကိုယ် ပြန်ထောက်ခံရင်း သော့်မျက်နှာကို ခပ်တည်တည် တစ်ချက် ကြည့်ကာ သော့်ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်၏။

သော်သော် ရုတ်တရက် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ မာလာလည်း လှေခါးမှ ခပ်သွက်သွက် ပြေးဆင်း လိုက်၏။ သော်သော် လိုက်ဆင်းမလာပါ။ မာလာ လှေခါးအောက်ဆုံးထစ် အရောက်တွင် အပေါ်သို့တစ်ချက် ပြန်မော့ကြည့်လိုက်သည်။ သော်သော်တစ်ယောက် ပါးပြင်ကိုလက်နှင့် ကိုင်လျှက် ပါးစပ် ဟောင်းလောင်းနှင့် မာလာ့ကို ပြူးကြည့်နေသည်။ မာလာ အသံထွက်၍ ရယ်လိုက်မိ၏။ ထို့နောက်မှ 

“ခိခိ.. တာ့တာ နော် သော်.. မနက်မှ ကျောင်းမှာတွေ့မယ်..” 

ဟု နှုတ်ဆက်လိုက်၏။ သော်သော် တစ်ယောက် မာလာ့ အသံကြောင့် အသက် ၀င်သွားပုံပင်။ လက်သီးလေး ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ရင်း ခြေနှစ်ဘက်ကို ခုန်ဆွခုန်ဆွ လုပ်ကာ အပျော်ကြီး ပျော်နေတော့သည်။ 

“ဟဲ့ ဟဲ့ ငသော်.. ဘာကိစ္စ အိမ်ပေါ် ခုန်ပေါက်နေတာတုန်းး.. ဒီမှာ သူငယ်ချင်းကို လာနှုတ်မဆက်ဘဲနဲ့” 

သော်သော့် အမေက မြည်တွန်တောက်တီးရင်း မာလာ့ကို ကားနားအထိလိုက်ပို့ကာ ဖေဖေ့ကို နှုတ်ဆက်လိုက်၏။ မာလာလည်း 

“ဖေဖေ နောက်ကျလိုက်တာ..” 

ဟုပြောရင်း ကားပေါ်တက်ကာ သားအဖ နှစ်ယောက် အိမ်ပြန်ခဲ့ကြတော့သည်။မာလာ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ည ၈ နာရီခွဲနေပြီ။ ဗိုက်ဆာနေသော်လည်း ရေမချိုးဘဲ ထမင်း မစားတတ်သူမို ့ ရေချိုးရန် ပြင်ဆင်လိုက်၏။ မှန်ရှေ့ရပ်ကာ ၀တ်ထားသော အကျီကလေးကို ချွတ်လိုက်သည်။ အသားရောင် ဘော်လီအကျီ ကလေးကို ချွတ်လိုက်စဉ်တွင် မာလာ့ မျက်လုံးထဲ သော်သော်ပြလိုက်သော စာအုပ်မှ ပုံများကို မြင်ယောင်လာမိသည်။ 

မာလာ့ ရင်သားလေးတွေက မို့မို့ဖောင်းဖောင်း ဖြစ်ရုံလေးတွေ။ သိပ်ကြီး ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား မဟုတ်သော်လည်း အသားဖြူသူ ဖြစ်သောကြောင့် သီးလုံးထိပ်လေးတွေက ပန်းရောင်ရင့်ရင့်စိုစို လေးနှင့် အလွန်ပင် ချစ်စရာ ကောင်း၏။ 

စကပ်လေးကို အသာချွတ်လိုက်ပြီး အောက်မှ ပင်တီလေးကိုပါ တစ်ဆက်တည်း ချွတ်ချလိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ထဲတွင် ဆံပင်တိုတို ကုတ်၀ဲလေးနှင့် ချစ်စရာ ကလေးဆန်ဆန် မျက်နှာလေး.. လူကြီးမကျ ကလေးမက မိမိခန္ဓာကိုယ်ကလေးကို မာလာ ပတ်ချာလှည့်ကာ ကြည့်နေမိသည်။

သည်နေ့မာလာ့စိတ်တွေ ကစဉ့်ကလျား ဖြစ်နေ၏။ အရင်က မိမိကိုယ်ကို ခုလို အကြာကြီး ကြည့်မနေတတ်ပါ။ ခုတော့ မျက်လုံးထဲတွင် ဟိုစာအုပ်မှ ပုံများနှင့် မိမိခန္ဓာကိုယ်ကို တစ်လှည့်စီ မြင်နေရသည်။ အချိန်လည်း မနည်းတော့ပြီဖြစ်၍ မှန်ရှေ့မှခွာကာ အ၀တ်စင်ပေါ်တွင် လှန်းထားသော တဘက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းနှင့် တွဲလျှက် ရေချိုးခန်းသို့၀င်လိုက်သည်။ 

ရေချိုးခန်းထဲတွင် ဘိုထိုင် အိမ်သာ တစ်လုံးနှင့် ရေပန်းတစ်ခု.. နံရံပေါ်တွင် ကပ်မှန် တစ်ချပ်နှင့် ဆပ်ပြာ ဘာညာ တင်သော စင်လေး တစ်ခု.. ထို့နောက် တဘက်ချိတ်ရန် ချိတ်ကောက်လေး တစ်ခု။ တဘက်ကို ချိတ်လိုက်ပြီး အပေါ့သွားရန် အိမ်သာကြွေအိုးပေါ် ထိုင်လိုက်သည်။ ရှုရှုးပေါက်ပြီး လက်ကိုင် ရေပန်းကလေးနှင့် ဆေးကြောနေစဉ် ရှုရှုးဖင်ဆီမှ အထိအတွေ ့တစ်စုံတစ်ရာကို တောင့်တ မိလာတော့၏။

မာလာ့ ဆီးခုံကလေးတွင် အမွှေးနုလေးများ ခပ်စိပ်စိပ်ပေါက်နေသည်။ သော်သော်ပြလိုက်သော စာအုပ်ထဲမှ အမျိုးသမီးများတွင် ဤသို့အမွှေးများ ရှိမနေ.. ထိုစဉ်က မာလာ့စိတ်ထဲ ဇေ၀ဇဝါ ဖြစ်သွားပေမယ့် စာအုပ်ကို သေသေချာချာ မကြည့်ခဲ့မိ။ 

ယခုမှ တွေးကြည့်တော့ သူတို့က ထိုအမွှေးအမျှင်များကို ရိတ်ထားခြင်းများလား။ စဉ်းစားရင်း စည်းခုံ မို့မို့ကလေးကို ပွတ်သပ် နေမိသည်။ လွန်ခဲ့သော လ အနည်းငယ်ခန့်က ဤသို့ပင်အိမ်သာ ကြွေအိုးပေါ်ထိုင်ရင်း ပိပိလေး အတွင်းပိုင်းကို ဆပ်ပြာဖြင့် ပွတ်တိုက်သန့်ရှင်းရေး လုပ်စဉ် ထူးဆန်းသော ထိတွေ့မှု တစ်ခုကို မာလာ လုပ်မိသွားသည်။ 

သေသေချာချာ ပြန်မပြောတတ်ပေမယ့် ထိုအရသာကို မာလာ နှစ်သက်မိသဖြင့် သုံးလေးရက်လျှင် တစ်ကြိမ်လောက်တော့ မာလာ ဤသို့လုပ်မိတတ်သည်။ ခံစားမှု အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်ပြီးသွားတိုင်း မိမိကိုယ်ကို အပြစ်တစ်ခု ကျူးလွန်မိသလို တွေးမိပေမယ့် မလုပ်ဘဲလည်း မနေနိုင်။ ယခုလည်း စိတ်ထဲက တောင့်တနေမိပြန်ပြီ။

အနားရှိစင်လေးပေါ်မှ ဆပ်ပြာရည်ဗူးကို ယူလိုက်၏။ ထို့နောက် ဆပ်ပြာရည်အနည်းငယ် ဖြင့် ပိပိလေးကို စတင် ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အက်ကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် စုန်ဆန် ပွတ်သပ်ရင်း မာလာ့ စိတ်ထဲတွင် ပျော်သလိုလို ဖြစ်လာ၏။ ခဲတံခဲဖျက်သာသာ အရွယ် အစိလေးက မာဆတ်ဆတ်လေး ဖြစ်နေသည်။ အောက်နားဆီမှ ပွင့်လွှာနှစ်ချပ်က စေ့စေ့ ပိတ်လျှက်။ မာလာ့ ခံစားမှုက ထိုပွင့်လွှာ လေးတွေပေါ်မှာ အဓိက ရှိနေကြောင့် မာလာ သတိထားမိသည်မှ မကြာသေး။ အစိလေးကို ဖိပွတ်လျှင် ကျဉ်တင်တင် ဖြစ်လာတတ်သည်။ နောက်နေ့တွေ ဆီးသွားလျှင် ထုံကျဉ်ကျဉ်ဖြစ်နေ တတ်၏။

သို့ဖြစ်၍ ထိုအစိနေရာလေးကို မာလာ ရှောင်လေ့ရှိသည်။ ယခုလည်း ပိပိလေးကို ဖြဲဟကာ လက်ခလယ်ဖြင့် ပွင့် လွှာနှစ်ချပ်ကို ခပ်သွက်သွက် ပွတ်နေ၏။ အတွင်းထိတော့ ထိုးမထည့်ရဲ။ တစ်ခဏ အတွင်း

 “ရှီးးး အင်းးး..” 

ဟုအသံမထွက်အောင် အံကျိတ် ညီးတွားရင်း လူကတဆတ်ဆတ် တုန်ကာ မာလာ့ လက်တွေ အလိုလို ငြိမ်ကျသွားသည်။ သည်လောက်ပဲ.. သည်လောက်နှင့်ပင် မာလာ့ကျေနပ်မှုက ပြည့်စုံသည်။မာလာ အနည်းငယ် မောဟိုက်တုန်ရီနေသည်။ ထိုသို ့ပြုလုပ်ပြီးတိုင်း ခံစားရသော ကြောက်သလို အပြစ်ရှိသလို ခံစားချက်က တစ်ခေါက်ထက် တစ်ခေါက် လျော့နည်းလာသလိုလို။ လက်မောင်း လေးများ တွင် ကြက်သီး မွှေးညင်းလေးများ ထနေ၏။ 

တုန်ရီနေသော လက်ဖြင့် အနားရှိလက်ကိုင်ရေပန်းလေးကို လက်လှမ်းလိုက်သည်။ အငိုတိတ်ကာစ ညီမလေးကို ရေပန်းစူးစူးကလေးနှင့် အသေအချာ ပွတ်သပ်ဆေးကြောလိုက်၏။ လူလည်း အတန်ငယ် ချမ်းစိမ့်စိမ့် ဖြစ်လာသည်။ အိမ်သာကြွေအိုးပေါ်မှ အသာ ထ ကာ ရေပန်းဖွင့်.. မိမိနှစ်သက်သော ရေနွေး အပူချိန် ကို ချိန်ညှိပြီး ရေချိုးလိုက်၏။ 

ဇိမ်ယူပြီး ရေစိမ်နေ၍ မဖြစ်သေး။ ထမင်းစားမှာနှင့်ဘာနှင့် စာကြည့်ဘို ့က ရှိသေးသည်။ မနက်စောစော ကျောင်းမသွားခင် မမနွယ်ထံတွင် စာမေးပွဲ ဖြေရဦးမည်။ အတွေးနှင့် ရေချိုးခြင်းကိစ္စကို မြန်မြန်လက်စသတ်လိုက်၏။ရေမိုးချိုး ထမင်း သွက်သွက်စားပြီး စာကြည့်စားပွဲတွင် နေရာယူတော့ ည ၁၀ နာရီထိုးနေပြီ။ ကမ္ဘာပေါ်တွင် အလေးဆုံး အရာဖြစ်သော မျက်ခွံက ပြဿ နာရှာချေပြီ။ မာလာ ခေါင်း မထူ ချင်တော့ပေ။ ကျက်ပြီးသားစာမို့အထူးတလည် ပြန်မကျက်တော့ဘဲ စာအုပ်သိမ်းကာ အိပ်ယာ ၀င်လိုက်တော့၏။ 

မနက်စောစော မှ ပြန်နွှေးတော့မည်ပေါ့။ မျက်လုံးမှိတ်.. မီးပိတ်လိုက်တော့ မြင်ယောင်မိသည်က ဟိုစာအုပ်ထဲက ကို့ယို့ကားယား ပုံတွေ။ မာလာ့ ဘ၀တွင် သည်လိုမျိုး တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ မမြင်ဘူးပေ။ 

ယုတ်ဆွ အဆုံး မိမိကိုယ်ကိုပင် စေ့စေ့ မကြည့်ခဲ့ဘူးပါ။ လူမှု ဆက်ဆံရေးတွင်လည်း ကြီးဒေါ်အပျိုကြီး၏ တင်းမာ ခက်ထန်သော စည်းကမ်းများကို ကြောက်ရ သောကြောင့် အပြောအဆို အနေအထိုင် လွန်စွာမှ ဆင်ခြင်ရသည်။ ဖေဖေ့ မိတ်ဆွေများ၊ တပည့် လက်သားများ အိမ်လာလျှင်လည်း မာလာ ဧည့်ခန်းထဲ မထွက်ရဲ။

အိမ်တွင် ဖေဖေရယ်.. ကြီးကြီးမေရယ်.. မာလာရယ်.. နောက်ပြီး ဆွေနီးမျိုးစပ်ထဲက မာလာနှင့် ရွယ်တူ အဖော် ကောင်မလေးရယ် လေးယောက် နေကြသည်။ ဆွေမျိုးသားချင်းလည်း မများလှသူမို့မာလာ့တွင် အဖော်သိပ်မရှိလှပါ။ ကျောင်းစာကလွဲလို ့ အခြားဘာမှလုပ်ခွင့် မရှိ။ စာအုပ်ဆိုင်မှ စာအုပ် ငှားဖတ်လျှင်တောင် တစ်ပါတ်မှ တစ်ခါ။ ဒါတောင်မှ ကာတွန်းစာအုပ်များသာ ဖတ်ရပြီး အချစ်၀တ္ထုများ မဖတ်ရ။ 

အနေအေးသော မာလာ့ အဖို့ဤစည်းကမ်းများက မပြောပ လောက်သော်လည်း သော်သော်တို့နှင်စာလျှင် မာလာ့အဖြစ်က လူရယ်စရာဖြစ်နေ၏။ အိပ်ယာထဲရောက်မှ အတွေးပေါင်းစုံနှင့် အိပ်ပျော်သွားသော မာလာ အိပ်မက်ထဲတွင် ကိုယ်ကိုယ်တိုင် ကို့ယို့ကားယား ဖြစ်နေတော့သည်။

မနက်စောစော ထ စာပြန်နွှေးပြီး ကျောင်းသွားရန် အဆင်သင့် ပြင်ဆင်ပြီးချိန်တွင် မမနွယ် ရောက်လာ လေသည်။ မမနွယ်က ချမ်းသာကြွယ်၀သော လုပ်ငန်းရှင် တစ်ဦး၏ တစ်ဦးတည်းသောသမီး ဖြစ်၏။ ငွေကြေးကြောင့် မဟုတ်ဘဲ ဝါသနာအရ စာသင်သော အလုပ်ကို လုပ်ရင်း မာလာနှင့် ဆုံဖြစ်ခြင်းပင်။ မမနွယ်က မာနကြီးသည်။ လှသည်.. လှသည်ဆိုတာထက် မဟာဆန်သူဟု တင်စားလျှင်ပိုမှန်မည်။ 

ပညာဂုဏ် ငွေဂုဏ်တို့၏ အရှိန်အဝါကြောင့် မာန်တစ်မျိုး ကိန်းအောင်းနေသော မမနွယ်ကို အစ်မရင်းသဖွယ် မာလာ ခင်မင်မိပါသည်။ မာလာ့ကို စာလာသင်သည့် မမနွယ်နှင့် မာလာတို့အိမ်ကို အမြဲ၀င်ထွက်နေကျ ဖြစ်သော ဦးဉာဏ်လင်းညို တို့မကြာခဏ ဆုံဖြစ်ကြသည်။ 

မာလာ အသေချာ မသိသော်လည်း ဖေဖေနှင့် ကြီးမေတို့ပြောကြသော စကားများအရ သူတို့နှစ်ဦးက ချစ်သူတွေတဲ့။ နောက်တစ်ခု သိမိသေးတာက မမနွယ်က အခြားတစ်ယောက်နှင့် စေ့စပ်ထားပြီးသား ရှိသူတဲ့လေ။သည်မနက် မာလာ စာမေးပွဲကောင်းကောင်း ဖြေနိုင်ခဲ့ပါသည်။ သို့သော်လည်း မမနွယ် ကြည့်ရတာ မျက်နှာ သိပ်မကောင်းချေ။ ဘာလို့လည်းတော့ မာလာလည်း မမေးရဲပါ။ 

တစ်ခါတစ်ရံ ယခုကဲ့သို့စိတ်လက် မကြည်သာတာမျိုး တွေ့နေကျဖြစ်သောကြောင့်ပင်။ မာလာ့စိတ်ထင် မမနွယ်က အနည်းငယ် ကလေးဆန်သလိုသလို။ စာသင်ချိန်ပြီးတော့ အနားသို့ကြီးမေ ရောက်လာသည်။ မမနွယ် လက်ကိုင်အိတ်အတွင်းမှ တစ်စုံတစ်ရာကို ထုတ်ယူလိုက်ရင်း 

“အန်တီ… ဖိတ်စာပေးမလို့..” 

တိုးသက်ညင်သာသော အသံနှင့်ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ မာလာရော ကြီးမေပါ အံ့အားသင့်သွား၏။

“ဘာ ဖိတ်စာများလည်း နွယ်.. မဟုတ်မှ လွဲရော..”

“အဟင်း.. ဟုတ်တယ် အန်တီ.. နွယ့်မင်္ဂလာပွဲ ဖိတ်စာပါ..”

“အယ် နွယ်ရယ်.. ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့်.. ဘယ်နေ့လည်း.. ပြပါဦး.. ဖိတ်စာလေးက ချစ်စရာလေး.. ”

“နောက်တစ်ပါတ် တနင်္ဂနွေပါ အန်တီ.. ”

“အော် သိပ်မလိုတော့ဘူးပဲ.. ကူညီစရာရှိရင်လည်း ပြောဦးနော် နွယ်ရေ.. ၀မ်းသာပါတယ်ကွယ်..”

“ဟုတ်ကဲ့အန်တီ.. ထွေထွေ ထူးထူးတော့ မရှိပါဘူး.. အန်တီ့ကို တစ်ခုလောက်ပြောမလို့.. ဟိုလေ နွယ် မင်္ဂလာပွဲပြီးတာနဲ့ သူတာ၀န်ကျတဲ့နောက်ကို လိုက်သွားရမှာမို့ အဲဒါ မာလာ့အတွက် စာမေးပွဲကလည်း ၄ လ လောက်ပဲလိုတော့တာ ဆိုတော့.. ”

“ဟယ်.. မမနွယ်ကလည်း မာလာ့ကို ပစ်ထားခဲ့တော့မလို့လား.. မမရယ် မာလာစာမေးပွဲပြီးမှ သွားလို့မရဘူးလားဟင်..”

“ဟုတ်သားပဲ နွယ်ရယ်.. အေးလေ ပြောသာပြောရတာပါ.. ယောင်နောက် ဆံထုံးပါရတာ ထုံးစံပဲ ဆိုတော့လည်း.. ဘယ်တတ်နိုင်မလည်း နွယ်ရယ်.. မသွားပါနဲ့ဦးလို့လည်း ပြောမထွက်ပါဘူး..”

“အာ့ဆို မာလာ ဘာလုပ်ရမှာလည်းဟင်.. ”

“မာလာ့ အတွက် မမသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကို ပြောထားပါတယ်.. သိပ်လည်း စိတ်မပူပါနဲ့မာလာရယ်.. စာတွေကလည်း အကုန်နီးပါး ပြီးနေပြီပဲ.. ကျန်တဲ့ အပိုင်းလောက်ကလည်း သိပ်မခက်လှပါဘူး..”

မာလာ အနည်းငယ် စိတ်ပျက်သွားမိသည်။ စာတွေ ပြီးနေပြီဆိုပေမယ့် နောက်လာမယ့် ဆရာမက မာလာ့အတွက် အဆင်ပြေဦးမှကိုး။ မမနွယ်လည်း မျက်နှာ မသာယာပေ။ မင်္ဂလာဆောင်မည့် သတို့သမီးတစ်ဦးနှင့် မတူဘဲ အရာရာကို ဆုံးရှုံးရတော့မည့်သူတစ်ဦးနှင့် တူနေ၏။ စားပွဲပေါ်တွင် ချထားသော ဖိတ်စာလေးကို မာလာ အသာယူကြည့်လိုက်သည်။ 

“မောင်ထက်အောင်နှင့် မနွယ်သာကီ တို ့၏ လက်ထပ်မင်္ဂလာ ဖိတ်ကြားလွှာ..”

တဲ့။ ဒါဆို မမနွယ် ရွေးချယ်မှုက မိဘ သဘောတူထားသည် ဆိုသောသူပေါ့။ အချစ်ရဲ့ အဓိပ္ပာယ်ကို မာလာ သေသေချာချာ နားမလည်ပါ။ ဒါပေမယ့် ခံစားမိသလောက်တော့ အချစ်သည် လုပ်ယူ၍ ရနိုင်ကောင်းသော အရာဟု မာလာ မထင်ချေ။ သည်အတိုင်း ဆိုပါလျှင် မမနွယ် တစ်ယောက် မိမိချစ်သူကို စွန့်လွှတ်ရသော ဆုံးရှုံးမှုနှင့် မချစ်မနှစ်သက်သောသူ၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် နာကျင်ခံစားရမှု.ဘယ်လိုပဲတွေးတွေး ရေရှည်အားဖြင့် ဆုံးရှုံးမှုသာ အဖတ် တင်မည့် လမ်းကို လျှောက်တော့မည်ပေါ့။

.............................................................................................

 အခန်း ( ၃ )

တစ်ညလုံးနီးပါး ငိုထားသော အရှိန်ကြောင့် နွယ့်မျက်လုံးတွေ မို့အစ်အစ်ဖြစ်နေ၏။ မိမိဆုံးဖြတ်ချက် မှန်သလား မှားသလားလည်း မေ၀ခွဲနိုင်တော့ပေ။ တစ်သက်လုံး ဘုရားသဖွယ် ကိုးကွယ်လာသည့် မိဘနှစ်ပါး၏ ဆန္ဒကို မည်သို့မျှ မလွန်ဆန်နိုင်ခဲ့။ 

လိုတရ ခဲ့သော ဘ၀တွင် သက်တောင့်သက်သာ ကျင်လည်ရင်း နေလာခဲ့သူ။ အရာရာ အလိုလိုက်ခဲ့သော ဖေဖေနှင့်မေမေက နွယ့်အိမ်ထောင်ရေးနှင့် ပါတ်သက်လို့တော့ သူတို့စိတ်တိုင်းကျ စီစဉ်ချင်ကြသည်။တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေးကို ငွေကြေးချမ်းသာ အဆင့်အတန်းမြင့်မားသော အိမ်ထောင်ဘက်နှင့်သာ နေရာချထားပေးလိုကြသည်။ 

တော်တန်ရုံ ယောကျ်ားကို အထင်မကြီးတတ်သော နွယ်သာကီကလည်း စက်မှုတက္ကသိုလ် နောက်ဆုံးနှစ် ရောက်သည့်တိုင် ဖြစ်ဖြစ်မြောက်မြောက် ရည်းစားပင်မထားဖြစ်ခဲ့ချေ။ ကျောင်းနေဘက် လည်းဖြစ် မိမိအနွံအတာလည်း အထူးလိုက်လျောသော သူငယ်ချင်းမက ရည်းစားမကျ တစ်ယောက် တော့ ရှိခဲ့၏။ သူက ဉာဏ်လင်းညို။

မိဘရင်းများ မရှိတော့ရှာသော ဉာဏ်လင်းညိုက ဦးလေးအိမ်တွင် မှီခိုနေထိုင်ရင်း ကျောင်းတက်ရသူ။ ပထမနှစ် စ တက်ကတည်းက နွယ်နှင့်သူ သူငယ်ချင်းဖြစ်ခဲ့ကြ၏။ နောက်ပိုင်း မေဂျာတွေ ခွဲကြတော့ နွယ်က ဗိသုကာ အထူးပြုနှင့် သင်ကြားခွင့်ရခဲ့ပြီး ဖိုးဉာဏ်က မြို့ပြအင်ဂျင်နီယာ ကျောင်းသား ဖြစ်ခဲ့သည်။ 

နွယ့် အသိုင်းအ၀ိုင်းနှင့် အလှမ်းကွာလှသော အနေအထားဖြစ်သည်က တစ်ကြောင်း နွယ် ကိုယ်တိုင်ကလည်း မာနတံခွန်ထူကာ တော်ရုံလူ ခေါင်းထဲထည့်မည် မဟုတ်သည်က တစ်ကြောင်း တို့ကြောင့် ဖိုးဉာဏ် နွယ့်ကို ဖွင့်မပြောရဲခဲ့ပါ။ နောက်ဆုံးနှစ်ရောက်တော့ စာတော်သော ဖိုးဉာဏ်ကို ဆရာသမားများမှ ၀ိုင်း၀န်းစောင့်ရှောက်သဖြင့် ကျောင်းတစ်ဘက်နှင့် လုပ်ငန်းခွင် ၀င်ခွင့်ရခဲ့သည်။

 ရိုးရိုးကျင့်မြင့်မြင့်ကြံ ဟူသော ဆောင်ပုဒ်ကို လက်ကိုင်ထားကာ ကြိုးစားခဲ့သော ဖိုးဉာဏ် ကျောင်းစာတွင် ထူးချွန်စွာ Master တန်းသို့တက်ခွင့်ရခဲ့သလို လုပ်ငန်းခွင်တွင်လည်း အလုပ်ရှင် သူဌေး၏ ယုံကြည်အားကိုးမှုကို ရခဲ့လေသည်။နွယ့်အပေါ်တွင် အရိပ်တကြည့်ကြည့်နှင့် ခိုးချစ်ခဲ့ရသော ဖိုးဉာဏ်.. ကျောင်းပြီးလို ့ ဘွဲ ့တွေ အသီးသီးရ.. လုပ်ငန်းခွင်တွေ ၀င်ကြတော့ သူများထက် နှာတစ်ဖျားမက သာနေလေပြီ။ 

သူဌေးသမီး နွယ်သာကီကတော့ အင်ဂျင်နီယာ အလုပ်နှင့် အသက်မမွေးဘဲ ဝါသနာပါသော စာသင်သည့် အလုပ်ကို အပျင်းပြေလုပ်ကာ အချိန်ဖြုန်းခဲ့သည်ပေါ့။ ၀န်ထမ်းဘ၀လည်း ရောက်စရာ မလိုသော နွယ်က ဘယ်ကျောင်း ဘယ်ဌာနမှာမှ အလုပ်မ၀င်ဘဲ ကိုယ်ပိုင်လုပ်ငန်း သဘော သက်ရောက်သည့် Study guide အလုပ်ကိုရွေးချယ်ကာ မိမိအိမ်ထောင်ရေးအတွက် မိဘစီစဉ်သည့် ပန်းခင်းလမ်းကို အသာတကြည်ပင် ခေါင်းငြိမ့်ခဲ့၏။ 

အမှန်တော့ ထိုစဉ်ကတည်းက နွယ့်ရင်ထဲတွင် ရိုးသား ကြိုးစားသော ဖိုးဉာဏ်က အတော်အသင့် နေရာယူခဲ့ပြီးနှင့်သည်သာ။ သို့ရာတွင် ယောကျာ်းလေး ဘက်က ဖွင့်မပြောပါဘဲ ကိုယ်က အတင့်ရဲ ရလောက်အောင်တော့ နွယ် မဝံ့ရဲ့ပါ။ နောက်တစ်ခု ရှိသည်က ဖိုးဉာဏ်၏ အသိုင်းအ၀ိုင်း အနေအထားဖြစ်သည်။ မိမိအနေနှင့် ရေလာမြောင်းပေး ဆက်ဆံသင့်သည့် အတိုင်းအတာ မဟုတ်ဟု နွယ်ယူဆခဲ့မိသည်။

ကျောင်းပြီးလို့ အသီးသီး အလုပ်ခွင်၀င်ကြတော့ နွယ်တို့လည်း အနေ ေ၀းသွားကြသည်ပေါ့။ နှစ်ကာလ တစ်ခုကြာမြင့်ပြီးမှ ပြန်ဆုံဖြစ်ကြတော့ ဖိုးဉာဏ်က အောင်မြင်သော ဆောက်လုပ်ရေး လုပ်ငန်းပိုင်ရှင် ဦးဉာဏ်လင်းညို ဖြစ်နေပြီ။ 

အသက်အားဖြင့် ၃၀ မပြည့်တတ်သေးသော်ငြား ပညာနှင့် ငွေကြေး အောင်မြင်မှု ဂုဏ်တို ့က ဖိုးဉာဏ်ကို ဦးဉာဏ်လင်းညို ဖြစ်စေခဲ့သည်လေ။ အောင်မြင်လက်စ ဆောက်လုပ်ရေး လုပ်ငန်းအပြင် ဝါသနာအရ ရူးသွပ်ခဲ့သော တေးဂီတ အနုပညာအလုပ်ကိုပါ စိတ်ပြေလက်ပျောက် လုပ်ကိုင်ရင်း

 “တေးသွား ကမ္ဘာ”

ဟု အမည်ရသော စင်တင်တေးဂီတ ဆိုင်တစ်ဆိုင် ဖွင့်လှစ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ အစားသောက်လုပ်ငန်း ကျွမ်းကျင်သော မိတ်ဆွေတစ်ဦးနှင့် ပူးပေါင်းကာ စင်တင်တေးဂီတ စားသောက်ဆိုင်ကြီး တစ်ဆိုင်အဖြစ် လူကုံထံ အသိုင်းအ၀ိုင်း၏ စိတ်အပန်းဖြေရာနေရာ.. ဂီတပါရမီရှင်အချို ့ကိုမြေတောင်မြှောက်ရာနေရာ ဖြစ်ခဲ့တော့၏။

တစ်ကိုယ်တည်း လူပျိုကြီးဘ၀နှင့် အလုပ်တွင်နှစ်ကာ နေလာသော ဉာဏ်လင်းညို နွယ့်ကို မမေ့နိုင်ခဲ့။ မိမိအနားသို့ချဉ်းနင်း ၀ဲပျံလာကြသော လိပ်ပြာမလေးများကိုလည်း မခံစားနိုင်။ နှစ်ဦးသား ကံမကုန်ချင်တော့ စီးပွားဘက် မိတ်ဆွေရင်းဖြစ်သူ ဦးတင့်ဆွေအိမ်တွင် သမီးဖြစ်သူ မာလာဆွေ၏ ဆရာမအဖြစ် တိတ်တခိုး ချစ်ခဲ့ရသူ နွယ့်ကို ပြန်တွေ့ခွင့်ရခဲ့သည်။ 

ပြောင်းလည်းလာပြီဖြစ်သော မိမိအနေအထားကို အားကိုးကာ နွယ့်ကို ချစ်ရေးဆိုမိတော့ သူမက မိဘသဘောတူသူတစ်ဦးနှင့် စေ့စပ်ထားနှင့်လေပြီ။ကံတရားကိုပဲ ယိုးမယ်ဖွဲ့ယုံသာတတ်နိုင်တော့သည်ပေါ့။ ပင်ကိုယ်ကပင် အလှမ်းကွာခဲ့လေသော သာကီနွယ်၀င် ပန်းသဇင်ကို ခူးဆွတ်ဘို့အရေး အလှမ်း၀ေးခဲ့ပါလေသည်။

မိမိက အားမတန် မာန်ပင်လျှော့သော်ငြား နွယ်က အခွင့်အရေး ပေးခဲ့သောကြောင့် တွဲသွားတွဲလာ ဖြင့် အရင်းနှီးဆုံး ဘ၀ကိုတော့ ရခဲ့၏။မိမိချစ်ရသူနှင့် ဟိုမရောက်သည်မရောက် အနေအထားတွင် အချစ်စိတ် ရမ္မက်စိတ်တို့၏ လှုံ ့ဆော်မှု ဒဏ်ကို ဉာဏ်လင်းညို မနည်းကြိုးစား အံတုခဲ့ရသည်။

စူးရှတောက်ပလွန်းသော နွယ့်၏ စွဲမက်ဖွယ်ရာ ညှို ့အားပြင်းပြင်း အလှတို့က ဉာဏ်လင်းညို ရင်ထဲက အချစ်အဆိပ်ပင်ကို နေ ့စဉ်နှင့် အမျှ ရေလောင်း ပေါင်းသင်လျှက်။ချစ်သူကို ရယူပိုင်ဆိုင်လိုသော်လည်း စနစ်တကျ ရေးဆွဲ ချယ်မှုန်းထားသော ချစ်သူ့အနာဂတ်ကို မိမိလက်နှင့် မဖျက်ဆီးရက်ခဲ့ပါချေ။ နွယ် ကိုယ်တိုင်ကလည်း ဉာဏ်လင်းညိုကို မချစ်၍မဟုတ်။

 သို့ပါသော်လည်း နွယ့်ထံတွင် မိဘကို လွန်ဆန်နိုင်လောက်သည့် အင်အား မရှိခဲ့ချေ။ ဤသို့ဖြင့် နှစ်ဦးသား မဆုံနိုင်သည့် မျဉ်းပြိုင် လမ်းပေါ်တွင် ယုံကြည်ချက် ကင်းမဲ့စွာ လျှောက်လှမ်းရင်း အချစ်၏လောင်မြိုက်မှု ဒဏ်ကို တူတူခံစားနေခဲ့ကြသည်။

ယခုလည်း နှစ်ဦးသား မေ့ထားကြသည့် အနာဂတ်သည် ထင်တာထက်စော၍ ပုံပေါ်လာလေပြီ။ ပြီးခဲ့သည့် တစ်ပတ်က နွယ်လိုက်ပို့ခိုင်း၍ ဆေးခန်းတစ်ခုသို့နှစ်ယောက်အတူ ရောက်ဖြစ်ကြသည်။ အကြောင်းရင်းကို နွယ့်အား မေးမရခဲ့ ဟိုရောက်မှ သူမချိန်းထားတာ အိုဂျီတစ်ယောက်မှန်း ဉာဏ်လင်းညို သိလိုက်ရသည်။ ဘာအတွက် လည်း ဆိုတော့

 “သန္ဓေတားဆေး ထိုးမလို့.” တဲ့လေ။

“နင်ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလည်း နွယ်ရယ်..”

“ငါ ဘာလုပ်လုပ် နင့်အပူ မပါပါဘူး ဖိုးဉာဏ်.. ငါ သူ နဲ့ကလေးမရချင်ဘူး..”

“အာ.. မဟုတ်တာ နွယ်ရယ်.. အိမ်ထောင်ရေး သာယာဘို့ဆိုတာ သားသမီး အင်အားနဲ့လည်း ဆိုင်တယ်လေ..”

“သူနဲ့ငါ့ကြားမှာ သာယာတာ မသာယာတာတွေ မရှိဘူး ဖိုးဉာဏ်.. ငါမချစ်မနှစ်သက်တဲ့ လူတစ်ယောက်နဲ့ သာယာတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးဖြစ်ဘို့ငါမျှော်လင့် မထားဘူး..”

“ငါတစ်ခုပြောရမလား နွယ်..”

“…..”

“နင် ငြင်းလိုက်ပါလားဟာ.. သူနဲ့လက်ထပ်ဘို့နင်ငြင်းလိုက်ပါလား နွယ်ရယ်..”

“အမေသေသွားမှာပေါ့.. နင် ငါ့ကို အဇာတသတ် လုပ်ခိုင်းနေတာလား ဖိုးဉာဏ်.. လက်ရှိအချိန်မှာ အမေ့ ဆန္ဒကို ဖြည့်ဘို့ကလွဲပြီး ငါဘာမှ မစဉ်းစားချင်တော့ဘူး..”

“ဟူးး ငါမပြောတတ်တော့ဘူးနွယ်ရယ်.. တစ်ရက်တည်း ပြီးသွားမယ့် ကိစ္စတော့မဟုတ်ဘူးနော်.. သူစီစဉ်တာ လက်ခံပြီး နင်စိတ်ဆင်းရဲ နေတော့ကော နင့်အမေ ပျော်မှာမို့လို့လား.. အဲ့ကျမှ နင်ရမယ့် ငရဲက ပိုမနေနိုင်ဘူးလား နွယ်.. မနိုင်၀န် မထမ်းပါနဲ့လား ဟာ.. ”

တကယ်တော့ ဉာဏ်လင်းညို နွယ့်ကို ဆုံးရှုံးမခံနိုင်တာထက် စိတ်ဆင်းရဲနေမှာ မကြည့်ရက်ခြင်းသာ။ ယခုနေ နွယ်လက်ထပ်မည့်သူဟာ သူမချစ်သူသာဖြစ်မည်ဆိုပါက ဘယ်လောက်များ ကောင်းလိုက် မလည်းဟုပင် ရင်နာစွာတွေးမိပါသည်။ မိမိကတော့ နဂိုကတည်းက မျှော်လင့်ရဲခဲသည်မှ မဟုတ် ဘဲလေ။ 

ယခုကဲ့သို့သူမ၏အနီးဆုံးလူ ဖြစ်ခွင့်ရသည်ကပင် မိမိအတွက် မဟာအခွင့်အရေး မဟုတ် ပါလော။ အိုဂျီပြရန် အလှည့်စောင့်ရင်း တတ်နိုင်သလောက်နားချမိသည်။

 ခေါင်းမာသော နွယ်က မည်သို့မျှ လက်မခံပါ။ အခန်းတွင်းမှ သူနာပြုဆရာမက နံမည်ခေါ်တော့ နွယ်နှင့် အတူ မိမိ ၀င်လိုက်သွားရသေးသည်။ စိတ်ဆင်းရဲလှသော်လည်း

 “ဖိုးဉာဏ် နင်ပါလိုက်ခဲ့..” 

ဟူသော ချစ်ရသူ၏ အမိန့်ကို မလွန်ဆန်နိုင်ခဲ့ပါ။ ဆရာ၀န်က လိုအပ်သော မေးခွန်းများမေး.. ဆေးအကြောင်း ရှင်းပြပြီး ဉာဏ်လင်းညို ဘက်သို့တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ကာ

“ခင်ပွန်းဖြစ်သူကကော သဘောတူရဲ့လား.. အင်းလေ အတူပါလာတယ် ဆိုမှတော့ သဘောတူလို့နေမှာပေါ့နော်.. တချို့ကျတော့ ကိုယ့်သဘောနဲ့ကိုယ် တားဆေးတွေ သုံးပြီး ယောကျ်ားက နောက်မှသိ.. စိတ်တွေဆိုးကြနဲ့ကျမနဲ့ရင်းနှီးတဲ့သူတွေ ကြားမှာကြားနေ ရတယ်လေ.. ”

“ကျမတို့ကတိုင်ပင်ပြီးသားပါ.. လုပ်စရာရှိတာသာ အမြန်ဆုံး လုပ်ပေးပါဆရာမ..”

နဂိုကမှ လူက အဆင်မပြေရတဲ့ကြားထဲ အမေးမြန်း ထူနေသော ဆရာ၀န်မကို နွယ် ဘုဆတ်ဆတ် ပြန်ပြော လိုက်မိသည်။ ဆရာ၀န်မ မျက်နှာ ကွက်ကနဲ ပျက်သွားပြီး နွယ့်ကို ရော ဉာဏ်လင်းညိုကိုပါ အသေအချာ စိုက်ကြည့်လိုက်၏။ 

ဉာဏ်လင်းညို မသိမသာသက်ပြင်း ချရုံကလွဲ၍ ဘာမှ မတတ်နိုင်ပါ။ သည်အချိန်မှာ နွယ့်ရင်ထဲကို အမြင်နိုင်ဆုံးက မိမိ တစ်ဦးတည်းသာ ရှိသည်လေ။ဤသို့ဖြင့် နွယ့်စိတ်တိုင်းကျ သန္ဓေတားဆေး ထိုးပြီး ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ ဆေးခန်းမှ အပြန်လူရှင်းသော ဆိုင်တစ်ဆိုင်သို ့ ၀င်ကာ အအေးသောက်ဖြစ်ကြသေး၏။

“နောက်တစ်ပတ်ဆို ငါ့မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်စာတွေ ရပြီဖိုးဉာဏ်..”

“…..”

“နင် လာမှာ မဟုတ်လား..”

“နွယ်..ရယ်..”

ထိုနေ့က ဖိုးဉာဏ်ရင်ထဲတွင် ပြောစရာစကားများ ပြည့်သိပ်လျှက်..။ သို ့သော် ပြောမထွက်နိုင်ခဲ့ ပါချေ။ နှစ်ဦးစလုံး ရင်နင့်အောင် ခံစားနေကြရသည်ပဲ။ နွယ့်ထက်စာလျှင် မိမိက ဖြေသာပါသေးသည်။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် မိမိခံစားရသည့် ဆုံးရှုံးမှုက တစ်ခုတည်းလေ။ နွယ့်ခမျာ ချစ်သူနှင့် ေ၀းကွာရသော ဒုက္ခ.. မချစ်မနှစ်သက်သောသူနှင့် ပေါင်းဖက်ရခြင်း ဒုက္ခ..။ 

ဉာဏ်လင်းညို စိတ်ထဲတွင် အချိန်ရခဲ့စဉ်က မပြည့်စုံခဲ့သော မိမိဘ၀ကို စိတ်နာရမည်လား.. အစစအရာရာ ပြည့်စုံပြီးကာမှ ချစ်ရသူနှင့် အချိန်နှောင်း၍ ပြန်ဆုံရသော ကံတရားကို စိတ်နာရမည်လား.. အရာရာစွန့်လွှတ်ပြီး မိမိကိုရွေးချယ်ဘို့မတောင်းဆို ရက်ခဲ့သည့် သတ္တိနည်းသော ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပဲ စိတ်တိုရမည်လား..။

မည်သို ့ပင်ဆိုစေ မချစ်မနှစ်သက်သောသူ၏ ရင်ခွင်တွင် တစ်ဘ၀လုံး ပုံအပ်တော့မည့် ချစ်ရသူကို ကြည့်ရင်း မတောင်းအပ်သော ဆုများကို ယနေ့ထက်တိုင် တောင်းနေမိ တော့သည်။

 “သည်မင်္ဂလာပွဲ အကြောင်း တစ်စုံ တစ်ရာ ကြောင့်….”။

“တီ… တီ… ”

ဉာဏ်လင်းညို အတွေးရေယာဉ်ကြောတွင် မြောနေစဉ် ခြံအပြင်မှ ကားဟွန်းသံကြောင့် အသာလှမ်းကြည့်မိသည်။ Taxi တစ်စီး။ ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသူက နွယ်။ မိမိနှင့် နွယ် အနီးကပ် တွဲသွား တွဲလာ ရှိခဲ့ကြပေမယ့် အိမ်ကိုတော့ တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ မလာဘူးပါချေ။ ခြံတံခါးထွက်ဖွင့်ပြီး အံ့သြတကြီး ကြည့်မိတော့ 

“ဘာလည်း နင့်အိမ် ငါမလာရဘူးလား ဖိုးဉာဏ်..”။ 

နွယ့် လက်ထဲမှ အထုပ်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။

 “နောက်တစ်ပတ်ဆို ငါ့မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်စာတွေ ရပြီဖိုးဉာဏ်..”

ပြီးခဲ့သော တစ်ပါတ်က ဆေးခန်းမှ အပြန်ပြောခဲ့သော စကားလေး။ ဒါဆို နွယ် ဖိတ်စာလာပေးတာပေါ့။ မို့အစ်နေသော မျက်လုံးများနှင့် နီရဲရဲ နှာသီးဖျားလေးက တွေးမိတိုင်း မျက်ရည်ကျနေရမှန်း သိသာနေ၏။မြင်တွေ့နေကျ စူးရှခက်ထန်သော နွယ့် မျက်၀န်းတို့မှုန်ရီေ၀ဝါး နေလေသည်။ ဆေးရောင်စုံ ချယ်သခြင်း ကင်းမဲ့နေသော မျက်နှာပြင်တွင် အထင်းသားပေါ်နေသည်က နောင်တ တရား၏ အရိပ်အယောင်များ.. ဟုတ်သည်.. နောင်တတရား၏ အရိပ်အယောင်များ ဖြစ်ပါစေဟု ဉာဏ်လင်းညို မိုက်မဲစွာ ဆုတောင်းမိနေ၏။

နှစ်ဦးသား အိမ်ထဲသို့၀င်လာကြပြီး နွယ့်ကို ဧည့်ခန်းတွင် ထိုင်စေကာ Juice တစ်ခုခု ယူရန် ထမင်းစားခန်းဘက် ၀င်ခဲ့သည်။ လူလွတ်အမျိုးသား တစ်ယောက် တစ်ဦးတည်းနေသော အိမ်သို့ နွယ် ရောက်လာခဲ့ပြီ။သပ်ရပ်သားနားသော ဧည့်ခန်း အပြင်အဆင်ကို မျက်လုံးတစ်ချက်ေ၀့ကြည့်ရင်း လူကငိုချင်လာပြန်သည်။ နွယ် နားလည်ထားသည်က မိဘစကား နားထောင်လို့အမှားမရှိတဲ့။ 

ယခုလည်း ကိုထက်အောင်နှင့် လက်ထပ်ရန်မှာ အမှားမရှိသောလမ်းဖြစ်ကောင်း ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ဖိုးဉာဏ်ကို ညိတွယ်မိသော သံယောဇဉ်ကြောင့်သာ မိမိ၀ေခွဲမရဖြစ်နေခြင်းသာ။ တကယ်တမ်းက ဖိုးဉာဏ်နှင့် ပြန်လည်ဆုံတွေ့ချိန်၊ သူ ဖွင့်ပြောချိန် အားလုံးက နောက်ကျခဲ့သည်ပဲ။ မိမိတို ့ပြန်မဆုံဖြစ်ကြလျှင် ယခုကဲ့သို့ ထိခိုက်ကျေကွဲစရာ ရှိလာမည်မထင်ပါ။ 

အချိန်လွန်မှ ပြန်တွေ ့နေမယ့်အစား မတွေ့ကြတာကမှ ကောင်းဦးမည်။ ယခုလည်း နောက်တစ်ပတ် မင်္ဂလာပွဲ ပြီးသည်နှင့် သူနှင့်နွယ် ပြန်လည်ဆုံတွေ့မှုတို့ကို အိပ်မက်အဖြစ် သဘောထားလိုက်မည်။ အမှန်တော့ သည်နေ့ပင်လျှင် ထိုအိပ်မက်၏ နောက်ဆုံးနေ့ဖြစ်ကောင်းဖြစ်သွားနိုင်ပါသည်။

“နွယ် ဒီမှာ လိမ္မော်ရည်….”………….? ? ?

အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>