သူတို့အိမ်မှာ အပိုင်း ( ၃ )

သူတို့အိမ်မှာ အပိုင်း ( ၃ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

ရေးသူ - နတ်သား

အခန်း ( ၉ )

ဤသို့ဖြစ်နေရာ လီးကိုကိုင်၍ သေသေချာချာ ဆွဲတေ့မှပင် စောက်ပတ်ထဲ ဝင်နိုင်ပေတော့မည်။ ထွန်းထွန်း၏ လက်နှစ်ဘက်မှာ တစ်ဘက်က အယ်လင်နာ၏ ဘယ်ဘက်နို့အုံကြီးကို ကိုင်တွယ်ကစားလျှက် ကျန်တစ်ဘက်ကလည်း စောက်စေ့ကို ကလိနေလေရာ လီးကိုကိုင်၍ ဆွဲတေ့ရန် လက်မအားဖြစ်နေသည်။

 နို့ကိုင် အစေ့ပွတ်နေတာကလည်း ခံလို့ကောင်းသောကြောင့် အယ်လင်နာအနေဖြင့်လည်း ထိုလက်များကို နေရာမရွှေ့ရှားစေလိုပါ။ ထွန်းထွန်း၏ လက်နှစ်ဘက်လုံး မအားလပ်သည့်အတွက် အယ်လင်နာအနေဖြင့် မိမိလက်ကိုသာ အသုံးချရပေတော့မည်။အယ်လင်နာသည် ဘိုကပြားမလေးဖြစ်သည့်အပြင်၊ ကာမမှုတွင် အတွေ့အကြုံလည်း အတော်ရှိခဲ့ပြီး၊ ယခုလောလောဆယ် ရမက်ဆန္ဒလည်း အလွန်ပင် ပြင်းပြတက်ကြွနေပေရာ ရှက်ကြောက်တွန့်ဆုတ်နေတာမျိုး မရှိ။

ရဲတင်းသည်။ အယ်လင်နာသည် ဘယ်လက်ချောင်းများဖြင့် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား တစ်ဘက်ကို ဆွဲကိုင်ဖြဲသည်။ ညာလက်ချောင်းများကတော့ ထွန်းထွန်း၏ ငပဲချောင်းကြီးကို ဆွဲကိုင်ကာ စောက်ဖုတ်တွင် ကျကျနန တေ့ကပ်ပေးသည်။

“ဖြေး ဖြေး ကော့ထိုးလိုက် ..“

အယ်လင်နာသည် ခေါင်းလေးကို ဘယ်ဘက်သို့ ငဲ့ကာ ထွန်းထွန်းကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။ ထွန်းထွန်း၏ လီးချောင်းကြီးသည် ရှည်လည်းရှည်၊ အလုံးလည်းတုတ်ပေရာ၊ တအားကော့ထိုးထည့်လိုက်ပါက အဝင်ကြမ်းပြီး အရမ်းနာမှာ စိုးသည်။ 

ထို့ပြင် ကော့ထိုးတင်လိုက်မှုကြောင့် စောက်ဖုတ်ထဲ လီးမဝင်ပဲ ချော်ထွက်သွားမှာကိုလည်း မလိုလားပါ။ စောက်ဖုတ်ဝမှာ လီးကို ဆွဲကပ်တေ့ပေးပြီးနောက်၊ အယ်လင်နာသည် ဖင်ကြီးကို အသာကြွလိုက်သည်။ ထွန်းထွန်းကလည်း အလိုက်သင့် အသာအယာထိုးထည့်လိုက်ရာ လီးဒစ်ကြီး အဖုတ်ထဲတိုးဝင်သည်။

“ဗျစ် .. ဖွတ် … အား .. ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် …“

အယ်လင်နာ၏ ပေါင်ရင်းခွဆုံ အဖုတ်ဆီတွင် ထွန်းထွန်း၏ လက်နှင့် အယ်လင်နာ၏ လက်များ အလုပ်ရှုပ်နေကြရာ၊ လက်တွေဖြင့် ဖုံးကာထားသလို ဖြစ်နေသောကြောင့်၊ သည်ဘက်အိပ်ခန်းလေးမှ ချောင်းကြည့်နေကြသော ဆိုင်းနောင်နှင့် ကျင်ကျင်ယုတို့အဖို့၊ အယ်လင်နာ့ စောက်ပတ်ထဲ လီးတိုးဝင်သွားမှုကို ပီပြင်စွာ မမြင်ရပါ။

သို့သော် အသံများကြားရပြီး အယ်လင်နာ၏ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လေး ဆက်ကနဲ တုန်ခါသွားသည်ကို မြင်ရသည့်အတွက် အဖုတ်ထဲ လီးဝင်လေပြီဖြစ်ကြောင်းကိုတော့ ကောင်းကောင်းသိကြ၏။ 

ဒစ်မြုပ်ဝင်သွားပြီမို့ ဆက်၍ ထိန်းပေးကိုင်ပေးထားရန် မလိုတော့ပါ။ အယ်လင်နာသည် ပေါင်ခွကြားတွင် အလုပ်ရှုပ်နေခဲ့သော လက်နှစ်ဘက်ကို ဖယ်ကာ ထွန်းထွန်း၏ ဒူးခေါင်းနှစ်ခု တစ်ဖက်တစ်ချက်ပေါ်တွင် တင်ချထားလိုက်သည်။

ထွန်းထွန်းကလည်း အယ်လင်နာ၏ စောက်စေ့ကို ကလိပေးနေသော ညာဘက်လက်ကို အပေါ်သို့ ပြောင်းရွှေ့ကာ၊ ကောင်မလေး၏ ညာဘက်နို့အုံကြီးကို ဆုပ်ကိုင်သည်။ 

ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုလည်း ကားနိုင်သမျှ ကားထုတ်သည်။ အယ်လင်နာ၏ ပေါင်များသည် ထွန်းထွန်း၏ ပေါင်ပေါ်ခွချိတ်ထားပေးရာ၊ ထွန်းထွန်းက ပေါင်ကားထုတ်မှုအတိုင်း အယ်လင်နာ၏ ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ခုသည်လည်း ကား၍ ထွက်သွားသည်။

တင်ပါးဆုံကြီး အောက်သို့ ပိုကျသည်။ ထွန်းထွန်းကလည်း အယ်လင်နာ၏ နို့အုံကြီး နှစ်ခုကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲနယ်ကာ လီးကို အသာကော့ထိုးသွင်းသည်။ လီးတန်ကြီး စောက်ဖုတ်ထဲ တအိအိ တိုးဝင်သည်။

“ဗျစ် ဘွပ် ဖွတ် .. အား .. ဟင့် ဟင့် ..“

“ဖွတ် ဖွတ် .. အမလေး လေး အထွန်းရယ် .. ဟင့် ..“

“ဖွတ် … အား အား … ဝင် သွားပြီ .. ဝင်ပြီ .. ဟင့် ..“

လီးဝင်လာသည်နှင့်အမျှ အယ်လင်နာ၏ ပါးစပ်မှလည်း မြည်တမ်းသံများ တတွတ်တွတ်ပေါ်ထွက်သည်။ချောင်းကြည့်နေကြသော ဆိုင်းနောင်နှင့် ကျင်ကျင်ယုတို့အဖို့ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးဝင်သွားပုံကို အပီအပြင် မြင်နေရုံသာမက၊ အယ်လင်နာ၏ မျက်တောင်မှေးစင်းနေပုံ၊ နှုတ်ခမ်းလေး တင်းတင်းစေ့ကာ လှုပ်ခါနေပုံ၊ နို့အုံကြီးနှစ်လုံး ဆုပ်ကိုင်ကစားခံနေရပုံ စသည်တို့ကိုပါ ကောင်းစွာ တွေ့နေကြပြန်ရာ၊ အကောင်းစား ဒန်ပေါက် ထမင်းပွဲကို၊ ဘလချောင်ကြော်၊ သရက်သီးသနပ်၊ ကြက်သွန်ချဉ်၊ ချဉ်ပေါင်ဟင်းချို စသည့် ပွဲရံပြည့်ပြည့်စုံစုံနှင့် စားသောက်ရဘိသကဲ့သို့ လိုလေသေးမရှိ၊ မြင်ကွင်းက အပြတ်ကောင်းနေပေတော့သည်။ ကြည့်စရာ အစုံအလင်ကို တပုံတပင်ကြီးပင် မြင်နေတွေ့နေကြရပေသည်။

အယ်လင်နာသည် နိုင်ငံခြားတွင် နေခဲ့စဉ်က အလိုးခံခဲ့ရဖူးသည် ဆိုသော်လည်း၊ သူ့ကို လိုးခဲ့သည့် လီးများသည် ထွန်းထွန်းလောက်ကြီးသော လီးတစ်ချောင်းမှ မပါပေ။ အကြီးဆုံး လီးက ခုနှစ်လက်မခန့်ရှည်ပြီး ကျပ်လုံးလောက်သာ တုတ်ခဲ့သည်။ ပြီးတော့ ထိုလီးများသည် မာကြောသန်မာမှုတွင်တော့ အာရှတိုက်သားများ၏ လီးများကို လုံးဝမမီသည့်အတွက် 

ယခု ထွန်းထွန်း၏ လီး၊ စောက်ပတ်ထဲ တိုးဝင်လာသောအခါ ဆောင့်အား မကောင်းပဲ၊ လီးအဝင်လည်း သိပ်မနက်လှသည့် လိုးနည်း အနေအထားဖြင့် ခံနေရသည် ဖြစ်သော်လည်း၊ ကြက်သီးဖျန်းဖျန်းထအောင်တော့ ကာမအရသာကို ထူးကဲစွာ ခံစားရ၏။

ထို့ကြောင့် ထွန်းထွန်းအနေဖြင့် အထွေအထူး ပြောဆို တိုက်တွန်းနေစရာပင် မလိုပဲ၊ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးဝင်သွားပြီသည်နှင့် အယ်လင်နာသည် ထွန်းထွန်း၏ ပေါင်ပေါ်ခွချိတ်ထားသော မိမိ၏ ခြေထောက်ကို အားပြုလျှက်၊ ထွန်းထွန်း၏ ဒူးခေါင်းကိုလည်း လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ကိုင်ကာဖိတွန်းပြီး၊ တင်ပါးဆုံကြီးကို ကြွလိုက်နိမ့်လိုက်နှင့် လှုပ်ရှားပေးပါလေတော့သည်။

ထွန်းထွန်းကလည်း အောက်မှနေ၍ ဖြစ်နိုင်သမျှ မိမိ၏ ဖင်ကိုကြွကာ၊ လီးချောင်းကြီးကို ကော့၍ကော့၍ တင်ပေးသည်။

အယ်လင်နာ၏ နို့အုံကြီး နှစ်လုံးကိုတော့ ချိုင်းအောက်မှ လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် လျှိုကာ ကျကျနနကြီးပင် ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ဆွဲပေးနေသည်။ နို့အုံကြီးကိုသာ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်သည်မဟုတ်။ နို့သီးခေါင်း နှစ်ခုကိုလည်း အပြတ်ကလိသည်။

ထို့ပြင် မိမိဘက်ကျောပေးကာ ခွထိုင်ထားလေသော ဘိုကပြားမလေး၏ လည်ဂုတ်သားများကို စုပ်နမ်းပေးခြင်း၊ နားရွက်ဖျားလေးများကို လျှာနှင့်လှမ်း၍ မထိတထိရက်ပေးခြင်းများလည်း ပြုသည်။

နို့အုံများကို ဆွဲကိုင်ဆုပ်နယ်ပေးတာ အပြတ်ပီပြင်ကာ၊ ခံလို့ကောင်းသော်လည်း စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကြီးကား အားပြင်းပြင်းဖြင့် ဆောင့်ဝင်ပြန်ထွက်ခြင်းမရှိ။ ညှောင့်နေသည့် သဘောမျိုးသာ၊ တစ်ပြူတစ်ပြူဖြစ်နေရာ ကာမစိတ်ဆန္ဒကလည်း ပြင်းပြသည်ထက် ပိုပြင်းပြထက်သန်လာသည်မို့၊ အယ်လင်နာသည် ဘယ်လိုမှ အားမရနိုင်တော့။ မကျေနပ်နိုင်တော့။

“ထွန်းရာ .. ဒီလိုမျိုးလုပ်တာ အားမရဘူးကွာ .. ခံတင်ပေါ် တက်ကြရအောင်လား .. ယူ့လီးကလည်း အိုင့်စောက်ပတ်နဲ့ အထာကျသွားပါပြီ ..“

အယ်လင်နာက မောသံလေးနှင့် ပြောသည်။

“အိုကေ .. ခဏလေးကွာ .. နို့ကြီးတွေကို ကိုင်လို့ကောင်းနေလို့ . တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက် ထပ်ဆွဲလိုက်ပါစေအုန်း ..“

“ကျွတ် .. ယူကလဲ .. တကယ်ပဲ ..“

အယ်လင်နာမှ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတပ်ရက် တန်းလန်းကြီး၊ ထွန်းထွန်း၏ ပေါင်ပေါ်ခွထိုင်နေလျှက် မိမိ၏ နို့အုံနှစ်လုံးကို ထွန်းထွန်းက ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ပေးတာကို အသာခံနေရသည်။ 

တင်အလှုပ်ကို ရပ်ထားလိုက်ပြီမို့ လီးက စောက်ပတ်ထဲ တိုးဝင်ပြန်ထွက် လှုပ်ရှားမနေတော့ပါ။ ပြီးတော့ လီးက အဆုံးလည်း မဝင်။ သုံးပုံနှစ်ပုံသာသာခန့်သာ ဝင်လျှက်၊ ကျန်အပိုင်းက အပြင်ဘက်တွင် ရှိနေသည်။ မြင်ရသူတို့အဖို့ ပို၍ စိတ်လှုပ်ရှားစရာပါ။

သည်ဘက်အိပ်ခန်းလေးထဲရှိ ဆိုင်းနောင်နှင့် ကျင်ကျင်ယုတို့နှစ်ယောက်မှာလည်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အပြန်အလှန် အဝတ်အစားများ ချွတ်ပေးထားကြပြီးပြီမို့ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေကြပေပြီ။ 

တစ်ကိုယ်လုံး ဗလာကျင်းနေလေသော မိန်းကလေးနှစ်ယောက်သည်၊ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဘေးချင်းယှဉ်ကာ ပူးပူးကပ်ကပ် ထိုင်နေကြလျှက်၊ တစ်ယောက်၏ နို့အုံများကို တစ်ယောက်က ဆုပ်ကိုင်ပွတ်နယ်ခြင်း၊ တစ်ယောက် စောက်ဖုတ်ကိုတစ်ယောက်က၊ လက်ချောင်းများဖြင့် ထိုးနှိုက်ကလိပေးခြင်း စသည်တို့ကို အာသာရမက်ပြင်းပြင်းနှင့် ပြုမူနေကြသည်။

 တစ်ခါတစ်ရံတွင် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့အပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်ကြလေသေးသည်။ 

.........................................................................................................................................

 အခန်း (၁၀)

ကျင်ကျင်ယု၏ ညာဘက်ဘေး လက်တစ်ကမ်းအမီတွင်၊ လွယ်အိတ်လေးကို ချထား၏။ ထိုလွယ်အိတ်လေးထဲတွင် နှစ်ဘက်ချွန် ရာဘာလီးတန်ရှည် အပါအဝင်၊ မိန်းမချင်း အချစ်ပလူးရာတွင် အသုံးချသည့် ကိရိယာများ ဝှက်ထည့်ထားသည်။ 

ယခု မိမိနှင့် ဆိုင်းနောင်တို့ အဝတ်မပါ၊ ဗလာကိုယ်လုံးတီးနှင့် ပွေ့ဖက်နမ်းစုပ် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ် ကလိနေကြရလေပြီ ဖြစ်ရာ၊ သည်ထက် ဖီလင်အနည်းငယ် ပိုတက်ကာ အရှိန်လည်းကောင်းလာလျှင် နှစ်ဘက်ချွန် ရာဘာလီးတန်ရှည်ကို ဆွဲထုတ်အသုံးချရန် ကျင်ကျင်ယုက စိတ်ကူးထားသည်။

အသုံးချနိုင်ဖို့ အချိန်ကလည်း သိပ်မဝေးလေတော့ပြီ။ ကျင်ကျင်ယုရော၊ ဆိုင်းနောင်ပါ တစ်ဘက်အိပ်ခန်းကြီးထဲတွင် ထွန်းထွန်းနှင့် အယ်လင်နာတို့ နှစ်ယောက် လိုးနေကြသည်ကို ကြည့်လျှက်၊ မိမိတို့ အချင်းချင်း ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ် ထိုးနှိုက်ကလိနေကြရာ ဖီလင်တွေ အပြတ်တက်လာသည်။

 ကာမဆိပ် ပြင်းပြထက်သန်မှု အဆင့်ကလည်း မြင့်သည်ထက် မြင့်လာပြီ။ 

“ငါ့ လက်ချောင်းတွေနဲ့ ထိုးကလိပေးတာကို နင် အားရရဲ့လား နောင်နောင် ..“

ပဏာမပျိုး ကျုံးသွင်းသည့် အနေဖြင့် ကျင်ကျင်ယုက ဆိုင်းနောင်ကို ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။ ယခုအခါတွင် ကျင်ကျင်ယုသည် ဆိုင်းနောင်၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လက်ညှိုး၊ လက်ခလယ်၊ လက်သူကြွယ် လက်ချောင်းသုံးချောင်း ပူးထိုးထည့်ကာ ကလိပေးနေသည်။ 

ကြီးမား တုတ်ခိုင်လှသော လီးတန်ထွားထွားကြီးများနှင့် ပယ်ပယ်နယ်နယ်လိုးကာ ကျကျနနခံထားဖူးပြီးဖြစ်သော၊ ဆိုင်းနောင်မှာ ကျင်ကျင်ယု၏ လက်ချောင်းသုံးချောင်းပူးကို အားမရနိုင်တာကတော့ အမှန်။

“အေး ဟာ .. ငါ သိပ်အားမရဘူး .. လီးနဲ့တူတာ တစ်ခုခုရှိရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ ..“

ဆိုင်းနောင်က မချင့်မရဲ ဖြစ်နေမှုကို ထုတ်ဖော်ဝန်ခံသည်။ တကယ်တော့ ဆိုင်းနောင်သည် ထွန်းထွန်း၏ လီးကြီးနှင့် လိုးတာကို ခံလိုနေသည်။ 

ဒါပေမယ့် ယခုလောလောဆယ်တွင် ထွန်းထွန်း၏လီးက မအားပဲ၊ အယ်လင်နာကို ဆော်နေလေသည့်အတွက်ကြောင့် လီးနှင့်တူသည့်အရာ တစ်ခုခုကို တမ်းတပြောဆိုလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“ဒါဆို မပူနဲ့ .. ရစေ့မယ် ..“

အကြံရှိနေသော ကျင်ကျင်ယုမှာ အကြိုက်တွေ့သွားကာ ခပ်သွက်သွက်ပြောသည်။

“နင့်မှာ ဘာရှိနေလို့လဲဟ ..“

“ငါ့မှာ ရာဘာလီးတန်အတု ပါလာတယ်လေဟာ .. အဲဒါကို သုံးမှာပေါ့ ..“

ကျင်ကျင်ယုသည် ထိုသို့ပြောပြီးနောက် ဆိုင်းနောင်ကို ပွေ့ဖက်ကလိနေသည့် လက်များကို လွှတ်ကာ၊ လွယ်အိတ်ထဲမှ နှစ်ဘက်ချွန် ရာဘာလီးတန်ရှည်ကို ထုတ်ယူရန် လက်လှမ်းလိုက်သည်။ 

ဆိုင်းနောင်က ကျင်ကျင်ယုကို သိုင်းဖက်ထားသည့် လက်တစ်ဘက်ကို ဖယ်လွှတ်ပေးသော်လည်း၊ ကျန်လက်တစ်ဘက်၏ လက်ညှိုးနှင့် လက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူးကတော့ ကျင်ကျင်ယု၏ စောက်ပတ်ထဲ ထိုးနှိုက်ကလိပေးနေလေဆဲ …။

......................................................................................................................

ထွန်းထွန်းသည် အယ်လင်နာ၏ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို ခေတ္တမျှ ဆက်လက်ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်ပြီးနောက် လက်လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါ အယ်လင်နာသည် ထွန်းထွန်း၏ ပေါင်ပေါ်ခွထိုင်နေရာမှ ထရပ်သည်။ စောက်ဖုတ်မှ လီးကျွတ်သွားရာ “ဖွတ်“ ဆို အသံမြည်သည်။

အဖုတ်ထဲ အပြည့်အသိပ် တိုးဝင်နေလေသည့် လီးတန်ကြီး ကျွတ်သွား၍၊ အယ်လင်နာ၏ စိတ်ထဲ ဟာတာကြီး ဖြစ်သည်။ လီးကျွတ်သွားရာ စောက်ဖုတ်ထဲရှိ စောက်ရည်ကြည်အချို့၊ စောက်ဖုတ်အပြင်သို့ ပေါင်လုံးကြီးတစ်လျှောက် စီး၍ကျသည်။

 မျက်နှာဖြူ ဘိုသွေးတစ်ဝက်ပါလေသည့် ဘိုကပြားမလေးမို့ အယ်လင်နာသည် စောက်ရည်လည်း ရွှမ်းသည်။ စောက်ပတ်ထဲ လီးမြန်မြန်ပြန်ဝင်ကာ လိုးဆောင့်စခန်းသွားလိုစိတ် ထက်သန်နေသည်မို့၊ အယ်လင်နာသည် ထထိုင်ပြီးသည်နှင့် ခံတင်ရှိရာသို့ သွားမည် ပြင်သည်။

ထွန်းထွန်းသည် ရုတ်တရက် တစ်စုံတစ်ရာကို တွေးမိလေသောကြောင့် အယ်လင်နာ၏ လက်ကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲထားလိုက်ပြီး ..

“ဟေ့ .. ဟေ့ .. နေအုန်း နေအုန်း ..“

“ဘာလဲဟ ထွန်း ရာ .. အိုင့်စိတ်တွေ အရမ်းဟော့နေတာနော် .. မြန်မြန် ဆက်ပြီး လုပ်ကြရအောင် ..“

အယ်လင်နာက ခပ်ဘွင်းဘွင်းပဲ ပြောချလိုက်သည်။

“ခံတင်ပေါ် မသွားတော့ဘူးကွာ … ဒီ ကော်ဇောပေါ်မှာပဲ ဆက်လုပ်ကြတာပေါ့ ..“

ပြောပြောဆိုဆို ထွန်းထွန်းလည်း ထိုင်ခုန်ပေါ်မှ အောက်သို့ အမြန်ဆင်းလျက်၊ ကော်ဇောပေါ် ပက်လက်စင်းစင်းကြီး အိပ်ချလိုက်သည်။ 

ဆိုင်းနောင်၏ အိပ်ခန်းမှ ချောင်းကြည့်နိုင်သည့် တစ်ဘက်မြင် မှန်ချပ်ကြီးသည် ကိုဘမောင်နှင့် နန်းကျင်းမူတို့ လင်မယား လိုးကြရာခံတင်ကြီး၏ ဘေးဘက်နေရာတွင် ရှိသည်။ ခံတင်ပေါ်တွင် တက်လိုးကြသူတို့ကို ဘေးတိုက်အနေအထားမှ မြင်ကြရသည်။

ယခု အယ်လင်နာက မိမိအပေါ်တွင် ပြောင်းပြန်နေရာယူခွထိုင်ကာ ဖိလိုးပေးမည်မို့၊ ဘေးတိုက်ကြည့်တာထက် ခြေရင်းဘက်က ကြည်သည်က ပို၍ဖီလင်ပီပြင်မည် ဖြစ်သောကြောင့်၊ ထွန်းထွန်းက ခံတင်ပေါ် မတက်ပဲ တစ်ဘက်မြင် မှန်ချပ်ကြီးဘက် ခြေထောက်ပေးကာ၊ ကော်ဇောပေါ် ပက်လက်လှန် အိပ်ချလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

 ပြီးတော့ သည်နေရာက မှန်ချပ်ကြီးနှင့် ပိုနီးကပ်ပေရာ၊ တစ်ဘက်ခန်းမှ ချောင်းကြည့်နေလေမည် ဖြစ်သော ဆိုင်းနောင် (ကျင်ကျင်ယုပါ တစ်ဘက်ခန်းတွင် ရှိနေသည်ကို ထွန်းထွန်း မသိသေးပါ) အဖို့ ပို၍ မြင်ကွင်းကောင်းစေမည်ဟု ထွန်းထွန်းက တွက်သည်။

အယ်လင်နာကမူ ခံတင်ပေါ်တက်ကာ လိုးချင်ဆော်ချင်သည်။ သို့သော် ဘိုကပြားမလေးသည် မိမိစောက်ပတ်ထဲ လီးချောင်းကြီး ပြန်ထိုးသွင်းလိုးဆောင့်တာကို အရမ်းကို ခံချင်နေသည့်အပြင်၊ ပက်လက်လှန် အိပ်ထား၍ ထိုးထိုးထောင်ထောင် ဖြစ်နေလေသော၊ စောက်ရည်ကြည်များဖြင့်လည်း ရွှမ်းရွှမ်းစိုနေသည့် လီးချောင်းကြီးက

 “လာပါလှည့်၊ တက်လိုးဆောင့်ပါလှည့်“ 

ဟု ဖိတ်ခေါ်ညှို့ယူနေသလိုလည်း ဖြစ်နေပေရာ၊ အယ်လင်နာသည် ဘာမျှ အထွေထူးထူး ပြောမနေတော့။ပက်လက်စင်းကြီး အိပ်ကာ၊ လီးကြီးထောင်နေသော ထွန်းထွန်း၏ ပေါင်ခွကြားပေါ်သို့ ခပ်သွက်သွက်တက်ခွ လိုက်လေတော့သည်။ တက်ခွရာတွင် ထွန်းထွန်း၏ ခြေရင်းဘက် မျက်နှာပြုကာ၊ ပြောင်းပြန်တက်ခွခြင်း ဖြစ်သည်။ 

ထွန်းထွန်း၏ ပေါင်ခွဆုံပေါ်တွင် ဆောင့်ကြောင့် မကျတကျ၊ ခပ်ကွကွ အနေအထားဖြင့် ကိုယ်ကရှေ့သို့ မငိုက်တငိုက်ရှိနေပေရာ၊ ပေါင်ကား၍ ပြဲအာနေလေသော စောက်ပတ်၊ တွဲလွဲလှုပ်ခါနလေသော နို့အုံကြီးနှစ်လုံး၊ အောက်ဘက်မှ ထိုးထည့်တော့မည့် လီးတန်ကြီး၊ မြင်ကွင်းက တကယ့်ကို ရမက်ဇောထန်ဖွယ်ရာပါ။

အယ်လင်နာသည် လီးကို ညာလက်ဖြင့် အသာဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွဲယူလျှက်၊ မိမိ၏ စောက်ပတ်ဝတွင် ကျကျနနတေ့သည်။ ပြီးတော့ ဒစ်မြုပ်ဝင်သွားအောင် အသာဖိချသည်။ လီးဒစ်ကြီး အဖုတ်ထဲ တိုးဝင်သည်။ လီးဝင်သံ 

“ဖွတ်“ 

ဆို မြည်သည်။ အယ်လင်နာ၏ နှုတ်ဖျားမှ 

“အင့်ဟင့်ဟင့်“ 

ဟု အသံလေးပေါ်လာသည်။

“ဒစ်ကြီး ဝင်သွားပြီ အယ်လင်နာ ..“

ပက်လက်အိပ်နေသော ထွန်းထွန်းက အယ်လင်နာ၏ ဖင်ကြီးကို အသာလှမ်းကိုင်ပြီး ပြောသည်။ 

ခပ်ကွကွ၊ ခပ်ကုန်းကုန်း၊ ဆောင့်ကြောင့်မကျတကျ အနေအထားဖြင့် ရှိနေသည်မို့၊ ဖင်ကြီးက နောက်သို့ ပစ်လျှက်ထား၍ အိတင်းနေသည်ကို၊ ပက်လက်အိပ်နေသော ထွန်းထွန်းကောင်းကောင်းကြီး မမြင်ရလေရာ၊ စိတ်ထဲက မရိုးမရွဖြစ်လာပြီး လှမ်းကိုင်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“အင်း … ဟုတ်တယ် .. စီးပိုင်နေတာပဲကွာ ..“

အယ်လင်နာက အံကြိတ်သံလေးဖြင့် ပြော၏။

“စောစောက လိုးခဲ့တာနဲ့ ဘယ်လိုနေလဲ ..“

“ဟာ .. ဒါက ပိုထိတာပေါ့ကွ ..“

“ဒါဆို .. လီး အဆုံးဝင်အောင် ဖိချလေကွာ ..“

ပြောနေရင်း၊ စိတ်ကလည်း ပိုထလာလေရာ၊ ထွန်းထွန်းသည် ကုန်းကုန်းကွကွ ဖြစ်နေသော အယ်လင်နာ၏ ဖင်သားကြီးတစ်ခြမ်းကို လက်ဝါးနှင့် ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ရိုက်ချသည်။

“ဖျန်း …“

“အား .. နာတယ်ကွ …“

တင်ပါးသားကြီးပင် လှုပ်ခါလျှက်၊ စပ်ဖျင်းဖျင်းလည်း ဖြစ်သောကြောင့် အယ်လင်နာက ရေရွတ်လိုက်မိသည်။ နာသွားသော်လည်း သည်လို ဖင်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း အပုတ်ခံရမှုသည်၊ မိန်းမတို့၏ ကာမစိတ်ကို ဟုန်းကနဲ နိုးကြွလာလေအောင် စေ့ဆော်ပြုနိုင်စွမ်းကလည်း ရှိပေရာ အယ်လင်နာမှလည်း စိတ်ပိုထလာသောကြောင့် တင်ကြီးကို ပိုဖိချကာ ပို၍ဝင်လာအောင် သွင်းယူသည်။ လီးကြီးသည် တပျစ်ပျစ်အသံနှင့်အတူ အယ်လင်နာ၏ စောက်ခေါင်းထဲ တစ်၍တစ်၍ တိုးဝင်သည်။ 

လီးတိုးဝင်မှုနှင့်အတူ၊ အယ်လင်နာ၏ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားသည် အထဲသို့ စုကာ ချိုင့်ဝင်သည်။ လီးကိုလက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ထိန်းပေးထားရန်လည်း မလိုတော့ပြီမို့၊ အယ်လင်နာသည် လီးကို ကိုင်ထားသော လက်ကိုလှမ်းကာ ဖယ်လိုက်သည်။ 

ထို့ပြင် မိမိစောက်ဖုတ်ထဲသို့ လီးချောင်းကြီး တိုးဝင်နေသည်မှာ ဘယ်လိုရှိနေလေမည်နည်းဟု ကြည့်လိုသောကြောင့်၊ အောက်သို့ ခေါင်းငုံ့ကာ ကြည့်သည်။

မြင်ကွင်းက သိပ်မကောင်း။ ပီပီပြင်ပြင် မမြင်နိုင်။ ထို့နောက်တွင်မှ မိမိ၏ မျက်နှာမူရာ အခန်းနံရံတွင် ကြီးမားသော၊ ကြည့်မှန်ကြီးတစ်ချပ်ရှိနေသည်ကို သတိရကာ အယ်လင်နာသည် ခေါင်းမော်၍ ကြည့်လိုက်သည်။

ထိုအခါ …

....................................................................................................................

ဒီဇာတ်လမ်းက ကျနော့်ဆီမှာ နောက်ထပ်တစ်ပို့စ်စာလောက်တော့ ရှိပါသေးတယ်။ အဲဒါပြီးရင်တော့ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း စာအုပ်က ကျနော့်ဆီမှာ မရှိတော့လို့ ဆက်ရိုက်တင်ပေးနိုင်မယ် မထင်တော့ဘူး။ 

ရှိသလောက် တင်ပေးရတာမို့ ဖတ်ရတာ ကိုးလိုးကန့်လန့်ဖြစ်နေရင်တော့ ဆောရီးပဲဗျာ။ တစ်ယောက်ယောက်ဆီမှာ ရှိလို့ ဆက်ရှယ်ပေးနိုင်ရင်တော့ ကောင်းမှာပဲပါ…။

.........................................................................................................................

အခန်း (၁၁)

မြင်းခြံသို့ တကယ်သွားသည် မဟုတ်သော ကိုဘမောင်သည်၊ မော်တော်ကားကို မြို့စွန်တစ်နေရာရှိ လူရှင်းသော စားသောက်ဆိုင် တစ်ဆိုင်သို့သာ မောင်းခဲ့သည်။ကျောက်ပွဲစားပီပီ ဖျံကျလှသော ကိုဘမောင်သည်၊ ထွန်းထွန်း၏ အဆက်၊ ကောင်မလေး မည်သူမည်ဝါ ဖြစ်သည်ကိုလည်း သိအောင် စုံစမ်းထားနိုင်ပြီးဖြစ်သည်။

မိမိချထားသော ခွင်ကလည်း ဝင်နေလေပြီမို့၊ ထွန်းထွန်း၏ အဆက်၊ အယ်လင်နာဆိုသည့် ဘိုကပြားမချောချော တောင့်တောင့်ကလေးကို၊ “စား“ ရဖို့ကလည်း၊ အသေအချာ ဖြစ်နေလေသည်မို့ ကိုဘမောင် အူးမြူးကာပင် ဖြစ်နေသည်။

လိုးအားကောင်းပြီး၊ အမောခံနိုင်စေရန် စပယ်ရှယ် နွားနို့ မလိုင်၊ ကြက်ဥမကျက်တကျက်ပြုတ်၊ အကောင်းစား ဒိန်ခဲညှပ် ပေါင်မုန့်တို့ကို အရသာခံကာ ဇိမ်ယူစားသောက်သည်။ ကိုဘမောင်သည် လီးအတောင်သန်ပြီး၊ သုတ်ထိန်းနိုင်သည့် ဆေးဝါးများကိုလည်း အသင့်ဆောင်ထားသည်။ လိုအပ်လျှင် ဒါတွေ သုံးရမည်။ 

ကိုဘမောင်သည် ဆေးကို သိပ်အားကိုးလေ့ မရှိလှပါ။ မိမိ၏ ပင်ကို အားသန်မှုကိုသာ အဓိက အသုံးချသည်။သို့သော် ယနေ့တွင်မူ ထွန်းထွန်း၏အဆက် ဘိုကပြားမချောချောတောင့်တောင့်လေးနှင့် မိမိ၏ မယားပါသမီး (မိမိ၏ အလိုးခံမလေးလည်း ဖြစ်နေသူ) ဆိုင်းနောင်၊ ငယ်နုပျိုရွယ်သော ဆော်လေးနှစ်ပွေနှင့် အပြတ်ဖိုက်ရမည်မို့၊ လိုရမယ်ရ ဆေးဝါးတွေ စုံလင်အောင် ဆောင်၍တော့ထားသည်။ မိမိ၏ လီးချောင်းကြီးကိုလည်း၊ ကောင်းကောင်း “သ“၍ ထားပြီးဖြစ်သည်။

ဇိမ်ဆွဲ စားသောက်ကာ၊ ခေတ္တ အချိန်ဖြုန်းနေပြီးနောက် ကိုဘမောင် အိမ်သို့ ပြန်သည်။ အစစအရာရာ အကွက်စေ့အောင် စီစဉ်ပြင်ထားသည့်အတိုင်း၊ ကိုဘမောင်သည် မိမိ၏ကားကို ထိုစားသောက်ဆိုင်တွင် အပ်နှံထားခဲ့ပြီး၊ ပရိုက်ဘိတ် တက်ဆီကားတစ်စီး ငှားစီး၍ အိပ်သို့ပြန်ခြင်းဖြစ်သည်။ 

ငှားလာသော ကားကိုလည်း၊ အိမ်ရှေ့သို့ရောက်အောင် မပို့ခိုင်း။ အိမ်နှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ကားရပ်စေပြီး၊ အိမ်သို့ လမ်းလျှောက်၍သွားသည်။ အိမ်ထဲတွင် ရှိနေကြသည့် ထွန်းထွန်းတို့စုံတွဲနှင့် မယားပါသမီးလေး ဆိုင်းနောင်တို့ မိမိရောက်လာသည်ကို မသိရှိကြရလေအောင် ပီရိစွာ စီစဉ်လုပ်ဆောင်ခြင်း ဖြစ်ပေသည်။ 

အိမ်ရှေ့တံခါး ပိတ်ထားသည်။ သို့သော် ကိုဘမောင်ထံတွင် သော့အပိုရှိနေလေသောကြောင့်၊ တံခါးသော့ကို အလွယ်တကူပင် ဖွင့်နိုင်သည်။ တံခါးကို အသံမမြည်ရလေအောင် အသာလေးဖွင့်၍ အိမ်ထဲဝင်သည်။ ပြီးတော့ တံခါးကို ကျကျနန ပြန်ပိတ်ခဲ့သည်။

အိမ်ထဲသို့ ဝင်မိသည်နှင့် ကိုဘမောင်၏ စိတ်များ တစ်မျိုးတစ်ဖုံ လှုပ်ရှားသည်။ ဤအိမ်၏ အိပ်ခန်းတစ်ခုထဲတွင် ထွန်းထွန်းနှင့် သူ့ကောင်မလေးတို့ အလုပ်ဖြစ်နေကြလေသည်ဟူသော အသိကြောင့်များလားတော့ မပြောတတ်ပါ။

မိမိတို့ လင်မယား အိပ်ကြသည့် အိပ်ခန်းထဲတွင်ပင်၊ ထွန်းထွန်းတို့ စုံတွဲ အလုပ်ဖြစ်နေကြသည်ကို၊ ဆိုင်းနောင်ကလည်း ချောင်းကြည့်နေဦးမည် ဖြစ်ရာ၊ ဆိုင်းနောင်က သူမ အိပ်ခန်းလေးထဲမှ ကောင်းစွာ ချောင်းကြည့်နိုင်ဖို့အတွက်၊ မိမိတို့ လင်မယားအိပ်ကြသည့် အိပ်ခန်းထဲတွင် လိုးဆော်ခြင်းသည် အကောင်းဆုံး မဟုတ်ပါလား။

ကိုဘမောင်သည် မယားပါသမီး ဆိုင်းနောင်ကို စိတ်ကြိုက်လိုးနေရပြီ ဖြစ်သော်လည်း၊ မိမိတို့ အိပ်ခန်းထဲတွင်တော့ တစ်ခါမှ ခေါ်မလိုးဖူးသေးပါ။ ဆိုင်းနောင်၏ အိပ်ခန်းလေးထဲတွင်သာ ဆော်ကြသည်က များသည်။ 

ယနေ့တွင်တော့ ဆိုင်းနောင်ကိုရော၊ ဘိုကပြားမလေးကိုပါ မိမိမယား နန်းကျင်မူကို မိမိ ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးရန် အထူးစီမံ ဝယ်ယူပြုလုပ်ထားလေသော ဇိမ်ခံခံတင်ကြီးပေါ်တင်ကာ၊ အပြတ်လိုးပစ်ရတော့မည်မို့ အလွန်ကျေနပ်နေသည်။

ထို့ပြင် ငယ်ငယ်နုနု ဆော်လေးနှစ်ပွေနှင့် ကာမအရသာ ခံစားရမည့်အရေးသည်၊ ကိုဘမောင်လို ဏှာကြီးပြီး အလိုးသန်သူ ယောကျ်ားကြီးတစ်ယောက်အဖို့၊ မက်မောဖွယ်ရာပင် မဟုတ်ပါလား။ 

အခု ချက်ချင်းပင် သူမ၏ အိပ်ခန်းလေးထဲမှ စိုင်းတို့စုံတွဲ လိုးနေဆော်နေကြသည်ကို ချောင်းကြည့်နေလေမည်ဖြစ်သော၊ မယားပါ သမီးလေး ဆိုင်းနောင်ကို သွားဆွဲထုတ်ခေါ်ယူကာ၊ မိမိ၏ အိပ်ခန်းကြီးထဲ ခပ်တည်တည်ဝင်ပြီး၊ ထွန်းထွန်း၏ ကောင်မလေးကိုပါ အပိုင်ဆွဲယူ လိုးပစ်လိုက်ချင်သည့် စိတ်တွေ့င် ဖြစ်ပေါ်၍လာလေသည်။

သို့သော် ဤသို့ ပြုလိုက်လျှင်၊ မမျှော်လင့်သော အပြောင်းအလဲတွေ ပေါ်လာပါက၊ အခြေအနေ အားလုံး ရှုပ်ထွေးကာ၊ မလိုလားအပ်သော ပြသနာများလည်း ပေါ်လာနိုင်လေသောကြောင့် ကိုဘမောင်သည် စိတ်ကို အသာထိန်းထားလိုက်သည်။ အပိုင်ရကာနီးမှ လွှတ်သွားရလျှင် ခက်မည်။

ကြိုတင် ခွင်ချထားသည့်အတိုင်း၊ အရင်ဆုံး တစ်ဘက်အိပ်ခန်းလေးထဲမှ ချောင်းကြည့်နေလေမည် ဖြစ်သော ဆိုင်းနောင်ကို အရင်ဖမ်းရမည်။ 

ဆိုင်းနောင်၏ စောက်ဖုတ်၊ ဖင်၊ ပါးစပ် အပေါက်စုံအောင် မိမိ၏ လီးတိုးဝင်ပြီး၊ တစ်ကိုယ်လုံးကို လိုသလို အသုံးနိုင်ခဲ့ပြီးပြီမို့၊ ဆိုင်းနောင်ကတော့ မိမိအတွက် အပိုင်။ ကောင်မလေး ဘာမှ ရုတ်ရုတ်ရုတ်ရုတ် လုပ်နိုင်မည် မဟုတ်။

သူတို့၏ ကြိတ်ဝိုင်းလေးထဲ မိမိပါဝင်လာမှုကို၊ မယားပါသမီး ဆိုင်းနောင်က (လိုလားသည် ဖြစ်စေ၊ မလိုလားသည် ဖြစ်စေ) လက်ခံပါဝင်ရမည်။ ဆိုင်းနောင်ကို အပိုင်ထိန်းနိုင်ပြီးမှ တစ်ဘက်အိပ်ခန်းကြီထဲသို့ ဝင်မည်။

ထွန်းထွန်းမှာလည်း မိမိသားမို့ သူ့လွှမ်းမိုးမှု အောက်တွင် ရှိနေပြီဖြစ်ရာ၊ သူ့ရည်းစား ကောင်မလေးကို မိမိလိုးမည်ဆိုလျှင်၊ သိပ်ကြည်မည် မဟုတ်သော်လည်း၊ အကြောက်အကန်တော့ ကန့်ကွက်နိုင်သည် မဟုတ်။နောက်ပြီး ဆိုင်းနောင်နှင့် ထွန်းထွန်းဖြစ်သွားအောင်ကိုလည်း ကိုဘမောင်ကပင် ဖန်တီးပေးထားခဲ့ရသည် မဟုတ်လား။ သည်တော့ ကိုဘမောင်အတွက်လည်း ဒီလောက်တော့ ပြန်ယူသင့်သေးသည်။ 

အယ်လင်နာဆိုသည့် ဘိုကပြားမလေးကသာ ငြင်းဆန်ကောင်း ငြင်းဆန်မည်။ ဒါပေမယ့် သည်ကောင်မလေးလိုမျိုးကိုတော့၊ ကိုဘမောင်က ကောင်းကောင်းကိုင်နိုင်ပါသည်။ 

ထွန်းထွန်းနှင့် ဆိုင်းနောင်တို့ကလည်း၊ မိမိဘက်သား ဖြစ်နေလေသည်မို့ အိပ်ခန်းထဲရောက်နေပြီး (ထွန်းထွန်းလိုးတာကိုလည်း ခံရပြီးဖြစ်သည့်) အယ်လင်နာကို မိမိကောင်းကောင်းကြီး ကိုင်နိုင်မည်ဟု ကိုဘမောင်က တွက်ထားသည်။

မိမိ၏ စိတ်ကူးအကောင်အထည် မဖော်မီ၊ မိမိတွက်ထားသည့်အတိုင်း အခြေအနေတို့ ရှိမရှိကို၊ ကိုဘမောင်က အရင် စူးစမ်းကြည့်လေသည်။ ကျောက်ပွဲစား အထည်ကြီးသမား တစ်ယောက်မို့၊ အကွက်ကတော့ စေ့စပ်သည်။ 

ကိုဘမောင်သည် မိမိတို့ လင်မယား အိပ်ကြသည့် အိပ်ခန်းကြီးနားသို့ အသာခြေဖော့နင်းကာ ချဉ်းကပ်လာခဲ့သည်။ အိပ်ခန်းကြီးနားရောက်သည်နှင့် အထဲမှ အသံတွေကြားရသည်။ အလုပ်ဖြစ်နေကြသည့် အသံများ။ကိုဘမောင်သည်၊ ပိတ်ထားသော အိပ်ခန်းတံခါး၏ သော့ပေါက်လေးမှ အထဲသို့ အသာချောင်းကြည့်သည်။ အိပ်ခန်းတံခါးကို စေ့ရုံသာစေ့ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ 

သို့သော် ကိုဘမောင်က တံခါးကို တွန်းဖွင့်ခြင်း မပြုသေးပါ။ သော့ပေါက်မှသာ ချောင်းကြည့်သည်။ ကိုဘမောင် ချောင်းကြည့်သည့်အချိန်မှာ ထွန်းထွန်းက သံပိုက်လုံး ဖရိန်ထိုင်ခုန်ပေါ် ထိုင်နေလျှက်၊ အယ်လင်နာက အပေါ်မှခွထိုင်ပြီး၊ စောက်ပတ်ထဲ လီးဝင်အောင် သွင်းယူနေသည့် အချိန်ဖြစ်သည်။

အယ်လင်နာ၏ တောင့်တင်းဖြောင့်စင်း ဖြူဝင်းဖွေးအုနေလေသော ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကြီးကို၊ အထင်းသား မြင်ရသည့်အတွက်၊ ကိုဘမောင် တံတွေးပင် ကွတ်ကနဲ မျိုချမိသည်။ 

မိမိထင်ထားသည်ထက်ပင် တောင့်တင်းအချိုးကျ ဆူဖြိုးလေသောကြောင့် ၊ ကိုဘမောင်မှာ ယခုပင် အိပ်ခန်းထဲပြေးဝင်ကာ၊ အယ်လင်နာကို ဆွဲယူလိုးပစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေကို မနည်းကြီး ထိန်းချုပ်ထားရသည်။

ခဏလောက် သည်းခံစောင့်လိုက်အုန်း။ ဒီပစ္စည်းတွေဟာ မကြာခင် မင်းစိတ်ကြိုက်သုံးရမယ့်ဟာတွေပဲဟု မိမိကိုယ်မိမိ ဖြေသိမ့်သည်။ 

အကြာကြီး ဆက်ကြည့်နေမိပါက၊ မိမိကိုယ်ကိုမိမိ မထိန်းနိုင်ပဲ၊ ဇွတ်ဝင်လိုးမိမှာ စိုးရသောကြောင့်၊ ကိုဘမောင်သည် သော့ပေါက်မှ မျက်လုံးကို ချက်ချင်းပင် ခွာလိုက်သည်။ 

သူ၏ မျက်စေ့ထဲမှာတော့ ဘိုကပြားမလေး အယ်လင်နာ၏ ဖြူဝင်းမို့ထွားသော နို့အုံကြီးများ၊ တုတ်ဖြိုးတင်းရင်းလေသည့် ပေါင်လုံးပေါင်တံများ၊ ကားအိလေသော တင်ပါးသားကြီးများက မြင်ယောင်နေရဆဲ။ 

ကိုဘမောင်သည် အယ်လင်နာ၏ ကိုယ်လုံးတီး အလှအပများကို ဆက်၍ ထပ်ကြည့်လိုနေရာ၊ အိပ်ခန်းကြီး၏ တံခါးမှ မခွာနိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။ 

သို့သော် ခွင်ချထားသည့်အတိုင်း ဆက်လှုပ်ရှားဖို့ လိုကြောင်း နားလည်သည့်အတွက်၊ မိမိစိတ်ကိုမိမိ အတင်းချိုးနှိမ်ထိန်းကာ၊ ဆိုင်းနောင်၏ အိပ်ခန်းလေးဘက်သို့ အသာခြေသံ မကြားရအောင် ခပ်ဖြည်းဖြည်းနင်းလျှောက် လှမ်းလာခဲ့သည်။

ဆိုင်းနောင်၏ အိပ်ခန်းလေးနားသို့ ရောက်သောအခါ၊ အခန်းထဲမှ အသံများကို ကြားရသည်။ သဲသဲကွဲကွဲတော့ မဟုတ်။ ဒါပေမယ့် မိန်းကလေးနှစ်ယောက်၏ အသံများ ဖြစ်သည်ကိုတော့ ကိုဘမောင် အကဲဖမ်းမိသည်။

“အလို .. ဘယ်လိုလဲ .. နောင်နောင့်အိပ်ခန်းထဲ ဘယ်ကကောင်မလေးတွေ ရောက်နေတာလဲ ..“

ကိုဘမောင် စိတ်ထဲတွင် ဇဝေဇဝါနှင့် တွေးသည်။ ထို့နောက် ဆိုင်းနောင်၏ အိပ်ခန်းတံခါးသို့ ရောက်အောင် ချဉ်းကပ်သွားသည်။ စေ့ရုံသာစေ့ထားသော အိပ်ခန်းတံခါးကို တွန်းမဖွင့်သေးပဲ သော့ပေါက်မှနေ၍ အိပ်ခန်းထဲသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်၏ …။

.....................................................................................................................................

ကျနော့်မှာ ရှိတာတော့ ဒီဟာအကုန်ပါပဲ။ ကျန်တာကတော့ ဇာတ်သိမ်းပိုင်းပဲ ကျန်ပါတော့တယ်။ အဲဒီဟာကိုလည်း ဖတ်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ 

မှတ်မိသလောက်ကတော့ ကိုဘမောင်က ကျင်ကျင်ယုကို အပိုင်ကိုင် ဆွဲစားပြီး၊ ကျင်ကျင်ယုရော ဆိုင်းနောင်ကိုပါ ဟိုဘက်အခန်းကို ဆွဲခေါ်သွားတာပါပဲ။ အဲဒီနောက်တော့ အင်တာနက်မှာ ရှိနေတဲ့ 

“ပွဲကြမ်းသွားမယ်“ 

ဆိုတဲ့ ဇာတ်လမ်းထဲက အတိုင်း၊ ကိုဘမောင်က ထွန်းထွန်းနဲ့တွဲပြီး ဆော်သုံးပွေနဲ့ ဖြုတ်တာမှာ ပြီးသွားပါတယ်။

ဆက်ရိုက်တင်ဖို့ ဇာတ်လမ်းက မရှိတော့ ကိုယ်မှတ်မိတာလေး ဖြည့်စွက်ပြီး ပြောပြလိုက်တာပါ။ စာရှုသူပဲ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဖြည့်တွေးလိုက်ပေါ့နော် .. 

နတ်သား

ပြီးပါပြီ။