ရောင်စုံ ဘောလုံး အပိုင်း ( ၅ )

ရောင်စုံ ဘောလုံး အပိုင်း ( ၅ )

ရေးသားသူ - မင်းခိုင်

( ၉ )

မင်းမင်း အလုပ်ထဲမှာ အစစအရာရာ အဆင်ပြေပါသည်။ သွက်သွက် လက်လက်နဲ့ စတတ်နောက်တတ်ပီး အငယ်ဆုံးလိုလည်းဖြစ်နေတော့...အားလုံးကခင်ပါသည်။ ကိုဇော်ကြီးလို့ မင်းမင်းတို့ခေါ်တဲ့ ကိုဇော်မင်းစိုးကမင်းမင်းကိုအခင်ဆုံး။  ညီလေးအရင်းတစ်ယောက်လိုကို ခင်ပါသည်။

မင်းမင်းကို အမြဲ သင်ပြပေးသည်။ Site တွေသွားတိုင်း ခေါ်သွားသည်။ မင်းမင်း ကားမောင်းမရဲသေးတာကို ကျွမ်းကျင် လာအောင် အပြင်သွားတိုင်း အမြဲကားမောင်းခိုင်းသည်။ ဇာခြည်နဲ့တော့ အရင်လောက်မဆုံဖြစ်ကြတော့ပါ။ ကားဝါလေးနဲ့ ဇာခြည့်ကို မကြာခဏ မင်းမင်း ရုံးသွားချိန် ရုံးပြန်ချိန် အချို့မှာ တစ်ခါတစ်လေ လှမ်းလှမ်းတွေ့ရပါသည်။

ကားပေါ်ကဇာခြည်ကတော့ သူ့ကို ပြန်မြင်မယ် မထင်။ မြင်လဲ နှုတ်ဆက်လို့ရမှာ မဟုတ်။ ဘေးမှာ သူ့အဖေ၊ အမေ သို့မဟုတ် သူတို့နဲ့တူတူနေတဲ့ သူ့အဖေရဲ့ညီမ သူမအဒေါ် အပျိုးကြီး တစ်ယောက်မဟုတ်တစ်ယောက်ပါနေတတ်သည်။

တစ်ခါတစ်လေတော့...ကားဝါလေးနဲ့မဟုတ်ဘဲ..သူမအဖေကားနဲ့ ကားကို...ဦးလေးအောင်ကြီး မောင်းမောင်းသွားတာမြင်ရပါသည်။ မင်းမင်း အမေဆီကိုတော့ ဇာခြည် တစ်ပတ်ကို အနည်းဆုံး နှစ်ကြိမ်လောက် လာတတ်ပါသည်။

အရင်လောက်ကြာကြာနေလို့မရတော့ဘဲ နာရီဝက်လောက် နေပီးရင်ပြန်တယ်တဲ့။ မင်းမင်းနဲ့ မဆုံတာ များပါသည်။ ကြားရက်တွေ သူမ အားတဲ့ နေ့လည် နေ့ခင်းပိုင်းလောက်သာလာတတ်တာတဲ့။ လာရင်လဲ သူမအဒေါ်အပျိုကြီးအမြဲပါတတ်တယ်တဲ့။

တစ်ခါတစ်လေဇာခြည်ကိုယ်တိုင်ကားဝါလေးမောင်းလာတတ်ပီးတစ်ခါတလေတော့ ဦးလေးအောင်ကြီးမောင်းပို့တယ်တဲ့။ မင်းမင်းကို အမေပြန်ပြောပြတာ။ ဒါဆို ဇာခြည် မင်းမင်း အမေကိုလာတွေ့တာသည် တရားဝင်ခွင့်ပြုချက်နဲ့လာတာပေါ့။ ဒီအခွင်းအရေးကိုရော သူမဘယ်လိုတွေပြောပီးတောင် တောင်းဆိုခဲ့ရပါသနည်း။ မင်းမင်း မစဥ်းစားတတ်တော့။

စနေတနဂ်နွေ မင်းမင်းအားတော့ ဇာခြည်ကလုံးဝမအားတော့ပါ။ သင်တန်းတွေတစ်နေ့လုံး တက်နေရပီ။ ညကိုးနာရီထိတောင်တက်ရသည် တဲ့။ ဒါပေမယ့် မင်းမင်းနဲ့ ဇာခြည် အရင်လို သိပ်မတွေ့ရတာကလွဲလို့...အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားတယ်လို့တော့ပြောမရပါ။

အရင်းနှီးဆုံးအဆက်အသွယ်က နှလုံးသားချင်းပါ။ မင်းမင်းနဲ့ ဇာခြည်လိုက်သောက်တဲ့ညကစပီး မင်းမင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် အတိအလင်းဝန်ခံလိုက်ပါပီ။ မင်းမင်း ဇာခြည့်ကို ချစ်မိနေပါပီ။ တစ်ကယ် ချစ်နေပါပီ။ ဘယ့်သူ့ကိုမှ ထုတ်ပြောမှာ မဟုတ်ပေမယ့် မင်းမင်း ဇာခြည့်ကို ချစ်နေပီဆိုတာ အသေအချာပါပဲ။

ဇာခြည်ကလဲ မင်းမင်းအပေါ် ချစ်နေတယ်လို့ မင်းမင်း လဲခံစားရပါသည်။ ဒါဆိုဘာလိုသေးလဲ...ပြီးပီမဟုတ်လားလို့...ပြောလို့ရသော်လည်း....နှစ်ဦးလုံးကြားမှာ...ကြီးမားတဲ့အတားအဆီးတွေ ကိုယ်စီရှိနေကြတာကို...ဖွင့်မပြောဘဲ အလိုလို နားလည်နေကြသည်လေ။

မင်းမင်း ဘက်ကလည်း ဇာခြည်ကိုဖွင့်ပြောဖို့ခဲယဥ်းလွန်းနေတာလဲ အမှန်ပါ။ မင်းမင်း အဖေနဲ့ အကိုကြီး စကားတွေက ကြီးမားတဲ့အတားအဆီး ကြီးပါ။ ပီးတော့...မင်းမင်းမုန်းပေမယ့်..တစ်ကယ်လက်ခံရမယ့်အချက်က မင်းမင်းဘဝနဲ့ ဇာခြည့်ဘဝ တော်တော် အလှန်းဝေးပါသည်။

မင်းမင်း တို့ ၊ အကိုကြီးတို့ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ဒီကုမ္ပဏီကြီးက ဇာခြည့်အဖေပိုင်တာလို့တောင် သတင်းတွေ ထွက်နေပါပီ။ အလုပ်ရှင်ရဲ့သမီး၊ အဖေ့အရာရှိရဲ့သမီး၊ မိသားစုကျေးဇူးရှင်ရဲ့သမီး ဆိုတဲ့ အရာတွေက မင်းမင်းအတွက်တော့ ဖယ်ရှားဖို့ခဲယဥ်းလွန်းနေတဲ့ အတားအဆီးတွေပါပဲ။

အဖေတောင် ပင်စင်ယူပီးရင်..သူ့ လုပ်ငန်းတစ်ခုခုမှာ လုံခြုံရေးမှူးလုပ်ဖို့ ဇာခြည့်အဖေက ပြောထားတယ်လို့တောင် အဖေပြောပြပါသည်။ တစ်ခါတစ်လေ...မင်းမင်း တွေးမိတာက..ငါတို့လူငယ်ချင်း ချစ်ကြရင် ပြီးတာပဲ..ကျန်တာဘာဖြစ်ဖြစ်ဆိုပီး..ဇွတ်ရှေ့ဆက်တိုးချင်တဲ့စိတ်တွေ မင်းမင်းဖြစ်မိသော်လည်း...ပြန်စဥ်းစားတိုင်း...မဖြစ်ပါဘူးလေလို့ မင်းမင်း ခံစားရစမြဲ။

မင်းမင်းက အဖေ နဲ့ အကိုကြီးပြောစ့ကားကိုဘယ်တုန်းကမှ မဆန့်ကျင်ခဲ့ မပယ်ရှားခဲ့ဖူးပါ။ စက်ဘီးနဲ့ဆိုင်ကယ် ပျောက်ဖူးတာကလွဲရင် လူကြီးတွေကို ဘယ်တုန်းကမှဒုက္ခမပေးဖူးပါ။ အကိုကြီးနဲ့အဖေက ဘာသင်တန်းတက်ဆိုလည်း..မင်းမင်း တက်လိုက်တာပဲ၊ GTC တက်ဆိုလည်း မင်းမင်း တက်လိုက်တာပဲ၊ ဘာမလုပ်နဲ့၊ ဘယ်မသွားနဲ့ တားမြစ်လည်း ဘယ်သောအခါကမှ မင်းမင်း မပယ်ရှားခဲ့ပါ။

အကိုကြီးပြောသလို မင်းမင်းဘဝမှာ အစစအရာရာ အဆင်ပြေချောမွေ့နေတာဟာ အဲ့ဒီ အကျိုးတွေ ခံစားနေရတယ်ဆိုတာ မင်းမင်း လက်ခံပါသည်။

ဒီအကြောင်းတွေက မင်းမင်းဘက်က ဇာခြည်ကို ဖွင့်မပြောနိုင်သော အကြီးမားဆုံးအတားအဆီးတွေပဲဖြစ်ပါသည်။ ဇာခြည့်ဘက်မှာ ကျတော့ရော...ရှင်းပါသည်...သူမအဖေက သူမအတွက် အကြီးမားဆုံးအတားအဆီးဆိုတာ။ ဘဝမှာ တစ်ခါမှားဖူးတဲ့ ဇာခြည့်အတွက် တခြားကိစ္စတွေမှာ သူမအဖေကို ဘယ်လောက် အရွဲ့တိုက်တိုက် ဒီလို အချစ်ရေး...ဘဝရှေ့ရေး ကိစ္စမှာတော့ အရွဲ့တိုက်လို့ မရပါ...အခွင့်အရေးလဲ မရှိတော့ပါ။ သူမအဖေ သဘောတူကြည်ဖြူမှ ဇာခြည်ရှေ့ဆက်ရမှာဖြစ်ပါသည်။ ဒါဖြစ်သင့်တာ...ဖြစ်ကိုဖြစ်ရမယ့်ကိစ္စတစ်ခုပဲလေ။

ဒါတွေကို ဇာခြည် မင်းမင်းနဲ့ သောက်ခဲ့တဲ့ညက ငိုရင်းပြောပြခဲ့တာတွေပါ။ ဒီတုန်းက ဇာခြည်ပြောနေတာတွေကို မင်းမင်း သေချာနားမလည်ခဲ့ပေမယ့်...တဖြည်းဖြည်း ပြန်စဥ်းစားမှ...ဇာခြည် သူတို့အနာဂတ်အတွက် ဘယ်လိုမှ ဖြစ်မလာနိုင်တဲ့ အကြောင်းတွေကို သွယ်ဝိုက်ပြောသွားတာမှန်း သိလာရသည်လေ။

ဇာခြည် ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုတာ...တော်တော်နဲ့ မတိတ်ပါ..ချော့လို့လဲမရပါ။ သူတို့အဖြစ်ကလဲ...ပိတ်ကားမဖွင်ရသေးခင်..ပြီးပါပီ လို့စာတန်းထိုးရတော့မယ့်အဖြစ်ပါ။ ဇာခြည် ငိုရင်း တဖွဖွ မှာပါသည်။ သူမကို မမေ့ရဘူးနော်တဲ့...သူမပြန်လာတာကို မင်းမင်း ဆက်ဆက်စောင့်နေရမယ်နော် တဲ့။ မင်းမင်းရယ်တဲ့...ဘဝမှာ မျှော်လင့်ချက်သေးသေးလေးရှိရင်တောင်...ဇာခြည်ဘယ်တော့မှ လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးခံမှာ မဟုတ်ဘူးတဲ့ လေ။

ဇာခြည် အဲ့ဒီညက မူးချင်လို့ သောက်တာသက်သက်မဟုတ်ဘဲ...သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ ရှေ့ရေးကို ချစ်တယ်လို့ အချင်းချင်းဖွင်မပြောရဘဲ ဘယ်လိုအခြေအနေတွေ ရှိနေတယ်ဆိုတာ ရင်ဖွင့်ချင်လို့ လိုက်သောက်တာပဲဖြစ်မှာကို မင်းမင်း နောက်တနေ့ကစပီး နားလည်လိုက်ရပါသည်။

စကားတွေအများကြီး..အဲ့ဒီညက ဇာခြည် ပြောသွားလိုက်တာ တစ်ချို့ကို မင်းမင်း မမှတ်မိတော့။ တစ်ခု ထပ်ပြောသေးတယ်..မင်းမင်းမှတ်မိနေတာက

“ ငါ့ ဘဝမှာ ငါလိုချင်တာမှန်သမျှ အဲ့ဒီအမှားကြီး မကျူးလွန်ခင်အချိန်ထိ ငါ တမ်းတလိုက် တောင်းတလိုက်ရုံလေးနဲ့ရခဲ့တယ်..ငါ့အဖေက အကုန်ဖြည့်ဆီးပေးတာဟ...နောက်တော့...ငါဘာမှမရတော့ဘူး..အမြဲငြင်းပယ်ခံရတယ်...ငါမခံစားနိုင်ဘူးနားလဲမလည်ဘူး...ဘာလို့အဖေက ဒီလိုငါ့အပေါ်လုပ်ရက်တာလဲဆိုပီး..ငါတစ်ချိန်လုံး အရွဲ့တိုက်တယ်..ကန့်လန့်လုပ်တယ်အဖေ့ကိုရော အမေ့ကိုရော...ခု ငါ အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်လာပီ...ငါ့ဘဝမှာ ငါလိုချင်တာ ငါဖြစ်ချင်တာ..ငါ တစ်သက်လုံးအတွက် လိုအပ်တာ ဘာလဲဆိုတာ ငါ သိပီ....

ငါ့ကိုယ်ငါ ပြန်ရှာတွေ့ပီ....ငါ အဖေ့ကိုအရွဲ့မတိုက်တော့ဘူး..ငါလိုချင်တာကို သူတို့သဘောတူလိုက်လျောလာအောင်ထိ..ငါကြိုးစားမယ်...ငါအစွမ်းကုန်ကြိုးစားမယ်...တိုက်ပွဲတစ်ခုလို့ ငါမှတ်ယူတယ်.. ငါရအောင်တိုက်မယ်....

ငါကြိုးစားပီး အရယူမယ်...နင်ငါ့ကို မေ့မသွားပါနဲ့....ငါပြန်လာမှာကိုစောင့်နေပါ...မင်းမင်းရယ်...နော်..နင်ငါ့ကိုခင်တယ်ဆိုရင်....ငါပြောတာတွေဘာမှနားမလည်လဲ...ငါပြောတာနားထောင်နော်..မင်းမင်း...”

လို့ ပြောပီး ဇာခြည်ထပ်ငိုပါသေးသည်။ မင်းမင်းဇာခြည်ပြောတာတွေ သေချာ နားမလည်ပေမယ့် ဇာခြည့်တောင်းတဲ့ကတိကိုပေးခဲ့ပါသည်။ သူမကငိုရင်း...မင်းမင်းကလဲ မျက်ရည်တွေကျနေရင်းနဲ့ တစ်ယောက်လက် တစ်ယောက်ဆုတ်ကိုင်ရင်းကို...ပေးခဲ့တာပါ။

ဇာခြည်ငိုတာမြင်ရပီး မင်းမင်းနှလုံးသားတွေ ကွဲကြေတော့မတတ်ခံစားခဲ့ရပါသည်။ ပီးတော့..သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ ဆက်သွယ်မှုနောက်တစ်ခုက...စာလေးတွေရယ်ဖုန်းပြောတာရယ်ပါ။ ဇာခြည် မင်းမင်းတို့အိမ်လာတိုင်း စာတိုလေးတွေရေးပီး မင်းမင်း အခန်းထဲက မင်းမင်း အိပ်ရာပေါ်ကခေါင်းအုံးအောက်မှာ အမြဲထားခဲ့ပေးပါသည်။

စပေးတဲ့နေ့က ဇာခြည်စာရေးထားသွားတာ မင်းမင်း ချက်ချင်း မသိသေး။ နောက်မနက်ကျမှ စာခေါက်လေးက ခေါင်းအုန်းစွန်းမှာ ပေါ်နေမှ မင်းမင်း တွေ့တာ။ ဖြန့်ဖတ်ကြည့်လိုက်တော့..ဇာခြည့် လက်ရေးနဲ့စာ။

ဇာခြည့် လက်ရေးက ယောက်ျားဆန်ပီး ခပ်သော့သော့ ရေးတတ်သည်။ ဒါလဲ..သူမအဖေနဲ့တူအောင် လိုက်ရေးရင်း ဖြစ်သွားတာလို့ ဇာခြည်ပြောဖူးသည်။ လက်ရေးမှ မဟုတ်ပါ...ဖအေကို ခင်တွယ်သူပီပီ...အရာတော်တော်များများမှာ ဇာခြည်က သူမအဖေနဲ့ တူတယ်လို့လဲ မင်းမင်း သတိထားမိသည်။

စိတ်ဓါတ်ပြင်းထန်တယ်၊ သတ္တိရှိပီးရဲရင့်တယ်၊ ဉာဏ်ထက်မြက်တယ်၊ ခေါင်းမာတာတွေက ဇာခြည် သူ့အဖေနဲ့တူတာတွေပေါ့။ ငယ်ငယ်တုန်းကဆို ဇာခြည် သူ့အဖေ ယူနီဖောင်း ဦးထုပ်တွေ အမြဲ ယူဆောင်းတတ်ပီး..သေနတ်ကိုပါယူယူကိုင်လို့ သူ့အဖေမှာ ဖွတ်ဖွတ်ထားရတယ်လို့လဲပြောပြဖူးပါသည်။

စာက တိုတိုလေးပါ....

“ မင်းမင်းရေ ...ငါနင့်ကို အရမ်းသတိရနေတယ်...မနက်ဖန် နေ့လည် ၁၂ ခွဲလောက် မင်းမင်းရုံးကနေ ဇာခြည့်ကိုဖုန်းခေါ်လိုက်။

အောက်မှာ ဇာခြည့်ဖုန်းနံပါတ်ရေးပေးထားတယ်။

... ... ...”

မင်းမင်း ဇာခြည့် ဖုန်းနံပါတ်ကိုစိတ်နဲ့ အလွတ်ရအောင်မှတ်လိုက်ပီး စာလေးကို စာအုပ်တစ်ခုကြား ညှပ်ထည့်ထားလိုက်ပါသည်။ တစ်ကယ်လည်း ဖုန်းပြောခွင့်ရခဲ့ပီး ငါးမိနစ်လောက်ပဲပြောပီး အလွမ်းသယ်ခဲ့ရသည်။

ဒါတောင် ဇာခြည် ထမင်းစားချိန်မှာလုပြောရတာဖြစ်ပီး...သူ့အဖေ အမေ မသိအောင်ခိုးပြောနေပုံရပါသည်။ သူမအတွက် အခက်အခဲ မဖြစ်စေချင်လို့...မင်းမင်း ဇာခြည်ခွင့်မပြုဘဲ ဘယ်တုန်းကမှ ဖုန်းစမခေါ်ပါ။

မင်းမင်း ကြောင့် ဇာခြည် သူမ မိဘတွေနဲ့ ဘယ်လို ပြဿနာမျိုးမှ မပေါ်စေရလို့...မင်းမင်း ဆုံးဖြတ်ထားပါသည်။ မင်းမင်း က ဇာခြည်တို့ မိသားစုကို အဆင်ပြေစေလိုပါသည်။ အရင်လို..ဇာခြည့်အပေါ်သူ့မိဘတွေရဲ့ ယုံကြည်မှုနဲ့ အရေးပေးမှုတွေပြန်ရဖို့ ဇာခြည်ကြိုးစားနေစဥ်မှာ မင်းမင်း ကဘာမှမလုပ်ပေးနိုင်ရင်တောင် မင်းမင်းကြောင့်တော့ အနှောင့်အယှက် လုံးဝ မဖြစ်စေရပါ။

လွမ်းလဲ ရင်နာစွာနဲ့နေနိုင်ဖို့ ကြိုးစားရတော့မှာပေါ့။ ဖုန်းပြောပီးတဲ့နေ့က မင်းမင်းလဲ စာလေးတစ်စောင် ကောက်ရေးပီး ခေါင်းအုန်းအောက်မှာ ပြန်ထားပေးလိုက်တယ်။ ဇာခြည်နောက်တစ်ခါလာရင်...တွေ့လိုတွေ့ငြားပေါ့။ စာထဲမှာ မင်းမင်းရေးထားတာက...

“ ဇာခြည်ရေ...

ဘယ်လိုအခြေအနေတွေပဲဖြစ်ဖြစ် နင့်ကို ငါနားလည်ပါတယ်။ ခုချိန်မှာ အရေးကြီးဆုံးက နင့်မိဘတွေနဲ့နင်အဆင်ပြေဖို့၊ နင်ကျောင်းသွားတက်နိုင်ဖို့ပဲမဟုတ်လား။

ကျန်တာတွေနင့်ခေါင်းထဲမှာ မထားပါနဲ့”

..လို့ ရေးထားပေးလိုက်တယ်။

နောက်နှစ်ရက်လောက်နေတော့ ဇာခြည်အိမ်လာရင်း တွေ့သွားပီး စာပြန်ရေးထားခဲ့တယ်။

“ နင်က အရမ်း လိမ်မာတာပဲ..မင်းမင်းရယ် (မောင်မင်းမင်းရယ်)။

ဒါ့ကြောင့် နင့်ကိုငါအရမ်းခင်တာ။

နင့်လို ငါ့အပေါ်နားလည်မယ့် လူမျိုး နောက်ထပ် ငါတွေ့တော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး ..” ..တဲ့။

မင်းမင်း မျက်ရည်တောင်ဝဲတယ်...စာဖတ်ပီး။ ပီးတော့ မင်းမင်း ဇာခြည့်လက်ရေးနဲ့ရေးခဲ့တဲ့ စာလေးကို ဖွဖွနမ်းလိုက်မိတယ်။ ဇာခြည်နဲ့ပတ်သက်ပီး ဒီအခွင့်အရေးလေးတော့ မင်းမင်း မှာရှိသေးတယ် မဟုတ်လား။

အဲ့ဒီမှာ....မင်းမင်း တစ်ခု သတိပြုလိုက်မိတယ်။ မွှေးရနံလေးတစ်ခု..စာမှာရနေတာ။ ဇာခြည်သုံးနေကျ ရေမွှေးကနေ ဖြစ်လာတဲ့ ဇာခြည့် ကိုယ်သင်းနံလေးဆိုတာ မင်းမင်း ကောင်းကောင်းမှတ်မိတယ်။

မင်းမင်း အိပ်ရာပေါ်လိုက်နမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ဘာနံ့မှမရဘူး။ မင်းမင်း ခေါင်းအုံးကို နမ်းကြည့်လိုက်တော့...ဟား......ဇာခြည့်ကိုယ်သင်းနံ့တွေ အများကြီးရလိုက်တယ်။

မင်းမင်း အဲ့ဒီ ခေါင်းအုံးလေးကိုဖက်ထားလိုက်ပီး မျက်လုံးမှိတ်လိုက်တော့ ဇာခြည့်ကိုတစ်ကယ် ဖက်ထားလိုက်ရသလိုပဲ.... မင်းမင်းရင်ထဲ့မှာ ခံစားလိုက်ရတာ။ မင်းမင်းပါးပြင်ပေါ် မျက်ရည်တွေ အလိုလိုကျလာတယ်။ မင်းမင်း ငိုနေတာပေါ့နော်။ မင်းမင်း ငိုပါရစေတော့..ငိုမယ်..မင်းမင်း ငိုမယ်။

မင်းမင်းမျက်လုံးစုံပိတ်ပီး ငိုနေတုန်း မင်းမင်း ခေါင်းကို လက်နဲ့ဖွဖွ လာစမ်းလို့ ကြည့်လိုက်တော့...မင်းမင်းအမေဖြစ်နေတယ်။ မျက်နှာမကောင်းဘူး။

“ ငါ့သားလေးကိုရော သမီးလေးဇာခြည့်ကိုရော အမေ သနားလိုက်တာ...ဇာခြည်လေးလဲ နေ့လည်က သားလိုပဲ ဒီမှာလာငိုသွားတယ်...”

လို့ ပြောပီးအမေထွက်သွားတယ်။ မင်းမင်း...ရှိုက်ပါပစ်လိုက်တယ်။ ဇာခြည်ရယ်...ငါတို့နှစ်ယောက်ကြားက ကံကြမ္မာက အဲ့ဒီလောက်တောင် ငါတို့ကို ရက်စက်ရသလားဟာ။ မင်းမင်းတို့ဘယ်လောက်ထိတောင်...ဒီလိုတွေဆက်ခံစားနေရဦးမှာလဲ။ မင်းမင်းရော...ခံစားနိုင်ပါတော့မလား။ မင်းမင်း မသိတော့ဘူး။

......................................................

(၁၀)

ဒီမှာ...အလုပ်မဝင်ခင် ဦးလေးအောင်ကြီးနဲ့ မင်းမင်း နှစ်ပတ်လောက် ကားမောင်း..လေ့ကျင့်ခဲ့ရသေးတယ်။ ဇာခြည်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့အကြောင်းတွေ ဦးလေးအောင်ကြီး ကမင်းမင်းကိုပြောပြခဲ့သေးတယ်။

ဦးလေးအောင်ကြီး ကဇာခြည်တို့ အိမ်အကြောင်းတော်တော်သိတယ်။ သိမှာပေါ့...သူက ဇာခြည့်အဖေ အရာရှိကြီးကားကိုမောင်းလာတာ ကြာလှပေါ့။ ကားမောင်းလေ့ကျင့်ပီးတော့ ဦလေးအောင်ကြီး စကားစလာသည်။

“ ဟေ့ရောင်...ပလုံဝုန်းလေး...မင်း ဘိုးတော်သမီး ရှမ်းမလေးနဲ့ ညိနေပီဆို.....”

“ ဟာ...ပေါက်ကရတွေဗျာ...ဦးလေးအောင်ကြီးကလဲ...တော်ကြာသူ့အဖေကြားသွားမှ...ဟုတ်ပေ့ဖြစ်နေဦးမယ်.....”

“ အောင်မယ်...မင်းကပဲ ငါ့ထက်ကြောက်နေရတယ်လို့...ငါကြောက်ဖို့လဲထားပါဦးကွ...မင်းကသာ ငြင်းနေတာ တစ်ဝန်းလုံး သိနေပီ....မင်းတို့ ဆိုင်ကယ် တစ်စီးနဲ့ နေ့နေ့ညည လျှေက်ပတ်နေကြတာ....”

“ ဒါက...သင်တန်း အတူတက် ကြလို့ပါဗျာ....”

“ သြော်...ဟေ့ရောင်...တလောက..မင်းတို့အကြောင်းလဲ ဘိုးတော် သိသွားတယ်.. ထင်တယ်နော်...ရှမ်းမလေးကို ပွမ်နေတယ်လို့ကြားရတယ်....”

“ ဟာ...ဟုတ်လား...ကျနော်မသိဘူး...ဘယ်လိုသိသွားတာလဲဗျပြောပါဦး.....”

“ ဟေ့ကောင်..ဟေ့ကောင်...ပြောတော့လဲ မညိပါဘူးတဲ့....ခုကျ ဖြစ်နေလိုက်တာ.... မျောက်မီးခဲကိုင်မိသလိုပဲ.....သတိတော့ထားကွဘိုးတော်ကို...အရင်က ဇာတ်လမ်းတွေလဲ မင်းကြားဖူးမှာပေါ့....”

“ အင်းပါဗျ...သူဘယ်လိုသိသွားတာလဲ...ပြောပြပါဗျ....”

“ ဒီလိုကွ....အဲ့ဒီရက်က အပျိုးကြီးမမစိန် သူ့တူမကို နားချနေတာ ငါကြားမိတာ...နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်ထဲမှာ....ငါကအပြင်မှာ ကားရေဆေးနေတာ....ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်ပဲ..ရှမ်းမလေးက ငိုနေတယ်ကွ....”

“ ဦးလေးအောင်ကြီးကလဲ...လုပ်တော့မယ်ဗျာ..ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်နဲ့...ဘယ်လိုလုပ်သိမှာတုန်းဗျ....”

“ ဟ...နဲနဲတော့ကြားတယ်လေကွာ...ငါ့လခွေး...မင်းကလဲ...ဘာတဲ့ မမစိန် သူ့တူမကို ဆုံးမနေတာ...သမီးက ကိုယ့်အဖေအကြောင်းလဲ သိရဲ့သားနဲ့တဲ့.. ဘာလို့မငြင်းလိုက်တာလဲ.. တဲ့...ရှမ်းမလေးကငိုရင်းပြောတာ...သမီးမှ မလိမ်တတ်တာ စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းပဲ ပြောမှာပေါ့တဲ့..

သူ့အဖေက ဘာလို့ အဲ့လောက်စိတ်ဆိုးရတာလဲလို့လဲပြောသေးတယ်...မမစိန်က....သမီးရယ်..သမီးရဲ့ အရင်ကကိစ္စ....တီစိန် မပြောချင်ပါဘူးသမီးရယ်...သူကရော သမီးကို လက်ခံနိုင်ပါ့မလား..ဆိုတော့...ရှမ်းမလေးက ပြန်ပြောတယ်...အဲ့ဒါတော့သူမသိဘူးတဲ့...ဒါပေမယ့် သူ့အဖေလက်ခံလာအောင် သူ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ မေးတယ်ကွ...ငါလဲ ဒီလောက်ပဲကြားတယ်....

အစကတော့..မင်းကိုပြောနေတယ်လို့ ငါမထင်ဘူး...နောက်နေ့ကျ ဘိုးတော်က မင်းအကြောင်း မေးတော့မှ...ငါဆက်စပ်မိသွားတာ...အဲ့ဒီသုံးလေးရက်မှာ ရှမ်းမလေး အပြင်မထွက်ရဘူးကွ...ဘိုးတော် ပိတ်ပင်ထားတာနေမှာ...နောက်နေ့ ဘိုးတော်လဲ နေပြည်တော်သွားရော...သူလဲ ထွက်တော့တာပဲဟေ့...

“ ကျနော့...အကြောင်း...ဇာခြည့် အဖေကမေးတယ်...ဟုတ်လား...ဦးလေးအောင်ကြီး ကို....ဘာတွေမေးတာလဲ....”

မင်းမင်း..စိတ်ထဲမှာ သိချင်စိတ်ကြီးစွာနဲ့ အလောတကြီးမေးလိုက်မိတယ်။

“ ဒီလိုပါပဲကွာ...ဆရားကြီးဦးမောင်ကိုသား အငယ်ကောင်လေးက ခုဘာတွေလုပ်နေလဲ...ဘာညာပေါ့ကွာ...”

“ အဲ့ဒီတော့...ဦးလေးအောင်ကြီး ကဘာပြန်ပြောလိုက်လဲ....”

“ ဟေ့ရောင်..ပလုံဝုန်းလေး..ငါအချိန်မရှိတော့ဘူး...ကားထားပီးရင် သွားမော့ရဦးမှာ...နောက်မှပြောပြတော့မယ်...”

ဒါသက်သက်...ဦးလေးအောင်ကြီး ညစ်လိုက်တာပါ။ မင်းမင်း အရမ်းသိချင်နေတာ ရိပ်မိသွားလို့။

“ လုပ်ပါ..ဦလေးအောင်ကြီးရာ...ကျနော် ဒီည တကာခံပါ့မယ်...လုပ်ပါဗျာ...ပြောပါ...”

“ မအေဘေးလေး....ကားမောင်းကျင့်ပေးတုန်းကတော့...တိုက်မယ်မပြောဘူး...ယောက္ခမအကြောင်းပြောမှ...တိုက်ပါ့မယ်တဲ့....တော်တော် ကောင်းတဲ့... အကောင်....”

ဦးလေးအောင်ကြီး ဆဲတာ မင်းမင်း ခံရပြန်ပီ။ မတတ်နိုင်ဘူး...ချော့မော့ပီးမေးရတော့မှာပဲ။

“ တစ်ကယ် တိုက်မှာပါ...နောက်နေ့တွေလဲ တိုက်မှာ...ပြောပါဗျာ..နော်...ဦးလေးအောင်ကြီး....”

“ ဒါဆို..အခု ကစားကွင်းဘက်ကဆိုင်မှာသွားချမယ်..မင်းလိုက်တိုက်...”

ဦးလေးအောင်ကြီးက ခုဆိုခု သောက်ဖို့ကိုပြောနေပီ။ မင်းမင်းလဲ အရမ်း သိချင်နေတော့..လိုက်ခဲ့လိုက်ရတယ်။ ဆိုင်ရောက်လို့...နှစ်ခွက်လောက်သောက်ပီးမှ စကားပြန်စတာ။ ဒါတောင် ဆဲနေသေးတယ်။

“ သေနာလေး...ခုကျရုပ်ကလေးကသနားစရာကောင်းနေပီ...မသာပေါ်တော့မယ့်..ရုပ်နဲ့...ငါပြောလိုက်ပါတယ်...မင်း GTI ပီးပီလို့..မင်းကလိမ်မာပါတယ်...မိဘတွေအပေါ်လဲသိတတ်တယ်...မျိုးကို စကားဆိုလဲဘယ်တော့မှ မပယ်ရှားဘူးလို့....”

မျိုးကိုဆိုတာ မင်းမင်း ရဲ့အကိုကြီးကိုပြောတာပါ။

“ ငါတစ်ခုတော့မပြောလိုက်ဘူး.....”

“ ဘာကိုလဲ...ဦလေးအောင်ကြီး....”

“ ငါ...မင်း ဒုတ်ကြီး ကြီးတာတော့ မပြောလိုက်ဘူးကွ..သူ့သမီးလေးနဲ့ သဘောမတူမှာစိုးလို့....”

“ ဦးလေးအောင်ကြီး ကလဲဗျာ...အကောင်းပြောနေတာမှတ်လို့နားထောင်နေတာ.....”

“ ဟား...ဟား...ဟား...ဟား...ဟေ့ကောင် ဒါကလွဲရင်ကျန်တာ အမှန်တွေကြီးပဲနော်...ငါပြောတာ...”

ဦးလေးအောင်ကြီး နဲနဲဝင်သွားတော့စပါပီ.. အောက်ပိုင်းစကားတွေ။ မင်းမင်း ကိုထပ်ပြောတာပဲကြည့်....

“ ဟေ့ကောင်...ပလုံဝုန်း...ငါတစ်ကယ်ပြောတာကွ...မင်းဟာ...ရှမ်မလေး ခံနိုင်ပါ့မလားကွ... တော်ကြာ..တစ်ခုခု ဖြစ်သွားရင်..ဘိုးတော် အဲ့ကျမှ မင်းကိုတစ်ကယ်သတ်နေဦးမယ်.... ဟား..ဟား...ဟားဟား....”

“ ဦးလေးအောင်ကြီး ကလဲ သူများသားသမီးကို အဲ့လိုမပြောပါနဲ့ဗျ...မင်းမင်းက အဲ့ဒီစိတ်နဲ့..ဇာခြည်ကို..ကို...အဲ....”

“ ဟေ့ကောင်...မင်းပေါ်ပီ....ပေါ်ပီ...ပြောတော့...ဘာမှမဖြစ်ဘူးဆို...ခုကျ..အဲ့လိုစိတ်မျိုးနဲ့ချစ်တာ မဟုတ်ဘူးလို့ပြောမလို့မဟုတ်လား....ဟား...ဟား...ဟားဟား.... ပလုံဝုန်း ပေါ်ပီဟေ့...ဘာတတ်နိုင်သေးလဲ....”

ဦးလေးအောင်ကြီး ကတော့ တဟားဟားနဲ့ ရယ်နေတော့တာပါပဲ။ မင်းမင်းကလဲ မင်းမင်းပဲ..တစ်ကယ် အဲ့ဒီလိုပြောတော့မလို့လေ။ မင်းမင်း လဲသူကိုယ်တိုင်တောင်..အံ့သြမိပါရဲ့။

ပတ်သက်ခဲ့ဖူးသမျှမိန်းမတွေအပေါ်....မင်းမင်း ဒီစိတ်မျိုးပဲ ရှိခဲ့တာ..ဒါလုပ်ဖို့ပဲတွေးခဲ့တာ။ ဇာခြည့်အပေါ်မှာ အရင်တွေ့စကတော့ ဒီစိတ်မျိုးရှိခဲ့မိသော်လည်း...တစ်ကယ် ဇာခြည့်ကိုချစ်နေမိပီဆိုတည်းက အဲ့ဒီစိတ် လုံးလုံးပျောက်သွားရပီ။ ထူးဆန်းပေစွ။

ကျောင်းမှာတုန်းကတော့...စီနီယာ အကိုတစ်ယောက်ပြောတာ ကြားခဲ့ဖူးသည်။ အဲ့ဒီတုန်းက မင်းမင်း နားမလည်ခဲ့...စိတ်ထဲကနေတောင် မဖြစ်နိုင်တာဆိုပီး သူ့ကိုပြန်ငြင်းခဲ့သေးသည်။ ခုမှ သူပြောတာအမှန်ပဲလို့ ဝန်ခံလာရသည်။သူပြောခဲ့တာက...

“ ငါတို့ယောက်ျားတွေက..ထူးဆန်းတယ်ကွ...ဟေ့ရောင်ရေ...နေ့ဘက်..စော်လှလှလေးတွေတွေ့သမျှ.. ညကျ သူတို့ ဖင်တွေ နို့တွေပြန်မြင်ယောင်ပီး...မှန်းထုတော့တာပဲဟေ့..အဲ့လိုမှန်းမှလဲ..ထုရတာကောင်းတာကိုးကွ...အဲ...ကိုယ်တစ်ကယ်ချစ်တဲ့စော်လဲကျရော..မှန်းထုဖို့နေနေသာသာ...စိတ်နဲ့တောင် မထိရက် မကိုင်ရက်တွေဖြစ်နေတော့တာပဲ”..တဲ့ လေ။

ဒီတုန်းက...မင်းမင်း လက်မခံချင်ခဲ့။ ခုတော့..ကိုယ်တွေ့ပါ။ မင်းမင်း...ဇာခြည့်အပေါ် ချစ်တဲ့အချစ်က အဲ့လို သန့်စင်မွန်မြတ်တာပါ။ ဦးလေးအောင်ကြီးကထပ်ပြောပါသေးသည်။ အဲ့ဒါတွေကတော့ မင်းမင်း မသိသေးတဲ့ စကားအတည်တွေပဲဖြစ်ပါသည်။ မင်းမင်း...မင်းမင်းမှမဟုတ်ပါဘူး...ဇာခြည့်မိသားစုဝင်တွေကလွဲ ၍..တခြားလူတွေမသိနိုင်တဲ့ အကြောင်းတွေပါပဲ။

“ ငါတစ်ကယ်ပြောမယ်ကွ....မင်းရှမ်းမလေး ရဲ့အရင်ကအကြောင်းတွေ ကြားဖူးတယ်မဟုတ်လား...ငါအကုန်သိတာပေါ့...ငါကိုယ်တိုင် ဘိုးတော်တို့နဲ့ လိုက်ခေါ်ခဲ့ရတာပဲ...အဲ့ဒီကိစ္စ အစအဆုံး ငါအကုန်သိတယ်....သူတို့အနားမှာနေ..သူတို့အကြောင်းတွေသိတိုင်း..လျှောက်ပြောလို့မရဘူး...ဇက်ပြုတ်သွားမယ်...

ဘိုးတော်ငါ့ကိုသူ့နား အကြာကြီးခေါ်ထားတာ...ငါက နှုတ်လုံတဲ့သူမို့လဲပါမယ်ကွ...ခုတော့...မင်းကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိထားစေချင်လို့...မင်းလဲ..ငါ့တူငါ့သားလိုပါပဲ...မင်းစိတ်ရှင်းသွားအောင်ငါပြောပြမှာ...ဘယ်သူ့မှတော့...မသိစေနဲ့ပေါ့ကွာ...

မင်းစိတ်ထဲမှာပဲထား...ရှမ်းမလေးဆယ်တန်းတုန်းက ကျူရှင်မှန်သမျှ..ငါပဲ လိုက်ပို့ရတာ...ဘိုးတော်က သူ့ကိုတုန်နေအောင်ချစ်တာကွ...အငယ်မနဲ့တောင်မတူဘူး....အလိုပိုလိုက်တယ်..အရေးပေးတယ်...ဘာပဲပူဆာဆာ ချက်ချင်း ရအောင်လုပ်ပေးတာ....

ချစ်လဲချစ်မှာပေါ့.. ရှမ်းမလေးရုပ်ကလဲ သူ့မိန်းမ မနန်းရုပ်..စိတ်ကတော့ သူ့စိတ်....ခေါင်းကောင်းသလောက်..ခေါင်းပါမာတာ...တစ်ပုံစံထဲဘိုးတော်နဲ့...သွက်သွက်လက်လက်ရဲရဲတင်းတင်းပဲကွ...မင်းကလဲ...ပီးခဲ့တဲ့နှစ်လောက်က...G One ကြီးသမီးမွေးနေ့လုပ်တာ...ဟော်တယ်မှာ...ငါပဲလိုက်ပို့ရတာ..ရှမ်းမလေးကို...သူတို့လူငယ်တွေချည်းပဲလုပ်တဲ့ ပါတီလေ...

ဟေ့ကောင်ရေ ပြန်ထွက်လာတော့ ရှမ်းမလေးနောက် ကောင်လေးတစ်အုပ် လိုက်လာတယ်...အတင်း...နှောက်ယှက်သလိုကိုဖြစ်နေတာ...အဲ့ထဲမှာခေါင်းဆောင်လာတဲ့ကောင်လေးကိုငါသိတယ်...ခပ်ဆိုးဆိုးထဲကပဲ Battlefield က ဘိုးတော်တစ်ယောက်ရဲ့သား..သူ့မိဘတွေတောင် မနိုင်တဲ့ကောင်...ငါလဲ ဝင်မပါရဲဘူးကွ....

ရှမ်းမလေးက ဒေါသတကြီးနဲ့ စကားပြန်လှည့်ပြောတာ..ဟိုကောင်က သူ့လက်ကိုလဲဆွဲရော...အဲ့မှာရှမ်းမလေးက ပါးကိုဖျောင်ကနဲနေအောင်တီးလိုက်ပီး...

ဗိုက်နေရာလောက်ကို စောင့်ကန်ချလိုက်တာဟိုကောင်ဗိုက်နှိပ်ပီး...ခွေပါကျသွားတာပဲဟေ့...ကျန်တဲ့ကောင်တွေ ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်ကုန်ရော...အဲ့မှာရှမ်းမလေးပြောတာငါကြားရတယ်..သူကအသံအကျယ်ကြီးနဲ့ကိုပြောတာ...ငါ့နောက်လိုက်ရဲလိုက်လာကြည့်...နင်တို့ကို..တစ်စစီဖြစ်အောင်...မလုပ်ပစ်ဘူးဆိုရင်...ငါဇာခြည်မဟုတ်တော့ဘူး..တဲ့....ဟိုကောင်တွေ...ညိမ်ကျသွားပီး...သူ့တို့လူသူတို့တွဲခေါ်သွားကြရတယ်ကွ... 

ငါဘိုးတော်ကို ပြောပြလိုက်တယ်...မပြောလဲ မေးမှာ သူ့သမီးဘယ်သွားတယ်...ဘာလုပ်တယ်...ဘယ်သူနဲ့တွေ့တယ်...ဘာဖြစ်တယ်..အမြဲပြန်ပြောပြရတယ်....သူခရီးသွားရရင်တောင်...ဒိတ်နဲ့မှတ်ထားပီးပြန်ပြောပြရတာ..ဟိုကောင်လေးရဲ့မိဘတွေအိမ်တောင် ငါ့ဘိုးတော်နဲ့ မနန်း သွားတောင်းပန်တော့ငါလိုက်ပို့ရသေးတယ်...ဟိုဘက်ကလဲသူတို့သားအကြောင်းသူတို့သိနေတော့..အေးဆေးဖြစ်သွားပါတယ်ကွာ...အပြန်သူတို့ကားပေါ်မှာပြောနေတာ ငါကြားတာ...

နောက်ဆို အဲ့လိုပွဲတွေ ရှမ်းမလေးကိုသိပ်မလွှတ်ဖို့...ဘိုးတော် မနန်းကိုပြောတယ်ကွ...သူ့သမီး..လူအနှိမ်ခံရမှာ အစော်ကားခံရမှာသူမလိုလားဘူးတဲ့...ဟိုကိစ္စကြီးရှိလို့ပြောတာ ငါသိတာပေါ့...အဲ့ဒီကိစ္စကလဲကွာ...ဒီလို..ဟေ့ကောင်ရေ....”

ဦးလေးအောင်ကြီး အရက်ထပ်ငှဲ့သောက်နေသေးသည်။ မင်းမင်း သိချင်လွန်း၍ စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ နားထောင်နေလိုက်ရသည်။

“ ဒီလိုကွ....”

ဒုက္ခပဲ...ဦးလေးအောင်ကြီး ကလဲ။ ပြောရင်း လက်ဖက်သုပ်နှိုက်စားနေပီး ရေပါတစ်ငုံသောက်နေပြန်သည်။

မင်းမင်း တော်တော် စိတ်ရှည်ရှည်ထားနေရတယ်နော်။ သွားပြောလို မဖြစ်ဘူး...မပြောတော့ဘူးကွာဆိုပီး ထဖောက်ချင်ဖောက်နေမှာ...ဦလေးအောင်ကြီး ကလွယ်တာမဟုတ်ဘူး။

“ ဒီလိုကွ....အဲ့ဒီ ဂျလွတ်ကောင်ကို ငါ ဘိုးတော်အိမ်နားမှာ နှစ်ခါသုံးခါလောက်ကိုစတွေ့ဖူးတာ...မင်းစဥ်းစားကြည့်...ဘိုးတော်တို့ အိမ်ဘက်သွားတဲ့လမ်းက အဝင်ရော အထွက်ရော ဒီတစ်လမ်းပဲရှိတာ...ပီးတော့..အိမ်ကလဲ နှစ်အိမ်ပဲ အဲ့ဒီလမ်းပေါ်မှာရှိတာ....ဘိုးတော်အိမ်ကအရင်... ပီးမှ ဟိုဘက်အစပ်မှာ.... စည်ပင်တွဲဖက်က ဘိုးတော်အိမ်လေ...

ဒါကို...အဲ့ဒီကောင်က အဲ့ဒီလမ်းထဲမှာ ဘိုးတော်တို့အိမ်ဟိုဘက်ကနေ...မယောင်မလည်ပုံစံနဲ့ ထွက်ထွက်လာတာ နှစ်ခါလောက်ရှိပီ...ငါကဟိုဘက်အိမ်လာတဲ့လူလို့ပဲထင်တာ...နောက်တစ်ခါတွေ့တော့...ကားပေါ်မှာ ဘိုးတော်ပါလာတယ်...ဒီကောင်မြင်သွားတည်းက ဘိုးတော်ကို ဘုကြည့်ကြည့်နေတာ ငါသတိထားမိသွားတာ။ ငါမသက်ာတော့ဘူး..။

ဘိုးတော်ကိုတော့ ဘာမှမပြောသေးဘူး...ဘိုးတော် ဆင်းသွားတော့မှ ငါဟိုဘက်အိမ်သွားစပ်စုကြည့်တာ...အဲ့အိမ်က အလုပ်သမားတွေအကုန်ငါနဲ့ သိနေကြပီးသားကွာ...အသားဖြူဖြူပိန်ပိန်အသက်အစိတ်လောက်ရှိတဲ့ လူငယ် ဧည့်သည်တွေဘာတွေ ဒီအိမ်ကိုလာသေးလားလို့...ရုပ်က တရုတ်ဘိန်းစားရုပ်ကွ...ငါကဆေးသမားလို့ထင်ထားပီးသား.... မျက်လုံးတွေကကြည့်လိုက်ရင် ဇိကပ်နေတာကြီးပဲ....သိသာတယ်။

ဘယ်သူမှကိုမလာဘူးတဲ့ဟေ့...ငါက.နောက်တစ်ခါတွေ့ရင်တော့ RP ခေါ်ပီး ဆွဲစိပစ်တော့မယ်လို့ကို...စဥ်းစားထားတယ်...နောက်ငါတွေးမိတာက...ဒီကောင်ဘယ်ဂိတ်ကဝင်လဲဆိုတာ...မိသားစု လိုင်းဘက်ကဂိတ်ပေါက်တော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး...လာရတာဝေးတယ်...အိမ်တွေလဲအများကြီးဖြတ်လာရမှာ...ဒီဘက်ဂိတ်ကပဲ လာမှာ..ဒီကောင်...ဒါဆိုပီးပီ....ဒီဘက်ဂိတ်က လူစိမ်းဝင်ရင်...မှတ်တမ်းလုပ်ရတာ မင်းလဲသိသားပဲ...ငါသွားကြည့်တာပေါ့..

အဲ့ဒီနေ့ဂျူတီကျတဲ့ RP ကဆရာကြီးတင်ဝင်းကို... ဘိုးတော်ကြည့်ခိုင်းတာဆိုပီး....တစ်ကယ်တွေ့တယ်ဟေ့...ဒီစောက်ရူးက...သွားမယ့်နေရာမှာ..ဘိုးတော်အိမ်လို့ကိုရေးထားတာ....ငါလဲ..ဘိုးတော်ကိုအကြောင်းစုံရှင်းပြလိုက်တယ်...

ဘိုးတော်...ကစဥ်းစားသွားတယ်...မင်းသေချာလားတဲ့...ငါကလဲ သေချာပါတယ်လို့...ဂိတ်မှာကိုစစ်ပီးမှ...ပြောတာပါလို့....ဘိုးတော်က...သူ့သမီးလာချောင်းတယ်မထင်ဘူး...မနန်းအသိလို့ထင်တာ..ငါလဲအစကတော့အဲ့လိုထင်တာပဲ...

ဘိုးတော်က...ဟေ့ကောင် အောင်ကြီး...ဒီကိစ္စမင်းအိမ်မှာ...ဘယ်သူ့မှမပြောမိစေနဲ့နော်တဲ့...ငါ့ကိုမှာတာ...ငါလဲ..ဟုတ်ကဲ့ပါပေါ့...လား...လား....ဒီသကောင့်သားက...နောက်နှစ်ပတ်လောက်လဲကြာရော...ငါ ရှမ်းမလေးကို...ကျူရှင်သွားအပို့...ကျူရှင်နားမှာတွေ့တယ်ဟေ့...ဒီဘိန်းစားရုပ်ကိုငါတန်းမှတ်မိတာပေါ့...ရှမ်းမလေးတက်သွားတော့ငါလဲ ပါကင်ရတဲ့နေရာထိုးပီး..ကွမ်းဝယ်သလိုလိုနဲ့..အကဲခတ်နေတာ...ရှမ်းမလေးကပြန်ဆင်းလာပီး...စကားလာပြောရော...ဒီကောင်ရှမ်းမလေးကိုလက်တွေဘာတွေကိုင်ပီးပြောနေတော့...ငါလဲဓါတ်သွားပီ...ငါရှမ်းမလေးပြန်တက်သွားတဲ့အထိကိုစောင့်ကြည့်နေတာ...

ဒီကောင်ကကွာ...ငါစောက်မြင့်တွေကပ်လိုက်တာ...ယောက်ျားဖြစ်ပီးနွဲ့နေတာ...ငါလီး..သူ့ကိုရုပ်ရှင်ရိုက်နေသလားမှတ်ရတယ်...ရှမ်းမလေးပြန်တက်တာကိုလက်လေးလှမ်းဆွဲထားပီး...မခွဲနိုင်မခွာရက်ပုံစံပေါ့ကွာဖြစ်နေတာ...ပီးလဲပီးရော...

ဒီကောင်လမ်းဒီဘက်ကို..လက်လှမ်းပြတယ်ကွ...ငါကြည့်လိုက်တော့..ဟေ့ကောင်ရေ...နောက် မအေလိုးနှစ်ကောင်ကွ...သူ့သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်မယ်..စောက်ခွက်တွေက...စပ်ဖြဲဖြဲပြောင်ချော်ချာ်နဲ..အတူထွက်သွားကြရော....ငါလဲ...ဘိုးတော်ကိုသတင်းပို့လိုက်တယ်...ဒါငါ့အလုပ်လေကွာ...ငါကကားမောင်းဖို့သက်သက်မှမဟုတ်တာကို....

အဲ့နေ့မှပဲဘိုးတော်က ရှမ်းမလေးခေါ်စစ်တော့...သိပီ..ရှမ်းမလေးကဘယ်တော့မှမလိမ်တတ်ဘူးကွ..ဒါလဲဘိုးတော်နဲ့တူတာ..ဘိုးတော်ကလဲသူ့ကိုလိမ်ရင်လုံးဝမကြိုက်ဘူး....နောက်နေ့ကစပီးပိုတင်းကြပ်တော့တာပဲဟေ့....မမစိန်ကြီးလဲကျူရှင်တိုင်းလိုက်ရတယ်...

ငါလဲကျူရှင်ပီးတဲ့အထိအောက်ကနေစောင့်ပေးရတယ်....ဟိုကောင်တွေအရိပ်အယောင်လဲကြည့်ရတာပေါ့...စော်ကြီးပါတော့..ငါလဲကားပေါ်မှာမပျင်းရတော့ဘူးပေါ့...ဟီး...ဟီး...နောက်တစ်ပတ်လောက်နေတော့...ဇတ်လမ်းစတော့တာပဲဟေ့...

ဒီကောင်တွေကနပ်သွားပီဆိုတော့ကိုယ်ရောင်ဖျောက်ထားတာ..ငါကကျူရှင်အောက်မှာ....ဖြစ်ချင်တော့အဲ့ဒီနေ့က...ကားကနေရာမလွတ်လို့..ပါကင်ထိုးထားတာ..ကျူရှင်ရှေ့နဲ့တော်တော်လှမ်းတယ်...မမစိန်ကြီးကတော့ကားပေါ်မှာပဲ...ငါကရှေ့ထိလာစောင့်နေတာ....ရှမ်းမလေးကျူရှင်လဲဆင်းလာရော....ဒီကောင် ဘယ်ကပေါ်လာမှန်းမသိဘူး....ရှမ်မလေးကိုအတင်းဆွဲခေါ်သွားတာ...ငါလဲပြေးလိုက်တယ်...

ဒီကောင်ကစီစဥ်ပီးသား....သူ့သငယ်ချင်းတွေက ကားအဆင်သင့်လုပ်ထားတာ...တန်းတက်ပီးမောင်းထွက်သွားရော...ငါ့မှာဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး...ကားနံပါတ်ပဲမှတ်လို့ရလိုက်တယ်...ပီးတော့ငါကားဆီပြန်ပြေး...စက်နှိုး၊ အရင်မောင်းထွက်ပီးမှမမစိန်ကိုပြောတာ...စော်ကြီးခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိနဲ့...

ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ဘူး...အောင်ကြီး...အောင်ကြီး...ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ...ဟင်....ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ...အိမ်ကိုမောင်း...အိမ်ကိုမောင်း...နန်းနန်းကိုအရင်သွားပြောမယ်..သူကို့...အကိုစိုးကိုလှမ်းပြောခိုင်းဖို့...မောင်းမောင်း...မြန်မြန်မောင်းတဲ့....ငါကအဲ့လိုလုပ်လို့မရဘူး...ဘိုးတော်ကိုအရင်သတင်းပို့ရမှာ...မမစိန်ကသူ့အကိုဘယ်မှာရှိလဲ ငါသိလို့လားတဲ့..သိတာပေါ့ငါက....

ဘိုးတော်အဲ့ဒီညနေက တိုင်းရုံးမှာ G One ကြီးခေါ်လို့သွားတွေ့နေတာ...ငါလဲတိုင်းရုံးကိုမောင်း...ဘိုးတော်တို့တွေ့နေတဲ့ အစည်းအဝေးခန်းထိမောင်းတာ...တော်သေးတယ်..ငါကမာဖီနဲ့ဆိုပေမယ့်...တိုင်းရုံးကတော်တော်များများနဲ့သိနေလို့...ဝင်လို့ရတာ...

အစည်းအဝေးခန်းထဲတော့ပေးမဝင်ဘူး....ငါလဲမတတ်နိုင်တော့ဘူးဟေ့ကောင်...ရှမ်းမလေးကငါ့တူမ...ငါ့သမီးလိုကို ငါချစ်တာ..ပူနေပီ...ငါအတင်းဝင်တာ...အရေးယူချင်လဲယူတော့...ဖမ်းချင်လဲဖမ်းတော့ကွာဆိုပီး...ဝုန်းကနဲတွန်းဖွင့်ဝင်ပီးအလေးလဲပြုရင်း....ငါအော်တာ...ငါ့ဘိုးတော်ရာထူးနဲ့နာမည်အော်ပီး...အရေးကြီးသတင်းပိုဖို့ပါပေါ့...ဟေ့ကောင်ရေ....အဲ့ဒီအခါမှ ငါလဲကြောက်သွားတာ...

ဂျီဝမ်းကြီးရော...တခြားဘိုးတော်လေးငါးယောက်ကောရှိနေတာ...ငါတုန်နေပီ...ရှမ်းမလေးအတွက်ပူတာရော...ခုမှကြောက်လာတာရောပေါင်းပီး....လူရောအသံတွေရောတုန်နေပီ....ဘိုးတော်ထလာတယ်...အသံအကျယ်ကြီးနဲ့...ဟေ့ကောင်အောင်ကြီးဘာဖြစ်လာတာလဲ...ငါအနားဘိုးတော်ရောက်လာမှငါမနဲထိန်းပီးတိုးတိုးပြောရတာ...ဘိုးတော်မျက်နှာကြီးတင်းသွားလိုက်တာ...

ငါပိုကြောက်သွားတယ်....ငါလဲငါရေးမှတ်ထားတဲ့ကားနံပါတ်ပါထုတ်ပေးလိုက်တယ်...ဘိုးတော်က ချက်ချင်း ဂျီဝမ်းကြီးဆီသွားပီး ခွင့်တောင်းတာ...ဟိုကပေးပါတယ်...

ဘိုးတော်နဲ့ ဂျီဝမ်းကြီးနဲ့စကားခဏပြောပီး တစ်ခုခုအစီအစဥ်ဆွဲနေတာကွ...နောက်...ကိုးစိုးမောင်လိုအပ်တာအကုန်လုပ်...သူခွင့်ပြုတယ်တဲ့...ပီးတော့ဘိုးတော်ထွက်လာရော...ငါလဲ..အလေးပြုပီးနောက်ကလိုက်လာတာ....

ဘိုးတော်ကမပြေးရုံတစ်မယ်ပဲ မနည်းလိုက်ရတယ်....ငါ့ကိုလိုက်ပို့တဲ့မော်တော်ယာဥ်ကကားကိုပြန်လွှတ်လိုက်တော့...ငါမင်းကားနဲ့လိုက်မယ်...ပီးရင်ဆက်သွယ်ရေးရုံးကိုမောင်းတဲ့....ငါတိုင်းရုံးထဲဆက်သွယ်ရေးရုံးဘယ်မှာရှိလဲငါမသိဘူး..

တော်သေးတာအနားမှာရှိတဲ့ ရဲဘော်လေးတွေမေးပီးသွားရတာ...မမစိန်ကသူ့အကိုကားပေါ်တက်လာထဲကကြောက်ဒူးတုန်နေပီ..အကိုစိုး...အကိုစိုး...ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ...ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ..တဲ့...ဘိုးတော်အော်လိုက်တာငါပါလန့်သွားတယ်...နင့်ပါးစပ်တိတ်တိတ်နေ..ငါစိတ်ရှုပ်အောင်မလုပ်နဲ့တဲ့...ပီးတော့ ဟန်းဖုန်နဲ့သူအသိဆက်သွယ်ရေးအရာရှိကိုလှမ်းခေါ်နေတာ..ဟိုက..ရုံးကိုချက်ချင်းလာခဲ့မယ်တဲ့....ငါလဲဘိုးတော် ဘာလုပ်မယ်မှန်းမစဥ်းစားတတ်ဘူး...ဟိုသူ့အသိအရာရှိလာလိုပြောကြမှသိရတာ...ဒီက စက်နဲ့ ရန်ကုန်တစ်မြို့လုံးက ယာဥ်ထိန်းတွေအကုန်လုံးကို စက်နဲ့ပေါက်ပီး....

အဲ့ဒီကားကိုရှာတာဟေ့ကောင်ရေ...ငါမှတ်ထားတဲ့ကားနံပါတ်၊ အမျိုးအစား၊အရောင် လူဘယ်နှစ်ယောက်ပါတာတွေမေးပီး...ရန်ကုန်တစ်မြို့လုံးကယာဥ်ထိန်းတွေအကုန်လုံးကိုစက်ကနေလှမ်းပေါက်လိုက်တာကွငါ့ကောင်ရေ...”

ဦးလေးအောင်ကြီး အားပါးတရပြောရင်း အရက်ထပ်သောက်နေလို့ မင်းမင်းစောင့်နေရသေးတယ်။ စိတ်ဝင်စားဖို့လဲကောင်းတဲ့...ဇာခြည့်စွန့်စားခန်းပါပဲ။

“ မကြာပါဘူး ထောက်ကြန်လမ်းစုံက ပီကယ်ဆီက ဝင်လာတယ်...သုံးလမ်းမကနေ ပဲခူးဘက်ကိုတက်သွားတာတွေ့လိုက်တယ်တဲ့....ဘယ်ရမလဲ..အဲ့ဒီပီကယ်ကိုနောက်ကချက်ချင်းလိုက်ဖို့ ညွှန်ကြားလိုက်ပီး...ပဲခူးကမြိုနယ်ရဲမှူးကိုဆက်သွယ်ပီး လမ်းမှာပိတ်ဖမ်းခိုင်းတယ်....

အဲ့ဒီက (၁၀၅) လား (၁၀၆) လားမသိဘူးတပ်က အရာရှိတစ်ယောက်ပါ လှမ်းအကူအညီတောင်းပီး မြို့နယ်မှူးနဲ့ သွားချိတ်ခိုင်းလိုက်တယ်...မိရင်...ကောင်လေးတွေကိုထိန်းသိမ်းထားပီး...ကောင်မလေးကိုသီးသန့်ခေါ်ထားဖို့ပါညွှန်ကြားလိုက်သေးတာ...

မင်းကလဲ..စဥ်းစားကြည့် သူ့အချစ်ဆုံးသမီးတစ်ယောက်လုံး ပါသွားတာတောင် သွေးအေးအေးနဲ့ အကွက်ချပီးစီစဥ်သွားတာနော်...ငါတို့ဘိုးတော်က...ငါတို့ဆိုဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူးဖြစ်နေမှာ...သူ့ကြည့်ရတာ... ဟိုကောင်တွေတတ်နိုင်လို့ လေယာဥ်နဲ့ ပြေးရင်တောင် လေကြောင်းအကူအညီခေါ်တော့မယ့်ပုံမျိုး...အားလုံးလဲညွှန်ကြားပီရော....ဟေ့ကောင်အောင်ကြီး ပဲခူးကိုလိုက်မယ်..ဆိုပီးလိုက်ခိုင်းတော့တာပဲ...

သူက သူ့ငယ်ချင်းစီစဥ်ပေးတဲ့ လမ်းကြောင်းဆွဲကားနဲ့လိုက်တယ်..အဲ့ဒီပေါ်မှာက စက်တစ်လုံးနဲ့ ရဲဘော်နှစ်ယောက်လဲပါတယ်...သူတစ်ချိန်လုံး စက်ကိုင်ပီးပြောနေတာ ငါနောက်ကတွေ့တယ်..ဘာတွေထပ်ညွှန်ကြားနေတာလဲတော့မသိတော့ဘူး...

ငါလဲ ရှေ့ကဆွဲကားကိုမှီအောင်မနည်းလိုက်နင်းနေရတာ...အဲ့ဒီကားတွေရဲ့အင်ဂျင်ပါဝါကရှယ်...ငါ့လီမိတက်နဲ့အကွာကြီး.. ငါ့မှာ (၁၁၀) အောက်ချလို့မရဘူး...မမစိန်ကတော့ကားပေါ်မှာ မျက်လုံးပိတ်ပီးဘုရားစာတွေရွတ်နေပီ....

ရောက်လဲရောက်ရော တွေ့ပါပီ ဟိုသတောင်းစားတွေရဲ့ကား...မိထားပီ...မြို့နယ်မှူးရော ရဲတွေရော....အဲ့ဒီနယ်မြေတပ်က အရာရှိနဲ့ ရဲဘော် လေးငါးယောက်ရော...လက်နက်အပြည့်နဲ့....ဟိုသတောင်းစားလေးတွေကိုတော့ ရဲတွေက ထိန်းသိမ်းပေးထားတယ်..ရှမ်မလေး ကိုတော့မြို့နယ်မှူးက သူ့ကားပေါ်တင်ထားပေးတယ်နဲ့တူတယ်...

ဘိုးတော်ကဆင်းသွားပီး...ဘယ်မှာလဲ...ဇာခြည်လို့မေးတော့..မြိုနယ်မှူးကသူ့ကားပေါ်ညွှန်ပြပေးလိုက်တာနဲ့...ကားပေါ်က ဆွဲချပီး ဘယ်ညာနှစ်ချက်ဆင့်ကွာရိုက်ချလိုက်တာ...ရှမ်းမလေးမှာလည်ထွက်သွားပီးမြေပေါ်ပုံကျသွားတာ..ငိုလဲငို..ပါးစပ်ကလဲ အဖေ သမီးကိုရိုက်တယ်...အဖေသမီးကိုရိုက်တယ်...

ဒါဘဲပြောနေတာ..အဲ့ဒီကျမှငါနဲ့မမစိန်ပြေးဆင်းပီး သွားထူပေးရတာ...မမစိန်ကတော့ အကိုစိုး အဲ့လောက်မလုပ်ပါနဲ့ ကလေးကို ဆိုပီးပြန်အော်သေးတယ်..ငါတော့ဘာမှမပြောရဲဘူး..ဟေ့ကောင်ရေ...

သူတစ်သက်လုံး ရှမ်းမလေးကို ရိုက်တာ ငါတစ်ခါမှမမြင်ဖူးဘူး...ဟိုသတောင်းစားဘိန်းစားလေးတွေဆီသွားပီး...သူ့ဦးထုပ်ကိုအရင်ချွတ် မြေပေါ်ပေါက်ချလိုက်ပီးမှ...မင်းလိုကောင်က ငါ့သမီးကိုခေါ်သွားရဲတယ်ပေါ့..ဟုတ်လား ဆိုပီး ဆွဲထိုးတာ..သုံးကောင်လုံး...စောက်ခွက်တွေကြီးပဲ..

ခွပ်ကနဲ..ခွပ်ကနဲ နဲ့သွေးတွေပါ ဖျာကျပီး တစ်ကောင်ဆို သွားပါကျွတ်တယ်ထိုးတာ...ဘိုးတော်က အရာရှိပေါက်စဘဝက လက်ဝှေ့ထိုးတာ တပ်ပေါင်းစုံမှာ တိုင်းအထိရောက်ဖူးတယ်...လူကလဲကြည့်ဦးလေ မင်းသိတဲ့အတိုင်းပဲ အရပ်ကမင်းလောက်ရှိတယ်...ဘော်ဒီကတော့ပြောမနေနဲ့...ငါတွဲလုပ်လာတာကြာပီ...ယူနီဖောင်းဘောင်းဘီတစ်လက်မထက်ပိုကြီးလာတာမတွေ့ဖူးဘူး...

လဲနေတဲ့ကောင်တွေကိုပြေးကန်ဖို့လုပ်သေးတာ....သူ့အသိအရာရှိကဆွဲထားလို့...ဒီကောင်တွေကို..ရဲလက်အပ်လိုက်တယ်...ပြန်တော့ ငါ့ကားနဲ့ပြန်လိုက်လာတာ....နောက်မှာ ရှမ်းမလေးမှာ...သူ့အဒေါ်ကိုမှီပီး ငိုလိုက်တာလေ...အဖေသမီးကိုရိုက်တယ်...ဒါပဲ ထပ်တလဲလဲ ပြောနေတာ...”

မင်းမင်း ဦးလေးအောင်ကြီး စကားတွေနားထောင်ပီး သက်ပြင်းရှိုက်မိသည်။ ဇာခြည်လေးရယ်...သနားလိုက်တာ။ ဦးလေးအောင်ကြီး လဲ ပြောရင်း ဆို့နင့်ကြေကွဲနေပုံပါပဲ။

“ ဘိုးတော်လဲ တော်တော် စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပုံပဲကွ...အံကြီးကြိတ်ပီး..မျက်နှာကြီးနီနေတယ်..အသားသိပ်မဖြူတာတောင် သိသာနေတယ်...

နောက်ငါကြားတာ...ရှမ်းမလေးက အခန်းထဲကလုံးဝမထွက်တော့တာနှစ်ရက်လောက်ကိုကြာတယ်...ဘာမှမစားမသောက်တော့လို့...ဒုတိယမြောက်နေ့ကျတော့မှ တံခါးဖျက်ဝင်ရတယ်ပြောတယ်...နောက်ရက်တွေလဲ...မမစိန်ပဲအဝင်ခံပီးအစားကျွေးလို့ရတယ်တဲ့...လုံးဝအပြင်လဲမထွက် ဘယ်သူနဲ့မှလဲစကားမပြောတော့တာ လချီကြာတယ်လို့တောင်ကြားရတယ်...စာမေးပွဲလဲမဖြေတော့ဘူးတဲ့ကွ...

အပြင်မှာပြောကြတာတွေငါကြားပါတယ်..ဘိုးတော်ကအသေရိုက်ပီး အခန်းထဲပိတ်လှောင်ထားတယ်...စာမေးပွဲတောင်ပေးမဖြေဘူးလို့... မဟုတ်ပါဘူးကွာ..သူ့ဟာသူစိတ်ကြီးပီး...မထွက်တာ..စာမေးပွဲလဲ သူ့ဟာသူ မဖြေတော့တာ...

ဘိုးတော်က ပဲခူးမှာ ပြန်တွေ့တွေ့ချင်း ရိုက်လိုက်တာပဲရှိတာပါ...နောက်တစ်ပတ်လောက်နေတော့..ဘိုးတော်အရာရှိရိပ်သာ ဘားကိုသွားတယ်...အရင်လဲ သွားဖူးတော့...ငါက ကိစ္စရှိလို့သွားတယ်ပဲ ထင်တာပေါ့...

တော်တော်ကြာတော့မှ...အထဲကကောင်လေးတွေလာပြောတာ..ဘိုးတော်...တော်တော်မူးနေတယ်တဲ့...လာတွဲပါဦးတဲ့လေ...သူက အရက်တော့တော်တော်သောက်နိုင်ပေမယ့်....တစ်ခါမှ လူတွဲရလောက်အောင်ကို  မမူးဖူးဘူး....အဲ့ဒီ..တစ်ခါပဲမြင်ဖူးသေးတယ်...ဒီလောက်မူးတာကို... ကားပေါ်မှာပြောသေးတယ်ကွ...ဘာတဲ့...

အောင်ကြီး...ငါမှားသွားလားကွာ...ငါသမီးကိုရိုက်မိတာ...ငါမှားသွားပီလား..တဲ့...ငါက...ဗိုလ်မှူးက ချစ်စိတ်ကြောင့် ဂရုနာဒေါသနဲ့ရိုက်တာပဲ မမှားပါဘူးလို့ ငါပြောတော့...ငါ့ကို...သမီးကစကားမပြောတော့ဘူးကွ...အခန်းပြင်တောင်မထွက်တော့ဘူး...

ငါက သူ့ကိုအများကြီးမျှော်လင့်ထားတာကွာ...ငါ့ခြေရာနင်းပီး ငါ့အမွေဆက်ခံနိုင်ရမယ်ဆိုပီး...မျှော်လင့်ထားတာပါကွာလို့ကြေကြေကွဲကွဲကြီးပြောတာ...ငါကလဲ...ဗိုလ်မှူးရယ် ငယ်သေးလို့ပါ...အချိန်တန်ရင်တော့...နားလည်လာမှာပါလို့..ဖြေသိပ်ရတာပေါ့..သူက သူအဲ့ဒီအချိန်မြန်မြန်ရောက်ချင်နေပီတဲ့လေ....နောက်ပိုင်းရှမ်းမလေးက ငါ့ကိုလဲ သိပ်စကားမပြောတော့တာနှစ်နဲ့ချီတယ်..ငါစိတ်မကောင်းဘူးကွာ...ငါသူ့ကိုတစ်ကယ်စေတနာထားခဲ့တာပါ...

ငါ့ကိုစကားပြန်စပြောတာ လေး ငါး ခြောက်လလောက်ပဲရှိဦးမယ်ထင်တယ်...အဲ့ဒီကျမှအရင်လိုပြန်ဖြစ်သွားတာ...

မှတ်မှတ်ရရ မင်းတို့မိသားစုအကြောင်းတွေငါ့ကိုလာပြောပြပီး မေးချင်တာတွေလဲမေးရင်းကနေအရင်လိုစကားတွေ ပြန်ပြောဖြစ်ကြတာပဲ...ငါလဲတော်တော် ဝမ်းသာသွားတာနဲ့သူမေးသမျှ ပြန်ပြောပြဖြစ်တယ်....သူကမင်းအမေကိုတော်တော်ခင်နေတာကွ....

ကြင်နာတတ်တာ.... အချက်အပြုတ်ကောင်းတာ၊ လက်ဖက်သုတ်ကောင်းတယ်လဲ ပြောသေးတယ်..ဒါတော့ငါထောက်ခံပါတယ်...ငါမင်းအဖေနဲ့လာသောက်တိုင်း လက်ဖက်ပဲသုတ်ခိုင်းတာလေ... စားကောင်းလို့... မင်းနဲ့မင်းအဖေတို့ ဆက်ဆံရေးကိုလည်း သူက အရမ်း သဘောကျတယ်တဲ့...

မင်းက မင်းအဖေ နဲ့ဆို ရယ်နေရတယ်ဆိုပဲ.........

သူတို့မိသားစုကို မင်းတို့လို ပုံစံမျိုးလေး ဖြစ်ချင်တယ်လို့လဲပြောသေးတယ်....ပီးတော့ မင်းကိုငါ အထူးပြောချင်တာက...မင်းတို့ အကြောင်းပါ မပါကတော့ ငါမပြောတတ်ဘူး...ဒါမင်းတို့ ကံကြမ္မာပဲ.....ဒါပေမယ့် ရှမ်းမလေးအပေါ်..ပြင်ကလူတွေ ပြောနေကြတာတွေကို မင်း အထင်လွဲနေမှာစိုးလို့ပြောတာ...

ရှမ်းမလေးက ငါတို့ မမစိန်တို့ ကြည့်ရှူစောင့်ရှောက်မှုအောက်မှာ ကြီးပြင်းလာတာ....သူ့ဘယ်သွားတာ...ဘယ်သူတွေနဲ့သိတာ...ဘာတွေဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ...ငါနဲ့ မမစိန်တို့က အသိဆုံးပဲ...ငါ့ကိုမေးသလို...ဘိုးတော် ကသူ့ညီမ မမစိန် ကိုလဲ မေးနေမှာပဲ...ငါသိတယ်....

ရှမ်းမလေးက ခုချိန်ထိ မှဲ့တစ်ပေါက် မစွန်းသေးပါဘူး....အတင်းကားတင်ခေါ်ခံရတာကလွဲရင်....အများပြောနေကြသလိုမျိုးမဟုတ်ပါဘူး...ဒီတုန်းကလဲ ငါတို့ နာရီပိုင်းအတွင်း ပြန်မိတာ ငါပြောခဲ့သလိုပါပဲ...မင်းစိတ်ထဲမှာရှင်းသွားအောင်....ရှမ်းမလေးအပေါ် စိတ်သန့်နေအောင် ငါပြောပြတာပါ......”

မင်းမင်းစိတ်ကရှင်းပီးသားပါ ဦးလေအောင်ကြီးရေ။ မင်းမင်း ဇာခြည့်ကိုချစ်တာ...အရိုင်းအစိုင်းဆန်တဲ့စိတ်နဲ့ ချစ်ခဲ့တာမှ မဟုတ်ဘဲ။

မင်းမင်း ဖတ်ဖူးတဲ့ အင်းဂလိပ် စကားတစ်ခုလိုမျိုး မင်းမင်းတို့ အချစ်ကမဟုတ်ဘူး။ “ Love without sex is imaginative, sex without love is barbarian. တဲ့။ လိင်မှုကိစ္စ မပါတဲ့ အချစ်က စိတ်ကူးယဥ်ဆန်ပီး...အချစ်မပါတဲ့ လိင်မှုကိစ္စကတော့ အရိုင်းအစိုင်းဆန်ပါတယ်..” တဲ့။

ခုခါမှာတော့ အတူဆုံကြရဖို့ မျှော်လင့်ချက် ခပ်ပါးပါးလေးပဲ ရှိနေတော့ စိတ်ကူးယဥ်ဆန်တဲ့ အချစ်မျိုးလို့ပြောလို့ရပေမယ့်....မင်းမင်းနဲ့ဇာခြည်တို့...အထူးသဖြင့် ဇာခြည်ပေါ့....လက်တွေ့ကျတဲ့ အနေအထားထိရောက်လာအောင် ကြိုးစားလုပ်ယူ နိုင်လိမ့်မယ်လို့ မင်းမင်း ယုံကြည်နေတယ်.... ယုံကြည်ထားတယ်။

မင်းမင်းက တစ်ချိန်လုံး အရိုင်းအစိုင်း ဆန်နေခဲ့ပြီးပီလေ။ ခုလို ဇာခြည့်အပေါ်ထားတဲ့ အချစ်စိတ်မျိုး တစ်ကြိမ်တစ်ခါမှ မဖြစ်ခဲ့ဖူးသေးပါ။

ခုချိန်မှာ ဇာခြည် ဘာတွေပဲ ဖြစ်ခဲ့ ဖြစ်ခဲ့ မင်းမင်း အချစ်က အရာရာကို မေ့ပစ်နိုင်တယ်...လက်ခံနိုင်တယ်...ဦးလေးအောင်ကြီး ဘာမှ မပြောခင်တည်းက မင်းမင်း စိတ်ကရှင်းပီးသားပါ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဦးလေးအောင်ကြီး ကို မင်းမင်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

ဇာခြည် မှဲ့တစ်ပေါက် မစွန်းခဲ့တာကို သိလိုက်ရလို့ထက်...ဇာခြည် ဘာတွေကြုံံခဲ့ရသလဲ...ဘယ်လိုတွေ ခံစားခဲ့ရသလဲ ဆိုတာ သေသေချာချာ သိခွင့်ရခဲ့လို့ မင်းမင်း ဇာခြည်ကို ရှေ့ဆက်ဘယ်လို ပံ့ပိုးပေးရမယ်...အားပေးရမယ်ဆိုတာ သေချာမြင်သွားလို့ပါပဲ။

ကျေးဇူးပါ ဦးလေးအောင်ကြီး ရေ။

ဝီတစ်ပိုင်းလဲကုန်ပီ။ ဦးလေးအောင်ကြီး လဲ မှန်သွားပီ။ မင်းမင်းမှာသာ...ဦးလေးအောင်ကြီး စကားတွေကြောင့်...ဇာခြည်လေးကိုလဲသနား...သူ့အဖေကိုလဲသနားနဲ့... ခံစားချက်ပေါင်းစုံ...အတွေးပေါင်းစုံနဲ့ ကျန်နေခဲ့ရတယ်။

............................................

(၁၁)

“ မင်းမင်း ရေ...ပုန်းသွားစွဲကြမယ်ဟေ့...”

နေ့လည်စာစားဖို့ ကိုဇော်ကြီး မင်းမင်းကိုခေါ်နေတာပါ။ ဒါပေမယ့် မင်းမင်း ဒီနေ့ ဇာခြည်နဲ့ ဖုန်းပြောဖို့ ချိန်းထားပါသည်။

“ ကိုဇော်ကြီး...သွားနှင့် မင်းမင်းခဏနေရင် လိုက်လာခဲ့မယ်....”

“ ဟေ့ကောင် ဘာလဲ...ဒီနေ့ စော်နဲ့ကြူဖို့ ချိန်းထားတာမဟုတ်လား....”

တစ်ပတ်မှတစ်ခါလောက်ပဲ မင်းမင်း ဇာခြည်နဲ့ဖုန်းပြောသော်လည်း...ဘယ်ကိုမှ ဖုန်းသိပ်ဆက်လေ့မရှိသော မင်းမင်း အကြောင်းကို ကိုဇော်ကြီး တောင် ရိပ်မိနေပါပီ။

“ ဟုတ်...” လို့ပဲ မင်းမင်း ပြောပီး ကိုဇော်ကြီးကို သွားလေးဖြဲပြလိုက်မိသည်။

ခုဆို မင်းမင်းနဲ့ ဇာခြည်တို့ အပြန်အလှန်ရေးကြတဲ့ စာလေးတွေ မင်းမင်းမှာ တော်တော်များများ ရှိနေပီ။ ဇာခြည်က ကြုံသလို စာရွက်အပိုင်းအစလေးတွေနဲ့ ရေးထားပေးခဲ့တာဖြစ်ပေမယ့် မင်းမင်းက သေသေချာချာ မြတ်မြတ်နိုးနိး နဲ့ကို ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်လေးတစ်အုပ်ဝယ်ပီး တစ်ရွက်ချင်းစီကို ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်လေးရဲ့ တစ်မျက်နှာချင်းစီမှာ ကော်နဲ့ကပ်ကာ အောက်ကနေဒိတ်ထိုးကာ အမှတ်တရသိမ်းထားပါသည်။

ဇာခြည်နဲ့ပတ်သက်လို့ အလွမ်းပြေထုတ်ကြည့်ရလောက်အောင် အမှတ်တရတွေ မင်းမင်း မှာမရှိခဲ့ပါ။ ဇာခြည့် စာလေးတွေ စီထားတဲ့ ဒီ ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်လေးကသာ ဇာခြည်ကျောင်းသွားတက်ရင် မင်းမင်း အတွက် တစ်ခုတည်းသော အလွမ်းဖြေစရာ အမှတ်တရလေး တစ်ခု အဖြစ်ကျန်နေခဲ့တော့မှာပါ။ ဇာခြည့်မှာလဲ ဒီလိုပါပဲ။

ဒါကို အကောင်အထည်စဖော်သူက ဇာခြည်ပါ။ ပီးခဲ့တဲ့ တနင်းလ်ာနေ့က ဇာခြည် မင်းမင်းတို့အိမ်လာတော့ စာလေးတစ်စောင် ရေးထားခဲ့တယ်။

“ မင်းမင်းရေ...

ဇာခြည်ကျောင်းသွားတက်ရင် အမှတ်တရကြည့်ဖို့ မင်းမင်း အခန်းထဲက ဦးလေးရယ် ကြီးကြီးရယ် မင်းမင်းရယ် တွဲရိုက်ထားတဲ့ မိသားစု ဓါတ်ပုံလေး ခွင့်မတောင်းပဲနဲ့ ယူသွားတယ်နော်။ 

မင်းမင်းနဲ့ အုတ်ကန်ပျက်ကြီးဘေးမှာ ထိုင်ပီး စကားတွေအများကြီး ပြောချင်လိုက်တာ။ လာမယ့် သောကြာနေ့ နေ့လည် ၁၂ ခွဲလောက် မင်းမင်း ဆက်နေကျ မင်းမင်းတို့ ရုံးဖုန့်းကို ဇာခြည် ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်။ 

စောင့်နေနော်။

မင်းမင်းရဲ့ ဇာခြည်...”

ဒီနေ့ သောကြာနေ့။

ဒါကြောင့် မင်းမင်း နေ့လည်စာသွားမစားသေးဘဲ ဖုန်းနားမှာ လာစောင့်နေတာပါ။ ဒီကြားထဲ ဖုန်းတစ်ကောကဝင်လာပီး အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က ကိုကျော်မျိုးကို မေးနေသေးတယ်။ မင်းမင်းက ဇာခြည့်ဖုန်းမှတ်လို့ ရင်တွေတောင်ခုန်သွားသေးတယ်။

ကိုကျော်မျိုးက စောစောကတင် ကိုဇော်ကြီး တို့နဲ့ နေ့လည်စာစားဖို့လိုက်သွားတာ မင်းမင်း မြင်လိုက်လို့ နောက် ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်နေမှ ပြန်ခေါ်ဖို့ ပြောနေတာကို…

“ မင်းအသံ တို့မကြားဖူးဘူး...မင်းကဘယ်သူလဲ ”  လုပ်နေသေးတယ်။ မင်းမင်းက 

“ ကျွန်တော် မင်းကိုပါ ဒီမှာဝင်တာ မကြာသေးပါဘူး..ရုံးအကူ အလုပ်သင်ပါ ခင်ဗျာ...” လို့ကောင်းကောင်း ပြန်ဖြေလိုက်ပါတယ်။ ဒါတောင် တစ်ဖက်က အမျိုးသမီးက

“ သြော် မင်းမင်း ဆိုတာလား....တို့က ယမုံပါ... ကိုကျော်မျိုးပြန်လာရင် တို့ဟန်းဖုန်းကိုပြန်ဆက်ဖို့ပြောလိုက်ပါ ဆီးယူနော်...” ဆိုပီးဖုန်းချသွားတယ်။

မင်းမင်း အသံကို မကြားဖူးဘူးလဲဆိုသေး မင်းမင်းက ကျွန်တော်မင်းကိုပါလို့ပြောတော့ မင်းမင်းဆိုတာလား လို့လဲပြန်ပြောသေး ဒါဆိုမင်းမင်းကို သူက လူမမြင်ဖူးပဲ သိနေသလိုဖြစ်နေတယ်။ ပီးတော့နောက်မှတွေ့ကြမယ်ဆိုတဲ့သဘောနဲ့ ဆီးယူလို့ပါပြောသွားသေးတယ်။

ဘယ်လိုကြီးလဲဟ ဆိုပီး မင်းမင်း တွေးနေတုန်း ဇာခြည့် ဖုန်းဝင်လာတယ်။

“ ဟယ်လို...မင်းမင်းလား...”

“ ဇာခြည်...ဇာခြည်လား....”

“ မင်းမင်း အချိန်မရလို့...ဇာခြည်ပြောတာနားထောင်နော် မနက်ဖြန် ညနေ ငါးခွဲ ရှစ်မိုင် ဂျန်းရှင်း အိတ် ရှေ့မှာစောင့်နေ ဇာခြည် သင်တန်းပီးရင် မင်းမင်းနဲ့ ခဏလာတွေ့ ဖို့ တီစိန့်ဆီမှာ ခွင့်တောင်းထားတယ်.... စောင့်နေနော် မင်းမင်း... ဒါပဲနော်...” ဆိုပီး ဇာခြည်ဖုန်းချသွားတယ်။

မင်းမင်း ပျော်လိုက်တာဆိုတာလေ။ တစ်နေ့လုံး မြူးနေတော့တာပဲ။ ကိုဇော်ကြီးနဲ့ ကိုကျော်မျိုးတို့ကတောင် မေးယူရတယ်။ မင်းမင်းက ဘာမှ မပြောလိုက်ဘူး။

မင်းမင်း ဟိုဖုန်းဆက်တဲ့ ယမုံဆိုတဲ့ အမျိုးသမီး အကြောင်းပြောပြလိုက်တော့ ကိုကျော်မျိုးပြောတယ်…

“ အေး..အေး..ပြန်ဆက်လိုက်မယ်...” လို့။ ပီးတော့ ကိုကျော်မျိုးက မင်းမင်း ကိုရော ကိုဇောကြီးကိုပါ ထပ်ပြောသေးတယ်။

“ အဲ့ဒီ ယမုံဆိုတာ ရုံးချုပ် ကနေ ဒီပြောင်းလာတော့မှာ..GM ကြီး အမျိုးတဲ့ တူမဆိုလားပဲ... လူကတော့ မိုက်တယ်ဟေ့...လုံးဝ sexy နော် ခေတ်ဆန်ပီး ဆိုရှယ်ကျလိုက်တာလဲ မပြောနဲ့ ကလပ်တို့ဘားတို့ မှာချည်းပဲ...ပါတီတက်ရတာကြိုက်တယ်လို့ကြားတယ်... လူကလဲ နိုင်ငံခြားမှာကျောင်းတက်လာလို့လား မသိဘူး ပြောလိုက်ရင် အင်းဂလိပ်စကားမပါဘဲမပြောတတ်တော့ဘူး.... မာန်ကလဲတက်နေတာ...တော်ရုံကောင်လူမထင်ချင်ဘူး..”

“ သြော်..သိပီ...သိပီ....site ဆင်းရင်း နှစ်ခါ သုံးခါလောက် ဆုံဖူးတယ်...ငါတောင် ငမ်းခဲ့သေးတယ်....အဟီး...တော်တော်တော့ မိုက်တယ်...မင်းပြောတဲ့ ပုံအတိုင်းပဲ....ဒါနဲ့ ဘာရာထူးနဲ့ လာမှာလဲ...”

“ Logistics manager ပေးမယ်တဲ့ ကိုဇော်ကြီး...ရုံးချုပ်မှာလဲ သူက Logistics ပဲလုပ်လာတာတဲ့.... GM ကြီးဒီကိုရွှေ့ပေးတာ..အားလုံးနဲ့ တွဲလုပ်ရမှာ...ဂျာကြီးဆီတော့ ဒါရိုက် report တဲ့...အလုပ်မှာတော့တော်တယ်ကြားတာပဲ...”

ကိုကျော်မျိုးက ဝန်ထမ်းရေးရာရော admin ပါကိုင်ရပါသည်။ အိမ်ထောင်သည် ကလေးနှစ်ယောက်နဲ့။ ကိုဇော်ကြီးကတော့ လူပျိုးကြီး တစ်ကိုယ်တည်း သမား။ မိန်းမကိစ္စကတော့ တော်တော် စိတ်ဝင်စားတဲ့သူပါ။ မိကောင်းဖခင်သားသမီးတွေတော့ ကိုဇော်ကြီးက ရှောင်ပါသည်။

အလုပ်ထဲမှာလည်း မိန်းခလေးတွေကို အမ ညီမတွေလိုပဲ ပြောဆိုဆတ်ဆံတတ်ပါတယ်။ နဲနဲမိုက်ရင်တော့နောက်ကွယ်ကနေသာမာန်တက်နေတတ်တာ။ လူရှေ့သူရှေ့မှာတော့ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပဲ ပြောဆိုဆတ်ဆံတတ်တာပါ။

များသောအားဖြင့်တော့ ကိုဇော်ကြီးရှုပ်တာ ကေတီဗီ မာဆက်ကစော်လေးတွေ၊ လိုင်းလေးတွေနဲ့ပဲ ရှုပ်တတ်သည်။ ဝါသနာပါသူပေါ့လေ ပြောရရင်။ တစ်ကိုယ်တည်း သမားဖြစ်ပီး ပိုက်ဆံလဲအတန်အသင့်ရှိသူဖြစ်တော့ တစ်ပတ်တစ်ခါလောက်ကို ကေတီဗီ မာဆက်သွားတတ်ပီး ညှိရရင်ရသလို စားတတ်ပါသေးသည်။

ကြားထဲမှာ အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်တဲ့ ကိုကျော်မျိုးကလဲ ပါပါသွားတတ်ပီး သူကလဲ ကိုဇော်ကြီးနဲ့ အတွဲမိနေတဲ့ ဝါသနာတူ ပါတနာတွေပါပဲ။ အိမ်ကမိန်းမ မသိအောင် ခိုးခိုးစားနေတာပါ။ နှစ်ယောက်လုံးကတော့ မင်းမင်း အပေါ် ညီအကိုလိုစေတနာထားကြပီး ကိုဇော်ကြီးကတော့ ပိုပါသည်။

သူတို့နဲ့တောင် မင်းမင်း ကေတီဗီ နှစ်ခေါက်သုံးခေါက်လောက်ရောက်ပီးပါပီ။ သူတို့..ဇယားကပ်ရင်တော့ မင်းမင်းကပြန်လာခဲ့လိုက်တာပဲ။ သူတို့ကလဲ အစကတော့ ခေါ်ကြသေးပေမယ့် မင်းမင်းဒါမျိုးတွေ မလုပ်တတ်ပါဘူးလို့ပြောထားလို့ အတင်း မဆွဲထားတတ်ကြပါ။ မင်းမင်းက ငယ်သေးပီး စော်လဲရှိလို့ ဒါတွေ မလုပ်တတ်တာ ရှောင်တာလို့ပဲ ထင်နေကြပါသည်။

ထားလိုက်ပါတော့။ မင်းမင်းမှာ စော်မရှိပါ။

ရင်ထဲမှာတော့ ဇာခြည်ကအပြည့်နေရာယူထားပီးသားမို့.. မင်းမင်း ကိုယ်တိုင်ကလဲ ဒီလို ကောင်မလေးတွေနဲ့ မပတ်သက်ချင်လို့ဆိုတာ မင်းမင်းပဲ သိပါတယ်။ ခုလဲ သူတို့ပြောနေတဲ့ ယမုံဆိုတဲ့ အမျိုးသမီး အကြောင်း ကို မင်းမင်း စိတ်မဝင်စားပါ။

မင်းမင်း မနက်ဖြန် ညနေ ငါးခွဲ ကိုပဲ ရောက်ချင်နေပါပီ။ ဒါပေမယ့် ကိုကျော်မျိုး ထပ်ပြောလိုက်တာကိုတော့ မင်းမင်း နဲနဲ စိတ်ဝင်စားသွားရသည်။

“ သူဒီရောက်ရင်...မင်းမင်း ကိုသူ့အောက်ပို့ပီး သူနဲ့ တွဲလေ့လာခိုင်းမယ်ပြောတယ်....”

“ ဟေ...ဟုတ်လား...မင်းမင်းကတော့ ထောပီဟေ့...စားရကံကြုံလို့မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲတာပဲ...ဆွဲတာစိ ပစ်လိုက်ကွာ..ရောက်လာရင်..”

မင်းမင်း အတွက်ကတော့ ပိုမထူးသွားပါ။ ဘယ်သူ့လက်အောက်မှာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းမင်း အလုပ်လုပ်ရမယ်၊ လေ့လာရမယ်၊ ဒါပါပဲ။ သူတို့ပြောလို့ ဒီ အမျိုးသမီး ကတော့ နဲနဲ စိတ်ဝင်စားစရာကောင်း နေတာပါ။ သူနဲ့ တွဲလုပ်ရမှာ...အဲ့ဒါကတော့ မင်းမင်းရဲ့ဇာတာပါပဲ။ ရောက်လေရာ မိန်းမတွေနဲ့ အကျိုးပေးတတ်တာလေ။

“ ကျော်မျိုး ဒီည ပါကင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ ချိတ်ပေးမယ်လို့ ကိုမိုးကြီး ငါ့ကို ဖုန်းဆက်ထားတယ်...ပါကင် ဟုတ်မဟုတ် သွားမြည်းကြည့်မလို့....မင်းလိုက်ဦးမလား....”

“ မလိုက်တော့ပါဘူး...ကိုဇော်ကြီး ရေ...ဘတ်ငွေတွေကုန်သလောက်ဖြစ်နေပီ..ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပဲသွားတော့....”

ကိုဇော်ကြီးက အဲ့သလိုပါ။ အစုံစားတတ်ပီး...အချိတ်အဆက်တွေနဲ့လည်း....ဆက်သွယ်ထားတတ်သေးသည်။

“ မင်းကလဲ...လိုက်ခဲ့ပါကွ...ငါဟိုတယ်ခပေးပါ့မယ်...မင်းစော်ဖိုးပဲ မင်းကြည့်ချုပ်ပီး ရှင်းပေးလိုက်...မင်းခေါ်နေကျစော်လေးပါအောင်ငါခေါ်ခိုင်းလိုက်မယ်လေ.....”

ကိုကျော်မျိုး တွေသွားပါပီ။ နကိုတည်းက လိုက်ချင်နေတာ ကို ကိုဇော်ကြီး ထပ်ဆွဲတာနဲ့ ပါသွားပါပီ။

“ အင်း...ဒါဆိုလည်း..လိုက်မယ်လေ ကိုဇော်ကြီး...ညဆယ်နာရီလောက် ပြန်မှာနော်ကျွန်တော်...”

“ အေးပါကွ....ငါကတော့ညအိပ်မယ်....တစ်ညလုံး ပါကင်ဆိုတာလေးကို မြည်းကြည့်ချင်လို့...ဟဲဟဲ...ဟေ့ရောင်..မင်းမင်း မင်းရော..လိုက်မလား...”

ကိုဇော်ကြီးမင်းမင်းဘက်လှည့်လာပါပီ။ မင်းမင်း ချက်ချင်း ငြင်းလိုက်သည်။

“ မလိုက်တော့ပါဘူး....ကိုဇော်ကြီးရာ...မင်းမင်း ကိစ္စလေးတစ်ခုရှိလို့....”

“ ငါသိပါတယ်ကွာ...မင်းနေ့လည်က စော်နဲ့ကြူပီး ချိန်းလိုက်ပီမဟုတ်လား....အေးပါ...အေးပါ...သွားပါ စော်နဲ့ပဲ....”

မင်းမင်း တဟဲဟဲ နဲ့ရယ်ပဲပြလိုက်တယ်။ မနက်ဖြန် ဇာခြည်နဲ့တွေ့ရတော့မယ်ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားနေရမှာကို..ဒီည တခြားဘာနဲ့မှ လဲမပစ်ချင်တာ မင်းမင်း ကိုယ့်ဟာကိုယ် သိတာပေါ့။ ပီးတော့...ကိုဇော်ကြီးပြောတဲ့..ပါကင်ဟာ..အင်ပါကင်ပဲနေမှာပါ။ မင်းမင်း ဘဝမှာ တစ်ကယ့် ပါကင်တွေနဲ့ ကြုံခဲ့ပီးပါပီ...။

ငါးတန်းနှစ် မင်းမင်း ဆယ့်တစ်နှစ်သားလောက်တည်းက မင်းမင်း ပါကင် ဖေါက်ခဲ့တယ်လို့ ပြောရင် ကိုဇော်ကြီးတို့ဘယ်လိုမှတောင်ယုံနိုင်မယ် မထင်။ တစ်ကယ့်ကို မင်းမင်းအတွက်လဲ ပထမဆုံး လုပ်ဖူးတဲ့ မိန်းမလဲ ဖြစ်ပီး...သူမ ကလဲ ပါကင် ဖြစ်နေတာပါ။

မင်းမင်းလေးတန်းအောင်ပီး ငါးတန်းတက်မယ့်နှစ်မှာ မကွေးကနေ မြန်မာပြည်မြောက်ပိုင်း ကို ပြောင်းခဲ့ရပါသည်။ အဲ့မှာ..နောက်သုံးနှစ်ကြာခဲ့ပီး မင်းမင်း ရှစ်တန်းနှစ်ကျမှ ရန်ကုန်ပြန်ပြောင်းခဲ့ရသည်။

ဟိုမှာလဲ မကွေးလိုပင် ခြောက်ခန်းတွဲ ပျဥ်ထောင်သွပ်မိုး လိုင်းခန်းတွေမှာ မင်းမင်းတို့နေခဲ့ရပါသည်။ မင်းမင်းတို့ ညာဖက်ဘေးအစွန်ဆုံး အခန်းမှာနေတာက ကော့သောင်း ဇာတိ ဝန်ထမ်း ဦးလေးနဲ့ သူ့မိန်းမ ပီးတော့ သူတို့ရဲ့ လေးနှစ်အရွယ် သားလေးတစ်ယောက် တို့ပါ။ ကောင်လေးနာမည်က ဝေလင်းအောင် တဲ့ မင်းမင်း သေချာ မှတ်မိနေတယ်။

အဲ့ဒီကို မင်းမင်းတို့နဲ့ တူတူ စပြောင်းလာကြတာ ကော့သောင်းဘက်ကနေ။ အဲ့ဒီအခန်းကအန်တီက ရောက်လာပီး သိပ်မကြာခင်ဘဲ အနားက ဈေးကြီး မှာ ဆိုင်လေးတစ်ခု ငှားပီးဈေးရောင်းပါသည်။ ကော့သောင်း ဘက်က ငပိ ငခြောက်တွေတင်ရောင်းတာပါ။ ဒီလိုပါပဲ ဝန်ထမ်း မိန်းမတွေဟာ မိသားစု စရိတ် ကာမိဖို့ တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခု လုပ်ကြရပါသည်။

မင်းမင်း အမေဆို မင်းမင်းတို့ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တဲ့အထိ မင်းမင်း GTC မတက်ခင်ထိပဲ ဆိုပါတော့ အပ်ချုပ်ဆိုင်လေးဖွင့် ကာ လုံချည်အထက်ဆင့်တို့၊ ပုဆိုးတို့၊ ကလေးဘောင်းဘီ၊ အက်ျီတို့၊ ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေးပုံစံတွေမဟုတ်တဲ့ အမျိုးသမီး ဝတ် အထည်တွေ ချုပ်တဲ့ အပ်ချုပ်ဆိုင် လေး ရောက်လေရာမှာ ဖွင့်ပီး အပိုဝင်ငွေရှာခဲ့ရပါသည်။

အမေ့မှာ ကျီးပေါင်းတက်ရောဂါစဖြစ်လာတော့...အကိုကြီးနဲ့အဖေ့ရဲ့ အတင်းပိတ်ပင်မှုကြောင့် အမေ နားခဲ့ ရခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဒါတောင် ခုထိ မင်းမင်းနဲ့အဖေ့အဝတ်အစားတွေ သူချုပ်ပေးနိုင်သလောက် အမေ ဆက်ချုပ်နေတုန်း။

ဝေလင်းအောင် လေးရဲ့ အမေ ကလဲဈေးရောင်းထွက်ပီ သူ့အဖေကလဲ ရုံးသွားပီ ဆိုရင် ကောင်လေးက မင်းမင်းတို့အိမ်မှာရောက်လာပီ။ အမေက ကူပီးထိမ်းပေးထားပါ။ အစကတော့ သူ့အမေဈေးခေါ်ခေါ်သွားပေမယ့် ကောင်လေးက လျှေက်ဆော့တတ်တဲ့ အရွယ်ရောက်နေပီဆိုတော့ သူ့အမေမှာ ဈေးရောင်း မဖြောင့်တော့။ အမေကကြားတော့ မနေနိုင်....ကူထိမ်းပေးလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် တစ်နေကုန် ကြီးကျတော့လဲ အမေ လဲမထိမ်းနိုင်တော့။

မင်းမင်း ကျောင်းပိတ်ရက်ဆိုရင်တော့ ပြဿနာမရှိ။ မင်းမင်းနဲ့ဆော့သည်။ ဒါပေမယ့် မင်းမင်းနဲ့ကအရွယ်လဲမတူတော့...မင်းမင်း ရွယ်တူ ကောင်မလေးတွေနဲ့ သွားဆော့ပီဆိုရင် ဒီကောင်ဂျီကျပီ။

မင်းမင်း ကျောင်းဖွင့်ရက်ဆိုပိုဆိုး။ အမေနဲ့ တစ်နေကုန် ဂျီကျ။ မင်းမင်း ကညနေသုံးနာရီ ကျောင်းကပြန်ရောက်မှ အမေ့မှာ သက်သာရာရသည်။ ကြာတော့သူတို့ကအားနာလာပီး ကော့သောင်းက သူတို့တူမတစ်ယောက်ကို အဖော်အဖြစ် လှမ်းခေါ်လိုက်ရသည်။

ကဲ....မင်းမင်းရဲ့ မင်းသမီး မမခင်မာ က အဲ့ဒီမှာစရောက်လာပါသည်။ အိမ်မှာ ကလေးထိမ်း၊ ထမင်းဟင်းချက်၊ အိမ်စောင့်ပေါ့။ သူမက မင်းမင်းနဲ့ဆို ငါးနှစ်လောက် ကြီးပါမယ်။ အဲ့ဒီတုန်းက မင်းမင်းက ဆယ့်တစ်နှစ်သားဆိုတော့ မခင်မာ က ဆယ့်ခြောက်နှစ်လောက်ရှိပီပေါ့။ ရှစ်တန်းနှစ်ခါကျပီး ဒီနှစ်သူမမိဘတွေကကျောင်းမတက်ခိုင်းတော့လို့ ဒီကသူ့ဦးလေးနဲ့အဒေါ်ကို ကူဖို့ လှမ်းခေါ်လိုက်တာပဲ ဖြစ်ပါသည်။

မခင်မာက ဆယ့်ခြောက်နှစ်အရွယ် အပျိုမလေးဆိုတော့ အလှအပတွေက ခန္ဓာကိုယ်မှာ ဖွံ့ဖြိုးနေပီဖြစ်တဲ့အရွယ်။ ဖင်ကောက်ကောက်လေး နဲ့ နို့တင်းတင်းလုံးလုံးလေးတွေကိုတော့ မင်းမင်းအသေအချာမှတ်မိနေသည်။ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းနဲ့အသားအရေက ညိုညက်ညက်လေး၊ အရပ်ကတော့ ပုံမှန်ပါပဲ...မပု မရှည်။

ရောက်ပီး မကြာခင်မှာပဲ မင်းမင်းတို့နဲ့ တရင်းတနှီးဖြစ်သွားပါပီ။ ဝေလင်အောင်လေးနဲ့လည်း မင်းမင်းက အဲ့ဒီအခန်းဘက်ကူးကူးသွားပီးဆော့ပေးနေရလို့ မင်းမင်းနဲ့ မမခင်မာလည်း တော်တော် ခင်သွားရပါပီ။

တစ်ရက်...စနေနေ့ မင်းမင်း ကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်မယ်ထင်တယ်..။ နေ့လည်ပိုင်းလောက် မင်းမင်း အဖေ က ဂျူတီကျနေပီး အမေက အရာရှိကတော်တွေအပ်ထားတဲ့ လုံချည်တွေ သွားပို့နေတုန်း အိမ်မှာမင်းမင်း တစ်ယောက်တည်း ပျင်းတာနဲ့ ဝေလင်းအောင်လေးနဲ့ ဆော့မယ်ဆိုပီး ဟိုဖက်အိမ် ကူးလာလိုက်တယ်။

အိမ်ရှေ့မှာမတွေ့တာနဲ့ အခန်းရှေ့ထိသွားလိုက်ပီး မင်းမင်း တံခါးဝကနေ ကြည့်လိုက်တယ်။ မမခင်မာ ကပက်လက်လှန်ထားပီး ဝေလင်းအောင်လေးက သူ့ဗိုက်ပေါ်မှာ...မမခင်မာ ရဲ့ထောင်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို လှမ်းကိုင်ထားပီး ပါးစပ်ကလည်း..ဝူး...ဝူး....နဲ့အော်နေပီး ဆိုင်ကယ်မောင်းတိုင်းဆော့နေတယ်။

ဝေလင်းအောင်လေးထိုင်နေတာက မမခင်မာရဲ့ဗိုက်ကိုကျော်ပီး ဆီးစပ်.. မမခင်မာရဲ့ ဖုတ်ဖုတ် အစပ်လောက်ရောက်နေပီ။ ကလေးကတော့...ဘာမှမသိဘူး...မမခင်မာကတော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ထားပီး ခါးလေးကော့ကော့ပေးပီးမသိမသာ လှုပ်ရှားပေးနေတာ မင်းမင်း မြင်လိုက်တော့ မင်းမင်း သိပီ...မမခင်မာ ဖီးတက်နေတယ်ဆိုတာ။

သူမဖုတ်ဖုတ်ကို ဝေလင်းအောင်လေးကတက်ထိုင်ပီးသူ့ဖင်နဲ့ အပေါ်ကနေပွတ်ပေးသလိုဖြစ်နေတာကိုး။ မင်းမင်းက ပွတ်သဘာ ရှိပီးသားဆိုတော့ မြင်တာနဲ့သိပီလေ...မမခင်မာ ဖီးတက်နေတယ်ဆိုတာ။ မင်းမင်း အခန်းထဲဝင်သွားပီး...

“ မမခင်မာ မင်းမင်း လဲ့ ဆော့မယ်လေ..”  လို့အော်လိုက်တော့ ရုတ်တရက် မမခင်မာလန့်သွားပီး သူ့ဒူးနှစ်ချောင်းကို ထောင်ပစ်လိုက်တယ်။

“ ဟဲ့...မင်းမင်းရယ်...လန့်တာဟယ်..” လို့ မမခင်မာ ပြောလိုက်တယ်။

“ မမခင်မာ မင်းမင်းလဲ ဝေလင်းလေးနဲ့ ဆိုင်ကယ်စီးတိုင်းဆော့ချင်တယ်..”…လို့ ပြောလိုက်တော့ မမခင်မာက ...

“ မင်းမင်းကိုယ်ကြီးကို မမ ဘယ်နိုင်မလဲ..မမဗိုက်အောင့်သွားမှာပေါ့...”.လို့ပြောတယ်။ မင်းမင်းက ဘယ်ရမလဲ..သူ့စကားဆုံးတာနဲ့ ဝေလင်းအောင်လေးနောက်ကနေ ခွဝင်ပီးသား။ ဝေလင်းအောင်လေးကလဲ ….

“ ဟေး....ကိုကိုမင်းမင်းနဲ့စီးမယ်....သားမောင်းမှာနော်..  ” လို့ပျော်ပီးပြောနေပီ။

“ ရပါတယ်...မမခင်မာရဲ့...မင်းမင်းက အသာလေးထိုင်မှာ...နော်....” ဆိုပီးထိုင်ပါနေပီ။ မမခင်မာကဒူးထောင်ထားတုန်းပဲ။ မင်းမင်းက အဲ့တုန်းက အရပ်သိပ်မရှည်သေးဘူး။ တခြားငါးတန်း ကောင်တွေလောက်ပဲ ရှိသေးတယ်။ မင်းမင်း ခုနှစ်တန်းလောက်မှာ မှစပီး သူများတွေထက်သိသိသာသာ အရပ်ရှည်ထွက်လာတာ။

ထိုင်ပီးတာနဲ့ ဝေလင်းအောင်လေးက မမခင်မာ လက်နှစ်ဖက်ကိုမယူပီး…ဝူးဝူးနဲ့...ဆိုင်ကယ်မောင်းသလို စဆော့နေပီ။ မင်းမင်းက မမခင်မာဒူးထောင်ထားတော့ဗိုက်ပေါ်ကနေပဲ… ဝူးဝူးလို့ နောက်ကအော်ပီး စလှုပ်ပေးလိုက်တယ်။

“ ဟဲ့....ကလေးတွေ ဖြည်းဖြည်းဆော့နော် မမ ဗိုက်အောင့်သွားမယ်...” လို့မမခင်မာ သတိပေးနေသေးတယ်။ မင်းမင်းက...

“ ဒါဆိုမမခင်မာ ခြေထောက်ဆင်းလိုက်လေ မင်းမင်း နောက်ဆုတ်ထိုင်လိုက်မယ်...မမခင်မာ ဗိုက်မအောင့်အောင်လို့....” လို့ ပြောလဲပြော လက်နောက်ပြန်နဲ့ မမခင်မာ ခြေထောက် နှစ်ချောင်းကို ဖိချပေးလိုက်တယ်။

မမခင်မာ ခြေထောက်တွေပြန်ဆင်းပေးလိုက်တော့မှ မင်းမင်းအသာနောက်ဆုတ်ထိုင်လိုက်တာ ...ခုမှကွက်တိ။

မင်းမင်းဖင်က မမခင်မာ အဖုတ်ပေါ်တည့်တည့်ထိုင်မိသွားပီ။ မင်းမင်းလဲ မင်းမင်းဖင်ကို စိတ်မှန်းနဲ့ မမခင်မာ အဖုတ်တည့်တည့်လောက်ပေါ် မင်းမင်းဂွေးဥတွေတင်ပီး ရှေ့နောက်ပွတ်ဆွဲပီးစညှောင့်ပေးလိုက်တယ်။ ပါးစပ်ကတော့...

“ ဝေလင်းမောင်းမောင်း...ရောက်ခါနီးပီ မောင်းမောင်း..ဝူးး...ဝူးး...ဝူးးးး...” လို့ အော်ပေးနေတာပေါ့။

ခဏပဲရှိသေးတယ် မမခင်မာ ဖီးတွေတက်လာပီ။ မျက်လုံးလေးတွေမှေးသွားပီ။ ပါးစပ်လေးတောင် ဟနေပီး..အသံမထွက်ပဲ...အားဟားလို့တောင်အော်ညည်းနေသလိုပဲ။

မင်းမင်း ဖင်အောက်ထဲ မင်းမင်းလက်တစ်ဖက်ကိုမှောက်ထည့်လိုက်တယ်။ လက်ကမမခင်မာ အဖုတ်ပေါ်မှာထမီပေါ်ကနေအုပ်မိရက်သားဖြစ်သွားပီး လက်နဲ့ပါထပ်ပွတ်ပေးနေသလိုဖြစ်နေပီ။ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်က ရှေ့ကမမခင်မာဆီးစပ်ပေါ်မှာ ဖိတင်ပေးထားတော့ အဖုတ်ကို အပေါ်တက်လာ အောင်ဆွဲပေးထားသလိုဖြစ်နေတာပေါ့။

မမခင်မာ ခါးကိုကော့ကော့ပေးနေပီ။ ထမီလဲခါးကနေပြေလျော့ပီး ဆီးစပ်လောက်တောင်ပေါ်နေပီ။ မင်းမင်း အဖုတ်ပေါ်ကလက်ကို ရှေ့ထုတ်လိုက်ပီး ပြေလျော့နေတဲ့ မမခင်မာ ထမီ ထဲထည့်လိုက်တယ်။ မင်းမင်း ထိုင်နေတဲ့ဖင်ကိုလည်း နဲနဲကြွလိုက်တော့ မင်းမင်းလက်က မမခင်မာ အဖုတ်ပေါ် အတိုင်းသားရောက်သွားပီ။ မင်းမင်း ထပ်ပွတ်ပေးလိုက်ပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါ...ပြူနေတဲ့ အစေ့လေးကိုပါ ထိအောင်ပွတ်ပေးနေတာ။ မမခင်မာ ပါးစပ်ကနေပါ 

“ အား..အား…” နဲ့အော်ညည်းနေပီးတော့....

“ ဝေလင်းလေးရယ် ဖြည်းဖြည်း စီးပါ..” ဆိုပီး မဆိုင်တဲ့ဝေလင်းကိုပြောသလိုနဲ့ မင်းမင်းကို ပြောနေတာလေ။

မင်းမင်းလက်မှာ စိုစိစိအရည်လေးတွေ...မမခင်မာ အဖုတ်ကစထွက်လာတာပဲနေမှာ...။ မင်မင်း မကွေးမှာကြည့်ခဲ့ရတဲ့အောကားထဲမှာလည်း ဒီလိုပဲ...လူကြီးအဖုတ်ကနေအရည်ချွဲတွေ ထွက်တာတွေ့ဖူးတယ်။ ရွယ်တူကောင်မလေးတွေပွတ်ပေးရင်ထွက်တာထက်များပီးပိုလဲချွဲတယ်လေ။

မင်းမင်း လက်ကိုပြန်ထုတ်လိုက်တယ်။ မမခင်မာ မျက်လုံးတွေမှိတ်ထားရာက ပွင့်လာပီး မင်းမင်းကိုလှမ်းကြည့်တယ်။ ဘာဖြစ်လို့ရပ်လိုက်တာလဲ ဆိုတဲ့သဘော။

“ ဝေလင်းရေ...မင်း အရမ်းစီးလို့ ဆိုင်ကယ်ပျက်သွားပီ....ကိုကိုမင်းမင်း ဆင်းပြင်လိုက်မယ် ဝေလင်းကစက်နှိုးပေးထား...”

လို့ မင်းမင်းပြောပီးဆင်းလိုက်တယ်။

မင်းမင်း ဘာကြံလဲ သိတယ် မဟုတ်လား။ မင်းမင်း မမခင်မာ အဖုတ်ကိုသေချာကြည့်ချင်တာရယ်..ပီးတော့မှုတ်ကြည်ချင်တာကြောင့်ပေါ့။

မင်းမင်း မမခင်မာ ခြေရင်းဘက်လာလိုက်ပီး သူ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲမပေးတော့ မမခင်မာ အလိုက်တသိနဲ့ဒူးပြန်ထောင်ပေးတယ်။ ဝေလင်းက လှည့်ကြည့်နေလို့...

“ ဝေလင်းရှေ့ ကို ကြည့်ပီ းစက်နှိုးထားလေကွာ...နောက်ကိုမကြည့်နဲ့.. တော်ကြာဆိုင်ကယ် မှောက်သွားမယ်..”… ဆိုမှ ရှေ့ပြန်လှည့်သွားပီး..ဝူးဝူးပြန်လုပ်နေတယ်။

မင်းမင်း ဝမ်းယားမှောက်ချလိုက်ပီး ဒူးထောင်ပေးထားတဲ့ မမခင်မာပေါင်နှစ်ချောင်းကြားထဲ ထမီအသာမပီး ခေါင်းဝင်လိုက်တယ်။

တွေ့ရပါပီ မမခင်မာ အဖုတ်ကို...အမွှေးနုလေးတွေနဲနဲပေါက်နေပီ။ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေး။ အစေ့လေးက မင်းမင်းပွတ်ထားလို့လားမသိ နဲနဲရဲနေတယ်။ အဖုတ်အကွဲကြောင်းကြားမှာ ချွဲချွဲအရည်လေးတွေကပ်နေတာမြင်ရတယ်။ မင်းမင်း ကြည့်ကောင်းလို့ လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ပါ ဖြဲကြည့်မိတယ်။ ပီးတော့...လေ့လာထားတဲ့ ပညာရော...မှုတ်ဖူးတဲ့အတွေ့အကြုံပါပေါင်းပီး အစေ့လေးကိုစစုပ်ပေးလိုက်တယ်...ပြွတ်ကနဲပဲ။

“ အ..အ...ဝေလင်း...ဖြည်းဖြည်း... ဝေလင်း...ဖြည်းဖြည်း...”  ဆိုပီး မမခင်မာ ဝေလင်းပဲတစ်ချိန်လုံးတနေတယ်။

မင်းမင်း မရတော့ဘူး...မမခင်မာ အဖုတ်တစ်ပြင်လုံးကို စယက်ပီ။ အပေါက်လေးထဲ လျှာထိုးထည့်ပေးပီ။ မမခင်မာ တုန်ပါနေပီ။

“ ဝေလင်း...မောင်းလေ...ဝေလင်း...မောင်း....မောင်း..အား...အီး...”

ဟိုကောင်ပြန်လှည့်ကြည်နေလို့လား မသိ...မမခင်မာ အတင်းပြန်ဆွဲပီးမောင်းခိုင်းနေတယ်။ မင်းမင်း ကမာန်တက်နေပီ....။ ငပဲလဲထောင်ထနေပေမယ့်...ဝမ်းယားကြီးဆိုတော့ ဖိမိနေပီး အောက်မှာရုန်းထနေတာ။ ထမီနဲ့အုပ်ထားလို့ ဝေလင်း သူတို့ဘာလုပ်နေလဲ ဆိုတာမြင်ရမှာမဟုတ်ဘူး။

“ အား...အမယ်လေး...ဝေလင်း...မောင်း...မောင်း...အဲ့ဒီနေရာကိုမောင်း...ရောက်တော့မယ်...အား...အား..ရောက်ပီ...အား ရောက်ပီ..ဝေလင်း...”

မမခင်မာ အော်နေတာကမိုက်တယ်။ ဝေလင်းတဲ့...အဲ့ဒီနေရာမောင်းတဲ့...ရောက်ပီတဲ့။ မင်းမင်းကိုပြောနေတာပဲ...သိတာပေါ့။

ရောက်ပီလဲဆိုရော..မမခင်မာသူ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းထောက်ပီး ခါးကော့...ဖင်ကြီးပါကြွကြွတက်လာပီး တဆတ်ဆတ်ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါပီးသွားတာလို့ မင်းမင်း မသိသေးတော့...မင်းမင်းလဲမှုတ်ရတာအားမရသေးတာနဲ့ ဆက်မှုတ်နေတာပဲ။ အချွဲတွေ များလာတာတော့သိတယ် မင်းမင်း တံတွေးတွေလို့ထင်နေတာ။

“ အား...ဝေလင်း...ထပ်မောင်းလေ...မောင်းဦး....အ..အား...”

သူ့မှာ  ဝေလင်းအော်ပီး ထပ်မောင်းခိုင်းနေပြန်ပီ။ ထပ်ပီး ဖင်ကြီးကြွလာပီး တင်ပါးနဲ့ ကြမ်းပြင်တောင် ဖောင်းဖောင်း နဲ့ ရိုက်နေတယ်။ မင်းမင်းမှုတ်လို့ဝသွားမှပြန်ထွက်လာလိုက်တယ်။ ပါးစပ်မှာပေနေတာတွေကို မင်းမင်းပုဆိုးလေးနဲ့ ဆွဲသုပ်လိုက်ရတယ်။

ဝေလင်းလေးက မမခင်မာ နဲ့ မင်းမင်းကိုတလှည့်စီအူကြောင်ကြောင်နဲ့ ကြည့်နေတယ်။

“ ပြင်ပီးပီ ဝေလင်း ပြန်စီးတော့...ကောင်းသွားပီ...”…လို့ မင်းမင်းပြောလိုက်မှ ဆက်ဆော့နေတယ်။ မမခင်မာ ကတော့ မှိန်းနေတုန်းပဲ။

မင်းမင်း ကိုယ့်ဒုတ်ကိုကိုင်ကြည့်မိတယ်။ အရင်ကြီးတာထက်တောင်ကြီးနေသလိုပဲ။ အောင်လဲအောင့်နေပီ။ လုပ်ကြည့်မယ်...ထည့်ကြည့်တော့မယ်ဆိုပီး ခုထိဒူးထောင်ထားတဲ့ မမခင်မာ ပေါင်ကြား ဒုတ်ကိုင်ပီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။

အဲ့ဒီမှာ ဟိုဘက်အိမ်ကနေ အမေပြန်လာတဲ့အသံကြားရတော့..ကိုယ်ရှိန်သတ်လိုက်ရတယ်။ မမခင်မာ လဲ 

“ ဝေလင်းတော်ပီ မဆော့တော့ဘူး ”…ပြောပီး ထလိုက်ရင်း ထမီပြင်ဝတ်နေတယ်။

ပေါင်ကြားထဲကို ထမီနဲ့ ပွတ်ပီး အရည်တွေပေနေတာကိုသုတ်လိုက်သေးတယ်။ မင်းမင်း ကအနားကပ်သွားပီး....

“ မမခင်မာ မင်းမင်း ထပ်ဆော့ချင်သေးတယ်...” လို့ ပြောလိုက်တော့....

“ ခဏနေ ဝေလင်းလေးအိပ်ရင် ပြန်လာခဲ့..ခုပြန်တော့...” လို့ပြန်ပြောတယ်။ မင်းမင်း ပျော်သွားတာပေါ့။

မင်းမင်းတစ်နေခင်းလုံး ဟိုဘက်အခန်းက ဝေလင်း အသံကိုပဲနားထောင်နေတယ်။ အသံမကြားရတာ ကြာတော့မှ..ဒီဘက်အခန်းကိုနောက်ဖေးကနေကူးလာခဲ့တယ်။ အမေက စက်ချုပ်နေပီ။ သူ့အာရုံနဲ့သူ...မင်းမင်းက အမေသွားဆော့လိုက်ဦးမယ် လို့ ပြောတာကိုတောင် မကြားတော့ဘူး။

မင်းမင်း နောက်ဖေးကနေ အသာလေးတက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အသံတွေပြန်တိတ်နေတယ်။ ဟိုဘက်ခန်းက အမေ့အပ်ချုပ်စက်သံတဂျုပ်ဂျုပ်ပဲကြားနေရတယ်။ စောစောက အခန်းဝမှာ မင်းမင်း အသာချောင်းကြည့်လိုက်တော့ မမခင်မာ အိပ်ပျော်နေတဲ့ ဝေလင်းဘေးမှာ ပက်လက်လှန်ပီး သူမအဖုတ်ကို လက်နှိုက်ပီးပွတ်နေပြန်တယ်။ စောစောက မင်းမင်း မှုတ်ပေးခဲ့တဲ့ အရှိန်ကမပြေသေးတော့...ထပ်ပီးထကြွနေတာဖြစ်မယ်။ မင်းမင်း အထဲဝင်သွားပီး... “ မမခင်မာ…” လို့ခေါ်လိုက်တယ်။

မမခင်မာ ဖြတ်ကနဲလက်ရုတ်လိုက်ပီး ပါးစပ်မှာ လက်ညှိုးကပ်ပီး “ ရှူးတိုးတိုး” ဆိုပီး လုပ်ပြတယ်။ မင်းမင်း အသာလေး မမခင်မာ ဘေးမှာ ဝင်လှဲလိုက်တယ်။

အောကားထဲမှာ ကြည့်ဖူးသလို မမခင်မာ ရဲ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ မမခင်မာ ကလဲ ပြန်စုပ်တယ်။ ကောင်းသားပဲ စုပ်ရတာ...။ စုပ်ရင်းတောင် ဒုတ်ကပြန်တောင်လာပီ။ ပီးတော့ မင်းမင်း နို့မစို့ဖူးသေးတော့..စို့ကြည့်ချင်တာနဲ့....ပါးစပ်ချင်းစုပ်နေရင်း မမခင်မာ အက်ျီကြယ်သီးတွေ ကို လိုက်ဖြုတ်ပေးလိုက်တယ်။

မမခင်မာ ကလဲကူဖြုတ်ပေးတယ်။ အင်္ကျီ ကြယ်သီးအကုန်ပြုတ်သွားတော့ မင်းမင်း ပါးစပ်ချင်းစုပ်တာ ရပ်လိုက်ပီး မမခင်မာ ကိုထိုင်ကြည့်လိုက်တယ်။ အထဲက အင်္ကျီ ဘော်လီက မမခင်မာ ဗိုက်ထိရှိနေတယ်။ ဘယ်လိုချွတ်ရတာလဲ မင်းမင်း မသိဘူး။ မင်းမင်းတိုးတိုးပြောလိုက်တယ်...

“ မမခင်မာ ချွတ်လိုက်ပါလား...”

“ မချွတ်ပါနဲ့မင်းမင်းရယ်...ရှက်စရာကြီး...” လို့မမခင်မာ ပြန်ပြောတယ်။

“ မင်းမင်း ကိုင်ကြည့်ချင်လို့ပါ...သာသာလေးကိုင်မယ်လေ...ချွတ်ပါ....”

မမခင်မာ ကနှစ်ခါပြောစရာမလိုပဲ ထထိုင်ပီး သူ့ဟာသူချွတ်ပေးတယ်။ နို့ လုံးလုံးလေးတွေ ပေါ်လာပီ။ မင်းမင်း လက်နဲ့အသာကိုင်ကြည့်လိုက်တယ်။ နို့လေးတွေကမင်းမင်းလက်တစ်အုပ်စာမရှိသေးဘူး။ အသီးလေးကလက်သန်းထိပ်လောက်လေးနဲ့ ကိုင်ရတာကောင်းလိုက်တာ။

မင်းမင်းဒုတ်ပိုမာလာပီးရှေ့ကိုကော့ထွက်လာပီ။ မမခင်မာ က ယားတယ် လို့ပြောပီး ကိုယ်ကိုတွန့်ကာ သူ့နို့တွေကို လက်မောင်းတွေနဲ့ ကာပစ်နေတယ်။ မင်းမင်း လက်တစ်ဖက်နဲ့ နို့တစ်လုံးကို ကိုင်ညှစ်ပေးနေပီး နောက်တစ်လုံးကို ကုန်းစို့လိုက်တယ်။

မမခင်မာ လက်တွေလသူ့နို့တွေပေါ်ကနေဘေးကို ဖယ်ကျသွားပီ။ မင်းမင်း စို့ကောင်းလို့ တစ်ပြွတ်ပြွတ်နဲ့ တစ်ဖက်စီပြောင်းစို့ပေးလိုက်တော့...မမခင်မာ အားဟားဟား ဆိုပီးတိုးတိုးညည်းနေပီ။ သူမ လက်တွေကလဲ မင်းမင်း ခေါင်းကို လာဆုတ်ကိုင်ပေးနေတယ်။ ပီးတော့ မင်းမင်း နို့စို့တာရပ်ပီး မမခင်မာ ထမီကို ဖြေချလိုက်တယ်။ မမခင်မာ က ပတ်လက်ပြန်လှန်ပေးတယ်။

မင်းမင်းထမီကို အပေါ်ကိုမတင်ပီး မမခင်မာ ဗိုက်ပေါ်ထိဆွဲတင်ပေးထားလိုက်တယ်။ အမွှေးနုနုလေးတွေပေါက်နေတဲ့ မမခင်မာ အဖုတ် ရဲရဲလေးနဲ့ ဖေါင်းဖေါင်းအစ်အစ်လေးကို ပထမတစ်ခေါက်ထက် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်လိုက်ရပီ။

မမခင်မာ ဒူးထောင်ပေးထားတဲ့ကြား မင်းမင်း ခေါင်းစဝင်တာနဲ့ ဘာလုပ်တော့မလဲ သိနေပီဖြစ်တဲ့ မမခင်မာ က သူ့ပါးစပ်သူကြိုပိတ်ထားတယ်။ သူအော်ရင် အသံမထွက်အောင်လို့လေ။ မင်းမင်း ဒီတစ်ခါလဲ အပီ ထပ်မှုတ်ပေးလိုက်တယ်။ မမခင်မာ လက်တစ်ဖက်နဲ့သူ့ပါးစပ်ပိတ်ထားတဲ့ကြားက အ..အ..အု...အစ်..အား....လို့အသံတွေထွက်နေတယ်။

နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ မင်းမင်း ခေါင်းကိုလှမ်းလှမ်းကိုင်တယ်။ မင်းမင်း ဆံပင်တွေကိုလဲ ဆွဲနေတယ်။မင်းမင်း မကွေးကကောင်မလေး ကို သေးထွက်ကျတုန်းက မှုတ်သလို အဖုတ်တပြင်လုံးအနှံ့မှုတ်ပေးနေတာ။ မမခင်မာ ကတော့သေးမထွက်ဘူး။ သေးအစား အချွဲရည်တွေ အများကြီးထွက်တယ်။

မမခင်မာ ကမင်းမင်းမှုတ်တာအရမ်းကောင်းလာပီဆိုရင် သူ့ခြေထောက်တွေသူအားပြုပီး ဖင်ကြီးပါကြွတက်လာကာ ကြမ်းပြင်နဲ့ သူ့တင်ပါးတွေကို တဖတ်ဖတ် တဆတ်ဆတ် ရိုက်တတ်တယ်။

“ အ...အ..အု...အွတ်..အိ...”

“ ဗြတ်...ဗြတ်...ဗြတ်....ဗြတ်”

“ အား...မင်းမင်းရေ...တော်ပီ..တော်ပီ...”

မရတော့တဲ့ဆုံး မမခင်မာ ထထိုင်ကာပါးစပ်ပါဖွင့်လိုက်ပီး မတိုးမကျယ် တော်ပီ ဆိုပီးပြောတယ်။ တော်ပီလို့...ပြောသာပြောနေတာ...မမခင်မာ သူမလက်နှစ်ဖက်နဲ့ မင်းမင်း ခေါင်းကို စုံကိုင်ပီး ထိုင်ရက်သားကြီး မင်းမင်းပါးစပ်ကို သူမအဖုတ်နဲ့ အတင်းကော့ပွတ်နေတာ။

ခဏနေ မင်းမင်းခေါင်းကို ခွါလိုက်မှ သူမလက်တွေကိုလဲလွှတ်ပေးလိုက်ပီး မမခင်မာ ပတ်လက်ပြန်လှန်ချလိုက်တယ်။ တဟင်းဟင်းနဲ့ မောနေသလို ဖြစ်နေတယ်။ မင်းမင်း ပုဆိုးကို ခေါင်းကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်ပီး မမခင်မာ ပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက်ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။

“ မမခင်မာ မင်းမင်း တို့လိုးရအောင်နော်....” မမခင်မာ မင်းမင်း ကိုမျက်လုံးမှေးမှေးလေးနဲ့ လှမ်းကြည့်ပီး

“ အင်း..” လို့ပဲပြောတယ်။

မင်းမင်း တံတွေးတွေလက်ထဲထွေးထည့်ပီး မင်းမင်း ဒုတ်မှာ သုပ်လိုက်တယ်။ မမခင်မာ အချွဲတွေနဲ့ တံတွေးတောင်မလိုတော့တာ မင်းမင်း မသိဘူး။ မင်းမင်း မှတ်သားထားတဲ့အတိုင်းလိုက်လုပ်နေတာပဲ။

ဒုတ်ကို အရင်းကကိုင်...အစိထိပ်မှာပွတ်..အောက်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းဆင်း... အောက်ကအပေါက်ထဲကို လထိပ်ရောက်ရင် သေချာတေ့..ဖြည်းဖြည်း လှည့်သွင်း. ခေါင်းမြုပ်ရုံအရင်ထည့်...မကွေးကဦးတွေ လက်တွေနဲ့ပါသရုပ်ပြပီးသင်ထားသလိုလိုက်လုပ်နေတာ။ ဒါ့ကြောင့်လဲ...မင်းမင်း အဆင်ပြေနေတာလို့..ထင်တယ်။ ခေါင်းဝင်သွားတော့ မမခင်မာ အ...အ...အ..လို့ဆင့်အော်တယ်။

သူအော်ရင်...ရပ်ထားရမယ်တဲ့...။ ပြန်ဆွဲထုပ်...ဖြည်းဖြည်း ပြန်သွင်း...အသက်အောင့်ထား...အဲ့ဒါမျိုးဆယ်ခါလောက်လုပ်။ တစ်ကယ်လဲ ဆယ်ခါလောက်မှာ မမခင်မာ ကောင်းသွားပီ။

“ အား...ဟင်း...ဟင်းးးးးး...မင်းမင်းရယ်...” ဆိုပီးညည့်းနေပီ။ နောက်ပိုင်း...သင်ခန်းစာတွေ မင်းမင်းသိပ်မမှတ်မိတော့ဘူး။ ကြည့်ကြက်လုပ်ရတော့..မှာပဲ။

ဆယ်ငါးခါကျော်လောက်မှာ မင်းမင်းလဲ မနေနိုင်တော့ဘူး။ အားမရတော့တာနဲ့ အကုန် တဆုံးစောင့်ထည့်ချလိုက်တယ်။ နှစ်ချက်ဆင့်စောင့်ချလိုက်တာ။

“ အား...အမေ...သေပါပီ..အား...” ဆိုပီး မမခင်မာ ထထိုင်လိုက် တော့..မင်းမင်း ဒုတ်ကြီး မမခင်မာ အဖုတ်ကနေ ကျွတ်သွားတယ်။ မမခင်မာ သူ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့အဖုတ်ပေါ်မှာ ကိုင်ပီး ငုံ့ကြည့်နေတယ်။ ပါးစပ်ကလည်း 

“ အား..စပ်တယ်..စပ်တယ်” ပြောနေတယ်။

မင်းမင်း ဒုတ်တန်းလန်းနဲ့ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ မသိဘူး။ မမခင်မာ သူ့အဖုတ်ကို လက်နဲ့ တို့ကြည့်ပီး သူ့လက်ကိုပြန်ကြည့်လိုက်တော့ သွေးစတွေ ပါလာတယ်။

“ အီး...အမေရေ..ကွဲသွားပီလားမသိဘူး...” ဆိုပီး မျက်ရည်တွေပါကျလာတယ်။ မင်းမင်းလဲ လန့်သွားတယ်...။

ငါတော့ ထောင်ကျပီလားမသိဘူးဆိုပီး။ ကိုယ့်ဒုတ်ကိုယ်ပြန်ကြည့်တော့လဲ သွေးစလေးတွေ ပေနေတယ်။ဘာဖြစ်တာမှန်းလဲမင်းမင်းမသိဘူး.... ဘာလုပ်ရမှန်းလဲ မသိဖြစ်နေပီး...မမခင်မာ လက်ကိုကိုင်ပီးမေးမိတယ်။

“ ဘာဖြစ်သွားလို့လဲဟင်...မမခင်မာ... မင်းမင်း ဘာလုပ်ပေးရမလဲ...”

“ တော်ပီ...တော်ပီ...ဘာမှမလုပ်တော့ဘူး...နင်ပြန်တော့...မင်းမင်း...အီး..နာလိုက်တာ...”

မင်းမင်း လဲ ဘာမှမတတ်နိုင်တဲ့အဆုံး ပြန်လာခဲ့ရတယ်။ လူကတော့ကြောက်နေပီ။ လူကြီးတွေကို ပြန်တိုင်ရင် ငါတော့ထောင်ကျတော့မှာပဲ လို့တွေးမိနေတယ်။ တစ်ညနေလုံး အပြင်ထွက်မဆော့တော့ဘူး။ စာဖတ်ချင်ယောင်ဆောင်ပီး ဟိုဘက်က မမခင်မာ အသံပဲနားစွင့်နေမိတယ်။

ညနေစောင်းထိ မမခင်မာ အသံမကြားရဘူး။ ညဦးပိုင်းကျမှ..သူ့အဒေါ် သူ့ကိုစကားပြောတဲ့အသံကြားရတယ်။ သူ့ပြန်ပြောတဲ့အသံကိုတော့ မကြားရဘူး..တိုးတိုးလေးမို့။

“ ဟဲ့...ခင်မာ ဒီကောင်မလေး...တစ်ညနေလုံး အပြင်မထွက်ဘူး...ဘာဖြစ်နေတာလဲ....နေမကောင်းဘူးလား...”

“ ထမီတွေလာနေလို့လား...ငါ့အခန်းထဲကဆေးတစ်ထုပ်ယူပီး သောက်လိုက်.....သွား”

မင်းမင်း ဘာတွေပြောနေတာလဲ မသိဘူး။ မမခင်မာ အသံကလဲတိုးတိုးလေးပဲကြားရတယ်။ တိုင်နေတာလားဆိုပီး ထပ်ကြောက်နေပြန်ပီ။

နောက်နေ့လဲ မင်းမင်း တစ်နေကုန် အပြင် မထွက်ဘူး။ စာကျတ်ချင်ရောင်ပဲ စောင်ပီး...ဟိုဘက်ခန်းပဲ နားစွင့်နေမိတယ်။ ဒီနေ့မနက် အဖေကလဲ ပြန်ရောက်လာ ပီး အိပ်နေပီ။ အမေကတော့ပုံမှန် အိမ်အလုပ်လုပ် စက်ချုပ်ပေါ့။

အမေကတောင် မင်းမင်း ကို ဘာမှမသိဘဲ စာတွေကျတ်နေလို့ဆိုပီး ချီးမွမ်းနေသေးတယ်။ မင်းမင်း မှာ ကိုယ့်ဝမ်းနာနဲ့ကိုယ်။ ဟိုဘက်က အဖေနဲ့အမေ့ဆီ ဘယ်တော့လာတိုင်မလဲပဲ စိတ်ကစိုးရိမ်နေတယ်။ နေလည်လောက်မှာတော့ မမခင်မာ ရဲ့ဝေလင်းကို အော်နေသံတွေ၊ ဝေလင်းဆော့နေတဲ့ အသံတွေပုံမှန်ပြန်ကြားရပီ။

မမခင်မာ အသံက ကြားရသလောက် ပုံမှန်ပဲ။ မင်းမင်း နဲနဲ စိတ်အေးရပီ။ လူကြီးတွေကိုလာမတိုင်လို့သာ မင်းမင်း ကို လာမဖမ်းတာလို့ တွေးတယ်။ ဒါပေမယ့် စကားသွားမပြောရဲသေးသလို...ကိုယ့်ဟာကိုယ်တောင် အသံကျယ်ကျယ် မပြောရဲသေးဘူး။ တော်ကြာ မင်းမင်း အသံကြားရမှ ပြန်သတိရသွားပီး လာတိုင်နေမှာစိုးလို့။

ဒီလိုနဲ့ နောက်သုံးရက်ကြာသွားတယ်။ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ ကျောင်းကပြန်လာတော့ အမေမရှိဘူး။ အဖေလဲ ရုံးကပြန်မရောက်သေးဘူး။ အမေအပြင်သွားရင်မင်းမင်းတို့ အခန်းသော့ကို မမခင်မာတို့အခန်းမှာ အမြဲပေးထားတတ်တာသိပေမယ့် သွားမယူရဲဘူး။

ရောက်ပီးအိမ်ရှေ့မှာငုတ်တုတ်ထိုင်နေတယ်။ ဟိုဘက်အိမ်ကလဲ ဘာသံမှမကြားရဘူး။ ဒီအချိန်က ဝေလင်းလေးအိပ်နေတဲ့ အချန်ပဲ။

မင်းမင်း လွယ်အိတ်ချပီး ကျောင်းယူနီဖောင်းကိုချွတ်ပီး အိမ်ရှေ့မှာ အမေ လျှော်လှမ်းထားတဲ့ အထဲကအဝတ်တစ်စုံ ယူဝတ်ထားရတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ...မမခင်မာ ဟိုဘက်အခန်းကနေ မင်းမင်းတို့ အခန်းရှေ့ရောက်လာတယ်။ ဗြုန်းကနဲ မင်းမင်း မမခင်မာ ကိုမြင်ပီးလန့်သွားတယ်။ မမခင်မာ ကစပီး....

“ မင်းမင်း သော့ဘာလို့လာမယူတာလဲ.....”

“ မင်းမင်း.. အဲ....မမခင်မာ စိတ်ဆိုးနေတာလား လို့...အဲ့ဒါလာမယူတာ....”

“ ဘာကို...စိတ်ဆိုးရမှာလဲ...မင်းမင်း ရဲ့...”

မမခင်မာ မသိချင်ဟန်ဆောင်ပီးမေးနေတာပဲ ဖြစ်မည်။ မျက်နှာကြည့်တော့ ပြုံးဖြီးဖြီးကြီးနဲ့ ။ မမခင်မာ စိတ်မဆိုးဘူး ဆိုတာ မင်းမင်း သေချာသွားရပီ။

“ ဟိုနေ့ကလေ...မင်းမင်း ကြောင့် မမခင်မာ ဖြစ်သွားတာလေ...အဲ့ဒါ....”

“ သြော်..ဒါလား...အဲ့တုန်းကပဲဖြစ်တာ...ပြီးသွားပီ..မမ ခုဘာမှမဖြစ်တော့ဘူးလေ..မတွေ့ဘူးလား...မင်းမင်းက မမ ထင်မထားဘူး...လူကြီးဖြစ်နေတာကို....”

မမခင်မာ ဘာကိုပြောနေတာလဲဆိုတာ မင်းမင်း သိပ်နားမလည်ပါ။ ဒါပေမယ့်...သူဘာမှမဖြစ်တော့ဘူးဆိုတာရယ်...မင်းမင်း ကိုစကားကောင်းကောင်းလာပြောနေတာရယ် က မင်းမင်း အတွက် အခြေအနေကောင်းနေပီဆိုတာတော့ မင်းမင်း သိသည်။

“ အရင်လိုပဲ...ဝေလင်းလေးနဲ့လာဆော့ပါ...မင်းမင်းရဲ့...” မင်းမင်း သွေးတိုးထပ်စမ်းကြည့်လိုက်သည်။

“ မမခင်မာ နဲ့ရော ဆော့လို့ မရတော့ဘူးလား....”

မမခင်မာ မျက်နှာကတစ်မျိုးဖြစ်သွားတယ်။ ဘာလဲတော့ မင်းမင်း မသိ။ မကောင်းနဲ့ဟာမဟုတ်မှန်းတော့ မင်းမင်း သိလိုက်သည်။

“ မမစကားနားထောင်ရင်...ဆော့ကြမယ်လေ...”

“ ဟုတ်...နားထောင်မယ်...ဒါဆိုခုဆော့ရမှာလား...”

“ အင်း..မင်းမင်းတို့အခန်း အရင်သော့ဖွင့် ပီးရင်..မမတို့်အခန်းဖက်လာခဲ့လေ....”

မင်းမင်း ပျော်သွားပီ။ သော့မြန်မြန်ဖွင့် လွယ်အိတ်တွေ ချပီးတာနဲ့ နောက်ကလိုက်သွားတယ်။ မမခင်မာ က မင်းမင်း ကို တံခါးဝကစောင့်နေပီး မင်းမင်း ဝင်ပီးတာနဲ့ တံခါးကို အထဲကနေ ဂျက်ထိုးပိတ်လိုက်တယ်။ မင်းမင်းက မမခင်မာ အခန်းကိုသွားတာ ဝေလင်း အိပ်နေတာ မတွေ့ရဘူး။

“ မမခင်မာ ဝေလင်းလေးရော...”

“ မရှိဘူး...အန်တီမာ ခေါ်သွားတယ်ဈေးအပြန် အသိအိမ်သွားမလို့ဆိုပီး....လာမင်းမင်း..ဒီဘက်ခန်းကိုလာ...”

မမခင်မာ က မင်းမင်း ကို မွေ့ရာရှိတဲ့ သူမအဒေါ်လင်မယားအိပ်တဲ့အခန်းကိုခေါ်သွားတယ်။ ပီးတော့ မွေ့ရာပေါ်လှဲအိပ်နေလိုက်တယ်။

“ မမခင်မာ မင်းမင်း ဘာလုပ်ရမလဲ....” မင်းမင်း ဟိုနေ့ကလိုဖြစ်မှာစိုးလို့သွားစပြီး မကိုင်ရဲတော့။

“ လာ...ဒီကိုလာ..ဒီမှာလာအိပ်လေ...” မင်းမင်း မမခင်မာ ပြတဲ့အတိုင်း သူ့ဘေးမှာ ဝင်အိပ်လိုက်တယ်။

မမခင်မာ က မင်းမင်း ပုဆိုးကိုဖြည်ပီး အောက်လျှောချလိုက်တယ်။ ပီးတော့...မင်းမင်း ဒုတ်ကို လာကိုင်ပေးတယ်။ မင်းမင်း မတောင်သေးဘူး။

“ မင်းမင်း ကလူကြီးလောက်ဖြစ်နေတာ..ထင်သားပဲ ဒါ့ကြောင့် မမပေါက်သွားတာ....” အဲ့ဒါ ဘာပြောတာလဲမင်းမင်း မသိပေမယ့် မမခင်မာ လက်နဲ့ ဆွပေးနေတာနဲ့ မင်းမင်း ကောင်ကြီး ခေါင်းထောင်လာရပီ။

“ ဟီဟိ..မင်းမင်း ကတော့ တစ်ကယ်ပဲ....” မမခင်မာ သဘောတွေကျနေပီး မင်းမင်း ဒုတ်ကို သူမ ပါးစပ်နဲ့ကောက်စုပ်ပစ်လိုက်တယ်။

“ အား....အီး....” ဒီတစ်ခါအော်ရတာက မင်းမင်းဖြစ်သွားပီ။

မမခင်မာ လုပ်ပေးတာက မကွေးက ကောင်မလေး လုပ်ပေးတာထက် အပုံကြီးကောင်းတယ်။ မင်းမင်း ဟာတစ်ချောင်းလုံး မမခင်မာ ပါးစပ်ထဲ အကုန်နီးပါးဝင်တယ်။ မင်းမင်း ခေါင်းထောင်ကြည့်မိတယ်။

မမခင်မာ တစ်ချောင်းလုံးလဲ ငုံစုပ်တယ်...ထိပ်ကိုလဲစုပ်ဆွဲပေးတယ်...ဒစ်ကိုလဲ လျှာနဲ့ယက်ပေးတယ်...။မင်းမင်း မမခင်မာ သူ့ကိုလုပ်သလိုမျိုး မမခင်မာ ခေါင်းကို လှမ်းကိုင်ပေးပီး အားမရရင်ကော့ပါပေးလိုက်မိတယ်။

မမခင်မာ အစ်အစ် ဆိုပီးတောင်ဖြစ်သွားရတယ်။ နောက်မှ မမခင်မာ ပြောပြတာ သူ့ဦးလေးနဲ့ အန်တီမာတို့ လုပ်တာတွေ ချောင်းကြည့်ထားတာတဲ့။ မင်းမင်း နဲ့ စမလုပ်ခင်တုန်းကတော့ ရှက်လို့သိပ်မချောင်းရဲဘဲ...ခုရက်ပိုင်းမှာ မှ သေချာချောင်းကြည့်ထားတယ်လို့ပြောတယ်။

ပီးတော့ မမခင်မာ ကမင်းမင်း ပြောစရာမလိုဘဲ အကုန်ချွတ်ချပေးတယ်။ မင်းမင်း ရော မမခင်မာ ရော ဖင်တုန်းလုံးတွေဖြစ်ကုန်ပီ။

“ မမခင်မာ မင်းမင်း ဘာထပ်လုပ်ပေးရမလဲ...” မင်းမင်း တစ်ကယ်မေးတာ..ဟိုနေ့ကလိုဖြစ်မှာကြောက်နေတာ...။

“ မမကို ဟိုနေ့ကအတိုင်း ပါးစပ်နဲ့လုပ်ပေးလေ...အောက်မှာလုပ်နေတုန်း...မမနို့ကိုလဲကိုင်ပေး...”

ခွင့်ပြုချက်ရတော့ မင်းမင်း အပီစလုပ်ပီလေ။ မမခင်မာ လူးနေတာပဲ။ တင်ပါးနဲ့ မွေ့ရာရိုက်တော့ ကြမ်းပြင်မဟုတ်လို့ အသံမမြည်တော့ဘူး။ အော်တာတော့...ဟိုနေ့ကထက်နဲနဲကျယ်တယ်။ နို့တွေလှမ်းကိုင်ပေးနေတဲ့ မင်းမင်း လက်ပေါ်ကနေသူ့လက်တွေ ထပ်အုပ်ကိုင်ပီး အတင်းညှစ်ခိုင်းနေသလိုဖြစ်နေလို့ မင်းမင်း အားထည့်ပီးပါညှစ်ချေပေးလိုက်တယ်။

တအားအား..နဲ့အော်နေတော့တာပဲ။ နောက်ဆုံးမှာ...ဟိုနေ့ကလိုပဲထထိုင်ပီး မင်းမင်း ခေါင်းကိုလအတင်းဆွဲ သူ့အဖုတ်မှာ အတင်းကပ်ထားပီး အား..အီး နဲ့အော်နေတယ်။ ကျေနပ်သွားမှ လွှတ်ပေးတာ။

“ မင်းမင်း..ထည့်လိုးရတော့မလား....” မင်းမင်း ခွင်ပြုချက်ထပ်တောင်းနေရပြန်ပီ။ မမခင်မာ က

“ နေဦး …” လို့ ပြောပီး မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ မင်းမင်း ကို သူကထိုင်နေရက်ကနေ  ထပ်စုပ်ပေးတယ်။ ဒီတစ်ခါစုပ်တာမဟုတ်ဘဲ...သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ တံတွေးတွေ အများကြီး ငုံကာ မင်းမင်း ဒုတ်ကို ပါးစပ်ထဲ ငုံပီး စွတ်ပေးလိုက်တာ။ ပီးတော့ လက်နဲ့ နှံ့သွားအောင်တိုက်ဆွဲပေးပီးမှ..

“ မင်းမင်း လုပ်တော့..ဖြည်းဖြည်း ချင်းလုပ်နော်...” လို့ပြောပီး ပတ်လက်လှန်ပေးလိုက်တယ်။  မင်းမင်း စထည့်ပီ။ စတင်တဲ့ သင်ခန်းစာတွေကို မင်းမင်းကကြေပီးသားဆိုတော့ ဟိုနေ့ကလိုပဲ ဘာပြဿနာမှမရှိဘူး။

မမခင်မာ လဲကောင်းနေလို့...တဟားဟားနဲ့ ညည်းနေတာပဲ။ ဒစ်ဝင်ပီးတော့ မင်းမင်း ရပ်နေရတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ မင်းမင်း နပ်သွားပီ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထပ်ထည့်ပေးတယ်။ တစ်ဝက်ကျော်လာပီ။ မမခင်မာ မင်းမင်း ကိုတပီးခေါ်တယ်။

“ အား...မင်းမင်း ရယ်..အား..ဟားးးးးး” မင်းမင်း တစ်ဝက်နဲ့ ပဲ အချက်နှစ်ဆယ်လောက်ကိုစိတ်ထဲမှာမှတ်ပီး လုပ်ပေးလိုက်တယ်။

“ အ....အား..အီး...အိုး...မင်းမင်းရယ်..အား....” ဆိုပီးမမခင်မာ ကောင်းနေပီ။  အချွဲလေးတွေလဲ ထပ်ထွက်လာတာ...ပြန်ထုပ်လိုက်ရင် မင်းမင်း ဒုတ်မှာပါ ကပ်နေတာတွေ့ရတယ်။ အချက်နှစ်ဆယ်ကျော်လာတော့...မင်းမင်း ထပ်ရှေ့တိုးထည့်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်။

“ မမခင်မာ မင်းမင်း ထပ်သွင်းလိုက်ရမလား....”

“ အင်း...ဖြည်းဖြည်း သွင်းဦးနော်...”

မင်းမင်း တကယ်ဖြည်းဖြည်းလေး နဲနဲချင်းထပ်သွင်းနေပီ။ ဆုံးခါနီး မင်းမင်းနဲ့ မမခမာ တို့ဆီးစပ်ချင်းမထိခင်....မမခင်မာ လက်တွေက မင်းမင်း လက်မောင်းကို လာဆုတ်ကိုင်တယ်။ ပါးစပ်ကလဲ...

“ အား...အီး...အင်း..မင်းမင်းရေ...ဘယ်လိုကြီးလဲ...အားးးးး ” လို့အော်တော့ မင်းမင်း က 

“ မမခင်မာ မင်းမင်း ပြန်ထုတ်လိုက်ရမလား..” လို့ မေးလိုက်မိတာပေါ့။ မမခင်မာ ကဒီလိုလဲမဟုတ်ပြန်ဘူး။

“ မထုတ်ပစ်နဲ့...ဒီလိုလေးပဲ ခဏကပ်ထားပေး..”  ဆိုပီး မင်းမင်း ဖင်ကို သူ့လက်နဲ့လှမ်းဖက်ထားပေးတယ်။ 

မင်းမင်း ညိမ်ပေးနေလိုက်တယ်။ လူကညိမ်ပေမယ့် အထဲကမင်းမင်း ဒုတ်က မရဘူး။ မင်းမင်း မနေနိုင်တော့တာနဲ့ မင်းမင်း ဖင်ကြွက်သားလေးတွေပါရှုံ့ပီး အထဲကဒုတ်ကိုဆွဲတင်းပေးလိုက်တယ်။ လူကတော့...ညိမ်ထားပေတုန်းပဲ။

“ အ..အ..မင်းမင်း...အဲ့လိုလေးကောင်းတယ်...ထပ်လုပ်ပေးပါဦး...” ဆိုပီး မမခင်မာ ထပ်တောင်းလို့ မင်းမင်း ထပ်ကာထပ်ကာ ရှုံ့ရှုံ့တင်ပေးနေလိုက်တယ်။

မမခင်မာ မင်းမင်း ဆွဲတင်လိုက်တိုင်းမှာ တအအနဲ့ လိုက်အော်ရင်း နောက်ဆုံး မင်းမင်းကိုလက်လွှတ်လိုက်ပီး ပတ်လက်ပြန်လှဲချလိုက်တယ်။

“ မင်းမင်း..စောင့်တော့လေ...” လို့လဲ ပြောရော မင်းမင်းလဲပြန်ထုတ်ပီး စစောင့်လိုက်တော့တယ်။

မင်းမင်း ကအဲ့တုန်းက လူပျိုမဖြစ်သေးတော့..သုတ်မထွက်တတ်သေးဘူး။ စိတ်ထဲ မှာအရမ်းအားရကျေနပ်သွားတဲ့ ခံစားချက်ရလာရင်တော့ ပီးတယ်ဆိုတာသိတယ်။ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဂွင်းတိုက်လဲ အဲ့လိုဖြစ်တာကိုး။

မမခင်မာ နဲ့ မင်းမင်း တို့ ကြုံရင်ကြုံသလို အဲ့ဒီလို လိုးကြတာ...သုံးလေးလတော့ရှိမယ်။ မမခင်မာ ရဲ့အဖွား အသည်းအသန်ဖြစ်လို့ဆိုပီး အန်တီမာရယ်၊ မမခင်မာ ရယ်၊ ဝေလင်းလေးရယ် လိုက်သွားကြပီး ပြန်လာတော့ မမခင်မာ ပြန်ပါမလာတော့ဘူး။ မင်းမင်း ငါးတန်း စာမေးပွဲ မဖြေခင် တစ်လအလိုလောက်မှာပဲ ပြန်သွားရတာ။

မင်းမင်း အဲ့နှစ် ခြောက်တန်း မတက်ခင် နွေကျော်းပိတ်ရက်တစ်ရက်မှာ သုတ်ထွက်ပီးလူပျိုစဖြစ်တာကို မှတ်မိနေတယ်။ ဒါ မင်းမင်း ရဲ့ပထမဦးဆုံး အတွေ့အကြုံလဲဖြစ်...မမခင်မာ ကိုပါကင်ဖွင့်ခဲ့တာလဲဖြစ်တာကို...ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ပီး....ကိုးတန်းကျောင်းသားဘဝမှာ...ဟိုးငယ်ငယ်က ပထမဆုံးပွတ်ခဲ့တဲ့ ကောင်မလေးကို ပါကင်ထပ်ဖွင့်ရတော့မှ နားလည်ခဲ့တာ။

အဲ့ဒီကောင်မလေးလဲ မင်းမင်း နဲ့တော်တော်ကြာ ဆွဲဖြစ်ခဲ့ကြပေမယ့်...မင်းမင်း က ဘယ်လိုလုပ်ရင် ကိုယ်ဝန်မရနိုင်ဘူးလဲဆိုတာ...ရှစ်တန်းအပီး နွေမှာ စာအုပ်တွေဖတ်ပီးသိလာရလို့..ဘာပြဿနာမှ မရှိခဲ့ဘူး။

အဲ့ကောင်မလေးလဲ ပါကင်ဆိုပေမယ့်...သူက သွေးတော့ မထွက်ခဲ့ဘူး။ မင်းမင်း ငယ်ငယ်ထဲက ကျင့်ပေးခဲ့လို့..သူဟာသူ အမြဲနှိုက်နေလို့လားတော့မသိ။ မင်းမင်း စဖွင့်တော့ သူလဲ ဆယ့်ခြောက်နှစ်ကျော်ရုံလေးပဲ။ ဒါပေမယ့်...သူက မမခင်မာ ထက်ပိုစည်းပီးပိုကျပ်တယ်။

ကျပ်မှာပေါ့....မင်းမင်း ကြက်ဖကြီးကလည်း..အဲ့အချိန်မှာ ရိုးရိုးကြက်ဖလေးကနေ...တိုက်ကြက်ဖကြီးဖြစ်နေပီလေ။ ခုထိ...ခွပ်လက် တွေတက်နေပီး...အောင်ပွဲအလီလီနဲ့။ ဇာခြည်တော့ မပါဘူး။

................................................................................................

(၁၂)

“ ဇာခြည်ရယ်....နင်နဲနဲ ပိန်သွားတယ်နော်....”

“ ဒီလောက်တော့..ရှိမှာပေါ့ မင်းမင်းရယ်...နင်ကဘော်ဒီပြည့်လာတယ်နော်..အလုပ်ထဲမှာရောအဆင်ပြေရဲ့လား......”

ဇာခြည် သူကတစ်ပြန် မင်းမင်း ကိုပူနေပါသည်။

“ အဆင်ပြေပါတယ်ဟ....ငါ့..အတွက်ဘာမှမပူနဲ့..နင်သာ ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်နော်....ဝင်ခွင့်ကဘယ်တော့ဖြေရမှာလဲ....”

“ နောက်လထဲပဲ..ငါတို့ခဏလေးတွေ့ကြရတာ...တို့တွေ့တုန်း ဒါတွေပြောမနေပါနဲ့ဟာ...တခြားဟာပြော.....”

တစ်ကယ်ဆိုရင် မင်းမင်း ကလွမ်းလွန်းလို့ ဇာခြည့်မျက်နှာလေးကိုပဲ ထိုင်ပီး ကြည့်ချင်နေတော့တာ။ ဘာမှ မပြောရရင်တောင် ခုလောက်တွေ့ခွင့်ရတာကို ကျေနပ်နေပြီးသားပါ။

“ ငါ...နင့်စာလေးတွေကို ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်ထဲမှာ ကပ်ပီး သိမ်းထားတယ်..သိလား....”

“ ဟယ်....ဟုတ်လား....ငါကြည့်ချင်လိုက်တာ...တစ်ရက်လောက် နင့်ခေါင်းအုန်းအောက်မှာထားခဲ့ပေးပါလား....”

“ အေးပါ...ထားခဲ့ပေးမယ်...ငါလေ....နင့်ကိုတွေ့ချင်လို့...တစ်ခါတစ်လေ နင်အိမ်လာမယ့်ရက်ကို ခွင့်ယူပီး စောင့်နေရင်ကောင်းမလားတောင် စဥ်းစားမိတယ် ခဏခဏပဲ...”

“ ဟယ်...မလုပ်ပါနဲ့ မင်းမင်းရယ်...နင်ရှိရင် ငါကြီးကြီးနဲ့ လာတွေ့လို့ရမှာမဟုတ်ဘူး...နင်နားလည်းပေးပါဟာ....စိတ်မဆိုးနဲ့နော်...ကြားလား...”

“ အေးပါ....ငါနားလည်ပါတယ်...မလုပ်ပါဘူး....စိတ်လဲမဆိုးဘူး...နင်အဆင်မပြေအောင် ငါ ဘာမှမလုပ်ပါဘူး...”

ဇာခြည့်မျက်နှာ...အရိပ်တစ်ချို့ဖြတ်သွားတယ်..ကြေကွဲဝမ်းနည်းသွားသလိုပဲ။ မျက်ရည်လေးတွေတောင် ချက်ချင်း ဝဲတက်လာတယ်။

“ နင်တို့ တစ်မိသားစုလုံးက...ငါ့အပေါ်အဲ့ဒီလို အမြဲနားလည်ပေးတာ..ငါအရမ်းဝမ်းလဲသာတယ်...ပြန်စဥ်းစားတိုင်းလဲ...စိတ်မကောင်းဖြစ်ရတယ်...သိလား မင်းမင်း....”

ဇာခြည်....မျက်တောင်ကော့ကော့လေးတွေကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်ပြီးပြောနေတာ မင်းမင်း မြင်လို့..ဖြေသိပ်ပေးချင်တဲ့ စိတ်နဲ့ စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ သူမလက်ကလေးကို ကိုင်ဖို့ လုပ်ပြီးကာမှ...အနားကစားပွဲမှာ သူမ ရဲ့အဒေါ် အန်တီစိန်ရှိနေတာ သတိရသွားပီး မင်းမင်း လက်ကို လမ်းတစ်ဝက်မှာတင် ရပ်တန့်ပစ်လိုက်ပါသည်။

ဇာခြည်လဲ မင်းမင်း ဖြစ်သွားတာကို မြင်တော့မှ သတိဝင်သွားပီး အန်တီစိန့်ကို မျက်လုံးထောင့်ကပ်ကြည့်ရင်းထပ်ပြောသည်။

“ ခုတောင် တီစိန်က ငါအတင်းပူဆာလို့ ခွင့်ပြုပေးထားတာ...တီစိန်က ငါကျောင်းသွားတက်ရင် လိုက်နေပေးမှာဟ...ငါ့အဖေစီစဥ်ပေးထားတာ...”

“ ကောင်းတာပေါ့ဟာ...နင့်အတွက် နင့်အဖေကအမြဲ စဥ်းစားပေးတတ်တယ်နော်...နင် ထပ်ပီး သူ့ကိုကလန်ကဆန် မလုပ်နဲ့တော့နော် ဇာခြည်...နင့်အဖေနဲ့ နင်အဆင်ပြေအောင်နေပါဟာ..နင်ဖြစ်ချင်တာတွေတစ်ကယ်ဖြစ်လာမှာပါ...ငါတို့ခုလိုထပ်မတွေ့ရလို့လဲ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးဟာ...နင့်အဖေသိရင်စိတ်ဆိုးလိမ့်မယ်...သိလားဇာခြည်...”

ဇာခြည် မင်းမင်းကိုခေါင်းညိတ်ပြရင်း ခေါင်ပါငုံ့သွားပီး..သူမဆံပင်တွေနဲ့ သူမမျက်နှာကိုပါကွယ်ထားလိုက်သည်။ ခန္ဓာကိုယ် တစ်ချက်သိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားတာ မင်းမင်း သတိထားလိုက်မိသည်။ ဇာခြည် ငိုနေတာလား...ဇာခြည်ရယ်။

မငိုပါနဲ့ဟာ...နင်အားတွေ အများကြီး ဆက်တင်းထားရဦးမယ်လေ။ မင်းမင်း စိတ်ကိုထိန်းပီး..ဇာခြည့်ကို တစ်ခုခုအားပေးစကားပြောဖို့လုပ်ပေမယ့် အသံကထွက်မလာဘူး...ဇာခြည်..လို့ပဲခေါ်ပီးရပ်သွားတယ်။

ခုချိန် ဇာခြည့်ကို နှစ်သိမ့် ချော့မော့ပေးချင်ပေမယ့်...အဲ့ဒီအခွင့်အရေး မျိုး မင်းမင်းမှာမရှိပါ။ တိတ်ပါဇာခြည်ရယ်...တိတ်ပါ...ငါ့ရှေ့မှာ..နင်ငိုရင်ငါ ဘယ်လိုနေရမှာလဲ။ ဇာခြည် ကိုယ်လေး နှစ်ခါသုံးခါမျှ ထပ်ခါထပ်ခါ သိမ့်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ ဘာသံမှတော့ထွက်မလာပါ။

“ သမီးရေ...သွားကြရအောင်...ခြောက်ခွဲအိမ်မှာဆရာမလာဦးမယ်လေ....ပြန်ကြမယ်နော်....”

တီစိန် ကြိတ်ငိုနေတဲ့ ဇာခြည့်ပခုံးလေးကို လာဖက်ရင်း ပြောသည်။ တီစိန်လဲ မျက်နှာမကောင်းပါ။ မင်းမင်းတို့ပြောတာတွေ...ဇာခြည်ငိုနေတာတွေကို တီစိန်သိနေပုံပါပဲ။ ခေါင်းငုံ့နေရက်ကနေ...ကလေးလေးတစ်ယောက်လို ဇာခြည် သူ့လက်ခုံတွေနဲ့ မျက်ရည်တွေသုတ်ပစ်လိုက်ပီး နှာခေါင်းကိုပါ ရှူးကနဲရှိုက်သွင်းကာ ခေါင်းပြန်မော့လာသည်။

အို...ပါးမို့မို့လေး နီနီရဲရဲ၊ နှာသီးဖျာလေး နီနီရဲရဲ နဲ့ ဇာခြည့်မျက်လုံးအိမ်မှာမျက်ရည်စတွေက ပြည့်လျှံနေတုန်း။

“ မင်းမင်း... ငါ သွားပီနော်...နင်ငါပြောတာတွေ မမေ့နဲ့နော်...မင်းမင်း...အိ....”

ပြောရင်း အိကနဲတစ်ချက် ရှိုက်ငိုပြန်ပီ။ မင်းမင်း မျက်လုံးထဲကမျက်ရည်တွေ ပါးပြင်ပေါ်ကျမလာအောင် ထိန်းရင်း အိတ်ကပ်ထဲက လက်ကိုပဝါလေး ဇာခြည့်ကိုပေးလိုက်သည်။ သူသုံးလက်စကြီးပါ။ မျက်နှာ အဆီပြန်တတ်လို့မင်းမင်းဆောင်ထားတာ။

“ သုတ်လိုက်ဦး..နင်ငိုတာ လှလဲမလှဘဲနဲ့ဟာ... ရော့...”

မင်းမင်း ဇာခြည် စိတ်ပြေသွားအောင်စလိုက်ပါသည်။ တစ်ကယ်လဲ ဇာခြည် မျက်ရည်တွေကြားကနေ ပြုံးသွားပီး...

“ ကောင်စုတ်..မင်းမင်း...ငါ့ကိုများ မလှဘူးတဲ့..နင်ကသာ..ဂျပိန်ရှည်ဖြစ်နေတာများ...ဟွန်း...” ဇာခြည်သူ့လက်ကိုင်ပဝါနဲ့ မျက်ရည်တွေ သုတ်ပီးပြုံးရင်းက မင်းမင်းကို ရန်ပြန်တွေ့နေပါသည်။

“ အေးပါ...အေးပါ...နင်ကြိုက်သလိုပြော...ခုတော့သွားလိုက်ဦး...” မင်းမင်း ထရပ်နေတဲ့ ဇာခြည်ကို  နှုတ်ဆက်သလိုပြောလိုက်သည်။

“ သွားပီနော်...မင်းမင်း..”

“ သားရေ...အန်တီတို့ သွားပီနော်....”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ..အန်တီ...အေး...အေး...ဇာခြည်..ဂရုစိုက်...ဂရုစိုက်....”

မင်းမင်း ကို တစ်ပြိုင်တည်း နှုတ်ဆက်ကြတဲ့ အန်တီစိန်ကိုရော ဇာခြည့်ကိုပါ မင်းမင်း ပြန်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ထွက်သွားတဲ့ ဇာခြည့် ကျောပြင်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း မင်းမင်းတွေးမိသည်။

သြော်..ဂျန်းရှင်းအိတ် ဂျေဒိုးနပ်ဆိုင်က လူတွေအများကြီး ရှိနေသော်လည်း ဇာခြည်နဲ့ တွေ့ရတဲ့စောစောက အခိုက်အတန့်လေးက မင်းမင်းရင်ထဲ သီးခြားကမ္ဘာလေးတစ်ခုကိုရောက်သွားရသလိုခံစားရပီး..ကြည်လဲကြည်နူးရ၊ ကြေလဲကြေကွဲလိုက်ရတာလေ။

..........................................................

“ ငါ..မင်းတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ပီး နေ့လည်က စိတ်မကောင်းလိုက်တာကွာ....ငါ့လခွေး..ငါဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းတောင်မသိဘူး..ဒီအသက်အရွယ်ထိ ငါအဲ့လိုတစ်ခါမှ မဖြစ်ဖူးဘူး....”

ဦးလေးအောင်ကြီး မျက်လုံးကြီးနီကာ အံကြီးပါကြိတ်ပီးပြောနေပါသည်။ စားပွဲပေါ်က အရက်ခွက်ကိုလည်း...တစ်ဘရိတ်တည်း ဝမ်းစလုတ်ကောက်မော့ချလိုက်သည်။ ဒီနေ့ ဇာခြည်ကျောင်းတက်ဖို့ စင်ကာပူကို ထွက်သွားပါပီ။

လေဆိပ်မသွားခင်လေးတင် မင်းမင်း တို့အိမ်ကိုလာနှုတ်ဆက်သွားသည်။ အဖေနဲ့အမေ့ကို ထိုင်ကန်တော့သွားသည်။ ကားပေါ်မှာဦးလေးအောင်ကြီးရယ် အန်တီစိန်ရယ်ပါလာတယ်။ သူတို့ကတော့ကားပေါ်ကမဆင်း...လေယာဥ်ချိန်နီးနေလို့တဲ့။

အမေက ဆုတွေပေးရင်း တရှုံ့ရှုံ့ငိုလိုက်တာ... အဖေကတော့ မေးကြောကြီးတွေတင်းထားသည်။ ဆုတောင်မပေးနိုင်။

မင်းမင်းက အိမ်ပေါက်ဝမှာ ထွက်ထိုင်နေလိုက်သည်။ မကြည့်ရက်တော့လို..မကြည့်ချင်တော့လို့။ ဒီနေ့ ဇာခြည်သွားရတော့မယ်တိုတာ သိတည်းက မင်းမင်းစိတ်တွေ ယောက်ယက်ခပ်နေပီးသား။ မနည်းညိမ်အောင်လုပ်နေရတာ။

ဇာခြည်လာ နှုတ်ဆက်လိမ့်မယ်လို့တောင် ထင်မထားမိပါ။ အမြဲတမ်း စကတ်ဒူးဖုံး ဒါမှမဟုတ် စကတ်အရှည်ကို တီရှပ် သို့မဟုတ် အမျိုးသားဝတ် ရှပ်အင်္ကျီ ပွပွ ကြီးတွေနဲ့သာ တွေ့ရလေ့ရှိသော ဇာခြည့်ကို ဒီနေ့ အောက်ပိုင်းခေါင်းလောင်းပုံပွပွ ကာကီရောင် စတိုင်ဘောင်းဘီနဲ့ အဖြူရောင်လက်ရှည် ကိုယ်ကျပ် ဖစ်တင် အင်္ကျီ လေးနဲ့ ခုလို သစ်သစ်လွင်လွင် တောက်တောက်ပပလေးတွေ့ရတော့...လှလိုက်တာ ဇာခြည်ရယ်။

မင်းမင်း ထင်မထာတဲ့ တင်ခါးရင် တွေက သူမ ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ အချိုးကျ သူ့နေရာနဲ့သူ ဖွံ့ဖြိုးလှပနေလိုက်တာလေ။ မိကပ်ပါးပါးလေးလူးထားပေမယ့် ငိုလိုက်တော့ မျက်နှာပြောင်ပြောင်ရှင်းရှင်းလေးဖြစ်သွားပီး ကြည့်တောင်ကောင်းနေသေး။

အိမ်ထဲကပြန်ထွက်လာတော့ အိမ်ပေါက်ဝမှာ ထိုင်နေတဲ့....မင်းမင်းရှေ့မှာလာရပ်သည်။ ဒီအချိန်ကို မင်းမင်း မကြုံချင်ဘူး။ မနှုတ်ဆက်ချင်ဘူး...ဇာခြည်ရယ်။ ငါ့ကို...ဘာစကားမှမပြောဘဲ နင် ထွက်သွားလို့မရဘူးလားဟင်။

နင်ငိုဦးမှာလား....မငိုပါနဲ့ဟာ...ငါခံနိုင်ရည်ရှိမှာမဟုတ်တာ ငါသိနေလို့။ နင် ငိုတာ ငါမမြင်ရက်ဘူး..ဟ။ မင်းမင်း ဆန္ဒမပြည့်ဝပါ။ ဇာခြည် အငိုမျက်နှာနဲ့ မင်းမင်း ကိုကြည့်နေသည်။ မင်းမင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပေမယ့်...မျက်နှာကို တစ်ဖက်လွှဲ ထားမိသည်။

“ မင်းမင်း ရယ်...ငါ့ကိုကြည့်ပါ...ငါနင့်ကို စကားပြောချင်လို့....”

မင်းမင်း လေးပင်းစွာ ကြည့်မိသည်။ နှစ်ဦးသားရဲ့ မျက်လုံးအိမ်ထဲက မျက်ရည်စတွေ ကိုယ်စီ ပြန်မြင်နေကြရသည်။

“ ငါတို့...ခဏလေး ခွဲကြမယ်နော်...ငါပြန်လာရင်..ငါတို့နှစ်ယောက်ရဲ့အခြေအနေကို ငါပြောင်းပြန်လှန်ပစ်မှာ...နင်ငါ့ကို မမေ့သွားနဲ့နော်...စောင့်နေနော်....မင်မင်း...”

မင်းမင်း မှာပြန်ပြောနိုင်တဲ့ခွန်အားတွေ အရမ်းနည်းပါးနေပေမယ့်...ဇာခြည် စိတ်ထိခိုက်မှာမလိုလားလို့....

“ ငါနင့်ကိုကတိပေးထားတယ်လေ...” လို့ပဲတိုးညင်းစွာပြန်ပြောမိပါသည်။

“ နင်အလုပ်ကြိုးစားနော်...မင်းမင်း.. ငါလဲဟိုမှာ အစွမ်းကုန်ကြိုးစားမယ်...အဲ့လိုကြိုးစားတာဟာ ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးအတွက်လို့ နင်မှတ်ထားနော်...သုံးနှစ်ဆိုတာ ခဏလေးပါဟာ....နော်မင်းမင်း....”

မင်းမင်း ခေါင်းပဲညိတ်ပြနေလိုက်တယ်။ မင်းမင်း ရင်ထဲ ဆို့နင့်နေလို့ ဘာစကားမှမပြောနိုင်တော့တာပါ။ ဇာခြည် မျက်ဝန်းကနေ မျက်ရည်တွေစီးကျလာပြန်ပီ။ မင်းမင်း လက်လေးနဲ့ ဇာခြည့်ပါးပြင်ပေါ်ကမျက်ရည်တွေကို ဖွဖွသုတ်ပေးမိလိုက်တယ်။

“ မငိုနဲ့နော်..ဇာခြည် ငါလဲမငိုဘူး...နင်ကတော်ပီးသားပါ..နင်ဖြစ်ချင်တာတွေဖြစ်လာမှာပါ....ငါတို့ ပြန်တွေ့ကြမယ်နော်..နင်ပြန်လာရင်....”

မင်းမင်း အားတင်းပီးပြောမိတယ်။ ဇာခြည် ပိုစိတ်ထိခိုက်သွားမှာစိုးလို့ မင်းမင်း မျက်ရည်မကျအောင် ထိန်းထားတယ်။ ဇာခြည်တစ်ချက်ရှိုက် လိုက်ပီး ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ ဇာခြည် မင်းမင်းကို ရုတ်တရက် ဖက်လိုက်တယ်။ တင်းတင်း ကျပ်ကျပ်ကို ဖက်ထားတာ။ သူမ မျက်နှာလေးကို မင်းမင်း ပခုံးထက်မှာအပ်ထားတယ်။

သူမမျက်ရည်စနွေးနွေးတွေ မင်းမင်း ပခုံးပေါ်ကျနေတာ မင်မင်း ခံစားမိတယ်။

“ သမီးရေ...သမီးအဖေတို့ လေဆိပ်ရောက်ပီ pre check in ဝင်ပေးထားပီတဲ့...သွားရအောင်ကွယ်....”

တီစိန်ကားပေါ်ကနေလှမ်းပြောနေတယ်။ ဇာခြည် မင်းမင်းကို ဖက်ထားရာကနေ ခွာလိုက်ပီးသူ့အိတ်ထဲကနေ တစ်ခုခု ထုတ်ယူနေတယ်။ မင်းမင်း ရဲ့ ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်လေး။ ပီးခဲ့တဲ့နှစ်ပတ်လောက်ကမှ ဇာခြည် မင်းမင်း ဆီကနေထပ်တောင်းသွားတာ။

အဲ့ဒီလောက်တည်းက ဇာခြည် သူသွားရမယ့်ရက်ကို သိနေပုံပဲ။ မင်းမင်း တို့ကိုတော့ တနေ့ကမှ ဖွင့်ပြောတာ။ ကြိုပီးစိတ်မကောင်းဖြစ်နေကြမှာ စိုးလို့ပဲနေမှာ။

“ မင်းမင်း.. ရော့...နင့်စာအုပ်လေး...နင်ရေးတဲ့စာလေးတွေလဲ ငါပြန်ကပ်ပေးထားတယ်....ပီးတော့...ငါတစ်အုပ်လုံးကို ကော်ပီဆွဲယူသွားတယ်...ငါတို့ သတိရတိုင်းပြန်ဖတ်လို့ရအောင်...ငါသွားပီနော် မင်းမင်း.....”

ဇာခြည် ကားပေါ် လေးတွဲစွာ တက်သွားတယ်။ သူတို့ကားမင်းမင်းတို့လိုင်းခန်းထိပ်ကနေကွေ့သွားပီး မင်းမင်းမြင်ကွင်းကပျောက်သွားတဲ့အထိ မင်းမင်း ငိုင်ပီးရပ်နေတုန်း။ ခုမှ မျက်ဝန်းထဲကမျက်ရည်တွေ ပါးပြင်ပေါ်ကျလာတယ်။ မင်းမင်း မသုတ်ပစ်ဘူး။

မင်းမင်း သတိပြန်ဝင်လာတဲ့အချိန် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်မိတော့..အခန်းတိုင်းကနေ တစ်ယောက်မဟုတ် တစ်ယောက်က ခေါင်းလေးတွေပြူပီး မင်းမင်း ကိုကြည့်နေကြတုန်း။ မင်းမင်း အိမ်ထဲကို ပြန်ဝင်လာတဲ့အထိ အမေ တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေဆဲ။

သကြ်န်ကျဖို့တစ်ပတ်လောက်ပဲ လိုတော့တယ်။ ဧပရယ် ပထမပတ်က အရမ်းပူနေပီ။ ဒီလို နွေအပူမျိုး သုံးကြိမ်သုံးခါလောက်ကို မင်းမင်း ဖြတ်သန်းရဦးမှာပေါ့လေ။

...........................................

ညနေစောင်းတော့ ဦးလေးအောင်ကြီးအိမ်ရောက်ချလာတယ်။ မင်းမင်းရေ အပြင်ခဏ လိုက်ခဲ့ကွာဆိုပီး ခုဒီဆိုင်ကိုခေါ်ချလာပီး နေ့ခင်းက မင်းမင်းတို့ကိုကြည့်ပီး သူခံစားခဲ့ရတာကို ရင်ဖွင့်ပြနေတာပါ။

“ ငါ...မင်းတို့ပေါင်းရဖို့ ဘာပဲကူညီရကူညီရ...ဦးအောင်ကြီး ကူညီမယ်....အောင်ကြီးကူမယ်ကွာ မင်းတို့အတွက် မင်းနဲ့ ရှမ်းမလေးအတွက် အောင်ကြီးကူမယ် ဟေ့...”

ဦးလေးအောင်ကြီး ကအားတွေပါပီး အကျယ်ကြီး ထအော်တာ။ ဘေးဝိုင်းတွေကတောင် မင်းမင်း တို့ကိုလှမ်းကြည့်ကုန်ရတယ်။ မင်းမင်း မတားမိဘူး။

“ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်....ဦးလေးအောင်ကြီးရယ်...ဇာခြည့်ကို ကျွန်တော်ယုံတယ်....ကျွန်တော် တို့ မဆုံရရင်တောင်...ဇာခြည်က ကျွန်တော် တော့ရင်ထဲမှာ ဘယ်တော့မှ ပျောက်သွားတော့မှာ မဟုတ်ဘူး..”

...............

မင်းမင်း လဲတစ်ခွက်ချလိုက်မိတယ်။ ရင်ထဲပူဆင်းသွားတယ်။ ပူစမ်း....ဒီထက်ပူမယ်ဆိုရင်လဲ ထပ်ပူလိုက်ဦး...။ မင်းမင်းက ခံနိုင်ရည်ရှိအောင်နေရတော့မှာလေ။

“ လေဆိပ်သွားခါနီးကွာ....ရှမ်းမလေး က မင်းတို့ကို သွားနှုတ်ဆက်ဖို့ ဘိုးတော်ကိုခွင့်တောင်းတာ...ဘိုးတော်က ခွင့်မပြုဘူး.... ရှမ်းမလေးက ကွာဘာမှပြန်မပြောဘူး...အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွားပီး သူ့အိတ်လေး...ယူပီးပြန်ထွက်လာတယ်...ပီးတော့ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ငါ့ကားပေါ်တက်ထိုင်တယ်...ငါ့ကားပေါ်မှာက ရှမ်းမလေးရယ်...မမစိန်ရယ်... ဘိုးတော်ရယ် မနန်းရယ် နေခြည်လေးရယ်က ကားတစ်စီး..ငါရှမ်းမလေးကို အံ့သြသွားတယ်...

ဟိုအရင်ကရော ခုနောက်ပိုင်းရော သူလိုချင်တာကို ဘိုးတော်ငြင်းရင် ဘာကွန်ပလိန်းမှမတက်ဘဲ ဒီလို..နားထောင်တာ ငါမမြင်ဖူးခဲ့ဘူးကွ...ကားထွက်ခါနီးမှ မမစိန်က ဗြုန်းကနဲ ကားပေါ်ကဆင်းသွားပီး...နောက်က ဘိုးတော်ကားဆီဆင်းသွားပီး ဘိုးတော်ကိုသွားပြောတာ...ဟေ့ကောင်ရေ...ငါထပ်အံ့သြသွားတယ်...

မမစိန် ဆိုတာ သူ့အစ်ကို ကိုတစ်သက်လုံးစကားတောင်ကောင်းကောင်းပြန်ပြောရဲတာမှမဟုတ်တာ..ခုကျ သူရှမ်းမလေးအတွက် ဘိုးတော်ကို သွားခွင့်တောင်းပေးနေတာ ငါသိတယ်...မကြားရပေမယ့် ငါသိနေတယ်...ငါဘတ်မှန်ကနေရှိုးနေတာ..ဘိုးတော်က သူ့ကိုမျက်မှောင်ကုတ်ပီးကြည့်နေတာတောင် သူထပ်ပြောနေတာ...ခဏနေမှပြန်တက်လာတယ်။

သမီးလေး...ဆရာကြီးမောင်ကိုတို့ကို သွားနှုတ်ဆက်လို့ရပီ...တီစိန်ခွင့်တောင်းပေးထားတယ်နော်တဲ့...ရှမ်းမလေး မျက်နှာကို ဝင်းသွားတာပဲ...သူ့အဒေါ်ကိုဖက်ပီး တီစိန့်ကိုကျေးဇူးတင်လိုက်တာ ဆိုပီးပြောတယ်...ငါလဲ တစ်ချိုးတည်း မင်းတို့အိမ်မောင်းချလာခဲ့တာပဲ...ဘိုးတော်တို့ကတော့ လေဆိပ်တန်းသွားတယ်...

မနန်းလဲ တစ်ပတ်လောက်လိုက်နေပေးဦးမှာ..ဟိုမှာရှမ်းမလေးကျောင်း စဖွင့်ပီးအခြေနဲနဲကျတော့မှ ပြန်လာမှာလေ...မင်းရှမ်းမလေးအတွက်တော့ ဘာမှမပူနဲ့ မမစိန်က သူ့ကိုအရမ်းချစ်တယ်...တစ်ကယ်ဂရုစိုက်မှာငါသိတာပေါ့.....”

ဦးလေးအောင်ကြီး ကိုရော အန်တီစိန့်ကိုရော မင်းမင်း အရမ်းကျေးဇူးတင်မိပါသည်။ ဇာခြည်ရေ ငါတို့ ခွဲနေရတာကလွဲရင် နင့်မှာ ဘာမှလိုလေသေးမရှိမှာ ငါသိနေပါတယ်။ နင်းပြောတဲ့ ငါတို့မျှော်လင့်ချက် သေးသေးလေးကို ငါ မြဲမြဲဆုတ်ကိုင်ထားပါ့မယ်ဟာ။

လွမ်းနေရဦးမယ်..... ငါတို့ ...မိုင်ထောင်ပေါင်းများစွာ.....ပင်လယ်တွေခြားထားလည်း.... တို့ နှလုံးသားချင်း နီးနီးကပ်ကပ် ထိစပ်လျက်နဲ့ပဲ...တို့တွေ ဝေးနေကြရမှာလေ။

.........................................................................

ရောင်စုံ ဘောလုံး အပိုင်း ( ၂ ) ပြီးပါပီ။ မူရင်းစာရေးဆရာ ရဲ့ ပိုင်းထားသော အပိုင်း ဖြစ်ပါသည်။

အပိုင်း (၆) ဆက်ရန် >>>>>