ရောင်စုံ ဘောလုံး အပိုင်း ( ၁ )

ရောင်စုံ ဘောလုံး အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - မင်းခိုင်

( ၁ )

မင်းမင်း စီးလာတဲ့ အဲယားကွန်း ဘတ်စ်ကားကြီး မြေနီကုန်း မှတ်တိုင် ရောက်တော့...လူတော်တော်များများတက်လာပီး ပြည့်သိပ်ကျပ်သွားသည်။ မင်းမင်း ကမြို့ထဲဂိတ်စတည်းက စီးလာတာမို့ နေရာရပါသည်။

သွက်သွက်လက်လက် နေတတ်ပီး သူတပါးတွေကိုလည်း ကူညီတတ်သူမို့ မင်းမင်း ပေါင်ပေါ်မယ် ဟိုက ဒီက ယူပေးထားသော ထိုင်စရာနေရာမရသည့် မတ်တပ်ရပ် သူတစ်ချို့ရဲ့ ပစ္စည်း တစ်ချို့ ကလည်းအပြည့်နေရာယူထားသည်။

စတီးထမင်းချိုင့်တစ်လုံး၊ ရုံးခြင်းတစ်ခု၊ shipping bag တစ်လုံး နဲ့ ထီးရှည်တစ်ချောင်း တို့ဖြစ်သည်။ ခဏနေတော့ အဘွားတစ်ယောက်ပါ မင်းမင်းတို့ ခုံဘေး လာရပ်သည်။ ဖရိုဖရဲ တွေဖြစ်လို့။

“ ဟဲ့...ဟဲ့...ဖြည်းဖြည်း တိုးကြပါ ဟဲ့... လူကြီးသူကြီးမှန်းကို...မသိတဲ့..ဟာတွေ..”

“ လိုင်းကားပဲဗျ...နဲနဲ တော့အတိုးခံရမှာပေါ့...”

“ အံမယ်...လူကြီးကိုပြန်ပြောနေသေးတယ်.. တော်တော် မိုက်ရိုင်းတဲ့ကောင်...”

“ ဘာမိုက်ရိုင်းရမှာလဲ...လူတိုးမခံချင်ရင်...လိုင်းကားမစီးနဲ့ တက်စီ သွားစီး..”

“ အံမယ်...ငါသမီးမွေးမှ ငါ့မြေးလောက်ရှိဦးမယ့်ကောင်ကများ...ငါ့ကိုဆရာလုပ်နေတယ်..မိုက်ရိုင်းတာ တော်..”

အခြေအနေကသိပ်မကောင်းတော့ပါ။ မင်းမင်း ဘေးက အန်ကန်ကြီးကတော့...ထပေးမယ့်ပုံ မပေါ်တဲ့အပြင်...ရူတည်တည်မျက်နှာပေးကြီးနဲ့ စိတ်ညစ်လိုက်တာနော် ဆိုတဲ့ ပုံစံမျိုး။ မင်းမင်း ကပြုတင်းပေါက်ဘက်ခြမ်းမှာ ထိုင်နေတာပါ။ မင်းမင်း မနေနိုင်တော့။

“ အန်ကယ်...ဒီဘက်မှာပြောင်းထိုင်လိုက်ပါလား..ကျွန်တော် အဘွားကို နေရာထပေးချင်လို့..”

မင်းမင်း စကားတောင်မဆုံးလိုက်...အန်ကယ်ကြီးက..အေး..အေး လို့ပြောပီး..မတ်တပ်ထရပ်လိုက် တဲ့ မင်းမင်း ဘက်ချက်ချင်း ပြေးကပ်လိုက်ပါပီ။ မင်းမင်း နဲနဲ နှာကစ်သွားရသည်။ ပြုတင်းပေါက်ဘက်ဆို..နောင်ဘယ်သူလာလာ..သူမျက်နှာပြောင်တိုက်ပီး ထိုင်နေလို့ရသွားပီ ဆိုတော့ သူ ပျော်သွားတာပေါ့လေ။ တွေ့မယ်...။

“ အဘွား...ဒီမှာထိုင်လိုက်ပါ..ရော့..အန်ကယ်ကြီးက ကျွန်တော့် အစား..ဒါတွေ ကိုင်ထားပေးလိုက်..”

မင်းမင်း ထရပ်တည်းက...နေရာလွတ်ပီဆိုပီး..ပြေးလုတော့မယ်ံပုံ ပြင်နေကြတဲ့ လူတွေ ​ကြောင့် မင်းမင်း အသံကျယ်ကျယ် နဲ့ ပြောလိုက်သလို...ဟို အန်ကယ် ကြီးကိုလည်း ပညာပေးပီးသား ဖြစ်သွားလို့ မင်းမင်း သဘောကျသွားသည်။

ဟို အန်ကယ် ကြီးကတော့ ညစ်သွားသည်။ ငြင်းလို့ လဲမရတော့။ မင်းမင်းက မင်းမင်းဆီက ပစ္စည်းတွေအကုန်သူ့ပေါ် ပြောရင်းနဲ့ ပစ်တင်ခဲ့လိုက်တာကိုး။ မင်းမင်း မတ်တပ်ရပ် ပီးတော့မှ ဘေးဘီ အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ တစ်ချို့ မင်းမင်း လုပ်ရပ်အပေါ် သဘောကျလို့ ပြုံးစစ မျက်နှာပေးတွေနဲ့။

“ မောင်မင်းကြီးသားလေး...သူတော်ကောင်းလေး..ကျန်းမာချမ်းသာပါစေတော်..မိုက်ရိုင်းတဲ့ကောင်တွေတော့ ကိုယ့်ထိုက်နဲ့ကိုယ့်ကံပဲ...အေး..လူလေး..လူကြီးသူမတွေအပေါ်..သိတတ်တဲ့သူဆိုတာ ကုသိုလ် ရတယ်..ရက်တိုတိုနဲ့..မဂ်ဖိုလ်..နိပ်...နိပ်..”

“ အဘွား..ရတယ်..ရတယ်..အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်နော်..ဆုတွေလဲမပေးနဲ့တော့..ရတယ်..ရတယ်...”

မင်းမင်း မနဲကြားဖြတ်ပြောလိုက်ရပါသည်။ နောက်မို့ဆို...လိုင်းကားပေါ်မှာနေရာလေးထပေးရုံနဲ့ မင်းမင်း မဂ်တွေ ဖိုလ်တွေ ရတော့မလို့။

မင်းမင်း ဘေးဘက်မှာရပ်နေတဲ့ တစ်ယောက်က သူ့မှတ်တိုင်ရောက်တော့မှာမို့ အပေါက်ဝသို့ တိုးသွားဖို့ ထထွက်လိုက်တော့ မင်းမင်း ထိုလူ့နေရာသို့ အမြန်ရွှေ့ရပ်လိုက်ပါသည်။ တောင်းဆုတွေ တစ်သီကြီးပေးနေတဲ့ ဘွားဘွားနဲ့ လွတ်သွားအောင်လို့လေ။ ပီးမှ..ဘေးကိုတစ်ချက်ကြည့်မိတော့..မမတစ်ယောက် မင်းမင်း အဖြစ်ကို အစအဆုံး မြင်လိုက်သည်ထင်...ပြုံးစိစိနဲ့..ရယ်။

မင်းမင်း ပါးစပ်မှလည်း ထိုမမကိုကြည့်ရင်း ခပ်တိုးတိုး ပြောမိသည်။

“ တော်သေးတာပေါ့..နိဗ္ဗာန် ရောက်တော့မလို့..သီသီလေး..လွဲသွားတာ..”

မင်းမင်း စကားကြားသွားလို့ထင်ပါသည်...ထိုမမ တစ်ဖက်လှည့်သွားသည်။ မင်းမင်း သိတာပေါ့ ထိုမမ အရမ်း ရယ်ချင်သွားလို့ ဟိုဖက် လှည့်သွားတယ်ဆိုတာ။ ဒါပေမယ့်..ထိုမမ ဒီဖက်ပြန်လှည့်လာတော့..ခပ်တည်တည်ကြီးနဲ့။ ဘယ်ရမလဲ...မမရယ် မင်းမင်း ကိုဒီလိုလုပ်လို့။

“ မမ...ကျွန်တော် နဲ့ နေရာချင်းချိန်းမလား...”

“ ဘာရယ်...ဘာပြောတယ်..”

မင်းမင်း ထိုမမနောက်ဘက်ကို မျက်စတစ်ဖက်ပင့် ပြလိုက်သည်။ ပြီတီတီ မျက်နှာကြီးနဲ့...ထိုမမကို ငမ်းနေသော လူကြီးတစ်ယောက်ပါ။

ထိုမမ တွေ့သွားသော်လည်း..ဘာမှမပြောဘဲ..ပါးစပ်ကမပြောတာပါ..နှာခေါင်းကတော့..ဟွန့်လား..အွန့်လား..အဲ့လို..လုပ်ပီး...မင်းမင်းကိုလုပ်သလိုလို..နောက်ကလူကိုလုပ်သလိုလိူနဲ့..မင်းမင်းပြောတာ အရေးစိုက်စရာမလိုပါဘူးပုံစံပေါ့လေ။

ဒီလိုပါပဲ...မိန်းမတွေဆိုတာ..ငယ်ငယ် ကြီးကြီး...သူတို့ကို လိုက်တယ်ထင်ရင်..သူတို့က အရင် ပြေးပြလိုက်ရမှ ကျေနပ်ကြတာ..မဟုတ်လား။မင်းမင်း မိန်းမတွေအကြောင်း ​...တော်တော်သိထားပါသည်။ ဒါပေမယ့်..မင်းမင်း က မိန်းမတွေနဲ့ပတ်သက်ရင်“ ဇိုး” တစ်ယောက်တော့ မဟုတ်ပါ။

ကံတရားပဲ..ပြောရမလား..။ မင်းမင်း ငယ်ငယ် လေးထဲက မင်းမင်း ပတ်ဝန်းကျင်မှာတွေ့ကြုံခဲ့ရတာ မိန်းမတွေ အများစုဖြစ်နေခဲ့ပါသည်။ အဲ..အခုတက်နေတဲ့ GTC ကလွဲရင်ပေါ့။ တော်သေးတာက..မင်းမင်း မှာ သူ့ရဲ့ အဲဗားစတောင်း အကောင်ကြီး ရှိနေလို့သာပဲ။ နောက်မို့ဆို..မင်းမင်း ခြောက်သွားမလား..အပုန်းဖြစ်သွားမလားပဲ။

မင်းမင်း ခန္ဓာကိုယ်က သိပ်အပိန်ကြီး မဟုတ်ပေမယ့်...မင်းမင်း အရပ်က...ငါးပေခွန်ကျော်ကျော်နဲ့ဆိုရင်တော့...မင်းမင်း ကို ဗြုန်းကနဲ ကြည့်ရင်..ပိန်ရှည်ကြီးလို့ ထင်စရာပါ။ ထားပါ..မင်းမင်းကို ပိန်ရှည် ကလန်ကလားကြီးပဲထားပါတော့။

အဲ့လို..ပုံစံ ကိုကပင်..မင်းမင်း ကို မော်ဒယ်ဘွိုင်း တစ်ယောက်လို ဖြစ်နေစေတာပဲပေါ့။ ပီးတော့..လူနံပိန် ကျွဲဂျိုလိမ်ဆိုလား...ခြေသလုံးပလွေရိုး အသေရိုးတဲ့ အမျိုး ဆိုလား..စကားပုံတွေရှိသလိုမျိုး..မင်းမင်းက အဲ့ဒီဘက်မှာ ပါရမီပါတာ..မင်းမင်း ကိုယ် မင်းမင်း သိပီးသားပါ။

ဒါပေမယ့်..မင်းမင်း မျက်နှာလေးက..ရှိရင်းစွဲအသက်ထက်..နုငယ်အပြစ်ကင်းနေတာ... ကလေးလေးတစ်ယောက်လိုမျိုး..ဘာမှနားမလည်သေးတဲ့ပုံစံနဲ့လေ....ဒါလဲ..မင်းမင်း တမင်လုပ်ထားတာမဟုတ်ပါ။ သူ့အလိုလို ဖြစ်နေရတာပါပဲ။ တစ်ကယ်ဆိုရင်...မင်းမင်း အသက်.... ဆယ်ကိုးနှစ်ထဲရောက်ပီ။ နောက်တစ်နှစ်ဆို..ကျောင်းတောင် ပီးပါတော့မယ်။

ဘဝမှာ..အတန်းပညာသာ မစုံသေးတာ.. မိန်းမတွေနဲ့ ပတ်သက်ရင်တော့...အတွေ့အကြုံတော်တော်စုံပီလိုပြောရမှာပါ။ ဒါလဲ...စောစောက မင်းမင်း ပြောသလို... မင်းမင်းက လိုက်စားနေတာမျိုးမဟုတ်ရပါ။ မင်းမင်း ကံကြမ္မာကို ကသူ့ အလိုလို ဖြစ်နေတာ မင်းမင်း သာအသိဆုံး။

ပီးတော့...အဲ့ဒီလို...မိနိးမတစ်ယောက်ပီးတစ်ယောက်နဲ့ ပတ်သက်ခဲ့လို့...မင်းမင်း နာမည်ကျော်သွားရတာ..ဟိုးလေးတကျော်ကျော် ဖြစ်ပီး အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်းဖြစ်သွားရတာမျိုး...လုံးဝမဖြစ်ဖူးသေးတာလဲ...မင်းမင်း ကိုယ်တိုင်တောင်...အံ့သြရပါရဲ့။

လတ်တလော..အဲ...လွန်ခဲ့တဲ့ လေးငါးလ လောက်က ကြုံခဲ့ရသည့် ပူပူနွေးနွေး အဖြစ်က စိတ်ထဲ ပေါ်လာသည်။ ပြောရရင်..သူ့ တိုက်ကြက်ဖကြီးလည်း.. အစာငတ်ရေပြတ်ဖြစ်နေတာ လေးငါးလလောက်တောင်ရှိပီပေါ့။

မင်းမင်း တို့ ဝန်းထဲ ရှေ့ဘက်လိုင်းခန်းကို ခဏ ရောက်လာတဲ့ ကောင်မလေး..ကောင်မလေးဆိုပေမယ့် မင်းမင်း ထက်တော့ အသက် နှစ်နှစ်ကျော်ကြီးပါတယ်။ ဖြစ်ပုံက...မင်းမင်းတို့ ရှေ့ဘက် လိုင်းခန်းက ဦးညွန့်မောင်...မင်းမင်း အဖေတို့ အလုပ်ထဲကပါပဲ...မင်းမင်း အဖေထက်ရာထူးတစ်ဆင့်နိမ့်တဲ့ ဝန်ထမ်းပါ...သူတို့ဆီကို နယ်က မိတ္ထီလာ ဝမ်းတွင်း ဘက်က သူ့တူမဝမ်းကွဲ မျိုးသူဇာ ဆိုတာ ရောက်လာပါတယ်။

လာလည်တာမဟုတ်ဘူး...ပီးမှသိရတာတော့...သူနဲ့ယူတော့မယ့် ရည်းစားက သူ့ပိုက်ဆံတွေရော တခြားလူတွေရဲ့ ပိုက်ဆံတွေပါ လောင်းကစားရှုံးလို့ ပြန်မဆပ်နိုင်တော့ ရန်ကုန်ဘက် ပြေးတာကို နောက်ကလာလိုက်ရှာတာပါတဲ့။

မျိူးသူဇာ အဖေ ဦးညွန့်မောင်ကြီးရဲ့ အကို ကလည်း နကိုတည်းက သဘောမတူတော့ အဲ့ဒီ မျိုးသူဇာကအလုပ်ကိစ္စအကြောင်းပြပြီး​ရောက်လာတာ။ မင်းမင်းလည်း သူပြောပြလို့သိတာပါ။ သူ့ဦးလေး ဦးညွန့်မောင်ကြီးတောင် မသိဘူးတဲ့။

မင်းမင်း တို့နေနေတဲ့ လိုင်းခန်းတွဲတွေက သိပ်အကျယ်ကြီးမဟုတ်တော့ လူသစ်ရောက်ရင် သတိပြုမိတာပေါ့...မင်းမင်း လိုတစ်ချိန်လုံး လျှောက်သွားနေတဲ့သူက ပိုသိတာပေါ့။ ဒါနဲ့...မျိုးသူဇာရောက်ပီး နှစ်ရက်လောက်မှာ မင်းမင်း နဲ့သိသွားပီ။ သိပ်ပီး ထွေထွေထူးထူးတော့ အားမထုတ်လိုက်ရပါဘူး...ဟိုစပ်စပ် ဒီစပ်စပ် မင်းမင်း ကို ဦးညွန့်မောင်ကြီးကိုယ်တိုင် သူ့အိမ်ခေါ်ပီး မိတ်ဆက်ပေးလိုက်တာပဲ။

မျိူးသူဇာ က မင်းမင်း နဲ့ မတိမ်းမယိမ်းဆိုပေမယ့် သူ့နယ်မှာတော့ အရောင်းအဝယ်တွေဘာတွေ ကောင်းကောင်း လုပ်တတ်နေပီ။ ဘဝပေး အခြေအနေ ပေါ့။ အဲ့ဒါ...ကြည့်မြင်တိုင် ဘက်ကို သူသွားဝယ်စရာတွေရှိနေလို့ ဆိုပီး မင်းမင်း ကို ခေါ်မေးပေးတာတဲ့။ သူကရန်ကုန်သိပ်မကျွမ်းလို့တဲ့လေ။

ရတာပေါ့...မင်းမင်းက မိန်းခလေး တွေဆို ပိုတောင်ကူညီပေးတတ်တာကို။ နောက် မှ သိရတာ...အဲဒီကြည့်မြင်တိုင်မှာ ဘာမှအရောင်းအဝယ် ကိစ္စှမှ မဟုတ်ဘူး သူ့ကောင်သတင်းရလို့သွားစုံစမ်းတာ။

“ နင်ကလဲဟာ...အပင်ပန်းခံပီး လိုက်နေသေးတယ်..ကိုယ့်ကိုပစ်သွားတဲ့ကောင်နောက်ကို...ထားလိုက်စမ်းပါ...နင့်ပုံစံနဲ့ဆို..နောက်တစ်ကောင် အသာလေးကောက်တွဲလို့ရတာကို..”

“ ဟဲ့...ငါကအရမ်းမက်နေလို့..လိုက်တာမဟုတ်ဘူး..နဲနဲတော့ပါတယ်ပေါ့ဟာ...အဓိက ကငါ့ကို ဘတ်ပီး သိန်းနှစ်ဆယ်လောက် ဖြောင်သွားလို့..ဟဲ့..”

သွားစုံစမ်းတော့လဲ မယ်မယ်ရရ မသိခဲ့ရပါဘူး။ သူနေခဲ့တဲ့ ဘော်ဒါဆောင်ပါ...လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်လလောက်ကလာနေပီး ပြောင်းသွားပီတဲ့။ နိုင်ငံခြား ထွက်ဖို့လိုက်လုပ်နေတယ်ဆိုလား...ဒီကြားထဲ..မိန်းမရှိတယ်ဆိုလား ကြားရသေးတယ်။ အဲ့ဒီလိုကြားတော့ မျိုးသူဇာက လမ်းမှာတရှုံ့ရှုံ့ငိုနေလို့မင်းမင်း မှာချော့ရသေးတယ်။ သူများတွေ...အမြင်မှာတော့...မသိရင် မင်းမင်းတို့အတွဲ ပြဿနာဖြစ်နေကြသလိုလို။

“ ကဲကဲ..ငိုမနေပါနဲ့တော့ဟာ...မေ့ထားလိုက်တော့..နင်ဘာဆက်လုပ်မလဲ..ငါ ဘယ်ပို့ပေရဦးမလဲ..”

“ အေး..မငိုတော့ပါဘူး..အဲ့ဒီကောင်ကြောင့်..ငါ မနေ့ကလဲ..မြောက်ဥက္ကလာ ဘက်သတင်းရလို့ သွားစုံစမ်းပြီးပီ..ခုတိုင်းပဲကြားတယ်...တော်ပီ..မနက်ဖန်ကားလက်မှတ်ဖြတ်ပီး သဘက်ခါပြန်မယ်...ရောက်တာ သုံးရက်ဆိုတော့..ဆက်နေရင် ငါ့ကို အဖေလိုက်သတ်တော့မယ်....ဟဲ့..ရန်ကုန်မှာ ငါ ရုပ်ရှင် မကြည့်ဖူးသေးဘူး...သွားကြည့်ရအောင်..ဟာ..”

ဟော..မချောက ချက်ချင်း..အပြောင်းအလဲ မြန်ပါ့။ ဒါပဲလေ...မိန်းမဆိုတာ။ မင်းမင်း ဒဂုံစင်တာခေါ်လာပီး...ရုံတင်နေတဲ့..မြန်မာကားတစ်ကားလက်မှတ်ဖြတ်လိုက်တယ်။ ပွဲချိန်က နေ့လည် တစ်နာရီပွဲ။ သိတဲ့အတိုင်း...ဇာတ်လမ်းက..အဲ့မှာစတာပဲ။ ဇာတ်က အလွမ်းဇာတ်ဆိုတော့ မချောက..ငိုချင်ရက် လက်တို့ ကြည့်ရင်း တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ ထပ်ငိုပါလေရော။ အံမယ်...သူ့ပခုံးပေါ်တောင် မှီပီး ငိုနေလိုက်သေးတယ်။

မင်းမင်း လဲဘယ်နေမလဲ....သူ့ကိုအသာလေးပြန်ဖက်ပေးထားလိုက်တယ်။ သူ့ပခုံးကို..ဖွဖွလေးပွတ်ပေးနေပီးနောက်တော့... လက်မောင်းလေးတွေ။ ပီးတော့..ချိုင်းအောက်ထဲလက်ထည့်ပီး... သူ့နို့လေးကို..မထိတထိလေး..အကျ်ီပေါ်ကအုပ်ကိုင် ပွတ်သပ်ပေးနေလိုက်တယ်။ မျိုးသူဇာ မငိုတော့ပါ....ငြိမ်ကျသွားပီ။

မင်းမင်း ပခုံးပေါ်မှီနေတဲ့..သူ့ခေါင်းလေးဘက်ကို မင်းမင်း မျက်နှာစောင်းပီး ဖွဖွ နမ်းဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။ မင်းမင်းက အရပ်ရှည်ပီး မျိုးသူဇာ ကပုံမှန် အရပ်ပဲမို့.. နားထင်စပ်ထိသာ..မင်းမင်း နှာခေါင်းနဲ့ ပါးစပ်ကငုံ့လို့ ရပါသည်။ မရ ရတာပဲပေါ့....။ မင်းမင်း သူမ နားသယ်စပ် နဲ့ နားရွက်လေးကို သူ့နနှာခေါင်း ပါးစပ်တို့နဲ့ ဖွဖွ ကလိပေးနေလိုက်သည်။ ထွက်လေ လေးတွေ မသိမသာ မှုတ်နရင်းနဲ့။ မျိုးသူဇာ တွန့်တွန့်သွားပါသည်။

မင်းမင်း လျှာဖျားလေးနဲ့ပါ ကလိလိုက်တော့...မျိုးသူဇာ တွန့်ရုံမက ခန္ဓာကိုယ် ပါလိမ်ကောက်သွား၏။ ပါးစပ်ကပါ “အား...ရှီး..ရှီး..ရှီး..” ဆိုပီး ငြုပ်သီးစပ်ရင် ဖြစ်တတ်တဲ့ အသံမျိုးပါထွက်လာသည်။ မင်းမင်း လက်နောက်တစ်ဖက်နဲ့ပါ သူမ နို့နောက်တစ်လုံးပေါ်ထပ်အုပ်ကိုင်ပီး အပေါ်ကနေ စုံလိုက်ဖျစ်ညှစ်ပေးလိုက်သည်။

မျိုးသူဇာ... မင်းမင်း လည်ပင်းကို သူမ လက်တစ်ဖက်နဲ့ လှမ်းဆွဲလိုက်ပီး ခါးလေးဆန့်ကာ...နှုတ်ခမ်းချင်း လာစုပ်နမ်းတော့သည်။ မျိုးသူဇာ ကစ်ဆင် ဆွဲတာ...တ​ပြွတ်ပြွတ်နဲ့ မင်းမင်း အောက် နှုတ်ခမ်းကို လာစုပ်နေတာလောက်ပဲ လုပ်တတ်သည်..ထင်ပါရဲ့။

မင်းမင်း သူမ ၏ အပေါ်အောက်နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုလုံးကို တပြိုင်နက် ငုံစုပ်ပေးလိုက်ပီး လျှာလေး နဲ့ပါ ထိုးယက်ပေးပီး ဟသွားသော သူမ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြား လျှာလေးထိုးသွင်းပေးလိုက်သည်။ မျိုးသူဇာ က မင်းမင်း လျှာကို ပြန်လည်...စုပ်ယူပေးလေသည်။ အတတ်တော့မြန်သား..သူမကလည်း လျှာပြန်ထိုးပေးတော့.. လျှာထိပ်နှစ်ခုချင်း အပြန်အလှန် တို့ထိကာ ဆွဲကြပြန်သည်။

မင်းမင်း မနေနိုင်တော့။ လက်ကို...မျိုးသူဇာ ထမီပေါ်ကနေ..သူမ ပိပိလေးအစပ်ဆီမှန်းပီး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ မျိုးသူဇာ ပေါင်နှစ်ချောင်း နဲနဲဖြဲပေးလိုက်တော့ လက်ကိုအောက်လျှောပီး ထပ်ပွတ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ မျိုးသူဇာ သူမကိုယ်ကို အောက်သို့ လျှောချထိုင်ပေးပီး... ခါးမှာဝတ်ထားတဲ့ထမီကို သူမလက်တစ်ဖက်နဲ့ နဲနဲ လျှော့ပေးသည်။

မင်းမင်း လက်ကို လျှော့ပေးထာတဲ့ ထမီထဲ သွင်းလိုက်ပီး သူမ အတွင်းခံအောက်ရောက်အောင်ပါ ထည့်လိုက်သည်။ အမွှေး လေးတွေအရင်စမ်းမိပီး ဆက်ဆင်းသွားတော့.. ပိပိအငုတ်လေးပါ စမ်းမိပီ။ မင်းမင်း လက်ခလည် နဲ့ လက်ညှိုးပူးပီးထိထိမိမိလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ မျိုးသူဇာ မင်းမင်းနဲ့ ကစ်ဆင်ဆွဲတာရပ်ပီး

“ ကျွတ်...အား..အီး..အီး..အင်း..” ဆိုပီးညည်းတော့သည်။ သူမ အောက်နှုတ်ခမ်းကိုလည်း သူမ ဖိကိုက်ထားသည်။

မင်းမင်း နောက်လက်တစ်ဖက်ကို သူမ တီရှပ် အကျီအောက်ထဲ ထိုးနှိုက်​တော့ မျိုးသူဇာ သူမ ဘရာလေးကို တီရှပ်ပေါ်ကနေကိုင်ပီး အပေါ် ဆွဲတင်ပေး၏။ ခုမှ...မင်းမင်း ကိုင်ချင် စို့ချင် တဲ့ နို့လုံးလေးတွေ လွတ်လပ်သွားတော့ တယ်။ လွတ်ပီဆိုတော့...မင်းမင်း လဲ ဆွဲပီပေါ့လေ။

ဒီဘက်တစ်လုံးကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ လုံးချေပေးနေပီး...ဟိုဘက်တစ်လုံးကိုတော့ မင်းမင်း ငုံ့ပီး စို့ပေး လျှာလေးနဲ့ ဝလုံးရစ်နေပေးလိုက်တယ်။ နောက်လက်တစ်ဖက်ကတော့ သိတဲ့အတိုင်း... အင်ဂျင်ဝိုင် တိုင်းနေပီ...။

မျိုးသူဇာ ပိပိတွင်းထဲ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းက မနားတမ်း...ဘယ်ဖက်လက်မမနဲ့လည်း..အငုတ်လေးကို ဖိဖိပွတ်ပေးနေတာ။ မင်းမင်း အလုပ်တွေ တော်တော် ရှုပ်နေရတာပေါ့။

ဒီကြားထဲ...မျိုးသူဇာ ကမင်းမင်းလက်ကို သူအရမ်းကောင်းတဲ့နေရာပိုထိအောင် အားမလိုအားမရတွေဖြစ်ပီး.. သူမလက်နဲ့ အတင်းလိုက်ဆွဲကိုင်နေပြန်တယ်။ မင်းမင်း ကြက်ဖကြီးတော့ သနားပါတယ်။ အတွင်းခံထဲမှာရုန်းနေရတာ။ တကယ့်ကြက်ဖကြီးတောင်းနဲ့ အုပ်ခံထားရသလိုဖြစ်နေတာပေါ့။ မျိုးသူဇာ မင်းမင်း ကိုနားနား ကပ်ပြောတယ်။

“ မင်းမင်း တစ်နေရာရာ သွားကြမယ်လေ...”  တဲ့။ သိတယ်လေ..အဲ့ဒါ..မင်းမင်း စပြောရမှာဆိုပေမယ့်.. သူပြောမလားစောင့်နေလိုက်တာ။ မနေနိုင်တဲ့သူက စပြောရောပဲ။

ဒါလဲ...​မင်းမင်း အကျင့်ပါ။ မသိဘူး...သူတို့စခေါ်မှ..ဖော်လိုလိုက်ပီး ဆွဲရတာ ပိုကောင်းတယ် ထင်လို့။

“ ဘယ်သွားရမလဲ....”

“ ဘယ်သိမှာလဲ...ရန်ကုန်သားရယ်...ကျွန်မကပြောပြရဦးမှာလား...”

မျိုးသူဇာ ငေါ့သလိုပြောတော့..မင်းမင်း ရယ်လိုက်တယ်။

“ တစ်ကယ်မသိတာ...ဘယ်သွားရမလဲဆိုတာ...”

“ သြော်...သူများကိုကျ ခုလို လက်သွက်ခြေသွက် လုပ်တတ်တယ်...ဘယ်သွားရမှန်းတော့မသိဘူးပေါ့...ရူးချင်ယောင်တော်တော်ဆောင်နော်...”

“ အလကားစတာ...ကဲ..ခုသွားကြမယ်လေ.. အဝတ်တွေပြင်ဝတ်ဦး...”

မင်းမင်း ပြောတော့ မျိုးသူဇာ ချက်ချင်း အဝတ်တွေပြင်ဝတ်ပီး..သူတို့နှစ်ယောက်ထရပ်လိုက်ကြတယ်။ ဟောဗျာ..ခုမှ ပတ်ဝန်းကျင် အကဲခတ်ကြည့်မိတယ်..။ ဘေးနှစ်ခုံကျော်က အသက်နဲနဲကြီး တဲ့အတွဲ အန်ကယ်နဲ့အန်တီ တစ်ယောက်ရယ်... ဟိုဘက်ခြမ်းက ရွယ်တူ ကောင်လေးကောင်မလေး သူငယ်ချင်းတွေထင်တယ်။ ငါးယောက်လောက်က ရုပ်ရှင် မကြည့်ဘဲ..သူတို့ကိုချောင်း..အဲ..ပေါ်တင်ကြည့်နေကြတာပဲ။

သနားပါတယ်...ကောင်းခန်းရောက်မှ သူတို့မှာ မီးပျက်သွားရတာ။ မင်းမင်း လား...မရှက်ပါဘူး..ဒီလို ကိစ္စ ဆိုတာ ရှက်နေရင် ကိုယ်ပဲ ငတ်သွားမှာလေ။

မင်းမင်းတို့ ထွက်လာတော့..ဟိုအုပ်စုဆီကနေ..အသံ ထွက်လာတယ်။

“ ဆွဲထား... ဘရိုရေ...သူ့ အမေစျေးသွားတုန်းလေး..မြန်မြန် သွားဆွဲထားလိုက်..” တဲ့လေ။

ဆွဲမှာပါ...မင်းမင်း တို့ကလည်း ဆွဲဖိုထပြန်ကြတာကို။

.............................................................

( ၂ )

“ ဒီမှာ..ဒီမှာ..နေရာချင်းလဲပေးပါလား....”

ဘေးမှာရပ်နေတဲ့ ထိုမမ က အခုမှနေရာချင်းလဲခိုင်းနေပါပီ။ ထိုမမ...မပြောခင်ထဲက မင်းမင်း ဘက်ကို နဲနဲချင်း တိုးလာတာ မင်းမင်း သိနေပါ၏။

မင်းမင်း လဲပေးမယ်ဆိုတုန်းကတော့..စကားမပြောချင်သလိုလို.. ဟန်ကြီးပန်ကြီးနဲ့...ဆိုတော့..မင်းမင်း ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ရှေ့တိုး ပီး ကန့်လန့်ခံထားသလိုလုပ်ထားသည့်အတွက်.. ထိုမမ ဒီဘက်တိုးမရဖြစ်နေတာပါ။ ခုတော့..ပါးစပ်ကကို ဖွင့်ပြောပီး တောင်းဆိုနေပေပိီ။

“ ရပါတယ်...မမ...ကျွန်တော် အဆင်ပြေပါတယ်..”

မင်းမင်း တမင်ထပ်ကလိလိုက်သည်။ ကြည့်ရတာ နောက်ကလူကြီး ထိုမမ ကို ထောက်လှန်းရေး လုပ်နေပီထင်သည်။

“ မရဘူး..လဲပါဆို..လဲလိုက်တာမဟုတ်ဘူး...တော်တော်ရှည်တယ်..”

ထိုမမ မင်းမင်းကို မျက်စောင်းထိုးရင်း...ပြောလဲပြော လူကလဲ အတင်း မင်းမင်း ရှေ့ဘက်တိုးဝင်..လိုက်၏။ မင်းမင်း အလိုလို ထိုမမ နောက်ဘက်ရောက်သွားပါပီ။ လူတွေကျပ်နေတော့..မင်းမင်း ဘယ်ရော ညာပါ ထပ်ရွှေ့လို့မရတော့ပါ။

အတွေ့.....။

ထိုမမ အတွေ့က နူးညံ့ အိစက်လို့နေသည်။ မင်းမင်းက အရပ်ရှည်တော့ အံဝင်ခွင်ကျတော့ ဖြစ်မနေပါ။  မင်းမင်း ကြက်ဖကြီးက ထိုမမ ရဲ့ တင်ပါးနှစ်ခြမ်းဆုံရာ အစပ်လောက်နဲ့ သွားဖိမိနေပီ။ အဲ...မင်းမင်း ဒူးနဲနဲ ကွေးလိုက်ရင်တော့ ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားထဲကွက်တိ။ မင်းမင်း ရှောင်ဖို့ကြိုးစားကြည့်သည်။

ခန္ဓာကိုယ် ကိုမသိမသာနဲနဲစောင်းကြည့်လိုက်သည်။ မထူးပါ...။ ကြက်ဖကြီးက တိုမမ ရဲ့တင်ပါးတစ်ခြမ်းပေါ်ရောက်သွားပီး..မင်းမင်း ပေါင်တစ်ဘက်က တိုမမ ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားတည့်တည့်ကို ပူးကပ်ဝင်နေပါသည်...ခုမှ..ပိုဆိုး။

မင်းမင်း မသိမသာ ကိုယ်ကို ပြန်တည့်လိုက်ရသည်။ မင်းမင်း မှာ စလွယ်သိုင်းလွယ်ထားသော ဘေးလွယ်အိတ်ပါပါသည်။ အဲ့ဒီ...လွယ်အိတ်ကိုရှေ့တည့်တည့် ပို့လိုက်ရင်တော့ အဆင်ပြေသွားနိုင်သော်လည်း...ခုအခြေအနေမှာ...အိတ်ကို လက်နဲ့ ယူဆွဲမှ..အိတ်ကရှေ့ရောက်နိုင်မှာဆိုတော့...။

မဖြစ်ပါဘူး..ဒီတိုင်းညိမ်ညိမ်နေတာ ပိုကောင်း ပါလိမ့်မည်။ တော်ကြာ..အိတ်ကိုလက်နဲ့ရွှေ့တာ သူ့ကို ဖင်နှိုက်တယ် ထင်နေမှ... ဒုက္ခရောက်သွားမည်။ သူ့ပုံက..စွာမယ့်ပုံ။ ခက်တာက..ကြက်ဖ။ လူကညိမ်ပီး...သူကမညိမ်ရင်အခက်။

ထိုမမ တင်ပါးနှစ်ဖက်၏နူးည့အိစက်တဲ့အထိအတွေ့ ...မင်းမင်း ရင်ဘတ်နဲ့ကပ်နေသော သူမကြောပြင်ပြည့်ပြည့်...မင်းမင်း နှာခေါင်း နဲ့ကပ်နေသော သူမရဲ့ ဆံပင်ကရနေသော မွှေးရနံများက မင်းမင်း ကို....ဒုက္ခရောက် နေစေပါပီ။ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့။ ကဲ..ကဲ..စိတ်ပြောင်းသွားအောင်..တစ်ခုခုကို တွေးနေလိုက်။ တွေးမိပြန်တော့လည်း ဒီထဲကမလွတ်။

ကျောင်းက ကောင်တွေပြောသလိုပြောရရင်..ခေါင်းထဲ သုတ်ပိုး ရောက်နေသလိုပင်။ ပြောချင်လဲ..ပြောစရာ...။ စဥ်းစားမိတာက မျိုးသူဇာ နဲ့ဆွဲဖြစ်ခဲ့တဲ့အကြောင်း။ စတွေ့ပီး..သုံးရက်..လူချင်းသိပီး..နှစ်ရက်မြောက်နေ့မှာပဲ...ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ ဇတ်လမ်းစ.. နောက်.. .တည်းခိုခန်းခေါ်ပီး..ဆွဲခဲ့ရတာ..ပြောပြလို့..ဘယ်သူ ယုံပါ့မလဲနော်။ မယုံလဲ မတတ်နိုင်...ဒါတစ်ကယ်ဖြစ်ခဲ့တာ။

ဒါကပင်...မင်းမင်း ရဲ့ ကံပဲလေ။ ဖတ်ဖူးတဲ့..ဂမ္ဘီရ ဝတ္ထုတွေ ထဲကလို ပြောရရင်..မင်းမင်း ကပဲ ပီယ​မှော်အောင်ပီး...ကာမသိဒ္ဓိပြီးနေသလားမသိပါ။ မျိုးသူဇာ က ခန္ဓာကိုယ် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ် နဲ့ ကြံ့ခိုင်သန်စွမ်းသော ပုံမျိုးပါ။ ပြောရရင်...မင်းသမီး ခင်လေးနွယ်တို့လို ခန္ဓာကိုယ်မျိုး။

ထမီဝတ်ရင်လည်း တင်းကျပ်နေအောင်ဝတ်တတ်ပီး...အကျီဆိုလည်း fitting ဖြစ်အောင်ဝတ်ပါသည်။ Bra တောင်ခပ်ကျပ်ကျပ် တစ်ဆိုဒ်သေးတာကိုဝတ်ပုံပါပဲ။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ ကိုင်ခဲ့တုန်းတည်းက သတိထားခဲ့မိတာက သူမ နို့တွေပါ။ အဝတ်ကျပ်ကျပ် ဝတ်တတ်သူမို့..အရွယ်သေးသလားထင်ရသော်လည်း...ကိုင်ကြည့်တော့..လုံးလုံးတင်းတင်းလေး...လက်တစ်အုပ်စာအပြည့်ရှိပါသည်။ ကိုင်ရတာ တင်းတင်းလေးနဲ့...အရသာရှိလိူက်တာ။ အခုတောင်ပြန်ကိုင်ချင်နေပီ။

ပိုသေချာသွားတာက..တစ်ကိုယ်လုံး naked တွေ့လိုက်ရတော့...မျိူးသူဇာရဲ့ ကိုယ်မှာ...ဘယ်အရာကမှ ထင်သလောက် မသေးပါ။ သူ့ဟာနဲ့သူ..အရွယ်အစားပြည့်ပြည့်တင်းတင်းတွေကြီးပါပဲ။ ဒီလို...ခန္ဓာကိုယ်မျိုးကို..ကိုယ်သူခိုးလို့ ဆိုရမည်။

ငယ်ရွယ်သန်စွမ်းပီး...အမြဲသွားလာလှုပ်ရှားနေတတ်သူမို့ပဲလားမသိပါ....တစ်ကိုယ်လုံး....လုံးလုံး ကျစ်ကျစ်လေးနဲ့..ဆွဲ လို့ကောင်းလိုက်တဲ့ဖြစ်ခြင်း။ မင်းမင်း ကြမ်းသမျှ တော်တော်ခံနိုင်သည်လို့ ပြောရမှာပဲ။

ရုပ်ရှင်ရုံကနေ တည်းခိုခန်း ရောက်တာနဲ့ နှစ်ယောက်လုံး ငစမာန်ထ နေကြတော့....အခန်းတံခါးပိတ်ပီးတာနဲ့ အဝမှာတင်..ရပ်လျက် ဖက်ရင်း ကစ်ဆင်ဆွဲကြသည်။ မင်းမင်း လက်တစ်ဖက်က စောစောကတင် ကိုင်ထားတဲ့ နို့လေးတွေပေါ်.. ဆုတ်ညှစ်နေပီ။

​နောက်လက်တစ်ဖက်က..တင်ပါးကျစ်ကျစ်လေးတွေကို...ဖိညှစ်ပေးနေခဲ့သည်။ တဆက်တည်း..ထမီကို အစဖြေပီးဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ ပီးတော့...အပေါ်အကျီတီရှပ်ရော ဘရာ လေးပါ ချွတ်ပစ်လိုက်တော့..မျိုးသူဇာ ဆီမှာ ပင်တီလေးသာ ကျန်ပါတော့သည်။ မျိုးသူဇာက လည်း မင်းမင်း ကို အားကျမခံ မင်းမင်း ရဲ့ တီရှပ်နဲ့ ဘောင်းဘီ ရှည်ကို ချွတ်ပေးပီး..မင်းမင်းရှေ့ ငုတ်တုတ်ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူမက အရင်ဦးဆောင်မယ်ပေါ့လေ။

ဒီလို..အတွေ့အကြုံရှိပီးသား..မိန်းမမျိုး က များသောအားဖြင့် အရသာကောင်းကောင်းတွေပေးတတ်တာ..မင်းမင်း သိသည်။ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့ မိန်ခလေးတွေနဲ့ဆိုရင်..မင်းမင်း ကပဲ ဦးဆောင်နေရတာ၊ သူတို့အတွက် အရမ်းစဥ်းစားပေးနေရတာ၊ ပီးတော့လည်း..ရှက်သလိုလို... ကြောက်သလိုလိုတွေ လုပ်တတ်ပီး...လုပ်လုပ်ချင်းလည်း ချော့လုပ်နေရတာ၊ လုပ်ပီဆိုရင်လည်း မျက်စိစုံမှိတ်..ပိုဆိုးတာက မျင်နှာကြီး ရှုံ့မဲ့ပီး ခံတတ်တာ...ဒါတွေဟာ...မင်းမင်း ကို ဖီးငုတ်စေပါသည်။

မင်းမင်းက ကသူနဲ့ လုပ်ပီဆိုရင်..မြူးနေ..ပျော်နေ...တက်ကြွနေမှကြိုက်တာ...။ စိတ်မပါသလိုပုံနဲ့...သေမလို..ကြေမလိုပုံစံတွေ လုပ်နေပီဆို..မင်းမင်း ချရတာ အားမရတော့။အဲ့ဒီအခါဆိုရင်တော့..တစ်ကယ်သေပီသာမှတ်။ မင်းမင်း ရဲ့ ကြက်ဖ ကော့ကော့ကြီးက အသေခွပ်ပီသာမှတ်တော့။

မင်းမင်း အတွင်းခံ ကို အပီးချွတ်ချလိုက်တော့..မင်းမင်း ကြက်ဖကြီး မျိူးသူဇာ မျက်နှာရှေ့မှာ...လည်တထောင်ထောင်ဖြစ်နေပါပီ။

“ ဟဲ့...နင့်ဟာကလဲ...လူနဲ့မလိုက်ဘူး..ထွားလိုက်တာ...ပီးတော့...ထိပ်ကော့ကြီး...”

“ အဲ့လိုကော့နေတော့...နင့်အတွက်ပိုကောင်းမှာပေါ့....မဟုတ်ဘူးလား...”

မျိုးသူဇာ ပြန်မဖြေနိုင်တော...မင်းမင်း ကြက်ဖကြီးကို...သူ့ပါးစပ်ထဲဆွဲသွင်း..လှုပ်ရှားပေးနေပီ။

“ အား...ကောင်းလိုက်တာ..မျိုးသူဇာ ရယ်...”

မင်းမင်း မျိုးသူဇာ ခေါင်းကို သူ့လက်နဲ့ စုံကိုင်ပီး သူမ အာခေါင်ထိပါ ရောက်အောင် ဖိသွင်းပစ်လိုက်သည်။မျိုးသူဇာ က ကစ်ဆင်ဆွဲတာသာ ကဗျာမဆန်တာ...ပုလွေတော့ ကောင်းကောင်း လွေတတ်သား။ မင်းမင်း ကြက်ဖကြီးက မျိုးသူဇာ ပြောသလို လူနဲ့မလိုက်အောင်ထွားပါသည်။ လုံးဝ...မွေးရာပါ..ပါ။

ထိပ်ကလန်နေပီး...ကျောင်းကကောင်တွေအခေါ်တော့..ဒစ်ပြုတ်ပေါ့...အထက်ကိုမော့နေသလို ကော့ကော့ကြီး။ ထူးခြားတာက ထိပ်လုံးကြီးက မှိုပွင့်ကြီးလို ငွါးငွါးစွင့်စွင့် ကြီးပါ...ပီးတောာ့...မင်းမင်း စိတ်ထပီဆိုရင်ရှေ့တည့်တည့်ကို...ကိုးဆယ် ဒီဂရီတန်းနေပီး ကော့ကော့မတ်မတ်ကြီးဖြစ်နေတတ်ပါသည်။

မင်းမင်း ဝမ်းဗိုက်ကြွက်သားရယ် ..စအိုနဲ့ပေါင်ခွကြားကြွက်သားတွေရယ်ကို အသက်အောင့်ပီး..ရှုံ့ညှစ်ထားလိုက်ရင်...ပိုရှည်ထွက်လာသလားမှတ်ရပီး..မောင်တံကြီးတစ်ချောင်းလို..လက်နဲ့ဖိချရင်တောင်.. ချက်ချင်းထောင်ကနဲ ပြန်မတ်နိင်ပါသည်။ ယောကျ်ားဆိုတာ...ဘယ် သို့မဟုတ် ညာဘက် တစ်ဖက်ဖက်ကို ကောက်တတ်ကြပီး...မင်းမင်း လို အပေါ်ကော့နေတာမျိုးတော့..ရှားကြပါသည်။

“ ကောင်းလိုက်တာ...မျိူးသူဇာ ရယ်..နင် စုပ်တာ..အရမ်းကောင်းတာပဲ...”

“ နင်ကကောင်းနေ..ငါမှာ လည်မျိုထဲထိတောင် ရောက်တယ်...နင့်ဟာကြီးက..အထဲရောက်ရင် ပိုများရှည်သွားလား..ဟယ်....”

“ အေးပါဟယ်...ငါနင့်ကို..အရမ်းကောင်းအောင် ပြန်လုပ်ပေးပါ့မယ်...”

မျိုးသူဇာ ပင်တီလေးကိုချွတ်ကာ..မွေ့ရာပေါ်..ပက်လက်လှန်ပီး..ဒူးထောင်ပေါင်ကားပေးနေသည်။ မင်းမင်း ပြောသလို..မျိုးသူဇာ ရဲ့ ဘယ်အရာကမှ ထင်သလောက်မသေးပါ။ မျိုးသူဇာ ပိပိလေးက..လက်မထိပ်လောက်ရှိတဲ့ အစေ့ငုတ်တုတ်လေးပြူထွက်နေပီး..နှုတ်ခမ်းသားတွေက ထူထူဖောင်းဖောင်းလေးပါ။

အမွှေးကလည်း ပိပိလေးအပေါ်ထိပ်နားမှာ အဖုတ်လိုက် စုစုလေးပါ.။ .ဒီတိုင်းဆို..လိမ်လိမ်ကောက်ကောက်လေးတွေပဲနေမှာပေါ့။ မင်းမင်း မျိုးသူဇာ ရဲ့နားထင်စပ်နဲ့ နားကို စနမ်းပေးလိုက်သည်။ နမ်းတယ်ဆိုသော်လည်း ပါးစပ်နဲ့ ကလိတာပါ။

ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ အဲ့လို ကလိတုန်းက မျိုးသူဇာ ဖီးတက်ပီး တုန်နေတာကို ကြုံခဲ့လို့..ဒီလိုလုပ်တာ..သူမကို ထိစေတယ်...ထိမိတဲ့နှိုးဆွမှုဖြစ်စေတယ်ဆိုတာ သတိထားမိလို့ပါပဲ။ တကယ်လည်း..ဖြစ်နေပီ။

“ အီး..အား..အင်းး..ဟား..ရှီး...ရှီး...မင်းမင်း ရယ်...ငါ..အသဲယားတာ..ဟယ်..”

ရုပ်ရှင် ရုံထဲမှာတုန်းက ရှီး..ရှီး..လောက်ပဲ ညည်းခဲ့ပေမယ်..ခုတော့...မျိုးသူဇာ..အသံကျယ်ကျယ်..အော်ညည်းလေပီ။ မင်းမင်း ဆက်ဆင်းသွားပါသည်။ လည်ပင်း...ပခုံး..ဖွဖွကိုက်ပေးလိုက်တော့...မျိုးသူဇာ ခပ်ညှင်းညှင်းရယ်လေသည်။

“ ခိ...ခိ..ခစ်..ခစ်..ခိ..ယားတယ်ကွာ...”

မင်းမင်း ကလဲ အဲ့လို...မြူးမှ..ရယ်မောပြုံးရွှင်နေမှကြိုက်တာ။ အကြိုက်...ဆွဲပီလေ။

မင်းမင်း လက်နှစ်ဖက် အလုပ်စရှုပ်ပီ။ တစ်ဖက်က..နို့လုံးလုံးလေးတွေပေါ်...နောက်တစ်ဖက်က ပိပိလေးပေါ်..ပွတ်လိုက်..နှိုက်လိုက်..ထုပ်လိုက်..သွင်းလိုက်....နဲ့ပေါ့။ နို့လေတွေ..တစ်လုံးစီ...စို့ပေးလိုက်သည်။ လျှာလေးနဲ့ လျှက်လိုက်..သွားတန်းနှစ်တန်းကြား ဖွဖွလေး ဖိကြိတ်ပေးလိုက်...စုပ်ဆွဲလိုက် နဲ့လုပ်ပေးနေသည်။ မျိုးသူဇာ အသံပေါင်းစုံနဲ့ အော်နေပီ။

“ အား...ဟင်း..ဟင်း...ဟီး..ဟီး..မင်းမင်း.. အား..အူး..ကောင်းတာ..ဟယ်...အား..ကောင်းလိုက်တာ..”

မင်းမင်း အောက်ပိုင်းကို တဖြည်းဖြည်း ဆင်းလာလိုက်သည်။ နို့တွေကနေ...ဗိုက်သားပြေပြေလေးပေါ်...ချက်ကလေး...ပီးတော့..ဆီးခုံ မောက်မောက်လေးသို့..တရွရွချင်း။

မျိုးသူဇာ က မိတ္ထီလာ ဘက်ကဆိုပီး အသားညိုတယ် မထင်ပါနဲ့။ အသားလတ်လတ်လေးပါ။ တစ်ကယ်ဆို..အသားဝင်းတဲ့ဘက်တောင် ရောက်ဦးမှာ...နေပူမိုးရွာထဲ အမြဲ သွားလာနေလို့လားမသိ...ပီးတော့..စကင်းကဲ တွေဘာတွေလဲ..သိပ်လုပ်တတ်သူ မဟုတ်တာကြောင့်ဖြစ်မည်...။ အသားအရေက ခပ်လတ်လတ်ပဲဖြစ်နေရတာ။

ဒါပေမယ့် မျိုးသူဇာ ပိပိနှုတ်ခမ်းသားတွေကတော့..ညိုတိုတိုလေးတွေ။ မင်းမင်း ချောကလက်သားလေးတွေကို...စလျှက်ပေးပီ။ မျိုးသူဇာ ပိပိထဲကနေ အရည်လေးတွေက သူလက်နဲ့ ကလိုင်းပေးတည်းက စထွက်နေပီးသား။

မင်းမင်း အလယ်အကွဲကြောင်းတလျှောက် အောက်ကနေအပေါ်ကို..လျှာအပြားလိုက်ဖိဆွဲပေးလိုက်တော့..မျိုးသူဇာ ထွန့်ထွန့်လူးကာ..အော်တော့သည်။

“ အား...ရှီး..အီး...အား..ကောင်းတယ်ကွာ...အား..”

မျိုးသူဇာ သူမ ပိပိလေးကို ဆီးစပ်ကနေ သူမလက်နဲ့ဖိပီး ဆွဲတင်ပေးနေသည်။ မင်းမင်း ခုထိ အစေ့လေးကိုတမင်ရှောင်ပီး အကွဲကြောင်းထဲရယ်..နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ရယ် သာတောက်လျှောက် လျှက်ပေးနေတာ...ဒါကို..မျိုးသူဇာ မချင့်မရဲဖြစ်ပီး..အစေ့လေးယားနေရပီပေါ့လေ။

“ မင်းမင်း ရယ်....ဒါလေးပါ..လုပ်ပေးပါ..ဟယ်...ငါ..အရမ်းကောင်းနေပီဟာ...နော်...အင်းးးး...ဟင်းးး..ဟင်းးးးဟင်းးးးးး.”

မျိုးသူဇာ သူမလက်နှစ်ဖက်နဲ့ သူမပိပိကို..အပေါ်ကနေဆွဲဖြဲပေးပီး..ခေါင်းပါမတ်ကြည့်ကာပြောလေသည်။မင်းမင်း ထပ်မညှင်းတော့ပါ...သူ့ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ မျိုးသူဇာ ပိပိအလည်လောက်ကနေ အသာဖြဲပေးလိုက်တော့...အစေ့လေးက တစ်ကယ့်ကို...ငေါက်တောက်လေး ထောင်တက်လာပီး..ထိပ်ကလေးကို...မင်းမင်းလျှာဖျားလေးနဲ့စတင်ကာ...ကလိပေးလိုက်သည်။

“ အား...အား...အားးးး..ရှီး..ကောင်းလိုက်တာ..အားးးးးး..”

ပီးတော့..အဲ့ဒီကောင်းတာလေး...မဆုံးခင်..မင်းမင်း အစေ့လေးကိူ လျှာအပြားလိုက်ကပ်ကာ ထပ်လျှက်ပေး၏။

“ အား...အူးး...မင်းမင်း ရယ်...ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ...ကောင်းလိုက်တာ..ဟယ်...အီး...”

မျိုးသူဇာ အံပါကြိတ်နေရပါပီ။ မင်းမင်း ဒီပညာတွေကောင်းကောင်းတတ်ပါသည်။ မိန်းမတစ်ယောက် ကို အိပ်ရာပေါ်မှာ...ညွတ်ခွေနေအောင်...ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ..ကောင်းကောင်းတတ်သည်။ မင်းမင်း ဦးလေးတစ်ယောက် ပြောသလို....ခံချင်စိတ်တွေ..ဟုန်းဟုန်းတောက်ပီး...ခံချင်မွှေးတွေ..ထထောင်ထွက်လာအောင်ကို....လုပ်ပေးတတ်သည်ပေါ့။

မင်းမင်း အ​စေ့လေးကို...သူ့လျှာနဲ့ အသားကုန် အစွမ်းပြပေးနေသလို...လက်ခလည်နဲ့ လက်ညှိုးနှစ်ချောင်းပူးကလည်း....မျိုးသူဇာ ပိပိပေါက်ထဲမှာ...လှုပ်ရှားပေးနေသည်။ ကျန်တစ်ဖက်ကလည်း..မအားပါ...။အပေါ်က နို့တွေကို..လှမ်းဖျစ်ညှစ်ပေးနေရတာနဲ့။

အပေါက်ထဲက...လက်နှစ်ချောင်းကိုလည်း..ပက်လက်​အနေ​အထားနဲ့..ကွေးထားပေးပီး...အထုတ်အသွင်းလုပ်တိုင်း...မျိုးသူဇာ ပိပိထဲက G Spot နေရာလည်းကို..ထိမိနေအောင်..ကလိုင်းပေးနေတာပါ။ ငယ်တုန်းကတော့...အဲ့ဒီနေရာကို...G Spot လို့မသိပါ...။ ထိရင် သူတို့..အရမ်းကြိုက်တတ်ကြလို့..မှတ်ထားပီး..လုပ်လုပ်ပေးတာပါ။

နောက်..ကျောင်းက...စီနီယာကြီးတွေသင်ပြမှုကြောင့်..ဒီ အခေါ်အဝေါ်တွေသိလာရတာ။ အမှန်တော့...အဲ့ဒီ..စီနီယာကြီးတွေတောင်..မင်းမင်း လောက် လက်တွေ့ သင်ခန်းစာတွေမများကြပါ...။ အပြောသမားသက်သက်တွေပေါ့။

စော်နှစ်ပွေလောက် ဖိုက်ဖူး...ဖါသုံးလေးခါလောက် ချဖူးကြရုံနဲ့...ဆရာကြီးဘွဲ့ခံပီ..း..အပြောကပိုကြီးနေကြတယ်ဆိုတာ မင်းမင်း သိပါသည်။ မင်းမင်း ဘယ်လောက်ကြုံဖူးတယ်ဆိုတာ..မင်းမင်း ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပြတတ်ပါ...။ ပြောရရင်..မင်းမင်း က တစ်ကိုယ်တော် သိုင်းသမားပေါ့လေ။

အဲ့လို ပြောပြရအောင်လည်း..မင်းမင်း ကြုံသမျှတော်တော်များများက...မထင်မှတ်ဘဲ ကြုံခဲ့ရတာဖြစ်ပီး..ပြန်ပြောပြရင်လည်း မယုံတစ်ဝက်နဲ့ မင်းမင်း ပါလေ ဆရာကြီး စာရင်းဝင်သွားမှာပေါ့။

“ အား...အံမလေး..မင်းမင်း ရယ်..ကောင်းလိုက်တာ...ကောင်းလိုက်တာဟယ်... အား..အီးးးးး...”

မျိုးသူဇာ ကော့ပြန်တက်ပီး ထွန့်ထွန့်လူးနေပီ။ မင်းမင်း...အစေ့လေးကို...ငုတ်တုတ်ပိုပေါ်လာအောင်..ဆွဲဖြဲပီး..သွားတန်းလေးနှစ်ခုကြားမနာအောင်...အသာဖိကြိတ်ပေးလိုက်သည်။ အသံလေးက...ဂတ်..ဂတ်.. ဂတ်..ဂတ်..ဂတ်ဂတ်နဲ့ ဆက်တိုက်ကြားရသည်။

ဒီလိုလုပ်တာကိုလည်း...ကြောင်သန်းကိုက်လို့...ခေါ်တာ မင်းမင်း ကြားဖူးသည်။ ဟုတ်သား...ပဲ။ ကြောင်မကြီးက..ကြောင်လေးတွေကို...သန်းကိုက်ပေးသလိုလေးပဲကို။ အခေါ်အဝေါ်တွေက အရေးမကြီးပါ....အရေးကြီးတာက...သူတို့အရမ်းကောင်းနေဖို့နဲ့...ခံချင်မွှေးတွေ ထောင်ထလာဖို့ပဲမဟုတ်ပါလား။

“ အံမယ်လေး...မင်းမင်း..ရေ..ဘယ်လိုကြီးလဲ..ငါမရတော့ဘူး..အူး..ရှီး..အား...အံမလေး.. အ..အ..”

မျိုးသူဇာ မွေ့ရာပေါ်...ပြန်လဲကျသွားပီး...မင်းမင်း ခေါင်းကို​ရော..ဆံပင်တွေကိုပါ...အတင်းရောဆွဲ နေပါပီ။ ပီးတော့...သူမ ပိပိလေးကလဲ...မင်းမင်း ပါးစပ်ကတံတွေးတွေရော...သူမ ထွက်လာတဲ့ အရည်တွေပါ ရောပီး ရွှဲရွှဲစို...စိုစိုရွှဲနေပီ။

မင်းမင်း ရပ်ပီး...သူမပေါင်နှစ်ဖက်ကြား ဒူးထောက်ဝင်ထိုင်တဲ့ အထိ..မျိုးသူဇာ တဟင်းဟင်း နဲ့...ညည်းကောင်းတုန်း။

“ ငါ..ထည့်တော့မယ်နော်.....”

“ အင်း...ဟင်း..ဟင်း...ကောင်းလို့ပါ မင်းမင်း ရယ်...အား..”

မျိုးသူဇာ စကားမဆုံးခင်....မင်းမင်း သူ့ကောင်ကြီးထိပ်နဲ့...မျိုးသူဇာ အစေ့လေးနဲ့ ပိပိနှုတ်ခမ်းသားတွေကို...အပေါ်ကနေ..ပွတ်ဆွဲပေးနေပီ။ လေးငါးဆယ်ချက်လောက်နေတော့..မျိုးသူဇာ မခ့စားနိုင်တော့။

“ လုပ်တော့ဟာ....ထည့်တော့...ငါမနေနိုင်တော့ဘူးဟ..”

သူ့ကောင်ကော့ကော့ကြီးကို အရင်းမှကိုင်ပီး....ဖြည်းဖြည်းချင်း မျိုးသူဇာ အပေါက်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။ မျိုးသူဇာ အံကြတ်ရင်း...အား...ဟားးးး...ဆိုပီးညည်းတော့သည်။ တစ်ဝက်ကျော်လောက်ထိ မျှောသွင်းသွင်းပီး...ခဏရပ်ကာ....နှဲ့ပေးနေလိုက်သည်။

မျိုးသူဇာ ပိပိက စည်းနေသည်။ အတွေ့အကြုံရှိတယ်ဆိုရုံပဲရှိပီး...မများသေးတာ..သိသာပါသည်။

“ ဟဲ့...ငါ အဆုံးထိသွင်းမယ်နော်..”

“ အင်....ဒါမဆုံးသေးဘူးလား...ဖြည်းဖြည်း လုပ်နော်...ငါဟာလေးလဲ..ကွဲသွားဦးမယ်....”

မင်းမင်း ခါးအားလေးနဲ့ နဲနဲ ထပ်သွင်းကြည့်သည်။ စည်းစည်းလေးနဲ့ ထပ်ဝင်သွား၏။ ဒီတိုင်းဆို...မျိုးသူဇာ ခံနိုင်မှာပါ...အရိုင်းသက်သက်မှ မဟုတ်တာ။ မင်းမင်း သုံးပုံနှစ်ပုံထိပဲ သွင်းပီး ပြန်ထုတ်ကာ အရင်းကို လက်နဲ့ဆုတ်ကိုင်ပီး ထပ်သွင်း၏။

“ အား...အံမလေး...ကျွတ်..ကျွတ်..အား..ကောင်းတယ်...ကောင်းတယ်...”

မင်းမင်း လက်နဲ့ဆုတ်ကိုင်ထားရင်းပဲ အရှိန်ထည့်လုပ်ပါပီ။ မျိုးသူဇာ အရမ်းဖီးတက်လာမှ..လက်လွှတ်ပေးပီး အဆုံးထပ်ထည့်ဖို့ စိတ်ကူးထားသည်။

“ မျိုးသူဇာ... ငါ..လိုးတာ..ကောင်းလား..”

“ အင်း..ကောင်းတယ်...ကောင်းလာပီ.. လုပ်..လုပ်..”

“ မဟုတ်ဘူး...လိုးတာ ကောင်းလား..မေးတာ...”

“ အင်း..ကောင်းတယ်..လုပ်ပါဆို...”

“ လိုးတာလို့ပြောလေဟာ....နင်ကလဲ...”

“ အေးပါဟယ်....ကဲ...နင်လိုးတာ..ကောင်းတယ်...ငါကြိုက်တယ်...လိုး...လိုး...ဟုတ်ပီလား...အား..အံမလေး..ဟဲ့...သေပါပီ...အား..ကျွတ်..ကျွတ်..”

မင်းမင်း လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပီး တဆုံးသွင်းလိုက်ပါပီ။ မျိုးသူဇာ အကျယ်ကြီး ထအော်ပါတော့သည်။

“ အံမလေး...မင်းမင်း ရယ်...ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ...အထဲမှာ..အောင့်တောင်သွားတယ်...အား..ကျွတ်...ကျွတ်...ကျွတ်....ဟဲ့..ဟဲ့..အ..အ..အ..အား..”

မင်းမင်း မနားတမ်း ဆော်ပါပီ...။ မျိုးသူဇာ အော်သံတွေရော...သူ့ကောင်ကြီး မျိူးသူဇာ ပိပိလေးထဲ အထုတ် အသွင်းလုပ်တိုင်း မြည်နေတဲ့ တဖွတ်ဖွတ်..တဗွတ်ဗွတ် အသံတွေ ညံလိုနေပီ။

“ မျိုးသူဇာ... ကောင်းလား....ငါ လိုးတာ..ကောင်းလား...”

“ အင့်...အင့်..အင့်..အင့်...အ..အ...အ...အ...ကောင်းတယ်...မင်းမင်း..အား...ကောင်းတယ်..လိုးပါ...လိုး..လိုး..အား...အူးးးးးး....”

“ ဖတ်...ဖတ်....ဖတ်...ဖတ်....ဗွတ်....ဗွတ်...ဗွတ်...ဗွတ်...”

မျိုးသူဇာ ခြေနှစ်ချောင်းထမ်းပီး..မင်းမင်း ဆော်ပြန်သည်။ ပီးတော့..ဘေးတစောင်း...ပုစွန်တုတ်ကွေးလေး။ ဖင်တုန်တုန်လေးကိုကြည့်ပီး...ဆော်ပေးနေသည်။ မျိုးသူဇာ အော်လို့ မဆုံးတော့။ မင်းမင်း...ပတ်လက်လှန်ပေးလိုက်ပီး....မျိုးသူဇာ ကို အပေါ်ကနေ....မြင်းစီးခိုင်းပြန်သည်။

မျိုးသူဇာ ကမာန်တက်နေတော့..စစီးတည်းက ဒုန်းစိုင်းပီး စီးနေတော့သည်။

“ အင့်...အင့်...အင့်...အင့်...အား...အူး...အီး..အား...မင်းမင်းရေ...ငါ...အား...အရမ်းကောင်းနေပီ...အ..အ....”

မင်းမင်း....အောက်ကနေ....ဗိုက်ကြွက်သားရယ်...ခွကြားကြွက်သားတွေကို....စအိုပါရှုံ့အောင်...အသက်အောင့်ကာ...ဖျစ်ညှစ်ပေးပီးထပ်တင်းထားလိုက်သည်။

“ အားးး...အီးးး....အင်းးး..မင်းမင်း ရယ်...နင့်ဟာကြီးက အထဲပိုဝင်လာသလိုပဲ....အား...အူး...ငါ...မလုပ်နိုင်တော့ဘူးဟာ...အား...အံမလေး....”

မျိုးသူဇာ သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် မှောက်ကျသွားသည်။

“ ဒါဆို...လေးဘက်ကုန်းပေးဟာ....”

“ ဟဲ့....နင်မပီးသေးဘူးလား....အံမလေး...နင်တော်တော်လုပ်နိင်တဲ့ကောင်....ငါတောင်...ကျိန်းနေပီ....”

မျိုးသူဇာ ပြောမယ့်သာပြောနေတာ...လူက မွေ့ရာပေါ်...လေးဘက်ကုန်းပေးနေပီ။ အားပါး....ကောင်းလိုက်တဲ့....အိုးကျစ်လေး....။

ပုစွန်တုတ်ကွေး ကျွေးတုန်းက...တစ်ခါ..ကြည့်ပီး..အားရပြီးပီ။ မင်းမင်း စောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း..တုန်တုန်သွားတာ...ပီးတော့...မင်းမင်း ပြောသလို...မျိုးသူဇာက ကိုယ်သူခိုး။ ထမီဝတ်ထားတုန်းက အိုးက ကျစ်နေတော့...သေးတယ် ထင်ရပီး...ခုလို..doggy ဆွဲဖို့...ကုန်းခိုင်းလိုက်မှ...ထင်သလောက်မသေး....။

စွင့်စွင့်ကားကားလေးနဲ့ ပိုကြည့်ကောင်းတာက...ခါးသိမ်သိမ်လေးရယ်... ပီးတော့...မျိုးသူဇာ က ကုန်းရုံသာမက ဖင်ပူးတောင်းလေးပါ ထောင်ပေးထားတော့...စအိုပေါက်..စူစူ လေးရယ်နဲ့....သူမ အဖုတ် ပြူးပြူးလေး ကို နောက်ကကြည့်ရတာနဲ့ပင်..မင်းမင်း အရမ်းထန်နေရပီပေါ့။

မင်းမင်း.. တံတွေးနဲနဲ စွတ်ပီး... သူ.ကြက်ဖကြီးကို..ဖြည်းဖြည်းချင်း သွင်းလိုက်သည်။

“ အ..အ...အီး...မင်းမင်း ရေ...ကောင်းလိုက်တာ..ဖြည်းဖြည်း တော့..လုပ်နော်...အား...အီး..”

မျိုးသူဇာ ကောင်းလည်းကောင်း....နာမှာလဲကြောက်နေသည်။ မင်းမင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ပဲ ဆောင့်ပေးပါသည်။ မျိုးသူဇာ အိုးနဲ့ မင်းမင်း ဆီးစပ်ချင်းထိနေသံက..စည်းချက်ညီညီ။ လုပ်လို့ ထွက်တဲ့ အသံကတော့...စောစောကထက်တောင် ပိုမြည်လာသလားလို့။

“ ဖတ်....ဖတ်...ဖတ်..ဖတ်...ဗျစ်...ဗျစ်..ဗွတ်..ဗွတ်..စွပ်..စွပ်...စွပ်...ဘူ....”

“ မျိုးသူဇာ... ငါ..ကောင်းနေပီ...လိုးမယ်...လိုးပီ...ငါကြမ်းပီဟာ..အား...ဟား...ဟား...”

“ လိုး..မင်းမင်း.. လိုး...အား...အီး...လိုးပါ...အား..”

မင်းမင်း အသားကုန် ဆွဲလေပီ။ မင်းမင်း ကြွက်သားတွေကို အားထည့်ပီးစအိုကြောပါထပ်ရှုံ့သွင်းကာ...မျိုးသူဇာ အိုးလေးပေါ် သူ့ဆီးစပ်ထိအောင်ပါကပ်၍....အထဲမှာပါမွှေပေးလိုက်သည်။

“ အားပါး..ကောင်းလိုက်တာ...မျိုးသူဇာ ရယ်....”

“ အီးးးးးးး ကောင်းလိုက်တာမင်းမင်းရယ်.... အရမ်းကောင်းတာပဲ.....”

ကောင်းလွန်းလို့ထင်ပါသည်....မျိုးသူဇာ အိုးလေး ခါယမ်းလို့နေသည်။ မျိုးသူဇာ အိုး...အိုး...ဟိုက်...ဗုဒ္ဓေါ။ မျိုးသူဇာ အိုး မှ မဟုတ်ဘဲ။ မင်းမင်း မျိုးသူဇာ ကို ဆွဲခဲ့တာတွေ ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ ပြန် စဥ်းစားနေမိတာပဲ။

ပီးတော့...စဥ်းစားရင်း သူ့ကြက်ဖကြီး အရမ်းကိုတင်းလာကာ...အောက်ခံဘောင်းဘီ ဝတ်ထားတာတောင်...ထိုးထောင်လာခဲ့ရတာပဲ။ ဒါဆို...မျိုးသူဇာ ကို ဆွဲနေတယ်မှတ်ပီး.... သတိထားမိလိုက်တော့.....မင်းမင်း....ရှေ့က ထိုမမ...ဖင်နှစ်ခြမ်းကြား....သူ့ကြက်ဖကြီးကို...ဖိကပ်မြှုပ်ထားမိခဲ့တာပဲ။ ညှောင့်တောင် ညှောင့်မိလိုက်သလား မသိတော့ပါ။ မင်းမင်း သတိထားကြည့်တော့...သူ ဘယ်အချိန်တည်းက ဒူးကွေးနေမိလဲမသိပါ။

လူကသာမသိတာ...မင်းမင်း ကြက်ဖကြီးက သိနေတယ်ပေါ့လေ။ ဘာလို့ဆို....မင်းမင်း ကြက်ဖ ကြီးက..ထိုမမ...ဖင်ကြားထဲမှာ... ကွက်တိ...အမြှောင်းလိုက်ကြီး...ဖိကပ်နေတာ..မင်းမင်း ခံစားနေရသည်လေ။ ဒါဆို..စောစောက..ဖင်ကြီးခါယမ်းပစ်လိုက်တာရော...ထိုမမ ပဲလား။

သူမက..စွာတာပဲ။ မင်းမင်း ကို..ဘာလို့...မအော်တာလဲ....မဆဲတာလဲ။ အနည်းဆုံးတော့.... အတင်းနေရာရွှေ့သွားလို့ရတာပဲ။ ဘာလို့...မလုပ်တာလဲ။ ဒါမှမဟုတ်ရင်.. ထိုမမ ကပါ ဖီးတွေတက်နေလို့လား။ မင်းမင်း... အသာလေး ခေါင်းကို..ငဲ့ပီး ထိုမမ...မျက်နှာကို.. အကဲခတ်သလို...ကြည့်မိတော့.....။

မင်းမင်း.... ခံစားလိုက်ရတာက...ရှေ့က..ထိုမမ...သူမ.. ဖင်ကြီးကို ...ရုတ်တရက်... နောက်ကိုပစ်ကာ.. မသိမသာ...လှုပ်ယမ်း ပေးလိုက်တာကိုပါ။

...................................................

 ( ၃ )

နိမ့်တုံ မြင့်တုံ တင်ပါးဆုံ အပျိုဂုဏ်ဟုမှတ် တဲ့။ မင်းမင်း ရှေ့ မလှမ်းမကမ်းမှ သွားနေသော ထိုမမ ၏ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း နိမ့်ချည် မြင့်ချည်နဲ့ လှုပ်ယမ်း နေသော အိုးဝိုင်းဝိုင်း လှလှကြီးကိုကြည့်ပီး ခေါင်းထဲ အဲ့ဒီ စကားပုံက ပေါ်လာသည်။ အားပါး...တစ်ကယ်လည်း မိုက်ပါသည်။

ထိုမမ ဝတ်ထားတာ ဘဏ်ယူနီဖောင်းလို ရုံးယူနီဖောင်း ဆိုတာတော့ မင်းမင်း သိသည်။ ဘယ်နေရာ ဘယ်ဌာန ယူနီဖောင်းလဲတော့ မသိပါ။

ထိုမမက အသက်က အစိတ်လောက်တော့ ရှိပီ လို့ မင်းမင်း မှန်းသည်။ မိန်းမလွယ် အနက်ရောင် အိတ်လေးတစ်လုံး လွယ်ထားသည်။ ကျောလည်လောက် ဆံပင်ကို ခေါင်းစီးကြိုးတစ်ခုနဲ့ အရင်းမှာ စုချည်ထားသည်။ အကျီက မိုးပြာရောင်လိုလို အပြာနုလိုလို အရောင် ရင်စေ့လက်တို... ထမီက...စကပ်ထမီလည်းဖြစ်မည်..အပြာရောင်။ အင်္ကျီ  လက်အနားနဲ့ ထမီအောက်အနားမှာ..ချိတ်လိုလို...နက်ပြာရောင်ပန်းနွယ်ပန်းခတ် ဒီဇိုင်းတွေနဲ့။ ဝတ်ထားတဲ့ ဖိနပ်က ကတ္တီပါ အမြင့်။

ဒါ့ကြောင့် ကားပေါ်မှာတုန်းက မင်းမင်း ဒူးနဲနဲ ကွေးတာနဲ့ ဖင်ကြားထဲကွက်တိ အံကျဖြစ်သွားတာ။ နောက်မို့ဆို...တင်ပါးရိုးပေါ်တင် သူ့ကြက်ဖကြီး မေးတင်မိ သွားမှာ။

အဟီး...ကောင်းလိုက်တာ....။ ကားပေါ်မှာတုန်းက ထိုမမ ဖင်ကြီးထဲ သူ့ကောင်ကြီး ညပ်နေစဥ် သူမ ဖင်ကြီးနောက်ပစ်ပီး မသိမသာလေး ယမ်းပေးလိုက်တာ...မင်းမင်းက လဲ ဘယ်နေမလဲ...ဒူးလေးထပ်ကွေးပေးပီး ခါးအသာကော့ပေးလိုက်တော့.... fitting မှ fitting...သူမ ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားထဲ သူ့ကြက်ဖကြီး ပြေးကပ်ညပ်သွားလိုက်တာများ....လုံးဝ fitting....ဖီးပဲ။

ဒါတောင်...အတွင်းခံတွေ..အဝတ်တွေ ကြားမှာရှိနေလို့...မရှိများ မရှိရင်...အူး...ပလွတ်ကနဲ....ထိုမမ ဖုတ်ဖုတ်ပေါက်ထဲ...သူကြက်ဖကြီး ခေါင်းတိုး ဝင်သွားလောက်ပီ။

မင်းမင်း ရှေ့က ထိုမမ ဖင်ကြီးကြည့်ပီး...ရင်တွေပူလာလို့...တံတွေးတောင်မြိုချလိုက်မိတယ်။ ဂလု.....။ ကားပေါ်မှာ မင်းမင်း တစ်ကယ့်ကို မရည်ရွယ်ပါ။ မင်းမင်း ဒါမျိုးလဲ မလုပ်တတ်...လုပ်လေ့ မရှိပါ။ ကြောက်လို့...။

တချို့မိန်းမတွေ က အိပ်ရာထဲမှာသာ အရှက်ကုန် အလူးအလဲ ခံချင်ခံမယ် ..လူကြားထဲဆို...ဆရာမကြီးလိုလို...အိန္ဒြေရှင်မကြီးလိုလို...အရှက်ကို အသက်နဲ့ လဲမလိုလို...ဘာလိုလိုတွေ..။ မထင်ရင် မထင်သလို ထကြမ်းချင်ကြမ်းတာမျိုး။ ဒီလိုဖြစ်မှာတော့ မင်းမင်း ကြောက်သည်...ရှက်သည်။ ဒါ့ကြောင့်လဲ....မင်းမင်း ကားပေါ်မှာ ထောက်လှမ်းရေး မလုပ်။

ထိုမမ ကို နောက်ကလူကြီး ထောက်နေတုန်းကတောင် နေရာ ဖယ်ပေးခဲ့တာပဲကို။ ခုဟာက...မျိုးသူဇာ နဲ့ ဆွဲတဲ့အကြောင်းတွေ ပြန်စဥ်းစားရင်း...မတော်တဆ ဖြစ်သွားရတာပါ။ အဟီး...ကောင်းတာတော့ တော်တော်ကောင်းသည်...။ အိုးကြီးကလဲကောင်း...အိုးကြားညပ်ခဲ့ရတဲ့ အရသာကလဲ ကောင်း။

အခုလဲ....မင်းမင်း ကိုယ့်မှတ်တိုင်ကိုယ် ဆင်းလာတာပါ။ တိုက်ဆိုင်ချင်တော့..ထိုမမ လဲ ဒီမှာပဲဆင်းသည်..သူ့မကရှေ့က။ မှတ်တိုင်ကဆင်းပီးရင်... သွားရတဲ့ လမ်းတစ်လမ်းသာရှိပီး သုံးမိနစ်လောက် သွားပီးမှ မင်းမင်း တို့ နေတဲ့ လိုင်းခန်းတွေ ဘက်ကတစ်လမ်း...စျေးကြီးရှိတဲ့ဘက်ကိုက တစ်လမ်း...လမ်းခွဲသွားတာ။

ဒီတိုင်းဆို...ထိုမမ က စျေးကြီးဘက်သွားမှာပေါ့။ လိုင်းခန်းတွေ ဘက်ဆိုရင်တော့...မင်းမင်း မသိတဲ့သူ အလွန်နည်းတာကြောင့်...ခု ထိုမမ ကို မင်းမင်း မသိပါ။ အင်း...အိမ်မပြန်သေးဘဲ...နောက်က လိုက်ကြည့်ရင် ကောင်းမလား။ ဖင်ရဲ့ ခေါ်ဆောင်ရာလိုက်ချင်တဲ့...နှာ..နှာ.. နှာစိတ်တွေလေ။ ကျောင်းကကောင်တွေကတော့...ဒါမျိုးဆို..အနံ့လိုက်ရှူတာလို့..ပြောတတ်သည်။ အနံ့က ကားပေါ်မှာရပီးပီ။ လူကို လိုက်လုံးဖို့ပဲလိုတော့တာ။

ဒါပေမယ့် မင်းမင်း သူ့ဟာသူ လန့်နေပါသည်။

တခြား...အနေအထားမှာဆိုရင်တော့..ပီးပီ။ စကားမရှိ စကားရှာပြောပီး လုံးပီးပီ။ ခုက..ကားပေါ်က ကိစ္စ ကြောင့်နဲနဲရှိန်နေတာ။ ကောင်းကောင်း ပြန်မပြောဘဲ ရှက်ရမ်းရမ်းလိုက်ရင်...ဒီမှာပဲ...တစ်ခန်းရပ်သွားနိုင်သည်။

အခြေအနေ...အကဲခတ်ပီးမှ လှုပ်ရှားတာပေါ့။ သွားရင်း မင်းမင်း တို့ လိုင်းခန်းသွားတဲ့လမ်းကို ကျော်သွားပါပီ။ ရုတ်တရက်...

“ ဒီမှာ...မင်း..တို့နာက်က လိုက်နေတာလား....”

ထိုမမ နောက်ဖက် ရုတ်တရက် လှည့်ကာ မင်းမင်း ကိုမေးလေသည်။

“ အဲ...မဟုတ်ပါဘူးဗျာ..မမကလဲ..”

မင်းမင်း မမလို့ပဲ ဖမ်းခေါ်ပစ်လိုက်ပီး ဗြောင်လိမ်လိုက်သည်။

“ ဒါဆိုမင်း..အခု ဘယ်ကိုသွားနေတာလဲ...”

အခြေအနေမဆိုးပါ။ ထိုမမ မင်းမင်းကိုပြောနေပုံက ခပ်တင်းတင်းပြောနေတယ် ဆိုသော်လည်း...ဒါသူမရဲ့ စတိုင်လားတော့မသိ...ကားပေါ်မှာ ဟိုဟာ မဖြစ်ကြခင် ကတည်းက သူမ ဒီပုံစံနဲ့ပဲ ပြောခဲ့တာလေ။

“ မမက မင်းမင်း နာမည်တောင် သိနေတာပဲ..”

“ မသိပါဘူး... ဘာကိစ္စ နဲ့သိရမှာလဲ..”

“ မမ ပဲ စောနက မင်းမင်း ဘယ်ကိုသွားနေတာလဲလို့မေးတယ်လေ..”

“ မင်းကိုလို့ပြောတာ...မင်းကို...ကဲ..”

“ အင်းလေ...အဲ့ဒီ မင်းကို..ဆိုတာက မင်းမင်း နာမည်ပဲလေ..မမရဲ့..”

ထိုမမ..နှုတ်ခမ်းတွန့်ရုံ ပြုံးပါပီ။ ပြောရင်း လမ်းဆက်လျှေက်တော့ မင်းမင်း ပါ လိုက်လျှောက်သွားလိုက်သည်။

“ မင်းက..နာမည်နဲ့ကို..မိတ်ဆက်နေတာပဲ...”

“ ဟုတ်ကဲ့.. မင်းမင်းနာမည်..မင်းကိုပါ..မမကရော..မင်းမင်း ဘယ်လိုခေါ်ရမလဲ...မမလို့ပဲခေါ်ပါ့မယ်...မမ မပြောချင်လဲရတယ်နော်...မမ နာမည်ကို..”

မင်းမင်း အကွက်ထဲဝင်သွားပါပီ။ မင်းမင်း စကားတွေ ရေပတ်မဝင် ပြောရပါတော့မည်။

“ ခေါ်ပေါ့..မင်းခေါ်ချင်သလို..”

“ မမက ဒီမှာနေတာလား..နက်ဖန်ရော...ဒီအချိန်ပဲ ပြန်တာလား...”

မင်းမင်း လာစောင်နေမယ်လို့မပြောရုံပါပဲ။

“ တို့က အမျိုးတွေဆီ ခဏလာတာ..တော်ကြာ...ပြန်မှာ..ဒီကမဟုတ်ဘူး ...အမျိုးတွေက စျေးနောက်ဖက်က ရပ်ကွက်က..နီးနေပီ.. ဒီမှာနေခဲ့တော့..”

ဒီလောက်ဆို..မင်းမင်း သဘောပေါက်ပါပီ။

“ ဟုတ်ကဲ့...မင်းမင်း ရှေ့က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ထိုင်နေမယ်နော်...မမက ဒီလမ်းကပဲ ပြန်လာမှာမဟုတ်လား...”

“ သဘောပဲ...”

ထိုမမ တစ်ခွန်းထဲ ပြောပီး လပ်းဆက်လျှောက်သွားပါသည်။ စောစောကထက်တောင် ဖင်ကြီးတွေ တုန်နေလားလို့။ တောက်....ဟေ့ရောင်...ကြက်ဖကြီး မင်းခဏညိမ်နေရင် ကောင်းမယ်နော်။ ငါ..အနှောင့် အယှက်ဖြစ်တယ်။

..........................................

အဝေးပြေးကားဝင်းထဲ မင်းမင်း ရောက်တော့...ည (၇) နာရီထိုးပီးစရှိပီ။ မင်းမင်း ချိန်းထားတဲ့ ကားဂိတ်ဘက် ကိုပဲ အရင်လျှောက်လာလိုက်သည်။ ကျောပိုးအိတ်တစ်လုံးနဲ့ ဆိုတော့ ခရီးသွားမှာ သိပီး လက်မှတ် ပွဲစားတွေက တစ်မျိုး...။ မင်းမင်း ကို အတင်း လိုက်ဆွဲနေကြသည်။

“ လက်မှတ်က ဝယ်ပီးသားဗျ...” လို့ မင်းမင်း ပြောတာတောင် အိတ်တစ်လုံးတည်းနဲ့ တစ်ပွေတည်းသမားကို

“ လိုက်ပို့ ပေးရမလား ...ဘယ်ဂိတ်သွားမှာလဲ...” မေးနေကြသေးသည်။

မင်းမင်း လက်ပဲခါပြပီး ခြေလှမ်း ကျဲကျဲနဲ့ လှမ်းထွက်လာမှ ကျန်နေခဲ့ကြသည်။

ဂိတ်တော့ တွေ့ပီ။ နဲနဲ လိုက်ပတ်ကြည့်လိုက်တော့...မမနွယ် ကိုမတွေ့။ မရောက်သေးတာပဲဖြစ်မည်။ ကားက ခွန်ခွဲမှ ထွက်မှာဆိုတော့ မှီမှာပါ။ ဒါပေမယ့်.. ဒီနေ့က သောကြာ...။ နောက်တစ်ပတ် အဂ်ါနေ့အထိ ရုံးတွေ အလုပ်တွေပိတ်လို့...ခရီးထွက်မယ့်လူတွေများပီး အဝေပြေးဝင်းကြီးထဲ လူတွေ ကားတွေ အပြည့်။

အင်း..မမနွယ် ရုံးဆင်းမှ လာမှာဆိုပေမယ့်..မှီမှာပါ။ မင်းမင်း စီးကရက်တစ်လိပ်ထုပ်ကာ မီးညှိ ရှိုက်ဖွာလိုက်သည်။ ခေါင်းမော့..မီးခိုးတွေကို မှုတ်ထုတ်ပီး..မီးခိုးတွေကို လိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ အဲ့လို..စီးကရက်မီးခိုးတွေ မှုတ်ထုတ်ပီး လိုက်ကြည့်ရတာကို ဘာလို့မှန်းမသိ..မင်းမင်း ကြိုက်၏။

ဖီးတစ်မျိုးလို့...ခံစားရသည်လေ။

မင်းမင်း ပတ်ဝန်ကျင်ကိုရပ်ရင်း ကြည့်မိသည်။ မလှမ်းမကမ်း မျက်နှာချင်းစိုင်မှာရပ်နေကြတဲ့ မင်းမင်းနဲ့ ရွယ်တူ ကောင်မလေး သုံးယောက် က မင်းမင်း ကိုကြည့်ရင်း သူတို့အချင်းချင်း တစ်ခုခု ပြောကာရယ် နေကြသည်။

မင်းမင်းက သူတို့ကို မျက်လုံးတစ်ချက်စောင်းကြည့်ကာ

“ ဘာကြည့်တာလဲ..ချောလို့လား..ချောရင် အိမ်ခေါ်သွားလေ..လိုက်ခဲ့ပေးမယ်..” လို့ သူတို့ကြားလောက်ရုံလှမ်းစလိုက်တာကို မချောတွေကလဲ မခေ...ဘာတဲ့...

“ အံမယ်...တစ်ကယ်ခေါ်သွားလို့...လျှာထွက်သွားဦးမယ်...ခိ..ခိ..ခစ်..ခစ်...” လို့ လည်ပြန်အော်ပီး ရယ်နေကြသည်။

မင်းမင်း ပျော်သွားတယ်။ နကိုတည်းက ခရီးသွားရတော့မှာမို့..ပျော်နေပီးသားကို..ခုလို ရွယ်တူကောင်မလေးတွေကို စနောက် လို့...စိတ်မဆိုးပဲ...သူတို့ကလည်း..ပြန်စနောက်တယ်ဆိုရင် မင်းမင်း အလိုလို သဘောကျပါသည်။

တစ်ချို့က ...စောင်အထာကြီးတွေကိုင်ပီး..စိတ်ဆိုးသလို စူပုတ်ပုတ် လုပ်တတ်ကြသည်။ ဒါမျိုးဆို...မင်းမင်း မကြိုက်။ ဘာလဲ...လူငယ်သဘာဝ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပေါ့...မဟုတ်ဘူးလား။

“ တော်တော် ပျော်နေတယ်...ဟုတ်လား...မမ အော်ခေါ်နေတာတောင် မကြားဘူး...”

“တိန်...” ဘယ်တုန်းကအော်ခေါ်ပီး ဘယ်ကနေဘယ်လိုပေါ်လာတာလဲ မသိသော မမနွယ် ရုတ်တရက် မင်းမင်း အနားရောက်လာပီး မကျေမချမ်း သံကြီးနဲ့ပြောတော့သည်။ ပြောလဲပြော...မင်းမင်း ဗိုက်ခေါက်ကိုလည်း ပိုင်စိုးပိုင်နင်း နဲ့ ဆွဲလိမ်တော့သည်။

“ အား..မမ...နာတယ်..နာတယ်...မင်းမင်း ကရောက်နေတာ ကြာပီ...မမ ကိုစောင့်နေတာ...လည်ပင်းတောင်ရှည်နေပီ..ဒီမှာတွေ့လား...”

မင်းမင်း မမနွယ် ဆွဲလိမ်နေသည့်ကြားမှ..နာတယ်အော်ရင်း သူ့လည်ပင်း ကြီးကို ဆန့်ထုပ်ပြလိုက်သည်။ မမနွယ် လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပေမယ့်...မျက်နှာက ရှစ်ခေါက်...ဆယ်ခေါက် ချိုးလောက်ဖြစ်နေသေးတုန်း။

သေချာတယ်...ဟိုမချောတွေနဲ့ မင်းမင်း စနောက်နေတာကို မမနွယ်  ရိပ်မိသွားခဲ့တာ..ကြားသွားခဲ့တာ ပဲဖြစ်မည်။ ကောင်းတာပေါ့.. ဒါမှ..သူမကို အလိုလို...စိတ်တွေ ဆွပေးထားသလိုမျိုးဖြစ်တော့မှာ။

မင်းမင်း.. ဘာမှ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပီး..မချော့ပဲထားရမယ်။ တစ်လမ်းလုံးနေပလေ့စေ သူမစိတ်တွေ ကလိကလိဖြစ်နေအောင်...။ ဟိုရောက်မှ ချော့မယ်... အဲ့ဒီအခါကျမှ စိတ်ကောက်ပြေသွားရင်... ဟိ..ဟိ..မင်းမင်းကြိုတင်စိတ်ကူးထားတဲ့အတိုင်း..တွေ့ကြပီပေါ့လေ။

ဟောဗျာ...တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဟိုမချော သုံးယောက်ကလည်း...ဒီကားနဲ့လိုက်မှာပါလား။ ဟေ့..ဟေ...ပွဲကပိုကြည့်ကောင်းပီပေါ့။

မင်းမင်း ထင်တဲ့အတိုင်း မင်းမင်းတို့ ကားပေါ်မှာ နေရာယူပီးသည်အထိ မမနွယ် မင်းမင်း ကို စကားမပြောပါ။ မင်းမင်းက လဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပီး ပုံမှန်လိုပဲနေပါသည်။ ထိုင်ခုံတွေမှာ ထိုင်လိုက်ကြပီး ခဏနေတော့..လူတစ်အုပ် ထပ်တက်လာသည်။

မင်းမင်း လှမ်းကြည့်လိုက်တော့..အန်တီအရွယ် နှစ်ယောက်...အန်ကယ်အရွယ်နှစ်ယောက်..ရှစ်နှစ်ကိုးနှစ်အရွယ် ချာတိတ် ကောင်လေး တစ်ယောက်နဲ့ ဟိုမချော သုံးယောက်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူတို့ကြည့်ရတာ..တစ်ဖွဲ့တည်း ပဲ ထင်ရပါသည်။

မင်းမင်း တို့က ဘယ်ဘက်တန်း အလယ်လောက်မှာ...သူတို့ကညာဘက်တန်းရှေ့နားမှာ။ အန်တီ တို့ အန်ကယ်တို့ နှစ်တွဲက ရှေ့ဆုံးနစ်ခုံမှာနေရာယူကြပီး နောက်မှာ မချောတစ်ယောက်ရယ် ချာတိတ်ရယ် မောင်နှမတွေဖြစ်ပုံရသည်။ ရုပ်ချင်း ခပ်ဆင်ဆင်..။ နောက်ဆုံးမှာ နောက်ထပ် မချောနှစ်ယောက်။ မင်းမင်း တို့ခုံနဲ့ဆို ရှေ့နှစ်တန်းပဲ ခြားတော့သည်။

မမနွယ် က မှန်ပြုတင်းပေါက်ဘက်ခုံမှာထိုင်ပီး..မင်းမင်းက ဒီဘက် အစွန်မှာ...။ ကောင်မလေးတွေ တက်လာတာ မမနွယ် မသိနိုင်သေး။ မင်းမင်း ကိုစိတ်ခုနေသလိုလုပ်နေပီး မှန်ပြုတင်းပေါက်ဘက် လှည့်နေတာရော သူမ အရပ်နဲ့ ရှေ့ခုံကိုကျော်ပီး မမြင်နိုင်တာရော ဖြစ်ပါမည်။

ကားစထွက်ပါပီ။ မကြာပါဘူး..ကောင်မလေးတွေဆီက ဟီးဟီး..ဟားဟား အသံတွေ စကြားရတော့..မမနွယ် သတိပြုမိသွား၏။ ချက်ချင်း...မင်းမင်းကို မျက်မှောင်ကုတ်ပီး ကြည့်လိုက်တာ..မင်းမင်း မျက်လုံးထောင့်က မြင်လိုက်ရသည်။

ပြီတီတီ မျက်နှာပေးကြီးနဲ့ ရှေ့ဆီလှမ်းကြည့်နေတဲ့ မင်းမင်းကို လည်း မြင်လိုက်ရော...မမနွယ် ခန္ဓာကိုယ်က ဆတ်ကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားပီး ခြေထောက် နှစ်ချောင်းကို တစ်ချက် စောင့်ချလိုက်တာ မင်းမင်း သိလိုက်သော်လည်း မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပီး ရှေ့ခုံက ကောင်မလေးတွေဆီသာ ဆက်ကြည့်နေလိုက်သည်။

မမနွယ် တော်တော်ထိ သွားပါပီ။ နဲနဲတောင် ဂနာမညိမ်သလို လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်နေ၏။ မင်းမင်း မမြင်ချင်ယောင်ဆောင် နေတုန်းပဲ။

“ မင်းမင်း ထဦး...အပေါ်က ခရီးဆောင်အိတ် အညိုထဲမှာ...မမကို...စောင်ပါးလေး ထယူ ပေးစမ်း...အေးလာလို့...”

ကားအဲယားကွန်းက..တစ်ကယ်လည်း...အေးလာပီ။ မမနွယ်  အကြံကုန် ထုတ်သုံးတာလဲ ဖြစ်မည်။ မင်းမင်း ထယူပေးလိုက်သည်။ အိတ်ကို...ဇစ်ဖွင့်နေတုန်း....

“ တွေ့လား...ဘယ်ဖက်..အပေါ်ယံလေးတင်...”

မမနွယ် မလိုအပ်ဘဲနဲ့ အသံကျယ်ကျယ်ပြောပီး...မင်းမင်း ထိုင်တဲ့ခုံဘက်ကိုပါရွှေ့ပီး ပြောင်းထိုင်နေသည်။ မင်းမင်း စောင်လေး ယူပီး ပေးလိုက်သည်။

မမနွယ် စောစောက မင်းမင်း လှမ်းကြည့်နေတဲ့ ရှေ့ခုံဆီ သေချာကြည့်ပီး ဟိုကောင်မလေးတွေဆိုတာ သေချာသွားတော့..မျက်နှာက ပြန်တင်းသွားပြန်ပီ။ မင်းမင်း ပေးတဲ့ စောင်ကို ယူပီး...

“ ဟိုဘက်..ပြောင်းထိုင်...အဲကွန်းအေးလို့ မထိုင်နိုင်တော့ဘူး...”

မမနွယ် အကွက်ရွှေ့ ပီလေ။ ဒါတော့..လိုက်လျောမှ..နောက်မို့ဆို ပိုတင်းမာ သွားပီး ပြဿနာ ကြီးသွားနိုင်တယ်။

မင်းမင်း ဟိုဘက် ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်တော့...မမနွယ် စောင်ဖြန့်ခြုံပီးပီ။ အံမယ်...မင်းမင်း ဘက်မပါ...သူမတစ်ကိုယ်စာသာ ခြုံသည်။ နေပေါ့...မင်းမင်း ဘာမှမပြောဘဲ ကားမှန်ကိုမှီပီး မအိပ်ချင်သေးပေမယ့်...မျက်လုံးလေးမှိတ်ပီးကွေးနေလိုက်တယ်။

တစ်ကယ်တော့..မမနွယ် မင်းမင်း က သူ့ကို တစ်ခုခု ပြောတာ၊ တောင်းဆိုတာကို လိုချင်နေတာ။ မင်းမင်းက သိသိကြီးနဲ့ပဲ မသိချင်ယောင်ဆောင် နေတော့...သူမ ကလိကလိ ဖြစ်နေပီ။ အပျိုမလေးတွေလိုလဲ..မပွင့်လင်း...မရဲတင်း.. အင်းလေ..သူကအပျိုကြီးစာရင်းတောင် ဝင်နေပီကိုး။ တစ်ကယ်တော့ မင်းမင်း မမနွယ်နဲ့ သိတာ တစ်လ နီးပါးတောင်ရှိပီဖြစ်သည်။

ဘတ်စ်ကားပေါ်က ကိစ္စ ဖြစ်ပီး...မင်းမင်း မမနွယ် နောက်လိုက်သွားကာ...အပြန်လမ်းကစောင့်နေပီး မမနွယ် ပြန်တာကိုတောင် အဲ့ညက ပြန်လိုက်ပို့ပေးခဲ့လိုက်သေးသည်။ မမနွယ် နေတဲ့နေရာတောင်...အဲ့ညတည်းက သိသွားပီ။

အပြန်လမ်းက...ကားကလူချောင်နေတော့..ပူးပူးကပ်ကပ် နေလို့မရခဲ့။ မမနွယ် က သူမနာမည် စိုးစိုးနွယ် ဆိုတာရယ်... မြို့ထဲ ဘားလမ်းက နိုင်ငံခြား capital finance company တစ်ခုမှာလုပ်တယ်ဆိုတာတွေရယ်...သူမအလုပ်ချိန် တွေကို မင်းမင်း ကိုပြောပြခဲ့သည်။

မင်းမင်း ကလည်း သူ့အကြောင်း နဲနဲ ပြောပြတာပေါ့။ ထွေထွေထူးထူးမှ မရှိဘဲ။ GTC တက်နေတာ၊ မိဘတွေနဲ့အတူတူနေတာ၊ အစ်ကိုကြီးရယ်၊ အစ်မတစ်ယောက်ရယ်ရှိတယ်ဆိုတာ၊ နှစ်ယောက်လုံးက အိမ်ထောင်သည်တွေ။ မင်းမင်း ကအငယ်ဆုံး။ ပီးတော့ အသက်ကလဲ နှစ်ယောက်လုံးနဲ့ တော်တော် ကွာပါသည်။ အစ်မလတ်နဲ့တောင် ဆယ့်ငါးနှစ်ကွာပီး၊ အစ်ကိုကြီးနဲ့ဆို ဆယ့်ရှစ်နှစ် ကွာသည်။ မင်းမင်း လေးနှစ်လောက်မှာ အစ်မက အိမ်ထောင်ကျပီး နောက်နှစ်နှစ်မှာ အကိုကြီးက အိမ်ထောင်ထပ်ပြုသည်။

မင်းမင်း က နအိုနောက်ကျသားလို့ ပြောကြတယ်။ အဖေအမေ အသက်ကြီးမှရတာလို့ ဆိုလိုတာပါ။ မင်းမင်း ကိုမွေးတော့ အမေက သုံးဆယ့်ရှစ်နှစ် အဖေက လေးဆယ်ရှိပီ တဲ့။ အစ်မနဲ့ အစ်ကိုကြီးတို့က မွေးတဲ့ မင်းမင်း တူ တူမတွေနဲ့တောင် မင်းမင်း နဲ့ ငါးနစ်ကနေ ခုနှနှစ်လောက်ထိပဲ ကွာကြသည်။

အစ်ကိုကြီးတို့က မင်းမင်းတို့ မြိုနယ်ထဲမှာပဲ အိမ်ခွဲနေတယ်။ အစ်မကတော့...မင်းမင်းတို့နေတဲ့ ဝန်းထဲမှာပဲဆိုပေမယ့် လိုင်းခန်းကွဲတယ်။ အစ်မ ယောကျ်ားက မင်းမင်းတို့အဖေလိုပဲ ဝန်ထမ်း ဆိုတော့ လိုင်းခန်းရတယ်။ သူတို့လိုင်းခန်းမှာသူတို့နေတာ။ မင်းမင်း တို့နဲ့တော့ တစ်ဝန်းထဲမှာပဲ။

မမနွယ် နဲ့ တွေ့ကြပီးနောက်ပိုင်း နှစ်ရက်တစ်ခါ သုံးရက်တစ်ခါလောက် မင်းမင်း မမနွယ် ကိုကြိုပို့သွားလုပ်ရတယ်။ လိုင်းကားနဲ့ပဲ မမနွယ် က ရုံးတက် ရုံးဆင်း လုပ်တယ်လေ။ ferry က မမနွယ် တို့နေတဲ့ ဘက်မရောက်လို့တဲ့။

ဘတ်စ်ကားနဲ့ လိုက်ပို့ကြိုလုပ်ရပေမယ့် စတွေ့တဲ့နေ့ကလို အခွင့်အရေးမျိုး မင်းမင်း ထပ်မရတော့ဘူး။ နဲနဲပါးပါး ထိရုံ ပွတ်မိရုံ ကပ်ဆွဲရုံလောက်ပဲ။

ဒီလောက်နဲ့ပဲ..မင်းမင်း ကျေနပ်နေရတယ်။ သိတဲ့အတိုင်း မမနွယ်က ဘော်ဒီ မိုက်တယ်ဆိုတော့..တင် နဲ့ နို့ ကြီး တွေက လုံး၀ sexy ...ရှယ်ပဲ။ ကြည့်နေရင်းကို...ဆတ်ကနဲ... ဆတ်ကနဲ ဖြစ်လာစေနိုင်တယ်။ ဆိုတော့...ထိရုံ ပွတ်မိရုံ လောက်နဲ့ ကို မင်းမင်း ဖီးတက်တာပေါ့။ မမနွယ် လဲဖီးတက်မှာပါ..မင်းမင်း သိတယ်။

မင်းမင်း အကျင့်ကလဲ မကောင်းဘူး...။ ကိုယ်ကစပီး နောက်တစ်ဆင့်တက်ဖို့ မကြိုးစားတော့... ဒီလိုနဲ့ပဲ ဇာတ်ကမျောနေပီး တစ်လလောက်ရှိလာတာတောင်...ဘာမှမဟုတ်သေးတာပဲ။

အဲ...ဟုတ်ချင်ရင်လဲ...မမနွယ် နဲ့ မင်းမင်း တရားဝင် ဟုတ်လိုမရဘူး..။ မမနွယ်အနေအထားကို...မင်းမင်း ရိပ်မိနေတာလဲပါလို့...အဆင့်တက်စရာ မလိုဘဲ...နှစ်ယောက်လုံး...လိုအင်ဆန္ဒတွေပြည့်လာတဲ့ အနေအထားကို မင်းမင်း စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ စောင့်နေတာလဲပါတာပေါ့လေ။

မမနွယ် က ဘဲရှိတယ်။ နိုင်ငံခြားမှာ အလုပ်သွားလုပ်နေတာ..နှစ်နှစ်လောက်ရှိပီ။ သုံးနှစ်လုပ်ပီးရင် ပြန်လာပီး လက်ထပ်တော့မှာ။ မမနွယ် အရိပ်အမြွက်ပြောထားလို့ မင်းမင်း သိနေတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး က ပိုက်ဆံစုနေကြတာ။

အဲ... မင်းမင်း တို့ စတွေ့ကြတဲ့ နေ့က မမနွယ် သူ့ဘဲရဲ့ မိဘ အိမ်ကိုလာတာ။ သူ့ဘဲကြီးက မင်းမင်း တို့နားမှာနေတာလေ။ မမနွယ် ကို ဘဲကြီးက ပိုက်ဆံလွှဲလွှဲ ပေးရတယ်။ မမနွယ် ကဘဲကြီးမိဘတွေကို ပြန်ခွဲပေးရတာ။ အဲ့ဒီနေ့က..သူ့ဘဲကြီး မိဘတွေဆီ ပိုက်ဆံလာပေးရင်း တစ်လတစ်ခါ လာလာ ကြည့်တယ်ပေါ့လေ..အဲ့လို။

သူ့ဘဲ ကတစ်ဦးတည်သောသား။ မမနွယ် ကို သူတို့ ဘယ်မကြည်ဖြူပဲ ရှိပါ့မလဲ...။ သူတို့သား..ခုလို နိုင်ငံခြား အလုပ်သွားလုပ်ရဖို့ မမနွယ် ကလုပ်ပေးထားတာပဲကို။ ဒါတွေကျတော့...မမနွယ် မပြောပြပေမယ့်..မင်းမင်း ပါးပါးနပ်နပ်နဲ့ သိတာတွေပါ။

အဲ့ဒီတော့...မင်းမင်းက မမနွယ် ဘဝမှာ ဘာဇယားမှ မနွယ် မရှုပ်တဲ့ အငံ့လေး လိုဖြစ်နေရမယ်လေ။ အဲ့အတိုင်းပဲ ဖြစ်နေအောင် မင်းမင်း နေနေရတော့...စိတ်ရှည်ရမယ်လေ။ မင်းမင်းက ငွေမမက်ဘူး...ခြူမစားဘူး..ယောကျ်ားပိုင်းလုံးလဲ မဟုတ်ဘူး။

တစ်ကယ်ပါ...မင်းမင်း မက်တာ တစ်ခုပဲရှိတယ်...သိတယ်မဟုတ်လား။ အဲဒီလို..ချာတိတ်လေးဆိုတာကိုလဲ မမနွယ် သိလာဖို့ ယုံလာဖို့က..အချိန်ယူရတယ်လေ။ ရှင်းရှင်းပြောရရင်...မမနွယ် အစာပြေဝင်စားတဲ့ snack ဆိုင်လေး...မင်းမင်းက...အဲ့လိုဆို ရပီ။

ကဲ...ခုပဲကြည့်။ မမနွယ် ရုံးလေးရက်ဆက်တိုက်ပိတ်တော့...အခွင့်အရေး တစ်ခုကို သူမကိုယ်တိုင် ဖန်တီးလိုက်ပီ။ ခရီးသွားကြဖို့လေ။ ပီးခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်လောက်တည်းက မင်းမင်းကို ပြောလာတယ်။

“ မင်းမင်း...ရှေ့တစ်ပတ်..လေးရက်ဆက်ပိတ်မှာ...အားလား..” တဲ့။

“ အားတာပေါ့ မမ....မင်းမင်း မှာဘာအလုပ်ရှိလို့လဲ...ကျောင်းလဲ ပိတ်မှာပဲကို..”

“ အားရင်..မမနဲ့ အဖော် လိုက်ခဲ့ပေးပါ..မမသွားစရာတစ်ခုရှိလို့..” တဲ့လေ။

အံမယ်...ကြည့်ပြောပုံက...ကိစ္စ ရှိလို့ပဲ သွားသလိုလို...အဖော်အဖြစ်နဲ့ပဲ မင်းမင်း ကို ခေါ်သွားတယ်ပေါ့လေ။ မင်းမင်းက 

“ ဟုတ်ကဲ့.. လိုက်ခဲ့ ပေးပါ့မယ်..” လို့ပဲ ပြောရတာပေါ့။ ဒါတောင်  

“ အိမ်ကိုပြောရင် ကျောင်းက သူငယ်ချင်း တွေနဲ့ ခရီးသွားတယ် ပြောနော်..” ..တဲ့။

“ မမနဲ့ သွားမှာ ဘယ်သူမှ...မသိစေနဲ့...သိရင် မခေါ်သွားတော့ဘူးနော်...” ..တဲ့လေ။ တကယ့်..ကလေးလေး တစ်ယောက်ကို ပြောသလိုပဲ...သင်တောင်သင်ပေးနေတာ။

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ..မင်းမင်း အိမ်ကို ကျောင်းကကောင်တွေနဲ့သွားမယ်...ကျောင်းကိုတော့...အိမ်ကအမျိုးတွေနဲ့ သွားမယ်လို့..ပြောလိုက်မယ်လေ...”

ဆိုမှ မမနွယ် ကျေနပ်တော်မူလေရဲ့။ သိပါတယ် မမနွယ် သူမအတွက်ကို safe side အပြည့်ယူထားတာကို။ ကြည့်...ကိစ္စ ရှိလိုသွားတာဆိုပီး...ဘယ်ကိုသွားနေတယ် ထင်လဲ။ ဘယ်...မမနွယ် က ဒီရက်ပိုင်း လူအများစုသွားကြမယ့် နေရာတွေ ရွေးမယ်ထင်လား.......ဝေးသေး။

အတွက်အချက်မှာ..ဆရာမကြီး..စေ့စပ်တယ်..ထောင့်စေ့အောင်လုပ်တတ်တယ်။ ရှေ့ရှောက်...ကြီးပွားဦးမှာ...။ ဘဲတောင် မယူရသေးဘူး..နိုင်ငံခြား ပို့ပီး ခိုင်းစားထားပီ...။ ဟိုလူကြီး နဖားကြိုးအကြီးကြီးထိုးခံထားရပီ..သူကတော့ မသိရှာဘူး။ ယောက္ခမတွေဆိုလဲ ပိုင်ပါ့....။ မီးကိုသေနေတာပဲ..သူပေးသလောက်ပဲ ရကြတာ။ ဒါတောင်..သူ့ကိုကျေးဇူးရှင်ကြီး..သူတို့သားအတွက် အကောင်းစား ပဲ့ကိုင်ရှင်ကြီး ထင်အောင်လုပ်ထားပုံပဲ။ ပိုင်မှပိုင်...စိုးစိုးနွယ် မဟုတ်ဘူး..ပိုင်ပိုင်နွယ်လို့တောင်ခေါ်ရမယ်။

ခုသွားနေတာလား... တောင်ကြီးအင်းလေး..ဝေးသေး... ပြင်ဦးလွင်..ထင်လား... ပုဂံ....မမှန်...ကျိုက္ကခမီစက်စဲ...အဲ့ဒါလဲ တလွဲ..ကလောပင်းတယ....ဟာဟ..လို့တောင်လှောင်လိုက်ဦးမယ်..ချောင်းသာငွေဆောင်...လွဲဦးမောင်ပဲ...အဲ့ဒီကိုက...ရန်ကုန်တစ်မြိုလုံး သွားကြမှာလေ....။

ကမ်းခြေတော့ တူတယ်။ ဟုတ်တယ်..တစ်ကယ်...ငပလီ သွားနေတာ။ ကဲ...ဘယ်နှစ်ယောက်..သွားကြမလဲ..ငပလီကို။ ငပလီဆိုတာ..စျေးကြီးတယ်..ဝေးတယ်..foreigner တွေပဲအကြိုက်များတာ၊ လူချမ်းသာ လူကုံထံတွေလောာက်ပဲ..လူနည်းစုပဲ သွားတတ်ကြတဲ့ နေရာကို မမနွယ် မို့ စဥ်းစားမိတာလေ။

မင်းမင်း လား...ပျော်တာပေါ့...ခရီးလဲသွား... လိပ်ဥလဲတူး..မမနွယ် ကိုလဲအပီတူးပီလေ။ ကမ်ခြေဆို..မင်းမင်းက ချောင်းသာလောက်ပဲ ကောင်းကောင်းရောက်ဖူးတာ...မောင်းမကန်စက်စဲတောင် ငယ်ငယ်က အိမ်နဲ့ပဲ သွားခဲ့ဖူးတာဆိုတော့။

စဥ်းစားသာကြည့်ကြတော့...မင်းမင်း မှာ အပျော်တွေလွန်နေပီ။ ပီးရင်..မမနွယ် ကို အဆန်းတကြယ် အရသာလေးတွေပေးဖို့...သူမကို...ခံစားစားချက်မျိုးစုံတွေပေးဖို့ စဥ်းစားလာခဲ့တာ။

မိန်းမတွေကို ခံစားချက် မျိုးစုံပေးတယ် ဆိုတာမှာ...အကောင်းတွေကြီးမပေးရဘူး။ အဆိုးခံစားချက်တွေလဲ..ပေးရမယ်။ ဒါမင်းမင်း ကိုယ်ပိုင် အတွေးအခေါ်၊ ဒဿန၊ ခံယူချက်...မှန်မှန်မှားမှား မင်းမင်း အတွက်တော့ လုံးဝ အမှန်ပဲ။

မိန်းမတစ်ယောက်...အထူးသဖြင့် မမနွယ် လိုအသက်အရွယ် အနေအထားနဲ့ မာန်ကြီးပီး... စည်းစနစ်ကျတတ်တဲ့မိန်းမမျိုးဆိုရင်..အမြဲ သူ့ တို့အလိုလိုက် အကြိုက်ဆောင်နေလို့ မရဘူး။

စိတ်ဆိုးစရာတွေ၊ မထင်ထားတာတွေ၊ အံ့သြစရာ ထိန့်လန့်စရာတွေ၊ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို အလိုမကျစေတဲ့ ခံစားချက်တွေပေးရမယ်။ နဲနဲ ချိန်ညှိတတ်ဖို့တော့လိုတာပေါ့...။ အလွန်အကျွံဖြစ်သွားလို့ သူတို့မခံစားနိုင်တော့ရင်...သူတို့ ပေါက်ကွဲသွားလိမ့်မယ်...။ ဒါဆို ကိုယ်လဲ ဒုက္ခရောက်ပီသာမှတ်။

ခုပဲ..ကြည့်လေ။ မမနွယ် စဥ်းစားလာမှာက လမ်းမှာ ကားပေါ်မှာတည်းက...မင်းမင်းက သူ့ကို ဂရုစိုက်မယ်...ချွဲမယ်...နှူးမယ်နှပ်မယ် ဆိုတာတွေပဲ။ ဒါတွေ...အားလုံးက မကြာခင်ရတော့မှာပဲ..ဘာလို့လောရမှာလဲ။

ခု..သူ မထင်ထားတဲ့...သူ့ကို ဂရုမစိုက်ဘဲ..တခြားကောင်မလေးတွေကို ငမ်းသလိုဖြစ်နေတာ... စိတ်ကောက် စိတ်ဆိုးတာကို မသိသလိုပြန်မချော့တာ...ဒါ..စိတ်အလိုမကျစေတဲ့ ခံစားချက်တွေနဲ့ မမနွယ် ကလိကလိဖြစ်နေရပီ။

စောင်ထခြုံတယ်...မင်းမင်း စောင်ခြုံထဲအတင်းဝင်လာပီး သူ့ ကို ချော့ရင်းနဲ့....နှိုက်တာ.. ညှစ်တာ.. ပွတ်တာတွေ လာလုပ်လိမ့်မယ် ထင်နေလောက်ပီ။ မင်းမင်း သွားလုပ်လဲ သူက ခုနေ ငြင်းမှာ...သေချာတယ်။ မင်းမင်း...နဲနဲ လေး ဆက်စောင့် နေရဦးမယ်။ စိတ်ရှည်တဲ့ အကျိုး မင်းမင်း ရတော့မှာပါ...။ မင်းမင်း သိနေတယ်။ ဆဋ္ဌအာရုံနဲ့.. မင်းမင်း သိနေတယ်လေ။

....................................................

( ၄ )

မမနွယ် တစ်ချိန်လုံး စောင်ခြုံကွေးနေသည်။ ခြေဖျားကနေ ခေါင်းထိ စောင်လေးနဲ့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ခြုံထားသည်။ ခေါင်းကို ခုံဟိုဘက်မှာမှီပီး မင်းမင်း ဘက်ကို သူမဖင်ကြီး ပစ်ထားပီး ခြေထောက်လေးတွေပါ ခုံပေါ်မမှီ့တမှီတင်ကာ ဘေးတစောင်း ကွေးကွေးလေးနဲ့ပေါ့။

အလယ်ကလက်တန်းကို..အပေါ်ထောင်ပေးထားတော့..ခုံရဲ့ သုံးပုံနှစ်ပုံကို သက်သက် မမနွယ် နေရာယူပီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာ။ သူမ စိတ်ဆိုးနေတာ..သိအောင်လို့... မင်းမင်း ညာဖက်ပေါင်တစ်ခြမ်းလုံးပေါ် ဖိလုနီး ဖြစ်နေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးကိုလဲ သက်သက်မဲ့ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ လှုပ်လှုပ်ပေးလိုက်သေးသည်။

ဒါ...မင်းမင်း ကို စိတ်ဆွနေတာပါ။ တောက်...မင်းမင်း ကိုယ့်ဟာကိုယ်..ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ဖြစ်နေရပီ။ အချိန်ကောင်းကို...စိတ်ရှည်ရှည် နဲ့ စောင့်နေရလို့သာပဲ။ စဥ်းစားကြည့်လေ....စောင်အောက်မှာဆိုပေမယ့်...အသာ လှန်ပီးလက်ထည့်လိုက်ရင်တောင်..အလုပ်ဖြစ်နေပီ။ ခုတော့...ကိုယ့်အတတ်နဲ့ကိုယ် စူးတာ။ မမနွယ် ပညာပြန်ပေးတာ ခံနေရပီ။

ခု..သွားကိုင်ရင်လဲ...ခံမယ်မထင်...လက်ကိုရိုက်မလား..ပုတ်ချမလားပဲ...။ အသံတိတ် တိုက်ပွဲ တောင်ဆင်နွှဲရနိုင်တယ်။ အဲ့ဒီ...လှုပ်လှုပ်နေတဲ့ ဖင်ကြီး ကြည့်ပီး...ရင်တွေပူလိုက်တာ..ဆိုတာ။ တံတွေးတွေ..ခဏခဏ မျိုချနေရတယ်။

ခုချိန်ထိတော့...တောင့်ခံထားနိုင်သေးရဲ့။ မင်းမင်းညာဖက် လက်ကိုတောင် သူမ ဖင်ကြီးပေါ်တင်မိမှာ၊ ထိမိမှာစိုးလို့ ခုံနောက်ကိုပဲ လှမ်းတင်ထားတာ။ လူရော...ကြက်ဖကြီးရော..တော်တော်တင်းနေပီ။

မကြည့်ဘဲလဲ...မနေနိုင်တော့...ခဏခဏ ကြည့်ပီး... ဖြစ်နေတာ...ကိုယ့်ဟာကိုယ်တစ်ယောက်တည်း။ မိန်းမတွေရဲ့ အားသာချက်လက်နက်က...အဲ့ဒါပဲလေ။ တော်တော်လဲ...စွမ်းပ။ မမနွယ် ကထမီ... ခရမ်းရောင် မြန်မာထမီနဲ့..အပွင့်ကြီးတွေပါတဲ့ ထမီ..ဘာအသားလဲတော့မသိ။ အထဲက ...တီရှပ်ပွပွပေါ်မှာ...ကြက်သွေးရောင်..ဆွယ်တာလေးတစ်ထည် ထပ်ဝတ်လာတာ..ဒီည။

ခရီးသွားတာဆိုပေမယ့်...မင်းမင်း မှာ ဝတ်စုံ သုံးစုံထက် ပိုမပါလာသော်လည်း...မမနွယ် ကတော့..luggage ကတစ်လုံး၊ ခရီးဆောင်အိတ်ကြီးကတစ်အိတ်နဲ့ မိန်းမကိုင် လက်ပွေ့အိတ်တစ်လုံးကလည်းပါသေးရဲ့။ ခိုးရာလိုက်လာ သလိုပဲ။ မင်းမင်း တင်ပေးခဲ့ရတည်းက သတိထားမိတာ။

ကားကလည်း မောင်းလိုက်တာ မနားဘူး။ ပုံမှန်ဆို...ဒီအချိန် ခရီးစဥ်မရှိဘူးတဲ့။ ပိတ်ရက်တွေကြောင့် နေရပ်ပြန်တွေများလို့ဆိုလား...ထပ်တိုးဆွဲပေးတာတဲ့။ ပုံမှန်က နေ့ခင်း၊ ညနေဘက်တွေ ထွက်တယ်လို့...ကားဆရာကြီးတွေပြောနေတာကြားခဲ့ရသည်။

ည ကိုးနာရီ ခွဲလောက်တည်းက ကားပေါ်ကလူတွေလဲ အသံတိတ်သွားပီး မှေးနေ အိပ်နေ ကြတာ ကိုယ်စီ ကိုယ်စီ။ မင်းမင်း ပဲ အိပ်မရ...ထိမရ...ကိုင်မရနဲ့...ဒုက္ခ။ ဆယ့်တစ်နာရီလောက်မှာ....ရေကြည်ဆိုလားရောက်တော့..ကားရပ်ပေးပီ။

လက်ဖက်ရည်သောက်၊ အပေါ့အပါးသွားကြဖို့။ ဟို...၁၁၅ မိုင်လို...ဆိုင်အကြီးကြီတွေ မဟုတ်ပါဘူး။ ငါးဆိုင် ခြောက်ဆိုင်လောက်ပဲ ရှိတဲ့ အတန်းလေး။ ကားဆရာကြီး ရပ်မယ်အော်တည်းက လူတွေ နိုးသွားကြသလို မမနွယ် လည်းထလာပီ။ ဆံပင်တွေ အကျီတွေသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်ပြန်လုပ်နေတယ်။ မင်းမင်း ကိုခုချိန်ထိ မကြည့်ဘူး။

သူကရှေ့ကဆင်း...မင်းမင်းက သူ့ နောက်က။ သူတို့နောက်က ဦးလေးကြီးသုံးယောက်လိုက်ဆင်းတယ်။ မမနွယ် ထရပ်တည်းက လိုက်ကြည့်နေတာ ကိုယ့်နေရာမှာမတ်တပ်ထရပ်နေတဲ့ မင်းမင်း မြင်တာပေါ့။ သူတို့ကြည့်တာ မမနွယ် ဖင်ကိုလေ။

ပီးတော့..ဒေသသံနဲ့..ကလောက်ကတောက်တွေ အချင်းချင်းပြောပီး ပြီတီတီ ရုပ်ကြီးတွေနဲ့။ မင်းမင်း သေချာ နားမလည်ပေမယ့်..မမနွယ် ဖင်ကိုကြည့်ပြောနေတာတော့သိတယ်။ မမနွယ် ထထွက်တာနဲ့ မင်းမင်း  နောက်ကပြေးကပ်ပီးဝင်လိုက်ရတယ်။ နောက်မို့ဆို...အဲ့လူကြီးတွေ မထိတထိ လိုက်လုပ်နေမှာ...စိုးလို့။

ကိုယ်တောင် မစားရသေးဘူး...ဘယ်...နှိုက်မြည်းခံလို့ဖြစ်မလဲနော်။ မမနွယ် အိမ်သာသို့ လို့ရေးထားတဲ့ဘက်အရင်သွားတယ်။ မင်းမင်း လဲ သွားရမယ်။ အပေါ့သွားချင်နေပီ။ သူလဲညောင်း..သူ့ကောင်လဲ ညောင်းနေပီလေ။ ဆိုင်တန်းတွေနဲ့ အိမ်သာက နဲနဲလှမ်းတယ်။ မီးလည်း မှောင်တော့..တစ်ချို့ ဓါတ်မီးလေးတွေ ထုပ်သွားနေရတယ်။

“ မမ..ခလုတ်တိုက်လဲမယ်နော်...”

မင်းမင်း တစ်ကယ် စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ ပြောပီး လက်တွဲဖို့ကိုင်တော့ မမနွယ် အတွဲမခံဘူး။ လက်ကို ခါပစ်လိုက်တယ်။ မင်းမင်း ဘာမှမပြောတော့ဘဲ တိတ်တိတ်လေး ဆက်သွားလိုက်တယ်။

အမျိုးသမီး အိမ်သာရှေ့မှာလူတွေ အပြည့်။ အမျိုးသားအိမ်သာက ရှေ့နဲနဲ ကျော်သွားရတယ်။ မမနွယ် ရပ်နေခဲ့ပီး မင်းမင်း ဆက်လျှောက်လာရင်း မမနွယ် ကို သူ စကားလှမ်းပြော လိုက်တယ်။ ကြေကွဲ နေပါတယ်ဆိုတဲ့ အသံမျိုးနဲ့ပေါ့။

“ မင်းမင်းက မမကို ချော်လဲမှာ စိုးလို့ လက်တွဲတာပါ...တစ်မျိုးမထင်ပါနဲ့...တောင်းပန်ပါတယ်...”

ပြောပီး မင်းမင်း အမျိုးသား အိမ်သာဘက်ထွက်လာလိုက်တယ်။ မင်းမင်းတို့ ဘက်လဲ လူများပေမယ့် မြန်တယ်။ မင်းမင်း အမျိုးသမီး အိမ်သာ ရှေ့ မလှမ်းမကမ်းလေးမှာ မမနွယ် ကို ပြန်အလာကို စောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။

နဲနဲ ကြာတော့ လူတွေ တစ်ယောက်ပီးတစ်ယောက် ပြန်ထွက်လာကြပီး လူတောင်ရှင်းသလောက်ရှိသွားပီ။ မမနွယ် ထွက်မလာသေး။ ပြန်ထွက်သွားတာတော့ မဖြစ်နိုင်။ မင်းမင်း ရှူးပေါက်ခဲ့တာ...တော်တော်မြန်တာပဲကို။

ဒီအချိန်လောက်နဲ့ မမနွယ် ဝင်လို့တောင် ရဦးမှာ မဟုတ်သေး။ ဘာတွေကြာနေတာလဲ။ ဟော...မမနွယ် ပြန်ထွက်လာပီ။

“ ဘာလို့စောင့်နေတာလဲ..” အနားရောက်တာနဲ့ မမနွယ် အငေါ်တူးပီ။

“ မမ ကိုစိုးရိမ်လို့ လို့ မင်းမင်း ပြောတယ်လေ.. တစ်ကယ်ပါ.. မင်းမင်း စိုးရိမ်တာ..”

“ မင်းက မမကို ခုမှ ဘာလို့ ဂရုစိုက်ပြနေတာလဲ...တစ်လမ်းလုံး ပစ်ထားပီးတော့...မမ ကတော့ မင်းမင်း ပျော်ဖို့ ဒီခရီးလေး လာပေးရတာကို..မင်းမင်းက လုပ်ရက်တယ်...အီး..အင့်..ဟင့်..ဟင့်..”

ဟိုက်...ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ..။ မမနွယ် ရုတ်တရက် ကြီး ငိုချလိုက်သည်။ နဲနဲမှောင်နေတော့...တစ်ကယ်ငို မငိုတော့ မင်းမင်း မသိပါ။ ဒါပေမယ့် မင်းမင်း မမနွယ် ကိုချက်ချင်း ဖက်ပစ်လိုက်ပီ။ ဒီလိုပဲ လုပ်ရတော့မှာပေါ့။

မမနွယ် နောက်ဆုံးလက်နက် ထုတ်သုံးတာဖြစ်နိုင်သော်လည်း...သူလျှစ်လျှူရှု့လို့ မရတော့ဘူးလေ။ ဒေါသနဲ့ ပေါက်ကွဲတာလည်း အန္တရယ်ရှိသလို..ဒီလို သောကနဲ့ ပေါက်ကွဲတာကို လျှစ်လျှူရှု့တာလည်း အန္တရယ် ရှိတယ်လေ။ သတိ..သတိ...ဗျူဟာမြန်မြန်ပြန်ပြောင်းမှရတော့မည်။

“ မမကလဲ..မင်းမင်းက မမနဲ့ ခုလို သွားရတာ အရမ်းပျော်တာပေါ့...ငပလီမှ မဟုတ်ဘူး..ဒီနေရာမှာ..ခုနေခဲ့မယ်ဆိုလည်း..အရမ်းပျော်မှာပဲ...မမက မင်းမင်း ကို လက်မခံချင်ဘူးထင်လို့..မင်းမင်းက မမနားမကပ်တာပဲကို...”

မင်းမင်း ဖက်ထားရင်းပြောတော့...အောက်က ကြက်ဖကြီးကလဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပြန်ကြွလာတယ်။ ဖက်ပီးကပ်ထားမိတာကလည်း မမနွယ် ဆီးစပ်နေရာလေးမှာ..။ မမနွယ် လဲ ခံစားမိနေရမှာပဲ။

“ ဘယ်သူက လက်မခံချင်ဘူးပြောလဲ..မင်းမင်း ဖာသာ လျှောက်ငမ်းနေပီးတော့...”

လက်မခံချင်ဘူး မှာ လက်ကို ဖြုတ်ပီး မမနွယ် ပြောချင်နေလောက်ပါပီ..မင်းမင်း သိသည်။

“ မင်းမင်း ဘေးမှာ ရှိနေတဲ့ မမလောက် ဘယ်သူကပိုလှလို့..မင်းမင်းက ငမ်းရမှာလဲ...မယုံရင်..ဒီမှာကြည့်...”

မင်းမင်း ပြောပီးတာနဲ့ မမနွယ်ကို ငုံ့ပီး ကစ်ဆင် ပေးပစ်လိုက်တော့သည်။ မမနွယ် လဲ ချက်ချင်း တုန့်ပြန်လေသည်။ မင်းမင်း ကစ်ဆင်ဆွဲရင် လက်ကအလိုလို သူမတို့ ဖင်ပေါ် ရောက်ပီးသား။ သာသာ ပွတ်ပေး..ညှစ်ပေး....နေတတ်တာ မင်းမင်း အကျင့်။

ခုလဲ မမနွယ် ဖင်ကြီး ပေါ် မင်းမင်း သာသာ ပွတ်ရင်း ညှစ်ရင်း ဆွပေးတော့... အတွင်းခံ ပင်တီ ဘောင်းဘီ ကြိုးလေးတောင် စမ်းမိသေး။

“ သွားရအောင်လေ...တော်ကြာကားထွက်သွားဦးမယ်..”

လူချင်းခွာပီး မမနွယ် မောလျသံလေးနဲ့ပြောတယ်။ ဟုတ်သား...သူတို့ဒီမှာ နဲနဲတောင်ကြာသွားပေါ့။

“ အင်း..သွားမယ်လေ မမ...”

မင်းမင်း ပြောမှ မမနွယ် ခဏ ဆိုပီး အိမ်သာဖက် ပြန်ပြေးလေရဲ့။ သိပ်မကြာ ခင်ပြန်ထွက်လာသည်။ ဘာသွားလုပ်တာလဲ မသိ..အိမ်သာ အထဲထိတောင် ရောက်ပုံ မပေါ်ပါ။ မိန်းမတွေများ...သူတို့နဲ့ ကွာပ...ကရိကထတွေ ပိုများလိုက်တာ။

ထင်တဲ့ အတိုင်း မင်းမင်းတို့စားသောက်ဖို့ အချိန်မရတော့။ ပြောင်းဖူးပြုတ်၊ မြေပဲပြုတ်၊ ကြက်ဥပြုတ်၊ နေကြာစေ့ နဲ့ Shark ရယ် Coke ရယ် မြန်မြန်ဝယ်ပီး ပြန်တက်လာရတယ်။ သူတို့က နောက်ဆုံးပဲ..တက်ပီးတာနဲ့ကားပြန်ထွက်ပီ။

ဒီနေရာကစပီး...မကြာခင် ရိုးမပေါ် ဖြတ်တော့မယ်ဆိုလား။ မင်းမင်း လဲ မမနွယ် ရိုးမပေါ် စဖြတ်တော့မှ ဖြစ်မယ်။ တစ်ကယ့်..ရိုးမကတော့ ဘယ်လိုနေမယ်မသိ...မမနွယ် ရိုးမကတော့..မင်းမင်း အတွက် ကျော်ဖြတ် ပစ်ချင်စရာကြီး..။ အဟီး...ကောင်းလိုက်မယ့် ဖြစ်ခြင်း..ရင်တွေတောင်ခုန်နေပီ။

...............................................

ကားပြန်ထွက်လို့...သိပ်မကြာခင်မှာပဲ တစ်ကယ် ရိုးမပေါ် ဖြတ်နေပါပီ။ နိမ့်လိုက်...မြင့်လိုက် တအိအိနဲ့...ရိုလာကိုစတာ စီးနေရသလိုပဲ။ သွားနေလာနေကျ လူတွေကတော့ ပြန်တောင် အိပ်ပျော်သွားလောက်ပီ။ ခုမှ..သွားဖူးတဲ့ လူတွေကတော့..နည်းနည်း စိတ်လှုပ်ရှားနေမလားပဲ။ မင်းမင်း ကတော့ စိုးရိမ်စိတ် မရှိပါ။

မမနွယ် ကတော့ နည်းနည်း စိတ်လှုပ်ရှားနေသလိုပင်။ ရိုးမပေါ်ကားဖြတ်နေလို့လား...သူ့ရိုးမတွေကို ဖြတ်တော့မယ့် မင်းမင်း ကြောင့်လားတော့ မသိပါ။ ခုတော့...မမနွယ် သူမကိုယ်လေးတစ်ခြမ်းလုံးကို မင်းမင်း ဘက်စောင်းကာ သူ့ပခုံးကို မှီပီး သူ့ လက်မောင်းကိုတောင် ပွေ့ဖက်ထားပါပီ။

အိစက်နေတာပဲ။ မမနွယ် ရဲ့ ဘယ်ဖက် မင်းမင်းရဲ့ညာဖက်...တင်ပါးနဲ့ပေါင် တို့က ပူးကပ်နေကြသလို...မင်းမင်း ညာဖက် ခန္ဓာကိုယ် တစ်ပြင်လုံးနဲ့....လက်မောင်း တစ်ခြမ်းလုံးကလည်း မမနွယ် ရင်ခွင်နဲ့ အိအိစက်စက် လုံးလုံးတင်းတင်း နို့တွေ ကြား မြှုပ်ဝင်နေပါသည်။ နွေးနွေထွေးထွေး အိအိစက်စက် အရသာက မင်းမင်း ကို ကလူ၏သို့ မြူ၏သို့။ မင်းမင်းတို့ ခေါင်းတွေချင်း ပူးကပ် သွားကကြပြန်ပေါ့။ အနမ်းတွေ...ကစ်ဆင် တွေ ဖလှယ်နေကြတာလေ။

မင်းမင်း ဘယ်ဖက်လက်ကို သူ့ ညာဖက်ချိုင်းအောက် ကျွံဝင်နေတဲ့ မမနွယ် နို့လေးပေါ် တင်ပေးကာ...ဖွဖွ ဖိညှစ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ဒါကို...ဟွန်းတီးတာလို့..ကျောင်းကကောင်တွေ အမည်တပ်ကြလေရဲ့။ ဟွန်းပဲ တီးတီး၊ ဂီယာပဲ ထိုးထိုး..ခရီးရောက်ဖို့က အဓိက။

မင်းမင်း မမနွယ် နဲ့ ကစ်ဆင်ဆွဲရင်း ဟိုဘက်ခြမ်းကခုံကို အကဲခတ် ကြည့်တယ်။ အေးဆေး....။ ဒေသခံ အဒေါ်ကြီးနှစ်ယောက်ဆိုတာ...အစတည်းကသတိထားမိပီး..ခုလဲ..အိပ်နေကြပီ။ တစ်ယောက်ဆို..ဟောက်တောင် ဟောက်ချင်နေပီ။

“ မမ...စောင်ခြုံကြမယ်လေ...”

မင်းမင်း နှုတ်ခမ်းချင်း ကပ်နေရင်းကပဲတိုးတိုးပြောတော့...မမနွယ် ချက်ချင်း နောက်ကျောမှာကျနေတဲ့စောင်ကိုယူကာ...နှစ်ယောက်လုံး လုံအောင် ခြုံလိုက်ကြသည်။ စောစောကပုံစံအတိုင်းပဲ..မင်းမင်းတို့ ပြန်နမ်းကြပြန်ပီ။ စောင်အကာအကွယ်နဲ့ ပိုလွတ်လပ် သွားတော့ မင်းမင်း နမ်းနေရင်းက လက်ကို မမနွယ် အင်္ကျီ  အတွင်းထဲထိ ထည့်လိုက်တယ်။ အရင်ဆုံး ကျောနောက်ဖက်က ဘရာ ချိတ်လေးကို စမ်းပီး ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ ခုဆို...မမနွယ် ရိုးမတောင်လေးနှစ်လုံး လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖြစ်သွားပီ။ မင်းမင်း ဖြတ်ကျော်ရတော့မပေါ့။

အိုး....ကောင်းလိုက်တာ..။ လက်တင်လိုက်တာနဲ့ တင်းတင်းလေးနဲ့ နူးညံ့အိစက်နေတဲ့ အတွေ့က မင်းမင်း တစ်ကိုယ်လုံးကသွေးတွေ ရှိန်းကနဲ တက်လာရအောင်ကို ဖြစ်သွားစေသည်။ အသီးလေးတွေ မာတောင့်တောင့်နဲ့..မင်းမင်း ဆော့ကစားလိုက်တော့ မမနွယ် နှာခေါင်းကနေ ထွက်လေပြင်းပြင်းတွေ ပြု၏။

ဖိကိုင်လိုက်...ညှစ်လိုက်...ချေလိုက်...ဖွဖွဆွဲလိမ်လိုက်နဲ့။ မမနွယ် စိတ်တွေ ရိုးမပေါ် ဖြတ်နေတဲ့ ကားလိုပဲ...မင်းမင်း ပြုသမျှအတိုင်းလိုက်ပီး...နိမ့်လိုက်...မြင့်လိုက်တွေ ဖြစ်နေပီဆိုတာ...မမနွယ် တစ်ချက် တစ်ချက် မင်းမင်း နှုတ်ခမ်းကို အသာ ဖိဖိ ကိုက်လိုက်တာ ကြည့်ခြင်းအားဖြင့်သိသာနေပါသည်။

မင်းမင်း စောင်ထဲကိုခေါင်းပါဝင်လိုက်သည်။ မမနွယ် သူမညာလက်မြှောက်ပီး စောင်လေးကို မတင်ပေးထားသည်။ မင်းမင်း မမနွယ် နို့လေးတွေကို စစို့ပေးပီ။ အသီးလေးကိုစုပ်လိုက်...လျှာဖျားလေးနဲ့ မထိတထိကလိပေးလိုက်...သွားတန်းနှစ်ခုကြား မနာ့တနာလေးကိုက်လိုက်...တစ်လုံးလုံးကို ငုံလိုက်..ခဲထားလိုက်...ဖွဖွဖေါ့ဖေါ့ကနေ...တင်းတင်းပြင်းပြင်းအားလေးနဲ့ စုပ်လိုက် လုပ်နေလိုက်တာ တစ်ခါတစ်ခါ အားပါသွားတော့ ပြွတ်ကနဲ အသံတွေ ထွက်လာလို့ ပြန် ပြန်ထိန်းနေရသေး။ ရင်သားအပေါ်ပိုင်းတွေကို လဲ ဖိစုပ်ပေးလိုက်ပြန်တယ်။

မမနွယ် လား..ပြောမနေနဲ့။ ခပ်အုပ်အုပ်လေး ညည်းတာပေါ့။ “ အ....အ....အု...အု...” နဲ့မျောက်ပေါက်လေးအော်နေသလားမှတ်ရတယ်။

သူ့ကိုနဲနဲလေးနာအောင် မင်းမင်း ကလုပ်လိုက်ရင်...သူက မင်းမင်း ကျောတို့ ဂုတ်တို့ လည်ပင်းတို့ကို မင်းမင်းပြန်နာအောင် သူ့ဘယ်လက် လက်သည်းလေးတွေနဲ့ ပြန်ထိုးစိတ်လိုက်သေး။ မင်းမင်းက လဲ ဒါမျိုးဆို ကြိုက်တာပေါ့။

စိန်လိုက်လေ..ကြာသလားလို့။ တစ်ခါတော့ မင်းမင်း နို့သီးလေးကို အပေါ်သွားတန်းပေါ်ကပ်ပီး လျှာနဲ့ဖိလှိမ့်ပေးလိုက်တာ...ပထမတော့..ဖွဖွရယ်..နောက်လျှာကိုနည်းနည်း အားထည့်ဖိလိုက်တော့....လွှတုံးတုံးလေးနဲ့ဆွဲနေသလိုလေးလုပ်တာလေ...။

မမနွယ် မင်းမင်းက ဆက်တိုက်လုပ်လေ မင်းမင်း ပခုံးကို ဆွဲစိတ်လေ...ထပ်လုပ်လေ..မင်းမင်း ဂုတ်ကို စိတ်..နောက် လည်ပင်းကိုခပ်ပြင်းပြင်းထိုးစိုက်ပီးစိတ်..မင်းမင်း နာနေတာတောင် မင်းမင်း မလွှတ်ပေးသေးဘူး။

မမနွယ်... မခံနိုင်တဲ့အဆုံး...မင်းမင်း နားသယ်စပ်ကအမွှေးတွေကို တအား ဆွဲလှန်ပစ်လိုက်ရော။ သူ့ညာလက်ကလဲ စောင်မကိုင်နိုင်တော့ဘဲ... သူ့ပါးစပ်သူ အတင်း ပိတ်ထားနေလိုက်တာ။ အော်မိမှာ စိုးလို့ပေါ့။ မင်းမင်း လဲတော်တော် အီသွားရတယ်။ ဖျင်းကနဲပဲ ခေါင်းတစ်ခေါင်းလုံးကို...။ အမွှေးနဲနဲ တောင်ကျွတ်သွားလားမသိ။ အဲဒီကျမှ..မင်းမင်း လွှတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့်...ကောင်းလိုက်တဲ့ ခံစားချက်..အရသာရှိလိုက်တာလေ။

မင်းမင်း တော်ပီ....။ ခေါင်းပြန်ထွက်လာလိုက်တယ်။ မမနွယ် တုန်ရင်နေတယ်...မျက်ရည်လေးတွေတောင်ဝဲနေတာ..အပြင်လမ်းမီးရောင်ထိုးချိန်မှာ မြင်လိုက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် မမနွယ် ပြုံးပီး မင်းမင်း ကိုကြည့်နေတယ်။ ကျေနပ်ပြုံး...အားရတဲ့ အပြုံးတွေပဲဖြစ်မှာပေါ့။

မမနွယ် မင်းမင်း လည်ပင်းကိုဖက်ပီး စမ်းတယ်။ စောစောက သူ အပြင်းထန်ဆုံးထိုးစိတ်ထားတဲ့ နေရာလေးကို။

“ အား...စပ်လိုက်တာ..”

မင်းမင်းတိုးတိုးညည်းလိုက်မိတယ်။ မင်းမင်း မာန်တက်နေတုန်းက ခံနိုင်ပီး...ခုမှ မမနွယ် လက်နဲ့စမ်းမှ..စပ်လိုက်တာလေ။ သွေးပါစို့သွားပီထင်တယ်။ အဲဒီနေရာလေးကို...မမနွယ် သူမ နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ဖိကပ်ပေးထားပီး..ခပ်တိုးတိုးပြန်ပြောတယ်။

“ သနားပါတယ်...ကလေးလေးရယ်...မင်းက ဆိုးတာကိုး.. လူဆိုးလေးရဲ့...တော်တော်ဆိုး...” တဲ့ လေ။

အိုး...မမနွယ် အဲ့လိုတွေ ကစားရတာ တစ်ကယ်သဘောကျနေတာပဲ။ စကားသံထဲမှာ...မင်းမင်း ကို သနားတာထက်...အားရကျေနပ်နေတဲ့ အသံမျိုးတွေပါနေတယ်။ မင်းမင်း အရမ်း သဘောကျသွားပီ။

“ ငပလီ..ရောက်ရင်...ထပ်လုပ်ဦးမှာနော်..”

မင်းမင်း တိုးတိုး ကပ်ပြောလိုက်တယ်။ မမနွယ် က 

“ မင်း သဘော...မင်းမင်း သဘော...” တဲ့လေ။

ပျော်လိုက်တာ..ဒီည။ ကားက ရိုးမပေါ်ကျော်သွားပီထင်တယ်။ အတက်အဆင်း သိပ်မရှိတော့ဘဲ...လမ်းပြေသွားပီ။ နဲနဲ ကျင်းတွေ ချိုင့်တွေ များလာလို့လားမသိ...ကားက ခဏခဏ ခုန်နေတယ်။

အင်း...မင်းမင်း လဲ ရိုးမပေါ်ဖြတ်ကျော်ပီးပီ။ ဟောဒီ...ကားကြီးလိုမျိုးကျင်းလေးတွေတော့ မဟုတ်ဘူး...ကျင်းကြီးထဲ...ခုန်ဝင်လိုက်ဖို့ပဲကျန်တော့တယ်။

.....................................................

အပိုင်း (၂) ဆက်ရန် >>>>>