ဟိုပင်ဒီပင်ကူးပါလို့ အပိုင်း ( ၃ )
ဂျင်ကလိ ရေးသည်။
“ ကိုမြင့်မောင် က သူ့ကုမ္ပဏီ မဏ္ဍပ် ကိုခေါ်လို့ပါ၊ ပြီးတော့ လျှေက်ကြည့်ကြတယ်ဒါပါပဲ၊ အကို တို့ကြော်ငြာ စပွန်ဆာ ပေးထားတဲ့မဏ္ဍပ် တွေလဲ ရှိတယ်လေ။ အဲဒါတွေလဲကြည့်ရင်းပေါ့”
မလိုအပ်ပါဘဲ နှင့်ရှည်ရှည်လျားလျား ရှင်းပြမိသည်။ တော်ပါသေးသည် မသူဇာက သင်္ကြန် ကိစ္စကို ဆက်မမေး တော့ပါ။ သူမယောက်ျားကို ယုံကြည်တာကြောင့်လည်းဖြစ်မည်။
“ သူဇာလဲ အိမ်နဲနဲ ပြန်ကပ်လိုက်ဦးမယ်၊ ကလေးတွေ ကျောင်းဖွင့် ဖို့လဲ နီးပြီလေ၊ ကျူရှင် ကိစ္စ လဲလုပ်ပေးရဦးမယ်၊ သမီးကြီးက ဒီနှစ်ကိုးတန်းတက်ပြီဆိုတော့ ဆယ်တန်းအတွက်ပါ အခြေခံရအောင် ခုထဲက ကြိုပြင်မှဖြစ်တော့မယ်”
“ ခုနပြောတော့ ဒါတွေဘာမှ မဟုတ်ဘူး၊ သံယောဇဉ်ဖြတ်မယ် ဆို”
“ သူဇာမလုပ်ရင် အကိုလုပ်မလား”
ကိုယ်က စလို့ ရိလိုက်ပြီးမှ ဦးအောင်ဘညို နင်သွားရသည်။ တကယ်တန်းတော့ ကျောင်းတွေ ကျူရှင်တွေ ကိစ္စ သူဘာမှမသိပါ။
“ အဲဒါတွေ တော့ အကိုမှ နားမလည်တာ”
“ ဒါဆိုလဲ မပြောနဲ့တော့၊ သူဇာ့ ကားထဲဆီရှိရဲ့လား”
“ ကောင်းတယ်၊ မနေ့ကတောင်ဦလေးစိုး ဆီထုတ်သွားသေးတယ်၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ ကလေးတွေကိစ္စ မနက်ဖြန် စထွက်တော့မယ်လေ၊ သူများတွေက သင်္ကြန် မတိုင်ခင်ကထဲက ကျူရှင် တွေ တက်ကုန်ကြပြီ ပြောတာပဲ၊နောက်တောင်ကျနေပြီ လားမသိဘူး”
“ အကို လိုက်ပို့ရမလား”
“ ရပါတယ်၊ အကို့ အလုပ်တွေပျက်နေဦးမယ်၊ ကိုယ့်ဖာသာ ပဲမောင်းရင်မောင်းမယ်၊ ဒါမှ မဟုတ်လဲ ဦးလေးစိုးခေါ်သွားမယ်”
“ ဒါဆိုလဲ အကို သွားအိပ်တော့မယ် ဂွဒ်နိုက်”
စကားတွေ ပြောရင်း ဦးအောင်ဘညို စာအုပ်တွေ ကိုတကယ်မေ့သွားပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဒီတိုင်းထသွားမိတာကို မသူဇာကနောက်ကနေ လှမ်းအော်သည်။
“ စာအုပ်တွေ ကျန်ခဲ့ပြီ၊ အကို တမင်ထားခဲ့တာမဟုတ်လား”
“ မဟုတ်ပါဘူး သူဇာရယ်၊ မေ့သွားတာ ဆောရီး၊ ဆောရီး”
ကပျာကယာ တောင်းပန်ပြီး စာအုပ်တွေလှမ်းယူကာ ကိုယ့်အခန်း ကိုယ်ပြန်ပြေးခဲ့ရသည်။ တော်ကြာ တရားထပ်ဟောနေလျှင် ခက်ရချေမည်။ မသူဇာက မှတ်မှတ်ရရ ဝယ်လာပေးတာ ဆိုတော့ တရိုတသေ နှင့် အခန်းထဲက စားပွဲပေါ်မှာ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ကလေးတင်ထားပေးလိုက်ပါသည်။ သို့သော် ယူလာသည့် နေ့က စလို့တခါမှ ပြန်မကြည့်ဖြစ်ပါ။ ကလေးတွေ ခေါ်ပြီး ကားတစီး နှင့် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ရှုပ်နေသော မသူဇာ လည်းနောက်နေ့ တွေကျတော့ မေးဖို့ မေ့နေပုံရသည်။ဦးအောင်ဘညိုကလည်း စကားအစမခံပါ။ အိမ်မှာတွေ့ကြရင်တခြားအကြောင်းတွေ လျှောက်ပြောနေလိုက်သည်။ သားနှင့် သမီးကျောင်းကိစ္စ ကျူရှင်ကိစ္စတွေ ကို သာ စိတ်ဝင်တစား လုပ်ပြနေလိုက်သည်။
သင်္ကြန်မင်းသားကြီးတွေ နှင့်လည်း မတွေ့ဖြစ်တော့။ ဦးအောင်ဘညို က သူတို့ကို ရှောင်နေတာ ကြောင့် လည်းပါသည်။ ဂေါက်ကွင်းလည်း မသွားတော့ဘဲ သူတို့ နှင့်လွတ်ရာ တင်းနစ် ရိုတ်သည့်ဖက်ကိုပဲ ခြေဦးလှည့်နေလိုက်သည်။ ဒါကြောင့် အရက်လည်း မသောက်ဖြစ်တော့။ မိတ်ဆွေ တွေက ဖုန်းနှင့် ချိန်းလာရင်တောင် မသူဇာ ပြန်ရောက်နေတာ အကြောင်းပြပြီး ရှောင်နေလိုက်သည်။ ကွယ်ရာမှာ ဦးအောင်ဘညိုကို မယားကြောက် လို့ထင်ချင်လည်း ထင်ကြလိမ့်မည်။ ဒါပေမယ့် ဦးအောင်ဘညို သူတို့ နှင့် မတွေ့ချင်ပါ။သင်္ကြန်တုန်း က အကြောင်းတွေ မေးလာမှာစိုးသည်။ တခါတခါ တော့ ဟိုကောင်မလေးကို သတိရပါသည်။ခုလောက် ဆိုရင် ရှိချင်မှတောင်ရှိတော့မည်။ ကလေး တွေ ကျောင်းဖွင့်ပြီး နည်းနည်း အရှိန်ရ သွားတော့ မသူဇာ တရားစခန်းဝင်ဖို့ ထွက်သွားပြန်သည်။ဒီတခါတော့ ဝါတွင်းတတွင်းလုံး တရားထိုင်မည်ဟု ကြေငြာသွား၏။ ဘယ်လိုပဲ ပြောပြော မသူဇာ တစ်လကျော် နှစ်လနီးပါးမျှ နေပြီး ပြန်ထွက်သွားတော့ ဦးအောင်ဘညို စိတ်ထဲတမျိုးခံစားရသည်။ နှစ်ပေါင်း များစွာ ပေါင်းသင်းလာသည့် ဇနီးသည် မို့ လွမ်းသလိုလို ဖြစ်ရသော်လည်း ခေါင်းပေါ်က ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကြီးတခုကျသွားသလို ပေါ့ပါးသည့်ခံစားမှု တခုကိုလည်း စိတ်က သိနေပြန်သောအခါ ဦးအောင်ဘညို ပြုံးမိ၏။
ထို့နောက်တွင်တော့ မိုးလေး တဖွဲဖွဲတအုံ့အုံ့ နှင့် ရာသီကလည်း စေ့ဆော်လာသော ကြောင့် အသောက်ဖက်သို့ လှည့်မိပြန်သည်။ အလွန်အကျွံတော့ မဟုတ်ပါ။
တင်းနစ် ရိုက်ဖက်တွေက ဟိုလူတွေလို သောက်လုံးမကြီးကြသောသူတွေ ဖြစ်သည်။ ခုလို စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ကလေး ပျော်ပျော် နေလာရတော့ ဦးအောင်ဘညို နေရထိုင်ရ ပုံမှန်လိုပြန် ဖြစ်လာသည်။ သို့သော် တနေ့ မှာတော့ ဦးမြင့်မောင်၏ ရှေ့နေကြီး ရုံးကို ရောက်လာသည့်အတွက် စိတ်မလုံမခြုံ ပြန်ဖြစ်ရသည်။
“ ကိုမြင့်မောင် ပြန်ရောက်ပြီလား”
“ ရောက်ပြီ ဦးအောင်ဘညို၊ သူမေ့နေတာတဲ့၊ မနေ့က မှ သတိရလို့ ဆိုပြီး ကျွန်တော့် ကို ဒီနေ့ အတင်းလွှတ်လိုက်တာ၊ ဒီမှာ လက်မှတ်ကလေး ထိုးလိုက်ရုံပါပဲ၊ ကျွန်တော် စာချုပ် တစောင်ပြန်ယူသွားမယ်”
အတင်း ထိုးပေးလာသော တိုက်ခန်း အရောင်းအဝယ် စာချုပ်ကြီးကို ကြည့်ပြီး ဦးအောင်ဘညို ခေါင်းကို တွင်တွင် ကုတ်မိသည်။
“ ဦးသိန်းဟန် ခန ဗျာ၊ ကျွန်တော် ကိုမြင့်မောင် နဲ့ ဖုန်းပြောလိုက်ဦးမယ်”
ဦးအောင်ဘညို ဝရန်တာထွက်ပြီး ဦးမြင့်မောင် ဆီဖုန်းခေါ်သည်။ ဦးအောင်ဘညို ခေါ်မှန်းသိသည့် ဦးမြင့်မောင် က တန်းမေးသည်။
“ ဦးသိန်းဟန် ရောက်ပြီလား ကိုအောင်ဘညို”
“ ရောက်ပြီ၊ ကျွန်တော် လက်မှတ် မထိုးတော့ပါဘူး၊ ပြန်ယူသွားပါဗျာ၊ ပျော်စေ ပျက်စေ လုပ်ကြတဲ့ဟာကို”
“ ဟာ … ဘာဆိုင်လို့လဲဗျ။ ကျွန်တော် က အတည်လောင်းတာ၊ နောက်ပြီး မြင့်မောင် စကားတခွန်း ဘယ်တော့မှ မဖျက်ဘူးဗျ”
“ ခင်ဗျားကလဲ ဗျာ”
“ ကဲ ကိုအောင်ဘညို ကျွန်တော် အစည်းဝေးလုပ် နေတာဗျ။ ခင်ဗျားဆက်မှန်းသိလို့ ဖုန်းကိုင်တာ၊ ပြန်ဝင်ရဦးမယ်၊ လက်မှတ်သာ ထိုးပေးလိုက်ဗျာ၊ ဒါပဲဒါပဲ”
“ ခက်တာပဲ”
“ မခက်ဘူး လွယ်လွယ်လေး အိုကေနော် … …. ဟဟ နေဦး အဲဒီနေ့က ခင်ဗျား အဆင်ပြေတယ် မဟုတ်လား၊ အမှန် အတိုင်းပြောနော်”
“ အစည်းဝေး ရှိတယ် ဆို”
“ ဒါလဲ အရေးကြီးတယ်ဗျ၊ ဘယ်လိုလဲ၊ မညာနဲ့နော်၊ ကျွန်တော့် မှာသိန်းရာနဲ့ ချီရင်းလိုက်ရတာ”
“ ပြေပါတယ်”
ဦးအောင်ဘညို ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး ဖြေလိုက်သံကို ဦးမြင့်မောင် က သဘောကျပြီး တဟားဟား ရယ်ရင်းဖုန်းချသွားသည်။ အထဲပြန်ရောက်တော့ ရှေ့နေကြီးက ဘောလ်ပင်လေး အဖုံးဖွင့်ပြီးစောင့် နေသည်။
“ ကဲ .. မထူးပါဘူးဗျာ”
စိတ်ကိုလျှော့လိုက်ပြီး ဦးအောင်ဘညို လက်မှတ်ထိုး ပေးလိုက်သည်။ အသိသက်သေ တွေ နေရာကိုကြည့်လိုက်တော့ သင်္ကြန်ပျော်ကြီးများ၏ လက်မှတ်တွေ တသီတန်းကြီးတွေ့ရသည်။
“ ဒီလူတွေ ခင်ဗျား လိုက်ထိုးခိုင်းတာလား”
“ ဟုတ်တယ်၊ တမနက် လုံးပဲဗျာ၊ လူလဲ တော်တော်ညောင်း နေပြီ၊ ကျေးဇူးပဲ ဦးအောင်ဘညို၊ ရော့ ဒီမှာ သော့”
“ ခင်ဗျာ”
“ သော့ အပိုလေ၊ တစုံကတော့ ပေးပြီးပြီ ပြောတယ် ၊အော် .. မေ့လို့ ဦးအောင်ဘညိုက တရားဝင် အမည်ပေါက် ပြောင်းချင်တယ် ဆိုလဲ ကျွန်တော်ပဲ အပြီးအစီး လိုက်လုပ်ပေးဖို့ မှာထားပါတယ်”
“ အော် … အင်း အင်း၊ ရပါတယ်ဗျာ၊ အဲဒါတွေ က နောက်မှပေါ့၊ လောလောဆယ် မလိုသေးပါဘူး၊ ခုလို တကူးတက လာပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ။ ”
ရှေ့ နေကြီး ပြန်သွားတော့ စာချုပ်ကို စားပွဲအံဆွဲထဲ ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ သော့ကို တော့ ပိုက်ဆံအိတ် ဘေးအိတ်မှာ ထိုးထည့်လိုက်သည်။
စိတ်က အနည်းငယ် စနောင့်စနင်း ဖြစ်နေသေးသော်လည်း အလုပ် ကိစ္စ တွေ ရှုပ်လာတော့ မေ့သွားသည်။ ညနေ အိမ်ပြန်ခါနီး ဦးမြင့်မောင် ဆီကို ဖုန်းဆက်ဖို့ စိတ်ကူးရမိသေးသော်လည်း ချက်ချင်း ထိုစိတ်ကူးကို ဖျက်လိုက်သည်။ ဦးမြင့်မောင်က ညနေ ဆုံကြဖို့ ပြောမည်မလွဲပေ။ ရှောင် ဖယ်ရှောင်ဖယ် လုပ်နေတာကြာပြီဆိုတော့ ပြောလာလျှင်ငြင်းစရာ စကားလုံးရှာ နေရဦးမည်။ ဒါကြောင့် အေးအေး ဆေးဆေး အိမ်ကိုသာပြန်သွားလိုက်သည်။ တင်းနစ် ကွင်းတောင်မသွားတော့။ အလုပ်များသူ တယောက်ပီပီ နောက်နေ့တွေမှာ စိတ်က အလုပ်မှာသာမြုပ်နေသည်။ ဦးမြင့်မောင် တို့ဆီကဖုန်းဆက်တာ လည်းမရှိ။ တကယ်တမ်း ဆိုလျှင် အားလုံးအလုပ်များကြသူတွေချည်းသာ ဖြစ်သည်။ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်ရှုပ်နေကြဟန်ရှိ၏။ ဦးအောင်ဘညို ကလည်း ဒါကိုပဲ သဘောကျပါသည်။
တနေ့တော့ မိုးနည်းနည်း သည်းနေ၍ တင်းနစ်မရိုတ်ဖြစ်ဘဲ ရိုတ်ဖေါ်ရိုတ်ဖက် တယောက်နှင့် စားသောက်ဆိုင်ပါသွားသည်။ သူက ကားမပါလာလို့ ဦးအောင်ဘညိုက လိုက်ပို့ရင်းဆိုင်ထိုင်ဖြစ်ခြင်းပါ။ ထိုမိတ်ဆွေကလည်း သိပ်ပြီး များများ သောတ်တတ်သူမဟုတ်၍ ဦးအောင်ဘညိုကပဲ ပိုသောက်ဖြစ်သည်။ အိမ်လိုက်ပို့ပြီးပြန်လာတော့ ခြောက်နာရီလောက်ရှိပြီဖြစ်သော်လည်း မိုးတွင်းဖြစ်၍ အလင်းရောင်က ထင်ထင်ရှားရှားရှိနေသေးသည်။
ရီဝေရီေ၀ နှင့်ကားကို ခပ်ဖြေးဖြေးလှိမ့်မောင်းလာရင်း မြို့ထဲလမ်းထိပ်တခု အရောက်တွင်စိတ်ကူးတမျိုးပေါ်လာသောကြောင့် ချိုးကွေ့ဝင်လိုက်သည်။ ဘာရယ်တော့ မဟုတ် သူအပိုင်ရလိုက်သော တိုက်ခန်းကို တခေါက်သွားကြည့်ချင်လာသည်။ ဟိုမိန်းကလေး ဘယ်လိုလုပ်သွားသလဲ ဆိုတာလည်း သိချင်လာသည်။
.........................
လမ်းထဲမှာ ရပ်ထားသည့်ကားတွေကလည်း များသောကြောင့် နေရာလွတ်တခု မနည်းရအောင်ရှာ ပြီးရပ် လိုက်ရသည်။ ရှေ့ကို နည်းနည်းတော့လျှောက်ရဦးမည်။ ကားပေါ်က ဆင်းမည့်ဆဲဆဲကျမှ စိတ်က ချီတုံချတုံဖြစ်နေသည်။ ဘာကြောင့် မှန်းမသိ သွားဖို့ စိတ်ကဝန်လေးနေ၏။ ထို့ကြောင့်မဆင်းဖြစ်သေးဘဲ ထိုင်တွေးနေမိသည်။ ဘာမှ မဖြစ်ဘူးဟု ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပြန် အားပေးနေသော်လည်း အားပေးနေသည့် မိမိ ကိုယ်ကို ပင်မယုံချင်ပြန်။
လမ်းပေါ်မှာ တော့လူတွေက ကိုယ့်ကိစ္စနှင့် ကိုယ်သွားလာလှုပ်ရှားနေကြသည်။ အဲဒီလူတွေထဲမှာ ဟိုမိန်းကလေး ပါလေမလားလိုက်ကြည့်မိသည်။ စိတ်ကူးလိုက်လျှင် သူမ မျက်နှာလေးက မျက်လုံးထဲမှာ ပြန်မြင် ယောင် သော်လည်း တကယ်တမ်း လမ်းမှာတွေ့ရင်မှတ်မိပါမလားဟုကိုယ့်ဟာကိုယ်လဲ မသေချာပါ။ ထိုနေ့ က ဦးအောင်ဘညို မျက်လုံးတွေက မူးယစ်ရီေ၀ နေခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။ စိတ်မှတ်မဲ့စွာဖြင့် ဘေးက နေဖြတ်လျှောက်သွားသော မိန်းကလေးတယောက်ကို နောက်ကနေလိုက်ငေးကြည့်နေမိသည်။ ဘေးကအဖြတ်မှာ သိမထားမိလိုက်လို့ ချောမချော မသိရသော်လည်း လှမ်းမြင်ရသော နောက်ပိုင်းအလှကတော့ တော် တော်ပြေပြစ်သည်။ မကြီးလွန်းမသေးလွန်းဘဲ အချိုးကျသည့်တင်ပါးတွေက အပြာရောင်တောက်တောက် ခပ်တင်းတင်း ထမိန်အောက်မှာ စည်းချက်ညီညီ လှုပ်ရှားနေကြ၏။ ခြေလှမ်းလိုက်တိုင်း ညီညာပြည့်တင်းသည့် ပေါင်တံအလှကလည်း ထင်ရှားသည်။ မိုးရွာပြီးစ လမ်းပေါ်က ရွှံ့စက်တွေက ထမိန် အောက်နား တဝိုက်မှာစင်ပြီးကပ်နေ၏။ ကျောလည် လောက်ရှိမည့် ဆံပင်တွေ က လှုပ်ရှားသွားတိုင်း ဦးအောင်ဘညို ကို လက်ယပ်ခေါ်နေသလိုရှိသည်။ သွယ်လျနွဲ့ပျောင်းသော မိန်းကလေး၏ ကောက်ကြောင်းတွေကို နောက်က လိုက်ကြည့်ရင်း မှာ နက်မှောင်ထူထပ်သော အမွှေးများရုတ်တရက်ပေါ်လာပြီး အရိုင်းဆန်သော အော်ညည်းသံတခုက နားထဲသို့ တိုးဝင်လာ ပြီးနောက်တွင် ခန္ဒာကိုယ်ထဲက သွေးတွေဆူပွက်လာသည်ကို သိလိုက်ပြီးနောက်ဝယ် ဦးအောင်ဘညို ယောင်ယမ်းပြီး ပေါင်ကြားကိုလက်နှင့် စမ်းမိသည်။ မာတင်းနေသော အတွေ့အထိတခုကြောင့် လန့်သွားပြီး ခေါင်းကိုသွက်သွက်ခါလိုက်မိသည်။
“ ငါ့ နှယ်ကွာ”
စိတ်ပျက်လက်ပျက် ညည်းရင်း လှမ်းမျှော်ကြည့်လိုက်တော့ စောစောက ကောင်မလေး ကတော်တော်လေးလှမ်းသွားသည်။ သက်ပြင်းတခုကို ချလိုက်ပြီး စတီယာရင် ပေါ်ခေါင်းမှောက်ပြီး ရုတ်တရက်လှုပ်ခတ် သွား သောစိတ်ကို တည်ငြိမ်အောင်ပြန်လုပ်လိုက်ရသည်။ စိတ်ငြိမ်သွားပြီးနောက် ဟိုအခန်းကို သွားကြည့်သင့်မကြည့်သင့် စဉ်းစားရပြန်သည်။
“ ရောက်မှ တော့ မထူးတော့ပါဘူးလေ”
ကားပေါ်က အခုမှတကယ်ဆင်းလိုက် ပြီး မလှမ်းမကမ်းမှာ မြင်နေရသည့် တိုက်ခန်းဆီလျှောက်လာခဲ့သည်။ ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီ ဆိုတော့လည်း စိတ်ကချီတုံချတုံ မဖြစ်တော့ပါ။ အေးမြမြ တိုက်ခတ်နေသော မိုးလေ ကလည်း ဦးအောင်ဘညိုကို ပိုပြီးတည်ငြိမ်သွားစေ၏။ ပိုက်ဆံ အိတ်ထဲက သော့တွဲ ထုတ်ယူလိုက်ပြီး လှေခါးထစ်တွေ အတိုင်း ခပ်သွက်သွက်တက်လာခဲ့သည်။ အခန်း၀ မှာ အပြင်သံတံခါးကို ကြည့်လိုက်တော့သော့ခတ်မထား။အတွင်းတံခါးကိုတော့ ပိတ်ထားသည်။ လက်ကိုင်ဖုကို လှည့်လို့မရ။ ဟို မိန်းကလေး အ ပြင် တံခါး ကိုပြန် ပိတ် ခဲ့ဟန်မ တူပါ။
သော့ဖွင့်ပြီး အထဲကို ဝင်လိုက်တော့ဦးအောင်ဘညို အံ့သြသွားရသည်။ အထဲမှာမီးတွေ လင်းနေ၏။ ပြီးတော့ဟိုနေ့ကလို ဖုန်တွေ နှင့်မဟုတ်သန့်ရှင်းသပ်ရပ်နေသည်။ အဲဒီတုန်း ကမူးနေသော်လည်း ဧည့်ခန်းထဲက မီးချောင်း တချောင်း မလင်းတာ ဦးအောင်ဘညို မှတ်မိသည်။ အခုတော့ နှစ်ချောင်းလုံးလင်းနေ၏။ ဟိုမိန်း ကလေး ရှိနေသေးသလား အကယ်၍ သူမ မဟုတ်လျှင် အခြားတယောက်ယောက် များအိမ်ထဲ ရောက်နေသလားအတွေးကြောင့် ဦးအောင်ဘညို ခြေလှမ်းတွေတုန့်သွားရသည်။ ဦးအောင်ဘညို မှတ်မိသလောက် အိမ်တွင်းက ပစ္စည်းတွေ အားလုံးခြေရာလက်ရာ မပျက်သူ့နဂို အတိုင်းရှိနေဆဲဟုထင်သည်။ အသံမထွက်အောင် သတိထားပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းကို လျှောက်အကဲခပ်ကြည့်နေရင်း အိမ် နောက် ဖက်က အသံလိုလို သဲ့သဲ့ကြား၍ ခြေဖွပြီးနောက်သို့ အသာလေး ဝင်လာရာ အထဲက ထွက်လာသူနှင့် လမ်းမှာပက်ပင်းတိုး၏။
.............................
“ အို”
“ ဟာ”
မမျှော်လင့်သော အဖြစ်ကြောင့် နှစ်ယောက်လုံးကြောင်ပြီး ခြေစုံရပ်လိုက်ကြသည်။
“ ဒီ … ဒီ ..မှာ နေတယ်လား”
အရင်ဆုံးသတိပြန်ဝင်သော ဦးအောင်ဘညိုက မေးလိုက်သည်။
“ နေလို့ …နေလို့ … ရတယ်ဆို”
ဦးအောင်ဘညို အမေး ကို အမေး နှင့်ပင်တုံ့ပြန်လာ၏။ နေလို့ရတယ် ဟု ပြောမိခဲ့တာ ဦးအောင်ဘညို ကောင်းကောင်း မှတ်မိပါသည်။
“ ရတယ်လေ၊ ရပါတယ်၊ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ အံ့သြသွားလို့ပါ”
မိန်းကလေး ကိုစေ့စေ့ကြည့်မိသောအခါ ဦးအောင်ဘညို ပိုပြီးအံ့သြသွားရပါသည်။ အနက်ရောင်အင်္ကျ ီ နှင့်အပြာရောင်ထမိန်စကပ် ကိုဝတ်ထားသော မိန်းကလေးက ဦးအောင်ဘညို ရှေ့မှာမျက်လွှာလေး ချရင်းခြေစုံရပ်နေ၏။ လက်ထဲမှာ ပန်းကန်လေးတလုံးကိုင်ထားသည်။
“ ခုနက အပြင်ထွက်သေးလား”
“ ဟုတ်ကဲ့၊ အခုပဲပြန်ဝင်လာတာ”
“ တွေ့လိုက်တယ်”
“ ရှင်”
“ အော် လမ်းမှာမင်းကို မြင်လိုက်တယ်လို့၊ ဘယ်သွားတာလဲ”
“ ဟို … လမ်းထိပ်က အင်တာနက်ဆိုင်သွားတာ”
စကားမရှိ စကားရှာပြောနေရင်း သူတို့ နှစ်ယောက်ရပ်နေမိသော နေရာမှာ ရေခဲသေတ္တာ နှင့် ထမင်းစားပွဲကြားမှာ ဆိုတာသတိထားလိုက်မိသည်။
“ ထမင်းစားတော့ မလို့လား”
“ ဟုတ်ကဲ့”
“ ခနလေး နော်၊ ကိုယ်ပြန်လာခဲ့မယ်၊ စောင့်နေ”
ရုတ်ချည်းဆိုသလို ခေါင်းထဲဝင်လာသော အတွေးကြောင့် သူ့ကို နားမလည်သလို မော့ကြည့်သော မိန်း က လေးကို နောက်မှာချန်ခဲ့ပြီးအပြင်ဖက်ကို ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ကားယူလျှင်ပြန်လာပါက ရပ်ဖို့ နေရာ ပျောက် မည်စိုး၍ ကားမယူတော့ဘဲ လမ်းထိပ်ဖက်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ရှာရင်း စားသောက်ဆိုင်တဆိုင် ကိုတွေ့တာနှင့် တန်းဝင်သွားသည်။
“ ခေါက်ဆွဲကြော် နှစ်ပွဲ ပါဆယ်”
“ ဘာသားနဲ့လဲ ဆရာ”
ဟိုမိန်းကလေးက အသားတွေဘာတွေ ရှောင်စရာလိုသည့်ပုံတော့ မပေါက်။ သို့သော်လွတ်လွတ်ကင်းကင်းဖြစ်အောင် ကြက်သားနှင့် ပဲမှာလိုက်သည်။
“ မြန်မြန်လုပ်နော်”
ခုံတလုံးမှာဝင်ထိုင်ရင်း ဆိုင်ထဲမျက်စိကစားလိုက်တော့ ဝိုင်းအသီးသီးမှာ သောက်နေကြတာကိုမြင်ပြီး ဦး အောင်ဘညို သောက်ချင်စိတ်ပေါက်လာသည်။ ညနေ က အရှိန်ကလည်း ကုန်သလောက်ရှိသွားပြီ။ ထို့ကြောင့်စားပွဲထိုးလေးကို ထပ်ခေါ်လိုက်ပြီး
“ ဝီစကီ ရလား”
“ ရတယ်ဆရာ၊ ဂရန်းလား”
“ ဘလက်လေဘယ်”
“ အဲဒါ မရှိဘူးဆရာရဲ့၊ ရက်လေဘယ်တော့ရှိတယ်”
“ အေးကွာ၊ ရှိတာပေါ့၊ နှစ်ပက်ပေး”
“ ဆော်ဒါရေခဲ”
“ ယူခဲ့၊ နောက်မင်းတို့ ဆီမှာ မြန်မြန်ခုချက်ချင်း ရမယ့် အမြည်းဘာရှိလဲ၊ ရှိတာယူခဲ့”
မှာတာတွေချက်ချင်းရောက်လာသည်။ အမြည်းကတော့ အာလူးကြော်ထုပ် ဖေါက်ပြီး ပန်းကန်ထဲ ထည့်ပေး ၏။ ဝီစကီ နှစ်ပက်ကို ခပ်မြန်မြန်ရှင်း လိုက်ပြီး နောက်နှစ်ပက် ထပ်ယူလိုက်သည်။ ဒုတိယ ခွက်ကိုတော့ခပ်ဖြည်းဖြည်း သောက်၏။ ညနေက လက်စ အရှိန်လေးကလဲရှိသောကြောင့် ပထမတစ်ခွက် မှာပင်တော်တော်လေး ပြန်တက်လာသည်။ တတိယခွက်ကိုလည်း နှစ်ပက်ထည့်မှာ တော့မည်လုပ်ပြီးမှခေါက်ဆွဲကြော်တွေ ရောက်လာသော ကြောင့် တပက်သာ မှာပြီး ဘေလ် တောင်းလိုက်သည်။ လက်ကျန်ဖြတ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ဦးအောင်ဘညို တော်တော်လေး အခြေအနေ ကောင်းနေပြီ။ ခြေလှမ်းတွေကလည်း သွက်လက်နေပြီး လှေခါးတက်နေစဉ် မှာပင်သီချင်း ခပ်တိုးတိုး လေးညည်းမိသည်။
“ သင်္ကြန် နှစ်ဦး၊ တူးပို့ တူးပို့၊ တူးသံမြူးသာယာ၊ သင်္ကြန်မယ် များတူးပို့တူးပို့ ဒီးဒီ ဒါ့ဒါဒါ”
အိမ်ထဲရောက်တော့ နောက်ဖေးဖက်ကိုတန်းဝင်သွားလိုက်သည်။ ထမင်းစားပွဲ မှာငူငူလေးထိုင်နေသော မိန်း ကလေး ကိုလက်ထဲကခေါက်ဆွဲဘူး တဘူးလှမ်းပေးလိုက်သည်။
“ ထမင်း မစားရသေးဘူး မဟုတ်လား၊ ရော့၊ ဒါက တို့ ဖို့”
ယောင်နန မျက်နှာလေး နှင့် လှမ်းယူ၏။ ဦးအောင်ဘညိုလည်း ထိုင်ခုံတလုံး မှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ အ တွက် ဘူးကို ဖွင့်သည်။ ဦးအောင်ဘညို စပြီးစားသည့် တိုင်အောင် သူမက ကြောင်တောင်တောင် နှင့် ထိုင် နေဆဲ။ အနက်ရောင်အင်္ကျ ီ နှင့်မဟုတ်တော့ရှပ်အင်္ကျ ီ အဖြူလေး လဲဝတ်ထားသည်။ မျက်နှာက သင်္ကြန် မှာတွေ့တုန်းကထက် ပိုပြီး ဖြူကာပြည့်လာ၏။ ဦးအောင်ဘညို စူးစိုက်ကြည့်လိုက်သော အခါ ခေါင်းငုံ့ သွား သည်။
“ စားလေ၊ တူနဲ့ မစားတတ် လို့လား၊ ဇွန်း ယူစားပေါ့၊ ထမင်းစားပြီး သွားလို့လား”
“ မစားရသေးပါဘူး”
ခပ်တိုးတိုး ဖြေပြီးထိုင်နေရာမှ ထသွားသည်။ အပြာရောင် ထမိန်စကပ်နှင့် မဟုတ်တော့ ညိုဝါဝါရောင် ယောထမိန်လေး နှင့်ဖြစ်နေသည်။ ပြီးတော့ ပန်းကန်ပြားတချပ် နှင့်ဇွန်းခက်ရင်းများ ကိုင်ကာရောက်လာပြီး ဘူးထဲကခေါက်ဆွဲတွေကို ပန်းကန်ထဲ တဝက်လောက်ခွဲထည့်ပြီး တိတ်ဆိတ်စွာစားနေသည်။
“ ပထမ ဝက်သားနဲ့ ဝယ်မလို့ပဲ၊ မင်းမစားမှာစိုးတာနဲ့ ကြက်သားနဲ့ ဝယ်လာတာ”
“ စားပါတယ်”
ပြန်ဖြေသံက တကယ့်ကိုတိုးတိုးလေး။ ဦးအောင်ဘညို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်လွှာ ချထားတာ မြင်ရ သည်။ မျက်တောင်တွေက ရှည်လျားပြီး အဖျားမှာတော့ ကော့တက်သွား၏။ မျက်ခုံး ကလည်း ဇင်ယော် တောင် လို့ ဆိုကြသည့် မျက်ခုံးမျိုး။ ဒီမိန်းကလေး ၏ မျက်နှာကတခုချင်း ခြုံငုံကြည့်လျှင် တခုချင်းစီ လှ သည်ကို ဦးအောင်ဘညို သတိပြုလိုက်မိသည်။ အမှတ်တမဲ့ စိုက်ကြည့် နေမိရင်း
မိန်းကလေး ကမော့ကြည့် သည် နှင့်တိုးပြီး ဦးအောင်ဘညို ဖိန်းတိန်း ရှိန်းတိန်း ဖြစ်သွားသည်။ သူမကလည်း ချက်ချင်း ခေါင်းပြန်ငုံ့သွားသည်။
“ ကိုယ့် နာမည် အောင်ဘညို တဲ့၊ သုဝဏ္ဏ မှာနေတယ်”
အရှက်ပြေ မိတ်ဆက်လိုက်ရာ၊ မော့ကြည့်လာသော မျက်လုံးကို ဦးအောင်ဘညို နားမလည်ပါ။
“ မင်းနာမည်ရော”
“ ကျော်ကျော်”
“ ဟင် ယောက်ျားနာမည်ကြီး”
“ နာမည် အပြည့်အစုံက ကျော်ကျော်မေ ပါ၊ ဒါပေမယ့် လူတိုင်း က ကျော်ကျော် လို့ ခေါ်ကြတယ်”
“ ကျော်ကျော်မေ”
နောက်ကလိုက်ရွတ်ကြည့်ရင်း ဒီလိုကျတော့လည်း မိန်းမနာမည် နဲ့ တူသားပဲ ဟု ဦးအောင်ဘညို တွေးလိုက်မိသည်။
“ နေတော့ရော”
“ နေစရာ မရှိလို့ ဒီမှာနေတယ်လေ”
ဘာရယ်မဟုတ် ပါးစပ်က မေးလိုက်မိသည့် စကားက ကျော်ကျော့် ကိုထိသွားပုံရသည်။ မျက်တောင် တဖျပ် ဖျပ် ခတ်ရင်း ခေါင်းငုံ့သွား၏။
“ ဟုတ်သားပဲ၊ ဆောရီးဆောရီး၊ ကိုယ်မေ့သွားတယ်၊”
“ ရပါတယ်”
ပြန်ဖြေရင်းကြည့်လာသော မျက်ဝန်းထဲမှာ မျက်ရည်တွေ ဝေ့နေသည်။
“ ကဲ … ကဲ၊ စားစရာရှိတာစား ၊ဟုတ်လား၊ ကိုယ်လဲ စားလိုက်ဦးမယ်”
နှစ်ယောက်လုံးတိတ်ဆိတ် စွာဖြင့်ဆက်စားကြသည်။ခါတိုင်း အရက်သောက်ပြီးလျှင် စားလို့ပိုကောင်း တတ်သော ဦးအောင်ဘညို တဝက်ကုန်အောင်မစားနိုင်၊ ခေါက်ဆွဲက သိပ်မညံ့ပါ။ ဒါပေမယ့် စားနေရင်း ဆက်မ စား ချင်တော့ ၍ ရပ်လိုက်သည်။
“ ဒါတွေ ဘယ်နားမှာသွားပစ်လို့ ရမလဲ”
“ ဘေစင် ညာဖက်မှာ အမှိုက်ပုံးရှိတယ်”
ကျော်ကျော်ကတော့ တဖြည်းဖြည်း စားနေရာ ပန်းကန်ထဲခွဲထည့်ထားသော တဝက်ကုန်လို့ ကျန်တာကိုတောင်ဆက်စားနေလေပြီ။ ခေါက်ဆွဲဘူး နှင့်တူ ကို အမှိုက်ပုံးထဲ ထည့်ပြီး နောက် ထမင်းစားခန်းထဲမှာ ဆက်ထိုင်နေရ ကောင်းမလား၊ ဧည့်ခန်းထဲ သွားထိုင်နေရ ကောင်းမလား စဉ်းစားရင်း ဘာလုပ်ရ မှန်းမသိ ၍ ရေခဲသေတ္တာ ကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်မိသည်။ ရေဘူး တွေနှင့် ဟင်းသီးဟင်းရွက်တချို့ မြင်ရသည်။
ပြီးတော့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတာနှင့် အိမ်ရှေ့ ပြန်ထွက်ပြီး ထိုင်နေမိသည်။ ထိုင်နေရင်းက တီဗီ ကိုမြင်တော့ ရှေ့မှာချထားသည့်ရီမုဒ် ကောက်ပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်မိ၏။ မြဝတီမှ လာနေသော ကိုရီးယားကားကို ထိုင်ကြည့်နေမိစဉ် နောက်ဖေး ဖက်ကပန်းကန်ခွက်ယောက် တွေရေဆေး သံကြားရ၏။
ခန ကြာတော့ ကျော်ကျော် ဦးအောင်ဘညို နောက်နားသို့ ရောက်လာသည်။ ခုံ တွေအများကြီး ရှိလျှက်နှင့် လာ မထိုင်ဘဲ ခပ်စောင်းစောင်း နားကနေ မတ်တပ်ရပ်နေ၏။ အင်္ကျ ီ၊ ရှေ့ခြမ်း နှင့် အောက်နား မှာရေတွေစို နေသည်။ ပန်းကန် ဆေးတုန်းက ရေတွေ စင်လာတာ နှင့်တူသည်။
“ လာကြည့်လေ၊ ဘာလို့ ရပ်နေတာလဲ”
“ ရပါတယ်”
ငါ့နားမှာ မထိုင်ချင်လို့ များလားဟု တွေးရင်း စိတ်မဝင်စားသည့် ကိုရီးယားကားဖက်ကို ပြန်လှည့် နေလိုက်သည်။ ခနကြာလို့ ပြန်ကြည့်လိုက်ရာ ကျော်ကျော် မရှိတော့။ အပေါ့ သွားချင်လာ သဖြင့် နောက်ဖက်ကို သွား ရင်း ကြည့်တော့ နောက်ဖေးမှာလည်း မရှိ။ အိမ်ရှေ့ပြန်ရောက်လာရာ တီဗီကြီးကဖွင့် လျှက်သား ကျော်ကျော် မရှိ။ အိပ်ခန်းထဲ ရောက်နေသည် သလားဟု အိပ်ခန်း တံခါးကို
တွန်းဖွင့် လိုက်ရာ မြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်း ကြောင့် ဦးအောင်ဘညို ခြေလှမ်းတွေတုန့်သွားသည်။
ကုတင်ဘေးမှာ ရပ်ရင်း ခုန က ရေစိုသွားသောအင်္ကျ ီ ကို ကျော်ကျော် မီးပူ တိုက်နေသည်။ ကိုယ် အပေါ် ပိုင်း မှာ အနက်ရောင်ဘရာစီယာလေး တထည်မှအပ ဘာမှမရှိ။ ကျောပြင်ဝင်းဝင်း လေးမှာ လက်နှစ်လုံးခန့် အနက်ရောင်တန်းလေးက ထင်းနေသည်။ တံခါးဖွင့်သံကြောင့် ကျော်ကျော်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ရှေ့ပိုင်းမြင်ကွင်း ကိုပါမြင်ခွင့်ရလိုက်သည်။
“ အိုး”
ကျော်ကျော် လန့်အော်လိုက်သလို လက်ထဲက အင်္ကျ ီလေးပါလွတ်ကျသွားပြီး နောက် ကယောင်ကတန်း နှင့် လက်ထဲက မီးပူကိုမြှောက်ပြီး သူမရင်သားတွေကို ကာဖို့ကြိုးစားသည်။
“ မလုပ်နဲ့ လေ”
ကြောင်တကောင်၏ လျှင်မြန်ခြင်းမျိုးဖြင့် ဦးအောင်ဘညို ကျော်ကျော့် နားသို့ ရောက်သွားပြီး လက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ ဦးအောင်ဘညို သာ မလျှင်မြန်လျှင် ကျော်ကျော် မီးပူနှင့် အသားကိုကပ်မိ တော့မည်။ ဒါ တောင် မှ ရင်သား အောက်ခြေနား တဖက်ကို ပွတ်တိုက်မိသွား၏။
“ အား”
ဦးအောင်ဘညိုက မီးပူကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး ဘေးက ခုံပုလေးတခုပေါ် ထောင်ပြီးတင်လိုက်သည်။ ကျော်ကျော်ကတော့ ရင်ဝကိုလက်ကလေး နှစ်ဖက်နှင့် ယှက်ပြီး တဖက်လှည့်နေ၏။ ပိုစိတ်ချစေရန် ပလပ်ကြိုး ကိုပါဆွဲဖြုတ်လိုက်ပြီး ဦးအောင်ဘညို ကျော်ကျော့် ဘေးမှာရပ်လိုက်သည်။
“ ထိ သွားသေးလား”
“ ဟုတ်ကဲ့ … နည်းနည်းပါ”
“ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်အလန့်တကြားဖြစ်ရတာလဲ၊ မင်းကို ငါ မမြင်ဖူးတာမှ မဟုတ်တာ၊ မတော်လို့ လောင် ကုန်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ အို”
ငုံ့နေသော ကျော်ကျော့်ခေါင်း လေး ပိုငုံ့သွားသည်။ ဦးအောင်ဘညို တကယ်ကို စိုးရိမ်လို့ လွှတ်ကနဲ ပြောလိုက်မိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ထိခိုက်မိသွားသလား သိချင်နေ၍ ကျော်ကျော် ရှက်နေတာကို တောင်သတိမပြု မိပါ။
“ ကြည့်ရအောင်၊ ဘယ်လောက်ထိသွားသလဲလို့”
ပုခုံးက ကိုင်ပြီး ဆွဲလှည့်လိုက်သည်။ ကျော်ကျော် မရုန်းပါ။ ရင်ဝမှာ လက်ကလေး ယှက်ပြီး ငြိမ်သက်စွာရပ်နေသည်။ ဦးအောင်ဘညိုက နောက်ကိုဖက်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာ ချိတ်ဖြုတ်လိုက်သည်။
“ လက်ဖယ်လေ”
လက်ကလေး နှစ်ဖက်ဘေးကို တွဲလောင်းကျသွားသည်။
“ ဘယ်နားထိတာလဲ”
“ ဒီအောက်နားထင်တာပဲ”
ဦးအောင်ဘညို က ခွက်ကို မတင်လိုက်သည်။ ဘရာစီယာ အသားကခပ်ပါးပါး နှင့် အထူဆိုလျှင်တော့ ကိစ္စမရှိနိုင်။ ခုတော့ ညာဖက်ရင်သား အောက်ခြမ်းတွင် လက်တလုံးလောက် ရှိပြီး တလက်မခွဲလောက် ရှည်မည့်အနီရောင် ဖျော့ဖျော့ အကွက်ကလေး ဖြစ်သွား၏။ ဒါတောင်မှ ဦးအောင်ဘညို ဆွဲတာမြန်လို့ ဖြစ်သည်။အပူလောင်လျှင် သွားတိုက်ဆေး သုတ်ပေးရသည်ဟု ကြားဖူးသည့် အတွက်
“ သွားတိုက်ဆေး ရှိလား”
“ ရေချိုးခန်းထဲမှာ”
“ဒီမှာ ထိုင်နေဦး”
ရေချိုးခန်းထဲက သွားတိုက်ဆေးဗူးယူပြီး ပြန်လာတော့ ကျော်ကျော် ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်နေတာတွေ့ရသည်။အင်္ကျ ီပြန်ဝတ်ထားသော်လည်း ကြယ်သီးတပ်မထား။
“ လှဲလိုက်လေ”
ငေးကြောင်ကြောင် လေးပြန်ကြည့် နေ၍ ဦးအောင်ဘညိုက ကုတင်ပေါ်အသာတွန်း လှဲလိုက်သည်။ ဒီလို ကျပြန်တော့ ကလန်ကဆန် မရှိအလိုက်သင့်လဲကျသွားသည်။ သူမ ဘရာစီယာကို အပေါ်ဆွဲတင်လိုက် သောအခါ မျက်လုံးတွေ မှိတ်သွား၏။ ဗူးထဲက သွားတိုက်ဆေးကို လက်ညိုးပေါ် ညှစ်ချလိုက်ပြီး အနီရောင်ဖျော့ဖျော့အကွက်ကလေး အပေါ်ကနေ လူးပေးလိုက်သည်။
“ လက်နဲ့ ဖိတော့နာလား”
“ မနာဘူး၊ စပ်ဖျင်းဖျင်းတော့ဖြစ်တယ်”
“ နေဦးလေ ချက်ချင်း မအုပ်နဲ့ ဦး။ ခြောက်အောင် စောင့်ဦးလေ”
လက်ဖယ်လိုက်သည်နှင့် ကျော်ကျော်က ဘရာစီယာကို ဆွဲချနေ၍ ဦးအောင်ဘညို တားလိုက်ရသည်။
“ ဟို ဖက် ကောထိသွားသေးလား”
“ မထိဘူး ထင်တယ် မနာဘူး၊ ဒီဖက်ကတော့ နဲနဲပူနေတယ်”
“ သိပ်မများပါဘူး၊ ကောင်းသွားမှာပါ၊ ဒီတနေရာပဲ ဆိုတာ သေချာလား”
“ သေချာပါတယ်”
ရင်သားတဖက်ဖေါ်ပြီး ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေသော ကျော်ကျော့်ကို ဦးအောင်ဘညို သေသေချာချာ စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားသော်လည်း စူးရဲသော အငွေ့ အသက်ကို ခံစားရသည်ထင်၏ ကျော်ကျော် မျက်နှာကို တဖက်သို့ လွှဲထား၏။ ကျန်တဲ့တဖက် မထိပါဟု ဆိုသော်လည်း ဟုတ်မဟုတ် သိချင်လာသောကြောင့် ကုတင်စွန်း မှာတင်ပါးလွှဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ဘယ်ဖက်က ခွက်ကိုပါ အပေါ်ပင့်တင် လိုက်သည်။ ကျော်ကျော့် ကိုယ်လေး တွန့်ကနဲဖြစ်သွားသည် မှ အပ ဘာမှ မကန့်ကွက်။ မျက်နှာကိုသာဆက်လွှဲထားသည်။
ဝါဝင်းနုညက်သော အသားဆိုင်လေးကို အပြန်ပြန် အလှန်လှန် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ကြည့် နေမိသည်။ တကယ်လို့သာ ဦးအောင်ဘညိုပြေးဆွဲတာ မမြန်ရင် ဒီဖက်တခြမ်းလဲ အပူလောင်သွား နိုင်သည်။ ခုတော့ ပကတိ မူလအတိုင်း လှပနေ၏။ ဆီးသီး မှည့်ရောင် နို့သီးခေါင်း လေးက ဦးအောင်ဘညို လက်ထဲမှာ တဖြည်းဖြည်း တင်းမာလာသလို ဘေးပတ်လည်က အဖုလေး တွေကလည်း စူလာ၏။
“ ဒီဖက်ကတော့ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး”
“ ဟုတ်ကဲ့”
ကျော်ကျော့် ရင်သားတွေက နူးညံ့သလို ပြန်ဖြေသော အသံကလည်း နူးညံ့ငြင်သာပါသည်။ ဘာမှ မဖြစ်ပါဟုဆိုသော်လည်း ဦးအောင်ဘညို အကိုင်အတွယ်ကို မရပ်တန့်မိ။ ရပ်တန့်ဖို့ မေ့နေအောင် အထိအတွေ့ကဆွဲဆောင်ထား၏။ ကျော်ကျော် ကလည်း မကန့်ကွက်သော အခါ မနေနိုင်တော့ဘဲ ဗိုက်သားလေးတွေကိုပါ ပွတ်သပ်ပေးနေမိသည်။ ကျော်ကျော် သင်္ကြန်တုန်းက ထက်ပိုပြည့်လာသည်ဟု ဦးအောင်ဘညို ထင်တာမမှားပါ။သင်္ကြန်တုန်း က လူကလည်းသိပ်စိုစိုပြည်ပြည် မရှိသလိုထင်ရသည်။ ခုတော့ ဒီလို မဟုတ်။ ဘယ်နား ကိုင်ကိုင် အိအိထွေးထွေး နှင့် ရှိသည်။
ကျော်ကျော် ဦးအောင်ဘညို ဖက်ကို ပြန်လှည့်လာပြီး မော့ကြည့်သည်။ ဟိုတခေါက်က လည်း ဒီကုတင်ပေါ်မှာ သူမဒီလို အကြည့်နှင့်ပင်ကြည့်ဖူးသည်။ ဆွေးမြေ့ရီေ၀ သောအကြည့်။ ဦးအောင်ဘညို ကတုန်ကရင်ဖြစ်လာသည်။ သူမကို ပြန်ပြီးစိုက်ကြည့် မိသောအခါမှာတော့ ကျော်ကျော်က မျက်လုံးချင်း အဆိုင်မခံ။ အပေါ်က မျက်နှာကြက်ဆီသို့ အကြည့်ကို ပို့ထားသည်။ ဦးအောင်ဘညို နားထဲမှာ ဟိုတခေါက်က ညည်းညူသံ ကိုကျယ်လောင်စွာ ပြန်ကြားရသည်။ စိတ် မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ကျော်ကျော့်ထမိန်ကို ဆွဲလှန်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲ သို့လှိမ့်ဝင်လိုက်သည်။
“ ဟာ …အင့် ”
ကျော်ကျော် ထထိုင်ဖို့လုပ်လိုက်သေးသည်။ ဒါပေမယ့်ထခွင့်မရ ဦးအောင်ဘညိုက ပြန်တွန်းထားလိုက်သည်။အိမ်နေရင်း ဆိုတော့ ကျော်ကျော် အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဝတ်မထားပါ။ ကြမ်းတမ်းထူထဲ သော အမွှေး တွေကဘွားကနဲ ချက်ချင်းပေါ်လာသည်။ ဘောင်းဘီကို ခါးပတ်ပင်မချွတ် နိုင်တော့ဘဲ ဇစ်ဖြုတ်ပြီး အတွင်းခံ ကိုအောက်သို့ တွန်း၍ အထဲကထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ ဖြစ်နေသူကို အပြင်ထုတ်လိုက်ရသည်။ အထဲကထွက်လာသော ဟာကြီးကလည်း အပြင်ရောက်သည်နှင့် ကျော်ကျော့် ပေါင်ကြားထဲ အတင်းတိုးဝင်တော့၏။ ကျော်ကျော် မျက်နှာကို လက်ဝါးနှင့်အုပ်လိုက်တာ မြင်သည်။ နောက်တော့ ဦးအောင်ဘညို ဘာကို မှမမြင်တော့။ သူ့ အာရုံထဲမှာသိနေသော တခုက သူ့ကို အတွင်းကနေ ဆန့်ကျင်နေသော စေးပိုင်တင်းကျပ်မှုသာ ဖြစ်သည်။ ဒါကို မရအရ ကျော်ဖြတ်ရမည်ဖြစ်သည်။
ဟိုတနေ့ကလည်း ကျော်လွန်ခဲ့ ပြီးသားဖြစ် သော ကြောင့် အခက်အခဲ တခုလိုတော့ မဟုတ်ပါ။ မလွတ်မလပ် ဖြစ်နေသော ခါးပတ်၊ဘောင်းဘီနှင့် အတွင်းခံကို ဘယ်လို ဘယ်ပုံဖယ်ရှားလိုက်သည်မသိပါ။
ခန အတောအတွင်းမှာပင် လွတ်လွတ်လပ် လပ်ဖြစ် သွားပြီး ကျော်ကျော့် ခါးကို တင်းတင်းဖက်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်နေမိလေပြီ။
“ အား …အား …အား”
ဦးအောင်ဘညို ကြမ်းလွန်းသည့် အတွက် ကျော်ကျော်ငြိမ် မနေနိုင်တော့ဘဲ၊ မချိမဆန့် အော်ညည်း ရှာသည်။ ထိုအခါ ကျမှဦးအောင်ဘညို သနားစိတ်ဝင်လာပြီး အရှိန်လျှော့ ပေးလိုက်သည်။ ဒါတောင် မှ သိပ်သက်သာလှသည် မဟုတ်ပါ။ တချက် တချက်တွင်အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ပြီး တကိုယ်လုံးလည်း တွန့်ခါသွား တတ်၏။ နောက်တော့ သူမထံက ဟိုအရင်တခါလိုပင် အရိုင်းဆန်ဆန်ညည်းသံတွေ ထွက်လာသည်။အာခေါင်ကို ခြစ်ပြီး တိုးထွက်လာသော အသံသည် ဦးအောင်ဘညိုကို ပါ စိတ်ရိုင်း ဝင်စေ၏။ ထို့ကြောင့်ဦးအောင်ဘညို စိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်သည်။
အပြင်မှာ မိုးအုံ့ပြီးအေးစက် နေသော်လည်း ဦးအောင်ဘညို ကတော့ တကိုယ်လုံးချွေးတွေ ရွှဲ နေသည်။ ကျော်ကျော့်ကိုယ်မှာလည်းရွှဲနစ်နေ၏။ ခုချိန် မှာတော့ သူတို့ ကိုယ်ပေါ်မှာ အဝတ်အစား တမျှင်တစမှ မရှိတော့ပါ။ ဦးအောင်ဘညိုက သူ့ကိုယ်ပေါ်က ကျန်နေသည့်အင်္ကျ ီ နှင့် စွပ်ကျယ် ကို ချွတ်ပစ်လိုက်သလို ကျော်ကျော့် အဝတ်တွေကို လည်း ချွတ်ယူပစ်လိုက်သည်။ ကျော်ကျော် လည်းဒါကို ဟန့်တား နိုင်သည့် အခြေအနေ မရှိတော့။ သူမ၏ အသက်ရှုသံက ဦးအောင်ဘညို၏ အသက်ရှုသံ နှင့်အပြိုင် ပြင်းထန်လေးလံ နေပြီးဝါဝင်းသော ကိုယ်လုံးလေးက ပန်းနုရောင် ပေါက်နေသည်။
ကျော်ကျော့်၏ ရင်သား နှစ်ဖက်သည် ဦးအောင်ဘညို၏ ဆောင့်အားကြောင့် ထက်အောက်စုန်ဆန် ခုန်ပေါက်နေ၏။ တခါတလေ သက်မဲ့အရုပ်လို အမူအရာမျိုး ဖြင့် ရှိနေတတ်သလို တခါတလေ လည်း နာကျင်ခံခက်ဟန် ဖြင့်ရှုံ့မဲ့ပြီး သွားတတ်သည်။
တခါတရံမှာတော့သူမက ဦးအောင်ဘညို ကို ရီ ဝေသော အကြည့်တွေ နှင့် ကြည့်လာတတ်သည်။ ထိုရီဝေသော၊ နာကျင်မှု၊ ခါးသည်းမှု တွေကို ဖေါ်ပြသောအကြည့်သည် လျှို့ဝှက်မှု တစုံတရာကို လည်းပေးစွမ်း၏။ သို့သော် ထိုအကြည့်ကြောင့် ပင် ဦးအောင်ဘညို ၏ အင်အားတွေက တိုးသထက်တိုးပွားလာရသည်။ ဆယ့်ငါး နှစ်လောက် အတူပေါင်းသင်းခဲ့ သောဇနီးဖြစ်သည် မသူဇာ နှင့်တုန်းက ပင်လျှင် ဒီလိုမျိုး ခံစားမှုတွေ မရရှိခဲ့ဖူးပါ။ နောက်ပြီးတော့ မသူဇာက ကြမ်းလို့ မရ။ တခါလောက်ကြမ်းမိလျှင် တလလောက် မပေးတော့။ မနည်းပြန်ချော့ယူရသည်။
ကျော်ကျော်ကတော့ သူ့ကို တစုံတရာကန့်ကွက်ငြင်းဆန်မှု မျိုးလုံးဝမရှိ။ သူမတင်းခံနိုင်သလောက် ခံသည်။ မခံနိုင်သည့်အခါမျိုးမှာမချိမဆန့် အော်ညည်းလိုက်တာမျိုး ပဲရှိသည်။စိတ်က ပြင်းသောကြောင့် ပြီးဆုံးလုလု အခြေအနေ မှာ အတင်းထိန်းဖို့ ကြိုးစားသေးသော်လည်း မရသည့်အတွက် နှမျောတသစွာနှင့် အဆုံးသတ်လိုက်ရသည်။ ပြီးသွားသည့် တိုင်အောင်တောင် မရပ်ဖြစ်သေးပဲ ခပ်မှန်မှန် လေးဆက်ဆောင့် ပေးနေချိန်တွင် ကျော်ကျော်က ဦးအောင်ဘညို ကိုဖက်ထား၏။ အကြိမ်ရေ တော် တော် များများလေး ဆောင့်ပြီးသော အခါ မောဟိုက်မှုက အနိုင်ယူသွားသဖြင့် ကျော်ကျော့် ကိုယ်ပေါ်မှာမှောက်ပြီး နားနေမိသည်။
ကျော်ကျော့် နှာသီးဖျားက ထွက်သက်လေက ဦးအောင်ဘညို နားရွက် များကို တိုးဝှေ့နေသည်။ စိတ်ထဲမှာယားကျိကျိ ခံစားရသော်လည်းမရှောင်ဖယ်မိပါ။ သူမ ကိုယ်လုံးလေး တွန့်လိမ်ပြီး ဘေးကိုဖယ်စေချင်သည့်ဟန်ပြလာတော့ မှ ဦး အောင်ဘညို လှိမ့်ချလိုက်သည်။
“ ကျော်ကျော်”
“ ရှင်”
ဘာမှ ထပ်ပြောမနေတော့ဘဲ ကျော်ကျော့်ကို ဖက်ထားလိုက်သည်။ ကျော်ကျော် မရုန်းပါ။ သူမလည်း အ လွန်မောဟိုက် နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ ချွေးတွေရွှဲ နေ သောကိုယ်လုံးလေး က ပူနွေးပျော့ ပြောင်း နေသည်။
..............................
{သမုဒ္ဒရာသည် အဆုံးအစမထင် ကျယ်ပြော နက်ရှိုင်းသလို သူ့အတွင်းမှာ ရေတွေလည်းပေါလှသည်။ သို့သော် လူသားတို့ အတွက်သောက်သုံးရန်သင့်လျှော်သော ရေချို ရေကောင်း မဟုတ် ဆားငန်ရေ သက် သက်သာဖြစ်သည်။ သမုဒ္ဒရာအတွင်းဝယ်သောက်စရာရေချို ရေသန့် ပြတ်လပ် သူသည် ရွေးချယ်ရန် အခြားမရှိ ထိုဆားငံရေကိုသာ သောက်မိသည်ရှိသော် ရေချိုလိုတကြိမ်သောက်ရုံဖြင့် မဝဘဲ သောက်လေ သောက်လေ ငတ်မပြေဆိုသကဲ့သို့ အကြိမ်ကြိမ် အဖန်ဖန်သောက်သုံးရင်း ဘေးဖြင့်ကြုံ ရသည်။ သမုဒ္ဒရာ အလယ်တွင် ကုန်းမြေ မတွေ့ဘဲ ရေချို ရနိုင်သောလမ်းတခု မှာ မိုးရွာချိန် မှသာလျှင်ဖြစ်၏။ ထိုအချိန်တွင် သူရူးပမာ မိုးစက်များကို လက်ခုပ်နှင့် ခံယူသူသည် ရယ်ဖွယ်မကောင်း သနားစဖွယ်ဟုသာဆိုရန် ရှိတော့၏။}
.....................................................................
အခန်း ( ၄ )
ရုတ်တရက် ထမြည်လာတဲ့ဖုန်းသံကြောင့် ကျော်ကျော် မိန်းမောနေရာက လှမ်းကြည့် လိုက်တော့ဟိုလူကြီးဦးအောင်ဘညိုကုတင်ပေါ် က ဆင်းသွားတာ မြင်လိုက်ရတယ်။
“ ဦးလေး စိုးလား၊ ဟုတ်ကဲ့၊ ကျွန်တော်ဒီည ကိစ္စလေး နည်းနည်း ရှိလို့ ပြန်မအိပ်တော့ဘူး……”
ပြန်မအိပ်တော့ဘူးတဲ့။ လဲနေရာက ထထိုင်လိုက်ရင်း ကျော်ကျော် စိတ်နည်းနည်း ညစ်သွားတယ်။ ဖုန်းပြောရင်း အခန်းပြင်ကိုထွက်သွားတာ အဝတ်အစားလဲ မပါဘူး။ ဒီအတိုင်းကြီး ထွက်သွားတာကို ကြည့်ရင်း ကျော်ကျော့်မှာ ရယ်ရမလိုလို၊ ငိုရမလိုလို ပဲ။ မပြန်ဘူးဆိုတော့ ဒီမှာအိပ်မယ် ဆိုတဲ့သဘောပေါ့။ ရှေ့ဆက်ပြီး တညလုံး ဘယ်လိုစခမ်းသွားရမလဲ။ သက်ပြင်းချရင်းကုတင်ပေါ်က ဆင်းလိုက် ပြီးတော့ ဘေးမှာကျနေတဲ့ အဝတ်တွေ ကိုကောက်ယူလိုက်တယ်။
ရင်သား က အပူလောင်သွားတဲ့ နေရာကို ကိုင်ကြည့်လိုက်တော့ ဟို ဦးအောင်ဘညို ဆိုတဲ့လူကြီး သုတ် ပေး ထားတဲ့ သွားတိုက်ဆေးတွေ မရှိတော့ဘူး။ ချွေးတွေနဲ့ ပျော်သွားပြီ။ သိပ်လဲ မနာတော့ပါဘူး။ ကြားထဲမှာ ဘရာ ခံနေတော့ တိုက်ရိုတ်မထိတာ ကံကောင်းသွားတယ်။ တိုက်ရိုတ်သာထိလို့ကတော့ ဆေးခန်းသွားရလောက်တယ်။ သွားပြရမှာလည်း ရှက်စရာကြီး။ ထမိန်ကိုအရင်ဝတ်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာ ပြန်ဝတ်နေတုန်း ဦးအောင်ဘညို ပြန်ဝင်လာတယ်။ အသက်ကြီးပြီလို့ မထင်ရလောက်အောင် သန်မာပြီးယောက်ျားပီသတယ် ဆိုတာ ကျော်ကျော်သတိထားလိုက်မိပါတယ်။တကိုယ်လုံးမှာလည်း ကြွက်သားတွေအထစ်ထစ်နဲ့ အရမ်းကြံ့ခိုင်တယ်။
“ ဘာဖြစ်လို့ ပြန်ဝတ်တာလဲ၊ အနာကိုထိသွားဦးမယ်”
“ မထိပါဘူး”
ကျော်ကျော်ငြင်းပေမယ့် သူကဂရုမစိုက်ဘဲ ဘရာစီယာကို ဆွဲယူသွားတယ်။ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့။ မကျေမနပ်နဲ့အံကြိတ်လိုက်မိပေမယ့် စိတ်လျှော့ပြီးလွတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ဦးအောင်ဘညိုက ကုတင်စွန်းမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ကျော်ကျော့်ကို သူ့ဖက်ဆွဲယူလိုက်တယ်။ အနားရောက်တော့ အနာရှိတဲ့ ရင်သားကိုကိုင်ကြည့်ပြီးတော့
“ တော်သေးတာပေါ့၊ အခုထိ ဖူးယောင်မလာဘူး ဆိုရင် အနာဖြစ်တော့မှာမဟုတ်ဘူး”
စိတ်ထဲကနေ ဒါတော့ရှင်ပြောမှလားလို့ ပြောလိုက်ပေမယ့် အပြင်မှာတော့ ခေါင်းပဲညိတ်ပြ လိုက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျော်ကျော့်မျက်နှာပေါ်မှာမကျေနပ်ရိပ် တွေပေါ်နေသလား မသိဘူး၊ အင်္ကျ ီ ကိုကောက်ဝတ်တော့ သူပြုံးနေတာမြင်ရတယ်။ ကြည့်ရတာသဘောကောင်းပုံတော့ ရပါတယ်။ ခက်နေတာက သူနဲ့ ကျော် ကျော် နဲ့ ပတ်သက်မှု ကိုကျော်ကျော် အခုတိုင်ဘာသာ မပြန်တတ်သေးတာပဲ။ ဟိုလူကြီး ကတော့ ဘယ်လိုသဘော ထားမယ် မသိဘူး။ ကျော်ကျော့် ကိုယ် ကျော်ကျော်တော့ ဆင်သေကောင်ကြီးပေါ်မှာလိုက်ပြီးပင်လယ်ထဲ မျောနေတဲ့ ကျီးမိုက်တကောင်လို့ ခံစားရတယ်။ ခုချိန်မှာ ကျော်ကျော် နည်းနည်းနေရခက်နေတယ်။ ရင်သားတွေ အထိန်းအကွပ်မဲ့ နေလို့ စိတ်ထဲမှာ နေ ရတာ တမျိုး ဖြစ်နေသလိုသူက ခုချိန်ထဲ အဝတ်တွေ ပြန်မဝတ်ဘဲ ဒီတိုင်း နေနေတော့ သူ့ကိုလဲ စေ့စေ့ မကြည့်ရဲဘူး။ အထူးသဖြင့် အောက်ပိုင်းကို။ မလွှဲသာလို့ မြင်လိုက်ရရင် စိတ်ထဲမှာ ယားကျိကျိနဲ့။
“ အိပ်ချင်နေပြီလား”
“ မအိပ်ချင်သေးပါဘူး”
တကယ်လဲ ကျော်ကျော် မအိပ်ချင်သေးပါဘူး။ လူကနုံးနေပေမယ့် ခေါင်းက ကြည်နေတယ်။ နောက်ဆုံးမနေသာတော့တာနဲ့ ကြမ်းပေါ်ကျနေတဲ့ ဦးအောင်ဘညို ဘောင်းဘီကို ကောက်ပြီး သူ့ဘေးမှာ ချလိုက်တော့
“ အာ … ဆောရီး၊ မင်းကို မလေးစားတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုယ်မေ့နေတာ”
ဒါမေ့စရာလား။ သူနဲ့ ကျော်ကျော် ဘယ်လိုအခြေဘယ်လိုအဆင့်ရောက်ရောက် ကျော်ကျော် ဆိုရင်ဒီလိုနေဖို့ စိတ်မလုံဘူး။ ရှက်တယ်။
“ ကိုယ် မပြန်ဘဲ နေလို့ရတယ် မဟုတ်လား”
ဘောင်းဘီ ဇစ်တပ်ရင်းနဲ့ မေးလာတယ်။ ကျော်ကျော် ဘာဖြေရမှာလဲ။ ဒါသူ့အိမ်ပဲ။ သူ့ဟာသူ လာချင်လာပြန်ချင်ပြန် ကျော်ကျော့်ကိစ္စမှ မဟုတ်တာ။ ကိုယ်တိုင်က နေစရာ မရှိလို့ သူများအိမ်ကပ် နေရတဲ့ ကျော်ကျော်က ဘာမှပြောနေစရာမလိုဘူးလေ။
“ ဟေ့ ပြောလေ၊ ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ”
“ ဘာပြောရမှာလဲ”
“ ကိုယ်မပြန်ဘဲ နေလို့ ရမရပေါ့”
“ ဒါကျွန်မ အိမ်မှ မဟုတ်တာ”
သူ့မျက်နှာ တည်သွားပြီး ကုတင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျော်ကျော့် လက်ကို ဆွဲပြီးတော့ ဘေးမှာထိုင်ခိုင်းပြီးတော့ လက်ကို မလွှတ်ဘဲ ဆက်ကိုင်ထားရင်း
“အမှန် အတိုင်းပြောမယ်ကွာ၊ ဒီအိမ် ကို ကိုယ့်အိမ် လို့ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ သဘောထားလို့ မရဘူး၊ တ ကယ်ပြောတာ။ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်လို့သာ ဒီအိမ်ကို ကိုယ်ပိုင်ခဲ့တာ၊ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လို သဘောပေါက်ထားသလဲ ဆိုတာသိလား”
“ ဟင့်အင်း”
ခေါင်းခါပြလိုက်တော့ ဦးအောင်ဘညိုက ကျော်ကျော့် နဖူးက ဆံစတွေကိုလက်နဲ့ သပ်ပေးရင်းက
“ မင်းအိမ်လို့ ပဲ ကိုယ့်စိတ်ကထင်နေတယ်”
ကျော်ကျော် နားမလည်စွာမော့ကြည့်မိတော့
“ တကယ်ပြောတာ၊ မင်းယုံချင်မှယုံမှာပေါ့လေ”
ဘာကြောင့် မှန်းမသိဘူး သူတကယ်ပြောနေတာလို့ ကျော်ကျော့် စိတ်မှာခံစားလို့ ရတယ်။ နောက်ပြီးတော့ သူ့ကိုကြည့်ရတာ တော်တော်ချမ်းသာပုံပဲ။ ဒီတိုက်ခန်း လောက်ကို ခေါင်းထဲတောင် ထည့်ချင်မှထည့်မယ်လေ။
“ ကဲ … ကိုယ် ဒီည ဒီမှာ နေလို့ရမလား”
ဒီလူကြီး ကျော်ကျော့်ကို တော်တော် အခက်တွေ့အောင်လုပ်တယ်။ နေလို့ ရပါတယ် ဆိုရင်လည်း သူနဲ့အိပ်ဖို့ ကျော်ကျော်က မငြင်းဆန်တဲ့ သဘောဖြစ်မယ်။ မနေနဲ့ ဆိုရင်လည်း အိမ်ရှင်ကို ကပ်နေတဲ့ သူကနှင်ထုတ်သလိုဖြစ်မယ်။ ဘာပြောရမှန်းမသိတာနဲ့ ခေါင်းငုံ့ပြီး ငြိမ်နေမိတယ်။
“ ပြောလေ၊ ဘာလို့ငြိမ်နေတာလဲ”
ကျော်ကျော် မလှုပ်တော့ သူက ကျော်ကျော့်ပုခုံးကို ကိုင်လှုပ်ရင်းမေးတယ်။
“ ဘာမှ မပြောတာ နေလို့ ရတယ်ဆိုတဲ့ သဘောလား”
“ မဖြေချင်ဘူး၊ ထင်ချင်သလိုသာ ထင်လိုက်တော့”
ကျော်ကျော့်ရဲ့ ဝိနည်းလွတ်အဖြေကို သူတော်တော်လေးသဘောကျသွားပုံရတယ်။ တဟားဟားရယ် ပြီးတော့ ကျော်ကျော့်ကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲဖက်လိုက်တယ်။ တခုခု ကိုသိသလိုလိုစိတ်ကြောင့် ကျော်ကျော့်ရင်တွေတဒိုင်းဒိုင်းခုန်ပြီးတော့ မရုန်းနိုင်ဘူး။ နောက်တော့ ကျော်ကျော်ထင်တဲ့ အတိုင်းပါပဲ။ ဒီတခါတော့ ခုနကလို ကျော်ကျော့် ကိုပက်လက်မလှန်တော့ဘူး။ ထိုင်နေရက် နဲ့ ကျော်ကျော့်ကို သူ့ပေါင် တွေ ပေါ်ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ ကျော်ကျော်က သူ့ကိုခွထိုင်လိုက်သလိုဖြစ်သွားတယ်။ မသိတဲ့ သူဆိုရင်ကျော်ကျော်ကပဲ အပေါ်ကတက်လုပ်နေသလိုလိုပဲ။ ရှက်ပေမယ့် ရှောင်လို့မှမရတာ။ ကျော်ကျော့် နို့သီး ခေါင်း လေး တွေကို တလှည့်စီစုပ်ပေးရင်း အောက်ကနေ ဆောင့်တာ ကျော်ကျော့်စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီး။
သူကကြွက်သားတွေ အပြိုင်းပြိုင်းရှိသလို အားလည်းသန်တယ်။ မနေ့ကမှ လောလောလတ်လတ် ပေါင်ချိန်ကြည့်တော့ တရာနဲ့ဆယ့်ငါးပေါင် ရှိတဲ့ ကျော်ကျော့်ကိုယ်လေး အပေါ် မြောက်မြောက်တက် သွားတယ်။ မိန်းမနဲ့ ယောက်ျားဆက်ဆံကြရင် မိန်းမသားတွေနာကျင်မှု ခံစားရတယ်ဆိုတာ အရင်ထဲက လူပြောသူပြောကျော်ကျော်ကြားဖူးပါတယ်။ ဒီလောက်ဆိုးမယ်တော့ မထင်ခဲ့ဘူး။ ပထမဆုံး နေ့ကဆိုရင် ဒါငရဲလားလို့ တောင် ကျော်ကျော် တွေးမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီနာကျင်ခြင်းရဲ့ အဆုံးစွန်မှာကျော်ကျော် တခါမှ မရောက်ဖူးတဲ့ လောကသစ်တခုကို သွားတွေ့တယ်။
ကျော်ကျော့် ခါးလေးကို ဦးအောင်ဘညိုကကျစ်နေအောင် ဖက်ပြီး သူ့ဖက်ကို ဆွဲဆွဲချတယ်။ ပြီးရင်ပြန်ကွာသွားပြန်တယ်။ ဒီလိုရှေ့တိုးလိုက်နောက်ဆုတ်လိုက်ဖြစ်အောင် ဘယ်သူလုပ်နေတာလဲ ကျော်ကျော် သေသေချာချာ မသိဘူး။ ကျော်ကျော်လား။ ဦးအောင်ဘညိုလား။ ဒါမှ မဟုတ်နှစ်ယောက်လုံးလား။ စစချင်းမှာနာသေးပေမယ့် အရှိန်ရလာတော့ သိပ်မနာတော့ဘူး။ ကိုယ်အောက်ပိုင်း က နင့်ကနဲနင့် ကနဲဖြစ်သွားရတဲ့ခံစားမှု ကြောင့် ကျော်ကျော်ရှေ့ကို ငိုက်ကျသွားပြီးရင် ဦးအောင်ဘညို ပုခုံးပေါ်မှာ ခေါင်းတင်မှေးမိတယ်။ ထိုင်လျက်နဲ့ နဲနဲ ကြာသွားတော့ သူက ကျော်ကျော့် ကို အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲချပေး လိုက်တယ်။
အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>>
No comments:
Post a Comment