အချစ်မရှိ အမုန်းမသိ ငါရင်ခုန်တာ ငါမသိ အပိုင်း ( ၁ )

အချစ်မရှိ အမုန်းမသိ ငါရင်ခုန်တာ ငါမသိ အပိုင်း ( ၁ )

ဘုံခုနှစ်ဆင့် (အတွေးပင်လယ်ပြာတွင်ရေးသားသည်)

" ဟာကွာ … မလွယ်ကြောပဲ "

အိပ်ကောင်းနေစဉ် ခေါင်းရင်းဘက် စားပွဲခုံပေါ်မှ ဖုန်းသံကြောင့် ဖွင့်နားထောင်မိရာ တဖက်က အသံကြောင် နေမင်းခန့် တစ်ယောက် စိတ်ညစ်သွားရတော့သည်။ကျောင်းပြီးကာစ သူငယ်ချင်းများနှင့် အချိန်ဖြုံးနေသော သူအား ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးခန့်မော်မှ တချက်လွတ်အမိန့်ဖြင့် အလုပ်ဝင်ခိုင်းလိုက်သည်။ဖခင်ဖြစ်သူနှင့် ရင်းနှီးသော လုပ်ငန်းရှင်တစ်ဦးဆီ အလုပ်ဝင်ခဲ့ရ၏။

" မင်းလေး အကြောင်းပဲတွေး … အဝေးက ဆုတောင်းဆဲလေ … လွမ်းနေဆဲမို့ ……… "

ဖုန်းရိမ်းတုံးသံလေးမြည်လာရာ ချက်ချင်း ဖွင့်လိုက်မိသည်။

" ဟယ်လို … အမိန့်ရှိပါ ခင်ဗျာ "

" အမိန့်ရှိပါ နောက်ထား … ခု … မင်း အဝတ်စား ၅ စုံနဲ့ … ရုံးကို ၄၅ မိနစ်အတွင်း ရောက်အောင်လာခဲ့ … အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးထွက်ရမယ် "

" ဗျာ "

အလုပ်ဝင်တာ မကြာသေး အထက်စီးမှ အမြဲဆက်ဆံသော ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်အား နေမင်းခန့် ကြည့်မရပေ။ဖခင်ဖြစ်သူအား ကြောက်ရသဖြင့် သည်းခံလုပ်နေရသည်။အမှန်တော့ ဖခင်ဖြစ်သူဦးခန့်မော်ကလည်း ကန်ထရိုက်တစ်ဦးပင်ဖြစ်၏။သားအဖချင်း လုပ်ငန်းထဲ မထားချင်သဖြင့် ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်ဆီ အလုပ်ဝင်ခိုင်းထားသည်။ရေအမြန်ချိုးကာ အဝတ်စားများ အိပ်ထဲထည့်၍ အောက်ထပ် ဆင်းလာရာ…

" ဟော … သားလေး … မာမီ … မနက်စာ လုပ်ထားတယ် … လာစား "

" သား ခရီးထွက်ရမှာတဲ့ … မာမီ "

" မာမီ … သိပြီးပါပြီ သားရယ် … ခေါင်က … ဖုန်းဆက်ပြောထားပါတယ် "

" ဟင် "

" ခ်ခ် … ခ်ခ် "

ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ စူပုတ်နေသော သားဖြစ်သူ မျက်နှာလေးအားကြည့်ရင်း ရယ်မောနေတော့၏။မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ ရှေ့နေတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ခင်ပွန်းသည်လုပ်ငန်းအား အများကြီးအထောက်ကူပြုကာ ခုထိ စာချုပ်စာတန်းများချုပ်ဆိုရာတွင် ဦးခန့်မော် လှည့်မကြည့်ရပေ။သူမ ဘဝအား ခင်ပွန်းသည်နှင့် သားဖြစ်သူထံ မြုပ်နံ့နေထိုင်ခဲ့၏။နေမင်းခန့်တစ်ယောက် စားသောက်ပြီး အဝတ်အိတ်လေးဆွဲကာ ကားဖြင့် ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင် ရုံးခန်းရှိသော ဝင်းကြီးထဲမောင်းဝင်လာခဲ့သည်။

" ဟေ့ … ကား ဒီမှာပဲရပ် "

ရုံးခန်းအပေါက်ဝရှေ့မှ အစိမ်းရောင်း ပါတိတ်ဝမ်းဆက် ဝတ်ဆင်ထားသော ခပ်ချောချော မိန်းမဆီက သြဇာသံအပြည့်ရှိသော အမိန်သံတခု ထွက်ပေါ်လာသည်။နေမင်းခန့်လည်း ပြောလို့သာ ပြောရတာ ဒေါ်နုနုထွဋ်ရှေ့ရောက်လျင် အရာရာအရှုံးပေးနေရ၏။

" ကားသွား … ထားရမှာလေ "

" မလိုဘူး … မင်းကား အိမ်ပြန်ပို့ရမှာ … အဝတ်စားထုတ်တွေ … ငါ့ကားပေါ်ပြောင်းထဲ့လိုက် "

ပြောပြီးပြီးချင်း သူမဖုန်းလေးထုတ်ကာ ဖုန်းဆက်နေသည်။ခဏအကြာ ရုံးခန်းထဲမှ လူတစ်ယောက် ထွက်လာတော့၏။

" ရောက်ပါပြီ … မမလေး "

" အဲဒီကားကို ရှင့်ပြောထားတဲ့ လိပ်စာ အတိုင်း ပြန်ပို့လိုက်ပါ … နေမင်းခန့် … မင်းကားသော သူ့ပေးလိုက်… ရပြီ "

စကားပြောနေရင်း နဖူးပေါ်ဝဲကျလာတဲ့ ဆံနွယ်အိအိလေးအား ခေါင်းလေးစောင်းပြီး ပင့်တင်ကာ သူမကားရှိရာ လျှောက်လာခဲ့သည်။နေမင်းခန့်လည်း ကားထဲမှ အဝတ်အိတ်ဆွဲကာ ရုံးခန်းမှ ထွက်လာသူအား ကားသော့ပေးရင်း ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်နောက်မှ အမြန်လိုက်ရတော့၏။နက်မှောင်သောဆံနွယ်လေးများ ယိမ်းနွဲ့နေကာ ခါးသေးကျဉ်လေးအောက်မှာ ဝိုင်းစက်ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားကြီးများက လမ်းလျှောက်တိုင်း အိကနဲ့ တုန်ခါနေပြန်သည်။ကားရှေ့တံခါးနား ရပ်ကာ ဒါရိုင်ဘာ ဦးထွန်းအား ကားနှင့်ပက်သက်သည်များမေးနေသည်။

" ကား … သေချာ စစ်ပြီး ပြီလား … ဦးထွန်း "

" စစ်ပြီးပါပြီ … မနေ့ကမှ ဝါးရှော့ကို သေချာ စစ်ခိုင်းထားတာ … မမလေး "

" ဟုတ် … မြို့ထဲ … တခုခု စားမယ် … ပြီးတာနဲ့ … နေပြည်တော်ထိ တောက်လျှောက်မောင်း … အဲရောက်မှ ထမင်းစား နားမှာ "

ယဉ်မောင်း ဦးထွန်းအား ပြောနေစဉ် သူမ လက်ကိုင်ဖုန်းလေး အသံမြည်လာတော့သည်။

" ဟဲလို … ကိုကြီးခန့်မော် … ပြော "

" ခရီးထွက်ပြီလား … သားရော ရောက်ပြီလား "

" ရောက်ပါပြီ … ခုပဲ … ထွက်ကြတော့မှာ နေမင်းခန့်ကားကို … ပြန်ပို့ခိုင်းလိုက်တယ်နော် "

ဖုန်းပြောရင်း ကားနားရပ်နေသော နေမင်းခန့်အား ကားထဲဝင်ရန် လှမ်းပြောနေသေးသည်။

" ok … ခေါင်ရေ "

" ဒါပဲနော် ကိုကြီး … ဟိုရောက်မှ အဆောက်ဦးပုံစံတွေ ဆွဲပြီး လှမ်းပို့ပေးပါ့မယ် … တချက်ကြည့်ပေး "

နေမင်းခန့်လည်း ကားနောက်ခန်းဖွင့်ကာ ဝင်ထိုင်ရင်း နုနုထွဋ်ခေါင်အား စောင့်နေလိုက်သည်။ခဏအကြာ ကားတံခါးပွင့်လာပြီး နုနုထွဋ်ခေါင်ဝင်လာကာ ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ကားနောက်ခန်းထိုင်ပြီးသည်နှင့် ဦးထွန်းအား ကားမောင်းရန် ပြောလိုက်တော့သည်။ကားလေးမှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ရုံးခန်းရှေ့မှ ထွက်လာရာ ခြံဝင်းနားအရောက် လူတစ်ယောက်က သံတံခါးကြီးအား ဖွင့်ပေးလိုက်၏။

" မမလေး … မင်္ဂလာပါ "

" ဟုတ် … မင်္ဂလာပါ … ညဘက်တွေ ဂရုစိုက်ကြနော် "

သူမ အလုပ်သမားအား မှာကြားရင်း ကားမှန်တံခါးအား ဆွဲတင်လိုက်တော့သည်။ကားလေးမှာ မြို့တွင်းလမ်းမကြီးအတိုင်း ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်လေး မောင်းနှင်နေရာ နေမင်းခန့်တစ်ယောက် ပထမဆုံးအကြိမ် နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ရေမွေးနံ့ဖျော့ဖျော့နှင့် ကိုယ်သင်းနံ့လေး ရရှိလိုက်၏။လုပ်ငန်းကြီးတခုလုံး ဦးဆောင်နေသဖြင့် ဒေါ်တပ်ခေါ်နေကြသောလည်း နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ အသက် ၃၀ စွန်းစွန်းလေး ရှိသေးသည်။ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် လှပကျော့ရှင်းကာ မျက်နှာသွယ်သွယ်ချောချောလေးနှင့် ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးပါးနပ်သဖြင့် အချိန်တိုအတွင်း ဝါရင့် စီးပွားရေးပညာရှင်များနှင့် ရင်ဘောင်တန်းနိုင်ခဲ့သည်။

ခုလည်း ချောင်းသာဘက် ဟိုတည်ဆောက်ရန် နေရာဝယ်ထားပြီး ဖြစ်၏။အခန်းတွင်း ပရိဘောက ပစ္စည်းများ အလှဆင်ရာတွင် နေမင်းခန့်အား သင်ပေးရင်း အသုံးချရန် စီစဉ်ထားသည်။ကားလေး လူးသွားစဉ် ကူရှင်ပေါ်အိကားနေသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ဘယ်ဘက်ဖင်သားကြီးမှာ နေမင်းခန့် ညာဘက်ပေါင်အား ထိကပ်သွား၏။ဒိန်းကနဲ့ စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်း ဖြစ်ကာ နေမင်းခန့် တစ်ယောက် ခြေဖျားလက်ဖျားများ အေးစက်လာရသည်။

ရုတ်တရက် နုနုထွဋ်ခေါင်အား ကြည့်မိရာ သူမမှာ ခပ်တည်တည်ပင် ရှေ့ကိုသာ မျက်နာမူထားသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။ဘေးတိုက်အနေထားမို့ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ မျက်နှာချောချောလေးမှ မျက်ခုံးထူထူလေးတဖက်က ကွေးကျနေကာ မိတ်ကပ်အနည်းငယ်လူးထားသော ပါးပြင်မို့မို့လေးနှင့် အနီရောင်ဆိုးထားသော နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးက ထင်းကနဲ့ ပေါ်လွင်နေ၏။အနီးကပ် ကြည့်မိမှ အတော်ချောသော မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း နေမင်းခန့် တွေးနေမိသည်။

ငေးကြည့်နေစဉ် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ သူ့ဘက်လှည့်ကြည့်သဖြင့် ချက်ခြင်းမျက်လွှာချကာ ခေါင်းငုံ့ထားလိုက်ရ၏။မကြာမှီ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တခု ဝင်ထိုင်ကာ မနက်စာ ရှမ်းခေါင်ဆွဲနှင့် ကော်ဖီ သောက်ကြကာ ကားလေးမှာ ဆက်လက်ထွက်ခွာလာရင်း မြို့ပြင် အမြန်လမ်းမကြီးပေါ်ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။

လမ်းရှင်းသဖြင့် ကားလေးမှာ သာမန်ထက်နဲနဲပိုမောင်းကာ ငြိမ့်ကနဲ့ငြိမ့်ကနဲ့ ပြေးနေတော့သည်။လမ်းဘေး လယ်ကွင်းများ သစ်ပင်ကြီးများ ခမ်လှမ်းလှမ်းမှ လူနေအိမ်တဲလေးများ ရိပ်ကနဲရိပ်ကနဲ့ ကျန်နေရစ်သည်။မြို့တွင်းမှ ထွက်လာရာ ၃ နာရီခန့်အကြာတွင် နေမင်းခန့်ဘေး၌ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မျက်လုံးလေးများ စင်းလာပြီး ငိုက်ကနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတော့၏။

ကားလေးက လူးကာလွန့်ကာဖြင့် တဖြည်းဖြည်း နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ခေါင်းလေးမှာ နေမင်းခန့် ပုခုံးပေါ်ကျရောက်လာခဲ့သည်။နေမင်းခန့်မှာ နိုးရအခက် ပြုရအခက် မိမိ အထက်လူကြီးမို့ ချီတုန်ချတုန် ဖြစ်နေရသည်။သူစိမ်းမိန်းမတစ်ယောက်နှင့် အသားချင်းထိကပ်နေရသည်မှာ ကြာလာသည်နှင့် အမျှ ပေါင်ကြားမှ လီးက တဆစ်ဆစ်နှင့် ခံစားနေရသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အင်္ကျီလည်ဟိုက်လေးအတွင်းမှ ရင်သားဖွေးဖွေးလေးအား မြင်နေရာ အလိုအလျောက် လီးက ထောင်ထွက်လာရသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ အပူအပင်မရှိ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ပင် အိပ်မောကျနေတော့၏။

နေပြည်တော်ရောက်ခါနီးလေး ကားလမ်းမကြီးပေါ် ခွေးတစ်ကောင်ဖြတ်ပြေးရာ ယဉ်မောင်းဦးထွန်းမှာ လမ်းဘေးသို့ ကားအားဆွဲချလိုက်ရသည်။ကားဘရိတ်သံ တကျွိကျွိနှင့် အတူ ကားလေးမှာ လူးသွားသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင်ကိုယ်လုံးမှာ နေမင်းခန့်ဘက် တိုးကပ်သွားရ၏။အိပ်ပျော်နေရင်း ခန္ဓာကိုယ်စောင်းကျသွားသည်နှင့် ဘယ်ဘက်လက်က ထောက်လိုက်ရာ နေမင်းခန့် ပေါင်ကြားသို့ ထောက်မိသွားသည်။ချက်ချင်း သူမလက်ထဲ ခပ်မာမာ အသားစိုင်တစ်ခုထိမိသဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ရာ နေမင်းခန်း၏ ထောင်မတ်နေသော လီးအား ဖိမိထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

" အာ "

ချက်ချင်း မျက်လုံးလေးပြူးလာကာ မျက်နှာတပြင်လုံး ပန်းနုရောင်သန်းလာခဲ့သည်။နေမင်းခန့် ပေါင်ကြားမှ သူမလက်လေးအား အမြန်ပြန်ထုတ်ကာ ကားရှေ့ခန်းရှိ ဦးထွန်းအား လှမ်းမေးလိုက်၏။

" ဦးထွန်း … ကား ဘာဖြစ်တာလဲဟင် "

" ဘာမှ မဖြစ်ဘူး မမလေး … လမ်းပေါ် ခွေးတစ်ကောင် ဖြတ်ပြေးလို့ ရှောင်လိုက်တာပါ "

" အော် … တော်သေးတာပေါ့ … ကျမဖြင့် လန့်သွားတာပဲ

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ လန့်သွားကြောင်းပြောရင်း နေမင်းခန့် ပေါင်ကြားအား အမှတ်တမဲ့ ပြန်ကြည့်မိနေသည်။အပျိုကြီးမမ တစ်ယောက် ကားလူးလို့ လန့်တာလား တခါမှ မကြုံဖူးသော လီးအား ဖိမိလို့လန့်တာလား ဆိုတာ သူမကိုယ်တိုင်ပဲ သိနိုင်လိမ့်မည်။ခဏအကြာ ကားလေးမှာ လမ်းဘေးမှ လမ်းမကြီးပေါ်ပြန်တက်ကာ ပုံမှန်လေး မောင်းနေတော့၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့်အား လှည့်မကြည့်တော့ပဲ အပြင်ဘက် ရှု့ခင်းများအား ကြည့်ရင်း ငြိမ်သက်စွာလိုက်ပါလာခဲ့သည်။

နေပြည်တော်အရောက် သန့်ရှင်းလတ်ဆတ်သော ဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် ထမင်းစားကာ ပြန်အထွက် ကား ဆီအပြည့်ဖြည့်ခဲ့လိုက်သည်။နေပြည်တော်မှ ဆက်လက်မောင်းနှင်လာရာ ပုသိမ်သို့ ည၉နာရီခန့် ရောက်ရှိခဲ့သည်။တည်းခိုးခန်းငှားကာ အထုတ်အပိုးများ နေရာချပြီးမှ ထမင်းမှာစားလိုက်ကြ၏်။ထမင်းစားပြီး အိပ်ခန်းကိုယ်ဆီဝင်ကာ တစ်လမ်းလုံးညှောင်းညာလာခဲ့သမျှ အကြောဆန့်ရင်း မှေးနေကြသည်။

ဦးထွန်းတစ်ယောက် ခေါင်းချသည်နှင့် နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်သွားပေမယ့် နုနုထွဋ်ခေါင်နှင့် နေမင်းခန့်မှာ အိပ်မပျော်သေးပေ။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ကျောင်းပြီးကတည်းက စီးပွားရေး လောကထဲ ခြေစုံပစ်ဝင်ခဲ့ရာ သူမအတွက် အချစ်ဆိုတာ ဗလာနတ္ထိပင်ဖြစ်သည်။ဘဝရှေ့ရေးအတွက် အချိန်အားလုံး အလုပ်ထဲ ပုံအောထားခဲ့သည်။လာရောက်ပိုးပန်းသော စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်များ စစ်ဗိုလ် အင်ဂျင်နီယာ ဆရာဝန်များ အလွှာပေါင်းစုံမှ ယောင်္ကျားများအား

ဘူးတစ်လုံးနဲ့ခါထားခဲ့သည်။လွန်ခဲ့သော ၅ လခန့်မှ လုပ်ငန်းတူ ပါတနာ ထိပ်တန်းစီးပွားရေးပညာရှင် ဦးခန့်မော်မှ သားဖြစ်သူအား လုပ်ငန်းသဘောတရားများ နားလည်အောင် သင်ပေးရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။တပြည့်မမွေးချင်သော်လည်း သူမအား ဒီလောကထဲရောက်ကာစ အကူညီပေးဖူးသဖြင့် အားနာနာနှင့်လက်ခံလိုက်ရသည်။နေမင်းခန့်မှာ ရုပ်ချောသလောက် ဂျစ်ကန်ကန်လေးမို့ စရောက်တာနဲ့ ခပ်တင်းတင်း ဆက်ဆံနေမိသည်။ဆရာတပြည့်ပုံစံမျိုးထက် ပိုပြီးရင်းနှီးကြောင်း မပြခဲ့ပေ။

သူမ၏ အမိန့်ဆန်သော စကားလုံးများအောက် ဖြစ်ပျက်သွားသော မျက်နှာလေးအား ပြန်တွေးမိတိုင်း အားရကျေနပ် နေရသည်။ခုလည်း ကားလူးသွားရာ မမျော်လင့်ပဲ နေမင်းခန့် လီးအား ထိကိုင်မိသော ဘယ်ဘက်လက်လေးအား ထောင်ကြည့်ရင်း အိပ်ယာပြင်ထက် တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်နေရသည်။

နေမင်းခန့်မှာလည်း ခါတိုင်းကြည့်မရပေမယ့် ခုလို ခန္ဓာကိုယ်ချင်း အနီးကပ်နေမိရာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ အလှတရားများအောက် ပစ်ကျသွားရသည်။ပိုဆိုးသည်က နုနုထွဋ်ခေါင်၏ လက်ကလေးတဖက်က သူ့လီးအား ထောက်မိသဖြင့် ပြန်တွေးတိုင်း ပေါင်ကြားမှ လီးက တင်းမာနေရ၏။အလိုလျောက် လက်က လီးအားပွတ်သပ်ပေးနေမိတော့သည်။နေမင်းခန့် တစ်ယောက် တည်းခိုခန်းတွင် ထကြွလာသော ကာမစိတ်လေးအား ဖြေသိမ့်နေစဉ် အိမ်မှာ ကျန်ရစ်သော မိခင်နှင့်ဖခင်ဖြစ်သူမှာလည်း…

....................................................................................................

" ခ်ခ် … မောင် နော် "

" ဘာလို့လည်း … ခင်ရယ် … သားလေး မရှိတုန်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရတာကို "

ပြတင်းပေါက်မှဝင်ရောက်လာသော လေပြေလေအေးလေးကြောင့် အိပ်ခန်းတွင် ခန်းဆည်းစလေးများ တလွင့်လွင့်လှုပ်ခတ်နေရာ ဦးခန့်မော်မှ ခန်းဆည်းစများအား ဘေးသို့ ဆွဲကပ်ပစ်လိုက်၏။အိပ်ယာပြင်ထက် ဗိုက်ခေါက်အနည်းငယ်ထွက်နေရုံလေးမှအပ အလှမပျက်သေးသော ချစ်ဇနီး ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်အား ဘေးတစ်စောင်းခွထားကာ နို့အုံလေးအား ညှစ်ကိုင်ကစားနေသည်။

" ယားတယ် … မောင်ရဲ့ "

" ခင်ကလည်း … အရင်ကဆို … မောင် … စို့ကွာ ကြာကြာလေးစို့ ဆိုပြီး ပြောပြောနေတာကို … ခုကြမှ ယားနေတာလား "

" အော် … တူမလား … မောင်ရယ် … အဲတုန်းက … ကလေးလဲ မရသေးဘူး … ပြီးတော့ …… ခ်ခ် "

" ပြီးတော့ … ဘာဖြစ်လဲ … ခင်ရယ် "

" တော်ပြီကွာ … ပြောပြဘူး "

" မရဘူးကွာ ပြောပြော … မပြောရင် ခင့် နို့တွေ ညှစ်မှာနော် "

" ဟိတ် … မလုပ် … ဟင့် …… မောင် …… လွတ် လွတ် … ပြောမယ် … တကတည်း … ယွနာ ဟွန့် "

ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ လင်ဖြစ်သူ လက်အား တွန်းထုတ်ရင်း တဟွန့်ဟွန့်နှင့် ငယ်မူငယ်သွေးလေး ကြွလျက်ရှိနေသည်။သူမ ညာဘက်တင်သားကြီးအား ယောင်္ကျားဖြစ်သူက ခွထားသဖြင့် ပေါင်ကြားမှလီးက အမြှောင်းလိုက် ထိကပ်နေ၏။ဖင်သားဆိုင်ကြီးနှင့် လီးအား ထိထိမိမိလေးကပ်သွားအောင် ညာဘက်ပေါင်အား မသိမသာလေး ကားထားလိုက်ပြန်သည်။

" ပြော လေ ကွာ "

" အဲတုန်းက အတွေ့အကြုံ့မှ မရှိတာ မောင်ရယ် … နို့စို့ခံရင်း ဟိုဟာ လုပ်တာ … ခံလို တအားကောင်းတာလေ "

" ဘယ်ဟာ လုပ်တာလဲ … ခင်ရဲ့ "

" အွန် … အလိုးခံတာ အလိုးခံတာ … ကဲ … ဒီလိုစကား ကြားချင်တာမဟုတ်လား … ဟွန့် "

ဦးခန့်မော်မှာ ချစ်ဇနီးအာ ရမ္မက်စိတ်လေးများ နိုးထ လာစေရန် စကားနှင့် နိုးဆွနေတော့၏။အသက် ၅၀ ကျော်လာပေမယ့် ၁ ပတ် ၂ ကြိမ်လောက်တော့ လိုးနိုင်ခဲ့သည်။သို့သော် ဇနီးဖြစ်သူမှာ လိင်စိတ် အားနည်းလာသဖြင့် လိုးခါနီး စိတ်ကြွစေရန် နိုးဆွပေးနေရ၏။ခုလည်း သူလီးအား ပေါင်သားများ လှုပ်ကာ တင်သားများနှင့် ဖိကပ်နေသဖြင့် မကြာခင် လိုးရတော့မည်ကို သေချာပေါက် သိနေတော့သည်။

စကားပြော ခဏရပ်ကာ ဒေါ်ခင်မိုးမြင့် အင်္ကျ ီအား ချွတ်ရင်း ဘော်လီအား ဆွဲချရာ အနည်းငယ်တွဲကျနေသော နို့အုံကြီးမှာ ပေါ်လာခဲ့၏။နို့စို့ပေးနေစဉ် ဒေါ်ခင်မိုးမြင်မှာ ထထိုင်ရင်း ဘော်လီချိတ်အား လက်နောက်ပြန် ဖြုတ်ရင်း ပြန်လှဲချလိုက်သည်။ဦးခန့်မော်က နို့စို့ရင်း သူမနား နားလေး တိုးတိုးကပ်ပြောရာ မျက်နှာလေး ရဲတက်လာပြီး လက်လေးနှစ်ဖက်က မျက်နှာအား အုပ်ထားလိုက်တော့၏။

" အာ … မောင်ကလည်း ကွာ "

" လုပ်ပါ … ခင် ရဲ့ "

" ဟင့်အင်း ကွာ "

" ခဏပဲ လုပ်ကွာ … မောင်လည်း ခင့်ဟာကို ပြန်လုပ်ပေးမှာလေ "

" ဒီတခါ ပဲနော် … ဟွန့် "

ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ အိပ်ယာပေါ်မှ ထထိုင်ရင်း ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ ခါးပုံစအား ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖြည်ချလိုက်သည်။ပုဆိုးအပေါ်စအား ပေါင်လယ်သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲချရာ လမွှေးအုံထူထူနှင့် ဦးခန့်မော်၏ လီးကြီးမှာ မပျော့မမာ အနေထားဖြင့် ဗိုက်ပေါ်ကပ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။ထိုနောက် လင်ဖြစ်သူ မျက်နာအား လှမ်းကြည့်ကာ အကြည့်ချင်းဆုံသည်နှင့်…

" အာကွာ … မကြည့်နဲ့လေ … မောင်ရယ် "

" အင်းပါ … မောင်မကြည့်တော့ဘူး "

ဦးခန့်မော်မှာ ခုထိရှက်သွေးဖျာတတ်သော ဇနီးဖြစ်သူမျက်နာအား မကြည့်တော့ပဲ မျက်လုံးမိတ်ထားလိုက်တော့၏။ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ လင်ဖြစ်သူ မျက်လုံးလေး မှိတ်သွားမှ ပေါင်ကြားမှ လီးဆီသို့ အကြည့်ရွေ့လိုက်သည်။ထို့နောက် အနှစ် ၂၀ ကျော် သူမစောက်ပတ်အား လိုးပေးသော လီးကြီးအား ရွှန်းရွှန်းစားစား စိုက်ကြည့်လိုက်၏။တဖြည်းဖြည်း ခါးညွတ်ကာ အပေါ်လန်နေသော ဒစ်ဖူး၏မေးသိုင်းကြိုးလေးမှ စ၍ လီးအရင်းထိ လျှာအပြားလိုက် ယက်ပေးလိုက်သည်။

.............................................................................................................................

 အခန်း  ( ၂ )

အရင်းနားရောက်မှ အပေါ်ပြန်တက်ကာ ဒစ်ဖူးအား လျှာဖြင့် လိပ်ဆွဲကာ ပါးစပ်ထဲ ဆွဲငုံပေးလိုက်၏။ပါးစပ်ထဲရောက်မှ လျှာထိပ်လေးဖြင့် ဒစ်အောက်ခြေနားထိ ဝိုက်ကာ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ဦးခန့်မော်မှာ ချစ်ဇနီးချော၏ လျှာဖျားအောက်တွင် ခါးလေးတွန့်ကာ အရသာခံယူရင်း ပါးစပ်ထဲဝင်နေသော လီးအား ခိုးကြည့်လိုက်သည်။

ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်မိုးအေးမှာ အရှက်ကြောက်ကြီးသဖြင့် လီးစုပ်နေချိန် ကြည့်လျင် မကြိုက်ပေ ခုလည်း ခင်ပွန်းဖြစ်သူ မျက်စိမှိတ်ထားသဖြင့် လီးအား စိတ်ပါလက်ပါ စုပ်ပေးနေတော့၏။လီးအရင်းအား ညာလက်ဖြင့် ထောင်ကိုင်က သူမတံတွေးများနှင့် ပြောင်လက်နေသော ဒစ်ကြီးအား စိုက်ကြည့်နေသည်။

လီးအရည်ပြားအားဖြဲချကာ ဒစ်ဖူးအောက်ခြေ ပတ်ပတ်လည်အား လျှာထိပ်ဖြင့် ထိုးကစားရင်း ၂ ချက် ၃ ချက်ခန့် ဂွင်းထုပေးနေသေး၏။ဒစ်ဖူးအား ဆွဲစုပ်လိုက် လီးအရည်ပြားအား အပေါ်ထိစုလိုက်နှင့် လင်ဖြစ်သူလီးအား စိတ်တိုင်းကျ ကလိနေပြန်သည်။သူမလက်ထဲ လီးကြီး အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထလာမှ လက်ကလွတ်လိုက်၏။

ဦးခန့်မော် လီးက ထောင်မတ်နေလျက် တဇပ်ဇပ်တုန်နေရှာသည်။တုန်နေသော လီးအား ပါးစပ်ဖြင့် ဖမ်းငုံကာ လီးတဝက်လောက်ထိ အထက်အောက် လုပ်ရှားပေးလိုက်ပြန်၏။ဦးခန့်မော်တစ်ယောက် လီးတစ်ချောင်းလုံး တင်းလာသဖြင့် ပါးစပ်မှ ညည်းတွားရင်း တားလိုက်ရတော့သည်။

" အားပါးပါးးး …… ကောင်း လိုက် တာ … ခင်ရယ် … ထုတ်လိုက်ပါတော့ … ပါးစပ်ထဲ ထွက်ကုန်ပါ့မယ် …… အားဟား .… ရှီးးးးး းးးး "

" မောင်ပဲ … စုပ်ဆို … ဟွန့် … … ပြွတ်စ် "

ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ ဦးခန့်မော်၏ ညည်းတွားတောင်းပန်သံကြောင့် နောက်ဆုံးအနေဖြင့် လီးထိပ်အား ခပ်ပြင်းပြင်း တချက်စုပ်ကာ ပါးစပ်မှ ထုတ်ပေးလိုက်၏။ဒေါ်ခင်မိုးမြင့် ဘေးနား ပက်လက်လှဲချရာ ဦးခန့်မော်မှာ ချက်ချင်း ထပြီး ထမိန်အား ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

" အို့ … မောင် "

" မရှက်ပါနဲ့ … ခင်ကလည်း … မောင်တို့ နှစ်ယောက်ပဲ ရှိတာကို "

လင်ဖြစ်သူ စကားကြောင့် ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ ဖင်သားကြီးအား ကြွပေးလိုက်တော့၏။ထမိန်ချွတ်ပြီးစဉ် သူမပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်ကာ စောက်ပတ်အား စိုက်ကြည့်နေသော ခင်ပွန်းဖြစ်သူအား…

" ဟိတ် … ဘာကြည့်နေတာလဲ … "

" ခင့် … စောက်ဖုတ်က … ခုထိ လှလို့ပါကွာ "

" ခ်လ်းးး … မောင်ရယ် … စောက်ပတ်လှတယ်လို့ ရှိလို့လား "

" ရှိတာပေါ့ … ခု … ခင့်စောက်ဖုတ် ဘေးသားကြီးတွေ ဖေါင်းကားပြီး စောက်စိလေးက မောင့်ကို ခေါင်းထောင်ကြည့်နေတာလေ "

သာမန်ချိန်များတွင် အရှက်ကြောက်ကြီးသော ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ ဦးခန့်မော်၏ ရမ္မက်စိတ်ထကြွစေသော စကားလုံးများကြောင့် တစ်တစ်ခွခွပြောရင်း အရည်ကြည်လေးများ စောက်ခေါင်းဝအတွင်း အိုင်လာရ၏။ခင်ပွန်းဖြစ်သူ လီးကြီးအား စုပ်ပေးစဉ် သူမစောက်ဖုတ်အတွင်းမှ တဆစ်ဆစ်ဖြစ်ကာ ဘေးနူတ်ခမ်းသား၂ခြမ်းမှ ဖေါင်းကြွလာတော့သည်။

ဦးခန့်မော်မှာ ဇနီးဖြစ်သူ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးအား ခါးညွတ်ကာ မျက်နာအပ်လိုက်တော့၏။စောက်ပတ်အုံကြီးအား တရွှတ်ရွှတ်နမ်းရင်း အက်ကွဲကြောင်းအတိုင်း လျှာဖြင့် ထိုးယက်လိုက်သည်။အ…ကနဲ့ ဇနီးဖြစ်သူ၏ ညည်းသံခပ်တိုးတိုးလေးနှင့် အတူ ပေါင်တန်တုတ်တုတ်ကြီးမှာ ဆက်ကနဲ့တုန်သွားသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရတော့၏။လျှာထိပ်အား စောက်စိလေးနားအရောက် ရပ်ကာ အောက်ပြန်ဆွဲချရင်း စောက်ခေါင်းဝထဲ ထိုးသွင်းပေးလိုက်ပြန်သည်။စောက်ခေါင်းအတွင်းရှိ အရည်ကြည်လေးများအား လျှာဖြင့်ထိုးစုပ်ပစ်ရာ ငံကျိကျိ ညှီစို့စို့ အရသာလေး ခံစားမိလိုက်၏်။

" အ … … မောင် ရယ် "

စောက်ခေါင်းထဲ လျှာနွေးနွေးလေး ဝင်ရောက်လာကာ အတွင်းသားများအား စုပ်ယူခံရသဖြင့် ဖင်သားစိုင်ကြီး မြှောက်တက်သွားရသည်။ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးခန့်မော်၏ခေါင်းအား ဖမ်းဆွဲက စောက်ဖုတ်ကြီးဖြင့် ခဏဆွဲကပ်လိုက်၏။ပြီးမှ ဖင်သားကြီးအား အိပ်ယာပေါ် ပြန်ချလိုက်သည်။ဦးခန့်မော် လျှာက စောက်ခေါင်းမှ ထွက်လာကာ အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထဲ ပြန်ရောက်ချိန် စောက်ရည်ကြည်လေးများ ပွက်ကနဲ့ အန်ထွက်သွားပြန်၏။ကာမစိတ်လေးများ တောက်လောင်နေစဉ် စောက်စိလေးအား ဆွဲစုပ်ခံရသဖြင့် တကိုယ်လုံး တုန်သွားကာ အားကနဲ့ အော်ဟစ် ညည်းငြူလိုက်ရပြန်တော့သည်။

" အားးး းးးးးး … မောင် …… ဟုတ်တယ်ကွာ …… စုပ်ထား မလွတ်နဲ့ …… ရှီးးးး းးးး … ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ် "

ဦးခန့်မော်မှာလည်း ဇနီးဖြစ်သူ ကိုယ်လုံးလေး တဇပ်ဇပ်တုန်ကာ ညည်းနေသည်ကို ကြည့်ရင်း ရမ္မက်စိတ်များ ထပ်တူထကြွနေရ၏။စောက်ပတ်အုံ ကြီးအား လျှာအပြားလိုက် ယက်ကာ ပြူးထွက်နေသော စောက်စိလေးအား ဖိစုပ်တော့သည်။စောင်ခေါင်းဝမှ အထက်ထိ ပင့်ယက်ကာ အစိလေးအား လျှာဖျားဖြင့် ကော်ထိုးပေးပြန်၏။ ခဏအကြာတွင် ဇနီးဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်၏ ပေါင်များ ကြွလာကာ အိပ်ယာပေါ် ခြေဖျားထောက်ရင်း စောက်ရည်များ တဗြန်းဗြန်း ပန်းထုတ်နေတော့သည်။

" အမေ့ …… အ …… အားးးးးးး ……… မ ရ တော့ ဘူး …… မောင်ရယ် …… ရှီးးးး းးးး ……… ထွက် …… ထွက် …… အားးးး းးးးး …… ထွက်ပြီမောင်ရဲ့ ……… အား အားးးး အားးးးးးး ………… ရှီးးးးး းးးးး "

ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ ပက်လက်အနေထားဖြင့် ဒူးကွေးခြေဖျားထောက်ကာ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ မျက်နာအား စောက်ရည်များနှင့် ပန်းပစ်လိုက်၏။ပေါင်သားတုတ်တုတ်ကြီးများ တဆက်ဆက်တုန်ကာ ဖနောင့်လေးနှစ်ဖက်ကြွရင်း အားရပါးရ စောက်ရည်များပန်းထုတ်ပြီး စောက်ရည်ကုန်မှ ဖင်သားစိုင်ကြီးအား ကုတင်ပေါ် ဖုန်းကနဲ့ချကာ ငြိမ်သက်သွားတော့သည်။

မျက်စိလေးစင်းကာ အသက်မျှင်းရှုနေချိန် စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲ ခပ်နွေးနွေး အရာကြီးဝင်ရောက်လာရာ အရသာ အသစ်လေး ချက်ချင်း ခံစားမိပြန်သည်။လီးကြီးမှာ တဗျစ်ဗျစ်နှင့် တရစ်ချင်း ဝင်လာရာ ဆီးခုံးချင်းထိမှ ရပ်သွားတော့၏။

" ဟူးးးး … နားတောင် မနားရသေးဘူး မောင်ရာ … ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ လိုးနော် တအားမကြမ်းနဲ့ဦး "

ခင်ပွန်းဖြစ်သူ အကြောင်းသိနေ၍ ကြိုမှာထားလိုက်ရသည်။ဦးခန့်မော် တကယ်စိတ်ထန်လာလျင် ဗိုက်ကြီးနေသော အချိန်တောင် ပစ်ပစ်လိုးတတ်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။သူမစကားအဆုံး စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများ အပြင်သို ချိတ်ဆွဲသွားသလို ခံစားရကာ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ လီးကြီး ပြန်ထုတ်မှန်း ခံစားသိရှိနေသည်။သို့သော် လီးတဝက်လောက်တွင် ရပ်တန့်ကာ လီးတန်ကြီးမှာ စောက်ခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာနေ၏။

သူမစကားအတိုင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးနေသော ခင်ပွန်းဖြစ်သူလည်ပင်းအား ဖမ်းဆွဲလိုက်တော့သည်။မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေထားဖြင့် မှောက်ယက်လေးလိုးနေသော ခင်ပွန်းဖြစ်သူမျက်နှာပြင်မှ သူမ ပန်းထားသော စောက်ရည်မခြောက်တခြောက်လေးများအား လျှာဖြင့် လိုက်ယက်ပေးနေပြန်၏။

" ဇွိ …… ဖလွပ် …… ဗျစ် …… အ …… ဘွတ် …… ဗျစ် …… အ အ "

ခပ်ဖြေးဖြေး လိုးနေရာမှ လီးအရင်းထိ ဖိလိုးသဖြင့် ဒစ်ဖူးက သားအိမ်ဝထောက်မိကာ စောက်ပတ်တအုံလုံး ကျင်ကနဲ့ ခံစားလိုက်ရသည်။သို့သော် နှစ် ၂၀ ကျော်လောက် ခံလာသူမို့ လင်ဖြစ်သူ စိတ်ကြွလာသည်ကို ရိပ်မိသဖြင့် ပေါင်နှစ်ခြမ်းဖြဲပေးလိုက်သည်။ခန္ဓာကိုယ်ချင်းတင်းနေအောင် ဖက်တွယ်ထားရင်း လာသမျှ လိုးချက်များအား ခံနိုင်အောင် အသင့်ပြင်ထားလိုက်၏။မကြာမှီ ဦးခန့်မော်၏ မီးပွင့်မတတ် လိုးချက်များ ကျရောက်လာတော့သည်။

" ဘွတ် …… ဖွပ် …… အားးး …… အားးးးးး … ဗြိ …… ဒုတ် စွက် ……… ဘွတ် ဖလွပ် …… အမလေးးးး …… အ အားးးးး းးးးးးး …… ဘွတ် ဘွတ် "

ဦးခန့်မော်မှာ လီးအဖျားထိထုတ်ကာ အရင်းထိ ပြန်ဖိဆောင့်သဖြင့် ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာ ကောင်းလည်းကောင်း နာလည်းနာ ခံစားနေရသည်။တဖြည်းဖြည်းမှ နာကျင်မှု့လျော့နည်းလာကာ လီးအရသာ တွေ့နေမိ၏။လီးကြီးမှာ အဝင်ရောအထွက်ပါ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများအား ပွတ်သပ်ချိတ်ဆွဲပေးနေသဖြင့် ကာမစည်းစိမ်လေး ထိထိမိမိ ခံစားနေရပြန်သည်။

တချက်တချက် လင်ဖြစ်သူ၏ လီးကြီး စိုက်အကျ အောက်မှ ပင့်ကာ ပြန်ပြန်ဆောင့်ပေးနေ၏။သူမ ခံနိုင်ရည်ရှိလာကြောင်း မသိမသာလေး သက်သေပြလိုက်တော့သည်။ဦးခန့်မော်မှာလည်း ချစ်ဇနီးချောလေး အဆင်သင့်ဖြစ်သည်နှင့် လိုးအားထပ်မြှင့်ကာ ချိုင်းအောက်လက်လျိူသွင်းရင်း ပုခုံးနှစ်ဖက်အား မိမိရရလေး ဆွဲကာ တဖုန်းဖုန်း ပစ်လိုးတော့၏။မေးကြောများထောင်လာအောင် တရကြမ်းလိုးရင်း ပါးစပ်မှလည်း တစ်တစ်ခွခွ ပြောနေလိုက်ပြန်သည်။

" အင့် … ဘွတ် ဘွတ် … ကောင်းလား "

" ကောင်းတယ် … မောင်ရယ် "

" ဘာလို့ … အင့် အင့် … ကောင်း တာ လည်း "

" ဗျစ် …… မောင် လိုး ပေး လို့ …… အ အ …… ကောင်းတာပေါ့ … ရှီးးးးးးး "

" ဘာကြီးနဲ့ …… လိုးတာလည်း "

" မောင့် …… လီး ကြီး နဲ့ လိုး တာ လေ …… အ အားးးးးး းးးးးး "

" ဘယ်သူ့စောက်ဖုတ် … ကြီးကိုလည်း ကွာ … ဇွိ … ဖွပ် …… ဘွတ်ဘွတ် "

" ဟောဒီက … အားးးးး အမလေးးးး …… ခင့် … ခင့် …… ခင့် စောက်ပတ်ကြီးကိုပေါ့ …… ရှီးးးး ကောင်းလိုက်တာ …… လိုးးး လိုးးးးး "

" အာ ကွာ … အင့် …… ဘွတ်ဘွတ် …… အားးးးး ရှီးးးးးးး "

" ခင် ပြီးတော့မယ် မောင်ရယ် …… နာနာလေး လိုးပါနော် …… အင်းဟင်း ဟုတ်တယ် …… ဆောင့်ဆောင့် … အမလေးးးး …… အ အ အ အ အားးးးးးး းးးးးးးး ……… ထွက် ထွက် …… ထွက်ပြီမောင်ရာ …… မရပ်နဲ့ …… လိုး လိုး …… အားဟားးးး ကောင်းလိုက်တာ ရှီးးးး းးးးးးး "

ဦးခန့်မော်မှာ ခါးကော့တက်လာသော ဇနီးဖြစ်အား ဆီးခုံးချင်းကပ်အောင် ဖိလိုးပေးစဉ် လီးတန်တစ်လျှောက် နွေးကနဲ့ခံစားမိသဖြင့် မနားတမ်းဖိလိုးရာ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် အထွဋ်အထိပ် ရောက်ရှိသွားတော့သည်။စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများက လီးအား ညှစ်ပေးနေသဖြင့် လရည်များ ကုန်စင်အောင် ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်မှာလည်း ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ခါးအား ခြေနှစ်ချောင် ချိတ်တင်ကာ အောက်မှပင့်ပြီး လီးအရင်းထိ ဆွဲကပ်ထား၏။ခဏအကြာမှ ဦးခန့်မော်တစ်ယောက် ဇနီးဖြစ်သူ ကိုယ်လုံးပေါ်မှ ဘေးသို့ လိမ့်ချကာ အနားယူနေလိုက်သည်။

.....................................................................................................................................

နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် သူမလက်လေးအားကြည့်လိုက် လီးအားဖိမိသဖြင့် မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့သွားသော နေမင်းခန့် မျက်နှာလေးအား မြင်ယောင်ရင်း စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်နေရ၏။သူမ အခန်းလေးထဲ အပေါ်မျက်နှာကျက်များအား ကြည့်ရင်း ကိုယ်လုံးလေးမှာ ဘယ်ညာ လူးလိမ့်နေကာ အိပ်မပျော်နိုင်သေးပေ။အတော်ကြာအောင် အတွေးပေါင်းစုံ ဝင်ရောက်လာပြီးမှ အတင်းကြိုးစား ကြိတ်မှိတ်အိပ်လိုက်တော့၏။နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်လေး အိပ်ပျော်နေစဉ် ဗိုက်သားလေးပေါ်သို့ တစုံတခုက ဖိထားသဖြင့် ရုတ်တရက် လန့်နိုးလာတော့သည်။မျက်လုံးလေးအားယူ ဖွင့်ကြည့်ရာ…

" ဟင် … နေမင်းခန့် … မင်း …… ဒါ … ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ "

" ဘာလုပ်ရမှာလည်းဗျာ … ဟောဒီက ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်ကို ချစ်လို့ပေါ့ "

" ဘာရယ် … မင်း … မိုက်ရိုင်းလှချည်လား … ကိုင်းဟာ …… ဖြန်း ဖြန်း "

နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ သူမ ဗိုက်ပေါ်ခွထိုင်ထားသော နေမင်းခန့် ပါးပြင်အား ဘယ်ပြန်ညာပြန် ပစ်ရိုက်လိုက်သည်။ပက်လက်အနေထားနှင့် နေမင်းခန့် ကိုယ်လုံးအား ချက်ချင်း တွန်းထုတ်ရာ သူမလက်ကလေးနှစ်ဖက်အား ချုပ်ကိုင်ခံလိုက်ရတော့၏။

" ဟား ဟား ဟားးးးးး … ရိုက်လေဗျာ … ရော့ အင့် …… ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း "

နေမင်းခန့်မှာ သူမ လက်နှစ်ဖက်အား ချုပ်ကိုင်ရင်း သူ့ပါးသူ ရိုက်ပြနေသည်။

" လွတ်စမ်း … ငါ့လက်ကို … အု ပလွပ် … ပြွတ်ပြွတ် "

သူမစကားမဆုံးခင် နေမင်းခန့်မှာ လက်လေးနှစ်ဖက်အား ခေါင်းရင်းဘက် လှန်ဖိကာ နူတ်ခမ်းနီတာရဲလေးအား ဆွဲစုပ်လိုက်၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့်အပေါ် ဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ သံယောစဉ်အမျှင်တန်လေးများ ရုတ်တရက်ပျောက်ကွယ်သွားကာ လက်ရှိအခြေနေကြောင့် ဒေါသစိတ်လေးများ ထကြွလာခဲ့ရသည်။သူမသင်ပေးထားသော တပြည့်ဖြစ်သူမှ ခုလို ဆက်ဆံလိမ့်မည်ဟု တွေးမထားမိပေ။သူမနူတ်ခမ်း ဖူးဖူးလေးအား အငမ်းမရ ဆွဲစုပ်နေသော နေမင်းခန့် အောက်နူတ်ခမ်းလေးအား ဖမ်းကိုက်ပစ်လိုက်တော့သည်။

" အားးးး းးးးးး "

" မှတ်ပလား နေမင်းခန့် … မင်း လုပ်ချင်သလို လုပ်လို့ရမယ့် မိန်းမတွေထဲ နုနုထွဋ်ခေါင် ဆိုတဲ့ ငါမပါဘူး "

" အော်ဟော် … ခင်ဗျားဘက်က ကြမ်းပြမှတော့ ရတယ်လေဗျာ "

နေမင်းခန့်မှာ အောက်နူတ်ခမ်းမှ စို့နေသော သွေးစလေးအား လျှာဖြင့် သိမ်းယက်ကာ နုနုထွဋ်ခေါင်အား စိုက်ကြည့်လိုက်၏။နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် နေမင်းခန့်၏ အကြည့်စူးစူးတို့ကြောင့် စိတ်ထဲ အနည်းငယ်ထိတ်လန့်သွားမိသည်။သို့သော် မိမိလက်အောက်ငယ်သားမို့ မထိမဲ့မြင်ဟန်ပြကာ မျက်နှာချောချောလေးအား ဘေးလွဲထားလိုက်သည်။ရုတ်တရက် နေမင်းခန့်မှာ သူမလက်လေးနှစ်ဖက်အား လက်ကောက်ဝတ်မှ ပူးကပ်ကိုင်၍ ဖိထားကာ ကျန်လက်တဖက်မှ အင်္ကျီအားဆွဲဖြဲလိုက်တော့သည်။

" အိုရ် …… မင်း မင်း … အဟင့် ဟင့် "

ရုတ်တရက် ဝမ်းနည်းလာသည်မို့ မျက်ရည်ပူလေးများ ချက်ချင်း ပါးပြင်ထက် လိမ့်ဆင်းလာရသည်။နေမင်းခန့်မှာ သူမအင်္ကျ ီအားဖြဲ့ပစ်ကာ အောက်မှ နို့အုံထွားထွားကြီးနှစ်ဖက်ကို ထိန်းထားသော ဗလာစီယာလေးအား အလယ်မှအောက်သို့ ဆွဲချပစ်၏။

ချက်ချင်းပင် အထဲမှ ရုန်းကန်နေသော နို့အုံကြီးနှစ်ဖက်မှာ ဗလာစီယာအတွင်းမှ အပြင်သို့ ပူးကပ်ထွက်လာတော့သည်။နို့သီးခေါင်း နီတာရဲလေး၏အောက်ဖက် ကျပ်ပြားဝိုင်းမှာ ကြက်သီးဖူးလေးများ ထလာနေ၏။နေမင်းခန့်မှာ နို့သီးခေါင်းလေးများအား တလှည့်စီ ကုန်းစို့၍ မနာတနာလေး ဖိကိုက်ပစ်သည်။ထို့နောက် ညာဘက်လက်မှ သူ့ပုဆိုးအောက်နားစအား ခွထားသော အနေထားဖြင့် ခါးထိ မှတင်လိုက်၏။

" ဟင် … မင်း ဘာ လု ပ် မ လို့ လဲ "

နေမင်းခန့် ပေါင်ကြားမှ မပျော့မမာ အနေထားဖြင့် ငိုက်ကျနေသော လီးကြီးအား ကြည့်ကာ အသံ တုန်ရီစွာဖြင့် မေးလိုက်မိသည်။သိုသော် နေမင်းခန့်မှာ သူမအား စကားပြန်မပြောပဲ လီးကြီးအား နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုကြား အမြှောင်းလိုက် တင်လိုက်၏။ထို့နောက် ခွလျက်အနေထားဖြင့် ခန္ဓာကိုယ်အား ရှေ့တိုးကပ်ကာ ခါးအားဖြင့် နို့နှစ်လုံးကြားထဲ လီးအား ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ပြုလုပ်နေတော့၏။

နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် တခါမှ မကြုံဖူးသော အနေထားအား ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်နေရရှာသည်။နေမင်းခန့် လီးကြီးမှာ အသားဖွေးသူမို့ လီးအရည်ပြားတစ်လျှောက် အကြောစိမ်းများမြင်နေရပြီး ဒစ်ဖူးကြီးမှာ ခရမ်းချဉ်သီးအမှည့်ရောင်အတိုင်း ခပ်ရဲရဲလေးနှင့်ကားထွက်နေ၏။

သူမ နို့နှစ်လုံးကြား မပျော့မမာ အနေထားလေးဖြင့် လီးတန်ကြီး ပွတ်တိုက်နေရာ ဒစ်ဖူးရဲရဲကြီးက ရင်ညွှန့်လေးမှ တဆင့် လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးဆီ ထိကပ်ပွတ်ဆွဲနေတော့သည်။မျက်နှာလေး ရဲတက်လာပြီး ဖေါ်မပြနိုင်သော ဝေဒနာလေးတရပ် ခံစားနေရကာ မျက်လုံးလေးမှိတ်ထားရင်း အသက်မျှင်းရှုနေ၏။ရှက်စိတ်နှင့်အတူ နို့အုံလေးအား လီးဖြင့်ပွတ်ခံရသဖြင့် ခံစားချက်တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်နေရာ ခဏအကြာတွင် သူမ မေးစိလေးအား အသားစိုင်အိအိလေးက ထိကပ်လာသဖြင့် မျက်စိဖွင့်ကြည့်မိသည်။

" အိုရ် "

နေမင်းခန့် လီးကြီးမှာ အဆမတန်ကြီးထွားလာပြီး အကြောစိမ်းများ ထောင်လာရင်း လီးထိပ်မှ ဒစ်ကြီးက သူမ မေးစိထိ လာထောက်နေ၏။နဖူးကြောလေးများ တွန့်လာကာ ဘေးသို့ မျက်နှာလွဲလိုက်စဉ် လီးထိပ်မှ ညှီစို့စို့ အနံ့လေးက သူမနှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာနေသည်။နေမင်းခန့်မှာ ဗလာစီယာ၏ ပင့်တင်ထိန်းချုပ်မှု့အောက် အတွင်းဖက်ပူးကပ်နေသော နို့နှစ်လုံးကြား ဒစ်မေးသိုင်းကြိုးလေးထိ ဆွဲချကာ လီးအရင်းထိ ပင့်တင်ထိုးနေတော့သည်။ပက်လက်အနေထားလေးဖြင့် မျက်နှာလွဲလိုက်သော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ပါးပြင်ထိ ဒစ်ဖူးကြီးမှာ မေးတင်နေ၏။အထိအတွေ့များအောက် မှိန်းမော ခံစားနေသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ပန်းနုရောင်မျက်နှာလေးအား တချက်ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်သည်။

" မမ ခေါင် "

" ဘာလဲ "

" ကျနော် … လိုးတော့မယ် "

" လူယုတ်မာ … တောက် "

နေမင်းခန့် စကားလုံးကြောင့် ဒေါသအလျောက် တောက်ခေါက်မိပေမယ့် စောက်ပတ်လေးအတွင်းက ဆစ်ကနဲ့ခံစားမှု့လေး ဖြစ်ပေါ်နေရသည်။နေမင်းခန့် အထတွင် တွန်းထိုးရုန်းကန်ကာ ထွက်ပြေးဖို့ စိတ်ကူးနေစဉ် နေမင်းခန့် ညာဘက်လက်မှ ထမိန်အားခါးထိရောက်အောင် နောက်ပြန်ဆွဲတင်နေ၏။သူမ အကြံစည်အား သိနေသယောင် နေမင်းခန့်မှာ မျက်စတဖက်ပစ်ပြကာ ပြုံးပြလိုက်သေးသည်။ဝမ်းနည်းချင်းတဝက် ရင်ခုန်ခြင်းတဝက်ဖြင့် ထိတ်လန့်နေစဉ် သူမ စောက်ပတ်လေးအား အုပ်ကိုင်ခံလိုက်ရသည်။

" အွန့် "

တဆက်တည်း နေမင်းခန့် ခန္ဓာကိုယ်က အောက်ဖက်သို့ ရွေ့ရာ နို့နှစ်လုံးကြားမှ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေသော လီးကြီးမှာ ဗိုက်သားဖွေးဖွေးလေးအား ပွတ်တိုက်ဆင်းနေစဉ် လဥနှစ်လုံးပေါ်မှ အမွှေးများကြောင့် ခါးလေး မသိမသာ လူးလွန့်သွားရသေး၏။နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ခေါင်းရင်းဘက် ဖိကိုင်ထားသော လက်နှစ်ဖက်အား လွတ်ပေးလိုက်ရင်း နို့အုံနှစ်ဖက်အား ခပ်တင်းတင်း ဆွဲညှစ်ပစ်သည်။

လီးတန်ကြီးမှာ စောက်ဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထဲ အမြှေင်းလိုက်ဖိထားစဉ် နို့အုံအားညှစ်ခံရသဖြင့် ထိတ်လန့်နေမိပြန်သည်။နို့အုံအား ညှစ်ထားသော နေမင်းခန့်လက်နှစ်ဖက်အား တွန်းထုတ်စဉ် သူမစောက်ခေါင်းဝလေးထဲ ခပ်နွေးနွေး အသားစိုင်တခုက တေ့မိနေသဖြင့် လန့်အော်မိ၏။

" ဟာ … အဲဒါတော့ … မလုပ်နဲ့ … နေမင်းခန့် … ငါ ငါ … ငါတောင်းပန်ပါတယ် … ငါ့ကို သနားပါဟာ … အဟင့် ဟင့် "

ကြောက်လန့်တကြား တောင်းပန်ရင်း အော်ငိုလိုက်စဉ် အခန်းတခါးခေါက်သံလေး ထွက်ပေါ်လာတော့သည်

" ဒေါက်ဒေါက် …… ဒေါက်ဒေါက် "

" မမလေး … ကား အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီနော် … ချောင်းသာသွားမယ်ဆို သွားလို့ရပါပြီ "

ကမန်းကတန်း မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ရာ အိပ်ယာပြင်ထက် ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်ရောက်လာသော မနက်ခင်းအလင်းရောင်လေးနှင့် လေနုအေးလေးကြောင့် ချမ်းစိမ့်စိမ့်လေးခံစားမိလိုက်သည်။

" ဟင် …… ဟုတ် ဟုတ် … ဦးထွန်း … ကျမ မျက်နှာသစ်ပြီး အောက်ဆင်းခဲ့မယ်လေ "

" အမလေးးး …… ဖျား ဖျားးး ဖျားးးး …… တော်ပါသေးရဲ့ အိပ်မက်ကြီးက ကြောက်စရာပါလားနော် … ခ်ခ် "

အပျိုကြီးမမတစ်ယောက် ရှက်သွေးလေးနှင့် စိတ်ထဲခပ်တိုးတိုးရွတ်ရင်း ရယ်မောကာ အိပ်ယာထလိုက်စဉ်…

" ဟောတော် "

သူမပေါင်ကြားလေးထဲ နွေးကနဲ့ဖြစ်ကာ စောက်ရည်ကြည်လေးများ ထွက်ကျလာသည်ကို ခံစားသိရှိလိုက်ရတော့သည်။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>