အချစ်မရှိ အမုန်းမသိ ငါရင်ခုန်တာ ငါမသိ အပိုင်း ( ၂ )
ဘုံခုနှစ်ဆင့် (အတွေးပင်လယ်ပြာတွင်ရေးသားသည်)
သန့်စင်ခန်းထဲ ပြေးဝင်ကာ ရေအမြန်ချိုးပစ်လိုက်သည်။ဆံနွယ်များအား ရေခြောက်စေရန် သူမ ခရီးဆောင်အိတ်ထဲမှ ဒွိုင်ယာထုတ်ယူကာ မူတ်နေလိုက်၏။ဆံပင် မခြောက်တခြောက်လေးတွင် အဝတ်စားများဝတ်ဆင်ပြီး အိတ်ဆွဲကာ တည်ခိုးခန်းအောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းထဲ၌ ဦးထွန်းနှင့်နေမင်းခန့်တို့မှာ အထုတ်ကိုယ်စီနှင့် သူမအား စောင့်နေကြသည်။
အခန်းခများရှင်းကာ ဦးထွန်းအသင့်ထုတ်ထားသော ကားနောက်ခန်းတွင် ထိုင်ရင်း မနက်စာအတွက် အနီးဆုံးဆိုင်တဆိုင်အား မောင်ခိုင်းလိုက်၏။မကြာမှီ စားသောက်ဖွယ်ရာများ စုံလင်သော ဆိုင်ကြီးတစ်ဆိုင်ရှေ့ ရောက်ရှိလာရာ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ရှမ်းခေါက်ဆွဲနှင့်ကော်ဖီမှာလိုက်ပြီး ဦးထွန်းနှင့်နေမင်းခန့်မှာ ထမင်းကြော်နှင့်လက်ဖက်ရည်မှာလိုက်ကြသည်။မနက်စာ စားနေချိန် နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ပိုက်ဆံအိတ်အတွင်းမှ ဖုန်းသံ မြည်လာရာ…
" ဟဲလို … နုနုထွဋ်ခေါင် စကားပြောနေပါတယ်ရှင် "
" ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်လား ခင်ဗျာ … ကျနော် ဦးဝေလုပါ … ချောင်းသာကို ဘယ်ချိန် ရောက်နိုင်မလဲလို့ပါ "
" အော် … ဦးဝေလုလား … ကျမ အခု ပုသိမ်မှာပါ … မနက်စာ စားနေပါတယ်ရှင် … စားပြီးတာနဲ့ ချောင်းသာကို စထွက်ပါပြီ "
" ဟုတ်ကဲ့ … ဒါဆို ရှယ်ယာရှင်တွေကို … ဘယ်ချိန်လောက်များ "
" ညနေ ပိုင်း စီစဉ်လိုက်ပါ ၅ နာရီလောက်ပေါ့ … ကျမ ဘက်က စာရွတ်စာတမ်းတွေ အကုန်ပြည့်စုံယူလာပါပြီ "
" ဟုတ်ကဲ့ပါ ခင်ဗျာ "
တဖက်က ဖုန်းချသွားသည်နှင့် နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ အစားလက်စသတ်ပြီး ကားထွက်ရန် ဦးထွန်းအား ပြောဆိုလိုက်သည်။မကြာမှီ နုနုထွဋ်ခေါင်တို့ ကားလေးမှာ ပုသိမ်မြို့မှ ထွက်၍ ချောင်းသာသို့ ဦးတည်လိုက်သည်။ကားကြီးကားငယ် အသွယ်သွယ်ဖြင့် လမ်းတစ်လျှောက် လူမပြတ်ပေ။တချို့မှာ ဆိုင်ကယ်ဖြင့် အုပ်စုဖွဲ့ကာ ချောင်းသာသို့ လာလည်ကြသည်။
ပုသိမ်နှင့်ချောင်းသာသို့ လိုင်းဆွဲနေသော မှန်လုံကားကြီးများလည်း တွေ့မြင်ရသည်။ချောင်းသာရောက်ခါနီး တောင်တက်လမ်းလေးမို့ ခပ်ဖြည်းဖြည်းမောင်းလာခဲ့၏။နေ့လည် ၂ နာရီခန့်တွင် ချောင်းသာသို့ရောက်ရှိကာ ကမ်းနှင်ကပ်လျက် ဟော်တည်တစ်ခုတွင် ငှားရမ်း အနားယူလိုက်သည်။ခဏမှေးပြီးသည်နှင် ရေဆော့ရန် ကမ်းစပ်သို ဆင်းလာခဲ့တော့သည်။
အင်္ကျီလက်တကိုင်းအနက်လေးနှင့် အောက်မှ ဘောင်းဘီတိုအကျပ်လေးဝတ်ဆင်ထားရာ ကမ်းခြေရှိ ပုရိသ အားလုံး၏ မျက်လုံးများမှာ သူမခန္ဓာကိုယ်ပေါ်အား ကျရောက်နေလျက်ရှိသည်။ဦးထွန်းမှာ ရေမဆော့ပဲ ဘီယာနှစ်လုံးဖြင့် ဟော်တည်တွင် ကျန်နေရစ်၏။နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် နောက်မှ ကပ်လိုက်လာရင်း ဒုက္ခရောက်နေတော့သည်။အင်္ကျီဗလာဖြင့် ဘောင်းဘီတို ဒူးဖုံး စကလေး ဝတ်ထားရာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ခါးသေးကျဉ်လေးအောက်မှ ဖင်သားကြီးများ အနီးကပ်ကြည့်ရင်း လီးက တောင်ချင်နေတော့၏။
" နေမင်းခန့် "
" ဗျာ "
" ငါ့ဖို့ ဘောကွင်းငှားခဲ့ … မင်းဆော့ချင်လည်း နောက်တစ်ကွင်းငှားပေါ့ အချိန် တစ်နာရီရတယ် "
" ဟုတ် "
နေမင်းခန့်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင် အတွက်ဘောကွင်း အကြီးငှားကာ ကမ်းစပ်သို့ လျှောက်လာခဲ့၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ရေထဲ ပေါင်လယ်ထိဆင်းကာ ရေကစားနေသည်။
" မင်း အတွက်ကရော "
" ကျနော် မဆော့တော့ပါဘူး … မမ ခေါင် နား နေပေးမှာပါ "
ပြောပြီး နေမင်းခန့်မှာ သူ့စကားအတွက် စိတ်လှုပ်ရှားရင်း နုနုထွဋ်ခေါင်အား လှမ်းကြည်မိရာ အကြည့်ချင်း ဆုံသွားမိ၏။ထို့နောက် နုနုထွဋ်ခေါင်အား ဘောကွင်းထဲ ထိုင်ခိုင်းပြီး ဘေးမှ ထိန်းပေးနေလျက်ရှိသည်။ဘောကွင်းထဲ ပက်လက်အနေထားမို့ ရေစိုနေသော ကိုယ်လုံးအလှလေးအား အနီးကပ်မြင်နေရ၏။ရေစိုသွားသဖြင့် လက်တကိုင်းအင်္ကျ ီလေးမှာ အသားကပ်ကာ ရင်သားစိုင်ကြီးများက ထင်းနေတော့သည်။
အောက်မှဘောင်ဘီးတိုလေးမှာလည်း ပေါင်သားတုတ်တုတ်ဖွေးဖွေးလေးအား တင်းကျပ်စွာကပ်နေလျက် ပေါင်ဂွနေရာလေးမှာ ဖေါင်းကြွနေ၏။လှိုင်းလုံးများပြေးလာစဉ် ဘောကွင်းနှင်အတူ မျောပါမသွားစေရန် နေမင်းခန့်တစ်ယောက် ဘေးမှ ထိန်းပေးထားရသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ လက်နှစ်ဖက်အား ဘေးကားထုတ်ကာ ဘောကွင်းအား ဆွဲကိုင်ထားရင်း လှိုင်းအရိုက်တွင် ကိုယ်လုံးလေးပါ မြောက်ကြွသွားရသည်။ပေါင်တန်လေးများ ဖြဲလိုက်စုလိုက်နှင့် ဂွကြား အဖုတ်နေရာလေးမှာ သိသိသာသာလေး ဖုထွက်နေ၏။
" ခ်ခ် … ခ်ခ် … ထိန်းထားပေးနော် … နေမင်းခန့် "
" ဟုတ် "
အလုပ်ခွင်ထဲ ဟိတ်ဟန်နှင့်နေထိုင်ခဲ့သမျှ ခုချိန်တွင် တကယ့်ကလေးတစ်ယောက်သဖွယ် ပျော်မြူးနေသော နုနုထွဋ်ခေါင်အား နေမင်းခန့်တစ်ယောက် တောက်လျှောက်လိုက်ကြည့်နေမိသည်။ဘာမှချယ်သထားခြင်းမရှိသော မျက်နှာချောချောလေးပေါ် ရေစက်လေးများကပ်နေကာ နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးမှ ပင်လယ်ရေအား မူတ်ထုတ်တိုင်း ဆွဲနမ်းပစ်ချင်နေသည်စိတ်များ တဖွားဖွားပေါ်နေမိ၏။
ဘောကွင်းဘေးမှ ထိန်းပေးနေရင်း နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ရေစိုနေသော သဘာဝအလှကြောင့် လီးက ဘောင်းဘီထဲ တောင်နေလျက်ရှိသည်။ခပ်ပြင်းပြင်း လှိုင်းတချက် ပြေးလာချိန် ဘောကွင်းမှာ တပတ်လည်သွားရာ ဘောကွင်းအား ဆွဲထားသော လက်တဖက်မှာ နေမင်းခန့်ပေါင်ကြားမှ ထောင်နေသော လီးအား ပွတ်ဆွဲသလို ဖြစ်သွားရသည်။
သူမ လက်ခုံလေးအား ရေထဲ၌လီးထိပ်ဖြင့် ပွတ်မိရာ စိတ်ထဲသိမ့်ကနဲ့ ခံစားမိရင်း မျက်နှာလေး ရဲတက်သွား၏။နေမင်းခန့်မျက်နာအား ခိုးကြည့်ရာ သူမပေါင်ကြားမှ ခုံးထနေသော အဖုတ်နေရာလေးအား စူးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရပြန်သည်။ချက်ချင်းပေါင်လေးစိကာ ခြေနှစ်ချောင်းအား လိမ်ချိတ်ပစ်လိြက်၏။ခဏအကြာ ရေကစားခြင်းအားရပ်နားကာ ကမ်းစပ်မှတက်၍ သူမတို့ငှားရမ်းနေထိုင်သော ဟောတည်သို့ ပြန်လာခဲ့ကြ၏်။ဟောတည် ဧည့်ခန်းအလွန်တွင် သူမနောက်မှ ကပ်ပါလာသော နေမင်းခန့်အား လှည့်ကြည်မိရာ…
" အာ "
နေမင်းခန့်ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးအား ရေစိုဘောင်းဘီက ကပ်ထားသဖြင့် အမြှောင်းလိုက်ထနေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ချက်ချင်းမျက်နှာပြန်လှည့်ကာ…
" နောက်နာရီဝက်ဆို အဆင်သင့်လုပ်ထား နေမင်းခန့် … မင်းငါ ပြောထားတဲ့သူ လာတွေ့ရင် စာရွတ်စာတန်းတွေ သေချာစစ်ထားပေး "
ပြောပြီးသည်နှင့် သူမ အိပ်ခန်းလေးထဲ ပြေးဝင်ကာ တံခါးဆွဲပိတ်သွားတော့သည်။နေမင်းခန့်လည်း သူ့အတွက်ငှားထားသော အိပ်ခန်းတွင်း ဝင်ကာ ရေသုတ်ပြီး အဝတ်စားလဲထားလိုက်၏။ကုတင်ပေါ်လှဲကာ နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ကိုယ်လုံးအား အမျိုးမျိုးပုံဖေါ်တွေးနေရာ အခန်းတံခါးခေါက်မှ သတိပြန်ဝင်လာတော့သည်။
" နေမင်းခန့် … ငါ့တူရေ … လာတော့ဟေ့ "
" ဟုတ် … ဦးထွန်း လာပြီဗျို့ "
ဦးထွန်းနှင့်နေမင်းခန့်တို့ ကားပေါ်ထိုင်နေကြစဉ် ခဏအကြာ နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ဆံပင်အားစုချည်ကာ နောက်ကျောဘက်ထားရင်း အပေါ်မှ လက်စက ကိုယ်ကျပ်အင်္ကျီ အကပ်နှင့် အောက်မှ ထမိန်စကပ် အညိုရောင်လေး ဝတ်ကာ ဟောတည်အပေါက်ဝမှ ထွက်လာနေသည်။မကြာမှီ နေမင်းခန့်တို့ကားလေးမှာ နုနုထွဋ်ခေါင်ပြောသည့် လိပ်စာအတိုင်း ဟောတည်အတွင်းမှ မောင်းထွက်ခဲ့တော့၏။
....................................................................................................................
" ဒေါက် … ဒေါက် … ဒေါက်ဒေါက် "
" ကျွတ် "
ပရောချက် အသစ်အတွက် ရှယ်ယာရှင်များ ဒါရိုက်တာအဖွဲ့ဝင် တစ်ချို့နှင့် လုပ်ငန်းကိစ္စဆွေးနွေးနေစဉ် အပြင်မှ တံခါးခေါက်သံကြောင့် နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် မျက်နာလေး ချက်ချင်းတင်းမာသွားတော့သည်။လုပ်ငန်းကိစ္စပြောဆိုဆွေးနွေးနေချိန် အနှောက်ယှက်ပေးလျင် သူမ လုံးဝမကြိုက်ပေ။တံခါးဝသို့ အာရုံရောက်နေသော သူ့လူများအား ချောင်းသံတချက်ပေးကာ ဆက်ပြီးရှင်းပြနေလိုက်သည်။
" ဒေါက်ဒေါက် … ဒေါက်ဒေါက် "
ဒုတိယ အကြိမ် တံခါးခေါက်သံ ထွက်ပေါ်လာရာ…
" ဝင်လာခဲ့လိုက် "
သက်ပြင်းတချက်မှုတ်ထုတ်ကာ မျက်နာအား အပေါ်မော့ရင်း အော်ပြောလိုက်တော့သည်။သူမ လေယူလေသိမ်း အရ ဒေါသသံလေးပါနေသည်ကို ဒါရိုက်တာအဖွဲ့ဝင်များ ရှယ်ယာရှင်များ နားလည်လိုက်၏။အခန်းတံခါး ဖွင့်သံနှင်အတူ ရင်းနှီးနေသော ခြေသံမို့ လှည့်ကြည့်ရင်း မျက်နာတင်းမာမှု့လေးများ လျော့ကျသွားရသည်။
" ဒီမှာ … ငါ အလုပ်လုပ်နေတာ နေမင်းခန့် "
" ဟုတ် … မမခေါင် ပြောထားတဲ့သူ … ရောက်လာလို့ပါ … ဒီမှာ စာရွတ်စာတမ်းတွေ ကျနော် စစ်ပြီးပါပြီ "
" ဟင် … သူလား … အဲဒါဆို … မင်း သေချာဧည့်ခံထားပေး … ငါ ခဏနေ လာတွေ့မယ် … စိတ်ချမယ်နော် "
" ဟုတ် "
နေမင်းခန့် လာပေးသော ဖိုင်တွဲအား ညှပ်ကလေးများ ဆွဲဖြုတ်ကာ အတွင်းမှ စာရွတ်စာတမ်းများအား ကြည့်ရင်း သူမ မျက်နှာလေး ပြုံးလာတော့သည်။
" အမလေး ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင် ခုနကတော့ မျက်နာက ရွာတော့မယ့်မိုးလိုပါပဲ … အဲဒီ ချာတိတ်လေးဝင်လာတော့ မျက်နှာက တမျိုးပါလားဗျ "
" အို့ … တိုးတိုးပြောပါ … ဦးဝေလုရယ် … အဲဒါ ကျမ တပြည့်ပါရှင့် "
" ဟောကြည့် … ခုကို ……မပြောနဲ့လို့ မပြောဘူး …… တိုးတိုးပြောပါတဲ့ … ခိခိ "
" တော်ပါရှင် ဒီမှာ ကျမတို့ ပရော့ဂျက်အသစ်တွက် … လုံလောက်တဲ့ မြေနေရာ … ရပါပြီရှင် "
" ဟာ "
" ဟင် "
" တကယ် "
" အားပါးပါး အသက်ငယ်သလောက် လက်စောင်းထက်တဲ့ ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်နဲ့ တွဲလုပ်ရတာ မမှားဘူးဗျို့ … ခုလည်း လေးလံပွဲတုန်းက လွတ်သွားတဲ့ မြေကွက် ဘယ်လိုများ ရအောင်ယူလိုက်တာလည်းဗျာ "
အားလုံးက ဝိုင်းဝန်းချီးမွန်းနေသဖြင့် နုနုထွဋ်ခေါင် မျက်နှာလေး ပန်းရောင်ပြေးနေရသည်။လုပ်ငန်းကိစ္စအား အကြမ်းဖျင်းရှင်းပြပေးပြီး ဒီနေ့အစည်းဝေးအား ရပ်နားဖို့ ပြောကြားလိုက်သည်။အစည်းဝေးပြီးသည်နှင့် နေမင်းခန့်တို့ဆီသို့ တန်းလျှောင်လာခဲ့သည်။သူမရောက်သည်နှင့် နေမင်းခန့်မှ မိတ်ဆက်ပေးနေသည်။
" မမခေါင် … ဒါ ဦးမင်းစိုးပါ မြေကွက်ပိုင်ရှင် "
နေမင်းခန့်ဘေး၌ အသက် ၅၀ ခန့် အသားညိုညို ခပ်ဝဝ နှင့် လူတစ်ယောက် သူမအား လှမ်းကြည့်နေ၏။
" ဟုတ် … ကျမ … နုနုထွဋ်ခေါင်ပါ … မြေကွက်ရတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်နေမိတာပါ "
" ဒါဆို … ဟို "
" ခ်ခ် … ရှင်ပြောတဲ့ ဈေးအတိုင်းပါပဲ … ဟုတ်ပြီလား "
" နက်ဖန်လောက် … စာချုပ် ချုပ်လို့ရမလား … ကျနော်လည်း ဒီဘက်မှာပေးစရာလေးတွေ လောနေရလို့ပါ "
" Okလေ … နက်ဖန် … နေ့လည် ၂ နာရီလောက် … ဒီပဲ ပြန်လာခဲ့ပါ … စရံ မဟုတ်ဘူး … တခါတည်း အကုန်ချေပေးလိုက်မယ် "
" ကျေးဇူးပါ … ဒါဆို … ကျနော့် သွားခွင့်ပြုပါ ခင်ဗျာ "
မြေကွက်ပိုင်ရှင် ဦးမင်းစိုး ပြန်သွားမှ နုနထွဋ်ခေါင်လည်း ဟူးးး ကနဲ့ လေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ကာ သူမ ဆံနွယ်လေးအား ညာဘက်ဘေးသို့ လွဲရမ်းလိုက်သည်။
" ကဲ … ငါ တို့လည်း ပြီးပြီ … အဲဒီ စာရွတ်စာတမ်းတွေ သေချာသိမ်းလိုက် … ဟော်တည် ပြန်ဖို့ လုပ်တော့ "
ဟော်တည်သို့ ပြန်ရောက်ချိန် ၇ နာရီ ကျော်ပြီမို့ ညစာ စားရန် နုနုထွဋ်ခေါင်မှ လှမ်းပြောနေသည်။သို့သော် နေမင်းခန့်နှင့်ဦးထွန်းမှာ ပြိုင်တူ ငြင်းလိုက်လေ၏။
" မစားသေးဘူး မမလေး "
" ဗိုက်မဆာသေးလို့ "
နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ဦးထွန်းနှင့်နေမင်းခန့် တို့၏ မျက်နှာများအား စေ့စေ့ကြည့်ကာ တအားမသောက်ဖို့ ပြောရင်း ဟော်တည် ထမင်းစားခန်းသို တင်သားကြီးများ လှုပ်ရမ်းကာ ဝင်သွားတော့သည်။နေမင်းခန့်နှင့်ဦးထွန်းမှာ လက်ဝါးချင်းရိုက်ကာ အရက်ကောင်တာဆီသို့ ဦးတည်လိုက်တော့၏။တဖြည်းဖြည်း ပင်လယ်၏ လေနုအေးလေးကြောင့် ချမ်းစိမ့်စိမ့်လေးဖြစ်ကာ အမှောင်ထုကြီးစိုးလာသည်။
နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ခဏသာ အနားယူပြီး ဝယ်ယူမည့်မြေကွက်ရိုင်းပေါ်သို့ အဆောက်အဦး တည်ရန် ဒီဇိုင်း ၃ မျိုးလောက် ပုံကြမ်းဆွဲနေတော့သည်။ပြန်ကြည့်လိုက် ကော်ဖီလေးငုံလိုက်နှင့် စိတ်တိုင်းမကျ ဖြစ်နေရ၏။ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်လာသော လေအေးများကြောင့် သူမအိပ်ခန်းလေး အေးလာနေသည်ကိုပင် သတိမထားမိတော့ပေ။
တဂျွတ်ဂျွတ်နှင့် ခေါင်းလေး ဘယ်ညာ ချိုးကား သူမလက်ကောက်ဝတ်လေးအား တလှည့်ဆီ နှိပ်နယ်နေသည်။နောက်ဆုံး မျက်လုံးလေး လက်ကနဲ့ဖြစ်ကာ စာပွဲခုံမှ ထရပ်လိုက်သည်။အခန်းပြင်ထွက်ကာ နေမင်းခန့် အိပ်ခန်းဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့၏။အခန်းတံခါးခေါက်စဉ် တံခါးမှာ အနည်းငယ် ဟသွားသဖြင့် အသာလေးဖွင့်ဝင်ခဲ့သည်။ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်အနေထားဖြင့် ဘယ်ဘယ်လက်မှာ နဖူးပေါ်တင်ကာ ညာဖက်ဘက်က ခပ်ကွေးကွေးဗိုက်ပေါ်တင်ကာ အိပ်နေသော နေမင်းခန့်အား တွေ့လိုက်ရ၏။
" နေမင်းခန့် … ဟိတ် အိပ်နေပြီလား … အဆောက်ဦးပုံစံလေး လာကြည့်ပေးဦး "
အသံပေးရင်း ကုတင်နား တိုးကပ်လာခဲ့သည်။ကုတင်ဘေးရောက်သောအခါ ဘီယာနံ့ချဉ်စူးစူး အနံ့လေးရကာ တခူးခူးနှင့် အိပ်မောကျနေသောကြောင့် မနိုးတော့ပဲ သူမအိပ်ခန်းသို့ ပြန်ရန် လှည့်ထွက်လိုက်၏။သူမလှည့်ထွက်စဉ် အိ့ကနဲ့ ညည်းသံနှင့် အတူ နေမင်းခန့်၏ကွေးထားသော ညာဘက်လက်မှာပေါင်ကြားသို့ရောက်ကာ တဗျင်းဗျင်း ကုတ်နေသည်ကို မျက်လုံးဒေါင့်ထဲ မြင်လိုက်ရသည်။
ဖျက်ကနဲ့ကြည့်လိုက်စဉ် နေမင်းခန့်မှာ ပေါင်ကြားအား ကုတ်ရင်း ညာဘက်ပေါင်သို့ ရွေ့ကုတ်ရာ ပုဆိုးအောက်နားစက လက်ဖြင့်ချိတ်မိပြီး အပေါ်တက်လာနေ၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ပုဆိုးအောက်နားစလေး အပေါ်တက်လာနေသည်ကိုကြည့်ရင်း စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်လာမိသည်။
ထိုအချိန် နေမင်းခန့်မှာ ပေါင်လယ်အား ၂ ချက် ၃ ချက် ဆွဲကုတ်ရင်း လက်အားအပေါ်ပြန်ရုတ်ရာ ပုဆိုးစမှာ လက်နှင့်ချိတ်ပါလာကာ ဗိုက်ပေါ်သို့ရောက်သွားရသည်။ပုဆိုးညာဘက်ခြမ်းမှာ လိပ်တင်သလိုဖြစ်ကာ နေမင်းခန့် ညာဘက်ပေါင်အရင်းနားမှ ပေါင်လယ်ကျော်ကျော်ထိ ပေါင်မွှေးလေးများ ပေါက်ရောက်သေည်ကိုမြင်လိုက်ရပြန်၏။ကြွတ်သားအမြှောင်းလိုက်ထနေသော ပေါင်သားတုတ်တုတ်အတွင်းဘက်၌ အရင်းနားခုံးနေကာ လဥနှစ်လုံးပေါ်မှလီးတန်ကြီးအား အမှတ်မထင် ကြည့်လိုက်မိရာ…
" အိုရ် "
ချက်ချင်းရှက်ရိပ်သန်းကား မျက်နှာလေး ပန်းရောင်သန်းလာတော့သည်။လီးကြီးမှာ သူမအိပ်မက်ထဲက အရွယ်စားလောက်ရှိပေမယ့် လီးထိပ်အရည်ပြားက ရှည်သဖြင့် ဒစ်ဖူးတစ်ဝက်လောက် ဖုံးအုပ်ထားသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်၏။အာဂေါင်များခြောက်ကပ်လာကာ ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်ရင်း နေမင်းခန့် မျက်နာအား တချက်ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။
နေမင်းခန့် ရုတ်တရက်နိုးလာပြီး လီးကြီးအားကြည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်မှဖြင့် ဟုသော အတွေးလေးဝင်ရောက်လာကာ အိပ်ခန်းတံခါးဘက် လျှောက်လာတော့၏။ကုတင်ဘေးမှ တံခါးနားရောက်တဲ့ထိ အကြောစိမ်းများနှင့် ခုံးထနေသော လီးမှာ သူမအာရုံထဲ ကပ်ပါလာရသည်။ကုတင်ဘက်သို့ ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး နဖူးကြောလေးကြုံ့ရင်း မျက်လုံးလေးမိတ်ကာ ခဏငြိမ်သက်နေတော့၏။။
သူမ အနေဖြင့် ဒီလိုအခွင့်ရေးကြုံရန် နောက်တခါ မသေချာပေ။ကြုံခဲ့ရင်တောင် သိတ်ခါအရ မဖြစ်နိုင်တော့။တိတ်တခိုးကြွေနေမိသော နေမင်းခန့်၏ လီးအား အားရပါးရ ကြည့်လိုက်ချင်သေးသည်။မျက်နှာလေးမော့တက်လာကာ လေပူများမှုတ်ထုတ်ရင်း အိပ်ခန်းတံခါးအား လော့ချလိုက်တော့၏။ကုတင်ဘက် ဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်လျှောက်လာကာ နဖူးပေါ်လက်တင်အိပ်နေသော နေမင်းခန့်မျက်နာနားလေး ညာဘက်လက်ဖြင့် ဝှေ့ယမ်းကာ စမ်းကြည့်လိုက်သည်။
အမှန်တကယ် မူးအိပ်နေကြောင်း သေချာသလောက်ရှိနေသဖြင့် လှုပ်ရှားနေသောစိတ်များ အနည်းငယ် လျော့ပါးသွားရ၏။နေမင်းခန့် ခါးနား ညာဘက်ဖင်သားစိုင်ကြီးမေးတင်တာ တင်ပလွဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ညာဘက်ခြမ်းလှန်တက်နေသော ပုဆိုးအောင်စအား ဆွဲမှကာ ဘယ်ဘက်ပေါင်ပေါ်လွဲတင်လိုက်ရာ သူမ ကြည့်ချင်နေသော နေမင်းခန့် ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးအား တွေ့မြင်လိုက်တော့၏။
နေမင်းခန့်၏ ချက်အောက်အမွှေးလေးများက လမွှေးအုံနှင်ထိစပ်နေသည်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်နေရပြန်သည်။အမွှေးမျှင် သန်သဖြင့် လမွှေးအုံကြီးမှာ လဥနှစ်လုံးပေါ်ထိ တောက်လျှောက်ဖုံးအုပ်ထားရာ လီးအရင်းအား မမြင်ရတော့ပေ။သူမမျက်လုံး အကြည့်များ လီးထိပ်သို့ အရောက် လက်တဖက်မှာ အလိုအလျောက် လီးတန်အားအုပ်ကိုင်ရင်း ဖြဲချလိုက်မိသည်။
လီးအရည်ပြားမှာ သူမလက်ထဲ ကပ်ပါလာရင်း လီးထိပ်မှ ဒစ်ဖူးကြီးမှာ မှိုပွင့်သဏ္ဍန် ကားထွက်လာ၏။ပထမဆုံးအကြိမ် သူစိမ်းယောင်္ကျား၏ လီးတန်အား ကိုင်ကြည့်ရာ ခပ်နွေးနွေးခံစားမှု့လေးက လက်ဖဝါးမှ တဆင့် ခန္ဓာကိုယ်ထဲ စီးဝင်နေသလို ခံစားနေရပြန်သည်။စကိုင်ကာစ ခပ်ပျော့ပျော့ လီးမှာ သူမလက်ထဲ တဖြည်းဖြည်း မာလာသဖြင့် သေချာစေရန် ညှစ်ကြည့်နေမိ၏။အမှန်တကယ်ပင် လီးတန်ကြီးမှာ မာလာပြီး အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထကာ ရှည်ထွက်လာသည်။
လီးတန်မာလာချိန် အရည်ပြားအား ဖြဲလိုက်စုလိုက် ပြန်ကစားကြည့်ရာ လီးထိပ်က ဒစ်ဖူးနီတာရဲကြီးမှာ ပေါ်လိုက်ပျောက်လိုက်နှင့် တင်းပြောင်နေ၏။အလိုလျောက် သူမလက်လေးက ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ပြုလုပ်ပေးနေရာ ခဏအကြာတွင် လက်ဖဝါးလေးထဲ တဒုတ်ဒုတ်နှင့် လီးက သွေးတိုးနေလို ဖြစ်လာခဲ့သည်။ခပ်တင်းတင်း ညှစ်ရင်း ဖြဲအကြည့် လီးထိပ်အပေါက်လေးမှ ဖြူဖြူပျစ်ပျစ် အရည်များ ဗျစ်ကနဲ့ ပန်းထွက်လာရာ လန့်ပြီး လီးအား လွတ်လိုက်တော့၏။
သူမလက်ထဲမှ လွတ်ထွက်သွားသော လီးမှာ ချက်ချင်း အပေါ်ထောင်လာက တဇပ်ဇပ်တုန်ရင်း လရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်များလျှံထွက်နေသည်။လီးထပ် အပေါက်လေးမှ လရည်များက ဒစ်ဖူးအောက်ဖက် မေးသိုင်းကြိုးလေးဘေးမှ စီးကျနေတော့၏။နုနုထွဋ်ခေါင် တစ်ယောက် ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြင့် ဆက်မကြည့်ရဲတော့ပဲ ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းကာ အိပ်ခန်းတခါးဖွင့်ပြီး ထွက်လာခဲ့တော့သည်။
......................................................................................................
သူမအိပ်ခန်းထဲအမြန်ဝင်လာပြီး အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်သည်။ခဏအကြာမှ ရင်တုန်ခြင်းများ ရပ်တန့်သွား၏။အိပ်ပြင်ပြင်ထက် လူးလိမ့်ရင်း တော်တော်နှင့်အိပ်မပျော်တော့ပေ။နေမင်းခန့်၏ လီးတန်ကြီးမျက်လုံးထဲပေါ်လာကာ ဒစ်ဖူးရဲရဲကြီးထိပ်ပေါက်မှ လရည်ဖြူဖြူများ ပန်းထွက်လာသည်ကို ပြန်လည်မြင်ယောင်နေမိသည်။အတော်လေးမိုးချုပ်လာမှ အတွေးများဖျောက်ကာ ကြိတ်မှိတ်အိပ်လိုက်တော့၏။
" ဒေါက် ဒေါက် … ဒေါက် … မမခေါင် … မနက်ပိုင်း ချိန်းထားတာ ရှိသေးလား ခင်ဗျာ "
အခန်းပြင်မှ တံခါးခေါက်သံနှင့်အတူ နေမင်းခန့် အသံကြားမှ လူးလိမ့်ပြီး အိပ်ယာထလိုက်သည်။
" မရှိဘူး နေမင်းခန့် … ညနေပိုင်း မြေကွက်ဖိုး ငွေချေဖို့ … ရှယ်ယာရှင်တွေဆီ အကြောင်းကြားထားပေး … နေလည့် ၁ နာရီ ထမင်းစားပြီး ဒီကနေ … အစည်းဝေးလုပ်တဲ့ နေရာ ထွက်ဖို့ အဆင်သင့်လုပ်ထားပေး "
" ဟုတ် "
နေမင်းခန့် အခန်းပြင်မှ ထွက်သွားသော ခြေသံကြားရမှ ဟူးကနဲ့ သက်ပြင်းရှည်ကြီး မှုတ်ထုတ်လိုက်၏။ညက လီးကြီးအား ပွတ်သပ်ကစားနေမိသဖြင့် မနက်လင်းတော့ နေမင်းခန့်နှင့် မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဝံ့ပေ။သူမဆွဲထားသော အဆောက်ဦးပုံစံအား ဖုန်းဖြင့်ဓတ်ပုံရိုက်ကာ နေမင်းခန့်အဖေထံ ပြသလိုက်သည်။ပြင်ဆင်စရာရှိတာ ပြင်ပြီးသည်နှင့် နေမင်းခန့် အမေဖြစ်သူက မြေကွက်နှင့်ပက်သက်ပြီး မြေကွက်ပိုင်ရှင်အား တာဝန်ယူပေးရန် စာချုပ်ထဲထည့်ဖို့ ဖုန်းဖြင့် လှမ်းပြောနေ၏။
မနက်စာ ဆင်းစားပြီး အိပ်ခန်းထဲ နေ့တပိုင်း အောင်းနေလိုက်သည်။၁၂ နာရီလောက်တွင် ရေချိုးကာ မိတ်ကပ်ပါးပါး ပုတ်ပြီး ပါတိတ်အဝါရောင် ဝမ်းဆက်လေး ဝတ်ကာ မှန်ရှေ့ သူမခန္ဓာကိုယ်အား တပတ်လှည့်ကြည့်လိုက်၏။စိတ်ကျေနပ်မှု့ရမှ နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား နူတ်ခမ်းနီ ပန်းရောင်အဖျော့လေးဆိုးကာ ဟော်တည် အောက်ထပ် ဆင်းခဲ့လိုက်သည်။
အောက်ထပ် ထမင်းစားခန်း၌ နေမင်းခန့်နှင့်ဦးထွန်းတို့ ရောက်ရှိနေကာ စားသောက်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။ထမင်းစားသောက်ပြီး အလုပ်ကိစ္စအတွက် ဟော်တည်မှ ထွက်ခွာလာခဲ့တော့သည်။ညနေပိုင်းတွင် မြေကွက်ပိုင်ရှင် ဦးမင်းစိုးအား မြေကွက်ဖိုးငွေ အကြေချေကာ မြေကွက်နှင့်ပတ်သတ်သမျှ တစုံတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာပါက တာဝန်ယူပေးရန် စာချုပ်ထဲ ထည့်ရေးကာ စာချုပ်ချုပ်ဆိုလိုက်တော့၏။
ရှယ်ယာရှင်များနှင့် လုပ်ငန်းကိစ္စများပြောကာ အလုပ်စတင်မည့် ရက်အား သတ်မှတ်ပေးလိုက်သည်။ရှယ်ယာရှင်များနှင့် ဒါရိုက်တာအဖွဲ့ဝင်များ မရှင်းလင်းသည်အချက်များအား ပြန်လည်ရှင်းပြပေးကာ အစည်းအဝေးအား သိမ်းလိုက်တော့သည်။သူမတို့တည်းခိုသော ဟော်တည်သို့ ပြန်ရောက်ချိန် မှောင်စ ပြုနေ၏။
" ကဲ … လုပ်ငန်းကိစ္စ ပြီးသွားပါပြီ … နက်ဖန် မနက်ပြန်ဖို့ … အဆင်သင့်လုပ်ထားလိုက်ကြတော့ "
ဟော်တည်သို့အရောက် ကားပါကင်နား မရောက်ခင် နေမင်းခန့်နှင့်ဦးထွန်းအား မှာကြားနေသည်။
" ဟုတ် … မမလေး "
" ဟုတ် … မမခေါင် "
ကားပေါ်မှ အဆင်း တစုံတစ်ခု သတိရဟန်ဖြင့် ပြန်လှည့်ကာ…
" နေမင်းခန်း … ဟိုပြန်ရောက်တာနဲ့ အဆောက်ဦးအတွင်းပိုင်း အခန်းအလှဆင်ဖို့ ဒီဇိုင်း ၃ မျိုးလောက်ဆွဲထား "
နေမင်းခန့်မှာ ခေါင်းညိတ်ပြရင်း ဖင်သားကြီးများရမ်းကာ ဟော်တည်တွင်း ဝင်သွားသော နုနုထွဋ်ခေါင်၏ ခန္ဓာကိုယ်နောက်ပိုင်းအား ငေးကြည့်နေမိသည်။အလုပ်လုပ်ရာတွင် မြန်ဆန်တိကျပြီး အမြော်အမြင်ရှိသော နုနုထွဋ်ခေါင်အား ပထမဆုံးအကြိမ် လေးစားလာတော့၏။
.................................................................................................................................
" ဒါလေးနဲ့များ လိုက်မလား … ဒါလေးရော "
ခြံဝင်းကျယ်ကြီးတစ်ခု အတွင်းရှိ လှပခန့်ညားသော နှစ်ထပ်တိုက်၏ အိပ်ခန်းလေးထဲ နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့ သူမကိုယ်လုံးအား တစ်ပတ်လှည့်ကြည့်လိုက်၏။အဝတ်စားများ တထည်ပြီးတထည် ကပ်ကာ ကြည့်ရင်း သူမကိုယ် သူမ ပြန်မေးနေတော့သည်။ချောင်းသာမှ အလုပ်ကိစ္စနှင့်ပြန်လာပြီး ၁လတိတိပြည့်သောနေ့တွင် နေမင်းခန့် အိမ်မှ သဒ္ဒါဆွမ်းကပ်မည်ဖြစ်၍ ကုမ္ပဏီအတော်များများ ဖိတ်ကြားထား၏။သူမအနေဖြင့် ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်အနေနှင့်ရော နေမင်းခန့်၏ အထက်လူကြီးတစ်ယောက်အနေနှင့်ရော သွားရမည် ဖြစ်သဖြင့် အဝတ်စားရွေးကာ ဗျာများနေရသည်။
" ကျွိ … ကျွီ … ကျွီ …… ဟောတော် … အသဲလေး "
တံခါးဖွင့်သံနှင်အတူ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်နန်းသဇင် အိပ်ခန်းတွင်း ဝင်လာရင်း မျက်နှာကြီးပြုံးနေမိ၏။ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်တစ်ဦးဖြစ်ပေမယ့် အိမ်တွင် ကလေးတစ်ယောက်လို ပြုမှုနေထိုင်သော သမီးဖြစ်သူအား ချစ်စနိုးနှင့် ခေါ်လိုက်မိသည်။
" ကြည့်မနေပါနဲ့ မေကြီးကလည်း … ဒီမှာ သမီးကို ကူရွေးပေးပါဦး "
ဒေါ်နန်းသဇင်မှာ သူ့နေရာနှင်သူ အချိုးဆစ်ကျကာ လှပကျော့ရှင်းနေသော သမီးဖြစ်သူ၏ ကိုယ်လုံးအလှအား ငေးကြည့်နေမိ၏။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ သူမအိပ်ခန်းထဲ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် ဗလာစီယာ ခရမ်းရောင်လေးနှင့် ခါးအောက်ရှိ ဖင်သားကြီးက အတွင်းခံဘောင်းဘီမပါပဲ စကပ်အပါးသားအပျော့လေး ဝတ်ထားရင်း အဝတ်စားများ ရွေးနေရင်း မိခင်ဖြစ်သူအား လှမ်းပြောနေသည်။သူမ ခြေရင်းတွင် အဝတ်စားများ ပုံနေကာ အဝတ်ဗီဒို တစ်ခုလုံးလည်း ရှုတ်ပွ နေတော့၏။
" ခ်ခ် … အမလေး … လာပါပြီရှင့် … သူ့ကိုယ်သူ ကလေးလုပ်နေတာ … ကြည့်ပါဦး နဲတာကြီးတွေ မဟုတ်ဘူး "
သမီးဖြစ်သူနား တိုးကပ်သွားရင်း ဖင်သားစိုင်ကြီးများအား ပွတ်သပ်လိုက်သည်။
" ကိုကြီးခန့်မော်တို့ ဆွမ်းကျွေး သွားမလို့ မေကြီးရဲ့ … ဘာဝတ်သွားရမှန်း မသိဘူး "
အနားရောက်လာသော မိခင်ဖြစ်သူ ပါးပြင်အား နမ်းရင်း နူတ်ခမ်းလေးစူကာ ပြောနေလိုက်၏။
" ခါတိုင်း … ဒီလို မဟုတ်ပါဘူး … မေကြီး အသဲလေးက … ဘာလဲ … အဲဒီမှာ ချစ်သူနဲ့ ချိန်းထားတာလား "
" ဟာ … မေကြီး နော် "
နှာခေါင်းလေးရှုံ့ကာ မိခင်ဖြစ်သူ မျက်လုံးလေးဆွေကြည့်လိုက်ပြန်သည်။
" ခ်ခ် … ခ်ခ် … ကဲပါ … အသဲရယ် … အပေါ်က ဟောဒီ ကိုယ်ကျပ် မီးခိုးရောင်လေးဝတ် … အောက်က ထမိန်စကပ် အညိုလေးဝတ် … ခေတ်လည်းနောက်မကျဘူး … ဟော့ဟော့ရမ်းရမ်းလည်း မဖြစ်တော့ဘူးပေါ့ "
" အဟေးးးး … အာ့မို့ မေကြီးကို … ချစ်နေရတာ "
မိခင်ဖြစ်သူ ရွေးပေးသော အင်္ကျီနှင့် ထမိန်အား ဝတ်ကာ မှန်ထဲကြည့်ရင်း အားရကျေနပ်မိသည်။မီးခိုးရောင်အင်္ကျီကိုယ်ကျပ်လေးမှာ သူမကိုယ်လုံးလေးအား ချပ်ကပ်နေကာ လက်မောင်းသားဖွေးဖွေးပြည့်ပြည့်လေးက ပေါ်လွင်နေ၏။
ရင်သားစူစူလေးများ ဖေါင်းကြွနေကာ ခါးလေးခွက်နေသဖြင့် အောက်မှ ဖင်သားကြီးများကလည်း ထမိန်စကပ်ကြောင့် ပို၍ ထွားလာသယောင် ထင်နေရပြန်သည်။မျက်နှာနုနုချောချောလေးပေါ် မျက်ခုံးထူထူနှင့်မျက်လုံးရွဲကြီးများ နေရာယူထားကာ စင်းနေသောနှာတံလေးနှင့် နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးက မြင်သူတကာတိုင်း လည်ပြန်ငေးယူရ၏။ပိုက်ဆံအိတ် အနက်လေးအား ပုခုံးပေါ်လွယ်ကာ ကားသော့နှင့် သူမ ကိုင်နေကြ ဖုန်းပါမပါ စစ်ကြည့်လိုက်သည်။
မိခင်ဖြစ်သူအား အာဘွားတချက်ပေးကာ အောက်ထပ်သို့ဆင်းခဲ့လိုက်၏။အောက်ထပ်သို့ အရောက် ကားဂိုဒေါင်ဘက် လျှောက်ကာ သူမကားလေးအား ထုတ်ပြီး လမ်းမပေါ်မောင်းထွက်ခဲ့သည်။လမ်းမကြီးဘေးနား အသွားအပြန်ယဉ်များ လမ်းသွားလမ်းလာများ ခဏစောင့်ကာ လမ်းမပေါ် ကားလေးအား မေးတင်လိုက်၏။ထို့နောက် နေမင်းခန့်တို့ အိမ်သို့ ကားလေးအား ဦးတည်လိုက်တော့သည်။
သူမရောက်သွားချိန် လူအတော်တော်များ ရောက်ရှိနေသည်။ခြံဝင်းထဲဝင်လိုက်သည်နှင့် ကားလေးများ တန်းစိရပ်ထားရာ ခြံဝင်း၏ ညာဘက်ခြမ်းသို့ တန်းမောင်းကာ လွတ်တဲ့နေရာအား ကားထိုးရပ်လိုက်သည်။ကားပေါ်မှဆင်းကာ ခြံဝင်းအလယ်တည့်တည့် အုတ်ခင်းလမ်းလေးပေါ် ပြန်လျှောက်လာခဲ့၏။အိမ်မကြီးထဲ အရောက် ဇွန်းသံ ခရင်းသံ ရယ်မောသံများ နားထဲတိုးဝင်လာကာ နေမင်းခန့်၏ အသံလေး အရင်ဆုံးကြားလိုက်ရသည်။
" ဟော … မမခေါင် လာပြီ "
နေမင်းခန့် အသံနှင်အတူ စားသောက်နေသော ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်များ စီးပွားရေးထိပ်တန်းပညာရှင်များ လုပ်ငန်ရှင်းများ အလွှာအသီးသီးမှ ပုရိသတို့၏ မျက်လုံးများက သူမခန္ဓာကိုယ်ပေါ် ကျရောက်လာသည်။
" ဟာ … မင်းသမီး ရှုံးတယ်ဗျာ "
" လူပြည်မှာ … နတ်သမီး တကယ်ရှိတာဗျို့ "
" လူမှဟုတ်ရဲ့လား … ချောလိုက်တာ "
လုပ်ငန်းနှင့်ပတ်သက်ပြီး ရင်းနှီးသူအချို့က ဝိုင်းစနေကြသည်။ခုမှမြင်ဖူးသော သူတစ်ချို့ကလည်း နုနုထွဋ်ခေါင်နှင့်ရင်းနှီးသူအချို့အား မေးမြန်းနေကြသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ပြန်လည်းပြုံးပြနုတ်ဆက်ရင်း နေမင်းခန့်စီစဉ်ပေးသော စားပွဲအလွတ်တစ်လုံး၌ ဝင်ထိုင်လိုက်၏။နေမင်းခန့်မှာ စတစ်ကော်လံအဖြူ ပိုးပုဆိုး နက်ပြာလေးနှင့် ဆံပင်လေးအားလှန်ဖီးထားကာ ခန့်ညားချာမောနေသည်။
" မမခေါင် … အုန်းထမင်းလား … ထမင်းအဖြူလည်း စားလို့ရတယ် "
" ရိုးရိုး ထမင်းဖြူပဲ လုပ် … နေမင်းခန့် "
ခဏအကြာ ကြက်ကြော် ဆိတ်သားနှပ်နှင့် ထမင်းဖြူများ နေမင်းခန့်ကိုယ်တိုင် ယူချလာသည်။နတ်သမီးရှုံးအောင် လှပနေသော နုနုထွဋ်ခေါင်ဘေးမှ ဘယ်မှ ထမသွားတော့ပဲ မျက်နှာလေးအားငေးကြည့်နေ၏။ကြက်ကြော် ကြွတ်ကြွတ်လေးအား အမျှင်လေးများဖြစ်အောင် ခွာပေးကာ ဖန်ခွက်အလွတ်တစ်လုံးထဲ အအီပြေ သောက်ရန် အချိုရည်ငှဲ့ပေးနေပြန်သည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာလည်း ဝင်လာကတည်းက ဂရုတစိုက် ဧည့်ခံပြုစုပေးတော့ နေမင်းခန့်၏ အပြူအမူလေးများကြောင့် ဘဝင်ခိုက်နေမိသည်။ထိုစဉ် သူမတို့ဝိုင်းသို့ လူတစ်ယောက်ရောက်ရှိလာ၏။
" ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်လား ခင်ဗျာ … နာမည်က ရင်းနှီးနေတာ ကြာပါပြီ … လူတော့ ခုမှပဲ မြင်ဖူးတော့တယ် "
" ဟုတ် … ကျမ … နုနုထွဋ်ခေါင်ပါ … ဘာရှိလို့ များပါလည်းရှင် "
နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ ထမင်းစားအပြီး အချိုရည်သောက်နေစဉ် ရုတ်တရက် လာမိတ်ဆက်သော ခပ်သန့်သန့် လူအား ချက်ချင်းပြန်မေးလိုက်သည်။
" အေးဗျာ … စားတုန်းသောက်တုန်း … ခုလို လာပြောမိတာ အားနာမိပါတယ် … ကျနော်နာမည် မိုးစက်ပါ "
" ရပါတယ်ရှင် … ကျမ ထမင်းစားပြီးပါပြီ "
ခုမှသိသော သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ဦးအား ပြုံးရွှင်စွာ ရယ်မောစကားပြောနေသော နုနုထွဋ်ခေါင်အား ကြည်ရင်း နေမင်းခန့် မျက်နှာလေး တည်သွားရသည်။ခုန ပျော်ရွှင်မှု့လေးများ ချက်ချင်းပျောက်ကွယ်သွားတော့၏။
" ဟုတ် … ကျနော် … နေရာ အလွတ်လေး တခု … အဆောက်ဦးလေး တခု အပ်ချင်လို့ပါ … ခုန … ဦးဝေလု တို့နဲ့ စကားစပ်မိမှ … ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်နဲ့ အလုပ်လုပ်ဖို့ အကြံပြုကြလို့ပါ "
" အော် … ဦးဝေလု တို့နဲ့က … လူရင်းတွေပါရှင် "
" ဟုတ် … ပေ၅၀၀ ပတ်လည်လောက်ကို … မီနီမားကပ် အသေးစားလေးတခု ပါအောင် တိုက်ခန်းလေးတွေ ဆောက်ချင်လို့ပါ … ပြီးတော့ အပန်းဖြေဖို့ ရေကူးကန်တို့ ကစားကွင်းတို့ အစုံပေါ့ … အဲလို ဆောက်ချင်ပေမယ့် … ဘာမှ မစီစဉ်တတ်လို့ပါ "
" ဟုတ် … ဒီက … ကိုကြီးခန့်မော် နဲ့ မရင်းနှီးဖူးနဲ့ တူတယ် "
" ကျနော်က ဒီလိုင်းထဲက မဟုတ်ဘူး ဒေါ်နုနုထွဋ်ခေါင်ရယ် … ဦးဝေလုတို့နဲ့ ပါလာရင်း စကားစပ်မိရာက … ခုလို လာမေးမိတာပါ … ဘန်ကောက်မှာ ရှယ်ယာဝင်ထားတာတွေရှိတယ် … ခု ကျနော့် အစီစဉ်လေး အောင်မြင်ရင် မြန်မာပြည်မှာပဲ အေးဆေးပြန်နေချင်လို့ "
" ဟုတ်ပါပြီရှင် … ကျမ အဆင်ပြေတဲ့နေ့ … ကိုမိုးစက်ကို လှမ်း ဆက်သွယ်ပေးပါ့မယ် … မြေကွက်အနေထားနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်အနေထား ပုံလေးတွေ စုထားပေးပေါ့ "
" ဟာ … အဲဒါတော့ စိတ်ချ … ကျနော့အိမ်မှာ … အဲဒီမြေလွတ်ကို ရှု့ဒေါင့် အမျိုးမျိုးက ရိုက်ထားတဲ့ပုံတွေ ရှိတယ်ဗျ … ခုလိုက်ကြည့်တောင် ရပါတယ် "
" ခ်ခ် ခ်ခ် … လုပ်ငန်းကြီး လုပ်မယ့်သူပဲ … မလောပါနဲ့ ကိုမိုးစက်ရယ် "
မိုးစက်နှင့်စကားပြောရင်း နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ နေမင်းခန့်အား မသိမသာ ခိုးခိုး ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲ ကြိတ်ပြီးကျေနပ်လျက်ရှိသည်။နေမင်းခန့်မှာ မျက်နာပျက်နေကာ သူမပေါ် သဝန်တိုနေသည်ကို မြင်နေရ၏။သို့သော် ချက်ချင်း နုနုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက် ဝဋ်လည်ခဲ့ရသည်။
နေမင်းခန့်ဘေးနား ဆံပင်ဂုတ်ဝဲလေးနှင့် ငယ်ငယ်ချောချော မိန်းကလေးတစ်ယောက် ရောက်လာကာ နေမင်းခန့်အား လက်မောင်းရိုက်လိုက် ပုခုံးပုတ်လိုက်နှင့် ရယ်ရယ်မောမော စကားတွေပြောနေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့၏။ထိုမိန်းကလေး ရောက်လာသည်နှင့် နေမင်းခန့်မှာ သူမဘက် လှည့်မကြည့်တော့ပေ။စိတ်ထဲ ဖျင်းကနဲ့ဖြစ်ကာ မိုးစက်နှင့် လုပ်ငန်းကိစ္စ စကားပြောရာတွင် စိတ်မပါတော့ပေ။ထိုစဉ် ဆံပင်ဂုတ်ဝဲနှင့် မိန်းမချောလေးမှာ နေမင်းခန့် လက်မောင်းအား ဆွဲကာ…
" မရဘူးကွာ … ခုထ … အိမ်လိုက်ပို့ … အိမ်ဖို့ အုန်းထမင်း သွားပို့ရမှာ "
" မီးငယ် ကလည်းကွာ … ဒီမှာ … ကိုကို့ ဧည်သည်တွေ ရောက်နေလို့ပါ "
" ခုထဆို … ထနော် … မီးငယ် အကြောင်းသိတယ် မလား "
မီးငယ်မှာ နုနုထွဋ်ခေါင်တို့အား တစက်မှ မကြည့်ပဲ နေမင်းခန့် အား ဇွတ်ပူဆာနေသည်။နုနုထွဋ်ခေါင်မှာ မီးငယ်အား တချက်ကြည့်ရင်း မိုးစက်နှင့် စကားဆက်ပြောနေ၏်။သို့သော် နေမင်းခန့်အား ပိုင်ဆိုးပိုင်နင်းနှင့် လက်မောင်းအားဆွဲကိုင်ပြောနေသော မီးငယ်အား စိတ်ထဲမှ အမှုံ့ချေပစ်ချင်နေသည်။
သူမ အသက်ရွယ်အရ နေမင်းခန့်အား ဒီလိုအပြုမှုမျိုး လုပ်ရန် မသင့်တော်ပေ။သင့်တော်သည်တိုင် နေမင်းခန့်နှင့် သူမမှာ ချစ်သူလည်းမဟုတ်။အလိုလိုနေရင်း စိတ်ထဲ တအုံနွေးနွေး ခံစားနေရသည်။ထိုစဉ် နေမင်းခန့် မိခင် ဒေါ်ခင်မိုးမြင့်တစ်ယောက် စတီးချိုင်ကြီးကိုင်ကာ ရောက်ရှိလာ၏။
No comments:
Post a Comment