တဒင်္ဂပျော်ရွှင်ရာ အပိုင်း ( ၁ )

တဒင်္ဂပျော်ရွှင်ရာ အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - julyrooney

အချစ်တက္ကသိုလ်မှကူးယူသည်။

“  ဟယ် ကိုပိုင်စိုး မဟုတ်လား”

“  ဟုတ်ပါ့ဗျား နှင်းမြတ်မွန်ပါလား။ မတွေ့တာကြာလို့ ပိန်သွားတာလား ဝိတ်ချထားတာလား ဟမ်”

“  နှစ်ခုစလုံးပဲ။ ကြည့်စမ်း မတွေ့တာတောင် ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ။ ခုဘယ်ရောက်နေလဲ။ ဘာတွေ လုပ်နေလဲ။ ဒီသင်တန်းမှာ ဟိုနေ့ကတွေ့လိုက်လို့ ကိုပိုင်နဲ့တူတယ်ဆိုပြီး ကြည့်နေတာ။ နှုတ်ဆက်မယ်လုပ်တော့ မတွေ့တော့ဘူး။ မိန်းမရပြီလား။ ကလေးကော ရပြီလား”

“  အမလေးဗျာ။ နှင်းမြတ်မွန်ရယ် မေးလိုက်တာလဲ ရေလေးဘာလေး သောက်ပါဦး။ ဘယ်က စဖြေရမှန်းမသိတော့ဘူး ”

“  ခိခိအကုန်လုံးဖြေ။ တကတည်း ပျောက်သွားလိုက်တာ ဘယ်နှစ်နှစ်ရှိပြီလဲ။ ညီမတို့ကိုတော့ အရင်လိုခင်လို့ရပါတယ်။ အဆက်ဖြတ်ထားပြီး မခင်ချင်တော့တာလား”

“  မဟုတ်ပါဘူးအေ။ ဒီလိုပါပဲ။ ညည်း အားတယ်မဟုတ်လား။ တခုခုသောက်ရင်း ပြောကြတာပေါ့”

“  အင်း အားပါတယ်။ သွားမယ်လေ”

အအေးဆိုင် တခုတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ရင် းစကားပြောဖြစ်ကြသည်။ စုံေိတာပင်။ ပြန်ခါနီးက နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ဖုန်းနံပါတ်နဲ့ facebook အကောင့်ကို တောင်းကာ သူ့ကိုအပ်လိုက်ပြီး သူမဖုန်းနံပါတ်လဲပေးသည်။ သူလဲ တိုက်ခန်းကို ပြန်ရောက်ပြီး ခဏနားကာ ရေချိုးပြီးအဝတ်လဲကာ ညနေစာစားဖို့ပြင်နေတုန်း ဖုန်းလာသဖြင့် ကိုင်လိုက်ရာ ပိုးပိုး။ စကားအတော်ကြာပြောပြီးနောက် သူ အတွေးတွေက အတိတ်ကို ပြန်ရောက်သွားသည်။

လွန်ခဲ့တဲ့ရှစ်နှစ်ကျော် ကိုးနှစ်လောက်က သူ ဘူမိဗေဒနဲ့ဘွဲ့ရပြီး အစိုးရဌာနတစ်ခုတွင် အလုပ်ဝင်လုပ်နေရင်း ရန်ကုန်သို့ ဘူမိဆိုင်ရာ သင်တန်းကို ခြောက်လလောက်လာတက်ရင်းနဲ့ ဖြစ်ခဲ့သည့် ကိစ္စတွေပင်။ သူက ဧရာဝတီတိုင်း ဖျာပုံနယ်ဖက်က ဇာတိပင်။ မိဘတွေကတော့ လယ်ယာလုပ်ငန်းလုပ်ကိုင်နေသူများပင်။ လယ်သမားမျိုးရိုးဖြစ်ပြီး လယ်ဧကများစွာပိုင်ပေမယ့် သူကတော့ လယ်လုပ်ဖို့စိတ်မဝင်စား။ အိမ်မှာလဲ သူကသားအငယ်ဆုံး။

စာလဲတော်တာမို့ ဘာမှမခိုင်း။သူကလဲ စိတ်မဝင်စားမို့ကွက်တိပင်။ အကိုနဲ့ အမကတော့ စာကို သိပ်စိတ်မဝင်စားပေ။ မိဘတွေကိုကူလုပ်ပြီး သူကတော့ ကျောင်းတက်သည်။ ဆယ်တန်းအောင်တော့ ဘူမိဗေဒဘာသာကို ယူခဲ့ပေမယ့်ဘာမှန်းသူမသိ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စိတ်ဝင်စားလာပြီး ကြိုးစားခဲ့တာမို့ မာစတာတန်းပြီးအောင်တက်ခဲ့သည်။

ကျောင်းတက်စဉ်ကာလတလျှောက်မှာ မိဘကလဲ ပြေလည်သူမို့ မပူမပင်နေရပြီး ရုပ်ရည်က ကြည့်ကောင်းပြီးအရပ်အမောင်းကလဲ ကောင်းတာမို့ မိန်းကလေးတွေကြိုက်သည့် ယောက်ကျားလေးစာရင်းထဲမှာ ထိပ်ဆုံးကမပါတောင်မှ အလယ်အလတ်တော့ရှိသည်။ လူငယ်သဘာဝမို့ ရည်းစားထည်လဲ ထားပေမယ့် စာကိုတော့ကြိုးစားသည်။ မာစတာပြီးတော့ သူလဲ အလုပ်လုပ်ချင်တာနဲ့ ဌာနဆိုင်ရာအလုပ်ခေါ်တော့ ဝင်လျှောက်လိုက်ရာ ရပြီးနေပြည်တော်သို့ သူပြောင်းရသည်။

အလုပ်ရကာစတော့ ဒုဦးစီးမှုးဘဝနဲ့ တောထဲတောင်ထဲမှာ သွားလာကာ ဆရာသမားသဘာရင့် ဝါရင့်တွေနဲ့ လိုက်ရင်းပညာသင်ပညာယူခဲ့ရသည်။ အလုပ်ဝင်ပြီးနှစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ သင်တန်းတက်ရန် ရန်ကုန်သို့လာရသည်။ သင်တန်းတက်ရင်း ကွန်ပျူတာသင်တန်းပါ ရောတက်ရင်း ဆုပြည့်ဆိုသည့်ကောင်မလေးတယောက်နဲ့ တွေ့ကာ ကြိုက်သွားသည်။ ဆုပြည့်က သူ့ထက်ခုနှစ်နှစ်လောက်ငယ်မည်။

စီးပွားရေးတက္က သိုလ်ပထမနှစ်တက်နေသည်။ သူလဲ ဆုပြည့်နဲ့တွေ့မှ အရမ်းချစ်သွားမိသည်။ ဆုပြည့်က မလှပေမယ့် ချစ်စရာကောင်းသည်။ သူတွဲခဲ့ ငြိခဲ့ဖူးတဲ့ကောင်မလေးတွေကို ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲမလှ။ ပုပုသေးသေးပင်။   

အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းသလို ကလေးလိုပင်။ တွေ့တာဘယ်လောက်မှမကြာပေမယ့် သူတို့နှစ်ယောက်အရမ်းချစ်မိကြသည်။ သူသင်တန်းပြီးလို့ ပြန်လာသည်အထိ နှစ်ယောက်သား ဖက်တာနမ်းတာလောက်ပဲရှိခဲ့သည်။ သူကလဲ စည်းစောင့်သလို ဆုပြည့်ကလဲ မပေး။

သူအရင်က ကောင်မလေးတွေနဲ့တုန်းကတော့ မရ။ ဘယ်သူမှအလွတ်မပေး။ဆုပြည့်ကျတော့ အရမ်းချစ်တာကြောင့် မကြည်ဖြူရင် မယူချင်တာလဲပါသည်။ သူနေပြည်တော်ပြန်ရောက်ပြီး တစ်လတစ်ခါ အနည်းဆုံး ရန်ကုန်ကိုလာကာ ဆုပြည့်နဲ့တွေ့ဖြစ်သည်။

ဆုပြည့် ပထမနှစ်ပြီးတော့ ဒုတိယနှစ်စတက်သည့်အခါ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တိုက်ခန်းစုငှါးပြီးနေသည်။ ဆုပြည့်နဲ့ ချစ်သည့်သက်တမ်းတစ်နှစ်ပြည့်သည့်နေမှ ဆုပြည့်နဲ့သူ ဟိုတယ်တစ်ခုမှာ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ရင်းနှီးခဲ့ကြသည်။ နောက်ပိုင်းအစရှိအနှောင်နှောင် သူရန်ကုန်ရောက်တိုင်း အချစ်လွန်ဖြစ်ကြသည်။

နောက်ပိုင်း သူနဲ့ဆုပြည့်သူငယ်ချင်းသုံးယောက်နဲ့ ရင်းနှီးကြသည်။ နှင်းမြတ်မွန် ၊ အေးမိစံနဲ့ ပိုးပိုး။ ပိုးပိုးက ခုမှပထမနှစ်တက်သည့်သူ။ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်နဲ့ ဆုပြည့်က ပထမနှစ်ကတည်းက သူငယ်ချင်းတွေ။ သူကလဲ ဟာသတွေပြောကာ ရွှတ်နောက်နောက်နေပြီး စကားပြောကောင်းသူမို့ အားလုံးက ခင်သည်။

အကိုတစ်ယောက်လိုစောင့်ရှောက်ကာ ရိုးသားသူမို့ နောက်ပိုင်းတွင် သူတို့လေးတွေကပါ သူ့ကို အရမ်းရင်းနှီးလာကာ ပြောမနာ ဆိုမနာဖြစ်လာရသည်။ သူတို့သုံးယောက်လုံးတွင်လဲ ရည်းစားကိုယ်စီရှိကြသည်။နှင်းမြတ်မွန်က မွန်ကရင်ဗမာစပ်။ လူက အသားမဖြူမညို။

ခန္ဓာကိုယ်က ငါးပေသုံးလက်မလောက်ရှိပြီး တင်တွေရင်တွေက ဖွံ့ထွားသည်။ နည်းနည်းဝသည်လို့ပြောရမည်။ အဝတ်အစားဝတ်ရင်တော့ ကိုယ်ကြပ်တွေ ဝတ်တက်တာမို့သိပ်မသိသာပေမယ့် အရမ်းကြပ်သည့်အခါတွင် ဗိုက်ခေါက်တွေနဲ့ ခါးဘေးနားက အဆီတွေက သိသာသည်။

သူ့ရည်းစာက ဆေးသမားလို့တော့ ဆုပြည့်ကပြောသည်။ အေးမိစံက အသားကဖြူသည်။ အရပ်က ငါးပေနှစ်လက်မလောက်ရှိပြီး တင်တွေရင်တွေက နှင်းမြတ်မွန်လောက်မဖွံ့ပေမယ့် သူ့ဟာနှင့်သူကြည့်ကောင်းသည်။ သူ့ချစ်သူက သူတို့နယ်ကပင်။ကိုးတန်းကတည်းက ချစ်လာကြသည်ပြောသည်။

မိဘတွေကလဲ ရင်းနှိးပြီးသား သဘောတူထားတာမို့ အချိန်တန်ရင်ပေးစားကြမည် လို့သိရသည်။ သူနဲ့ နှစ်ခါသုံးခါတော့တွေ့ဖူးကာ သူနဲ့လဲ ခင်သည်။ ပိုးပိုးကတော့ အားလုံးထဲမှာ အချောဆုံး။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က မော်ဒယ်တစ်ဦးလိုပင်။ တင်နဲ့ရင်က ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့ ကြည့်ကောင်းသလို ရုပ်ရည်က အရမ်းလှသည်။ ကျောင်းတွင်လဲ လိုက်သည့်ပေါလှသလို သူတို့နေသည့် ရပ်ကွက်ကကောင်လေးတွေကလဲ လိုက်ကြသည်။

သူ့ကောင်လေးက သူဆယ်တန်းနှစ်က ဖြစ်ခဲ့သည်လို့ ပြောသည်။ သူ့ကောင်လေးက နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းသွားတက်ဖို့လုပ်နေသည်လို့ ပြောသည်။ သူတို့မြို့တွင် ချမ်းသာသည့်စာရင်းဝင်တဲ့ သူလို့သိရသည်။ သူရန်ကုန်ရောက်တိုင်း ဆုပြည့်အဆောင်မှာ သူတို့တွေက ချက်ပြုတ်ကာ ထမင်းဝိုင်းဖွဲ့စားကြရင်း စလိုက်နောက်လိုက်နဲ့ ပျော်စရာ။ ဘုရားသွားလိုက် ရုပ်ရှင်ကြည့်လိုက် ဈေးပတ်လိုက်အကုန်လိုက်ကြသည်။

တခါတလေ သူတို့အဆောင်မှာအိပ်တက်သည်။ တစ်ခါသား သူရန်ကုန်ရောက်တော့ ဆုပြည့်က သူ့အိမ်ပြန်သွားသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ အိမ်ပြန်သွားတာမို့ အေးမိစံနဲ့ ပိုးပိုးက ကြောက်လို့ဟုဆိုကာ သူ့ကို လာအိပ်ခိုင်းသည်။ ဖြစ်ချင်တော့ သူညနေစောင်းရောက်တော့ ပိုးပိုးတစ်ယောက်တည်း။ ကြောက်နေရှာသည်။အသံတောင် မထွက်ရဲ။ သူတယောက်တည်းမှန်းသိရင် ကောင်လေးတွေက တံခါလာခေါက်တက်သည်မို့။အေးမိစံက သူ့သူငယ်ချင်းဆေးရုံတင်တာလိုက်သွားသည်တဲ့။

သူလဲ ပိုးပိုးကိုမကြောက်ဖို့ပြောရင်း ဘာစားပြီးပြီလဲ မေးတော့ ဘာမှမစားရသေး။ ဘာမှမရှိဘူးဆိုတာကြောက့် သူလဲ အပြင်ထွက်ဝယ်ပေးကာကျွေးလိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်တည်း။ ဖြစ်ချင်တော့ မီးပျက်သွားတာမို့ သူလဲ ပိုးပိုးကို စိတ်မပူဖို့ အတန်တန်နှစ်သိမ့်ရင်းမကြောက်အောင် စကားလှည့်ပတ်ပြောနေရသည်။

အဲ့ချိန်ကတည်းကစပြီး ပိုးပိုးက သူ့ကိုအရမ်းကိုခင်ကာ အစစအရာရာ တိုင်ပင်ကာ အကိုရင်းတစ်ယောက်လိုပင်။ ကျန်တဲ့သူတွေကလဲ သူ့ကို လေးစားခင်မင်ကာ အရင်ကထက်ပို ရင်းနှီးလာကြသည်။ ဆုပြည့်ကလဲ သူ့ကိုအရမ်းချီးကျူးကာ အချစ်ပိုခဲ့သည်။ သူလဲ ဘာသားနဲ့ထုထားသည်မို့လဲ။ အရင်ကတည်းက ဇရှိသည့်သူ။ တိုက်ခန်းတခုတည်း သွေးမတော်သားမစပ် ပျိုတိုင်းကြိုက်တဲ့နှင်းဆီခိုင်ကို မီးပျက်နေကာသူ့အနားမှာ ကြောက်နေတဲ့ ကောင်မလေးကို စိတ်မဖောက်ပြန်ပဲနေမတဲ့လား။

သို့သော် သူ့တွင်အသက်လောက်ချစ်ရတဲ့ ဆုပြည့် ရှိတာတကြောင်း၊မဖြစ်သင့်ဘူးလို့တွေးမိတာလဲ ပါတာမို့သူပါ အာရုံလွှဲရအောင် လျှောက်ပြောနေတာပင်။ သူနဲ့ဆုပြည့်တို့ ချစ်ခရီးတလျှောက်မှာ အနှောက်အယှက်တစုံတရာမရှိခဲ့သလို သူတို့နှစ်ယောက်နဲ့တွဲ ပြီး ကျန်တဲ့သုံးယောက်ပါ တတန်းတန်းပါလာစမြဲ။ နှင်းမြတ်မွန် ဘဲနဲ့ပြတ်တော့ သူတို့ဝိုင်းနှစ်သိမ့်ရသည်။

ဆုပြည့်တို့တိုက်ခန်းမှာပင် ဝိုင်ပုလင်းဝယ်ကာ သောက်ကြရင်း နှစ်သိမ့်ကာချော့ရသည်။ ပိုးပိုး ချစ်သူနိုင်ငံခြားသွားတော့ သူတို့လိုက်ပို့ကြသည်။ အပြန်ပိုးပိုးကို နှစ်သိမ့်ရသည်။ သူတို့သမီးရည်းစား စိတ်ကောက်ကြရင်လဲ ဝိုင်းပြီးချော့ကြသည်။

အေးမိစံတို့ ရည်းစားပြသာနာတက်ရင်လဲ သူတို့ပါကြရပြန်သည်။ တကယ့်ကိုပျော်စရာအတိပင်။ သူကလဲ လစာကအိမ်ပို့စရာမလို လိုရင်အိမ်ကလှမ်းမှာကာသုံးနေတာမို့ အပူအပင်မရှိ။ ဒီလိုနဲ့ ဆု့ပြည့်ကျောင်းပြီးတော့သူ့နယ်ကိုပြန်သွားသည်။

သူလဲ ဖားကန့်ဖက်ကို ခဏတာဝန်ကျတာမို့ ပြောင်းသွားရသည်။ ကျန်တဲ့သူတွေနဲ့လဲအဆက်အသွယ်မပြတ်။ သူနေပြည်တော်ပြန်ရောက်ပြီး သုံးလကျော်တော့ ဆုပြည့် ရန်ကုန်ကိုလာတာနဲ့ သူလဲ သွားတွေ့ဖြစ်သည်။ မတွေ့တာကြာပြီမို့ချစ်သူနှစ်ယောက် အတိုးချချစ်ခဲ့ကြသည်။ အဲ့တုန်းက ဆုပြည့်ကို သူနောက်ပေါက်ပါ ဖွင့်လိုက်သည်။ ဆုပြည့်ကလဲ လိုလိုချင်ချင်ပေးသည်။

နှစ်ယောက်သား အချစ်လွန်ကြသည်။ အဲ့တုန်းက သူတို့ချစ်သူနှစ်ယောက် နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့ကြတာကို သိရင် သူပြန်လွှတ်မိမည်မထင်။ ဆုပြည့်ရန်ကုန်မှာ ငါးရက်လောက်သူနဲ့နေပြီး ပြန်သွားကာ နှစ်လလောက်သူနဲ့အဆက်အသွယ်ရှိသေးသည်။

နောက်ပိုင်းတွင် အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားကာခြောက်လလောက်နေတော့ ဆုပြည့်ထံမှ သူ့ဆီဖုန်းဆက်လာသည်။ သူယောက်ကျားယူတော့မည်။ အိမ်ကပေးစားတဲ့သူကို ယူတော့မှာမို့ သူ့ကိုမုန်းဖို့မေ့ဖို့ပြောလာသည်။

နောက်ပိုင်းတွင် ဆုပြည့်ယောက်ကျားယူသွားသည်။ နှင်းမြတ်မွန်၊ အေးမိစံနဲ့ပိုးပိုးတို့က သူ့ကိုနှစ်သိမ့်ကြသည်။ ဆုပြည့်အမေက နှလုံးရောဂါသည်မို့ မလွန်ဆန်နိုင်လို့ယူလိုက်ရတာလို့်ပြောသည်။ သူဆုပြည့်ကိုမနာကျည်း မမုန်းရက်ပါ။ အသည်းနင့်အောင်ချစ်ခဲ့သူမို့ ရင်ကွဲမတက်ခံစားရသည်။ အသည်းတွေ တစစီကွဲသလိုခံစားရကာ သူအနာဂတ်မဲ့ကာ လမ်းပျောက်ရသည်။

သူလဲ စိတ်တေပေလေလွင့်ကာ သူများမသွားချင်သည့်နေရာတွေကို သူတောင်းကာပြောင်းသည်။ တောထဲတောင်ထဲမှာ တေပေလေလွင့်နေသည်။ အသည်းကွဲသည်ဆိုပေမယ့် သူအလုပ်ကိုတော့ စိတ်နှစ်ထားသည်။ အလုပ်ချိန်မှာ အလုပ်ကိုအာရုံစိုက်ကာလုပ်သည်။ သူများထက်ပိုကြိုးစားကာ ပိုလုပ်သည်။ ဒါမှ သူဆုပြည့်ကို မေ့မည်ကိုး။ အလုပ်ပြီးချိန်တွင်အရက်ကို အမူးသောက်သည်။ ဒါမှဆုပြည့်ကိုမေ့မည်။

ဒီလိုနဲ့ သူများမသွားချင်သောနေရာမှန်သမျှသွားကာ သူတောထဲတောင်ထဲမှာနေသည်။ အလုပ်ကြိုးစားသည်။ အရက်ကို သောက်သည်။ သူအလုပ်ကြိုးစားမှုရဲ့ အကျိုးရလာဘ်ကတော့ လူကြီးတွေရဲ့ သဘောကျခြင်းခံရပြီး ရာထူးတိုးသည်။

ပြန်တမ်းဝင်အရာရှိဖြစ်ပြီး ဖားကန့်ဖက်မှာသုံးနှစ်လောက် တာဝန်ကျသည်။ သူဆုပြည့်ကို စိတ်မနာပေမယ့် မိန်းမတွေကို မယုံတော့။ ဖားကန့်ဖက်ရောက်တော့ သူအရက်ပြတ်သွားသည်။ မပြတ်လဲခံနိုင်မလား အစာအိမ်နဲ့အသည်းကိုထိကာ ဆေးရုံကိုတက်လိုက်ရသည်။ သူ့ဆရာသမားက သူ့ကိုဆူသလို သူအရမ်းလေးစားရတဲ့ ဆရာကတော်က ငိုကာ သူ့ကိုအရက်သိပ်မသောက်ဖို့မှာသည်။

သူလဲ အရက်ကို ကြိုက်လို့သောက်တာမှ မဟုတ်တာ။ သူလဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အနည်ထိုင်လာတာမို့ အရက်ကိုဖြတ်လိုက်သည်။ ဖားကန့်ရောက်တော့ သူအရက်ကို လုံးဝမသောက်တော့ပေ။ မိန်းမတွေရဲ့အချစ်ကိုကြောက်သွားမိသည်။ သူနောက်မှသိလိုက်ရသည်က ဆုပြည့်မိဘတွေက သူ့ကိုအထင်မကြီး။

ဒါကြောင့် ပိုက်ဆံချမ်းသာသည့်သူနဲ့ပေးစားလိုက်တာ။ ဆုပြည့်ကလဲ မိဘစကားကိုနားယောင်ကာ သူနဲ့ယူရင် ဆင်းရဲမှာကြောက်သည်မို့ သူ့ကိုအဆက်အသွယ်ဖြတ်ကာ ယူသွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါကို နောက်ပိုင်းမှသူနဲ့ခင်မင်ရသည့် ဆုပြည့်ရဲ့ အဒေါ်ကပြောလို့သိရခြင်းဖြစ်သည်။ သူမိန်းမတွေကိုတော်တော်အံ့သြမိသည်။

ဒါကြောင့်မိန်းမတွေရဲ့ အချစ်ကို မယုံဝံ့တော့။ ရည်းစားကိုမထားတော့။ ဝယ်ပဲစားသည်။ တန်ဖိုးမထားတာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့် အရေးတယူတော့မလုပ်။ သူစိတ်ကြိုက်လုပ်ချင်လုပ်သည်။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူအဲ့ဒီဖက်မှာဆရာကျလာသည်။ ဒီကြားထဲ သူနဲ့ခင်မင်ရသည့် ဦးလေးတစ်ဦးက သူ့ကို ဂေါ်လီထည့်ပေးသည်။ သူထည့်တော့မထည့်ချင်။ အဲ့ဒီဦးလေးက တကယ့်တော်သည်ပြောရမလားပင်။ သူ့ကို စိတ်ဝင်စားလာအောင်ပြောတက်သည်။ သူလဲ စိတ်ပါလာကာထည့်သည်။ အရှင်ထည့်ပေးသည်။ သူမယုံ။

ထည့်ပြီးမှသူအံ့သြရသည်။ တကယ်ပင်။ဖြုတ်လို့ရသည်။ပြန်ထည့်လိုရသည်ပင်။ ဂေါ်လီကို သူစိတ်ကြိုက်ကျောက်ကိုရွေးပေးတော့ အဲ့ဒီဦးလေးက သေချာသွေးကာ စိတ်ရှည်လက်ရှည်လုပ်ပေးသည်။ သူကိုတော့ပြောသည်။ သူ့ဘဝမှာ လက်ကုန်ကို လုပ်ပေးတာလို့ပြောသည်။ သူလဲ တော်တော်သဘောကျသည်။ အဲ့ဒီဦးလေးက အဲ့လိုင်းမှာဆရာတစ်ဦးပင်။ လိင်ကိစ္စနဲ့ပတ်သက်လာရင် အကုန်သိသည်။

သူလဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဆရာကျသည်မှတ်နေတာ အဲ့ဒီဦးလေးနဲ့တွေ့မှ ဘာမှမဟုတ်ကြောင်းသိလာရသည်။ သူလဲ ဦးလှဦးကိုတော်တော်လေးသဘောကျသွားကာ သူ့ကိုဆရာတင်ရသည်။ ဦးလှဦးက သူ့ကိုပညာစုံသင်ပေးသည်။ လိင်အားတိုးဆေးတွေ လိင်အဂါြင်္ကီးထွားဖို့တွေ ဘယ်လိုအနေအထားဆိုရင် ဘယ်လိုစသဖြင့် ဗဟုသုတရစရာတွေပြောပြသည်။

ဦးလှဦးက တိုင်းရင်းဆေးပါကျွမ်းတာမို့ သူသင်ယူရသည်။ ဦးလှဦးက တိုင်းရင်းဆေးနည်းဖြင့်ဆေးတွေတိုက် ဆေးလိမ်းလုပ်သည်။ သူလဲ ယုံယုံကြည်ကြည်လိုက်လုပ်သည်။

စိတ်ဆန္ဒပြင်းပြလာရင် ဖားကန့်မှာနေရာစုံ ဆိုဒ်စုံရှိတာမို့်အခက်အခဲမရှိ။ တခါတလေ ဂေါ်လီထည့်တက်သလို တခါတလေကျ ဖြုတ်ထားသည်။ ဦးလှဦးက သူ့ကို ဘေးမဖြစ်စေရန်ရှောင်ရန်ဆောင်ရန်တွေပြောသည်။ သူကလဲ ဦးလှဦးကိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပြသည်။ သူမိန်းမတွေကို နောက်ပေါက်ကို လုပ်ရတာပိုကြိုက်သည့်အကြောင်း။

ဦးလှဦးက သူ့ကို နောက်ပေါက်လုပ်တာ သဘာဝတိုင်းမဟုတ်တာမို့ မကောင်းကြောင်း။ ဆန္ဒရှိလို့လုပ်ရင်တောင်မှ တဖက်မိန်းကလေးကို စိတ်ပါလာသည်အထိ နူးနပ်ဖို့လိုကြောင်း ကြိမ်ဖန်များစွာနောက်ပေါက်ကို ဆက်ဆံရင် မိန်းမတွေအနေနဲ့ စအိုကြွက်သားက နောက်ပိုင်းတွင် မထိန်းနိုင်ပဲ လိပ်ခေါင်းဖြစ်တက်သည့်အပြင် တခြားဘေးထွက်ဆိုးကျိုးများနိုင်ကြောင်းပြောပြသည်။ စအိုကိုဆက်ဆံရင်ဘာ်လိုနူးရမည်ဆိုတာကအစ ပြောပြသည်။ သူလဲ ဦးလှဦးအကြောင်းကိုမေးရာ ဦးလှဦးက တချိန်က အတော်မိန်းမပွေသည့်လူပင်။ လူကလဲ လူချောမို့ အပျိုအအိုမရှောင်ပေ။

သူ့ဘကြီးက တိုင်းရင်းဆေးသမားတော်တစ်ဦးမို့ သူလဲသူ့ဘကြီးနဲ့ လိုက်ရင်းဆေးကျမ်းတွေဖတ် ဘကြီးပြောစကားတွေနားထောင်ရင်းနဲ့ ဆေးနည်းပေါင်းစုံသိလာသည်။ နေရာစုံရောက်ကာ အလုပ်စုံလုပ်ရင်းအပေါင်းအသင်းစုံနဲ့တွေ့ကာ မကိစ္စနဲ့ပတ်သက်လာရင် အရမ်းကို ကျေညက်လာသည်။

သူကိုယ်၌ကလဲ တဏှာကြီးသူမို့ တွေ့မရှောင်ပေ။ နောက်ဆုံးတွင် သူ့ဆရာသမားရဲ့ မိန်းမကိုပင်မရှောင်။ ဆရာ့မိန်းမကလဲ သူ့ကိုမြူဆွယ်တာလဲပါသည်။ အကြီးအကျယ်ကို ငြိကြသည်။ ဆရာကတော်ကို အပေါက်စုံအောင်ကို လုပ်သည်။ ဆရာကတော်က လုံးကြီးပေါက်လှမို့ သူ့အတွက်အဆီတထပ်အသားတထပ်ပင်။တရက်တွင်သူ ဆရာ့မိန်းမနဲ့ အပျော်ကြူးနေတုန်းလူမိကာ ထောင်ကျသွားသည်။

ထောင်ထဲမှာ အစကသူ့ကို ဝိုင်းကာ နှိပ်ကွပ်ကြသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် သူ့ရဲ့ အလိုက်သိမှုတွေကြောင့်အနေချောင်လာရသည်။ ဂေါ်လီထည့်သည့်ပညာကလဲ ထောင်ထဲမှာတက်လာတာပင်။ သူလဲထောင်ထဲမှာ ဆရာတစ်ဦးနဲ့တွေ့ကာ အဲ့ဆရာရဲ့သင်ပြဆုံးမမှုတွေကြောင့်နောင်တရကာ မိန်းမကိစ္စကို မရှုပ်တော့ဟု ဆိုကာ အာမခံလိုက်သည်။ အဲ့ဆရာက သူ့ကိုဗေဒင်ပညာနဲ့ ကျောက်မျက်ပညာကို သင်ပေးသည်။

ထောင်ကနေထွက်တော့ အဲ့ဆရာက သူ့ကို အလုပ်ပေးကာ ကျောက်မျက်ပညာကို သေချာသင်ပေးသည်။နောက်ပိုင်းတွင်ဖားကန့်ကို ရောက်လာသည်လို့ပြောသည်။ တကိုယ်တည်းလူပျိုကြီးလဲ ဖြစ်လို့ ရသမျှပိုက်ဆံကို လှူတာများသည်။ သူ့ကိုကျ ဦးလှဦးက အရမ်းခင်သည်။

သူလဲဖားကန့်မှာ နေစဉ် ဝင်ငွေသောက်သောက်လဲရသည်။ လူငယ်တစ်ဦး ဝင်ငွေများများရရင် ပျက်ဆီးတက်တာမို့ ဦးလှဦးက အနီးကပ်ထိန်းသည်။ သူ့အပေါ် ဦးလေးလိုပင်။ အနီးကပ်ပြုစုစောင့်ရှောက်သည်။ ရသမျှငွေကို ဘဏ်ထဲထည့်ပေးကာ ဘဏ်စာအုပ်ကို သူပဲယူထားသည်။ မဟုတ်တာလုပ်မှာစိုးလို့ပင်။ သူလဲ အရင်းအနှီးတော်တော်ရှိလာတာနဲ့ ဦးလှဦးနဲ့တိုင်ပင်ကာ ကျောက်အရောင်းအဝယ်လုပ်ဖို့ပင်။

ဦးလှဦးက သဘောတူသည်။ သူက ငွေစိုက် ဦးလှဦးက လူစိုက်ကာ အရောင်းအဝယ်လုပ်သည်။ အကျိုးပေးကောင်းတာလား ဦးလှဦးကပဲ ကျွမ်းကျင်လို့လားမသိ။ အကျိုးအမြတ်များသည်။ ရသမျှအမြတ်ကိုတယောက်တစ်ဝက်ခွဲသော်လည်း ဦးလှဦးကမယူ။ သုံးပုံတပုံသာယူသည်။ သူအတင်းပေးသော်လဲမယူ။

သူတို့နှစ်ဦးက တကယ့်သွေးရင်းသားရင်းလိုပင်။ သူ့ကိုလဲ အမြဲဆုံးမသည်။ မိဘညီကိုမောင်နှမကို တန်ဖိုးထားဖို့၊မိန်းမတိုင်းကို တန်ဖိုးမထားပဲ မဆက်ဆံဖို့၊မစားကောင်းတဲ့အသီးကိုမစားဖို့၊ငွေကို ရတိုင်းမဖြုန်းဖို့၊အခွင့်အရေးကို ရတုန်းမှာလိမ္မာစွာယူဖို့ အမြဲဆုံးမတက်သည်။

သူဖားကန့်မှာသုံးနှစ်တာကာလအတွင်း ဝင်ငွေအများကြီးရှာနိုင်ခဲ့သည်။ တိုက်ခန်းတစ်ခန်းနဲ့ ကားတစ်စီးအပါအဝင် ဘဏ်ထဲမှာလဲ သိန်းပေါင်းများစွာ ထည့်ထားနိုင်သည်။ ဦးလှဦးကျေးဇူးပင်။ မိဘနဲ့ အကိုအမတွေကိုလဲ အလျဉ်းသင့်သလို ငွေနဲ့ကန်တော့နိုင်လာသည်။ သူလဲ အသက်သုံးဆယ်ကျော်လာပြီမို့ ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်လာသည်။ သူနေပြည်တော်သို့ပြောင်းခါနီးနှစ်လအလိုမှာ ဦးလှဦးက ဘုန်းကြီးအပြီးဝတ်သွားသည်။

ဆွေးမျိုးရင်းချာလဲမရှိတာမို့ သူပဲအမျိုးလိုဖြစ်နေကာ လိုအပ်တာအကုန်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ဦးလှဦးလဲ ဘုန်းကြီးဝတ်ပြီးနောက်ပိုင်း ခရီးထွက်မည်ပြောကာ သူ့ဆီလာပြီး နှုတ်ဆက်ရင်း ဆုံးမစကားပြောသွားသည်။သူလဲ လိုအပ်တဲ့အချိန်တိုင်းမှာ သူ့ကိုဆက်သွယ်ပါလို့ ပြောလိုက်သည်။ သူလဲ နေပြည်တော်သို့ပြန်ပြောင်းလာပြီးနောက်ပိုင်း အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားသည်။

နေပြည်တော်ရောက်ပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူနိုင်ငံခြားပညာတော်သင်သွားဖို့အရွေးခံရသည်။အရည်အချင်းစစ်စာမေးပွဲဖြေဆိုရာ အဆင့်ဆင့်အောင်လာတာမို့ နောက်ဆုံးအဆင့်ဖြေဆိုရန် အတွက် လိုအပ်တဲ့ သင်တန်းများတက်ရန် ဌာနမှသူ့ကို ရန်ကုန်တွင်သင်တန်းတက်ရန်စေလွှတ်တာမို့ သူလဲ ရန်ကုန်တွင်သင်တန်းလာတက်ရင်း နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ဆုံရတာဖြစ်သည်။

နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ နေပြည်တော်မှာပင်။ ပုဂ္ဂလိက ဘဏ်တစ်ခုမှာအလုပ်ဝင်ရင်း ရာထူးတိုးလို့သင်တန်းတက်ရန်အတွက်ဘဏ်မှ စေလွှတ်တာမို့လာတက်တာဟုပြောသည်။ အိမ်ထောင်တွေက တစ်ယောက်မှမကျသေးပေ။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ရည်းစားရနေပြီ။ သူ့ရည်းစားက မန္တလေးကလို့ပြောသည်။ သူတို့လိုဘဏ်ကပင်။ အေးမြတ်သူက ရန်ကုန်မှာ။သူလဲ ပုဂ္ဂလိကဘဏ်မှာပင်။

သူ့ကောင်လေးက မအူပင်မှာ ကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေးတစ်ခုလုပ်နေသည်လို့ နှင်းမြတ်မွန်ကပြောသည်။ ပိုးပိုးက နိုင်ငံခြားခရီးသွားလာရေးအေဂျင်စီမှာတဲ့။ သူ့ကောင်လေးက ဘန်ကောက်မှာ သွားလိုက်လာလိုက်ပင်။ မယူကြသေးဟုပြောသည်။

မိဘတွေကလဲ သိနေကြတာပြီး သဘောတူထားကြသည်မို့ အချိန်မရွေးတွေ့လို့ရနေတာကြောင့် စီးပွားရေးကို ဦးစားပေးလုပ်နေကြတာပင်။ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ကောင်းမှုကြောင့် သူတို့တစ်ရက်ဆုံကြဖို့ ချိန်းလိုက်ကြသည်။သင်တန်းပိတ်သည့်ရက် တနင်္ဂနွေနေ့ တွင် သူတို့ဆုံဖြစ်ကြသည်။ သူနဲ့လမ်းကြောင်းသင့်ကာ နီးသည့် ပိုးပိုးကို ဝင်ခေါ်လိုက်သည်။ ပိုးပိုးက ကုမ္ပဏီကပေးတဲ့ တိုက်ခန်းမှာသုံးယောက်နေသည်လို့ပြောသည်။

ပိုးပိုးကအရင်ကထက်ပိုပြီးလှလာသည့်အပြင် ခန္ဓာကိုယ်ကလဲ တကယ့်အမိုက်စားပင်။ မင်းသမီးလုပ်လိုရလောက်သည်။ အဆီပိုမရှိ။အသားကပိုပြီးဖြူလာကာ ပန်းရောင်သန်းနေသည်။ မိတ်ကပ်အစွမ်းနှင့် ရန်ကုန်သူတပိုင်းဖြစ်နေတာလဲပါမည်။ အရင်ကထက် ပိုရင့်ကျက်လာသည်။ ကိုယ်တိအင်္ကျီလက်ပြတ်အနက်ရောင်နဲ့စကပ်ပန်းရောင် ဒူးဖုံးအကြပ်လေးကြည့်ကောင်းလှသည်။

တင်သားလုံးလုံးလေးတွေက ဖြစ်ညှစ်ချင်စရာ။ ကားပေါ်ရောက်တော့ သူ့ကို အပြစ်တင်သံအရင်ကြားရသည်။ အဆက်အသွယ်ဖြတ်ထားလို့။ သူရီပဲနေလိုက်သည်။ ဆိုင်ရောက်တော့ နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ အေးမိစံတို့က ရောက်နှင့်နေပြီ။ အေးမိစံကလဲ ပိန်သွားသည်။

အရင်ကထက်ပိုပြီးကြည့်ကောင်းလာကာ ခါးတင်ရင်တွေက အပိုအလိုမရှိ။ အင်းလေ နှင်းမြတ်မွန်တောင် ဝိတ်ချလိုက်တာမို့ ကြည့်ကောင်းလာတာပင်။ ကျန်တဲ့သူတွေလဲ တူတူပဲပေါ့ဟု သူတွေးလိုက်သည်။

“  ကိုပိုင်များနော် မပြောချင်ဘူး။ ဒီကညီမတွေကို တကယ်ပစ်ထားရက်တယ်သိလား။ မမဆုပြည့်နဲ့ သမီးတို့က ဘာဆိုင်လို့လဲ။ တကယ်စိတ်ဆိုးတယ်”

ပိုးပိုးကပြောရင်းသူ့ကိုထုသည်။ အေးမိစံနဲ့ နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ သူ့ကို အပြစ်တင်ကြသည်။ သူရီကာနေလိုက်သည်။

“  မရီနဲ့။ တကယ်စိတ်ဆိုးတယ်။ ညီမတို့က ကိုပိုင့်ကို ဖုန်းဆက်တော့လဲ ဖုန်းကခေါ်လို့မရ။ ဘယ်စုံစမ်းလို့စုံစမ်းရမှန်းမသိ။ ဘယ်လောက်စိတ်ပူခဲ့တယ်မှတ်လဲ။ နှစ်တွေဒီလောက်ကြာတဲ့အထိကို စိတ်ပူရတာ။ နောင်နောင်ကိုတောင်ခဏခဏ ပြသာနာရှာမိသေးတယ်”

“  ဟင် နောင်နောင်နဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ အေးမိစံရဲ့”

“  သူကယောက်ကျားလေးလေ။ ကိုပိုင့်ကိုရှာဖို့ပေါ့။ သူကမရှာနိုင်လို့လေ”

“  ဟား ဟားဟား နောင်နောင်တော့ ကျုပ်ကို ဒေါကန်နေတော့မှာပဲ”

“  သူကလဲ ကိုပိုင့်ကို စိတ်ပူနေတာ။ ခုတွေ့ကြတယ်ဆိုလို့လာချင်နေတာ။ သူအားရင်လာလိမ့်မယ်”

“  အင်းလေ ကိုပိုင်ကလဲ ညီမတို့ကိုတော့ အဲ့လိုမလုပ်သင့်ပါဘူး။ ဆုပြည့်ကသပ်သပ် ညီမတို့က သပ်သပ်ဟာကို”

“  ကဲအေးပါဗျာ။ တောင်းပန်ပါတယ်အားလုံးကို။ တောင်းပန်တဲ့အနေနဲ့ သုံးယောက်လုံးကို ဘယ်သွားချင်လဲ ဘာလုပ်ချင်လဲ။အကိုဒကာခံမယ်”

“  တကယ်နော်။ ပျော်စရာကြီး။ ဘယ်သွားမလဲ မမစံနဲ့ မမမွန်”

“  အင်းတို့ KTV သွားရင်ကောင်းမလား…

“  ဟုတ်တယ် မြတ်မွန်နင်ပြောတာကောင်းတယ်သွားမယ်။ ကိုပိုင်ဒါပဲနော် ကျသလောက်အကုန်ရှင်းရမယ်”

“  ဟုတ်ပါပြီဗျာ ရှင်းပါ့မယ်။ ကဲ စိတ်ဆိုးတာတွေပြေတော့”

သူတို့တွေရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေ ပြောဖြစ်ကြသည်။ သူ့အကြောင်းတွေမေးလို့ သူလဲအကုန်ပြောပြလိုက်ရာ သူ့ကို သနားနေကြသည်။ မိန်းမမယူသေးဘူးလားမေးရာ သူကကြောက်သွားပြီလို့ပြောတော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားကြသည်။ ပိုးပိုးက သူရှာပေးမယ်လို့ ပြောတော့ သူပိုးပိုးခေါင်းကိုပုတ်ကာ ညည်းတာဝန်ယူရဲလားမေးတော့ လျှာလေးထုတ်ကာ ခေါင်းပုသွားလို့ဝိုင်းရီကြသည်။

အားလုံးက အရင်အတိုင်းပင်ခင်မင်မှုကမပြောင်းလဲ။ ပြောင်းလဲတာက သူပင်။သူတို့သုံးယောက်ကို တွေ့တော့ စိတ်တွေဖောက်ပြန်မိသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ကိုလဲ တက်မက်မိသလို အေးမိစံကိုလဲ ပစ်မှားမိသည်။ ပိုးပိုးကိုလဲ ဆန္ဒဖြစ်မိသည်။

သူ သက်ပြင်းမောသာချမိသည်။ အားလုံးက သူ့ဟာနဲ့သူတွေပင်။ ဦးလှဦးပြောသလို မစားကောင်းတဲ့ အသီးတွေထဲမှာသူတို့သုံးဦးပါသည်။ တသက်လုံးသူ့သိက္ခာရေစုန်မျောရမည်။ စားကြသောက်ကြစကားပြောကြနဲ့အချိန်ကုန်မှန်းမသိကူန်လာသည်။ နောက်မှသတိရကာ KTV သို့ ချီတက်ကြသည်။ ktv ရောက်တော့ မိန်းကလေးတွေက ဝိုင်သောက်ချင်တယ်ပြောလို့ ဝိုင်မှာကာ သူကတော့ ဘီယာလောက်ပင်မှာပြီး ကျန်တာတော့ သူတို့စားချင်တာမှာကြသည်။

ပြီးတော့ သီချင်းဆိုကြ ဓာတ်ပုံရိုက်ကြ fb တင်ကြနဲ့ရှုပ်နေသည်။ ပိုးပိုးက သူ့ကို tag တွဲကာ ချစ်ရတဲ့ တောပုန်းကြီးကို လက်ရဖမ်းမိခြင်းအထိမ်းအမှတ်နဲ့ အောင်ပွဲခံခြင်းဆိုပြီးတင်သည်။ အေးမိစံက ပျောက်သောသူရှာရင်တွေ့တဲ့ ဘယ်ပြေးမလဲ ကိုလူဆိုးကြီးဆိုပြီး တင်သည်။

နှင်းမြတ်မွန်ကတော့ အသည်းကွဲတိုးရစ်ကြီးတစ်ဦးနဲ့ တွေဆုံခြင်းဆိုပြီးတင်သည်။ မနိုင်စိန်တွေ။ ဝိုင်သောက်ပြီး မူးလာကြတော့ ဒစ်စကိုဖွင့်ကာ ကနေကြပြန်သည်။ သူ့ကိုလဲ ကခိုင်းသည်။ တယောက်တလဲတွဲကာကနေကြပြန်သည်။

တကယ်ကိုမနိုင်ပေ။ လေးနာရီလောက်အချိန်ဖြုန်းပြီးမှ သူတို့ကိုအဆောင်လိုက်ပို့လိုက်သည်။ အေးမိစံကိုအရင်ပို့ကာ နှင်းမြတ်မွန်ကိုပို့သည်။ ပိုးပိုးက သူနဲ့လမ်းကြောတူတာမို့ နောက်ဆုံးသူနဲ့အတူပြန်သည်။ ကပေါ်မှာမူးနေသည်မို့ သူလဲရီကာနေလိုက်သည်။

သူရီလို့ဆိုပြီး သူ့ကို ရန်တွေ့သည်။ ရန်တွေ့တာလေးက ချစ်စရာကောင်းလှသည်။ ပင်ကိုကလဲချောလှသူမို့ ပိုးပိုးတိုက်ခန်းရောက်တော့  သူအပေါ်ထိလိုက်ပို့လိုက်သည်။ အခန်းရောက်တော့ သူနဲ့ အတူနေကောင်မလေးနှစ်ယောက်ထွက်လာသည် ။သူနဲ့မိတ်ဆက်ပေးသည်။ သူလဲပိုးပိုးကိုပို့ပြီး သူ့တိုက်ခန်းရှိရာပြန်လာပြီးရေချိုးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သင်တန်းက စာတွေကြည့်လိုက် ကွန်ပျူတာဖွင့်ကာ အင်တာနက်က သူသိချင်တဲ့အရာတွေကို ရှာပြီးလေ့လာခိုက်လုပ်နေသည်။

သူ့အကောင့်ကို ဖွင့်ကြည့်တော့ သူ့ကို tag တွဲထားတဲ့သုံးယောက်လုံးရဲ့ ပိုစ့်အောက်မှာ ကွန်မန့်တွေ ပလုံစီနေသည်။ သူကွန်မန့်တွေဖတ်ရင်း ရီနေရသည်။ ညနှစ်နာရီလောက်ကျ ဖုန်းမြည်လာတာမို့သူကိုင်လိုက်တော့ ပိုးပိုး။ တရေးနိုးလာတာတဲ့။ အိပ်မရလို့သူ့ကို နှောက်ယှက်တာတဲ့။

စကားအကြာကြီးပြောဖြစ်သည်။ အရင်ကအကြောင်းတွေရော သူ့အကြောင်းတွေကို ကောပြောဖြစ်သည်။ ပိုးပိုးက ကျန်တဲ့သူတွေထက်စာရင် သူ့ကိုပိုပြီးတွယ်တာသူမို့ ဂရုပိုစိုက်သည်။ သနားနေသည့်ပုံ။ သူကလဲ ခုဘာမှမဖြစ်တော့တဲ့ အကြောင်း စိတ်ချနေဖို့ပြောပေမယ့် မရ။

သုံးနာရီကျော်မှအိပ်ကြသည်။ မနက်သင်တန်းသွားတော့ နှင်းမြတ်မွန်နဲ့ဆုံသည်။ သင်တန်းအတူတူမို့. အတူတူထိုင်ကာ သူ့ကို မသိတာရှိတာတွေ မေးသည်။ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်မှာလဲ တူတူစားကြသည်။ နှင်းမြတ်မွန်နဲ့သူက ပိုပြီးတွေ့ဖြစ်ကြသည်။ ညနေသင်တန်းပြီးရင်နှင်းမြတ်မွန်ကိုလိုက်ပို့ပြီးမှသူပြန်သည်။

တခါတလေ ပိုးပိုးက သူ့ကို ဖုန်းဆက်ကာ မုန့်လိုက်ဝယ်ကျွေးခိုင်းရင် ပိုးပိူးနဲ့ပြန်ထွက်ဖြစ်ကြသည်။ အေးမိစံနဲ့က သူတို့နှစ်ယောက်လောက်မဆုံဖြစ်။ သူ့ဘဲရောက်လာရင်တော့ တွေ့ဖြစ်သည်။ တစ်ရက်သားနှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ ရည်းစား၊ ပိုးပိုးရည်းစား၊ အေးမိစံရည်းစားဆုံကြတာမို့ သူနဲ့တွေ့ဖြစ်ကြသည်။

နှင်းမြတ်မွန်ရည်းစားကိုပဲ မသိတာမို့ မိတ်ဆက်ပေးကြသည်။ အတွဲကိုယ်စီကြားထဲမှာ သူတစ်ယောက်တည်းမို့ ငေါင်တောင်တောင်။ နောင်နောင်နဲ့ ပိုးပိုးရညိးစား ရဲဇော်က သူ့ကိုရည်းစားရှာဖို့ပြောပေမယ့် သူရီသာနေလိုက်သည်။ ညဖက်ကျယောက်ကျားလေးတွေချိန်းပြီးဘီယာဆိုင်ထိုင်ကာ ကလပ်ကိုသွားကြပြီးကဲ ကြသည်။ ကလပ်ကဆော်တွေနဲ့ ချိတ်ကာ ဟိုတယ်ကို မသွားကြသည်။

နှင်းမြတ်မွန်ရည်းစား အောင်မြတ်က အတော်ကိုသဘောကျနေသည်။ သူ့ကိုလဲ ပြန်မပြောဖို့ပိတ်သည်။ သူကတော့ အားလုံးအေးဆေးပါလို့ပြောရသည်။ ဒီလိုနဲ့ သင်တန်းကာလကလေးလလောက်ကြာလာတော့ သူနဲ့ နှင်းမြတ်မွန်ကအရင်ကထက် ပိုရင်းနှီးလာသည်။

အပေးအယူမျှလာသည်။ တခါတရံ သင်တန်းချိန်ဖျက်ကာ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်တက်သည်။ ပိုးပိုးနဲ့လဲဒီအတိုင်းပင်။ ညဖက်တွေမှာ သူတို့သုံးဦးနဲ့လိုင်းပေါ်မှာ ချက်ဖြစ်သည်။ ညတိုင်းပင်။ သူက အရိုးသားဆုံးနေဖို့ စိတ်ကူးပေမယ့် သူတို့တွေက သဒ္ဒါလွန်နေကြသည်လားမပြောတက်။

ဒါမှမဟုတ် သူကပဲရိုးသားချင်ယောင်ဆောင်ကာ နေနေရတာမို့ အထင်လွဲသည်လား မပြောတက်တော့ချေ။သူတို့သုံးဦးကတော့ တယောက်နဲ့တယောက် သူ့ကို လှည့်ပတ်ကာစတက်သည်။ ပိုးပိုးကသူ့ကို နှင်းမြတ်မွန်နဲ့စသည်။ နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို သဘောကျနေတာဟုပြောသလို နှင်းမြတ်မွန်ကကျ အေးမိစံကသူ့ကိုကြိတ်ကြွေနေတာဟုပြောသည်။ အေးမိစံကလဲ ပိုးပိုးက သူ့ကို အရင်ကတည်းက ခိုက်နေတာဟု ပြောသည်။

သူလှည့်ပတ်ကာငြင်းရသည်။ ယူမယ့်ချစ်သူတွေရှိနေတာမို့ မစနဲ့လို့ပြောတော့ သုံးယောက်လုံးက မိန်းကလေးတွေအကြောင်း ဘယ်လောက်သိလို့လဲ ယူမယ့်သူရှိတာရှိတာပဲချစ်တဲ့သူရှိတာကရှိတာပဲ သဘောကျတာက သပ်သပ်တဲ့။

သူနားကိုမလည်တော့။ သူ့ကိုအရင်ကတည်းက ကြိတ်ပြီးသဘောကျနေကြတာလို့ အချင်းချင်းဖော်ကြသည်။ သူမိန်းမတွေရဲ့စိတ်ကို ကြောက်မိတာမို့ မယုံချင်။သူဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ စမ်းကြည့်မယ်ဟု ။အကောင်းဆုံးကတော့ နှင်းမြတ်မွန်ပင်။ သူနဲ့နေ့တိုင်းနီးပါးတွေ့ရသည့်အပြင် ရည်းစားနဲ့သိပ်မတွေ့ရသူမို့။ ဒါကြောင့်တရက် သူနှင်းမြတ်မွန်ကို ဒီနေ့ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ရအောင်ပြောတော့ အိုကေသည်။

ဒါကြောင့်သူတို့ရုပ်ရှင်သွားကြည့်တော့ အတွဲခုံကနေသူလတ်မှတ်ဖြတ်လိုက်ပြီး နှင်းမြတ်မွန်ကို ပြောတော့ သူမကလဲ အတွဲချောင်းချင်တာနဲ့ အတော်ပဲပြောသည်။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲရောက်တော့ လူသိပ်မရှိသေး။ ပြကာမှအလျှိုအလျှိုးပေါ်လာကြသည်။ ပြသည့်ကားက အင်္ဂလိပ်ကား။

မိန်းမက အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်လို့ ယောက်ကျားကလိုက်ချောင်းရင်းလက်လွန်မိကာ ထောင်ကျသွားပြီးထောင်ဖောက်ပြေးသူများကြားမှာပါသွားရင်း လမ်းမှာတွေ့သမျှသတ် မိန်းကလေးတွေ မုဒိမ်းကျင့်တာကိုစက်စုပ်လာပြီး အဲ့ဒီလူတွေကို တဦးချင်းလိုက်သတ်ကာ နောက်ဆုံးနယ်စပ်မှာကောင်မလေးတစ်ဦးနဲ့တွေ့ကာယူပြီးဇာတ်မြှုပ်နေတာကို ရိုက်ကူးထားသည့်ကား။

အချစ်အကြမ်းစွန့်စားခန်းတွေနှင့် ကြည့်ကောင်းသည်။ ၁၈+အခန်းတွေကိုလဲ ဆင်ဆာမဖြတ်ပေ။ အနားတဝိုက်က အတွဲတွေကလဲ မီးပိတ်တာနဲ့ကဲကြသလို ဇာတ်လမ်းကအချစ်ခန်းတွေပါတော့ ကြည့်တဲ့ သူတွေကို ပိုအားပေးနေသလို။ လာကြည့်တဲ့သူတွေက အတွဲတွေများသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်သာ ဘာမှမဟုတ်။ နှင်းမြတ်မွန်ကိုမသိမသာအကဲခတ်တော့ သူလဲ မရိုးမရွဖြစ်လာသည်ထင်သည်။ ဟိုဖက်လှည့်လဲ အတွဲတွေကကဲ ဒီဖက်လှည့်လဲအတူတူ။ နောက်လှည့်လဲ ဒီအတိုင်း။ ရှေ့ကြည့်ပြန်တော့လဲ မထူး။ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကို လှည့်ကာ

“  ကဲ ဂျီးတော် ဟိုလှည့်ဒီလှည့်လုပ်မနေဲ့။ ပတ်ချာလည်အတွဲတွေကြီး။ တော်ကြာ ဝဋ်လည်နေမယ်”

“  အံမယ် ဘာလည်စရာရှိလဲ။ သူများကသနိ့သန့်လေး”

“  ဟာဟ အေးပါဟယ်။ အဘက ရန်ကုန်မှမရောက်ဖူးတာ။ မိုးပျံတံတားကြီးကအကြီးကြီးဆိုလဲ ယုံကမှာပဲပေါ့”

“  ကိုပိုင်နော် ဟင့်သူများကို”

သူ့ကိုလှမ်းဆိတ်တော့ သူလဲရှောင်လိုက်ရာသူ့အနားတိုးလာပြီး သူ့ကိုလိုက်ဆိတ်လေသည်။ သူလဲ ရှောင်ရင်းနဲ့ သူ့ခါးကိုထိုးမိတော့ သူယားတာကို သဘောကျပြီး သူ့ကို ကလိလိုက်ထိုးရာသူလဲ နှင်းမြတ်မွန်လက်ကိုလိုက်ဖမ်းနေရသည်။

တချက်မှာတော့ သူ့ကို ကလိလှမ်းအထိုးသူကလဲ လက်ကို မိမိရရကိုင်လိုက်ရင်း နောက်ကို ယိမ်းလိုက်တာမို့ နှင်းမြတ်မွန်ကိုဆွဲလိုက်သလိုဖြစ်ကာ အရှိန်လွန်ပြီးသူ့ရင်ခွင်ထဲ ကိုယ်လုံးကဝင်လာတော့ သူလဲ လက်ကိုချုပ်လိုက်ပြီး သိုင်းဖက်ထားလိုက်သည်။

ရုတ်တရက် နှင်းမြတ်မွန်လဲ ကြောင်သွားကာငြိမ်နေရင်းသတိရတော့ ရုန်းထွက်မယ်လုပ်တော့ သူကလဲ မလွှတ်။ ဟိုကရုန်းလေ သူကဖက်ထားလေပင်။ ရုန်းလို့မရတော့ ငြိမ်နေလှုက်သည်။ အဲ့အချိန်မှာ ဇတ်လမ်းက မင်းသားရဲ့မိန်းမက သူ့ရည်းစားနဲ့အချစ်ဗျူဟာခင်းနေသည့်အခန်းပင်။ ညည်းညူသံတွေက စိတ်ကြွချင်စရာ။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ရုန်းလိုက်ရင်း

“  ကိုပိုင် လွှတ်တော့ကွာ။ အသက်ရှူကြပ်လာပြီ။ သူများတွေတွေ့ရင်ရှက်စရာကြီး။ အင်္ကျီတွေလဲ ကြေကုန်ပြီ။သူနဲ့လဲ ဘာမှမဆိုင်ပဲနဲ့ ဖက်ထားတယ်။ လွှတ်တော့လို့”

အသံလေးက ရှက်ဝဲဝဲနဲ့ ချစ်စရာလေးပင်။ သူလဲ စိတ်ပိုကြွကာနှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ လက်ကိုကိုင်ထားရာမှ လွှတ်လိုက်ကာ ခေါင်းကိုမော့လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကိုဖိကာ နမ်းလိုက်သည်။

“  အို ”

အသံဆက်မထွက်လာတော့ပေ။ သူနှုတ်ခမ်းခြင်းဖိကာ ပါးစပ်အဟမှာ လျှာကို ထည့်လိုက်ပြီး လျှာခြင်းကလိလိုက်သည်။ လက်တွေက ကျောပြင်ကိုပွတ်သပ်လိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ခန္ဓာကိုယ်တောင့်တောင့်ကြီးက သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပျော့ခွေကြလာသည်။

သူလဲ ရဲသွားကာ နှုတ်ခမ်းခြင်းကို ကြာရှည်စွာနမ်းလိုက်သည်။ လက်တွေက နှင်းမြတ်မွန်နဲ့သူ့ကြားထားလိုက်ပြီးနို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ကိုင်လိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန် အသက်ရှူသံတွေပြင်းလာကာ သူ့ကိုတင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်သည်။

ပြီးမှ သူ့ကို

“  ကိုပိုင် ဘာတွေလျောက်လုပ်နေတာလဲလို့ သူများအင်္ကျီတွေ ကြေကုန်တော့မှာပဲ အဟင့်”

သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ နောက်ကျောက ဇစ်ကိုအပေါ်သို့ဆွဲတင်လိုက်ပြီး ဘော်လီချိတ်ကိုပါ ဖြုတ်လိုက်ရာ

“  အိုဘာလုပ်တာလဲ။ သူများတွေမြင်ရင်ရှက်စရာကြီးကွာ။ ဟေအေးကွာ ကိုပိုင်နော် မြတ်မွန်မကြိုက်ဘူးနော် ။ မလုပ်နဲ့လို့ဆို ကြည့်ပြောနေတာမရဘူးလား။ စိတ်ဆိုးလာပြီနော်။ အာ့ ကိုပိုင်နော် မလုပ်နဲ့လို့ဆို”

ပြောနေပေမယ့် သုကတော့ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်စွာနို့တွေကို ကိုင်လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းတွေကို ကလိလိုက်သည်။ ပြီးတော့နှင်းမြတ်မွန်ကို ပက်လက်သူ့အပေါ်လှန်လိုက်ပြီး နို့တွေကို ကုန်းကာစို့ပေးလိုက်တော့ နှင်းမြတ်မွန်တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ငြိမ်ကျသွားကာ သူ့လက်ကို တင်းတင်းလေးဆုပ်ကိုင်ထားပြီး မောဟိုက်နေသည်။သူလဲအပေါ်ပိုင်းနို့တွေကို အားရအောင်စို့လိုက်ပြီး နှင်းမြတ်မွန်ကို ထူလိုက်ပြီးသူ့ကိုကျောပေးအနေအထားနဲ့မှီလိုက်ကာ ခြေထောက်တဖက်ကို ခုံပေါ်တင်ခိုင်းလိုက်သည်။

နှင်းမြတ်မွန်လဲ သူခိုင်းတဲ့ အတိုင်းလုပ်ပေးပြီးသူ့ရင်ခွင်ထဲမှာမှိကာ သူ့ကို နောက်ပြန်သိုင်းဖက်ထားသည်။သူလဲညာဖက်လက်က နို့တွေကိုကလိနေရင်းဘယ်ဖက်လက်က ပေါင်တွေကိုပွတ်သပ်နေကာ ထမိန်ကိုအသာဖြေချကာ ဖင်ပေါ်ကနေ ပင်တီအတွင်းဝင်ကာ တဖြည်းဖြည်းလျောဆင်းရင်း ပိပိဝကိုတို့ထိကစားလိုက်သည်။

နှင်းမြတ်မွန်လဲ အသက်ရျူသံခပ်ပြင်းပြင်းနဲ့အတူ သူ့နှုတ်ခမ်းကို မော့ကာလာနမ်းလိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်ပိပိဝကအရည်တွေစိုနေသည်။ သူလဲပိပိထဲကို လက်ခလယ်ထည့်လိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်လိုက်ရာ ဖင်က ကြွကြွတက်လာသည်။ သူလဲ လက်ကိုပြန်ထုတ်ကာ အရှေ့ဖက်ကနေပင်တီထဲနှိုက်ကာ အစေ့ကို ကလိပေးလိုက်ရာ 

“  အ့ ဟ ကိုပိုင် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ။ ဟင့်ဟင့်”

အားမလိုအားမရသံဖြင့် ညည်းနေသည်။ သူလဲ အစေ့ကို ဖိကာချေပေးရင်းနို့သီးခေါင်းကို လက်မနဲ့လက်ညှိုးညှပ်ကာချေပေးလိုက်ရာ တအိအိအသံနဲ့ ဖင်က ကြွကြွတက်သွားသည်။ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကို သူ့လီးကို ကိုင်ခိုင်းလိုက်ရာ နှင်းမြတ်မွန်လဲ သူ့ဘောင်းဘီထဲမှ လီးကို ထုတ်ကာ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း ထက်အောက်လုပ်ပေးလိုက်သည်။

သူလဲ အစေ့ကိုကလိနေရင်းမှ လက်ကိုနောက်ဖက်ကနေ ပြန်ပတ်ကာ ပိပိထဲကိုထည့်လိုက်ရင်း နို့တွေကိုင်ထားတဲ့ လက်က အစေ့ကိုကလိလိုက်ကာ နို့တွေကို ပါးစပ်နဲ့ကုန်းစို့လိုက်သည်။ ကာမခလုတ်တွေကို အခုခြင်းဖွင့်နေတာမို့ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ဘယ်လိုမှမကတော့ပေ။ ပါးစပ်ကညည်းသံလေးနဲ့ ဖင်ကို ကော့ကာယမ်းပေးနေသည်။သူလဲ

“  နှင်းမြတ်မွန် ကိုယ့်ကို စုပ်ပေးမလား”

မေးရာ ခေါင်းငြိမ့်သဖြင့်သူလဲ အနေအထားပြင်လိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ပက်လက်အနေအထားမှ ထကုန်းကုန်းလေးနေလိုက်ပြီး သူ့လီးကို စုပ်ပေးသည်။ သူလဲ လက်တဖက်က ဖင်နောက်ကနေ ပိပိထဲကိုထည့်ကာမွှေနေရင်းတဖက်က အစေ့ကိုလှမ်းနှိုက်ကာ ကလိပေးလိုက်သည်။နှင်းမြတ်မွန်လဲ ဖင်က တရမ်းရမ်းဖြစ်ပြီးသူ့လီးကို စုပ်ပေးနေသည်။

သိပ်တော့ ကျွမ်းကျင်မှုမရှိပေမယ့် အဆင်ပြေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှင်းမြတ်မွန် အသက်ရှူသံတွေပြင်းလာသည်။ သူလဲ ကလိတာကို မနားတမ်းလုပ်ပေးလိုက်ရာ အသံအစ်အစ်နဲ့အတူ ပြီးသွားသည်။ သူ့လီးကိုလက်နဲ့ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကာပါးစပ်က အင့်ခနဲအင့်ခနဲ့ ညည်းနေသည်။ ပြီးမှ အသာထကာ သူ့အိတ်ထဲက စနိုးတာဝါကို ယူကာ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကိုသုတ်ပေးသည်။ ပြီးတော့ သူလဲပင်တီကို သေချာပြန်ဝတ်ကာ ထမိန်ကိုဝတ်လိုက်ပြီး ဘော်လီချိတ်ပြန်တပ် အင်္ကျီကိုဇစ်ပြန်ဆွဲလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ကိုမျက်စောင်းထိုးလိုက်ပြီး

“  အိမ်သာသွားမလို့ လိုက်ပို့ပေး"

သူလဲ အိမ်သာကိုလိုက်ပို့ရင်း အိမ်သာထဲဝင်ကာ လက်ဆေးလိုက်သည်။ ပြန်ဝင်ကာထိုင်တော့

“  ဟင့် သူခေါ်လို့လဲ လိုက်ကြည့်ရသေး။ သူများကို သူ့ရည်းစားကျနေတာပဲ  ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့”

သူလဲ ခပ်သဲ့သဲ့ရီလိုက်ပြီး နှင်းမြတ်မွန်ကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ ရုန်းချင်ယောင်ဆောင်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှီနွဲ့ကာနေလိုက်သည်။ ရုပ်ရှင်ပြီးတဲ့အထိ ဒီတိုင်းနေရင်းပြီးခါနီးတော့ အပြင်ဖက်ကို ထွက်လာကြသည်။ 

ညရောက်တော့ နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို လူဆိုးကြီးလို့ပြောတော့သူကလဲ သူမပြီးသေးဘူး ဆိုတဲ့ အကြောင်းရယ် အေးဆေးတွေ့ချင်တယ်ပြောတော့ သူ့ကိုပြောင်သည်။ သူကလဲ မတွေ့ချင်ဘူးလားမေးတော့ တွေ့ချင်ပါတယ် ပြောသည်။

............................................................................................................

နှင်းမြတ်မွန်

သူမက ဝါးခယ်မသူ။ မွန်ကရင်ဗမာစပ်သည်။ ဆယ်တန်းအောင်လို့ စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်ကို ရန်ကုန်မှာလာတက်ရင်း ပထမနှစ်မှာချစ်ကိုဆိုတဲ့ကောင်လေးတယောက်နဲ့ငြိသည်။ ပထမနှစ်တက်တက်ချင်းမှာ လှိုင်သာယာဖက်မှာနေရင်း တွေ့ကြတာ။ နောက်မှသူ့ကောင်လေးက ဆေးသမားဖြစ်နေမှန်း သိသည်။သူငယ်ချင်းတွေဝိုင်းတားသည့်ကြားမှ မချစ်ဖူးတဲ့ အချစ်ရူးဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ချစ်ကိုကလဲ လက်သွက်သည်။

ဖြစ်ပြီးငါးလလောက်မှာ သူ့ကို တည်းခိုခန်းခေါ်သွားပြီး သူ့ရဲ့အပျိုစင်ဘဝကိုရယူခဲ့သည်။ အတွေ့အကြုံကလဲ မရှိ အတွေ့ကလဲ ထူးတာမို့ ချစ်ကိုရဲ့အပြုစုတွေအောက်မှာ ဒူးထောက်ခဲ့ရသည်။ ချစ်ကိုကနောက်ပိုင်းမှာသူ့ဆီက ငွေခဏခဏတောင်းသည်။ သူကလဲချစ်တာမို့ ပေးသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ကြာလာတော့ ဆေးချတာကိုသူသိလာသည်။ သူရှောင်ပေမယ့် တဏှာစိတ်ကရှောင်မရခဲ့။

မတွေ့ဖူးနေပေမယ့် စိတ်ကပါသွားချည်းပင်။ ဒုတိယနှစ်ရောက်လာတော့ သူငယ်ချင်းတွေစုပြီးတိုက်ခန်းငှါးနေကြသည်။ အဲ့ချိန်ကျမှ ချစ်ကိုလဲဆုပြည့်တို့ အေးမိစံတို့ပါးစပ်ကိုကြောက်လို့သိပ်မလာ။ ဒါတောင် တလတခါတော့တွေ့ဖြစ်သည်။ ဆုပြည့်တိုကဝိုင်းဖျက်သည့်ကြားမှ မရမကတွေ့သည်။

နောက်ပိုင်းတွင် ချစ်ကိုကလဲ သူ့ကိုတန်ဖိုးမထားသလိုခံစားလာရသည်။ တွေ့သည့်အခါတိုင်းချစ်ကိုက လီးကိုစုပ်ခိုင်းသည်။ အကြမ်းပတမ်းဆက်ဆံလာသည်။ ဒါပေမယ့် သူအဲ့ဒါကိုကြိုက်နေတော့ ရှောင်ဖို့ခက်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ချစ်သူကို သူမချစ်တော့ပေမယ့် အဲ့ဒီရမက်ကိုတော့ မရှောင်နိုင်။

ဆုပြည့်နဲ့ကိုပိုင်တို့ အတွဲကို တွေ့တော့အားကျသည်။ ကိုပိုင်က လူချောတစ်ဦးပင်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က မိန်းကလေးတွေ အားကိုးချင်စရာ။ စကားပြောကောင်းသလို အနေလဲတည်သည်။ တဖြည်းဖြည်းရင်းနှီးလာတော့ သူချစ်ကိုနဲ့ယှဉ်တိုင်းဘာမှမတိုင်။ ဆုပြည့်ပိုအားကျမိသည်။ သူချစ်ကိုနဲ့ပြတ်သွားတော့ အားလုံးက ဝိုင်းနှစ်သိမ့်ကြတော့ ကျေးဇူးတင်မိသည်။ ညဖက်တွေမှာဆိုကိုပိုင့်ကိုစိတ်ကူးယဉ်ကာ ချစ်မိသည်အထိ စိတ်တွေက ယိုင်လာသည်။ ဒါကို ပိုးပိုးရော အေးမိစံကပါ ရိပ်မိသည်။

သူတို့သုံးယောက် စကားစပ်မိရင် ကိုပိုင်အကြောင်းပြောမိတိုင်း သူတို့တွေကလဲ သဘောကျသည့်ပုံ။ ပိုးပိုးက ကိုပိုင့်ကို အကိုတစ်ဦးလိုခင်ရင်းနဲ့စိတ်ပြောင်းလာသလို အေးမိစံကလဲ သူ့ရည်းစားနဲ့ ယှဉ်တိုင်း ကိုပိုင့်ကိုပိုသဘောကျတက်သည်။ သူ့ကိုလဲပြောတက်သည်။ ရည်းစားထားရင် ကိုပိုင့်လို လူကိုရွေးဖို့။ သူတို့ကတော့ မရတော့ဘူးဆိုပြီး ညည်းတက်ကြသည်။ အေးမိစံရည်းစားက ပိန်သေးသေးနဲ့ အရပ်ရှည်ရှည်။လက်ကြောမတင်းဟုပြောသည်။

ဟုတ်လောက်သည်။ တွေ့ရသည့်ပုံက အလုပ်ကို သိပ်မလုပ်ချင်သလို စိတ်နေသဘောထားက မရိုးသား။အေးမိစံရှိနေပေမယ့် ပိုးပိုးကို ငမ်းတက်သည်။ ပိုးပိုးကလဲသိသည်။ ပိုးပိုးကောင်းလေးကကျတော့ မိဘက ချမ်းသာသည်မို့ ဘယ်ဟာကိုမှ သိပ်အလေးမထား။ သူလုပ်ချင်တာလုပ်သည်။

ပိုးပိုးကိုလဲ ချစ်ပေမယ့် သိပ်ဂရုမစိုက်။ ဆုပြည့်သာကံအကောင်းဆုံး။ ကိုပိုင်လာတိုင်းဆုပြည့်ကို အရိပ်တကြည့်ကြည့်။ လိုအပ်တာမှန်သမျဖြည့်ဆည်းပေးသည်။ သူတို့ကိုလဲ ညီမတွေလို စောင့်ရှောက်တက်သည်။ ဒီလိုနဲ့ ဆုပြည့်ယောက်ကျားယူသွားတော့ ကိုပိုင့်ကို အားလုံးက ဆက်သွယ်ပေမယ့် ဘယ်လိုမှမရခဲ့။

ပိုးပိုးက သူ့ကို ကိုပိုင် လွတ်လပ်သွားတာမို့ ကြိုးစားပါလားမြှောက်ပေးတော့သူ အားတက်သွားမိသည်။ ကိုပိုင့်ကို တိတ်တခိုးမျှော်လင့်ရင်းလိုက်ရှာပေမယ့် ရှာလို့မတွေ့။ တနေ့တွေ့နိုးနဲ့ကျောင်းပြီးကာ အလုပ်ဝင်သည်အထိ ရှာလို့မရ။ အလုပ်ထဲရောက်တော့ သူလဲ ချစ်သူတယောက်ရသွားသည်။

သေချာစဉ်းစားရွေးချယ်ပြီးမှ ကိုပိုင့်ကို လက်လျှော့လိုက်တာလဲပါသည်။ အဖြေပေးခဲ့တာ။ သူကလဲ အရမ်းချစ်တာမို့ကံကောင်းသည်ပြောရမည်။ အလုပ်ကလဲ ပင်ပန်း မိန်းမသားတွေ စုနေတာလဲပါတာမို့။ သူဝိတ်ကိုချပြီးပြင်လာတော့ အရင်ကနဲ့မတူပိုပြီးလှကာ ကြည့်ကောင်းလာသည်လို့ ပြောကြသည်။

သူလဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သဘောကျကာ အမြဲတမ်းလှနေအောင်နေသည်။ သူရာထူးတိုးတော့ သင်တန်းကို ရန်ကုန်မှာလာတက်ရင်း ကိုပိုင်နဲ့တူသည့်တယောက်ကို တွေ့တော့ လိုက်ကြည့်မိသည်။ တကယ်လဲ ဟုတ်နေတာမို့ အရမ်းပျော်သွားမိသည်။ ပြန်တွေ့တော့ ကိုပိုင်က အရင်ကထက်တောင် ကြည့်ကောင်းလာကာ ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်လာသည်။ အဆင်ပြေသည်ထင်သည်။ ကိုယ်ပိုင်တိုက်ခန်းနဲ့ကားနဲ့ပင်။

သူ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဒေါသဖြစ်မိပြန်သည်။ ကိုပိုင်နဲ့ပြန်တွေ့တဲ့အချိန် သူ့မှာရည်ရွယ်သူရှိနေလို့။ ကိုပိုင်ကတော့ တကိုယ်တည်း ချစ်သူမရှိသေးလို့ပြောသည်။ သူတို့တွေပြန်ဆုံတော့ အရင်တိုင်းခင်ခင်မင်မင်နဲ့ပျော်စရာ။ အေးမိစံရောပိုးပိုးရော အရင်လိုပင် ကိုပိုင့်ကို သဘောကျဆဲပင်။ မိန်းမချင်းမို့ရိပ်မိကြသည်။

သူနဲ့နေ့တိုင်းတွေ့တာမို့ သူလဲ ကိုပိုင့်ကို ဆွဲဆောင်မိသည်။ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်လျှောက်လည်နဲ့ ကိုပိုင့်ကို ဆွဲဆောင်မိသည်။ ဘာရယ်တော့ မဟုတ်။ တဒင်္ဂလေးစိတ်ပျော်ပျော်ဆိုပြီးတော့ပင်။ ကိုပိုင့်ရင်ခွင်ထဲ ခဏဖြစ်ဖြစ်မှေးလိုက်ချင်သည်။ ကိုပိုင်ကတော့ အရင်လိုပင်။

သူတို့ကိုသဘောထားသည်။ အားမလိုအားမရဖြစ်ပြီး မိန်းမတို့တက်တဲ့ မာယာတွေနဲ့ဆွဲဆောင်ဖြစ်သည်။တရက်ကိုပိုင်က ရုပ်ရှင်ကြည့်မယ်ပြောတော့သူလဲ ဝမ်းသာသွားပြီး လိုက်သွားသည်။ အတွဲခုံမှာ လက်မှတ်ဝယ်တော့သူလှိုက်ခနဲ ဝမ်းသာသွားသည်။ အထဲရောက်တော့ အတွဲတွေက ကဲ ရုပ်ရှင်ကလဲ 18+ဆန်ဆန်မို့ သူလဲ စိတ်တွေက မရိုးမရွဖြစ်လာသည်။

ဝေးနေတာလဲ ကြာပြြီမို့ ကိုပိုင်ကသူ့ကို စတော့သူလဲ အလိုက်သင့်ပါသွားသည်။ ကိုပိုင့်ကို သူ့ဘဝကြီးခဏဖြစ်ဖြစ်ပေးလိုက်သည်။ ညကျကိုပိုင်က အပြင်မဖျာအေးဆေးတွေ့ချင်တယ်ပြောတော့ သူလဲ ခေါင်းငြိမ့်မိသည်။

စနေနေ့ညနေတွင် အေးမိစံတို့အတွဲက အထိမ်းအမှတ်ရှိလို့ သူနဲ့ကိုပိုင်ကို ခေါ်ကာ ktv ကိုသွားကြသည်။ ပိုးပိုးက ပုဂံဖက်သွားတာမို့မပါ။ သူတို့လေးယောက် ဆိုကြ သောက်ကြရင်းနဲ့ ရှစ်နာရီခွဲကျော်တော့ အေးမိစံက ကိုပိုင့်ကို သူ့ကိုလိုက်ပို့ခိုင်းသည်။ အေးမိစံဘဲက ကိုပိုင့်နားကို ကပ်ကာတိုးတိုးလေးပြောနေသည်။ ကိုပိုင်က ရီပြီးပြန်ပြောသည်။ လမ်းရောက်မှမေးကြည့်တော့ သူတို့အတွဲက ဟိုတယ်ကို သွားမလို့တဲ့လိုပြောသည်။ ဒီလိုနဲ့ကိုပိုင်က သူ့ကို ကိုပိုင့်တိုက်ခန်းကို ခေါ်လာသည်။

တိုက်ခန်းရောက်တော့ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကို ဟိုနေ့ကအရှိန်ကလဲရှိနေပြန်တော့ စိတ်ကထိန်းမရတော့။နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ ဝိုင်သောက်လာတဲ့ အရှိန်နဲ့မို့ ရဲနေသည်။ အင်္ကျီအနက်အကြပ်နဲ့ ထမိန်အပျော့သား အနီလေးက သူမရဲ့ ကောက်ကြောင်းအလှကို ဖော်ပြနေတာမို့သူလဲ စိတ်ထိန်းဖို့မကြိုးစားတော့။

အခန်းထဲခေါ်လာပြီး အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ နှင်းမြတ်မွန်ကို  ဖက်ကာနမ်းလိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ သူ့ကိုပြန်နမ်းလိုက်သည်။ သူနမ်းနေရင်းနဲ့ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်ရင်း တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ညှစ်ကိုင်လိုက်တော့ အသက်ရှူသံပြင်းသွားးပြီး သူ့ကိုတင်းကြပ်စွာ လာဖက်လေသည်။

နမ်းနေရင်းနဲ့ နှင်းမြတ်မွန်ကို ကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်ပြီး သူ့အကျ်ႌနဲ့ဘောင်းဘီကို မြန်မြန်ချွတ်လိုက်သည်။အတွင်းခံသာကျန်တော့သည်။ နှင်းမြတ်မွန်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တော့ ဘော်လီ အသားရောင်လေးက ဖြူတဲ့အသားမှာ ပဏာရနေသည်။ ဘော်လီကိုချွတ်လိုက်တော့ နို့လေးနှစ်လုံးက လှပစွာပေါ်လာသည်။ သူလဲ နို့တွေကို စို့လိုက်ရင် နို့သီးခေါင်းကို ကလိလိုက်တော့ ခါးကော့တက်လာပြီ။

“  အင်းဟင်းဟင်း ကိုပိုင်ရယ်”

သူ့ကိုလာဖက်လိုက်သည်။ သူလဲ နို့တွေစို့ရင်း ထမိန်ကိုချခ်တိုက်တော့ နှင်းမြတ်မွန်က ကူပြီးချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပင်တီအဖြူသာကျန်တော့ သူလဲ ပင်တီဂွဆုံကို လက်တင်လိုက်ပြီး အဖုတ်အမြှောင်းလိုက် ပွတ်ပေးလိုက်ရာ နှင်းမြတိမွန်တယောက် ကော့တက်သွားသည်။

နို့တွေကို စို့ရင်း အဖုတ်ကို ခပ်သွက်သွက်ကစားပေးလိုက်ရာ ပင်တီဂွဆုံမှာအရည်တွေ ရွှဲလာသည်။ သူလဲ နို့တွေစို့တာရပ်လိုက်ပြီး ပင်တီကို ချွတ်လိုက်တော့ အမွှေးတွေက ဆေးနဲ့ရှင်းထားသည်ထင်သည်။ စုစုလေးနဲ့ပါးပါးလေးပဲဖြစ်နေသည်။ သူလဲ ပေါင်ကိုဘေးကိုချဲလိုက်ပြီးအစေ့ကို လက်နဲ့ကလိလိုက်သည်။

လက်တစ်ဖက်ကနို့တွေကို ကိုင်ပြီးအစေ့ကိုအဆက်မပြတ်ချေပေးရာ ဖင်က ကော့ကော့တက်လာပြီး ပါးစပ်က လဲ ညည်းနေသည်။ လက်မနဲ့အစေ့ကို ချေပြီး ကျန်လက်တဖက်က အဖုတ်ထဲကို ထည့်လိုက်က Gsport နေရာကို မှန်းကာ ခက်သွက်သွက်လုပ်ပေးလိုက်ရာ

“  အာ အာ ကိုပိုင် အင့် ဟင့် အ အ ”

ဖင်ကြီးကမြောက်တက်လာပြီး အတောကြာသည်အထိ ရမ်းခါနေပြီး ပြန်ပြုတ်ကျသွားသည်။ အဖုတ်ကအရည်တွေက ထွက်လာသည်။ တချီပြီးသွားသည်။ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကို ထူလိုက်ပြီး လီးကိုကိုင်ကာ မျက်နှာနားကို တိုးလိုက်တော့ နှင်းမြတ်မွန်လဲ အသာကုန်းကာ သူ့လီးကို စုပ်ပေးလိုက်သည်။ မစိမ်းလှတာမို့ ကျွမ်းကျင်တဲ့ အနေအထားတော့ရှိသည်။ သူလဲ လီးကို အာခေါင်ထဲရောက်အောင် ကော့ကော့ပေးလိုက်သည်။ ဖင်ကကုန်းထားတာမို့ ဖင်ကိုလှမ်းကာ ညှစ်လိုက် ခပ်ဆက်ဆက်လေးရိုက်လိုက်လုပ်ပေးသည်။

တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားပေမယ့် လိုလားဟန် ပြတာမို့သူလဲ ဆက်လုပ်ပေးနေသည်။ ကောင်းလာတာမို့ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ပါးစပ်ထဲမှ လီးကိုထုတ်လိုက်တော့ သိပ်ကျေနပ်ဟန်မပြ။ ဆက်လုပ်ပေးချင်သည့်သဘော။ သူလဲ ပြုံးပြလိုက်ပြီး နှင်းမြတ်မွမ်ကို ထူလိုက်ကာ သူ့အပေါ်မှာထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ အဖုတ်ဝကို လီးနဲ့တေ့ကာ အသာထိုင်ခိလိုက်သည်။

“  အ့ ဟ ကြီးလိုက်တာ ကိုပိုင်ရယ် ”

ညည်းရင်း သူ့ပုခုံးကို အသာကိုင်ကာကြွလိုက် ထိုင်လိုက်အသာလုပ်နေသည်။ လီးကတော့ ကျဉ်းကြပ်စွာတိုးဝင်နေသည်။ တော်တော်လေးကြာတော့ လီးတစ်ခုလုံးဝင်သွားကာ ဆီးခုံနှစ်ခုထိကပ်သွားသည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ရမက်ထန်စွာ သူ့နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ နမ်းရင်း အပေါ်ကနေ အသာဆောင့်လိုက်သည်။ သူလဲ နို့တွေကို ကိုက်လိုက်ချေလိုက်လုပ်နေရင်း တခါတခါဖင်ကို ညှစ်ချေပေးလိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက သွက်လာသည်။

“  ဇွပ် ဇွပ် ဖတ်ဖတ် ”

“  ကောင်းလား နှင်းမြတ်မွန်”

“  ကောင်းတယ် အရမ်းကောင်းတယ် ဟင်း ဟင်း”

မောဟိုက်သံနဲ့ ဖြေရင်း ဆက်တိုက်ဆောင့်နေသည်။ သူလဲ အောက်ကနေ ကော့ကော့ပေးရင်း လက်တွေက ဖင်ဝကို အသာကစားနေလိုက်သည်။ ဖင်ဝက ရှုံ့သွားလိုက် ကျယ်လာလိုက်နဲ့ဖြစ်နေသည်။ ဆောင့်ချက်တွေက စိပ်စိပ်လာပြီး ညည်းသံက ပိုမြန်လာသည်။ သူ့ကို ကိုင်ထားတဲ့လက်တွေက တင်းကြပ်လာသည်။

“  အာ့ အာ့ ကောင်းတယ် ကိုပိုင်ရယ် ဟင့် အင့် အင့် အင့် ဟူးဘယ်လိုကြီးလဲကွာ အာ့ အာ့”

ဆောင့်ချက်က မြန်လာပြီးအချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆောင့်ပြီးသောအခါနှင်းမြတ်မွန် ကော့တက်သွားပြီးခပ်ဆက်ဆက်သုံးလေးချက်ဆောင့်ချရင်းသူ့အပေါ်ကို လဲကျလာသည်။ ပြီးသွားလေပြီ။

သူလဲ အသာဖက်ထားရင်း နဲ့နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ အတွင်းသားတွေညှစ်အားကို အရသာ ခံနေလိုက်သည်။အတော်ကြာငြိမ်နေပြီးမှ သူ့ပါးကို လာနမ်းတော့ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကို ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ သူ့အပေါ်ကနေ အသာဆင်းကာ သူ့ရှေ့မှာ ကုန်းပေးလိုက်သည်။ လုံးဝန်းတဲ့တင်လေးကို ကောက်ကာခါးကို ကော့ပြီးရှေ့ပိုင်းက လက်ထောက်ကာ သူ့ကို ကြည့်နေတဲ့ ဟန်က သူ့စိတ်ပိုသွေးဆူစေသည်။

သူလဲ ထကာ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ နောက်ကနေ နေရာယူလိုက်ပြီး ဖင်ကိုအသာဖြဲလိုက်ရာ ဖင်ပေါက် ညိုညိုလေးက အရည်တွေရွှဲနေသလို အဖုတ်ကလဲ အရည်တွေနဲ့ ရွှဲနေသည်။ သူလဲ လီးကိုအဖုတ်ဝမှာ တေ့လိုက်ရင်း အသာဖိထည့်လိုက်သည်။ အ ခနဲ့ အသံနဲ့ဖြစ်သွားပေမယ့် ဖင်ကိုနောက်ကိုပိုပြီးကော့ပေးတာမို့ သူလဲ အဆုံးထိထည့်လိုက်သည်။ အရည်တွေနဲ့မို့ ချောမွေ့စွာဝင်သွားသည်။ 

သူလဲ အသာဆောင့်ရင်း ဖင်ကို ညှစ်လိုက် ဖျန်းခနဲရိုက်လိုက်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကိုဆောင့်ခိုင်းတာမို သူလဲ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ညှပ်ကိုင်ကာ နောက်ကနေ ဆက်တိုက်ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။

“  ဗွတ် ဗွတ် ဗြွတ် ဗြွတ်”

“  အ အ အင့် အင့် ကောင်းတယ် ဆောင့် ဆောင့် ဟင့် ဟင့် ဟင့်”

သူလဲ ပြီးချင်လာပြီမို့ မနားတမ်းဆောင့်လိုက်သည်။ ဆောင့်ချက်တွေကြာလာတာနဲ့ သူ့လီးတစ်ခုလုံးတောင့်တင်းလာကာ သုတ်ရည်တွေက နှင်းမြတ်မွန်အဖုတ်ထဲသို့ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ နောက်တချီပြီးသွားသည်။

အဖုတ်အတွင်းသားတွေက သူ့လီးကို အတင်းကိုညှစ်ထားသည်။ လက်တွေက မွေ့ရာခင်းကို တင်းကြပ်နေအောင် ဆုပ်ချေထားရင်း ပါးစပ်ကလဲ တအားအားနဲ့ အော်နေသည် ။ သူလဲ လေးငါးချက်ဆောင့်လိုက်ပြီးနှင်းမြတ်မွန်ပေါ် ကုန်းကုန်းကြီးအမောဖြေနေလိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင်းမြတ်မွန်လဲ အိပ်ရာပေါ်သို့ ဘေးတိုက် လဲကျသွားသည်။

သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်နောက်ကနေ ဖက်ထားလိုက်သည်။ အဖုတ်က တချက်တချက်ညှစ်နေတုန်းပင်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ သူ့ကို လှည့်ကာ နမ်းလိုက်ရင်း

“  ကိုပိုင်က သိပ်အားကြီးတာပဲဟင့် သူများကို ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး။ နှုန်းသွားတာပဲ”

သူလဲ ခပ်သဲ့သဲ့ ရီလိုက်ရင်း နှင်းမြတ်မွန်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ အတော်လေးကြာတော့ နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကို အသာဖယ်ကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားရင်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေသည်။ သူလဲ တစ်ရှူးယူကာသန့်ရှင်းလိုက်ပြီး ပုဆိုးတထည်ထုတ်ကာ ဝတ်လိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်က ပြန်ထွက်လာတော့ သူလဲ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ အပေါ့သွားကာ ရေဆေးလိုက်ပြီးပြန်ထွက်လာတော့ နှင်းမြတ်မွန်က အဝတ်တွေဝတ်ပြီးသွားသည်။ သူက အဝတ်တွေလဲမလားမေးတော့ ခေါင်းခါတာနဲ့ သူလဲ အင်္ကျီတထည်ဝတ်လိုက်ပြီး ကုတက်ပေါ်တွင်းလှဲချလိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ သူ့ကို လာဖက်ရင်း အနားမှာစကားလာပြောနေသည်။

စကားအတန်ပြောပြီး နှစ်ယောက်သားမှေးကနဲအိပ်ပျော်သွားသည်။ သူတရေးနိုးကြည့်လိုက်တော့ နှင်းမြတ်မွန်က သူ့ကိုကျောပေးကာ ဘေးစောင်းလေးအိပ်နေသည်။ သူလဲ ကြည့်နေရင်းနဲ့စိတ်က ထန်လာတာမို့ အနားကို ကပ်ကာ နှင်းမြတ်မွန်ကို သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ချိုင်းအောက်ကနေလျှိုကာ နို့တွေကိုကိုင်လိုက်သည်။

နှင်းမြတ်မွန်ကတော့ မနိုးသေး။ သူလဲ လက်တဖက်က ထမိန်ကို အသာဖြေချလိုက်ကာ အောက်ကို ဆွဲချလိုက်ရာ တင်းပါးဖွေးဖွေးလေးတွေနဲ့ ပေါင်တံဖြူဖြူလေးက ပေါ်လာသည်။သူလဲ ပုဆိုးကိုဖြေချလိုက်ရာ ရန်သူတွေတဲ့မြွေဟောက်အလား ခေါင်းထောက်ထလာသည်။ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ခြေထောက်တဖက်ကို အသာမလိုက်ရင်း အစေ့ကို ချေပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက်အဖုတ်ကို ကိုင်လိုက်ရာ အရည်တွေက စိုနေသည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲနိုးလာရာ

“  ကိုပိုင်ရယ် ဟင့် သူများအိပ်နေတာကို နှောက်ယှက်တယ် လူဆိုးကြီး”

“  ဘာလဲ မခံချင်ဘူးလားဟမ်”

“  အာ ဘာမှန်းမသိဘူး သွား”

သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ အဖုတ်ဝကို အသာတေ့လိုက်ကာ ဖိထည့်လိုက်ရာ

“  အားကျွတ်ကျွတ် ကိုပိုင် ဖြည်းဖြည်းကွာ အရမ်းနာတယ် ဟင့်ဟင့်”

အဖုတ်ထဲသို့ တင်းကြပ်စွာဝင်သွားသည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ဖင်ကို နောက်သို့ ကော့ပေးထားသည်။ သူလဲ လီးတဝက်လောက်ကို ထုတ်လိုက်ထည့်လိုက်လုပ်ရင်းလက်တဖက်က နို့တွေကိုင် တဖက်က အစေ့ကို ချေပေးရင်း အသာညှောင့်နေလိုက်သည်။ အရည်တွေကထွက်လာပြန်တာမို့ အဝင်အထွက်က ချောမွေ့လာသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ သူ့ကို ဖြည်းဖြည်းဆောင့်ပေးပါလို့ပြောတာနဲ့ သူလဲ လီးကိုအဆုံးထိထည့်လိုက်ရင်း ဖြည်းဖြည်ချင်းဆောင့်ပေးလိုက်သည်။

ဆောင့်ချက်တွေက ကြာလာသည်နှင့်အမျှသူလဲ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်လိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ အစေ့ကို ကလိနေတဲ့ လက်ကိုခပ်တင်းတင်းကိုင်ထားရင်း ဖင်ကို နောက်သို့ကော့ကော့ပေးထားသည်။ ပါးစပ်ကလဲ တဟင့်ဟင့်နဲ့ညည်းနေသည်။

သူလဲနှင်းမြတ်မွန်ရဲ့ လက်ကို ယူကာ နို့တွေပေါ်တင်ပေးလိုက်ရင်း သူ့နို့ကို သူ့ဟာသူ ကိုင်ခိုင်းးရင်းခါးကိုကိုင်ကာ နောက်ကနေ အားရပါးရဆောင့်နေလိုက်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်လဲ အရမ်းကောင်းလာပြီထင်သည်။ နို့တွေကို အရမ်းချေနေရင်းပါးစပ်ကလဲ ဆောင့်ခိုင်းနေသည်။ သူလဲနောက်ကနေ နှင်းမြတ်မွန်ကို မှောက်လိုက်ပြီးအပေါ်ကနေ အားရပါးရဆောင့်လိုက်ရာ သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်သွားသည်။

နှင်းမြတ်မွန်လဲ ကယောင်ကတမ်းနဲ့ ညည်းနေသည်။ သူလဲနှင်းမြတ်မွန်အပေါ်မှောက်လိုက်ရင်း နှင်းမြတ်မွန်ကို နမ်းလိုက်ရင်း နှစ်ယောက်သားအမောဖြေနေသည်။ အမောပြောတော့ သူလဲ အပေါ်ကနေ ဘေးကိုလိမ့်ချလိုက်ရာ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ထမိန်ကို ယူကာရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး ရေဆေးနေသည်။ တအောင့်နေရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာတော့ သူလဲ ဝင်ပြီးသန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာအပေါ့သွားပြီး ကုတင်ပေါ်တက်ကာ နှင်းမြတ်မွန်ကို ဖက်ကာအိပ်လိုက်သည်။

မနက်အိပ်ရာနိုးတော့ တချီထပ်ဆွဲလိုက်ကြပြန်သည်။ နှင်းမြတ်မွန်ကအပေးကောင်းသလို ပုလွေကောင်းသည်။ သူ့ရဲ့လိုးချက်တွေကို အဆွဲကြီးဆွဲနေသည်။ ရေချိုးအဝတ်တွေဝတ်ကာ သူလဲ နှင်းမြတ်မွန်ကို အဆောင်ကို လိုက်ပို့လိုက်သည်။

ညဖက်တွင် သူနဲ့နှင်းမြတ်မွန်တို့ အရင်ကထက် ပိုကာ ပွင့်လင်းလာပြီး နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ သူမေးသမျဖြေသည်။ သူနဲ့နှင်းမြတ်မွန်တို့ ဆန္ဒရှိရင်ရှိသလို တွေ့ဖြစ်ကြသည်။ သူ့တိုက်ခန်းမှာတွင်တွေ့ကြသည်။နောက်ပိုင်းတွေ့သည့်အခါတိုင်း သူကနှင်းမြတ်မွန်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆက်ဆံတက်သလို နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ အဲလိုဆက်ဆံရတာကိုသဘောကျသည်။

ကုန်းခိုင်းကာ တင်ပါးတွေကို ရိုက်ရင်း နောက်ကနေ ဆောင့်ရတာကို သူကလဲ သဘောကျသလို နှင်းမြတ်မွန်ကလဲ ကြိုက်တာမို့ အပေးအယူမျှသည်။ နောက်ပေါက်ကို ဖွင့်ဖို့အတွက် သူတဖြည်းဖြည်းချင်းကျင့်ပေးရသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နှင်းမြတ်မွန်လဲ ဖင်ကို ဇိမ်ခံတက်လာသည်။ နာနာကျင်ကျင်အရာသာကို ကြိုက်တက်သူမို့ စည်းရုံးရတာတော့ သိပ်မခက်။ ဒါပေမယ့် ခုထိတော့ သူနှင်းမြတ်မွန်ကို နောက်ပေါက်ကို မလုပ်သေး။

ဒီလိုနဲ့ သင်တန်းကာလ ငါးလကျော်ရောက်လာသည်။ ရုံက သူ့ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခဏပြန်လာရန်ခေါ်သဖြင့် အရေးတကြီးပြန်ရမည်။ စကားစပ်မိလို့ပြောတော့ အေးမိစံက သူလဲ နေပြည်တော်သို့ သွားစရာရှိသည်တဲ့။ သူသွားမယ့်ရက်နဲ့ ကြုံနေတာမို့ သူနဲ့လိုက်ချင်လိုက်ခဲ့လို့ ပြောတော့ အေးမိစံရဲ့ ရည်းစားကလဲ လိုက်သွားဖို့်ပြောသည်။

ဟိုရောက်ရင်လဲ လိုအပ်တဲ့ အကူအညီပေးဖို့လဲ အကူညီတောင်းသည်။ သူလဲ သွားမယ်ရက်ကျတော့ အေးမိစံကိုအဆောင်ကို သွားခေါ်လိုက်သည်။ ဟိုမှာ တည်းဖို့နေရာရှိလားမေးရာ မရှိဘူးတဲ့။ သူလဲ လူပျိုဆောင်မှာနေတာမို့ မိန်းကလေးခေါ်တည်းဖို့မဖြစ်နိုင်။ ဒါကြောင့် သူလဲ သူတို့ရုံးက အမကြီးတယောက်ကို အကူအညီတောင်းတော့ ရတာနဲ့ အဆင်ပြေသွားသည်။

သူ့ညီမလို့ပြောထားသည်။နှစ်ယောက်သား ညနေလေးနာရီလောက်မှ ထွက်လာကြသည်။ နှင်းမြတ်မွန်ကတော့ စောင်မပြီးကြည့်ရှူကာ ကိုယ်ဖိရင်ဖိစောင့်ရှောက်ဖို့စသည်။ သူတို့ထွက်လာတော့ လမ်းမှာ မိုးတွေတအားရွာသည်။ အချိန်အခါမဟုတ်ရွာသည်။ သည်းသည်းမဲမဲရွာတာမို့ ကားကိုဖြေးဖြေးချင်းဂရုတစိုက်မောင်းနေရသည်မို့ ခရီးမတွင်။ ခြောက်နာရီလောက်က ရန်ကုန်က ထွက်တာဖြစ်ပေမယ့် ဖြည်းဖြည်းချင်းမောင်းနေရတာမို့ ၁၁၅မိုင်ရောက်တော့ ဆယ်နာရီထိုးနေပြီ။

နှစ်ယောက်သား ဗိုက်ကလဲဆာနေတာမို့ ထမင်းမှာစားရင်း သူလဲ ရုံးက အမကြီးဆီဖုန်းဆက်တော့ ဖုန်းလိုင်းကခေါ်မရ။ နာရီဝက်ကျော် လောက်ကြာတော့ ပြန်ထွက်လာကြသည်။ မိုးက မတိတ်။ ပိုပိုသည်းလာသည်မှတ်ရ။ စိတ်ကိုလျော့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းသာ သွားရသည်။

နေပြည်တော်ကို ရောက်တော့ တစ်နာရီထိုးနေပြီ။ သူလဲ အပျိုဆောင်ကိုမောင်းသွားတော့ မီးကပျက်နေသည့်အပြင် ဘယ်လိုမှနှိုးလို့မရ။ မိုးသံကြောင့် မကြားတာဖြစ်နိုင်သလို မိုးကလဲ အေးတာမို့ မိုးအေးအေးနဲ့အိပ်မောကျနေကြတာဖြစ်မည်။ ဒါကြောင့်သူလဲ အကြံအိုက်နေသည်။ လူတွေကလဲ အေးပြီး မိုးရေကလဲ စိုနေကြသည်။ အိပ်ကလဲ အိပ်ချင်နေကြတာမို့ နှစ်ယောက်သား တိုင်ပင်ရသည်။ အေးမိစံကို တည်းခိုခန်းတခုတွင်တည်းဖို့အတွက်။

သူကတော့ အဆောင်ပြန်အိပ်မယ်ပြောတော့ အေးမိစံကလဲ တယောက်တည်းမို့ ကြောက်သည်တဲ့။နောက်ဆုံးတော့ နှစ်ယောက်သား တည်းခိုခန်းတွင်တည်းဖို့ သဘောတူလိုက်ကြပြီး၊ တည်းခိုခန်းသို့သွားကာအခန်းတခန်း ယူလိုက်ကြသည်။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>