လေသင့်ရာမွှေး အပိုင်း ( ၁ )

လေသင့်ရာမွှေး အပိုင်း  ( ၁ )

ရေးသားသူ - ဘုံခုနှစ်ဆင့် (တိတ်တခိုး မှကူးယူသည်)

မြောက်ပြန်လေနှင့်အတူ ချမ်းစိမ့်စိမ့်လေးမို့ အနွေးထည်ထူထူလေးဝတ်ကာ နီလာခိုင်တစ်ယောက် ဝရမ်တာလေးတွင် စာအုပ်ဖတ်ရင်း မျက်လုံးများက အိမ်ရှေ့လမ်းမဆီသို့ စိုက်ကြည့်နေ၏။ သူမ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ကျော်ထွန်းမှာ ကျောက်စိမ်းလုပ်ငန်းတခုတွင် ရှယ်ယာလုပ်ကိုင်ရင်း ခရီးထွက်တာ များနေတော့သည်။ ခုလည်း အိမ်အသစ်လေးတွင် ၁ လပြည့်အောင်မနေနိုင်ပဲ ဖားကန့်ဘက် ပြန်တက်သွားတော့သည်။ နီလာခိုင်အနေဖြင့် ခုလက်ရှိအိမ်လေးအား သဘောကျလျက်ရှိသည်။အိမ်လေးမှာ နံကပ်တိုက် ၂ ထပ်တိုက်လေးဖြစ်ပြီး အောက်တွင် အိပ်ခန်းနှစ်ခန်း ဧည့်ခန်း မီးဖိုချောင်နှင့် ရေချိုးခန်းသပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ပါရှိသည်။

အပေါ်ထပ်တွင်လည်း အိပ်ခန်း ၂ခန်းနှင့် ဧည့်ခန်းပုံစံ အခန်းလွတ်တစ်ခန်းနှင့် ရေချိုးခန်း ပါရှိသည်။အိမ်ထောင် ကျကာစ မိဘများနှင့် အတူနေရသဖြင့် နီလာခိုင်မှာ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ကျော်ထွန်းနှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် မနေခဲ့ရပေ။ ငယ်သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ စမ်းစမ်းအေးမှ သူမတို့ခြံဘေး တိုက်ကလေးရောင်းမည်ဟု စကားစပ်မိရာမှ ဒီတိုက်လေးအား ဝယ်ယူလိုက်တော့သည်။ စမ်းစမ်းအေးမှာ သူမလိုပင် စတိုးဆိုင်မှ အရောင်းဝန်းထမ်းမ တစ်ဦးဖြစ်ပြီး သူ့ထက် အိမ်ထောင်အရင်ကျကာ ဒီရပ်ကွက်လေးထဲ ပြောင်းလာသူပင်။

" ဟိတ် မိခိုင် … ကိုကျော်ထွန်း ကြီး လွမ်းနေတာလား "

" အံမယ် … ကောင်မ … ကိုယ်ချင်းမစာအေ … လာ အပေါ်တက်ခဲ့ အောက်က ချမ်းတယ် "

စမ်းစမ်းအေးမှာလည်း အလုပ်ပိတ်ရက်မို့ ချက်ပြုတ်ပြီးတာနှင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ နီလာခိုင်ထံ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။စတိုးဆိုင်ကြီး တစ်ဆိုင်တွင် အတူလုပ်သူမို့ မနက်လင်းအလုပ်အတူသွား ညနေကျ အတူပြန်ဖြစ်ကြသည်။နီလာခိုင်အတွက် ကျော်ထွန်းမှာ စကိုဖီးဆိုင်ကယ် အနက်တစ်စီး ဝယ်ပေးထားသည်။အလုပ်မလုပ်တော့ဖို့ပြောရာ နီလာခိုင်မှာ အိမ်တွင် တစ်ယောက်ထည်းပျင်းနေသဖြင့် အလုပ်မထွက်ပဲ အပျင်းပြေ ဆက်လုပ်ခဲ့သည်။အိမ်ပြန်ရောက်လျင်လည်း စမ်းစမ်းအေးတို့ အိမ်ဘက်သာ အချိန်ကုန်လေ့ရှိသည်။

" ဟဲ့ … လက်ဖက်သုပ်လိုက်ရမလား မိစမ်း "

" ကောင်းတာပေါ့အေ … စကားပြောရင်း စားရအောင် … နေဦး ငါရေနွေး လိုက်တည်ပေးမယ် "

အောက်ထပ်အဆင်းတွင် နီလာခိုင်၏ နောက်ပိုင်းအလှကို စမ်းစမ်းအေးမှာ ငေးကြည့်ရင်းနောက်မှ ကပ်ပါလာခဲ့သည်။မီးဖိုချောင်အတွင်း ခရမ်းချဉ်သီးလှီးနေစဉ် စမ်းစမ်းအေးမှာ ကော့ထွက်နေသော နီလာခိုင်ဖင်သားများအား ညှစ်ရင်း …

" ကောင်မ … ဒါကြီးကြောင့် … ဂျာကြီးက … ခိုင်လေးရေ ခိုင်လေးရေ ဖြစ်နေတာမလား … ခ်ခ် ခ်ခ် "

နီလာခိုင်မှာ ဆံပင်ကျောလယ်လောက် အဖြောင့်ထားတာ ရင်သားစူစူလေးနှင့် တင်သားကြီးများကြောင့် အိမ် ထောင်သည် ဖြစ်သည့်တိုင် ခုထိ ရည်းစားစကား လိုက်ပြောခံနေရသူ ဖြစ်သည်။လင်ဖြစ်သူနှင့်လည်း တွဲသွားတွဲလာ သိပ်မရှိသဖြင့် ခင်မင်ရင်းနှီးသူ တစ်ချို့မှ လွဲလျင် အပျိုပဲ ထင်နေကြသည်။အသားညိုပေမယ့် မျက်နှာချောချောလေးဖြင့် အမြဲပြုံးနေတတ်ကာ သွားတက်ကလေးများက သူမ၏ ထူးခြားချက်ပင် ဖြစ်သည်။ခန္ဓာကိုယ်ဖွဲ့စည်းပုံမှာ တင်းတင်းရင်းရင်းဖြင့် မယ်ဗမာကိုယ်လုံးပုံစံမို့ သူမအလုပ်လုပ်သော ဆိုင်တွင်လည်း မိန်းမချင်း ဖက်နမ်းကြ နို့ကိုင်ကြ ဖင်ပုတ်ကြနှင့် ဝိုင်းအချစ်ခံနေရသည်။ခုလည်း သူမဖင်သားကြီးအား ပွတ်သပ်နေသော သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ စမ်းစမ်းအေးအား တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင် စကားပြန်ပြောလိုက်၏

" ခ်လ်းးး … ဒါတော့ ငါ့ကံပေါ့အေ … ညည်းကလည်း "

" သိပါ့အေ … ပစ္စည်းရွေ့ခိုင်းပြီဆို ညည်းမပါဘူး … ဘောနပ်တို့ … နှစ်ကူးလက်ဆောင်တို့ဆို ညည်းရှေ့ကထားတာ ဟွန့် "

" အံမယ် … ညည်းလဲ … ငမျိုးက မအေးရေ မအေးရေ ဆိုပြီး ဂိုဒေါင်ဘက် ခေါ်ခေါ်သွားတာ သိပါတယ်နော် "

" ဟဲ့ … အမလေး … ကောင်မ ယွမနေနဲ့ … ငါ့လင် ကြားမှ ပြက်သနာတက်နေမယ် "

" ခိခိ ခိခိ "

သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ကာ ဝရန်တာဘက် ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။လက်ဖက်စားလိုက် ရေနွေးသောက်လိုက်ဖြင့် ရောက်ရာပေါက်ရာများ ပြောရင်း စကားကောင်းနေသည်။

" ကောင်မ … ညည်း ကိုကျော်ထွန်းမရှိတော့ ဘယ်လိုနေလဲ "

" ဘာကိုလဲ မိစမ်းရ "

" ဒါလေ ဒါ "

စမ်းစမ်းအေးမှာ ဘယ်ဘက်မှ လက်မ လက်ညိုးဝိုင်းထားပြီး ညာဘက်လက်ညိုးဖြင့် ဝိုင်းထားသောအကွင်းလေးထဲ ထိုးပြလိုက်သည်။

" ယွနာ ကောင်မ ဒီလိုပဲ နေရတာပေါ့ဟဲ့ "

" ငါဖြင့် မနေနိုင်ဘူးဟယ် … ငါ့လင် ကိုစိုး ပြန်လာတာနဲ့ ရေချိုးထမင်းစားပြီး တခါ အလိုးခံပြီးမှ အိပ်လို့ရတာ "

စမ်းစမ်းအေး ယောင်္ကျာ စိုးနိုင်မှာ ဖုန်းဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် အလုပ်လုပ်သူမို့ ည ၇နာရီဆို ပြန်ရောက်တတ်သည်။အသားညိုညို အရပ်မနိမ့်မမြင့်နဲ့ ရုပ်ရည်မှာ ကြည့်ပျော်ရှု့ပျော် ရှိသည်။စမ်းစမ်းအေးမှာ အရပ်ပုသော်လည်း တင်တွေရင်တွေမှာ သူနေရာနှင်သူကြည့်ကောင်းသူမို့ ကိုစိုးအား နိုင်စားလေ့ရှိသည်။စမ်းစမ်းအေးနှင့်စိုးနိုင်မှာ ရာဂစိတ်ကြီးမားသူချင်းမို့ တနေ့ နှစ်ကြိမ်တော့ လိုးဖြစ်အောင် လိုးကြသည်။ကလေးမယူသေးပဲ ကာမစည်းစိမ်အား လွတ်လွတ်လပ်လပ် ခံစားနေကြသည်။

" သိပါ့ဟယ် … နင် ဆိုင်မှာဆိုလည်း … ငမျိုးနဲ့ ပွတ်သီးပွတ်သပ် လုပ်လုပ်နာ "

" ငမျိုးက လူသာ ငယ်တာ … ဒုတ်က ကြီးတယ်ဟ "

" နင့်လင် ကိုစိုးထက် ကြီးလို့လား "

" ကိုစိုးလောက်တော့ မရှိပါဘူး ငါပြောတာ လူငယ်ပေမယ့် လီးကြီးတာကို ပြောတာပါ "

စမ်းစမ်းအေးနှင့်နီလာခိုင်မှာ နှစ်ယောက်ထဲရှိချိန်ဆို စကားကို တစ်တစ်ခွခွပြောတတ်နေသည်မှာ အိမ်ထောင်စကျကတည်းကဖြစ်သည်။

" ဟောတော် နင်က ငမျိုးဟာ မြင်ဖူးလို့လား "

" မြင်ဖူးတာပေါ့ မိခိုင်ရ … ငါလည်း သူ့ဟာ ဂွင်းထုပေးတာ သူလည်းငါ့ဟာယက်ပေးနေတာ အဆုံးထိတော့ မရောက်သေးပါဘူး "

" နင်ကလည်း လင်တစ်ယောက်လုံး ရှိနေတာကို … စောက်ပတ်က ယွ ယွနိုင်လွန်းတယ် "

" မတူဘူးလေ မိခိုင်ရ … အရသာ တစ်မျိုးစီပေါ့ … နင် ကျတော့ရော ဂျာကြီးနဲ့ ဟွန့် "

" ဦးနိုင်က နင်ပြောသလောက် မဟုတ်ပါဘူးဟ … ငါ ခပ်တည်တည်နေရင် မစရဲပါဘူး … သူက ချစ်နေမိတာလို့တော့ ခဏခဏ ပြောဖူးတယ် "

" နင်ကလည်း နဲနဲပါးပါးတော့ လိုက်လျောလေဟာ "

" အော် … ကိုကျော်က ငါ့ဖို့ ပင်ပင်ပန်းပန်းငွေရှာနေတာလေဟာ … သူ့ကွယ်ရာမှာ မဖေါက်ပြန်ချင်ပါဘူး "

" ဖေါက်ပြန်ခိုင်းတာ မဟုတ်ပါဘူးဟ … အလိုက်ထိုက်လေး နေဖို့ပြောတာပါ … ကိုင်တာပြုတာလောက်တော့ ဘာမ မဖြစ်ပါဘူးဟ … ငါနဲ့ ငမျိုးကြည့်လေ ငါအိမ်ထောင်သည်မှန်း သူသိသားပဲ … ဆန္ဒတွေ ဖြေပြီး ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျှောက်ကြတာပဲ "

" အမလေးတော် ဖြစ်နေလိုက်တာ ဦးနိုင်က နင့်ဘာတွေပေးထားလို့တုန်း ကောင်မရဲ့ "

" ငါ့ကို နင့်မျက်နှာနဲ့ အပြင်ဆိုဒ်တွေ သိပ်မခိုင်းတော့ဘူး မိခိုင်ရဲ့ … ခွင့်ယူလည်း လစာထဲက မဖျက်တော့ဘူး ပြီးတော့ … အရင်လ ငါလစာထုတ်တော့ "

စမ်းစမ်းအေးမှာ စကားစဖြတ်ပြီး လက်ဖက်သုပ်တဇွန်စားကာ ရေနွေးတခွက် ငှဲ့နေလိုက်သည်။နီလာခိုင်မှာ စကားစပျက်သွားသဖြင့် စိတ်ထဲ မချင့်မရဲလေးဖြစ်သွားရသည်။ရေနွေးမှုတ်သောက်နေသော စမ်းစမ်းအေးအား ပန်းကန်လုံးလေးထဲမှ ရေနွေးအမြန်ကုန်အောင် ကြိတ်ဆုတောင်းနေရသည်။သို့သော် စမ်းစမ်းအေးမှာ ရေနွေးပန်းကန်အား တဖူးဖူးမှုတ်ကာ အရသာခံသောက်နေသဖြင့် မနေနိုင်ပဲ ဖွင့်မေးလိုက်တော့သည်။

" နင် လစာထုတ်တော့ ဘာပြောလည်း ဦးနိုင်က "

စမ်းစမ်းအေးမှာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ နီလာခိုင်၏ သိချင်စိတ်ပျင်းပြနေသော မျက်နှာအား မျက်လုံးပင့်ကြည့်ကာ…

" နင့်ကို လိုးချင်တာတဲ့ "

" ဟာ "

နီလာခိုင်မှာ ခါတိုင်းတစ်တစ်ခွခွ ပြောတတ်ပေမယ့် ယခုတကြိမ်တွင် သူစိမ်းယောင်္ကျား တစ်ဦးမှ သူမအား လိုးချင်ကြောင်း သူငယ်ချင်းဖြစ်သူဆီမှ ကြားသိရသဖြင့် စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းဖြစ်ကာ မျက်နာလေး ရဲတက်သွားရသည်။

" ရှက်မနေပါနဲ့ မိခိုင်ရယ် … နင့် ဖြုတ်ချင်တဲ့ ယောင်္ကျားတွေ အများကြီးပါ ဦးနိုင်က မရှက်မကြောက် ငါ့ကို ဖွင့်ပြောပြတာ "

" မဖြစ်နိုင်ပါဘူးဟာ … ငါ ကိုကျော် မသိပဲ ဘာမှ မလုပ်ဘူး "

" အော် … ကိုကျော်ထွန်း ခွင့်ပြုရင်တော့ နင်က ခံမယ်ပေါ့ "

" ဟာ … နင်ကလည်း ဇွတ်ကိုပြောတော့တာပဲ … ဟုတ်တယ်ဟာ ငါ့လင် ကြည်ဖြူမှ ခံမှာ "

" ခ်ခ် … မခံဖူးသေးလို့ပါအေ … နောက်ကျ … ကိုကျော်ထွန်း မသိအောင် ဖြဲခံနေမှာ မြင်ယောင်သေးတယ် ကောင်မ "

" အေး … နင်ပြောလို့ကို ငါ ဦးနိုင်ကို ဖြဲပေးဦးမှာ ကြည့်ထား "

" ခိခိ … လက်ဖက်လည်း ကုန်ပြီ … ငါ ညနေစာ ချက်လိုက်ဦးမယ် … နင်ရော ဟင်းမချက်ဖြစ်ရင် ငါ့ဆီလာစားဟာ "

" အေးပါ မိစမ်းရ … ငါက အကြော်အလှော်ပဲ ၁ပတ်စာ လုပ်ထားလိုက်တာ ခုလိုတစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ ဖြစ်သလိုပဲပေါ့ "

" ညနေကြ လာအေ … ငါ ဆူးပုတ်ကြီး ဟင်းညိုနဲ့ ငရုပ်သီးလေးထောင်းပြီး မနက်က ဘဲဥ အချဉ်ချက်လေး ပြန်နွေးစားမလို့ "

" အေးပါဟ … ငါ ဆက်သားခြောက်ဖုတ် ယူခဲ့မယ် … နင် လှမ်းအော်လိုက် "

စမ်းစမ်းအေး ပြန်သွားပြီး လက်ဖက်ခွက်နဲ့ ရေနွေးပန်းကန်များ သိမ်းရင်း အိမ်ရှေ့တံခါး စိကာ အပေါ်ထပ်ပြန်တက်ကာ ကုတင်ပေါ်ခဏ မှေးနေလိုက်သည်။အိပ်ပျော်သွားရာမှ သူမနာမည် ခေါ်သံကြောင့် လန့်နိုးလာခဲ့ရသည်။

" မနီလာ … ဗျို့ မနီလာ "

အပေါ်ဝရံတာထွက်၍ အိမ်ရှေ့တံခါးအား ကြည့်ရာ စမ်းစမ်းအေးယောင်္ကျား စိုးနိုင်မှ အင်္ကျ ီမပါ တဘက်တထည်ခြုံရင်း ခြံဝတံခါးနား ရပ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။ အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းရာ တိုင်ကပ် နာရီမှာ ၅ နာရီကျော်ကျော်ပင် ရှိသေးသည်။ တံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်း စိုးနိုင်မှာ အိမ်ထဲဝင်လာပြီး ခဏနေ စမ်းစမ်းအေးက ထမင်းအတူစားဖို့ ပြောခိုင်းကြောင်း … မီးလာစဉ် ရေမတင်ဖြစ်သဖြင့် ရေလာချိုးကြောင်း ပြောနေတော့သည်။

" ကိုစိုး ဒီနေ့ စောတယ်နော် … ရေက အပြည့်ရှိတယ် ချိုးသွား … ဟုတ်မှာ မနက်ကတည်းက မိစမ်းက ကျမအိမ်ရောက်နေတာ ညနေ ၃နာရီလောက်မှ ပြန်သွားတာ "

" ဟုတ် မနီလာ … ဒီနေ့ ဆိုင်သိမ်းတာ စောတာ … နက်ဖန် သူဋ္ဌေးက ဘောနပ်ပေးမှာလေ … နေ့တဝက်ပဲ ဆိုင်ဖွင့်တာ ကျနော်တို့က ပစ္စည်းတွေ သိမ်းနေရလို့ ခုမှ ပြန်လာကြတာ "

စိုးနိုင်မှာ သူမအိမ်သို့ ၅ကြိမ်လောက် ဝင်ထွက်ဖူးသဖြင့် ရေချိးခန်းအား အထူးတလည် လိုက်ပြနေစရာ မလိုပေ။ ရေချိုးခန်းနှင့်ကပ်လျက် မီးဖိုးခန်းထဲ ဝင်ကာ စတီးချိုင့်တစ်လုံးဖြင့် ထမင်းအနည်ငယ်ထည့်လိုက်သည်။ ဆက်သားခြောက်ဖုတ်အား ဒုတိယဆင့်တွင်ထည့်ကာ အပေါ်ဆုံးချိုင့်အား မြေပဲနှင့်ပဲလှော်ကြော် အနည်းငယ် ထည့်ပြီး အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းထွက်လာခဲ့တော့သည်။စိုးနိုင် ရေချိုးပြီးမှ အိမ်တံခါးပိတ်ပြီး အတူလိုက်သွားရန် စောင့်နေမိ၏။စောင့်နေရင်း သေးပေါက်ချင်လာသဖြင့် ရေချိုးခန်းဘေးကပ်လျက် အိမ်သာသို့ လျောက်လာခဲ့လိုက်သည်။

အိမ်သာ မရောက်ခင် ရေချိုးခန်းရှေ့မှ အဖြတ် စိုးနိုင်မှာ သူမနာမည်အား တုန်တုန်ရီရီဖြင့် ခပ်တိုးတိုးရွတ်နေသည်ကို ကြားမိလိုက်ရသည်။ခြေလှမ်းများ တုန့်ကနဲ့ ရပ်ကာ ရေချိုးခန်းတံခါးအား အနည်းငယ်ဟကြည့်လိုက်၏။ စိုးနိုင်က အတွင်းမှ ဂျက်ထိုးမထားသဖြင့် ရေချိးခန်းတံခါးမှာ အလွယ်တကူ ပွင့်သွားတော့သည်။နီလာခိုင်မှာ ဟသွားသော တံခါးကြားမှ ချောင်းကြည့်ရာ စိုးနိုင်မှ သူမ အတွင်းခံ အဟောင်းလေးအား မျက်နာတွင်ကပ်ကာ အားရပါးရ ရှုရင်း ဂွင်းထုနေသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။နီလာခိုင်မှာ သူမ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ လီးထက် ကြီးမားတုတ်ခိုင်သော လီးအား ပထမဆုံး အကြိမ် မြင်ဖူးလိုက်ရသည်။

" အားးး … မနီလာရယ် … ရှီးးး အ … ထွက် ထွက် ထွက်ပြီဗျာ … ရှီးးး းးးး "

သူမကြည့်နေစဉ် စိုးနိုင်မှာ သူမအတွင်းခံဘောင်းဘီလေးအားရှုနေရာမှ လီးကြီးအား ပတ်ကာ ၁၀ချက်ခန့်မနားတမ်းထုလိုက်သည်နှင့် လရည်များ တဗျစ်ဗျစ် အတွင်းခံဘောင်းဘီ တခုလုံး စင်ကုန်တော့သည်။သူမ အဖုတ်လေးဆီမှ နွေးကနဲ့ဖြစ်ကာ စောက်ရည်များစိုးလာသည်ကို လက်ဖြင့်ပိတ်ကာ အိမ်သာထဲ အမြန်ဝင်လိုက်ရတော့သည်။စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်နေကာ သူမအတွင်းခံလေးအား ကြည့်ချင်သောစိတ်များ တဖွားဖွားပေါ်လာနေ၏။

ရေချိုးခန်းထဲမှ စိုးနိုင်ထွက်သွားသော ခြေသံကြားမှာ အိမ်သာတံခါးဖွင့်ကာ ကပ်လျက်ရှိသော ရေချိုးခန်းထဲ ရင်တုန်စွာဝင်ခဲ့လိုက်တော့သည်။သူမ ချိတ်ထားသော နေရာလေးမှာပင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး ပြန်ချိတ်ထားသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရ၍ လှမ်းယူလိုက်သည်။အတွင်းခံ ဂွကြားလေးနှင့် အပေါ်ခါးစည်းနေရာတဝိုက်တွင် လရည်ဖြူဖြူများ ကပ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရပြန်သည်။အလိုလျောက် သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ယောက်၏ လရည်နံ့အား ရှုလိုက်မိရာ…

" မနီလာ … ကျနော် သွားနှင့်ပြီဗျို့ … ခင်ဗျား ထမင်းချိုင့် ယူသွားလိုက်မယ် … ပြီးမှ လာခဲ့တော့ "

" ဟုတ် ဟုတ် … ကိုစိုးနိုင် "

စမ်းစမ်းအေးတို့အိမ် ထမင်းအတူစားပြီး ပြန်လာရာ တဖြည်းဖြည်း အလင်းရောင်ပျောက်၍ အမှောင်ထုက ကြီးစိုးလာတော့သည်။ညပိုင်း အိပ်ချိန်ထိ နှင်းစက်လေးများ ကြွေကျသံက တဖျောက်ဖျောက်နှင့်မို့ နီလာခိုင်မှာ အိပ်မရသေးချေ။အိပ်ယာထက် လူးလွန့်ရင်း ဒီလိုချိန် လင်ဖြစ်သူ ကျော်ထွန်း၏ ရင်ခွင်ထဲ တိုးခွေ့ အိပ်ချင်မိကြောင်း စဉ်းစားနေစဉ် ညနေပိုင်း မြင်ခဲ့ရသော စိုးနိုင်လီးကြီးမှာ မျက်လုံးထဲ ပေါ်လာခဲ့သည်။သူမကိုယ် သူမလည်း မကျေမနပ်ဖြစ်မိပေမယ့် သူစိမ်းယောင်္ကျား တစ်ဦး၏ လီးအား အတွေးထဲမှ မောင်းမထုတ်နိုင်ခဲ့ပေ။

" ဂီး ဂီး … ဂစ် "

ညငှက်တစ်ကောင် အိမ်ခေါင်မိုးမှ အော်၍ ပျံသန်းသွားမှ အတွေးစတို့ ပျက်သွားရတော့သည်။ကြိတ်မှိတ်အိပ်ပျော်ရန် ကြိုးစားကာ အိပ်ပစ်လိုက်ရင်း မနက်လင်းတော့ ရေမိုးချိုး အလှပြင်ကာ ဆိုင်ကယ်ဖြင့် ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။စမ်းစမ်းအေးမှာ မနက်ပိုင်း ယောင်္ကျားဖြစ်သူမှ လိုက်ပို့ပေးတတ်ပြီး ညနေမှ သူမနှင့်အတူ ပြန်လေ့ရှိသည်။

လမ်းမကြီးအတိုင်း မောင်းလာရင် သူမအလုပ်လုပ်သော စတိုးဆိုင်ကြီးနှင့် ၇ပြအကွာတွင် ဘီးပေါက်သွားခဲ့သည်။အနီးနားမှ လေထိုးကျွတ်ဖာဆိုင် တခုတွင် ဆိုင်ကယ် အပ်ကာ ညနေမှ ဝင်ယူမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောရင်း လမ်းလျှောက်လာခဲ့သည်။လမ်းတလျှောက်တွင် ပုရိသများ၏ မျက်လုံးများမှာ သူမဖင်သားကြီးများပေါ် ကျရောက်နေလျက်ရှိရာ ခေါင်းငုံ့ကာ လျှောက်နေရင်း…

" ကျွီ … ကျွိ "

ကားဘရိတ်ဆွဲသံကြောင့် ခြေထောက်အစုံရပ်က ကြည့်မိလိုက်သည်။ကားပေါ်မှာ အသက်၅၀ခန့် ရုပ်ရည်သန့်သန့် နှင့် မျက်မှန်အနက်တတ်ထားသော လူတစ်ဦး သူမဆီသို့ လျှောက်လာတော့သည်။

" ခိုင်လေး … ဆိုင်ကယ် မပါဘူးလား "

" ရှင် … ဦးနိုင်ပါလား … ဟုတ် သမီးဆိုင်ကယ် ဘီးပေါက်နေလို့ ဟိုနား အပ်ထားခဲ့တာ "

" လာလေ … ဦးနိုင် နဲ့လိုက်ခဲ့ … ဆိုင်သွားမှာ မလား "

ငြင်းမရမဲ့ အတူတူမို့ နီလာခိုင်မှာ ဦးနိုင်မော် ကားပေါ်တက်ခဲ့လိုက်သည်။နောက်ခန်းက ဝင်ထိုင်သော သူမအား ရှေ့ခန်းထိုင်ရန် ပြောသဖြင့် ရှေ့သို့ပြောင်းထိုင်လိုက်ရသည်။ထိုင်လိုက်သည်နှင် ကူရှင်ပေါ်ကားထွက်နေသော ဖင်ကြီးအား ဦးနိုင်မော်မှာ ငေးကြည့်နေသဖြင့် နီလာခိုင် ချောင်းဟန့်မှ ကားလေးမှာ လမ်းမကြီးအတိုင်း မောင်းထွက်လာတော့သည်။သူမတို့ဆိုင် ရောက်ခါနီး အနောက်ဘက်သို့ကွေ့လိုက်သဖြင့် လှမ်းမေးရာ…

" ဦးနိုင် ဘာမှ မစားရသေးလို့ ခိုင်လေးရ … ရှမ်းသွားစားမလို့ "

" သမီး မစားတော့ဘူးနော် အိမ်က ထမင်းကြော် စားလာလို့ပါ "

" ဝင်သလောက်စားပါ … မကုန်လည်း ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး "

ကားလေးမှာ မီးပွိုင့် ၂ခု ကျော်လာပြီး လမ်းဒေါင့်ရှိ တရုတ်စာရေးထားသောဆိုင်းဘုတ်အနီလေးအောက် ထိုးရပ်လိုက်သည်။နာမည်ကြီး ခေါက်ဆွဲဆိုင်မို့ မနက်ပိုင်းရှိသေး လူစီနေတော့သည်။ရှမ်းခေါက်ဆွဲ နှစ်ပွဲမှာကာ ဦးနိုင်မော်မှာ ခဏနှင့်ကုန်သော်လည်း နီလာခိုင်မှာ တဝက်ကုန်အောင် မနည်းစားနေရတော့သည်။ခဏအကြာတွင် ကားလေးဖြင့် ပြန်ထွက်လာကာ သူမတို့ အလုပ်လုပ်သော စတိုးဆိုင်ရှေ့ ကားလေးမှာ ဖြည်းဖြည်းချင်းရပ်သွားတော့သည်။နီလာခိုင်မှာ ကားပေါ်မှဆင်းကာ ဆိုင်ရှေ့ အပေါက်တည့်တည်မှ ဝင်လာရာ …

" မမခိုင် မင်္ဂလာပါ "

" မင်္ဂလာပါ ညီမရေ … ပစ္စည်းသစ် ဝင်တယ်ဆို "

" ဟုတ် မမ … ပုံးကြီး ၁၀ပုန်းနဲ့ ပုံးသေး အလုံး၂၀ရောက်ပါပြီ … မစစ်ရသေးဘူး မမလာမှ စစ်မလို့ "

" အော် အေးအေး လာကြ … ယောင်္ကျားလေး ၃ယောက်လောက် ခေါ်ခဲ့ ပုံးတွေ မှရအောင် "

နီလာခိုင်မှာ အရောင်းဝန်ထမ်းမလေးများအား ပြောရင်း ဂိုဒေါင်ဘက် လျှောက်လာခဲ့သည်။ဆိုင်ထဲရှိ အမျိုးသားဝန်ထမ်းအားလုံးမှာ နီလာခိုင်၏ နောက်ပိုင်းအလှအား ငေးရင်း ပစ္စည်းမှရန်ခေါ်သူ၃ယေူက်မှလွဲ၍ တခြားသူများ ကျန်နေရစ်တော့၏။ထို့နောက် ဂျက်သေတ္တာပုံးများအား ဖေါက်ကာ ပစ္စည်းအနာဆာ ပါမပါ ထိခိုက်မှု့ရှိမရှိ တခုချင်း သေချာစစ်ပေးရသည်။ထိခိုက် ပွန်းပဲ့သော အလှကုန်ပစ္စည်းများအား ချက်ချင်း ဝယ်ယူသည့်ကုမ္ပဏီသို့ ဖုန်းဆက် အကြောင်းကြားပေးရပြီး နောက်ရက်မှ လှဲလည်ကြရသည်။ပစ္စည်းများ စစ်ပြီးချိန်တွင် သူမအခန်းလေးထဲနားကာ ထမင်းစားပြီးစားပွဲပေါ်လက်တင်ပြီးမှေးနေစဉ် မန်နေဂျာ ဦးနိုင်မော် ဝင်ရောက်လာတော့သည်။

" ဟင် … ဝုန်း အင့် "

" ဟာ … ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလဲ ခိုင်လေး "

" ဟို … ဆောရီးနော် ဦးနိုင် "

" ခိုင်လေးပဲ နမ်းတာလောက် ခွင့်ပြုပါမယ်ဆို … ဦးနိုင်က ခိုင်သာ လက်ရှိယောင်္ကျားကွာနိုင်ရင် လက်ထပ်မှာပါ "

ဦးနိုင်မော်မှာ နီလာခိုင်အခန်းထဲ ဝင်လာရင်း ထမင်းစားပြီးကာစအိပ်နေသော နီလာခိုင်၏ မျက်နှာချောချောလေးအားကြည့်နေမိသည်။ ခုံပေါ်အိကားနေသောဖင်ကြီးအောက် ပေါင်သားတုတ်တုတ်လေးအား ကြည့်လိုက်စဉ် နီလာခိုင်ဝတ်ထားသော စကပ်ထမိန်မှာ အတွင်းဖက်ဒူးအပေါ်ထိ ခွဲထားသဖြင့် ပေါင်တဖက်မှာ အလယ်ထိပေါ်နေတော့သည်။အသားညိုပေမယ့် ပေါင်သားလေးမှာ ဖွေးနေသည်ကိုကြည့်ရင်း အနီးသို့ကပ်သွားရာ အပေါ်ဇာအင်္ကျ ီအနက်လေးအောက် ဘယာစီယာထိန်းထားသော နို့အုံတခြမ်းအား ထပ်မန်မြင်တွေ့လိုက်ပြန်သည်။စိတ်လွတ်ကာ နီလာခိုင်ပါးပြင်လေးအား ငုံ့အနမ်း နီလာခိုင်မှာ လန့်ပြီး စောင့်တွန်းမိတော့သည်။

" သမီး လန့်သွားလို့ပါ ဦးနိုင်ရယ် "

ဦးနိုင်မော်မှာ နီလာခိုင်အား ခုံပေါ်မှ ထစေကာ နံရံကပ်ထားသော ဗီဒို၏ ဘေး၌ ကိုယ်လုံးအားဆွဲကပ်လိုက်တော့သည်။အပြင်မှ ဝန်ထမ်းများ အခန်းရှေ့ဖြတ်လာလျင် ဗီဒို ခံနေသဖြင့် သူတို့နှစ်ဦးအား ရုတ်တရက်မမြင်အောင် နေရာယူထားလိုက်သည်။အားနာဟန်ဖြင့် ကြည့်နေသော နီလာခိုင်နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား တေ့စုပ်လိုက်ရာ နီလာခိုင်မှာ ကိုယ်လုံးလေး ဆက်ကနဲ့တုန်သွားရသည်။တဆက်တည်း သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ဦး၏ ကိုယ်နံ့က သူမနှာခေါင်းထဲ ဝင်ရောက်လာတော့၏။

ထို့နောက် ဦးနိုင်မော်၏ ငတ်မွတ်တက်မက်သော အနမ်းများက နူတ်းခမ်ဖူးဖူးလေးမှ တဆင့် လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးဆီ ကျရောက်လာကာ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း သူမဖင်သားကြီးအား ညှစ်ချေနေတော့သည်။ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ အထိတွေ့များနှင့် ဝေးနေသဖြင့် ကျရောက်လာသော အနမ်းများ အထိတွေ့များအား ကျေနပ်စွာ ခံယူနေမိ၏။သူမပေါင်သားလေးများအာ ဦးနိုင်မော်ဘောင်းဘီဂွကြားမှ ခပ်မာမာ အရာကြီးက တချက်ချက် ထိကပ်နေမိရာ စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းလေး ဖြစ်နေပြန်သည်။အသိစိတ်လွတ်ထွက်မသွားအောင်ထိန်းရင်း ပေါင်နှစ်ဖက်အား စိထားလိုက်သည်။တကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်နေသော သူမဇာအင်္ကျ ီအောက်နားစလေးထဲ လက်တဖက်က တိုးဝင်လာရာ တဖြည်းဖြည်း နို့အုံတဖက်အား ညှစ်ခြေခံလိုက်ရပြန်သည်။

လည်တိုင်အပျော့လေးအား စုပ်ခံရရင်း လက်တဖက်က ဖင်သားကြီးအား ပွတ်သပ်ကာ ကျန်တဖက်က နို့အုံလေးအားချေနေသဖြင့် ခံစားမှု့၃ရပ်ပေါင်းကာ ပါးစပ်မှ ခပ်တိုးတိုးညည်းငြူရင်း ခေါင်းလေးမော့ထားပစ်လိုက်၏။ဖေါ်မပြနိုင်တဲ့ ဝေဒနာလေးများခံစားရင်း နို့သီးခေါင်းလေးအား ခပ်နွေးနွေးအရာလေးထိကပ်လာမှ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်၏။သူမအင်္ကျ ီလေးမှာ အပေါ်ကြယ်သီးနှစ်လုံးပြုတ်ထွက်နေကာ ဘယာစီယာလေးက အောက်သို့ဆွဲချခံရပြီး ပေါ်လာသောနို့သီးခေါင်းလေးအား ဦးနိုင်မော်က ဆွဲစုပ်နေတော့သည်။

တဖြည်းဖြည်း ဦးနိုင်မော် လက်နှစ်ဖက်က ဖင်သားပေါ်မှ ပေါင်တံတုတ်တုတ်လေးများပေါ်ရွေ့ကာ အထက်အောက် ပွတ်သပ်နေပြန်၏။တချက်တချက် လက်ချောင်းများက ပေါင်အတွင်းဘက်ရောက်လာကာ သူမဟာလေးအား မထိတထိလေး ထိုးစွနေပြန်သည်။လက်တဖက်က သိသိသာသာ သူမအဖုတ်လေးအား အုပ်ကိုင်လာချိန် ဦးနိုင်မော်လက်အား လက်ကောက်ဝတ်မှ ဖမ်းထိန်းကာ တွန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။

" သမီး အဲလောက်ထိ ခွင့်မပြုနိုင်ဘူး ဦးနိုင် … ကျေနပ်ပါနော် "

" ဟူးးး းးးးးးးး … အင်းပါ ခိုင်လေးရယ် … ဒီမှာ ကြည့်ပါဦး "

ဦးနိုင်မော်မှာပြောရင်း ဘောင်းဘီဇစ်ဖွင့်ကာ သူ့၏လီးအား ထုတ်ပြလိုက်ရာ အသားဖြူသူမို့ လီးအရည်ပြားမှာ ပန်းရောင်သန်းကာ အကြောပြိုင်းပြိုင်းနှင် တဇပ်ဇပ်တုန်နေတော့သည်။

" အိုရ် … ဦးနိုင် … မပြပါနဲ့ … ပြန်ဖုံးလိုက်ပါ "

နီလာခိုင်မှာ ကျောပေးပြီး သူမအင်္ကျ ီအား ကြယ်သီးပြန်တပ်ကာ ဆွဲဆန့်နေလိုက်သည်။ခဏအကြာလှည့်ကြည်ရာ ဦးနိုင်မော် ထွက်သွားသဖြင့် ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်ရင်း အသက်ခပ်မျှင်းမျှင်းလေးရှုနေလိုက်သည်။ရှေ့လျှောက်ထိန်းနိုင်ပါ့မလား သူမကိုယ်သူမ သေချာအာမ မခံနိုင်ပေ။ဒုတိယအကြိမ် သူစိမ်းယောင်္ကျားလီးကြီးက စိတ်ထဲပေါ်လာမိပြန်သည်။

" ဟိတ် မိခိုင် ဘာတွေ တွေးနေတာလည်း … ရော့ ဂျာကြီးက နင့်အတွက် ငါ့ပို့ခိုင်းလိုက်တာ "

အချိုရည်တစ်ဗူးနှင့် ဂျေဒိုးနတ်ကိတ်တစ်ဗူး စမ်းစမ်းအေးက ကိုင်ပြီးဝင်လာကာ နီလာခိုင်ရှေ့ချပေးလိုက်သည်။

" အမ် … မိစမ်း လာထိုင်ဟာ နင်လည်းစားသွား "

" ဟဲ့ … မိခိုင် နင့်မျက်နှာလည်း ချွေးတွေစို့နာ … ဂျာကြီးများ … တခုခု … "

" ဟုတ်တယ်ဟာ … ငါလည်း စိတ်ညှစ်နေတာ ရေရှည်လွယ်ပါ့မလား ဟူးးးး "

မျက်နှာချင်းဆိုင်ဝင်ထိုင်သော စမ်းစမ်းအေး စကားမဆုံးမှီ နီလာခိုင်မှာ ဖြတ်ပြောလိုက်၏။အချိူရည်ဗူးဖေါက်ကာ မော့သောက်ရင်း နူတ်ခမ်းပေါ်တင်နေသော အချိုရည်စက်လေးများအား လက်ခုံဖြင့် သုတ်ကာ အပေါ်မျက်နချက်အား လှမ်းကြည့်နေမိသည်။

" အမလေး … ဖြစ်နေလိုက်တာ မိခိုင်ရာ "

" နင်မှ မသိတာ … ဦးနိုင်က … ငါ့ … ဟို ဟို … ဟိုနေရာထိ လာကိုင်နေတာဟ ငါက နမ်းတာလောက်ပဲ ခွင့်ပြုထားတာ "

" အေးပါ မိခိုင်ရယ် … ခု မုန့်စား … ညကြ ငါ နင်နဲ့ လာအိပ်မှာ … အဲကျမှပြောရအောင် … ကိုစိုးက သူတို့ဆိုင် နက်ဖန် ပရိုမိုးရှင်း ရှိလို့ ဆိုင်မှာညအိပ်မှာ "

" တကယ်လား မိစမ်း ငါလည်း ပြန်ပြောပြချင်နေတာ အဆင်ပြေတာပေါ့ ညကြ စောစောလာဟာ "

ညနေပိုင်း ဆိုင်သိမ်းတော့ ဦးနိုင်မော်မှာ နီလာခိုင်အား တောင်းပန်နေ၏။

" နောက်တခါ မဖြစ်စေရပါဘူးကွာ ခိုင်လေးခွင့်ပြုသလောက် ဦးနိုင် ကျေနပ်နေမှာပါ "

" ဟုတ် … ဦးနိုင် သမီးကို နားလည်ပေးပါနော် "

ဦးနိုင်မော်အား နုတ်ဆက်ပြီး ဆိုင်ရှေ့အထွက် စမ်းစမ်းအေးမှာ ထမင်းချိုင့်လေးကိုင်ရင်း စောင့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။

" အခန်းထဲ … တွတ်တွတ် တွတ်တွတ်နဲ့ ဘာတွေ အလွမ်းသည်နာလဲ ကောင်မ … ဟွန့် "

" မဟုတ်ပါဘူးဟ … ဦးနိုင်က တောင်းပန်နေတာပါ … သွားစို့ ဆိုင်ကယ်က ဟိုးလမ်းထိပ်က လေထိုးကျွတ်ဖာဆိုင်မှာ မနက်က ဘီးပေါက်လို့အပ်ထားခဲ့ရတာ "

အပ်ထားသောဆိုင်ရှေ့အရောက် ဆိုင်ကယ်ယူပြီး လမ်းမကြီးအတိုင်အတိုင်း မောင်းလာကာ အိမ်ဘက်သို့ ဦးတည်လိုက်တော့သည်။နီလာခိုင် အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ စမ်းစမ်းအေးမှာ ညစာ အတူစားရန် ပြောပြီး သူမအိမ်ဘက်သို့ ထွက်ခွာသွားတော့၏။နီလာခိုင်လည်း ခဏနား ရေချိုးရာ သူမ မျက်လုံးထဲ စိုးနိုင်လီးကြီးနှင့် ဦးနိုင်မော် လီးကြီး တလှည့်စီပေါ်လာနေပြန်သည်။အတွေးစများ ဖြတ်ကာ ရေအမြန်ချိုးရင်း ညစာအတွက် ပြင်ဆင်ထားရာ ခဏအကြာတွင် စမ်းစမ်းအေးမှာ ချိုင့်တစ်လုံးဖြင့် ရောက်ရှိလာ၏။နှစ်ဦးသား ညစာစားပြီး အချိုပွဲအဖြစ် လိမ္မော်သီးစားရင်း တီဗွီဖွင့်ကြည့်နေကြသည်။

" မိခိုင် အိမ်ပေါ်တက်ဆို့ဟာ … နင့်ပြောမယ့်ဟာ နားထောင်ချင်လှပြီ "

" ကောင်မ စောက်ပတ်က ယွပြီမလား "

" ညနေ နင်ပြောကတည်းက ယားနေတာ မသာမရဲ့ … ရော့ကြည့် "

စမ်းစမ်းအေးမှာ ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် သူမထမိန်အား ခါးထိဆွဲလန်ကာ နီလာခိုင်ရှေ့ ထရပ်ရင်း ပြလိုက်တော့သည်။

" ဟယ် … လင်တာရူးမ … ခ်ခ် ခ်ခ် … စောက်ပတ်က ဖေါင်းကြွနေတာ ဖားဂုံညှင်းကြီး ကျနေတာ … ခဏစောင့် ငါ ခြံတံခါးသော့ခတ်လိုက်ဦးမယ် "

နီလာခိုင်မှာ စမ်းစမ်းအေး အဖုတ်အားကြည့်ရင်း အိမ်ရှေ့ခြံတံခါး သော့ခတ်ကာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ဧည့်ခန်းထဲမှ မီးများမိတ်ကာ ရေဗူးနှစ်ဗူးယူပြီး စမ်းစမ်အေးနှင့် အိမ်အပေါ်ထပ် သူမတို့လင်မယားအိပ်ခန်းသို့ ဝင်လာတော့၏။ကုတင်ပေါ်ရောက်သည်နှင့် စမ်းစမ်းအေးမှာ နီလာခိုင်အားခွထားရင်း ဦးနိုင်မော်နှင့် အဖြစ်ပျက်အား တန်းမေးနေတော့သည်။

နီလာခိုင်မှာ ပက်လက်အနေထားမို့ သူမပေါင်တဖက်အားခွထားသော စမ်းစမ်းအေးခြေသလုံးမှာ ပေါင်ဂွကြားရောက်နေကာ အဖုတ်လေးအား ဖိထားသလိုဖြစ်နေပြန်သည်။အဖြစ်ပျက်များအား ပြောပြနေစဉ် နီလာခိုင်နို့အုံအား စမ်းစမ်းအေးမှ လက်တဖက်ဖြင့် ညှစ်ချေရင်း နီလာခိုင်ပေါင်တဖက်အား အဖုတ်လေးနှင့် ဖိထိုးနေ၏။

" အာ … ဒါဆို ဂျာကြီးက နင့်အဖုတ်လေး ပွတ်တာနဲ့ နင်က တွန်းပစ်တာလား "

" အေးပေါ့ဟ … ငါလည်း မနဲအားတင်းထားရတာ … ဦးနိုင်သာ ဇွတ်အတင်း တခုခုလုပ်ရင် ငါမငြင်းနိုင်လောက်ဘူး "

" နင့် စောက်ပတ်က အဲချိန် ဘယ်လိုနေလဲ "

" ဟာ … ယားတက်လာတာဟ … ဒါတောင် အုပ်မိရုံရှိသေးတာ … ရှီးးး းးးး "

နိလာခိုင်မှာ ပြောရင်း သူမပေါင်ကြားထဲရောက်နေသော စမ်းစမ်းအေးခြေသလုံးတဖက်အား မသိမသာလေး ကော့ထိုးလိုက်မိသည်။

" ဟဲ့ ကောင်မ … ခုလည်း ယားနာလား ငါ့ခြေထောက်ကို စောက်ဖုတ်နဲ့ကော့ထိုးနေတာ "

" အံမယ် ထိုးစရာလား … ဟွန့် "

" ရှက်မနေပါနဲ့ မိခိုင်ရာ … ငါတို့ နှစ်ယောက်ပဲ ရှိတာပါဟ "

" နင်ရော ငမျိုးနဲ့ ဘယ်အဆင့်ရောက်ပြီလဲ မိစမ်း "

" ဒီနေ့ နေ့လည်က မထင်မှတ်ပဲ ငါ အလိုးခံလိုက်ရတာ "

" ဟမ် … တကယ်လား မိစမ်းရယ် "

နီလာခိုင်မှာ ကိုယ်လုံးအား စမ်းစမ်းအေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် တစောင်းလှည့်ကာ တစ်ယောက်ပေါင်တစ်ယောက် ခွလျက်အနေထားဖြင့် မေးလိုက်ပြန်သည်။

" တကယ်ပေါ့ဟာ … နေ့လည်ဘက် ထမင်းစားနားတော့ လူရှင်းတာနဲ့ ငမျိုးက ပစ္စည်းအဟောင်းတွေထားတဲ့ စတိုခန်းဘက် ခေါ်သွားတာ…လူလာရင်လည်း ငါတို့က ပစ္စည်းလာရှာတဲ့ပုံစံမို့ စိုးရိမ်စရာတော့ မရှိဘူးလေ "

" အင်း ဆက်ပြော "

" ထုံးစံအတိုင်းပေါ့ သူ့လီးကို အရင်စုပ်ပေးလိုက်တာ ဒါပေမယ့် ပြီးအောင် မစုပ်လိုက်ရဘူး … ငါ့ကို ဂျက်ပုံးပေါ် မတ်တပ်ရပ်လျက်ပဲ မှောက်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ စောက်ပတ်ကို ယက်ပေးတာပေါ့ "

" အာ … ကျွတ် "

ဒီတကြိမ် နီလာခိုင်မှာ ဟန်မဆောင်နိုင်ပဲ စမ်းစမ်းအေးပေါင်တဖက်အား သိသိသာသာပင် သူမစောက်ပတ်လေးဖြင့် ဖိဖိပွတ်နေတော့သည်။

" အဖုတ်ယက်တာက အယက်ခံနေကြမို့ဘာမှ သိပ်မထူးဆန်းပေမယ့် ဖင်ပေါက်ထဲယက်တော့ ငါလည်း မခံနိုင်ဘူးဟာ "

" ဟင် … ဖင်ပါ ယက်ပေးတာ ငမျိုးက "

" ဟုတ်တယ်ဟာ … ငါ့လင် ကိုစိုးတောင် တခါမှ မယက်ပေးဖူးဘူး … တကိုယ်လုံးကို အီစိမ့်နေအောင် ကောင်းတာ … အဖုတ်ယက်လိုက် ဖင်ဝလေးယက်လိုက်နဲ့ ငါ့ပါးစပ်က … လိုးချင်လိုးဟာလို့ မထိန်းနိုင်ပဲ ထွက်မိတာ "

" အ … မိစမ်းရယ် … နင်ဟာ "

နီလာခိုင်မှာ စမ်းစမ်းအေးဆီမှ သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ဦးအား လိုးချင်လိုးဟာလို့ ပြောတဲ့ စကားကြားမိရာ သူမစောက်ပတ်လေး တင်းကနဲ့ဖြစ်မိရင်း စောက်ရည်များ ထွက်ကုန်ရသည်။

" ချက်ချင်းပဲ နောက်ကနေ ငါ့ကို လိုးတော့တာ … သူလည်း ဘယ်ချိန်ကတည်းက လိုးချင်နေမှန်းမသိပါဘူး … မနားတမ်းကို လိုးတာ … ငါလည်း စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တော့တာပဲ … ငမျိုးကတော့ အပြင်မှာ ပြီးတာပါ "

" နင် အလိုးခံရတော့ ကိုစိုး ပေါ် သစ္စာဖေါက်သလို မခံစားရဘူးလား "

" အဲလိုတော့ မဟုတ်ဘူး မိခိုင်ရ … သူလည်း ငါ့ကွယ်ရာ တခြားမိန်းမကို လိုးနေတာပဲ … ဒါပေမယ့် ငါ့ကို အကုန်ပြန်ပြောပြတယ် … ငါလည်း တခြားသူကို အယက်ခံရင် သူ့ကို ပြန်ပြောပြတာပဲ … ကလေး မယူခင်ထိ သူလည်းကြိုက်သလိုနေ ငါလည်း ကြိုက်သလိုနေတာပဲ "

" နင်တို့ အိမ်ထောင်ရေး မထိခိုက်ဖူးပေါ့ "

" မထိခိုက်တဲ့ အပြင် ပိုပြီး ချစ်လာကြတာ လက်တွေ့ပါဟာ … နင့်လင် ကိုကျော်ထွန်းရော ဖားကန့်မှာ တခြားမိန်းမကို မလိုးဘူးလို့ နင် အာမခံနိုင်လား "

" ဟမ် "

" မဟမ်နဲ့ မိခိုင် … သူ့ဟာသူ အပြင်မှာစားလည်း အချိန်တန် နင့်ဆီငွေပို့ နင့်ကိုပဲချစ်နေတာလေ … စိတ်ခံစားမှု့ကို ဖြည်ဖျောက်ရုံသက်သက်ပဲဟာ "

" အင်း ဖြစ်တော့ ဖြစ်နိုင်တယ်ဟ … အရင်တခေါက် ငါဖုန်းဆက်တော့ သူ့အခန်းထဲက မိန်းမအသံ သဲ့သဲ့လေး ကြားမိလိုက်တာ "

" ကဲ … မိခိုင် … ထမိန်လဲမှာဖြင့် လဲဦး … ငါ့ပေါင်လည်း နင့်စောက်ရည်တွေရွှဲနာ မသာမ "

" ခ်ခ် … အေးပါအေဟဲ့ … နင်နဲ့ငမျိုး လိုးတာ နားထောင်ရင်း ထွက်ကျကုန်တာ … နင်လဲ ငါ့ထမိန် တထည် ယူလဲလေ "

နှစ်ဦးသား ထမိန်လဲပြီး အိပ်ယာပေါ်ပြန်တက်ကာ မကျသေးသော ရမ္မက်မီးလေးများအား ပြန်မွှေးနေကြပြန်သည်။

" နင့်ယောင်္ကျား စိုးနိုင်က အပြင်မှာ လုပ်တာတွေ အကုန်ပြန်ပြောပြတတ်တာလား "

" ပြောတာပေါ့ ငါက ခွင့်ပြု့ထားတာပဲလေ … နင်သိရင် အံ့သြောသွားမယ် "

" ပြောဟာ … ငါနားထောင်မယ် "

" ငါ့လင် စိုးနိုင်က နင့်လည်း လိုးချင်နေတာ "

" ဟယ် … မသာမ … ဗရုတ်သုတ်ခနဲ့ "

" တကယ်ဟ … တခါတခါ ငါ့လိုးရင်တောင် … မနီလာ ကောင်းလား မနီလာ ကောင်းလားနဲ့ … နင့်ကို မှန်းလိုးနေတာ "

" ဟာ … နင်ကလည်း "

" သူက သူစိမ်းမိန်းမတစ်ယောက်ကို တဖက်က စိတ်မပါရင် မလုပ်ပါဘူးဟ "

" ငါဖြင့် မရိပ်မိပါဘူးဟာ … အိမ်မှာ ဝင်ထွက်နေတာ "

" ငါတို့အိမ် ရေပျက်တဲ့နေ့က နင့်အိမ် သူရေလာချိုးတာ မှတ်မိလား "

" အင်း "

" သူရေမချိုးခင် နင့်အောက်ခံဘောင်းဘီလေး တွေ့တော့ မနေနိုင်ပဲ ရှုကြည့်တာ စောက်ချီးနံ့လေးသင်းနေတာတဲ့ …တခါးဝမှာ လူရိပ်တွေ့လို့ နင်ချောင်းတာရိပ်မိပြီး သူ့လီးပေါ်နင့်ဘောင်းဘီလေး ပတ်ပြီး ဂွင်းထုပြလိုက်တယ်တဲ့ "

" အိုရ် … နင့်လင်က သေချာလုပ်ပြတာလား … ရှက်လိုက်တာ မိစမ်းရယ် … ငါချောင်းတာ သိသွားတာပေါ့ "

" ခ်ခ် … နင် သူလရည်တွေ နမ်းနေတာ ကြည့်ပြီးမှ နင့်ထမင်းချိုင်ယူပြီး အိမ်ပြန်လာတာလေ "

" ဟာ "

နီလာခိုင်မှာ စိုးနိုင်၏ လရည်အား ခိုးနမ်းရာ မယားဖြစ်သူ စမ်းစမ်းအေး သိသွားသဖြင့် မျက်နှာလေးရဲကနဲ့ဖြစ်လာကာ ကိုယ်လုံးလေးအား မှောက်ယက်လေး အိပ်ပစ်လိုက်တော့သည်။

" ရှက်မနေပါနဲ့ မိခိုင်ရဲ့ … နင်စိတ်ပါတဲ့ချိန်ပြော ငါ့လင်ကို လိုးခိုင်းပေးမယ် … နင့်လင်ကျော်ထွန်း ပြန်လာရင်လည်း ငါနဲ့ပေးလိုးပေါ့ "

" လင်တရူးမ … အဲလောက်ယွနေရင် ဖားကန့်လိုက်ပြီး အလိုးခံလိုက် သွား "

" ခိခိ ခိခိ "

စမ်းစမ်းအေးမှာ နီလာခိုင်မှောက်အိပ်နေသဖြင့် ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားကြီးအား ပွတ်သပ်ရင်း မကြာမှီ နှစ်ဦးသား အိပ်ပျော်သွားကြတော့သည်။

" ရှပ် ရှပ် … ရှပ် ရှပ် "

နီလာခိုင် အိပ်ပျော်နေရင်း အိပ်ခန်းဝခြေသံ တရှပ်ရှပ်ကြောင့် နိုးလာခဲ့ရသည်။နိုးနိုးချင်း သူမဘေးကြည့်ရာ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ စမ်းစမ်းအေးမှာ ပက်လက်အနေထားဖြင့် ထမိန်မှာ ရင်ဘတ်၌လုံး၍ ရောက်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် သူမမျက်နှာလေး ပြုံးမိသွား၏။

" ခ်ခ် … လင်တာရူးမ … စောက်ဖုတ်က အတိုင်းတိုင်း "

ခပ်တိုးတိုး ရေရွတ်ရင်း ထမိန်အားဖြည်ကာ ခြေသလုံးထိ ပြန်ဖုံးပေးရင်း မဆီမဆိုင် လင်ဖြစ်သူ ကျော်ထွန်းအား သတိရမိလိုက်သေးသည်။ကျော်ထွန်းလည်း သူမတရေးနိုး ကြည့်လိုက်ရင် ပုဆိုးက ဗိုက်ပေါ်တင်ကာ လီးကအမြှောင်းလိုက် မြင်နေရ၏။စမ်းစမ်းအေး ထမိန်အား ဖုံးအပြီး အခန်းဝမှ ခြေသံမှာ ပိုကျယ်လာရင်း တံခါးဖွင့်သံ သဲ့သဲ့ ကြားမိလိုက်ရပြန်သည်။

" ရှပ် … ရှပ် … ကျွီ ကျွိ "

" ဘယ်သူလဲ … ဘယ်သူ … ဟင် "

သေချာကြည့်လိုက်တော့ မိန်းမတစ်ယောက် … ဆံပင်ဖါးလျား ချထားပြီး မျက်နှာအား သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရပေ။အခန်းပြင်မှ မီးလုံးဖွင့်လိုက်ရာ သူမအား လက်ယပ်ခေါ်က အခန်းပြင် ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။နီလာခိုင်လည်း စိတ်ထဲထူးဆန်းစွာဖြင့် ထိုမိန်းမနောက် လိုက်သွားမိတော့၏။

ထိုမိန်းမ မှာ အောက်ထပ်သို့ လှေကားမှ တောင့်တောင့်ကြီး ဆင်းသွားရာ နီလာခိုင်တစ်ယောက် ကြောင်ကြည့်နေစဉ် လှေကားအပေါ်သို့ ခြေထောက်မလှုပ်ပဲ ပြန်တက်လာသဖြင့် ကြက်သီးမွှေးများထကာ ကြောက်ရွံ့စိတ်ဝင်လာတော့သည်။လှေကား ငါးထစ်လောက်အလိုမှ အခန်းပြင် မီးအလင်းရောင်ကြောင့် ထိုမိန်းမ၏ မျက်နှာအား မြင်လိုက်ရာ…

" ဟင် … ဒေါ်လေးမြ … ဒီ…ဒီ … ဒီအချိန်ကြီး အိမ်ကို ဘာလာလုပ် လုပ် … ဟောတော် အမလေးးးး "

နီလာခိုင် မေးနေစဉ် ထိုမိန်းမ မှာ အခိုးငွေ့များဖြင့်ပြောင်းကာ လှေကားပေါ်တွင် ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။နီလာခိုင်လည်း အမလေးတရင်း အခန်းတွင်းပြန်ဝင်ပြေးကား စမ်းစမ်းအေးဘေး၌ စောင်ခေါင်းမီးခြုံကာ ကြိတ်မှိတ်အိပ်လိုက်တော့၏်။မနက်လင်းလင်းချင်း စမ်းစမ်းအေးမှာ နီလာခိုင်အား နိုးရာ နီလာခိုင်မှာ ညက အဖြစ်ပျက်များအား ပြောပြလိုက်တော့သည်။

" အဲတာ လာနုတ်ဆက်တာဟဲ့ နင့်အဒေါ်တခုခု ဖြစ်ပြီနေမှာ "

" တူတူ … တူ … တူတူ တူ "

စမ်းစမ်းအေး စကားမဆုံးခင် ကုတင်ခေါင်းရင်းဘေးရှိ မှန်တင်ခုံပေါ်မှ နီလာခိုင် ဖုံးမှာ အသံမြည်လာတော့သည်။

" ဟဲလို "

" သမီးလား … ညည်းအဒေါ် ဆုံးပြီ သမီးရဲ့ … အီးဟီးးး ဟီးးး "

" ဟင် … တကယ်ပေါ့ အမေ … ညက သမီးဆီ ဒေါ်လေးမြ လာတယ် အမေရဲ့ … အဟင့် ဟင့် "

" နေ့လည် သင်္ဂြုလ်မှာ သမီး … ရွာမှာပဲ … လိုက်ခဲ့လိုက် အမေတို့သွားနှင့်ပြီ "

" ဟုတ် အမေ … သမီး ခွင့်ယူ လာခဲ့ပါ့မယ် "

နီလာခိုင် မိဘများမှာ မြို့ပေါ် အခြေချသော်လည်း အမေ့ညီမဖြစ်သူ ဒေါ်လေးမြမှာ ရွာမှာပင် မိရိုးဖလာ တောင်ယာလုပ်ငန်း လုပ်ကိုင်းရင်း နေရစ်ခဲ့သည်။

" မိစမ်း ငါ့ခွင့်တိုင်းပေးဟာ ဂျာကြီးကို သေချာပြောပြလိုက် … ငါဆိုင်ကယ်နဲ့လိုက်သွားမယ် "

" ဟဲ့ … နင်တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်ပါ့မလား မိခိုင် "

" နဲနဲတော့ဝေးတယ်ဟ ငါတို့ရွာက ၅နာရီကျော်လောက်မောင်းရမှာ မတတ်နိုင်ဘူးဟာ ဒေါ်လေးက နေ့လည်သင်္ဂြုလ်မှာဆိုတော့ အမှီသွားရမှာ "

" ဒီလိုလုပ်ဟာ … စိုးနိုင် ခဏစောင့်ပြီး လိုက်ပို့ခိုင်းလိုက် … အပြန်ကျ နင် မိုးချုပ်နေမှာ "

နီလာခိုင်မှာ စမ်းစမ်းအေး မုန့်သွားဝယ်ချိန် ရေအမြန်ချိုးလိုက်ရသည်။စမ်းစမ်းအေးဝယ်လာသော ပလာတာစားရင်း လက်ဖက်ရည်သောက်နေချိန် စိုးနိုင် ပြန်ရောက်လာတော့သည်။

" အစမ်းရေ အစမ်း … ရှိလား "

" ရှိတယ်ဟေ့ စိုးနိုင် လာဟာ … ဒီမှာ မိခိုင် အဒေါ်ဆုံးလို့ သူတို့ရွာလိုက်သွားရမှာ နင်အဖေါ်လိုက်သွားလိုက် "

" အော် … မနီလာ ဒေါ်လေးလား "

" ဟုတ် ကိုစိုးနိုင် … ညလုပ်ဆင်းထားတော့ ဖြစ်ပါ့မလား "

" ရပါတယ် … မနီလာ … လကုန်ကျ ပရိုမိုးရှင်းရှိလို ည၂နာရီထိပဲ လုပ်ရတာပါ "

" ဒါဆိုလည်း ကျမနဲ့ အဖေါ်လိုက်ပေးပါ့လား … ခဏနားပြီးရင်ပေါ့ "

" ဟုတ် … ကျနော် မုန့်စားရေချိုးပြီး ထွက်လာပါ့မယ် … အစမ်း ငါ့ဖို့ မုန့်ဝယ်လိုက်ဟာ "

စိုးနိုင်မှာ မိန်းမဖြစ်သူ စမ်းစမ်းအေးအား တဆက်တည်းပြောရင်း ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။စမ်းစမ်းအေးမှာလည်း နီလာခိုင်အား ဆိုင်အတွက်မပူဖို့ သူမခွင့်တိုင်ထားမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောရင်း စိုးနိုင်ဖို့ မုန့်ဝယ်ထွက်သွားတော့သည်။မနက် ၇နာရီ မတ်တင်းလောက် စိုးနိုင်မှာ နီလာခိုင်အိမ်ဘက် ပြန်ရောက်လာကာ ဆိုင်ကယ်ဖြင့် နှစ်ဦးသားထွက်ခဲ့ကြတော့သည်။စိုးနိုင်မှာ အင်္ကျ ီလက်ရှည် အပြာရောင်ဖြင့် ကချင်ပုဆိုးဝတ်ကာ ဆံပင်အား နောက်သို့ လှန်ဖီးထားသည်။

နီလာခိုင်မှာ ပါတိတ်ဝမ်းဆက်နှင့် ဆံပင်များအားစုချည်ကာ ကျော်လည်သို့ ချထားရင်း နေကာမျက်မှန်တပ်ကာ ဆိုင်ကယ်နောက်မှ ထိုင်လိုက်လာခဲ့သည်။ရပ်ကွက် အရှေ့တည့်တည့် ထွက်ကာ လမ်းမကြီးအတိုင်း မောင်းလာရင်း ပန်းပင်များရောင်းသော ဆိုင်နားရောက်မှ ဘယ်ဘက်ထပ်ချိုးကာ မြောက်တည့်တည့် အတော်ကြာကြာမောင်းလာခဲ့ပြန်သည်။မနက်ပိုင်းမို့ ဆိုင်ကယ်လေတိုးသဖြင့် နီလာခိုင်မှာ အနည်းငယ် ချမ်းစိမ့်စိမ့် ဖြစ်လာခဲ့၏။

တောင်ကုန်းတခုကျော်လာပြီးမှ အရှေ့ပြန်တက်ရာ မြို့ပြင်နားရောက်လာသဖြင့် လမ်းက ကြမ်းလာတော့သည်။ချိုင့်များကျင်းများ ရှောင်ရင်း ဘရိတ်အုပ်မိတိုင်း နီလာခိုင် ညာဘက်နို့အုံလေးမှာ စိုးနိုင်ကျောပြင်အား ထိကပ်နေ၏။ထို့ပြင် တချို့နေရာများမှာ ချိုင့်များသဖြင့် နီလာခိုင်မှာ ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှ ပြုတ်ကျမသွားစေရန် စိုးနိုင်ခါးအား ဖက်ထားလိုက်ရတော့သည်။သူမ ညာဖက်လက်မှာ စိုးနိုင်အားဖက်ထားရင်း ဆိုင်ကယ်ချိုင့်အကျ စိုးနိုင်ပေါင်ကြားထဲ ခဏခဏ ရောက်ရောက်နေရာ လီးအား ထိမိနေပြန်သည်။

နီလာခိုင်မှာ အစပိုင်းရှက်သလိုခံစားမိသော်လည်း နောက်ပိုင်း လူလည်းရှင်းလာသဖြင့် သိသိသာသာ ထိထားလိုက်တော့သည်။စိုးနိုင်မှာ ဆိုင်ကယ်ထိန်းမောင်းရင်း လီးအား မထိတထိလေး စွပေးသလိုဖြစ်လာသဖြင့် စိတ်ထဲဖျင်းကနဲ့ဖြစ်ကာ တဖြည်းဖြည်း ထောင်မတ်နေတော့၏။မြို့ပြင်ရောက်လာသဖြင့် လူသွားလူလာနည်းကာ အဝေးပြေးကား တစ်စီးနှစ်စီးခန့်သာ မောင်းနှင်သွားသည်ကို မြင်ကြရသည်။အတော်ကြာကြာမောင်းလာရာ ဇရပ်ပျက်ကြီးတခု လမ်းအရှေ့ဘက်၌ တွေ့မြင်လိုက်ရ၏။

" ကိုစိုးနိုင် ညှောင်းရင် ခဏ နားလေ ဇရပ်ထဲ "

" ဟုတ် မနီလာ "

ဇရပ်ကြီးမှာ နှစ်ကြာသဖြင့် ခေါင်မိုးတွင် ပင်ကူအိမ်များ ရှုပ်ပွနေကာ ဘေးပတ်ပတ်လည်ကာထားသော ခါးလောက်ရှိ ပျဉ်ပြားများမှာယိုင်နဲ့နေပြန်သည်။ဆိုင်ကယ်ရပ်သည်နှင့် နီလာခိုင်မှာ မျက်မှန်ချွတ်ရင်း ဇရပ်ထဲအရင်ဝင်သွားပြီး ခုံတန်းလျားပေါ်ထိုင်ချလိုက်၏။စိုးနိင်မှာ ဖင်သားကြီးများခါရမ်း၍ သူ့ဘေးမှလျှောက်သွားသော နီလာခိုင့်နောက်ပိုင်းအလှအားကြည့်ရင်း ပုဆိုးကြားမှ လီးမှာ ရှေ့သို့ မတ်လာခဲ့သည်။

စိုးနိုင်ဝင်လာချိန် နီလာခိုင်မှာ အမှတ်တမဲ့ကြည့်မိရာ ပုဆိုးအတွင်းမှထောင်ထွက်နေသော လီးအားမြင်လိုက်ရကာ မျက်နှာလေးရဲတက်လာ၏။ပိုဆိုးသည်က …ငါ့လင်ကလည်း နင့်ကိုလိုးချင်နေတာ မိခိုင်ရဲ့ … ဟုသော သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ စမ်းစမ်းအေးစကားအား ပြန်လည်ကြားယောင်ကာ ခြေဖျားလက်ဖျားများ အေးစက်လာသည်။လူကလည်းရှင်း လမ်းဘေးဇရပ်ပျက်ကြီးထဲမို့ နီလာခိုင်စိတ်များ တုန်လှုပ်နေမိ၏။ထိုအချိန် စိုးနိုင်မှာ သူမဘေးဝင်ထိုင်ကာ စကားလာပြောနေတော့သည်။

" မနီလာတို့ ရွာ နီးပြီလားဗျ "

" ရှင် … ဟုတ် ခရီးတဝက်ကျော်လာပါပြီ် … သိပ်မလိုတော့ပါဘူး "

" အခုဆုံးတာ မနီလာ အဒေါ်ရင်းပေါ့ "

" ဟုတ် "

နီလာခိုင်မှာ သူမအတွေးနှင်သူမ ချွေးပြန်နေကာ ခေါင်းငုံဖြေနေသောလည်း မျက်လုံးများမှာ စိုးနိုင်ပေါင်ကြားမှ ထောင်ထွက်နေသော လီးပေါ်သို့ ကျရောက်နေသည်။စိုးနိုင်မှာ နီလာခိုင် အခြေနေအားကြည့်ရင်း သူမပေါင်ပေါ်သို့ လက်တဖက်က မသိမသာတင်ကာ စကားထပ်ပြောနေ၏။နီလာခိုင်မှာ စိုးနိုင်လက်အားဖယ်ထုတ်လိုက်ပြီး…

" ကိုစိုးနိုင် … အညှောင်းပြေရင် ကျမတို့ သွားရအောင်နော် "

" လူက အညှောင်းပြေပါပြီဗျာ … ဒါကြီးက မပြေတာ "

စိုးနိုင်မှာ စကားပြန်ပြောရင်း နီလာခိုင်၏လက်တဖက်အားဆွဲကာ သူ့ပုဆိုးအတွင်းမှ လီးပေါ်ဆွဲကပ်ပေးလိုက်သည်။

" အာ … ကိုစိုးနိုင် … ဘယ်လိုလုပ် … အု ဖလု … ပြွတ် ဖလူးးး အုဝု "

ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်ဟန်လေးဖြင့် မေးလိုက်သော နီလာခိုင် နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား စိုးနိုင်မှာ စကားမဆုံးမှီ တေ့စုပ်လိုက်ရာ နီလာခိုင်မှာရုတ်တရက်မို့ တဝုဝု တအုအု ဖြစ်နေရ၏။နီလာခိုင်မှာ စိုးနိုင်လီးအား တချက်ညှစ်မိရင်း ခန္ဓာကိုယ်အား ရုန်းထွက်လိုက်သည်။။စိုးနိုင်မှာ နီလာခိုင်၏ အပြုမှုကြောင့် ရှိန်းသွားကာ…

" ဆောရီး မနီလာ … ကျနော်ခင်ဗျားကို စွဲလမ်းနေလို့ပါဗျာ "

နီလာခိုင်မှာ ရင်ဘတ်လေး နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်ဖြင့် ခေါင်းလေးငုံ့ကာ သူမလက်လေးနှစ်ဖက်အား ပွတ်သပ်နေမိသည်။ထိုစဉ် သူမ ပိုက်ဆံအိတ်အတွင်းမှ ဖုန်းသံမြည်လာသဖြင့် စိုးနိုင်ဘေးမှထရပ်ကာ ခပ်လှမ်းလှမ်းလျှောက်သွားပြီးမှ ဖုန်းဖွင့်လိုက်၏။

" ဟိတ် မိခိုင် … နင်တို့ ဘယ်ရောက်နေပြီလဲ "

" မိစမ်းလား … ငါတို့ ဇရပ်ပျက်ကြီးရောက်ပြီဟ … နောက်ထပ် ၂နာရီလောက်မောင်းရင် ရွာရောက်တော့မှာ "

" အေးအေး နင်ပြန်လာရင် ညနေစာ ငါပိုချက်ထားလိုက်မယ် လမ်းစားမနေနဲ့ "

" အေးပါဟာ … ညပိုင်းမှ ပြန်ရောက်လောက်မှာ … နာရေးပြီး ခဏနေလိုက်ဦးမယ် ညနေ၃နာရီလောက်မှ ပြန်ထွက်မှာ "

" ဟဲ့ … နင့်အသံကလည်း တုန်နေတာ ဘာဖြစ်နေတာလဲ … စိုးနိုင်ရော အသံမကြားပါလား "

" ရှိပါတယ်ဟာ … ကိုစိုးနိုင်က ဟိုဟို … ဟို "

" တဟိုဟိုနဲ့ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ မိခိုင်ရာ "

" ဒီလိုဟာ … ငါတို့ ဇရပ်ပျက်ကြီးထဲ ခဏနားတော့ နင့်လင်ဟာက ထနေတာဟ … ငါ့ကိုလည်း သူ့ဟာ ကိုင်ခိုင်းနေတာ ဟူးးးး "

" ခ်ခ် … မနက်က စိုးနိုင်ရေချိုးပြီးတော့ ငါ့ကို လိုးမလို့ဟ … ငါက နင်တို့ နောက်ကျနေမဆိုးလို့ အလိုးမခံပဲ ချော့လွတ်လိုက်တာ … လမ်းကျ နင်နဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်နေတော့ ထလာတာ နေမှာ "

" ဟူးးးး … ရွာရောက်လို့ သူ့ဟာကြီးထောင်နေရင် ပြက်သနာဟာ "

" ဟဲ့ … နင်ဂွင်ထု ပေးလိုက်လေ "

" ဟာ … မိစမ်းရာ … ငါ့ယောင်္ကျားဟာတောင် မထုဖူးဘူးလေဟာ "

" အေး နင်ပြောသလို ရွာထဲထိ လီးတောင်ရဲ့နဲ့ ဝင်သွားကြပေါ့ "

" ဟူးးးး းးးးး … ခု သူ့ဟာသူ လုပ်နေတာဟ လမ်းဘက်ကျောပေးပြီး ဇရပ်နောက်ဘက်လှည့်ပြီး ထုနေတာ "

" နင်ထုပေးမှ မြန်မြန်ပြီးမှာ ငါ့လင်အကြောင်းငါသိတယ် … နင့်အဒေါ်နာရေး နောက်ကျနေမယ် "

စမ်းစမ်းအေးမှာ ရာဂစိတ်ကြီးသူ ပီပီ လင်ဖြစ်သူလီးအား သူငယ်ချင်းဖြစ်သူနီလာခိုင်အား အခွင့်ရေးရတုန်း ဂွင်းထုခိုင်းနေသည်။နီလာခိုင်မှာလည်း လက်မှ နာရီကြည့်ရာ ၁၀နာရီခွဲကျော်နေသဖြင့် ရွာသို့ရောက်ရန် ၂နာရီခန့်မောင်းရဦးမည်ဖြစ်သည်။နာရေးက ၁နာရီ သင်္ဂြူလ်မည်ဖြစ်သဖြင့် အချိန်ကပ်နေရာ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တော့၏်။စမ်းစမ်းအေး ဖုန်းချသွားသည်နှင့် စိုးနိုင်နောက်ကျောဘက် လျှောက်သွားလိုက်သည်။

" ကိုစိုးနိုင် လှည့်မကြည့်နဲ့နော် "

နီလာခိုင်မှာ စိုးနိုင်နောက်ကျော ကပ်ရပ်ပြီး ညာဖက်လက်ဖြင့် ခါးဘေးမှဝိုက်ကာ လီးကြီးအား အုပ်ကိုင်လိုက်တော့သည်။စိုးနိုင်ဆီမှ ချွေးနံ့ ခပ်ပြင်းပြင်းက နှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာရာ အသက်ကို ခပ်မျှင်းမျှင်းရှုရင်း လီးကြီးအား ရှေ့နောက် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်၏။ပထမဆုံးအကြိမ် သူစိမ်းယောင်္ကျားလီးအား ကိုင်ဖူးရာ သူမစိတ်ထဲ ရှက်ရွံ့ထိတ်လန့်နေကာ နားထင်မှချွေးစေးများကျလာကာ ပါးပြင်၌ ချွေးသီးလေးများကပ်နေရှာသည်။

လီးကြီးမှ သူမလက်ထဲ တင်းကနဲတင်းကနဲ့မို့ ဂွင်းတိုက်ပေးရင်း သူမကိုယ်တိုင် ရမ္မက်စိတ်များ ထကြွလာရပြန်၏။စိုးနိုင်မှာလည်း သူမ နာမည်ရွတ်ကာ ညည်းနေရာ စောက်ပတ်လေးမှာ ဆစ်ကနဲ့ဆစ်ကနဲ့ ဖြစ်လာရသည်။

" ရှီးးးး းးး … ကောင်းလိုက်တာ မနီလာရယ် … အားဟား "

သူမနာမည်ရွတ်တိုင် နီလာခိုင်လက်မှာ ခပ်သွက်သွတ် ဂွင်းတိုက်ပေးနေသဖြင့် စိုးနိုင်မှာ နီလာခိုင်နာမည်အား တတွတ်တွတ်ရွတ်ပေးနေသည်။စိုးနိုင်လက်တဖက်ကလည်း နီလာခိုင်ပေါင်ကြားသို့ နောက်ပြန်စမ်းရင်း ဆွဲကုပ်လိုက်ရာ ထောင်နေသော စောက်စိလေးအား ထိထိမိမိ ကုပ်မိသဖြင့် နီလာခိုင်ကိုယ်လုံးလေး တုန်လာရသည်။

" အ … ကို စိုး နိုင် … မ ဟုတ် တာ ရှင် … အ မ လေး "

နီလာခိုင်မှာ ဂွင်းထုပေးရင်း သူမစောက်ပတ်လေးအား နိုက်ခံရသဖြင့် စောက်ရည်များ စိမ့်ထွက်လာ၏။စိုးနိုင်မှာ နီလာခိုင်အားလိုးခွင့်မရသေးသော်လည်း နီလာခိုင်ကိုယ်တိုင် စိတ်ပါလက်ပါ ဂွင်းထုပေးနေသဖြင့် ကြာကြာမထိန်းနိုင်ပဲ လရည်များပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။

" အားးး းးး ရှီးးးး … မ နီ လာ … အ … ကောင်း ကောင်း … ကောင်းလိုက် တာ … ကျနော် ပြီးပြီ … ဟူးးးး းးးး ရှီးးး "

စိုးနိုင်မှာ နီလာခိုင်စောက်ဖုတ်လေးအား နောက်ပြန်နိုက်ရင်း လရည်များ ပန်းထုတ်နေရာ နီလာခိုင်မှာ စိုးနိုင်နောက်ကျောဘက် ညာဖက်ဘေးမှကိုယ်လုံးအားစောင်း၍ ကြည့်နေမိသည်။ဒစ်ဖူးကြီး တင်းပြောင်နေကာ ထိပ်ဝက လရည်ဖြူဖြူများ ပျစ်ကနဲ့ပျစ်ကနဲ့ပန်းထွက်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း နီလာခိုင်လည်း သူမစောက်ဖုတ်လေး တင်းကနဲ့ဖြစ်လာပြီး ပေါင်ကြားလေးနွေးကနဲ့ဖြစ်သွားရ၏။ပေါင်ရင်းမှာ စောက်ရည်များမှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီဂွဘေးမှ စီးကျလာရာ ခြေသလုံးပေါ်မှ ခြေမျက်စိထိ ရောက်လာခဲ့သည်။

" မနီလာ … လွတ်လို့ရပြီ ကျနော် ပြီးပြီ "

" ရှင် … ဟုတ် "

နီလာခိုင်မှာ လီးကြီးအားကိုင်ရင်း စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်နေရာ စိုးနိုင်သတိပေးမှ လီးအား လွတ်လိုက်တော့သည်။

" ကိုစိုးနိုင် ဆိုင်ကယ်တူးဘောက်ထဲက ကျမ တစ်ရှုးထုတ်လေး ယူပေးပါဦး "

" ဟုတ် မနီလာလည်း ပြီးသွားတာ ထင်တယ် ခြေထောက်မှာ အရည်တွေ "

စိုးနိုင်မှာ လီးတန်းလန်းဖြင့် နီလာခိုင်နှင့်မျက်နှာချင်ဆိုင်လှည့်ရင်း ပြောလိုက်ရာ…

" အာ … ကိုစိုးနိုင်ကလည်း … ကဲပါ … တစ်ရှုးယူပေးပါဆို "

နီလာခိုင်မှာ သူမလက်ချောင်းလေးများပေါ်မှ စိုးနိုင်လရည်များသုတ်ရင်း စိုးနိုင်အား ကျောပေးကာ ထမိန်အောက်နားစ ဆွဲလှန်ပြီး ပေါင်ရင်းမှ ခြေမျက်စိထိ ပေနေသော စောက်ရည်များအား ထပ်မန် သုတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။စိုးနိုင်မှာ သူ့အားကျောပေး၍ ကုန်းပေးနေသလိုဖြစ်နေသော နီလာခိုင် ဖင်သားကြီးအား ကြည့်ရင်း နောက်မှ လီးအမြှောင်းလိုက် ထောက်ပစ်လိုက်၏။

" ဟိတ် … ကိုစိုးနိုင် … တော်ပြီနော် … ရှင့်ဟာ ပြန်ထလာလိမ့်မယ် … သွားကြစို့ နာရေးမှီအောင် "

ခဏအကြာတွင် ဇရပ်ပျက်ကြီးထဲမှ စိုးနိုင်နှင့် နီလာခိုင်တို့ ထွက်လာကာ ဆိုင်ကယ်လေးဖြင့် ရွာဘက်သို့ ဦးတည် လိုက်တော့သည်။ ၂ နာရီခန့် အဝေးပြေးလမ်းမကြီးအတိုင်းမောင်းလာရင်း ( ထန်းတပင် ရွာသို့ ) ဟု မျှားပြထားသော ဆိုင်းဘုတ်အနီလေး တွေ့မှ ကွေ့ချိုးမောင်းလာခဲ့တော့သည်။နီလာခိုင်မှာ ဆိုင်ကယ်နောက်မှ ထိုင်ပြီး စိုးနိုင်လီးကြီး ပြန်ထလာမှာတွေးကြောက်ရင်း ရွာရောက်မှ ဟင်းကနဲ့ သက်ပြင်းချလိုက်တော့သည်။ရွာရောက်တော့ ခဏနားချိန်ပဲရလိုက်သည်။ရွာအနောက်ဖက် သင်္ချ ိုင်းသို့ ခြေလျင်လျောက်ကာ အသုဘ လိုက်ပို့ရသည်။မီးရှို့သင်္ဂြုလ်ပြီးမှ မိဘများနှင့် စကားပြောရတော့သည်။

" ညည်းအဒေါ်ဆုံးတော့ ကြေးစည်လေးက ငါတို့ခေါင်းပေါ်ရောက်ပြီပေါ့ "

" ဟုတ် အမေ … ဒေါ်လေးမြ မရှိတော့ ဘယ်လို စီစဉ်ထားတုန်း "

" ငါတို့ပဲ ခေါ်ထားရတော့မှာပေါ့ … ဒီက လယ်တွေ နွားတွေ အကုန်ရောင်းပြီး မြို့မှာပဲ ခေါ်ထားရမယ် "

နီလာခိုင် အမေ ဒေါ်လှသိမ်းမှာ ဆေးပေါ့လိပ်သောက်ရင်း နီလာခိုင်နှင့် စကားပြောနေစဉ် စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်နှင့်ဘောင်ဘီတိုအပွကြီးဝတ်ထားသော ခပ်ဝဝ လူငယ်တစ်ဦး သူမတို့ဘေးနား လာထိုင်နေသည်။

" ဟဲ့ … ကြေးစည် … ငါ့သား ဒါက နင့်အမ နီလာခိုင်တဲ့ မှတ်ထား "

" အဘား ဘားးး အားဘားး "

ကြေးစည်မှာ ဒေါ်လေးမြ၏ မွေးစားသားဖြစ်ပြီး ဒေါင်းရောဂါသည်မို့ စကားမပြောတတ်ပေ။မျက်ပေါက်ကျဉ်းကျဉ်း ပါးဖေါင်းဖေါင်းလေးနှင့် အမြဲပြုံးနေတတ်သည်။အသက်က ၁၉ နှစ်ထဲ ရောက်သော်လည်း ကလေးစိတ်မကုန်ပဲ လက်ထဲ အရုပ်တခုခု ကိုင်ကာ ဆော့နေတတ်သည်။ကြေးစည်မှာ ရွာထဲလူချမ်းသားမျိုးရိုးမှဖြစ်ပြီး မိဘများရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ကွယ်လွန်ကာ သူ၏ မိဘများဆန္ဒ အတိုင်း အပျိုကြီးဒေါ်လေးမြအား အမွေစားအမွေခံအဖြစ်ပေးအပ်ကာ ရှိသမျှစည်းစိမ်များ ပေးအပ်ထားခဲ့သည်။ကြေးစည် ပိုင်ဆိုင်သမျှ ပစ္စည်းဥစ္စာ များအားရွာလူကြီးများမှ နီလာခိုင်မိဘများအား တရားဝင်အပ်နှံပေးတော့သည်။နီလာခိုင်မှာ ကိစ္စပြီးသည်နှင့် ညနေ ၃ နာရီခန့်တွင် စိုးနိုင်နှင့်အတူ မြို့သို့ ပြန်လာခဲ့တော့သည်။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ည ၈နာရီကျော်နေတော့သည်။မျက်နာပူပူနှင့် နီလာခိုင်မှာ စမ်းစမ်းအေးတို့အိမ်ဘက် ထမင်းစားပြီးမှ အိမ်ဘက်ပြန်လာခဲ့သည်။တနေကုန်ပင်ပန်းနေသည်မို့ ခြံတံခါးသော့ခတ်ကာ အိမ်မကြီးတံခါးပိတ်ရင်း အပေါ်ထပ်တက်ခဲ့လိုက်၏။အိပ်ခန်းထဲ ခေါင်းချလှဲရင်း နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။မနက်လင်းတော့ ရေချိုး အလှပြင်ကာ ထမင်းထုပ်ပြီး ဆိုင်ကယ်လေးဖြင့် ဆိုင်သို့ထွက်ခဲ့လိုက်ရာ လမ်းထိပ်ကွေ့လေးတွင် တဖက်မှ ဆိုင်ကယ်ဘရိတ်အုပ်သံကြားမိလိုက်၍ သူမလည်းဘရိတ်ထိန်းကာ မျက်လုံးမိတ်ထားလိုက်တော့သည်။

" ကျွိ … ခလွမ် … လွမ် … ကျွိကျွိ … "

လက်ကိုင်ချိတ်ထားသော သူမ ထမင်းချိုင့်လေး လွတ်ကျသွားရသည်။မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ချိန် တဖက်ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှ ခပ်ချောချောလူငယ်တစ်ယောက် ဆင်းလာသည်ကို ငေးကြည့်စဉ် ထိုလူငယ်မှ အောက်ပြုတ်ကျနေသော ထမင်းချိုင့်အား ကောက်ယူပေးနေ၏။

" ဆောရီးနော် မမ … ကျနော်လည်း တွေးရင်းမောင်းလာမိတာ ကျနော်မှားတာပါ "

" ဟူးးး … ကျွတ် … ရပါတယ်ကွယ် "

" မမထမင်းတွေ ဖိတ်ကျကုန်ပြီ ကျနော် အစားပြန်ဝယ်ပေးပါ့မယ်ဗျာ "

" နေပါစေ ငါ့မောင်ရယ် အမလည်း မောင်းနေကြလမ်းမို့ သေချာမကြည့်မိတာပါ "

" မမကို ကျနော် သိပါတယ်ဗျာ … ကျနော်တို့လည်း ဒီရပ်ကွက်ပြောင်းလာတာ မကြာသေးပါဘူး … ကျနော့်နာမည် နိုင်လင်းထွန်းပါ မမနာမည်ကရော "

" အမနာမည်က နီလာခိုင်ပါ "

နီလာခိုင်မှာ ခုမတွေ့သော သူစိမ်းလူငယ်အား စကားတွေပြန်ပြောနေဖြစ်သည်ကို သူမကိုယ်သူမ အံအောနေမိသည်။စကားစ မြန်မြန်ဖြတ်ကာ ဆိုင်ကယ်စက်နိုးနေစဉ် နိုင်လင်းထွန်းမှာ ထမင်းချိုင်အား ဆွဲယူကာ နေ့လည် လာပို့မည်ပြောပြီး စကားပြန်မစောင့်ပဲ ဆိုင်ကယ်စက်နိုးကာ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။ဆိုင်ရောက်တော့ ဝန်ထမ်းငယ်များအား နုတ်ဆက်ပြီး သူမ အလုပ်ခန်းထဲဝင်လာခဲ့သည်။

စာရင်းစာအုပ်များထုတ်ကာ လက်မှတ်ထိုးစရာရှိတာထိုးပြီး ပိုက်ဆံအိတ်အတွင်းမှ မိတ်ကပ်ဘူးလေးထုတ်ကာ မှန်ကြည့်လိုက်၏။ မနက်က ဆိုင်ကွယ်လဲမလိုဖြစ်စဉ် မျက်နှာချွေးကွက်သွားသဖြင့် မိတ်ကပ်ပါးပါး ပြန်ပုတ်ရင်း မန်နေဂျာ အခန်းသို့ စာရင်းစာအုပ်များပိုက်ကာ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။

" ဦးနိုင်မင်္ဂလာပါ သမီး ဝင်ခဲ့ပြီနော် "

" မင်္ဂလာပါ ခိုင်လေး … နာရေးက ပြီးသွားပြီပေါ့ "

တံခါးဖွင့်ရင်းနုတ်ဆက်ကာ မန်နေဂျာ ဦးနိုင်မော်နှင် မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံတွင်ဝင်ထိုင်ရင်း စာရင်းစာအုပ်များ စားပွဲပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ထုံးစံအတိုင်း မန်နေဂျာ ဦးနိုင်မော်မှာ နီလာခိုင်အား သီးသန့်အလုပ်ခန်းတွင်းခေါ်ကာ အငမ်းမရ နမ်းရှိုက်နေ၏။ နို့အုံများ ဖင်သားကြီးများ အားရအောင်ဆုပ်နယ်ပြီးမှ ပြန်လွတ်လိုက်သည်။နီလာခိုင်မှာ စာရင်းအသစ်များ စစ်နေစဉ် စမ်းစမ်းအေးမှာ သူမ ထမင်းချိုင့်လေး ကိုင်ကာဝင်လာသဖြင့် ကြောင်ကြည့်နေမိတော့သည်။

" မိခိုင်တို့များ စွံချက်နော် … ထမင်းချိုင့်ပို့ပေးတဲ့သူက အဆင်သင့် "

" မဟုတ်ပါဘူးဟယ် … မနက်က ဆိုင်ကယ်တိုက်မိမလို ဖြစ်ရင်း ငါ့ထမင်းချိုင့်မှောက်သွားလို့ အစားပြန်ပေးတာပါ … ဒါနဲ့ နင့်ဆီဘယ်လိုရောက် "

" ဆိုင်ရှေ့မှာ နင့်လင်လေးက မမနီလာခိုင်ဆီ ထမင်းချိုင့် ပို့ပေးပါဆိုလို့ဟေ့ "

" လာပြီ … မသာမ ယွနာ "

" ပြောပါဦး အဲဒီ ချာတိတ်နဲ့သိတာ ကြာပြီလား "

" မသိပါဘူးဟ … မနက်ကမှ ဆိုင်ကယ်ချင်း တိုက်မလိုဖြစ်ရာက စသိတာပါ "

" ချာတိတ်က ငါတို့လမ်းထဲ ပြောင်းလာတဲ့ အိမ်သစ်ကဟ … ဆရာဝန်ကြီး သား … ချောတာ မပြောနဲ့ "

" ဒါပဲ … ကောင်မ … ယောင်္ကျားမြင်ရင် ငမ်းငမ်းတက် "

" ဘာဖြစ်လဲ မိခိုင်ရ … အဲဒါမျိုးလေးဆို … အရည်ထွက်အောင် စုပ်ပေးချင်တာ ခ်ခ် "

" နင်တို့ လင်မယား လိုက်လဲလိုက်တယ် မိစမ်းရယ် … မနေ့ကလည်း နင့်လင် ပူဆာလို့ ငါ့ ဇရပ်ပျက်ထဲ ဂွင်းတိုက်ပေးရသေးတယ် "

" ပြောပါ့ဟာ … ညက ထမင်းစားပြီး နင်ပြန်သွားတော့ နင် ဂွင်းထုပေးတာ ပြောရင်း မနားတမ်းလိုးတာ စောက်ပတ်တောင် ပူထူသွားတာ ငါဖြင့် ၃ချီဆက်တက် ပြီးတာ "

" ခိခိ … နင့်လင်ဟာကြီး ထွားတာဟာ ငါ့လက်နဲ့ မဆန့်ဘူး … ငါဖြင့် ရွာမရောက်မချင်း လီးတောင်လာမှာ စိုးရိမ်နေမိတာ တကယ်ပါဟယ် "

" အံမယ် ငါ့လင်လီးကြီး ကြိုက်နေပြီလား "

" မပြောဘူး သတ်ပစ်လိုက် ခ်ခ် "

ထမင်းစားနားပြီး စမ်းစမ်အေးမှာလည်း သူ့အလုပ်သူလုပ်နေကာ နီလာခိုင်လည်း စာရင်းများ ထပ်စစ်နေကြသည်။ညနေ ၅နာရီခွဲမှ ဆိုင်သိမ်းကာ သူမတို့နှစ်ဦး ပြန်လာခဲ့သည်။နီလာခိုင်အိမ်ရှေ့အရောက်…

" ဟင် အမေတို့ပါလား "

" ဟုတ်တယ် သမီးရေ … ငါတို့လည်း မနက်က ပြန်တော့ ကြေးစည်လေး တခါတည်းခေါ်လာလိုက်တာ အိမ်မှာ သူ့ဖို့ အခန်းမရှိသေးဘူး … ညည်းဆီ ၁ပတ်လောက် ခေါ်ထားဖို့ လာပို့တာ "

နီလာခိုင်မှာ ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှ ဆင်းကာ ခြံတံခါးဖွင့်စဉ် စမ်းစမ်းအေးမှာလည်း အထုတ်များကူသည်ပေးနေသည်။ထို့နောက် နီလာခိုင်မိခင်မှာ ငှားလာသော ကားဆရာအား ခဏစောင့်ပေးရန် ပြောပြီး နီလာခိုင်နဲ့အတူ အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့လိုက်၏။

" လာ သားလေး … ဒါ မင်းမမ အိမ် … ဒီမှာ ခဏနေရမှာ လာလာ "

" အဘားး ဘားး … အားဘားးး "

ကြေးစည်မှာ ထုံစံအတိုင်း တဘားဘားဖြင့် ရယ်ပြကာ လက်ထဲမှ အရုပ်လေးကိုင်ပြီး နီလာခိုင်ဘေးမှ လိုက်လာခဲ့သည်။ဧည့်ခန်းရောက်မှ နီလာခိုင်အမေမှာ ၁ပတ်၁၀ရက်ခန့် ခေါ်ထားရန် ကြေးစည်ဖို့ အခန်း အားချင်းဆောက်ပေးမှာဖြစ်ကြောင်း တတွတ်တွတ် ပြောနေတော့၏။

" ခေါ်ထားပေးလို့က ရတယ်အမေရဲ့ … သမီး အလုပ်သွားချိန် သူတစ်ယောက်တည်း ဖြစ်ပါ့မလား "

" ဖြစ်ပါတယ် သမီးရယ် ကြေးစည်က ကလေးစိတ် ဆိုပေမယ့် … ပြောရင် နားလည်ပါတယ်အေ "

" အင်းပါ အမေရယ် ထားခဲ့လိုက် သမီးခေါ်ထားလိုက်ပါမယ် "

" ကြေးစည် သားလေး မင်းမမ စကားနားထောင်နော် သားနေဖို့ အိမ်ဆောက်ပြီး ကြီးမေ လာခေါ်မှာ "

" အဘားးး ဘားးး "

ကြေးစည်မှာ နီလာခိုင်အမေအား ကြည့်လိုက် နီလာခိုင်အားကြည့်လိုက်နှင့် သူပြောတတ်သလို ပြန်ပြောကာ ခေါင်းလေးညိတ်ပြနေ၏။

" ကဲ သမီး … အမေ ပြန်မယ် ကားသမားလည်း စောင့်ရတာ ကြာနေပြီ … ဒီက သမီးလေးလည်း ကြေးစည်လေးကို ကြည့်ပေးပါဦးနော် "

နိလာခိုင်အမေ ဒေါ်လှသိမ်းမှာ နီလာခိုင်အား နုတ်ဆက်ရင်း ဘေးမှ စမ်းစမ်းအေးပါ မှာနေတော့သည်။ဒေါ်လှသိမ်း ပြန်သွားတော့ ကြေးစည်မှာ တရှုံ့ရှုံ့နှင့် ငိုနေတော့၏။ဧည်ခန်းတွင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်ခြေဆင်းထိုင်ကာ ငိုနေသဖြင့် စမ်းစမ်းအေးမှာ ချော့မော့ပေးနေသည်။

" မငိုပါနဲ့ သားသားရဲ့ … ကြီးမေက မုန့်သွားဝယ်တာကွ "

" အဘားဘားးး အီးဟီးးး … အားဘားးး "

ခဏကြာမှ အငိုတိတ်သွားသဖြင့် နီလာခိုင်မှာ အပေါ်ထပ် သူမဘေးခန်းတွင် သိပ်ရန် အိပ်ယာခင်းပေးဖို့ စီစဉ်ရပြန်သည်။

" မိစမ်းရေ လက်စနဲ့ ကြေးစည် အိတ်တွေ အပေါ်ထပ်လိုက်ပို့ပေးဟာ ငါလည်း အပ်ရာခင်းပြီးမှ ထမင်းစားတော့မယ် "

" အေးပါဟာ … တက်တက် … လာ … သားသား တီတီနောက်က လိုက်ခဲ့နော် "

ကြေးစည်မှာ အသက်၁၉နှစ်ထဲရောက်လာပေမယ့် ဗိုက်ပူပြီး အောက်ရှုးလေးဖြစ်နေရသည်။အရပ်မောင်းမှာ နီလာခိုင် ပုခုံးလောက်သာရှိ၍ ဆံပင်မှာ ကတုံးဆံတောက်ကေ ညှပ်ထားပေး၏။လှေကားလက်တံ အား လက်ထဲမှ ကလေးကစားစရာ ကားလေးတင်ကာ ပါးစပ်မှ တဘူးဘူးမြည်ကာ ဆော့ရင်း နီလာခိုင်တို့နောက်မှ ကပ်ပါလာခဲ့သည်။နီလာခိုင်မှာ ကပ်ရဲ့အခန်းအား ရှင်းလင်းပြီးမှ အိပ်ယာခင်းများထုတ်ကာ အိပ်ယာပြင်ပေးလိုက်သည်။

ကြေးစည် အဝတ်စားထုတ်ထဲမှ အဝတ်စားများကို အခန်းထဲရှိ ဘီဒိုထဲတွင် သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ထည့်ထားလိုက်၏်။အကုန်ပြီးစီးမှ စမ်းစမ်းအေးမှာ နုတ်ဆက်ပြီး ပြန်သွားတော့သည်။နီလာခိုင်မှာလည်း အောက်ထပ်ဆင်းကာ ရေချိုးနေစဉ် ရေချိုးခန်းတံခါး ပွင့်လာကာ အခန်းဝ၌ ကြေးစည်အား တွေ့လိုက်ရတော့၏။လွတ်လွတ်လပ်လပ်ချိုးတတ်သူမို့ တုံးလုံးချွတ်ချိုးနေရာ သူမ ပေါင်ကြားအား ကြေးစည်မှာ စူးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့သည်။

" ဟဲ့ … ကြေးစည် … သားသား ဟိုးအပြင်က စောင့်နော် … တီတီ ရေချိုးနေလို့ "

နီလာခိုင်မှာ ပြောလည်းပြော သူမ စောက်ဖုတ်လေးအား လက်နှင့်ကာထားလိုက်ရသည်။ကြေးစည်မှာ မိန်းမတစ်ယောက်၏ ကိုယ်တုံးလုံးပုံစံအား မမြင်ဖူးသဖြင့် ထွက်မသွားပဲ ပါးစပ်မှ အဘားဘားးး အားဘားးး ဟု ရွတ်ဆိုရင်း လက်ခုပ်တီးကာ နီလာခိုင် စောက်ဖုတ်အား လက်ညိုးထိုးပြနေတော့၏။

" အားဘား အားဘားး ခွီး ခွိး ခွိးးးး ဘားဘားးး အားဘားးး "

" သားသားက လိမ္မာတယ်နော် … သွားသွား ဟိုအရှေ့ကစောင့် … တီတီ မုန့်တွေယူလာခဲ့မယ် "

ကြေးစည်မှာ လက်ခုပ်တီးကာ ချာကနဲ့လှည့်ထွက်မှ နီလာခိုင်မှာ ရေဆက်ချိုးရတော့သည်။ရေချိုးပြီး ထမင်းအတူစားချိန်တော့ ကြေးစည်မှာ ကျကျနန စားတတ်နေ၏။ထမင်းစားပြီး တီဗွံီကြည့်ရင်း အချိုပွဲအဖြစ် ပန်းသီးစားရာ ကြေးစည်မှာ နဲနဲမှ မထိပေ။ကော်ဖီဖျော်ကာနီး နိူ့ဆီဘူးဖွင့်တော့ နို့ဆီနိုက်ယက်နေသဖြင့် ပန်းကန်အသေးတစ်လုံးထဲ နို့ဆီ အနည်းငယ်ထည့်ကာ ချပေးထားရသည်။ခုံပေါ်မထိုင်ပဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်သာ ထိုင်ရင်း နို့ဆီယက်ကာ တီဗွီကြည့်နေရှာသည်။

၁၀ နာရီခွဲလောက်မှ အိမ်ပေါ်တက်ကာ ကြေးစည်အား သူ့အိပ်ရမည့် အခန်းထဲ ချော့မော့ကာ သိပ်ထားခဲ့လိုက်၏။တကျွီကျွီနှင့် ကုတင် လိမ့်သံများ ကြားနေရသဖြင့် နီလာခိုင်မှာလည်း အိပ်မပျော်သေးပေ။အိပ်ပျော်ကာနီး ကြေးစည်အိပ်ခန်းမှ စူးစူးဝါးဝါး အော်ဟစ်သံ ကြားလိုက်ရသဖြင့် ဖျက်ကနဲ့ထကာ ကြေးစည်အိပ်ခန်းဘက် ကူးလာခဲ့သည်။

" ဟဲ့ … ကြေးစည် … သားသား … တီတီပါကွ … ဘာဖြစ်တာလည်း "

" ဟီး ဟီး ဘားဘားး … အားဘား အားဘား "

ကြေးစည်လက်ညိုးထိုးပြရာ လှမ်းအကြည့် ပြတင်းပေါက်မှ သစ်ပင်အရိပ်မှာ လေတိုက်သဖြင့် အရိပ်မဲကြီးမှာ ယိမ်းထိုးနေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။တကိုယ်လုံးတုန်ရင်ကာ ခေါင်းလေးငုံ့လိုက် ပြတင်းပေါက်အားကြည့်လိုက် လုပ်နေသဖြင့် နီလာခိုင်မှာ ပြတင်းတံခါးပိတ်ကာ လိုက်ကာများ ဆွဲစိပေးလိုက်သည်။ထိုအခါမှ ကြေးစည်မှာ မတ်တက်ထရပ်ရင်း နီလာခိုင်နားလျှောက်လာကာ လက်မောင်းအား ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။အနီးကပ်ကြည့်မိမှ နီလာခိုင်မှာ မထိန်းနိုင်ပဲ တခိခိ ရယ်မိတော့သည်။

" ခ်ခ် … ခ်ခ် … ကြေးစည်ရယ် … ကြောက်တတ်လိုက်တာ သေးတောင်ထွက်ကျနေတာလား "

ကြေးစည်မှာ စကားမပြောပဲ နီလာခိုင် လက်မောင်အား ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ ခေါင်းငုံထားတော့သည်။ဘောင်းဘီဂွကြားတွင် သေးများ အကွက်လိုက် ရွှဲနေတော့၏။

" ကဲ … သားတစ်ယောက်ထဲ မအိပ်ရဲရင် … တီတီနဲ့သာ အိပ်တော့ … ခု ဘောင်းဘီ လဲမယ်နော် သား "

ကြေးစည်မှာ နီလာခိုင် စကားအဆုံး လက်မောင်းအားဆုပ်ကိုင်ထားရာမှ လွတ်လိုက်တော့သည်။နီလာခိုင်က ဘီဒိုထဲမှ ဘောင်းဘီတထည်ထုတ်ကာ ပြန်အလှည့်တွင် ကြေးစည်မှာ လက်ကလေးပိုက်လျက် ခေါင်းလေးငုံ့ထားသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့၏။နီလာခိုင်သည် ကြေးစည်နားလေးလျှောက်လာကာ ဒူးထောက်ချ၍ သေးဆိုနေသောဘောင်းဘီအား ဆွဲချွတ်ရာ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် မှင်သက်မိသွားသည်။

" အိုရ် "

ဉာဏ်ရည်မမှီပေမယ့် ကြေးစည်ပေါင်ကြားမှ လီးမှာ ထွားကြိုင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။အောက်ဆိုက်ကျနေသော လီးမှာ အကြောစိမ်းလေးများမြင်နေရရင်း လီးအရည်ပြားမှာ ရှည်သဖြင့် ဒစ်ဖူးထိပ်ထိ ဖုံးအုပ်နေသည်ကို မြင်နေရသည်။အရှည်မှာ မထသေးခင် ၅လက်မလောက်ရှိနေသဖြင့် တောင်သည်အချိန်ဆို ဘယ်လောက်များရှိနေမလဲဟု တွေးရင်း နီလာခိုင်မှာ အာဂေါင်များ ခြောက်ကပ်လာရ၏။အကြည့်လွဲကာ ဘောင်းဘီအမြန်ဝတ်ပေးရင်း သူမအိပ်ခန်းဆီသို့ ခေါ်လာခဲ့တော့သည်။

ကုတင်ပေါ်တွင် နှစ်ဦးသားပက်လက်အိပ်နေရာမှ ကြေးစည်မှာ သူမအားခွရင်း နို့အုံလေးအား ခပ်ဖွဖွ ညှစ်ကစားနေပြန်၏။နီလာခိုင်မှာ အခွခံရင်း နို့အုံလေးချေခံနေရသဖြင့် တဖြည်းဖြည်း ရမ္မက်စိတ်များ မသိမသာ တောက်လောင်လာခဲ့သည်။ကြေးစည်၏ လီး ထလာလျင် ဘယ်လောက်အနေထားရှိလာမလည်းဟု သိချင်စိတ်က ပြင်းပျလာခဲ့တော့သည်။ထိုစဉ် ကြေးစည်မှာ သူမအင်္ကျီအောက်နားစအား ပင့်တင်ကာ ဘယ်ဘက်နို့သီးခေါင်းလေးအား တပြွတ်ပြွတ် စို့နေတော့သည်။ဒေါ်လေးမြ မသေခင်က ကြေးစည်အား နို့တိုက်ခဲ့သဖြင့် အကျင့်ဖြစ်နေတာလား တွေးရင်း ခေါင်းလေးအား ပွတ်သပ်ပေးလိုက်မိပြန်၏။

အတော်ကြာကြာလေး နို့စို့ရင်း ကြေးစည်အိပ်ပျော်သွားမှ ပါးစပ်က နို့သီးခေါင်းအားထုတ်ကာ ခွထားသောခြေတဖက်ကို အလေးမှကာ လှန်ချရသည်။ပြီးမှ လဲထားပေးသော ဘောင်းဘီအား ပေါင်လယ်ထိ ဆွဲချရာ နီလာခိုင်မှာ သူမမြင်ချင်သော လီးအား မြင်နေရသဖြင့် ကျေနပ်စိတ်လေးနဲ့အတူ ကာမမီးလေး တောက်လောင်လာတော့သည်။

သူမလက်လေးဖြင့် အုပ်ကိုင်ရင်း ဒစ်ဖူးအား ဖြဲကြည့်ရာ ကြေးစည်ပေါင်လေး ဆက်ကနဲ့တုန်လာသဖြင့် ကိုင်ထားသော လီးအား လွတ်လိုက်ရသည်။ခဏအကြာ ခပ်ဖွဖွပြန်ကိုင်ရင်း ဂွင်းထုပေးရာ သူမလက်ထဲတွင် လီးကြီးမှာ တင်းထုပ်လာရင်း အကြောစိမ်းများထောင်နေတော့၏။လီးအတုတ်မှာ သူမလက်နှင့်မဆန့်တော့ပဲ ရှည်ထွက်လာသည်တိုင် ဒစ်ဖူးအား တဝက်သာမြင်နေရသည်။လီးအရည်ပြား ရှည်သဖြင့် ဒစ်တဝက်သာ ပေါ်နေ၏။လမွှေးငုတ်တိုများပေါက်နေပြီး အောက်ဖက်မှ လဥနှစ်လုံးမှာ လီးအရင်း တဖက်တချက်သို့ ကပ်နေပြန်သည်။

ပွတ်သပ်နေရင်း သူမလက်ထဲ လီးကြီးမှ တဒုတ်ဒုတ်နှင့် သွေးတိုးလာကာ လရည်များ ပန်းထွက်လာတော့၏။ နီလာခိုင်မှာ ထိတ်ကနဲ့ဖြစ်သွားရင်း ကြေးစည်မျက်နာအားကြည့်ရာ ကြေးစည်မှာ မျက်လုံးမဖွင့်ပဲ နူတ်ခမ်းလေးလှုပ်ကာ နဖူးကြောများတွန့်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရတော့သည်။နီလာခိုင်မှာ သူမမြင်ချင်သည့်အနေထားအား မြင်လိုက်ရသဖြင့် စိတ်ကျေနပ်မူ့ရကာ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ပင် အိပ်ပျော်သွားခဲ့၏။ခေါင်းရင်းဘက် တံခါးအပြင်မှ ကျေးငှက်လေးများ အော်သံကြောင့် မနက်အိပ်ယာနိုးလာရာ ကြေးစည်မှာ ကုတင်အောက်ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ကစားစရာ အရုပ်ဖြင့် ဆော့နေတော့သည်။

" ဟိတ် … သားသား နိုးနေပြီလား "

" အားဘားးး ဘားးး "

နီလာခိုင်အား ရယ်ပြကာ ထရပ်လိုက်သည်။ထို့နောက်နှစ်ဦးသား အောက်ထပ်ဆင်းကာ မျက်နှာသစ်ပြီး မနက်စာ အဖြစ် ပေါင်မုန့်ကြက်ဥ ၂ချပ်ကြော်ကာ ဧည်ခန်းတွင်း ထိုင်စားနေကြသည်။သကြားဖြူးပေးမှ ကြေးစည်မှာ မက်မက်မောမော စားသည်ကို တွေ့ရှိရပြန်သည်။ပေါင်မုန့်ကုန်၍ နီလာခိုင်မှာ သူမအတွက် ကော်ဖီဖျော်ရင်း ထိုင်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်သောက်နေရာမှ ကြေးစည်အား ကြည့်ရင်း…

" သားသား … ချိုချိုယက်ရအောင် ပန်းကန်လုံးလေးယူခဲ့ "

ပြောရင်း ရေခဲသေတ္တာထဲမှ နို့ဆီဗူးထုတ်ကာ ခုံပေါ်ပြန်ထိုင်နေလိုက်သည်။ကြေးစည်မှာ မနေ့က ထည့်ပေးသောပန်းကန်လုံးလေးကိုင်ကာ သူမရှေ့ဒူးထောက်ထိုင်နေတော့၏။နီလာခိုင်မှာ နို့ဆီဗူးအား အဖုံးဖွင့်ပြီး ဇွန်းဖြင့်ကော်စဉ် နို့ဆီအစက်လေးမှာ သူမဒူးခေါင်းပေါ်ကျစဉ် ကြေးစည်က လျှာဖြင့် ဖိယက်လိုက်သဖြင့် သူမကိုယ်လုံးလေး ဖျင်းကနဲ့ ဖြစ်သွားရသည်။ညဝတ်အင်္ကျ ီလေးက ပေါင်လယ်ထိသာဖုံးသဖြင့် ခုံပေါ်ထိုင်ရာ ဒူးခေါင်းနှင့် ပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးမှာ ပေါင်လယ်ထိပေါ်နေတော့၏။ကြေးစည်မှာ ဒူးခေါင်းပေါ်မှ နို့ဆီအစက်လေးအားယက်ပြီး သူမအားမော့ကြည့်နေပြန်သည်။

" ဟဲ့ … ဘာတွေလုပ်နေကြတာလဲ "

" မိစမ်း လာလေ … ဒီမှာ ကြေးစည်ကို နို့ဆီကျွေးနေတာ "

" အောင်မာ ကလေးကို နို့ဆီ ပေါင်ပေါ်တင်ပြီးယက်ခိုင်းနာလား "

စကားသံကျယ်ကျယ်နဲ့အတူ စမ်းစမ်းအေးမှာ ဧည့်ခန်းတွင်း ဝင်လာရင်း နီလာခိုင်ဘေးနား ကပ်ထိုင်လိုက်သည်။

" မဟုတ်ပါဘူးဟာ နိုဆီက ဒူးပေါ်ဖိတ်ကျတော့ ကြေးစည်က ယက်နေတာပါဟ "

" ဟုတ်လား သားသား … တီတီက ဖုတ်ဖုတ်ကြီး ယက်ခိုင်းသေးလား … ခိခိ "

" မသာမ … စောစောစီးစီး ယွပြီ "

" အားဘား ဘားးး …ဟီး ဟိ… အဘားး အားဘားး "

စမ်းစမ်းအေးနှင့် နီလာခိုင်တို့ ရယ်နေသဖြင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသော ကြေးစည်မှာ လိုက်ရယ်နေတော့သည်။စမ်းစမ်းအေးမှာ နီလာခိုင်လက်မှ နို့ဆီဇွန်းအား ယူ၍ နီလာခိုင်ပေါင်လယ်လောက် နို့ဆီ အနည်းငယ်လောင်းချရာ ကြေးစည်မှာ တပြတ်ပြတ်နှင့် ယက်နေပြန်၏။

" ဟဲ့ … မိစမ်း … ဘာတွေလုပ် … ဟာ "

နီလာခိုင်ပြောနေစဉ် စမ်းစမ်းအေးမှာ နီလာခိုင်ပေါင်တဖက်ဆွဲက ဂွကြားမှ အဖုတ်ပေါ်နို့ဆီများလောင်းချပစ်တော့သည်။

" ပြွတ် … ပလပ် … ပြက်ပြက် … ပလပ်ပလပ် "

" ဟာ … သားသား မယက်ရဘူးလေ … အိုရ် … ဟဲ့ "

စမ်းစမ်းအေးမှာ နီလာခိုင်ပေါင်အားဖြဲကာ ဆီးခုံးပေါ်မှ နို့ဆီများလောင်းချရာ ပေါင်လယ်ထိ ဖုံးသော ညဝတ် အင်္ကျီလေး လန်တက်သွားကာ ပေါင်ကြားရှိ စောက်ပတ်ပေါ်တွင် နို့ဆီများစီးကျနေသဖြင့် ကြေးစည်မှာ ထိုးယက်နေတော့သည်။နီလာခိုင်မှာ ကြေးစည်ခေါင်းအား တွန်းထုတ်ရင်း သူမပေါင်သားလေးအား စိထားရတော့သည်။

" ခိခိ … ယက်သာယက် သားသားရေ … မင်းတီတီက မူနေတာ … ခ်လ်းးး ခ်လ်းးးး "

" လင်ဒါရူးမ … ကလေးရှေ့ယွနေ "

" ကလေးပဲဟာ … ဘာသိမှာလည်း နင်လဲ ဖီးတက်နေတယ်မလား … ခိခိ "

" ကလေးသာပြောတာ သူ့ဟာက နင့်လင်ထက်သာတယ် မသာမရဲ့ … ငါ့ဖြင့် ညက ဒုက္ခရောက်နေရတာ "

" ဟမ် "

နီလာခိုင်မှာ ညက ကြေးစည်ကြောက်လန့်၍ ထငိုပုံ … သူမအခန်းထဲခေါ်သိပ်ရပုံ … ဘောင်းဘီသေးစိုသဖြင့် လဲပေးရာ လီးကြီးအားမြင်လိုက်ရပုံ အစအဆုံး ပြောပြလိုက်သည်။သို့သော် ကြေးစည်လီးအား ဂွင်းထုပေးသည်ကိုတော့ မပြောပဲချန်ထားလိုက်သည်။

" ခ်ခ် … ငါ့သူငယ်ချင်း မိခိုင်တစ်ယောက် အိမ်မက်တွေမက်နေတာပေါ့နော် "

" တော်ပါအေ … ငါ့ဖြင့် ကြက်သီးတွေထလွန်းလို့ "

" ဒီနေ့ ဆိုင်ပိတ်တယ် မိခိုင်ရ ငါတို့ရုပ်ရှင် သွားကြည့်ရအောင် "

" ကြေးစည်နဲ့ မဖြစ်ပါဘူးဟ … ငါ့ဆိုင်ကယ်ကလည်း ၂ယောက်ပဲရတာ "

" စိုးနိုင်လည်း အလုပ်နားတယ်ဟ … ခုနလေးတင် ငါ့တချီလိုးပြီး ပြန်အိပ်သွားတာ ငါ့ဆိုင်ကယ်အားပါတယ်ဟာ "

" အဲတာ ခဏထား မိစမ်း … ညည်းလုပ်လို့ ငါ့စောက်ပတ်လည်း နို့ဆီတွေနဲ့ ကပ်စီးကပ်စီးဖြစ်နေပြီ … ရေသွားဆေးဦးမယ်ဟာ "

" ခ်ခ် … သွားသွား … ငါလည်း ကြေးစည် ဟာလေး ကြည့်ဦးမယ် "

" ကလေးကို လျှောက်မသင်ပါနဲ့ဟာ … အမေတို့အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ပြက်သနာတက်နေပါ့မယ် "

နီလာခိုင်မှာ စမ်းစမ်းအေးအားပြောရင်း ရေချိုးခန်းဘက်သို့ ဧည့်ခန်းအတွင်းမှ ထွက်သွားတော့၏။စမ်းစမ်းအေးမှာ ကြေးစည်အား သူမနားခေါ်ကာ နို့ဆီကျွေးရင်း ကြေးစည်ဘောင်းဘီထဲ လက်နိုက်စမ်းကြည့်မိသည်။သူမမျက်နှာလေးဝင်းကနဲ့ဖြစ်ကာ ကြေးစည်အား ရုပ်ရုင်ရုံခေါ်ဖို့ နီလာခိုင်အား ဇွတ်ပြောမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။

………………………………………

ဘုံခုနှစ်ဆင့် ( အတွေးပင်လယ်ပြာအတွက် ရေးသားခဲ့သည်။ )

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>