ချစ်ဦးမင်္ဂလာ အပိုင်း ( ၂ )

ချစ်ဦးမင်္ဂလာ အပိုင်း ( ၂ )

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

မောင်အောင်မျိုး ရေးသည်။

အခန်း ( ၆ )

ယခင်က တက်ကြွဖျတ်လတ်သော ဒေါက်တာ သက်မောင်သည်လည်း ထိုတစ်နေ့လုံး ခေါင်းငိုက်စိုက်လျက်ရှိ၏။ ေ ဆးခန်းပိုင်ရှင် ဦးလေးကြီးသည် သူ့ကို “နေမကောင်းဘူးလား ဆရာလေး..” ဟုမေး၏။ သူ နေမကောင်းပါ။ သူ့စိတ်ထဲတွင် ကွဲကြေကုန်ပြီ။ ရှိသမျှ အားလုံးကွဲကြေပြီ။ “ကျွန်တော် အတော် နေမကောင်းဘူး ဦးရေ..” ဟုစိတ်ထဲမှ ဖြေမိသည်။ အပြင်တွင် သူမဖြေနိုင်။ လူနာများကို ဂရုထားပြီး ကြည့်၏။ 

လွင့်သမျှစိတ်အာရုံတို့ကို စုစည်း၏။ လူနာကြည့်နေရင်းမှလည်း ဥကိုနမ်းသည့်အကြောင်း တွေးမိရလျှင် အံကြိတ်ပစ်မိရသည်။ သူ့ရုပ်သည် ဘယ်လိုဖြစ်နေသည်မသိ။ မှန်လည်းမရှိသဖြင့် မမြင်နိုင်။ ဆေးခန်းကို စောစောသိမ်းချင်လှပြီ။ ထိုင်စောင့်နေသော လူနာသုံးယောက်ကို စိတ်မောစွာကြည့်၏။

အရာရာသည် စိတ်ပျက်ဖွယ်ရာချည်း ဖြစ်နေသည်။ နဖူးနှင့်ဆောင့် မိသော ဝင်းတိုင်သည်လည်း ဒီနေ့မှ ပို၍ မာကျောနေသည်။ ရွှံ့ဗွက်တို့သည် ဆိုင်ကယ်ဘီးလှိမ့်တိုင်း သူ့ခြေထောက်တွင် လွင့်စင်ပေကျံ၏။ စက်ချုပ်ဆိုင်ကလေးဆီသို့ ယခင်အတိုင်း ကြည့်မိ၏။ ယခင်လို မီးရောင်ကလေးမမြင်ရ။ ပိတ်ထားသော ဆိုင်တံခါးများကို ရင်နင့်ဖွယ်ရာတွေ့ရလေသည်။ အမေသည် သူ့သား လူနာများသဖြင့် ပင်ပန်းလာသည် ဟုသာ ထင်ရှာသည်။ မျက်နှာမကောင်းသောသူ့ကို ဘာမျှမမေး။ မေးလိုက်ပါလား အမေရယ်..။ အမေ့ချွေးမလေး သားဖက်နမ်းပစ်လို့ စိတ်ဆိုးသွားပြီ။ မုန်းသွားပြီ။ အဲ့လိုဖြေလိုက်ချင်သည်။

ထမင်းဝိုင်းတွင် အဝတ်မလဲဘဲထိုင်စား၏။ သူအလွန်ကြိုက်တတ်သော မှိုကြော်သည် မည်းတူးတူးကြီး ဖြစ်နေပြန်သည်။ ထမင်းစားပြီးလျှင် သွားလည်းမတိုက်ချင်တော့။ စောစောအိပ်ပစ်လု ိက်၏။ မေ့စမ်းပါစေ ကြက်ဥလေးကို။ သိုးနေအောင် အိပ်လိုက်ချင်သည်။ အိပ်မက်ထဲတွင် ကြက်ဥလေးက သူ့ကို တရားစွဲသဖြင့် လန့်နိုး၏။ အချိန်ကိုလည်းမသိ။ ေ ချွးစေးတို့ ပြန်နေလေသည်။ ဒီလိုရင်နာစရာအခ ျိန်မျိုးတွေ မြန်မြန်ကြီးသာ ကုန်ပစ်ချင်သည်။ ထို့ကြောင့် ရေသောက်ပြီး ပြန်အိပ်၏။

သက်မောင်အတွက် ဆေးရုံချိန်၊ ဆေးခန်းချိန်များသည် ဘာဖြစ်မှန်းမသိပဲ ကုန်လွန်သွားကြ၏။ စိတ်နှင့် လူနှင့်လည်းမကပ်။ ဥမပါသော သူ့ဘဝသည် မြန်မြန်ကြီးပင် ကုန်ဆုံးသွားတော့မလို ထင်မြင်လာသည်။ ပြက္ခဒိန် ဆိုသည့်အရာကို မကြည့်ဖြစ်။ ယခင်က လည်တရှည်ရှည် မျှော်လင့်သော တနင်္ဂနွေ ဂျူတီ နားရက်ကို ယခုမမျှော်။ ဥအကြောင်း စဉ်းစားမိလိမ့်မည်။ မဖြစ်သေး။ ဖင်နေထိုးသည်အထိ အိပ်နေသော သူ့ကို မေမေက စျေးသွားခိုင်း၏။ သူ မငြင်းဆန်။ မေမေဒူးနာနေ၍ဖြစ်မည်။ ခြင်းတောင်းနှင့် စာရွက်ကိုယူကာ ထွက်ခဲ့၏။ သူခေါင်းငိုက်စိုက်နေသည်။ ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေနေ့လား။ ဟုတ်လိမ့်မည်ထင်သည်။ ဥမပါသော ဘဝတွင် ရက်စွဲတို့ပျောက်ဆုံးနေ၏။

....................................................................................................................

အခန်း ( ၇ )

ဟာ.... ဥ။ သက်မောင် စျေးခြင်းတောင်းနှင့် ရှောင်ပြေးဖို့ကြံသည်။ ဥကိုမတွေ့ရဲ။ သူနာမည်ပင်မသိပဲ နမ်းလိုက်မိသည့် စက်ချုပ်ဆိုင်က ကောင်မလေး။ ကုတ်ချောင်းကုတ်ချောင်းနှင့် ရပ်ကွက်စျေးထဲတွင် ဒေါက်တာသက်မောင် ပုန်းရှောင်သည်။ ဟိုမုန်လာဥဝယ်မလို၊ ဒီအသားဝယ်မလိုနှင့်။ ဟိုဖက်က ခရမ်းသီး၊ အာလူးသီးတွေ စျေးမေး၏။ ဒီဖက်က ပုဇွန်နည်းနည်းဝယ်၏။ ဥကို ပြန်ရှာကြည့်ချိန်တွင် မတွေ့တော့။ ဥပျောက်သွားလေပြီ။ သူ့ရင်ထဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွား၏။ စိတ်ကချုံးကျသွားသည်။ ဟိုဟာလျှောက်ဝယ် ဒါလျှောက်ဝယ်နှင့် အမေ့စာရင်းထဲကဟာ တွေလည်း မဟုတ်။ သက်မောင် စျေးဝယ်ပြီး ပြန်အလှည့် ဥဥနှင့် ထိပ်တိုက်တိုး၏။ ဥဥက ရင်ဖုံးလက်ရှည် နံ့သာရောင်လေးနှင့်၊ ထမိန်အဆင်တူနှင့်။

“ရှင့် အင်္ကျီ လာမယူဘူးလား.... ကျွန်မ ပိတ်စစိုက်ထားရတာ....” ဥက သူ့ကို မျက်စောင်းလေးတစ်ချက်ကြည့်ရင်း ဆိုသွား၏။ သူ့အံသွားတွေ တင်းနေအောင်ကြိတ်ထားမိသည်။ ဟုတ်ပါရဲ့။ အင်္ကျီ အပ်ထားသေးတာပဲ။ ဥဥနှင့် နောက်တစ်ခါ မျက်နှာချင်းဆို င်ရဦးမည်။ သူ့ခမျာ ကိုယ့်အင်္ကျီ လေးတော့ ပြီးအောင် ချုပ်ထား ပေးရှာသေးတယ်.. ဟုတွေးမိ၏။ ဥကား တစ်ခွန်းသာ ဆို၍ သွားလေပြီ။ သက်မောင် ငေါင်စင်းစင်းကျန်ရစ်၏။

ဥမျက်ဝန်းကို သက်မောင်မဝခွဲတတ်။ ဥမျက်ဝန်း၌ ဒေါသနှင့် အာဃာတကင်းစင်၏။ ချစ်ခင်သနားစိတ်တို့ ပါမည် မပါမည်ကိုမူ သူမခန့်မှန်းတတ်။ စက်ချုပ်သည့် မိန်းကလေးသည် သူ့အတွက် အကျႌစဝယ်၍ ချုပ်ထားသဖြင့် အရင်းမရှုံးစေရန် သု့ကိုလာရွေး ခိုင်းခြင်း ဖြစ်လောက်၏။ သို့သော် အဘယ်ကြောင့် ချုပ်ပေးသေးသနည်း။ သက်မောင် မစဉ်စားနိုင်။ နာကျင်၍ မျက်ရည်ဝေ့သော ဥမျက်ဝန်း များကိုသာ တွေ့၏။ 

ဖြစ်နိုင်လျှင် ဥလေးကို တစ်သက်လုံးလုပ်ကျွေးရင်း အမျက်ဖြေပေးချင်သည်။ အနည်းငယ် အားတက်ခြင်းမူဖြစ်၏။ ဥသည်သူ့အဖြစ်ကို မေ့လိုက်သည်လား၊ ခွင့်လွှတ်လိုက်သည်လား။ ဥမျက်နှာလေးသည် အနည်းငယ် သုန်မှုန်နေသည်မှအပ ဒေါသအရိပ်အယောင်ကို မတွေ့ရ။ သူ့ကို ရင်နှီး သလို ပြောသွားသေး၏။ အစဖိုးအတွက် ဥလို မိန်းကလေးမျိုးသည် သိက္ခာနှင့် ရင်းမည်မဟုတ်။ အစဖိုး အတွက်၊ အကျႌတစ်ထည် လုပ်အားခအတွက်နှင့် သူ့ကိုပြောလိမ့်မည် မဟုတ်ကြောင်းကိုမူ ပိန်းပိတ်နေသော သက်မောင်၏ ခေါင်းက မစဉ်းစားမိလေပါ။

သက်မောင်သည် အလွန်ကျရာမှ ယခုတစ်ဖန် တက်၍လာသောစိတ်နှင့် အိမ်သို့ အပြေးကလေးသွား၏။ အမေမှာသောစာရင်းသည် သက်မောင်ဝယ်ခဲ့သည်များနှင့် လားလားမျှ မဆိုင်။ အမေသည် ပုဇွန်ကိုမည်သည့်အခါမျှ တကူးတကမဝယ်တတ်။ ယခုမူ သက်မောင်၏ စျေးခြင်းတောင်းထဲ၌ လှပသော ပုဇွန်ကောင်များ ပါလာ၏။ အမေမချက်တတ်သည့် ခရမ်းသီးများလည်း ပါလာ၏။ ဘယ်ဟာကို ဘယ်စျေးနှင့် ဝယ်ခဲ့မှန်းလည်းမသိ။ သိရန်လည်း စိတ်မဝင်စား။

“ဟယ်.. သား.... ပုဇွန်တွေဘယ်သူပေးလိုက်တာလဲ....”

“ပေးလိုက်တာမဟုတ်ဘူး.. သားစားချင်လို့ ဝယ်ခဲ့တာအမေ....”

“သားအရင်က ပုဇွန် စားချင်တယ်မှ မပြောဘဲ.... ခရမ်းသီးတွေကရော ..”

“ခရမ်းသီးပုဇွန်ချက်လေး လုပ်လိုက်ဗျာ.. သားအဲ့လိုမျိုး စားချင်နေလို့..”

“ဟဲ့.... ငါဘယ်တုန်းက ခရမ်းသီးနဲ့ ပုဇွန်နဲ့ ချက်ဖူးလို့လဲ....”

“သိဘူးဗျာ အမေ့.... ဆင်ပြေသလိုသာ လုပ်လိုက်..”

“နင့်ပြောလိုက်ရင် ဒီလိုပဲ.... အစိတ်သားလား....”

“မသိဘူးအမေ.... ဟုတ်မယ်ထင်တာပဲ.. အစိတ်သား..”

အမေသည် ပွစိပွစိပြောလျက်ရှိလေသည်။ အမေ့ချွေးမနဲ့တွေ့ခဲ့လို့ ကယောင်ကတမ်းဖြစ်ပြီး လျှောက်ဝယ်ခဲ့တာပါ....။ အမေ့ချွေးမ လှလှလေးက သားကိုမှ မဟုတ်ဘူး။ အမေ့ကိုလည်း ငုတ်တုတ် မေ့စေနိုင်စွမ်းရဲ့။ ပုံစံလေးကိုက စည်းစနစ်နှင့် မိန်းကလေး။ စျေးကို ကိုယ်တိုင်လာတယ် ဆိုတော့ ဟင်းထမင်း ကိုယ်တိုင် ချက်မယ့်သူလေး နေမှာပေါ့အမေ။ တစ်နေ့နေ့မှ အမေနှင့် ဆုံပေးရဦးမယ်။ ခုတော့ အခြေအနေက ကောင်းတယ်မဟုတ်ပေမယ့် မဆိုးလှပေဘူး။ ညနေ သွားရွေးတဲ့အခါ အမေ့ချွေးမလေးရဲ့ မျက်မာန်တွေ ပြေအောင် တောင်းပန်ရချည်သေး။

သက်မောင်သည် မွန်းလွဲချိန်ကို ရောက်ချင်လှ၏။ နာရီတကြည့်ကြည့် ခေါင်းတလည်လည်နှင့်။ စက္ကန့် လက်တံကိုကြည့်၍ တစ်ထစ်ချင်း ရေတွက်ရသည်မှာ စိတ်မရှည်စရာ ကောင်းလှသည်။ ဥလေးနှင့်တွေ့ဖို့ပဲလေဟု အားတင်းရ၏။ ထို့နောက်တဖန် ယခုပင်သွားတော့မည်ဟု ကြံစည်လျက် ခေါင်းဖြီးသင်၏။ သို့သော် ဥနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ရန် အားအင်တို့ မပြည့်ဝသောကြောင့် စောင့်ဆိုင်းရပြန်သည်။ မွန်းတည့်ချိန်ကို တစ်မိနစ်ကျော်လျှင် သက်မောင်သည် ဆိုင်ကယ်ထုတ်၏။ “ဘယ်သွားမလို့လဲ” ဟုမေးသော အမေ့ကို “အပြင်ခဏသွားမလို့” ဟုဖြေထားခဲ့ပြီးလျှင် ဥဆီသို့ ရှေးရှုလေသည်။

သက်မောင် ရောက်သောအခါ ဥသည် ထမင်းချိုင့်လေး ဖွင့်စားနေရာမှ ထသွား၏။ ဗီရိုထဲမှ ဂျူတီကုတ်လေးကို ထုတ်ယူသည်။ မျက်နှာပူသော သက်မောင်သည် ဥကိုရဲရဲမကြည့်ဝံ့။ ဥက တွေ့စနေ့က အတိုင်း ဝတ်ဆင်ထား၏။ ဥမျက်နှာတွင် သူ့ကိုမျှော်နေပုံသည် အထင်းသား ပေါ်နေချေသည်။ ဥကလည်း သူ့ကို မကြည့်။ သူကလည်း ဂျူတီကုတ်ကိုသာ ကြည့်ရဲ၏။

“ဝတ်ကြည့်.... အဆင်မပြေရင် ပြန်လာပြော....”

ဥက မျက်လွှာလေး ချရင်းပြော၏။ ပထမ အပ်စဉ်ကကဲ့သို့ ဝတ်မပေး။ ကြယ်သီးလည်းတပ်မပေး။ ဆွဲလည်း ဆန့်မပေး။ ဥလေး စိမ်းကားနိုင်လွန်းသည်။ သက်မောင် စကားဆိုရန် အကြိမ်ကြိမ်အားတင်း၏။ သူ့ဇနီးလောင်းလေးကို ပြောရန် စကားလုံးတို့ကို ရှာမတွေ့။

“ဟွာ.... ဟွာ.. လေ.... အဲ့ဒါ.. ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်..”

“ရပါတယ်....”

“ဟို.... အထည်ဖိုး.. ပထမတစ်ခါလောက်ပဲလာ....”

“ရပါတယ်.. မပေးပါနဲ့တော့.... ကျွန်မစိုက်ပေးလိုက်မယ်..”

“ဟာာ.. ယူပါဗျာ.... ရော့..”

“ရပါတယ်.... မယူတော့ဘူးရှင့်..”

သက်မောင်ကြေကွဲလေပြီ။ အဆိုးဖက်သို့သာ တွေးတတ်သော သူ့အဖို့ ကြက်ဥလေးက စိမ်းကား လေပီဟု တွေးထင်မိ၏။ သူ့အတွက် ချုပ်ထားသော ဂျူတီကုတ်ကို သိမ်းမထားချင်၍ သူ့ကို လာရွေးခိုင်းခြင်း သက်သက်လား။ ဥမျက်နှာ၌ မကြည်လင်သည့် အရိပ်အယောင်မျိုးကို မတွေ့ရ။ ပြုံးတုံ့တုံ့ ရှက်ရဲရဲကလေးဟု မြင်သော်လည်း မိမိစိတ်က လိုရာဆွဲ၍မြင်သည်ထင်၏။ 

ငွေကြေးလည်းမယူ။ သူ့ကိုချစ်၍ လက်ဆောင် ချုပ်ပေးသည်ဟု သက်မောင်ဘယ်လိုမှ စိတ်ကူးထဲ မထည့်ရဲ။ ပြီးပါပြီလေ....။ ဒီဇာတ်လမ်းလေး.. ဒီမှာတင်ပြီးလောက်ပြီ ထင်သည်။ ဥလေးကို နောက်ထပ်များ အခွင့်ရှိရင် ကြိုးစားချင်သေးရဲ့။ ခုတော့လေ.. ဂျူတီကုတ်လည်း ရွေးပြီးပြီ။ ထပ်လာစရာအကြောင် းလည်း မရှိနိုင်တော့။

အိမ်ရောက်တော့ သက်မောင်ဂျူတီကုတ်လေးကို ဖြန့်ကြည့်၏။ ေ အာက်စနားလေးတွင် သနပ်ခါး အမှုန့်လေး ကပ်နေသည်ကို မြင်ရ၏။ မချိတင်ကဲဖြင့် နမ်းရှုံ့ကြည့်လျှင် တကယ်ပင် သနပ်ခါးနံ့ သင်းသင်း ကလေးကို ရနေ၏။ သြော်.. စိတ်ဟူသည် လိုရာကို ဆွဲတွေးတတ်ပါကလား။

ထို့နောက်တွင်မူ သက်မောင်သည် အကြောင်းရှာပြီးတွေ့ရန် မရှိတော့သော စက်ချုပ်သည့်မိန်းကလေးကို အိပ်မက်များထဲ၌ စွဲလမ်းစွာတွေ့၏။ လေခတ်တိုင်း သူ့သနပ်ခါးနံ့လေးကို ရှူရှိုက်မိသလို ထင်မြင်ခံစား၏။ မိန်းကလေးတော့ဖြင့် နှာဘူးတဏှာရူး တစ်ယောက်ကို တွန်းထုတ်ပစ်နိုင်ဖြင့် စိတ်အေးချမ်းနေမည်လား။ ေ နာက်တစ်ခေါက်ဆိုသည့် မဖြစ်နိုင်တော့သောအနမ်းကို သက်မောင် သွေးဆာ၏။ ရုတ်ရုတ်သဲသဲမို့ ဥနှုတ်ခမ်းလေးများကို ကောင်းစွာမှတ်မိအောင် မစုပ်နမ်းလိုက်ရ။ ဥရင်သားလေးကို ဝအောင်၊ သွေးသားတွင်မှတ်မိနေအောင် မကိုင်လိုက်ရ။ သက်မောင်ဖျင်းသည်။ စက်ချုပ်သမလေးကို ရင်းနှီးအောင်မက ပ်နိုင်ခဲ့။

နောက်ရက်များတွင် သက်မောင်သည် ဥကိုမမေ့နိုင်သော်လည်း တတ်နိုင်သမျှ အတွေးထဲတွင် ပိတ်ပင်တားဆီးထားမိတော့၏။ ရင်းနှီးရန် အဆင့်တက်ရန် မရှိတော့သော မိန်းကလေးကို အယ်ကြောင့် စွဲလမ်းနေမည်နည်း။ သက်မောင် ဥကိုဖျောက်ပစ်သည်။ သို့သော် ဖူးစာဟူသည် ဖျောက်ပစ်တိုင်းလွယ်လွယ်ပျောက်သည် မဟုတ်။ သက်မောင်ဖက်မှ ဥကိုမငဲ့ပဲ တစ်ဦးတည်း ဇာတ်ဆန် နေ၍မရ။ အတ္တတွေကို ခွင့် မပေး။ နောက်ရက်များကြာ ပြီးမှ ဤသောကြည်နူးဖွယ်အကြောင်း၊ ရွှင်မြူးလွန်းဖွ ယ်သောအကြောင်းသည် ပေါ်လွင်လာလေသည်။

.............................................................................................................

အခန်း ( ၈ )

သက်မောင်သည် မျက်လုံးကြည့်သောဆရာဝန်သုံးဓာတ်မီးကလေး ချိတ်ထားသည်ကို ဖြုတ်ရင်းမှ ဥ၏ စိတ်နေသဘောထားကို ပြတ်ပြတ်သားသားသိရတော့သည်။ ဂျူတီကုတ်၏ ဘယ်ဖက် အိတ်ကပ်တွင် ချိတ်ထားသော ဓာတ်မီးကလေးသည် လွယ်လွယ် ဖြုတ်၍မရ။ ရင်အုံတည့်တည့် အိပ်ကပ်ပေါ်တွင် ဓာတ်မီးကလေးက ပေကပ်နေသည်။ သက်မောင်က အိတ်ကပ်ကိုဟ၍ ဓာတ်မီးကို ဆွဲဖြုတ်၏။ ဤတွင် အိတ်ကပ် အတွင်းဖက် အပေါ်အနားစပ်၌ ခဲဖြင့် ရေးထားသော “ချစ်တယ်” ဟူသည့် စာလုံးလေး နှစ်လုံးကို အသည်းတုန် အူတုန် တွေ့ရလေသည်။ 

သက်မောင်သည် ကိုယ့်မျက်လုံးကို အလွယ်တကူ မယုံတတ်။ ဖြုတ်လိုက်သော ဓာတ်မီးနှင့် အသေအချာ ထိုးကြည့်လိုက်သေး၏။ သေချာသောအခါ သက်မောင်သည် အသက်ရှူသံ တဟဲဟဲဖြင့် အော်မရယ်မိစေရန် ထိန်းထားရသည်။ ဥလေးရေးထားပြီလေ။ ချစ်တယ်တဲ့။ ယုံနိုင်စရာပင်မကောင်း။ သူစွဲလန်းရသောစက်ချုပ်သည့် မိန်းကလေး။ ခဲစာလုံး ညီညီလေးများက သက်မောင် မျက်လုံးထဲ စိမ့်ဝင်သွား၏။ ဥလေးကို ခုပင်ပြေးဖက်ချင်လှပြီ။

ယနေ့ဆေးရုံဆင်းချိန်တွင် သက်မောင်ဆေးခန်းပိတ်၏။ ပုလဲဖြူလေးမှာ အူယားဖားယားရောက်လာသော သက်မောင်ကိုကြည့်၍ မျက်နှာလေးရဲတက်သွားလေသည်။ သက်မောင်က ဆိုင်ထဲသို့ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် လှမ်းဝင်၏။ ဥလေးကို ရှိန်သော်လည်း မကြောက်။ သူ့ကို မသိဟန်ဆောင် နေသည့် ဥလေး၏ ပုခုံးကို ညှစ်၍ လည်ကုပ်ကလေးကို ငုံ့နမ်းပစ်လိုက်၏။

“ဘာလဲ.. လူကို.... ဘာလုပ်တာလဲ....”

“ဟီးးးး.. အဲ့ဒါ.... အင်္ကျီကဟာ.. တကယ်လားဟင်..”

“ဘာ  အင်္ကျီကလဲ.. ဟွမ့်.... ခုမှ တွေ့ပြီးတော့များ....”

“ဥ.... ဟီးး.. ချစ်တယ်....”

“ဘာလဲဥ.. ဖယ်ပါ.... လူကိုကာယိန္ဒြေပျက်အောင်လုပ်ပြီးမှ အားနာလို့ပြောတာမလား....”

“မဟုတ်ဘူး.. ကျွန်တော် တွေ့စတည်းက.. အဲ့ဒါ.. ချစ်နေတာ....”

“ကျွန်မနာမည်မှတ်ထားဦး.... ပုလဲဖြူတဲ့.. ချစ်တယ်ဆိုပြီး နာမည်မသိဘူးမလား....”

“ဟီးးးး..”

“စုတ်ပလုပ်ကြီး.... အရူးကြီး....”

“ဟီးးးး..”

ထို့နောက်တွင်မူ ကြင်စဦးအသစ်ကျပ်ချွတ် ချစ်သူနှစ်ဦးသည် အလိုလိုပူးကပ်သွားကြလေတော့သတည်း။

..................................................................................................................................

အခန်း ( ၉ )

ပုလဲဖြူနှင့် ဒေါက်တာသက်မောင်တို့အား မကြာခဏတွဲ၍ တွေ့ရတတ်၏။ ထူးထူးခြားခြား ချိန်းတွေ့ခြင်းမျိုး မရှိ။ ကြောက်တတ်သောဥက ဖေနှင့်မေသိမည်ကို စိတ်ပူသည်။ ထို့ကြောင့် အပ်ချုပ်ဆိုင်လေးတွင် လူရှင်းတိုင်း သက်မောင်နှင့် အတူတွေ့ရ၏။ ယခင်က တစ်ဦးတည်း အေးအေးလေး စက်ချုပ်သော ဥသည် ယခု သက်မောင်နှင့်စကားပြောရင်း စက်ချုပ်သည်။ 

ရယ်ရွှင်သော သူတို့ စကားသံများသည် အေးချမ်းသော ချစ်သူဘဝကိုပြ၏။ ချစ်သူဖြစ်ပြီးနောက် ဥသည် ရင်ဖုံးပါးပါးလေ းများကို ပို၍ ဝတ်လာသည်။ ထမိန်လေးကို တင်းနေအောင် စည်းလာ၏။ သက်မောင်ပင် စိတ်ထင်သည်လား။ လူးသောနံ့သာတို့ က ပို၍ညီညာ၏။ သက်မောင်ကလည်း လူရှင်တိုင်း ဥကိုဖက်ညှစ်သည်။ နမ်းရှုံ့သည်။ ဥသည် ဘယ်ခါမှမငြင်းဆန်။

ယခင် ဆေးရုံနားချိန် ဖြစ်ကတတ်ဆန်း စားတတ်သော သက်မောင်အား ဥက အတူလာစားရန် ခေါ်သည်။ သက်မောင်က ပြုံးပြုံးကြီး ခေါင်းညိတ်၏။ သူ့ဇနီးကလေးသဖွယ် အသား နွှင်ပေးတတ်သော ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ချက်ပြုတ်လာပေးတတ်သော ပုလဲဖြူကို တွယ်တာလှပြီ။ မိန်းကလေး ပီသလွန်းပြီး အိမ်ထောင်မှုလည်း နိုင်နင်းလွန်းသည့် ဥလေး။ သူ ပိုင်ဆိုင်ချင်လ ှပါပြီ။ ဗိုက်ရွှဲကြီး ဦးမောင်မောင်သည် ဥဆီ လာတိုင်း သက်မောင်နှင့် မကြာခဏ တိုးတတ်သဖြင့် မျက်မုန်းကျိုးနေ၏။ သက်မောင်ကို ပထုတ်ရန် နည်းမျိုးစုံ သုံးသော်လည်း ပုလဲဖြူလေးသည် သူနှင့်ယှဉ်လျှင် ဒီဆရာဝန်ကောင်ကိုမှ အရေးပေးနေလေသည်။ ချစ်သူတွေ ဖြစ်ကုန်ကြပြီလားမသိ။

ဦးမောင်မောင်သည် သောကမီးဖြင့် ဥအိမ်ကိုတိုင်၏။ ဘယ်ကမှန်း မသိရသော ခပ်ချာချာ လူတစ်ယောက်နှင့် မကြာခဏတွေ့နေသည် ဟု သာသာထိုထိုးလေး တွန်းသေးသည်။ ပုလဲဖြူလေး မတော်သူနှင့် ဖြစ်မည်ကို စိတ်ပူလှသယောင်ပြု၍ သူ၏လိုချင်ရချင် စိတ်ကို ဖွင့်ထုတ်၏။ မိဘ ဟူသည်မှာလည်း သမီးမိန်းကလေး မွေးထား၍ စိတ်မချရ။ သူတို့သမီး ပုလဲဖြူလေးကို ခေါ်၍ ဆူကြလေသည်။ ပုလဲဖြူက သက်မောင်ကို တိုင်တန်း၏။ ဤသည်ပင် ပုလဲဖြူနှင့်သက်မောင် တို့ကို မြန်မြန်နီးစပ်ေ စတော့သည်။

“မောင့်.... ပြောစရာရှိလို့..”

“ပြောဥ.. ဘာဖြစ်တာ..”

“ဖြူ့ကို.... လာပြောနေတယ်.. အဲ့လူကြီးဦးမော င်မောင်.. ဖေ့ဆီလာတိုင်တာ....”

“ဟွမ်.. ဘာတိုင်တာလဲ....”

“လူတစ်ယောက်နဲ့တွေ့နေတယ်ဆိုပြီး.... အာ့ဖေနဲ့မေက စိတ်မချတော့ဘူးတဲ့..”

“သူက ဘာတော်လို့လဲ.. ဥတို့နဲ့....”

“ဘာမှတော်ဘူးလေ.. သူများကိုကြိုက်နာဟာ....”

“မောင်လာတွေ့ရမလား.... ဥဖေနဲ့မေကို..”

“ဟီးးးး.. မောင့်.... ကြောက်တယ်လို့..”

“မကြောက်ပါနဲ့.. မောင်လာတွေ့မယ်.. နော်ဥ.... ဥဖေကဆိုးလို့လာ....”

“ဆိုးတော့ဆိုးပါဘူး.... ဒါမယ့်ဖေ့ကိုကြောက်တယ်....”

“ရတယ်.... မောင့်တာဝန်ထား.. မောင်လာတွေ့မယ်.. ဒီပါတ်တနင်္ဂနွေ.. ..”

“ဖေက ဆိုင်မှာရှိမှာ.... မောင်တကယ်တွေ့မို့လာ....”

“အွမ်းလေ.... ရဘူးလာ....”

“ဟီးးးး.. အာ့ဆို တွေ့ကြည့် ဖေနဲ့....”

ဤသို့နှင့်ပင် ယောက္ခမကြီးထံသို့ သက်မောင်ရောက်၏။ အူကြောင်ကြောင်ပုံကို တတ်နိုင်သလောက်ဖျောက်လျက် မျက်နှာကို အတတ်နိုင်ဆုံး တည်တံ့ထား၏။ ဥဖေဖေသည် သက်မောင်ကို အတော်လေ့လာနေဟန် တူသည်။ ယောက္ခမလောင်းနှင့် သားမက်လောင်းမို့ ပြောဆိုရသည်မှာ ထောင့်တောင့်တော င့်ရှိသော်လည်း အဆင်ပြေစွာပြီးဆုံးသွား၏။ အဆုံးတွင် ယောက္ခမကြီးက တစ်ရက်ရက် အိမ်လာတွေ့ရန် ခေါ်လေသည်။

ဥက ဆိုင်ထဲဝင်လာသော သက်မောင်ကိုတွေ့သည်နှင့် စိုးရိမ်တကြီးမေး၏။ သက်မောင်လည်း အကြောင်းစုံ ပြောပြလိုက်သည်။ ဥမျက်နှာမှာ ပြုံးတုံ့တုံ့ဖြ စ်သွားလေသည်။ ဖေ့အကြောင်း ပုလဲဖြူ ကောင်းကောင်း သိပါသည်။ သဘောမတူလျှင် အပြတ်ငြင်းတတ်သူဖြစ်၏။ ယခု အိမ်လာရန်ခေါ်ထားသည် ဆိုတော့ အခြေအနေကောင်းပြီဟု သတ်မှတ်လိုက်သည်။ ရင်လည်းဖိုလာ၏။ ဤ သက်မောင်ဆိုသည့် ယောက်ျားအား သူမ၏ခင်ပွန်းအဖြစ်အားကိုးရန် ပို၍ရဲတင်းလာလေသည်။ သက်မောင်၏လက်မောင်းကို ဆွဲလျက် အမြတ်တနိုး ပါးအပ်မိရသည်။

နောက်နေ့တွင် ပုလဲဖြူအား ပြုံးပျော်လျက်တွေ့ရ၏။ သူဝင်လာသည်နှင့် “မောင့်” ဆိုသော အသံ စာစာလေးနှင့် အပြေးဖက်၏။

“မောင့်.... ဖေဖေကပြောနေတယ်.. မေ့ကိုပြောနေတာြ ကားတာ.. ကောင်လေးက မဆိုးဘူးတဲ့.. ဟီးဟီး....”

“ဥကို မေးသေးလာ.... ဘာတွေပြောသေးလဲ....”

“ထမင်းစားချိန် ဖြူ့ကိုမေးတာ.. ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲတဲ့.... ဖြူလည်း မှန်တိုင်းဖြေလိုက်တယ်....”

“ဘာပြန်ပြောလည်း.... ဖေဖေက..”

“ဘာမှပြန်ပြောဘူး.. ဟီးးးး.... မေနဲ့တော့ ပြောနေတာပဲ....”

“အဲ့ဒါဆို အခြေအနေတော့ ဟုတ်နေပြီ.. မောင့်မေနဲ့ ဘယ်ခါတွေ့မလဲ....”

“ဟီးးးး.... မောင့်.. မောင့်မေက ဆိုးလာ....”

“မောင့်ဥလေးကိုတွေ့ရင်သူ့ချွေးမကို ချစ်ပါလိမ့်မယ်. ... သေချာတယ်....”

ထိုသို့ဖြင့် မင်္ဂလာပွဲသည် ပို၍ မြန်မြန်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သက်မောင်၏အမေသည် ဖြူဥနုဖတ်နေသော သူ့ချွေးမလောင်း လေးကို သဘောကျ၏။ မိန်းမချင်းကြည့်၍ ခပ်အေးအေး နေတတ်သော မိန်းကလေးမျိုးမှန်း သိ၏။ သူ့သားနှင့်ဆိုလျှင် လိုက်ဖက်ပါပေ့။ ကောင်မလေးက လှလည်းလှ အေးလည်းအေးနှင့် သူ့သား အသည်းနှလုံးမှန်း ကြည့်ရုံနှင့် အမေသိသည်။

ထို့နောက် များမကြာမီတွင်ပင် ဥနှင့်မောင် မောင်နှင့်ဥတို့သည် လူ့ဘောင်မှ သမားရိုးကျ အိမ်ထောင်သည် ဘဝလေးတစ်ခုကို ထူထောင်ကြလျက် ဘဝရေကြောတွင် ချစ်တင်း နှောကြလေသတည်း။

.........................................................................................................

အခန်း (၁၀)

မင်္ဂလာဆောင် ပြီးချိန်တွင် ပုလဲဖြူလေးပင်ပန်းနေသည်။ ေ ချာချောမွေ့မွေ့ပြီးဆုံးခဲ့သောမင်္ဂလာပွဲ အပြီး မောင်နှင့် တစ်သက်စာ ပေါင်းဖက်ခွင့်ရခဲ့ပြီ။ မောင့်ဇနီးလေးဖြစ်ခဲ့ပြီ။ သန့်ပြန့်သော ယောက်ျားပျို၊ မိမိ ချစ်ခင် စုံမက်သော ယောက်ျားပျိုနှင့် ရွှေလက်တွဲနိုင်ပြီဖြစ်၍ ပုလဲဖြူလေးကြည်နူး၍မဆုံး။ မောင့်ကိုကြည့်တော့လည်း ရယ်ခဲသော မောင်သည် ယနေ့မူ နှုတ်ခမ်းပင်မစေ့နိုင်။ ညရောက်ရင် မောင်ဘယ်လို ချစ်မလဲလေ....။ ကိုယ်တိုင်လိုချင်ရက်နှင့် ရင်တွေမောလိုက်ပါဘိ။

သက်မောင်၏ အတွေးတွင်မူ ချစ်ရသောဇနီးချောလေးကို ယခုပင် သိမ်းပိုက်တော့မည်ဟု စိတ်ပိုင်း ဖြတ်ထား၏။ ဘယ်ကစရမှန်း မသိသော်လည်း တရားဝင် အကြင်လင်မယားဖြစ်ပြီမို့ လွဲချော်လျှင်လည်း အပြစ် ဆိုမည့်သူ မရှိ။ ပုလဲဖြူလေးက ခုကိုယ့်ဇနီးမယား ဖြစ်ပြီမို့ ရဲစိတ်ကနှစ်ဆလောက်တက်နေသည်။ အတားအဆီးမဲ့သောချစ်တလင်းတွင် အမြစ်ချင်းအညှာချင်းယှက်နွယ်ကြမည်။ 

တစ်သက် ဘယ်မခွဲသော ဇနီးလေးအား အပြတ်တွယ်နွှဲပေတော့မည်လေ။ သူနှင့်ကိုယ်နှစ်ယောက်တည်း ပေါက်ကွဲမည့်ချစ်ကကမ္ဘာဝယ် မုန်းသံဟူ၍ ဘယ်မကြား၊ ချစ်စကား တွင်တွင်ဆို၍ ဤတောင်ကလေးကို ဖြိုမည်။ ေ တာင်ဖြူဖြူနှယ် ဖင်စိုင် နှစ်လုံး ရင်တုံးလုံး ကလေးနှင့် သူ့မိန်းမပုံဟန် ကို စိတ်ကူး ပုံဖော်ရသည်ကိုပင် အားမရနိုင်တော့။ ကြွတက်သော ချစ်စေတနာတို့နှင့်အတူ အခန်းထဲက မယားလှလှကလေးထံ ချီတက်လေပြီတကား။

လွတ်လပ်သောအခန်းထဲတွင် လင်မယားအသစ်နှစ်ယောက်တည်း။ ဥဟန်က ရွံ့တွန့်တွန့်ဟန်လေးပေါက်နေ၏။ ညအချိန် မရောက်သေး။ အခန်းထဲနားချိန်တွင် ညနေ ၃ နာရီသာ ထိုးသေးသည်။ ဥက ယခင် သက်မောင်၏ လူပျိခန်းထဲသို့ အရင်ဝင်နှင့်နေ၏။ အမေရှင်းပေးထားသဖြင့် ယခင်ပွထနေသော မျက်စိ ရှုပ်စရာများမရှိ။ သက်မောင်က တံခါးမခေါက်ပဲ ဝင်လာသည်။ ဥက အင်္ကျီလဲနေဟန်တူသည်။ အပေါ်ပိုင်းတွင် ရင်ခံပန်းရောင်က လေးသာရှိ၏။ အောက်ကမူ ချိတ်ထမိန်ကို မချွတ်ရသေးပါ။ သက်မောင်က ပြုံးဖြီးဖြီး ဖြစ်နေသလောက် ဥခမျာ ချွတ်လက်စကိုပင် ဆက်မချွတ်ရဲရှာတော့။ မိတ်ကပ်လေးဖျက်သလို၊ နှုတ်ခမ်းလေးပြင် သလို ဆံပင်လေးဖြေသလိုနှင့် မှန်တင်ခုံအသစ်ရှေ့သွားလုပ်နေလေ သည်။

သက်မောင်က ဘာမှမဖြစ်သလိုနှင့် ဥမိတ်ကပ်ကို ကူဖျက်ပေး၏။ မျက်နှာမော့မော့လေး ရဲနေသည်။ ပေါ်နေသောပုခုံးလေးကို ကိုင်ထားလျှင် ဥကခေါင်းငုံ့သွားသည်။ ရင်ခံအပေါ်သို့ ယောင်ယောင်လေး စို့လုံးနေသော ရင်သားနှစ်အုံကို နီးကပ်စွာတွေ့နေရ၏။ လင်မယားနှစ်ယောက်မှာ စကားလည်းမဆိုကြ။ မိတ်ကပ်များဖျက်လိုက်သဖြင့် ရှင်းလင်းသွားသောဥမျက်နှာလေးကို သက်မောင်က ငုံ့နမ်းချိန်တွင် ဥက မျက်နှာလေးကို တစ်ဖက်သို့လှည့်၏။ သက်မောင်လက်က အငြိမ်မနေ။ ဥကိုချိုင်းမှ ဆွဲထ၍ ခါးပေါ်မှ တစ်ဆင့် ဥဖင်လုံးကိုညှစ် လာသည်။

“မောင့်.... နှုတ်ခမ်းနီ.. အာ့ ဖျက်မို့.... ပေကုန်မယ်....”

ရှက်ရဲရဲနှင့် လျှောက်ပြောသောသတို့သမီးလေးကို သက်မောင်စကားအပိုမဆို။ စွေ့ကနဲခါးထစ်ခွင် တင်လိုက်ပြီး ကုတင်ဆီ ခေါ်သွားတော့၏။ ကလေးများကို မတ်တပ်လေးအတိုင်း ခါးထစ်တွင် ကားယားလေး သယ်သကဲ့သို့ ဥကို သယ်သွားလေသည်။ ဥထံမှ “အီ”ကနဲ ခွေးမလေးညည်းသလို အသံမျိုးလေး ကြားလိုက်ရသေးသည်။

“ချွတ်.... မောင်တို့ လုပ်ကြရအောင်....”

“ရှန်.. ဟွာမောင့်.... ည.. ညရောက်သေးပူး.... အာ့.. ည..”

“ဒါ ဘယ်လိုချွတ်တာလဲ....”

“ဟွာ.. မေတို့ဆီသွားရဦးမှာ.. မောင့်.... သွား.. ရေသွားချိုး....”

“ဒီနားက ဖြုတ်တာလား.... ချိုင်း.. ဟ.... ဟဆို....”

“အီးး မောင့်.... ခုလာ....”

“အူးးးးမွ.... မောင့်မိန်းမကိုကြည့်မို့.... ဒီဟာ..”

“အို့မောင့်.. ကိုင်နေတာ.... ရေချိုးပူးလာ....”

ပုလဲဖြူလေးခမျာ ညမရောက်သေးမီ သတို့သမီးတစ်ဦး၏ အဖြစ်ကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ စကြုံရလေပြီ။ လင်ယောက်ျား ဖြစ်လာပီမို့ အရာရာပေးရန် အသင့်ပြင်ထားပြီး ဖြစ်သော်လည်း လက်တွေ့ကြုံသောအခါ ကတုန်ကယင်လေး ဖြစ်နေရှာသည်။ သက်မောင်က ချိုင်းအောက်မှ တန်းစီနေသော ဥရင်ခံချိတ်လေးေ တွ ဖြုတ်ပစ်နေပြီ။ ဥရင်သားအုံလေးက ရွတတဖြစ်စဖွယ် ပေါ်လွင်၍လာ၏။ 

စကားတစ်ခုဆိုမည်ကြံတိုင်း သက်မောင်က ပွတ်လိုက်နမ်းလိုက် နေရာစုံလျှောက်လုပ်နေသဖြင့် ဥခမျာ ကယောင်ကတမ်း စကားလေးများကို မဆိုနိုင်။ တံတွေးမြိုချ၍ လှုပ်သော ဥလည်တိုင်လေးကိုဖွဖွကိုက်နမ်းရင်း ရင်ခံအပေါ်တွင် ပကတိပေါ်လွင် နေသော ပုခုံးသားကျောပြင်သားလေးများကို ပွတ်ကိုင်နေသည်။

သက်မောင်ကိုယ်တိုင် တုန်ယင်လောဆော်နေသော လက်အစုံဖြင့် ဥရင်ခံလေးအား ဖယ်ပစ်ပြီး သောအခါ ဥက ခုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်နေရာမှာ မပြောမဆိုမှောက်ရက်လေး လှဲချပစ်၏။ မျက်နှာလေးကို အိပ်ယာခင်းတွင် တအားအပ်ထားသည်။ ခဏကြာသည်အထိ သက်မောင်ထံမှ အထိအတွေ့တို့ မလာသေးသဖြင့် ပုလဲဖြူလေးခိုးကြည့်သည်။ အို.. သူတုံးလုံးကြီး ဖြစ်နေပါပြီရော....။

ပုလဲဖြူလေးမှာ လုံးဝပင် လှည့်မကြည့်တော့။ သူမကိုယ်အပေါ်ပို င်းတုံးလုံးဖြစ်နေသဖြင့် ပန်းရောင်စိုစို နို့သီးခေါင်းကလေးများကို မလုံမခြုံခံစားရ၏။ အိမ်နေရင်းလည်း ဘော်လီ ဝတ်တတ်သူလေးမို့ ယခု အပေါ်ပိုင်း ချွတ်လျက် ယောက်ျားတစ်ဦးနှင့် တစ်ခန်းတည်းတွင် ရှိနေရခြင်းသည် လင်သားဟုဆိုစေကာမူ ပုလဲဖြူအတွက် ရှက်ရွံ့ဖွယ် ကောင်းလှသေး၏။

ပါးစပ်မှကိုက်မိ ကိုက်ရာ ခေါင်းအုံးစကလေးကို ကိုက်ဆွဲ နေရင်းမှ သူမ ကိုယ်လုံးလေးကို နောက်ဖက်မှ ဖက်ခွလာသည်ကိုသိလိုက်ရသည်။ အဆိုးဆုံးမှာ လည်ကုတ်ကလေးကို အခဲခံလိုက်ရ၏။ ပုလဲဖြူလေးပုခုံ းကို တအားကျုံ့ထားတော့ သက်မောင်ကဆံနွယ်အုံကို ဖယ်ပစ်သည်။ ဥနောက်ကျောလေးတစ်ပြင်လုံး ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေစဉ် သက်မောင်က လက်ဝါးဖြင့်ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်သပ်ခံစားသည်။ တစ်ဖန် ဥဆံပင်များကို ပုခုံးမှကျော်၍ရှေ့ဖက်ပို့ပြီး ဥလည်ကုပ်ကလေးကို တဆတ်ဆတ် ကိုက်ပြန်သည်။

“အီးးးး မောင့်.... မောင့်ရယ်.... အီးး.. ဖြူ.. ရတော့ပူးလို့....”

“ဟွမ်.... မရတော့.. တော့ဘူးလေ.... မောင့်ဟာလည်းကြည့်.. တင်းထောင်နေပြီ.. အာာာ.. မိန်းမ....”

“အို့.... အဟင့်.. မောင့်.... မေတို့ဆီ.. သွား.... သွား.... အီးးးး....”

သက်မောင်က မှောက်ရက်လေးဖြစ်နေသောပုလဲဖြူ၏ တင်စိုင်များကို အငမ်းမရကြီးပင် ညှစ်၍ညှစ်၍ ကိုင်သည်။ တင်နှစ်လုံးကြား သို့လည်း ပေါင်တွင်းကြောထိမိအောင် ကိုင်ပေးနေသည်။ ပုလဲဖြူလေးမရတော့။ အရည်တွေ တအားစိမ့်ထွက်ကုန်ပြီ။ သက်မောင်က သတို့သမီး အသစ်လေးကို အားမနာစွာပင်သူ့ လက်ကြီးနှင့် ပေါင်ကြားကို အတင်းနှိုက်၏။ ဥဖင်နှစ်လုံးကို ထမိန်ပေါ်ကပင် ရအောင်လျှောက်ဖြဲကား နေသည်။ ေ မှာက်အိပ်နေသောဥရှေ့ဖက်မှ လက်ထိုးထည့်ရန်ကြိုးစားသေးသည်။ ဥက သက်မောင်လက်ကို သူ့လက်မောင်းနှင့် ခပ်တွန်းတွန်းလေး ကာထား၏။

“ဥလေး....” သက်မောင်က ဥလည်ကုတ်လေးကို သွားနှင့်ကိုက်လျှာနှင့်ရက်ရင်း ဥနားနားသို့ကပ်၍ ခပ်တိုးတိုးခေါ်သည်။ ဥကမထူး။

“ဥလေး.. မိန်းမရေ.... ဟိတ်.. မောင့်ကိုကြည့်ပါဦး....”

“ဟင့်.. မောင်အဲ့ဟာ.... .......... .............. ....”

ဥထံမှ ဗလုံးဗထွေး စကားသံလေးများကို ကြားရ၏။ သက်မောင်က ဥထမိန်ကို ချွတ်ပြန်သည်။ ချိတ်ထမိန်က အောက်ဖက်တွင် ပန်းစ အဖွာကလေးများပါသည့် သတို့သမီးဝတ်။ ထမိန်ကိုချွတ်ရန်လုပ်ရင်းမှ သူဖြဲနှိုက်ထားသဖြင့် ထမိန်စတွင်အရည်ပါကွက်နေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ ထမိန်ချိတ်က ရှာ၍မရ။ ဥကလည်း အတင်းမှောက်အိပ်နေသည်။ သက်မောင်က ဥကို ပက်လက်ဆွဲလှန်၏။ ငတိမ၊ ဂျလယ်မ ကလေးမှာ တအန်းအန်း တအီးအီး အော်ရင်း ပက်လက် လန်သွားသော်လည်း သက်မောင်ရင်အုပ်နှင့် သူ့ရင်အုပ် ကလေးကို တအား ပြန်ဖိ ကပ်ထားတော့သည်။ မျက်နှာလေးကိုလည်း သက်မောင်ဆွဲမော့၍မှ မရအောင် ခေါင်းကို တအားဝှက်ထား၏။

“ဥလေး.... မောင့်ကိုစကားပြောပါဦး.... ကြည့်.. မောင်.. တအားဖြစ်နေပြီ....”

“မောင့်.. မောင့်ဟာမောင်.... မောင့်ဟာမောင် လုပ်....”

တုန်ယင်ယင်လေးနှင့် လျှောက်ပြောသည်။ မောင့်ဟာမောင်လုပ်တဲ့။ သူကျအတင်းပေကပ်နေပြီး။ သက်မောင်က ထမိန်ကို အောက်စမှ ဆွဲလှန်ရန် ကြိုးစားသည်။ ပန်းဖွားစတွေနှင့် အရှည်ကြီးမို့ ဘယ်က ဆွဲလှန်ရမှန်းမသိ။ ထိုအခါ ဥခါးသို့နှိုက်၍ ချိတ်ကို ရော်ရမ်းဖြုတ်ပစ်သည်။ ပေကပ်မလေးက ဆီးခုံကို အတင်း ကော့ထား၏။ သက်မောင်လည်း ထမိန်ချိတ်ဖြုတ်နေရင်း ဥနို့လေးကို ဇတ်ကနဲညှစ်ကိုင်ပစ်သည်။ နို့သီးခေါင်းလေးမှ လက်မဖြင့်ဖိ၍ နို့အုံတစ်ခုလုံးအုပ်မိအောင်တိုးဝင်ပြီး နယ်ပစ်၏။ သတို့သမီးလေး ပုလဲဖြူ “ဟ”ကနဲ ကိုယ်လေး ယို့သွားမှ ပုခုံးမှဆွဲခွာထားပြီး ထမိန်ကိုဇွတ်ချွတ်သည်။ ကပိုကယိုနှင့် ကျွတ်ကုန်ပြီ။

ထိုအခါသက်မောင်က ယက်ကန်ယက်ကန်လေးနှင့် ပုလဲဖြူကို ချိုင်းနှစ်ဖက်မှ ကလေးပွေ့သလို ဆွဲထူသည်။ နို့တုံးလုံးလေးနှင့် ပုလဲဖြူ၏ ကိုယ်လုံးလေး ကြွတက်လာမှ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီဖြူလေးကို ချွတ်ပြန်သည်။ ပုလဲဖြူလေးက အတင်းထိုင်ချရင်း ဖက်ခေါင်းအုံးကို ခွ၍ဖက်အိပ်နေပြန်သည်။ ရပြီလေ.. ဒီလောက်ဆို.. အဟင်းဟင်း.... မိန်းမလေးတော့ တွေ့ပြီ။

ဖက်ခေါင်းအုံးကို ခွထားသော ပုလဲဖြူလေးကို သက်မောင်က နောက်ဖက်မှ ဖင်ဆွဲချွတ်သည်။ ဖင်ကြား မြောင်းလေး ပေါ်လာမှ ဥရွလှသော သူ့မိန်းမဖင်လုံးတွေကို ကုန်းကိုက်ပစ်သည်။ “ဟ”ကနဲ ပုလဲဖြူလေး နောက်လှန် လာပြန်သည်။ ထိုအခါ ရင်သားအုံကို မိမိရရကိုင်ဆွဲ၍ ပက်လက်လေး ဖိထား လိုက်၏။ ချွတ်လက်စ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ရှေ့ဖက်မှ ပြန်ဆွဲချသည်။ သူ့လီးက ပုလဲဖြူ၏ ကိုယ်လုံးနှင့် ပွတ်တိုက် ထိုးထောက်နေသဖြင့် တဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီ။ ဒီမြွေကို တွင်းအောင်း ခိုင်းရ တော့မည်။ ဟော.... ပေါ်လာပါပြီ။ ပုလဲဖြူ၏ အဖိုးတန်တွင်းပေါက်လေး။ တောင့်တောင့်လေးဖြစ်နေသော ဥလေးကို တုံးလုံးချွတ်လိုက် ပေပြီ။ ကိုယ်တုံးလုံးသူ့မိန်းမလေးကြောင့် သူ့စိတ်ကထန်ထနေသည်။

“မိန်းမလေး.. ဥလေးရေ.... မောင်အရမ်း.. ချစ်တယ်ကွာ.... ချစ်တယ်..”

ပြောရင်းလည်း ပုလဲဖြူလေးကို တွင်းနှိုက်ပေးနေသေး၏။ စိကပ်နေသော အပေါက်လေးကို ပေါင်လိမ်၍ ကာရန် ကြိုးစား ရှာသော်လည်း သက်မောင်က တောင်ပို့ခုံးခုံးလေးကို မလွတ်တမ်းမိထားပြီ။ လက်ဝါးကြီးက ကိုင်၍ လက်ချောင်းက တိုးဝင်သည်။ ပုလဲဖြူလေးမှာ ချစ်ရသူ၏ နှိုက်ဆွမှု အောက်တွင် အရည်တရွှဲရွှဲ။

“ပေါင်.. ဟ.... ဟထားနော် မိန်းမ....”

ပုလဲဖြူလေး စကားနားမထောင်။ သက်မောင်က ပေကပ်လှသော သူ့မိန်းမလေးကို ပေါင်ဆွဲဟသည်။ ပေါင်ကြားက မိန်းမ အင်္ဂါဇာတ်လေး အဖောင်းသား အပြူးသား ပေါ်အောင် ဆွဲဟထားပြီး ထိုအင်္ဂါဇာတ်တစ်အုံလုံးကို ပါးစပ်ဖြင့် ငုံစုပ်လျက် လျှာကို အပေါက်ထဲ ဖိထိုးလိုက်၏။ ပုလဲဖြူ၏ အလန့်တကြား “အီးး”ကနဲ အသံလေးနှင့်အတူ အရည်တွေက တစက်စက်ယိုလာသည်။

“မောင့်.. မောင့်.. ဖြူ့ကို.. ငရဲမပေးနဲ့.. အ.... ဟင်း.. လွှတ်ပေးမောင့်.... ဟင့်..”

ပုလဲဖြူ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းက ပထမ သက်မောင်၏ခေါင်း ကိုတွန်းထုတ်ရန် ကားပစ်ထားပြီးနောက် ဆတ်ကနဲ တုန့်ပြီး သက်မောင် ခေါင်းကို ဂဏန်းညှပ်သလို ဇတ်ကနဲညှပ်သွားတော့၏။ သက်မောင်ကလည်း သူ့မိန်းမလေးကို ညစ်ပတ်ပေးသည်။ တမင်ပင် “ပလပ်ပလပ်” မြည်အောင် ရက်ပေး၏။ နီရဲရဲတုန်နေသော အစေ့ ငေါက်တောက်လေးကို နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုနှင့် ပြွတ်ကနဲစုပ်ယူေ သးသည်။ ပုလဲဖြူလေး မခံနိုင်တော့ပါ။ ပေါင်လေးစိလိုက် ကားလိုက်ဖြင့် အရည်တွေဖြဲကျကုန်သည်။

သက်မောင်လည်း မနေနိုင်တော့။ သူ့အချစ်ဆုံးလေးကို အတင်းကာရော တက်ခွသည်။ ခုမှ အောက်ပိုင်း အဖုတ်ကို ရက်ပြီးသားမို့ နှုတ်ခမ်းချင်း မနမ်းပေးလိုသော်လည်း ရမ္မက်ကပိုနေသဖြင့် စုပ်ဆွဲနမ်း ပစ်လိုက်၏။ ဖလူးဖလူးနှင့် တအူးအူးညည်းရင်း ဥလေး သူ့ကျောတွေကို ကုတ်သည်။ သူ့လီးတန်က ဥကိုယ်ထဲ ထိုးထည့်ချင်လှသဖြင့် ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ြ ဖစ်နေပြီ။ ဥအဖုတ်လေးကို လက်ဖြင့် ကိုင်စမ်းရင်း သူ့လီးကို ချိန်ထိုး၏။ 

နုရွလှသော ပေါင်ကြားသားများနှင့် ဖိညှပ်ပွတ်တိုက်မိရင်း သက်မောင်အံတေ ကြိတ်ကုန်သည်။ ကောင်မလေး.. လိုချင်ရက်နှင့် ပေကပ်နေသည်။ ပညာပေးရတော့မည်။ ဖင်ကို တမင် ကော့ထားသော ဥလေးကို နောက်ဖက်ဖင်ကြား မှ လျှောပွတ်၍ စောက်ဖုတ်လေးကို နှိုက်ပစ်၏။ ရှေ့သို့ ကော့တင် လာလျှင် လီးနှင့်ပြန်ထိုးပေးသည်။ တအအ တမောင့်မောင့် ဖြစ်နေရှာသောဥလေးကို မညှာနိုင်တော့။ ေ ပါင်ချင်းဖိပြီး လီးကိုကိုင်ရင်း သွတ်သွင်းပစ်လိုက်သည်။

“အီးး.... ဟင့်.. မောင့်.... မောင့်ဟာ.... အီးးးး....”

“ဥလေး.. မောင့်.. ကို.. ကြည့်.... ဟူးး.. မနာဘူးနော်ဥလေး. . မောင့်မိန်းမလေး.. အ.. အာာာာ....”

တိုးဝင်နေပြီ။ ကျပ်သိပ်လှသော ဥတွင်းထဲသို့ သူ့ဒစ်ဖူးကြီး တစိစိဝင်သွား၏။ အထဲမှ အမှေးလေး ခံနေသဖြင့် ပြန်ဆွဲထုတ်ရန် ဖင်အကြွ ဥလေးကအကြွမခံ။ သူ့နောက်သို့ ဆီးခုံလေး ကပ်ကော့ရင်း ပါလာသည်။

“မောင့်.... မရ.. ပူးးးး.... ထုတ်နဲ့.. အင်းးးး.... မောင့်.. ဟင်းး....”

“မိန်းမလေး.. မောင့်ဟာ.. အ.... ဖင်ကိုငြိမ်.... ရှိးးးး.. အိုးး.. ငါ့မိန်းမလေးကွာ....”

တွင်းပေါက်က တအား စွဲစုပ်ထားသည်။ သက်မောင်လည်း ဆွဲထုတ်ရန်ကြိုးစား၏။ ဥကဘယ်လိုမှကို မရ။ ကော့လန်ပြန်နေရှာသည်။ အပျိုမလေးမို့ ကြောက်တာဖြစ်လိမ့်မည်။ နဂိုက အတင်း ကာထားသော ရင်သား အုံများကိုလည်း မကာနိုင်ရှာတော့။ သက်မောင်က ဥရင်သားမြတ်များကို နယ်ရင်း “ပြွတ်”ကနဲ ဆွဲထုတ် ပစ်လိုက်၏။

“ဟင့်.. အူးးးးး.. မောင့်.. ဟင့်.. ဟင့်.. ပြန်ထည့်ဦးမှာ.. မှာလားဟင်.. ညကျမှ.. အ.. ဟင့်.... မောင့်.. အီးးးး....”

သက်မောင် စီးကနဲ ပြန်ထိုးထည့်လိုက်သည်။ အပျိုမှေးကလေးကို ထိုးဖောက်ပစ်တော့မည်မို့ ဥပုခုံးလေးကိုညှစ်၊ ဥပါးလေးကို နမ်းရင်း အရှိန်ယူသည်။ ဖိကပ်နေသော ကိုယ်လုံးချင်း ပေါင်ချင်း ပွတ်တိုက်လျက် ကာမစိတ် အပြင် ချစ်လွန်းသောစိတ်မျိူးက အငမ်းမရ နေရာဝင်ယူသည်။ ရင်းနှီးရတော့မည်။ ကိုယ်လုံးချင်း အဆုံးစွန်ရင်းနှီးကြပြီး ဥကို သူ့မယားလေးအဖြစ် တစ်သက်စာ သိမ်းပိုက်လုပ်ကျွေးမည်။ 

ဥကိုတစ်သက်စာ ပြုစုမည်။ ဦးနှောက်ထဲမှ အမည်မသိအချစ်ဓာတ်များနှင့် နှလုံးသားက တဒုန်းဒုန်း ခုန်ဆွသည်။ ဥရင်အုံလေးမှာလည်း ထိုနည်းတူ။ ဥရွဖောင်းတက်ပြီး အဆီပြင်လေး ကာထားလျက် နှလုံးခုံသံကို ကောင်းစွာ စမ်းမိရသည်။ အိုးး.. ဥလေးလည်း နှလုံးခုန်မြန်လှပါလား..။ တစ်မိနစ်လျှင် အချက်တစ်ရာ ကျော်လိမ့် တော့မည်။ ယခုအချိန်မှာ လူနာကဲ့သို့ စမ်းသပ်နေရမည့် အချိန်မဟုတ်မှန်း သူ့ဦးနှောက်က သတိပေးလိုက်၏။

ဥနို့အုံလေးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ညှစ်ထားရင်းမှ ဥပုခုံးကို ကိုက်ထားလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ဖင်ရောပေါင်ရော ကြွတင်လျက် သူ့အောက်တွင် ပိပြားနေသော ဥလေး၏ အပျိုရည်ကို အရ ယူလိုက်လေတော့သည်။ ဗြွတ်ကနဲ မြည်သွားသည်အထိ တိုးဝင်သွား၏။ သူ့လီးထိပ်က တင်းကနဲ ဖြစ်ပြီး ချောကနဲ ဝင်သွားသည်။

“ဟင့်.. ဟင့်.... မောင့်.. ဖြူ.. နာ.. နာတယ်.... အီးးးး....”

“အာာာာ.. ဟာာ.... ဟူးး.. မိန်းမလေး.. လေး.. ငိုနေတာလား.. ဟင်.. ဥဥလေး....”

“အ.... ဟင့်.. ငို.... ပူး.. အူးးးး.... ရှိးးးး....”

ပေါင်ကြားချင်းကပ် ဆီးခုံချင်းထပ်သည်အထိ လီးတဆုံးတိုးဝင် သွား၏။ ချစ်လှသော ပုလဲဖြူလေးကို သက်မောင် ဇနီးမယား အဖြစ် သိမ်းပိုက် အောင်မြင်ခဲ့ပြီ။ အထဲမှ တစိမ့်စိမ့် ညှစ်ချေနေသော ဥ၏ အတွင်း ကြွက်သားများက သူ့ကို မိုးပေါ်ပျံစေသည်။ ရေပြင်ကျယ်ကြီး၌ လည်း ကူးခတ်စေသည်။ 

ပေါင်ကြားမှ အကြောဆုံရာ လိင်အင်္ဂါချင်း တင်းတင်း သွင်းထားသည်မို့ ဥလေးလည်း အတူတူပင် ဖြစ်လိမ့်မည်။ လီး ထိုးသွင်းချိန်တွင် စောက်စိ ငေါက်တောက်လေးက လီးနှင့် တအား ပွတ်သွားသဖြင့် သတို့သမီးလေးလည်း လေပေါ် ပျံတက်သွားဟန်တူသည်။ အပျိုမှေးလေး ဖောက်ခံရ၍ နာကျင်ရှတမှုကြားမှ စူပါမင်းမလေး ကဲ့သို့ လေပေါ် ဝဲတက်သွားရပြီ။

သက်မောင် လီးတစ်ချောင်းလုံး စုပ်ဆွဲခံရပြီး ဥပုခုံးကို တအားညှစ်သည်။ ဥ၏ ဘယ်ဖက် ဖင်လုံးကို ဖင်ကြားမှစ၍ဖြဲနှိုက်ကာ မိမိရရကိုင်ညှစ်ထားရင်း ဥကိုယ်ထဲ ထိုးထည့်ထားသော သူ့လီးကို တုန်တုန်ယင်ယင် ပြန်ဆွဲထုတ်သည်။ လီးဆွဲထုတ်သည်နှင့် ဥက လက်ဖြူဖြူကလေးများနှင့် မတရား ကုတ်ခြစ်သည်။ အရည်တရွှဲရွှဲနှင့် သက်မောင်လီးတံကြီးက နောက်တစ်ဖန်ပြန်၍ တိုးဝင်သွားသည်။ ဥဖင်လုံးကို ကောင်းကောင်း ကိုင်မိအောင် ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားမှ နှိုက်ကိုင်ထားရင်း သက်မောင်စလိုးပါပြီ။

“မောင့်.... ဟ.. အ.... ဟင့်.. ဟင့်.. ဟင့်....”

“ပြွတ်.... ဖြွတ်.. ဖြွတ်.... အာာာာ.... ဥလေး.. ရှိးးးးး.... ဗြွတ်.... ဗြွတ်.... ပွက်....”

“ဖြူ.. လိုနေပြီ.... ဟင့်.. ဗြွတ်.... ဖွတ်.. ပြွတ်.... ပြွတ်.... အီးးးး.. တအား.... တအား..”

“ဟင်.. ဥ.. ဥလေး.... မောင့်ဟာထည့်.. ထားပြီ.. လေ.... ဟင်.. ဥ.. ရလာ.. ဟာာ.. အာာာာ.... ရှိးး....”

ပုလဲဖြူ၏ ပက်လက် ကိုယ်လုံးလေးပေါ်တွင် သက်မောင်ကတစ်ခြမ ်းဖိထား၏။ လီးသွင်းရက်သားမို့ ပေါင်ချင်းက ထပ်နေသည်။ သက်မောင် သူတစ်သက်စာ ပိုင်ဆိုင်ထားရသည့် သူ့မိန်းမလေး မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း တံတောင်ထောက် အနေအထားဖြင့် ဆော်သည်။ ပုလဲဖြူလေးမှာလည်း လင်တော်မောင်မှ ပေးစွမ်းသည့် အိမ်ထောင်ဦး အရသာများကို ပေါင်ကြားမဆံ့အောင် ခံယူနေရပါသည်။ 

တစ်ခါတစ်ခါ ပိပိကျလာတတ်သည့် သက်မောင်ကိုယ်လုံးကြီး အောက်တွင် ဝပ်ဆင်းလျက် ပါးစပ်ကလေးဟ၊ လည်တိုင်ကလေး မော့ဖြင့် ယောက်ျား အရသာ သိနေပေပြီ။ ေ ကာင်းလိုက်တာလေ..။ ဖိထားသည့် သူ့ကိုယ်လုံးအောက်မှာတင် နာကျင်မှု၊ စိုးရွံ့မှု၊ ရှက်ရွံ့မှုတို့ ပျောက်ကင်းသွားရသည်။ ပေါင်ကြားမှ ထိုးတိုက်နေသည့် လင်သား၏ လိင်တံဆာချောင်းကြီးကို ကျကျနနခံစားရင်း ပုလဲဖြူလေး ဇိမ်တက်လာ၏။ ရှုံ့ပွရှုံ့ပွနှင့် ပေါင်ကြား စဖုတ်လေးကို ညှစ်ပေးတတ်လာပြီ။ ဖင်ကြားထဲနှိုက်ပြီး ဖင်ကိုအလုံးလိုက် ကိုင်ညှစ်ထားသော လင်တောင်မောင်၏ည ာဖက်လက် လက်ကောက်ဝတ်ကို အသာအုပ်ကိုင်ထားမိသည်။

“ဥ.. ဥလေး.... ဟမ်.. ပု.. ပုလဲဖြူလေး.... မောင့်မိန်းမ.... အ.. အဆင်ပြေလာ....”

“ဟင့်.... ဟ.. မောင့်.. ပြေတယ်.... လုပ်.. အ.. ဟန်းး.... မောင့်.. လုပ်..”

နှစ်ယောက်လုံးမှာ နှာမွှန်နေကြပြီ။ မိန်းမဖြစ်သူကိုပက်လက် ဆက်ဆံနေခြင်းမို့ ခန္ဓာကိုယ် ပွတ်တိုက်မှုက ဧရိယာ များပြားသည်။ ထိုးသွင်းထားသော လပြွတ်တံနှင့် မိန်းမကိုယ်ပေါက်၊ ပေါင်ခြံပေါင်ရင ်းများ၊ ပေါင်အတွင်းသားများ၊ စသဖြင့် ခန္ဓာကိုယ်ချင်း အဆုံးစွန်ထိ ရင်းနှီး နေကြလေသည်။ 

သက်မောင်၏ ညာဖက် လက်ကလည်း ပုလဲဖြူ၏ ဘယ်ဖက်တင်လုံးကို တအားညှစ်ထား၏။ တစ်ဖန် ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းချင်း ပူးကပ်သွားပြီး ထပ်လျက်ကျပြန်လျှင် လက်တစ်ဖက်က ပုလဲဖြူ၏ လည်ကုတ်မှ ပိုက်ထားလျက် ကျန်တစ်ဖက်က သတို့သမီးနို့အုံလေးကို ဘေးဖက်မှဝိုက်ညှ စ်ပြန်သည်။ အလိုး ခံရသဖြင့် ပါးစပ်လေး ဟလျက် မောဟိုက်လှိုက်ဖု ိနေသော သူ့မိန်းမလေးကို သက်မောင် တဝကြီး အရသာ ခံပစ်နေသည်။

“ဥလေး.... ဟေး.. အေး.. မောင် အပေါ်.. တက်ခွ.. ပြီး.. လုပ်မယ်.... ဖိမိရင်ပြော.. ဟူးး.. ရှိးးးး....”

တစောင်း ဖိနေသောသက်မောင်က ပုလဲဖြူကိုယ်ပေါ်သို့ တက်ခွ၏။ ပက်လက်စင်းစင်းလှဲနေသော မိန်းကလေးပေါ် တက်ခွလုပ်ခြင်းဖြစ်၍ သက်မောင်၏လဥတွေက လီးထုတ်တိုင်းသွင်းတိုင်း ပုလဲဖြူ၏ ပေါင် နှစ်တန်းနှင့် ကောင်းကောင်းကြီးပွတ်မိသည်။ လက်ကလည်း ပုလဲဖြူ၏ ရင်သား နုနုတင်းတင်းတွေကို စုံကိုင် ထားသည်။ အောက်မှ ပုလဲဖြူလေးက သက်မောင်ကို ကြည့်မနေ။ 

လည်တိုင် ကျော့ကျော့က တအားမော့ထားသဖြင့် ခဏခဏ တံတွေးမြိုချနေသည်ကို အထင်းသားတွေ့နေရ၏။ သက်မောင်၏ လချောင်းက ဥရွနေသော စောက်အုံလေးအတွင်းသို့ ဝင်ချီထွက်ချီနှင့်။ နို့ကိုကိုင်လုပ်ရင်းမှ သက်မောင်လက်က ဥရင်ပြင် ပေါ်သို့ တက်သွားသည်။ ထွေးဖြူနေသော ရင်ညှာတစ်ပြင်လုံးကို ပွတ်သပ် နယ်ဖတ်သွားပြီး နောက်မှ ဥလည်တိုင်၊ ထိုမှ ဥပါးပြင်ပေါ်သို့ တက်သွားလေသည်။ ယခင်သူနှင့် မသက်ဆိုင်မီက ကိုယ်ချင်း ထိတွေ့သမျှသည် စော်ကားရာ ရောက်သည်။ ယခုမူ အဆုံးစွန် ပုံအပ်သော မိန်းကလေး တစ်ယောက်ကို အပိုင်သိမ်းခြင်း မည်လေသည်။ ဥရော သက်မောင်ရော ချွေးစတို့စိုနေပါပြီ။ အားတက်တရောနှင့် ဖိ၍ဖိ၍ စောင့်ချတိုင်း နှစ်ယောက်လုံးပင် ပေါင်ကြားတွေစိမ့်ကုန်ရသည်။

“ဥလေး.... ကောင်းရဲ့လား.. ဟား.. ဟင်.... အာာာ.... မောင့်ဟာ ထိုးထည့်.. ထားတာ.. ကောင်းရဲ့လား....”

“ပြွတ်.. ဖွတ်.. ပြွတ်.... စွတ်.. စွတ်.. ”

“ဟင့်.... ဖွတ်.. အမလေး.. မောင့်.. ဟင့်.. ဟင့်....”

“ခဏဆို.. မောင်.. ပြီး.. တော့.. မယ်.. အားး.... ရှိးးးး.... ကောင်းလိုက်တာကွာ.... မိန်းမ.. အာာာာ....”

“အီးးးး.... အီးးးး.. မောင့်.. ဟွန့်.. အွန့်.. တအားး.... တအားးးးလုပ်ပေး.. အန်းးးး.... ရှိးးးးး......”

“ဆောင့်မယ်မိန်းမ.. ဟူးး.. ပေါင်ထောင်မယ်.. ခ.. ဏ.. ဗြွတ်....”

“ဟွန့်.... မောင့်.. မောင့်.... ထည့်ထားပေး.... မောင့်.. ဟန့်.. ဟန့်.... မောင့်ကွာ....”

“အေးလေ.. အေးလေ.. ပေါင်ကိုထောင်.... ထည့်မယ်လေ.. မောင်ထည့်မယ်.... ထောင်ဆို..”

“ကိုယ့်ဟာကိုယ် ထောင်ပေးပါလားလို့.. ဒီမှာ ဘာမှ မကောင်းတော့ဘူး....”

“အေး.. မောင်ခုထည့်မယ်လေကွာ.... ထောင်ပေး လိမ္မာတယ်ဆို.... မောင့်ဟာကြည့်....”

“တော်ပြီ.... မလုပ်နဲ့တော့.. သူများ.. ပီးတော့မှာ ဟာ.. ဟာကို....”

ပုလဲဖြူလေးဂျီကျပြီ။ သက်မောင် လီးက တတောင်တောင်နှင့် ဒုက္ခတွေ့ရတော့၏။ ထည့်မယ် ဆိုတုန်းက တစ်ခါပေကပ်သည်။ ထုတ်လိုက်မိတော့ တစ်ခါဂျီကျသည်။ ချစ်လိုက်တာလေ.. ဒီဥလေးကို..။ ရုပ်ကလေးကိုက ဒေါသထွက်နေပုံလေး.. ငိုမဲ့မဲ့နှင့်။

“ကဲ.... ထောင်ဆို.. ချိတ်ထားတာဖြုတ်.... ဒီမှာ ပေါင်ကြားကစိုနေ သားနဲ့....”

“အ.... မကိုင်နဲ့ကွာ.. မောင့်ကွာ.. သွားကွာ.... ဟင့်..”

“ထောင်.. ဒီမှာလေ.. ကြားထဲမှာ ချွဲကျိနေပြီ.. မောင့်လက် ထိုးထည့်လိုက်တာ ဝင်တယ်မလား..”

“မသိပူး.... သြားး....”

“ဟုတ်ပီ.. ဒီလောက်ဟ.... ဟုတ်တယ်.. ပေါင်ကိုထောင် ဟိုဖက်ရော.... ထည့်မယ်.. ဝမ်း.. တူး.. သရီး..”

“အီးးးး.... မောင့်.. ဟ.... ရှိးးးး...... အိုးး....”

လီးက ကျကျနနပင်တဆုံး ဝင်အောင်းသွားပြီ။ ချွဲကျိ နေသော အခေါင်းပေါက်လေးက မတရား ဆွဲစုပ် ထားတော့၏။ နုရွနေသော အတွင်းသား နီစွေးစွေးလေးများက သက်မောင်လီးကို စုပ်ယူ ဖျစ်ညှစ်သည်။ ဂွေးဥထဲကပင် လှိုက်တက်သွားရ၏။

“ဟားးး.... ကောင်းတာကွာ.... ဆောင့်မယ်နော်မိန်းမ....”

“မိန်းမ.. ဆောင့်မယ်နော်....”

“မိန်းမလေး.... မောင်ဆောင့်လိုးမယ်နော်....”

“မောင့်နော်.... လုပ်ဆိုကွာာာ.... လုပ်ဆို..”

ဂျီတိုက်နေသော ပုလဲဖြူလေးကို တသိမ့်သိမ့် ခါအောင် သက်မောင်ဆော်လေပြီ။ ပုလဲဖြူ၏ ပေါင်လုံး နှစ်ခုကို ဖက်ကိုင်လျက်၊ ခြေသလုံးကလေးများကို ပုခုံးပေါ် ထမ်းတင်ထားလျက် တအား ဆောင့်လိုးသည်။ ခပ်တုတ်တုတ် ခပ်ရှည်ရှည် လီးတစ်ချောင်းဖြင့် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် တအား ထိုးဆွနေသဖြင့် ပုလဲဖြူလေး ကာမအရည်တွေ ပေါက်လျှံယိုစီး ကျကုန်သည်။ လီးတံတစ်ချောင်းလုံးနှင့် စောက်ခေါင်း နံရံကလေးများက ချောမွတ် တင်းပြောင်နေသဖြင့် ပွတ်တိုက်မှုက ချောကနဲချောကနဲနေသည်။

“ဖုတ်.. ဖုတ်.. ဖုတ်.... ဖွတ်.. အီးး.... ဖြွတ်.. ဖြွတ်.. ဖွတ်.... ဖျောက်.. ဖျောက်.. ဟင့်.. မောင့်.. အားး....”

“မောင်.. မောင်တအား.. ကောင်း.. ကောင်းနေပြီ.. ရှိးးးး.... ဟားးးး.... ဟူးးးး....”

“အဆုံးထိ.. ထည့်ပီး.. လုပ်ပေး.... လုပ်ပေးးးး.... ဟန်းးးး.... အ.. အ.... ရှိးးးး....”

ဘဝလက်တွဲဖော် ချစ်သူနှစ်ဦးမှာ လိင်အင်္ဂါအတွင်းမှ အကြောပေါင်း တစ်ထောင် အပါအဝင် တစ်ကိုယ်လုံးမှ အကြောအချဉ်များပါ လှိုက်ဆွဲနေသည်။ ကိုယ်လက်နှီးနှောမှုမှာ နှစ်ဦးလုံးအတွက် ပထမဆုံး အကြိမ် ဖြစ်သော်လည်း ဘက်ညီလွန်းသဖြင့် ရှက်ရွံ့မှုများကို သတိပင် မရကြတော့။ သက်မောင်က ပုလဲဖြူ၏ မ”လိင်ပေါက်ထဲမှ စုပ်ဆွဲမှု၊ ရစ်ပတ်ဖျစ်ညှစ်မှုကို လတံ တင်းတင်းကြီးဖြင့် ထိုးသွင်း ခံစားရ၏။ ပုလဲဖြူမှာလည်း နုရွလှသော အပျိုစောက်အုံလေးထဲသို့ ကြွက်သားမျှင်များ ဆန့်ကားအောင် ထိုးထည့်ခံရတိုင်း သွေးသားတို့ ပွက်ပွက်ထရလေသည်။

တပွက်ပွက်ညံသော သွေးသားနှီးနှောသံတို့သည် မင်္ဂလာဦး ဂီတ ပီသလွန်းလှ၏။ မိန်းကလေးမှာ ဒူးထောင်ပက်လက် ပေါင်ကို အတန်ဖြဲကားလျက်၊ ယောက်ျားလုပ် သူမှာ သူ့မိန်းမ၏ နုထွေးသောကိုယ်ကလေးကို အားပါးတရ ခံစားနေပုံသည် လှိုက်ဖိုဖွယ်လည်း ကောင်း၏။ ကြည်နူးဖွယ်လည်း ကောင်း၏။ ထန်ပြင်းနေသော သူတို့သွေးသား၌ တစ်ဦးကိုတစ်ဦးမှလွဲ၍ အခြားကိစ္စတို့ မရှိ။ တွေးလည်း မတွေး။ မိုးမမြင်လေမမြင်သော ချစ်ခြင်းမျိုး၏ အဆုံးသတ်တွင် ယောက်ျား ဖြစ်သူသည် သူ့မိန်းမ အသစ်စက်စက်လေး၏ ချပ်ရပ်သော ဝမ်းကြာတိုက်အတွင်းသို့ မျိုးစေ့ သုက်ကောင်များ ပန်းထုတ်လိုက်ပေလိမ့်မည်။ ယခုပင် ဆောင့်ချက်များက သွက်လက်ပြင်းထန်လာ၏။

“မောင်းး.... မောင့်.... ဟန်းးးး.... ကျကုန်ပီ.... စီးး.. စီးကျကုန်ပီ.... ဟီးးးး.. အီးးးးးးးးးးးး.... ဟင့်.. ဟင့်.. ဟင့်..”

ပုလဲဖြူလေးမှာ ပြောရင်းဆိုရင်း ဖြူနုသော မျက်နှာကလေး ရဲတွတ်ရှုံ့မဲ့လျက် နို့နှစ်မွှာ အုံလိုက် အိတုန် သွားအောင်ပင် ကိုယ်လုံး အထက်ပိုင်းကို စောင့်လှည့်ပစ်ိုက်၏။ ရင်တွင်ကပ်မတတ် ဖိတွန်း ခံထားရသော ပေါင်တံ နှစ်ချောင်းကြောင့် များစွာရွေ့လျားမှုမရှိ။ ပုလဲဖြူလေး ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်သွားပြီ။ ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်လေးနှင့် မိုးခိုသားလေးများ ကျုံ့ဆန့်နေသော အပေါက်ငယ်ထဲ၌ သက်မောင်၏ ဒစ်ဖူးကြီးမှာလည်း ထုတ်သွင်းကော့ဆန့်ရင်း လဥကြီးကျံု့တက်လ ာသည်။

“အာာာာာ.. မိန်းမလေး.. မောင်ထည့်ပေးလိုက်.. မယ်.... ဟ.. အ.... အာာာာ.. ရှိးးးး....”

“ဟင့်.. မောင့်.. ထည့်ထား.... ရမ်းထည့်ထားပေးးးး.. ပေးးးး.... ဟင့်.. ဟင့်.. ဟင့်....”

“ရှိးးးး.. ဥလေးဗိုက်.. ထဲ.. မောင့်အရည်တွေ.. ထွက်ကုန်ပြီ.. ဟားး.. ဟူးးးး.. ရှိးးးး.... အာာာာ....”

ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နှင့် လှုပ်ခတ်သော ဂွေးဥကြီးအတွင်းမှ သုက်ပိုး ထောင်သောင်း များစွာတို့သည် ပုလဲဖြူလေး၏ ကိုယ်တွင်းသို့ ကူးခတ် ပြေးဝင်ကုန်ကြချေပြီ။ အလိုက်သင့် ဖြဲကားထားသော ပေါင်ကြား အပေါက်လေး တစ်လျှောက် ထိုးသွင်းထားသောပြွန်ကြီးက အဆက်မပြတ် လှုပ်တုန် အကြောဆန့်ရင်း ခန္ဓာကိုယ် နှစ်ခု၏ပြီးဆုံးခြင်းကို ပေါင်းကူးတံတား တည်ပေးနေတော့သည်။

“ဟူးးးး.... ကောင်းလိုက်တာကွာ....”

“ချစ်တယ်မောင့်ရယ်.... အရမ်းပဲ..”

“မောင့်မိန်းမလေးက.. ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ.. ဟူး.. ဟူးး.... မောင်ထုတ်လိုက်မယ်.. ဒီတိုင်းပဲနေဦး....”

“အရည်တွေပွကုန်ပြီ.. အိပ်ယာခင်း....”

“ထား.. အဲ့ဒါ.... မောင့်ကိုကြည့်ပါဦး.. မိန်းမ....”

“ဟမ်.. ဘာလို့လယ်.. ကြည့်နေတယ်လေ....”

“ဟီးးးး.. ချစ်လိုက်တာ....”

“မောင့်.... ဖေတို့မေတို့ဆီ သွားရဦးမယ်လေ....”

“အေးဆေး.... ညကျမှသွားတော့မယ်လေ.... မောင်တအားအိပ်ချ င်တယ်ကွာ....”

“မောင့်.. ပေါင်ညောင်းတယ်....”

“အွမ်းး အွမ်းး.... ထုတ်ပြီ.. ထုတ်ပြီ.... ဟူးးးး.... ရပြီ.. အိပ်ယာခင်းတော့ စိုပါစေတော့....”

“ဥလေး.... ဖက်အိပ်ကြမယ်.. တအားအိပ်ချင်တယ်ကွာ....”

“ဟုတ်.. အိပ်မယ်မောင့်.... အာ့ဆို ညမှသွားကြမယ်နော်....”

“အွမ်းး....”

သက်မောင်သည် ပြေလျော့သွားသော ပေါင်တွင်းကြော၊ ဗိုက်ကြောတို့နှင့် အတူ ကာမဆန္ဒပြည့်ဝ သွားသော လဥနှစ်လုံးထဲမှ ဇိမ်ယစ်မှုကြောင့် ပုလဲဖြူလေးကို တုံးလုံး ဖက်ထားရင်း မျက်လုံးတို့ မှေးစင်း ကျသွား၏။ မှေးစင်းနေသောမျက်လုံးမြင်ကွင်း၌ မျက်နှာချင်း နီးကပ်နေသော ချစ်ဇနီးချောလေး၏ မျက်နှာလှလှကို ဝိုးတဝါးမြင်နေရသည်။ အီစိမ့်ကောင်းမွန်သော အိမ်ထောင်ဦး အရသာကို ခံစားပြီးနောက် လင်မယား နှစ်ယောက်တို့သည် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပကတိတုံးလုံး ဖက်လျက်သားဖြင့် အိပ်ပျော်ကြချေသတည်း။

......................................................................................................................

အခန်း (၁၁)

ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

ပုလဲဖြူလေး၏ ညင်သာသော လက်အစုံဖြင့် နှိုးခြင်းကို ခံရသောအခါ ညနေခင်း ၆နာရီပင် ထိုးနေပြီ။

“မောင့်.. လုပ်.. လုပ်.... ရေချိုးဦးမလား.... သွားရဦးမယ်လေ....”

“အွမ်းး.. မချိုးချင်ပါဘူးကွာ.... လာစမ်းပါဦး.... မောင့်ကိုနမ်းဦး..”

“အာမောင့်.... ချိုးလိုက်ပါ.. ဖြူတောင်ခုမှ ချိုးပြီးတာ.... ပြင်ဆင်တော့မယ်.. သွား.. သွားချိုး.. ထ.. ပြွတ်စ်....”

ပုလဲဖြူလေးက ရင်လျားထမိန်ဖြင့် သနပ်ခါးသွေးနေသည်။ သနပ်ခါးလူးတတ်သော ချွေးမအတွက် ယောက္ခမက ကျောက်ပြင်နှင့် သနပ်ခါးတုံး၊ နံ့သာတုံးများပါ ပြင်ဆင်ပေးထား၏။

“ဥ.... ဖယ်.. မောင်သွေးပေးမယ်.... ဖယ်.. မိန်းမ..”

“ရတယ်မောင့်.. ရေသွားချိုးဆို.... ဆရာဝန်ဖြစ်ပြီး ညစ်ပတ်နေတာ.... သွားလို့....”

“ဟွမ်.. မသွားရင် ဘာလုပ်ချင်လဲ မိန်းမ.. ဟွမ်.. ပြွတ်စ်.... မိန်းမလေး.. ဒီမှာ.... ကြည့်..”

“အာာ.. မောင့်နော်.. ရေသွားချိုးဆို.. တန်းလန်းလာလုပ်နေတယ်.... အ.. မကိုင်နဲ့အုံးဆို.. ထမိန်ပြေပြီ.. မောင့်....”

“ဟွမ်းး.. ဟွမ်းး.... ဒီညမပြီးသေးဘူးနော်.. ဟဲဟဲ.... စောစောပြန်လာမယ်..”

“ဘာမှ စောစောပြန်မလာဘူး.... ဟွမ့်.. အကြာကြီးနေမယ်.. ဒါပဲ....”

“ပြွတ်စ်....”

“အ.. မောင့်နော်.. ဒီမှာသူများသနပ်ခါးလူးမလို့ဟာ.. .. မောင်ရောလူးမလို့လာ.. လာခဲ့..”

“အွမ်းးးး.. ပြွတ်စ်.. အောက်ကဟာ.. လူးပေး.... ဟီးးးး.. ဟီးးးး.... မိန်းမကို ညစ်ပတ်ပေးတာ..”

“ဟွမ့်.. ရေသွားချိုးဆို.... မြန်မြန်.. ညနေစောင်းနေပြီတော်ရေ....”

“သွားပြီ.. မြန်မြန်ချိုးပြီး နောက်တစ်ချီ....”

“ဘာ.. ဘာမှ မနောက်တစ်ချီပူး.... အချိန်လည်းကြည့်.. ဟွမ့်....”

သက်မောင်သည် အသစ်စက်စက် မယားလှလှကို ခဏပင် မခွဲချင်။ ေ ရခဏလေးချိုးသည်ကိုပင် အကြာကြီး ခွဲနေရသလို ခံစားရလျက် ခပ်သွက်သွက် ချိုးလေသည်။ ဆပ်ပြာလည်း မတိုက်အား။ တစ်ကိုယ်လုံး ရေထိရဲ့လားတောင်မသိ။ ခဏနှင့်ပင် ရေချိုးခန်းထဲမှ အူယားဖားယား ပြေးထွက်လာလေသည်။

“ဟမ်.... မောင်ချိုးတာကလည်း.. ဆပ်ပြာရောပြောင်လို့လား....”

“ဆပ်ပြာမတိုက်ဘူး.... ဟီးးဟီးး....”

“အာာာ.. ကြည့်ပါလား.... တဘက်.. ရော့.. ရော့ဆို.. ပတ်ထား.... ပတ်ထားလေ.. ကိုင်လေမောင့်....”

“မောင့်မိန်းမလေးလှလိုက်တာကွာ....”

“မပတ်လည်းနေ.... တန်းလန်းနဲ့နော်.... အ.. မကိုင်နဲ့ဆို.. ထရင် ကိုယ့်ဟာကိုယ် နေရမှာနော်.. ကြာဦးမှာ....”

“မိန်းမရာ.... လှလိုက်တာကွာ....”

သက်မောင်က ဖြီးလိမ်းပြင်ဆင်နေသော ပုလဲဖြူလေးအား ပွတ်သပ်ကျီစယ်နေသည်။ သူ့မယားလေးက ချည်သားပါးပါးရင်ဖုံး ခါးတိုလေးကို တင်းတင်းရင်းရင်းဝတ်ထား၏။ အထဲက ခါးရှည်ဘော်လီကို ပြတ်ထင်ထင် မြင်နေရသည်။ ချည်ပါးပါးအဝါနု ရောင်အောက်က အသားရောင်ဘော်လီက ပုခုံးကြိုး သေးသေးနှင့်။ သူ့မိန်းမလေးက အသားဖြူဖြူနှင့်မို့ ပုခုံးထဲသို့ နစ်ဝင်နေသော ဘော်လီကြိုးလေးက ပျောက်လုလုဖြစ်နေသည်။ ရုတ်တရက်ကြည့်ပါက ကျောပြင် ဝင်းဝင်းပေါ်တွင် ဘော်လီကြိုးရာလေးကိုသာ မျဉ်းဆွဲ ထားသကဲ့သို့ မြင်နေရသည်။ ခါးရှည်ဘော်လီနှင့် ရွှေဆွဲကြိုးကလေးနှင့်။ ကြည့်လို့ကိုမဝ။ အချစ်ဆုံး လေးကို တစ်ခါပဲလုပ်ရသေးသည်။

“လာ.. ဥဥ.... လုပ်ရအောင်.. မောင်ထနေပြီ....”

“မောင်ရယ်.. အပြန်မှလေ.... နော်.. နောက်ကျလိမ့်မယ်....”

သက်မောင်က ဘာမှပြန်မပြော။ ပုလဲဖြူ၏ ရင်သားကိုကိုင်ရ င်း နောက်ဖက်မှ ဥလည်ကုတ်ကို ကိုက်ခဲသည်။ လျှာဖြင့် ရက်သည်။ ဥက မရုန်းဖယ်။ မရုန်းဖယ်သဖြင့်လည်း သက်မောင်လက်က ဥရင်သားပေါ်သို့ ရောက်လာပြန်သည်။ ခပ်ဆဆကိုင်တွယ်ရင်း ဖျစ်ညှစ်ရင်း သက်မောင်လက်က တစ်စစ အားပါ လာသည်။ ပုလဲဖြူရဲ့ဇာဘော်လီလေးက ရင်သား ၃ ပုံ ၂ ပုံလောက် ကိုသာ အုပ်ထားတော့ ကျန်တစ်ပုံက လွတ်နေသည်။ အချိုးကျနသော ရင်အုံနှစ်မွှာက ရင်ကြား အကွဲမြောင်းကလေးပင် ပေါ်နေသည်။ 

ပုလဲဖြူလေး ဝတ်ထားသည့် ထမိန်က အဝါဖျော့ဖျော့ ရိုးရိုးချည်ထမိ န်ဖြစ်သည်။ ထမိန်စကပ်မျိုးမဟုတ်။ ရိုးရိုးချည်ထမိန်လေးကို အထက်ဆင် ကျစ်ကျစ်တင်းနေအောင် စည်းထားတဲ့ သူ့မိန်းမ ပုလဲဖြူလေး။ ဘော်လီခါးနှင့် ထမီကြားမှ လက်နှစ်လုံးနီးပါးရှိမည့် အသားထစ်လေးကလည်း လှနိုင်လွန်းသည်။ ပုလဲဖြူလေးကို လုပ်ချင်လာပြန်ပြီ။

''မောင့်သွေးတွေ ပွက်လာပြီ မိန်းမလေးရေ.... လုပ်မယ်ကွာဥဥ... . နော်.. ''

''နောက်ကျနေပီ.. ကို.. ပြန်လာရင်.. ချိန်တွေများရီး.... ရှိတယ်.. လို့.... ''

''မရဘူး.... မောင်က ခုလုပ်ချင်တာကွာ.... ပြွတ်စ်.. ''

သက်မောင်က ပုလဲဖြူလေးကို နှုတ်ခမ်းချင်း ငုံ့နမ်း စုပ်လိုက်ရင်း ရုတ်တရက်ပင် ခါးမှ စွေ့ကနဲ ကောက်ချီ လိုက်သည်။ ပုလဲဖြူလေး အို့ကနဲပါလာ၏။

''ဆံပင်တွေပွမယ်မောင့်.. အဝတ်တွေကြေမယ်.... ဟင့်.. မောင့်.... မောင့်လို့.. ''

သက်မောင်က ပုလဲဖြူ၏ကိုယ်လုံးလေးအား ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်သည်။ လှလွန်းသည့် ပုလဲဖြူ ဖင်လုံးလေးများက သက်မောင် မျက်နှာနား ဝဲနေသည်။ သက်မောင်က ပုလဲဖြူ၏ပေါင်နှစ်လုံးမှ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ပိုက်ထားရင်း ထိန်းထားသည်။ ခပ်ရုန်းရုန်းကလေးဖြင့် ပုခုံးပေါ်ပါလာသော ဇနီးချောလေး ပုလဲဖြူကို ဖင်သား အလုံးလိုက် ကိုင်ညှစ်လိုက်၏။ 

ခုလေးတင်ပဲ အပြင်သွားဖို့ လှလှပပ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ဖြီးလိမ်း ပြင်ဆင်ထားသည့် ဇနီးသည်လေး။ သက်မောင်ပုခုံးပေါ်တွင် ယက်ကန် ယက်ကန်လေးနှင့် ချစ်စဖွယ် ကောင်းလိုက်ပါဘိ။ ပုလဲဖြူခါးက သက်မောင်ပုခုံးပေါ်တွင် တစ်ဆစ်ချိုးရင်း ရှေ့သို့ ကုန်းကျ နေသည်မို့ ခါးကလေး ဖြူဖြူအိအိပေါ်လာသည်။ တင်းကျစ်စွာ ထိုးထားသော ထမိန် အထက်ဆင်စကလေးက ကိုယ်ဟန်ကြောင့် ပိုတင်းသွား၏။ ဒီထက်ပို လုပ်ခံရလျှင် ပုလဲဖြူလေး ထမိန်ကျွတ်ကုန်တော့မည်။

''လုပ်မှာလား မိန်းမ.. အချစ်လေး.... ဥမွလေး.. ''

''မေတို့ဆီ သွားရဦးမှာ.... အောက်ချပေးမောင့်.. ''

''မချပေးတော့ ဘာလုပ်ချင်လဲ.. ဟွမ် မိန်းမလေး.... ''

သက်မောင်က ကုန်းထားသလို ဖြစ်နေ၍ နောက်ပြူနေသော ပုလဲဖြူ၏ ပေါင်တွင်းကြား ပျားအုံ ကလေးကို ထမိန် နောက်မှ ဖိကိုင်ပစ်လိုက်၏။

''အ.... မောင့်နော်.. ဟွမ့်.... ဒီမှာသူများ ပြင်ဆင်ထားတာကို.. ချပေး.. ညကျမှ.... အ.. မောင့်.... ''

သက်မောင်က ညာဖက်လက်ဖြင့် ပုလဲဖြူ ပေါင်ကြားကို ထမိန်ပေါ်ကပင် ကမြင်းပေးတော့၏။ ပုခုံးပေါ် ထမ်းတင် ခံထားရသည့် ဥလေး ဘာမှမတတ်နိုင်ရှာ။ ဖင်လေး အကုန်းသားနှင့် တအိအိ ဖြစ်နေရှာသည်။ ချည်ထမိန် ခပ်ပါးပါးမို့ ပုလဲဖြူ၏ ပေါင်တွင်းကြားမှ မိန်းမကိုယ် အုံလိုက်အား ဖင်နှစ်တုံး ကြားမှ လွယ်လွယ်လေးပင် ကိုင်စမ်းလို့မိသည်။ ဒီနေ့မှ ကာမအရသာကို စတင် ခံသားဖူးသည့် သတို့သမီး အသစ်လေး အဖို့ ပေါင်ကြားကို လက်ဝါးဖြင့် ဖိနှိုက် ခံရသည့်အခါ သွေးသားက မထိန်းနိုင်အောင်ဖြစ်လာ ရသည်။ သက်မောင်က ထိုအတိုင်း ပုလဲဖြူကို ထမ်းထားလျက်ပင် ခုတင်ပေါ်၌ ထိုင်သည်။ သူ့ဇနီး၏ ပျားအုံ ရှိမည့်နေရာ တည့်တည့်ကို ထမိန်ပေါ်ကနေ လက်ချောင်းဖြင့် ထိုးဆွပေး၏။

''မောင့်.. ဒီမှာ သူများဇောက်ထိုးရီးကွာ.... အိုးး.. ဟင့်.. မောင့်.... တအားမကိုင်နဲ့ကွာ.. ''

''အွမ်းး.. အွမ်းး.... ဥဥလေးကို ဇောက်ထိုး မဖြစ်အောင် လှဲအိပ်လိုက်မယ်.... အိရှ်.. ''

''ခိခိခိ.... မောင့်ကွာ.. ခိခိ.. ခုက မလုပ်ပူးနော်.... ညပြန်လာမှ.. မောင့်သဘောရှိလုပ်.. ''

သက်မောင်က ကုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လှန် လှဲအိပ်လိုက်၏။ ပုလဲဖြူလေးက အလိုက်သင့်လေး လှဲလာသည်။ နေရာမရွှေ့။ သက်မောင်၏ မျက်နှာကို ပုလဲဖြူ၏ဝမ်းဗိုက် နေရာလေးက တစ်ခြမ်း ဖိမိ နေသည်။ သက်မောင်က ပက်လက်၊ ပုလဲဖြူလေးက မှောက်လျက်။ ဗိုက်ခေါက် ဖြူဖြူတစ်တစ်လေးကို နှာခေါင်းနှင့် အပ်ကာ နမ်းရှုံ့လိုက်ရင်း ဇနီးချောလေး၏ ဖင်တွေကို ကိုင်ညှစ်လိုက်သည်။ 

မောက်တက် နေသည့် ဖင်လုံးနှစ်တုံး ၏ အောက်ဖက်နား ပေါင်နှင့်ဖင်အစပ် ဖင်ကြားမြောင်း အောက်ခြေကို ပစ်မှတ်ထား နှိုက်ဆွသည်။ ပုလဲဖြူရဲ့ပေါင်ကြားက အင်္ဂါဇာတ်လေးကို ဆော့ကစား ပေးသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် သက်မောင် လက်က သူ့မိန်းမ ထမိန်ကို အပေါ်ဆွဲတင်သည်။ ပုလဲဖြူ ထမိန်က ဒူးဆစ်အပေါ် ရောက်လျှင် သက်မောင်လက်က လျှိုဝင်လာ၏။ လက်မသင့်သဖြင့် ကောင်းကောင်းဝင်မရ။

ထိုအခါသက်မောင်က ထထိုင်သည်။ ပုလဲဖြူလေးက ဆက်မှောက် အိပ်နေသည်။ မွေ့ရာပေါ်တွင် မျက်နှာလေး အပ်ထားဆဲ။ သက်မောင် သူ့မိန်းမလေးကို ဇိမ်ပြေနပြေ ဆွတော့မည်။ ဥခြေသလုံးလေးကို အရင် ကိုင်လိုက်ပြီး ခပ်ဖွဖွ နယ်ပေးနေသည်။ တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်း နေရှာသော သူ့မိန်းမလေးကို အဓိကနေရာမှာ အကြော လျှော့ပေးရတော့မည်။ ခါးကလေးပေါ်၊ ဖင်ကလေးကောက်နှင့် မှောက်အိပ်နေသော ပုလဲဖြူကို သက်မောင် စဆွလေပြီ။ 

ခြေသလုံးသားလေးတွေကို ခပ်သာသာ ပွတ်ညှစ်ရင်း သက်မောင် လက်က ပုလဲဖြူလေး၏ ပေါင်နှစ်ချောင်း အတွင်းဖက်ကို ရောက်လာသည်။ ပေါင်တံပေါင်ရင်း တိုင်အောင်ခပ်ရွ ရွ နယ်ဖတ်လာပြီး သကာအုံဖြစ်သည့် အဖုတ်ဖူးဖူးလေး နေရာတွင် လက်ချောင်းထိပ်ဖြင့် အသာဖိပြီး စက်ဝိုင်းပုံစံလေး ချေနှဲ့ပေးသည်။

 ေပါင်ဂွကြားတွင် ဖူးအုံကပ်နေသော ပုလဲဖြူ အဖုတ်လေးက တင်းမို့ကာ ရောင်ကြွလာသည်။ သက်မောင်က လက်ခလယ် တစ်ချောင်းတည်းဖြင့်လည်း ချေသည်။ လက် ၃ ချောင်း၊ ၄ ချောင်းဖြင့်လည်း ပုလဲဖြူ ဂွအုံတစ်ခုလုံး လှုပ်ရှားအောင် ဝိုက်ချေပေးသည်။ ပုလဲဖြူလေးမှာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီတွင် အရည်တွေစိမ့်ပေလာပြီ။ တစ်ခါ ခံဖူးပြီဖြစ်သည့်တိုင် ပုလဲဖြူ ရင်ခုန်သံတွေက ထိန်းမရ။

ခုနတစ်ခေါက်ကဲ့သို့ တင်းတောင့်နေသော စိတ်မရှိဘဲ ကိုယ့်ဘဝ လက်တွဲဖော်မှ ပေးသည့် ကာမအရသာကို မျှော်လင့်သည်ထက် မျှော်လင့်လာသည်။ ထို့ကြောင့် စိတ်လွတ်လက်လွတ် ခံစား နေမိသည်။ ပုလဲဖြူ ထမိန်လေးပင် ဘယ်အချိန်က ပေသည်မသိ၊ အစိုကွက်ကလေး ထင်းနေပြီ။ သွေးသားတွေ ရွထ၍ ဖင်ကွက် နေရှာသော သူ့ဇနီးချောလေးကို သက်မောင် ဖြည့်ဆည်းပေးချင်လှပြီ။ သူ့လတံကလည်း ရှေ့တည့်တည့်ကြီးကို တအားငေါထွက်နေပြီ။

''ဥလေးရေ.... ချွတ်မယ်လေ.. အင်္ကျီ.... ခုနတောင်လုပ်ဖူးပြီဟာကို.. လာ.... ချွတ်မယ်.. ''

''ခုမှ.. ဝတ်ထားတာ.... ဖေတို့မေတို့ဆီ.... ....... ......... ........ ''

မွေ့ယာတွင် မျက်နှာ ကပ်ထားရင်း ပလုံးပထွေးလေးနှင့် ဘာတွေပြောမှန်းမသိ။ ပုလဲဖြူကို အင်္ကျီချွှတ်မည်ပြုရာ ဇနီးလေးက ရှေ့ပိုင်းကို မွေ့ယာနှင့် တအား ဖိထားသဖြင့် ချွတ်မရ။ လက်မောင်းလေး ဆွဲ၍ ပက်လက် လှန်လျှင်လည်း မျက်နှာလေး ရဲတွတ်ရင်း ပြန်မှောက်အိပ်သည်။ ခုနကမှ တော်တော်အရှက် ပြေပြီး တုံးလုံးဖက်အိပ်ခဲ့သည့် သူ့မိန်းမလေး။ ခုကျ ရှက်နေပြန်ပြီ။ သက်မောင်က ပုလဲဖြူကို မှောက်ရက် အတိုင်းလေး ကုတင်စောင်းသို့ ရောက်အောင် ဆွဲလိုက်သည်။ 

ပုလဲဖြူ ဖင်လေး ကုတင်စောင်းတွင် ကုန်းနေပြီ ဆိုမှ ထမိန် အထက်ဆင်ကို လက်နှိုက်၍ ဖြေချလိုက်သည်။ သူ့မိန်းမလေးက ထမိန်အထက်ဆင်ကို ကြပ်ကြပ် စည်းထားသဖြင့် ဖြေချလိုက်သောအခါ အထက်ဆင် အရာလေးက ခါးသား နုနုပေါ်တွင် ထင်ကျန် သည်။ ခပ်နီနီကလေး။ ပုလဲဖြူလေးကို ဖင်ချွတ်ပြီးတော့မှ သူ့မိန်းမဖင် သူပြန်ကြည့်မိသည်။ လှလိုက်တဲ့ ဖင်လေး။ အတွင်းခံဘောင်းဘီ အောက်မှာ တုန်အိနေသည်။ အစိုကွက်လေးကို ကြည့်ပြီး သက်မောင် လီးပိုတောင်လာသည်။ ပုလဲဖြူရဲ့ အတွင်းခံကို ပေါင်လယ်ထိ ဆွဲချသည်။ မှောက်ရက် ဖင်ပြူးပြူး ကြား ပေါင်ဂွအုံကို လက်ခလယ် ထိုးထည့်သည်။ နူးအိသော အတွင်းသားရဲရဲလေးများက သက်မောင် လက်ချောင်းကိုငုံစုပ်သည်။

''အိုးး.... မောင့်.. ဟင့်.... အိ.. မောင်.. အရင်စ.... အ.. စတာနော်.... ''

''အေး.. အေ့လေ.... မောင်အရင် စတာလေ.... ဟွမ်.. ချွတ်မှာလာ အကျႌ.. ရဲပတောင်းလေး.. ပလွတ်ပလွတ်နဲ့.. ''

''အီးးးး.... ဟင့်ကွာ.... သူများသွား.. တော့.. မှာဟာ ဟာကို.... ''

''ဒီဂွကြားလေး.... အုံပေါက်လေးကို မောင် လက်ချောင်း ထိုးထည့်ထားတာ.. ဘယ်လိုနေလဲ.. ဟွမ် ဥဥ.... ''

ပေါင်ဂွကြား အုံလေးထဲ လက်ချောင်း ထိုးထည့်လျှင် သူ့မိန်းမ ပုလဲဖြူလေး တုန်တုန်တက်သွားသည်ကို တွေ့မြင်နေရ၏။ လက်ခလယ်ကို သူ့မိန်းမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း တဆုံးထိ ထိုးသွင်းပြီး ပြွတ်ကနဲ ပြန်ဆွဲနုတ်သည်။ ပြီးလျှင် အမွေးအမျှင် ကင်းစင်နေသော စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ဝါးဖြင့် အုံလိုက်လေး ဖိညှစ်ပြန်သည်။ 

ပေါင်ကြားတွင် အုံလိုက် အတိုင်းလေး တင်းကပ်နေသော ပုလဲဖြူ၏ ပျားအုံလေးမှာ လင်တော်မောင်၏လက် ဝါးဖြင့်တစ်ခါ လက်ချောင်းဖြင့် တစ်လှည့် လူးဆွဆော့ကစား ပေးခြင်း ခံနေရသောကြောင့် အရည်ဥလေးတွေ လှိမ့်ကနဲလှိမ့် ကနဲထွက်လာသည်။ ဖင်ကုန်း ထားသည့်နောက်ကနေ လင်တောင်မောင်က ဇွတ်ကမြင်းနေခြင်းဖြစ်၍ ပုလဲဖြူလေးခမျာ သကာရည်တွေ တစ်စက်ချင်း လှိမ့်လှိမ့်ယိုလာရသည်။

သက်မောင်က ကုန်းလျက်သား ဖင်တုံးလုံးလေးနှင့် အရည်ယိုနေသော သူ့မယားချောချောလေး၏ ပေါင်တွင်းအင်္ဂါဇာတ်ကို ဆက်ဆော့ကစားပေးသည်။ ပုလဲဖြူလေးကို ကလူကျီစယ်ပြုရင်း ကိုယ်ပေါက် လေးထဲ လက်ချောင်းထိုးထ ိုးထည့် ပေးသည်။ လက်ချောင်း တစ်ခါထိုးထည့်တိုင်း ဥကလက်သီးလေး တစ်ခါဆုပ်၏။

ထိုကဲ့သို့ ကိုယ့်မိန်းမပေါင်ကြားကို ဆော့ကစားစရာသဖွယ် ကမြင်းချင်တိုင်းကမြင်းပြီး ပုလဲဖြူလေး တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင်လာချိန်မှ သူ့လက်ထဲတွင် အရည်တလူးလူးလြေး ဖစ်နေသော အဖုတ်လေးကို လွတ်ပေးလိုက်သည်။ သူ့လက်မှလွတ်သွားသည်ကိုပင် ပုလဲဖြူ ဂွကြားလေးက လှုပ်စိစိဖြစ်နေသေး၏။

ထိုသို့ လက်ဖြင့်အားရအောင်ဆွပေးပြီး ပုလဲဖြူလေး ပြီးလုလု အချိန်တွင် သက်မောင် သူ့မိန်းမ ဖင်နှစ်လုံးကြားတွင် မျက်နှာအပ်သည်။ ဥပေါင်ကိုအသာဟဖြဲသည်။ စောက်အုံလေး တစ်ခုလုံးကိုငုံခဲ၍ အခေါင်း ပေါက်လေးထဲကို ချဉ်ဆီစုပ်သလို စုပ်ယူပစ်လိုက်တော့ပေရာ ပုလဲဖြူလေးမှာ ကျောလေးပင် ကော့တက် သွားရလေသည်။ ဖင်အကုန်းသားလေးနှင့် ချစ်သူမောင်ရဲ့ စုပ်ငုံမှုကို စိတ်တွေ ထပ်လျှော့ချပြီး ခံယူပစ်လိုက်သည်။

''ဟ.... ဟင့်.. မောင့်.. ရေ....... လုပ်ပြန်.. ပီ.. အီ.. အီ.... အီ.. ''

ပေါင်ကြားကိုလက်ချောင်းထိုးဆော့ခံရကတည်းက အရည်တွေစုအောင်းပြီး အကြောတင်းနေသော ပုလဲဖြူ၏ ပေါင်တွင်းကြောတွေ ပြေထွက်ကုန်လေပြီ။ ရှုံ့ပွရှုံ့ပွ ပေါင်ကြား အခေါင်းပေါက်လေးထဲမှ ရှုံ့ကနဲ ရှုံ့ကနဲ ဆက်တိုက် ဖြစ်လာသည်။ ပုလဲဖြူလေးအဖို့ ချစ်လင်၏ ပါးစပ်ဖြင့် ပေါင်ကြားအင်္ဂါဇာတ်ကို ငုံခဲ စုပ်ယူခံရသော အရသာသည် ကောင်းလွန်း၏။ 

ထို့ကြောင့် မငြင်းဆန်။ ပုံမှန်အတိုင်းဆိုလျှင် လင်သား၏ခေါင်းကို မိမိပေါင်ကြား၊ ဖင်အောက်နား၌ မထားလို။ ယခုမူ တစိမ့်စိမ့် မျှင်းစုပ်နေသော မောင့်ခံတွင်းထဲမှ မိမိ အင်္ဂါအုံလေး လွတ်ထွက်သွားမည်ကိုပင် စိုးရွံ့နေမိရသည်။ သက်မောင်ကလည်း မို့တင်းရောင်ကြွနေသော သူ့မိန်းမ ပုလဲဖြူလေး၏ပေါင်ဂွကို သားရဲတို့အသားခဲသလို မလွတ်တမ်းခဲငုံထား၏။ ခပ်ကားကား ရှိနေပြီ ဖြစ်သော တုန်တုန်ယင်ယင် ပေါင်တံဖြူဖြူ နှစ်ချောင်းကို အတန်ငယ် ထပ်မံဖြဲကားလျက် ဂွကြားချိုချိုအား ငုံစုပ်လိုက်၊ လက်ချောင်းထိုးထ ည့်ကြည့်လိုက်နှင့် လွန်အောင်မင်းအောင် ဆွနှိုက်နေပြန်သည်။

အတန်ကြာသောအခါ ငုံစုပ်လျှာထိုး မျိုးစုံ ကမြင်းသွားသော ပါးစပ်ကြီးကခွာသွား၏။ ပုလဲဖြူလေးမှာ လင်သား၏ တောင့်သန်သော အကြောချောင်းကြီးဖြင့် အထိုးထည့်ခံချင်လှပြီ။ ယခုနေစောက်အုံလေးထဲ မောင့် အချောင်းကြီးထိုးထည့် ခံရလျှင် တစ်ခါတည်းပြီးသွားတော့မည်။ ကုန်းကုန်းလေးနှင့် မွေ့ရာတွင် မျက်နှာ အပ်ထားသဖြင့် ဘယ်အချိန်ထိုးသွင်းပေးမည်ကို မသိရ။

သက်မောင်က ပုလဲဖြူကို ထိုးထည့်မပေးသေး။ ဖင်တုံးလုံးလေးကုန်းနေသော သူ့မိန်းမလေးကို ရင်ဖုံးရှေ့နှိပ်သီးများ ဖြုတ်နေသည်။ ဥကအရည်ယိုပြီး ဖင်လေးသာရမ်းနေသည်။ အင်္ကျီကိုလွယ်လွယ် ချွတ်၍ ရစေရန် မပြင်ပေး။ သက်မောင်လီးက တန်းမတ်နေပြီ။ ပုလဲဖြူလေးကို အကျႌချွတ်ရင်း ပုလဲဖြူ့ဖင်လုံး တုန်တုန်ကြား ဝင်ထိုးနေသည်။ တအားတောင်နေသည့် လီးနှင့် အရည်တွေ လူးပေပြီး အငမ်းမရ စူပွစူပွဖြစ်နေသော ပုလဲဖြူအဖုတ်လေးက ထိုးဖိမိရင်း ဆော့ကစားကြသည်။ အပေါ်က သခင်မက ပေကပ်ပြီး တင်းခံနေသလောက် အောက်က ပျားအုံလေးကတော့ သက်မောင်လီးကို လှမ်းလှမ်းဟပ်နေပြီ။

ရင်ဖုံးအင်္ကျီကျွတ်သွားချိန်တွင် ပုလဲဖြူ ကိုယ်လုံးပေါ်၌ အသားရောင်ဗြောင် ဘော်လီလေး တစ်ထည်သာ တင်းရင်းစွာ ကျန်နေသည်။ အသားဖြူသူမို့ ဘော်လီအရောင်နှင့် အသားအရေက ရောနှော နေသည်။ ကြိုးရာလေး နှစ်ချောင်းသာ ရှိနေပြီး ရှင်းလင်းနေသည့် ဥ ပုခုံးလေးကို လည်ပင်းအထိ တက်လိုက် ဆင်းလိုက် ကိုက်ရင်း သက်မောင် အောက်က ကော့ထိုးလာသည်။ ေ လာလည်း လောလှပြီ။ ချစ်စရာကောင်းလွန်းသော သူ့မိန်းမလေး၏ကိုယ်ခန္ဓာဆီမှ သာယာမှုကို အရယူလိုလှပြီ။ အရည်တွေ ပေပွနေသည့် သူ့ဇနီး အဖုတ်အုံလေးထဲကို နှစ်ချက်သုံးချက် လက်ချောင်းထိုး ကစားပေးလိုက်ပြီးနောက် လီးတံကို အသာအယာ ထိုးထည့်လိုက်သည်။

''အ.. ဟ.. မောင့်.... အီ.... ''

''မိန်းမရေ.. မောင့်ဟာ.. မိန်းမထဲ.. ခဏထိုးထည့်ထားမယ်နော်.. နော်.. ဘော်လီချွတ်ဦးမယ်.... ''

''ဟင့်.... အထဲက တအားဖြစ်နေပြီ.. လို့.... ဟင့်.. ဟင့်.. ''

''အေ.. အေ့လေ.... ရော့.. ရော့.. နှစ်ချက်.. ခဏစောင့်ပါဦး.. .. မောင်ဖြုတ်နေတာ.... ''

သက်မောင်က ဥကို လိင်အင်္ဂါချင်းထိုးထည့်ထားရင်း သူမိန်းမကျောပေါ်က ဘော်လီချိတ်တွေဖြုတ်နေသည်။ ဥလေးက အောက်ခံဘော်လီကို ခပ်ကြပ်ကြပ်ဝတ်ထားသည်မို့ ချိုင်းအောက်သားလေးများ၊ ကျောပြင်သား၊ ခါးသားကလေးများက နုရွစွာတစ်နေသည်။ သက်မောင်သူ့မိန်းမလေးကို ဘော်လီချိတ်ဖြုတ ်ရင်း အောက်က ဂဟေဆက်ထားသည့်နေရာကိုလည်း သုံးကြိမ်ပူး လေးကြိမ်ပူးစီ လှုပ်ရှား ထုတ်သွင်းပေးသည်။

''ရပြီ.. တစ်ခု.... အာာ.. ဖြွတ်.. ပြွတ်.. ဖြွတ်.. ဖွတ်.. ရှိးးးး.... ''

''ဟင့်.. မောင့်.. လုပ်မှာဖြင့်လုပ်ကွာ.... ဟင့်.. ''

ပုလဲဖြူလေး စိတ်မရှည်စွာ ခြေဆောင့်ဖင်ခါလျှင် သက်မောင်က သူ့မိန်းမ အချောအလှလေး၏ ဂွကြားအပေါက်လေးထဲသို့ လီးချောင်းဖြင့် နှစ်ချက်သုံးချက်ထိုးထည့်ပေးသည်။ ပြီးလျှင် တပ်ရက်တန်းလန်းကြီး ပေါင်ခြံချင်း ကပ်ထားပြီး ဘော်လီ ဖြုတ်နေပြန်သည်။ လိုချင်နေပြီ ဖြစ်သည့် ပုလဲဖြူလေးခမျာ လက်နောက်ပြန်ဖြင့် ဆူဆူအောင့်အောင့ ်လေး ဖြုတ်ပေးရတော့သည်။ ဥ ကျောပြင်လေး ပွင့်သွားသည်နှင့် ဘော်လီ ကြိုးအရာ နီနီလေးများ ထင်ကျန်နေသည်။

''ဟားး.... ငါ့မိန်းမကျောပြင်လေး ဖွေးဥနေတာပဲကွာ. ... ဘော်လီအရာတောင် ထင်ကုန်ပြီ.. ရှိးးးး..... ''

''လှတယ်ကွာ.... မိန်းမရာ.. လျှာနဲ့ရက်မယ်.... ဟူးးးး.. ''

လီးတန်းလန်း ထိုးထားပြီး အသွင်းအထုတ် မလုပ်ပေးသေးပဲ ဥလေး တစ်ကိုယ်လုံးကို နေရာ မလွတ်အောင် လိုက်ဆော့ နေသည်။ ေ စာက်အုံကလေး နေသာရုံမျှ လီးတံကို အဆုံး ထိုးထားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး လျှောက်ကစား ခံနေရသည့် ပုလဲဖြူလေး။ ချွေးစိုစို ကိုယ်လုံးလေးပေါ်တွင် လင်တော်မောင်၏ လက်က နေရာစုံ။ နို့အုံကိုဆဆကိုင်ပြီး နို့သီးလေးတွေကို မတရား ကစားခံရသည်။ 

ရင်တစ်ခုလုံး ဗြောင်းဆန်ပြီး မောင့်လက်ကြီး ဖိထားလို့လည်းမရ။ ေ မှာက်ဖိထားလည်း မောင့်လက်က ရွထနေသည့် နို့သီး နုနုလေးတွေကို ရအောင်ဆော့သည်။ ဒါ့အပြင် ကျောပြင်ပေါ်ကလည် း မောင့်လျှာကြီးနဲ့သွားရည်တွေ။ အို.. လျှာကြီးကလည်း ကျောပြင်ပေါ်လျက်ရင်းစုပ်ရင်း ဖြူ့ပုခုံးပေါ်အထိ ရောက်လာသည်။

သက်မောင်က ထိုးသွင်းထားသော လတံကို နှစ်ချက်သုံးချက် ဖိသိပ် လိုးပေးလိုက်ရင်း ပုလဲဖြူ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို သူ့ပေါင်ကြားတွင် ညှပ်ထားသည်။ ပေါင်ချင်းလည်းပွတ်၊ တံဆာချင်းလည်း သွတ်ထည့် ထားရင်း ပုလဲဖြူ နို့အုံတွေကို ဖက်သလို ပိုက်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ ပုလဲဖြူ၏ လည်ကုပ်လေးကိုလည်း စုပ်ခဲ ခဲ ထား လိုက်ပြီ။ ဒီအနေအထားက မီးကုန်ယမ်းကုန် ကြုံးတော့မည့် အနေအထားဆိုတာ ဇနီးချောလေး မသိရှာသေး။ ဖင်လေး ပေးထားပြီး မျက်လုံးလေး စင်းမှိတ်ကာ ဖီးတက်နေသည်။ ချစ်စရာကောင်းလိုက်တဲ့ဥလေး။ သူ့လင်တော်မောင်က တအင့်အင့်နေအောင် တဘွတ်ဘွတ် ဘုတော့မယ်ဆိုတာ မသိရှာသေး။

''လက်ကိုစုထား.... ကိုယ်နဲ့စုထား မိန်းမ.. မဟုတ်ဘူး.... ဒီလို.. ဒီလို.... အေး.... ပြွတ်စ်.. မြွတ်စ်.... ချစ်တယ်.. ''

သက်မောင်က သူ့ဇနီး လက်နှစ်ဖက်ကို သတိဆွဲခိုင်းထားပြီး သူ့လက်ဖြင့် ဇနီးလေးကို လက်မောင်းနှစ်ဖက်မှ ပိုက်ထားသည်။ ပုလဲဖြူ ရင်အုံသားမြတ် နှစ်လုံးလည်း လင်တော်မောင်၏ လက်ထဲ အပိုက်ခံထားရပြီ။ ထိုအခါမှ သက်မောင်က အားပါပါဖြင့် စလုပ်ပေးတော့၏။ သူ့မိန်းမလေးကို ရင်ခွင်ထဲ ပိုက်ထားပြီး တစ်ချက်ချင်း အချစ်ရည်တွေ ဖောက်ချ ပေးတော့သည်။

''ဟင့်.... မောင့်.. ကောင်း.. ကောင်းတယ်.... အိ.. အီ.... ''

ယခုမှ လင်သားနှင့် ကြုံတွေ့ရသဖြင့် ပုလဲဖြူလေး နှုတ်ဖွင့်သံက ထိုမျှသာ ထွက်သည်။ သက်မောင် လက်တွင် အပိုက်ထွေး ခံထားရသည့် ရင်သားနှစ်လုံးက ထွေးထွေးစက်စက်နှင့် အထိအတွေ့ကိုတောင့်တသည်။ ပုလဲဖြူလေး၏ ရင်အုံနို့သီးလေးများ ထကြွ ကော့ထောင်လာရပြီ။ သက်မောင် လက်က ထိုသော နို့သီးလှလှများကို လက်ကောက်ဝတ်နေရာနှင့် အဆက်မပြတ် ပွတ်မိ နေရင်းမှ ဥနို့ကို အုံလိုက် ဆတ်ကနဲ ပြောင်းကိုင်သည်။ နီသော နို့သီးလေးများက ဆောင့်ချက်နှင့်အတူ သက်မောင်လက်ချောင်း ကြားထဲ၌ ပွတ်တိုက် ချော်ထွက်၏။

''ဟင်.... မိန်းမလေး.. ဟေး.... အာာာ.. မောင်တော့ ကောင်းနေတာ.... ဟားး.. ဟူးး.... ဟူးး.. ''

''ပြွတ်.. ဗြွတ်.. ဖွတ်.. ဖွတ်.. ဖွတ်.. ဖြစ်စ်.. ဖြွတ်....''

''ဟွမ့်.. အွမ့်.. အွမ့်.. မောင်.. ဟောင့်.. မောင့်.. ဟ.. ''

''ဘယ်လိုလဲကွ.. ဟင်.. ငါ့.. ငါ့မိန်းမ.... ''

''ဗြွတ်.. ဖောက်.. ဖောက်.. ဖောက်.. အိ.. အမလေး.. ဟင့်.. ဟင့်.. ပြီး.. ပြီးချင်နေပြီးးးး.. အီ.... ''

သက်မောင် တစ်ကြောတည်းနှင့် သူ့ဇနီးလေးကို အထာနှပ်နေပြီ။ လူက ဖြူနုသလောက် အထိအတွေ့ကို အာရုံ ခံနိုင်လွန်းသည်။ ပုလဲဖြူလေးကို မပြီးစေချင်သေး။ သူ့ဇနီးလေးကို သပ်လျှိုသွင်း ထုတ်ခြင်း၏ လောကီ အရသာကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံစားရစေမည်။ 

ထို့ကြောင့် လိင်အင်္ဂါ အသားချင်း များစွာ မပွတ်တိုက် စေတော့ပဲ ထန်ပြင်းနေသည့် ပုလဲဖြူလေးအား ဂုတ်ကိုက်ထားရင်း နို့အုံကို နယ်ဖတ် ပေးနေလိုက်သည်။ သက်မောင်၏လက်ချောင်းရှည်ရှည်များကြားတွင် ဥတုန်နေသော ဖြူတင်းတင်းရင်သားအုံများက ဘောလုံးကလေးများလို လက်ဆော့ခံရသည်။ ပုလဲဖြူ၏ နီမြသော နို့သီးကလေးများမှာ ချစ်သူ၏ ပွတ်သပ် ကလိမှုကြောင့် အထိအတွေ့ အရသာ ပြင်းပြလျက် လက်ဆစ် တစ်ဝက်ခန့်အထိ အစိလေးများလို ထောင်ထွက်လာကြသည်။

''မောင့်.. ကိုင်နေတယ်.. အိ.. အီ.... မောင့်ဟာလုပ်ပေး.... ပြီးတော့မယ်လို့.. ဟင့်.. လုပ်.. ပါဆို.... ''

''နို့သီးလေးတွေ ကျင်လား.... ခဏ.. အောက်ကဟာက.. အာာာ.. ညှစ်ထားတာကွာ.... ''

''ဖြူ့ရင်ကို.. ဆိတ်.. ဆိတ်ချင်တယ်.. အိ.... ဆိတ်ပေး.... ဟင့်.. ''

''ဟွမ်းး.... မောင် အသာလေး လှိမ့်ပေးမယ်.... ချေပေးမယ် လက်ချောင်းထဲ.. ဒီလိုလာ.. ရလာဥလေး.. ''

သက်မောင်က အရည်တရွှဲရွှဲ အတံထိုးထည့်ခံထားရသော သူ့ချစ်ဇနီးလေးအား ရင်သားအုံသာမက တစ်ကိုယ်လုံးကို တရွရွပွတ်ရင်း၊ ဖွဖွကိုက်ခဲရင်း၊ နယ်ဖတ်ကလိရင်း ချစ်ဇောအဟုန်ကို အကြံကုန်အောင်ထည့်နေသည်။ နဂိုနုရွလှသော ပုလဲဖြူလေးခမျာ ချစ်လင်၏လုပ်သမျှ အောက်တွင် ပြားပြားမှောက်ရ ရှာလေသည်။ များစွာ ချစ်ခင်သူချင်းမို့ သက်မောင်နှင့် ဥတို့မှာ ကာမ လေစုန်တွင် ပုံပြင်ထဲမှ ချစ်သူများလို ကတုန်ကယင် ကူးခတ်ပျော်ပါးကြချေသည်။

ဇနီးမိန်းမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို ရွတတပွတ်ရင်းမှ အောက်တွင် ဂဟေဆက်ထားသော လိင်အင်္ဂါချင်း နှဲ့၍နှဲ့၍ ဖိကျိတ်ပေးသေးသည်။ ပုလဲဖြူ၏ အသားတစ် ငုတ်ကလေးသည် အခေါင်းပေါက်ထဲမှ ငေါက်တောက် ပြူထွက်လျက်ရှိသဖြင့် ဖိကြိတ်ချေမွသောအခါ ချစ်အာရုံတွင် အကြောစုံစုံ စိမ့်တက်လျက် ကာမ ရသကို ပြည့်အင့်ဝခမန်း တနင့်တပိုးကြီး တွေ့လျက်ရှိလေသည်။ 

သက်မောင်မှာလည်း သည်းအူမျှ ချစ်ခင်သော မယား ဖြူဖြူချောချောေ လးအား ကိုယ်ကာယကြီး မျှင်းစိမ့်နေအောင် ဇိမ်ခံလျက် သွေးသားချင်း ရင်းနှီး ယှက်နွယ်နေသည်။ ဥ၏ ကိုယ်တွင်းပေါက်လေးမှ ညှစ်ချေလျှင် ဂူအောင်းနေသည့် မှည့်ဝင်းသော ဒစ်ဖူးကြီးက စုပ်ယူခံရသဖြင့် ပေါင်ခြံကြောမှ ငယ်ထိပ်ထိ ကာမသွေး တက်လေရာ မယားချောလေးကို မညှာအား၊ တအားပင် ပြန်ဆောင့်လေတော့၏။

''ဥဥ.... မောင်.. အရည်ထည့်ချင်ပြီ.. တူတူပြီးး.. မယ်နော်.. နော်.... ဟားး.... အွမ့်.. အွမ့်.... ကွာာာာ.... ''

''ဟင့်.. အိ.. အီးးးး.... ဟင့်.. ဟင့်.. မောင့်.. ဖြူ.. ပိ.. ပိပီးးးး.... အီးးးး.... ''

ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နှင့် မယားအလှလေးက အထိ မခံနိုင်တော့ပဲ ကာမပန်းတိုင်သို့ လှမ်းချီသွားပြီဖြစ်၍ အကြောဆွဲ ရှုံ့တွနေသည့် တွင်းပေါက်ကလေး လှုပ်ရှားမှုမရပ်မီ သက်မောင်လည်း အင်တိုက်အားတိုက် ထိုးချီထုတ်ချီ ပြုလေတော့သည်။ အတားအဆီး မရှိပဲ လူ့ဘောင်မှ အပြည့်အဝ အသိအမှတ်ပြု လက်ခံသည့် မေထုံသံဝါသ ပြုခြင်းမို့ စိတ်ကျေနပ်ခြင်း သည် ပြင်းစွာ ဆောင့်တက်၏။ အပြင်သွားရန် ပြင်ဆင်ခြယ်သ ထားသည့် သူ့မယား မျက်နှာလှလှကလေးကို မှောက်လျက်မို့ မမြင်ရသော်ငြား အာရုံတွင် စွဲထင်ဟပ်ပြီးလျှင် ဆင်ပြောင်ငါးစီး အားဖြင့် ဝှေးဥတို့ ကျင်တက်လာသည်အထိ အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်၏။

''ဟင့်.. ဟင့်.. အီးးးး.... မောင့်.. ဟ.. ဟ.. ဟ.... အ.. လုပ်ပေးတော့.. ဟွမ့်.. ဟွမ့်.. ဟွမ့်.. ''

''ရ.. ပြီ.. ရပြီးး.... အာာ.. မိန်းမ.. ထည့်ပြီ.. အာာာ.... ချစ်လိုက်တာကွာ.. ချစ်လိုက်တာကွာ.. ငါ့မိန်းမလေး.. အာာ.. ''

သုက်ထွက်ခြင်း၌ ထိပ်ဆုံးတက်သော အရသာသည် သက်မောင်ဒူးများကို ကွေးညွှတ် သွားစေသည်။ ခါးရိုးဆစ်ထဲမှပင် အချစ် အားအင်တို့က ပုလဲဖြူလေးကိုယ်တွင်းသို့ စီးဆင်း ဝင်ရောက်ကြ၏။ သွေးသား သုက်ရည်တို့ကို ဇနီးလေး၏ကိုယ်တွ င်းသို့ အဆက်မပြတ် အရှိန်အဟုန်နှင့် ညှစ်ချသည်။ ပန်းထုတ်သည်။ ထုတ်ထုတ်နေအောင် အကြောတို့ပြေလျော့ကုန်၏။ ပုလဲဖြူလေးကို ကြည့်လျှင် မှောက်လျက်သား ကုန်းကုန်းလေးဖြ င့် ခွေလျော့နေသည့်ဟန် မြင်ရ၏။ တစ်စက်စက် ထွက်သော သုက်ရည်တို့ ကုန်စင်သည်အထိ ပုလဲဖြူလေး၏ မိန်းမကိုယ်ပေါက ်တွင် သူ့လိင်တံဖြင့် ပိတ်ဆို့ ထိုးသွင်းထားလိုက်သည်။

''ဟူးးးး.... ကောင်းတာကွာ.... လှည့်ကြည့်ပါဦး မိန်းမလေး.... ''

''ဟွမ်.. မောင့်.. ထ.... ထ.. နောက်ကျကုန်ပြီ.... ''

''ခဏလေးပါမိန်းမရာ.... မိန်းမလေးနဲ့ နှပ်နေချင်တာ.. ဟီးးးး.... ''

''ညတောင် မရောက်သေးဘူး.. ဒါပဲလုပ်နေတယ်.... ဒီမှာ သူများ သနပ်ခါးတွေ ပျက်ကုန်ပြီ.. သူ့ နှာခေါင်းကြီးနဲ့.. ''

''ပြွတ်စ်.... အွမ့်.. ပြွတ်စ်.. ကျေနပ်လား မိန်းမ.. ဟွမ်.... ပြွတ်စ်.. ''

''အွမ့်.. ကျေနပ်တယ်လို့.... လေးလိုက်တာ.. ဖယ်.. မောင့်ကိုယ်ကြီး နဲ့ဖိထားတာ.... ''

သက်မောင်က ကုန်းကုန်းလေး ဖြစ်နေသော ပုလဲဖြူအား တင်စိုင်မှ ထိန်းကာ ပျော့ခွေနေသည့် သူ့လီးကို ထုတ်ပေးလိုက်၏။ လင်မယားအသစ်မှာ ညမရောက်သေးမီ အချစ်ရည်တွေ ဇွတ်လူးကုန်ကြပြီ။ လင်ကလည်း သူ့မယားလေး နဖူးဆံစသပ်လိုက်၊ မယားကလည်း လင်ကိုချွေးသုတ်ပေးလိုက်နှင့် အတော် ဟုတ်နေကြ၏။ ပုလဲဖြူက ကိုယ်တွင်းအင်္ဂါတို့ကို ထမိန်လေးရင်လျား ရင်း ပြန်လည် ဖုံးအုပ်၏။ လက်နက် တပြပြ လုပ်နေသော သက်မောင်ကိုလည်း ပုဆိုးပတ်ပေးသည်။

''မောင် ယူထားတဲ့ ခွင့်ငါးရက်နဲ့တင် ဥ ဗိုက်ထဲ ကလေးလေး ထည့်ပြမယ်.... ''

''မောင်နော်.. မောင်.... သူ့ဟာသူ အားပြတ်လို့တော့ ပစ်ထားဦးမယ်.... ''

''ဒီဟာလေးလှလိုက်တာကွာ.... ပြွတ်စ်.. ''

''အ.... ဒီရင်ဘတ်ပဲ.. ထမိန်ပြေကုန်မယ်.... လို့.. အ.... မောင်နော်.. ပြောမရဆိုမရ.. ''

''ညက်မွ.. ဟီးး.. ဟီးး.... ''

''ဘာညလဲ.... သူများပျော့နေပြီ တစ်ကိုယ်လုံး.... ''

''ပျော့ပစေ.. အားဆေးတိုက်ပြီးကိုလုပ်မှာ.... ဟားး.. ဟားး.... ''

''မောင့်နော်.. နောက်က လာမထောက်နဲ့.. ဖယ်လို့.... ဝတ်.. အကျႌ.. အွမ့်.. ''

ဆွဲလား ရမ်းလား၊ ကျီစယ်ကြရင်း လိုက်ဖက်ညီသော လင်မယား စုံတွဲလေးသည် မိဘများဆီ သွားရန် ပြင်ဆင်ကြချေသည်။ ပန်းရောင်ရင်ဖုံးချပ်ချပ်ရပ်ရပ်ကလေးနှင့် ချည်ထမိန်ဗြောင်နှင့် ဥ သည် သက်မောင် အတွက် နတ်သမီးကလေး။ လည်ကတုံး ဖြူဖြူ ပုဆိုး နက်ပြာရောင်ကွက်ဖြင့် သက်မောင်မှာလည်း ဥအတွက် ချစ်ခင် အားကိုးဖွယ် လင်သား။ နှစ်ယောက်သား ပြည့်စုံပြီ။

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ဗိုက်ရွှဲကြီး ဘယ်သို့ နေမည်မသိ။ သာယာသည့် သက်မောင်နှင့် ပုလဲဖြူတို့၏ ချစ်ဦးမင်္ဂလာကိုကြည့်၍ ကြည်နူးသူတို့ ကြည်နူး ကြမည်။ မကြည်နူးသူတို့လည်း ရှိစေ။ လေပြေဖြူးသည့် ချစ်ဦးမင်္ဂလာမှသည် မြေးမြစ်တို့ ရသည့်တိုင် တွဲလက်တို့ဆုပ်ကိုင်မြဲကြချေတော့မည်တည်း။

''ချစ်ဦးမင်္ဂလာ'' ဇာတ်လမ်း ဤတွင်ပြီး၏။

မောင်အောင်မျိုး (အချစ်တက္ကသိုလ်)

ပြီးပါပြီ။