အချစ်သူနာပြု အပိုင်း ( ၁ )
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
အလုံလမ်းရှိ မြနန္ဒာဆေးရုံ ...။
မိန်းမပျိုကလေးတစ်ယောက်ဆင်းလာသည်။ခြံဝင်းထဲသို့ လေးဘီးတက္ကဆီတစီးက ဝင်ရောက်ဆိုက်ရပ်လာသည်။ ကားပေါ်မှ ဖွံ့ဖြိုး လှပသော လက်ထဲတွင် သားရေသေတ္တာ၊အိပ်ယာလိပ်၊ အထုတ်အပိုးများကို မနိုင်မနင်းဆွဲ၍ ဆေးရုံရှိရာသို့ ကနွဲ့ကလျ လျှောက်လှမ်းလာပါသည်။
သူမကို အပေါ်ထပ်ရုံးခန်းရှိ ဆရာဝန်ဒေါက်တာမင်းဒင် နှင့် အောက်ထပ်တံခါးဝတွင် စောင့်နေသော ကွန်ပေါင်ဒါ အီစမိုင် တို့က မြင်နေရ၏။ ကုလားဒိန်အီစမိုင်က မချောလေးကို ခေါ်တောတစ်ထောင်အား မျက်လုံးဖြင့် စိုက်ကြည့်နေ၏။
မိန်းမလှလေး၏မျက်နှာသည် ချောမွေ့နုနယ်လှ၏။ မို့မို့ဖေါင်းဖေါင်းပါးအို့လေးများကို ပိုင်ဆိုင်ထား၏။ တိုင်းရင်းသူအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဖြစ်ဟန်တူ၏။ အသားအရည်မှာ ဝါဂွမ်းလိုဖြူနုနေသည်။ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ အသက်အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ဝါးပိုးမျှစ်စို့ပေါက်ကြီးလို ထွားကြိုင်း ဖွံ့ထယ်လှပေသည်။ ရှည်သွယ်မြင့်မားသော အရပ်အမောင်းနှင့် လိုက်ဖက်ညီစွာ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်အချိုးအစားကတောင့်တင်းလှပေသည်။
ကောင်မလေးက မိမိအားငမ်းနေသော အီစမိုင်ရှိရာသို့ ရဲတင်းစွာလျှောက်လှမ်းလာပါသည်။ သူ့ရှေ့တွင် ခြေစုံရပ်၏။ လက်ထဲမှ အထုပ်အပိုးများကို ချလိုက်၏။ အီစမိုင်၏ တဏှာမျက်လုံးများကို ဝံ့ဝံ့စားစား ရင်ဆိုင်ကာကြည့်လိုက်ပြီး ...
“ ဆေးရုံအုပ်ကြီးနဲ့တွေ့ချင်လို့ပါရှင် ၊ ကျွန်မဒီဆေးရုံမှာ အလုပ်ဝင်မဲ့ သူနာပြု ဆရာမပါ” ဟုပြော၏။
အီစမိုင်က “ဆရာကြီးတော့မရှိပါဘူး၊ အပေါ်ထပ်မှာသူ့လက်ထောက် ဒေါက်တာမင်းဒင်ဆိုတာရှိတယ်။ အဲဒီလှေခါးအတိုင်းတက်သွားပါ။ အော်.. နေနေ အဲဒီအထုပ်တွေ ကျွန်နော်ဆွဲခဲ့ပေးမယ် ... ” အီစမိုင်က သူတို့ဆေးရုံမှာ အလုပ်လုပ်မည့်သူနာပြုဆရာမလေးမို့ ရင်းနှီးစွာဆက်ဆံသလိုပြုရင်း အထုပ်အပိုးများကို ကူဆွဲပေး၏ ။ ပြီးတော့သူမကိုလှေခါးထစ်မှ အရင်တက်စေလိုက်သည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မိန်းမမြင်တိုင်း နှာဘူးထလေ့ရှိသော အီစမိုင်သည် ဆရာမလေး၏ နောက်ပိုင်းအလှကို ကသိုဏ်းရှုချင်သောကြောင့်ပါတည်း။
ဆရာမလေးကမူ အီစမိုင်ကို ကျေးဇူးတင်အပြုံးကလေး တချက်ပေးခဲ့ပြီးနောက်လှေကားကြီးအတိုင်း အပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားတော့၏။ ကားပြည့်အိစက်သောတင်သားလှလှတို့သည် ကျင်သောခါးအောက်ပိုင်းမှ အရှိန်ပြင်းစွာ ဆွေ့ဆွေ့ယမ်းယမ်းခါလို့သွားသည်။တောင့်တင်းဖြောင့်စင်းသသော ပေါင်တံအစုံတို့က လှေကားကို တထစ်ချင်းတထစ်ချင်းလှမ်းတက်လိုက်တိုင်း တင်အစုံသည် စီးဝါးကျကျ တလုံးချင်းတလုံးချင်း တုန်ခါလို့သွားသည်။
နောက်မှကပ်လိုက်လာသော အီစမိုင်၏ မျက်လုံးကြီးအစုံမှာ မချောလေး၏ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းလုံးလုံးကြီးများအပေါ်မှ မခွာနိုင်အောင်ကပ်ညိပါလာသည်ကိုမူ သူမ မသိရှာပါချေ။မှန်တခါးဝတွင် အဖြူရောင်ဂျူတီကုတ်အရှည် ဘောင်းဘီနက်ပြာနှင့် နားကျပ်ကိုလည်ပင်းတွင်ချိတ်ဆွဲထားသော ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနှင့် ဆရာဝန်တစ်ယောက်ကို သူမတွေ့လိုက်ရသည်။
“ကျမ ဒီဆေးရုံမှာ အလုပ်ဝင်ဖို့ ဂျူတီရီပို့လာပေးတာပါ၊ ဒေါက်တာ”
ကြောင်အမ်းအမ်းငေးနေသော ဆရာဝန်ကို သူမကပင် စတင်ပြောဆိုလိုက်သည်။
“ အော်... ဝင်ခဲ့ပါ... ဆရာမ ”
ဒေါက်တာမင်းဒင်က အခန်းထဲသို့ဖိတ်ခေါ်ရင်း စားပွဲရှိရာသို့ လျှောက်သွားသည်။ “ ထိုင်ပါ... ” သူ့အကြည့်တွေက သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှမခွာနိုင်အောင်ဖြစ်နေမှန်း ရိပ်မိလိုက်၏။ စားပွဲရှေ့ရှိ ကုလားထိုင်အလွတ် တစ်ခုတွင်မခို့တရို့လေး ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“ ကျနော် ဒေါက်တာမင်းဒင်ပါ... ဒါနဲ့ဒီကနာမည်က ”
“နန်းမူမူပါဒေါက်တာ.. အလွယ်တကူမူမူလို့ပဲခေါ်နိုင်ပါတယ်..”
“အော်.. နန်းမူမူတဲ့လား ..ချစ်စရာလေးနော်...”
“ အို... ”
ဒီဆရာဝန်တော့ ခရီးရောက်မဆိုက်ပင် ရိသဲ့သဲ့လုပ်ပြီထင်သည်။ အတွေ့အကြုံနုနယ်လွန်းလှသော နပ်(စ်)မအသစ်စက်စက်လေးမို့ ရှက်သွေးကလေးများကြွသွားရသည်။
“ နာမည်ကိုပြောတာပါဗျာ ... နာမည်လှသလို လူကလည်းလှလွန်းတော့ ...လိုက်ပါတယ် ... ”
နန်းမူရင်ခုံစပြုလာ၏။ ပြောစရာရှိတာမြန်မြန်ပြောပြီး ပြန်ထွက်လာနိုင်ဖို့ စိတ်စောနေသည်။
“ နန်းမူနေထိုင်ဖို့အတွက်ဘယ်လိုများစီစဉ်ထားပါသလဲ ဒေါက်တာ ... ”
“ စိတ်ချပါနန်းမူ ... ဆရာဝန်ကြီးက ကျွန်တော့်ကို အားလုံးလွှဲထားပါတယ်တယ် ...နန်းမူအတွက် နပ်(စ်) ကွာတာမှာ အခန်းရမှာပါ ”
စကားသာပြောနေရသော်လည်း ဒေါက်တာမင်းဒင်က နန်းမူကို အဓိပ္ပါယ်ပါသော အကြည့်များဖြင့် ကြည့်နေသည်။ သူ့အကြည့်တွေက စူးစူးရဲရဲရှိသည်။နန်းမူ၏ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ်တို့သည်လည်းကောင်း၊ သေးကျင်သော ခါး၊လုံးဝန်းဖွံ့ထွားသော ရင်၊ ကားစွင့်ကော့တင်းသော တင်၊ သွယ်လွှပေါ်လွင်သော ပေါင်တံ စသည့် နန်းမူ၏အလှပသာဒတွေကို ဒေါက်တာမင်းဒင် တပ်မက်ခြင်းကြီးစွာဖြင့် မျက်စိစားပွဲ ထိုင်နေသည်ကို နန်းမူသိပါသည်။ သူမအပေါ် အလှဘာဝနာပွားနေသည်။
ရာဂတဏှာ ကြီးထွားနေသည်။ သူ၏ ရဲတင်းလှသော အကြည့်တွေမှာ ရမ္မက်ခိုးတွေဝေနေ၏။ နန်းမူ တယောက် ရှက်မိုးတွေစွေသွားရလေ၏။ သူမအဖို့ပါးစပ်ကသာ ဖေါ်ရွေစွာစကားပြောနေရ သော်လည်း သူ၏တဏှာမျက်လုံးကြီးတွေကြောင့် အနေရအထိုင်ရခက်နေရှာပါသည်။ လုပ်သက်မရသေးသော သူနာûပဆရာမလေးအနေဖြင့် ယောက်ျားတွေရဲ့ ရဲတင်းပွင့်လင်းစွာ ဆက်ဆံမှုကို အတော်ပင်လေ့ကျင့်ရအုံးမည်ဖြစ်၏။ နန်းမူသည် ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ တပ်မက်လွန်းသော အကြည့်များကို ရင်မဆိုင်ရဲတော့သဖြင့် မျက်လွှာလေးချကာ ခေါင်းလေး ငုံထားရင်း ...
“ နန်းမူ သွားလို့ရပြီလား ဒေါက်တာ ... ”
ဒေါက်တာမင်းဒင်က တစ်ကိုယ်လုံးကို မချင့်မရဲကြည့်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း ...
“ အင်းလေ ... အလုပ်ကိစ္စကိုတော့ နက်ဖြန်အလုပ်ဆင်းတော့မှ မစ္စတာကြီးကို မေးကြည့်ပါ ... ခုတော့ နေဖို့အခန်းကို ဆရာမတယောက်နဲ့ လိုက်ပြခိုင်းလိုက်ပါ့မယ် ... ”
နန်းမူက... ဒေါက်တာမင်းဒင်ကို နှစ်သိမ့်ပြုံးလေးဖြင့် ဝင့်ကြည့်လိုက်ရင်း ခါးကိုညွှတ်ကာ ရိုသေစွာဖြင့် ထိုင်ရာမှထလိုက်လေသည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်လည်းပြုံးလိုက်ပါသည်။ သူ့အပြုံးတွေက နန်းမူကို ရင်ဖိုသွားစေအောင် အဓိပ္ပါယ်ပါလှသည်။ သူ့အပြုံးက ရမ္မက်ပြုံး။
“ နာမည်က ဘယ်လိုခေါ်လဲဟင် ... ယူအရမ်းချောတာပဲ ... ”
နန်းမူနေထိုင်ရမည့်အဆောင်ကို ရောက်သောအခါ လက်ဆွဲအိပ်ကို ကုတင်ပေါ်မှ ချနေစဉ် တဘက်မှ ဆရာမလေး တစ်ယောက်လာပြီး မိတ်ဆက်သည်။
“ နန်းမူပါ ... ယူ့နာမည်ကရော ... ”
“ အေးမိစံတဲ့ ... မှတ်ထားနော် ယူနဲ့တို့နဲ့က အတူတူနေရမှာ ”
ဆရာမလေးသည် အားကစား လေ့ကျင့်နေဟန်တူသည်။ အဝါရောင်လက်ပြတ်စပို့ရှပ်ကျပ်ကျပ်လေးကို အတွင်း၌ ဘာအခုအခံမှ မပါဘဲကောက်စွပ်ထားသဖြင့် ရင်းသားဝင်းဝင်း မို့မို့တွေက လှုပ်လှုပ်ခါခါရှိသည်။ အောက်ပိုင်းမှ အနက်ရောင် ဘောင်းဘီတိုနံ့နံ့ လေးကြောင့်ပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးများက အတိုင်းသားပေါ်လွင်နေပေသည်။ ပေါင်တွင်းသား နုနုလေးများသည် အကြောစိမ်းများယှက်သန်းနေသည်ကိုပင် မြင်ရလောက်အောင် ဖြူ ဥလျက်ရှိ၏။ သလုံးသား တစ်တစ်ကလေးများပေါ်တွင် မွှေးနုလေးများက ရွှေရောင်တောက်လျက် ... အားကစားလေ့ကျင့်လွန်းလို့လားမသိ ခန္ဓာကိုယ် အဆစ်အပေါက်က အချိုးကျလှပေသည်။
“ မမူ ဆရာမကြီးနဲ့ရော တွေ့ပြီးပြီလား ” “ ဟင့်အင်း ... မတွေ့ရသေးဘူး ”
“ သူကအရမ်းဆိုးတာနော် ... ဒီဆေးရုံမှာ အလုပ်ဝင်တဲ့သူတိုင်း ဒီမှာ အိပ်၊ ဒီမှာ စားရတယ်၊ တပတ်ကို နှစ်ရက်နားခွင့်ရတယ် အဲဒီတော့မှ စားချင်တဲ့ဆီကို သွားစား၊ ကြိုက်သလို လျောက်လည်၊ ပြန်မအိပ်လဲဖြစ်တယ် ... ”
“ အော် ... ဒီလိုလား ” အေးမိစံ ခေါင်းငြိမ့်၏။
“ အို ... အမလေး ... ဘာကြီးလဲ ”
နန်းမူ အဝတ်အစားများထည့်ရန် ဘီရိုဖွင့်လိုက်သောအခါ ရော်ဘာအမာဖြင့် ပြုလုပ် ထားသော ယောက်ျားတန်ဆာ ပုံစံ အတုကြီးက အောက်သို့ ပြုတ်ကျလာသဖြင့် ရုတ်တရက်လန့်သွားရ၏။
“ အဲဒါက ဘာကြီးလဲ ဘာကြီးလဲ ... အေးမိစံ ... ”
“ အာ ... မမူကလဲ ... မိစံသူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ယူလာလို့ ... မမြင်ဘူးတာနဲ့ ခဏယူကြည့်ထားတာပါ ... ”
အေးမိစံက ပလတ်စတစ်လိင်တံ အတုကြီးကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ အတော်ပင်ပုံစံတူအောင် ပြုလုပ်ထားသည်။ ဒစ်ဖျားကြီးက နီရဲပြီး ပြဲလန်လို့၊ အရင်းပိုင်းမှာတော့ ဂွေးဥကြီးတွေက တို့လို့တွဲလဲ တွေ့လိုက်ရသည်။ နန်းမူ ကြက်သီး ဖျန်းဖျန်းထသွားမိ၏။ ပြီးတော့အဲဒီ အချောင်းကြီးမှာ အဖုဖု အထစ်ထစ်တွေနဲ့ လုပ်ထားလိုက်တာ အသည်းယားစရာကြီးပါ။
“ ကဲပါ ... မမရယ် မကြည့်ရဲရင် ကြည့်မနေပါနဲ့ ... မိစံသိမ်းထားလိုက်ပါ့မယ် ... ”
အေးမိစံက လီးတုကြီးကို သူမ၏ခေါင်းအုံးအောက်တွင် သွားထည့်၏။ နန်းမူ သဘောကျစွာ တချက်ပြုံးလိုက်လေသည်။
“ မမူ ရေသွားချိုးချင်သွားချိုး ... ဒီနေ့အဆောင်မှာ ရေမလာလို့ အပြင်ဘက်ကရေဘုံဘိုင်မှာ ပဲ ချိုးရလိမ့်မယ် ... မိစံတော့ အားကစားလေ့ကျင့်လိုက်အုံးမယ် ”
နန်းမူနှင့် သူမသည် အသက်နှစ်ဆယ်ပတ်ဝန်းကျင် အရွယ်များဖြစ်သော်လည်း ...နန်းမူက ပိုလှသည်ဟု အေးမိစံ မှတ်ချက်ချမိသည်။နန်းမူရဲ့အလှသည် မျက်နှာထက် ကိုယ်ကာယ က ပိုပေသည်။ တင်းကားသောတင်နှင့် သေးသွယ်တောင့်တင်းသော ခါးတို့က လိုက်ဖက်ညီစွာ တည်ဆောက်ထားသည်။ရှည်လျားဖြောင့်စင်းသော ပေါင်တံတို့ကို ပေါ်လွင်အောင် ပျော့ပြောင်းအိညက်သည့် ထမီတို့ကိုဝတ်ဆင်လေ့ရှိပုံရသည်။ အောက်ခံကမူ ဘောင်းဘီတစ်ထပ်တည်းသာ ဝတ်ဆင်ထားကြောင်းအေးမိစံ သတိထားမိသည်။
အထူးသဖြင့် နန်မူ၏ အလှခေါင်ချုပ်မှာ သူမ၏ ရင်နှစ်မွှာပင်ဖြစ်သည်။ ပြည့်ဖြိုးဖွံ့ထွားသော ရင်းသားစိုင်များ၏အလှကို ပေါ်လွင်အောင် အောက်ခံဘရာစီရာကို အပျော့စားဝင်ဆင်တတ်မှန်း အေးမိစံသိရှိလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လမ်းလျှောက်သွားသည့်အခါ အသားစိုင်ဟူသမျှ လှုပ်ခါသွားအောင် လေ့ကျင့်၍ လျှောက်ထားသည်ထင်၏။ နန်းမူကို ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တို့သည် ရမ္မက်အကြည့်ဖြင့် သမင်လည်ပြန်ပင်ငေးကြည့်ရလောက်အောင် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ဆွဲဆောင်မှု အပြည့်အဝရှိလေသည်။
ထို့ကြောင့်လည်း နန်းမူ၏အလှကို ဒေါက်တာမင်းဒင်တစ်ယောက် တိမ်းမူးသွားမည်ကို အေးမိစံ စိုးရိမ်မိတော့သည်။ အကြောင်းကား အေးမိစံသည် ဒေါက်တာမင်းဒင် အပေါ် ချိန်ရွယ်နေသောကြောင့် ပါတည်း။
ကွန်ပေါင်ဒါ အီစမိုင်၏ ဆေးစပ်ခန်းသည် သူနာပြုနားနေခန်း၏ အပေါ်ထပ်တွင် ရှိ၍ နပ်(စ်) ကွာတာ အပေါ်ထပ်ရှိ အေးမိစံ၏ အခန်းပြူတင်းပေါက်နှင့် ခပ်တည့်တည့်ဖြစ်နေသည်။ အီစမိုင်အဖို့ အေးမိစံ၏ နေပုံထိုင်ပုံကို နေ့စဉ်နှင့်အမျှ တွေ့မြင်နေရသည်။ သူမ၏နေထိုင်ပုံက ခပ်ဆန်းဆန်းမို့ ဒါကိုပဲ နေ့တိုင်းချောင်းကြည့်နေရသည်မှာ မရိုးနိုင်အောင်ပဲဖြစ်ပေတော့သည်။
တခါတလေ အေးမိစံနှင့် အီစမိုင်တို့ အကြည့်ချင်းဆုံတတ်၏။ ထိုအခါမျိုးတွင် ကောင်မလေးက နှုတ်ခမ်းကြီးစူ၍ မျက်စောင်းထိုးတတ်သည်။ အီစမိုင်က ပြောင်ပြသည့်အခါမျိုးတွင် ပါးချပစ်မည်ဟူသော အဓိပ္ပါယ်မျိုးနှင့် လက်ဝါးထောင်ပြပြီး ပြတင်းတံခါးကိုဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး ပိတ်သွားတတ်သည်။ ဒါဆိုသူမကို အီစမိုင်မမြင်ရတော့၊ ထို့ကြောင့်နောင်အခါမျိုးတွင် သူမရေချိုးသည့်အခါ၊ အဝတ်အစားလဲသည့်အခါ၊ အားကစားလေ့ကျင့်သည့်အခါများတွင် အီစမိုင်သည် သူ့ကိုမမြင်အောင် ပုန်းကွယ်၍အသာအယာ ချောင်းကြည့်လေ့ရှိသည်။ တစ်နေ့တခြားဆိုသလိုပင် အီစမိုင်သည် ကောင်မလေးအပေါ် စိတ်လှုပ်ရှားလာသည်။ အနေအထိုင်မလုံခြုံသော သူမ၏ကိုယ်ပေါ်တွင် အီစမိုင်မမြင်ဘူးတာ၊ ဘာမှမကျန်။ဒါပေမဲ့ မြင်ရလေလေ ပိုမြင်ချင်လေ ဖြစ်မိ၏။
ယနေ့လည်း အီစမိုင်တစ်ယောက် နေမထိ ထိုင်မထိ ဖြစ်နေရသည်။ အေးမိစံကိုသူအရမ်းလိုးချင်နေလေသည်။ သူမ၏အလှအပတွေကို မြင်ဖန်များလာတော့ လိုးချင်စိတ်တွေဖြစ်ပေါ်လာသည်မှာ ကြာပေပြီ။ အေးမိစံ၏ နေပုံထိုင်ပုံကလဲ အမြဲပင် မလုံ့တလုံဖြစ်၏။
ဒါကြောင့်လည်း အေးမိစံ အေရိုးဗစ်လေ့ကျင့်ချိန်၌ သူဒီနေရာကို ရောက်လာခဲ့သည်။ဆေးစပ်ခန်း၏အပေါ် ထပ်ခိုးလေးသို့ ကုတ်ကပ်တွယ်တက်၍ လေဝင်ပေါက်မှ တံခါးကိုမဟတဟလေးဖွင့်ကာချောင်းကြည့်လျက်ရှိသည်။ ဆွဲအားကောင်းလှသော မှန်ပြောင်းတစ်လက်ဖြင့် အေးမိစံ အားကစားလေ့ကျင့်နေသည်ကို အတိုင်းသာမြင်နေရသည်။
“ အားပါးပါး ... ဒီပို့(စ်)ကတယ်မိပါလား ... ”
အေးမိစံသည် သူမကို အီစမိုင်ချောင်းကြည့်နေမှန်း မသိချေ။ ထို့ကြောင့်ပင်လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ကုန်းလိုက် ကွလိုက် ကော့လိုက်ဖြင့် ကာယလေ့ကျင့်ခန်းယူလျက်ရှိသည်။ အေးမိစံသည် ဘက်ဂရောင်းမြူးဇစ်နှင့်အတူ စီးချက်ညီညီ လှုပ်ရှားကခုန်လျက် ...ဘောင်းဘီတိုနံ့နံ့လေးနှင့် စပို့ရှပ်ကြပ်ကြပ်ကလေးကြောင့် အမို့ အမောက် အရှိုက်အဝန်းတွေက လုံးထစ်ဖုကြွလျက်ရှိသည်။
ဆုတ်ဆုတ်ခဲခဲ ပေါင်ဖြူဖြူကြီးတွေက ကိုက်စားပြစ်ချင်စရာ ပေါင်ရင်းခွဆုံကြားရှိ ဆီးခုံမို့မို့အောက်တွင် ဖုဖောင်းလျက် အထင်းသားပေါ်လွင်နေသော အရာဝတ္ထုကလေးက ဘောင်းဘီကြပ်ကြပ်လေးအောက်မှာ အမြှောင်းလိုက်ခုန်းထရုန်းကြွလျက် ရင်ခုန်စရာ ...အေးမိစံသည် အသက်နှစ်ဆယ်ဝန်းကျင် အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့် ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက ပြောမရလောက်အောင် ဖွံ့ထည်လှပေသည်။
ဆွဲဆောင်မှု အပြည့်ရှိသောပေါင်တံရှည်ကြီးများကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ မယ်ရွေးပွဲဝင်နိုင်လောက်အောင် တကယ့်အမိစာအပျံစားကလေးပါ။ ရင်တွေ တင်တွေ ကလည်း သတ်မှတ်အတိုင်းအတာ ( ၃၆၊ ၂၁၊ ၃၇ )ဆိုသော လုံးပတ် အလျားအနံတွေနှင့် ပြည့်စုံသည်။ အရပ်အမြင့် ( ၅ ) ပေ ( ၆ ) လက်မ ၊ကိုယ်အလေးချိန် ( ၁၂၅ ) ပေါင်၊ စိတ်ဖြင့် မှန်းဆကြည့်ရုံဖြင့် ဘယ်လိုဘော်ဒီမျိုးဆိုတာခန့်မှန်းကြည့်ပေတော့ ...အေးမိစံသည် ခုန်လိုက်၊ ပေါက်လိုက်၊ ကော့လိုက်၊ ကားလိုက်ဖြင့် မြူးမြူးကြွကြွ...လှလှပပလေး ကလျှက်ရှိသည်။
နောက်ခံတီးလုံးက ဟဒ်ဘီ(စ်) ဒရမ်ရိုက်ချက်များကပြင်းထန်သလို အေးမိစံတစ်ကိုယ်လုံးဆွေ့ဆွေ့ခါခါယမ်းလျက်... အသားစိုင်ဟူသမျှကလှုပ်ခါလျက်...ထွားဖွံ့လုံးဝန်းသော ရင်အစုံက သိမ့်သိမ့်ခုန်လျက်ရှိသည်။ ကားစွင့် ခုန်းတင်းနေသောတင်အစုံက ဖိန့်ဖိန့်တုန်လျက်ရှိသည်။ အထူးသဖြင့် အေးမိစံ၏ တင်ပါးအလှက ပိုမိုဝင့်ထွားလှပေသည်။ သည်လိုကားပြည့်နေသော တင်းတင်းရင်းရင်း အိစက်နေသော ဖင်မျိုးကိုအဆောင့်ခံဖင်ဟု သတ်မှတ်ထားပေသည်။
အချို့မိန်းကလေးများကိုကြည့်ပါ စလင်းဘော်ဒီလေးတွေ အစွင့်အကား အဖွံ့အထွားလေးတွေက သူ့နေရာနှင့်သူ ရှိ၏ ဒီလိုဖင်မျိုးတွေက ညှာညှာတာတာလေးကြိတ်လုပ်မှအရသာရှိတာမျိုး ... သိပ်ပြီးအဆောင့်မခံ၊ အီစမိုင်တို့က မိန်းမလိုးသည့်အခါမျိုးတွင်ကုလားကျုံးကျုံးတတ်သည်။ တအားဆောင့်သည်။ ဒါမှအားရသည်။ ထို့ကြောင့်အေးမိစံတို့လိုဖင်မျိုးကို သဘောကျသည်။ အေးမိစံ၏ပေါင်တံရှည်ကြီးတွေက ရွှေဘိုမင်းကြီးကြိုက်ဆိုသလိုတောင့်တင်းဖြောင့်ဆင်း လှသည်။
“ အဟင်း ... ဟင်း ... ဟင်း ... ဒါမျိုးကိုသာ ပုခုံးပေါ်တင်ပြီး တစ်တီတူးဆောင့်ဆောင့်ဆွဲလိုက်ရရင်တော့ ... အားပါးပါး ... ဆွေမျိုးသာမက လောကကြီးကိုတောင်မေ့သွားနိုင်လောက်တယ် ”
“ နတ်စည်းစိမ်ကို ခံစားရသလို ဖြစ်သွားမလားမသိဘူး ”
အီစမိုင်တစ်ယောက် မစားရ ဝခမန်း သရေကျလျက် တီးတိုးရေရွတ်လျက်ရှိသည်။ကောင်မလေး၏ တကိုယ်လုံးမှာ အီစမိုင်၏မှန်ပြောင်းထဲတွင် အနီးကပ်ထင်ထင်ကြီးမြင်နေရသည်။ သူမသည် အီစမိုင်ကို ကျောပေးလျက် ဖင်ကြီးကို ကုန်းလိုက်ကွလိုက်ဖြင့်လုပ်နေရာ တင်းကျစ်သော ဆပ်စမိုင်ဒါလေးအောက်မှ ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးနှစ်လုံးမှာ ပြူကနဲပြဲကနဲနှင့် ဖြစ်နေရာ အီစမိုင် သရေတမြားမြားကျလျက် ဖြစ်နေတော့၏။
မချောလေး၏ ပေါင်ရင်းခွဆုံကြားရှိ ခုန်းမို့နေသော အဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးမှာဖင်ကုန်းလိုက်သည့် အခါမျိုးတွင် ဘောင်းဘီအောက်မှ အဖုလိုက်၊ အထစ်လိုက် ထကြွတက်လာသလို၊ ပေါင်ခြံရှိ ဘောင်းဘီသားရေကြိူးကြားမှ အမွှေးမဲမဲလေးများကလည်း တစွန်းတစ ထွက်ပေါ်နေသည်ကိုလည်း မြင်နေရပေသည်။
ပြီးတော့ ... ကောင်မလေးသည် ပက်လက်လှန်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုထောင်ကာ ကားလိုက်၊ ဆန့်လိုက်၊ ကွေးလိုက်ဖြင့် လုပ်နေရာ သူမ၏ ဖင်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးအိအိကားကား ကြီးမှာ ကြမ်းပြင်နှင့် လွတ်အောင် မြောကကြွသွားပေသည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုလည်း တစ်တီတူးထောင်၍ ဖြဲကားလိုက်လျှင် ဆီးစပ်အောက်မှ စောက်ဖုတ်လေးမှာဘောင်းဘီအောက်တွင် ဘယ်လိုပြဲသွားမလဲဆိုတာ အီစမိုင် မမြင်ရပေမယ့် စိတ်ထဲက မှန်းဆကြည့်နေမိ၏။
ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း အီစမိုင်ရင်တွေပူလာသည်။ အာခေါင်တွေ ချောက်လာသည်။သူ့ပုဆိုးအောက် ပေါင်ကြားမှ ဖွားဘက်တော် ငနဲကြီးမှာလည်း တဆတ်ဆတ်ဖြင့် မာကျောတောင့်တင်းလာရသည်။ ချိုးမရ ဖဲ့မရလောက်အောင် ထောင်မတ်လာသည်။ အီစမိုင်သည်လီးတချောင်းလုံး ကျစ်တောင့်နေအောင် ကောင်မလေးကို လိုးချင်သည့်စိတ်များ ကြိတ်မှိတ်မြိုသိပ်နေရ၏။အေးမိစံသည် အားကစားလေ့ကျင့်ပြီးသည်နှင့် ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ကြီးရှေ့တွင်သွားရပ်ကာ သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ဝတ်လွှာတွေကို တစ်ခုမကျန် ချွတ်ချလိုက်လေသည်။ ပြီးတော့မှန်ထဲတွင် မိမိ၏အလှကို စေ့စပ်စွာပြန်လည်သုံးသပ်မိသည်။ အပြစ်အနာအဆာမရှိပါ။ အပိုအလိုမရှိ ပျိုမြစ်နုနယ် ဖွံ့ထွားခြင်း အဖုံဖုံတို့သည် အားလုံးကွက်တိ။
ကြေးမုံပြင်ပေါ်တွင်ထင်ဟပ်နေသော မိမိ၏ရုပ်သွင်သည် ပကတိအတိုင်း အထင်အရှားရှိသော အလှအတိုင်းအားလုံး ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်တို့သည် တင်းပြည့်ကြပ်ပြည့်။ယင်ဖိုပင်မသန်းဖူးသေးသော အပျိုစင် ...မတ်တတ်ရပ်၍ ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်ဝဲကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ သူမ၏ နောက်ပိုင်းအလှကိုသမင်လည်ပြန်လေး ကြည့်လိုက်၏။ ပုရိသတို့ ... ကျွတ်ကျမတတ် မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ ကြည့်ချင်စရာပင်။
မှန်ပေသည်တကား ...။သူမကို ကျွတ်ကျမတတ်မျက်လုံးကြီးတွေနှင့် ကြည့်နေသူ အီစမိုင်ကို သူမ မမြင်မိပါချေတကား ...အဆောင်မှာ ရေမလာသဖြင့် အေးမိစံရေချိုးရန် အပြင်ဘုံဘိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ညမှောင်စပြုနေဘီ ...ရေဘုံဘိုင်တွင် လူရှင်းလျက်ရှိ၏။ အေးမိစံသည် ရေဘုံဘိုင်မှရေများကို ဇလုံထဲသို့ထည့်နေသည်။ ထဘီရင်လျားထားသည်။ လုံးဝန်းအိစက်နေသော ရင်သားအစုံသည် လျော့ရဲ
ရေစိုနေသော ထဘီနှင့် ကပ်လျက်ရှိသည်မို့ ပေါ်လွင်လှ၏။ တကိုယ်လုံးရေစိုနေသဖြင့်ဖွံ့ထယ်သော ကိုယ်လုံးအလှက ပေါ်လွင်နေသည်။အကြံသမားအီစမိုင်ကလည်း ရေချိုးရန်အတွက် အေးမိစံရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။အီစမိုင်က စတင်နုတ်ဆက်၏။
“ ဟေး ... မိစံ ... ရေလာချိုးတာလား ... နင်တို့အဆောင်မှာ ရေမလာပြန်ဘူး ထင်တယ် ... ”
စကားရောဖေါရောလာပြောသော အီစမိုင်ကို အေးမိစံက အထိုက်အလျောက်ပြန်ပြော၏။
“ နင်ကရော ရေချိုးတာနောက်ကျလှချည်လား အီစမိုင် ... ”
“ အဟဲ ... ငါဗွီဒီယို ကြည့်နေလို့ ... ”
“ ကဲ ဒါဆိုလဲ ငါအရင်ချိုးလိုက်အုံမယ် ... နင်ခဏနေအုံးဟာ ... ”
အေးမိစံက ရေကို ကပြာကသီချိုး၏။
“ ဗွီဒီယိုကားက သိပ်ကောင်းဒါဘဲဟာ ... ”
အီစမိုင်က စကားဆက်ပြန်သည်။ အေးမိစံက ဘာပြောပြော မကြားချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။
“ မင်းသမီးက သိတ်လှတာပဲ ... ”
အီစမိုင်သည် အေးမိစံရေချိုးနေသည်ကို အနီးကပ်မြင်နေရ၏။အေးမိစံသည် ရေစိုရွှဲလျက် ထဘီရင်လျားနှင့်ပင် တဝုန်းဝုန်း လောင်းချိုးနေသည်။အီစမိုင်က သူမ၏ အချိုးအဆက်ကိုသာ ကြည့်နေမိပြန်သည်။ လက်လှုပ်လိုက်တိုင်း လိုက်လှုပ်နေသော ရင်သားများကို အတိုင်းသားတွေ့မြင်နေရပေသည်။
အီစမိုင်သည် မိန်းမပျိုတစ်ယောက်ရေချိုးနေသည်ကို ပြောင်ပြောင်တင်းတင်းပင်ကြည့်နေရင်း စောစောကမြင်ကွင်းကို ပြန်လည်မြင်ရောင်လာသည်။ အေးမိစံ၏ စောက်ဖုတ်ကလေးက ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖေါင်းဖေါင်းအိအိကလေး၊ လိုးချင်စရာ သန့်သန့်စင်စင် တင်းတင်းစေ့စေ့လေးရယ်ပါ။ အီစမိုင်တွေးရင်း ပေါင်ကြားထဲက လီးကြီးက ထောင်မတ်လာပြန်သည်။
“ ဟဲ့ ... အီစမိုင် ... ဘာရပ်ကြည့်နေတာလဲ ... ”
အေးမိစံအခုမှ သတိထားမိသည်။ အီစမိုင်က သူမကိုစိုက်ကြည့်နေသည်။ ရင်လျားထားသော ထဘီသည် လျော့ရဲရဲဖြစ်နေ၏။ ထဘီကိုပြင်ဝတ်သည်။ ရေနှင့်ကပ်နေ၍လွယ်လွယ်ကူကူ ရင်လျား၍မရ။ အီစမိုင်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ အီစမိုင်ကြည့်နေစဲ။အီစမိုင်ရင်ထဲ ဟာသလိုဖြစ်နေ၏။ ရင်ပူအာခြောက်ပြီး အေးမိစံကို တပ်မက်ခြင်းကြီးစွာဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။အေးမိစံကြောက်လာသည်။
“ နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ ... အီစမိုင် ... ”
အီစမိုင်လှုပ်ရှားလာသည်။
“ မိစံ ... ”
အီစမိုင်ရင်ခေါင်းသံကြီးဖြင့်ခေါ်၏။ အေးမိစံ တုန်သွားသည်။ ရုတ်တရက်မို့ အထိတ်တလန့်
“ ဘာလဲ ... ဟဲ့ ... ”
“ နင့်ကိုငါပြောစရာတခုရှိလို့ ... ”
သူအေးမိစံအနားကပ်လာသည်။ အပေါ်ပိုင်းအကျႌဝတ်မထားသဖြင့် သူ့ရင်ဘတ်မွှေးများက ထူပြိန်းလျက် ပေါ်လွင်နေသည်။ သူ့အမွှေးများကိုကြည့်ပြီး အေးမိစံ အသဲယားမိသည်။သူ့ကို ဘာမှပြန်မပြောမိ။
“ ဗွီဒီယိုထဲကမင်းသမီးနဲ့ နင်က သိပ်တူတာဘဲဟာ ... ”
“ အဲဒါဘာဖြစ်လဲ ... ”
အေးမိစံ နောက်သို့ အနည်းငယ်ဆုတ်လိုက်သည်။ သူက ဘာမပြော ညာမပြောနှင့်လက်ကိုဆွဲ၏။ အီစမိုင်ဘေးဘီကို အကဲခတ်ရင်း နောက်လက်တဖက်ဖြင့် အေးမိစံ၏လက်မောင်းကို ဆတ်ကနဲဆွဲကိုင်လိုက်၏။
“ အဲဒီတော့ နင့်ကို ငါကြိုက်တယ်ဟာ ... ”
“ အိုး ... ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ ... ”
အေးမိစံ မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားဖြင့် ပြန်ကြည့်နေသည်။ ရင်တွေတုန်လာသည်။လောလောဆယ် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ လက်ကိုရုန်းထွက်၍ ပြေးရန် ရုတ်တရက် သတိမရ။အီစမိုင်အနည်းငယ်မူးနေပုံရသည်။ မျက်လုံးများလဲ ရွဲနေသလို၊ လက်ရဲဇက်ရဲဖြစ်နေ၏။ဂန်ဂျာရိုက်ထားဟန်လည်းတူ၏။ အေးမိစံလက်ကို မလွှတ်သေး။ မလွှတ်သည့်အပြင် ဆွဲပင်ခေါ်နေ၏။
“ အိုး ... လွှတ်ပါ ... နင်ဘာလုပ်မလို့လဲ အီစမိုင် ... ”
အီစမိုင်ကမလွှတ်၊ အေးမိစံ သတိလေးဝင်လာသည်။ လက်ကိုဆောင့်ရုန်းလိုက်သည်။သို့သော် အင်အားခြင်းမမျှသဖြင့် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးမှာ အီစမိုင်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ အရှိန်ဖြင့်ရောက်သွား၏။ အီစမိုင်က အေးမိစံ၏ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး ပါးပြင်နုနုကို ရွှတ်ကနဲ နမ်း၏။ ပြီးတော့ နှင်းဆီဖူးပုံ နှုတ်ခမ်း ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို စုတ်နမ်းရန်ကြိုးစား၏။အေးမိစံ သူ့ရင်ပတ်ကျယ်ကြီးကိုတွန်းခွာထားရင်း မျက်နှာလေးကို ဟိုလွှဲဒီလွှဲတိမ်းရှောင်သည်။
သူ့ရင်ပတ် အမွှေးကြမ်းတွေက မိစံလက်ဖဝါးနုနုကို ယားကျိကျိဖြစ်စေသည်။ပေါင်းခြင်းထိကပ်နေသဖြင့် သူ့လချောင်းမာကြီးက ထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြင့် မိစံပေါင်ကြားထဲကို လာထောက်၏။ မိစံအသဲ ကလိကလိ ဖြစ်သွားမိ၏။
“ လွှတ်နော်အီစမိုင် ... နင်မယုတ်မာနဲ့နော် ... ”
“ ချစ်လို့ပါ ... မိစံရယ် ... ”
“ ဘာချစ်တာလဲ ... ငါမëကိက်ဘူး ... အိုး ... မလုပ်ပါနဲ့ဆို ... ”
အီစမိုင်၏လက်မောင်းကြီးတစ်ဖက်က မိစံ၏ ခါးသိမ်လေးကို မြွေကြီးတစ်ကောင်ရစ်ပတ်ထားသလို တင်းကျပ်စွာ ဆွဲယူပွေ့ဖက်ထား၏။ မာတောင့်တောင့် အချောင်းကြီးကမိစံပေါင်းကြားတွင် လာထောက်နေ၏။ မိစံ ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။
“ ဟော ... ဟိုမှာ မစ္စတာကြီးဆင်းလာပြီ ”
ထိုကဲ့သို့ပြောမှ အီစမိုင်လန့်သွားပြီး အေးမိစံကို ရုတ်တရက် လွှတ်ပေးလိုက်သည်။အီစမိုင်လှေကားပေါ်သို့ လှမ်းကြည့်သည်။ ဘယ်သူမှမရှိ ...အီစမိုင်လက်မှ လွတ်သွားသော အေးမိစံက လှစ်ကနဲ သူမ၏ရေခွက်နှင့် ဆပ်ပြာခွက်ကို ဆွဲယူပြီး ပြေးထွက်သွားတော့သည်။ နောက်ကိုလုံးဝမကြည့်မိလောက်အောင် အသဲတုန်အူတုန် ဖြစ်သွားရသည်။ ယင်ဖိုမသန်းဖူးသော အပျိုစင်ကလေး၏ ပါးပြင်မွတ်မွတ်မှာ အီစမိုင့်နှာခေါင်းကသရမ်းသွားပေပြီ။ အို ... ရှက်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။
အေးမိစံ ရှက်ရွံ့ ရင်ဖိစွာဖြင့် အဆောင်တွင်းသို့ပြေးဝင်ခဲ့သည်။ ဝှူး ... ဘယ်သူမှမမြင်လိုက်လို့တော်သေးတာပေါ့ ...ရေဘုံဘိုင်တွင် ကြောင်ရပ်နေသော အီစမိုင်မှာ အေးမိစံ၏ သွက်သွက်ခါတုံသွားသောနောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်ကာ မချင့်မရဲ ဖြစ်ကျန်ခဲ့တော့သည်။
ဆရာမလေး နန်းမူတစ်ယောက် မြနန္ဒာဆေးရုံတွင် အလုပ်ဆင်းခဲ့သည်မှာ တစ်ပတ်ပြည့်ခဲ့ပေပြီ။ ဆေးရုံမှ ဝန်ထမ်းများနှင့်လည်း အတော်များများ သိကျွမ်းခင်မင်လျက် ရှိပြီ။နန်းမူကို ကွန်ပေါင်ဒါအီစမိုင်တို့အုပ်စုမှ “ နှစ်လုံးသားလှတဲ့ ဆရာမလေး ” ဟု ကင်ပွန်းတပ်ထားသည်။ မသိသူအတွက်တော့ ဤနာမည်မှာ ရိုးရိုးလေးဖြစ်၏။ အမှန်တော့ အီစမိုင်တို့၏အဓိပ္ပါယ်ကတစ်မျိုး၊ ထိုနာမည်သည် နန်းမူ၏ ရင်သားစိုင်နှစ်မွှာအလှကို ဂုဏ်ပြုထားခြင်းပေတည်း။
အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment