ကျေးဇူးရှင် (စ/ဆုံး)

ကျေးဇူးရှင် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ။

ဒေါ်တင့်တင့်တယောက် ခင်ပွန်းသည်တာဝန်ကျရာ တောင်ကြီးကို လိုက်မသွားမိတာ အမှားကြီးမှားသွားပလား စိတ်နဲ့ တညလုံးအိပ်မပျော်ခဲ့ဘူး။ အိမ်ထောင်သက် ၁၀ နှစ်သက်တမ်းမှာ တခါမှအလိုးမပျက်ခဲ့တဲ့ အရာရှိဦးမောင်မောင်ဟာ မနေ့ကပဲ တောင်ကြီးကို ယာယီပြောင်းရွှေ့သွားရတယ်။ 

တကယ်တော့ ဦးမောင်မောင်ဟာ ဒေါ်တင့်တင့်ထက် ၁၀နှစ်အသက်ကြီးတယ်။ ဒေါ်တင့်တင့်ဆိုပေမယ့် အသက်က ၃၅နှစ်။ ငယ်ရွယ်နုပျိုသွေးသားတောင့်တတဲ့အရွယ်။ အရာရှိကတော်မို့သာ ဒေါ်တတ်ခေါ်ရတာ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက ခုချိန်ထိ လန်းတုန်း။ ဒီလိုနဲ့ဒေါ်တင့်တင့်တယောက် မနက်စောစောထ ခြံထဲလမ်းထလျှောက်ရင်း ကားဂိုဒေါင်အဟောင်းလေးရှေ့ဖြတ်လျှောက်ရင်း 

" ဇော်ဇော်ရယ် မနေ့ညကလဲလေးချီလိုးတာတောင် အားမရသေးဘူးလား"

ဆိုတဲ့အသံကြောင့် ဒေါ်တင့်တင့်တယောက် ဂိုဒေါင်းနားလေးကပ်နားစွင့်နေမိတယ်။ ဒီဂိုဒေါင်က နယ်ကဦးမောင်မောင်ရဲ့တူ ဇော်ဇော်တို့လင်မယားနေထိုင်တဲ့ အိမ်လေးပေါ့။ ဇော်ဇော်အသက်က ၂၅နှစ်ဆိုပေမယ့် သူ့အမျိုးသမီး မထားက ကျမထက် ၂ နှစ်လောက်တောင် ကြီးသေးတယ်။ အိမ်မှာ ကားမောင်းဖို့ဇော်ဇော်ကိုခေါ်ထားရင်း သူ့အမျိုးသမီး မထားကို အိမ်ကူရအောင်ဆိုပြီး ခင်ပွန်းဦးမောင်မောင်က စီစဉ်ပေးခဲ့တာပါ။ 

" ဖွတ် ဖွတ် ဖွတ်"

ဆိုတဲ့ အသံတွေကြားမှ ဒေါ်ထားထားလဲ သတိဝင်လာပြီး အသံမကြားအောင် ခြေသံဖွဖွနင်းပြီး ဇော်ဇော်တို့လင်မယားရဲ့ အချစ်ဇာတ်ဝင်ခန်းကိုတိတ်တဆိတ်ချောင်းကြည့်နေမိတယ်။ အပေါက်ကြားကမြင်ကွင်းကြောင့် ဒေါ်တင့်တင့်တယောက် 

" အို"

ဆိုတဲ့အသံလေးနဲ့ အံ့သြမှင်သက်မိတယ်။ ကြည့်လေ အသက်၂၅ နှစ် လူဗလန်လေး ဇော်ဇော်ရဲ့လီးကြီးဟာ ၇ လက်မကျော်Iလုံးပတ်က ကျည်ပွေ့နီးနီးလောက်။ ကုတင်ခြေရင်းမတ်တပ်ရပ်ပြီး မထားရဲ့ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်ခါးကျဉ်းလေးကို ကိုင်ပြီးလိုးနေတာ။ မထားခမျာ ခင်ပွန်းသည်လူပိန်လေးဇော်ဇော်ရဲ့ လီးကြီးကိုကြိတ်ခံရင်း အောက်ကနေ တအင်းအင်းညည်းနေရှာတယ်။ လိုးနေရင်းဇော်ဇော်က 

" မမထား ကျနော်လိုးတာကောင်းလား' 

" ကောင်းတာပေါ့ဇော်ဇော်ရယ် ဒီလီးကြီးနဲ့ဆို ငရဲပြည်လည်း မမထားလိုက်ရဲတယ်။ လိုး ဇော်ဇော်။ မမထားကိုအားရအောင်လိုး" 

စကားလဲဆုံးရော ဇော်ဇော်ရဲဆောင့်ချက်တွေဟာ မြန်ဆန်လာပြီး အောက်ကမထားဟာ 

" တအင်းအင်း

ညည်းညူရင်း သူ့ခါးလေးကို ကော့ကော့ပေးရှာတယ်။ ဇော်ဇော်လဲဆယ်ချက်လောက်ဆောင့်ရင်း ကိုယ်ကိုမထားအပေါ်လှဲချရင်း မထားနှုတ်ခမ်းလေးကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်နေခဲ့တယ်။ ဒေါ်တင့်တင့်တယောက် အမျိုးသမီးပီပီ မထားအပေါ်အမျိုးအမည်မသိ မနာလိုစိတ်လေးဖြစ်ပေါ်ပြီး လေးတွဲတဲ့ခြေလှမ်းတွေနဲ့ တိုက်ပေါ်တက်ခဲ့တယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ တံခါးပိတ်ပီး လက်ညှိုးလက်ခလယ်နှစ်ချောင်းပူးပြီး ဇော်ဇော်ရဲ့လီးကြီးကိုမှန်းခါ မိမိအဖုတ်ကို အာသာဖြေခဲ့ရတယ်။ နေ့လည် ၁၁ နာရီခွဲလောက်ရောက်တော့ ဒေါ်တင့်တင့်က 

" ဇော်ဇော်ရေ အန်တီကိုကံ့ကော်ဆေးခန်းလိုက်ပို့ပါအုံး" 

ဟုတ်အန်တီ ကျနော်ကားထုတ်ခဲ့မယ်။ ဒီလိုနဲ့ကံ့ကော်ဆေးခန်းကအပြန် 

" ဇော်ဇော်ရေ … ၃၅လမ်းက ကြေးအိုးဆိုင်ကို မောင်းကွယ်။ ကြေးအိုးစားရအောင်" 

ကြေးအိုးဆိုင်ရောက်တော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ရင်း 

" ဇော်ဇော် အန်တီဘာလို့ ဆေးခန်းပြလဲသိလား" 

ဇော်ဇော်လဲ ခေါင်းလေးယမ်းပြီး 

" အန်တီဘာဖြစ်လို့လဲ" 

ဆိုတော့ ဒေါ်တင့်တင့်က

" အန်တီကလေးလိုချင်လို့ ဆေးစစ်တာ ကလေးရနိုင် မရနိုင်ပေါ့။ ဆေးစစ်ချက်ကတော့ အန်တီက ကလေးရနိုင်တယ်တဲ့။ ဒါဆို မင်းဦးလေးကပဲမြုံနေတာဖြစ်မယ်" 

တဆက်တည်းမှာပဲ 

" ဇော်ဇော် အန်တီတို့ကျေးဇူးတွေ မင်းပေါ်ဘယ်လောက်ရှိတယ်ဆိုတာ မင်းသိတယ်နော်။ ဒီတော့ ရှင်းရှင်းပဲပြောမယ် ဒီကျေးဇူးတွေ မင်းပြန်ဆပ်ချင်ရင် အန်တီကို ကိုယ်ဝန်ရအောင်လုပ်ပေးပါ" 

ဇော်ဇော်လဲအံ့သြသွားပြီး 

" ဖြစ်… ဖြစ်ပ့ါမလားအန်တီ။ တော်ကြာ ဦးလေးသိသွားရင် မကောင်းဘူးဖြစ်နေပါ့မယ်။ ဘာမှမဆိုးရိမ်နဲ့ဇော်ဇော် မင်းဦးလေးက အန်တီပြောသမျှပဲ။ အဓိကက မင်းသာ ဘယ်သူ့မှမပြောနဲ့"တဲ့။ 

" ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ"

ဆိုတော့ ဒေါ်တင့်တင့်မျက်နှာဟာ ဆယ်ကျော်သက်တယောက်လိုပဲ ရွှင်မြူးသွားခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကြေးအိုးစားအပြီးမှာ ဒေါ်တင့်တင့်က 

" ၇၈ လမ်းက ဟော်တယ်ကိုမောင်းကွာ"တဲ့။ 

ဒီလိုနဲ့ ဟော်တယ်အခန်း ထဲရောက်တော့ ဒေါ်တင့်တင့်ဟာ လက်တဖက်နဲ့ဇော်ဇောကို သိုင်းဖက်ရင်း ပါးပြင်အနှံ့အနမ်းမိုးတွေရွာရင်း ဇော်ဇော်နှုတ်ခမ်းကို တယုတယစုပ်နေခဲ့တယ်။ အခြားလက်တဖက်နဲ့ ဇော်ဇော်အင်ကျီကြယ်သီတွေဖြုတ်ပေးနေခဲ့တယ်။ ဇော်ဇောလဲ စွင့်ကားတဲ့ဒေါ်တင့်တင့် တင်သားတွေကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ညင်ညင်သာ ခြေမွပေးနေတယ်။ ခဏအကြာနှစ်ယောက်သား အဝတ်အစားတွေကို အပြန်အလှန်ချွတ်ပေးရင်း ဇော်ဇော်မျက်လုံးပြူးသွားတယ်။

ကြည့်လေ အိမ်ထောင်ရှင်မရဲ့နို့တဲ့ဗျာ။ လုံးဝန်းပြီး ကျစ်ထုပ်နေတယ်။ အရွယ်အစားကလဲ ထန်သီးနုနုအရွယ်အစား နို့သီးခေါင်းတွေဟာ ပန်းရောသမ်းနေတယ်။ ဇော်ဇော်လဲ အငမ်းမရနို့တွေကိုစို့ရင်း ဘယ်လိုမှစိတ်မထိန်းနိုင်တဲ့အဆုံးမှာ ဒေါ်တင့်တင့်ကို ညင်ညင်သာသာအုတ်နံရံဘက်တွန်းရင်း မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်ချကာI ဒေါ်တင့်တင့်ခြေထောက်တချောင်းကို မိမိပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်ရင်း ဒေါ်တင့်တင့်ရဲ့ အမွှေးရိတ်ထားတဲ့ အဖုတ်လေးကို လျှာလေးနဲ့ ကလိပေးလိုက်တယ်။ 

ဒေါ်တင့်တင့်လဲ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ဇော်ဇော်ခေါင်းကို ညင်ညင်သာပွတ်ပေးနေတယ်။ တချက်တချက်အောက်ကိုငုံ့ကြည့်တော့ မိမိရဲ့စောက်စိလေးကို လျှာလေးနဲ့ကလိ.. တခါတခါ လက်ကလေးနဲ့ဖြဲပြီး စောက်ပတ်အတွင်းသားနံရံတွေကို လျက်ပေးနေတဲ့ ဇော်ဇော်ရဲ့လျှာအသွင်းအထုတ်လေးကိုကြည့်ရင်း မိမိတသက်မှာတခါမှမခံစားဖူးတဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် ဆယ်ကျော်သက်လေးလို ကြည်နူးနေမိတယ်။ 

တဆက်တည်းမှာပဲ ဇော်ဇော်အပြုအစု အယုအယတွေနဲ့ တွေ့ရတာ နောက်ကြလေခြင်းဆိုတဲ့ နှမျောမှုလဲဖြစ်ပေါ်ခဲ့တယ်။ ဇော်ဇော်လဲ ၁၅ မိနစ်လောက် ဘာဂျာပေးအပြီးမှာ ဒေါ်တင့်တင့်ခန္ဓာကိုယ်ဟာ ဆတ်ကာဆတ်ကာတွန့်သွားတယ်။ ဒေါ်တင့်တင့် မိမိလျှာနဲ့တခါပီးတာကို ဇော်ဇော်လဲကြည်နူးနေမိတယ်။ ခဏအကြာ ဒေါ်တင့်တင့်ဟာ ဇော်ဇော်လက်မောင်းကို ဆွဲတင်ပြီး 

" မောင် တော်ပီကွာ မကိုမနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့ မ မခံစားနိုင်တော့ဘူး"

ဆိုတဲ့ ခပ်ချွဲချွဲအသံလေးနဲ့ ပြောရှာတယ်။ နောက်အိပ်ရာပေါ် ပက်လက်ကလေးလှန်ပေးနေတယ်။ ဇော်ဇော်လဲ အိပ်ရာပေါ်တက်တော့ တသက်မှာတခါမှမအိပ်ဘူးတဲ့ ရေမြှုပ်မွေ့ရာပေါ်မှာ အပျိုတယောက်အလှထက်ပိုတဲ့ မိန်းမကိုလိုးရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ရင်ခုန်နေတယ်။ 

ဇော်ဇော်ဟာ ဒေါ်တင့်တင့်ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ညင်ညင်သာဆွဲကားပြီး မိမိလီးကြီးကို စောက်ပတ်အဝမှာတေ့ပြီး ဖြေးဖြေးခြင်းဖိလိုက်တယ်။ ကြည့်ပါအုံးဗျာ အနှစ် ၁၀ အိမ်ထောင်ရှင်မသာပြောတာ စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးဆိုတော့ ဇော်ဇော်လီးကြီးဟာ ဘယ်လိုမှလျောလျောရှုရှုမဝင်ပဲ ကျပ်နေခဲ့တယ်။ ဇော်ဇော်လဲ ဒေါ်တင့်တင့်ပါးလေးနမ်းရင်း မမ နဲနဲနာမယ်နော် မောင်လိုးတော့မယ် ဆိုတော့ 

" လိုးပါမောင် မောင်ကြိုက်သလောက် လိုး" 

ဆိုတဲ့စကားမဆုံးခင် ဗျစ်ဆိုတဲ့အသံနဲ့ အတူ ဒေါ်တင့်တင့်အောက်နှုတ်ခမ်းတွေကို ပျက်လုမတတ်သွားနဲ့ကိုက်လိုက်မိတယ်။ ဇောဇော်လဲ အဆုံးထိလိုးလိုက်ရင်း သူ့လီးကြီးဟာ ဒေါ်တင့်တင့်သားအိမ်ကို သွားသွားထောက်တယ်။ ဒေါ်တင့်တင့်လဲညည်းတွားရင်း 

" ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ် မဘဝမှာ ဒီလိုနာနာကျင်ကျင်တခါမှ အလိုးမခံခဲ့ရဘူးဘူး။ မောင်နဲ့ တွေ့မှ မဆန္ဒတွေပြည့်ဝတော့တယ်" 

ဇော်ဇော်လဲအချက်ငါးဆယ်လောက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုး အပြီးမှာ ဇော်ဇော်သုပ်ရည်တွေဟာ ဒေါ်တင့်တင့်စောက်ခေါင်းထဲပြည့်လျှံသွားတယ်။ ဒီလိုနဲ့ နားလိုက်လိုးလိုက်လုပ်ရင်း ညနေနေဝင်ချိန်မှာ နှစ်ယောက်သား ပြန်ခဲ့ကြတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မိမိဇနီး ထားထားကို 

" မထား ဒီနေ့ကျနော်ဖျားချင်သလိုဖြစ်လို့ စောစောအိပ်တော့မယ်"

ပြောပြီး အိပ်ရာဝင်ခဲ့တယ်။ မထားလဲခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဇော်ဇော်ရဲ့ ထူးခြားတဲ့အမူအရာကိုကြည့်ပြီး အံ့သြနေတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ အိမ်ထောင်သက် ၂နှစ်အတွင်းမှာ အမြဲတမ်းမိမိကို ၂ခါအနဲဆုံးလိုးပြီးမှအိပ်တဲ့ ယောက်ကျားက ဒီနေ့မှ ထူးထူးဆန်းဆန်းပါလား။ 

ဒီလိုနဲ့ ညတရေးနိုး လုပ်နိုးလုပ်နိုးနဲ့ဆောင့်ရင်း မနက် ၄ နာရီသာ ထိုးသွားတာ ကိုယ်တော်ချောက အိပ်တုန်း။ ဒီလိုနဲ့ သူမလဲဘယ်လိုမှ အောင့်အီးမနေနိုင်တဲ့အဆုံး ဇော်ဇော်ပုဆိုးကို ချွတ်ခါ ဇော်ဇော်လီးကို ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ပေးနေတယ်။ 

ဇော်ဇော်လီးရဲ့ အနံ့တခုကြောင့် မထားမျက်မှောင်ကုပ်စဉ်းစားနေတယ်။ မနေ့မနက်က ဇော်ဇော် ငါ့ကိုလုပ်ပြီး နှစ်ယောက်အတူရေးချိုးတော့ ဇော်ဇော်လီးကို ငါကိုယ်တိုင် ဆပ်ပြာနဲ့ကျကျနန ပွတ်တိုက်ဆေးကြောခဲ့တာပါ။ အခုဘာကြောင့် ဒီအနံ့က ရနေရတာလဲ။ မထားလဲ အတွေးရေယာဉ်ကြောမှာနစ်မျောရင်း 

" ငါစိတ်ထင်လို့နေမှာပါ'

ဆိုပြီး ဖြေဖျောက်ပစ်လိုက်တယ်။ ၁ လခွဲအကြာ ဦးမောင်မောင် ပြန်ရောက်လာတော့ ဒေါ်တင့်တင့်ဟာ ဦးမောင်မောင်ကိုပြေးဖက်ပြီး 

" ကိုကြီးကို ဝမ်းသာစကားပြောရအုံးမယ်။ တင့်လေကိုယ်ဝန်ရနေပြီ"တဲ့။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

အသေကျွေးတဲ့ မိထွေး (စ/ဆုံး)

အသေကျွေးတဲ့ မိထွေး (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

“ ထူးပိုင်ရေ… မနက်ဖန်ကျရင် မင်းအဖေ ရှိရာ လားရှိုးဘက်ကို လိုက်ရမယ်… ကားနဲ့ပဲ သွားမှာ ဆိုတော့ လမ်းမှာ တစ်ည အိပ်ရမယ်ကွ… မေလေးကတော့ မန္တလေးမှာ တစ်ည ဝင်အိပ်မယ် စဉ်းစားထားတယ်… မန္တလေးည လျှောက်လည်ကြတာပေါ့… မင်း… အထုပ်အပိုးတွေ မေလေး ပြင်ပေးထားတယ်… မင်းလည်း စာမေးပွဲ ပြီးနေပြီဆိုတော့… အေးဆေးပဲမလား…” 

“ ဟုတ်… မေလေး… အေးဆေးပါပဲ… အဖေက ဘာလို့ ခေါ်တာလဲဗျ…”

“ သြော်… သူလည်း တို့တွေနဲ့ ခွဲနေရတာ ၄ လ လောက် ရှိတော့ လွမ်းလို့ နေမှာပေါ့… မင်းလည်း ကျောင်းပြီးတာနဲ့ တခါထဲ ခေါ်လိုက်တာ… ဘာလဲ… ရည်းစားတွေ လွမ်းကျန်ခဲ့မှာ စိုးလို့လား…”

“ ဟုတ်တယ်… မေလေးရ… စောစော ပြောရောပေါ့ဗျာ…အခုမှ စာမေးပွဲ ပြီးလို့… နောက်ရက်တွေ သူတို့နဲ့ လျှောက်လည်မလား မှတ်တယ်… ဟေ… သူတို့ ဆိုတော့… ဘယ်နှစ်ယောက်တောင် ရှိတုန်းကွ…” 

“ နှစ်ယောက်ပါ… မေလေးရာ… အချင်းချင်းလည်း သိတယ်… ဘော်ဒါအကန့်သဘောမျိုး ထားကြတာ…”

“ ဟ… မင်းက စွံလှချည်လားကွ… ရိုးရော ရိုးကြရဲ့လား…”

“ မေလေးကတော့ လုပ်ပြီ… ရည်းစားထားပါတယ်ဆိုမှ… ရိုးရဲ့လား ဆိုတော့… ကျနော်က ဘယ်လို ပြန်ဖြေရမှာလဲ… ဖန်ပေါင်းချောင်ထဲ ထည့်ပြီး ထိုင်ကြည့်နေတယ်လို့ ဖြေရမလား…”

“ ခိခိ… မင်းကတော့ အဖေ့ခြေရာ နင်းပါ့ကွာ… ကဲ… ထားပါတော့… ဟိုမှာ တစ်လ လောက် နေပြီး မင်းဘာသာ ပြန်ချင်လည်း မင်းအဖေကို ပြောပြီး ပြန်ပေါ့… မေလေးတော့ ဟိုမှာ ဘယ်လောက် ကြာကြာ နေရမလဲ မသိသေးဘူး…”

“ ဟုတ်ပါပြီ… မေလေးရာ… ဒါဆိုလည်း ကျနော် အခုမှ စာမေးပွဲခန်းက ပြန်လာတာဆိုတော့… သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဘီယာဆိုင် သွားလိုက်ဦးမယ်…” 

“ အေးအေး… စောစောတော့ ပြန်လာခဲ့… ဒီက ဒေါ်သိန်း နဲ့ ဦးဖိုးတုတ်ကို မနက်ဖန် မနက် ရွာပြန်လွှတ်မှာမို့…”

“ ဟုတ်ကဲ့… မေလေး… သွားပြီ…”

အိမ်မှ ထွက်ခွာသွားသော ထူးပိုင် ရဲ့ ကျောင်ပြင်ကို ကြည့်ပြီး မေလေး ခေါ် ဒေါ်မေဝသန် သည် သူမ ဖြစ်စဉ်ကို ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။ အသက် ၃၀ သာ ရှိသေးသော မေဝသန် သည် ထူးပိုင် ရဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးအောင် နှင့် လွန်ခဲ့သော ၃ နှစ်ကမှ အိမ်ထောင်ကျသည်။ မုဆိုးဖိုဖြစ်လို့ သနားပိုကာ ကြင်နာမိရာမှ ငြိကြခြင်း ဖြစ်သည်။ 

ဦးအောင်က နယ်စပ်က ပစ္စည်းတွေကို မြို့ကြီးတွေကို သွင်းသည့် အလုပ် လုပ်သည်။ ထိုက်သင့်သလောက် ပိုက်ဆံ ရှိလို့လည်း လက်ထပ်ခွင့်တောင်းတော့ မေဝသန် မငြင်းဖြစ်။ ထူးပိုင်က အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက အသက် ၁၆ နှစ်သာ ရှိသေးသည်။လူပျိုပေါက် အရွယ်မို့ ထိန်းရခက်သော်လည်း သူ့ဘာသာ အေးဆေး နေတတ်သည်။ 

မေဝသန်လည်း အစက သူစိမ်းဆန်ဆန် ဖြစ်ပေမယ့် ထူးပိုင် အသက်အရွယ် ရောက်လာတာနဲ့ အမျှ သူငယ်ချင်း ပုံစံ ပေါင်းဖြစ်ကြသည်။ သူ့ကိုလည်း သူ့အမေ နေရာဝင်လာတာမို့ အမေ လို့တော့ မခေါ်နိုင်ပေမယ့် နာမည် အဖျားဆွတ်တဲ့ မေလေး ဟုပင် ထူးပိုင် ကိုယ်တိုင် နာမည် ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးအောင်က မေဝသန်ထက် ၁၀ နှစ် ကြီးသည်။ ဆိုတော့ သူတို့ သားအဖ နှစ်ယောက်နဲ့ ဆိုရင် ၁၀ နှစ်ကြီး၊ ၁၀ နှစ်ငယ် အနေအထား ဖြစ်သည်။

ဦးအောင်က ကာမကိစ္စမှာ သန်သည်။ အထာနပ်သည်။ ဦးအောင် ရန်ကုန်မှာ ရှိနေလျှင် ညတိုင်း သူနှင့် ဆက်ဆံသည်။ နယ်က ပြန်လာလာချင်း ညတွေ ဆိုရင် မိုးလင်းတဲ့ အထိ လုပ်တတ်သည်။ အဲ့လို အချိန်ဆို မေဝသန် တစ်ယောက် နောက်နေ့ လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့။ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး စပ်နေကာ ကိုင်ဆောင့်ထားသလိုပင်။ တကယ်လည်း ဦးအောင်က ကိုင်ဆောင့်ခဲ့တာပဲလေ။ အသက် ၄၀ ကျော်မို့ သန်တုန်း မြန်တုန်းပင် ဖြစ်သည်။

အားဆေးတွေလည်း စုံအောင် စားသည်။ ဟိုးတခေါက်ကဆို မြစ်ကြီးနားက ဖျံသို အရက် ဆိုပြီး ဝယ်သောက်ကာ မေဝသန်ကို အသေကြုံးထည့်သေးသည်။ အခုလည်း လားရှိုးကို သွားနေတာ ၄ လ လောက် ရှိနေပြီး၊ ကုန်ပစ္စည်းတွေက နည်းနည်း ကြာနေသဖြင့် မေဝသန်တို့ကို လှမ်းခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဦးအောင်က အပြင်မိန်းမကိစ္စတော့ စိတ်ချရသည်။ ဦးအောင်သည် အစွဲအလမ်းကြီးသည်။ 

ဒါ့ကြောင့်ပဲ မေဝသန်ကို သူ့ တလက်ကိုင် အနေနဲ့ပဲ ထားခြင်းကြောင့် လက်ထပ်ယူခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ညဘက်ကျတော့ ထူးပိုင် စောစော ပြန်ရောက်လာသည်။ မေဝသန်နှင့် အတူ ဒေါ်သိန်းတို့ရဲ့ အထုပ်အပိုးတွေကို ကူသိမ်းပေးပြီး၊ စောစော အိပ်ကြသည်။ ဒေါ်သိန်းတို့က ထူးပိုင် ငယ်ငယ်ထဲက အိမ်မှာ ကူဖော်လောင်ဘက် လုပ်ပေးကြတာ။

ဆွေမျိုးတွေလို ဖြစ်နေပြီ။ မနက်စောစော ထကြကာ၊ ဒေါ်သိန်းနှင့် ဦးဖိုးတုတ်တို့ လင်မယားကို ရန်ကုန်ဘူတာကြီးမှာ နေရာချခဲ့ပြီး သူတို့ ပြန်လာရမယ့် ရက်ကို ဖုန်းဆက် အကြောင်းကြားမည်ဟု ပြောခဲ့သည်။ ရန်ကုန်အထွက် သပြေရိပ်မှာ ဝင်ကာ မနက်စာ စားကြသည်။ မေဝသန်ကတော့ မုန့်ဟင်းခါး ကို အိုးဘဲဥ၊ အီကြာကွေးနှင့် မန်းလေးပဲကြော် ထည့်စားကာ လက်ဘက်ရည်ချိုဆိမ့် သောက်ပြီး၊ ထူးပိုင်ကတော့ ထမင်းကြော်ကို ဆိတ်သားဟင်းနှင့် စားသည့်အပြင် တိုရှည်တစ်ပွဲ၊ ပေါက်ဆီ နှစ်လုံးနှင့် နွားနို့ တစ်ခွက် သောက်နေသည်။ ဒီလောက်စားလို့လည်း ဒီခန္ဓာကိုယ် ဖြစ်တာဟု မေဝသန် တွေးနေမိသည်။ ဟုတ်သည်။

ဦးအောင်ရော၊ ထူးပိုင်ရော လူကောင်ကြီးသည်။ ဦးအောင်သည် လူကောင်ကြီးသည်နှင့် အမျှ ညီတော်မောင်ကလည်း တော်တော်ကြီးသည်။ ထူးပိုင်ရဲ့ ညီလေးရော တော်တော်လေးမှ ကြီးရဲ့လားလို့ မဆီမဆိုင် စဉ်းစားရင်း မေဝသန်ရဲ့ ညီမလေးက စိုစိစိ ခံစားလိုက်ရသည်။

ကိုယ်ပိုင်ကားနှင့် ထွက်လာသောကြောင့် သက်တောင့်သက်သာနှင့် အေးဆေးပဲ မောင်းလာခဲ့သည်။ အစပိုင်းတော့ မေဝသန် မောင်းနေပေမယ့် သပြေရိပ်က အထွက်မှာတော့ ထူးပိုင် တလှည့် မောင်းပေးသည်။ ညနေ ၅ နာရီလောက်မှာ မန္တလေးမြို့ထဲ ရောက်သွားသည်။ တည်းခိုစရာ မရှာသေးပဲ၊ မန္တလေး မဟာမြတ်မုနိဘုရားကို ဝင်ဖူးကြသည်။ ပြီးမှ အနီးအနားက တရုတ် ထမင်း၊ ဟင်းရောင်းရာ ဆိုင်တစ်ခုထဲ ဝင်ပြီး ညစာ စားကြသည်။ ထူးပိုင်က ပင်လယ်စာ အထူးသဖြင့် မုတ်ကောင်တွေ ခရုတွေကို တအား စားသည်။ 

ဒါလည်း သူ့အဖေ ဦးအောင်နှင့် တူသည်။ အဲ့ဒါကြောင့်လည်း ဦးအောင်သည် အိပ်ရာပေါ်က ကိစ္စတွေမှာ ကျွမ်းကျင်အဆင့် ရောက်တာဟု ထင်သည်။ ညစာစားပြီးမှ ဟော်တယ်ပတ်ရှာရသည်။ အဲ့ဒီတော့မှ ပြသနာ ဖြစ်တော့သည်။ အခုချိန်က ခရီးသွားရာသီမို့ အခန်းတွေ အားလုံး ပြည့်နေသည်။ဒီလိုနဲ့ ဟော်တယ် တစ်ခုပြီး တစ်ခု ပတ်ရှာလိုက်တာမှာ နှစ်ယောက်ခန်းတော့ ရသေးသည် ဆိုတာ သွားတွေ့သည်။ ထူးပိုင်ကတော့ မေဝသန်ကို နောက်ထပ် ထပ်ရှာဦးမလား မေးသော်လည်း၊ လူက ပင်ပန်းတာက တကြောင်း၊ နောက်ထပ် ရှာလည်း ရမရ မသေချာတာက တကြောင်းကြောင့် ဒီမှာပဲ အခန်းယူရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ 

တစ်ခန်းထဲ အတူတူ နေရမှာကို ဘယ်သူမှ မပြောရန် မေဝသန်က ထူးပိုင်ကို မှာသည်။ အခန်းထဲ ဝင်ကြည့်တော့မှ တကယ့်ကို ချွေးပြန်စရာ ဖြစ်သွားသည်။ အခန်းအလယ်မှာ နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင် တစ်လုံးပဲ ရှိသည်။ ထူးပိုင်ကတော့ မေဝသန်ကို သူ အောက်မှာ ဆင်းအိပ်ပေးမည်ဟု ပြောသော်လည်း မန္တလေးဆောင်းရဲ့ အအေးကို ခံနိုင်မည် မဟုတ်တာကြောင့် သူနှင့်ပဲ ကုတင်ပေါ် အတူအိပ်ရန် မေဝသန်က ပြောသည်။ အလယ်မှာ ခွခေါင်းအုံး (ဖက်ခေါင်းအုံး) ခြားထားမည်ဟု ပြောသည်။

နုံးကာ ပင်ပန်းသောကြောင့် မေဝသန်က အရင်ဆုံး ရေဝင်ချိုးလိုက်သည်။ ရေပန်းအောက်က ဖွာကျလာတဲ့ ရေနွေးနွေးတွေက ပင်ပန်းနွမ်းနွယ်မှုကို ဆေးချပေးသည်။ ထိုနည်းအတူ လန်းဆန်းတက်ကြွမှုတွေ ဝင်လာကာ လန်းဆန်းလာသည်နှင့် အမျှ သွေးသားတွေ ဆူပွက်လာပြီး လိင်စိတ်လည်း ဖြစ်လာသည်။ မေလေးသည် သူမရဲ့ ဆူဖြိုးနေသော နို့ ၂ လုံးကို မိမိဘာသာ ဆုတ်နယ်လိုက်ပြီး၊ အောက်က ညီမလေးကိုလည်း လက်ချောင်းတွေနှင့် ပွတ်သပ်နေမိသည်။ 

သွေးသားမစပ်တဲ့ ယောကျာ်းလေး တစ်ယောက်နှင့် အခန်း တစ်ခန်းထဲ အတိအကျ ပြောရရင် ကုတင်တစ်ခုထဲမှာ အိပ်ရမည် ဆိုသည့်အတွေးက မိမိရဲ့ သွေးသားတွေကို ဆူပွက်စေသည်။ မိမိရဲ့ လင်ယောကျ်ား ဖြစ်သူ ဦးအောင်ကို သတိရမိသည်။ ဦးအောင်နဲ့သာ ဒီအချိန်ဆိုလျှင် စိတ်တိုင်းကျ ဖြုတ်ကျတော့မည်မှာ မလွဲ။ အခုလည်း အခန်းထဲ ရှိနေတာ ဦးအောင်ရဲ့ သွေးသားရင်းဖြစ်သူ ထူးပိုင်။ ထူးပိုင်ရဲ့ ညီလေးကရော အကြီးကြီးပဲလား။သူ့အဖေလိုပဲ ကာမကိစ္စကျွမ်းကျင်မည်လား။ ဆိုသော အတွေးပေါင်းများစွာဖြင့် ညီမလေးကို ပွတ်သပ်ရင်း၊ လက်ချောင်းတွေ ထိုးထည့်ရင်း၊ ပြီးမြောက်သွားသည်။ 

ညဘက် ဘာဖြစ်မလဲ မေဝသန်လည်း မတွေးနိုင်ပေ။ မေဝသန် ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ ရေခဲသေတ္တာထဲက ဘီယာပုလင်းကို ယူသောက်နေသည့် ထူးပိုင်ကို တွေ့လိုက်သည်။ မေဝသန်က ရေချိုးတဘက်ကို ကိုယ်လုံးပတ်ပြီး ထွက်လာသဖြင့် ကောက်ကြောင်းတွေက ပေါ်လွင်သည့်အပြင်၊ နို့တွေကလည်း တင်းရင်းပြီး တဘက်ပတ်ထားသည့်ကြားမှ ပေါက်ထွက်လုမယောင်။ 

မေဝသန်ရဲ့ ရေချိုးအလှကို ကြည့်ပြီး ထူးပိုင်က ဂလု ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဘီယာသောက်တာလား၊ တံတွေးမြိုချတာလားတော့ ကာယကံရှင် ထူးပိုင်ပဲ သိလိမ့်မည်။ ဘီယာကို လက်စသတ်ပြီး ထူးပိုင်လည်း ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ရေချိုးခန်းထဲ ရောက်တော့ မေလေးရဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့တွေ ကျန်နေသေးသည်။

ဆပ်ပြာအနံ့ မွှေးအီအီလေးရော၊ ခုဏက သောက်ထားတဲ့ ဘီယာတန်ခိုးရော၊ ရေနွေးနွေးလေးရဲ့ခံစားမှုကောင်းလေးကရော က ထူးပိုင်ရဲ့ လိင်စိတ်ကို နှိုးဆွနေသည်။ ထကြွနေတဲ့ ညီတော်မောင်ကို ဆပ်ပြာ အမြှုပ်တွေ အများကြီး ဖြစ်အောင် ပွတ်တိုက်ပြီး၊ ခုဏ မြင်လိုက်ရသည့် မေလေးရဲ့ ရေချိုးအလှကို ပြန်မြင်ယောင်ကာ ကွင်းတိုက်နေတော့သည်။ မေလေးကို လုပ်ချင်စိတ်တွေ တအားတက်လာကာ ကွင်းတိုက်တဲ့ အရှိန်ကိုလည်း မြှင့်လိုက်သည်။ ခဏကြာတော့ ပြီးမြောက်သွားပြီးမှ ရေဆက်ချိုးပြီး၊ ရေချိုးခန်းအပြင် ထွက်လာခဲ့သည်။ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်တော့ မေလေးက ဦးအောင်နှင့် ဖုန်းပြောနေသည်။ 

ထူးပိုင်ကို ဖုန်းပြောနေရင်း လှမ်းကြည့်ကာ တိတ်တိတ်နေ ဟု သဘောရတဲ့ လက်ညှိုးလေးကို ဖုန်းပြောနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းနားတိုးကာ ပြသည်။

“ ဟုတ်… ကိုကြီး… မေလည်း လွမ်းပါတယ်… ကိုကြီးက သွားတာ ကြာတာကိုးလို့…” 

“ ခိခိ… ကိုကြီးနော်… သိပ်မဆိုးနဲ့…”

“ ကိုကြီးသားတော့ ဟိုဘက်ခန်းမှာ အိပ်နေလား မသိဘူး… မေလည်း ရေချိုးပြီးကာစ ကိုကြီးဖုန်း လာလို့ ပျော်သွားတာ…” 

“ ကိုကြီးနော်… မနက်ဖန်… တွေ့ရမှာပဲကို… နော်… လိမ္မာတယ်…”

“ အင်းပါ… ဒါပဲနော်… ချစ်တယ်… ချစ်တယ်… မနက်ဖန်မှ ကိုကြီး သဘောကျ… ဟုတ်ပြီလား…”

နားမထောင်လည်း ကြားနေရသော စကားလုံးတွေက ထူးပိုင်ရဲ့ သွေးသားကို ဆူပွက်အောင် လုပ်နေသည်။ ခုဏက ပြန်ငြိမ်သွားသော ညီတော်မောင်သည် ပြန်မတ်စ ပြုလာသည်။ ထူးပိုင်သည် ရေကို ခြောက်အောင် သုတ်လိုက်ပြီး အိပ်ရင် ဝတ်နေကျ ဖြစ်သော ဘောက်ဆာ တစ်ထည်ထဲကို ဝတ်လိုက်သည်။ အင်္ကျ ီ က စွပ်ကျယ် အဖြူ လက်နှင့်။

“ ထူးပိုင်… ဒါပဲ ဝတ်အိပ်တာလား…” 

“ ဟုတ်တယ်… မေလေး… ကျနော် ညအိပ်ရင် ခန္ဓာကိုယ်မှာ များများစားစား ဝတ်အိပ်တာ မကြိုက်ဘူး… အိပ်လို့ မပျော်ဘူး… ရတယ်မလား… မေလေး…”

“ အေးပါ… မင်းက မအိပ်တတ်ဘူးဆိုတော့လည်း တို့က ခွင့်ပြုရုံမှ တပါး တခြား မရှိဘူးလေ…” 

ထူးပိုင်ရဲ့ ဖောင်းပွနေသော ဘောက်ဆာကို ကြည့်ရင်း မေဝသန် က ပြောလိုက်သည်။ 

“ ခုဏ မင်းအဖေ ဖုန်းဆက်တာ တို့တွေ တစ်ခန်းထဲ အတူတူ အိပ်တယ်ဆိုတာ သိရင် တမျိုး မြင်သွားနိုင်တယ်… ဒါ့ကြောင့် လွှဲပြောလိုက်တာ… မင်းလည်း နှုတ်လုံပါစေနော်…”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ… မေလေး… ဟော… ပြောနေရင်းနဲ့ အဖေ့ဆီက ဖုန်းလာနေတယ်…”

“ တီ...တီ…” 

“ ဟေး… ဖုန်းမကိုင်ပဲ ဘာလို့ အသံပိတ်လိုက်တာလဲ…” 

“ ဖုန်းမကိုင်တော့ဘူးလေ… မေလေးရ… ဒါမှ ကျနော် အိပ်နေတယ် ထင်ပြီး ယုတ္တိ ရှိမှာပေါ့…” 

“ ခိခိ… လူလည်လေး… ကဲ… တို့တွေ အိပ်ရအောင်… မနက်ဖန်လည်း ကားမောင်းရဦးမှာဆိုတော့…”

“ ဟုတ်… မေလေး” 

နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ပေါ်မှာ အလယ်ကနေ ခွခေါင်းအုံး ခြားပြီး အသီးသီး နေရာယူကြသည်။

ခဏကြာတော့ ထူးပိုင်သည် အဲကွန်းက အရမ်း အေးသည်ဟု ဆိုကာ အအေးလျှော့လိုက်သည်။ ခဏနေတော့ ပူသည် ဖြစ်ကာ အပေါ်က ခြုံထားသည့် စောင်ပါးလေးကို အောက် ဆွဲချလိုက်သည်။ မေဝသန်ကတော့ ခြုံရက်သားလေးပါပဲ။ 

“ ထူးပိုင်… တို့ကို ခွခေါင်းအုံးပေး… တို့က ခွပြီးမှ အိပ်တတ်လို့… မင်းဘက်လှည့်ပြီး ခွလို့လဲ မဖြစ်ဘူးလေ… ရတယ်မလား…” 

“ ရတယ်လေ… မေလေး ယူလိုက်ပါ…”

“ ကျေးဇူး…”

ခွခေါင်းအုံးကို ခွယူပြီးတော့ ဟိုဘက်ကို ပြန်လှည့်သွားသည်။ ဘီယာသောက်ထားသော ထူးပိုင်၊ အအေးဒဏ်ကြောင့် လည်ချောင်းတွေ ခြောက်ကပ်လာသည်။ ကုတင်မှ ထကာ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေဗူး သွားယူပြီး၊ သောက်လိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်ကို ပြန်တက်လာတော့၊ ဟိုဘက် လှည့်အိပ်နေသည့် မေလေးရဲ့ ကောက်ကြောင်းက စွဲဆောင်နေသည်။ ရေသောက်ပြီးသည်တောင် အာခေါင်တွေ ခြောက်တုန်း။ မေလေးရဲ့ ဘေးနား အသာ ဝင်လှဲလိုက်သည်။

မေလေးရဲ့ ပူလို့ ထင်သည်၊ စောင်ကို မခြုံပဲ ထားထားသည်။ ဒီအတွက် သူမရဲ့ ကောက်ကြောင်းတွေက ထင်ပေါ်နေသည်။ ခွခေါင်းအုံးကို ဖက်ထားသဖြင့် တင်ပါးက အနောက်ကို ပစ်ထားသလို ဖြစ်ကာ တင်သားကြီး တစ်ခုလုံး ဖုပြီး ထွက်နေသယောင်။ ကြည့်နေရင်းနဲ့ စိတ်မထိန်းနိုင်သော ထူးပိုင်သည် မိမိရဲ့ ဘောက်ဆာ ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ကာ ငေါက်တောက် ထောင်မတ်နေသော ညီတော်မောင်ကို ကွင်းတိုက်နေမိသည်။ မေလေးရဲ့ အနားမှာ လှဲနေရင်း၊ မေလေးကို ကြည့်ပြီး ကွင်းတိုက်ရတာက တော်တော်လေး အရသာကောင်းလှသည်။ မေလေး အိပ်နေလောက်ပြီဟု ထင်သဖြင့် လက်က အားပါလာသည်။

“ ထူးပိုင်… ဒါ ဘာလုပ်နေတာလဲ…”

“ ဟာ… မေလေး မအိပ်သေးဘူးလား…”

“ မင်းက လှုပ်နေတော့ ကုတင်က လှုပ်နေတာပေါ့… တို့လည်း အိပ်ပျော်မယ် ကြံကာ ရှိသေး…”

“ ဆောရီးပါ… မေလေးရယ်… မေလေးကို ကြည့်ရင်း မနေနိုင်လို့…” 

“ မင်းတော့ ခက်လှချည်ရဲ့… ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်လုပ်ကွာ… ပြီးရင် အိပ်တော့…” 

“ ကျနော် မပြီးသေးဘူး… မေလေးရ…”

“ မင်းဟာ… ခက်လှချည်ရဲ့… တို့ အိပ်ချင်နေပြီ…”

“ မေလေး… မအိပ်သေးဘူးဆိုတော့… ကူညီပေးပါလားဗျာ…” 

“ ဟေ… မင်းကလည်း မခက်ပေဘူးလား…”

“ မခက်ပါဘူး… မေလေးရယ်… ကျနော် မြန်မြန်ပြီးမှ မေလေး အိပ်လို့ ရမှာမလား…”

“ ရှစ်… မင်းတော့ တော်တော် မလွယ်တာပဲကွာ… ကဲ… မျက်စိမှိတ်ထား…”

ဟိုဘက်ကနေ မလှည့်ပဲနဲ့ စကားပြောနေရာကနေ ထူးပိုင်ဘက်ကို လှည့်လာကာ မေဝသန်သည် ထူးပိုင်ရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ဖမ်းဆုတ်ကိုင်ယူလိုက်သည်။ အ… မင်းလည်း လက်နက်ကြီး ပိုင်ထားတာပဲ ဟု ပြောကာ ကွင်းတိုက်ပေးတော့သည်။

မေဝသန်ရဲ့ လက်သာ ညောင်းလာသည်၊ ထူးပိုင် ကတော့ လုံးဝ မပြီးသေး။ ဘယ်လက်ညောင်းတော့ ညာလက်ပြောင်း ဆိုသည့်အတိုင်း လက်ပြောင်းပေးသည်။ အချိန်ကြာလာသော်လည်း ထူးပိုင် ရဲ့ ညီတော်မောင်က ထောင်မတ်နေတုန်း။ 

“ မင်းက တော်တော် လွန်တယ်ကွာ… မပြီးသေးဘူးလား…”

“ မပြီးသေးဘူး… မေလေးရယ်… ကျနော့်ကို ပြီးစေချင်ရင် တစ်ခု တောင်းဆိုလို့ ရလား… မေလေး…” 

“ ပြောလေ…” 

“ ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ပေးပါလား… မေလေး…” 

“ မင်း ဒီလိုပြောမယ်လို့တော့ ထင်သားပဲ… မင်းဆော်တွေတော့ မင်းဒဏ်ကို တော်တေ်ာ ခံရမှာပဲ…” 

“ သူတို့ကတော့ ကျနော်ကြာလေ… သူတို့ အတွက် ကောင်းလေပဲလို့တော့ ပြောတယ်… မေလေးရော… ဖေဖေ က မကြာလို့လား… အာ… မင်းအဖေလည်း တကယ့် လူသန်ကြီးကွ… တို့မှာ ကြိတ်မှိတ်ခံရတာ…”

“ ကောင်းတော့ ကောင်းတယ်မလား… မေလေး…”

“ တော်ပြီ… စကားမများနဲ့…” 

မေဝသန်သည် ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးကာ လှဲနေရာမှ ထထိုင်လိုက်ပြီး ထူးပိုင်ရဲ့ ညီတော်မောင်ကို ပါးစပ်ထဲ ပလွတ်ကနဲ မြည်အောင် ထည့်ပြီး လွေပေးတော့သည်။

အချောင်းလိုက် စုပ်လိုက်၊ ဥ ကို စုပ်လိုက်နှင့် ပုလွေမှုတ်ပေးတော့သည်။ တရွှီးရွှီး နှင့် တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေသော်လည်း မပြီးသေးပေ။ ၅ မိနစ်မှ ၁၀ မိနစ် ကြာလာသည်။ ဒါလည်း မပြီး။ မေဝသန် ပါးတွေ ချိုင့်နေအောင် စုပ်သော်လည်း မပြီးသဖြင့် စိတ်တိုလာသည်။

“ ထူးပိုင်… မင်းက လွန်လွန်းတယ်ကွာ… တို့ ဒီလောက် စုပ်ပေးနေတာတောင် မပြီးဘူး…”

“ ကျနော်လည်း အံ့သြနေတာ… မေလေး… ဟို နှစ်ယောက်နဲ့တုန်းကတော့ ကျနော် ပြီးချင်တဲ့ အချိန် ကောက်ပြီးလို့ ရတယ်… အခုတော့ မေလေးက စုပ်ပေးနေတယ်… မဝသေးဘူး… ဆက်ခံချင်သေးတယ် ဆိုတဲ့ မသိစိတ်က တင်းခံနေလား မသိဘူး… တော်ရုံနဲ့ မပြီးဘူး…” 

“ ဟာ… စိတ်မတင်းထားနဲ့လေကွာ… တို့လည်း အာတွေတောင် ညောင်းလာပြီ… နောက်ဆုံး လုပ်ပေးစရာ ဒီဆောက်ဖုတ်ပဲ ကျန်တော့တယ်…”

“ ဟီး… အဲ့ဆောက်ဖုတ်နဲ့ ထည့်လိုးပေးပါလား… မေလေး… ဒါဆို အရမ်း မိုက်သွားမှာ…” 

“ အယ်တော့… တို့ စကားမှားသွားတာ…”

“ မမှားပါဘူး… မေလေးရ… မေလေး ပြောတဲ့ မေလေးရဲ့ ဆောက်ဖုတ်က အခုတွေ အရည်တွေ ရွှဲနေပြီလေ…” 

ထူးပိုင်သည် ပြောလည်း ပြော၊ လက်က မေဝသန်ရဲ့ ညီမလေးကို ဆွဲယူပြီး ပွတ်လိုက်သည်။

အ… ဆိုသော အသံတိတ်လေးနှင့် အတူ မေဝသန်ရဲ့ မျက်လုံးတွေ မှေးစင်းသွားသည်။ ခဏလေးပဲ ပွတ်ပေးရသေးသည်၊ မေဝသန်သည် ထူးပိုင်ရဲ့ လက်တွေကို ဖယ်လိုက်ကာ၊ သူ့ကိုယ်ပေါ်က ညဝတ်ဂါဝန်ဝမ်းဆက် အင်္ကျ ီကို အပေါ်ကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ မေဝသန်ရဲ့ အတွင်းခံတွေ မဝတ်ထားသော နို့ ၂ လုံးနှင့် ညီမလေးက အထင်းသား ပေါ်လာသည်။ ညီမလေး ရဲ့ အမွှေးတွေက မရိတ်ထားသော်လည်း အတို ဖြစ်အောင် ညှပ်ထားပုံ ရသည်။ ပုံစံ တကျ၊ မတိုမရှည်လေး။ 

ဦးအောင်ရဲ့ တလက်ကိုင် ပွဲတက်မယားမို့လို့လည်း ပစ္စည်းတွေက အလတ်ကြီး ရှိသေးသည်။ ထူးပိုင်ရဲ့ ထောင်မတ်နေသော ညီတော်မောင်ကို အရင်းကနေ ကိုင်ထားပြီး မေဝသန်ရဲ့ ညီမလေးထဲသို့ ထိုးထည့်တော့သည်။ အဲ့ဒီညက ထူးပိုင် နဲ့ မေဝသန်တို့ရဲ့ အချစ်တိုက်ပွဲက ပြင်းထန်သည်။ ၃ ချီလောက် လုပ်ပြီးမှ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ပွေ့ဖက်ကာ အိပ်ကြသည်။ နောက်နေ့မှာတော့ မနက် ၉ နာရီလောက်မှ ကားနှင့် လားရှိုးကို ဆက်တက်သည်။ တောင်ပေါ်ဒေသ ဖြစ်လို့ လမ်းမှာ တဖြည်းဖြည်း အေးစိမ့်လာသည်။ 

လမ်းတွင် ကားနည်းနည်း ပြတ်သည်နှင့် ကားလမ်းဘေး ခဏရပ်ကာ စုပ်လိုက်၊ ယက်လိုက်၊ နှိုက်လိုက်၊ ထုလိုက် နှင့် လားရှိုးရောက်သည်အထိ ပျော်ပါးကြတော့သည်။ လားရှိုးကို ရောက်တော့ ဦးအောင် က သူ့အသိကား ယူလာပြီး လာကြိုသည်။ မေဝသန်က ဦးအောင် ကားနဲ့ လိုက်သွားပြီး၊ ထူးပိုင်က သူတို့ကား နောက်က လိုက်လာသည်။ လားရှိုးက ရှမ်းဆိုင်လေးတွေ တော်တော်လေး စားလို့ ကောင်းသည်။ ရှမ်းမလေးတွေလည်း ချောသည်လေ။

လားရှိုးမှာ ထူးပိုင်တို့ တစ်လလောက် ကြာသွားသည်။ ဦးအောင်ရဲ့ ပထမ ကြန့်ကြာနေတဲ့ အလုပ်က အဆင်ပြေသွားပေမယ့် ဒီတခေါက်တော့ တရုတ်ပြည် ယူနန်အထိ တက်ယူရမည်ဖြစ်သည်။ ထူးပိုင်လည်း ပျင်းလာသောကြောင့်၊ ရန်ကုန်က မိမိရည်းစားတွေကိုလည်း သတိရသောကြောင့် ပြန်မည်ဟု ပြောကာ ပြန်ခဲ့သည်။ မေဝသန်ကတော့ ယူနန်ကို လိုက်လည်ပြီး ဈေးဝယ်ချင်သေးသည်ဆိုကာ ဦးအောင်နှင့် အတူ ပါသွားသည်။ ရန်ကုန်က အိမ်တွင် ထူးပိုင် တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်သောကြောင့် ဒေါ်သိန်းနဲ့ ဦးဖိုးတုတ်တို့ကို မခေါ်သေးပဲနေခဲ့သည်။

အားရင် အားသလို၊ အချိန်ရရင် ရသလို ရည်းစား ၂ ယောက်ကိုလည်း အလှည့်ကျ အိမ်ခေါ်ပြီး ဖြုတ်ပစ်သည်။ ၂ ပတ်လောက် အကြာမှာတော့ ထူးပိုင် အပြင်က ပြန်အလာ အိမ်က မီးလင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ အဖေနဲ့ မေလေးတို့ ပြန်ရောက်နေပြီ ဟု ထင်မိသည်။အိမ်တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်နေသော မေဝသန်ကိုသာ တွေ့လိုက်သည်။

“ မေလေး… ပြန်ရောက်ပြီလား… အဖေရော…” 

“ မင်းအဖေက ပစ္စည်းတွေနဲ့ အတူ ကားလမ်းကြောင်းက ပို့ရမှာမို့… ဂိတ်အဆင့်ဆင့် ဖြတ်ရမှာမို့လို့တဲ့လေ… ဒါနဲ့ပဲ တို့ အရင် ပြန်လာလိုက်တာ… မင်းအဖေက မန္တလေးထိတော့ လိုက်ပို့ပေးတယ်လေ…”

“ သြော်… ဖုန်းဆက်လိုက်ရောပေါ့… ကျနော် လာကြိုမှာပေါ့…” 

“ ရပါတယ်ကွာ… အခုလည်း အဲ့လောက် ပင်ပန်းတာမှ မဟုတ်တာ…” 

“ ဒါနဲ့ ဒေါ်သိန်းတို့ရော… ပြန်မလာသေးဘူးလား…” 

“ ကျနော် ပြန်မခေါ်သေးတာ… မေလေး… တစ်ယောက်ထဲမို့လို့… အေးဆေး နေမယ် ဆိုပြီး မခေါ်ဖြစ်တာ…”

“ မင်းနော်… မင်း ရည်းစားတွေကို ဘယ်နှစ်ခေါက်လောက် အိမ်ခေါ်ပြီးပြီလဲ…”

“ ဟီး… မေလေးကလည်း အချိန်အားတော့မှ ခေါ်ဖြစ်တာပါ… အခု မေလေး ရောက်လာပြီပဲ…” 

“ ဟိတ်… တို့ ကြိုပြောထားမယ်နော်… တို့တွေ ပတ်သက်တာ ရပ်ဘို့တော့ မပြောလိုဘူး… တို့လည်း မင်းကို သဘောကျတယ်… ယူဘို့တော့ မဖြစ်ဘူး… ဒီတော့ မင်းရည်းစားတွေနဲ့လည်း အဆက်ဖြတ်စရာ မလိုဘူး… တို့တွေ ခဏလောက် ဖြစ်ဖြစ် လုပ်လို့ ရတာပဲ… ဒါပေမယ့် တသက်လုံး မသိသလို လုပ်လို့ ရတယ်…”

“ ကျနော် သဘောပေါက်ပါတယ်… မေလေးရာ… အေးဆေးပါ… ကျနော် ဒေါ်သိန်းတို့ကို ဘယ်တော့ ခေါ်ရမလဲ…” 

“ မင်းအဖေက နောက် တစ်ပတ်လောက် ကြာဦးမယ် ပြောတယ်… ဘယ်တော့ ခေါ်မလဲ ဆိုတာ မင်းသဘောပဲ…” 

“ ဒါဆို အဖေ ပြန်မလာခင် ၂ ရက် အလိုလောက်မှ ခေါ်လိုက်မယ်လေ…”

“ သဘောပါ… ကိုယ်တော်…” 

“ ဒါဆို… လာလေ… မေလေး… သွားရအောင်…” 

“ ဘယ်သွားမလို့လဲ…”

“ အချစ်ကမ္ဘာထဲ သွားမလို့… လိုက်မှာမလား…” 

“ အင်း…”

 ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးနေသော မေဝသန်ရဲ့ ပုခုံးကို ဖက်ကာ အိပ်ခန်းဆီသို့ ဝင်လာခဲ့တော့သည်။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

အချစ်သူနာပြု အပိုင်း ( ၂ )

အချစ်သူနာပြု အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

နန်းမူ၏ ခန္ဓာကိုယ်အလှတွင် အထူးသဖြင့် သူမ၏ရွှေငုံယှဉ်ဖက် စုံနှစ်ခက်ကကြွားကြွားမို့မို့ ဖွံ့စို့စို့နှင့် အင်မတန်ကြည့်၍ကောင်းအောင် လုံးဝန်းလှပလွန်းသည်။ထို့ကြောင့် နန်းမူသည် “ နှစ်လုံးသားလှတဲ့ ဆရာမလေး ” ပင်ဖြစ်တော့၏။

အထူးကုဆရာဝန်ကြီး ဒေါက်တာကောင်းဇံသည် နန်းမူကို ပို၍မျက်နှာသာပေးသည်။အခွင့်အရေးလည်းပေးတတ်သည်။ ဒါကို အခြားဆရာမတွေက နည်းနည်းတော့ဝန်တိုပုံရ၏။ဒေါက်တာကောင်းဇံ အရေးပေးခြင်းကြောင့်မဟုတ်ပါ။ နန်းမူလှသောကြောင့် ဖြစ်ပါ၏။ပြီးတော့ လက်ထောက်ဆရာဝန် ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ မကောင်းမှုသတင်းကိုလည်းအေးမိစံမှတဆင့် နန်းမူသိထားသည်။ 

သူသည် နန်းမူတို့လို မနူးမနပ် ကောင်မလေးတွေကိုကပ်သည်။ တို့ကနန်းဆိတ်ကနန်း ပြုသည်။ ကြားရသမျှတော့ လွယ်လျှင် လွယ်သလိုကြံတတ်သည်တဲ့။ ဟုတ်ပါသည်၊ သူသည် နန်းမူကိုလည်းကောင်း အေးမိစံကိုလည်းကောင်းပါးကလေးလိမ်ဆွဲလိုက်၊ ခါးကလေးတို့လိုက်နှင့် လုပ်တတ်သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် နန်းမူမျက်နှာမထားတတ်အောင် ရှက်လှသည်။ အေးမိစံက ရိုးနေပြီထင်သည် သိတ်တုန်လှုပ်ပုံမရ။တခါတရံ နန်းမူအလုပ်လုပ်နေရင်း နောက်သလိုပြောင်သလိုနှင့် တင်ပါးကိုလာပုတ်သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် နန်းမူ အဝေးကို ရှောင်တတ်၏။

တခါတုန်းက လူနာတစ်ယောက်ကို ကုတင်နှစ်လုံးကြားတွင် မလွတ်မလပ်ဝင်ရင်းဆေးသွင်းနေခိုက် ဒေါက်တာမင်းဒင်က နန်းမူနောက်မှ လာရပ်သည်။ နန်းမူက အလုပ်ရှုပ်နေသဖြင့် မလူးသာမလွန့်သာ၊ ကုန်းနေသော နန်းမူ၏ဖင်နှစ်လုံးကြားသို့ နောက်မှရပ်နေသောသူ့လီးကြီးဖြင့် လာထောက်ထားသည်။ နန်းမူတုန်လှုပ်သွားသည်။ အတွေ့အကြုံမရှိသေးသောနန်းမူအဖို့ အနေရအထိုင်ရ ခက်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း၊ မလှုပ်ရှားသာသဖြင့် အသာငြိမ်နေလိုက်တော့ သူ့လီးကြီးဖြင့် ဖင်ကြားတလျောက် ပွတ်သပ်နေလိုက်သေးသည်။ နန်းမူ မသိချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်ရသည်။ ဒါမျိုးတွေက ဒီဆေးရုံမှာ ရိုးနေပြီထင်ပါရဲ့။

ဆရာဝန်ကြီးဒေါက်တာကောင်းဇံကတော့ စိတ်ကောင်းရှိသည်။ ငွေကြေးစို့စို့ပို့ပို့ရမည့်စပါယ်ရှယ်လူနာခန်းမျိုးဆိုလျှင် နန်းမူကို ဂျူတီချပေးတတ်၏။ သူ့ကိုတမျိုးတော့ ကျေးဇူးတင်ရသည်။ တချို့လူနာသူဌေးတွေဘာတွေကို တာဝန်ယူရလျှင် သူတို့ကလည်းသဘောကျလျှင်နန်းမူ ဘောက်စူးများစွာရရှိ၏။ နန်းမူငွေလိုပါသည်။ အရမ်းအရမ်းကို လိုအပ်နေပါသည်။

ရှမ်းပြည်မြောက်ပိုင်းတနေရာတွင် ကျန်ခဲ့သော သူမ၏ ရောဂါသည်ဖခင်အိုကြီးကို ကုသရန်ငွေကြေးမြောက်များစွာ စုဆောင်းရမည်မဟုတ်ပါလား။

“ နန်းမူ ... အပေါ်ထပ် အမေရိကန်သံရုံးက ... ရေတပ်ဗိုလ်မှူးတစ်ယောက်ရဲ့စပါယ်ရှယ်ခန်းမှာ တာဝန်ကျတယ်တဲ့ ... ”

မစ္စတာကြီးက ဂျူတီသတ်မှတ်ချက်ကို လာပြောသည်။ နန်းမူဝမ်းသာသွားသည်။နိုင်ငံခြားသားဆိုတော့ ငွေကြေးပိုမိုရရှိတတ်သည်လေ ...နန်းမူ အပေါ်ထပ်စပါယ်ရှယ်ခန်းသို့ တက်လာခဲ့သည်။အခန်းထဲဝင်လိုက်တော့ စစ်ဗိုလ်ဆိုသူမှာ အသက်သုံးဆယ်ကျော်ခန့်သာ ရှိဦးမည်ဖြစ်ပြီး သန်မာထွားကျိုင်းလှသည်။ အရပ်မှာ ခြောက်ပေကျော်ခန့်ရှိမည်ဖြစ်ပြီး၊ နှုတ်းခမ်းမွှေးပါးသိုင်းမွှေးထူလပြစ်များဖြင့်ဖြစ်၏။ သူ့ကိုကြည့်ပြီး နန်းမူအသဲယားမိတာတော့အမှန်ပင် ...

“ ဟိုင်း နပ်(စ်) ... ကမ်းမင် ... ဝင်ခဲ့ပါဆရာမ ... ”

သူကအင်္ဂလိပ်လိုရော မြန်မာလိုပါ အမေရိကန်သံဝဲ၍ လှမ်းနှုတ်ဆက်သည်။ သူဗမာစကားတတ်သားပဲ ဟုမှတ်ချက်ချမိ၏။ နန်းမူတချက်ûပံးပြလိုက်ပြီး သူ့ကုတင်ခြေရင်းသို့သွားကာ သံဘောင်တွင် ချိတ်ဆွဲထားသော မယ်ဒီကယ်လ်ထရိမင့်ချပ်ကို ယူကြည့်လိုက်သည်။

မေဂျာ ... ဒစ်စမစ်။

သူသည်အိမ်ထောင်သည်တစ်ဦးဖြစ်၏။ သူ့ဇနီး အသက် ( ၂၅ ) နှစ်အရွယ် ဂျပန်အမျိုးသမီးစူဇီနှင့် အိမ်ထောင်ကျသည်။ အိမ်ထောင်သက် ( ၄ ) နှစ်အတွင်း နှစ်ယောက်စလုံး မြုံနေကြသောကြောင့် ကလေးမရနိုင်၍ သားသမီးလိုချင်လွန်းသောကြောင့် ခွဲစိတ်ကုသမှု ခံယူသည်တဲ့။ သူတို့က တမျိုးပါလား။ 

အခြားလူတွေကျတော့ ကလေးမလိုချင်လို့ သားကြောဖြတ်သည်။ သူတို့ကျတော့ ကလေးလိုချင်လို့တဲ့ ...ပြီးတော့ ဂေါ်လီသွင်းသည်ဆိုလား ဘာလား၊ ဒါကိုတော့ နန်းမူနားမလည်။ နေပါအုံးသူကတော့ ခွဲစိတ်ကုသပြီးသွားလို့ခလေးရနိုင်ပါပြီတဲ့ သူ့မိန်းမကျတော့ ဘယ်လိုကုဦးမလဲ ...နန်းမူစဉ်းစားရခက်နေစဉ်၊ ချပ်အောက်တွင်ရေးထားသော သူနာပြုဆောင်ရွက်ရန်ညွှန်ကြားလွှာကို ဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။

ဟိုမုန်းအားတိုးဆေး တစ်နေ့တစ်လုံး ထိုးပေးရန်။ ယောက်ျားလိင်တန် ခွဲစိတ်ကုသထားသော အနာ မကျက်မချင်း ဆေးကြော၍ဆေးထည့်ပေးရန် ...အို ... ဟု နန်းမူစိတ်ထဲမှ ရေရွတ်လိုက်မိသည်။ အားပါးပါး မလွယ်ပါလား။

နန်းမူလို အပျိုစင်လေးက ယောက်ျားတစ်ယောက်၏လီးကို နေ့စဉ်ကိုင်တွယ်နေရပေလိမ့်မည်။ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် လူနာစမ်းသပ်ခန်းထဲတွင် ဂျပန်ကလေးတစ်ယောက်နှင့်စကားပြောလျက်ရှိသည်။ဂျပန်မလေးက အတော့ကိုလှသည် ဗမာစကားကို ကောင်းကောင်းမပြောတတ်။ 

ဂျပန်ဆံတောက်နှင့် အဝါနုရောင် ဖဲသားမီနီစကပ်ကလေးကို ဝတ်ဆင်ထားသဖြင့် ကော်ပတ်ရုပ်ကလေးတစ်ခုလို သူမ၏ကိုယ်လုံးအလှက ပေါ်လွင်လှသည်။ စကပ်မှာ ပေါင်လည်လောက်ထိတိုနေပေရာ ခြေတချောင်းပေါ်တချောင်းချိတ် ထိုင်ထားသဖြင့် ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းလေးများသာကမ ပေါင်းတွင်းသား ဖွေးဖွေးလေးများကိုပါ မြင်နေရသည်။ အသားက ဖွေးဥနေသည်ရွှေအိုရောင်မွှေးညှင်းကလေးများက ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းလေးများပေါ်တွင် လှပ၍ချစ်စရာပါ။

ဖြူနုသောခြေဖမိုးလေးများမှသည် အထက်ကိုတဖြည်းဖြည်းကြည့်လိုက်လျှင် လုံးကျစ်ဝင့်ဝါသော ပေါင်တန်ရှည်ကြီးအစုံသည် မထိရက်မကိုင်ရက်စရာ ဝင်းဝင်းဝါဝါ။ ထိုပေါင်တန်ကြီးများအထက်ပိုင်းတွင်မတော့ ပြည့်ဖြိုးစွင့်ကားသော တင်သားစိုင်တို့က တင်းကျပ်သော မီနီစကပ်အောက်တွင် ပကတိအရှိအတိုင်း။ သေးကျင်သောခါးလေး၏ အထက်ပိုင်းမှာတော့ဘလောက်အင်္ကျီ လေးအတွင်း အခုအခံမပါဘဲဝတ်ထားသော ရင်အစုံသည် လုံးကြွကာထင်းထင်းကြီး ပေါ်လွင်နေသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးများကိုပင် ရေးရေးလေးမြင်ရ၏။ အင်္ကျီ လည်ပင်းက ဟိုက်လွန်းသဖြင့် သူမ၏နို့နှစ်လုံးမှာ အသက်ရှုတချက် စကားတစ်ခွန်းထွက်လိုက်သည်နှင့်ပင် အပျော့သားအောက်မှာ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလို့နေသည်။

“ စီးကရက်တစ်လိပ်လောက် သောက်လို့ရမလား ဒေါက်တာ ... ”

“ ရပါတယ် ... စူဇီ ... ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်က သူ့လက်ထဲမှ စီးကရက်ဘူးကို ယူကာ ဂျပန်မလေး စူဇီထံကမ်းပေးလိုက်သည်။ သူမလှမ်းယူလိုက်စဉ် လက်ချောင်းလေးများဖြင့် မတော်တဆထိခတ်သွား၏။ ထိုအခါမျက်ဝန်းတွေက အလိုလိုပင်ဆုံသွားရ၏။ စူဇီသည် ဆုံမိသောအကြည့်ကိုစီးကရက်ဘူးဆီ ပြန်ရွှေ့သည်။

တစ်လိပ်ကို ထုတ်ယူကာ ပြည့်တင်းသော နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးတွေကြားမှာတပ်သည်။ဒေါက်တာမင်းဒင်လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားသော မီးခြစ်လေးက အလိုက်သိစွာပင် ထောက်ကနဲမီးတောက်ကလေးပွင့်သွားသည်။စူဇီသည် ဒေါက်တာမင်းဒင်ဆီသို့ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ညွတ်လိုက်ပြီး စီးကရက် မီးညှိသည်။ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း အတော်ပင်နီးကပ်သွားသည်မို့ နှစ်ယောက်စလုံး တစ်မူထူးခြားသောအာရုံများကို ခံစားလိုက်ရသည်။

ခပ်ဟဟရှိသော အင်္ကျီ အောက်မှ ရင်ညွန့်ဝင်းဝင်းလေးများက လှပ်၍ မပေါ်တဝက်ပေါ်တဝက်ဖြင့် မြင်လိုက်ရသည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်စိတ်တွေ မူမမှန်ချင်တော့ ...

“ ကဲ... စူဇီ... ကျွန်တော့်ကိုဘာမှရှက်မနေနဲ့နော် စူဇီရဲ့မွေးလမ်းကြောင်းတွေဘာတွေကို စမ်းသပ်ကြည့်ရအောင် ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်ပါလား ... ”

“ ရက်စ် ... ဒေါက်တာ ... ”

ကောင်မလေးမှာ ရဲတင်းပွင့်လင်းသူပီပီ ကုတင်ပေါ်သို့ အသာတက်လိုက်သည်။ဒေါက်တာမင်းဒင် စူဇီ၏အလှကို ရမ္မက်ဆူဝေစွာဖြင့် စိုက်ကြည့်နေပြီး အနားကပ်လာသည်။အိပ်ယာခင်းဖြူဖြူလေးပေါ်တွင် ပက်လက်အနေအထား ဒူးထောင်ထားသော ဂျပန်မလေး၏အလှကိုမြင်ရသူ ယောက်ျားသားများအဖို့ စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာအတိ ...

“ ဘောင်းဘီချွတ်လိုက်လေ ... ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်က သတိပေးလိုက်တော့မှ မချောလေးက ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့်မီနီစကပ်အောက်ရှိ အောက်ခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ သို့သော် စကပ်ကိုတော့ အပေါ်သို့မလှန်သေး၊ ကောင်မလေး ရှက်နေဟန်တူသည်။

“ ဒီလို ရှက်နေလို့ ... ပြီးမှာမဟုတ်ဘူး စူဇီရဲ့ ... ကဲကဲရှက်ရင်မျက်စိပိတ်ထားနော် ကျွန်တော်ဖာသာ လှန်ကြည့်မယ် ... ”

စူဇီက အိပ်ယာခင်းဖြူဖြူကို သူမ၏မျက်နှာပေါ်သို့ ဆွဲတင်၍အုပ်လိုက်၏။ဒေါက်တာမင်းဒင်လက်တွေတုန်နေသည်။ ရင်တွေက တဒိန်းဒိန်းခုန်နေသည်။ စကပ်ကလေးကိုအပေါ်သို့ တဖြည်းဖြည်း လှန်၍ မတင်လိုက်သည်။ စူဇီပေါင်နှစ်လုံးကို စေ့ထား၏။နောက်ဆုံးမှာတော့ မီနီစကပ်လေးသည် စူဇီ၏ ခါးလယ်တိုင်အောင် လန်တက်သွားပေပြီ။ ထိုအခါ ထိန်ထိန်လင်းသော လေးပေမီးချောင်းအောက်တွင် စူဇီ၏ ပေါင်သားဖွေးဖွေးနှစ်လုံးကြား ... ဝမ်းပျဉ်းသားဝင်းဝင်းအောက် ဆီးစပ်တွင် အမွှေးမဲမဲလေးများဖုံးအုပ်နေသောစောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းအိအိလေးက ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ မပေါ်တဝက် ပေါ်တဝက်ဖြင့် ...

“ ပေါင်ကားလိုက်ပါလား စူဇီ ... ”

စူဇီဒေါက်တာ့ကို မကြည့်ရဲ ဒါပေမယ့်မျက်နှာကို အုပ်ထားသဖြင့် တော်သေးသည်။သူ့အလိုကျ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အနည်းငယ်ဖြဲပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါခုန်းမို့ဖောင်းကြွလျက်ရှိသော စူဇီ၏ စောက်ပတ်ကလေးသည် ထင်းထင်းကြီးပေါ်လာတော့သည်။ ကလေးမမွေးဘူးသေးသဖြင့် အအိုတစ်ယောက်ဟု ထင်ရက်စရာမရှိ။ အပျိုစင်ကလေးတစ်ယောက်၏ အင်္ဂါစပ်ကလေးလို ပကတိစေ့လျက်ပင်ရှိနေ၏။ တကယ်တော့စူဇီမှာ ဗိုလ်မှူးဒစ်စမစ်၏ ချစ်လှစွာသောဇနီးငယ်ဖြစ်ပေသည်။ အိမ်ထောင်သက်လေးနှစ်အတွင်းဗိုလ်မှူးဒစ်စမစ်ကသူမကို အကြိမ်ပေါင်းမရေမတွက်နိုင်အောင် လိုးခဲ့ဖူးပေပြီ။

ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စူဇီ၏လှပသော စောက်ဖုတ်ကလေးကိုစေ့စေ့ကြည့်နေရင်းကတကိုယ်လုံးရာဂသွေးတွေ ဘလောင်ဆူလာ၏။ စူဇီ၏စောက်ဖုတ်ကလေးကို အလွန်ပင်လိုးချင်လာသောစိတ်ကို မနည်းကြီးထိန်းချုပ်ထားရပေသည်

“ စူဇီ ... အထဲကို နဲနဲနှိုက်ကြည့်မယ်နော် ... ”

“ လက်အိတ်မစွပ်ဘူးလား ... ဒေါက်တာ ... ”

“ ရပါတယ် ... ကျွန်တော်မရွံတတ်ပါဘူး ”

ပြောမည့်သာပြောရသည် စူဇီ၏စောက်ဖုတ်ကလေးမှာ ရွံဖို့နေနေသာသာ ပါးစပ်ဖြင့်ကုန်းစုပ်ချင်စရာ ကောင်းလောက်အောင် လှပနေ၏။ အမွှေးမဲမဲလေးများက စောက်ပတ်နုတ်ခမ်းနှင့် ဆီးစပ်တွင် တောထနေကြသည်။ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စူဇီ၏စောက်ဖုတ်ကလေးကို လက်တဖက်ဖြင့်ကိုင်လိုက်၏။

စူဇီအနည်းငယ်တွန့်သွားသည်။ သူ့ပေါင်ကြားရှိ လီးကြီးမှာလည်း နူးညံ့သောမဓါတ်၏ အထိအတွေ့ကြောင့် တင်းမာထောင်ကြွလာသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ရင်တွေခုန်နေသည်။ စူဇီ၏ပေါင်လေး ပိုမိုကားလာသည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စောက်ပတ်ကလေးကို အသာအယာပွတ်သတ်ကိုင်တွယ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ထောက်၍ဖြဲကာဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။

စောက်ပတ်အမြှောင်းလေးက ပြဲဟသွားပြီး အတွင်းသား နီနီရဲရဲလေးများပင်ပေါ်လာပေပြီ။ အကွဲဝထိပ်တွင် စူဇီ၏စောက်စိချွန်ချွန်လေးမှာ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ကိုင်တွယ်မှုကြောင့်တဆတ်ဆတ်ဖြင့် တင်းမာလာပေသည်။ မဆီမဆိုင် စောက်စိလေးကို သူ့လက်ချောင်းများဖြင့်ထိကိုင်ကြည့်မိသည်။ စူဇီလေးခမျာ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားရှာသည်။ နောက်ပြီး စောက်ပတ်တစ်ခုလုံးကို လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင်၍ ညင်သာစွာပွတ်သပ်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးကော့လာ၏။

“ အို ... အို ... အဟင်း ... ဟင်း ... ဒေါက်တာရယ် ... ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ နှိုက်မကြည့်သေးပါ။ အပေါ်ယံတွင်သာကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးနေခြင်းသာဖြစ်ပါ၏။ စူဇီမှာ တဟင်းဟင်း တအင့်အင့်ငြီးငြူသံထွက်လာကာ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန်ဖြဲကားလျက် ဖင်ကြီးကို မွေ့ယာပေါ်မှ မြောက်ကြွသွားအောင် ကော့လာသည်။ဒေါက်တာမင်းဒင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ ... ထိုနည်းတူ စူဇီမှာလည်းစိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်ကုန်မှန်းမသိ၊ စောက်ပတ်အတွင်းမှ ကလိကလိဖြစ်လာတော့သည်။

“ စူဇီ ... ” “ ရှင် ... ဒေါက်တာ ... ”

“ စူဇီက ကျန်းမာရေးသိပ်ကောင်းတာပဲနော် ... သားအိမ်လမ်းကြောင်းတွေဘာတွေလဲအားလုံးကောင်းပါတယ် ... ဒါနဲ့များ ဘာလို့ ကလေးမရနိုင်ပါလိမ့် ... ”

“ ဂျပန်မှာဆေးစစ်ကြည့်တော့ ကျွန်မရဲ့မျိုးဥပြွန်ပျက်စီးသွားလို့ မရနိုင်တာတဲ့ ... ”

“ အို ... ဘာကြောင့်များပါလိမ့် ... ”

“ ကျွန်မယောက်ျားရဲ့ ဟာကြီးက ... အို ရှက်မနေတော့ပါဘူး ဒေါက်တာရယ် ... အဲ သူ့လီးကြီးက ရှည်လွန်းတော့ ကျွန်မကို စက်ယှက်တဲ့အခါ သားအိမ်ထဲကိုရောက်သွားပြီး မျိုးဥပြွန်ပျက်စီးသွားတယ်လို့ ပြောပါတယ် ဒေါက်တာ ... ”

“ ဟာ ... ဒီလောက်တောင်ပဲလား ... ”

“ ဟုတ်ပါတယ် ဒေါက်တာ ... သူ့လီးကြီးက အလျား ၈လက်မတောင်ရှိတယ်၊ သူကကျွန်မကိုလုပ်ရင် ဘယ်တော့မှ ညှာညှာတာတာ မလုပ်ပါဘူးရှင် ... ကျွန်မဟာလေးတောင် ကွဲပြဲသွားခဲ့ဖူးပါတယ် ... ”

“ ဒါပေမယ့် စူဇီ့အဖုတ်လေးက ကွဲထားတယ်လို့ မထင်ရဘူးနော် ... ”

“ ဟိုမှာ ဆေးပြန်ကုထားပါတယ် ... အခုတော့ သူနဲ့ကျွန်မ မစက်ယှက်တာကြာပါပြီ ”

“ ဒါနဲ့များစူဇီရယ် ဘာကြောင့်များဒါလောက်တောင်ကလေးလိုချင်ရတာလဲဟင်... ”

“ အို ဒေါက်တာရယ် ... ဒါကတော့ သူ့ကို ချစ်တာကိုးရှင့် ... ”

စူဇီသည် စကားပြောရင်း ရှက်ဟန်မတူတော့၊ သူ၏မျက်နှာကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ပင် ပြန်ကြည့်နေလေသည်။ဒေါက်တာမင်းဒင်လည်း သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကလေးကို ကိုင်တွယ်ထားရာမှမလွှတ်သေးပဲ ကုတင်ပေါ်တွင်ပက်လက်ကားယားလေးဖြစ်နေသောဂျပန်မလေးစူဇီ၏ခန္ဓာကိုယ်လှလှလေးကို အာသာငမ်းငမ်းကြည့်နေမိသည်။

“ ယောက်ျားနဲ့ မစက်ယှက်ဘဲနဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ကလေးရမှာလည်း စူဇီရဲ့ ... ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ့ကို အကဲစမ်းသလိုမေးလိုက်၏။

“ ဒါတော့ ဒေါက်တာရယ်... မစပ်ယှက်ဘဲ ကလေးရနိုင်တဲ့နည်းတွေ ရှိတယ်ဆို... ”

“ ရှိတော့ ရှိတာပေါ့လေ... ဒါပေမယ့် နဲနဲပါးပါးတော့ ဆက်ဆံကြည့်ရလိမ့်မယ်... ”

“ ကျွန်မ သူနဲ့ ဆက်ဆံရမှာတော့ ခပ်လန့်လန့်ပဲဒေါက်တာ ... အင်း ဒါပေမယ့် ကလေးရမယ်ဆိုရင်တော့ ကွဲချင်ကွဲသွားပါစေ ကျွန်မခံပါ့မယ် ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စူဇီ၏စောက်ဖုတ်ကလေးကို ပွတ်ပေးနေပြန်သည်။

“ စူဇီ့စောက်ဖုတ်ကလေးက သိပ်လှတာပဲကွာ ... ”

“ အို ဒေါက်တာကလဲ ... ”

အအိုဆိုပေမယ့် စူဇီ ရှက်တော့ရှက်တတ်သား၊ မလွှဲမရှောင်သာလို့သာ ခံနေရသည်၊ဒေါက်တာမင်းဒင်၏အကိုင်အတွယ်ကြောင့် သူမစိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်လာတာတော့ အမှန်ပင်။

“ ဒီလိုလုပ်ပါလား ... စူဇီ ... ” “ ဘယ်လိုလဲဟင် ... ”

“ စူဇီ့ကို ကလေးရနိုင် မရနိုင် ကျွန်တော်အရင်လုပ်ကြည့်မယ်လေ ... ”

မထူးတော့ပြီမို့ ဒေါက်တာမင်းဒင် ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်လုပ်မနေတော့ဘဲ၊ ဒဲ့ဒိုးကြီးပြောချလိုက်သည်။ စူဇီကလည်း နဂိုကတည်းက လက်ခံချင်နေပေမယ့် အနည်းငယ်တော့မူလိုက်မိသည်။

“ ဟင့်အင်း ဒေါက်တာရယ် ... သူသိသွားရင် ဘယ်ကောင်းပါ့မလဲ ... ”

“ သူမသိစေရပါဘူး ... စူဇီသာပြန်မပြောနဲ့လေ ... ”

“ စူဇီက ဘာလို့ပြန်ပြောရမှာလဲ ဒေါက်တာရယ် ... ”

“ ကဲ ... ဒါဖြင့် စူဇီ ... ” “ ရှင် ... ” “ စူဇီ့ကို ကျွန်တော်လိုးရမလားဟင် ... ”

“ ဒေါက်တာဘယ်သူ့ကိုမှ ပြန်မပြောရဘူးနော် ... ”

“ စိတ်ချပါ စူဇီရယ် ... ”

လူနာစမ်းသပ်ခန်းတံခါးမကြီးမှာ အတွင်းမှ ဂလန့်ထိုးပိတ်ထားသဖြင့် အပေါ်ထပ်မှဆင်းလာသော နန်းမူ၏စိတ်ထဲတွင် သံသယလေးဝင်လာသည်။ ဒီတံခါးပိတ်မထားတာကြာပြီ၊အထဲမှာ အရေးတကြီးလူနာများရှိနေလို့လား၊ အို ကိုယ်နှင့်မဆိုင်ပါဘူးလေ ...နန်းမူအတွေးကလေးဖြတ်လိုက်ရင်း ဆရာမများနားနေခန်းနှင့် ကပ်လျက်ရှိသောရေအိမ်အတွင်းသို့ဝင်ခဲ့သည်။ ရေအိမ်မှာ လူနာစမ်းသပ်ခန်းနှင့် နံရံသာခြားပြီး အပေါ်ရှိလေဝင်ပေါက်မှချောင်းကြည့်လျှင် စမ်းသပ်ခန်းအတွင်းသို့မြင်နိုင်ပေသည်။ နန်းမူရေအိမ်ထဲဝင်၍ ကိုယ်လက်သန့်စင်နေစဉ် စမ်းသပ်ခန်းတွင်းမှ တိုးတိုး တိုးတိုးနှင့် စကားပြောသံများကိုကြားလိုက်ရသည်။ 

ယောက်ျားတစ်ယောက်နှင့် မိန်းမတစ်ယောက်၏ အင်္ဂလိပ်လိုပြောနေကြခြင်းကို မပီမသကြားနေရ၏။ နန်းမူစိတ်ထဲမှာ စပ်စုချင်စိတ်က တားမနိုင် ဆီးမရဖြစ်လာ၏။ထို့ကြောင့် နန်းမူသည် ရေအိမ်တံခါးကို အတွင်းမှ ပိတ်ထားလိုက်ပြီး လက်ဆေးကြွေဇလုံမှတဆင့် အပေါ်သို့တက်ကာ စမ်းသပ်ခန်းတွင်းသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်လေသည်။ဟင် ... ဒေါက်တာမင်းဒင်ပါလား ... ကုတင်ပေါ်မှာလည်း ဂျပန်မလေးလားတရုတ်မလေးလားမသိ လှလိုက်တာ နန်းမူအရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေမိသည်။ သူတို့ တိုးတိုးပြောနေတာကိုလည်း ရေအိမ်တွင်းမှ အတိုင်းသာကြားနေရပေတော့သည်။

“ အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်ပါလား ... စူဇီ ... ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ့နားကပ်ပြီး ပြောလိုက်၏။ ပြီးတော့ သူကိုယ်တိုင်လည်းဘောင်းဘီရှည်ကို ချွတ်ချလိုက်လေ၏။အားပါးပါး ကြီးလိုက်တာရှင် မနဲမနောပါပဲ ... သူ့လီးကြီးက ကိုးဆယ်ဒီဂရီထောင်မတ်လျက် တရမ်းရမ်းဖြင့်ပေါ်ထွက်လာသည်။ စူဇီတော့ ဘယ်လိုနေမည်ဟုမပြောတတ်ချောင်းကြည့်နေသော နန်းမူကတော့ ဖင်ကျောတွန့်သွားလောက်အောင် ကြက်သီးဖြန်းဖြန်းထသွားရ၏။

ကြည့်စမ်းပါအုံး ကော့ထောင်နေလိုက်တာ၊ ထိပ်ကြီးကလည်း နီရဲ ပြဲလန်ပြီး ပန်းသီးကြီးတမျှထင်ရသည်။ တင်းပြောင်ပြီး ပြူးပြဲနေသော ဒစ်ကြီးက နန်းမူကို အသဲငလျင်လှုပ်သွားစေသည်။စူဇီသည်လည်းသူမ၏အဝတ်အစားများကို ချွတ်လိုက်လေသည်။ ခုတော့ စူဇီသည်မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ကိုယ်လုံးတီးလေးဖြစ်သွားရချေပြီ။ အရှေ့တိုင်း၏အလှတို့ဖြင့်ပြည့်စုံလှသော စူဇီ၏ကိုယ်လုံးလေးသည် တပ်မက်ဖွယ်ရာအတိဖြင့် ဒေါက်တာမင်းဒင်ကို ဖိတ်ခေါ်နေပေသည်။

ဒေါက်တာမင်းဒင်က အင်္ကျီမချွတ်သေးပေမယ့် အောက်ပိုင်းကတော့ဗလာနတ္ထိ။ စူဇီကသူ၏ထောင်မတ်နေသောလီးကြီးကို သူမ၏ ဖြူနုသောလက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးများဖြင့်အသာအယာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်၏။ လီးကြီး၏ သွေးတိုးနှုန်းက စူဇီ၏လက်ဖဝါးနုနုလေးတွင်တဒိတ်ဒိတ်ဖြင့် ခံစားသိရှိနေရ၏။

“ သူ့လီးကြီးကလည်း ... ကြီးတာပါပဲ နော် ... ”

“ စူဇီ့ကို လုပ်ရန် ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါနော် ... ”

“ မနာစေရပါဘူး စူဇီ ... ကျွန်တော်မကြမ်းပါဘူး ...

ဒေါက်တာမင်းဒင်က ကုတင်ပေါ်တွင် ကိုယ်တုံးလုံးလေးထိုင်နေသော စူဇီ၏ ခါးလေးကို ကုတင်အောက်မှ မတ်တတ်ရပ်ရင်း ဆွဲဖက်ထားလိုက်သည်။စူဇီသည် လက်တစ်ဖက်က သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လျက် ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူ့လည်ဂုတ်ကြီးကို သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မျက်နှာလေးကို မော့မော့လေးလုပ်ကာနှုတ်ခမ်းနုနုလေးနှစ်မွှာက သူ့အနမ်းကို ငံ့လင့်ကြိူဆိုနေပေသည်။ နီရဲစိုစွတ်သောနှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာက တဆတ်ဆတ် တုန်နေတော့၏။

သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို ပါးစပ်ကြီးဖြင့် ငုံခဲလျက် ခမ်းကြမ်းကြမ်းလေး ဖိကပ်စုပ်ယူလိုက်ချိန်မှာတော့ စူဇီ၏မျက်တောင်ကော့ကြီးများ စဉ်းကျသွားပြီး တဟင့်ဟင့်ဖြင့် လူးလွန့်သွားရှာသည်။ စူဇီအသဲတွေ အူတွေဆွဲထုတ်ခံရသလို သူ့အနမ်းတွင် မိန်းမူးသားရပါသည်။ သူ့လီးကြီးကိုလည်း ပို၍ ခပ်တင်းတင်းဖြစ်ညှစ်ထားလိုက်မိတော့၏။ဒေါက်တာမင်းဒင်၏လက်ဝါးကြီးတစ်ဖက်က စူဇီ၏ နို့အုံအိအိလေးပေါ်သို့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး အသာအယာဆုပ်နယ်ပေး၏။ စူဇီ၏နို့နှစ်လုံးမှာ အအိုသာဆိုရသည်။ ပျော့အိတွဲကျခြင်းမရှိဘဲ ချွန်ချွန်လုံးလုံးလေးဖြင့်တုန်တုန်ဖြစ်နေသည်။ ဖြူနုသောနို့အုံလေးများ၏ ထိပ်တွင်နီရဲနေသော နို့သီးခေါင်းအဖုလေးတွေက ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ လက်၌ဆူကြွလာသည်။

ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏ နို့သီးခေါင်းလေးများကို သူ့လက်ချောင်းများဖြင့်ဆွဲယူဆော့ကစားနေလိုက်သည်။ချောမွေ့လှပသောမျက်နှာလေးကို နေရာမလပ် နမ်းရှုပ်သည်။ နဖူး၊ ပါးပြင်၊ ပြီးတော့လည်တိုင်ကျော့ကျော့ ... နှုတ်ခမ်းခြင်းနမ်းလိုက်သည့်အခါတွင်စူဇီကော့တက်သွား၏။ ပါးစပ်ခြင်းတွေ့၍ အတွင်းတွင် လျှာခြင်းပါကလိနေပြန်သည်။

အချိန်တော်ကြာစုပ်နမ်းပြီးမှ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ပါးစပ်သည် စူဇီ၏နို့နှစ်လုံးပေါ်သို့ရောက်ရှိသွား၏။ ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စူဇီ၏နို့နှစ်လုံးကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံးစို့သည်။နို့သီးခေါင်းလေးများကို သွားဖြင့် မနာ့တနာကိုက်၍ ပါးစပ်အတွင်းစုပ်ယူပြီး လျှာဖြင့်ထိုးမွှေကလိသည်။ စူဇီက ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ ဆံပင်များကိုဆုပ်ဆွဲယူ၍ ရင်ဘတ်ကလေးကိုကော့ကော့ပေး၏။

သူ့နှာခေါင်းတွေ ပါးစပ်တွေက စူဇီ၏အပေါ်ပိုင်းမှ အောက်သို့တဖြည်းဖြည်းဆင်းလာသည်။ ဝမ်းဗိုက်သားဖွေးဖွေးကိုလည်း မလွတ်တမ်းနမ်း၏။ ထိုအခါတွင်မတော့ စူဇီက ကုတငပေါ်သို့ အသာပြန်၍ ပက်လက်လှဲပေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်က ကုတင်အောက်တွင်မတ်တတ်ရပ်ကာ စူဇီ၏ဆီးခုံမို့မို့ကို နမ်း၏။ ပြီးတော့ ဆီးစပ်အောက်အမွှေးမဲမဲများ ဖုံးအုပ်နေသော စောက်ဖုတ်ကလေးကို နမ်း၏။

စူဇီ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အနည်းငယ်ကားလိုက်ပြီး ကော့ပေးမိ၏။ ခဏအကြာတွင်ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် စူဇီ၏ပေါင်နှလုံးကြားသို့ခေါင်းဝင်ကာ သူမ၏စောက်ဖုတ်ကလေးကိုလျှာဖြင့် လျက်တော့၏။ စောစောကထဲက ဖီလင်ဝင်အောင်နမ်းထားခြင်းခံရသဖြင့် စူဇီ၏စောက်ပတ်ကလေးအတွင်းမှ တဏှာရှေ့ပြေးအကျိရည်လေးများက စိုစွတ်ထွက်ပေါ်လာသည်။ဒေါက်တာမင်းဒင်က သူမ၏စောက်ပတ်ကို လျှာဖြင့် လျက်သောအခါ အသဲကလီစာထဲကပါဗြောင်းဆံအောင် ခံချင်စိတ်တွေဖြစ်လာသည်။

သူ့လျှာနွေးနွေးကြီးက စူဇီ၏စောက်ပတ်အကွဲလေးတလျှောက် အထက်အောက်အပြန်အလှန် လျက်ပေး လျက်ရှိသည်။ စောက်စိလေးကို လျှာဖြင့် ဖိထိုးကလိ၏။

“ အို ... အို ... အင်း ... ဒေါက်တာရယ် ... ဘယ်လိုများလုပ်နေတာလဲကွယ် ... စူဇီမနေတတ်တော့ဘူး ... ”

“ ခဏလေးပါစူဇီ ... စူဇီ့စောက်ပတ်ကလေးက လျက်လို့ သိပ်အရသာရှိတာပဲ ... ”

စူဇီက တအင်းအင်းငြီးငြူရင်း ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ ခေါင်းကို ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့်အတင်းခွညှပ်ထားမိသည်။စူဇီသည် နှုတ်ခမ်းလှလှလေးများကို လျှာဖြင့်လျက်နေမိသည်။ အာခေါင်တွေခြောက်ကပ်နေသည်။ မောဖေါက်လာသလို လှိုက်၍လှိုက်၍မောနေသည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ခေါင်းကို လက်ဖြင့်စုံကိုင်လျက် ပေါင်တံရှည်ရှည်လေးများကို မြင်းထိုင်ပုံစံကော့၍ ကားထားပေး၏။ ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏စောက်ပတ်ကလေးကို ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ယူပြီး သွားဖြင့်မနာ့တနာ ဖိကိုက်ပေးပြန်သည်။ စူဇီ တွန့်သွားရ၏။ စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လျှာကြီးကိုထိုးသွင်း၍ မွှေနှောက်ကလိပြန်သောအခါ စူဇီမှာ အသဲတွေအူတွေပါ ပြုတ်ထွက်သွားတော့မတတ် တွန့်လိမ်ကော့ပြန်လာသည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကို စေ့လိုက်ကားလိုက်ဖြင့် တကိုယ်လုံးနတ်ပူးသလို တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။

အပြင်ဖက်မှချောင်းကြည့်နေမိသော ဆရာမလေးနန်းမူမှာလည်း သူမ၏စောက်ပတ်အတွင်းမှ မရိုးမရွဖြင့် တကိုယ်လုံး ကာမရာဂသွေးများလှည့်ပတ်လှုပ်ရှားလာသည်။ စူဇီ ကော့သွားတိုင်း နန်းမူလည်းယောင်ရမ်း၍ ကော့သွားမိ၏။ သူမ၏မျက်နှာကလေးမှာလည်း စူဇီနည်းတူ ရှုံ့လိုက်မဲ့လိုက်ဖြင့် ယောင်ရမ်းပြီးသူမ၏စောက်ပတ်ကလေးကို ထမီပေါ်မှအုပ်ကိုင်၍ပွတ်သပ်ပေးနေမိသည်။ နန်းမူရင်ထဲမှာ ကတုန်ကရီကြီးဖြစ်နေရပါသည်။ စူဇီနေရာတွင် သူမသာ ဝင်၍ခံချင်စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်နေသည်။ စူဇီ၏စောက်ပတ်တွင် ဒေါက်တာမင်းဒင်၏တံတွေးများစိုစွတ်နေသလို ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ပါးစပ်တွင်းလည်း စောက်ပတ်အရည်များပေကျံကုန်သည်။

“ တော်ပြီ ဒေါက်တာရယ် ... လိုးချင်လဲလိုးပါတော့ စူဇီအရမ်းမနေနိုင်တော့လို့ပါ ”

ကောင်မလေး၏ပါးစပ်မှ ဖွင့်ဟတောင်းဆိုလာတော့မှ ဒေါက်တာမင်းဒင်ကုတင်ပေါ်သို့တတ်လိုက်သည်။ စူဇီ ပက်လက်အနေအထားမှ ပေါင်တန်ရှည်နှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန်ဖြဲပေး၏။ ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏ ပေါင်းကြားတွင် ဒူးထောက်လျက်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။သူ၏ကြီးမား တုတ်ခိုင်လှသော လီးကြီးမှာလည်း သိသိသာသာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲတုန်နေ၏။ ငေါက်ကနဲငေါက်ကနဲ မာန်ဖီနေပြီး ကော့တင်းထောင်မတ်လျက် ဒစ်ကြီးပြူးပြဲကာစူဇီ၏ စောက်ပတ်အဝတွင် ပါးပျဉ်းထောင်နေတာကို နန်းမူ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်နေရပေသည်။

စောက်ပတ်ကလေးမှာ အရည်ရွှဲ၍ ပွင့်အာနေသဖြင့် အတွင်းသား နီနီရဲရဲလေးများကိုပင် မြင်နေရသည်။ မို့ဖေါင်းဖေါင်း စောက်ဖုတ်ကလေးက ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ လီးကြီးကိုမြူခေါ်နေသည်။ ခလယ်ကွဲကြောင်းလေးထိပ်ရှိ စောက်စိကလေးက တဆတ်ဆတ်ဖြင့် တင်းမာလာပေသည်။

ဒစ်ဖျားကြီးကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းဝတွင် အသာတေ့၍ ထိုးမသွင်းသေးပဲ အထက်အောက် စုန်ချီဆန်ချီ ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်၏။ ဒစ်ကြီးက စောက်စိလေးကို သွား၍သွား၍ ခလုတ်တိုက်သောအခါ စူဇီမှာ ဖင်ဖွေဖွေးကြီးများကို အိပ်ယာပေါ်မှ မြောက်ြ<ွကသွားအောင် ကော့ပေးမိရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားထား၏။

“ လိုး ... လိုးပါတော့ ဒေါက်တာရယ် ... ဒေါက်တာလီးကြီးကို စူဇီ့စောက်ပတ်လေးထဲ ထည့်လိုက်ပါတော့ ... စူဇီ ခံချင်လှပြီ ... ”

ဤသို့အဓိပ္ပါယ်မျိုးရှိသော ဂျပန်စကားကို ကောင်မလေး၏ပါးစပ်မှ မပီမသ ငြီးငြူလာသည်။လိုးသည့်နေရာတွင်ကျွမ်းကျင်လှသည့်ဒေါက်တာမင်းဒင်လည်း မဆိုင်းမတွပင် စူဇီ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို ပါးစပ်ချင်းတေ့၍ ဖိကပ်စုပ်ယူလိုက်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်၍ လီးကြီးကိုတဖြည်းဖြည်း ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ထိုအခါ လီးကြီးက တဖြစ်ဖြစ်အသံများနှင့်အတူစောက်ခေါင်းထဲသို့ တိုးဝင်နေတော့၏။

ဒေါက်တာမင်းဒင်အဖို့ ဂျပန်မလေးကို လိုးရသည်မှာ စီးစီးပိုင်ပိုင် အရသာရှိလှသည်။စူဇီမှာလည်း ကြီးထွားရှည်လျားလှသော လီးကြီးက စောက်ပတ်အတွင်းသို့ မဆန့်မပြဲဝင်လာသဖြင့် နာလည်းနာ ကောင်းလည်းကောင်းတချိန်ထဲမှာပင် စည်းစိမ်နှစ်မျိုးကို ခံစားလိုက်ရသည့်အတွက် တကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးနေတော့သည်။

ကားထားပေးသော ပေါင်နှစ်လုံးကိုပြန်စေ့ကာ မိမိရင်ဘတ်ကို တွန်းထားသော စူဇီ့အား ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် လျှော့မပေးပဲ တဖြေးဖြေးချင်း ညှောင့်သွင်းနေ၏။ စူဇီမှာလည်းမျက်နှာကလေးရှုံ့မဲ့လျက် တအင်းအင်းလေသံဖြင့်ငြီးငြူရင်း ကြိတ်မှိတ်ခံနေရသည်။

“ အောင်မလေး ... ဒေါက်တာရယ် နာလိုက်တာ ... ကျွတ် ကျွတ် အ အ ... ”

စူဇီ တိုးတိုးလေး ငြီးတွားနေမိသည်။

“ မနာပါဘူးစူဇီရဲ့ ... ကောင်းတာများ ... ”

“ ဟင့် အင်း ဒေါက်တာ ... နာတယ် ... ရှီး အား ... ”

“ ဝင်စမို့ပါ စူဇီရယ် ... ခဏလေး ... ခဏလေး ... ”

“ အို ဒေါက်တာ ... ဖြေးဖြေး ... အား ... အား ... ကျွတ် ... ကျွတ် ... ကျွတ် ... ”

“ စူဇီကလည်းကွာ ... ဒါလေးများ ... ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ... ”

“ စူဇီမခံရတာကြာပြီ ဒေါက်တာရဲ့ ... ဒါကြောင့်မို့ သိပ်မခံနိုင်တာ ... ဖြေးဖြေးလုပ်နော် ... ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်က ချော့မော့၍ မှန်မှန်ဆောင့်၏။ စူဇီက အံကလေးကြိတ်ပြီးလီးကြီး၏ဒဏ်ကို ခံနေရသည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် အောက်ပိုင်းတွင် စူဇီ၏စောက်ဖုတ်လေးကို တချက်ချင်းမှန်မှန်လိုးနေသလို ပေါ်ပိုင်းမှ ဖေါင်းမို့အိစက်သော နို့နှစ်လုံးကို တလုံးစီစို့ပေးနေ၏။

စူဇီသည် မဆန့်မပြဲဝင်လာသော ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ လီးကြီးကြောင့် နာကျင်နေသော်လည်း ကာမဆန္ဒအလွန်ပြင်းထန်နေပါပြီ။ သူမ၏ကာမစိတ်များထကြွနေပြီး မျက်လုံးကိုစုံမှတ်ထားကာ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို ဖက်ထားသော လက်ချောင်းလေးများက ရွေ့လျားပွတ်သပ် ကုတ်ခြစ်တွယ်ကပ်နေကြ၏။ စောက်ပတ်အတွင်းမှ အရည်ကြည်များကလည်း တတောက်တောက် ယိုးစီးလာကြ၏။

လီးကြီးဝင်ထွက်သည့်အခါများတွင် စောက်ခေါင်းဝ လိုဏ်ဂူထဲမှ စိုစွတ်ထွက်ပေါ်လာသော အရည်များကြောင့် တဖွတ်ဖွတ် အသံမြည်နေပေသည်။ တချက်တွင် အရှိန်ဖြင့်တအားပြစ်ဆောင့်လိုက်ရာ ဒုတ် ဒုတ် ဟူသောအသံနှင့် လီးကြီးက အဆုံးတိုင်ဝင်လာရာဒစ်ကြီးက သားအိမ်ဝကို ဆောင့်မိ၏။ ထိုအခါ စူဇီမှာ အားကနဲ အော်ပြီးကော့တက်သွား၏။သံကုတင်လေးက ဆောင့်လိုးလိုက်သည့်အရှိန်ကြောင့်တကျွီကျွီရမ်းခါလျက် စူဇီ့ကိုယ်လုံးလေးမှာလည်း သွက်သွက်ခါ တုန်သွားပေသည်။

စောက်ပတ်ကလေးမှာကျဉ်းသလောက် လီးကြီးက ကြီးလွန်းလှသဖြင့် အဆုံးထိဝင်သွားသောအခါ စောက်အုံကလေးတခုလုံး ပြည့်ကျပ်တင်းစို့နေလေသည်။ လီးကြီးအဆုံးထိဝင်သွားသောအခါမျိုးတွင် စောက်အုံကလေးက ခွက်လျက်ချိုင့်ဝင်သွားပြီး ဆွဲနှုတ်လိုက်သည့်အခါများတွင် ခုန်းကြွ၍ဖေါင်းတက်လာသည်။ လီးကြီးက ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် စောက်ပတ်ကလေးက ခုန်းလိုက်ခွက်လိုက် ဒါကိုမြင်နေရသော နန်းမူမှာလည်း စိတ်ကိုမထိန်းနိုင်တော့လောက်အောင်ဖြစ်လာသည်။ ထဘီလေးကို အပေါ်သို့လှန်တင်လိုက်ပြီး သူမ၏စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လက်ချောင်လေးများဖြင့် တစွပ်စွပ်ထိုးနှိုက်နေမိတော့သည်။

အောက်မှဖြဲကားကော့မြှောက်၍ခံနေရသော စူဇီမှာ ခံရင်း ခံရင်း ကောင်းသထက်ကောင်းလာကာ စောစောကနာကျင်မှုဝေဒနာလေးများပျောက်ဆုံးသွားရပြီး ကာမအရသာအရှိန်အလေးများက တရှိန်ရှန်တက်လာတော့၏။

“ အို ... အို ... ဆောင့်ပါ ဒေါက်တာရယ် ... အရမ်း ကောင်းလာပြီကွယ် ... ”

“ စူဇီခံနိုင်လာပြီ မဟုတ်လားဟင် ... ”

“ ဟုတ်ကဲ့ဒေါက်တာ... ဆောင့်ပါ.. ဆောင့်ပါ... ကောင်းလိုက်တာဒေါက်တာရယ် ”

“ အား ... ရှီး ... ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် ... ”

“ ဖွပ် ... စွပ် ... ဖတ် ... ဖတ် ... ”

“ အား ... အား ... ဘယ်လိုကောင်းမှန်းမသိဘူး ဒေါက်တာရယ် ... ”

“ ခပ်နာနာလေး ဆောင့်စမ်းပါ ... စူဇီ ခံလို့ အရမ်းကောင်းလာပြီ ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏ နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ဆွဲ၍ အဆက်မပြတ် ဆောင့်၍ဆောင့်၍ လိုး၏။ လီးကြီးûမပ်ဝင်သွားတိုင်း၊ ဥကြီးနှစ်လုံးက စူဇီ၏ ဖင်ကားကားကြီးနှစ်ခြမ်းကြား စအိုဝလေးကို တဖတ်ဖတ် ရိုက်ခတ်၏။ အရည်များရွှဲအိုင်နေသဖြင့် သူမ၏ပေါင်ခြံနှင့်ဆီးခုံပါမကျန် စင်ထွက်ကုန်၏။ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏အမွှေးများနှင့် ¤င်း၏လဥကြီးတွင်လည်းသူမ၏ စောက်ရည်များဖြင့် စိုရွှဲလျက်ရှိတော့သည်။

စမ်းသပ်ခန်းအတွင်းမှ ဂျပန်မလေးစူဇီ ကော့ပြန်လန်နေသလို ရေအိမ်တွင်းမှ နန်းမူလည်း သူတို့လိုးနေကြသည်ကိုကြည့်ပြီး တစ်ယောက်ထဲတွန့်လိမ်လျက်ရှိပါတော့သည်။ အော်ဒါမျိုးကို တခါမှ မမြင်ဘူးတဲ့ အပျိုစင် သူနာပြုဆရာမလေးနန်းမူသည်လည်း ခန္ဓာကိုယ်သွေးသားဆူဖြိုးသည့်အရွယ်မို့ တစ်ယောက်ထဲ မာစတာဗေးရှင်းလုပ်နေမိသည်တကား ...အောက်မှခံနေသော စူဇီလည်းအရသာတွေ့နေပြီ ဖြစ်ရာ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ ပေါင်တံသွယ်သွယ်နှစ်ချောင်းကို ရင်ဘတ်နှင့် ကတ်အောင် အစွမ်းကုန်ဖြဲကားထားပေးပြီး ဖင်ကြီးကိုပါမြောက်ကြွ၍ ကော့ထိုးပေးနေသည်။ 

အရှိန်ကလေးရလာပြီဖြစ်သော ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံခဲစုပ်ယူကာ သူ့ဖင်ကို မြှောက်လိုက်ကြွလိုက်ဖြင့် အရှိန်ပြင်းစွာ ဆောင့်ထည့်နေတော့သည်။သူ၏လက်ကြီးနှစ်ဖက်ကလည်း စူဇီ၏ခန္ဓာကိုယ်လှလှလေးပေါ်တွင် အငြိမ်မနေနိုင်အောင်လှုပ်ရှားနေကြသည်။ တကိုယ်လုံးကိုဖြစ်ညှစ်ပွတ်သပ်နေသည်။ နို့နှစ်လုံးကိုညှစ်လိုက် ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်ဖြင့် လုပ်ရင်း စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လီးကြီးကိုဆုံထောင်းသလို ထောင်းထည့်နေလေသည်။

“ အား ... ဟင့် ... ဟင့် ... ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးဆောင့်ပါဒေါက်တာ ... မြန်မြန် ...မြန်မြန်လေး ... ကျွန်မ ... ကျွန်မ ... ပြီးတော့မယ် ... မရပ်လိုက်ပါနဲ့ ... ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်က စူဇီ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကို သူ၏ပုခုံးပေါ်သို့ တဖက်တချက်တင်လိုက်ပြီး ကော့ထောင်ထားသော ဖင်ကြီးနှစ်ခြမ်းကြားရှိ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ သူ့လီးကြီးကိုအဆုံးတိုင်ပင် အားရပါးရဆောင့်သွင်းပစ်လိုက်၏။ စူဇီမှာ ပြီးကာနီးဖြစ်သဖြင့် အားမလိုအားမရဖြစ်လာကာ ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ ခါးကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အတင်းဆွဲဖက်ကာပေါင်နှစ်ချောင်းကို အတင်းဖြဲပေးထားသည်။ 

ဖင်ကြီးကိုပါ ကော့မြှောက်၍ စကောဝိုင်းသလိုလုပ်ပေးလိုက် ဘယ်ညာယိမ်းပေးလိုက်ဖြင့် သူ၏ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ လိုက်လုပ်ပေးနေရာဒေါက်တာမင်းဒင်အဖို့ အထူးဇိမ်တွေ့နေ၏။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သူ့ပခုံးပေါ်သို့ချိတ်တင်၍ ခါးလေးကိုဟိုဘက်သည်ဘက်လိမ့်ပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါစူဇီ၏ ဖင်တခြမ်းမှာ အပေါ်သို့မြောက်တက်သွားပြီး နောက်တချမ်းကအောက်ဖက်သို့နိမ့်သွားသည်။ 

ဤသို့ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ လီးကြီးကို စွတ်ငုံထားသော စောက်ပတ်အတွင်းရှိ နှုတ်ခမ်းသားလေးများက ဝက်အူရစ်စပလိန်ကို အပြန်အလှန်လှည့်ပေးသကဲ့သို့ ဖြစ်နေပြီး အတွင်းမှလည်း ရှုံ့ပွရှုံ့ပွဖြင့် ညှစ်၍ညှစ်၍ပေးသည်။ စူဇီ အတော်အပေးကောင်းသည်။ စူဇီ၏ အခံကောင်းမှုကြောင့် ဒေါက်တာမင်းဒင်လည်း သုတ်လွှက်ချင်လာပြီ။ ဒါပေမယ့် ကောင်မလေးမပြီးသေးသဖြင့် အသာအောင့်၍သုတ်ကိုထိန်းရင်း ဆက်ဆောင့်နေသည်။

ရေအိမ်အတွင်းမှနန်းမူသည်လည်း စူဇီအလိုးခံပုံကိုသဘောကျရင်း သူမ၏စောက်ဖုတ်ကလေးထဲသို့လက်နှိုက်ကာ စူဇီလုပ်သလို ကော့လိုက် ကားမြှောက်လိုက် လုပ်နေတော့သည်။

“ အိုး ... လိုးစမ်းပါရှင်... နန်းမူကို နာနာလေး ဖိလိုးပေးစမ်းပါ ... ”

တစ်ယောက်တည်း ပါးစပ်မှလည်း ယောင်ယမ်း၍ အသံအစ်အစ်ကလေးဖြင့်ပြောနေမိသည်။ နန်းမူလည်း အရမ်းခံချင်နေသည်။ ခံချင်စိတ်တွေတအားဖြစ်နေမိပြီ။စူဇီခံတာကို သိပ်အားကျနေမိသည်။နန်းမူတစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ရေအိမ်အတွင်းမှာ ဖီလင်တွေတက်ပြီး မာစတာဗေးရှင်းခေါ် တစ်ကိုယ်ရေ အာသာဆန္ဒ ဖြေဖျောက်နေ၏။ ပါးစပ်မှလည်းတအင်းအင်း ညီးငြူမိ၏။ဒေါက်တာမင်းဒင် တစ်ယောက်မှာလည်း ဂျပန်မလေးစူဇီကို လိုးရင်းလိုးရင်းကောင်းသထက် ကောင်းလာကာ ကောင်မလေး၏ မို့ဖောင်းသောနို့အုံဖွေးဖွေးနှစ်လုံးကိုလက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဘယ်ညာဆုတ်ကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းခြင်းကပ်ကာ တပြွတ်ပြွတ်စုတ်ရင်းဆောင့်ပြီးရင်း ဆောင့်ထည့်နေတော့သည်။

ခဏအကြာ စူဇီသည်လည်း အရသာထူးကိုတွေ့၍ စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းထဲမှဒေါက်တာ၏ လချောင်းပွပွကြီးကို ပွစိပွစိဖြင့် ညှစ်ပေးရင်း အရည်များရွှဲဆိုထွက်လာကာအပြင်သို့ တဖွှီးဖွှီး ပန်းထွက်၍ ကာမအရသာ၏ အထွတ်အထိပ်ပန်းတိုင်သို့ တက်လှမ်းရောက်ရှိသွားပါတော့သည်။

စူဇီ၏ အကြောအချဉ်များ ဆုတ်ဆိုင်းသွားမတတ် ဖြိုးဖြိုးဖျဉ်းဖျဉ်း ဖြစ်လို့သွားရကာခြေချောင်းလက်ချောင်းကလေးများပင် တုတ်ကွေးသွားမတတ် အရသာကို အစွမ်းကုန်ခံစား ရရှိလိုက်ရပြီး တစ်ချီပြီးသွားလေသည်။အပေါ်မှ လိုးဆောင့်ထည့်သွင်းနေရသော ဒေါက်တာမင်းဒင်သည်လည်း တွန့်ကနဲဖြစ်သွားရပြီး လီးအရင်းမှ တဆစ်ဆစ်ကကျင်တက်လာ၍ တစ်ကိုယ်လုံး အကြောဆွဲသလိုဆန့်ငင်ဆန့်ငင် ဖြစ်သွားကာ စူဇီ၏စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လီးကြီးကိုအရင်းသို့ထိုးသွင်း၍ဆီးစပ်ခြင်းထိကပ်ကာ သုတ်ရည်များကို တဗြစ်ဗြစ် ပန်းထွက်ထည့်လိုက်မိတော့သည်။

နှစ်ဦးစလုံး အပြီးခြင်းဆုံသွားသဖြင့် ဒေါက်တာမင်းဒင်သည် ဂျပန်မလေး၏ကိုယ်ခန္တာပေါ်တွင် မှောက်လျက်ထပ်ကာ ဝက်မှိန်းမှိန်းနေတော့သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းအပြန်အလှန် တေ့စုတ်နေကြပြီး လီးကြီးကိုမူ စောက်ဖုတ်အတွင်း၌ မချွတ်တမ်းစိမ်ထားလေသည်။

ရေအိမ်အတွင်းမှ နန်းမူသည်လည်း ရင်မောသွားရလောက်အောင် သူတို့နှစ်ယောက်လိုးနေကြပုံကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း လှိုက်၍မောလာ၏။ သူမ၏ စောက်ဖုတ်အတွင်းမှသုတ်ရည်များ တဘွတ်ဘွတ် ရွှဲစိုကာ ထွက်လာသည်။ နန်းမူသည် အလိုးခံချင်စိတ်များထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ ဖြစ်ပေါ်လာသောကြောင့် စိတ်ကိုမနည်း ထိမ်းချုပ်ကာ ရေအိမ်အတွင်းမှထွက်လာ ခဲ့ရလေတော့သည်။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

အချစ်သူနာပြု အပိုင်း ( ၁ )

အချစ်သူနာပြု အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

အလုံလမ်းရှိ မြနန္ဒာဆေးရုံ ...။ 

မိန်းမပျိုကလေးတစ်ယောက်ဆင်းလာသည်။ခြံဝင်းထဲသို့ လေးဘီးတက္ကဆီတစီးက ဝင်ရောက်ဆိုက်ရပ်လာသည်။ ကားပေါ်မှ ဖွံ့ဖြိုး လှပသော  လက်ထဲတွင် သားရေသေတ္တာ၊အိပ်ယာလိပ်၊ အထုတ်အပိုးများကို မနိုင်မနင်းဆွဲ၍ ဆေးရုံရှိရာသို့ ကနွဲ့ကလျ လျှောက်လှမ်းလာပါသည်။

သူမကို အပေါ်ထပ်ရုံးခန်းရှိ ဆရာဝန်ဒေါက်တာမင်းဒင် နှင့် အောက်ထပ်တံခါးဝတွင် စောင့်နေသော ကွန်ပေါင်ဒါ အီစမိုင် တို့က မြင်နေရ၏။ ကုလားဒိန်အီစမိုင်က မချောလေးကို ခေါ်တောတစ်ထောင်အား မျက်လုံးဖြင့် စိုက်ကြည့်နေ၏။

မိန်းမလှလေး၏မျက်နှာသည် ချောမွေ့နုနယ်လှ၏။ မို့မို့ဖေါင်းဖေါင်းပါးအို့လေးများကို ပိုင်ဆိုင်ထား၏။ တိုင်းရင်းသူအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဖြစ်ဟန်တူ၏။ အသားအရည်မှာ ဝါဂွမ်းလိုဖြူနုနေသည်။ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ အသက်အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ဝါးပိုးမျှစ်စို့ပေါက်ကြီးလို ထွားကြိုင်း ဖွံ့ထယ်လှပေသည်။ ရှည်သွယ်မြင့်မားသော အရပ်အမောင်းနှင့် လိုက်ဖက်ညီစွာ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်အချိုးအစားကတောင့်တင်းလှပေသည်။

ကောင်မလေးက မိမိအားငမ်းနေသော အီစမိုင်ရှိရာသို့ ရဲတင်းစွာလျှောက်လှမ်းလာပါသည်။ သူ့ရှေ့တွင် ခြေစုံရပ်၏။ လက်ထဲမှ အထုပ်အပိုးများကို ချလိုက်၏။ အီစမိုင်၏ တဏှာမျက်လုံးများကို ဝံ့ဝံ့စားစား ရင်ဆိုင်ကာကြည့်လိုက်ပြီး ...

“ ဆေးရုံအုပ်ကြီးနဲ့တွေ့ချင်လို့ပါရှင် ၊ ကျွန်မဒီဆေးရုံမှာ အလုပ်ဝင်မဲ့ သူနာပြု ဆရာမပါ” ဟုပြော၏။ 

အီစမိုင်က “ဆရာကြီးတော့မရှိပါဘူး၊ အပေါ်ထပ်မှာသူ့လက်ထောက် ဒေါက်တာမင်းဒင်ဆိုတာရှိတယ်။ အဲဒီလှေခါးအတိုင်းတက်သွားပါ။ အော်.. နေနေ အဲဒီအထုပ်တွေ ကျွန်နော်ဆွဲခဲ့ပေးမယ် ... ” အီစမိုင်က သူတို့ဆေးရုံမှာ အလုပ်လုပ်မည့်သူနာပြုဆရာမလေးမို့ ရင်းနှီးစွာဆက်ဆံသလိုပြုရင်း အထုပ်အပိုးများကို ကူဆွဲပေး၏ ။ ပြီးတော့သူမကိုလှေခါးထစ်မှ အရင်တက်စေလိုက်သည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မိန်းမမြင်တိုင်း နှာဘူးထလေ့ရှိသော အီစမိုင်သည် ဆရာမလေး၏ နောက်ပိုင်းအလှကို ကသိုဏ်းရှုချင်သောကြောင့်ပါတည်း။

ဆရာမလေးကမူ အီစမိုင်ကို ကျေးဇူးတင်အပြုံးကလေး တချက်ပေးခဲ့ပြီးနောက်လှေကားကြီးအတိုင်း အပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားတော့၏။ ကားပြည့်အိစက်သောတင်သားလှလှတို့သည် ကျင်သောခါးအောက်ပိုင်းမှ အရှိန်ပြင်းစွာ ဆွေ့ဆွေ့ယမ်းယမ်းခါလို့သွားသည်။တောင့်တင်းဖြောင့်စင်းသသော ပေါင်တံအစုံတို့က လှေကားကို တထစ်ချင်းတထစ်ချင်းလှမ်းတက်လိုက်တိုင်း တင်အစုံသည် စီးဝါးကျကျ တလုံးချင်းတလုံးချင်း တုန်ခါလို့သွားသည်။

နောက်မှကပ်လိုက်လာသော အီစမိုင်၏ မျက်လုံးကြီးအစုံမှာ မချောလေး၏ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းလုံးလုံးကြီးများအပေါ်မှ မခွာနိုင်အောင်ကပ်ညိပါလာသည်ကိုမူ သူမ မသိရှာပါချေ။မှန်တခါးဝတွင် အဖြူရောင်ဂျူတီကုတ်အရှည် ဘောင်းဘီနက်ပြာနှင့် နားကျပ်ကိုလည်ပင်းတွင်ချိတ်ဆွဲထားသော ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနှင့် ဆရာဝန်တစ်ယောက်ကို သူမတွေ့လိုက်ရသည်။

“ကျမ ဒီဆေးရုံမှာ အလုပ်ဝင်ဖို့ ဂျူတီရီပို့လာပေးတာပါ၊ ဒေါက်တာ”

ကြောင်အမ်းအမ်းငေးနေသော ဆရာဝန်ကို သူမကပင် စတင်ပြောဆိုလိုက်သည်။

“ အော်... ဝင်ခဲ့ပါ... ဆရာမ ” 

ဒေါက်တာမင်းဒင်က အခန်းထဲသို့ဖိတ်ခေါ်ရင်း စားပွဲရှိရာသို့ လျှောက်သွားသည်။ “ ထိုင်ပါ... ” သူ့အကြည့်တွေက သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှမခွာနိုင်အောင်ဖြစ်နေမှန်း ရိပ်မိလိုက်၏။ စားပွဲရှေ့ရှိ ကုလားထိုင်အလွတ် တစ်ခုတွင်မခို့တရို့လေး ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ 

“ ကျနော် ဒေါက်တာမင်းဒင်ပါ... ဒါနဲ့ဒီကနာမည်က ”

“နန်းမူမူပါဒေါက်တာ.. အလွယ်တကူမူမူလို့ပဲခေါ်နိုင်ပါတယ်..”

 “အော်.. နန်းမူမူတဲ့လား ..ချစ်စရာလေးနော်...” 

“ အို... ”

ဒီဆရာဝန်တော့ ခရီးရောက်မဆိုက်ပင် ရိသဲ့သဲ့လုပ်ပြီထင်သည်။ အတွေ့အကြုံနုနယ်လွန်းလှသော နပ်(စ်)မအသစ်စက်စက်လေးမို့ ရှက်သွေးကလေးများကြွသွားရသည်။

“ နာမည်ကိုပြောတာပါဗျာ ... နာမည်လှသလို လူကလည်းလှလွန်းတော့ ...လိုက်ပါတယ် ... ” 

နန်းမူရင်ခုံစပြုလာ၏။ ပြောစရာရှိတာမြန်မြန်ပြောပြီး ပြန်ထွက်လာနိုင်ဖို့ စိတ်စောနေသည်။

 “ နန်းမူနေထိုင်ဖို့အတွက်ဘယ်လိုများစီစဉ်ထားပါသလဲ ဒေါက်တာ ... ”

“ စိတ်ချပါနန်းမူ ... ဆရာဝန်ကြီးက ကျွန်တော့်ကို အားလုံးလွှဲထားပါတယ်တယ် ...နန်းမူအတွက် နပ်(စ်) ကွာတာမှာ အခန်းရမှာပါ ”

စကားသာပြောနေရသော်လည်း ဒေါက်တာမင်းဒင်က နန်းမူကို အဓိပ္ပါယ်ပါသော အကြည့်များဖြင့် ကြည့်နေသည်။ သူ့အကြည့်တွေက စူးစူးရဲရဲရှိသည်။နန်းမူ၏ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်အသွယ်သွယ်တို့သည်လည်းကောင်း၊ သေးကျင်သော ခါး၊လုံးဝန်းဖွံ့ထွားသော ရင်၊ ကားစွင့်ကော့တင်းသော တင်၊ သွယ်လွှပေါ်လွင်သော ပေါင်တံ စသည့် နန်းမူ၏အလှပသာဒတွေကို ဒေါက်တာမင်းဒင် တပ်မက်ခြင်းကြီးစွာဖြင့် မျက်စိစားပွဲ ထိုင်နေသည်ကို နန်းမူသိပါသည်။ သူမအပေါ် အလှဘာဝနာပွားနေသည်။ 

ရာဂတဏှာ ကြီးထွားနေသည်။ သူ၏ ရဲတင်းလှသော အကြည့်တွေမှာ ရမ္မက်ခိုးတွေဝေနေ၏။ နန်းမူ တယောက် ရှက်မိုးတွေစွေသွားရလေ၏။ သူမအဖို့ပါးစပ်ကသာ ဖေါ်ရွေစွာစကားပြောနေရ သော်လည်း သူ၏တဏှာမျက်လုံးကြီးတွေကြောင့် အနေရအထိုင်ရခက်နေရှာပါသည်။ လုပ်သက်မရသေးသော သူနာûပဆရာမလေးအနေဖြင့် ယောက်ျားတွေရဲ့ ရဲတင်းပွင့်လင်းစွာ ဆက်ဆံမှုကို အတော်ပင်လေ့ကျင့်ရအုံးမည်ဖြစ်၏။ နန်းမူသည် ဒေါက်တာမင်းဒင်၏ တပ်မက်လွန်းသော အကြည့်များကို ရင်မဆိုင်ရဲတော့သဖြင့် မျက်လွှာလေးချကာ ခေါင်းလေး ငုံထားရင်း ...

“ နန်းမူ သွားလို့ရပြီလား ဒေါက်တာ ... ”

ဒေါက်တာမင်းဒင်က တစ်ကိုယ်လုံးကို မချင့်မရဲကြည့်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း ...

“ အင်းလေ ... အလုပ်ကိစ္စကိုတော့ နက်ဖြန်အလုပ်ဆင်းတော့မှ မစ္စတာကြီးကို မေးကြည့်ပါ ... ခုတော့ နေဖို့အခန်းကို ဆရာမတယောက်နဲ့ လိုက်ပြခိုင်းလိုက်ပါ့မယ် ... ”

နန်းမူက... ဒေါက်တာမင်းဒင်ကို နှစ်သိမ့်ပြုံးလေးဖြင့် ဝင့်ကြည့်လိုက်ရင်း ခါးကိုညွှတ်ကာ ရိုသေစွာဖြင့် ထိုင်ရာမှထလိုက်လေသည်။ ဒေါက်တာမင်းဒင်လည်းပြုံးလိုက်ပါသည်။ သူ့အပြုံးတွေက နန်းမူကို ရင်ဖိုသွားစေအောင် အဓိပ္ပါယ်ပါလှသည်။ သူ့အပြုံးက ရမ္မက်ပြုံး။

“ နာမည်က ဘယ်လိုခေါ်လဲဟင် ... ယူအရမ်းချောတာပဲ ... ”

နန်းမူနေထိုင်ရမည့်အဆောင်ကို ရောက်သောအခါ လက်ဆွဲအိပ်ကို ကုတင်ပေါ်မှ ချနေစဉ် တဘက်မှ ဆရာမလေး တစ်ယောက်လာပြီး မိတ်ဆက်သည်။

“ နန်းမူပါ ... ယူ့နာမည်ကရော ... ”

“ အေးမိစံတဲ့ ... မှတ်ထားနော် ယူနဲ့တို့နဲ့က အတူတူနေရမှာ ”

ဆရာမလေးသည် အားကစား လေ့ကျင့်နေဟန်တူသည်။ အဝါရောင်လက်ပြတ်စပို့ရှပ်ကျပ်ကျပ်လေးကို အတွင်း၌ ဘာအခုအခံမှ မပါဘဲကောက်စွပ်ထားသဖြင့် ရင်းသားဝင်းဝင်း မို့မို့တွေက လှုပ်လှုပ်ခါခါရှိသည်။ အောက်ပိုင်းမှ အနက်ရောင် ဘောင်းဘီတိုနံ့နံ့ လေးကြောင့်ပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးများက အတိုင်းသားပေါ်လွင်နေပေသည်။ ပေါင်တွင်းသား နုနုလေးများသည် အကြောစိမ်းများယှက်သန်းနေသည်ကိုပင် မြင်ရလောက်အောင် ဖြူ ဥလျက်ရှိ၏။ သလုံးသား တစ်တစ်ကလေးများပေါ်တွင် မွှေးနုလေးများက ရွှေရောင်တောက်လျက် ... အားကစားလေ့ကျင့်လွန်းလို့လားမသိ ခန္ဓာကိုယ် အဆစ်အပေါက်က အချိုးကျလှပေသည်။

“ မမူ ဆရာမကြီးနဲ့ရော တွေ့ပြီးပြီလား ” “ ဟင့်အင်း ... မတွေ့ရသေးဘူး ”

“ သူကအရမ်းဆိုးတာနော် ... ဒီဆေးရုံမှာ အလုပ်ဝင်တဲ့သူတိုင်း ဒီမှာ အိပ်၊ ဒီမှာ စားရတယ်၊ တပတ်ကို နှစ်ရက်နားခွင့်ရတယ် အဲဒီတော့မှ စားချင်တဲ့ဆီကို သွားစား၊ ကြိုက်သလို လျောက်လည်၊ ပြန်မအိပ်လဲဖြစ်တယ် ... ”

“ အော် ... ဒီလိုလား ” အေးမိစံ ခေါင်းငြိမ့်၏။

“ အို ... အမလေး ... ဘာကြီးလဲ ”

နန်းမူ အဝတ်အစားများထည့်ရန် ဘီရိုဖွင့်လိုက်သောအခါ ရော်ဘာအမာဖြင့် ပြုလုပ် ထားသော ယောက်ျားတန်ဆာ ပုံစံ အတုကြီးက အောက်သို့ ပြုတ်ကျလာသဖြင့် ရုတ်တရက်လန့်သွားရ၏။

“ အဲဒါက ဘာကြီးလဲ ဘာကြီးလဲ ... အေးမိစံ ... ”

“ အာ ... မမူကလဲ ... မိစံသူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ယူလာလို့ ... မမြင်ဘူးတာနဲ့ ခဏယူကြည့်ထားတာပါ ... ”

အေးမိစံက ပလတ်စတစ်လိင်တံ အတုကြီးကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ အတော်ပင်ပုံစံတူအောင် ပြုလုပ်ထားသည်။ ဒစ်ဖျားကြီးက နီရဲပြီး ပြဲလန်လို့၊ အရင်းပိုင်းမှာတော့ ဂွေးဥကြီးတွေက တို့လို့တွဲလဲ တွေ့လိုက်ရသည်။ နန်းမူ ကြက်သီး ဖျန်းဖျန်းထသွားမိ၏။ ပြီးတော့အဲဒီ အချောင်းကြီးမှာ အဖုဖု အထစ်ထစ်တွေနဲ့ လုပ်ထားလိုက်တာ အသည်းယားစရာကြီးပါ။

“ ကဲပါ ... မမရယ် မကြည့်ရဲရင် ကြည့်မနေပါနဲ့ ... မိစံသိမ်းထားလိုက်ပါ့မယ် ... ”

အေးမိစံက လီးတုကြီးကို သူမ၏ခေါင်းအုံးအောက်တွင် သွားထည့်၏။ နန်းမူ သဘောကျစွာ တချက်ပြုံးလိုက်လေသည်။

“ မမူ ရေသွားချိုးချင်သွားချိုး ... ဒီနေ့အဆောင်မှာ ရေမလာလို့ အပြင်ဘက်ကရေဘုံဘိုင်မှာ ပဲ ချိုးရလိမ့်မယ် ... မိစံတော့ အားကစားလေ့ကျင့်လိုက်အုံးမယ် ”

နန်းမူနှင့် သူမသည် အသက်နှစ်ဆယ်ပတ်ဝန်းကျင် အရွယ်များဖြစ်သော်လည်း ...နန်းမူက ပိုလှသည်ဟု အေးမိစံ မှတ်ချက်ချမိသည်။နန်းမူရဲ့အလှသည် မျက်နှာထက် ကိုယ်ကာယ က ပိုပေသည်။ တင်းကားသောတင်နှင့် သေးသွယ်တောင့်တင်းသော ခါးတို့က လိုက်ဖက်ညီစွာ တည်ဆောက်ထားသည်။ရှည်လျားဖြောင့်စင်းသော ပေါင်တံတို့ကို ပေါ်လွင်အောင် ပျော့ပြောင်းအိညက်သည့် ထမီတို့ကိုဝတ်ဆင်လေ့ရှိပုံရသည်။ အောက်ခံကမူ ဘောင်းဘီတစ်ထပ်တည်းသာ ဝတ်ဆင်ထားကြောင်းအေးမိစံ သတိထားမိသည်။ 

အထူးသဖြင့် နန်မူ၏ အလှခေါင်ချုပ်မှာ သူမ၏ ရင်နှစ်မွှာပင်ဖြစ်သည်။ ပြည့်ဖြိုးဖွံ့ထွားသော ရင်းသားစိုင်များ၏အလှကို ပေါ်လွင်အောင် အောက်ခံဘရာစီရာကို အပျော့စားဝင်ဆင်တတ်မှန်း အေးမိစံသိရှိလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လမ်းလျှောက်သွားသည့်အခါ အသားစိုင်ဟူသမျှ လှုပ်ခါသွားအောင် လေ့ကျင့်၍ လျှောက်ထားသည်ထင်၏။ နန်းမူကို ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တို့သည် ရမ္မက်အကြည့်ဖြင့် သမင်လည်ပြန်ပင်ငေးကြည့်ရလောက်အောင် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ဆွဲဆောင်မှု အပြည့်အဝရှိလေသည်။

ထို့ကြောင့်လည်း နန်းမူ၏အလှကို ဒေါက်တာမင်းဒင်တစ်ယောက် တိမ်းမူးသွားမည်ကို အေးမိစံ စိုးရိမ်မိတော့သည်။ အကြောင်းကား အေးမိစံသည် ဒေါက်တာမင်းဒင် အပေါ် ချိန်ရွယ်နေသောကြောင့် ပါတည်း။

ကွန်ပေါင်ဒါ အီစမိုင်၏ ဆေးစပ်ခန်းသည် သူနာပြုနားနေခန်း၏ အပေါ်ထပ်တွင် ရှိ၍ နပ်(စ်) ကွာတာ အပေါ်ထပ်ရှိ အေးမိစံ၏ အခန်းပြူတင်းပေါက်နှင့် ခပ်တည့်တည့်ဖြစ်နေသည်။ အီစမိုင်အဖို့ အေးမိစံ၏ နေပုံထိုင်ပုံကို နေ့စဉ်နှင့်အမျှ တွေ့မြင်နေရသည်။ သူမ၏နေထိုင်ပုံက ခပ်ဆန်းဆန်းမို့ ဒါကိုပဲ နေ့တိုင်းချောင်းကြည့်နေရသည်မှာ မရိုးနိုင်အောင်ပဲဖြစ်ပေတော့သည်။

တခါတလေ အေးမိစံနှင့် အီစမိုင်တို့ အကြည့်ချင်းဆုံတတ်၏။ ထိုအခါမျိုးတွင် ကောင်မလေးက နှုတ်ခမ်းကြီးစူ၍ မျက်စောင်းထိုးတတ်သည်။ အီစမိုင်က ပြောင်ပြသည့်အခါမျိုးတွင် ပါးချပစ်မည်ဟူသော အဓိပ္ပါယ်မျိုးနှင့် လက်ဝါးထောင်ပြပြီး ပြတင်းတံခါးကိုဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး ပိတ်သွားတတ်သည်။ ဒါဆိုသူမကို အီစမိုင်မမြင်ရတော့၊ ထို့ကြောင့်နောင်အခါမျိုးတွင် သူမရေချိုးသည့်အခါ၊ အဝတ်အစားလဲသည့်အခါ၊ အားကစားလေ့ကျင့်သည့်အခါများတွင် အီစမိုင်သည် သူ့ကိုမမြင်အောင် ပုန်းကွယ်၍အသာအယာ ချောင်းကြည့်လေ့ရှိသည်။ တစ်နေ့တခြားဆိုသလိုပင် အီစမိုင်သည် ကောင်မလေးအပေါ် စိတ်လှုပ်ရှားလာသည်။ အနေအထိုင်မလုံခြုံသော သူမ၏ကိုယ်ပေါ်တွင် အီစမိုင်မမြင်ဘူးတာ၊ ဘာမှမကျန်။ဒါပေမဲ့ မြင်ရလေလေ ပိုမြင်ချင်လေ ဖြစ်မိ၏။

ယနေ့လည်း အီစမိုင်တစ်ယောက် နေမထိ ထိုင်မထိ ဖြစ်နေရသည်။ အေးမိစံကိုသူအရမ်းလိုးချင်နေလေသည်။ သူမ၏အလှအပတွေကို မြင်ဖန်များလာတော့ လိုးချင်စိတ်တွေဖြစ်ပေါ်လာသည်မှာ ကြာပေပြီ။ အေးမိစံ၏ နေပုံထိုင်ပုံကလဲ အမြဲပင် မလုံ့တလုံဖြစ်၏။

ဒါကြောင့်လည်း အေးမိစံ အေရိုးဗစ်လေ့ကျင့်ချိန်၌ သူဒီနေရာကို ရောက်လာခဲ့သည်။ဆေးစပ်ခန်း၏အပေါ် ထပ်ခိုးလေးသို့ ကုတ်ကပ်တွယ်တက်၍ လေဝင်ပေါက်မှ တံခါးကိုမဟတဟလေးဖွင့်ကာချောင်းကြည့်လျက်ရှိသည်။ ဆွဲအားကောင်းလှသော မှန်ပြောင်းတစ်လက်ဖြင့် အေးမိစံ အားကစားလေ့ကျင့်နေသည်ကို အတိုင်းသာမြင်နေရသည်။

“ အားပါးပါး ... ဒီပို့(စ်)ကတယ်မိပါလား ... ”

အေးမိစံသည် သူမကို အီစမိုင်ချောင်းကြည့်နေမှန်း မသိချေ။ ထို့ကြောင့်ပင်လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ကုန်းလိုက် ကွလိုက် ကော့လိုက်ဖြင့် ကာယလေ့ကျင့်ခန်းယူလျက်ရှိသည်။ အေးမိစံသည် ဘက်ဂရောင်းမြူးဇစ်နှင့်အတူ စီးချက်ညီညီ လှုပ်ရှားကခုန်လျက် ...ဘောင်းဘီတိုနံ့နံ့လေးနှင့် စပို့ရှပ်ကြပ်ကြပ်ကလေးကြောင့် အမို့ အမောက် အရှိုက်အဝန်းတွေက လုံးထစ်ဖုကြွလျက်ရှိသည်။ 

ဆုတ်ဆုတ်ခဲခဲ ပေါင်ဖြူဖြူကြီးတွေက ကိုက်စားပြစ်ချင်စရာ ပေါင်ရင်းခွဆုံကြားရှိ ဆီးခုံမို့မို့အောက်တွင် ဖုဖောင်းလျက် အထင်းသားပေါ်လွင်နေသော အရာဝတ္ထုကလေးက ဘောင်းဘီကြပ်ကြပ်လေးအောက်မှာ အမြှောင်းလိုက်ခုန်းထရုန်းကြွလျက် ရင်ခုန်စရာ ...အေးမိစံသည် အသက်နှစ်ဆယ်ဝန်းကျင် အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့် ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက ပြောမရလောက်အောင် ဖွံ့ထည်လှပေသည်။ 

ဆွဲဆောင်မှု အပြည့်ရှိသောပေါင်တံရှည်ကြီးများကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ မယ်ရွေးပွဲဝင်နိုင်လောက်အောင် တကယ့်အမိစာအပျံစားကလေးပါ။ ရင်တွေ တင်တွေ ကလည်း သတ်မှတ်အတိုင်းအတာ ( ၃၆၊ ၂၁၊ ၃၇ )ဆိုသော လုံးပတ် အလျားအနံတွေနှင့် ပြည့်စုံသည်။ အရပ်အမြင့် ( ၅ ) ပေ ( ၆ ) လက်မ ၊ကိုယ်အလေးချိန် ( ၁၂၅ ) ပေါင်၊ စိတ်ဖြင့် မှန်းဆကြည့်ရုံဖြင့် ဘယ်လိုဘော်ဒီမျိုးဆိုတာခန့်မှန်းကြည့်ပေတော့ ...အေးမိစံသည် ခုန်လိုက်၊ ပေါက်လိုက်၊ ကော့လိုက်၊ ကားလိုက်ဖြင့် မြူးမြူးကြွကြွ...လှလှပပလေး ကလျှက်ရှိသည်။ 

နောက်ခံတီးလုံးက ဟဒ်ဘီ(စ်) ဒရမ်ရိုက်ချက်များကပြင်းထန်သလို အေးမိစံတစ်ကိုယ်လုံးဆွေ့ဆွေ့ခါခါယမ်းလျက်... အသားစိုင်ဟူသမျှကလှုပ်ခါလျက်...ထွားဖွံ့လုံးဝန်းသော ရင်အစုံက သိမ့်သိမ့်ခုန်လျက်ရှိသည်။ ကားစွင့် ခုန်းတင်းနေသောတင်အစုံက ဖိန့်ဖိန့်တုန်လျက်ရှိသည်။ အထူးသဖြင့် အေးမိစံ၏ တင်ပါးအလှက ပိုမိုဝင့်ထွားလှပေသည်။ သည်လိုကားပြည့်နေသော တင်းတင်းရင်းရင်း အိစက်နေသော ဖင်မျိုးကိုအဆောင့်ခံဖင်ဟု သတ်မှတ်ထားပေသည်။

အချို့မိန်းကလေးများကိုကြည့်ပါ စလင်းဘော်ဒီလေးတွေ အစွင့်အကား အဖွံ့အထွားလေးတွေက သူ့နေရာနှင့်သူ ရှိ၏ ဒီလိုဖင်မျိုးတွေက ညှာညှာတာတာလေးကြိတ်လုပ်မှအရသာရှိတာမျိုး ... သိပ်ပြီးအဆောင့်မခံ၊ အီစမိုင်တို့က မိန်းမလိုးသည့်အခါမျိုးတွင်ကုလားကျုံးကျုံးတတ်သည်။ တအားဆောင့်သည်။ ဒါမှအားရသည်။ ထို့ကြောင့်အေးမိစံတို့လိုဖင်မျိုးကို သဘောကျသည်။ အေးမိစံ၏ပေါင်တံရှည်ကြီးတွေက ရွှေဘိုမင်းကြီးကြိုက်ဆိုသလိုတောင့်တင်းဖြောင့်ဆင်း လှသည်။

“ အဟင်း ... ဟင်း ... ဟင်း ... ဒါမျိုးကိုသာ ပုခုံးပေါ်တင်ပြီး တစ်တီတူးဆောင့်ဆောင့်ဆွဲလိုက်ရရင်တော့ ... အားပါးပါး ... ဆွေမျိုးသာမက လောကကြီးကိုတောင်မေ့သွားနိုင်လောက်တယ် ”

“ နတ်စည်းစိမ်ကို ခံစားရသလို ဖြစ်သွားမလားမသိဘူး ”

အီစမိုင်တစ်ယောက် မစားရ ဝခမန်း သရေကျလျက် တီးတိုးရေရွတ်လျက်ရှိသည်။ကောင်မလေး၏ တကိုယ်လုံးမှာ အီစမိုင်၏မှန်ပြောင်းထဲတွင် အနီးကပ်ထင်ထင်ကြီးမြင်နေရသည်။ သူမသည် အီစမိုင်ကို ကျောပေးလျက် ဖင်ကြီးကို ကုန်းလိုက်ကွလိုက်ဖြင့်လုပ်နေရာ တင်းကျစ်သော ဆပ်စမိုင်ဒါလေးအောက်မှ ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးနှစ်လုံးမှာ ပြူကနဲပြဲကနဲနှင့် ဖြစ်နေရာ အီစမိုင် သရေတမြားမြားကျလျက် ဖြစ်နေတော့၏။

မချောလေး၏ ပေါင်ရင်းခွဆုံကြားရှိ ခုန်းမို့နေသော အဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးမှာဖင်ကုန်းလိုက်သည့် အခါမျိုးတွင် ဘောင်းဘီအောက်မှ အဖုလိုက်၊ အထစ်လိုက် ထကြွတက်လာသလို၊ ပေါင်ခြံရှိ ဘောင်းဘီသားရေကြိူးကြားမှ အမွှေးမဲမဲလေးများကလည်း တစွန်းတစ ထွက်ပေါ်နေသည်ကိုလည်း မြင်နေရပေသည်။

ပြီးတော့ ... ကောင်မလေးသည် ပက်လက်လှန်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုထောင်ကာ ကားလိုက်၊ ဆန့်လိုက်၊ ကွေးလိုက်ဖြင့် လုပ်နေရာ သူမ၏ ဖင်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးအိအိကားကား ကြီးမှာ ကြမ်းပြင်နှင့် လွတ်အောင် မြောကကြွသွားပေသည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုလည်း တစ်တီတူးထောင်၍ ဖြဲကားလိုက်လျှင် ဆီးစပ်အောက်မှ စောက်ဖုတ်လေးမှာဘောင်းဘီအောက်တွင် ဘယ်လိုပြဲသွားမလဲဆိုတာ အီစမိုင် မမြင်ရပေမယ့် စိတ်ထဲက မှန်းဆကြည့်နေမိ၏။

ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း အီစမိုင်ရင်တွေပူလာသည်။ အာခေါင်တွေ ချောက်လာသည်။သူ့ပုဆိုးအောက် ပေါင်ကြားမှ ဖွားဘက်တော် ငနဲကြီးမှာလည်း တဆတ်ဆတ်ဖြင့် မာကျောတောင့်တင်းလာရသည်။ ချိုးမရ ဖဲ့မရလောက်အောင် ထောင်မတ်လာသည်။ အီစမိုင်သည်လီးတချောင်းလုံး ကျစ်တောင့်နေအောင် ကောင်မလေးကို လိုးချင်သည့်စိတ်များ ကြိတ်မှိတ်မြိုသိပ်နေရ၏။အေးမိစံသည် အားကစားလေ့ကျင့်ပြီးသည်နှင့် ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ကြီးရှေ့တွင်သွားရပ်ကာ သူမ၏ကိုယ်ပေါ်မှ ဝတ်လွှာတွေကို တစ်ခုမကျန် ချွတ်ချလိုက်လေသည်။ ပြီးတော့မှန်ထဲတွင် မိမိ၏အလှကို စေ့စပ်စွာပြန်လည်သုံးသပ်မိသည်။ အပြစ်အနာအဆာမရှိပါ။ အပိုအလိုမရှိ ပျိုမြစ်နုနယ် ဖွံ့ထွားခြင်း အဖုံဖုံတို့သည် အားလုံးကွက်တိ။ 

ကြေးမုံပြင်ပေါ်တွင်ထင်ဟပ်နေသော မိမိ၏ရုပ်သွင်သည် ပကတိအတိုင်း အထင်အရှားရှိသော အလှအတိုင်းအားလုံး ရှိုက်ဖိုကြီးငယ်တို့သည် တင်းပြည့်ကြပ်ပြည့်။ယင်ဖိုပင်မသန်းဖူးသေးသော အပျိုစင် ...မတ်တတ်ရပ်၍ ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်ဝဲကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ သူမ၏ နောက်ပိုင်းအလှကိုသမင်လည်ပြန်လေး ကြည့်လိုက်၏။ ပုရိသတို့ ... ကျွတ်ကျမတတ် မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ ကြည့်ချင်စရာပင်။

မှန်ပေသည်တကား ...။သူမကို ကျွတ်ကျမတတ်မျက်လုံးကြီးတွေနှင့် ကြည့်နေသူ အီစမိုင်ကို သူမ မမြင်မိပါချေတကား ...အဆောင်မှာ ရေမလာသဖြင့် အေးမိစံရေချိုးရန် အပြင်ဘုံဘိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ညမှောင်စပြုနေဘီ ...ရေဘုံဘိုင်တွင် လူရှင်းလျက်ရှိ၏။ အေးမိစံသည် ရေဘုံဘိုင်မှရေများကို ဇလုံထဲသို့ထည့်နေသည်။ ထဘီရင်လျားထားသည်။ လုံးဝန်းအိစက်နေသော ရင်သားအစုံသည် လျော့ရဲ

ရေစိုနေသော ထဘီနှင့် ကပ်လျက်ရှိသည်မို့ ပေါ်လွင်လှ၏။ တကိုယ်လုံးရေစိုနေသဖြင့်ဖွံ့ထယ်သော ကိုယ်လုံးအလှက ပေါ်လွင်နေသည်။အကြံသမားအီစမိုင်ကလည်း ရေချိုးရန်အတွက် အေးမိစံရှိရာသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။အီစမိုင်က စတင်နုတ်ဆက်၏။

“ ဟေး ... မိစံ ... ရေလာချိုးတာလား ... နင်တို့အဆောင်မှာ ရေမလာပြန်ဘူး ထင်တယ် ... ”

စကားရောဖေါရောလာပြောသော အီစမိုင်ကို အေးမိစံက အထိုက်အလျောက်ပြန်ပြော၏။

“ နင်ကရော ရေချိုးတာနောက်ကျလှချည်လား အီစမိုင် ... ”

“ အဟဲ ... ငါဗွီဒီယို ကြည့်နေလို့ ... ”

“ ကဲ ဒါဆိုလဲ ငါအရင်ချိုးလိုက်အုံမယ် ... နင်ခဏနေအုံးဟာ ... ”

အေးမိစံက ရေကို ကပြာကသီချိုး၏။

“ ဗွီဒီယိုကားက သိပ်ကောင်းဒါဘဲဟာ ... ”

အီစမိုင်က စကားဆက်ပြန်သည်။ အေးမိစံက ဘာပြောပြော မကြားချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။

“ မင်းသမီးက သိတ်လှတာပဲ ... ”

အီစမိုင်သည် အေးမိစံရေချိုးနေသည်ကို အနီးကပ်မြင်နေရ၏။အေးမိစံသည် ရေစိုရွှဲလျက် ထဘီရင်လျားနှင့်ပင် တဝုန်းဝုန်း လောင်းချိုးနေသည်။အီစမိုင်က သူမ၏ အချိုးအဆက်ကိုသာ ကြည့်နေမိပြန်သည်။ လက်လှုပ်လိုက်တိုင်း လိုက်လှုပ်နေသော ရင်သားများကို အတိုင်းသားတွေ့မြင်နေရပေသည်။

အီစမိုင်သည် မိန်းမပျိုတစ်ယောက်ရေချိုးနေသည်ကို ပြောင်ပြောင်တင်းတင်းပင်ကြည့်နေရင်း စောစောကမြင်ကွင်းကို ပြန်လည်မြင်ရောင်လာသည်။ အေးမိစံ၏ စောက်ဖုတ်ကလေးက ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖေါင်းဖေါင်းအိအိကလေး၊ လိုးချင်စရာ သန့်သန့်စင်စင် တင်းတင်းစေ့စေ့လေးရယ်ပါ။ အီစမိုင်တွေးရင်း ပေါင်ကြားထဲက လီးကြီးက ထောင်မတ်လာပြန်သည်။

“ ဟဲ့ ... အီစမိုင် ... ဘာရပ်ကြည့်နေတာလဲ ... ”

အေးမိစံအခုမှ သတိထားမိသည်။ အီစမိုင်က သူမကိုစိုက်ကြည့်နေသည်။ ရင်လျားထားသော ထဘီသည် လျော့ရဲရဲဖြစ်နေ၏။ ထဘီကိုပြင်ဝတ်သည်။ ရေနှင့်ကပ်နေ၍လွယ်လွယ်ကူကူ ရင်လျား၍မရ။ အီစမိုင်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ အီစမိုင်ကြည့်နေစဲ။အီစမိုင်ရင်ထဲ ဟာသလိုဖြစ်နေ၏။ ရင်ပူအာခြောက်ပြီး အေးမိစံကို တပ်မက်ခြင်းကြီးစွာဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။အေးမိစံကြောက်လာသည်။

“ နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ ... အီစမိုင် ... ”

အီစမိုင်လှုပ်ရှားလာသည်။

“ မိစံ ... ”

အီစမိုင်ရင်ခေါင်းသံကြီးဖြင့်ခေါ်၏။ အေးမိစံ တုန်သွားသည်။ ရုတ်တရက်မို့ အထိတ်တလန့်

“ ဘာလဲ ... ဟဲ့ ... ”

“ နင့်ကိုငါပြောစရာတခုရှိလို့ ... ”

သူအေးမိစံအနားကပ်လာသည်။ အပေါ်ပိုင်းအကျႌဝတ်မထားသဖြင့် သူ့ရင်ဘတ်မွှေးများက ထူပြိန်းလျက် ပေါ်လွင်နေသည်။ သူ့အမွှေးများကိုကြည့်ပြီး အေးမိစံ အသဲယားမိသည်။သူ့ကို ဘာမှပြန်မပြောမိ။

“ ဗွီဒီယိုထဲကမင်းသမီးနဲ့ နင်က သိပ်တူတာဘဲဟာ ... ”

“ အဲဒါဘာဖြစ်လဲ ... ”

အေးမိစံ နောက်သို့ အနည်းငယ်ဆုတ်လိုက်သည်။ သူက ဘာမပြော ညာမပြောနှင့်လက်ကိုဆွဲ၏။ အီစမိုင်ဘေးဘီကို အကဲခတ်ရင်း နောက်လက်တဖက်ဖြင့် အေးမိစံ၏လက်မောင်းကို ဆတ်ကနဲဆွဲကိုင်လိုက်၏။

“ အဲဒီတော့ နင့်ကို ငါကြိုက်တယ်ဟာ ... ”

“ အိုး ... ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ ... ”

အေးမိစံ မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားဖြင့် ပြန်ကြည့်နေသည်။ ရင်တွေတုန်လာသည်။လောလောဆယ် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ လက်ကိုရုန်းထွက်၍ ပြေးရန် ရုတ်တရက် သတိမရ။အီစမိုင်အနည်းငယ်မူးနေပုံရသည်။ မျက်လုံးများလဲ ရွဲနေသလို၊ လက်ရဲဇက်ရဲဖြစ်နေ၏။ဂန်ဂျာရိုက်ထားဟန်လည်းတူ၏။ အေးမိစံလက်ကို မလွှတ်သေး။ မလွှတ်သည့်အပြင် ဆွဲပင်ခေါ်နေ၏။

“ အိုး ... လွှတ်ပါ ... နင်ဘာလုပ်မလို့လဲ အီစမိုင် ... ”

အီစမိုင်ကမလွှတ်၊ အေးမိစံ သတိလေးဝင်လာသည်။ လက်ကိုဆောင့်ရုန်းလိုက်သည်။သို့သော် အင်အားခြင်းမမျှသဖြင့် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးမှာ အီစမိုင်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ အရှိန်ဖြင့်ရောက်သွား၏။ အီစမိုင်က အေးမိစံ၏ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး ပါးပြင်နုနုကို ရွှတ်ကနဲ နမ်း၏။ ပြီးတော့ နှင်းဆီဖူးပုံ နှုတ်ခမ်း ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို စုတ်နမ်းရန်ကြိုးစား၏။အေးမိစံ သူ့ရင်ပတ်ကျယ်ကြီးကိုတွန်းခွာထားရင်း မျက်နှာလေးကို ဟိုလွှဲဒီလွှဲတိမ်းရှောင်သည်။

သူ့ရင်ပတ် အမွှေးကြမ်းတွေက မိစံလက်ဖဝါးနုနုကို ယားကျိကျိဖြစ်စေသည်။ပေါင်းခြင်းထိကပ်နေသဖြင့် သူ့လချောင်းမာကြီးက ထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြင့် မိစံပေါင်ကြားထဲကို လာထောက်၏။ မိစံအသဲ ကလိကလိ ဖြစ်သွားမိ၏။

“ လွှတ်နော်အီစမိုင် ... နင်မယုတ်မာနဲ့နော် ... ”

“ ချစ်လို့ပါ ... မိစံရယ် ... ”

“ ဘာချစ်တာလဲ ... ငါမëကိက်ဘူး ... အိုး ... မလုပ်ပါနဲ့ဆို ... ”

အီစမိုင်၏လက်မောင်းကြီးတစ်ဖက်က မိစံ၏ ခါးသိမ်လေးကို မြွေကြီးတစ်ကောင်ရစ်ပတ်ထားသလို တင်းကျပ်စွာ ဆွဲယူပွေ့ဖက်ထား၏။ မာတောင့်တောင့် အချောင်းကြီးကမိစံပေါင်းကြားတွင် လာထောက်နေ၏။ မိစံ ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။

“ ဟော ... ဟိုမှာ မစ္စတာကြီးဆင်းလာပြီ ”

ထိုကဲ့သို့ပြောမှ အီစမိုင်လန့်သွားပြီး အေးမိစံကို ရုတ်တရက် လွှတ်ပေးလိုက်သည်။အီစမိုင်လှေကားပေါ်သို့ လှမ်းကြည့်သည်။ ဘယ်သူမှမရှိ ...အီစမိုင်လက်မှ လွတ်သွားသော အေးမိစံက လှစ်ကနဲ သူမ၏ရေခွက်နှင့် ဆပ်ပြာခွက်ကို ဆွဲယူပြီး ပြေးထွက်သွားတော့သည်။ နောက်ကိုလုံးဝမကြည့်မိလောက်အောင် အသဲတုန်အူတုန် ဖြစ်သွားရသည်။ ယင်ဖိုမသန်းဖူးသော အပျိုစင်ကလေး၏ ပါးပြင်မွတ်မွတ်မှာ အီစမိုင့်နှာခေါင်းကသရမ်းသွားပေပြီ။ အို ... ရှက်လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။

အေးမိစံ ရှက်ရွံ့ ရင်ဖိစွာဖြင့် အဆောင်တွင်းသို့ပြေးဝင်ခဲ့သည်။ ဝှူး ... ဘယ်သူမှမမြင်လိုက်လို့တော်သေးတာပေါ့ ...ရေဘုံဘိုင်တွင် ကြောင်ရပ်နေသော အီစမိုင်မှာ အေးမိစံ၏ သွက်သွက်ခါတုံသွားသောနောက်ပိုင်းအလှကို ကြည့်ကာ မချင့်မရဲ ဖြစ်ကျန်ခဲ့တော့သည်။

ဆရာမလေး နန်းမူတစ်ယောက် မြနန္ဒာဆေးရုံတွင် အလုပ်ဆင်းခဲ့သည်မှာ တစ်ပတ်ပြည့်ခဲ့ပေပြီ။ ဆေးရုံမှ ဝန်ထမ်းများနှင့်လည်း အတော်များများ သိကျွမ်းခင်မင်လျက် ရှိပြီ။နန်းမူကို ကွန်ပေါင်ဒါအီစမိုင်တို့အုပ်စုမှ “ နှစ်လုံးသားလှတဲ့ ဆရာမလေး ” ဟု ကင်ပွန်းတပ်ထားသည်။ မသိသူအတွက်တော့ ဤနာမည်မှာ ရိုးရိုးလေးဖြစ်၏။ အမှန်တော့ အီစမိုင်တို့၏အဓိပ္ပါယ်ကတစ်မျိုး၊ ထိုနာမည်သည် နန်းမူ၏ ရင်သားစိုင်နှစ်မွှာအလှကို ဂုဏ်ပြုထားခြင်းပေတည်း။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>

သူသူ အပိုင်း ( ၂ )

သူသူ အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - ငါ့လင်သာဂိ

သူသူ့အား ပုံမှန် အားပေးနေသော စစ်နိုင် ဆိုသည့် သူဌေးသား တစ်ယောက် ရှိသည်။ စစ်နိုင်သည် မိဘ ချမ်းသာမှု အရှိန်ဖြင့် သုံးဖြုံးနေသော လူငယ် တစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ သူသူ သီချင်း ဆိုတိုင်း ပန်းကုံးဆွတ်၊ ဆုငွေ ပေးနေကြ ဖြစ်သည်။ စစ်နိုင် သူသူ့ကို လိုးခြင်နေပြီ။ 

အပြင် လိုက်ရန် ဒဲ့ မေးဖူးသည်။ သူသူက ထိုသို့ လုပ် မစားဘူးဟု ငြင်းလွှတ်ခြင်း ခံရသည်။ သူသူတို့ ဆိုင်တွင် စစ်နိုင် ခေါ်၍ မလိုးဘူးသော မိန်းကလေး မရှိသလောက်ပင်။ သို့သော် မေဦးနှင့် သူသူကိုတော့ မလိုးဘူးသေးပေ။ မေဦး ကတော့ ဦးတိုက်မောင်း၏ တစ်လက်ကိုင် ဖြစ်သဖြင့် အခြားသူများနှင့် မလိုက်ပေ။ 

လူ ဆိုသည်မှာ မရသည့် အရာကို လိုခြင်သည့် အမျိုး ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် စစ်နိုင် သူသူ့အား လိုးရဖို့ အရေး အမျိုးမျိုး ကြံစည်နေသည်။ မန်နေဂျာအားလည်း မုန့်ဖိုး ပေးကာ စီစဉ်ခိုင်းသည်။ မရ။ 

နောက်ဆုံး မဆွေအား ချည်းကပ်တော့သည်။ မဆွေလည်း စစ်နိုင် ငွေပုံပေးသဖြင့် မရရအောင် စီစဉ်ပေးမည်ဟု ဂတိ ပေးလိုက်သည်။ တစ်ရက်တွင် သူသူ့ အား ခေါ်၍ Order လိုက်ရန် ဖြောင်းဖြသည်။ သူသူကလည်း ခေါင်းမာသည်။ ပိုက်စံ မရှိခြင်နေ၊ ခန္ဓာကိုယ်နှင့်ရင်းပြီး လုပ်ကိုင် မစားနိုင်ကြောင်း အပြက် ငြင်းသည်။ 

မဆွေ ခေါ်မေးပြီး နောက်ပိုင်းတွင် သူသူတစ်ယောက် State စင်ပေါ်သာ သီချင်းဆိုပြီး KTV Room ဆိုလျှင် လူရွေးပြီး ထိုင်တော့သည်။ ထို့ကြောင့် မဆွေ ကလိန်စေ့ ငြမ်းစဉ်ရပြီ။ ဒီရက်ပိုင်း အတွင်း စစ်နိုင်အား ဆိုင်သို့ မလာခိုင်းပေ။

 နှစ်ပတ်ခန့် ကြာသော်

"သူသူရေ မနက်ဖန် နေ့လည်ပိုင်း KTV Booking တစ်ခု လက်ခံထားတယ်၊ အဲ့ဒါ ညီမ ဝင်ပေးနိုင်မလား"

"တစ်ယောက်ထဲလား မဆွေ"

"အင်း ဟုတ်တယ်၊ ညီမလေးရဲ့ ဧည့်သည်ထဲက တစ်ယောက်ဘဲ၊ By name နဲ့ လာလို့ မေးကြည့်တာ၊ ညီမလေး မဝင်နိုင်ရင် တစ်ခြား တစ်ယောက် စီစဉ်ပေးပါတဲ့"

"ဘယ်သူလည်း ဟင် မဆွေ"

"စစ်နိုင်လေ၊ ညီမ သဘောပါ"

သူသူ စဉ်းစားလိုက်သည်။ ဒီရက်ပိုင်း မဆွေလည်း order လိုက်ရန် မပြောတော့၊ စစ်နိုင်လည်း ဆိုင်မလာတာ ကြာပြီ၊ ခါတိုင်းလည်း ထိုင်နေကြ ဧည့်သည် ဖြစ်နေသဖြင့်

"ရတယ် မဆွေ၊ ညီမ ထိုင်ပါ့မယ်"

"Ok လေ၊ ဒါဆို မနက်ဖန် မနက် 10:00 နာရီ အရောက် ဆိုင်ကို လာခဲ့"

"ဟုတ်ကဲ့ မဆွေ"

သူသူ ပြောပြီး State စင်နောက်ရှိ့ သီချင်းဆိုဖို့ အလှည့်စောင့်ရာ နေရာသို့ သွားထိုင်လိုက်သည်။ မဆွေ တစ်ချက် ပြုံးကာ ဖုန်း ခေါ်လိုက်သည်။

"Hello စစ်နိုင် မဆွေပါ၊ ဒီဘက်က ok တယ်၊ နင်သာ ပြောထားတဲ့ အတိုင်း စီစဉ်ပြီး မနက်ဖန် ငွေထုပ် ယူခဲ့ ok ok"

...................................................................................................

 "မင်းသားလေးမို့ မှတ်ထင် ထားပါတယ်!!! သူ လိမ်တာတောင် ပုန်းကာ ဝှက်ကာရယ်!!!! ညာနေတာကို သိရဲ့သားနဲ့ကွယ်!!!"

"ဟားးးးး မိုက်တယ်ကွာာာာ သူသူ့ အသံက ထွန်းအိန္ဒာဗိုလ် ငိုလောက်တယ် good/good/good"

"ငါလေ!!! ဖြစ်နိုင်ရင်!!!နင့်ကို ပြ!!!! ချင်တယ်!!! ခက်တာက ငါစိတ်ကလေးး မဖြစ်နိုင်သေးတာ နင်လေ!!! ရက်စက်တာ များးးးးပြီ"

သူသူ သီချင်း ဆိုလိုက်၊ ဝိုင် သောက်လိုက် လုပ်နေ၏။ ဒီနေ့မှ Spy wine က ချိုမြလွန်းနေသည်။ Spy နှစ်လုံး ကုန်သွားပြီ။ သူသူ့ မျက်လုံးတွေ ဝေဝါးနေသည်။ အခန်းထဲ ဝင်လာကာ လက်မ ထောင် ပြသော မဆွေအား သူသူ မတွေ့နိုင်တော့။

......................................................................................................................

သတိရလာချိန်တွင် သူသူ့ တကိုယ်လုံး အေးစက်နေ၏။ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်ချိန် ပန်းနုရောင် မျက်နှာကျက်ကို တွေ့ရသည်။ သူမသိသော အခန်းတခန်းထဲ ရောက်နေ၏။ လူးလည်း ထသည်။ မရ။

လက်နှစ်ဖက်အား ကြိုးဖြင့် တုတ်နှောင်ခံထားရသည်။ ပြီးတော့ သူမ ကိုယ်ပေါ်တွင် အဝတ်အစားများ မရှိတော့။ ဗိုက်ပေါ်တွင် ယွစိ ယွစိ ဖြစ်နေ၏။နံဘေးသို့ ငဲ့ ကြည့်လိုက်ရာ သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အား လက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ရင်း ပြုံးကြည့်နေသော စစ်နိုင်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

"ဟင် ရှင် ရှင် ဒါ ဘာလုပ်တာလည်း"

"ငါ မင်းကို လိုးမလို့လေ၊ မင်း သတိရအောင် စောင့်နေတာ"

"ရှင် ရှင် လူယုတ်မာ၊ ကျွန်မ ဒါမျိုး လုပ်မစားဘူး ပြောထားပြီးသား၊ လွှတ် လွှတ် ကျွန်မကို အခုလွှတ်ပေး အီးဟီးဟီးဟီး"

"ငိုမနေစမ်းနဲ့ သူသူရာ၊ စိတ်ချ၊ ငါ မင်းကို အားရပါးရ လိုးပြီးရင် လွှတ်ပေးမယ်၊ ဟုတ်ပြီလား"

စစ်နိုင် သူသူ ခြေထောက် နှစ်ဖက်အား ချဲလိုက်ပြီး ပေါင်ကြားတွင် ဒူးတုတ် ထိုင်လိုက်သည်။ သူသူ ရုံးသည်။ မရ။ သူမ၏ စောက်ပတ်ပေါက်တွင် အေးစက် မာကြောသော အရာတစ်ခု လာထောက်သည်။စစ်နိုင် သူသူ့စောက်ပတ်တွင် လီးဒစ် တေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။

"ဗျိ ဗျိ ဇွိ အားးးးးး"

လီး ဒစ် ဝင်သွားသည်။ သူသူ့ ခြေထောက် နှစ်ဖက်ကို ပုခုံးပေါ် ထမ်းလိုက်ကာ လီးကို ထပ်သွင်းလိုက်သည်။

"အင့် ဗျိဗျိဗျိဗျစ် အားးးး နာတယ် နာတယ် လူယုတ်မာကြီး လွှတ်လွှတ် အီးဟီးဟီးဟီးးးးး"

လီးမှာ စောက်ပတ်လေးထဲ တစ်ဝက်ခန့် ဝင်သွားပြီး ရှေ့စက် မတိုးဘဲ တခုခု တားစီးထားသလို ခံစားရသည်။ စစ်နိုင် ပြုံးလိုက်သည်။ သူ packing ဖေါက်ရပြီလေ။ လီးကို ဒစ်မြုတ်ရုံ ပြန်ထုတ်ပြီး အရှိန်ဖြင့် စောင့်သွင်းလိုက်သည်။

"အင့် ဗျစ်ဗျစ်ဗျစ် ဒုတ် အားးးးး အမလေးးးး သေပါပြီ အမေရဲ့ နာတယ် နာတယ် အီးဟီးဟီးဟီး"

လီး ဒစ်က အပျိုမှေးကို ရက်စက်စွာ ထိုးခွဲပြီး သားအိမ်ခေါင်းသို့ အရှိန်ပြင်းပြင်း စောင့် ဝင်သွားသည်။ စစ်နိုင် လီးကို အဆုံးထိ ပြန် ထုတ်ကာ ခေါင်းငုံ့ ကြည့်လိုက်သည်။

"ဟားးး သူသူ မင်းက အပျို စစ်တာဘဲ"

"သေနာကြီး ငါ့ကို အခု လွှတ် အီးဟီးဟီးဟီး"

"အင့် ဗျွတ်ဗျွတ်ဗျွတ် ဗျိ အားးးဟားးး ဟားးးးးဟားးးး"

"ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အားးးး အမေရဲ့ ဗျိဗျိဗျစ်ဗျစ် အီးဟီးဟီး နာတယ် နာတယ် ဇွိဇွိ ဗျစ်ဗျစ် အူးးးဟူးးဟူးးဟူး"

စစ်နိုင် လိုးကောင်းကောင်းဖြင့် မညှာမတာ လိုးနေသည်။ စောက်ပတ် လေးမှာ ကျဉ်းမြှောင်းလှသဖြင့် လီးအား လက်ဖြင့် စုပ်ကိုင်ထား သကဲ့သို့ ကျပ်ကျပ်လေး ဖြစ်နေရာ လိုးရတာ အရသာ ရှိလှသည်။

"ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အအအအ ဇွိဇွိ ဗျိဗျိ အင့်အင့် အင့်အင့် ဗျစ်ဗျစ် ဗျိဗျိ အားးးးးးးရှီးးးးး ဟားးးးးး စစ်နိုင်၏ သုပ်ရည် နွေးနွေးများ သူသူ့ သားအိမ်ထဲ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။

"ကောင်းလိုက်တဲ့ စောက်ပတ်ကွာ လိုးရတာ စီးပိုင်နေတာဘဲ"

"သေနာကြီး အီးဟီးဟီးဟီးးးးးး"

ထိုနေ့က စစ်နိုင် သူသူ့အား နားလိုက် လိုးလိုက်ဖြင့် 5 ချီ ဆွဲပြီးမှ ပြန်ပို့သည်။ သူသူ့အား packing ကြေးအဖြစ် ငါးပုံး ပေးလိုက်သည်။

.........................................................................................................

အိမ်ပြန်ရောက်သော် သူသူ မလှုပ်နိုင် တော့။ တကိုယ်လုံး ကိုင်ရိုက်ခံရသလို ညောင်းကိုက်နေသည်။ သားအိမ်လည်း အောင့်နေ၏။ ပေါင် ဂွစုံလည်း အောင့်တောင့်တောင့် ဖြစ်ကာ လမ်းလျှောက်တိုင်း ကွတတ ဖြစ်နေသည်။ အိမ်ပေါက်တွင် အရက်သောက်နေသော အဒေါ့် ယောက်ျားနှင့် တွေ့သည်။

"ဟာ မိသူ ဒီနေ့ ပြန်တာ စောလှချည်လား"

"သမီး နေမကောင်းလို့ စောစော ပြန်လာတာ ဦးလေး၊ အဒေါ် ရော?"

"နင့် အဒေါ်တို့ ဒီတညလုံး တိုက်အသစ်ကို စလစ်ပြင် အပြီးလောင်းရမှာ"

"ဟုတ်ဟုတ် သမီး နားလိုက်ဦးမယ်"

"အေးအေး"

ကွတ ကွတဖြင့် အိမ်ပေါ် တက်သွားသော သူသူ့ ဖင်ကြီးအား ကြည့်ကာ ညိုထွန်း အရက်ခွက်ကို မော့ချလိုက်သည်။  စားသောက်ဆိုင်တွင် အဆိုတော် လုပ်ကတည်းက ဒီကောင်မလေး တစ်နေ့နေ့ အလိုးခံရတော့မည်ကို ညိုထွန်း တွေးမိ၏။ 

ဒီနေ့ သူသူ လမ်းလျှောက်ပုံက တစ်မျိုး ဖြစ်နေပြီး အစောကြီး ပြန်လာသည်။ မျက်လုံးများ ကလည်း ငိုထားသကဲ့သို့ မို့အစ်နေ၏။ သူသူ ဒီနေ့ အလိုးခံလိုက်ရပြီလား။ ညိုထွန်း တွေးရင်း နောက်တစ်ခွက် ထပ်မော့ကာ သူသူ့ အခန်းသို့ ချောင်းကြည့်ရန် ထလိုက်သည်။

သူသူ အိပ်ယာပေါ် လှည်းအိပ်သည်။ စောက်ပတ် ကွဲသွားသဖြင့် စပ်နေရာ အိပ်၍ မရပေ။ ထို့ကြောင့် ဆရာခို ဆေးဘူး ယူကာ ကွဲသွားသော နေရာအား ဆေးသိပ်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် လူရိပ် မြင်လိုက်၍ ခေါင်းမော့ ကြည့်လိုက်သည်။

"ဟင် ဦး ဦးညို ဘာ ဘာလာလုပ်တာလည်း"

"သမီး စောက်ပတ်ကို ဆေးလိမ်းပေးမလို့လေ ဟဲဟဲဟဲ"

"အို မလိုဘူး ရှင် ကျွန်မ အခန်းထဲက ထွက်သွား ထွက်သွား အွတ် အုအု ဝူး"

ညိုထွန်း သူသူ့အား ခုံအုပ်ကာ ပါးစပ်ကို ပိတ်လိုက်သည်။

"နင် ဒီနေ့ အလိုးခံလာတယ် မလား၊ ငါလည်း နင့်ကို လိုးခြင်နေတာ ကြာပြီ"

ညိုထွန်း ပြောရင်း လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူသူ့ ထမိန်ကို ဆွဲလှန်နေသည်။ သူသူ ခေါင်းယမ်းကာ ရုံးသည်။ မရ။ ညိုထွန်း၏ သန်မာသော ခန္ဓာကိုယ်အား မဖယ်ရှားနိုင်။ ထမိန် လန်သွားသော် သူသူ့ ခြေထောက် နှစ်ဖက်အား ဆွဲကားလိုက်သည်။ ပြီးနောက် လီးကြီးကို စောက်ပတ်တွင် တေ့ကာ စောင့်သွင်းလိုက်သည်။

"အင့် ဗွတ်ဗွတ်ဗျွတ် အူးးးးးးးးးးးး"

ညိုထွန်း၏ လှုပ်ရှားမှုက မြန်ဆန်လှသည်။ လီးကြီး စောက်ပတ်ထဲ တစ်ဝက်ခန့် ဝင်သွားပြီ။ သူသူ ရုံးကန်သော်လည်း မရပေ။

"အင့် ဗျွတ်ဗျွတ် ဗျိဗျိ အူးးဟူးးဟူးးဟူးး"

လီး တစ်ဆုံး စောက်ပတ်ထဲ ဝင်သွားပြီ။ "ကဲ မိသူ၊ ငါ့လီးက မင်း စောက်ပတ်ထဲ ဝင်နေပြီ၊ နင် ရုံးနေလည်း မထူးတော့ဘူး၊ ငါ လိုးတာကို ငြိမ် ခံလိုက် ဟုတ်ပြီလား"

ညိုထွန်း သူသူ့ ပါးစပ်အား အုပ်ထားသော လက်ကို ဖယ်ကာ သူသူ့ ခြေထောက် နှစ်ချောင်းကို လက်ဖြင့် ကိုင်၍ အားရပါးရ စောင့်လိုးတော့သည်။

"ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အအအအ ဗျိဗျိ ဗျစ်ဗျစ် အီးဟီးဟီးဟီး ဇွိဇွိ ဗျစ်ဗျစ် အားးးးးးးးးးးး"

တစ်နေ့လည်လုံး စစ်နိုင်လိုးတာကို ပတ်ပတ်စပ်စပ် ခံခဲ့ရသော သူသူ တစ်ယောက် ယခုလည်း အဒေါ့် ယောက်ျား၏ မညှာမတာ လိုး စောင့်ချက်များ အောက်တွင် တကိုယ်လုံး ယိမ်းထိုးကာ ခံနေရသည်။

"အင့်အင့်အင့်အင့် ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အအအအ ဗျိဗျိဇွိဇွိ အ အ အ အ အားးးးးရှီးးးးးး ဟားးးးး ကောင်းလိုက်တဲ့ စောက်ပတ်လေးကွာ ဟားးးးးး"

ညိုထွန်း သူသူ့ စောက်ပတ်ထဲ သုပ်ရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ထိုနေ့ညက ညိုထွန်း သူသူ့အား သုံးချီ တိုင်တိုင် လိုး၍ အားရမှ အခန်းထဲက ထွက်သွားသည်။

....................................................................................................................................

"သူသူရေ သူသူ"

"မေဦးရေ ငါ အခန်းထဲမှာ"

"နင် မနေ့က နေမကောင်းလို့ ဆိုင် မဆင်းဖြစ်တာဆို၊ အဲ့ဒါ ငါ လာကြည့်တာ"

နံဘေးတွင် ဝင်ထိုင်သော မေဦးအား ဖက်ကာ သူသူ ရှိုက်ကြီး တစ်ငင်ငင် ငိုကြွေးတော့သည်။

"သူသူ ဘာ ဘာဖြစ်လို့လည်း"

"အီးဟီးဟီးဟီး မေဦးရယ် ငါ့ ငါ့ ဘဝ ပျက်စီးသွားပြီဟ"

"ဘာဖြစ်တာလည်း သူသူရယ်၊ မထိပ်သာ မလန့်သာ၊ ငါ့ကို ရှင်းရှင်း ပြောစမ်းပါ"

"အီးဟီးဟီးဟီး မနေ့က စစ်နိုင် ငါ့ကို ငါ့ကို ----------------------------------"

သူသူ မနေ့က အကြောင်းတွေ မေဦးအား ရှိုက်ငိုရင်း ပြောပြသည်။ မေဦး သူသူ့ ကျောပြင်အား ပွတ်သပ် ချော့မြူရင်း

"သြော် သူငယ်ချင်းရယ်၊ ငါလည်း နင်နဲ့ ဘဝတူပါဘဲဟာ"

"မေဦးရေ ဧည့်သည်က section ထိုင်မယ်တဲ့ဟေ့"

သူသူနှင့် စကားပြောနေချိန် waiter တစ်ယောက် လှမ်းပြောသဖြင့် ကြည့်လိုက်ရာ

"ဟယ် ဦးတိုက်မောင်း"

ဟုတ်သည်။ ဦးတိုက်မောင်းနှင့် Foreigner နှစ်ဦးအပြင် နောက်တစ်ဦး ထပ်ပါလာသည်။

"ဒီတာခါ တစ်ယောက် ထပ်ပါလာတယ်၊ သူသူ ငါသွားလိုက်ဦးမယ်"

"ကောင်မ သူ့ဘိုးတော်လာလို့ ပြုံးနေတာဘဲ"

မေဦး KTV ခန်းထဲ ဝင်သွားစဉ် သူသူလည်း သီချင်းဆိုရန် အလှည့်ကျသဖြင့် State စင်ပေါ် တက်ခဲ့သည်။ သူသူ သီချင်းဆိုပြီးသော် မေဦး ရောက်လာကာ

"သူသူရေ၊ ဦးနဲ့ ပါလာတဲ့ တစ်ယောက်က lady ခေါ်ခိုင်းလိုက်လို့ အဲ့ဒါ နင် ထိုင်မလား"

"အခြေအနေက ဘယ်လိုလည်း"

"သဘောကောင်း ရေလျှံထဲကဘဲ ဟ"

"Ok လေ"

သူသူ နှင့် မေဦး ဧည့်သည်များအား Beer ငှဲ့ပေး၊ အမြည်း ခွံ့ပေး လုပ်နေကြသည်။ သူမတို့လည်း spy wine သောက်ကြသည်။ Foreigner နှစ်ယောက်ကတော့ နိုင်ငံခြား သီချင်း ဆိုရင်း က နေကြသည်။

ဦးတိုက်မောင်းနှင့် ပါလာသော တစ်ယောက်က သူသူနှင့် မေဦးအား ကြည့်ကာ ဦးတိုက်မောင်းထံ ကပ်၍ တီးတိုး ပြောသည်။ ဦးတိုက်မောင်း ပြုံး၍ ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ မေဦးထံ တီးတိုး ကပ်ပြောသည်။ မေဦးလည်း ခေါင်းငြိမ့်ကာ သူသူ့အား လက်ကုပ်၍ အပြင်သို့ ခေတ္တ ခေါ်ထုပ်ခဲ့သည်။

"ဘာလည်း မေဦး"

"မနက်ဖန် ဦးက order လိုက်ဖို့ ခေါ်နေလို့"

"ဒါများ ဘာ ဆန်းလို့လည်း၊ နင် လိုက်နေကြ ဟာကို"

"အခုဟာက ဟို ဘဲကြီးက နင့်ကို ခေါ်ချင်လို့တဲ့၊ နင် အစဉ်ပြေရင် ငါတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ခေါ်မယ်တဲ့၊ နင် မလိုက်ရင်တော့ ငါ မနက်ဖန် 4 by 1 ဆွဲရလိမ့်မယ်"

သူသူ ခေတ္တ စဉ်းစားကာ

"ဘယ်လောက် ရမှာလည်း"

"ဆိုင်မှာတော့ 3 ပုံးစီပေါ့၊ ဟို ရောက်ရင် 2 ပုံးစီ ထပ်ရမှာ"

"ဟယ် 5 ပုံး ဆိုရင် လိုက်မယ် ဟာ"

"သေခြာတယ်နော် သူသူ၊ ဟိုရောက်ရင် ဖင် ဖွင့်ခံရမှာ ဟ၊ ပြီးတော့ အပေါက်စုံ ညှပ်ချကြမှာ"

"ဝက် ဖြစ်မှတော့ ချီး လည်း မရွံတော့ဘူး မေဦးရေ"

"Ok လေ"

...............................................................................................................

 5 star hotel ကြီး၏ အခန်းကျယ်ကြီး တခုတွင်

ကြမ်းပြင်၌ ကြီးမားသော မွှေ့ယာတခု ခင်းထားသည်။ စားပွဲဝိုင်းတွင် beer ပုလင်းနှင့် အမြည်းများ အပြည့်။ မနက် 9:00 am ကတည်းက taxi ဖြင့် သူသူတို့ ရောက်နေကြသည်။ သူသူက ဦးမင်းကို၏ ရင်ခွင်ထဲ မှီနွဲ့ကာ beer သောက်ရင်း စကား ပြောနေကြသည်။ မေဦးကတော့ foreigner နှစ်ယောက် ကြားတွင် ထိုင်နေသည်။

 Beer 1 လုံးစီ သောက်ပြီးသော် စကားသံများ ငြိမ်သွားကာ မေဦးမှာ foreigner နှစ်ဦး၏ ကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်မှုကို ခံနေရသည်။ သူသူလည်း ဦးမင်းကို၏ နမ်းရှိုက်မှုကို ပြန်လည် နမ်းရင်း ဦးတိုက်မောင်း နို့ကိုင်နေသည်ကို ခံနေရသည်။ မေဦး အဝတ်များ ကွာကျ ကုန်ပြီ။ Foreigner တစ်ယောက်က မေဦး စောက်ပတ်အား ကုန်း လျှက်နေပြီး ကျန်တစ်ယောက်၏ လီးကို မေဦးက စုပ်ပေးနေသည်။

"ပလပ် ပလပ် ရှလွတ် အားးးဟားးဟား ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ် Oh!!!!ရှီးးးး Good" Foreigner နှစ်ဦး၏ လီးကို ကြည့်ကာ မေဦး မျက်လုံး ပြူးသွားသည်။ စစ်နိုင်နှင့် ဦးညိုထွန်း လီးထက် ကြီးသည်။

ဒါကြီးတွေနှင့် ဖင်ဖွင့်ခံရလျှင်၊ ညှပ် လိုးမည် ဆိုလျှင် ခံနိုင်ပါ့မလားဟု တွေးမိသည်။ မေဦးကို ကြည့်လိုက်တော့ အေးဆေး။ စောက်ပတ် လျှက်နေသော foreigner မတ်တပ် ရပ်ကာ မေဦး ပါးစပ်နား လီးကို တေ့ပေးလိုက်သည်။

"ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ် Oh!!!! yesss baby. Haaaa good!!!!!"

မေဦး၏ လီးစုပ်ချက်များတွင် foreigner နှစ်ဦး သာယာနေကြသည်။ ဦးတိုက်မောင်း သူသူ့ ထမိန်အား ဆွဲချွတ်ကာ အောက်ခံ ဘောင်းဘီထဲ လက်နှိုက်ပြီး စောက်ပတ်လေးကို မွှေနေသည်။ 

ဦးမင်းကိုကလည်း သူသူ့ အင်္ကျ ီအား ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး နို့စို့နေသည်။ သူသူ နို့စို့ခံ၊ စောက်ပတ် အနှိုက်ခံရင်း မေဦး တို့အား ကြည့်နေ၏။

"ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ် အအအအ"

နို့စို့ခံ၊ စောက်စိ ကလိခံနေရသဖြင့် သူသူ့ကိုယ်လေး တွန့်တွန့်သွားသည်။ မေဦး မွှေ့ယာပေါ် လေးဘက် ကုန်းထားသည်။ Foreigner တစ်ယောက်က မေဦး လေးဘက် ကုန်းထား၍ နောက်သို့ ပြူထွက်နေသော မေဦး စောက်ပတ်ကို လီးဒစ်တေ့လိုက်သည်။ ပြီးနောက် မေဦး ခါးကို လက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ အားရပါးရ စောင့်သွင်းလိုက်သည်။

"အင့် ဗျိဗျိဗျစ် ဒုတ် အူးးးးးးးးးး"

မေဦး မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့သွားသည်။ တစ်ချက်ထဲနှင့် လီးတစ်ဆုံး စောင့်သွင်းခံလိုက်ရသဖြင့် သားအိမ် အောင့်သွားသည်။

"ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ် အအအအ ဖတ်ဖတ် အင့်အင့် အားးးး ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ် ဗျိဗျိဇွိဇွိ အအအအ"

လီးမှာ စောက်ပတ်ထဲ nonstop ဝင်ထွက်နေသည်။ စောင့်ချက်တွေ ပြင်းထန်လွန်းသဖြင့် မေဦး ဆံပင်များ ခါရမ်းကာ အံကြိတ် ခံနေရသည်။

အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် အားရပါးရ စောင့်ပြီး ထိုတစ်ယောက်က သူလီးကို မေဦး စောက်ပတ်ထဲမှ ဆွဲထုပ်ကာ မေဦး မျက်နှာရှေ့ သွားရပ်သည်။ စောက်ရည်များ ပေကျံနေသော လီးကို မေဦး စုပ်ပေးနေသည်။ ထိုစဉ် နောက် လီးတစ်ချောင်းကို စောက်ပတ်ထဲ အရှိန်ပြင်းစွာ စောင့်သွင်းခြင်း ခံလိုက်ရသည်။

"ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ် Arrr Shiiiiii အင့် ဗျွတ်ဗျွတ် ဗုဗု အုအု အွတ်အွတ် ဗျိဗျိ ဗျစ်ဗျစ် အအအအ"

Foreigner နှစ်ယောက် မေဦးအား စောက်ပတ် လိုးလိုက် လီးစုပ်ခိုင်းလိုက် လုပ်နေသည်ကို ကြည့်ရင်း သူသူ တစ်ယောက် စောက်ပတ်ထဲမှ အရည်များ ထွက်လာကာ

"အအအ ကျွတ် ဟားးးး ရှီးးးးးး"

နို့စို့နေသော ဦးမင်းကို ခေါင်းအား လက်ဖြင့် ကိုင်ဆွမိသည်။ မေဦးတို့ position change သွားပြီ။ Foreigner တစ်ယောက်က မွှေ့ယာပေါ် ပတ်လပ် လှန် အိပ်လိုက်ပြီး ၎င်း၏ ထောင် မတ်နေသော လီးကြီးအပေါ် မေဦး တက်ခွ၍ ဖိ ထိုင်ချလိုက်သည်။

"ဇွိဇွိဇွိ ဗျိ အားးးးးး"

Foreigner ၏လီးတစ်ဆုံး စောက်ပတ်ထဲ ဝင်သွားသော် မေဦး အပေါ်မှ ညှောင့်လိုး လိုးနေသည်။

"ပြွတ်ပြွတ် ဗျွတ်ဗျွတ် အအအအ ရှီးးးး"

Foreigner တစ်ယောက်၏ လီးကို စုပ်ပေးနေရသေးသည်။ မေဦး တစ်ယောက် လီးစုပ်ရင်း စကောဝိုင်းလိုက်၊ မြင်းစီးလိုက် လုပ်နေရာ 15 mins ခန့် အကြာတွင်

"ပြွတ်ပြွတ် ဇွိဇွိ အင့်အင့်အင့်အင့် ဗျိဗျိ ဗျွတ်ဗျွတ် အအအအ အားးးးးဟားးးး"

မေဦးဖင်လေး ဆန့်ငင် ဆန့်ငင် ဖြစ်ကာ တစ်ချီပြီးသွားသည်။ လီးစုပ်ခံနေသော foreigner က မေဦး နောက်သို့ သွားကာ စအိုပေါက်ကို တံတွေးနှင့် စွတ်လိုက်သည်။ အောက်က တစ်ယောက်က မေဦးကို သိုင်းဖက်ထားသည်။ လီးဒစ်အား စအိုပေါက်တွင်တေ့ကာ သွင်းလိုက်သည်။

"ဗျိဗျိဗျစ် အားးဟားးဟားးးးးးး"

လီးဒစ် ဝင်သွားပြီ။ မေဦး မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့နေ၏။ မေဦး ခါးကို လက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ စောင့်သွင်းလိုက်သည်။

"ဗျိဗျိ ဗျစ်ဗျစ် အူးးးဟူးးးဟူးးးး ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်"

မေဦး ကြိတ်မှိတ် အော်ညည်းနေသည်။ လီးတစ်ဝက်ခန့် ဖင်ပေါက်ထဲ ဝင်သွားသော် အားပြင်းပြင်းဖြင့် စောင့်သွင်း ခံလိုက်ရသည်။

"ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အားးးလားးးလားး အမလေးလေ ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်"

လီးတစ်ဆုံး ဖင်ပေါက်ထဲ ဝင်သွားသော် အထက်အောက် နှစ်ယောက်သား မေဦးအား မညှာတမ်း ညှပ် လိုးကြသည်။ မေဦးလည်း အသံကုန် အော်ဟစ် ညည်းတွားနေသည်။

"ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အားးးးးး ဗျိဗျိဇွိဇွိ အူးးးဟူးးးးဟူးးးးးးးး"

ဦးတိုက်မောင်း၏ လီး မေဦး မျက်နှာနား ကပ်လာသဖြင့် မေဦး အလိုက်သင့် ပါးစပ်ဟပေးလိုက်သည်။ လီးကြီး ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသည်။ မေဦး လီးကို စုပ်ရင်း မြိုချနေရာ လီးမှာ အာခေါင်ထိ တိုးလာသည်။ 

ဦးတိုက်မောင်း မေဦးပါးစပ်ထဲ လီးကို သွင်းလိုက်ထုပ်လိုက်ဖြင့် လိုးနေသည်။ ဦးတိုက်မောင်းက လီးကို ပါးစပ်ထဲ အဆုံးထိ ထဲ့ထားကာ မေဦး မျက်နှာ အား ဆီးခုံနှင့် ဖိကပ်ထားစဉ် ဖင်နှင့် စောက်ပတ်ထဲ ဝင် ထွက်နေသော လီး နှစ်ချောင်း အရှိန် ပြင်းလာသည်။

"ဗျွတ်ဗျွတ် ဘွတ်ဘွတ် အွတ်အွတ် အုအု ဗျိဗျိဇွိဗျစ် အုအုအုဟု"

မေဦး မျက်နှာ နီမြန်းနေပြီ။ သူသူလည်း မေဦးအား ဝိုင်း လိုးနေသည်ကို ကြည့်လျှက် ဦးမင်းကို စောက်စိ ပွတ်ပေးသည်ကို feel ဖြစ်ကာ ခါးလေး ကော့ကော့ပြီး တချီ ပြီးသွားသည်။

"အာဟားးးးး ရှီးးးးးး ဟားးးးးး"

ဦးမင်းကို သူသူ့အား မွှေ့ယာပေါ် ပွေ့ တင်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ဘောင်းဘီ ချွတ်၍ သူသူ့ ပေါင်ကြား ဒူးတုတ် ထိုင်လိုက်သည်။ သူသူ ဦးမင်းကို၏ လီးကို ကြည့်ကာ မျက်လုံး ပြူးသွားသည်။ 

လေးယောက်စလုံး၏ လီးများက သူမ လက်ဖျံလောက် တုတ်ကာ 7' ခန့် ရှည်လျှားသည်။ တွေး နေရင်းပင် လီးဒစ်က စောက်ပတ် အဝတွင် လာတေ့သည်။ တချီ ပြီးထား၍ အရည်များ ရွှဲနေသော စောက်ပတ်ထဲ လီးဒစ်ကြီး လျှောကနဲ ဝင်သွားသည်။

"ဇွိ ဇွိဗျိ အ ဟားးးး"

သူသူ ဦးမင်းကို၏ လက်မောင်းကို စုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ဦးမင်းကို လက်မဖြင့် သူသူ စောက်စိအား ပွတ် ခါ ရင်း လီးကို တစ်ရစ်ခြင်း သွင်းသည်။ "ဇွိ ဇွိ ပလစ် ပျစ် ပျစ် အအအအ"

ဦးမင်းကို၏ ကျွမ်းကျင်မှုကြောင့် လီး တစ်ဆုံး ဝင်သွားသော်လည်း နာကျင်မှု မရှိဘဲ ခံ၍ ကောင်းနေသည်။ လီးအား စောက်ပတ်အတွင်း ကပ်လိုး လိုးနေရာ 5 mins ခန့် ကြာသော် သူသူ့ ဖင်ကြီး ကော့ကော့လာသည်။ ဦးမင်းကို သူသူ့ မျက်နှာနားတွင် လက်ထောက်ကာ အားရပါးရ လိုးစောင့်တော့သည်။

"အင့်အင့်အင့်အင့် ဗျစ်ဗျစ် ဇွိဇွိ အအအအ ဗျွတ်ဗျွတ် စွစ်ဖေါက် အားးး ရှီးးးး အအ စောင့်စောင့် အအအအ အားးးးးဟားးးးးရှီးးးးး အားးးးးးး"

သူသူ ဒုတိယ အချီ ပြီးသွားစဉ် ဦးမင်းကိုလည်း မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သူသူ့ ဗိုက်ပေါ် သုပ်ရည်များ ပန်းထုပ်လိုက်သည်။ ဦးမင်းကို ပြီးသွားသည်နှင့် foreigner က မေဦး ဖင်ထဲမှ လီးကို ထုပ်ကာ သူသူ့ ပေါင်ကြား ဝင်၍ စောက်ပတ်ထဲ လီး ထိုးထဲ့လိုက်သည်။

"ဘုဘု ဘူ အူးးးး ဗျိဗျိ ဇွိဇွိ အားးးးးးးးးးး"

လီးမှာ အရှိန်ဖြင့် ဝင်လာ၍ သူသူ သားအိမ် အောင့်သွားသည်။ စောက်ပတ်လေးက ကျဉ်းမြောင်းပြီး စီးစီးပိုင်ပိုင် ရှိလှသဖြင့် foreigner မှာ အားရပါးရ လိုးစောင့်နေရာ သူသူ အံကြိတ် ခံနေရသည်။

"ဗွတ်ဗွတ် ဗျွတ်ဗျွတ် အအအအ ဇွိဇွိ ဗျစ်ဗျစ် အိုးးးးးyes အအအအ Haa Shii yes good haaaaa"

သူသူ့အား လိုးနေသော တစ်ယောက် ပြီးသွားပြန်သော် မေဦးအား လိုးနေသည့် Foreigner က သူသူ့ဘက် ပြောင်းလာသည်။ သူသူ့အား လေးဘက်ကုန်းခိုင်းပြီး လီးကို အရှိန်ဖြင့် လိုးထဲ့လိုက်သည်။

"အင့် ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အားးး အမလေးးး အီးးးးးး"

လီးဒစ်မှာ စောက်ပတ် အတွင်းသားများကို ရက်စက်စွာ ပွတ်တိုက်ရင်း သားအိမ်အား အရှိန် ပြင်းပြင်း ဝင်စောင့်သဖြင့် မေဦး မျက်ရည်ပင် ဝဲသွားသည်။ ခါးကို စုံကိုင်၍ စောင့်လိုးနေရာ သူသူ့ တကိုယ်လုံး ယိမ်းထိုးနေသည်။

"ဗျွတ်ဗျွတ် ဗုဗု အင့်အင့်အင့် အ ဗျစ်ဗျစ် ဇွိဇွိ အအအအ အားးးးရှီးးးးးးးး"

Foreigner ပြီးသွားချိန် သူသူလည်း မွှေ့ယာပေါ် မှောက်လျှက် ထိုးကျသွားသည်။ ဦးတိုက်မောင်း မှောက်လျှက် လှဲနေသော သူသူ့ အပေါ် ခွလိုက်သည်။ 

သူသူ့ ဖင်အား လက်ဖြင့် ဖြဲကာ စအိုပေါက်ကို တံတွေး စွတ်လိုက်သည်။ သားအိမ် အောင့်ကာ နုံးခွေနေသော သူသူတစ်ယောက် ဖင် အလိုးခံရတော့မည် သိသဖြင့် ငိုခြင်စိတ် ပေါက်သွားသည်။ လီးဒစ်ကို ဖင်ပေါက်တွင် တေ့ကာ ဖိထိုးလိုက်သည်။

"ဇွိဇွိ ဗျစ် အားးးဟားးးဟားးး"

သူသူ ခေါင်းမော့ကာ မေးကြောများ ထောင်သွားသည်။ ဖင်ထဲ လီးကြီး ကျပ်သိပ်စွာ ဝင်လာသည်။

"အိအိ အအ အားးးးး"

လီးတစ်ဝက်ခန့် ဝင်သွားသော် ဦးတိုက်မောင်း အားဖြင့် စောင့်ထဲ့လိုက်သည်။

"ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အားးးး သေပါပြီ အမေရဲ့ အားးး နာတယ် နာတယ် အီးဟီးဟီးးးဟီးးးးးး"

သူသူ နာကျင်မှုကို လုံးဝ မခံနိုင်တော့။ သူသူ့ အော်ညည်းသံကြောင့် ဦးတိုက်မောင်း စောင့်ချက် ပို ပြင်းထန်လာသည်။

"အင့်အင့် ဗျွတ်ဗျွတ် အားးး အမေရဲ့ ဗျိဗျိ ဇွိဇွိ အူးးးးဟူးးးးဟူးးး သေပါပြီတော့"

ဦးတိုက်မောင်း လိုးပြီးသွားသော် သူသူ တစ်ယောက် အသံပင် မထွက်နိုင်တော့။ ဖင်လည်း ကွဲကာ ကျိမ်းစပ်နေပြီ။

သူသူနှင့် မေဦးခမျာ ဦးတိုက်မောင်းတို့ လေးယောက် နားလိုက် လိုးလိုက်ဖြင့် ပါးစပ်၊ ဖင်၊ စောက်ပတ် သုံးပေါက်လုံး ညှပ်လိုး လိုးခံခဲ့ရသည်။နှစ်ယောက်သား မျော့မျော့လေးသာ ကျန်တော့သည်။ ပါးစပ်ထဲလည်း သုပ်ရည် ညှီနံ့များ လှိုင်လို့။

နောက်ပိုင်းတွင် ဦးမင်းကို တစ်ယောက် သူသူ့အား မကြာခဏ ခေါ်၍ လိုးသည်။ သူသူ၏ ညုတုတု ချွဲနွဲ့ ပြောဆိုမှုများ၌ သာယာနေပြီ။ 

မေဦး မှာလည်း ဦးတိုက်မောင်း၏ ပင်တိုင် အသုံးတော်ခံ မယားဖြစ်သွားသည်။ ဦးတိုက်မောင်းက မေဦးအား တိုက်ခန်း တစ်ခန်း ဝယ်ပေးထားကာ အလိုရှိတိုင်း ခေါ်လိုးသည်။ 

ရံဖန်ရံခါ ဦးတိုက်မောင်း၏ နိုင်ငံခြားသား ဧည့်သည်များ လာတိုင်း မေဦးက ဒိုင်ခံ အလိုးခံရသည်။ သို့သော် မေဦးမှာ လူတကာ၏ အလိုးခံ ဘဝထက် သာသဖြင့် ကျေနပ်သည်။

.................................................................................................................................

"သူလေး"

"ရှင် ဦး"

"ဦးက လွဲပြီး သူလေး တခြားသူတွေနဲ့ မလိုက်ရဘူးနော်"

"ဦးရယ် သူသူတို့က မရှိလို့ လုပ်စားနေရတာလေ"

"ဦး သူသူ့အတွက် စီစဉ်ထားတာ တစ်ခုရှိတယ်"

"ပြောပြလေ ဦးရဲ့"

"ပြောသေးဘူး သူလေး ဦးကို ပြုစုပြီးမှ"

"အဟွန့် ဦးက အရမ်းကဲတာဘဲ"

"ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ် ဟားးးးးးးးးးး"

ဦးမင်းကို၏ လီးဒစ်အား နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိစုပ်ကာ လျှာဖြင့် ကလိလိုက်သည်။ လီးအား ပါးစပ်ဖြင့် ငုံစုပ်ပေးလိုက်ရာ

"ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ် အိုးးရှီးးး ကောင်းလိုက်တာကွာ ဟားးးး"

10 mins ခန့် လီးစုပ်ပေးလိုက်သော်

"တော်ပြီ သူလေးရေ၊ ဦး သူလေး ပါးစပ်ထဲ ပြီးသွားလိမ့်မယ်"

သူသူ ဘောင်းဘီ ချွတ်ကာ ဦးမင်းကို ပေါ် ခွ ထိုင်လိုက်သည်။ လီးကို လက်ဖြင့် ကိုင်၍ စောက်ပတ်တွင် တေ့ကာ ဖိထိုင်ချလိုက်သည်။

"ဇွိဇွိဗျိဗျိ အားးးဟားးးဟားးးး"

လီး တစ်ဆုံး ဝင်သွားသည်နှင့် ဦးမင်းကို ပုခုံးအား လက်ဖြင့် ကိုင်၍ ဖင်ကြီးကို စကောဝိုင်းတော့သည်။

"အအအအ ဟားးး ကောင်းလိုက်တာ ကွာ ရှီးးး"

ဦးမင်းကို၏ ဆီးခုံနှင့် စောက်စိ ဖိကပ်ကာ ဖင်ကြီးကို ညှောင့်လိုး လိုးနေရာ

"ဖတ်ဖတ် ဖတ်ဖတ် အအအအ ပြွတ်ပြွတ် ပျစ်ပျစ် အအအအ ပြီးတော့မယ် ပြီးတော့မယ် အအအအ အားးးးးရှီးးးးးးး ဟားးးးးးးးးး"

သူသူ ဦးမင်းကိုအား ဖတ်ထားလျှက် ဖင်ကြီး ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်ကာ ပြီးသွားသည်။ ဦးမင်းကိုလည်း သူသူ၏ နူးညံ့သော စောက်ပတ်လေးထဲ သုပ်များ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။

...................................................................................................................

သူသူတစ်ယောက် ဦးမင်းကို ပြောသော အကြောင်းအရာများကို တွေးရင်း အိပ်ယာထဲတွင် လူးလှိမ့်နေသည်။ ဦးမင်းကိုက သူသူ့အား အလှပြင် သင်တန်း တက်ရန် တိုက်တွန်းသည်။ ကုန်ကျစရိတ်ကို ထောက်ပံ့မည်။ ပညာ တက်သွားလျှင် ခြံဝန်း ဝယ်ပေးကာ ဆိုင်ဖွင့်ပေးမည်ဟု ဆိုသည်။ ဦးမင်းကို၏ မိန်းမ/ မိသားစုနှင့် ပြဿနာ ဖြစ်မည်စိုး၍ သူသူ ငြင်းသည်။ 

သူ့ မိသားစုနှင့် ပတ်သတ်၍ စိတ်မပူရန်နှင့်၊ သူ့ မိန်းမက ပိုက်စံ ရှာပေးနေရင် သူ ဘာလုပ်လုပ် ခွင့်ပြုထားကြောင်း၊ လုပ်ငန်း အခြို့ကိုလည်း သားအား လွှဲထားပေးသဖြင့် စိတ်မပူရန် ပြောကြားသည်။ 

အဓိက ကတော့ ဦးမင်းကိုအား ပြုစုပေးလျှင် ပြီးပြီ ဟု ပြောသည်။ သူသူ စဉ်းစားပါရစေဟု ပြောထားခဲ့သည်။ ယခု ကိစ္စက sponsor ပေးသည်ထက် သူ၏ အငယ် မယားအဖြစ် နေထိုင်ရမည် ဖြစ်သည်။ မနက်ကျလျှင် မေဦးနှင့် တိုင်ပင်ရမည်။ 

သူသူ ခေါင်းဦးကို ဖက်ကာ မှောက်အိပ်နေ၏။ အခန်းထဲ လူဝင်လာသဖြင့် လူးလည်း ထသည်။ သူမ ကိုယ်ပေါ် ဖိထိုင် ခံလိုက်ရသည်။

"အာ ဦးညို ဘာလုပ်တာလည်း ဖယ် ဖယ်"

"ငါ နင့်ကို မလိုးရတာ ကြာလို့၊ အခုည လိုးမလို့လေ"

"ဦးညို ဖယ်နော်၊ ကျွန်မ ဒေါ်လေး ကြားအောင် အော်လိုက်မှာ အ အ"

သူသူ ဆံပင် စောင့်ဆွဲ ခံလိုက်ရသည်။

"နင့် ဒေါ်လေး မရှိဘူး၊ ရှိလည်း ဂရုမစိုက်ဘူး"

ဦးညိုထွန်း ပြောရင်း သူသူ့ ထမိန်ကို ဆွဲ လှန်လိုက်သည်။ အိမ်နေရင်းမို့ အောက်ခံဘောင်းဘီ ဝတ်မထား။

"ဟားးး ကြည့်စမ်း နင့်ဖင်ကြီးက ဟိုလူလိုး ဒီလူလိုးနဲ့ ထွားလာလိုက်တာ ဖြန်းဖြန်းဖြန်း အ အ အားးးးးး"

ဦးညိုထွန်း သူသူ့ ဖင်အား ဘယ်ပြန် ညာပြန် ရိုက်လိုက်ရာ သူသူ ဖင် ကော့သွားသည်။ ရုံးနေလည်း အလိုးခံ ရမည့် အတူမို့ သူသူ ငြိမ်နေလိုက်သည်။ဦးညိုထွန်း သူသူ့ ဖင်နှစ်ခြမ်းအား လက်ဖြင့် ဖြဲကာ စအိုပေါက်ကို တံတွေး ထွေးချလိုက်သည်။

"ထွီ အ ဟာ ဦးညို ဖင်ကိုတော့ မလုပ် မလုပ်ပါနဲ့၊ ဗျိဗျိဇွိဗျစ် အအအ အားးးး"

ဦးညိုထွန်း လီးကြီး ဖင်ထဲ ညှာတာမှု ကင်းစွာ တိုးဝင်လာသည်။ သူသူ့ ခါးအား လက်ဖြင့်ဖိထားကာ အားရပါးရ လိုးနေသည်။

"ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အအအအ ဗျိဗျိ ဇွိဇွိ အအ ဖြေးဖြေး အအ နာတယ် နာတယ် အားးးးး"

လီးကြီး အဝင်အထွက် ကြမ်းလှသည်။ လီးဒစ် ဝင်လာတိုင်း ဖင်ထဲ အောင့်သွားကာ တစ်စို့ကြီး ခံစားရသကဲ့သို့ ပြန်ထွက်သွားတိုင်း ဟာတာတာကြီး ဖြစ် ကျန်ခဲ့သည်။ဦးညိုထွန်း စောင့်ချက်တွေ ပြင်းထန်လာသည်။ သူသူ ခေါင်းအုံးအား သွားဖြင့် ကိုက်ကာ ဖင်လိုး ခံနေရသည်။

"အင့်အင့်အင့်အင့် ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အအအအ ဇွိဇွိဗျစ်ဗျစ် အအ နာတယ် အအ အအ ဗျွတ်ဗျွတ်ဗုဗု အအအအ ဟားးးးး ရှီးးးးးး အားးးးးးး"

သူသူ့ဖင်ထဲ ချွဲကျိကျိ သုပ်ရည်များ ဝင်သွားသည်။

"ဟားးးးးး သူသူရာ နင့် ဖင်လေးက လိုးရတာ စီးပိုင်နေတာဘဲ ဟားးးးးးး"

......................................................................................................................................................

သူသူ ဦးမင်းကို၏ အစီအစဉ်အား သဘောတူရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အိမ်မှာနေလျှင် အဒေါ့် ယောက်ျားက အဒေါ် လစ်လျှင် လစ်သလို တက်တက် လိုးသည့်ဒဏ်ကို ရည်ရှည် မခံနိုင်တော့။ သူမကြောင့် အဒေါ် လင်မယား ကွဲမှာကို မလိုလားပေ။ ထို့ကြောင့် မေဦးနှင့် တိုင်ပင်ကာ အဆောင်သို့ ပြောင်းနေသည်။

မေဦး ကတော့ စဉ်တင် အဆိုတော် မလုပ်တော့ဘဲ ဦးတိုက်မောင်း ဝယ်ပေးသော တိုက်ခန်းတွင် ပြောင်းနေကာ ဦးတိုက်မောင်း၏ ပင်တိုင် အဖြစ် ဘဝကို ရပ်တည်လိုက်သည်။ မောင်လေးနှင့် ညီမလေးကို ရွာရှိ ဆွေမျိုးများထံ ပို့ကာ စားရိတ် ထောက်ပံ့ပေးသည်။ သူသူလည်း နေ့ခင်း အလှပြင် သင်တန်း တက်လိုက်၊ ညဘက် သီချင်း ဆိုလိုက်၊ ဦးမင်းကို အား ပြုစုလိုက် လုပ်နေသည်။

အဆောင်နေစဉ် ရင်းနှီးခဲ့သော မိုးကုတ်သူလေး မေရီ့ ကိစ္စအား ကူညီပေးပြီးနောက်တွင် ဦးမင်းကို ဝယ်ပေးသော ခြံ၌ အိမ်ဆောက်ပြီး Beauty salon တခု ဖွင့်၍ လုပ်ကိုင်နေသည်။ 

ဦးမင်းကို အလိုရှိလျှင် ပြုစုပေးသော မယားငယ်လေး တစ်ယောက် အဖြစ်နဲ့ ပေါ့။

 

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။