ထူးဆန်းတဲ့အမွေ အပိုင်း ( ၂ )
တပ်ကြပ်ကြီး ရေးသားသည်။
{ဂမ္ဘီရ အပြာဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး}
အသိဉာဏ်ဖြင့် မသုံးစွဲပါက ဆိုတဲ့ ဗူးပေါ်ကစာတမ်း ဖိုးဖိုး ဘာသာပြန်ပြောဖူးတာသတိရပြီး ဘာဆိုးကျိုးတွေများဖြစ်နိုင်သလဲဆိုတာလဲ လျှောက်တွေး နေမိပါ တယ်။ ကျွန်တော်တို့ အိမ်ကို ညသန်းခေါင်လောက်မှ ရောက်ပါတယ်။ မေမေလေး စောမြတ်သီတာက မအိပ်သေးပါဘူး။
“ ဟေး..ဘယ်လိုလဲကွ..ခရီးသွားရတာ..အတွေ့အကြုံလေးတွေ ပြောပါအုန်း..”
ကျွန်တော့် ကျောပိုးအိတ်ကို ကြမ်းပေါ်မှာ ပဲ ပစ်ချလိုက်ပြီး.......
“ ကျွန်တော် အရမ်းပင်ပန်းနေပြီ မာမီ မနက်ကျမှ ပြောတော့မယ်..”
လို့ ပြောပြီး အပေါ်ထပ်ကျွန်တော့် အခန်းကိုတက်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ခေါင်းအုံးအောက်မှာ အမွေဗူးလေးကိုထိုးထည့်ပြီး မျက်လုံးမှိတ်လိုက်တာနဲ့ တုန်းကနဲ အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။ ကျနော် မနက်ကျတော့တော်တော်ကို နေမြင့်မှ နိုးလာပါတယ်။ တော်သေးတာပေါ့ စနေနေ့မို့လို့၊ အဲဒါနဲ့ ထပြီးရေမိုးချိုးလိုက်ပါတယ်။ ရေချိုးနေ ရင်းကမှ စဉ်းစားမိတယ်။ ညကငါ ဟိုဗူးလေးဘယ်မှာထားလိုက်မိသလဲလို့။ ကမန်းကတန်း သဘက်ဆွဲယူရေသုတ်ပြီး အခန်းထဲပြန်လာ ပြီးခေါင်းအုံးအောက်နှိုက်လိုက်တော့ ရှာတွေ့သွားလို့သက်ပြင်းချလိုက်ရတယ်။
နောက်ဆိုသတိထားမှ မေမေလေးကမနက်ဆိုလာပြီး အိပ်ယာသိမ်း အခန်းရှင်းလုပ်တတ်တယ်။ စိတ်ချရတဲ့နေရာဖွက်ထားမှလို့လဲ တွေးထားလိုက်တယ်။ အဝတ်အစားလဲပြီးတော့ အောက်ထပ်ဆင်းလာခဲ့တယ်။ မေမေလေး စောမြတ်သီတာ ပြင်ဆင်ပေးထားတဲ့ မနက်စာစားရင်း ခရီးသွား အတွေ့အကြုံတွေကို ပြန်ပြောပြလိုက်တယ်။ မမနန်းနဲ့ မမစိုးတို့ အကြောင်းကို ဖယ်ပြီးတော့ပေါ့။ အဟီး..... နောက် ကျွန်တော် မေးချင် တာ မေးကြည့်မိတယ်။
“ ဒါနဲ့ မာမီ က ဘာလို့ ဖိုးဖိုး ကို မုန်းနေရတာလဲ.. ”
“ အဲဒီ အကြောင်းတွေ မပြောကြရင်ကောင်းမယ်။ သူလည်း ဆုံးသွားပါပြီကွယ်..”
လို့ ဆိုပြီး စကားအဆက်မခံတော့။ အိမ်ရှေ့က ကားဟွန်းသံကြားမှ သတိရတယ်။ ဒီနေ့ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေ စာစုလုပ်ကြဖို့ ချိန်းထားတာ သတိရလို့ အိမ်ရှေ့ တံခါးဝကနေ သူငယ်ချင်းကျော်သက်ခိုင်ကို ခဏစောင့်ဖို့လှမ်းအော်ရင်း၊ ကျောပိုးအိတ်ထဲစာအုပ်တွေ ကမန်းကတန်း ထိုးထည့်လိုက် ရတယ်။ အိမ်ရှေ့ကကားပေါ်မှာ ကျော်သက်ခိုင်နဲ့ သူ့မေမေ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်တို့စောင့်နေကြတယ်။ ကျွန်တော် ကားပေါ်ပြေးတက်ပြီးတာနဲ့ ကားလေးက ကျွန်တော်တို့ အိမ်ရှေ့က ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ကားမောင်းနေတဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က
“ ဟေး စဝ်ဟွမ် မင်းအဖိုး အကြောင်းကြားရတာ စိတ်မကောင်းပါဘူး ကွာ မင်းမေမေနဲ့တောင် ငါဖုန်းပြောဖြစ်သေးတယ်..”
“ ရပါတယ် အန်တီ။ မာမီနဲ့ ဖိုးဖိုးကလဲ သိပ်အလွမ်းမသင့်ကြပါဘူး..”
“ မင်းခရီးသွားရာက ပြန်လာတော့ တစ်ခုခု ပြောင်းလဲလာသလိုပဲ။ အန်တီ့မျက်စိထဲမှာ.. ”
“ ဘာမှမပြောင်းပါဘူး အန်တီရဲ့။ အန်တီစိတ်ထင်လို့ပါ...”
ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော်တို့ကို ကြည်ပြာတို့အိမ်ရှေ့မှာ ချပေးခဲ့ပြီး သူမကျောက်မျက်ရတနာဆိုင်ဖွင့်ထားသော ဈေးကြီးဖက်သို့ ထွက်သွားလေသည်။ ကျွန်တော်တို့အိမ်ထဲဝင်လာတော့ ဝင်းမာလည်း ရောက်နေပေပြီ။ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်း လေးယောက်မှာ ယခု ဒေသကောလိပ် ဒုတိယနှစ်ရောက်နေကြပြီ။ ကျွန်တော်တို့မှာ မိဘ တွေကလည်းရင်းနှီး၊ အထက်တန်းကထဲက အတူတူမို့ ဒေသမှာလည်း ဘာသာအတူတူယူထားကြတယ်။
အခုကတော့ စာမေးပွဲက တက္ကသိုလ်ဝင်ခွင့် အတွက်လည်း အရေးကြီးတာမို့လို့တစ်ခါတစ်ခါ စာအတူတူ ကြည့်ကြလေ့ရှိတယ်။ ယခု ကျွန်တော်တို့ စာအတူတူ လုပ်ကြတဲ့ အိမ်က ကြည်ပြာတို့အိမ်ဖြစ်တယ်။ ကြည်ပြာတို့အိမ်က အကြီးကြီးဖြစ်ပြီး မိဘများမှာလည်း အလွန်သဘောကောင်း၊ ဒါကြောင့်လည်း ကျွန်တော်တို့ အမြဲဆုံဖြစ်သောနေရာလည်းဖြစ်နေရတာပေါ့။ ကျော်သက်ခိုင်က ကြည်ပြာကိုကြိုက်နေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖွင့်မပြောရဲသေး။ ဝင်းမာကတော့ ယောင်္ကျားလျာလိုမျိုးလေး။
ကျွန်တော်တို့ ယောင်္ကျားလေးတွေနဲ့အပြိုင် ဘောလုံးကန်ဖို့လည်းဝန်မလေးဘူး။ ကျွန်တော်တို့နဲ့လည်း အမြဲတမ်း လုံးထွေး သတ်ပုတ်တမ်း ဆော့ တတ်တယ်။ တစ်နည်းပြောရရင်တော့ မိန်းခလေးမဆန်ဘူး။ ကျွန်တော် ကျော်သက်ခိုင်နှင့် ကြည်ပြာတို့ မိသားစုတွေက ခရစ်ယာန် ဘာသာဝင်တွေဖြစ်ပြီးတော့ ဝင်းမာတစ်ယောက်သာတစ်ခြားဘာသာဝင်ဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ အုပ်စုအတူဆွေးနွေးလို့ရသည့် ဘာသာရပ်များကို ပထမလုပ်ကြပြီးမှအလွတ်ကျက်မှတ်ရမည့်ဘာသာရပ်များကိုတစ်ယောက်တစ်ပုဒ်စီဖတ်မှတ်ကာ အများကိုပြန်ရှင်း ပြသည့်အတွက် တစ်ယောက်တစ်နေရာဆီခွဲကာ ဖတ်မှတ်နေကြလေသည်။
တစ်ယောက်က ဆိုဖာမှာ၊ တစ်ယောက်က ဝရန်တာ၊ တစ်ယောက်က ကြမ်းပြင်မှာ၊ တစ်ယောက်က အခန်းထဲမှာ စသည်ဖြင့် နေရာယူကာ ကျက်မှတ်နေကြလေသည်။ အဲဒီအချိန် မှာ ကြည်ပြာ့အစ်မ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ မနီလာ ဝင်လာတယ်။ မနီလာမှာ အသက် ၂၀ လောက်သာရှိသေးပြီး၊ ဇီဝဗေဒ နောက်ဆုံးနှစ်ရောက်နေလေပြီ။ သူမမှာ ရုပ်ရည်ချောမောလှသည့်အပြင် ကျောင်းဘော်လီဘောအသင်းတွင် ကစားသဖြင့် လူသိများ ပေါ်ပြူလာဖြစ်သူတစ်ယောက်လည်း ဖြစ်ပေသည်။
သူမမှာ ကျွန်တော်တို့ထက် ( ၂ ) နှစ်လောက်သာကြီးသော်လည်း သူ့ညီမ ကြည်ပြာ ၏ သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော်တို့ကို ခလေးများပမာ ဆက်ဆံလေ့ရှိသည်။ ရှင်းရှင်း ပြောရလျှင်တော့ လူရာမသွင်းပေ။ သူမ ကစားသော ဘော်လီဘောပွဲများသို့ တစ်ခါတစ်ရံ ကြည်ပြာတို့ မိသားစုနှင့်လိုက်ပြီး ကြည့်ရသောအခါတွင် သူမ၏ အားကစားအသင်း တီရှပ်အောက်မှ မို့မို့ဖောင်းဖောင်း ရွှေရင်အစုံကိုလည်းကောင်း၊ သူမ ဘောင်းဘီတိုအောက်မှ တောင့်တင်းသော်လည်း ချောမွတ်လှသည့် ပေါင်တန်အစုံတို့ကိုလည်းကောင်း ငေးမောရင်း ညဖက် အိပ်ယာထဲအာသာဖြေသည့်အချိန်မှာ ထိုပုံရိပ်တွေကို အသုံးချခဲ့ရသည်မှာ အကြိမ်ပေါင်းမနည်းတော့ပြီ။ ယခုလည်း ဘော်လီဘောလေ့ကျင့်သွားရာမှပြန်လာပုံရသည်။
ကျောပိုးအိတ်တစ်လုံး၊ ချွေးသံရွှဲရွှဲနဲ့ ဧည့်ခန်းထဲက ဖြတ်သွားရင်း တစ် ယောက်တစ်နေရာစီ စာကြည့်နေကြသော ကျွန်တော်တို့ အုပ်စုကို လှောင်ပြုံးပြုံးကြည့်ရင်း မီးဖိုခန်းဘက်ဝင်သွားသည်။ တံခါးပေါက်ဝ နားကြမ်းပြင်မှာ ထိုင်စာကြည့်နေသော ကျွန်တော့်မျက်နှာအနီးကကပ်ပြီးဖြတ်သွားသော မနီလာ၏ သန်စွမ်းပုံရှိသော်လည်း ဖြောင့်စင်း လှပသည့်ပေါင်တန်များကို မြင်လိုက်ရတော့၊ ကျွန်တော်အင်္ကျီလဲရင်း ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ အမှတ်မထင်ကောက်ထည့်လိုက်မိ သည့် အမွေဗူးလေးကို သွားစမ်းမိသည်။
ကျွန်တော့် ခေါင်းထဲအခွင့်အရေးလမ်းစ တစ်ခုဖြတ်ကနဲပေါ်လာသဖြင့် ညီတော်မောင်မှာ ချက်ခြင်းလှုပ်ရှားလာရသလို၊ ဗူးကလေးကလည်းပွင့်သွားပြီး လက်စွပ်နှစ်ကွင်းစလုံး ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးထဲရောက်လာခဲ့တယ်။ကျနော် ကျွန်တော်က အိမ်သာသွားမလိုဘာလိုနဲ့ မသိမသာ နောက်ဖေးခန်းဘက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ မီးဖိုခန်းထဲမှာ သူမကျောပိုးအိတ်ကို ပစ် ချပြီး ရေခပ်သောက်နေတဲ့ မနီလာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော်ကအနောက်က မနီလာလို့ခေါ်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်ကို ဘာတုန်း ဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ လှည့်ကြည့်လာတယ်။
“ ဒီဟာလေးက မနီလာရဲ့ ဟာလား ”
ကျွန်တော်က လက်စွပ်အသေးကွင်းလေးကို မြှောက်ပြလိုက်တော့ မနီလာက မျက်မှောင်ကြုပ်ပြီးကြည့်လိုက်တယ်။ ဒီကောင် ဘာလာ ကြောင်နေတာလဲဆိုသော မျက်နှာထားမျိုးနှင့် ကျွန်တော့်လက်ထဲက လက်စွပ်ကို ဆွဲယူကြည့်လိုက်သည်။ နောက်တော့ နောက်သလို ပြောင်သလို အမူအယာဖြင့်.........
“ ဘယ်က အင်တွေလည်း ပြစမ်း.. ငါနဲ့တော်ရင် ငါ့ဟာပေါ့ ..”
ပြောပြောဆိုဆို သူမလက်သူကြွယ်လေးမှာ ကောက်စွပ်လိုက်၏။ သူမရဲ့မျက်နှာအမူအယာချက်ချင်း ပြောင်းသွားတာသတိထားလိုက် မိတော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲ အောင်ပြီ၊ အောင်ပြီလို့ ကြွေးကြော်ရင်း မီးဖိုချောင်ပတ်၀န်းကျင်ကို တစ်ယောက်ယောက် လာနေမလားလို့ အမြန်လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာလေးနီမြန်းမြန်းနှင့် မှင်သက်နေသော မနီလာကို လက်မောင်းကဆွဲပြီး ရေချိုးခန်း ထဲ၀င်ကာ တံခါးကို ကလန့်ထိုးပိတ်လိုက်တယ်။
သူတို့ရေချိုးခန်းမှာ အိမ်သာနှင့်အတူတွဲထားပြီး ၀င်၀င်ခြင်း ဘိုထိုင်အိမ်သာနှင့် အ တွင်းဘက်ဆုံးမှာ ရေချိုးဇလုံကို ရေစိုခံခန်းစီးစနှင့် ကာထားသည်။ ရေချိုးခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ကျွန်တော်က အံ့အားသင့်နေသော မနီလာကို ဆွဲဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းဖြင့်စုပ်နမ်းလိုက်ရာ သူမကလည်း ပြန်လည်တုန့်ပြန်လာခဲ့ပါသည်။ မနီလာရဲ့ ရွှေရင်အစုံက ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်ကို အိကနဲ လာကပ်သလို ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်ကလည်း မနီလာ၏ ပေါင်ခွဆုံကို ဒုတ်ကနဲ သွားထောက်သဖြင့် မနီလာ ခမျာ အင့်ကနဲ ဖြစ်သွား၏။
အချိန်သိပ်ဆွဲလို့မရသော အခြေအနေကြောင့် ကျွန်တော်က ညာလက်ဖြင့် မနီလာခါးလေးကို သိုင်းဖက် ထားရင်း ဘယ်ဘက်လက်ကလက်ဖဝါးကို လက်ချောင်းလေးများအောက်စိုက်အနေအထားဖြင့် မနီလာ၏ ဗိုက်သားလေးမှ တစ်ဆင့် မနီလာ၏ အားကစားဘောင်းဘီသားရေမျှော့ကြိုးအောက်က အတွင်းခံဘောင်းဘီမျှော့ကြိုးကိုပါကျော်ဖြတ်ကာ အမွှေး လေးတွေဖုံးနေ သည့် အဖုတ်လေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။ မနန်း သင်ပေးထားတဲ့အတိုင်း ကျွန်တော့်လက်ချောင်းလေးများဖြင့် မနီလာရဲ့အဖုတ်နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ စောက်စေ့တို့ကို ကိုင်တွယ်ပွတ် သပ် ဆော့ကစားပေးနေတော့ မနီလာခမျာ တအင်းအင်း ငြီးငြူရင်း လူးလွန့်နေတော့သည်။
အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော် အလွန်တရာ တွေ့မြင်ဖူး ချင်နေသော မနီလာ၏ စောက်ဖုတ်ကလေးကို ကြည့်ရအောင် သူမအား ဘောင်းဘီနှင့် အတွင်းခံပါ ချွတ်ခိုင်းလိုက်လေသည်။ ချွေးတွေ နဲ့ စိုစွတ်နေသော ပိတ်သားအတွင်းခံဘောင်းဘီ အဖြူလေးကို ကောက်ပြီးကျွန်တော်က ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်၏။ ကျနော် က ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးတစ်ဖက်ထောက်ပြီး ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ လှလိုက်တဲ့အဖုတ်လေး၊ နှုတ်ခမ်းသားပါးပါးလေးနဲ့ ပန်းနုရောင်အတွင်း သားလေးတွေက ကျွန်တော့် လက်ချက်ကြောင့် အရည်တွေနဲ့ ရွှမ်းလဲ့ တောက်ပနေတယ်။
ကျွန်တော်က ဘယ်ဖက်လက်ဖဝါးကို ပက်လက်လှန်လို့ လက်ခလယ်ကိုဆန့်ထုတ်ကာ သူမအဖုတ်လေးထဲကို ထည့်သွင်းဆော့ကစား လိုက်တော့ တရှီးရှီးအသံနဲ့အတူ မနီလာခမျာ ဒူးချောင်ကျသွားပြီး လဲမသွားစေရန် ကျွန်တော့် ဆံပင်တွေကို ဆုတ်ဆွဲ ကိုင်ထားလိုက်ရ ပါတယ်။ ကျွန်တော်ကဆက်ပြီး လက်နဲ့လိုးပေးနေချင်သော်လည်း တော်ကြာ တစ်ယောက်ယောက် ကျွန်တော့်ကိုလိုက်ရှာနေမည် စိုးသ ဖြင့် လက်ကိုပြန်ရုတ်လိုက်ရပါတယ်။ မနီလာက
“ အို့ ..”
ဆိုသောအသံနဲ့အတူ ကျွန်တော့် လက်ကို ပြန်ဆွဲပါသော်လည်း ကျွန်တော်က သူမလက်ကိုပြန်ကိုင်ပြီး ဘေးကဘိုထိုင်အိမ်သာအိုးပေါ်ဆွဲပြီးထိုင်ခိုင်းလိုက်ရပါတယ်။ အိမ်သာကမုတ်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်သော မနီလာ၏ မျက်နှာမှာ သူမရှေ့တည့်တည့်ရပ်နေသော ကျွန်တော့် ပေါင်ခွဆုံနှင့် လယ်ပယ်ဖြစ်နေရာ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီဇစ်ဖြုတ်ပြီး အတွင်းခံ ကိုပါ ပေါင်ရင်းထိလိမ့်ချလိုက်သောအခါ မာတောင်ထနေသော ညီတော်မောင်က မနီလာ၏မျက်နှာရှေ့မှာတရမ်းရမ်းနှင့်ပေါ့။
ကျနော် က မနီလာရဲ့ချွေးလေးတွေစို့နေသော လည်ဂုတ်လေးကို ကိုင်ထိန်းရင်း ရှေ့ကိုတိုးလိုက်ရာ ကျွန်တော့် လိင်တန်ထိပ်ဖူးကြီးက သူမ၏ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို သွားထောက်မိ၏။ ကျွန်တော်က ဖင်ကိုကော့ရင်း သာသာလေးဖိထိုးလိုက်ရာ မဟတဟနှင့် မနီလာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကတစ်ဆင့် သူမပါးစပ်ထဲ လိင်တန် ကြီးတိုး၀င်သွားတော့၏။ နွေးထွေးနူးညံ့သော မနီလာ၏ပါးစောင်ထဲကအတွေ့အထိက ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးကို အကြောပေါင်းတစ် ထောင် စိမ့်လောက်သည့် အရသာထူးရရှိသမို့ ချက်ချင်းကို သုတ်လွှတ်ချင်စိတ်ပေါက်သွား၏။
ကျွန်တော်က ကြာရှည်ခံအောင် လက်စွပ် ကွင်းကြီးကိုထုတ်၀တ်လိုက်လျှင်ကောင်းမလားဟု စဉ်းစားမိသော်လည်း အခုအချိန်မှာသိပ်မရှိသဖြင့် နောက်များမှလေဟု စိတ်ထဲတေး ထားလိုက်တယ်။ မနီလာကလည်း ပုလွေမှုတ်တာ အတွေ့အကြုံရှိပုံရတယ်။ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကို စုပ်နေပုံမှာ လုပ်ဖူးကိုင်ဖူးသူ တစ် ယောက်မှန်း သိသာနေပေသည်။ အရှိန်လေးရလာတော့ ကျွန်တော်လည်း သူမခေါင်းကိုကိုင်ကာ သူမပါးစပ်ကိုပင် အဖုတ်လိုသဘော ထားကာ ကောင်းကောင်းလုပ်ပေးနေမိပါသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် အပြင်မှ ကျော်သက်ခိုင်၏ အသံကို ကြားလိုက်ရ၏။
“ ဟေ့ ရှမ်းလေး အထဲမှာလား အိမ်သာသွားတာ ကြာလှချေလား ..”
“ အော် အေး ငါဗိုက်နာနေလို့ပါ ပြီးခါနီး ပါပြီကွ ..”
ကျွန်တော့်မှာ တကယ်လည်း ပြီးခါနီးပါပြီ။ တော်ကြာ မနီလာဆီမေ့ပြီး လက်စွပ်လည်းပါသွားမှာစိုးသဖြင့် ကျွန်တော်က သူမပါးစပ်ကို ညှောင့်နေရင်းက သူမလက်ကိုဆွဲကာ လက်သန်းက လက်စွပ်ကိုဆွဲဖြုတ်လိုက်ပါတယ်။ တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ ကျွန်တော့် လိင်တန်ထဲကသုတ် ရည်တွေ တဖျစ်ဖျစ်နဲ့ မနီလာရဲ့ပါးစပ်ထဲကိုပန်းထွက်သွားပါတော့တယ်။ မနီလာ၏မျက်နှာမှာ အံ့အားသင့်သလိုဖြစ်သွားသော်လည်း ပါးစပ်ထဲရောက်လာသော သုတ်ရည်များကို အပြင်သို့ လျှံမကျအောင် ကမန်းကတန်း စုပ်ယူလိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ ကမန်းကတန်း ထပြီး သူမဘောင်းဘီကို ကောက်၀တ်လိုက်ပါတယ်။
“ ဟင် နင်နင် ဒါက ဘာလုပ်တာလဲ ..”
“ အင်း မနီလာပဲ သဘောတူလို့ ကျွန်တော်တို့ ဒီထဲ ရောက်လာတာဟာကို ကျွန်တော်က ဘာလုပ်ရမှာလဲ ..”
“ အင်း ငါ့စိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး။ နင် ဒီအကြောင်း ဘယ်သူ့မှ လျှောက်မပြောနဲ့နော် ..”
“ စိတ်ချပါ မနီလာရဲ့ ..”
“ ဒါဆိုလဲ သွားသွား အပြင် အမြန်ထွက်တော့ ဘယ်သူမှ မမြင်ခင် ငါရေချိုးတော့မယ် ..”
ကျွန်တော့်မှာ ၀မ်းမြောက်ကြည်နူးတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ပြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျော်သက်ခိုင်ကတောင်
“ ဟေ့ကောင် အိမ်သာသွားတာ မျက်နှာက ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ ..”
ဟု မေးလိုက်ပါတယ်။ ညနေစောင်းတော့ ကျော်သက်ခိုင် မေမေ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် လာကြိုပြီး ကျွန်တော့်ကို အိမ်ရှေ့မှာ ချထားပေးခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော် အိမ် ထဲ ၀င်လိုက်တော့ မီးဖိုထဲက ထမင်းစား စားပွဲမှာ မျက်နှာမသာမယာနဲ့ ထိုင်စောင့်နေတဲ့ မေမေလေးကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ မေမေလေးက
“ သား စာတော်တော်ရခဲ့ ရဲ့လား ..”
“ ဟုတ်ကဲ့ မာမီ တော်တော် အလုပ်ဖြစ်ပါတယ် ..”
“ သား ….မာမီ သားရဲ့ အ၀တ်တွေကို လျှော်ပေးရင်းနဲ့ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဒါထွက်လာတယ် မာမီ့ကို မလိမ်နဲ့။ အမှန်အတိုင်းပြော စမ်း ..”
မာမီ ထုတ်ပြလိုက်တာက မစိုးစိုးပွင့်ရဲ့ ပိုးအတွင်းခံဘောင်းဘီ အမည်းလေး၊ ကျွန်တော့် မျက်နှာတစ်ခုလုံးလည်း ထူပိန်းသွားပြီး ဘာ ပြောရမှန်းမသိဖြစ်သွားတယ်။ ဘယ်လိုလိမ်ရကောင်းမလဲ ဆိုတာလည်း နည်းမျိုးစုံ ရှောက်စဉ်းစားပေမဲ့ ဘာမှထွက်မလာဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ ဖိုးဖိုးရဲ့ အမွေဗူးကို ချန်ထားပြီး မစိုးစိုးပွင့်နဲ့ ဘယ်လိုမှန်းမသိပဲ ရုတ်တရက် နယ်ကျွံသွားရတယ်ဆိုတဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ပြောပြလိုက်တော့တယ်။
အံ့သြစရာကောင်းတာက ကျွန်တော့်ကို မေမေလေးတစ်ယောက် အော်ငေါက် ကြိမ်းမောင်း ဆူပူပြီး ၀မ်နင် တွေ ပေးတော့မယ်လို့ ယူဆထားတာ။ အဲ့ဒီအစား ကျွန်တော့်ကို ထူးဆန်းတဲ့ အကြည့်တစ်မျိုးနဲ့ ကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ပဲ။
“ အခု သားရဲ့ အဲ့ဒီအကြည့် အဲ့ဒီမျက်လုံးတွေဟာ သားရဲ့ အဖိုးနဲ့ တစ်ပုံစံထဲပဲ။ သူလိုချင်ရင် ဘယ်မိန်းခလေးမှ ဟင်းအင်းလို့ ငြင်းဆန် ဖို့ အားမရှိခဲ့ကြဖူး ..”
“ အဲဒီ မိန်းခလေးတွေထဲမှာ မာမီရောပါလား ..”
ကျွန်တော် မေးပြီးပြီးခြင်းပဲ ကိုယ့်မေးခွန်းရဲ့အဖြေကို ကိုယ်သိနေတယ်။
“ အိုး ဂေါ့ မာမီ ကြိုးစားပါသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ရဲ့ အကြည့်တွေက မာမီ့ကို တစ်အားစိတ်ရိုင်းတွေထကြွစေတယ် ..”
ဒီလက်စွပ်ကြောင့်ပဲဆိုတာ အခုတော့ ကျွန်တော်နားလည်သဘောပေါက်နေပြီဖြစ်ပေမဲ့ မာမီကတော့ သိပုံမရပါဘူး။
“ အဲဒါဆိုရင် ကျွန်တော့်အမေလည်း သူနဲ့ မကင်းဖူးပေါ့ ..”
“ သားရဲ့ မေမေ စောမြတ်သန္တာဟာ မာမီရဲ့ အစ်မနှစ်၀မ်းကွဲပေမဲ့ မာမီနဲ့က အရင်းလိုပဲ ငယ်ငယ်ထဲက အရမ်းတွဲခဲ့တယ်။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်လည်း အတွင်းရေးတွေကို ရင်ဖွင့်လေ့ရှိတယ်။ မမသန္တာက တစ်နေ့မှာ မျက်ရည်လက်စက်နဲ့ မာမီ့ကို ရင်ဖွင့်ဖူးတယ်။ သားရဲ့ဖေဖေနဲ့ သူမင်္ဂလာဆောင်မဲ့နေ့မှာပဲ သူဘယ်ကနေဘယ်လို သားရဲ့ ဖိုးဖိုးကုတင်ပေါ်ရောက်နေလဲ မသိဘူးတဲ့ ..”
“ အော်ဒါဆို သားရဲ့ အဖေက ဖိုးဖိုးဆိုတာ မှန်နေပြီပေါ့..ဒါပေမဲ့ ဘာလို့ ဖိုးဖိုးက သူ့သားရဲ့ မိန်းမကို ဒီလိုလုပ်ရက်ရတာလဲ ..”
“ မာမီလည်း ပထမတော့ နားလည်ရ ခက်ခဲ့ဘူးတယ်။ နောက်တစ်ခါ မာမီနဲ့ သားဖေဖေ အိမ်ထောင်ပြုတော့ သားဖိုးဖိုးရဲ့ ဆွဲဆောင်မှု အောက်က မာမီလည်း မလွတ်နိုင်ခဲ့ ဘူး။ မာမီတို့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ ..”
“ စိတ်မဆိုးပါဘူးမာမီ ကျွန်တော် သဘောပေါက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘာဖြစ်လို့ ဖိုးဖိုးက… ..”
“ သားရဲ့ဖိုးဖိုးက သားရဲ့ ဖွားဖွား မဟာဒေဝီဟာ ဟော်နန်းမှာစောင့်တဲ့ ပထန်ကုလားနဲ့ ဖြစ်တယ်လို့ စွပ်စွဲပြီး မဟာဒေဝီနဲ့ ပြတ်စဲခဲ့ တယ်။ မဟာဒေဝီကတော့ တောက်လျောက်ငြင်းဆန်ခဲ့တယ်။ သားရဲ့ ဖေဖေကလည်း တကယ့်ကို ပထန်ကြီးနဲ့ပဲ တူတာကြည့်လေ။ ဒါပေမဲ့ လူအများကြားမှာ အရှက်မကွဲအောင် သဘောခြင်းမတိုက်ဆိုင်လို့ ကွာရှင်းတယ်ပဲ ပြောပြီး သူ့သားအနေနဲ့ အသိအမှတ်ပြုထား တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ကို မဟာဒေဝီကချိုးသွားတာဆိုပြီး သူက လက်စားပြန်ချေတာလို့ပြောပါတယ် ..”
“ အော်ဒါဆိုရင် သားက ဖိုးဖိုးနဲ့ မေမေတို့ရဲ့သားပေါ့။ ဖွားဖွားတို့ ဖေဖေတို့နဲ့ ဘာမှ သွေးမတော်သားမစပ်ဘူးပေါ့.. ..”
“ ဒီလိုတော့ မပြောပါနဲ့ သားရယ် မာမီက သားနဲ့ အဒေါ် သုံးဝမ်းကွဲလောက်တော့ သွေးစပ်ပါသေးတယ်.. ..”
“ သား နားလည်ပါတယ်မာမီရယ်..သားမာမီ့ကိုချစ်ပါတယ်.. ..”
ထိုင်ရာကထလာတဲ့ မေမေလေးက ကျွန်တော့်ကို ဖြေသိမ့်တဲ့ အနေနဲ့ လာထွေးဖက်သလို။ ကျွန်တော်ကလည်း ဖေးမတဲ့အနေနဲ့ပြန် ဖက်ထားလိုက်မိပါတယ်။ ကျက်သရေရှိလှတဲ့ မေမေလေးရဲ့မဟာနဖူးကိုဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်ကို အိကနဲ ဖိလာတဲ့ မေမေလေးရဲ့ ရွှေရင်အစုံကိုလည်း ကျွန်တော်သတိထားမိလိုက်ပါတယ်။ မပြောမဆို ကုန်းရုန်းထလာတဲ့ ကျွန်တော့် ညီတော် မောင်က မေမေလေးရဲ့ ဗိုက်သားပြင်ကို သွားထောက်နေပါတော့တယ်။
မေမေလေးကလည်း သတိပြုမိမှာပါ ပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ မရုန်းမပြုပဲ ကျွန်တော့်ကို တင်းတင်းကြီး ပြန်ဖက်တွယ်ထားခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်မေမေလေးကို စွဲမက်စရာ အမျိုးသမီးကြီးဆိုတာ သတိထားမိတာ ပထမဆုံးအကြိမ်လို့ပဲ ၀န်ခံပါရစေတော့။ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာ မိထွေးပေမဲ့ ကိုယ့်အမေရင်းလို ငယ်ငယ်ထဲက နေလာခဲ့ရလို့ ဘယ်လိုမှ စိတ်ကူးတောင်မကူးခဲ့ပေမဲ့ အခု ဖိုးဖိုးဆီကပြန်လာ ခဲ့တဲ့ လမ်းတစ်လျောက်ပြောင်းလဲလာခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေအပေါ်ထားတဲ့အမြင်၊ စိတ်ထားတွေက ကျွန်တော့်ကို အများကြီး ပြောင်းလဲစေခဲ့ ပါပြီကော။
မေမေလေး ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကလည်း ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ အခုမှ အမေခန်းက သရုပ်ဆောင်လာတဲ့ နာမည်ကြီး မင်းသမီး အဟောင်းလို၊ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလုံးကြီး ပေါက်လှကြီး၊ အခုကျွန်တော်ထိန်းကိုင်ထားတဲ့ ခါးလေးကထမိန်ကိုတင်းတင်း စီးထားလို့ပဲကျင် နေတာလားမသိ သေးသေးလေး၊ တစ်ပွေ့စာလေးပေမဲ့ အောက်ပိုင်းက ကားစွင့်နေတဲ့ တင်လုံးကြီးတွေက အားရစရာ၊ ကျွန်တော့်ရင် ဘတ်ကို အိကနဲဖိထားတဲ့ နို့ကြီးတွေကသေချာပေါက် မနန်းထက်တောင်ကြီးမှာ သေချာသလောက်ရှိတယ်။
ကျွန်တော့်လက်တွေက မေမေလေးရဲ့ တင်သားအိအိတွေဆီ အလိုလိုလျောကျသွားပြီး ဆုပ်ညှစ်မိတယ်။ ကျွန်တော့်ကို မေမေလေးတွန်းထုတ်ပစ်မလားလို့ စောင့်နေပေမဲ့ ပိုပြီးတောင် တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်တွယ်လာတယ်။
“ သားသားရယ်..မင်းလေးဟာ သူနဲ့ အခုမှပိုတူလာတယ်"
မေမေလေးညွှန်းတဲ့ သူဆိုတာ ဖိုးဖိုး (ကျွန်တော့် အဖေရင်း) မှန်း ကျွန်တော် အလိုလိုသိနေပါပြီ။ ကျွန်တော်က ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ ပဲ။ မေမေလေး တင်ပါးတွေကိုသာ အားမလိုအားမရ ဆုပ်နယ်ပေးရင်းက ဘောင်းဘီအောက်က ကုန်းရုန်းထနေတဲ့ ညီတော်မောင်နဲ့ သူမရဲ့ ဗိုက်သားလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကအမွေဗူးလေး အကြောင်းတွေးနေတုန်းမှာပဲ အပေါ်ထပ်ကလှုပ်ရှား လမ်းလျှေက်လာသံကြားလိုက်ရတယ်။
“ သားက ဖေဖေ အိပ်ပျော်နေပြီထင်တာ"
“ မာမီလည်း အဲ့လိုပဲထင်တာပဲ ..”
ကျွန်တော် မေမေလေးကို ဖက်ထားသော လက်များကို ခွာလိုက်ပြီး
“ ကျွန်တော် သွားအိပ်တာကောင်းမယ်ထင်ပါတယ် မာမီ"
“ အင်း"
လို့ မေမေလေးက သက်ပြင်းလေးတွဲတွဲချရင်း ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအောက်က ဖုထနေတဲ့ကောင်ကြီးကို ငုံ့ကြည့်နေပါတယ်။ ကျွန်တော် လှေခါးပေါ်အမြန်ပြေးတက်ရင်း ကိုယ့်အခန်းရှိရာကိုထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ ဒီဗူးလေးဟာ သူ့ကိုယ်မှာရေးထားတဲ့ စာတမ်း လို ကောင်းကျိုး၊ ဆိုးကျိုးတွေ အများကြီးပေးနိုင်တယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်ယုံသွားပါပြီ။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ကျွန်တော်ဗူးလေးကိုအံဆွဲ ထဲထည့်ဖွက်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်ပစ်လှဲချလိုက်ပါတော့တယ်။
ပုံမှန်ဆိုရင် အိပ်ယာ၀င်ချိန်မှာ ကျွန်တော်ဟာ မိန်းမတစ်ယောက် ယောက်ကိုမှန်းပြီး ကိုယ့်ဖာသာအာသာဖြေလေ့ရှိပေမဲ့ ဒီနေ့ကတော့ လူရောစိတ်ရော နွမ်းကျသွားပြီမို့ တုံးကနဲ အိပ်မောကျသွားပါ တော့တယ်။ နောက်နေ့ မနက် မေမေလေးရဲ့ တဒုန်းဒုန်း တံခါးခေါက်သံကြောင့် ကျွန်တော် အိပ်ယာက နိုးလာခဲ့ပါတယ်။
“ သား ထတော့လေ ဘုရားကျောင်းသွားဖို့ နောက်ကျနေပြီ.. ..”
ကျွန်တော်လည်း ငြီးငြီးငြူငြူနဲ့ အိပ်ယာကမန်းကတန်းထ ရေမိုးချိုးပြီး စားပွဲပေါ်တွေ့တဲ့ ပဲပြုတ်ကို နံပြားထဲထည့်လိပ်ပါးစောင်ထဲ ထည့်ဝါးရင်း ကားပေါ် ကမန်းကတန်းပြေးတက်ခဲ့ပါတယ်။ ဖေဖေနဲ့ မေမေလေးတို့က ကားပေါ်မှာစောင့်နေကြတာကြာလို့ ဖေဖေက နဲနဲစိတ်တိုပုံရနေပေမဲ့ မေမေလေးကတော့ကျွန်တော့်ကိုပြုံးကြည့်နေပါတယ်။ ဘုရားကျောင်းက ခုံတန်းလျားမှာထိုင်ရင်း အရင်တုန်းက ကျွန်တော်သတိမထားမိခဲ့တဲ့ အမျိုးသမီး ကြီး၊ ငယ်၊ လတ် ချောချောလှလှတောင့်တောင့်တွေကို ငေးမောနေမိခဲ့ပါတယ်။
ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဖိုးဖိုးအမွေဗူးလေးကို အမှတ်မထင် စမ်းလိုက်မိပါတယ်။ ကျွန်တော့်အခန်းထဲက အဝတ်အစားလဲပြီး ပြေးထွက် လာတုန်းကလက်က သူ့အလိုလိုကောက်ထည့်လာခဲ့မိတာပဲဖြစ်မယ်လို့ တွေးနေမိတယ်။ ကျော်သက်ခိုင်နဲ့ သူ့မိဘတွေကို အလယ် လျှောက်လမ်းတစ်ဖက်က ခုံတန်းတွေမှာလှမ်းတွေ့ရပါတယ်။ ကျွန်တော်က သူ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်ကိုသူက လက် ရမ်းဝှေ့ပြ နှုတ်ဆက်လိုက်ပါတယ်။
သူ့ဘေးက သူ့အမေ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော့်ကို ပြုံးပြီးကြည့်နေတာတွေ့ရတော့ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်က နည်းနည်းလှုပ်ရှား သွားရပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ အနောက်ဖက်ကခုံတန်းကိုစောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ ကြည်ပြာတို့ညီအစ်မနှစ်ယောက်နဲ့ သူ့မိဘတွေကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ သူတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်စလုံးက ကျွန်တော့်ကို ပြုံးပြနှုတ်ဆက်လိုက်ပါတယ်။ နီလာရဲ့အတွင်းခံဘောင်းဘီက ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီနောက်အိတ်ထဲမှာရှိနေသေးတာကို သတိရလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်က သူတို့ကိုပြန်ပြုံးပြလိုက်ပြီး ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက မနီလာရဲ့ပိတ်သားအတွင်းခံလေးကို စမ်းကြည့်လိုက်ပါတယ်။
မနီလာရဲ့လှပတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ကျွန်တော့်လိင်ချောင်းကြီးကို ရေချိုးခန်းထဲမှာ အားရပါးရ စုပ်ပေးခဲ့တာ ပြန်မြင်ယောင်ပြီး ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်က ဘောင်းဘီအောက်ကထကြွလာပါတယ်။ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးက သိသိသာသာကြီး ဖုထစ်ထကြွလာလို့ ကျနော် က သူများတွေ သတိမထားမိအောင် ခါးကိုကုန်းထားပေမဲ့လည်း၊ ကျွန်တော့်ကောင်က ဘောင်းဘီ အောက်က အတင်းရုန်းထနေလို့ နဲနဲတောင် နာစပြုလာပါတယ်။ တစ်ခြားဟာတွေ ဘယ်လိုပဲလှည့်တွေးတွေး မနီလာရဲ့ အဖုတ်ကလေးကိုပဲ မျက်စေ့ထဲ ပြန်မြင်ယောင်လာပြီး လိင်တန်ထိပ်ကလည်း နာကျင်လာပါတယ်။
ဘုရားကျောင်းထဲကလူလယ်ကောင်မှာ ကျွန်တော့်ကို မိုးကြိုးပစ်ချခံရတော့မလားဆိုပြီးတော့ နည်းနည်းကြောက် စိတ်ဝင်သွားမှ နည်းနည်းသက်သာလာသလိုရှိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဗြုန်းကနဲဆိုသလို လူတွေအကုန်လုံးထရပ်ပြီး သီချင်းလည်းဆိုလိုက် ရော ကျွန်တော်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ ပေကပ်ထိုင်မလိုလုပ်နေမိပါတယ်။ မေမေလေးက ကျွန်တော့် ဂျိုင်းကမပြီး အတင်းဆွဲထူထခိုင်း လိုက်တော့ မလွဲမရှောင်သာထလိုက်ရပါတော့တယ်။
ဘယ်သူများ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်နေမလဲလို့ ဟိုဟိုဒီဒီ လှည့်ပတ်မျက်စေ့ ကစား လိုက်တော့ ကျော်သက်ခိုင် အမေ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်တစ်ယောက် မျက်လုံးအပြူး ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ကျွန်တော့်ဖြစ်အင်ကို ငေးကြည့် နေတာ သတိထားမိလိုက်ပါတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ သူသေသေချာချာမမြင်ရအောင် ကိုယ်ကိုတစ်စောင်းလှည့်ထားလိုက်တာ သီချင်းဆုံးတဲ့ ထိ ပေါ့။သီချင်းဆုံးလို့လူတွေအကုန်ထိုင်ကြမှလိုက်ထိုင်ချရင်းသက်ပြင်းချနိုင်ပါတော့တယ်။ နောက်ဆုံး ဘုရားဝတ်ပြုတဲ့အစီအစဉ်ပြီးသွား လို့ ဘုရားကျောင်းကထွက်ကြတော့ ကျွန်တော်ကမိဘတွေ နောက်က ကုတ်ကုတ်ကုတ်ကုတ်နဲ့ လိုက်ပါလာခဲ့ပါတယ်။
ဘုရားကျောင်း အပေါက်ဝမှာ ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို နောက်က တစ်ယောက်ယောက် လှမ်းဆွဲလိုက်သဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ကျော်သက်ခိုင် အမေဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ဖြစ်နေသည်။
“ ဟေး စဝ်ဟွမ် တို့ကိုတောင် မနှုတ်ဆက်တော့ဘူးလား။ မမြင်ချင်ယောင် ဆောင်နေတယ်.. ..”
“ မဟုတ်ပါဘူး အန်တီရယ်.. ..”
“ အင်းလေ ထားပါတော့ ဒီနေ့လည် ကျော်သက်ခိုင်တို့သားအဖတွေ မောသီရိဖက် သွားကြမလို့တဲ့ အိမ်ကိုလာလည်ပါလား။ အန်တီ တစ်ယောက်ထဲ ပျင်းနေမှာ.. ..”
ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က လေသံကလေးဖြင့်ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
“ ကျွန်တော် အိမ်စာလေးတွေ လုပ်စရာရှိသေးတယ် အန်တီရဲ့.. ..”
“ အန်တီကူလုပ်ပေးမှာပေါ့ကွဲ့ သားအိမ်စာတွေကို.. ..”
ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော့်လက်မောင်းကို မလွှတ်သေးပဲ ဆက်ပြောနေတယ်။
“ ဘယ်အချိန်လောက်လဲ.. ..”
“ ကြိုက်တဲ့ အချိန်လာခဲ့ အန်တီစောင့်နေမယ်.. ..”
ကျွန်တော်က ကျွန်တော့်လက်ကို ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့် မိဘတွေရှိရာကိုထွက်လာခဲ့တယ်။ မေမေလေးက ဘုရားကျောင်းက ရုံးခန်းမှာ လုပ်စရာရှိသေးလို့ ဆိုပြီးထွက်သွား ဖေဖေက လူတစ်ယောက်နဲ့ စကားပြောနေလို့ ကျွန်တော်ကားထဲ ဝင်ထိုင်ပြီးစောင့်နေရ တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ မနီလာ ကားနားကိုရုတ်တရက်ရောက်လာတယ်။
“ ဟေး ရှမ်းလေး မနေ့က နင် ငါ့ပစ္စည်းတစ်ခုယူသွားတယ် မဟုတ်လား.. ..”
ပြုံးစစနဲ့မေးလာတဲ့ မနီလာကို ကျွန်တော်က ဘောင်းဘီနောက်အိတ်ထဲက သူ့ ဘောင်းဘီလေးကို လက်ခုပ်ထဲဖွက်ပြီး တခြားလူမမြင် အောင်ပြလိုက်တယ်။
“ ဒါလေးလား.. ..”
“ အင်းဟုတ်တယ် ငါ့ကိုပြန်ပေးကွာ.. ..”
“ ဘာလို့လဲ ကျွန်တော်က အမှတ်တရသိမ်းထားချင်တာ.. ..”
“ နင်သူများတွေ ရှောက်ပြပြီး သတင်းတွေ ပွကုန်မှာစိုးတယ်.. ..”
“ ဒါဆိုကျွန်တော့်ကို ဘာပြန်ပေးမှာလဲ. ..”
“ ဘာလိုချင်လဲ ပေးမယ်ကွာ။ ဒီနေ့ခင်းအိမ်လာခဲ့.. ..”
“ ဟင့်အင်း ကျွန်တော်မအားဘူး။ အလုပ်တွေရှုပ်နေတယ်.. ..”
ကျွန်တော့်ကို စောက်ကောင်က ကြီးကျယ်လိုက်တာလို့ ပြောမလားလို့ထင်တာ။
“ အင်းလေ နင်အားတဲ့ အချိန်ပြောပေါ့။ အခုတော့ ငါ့ဟာပြန်ပေး.. ..”
“ အင်း မနီလာ ကတိတည်ရမယ်နော်.. ..”
ဟု ပြောရင်း လူမမြင်အောင် သူမလက်ထဲ ထိုးထည့် ပေးလိုက်ပါတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကျွန်တော် ရေပြန်ချိုးလိုက်ပြီး အ၀တ်အစားအသစ်ပြန်လဲလိုက်တယ်။ ကျော်သက်ခိုင်တို့ အိမ်သွားဖို့ စိတ်တက် ကြွနေပေမဲ့ ကျော်သက်ခိုင်တို့ မောသီရိသွားမဲ့ အချိန်ကိုစောင့်နေရတယ်။ အဲဒါနဲ့ အိမ်ထဲမှာ ဟိုလုပ် ဒီလုပ် လုပ်နေမိတယ်။ နောက် လှေခါးကိုဆင်းဖို့ ဦးတည်လာနေရင်းက ဖေဖေတို့အခန်းက တံခါးကပိတ်ထားပေမဲ့ ဟတတ လေးဖြစ်နေသလိုပဲလိုထင်တာနဲ့ အနီးကပ် ကြည့်လိုက်တော့ တံခါးက တစ်လက်မလောက်ဟနေတာ တွေ့ရတဲ့အပြင် အထဲက လှုပ်ရှားမှုတစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။
အဲဒါနဲ့ ခြေ ဖျားထောက်ပြီး တံခါးဘောင်နား သွားချောင်း ကြည့်လိုက်မိတယ်။ မေမေလေး ထမိန်ရင်လျှားနဲ့ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ကြီးရှေ့မှာရပ်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ မေမေလေးက မှန်ထဲမှာ သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ကြည့် နေတာတွေ့တာနဲ့ ကျွန်တော်ကိုယ်ကိုပြန်ဆန့်ပြီး ထွက်သွားတော့ မယ်အလုပ်မှာ မေမေလေးက သူမရဲ့ထမိန်ကိုကွင်းလုံးချွတ် ချလိုက်တယ်။ ကျွန်တော်မျက်တောင်တောင် မခတ်မိတော့ဘူး။
ကျွဲကောသီးလောက် နို့ကြီးတွေကလှလိုက်တာ ခလေးမမွေးဖူးသေးလို့ တင်းရင်းနေ ပေမဲ့ အလုံးကြီးလို့အောက်ကို နည်းနည်းလေးအောက်ကျသလိုလေးဖြစ်နေသော်လည်း တွဲနေသလိုမျိုး မဟုတ်။ နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးမှာ လက်မ၀က်လောက်ရှည်ပြီး မာတင်းတောင့်နေတာ ခဲတန်ဖင်ကခဲဖျက်တုံးလေး တွေလိုပဲ။
အဲ့လိုလှပတဲ့ နို့အစုံကနေမနည်းမျက်စေ့လွှဲ ပြီး အောက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ မသိမသာလေးသာဖောင်းနေတဲ့ ၀မ်းပျင်းသားလေးအောက်က အမွှေးထူထူချုံဖုတ်လေးကို ပေါင်ခွဆုံ မှာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင်က နိုးကြွမာတင်းလာပြီး အသက်အောင့်ထားမိတာကြာပြီမို့အသက်ကိုမျှင်းပြီး ဖြေး ဖြေးခြင်းရှုသွင်းလိုက်မိပါတယ်။
~~~~~~~~~~~~~~~~~
အဲ့လို ချောင်းကြည့်နေရတာ စိတ်မလုံဘူးဖြစ်လာလို့လစ်တော့မယ်လို့ဆုံးဖြတ်ပြီး တံခါး၀ကနေခွာမယ် လုပ်ရင်း မေမေလေးမျက်နှာကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မေမေလေးရဲ့ မျက်လုံးအစုံကဟနေတဲ့ တံခါးကိုလှမ်းကြည့်နေသလိုပဲ။ ကျွန်တော်လည်း ရုတ်တရက်လန့်သွားကာထခုန်ပြီး လှေခါးရှိရာကိုပြေးတော့တာပဲ။ စိတ်ထဲမှာတော့ မေမေလေးများ ငါချောင်းတာ မြင် သွားပီလားပေါ့။ ကျွန်တော်ရှိနေတာ မေမေလေး သိနေတာလား။ ငါချောင်းနေတာသိလို့ပဲ ထမိန်ကို တမင်ချွတ်ချလိုက်တာလား။
ကျနော် စက်ဘီးကိုဆွဲယူပြီး ကျော်သက်ခိုင်တို့အိမ်ဘက်ကိုဦးတည်ပြီး ကမန်းကတန်းနင်းလာတော့ ညီတော်မောင်က တော်တော့်ကို မာနေပြီ။ စက်ဘီးကိုအားစိုက်ပြီး မနဲနင်းနေရတယ်။ ကျော်သက်ခိုင်တို့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ကျော်သက်ခိုင်အဖေ့ကားကိုမတွေ့ရတော့ဘူးဆိုတော့ သူတို့မောသီရိသွားတာသေချာသွား ပြီပေါ့။ စိတ်လောလောနဲ့ လူခေါ်ခေါင်းလောင်းကို ဆက်တိုက်နှိပ်လိုက်မိတယ်။ ခဏစောင့်နေပေမဲ့ တံခါးလာဖွင့်မဲ့သူမရှိတာနဲ့ ထပ်ပြီး နှိပ်မလို့ ပြင်တော့မှ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် တံခါးဖွင့်လာတယ်။
“ လောလှချေလား ဆရာလေးရဲ့။ အနောက်က ဘာလိုက်လာလို့လဲ ”
ပထမ ကျွန်တော် ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ကို မမှတ်မိသလို ဇဝေဇ၀ါ ဖြစ်သွားတယ်။ သူမရဲ့ နက်မှောင်တဲ့ဆံပင်အုပ်ထူထူကို ဖားလျားချထား တာ တင်ပါးလောက်အထိရောက်နေတယ်။ ကျွန်တော် အမြဲတမ်းတွေ့နေကြ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ဆံထုံးပုံစံမျိုးစုံနဲ့ပဲဖြစ်သည်။ တစ်ခါမှ ဆံပင်ဖားလျားမတွေ့ဖူးခဲ့။ အသားပါးပါးပိတ်စနှင့် ချူပ်ထားသော ဂျိုင်းပြတ် ဘလောက်ဂါ၀န်လို့ ခေါ်မလား ကျွန်တော်မသိ။ အရှည်က ခြေသလုံးလောက်ထိရောက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အသားက ပါးပျော့ပျော့မို့ ပေါင်တန်ဖင်လုံးကြီးတွေကို ကွက်ကွက် ကွင်းကွင်း မြင်နေရတယ်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအနားအရာကို ပေါင်ရင်းတင်ပါးပေါ်မှာ ထင်းထင်းကြီးတွေ့နေရတယ်။
ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က တံခါးပေါက်ကခေါင်းပြူပြီး အိမ်နီးနားချင်းထဲကဘယ်သူတွေကြည့်နေလဲလို့ လှမ်းအကဲခတ်လိုက်တယ်။နောက် ကျ နော့်ကို ကမန်းကတန်း အိမ်ထဲဆွဲသွင်းပြီး တံခါးပိတ်ဂလန့်ချလိုက်တယ်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ အဆိုမပါတဲ့ တူရိယာကြီးသက်သက် တီးခတ် ထားတဲ့ ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်း သံစဉ်လေးကိုဖွင့်ထားတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် ကျုံးသွင်းဖို့ ရည်ရွယ်ထားတယ်ဆိုတာ သိ သာနေတယ်။ ငါတော့ ဒီတခါ လက်စွပ်သုံးစရာလိုမှာ မဟုတ်ဘူးလို့ တွေးပြီး ကိုယ့်ဘာသာ ပြုံးလိုက်မိတယ်။
“ မောင်ရှမ်းလေး အအေးတစ်ခုခု သောက်မလားကွယ့် ... ..”
ဒေါ်ခင်မြင်မြင့်က နှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖါပေါ်ထိုင်လိုက်ကာ သူမဘေးလက်နဲ့ပုတ်လို့ ကျွန်တော့်ကိုထိုင်ခိုင်းရင်းမေးလိုက်ပါတယ်။ ``ကျွန်တော် မသောက်တော့ပါဘူး အန်တီ..``ကျွန်တော်က ကိုယ့်ပေါင်ပေါ် ကိုယ်လက်နှစ်ဖက်တင်ပြီး ရိုရိုကျိုးကျိုးပဲ ပြောလိုက်ပါ တယ်။
“ မမမြင့်လို့ပဲ ခေါ်ပါကွယ့် တို့ နှစ်ယောက်ထဲရှိတုန်းကို ဟင်းဟင်း.. ..”
အခုမှပဲ ကျွန်တော် သူမရဲ့ ကြီးမားလှတဲ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အောက်ကဘရာဇီယာဝတ်မထားတာသတိထားမိလိုက်တယ်။ အင်္ကျီအသား ပါးပါးအောက်က မို့မောက်ဖောင်းကြွနေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက ကျွဲကောသီးလုံးတွေလောက်ကြီးပြီး နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးက ထိုးထောင်ထနေ တာ အင်္ကျီအသားပါးပါးကို ဖောက်ထွက်တော့မဲ့အတိုင်းပဲ ကျွန်တော့်ညီတော်မောင် ချက်ချင်းပြန်မာလာရတော့တာပေါ့။
“ ငါ့ အင်္ကျီ ကြိုက်လို့လား.. ..”
ကျွန်တော်က သူမနို့ကြီးတွေကို ငေးကြည့်နေတာသိလို့ သူမက တမင်ရင်ကိုကော့ပြပြီး မေးလိုက်တာ။
“ ငါ စင်ကာပူ သွားလည်တုန်းက ဝယ်လာတာလေ.. ..”
“ အရမ်းမိုက်တာပဲ..အန်တီ...ဟိုဟို ...မမမြင့်..မမမြင့်က ကို မိုက်လို့ပါ. ..”
“ မောင်ရှမ်းလေး တကယ်ကို ပြောင်းလဲသွားတာပဲ အရင်နဲ့ ကိုမတူတော့ဘူး.. ..”
ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော့်ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်ပြီး ပြုံးစစနဲ့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအောက်က ဖုဖောင်းထ နေတဲ့ ညီတော်မောင်ကိုလည်း တွေ့ရော မျက်ခုံးတစ်ဖက်မြောက်သွားပါတယ်။
“ ဟင့် မောင်ရှမ်းလေး ယမုံနရဌ ကို မသွားခင်တုန်းကနဲ့ကို မတူတော့ဘူး။ အရင်တုန်းက ခလေးလေးပဲ အခု ပြန်လာတော့ ချက်ချင်း လူပျိုပေါက်ဖြစ်သွားသလိုပဲ. ..”
“ ဟုတ်ကဲ့ မမမြင့်.. ..”
ကျွန်တော်က ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂုဏ်ယူ အပြုံးနဲ့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ထလိုက်ပြီး
“ ရှမ်းလေး အကတတ်လား.. ..”
လို့ မေးလိုက်တော့ ကျွန်တော်လည်း ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီးထရပ်လိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဖက်ကို သူမဆီကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူမခါးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူမရဲ့ လက်တွေက ကျွန်တော့် လည်ဂုတ်ကို သိုင်းဖက်လာပြီး သူမတစ်ကိုယ်လုံးက ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲ တိုးကပ်လာပါတယ်။ ဘရာဇီယာ ဝတ်မထားတဲ့ သူမနို့ကြီးတွေက ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ပေါ်အိကနဲလာဖိမိပြီး ထိုးထောင်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးက ကျွန်တော့်ရင်ဘတ် ပေါ်မှာ မာမာလေးလာထောက်နေတာခံစားလိုက်ရပါတယ်။
ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ရဲ့ ပေါင်တန်တစ်ဖက်က ကျွန်တော့် ပေါင်ကြားကို တိုးဝင် လာပြီး ကျွန်တော့်ညီငယ်ရဲ့ မာနေတဲ့ ခေါင်းကို လာပွတ်နေပါတယ်။
“ မောင်ရှမ်းလေး ..ဒီကိစ္စကို ဘယ်လိုမှ မပေါက်ကြားစေရဘူးနော်.. ..”
လို့ တိုးတိုးလေး ကျွန်တော့်နား နားကို ကပ်ပြောလိုက်ပါတယ်။ အခုချိန်အထိတော့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ကပဲ ရှေ့ဆောင်နေတာမို့ ကျွန်တော်က အ ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နောက်ကလိုက်နေတာပေါ့ ဟီးဟီး။ ကျွန်တော်က ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ရဲ့ ကျောပြင်လေးကို ပွတ်သပ်ရင်း
“ ကျွန်တော် တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး။ မမမြင့် ကျွန်တော့်ကို သင်ပေးပါလား.. ..”
လို့ပြောလိုက်တော့....ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ဟဟ လေးရယ် ရင်း သူမ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ကျွန်တော့်နားရွက်ဖျားလေးကို တစ်ချက်စုပ်လိုက်ရင်း
“ မမမြင့် အကုန်သင်ပေးမှာပေါ့..ငါတို့ ဟိုဟာတော့ လုပ်လို့မရဘူး.. ..”
ကျွန်တော်က ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ရဲ့ စကားကြောင့် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားတယ်။ ဟင် ဘာကြီးလဲ ဒီစော်ကြီးက ဘယ်အဆင့်ထိပဲလုပ်မှာလည်း အဲလိုတွေးရင်း ပါးစပ်ကလည်း
“ ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ မမမြင့်.. ..”
လို့ အလိုလို ထွက်သွားတယ်။
“ လင်မယား မဟုတ်ပဲနဲ့ လုပ်တယ်ဆိုတာ အပြစ်ရှိတယ်ကွယ့်.. ”
ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ ကျွန်တော့် ဖင်ကို လှမ်းညှစ်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း အားကျမခံ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်ဖင်ကြီး တွေကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်လိုက်ပြီး
“ ဒါကတော့ အပြစ်မရှိဘူးပေါ့.. ..”
လို့ မေးလိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က
“ အိုး ဒါကတော့ အပေါ်ယံ စိတ်ပြေလက်ပျောက် အပရိက လောက်ပဲ ဟာ. ..”
ဆိုတဲ့ အခြေအမြစ်၊ ယုတ္တိယုတ္တာ မရှိတဲ့ ဆင်ခြေပေး ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာတော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ ဒီကောင်မကြီး အဲလို မစွတ်မပွတ်ပေးပြီး အထူးသဖြင့် ကျွန်တော့်လို အရွယ်ကောင် လေးတွေကို နှပ်ချနေတာ ဘယ်နှစ်ယောက်တောင်ရှိပလဲလို့ တွေးနေမိပါတယ်။ အလိုးတော့ မခံပဲ ဟိုဟာဒီဟာလောက်နဲ့ သူမကိုယ် သူမ စိတ်ဖြေဖျောက်နေပုံရတယ်လို့လည်း တွေးနေမိတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် လက်ဖဝါးက ကျွန်တော့် ညီတော်မောင်ကို ဘောင်း ဘီ အပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်စမ်းနေတော့ အတွေးစပြတ်သွားပါတယ်။
“ အော် အော မောင်ရှမ်းလေးက တကယ့်ကို မငယ်တော့ပါလား...ဟင်းဟင်း. ..”
ကျွန်တော်က ကျွန်တော့်လက်တွေကို သူမ နို့အုံကြီးတွေပေါ်တင်ပြီး ဖွဖွလေးဆုပ်ညှစ်လိုက်တော့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် တစ်ယောက် နည်း နည်းအံ့အားသင့်သွားပုံရတယ်။ ကျွန်တော်က နို့အုံကြီးတစ်ခုလုံးကို ဖွဖွလေးပွတ်သပ်ပြီး ထောင်မတ်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက် မ၊ လက်ညိုးနဲ့ အသာလေး ဖမ်းညှစ်လိုက်တယ်။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် တစ်ချက်အင့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ဖမ်း လိုက်ပြီး
“ ကဲ ဒီဆိုဖာပေါ်မှာ ခဏထိုင်လိုက်အုန်း။ မောင်ရှမ်းလေးကို မိန်းမတွေ ရဲ့ ကိုယ်လုံးတီး အလှကို မြင်ဘူးသွားအောင် အရင်ဆုံးပြ လိုက်ဦးမယ်. ..”
ကျွန်တော်က တစ်ခါမှအတွေ့အကြုံမရှိသလို ဟန်ဆောင်ရတာ သဘောကျတတဖြစ်လာသလိုပဲ ဟီး....ဟီး...။ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့် က ကျွန်တော့်ကို ပြုံးစစနဲ့ကြည့်ရင်း သူမလက်နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ညာကြက်ခြေခတ်ယှက်ကာ သူမဂါဝန်ကို ပေါင်ရင်းနားလောက် ကဖမ်း ကိုင်ပြီး ဖြေးဖြေးခြင်းမြှောက်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ လက်နှစ်ဖက်လုံးခေါင်းပေါ်ကျော်ပြီး ဂါဝန်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ အောက်ပိုင်း က အတွင်းခံဗေဒါရောင်လေးကလွဲရင် ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားတဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ဂါဝန်ကိုကုလားထိုင်တစ်ခုပေါ် လှမ်းပစ်တင်လိုက်ပြီး သူမလက်နှစ်ဖက်နဲ့ ရှက်သလိုအမူအယာလုပ်ကာ လက်ပိုက်သလိုပုံစံနှင့် နို့ကြီးတွေကို ဖုံးကွယ်လိုက် သေးတယ်။
သူမလက်တွေက နို့သီးခေါင်းတွေကိုသာဖုံးနိုင်တာ နို့အုံကြီးတွေကတော့လျှံထွက်နေတာပေါ့။ အဟီး.......ဟတ်......ဟန်အမူအယာ သရုပ်ဆောင်တော့ မဆိုးပါဘူး။ ဒီမိန်းမကြီး ငါ့လိုချာတိတ် ဘယ်နှစ်ယောက်တောင် ဒီလိုရှိုး ဘူးလဲ မသိဘူးဆိုပြီးတွေးရင်းက ညီတော်မောင်လည်း တော်တော်ကို ထိုးထောင်ထလာတယ်။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီအောက်က ဖု ဖောင်းဖောင်းကို ကြည့်ပြီး ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်က ပြုံးလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ကျောပေးလိုက်ပါတယ်။ နောက်တော့ သူမလက်မနှစ်ဖက်နဲ့ ဘောင်းဘီသားရေမျှော့ကြိုးကို ခါးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီက ဆွဲချနေပါတယ်။
သူမရဲ့ဖင်ကြီးကို ကျွန်တော့် မျက်နှာရှေ့တည့်တည့်မှာ ကုန်းလိုက်တာကြောင့် ဝိုင်းစက်စွင့်ကားလှတဲ့ (ကျွန်တော်လက်ရှိ မြင်ဘူးသမျှထဲမှာ အကြီးဆုံး) အိုးကြီးကဘွားကနဲ ပေါ်လာပါတယ်။ အိုးကြီးနှစ်လုံးကြား ပေါင်နှစ်လုံးဆုံတဲ့နေရာမှာတော့ အမွှေးပြောင်နေအောင်ရိတ်ထားတဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းအဖုတ်ကြီး အရည်ကြည် လေးတွေနဲ့ ရွှမ်းလဲ့နေတယ်။ ပေါင်ကြီးတွေကလည်းတုတ်လိုက်တာ ကျွန်တော့်ပေါင် နှစ်လုံးစာလောက်ရှိ မလားမသိဘူး။ အဆီလုံး တွေနဲ့ ထစ်မနေပဲ ချောမွတ်နေလို့ တော်သေးတယ်။
ကျွန်တော့်လက်ထဲလက်စွပ်ကြီးရောက်လာတာနဲ့ ကျွန်တော့်လိင်တန်ကြီးမှာ ဖူးဖောင်းထလာပြီးမတ်နေပေတော့ရာ မာလာလေး၏ အဖုတ်အာအာလေးကို အသာဖြဲပြီးထိုးသွင်းထည့်လိုက်လေတော့သည်၊၊ လက်စွပ်ကြီးမရှိတော့သော်လည်း သူမအဖုတ်ကို အလျှက်ခံ နေရသည့် ဒေါ်နီလာထွန်းတစ်ယောက်၊ မာလာ့အဖုတ်ထဲ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေသဖြင့် တွဲလောင်းကျနေသော ကျွန်တော့် ဂွေးဥကြီး များကိုလှမ်းလျက် စုပ်ပေးနေတော့သည်။ ကျွန်တော်နောက်ပိုင်းတော့ ကျွန်တော်အမွေရထားတဲ့ လက်စွပ်အကြောင်းနဲ့ သူ့ပါဝါတွေကိုတော်တော်သိလာခဲ့ရတော့တယ်။
ကျနော် တက္ကသိုလ်မသွားခင် တစ်ခါ နှစ်ခါလောက်ပဲသုံးဖြစ်ပါတော့တယ်။ ကျွန်တော် တက္ကသိုလ်သွားတော့မယ်ဆိုပြီး အထုပ်အပိုးတွေပြင်တဲ့ အချိန်မှာတော့ လက်စွပ်ဗူးလေးကို မှတ်မှတ်ရရပဲထုတ်ပြီး သေတ္တာထဲ သေသေချာချာထည့် စိတ်ထဲကလည်း ဖိုးဖိုးကို ကျေးဇူးတင်လို့ မဆုံးနိုင်ဘူးပေါ့လေ။ ထားပါတော့ ဒါကနောက်ဇာတ်လမ်းပါ။ လောလောဆယ် ကျွန်တော်တက်မဲ့ တက္ကသိုလ်ရှိတဲ့ မြို့မသွားခင် အဖြစ် အပျက်လေး နည်းနည်းပြောမလို့။ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာတစ်ချိန်လုံးစွဲနေတာက အဲ့ဒီလက်စွပ်ဗူးလေးမှာ ရေးထားတယ်ဆိုတဲ့စာပဲ။ အသိဉာဏ်ဖြင့် မသုံးစွဲလျှင် ၀မ်းနည်း စရာနဲ့ ကြုံရမယ်ဆိုတာပါပဲ။
အခုချိန်ထိကတော့ ကျွန်တော့်ကို လက်စွပ်ကွင်းအကြီးက ကျွန်တော့် လိင်တန်ကို တစ်ချိန်လုံး ထောင်မတ် နေအောင်လုပ်ပေးပြီး၊ လက်စွပ်ကွင်းအသေးက မိန်းခလေးတွေ ကျွန်တော့်ကို ကုန်းချင်တဲ့စိတ် ပေါ်လာစေတယ်။ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ဆိုး ကျိုးပေးနိုင်မလဲ၊ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ပဲ ကျွန်တော်ကောက်ချက်ချမိတယ်။ ကျွန်တော် တက္ကသိုလ်သွားတက်မဲ့ မြို့ကိုမသွားခင်တစ်ညနေပေါ့။
ကျွန်တော့်အမျိုးတွေကလာနှုတ်ဆက်ကြတယ်။ ကျွန်တော့် ဖေဖေ ရဲ့ညီမ အန်တီစောမြတ်သူဇာနဲ့ သူ့ယောင်္ကျားစဝ်ခွန်ဖရယ်၊ သူတို့သမီး စောမြတ်ထွေးရယ် ရောက်လာကြတယ်။ ကျွန်တော့် အဖေရဲ့ အမေ ဖွားဖွားမဟာဒေဝီပါ ပါလာတယ်လေ။ ကျွန်တော်ကတော့ မေမေလေးပြောပြထားလို့ ကျွန်တော်နဲ့ ဘာမှသွေးမတော်သားမစပ် မှန်း သိနေပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုပြောမလဲ အများအမြင်မှာတော့ ကျွန်တော့် အဖေ၊ ကျွန်တော့်အဖွား၊ ကျွန်တော့် အဒေါ် ပါပဲလေ။ ကျွန်တော် အပေါ်ထပ်ရေချိုးခန်းအိမ်သာထဲကထွက်လာတော့ မဟာဒေဝီက ကျွန်တော့်ကို အခန်းထဲအတင်းပြန်တွန်းထည့်ပြီး သူမပါ လိုက်၀င်ကာတံခါးပိတ်လိုက်သည်။ မဟာဒေဝီက ကျွန်တော့်မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်းက
“ နင်တို့ လျှို့ဝှက်ချက်ငါသိတယ်. ..”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျွန်တော် နည်းနည်းတော့ လန့်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဟန်ကိုယ့်ဖို့ ဆိုသလို ဘာမှမသိချင်ယောင် ဆောင်ပြီး
“ ဘာလျှို့ဝှက်ချက်လည်း အဖွားကလည်း.. ..”
“ နင့် အဖိုးမှာ မိန်းမတွေကိုနိုင်တဲ့ ပါဝါရှိတယ်။ အဲဒီပါဝါနင့်ကို လွှဲပေးလိုက်ပြီမဟုတ်လား.. ..”
ဖွားဖွားက ကျွန်တော့်မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်နေတယ်။ ကျွန်တော် တစ်ခုခုများ ၀န်ခံမလားလို့ စောင့်ကြည့်နေပုံပဲ။
“ အဖွား ဘာတွေလာပြောနေတာလည်း။ ကျွန်တော် နားမလည်ဘူး။ ရှင်းရှင်းပြောလေ အဖွားကလည်း.. ..”
“ နင့် အဖိုးနဲ့ ငါ့ကို မိဘတွေ သဘောတူ စေ့စပ်ပြီးတာနဲ့ နင့်အဖိုးက ငါ့ကို အဲဒီပါဝါ သုံးတော့တာပဲ။ သူဘာပြောပြော၊ ဘာခိုင်းခိုင်း ငါ့ မှာ ငြင်းဖို့ အားမရှိဘူး။ နင့်အဖိုးရဲ့ အဖေ ငါ့ယောက္ခမလည်း ဒီလိုပါဝါရှိတယ်။ နင်တို့ ကိုးလုံမျိုးတွေ ယောင်္ကျားတွေမှာ ရှိနေတယ်.. ..”
ဖွားဖွားက ကျွန်တော့်ကို သံသယမျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်ရင်းပြောနေတယ်။ ကျွန်တော်က ထုံသလို အသလိုလုပ်ရင်းနားထောင် နေရတယ်။
“ သူတို့က ငါ့ကို ဘာမဆိုလိုချင်တာ လုပ်ခိုင်းလို့ရနေတာ ငါကလည်း ကိုယ့်ယောင်္ကျားဆိုတော့ ဘာမှပြောစရာမရှိပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ တခြား ကောင်မတွေနဲ့ပါပျော်ပါးပြီး၊ ငါ့ကိုဂရုမစိုက်တစ်လှည့် စိုက်တစ်လှည့်လုပ်တော့ ငါလည်းဒေါပွ အရွဲ့တိုက်ပြီး ဗီဂျေဆင်းနဲ့ ဖေါက် ပြန်ပစ်လိုက်တယ်။ ဗီဂျေနဲ့ နင့်အဖေကိုယ်၀န်ရတော့မှ သူတို့ မာနထိခိုက်သွားလို့ ငါနဲ့ကွာရှင်းခဲ့တယ်။ ငါ့ကို ဒီအကြောင်းဘယ်သူမှ မပြောဖို့လည်း ငွေနဲ့ဖို့ပြီးပိတ်ခဲ့တယ်လေ။ ဟင်း သူတို့ရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ကို ငါမသိဘူးများ ထင်လို့လား။ ဟင်း. ..”
ကျွန်တော်က မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး၀န်ခံတော့မယ်အလုပ် ဖွားဖွားကပဲ ကြားဖြတ်ပြီး၊
“ နင့်အဖိုးက မကောင်းဆိုးဝါး ၀င်စီးနေတာပဲ။ နင်လည်း အခု အတူတူပဲ။ ငါနင့်မျက်လုံးတွေထဲမှာ အခုတွေ့နေရပြီ.. ..”
“ မဟုတ်တာ အဖွားရယ်..ကျွန်တော်က အဖွားရဲ့မြေးပါ မကောင်းဆိုးဝါးမဟုတ်ပါဘူး.. ..”
ကျွန်တော်က ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ ဖွားဖွားရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကိုဆွဲဖက်ပြီးနှစ်သိမ့်လိုက်တယ်။ ပထမတော့ သူမက ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပြီး နောက်မှ ရုတ်တရက် ကျွန်တော့်ကို တွန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။
“ မဟုတ်ဘူး..နင်ငါ့မြေး မဟုတ်ဘူး..နင်ဟာ မကောင်းဆိုးဝါး...ကိုးလုံ..မျိုး.. ..”
နောက်တော့ဒေါကြီးမောကြီးနဲ့ တံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပြီးထွက်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သက်ပြင်းချရင်း
“ အင်း ငါတော့ အမျိုးတွေနဲ့ ဝေးရာ တက္ကသိုလ်မြန်မြန်သွားမှဖြစ်တော့မှာပဲ ..”
လို့ တွေးလိုက်ပါတယ်။ နောက် အခန်းပြင်ထွက်မလို့လုပ်တော့ အပေါက်၀မှာ ကျနော့် ကို မျက်မှောင်ကုတ်ကြည့်နေတဲ့ အန်တီစောမြတ်သူဇာကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။
“ နင် မေမေ့ ကိုဘာပြောလိုက်တာလဲ.. ..”
“ ဘာမှ မပြောပါဘူး အန်တီသူဇာ.. ..”
“ နင့် ဖိုးဖိုး အကြောင်းမဟုတ်လား.. ..”
အန်တီစောမြတ်သူဇာက ကျွန်တော့် ရင်ဘတ်ကိုတွန်းလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲလိုက်၀င်လာပါတယ်။ နောက် အခန်းတံခါးကို ဂျက်ချလိုက် တယ်။ ကျွန်တော် စိတ်ထဲမတော့၊ ဟိုက် နောက်တစ်ယောက်လာပြန်ပြီဆိုပြီး စိတ်ညစ်သွားပြန်ပါတယ်။
“ နင်ဟာ လေ ဖိုးဖိုး ကိုးလုံ နဲ့ တစ်ပုံစံထဲပဲ. ..”
အန်တီ စောမြတ်သူဇာက ကျွန်တော့် ဆံပင်၊ နားရွက်လေးတွေကို သူမလက်ချောင်းလေးတွေနဲ့တို့ထိကစားရင်းပြောလိုက်တယ်။ အန်တီ စောမြတ်သူဇာရဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက ကျွန်တော့်လည်ပင်းကတစ်ဆင့် ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ပေါ်ရောက်လာပြီး သူမ လက် သည်းတွေနဲ့ ကျွန်တော့်နို့သီးခေါင်းရှိရာနေရာကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေကုတ်ခြစ်လိုက်တော့ ကျွန်တော့် သွေးကနွေးလာတယ်။
ကျွန်တော် အန်တီစောမြတ်သူဇာကို ကိုယ့်အဖေရဲ့ ညီမပဲ၊ ကိုယ့်အဒေါ်အရင်းဆိုပြီး တစ်ခါမှတောင်သတိထားမကြည့်မိဘူး။ အခုမှ သူမရောအဖေ ရောဟာ ကျွန်တော်နဲ့ ဘာသွေးသားမှ မတော်တာကို သိခဲ့ရတော့ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေမိတယ်။ မဟာဒေဝီဆိုတဲ့ ဖိုးဖိုးမိန်းမဟာ သူမရဲ့ ကိုယ်ရံတော်ပန်ချာပီကြီးနဲ့ ဖေါက်ပြန်ပြီးမှရခဲ့တဲ့ ခလေးတွေမို့လားမသိ။
သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးက ထွားထွားကျိုင်းကျိုင်းကြီးတွေ ဖြစ် ၏။ အန်တီစောမြတ်သူဇာဆိုလျှင် မိန်းမထဲမှာ ရှာမှရှားတဲ့ အရပ်အမောင်းမျိုးဖြစ်သဖြင့် ကျွန်တော့်လို လူပျိုပေါက်ထွားကာစနှင့် မတိမ်း မယိမ်းဖြစ်နေသည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ထွားကျိုင်းလှသော်လည်း သေးကျင်သည့်ခါးလေးကြောင့် တင်လုံးကြီးများမှာ စွင့်ကားတက် နေပြီး ရွှေရင်အစုံကလည်း ကျွဲကောသီးများလောက်ကို ရင်ဖုံးအင်္ကျီအကြပ်အောက်က ဖေါင်းဖုထွက်နေသည်။
ဆံထုံးမြင့်မြင့် ထုံးထား တတ်ပြီး မျက်နှာတည်တည် စည်းကမ်းကြီးလှသည့် အန်တီစောမြတ်သူဇာကို ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ခိုင်းကြည့်လိုက်ရလျှင်...ဘယ်လိုများ နေမလဲ စသည်စသည်ဖြင့် အတွေးများစတာနဲ့ ကျွန်တော့် လက်ကအလိုလို ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ လက်ရောက်သွားပါတော့သည်။ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှာတော့ ဗူးလေးက အဆင်သင့်ပွင့်နေပြီမို့ လက်စွပ်အသေးကို အရင်ထုတ်ပြီး အန်တီစောမြတ်သူဇာ မျက်နှာရှေ့ ထောင်ပြလိုက်တယ်။
“ ဖွားဖွားကို သူ့ရဲ့ ဒီလက်ထပ်လက်စွပ်အဟောင်းပြလိုက်မိလို့ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးသွားတာလားမသိဘူး အန်တီသူဇာရဲ့.. ..”
“ အော် ပြစမ်း ငါမြင်ဖူးသလိုပဲ ဒီလက်စွပ်ကို.. ..”
အင်း ဖိုးဖိုးကတော့ အန်တီသူဇာကိုတောင် အလွတ်မပေးသွားပါလားလို့ ကျွန်တော့် ခေါင်းထဲ ဒိုင်းကနဲ အတွေးပေါက်သွားတယ်။
“ ဝတ်ကြည့်ပါလား အန်တီသူဇာနဲ့ဆို တော်မယ်ထင်တယ်... ..”
လက်စွပ်ဝတ်ပြီးတာနဲ့ ချက်ခြင်းလိုလို ဝင်းဝါ စိုပြေတဲ့ အသားအရည်ရှိတဲ့ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ ပါးပြင်နှစ်ဖက်မှာ ပန်းနုသွေးရောင် ဖြန်းတက်လာတယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာက အသံမထွက်တော့ပဲနဲ့ သူမရင်ဖုန်းအင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို တစ်လုံးချင်းဖြုတ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်လက်တွေကိုပဲငေးကြည့်နေတယ်။ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကလက်ရှည်အကျပ်မို့ အကုန်ချွတ်ဖို့တော့ ကျွန်တော်မစဉ်းစားတော့။
ကြယ် သီးတွေအကုန်ဖြုတ်လိုက်ပြီး ရင်ဖုံးကိုလှန်လိုက်တာနဲ့ အောက်ကဘွားကနဲပေါ်လာတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက ဘရာဇီယာပျော့ပျော့လေးထဲက ခုန်ထွက်ကျလာတော့မလိုဖောင်းကြွနေကြတယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ကျောပြင်ကိုပဲသိုင်းဖက်ပြီး ဘရာဇီယာချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက် တယ်။ အချိန်ကလည်း သိပ်မရဘူးဆိုတာသိလို့ ဘရာဇီယာကိုလည်း နို့လုံးကြီးတွေအပေါ်လိမ့်တင်လိုက်တယ်။ လက်သန်းလုံးလောက် နို့သီးခေါင်းညိုညိုလေးတွေက ၀င်းဝါပြီးအကြောစိမ်းလေးတွေ တောင်သန်းနေတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးရဲ့ထိပ်တွေမှာ ထောင်မတ်နေတယ်။ ကျွန်တော် အငမ်းမရပဲ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အားရပါးရ ညှစ်ပြီး နို့သီးခေါင်းတွေငုံပြီး တစ်အားစုပ်လိုက်မိတယ်။
“ အင်းးးးးး..အီးးး ..”
အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ ငြီးငြူသံလေးကမချင့်မရဲသံလေးပဲ။ သူမရဲ့ ကိုယ်လုံးကလည်း ကော့ပေးလာတယ်။ ကျွန်တော်က နို့တွေ ကုန်းစုပ်နေရင်းက ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက လက်စွပ်ကွင်းအကြီးကို ကျွန်တော့်လက်မှာစွပ်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီကိုချွတ်ချလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကမန်းကတန်းပဲ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ ခြေဖျားဖုံး၀တ်ထားတဲ့ ထမိန်ကို အောက်အနားကကိုင်ပြီး သူမရဲ့ဖင်ကြီးတွေ အထက်ထိလှန်ကာ သူမကို အနောက်ဖက်ကလက်ဆေးဇလုံတင်စားပွဲပေါ်ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။
သူမရဲ့ ရှေးရိုးပိတ်အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ၀င်းဝါချောမွတ်ပြီး အကြောစိမ်းလေးတွေသမ်းနေတဲ့ ပေါင်လုံးတွေကနေဆွဲချွတ်ချလိုက် တယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့ ပေါင်လုံးတွေကပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးပေမဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်လိုတုတ်တုတ်ကြီးကြီးတွေမဟုတ်ပဲ ကြည့်လို့လှ တာပဲ။ ဆင်စွယ်နှစ်ချောင်းလို ချောမွတ်ဖြောင့်စင်းနေတယ်။ အပြင်ပန်းကြည့်တော့ အမြဲတမ်းလုံလုံခြုံခြုံ ထမိန်ခြေဖျားဖုံး၊ ရင်ဖုံးအင်္ကျီ လက်ရှည်နဲ့ ဆံထုံးမြင့်မြင့် နန်းဆန်လှတဲ့ အန်တီစောမြတ်သူဇာက ခေတ်မှီမှီအပျံစား ၀တ်စားနေတတ်တဲ့ ဒေါ်ခင်မြင့်မြင့်နဲ့ ယှဉ်လိုက် ရင် တကဲ့အတွင်းပစ္စည်းတွေက ပိုလှနေတာတွေ့ရတယ်။
ကျွန်တော့်ရဲ့ပထမဆုံး သင်ခန်းစာပေါ့။ အပြင်ပန်းကြည့်ရုံနဲ့ အတွင်းကို သိနိုင် ဖို့ ခက်ခဲတယ်ဆိုတာလေ။ အချိန်လုံး၀ကိုမရှိဘူး ဆိုတာသိလို့ ကျွန်တော်က လက်စွပ်အရှိန်နဲ့ပါ ဖောင်းကားတင်းမာနေတဲ့ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးကို အန်တီသူဇာရဲ့ အမွှေးထူထူ အဖုတ်ကြီးအ၀မှာတေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တယ်။
“ အိ.....အီးးးးးး ..”
ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကြီးကဒစ်လောက်ပဲ၀င်ရသေးတယ် အိုး….ကျပ်လိုက်တာ ဟုတ်မှဟုတ်ရဲ့လား။ ကျွန်တော်က အသက်၀၀ရှုပြီး ဖြေးဖြေးခြင်းနှဲ့သွင်းမလို့လုပ်တုန်း ရေချိုးခန်းတံခါးကို တစ်ဘုန်းဘုန်းထုသံနဲ့အတူ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့သမီး စောမြတ်ထွေးက အော်မေးသံကြားလိုက်ရတယ်။
“ မေမေ အိမ်သာထဲ မှာလား.. ..”
“ ဟုတ်တယ်လို့ ပြောလိုက် အန်တီသူဇာ ဗိုက်နာနေတယ်လို့ ပြောလိုက်. ..”
“ အေး သမီး မေမေ ဗိုက်နာနေလို့ ခဏနေရင် ထွက်လာခဲ့ မယ်. ..”
ကျွန်တော်က လိင်တန်ကြီးကို နည်းနည်းခြင်းဖိထိုးလိုက်ရာ ကျွန်တော့် ဒစ်ထိပ်တောင်နာသွားတယ်။ ငါ့လက်စွပ်ကြီး ချွတ်ရင်ကောင်း မလားတောင် စဉ်းစားမိလိုက်သည်။
“ အူး.. အန်တီသူဇာ့ဟာက ကြပ်လိုက်တာ..အန်တီသူဇာ အလုပ်မခံရတာဘယ်လောက်တောင် ကြာနေပြီလဲ.. ..”
“ ၁၀ နှစ်လောက်တောင် ရှိပြီထင်တာပဲ ..”
အင် အန်ကယ်စဝ်ခွန်ဖက ဒီလောက်တောင် ပစ်ထားတာလား။ အန်တီသူဇာကပဲ မပေးလို့လား။ ကျွန်တော့် ခေါင်းထဲ အတွေး၀င်လာ သေးသည်။ ဟာ ဒါကအရေးမကြီးပါဘူး။ ငါကောင်းဖို့ ဖြစ်လာတာပေါ့ဟု တွေးရင်း နာနာလေး ဖိထိုးပေးနေမိသည်။
“ အား...အီးးး ..”
“ မေမေ အခြေနေကောင်းရဲ့လား မေမေ.. ..”
“ အားးးး ကောင်းပါတယ် သမီးးးးးးးးးရယ် မေမေ ပြီးတော့ မယ် ..ခဏ..ခဏ...စောင့်ဦးနော်.. ..”
ကျွန်တော်က အန်တီသူဇာ စောက်ဖုတ်ပိုကျယ်သွားအောင် သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို စားပွဲစောင်းပေါ်တင်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့် လိင်တန်ကြီးကိုလည်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ခပ်တိုတိုလေးလုပ်ပေးနေရာ သူမ အဖုတ်မှထွက်ကျလာသော အရည်များနှင့်ချောလာပြီး တဖြေးဖြေးခြင်း၀င်သွားတော့သည်။ ကျွန်တော့် လိင်ချောင်းကြီးအဆုံးထိခါနီးမှာမှ ကျွန်တော်က ဒစ်နားလောက်ရောက်သည် အထိ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ချလိုက်ရာ……..
“ စွတ်..ဗြိ..ဖတ်.. ..”
“ အား...အမေ့...ရှီးးးး ..”
“ အမေ အမေဘာဖြစ်နေတာလဲ..ဘာလို့အော်တာလဲ အခြေအနေကောင်းရဲ့လား. ..”
“ ကောင်း….ကောင်းပါတယ် သမီး ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး အခုမှ မေမေ နည်းနည်းအဆင်ပြေသွားလို့ပါ.. ..”
“ သွားလို့ ပြောလိုက်ပါ အန်တီသူဇာရယ် ကျွန်တော်တို့မလွတ်လပ်ဘူး. ..”
“ အေး သမီးလေး သွား….သွားစမ်းကွာ၊ အိမ်သာတက်တာတောင် ကောင်းကောင်းမတက်ရဘူး ကြားလား... ..”
နောက်ဆုံး သူ့အမေဟောက်လိုက်မှ ကောင်မလေးထွက်သွားတော့သည်။ အန်တီသူဇာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း အခုမှ ကောင်းခန်းရောက် တော့သည်။ ကျွန်တော်က ခပ်မှန်မှန်လေး အားပါပါဆောင့်ပေးနေရင်းက တစ်ခု စမ်းကြည့်ချင်စိတ်ပေါ်လာသဖြင့် အန်တီသူဇာ လက် ထဲက လက်စွပ်လေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာရဲ့မျက်နှာတစ်မျိုးတော့ ပြောင်းသွားသည်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် ထင် သလိုပါပဲ။
သူမအဖုတ်ထဲ ယောင်္ကျားလိင်တန်ကြီး၀င်ထွက်နေပြီး အရသာလည်းကောင်းနေတဲ့ အချိန်မှာတော့ ဘယ်သူမှ နောက် ကြောင်းပြန်လှည့်တော့မည်မဟုတ်ပါ။ လုပ်နေရတာကမှ အန်တီစောမြတ်သူဇာလို အိနြေ္ဒကြီး၊ စည်းကမ်းကြီးသည့် အမျိုးသမီးကြီးကို လုပ်နေရတာကို၊ ကျွန်တော့်မှာ လက်စွပ်ကွင်းကြီးအရှိန်ကြောင့် တော်တော်နဲ့ မပြီးနိုင်သော်လည်း၊ အန်တီသူဇာမှာတော့ အကြိမ်ကြိမ် ပြီး နေရရှာသည်။ နောက်ဆုံး အချိန်သိပ်ဆွဲမဖြစ်လို့ ကျွန်တော့်လက်စွပ်ကြီးကိုဆွဲချွတ်ကာ အန်တီစောမြတ်သူဇာ၏အဖုတ်ထဲ ပူနွေး နွေး အချစ်ရည်တွေ တထုတ်ထုတ်နဲ့ ပန်းသွင်းထည့်လိုက်ရပါတော့သည်။
ညနေဘက် ညစာစားကြတော့ ကျွန်တော့်ကို ဖွားဖွားသိပ်မကြည်တာကို မေမေလေးကလည်းရိပ်မိပုံရပါတယ်။ ဖေဖေနဲ့ အန်ကယ် စဝ်ခွန်ဖ တို့ကတော့ သူတို့ကလပ်အကြောင်း၊ ကလပ်က မန်ဘာတွေအကြောင်းပြောနေကြတယ်။ မေမေလေးကတော့ ဖွားဖွားကို သူ ချက်ထားတဲ့ဟင်းတွေ၊ ဖုတ်ထားတဲ့ မုန့်တွေအကြောင်းပြောနေတယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာကတော့ နဂိုထဲက ခပ်တည်တည်နေပြီး စကားနည်းတဲ့သူမို့လို့ စကားတစ်လုံးမှမပြောပဲ သူ့ပုဂံကိုပဲကြည့်ပြီး ထမင်းငုံ့စားနေတာ ဘယ်သူကမှထူးခြားတယ်မထင်ကြပါဘူး။
သူ့သမီး စောမြတ်ထွေးတစ်ယောက်ကသာ အစားအသောက်တွေကိုချေးများပြီး၊ ဟိုဟာ တို့ထိ၊ ဒီဟာတို့ထိ လုပ်နေတယ်။ တစ်ကယ် တော့ စောမြတ်ထွေးက ကျွန်တော့်ထက် ( ၂ ) နှစ်လောက်ပဲငယ်တာ အခုမှ (၁၀) တန်းအောင်လို့ ကျွန်တော်တက်တဲ့ ဒေသကောလိပ် ကိုသွားမှာ၊ ကျွန်တော်နဲ့က အစထဲက အကြောတည့်တာမဟုတ်လို့ စကားကသိပ်မပြောဖြစ်ဘူး။ ကျွန်တော်တစ်ယောက်သာ ဒီထမင်း ဝိုင်းမှာငူတူတူနဲ့ဖြစ်နေတယ်။ မေမေလေးကလည်း သူ့ယောင်းမက အခြေကြီးတယ်ဆိုပြီး သိပ်ကြည့်ရတာမဟုတ်ဘူး။ မကောင်းတတ်လို့သာ မျက်နှာအပေါ်ယံသာ ပြုံးပြီး စိတ်ထဲကသိပ်လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ရှိလှတာမဟုတ်ဘူး ဆိုတော့ ထမင်းဝိုင်းက ဘာကြီးမှန်းမသိပဲ ပြီးသွားရတယ်။
ထမင်းစားပွဲပြီး သွားတော့ ဖေဖေနဲ့ စဝ်ခွန်ဖတို့ကအိမ်နောက်ဖက်ကို ဝိုင်တစ်ခွက်စီကိုင်ပြီး ဆေးလိပ်သောက်ဖို့ ထွက်သွားကြတယ်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဖွားဖွားနဲ့မေမေလေးတို့အုပ်စု အချိုပွဲတွေ ကိတ်မုန့်တွေစားနေကြတော့ ကျွန်တော်လည်း အပေါ်တက်သွားလို့မကောင်းသေးတော့ ဟို နည်းနည်း ဒီနည်းနည်းကောက်စားပြီးနေရတယ်။ အဲ့လို ကျွန်တော် တစ်ယောက်ထဲ ငေါင်တောင်တောင်ဖြစ်နေတယ်။ အန်တီစောမြတ် သူဇာက သူမကိုယ်တိုင်လည်း ယောင်းမနဲ့အမေရဲ့ စကားဝိုင်းထဲ မ၀င်ချင်လို့ထင်တယ် ကျွန်တော့်ကိုစကားစလာတယ်။ တက္ကသိုလ်မှာ ဘာမေဂျာတွေယူမှာလဲ၊ ဘယ်လိုနေမှာလည်း စသဖြင့်ပေါ့လေ။
အခုမှကြုံလို့ မိတ်ဆက်ပေးရအုန်းမယ်။ အန်တီစောမြတ်သူဇာက ကျွန်တော်တို့ မြို့ကောလိပ်က ကျောင်းအုပ်ကြီးဗျ။ ပေါ့ပေါ့တော့မထင်နဲ့။ သူမက မိန်းခလေးထဲမှာ ရှားရှားပါးပါး၊ ဓာတုဗေဒနဲ့ ပီအိပ်ခ်ျဒီ ဒေါက်တာဘွဲ့ ၊ နိုင်ငံခြားက ရထားတာ။ အဲဒါကြောင့် ပညာဂုဏ်၊ ငွေဂုဏ်မောက်တာလားမသိဘူး။ ဘယ်သူနဲ့မှ သိပ် ဟက်ဟက်ပက်ပက်၊ ရင်းရင်းနှီးနှီး ရီရီမောမော စကားပြောတာမျိုးမတွေ့ဖူးဘူး။
ကျွန်တော်က ကျောင်းအဆောင်နေမဲ့အကြောင်း၊ ဘာဘာသာတွေယူဖို့ စိတ်ကူးထားကြောင်းပြောပြလိုက်တော့ သူ့သူငယ်ချင်း ကထိ က တစ်ယောက်ရှိကြောင်း လိုအပ်ရင်အကူအညီတောင်းလို့ရကြောင်း ပြောပါတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက်မှာတော့ သူမမျက်နှာကလေး ပန်းနုရောင်ပြေး ပြေးသွားတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ ရေချိုးခန်းထဲမှာဖြစ်ကြတာကို သွားသွားစဉ်းစားမိလို့ထင်တယ်။ သူ့လက်စွပ်၀တ်လိုက်တဲ့ အကြောင်းကိုတော့ သတိရမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့အတွေ့အကြုံအရသိနေပြီးသားပါ။
ကျွန်တော်လည်း အန်တီသူဇာနဲ့ စကားပြောနေရင်းက သူမမျက်နှာနဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုကြည့်ရင်း ကျွန်တော်နဲ့တကွ ကျွန်တော်တို့သူငယ်ချင်းတွေပါ တစ်သက်လုံး ကြောက်ရွံ့လာခဲ့ရတဲ့ အန်တီစောမြတ်သူဇာကို အခုနလေးတင် ရေချိုးခန်းထဲမှာဆွဲခဲ့ရတာတွေ၊ သူ့ယောင်္ကျားနဲ့ မလုပ်ဖြစ်တာတောင် (၁၀)နှစ်လောက်ရှိပြီဆိုတာတွေ၊ အဲဒါကြောင့်လည်း အပျိုလိုပြန်ဖြစ်ပြီး တင်းကျပ်နေတဲ့အဖုတ်ကြီးရယ်၊ အဲဒါတွေအားလုံးခေါင်းထဲမှာ အစီအရီ၀င်လာပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့ လိင်တန်ကြီးလည်း မာတင်းလာခဲ့ပါတယ်။
အန်တီစောမြတ်သူဇာလည်း မျက်နှာပန်းနုရောင်ကနေ တ ဖြေးဖြေးနီလာပြီး မျက်လုံးနက်နက်များကလည်း ကျွန်တော့်ကို ပြန်စိုက်ကြည့်လာပါတယ်။ ကျွန်တော့်ဘာသာကျွန်တော်တောင် မသေ ချာတော့ပဲနဲ့ ဇဝေဇ၀ါဖြစ်နေတယ်။ လက်စွပ်ရဲ့စွမ်းအားကပဲ ကျန်နေသေးတာလား။
သူမကိုယ်တိုင်ကပဲ ပြတ်နေတာကြာလို့ အခုမှအ စားကောင်း ပြန်စားလိုက်ရပေမဲ့ မစို့မပို့မို့ သူ့ဘာသာ ဆန္ဒတွေထကြွနေတာလား။ ဟင်းးးးး၊ ကျွန်တော့်မှာလည်း နေရာ၊ အချိန်၊ အကြပ်အတည်းနဲ့မို့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ခေါင်းမီးတောက်အောင် အကြံထုတ်နေမိပါတယ်။ မေမေလေးက ကျွန်တော်နဲ့ သူ့ယောင်းမတို့ စကားပြောနေပုံကို မသိမသာလှမ်းအကဲခတ်နေတယ်။
“ အင်း ဒါဆိုရင် စဝ်ဟွမ်လိုမဲ့ စာအုပ်တွေ ဒို့ဆီမှာရှိတယ်။ အခုပြန်ရင် လိုက်ယူပါလား. ..”
“ အင်း..ကောင်းသားပဲ။ ကျွန်တော် ပိုက်ဆံ နည်းနည်း သက်သာသွားတာပေါ့ . ..”
~~~~~~~~~~~~~~
အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>>
No comments:
Post a Comment