ကျွန်တော့်ဂိုက်ဆရာမလေး အပိုင်း ( ၅ )

ကျွန်တော့်ဂိုက်ဆရာမလေး အပိုင်း ( ၅ )

ရေးသားသူ - ၂၄ မျက်နှာ

(Romance, Soft core)

ဒီဇင်ဘာလကုန်ခါနီးတွင် မေဂျာဘောလုံးအသင်း ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူ စီနီယာမှ မနက်အစောကြီးအဆောင်ရှေ့သို့ ရောက်လာကာ လေ့ကျင့်ရန်အော်ခေါ်လေသည်၊ ပုံမှန်အတိုင်းဆိုလျင် ဇန်နဝါရီလပထမတစ်ပတ်လောက်မှ လေကျင့်ခန်းခေါ်ကာ ပြိုင်ပွဲအတွက် ပြင်ဆင်လေ့ရှိလေသည်၊ အသင်းခေါင်းဆောင်က အရင်နှစ်များထက်ပို၍ တက်ကြွနေလေသည်၊ မနှစ်က ကျွန်တော်တို့မေဂျာအသင်းသည် စီမီးဖိုင်နယ်ရောက်မှပြုတ်သွားသောကြောင့် ဖလားပြန်ယူချင်၍၎င်း၊ အသင်းခေါင်းဆောင်က နောက်ဆုံးနှစ်ရောက်ပြီဖြစ်သောကြောင့် မေဂျာအတွက် နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ဗိုလ်လုပွဲတွင်အနိုင်ယူချင်၍ ၎င်း၊ အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် Training ကို စောစောစကာ၊ လေ့ကျင့်ခန်းကိုလည်း ယခင်နှစ်ကနှင့်မတူ အသေအကြေမောင်းလေတော့သည်။

ယခုလည်း နံနက်ခင်း ၆နာရီအချိန်တွင် ကစားသမားများက သွေးပူလေ့ကျင့်ခန်းအနေဖြင့် ဘောလုံးကွင်းကိုအိပ်ချင်မူးတူးဖြင့်ပတ်ပြေးနေကြလေသည်၊ အအိပ်မက်သော ဟိန်းထက်က ကျွန်တော်ဘေးတွင် စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် ခေါင်းရမ်းကာပြေးနေလေသည်၊ မေဂျာအသင်းက ပင်တိုင်ဂိုးသမားအကိုကြီးက ဒီနှစ်ကျောင်းပြီးသွားပြီဖြစ်၍ ဂိုးသမားနေရာလွတ်လပ်သွားသဖြင့် ကျွန်တော်က ဟိန်းထက်အားပွဲထုတ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်၊ ဟိန်းထက်က

“ ဟေ့ရောင်ရဲမာန်....ဂိုးသမားကပြေးဖို့လိုလို့လားကွ...ငါ့ဘာသာအေးဆေးနေတာအကောင်း မင်းမြှောက်ပေးလို့ဂိုးသမားလုပ်ကာမှ အိပ်ရေးတောင်မဝတော့ဖူး”

“ အသင်းခေါင်းဆောင်ကိုပြောင်ကြီးက ဒီနှစ်တက်ကြွနေတာကိုး...ငါလည်းဘယ်တတ်နိုင်မှာလဲ မင်းသက်လုံပိုကောင်းတာပေါ့ကွာ...ဟားဟား အမောခံနိုင်တော့ စော်ကပိုချစ်မှာပေါ့ကွ”

“ လက်လုံကောင်းတာကနောက်....မစ္စတာပြောင်ကြီးက ငါ့ဖုန်းထဲက အောကားတွေတောင် ဇာတ်ကားကူးနေရင်းဖျက်သွားလို့ ငါ့မှာဂွင်းတောင်ကောင်းကောင်းမပလေးရဖူး”

“ အေး...တစ်သင်းလုံးဖုန်းထဲကအောကားတွေဖျက်ပြစ်တာပဲ...သူ့ပြောပုံအရတော့ ဒူးချောင်မှာဆိုးလို့တဲ့ကွ.....မင်းနဲ့ယုပွင့်တို့အတွဲတောင်လာမဖျက်တာကံကောင်း”

“ အေဘေးကြီး....အနောက်ကပါလာတုံးလား..လှည့်ကြည့်လိုက်စမ်းပါဦး”

“ ပါလာတယ်ကွ....ပြေးထား...အနောက်ကနေပြုံးပြုံးကြီးနဲ့....မောတဲ့ပုံတောင်မပေါက်ဖူးကွ...ဟိန်းထက်ရ....မင်းရဲ့ပြောင်ကြီးက ဇော်ဂျီဖိုဝင်သားတွေစားထားပုံရတယ်”

“ အေးပါကွာ...ငါကိုကလူပေါင်းမှားတာပါကွာ”

“ ကိုယ့်မေဂျာအတွက်ပဲဟာ...ငြီးမနေစမ်းနဲ့ ခဏနေကြ ယုပွင့်တို့ Ec အဖွဲ့တွေရောက်လာမှာ အဲ့ကြမှ ဗိုက်ဆာတာရော....နှာခေါင်းဆာတာလေးရောဖြည့်လိုက်”

ဟိန်းထက်က စောစောထရ၍ စိတ်မကြည်ကာ ပြေးနေတုံးက ရစ်နေသော်လည်း ဂိုးသမားအဖြစ် ပင်နယ်တီကန်သွင်းပြီးလေ့ကျင့်သည့်အခါတွင်မူ ကောင်းကောင်းဆော့ကစားလေသည်၊ မနက်ခင်းလေ့ကျင့်ခန်းပြီးနောက် Ec အဖွဲ့၏အကျွေးအမွေးမလာခင် ချွေးတိတ်ရန်နားနေစဉ်တွင်လည်း အသင်းခေါင်ဆောင်ပြောင်ကြီးက အလွတ်မပေးချေ၊ ထိုင်နားသခိုက်ကို သူပြောလို့ရသော....ဘယ်သူကဘယ်လိုကစားရန်...အသင်းပုံစံအကွက်က ဘယ်သို့ဘယ်ညာသွားရန်....ဘယ်မေဂျာကနောက်တန်းကိုဘယ်လိုဖောက်မည်...တောင်ပံကစားသမားကဘယ်သို့ကစားရမည်ဟု မရပ်မနားတော်ကီပွားလေသည်၊ ယုပွင့်ထက်ခိုင်ပါဝင်သော Ec အဖွဲ့ရောက်ချလာမှပင် စိတ်လေနေသော ဟိန်းထက်မျက်နှာက တစ်မဟုတ်ချင်းဝင်းလဲ့သွားလေသည်။

မေဂျာကကျွေးမွေးသောအစားအသောက်များနှင့် ဗိုက်ဖြည့်ပြီးသကာလ အသင်းခေါင်းဆောင်က ညနေပိုင်းဆက်ဆက်လာရန် နှိုးဆော်ပြီး အဆောင်သို့ပြန်လာခဲ့ကြလေသည်၊ ကျွန်တော်နှင့်ဟိန်းထက်လည်း ရေချိုးဖို့ချွေးတိတ်ရန် အိပ်ရာပေါ်တွင်ခဏနားနေကြလေသည်၊ ဟိန်းထက်က

“ ရဲမာန်..မင်းဆီမှာ အပြာကားကောင်းကောင်းလေးတွေမရှိဖူးလား...ငါ့ကိုကူးပေးပါဦး”

“ ဘယ်လိုကားပြောတာလဲဟ...အခါတိုင်း မင်းကအကုန်ကြည့်နေတာပဲကို”

“ နူးနူးညံညံကိုရီးယားကားလေးတွေ...ဂျပန်ကားလိုမျိုးတွေလိုချင်တာ”

“ ယုပွင့်ကိုပြမလို့မလား...မင်းအကြံငါသိပါတယ်..ဟိန်းထက်ရ”

“ အေး...ဟိုတစ်ခေါက်က သူနာသွားတော့အခုတည်းခိုခန်းသွားဖို့ကိုမနည်းပြောလိုက်ရတယ်၊ အဲ့ရောက်ရင် သူစိတ်ပါလာအောင်ဖွင့်ပြကြည့်မလို့၊ အခွင့်သာရင်လည်းမင်းပြောသလို လျာစွမ်းပြကြည့်ရတာပေါ့”

“ နောက်တစ်ပါတ်ထဲသွားမှာလား....အားလည်းမွေးထားအုံး ဂွင်းချည်းထုမနေနဲ့”

“ မထုပါဖူး...ဟိဟိ..အားတွေအကုန်စုထားတယ်”

“ မင်းကော...မြတ်နိုးနဲ့ သွားမတွေ့ဖူးလား”

“ အင်း..ဟိုတလောကမှတွေ့ထားတာ ပြီးတော့ဘက်ဂျက်သိပ်မရှိတော့ဖူး နောက်လပိုက်ဆံထုတ်မှသွားလို့ရတော့မှာ..အခုကစားဖို့တောင်အနိုင်နိုင်ရယ်”

“ အင်းပါ....ငါကတည်းခိုခန်းမှာအတွဲလိုက်စုံနေမှာဆိုးလို့....ကဲရေချိုးရအောင်”

နောက်တစ်ပါတ်ရောက်သောအခါတွင် လကုန်ရက်ရောက်ပြီဖြစ်သဖြင့် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားကျောင်းသူ တို့ ထုံးစံအတိုင်း ဘဏ်ကိုသွားပြီး ပိုက်ဆံထုတ်မည်ဖြစ်လေသည်၊ ပြီးလျင် မိတ္ထီလာ မြို့ထဲကနာမည်ကြီးသော စားသောက်ဆိုင်များသို့ထိုင်တတ်ကြလေသည်၊ အတွဲရှိသူများကတော့ စားသောက်ပြီးရုပ်ရှင်ရုံ သို့မဟုတ် ကိုယ့်ဂျက်ကာရှိသောနေရာသို့သွားကြလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်းဟိန်းထက်တို့အတွဲနှင့် မြို့ထဲသို့ ပိုက်ဆံထုတ်ရန်နှင့် မုန့်သွားစားကြရန် အတူတူ ထွက်လာခဲ့ကြလေသည်၊ စုမြတ်နိုးကမူ လကုန်ရက်ကိုစနေတနဂ်နွေပိတ်ရက်နှင့်ကြုံလျင် အိမ်ပြန်နေကြဖြစ်သောကြောင့် ပါမလာခဲ့ပေ၊ မြို့ထဲတွင်တော့ မဝသုန်လည်းအားလပ်သဖြင့် မုန့်အတူစားကြရန်ချိန်းထားကြလေသည်၊ ဟိန်းထက်နှင့်ယုပွင့်တို့အတွဲက ကျွန်တော့်ဆိုင်ကယ်အနောက်တွင်ကပ်ပါလာကြလေသည်၊ ကျွန်တော်ကတော့ မြို့ထဲမရောက်ခင်အထိ တစ်ကိုယ်တော်မင်းသားဖြစ်သဖြင့် နားကြပ်တစ်ဖက်တပ်ကာ သီချင်းနားထောင်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကိုအမြန်မောင်းခဲ့လေသည်။

ကျွန်တော်တို့သူငယ်ချင်းသုံးယောက်သား မြို့ထဲသို့ရောက်သောအခါ ဘဏ်၌ပိုက်ဆံဝင်ထုတ်ကြပြီး ဘယ်မှာသွားစားကြမလဲဟုဆွေးနွေးကြလေသည်၊ ယုပွင့်က

“ ရဲမာန်...နင်ကဆရာမဝသုန့်ကိုသွားခေါ်ရအုံးမှာမလား”

“ အေး...ဟုတ်တယ်..အဲ့တာကြောင့်ဘယ်ဆိုင်မှာပြန်ဆုံကြမလဲလို့...မေးနေတာ”

“ ဆရာမဝသုန်က ရှမ်းအစားအစာကြိုက်တယ်မလား (မိုင်ဆွန်ခ) ကိုသွားကြရအောင်လေ၊ အဲ့ဒီ့ဆိုင်က စုံတယ်..ပိတ်ရက်ဆိုလူကြပ်လို့ ငါတို့အရင်သွားဦးထားနှင့်မယ်...နင်ဆရာမကိုခေါ်ပြီးလာခဲ့လိုက်”

“ အေးအေး....ဆေးရုံကြီးမရောက်ခင် လမ်းသုံးမြှောင်မီးပွိုင့်နားကဆိုင်မလား”

“ အေး..ဟုတ်တယ်...သွားပြီနော်”

ထို့နောက် မဝသုန့်ကိုသူ့အဆောင်သို့သွားခေါ်ပြီး ဆုံမှတ်ဖြစ်သော ရှမ်းစားသောက်ဆိုင်သို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်၊ မဝသုန်သည် ဒီတစ်ခေါက်လူချည်းမဟုတ်ပဲ ကျောပိုးအိပ်လေးတစ်လုံးပါလွယ်လာလေသည်၊ ဆိုင်ကယ်မောင်းရင်းဖြင့် ကျွန်တော်က

“ မ....အဲ့တာဘာအထုတ်ကြီးလဲ၊ ဘယ်သွားမလို့ယူလာတာလဲ”

“ မောင့်နောက်ခိုးရာလိုက်တော့မလို့လေ...အိမ်ကသဘောမတူလို့”

“ ဟင်”

“ နောက်တာပါ....မောင်တို့နဲ့ထမင်းအတူစားပြီးရင် အိမ်ပြန်မလို့၊ အိမ်ကပြန်မလာတာကြာပြီပြောနေလို့ မျက်နှာသွားပြလိုက်ဦးမယ်”

“ အော်...မောင်လိုက်ပို့ပေးရမှာပေါ့”

“ ဘာလဲ..မပို့ချင်ဖူးလား”

“ မဟုတ်ပါဖူး...မပဲ မအိမ်ကရည်းစားမထားခိုင်းဖူးဆို...တော်ကြာနေသိသွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“ အိမ်ရှေ့ထိလိုက်မပို့ခိုင်းပါဖူး....စစ်တပ်ပေါက်ဝတင်လိုက်ပို့ခိုင်းမှာပါ...သူကလည်း...ဇွတ်”

“ ကျွန်တော်ကတက္ကသိုလ်ကျောင်းသားပဲရှိသေးတော့...အိမ်လိုက်လို့အဆင်မပြေသေးလို့ပါ..ဟဲ နောက်ကြတော့အိမ်တိုင်ရာရောက်လာတောင်းမှာပေါ့”

“ ဟုတ်ပါပြီမောင်တော်ရယ်...ကျွန်မစောင့်ပေးပါ့မယ်”

“ မိုင်စွန်ခ” ရှမ်းထမင်းဆိုင်သို့ရောက်သောအခါ ဟိန်းထက်တို့အတွဲကနေရာဦးထား၍သာတော်သေးသည်၊ ရုံးပိတ်ရက် ကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်သဖြင့် လူများပြည့်ကျပ်နေလေသည်၊ သူတို့အတွဲကတော့ အစားအသောက်မှာပြီးပြီဟုပြောလေသည်၊ ကျွန်တော်နှင့် မဝသုန်လည်း Menu ကြည့်ကာ ကိုယ်ကြိုက်သောအစားအစာများမှာယူလေသည်၊ ကျွန်တော်တို့ရှေ့တွင် အော်ဒါများသောကြောင့် ကိုယ့်အလှည့်မရောက်ခင် အချိန် အတော်ကြာအောင်စောင့်ကြရလေသည်၊ အစားအသောက်ကို စောင့်ဆိုင်းရင်း လေးယောက်သားစကားပြောကြလေသည်၊ မဝသုန်က

“ နင်တို့တွေ....စာလည်းလုပ်ကြအုံးနော်...တက္ကသိုလ်ရောက်ပြီဆိုပြီးပေါ့မနေကြနဲ့..အထူးသဖြင့်..ဟိန်းထက်...မင်း roll no ကျသွားတယ်ဆို”

“ အင်း...ဟုတ်တယ် ဆရာမ...အဲ့တာဆရာမတပည့်ယုပွင့်စာမေးပွဲတွင်း စိတ်ကောက်နေလို့ ကျွန်တော်သူ့ကိုပဲချော့နေရလို့ roll ကျသွားတာ” ဟုဟိန်းထက်ကပြောလေသည်၊ ယုပွင့်က

“ ဘာမှမဆိုင်ပဲနဲ့ကိုနော်....သူအပြစ်လုပ်တာကြထည့်မပြောဖူး ၊ သူတို့မေဂျာကကောင်မလေးနဲ့ messenger မှာအပြန်အလှန် အီစီကလီလိုလိုဘာလိုလိုပြောနေလို့ သမီးကပညာပေးတာ”

“ အင်း...အဲ့တာတော့ထောက်ခံတယ်...ငါ့တပည့်မ၊ ရဲမာန်လည်း ကျောင်းမှာ ရုတ်ရုတ်ရုတ်ရုတ်ဆို ဆရာမကိုပြောအုံးနော်...ယုပွင့်”

“ စိတ်ချ...ဆရာမ”

“ ဘာတွေပြုံးနေတာလဲရဲမာန်...နင်မဟုတ်တာ တစ်ခုခုလုပ်ထားလို့လား”ဟု မဝသုန်က ကျွန်တော့်ဘက်လှည့်မေးလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ မဟုတ်ပါဖူး ယုပွင့်နဲ့ဟိန်းထက်က အခုထိဆရာမ..ဆရာမနဲ့ခေါ်နေကြလို့ တစ်မျိုးဖြစ်နေတာ မောင်တစ်ယောက်ထဲ မလို့ခေါ်တာကိုး”

“ ငါတို့ကနှုတ်ကျိုးနေလို့ပါကွ....ဆရာမဝသုန်ကို အမလို့ပြောင်းခေါ်မယ်လေ...ရတယ်မလား” ဟုဟိန်းထက်ကပြောလေသည့်၊ မဝသုန်က

“ မရပါဖူး...ဆရာမလို့ပဲခေါ်ကြ”

“ ဆရာမကလည်းဘက်လိုက်တာဆို...အဲ့တာဆို ဟိန်းထက်ကြတော့ရော”

“ သူကငါ့ရည်းစားလေ...နင်နဲ့တူပါ့မလား ခစ်ခစ်”

ထိုစဉ်မှာထားသော အစားအသောက်များလာချသဖြင့် ပြောနေတဲ့ စကားစပြတ်သွားလေသည်၊ ဗိုက်စာနေပြီဖြစ်သဖြင့် ခေါင်းမဖော်တမ်းစားသောက်ကြရာ ၁၅ မိနစ်လောက်မှာပင် အကုန်ပြောင်သွားလေတော့သည်၊ ယုပွင့်က

“ ဟဲ့...ရဲမာန်...နင်နဲ့ဆရာမနဲ့ show ပွဲကိုလိုက်ကြဦးမှာလား”ဟုမေးရာ မဝသုန်က

“ Coca Cola ကလုပ်တဲ့ free show လား၊ သွားတော့သွားချင်တယ်.....စိုင်းစိုင်းခမ်းလှိုင်တို့လည်းပါမှာဆိုတော့....ဒါပေမယ့် အိမ်ပြန်ရမှာဆိုတော့ နောက်ကြလို့မဖြစ်ဖူး အမရဲ့ အဖေကစည်းကမ်းကြီးတယ်”ဟု ပြန်ပြောလေသည်။

“ နင်တို့အတွဲသွားနှင့်လေ...ငါက မဝသုန့်ကိုလိုက်ပို့ပြီးမှပြန်လာခဲ့မယ်”ဟုကျွန်တော်ကပြောရာ ဟိန်းထက်က

“ အခုမှ ၂နာရီခွဲပဲရှိပါသေးတယ်၊ ရှိုးပွဲက ၅ နာရီလောက်မှစမှာ အေးဆေးမောင်းပြီးလိုက်ပို့ ငါတို့အတွဲက ကန်ဘောင်မှာပဲစောင့်နေမယ်”

“ အဲ့တာဆို...မရေ...သွားကြတော့မလား”

“ အင်းသွားရအောင်လေ.... ဂမုန်းပွင့်စတိုးကိုလည်း ခဏဝင်ရအုံးမှာ အိမ်ကအမေက ပစ္စည်းတွေမှာလိုက်လို့ .....ကဲ...ဟိန်းထက်နဲ့ယုပွင့် အမသွားပြီနော်.....တည့်တည့်ရှု့ရှု့နေကြအုံး”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ”

မဝသုန်ကို သူမ၏ တပ်ထဲကအိမ်ကိုလိုက်မပို့ခင် ဂမုန်းပွင့်စတိုးသို့ ခဏဝင်ကြလေသည်၊ သူမ အမေမှာလိုက်သော ပစ္စည်းများကို ပါးစပ်ကပွတ်တွတ်ပွတ်တွတ်ဖြင့်ရွတ်ပြီး တစ်ခုပြီးတစ်ခုဝယ်လေသည်၊ ကျွန်တော့်ကိုလည်း ဘာတွေလိုသေးလဲဟုမေးပြီး အတန်တန်တားသည့်ကြားက ခေါင်းရှော်ရည်တစ်ဗူးရယ်...roll onတစ်ဗူးဝယ်ပေးလိုက်သေးသည်၊ နောက်တစ်ခါဆိုဘာမှမလိုဖူးဟုပြောမှဖြစ်မည်၊ သူမက စတိုးဆိုင်အတူသွားသည့်အခါတိုင်း တစ်မျိုးမဟုတ် တစ်မျိုးဝယ်ပေးချင်နေသောကြောင့် ချစ်သူဖြစ်လင့်စကား ယျောက်ကျားလေးဘက်က အားနာရ၍ဖြစ်သည်။

၄၅ မိနစ် အကြာလောက် ရှော့ပင်ထွက်ပြီး အထုတ်များဆွဲကာ သူမအိမ်သို့ဆိုင်ကယ်ဖြင့်ပြန်လိုက်ပို့လေသည်၊ လိုက်ပို့ပြီးနောက် ဟိန်းထက်တို့အတွဲနှင့် အတူတူ Show ပွဲသို့မသွားချင်တော့သဖြင့် ဟိန်းထက်အားဖုန်းဆက်ပြီး ငါမလိုက်တော့ဖူးပြန်နှင့်ပြီဟုအကြောင်းကြားကာ အဆောင်သို့တစ်ယောက်ထည်းပြန်လာခဲ့လေသည်။

အဆောင်သို့ရောက်သောအခါ အောက်ခံဘစ်တစ်ထည်သာချန်၍ အဝတ်အစားများကိုချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ပြစ်လှဲကာ ဖုန်းကိုအားသွင်းပြီး နေ့လည်ခင်းတစ်ရေးအိပ်လေသည်၊ အိပ်မပျော်ခင် လှေကားထစ်ပေါ်ကပြုတ်ကြသလို ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသေးလေသည်၊ နေ့လည်ခင်းနေပူပူ....ချွေးတစီစီဖြင့် အိပ်လို့ကောင်းနေသခိုက် ခေါင်းရင်းက phone ringtone သံမြည်လာ၍ ထကိုင်လိုက်ရာ ဖုန်းဆက်သူမှာ သူငယ်ချင်းမ စုမြတ်နိုးဖြစ်နေလေသည်။

“ ဟယ်လို....အွင်း...ပြော မြတ်နိုး...ဘာလဲ”

“ သြ..ရဲမာန်...နင်အိပ်နေတာလား...ဆောတီးနော်...ငါမသိလို့”

“ အင်းပါ...ရပါတယ်...ဘာလဲပြော...စုမြတ်...နင်အိမ်မှာမဟုတ်ဖူးလား”

“ အင်းဟုတ်တယ်...မနက်ဖြန်မနက်အစောပြန်လာမလို့ ဘာမှာအုံးမလဲ”

“ တနလ်လာနေ့မှလာတာမဟုတ်ဖူး....ဘာလုပ်မို့ တနဂ်နွေ နေ့ကြီးပြန်လာမှာလဲ...ငါ့လွမ်းလို့လား”

“ မဟုတ်ပါဖူး...နင်မေ့နေတာလား တနလ်ာနေ့ကြ ငါ့တို့အဖွဲ့ assignment တင်ရမှာလေ...ပြီးရင် presentation လုပ်ရအုံးမှာလေ”

“ What the fuck.....ငါမေ့နေတာ.. ငါ assignment ကိုမရေးရသေးဖူး presentation ကလည်းငါ့ပြောရမယ့်အပိုင်းကို သေချာ note မထုတ်ရသေးဖူး...ဒိုးခပဲ”

“ ဖြစ်ရမယ်...နင်ကတော့ အဲ့တာဆိုကြိုလုပ်ထားအုံး မနက်ဖြန် ညနေ၃နာရီ ကျောင်းထဲမှာ ငါတို့ group ချိန်းထားသေးတယ်”

“ အေးအေး လုပ်လိုက်မယ်...နင်ကောလုပ်ပြီးပြီလား”

“ အိမ်မှာတင်လုပ်ခဲ့တာ...ဒါနဲ့ ဘာမှာအုံးမလဲလို့”

“ ကွန်ဒုံးနှစ်ပါကင်”

“ သေနာ...ဒါပဲတွေးနေ...အဲ့တာဆိုမနက်ဖြန်ကြမှတွေ့မယ်...ဒါပဲနော်...bye”

ထို့နောက်အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် အိပ်ရာမှထကာ ချွေးစီးများကိုပုဆိုးနှင့်သုတ်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်တွင်ပြစ်ထားသော ဘာသာရပ်စာအုပ်ကို လှန်လှောရှာဖွေကာ အကြမ်းစာအုပ်ကိုလည်းထုတ်၍ ကျွန်တော် presentation လုပ်ရမည့်ခေါင်းစဉ်ကို အကြမ်းဖျင်းဖတ်လိုက်လေသည်၊ သုံးခါလောက်ဖတ်ပြီးနားလည်သလိုလိုရှိလာတော့ ပြောရမည့်စကားကို စိတ်ထဲကလိုက်၍ပြောကြည့်လေသည်၊ တော်တော်လေးအဆင်ပြေလာပြီဆိုကာမှ ပြောရမည့်အကြောင်းအရာများကို အတိုကောက် note မှတ်ရန်ကြံစည်သခိုက် ဘောပင်ကရှာမရဖြစ်နေပြန်လေသည်၊ ကျွန်တော့်ဘောပင်ရှိသော လွယ်အိတ်က ကုတင်ခြေရင်းက သံသေတ္တာပေါ်တွင်ရှိနေသဖြင့် မထချင်သောကြောင့် ဘေးနားကဟိန်းထက်စားပွဲပေါ်က သူ့ဘောပင်ကိုလှမ်းယူလိုက်လေသည်။

သကောင့်သားက ဘောပင်အဖုံးကိုသူ့အကျင့်အတိုင်း လိမ်ပိန်အောင်ကိုက်ထားလေသည်၊ ဘောပင်အဖုံးကိုချွတ်ကာ အခန်းထောင့်တစ်နေသို့လွှင့်ပြစ်လိုက်ပြီး ပြောရမည့်ခေါင်းစဉ်၏ အကြောင်းအရာများကို note အတိုလေးများတစ်ခါတည်းရေးမှတ်လိုက်လေသည်၊ အိပ်ရာနိုးနိုးချင်း ဇောနှင့်စာလုပ်လိုက်ရာ ပြောရမည့်အပိုင်းပြီးသွားတော့ နာရီကိုကြည့်လိုက်ရာ ၆နာရီခွဲပင်ရှိနေလေပြီ၊ ဗိုက်ထဲကလည်းတဂွီဂွီစာလောင်နေပြီဖြစ်၍ စာအုပ်ကိုပိတ်လိုက်ကာ အောက်ထပ်သို့ရေမိုးဆင်းချိုးပြီး ထမင်းစားနေကြ အဝစားဆိုင်သို့သွားစားလေသည်၊ ထမင်းစားနေရင်း ဟိန်းထက်အားရောက်ပြီလားလို့ ဖုန်းဆက်ကြည့်သောအခါ သကောင့်သားကဖုန်းမကိုင်ချေ၊ ရှိုးပွဲဘယ်လောက်ကောင်းကောင်း ယုပွင့်တို့အဆောင်က ၇နာရီဆိုပိတ်ပြီဖြစ်၍ ပြန်ရောက်ရန်သင့်ချေပြီ၊ ဆိုင်ကယ်အမြန်စီးနေလို့မကိုင်ဖြစ်တာနေမှာပါဟုဆိုကာ ကိုယ့်ထမင်းကိုဖြောင့်အောင်စားပြီး အဆောင်သို့ပြန်ခဲ့လေသည်။

ဟိန်းထက်ကား ကျွန်တော်အဆောင်ရောက်သည်ထိ ပြန်ရောက်မလာသေးချေ၊ ဟေ..ဟေ့...ဟုတ်တော့ဟုတ်နေပြီ....ဒါဆို ဒီနေ့ညပြန်ရောက်လာတော့မည်မဟုတ်၊ ရှိုးပွဲကိုအပြီးထိကြည့်ပြီး တည်းခိုခန်းတစ်ခုတွင် အချစ်တလင်း စစ်ခင်းလိမ့်မည်၊ သူငယ်ချင်းကောင်းပီသစွာဖြင့် ဟိန်းထက်ဆီဖုန်းထက်မဆက်ဖြစ်တော့၊ သူ့အရှိန်နှင့်သူလိမ့်ပါစေဟုတွေးကာ ဖုန်းထဲက ကြည့်စရာဇာတ်ကားတစ်ကားကို ဖွင့်ကြည့်ပြီး အိပ်ရာဝင်ခဲ့လေတော့သည်။

မနက်နိုးတော့ ၇ နာရီ ရှိနေပြီး တနဂ်နွေနေ့ဖြစ်၍ အတန်းချိန်မရှိသဖြင့် သေးထပေါက်ကာ အိပ်ရာထဲပြန်ခွေနေပြီး ပျင်းရိခြင်းအရသာကိုခံစားနေလေသည်၊ ထိုသို့မှိန်းလို့ကောင်းနေသခိုက် အခန်းတခါးက ကျွီကနဲပွင့်လာကာ ဟိန်းထက်ဝင်လာလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ သားကြီး....ညကဘယ်ပျောက်သွားတာလဲ...ငါကဖက်ထိပ်ထဲပါသွားပြီမှတ်နေတာ”

“ တော်ကွာ....မင်းလည်းသိရဲ့သားနဲ့...လာညှော်မနေနဲ့”

“ ကွိုင်လေးဘာလေး ပိုတာရှိရင်စွန့်ကြဲပါဦး..ဟဲဟဲ”

“ အဲ...ဟုတ်သားဟ..မင်းပြောမှ..ညတုံးက show ပွဲကနေ အရက်ရောထားတဲ့ဘီယာတွေသောက်ပြီး နှစ်ယောက်သားရီဝေဝေနဲ့ တည်းခိုခန်းရောက်သွားတော့ ဒီတိုင်းပလိန်းကျိတ်လိုက်ရတယ်....ခဏနေမှဆေးဝယ်တိုက်လိုက်ဦးမယ်....ဘာတံဆိပ်ဝယ်ရမလဲ စုမြတ်နိုးသောက်ဖူးလား”

“ သူသောက်တာက *** ပဲ၊ အဲ့တာကကြိုသောက်ရတာ....မင်းဟာဖြစ်ပြီးမှဆိုတော့ ၂၄နာရီအတွင်းသောက်ရတဲ့ ladya တို့ဘာတို့တော့ရှိတယ်...မေ့မနေနဲ့ဦး..ဆေးသောက်ခိုင်းဖို့”

“ အေးအေး...ငါအခုပဲရေချိုးပြီးသွားဝယ်လိုက်မယ်”

“ ဒီတစ်ခေါက် အဆင်ပြေခဲ့တယ်မလား...မင်းကြည့်ရတာတက်ကြွနေသလိုပဲ”

“ ယုပွင့်ကမူးနေတော့ အရင်လိုရှက်ကန်းကန်းမဟုတ်ဖူးကွ၊ ပြောလို့ဆိုလို့ကောင်းတယ်.....နောက်ပြီးမင်းပြောသလို ဘာဂျာပေးလိုက်တော့ သူအကြိုက်တွေ့သွားပုံရတယ်၊... ဟားဟား...ဆရာကျော်ပြောသလို ဘာဂျာပေးရင် ကွမ်ရင်မယ်တော်တောင်ဒူးခွေသွားရမယ်ဆိုတာအမှန်ပဲဟ”

“ ဒါနဲ့..ရဲမာန်..မင်းဘယ်မှသွားစရာမရှိဖူးလား...အော်ဟုတ်သားပဲ မင်းအမကြီးကအိမ်ပြန်ရောက်နေတာကိုး...ငါတော့ဒီနေ့လည်းသွားတွေ့လိုက်ဦးမယ်”

“ ရိုးရိုးတွေ့မှာလား၊ ရှယ်ဇွန်းတပ်လား”

“ ရိုးရိုးပါပဲကွ...ဘက်ဂျက်ထိရချေရဲ့”

“ ဇွန်းတပ်ဆိုလည်းငါက အသင်းခေါင်းဆောင် ကိုကိုပြောင်ကိုတိုင်တော့မလို့...ဟားဟား”

“ မလုပ်ပါနဲ့ကွာ...နဂိုကမှပြောင်ကြီးကငါ့ကိုမဲနေတာ”

“ မင်းက PT တွေလစ်လစ်နေတာကိုး”

“ နှစ်ရက်ထဲပါကွာ...ဒါပဲရေသွားချိုးတော့မယ်”

“ အေးအေး”

ဟိန်းထက်တစ်ယောက်ရေချိုးပြီး သူ့သေတ္တာထဲက ပိုက်ဆံအချို့ကိုထုတ်ယူကာ အလျင်အမြန်ပင်အခန်းထဲကပြန်ထွက်သွားလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်း အိပ်ရာမှထကာ မျက်နှာသစ်သွားတိုက်ပြီး မနက်စာကိုအပြင်ထွကိမစားချင်၍ ခေါက်ဆွဲခြောက်တစ်ထုတ်ပြုတ်စားလိုက်ပြီး ရေးလက်စ assignment ကိုလက်စသတ်ရေးလိုက်လေသည်၊ ပြီးနောက် တခြားသူအများ အခန်းထဲသွားလည်ပြီး ဂိမ်းဆော့ခြင်း ဇာတ်ကားဖလှယ်ခြင်းများ ပြုလုပ်လေသည်၊ နေ့လည်စာကိုအဆောင်ကသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နှင့်အတူ ထမင်းသွားစားပြီး နေ့လည်ခင်းပါအိပ်လိုက်သေးသည်၊ နိုးလာတော့ရေချိုးပြီး ချိန်းထားသော presentation အဖွဲနှင့်တွေ့ရန် ကျောင်းဝန်းထဲသို့ထွက်လာခဲ့လေသည်။

ကျောင်းဝန်းထဲသို့ရောက်သောအခါတွင် ဆိုင်ကယ်စတန်းတွင် ဆိုင်ကယ်ရပ်ထားလိုက်ပြီး ကော်ရစ်ဒါအောက်တွင် အဖွဲ့အားစောင့်နေလိုက်လေသည်၊ ခဏကြာတော့ စုမြတ်နိုးအပါအဝင် အဖွဲကရှမ်းမလေးနှစ်ယောက်ပါရောက်လာကြလေသည်၊ ကျွန်တော်ကမူ အိမ်နေရင်း မေဂျာဘောလုံးအကျီအတို၊ ဘောင်းဘီအတိုနှင့်ဖြစ်သော်လည်း...သူတို့သုံးယောက်ကမူ ဝတ်စုံအပြည့်နှင့်ဖြစ်နေလေသည်၊ စုမြတ်နိုးက ထမိန်စကပ်အရှည်သုံးလွှာသားနှင့် အပေါ်က ရင်ဖုံးခါးတိုကိုဝတ်ထားပြီး ရှမ်းမနှစ်ယောက်ကတော့ သူတို့ရှမ်းရိုးရာပြောင်ပြောင်လတ်လတ်ဝတ်ဆုံများနှင့်ဖြစ်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ ဟေ့...ငါဒီမှာ စုမြတ်နိုး”

“ အော်အေး....နင်ရောက်နေတာကြာပြီလား...ငါတို့က သွေးလှူရှင်အသင်းက ဂုဏ်ပြုပွဲရှိလို့ ပွဲတက်နေရလို့ ကြာနေတာ”

“ အဲ့တာကြောင့်မို့ကို...နင်တို့သုံးယောက်က တောက်တောက်ပြောင်ပြောင်တွေဖြစ်နေပြီးတော့ ငါကတော့မွဲတိမွဲစုတ်နဲ့...ဖြစ်နေလို့”

“ အဲ့တာအသာထား..ငါတို့ဘယ်နားစာလုပ်ကြမလဲ.. ကော်ရစ်ဒါက ခုံတွေကဘယ်ရောက်သွားတာလဲဟ”

“ အင်း...ဟိုဟာ...ဘွဲနှင်းသဘင်ရှိလို့ထင်တယ်....ကျောင်းသားရေးရာက ထိုင်ခုံတွေအကုန်မသွားကြပြီ”

ထိုအခါရှမ်းမတစ်ယောက်က

“ ဟဲ့...ဟိုလေးထပ်ဆောင်အပေါ်ထပ်မှာ ထိုင်ခုံတွေရှိတယ်..အဲ့သွားရအောင် စာမေးပွဲတွင်းမဟုတ်တော့ ဘယ်သူမှမရှိဖူးရယ်”ဟုပြောလေသည်၊ စုမြတ်နိုးက

“ သရဲခြောက်တယ်ဆို လေးထပ်ဆောင်က”ဟုပြောလေရာကျွန်တော်က

“ ဘာမှမခြောက်ကာဖူးဟာ ငါတို့လေးယောက်ပဲဟာကို၊ ပြီးတော့ဒီမှာမတ်တပ်ရပ်လုပ်လို့မရဖူးရယ်...သွားကြတာပေါ့”

(လေးထပ်ဆောင်ဆိုသည်မှာ မိတ္ထီလာစီးပွားရေးတက္ကသိုလ်ကျောင်းဝန်းရှိ Main building ကြီးဖြစ်လေသည်၊ ထိုအဆောက်အဦးအောက်တွင် ကျောင်းသားရေးရာရှိပြီး...အပေါ်တွင် စာသင်ခန်းငယ်များ၊မောင်မယ်သစ်လွင်ကြိုဆိုပွဲနှင့် ဘွဲ့နှင်းသဘင်လုပ်သောခန်းမကြီးရှိလေသည်)

လေးထပ်ဆောင်အပေါ်ထပ်သို့တက်သောအခါတွင် ကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်၍အသံများတိတ်ဆိတ်နေကာ လှေကားပေါ်တက်သောကိုယ့်ခြေသံကိုယ်ပင်ပြန်ကြားရလေသည်၊ စကားကျယ်ကျယ်ပြောရင်လည်း ပဲ့တင်သံသဲ့သဲ့ပြန်ကြားရလေသည်၊ သရဲကြောက်တတ်သူများအဖို့တော့ခြောက်ခြားစရာပင်ဖြစ်လေသည်။

အပေါ်ထပ်သို့ရောက်သောအခါ အထပ်သားများနှင့်အလူမီနီယံများနှင့်ပြုလုပ်ထားသော ထိုင်ခုံတန်းနှစ်ခုကိုတွေ့ရ၍ ထိုင်ခုံတန်းနှစ်ခုကိုမျက်နှာချင်ဆိုင်ဆက်လိုက်ကာ ဖုံသုတ်ပြီး ထိုင်ကြလေသည်၊ စုမြတ်နိုးက

“ ငါတော့ ဒီခုံကြီးကိုမကြိုက်ပါဖူး၊ သစ်သားနဲ့လုပ်ထားတဲ့အရင်အဟောင်းတွေပဲပိုကြိုက်တယ်...အပေါ်က စာအုပ်တင်တဲ့မျက်နှာပြင်ကလည်း စောင်းစောင်းကြီး”ပြောရာ

“ ငါတော့ကြိုက်တယ်...လွယ်အိတ်ထည့်ဖို့အောက်က အကန့်လေးပါတယ်...မုန့်လည်းခိုးစားလို့ရတယ်” ဟုကျွန်တော်ကပြန်ပြောလိုက်သည်။

“ အဲ့တာတော့အဲ့တာပေါ့၊ ထိုင်ခုံနဲ့စားပွဲနဲ့ကိုဆက်ထားတော့ အဝင်အထွက်မလွတ်လပ်သလိုပဲ”ဟုအတွန့်တက်ပြန်လေသည်။

“ ထိုင်စရာနေရာရတာကံကောင်း၊ မြတ်နိုး ဂျီအီးဂျာအီးလုပ်မနေနဲ့....ကဲ စလိုက်ရအောင်”

“ အေးပါ..အေးပါ”

“ ငါ့အပိုဒ်ကတော့ မလိုတဲ့စာပိုဒ်တွေဒီလိုဖြုတ်လိုက်တယ်.....၊ ဒီသီအိုရီကို...လုပ်ထားတယ်”

နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ ကျွန်တော်နှင့်စုမြတ်နိုး assingment ရေးသားသည့်အပိုင်းကို ပြီးသွားကြလေသည်၊ ရှမ်းမနှစ်ယောက်ထဲကတစ်ယောက်က သူရေးထားသော စာပိုဒ်နှင့် presentation လုပ်လျင် ဘယ်လိုပြောမည်ကိုရှင်းပြနေလေသည်။

ကျွန်တော်ကတော့ကိုယ်လုပ်ရမည့်အပိုင်းပြီးတော့ သိပ်စိတ်မဝင်စားတော့ချေ၊ မျက်နှာချင်းဆိုင်က ရှမ်းမလေးပြောတာကိုနားထောင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အပေါ်ထပ်သို့တိုက်ခတ်လာသောလေပြေလေညှင်းလေးများနှင့် ထပ်ခိုးပေါ်ကခိုများ၏ တဂူးဂူး တဂူးဂူးနှင့် ညီးသံများကိုနားထောင်နေလေသည်၊ စုမြတ်နိုးကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ရာ သူမက ပျင်းနေသည်မှာမှန်သော်လည်း စိတ်ဝင်စားချင်ယောင်ဆောင်ကာ နားထောင်ပေးနေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကစိတ်ကူးတစ်ခုပေါက်သွား၍ လက်ထောက်ကာ သူမနားတို့လိုက်ပြီး ရှမ်းမလေးရှင်းပြနေတာကို စိတ်ဝင်စားချင်ယောင်ဆောင်ကာ စုမြတ်နိုးပေါင်ပေါ်သို့လက်တင်လိုက်လေသည်။

စုမြတ်နိုးပေါင်ပေါ်လက်တင်ပြီး ဖွဖွလေးပွတ်ပေးနေလေသည်၊ စုမြတ်နိုးက ဘာလုပ်တာလဲဆိုသောသဘောဖြင့် မျက်စောင်းတစ်ချက်လှမ်းထိုးလိုက်လေသည်၊ ကျွန်တော်ကတောစပ်ဖြီးဖြီးလုပ်ကာပြန်ပြုံးပြလိုက်လေသည်။

ထမိန်စကတ်သုံးလွှာသား၏ အားသာချက်တစ်ခုမှာ ထမိန်အပေါ်ဖုံးဘေးနားက အကွဲကြောင်းအရှည်ကြီးရှိခြင်းပင်ဖြစ်လေသည်၊ တစ်ချက်တစ်ချက် ခြေလှမ်းကျဲကျဲလျောက်လိုက်လျင် ပေါင်အတွင်းသားလေးအထိပေါ်သွားတတ်သည်ကို သိုင်းလောကသားများသိရှိကြလေသည်၊ ထိုအကွဲကြောင်းအရှည်ကြီးထဲကို လက်ဖဝါးတစ်ခုလုံးဖြည်းဖြည်းချင်းပွတ်ထည့်လိုက်ပြီး စုမြတ်နိုး၏ပေါင်သားပြည့်ပြည့်လေးနှင့် အမွှေးနုနုလေးအပေါ် ရွရွလေးဆက်ပွတ်ပေးနေလေသည်။

ထို့နောက်ပေါင်ပေါ်ကနေ အဖုတ်လေးကိုအုပ်ထားသော ပင်တီနားတဝိုက်ကို ပွတ်သတ်ပေးလေသည်၊ ပင်တီပေါ်ကနေအဖုတ်လေးကိုလည်း စောက်စိလေးရှိသောနေရာကိုမှန်းကာ လက်ခလယ်လေးနှင့်ပွတ်ချေကာ ကလိပေးလိုက်တော့ အရည်လေးများပင်စိမ့်ထွက်လာသည်ကိုခံစားရလေသည်၊ အဖုတ်အမြှောင်းကြားလေးထဲက ပင်တီကိုလက်ညှိုးနှင့်လက်မဖြင့်စုကိုင်လိုက်ပြီး သရေပင်ဆွဲသလိုဆွဲလိုက်ကာ ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်လေသည်။

“ ပတ်”

“ အာ့...”ဟု စုမြတ်နိုးကယောင်ပြီးအော်မိလိုက်လေသည်။

“ ဟဲ့..မြတ်နိုးဘာဖြစ်တာလဲ”ဟု စာရှင်းပြနေသော ရှမ်းမလေးကထမေးရာ

“ ရတယ်..ဆက်ရှင်းပြသူငယ်ချင်း...ငါအကြောမျက်သွားလို့”ဟု စုမြတ်နိုးကပြန်ပြောလေသည်။

စုမြတ်နိုးက ကျွန်တော့်ဘက်သို့လှည့်ကာ အောက်နှုတ်ခမ်းကိုက်ဏ္ဍ အံကျိတ်ပြလိုက်ပြီး သတိပေးသောအနေဖြင့် သူမဝတ်ထားသောဖိနပ်အထူကြီးဖြင့် ကျွန်တော့်ခြေထောက်ကိုထပ်နင်းလိုက်လေသည်၊ ကျွန်တော်တို့လက်ကမြင်းနေသည်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေသောနှစ်ယောက်က မြင်ရမည်မဟုတ်ချေ၊ သူတို့စာပိုဒ်ကိုစိတ်ဝင်တစားရှင်းပြနေသည်ကတစ်ကြောင်း...နောက်ပြီး စားပွဲအောက်တွင်လွယ်အိပ်ထားသောအကန့်က မြင်ကွင်းကွယ်နေသည်ကတစ်ကြောင်းကြောင့်ဖြစ်လေသည်။

စုမြတ်နိုးကို အောက်ကနေဖြည်းဖြည်းချင်းကလိပေးနေရင်းနှင့်ပင် သူမမျက်နှာသည် သိသိသာသာနီရဲလာလေသည်၊ စိတ်လှုပ်ရှားတာရော....အောက်ကအဖုတ်ထဲဝင်ကစားပေးနေသည့် ကျွန်တော့်လက်ချောင်းလေးကြောင့်လည်းပါလိမ့်မည်၊ သူမကလည်းအားကျမခံ ကျွန်တော့်အားကစားဘောင်းဘီတိုထဲသို့ လက်ထည့်ကာ ကျွန်တော့်လီးကိုညှစ်ပေးပြီးဆွပေးလေသည်....ဂွင်းထုပေး၍တော့မရချေ...လက်မောင်းလှုပ်တာသိသာသွားနိုင်၍ဖြစ်လေသည်၊ ကျွန်တော်ကမှု လက်မောင်းလှုပ်ပေးစရာမလိုသဖြင့် လက်ချောင်းလေးကိုသာ အဖုတ်လေးထဲထည့်ပေးလိုက် အစိလေးပွတ်ပေးလိုက်ဖြင့် လှုပ်ရှားနေလေသည်၊ သူငယ်ချင်းမလေး အရမ်းကောင်းလာပုံရလေသည်....ငြည်းချင်သောစိတ်ကိုမနည်းထိန်းချုပ်နေရပုံပေါ်သည်၊ မျက်နှာကြီးနီလာပြီး...အသက်ရှူသံများသိသိသာသာလေးမြန်လာလေသည်၊ စာရှင်းပြနေတဲ့တစ်ယောက်က

“ မြတ်နိုး..ပူနေတာလား..မျက်နှာကြီးကိုနီလို့...ခဏနားကြမလား”

“ မဟုတ်..အဲ...ဟုတ်တယ်..ပူလို့”ဟု စုမြတ်နိုးကပြန်ဖြေလေသည်။

“ ငါတို့ကန်တင်းကိုဖျော်ရည်သွားဝယ်လိုက်ဦးမယ်....ရေဆာလို့...နင်တို့နှစ်ယောက်ကောမှာအုံးမလား”ဟု ရှမ်းမလေးကမေးလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ အင်း...ငါတို့နှစ်ယောက်အတွက် ကျွဲရိုင်းနှစ်ဗူး...အပြန်မှပိုက်ဆံပေးတော့မယ်..နင်တို့စိုက်ခဲ့လိုက်”ဟုမှာလိုက်လေသည်။

ရှမ်းမလေးနှစ်ဦးအောက်သို့ဆင်းသွားချိန်တွင် သူငယ်ချင်းမစုမြတ်နိုးက ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ်ပုဆစ်လွဲတက်ထိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းကိုအနမ်းမရနမ်းလေတော့သည်၊ သုံးမိနစ်လောက်ကြာအောင် ကစ်ဆင်ရိုက်လိုက်ပြီးကျွန်တော်က

“ မြတ်နိုး...ထိုင်ခုံပေါ်မှာကြပ်တယ်...လာ.မတ်တပ်ရပ်လိုက်” 

ဟု သူမကိုဆွဲထူကာ ဝရံတာ၏ ထောင့်တစ်ရာသို့ဆွဲခေါ်သွားလေသည်၊ သူမ၏ကျောပြင်ကိုနံရံနှင့်ဆွဲကပ်လိုက်ပြီး အနမ်းပြန်ပေးလေသည်၊ သူမရဲ့လက်က ကျွန်တော့်ဘောင်းဘီထဲက လီးကိုစုတ်ကိုင်ကာနယ်ပေးပြီး ကျွန်တော်ကတော့ သူမရဲ့စကပ်ကွဲကြောင်းထဲကနေလက်ကိုထည့်ကာသူမဝတ်ထားသောပင်တီအားအောက်သို့ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး အဖုတ်လေးကိုအောက်ကနေအပြားလိုက်ကိုင်ကာ ခက်ကြမ်းကြမ်းလေးပွတ်ပေးလိုက်သည်။

သူမကရုတ်တရပ် နမ်းနေသည်ကိုရပ်လိုက်ပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ကာ ကျွန်တော့်လီးကို တပြွတ်ပြွတ်နှင့်အားရပါးရစုတ်ပေးလေသည်၊ ကျွန်တော်ကအချိန်မလောက်၍ကြာကြာအစုပ်မခံ တစ်မိနစ်လောက်သူ့ပါးစပ်ထဲကော့ကော့ထည့်ပေးလိုက်ပြီး သူမအားပြန်ဆွဲထူကာ နံရံပေါ်ကပ်ပေးလိုက်သည်၊ သူမခြေထောက်တစ်ချောင်းကို ပေါင်ကနေဆွဲကိုင်ကာ ပင့်တင်မထားပြီး အရည်များစိုရွှဲနေသော အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ တည့်ပြီးထည့်ပေးလိုက်သည်။

“ အင့်...ပလွတ်...အင့်...အင့်..အင့်...အွန်း...အွန်းအွန်း....အွန်း...အွန်း”

“ နင်လိုချင်နေတာကြာပြီမလား...မြတ်နိုး....ကြိုက်လား...ပလွတ်....ဇွိ....ဇွိ....ဇွိ....ဇွိ”

“ အင်း....ကြိုက်တယ်...ရဲမာန်ရာ....အား.....အင်း...အား...အား ငါ့ကိုနမ်းပေး”

သူငယ်ချင်းမလေးက ကျွန်တော့်ဂုတ်ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်တွဲလွဲခိုကာ အရှေ့ကိုကော့ပေးပြီး ခံပေးနေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကသူမအလိုအတိုင်း မျက်နှာတစ်ဝိုက်ကော....နှုတ်ခမ်းပါးလေးကော...လည်တိုင်လေးပါ စွဲစုပ်နမ်းပေးပြီး မတ်တပ်လေးလိုးပေးလိုက်သည်။

“ အား...အား....ရှီး..ကောင်းတယ်ကွာ....အင့်....အင်...ထိတယ်....အား...အား...အား”

“ မြတ်နိုးတအားမအော်နဲ့......တစ်ယောက်ယောက်ရှိနေရင်ကြားသွားလိမ့်မယ်”

"မသိဖူးကွာ....မြန်မြန်လေးဆောင့်ပေး....ပြီးချင်လာပြီ....အင်း....အင်း...အင်းးးးးး”

“ ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...အင်း...ပလွတ်....ပြွတ်စ်...ပြွတ်စ်...အား....အား....ရဲမာန်...ကောင်းတယ်..အား”

“ မြတ်နိုး...သိပ်မအော်နဲ့ဟိုနှစ်ယောက် ကန်တင်းကပြန်လာပြီ...ဖတ်..ဖတ်”

စုမြတ်နိုးကတော့ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုမစိုက်နိုင်အောင် ကာမရေယာဉ်ကြောတွင် ကူးခတ်နေလေပြီ၊ ကျွန်တော်တစ်ယောက်သာ ဘေးဘီကြည့်လုပ်နေရသည်၊ အခန်းလွတ်တွေရှိသော်လည်း သော့ခါတ်ထား၍ ဝင်လို့မရသောကြောင့် မျက်ကွယ်ရာ ထောင့်တစ်နေရာတွင် မော်တော်ဆပ်နေရလေသည်၊ မျက်ကွယ်ရာဆိုသော်လည်း လုံးဝမမြင်ရနိုင်တာမျိုးမဟုတ်ချေ၊ ဟိုနှစ်ယောက်အပေါ်ထပ်ရောက်လာလျင်တန်းတွေ့သွားနိုင်သည့်အခြေအနေဖြစ်လေသည်။

စုမြတ်နိုးကတော့ တစ်ချီပြီးသွားပုံရသည်၊ ကျွန်တော့်လီးပေါ်တွင် အဖြူရည်များစွာကပ်ပါလာသည်ကို အထုတ်အသွင်းလုပ်တိုင်းမြင်နေရသည်၊ သူမက ကျွန်တော့်ထက်အရပ်ပု၍ ခြေဖျားထောက်ပြီး အလိုးခံနေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကမူ အောက်ကိုကုန်းပြီးအပေါိကိုအားယူဆောင့်ပေးရသည်ကတစ်ကြောင်း....သူမခြေထောက်တစ်ဖက်ကိုထိန်းပေးထားရသည်ကတစ်ကြောင်း..ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုစိတ်ပူရသည်ကတစ်ကြောင်းမို့ မပြီးနိုင်သေး၊ ဟိုရှမ်းမနှစ်ယောက်ကတော့ဆိုင်ကယ်ရပ်ပြီး လေးထပ်ဆောင်ဘက်လမ်းလျောက်လာသည်ကို အပေါ်ထပ်ကနေလှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။

ထို့ကြောင့် position ကိုပြောင်းမည်ကြံကာ အဖုတ်ထဲကနေ...လီးကိုထုတ်လိုက်လေသည်၊ စုမြတ်နိုးက သူမကောင်းနေသခိုက် လီးကိုထုတ်လိုက်ရလားဆိုသော မျက်နှာပေးနှင့်ကြည့်လေသည်၊ ကျွန်တော်ကသူမကို အနောက်ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီးခါးကို နှိမ့်ပေးလိုက်လေသည်၊ ကျွန်တော်နှင့်သူမမှာ sex partner ဖြစ်တာကာလအတော်အတန်ရှိပြီဖြစ်၍ ကျွန်တော်ဘာလိုချင်တာကိုရိပ်မိပုံပေါ်သည်၊ ချက်ခြင်း ခါးလေးကိုကော့ပေးကာ လက်နှစ်ဖက်ကိုနံရံကိုထောက်လျက် ဖင်ကုန်းပေးလေသည်၊ ကျွန်တော်က သူမ၏ ထမိန်စကပ်ကို ခါးထိဆွဲတင်လိုက်ပြီး ပြူးထွက်နေသောဖင်နှစ်လုံးကြားထဲမှ အဖုတ်လေးထဲသို့ မီးခိုးရောင် ဒုံးကျည်ကြီးကိုထည့်ပေးလိုက်လေသည်။

“ အား...အား...အား....ဖြန်း....အား..ရဲမာန်....ကောင်းတယ်...မြန်မြန်လေးဆောင့်ပေး...အား..ငါနောက်တစ်ခါပြီးတော့မယ်...အားအား”

“ မြတ်နိုး...အသံလျော့ပါဆို...ဟိုနှစ်ရောက်ကမြေညီထပ်ရောက်နေလောက်ပြီ”

“ အင်း...အင်း..ဟုတ်ပြီ...အင်း...အင်း...အင်း...အား...အား”

(ရှပ်...ရှပ်..ရှပ်...ဘတ်...ဘတ်...ဘတ်....ရှမ်းမနှစ်ယောက်ပထမထပ်ရောက်လာပုံပေါ်သည်...အသံများသဲ့သဲ့ကြားလာရသည်)

“ ဇွိ...ဇွိ....ဘွတ်...ဘွတ်......ဘွတ်...အင်း...အင်းး..အင်း...အား...ရှီး....ပြီးတော့မယ်...မြန်မြန်..ရဲမာန်”

(ရှပ်ရှပ်....ရှပ်..ရှပ်....ရှပ်..ရှပ်..ရှပ်ရှပ်ရှပ်ရှပ်....လှေကားပေါ်သို့တက်လာသောခြေသံများ)

ကျွန်တော်လည်းပြီးချင်လာ၍ စုမြတ်နိုး၏ခါးကိုလက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ကာတစ်ဖက်က ဖင်တုံးလေးကို ရိုက်ပြီး အရှိန်တင်လိုက်သည်။

“ ဖြန်း...ဖြန်း....အား...အား...အား....အား...အား...ကောင်းတယ်..ဖြန်း”

“ ဘတ်...ဘတ်..ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...ဇွိ..ဇွိ..ဇွိ...အား...မြတ်နိုးရာကောင်းလိုက်တာ...ဖြန်း”

“ အင်း...ကောင်းတယ်ကွာ...အထဲမှာပဲပြီးလိုက်...ငါဆေးသောက်လိုက်မယ်....ဖတ်...ဖတ်..အား”

(ရှပ်ရှပ်....ရှပ်..ရှပ်....ရှပ်..ရှပ်..ရှပ်ရှပ်ရှပ်ရှပ်....ရှပ်..ရှပ်....ရှပ်..ရှပ်..ရှပ်ရှပ်ရှပ်ရှပ်.... ပို၍နီးကပ်လာသောခြေသံများ)

မနန်းသိရိကျော်နဲ့တုံးက လူမိသွားတော့မလိုဖြစ်သွားသော သင်ခန်းစာကိုသတိရမိ၍ ဖင်ကိုရိုက်နေသောလက်တစ်ဖက်ကို စုမြတ်နိုးပါးစပ်ကိုလှမ်းအုပ်လိုက်လေသည်၊ မိန်းခလေးဆိုတဲ့အမျိုးကလည်း သူတို့ ဣန္ဒြေရှိချင်သည့်အခါကြတော့လည်း ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိသဖွယ်နေကြသော်လည်း ကာမဆန္ဒများပွင့်ထွက်လာပြီဟေ့ဆိုရင်လည်း မနည်းလိုက်အုပ်ရသည့်အမျိုးဖြစ်လေသည်၊ သူငယ်ချင်းမ၏ပါးစပ်ကိုအုပ်ပြီး လီးကိုသူမအဖုတ်ထဲသို့အဆုံးထိဆောင့်ဆောင့်ထည့်ကာလိုးပေးနေလေသည်၊ အပေါ်သို့တက်လာသောခြေသံများကိုခဏမေ့၍ စုမြတ်နိုးဖင်နှစ်လုံး၏ ချောမွတ်၍ဆောင့်လိုက်တိုင်း လှိုင်းထလာသောအထိအတွေ့..... လီးကြီးအဖုတ်ထဲတစ်ဆုံးဝင်သွားတဲ့အခါ ဆီးခုံနဲ့သူမဖင်နဲ့ထိလိုက်တဲ့အတွေ့ကို ခံစားပြစ်ကာ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်..လိုးလိုက်လေတော့သည်။

“ အု....အု....အု...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်...အု...အု...အူးး.....အင်း....အွန်း...အွန်း...အွန်...ဝဲရန်...အွန်း...အွန်း”

“ ဇွိ...ဇွိ..ဇွိ...ဖတ်...ဖတ်...ဖတ်ဖတ်ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်...ဖတ်....ဖတ်ဖတ်...အင့်..အွန်း....အွန်း......အူးဝန်း...အင်းးးးး💦💦💦”

စုမြတ်နိုး၏အဖုတ်လေးထဲသို့ သုတ်ရည်များကိုအကုန်ညှစ်ထုတ်ပြီး ပန်းထည့်ပေးလိုက်လေသည်...သူမအဖုတ်အတွင်းသားလေးများကလည်း အရည်ညှစ်စက်လို အစွမ်ကုန်ညှစ်ပေးရင်းနှစ်ယောက်သားအတူတူပြီးသွားကြလေသည်။

ရှမ်းမနှစ်ယောက်က အပေါ်ဆုံးထပ်သို့ရောက်လာပြီထင့်....ခြေသံများပါမက စကားပြောသံများပါကြားလာရသည်၊ ကျွန်တော်က ဘောင်းဘီကိုအပေါ်တင်ကာအမြန်ဝတ်လိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်သည်၊ (လီးကား..အရှိန်မကျသေး၍ ဖုဖုဖောင်းဖောင်းဖြစ်နေမည်ဆိုး၍ဖြစ်သည်)၊ စုမြတ်နိုးက အောက်မှာကျနေသော သူ့ပင်တီကိုပြန်မဝတ်အားတော့ပဲ ကောက်ယူပြီး သူမအဖုတ်ထဲကထွက်ကျနေသောသုတ်ရည်များကို ပင်တီနှင့်ပင်သုတ်ယူလိုက်ပြီး စားပွဲနားသို့ပြေးကာ သူမလွယ်အိတ်ထဲထိုးထည့်လိုက်လေသည်၊ သူမထည့်ပြီးပြီးချင်းပင် ကျွန်တော်တို့ရှေ့၌ ကန်တင်းသို့ဖျော်ရည်သွားဝယ်သောနှစ်ယောက်က ဘွားကနဲထွက်လာလေသည်၊ သူတို့နှစ်ယောက်က

“ ဟဲ့...စုမြတ်..နင်တို့ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ...ရဲမာန်ကော”

“ ဟိုမှာထိုင်နေတယ်လေ...အဲ့မှာလေပိုရတယ်ဆိုပြီးတော့ ထိုင်နေတာပဲ”

“ ရဲမာန်...အဖျော်ရည်ပါလာပြီ..လာသောက်လှည့်”

“ အေးအေး”

ထို့နောက်ကျွန်တော်နှင့်စုမြတ်နိုးတို့နှစ်ယောက်သား မှင်မပျက် အဖျော်ရည်သောက်ကာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိဖြစ်နေကြလေသည်၊ ရှမ်းမတစ်ယောက်က

“ နင်တို့ဒီမှာကျန်ခဲ့တာ အသံတွေမကြားဖူးလား...ဘယ်သူတွေရှိတယ်မသိဖူး”ဟုမေးရာ စုမြတ်နိုးက

“ မကြားပါဖူး....အပေါ်မှာနှစ်ယောက်လုံး ဖုန်းပွတ်နေကြတာ...နော..ရဲမာန်...နင်ကောအသံကြားလား”ဟုမေးလေသည်။

“ ဘာသံမှမကြားမိပါဖူး...ကြံကြံပေါက်ပေါက်”ဟုကျွန်တော်ကပြန်ပြောလိုက်သည်။

“ ဟယ် အဲ့တာဆို..သရဲခြောက်တာထင်တယ်..ငါတို့နှစ်ရောက်အပေါ်ထပ်တက်လာတုံးရ လှေကားကနေ ညီးသံတွေကြားတယ်...အူးအူး...အီးအီးနဲ့...အမလေး..ကြက်သီးတွေထတာ ကြောက်လာပြီ..နင်တို့တကယ်မကြားဖူးလား”ဟု မေးရာ ကျွန်တော်နှင့်စုမြတ်နှစ်ယောက်လုံးက ပြိုင်တူ

“ မကြားပါဖူး”ဟု ပြောပြီး နှစ်ယောက်လုံးရယ်ချင်စိတ်ကိုမနည်းထိန်းထားကြရလေသည်၊ ထိုအခါရှမ်းမနှစ်ယောက်က

“ ပြန်ကြရအောင်...ငါတို့တော့ကြောက်လာပြီ..ဒီမှာမနေရဲတော့ဖူး...နည်းနည်းပဲကျန်တော့တာပဲ မနက်ဖြန်အတန်းစောစောလာပြီးမှလုပ်ရအောင်”ဟု ပြောလေသည်

“ အင်း...သဘောပဲလေ...ပြန်ကြတာပေါ့”

ထို့နောက်ဖျော်ရည်သောက်ပြီး စာအုပ်စာတန်းများသိမ်းဆည်းကာ အဖွဲ့လိုက်အောက်ဆင်းခဲ့ကြလေသည်၊ ဆိုင်ကယ်စတန်းရောက်တွင် ပြန်တော့မယ်နော်..ဘာညာနှုတ်ဆက်ကာ ရှမ်းမနှစ်ယောက်က ပြန်သွားကြလေသည်၊ ကျွန်တော်က စုမြတ်နိုးအား

“ ဆိုင်ကယ်ပါတယ်မလား...သေချာစီးအုံး လေတိုက်လို့ပေါ်သွားရင် အအေးပတ်နေအုံးမယ်”ဟုစလိုက်လေသည်၊ သူမက

“ အဆုံးထိပေါ်တောင်..ပေါင်ရင်းပါပဲ ကိစ္စမရှိဖူး...ငါလည်းပြန်တော့မယ်ကွယ်...အပေါ်ထပ်တက်ရလို့လား ဒူးတွေတောင်နုံးချိချိဖြစ်သွားသလိုပဲ ပင်ပန်းတာ...အိမ်ကပြန်ရောက်ကတည်းရ မနားရသေးဖူး သွေးလှူရှင်အသင်းကဂုဏ်ပြုပွဲတန်းတက် ပြီးတော့ဒီလာတာပဲ...ပြန်တော့မယ်နော်ရဲမာန်”

“ အေး..ငါတော့ဘောလုံးကွင်းဖက်သွားတော့မယ် trainingရှိသေးလို့ နင်ဆေးသောက်ဖို့မေ့မနေနဲ့ဦးနော်”

“ အေးပါ..အေးပါ”

ထို့နောက်သူမနှင့်လမ်းခွဲပြီး ဘောလုံးကွင်းဖက်သို့ ခြေဦးဆန့်ခဲ့လေတော့သည်။

နောက်တစ်ပါတ်အကြာတွင်... မိတ္ထီလာစီးပွားရေးတက္ကသိုလ်တွင် ပါချုပ်ဖလား ဘောလုံးပွဲစဉ်စလေတော့သည်၊ အသင်းခေါင်းဆောင်ပြောင်ကြီး၏ နင်းကန်ထရိန်နင်ဆင်းထားသောကြောင့် ကျွန်တော့်တို့မေဂျာအသင်းကလူတွေက ပွဲစဉ်အတွင်း အချိတ်အဆက်မိမိကစားနိုင်လေသည်၊ ဒီနှစ်တွင် မေဂျာအားလုံးလုံးလိုလို ကျောင်းပြီးသွားသောစီနီယာများထွက်သွား၍ လူသစ်များနှင့်သာကစားကြရသော်လည်း ကျွန်တော်တို့မေဂျာအသင်းက တခြားအသင်းတွေထက်ပို၍ အချိတ်အဆက်မိမိကစားနိုင်ရာ စီမီးဖိုင်နယ်ပွဲစဉ်သို့ အသာလေးရောက်သွားလေသည်။

ထပ်မံ၍ စီမီးဖိုင်နယ်ပွဲတွင်လည်း အနိုင်ရကာ....ဗိုလ်လုပွဲတွင်လည်း နှစ်ဂိုးဂိုးမရှိဖြင့် ပြိုင်ဖက်အသင်းကို ထပ်မံအနိုင်ရရှိခဲ့လေသည်၊ အနိုင်ရရှိသည့် ညနေပိုင်းတွင် မေဂျာကလူများအားလုံးနီးပါဆိုင်ကယ်တန်းကြီးဖြင့် သပြေဝပတ်လည်ကို လှည့်လည်ကာ အောင်ပွဲခံကြလေသည်၊ ကျွန်တော်တို့မေဂျာဌာနမှူးကလည်း ဘောလုံးသမားများကို ဆုငွေမုန့်ဖိုးချီးမြှင့်လေသည်။

ဘောလုံးပွဲလည်းအနိုင်ရ.....လကုန်၍အိမ်ကလည်း ဒီတစ်ခေါက်ဘာစိတ်ကူးပေါက်ပြီး ပိုက်ဆံပိုလွှဲလိုက်သည်မသိ ကျွန်တော့်လက်ထဲငွေရွှင်နေလေသည်၊ စုမြတ်နိုးနှင့်ကျွန်တော်လည်း ဘောလုံးပွဲလအတွင်း ရှောင်ထားတာကြာပြီဖြစ်၍ နှစ်ယောက်လုံးစာလောင်နေကြသည်၊ ထို့ကြောင့် စုမြတ်နိုးက အိမ်ပြန်မည်ဟု အဆောင်ကိုအကြောင်းပြကာ စနေတနဂ်နွေနှစ်ရက်လုံး ကျွန်တော်နှင့်ဟိုတယ်ဂူအောင်းပြီး ဝတ်ရည်စုတ်သိုင်းကျင့်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်အထာတစ်ယောက်နပ်သွားပြီဖြစ်၍ မထုတ်သုံးဖူးသေးသော သိုင်းကွက်များကိုအကုန်ထုတ်သုံးပြီး စပ်ယှက်ကြလေသည်၊ တစ်ခါကလည်း စုမြတ်နိုးက လေးထပ်ဆောင်တုံးကလို outdoor စမ်းကြည့်ချင်သည်ဆို၍ ကျောင်းဝန်းထဲရှိအားကစားရုံထဲခိုးဝင်ကာ မော်တော်ဆပ်ခဲ့ကြလေသေးသည်။

သို့သော် ပျော်ရွင်ရသောနေ့ရက်များက ကြာကြာမခံခဲ့..ပြာလဲ့ကြည်စင်နေသော ကောင်းကင်ပေါ်သို့ တိမ်ညိုတိမ်မဲများစတင်၍ လွှမ်းကခြုံလာလေသည်၊ အခုတလော မဝသုန်၏ဖုန်းဆက်လိုက်တိုင်း ဆက်ပိတ်ထားတာနှင့်သာကြုံနေရလေသည်၊ တစ်ရက်လည်းမဟုတ် ..နှစ်ရက်လည်းမဟုတ်....တစ်ပတ်ခန့်ပင်ကြာသွားလေပြီ၊ စနေနေ့နေ့လည်ခင်းအိပ်ရာနိုးချိန်တွင် ဖုန်းထပ်ဆက်ကြည့်ရာ....ဖုန်းမှာ... တူ..တူ နဲ့ဝင်သွားပြီး မအားသေးပါရှင်လို့ ကြားရတော့...အင်း ငါ့ကိုဘလော့ထားပြီနေမှာ...ဘာဖြစ်တယ်မသိဖူး အခြေအနေမကောင်းဖူး သွားတွေ့မှဟုတွေးပြီး မြို့ထဲဖက်သို့ထွက်ခဲ့လေသည်။

မဝသုန်နှင့်ကျွန်တော်မှာရည်းစားသက်တမ်း နှစ်နှစ်နီးပါးရှိပြီဆိုသော်လည်း တခြားအတွဲတွေလို စိတ်ကောက်စိတ်ဆိုးခဲ့ခြငိးသိပ်မရှိချေ၊ တစ်ခါတစ်ရံကျွန်တော်ဖုန်းဆက်ရန်မေ့သွားသည့် အခါမျိုးလောက်သာ သူမကစိတ်ကောက်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဖုန်းကိုနှစ်ခါသုံးခါဆက်မှကောက်ကိုင်ပြီး ရစ်ထုတ်လုပ်ခြင်းမျိုးသာရှိခဲ့သည်၊ သူမကအကြီးမို့လို့ပဲလားတော့မသိ....ကျွန်တော့်အပေါ်တော့သိပ်မဆိုးရှာခဲ့ချေ၊ အခုလို ဖုန်းနံပါတ်ကို blacklist ထဲထည့်ထားပုံထောက်ရင် ကြီးကြီးမားမားစိတ်ဆိုးစရာဖြစ်ခဲ့လိုရှိမည်၊ ကျွန်တော်လည်းအမှားကြီးကြီးမှားမှားလုပ်ထားတာမရှိ၍ စဉ်းစားရခက်နေလေသည်....စုမြတ်နိုးနှင့်ကျွန်တော်နှင့်ကိစ္စကို တစ်ယောက်ယောက်ကညှော်လိုက်၍ တစ်မျိုးထင်သွားသည့်အကြောင်းအရင်းကြောင့်ပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟုယူဆလိုက်လေသည်။

သူမနေထိုင်ရာ ဝန်ထမ်းအိမ်ရာရှေ့သို့ရောက်သွားသည့်အခါတွင် သူမအားဖုန်းဆက်၍လည်းမရ...အော်ခေါ်လို့လည်းမဖြစ်သဖြင့် အိမ်ယာထဲမှထွက်လာသော ၆တန်းအရွယ်ကောင်လေးကို မဝသုန်ကိုသိလား...သိတယ်ဆို၍ ကလေးအားအကူအညီတောင်းကာ ခေါ်ခိုင်းလိုက်လေသည်၊ တော်တော်နှင့်ထွက်မလာချေ...ကလေးကတော့သွားပြောမှာသေချာလောက်ပါတယ်....သူမကစိတ်ဆိုးနေလို့ထွက်မလာတာနေမှာဟုတွေးရင်း အပြင်မှာပင်ဆက်၍စောင့်ဆိုင်းနေလေသည်။

မကြာခင်ပင်မိုးများကြလာ၍ ဆိုင်ကယ်အား မန်ကျည်းပင်ရိပ်အောက်သို့ရွှေ့ပြီး ဆိုင်ကယ် tool box ထဲထည့်ထားသော မိုးကာအကျီကိုဝတ်ရင်း သစ်ပင်အောက်ကနေပင် ဆက်၍စောင့်နေလေသည်၊.....သူမပေါ်လာနိုးနိုး.....လာနိုးနိုးနှင့်စောင့်နေရာ ၄၅မိနစ်မိနစ်လောက်ကြာသည်ထိပင်ဖြစ်လေသည်၊ အပေါ်ပိုင်းကမိုးမစိုသော်လည်းအောက်ပိုင်းကရေစိုရွဲနေပြီးတော့ လေတိုက်ခတ်မှုကြောင်ချမ်းစီးလာလေသည်၊ ကဲ....ထွက်မလာတော့လည်း...ပြန်ရုံပဲရှိတာပေါ့ကွာ ဟုတွေးရင်း ဆိုင်ကယ်ဆက်ကိုနှိုးလိုက်လေသည်၊ ဆိုင်ကယ်ကတအီအီနှင့်အနှိုးနိုင်ချေ၊ ပလက်ခေါင်းထဲရေဝင်သွား၍ဖြစ်မည်ဟုတွေးပြီး ပလက်ခေါင်းကိုဆွဲချွတ်ကာ အဝတ်နှင့်သုတ်နေခိုက်....အနောက်ကနေ ခြေသံတရှပ်ရှပ်ကြားလိုက်လေသည်၊ မတ်တပ်ရပ်ပြီး အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့မဝသုန်ဖြစ်နေလေသည်၊ သူမက အိမ်နေရင်း မြင်းခြံထည်(ဝါ) လဗျင်းထည်ဝမ်းဆက်နှင့် ထီးတစ်ချောင်းကိုကိုင်ကာ စူစူပုတ်ပုတ်နှင့် မတ်တပ်ရပ်နေလေသည်၊ သူမက

“ ဒီကိုဘာလာလုပ်တာလဲ”

“ မဆီလာတာလေ...မကဖုန်းမကိုင်လို့...ကျွန်တော့်ကို blacklist ထဲထည့်ထားတာလား”

“ အင်း...ဟုတ်တယ်လေ...မင်းကကျောင်းမှာကောင်မလေးရှိနေပြီပဲ...ငါ့ဆီဘာလို့ဖုန်းဆက်နေအုံးမှာလဲ”

“ အဲ့တာကောင်မလေးမဟုတ်ပါဖူး....သူငယ်ချင်းပါ...မ..အထင်လွဲနေတာ...ကျွန်တော်ရှင်းပြပါ့မယ်”

“ ဘာရှင်းပြချင်သေးတာလဲ.....ငါ့အသိတစ်ယောက်ပြောတာကတော့...မင်းတို့ကကျောင်းမှာတတွဲတွဲနဲ့ဆို....အဲ့ကောင်မလေးအဆောင်ကိုလည်းမင်းက ခဏခဏလာလာခေါ်တယ်လို့ကြားတယ်....ဘာပြောအုံးမလဲ”

“ အဲ့တာတွေတော့ ဟုတ်ပါတယ်....ဒါပေမယ့် မ..ကိုကျွန်တော်သစ္စာမဖောက်ခဲ့ပါဖူး...သူနဲ့က ဘော်ဒါအကန့်ပဲရှိတာပါ...မ...နောက်ကိုသူနဲ့ မပတ်သက်စေချင်ရင်လည်း မောင်မပတ်သတ်တော့ပါဖူး” ဟုပြောကာ သူမရဲ့လက်ကိုဆွဲကိုင်လိုက်လေသည်၊ သူမက

“ ငါ့လက်ကိုလွှတ်...ငါ့အသားကိုမထိနဲ့...မင်းပြောတာတွေလည်း မကြားချင်ဖူး...အီး......အီး.....အွန်း.....”

ဟု ပြောကာ သူမက ရှိုက်ကြီးတငင်ထငိုလေတော့သည်။ ကျွန်တော်လည်းဘာဆက်ပြီးပြောရမှန်းမသိတော့....ခေါင်းထဲအတွေးဗလာနဲ့ပင်သူမရှေ့တွင် မတ်တပ်ရပ်မိနေလေသည်၊သူမက ငိုရင်းနှင့်

“ မင်းတို့ယျောက်ကျားလေးတွေကအဲ့လိုပဲ....ပြစ်တုံးကကြပြစ်ထားပြီးတော့...သွား...အဲ့ကောင်မလေးဆီပဲသွား...ငါ့ဆီမလာနဲ့...သွား...ဟင့်”

“ မကိုကျွန်တော်ဘယ်တုံးကပြစ်ထားလို့လဲဗျာ....အပတ်တိုင်းလာတွေ့ပေးနေတာပဲကို”

“ မင်းကတစ်ပါတ်တစ်ခါလေးလာတွေ့ပေးတာကို....မတွေ့ချင်ဖူးလား...ဟုတ်မှာပေါ့လေ...ကျောင်းကကောင်မလေးနဲ့က အမြဲတွေ့ချင်တွေ့လို့ရတာပဲ”

“ မဟုတ်ပါဖူးဆိုဗျာ......မ..ကမတွေးချင်သလိုတွေးနေတာပဲ..ကျွန်တော်လည်းမပြောပြတတ်တော့ဖူး”

“ အီး..ဟီး...အီး...ဟီး”

“ မငိုနဲ့တော့ဗျာ...အထဲဝင်တော့...မ..အပြင်မှာအေးတယ်....ညကြကျွန်တော်ဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်....အဲ့ကြသေချာရှင်းပြပါ့မယ်...နော်” ဟု တောင်းပန်သောမျက်လုံးနှင့်ကြည့်ပြီး သူမ၏ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာပြောလိုက်သည်၊ သူမကလည်း..

“ အင်း...ဟင့်...မင်းလည်းပြန်တော့...အအေးမိလိမ့်မယ်...မိုးချုပ်နေပြီ”

“ အဲ့တာဆို..မလည်းအထဲဝင်တော့..ကျွန်တော်လည်းပြန်ပြီ...ပြန်ရောက်ရင်ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်”

မဝသုန်ကားကျွန်တော်ပြောတာကိုဘာမှပြန်မဖြေတော့....သူ့အိမ်ထဲသို့ပြန်ဝင်သွားလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်း ဆိုင်ကယ်နှိုးလို့ရသွား၍ အဆောင်သို့ပြန်လာခဲ့လေသည်။

အဆောင်သို့အရောက်တွင် မိုးမိလာသဖြင့်ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲကာ အိပ်ရာထဲသို့လှဲလိုက်လေသည်၊ မဝသုန်ဖုန်းကိုဆက်ကြည့်တော့ အခုထိ blacklist မဖြည်ပေးသေး....လမ်းပျောက်သောလူတစ်ယောက်လို...ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ...ဝမ်းနည်းစွာနှင့်ပင်...မျက်နှာကြပ်အား...ငေးကြည့်မိနေလေသည်၊ အမှန်အတိုင်းတွေးကြည့်လျင်...ဒီပြသနာဖြစ်ရသည်မှာ...ကျွန်တော့်အမှားပင်...အစပိုင်းတွင် သူငယ်ချင်းလေးယောက်တတွဲတွဲနှင့် ရှိခဲ့သော်လည်း....ဟိန်းထက်နှင့်ယုပွင့်တို့အတွဲကသက်သက်ဖြစ်သွားချိန်တွင် ကျွန်တော်နှင့်စုမြတ်နိုးက အများအမြင်မှာ အတွဲလို့ထင်မှတ်ချင်စရာဖြစ်နေခဲ့လိမ့်မည်။

ကျွန်တော်နှင့်စုမြတ်နိုးကလည်း friend with benefit အနေဖြင့်သဘောတူခါစတွင် သထိထားနေထိုင်ခဲ့သော်လည်း ယခုနောကိပိုင်းတွင် နှစ်ယောက်သား အမြဲတမ်းလိုလို တပူးတွဲတွဲနှင့်နေမိကြလေသည်၊ ပြီးတော့ စုမြတ်နိုးက မေဂျာရဲ့ကွင်းဆိုတော့...မျက်လုံးတွေအများကြီးကစောင့်ကြည့်နေကြပြီး...ပါးစပ်ပေါက်တွေအများကြီးက လည်းတစ်စိတ်ကိုတစ်အိပ်လုပ်ကာပြောကြလိမ့်မည်၊ အခုတော့ဘာမှမတက်နိုင်တော့....မဝသုန်စိတ်ပြေမယ့်အချိန်ကိုစောင့်ရုံသာရှိတော့မည်ဟုတွေးရင်း စိတ်လျော့ကာ...အိပ်ပျော်သွားလေသည်။

အိပ်ရာကနိုးလာချိန်တွင် ခန္တာကိုယ်ကမအီမသာဖြစ်ပြီး....ခေါင်းခဲချငိသလို..ဖျားချင်သလိုခံစားရလေသည်၊ တစ်ကိုယ်လုံးနှုံးချိကာ...ဖျားချင်လိုခံစားလိုက်ရသည်.....မိုးမိခံပြီးဆိုင်ကယ်စီးလာတာကအပြန်...ညနေခင်းကိုအိပ်ပျော်သွား၍ဖြစ်လိမ့်မည်၊ အောက်သို့ဆင်းပြီး ထမင်းပါဆယ်ဝယ်ကာ အခန်းထဲမှာပင်စားလိုက်ပြီး ဆေးသောက်ကာ ဖုန်းပွတ်နေလေသည်၊ မဝသုန်ကတော့ ကျွန်တော့်အား facebookမှာကော block သွားချေပြီ၊ ထို့ကြောင့် newfeed ကိုပင်စိတ်မပါ့တစ်ပါပွတ်ကာ....သူများတွေတင်ထားသည်ကိုသာ လျောက်ကြည့်နေမိလေသည်၊ ထိုအချိန်တွင်..စုမြတ်နိုးဆီက...ဖုန်းဝင်လာလေသည်။

“ ဟယ်လို...အဟွတ်..မြတ်နိုးပြော”

“ ရဲမာန်...နင်နေရောကောင်းရဲ့လား...အသံအက်အက်ကြီးနဲ့”

“ အင်း..အအေးနည်းနည်းမိသွားလို့...ရပါတယ်ဘာလဲပြော”

“ အင်းနင်ငါ့ဆီကနေငှားသွားတဲ့ accounting စာအုပ်ကိုမနက်ဖြန်လာပေးပါ့လား...ငါစာပြန်လုပ်စရာရှိလို့...နင်နေမကောင်းဖူးဆိုငါလာယူလှည့်မယ်လေ”

“ အင်းရတယ်...ဟိန်းထက်က ယုပွင့်နဲ့ချိန်းထားတာရှိတယ်..သူနဲ့ထည့်ပေးလိုက်မယ်..စုမြတ်”

“ အင်း...နင်ဆေးသောက်ဦးနော်...ပိုဆိုးလာရင်ဆေးခန်းသွား”

“ အေးပါ..အေးပါ”

ကျွန်တော့်စိတ်ထဲတွင်တော့ စုမြတ်နိုးအားအကူအညီတောင်းပြီး မဝသုန်အားရှင်းပြခိုင်းရင်ကောင်းမလား...မကောင်းဖူးလားစဉ်းစားမိနေလေသည်၊ စုမြတ်နိုးကိုလည်းအားနာမိသည်။ ဒီကိစ္စက လက်ခုတ်နှစ်ဖက်တီးလို့မည်ခဲ့တာမဟုတ်သလား...သို့သော်..မဝသုန်နှင့်လည်း မပြတ်နိုင်....သူငယ်ချင်းနှင့်ချစ်သူတစ်ခုခုကိုတော့ ရွေးချယ်ရမည့်အချိန်ရောက်ရှိလာလေပြီ၊ စုမြတ်နိုးကို ငါ့အမကြီးက ငါတို့နှစ်ယောက်ကိုအထင်လွဲနေတာ..နင်ရှင်းပြပေးပါလားဟု ပြောလိုက်ချင်သော်လည်း..ပါးစပ်ကပြောမထွက်ချေ။

“ ဟယ်လို...ဟယ်လို..ရဲမာန်..ကြားလား..ငါမေးတာလည်းပြန်မဖြေဖူး”

“ အော်အင်း...ငါအတွေးလွင့်သွားလို့....ဘာလဲမြတ်နိုး”

“ နင်ဟိန်းထက်နဲ့ စာအုပ်ထည့်ပေးရင် နင့်ဆီမှာပိုနေတဲ့ calculator လေးလည်းပေးလိုက်ဦးလို့..ငါ့ဟာကပျက်သွားတာအသစ်မဝယ်ရသေးလို..ဒါပဲနော်.ရဲမာန်”

“ အင်းအင်း”

ကျွန်တော်ကစောင်ကိုထူထူခြုံ၍ ဆေးသောက်ပြီးဘာမှ မတွေးပဲ အိပ်လိုက်မည်ဟု တွေကာ အိပ်သော်လည်း အိပ်ရေးဝထားသဖြင့် တော်တော်နှင့်အိပ်မပျော်ချေ...အိပ်ရာထဲဟိုဖက်စောင်းလိုက်..ဒိဖက်စောင်းလိုက်နှင့် အတွေးဝက်ပါထဲ တဝဲလည်လည်ဖြစ်နေလေသည်၊ ခဏလောက်ကြာတော့ဟိန်းထက်က....သူ့သူငယ်ချင်းအဆောင်ကနေပြန်လာလေသည်။

“ ဟာ..သားကြီးအိပ်တော့မလို့လား...အခုမှ၇ခွဲရှိသေးတာ”

“ အင်း...ငါနေမကောင်းဖြစ်ချင်နေလို့”

“ ဟေ...အစာကောစားပြီးပြီလား...ဆေးရော”

“ စားလည်းစားပြီးပြီ..ဆေးလည်းသောက်ထားတယ်..မနက်ကြသက်သာသွားပါလိမ့်မယ်”

“ အဲ့တာဆိုလည်းပြီးတာပဲ မီးမှိတ်ပေးမယ်..ငါဟိုဘက်အခန်းထဲသွားနေလိုက်မယ်..အိပ်တော့”

အဲ့လိုနှင့် အိပ်လိုက်ရာ...ညပိုင်းကို အိပ်ပျော်လိုက်...လန့်နိုးလာလိုက်နှင့် ကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်ချေ၊ မနက်ရောက်တော့လည်း အဖျားမကျသဖြင့် ဟိန်းထက်ကိုခေါ်ပြီး ဆေးခန်းသွားပြရလေသည်၊ ဆရာဝန်ကတော့ဆေးထိုးပေးလိုက်ပြီး...သောက်ဆေးလည်းပေးလိုက်သေးသည်၊ အဆောင်ရောက်တော့ဟိန်းထက်က....

“ ငါယုပွင့်နဲ့ချိန်းထားတာရှိလို့သွားလိုက်ဦးမယ်နော်...နေ့လည်စာမင်းဘာစားချင်လဲမှာလိုက်”

“ ရတယ်..ဆေးထိုးပြီးတော့သက်သာသလိုရှိပါပြီ..ငါ့ဘာသာခနောဆန်ပြုတ်ထုတ်ပြုတ်သောက်လိုက်မယ်”

“ အင်းအင်း...ပြီးတာပဲ..ငါနောက်ကြနေပြီသွားပြီနော်”ဟုပြောကာ ထွက်သွားလေသည်။

ကျွန်တော်က မဝသုန် blacklist ထဲကနေဖြည်ပေးလိမ့်မလားဟု မျှော်လင့်ချက်ကြီးဖြင့် ဖုန်းဆက်ကြည့်သော်လည်း အော်ပရေတာမှ အမြင်ကတ်စရာအမျိုးသမီးက မအားသေးပါရှင်လို့သာ ပြန်ပြောသည်ကိုကြားရလေသည်၊ ထို့ကြောင့်အိပ်ရာထဲခွေနေပြီး ဖုန်းထဲကဇတ်ကားတစ်ကားကိုကောက်ဖွင့်ကြည့်နေလိုက်လေသည်။

နေ့လည်အရောက်တွင် ရေနွေးတည်ကာ...ဆန်ပြုတ်ပြုတ်စားပြီး ဆေးသောက်ကာ မှိန်းနေလိုက်လေသည်၊ ဆေးအရှိန်ကြောင့်ပဲလား..ညကကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်တာကြောင့်ပဲလားတော့မသိ၊ မျောနေအောင်အိပ်ပျော်သွားလေသည်၊ အိပ်ရာကနိုးလာတော့ ဖုန်းကနာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ၃ နာရီ ၄၆မိနစ် ရှိနေလေပြီ၊ ချွေးများလည်းထွက်ကာ အဖျားလည်းတော်တော်ကျသွားလေသည်၊ထိုအချိန်တွင်....ဖုန်းထဲကို မက်ဆေ့တစ်စောင်ဝင်လာလေသည်။

“ တင်းတောင်”

ဖုန်းထဲကိုဝင်ပြီးကြည့်လိုက်တော့ မဝသုန်ဖူးပို့ထားတာဖြစ်နေလေသည်၊ ဖွင့်ဖတ်ကြည့်လိုက်ရာ

“ မ..အဆောင်အောက်ရောက်နေတယ် ဆင်းလာခဲ့ဦး” 

ဟု ရေးထားတာတွေ့ရလေသည်၊ မယုံကြည်နိုင်ဖြစ်၍ ပြတင်းပေါက်ကနေလှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ကလစ်ဆိုင်ကယ်ကိုကျောမှီပြီးရပ်စောင့်နေသောသူမကိုတွေ့လိုက်ရသည်၊ ကျွန်တော်လည်းပျော်ရွှင်စွာအောက်ကိုဆင်းပြီး သူမဆီသို့ ခြေလှမ်းသွက်သွက်နဲ့လမ်းလျောက်သွားလေသည်။

“ မ...ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးရောက်လာတာလဲ” ဟု မေးရာသူမကဘာမှပြန်မပြော....ကျွန်တော့်နှဖူးကို ခြေဖျားထောက်ပြီးလက်နှင့်စမ်းကာ

“ အင်း....အဖျားတော့ကျသွားပြီပဲ...အပူငွေ့ငွေ့လေးတော့ကျန်သေးတယ်”ဟု သူမကိုယ်သူမစကားပြောနေသလိုရွတ်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ မ...ကျွန်တော့်ကိုစိတ်ဆိုးပြေသွားပြီပေါ့နော်”ဟုမေးရာသူမက

“ အင်း...မနက်ကမင်းသူငယ်ချင်းငါ့ဆီလာပြီးရှင်းပြသွားတယ်...ငါ့အမှားလည်းပါပါတယ်.... မောင့်ကို မောင်နဲ့အရွယ်တူအတန်းတူနဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ ဖြစ်သွားပြီးတော့ မကိုထားခဲ့မှာကိုအမြဲတွေးကြောက်နေမိတာ.....အဲ့ဒီ့သတင်းလည်းကြားကော မ...အရမ်းလန့်သွားပြီး အရမ်းစိတ်ဆိုးသွားမိလို့ပါ”

“ အင်း...မောင်လည်းနောက်ဆို အနေအထိုင်ဆင်ခြင်ပါ့မယ်...နော်”

“ ဒီတစ်ခေါက်တော့ခွင့်လွှတ်လိုက်မယ်....နောက်တစ်ခေါက်ကြ နောက်ရည်းစားရတာ ဟုတ်ဟုတ်မဟုတ်ဟုတ် အခုလိုသတင်းထွက်လာလို့ကတော့ အပြတ်ပဲနော်” ဟုပြောကာ ကျွန်တော့်လက်မောင်းအားလက်သီးနှင့်အသာလေးထုလေသည်၊ ကျွန်တော်ပ ပလီပလာဖြင့်

“ အား...နာတယ်မရဲ့...နေမကောင်းဖြစ်ထားလို့ အသားတွေနာနေတာ”

“ ဟင်..ဟုတ်လား...ဆောတီးနော်”ဟုပြန်ပြောတာ လက်သီးကိုပိုအားထည့်၍ ရင်ဘတ်ကိုထုလေတော့သည်။

“ အင်...အင်...ဘုတ်..ဘုတ်..ဆိုးချင်ဦး”

ကျွန်တော်က သူမကိုပုခုံးကနေဆွဲပြီးရင်ခွင်ထဲသို့..တင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်လေသည်၊ သူမကအစကရုန်းသော်လည်း နောက်တော့ငြိမ်ကြသွားလေသည်။ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲကိုသူမမျက်နှာလေးအပ်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေးရပ်နေလေသည်၊ ဘယ်သူစကားမပြောပဲဖက်နေတာ ၅မိနစ်လောက်ပင်ကြာသွားလေသည်၊ ကျွန်တော်ကစ၍

“ မ..ကိုချစ်တယ်”ဟုပြောလိုက်ရာ သူမကလည်း ကျွန်တော်နောက်ကျောကိုလက်ဝါးဖြင့်သပ်၍

“ မ..လည်းမောင့်ကိုချစ်ပါတယ်...ချစ်လို့ပဲအခုလိုသဝန်တိုမိတာပေါ့” ဟုပြန်ပြောလေသည်..ပြီးနောက်သူမကပင်

“ ကဲ...လူကိုလွှတ်အုံး လမ်းဘေးကြီးမှာ..သူများတွေကြည့်နေလိမ့်အုံးမယ်”

“ လာ...မောင်...ဟိုနားကတမာပင်အောက်ကကွတ်ပျစ်မှာထိုင်ရအောင်...မောင့်ဖို့ ကြက်သားပေါင်းအရည်လုပ်လာခဲ့တယ်....မောင်ညနေစာမစားရသေးဖူးမလား”

“ အင်းမစားရသေးဖူး...အခုမှနိုးတာ..အိပ်နေတာ...အခုထိအိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတုံး”ဟုပြောကာ ကွတ်ပျစ်ပေါ်တွင်ထိုင်နေသောသူမပေါင်ပေါ်သို့ ခေါင်းတင်ပြီးလှဲအိပ်လိုက်လေသည်။

“ မောင်....အပျင်းကြီးမနေနဲ့ကွာ...ထဦး...ကြက်ပေါင်းဟင်းရည်တွေအေးကုန်တော့မယ်..ထ”ဟု ပြောကာ ကျွန်တော့်နဖူးအားဖွဖွလေးနမ်းလိုက်လေသည်။

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ...ထပါပြီ”

ကျွန်တော်က အိပ်နေရာမှ ထထိုင်ပြီး သူမချက်ပြုတ်လာသော ကြက်ပေါင်းဟင်းရည်ကို ဂျိုင့်ထဲကနေ အပြောင်စားပြီးအရိုးတွေပါမကျန်ကိုက်လိုက်လေသည်၊ မဝသုန်နှင့်လည်းပြန်ပြီးအဆင်ပြေသွားပြီဖြစ်၍ စိတ်အခြေအနေပိုမိုကောင်းမွန်လာကာ......ခန္တာကိုယ်ကလည်း လန်းဆန်းလာလေသည်၊ သူမက

“ အပြင်မှာလေတိုက်တယ်...မောင်.. အထဲဝင်တော့ အဖျားကသက်သာကာစရှိသေးတယ်...မလည်းပြန်တော့မယ်...အလုပ်တွေရှိသေးတယ်”

“ အင်းပါ..မ..ကျေးဇူးပဲနော်”

“ ရပါတယ်ကွာ...လိမ္မာရင်မင်းအတွက်ချည်းပဲ...ခစ်ခစ်..မ..ပြန်ပြီနော်...ညနက်တဲ့ထိလည်းမနေနဲ့ဦး..ပြန်ရောက်ရင်ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်..သွားပြီနော်”

“ ဟုတ်ကဲ့”

မဝသုန်ပြန်သွားတာကိုကြည့်ပြီးခဏတွင် ကျွန်တော်လည်း အဆောင်အခန်းထဲသို့ ပြန်လာခဲ့လေသည်၊ အခန်းထဲရောက်တော့ စားပွဲပေါ်ကိုကြည့်မိလိုက်သောအခါ စုမြတ်နိုးကိုပြန်ပေးရမည့် မှတ်စုစာအုပ်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်....ဟုတ်သားပဲ...ဟိန်းထက်နဲ့ထည့်ပေးမယ်ဆိုပြီးမေ့သွားတာ..ဟိန်းထက်ကလည်းနောက်ကြနေလို့ဆိုပြီး အမြန်လစ်သွားတော့မပြောလိုက်ရဖူး....ငါပြန်သွားပေးမှပါဆိုပြီးတော့ အဖျားလည်းကျသွားတာနဲ့ စာအုပ်နဲ့ calculator ကို ဆိုင်ကယ်toolbox ထဲထည့်ပြီး စုမြတ်နိုးအဆောင်သို့ ခြေဦးတည်လိုက်လေသည်။

သူမအဆောင်ရှေ့ရောက်သောအခါတွင် သူမတို့မိန်းခလေးသူငယ်ချင်းတစ်စုက အဆောင်ရှေ့က အုတ်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်းဟွန်းတစ်ချက်တီးပြီး စုမြတ်နိုးအားလက်ပြခေါ်လိုက်လေသည်၊ သူမအနားရောက်လာတော့ကျွန်တော်က

“ စုမြတ်နင်မနက်က..ငါ့အမကြီးဆီသွားလိုက်တာလား”ဟုမေးလိုက်တော့သူမကပြုံးပြကာ

“ အေးဟုတ်တယ်...ငါတို့ကိုအထင်လွဲနေတယ်ထင်လို့သွားရှင်းပြလိုက်တာ...နင်ကငါ့ကိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမှမပြောတာ”

“ ငါလည်းပြောမလို့ပဲ...နင့်ကိုအားနာနေလို့”

“ ငါအစကတည်းကပြောသားပဲ...အဲ့လိုဖြစ်လာခဲ့ရင်ရှင်းပေးပါမယ်လို့...အခုကဘာလဲ စာအုပ်လာပေးတာလား”

“ အေးဟုတ်တယ်ရော့...ငါ့ရဲ့တွက်စက်အပိုပါယူလာခဲ့ပေးတယ်”

ရုတ်တရပ်ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦးကြားထဲတွင် လေစိမ်းတစ်ခုတိုက်ခတ်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်၊ သူမကဟန်ဆောင်ပြုံးတစ်ခုကိုလုပ်ပြုံးကာ

“ စာအုပ်ပဲပေးတော့..တွက်စက်ကတော့အဆောင်က အမကြီးဆီကနေတောင်းလိုက်တော့မယ်...ကျေးဇူးနော်..ရဲမာန်”

“ ဒါနဲ့နင်..ငါတို့ကိစ္စကိုဘယ်လိုသိသွားတာလဲ”

“ နင့်အမကြီးက ဟိုတစ်လောကယုပွင့်ဆီဖုန်းဆက်ပြီး ငါနဲ့နင်နဲ့အကြောင်းကိုလှမ်းမေးနေတာ၊ ငါကအဲ့ကတည်းကစိတ်ထင့်နေတာ...မနေ့က ယုပွင့်တို့အတွဲနဲ့တွေ့တော့ ဟိန်းထက်က ရဲမာန်မြို့ထဲကပြန်လာပြီးဖျားနေတာ...သူ့ဆရာမလေးကဖုန်းမကိုင်တာတစ်ပါတ်လောက်ရှိပြီ.....ပြသနာတက်နေတယ်ထင်တယ်လို့ပြောလို့...ငါလည်းမနေနိုင်တာနဲ့....ယုပွင့်ဖုန်းထဲကနေ ဖုန်းနံပါတ်ကိုကြည့်ပြီး ဖုန်းဆက်ပြီးတော့ မြို့ထဲကိုငါကိုယ်တိုင်သွားရှင်းပြလိုက်တာ”

“ အေးပါ..ကျေးဇူးပါပဲဟာ..ငါဘာပြောရမှန်းတောင်မသိတော့ဖူး”

“ အင်း...ဒါနဲ့ နင့်ကို viber မှာငါ message ပို့ထားတယ်...အဆောင်ရောက်ရင်ဖတ်ကြည့်လိုက်....ငါအထဲဝင်တော့မယ်နော်” 

ဟု ပြောပြီး အဆောင်ထပြန်ဝင်သွားလေသည်။ အဆောင်ပြန်ရောက်တော့ ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်ချလိုက်ကာ အင်တာနက်ဖွင့်ပြီး viber ထဲသို့ဝင်လိုက်လေသည်၊ တုန်.....တုန်...တုန်...တုန်...တုန် အသံတွေမြည်ပြီး စုမြတ်နိုးပို့ထားသော messages များတရစပ်ကျလာလေသည်၊ သူမပြောထားသည်မှာ....

“ ရဲမာန်....ငါပြောချင်တာတစ်ခုရှိတယ်...ဘယ်ကစပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ဖူး”

“ အခုလိုနင်နဲ့နင့်အမကြီးတို့ ပြဿနာဖြစ်သွားတာ ငါ့ရဲ့ လောင်းရိပ်လည်းမကင်းဖူးလို့ ခံစားရတယ်....အခုနောက်ပိုင်းနင့်ကိုငါတအားတွယ်ကပ်မိသလိုဖြစ်သွားတယ်....sorry ပါဟာ”

“ ငါတို့နှစ်ယောက် အခုလို sex partner အဖြစ်ဆက်ဆံရေးကို အဆုံးသတ်လိုက်ကြရအောင်ဟာ.....စတွေ့ကာစလို့ မေးထူးခေါ်ပြောသူငယ်ချင်းအနေနဲ့ပဲငါပြန်နေချင်တယ်......နင့်ကိုလည်းငါအားနာမိတယ်”

“ အခုလိုဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ရတာ နင်တို့အတွဲပြဿနာဖြစ်သွားတာလည်းပါတယ်၊ နောက်ပြီးတော့ နင့်အမကြီးနဲ့သွားတွေ့လိုက်ရတော့...ငါတစ်ခုကိုနားလည်သွားတယ်”

“ အဲ့တာက ရဲမာန်ဆိုတဲ့နင့်ကို...ငါမပိုင်ဖူးဆိုတာပဲ၊ ငါကလည်းအရူးပါပဲ......ငါကသံယောဇဉ်တွေ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကို တွယ်ငြိမိမှာဆိုးလို့ ရည်းစားမထားပဲနေတာ....အခုတော့ အိပ်ရာပေါ်မှာနင်နဲ့အတူနေကြရင်း နင့်ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်တဲ့စိတ်ဖြစ်မိသွားတယ်....sex patner လို့ခေါင်းစဉ်တပ်ထားပေမယ့်....ငါ့အတွင်းစိတ်ထဲကတော့ partner တစ်ယောက်ထပ်ပိုပြီး နင့်ကိုမြင်နေမိတယ်...ဒီထက်ကြာလာရင်ငါနင့်ကိုချစ်မိသွားလိမ့်မယ်....အခုကတည်းက ငါတို့အဆုံးသတ်လိုက်တာကောင်းပါတယ်”

“ ငါတွေးမိတာက ငါတောင် နင့်ကို လက်လွတ်ရတော့မှာတွေးမိတဲ့ အခိုက်မှာ ဝမ်းနည်းသွားသလိုခံစားချက်ဖြစ်မိသွားတယ်....နင့်ရဲ့ချစ်သူအမကြီးဆို ငါ့ထက်အဆပေါင်းများစွာခံစားရမယ်ဆိုတာ မိန်းခလေးချင်းကိုယ်ချင်းစာမိပါတယ်....နင်သူ့ကိုတန်ဖိုးထားပါ..ငါပြောချင်တာတော့ဒါပဲ”

“ နောက်ဆုံးတစ်ခုပြောချင်တာကတော့ ..နင်နဲ့အတူနေခဲ့ရတဲ့အချိန်တွေမှာ ငါပျော်ရွှင်ခဲ့ရပါတယ်....သူငယ်ချင်းတစ်ဦးလိုကော....လိင်ဆက်ဆံဖော်တစ်ဦးအနေနဲ့ကော...ဒါပဲဟာ..ငါပြောတာရှည်သွားပြီ၊ ငါ့ကိုတွေ့ရင်အရင်လိုပဲ မေးထူးခေါ်ပြောဆက်ဆံပေးပါ.....ဒါကတော့နင့်သဘောပါပဲ😊😊😊 ပျော်ရွင်ပါစေသူငယ်ချင်း”

စုမြတ်နိုးပို့ထားတဲ့ message ကို ဖတ်ပြီးတော့ ဘာပြန်ပြီးပို့ရမလဲတောင်မသိတော့တာကြောင့်....နင့်ဆုံးဖြတ်ချက်အတိုင်းပဲပေါ့ဟာ....ငါလည်းပျော်ခဲ့ရပါတယ် လို့ပဲ ပြန်ပို့ပြီး သူမနဲ့ conversation တစ်ခုလုံးကို phone screen ကိုဖိပြီး delete လုပ်လိုက်လေတော့သည်။

ဒီလိုနဲ့ပဲ ကြာလာတော့ စုမြတ်နိုးနှင့်ကျွန်တော်နဲ့ကြားထဲ ဆက်ဆံရေးကအေးစက်သွားသလောက်....မဝသုန်နှင့်ကျွန်တော်နှင့်ကြားထဲသံယောဇဉ်ကတော့ ပိုမိုနက်ရှိုင်းလာလေသည်၊ မုန်တိုင်းပြီးသွားတဲ့အခါ....ကောင်ကင်ပြာကြီးကကြည်လင်ပြီးတော့ အခါတိုင်းထက်ပိုပြီးတောက်ပသလိုပဲ။ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ပြသနာဖြစ်ပြီးနောက်ပြန်အဆင်ပြေသွားချိန်မှာ အရင်ကထက်ပိုချစ်မဝဖြစ်နေကြသည်၊ အားလပ်ရက်တိုင်းသူမနှင့်သွားတွေ့သလို ကြားရက်တွေထဲလည်း အတန်းချိန်သိပ်မရှိဖူးဆိုလျင်ညနေခင်းများတွင် သူမနှင့်ချိန်းတွေ့ပြီးအချိန်ဖြုန်းလေ့ရှိလေသည်၊ ယခုရက်ပိုင်းတွင်တော့ ချိန်းတွေ့သည့်အစီအစဉ်များကို ခေတ္တရပ်ထားရသည်၊ ဘာကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်တော်ကစာမေးပွဲနီးကပ်လာသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

စာမေးပွဲတွင်းတော့ အခါတိုင်းလိုပဲ အဆောင်ကအခန်းတွင်ကျက်လိုက်...ကျောင်းဝန်းထဲခြေဆန့်လိုက်ဖြင့် ယောင်ပေပေလုပ်ကာ ကျက်ရလေသည်၊ တစ်ခါတစ်ရံသူငယ်ချင်းအဖွဲ့များနှင့် အတူတွက်ကြသည့်အခါလည်းရှိသည်၊ ထိုအခါမျိုးတွင် စုမြတ်နိုးကအရင်ကလိုအဖွဲ့ထဲပါမလာတော့ပဲ ကျွန်တော့်အားရှောင်နေလေတော့သည်၊ တစ်ခါတစ်ရံလမ်းမှာတွေ့ရင် ကျွန်တော့်ကိုတော့တစ်ချက်တစ်ချက်ပြုံးပြလေ့ရှိသည်၊ ဟိန်းထက်နှင့်ယုပွင့်တို့အတွဲက မေဂျာမတူသော်လည်း ကျောင်းဝန်းထဲစာအတူလုပ်ကြသည်...တစ်ခါတစ်ရံပျင်းလာလျင် သူတို့အတွဲနားသွားပြီး လူရှုပ်လုပ်ကာ စာသွားလုပ်လေသည်။

စာမေးပွဲမရောက်မှီစာလုပ်ရသည့်အပတ်များတွင် မဝသုန်နှင့်ဖုန်းဆက်သည့်အချိန်ကျဲလာလေသည်၊ သူမကဖုန်းသိပ်မဆက်ရန်...စာပဲကောင်းကောင်းလုပ်ရန်မှာကြားလေသည်၊ တစ်ခါတစ်ရံနေမကောင်းဖူးဟုပြောကာ ဖုန်းကိုစောစောချလေ့ရှိလေသည်၊ သူမနှင့်မတွေ့တာလည်း သုံးပတ်လောက်ကြာပြီဖြစ်လေသည်.....တစ်ခုခုတော့မူမမှန်တော့....အခုရက်ပိုင်း ဖုန်းဆက်သည့်အခါမျိုးတွင် အသံဝင်နေသည့်အသံဖြင့် ဖုန်းပြောလေ့ရှိသည်...ကျွန်တော်က နေမကောင်းဖူးလား...ဘာဖြစ့်လို့လဲဟု မေးတော့လည်း ရေရေရာရာပြန်မပြော....အအေးမိသလို..နှာစေးသလိုဖြစ်ကြောင်းသာပြန်ပြောလေသည်၊ သူမနှင့်ဖုန်းပြောလျင် သူမကယခင်ကလိုတီတီတာတာလျောက်မပြောတော့...ကျွန်တော်ပြောသမျှကိုသာ အင်း..အင်း နဲ့သာထောက်ခံနေလေသည်၊ သေချာတယ်...တစ်ခုခုတော့ဖြစ်နေပြီ...ကျွန်တော်စာလုပ်ရတာမဖြောင့်တော့....ထို့ကြောင့်သူမအားမည့် အားလပ်ရက်တွင် မြို့ထဲသို့ထွက်ခဲ့လေသည်။

သူမနေထိုင်ရာ ခြံဝန်းရှေ့သို့အရောက်တွင် ကျွန်တော်ရောက်နေကြောင်းဖုန်းဆက်လိုက်ရာ သူမက အိမ်နေရင်းအဝတ်အစားဖြင့်ထွက်လာတွေ့သည်၊ မဝသုန်မျက်နှာက ဖြူဖျော့ဖျော့လေးဖြစ်နေပြီး ငိုထားသည်လား...အိပ်ရေးပျက်သည်လားမသိ....မျက်လုံးများကမို့အစ်နေလေသည်၊ သူမက..

“ မောင်...မြို့ထဲဘာလာလုပ်တာလဲ...စာတွေကတော်တော်ပိုင်နေလို့လား” ဟုဆူလေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ မဟုတ်ပါဖူး..ရသင့်သလောက်တော့ရပါပြီ....စာလုပ်ရတာငြီးငွေ့လို့ အခုကစိတ်ပြေလက်ပျောက်ဆိုင်ကယ်စီးလာတာပါ”

“ အင်း...မ..ရုပ်ဆိုးနေလား...ဘာမှတောင်မလုပ်ခဲ့ရဖူး....မုန့်သွားစားမလား”

“ အင်း...နည်းနည်းပေါ့...မုန့်မစားတော့ဖူး..ကန်ဘောင်ခဏသွားကြရအောင်”

“ အဲ့တာဆို...မ..အဝတ်လဲလိုက်အုံးမယ်”

“ မလဲနဲ့တော့...လာတက်”

မိတ္ထီလာကန်ဘောင်သို့ ဆိုင်ကယ်ပတ်စီးပြီး လူရှင်းသည့်တစ်နေရာတွင် ဆိုင်ကယ်ကိုရပ်ကာ ကန်ဘောင်ပေါ်တွင်နှစ်ယောက်အတူထိုင်လိုက်ကြလေသည်၊ သူမကအခါတိုင်းထက်ပိုပြီးတိတ်ဆိတ်နေလေသည်...ကန်ရေပြင်ကို ဖြေးညင်းစွာကြည့်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကဘယ်ဖက်လက်ဖြင့် သူမ၏ပုခုံးကိုကိုင်ပြီးဆွဲဖက်ကာ သူမပုခုံးလေးကိုလက်ဖြင့်အသာပွတ်ပြီး အားပေးနေလေသည်...သူမကလည်း ကျွန်တော့်ပုခုံးပေါ်ခေါင်းလေးအသာမှီတင်ထားလေသည်၊ ကျွန်တော်ကပင်စ၍...

“ မ...အခုတလောဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ...အလုပ်မှာအဆင်မပြေဖူးလား..နေမကောင်းတာလား....မ..ကိုကြည့်ရတာအားသိပ်မရှိသလိုပဲ”

“ မဟုတ်ပါဖူး”

“ အင်း...မ..တစ်ခုခုပြောစရာရှိရင် မောင့်ကိုပြောလို့ရတယ်နော်...မောင်နားထောင်ပေးမယ်”

“ အင်း...မရှိပါဖူး...မ..ဘာမှမဖြစ်ပါဖူး”

“ မရယ်...မောင်ကကလေးလား...မညာစမ်းပါနဲ့....ရင်ထဲရှိတာပြောလိုက်...မ..ကအခုလိုဖြစ်နေတော့ အမှန်တိုင်းပြောရင်မောင်လည်း စာကိုဖြောင့်ဖြောင့်လုပ်လို့မရဖူးဖြစ်နေတာ”

“ အင်း...မ..အိမ်နဲ့ပြသနာဖြစ်တာပါ...ဘာမှမဟုတ်ပါဖူး”

“ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”

“ အိမ်တွင်းရေးပြဿနာပါ...ဘာမှမဟုတ်ပါဖူး...အမေတို့က သူတို့ဘက်ကပဲတွေးပြီးတော့ မ..ဘက်ကိုမတွေးပေးကြဖူး..မ..ကသေချာရှင်းပြတော့လည်းနားမထောင်ပဲ ဆူငေါက်နေတာ”

“ အင်း...ဘာဖြစ်တာလဲလို့”

“ ဘာမှ မဟုတ်တော့ပါဖူး မောင်ရယ်....သူတို့ဖြစ်ချင်တဲ့ဟာတွေ လုပ်ချင်နေကြတာ....ရွတ်..ရွတ်...အင်း....အီး...အင်း”

ကျွန်တော့်ကိုမဝသုန်ကဘာမှဆက်မပြောတော့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲသို့ ခေါင်းလေးအပ်ကာ ငိုနေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကလည်း သူတစ်ပါးအိမ်တွင်းရေးဆိုတော့ ထပ်မမေးမိတော့...အငိုသန်သော ကျွန်တော့်ရဲ့နေကြာပန်းလေးကိုသာ နောက်ကျောကိုဖွဖွလေးပွတ်ပေးပြီး ချော့မြူနေပေးလေသည်၊ ငိုနေတာအချိန်အတော်ကြာသွားတော့ သူမအငိုရပ်သွားလေသည်၊ မျက်နှာပေါ်မှာလည်း မျက်ရည်စတွေကော....နှာရည်တွေလည်းထွက်ချင်နေတာကို နှာခေါင်းကိုတရှုံ့ရှုံ့လုပ်ပြီး ကလေးများလိုထိန်းထားလေသည်၊ သူမကိုကြည့်ပြီးကျွန်တော်ရယ်ချင်သွားလေသည်....သို့သော်မရယ်ရက်...သူမစလင်းဘတ်အိတ်ထဲက wet tissue ကိုထုတ်ကာသူမ၏မျက်နှာကို သန့်ရှင်းပေးလိုက်လေသည်။

ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲခေါင်းစိုက်ငိုပြီးသွားသောအခါတွင် သူမကရင်ဖွင့်လိုက်ရလို့လား...ငိုလိုက်ရလို့လားတော့မသိ...အခါတိုင်းလိုပြန်လည်ပြုံးရွင်လာလေသည်၊ ကျွန်တော့်ကိုလည်း စာကောင်းကောင်းလုပ်ဖို့ဆရာလုပ်လိုက်....သူတို့ရုံးကဘယ်သူကဘယ်လိုဘယ်ညာနှင့် စကားတွေဖောင်ဖွဲ့ပြောနေလေသည်၊ ကျွန်တော်ကတော့မကြားတစ်ချက်ကြားတစ်ချက်....သူမ ပျော်ရွှင်နေသောမျက်နှာကိုမြင်တွေ့ရသည်မှာ စိတ်ချမ်းသာရလေသည်၊ သူမ၏ဝင်းလဲ့သွားသော မျက်နှာလေးက....မိုးတွေသည်းထန်စွာရွာသွန်းပြီးသကာလ...သက်တန့်တစ်စင်းပေါ်လာသလိုပင်..🌈🌈🌈။

မဝသုန်က စကားတွေပြောနေရင်းနှင့်တစ်ခုခုကိုသတိရသွားသည့်ဟန်ဖြင့် ကျွန်တော့်ဘက်ကိုလှည့်ကာ ကျွန်တော့်ပေါင်ကိုခက်ဆတ်ဆတ်လေးတစ်ချက်ရိုက်ပြီးတော့......

“ ဖတ်...”

“ မောင်...သိလား..မ..ပြောစရာရှိတယ်”

“ ရိုးရိုးပြောလည်းရပါတယ်မရယ်.....လူကိုလန့်သွားတာပဲ”

“ အင်းပါ....မောင်စာမေးပွဲဘယ်နေ့ပြီးမှာလဲ”

“ နောက်လ...၂၄ရက်နေ့လောက်ထင်တာပဲ...စာမေးပွဲအချိန်စရင်းတော့ မထွက်သေးဖူး ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ မ.နဲ့အတူခရီးသွားကြရအောင်လေ...မ.ကဒီလထဲစုကြေးငွေရမှာ...ဟဲဟဲ ကလောမြို့ဘက် ငါးရက်ခြောက်ရက်လောက်အတူသွားကြရအောင်လေ....မောင့်အိမ်ကို ခရီးသွားမယ်တစ်ချက်ပြောကြည့်လေ..ရတယ်မလား”

“ အင်းးး...မောင်ကရပါတယ်...အိမ်ကို ဘော်ဒါတွေနဲ့သွားမယ်ပြောပြီးတော့ မုန့်ဖိုးပါတောင်းလိုက်လို့ရတယ်...မ..ကအဆင်ပြေလို့လား..ခွင့်ရက်ရလို့လား”

“ မ..စုထားတဲ့ခွင့်ရက်တွေရှိတယ်..စနေတနဂ်နွေနဲ့ဆက်ပြီးယူလိုက်မယ် မောင်အဆင်ပြေရင်သွားကြတာပေါ့...နှစ်နှစ်ပြည့်ကို ကလောမှာလုပ်ကြမယ်လေ”

“ မောင်ကတော့ အတိုင်းအထက်အလွန်ပဲ....မ.ဘက်ကရောဖြစ်ရဲ့လား မောင်နဲ့နှစ်ယောက်ထဲသွားဖို့ မရဲ့အိမ်ကိုရောဘယ်လိုပြောမှာလဲ”

“ အိမ်ကိုခေါက်ထားလိုက်စမ်းပါ....ဒီအရွယ်အထိသူတို့ဖြစ်နေချင်တဲ့အတိုင်းနေပေးခဲ့ပြီးပြီ.... ဒီတစ်ခေါက်တော့ မ ဆန္ဒရှိတဲ့အတိုင်းလုပ်ကြည့်ချင်တယ်....မောင်နဲ့သွားမှာပဲဟာ နှစ်ယောက်ထည်းလည်းဘာဖြစ်တုံး..မကြောက်ပါနဲ့မောင်ရယ်...မတာဝန်ယူမှာပါ...ခစ်ခစ်..သူကကြောက်ရတယ်ရှိသေး”

“ ဟုတ်ပါပြီ..အဲ့တာဆိုသွားကြတာပေါ့...အဲ့လိုမှန်းသိ စောစောကတည်းကပိုက်ဆံကြိုစုပါတယ်....အိမ်ကတော့တစ်ပုံးလောက်တော့တောင်းလို့ရတယ်”

“ ရတယ်...မောင်က စာမေးပွဲကောင်းကောင်းဖြေဖို့ပဲ မ..ကငွေရေးကြေးရေးခြေသလုံးမွှေးပဲ...အဲ့လယ့်”

“ အဲ့တာဆိုပြန်ကြရအောင်လေ...နေတောင်စောင်းနေပြီ...ကျွန်တော်လည်း သပြေဝအထိပြန်ရအုံးမှာ”

“ ထမင်းစားသွားပါလား...မတို့နားက...ချစ်တီးထမင်းဆိုင်စားကောင်းတယ်”

“ အို...ဂေ...သွားကြတာပေါ့”

ထို့နောက်နှစ်ယောက်သား ချစ်တီးထမင်းဆိုင်တွင် ထမင်းအတူစားကြပြီး....သူမအားပြန်ပို့ကာ...အဆောင်သို့ပြန်လာခဲ့လိုက်လေသည်။

မဝသုန်နှင့်ခရီးအတူထွက်ရမည်ကို သိရှိပြီးသည့်နောက်တွင် ယခင်ကကြောက်နေခဲ့သော စာမေးပွဲကို မြန်မြန်သာပြီးစေချင်တော့လေသည်...ဟီဟီး၊ စာကျက်နေရင်းစိတ်တွေလွင့်သွားသည့်အခိုက်တွင် ခရီးသွားပြီးတည်းခိုခန်းတည်းလျင်..နှစ်ယောက်ခန်းယူပြီးအတူတူအိပ်ကြမှာလား....ဇာတ်လမ်းမသန်းတွေရောဖြစ်နိုင်လား...ဟုအမျိုးမျိုးစိတ်ကူးယဉ်ကြည့်နေမိလေသည်၊ အမှန်တကယ်တော့မဝသုန်က သူ့ချိုဗူးကြီးကိုတောင် အသားကိုတိုက်ရိုက်ပေးကိုင်သည်မဟုတ်....ကုတင်ပေါ်သို့ရောက်မည့်ကိစ္စကတော့ အဝေးကြီးလိုသေးသည်ဟုထင်မိသည်၊ တစ်ဖက်ကလည်း မျှော်လင့်ချက်ကြီးဖြင့်....ဟဲဟဲ...ခင်ဗျားတို့ဆိုလည်းတွေးမိမှာပဲမလား....အောက်မြန်မာနိုင်ငံဖက်သို့နယ်မြေချဲ့ထွင်ခွင့်ရမလားပေါ့ဗျာ၊ မဝသုန်ကအခုတစ်ခေါက် အိမ်နဲ့ရန်ဖြစ်ပြီးတော့ သူလုပ်ချင်တာတွေကိုမထိန်းချုပ်ပဲလုပ်တော့မှာဆိုတော့....ကိုယ်ကမီးလောင်ရာလေပင့်ပေးရုံပေါ့..ငိငိ။

ဒါပေမယ့်လည်း..ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်း sex ကိစ္စကိုတခြားသောယျောက်ကျားလေးတွေလိုအတင်းလုပ်မယူချင်ဖူးဗျ၊ သိတယ်မလား.....နှစ်ယောက်လုံးစိတ်တူကိုယ်တူဖြစ်မှကိုယ်တွေကသဘောကျတာ...မဟုတ်ရင် တစ်ဖက်ကသစ်တုံးကြီးလိုမလှုပ်မယှက်ကြီးနဲ့ဆို တော်တော်ဖီးကျဲတယ်ဗျ၊ သို့ပေမယ့် မြန်မာနိုင်ငံမှာကြတော့ အငယ်ကတည်းကအကြောက်တရားနဲ့ခြောက်ခံထားရတဲ့မိန်းခလေးတွေကျတော့ လက်ပေါက်ကပ်သဗျာ...မဝသုန်လိုလူမျိုးတွေပေါ့......အပျိုမှေးမရှိတော့ရင် တန်ဖိုးကျသွားတော့မှာလိုလို..ဘာလိုလိုပေါ့ဗျာ၊ သနားဖို့လည်းကောင်းတယ်ဗျ...သူတို့က လိင်ကိစ္စဆိုရင် ယျောက်ကျားလေးတွေဖက်ကအသာစီးရတယ်လို့ပဲတွေးထင်ကြတာ....ဒီနိုင်ငံမှာက sex educationသိပ်မရှိတာလည်းပါမပေါ့....ထားပါတော့၊ အဲ့ဒိလိုအမျိုးသမီးတွေကိုကြတော့ ဒီတိုင်းဂျန်းတန်းမင်းပီသစွာထိုင်စောင့်နေလို့ကတော့ သစ်တုံးလိုခန္တာကိုယ်တောင်...မဂ်လာဆောင်ပြီးမှရမယ်မှတ်။

ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့ရဲ့စီနီယာတွေပြောသလို နည်းနည်းချင်းသင်ပေးရတာပေါ့....တစ်နေ့တစ်လံ..ပုဂံဘယ်ပြေးမလဲပေါ့ဗျာ..ဟဲဟဲ...လက်ဖက်ကောင်းစားချင်မှတော့ပလောင်ကြီးတောင်တက် နှေးတာ သည်းခံရမှာပဲဗျ၊ မဝသုန်ကိုတော့ကျွန်တော်က ချိုဗူးကိုင်တဲ့အဆင့်ကနေ မတက်သေးဖူးဗျ၊ ဒါတောင် ပထမဆုံးတစ်ခေါက်တုံးကပဲ ကောင်းကောင်းအရသာခံလိုက်ရတယ်၊ နောက်အခါများကြတော့ ဘော်လီပေါ်အဝတ်ထပ်ဆိုတော့ ဆားမပါတဲ့ဟင်းတစ်ခွက် လိုပေါ့ရွတ်ရွတ်ကြီးဗျ၊ ကျွန်တော်ကသူ့ကိုချစ်လို့သာအတင်းအကြပ်မလုပ်ယူတာ....ယျောက်ကျားပဲဗျ...မလိမ်တန်းပြောရရင်တော့ အကုန်လိုချင်တာပဲ၊ ဒီတစ်ခေါက်ခရီးမှာတော့ အဆင့်နည်းနည်းလေးတက်ကြည့်မယ်လို့စိတ်ကူးသဗျ...ဟဲဟဲ😁။ ( ပရိတ်သတ်ကြီးတို့လည်းကံကောင်းအောင်ဆုတောင်းပေးကြပါဦး )

ဒီလိုနဲ့ ရက်တ္တပတ်သုံးပါတ်လောက် လိမ်ဖယ်လိမ်ဖယ်နဲ့ စာလုပ်ပြီးတော့ ထုံးစံအတိုင်းရသလိုလိုမရသလိုလိုနဲ့ ဖြေခဲ့တာပေါ့ဗျာ၊ နောက်ဆုံးဘာသာဖြေပြီးတဲ့ ညကြတော့ ပျော်ရွင်စွာ....လေတချွန်ချွန်ဖြင့် ခရီးဆောင်အိတ်တစ်ဖြစ်လည်း ကျောပိုးအိတ်ထဲကို အဝတ်တွေထည့်နေလေသည်၊ ဟိန်းထက်ကကျွန်တော့်ကိုကြည့်ကာ...

“ သားကြီး...ဒီတစ်ခေါက်အိမ်ကိုအစောပြန်တော့မှာလား....အမေ့ကိုလွမ်းနေပြီလားဟ..မင်းအမကြီးနဲ့တောင်သွားမတွေ့တော့ဖူးလား”

“ မဟုတ်ဖူး...ငါခရီးထွက်မလို့...အိမ်မပြန်ခင်”

“ ဘယ်နေ့သွားမှာလဲ”

“ မနက်ဖြန်ဒီလိုအချိန်ညကားစီးရမှာ”

“ ဘယ်သူတွေနဲ့သွားမှာလဲ..အိမ်နဲ့လား...မင်းကစိတ်ဓာတ်ပါပဲကွာ...ငါ့ကိုတောင်မခေါ်ဖူး”

ကျွန်တော်က...ငါခူပြုံးပြုံးပြလိုက်ပြီး.....

“ မဝသုန်နဲ့သွားမှာ...ဟဲဟဲ...မင်းကိုခေါ်လို့မရလို့မပြောတာပေါ့ကွ”

“ ဘာလို့မရ....အဲ...မင်းတို့နှစ်ယောက်ထဲသွားကြမှာလား”

“ ဟုတ်တယ်သားကြီး...ငါ့ကံဇာတာတွေတက်ပြီနဲ့တူတယ်”

“ အင်း...ကောင်းတော့ကောင်းတာပေါ့...ဆရာမရဲ့ရေချိန်နဲ့ဆိုရင်သိပ်တော့မူမမှန်ဖူးနော..ငါ့ကောင်”

“ ဒီလိုမူမမှန်တာတော့ကြိုက်တယ်ဟေ့....မင်းကမနာလိုနေတာလား”

“ မဟုတ်ပါဖူး..ငါတို့လည်းမနက်ဖြန်နှုတ်ဆက်ပွဲလုပ်ကြအုံးမှာ... ဟားဟား...ငါကသေချာတယ်...မင်းကသာ နှစ်ယောက်အတူသွားပြီး မစားရအညှော်ခံရမယ့်ကောင်”

“ ပါးစပ်ပုတ်ကြီးနဲ့...ဖွဟဲ့...လွဲပါစေချော်ပါစေ”

ထိုသို့ဟိန်းထက်နှင့်စကားကောင်းနေစဉ် ဖုန်းringtone သံကြား၍ ကောက်ကိုင်လိုက်ရာ sunflower ဆိုတော့ကျွန်တော့်ရဲ့မဝသုန်ဆက်နေခြင်းဖြစ်နေလေသည်.....

“ ဟယ်လို...မ...ပြော”

“ အင်း...မောင်....မနက်ဖြန် နေ့လည်လောက်မှအဆောင်ကထွက်ခဲ့နော်..ကားက ၄ နာရီ လောက်မှစပြီးစီးရမှာ ပြီးတော့လိုတာတွေလည်းအကုန်ယူခဲ့ဦး...ပစ္စည်းတွေမေ့မကျန်စေခဲ့နဲ့”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါဂျာ”

“ အင်းအင်း...လုပ်လုပ်...မ..လည်းအဝတ်တွေထည့်လိုက်ပြီးမယ်..ပြီးရင်ရုံးကအလုပ်လက်စသတ်ဖို့ကျန်တာလေးတွေလုပ်ပေးခဲ့လိုက်ဥိးမယ်....မနက်ဖြန်နေ့လည်ကြ အဆောင်ကထွက်တော့မယ်ဆိုရင်ဖုန်းဆက်လိုက်ဦး”

“ ဟုတ်ကဲ့”

“ အင်း...ဒါပဲနော်..မောင်..goodnight”

“ မလည်း goodnight...အာဘွား...”

နောက်တစ်နေ့ ရောက်တော့နံနက်ပိုင်းတွင် အဆောင်တွင်ထားခဲ့မည့် အိပ်ရာလိပ်ကိုနေပူပြခြင်း ခြင်ထောင်ကိုလျော်ခြင်း ခြောက်တော့ စာလာအိပ်ထဲထည့်ကာ ပရုတ်လုံးပါထည့်ပြီး ကြိုးစီးပြီး ကြွက်မကိုက်အောင် ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်လေသည်၊ အိုဂေ...ရယ်ဒီဖြစ်ပြီဆိုတော့ နေ့လည်စာသွားစားပြီးမြို့ထဲသို့သွားလေသည်၊ မြို့ထဲသို့ရောက်သောအခါတွင် ဆိုင်ကယ်ကို အဒေါ့်အိမ်သို့အပ်ခဲ့ပြီး ကားဂိတ်သို့လမ်းလျောက်သွားလေသည်။

ကားဂိတ်တွင်စောင့်နေပြီး မကြာခင်တွင်ပင် မဝသုန်နှင့်သူ့သူငယ်ချင်းအမကြီးရောက်လာလေသည်၊ သူ့သူငယ်ချင်းကကားဂိတ်ကိုလာပို့ပုံရသည်၊ သူ့သူငယ်ချင်းပြန်သွားမှပင် ကျွန်တော့်နားသို့ရောက်လာကာ..

“ မောင်...ရောက်နေတာကြာပြီလား”

“ နာရီဝက်လောက်တော့ရှိပြီ...မ..လာထိုင်လေ”

“ အခုမှ၃နာရီ မတ်တင်းရှိသေးတာ....မောင်...အထုတ်တွေအပ်ခဲ့ပြီးတစ်နေရာရာသွားရအောင်လေ”

“ အင်း...ကောင်းသားပဲ”

ထို့နောက် နှစ်ယောက်သား ကားဂိတ်ကို အထုတ်တွေအပ်ခဲ့ကာ လမ်းလျောက်ကြလေသည်၊ မဝသုန်က...

“ တော်သေးတယ်...ကားလက်မှတ်က စောစောကြိုဖြတ်ထားလို့...ဒါတောင်နောက်ဆုံးတန်းနားလေးရတာ...တက္ကသိုလ်တွေကပိတ်တော့ပြန်ကြတဲ့လူတွေများနေတာ”

“ ဟုတ်လား...ကျွန်တော်လည်းမေးဖို့မေ့နေတာ...ဒါနဲ့ ရော့...ကျွန်တော့်ပိုက်ဆံ မကိုပဲအပ်ထားလိုက်တော့မယ်...နည်းတော့နည်းတယ်”

“ ရပါတယ်မောင်ရယ်...မောင်က ကျောင်းသားပဲရှိသေးတာကို...အိမ်ကိုရောဘယ်လိုပြောခဲ့လဲ”

“ မ လိုပဲပေါ့....သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ခရီးသွားမလို့လို့ပြောခဲ့ရတာပဲ..ဟီး”

“ မောင်....ဟိုရှေ့ကစတိုးဆိုင်ဝင်ရအောင်...ဆေးလေးဘာလေးဝယ်သွားရအောင်”

“ မ..ကကားမှုးတက်လို့လား..မောင်တော့အစာရှိရင်ကားမမူးဖူးရယ်”

“ မလည်းမမူးပါဖူး...လိုကာမယ်ကာပေါ့..ပြီးတော့..မိန်းခလေးပစ္စည်းလေးလည်းဝယ်ဖို့ရှိသေးတယ်”

“ အဲ့တာဆိုကျွန်တော်ဆိုင်ထဲမလိုက်တော့ဖူးနော်”

“ အင်း...အပြင်ကပဲစောင့်နေ”

မဝသုန်စတိုးဆိုင်ထဲက ပြန်ထွက်လာတော့ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်အမဲလေးကို လက်ကဆဲပြီး ထွက်လာလေသည်...ပြီးနောက်ကျွန်တော်လွယ်ပေးထားသောသူ့လွယ်အိပ်လေးထဲသို့ ထည့်လိုက်လေသည်၊ သူမက..

“ ဘာစားချင်သေးလဲ...မောင်...ကားက ဘယ်မှာခဏရပ်မယ် မသိဖူး..တော်ကြာအစာမရှိရင် မူးနေလိမ့်မယ်”

“ အင်း...ဟိုနားက ဝက်သားဒုတ်ထိုးသွားစားကြမလား”

“ ဟာ..မောင်ကလည်း..ခရီးသွားမှာကို...ဝမ်းတွေဘာတွေပျက်ရင် ဒုက္ခရောက်နေအုံးမယ်..တခြားဟာစားပါ”

“ အဲ့တာဆို ထမင်းကြော်သွားစားမယ်လေ...ဦး***ဆိုင်ကစားကောင်းတယ်”

“ အင်း...သွားစားကြတာပေါ့”

မဝသုန်က ကျွန်တော့်ကို လက်မောင်းကနေတွဲပြီး လမ်းအတူလျောက်ကာ ထမင်းကြော်ဆိုင်သို့ သွားစားကြပြီး ကားဂိတ်သို့ပြန်လာခဲ့ကြလေသည်၊ ကားဂိတ်ရောက်တော့ ကားလာမည့်အချိန်တောင်နီးကပ်နေလေပြီ..သို့ဖြစ်၍နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်တစ်လှည့်နောက်ဖေးသို့သွား၍ စွန့်ထုတ်စရာရှိသည်များကိုထုတ်ခဲ့ပြလေသည်။

မကြာခင်ပင် ကျွန်တော်တို့စီးမည့် Express ကားကြီးရောက်ရှိလာလေသည်၊ ကျွန်တော်နှင့် မဝသုန်လည်းအိတ်များကိုသယ်ကာ ကားထဲသို့ဝင်ရောက်ကြလေသည်၊ ခုံနံပါတ်က နောက်ဆုံးတန်း၏ရှေ့တစ်တန်းတွင်ဖြစ်သည်၊ ကျွန်တော်တို့လည်းကိုယ့်နေရာကိုယူပြီးထိုင်လိုက်ကြသည်၊ မဝသုန်က...ပခုံးလေးလှုပ်လှုပ်...လှုပ်လှုပ်ဖြင့်...

“ ဟိတ်...ဒို့ကမှန်ဘေးကနေရာနော်...ယူကလျောက်လမ်းဘေးကနေရာယူ”

“ ဟုတ်ပါပြီမမရယ်...ကဲ..အထဲဝင်”

“ ခစ်..ခစ်..မောင်ကအဲ့တာတွေချစ်ဖို့ကောင်းတာ”

ကျွန်တော်တို့အတွဲခုံနှင့် ဘေးချင်းကပ်ရက်ထိုင်ခုံတွင်တော့...အသက်ငါးဆယ်ကျော် လင်မယားနှစ်ယောက်လာထိုင်ကြသည်၊ အနောက်ဆုံးတန်းတွင်တော့လူမတင်ပဲ ပစ္စည်းများကိုသာသယ်လာလေသည်၊ ခဏကြာသောအခါတွင်လူစုံပြီဖြစ်သဖြင့် ကားစထွက်လေတော့သည်၊ လမ်းမှာလည်း...မကြာမကြာ...ကားလက်မှတ်ဖြတ်ပေးသောဆိုင်ခွဲလေးများမှ ခရီးသည်များတက်လာလေသည်။

ကျွန်တော်၏ဇာတိမြို့ဖြစ်သော သာစည်မြို့သို့ဖြတ်သောအခါတွင် ညနေအတော်စောင်းနေလေပြီ...ကျွန်တော်က မဝသုန်ကို ကားမှန်ကနေ...ဟိုဆိုင်က..ကျွန်တော်တို့ဆိုင်ဟုတောင် ညွန်ပြခဲ့သေးသည်၊ သူမကလည်း နောက်ကြလာအားပေးရအုံးမယ်ဟုပြောလေသည်၊ တောင်ပေါ်စတက်သောအခါတွင် ညအတော်မှောင်သွားပြီဖြစ်၍ အပြင်မြင်ကွင်းကိုမမြင်ရတော့ချေ။

မဝသုန်က အပေါ်ကအဲကွန်းကအေးသည်ဟုဆိုကာ ကျွန်တော်လက်ဆောင်ပေးထားသော ဦးထုတ်အဖြူလေးကိုထုတ်ဆောင်း၍ လက်ရှည်အပါးထည်လေးကိုတီရှပ်အပေါ်ကနေထပ်ဝတ်လေသည်၊ ကျွန်တော်က

“ မနဲ့လိုက်သားပဲ...လှတယ်”

“ မောင်ကလည်းရွေးတာတော်လို့ပါ..ဟဲဟဲ..မောင် မအေးဖူးလား”

“ ခေါင်းကရပါတယ်...အပေါ်ကလည်း လယ်သာဂျာကင်နဲ့အောက်ကလည်းဂျင်းဘောင်းဘီအပျော့နဲ့ပဲဟာ၊ မ..ဝတ်ထားတဲ့..အောက်ကခေါင်းလောင်းဘောင်းဘီကြီးနဲ့ ညကြအေးမှာအဲ့တာ”

“ အင်း..အေးလာတော့စောင်ခြုံတာပေါ့....ဂျင်းဘောင်းဘီကျတော့ ညအိပ်ခရီးဆိုတော့ သက်တောင့်သက်သာမဖြစ်လို့”

“ အော်..ပြီးတာပဲ..ကျွန်တော်နဲ့အတူသွားရတာဘယ်လိုခံစားရလဲ”

“ အင်း...ပျော်တယ်...ပြီးတော့ လွတ်လပ်တယ်...မကို အိမ်ကအငယ်ကတည်းကအခုအရွယ်ထိ ချုပ်ချယ်ထားကြတာ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့တောင်ခရီးကိုမထွက်ခိုင်းဖူး”

“ ဟင်...သူငယ်ချင်းတွေနဲ့တောင်မသွားဖူးဖူးပေါ့”

“ ဟုတ်တယ်...ခရီးသွားရင်အိမ်နဲ့အမျိုးတွေနဲ့ပဲသွားဖြစ်တာ....အဝေးသင်တက်တုံးကလည်း အဆောင်မှာ ဂိုက်လုပ်နေရတာ..ဘယ်မှကိုမလည်ရသေးပါဖူး...အခုလည်းအလုပ်တန်းရောက် ဟင်း...အခုလိုထွက်လာရတော့ စိတ်ပေါ့ပါးသွားသလိုပဲ”

“ မောင်လည်းပျော်ပါတယ်...မောင်လည်းချစ်သူနဲ့ခရီးထွက်တာပထမဆုံးပါနော်..ဟဲဟဲ”

“ တို့လည်းအတူတူပါပဲ”

ထို့နောက် ကားပေါ်ပြသောမြန်မာဗီဒီယို အော်ကျယ်အော်ကျယ်ဇာတ်ကားကို မကြည့်ချင်၍ ကျွန်တော့်ဖုန်းထဲပါလာသော အသစ်ထွက်ထားသည့် ကွန်ဖူးပန်ဒါ သုံးကားမြှောက်ကို နားကြပ်တစ်ယောက်တစ်ဖက်ဆီတပ်ကာ နေကြာစိစားရင်းကြည့်ကြလေသည်၊ သူတို့ပြနေသော မြန်မာဇာတ်ကားက ကျွန်တော်တို့ထက်အရင်ပြီးသွားလေသည်၊ သိပ်မကြာခင်မှာပင်ကျွန်တော်တို့၏ ဇာတ်လမ်းလည်းပြီး၍ ခုံနှစ်ခုံကြားရှိ လက်တင်သည့်တန်းကို အပေါ်တင်လိုက်ကာ စောင်နှစ်ထည်ကိုအတူ့ခြုံကြပြီး ကျွန်တော်ကမဝသုန်ကိုထွေးပွေ့ကာ မှိန်းမောအိပ်စက်ကြလေသည်။

သို့သော်လမ်းက တောင်ပေါ်အတက်လမ်းဖြစ်၍ ဝိုက်ပြီးကွေ့ရသောအကွေ့များကြောင့် ဟိုဘက်ယိမ်းလိုက် ဒီဘက်ယိမ်းလိုက်နှင့်တော်တော်နှင့်အိပ်မပျော်ချေ၊ ဘေးနားကဦးလေးကြီးတို့လင်မယားကတော့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာလိုသဘောထားပြီးအိပ်ပျော်နေကြသည်မှာ ဟောက်သံ များပင်ထွက်နေလေသည်၊ အိပ်မပျော်ရသည့်အကြောင်းအရင်းတွင် သူတို့လင်မယားဟောက်သံကြောင့်လည်းပါလေသည်၊ ထိုစဉ်...မဝသုန်ကကျွန်တော့်ပုခုံးပေါ်မှီအိပ်နေရင်းကနေ...

“ မောင်...အိပ်မပျော်ဖူးလား”

“ ဟုတ်တယ်...ဘေးကဟောက်သံတွေကြောင့်မို့....မ..ကောအိပ်မပျော်ဖူးလား”

“ စောနက တောင်ပေါ်စတက်ခါစတုံးကတော့ မှေးကနည်းပျော်သွားသေးတယ်....မ..လည်းဟောက်သံတွေကြားလို့နိုးလာတာ”

“ တစ်ကားလုံး သူတို့နှစ်ယောက် အသံတွေချည်းပဲ”

“ ထားလိုက်ပါမောင်ရယ်...အသက်ကြီးတဲ့သူတွေဆိုတော့အဲလိုပဲ...ပင်ပန်းလာလို့လည်းဖြစ်မှာပေါ့....မောင်ညောင်းနေပြီလား မ.ရဲ့ပခုံပေါ်မှီအိပ်လေ”

“ သူ့ပခုံးကဖြင့်ကျဉ်းကျဉ်းလေးကို”

“ ခစ်ခစ်....အဲ့တာတော့တို့လည်းမတက်နိုင်ဖူး...ရော့ စိတ်ပြေသွားအောင် လိမ္မော်သီးစား”

ဟုဆိုပြီး ဝယ်လာသော ပျားလိမ္မော်သီးတစ်လုံးကိုခွာကျွေးလေသည်၊ ပြီးနောက် ရေတစ်ငုံသောက်ကာ နှစ်ယောက်သားပြန်ငိုက်နေကြသည်၊ မဝသုန်ကကျွန်တော့်ကိုအားနာလို့လားမသိ....ကားမှန်ဖက်ခြမ်းကိုမှီပြီးအိပ်နေလေသည်၊ ကျွန်တော်လည်းနောက်ခုံကိုတစ်ထစ်လျော့လိုက်ကာ မှိန်းနေရင်းနှင့်....မီးရောင်မှိန်မှိန်လေးအောက်တွင် ကားဆရာဖွင့်ပေးထားသော စိုင်းထီးဆိုင်သီချင်းကို...နားသောတဆင်ရင်း မှိန်းနေလေသည်။

“ 🎼🎼🎼....ရင်မှာ..ကိုယ်စီရယ်...ချစ်စိတ်ရှိခဲ့မှန်းလည်း...နှစ်ဦးသားးးးလုံးက...သတိမထားမိတယ်..🎼🎼”

“ 🎼🎼🎼....ဘယ်သူ..ယုံနိုင်မလဲ...အခုလိုချစ်ခဲ့ကြမယ်....အခုတော့လည်းမဆန်းသလိုပါပဲ..🎼🎼”

“ 🎼🎼🎼....အမြဲတမ်းပဲ...တွေ့ချင်နေတယ်..အချစ်ရယ်...ချစ်စကားလေးကြားနေချင်တယ်..အချစ်ရယ်..ချစ်လွန်းလို့...ရူးရမလောကိအထိအောင်ကွယ်...သိပ်သိပ်ချစ်ရတယ်....နွဲ့တင်ရယ်..🎼🎼”

“ 🎼🎼🎼....လွယ်နေတာကို...ခက်အောင်လုပ်တက်ကြတယ်...လောကကြီးရဲ့...သဘာဝပဲ...🎼🎼..ရင်မှာဘယ်လောက်ပဲ...တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ချစ်လည်းကွယ်....လောကကြီးကိုမယုံနိုင်တယ်....🎼🎼”

“ 🎼🎼🎼....နီးပြီးမှဝေးမှာကိုမလိုလားတယ်....ချစ်ပြီးမှကွဲမှာကိုမလိုလားတယ်....ဘဝဆက်တိုင်းပေါင်ရဖို့ဆုပန်မယ်...သိပ်သိပ်ချစ်ရတဲ့...နွဲ့တင်ရယ်🎼🎼”

သီချင်းနားထောင်ရင်း ပက်လက်လှဲရတာညောင်းလာတော့ မဝသုန်ဖက်သို့ စောင်းလိုက်ကာ..သူမစောင်လွတ်နေသည်ကိုတွေ့၍ စောင်စကိုဆွဲယူပြီး...သူမပုခုံးပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်၊ သူမက...ကားမှန်ပေါ်ခေါင်းလေးစောင်းကာအိပ်နေသည့်အတွက် ကျွန်တော့်ဘက်ကနေကြည့်လျင်သူမ၏ ရွှေလည်တိုင်လေးကိုတွေ့ရလေသည်၊ ကျွန်တော်က...အူယားလာတာနဲ့ သူမပုခုံးပေါ်ခေါင်းကိုအသာလေးတင်ကာ....လည်တိုင်တစ်ဝိုက်ကိုအနမ်းပေးလိုက်လေသည်။

မဝသုန်ကတော့ အိပ်ပျော်နေသည့်ပုံတော့ မပေါ်ပေမယ့် အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေလေသည်၊ ဘယ်ဘက်ကိုစောင်းကာ..ကျွန်တော့်လက်တစ်ဖက်ကလည်း သူမ၏ဗိုက်သားပေါ်ကနေဖက်ကာ...လည်တိုင်ကိုနမ်းလိုက်..ပါးလေးကိုရှလွတ်လိုက်နှင့် အရသာတွေ့နေလေသည်၊ လည်တိုင်ကိုနမ်းသည့်အချိန်တွင်..လျာလေးကိုထုတ်ကာ..လည်တိုင်တစ်လျောက်ယက်ပေးလိုက်ပြီးနားရွက်လေးကိုအရောက်တွင်...နားရွက်ကိုငုံလိုက်သည့်အခါ...မဝသုန်တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားလေသည်၊ သို့သော် မမကဆက်၍ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသေးသည်။

ကျွန်တော်ရဲ့လက်ကတော့ သူမတီရှပ်အပေါ်ကဝမ်းဗိုက်ပြင်ပေါ်ကနေ...ချိုဗူးနှစ်လုံးပေါ်တက်သွားကာ...ဖွဖွလေးအုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်၊ ကျွန်တော့်ဘယ်ဘက်လက်က ကိုယ့်ခန္တာကိုယ်နှင့်ကိုပိနေ၍ လှုပ်၍မရသော်လည်း....သိန်းငှက်သူရဲကောင်းသိုင်းသမားလေး..ကျွန်ုပ်အတွက်တော့ ညာလက်တစ်ဖက်နှင့်လည်း..ခရီးရောက်လေသည်၊ သူမရဲ့တီရှပ်အပေါ်ကနေချေကာ...နို့သီးခေါင်းရှိနိုင်မည့်နေရာကိုမှန်း၍လက်နှင့်ချေပေးလိုက်သည်။

ကျွန်တော်က အကျီအပေါ်ကနေကိုင်ရတာ..အားမရသဖြင့်...သူမရဲ့ တီရှပ်အောက်သို့ လက်ထိုးလိုက်သည်၊ ချောမွတ်နူးညံနေသောသူမဗိုက်သားလေးက ကျွန်တော့်လက်ဝါးပြင်ကိုကြိုဆိုလေသည်၊ အပေါ်တက်ရန်ကြံစည်လိုက်တော့ သူမဝတ်ထားသည်က အပေါ်မတင်ရန်လွယ်ကူသောဘော်လီအမျိုးအစားမဟုတ်သဖြင့် သိန်းငှက်သူရဲကောင်းလေးအကြံအိုက်သွားလေသည်၊ သူမဝတ်ထားသည်က ကိုယ်တိုင်းဖြင့်ချုပ်ထားသော ဗမာဇာဘော်လီဖြစ်နေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဘောလီဂျိတ်ဖြုတ်ရန်သူမနောက်ကျောဘက်စမ်းလိုက်သော်လည်း အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသောသူမက သူ့နောက်ကျောကို ထိုင်ခုံကျောမှီနှင့်မခွာပေး၊ သူမမျက်နှာလေးကလည်း အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်ရင်း ပြုံးယောင်သန်းနေလေသည်။

အပိုင်း ( ၆ ) ဆက်ရန် >>>>