မမကိုချစ်လို့ (စ/ဆုံး)
ဇာတ်လမ်း - ဇမ္ဗူတလူ
မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်မိသည်နှင့် ကိုယ့်ဘက်က သိမ်ငယ်သွားမိ၏ မရယ်မပြုံးသော်လည်း ဝမ်းသာပီတိဖြစ်သည့် မျက်လုံးများနှင့် စိုက်ကြည့်နေသည်ဟု ပဲ ခံစားလိုက်ရသည်။
‘‘ ဗိုလ်ချူပ်ဈေးသွားချင်လို့ ”
“ ဟုတ်ကဲ့ တက်ပါ ’’
ကားတံခါးကိုဖွင့်ပေးပြီး နောက်ခန်းအတွက် ထိုင်ခုံကိုလှန်ပေးလိုက်စဉ် သူမက ထုံးစံအတိုင်း မရယ်မပြူံးနှင့်ပင်ပြောသည်။
“ ရပါတယ်... ရှေ့ခုံမှာပဲထိုင်မယ် ”
အသံ အပြောလေးတွေက ဟိုးတုန်းကလိုပင် ဖြစ်သော်လည်း မျက်နှာအမူအရာကမူ အနည်းငယ် ရင့်ကျက်သွားသည်ထင်၏။ ခန္ဒာကိုယ်ကတော့ ယခင်ကထက် နှစ်ဆလောက် ပွသွားသလိုပင်။ယခင်ကသူမထံမှ ပြန့်လွင့်လာလေ့ရှိသော ရေမွှေးနံ့မှာ ယခု ခပ်စူးစူးရေမွှေးနံ့က တစ်ကားလုံးမွှေးကြိုင်သွားအောင်သင်းပျံ့သွားသည်။
“ ကားမောင်းနေတာ ကြာပြီလား... အောင်မင်း ”
“ ဟုတ်ကဲ့... ငါးနှစ်လောက်ရှိပါပြီ... မမနွယ် ”
“ မန္တလေးကို ပြောင်းသွားသေးတယ်ဆို ဟိုမှာအဆင်မပြေလို့လား အို... ဆောရီး မမနွယ် မှားသွားတယ်...”
“ ရပါတယ် မမနွယ်... အဆင်မပြေဘူးလို့ပဲဆိုပါတော့... ကျွန်တော်မောင်းတဲ့ သုံးဘီးတွေကို မန္တလေးမှာမောင်းခွင့်ရှိတော့ ဟိုကိုပြောင်းရွှေ့သွားတာပါ... ကိုယ်ကနယ်မြေမှမကျွမ်းတာ ”
သည်အထိ မိတ်ဆွေဟောင်းအဖြစ် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အသိအမှတ်ပြု နေကြဆဲဟု စကားတွေက သက်သေခံ နေခဲ့သည်။
“ မမတို့ အဆင်ပြေတယ်မို့လား... ကလေးတွေရော... ”
“ မင်း... ဘာပြောလိုက်တယ် ”
မမနွယ်က ဆတ်ကနဲ တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားကာ အောင်မင်းကို တအံ့တသြ ပြန်မေးလိုက်သည်
“ အဆင်ပြေတယ်မို့လား... လို့ ”
“ မဟုတ်ပါဘူး... နောက်ဆက်တွဲ မေးခွန်း ”
“ က... လေးတွေရောလို့ မေးမိတာ... ပါ ”
“ ဟင်း ဟင်း ဟင်း... မင်းဟာလေ အခုထိကို သတ္တိကြောင်... အသည်းကြောင် တတ်သေးတာပဲ... မင်း သုံးဆယ် ကျော်ပြီပေါ့... ဟုတ်လား ”
“ ဟုတ်ကဲ့... သုံးဆယ့်နှစ်ပါ ”
“ ပြောင်းလဲဖို့ ကောင်းပြီ... ရင့်ကျက်လာဖို့ ကောင်းပြီပေါ့ ”
“ ကျွန်တော်..... ”
“ တော်ပြီ... အောင်မင်း... အဲဒီရှေ့မှာပဲရပ်... ရော့ ”
“ မယူပါဘူး... မမနွယ် ”
ရာတန်ကိုင်ထားသောမမနွယ်လက်များက တဆတ်ဆတ်တုံနေသလိုပင် ပြီး မပွင့်တပွင့် ပြောကာ ရာတန်ကိုအောင်မင်းပေါင်ပေါ် ချထားခဲ့သည်။ ကားထဲမှ ဆင်းလိုက်သည်နှင့် နောက်ကိုတစ်ချက် ကလေးမှ လှည့်မကြည့် အောင်မင်း ရှက်ရွှံ့ကြေကွဲစွာ မျက်ရည်ဝဲသည်။
“ မင်းကလေးတွေနဲ့ မင်းမိသားစုအတွက် ငွေရှာနေတာမလား... မောင်မောင် ရော့ယူထားလိုက် ” တဲ့
အောင်မင်းကားကို ကြည့်မြင်တိုင် အထက်လမ်းအတိုင်း လေးကွေးစွာ ပြန်မောင်းခဲ့သည်။ သြော် သီတာရုံကြီးကလဲ မပြောင်းလဲသေး အနောက်ပိုင်းဆေးရုံကြီး အလွန်မှ ကုန်းမို့မို့လေးထိပ်တွင် ဗန္ဒာပင်ကြီးလဲ... ရှိမြဲ။
“ ဟယ် အစ်ကို အစောကြီးပြန်လာတယ် ဟုတ်လား ”
“ ပေကြီးကား ကျန်လာပြီ ပေကြီးကား ကျန်လာပြီ ”
တစ်ဦးတည်းသောသား နွယ်ဦးက အိမ်ရှေ့သစ်ပင်ရိပ်တွင် ကစားနေရာမှ ကားဆီသို့ တဟုန်ထိုး ပြေးလာသဖြင့် ဘရိတ်ကို ဆောင့်နင်းလိုက်ပါသည်။
“ မိသစ် ကလေးကို ဆွဲထားလေ ”
“ သား ဟဲ့ - ဟဲ့ -- သား - - နွယ်ဦး ”
သစ်သစ်က နေရာတကာလေးသည်။ သားကပြေးတတ်လွှားတတ်စမို့ နေရာတကာမြန်သည်။ သားကိုပွေ့ချီပြီးနောက် အောင်မင်းကို အသနားခံသလိုလေး ပြုံးပြသည်။ အောင်မင်းက သစ်သစ်မျက်နှာကို ခက်မာစွာ တစ်ချက်ကြည့်ပြီးကားကို ထားနေကျ အိမ်ဘေးတွင် ထိုးရပ်ပြီး ဒက်(ရှ်) ဘုတ်ထဲမှ လိုင်စင်စာအုပ်နှင့် ပိုက်ဆံကိုထုတ်ယူပြီး သားဆီလှည့်ခဲ့သည်။
“ ဖေကြီး - - မုန့်မုန့် - - မုန့် မုန့် ’’
“ ဖေကြီး ရေချိူးပြီးရင် ညဈေးသွားမယ်လေ မုန့်လဲစားမယ် ကစားစရာလဲဝယ်မယ် ဟုတ်လား သား ”
“ အင်းအင်း - - အင်းအင်း - - မုန့်မုန့် - - - မုန့်မုန့် ”
“ သားကလဲ ဖေကြီးက - ရုပ်ရှင်လဲပြမှာတဲ့ - သိလား - ဖေဖေနဲ့ - သားသား ရေချိူးမယ် - အဝတ်လဲမယ် ဟုတ်လား ”
“ အင်းအင်း - - မုန့်မုန့် - - - မုန့်မုန့် ”
“ သစ်သစ် - - ကလေးကိုသာရေချိူးပေးးလိုက် - မင်းအိမ်စောင့်ကျန်ရမှာ ”
အောင်မင်း က ပြောပြောဆိုဆို အိမ်ပေါ်လှည့်တတ်သွားသည်။
“ ကိုရယ် - - ”
ဟု တိုးတိုးညီးရင်း မျက်ရည်ဝဲကျန်ရစ်သည်။ သည့်နှယ် မျက်ရည်ကျရသော အကြိမ်ပေါင်းလဲ မနည်းပြီ ရှည်လျားစွာ ကျန်ရစ်သော နှစ်ပေါင်းများစွာကို ကျော်ဖြတ်လာသည့်တိုင် အောင်မင်း သစ်သစ်အပေါ် အခဲမကြေနိုင်ပါကလား။
“ ပွမ် - ပွမ် ”
“ ဟေ့ - - မပြီးသေးဘူးလား - - ဒရိုင်ဘာ ”
“ လာပြီ - - မမနွယ် - - လာပြီ ”
ပေါ်တီကိုအောက်မှ ဖယ်မလီယာ ဖိုးဒိုးလေး ဟွန်းကိုတပွမ်ပွမ်နှိပ်ခါ နွယ်ကကုန်းအော်သည်။ အောင်မင်းကျောင်းလွယ်အိတ်လွယ်ရင်း ဘောင်းဘီ ခါးပတ်ကို အပြေးအလွှားပတ် ထွက်လာသည်။
“ လုပ်လာပြန်ပြီ - - ဗရိုဗရဲ - - မောင်မောင်ရယ် ”
“ ညက - - ဟုမ်းဝပ်တွေ - - မပြီးလို့ မမနွယ်ရဲ့ အဲဒါလုပ်နေလို့ ”
“ ကိုးနာရီထိုးတော့မယ် - - ဒီမှာ - - တွေ့လား ”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ - - မှီအောင်မောင်းပေးပါမယ် ”
“ အမလေး အေးအေးဆေးဆေးပဲ မောင်းပါ ကိုယ်တော် ကားမောင်းတတ်တာဖြင့် နှစ်ရက်နဲ့ တစ်ပိုင်း ပဲရှိသေးတယ် ”
ခြံထဲမှကားလေး မောင်းထွက်ခဲ့သည်။ မမနွယ်ထံမှ သင်းပြန့်သော ရေမွှေးနံ့လေး အောင်မင်း ရှူရှိက်မိသည်။
“ မနေ့က ဒယ်ဒီက မေးတယ် - - မောင်အောင်မင်း စာလိုက်နိုင်ရဲ့လား တဲ့ ”
“ အသဲအသန်ပဲလို့ မပြောလိုက်ဘူးလား မမနွယ် ”
“ ဒီက အကောင်းပြောမလို့ အင်း - လိုက်နိုင်ပါတယ် လို့။ ဒါပေမဲ့ ကောင်လေးက ပျင်းချင်တယ် စာမကျက်ဘူး လို့ - မကောင်းတာလေးလဲ ထည့်ပြောရတာပေါ့ဟဲ့ ”
“ ဒီပြင်ဟာ ပြောရောပေါ့မမနွယ်ရယ် ”
“ စာမကျက်ဘူး ပျင်းတယ်ဆိုတော့ မှတ်ကရော ”
“ အမယ် - - ဒါပေမယ့် ဖေးဖေးမမတော့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ စာမေးပွဲတော့ အောင်မှာပါလို့လေ ”
“ ဟေး - - ဒါမှ - - မောင့် - - မမ ”
“ ဟဲ့ - - - လုပ်ပြန်ပြီ - - - ရှေ့ကြည့်မောင်း ”
အောင်မင်း မမနွယ်တို့ အိမ်ရောက်သည်မှာ တစ်နှစ်ကျော်ပဲ ရှိအုံးမည်။ မမနွယ်နှင့် အောင်မင်းတို့ ချစ်သူ ဘဝ ရောက်ခဲ့ကြသည်။ မမနွယ်က နွမ်းပါးသော အားကိုးရာမဲ့ အောင်မင်း ဘဝကို သနားရာမှ ချစ်ခဲ့ရသည်။ အောင်မင်း ကတော့ မမနွယ်၏ ကြင်နာမှု ဖေးမမှုနှင့် အထိအတွေ့လေးကြေင့် ချစ်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ အသက်ကတော့ကွာသည်။
မမနွယ်က အစိတ်ကျော်နေပြီ။အောင်မင်းက နှစ်ဆယ်ပင် မပြည့်တတ်သေး။ သို့သော် အောင်မင်းက ထွားကြိုင်းလှသည်။ ရွာမှာနေစဉ်က ဘောလီဘော အမြဲကစားသည်။ မမနွယ်၏ ဖခင် ဦးသော်ကောင်းနှင့် အောင်မင်း ဖခင် ဦးတိုက်မောင်းတို့က အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ ဦးတိုက်မောင်း ဆုံးပါးသွားသောအခါ အောင်မင်းကို ဦးသော်ကောင်းက ကျောင်းထားပေးရန် ခေါ်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
မမနွယ် ညီမဝမ်းကွဲ သစ်သစ်ကတော့ ဆယ့်နှစ်နှစ်လောက်ပဲ ရှိအုံးမည် ဖြစ်သည်။ ဦးသော်ကောင်း အစ်မမှမွှေးသော တူမဖြစ်လင့်ကစား သမီးတစ်ယော်နှယ် အလိုလိုက်ခဲ့သည်။ အောင်မင်းကို မမကို ချစ်လို့ သစ်သစ်က လုံးဝ ကြည့်မရ။ မမနွယ်က သူ့ထက် အောင်မောင်းကို အရေးပေးသည် ဟုမြင်၏။ မမနွယ်နှင့် အောင်မောင်း ချစ်သူ ဘဝ သန့်စင်စွာ ဆက်ဆံခဲ့ကြပြီး အိန္ဒြရရ နေခဲ့ကြသည်မို့ သစ်သစ်မရိပ်မိခဲ့။
မမနွယ်က အောင်မောင်းတို့ အ-ထ-က တွင် ဆရာမဖြစ်၏။ အောင်မောင်းဆယ်တန်းအောင်တော့ သစ်သစ်ရှစ်တန်းရောက်ပြီ။ ယခင်ကလိုပင် မမနွယ်ကို အောင်မင်း ကျောင်းပို့ပေးမြဲ အလုပ်တစ်ခုအပြင် ကျောင်းမတူသော သစ်သစ်ကို ဆက်ပို့ပေးရသော အလုပ်တစ်ခုပိုလာသည်။ အောင်မောင်း ဒုတိယနှစ် ရောက်လာသည်အထိ ဘဝသည် စိုပြေစွာ လှပသန့်ရှင်း နေခဲ့ကြသည်။
“ ဟေ့ကောင် အောင်မင်း လာအုံး ပြောစရာရှိလို့ ”
ခင်မောင်ဝင်းက အောင်မင်းနှင့် အတန်းမတူသော်လည်း တစ်ခါတစ်ရံ အောင်မင်းကားနှင့်ပင် ပြန်လိုက်တတ်သည်။ ခင်မောင်ဝင်းက ပြောစရာရှိလို့ဆိုလျင် အနည်းငယ်ကြောက်ရသည်။ ဒီကောင်က လက်ဖက်ရည် သောက်ချင်လျင်လည်း
“ ခနလာအုံး ပြောစရာရှိလို့ ”
ဆိုကာ ကင်တင်းဝင်တတ်သည်။
“ မင်း... ဒီကိုလာ... ပြောစရာ ရှိရင် ဒီမှာပဲပြော ”
“ ဟေ့ကောင်... မင်းအတွက်... သတင်းထူးကွ မထူးရင် ဆေးပေါလိပ်တောင် ဝယ်မတိုက်နဲ့ ”
ခင်မောင်ဝင်း က အာမခံရဲရဲကြီး ပေးနေပြန်သောကြောင့် အောင်မောင်း ခင်မောင်ဝင်း ခေါ်ရာလက်ဘက်ရည်ဆိုင် ထဲသို့ ဝင်လိုက်သွားရလေသည်။
“ လက်ဖက်ရည်... ဟေ့... နှစ်ခွက် ”
“ နေအုံးလေ မင်းသတင်း က ထူးမှန်းမသိ မထူးမှန်းမသိနဲ့ ” အောင်မောင်းက တားသည်။
“ ဟာကွာ... မထူးရင်... ကိုယ့်ဖာသာရှင်းမယ် ”
စားပွဲထိုးလေး လာချပေးသော export ဒူးယားကိုကောက်ကိုင်လိုက်ရင်း စီးကရက်ကလေး ထောင်ကာ။
“ မင်း... ညီမ... သစ်သစ်... ရည်းစားထားပြီ... ကိုယ့်လူ ”
“ ဘာ... သစ်သစ်... ရည်းစားထားနေပြီ... ဟုတ်လား ”
အောင်မောင်း တအံ့တသြသာဖြစ်သည်။ သည်ထက်တော့ ထွေထွေထူးထူး မခံစားရချေ။ တကယ်တော့ လဲ သစ်သစ်နှင့် အောင်မင်းတို့ ကသွေးဝေးလွန်း၏။
“ ဘယ်နှဲ့လဲသတင်း မထူးဘူးလားဟာ သစ်သစ် ရည်းစားထားတာ ကြာလှပြီ ဒါသတင်းထူးလားကွ မထူးဘူး .. သွားမယ် ဟေ... မထူးဘူးလား... ဟ... ဟေ့ကောင် နေအုံးလေ ”
ခင်မောင်ဝင်း လက်ဘတ်ရည်နှစ်ခွက် ဆေးလိပ်တစ်ပွဲနင့် ကန့်လန့် ကန့်လန့် ကျန်ခဲ့သည်။ သည်မှာ အောင်မောင်း သစ်သစ်ကို လူရာသွင်းပြီး စကားပြောဖြစ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ တကယ်တော့လဲ သစ်သစ်အရွယ်ရောက်လာပြီဆိုသည်ကို တစ်အိမ်တည်း အတူတူနေသော အောင်မောင်းတို့ကသာ သတိမထား မိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
သစ်သစ် တင်ရင် ခါးလေးများက အချိုးကျကျ နင့်ပူရိသတို့ မျက်စိကျစရာ အနေအထားလေးထဲ ရောက်လာ၏ .. အပြောအဆို လေးတွေကအစ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း အမူအရာလေးများက အပျိုရိုင်းဟန် အပြည့်ဖြစ်လာသည် ..ယခင်က ဆိုလျင် အောင်မောင်းရှေ့မှာပင် ထမီဖြန့်ဝတ်နေတတ်သူ
“ မိသစ် - - ”
“ ရှင် - - - ”
ကားတံခါးကိုဖွင့်ပြီး တတ်လိုက်သည်နှင့် အောင်မောင်းက ခပ်မာမာခေါ်လိုက်မိသည်။ သစ်သစ်က လန့်ထူးလေးထူးရင်း အောင်မောင်းကို ကြည့်သည်။ အောင်မောင်း သူ့ကို လိုက်ကြည့်နေသောအခါ သစ်သစ် ခေါင်းလေးငုံ့ကာ ရွှေရင်လေး အစုံ တဖျတ်ဖျတ်တုန်သည် ။ ဘာများပြောမလဲဟု နားထောင်နေစဉ် ကားကိုမောင်းထွက်ခဲ့သဖြင့် သစ်သစ် နားမလည်စွာ အောင်မောင်းကို ခိုးကြည့်မိသည်။
မမနွယ်ကို ဝင်ခေါ်ရအုံးမည်ဖြစ်၍လည်း ကားကိုမောင်းနေကျအတိုင်း သမိုင်းလမ်းဆုံ အရောက်အရှေ့ဖက်သို့ ထောင်ပြီး မောင်းခဲ့လေသည်။ အောင်မောင်း နာရီကြည့်သည် မမနွယ် ကျောင်းလွှတ်ဖို့ နာရီဝက်ခန့်လိုသေးသည်။
“ နင့်ကို - - - ငါစကားတစ်ခွန်း ပြောချင်လို့ ”
“ ရှန် - - - အော် - -အင်း ”
နှစ်မိုင်ခန့် အတွင်ကျမှ စကားကိုပြန်ဆက်၏။ သစ်သစ်ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုံနေသည်။ ကျားကျားယားယားတက္ကသိုလ် ကျောင်းသား အောင်မောင်းကို သစ်သစ် သူငယ်ချင်းတွေက အမြဲလို မိတ်ဆက်ခိုင်းကြသည်။ သစ်သစ်ကလဲ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနှင့် ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်လုပ်ကာ ရှောင်ဖယ်နေမိခဲ့သည်။ ကြာတော့ သစ်သစ် သူငယ်ချင်းတွေ လက်လျှောခဲ့ကြသည်။
အောင်မောင်း ရုပ်ရည်က ကုလားမင်းသား အမီတာဘာဂျမ်းနှင့် အတော်တူသည်။ မျတ်လုံးမျက်ခုံးတွေကထူထဲတောက်ပြောင်ကြသည်။ နှာတံက ထူးထူးခြားခြား ချွန်မြနေပြီး ဆံပင်ပုံစံက အမီတာဘာဂျမ်းပုံ။ လက်မောင်း၌ အမွေးအမြင် တွေကလည်း မည်းနေအောင်ထူ၏ ရင်ဘတ်မွေးများက ဘာကြောင့်မှန်းမသိ သစ်သစ်ရင်ကို ခုန်စေခဲ့သည်၊ ဟိုနေရာမှာဆိုရင် ဗျစ်ခဲမှောင်မဲနေမှာပဲ ဟုတွေးရင်း မိမိဖာသာလဲ ရှက်ဘူးသည်။
‘‘ နင်ရည်းစားထား နေပြီလား မိသစ် ”
ကားလေးကို ရဲဘော်ဟောင်းရိပ်သာလမ်းဘေးတွင်ရပ်ခါ ထိုစကားကို နိဒါန်းမပါပဲ မေးသည်။ သစ်သစ်ဆတ်ကနဲ သူ့မျက်နှာကိုကြည့်သည်။ သူ့မျက်လုံးညိုကြီးများနှင့် သစ်သစ်တစ်ကိုယ်လုံး ကိုခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်သောအခါ သစ်သစ်မနေတတ် ။
“ မထားပါဘူး - - - ဘာဖြစ်လို့လဲ - - အစ်ကို ”
“ ငါ သတင်းကြားလို့ မေးတာပါ - - ရှစ်တန်းဆိုတာ ဝိဇ္ဇာသိပ္ပံ ခွဲတဲ့နေရာ - -- မိသစ် အရေးကြီးတယ် ”
“ ငါတို့က ဘဝတူတွေလေ - - ဦးလေး သော်ကောင်း ကျေးဇူးကို အမြဲသတိရနေရမှာ ”
သစ်သစ်ကို ဆယ်တန်းမှ မြင့်မောင်ဆိုသော တရုတ်ကပြားက လိုက်နေသည်မှာ ကတော့ အမှန်ဖြစ်သည်။မြင့်မောင် သာမက ခင်ထွန်း စံရွှေတို့ကလဲ လိုက်နေကြသည်။ သစ်သစ် ရင်ကခုန်ပဲ ဘုချည်းပြန်တောခဲ့သည်သာ။
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ သူဟာပထမဆုံး အကြိမ်မိသစ်ကို အရေးတယူ စိုးရိမ်တကြီး သတိပေးဆုံးမသည့် အတွက် ကြည်နူး ကျေနပ်သည်။
“ အစ်ကို့စကားကို ... မိသစ် နားထောင်မှာပါ ”
အောင်မောင်းမျှော်လင့် မထားသော ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့သည့်စကားကြောင့် မိသစ်ကို အောင်မောင်း သနားသွားမိ၏။
“ မိသစ် ... အရင်ကနဲ့မတူဘူး ”
ဟုပြောရင်း မိသစ်ခေါင်းလေးကို ချစ်စနိုးလေး ကိုင်ဖွပြစ်လိုက်မိသည်။ မိသစ်ရင်ထဲ တလှပ်လှပ်ဖြစ်သွားကာ သူ့ကို ခပ်စွေစွေလေးကြည့်လျက် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းလေး ပြုံးမိသည်။ ကြည့်ပါအုံး ဒီဟာမလေးအပြုံးက အရင်နဲ့ ဘာဆိုင်သတုံး ညို့ငင်အား လေးတွေနဲ့ပါလား အင်းလေ ဒါကြောင့်လည်း ယောကျ်ားလေးတွေ စိတ်ဝင်စားကြတာပေါ့ ခေါင်းကလေးငုံ့ထားသော သစ်သစ်လည်ဂုတ်သားလေးများတွင် မွှေးညင်းနုလေးများက ဗွေနှစ်လုံးဖြင့် ရင်ခုန်ဖွယ်။ လည်ဆံမွေးနုလေးတွေ ပေါက်ခါစ မြင်းရိုင်းမလေး တစ်ကောင်ပမာ နုသစ်ပျိုမျစ်ခြင်းကို အနီးကပ်တွေ့ရ၏။ လက်ဖျံလေး၌လည်း စိမ်းစိမ်းစိုစိုမွေးနုလေးတွေ စိုးမိုးစပြုနေပြီပဲ ကောင်မလေး မငယ်တော့။
အောင်မောင်း သက်ပြင်းချမိသည်။ အောင်မောင်း၏ သက်ပြင်းချသံကို သစ်သစ်က ခပ်ပြုံးပြုံးလေးမျက်လုံးစွေကြည့်ကာ ဇက်ကလေးစောင်းပြီး ပြန်ငုံ့သွားသည်။ အောင်မောင်း ခေါင်းကို ခါရမ်းပြစ်လိုက်မိသည်။ မမနွယ်ထံမှရသော ကိုယ်နံ့နှင့် သစ်သစ်ထံမှ ဆွတ်ပျံ့သော ကိုယ်နံ့တို့က ကွာခြားလွန်းလှသည်။ မမနွယ်ထံမှ ပင်ကိုယ်ရနံ့တို့က ဖုံးကွယ်လျက် ရေမွှေးနံ့ကသာ ပြန့်လွင့်နေလေရှိသည်။
သစ်သစ်ထံမှ အောင်သစ်တခါမှ မခံစားဘူးသော အီလည်လည် အပျိုစစ် ရနံ့လေးကို ရှူရှိုက်နေရသည် မို့ရင်ထဲ၌ တစ်မျိုးခံစားရ၏။ လက်ဝဲဘတ် ပေါင်ကို ကားကူရှင်ပေါ်တင်ကာ သစ်သစ်ဘက်သို့ တစောင်းလှည့်လျက်တတောင်ဆစ် ကိုကားကျောပေါ် တင်ထားခြင်းဖြစ်သည်မို့ သက်ပြင်းရှိုက်ပြီးသည်နှင့် ခြေထောက်ကို ကလပ်လီဗာပေါ်ပြန်ချ လက်ကို ဂီယာတံပေါ် ပြန်အုပ်လိုက်ရင်း။
“ သွားကြစို့ . . . မိသစ် . . . မမနွယ် . . . ကျောင်းလွှတ်တော့မယ် ”
“ ဟုတ်ကဲ့ . . . အစ်ကို ”
သစ်သစ် ဘယ်နှယ့်ကြောင့် ထူးထူးခြားခြားကြီး ယဉ်ကျေးနေပါလိမ့်ဟု အောင်သစ် ဇဝေဇဝါ တွေးရင်းကားကို မောင်းထွက်ခဲ့မိသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ရင်မှာမူ အတွေးကိုယ်စီ နှင့်ပဲဖြစ်သည်။ သစ်သစ်ကလည်း တချိန်လုံးဖုတ်လေသည့် ငပိရှိသည်မျှ မအောင့်မေ့ပဲ ဂရုမစိုက်သလို နေလာခဲ့သော အောင်မောင်း၏ နှလုံးသားရေးရာ ဘာရေးရာနှင့် စပ်လျင်းသိစကားလေးများ ကြားရမှုကြောင့် ကြည်နူးနေတာ အောင်မောင်း သက်ပြင်းရှိုက်သံလေးကိုပင် မိသစ်ရင်ခုန်နေမိသေးသည်။
ဪ သည်အရွယ်ကလည်း သစ်ရွက်ကြွေသည်ကိုပင် လက်ခုပ်လက်ဝါးလေးတီးကာ ရယ်မောတတ်သောအရွယ်။
“ မင်းညီမ လိုက်လာတယ် ဟေ့ကောင် ဘာအရေးကြီးလို့လဲ မသိဘူး ”
ခင်မောင်ဝင်းက စာသင်ခန်းမှထွက် ဆီးကြိုပြောပြီးသောကြောင့် အောင်မင်း အပြင်ကိုကြည့်၏။ ကျောင်းအင်္ကျီ အဖြူလက်ရှည် ထမီအစိမ်းနှင့် ကျောင်းလွယ်အိတ် မပါသော သစ်သစ်ကို တအံ့တဩတွေ့ရသည်။
ခင်မောင်ဝင်းကို ကျော်ဖြတ်ပြီး မိသစ်ဆီလာခဲ့၏။
“ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင် - - သစ်သစ် ”
“ ဖေကြီး . . . အသဲအသန်ဖြစ်လို့ . . . ကိုကို ”
“ ဟာ . . . ”
အောင်မင်း ခင်မောင်ဝင်းကို အကျိုးအကြောင်းပြောပြီး အိမ်သို့ အပြေးသွားရန် ကားဆီသို့ဦးတည်ခဲ့သည်။သစ်သစ်က မမှီမကမ်းလေး လိုက်လာသည်။
“ မမနွယ်ရော . . . အကြောင်းကြားပြီး ပြီလားဟင် ”
“ မမနွယ်က အိမ်ကို အရင်ရောက်တာ မမနွယ်ကြောင့် မိသစ်သိတာ မမနွယ်ကို ဒေါ်ကြီးလှ ဖုန်းဆက်ခေါ်တယ်လို့ပြောတယ် ”
ကားကူရှင်ပေါ် ပြစ်ထိုင်လိုက်ပြီး တစ်ဖက်တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ မိသစ်ဝင် ထိုင်ကာတံခါးပိတ်သည်။တံခါးက ဂျက်မကျ ကားကို တလှိမ့်နှစ်လှိမ့် မောင်းပြီးမှ သစ်သစ်ဘက်မှ တံခါးကို လှမ်းဆွဲဆောင့်ပိတ်၏။ ထိုအခါအောင်မောင်း၏ ကြီးမားသော လက်မောင်းကြီးက မိသစ်နို့လေး နှစ်လုံးကို အိကနဲ ဖိကပ်မိကြသည်။ မိသစ် မျက်နှာလေး ရဲပြီးနောက်ကို တွန့်သည်။ အောင်မောင်း ရင်ထဲ ဒိတ်ကနဲ ပူသွားကာ သစ်သစ်ကို အားနာသလိုကြီး ဖြစ်သွားမိသည်။
“ ဆောရီး - - - မိသစ် - -တံခါးမကျလို့ ”
“ အင်း - - - ပါ ”
သည်စကား နှစ်လုံးအနောက်၌ နှစ်ယောက်ထဲသာ သိသာသော အတွေးလေးများက ပြန့်လွင့်သွားကြသည်။ကားက ဒေသကောလိပ်အတွင်းမှ ဖြတ်ထွက်လာရာ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် တွေ့လိုက်လေတိုင်း သစ်သစ်ကိုယ်လုံးလေးက အောင်မောင်းဘက်သို့ ယိမ်းထိုးသွားသည်။ မဟာစည်ကွေ့နားရှိ ဂျိုင့်ကြီးတစ်ခုကို အရှောင် - - -
“ ဂျိုင်း . . . ဒုံး ”
“ အမေ့ . . . အို . . . ”
ကားရှေ့ဘီး တစ်ဖက်ကဂျိုင့်ထဲကျပြီး ရှေ့အိပ်စယ်တန်နှင့် ဒုံကနဲ ဆောင့်လိုက်ရာ သစ်သစ် မဟန်နိုင်ပဲအောင်မောင်း ပေါင်ကြားသို့ လက်ထောက်မိပြီး အောင်မောင်း ရင်ခွင်လေးထဲသို့ ပြိုဆင်းတိုးဝင်သွားသည်။
ဤမျှ လောက်နှင့်ဆို ပြသနာမရှိ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်ကြီး ဆုပ်လိုက်မိသော သစ်သစ်လက်ကလေးကအောင်မောင်း၏ ရှည်ရှည် လီးအတန်ကြီးကို မိမိရရကြီး ကိုင်လိုက်မိခြင်းကြောင့်ပဲ ဖြစ်သည်။တဒင်္ဂလေးပါ တခဏလေးရယ် ကြာလှမှနှစ်စက္ကန့် သုံးစက္ကန့်ပဲပေါ့ အဲလိုကိုင်လိုက်မိသည်နှင့် သဘာဝဆန့်ကျင်ဘက် လိင်သဘောအရ လီးကြီးက ဒိုင်းကနဲ သစ်သစ် လက်ကလေးကို “တော့’’ လိုက်သလို ရုန်းထွက်လိုက်တာကြောင့် သစ်သစ်မျက်လုံးတွေပြာသွား၏။ အောင်မောင်းက သစ်သစ် ပခုံးလေးကို အသာဖက်ပြီး ပွေ့ထူ၏။
“ ငါ . . . စိတ်လောနေလို့ဟ . . . မိသစ် ”
အောင်မောင်း အသံက တစ်စုံတစ်ရာ ကိုဖုံးဖိရန် ကြိုးစား၏။ မိသစ်ကလဲ ရင်ခုန်နွေးထွေးစွာ လှုပ်ရှားနေသောအသံနှင့်။
“ ဟုတ်တယ် . . . ဖေကြီး . . . အတော်ဖြစ်နေတာ ’’
မိသစ် သူမနေရာလေး၌ နေသားတကျ ပြန်ထိုင်မိချိန် ကားလေးက ဘုရားလမ်းလမ်းဆုံ မှကွေ့ထွက်သည်။မိသစ် သူ့လက်ဖဝါးလေးကို မသိမသာဆုပ်နယ်နေမိ၏။ ရင်ထဲမှ တဒိန်းဒိန်းခုန် နေရင်းအောင်မောင်းကိုခိုးကြည့်၏။ယောကျ်ား ပီသချောမောခန့်ငြားသော အောင်မောင်းမျက်နှာက ရှေ့ကိုမူထားလင့်ကစား မျက်လုံးစွေအကြည့်နှင့်သစ်သစ်တို့ အကြည့်ချင်းဆုံကြသည်။
“ ဒိတ် ” ကနဲ ရင်တွေခုန်ကာ မျက်နှာကိုကားရှေ့သို့ ပြန်လှည့်လိုက်မိကြသည်။ စကားမူမပြောဖြစ်တော့။
ဦးသော်ကောင်းက လူကြီးရောဂါဖြစ်ပြီး တရှောင်ရှောင် ဖြစ်နေသည်မှာလည်း ကြာပြီဖြစ်သည်။ ကားလေး ပေါ်တီ ကို အောက်သို့ ထိုးလိုက်မိသည်နှင့် တံခါးဖွင့်ကာ အိမ်ပေါ်အပြေးအလွှားတတ်ကြသည်။ အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် အိမ်နီးချင်း များရောက်နေ၏။
“ အဲဒါ ဦးသော်ကောင်း သားနဲ့ သမီးတွေပေါ့ အကြီးကောင်က တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ”
တစ်စုံတစ်ယောက် အသံကို သဲ့သဲ့ ကြားသည်။
“ မောင်မောင် - - - ”
မမနွယ် အခန်းဝ၌ အောင်မောင်းနှင့်ဆုံ၏။ မမနွယ် ငိုထားသဖြင့် မျက်နှာတွေနီရဲကာ မို့အစ်နေသည်။
“ ဖေဖေ - - - ဆုံးပြီ ”
“ ဗျာ - - - ”
“ ရှင် - - - ”
သစ်သစ်ရော အောင်မောင်းပါ ငိုင်တွေသွားစဉ် သစ်သစ်က အောင်မောင်းလက်မောင်းကို စုံကိုင်ပြီးရင်ဘတ်၌ မျက်နှာလေးဝှက်ကာ ကြူကြူပါအောင်ငိုလေတော့သည်။ မမနွယ်က သစ်သစ် ပုခုံးလေးကို ဖွဖွဆုပ်နှယ်ပေး၏။
“ တိတ်ပါညီမရယ် တို့မောင်နှမ သုံးယောက် စည်းစည်းလုံးလုံး ချစ်ချစ်ခင်ခင် နေသွားကြဖို့ ပဲလိုတာ ”
“ မိသစ် - - - အသက်တောင်မမှီဘူး - - မမနွယ် ”
ဝမ်းနည်းဆို့နစ်သံလေးဖြင့်ပြောရင်း ရင်ခွင်ထဲ ခိုဝင်ငိုရှိုက်ပြန်သည်။ နွယ်နှင့် အောင်မောင်းက သစ်သစ်ကိုချော့မော့နှစ်သိမ့်ရင်း တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် အားကိုးစွာ ကြေကွဲစွာ ကြည့်ဖြစ်ကြသည်။ ဈာပန ကိစ္စအဝဝကို အောင်မောင်းဦးစီး ဆောင်ရွက်ရ၏။ မမနွယ်က အောင်မောင်းကိုသာ အလုံးစုံ ပုံအပ်ထား၏။
ဒေါ်လှ (ထမင်းချက်) အဖွားကြီးက တမှောင့်
“ သူ့သားသမီးတွေကို စိတ်မချလို့လားမသိဘူး မနေ့ညက စာကြည့်ခန်းဝမှာ ကျောပေးပြီး ထိုင်နေတာတွေ့လိုက်တယ် သိလား ငါဖြင့်ခေါင်းကိုဒီလောက်ကြီးသွားတာ ”
သစ်သစ်က သူရဲဆိုလျင်တော့အသေကြောက်သည်။ နွယ်က ဒေါ်လှကို ခပ်စူးစူးလေးကြည့်ရင်း
“ တကယ်တွေ့တာနော် . . . ဒေါ်လှ ”
“ အမလေး မဟုတ်ပဲနဲ့ မပြောရဲပါဘူး ဆရာမရယ် ဘုရားပေးပေး ကျမ်းပေးပေး ကျွန်မ လိမ်မပြောပါဘူး ”
ဒေါ်လှ စကားနည်းသလောက် စုန်း တစေဆိုလဲ သေးပါအောင်ကြောက်တတ်သော အဖွားကြီး ဖြစ်သည်။ကြိုးစားရိုးသားသူ ဖြစ်သောကြောင့် နွယ့်မေမေရှိစဉ်ကတည်းက နွယ်တို့မိသားစုနှင့် နေလာခဲ့သည်မှာ သားသမီးများရှိသော ကျုံမငေးသို့ပင် မပြန်တော့ပဲ မိသားစုဝင် တစ်ယောက်ဖြစ်နေသည်။
ကြောက်သည်ဆိုကာ ရက်လည်ပြီး နောက်နေ့တွေ၌ မမနွယ်နှင့်အတူ သစ်သစ် ဝင်အိပ်တော့သည်။နွယ်နွယ်နှင့် အောင်မောင်းတို့မှာ ကိုးလိုးကန့်လန့်ဖြစ်ကြရသည်။ ဖေဖေဆုံးပြီးသည့်နောက် နွယ်နှင့် အောင်မောင်းညတိုင်းလိုလို နွယ့်အခန်းမှာ ဆုံကြသည်။
နွယ်ကတစ်ခုတော့ စည်းခြားထားပါသည်။ မင်္ဂလာ မဆောင်သေးခင် ဘာမှမလုပ်ရဟု အောင်မောင်းကလည်း နွယ့်စကားအတိုင်း အပွတ်အသပ်လေးများမှ လွဲ၍ပိုပြီး အခွင့်အရေးမယူခဲ့ရှာပါ။ ထိုကြောင့်လည်း နွယ်အောင်မောင်း အခန်းကိုသစ်သစ် အိပ်ချိန်၌ အောင်မောင်း အလိုကျ တိတ်တဆိတ်ကူးလာခဲ့ရသည်။
“ မိန်းကလေးက အဆောင်ကူးရတယ် - - - မောင်မောင်ရယ် - - - ရှက်စရာ ကောင်းနေပြီ - -တကယ်ပဲ ”
နွယ်က မောင့်အခန်းထဲဝင်မိသည်နှင့် ရှက်စရာ မျက်နှာလေးနှင့် ပြောလိုက်သည်။ အောင်မင်းက နွယ့်ကိုမပြုံးမရယ် လေးစိုက်ကြည့်နေရင်းတံတွေး မျိုချသည်။ စွပ်ကျယ်ဂျိုင်းပြတ်လေးသာ ဝတ်ထားသောကြောင့် အောင်မောင်း ရင်ဘတ်မှ အမွှေးများကို အသည်းယားစဖွယ် မြင်ရ၏။ အောင်မောင်းက အမွှေးထူပြောသော သူ့ရင်ဘတ်ကြီးနှင့် နွယ့်ပါးပြင်လေး ဖိကပ်မိသည်အထိ သိမ်းဖက်လိုက်သည်။ သင်းပျံ့သော ရေမွှေးနံ့က စူးဝင်သွား ၏။ နွယ်က အလိုက်သင့်လေး သူ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လိုက်ရင်း
“ ကောင်မလေး နိုးလာအုံးမယ် မောင် - - - ”
“ နိုးနိုး - - မမနွယ်ရယ် ဒီလိုညလေးပဲ တွေ့ရတဲ့ဟာကို မမနွယ်က မောင့်ကို ရှောင်ဖယ်ရှောင်ဖယ်နဲ့ ”
“ အဲလို မပြောနဲ့ မောင်မောင် - - မမနွယ်ကလူကြီး သိလား တွဲတွဲသွားသွား လျှောက်သွားလို့ကောင်းတဲ့အရွယ်မဟုတ်ဘူး ဆရာမဆိုတဲ့ ဂုဏ်သိကာလဲ ရှိသေး ”
“ အဲဒါကြောင့်ပြောတာ ဒီမှာမနေချင်တော့ဘူးလို့ တောင်ကြီးဖြစ်ဖြစ် မေမြို့ဖြစ်ဖြစ် ပြောင်းပြီး လက်ထပ်ကြရအောင်ဆိုလဲ ”
“ အလုပ်က ဒီမှာအခြေကျနေတာ မောင်မောင် ဖေဖေ့ရှယ်ယာလုပ်ငန်းတွေလဲ မမပဲ ဆက်လုပ်နေရတာ ဒါတောင် အန်ကယ်စိုးရှိနေလို့ ”
“ အဲဒီ ဦးတင်စိုး ဆိုတဲ့လူကြီးက မမနွယ်ကိုကြည့်တဲ့ အကြည့်ဟာ မရိုးသားဘူးလို့ ထင်တယ် သိလား ”
“ အဟင်း - - ဟုတ်မှာပေါ့ ”
နွယ်က မောင့်ကို စလိုစိတ်နှင့် ခပ်ပေါ့ပေါ့လေး ပြော၏။ အောင်မောင်းက နွယ့်ပုခုံးအရိုးကျိုးမတတ် ဖျစ်ညှစ်ရင်း . . .
“ မမနွယ် နော် ကျွန်တော့စိတ်ကိုမဆွနဲ့ သိလား ကျွန်တော် အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ ဘာမှမလုပ်ပဲ အလှကြည့်နေတဲ့ ပန်းကိုကျွန်တော့ အရင်ခူးလို့ကတော့လား မယုံမရှိနဲ့ ဓားနဲ့ထိုးမှာ အဲဒါ အပြီးပြောတာ ”
အောင်မောင်းက ကတုံကရီ ပြောရင်း နွယ့်ပါးပြင်မို့မို့လေးကို နွေးကနဲ မွှေးလိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်ကနွယ့်ရင်သားတစ်လုံးကို ဖိညှစ်ရင်း မချင့်မရဲ သက်ပြင်းချ၏။
“ မောင့်ကို - - မမနွယ် ကတိပေးထားတာပဲ မောင်ရယ် - - နွယ့်အပျိုဘဝကို မောင့်ကိုပဲ ပေးမှာပါ ”
“ မမနွယ်က ပါးစပ်ကပဲပြော သိလား ဟိုလူက အံတိုနေပြီ မမနွယ်လို လူလောက်တော့ ဖြုတ်တောင်စားသွားအုံးမယ် ”
“ ကဲပါ လွှတ်ပါအုံး အသက်ရှူလို့ မရတော့ဘူး နွယ်က အောင်မောင်း ပေါင်ကို လက်ကလေး ထောက်ကာ
ရုန်းရင်း နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး ပြောလိုက်၏။ အောင်မောင်းက မချင့်မရဲ နွယ့်နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြွတ်ခနဲ စုပ်ပြီးမှ လွှတ်လိုက်ရင်း
“ မမနွယ်ကို ဒီစာအုပ်ပြမလို့ - - ဒီမှာ ”
စာအုပ်က လက်နှစ်လုံးလောက် ထူသည်။ ဒေါက်တာ အီဆာမက်သရူး ရေးသားသော “ အန္တရယ်ကင်းသိကာမဖြေပျောက်နည်း ” စာအုပ်လေးကို နွယ်ကခပ်တည်တည် ယူဖတ်လိုက်၏။
“ ဒါက အမနောက်နိုင်ငံက ဆေးပညာအယူအစတွေပဲ - - ဒီထဲမှာ ဖတ်ကင်း ကိုမမနွယ်လေ့လာဖူးလား ”
“ ဟင့်အင်း - - လိင်စာအုပ်တွေမှ မဖတ်ဖူးတာ ”
“ ဒါကြောင့် အပျိုကြီး ဖြစ်နေတာ ဒီမှာကြည့် ပုံပါတယ် တွေ့လား မမနွယ် ဒါက ယောက်ျားလေးရောမိန်းကလေးရော အန္တရယ် ကင်းတဲ့နည်းပဲ ”
“ ဟင် - - မောင်ကလဲ - - - ဘာတွေပြမှန်း မသိဘူး ”
“ မမနွယ်လဲ ဆရာမတစ်ယောက် ပဲဗျာ ဒါလေးတောင်မှ အတွေ့အကြုံမရှိဘူးဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ”
“ အို - - - မဆိုင်တာ - - ဆရာမက - - ဒါတွေသိရမှာလား ”
“ ဟာ - - သိပ်သိရတာပေါ့ - - - ဒါမှကိုယ့်ကျောင်းသား ကျောင်းသူ တပည့်လေးတွေကို ထိန်းသိမ်းနိုင်မှာ ”
“ ပေးစမ်းပါ - - တစ်ခါထဲ လက်ချာတွေပေးနေပြန်ပြီ ”
နွယ်က ရင့်ကျက်ဟန်လေး ဖြင့်စာအုပ်ကို ဆွဲယူကြည့်၏။ ယောကျ်ားလိင်တန်ကို မိန်းမက ဂွင်းတိုက်ပေးနေသကဲ့သို့ မိန်းမစောက်ပတ်ကို ယောကျ်ားက လီးသဏ္ဍန် ပစ္စည်း တစ်ခုနှင့် ထိုးသွင်းပေးနေပုံဖြစ်သည်။
“ အဲဒါ - - သမီးရည်းစားတွေလေ - - မမနွယ်ရဲ့ ”
“ သိပါတယ် သူပဲ ဖတ်တတ်တာကျနေတာပဲ မျက်စိရှက်ဖို့ ကောင်းလိုက်တာ ”
နွယ်က မျက်စိရှက်တယ်ဟုပါးစပ်က ပြောရင်း နောက်စာမျက်နှာများကို လျှောက်လှန်ပြီးကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ သုံးလေးရွက် လှန်ပြီးနောက် သရုပ်ဖော်ပုံ တစ်ပုံပေါ်လာ၏၊
“ ဟင်း - - ဒီပုံကတော့ - - အတော်ဆိုးတာ ”
အောင်မောင်းက နွယ့်ပုခုံးမှ ကျော်ကာလက်ကို နွယ့်နို့ကြီးတစ်လုံးအား ညှစ်ကစားရင်း စာအုပ်ကိုကြည့်သည်။
“ ဒါက ညားပြီထင်တယ် မမနွယ်ရဲ့ ကျွန်တော်လဲ အဆုံးထိမဖတ်ရသေးဘူး တစ်ချို့ဝေါဟာရ တွေကျတော့ ဆေးပညာ အခေါ်အဝေါ်တွေလား မသိဘူး နေအုံး အဲ အဲဒီမှာတွေ့လား ”
နွယ်က အသံလေး မပွင့်တစ်ပွင့်နှင့် ဖတ်ပြီးရယ်၏။
“ အလကား - - - ဘာတွေမှန်းလဲ မသိဘူး ”
“ ပြောစမ်းပါ မမနွယ်ရဲ့ သိရင်လဲ ဘာသာပြန်ပေးစမ်းပါ ”
“ ကွယ် ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေပါ ကလေးမရအောင်လုပ်တဲ့ နည်းပေါ့ မိန်းမအင်္ဂါထဲကို ပလတ်စတစ် စွပ်ပြီးလုပ်တဲ့ဟာကို ယောကျ်ားဆိုလဲ ဟိုဒင်းစွပ်ပြီးလုပ်ပေါ့ အဲဒါ ဘာမှမထူးဘူး ဒီမှာ ကြာလှပြီ အိမ်ထောင်ရှင်တွေသုံးနေတာ ”
“ ကျွန်တော်တို့လဲ အဲဒီလိုလုပ်လို့ မရဘူးလားဟင် - - - မမ ”
အောင်မောင်းက အရဲစွန့်ပြီး မမ နားကပ်ပြော၏။
“ ကျွတ် - - မဟုတ်တာတွေ ကွယ် - - - ရှက်စရာကြီး ”
“ ဘာရှက်စရာရှိလဲ မမရယ် မောင့်ဟာကို စွပ်ပြီးလုပ်ကြမယ်လေ - - - မကောင်းဘူးလား ဟင် ”
“ ဟေ့အေးကွယ် မကောင်းပါဘူး မတော်တဆ ကျော်မကောင်းကြားမကောင်းဖြစ်ကုန်ရင် မမပဲ အရှက်ရမှာ ပြီးတော့လဲ ပတ်ဝန်းကျင်က မောင်နှမ လို့သိကြတာ ”
တဖွဖွ ဆုပ်နယ်နေသော နွယ့်နို့ကြီးပေါ်မှ လက်ကို ရုပ်သိမ်းလိုက်သလို ပူးကပ်ထားသော ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကိုလဲ ဆတ်ကနဲ ခွါပြစ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်သို့ ဝက်ကြီးတစ်ကောင်ပစ်ချ လိုက်သလို ပက်လက်ကြီးလှဲချရင်း ဟင်းကနဲ ညီးတွားလိုက်သည်။
နွယ့် ရင်ထဲထိတ်ကနဲဖြစ်သည်။ နွယ့်ကိုချစ်ရသော မောင့်အဖြစ်ကလည်း စိတ်ညစ်စရာတော့ ကောင်းသည်။
ချစ်သူတို့ သဘာဝ တွဲသွားတွဲလာလဲ မလုပ်ရ။ လက်ပွန်းတတီး နေဖို့ကလည်း မသင့်တော် ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်သည်။ သူ့ခမျာသနားစရာ ပုဆိုးအောက်မှ မတ်တောင်နေသော လီးတန်ထိပ်ကြီးက နွယ့်ရင်ကိုသိမ့်ကနဲ တုန်လှုပ်စေသည်။ သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် ကန့်လန့်လေးမှေးကာ အုပ်မိုးလိုက်ရင်း။
“ မောင် - - - ”
ခပ်တိုးတိုးလေးခေါ်သည်။ မောင်ကစိတ်ပျက်လက်ပျက် မျက်နှာဖြင့် မျက်နှာကျက်ကိုသာ မော့ကြည့်နေပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ခေါင်းအောက်သို့ သွင်းထားသည်။ ဂျိုင်းမွှေး မဲမဲကြီးများက ရှေးလျားလှသည်။
“ မောင် - - လို့ဆို - - ထူးလေ ”
“ မမပြန်ချင်ပြီမို့လား - - ပြန်တော့ ”
အောင်မောင်း အသံက တကယ့်ကို စိတ်တိုနေသံ။
“ မောင်ကကွယ် - - - ကလေးလေးလိုပဲ - - မတော်တာတွေ ဖြစ်ကုန်မှာစိုးလို့ - - မ - - တောင်းပန်နေတာ ကျန်တာတွေကို မောင် ကြိုက်သလို လုပ်နေတာပဲမို့လား ဟင် ”
နွယ့်အသံလေးက ဖြောင်းဖျနှစ်သိမ့်ရင်း ဝမ်းနည်းဆို့နင့် သံလေးဝဲလာသည်။ မောင် နွယ့်ကိုဤနယ် စိမ်းစိမ်းကားကား ဆက်ဆံလျင် နွယ် အင်မတန် ဝမ်းနည်းလွယ်သည်။ မျက်ရည်ချက်ခြင်း ဝဲသည်။ အောင်မောင်းက နွယ့်မျက်နှာကို ဝေကနဲကြည့်ပြီး သက်ပြင်းချကာ ခွခေါင်းအုံးကြီးကို လှည့်ခွပြစ်လိုက်ကာ သိမ်းဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့နွယ့်ကိုမကြည့်ပဲလည်း ပြောသည်။
“ ဟုတ်ပါပြီ - - မယ်မင်းကြီးမရယ် - - ကြွပါတော့ ကြာရင် ကျွန်တော်မျိုး ဆီးအောင့်ပြီး သေတော့မှာမို့ပါ ”
ရက်စက်လွန်း ဥပေခါပြုလွန်းပြီး အလွန်တရာ မလေးမစား နိုင်လွန်းလေခြင်းဟု တွေးရင်း ဒေါသထွက်၏။
“ မင်း - - - ဘယ်လိုသုံးနှုန်းလိုက်တာလဲ - - မောင်မောင် - - ဟင် ”
“ မမနွယ် ကျွန်တော့ကို လာသတ်နေတာနဲ့ မတူဘူးလားဗျ ”
ဆတ်ကနဲ လှည့်ပြောလိုက်သော အောင်မောင်း မျက်လုံးအိမ်မှ မျက်ရည်ပူများ ဒလဟော စီးဆင်းလာနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသော နွယ်အရည်ပျော်သွားသည်။
“ ကောင်လေး ကလည်းလေ - - အရမ်း - - ဆိုး ”
နွယ်က အောင်မောင်းပုခုံးကို ဆွဲလှည့်ပြီး အောင်မောင်း ပေါင်ကြားမှလီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ဆွဲဖြဲ ပေးရင်းပြော၏။ အောင်မောင်း ဒိတ်ကနဲဝမ်းသာသွားကာ ထထိုင်သည်။ ပြီးနောက် နွယ့်နှုတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်သည်။ နွယ်ကအလိုက်သင့်လေး မော့ပေးထားကာ မျက်တောင်ကြီးများမှေးထား၏။
အောင်မောင်းက နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူနေရင်း ပုဆိုးကိုချွတ်ပြီး မမနွယ် လက်ကိုသူ့လီးပေါ် အုပ်ကိုင်စေကာ ဂွင်းတိုက်သလို စပေးလိုက်သည်။ အရှိန်ရလာပြီးသောအခါ လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ မမနွယ် လက်ကလေးက လီးကြီးကို မှန်မှန်ဆုပ်ကိုင်လျက် ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်။ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကမူ သံဂဟေဆက်သလို မြဲနေ၏။
အောင်မောင်းက လီးကြီးကို ကော့ကော့ပေးရင်း မမနွယ်၏ ပူးကပ်ထားသော ပေါင်ကြားထဲသို့ လက်ကိုသျှိုသွင်း၏။ နွယ်က နှုတ်ခမ်းအစုံကို ကမန်းကတန်းခွါရင်း - - - ။
“ ဟေ့အေးကွာ - - မ - - ကို မလုပ်ပေးနဲ့ - - နေပလေ့စေ - ဟင့်အင်း ”
“ ဟာ - - အတူတူပေါ့ - - လုပ်ပါ - - မမနွယ်ရဲ့ လှန်ပါ ”
“ ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း အဲဒါတော့ မရဘူးဆရာ ဒီမှာသူ့ဟာကြီးကို လုပ်ပေးနေပြီပဲ ဟာကို တစ်ခါထဲ ”
မမနွယ် မျက်နှာက ရှက်သွေးတို့ဖြင့် နီရဲနေပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေ မသိမသာတုန်နေသည်။ လက်က လီးကြီးကို ကိုင်ထားသော်လည်း မျက်နှာလွှဲထားသည်။
“ ဒါဆို မမဟာကို ကြည့်ရုံပဲ ကြည့်မယ် ဘယ့်နှယ့်လဲ ”
“ ဟာ မဟုတ်တာ ကလေးကလား ”
“ စောက်ပတ် မမြင်ဘူးသေးလို့ပါ - - မမနွယ်ရဲ့ - - - လုပ်ပါ ”
“ မောင်နော် - - အပြောအဆို အရမ်းရိုင်းတာပဲ ”
“ ဒါဖြင့် မောင် ဘယ်လိုပြောရမှာလဲ ”
“ သွား - - - ဘယ်လိုမှ - - မပြောနဲ့ ”
နွယ်က လီးကြီးကို လှည့်ကြည့်ရင်း - - -
“ မပြီးသေးဘူးလား - - လက်ညောင်းလာပြီ - - - ”
ဟု ကလေးလေး တစ်ယောက်လို နှုတ်ခမ်းလေး စူကာပြောလိုက်သည်။
“ ခပ်တင်းကင်း အင်း ဆုတ် ဆုတ်ထား မြန်မြန်လေး - - ဆောင့် - - ဆောင့် - - ဆောင့် - - အ - -အင့် ”
နွယ့်လက်ပေါ်မှ - - သူ့လက်ကို အုပ်ခါ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကြီး ကိုင်ဆောင့်ခိုင်းလိုက်သည်။
“ မောင် - - မနာဘူးလား - - ဟင် ”
“ ဟင့်အင်း - - မနာဘူး - - မမနွယ်ရဲ့ - - ကောင်းတာ ”
လီးတန်ကြီး က ပူနေသည်။ လီးထိပ်မှ ယိုစီးကျလာသော အရည်ကြည်များ က မမနွယ် လက်ချောင်းလေးများကို စေးကပ်ကုန်သည်။
“ အရေတွေ - - ထွက်တယ်နော် - - ဘယ်လိုလဲမသိဘူး - - အဲဒါ မပြီးသေးဘူး - - ဟုတ်လား - မောင် ”
“ ဟင့်အင်း - - မပြီးသေးဘူး - - မမနွယ်ရဲ့ သုက်ထွက်မှ ပြီးမှာ ”
“ မလွယ်ဘူး နော် - - တော်တော်ကြာနေပြီ - - မ - - လက်ညောင်းလာပြီ ”
“ မမနွယ် - - ကျွန်တော် ပြောသလို လုပ်မလား ”
“ မမနွယ် စောက်ပတ်ကို ကျွန်တော့်ကို ပြရုံလေးပြပြီး ခပ်မြန်မြန် ဂွင်းတိုက်ကြည့် အဲဒါ သုံးလေးချက်နဲ့ထွက်ရော ”
“ အမလေး သူ့ဆေးနည်း က လဲတစ်မျိူး ”
နွယ်က ရှက်ကိုးရှက်ကန်း လေးပြောပြီး အောင်မင်း နဖူးကိုလက်သီးဆုပ်လေးနှင့် ဖွဖွထုလိုက်သည်။အောင်မင်းက နွယ့်ထမီကိုဆွဲလှန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ခပ်ပျက်ပျက် မျက်နှာလေးဖြင့် သူမဖင်ကို ပြန်ငုံံ့ကြည့်လိုက်သည်။ အောင်မင်း လီးကြီးကို ကိုင်ထားသော လက်ကအမှတ်တမဲ့ရပ်နေ၏။
“ မမနွယ် က - - စောက်မွှေး သိပ်မပေါက်ဘူးနော် ”
“ အင်း - - ဆယ့်ကိုးနှစ်ကျော်မှ ပေါက်တာ - - ပါးပါးလေး ”
အောင်မင်းက ထမီကို ခါးအထိဆွဲတင် ပြီးကြည့်သည်။ စောက်ပတ်ကြီးက ဖူးဖူးပြည့်ပြည့်ကြီး ဖြစ်ကာဖောင်းကားလုံးထစ်နေပြီး အစိကြီးက တော်တော်ရှည်သည်။ ရှည်သည်ဟု ဆိုသည်က အပေါ်ဘက်သို့ ရှည်ထွက်လာခြင်း မဟုတ်ပဲ စောက်ပတ် နှစ်မွှာကြား အောက်ဖက်သို့ တစ်လစ်ကြီးတန်းဆင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ အောင်မင်းက စောက်ပတ် နှစ်ခြမ်းကို လက်ညှိုးလက်မဖြင့် အသာဖြဲကြည့်ရင်း
“ ဆောင့် မမနွယ် ဆောင့် မမနွယ်စောက်ပတ်ကြီး ကိုမြင်လိုက်တာနဲ့ ကျွန်တော့်လီးကြီးက အလိုလိုတောင်သွားတာ အား ဆောင့် ဆောင့် ဆောင့် နာနာလေးဆောင့် မမနွယ် ပေါင်ကားထားပေးလေ အား အင်း မမနွယ်ရယ်ဒီစောက်ပတ်ကြီးကို တကယ်လိုးရရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ နော် ”
“ လုပ်ပြန်ပြီ - - တဆင့်ကဲ မလာနဲ့- - သိလား ”
“ အင်းပါ - - မ - - ရယ် - - အား - - - ထွက်ပြီ ထွက်ပြီ - - အိုးအိုး ”
နွယ်က လီးကြီးကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဖြောင်းကနဲ ကန်ထွက်သွားသော သုက်ရည်များက ခြင်ထောင်အမိုးကို ပင် ထိ၏။ ပထမဆုံး အချက်သည် အပြင်းထန်ဆုံး ဖြစ်သည်။ ရေပြွှတ်နှင့် ပန်းထုတ်လိုက်သကဲ့သို့ မြန်သည်။ လီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော နွယ့်လက်ကလေးထဲ သံချောင်းကြီးလို မာတောင်သွားသော အထိအတွေ့နှင့်အကြောကြီးများထစ်ထစ်သွားသည်ကို စမ်းသပ်ကိုင်မိရာ ရင်တစ်ခုလုံး လှုပ်ခါနေမိသည်။ ယောကျ်ားလီးကြီးကို ပထမဆုံး ကိုင်ဖူးခြင်းမို့လဲ ပူနွေးသော အထိအတွေ့က လက်ဖဝါး ချွဲကျန်နေသည်။
“ ဟွန့် - - - ပေကုန်ပြီ ”
နွယ်က အောင်မင်းပုဆိုးနှင့် လက်ကိုသုတ်သည်။ အောင်မင်းက ပက်လက်အနေအထား အောင်မင်းဘေးတွင်ကုတင်အောက် ခြေတစ်ဖက်ချကာ ဖင်ဘက်က ကုတင်ပေါ် တင်ပေးထားပြီး ထမိန်ကိုလှန်ပြထားသည်မို့ စောက်ပတ်ကြီးက ပြဲအာပြီး လိုးချင်စရာ အရည်လဲ့ စိုစွတ်နေသည်။ နွယ့်အသားလေးက ပယင်းရောင်ထကာ ကြည်လဲ့နေသည်။ စောက်ပတ်ဘေး နှစ်ခြမ်းမှာ စပျစ်သီး စိမ်းညိုလေးတွေလို တင်းလျက် အရည်စိုနေသည့် အတွက်လည်း စားချင်စဖွယ်ကြီးလို ဖြစ်နေ၏။
အောင်မင်း လီးတန်ကြီးကို ဒစ်ကြီးအား ဖြဲလိုက် စုလိုက်နှင့် လေ့လာနေသော အပျိုကြီး မမနွယ်ခမျာ သူ့စောက်ပတ်ကြီးကို အသေအချာဖြဲကာ ကြည့်ရင်း ဆင်ကြံကြံနေသော အောင်မင်းကို သတိမထား လိုက်မိချေ။
ထိုအချိန် ကြားကာလလေးကို အမိအရ အသုံးပြုကာ နွယ့်စောက်ဖုတ်ကြီးကို ထမီကြားသို့ ခေါင်းကို ထိုးသွင်းပြီးစောက်ဖုတ်ကြီး အလယ်ရှိစိုအိနေသော အစိရှည်ကြီးကို ထိထိမိမိကြီး လျှာစောင်းထိုးကာ ဖိစုပ်ပြစ်လိုက်လေ၏။
“ ဟဲ့ - - အို အင့်အင့် - - ရှီး - - ကျွတ် ကျွတ် ’’
နွယ် အလစ်အငိုက် ခံလိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် လည်းကုတင်ပေါ် တင်ထားသော ခြေထောက်ကရုတ်တရက် ညှပ်လိုက် စေ့လိုက်မိသည်ဖြစ်ရာ အောင်မင်းခေါင်းကို ထမီနှင့်အုပ်ပြီး ပေါင်နှစ်ဖက်နှင့် ညှပ်ထားသလို ကြီးဖြစ်သွားလေသည်။
ဗိုက်ကြောမှ စိမ့်ဝင်သွားသော ကာမအရသာ ထူးကြီးက အပျိုကြီး စစ်စစ်ဖြစ်သော နွယ့်ခမျာ အကြာအချဉ်တွေတွန့်ကွေး နုံးချိကာ ခွေယိုင်ပျော့နွဲ့သွားမိလေသည်။ “ ပြွှတ် ” ကနဲ “ ပြွှတ် ” ကနဲ နှစ်ချက်ဆင့်စုပ်လိုက်ခြင်းကြောင့် ကာမ အရသာထူးကြီးမှာ တစ်ကိုယ်လုံးကို လွှမ်းမိုးလျက် မေ့မျောသွားမတတ် ခံစားလိုက်ရသည်။
ထိုကဲ့သို့ သတိလက်လွတ် ဖြစ်သွားသည်နှင့် အောင်မင်းက နွယ့်ကိုယ်လုံး အိအိလေးကို တွန်းလဲှပြီး နွယ့်ပါးစပ်ဝလေးသို့ လီးကြီးကို တေ့လိုက်သကဲ့သို့သူကလည်း နွယ့် စောက်ပတ်ကြီးကို မလှုပ်နိုင်မယှက်နိုင် ဖြစ်အောင်ဆက်ခါဆက်ခါ ယက်လိုက်လေ၏။
“ အွန်း - - -အွန်း ”
ဆို သော အသံလေးနှင့် အတူ နွယ့်ပါးစပ်လေးထဲသို့ အောင်မင်း လီးကြီးက တန်းဝင်သွားလေ၏။ ထိုသို့ မမျှော်လင့်ပဲ ဆန်းပြားသော ထူးထွေခမ်းနားလှသည့် အတွေ့ထူးထူးကြီးကြောင့် နှစ်ယောက်သားမှာ လောကကြီးကို မေ့သွားကြသည်။
“ မမ - - ”
“ မမနွယ် - - ”
အိပ်ယာမှ နိုးနိုးချင်း သစ်သစ် နွယ့်ကိုစမ်းကြည့်ရာ မတွေ့သဖြင့် ခပ်တိုးတိုး ခေါ်ကြည့်မိသည်။ မမနွယ်ထူးသံကို ပြန်မကြားရသောအခါ ကြောက်စိတ်နှင့် ငေါက်ကနဲ ထထိုင်လိုက်မိသည်။ ဖေကြီးသော်ကောင်း မကျွတ်သေး ဘူးဆိုသော ဒေါ်ကြီးလှစကားက နားထဲပြန်ဝင်လာပြီး ကြောက်စိတ်က တစ်ကိုယ်လုံးကို တောင့်တင်းသွားစေကာ ဆီးသွားချင်သလိုလို ဘာလိုလို ဖြစ်လာသောကြောင့် ထမီဘိုသီဘတ်သီနှင့် ထွက်လာခဲ့မိသည်။
မမနွယ် သည်လည်း အိမ်သာသို့ သွားသည်ပဲဖြစ်မည်ဟု ထင်ကာ အိမ်သာဘက်သို့ ခြေဦးလှည့်လိုက်၏။သို့သော် နှစ်ခန်းကျော်ရှိ အစ်ကိုအောင်မောင်း အခန်းထဲမှ လက်တစ်လုံးခန့် တံခါးဟနေပြီး လေးပေမီးချောင်းရောင်က အပြင်သို့ စူးရှစွာ ထိုးထွက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ကြောက်စိတ် အနည်းငယ်ပြေကာ အစ်ကို အောင်မောင်း အခန်းသို့ ကပ်လာခဲ့လေသည်။
လောက၌ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ထင်မထားသော လူနှစ်ဦးကို မမျှော်လင့်ပဲ တွေ့လိုက်သူတိုင်းမှာ ရုတ်တရက် “ရှော့ ” ဟုခေါ်သော သွေးလည်ပတ်မှုတွေ ရပ်တန့်သွားတတ် ကြလေသည်။ သစ်သစ်မှာ “ ရှော့ ” ဖြစ်ခြင်းကို မိမိရရခံစားလိုက်ရသည်။
တံခါးကြားမှ အထဲသို့ကြည့်လိုက်မိသည်နှင့် နှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်အစား မရှိကြတော့ပဲ မမနွယ် စောက်ဖုတ်ကြီးကို အစ်ကိုအောင်မောင်းက ယက်ပေးနေသကဲ့သို့ အစ်ကိုအောင်မောင်း လီးကြီးကိုလည်း မမနွယ်က ခုံမင်နှစ်ခြိုက်စွာ စုပ်နေခြင်း တို့ကို မြင်လိုက်သည်နှင့် သစ်သစ် တစ်ကိုယ်လုံး ကျောက်ရုပ်ကြီးလို တောင့်တင်းသွားသည်။
အစ်ကိုအောင်မောင်း လမွေးကြီးတွေက မဲနက်မှောင်မဲနေပြီး အရင်းတွင် ကောက်ရိုးပုံကြီးအလား ဟီးထနေ၏။ မမနွယ်က သူမ၏ ဖြူလွှသော လက်ချောင်းလေးများဖြင့် လမွေးများကို ဖိကိုင်ထားပြီး လက်တစ်ဖက်က လီးတန်ကြီးကို ဖြဲချထားကာ ရဲရဲကြီး ပြဲနေသော ဒစ်ဖြဲကြီးကို မမနွယ်၏ နီစွေးပါးလွှာသော နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် စုပ်ယူနေသည်။
တစ်ခါတစ်ရံ လီးကြီးကို ရေခဲချောင်း တစ်ချောင်းနှယ် ပါးစပ်ထဲ စုပ်သွင်းပြီး အပြင်သို့ ဆွဲထုတ်လိုက် တတ်၏။
ကြောကြီးတွေ အပြိုင်းအရိုင်းထကာ ကြောက်ခမန်းလိလိ ကြီးထွားလှသော အောင်မင်း လီးကြီးမျိုးကို သစ်သစ်မမြင်ဖူးချေ။ အဖျားကြီးက မှိုပွင့်ကြီးသဏ္ဍန် စွင့်ကားနေပြီး ကိုယ်ထည်ကြီးက အလုံးထွားထွားနှင့်မို့ အလိုးခံရသူ မိန်းကလေး အဖို့တော့ မသက်သာလှ ဟုတွေးမိ၏။
သို့သော် ထိုလီးတန်ကြီးကို မမနွယ်က ပါးစပ်လေးအပြည့် စုပ်ခါစုပ်ခါ ကလိနေပြန်သောအခါ သစ်သစ်မှာထိုလီးကြီး အလိုးကို ခံချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်ပေါက်လာပြီး စောက်ပတ်ထဲမှ အရေများပင် ယိုစိမ့်ကျဆင်း လာလေတော့သည်။
“ နွယ် - - မောလား- - ဟင် ”
“ မောတယ် - - မောင်ရယ် - - နားကြဦးစို့ ”
နွယ်က ဒယီးဒယိုင်လေးထရင်း မောင့်ခေါင်းကို ခွထားသော ပေါင်တန်ကြီးကို ကားပြီးကျော်ကာချ၏။ ထိုသို့ ကားလိုက်စဉ် စောက်ပတ်ကြီး ရဲခနဲ ဖြစ်သွားသည်ကို သစ်သစ် မြင်လိုက်ပြန်သည်။ မမနွယ် စောက်ပတ်ကြီး ဒီလောက် ကြီးလိမ့်မည်ဟု သစ်သစ် မထင်ခဲ့ချေ။
မမနွယ် စောက်ပတ်ကြီးမှာ အလျားအနံသာမက စောက်ပါ နက်ရှိင်းလေမည်ဟု မြင်ရုံနှင့် သိနိုင်သည်။ဘေးသို့ ကားထွက်နေသော စောက်ပတ်ဧရိယာ အသားတစ်ကြီးများက လက်နှစ်လုံးမက ထူအမ်းနေသည်။ လက်သီးဆုပ်ကြီး တင်ထားသလို မို့မောက်ကာ ခုံးထနေခြင်းကြောင့်လည်း စောက်ပတ်ကြီးမှာ အဟန့်ကောင်းလွန်းသည်ဟု ဆိုရမည် ထင်သည်။ မမနွယ်က ထမီကို လျှောချပြီး ဝတ်သည်။ ပြေကျနေသော ဆံပင်များကို ထုံးဖွဲ့သည်။
လက်နှစ်ဖက် မြှောက်ကာ ဆံပင်ထုံးနေစဉ် အောင်မင်းက မမနွယ် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တပြွှတ်ပြွှတ်စို့သည်။
“ ဟိတ် ... နို့မပြတ်သေးတဲ့ ကလေးလား - - ခိခိ - - - ခိခိ ”
မမနွယ်က အောင်မင်း နဖူးကို လက်သီးလေးနှင့် ဖွဖွလေး ထုရင်းရယ်သည်။ နို့အုံကြီးကိုလည်း နို့ညှစ်သလို အရင်းမှကိုင်ကာ ညှစ်ပေးနေသည်။ အောင်မင်း လီးကြီးကမူ အောင်မင်းတံတွေးများနှင့် စိုစွတ်တောက်ပလျက် မီးချောင်းအရာင် အောက်တွင် တဖိတ်ဖိတ် အရာင်များလက်ထနေသည်ကို သစ်သစ်တွေ့နေရ၏။
“ တော်တော့ မောင်ရယ်... နို့သီးခေါင်းလေးတွေလဲ ကျိမ်းစပ်နေပြီ... အလကား... ဟုတ်တာလဲ မဟုတ်ဘူး တော်တော့ ”
နွယ်က မောင့်ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်ယူကာ ဆွဲမော့ရင်း မျက်နှာချင်းကပ်ခါ တိုးတိုးပြောသည်။
“ နွယ် - - မောင့်လီးကိုစုပ်တာ ကောင်းလားဟင် ”
“ အာ - - - သွား - - မသိဘူး - - သွား - - - မမေးနဲ့ ”
မမနွယ်က ခေါင်းလေးငဲ့စောင်းကာ ရှောင်တိမ်းပြီး ရှက်ပြုံးလေးနှင့် မောင့်ကိုတွန်းလွှတ်သည်။
“ မောင်တော့ နွယ့်စောက်ပတ်ကြီးကို ယက်ရတာ အရသာကို ရှိသွားတာပဲ -- သိလား ”
“ မောင် - - မရွံဘူးလား - - - ဟင် ”
နွယ်က မျက်နှာလေး ရှုံ့ရင်း - - မောင့်ကိုကြည့်ကာ မေး၏။
“ ချစ်တာကို - - မရွံပါဘူး ”
“ တို့တော့ရွံတယ် - - သူအတင်း ထိုးထည့်လို့ စုပ်ရတာ ”
နွယ်က ဆင်ဝေ့ရန်ရှောင်လေး ပြောရင်း မောင့်ပခုံးကို ထုပြန်၏။
“ အဲဒီလို မှုတ်ပြီးရင် လိုးလို့အကောင်းဆုံးပဲ နွယ် ”
“ ဟေ့အေး မလိုးချင်ဘူးကွယ် နွယ်ရှက်တယ် ပြီးတော့ မောင့်ဟာကြီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး နွယ်ကြောက်တယ် ”
နွယ် တမူနွဲ့တဲ့အိုက်တင်လေးနှင့် ပြောပြန်သည်။ သစ်သစ် ရင်ထဲ တဒိန်းဒိန်း ခုံကာမောနေသည်။ သူတို့ လိုးမှ မလိုးရသေးပဲဟု သိလိုက်သဖြင့်လည်း စိတ်ထဲကျေနပ်သလိုလို ဘာလိုလို ဖြစ်ရသည်။
“ ဒါဆို - - နွယ့်အဖုတ်ထဲ - - ကိုတေ့ရုံလေး တေ့မယ်လေ ”
“ သွားစမ်းပါ ယုံမယ် - - အားကြီးကြီး တေ့ပြီးတစ်ခါထဲ ဆောင့်သွင်းလိုက်မှာ မလား ဟွန့်မသိတာလိုက်လို့’’
မောင်က ကျေနပ် ကြည်နူးစွာ ရယ်သည်။
“ နွယ့်ကိုမေးမလို့ - - သိလား ”
“ ဘာလဲ ပေါက်ကရတွေ မမေးနဲ့နော် - - - ဟွန့် ”
“ အင်းပါ - - နွယ်ရဲ့ - - မောင်တကယ် မသိလို့ မေးမှာပါ ”
“ မေးလေ - - ဘာသိချင်လို့လဲ ”
“ ဟိုလေ အခုန နွယ့်စောက်ပတ်ကို ဖြဲကြည့်တော့ အစိနှစ်ခုတောင် တွေ့တယ် အဲဒါကြီးက မိန်းမတိုင်း အဲလို ပဲ အရှည်ကြီးလား နွယ် ဟင် ”
“ ဟင့်အင်း အရပ်ပုတဲ့ သူတွေကျတော့ တိုတယ် မောင်ရဲ့ နွယ်က အရပ်ရှည်တာကိုး ပြီးတော့ အစိအောက်မှာ အသားပိုလေးလို တွေ့မိလား ဟိုဒင်း အင်း ခပ်မဲမဲလေး လေ ”
“ အင်း - - အင်း - - တွေ့တယ် - - - အဲဒါ က ဘာခေါ်လဲ ”
“ အစိပဲလေ ဒါပေမယ့် သူက အသားပိုပေါ့ သူ့ရဲ့အောက်ကမှ သေးပေါက်တဲ့ အပေါက်လေးရှိတာ မောင်ကလဲကြံကြံဖန်ဖန် သိပ်မေးတာပဲ ”
“ ဘာဖြစ်လဲ အချင်းချင်း သိထားရတာပေါ့ ”
နွယ်က သူမနို့ကြီးနှစ်လုံးတွင် စိုစွတ်နေသော မောင့်တံတွေးများကို အဝတ်စနှင့် ဖိသုတ်လိုက်ပြီးမှ ဘရာစီယာလေးကို ရင်ဘတ်ရှေ့တွင် ကြယ်သီးတပ်ပြီးမှ နောက်သို့ဆွဲလှည့်သည်။ တင်းအိနေသော နို့များကို ဘရာစီယာ ပုံစံခွက်အတွင်းသို့ နောက်မှအသားကျအောင်သွင်းပြီး ပခုံးသိုင်းကြိုးလေးကို မတင်လိုက်သည်။
“ မောင့်ကိုလဲ မေးမယ်နော် ”
“ မေး - - - ”
“ မောင်တို့ကို အခုလို မှုတ်ပေးတော့ ဘယ်လိုနေလဲ ပြီးတော့ ပါးစပ်ထဲရောက်သွားရင်ကော ဘယ်လိုခံစားရလဲဟင် ”
နွယ်က မောင့်ရင်ဘတ်မွှေးကြီးများကို ဖွကစားရင်း မောင့်မျက်နှာကို မကြည့်ရဲကြည့်ရဲ လေးနှင့်မေးသည်။
“ ယောကျာ်းတစ်ယောက် ပန်းသေနေရင်တောင် ဒီနည်းနဲ့ကုရင် တစ်ပတ်အတွင်း သက်သာတယ်တဲ့ နွယ်ရဲ့ဟုတ်တာမဟုတ်တာတော့ မောင်မသိဘူးနော် ကြားဖူးတာ ပြီးတော့ နွယ့်ပါးစပ်ထဲ လီးဝင်သွားပြီဆိုတာနဲ့ ဟို အင်း စောက်ပတ်ကို လိုးရသလိုပဲ နေမှာပေါ့ မသိဘူး ဘာလို့လဲဆိုတော့ မောင်ကနွယ့်ကို လိုးမှမလိုးရသေးတာ ”
“ အင်း - - မောင်ကလဲ - - မင်္ဂလာဆောင်ပြီးရင် လိုးပေါ့လို့ အခုဟာက နွယ်ကြောက်လွန်းလို့ပါဆို ”
နွယ်က မောင့်နားဝတွင်ကပ်ပြီး တီတီတာတာလေးချွဲ၏။ မောင်က သက်ပြင်းကို တွင်တွင်ချရင်း နွယ့်စောက်ပတ်ကြီးကို လက်နှင့် ထိုးမွှေနေပြန်သည်။
“ တော်တော့ကွယ် မောင်ကလဲ အရေတွေ ထပ်ကျလာလို့ တစ်ခါထပ်သုတ် နေရအုံးမယ် အာ လွှတ်တော့လို့ဆို ”
နွယ့်ထမီအောက်မှ လျှိုနှိုက်နေသော မောင့်လက်ကြီးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆွဲဖယ်ပြီး ရပ်လိုက်သည်။
“ နွယ့်အပေါ် အင်္ကျီရော အော် ဒီမှာတွေ့ပြီ တစ်ခါထဲ အဝတ်အစားတွေလဲ ပေပွကုန်တာပဲ သွား ”
မောင့်မျက်နှာကို တီရှပ်အင်္ကျီ စလေးဖြင့်ပုတ်ခတ်ဆော့ကစားပြီးမှ အင်္ကျီကိုဝတ်သည်။ အောင်မင်း က ပုဆိုးမဝတ်သေးပဲ ငူငူကြီးထိုင်ကာ။
“ တောက်... စောက်ဖုတ်ကြီးကို အသေအချာ မှုတ်ပြီးမှ မလိုးရဘူးဆိုတာ တစ်လောကလုံးမှာ ငါ တစ်ယောက်ပဲ ရှိမယ် ထင်တယ်... တောက်... ဟင်းဟင်း ”
လက်သီးတစ်ဖက် လက်ဝါးတစ်ဖက်နှင့် ဖြောင်းကနဲထုကာ ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ကြီးပြောချလိုက်လေသည်။နွယ်က သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဖြစ်သွားအောင်ပင် တခစ်ခစ်ရယ်သည်။ ပါးစပ်ကလေးကို လက်ဝါးလေးနှင့် ပိတ်ထားပြီး ရယ်ပြန်သည်။
“ မောင်ပဲ ပတ်တင်း သဘောကျတယ်ဆို ”
“ အင်း... ပတ်တင်း မလုပ်ပဲ... ဆင်နင်းသွားရင်တောင် ဒီလောက်ခံစားရမှာ မဟုတ်ဘူး သိလား ”
မျက်နှာထားတင်းတင်းနှင့် နွယ့်ကိုတစ်ချက်မော့ ကြည့်ပြီးပြောလိုက်ရာ နွယ်က မောင့်ပခုံးကိုကိုင်လှုပ်ရင်း
“ လုပ်ပြီ - - ခုနက တစ်မျိုး - - အခု တစ်မျိုး ”
“ ဘာ - - - ခုနက တစ်မျိုး လဲ ”
မောင်က ကလေးဆိုးကြီးလို ပါးကြီးဖောင်းကာ မျက်နှာညိုညိုနှင့် စိတ်ကောက်ပြ ပြန်လေသည်။
“ မောင်ပဲ ခုနက မမအဖုတ်ကြီးကို ကြည့်ပြီးဂွင်းတိုက်ရရင် ကျေနပ်ပါပြီဆို အခုကိစ္စ ပြီးပြန်တော့ တစ်မျိုးတစ်ခါထဲ သူ့အလိုကြီး လိုက်နေရတာပဲ တကယ် ”
“ ဒီမှာ - - မမ - - ဟိုလေ - - ဒီလိုဗျာ - - မမ စောက်ပတ်ထဲတို မောင့်လီးကြီးနဲ့ စွတ်ကနဲ - - တစ်ချက်ပဲ လိုးမယ် မမရယ် - - အရေမထွက်စေရပါဘူးနော် မမ ”
“ အလယ်လယ် - - လူလည်လေး - - ဝါးနုက ဝါးရင့်ကို ပတ်ချင်နေပြန်ပြီ တော်စမ်းပါကွယ် - ဟင်း-ဟင်း ”
တေ့ရုံလေးဆို တစ်မျိုး သွင်းရုံလေးဆိုတာ တစ်မျိုး နွယ်က မောင့်ပါးကို လိမ်ဆွဲရင်းရယ်သည်။ အောင်မောင်းနဲ့ တွေ့မှ နွယ့်အရှက် နွယ့်ဂုဏ်သိက္ခာတွေ တစ်ပြားသား မှမရှိတော့အောင် ခဝါကျခဲ့ရတာပါလား မောင်ရယ်။
“ တကယ်ပါ မရယ် တစ်ချက်ပဲလိုးမှာ တစ်ချက်ထက်ပိုသွားရင် မမမောင့်ကိုပါးရိုက် ”
တဲ့ မောင်က ပြောပြောဆိုဆို နွယ့်ထမီကို ဆွဲလှန်သည်။ မောင်သည်တကယ့် ကလေးဆိုးဖြစ်သည်။ မောင်က ပုဆိုးမဝတ်သေးသဖြင် ဆင်နှာမောင်းကြီးလို ယမ်းခါနေသည်။
“ ကွယ် - - လုပ်ပြီ - - - မဟုတ်တာ - - ဟိတ် - - - မောင်နော် ”
တကယ်တော့လဲ နွယ်လဲ အသွေးအသားနဲ့ ဖွဲ့စည်းထားတဲ့ သာမန် မနုသ လူတစ်ဦးပါ။
“ မောင် - - - ဟေ့အေးကွယ် - - ဟင့်အင်း ”
ဒါနဲ့ပဲမောင်က ရင်ချင်းဆွဲအပ်ပြီး နွယ့်စောက်ပတ်ကို လီးကြီးဆွဲသွင်းပြီး လိုးခဲ့တာပဲ မလား မောင့်လီးတန်ကြီး နင့်နင့်နဲနဲ စောက်ခေါင်းထဲကို ဝင်သွားကတည်းက မောင်ကတိမတည်ဘူးဆိုတာ သိပြီးသားပါမောင်။ ဗြစ်ကနဲထိုးခွဲ ဝင်သွားတဲ့ မောင့်လီးရဲ့ဒဏ်ဟာ နွယ့်မေ့ကြောတွေကို အကုန်ပိတ်ပစ်လိုက်သလိုပဲလေ။ နွယ်မျက်တောင်လေးများမှေးစင်းကာ မောင့်ကြောပြင်ကြီးကို တစ်ဖက် ကျစ်နေအောင် ဖက်ထားမိလိုက်သည်။
“ တစ်ချက်ထဲလိုးမှာ ”
ဆိုတဲ့ မောင်ဟာ ဖင်ကြီးကိုခွာခွာပြီး ဆောင့်လိုးနေတော့ တယ်လေ။ နွယ့်ဖင်တွေဆုပ်ဆွဲထားသလိုပါ ပဲကွယ်။ လီးကြီးက အလုံးအထည်ကထွား အလျားကလဲရှည် ဆိုတော့လေ နွယ့်မှာ ရုန်းနိုင်တဲ့ ခွန်အားတွေမရှိပါဘူး မောင်ကနွယ့်ကို တွန်းလျက် စားပွဲစောင်းတွင်တင်ပြီး ခြေနှစ်ဖက်ကို သူ့ခါးတွင် ညှပ်ထားစေကာ ဆောင့်၏။ စားပွဲက စာရေးစားပွဲ။
စားပွဲပေါ်ရှိ အထပ်လိုက် အစီအရီတင်ထားတဲ့ စာအုပ်များ ပြိုကြသည်။ စားပွဲ ထောင့်စွန်းတွင် တင်ထားသောဂက်(စ်) မီးခြစ်ကလေး ဒေါက်ကနဲ ကြမ်းပြင်သို့ကျသည်။ မောင်က ခွန်အားနှင့် ပြည့်စုံသော ယောကျာ်းကြီးဖြစ်၏။ နွယ့်မှာသာကြီးမားအိစက်သော တင်ပါးသားကြီးတွေ မရှိခဲ့ပါလျင် နွယ့်ဖင်အရိုးတွေ ကြေမွကျိုးအက်ကုန်ပေလိမ့်မည်။
“ ပြွတ် - - ဖွပ် - - ပြွတ်ဖပ် - - ” ဆိုတဲ့ အသံတွေကလဲ တိုးတိတ်နေတဲ့ ညဉ့်ဦးယံမှာ - - ပီပီသသကြီး။
“ အား - - မောင် - - ဖြည်းဖြည်း - - - နာတယ် - - - အ - - ”
“ ခဏလေး အောင့်ခံပါမမရယ် မစောက်ပတ်က ကျဉ်းနေသေးတော့ နာတာပါ - - အင် - -အင့် - အား ”
မောင်က ဒရောသောပါကြီး အလုအယက်လိုး၏။ နွယ်ကလဲလေအဲဒီ့လို အကြမ်းပတမ်းလေး လုပ်တာကိုပဲသာယာတတ်တဲ့မိန်းမမျိုးပဲလား မပြာတတ်တော့ပါဘူး မောင်ပခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်ကို ခြေနှစ်ချောင်းစလုံး တင်လိုက်ပြီး ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို စားပွဲပေါ် လှန်ချလိုက်မိသည်။
ခေါင်းကအနေတော် ပြိုကျနေသော စာအုပ်ပုံပေါ်ရောက်သွားသည်။ ဖင်နှစ်ခြမ်းက လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီးဖြဲပေးထားသည့်အတွက် စောက်ပတ်ကြီးက ပြူးထွက်နေ၏။ တံခါးဘက်သို့ ခပ်စောင်းစောင်း အနေအထားမျိုး လေးလှန်ပေးထားသည့်အတွက် သစ်သစ် ရင်သပ်ရှုမောရပြီ။ အစ်ကိုအောင်မောင်းလီးကြီး က ရှည်လျားကြီးထွားလှသည်မို့ စောက်ပတ်ကြီးထဲ ထိုးစိုက်ချလိုက်တိုင်း မမနွယ်ခမျာ ခါးလေးကော့ကော့ သွားသည်မှာစားပွဲနှင့် ခါးလေးကြားတွင် ခေါင်းအုံးတစ်လုံး စာလောက်ကို လွတ်လွတ်သွား၏။
ယောကျာ်းတွေ ဒါကြောင့်မို့လို့လဲ ဖင်ကြီးတာကို နှစ်သက်ကြတာပါလားဟု သစ်သစ် မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့သင်ခန်းစာရမိသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် အစ်ကိုအောင်မောင်း လီးတန်ကြီး ကမမနွယ် စောက်ခေါင်းထဲ “ဇွတ် ” ကနဲတိုးဝင်သွားတိုင်း မမနွယ်ဖင်ကြီးက စားပွဲပေါ်တွင် ပြားကျသွားပြီး ဘေးသို့ကားကား သွားသော်လည်းအိကနဲ နိမ့်ဆင်းပြီး တင်းကနဲ တင်းကနဲ ကန်တတ်လာကာအရှိန်နှင့် လွဲှရိုက်လိုက်သော ဂွေးစိကြီးနှင့် ဖောက်ကနဲရင်ဆိုင်မိကြ၏။
ထိုနည်းအတိုင်း အိကနဲ ဖောက်ကနဲ ရင်ဆိုင်လှုပ်ရှား နေကြလေရာ အောင်မောင်းဆီးခုံ မဲမဲကြီးက မမနွယ်ဖင်ကြီးနှင့် ဗြဲကနဲ ဗြိကနဲ ပွတ်ကြိတ်သံကြီးမှာ မြင်တွေ့ကြားသိနေရသော သစ်သစ်၏ အသည်းဆိုင် ကို အညှာမှကိုင်လှုပ်နေသလို တလှပ်လှပ် တသိမ့်သိမ့် ဆတ်ဆတ်တုန်နေမိပေရာ ကာယကံရှင် နှစ်ယောက်၏ ခံစားမှုမှာ ဆိုဖွယ်ရာ မရှိအောင် အရသာအထူးကြီး ထူးနေကြပေတော့သည်။
“ မ - - ပေါင်တစ်ချောင်းကို - - ဒီဘက်ပြောင်း - အင်း ”
မမနွယ်က ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို အစ်ကိုအောင်မောင်း ခေါင်းပေါ်မှကျွမ်းဘားမယ်များပမာ ဖြောင့်တန်းစွာ ကော်ယူလိုက်၏။ အစ်ကိုအောင်မောင်းက ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ဂျိုင်းအောက်ထား တစ်ဖက်ကိုပခုံးပေါ်မှေးထားပြီး စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ ဒေါင်လိုက် လိုးပြန်လေသည်။သစ်သစ်မှာ လီးတန်ကြီး အဝင်အထွက်ကို မမှိတ်မသုန်လေးကြည့်နေမိရာ ဇောချွေးများပင် ပြန်နေသည်ကို သတိမမူမိနိုင်အောင် ခံစားနေမိသည်မို့ သရဲကိုလဲ မေ့နေမိသည်။
တစ်စောင်းကြီး လိုးနေသောအခါ အခုလောက် ထိမိပုံမပေါ်ပဲ မမနွယ်က ငုံ့ကြည့်ရုံလေးကြည့်ကာ သိပ်နာကျင်ဟန်မပေါ်ပေ။
“ ညောင်းတယ် - - ခြေထောက် မြှောက်ထားရတာ ”
“ ဒါဆို - - ချလိုက်လေ - - မမ - - ကုန်းပြီးလိုးမယ် ”
အံ့သြစရာပင် မမနွယ်က အစ်ကို အောင်မောင်းစကားကို ကလေးငယ်တစ်ယောက်နှယ် တသွေမသိမ်း လိုက်နာရင်း စားပွဲကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ထောက်ပြီး ဖင်ကြီးကို အနောက်သို့ ခပ်ကော့ကော့လေး ကုန်းပေးလိုက်သည်။
သည်ပုံစံသည်လည်း သစ်သစ်ဖက်မှ မြင်ကွင်းကောင်းသော ပုံစံဖြစ်နေကာ ဘေးတိုက်အနေအထား မြင်ရ၏။
အစ်ကိုအောင်မောင်း ကလီးကြီးကို လက်ဖြင့်ကိုင်ပြီး စောက်ပတ်အဝကို တေ့လျက် မမနွယ် ပခုံးကို ကျောမှ လှမ်းဆွဲပြီး ထိုးသွင်းလိုက်စဉ် လီးကြီးက ဝါးရင်းတုတ်ကြီး တစ်ချောင်းလိုပင် ကွေးကနဲ ဖြစ်ပြီးမှ တန်းဝင်သွား၏။
“ ဗြွှတ် ” ကနဲ အသံကို သစ်သစ်နားနဲ့ ဆတ်ဆတ်ကြားလိုက်သည်။ မမနွယ်တော့ ဘယ်လိုခံရမယ်မသိ၊ သစ်သစ်ရင်ထဲမှာမူ အောင့်သက်သက် ဖြစ်သွား၏။
“ အိုး - - အိုး - - အိုး - - - မောင်ရယ် - - ရှီး - - အား - - - ကျွတ်ကျွတ် ”
စားပွဲစောင်းလေးကို ကိုင်ထားသော မမနွယ်လက်ကလေးများ ကျစ်လျစ်မြဲမြံစွာကိုင်ထားရင်း ညည်းရှာသည်။ဗိုက်သားအောက်မှ ပွယောင်းယောင်းလေး အဖုတ်လိုက်ချွန်နေသော အမွှေးစုလေးမှာ ဇောင်းသွားသည်။ ဖင်ကုန်းပြီး အလိုးခံရသော အလုပ်သည် အတော်ထိသည်ထင်သည်။ မမနွယ် နှာသီးဖျားလေးတွင် ချွေးလေးတွေပင် သီးလာ၏။
အစ်ကို အောင်မင်းကလည်း ပခုံးကိုမဆွဲတော့ပဲ ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ တပြွတ်ပြွှတ် ဆောင့်တော့၏။
“ ပြွှတ် - ပြွှတ် - ပြွှတ် - ဖတ် - - ဖတ် - ပြွှတ် - - - စွိ ”
“ အင့် - အင့်- အ - အ - အ - အင့် - - အားလားလားလား ”
အခန်းတစ်ခုလုံး လိုးသံ ညည်းသံ သက်ပြင်းချသံ တအင့်အင့် လည်ချောင်းထဲမှ ညီးတွားသံ တို့နှင့်သာစိုးမိုးနေရာ ချောင်းကြည့်နေသော သစ်သစ်ခမျာ သူမ စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ဖြင့်အုပ်ပွတ်နေမိရာမှ အားမရတော့ပဲ ထမီလေးကိုလှန်ကာ စောက်ပတ်ထဲသို့ လက်ခလယ်လေးဖြင့် ထိုးမွှေကလိနေမိလေ အေးစိုသော စောက်ခေါင်း အတွင်းမှ စောက်ရည်ကြည်များ စိမ့်ထလာကြသည်။ စောက်ပတ်အောက်ဖက် ထောင့်ချွန်းလေးမှနေကာစောက်ရည်များက ဖင်ကြားမှတဆင့် ပေါင်သို့ စေးကပ် စေးကပ်နှင့် လျောတိုက်ဆင်းသည်။
တံတွေးကို မကြာခဏ မျိုချနေရသော လည်ချောင်းအတွင်းမှ အစ်တစ်တစ်ကြီး ခံစားလိုက်ရသလို စောက်မွေး ပါးပါးနုနုလေးများ ပေါက်ရောက်ရာ စိမ်းစိုစ ဆီးခုံမို့မို့လေးမှာလည်း အောင့်သက်နာကျင်စွာ ဆီးကျင်သော ဝေဒနာကို ခံစားလာမိရသည်။ စက်သေနတ် ပစ်သလိုဒလစပ် ဆောင့်လိုးလိုက်ပြီးမှ အစ်ကိုအောင်မောင်းက မမနွယ် ကျောပြင်လေးပေါ် ဝမ်းလျားမှောက် ဖိကပ်ကာ ရင်ဘတ်မွှေးကြီးများနှင့် ပွတ်နေပြီး
“ ချစ်လိုက်တာ မမရာ ”
ဟု မောသံကြီးနှင့်ပြောကာ မမ ဂုတ်သား နုနုလေးကို သွားဖြင့် မနာ့တနာလေး ကိုက်ရင်း သုက်ရည် ပူပူနွေးနွေး ချွဲချွဲပစ်ပစ်များကို မမနွယ် စောက်ပတ်ထဲရှိ သားအိမ်၏ အနက်ရှိုင်းဆုံး အတွင်းကျဆုံး နေရာလေးထဲသို့ဒလဟော ဗျစ်ကနဲ ဗျစ်ကနဲ နေအောင် ပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။
ဖင်ကြီးမှာလည်း ငလျင်ပြင်းထန်စွာ လှုပ်သလို ဘယ်ညာခါရမ်းသွားပြီး ကော့ကော့ဆောင့်လျက် စောက်ပတ်အတွင်းမှ စောက်ရေများကို ညှစ်ထုတ်ပေးနေမိ၏။ “ မောတယ် - - ” မမက လီးကြီးကို ဖြုတ်ကနဲဆွဲချွတ်လိုက်သည် နှင့် မောတယ်ဟုဆိုကာ ကုတင်ပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ်လေး လဲှချလိုက်လေသည်။
အစ်ကိုအောင်မောင်း ကမမနွယ်ဘေး တွင် ယှဉ်အိပ်လိုက်ပြီးမမနွယ်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးလေး ဖက်ထားရင်း။
“ အား - - - ကောင်းလိုက်တာ မမနွယ်ရယ် ”
ဟု ဆိုတာ့ မမနွယ်က အစ်ကိုအောင်မောင်း နဖူးကိုလက်ညိုးလေး အသာထောက်ကာ - - -
“ သွား... သေနာလေး... လူငယ်သလောက် လီးကြီးတဲ့အကောင်... ဟွန်း... ပြောတော့ သွင်းရုံလေးဆို...တစ်ချက်တည်း ဆို... တစ်ချက်ထက်ပိုရင် ပါးရိုက်ဆို... လူပါးလေး... ဟင်းဟင်း ”
အောင်မင်း တသိမ့်သိမ့်ရယ်သည်။
“ မမ... က မောင့်ကိုသိပ်အလို လိုက်တာပါနော် ”
ခံချင်မိတော့လည်း ဒီလိုပဲပေါ့နော်၊
“ အဟင်း မ... က မောင့်ကိုတကယ် ချစ်တာပဲ ”
“ အလိုတော်... မင်းကို အပျော်တမ်း ချစ်တယ်လို့များ မင်းထင်ခဲ့လို့လားဟင် ”
“ မဟုတ်ပါဘူး မ အခုလို... အင်း... လိုးလိုက်ရတော့... မောင့်ဘက်က ပိုချစ်သွားတာပေါ့ ”
အစ်ကိုအောင်မောင်း မျက်နှာသည် တစ်ခါမှ မမြင်ဘူးလောက်အောင်ပင် ကလေးဆန်စွာ ပြောနေခြင်းကြောင့် မမနွယ် မျက်နှာလေးမှာ ဆယ်ကျော်သက် မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ မနူးမနပ်မျက်နှာပေးလေး ဖြစ်နေရသည်။
မမနွယ်က အစ်ကိုအောင်မောင်း လည်ပင်းကြီးကို ဟီးလေးခိုပြီး တခစ်ခစ်ရယ်ပြီးမှ တီးတိုးလေး ပြောလိုက်၏။
“ မောင် မောပြီလား ဟင် ”
“ ဟင့်အင်း - - - ဘာလဲ မက ထပ်ပေးမလို့လား ”
“ မောင့် သဘောလေ - - ဟုတ်ပြီလား ”
သစ်သစ် မမနွယ်အစား ရှက်လိုက်တာ တော်ပြီပေါ့ ဟုတ်ဘူးလား ကိုယ်က မိန်းကလေးပဲဟာ အို - -အခုတော့ မမနွယ်ကိုကြည့်ရတာ ဆပ်ဆလူးကို ခါနေတော့တာပဲ၊ လက်ကလဲ အစ်ကိုအောင်မောင်း လီးကြီးကိုကောက်ညှင်းပေါင်း ဆုပ်သလို တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဆုပ်နေလေရဲ့။ အောင်မောင်း ဆိုသော သူကလည်း အစကတည်းက မောင်းတင်ထားတာ သိတယ်မို့လား။ စိန်ခေါ်ရင် တိမ်ပေါ်အထိလိုက်မဲ့လူစား။
ဗလကလည်း တော်ရုံမိန်းမဆို ဆွဲညှစ်လိုက်တာနဲ့ အရိုးအက်သွားလောက်တဲ့သူ ဒီလိုလူစားကို မမနွယ် မဖြုံဘူး ထပ်ပြီးတော့တောင် စိန်ခေါ်နေသေး၊ အံ့လည်းအံ့ပါရဲ့ အရှက်တွေလဲ မရှိကြတော့ဘူး၊ အို... သစ်သစ် သူတို့ကိုကြည့်ရင်း လှုပ်ရှားနေတဲ့စိတ်တွေကို မနိုင်မနင်း စုစည်းသိမ်းဆည်းနေရင်းက မမနွယ်က ပက်လက်လှန်ပြီး ကုတင်ပေါ် အိပ်ချလိုက်တဲ့ အောင်မင်း လီးတန်ကြီးပေါ်ကို ကားယားခွပြီး လီးတန်ကြီးကို ကိုင်ပြီး စောက်ပတ်ထဲ ထည့်နေတဲ့အချိန်။ သူတို့ကို ကျောခိုင်းလိုက်မိသည်။
မောင်နှမ... မောင်နှမ... နဲ့ ဘာမောင်နှမတွေလည်း ဘယ်မလဲ သိက္ခာ - အရှက် - စည်းကမ်း - ဟင်း ဟင်း ဟင်း။ ဖြစ်ပါတယ် မိသစ်ဆိုတာကလည်း မွေးကတည်းက တစ်ကောင်ကြွက် တစ်မျက်နှာ တစ်ကိုယ်တည်း။
ကိုယ်ထင်ရာ လုပ်ကြစတမ်းဟေ့ဆိုရင် အစ်ကိုအောင်မောင်းလိုပဲ မိသစ်မိုက်ရဲတာပေါ့။ စဉ်းစားကြည့်လေ အစ်ကိုအောင်မောင်းပေါ် ရင်ခုံစိတ်ဝင်စားခဲ့မိတာက မိသစ်ပါ အခုတော့ ဘယ်အချိန်က ခြေပုန်းခုတ်နေကြမှန်း မသိတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အရှုပ်ထုပ်ကို မိသစ်အသိနောက်ကျခဲ့ပြီး ကိုယ့်ဖာသာပဲ တစ်ယောက်ထဲ ရှက်ရတယ်။
လူတကာသာ ဒီအကြောင်း သိကုန်ရင် မိသစ်တို့ တစ်အိမ်သားလုံး အိမ်အပြင်တောင် ထွက်ရဲမှာ မဟုတ်တော့ဘူး မဟုတ်လား။ အခှတော့ အထီးကျန် ဘဝလမ်းမှာ မိသစ်တစ်ကောင်ကြွက်မ အဖော်မဲ့စွာ လျှောက်ရပြီပေါ့။
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment