တနေဝင်သော် အပိုင်း ( ၁ )

တနေဝင်သော်  အပိုင်း ( ၁ ) 

ရေးသားသူ - အညတြ

အချိန်က တတိယကမ္ဘာစစ်ကြီး ပြီးဆုံးပြီးတဲ့နောက် တစ်နှစ်တိတိ ကာလ ။

ကမ္ဘာစစ်ကြီးမို့ တစ်ကမ္ဘာလုံးက နိုင်ငံတိုင်းလိုလို ပါဝင်ပတ်သက်ခဲ့သည် ။ လုံးဝ မြေပုံပေါ်က ပျောက်သွားတဲ့ နိုင်ငံတွေ ရှိကြသလို သန်းပေါင်းများစွာသော လူတွေ သေကြေပြီး လုံးဝ နလံမထူနိုင်တဲ့ တိုင်းပြည်တွေလည်း အများကြီး ။ နျူကလီးယား ဗုံးတွေ တဖက်နဲ့တဖက် ပစ်ခတ်ကြသလို ဓာတုဗေဒ အဆိပ်ဗုံးတွေကိုလည်း ကြဲချကြသည် ။ ဖောက်ခွဲကြသည် ။ ပစ်ခတ်ကြသည် ။ လည်ပတ်နေတဲ့ဟာတွေ အကုန် ရပ်ဆိုင်းသွားသည် ။

အစိုးရ မရှိတော့ ။ စစ်တပ် မရှိတော့ ။ ဆေးရုံ မရှိတော့ ။ ရဲတွေ ထောင်တွေ ဘာမှမရှိတော့ ။ အုပ်ချုပ်ရေးမဲ့သွားတဲ့ အခြေအနေကို ပြန်ရောက်သွားသည် ။ သတ်ချင်ရင် သတ်နိုင်သည် ။ တိုက်ခိုက်လုယူချင်ရင် တိုက်ခိုက်လုယူနိုင်သည် ။ မင်းမဲ့စရိုက်နဲ့ထင်တိုင်းကြဲကုန်ကြတဲ့ လူဆိုးသူခိုး လူရမ်းကားတွေ မင်းမူနေတဲ့ အခြေအနေဆိုးမှာ ကိုယ့်ဖာသာ ကိုယ့်အတွက် ကာကွယ် ခုခံကြရသည် ။ အားနည်းသူ အသက်ကြီးသူနဲ့ မိန်းမသား အများစုသည် အနိုင်ကျင့် ဗိုလ်ကျမှုတွေကို ခံကြရသည် ။

ဒီဇင်ဘာလရဲ့ အစောပိုင်း ။

တောင်ကြားလမ်းလေးအတိုင်း မြင်းစီးလာတဲ့ လူတစ်ယောက်သည် ချိုင့်ဝှမ်းကြီးထဲက တဲအိမ်ငယ်လေး တစ်စုကို မျှော်ကြည့်နေသည် ။

စစ်ပြန်ကြီး ဘခက် ။

စုတ်နွမ်းနေတဲ့ တောဆောင်း စစ်ဦးထုပ်ကို ငိုက်ငိုက်ဆောင်းထားတဲ့ ဘခက်သည် မီးသေနေတဲ့ ဆေးပြင်းလိပ်တိုကို ခဲထားသည် ။ ကြမ်းတမ်းတဲ့ စစ်ဒဏ်တွေကို ခံခဲ့ရတဲ့ ဘခက်ရဲ့ ကြမ်းထော်နေတဲ့ မျက်နှာကြီးမှာ မရိပ်မသင်ဘဲထားလို့ ဗလပျစ် ထူနေတဲ့ ပါးသိုင်းမွေး မုတ်ဆိတ်မွေးတွေက ဖရိုဖရဲနဲ့ အရုပ်ဆိုး အကျည်းတန်နေသည် ။ အေးစိမ့်တဲ့ ရှမ်းပြည်ရဲ့ ရာသီဥတုကို စောင်ကြမ်းကြီးတစ်ထည်နဲ့ ပတ်ရစ်ပြီး ကာကွယ်ထားတဲ့ ဘခက်သည် သူ့မြင်းကြီး ” ညိုတုတ် ” ကို ခပ်မှန်မှန်လေးစီးပြီး ချိုင့်ဝှမ်းကြီးထဲက ရွာပျက်လေးဆီကို ဦးတည်လိုက်သည် ။

ကမ္ဘာနဲ့အဝန်း ဖြစ်ပျက်သွားတဲ့ နျူကလီးယားစစ်ပွဲကြီးကြောင့် လူတွေ အစုလိုက် အပြုံလိုက် သေကြေပျက်စီးသွားခဲ့ပေမယ့် ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ လူတချို့သည် လွတ်မြောက်ခဲ့ကြသည် ။ အသက်ရှင် ကျန်ရစ်ကြသည် ။ စစ်ပြန်ကြီးဘခက် တစ်ယောက် အပါအဝင်ပေါ့ ။

စစ်ကြီး ဖြစ်နေတဲ့အချိန် ကွဲကွာသွားခဲ့တဲ့ ချစ်ဇနီးလေး မေရီကို ဘခက်တစ်ယောက် တစ်ရွာဝင် တစ်မြို့ထွက်နဲ့ ရှာဖွေနေခဲ့တာ တစ်နှစ်နီးပါး ရှိနေပြီ ။ ယခုတိုင် သူ့ဇနီးချောလေးကို မတွေ့သေး ။ တချို့ကလည်း စစ်ကြောင့် သေဆုံးပျောက်ကွယ်သွားတာ ဖြစ်မည်.. လက်လျှော့လိုက်ပါတော့လို့ တိုက်တွန်းကြပေမယ့် ဘခက်ကတော့ စိတ်မလျှော့သေးဘဲ မြင်းတစ်ကောင် သေနတ်တစ်လက်နဲ့ ခရီးဆက်ရှာဖွေနေဆဲဖြစ်သည် ။

ရွာပျက်လေးဆီက လှုပ်ရှားမှုလိုလို တွေ့လိုက်လို့ ဘခက်ရဲ့ မျက်လုံးတွေ မှုန်မှိုင်း ကျဉ်းမြောင်းသွားသည် ။ မြင်းကုန်းနှီးမှာ ချည်ထားတဲ့ အဝေးကြည့် မှန်ပြောင်းကို ဖြုတ်ယူပြီး ရွာပျက်လေးဆီကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။

————————-

လုံမေ ။ အသက်က ၁၈နှစ် ။ ဖြူဆွတ်ဆွတ်အသား ။ ရင်မို့မို့ ခါးသေးသေး တင်ကားစွင့်စွင့် ကောင်မလေး ။

စစ်ပွဲကြီးက အဆိပ်ငွေ့မသင့်ဘဲ ကံကောင်းလို့ လွတ်လာပြန်တော့လည်း လူရမ်းကားတစ်စုရဲ့ လက်တွင်းကို ကျဆင်းနေသည် ။ လက်ပြန်ကြိုး အတုပ်ခံနေရတဲ့ လုံမေသည် တဲပျက်ထဲက မြေကြမ်းပြင်မှာ ဘေးတစောင်းလေး လဲကျနေသည် ။ စုတ်ပြဲနေတဲ့ ယောက်ျားဝတ် ရှပ်လက်တိုလေးက ပေရေညစ်တူးလွန်းနေသည် ။ စုတ်ပြတ်သတ်နေတဲ့ ထမိန်နွမ်းလေးကလည်း ထို့အတူဘဲ အရောင်မပေါ် ညစ်ပေနေသည် ။

တဲပျက်လေးတစ်လုံးထဲမှာ လုံမေ ဘေးတစောင်းလေး လဲနေသည် ။ နယ်ခြားဒေသ တောနက်နက်ထဲက ရွာငယ်လေးမှာ နေတဲ့ လုံမေသည် စစ်ကြီးဖြစ်ချိန်မှာ အဆိပ်ငွေ့ မမိဘဲ အသက်ရှင် ကျန်ရစ်ပေမယ့် သူမလိုဘဲ အသက်ရှင်နေတဲ့ လူရမ်းကားတစ်စုရဲ့ ဖမ်းဆီးတာကို ခံလိုက်ရသည် ။

လူ့ဘောင်အဖွဲ့အစည်း မရှိတော့တဲ့ စစ်လွန်အချိန်အခါ ။ ဥပဒေဆိုတာ ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ မသိကြတဲ့ ကာလ ။ ခွန်အားကြီးသူက ခွန်အားနည်းသူကို အနိုင်ကျင့်..၊ လက်နက်ရှိတဲ့လူက လက်နက်မဲ့သူကို ဗိုလ်ကျမှုတွေက ဟိုးတုန်းက အုပ်ချုပ်သူတွေနဲ့ ဥပဒေတွေနဲ့ ရှိနေတုန်းကတောင် ရှိခဲ့တာ၊ အခုလို တိုင်းပြည်ပျက်စီးပြီးတဲ့နောက် မင်းမဲ့စရိုက် လူဆိုးသူခိုးတွေ သောင်းကျန်းချင်တိုင်း သောင်းကျန်းတဲ့ အချိန်အခါမှာတော့ ဆိုဖွယ်မရှိတော့ပြီ ။

လုံမေရဲ့ တဲလေးထဲကို လူရမ်းကားတစု ဗြုံးဆို ရောက်လာပြီး လုံမေကို အတင်းအဓမ္မ ဖမ်းလိုက်ကြတာ ။ လူရမ်းကားတွေရဲ့ ခေါင်းဆောင်က ဗိုလ်ဇရက် ။

“ကောင်မလေးရဲ့ စနေနှစ်ခိုင်ကို ကြည့်ကြစမ်း….”

“အာပါးပါး…….လှလိုက်တာ….”

“မိန်းမတစ်ထောင်မှာ တစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ ခဲယဉ်းတယ်….။ ဒီလိုနို့မျိုး….. ရှားမှရှား…..”

ဗိုလ်ဇရက်ရဲ့ လက်ဖဝါးကြမ်းကြမ်းကြီးတွေက လုံမေရဲ့ ရင်သားတွေကို ရမ်းရမ်းကားကား ဆုပ်ညှစ်သည် ။

“အို… မကိုင်နဲ့…..။ နင့်အမေ နင် သွားကိုင်ပါလား…… ဖာခေါင်းရဲ့….”

နှုတ်သီးကောင်း လျှာပါး လုံမေရဲ့ ဆဲသံတွေ မိုးမွှန်သွားသည် ။ ဗိုလ်ဇရက်က လုံမေရဲ့ ဆဲသံတွေကို သဘောကျသွားတဲ့အလား တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်သည် ။

ဗိုလ်ဇရက်က နယ်လှည့်ပြီး ရက်ရက်စက်စက် သတ်ဖြတ်လုယက် မုဒိန်းကျင့်သည် ။ သူ့ကို အားကျပြီး သူ့လက်အောက်ကို ခိုဝင်လာတဲ့ လူရမ်းကားတွေ ရှိလာပြီး အင်အားကောင်းတဲ့ အဖွဲ့ကြီး ဖြစ်လာသည် ။ မိန်းမတွေကို တွေ့ရင် ဖမ်းသည် ။ မုဒိန်းဝိုင်းကျင့်သည် ။ လိုချင်တဲ့လူရှိရင် ရောင်းသည် ။ တချို့ လူစုတွေက မိန်းမတွေကို ကျွန်အဖြစ်နဲ့ ခိုင်းဖို့ မယားအဖြစ် ပြုကျင့်ဖို့ ဝယ်ယူကြသည် ။ ပစ္စည်းချင်း လဲကြသည် ။ ငွေကြေးစနစ် မရှိတော့တာကြောင့် ရှေးခေတ်တုန်းက ကျင့်သုံးခဲ့တဲ့ ပစ္စည်းချင်းလဲစနစ် ( ဘာတာစစ်စတန် ) ထွန်းကားနေသည် ။

လုံမေက ဖြူဖြူဖွေးဖွေး လုံးလုံးတင်းတင်းလေး ။ ဗိုလ်ဇရက်က မြင်တာနဲ့ သဘောကျသွားသည် ။ ဈေးကောင်းရမယ့်ဟာလေး ။ ခိုင်းကောင်းမယ့် လိုးကောင်းမယ့် ဟာလေးဆိုပြီး ချက်ချင်း ဝိုင်းဖမ်းဖို့ တပည့်တွေကို အမိန့်ပေးခဲ့သည် ။ သူ့တပည့်တွေက လုံမေကို ဖမ်းပြီး ကြိုးတန်းလန်းနဲ့ ဆွဲခေါ်ခဲ့ကြသည် ။ သူတို့အုပ်စုရဲ့ နောက်ကို လုံမေ တစ်တောင်ကျော် တစ်တောင်ဆင်း လိုက်ခဲ့ရသည် ။ မကြာခင် သူတို့ လုံမေကို သားမယားပြုကျင့်ကြတော့မည် ဆိုတာကို လုံမေ သိသည် ။ ဗိုလ်ဇရက်က တားထားလို့ တပည့်တွေက ဘရိတ်အုပ်နေကြတာ ။

တောင်ကြားလမ်းလေးအတိုင်း ချိုင့်ဝှမ်းကြီးထဲက ရွာပျက်လေးကို ရောက်တော့ ဗိုလ်ဇရက်က

” ဒီရွာပျက်မှာ ခဏနားမယ်……”

လို့ အော်ဟစ်ပြောလိုက်သည် ။ လုံမေကို တဲပျက်လေး တစ်လုံးထဲမှာ ဒူးထောက်ခိုင်းထားသည် ။ လုံမေ အစာပြတ်ရေငတ်နေတာ ကြာပြီဆိုတော့ မြေကြီးပေါ်ကို လဲကျသွားခဲ့သည် ။

” ငတူပီ.. ကောင်မအနားကို မကပ်နဲ့နော်….။ မင်း လီးသရမ်းတတ်တာ ငါသိတယ်….။ လုပ်ရဲလုပ်ကြည့် မင်းလီးကို အရင်းကနေ ဖြတ်ပစ်မယ်….။ ခွေးမသား….”

ဗိုလ်ဇရက်က သူ့တပည့်ကို လှမ်းကြိမ်းလိုက်သည် ။

ထိုအခိုက်… ရွာပျက်ဆီကို မြေနီလမ်းကလေး အတိုင်း လူတစ်ယောက် လာနေတာကို ဗိုလ်ဇရက် တွေ့လိုက်သည် ။

” ဟေး…..အားလုံး…….လူလာနေတယ်…..”

ဗိုလ်ဇရက်ရဲ့ အော်သံကြောင့် သူ့တပည့်တွေ အားလုံး လွယ်ပိုးထားတဲ့ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်တွေကို လာနေတဲ့လူဆီကို ထိုးချိန်လိုက်ကြသည် ။ ဒီလူက သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်ကို မြှောက်ပြီး…..

” ကျနော်.. ဗိုလ်ကြာထွန်းဖြူရဲ့ တပည့်ပါ….။ ကျနော်တို့ဆရာက ဗိုလ်ဇရက်ဆီကို လွှတ်လိုက်လို့ လာခဲ့တာပါ……”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဗိုလ်ဇရက်က

” ငါ ဗိုလ်ဇရက်ဘဲ….. ဘာကိစ္စလဲကွ…..”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ သူ့လက်ထဲက ပွိုင့် ၄၅ ပစ္စတိုကြီးကတော့ တန်းတန်းမတ်မတ် ချိန်ရွယ်ထားနေဆဲဘဲ ။

” ဗိုလ်ဇရက်ကြိုက်တဲ့ ပစ္စည်းလေးတွေ သူ့ဆီမှာ ရထားတာကြောင့် ဗိုလ်ဇရက် လဲချင်ရင် လာလဲပါလို့ ပြောခိုင်းလိုက်ပါတယ်……”

” ဟေ….. ဟားဟားဟား…… အေး…. ကြာထွန်းဖြူကို ပြောလိုက်…. သူကြိုက်တဲ့ဟာတွေလည်း ငါရထားတယ်လို့…..။ ငါ လာခဲ့မယ်…. ပြောနေကြာတယ်….. အခုဘဲ သွားလိုက်မယ်ကွာ…။ မင်းရော မင်းဆရာဆီကို ပြန်မှာလား…။ ငါနဲ့ ပြန်လိုက်လို့ရတယ်…. ထော်လာဂျီနဲ့ သွားမယ်. . .”

ဝါထိန်နေတဲ့ သွားကြီးတွေပေါ်အောင် ရယ်မောရင်း ဗိုလ်ဇရက်က သေနတ်ကို ခါးက ကင်းဘတ်အိတ်ထဲကို ဇတ်ကနဲ ပြန်ထည့်လိုက်သည် ။

ဗိုလ်ဇရက်နဲ့ တပည့်တွေ ထွက်သွားကြတော့ ထမင်းဟင်း ချက်နေတဲ့ တပည့်တချို့နဲ့ ငတူပီဘဲ ရွာပျက်မှာ ကျန်ခဲ့သည် ။ ငတူပီလည်း အနည်းဆုံး ဖင်လှန်ကြည့် နို့လှန်ကြည့်မယ်လို့ စဉ်းစားမိပြီး တဲစုတ်လေးထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်သည် ။ သူ့လက်စွဲတော် တရုတ်လုပ် အက်စ်အေအက်စ် ရိုင်ဖယ်ကို တဲနံရံမှာ မှီထောင်လိုက်သည် ။

လုံမေသည် မြေကြီးပေါ်မှာ ဘေးတစောင်းလေး လဲနေသည် ။ ဖင်ကားကားတွေကို ငတူပီ စိုက်ကြည့်ပြီး စိတ်တွေ ထလာသည် ။ လုံမေရဲ့ မျက်လုံးတွေ ဖတ်ကနဲ ပွင့်လာသည် ။ မျက်လုံးပြူးကြီးနဲ့ အနားကို တိုးကပ်လာတဲ့ ငတူပီကို တွေ့လိုက်လို့ လုံမေ လန့်သွားသည် ။

” ဟိတ်.. နင်ဘာလို့ ငါ့အနား ကပ်လာတာလဲ…… စောက်ကောင်….”

” အံမာ….. ကောင်မက အောက်ကလည်းနေသေး လေကလည်း မြင့်လှချည်လား…..”

ငတူပီက လုံမေရဲ့ ချည်သား ဘလောက်စ်လေးရဲ့ လည်ဂုတ်နေရာကနေ ဆွဲမသည် ။

“စောက်ကောင်မ….. အေးဆေးနေ.. အသားမနာချင်နဲ့….”

ငတူပီက အနားက ကုတင်လေးပေါ်ကို လုံမေကို ချလိုက်သည် ။ ပြီးတော့ ရုတ်တရက် လုံမေရဲ့ ထမိန်စုတ်လေးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။ လက်ပြန်ကြိုး တုပ်ထားခံရလို့ လုံမေ ဘယ်လိုမှ မတားဆီးလိုက်နိုင်ဘူး ။ ထမိန်လေးသည် ငတူပီရဲ့ လက်ထဲကို ပါသွားသည် ။ လုံမေ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ဗလာကျင်းသွားသည် ။ ဖင်တုံးလှလှတွေက ငတူပီရဲ့ အကြိုက် ။ ပေါင်တန်ရှည်ရှည် ဖြူဆွတ်ဆွတ်တွေ ကြားထဲက ဖောင်းမို့လွန်းနေတဲ့ အမွှေးရေးရေး ဖုံးနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက ပြေးယက်ချင်စရာ ။ လှလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ် ။

ငတူပီ စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ ။ အစက ထမိန်လှန်ပြီး ဖင်နဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ကြည့်ရရင်ဘဲ ကျေနပ်ပါပြီ လို့ စဉ်းစားပြီး လုံမေဆီကို ဝင်သွားတဲ့ ငတူပီသည် စောက်ဖုတ်ကို တကယ်တမ်း တွေ့ရတော့ တအား လိုးချင်သွားသည် ။ သူ ဝတ်ထားတဲ့ ညစ်ပေစုတ်ပြတ်နေတဲ့ ကာကီဘောင်းဘီကြီးကို ချွတ်ချလိုက်သည် ။ အကြောအပြိုင်းပြိုင်း ထောင်ထနေတဲ့ သူ့လီးကြီးက မာတင်းကြီးထွားနေပြီ ။ ငေါငေါကြီး ထောင်နေပြီ ..။ ကုတင်စုတ်လေးမှာ ပက်လက်လေး ဖြစ်နေတဲ့ လုံမေရဲ့ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို သူ့လက်ကြီးတွေနဲ့ ဆွဲဖြဲလိုက်သည် ။

“စောက်ကောင် မုဒိန်းကောင် .. သေနာကြီး…. မလုပ်နဲ့နော်…. အသက်ချင်း လဲပလိုက်မယ်…..”

လုံမေက အကျင့်ခံရတော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်လို့ ခြေထောက်နဲ့ကန်ရင်း ပါးစပ်ကလည်း ဆဲဆိုနေသည် ။ ငတူပီရဲ့ လက်တစ်ဖက်က သူ့လီးတန်ကို အရင်းပိုင်းကနေ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး လုံမေရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးသွင်းဖို့ ကြိုးစားလိုက်တဲ့အချိန် ငတူပီရဲ့ အနောက်ဖက်က

“ဟေ့ကောင်..ရပ်လိုက်စမ်း…..”

လို့ ပြောလိုက်တဲ့ အသံဩဩကြီးကြောင့် ငတူပီ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားသည် ။

“ဘယ်သူလဲ…..”

သူနံရံမှာ ထောင်ထားတဲ့ အက်စ်ကေအက်စ် ရိုင်ဖယ်ဆီကို ပြေးသွားဖို့ ပြင်လိုက်ပေမယ့် အနောက်က လူက သူ့နောက်စေ့ကို မာကြောကြော အရာတစ်ခုနဲ့ တေ့ထောက်လိုက်လို့ ငတူပီ ခြေကားရား လက်ကားရားကြီး တန့်သွားသည် ။

“မလုပ်နဲ့လေ … မင်းကို ငါ ပစ်မသတ်ချင်သေးဘူး…..။ မေးစရာလေးတွေ ရှိသေးလို့…..”

“ဘာ…ဘာမေးမှာလဲ…..”

“သူ့ကို တွေ့လား.. တနေရာရာမှာ…။ သေချာ စဉ်းစားပြီး ဖြေ……”

မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ဓါတ်ပုံအဟောင်းလေးတစ်ပုံကို ပြလို့ ငတူပီ သေချာကြည့်လိုက်သည် ။

“မသိဘူး…မတွေ့ဖူးဘူး…..”

“သေချာတယ်နော် …”

“အင်း… သူက ဘယ်သူလဲ.. မင်းမယားလား…..”

“မင်းသိစရာ မလိုပါဘူး…..”

အနောက်ကလူက လက်တဖက်နဲ့ ငတူပီကို သေနတ်နဲ့ ထောက်ထားပြီး နောက်လက်တဖက်မှာ ကိုင်ထားတဲ့ ဓါးမြှောင်ကြီးနဲ့ လုံမေကို တုပ်ချည်ထားတဲ့ ကြိုးတွေကို ဖြတ်ပေးလိုက်သည် ။

“မင်းက ဘယ်သူလဲ……”

ငတူပီက မေးလိုက်သည် ။

“သိလို့လည်း ဘာထူးမှာလဲ..။ မင်းက အခုဘဲ သေတော့မှာဘဲ…..”

“ဘာ….”

ထုန်း.. ဘောင်း…..

ပြောင်းဖြတ်ထားတဲ့ တစ်လုံးပြူး ( Shot Gun ) သေနတ်ထဲက ကျည်လုံးတွေက ငတူပီရဲ့ ခေါင်း နောက်ပိုင်းကို ပွင့်ထွက်သွားစေသည် ။ အသံတောင် မထွက်နိုင်ဘဲ ငတူပီ အရုပ်ကြိုးပြတ် လဲကျသွားသည် ။

“ကဲ…. မိန်းကလေး…. ထ…. ထ…. ဒီနေရာက သွားရမယ်……”

“အပြင်မှာ သုံးယောက်လောက် ရှိနေသေးတယ်….”

လုံမေက သူ့ကို လာကယ်တဲ့ လူကြီးကို ပြောလိုက်သည် ။ လူကြီးက

“ငါသိတယ်…”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး တဲအပေါက်ဝဖက်ကို သူ့ပြောင်းတို Shot Gun နဲ့ ချိန်ထားလိုက်သည် ။ အပြင်ဖက်ကနေ

“ဘာဖြစ်လဲ..ငတူပီ……”

လို့ အော်မေးရင်း ပြေးဝင်လာတဲ့ လူသုံးယောက်ကို လူကြီးက တထိန်းထိန်းနဲ့ ဆက်တိုက် ပစ်ချလိုက်သည် ။

“အားးး……အား…….အီးးး……..”

သေနတ်သံတွေက ကျယ်လွန်းသည် ။ လုံမေက နားနှစ်ဖက်ကို လက်ညှိုးတွေ ထိုးထည့်ပြီး ပိတ်ထားသည် ။ ယမ်းခိုးတွေ လှိုက်ဝေသွားသည် ။ သေကုန်တာ အတုံးအရုံး . . ။ လုံမေ မြေပေါ်မှာ ကျနေတဲ့ ထမိန်နွမ်းလေးကို ကောက်ယူကာ ပြန်ဝတ်လိုက်သည် ။

“ကဲ….. မိန်းကလေး…. မင်းလည်းသွားတော့…. ငါလည်း သွားတော့မယ်….”

တဲထဲက ကျောခိုင်းထွက်ခွာသွားတဲ့ လူကြီးကို လုံမေက

“နေ… နေပါဦး…။ ကျမကို မထားခဲ့ပါနဲ့….။ ဦးလေးနဲ့ လိုက်ပါရစေ….”

လို့ ပြောလိုက်ရင်း ပြေးလိုက်သွားတော့ လူကြီးက

“ငါ့မှာ အလုပ်တွေ ရှိသေးတယ်…။ ကြမ်းတမ်းတဲ့ ခရီးမှာ မင်းကို ငါ စောင့်မခေါ်နိုင်ဘူးကွ….”

လို့ ခပ်မာမာ ပြောလိုက်ရင်း တဲအပြင်ကို ရောက်သွားတဲ့အခါ ရွှီကနဲ လက်ခေါက်မှုတ်လိုက်သည် ။ ထင်းရှူးပင်တွေ ကြားထဲက မြင်းညိုကြီးတစ်ကောင် ပြေးထွက်လာတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ လူကြီးက စောစောက ငတူပီကို ထုတ်ပြပြီး မေးတဲ့ ဓါတ်ပုံလေးကို လုံမေကို ပြသည် ။

“မင်း.. သူ့ကို တွေ့ဖူးလား….။ တွေ့ခဲ့ မြင်ခဲ့ဖူးလား…..”

လုံမေ သေသေချာချာ ကြည့်ပြီး

” မတွေ့ဖူးဘူး..မမြင်ဖူးဘူး…”

လို့ ဖြေသည် ။ လုံမေက

“ဦးလေးရဲ့ မြင်းလား…..”

လို့ မေးလိုက်တော့

“ဟုတ်တယ်.. ကလေးမ…. ကဲ… ငါသွားပြီ…”

လို့ ပြန်ပြောရင်း မြင်းပေါ်ကို လွှားကနဲ ခုန်တက်လိုက်တဲ့ ဒီလူကြီးကို လုံမေက

“ဦးလေးရဲ့ နာမည်လေးတော့ ပြောပြသွားပါဦး……”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ လူကြီးက မျက်နှာထား တင်းတင်းနဲ့

“ငါ့နာမည် ဘခက်…”

လို့ ပြောလိုက်ပြီး မြင်းဇက်ကြိုးကို ဆွဲလှည့်ပြီး ခပ်မှန်မှန် စီးသွားလိုက်လို့ လုံမေလည်း ငိုမဲ့မဲ့နဲ့ ကျန်ခဲ့သည် ။

လုံမေသည် သူ့ကို အတူခေါ်မသွားတဲ့ ဘခက် ဆိုတဲ့ လူကြီးကို မုန်းတီးတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်ရင်း သူ့အနောက်ကနေ ပြေးလိုက်သည် ။ မပြေးလို့ မဖြစ်ဘူး ။ ဗိုလ်ဇရက်တို့ ပြန်လာရင် သေမယ် ။ ထင်းရှူးတောတွေက တမျှော်တခေါ် ။ တောင်ကုန်းတောင်တက် ခရီးဆက်ရတာ မလွယ်လှ ။ ဟိုလူကြီးက မြင်းနဲ့ဆိုတော့ ကိစ္စမရှိဘူး ။ လုံမေက ခြေလျင်ခရီး နှင်ရတာ၊ ဖိနပ်လည်း မပါ ။ ဒါပေမယ့် လူရမ်းကားတွေ လက်ထဲက လွတ်အောင် ပြေးရမှာမို့ ခြေထောက် ခြေဖဝါးတွေ နာကျင်တာကို ဂရုမစိုက်နိုင် ။

စစ်ပြန်ကြီးဘခက်သည် ဘယ်ဆီရောက်နေမှန်း မသိတဲ့ ချစ်ဇနီးလေး မေရီကို တစ်တောဝင် တစ်တောင်ကျော် ခရီးဆက်ပြီး လိုက်ရှာနေသည် ။ မေရီ မသေသေးဘဲ ဒီလောကကြီးမှာ အသက်ရှင်လျက် ရှိနေသေးသည်လို့ သူ့စိတ်ထဲမှာ သိနေသည် ။ မေရီနဲ့ တနေ့ ပြန်ဆုံမည်လို့ ဘခက် လုံးဝယုံကြည်သည် ။ အတားအဆီး အနှောက်အယှက် မှန်သမျှကို တွန်းလှန်ဖယ်ရှားပစ်ပြီး မေရီ့ကို မတွေ့တွေ့အောင် ရှာမည် ။

စောစောက ရွာပျက်လေးမှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို မုဒိန်းကျင့်ခါနီးဆဲဆဲ ဘခက် ဝင်ကယ်လိုက်ပေမယ့် ဒီမိန်းကလေးကို သူနဲ့ တပါထဲ ခေါ်သွားဖို့ကို ငြင်းဆန်ခဲ့သည် ။ တစ်ခုကောင်းတာက မုဒိန်းသမားနဲ့ အပေါင်းအပါတွေဆီက သူ့ရှေ့ခရီးမှာ လိုကောင်းလိုမယ့် ခဲယမ်းမီးကျောက် သေနတ်တွေကို သူ ရလာသည် ။ သိပ်များများစားစားတော့ သယ်နိုင်ခဲ့တာ မဟုတ်ပါဘူး ။ နောက် သူတို့ ချက်ပြုတ်နေတဲ့ ထမင်းဟင်း အနည်းအကျဉ်းကိုလည်း လမ်းမှာ ဗိုက်ဖြည့်ဖို့ ယူခဲ့သည်။

သူ့ခေါင်းထဲမှာ မေရီဘဲ ရှိနေသည် ။ မေရီ့ကို ထားခဲ့ပြီး တခြားမြို့မှာ အလုပ်သွားလုပ်ခဲ့တဲ့ သူ..။ စစ်ပွဲကြီးရဲ့ နောက်ဆုံး အပြင်းထန်ဆုံး အရှိန်အဟုန်ကြောင့် တံတားတွေကျိုး… လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးတွေ ပြတ်တောက်သွားခဲ့လို့ သူနေတဲ့ မြို့ကလေးကို သူ ချက်ချင်း ပြန်မသွားနိုင်ခဲ့ဘူး ။ တသက်တခါ လူတွေ အစုလိုက် အပြုံလိုက် ဒီလောက် သေကြေပျက်စီးတာကို မမြင်ဖူးခဲ့ ။ စစ်ကြီးရဲ့ အနိဌာရုံတွေကို သူမြင်တွေ့ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည် ။ သူ အိမ်ပြန်ရောက်သွားတော့ မေရီ မရှိ ။ မရှိတော့ ။ တစ်ရွာလုံ စစ်ဒဏ်ကနေ ဝေးရာကို ပြေးကြတဲ့အထဲ မေရီ ပါသွားပြီလို့ ယူဆရသည် ။

တောင်ကုန်းလေး တကုန်းကို ကျော်လိုက်တဲ့အချိန် ကားလမ်းကို အပေါ်စီးကနေ ဘွားကနဲ တွေ့လိုက်ရသည် ။ ကားလမ်းသည် ကားသွားကားလာ မရှိ၊ ရှင်းလင်း တိတ်ဆိတ်နေသည် ။ လမ်းဆိုင်းဘုတ် တစ်ခုကို တွေ့ရသည် ။ နီးလာတော့ ( နံ့သာကုန်းသို့) လို့ ရေးထားတာကို သဲသဲကွဲကွဲ မြင်ရသည် ။

နံ့သာကုန်းသည် စစ်ကြီးမဖြစ်ခင် သုံးလေးနှစ်လောက်ကြမှ မြို့ဖြစ်လာသည်ကို သူ မှတ်မိသည် ။ အရင်က နံ့သာကုန်းသည် ရွာကြီးတစ်ရွာပါ ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အနီးအနားက လိမ္မော်ခြံတွေ စပျစ်ခြံတွေက ထွက်တဲ့ အသီးတွေကို ရောင်းချတဲ့ ဆိုင်တွေ စည်ကားများပြားလာရာကနေ လူနေထူထပ်လာပြီး မြို့လေးအဖြစ် တိုးတက်ပြောင်းလဲလာခဲ့သည်ကို သူ သိခဲ့သည် ။

အခုတော့ နံ့သာကုန်းသည် ကျီးနဲ့ ဖုတ်ဖုတ် ဆိုသလို မြို့ပျက် တစပြင် ဖြစ်နေလောက်သည် ။ လူရမ်းကား လူယုတ်မာတွေ ကြီးစိုးနေတဲ့နေရာလည်း ဖြစ်နေနိုင်သည် ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ဘခက်ကတော့ ရင်ဆိုင်မှာဘဲ ။ ကြမ်းတမ်းရင့်ထော်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာကြီးမှာ ကန့်လန့်ဖြတ် ဓါးဒါဏ်ရာ အမာရွတ်ကြီး ရှိနေသည် ။ ဆေးပြင်းလိပ်တိုကို ခဲထားပြီး သုန်မှုန်တဲ့ မျက်နှာထားနဲ့ လူတွေကို စူးစိုက်ကြည့်တတ်တဲ့ ဘခက်သည် သူ့ကို ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ နှေးကွေးတဲ့ အဖိုးကြီးတစ်ယောက်လို့ ထင်မှတ်မှားနိုင်ပေမယ့် အင်မတန်မှ လက်မြန်တဲ့ သေနတ်သမားတစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။ လက်ဖြောင့်သေနတ်သမား တစ်ယောက်လို့လည်း ပြောနိုင်သည် ။

နံ့သာကုန်းမြို့လေးရဲ့ အဝင်သည် အရင်တုန်းကလို မဟုတ်တော့ ။ ရုပ်ဆိုး အကျည်းတန်လွန်းနေတာကို ဘခက် တွေ့လိုက်ရသည် ။ မီးလောင်ထားတဲ့ ကားပျက်ကြီးတွေက လမ်းမလည်ခေါင်မှာ ရှိနေသည် ။ မြို့အဝင် ဂိတ်က အလံတိုင်မှာ လည်ပင်းကြိုးစွပ်ပြီး သေနေတဲ့ လူသေအလောင်းတစ်လောင်းကလည်း ပုပ်ပွပျက်စီးနေသည် ။ ဟော…. ဟိုမှာဒီမှာ လူသေအလောင်းတွေ ပျံ့ကြဲနေသည် ။ ဆိုးဝါးတဲ့ အနံ့ကြီးကြောင့် ဘခက်သူ့နှာခေါင်းကို လက်တဖက်နဲ့ အုပ်ကာလိုက်သည် ။ ထင်ထားတာထက် ပိုဆိုးနေပါလား ။

နန်းတည်းခိုခန်း။

နံ့သာကုန်းမြို့လေးရဲ့ အလည်ဗဟိုက တည်းခိုခန်းလေးရဲ့ အရှေ့ကို ဘခက် ရောက်နေသည် ။ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လွန်းတာကလည်း သိပ်ကောင်းတဲ့ လက္ခဏာတစ်ခု မဟုတ်ပါဘူး ။

ဘခက် မြင်းပေါ်က ဆင်းလိုက်သည် ။ တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင် ဒေါ်နန်းဟိန်းသည် အပြင်မှာ မြင်းတစ်စီးနဲ့ လူတစ်ယောက် ရောက်နေတာကို သတိထားမိသည် ။ ခေတ်ကာလ အခြေအနေအရ အမြဲတမ်း ပါးနပ်ဖျတ်လပ်နေမှ တန်ရုံကျသည် မဟုတ်လား ။

ကလင်တင် ကလင်…..။

အဝင်တံခါးကြီးဆီက ခေါင်းလောင်းလေးတွေ လှုပ်ခတ်သွားတဲ့ အသံ ။ ဦးထုပ်ငိုက်ငိုက်ဆောင်းထားတဲ့ မုတ်ဆိတ်ပါးသိုင်းမွေးထူလပျစ်နဲ့ လူတစ်ယောက် ပေါ်လာသည် ။ ပါးစောင်မှာ မီးသေနေတဲ့ ဆေးပြင်းလိပ်တိုကို ခဲထားတဲ့ ဒီလူရဲ့ မျက်လုံးတွေက သေးကျဉ်းပေမယ့် တောက်ပြောင်နေသည်ကို ဒေါ်နန်းဟိန်း သတိထားမိသည် ။

” ဘာကိစ္စလဲ…..”

ဒေါ်နန်းဟိန်းရဲ့ လေသံက ခပ်ပြတ်ပြတ် ။ ကောင်တာ အနောက်ဖက်က မေးလိုက်တဲ့အချိန် သူမရဲ့လက်ထဲမှာ ပွိုင့်သာတီအိတ် ငါးလုံးပြူး သေနတ်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည် ။

” တည်းခိုလို့ရမလား…..”

” တည်းခိုခန်းလေ.. တည်းလို့ရတာပေါ့…။ ဘယ်နှစ်ရက်လဲ……။ ဘာပေးမလဲ… ငွေလား….. ရွှေလား… ဘာလဲ”

အနောက်ထဲက လူတစ်ယောက် ထွက်လာသည် ။ လူတော့လူဘဲ ။ ခါးကုန်းကုန်း အရုပ်ဆိုးဆိုးကြီး ။ လက်ထဲမှာလည်း သေနတ်ကြီးတစ်လက် ။ တချိန်က မြန်မာနိုင်ငံမှာ ခေတ်စားခဲ့တဲ့ ဂျီသရီးအဟောင်းကြီး ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းက

” ငတိုး….. တည်းခိုမယ့်လူ…..”

လို့ လှမ်းပြောလိုက်တဲ့အခါ စောင်းငန်းငန်းနဲ့ အတွင်းထဲကို ပြန်ဝင်သွားသည် ။ ဒီခေတ် ဒီကာလမှာ ဒေါ်နန်းဟိန်းလို မိန်းမသားတစ်ယောက်သည် တစ်ယောက်ထဲ လုပ်စားလို့ မရဘူးဆိုတာ ဘခက် သဘောပေါက်သည် ။

” ကျုပ်မှာ သေနတ်နဲ့ ကျည်ဆံတွေ လက်ပစ်ဗုံးတွေ ပါတယ်… ဖြစ်မလား……”

” ဘာသေနတ်တွေလဲ….. ပြလေ…။ ကျည်ဆံတွေက အဟောင်းတွေလား….”

ဘခက်က အဝတ်နဲ့ ပတ်ထုပ်ထားတဲ့ သေနတ်တွေနဲ့ ကျည်ဆံကပ်တွေကို ကောင်တာပေါ်တင်ကာ ပြလိုက်သည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းက တစ်ခုချင်း သေသေချာချာ စစ်ကြည့်ကိုင်ကြည့်သည် ။

” အကုန် အလုပ်လုပ်တယ်နော်….”

” ဒါပေါ့…..”

ဘခက်ရဲ့မျက်နှာက စိတ်မရှည်တဲ့ပုံမို့ ဒေါ်နန်းဟိန်းက

” အိုကေလေ… အပေါ်ထပ်မှာ ကြိုက်တဲ့အခန်း ဝင်တည်း….။ အခန်း ၁ ၂ ၃ ၄ ၅ အကုန်အားတယ်…။ အဲ ၆ က လူရှိတယ် …။ လိုတာပြော.. ဒီသေနတ်နဲ့ ကျည်တွေကို တန်ဖိုးဖြတ်ပေးမယ်…။ အပိုအလို ညှိကြတာပေါ့……”

လို့ ပြောလိုက်ပြီး အထုပ်ကြီးကို ကောင်တာထဲကို ဆွဲယူလိုက်သည် ။ ဘခက်က

” မြင်းကို အပြင်မှာ ချည်ထားလို့ ရမလား……”

လို့ ဒေါ်နန်းဟိန်းကို မေးလိုက်သည် ။

” ရတယ်… ငတိုးကြီး…. နောက်ထဲမှာ ထားပေးလိမ့်မယ်…။ အစာကျွေး ရေတိုက်ထားပေးလိမ့်မယ်….။ ဒီအတွက် သူ့ကို နည်းနည်းပါးပါး ပေးကျွေးလိုက်ပေါ့…..”

လို့ ဒေါ်နန်းဟိန်းက ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ ဘခက်က ခေါင်းညှိမ့်ပြသည် ။ သူ့မျက်နှာကြီးက ခပ်တင်းတင်းဘဲ ။

ဒေါက် ကျွိ…ဒေါက် ကျွိ …..

လှေခါးကြီးကနေ ဘခက် အပေါ်ထပ်ကို တက်သည် ။ လက်ထဲမှာက တစ်လုံးပြူးပြောင်းတိုကို အသင့်ကိုင်ထားရင်း ။

အပေါ်ထပ်သည် အောက်ထပ်ထက် သန့်သည် ။ အခန်းတွေက လွတ်နေတာ များသည် ။ အခန်း (၁) ထဲကို သူ ဝင်လိုက်သည် ။ စားပွဲလေးပေါ်မှာ လက်ဆွဲမီးအိမ်တစ်လုံးကို တွေ့သည် ။ ဟိုတုန်းက တခါတလေ မီးပျက်သည် ။ အခု ဘာမီးမှ မရတော့ ။

ဘခက် ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲအိပ်လိုက်သည် ။ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်တာတွေ များလို့ ခဏတာအတွင်း အိပ်ပျော်သွားသည် ။

လုံမေသည် ထော့နဲ့ထော့နဲ့နဲ့ နံ့သာကုန်းမြို့လေးရဲ့ အနားကို ရောက်လာသည် ။ ဖိနပ်မပါဘဲ တစ်တောဝင် တစ်တောင်ကျော်ခဲ့လို့ ခြေထောက်တွေက အရမ်းနာနေသည် ။ ပျက်စီးယိုယွင်းနေတဲ့ မြို့အဝင်ကို ဖြတ်တော့ လူသေကောင်တွေဆီက အပုတ်နံ့တွေကြောင့် လုံမေ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့နေသည် ။

ဟွန်း.. တကယ့်ခေတ်ပျက်ကြီးထဲ ရောက်နေရတာ . . .။ လူတွေက ကိုယ့်အသက်ကို ဖက်နဲ့ထုပ်ထားနေရတဲ့အချိန်၊ သူများသေတာကိုလည်း ဂရုမစိုက်နိုင်ကြ ။ လူသေအလောင်းတွေကိုလည်း မြေမြုပ် မီးရှို့မယ့်လူ မရှိ ။

လုံမေ တရွေ့ရွေ့နဲ့ မြို့ထဲကို ရောက်လာသည် ။ ဦးဖိန် ထမင်းဆိုင်ဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်ကို တွေ့တော့ လုံမေသည် သူ ထမင်းမစားရတာ သုံးရက်လောက်ရှိပြီ ဆိုတာကို သတိရလိုက်သည် ။ ထမင်းဆိုင်အဝကို ရောက်သွားတော့ မွှေးပျံ့တဲ့ မဆလာဟင်း အနံ့ကို လုံမေ ရလိုက်သည် ။ ခက်တာက လုံမေမှာ ပိုင်ဆိုင်တာ ဘာမှမရှိဘူး ။ ဘယ်လိုစားမလဲ ။ ပေးစရာ ဘာမှ မရှိဘူး ။ လုံမေ ငေးမောနေတာကို ထမင်းဆိုင်က လူကြီးက တွေ့သွားသည် ။

” ကောင်မလေး.. ထမင်းစားမလား…. ဝင်ခဲ့လေ.. ”

” စားချင်တယ်…. ဘယ်လိုရောင်းလဲ…..”

” မင်းမှာ ဘာရှိလဲ…..။ မင်း တစ်ခုခုပေးရင် ထမင်းနဲ့ဟင်း ငါပေးမယ်….။ ပြောကြည့်.. ဘာရှိလဲ မင်းမှာ….”

” ကျမ….ကျမမှာ ဘာမှမရှိဘူး……”

လူကြီးရဲ့ စူးရှတဲ့ မျက်လုံးကြီးတွေက လုံမေရဲ့ ကိုယ်လုံးတွေအပေါ်မှာ စုန်ချီဆန်ချီ ပြေးနေသည် ။

” သေချာလို့လား…. မင်းမှာ ပစ္စည်းတွေ ရှိနေတာဘဲ ……”

” မရှိဘူး.. ကျမမှာ ဘာမှမရှိဘူး……”

” မင်းမှာ ဒီလောက် ပစ္စည်းကောင်းကောင်းတွေ ရှိနေတာကွာ….။ ဒါတွေကြောင့် မင်း ထမင်းမငတ်ဘူး….။ မင်း အဲ့ဒါတွေကို ငါ့ကိုပေးရင် ငါက ထမင်းဟင်း ကျွေးမယ်….။ နေ့တိုင်းပေးရင် အမြဲကျွေးမယ်..။ ဘယ်လိုလဲ…. ဖြစ်မလား…..”

လုံမေရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ ရင်သားတွေဆီကို ဒီလူကြီးရဲ့ လက်က ရောက်လာသည် ။

” အို… ဘာလုပ်တာလဲ…..”

” မင်းမှာ ရှိတာတွေက ငါလိုချင်တာတွေလေ…။ မင်းပေးရင် ငါလည်းကျွေးမယ်…. ဟဲဟဲ……”

” မိုက်ရိုင်းတဲ့ နွားကြီး …. ”

” ကောင်မ…. အလုပ်မဖြစ်ရင်.. ဂျောင်း…. အချိန်ကုန်တယ်… လေကုန်တယ်…. ထွက်… ထွက်… ဆိုင်ထဲက….”

ထမင်းဆိုင်ပိုင်ရှင်က မောင်းထုတ်နေသည် ။ လုံမေ ဆိုင်ထဲက ပြန်ထွက်ခဲ့သည် ။

နန်းတည်းခိုခန်း

အလုပ်တစ်ခုခု ဝင်တောင်းကြည့်မယ်…။ ထမင်းစားရရင် ပြီးရော…..။ လုံမေ တည်းခိုခန်းထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်သည် ။

” ဘာကိစ္စလဲ….ကောင်မလေး…..”

အသက်ငါးဆယ်လောက် မိန်းမကြီးတစ်ယောက်က ကောင်တာအနောက်ကနေ လှမ်းမေးသည် ။

” ကျမ အလုပ်တစ်ခုခု လိုချင်လို့..။ ဘာဘဲ လုပ်ရ လုပ်ရ…. ထမင်းကျွေးရင် ကျေနပ်တယ်……”

” အလုပ် မရှိဘူး….. ထမင်းလည်း မကျွေးနိုင်ဘူး….. ကဲ.. ဒါဘဲလား…….”

ခပ်မာမာ ပြောလိုက်တဲ့ မိန်းမကြီးက လုံမေကို သူ့တည်းခိုခန်းထဲကနေ ထွက်သွားစေချင်တဲ့ ပုံစံ ။ လုံမေလည်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ တည်းခိုခန်းထဲက လှည့်ထွက်ခဲ့လိုက်သည် ။

ဒီအချိန်မှာ မြင်းစီးလူတစ်စု ဒုန်းဆိုင်းပြီး နံ့သာကုန်းမြို့လေးထဲကို ဝင်လာသည် ။ သေနတ်တွေ မိုးပေါ်ကို ထောင်ဖောက်ရင်း ပါးစပ်ကလည်း တဟေးဟေး တအူးအူး အော်ရင်း ။

လုံမေလည်း သူ့ကို ဖမ်းခဲ့တဲ့ ဗိုလ်ဇရက်တို့ အုပ်စုလားလို့ ထင်လိုက်မိသည် ။ တည်းခိုခန်းထဲကို ပြန်ပြေးဝင်လိုက်မိသည် ။ မိန်းမကြီးက

” ဟိတ်.. ကောင်မလေး… ဘာလာလုပ်တာလဲ….. ထွက်သွားစမ်း……”

လို့ အော်လိုက်တော့ လုံမေလည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ ။ မြင်းစီးလူစုက တည်းခိုခန်းရဲ့ အရှေ့တည့်တည့်ကို ရောက်နေကြပြီ ။ လုံမေ ပြန်မထွက်ရဲတော့ ။

” တောင်းပန်ပါတယ်ရှင်.. အပြင်မှာ လူဆိုးတွေ ရောက်လာလို့ပါ……”

လို့ လုံမေ တောင်းပန်လိုက်လည်း မိန်းမကြီးက အတင်းကြီး မောင်းထုတ်နေသည် ။

” ကျမ… အပြင်မထွက်ရဲဘူး… ဟို… ဟိုလူတွေ….”

” နားမလည်ဘူး… ထွက်…. မင်း ထွက်…..”

” သူ့အတွက် ကျုပ် တာဝန်ယူတယ်….။ ကောင်မလေး… မင်း အပေါ်ထပ်ကိုလိုက်ခဲ့……”

လှေကားတဝက်ကနေ လှမ်းပြောလိုက်တဲ့ ဘခက်ကြောင့် မိန်းမကြီးလည်း လုံမေကို မတားတော့ ။ လုံမေလည်း ဘခက်နဲ့ အပေါ်ထပ်က အခန်းလေးထဲကို လိုက်သွားလိုက်သည် ။

” မင်း ဗိုက်ဆာနေမှာဘဲ…။ ဒီမှာ ထမင်းဟင်းတွေ.. စားလိုက်ဦး……”

စားပွဲလေးပေါ်မှာ ထမင်းပန်းကန်ထဲက ထမင်းနဲ့ အသားဟင်းတွေကို ဘခက်က ပေးတော့ လုံမေလည်း ဟန်မဆောင်နိုင်ဘဲ အားရပါးရ စားပစ်လိုက်သည် ။ ဒီအချိန်မှာ မြင်းစီးလူစု တည်းခိုခန်းထဲကို ဝင်လာကြသည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်း ကောင်တာ အနောက်ကနေ

” ဘာကိစ္စလဲ… အခန်းလိုချင်လို့လား……”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ တုန်နေတဲ့အသံကို မနည်း ထိန်းပြီး မေးလိုက်တာပါ ။ ဝင်လာတဲ့လူတွေက ကြမ်းတမ်းခက်ထန်တဲ့ လက်နက်ကိုင်တွေ ။ နီကြောင်ကြောင် ဖရိုဖရဲ ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေနဲ့ စုတ်ပြတ်ညစ်ပေနေတဲ့ အဝတ်အစားတွေနဲ့ ။ သူတို့လက်တွေထဲမှာ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်တွေ အမဲပစ်ရိုင်ဖယ်တွေ ကိုင်ဆောင်ထားကြသည် ။ သူတို့အထဲက ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူတဲ့ လူဝကြီးက ဓါတ်ပုံတစ်ပုံကို ထုတ်ပြပြီး

” သူ ဒီကိုလာသလား…. သေချာစဉ်းစားပြီး ဖြေ…”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းက သေချာကြည့်ပြီး…

” မလာဘူး… မတွေ့ဖူးဘူး….”

လို့ ဖြေလိုက်သည် ။ တကယ်တော့ ဒေါ်နန်းဟိန်း ညာလိုက်တာ ။ သူတို့ပြတဲ့ ဓါတ်ပုံက အပေါ်ထပ်က အခန်း (၁) မှာ တည်းနေတဲ့ ဆေးပြင်းလိပ်တို ကိုက်ထားတဲ့ မုတ်ဆိတ်ပါးသိုင်းမွေးထူလပျစ်နဲ့ လူ ။

” သူ ရောက်လာရင်… ကျုပ်ကို အကြောင်းကြား…။ ဆုငွေပေးမယ်….။ ကျုပ်တို့ မြို့ပြင်က ဂေါက်ကွင်းမှာ ရှိနေမယ်…။ ကြားတယ်နော်…..”

ဒေါ်နန်းဟိန်းက

” ဟုတ်ကဲ့ပါ…..”

လို့ ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။ လူဝကြီးက

” ကျုပ်နာမည်က ဗိုလ်နေဒွန်း……”

လို့ ပြောလိုက်ပြီး သူ့လူတွေနဲ့ တည်းခိုခန်းထဲက ပြန်ထွက်သွားလိုက်သည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းလည်း သူတို့ မြင်းတွေ ဒုန်းဆိုင်းစီးပြီး မြို့ထဲက ပြန်ထွက်သွားကြပြီးတဲ့နောက် အပေါ်ထပ်ကို တက်ပြီး ဘခက်ရဲ့ အခန်းကို ခေါက်လိုက်သည် ။

” ဘယ်သူလဲ…..”

ကလစ်ဖျောက် ဆိုတဲ့ သေနတ်မောင်းတင်သံကို ကြားလိုက်ရသည် ။

” ကျမ ဒေါ်နန်းဟိန်း….”

” ဝင်ခဲ့လေ …”

ဘခက်ရဲ့ အခန်းထဲမှာ ဘခက်ဟာ ကုတင်ပေါ်မှာ မှောက်ရက် အိပ်နေပြီး နောက်ရောက်လာတဲ့ ကောင်မလေးက ဘခက်ရဲ့ ကျောပြင်နဲ့ ပုခုံးတွေကို နှိပ်ပေးနေတာကို ဒေါ်နန်းဟိန်း တွေ့လိုက်ရသည် ။ သူ့လက်ထဲမှာ သေနတ်တစ်လက်ကို ကိုင်ထားသည် ။

” ရှင့်ကို ဗိုလ်နေဒွန်းတို့လူစု လိုက်ရှာနေတယ်….။ ကျမက မသိဘူး မလာဘူးလို့ ပြောလိုက်တယ်….”

” ကောင်းတယ်….”

” ရှင့်ကို ကျမ ကာကွယ်လိုက်တဲ့အတွက် ရှင် ကျမကို တစ်ခုခု ပေးဖို့ကောင်းတယ်…..”

ဘခက်က

” မှန်တယ်…. ကျုပ် တနေ့နေ့ တချိန်ချိန်ကြရင် ပေးမယ်….”

ဒေါ်နန်းဟိန်းက ပြန်ထွက်သွားမလို့ ပြင်တော့

” နေဦး…. ဒေါ်နန်းဟိန်း….”

လို့ တားလိုက်တာကြောင့် ပြန်လှည့်လိုက်တော့ ဘခက်က ဓါတ်ပုံတစ်ပုံကို ပြသည် ။

” သူ့ကို တွေ့ဖူးလား…. မြင်ခဲ့ဖူးလား… ဒေါ်နန်းဟိန်း…..”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ ဘခက် ပြလိုက်တာ မေရီရဲ့ ဓါတ်ပုံလေးပါ ။

” မတွေ့ဖူးဘူး……”

” သေသေချာချာ စဉ်းစားပါဦး….”

” မတွေ့ဖူးပါဘူး……”

” တွေ့ခဲ့ရင်ပြောဗျာ….ကျေးဇူးဆပ်မယ်…..”

” ကောင်းပြီ…..”

” ဒါနဲ့ ကျုပ် ရေချိုးလို့ရမလား..။ ဘယ်မှာ ချိုးရမလဲ…..”

” ရတယ်… တည်းခိုခန်းရဲ့ အနောက်ဖက်မှာ ရေတိုင်ရှိတယ်…။ အလကား မရဘူး….”

” ကောင်းပြီ…. ကျုပ်.. ဒီမိန်းကလေးနဲ့အတူ ထမင်းစားမယ်….။ ပြီးတော့ ညဖက်မှာ ရေချိုးမယ်….”

” ရတယ်လေ ..”

ဒေါ်နန်းဟိန်း ပြန်ထွက်သွားတဲ့အခါ သူမရဲ့ သေးကျဉ်တဲ့ ခါးလေးအောက်က စွင့်ကားကား တင်ပါးလှလှကြီးတွေ တုန်ခါသွားကြတာကို ဘခက် မျက်လုံးကြီး ပြူးပြီး ကြည့်နေသည် ။ လုံမေက နှိပ်ပေးနေရင်း..

” ကျမကို ထမင်းကျွေးမယ်…. ဟုတ်လား….”

လို့ ဘခက်ကို မေးလိုက်တော့ ဘခက်က

” ကျွေးမယ်….။ နင့်ကို ငါနဲ့ ခေါ်သွားဖို့ကတော့ စဉ်းစားဦးမယ်….။ နင့်နာမည် ပြန်ပြောစမ်း… ဘာတဲ့….”

လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ လုံမေလည်း

” ကျမနာမည် လုံမေပါ…. အစ်ကိုကြီး…..”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။ ဘခက်က လုံမေကို ကျောလည်တည့်တည့်ကို တံတောင်ဆစ်နဲ့ ထောင်းဖို့ ပြောလိုက်သည် ။

လုံမေလည်း ဘခက်ကြီးကို ဖားတဲ့အနေနဲ့ နင်းနှိပ်ပေးနေတာပါ ။ အုပ်စုဖွဲ့ ရမ်းကားနေတဲ့ လူဆိုးတွေ ကြီးစိုးနေတဲ့ အခုလိုအချိန်မှာ ဘခက်လိုလူကို အားကိုးချင်သည်။ ဘခက်နဲ့အတူ လိုက်သွားမှ လုံမေ့ဘဝ လုံခြုံမယ်လို့ လုံမေထင်သည် ။ သူ လုံမေ့ကို သနားသွားအောင် လုံမေ့ကို သူနဲ့ တပါတည်း ခေါ်သွားချင်လာအောင် လုံမေ လုပ်ရမည်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။

” အစ်ကိုကြီး…. ညောင်းညာတိုင်း လုံမေ နှိပ်ပေးမယ်နော်…. အစ်ကိုကြီး….”

” အင်း…. ကောင်းတယ်…။ ဒါပေမယ့် ငါက မကြာခင် ခရီးဆက်ထွက်မှာ…။ နင်က ငါနဲ့ လိုက်ချင်ပေမယ့် ငါလျှောက်နေတဲ့လမ်းက ခက်ခဲကြမ်းတမ်းတယ်….။ နင် အခက်အခဲတွေ့နိုင်တယ်….. လုံမေ….”

” အစ်ကိုကြီးကလည်း…. ကျမတစ်ယောက်ထဲ နေခဲ့တော့ကော လူရမ်းကားအုပ်စုတွေရဲ့ လက်ထဲက လွတ်နိုင်ပါ့မလား…..”

ဘခက် စဉ်းစားသွားသည် ။

” အင်းလေ.. နင်ပြောတာလည်း ဟုတ်တာဘဲ…။ နင် မြင်းစီးတတ်လား…..”

” ဟုတ်ကဲ့ အစ်ကိုကြီး … စီးတတ်ပါတယ်…..”

လုံမေသည် ဘခက်ရဲ့ ပုခုံးနှစ်ဖက်နဲ့ ကျောပြင်ကို နှိပ်ပေးနေတဲ့အချိန် မတော်တဆနဲ့ ရင်သားအိအိကြီးတွေက ဘခက်ရဲ့ ကျောပြင်နဲ့ ထိမိပွတ်မိသွားသည် ။ ဘခက်သည် ချစ်ဇနီးလေးမေရီကို တမ်းတမ်းတတနဲ့ လိုက်ရှာနေတဲ့ လူကြီး ။ မေရီတစ်ယောက်ထဲကိုဘဲ ရိုးမြေကျ ပေါင်းသင်းမည်လို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တဲ့ လူရိုးလူအေးကြီး ။ မေရီကို ပြန်တွေ့လိမ့်မည်လို့လည်း ထင်ထားတဲ့သူ ။

လုံမေရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် သူ့စိတ်တွေက ဒိုင်းကနဲ ထကြွလာရသည် ။ မိန်းမနဲ့ ကင်းကွာနေတာ ကြာလှပြီလေ ။ မေရီ့ကွယ်ရာမှာ တခြားမိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့ ညိစွန်းမိတာမျိုးကို သူ မလိုလား ။

” တော်ပြီ… လုံမေ… မနှိပ်နဲ့တော့..။ နင့်ဟာက နှိပ်တာက နည်းနည်း.. ဟိုထိဒီထိနဲ့….။ ငါက အာသဝေါကုန်ခမ်းနေတဲ့ သူတော်စင် မဟုတ်ဘူး….။ သွေးနဲ့ကိုယ်.. သားနဲ့ကိုယ်….”

ဘခက်ကြီးက လုံမေကို တွန်းဖယ်ပြီး အိပ်နေရာက ထလိုက်သည် ။ ဘောက်ဆာဘောင်းဘီတို ပွပွထဲက အတန်ကြီး ထောင်မတ်နေတာကို လုံမေ တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဘခက်လည်း ပစ္စတိုသေနတ်ကို ခါးကြားထိုးပြီး ဟိုတယ်အခန်းထဲက လျှောက်ထွက်လိုက်သည် ။ မဖြစ်ဘူး ။ ကြာကြာနေရင် လုံမေ ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ နှစ်ပါးသွား ဇာတ်လမ်းတွေ ဖြစ်ကုန်လိမ့်မယ်။

ဟိုတယ်လှေခါးထိပ်ကို ရောက်တဲ့အခါ ခါးကုန်းကြီးနဲ့ ပက်ပင်းတိုးသည် ။ ခါးကုန်ကြီးသည် တချိန်လုံး သေနတ်ကို လက်က မချတဲ့လူကြီး ဆိုတာကို ဘခက် တွေ့လိုက်ရသည် ။ သူ့ပုခုံးမှာ လွယ်ထားတဲ့ စစ်သုံး ဂျီသရီးမောင်းပြန်ကြီးက ဟိုးတုန်းက ဘခက်တို့ စစ်သားဘဝမှာ ကိုင်တွယ်ခဲ့ရတဲ့ သေနတ်ကြီး ။ ခါးကုန်းကြီးက

” ဆရာ.. ထမင်းစားတော့မလား… အဆင်သင့် ဖြစ်နေပြီ …”

လို့ သူ့ကို မေးသည် ။

” စားမယ်… အခန်းထဲက လုံမေဆိုတဲ့ မိန်းကလေးကိုလည်း ခေါ်လိုက်ဗျာ…..”

လို့ ပြောလိုက်တော့ ခါးကုန်းကြီးက

” ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာ….။ ကျနော် သွားခေါ်လိုက်ပါမယ်….”

လို့ ပြန်ပြောသည် ။ ဘခက် အောက်ထပ်ကို ရောက်တော့ စားပွဲရှည်တစ်လုံးပေါ်မှာ ထမင်းဟင်းတွေ ပြင်ထားပေးတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ စိတ်ထဲမှာ ဆီးသွားချင်သလိုလို ဖြစ်လာတာကြောင့် အနောက်ဖက် တံခါးပေါက်လေးကနေ အပြင်ဖက်ကို ထွက်လိုက်သည် ။ မှောင်မဲမဲ အပြင်ဖက်မှာ အေးစိမ့်စိမ့်နဲ့ ။

“ဟင် …”

မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက ဘခက်ရဲ့ မျက်လုံးတွေကို ပြူးကျယ်သွားစေသည် ။ တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင် မိန်းမကြီး ဒေါ်နန်းဟိန်းသည် သူ့ဖက်ကို ကျောပေးထားပြီး ထမိန်ကို ခါးအထိ လှန်တင်ကာ သေးပေါက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဖြူဖွေးတဲ့ ဖင်တုံးကားကားကြီးတွေက ဘခက်ရဲ့ စိတ်တွေကို လှုပ်ရှားသွားစေသည် ။ ဟူး…. တောင့်လိုက်တဲ့ ဆော်ကြီး ။

ဘခက်လည်း နောက်ကြောင်းပြန်လှည့်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တဲ့အချိန် ဒေါ်နန်းဟိန်းက ဆတ်ကနဲ အနောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်လို့ ဘခက်ကို မြင်သွားသည် ။

” အို ရှင် ဘာလာချောင်းတာလဲ..။ သူများ သေးပေါက်နေတာကို…..”

” ဆောရီးဘဲဗျာ..။ ကျုပ်လည်း သေးပေါက်ဖို့ အပြင်ထွက်လာတာနဲ့ တန်းတိုးနေတာ…။ တမင်တကာ ချောင်းတာ မဟုတ်ပါဘူး….”

အထဲ ပြန်ရောက်တော့ ထမင်းစားပွဲမှာ လုံမေ ရောက်နေတာကို ဘခက် တွေ့လိုက်ရသည် ။ ခါးကုန်းကြီးက

” ရှိတာနဲ့ အမြန်ချက်ပေးတာ… ဆရာတို့….။ ကြက်သားဟင်း…. ခရမ်းချဉ်သီး ငပိချက်…”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဘခက်လည်း လုံမေနဲ့အတူ အားရပါးရ ထိုင်စားပစ်လိုက်သည် ။ ရှိတုန်းစားထားရတဲ့ အခြေအနေ ။ နောက်နေ့ စားစရာမရှိဘဲ ပြတ်ငတ်ချင် ပြတ်ငတ်နေတတ်တာလေ ။

———————-

ဗိုလ်ဇရက်သည် ရွာပျက်ကို ပြန်ရောက်တဲ့အခါ အတုံးအရုန်း သေနေတဲ့ တပည့်ကျော် ငတူပီတို့ အလောင်းတွေကို တွေ့လိုက်ရတဲ့အခါ တော်တော့်ကို တုန်လှုပ်သွားသည် ။ လူလေးယောက်ကို ပစ်သတ်သွားတဲ့လူက ဘယ်သူလဲ ။ တစ်ယောက်ထဲမှ ဟုတ်ရဲ့လား ။ လူအုပ်စုတစ်စုများလား ။ ဖမ်းထားတဲ့ ကောင်မချောချောလေးလည်း မရှိတော့ဘူး ။

” စိန်မြသောင်းထွန်း . . .”

ဒေါသတကြီး အော်ခေါ်လိုက်တဲ့ ဗိုလ်ဇရက် အသံကြီးကြောင့် သူ့တပည့် စိန်မြသောင်းထွန်း ပြာပြာသလဲ ပြေးလာသည် ။

” ငါတို့အုပ်စုကို တစ်ယောက်ယောက် နှိပ်သွားတယ်ကွ..။ ငါတို့ ချက်ချင်းလိုက်မယ်….”

” ဘာနဲ့လိုက်မလဲ ဆရာ.. ထော်လာဂျီနဲ့လား…..”

” မင်းမေ ထော်လာဂျီ…..။ တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ ခရီးမတွင်ဘူး….။ မြင်းတွေ ပြင်စမ်း…..”

” ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ…..”

မကြာခင်မှာ ဗိုလ်ဇရက် ဦးဆောင်တဲ့ လူရမ်းကားတစ်စုသည် မြင်းတွေကိုယ်စီနဲ့ နံ့သာကုန်း မြို့လေးဖက်ကို ဒုန်းဆိုင်း ခရီးနှင်နေသည် ။

—————————–

မနက် အစောကြီး ။ လုံမေ တရှူးရှူးနဲ့ အိပ်ပျော်နေဆဲ ။ ထမိန်နွမ်းကလေးက ခါးအထိ လိပ်တက်နေလို့ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ဟို့လို့ဟောင်းလောင်းဘဲ ။ ဖြူဖွေးတဲ့ ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေး၊ အချိုးကျတဲ့ ပေါင်တန်ဖြူဖြူ နှစ်ချောင်း၊ အမွှေးရေးရေးနဲ့ မို့ဖောင်းဖောင်း မိန်းမကိုယ်ကြီးက တမင်တကာ ပြသထားသလို ဖြစ်နေသည် ။

” ဟိတ်….. ထ…… ထ…..။ မင်း ငါနဲ့ လိုက်ချင်တယ်ဆို ….. ”

ဘခက်ရဲ့ အသံဩဩကြီးနဲ့ နှိုးလိုက်လို့ လုံမေ နိုးသွားသည် ။ မျက်လုံးတွေ ပွင့်… ထမိန် လိပ်လန်နေတာကို သတိပြုမိသည် ။

“အို…..”

ဘခက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ လုံမေ့ဖက်ကို သူမကြည့်။ သူ့သားရေအိတ်အညိုကြီးကို ဇစ်ဆွဲပိတ်နေသည် ။

” လိုက်မယ်… လိုက်မယ်… အစ်ကိုကြီး…..။ ထပြီ… ထပြီ …. ”

လုံမေ ချက်ချင်း လူးလဲထသည် ။ လုံမေသည် အဝတ်တစ်ထည် ကိုယ်တစ်ခု ။ ဘာမှ သိမ်းစရာ မရှိ ။ အဲ.. ပါးလုပ်ကျင်း မျက်နှာသစ်ချင်လို့ ဘခက်ကို ခွင့်တောင်းပြီး တည်းခိုခန်းလေးရဲ့ အနောက်ဖက် ရေစည်ဆီကို ပြေးသွားလိုက်သည် ။

ဘခက်သည် တည်းခိုခန်း အပေါ်ထပ်ကနေ လှေခါးအတိုင်း ဆင်းလာတဲ့အချိန် ခါးကြားမှာ ထိုးထားတဲ့ သူ့ပွိုင့်ဖိုးဖိုက် သေနတ်ပေါ်ကို လက်တင်ထားသည် ။ ခေတ်ပျက်ကြီးထဲမှာ အချိန်မရွေး ရန်သူက ပေါ်လာနိုင်သည်လေ ။

အောက်ထပ်စားပွဲမှာ ခါးကုန်းကြီးက အခါးရည်အိုးနဲ့ အဆင်သင့် စောင့်နေသည်ကို သူ တွေ့သည် ။ ဘခက်ကို တွေ့တော့ သွားဖြဲပြပြီး..

” ဆရာ့မြင်း အဆင်သင့်ဘဲ ဆရာ…..”

လို့ ပြောသည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းကို မတွေ့ ။ ခါးကုန်းကြီးရှိတဲ့ ထမင်းစား စားပွဲဖက်ကို သူ မသွားဘဲ တည်းခိုခန်းရဲ့ အနောက်ဖက် တံခါးကနေ အပြင်ကို ထွက်လိုက်သည် ။ မြင်းကြီးညိုတုတ်ကို လှမ်းတွေ့လိုက်သလို ထမိန်မပြီး သေးပေါက်နေတဲ့ လုံမေကိုလည်း တွေ့လိုက်ရသည် ။

“အို ….”

လုံမေက ဘခက်ကို တွေ့လိုက်လို့ အလန့်တကြား ထမိန်လေးကို ဖုံးလိုက်သည် ။ ဖင်တုံးဖြူဖြူကြီးတွေ ကွယ်ပျောက်သွားသည် ။ ဘခက်လည်း မီးသေနေတဲ့ ဆေးပြင်းလိပ်တိုကို ခဲပြီး

” စောက်ရေးထဲ.. သေးပေါက်တာနဲ့ချည်း တိုးနေတယ်..။ လာဘ်မကောင်းဘူး …”

လို့ တီးတိုးရေရွတ်လိုက်ပြီး သူထမ်းလာတဲ့ သားရေအိတ်အညိုကြီးကို မြင်းကြီးညိုတုတ်ရဲ့ ကုန်းနှီးအနောက်ဖက်ပေါ် တင်လိုက်သည် ။

ဝေလီဝေလင်းအချိန် နံ့သာကုန်းမြို့လေးထဲက မြင်းတစ်ကောင်နဲ့ လူနှစ်ယောက် ထွက်သွားပြီ ။ လုံမေသည် ဘခက်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ဘေးတိုက်ထိုင်ကာ လိုက်ပါလာသည် ။ ဘခက်သည် လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်တော်တော်ကြာကြာက သီချင်းတစ်ပုဒ်ကို လေချွန်လိုက်သည် ။ အဆိုတော် အကော်ဒီယံအုန်းကျော် ဆိုခဲ့တဲ့ ဥဒါန်းမကြေ ဆိုတဲ့ သီချင်း ။ မြင်းကြီးညိုတုတ်ရဲ့ ခွာသံက ဘခက်ရဲ့ လေချွန်နေတဲ့ သီချင်းကို စီးချက်လိုက်ပေးနေသလိုဘဲ ။

ဘခက်နဲ့ လုံမေတို့ ရှိသေးတယ်ထင်ပြီး ဒေါ်နန်းဟိန်း အပေါ်ထပ်က ဆင်းလာသည် ။ အလှအပပြင်ဆင်နေလို့ ဒေါ်နန်းဟိန်း ကြာနေတာ ဖြစ်သည် ။ ခါးကုန်းကြီးက

” သူတို့ …သွားလိုက်ကြပြီ ….”

လို့ ဒေါ်နန်းဟိန်းကို ပြောလိုက်သည် ။

” ဟင်… ဟုတ်လား….။ သူနဲ့ငါ စာရင်းတောင် မရှင်းရသေးဘူး ….”

ဒီအချိန်မှာ မြင်းခွာသံတွေ ဆူညံသွားသည် ။ မြင်းစီးလူတစ်စု နံ့သာကုန်းမြို့လေးထဲကို ဒုန်းဆိုင်း ဝင်လာကြတာ ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းက ပြတင်းပေါက်လေးကနေ ကြည့်လိုက်သည် ။

” ဟင်…. ဇရက်တို့ အုပ်စု…..”

ခါးကုန်းကြီးက အနောက်ဖက် တံခါးကနေ ခပ်သုတ်သုတ် လစ်သွားသည် ။ သွေးဆိုးတဲ့ ဇရက်သည် ခါးကုန်းကြီးကို အမြဲအနိုင်အထက် လုပ်လွန်းလို့ …။ ဗိုလ်ဇရက်က သူ့မြင်းဘေးက ယှဉ်စီးလာတဲ့ စိန်မြသောင်းထွန်းကို

” နန်းဟိန်းကို ငါ ဝင်မေးမယ် ..။ ထွက်ပြေးတဲ့ ကောင်မက နန်းဟိန်းဆီမှာ အလုပ်လာတောင်းနိုင်တယ်….။ မင်းတို့ အပြင်ကစောင့်…”

လို့ ပြောလိုက်ပြီး မြင်းပေါ်က လွှားကနဲ ခုန်ဆင်းလိုက်သည် ။ နန်း တည်းခိုခန်းရဲ့ တံခါးမကြီးကနေ ဝင်လိုက်တဲ့အခါ ကောင်တာကြီးရဲ့ အနောက်ဖက်မှာ ဒေါ်နန်းဟိန်း ထိုင်နေတာကို ဗိုလ်ဇရက် တွေ့လိုက်သည် ။

” ဟေး… နန်းဟိန်း….။ အံမာ.. နင်က ပြင်လို့ဆင်လို့.. တယ်ကြည့်ကောင်းနေပါလားဟ…..”

ဒေါ်နန်းဟိန်းသည် မချိသွားဖြဲ လုပ်ပြီး

” ဇရက်…. ဘာလိုလဲ….”

လို့ မေးလိုက်သည် ။

” အံမယ်… စောက်ကောင်မ…. နင်က ငါ့ကို ဇရက်လို့ ခေါ်တယ်… ဟုတ်လား..။ လူတိုင်း… ဗိုလ်ဇရက်လို့ ခေါ်နေကြတဲ့အချိန် ….”

ဒေါ်နန်းဟိန်းက

” ငါတို့က ငယ်သူငယ်ချင်းတွေဘဲဟာ.. နင်ကလည်း…. ငါက ရင်းရင်းနှီးနှီး ခေါ်တဲ့ဟာ”

လို့ ပြုံးတုံ့တုံ့နဲ့ မျက်စောင်းလေးထိုးပြီး ပြောလိုက်သည် ။ ဗိုလ်ဇရက်က တဟားဟားနဲ့ အော်ရယ်လိုက်ပြီး…

” မှန်တာပေါ့…. နန်းဟိန်း…..။ နင့်ဆီကို ကောင်မလေးတစ်ယောက် ရောက်လာသလား ငါသိချင်လို့….။ ငါ့ဆီက ထွက်ပြေးသွားတာ…..။ နာမည်က လုံမေ…… တဲ့…”

လို့ မေးလိုက်သည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းက

” ဘယ်သူမှ မလာဘူး… ဇရက်…..”

လို့ ဖြေသည် ။ သူမရဲ့အဖြေကို ဗိုလ်ဇရက်က သဘော မကျလှဘူး ။

” သေချာလား… နင် တွေ့ကော တွေ့လိုက်လား…”

” မတွေ့လိုက်ဘူး…..”

” နန်းဟိန်း.. ငါ့ကို မညာနဲ့နော်…။ ငါ စိတ်ဆိုးရင် ဘာတွေဖြစ်ကုန်တတ်လဲ ဆိုတာ နင်အသိ…..”

ဗိုလ်ဇရက်က လက်ညှိုးကြီးထောင်ပြီး မဲ့ရွဲ့ကာ ပြောလိုက်သည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းလည်း

” မညာပါဘူး.. ဘယ်သူမှ မလာဘူး…..”

လို့ ထပ်ပြောလိုက်ရင်း ကောင်တာထဲက ထွက်လာသည် ။ ဗိုလ်ဇရက်ရဲ့ ပွေးမျက်လုံးတွေက ဂျင်းဘောင်းဘီကြပ်ကြပ် ဝတ်ထားတဲ့ ဒေါ်နန်းဟိန်းရဲ့ စွင့်ကားနေတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း….

” နန်းဟိန်း… နင့်ဖင်တွေ တအားတောင့်လာတယ်ဟာ….. ဟီး….။ နင်…. လင်မရှိဘဲ တကိုယ်ထဲ နေနေတာ ဟာတာတာကြီး ဖြစ်မနေဘူးလား….။ နင် ခါးကုန်းကြီးနဲ့ကော လိုးနေလား…..”

လို့ မေးလိုက်တော့ ဒေါ်နန်းဟိန်းလည်း..

” ဇရက်နော်… မမိုက်ရိုင်းနဲ့…. ပေါက်တတ်ကရတွေ…..”

လို့ အော်လိုက်ပြီး ဇရက်ရဲ့ လက်မောင်းကို ဖတ်ကနဲ ရိုက်ထည့်လိုက်သည် ။ ဗိုလ်ဇရက်က တဟားဟား အော်ရယ်ပြီး…..

” ဟိုးတုန်းက …. နင်နဲ့ နင့်ရည်းစား စိုင်းမောင်မောင် ယာတဲထဲမှာ လိုးနေကြတာကို ငါချောင်းခဲ့တယ်…။ အဲ့ကတည်းက နင့်ကို ငါလိုးချင်နေတာ…။ စိုင်းမောင်မောင်ကို အားနာလို့…..။ နန်းဟိန်း…. ငါ့ကို ပေးလိုးဟာ…..”

လို့ ပြောလည်းပြော ဖက်လည်းဖက် လုပ်သည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းလည်း

” ဇရက်… မလုပ်နဲ့ကွာ…. လွှတ်….. လွှတ်….. နင်…. မကောင်းဘူး…..”

လို့ ငြင်းဆန် ရုန်းကန်လိုက်သည် ။

” နန်းဟိန်း….. အေးအေးဆေးဆေး ငါလိုးတာ ခံလိုက်….. နင်လည်းကောင်း.. ငါလည်းကောင်း….။ အတင်းတက်လိုးစေချင်လို့လား….”

လို့ ပြောရင်း ဒေါ်နန်းဟိန်းရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည် ။

” ခက်တာဘဲ … ဇရက်ရယ်….။ နင်ကလည်း… လိုးစရာ ကောင်မတွေ ရှိနေတာကို ငါ့လာရန်ရှာနေတယ်…”

လို့ ညည်းလိုက်တဲ့ ဒေါ်နန်းဟိန်းသည် ဗိုလ်ဇရက်ကို ဆန့်ကျင်လို့မရဘူး ဆိုတာလည်း သိနေသည် ။

” လာဟာ… ကွစ်ကီဘဲ ဆွဲမှာ…။ အချိန်သိပ်မရဘူး…။ ဟို လုံမေဆိုတဲ့ စောက်ကောင်မရယ်…. ငါ့တပည့်တွေကို လျှော့သွားတဲ့ လူတွေကိုရယ်… ငါ လိုက်ရှာရဦးမယ်…..

လို့ ပြောလိုက်ရင်း ကောင်တာအထဲဖက်က ရုံးခန်းလေးထဲကို အတင်းဆွဲခေါ်သည် ။

” ဟင်း… ဇရက်နဲ့တော့ ခက်နေပါပြီ…..”

” နန်းဟိန်း.. ပုလွေကိုင်ပေးစမ်း . . .”

ဗိုလ်ဇရက်က သူ့ဘောင်းဘီခါးပတ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည် ။ ဘောင်းဘီညစ်ထပ်ထပ်ကြီးကို ဇစ်ဆွဲချသည်။ ဒေါ်နန်းဟိန်းလည်း သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး သူ့အရှေ့မှာ ဒူးတုပ်ကာ ထိုင်ချလိုက်ရင်း ဖြောင်းကနဲ ကန်ထွက်လာတဲ့ လီးမဲမဲတုတ်တုတ်ကြီးကို လက်တဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။ ဒစ်လုံးနီညိုညိုကြီးဆီက အနံ့ဆိုးတစ်ခု လှိုက်ကနဲ ထွက်လာသည် ။ ရေမချိုးတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ မသိဘူး၊ စောက်ကောင် ။

လီးကြီးက ငေါငေါကြီး တောင်ခါစ …။ အကြောကြီးတွေ ထင်းနေတဲ့ လီးတန်မဲမဲကြီးကို သူမ လက်ကလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည် ။

” အား…….အင်း……”

ဗိုလ်ဇရက်က ဒီလိုဘဲ နှာထန်လာရင် လာလာ လိုးနေကြ ။ လီးစုတ်ခိုင်းနေကြ ။ ဒေါ်နန်းဟိန်း လီးထိပ် ဒစ်လုံးကောက်ကောက်ကြီးကို ငုံပစ်လိုက်သည် ။

” အူး……အား………အူး……စုပ်…စုပ်… ”

ပြွတ်ပြွတ် ပြတ်ပြတ်နဲ့ ဒေါ်နန်းဟိန်း စုပ်ပေးနေပြီ ။ ဗိုလ်ဇရက်က မျက်လုံးစုံပိတ်ပြီး အစုပ်ခံနေသည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းလည်း မစို့တပို့ စုပ်ပေးရင် ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးနေမှာကိုသိလို့ အပြတ်ကို လျှာကစားပြီး စုပ်ပေးလိုက်သည် ။ ဗိုလ်ဇရက် မထိန်းနိုင်ဘဲ လရည်တွေ တဖျောဖျော ပန်းထွက်ကုန်ပြီး ပြီးသွားရသည် ။

” ဟူး………နင် တော်တယ်…….”

ဒီအချိန်မှာ တည်းခိုခန်းအရှေ့ဖက် လမ်းမကြီးပေါ်က သေနတ်သံတွေ တဒိုင်းဒိုင်း ဆူညံသွားသည် ။

“ဟင်….”

“ဘာ.. ဘာဖြစ်လဲ မသိဘူး…..”

တည်းခိုခန်းရဲ့ အပြင်ဖက် လမ်းမပေါ်မှာ ဗိုလ်ဇရက်ရဲ့ တပည့်တွေနဲ့ နံ့သာကုန်းမြို့လေးမှာ ထောင်လွှားနေတဲ့ ဗိုလ်နေဒွန်းတို့လူတွေနဲ့ ညိကြလို့ သေနတ်ထုတ်ပစ်ကြတာ ဖြစ်နေသည် ။ ဗိုလ်ဇရက်ရဲ့တပည့် စိန်မြသောင်းထွန်းက

” ဒီကောင်တွေ လူပါးဝလို့ နည်းနည်းခြောက်ပြီး ပစ်လိုက်တာ ဆရာ….”

လို့ အသံညောင်နာနာလေးနဲ့ ဆီးတိုင်သည် ။ ဗိုလ်နေဒွန်းကိုယ်တိုင် မြင်းနဲ့ ရောက်လာသည် ။

” ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာတုန်း……”

ဗိုလ်ဇရက်က အူဇီစက်သေနတ်လေးကို အသင့်ကိုင်ထားပြီး..

” နေဒွန်း…. မင်းလူတွေက ငါ့ကောင်တွေကို လာရင့်လို့ကွ..။ မင်းလူတွေကို မင်း ကြည့်ထိန်းထား….”

လို့ လေသံမာမာနဲ့ လှမ်းပြောလိုက်သည် ။ ဗိုလ်နေဒွန်းက

” ဒါ ဘယ်သူ့နယ်မြေလဲ ဆိုတာလည်း မင်း မမေ့နဲ့ ဇရက်……”

လို့ ပြောလိုက်ပြီး သူ့ခါးမှာ ချိတ်ထားတဲ့ သေနတ်အပေါ်ကို လက်တင်ထားလိုက်သည် ။ ဒေါ်နန်းဟိန်းက ကြားကနေ

” ပြေပြေလည်လည် လုပ်ကြပါရှင်….။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ခင်မင်နေကြတဲ့ လူတွေဘဲ မဟုတ်လား….”

လို့ ဝင်ပြောလိုက်သည် ။ ဗိုလ်ဇရက်က

” ဟုတ်တယ်… ဗိုလ်နေဒွန်း….။ ကျုပ်တို့ အချင်းချင်း မညီညွတ်ရင်… နွားကွဲရင် ကျားကိုက်မယ် ဆိုတဲ့စကားလို ဖြစ်မယ်နော်…”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မြင်းပေါ်က ဗိုလ်နေဒွန်းက

” မိချောင်းမင်း ရေကင်းပြမနေနဲ့ ဇရက် …။ မင်းလူတွေကလည်း တော်တော်ထောင်လွှားနေတယ်လို့ ငါ့ကောင်တွေက ငါ့ကိုတိုင်တာ များနေပြီ ”

အခြေအနေက တင်းမာလာနိုင်လို့ ဒေါ်နန်းဟိန်းလည်း သူ့တည်းခိုခန်းထဲကို ဗိုလ်နှစ်ဗိုလ်ကို ခေါ်ဖိတ်ပြီး ချစ်ကြည်ရေး အဓွန့်ရှည်ဖို့ အရက်နဲ့ အသားကင်တွေ ချကျွေးလိုက်သည် ။

နေမြင့်လာပြီ ။ ဒီအချိန်မှာ မြင်းကြီးညိုတုတ်ကို နှစ်ယောက် အတူတူစီးပြီး ခရီးနှင်သွားတဲ့ ဘခက်နဲ့ လုံမေတို့သည် တော်တော်ကြီး ခရီးပေါက်နေပြီ ။ ဟောင်းနွမ်းတဲ့ သစ်သားဆိုင်းဘုတ်လေးကို လုံမေက အသံထွက် ဖတ်လိုက်သည် ။ လွယ်ဆမ်ရွာ….တဲ့ ။ ဘခက်က

” ဒို့ ရွာထဲဝင်ပြီး ငါ့မိန်းမမေရီ သတင်း ဝင်စုံစမ်းမယ်….”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ရွာလေးသည် ငှက်သံတွေက လွဲလို့ တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်နေသည် ။ ပျက်စီးနေတဲ့ ရွာစည်းရိုးပေါက်ကနေ ရွာထဲကို ဝင်လိုက်သည် ။ ဘခက်သည် တိတ်ဆိတ်လွန်းနေတာကို သိပ်မကြိုက်လှ ။ ညာလက်က ခါးက ပွိုင့်ဖိုးဖိုက် သေနတ်ပေါ်ကို ရောက်သွားသည် ။

” ရပ်လိုက် . . .”

လူကို မမြင်ရဘဲ အော်သံကိုဘဲ ကြားလိုက်ရသည် ။ ဘခက် ဇက်ကြိုးကို မဆွဲရဘဲနဲ့ မြင်းကြီးညိုတုတ်သည် လူစကားကို နားလည်သည့်အလား ခြေစုံရပ်သွားသည် ။ စိမ်းစိုနေတဲ့ သစ်ပင်ခြုံနွယ်တွေထဲက ကျည်ဆံတွေဘဲ ပလူပျံသလို ထွက်လာမလား ..။ လက်နက်ကိုင် လူရမ်းကားတွေဘဲ ထွက်လာမလား…။ ဘခက်နဲ့ လုံမေတို့ စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ မျက်တောင်မခတ်တမ်း ကြည့်နေကြသည် ။

” ဘာလာလုပ်တာလဲ…..”

” ကျုပ်မိန်းမကို လိုက်ရှာနေတာ…..”

” မင်းမိန်းမက ဘယ်သူလဲ…..”

သစ်ပင်အကွယ်က သေနတ်တစ်လက်နဲ့ သူတို့ကို ချိန်ရင်း ထွက်လာတဲ့ လူတစ်ယောက် ။ အဖိုးကြီးတစ်ယောက် ။

” ကျုပ်မိန်းမ နာမည်က မေရီ…။ အသက် သုံးဆယ်လောက်…..”

” ဓါတ်ပုံရှိလား . . ”

” ရှိတယ်…..”

ဘခက်က သူ့အိတ်ကပ်ထဲက မေရီရဲ့ ဓါတ်ပုံအဟောင်းလေးကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။ အဖိုးကြီးက သေနတ်ချိန်ထားတာ မပျက်ဘဲ

” နန်းစံ…. သွားယူလိုက်စမ်း…. ဓါတ်ပုံကို…..”

လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ သစ်ပင်ကွယ်က အသက် နှစ်ဆယ်လောက် မိန်းကလေးတစ်ယောက် ပြေးထွက်လာပြီး ဘခက်နဲ့ လုံမေတို့ရဲ့ မြင်းကြီးအနားကို လျှောက်လာသည် ။ ဘခက်က ဓါတ်ပုံကို လှမ်းပေးလိုက်သည် ။ နန်းစံဆိုတာက အချောလေးဘဲ ။ ဘခက် မှတ်ချက်ချလိုက်သည် ။

နန်းစံက ဓါတ်ပုံကို အဖိုးကြီးရဲ့ လက်ထဲကို ထည့်လိုက်သည် ။ အဖိုးကြီးက ဓါတ်ပုံကို သေသေချာချာ ကြည့်သည် ။

” အေး…. ငါ တွေ့လိုက်တယ်….။ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးလလောက်တုန်းက…..”

ဘခက် ဆတ်ကနဲ တုန်သွားသည် ။ သူ မေရီကို တစ်ရွာဝင် တစ်မြို့ထွက် ရှာနေတာ ကြာခဲ့ပြီ ။ တစ်ယောက်မှ တွေ့လိုက်သည် သိသည်လို့ မပြောခဲ့ကြ ။ ဒါ ပထမဆုံးဘဲ ။ မေရီ့ကို တွေ့လိုက်တယ် ဆိုတဲ့လူ ။

” ကျုပ် သေချာချင်လို့ မြင်းပေါ်က ဆင်းလို့ရမလား…. အဖိုးကြီး….”

လို့ လှမ်းမေးလိုက်သည် ။

” ဆင်းခဲ့လေ…။ ရန်မပြုရင် ထမင်းတောင် ကျွေးလိုက်ဦးမယ်…. မိတ်ဆွေ…..”

လို့ လေသံအေးအေးနဲ့ အဖိုးကြီးက ပြန်ပြောသည် ။ ဘခက်နဲ့ လုံမေ မြင်းပေါ်က ဆင်းလိုက်ကြသည် ။

” လိုက်ခဲ့..ငါ့အိမ်ကို…..”

” ခင်ဗျား နာမည်က…..”

” ဦးစိုင်းကျောက်…..”

ဦးစိုင်းကျောက်ရဲ့အိမ်က ဘေးတင်ဘဲ ။

” ထိုင်ကြဦး….။ နန်းစံ အကြမ်းအိုး ချကွယ်……”

” မေရီ ဒီရွာကို ရောက်လာလား…. ဦးစိုင်းကျောက် …. ”

ဘခက်က အလောတကြီး မေးလိုက်သည် ။ ဦးစိုင်းကျောက်က

” ဟုတ်တယ်… ရောက်လာတယ်…။ ခဏတဖြုတ် နားသွားတယ် ဆိုပါတော့ကွာ….။ သူက အကျဉ်းသားတစ်ယောက် အနေနဲ့ ရောက်လာတာဘဲ ….”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ကောင်မချောလေး နန်းစံက အကြမ်းအိုးနဲ့ အသားခြောက် မီးဖုတ်ဆီဆမ်း တစ်ပန်းကန် လာချပေးသည် ။ နန်းစံရဲ့ ပါးမို့မို့လေး နီရဲနေတာကို ဘခက် သတိမပြုနိုင် ။

” ဘယ်သူတွေရဲ့ အကျဉ်းသားလဲ…။ သူတို့ မေရီ့ကို ဘယ်ကို ခေါ်သွားကြသလဲ…. ဦးစိုင်းကျောက်….”

ဘခက် စိတ်လှုပ်ရှားနေသည် ။

လုံမေလည်း ဘခက်ရဲ့ မိန်းမရှာပုံတော် ဇာတ်လမ်းကို စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေသည် ။ ပြန်တွေ့ပါစေလို့လည်း စိတ်ထဲက ဆုတောင်းပေးနေသည် ။ ဦးစိုင်းကျောက်က

” အိမ်း…. ဖမ်းခေါ်လာတဲ့ လူက ငါသိတယ်…။ သူက ဟိုး အရင်ကတည်းက ဆိုးသွမ်းမိုက်ရိုင်းပြီး လူတွေကို နှိပ်စက်ညှင်းပန်းလာခဲ့တဲ့ ဒုစရိုက်ဂိုဏ်းခေါင်းဆောင် တစ်ယောက်ပေါ့ကွာ…။ သူ့နာမည်က လောခေါင်မောင်ပွေး ….။ သူက မင်းမိန်းမ အပါအဝင် မိန်းမတော်တော်များများကို ဖမ်းခေါ်လာတာ…..။ သူတို့ ထမင်းစား ရေသောက်ဖို့ ဒို့ရွာမှာ တထောက်နားကြတယ်…။ ငါက မင်းမိန်းမ မေရီကို ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်နေလို့ သတိထားမိတာ…..”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။

” ဘယ်… ဘယ်ကို ခေါ်သွားတယ်ဆိုတာ သိလား…..”

ဘခက်ကို ဦးစိုင်းကျောက်က စိုက်ကြည့်ပြီး….

” စိတ်အေးအေးထား….။ သုံးလတောင် ကြာခဲ့ပြီ….။ မင်းမိန်းမ အခုအချိန်ဆို ဘာဖြစ်နေပြီလဲ မသိနိုင်ဘူး….။ သေပြီလားလည်း မသိဘူး…..။ စိတ်မြန်ရင် မင်း ခံသွားရနိုင်တယ်….။ စိတ်ကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ထားကွာ……”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ နန်းစံလေးကလည်း လုံမေလိုဘဲ ဘေးမှာထိုင်ပြီး ဘခက်နဲ့ ဦးစိုင်းကျောက် ပြောဆိုနေတာတွေကို နားထောင်နေသည် ။

” လောခေါင်မောင်ပွေးက ထိုင်းနယ်စပ်က မဲပုံဆိုတဲ့ ရွာကြီးမှာ နေတယ်ကွ….။ မဲပုံတဝိုက်မှာတော့ ဒင်းနာမည်ကို ကြားတာနဲ့ သေးတဖျန်းဖျန်း ထွက်ကျကြတယ်လို့ လူတွေပြောကြတယ်….။ သူက ထစ်ကနဲဆို ခုတ်သတ်ပစ်သတ်…. ခေါင်းဖြတ်တာကိုး…။ သူ့အင်အားကလည်း မသေးဘူး …။ ခေတ်ပျက်ကြီးထဲ ပိုဆိုးတော့တာပေါ့ကွာ…..။ ငါ့မြေးမလေး နန်းစံကိုတောင် မြေတွင်းထဲ ဖွက်ထားလို့ ကံကောင်းလို့ ပါမသွားတာ…..။ ဒီငတိက မိန်းမတွေ ယူထားလိုက်တာလည်း ရှေးဘုရင်တွေလိုဘဲ……။ တစ်အိမ်ထဲ မယား လေးဆယ်လောက်တဲ့……”

အံကြိတ်ထားတဲ့ ဘခက်ရဲ့ မေးရိုးကြီးတွေကို နန်းစံ ငေးကြည့်နေသည် ။

“တောက်….”

” လူလေး… မင်း… လောခေါင်မောင်ပွေးနဲ့ ရင်ဆိုင်ဖို့ ကြိုတင်ပြင်ဆင်တာလေးတွေ လိုလိမ့်မယ်ကွဲ့….”

လို့ ဦးစိုင်းကျောက်က ပြောလိုက်သည် ။ ဘခက်လည်း တတ်နိုင်ရင် နယ်စပ်က မဲပုံဆိုတဲ့ ရွာကြီးကို အခုချက်ချင်း ထလိုက်သွားချင်နေသည် ။ ဦးစိုင်းကျောက်က

” မင်း လောခေါင်မောင်ပွေး အနားကို မရောက်ခင် သူ့တပည့်တွေ အထပ်ထပ် အဆင့်ဆင့်ကို ကျော်ဖြတ်ရမှာနော်….။ မင်းက တစ်ယောက်ထဲ……။ မင်းပုံက ဖစ်စ်ဖူးလ်အော့ဒေါ်လာ ဆိုတဲ့ ရှေးခေတ်က ကောင်ဘွိုင်ကားထဲက ကလင့်ကြီးနဲ့တော့ တော်တော်ကြီး တူတယ်..။ ဒါပေမယ့် အဲဒါက စိတ်ကူးယဉ် ရုပ်ရှင်ကွ…..။ ပွဲတိုင်းကျော် မောင်ပွေးနဲ့ ဖိုက်ဖို့ကတော့ တကိုယ်တော် စောင်ခြုံ သေနတ်သမားလည်း မတတ်နိုင်ဘူး ထင်တာဘဲ…..”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဘခက်လည်း သူ့ကို အထင်သေးသလို ပြောနေတဲ့ ဦးစိုင်းကျောက်ကို နည်းနည်း ချဉ်သွားသည် ။

” ခင်ဗျားက တောင်ပေါ်ရွာမှာနေပြီး ကလင့်အိစဝတ်ကို သိနေပါလား….။ ခေသူမဟုတ် ပေါ့လေ…”

လို့ ပြောထည့်လိုက်သည် ။ ဦးစိုင်းကျောက်က

” ငါက ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းသွားတက်ခဲ့တဲ့ကောင်လေ…။ စစ်ကြီးဖြစ်မှ ငါ့မြေးလေးအတွက် စိတ်ပူပြီး ရွာကို ပြန်လာနေတာ…။ ငါ့သားတွေ ချွေးမတွေလည်း စစ်မှာ သေကုန်ကြပြီ….။ အခု ဒို့မြေးအဖိုး နှစ်ယောက်ဘဲ ကျန်တယ်…။ ရွာထဲမှာလည်း လူကုန်သလောက်ဘဲ… အကုန်သေကုန်ပြီ…..။ ဂျိုကျိုး နားရွက်ပဲ့တွေချည်းဘဲ ကျန်တယ်…..”

လို့ ရှင်းပြသည် ။ ဘခက်က

” ကျုပ်ကတော့ သူသေကိုယ်သေ ဆော်မှာဘဲ….။ ကြောက်လို့ ခေါင်းငုံ့ခံတယ်ဆိုတာ ကျုပ်ဘဝမှာ မရှိခဲ့ဘူး….”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။

” နားပါဦးကွာ….။ မင်းတို့ကို ငါတို့ မြေးအဖိုးက ထမင်းကျွေးမယ်….။ ပြီးတော့ မင်းနဲ့ငါ တိုင်ပင်ကြတာပေါ့….”

လို့ ပြောလိုက်တဲ့ ဦးစိုင်းကျောက်သည် သူ့ကို အကူအညီပေးလိမ့်မယ်လို့ ဘခက် ထင်မိလိုက်သည် ။

ဘခက် စမ်းတဝါးဝါးနဲ့ မေရီကို လိုက်ရှာနေရာက အခုတော့ ဦးစိုင်းကျောက်နဲ့ တွေ့လို့ မေရီ ဘယ်မှာ ရှိနေသလဲ သိရပြီ ။ ဘယ်လောက်ဘဲ ခက်ခဲပါစေ ဘခက်ကတော့ မရရအောင် သွားမှာဘဲ ။ မေရီ့ကို လောခေါင်မေင်ပွေးရဲ့ လက်ထဲကနေ ပြန်ကယ်ထုတ်မှာဘဲ ။ ဘခက်ရဲ့ လက်ထဲမှာ ပွိုင့်တူတူး ရိုင်ဖယ်ကို ကိုင်ထားသည် ။ သူ့သေနတ် မဟုတ် ။ ဦးစိုင်းကျောက်ရဲ့ သေနတ် ။

သူနဲ့ လုံမေကို ချက်ပြုတ်ကျွေးတဲ့ ဦးစိုင်းကျောက်တို့ မြေးအဖိုးကို သူ ဟင်းစား ရှာပေးချင်သည် ။ ဒီတောတဝိုက်မှာ တောကြက်.. တောယုန်တွေ ပေါသည်။ အသက်ကကြီးတော့ တောမလိုက်နိုင်တော့လို့ ဦးစိုင်းကျောက်က ပြောတာနဲ့ သူ တောထဲကို ထွက်ပြီး အကောင်ဘလောင်လေးများ ရမလားလို့ ကြည့်သည် ။ တော်တော်ကြီး သွားပေမယ့် ဘာကောင်မှ မတွေ့ ။

ဒါပေမယ့် ခဏကြာတော့ သူ့ရှေ့မှာ တောတိုးသံတွေ ကြားရသည် ။ ဘာကောင်လဲ ဆိုတာကို သူ့မျက်လုံးတွေက ခြုံနွယ်တွေကြားထဲ ကြိုးစား ရှာဖွေလိုက်တဲ့အချိန် စမ်းချောင်းလေးထဲမှာ ရေချိုးဖို့ ကိုယ်တွေပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ပစ်နေကြတဲ့ လုံမေနဲ့ နန်းစံတို့ကို သူ တွေ့လိုက်ရသည်။ အသား ဖြူဆွတ်ဆွတ် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် အချိုးအဆက် ကျလွန်းတဲ့ ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ရဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်တွေကို ဘွားကနဲ တွေ့လိုက်ရတော့ ဘခက်တစ်ယောက် မျက်လုံးကြီးတွေ ပြူးထွက်နေအောင် ငေးမော ကြည့်လို့နေမိပြီ ။

နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့ကြီးတွေက တင်းမာကော့ထောင်နေကြသလို တင်ပါးကားကားကြီး တွေကလည်း မြင်တာနဲ့ သွေးတွေ ဆူကြွ စိတ်တွေ ထစေသည် ။ ကိုယ်တုံးလုံးတွေနဲ့ စမ်းချောင်းထဲကို ပြေးဆင်းသွားကြတဲ့ နန်းစံနဲ့ လုံမေတို့ရဲ့ ပေါင်တန်နှစ်သွယ်ကြားထဲက တြိဂံပုံနေရာလေးတွေက မို့ဖောင်းအိနေကြသည် ။ အကွဲကြောင်း နီညိုညိုလေးတွေက သူ့မျက်လုံးထဲကနေ တော်တော်နဲ့ မထွက်သွားနိုင်ဘူး ။ ရေစိမ်ချိုးရင်း ကိုယ်တွေကို ချေးတွန်း ပွတ်တိုက်နေကြတဲ့ တခစ်ခစ် အသံပေးနေတဲ့ ဒီအချောအလှလေးတွေကို ဆွဲခေါ်လာပြီး စိတ်ထင်တိုင်း လိုးပစ်လိုက်ချင်မိသည် ။

မိန်းမနဲ့ ကင်းကွာနေတဲ့ စစ်ပြန်ကြီး ဘခက်တစ်ယောက် ဒီအလှအပတွေကို မြင်သွားရတော့ စိတ်တွေ တုန်လှုပ် ထကြွလာသည် ။ ပေါင်ကြားက ဖွားဖက်တော် ဒင်ကြီးက ထွားတက် မာကြောလာသည် ။ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ နို့လုံးထွားထွားတွေက တုန်ခါ ခုန်ပေါက်နေကြသည် ။ နို့သီးလုံး နီညိုညိုလေးတွေက စူထွက် လုံးတင်းနေကြသည် ။

ဘခက်လည်း သက်ပြင်းမှုတ်ထုတ်ပြီး ဒီနေရာကနေ ကျောခိုင်းဖို့ ပြင်လိုက်တဲ့အချိန် ကောင်မလေးတွေ ရေချိုးနေတဲ့ စမ်းချောင်းလေးဆီက တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်တဲ့ အသံဩဩကြီးကို ကြားလိုက်ရလို့ ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။

“ဟင် …”

မျက်နှာကြီးမှာ အနာတွေ ဘလပွနဲ့ ဇွန်ဘီလိုရုပ် ပေါက်နေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည် လူထွားကြီးတစ်ယောက်သည် စမ်းချောင်းထဲက လုံမေနဲ့ နန်းစံတို့ကို လိုက်ဆွဲနေတာကို သူ တွေ့လိုက်ရသည် ။

“အဖိုးရေ….ကယ်ပါဦး……အဖိုး….အဖိုး…….”

နန်းစံလေးရဲ့ အော်သံလေး..။ ဘခက် တဟုန်ထိုး ပြေးသွားလိုက်သည် ။

” ဟေ့…ကောင်မလေးတွေကို လွှတ်လိုက်စမ်း….”

” အကိုကြီးဘခက်….”

လုံမေရဲ့ အားကိုးတကြီး အော်လိုက်တဲ့ အသံလေး ။ ဘခက် တဟုန်ထိုး ပြေးသွားလိုက်သည် ။ မျက်နှာမှာ အနာဗလပွနဲ့ ဇွန်ဘီလို ရုပ်ပျက်နေတဲ့ အကောင်ကြီးသည် လုံမေနဲ့ နန်းစံတို့ကို ဆွဲထားတာကို လွှတ်လိုက်ပြီး ဘခက်ဆီကို လှည့်လာသည် ။

” ဘာဝင်ရှုပ်တာလဲ….”

ဇွန်ဘီရုပ်နဲ့ ငတိကြီးက ပြောလိုက်တာ ။ အသံကြီးက မပီမသ ။ အက်ကွဲကွဲနဲ့ ။ သူ့ခါးကြားက ဓါးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဘခက်ကို ပြေးထိုးဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည် ။ ဘခက်လည်း အိတ်နဲ့ ချိတ်ထားတဲ့ ပွိုင့်ဖိုးဖိုက်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး ရုပ်ကြမ်းကြီးကို ပစ်ထည့်လိုက်သည် ။ ထိန်းကနဲ ယမ်းပေါက်ကွဲသံကြောင့် သစ်ပင်အမြင့်ပေါ်က ငှက်တအုပ် ဝုန်းကနဲ ထပျံသွားသည် ။ ဇွန်ဘီဆန်ဆန် ရုပ်ပျက်နေတဲ့ကောင်ကြီး ဘိုင်းကနဲ နောက်ပြန်လန်ကျသွားသည် ။ တစ်ချက်ဘဲ ။ ပွိုင့်ဖိုးဖိုက်က ပြတ်သည် ။ ပြင်းသည် ။ ယမ်းခိုးတွေ ဝေသွားသည် ။

” ဟား…..ဂါး……..”

ချောင်းတဖက် ထင်းရှူးတောထဲက အလားတူ ရုပ်ပျက်နေတဲ့ လူနှစ်ယောက် ခုန်ထွက်လာကြသည် ။ လက်ထဲမှာ ရိုင်ဖယ်သေနတ်ကိုယ်စီနဲ့ ။ ဘခက်ကို ပစ်ဖို့ ချိန်ရွယ်လိုက်ကြသည် ။ ဘခက်က မြန်သည် ။ လက်မြန်သည် ။ အသားသေအောင် လေ့ကျင့်ထားခဲ့တဲ့ စစ်သားဟောင်းကြီး ။ မုဆိုးဒူးထောက် ထိုင်လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ပွိုင့်ဖိုးဖိုက်ကို ဆုပ်ကိုင်ချိန်ရင်း ဆက်တိုက် ပစ်ချလိုက်သည် ။ ဘယ်နှစ်ချက်မှန်းတောင် မသိ ။ ငါးချက်လောက် ။ ရုပ်ပျက်နေတဲ့ ဇွန်ဘီဆန်ဆန် လူနှစ်ယောက် စူးစူးဝါးဝါး အော်ဟစ်ရင်း ပစ်လဲသွားသည် ။

ပဲ့တင်ရိုက်ခတ်တဲ့ သေနတ်သံတွေ ။ အူထွက်သွားတဲ့ နား ။ ဖင်တုံးလုံးနဲ့ မိမွေးတိုင်း ကောင်မလေးနှစ်ယောက် ထမိန်တွေ ပြေးရှာသည် ။ ဟူး…။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဖင်တုံးအိအိတွေက ဘခက်ရဲ့ စိတ်တွေကို ရုတ်ချည်း ထကြွသွားစေသည် ။ ပြေးလိုက်တဲ့အချိန် သူတို့ရဲ့ ဖွံ့ထွားထွား နို့ကြီးတွေကလည်း ခုန်ပေါက် လှုပ်တုန်နေကြတာပေါ့ ။

စိတ်ထိန်း.. စိတ်ထိန်း…….

ဘခက် သူ့ဖာသာ စိတ်ထဲက ရေရွတ်လိုက်တာပါ ။ မေရီကို လိုက်ရှာရဦးမယ် . . ။ ငါ့မှာ မိန်းမရှိနေတယ် ။ ဦးစိုင်းကျောက် နှစ်လုံးပြူးကြီးနဲ့ ပြေးလာသည် ။

” ဘာဖြစ်လဲ…..ဘာဖြစ်လဲ……..”

နန်းစံက

” ဦးလေးကြီး ကယ်လို့ပေါ့…။ အဘကို နန်းစံ အော်ခေါ်နေတာ…..”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဦးစိုင်းကျောက်က ဇွန်ဘီလို ကောင်ကြီးကို ကြည့်ပြီး….

” အဆိပ်ငွေ့တွေ ထိထားတဲ့ အဲလိုကောင်တွေ ဒီဖက်မှာ တပုံကြီးဘဲ… ဘခက်….”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဘခက်က သိပြီးသား ။ စစ်ကြီးတုန်းက အင်အားကြီး စူပါပါဝါ နိုင်ငံတွေ အားပြိုင်ကြတဲ့အခါ ကြားနေ မြေဇာပင်တွေက ထိခိုက်ကုန်သည် ။ ဘခက်က ရုပ်ပျက်နေတဲ့ အကောင်သုံးကောင်ရဲ့ အလောင်းတွေကို ရေစီးသန်တဲ့ ချောင်းကလေးထဲကို မျှောလိုက်သည် ။

လုံမေနဲ့ နန်းစံတို့ရဲ့ ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ အလှအပတွေကို ဘွင်းဘွင်းကြီး မြင်လိုက်ရတဲ့ ဘခက်သည် စိတ်တွေ တကယ့်ကို လှုပ်ရှားသွားရပြီး သူတို့လေးတွေရဲ့ အချိုးကျတဲ့ ကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေကို မျက်စိထဲမှာ တချိန်လုံး မြင်ယောင်မိနေတော့သည် ။ မိန်းမနဲ့ ကင်းကွာနေတဲ့ တကိုယ်တည်း ခရီးသည်ကြီး ဘခက် စိတ်တွေ မရိုးမရွ ဖြစ်နေပြီ ။ ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကြားက အမွှေးမဲမဲတွေနဲ့ မိန်းမအင်္ဂါတွေက သူ့ကို ဖမ်းစားနေပြီ ။

ညနေဖက် ထမင်းစားကြတဲ့အချိန် ဦးစိုင်းကျောက်က မဲပုံရွာကြီးရဲ့ အနေအထားနဲ့ ဘခက်ရဲ့ မိန်းမမေရီ ရှိမရှိ အရင်စုံစမ်းပြီး ရှိခဲ့ရင် သူ့ကို လောခေါင်မောင်ပွေးရဲ့ လက်ထဲက ကယ်ထုတ်ဖို့ နည်းလမ်းရှာရမည်လို့ တိုင်ပင်သည် ။

ဘခက်ရဲ့ စိတ်ထဲမှာ သူ့ချစ်ဇနီး မိန်းမချောလေး မေရီကို လူဆိုးကြီး လောခေါင်မောင်ပွေးက မယားအဖြစ် သိမ်းပိုက်ထားမှာ သေချာနေလို့ စိတ်ထဲမှာ ဒေါသဖြစ်ပြီး အမြန်သွားကယ်ထုတ်ချင်နေသည် ။

ဦးစိုင်းကျောက်က လောခေါင်မောင်ပွေးနဲ့ ရင်ဆိုင်ဖို့က လူအင်အား လက်နက်အင်အားချင်း မမျှတာမို့ တိတ်တဆိတ်ဝင်ပြီး တိတ်တဆိတ် ပြန်ထွက်တဲ့နည်းကိုဘဲ သုံးရမည်။ ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်လို့ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ ရှင်းပြသည် ။

ညဖက်ရောက်တော့ ဘခက်သည် မေရီကို ကယ်ထုတ်ဖို့ စဉ်းစားကြံဆပြီး အိပ်မရဘဲ ဖြစ်နေတဲ့ အချိန် လုံမေ အနားကို ရောက်လာသည် ။

” အစ်ကိုကြီး……မအိပ်သေးဘူးလား……”

” အင်း….အိပ်လို့ မပျော်ဘူး …. ”

” ညောင်းနေလား…လုံမေ နှိပ်ပေးမယ်လေ ..”

” နေပါစေဟာ….နင် သွားအိပ်ပါတော့….”

” ရတယ်…နှိပ်ပေးပါရစေ…။ အစ်ကိုကြီး နေ့ခင်းက လာကယ်ပေလို့ဘဲ…။ ဟို ကြောက်စရာ လူကြီးရဲ့ လက်ထဲက မလွတ်တော့ဘူးလို့ ထင်နေတာ…..”

” အေး… ချောင်းထဲကို နင်တို့ချည်းဘဲ ရေသွားမချိုးနဲ့..”

” ဟုတ် အစ်ကိုကြီး……”

လုံမေက ဘခက်ကို ဒေါ်နန်းဟိန်းရဲ့ တည်းခိုခန်းတုန်းကလိုဘဲ နှိပ်ပေးသည် ။ လုံမေနဲ့ ဘခက်တို့ စကားပြောနေကြတာကို အတွင်းခန်းထဲက အိပ်မပျော်သေးတဲ့ နန်းစံလေးက နားစွင့်ထောင်နေသည် ။ နန်းစံလည်း လုံမေလိုဘဲ ဘခက်ကို သွားနှိပ်ပေးချင်တာပါ ။ ဒါပေမယ့် ဘခက်နဲ့က မရင်းနှီးသေးလို့ သွားရမှာ ကြောက်နေသည် ။

ဦးစိုင်းကျောက်ကတော့ တဖက်ခန်းမှာ တခေါခေါနဲ့ အိပ်မောကျနေပြီ ။ ဘခက်လည်း တချက်တချက် လုံမေရဲ့ နို့လုံးအိအိကြီးတွေက သူ့ကျောပြင်နဲ့ လက်မောင်းရင်းကို မတော်တဆ ထိမိတဲ့အတွက် နေ့ခင်းက လုံမေရဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်တွေကို မြင်ခဲ့ရတာကို ပြန်လည်မြင်ယောင်မိရပြီး စိတ်တွေ ဖောက်ပြန် လှုပ်ရှားလာလေသည် ။

လုံမေသည် နွမ်းစုတ်နေတဲ့ ဘလောက်စ်လေးကို အတွင်းခံ မပါဘဲ တစ်ထပ်ထဲ ဝတ်ထားတာကြောင့် ဘခက်ကို နှိပ်ပေးနေတဲ့အချိန် ဖွံ့ထွားတဲ့ နို့ကြီးတွေက ဘခက်ရဲ့ ကိုယ်တွေကို အိကနဲ အိကနဲ ထိမိနေကြသည် ။

” လုံမေ…..”

” ရှင်..အစ်ကိုကြီး…….”

” နေ့ခင်းကမှ နင်ဟာ ကိုယ်လုံး အရမ်းတောင့်တယ် ဆိုတာ ငါသိသွားရတယ်…….”

” ဟယ်.. ဟုတ်လား…….”

” နင်..ယောက်ျား ရဖူးလား….။ ရည်းစား ရှိခဲ့လား…..”

” ယောက်ျားတော့ မရဖူးဘူး…. ရည်းစားတော့ ထားခဲ့ဖူးတယ်……..”

လုံမေက ဘခက်ရဲ့ အဝတ်မဲ့ ကျောပြင်ကြီးကို လက်ဖနောင့်တွေနဲ့ ဖိဖိတွန်းရင်း ငယ်ငယ်က ရွာမှာ ရည်းစားထားခဲ့တာတွေကို ပြန်မြင်ယောင် သတိရမိသည် ။

” နင် အဲ့ရည်းစားနဲ့ မညားဖူးဘူးလား….”

” အို….အစ်ကိုကြီးကလည်း…..မညားဖူးပါဘူး…..”

” ချိန်းမတွေ့ဘူးလား……”

” အင်း..ချိန်းတာပေါ့…..”

” နေ့ဖက်လား..ညဖက်လား……”

” နေ့ရောညရော…..”

သူတို့ ပြောနေကြတာတွေကို တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ညကာလမို့ အတွင်းခန်းထဲက နန်းစံ ကြားနေရသည် ။ ရည်းစားချိန်းတဲ့အကြောင်းတွေမို့ နန်းစံ ရင်တွေ တအားခုန်နေသည် ။ ဘခက်ကို မှောက်ရက် အနေအထားနဲ့ တော်တော်ကြာကြာ နှိပ်ပေးပြီးပြီမို့ လုံမေက

” အစ်ကိုကြီး ပက်လက်လှန်လိုက်မလား…. ရှေ့ခြမ်းကို နှိပ်ပေးမယ်….”

လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဘခက် ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တဲ့အခါ ပေါင်ကြားက ဘောင်းဘီထဲမှာ ရှည်လမျော အချောင်းကြီး ငေါငေါကြီး ထထောင်နေတာကို လုံမေ တွေ့လိုက်ရသည် ။

တကယ်တော့ လုံမေသည် ယောက်ျားလီးနဲ့ မစိမ်းလှပါဘူး ။ ရည်းစားဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကံရမောင်နဲ့ လုံမေ ရည်းစား ချစ်သူသဘာဝ နှစ်ယောက်ထဲ ချိန်းတွေ့ကြတဲ့အခါ နမ်းကြဖက်ကြ ပွတ်သပ်ကြရာက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တစတစနဲ့ တအားပွင့်လင်း ရင်းနှီးခဲ့ကြပြီး ကံရမောင်ရဲ့ လိင်တန်ကို ကိုင်ဆုပ် ပွတ်သပ်ပေး ကွင်းတိုက်ပေးတဲ့ အဆင့်ကို ရောက်ခဲ့သည် ။ ကံရမောင်ကလည်း လုံမေရဲ့ နို့တွေကို ကိုင်ပွတ်ဆုပ်နယ်ရာက စို့စုပ်တဲ့အထိ ဖြစ်လာသည် ။

တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မတွေ့ဘဲ မနေနိုင်တော့ဘဲ ဖြစ်လာကြရာက လုံမေရဲ့မိဘတွေ တဖက်ရွာက ဘုရားပွဲကို သွားနေကြတဲ့အချိန် ကံရမောင်နဲ့ ချိန်းတွေ့ကြတဲ့အချိန် ကံရမောင်က လုံမေ့ကို သူ့တန်ဆာကို ကွင်းတိုက်ရုံမရတော့ဘဲ စုပ်ခိုင်းလာသည် ။ လုံမေလည်း သူ့ကို အလိုလိုက်ပြီး လီးတန်ကြီးကို စုပ်ပေးလိုက်သည် ။ ကံရမောင်ကလည်း နင့်ကိုလည်း ပြန်လုပ်ပေးပါရစေ ဆိုပြီး လုံမေ့ ထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို နမ်းသည် ။ ယက်သည် ။ စုပ်ပေးသည် ။ ဒါပေမယ့် လုံမေနဲ့ သူ မလိုးဖြစ်ခဲ့ကြ ။ စစ်ကြီး ဖြစ်လာလို့ ။

ဘခက်ရဲ့ ထိုးထောင်ထနေတဲ့ အတန်ကြီးက လုံမေ့ရဲ့ စိတ်တွေကို ထကြွစေပြီ ။ နှိပ်ပေးနေရင်း တံတောင်ဆစ်နဲ့ မသိမသာ ထိကြည့်မိသည် ။ လက်ခုံနဲ့ ပွတ်ကြည့်မိသည် ။ ကိုင်ပစ်လိုက်ဖို့က ဝန်လေးနေသည် ။ ရှက်နေသလို တော်ကြာ ဘခက်ကြီးက ထဆဲနေရင် အခက် ။

ဒါပေမယ့် ဘခက်ကြီးသည် သဘာဝကို မလွန်ဆန်နိုင်ဘူး ။ လုံမေကို မြင်းပေါ်ကို အကြာကြီး တင်စီးလာခဲ့တဲ့အတွက် လုံမေနဲ့ ထိတွေ့တာတွေက သူ့စိတ်တွေကို ဖောက်ပြန်စေသလို အတွင်းခံ ရင်စည်း မရှိဘဲ တထပ်ထားလို့ လုံမေရဲ့ ဖွံ့ထွားဖြိုးကြွတဲ့ နို့ကြီးတွေကလည်း သူ့ကို ထိမိခိုက်မိတာ အကြိမ်ကြိမ် ။ လုံမေ နှိပ်ပေးတဲ့အခါလည်း သူမရဲ့ အသားစိုင်တွေနဲ့ သူ့ကျောပြင်တွေ လက်တွေ ပေါင်တန်တွေက ထိမိပွတ်မိနေသည် ။ အခုလည်း လုံမေက သူ့ငယ်ပါကို လက်ခုံနဲ့ တံတောင်ဆစ်နဲ့ မသိမသာ ထိနေပွတ်နေသည် ။ ကောင်မလေးလည်း ဆာနေပုံရသည် ။ ဘခက်လည်း လီးကြီး တောင်လာသည် ။

” လုံမေ . .”

” ရှင် . . .”

” တအားညောင်းတယ်ဟာ….အပူထုတ်ပေး….”

” ဟုတ်…အစ်ကိုကြီး…..”

လုံမေက ဘခက်ရဲ့ပေါင်ကြားကို လက်ဖနောင့်နဲ့ တအားဖိထားသည်။ ဒီလိုအချိန်မှာ သူမ လက်ချောင်းတွေက ဘခက်ကြီးရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းအလယ်က ငယ်ပါကြီးပေါ်ကို ရောက်နေသည် ။ မာကြောထောင်ထနေတဲ့ ငယ်ပါ ရှည်လမျောကြီးက လုံမေ့စိတ်တွေကို တရှိန်ရှိန် ထကြွသောင်းကျန်းစေသည် ။ ဒါကြီးကို ကိုင်ချင်စိတ်တွေက ထိန်းသိမ်းလို့ မရနိုင်အောင်ဘဲ ထကြွနေသည် ။

” လုံမေ….”

” ရှင်…..”

” ကိုင်မှာဖြင့်ကိုင်လိုက်….. မထိတထိ လုပ်မနေနဲ့…..”

” ဘာ…ဘာကိုလဲ….အစ်ကိုကြီး…..”

” နင်ကိုင်ချင်နေတဲ့ ငါ့လီးကိုလေ….”

” အို….အစ်ကိုကြီးကလဲ…..”

လုံမေက ရှက်သလိုပုံလေးနဲ့ ပြောလိုက်ပေမယ့် ဘခက်ကြီးရဲ့ ခါးပတ်ကို ဖြုတ်ချွတ်တော့တာဘဲ ။ ကာကီဘောင်းဘီစုတ်ကြီးကို ဆွဲချလိုက်တဲ့အချိန် မဲလုံးပြီး ရှည်တဲ့ လီးချောင်းကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည် ။

” အို….. အကြီးကြီးဘဲ……”

” ဘာငေးနေတာလဲ….စုပ်ပေးလေ…လုံမေ …”

ဘခက်ရဲ့အသံက အမိန့်သံ ပေါက်နေသည် ။ လုံမေသည် စိတ်ညှို့ခံထားရတဲ့သူလိုဘဲ ဘခက်ရဲ့ လီးကို အရင်းပိုင်းကနေ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။

” စုပ်လိုက် . . .”

ဘခက် ခိုင်းတာကို တသွေမတိမ်း လုပ်နေတဲ့ လုံမေ ။ လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲ ငုံထည့်ပြီး စုပ်သည် ။

” ပြွတ်…..ပြွတ်….ပြိ……ပြိ…….ပြတ်ပြတ်…….”

” အင်း….. ဟူး…… ကောင်းတယ်….. လျှာနဲ့ ကစားပေး……. အား…… ဟုတ်ပြီ… လျှာလေးနဲ့ သွက်သွက်လေး ကလိပေး….. အား….. စုပ်… စုပ်…….”

အတွင်းအိပ်ခန်းထဲက နန်းစံလေးသည် အပြင်က သူတို့စုံတွဲ အပြန်အလှန် ပြောနေတာတွေကို ပြတ်ပြတ်သားသား ကြားနေရသည် ။ လုံမေက ဘခက်လီးကြီးကို စုပ်ပေးနေပြီ ဆိုတာကို သူတို့ပြောစကားတွေအရ သိလိုက်တဲ့ နန်းစံသည် သူတို့ကို တွေ့ချင်မြင်ချင်လို့ နံရံအပေါက်လေးတွေကနေ ချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။ အပြင်ဖက်က လရောင်နဲ့ လုံမေက လက်တဖက်နဲ့ လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ထဲ ငုံစုပ်နေတာကို ပြတ်ပြတ်သားသားကြီး နန်းစံ မြင်လိုက်ရသည် ။

အပျိုပေါက်မလေးအတွက် ဒီမြင်ကွင်းက တအားကို ကြမ်းသည် ။ အထူးသဖြင့် နန်းစံလို တောင်ပေါ်ဒေသက ရွာကလေးမှာ ကြီးပြင်းတဲ့ ဆယ်ကျော်သက်လေး အတွက် ။

လုံမေသည် မစုပ်တတ် စုပ်တတ်နဲ့ ကြိုးစားပြီး ဒစ်ဖူးကြီးကို စုပ်နေသည် ။ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ညအချိန်ကာလမို့ လုံမေ လီးစုပ်နေတဲ့အသံကို နန်းစံ ကြားနေရသည် ။ ဘခက်ရဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးကလည်း တော်တော် ရှည်သည် ။ ဘခက်ရဲ့ ညည်းသံတွေလည်း ထွက်နေသည် ။

” အား……အား……ဟင်း………အင်း…….”

” ပြွတ်ပြွတ်….ပြိ…..ပြတ်ပြတ်…..ပြိ……”

” လုံမေ… တော်ပြီ….. ငါ့အလှည့်…။ နင့်စောက်ပတ်ကို ငါယက်ပေးမယ်……”

လုံမေသည် လီးတန်ကြီးကို ပါးစပ်က ချွတ်လိုက်သည် ။

” ဘာဖြစ်လို့လဲ…အစ်ကိုကြီး….။ လုံမေ စုပ်ပေးတာကို အစ်ကိုကြီး မကြိုက်လို့လားဟင်……”

” ငါ နင်စုပ်ပေးတာတွေကို ကြိုက်ပါတယ်….။ ငါ နင့်ကို စောက်ပတ် ယက်ပေးမလို့….”

” အို…..မယက်နဲ့…ရတယ်…..”

လုံမေသည် စောက်ပတ်အယက်ခံရမည် ဆိုလို့ ရင်တအား တုန်သွားပြီး ရှက်လန့်တကြားဖြစ်ကာ မယက်နဲ့လို့ တားလိုက်သည် ။ သို့သော် ဘခက်ကို တကယ်တမ်း သူမ မတားနိုင်ပါဘူး ။ ဘခက်သည် သူ့ကို ကယ်လာခဲ့တဲ့ ကျေးဇူးရှင်ကြီး…။

လုံမေသည် ဘခက်က ပေါင်ဖြဲပေးလို့ တစ်ချက် ပြောလိုက်တာနဲ့ ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားပေးပြီးနေပြီ။ အမွှေးမဲမဲပါးပါး ဖုံးနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဘခက် ယက်ပြီ ။

” အို…အစ်ကိုကြီးရယ် …”

တကယ်တမ်း စောက်ပတ် အယက်ခံရတော့ လုံမေ တအားကြိုက်သွားသည် ။ အတွင်းခန်းထဲက နန်းစံသည် ဘခက် စောက်ဖုတ်ယက်ပေးနေတာကို ချောင်းကြည့်ရင်း စိတ်တွေ တအား ထကြွလွန်းလို့ စောက်ပတ်ကို လက်နဲ့ ဖိဖိပွတ်နေမိရသည် ။ အရည်တွေက တအား ယိုစီးထွက်ကျနေသည် ။

လုံမေရဲ့ ညည်းသံလေး ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ထွက်လာသည် ။ ကြာကြာ မယက်လိုက်ရ ။ လုံမေသည် လီးနဲ့ ထိုးပေးပါတော့လို့ ဘခက်ကို မရှက်တမ်း ဖွင့်ဟတောင်းခံလာလို့ ဘခက်လည်း ဆက်မယက်တော့ဘဲ လုံမေကို လိုးပေးသည် ။ နန်းစံ အတွင်းခန်းထဲကနေ ချောင်းနေတယ် ဆိုတာကို ဘခက်နဲ့ လုံမေတို့ မသိကြဘူး ။ ဒါကြောင့် နှစ်ယောက်သား ကိုယ်လုံးတီးကိုယ်တွေနဲ့ စိတ်တိုင်းကျ ပုံစံတွေနဲ့ ကျကျနန လိုးကြလေသည် ။

တက်ကြွနေတဲ့ တအားထန်နေတဲ့ လုံမေရဲ့

” မြန်မြန်လိုးပါ… ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ပါ အစ်ကိုကြီးရဲ့ ”

ဆိုတဲ့ တောင်းခံတဲ့ အသံတွေက နန်းစံကို စိတ်တွေ ဖောက်ပြန် တက်ကြွစေသည် ။ အစပိုင်းမှာ ဖြည်းသလောက် နောက်ပိုင်းမှာ သွက်လာသည် ။ မြန်လာသည် ။ နန်းစံလည်း သူတို့ လိုးကြတာတွေကို ချောင်းကြည့်ရင်း စိတ်တွေထကြွကာ လီး လိုချင်လာသည် ။ စောက်ပတ် တအားယားလာသည် ။

ဖွတ်ဖွတ်ဖပ်ဖပ် အသံတွေ ဆူညံလာသည် ။ ကြမ်းပြင်က တကျွိကျွိနဲ့ ။ ဦးစိုင်းကျောက်ကြီး နိုးလာမှာကို နန်းစံ စိတ်ပူနေသည် ။ စောက်ဖုတ်ကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဖိဖိပွတ်ရင်း နန်းစံတစ်ယောက် တအား ခံချင်နေတဲ့အချိန် ဘခက်ရဲ့ လီးထဲက လရည်တွေ တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ လုံမေရဲ့ ဗိုက်သား ဖွေးဖွေးလေးအပေါ်ကို ပန်းထုတ်လိုက်တာကို နန်းစံ တွေ့လိုက်ရသည် ။

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>>