ကန်ဘောင်ပေါ်က ရမ္မက်ကြမ်း (စ/ဆုံး)

 ကန်ဘောင်ပေါ်က ရမ္မက်ကြမ်း (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

မနက်စောစော နိုးလာကတည်းက ဦးမင်းမောင် တစ်ယောက် စိတ်ကတော်တော်ထန်နေမိသည်။ အိမ်ကနေ ငါးကန်ကိုရောက်နေတာ ၃ ရက်ရှိသွားပြီ။ အိမ်မှာတုန်းက မိန်းမကို နေ့တိုင်း ဆက်ဆံဖြစ်သည်။ ရာသီလာသည့် နေ့တွေတောင် အစပိုင်း အလာများသော ရက်နှစ်ရက်လောက်သာ ရှောင်ဖြစ်သည်။ နောက်ရက်များမှာတော့ ဆက်ဆံဖြစ်သည်ချည်းပင်။

ချစ်ဇနီးကလည်း လုံးကြီးပေါက်လှ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေး ငါးကြီး အသွင် အရွယ်ကလည်းကောင်းတုန်းဆိုတော့ ကိုယ်က ဘယ်အချိန်လိုချင်ချင် အမြဲတန်း အဆင်သင့်၊ ဘယ်တော့မှ ငြင်းသည်မရှိ။ မစားရတာ ၃ ရက်သာ ရှိသေးသည် ဖွားဘက်တော်က မနက်ကတည်းက ဒုက္ခပေးနေသည်။ တဲပေါ်တွင်ထိုင်ရင်း ဖွဲစာရင်းတွက် ငါးမျိုး စာရင်းတွက်လုပ်ရင်း စိတ်ကို တခြားဘက်ပို့လဲ ခနပင်၊ ဒီစိတ်က ထ ထ နိုင်လွန်းသည်။ အိမ်ကိုပြန်ပြီး အိမ်က မိန်းမကို ပြန်လုပ်ရအောင်ကလည်း ကန်မှာ ငါးခြင်းမျိုး လာစရာရှိလို့ လာစောင့်နေရတော့ ခက်နေသည်။

ဦးမင်းမောင်သည် အသက်က ၄၀ သာ ရှိသေးသည်။ ငါးမွေးမြူရေးလုပ်ငန်းလေး လုပ်ကြည့်ရာ အကျိုးပေးသဖြင့် ငါးကန်သို့ မကြာမကြာလာနေရသည်။ လူက မြို့မှာဘဲပျော်သည်။ အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ ၁၀ နှစ်ခန့် ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး ကလေး ၃ ယောက်ရှိသည်။ သူ့မိန်းမက သူ့ထက် ၁၀ နှစ်ခန့်ငယ်ပြီး အလွန်ပင် ချောမောလှသူဖြစ်သည်။

အိမ်ထောင်မကျခင်ကတော့ ယောကျ်ားပီသစွာပင် အပျော်ရှာခဲ့ပြီး မ ဘက်တွင်လည်း အောက်သက်ကျေခဲ့ သူ ဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ကျပြီးနောက်မှာတော့ ချစ်ဇနီးတစ်ယောက်ထဲကိုသာ တစ်လက်ကိုင် လုပ်နေခဲ့သူဖြစ်သည်။ သူ့ ဇနီးကလည်း သူ့ လိုအင်ဆန္ဒကို ပြည့်ပြည့်၀၀ ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်သူဖြစ်သည့်အတွက် အိမ်ထောင်မှုသုခ ကောင်းကောင်းရနေခဲ့သဖြင့် ပြင်ပတွင် အပျော်မရှာဖြစ်တော့သည်မှာ ကြလှပြီဖြစ်သည်။ အဖော် ကောင်းလျှင် တော့ တခါတရံ အနှိပ်ခန်း သို့ရောက်ဖြစ်သည်။ ဒီထက်တော့ မပိုခဲ့။

ဒီနေ့ ဖြစ်နေပုံက နည်းနည်းလွန်လွန်းသည်။ မနေ့က ညစာကြွေးတော့ ငုံးဥပြုတ် ၄-၅ လုံး စားလိုက်မိလို့လားတော့မသိ။ ဖြစ်တော့ဖြစ်နိုင်သည်။ အိမ်မှာလည်း အိမ်ရှင်မက သူကောင်းကောင်းလိုချင်ပြီဆိုလျှင် ငုံးဥပြုတ်တို့ ပြားရည်တို့ တိုက်တတ်သည်။ သူ့ ငါးကန်က ဧက ၅၀ လောက်ကျယ်၍ ကန်စောင့် အလုပ်သမား ၄ ယောက် ထားရသည်။ ၂ ယောက်က လူပျိုလူလွတ် နှစ်ယောက်က အိမ်ထောင်သည်။

အိမ်ထောင်သည်တွေက မိသားစုပါခေါ်၍ ကန် ပေါင်ပေါ်က တဲတွင်နေသည်။ ကန်ပေါင်ပေါ်တွင် ထောင့်လေးထောင့်၌ တဲလေးလုံးထိုး၍ လေးဖွဲ့ စောင့်အိပ်ကြရသည်။ ဦးမင်းမောင်ကတော့ သူလာသည့်အခါ အခိုင်အမာဆောက်ထားသော ပင်မတဲကြီးပေါ်တွင်နေသည်။ ဤတဲပေါ်တွင် တန်ဘိုးရှိပစ္စည်းများထားသောကြောင့် အခိုင်အမာဆောက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။

မနက် ၈ နာရီ ကျော်နေပြီ ဖြစ်သဖြင့် အလုပ်သမားများမှာ ငါးစာ ကြွေးပြီး ကန်ပေါင်နေရာအသီးသီးတွင် မြက်ရှင်းသူကရှင်း ဘောင်ပြင်သူက ပြင်နေကြသည်။ ဦးမင်းမောင်လည်း တဲပေါ်မှ အဝေးကြည့်မှန်ပြောင်းကို ယူ၍ ဟိုဟိုဒီဒီ လျှောက်ကြည့်နေမိသည်။ ကန်က ကျယ်သောကြောင့် အဝေးမှမြင်နိုင်ရန် မှန်ပြောင်းများ ဝယ်၍ တဲတိုင်း၌ တစ်ခုစီပေးထားခဲ့သည်။ မှန်ပြောင်းနှင့် လျှောက်ကြည့်ရင်း အလုပ်သမားများ အလုပ်လုပ်နေသည်ကို မြင်နေရသည်။

ဘာရယ်မဟုတ် ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်ကြည့်ရင်း ကိုမြကြီးတို့တဲဘက် ရောက်သွားသည်။ ကိုမြကြီးမိန်းမတစ်ယောက် ကန်ဘောင်ပေါ်က သူ့စိုက်ခင်းလေးမှာ တကုတ်ကုတ်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်ကို မြင်နေရသည်။ မှန်ပြောင်းက ဆွဲအားတော်တော်ကောင်းတော့ ပုံရိပ်ထဲမှလူက ကိုယ့် လက်တကမ်းရောက်နေ သလိုရှင်းရှင်းလင်း မြင်နေရသည်။

ကိုမြကြီးမှာ ကန်လုပ်ငန်းကျွမ်းကျင်သူဖြစ်သဖြင့် ကန်လုပ်ငန်းများကို ဦးစီးနေသူဖြစ်သည်။ အသက်က ၅၀ ကျော်လောက်ရှိပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လူယုံလည်းဖြစ်သည်။ အစစ အရာရာ စိတ်ချရသူဖြစ်ပြီး သူ့မိန်းမ မကြော့ကလည်း သူနှင့် မတိမ်းမရိမ်း ဖြစ်ပြီး ကန်ရှိ လူပျိုနှစ်ယောက်ကို ထမင်းချက်ကြွေးနေ သူ ဖြစ်သည်။

နောက်အိမ်ထောင်ရှင်တစ်ယောက်က မောင်ငယ်ဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ ၂ နှစ်ခန့်ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး ကလေး တစ်ယောက်မွေးထားသည်မှာ ၆ လ ခန့်သာ ရှိသေးသည်။ မောင်ငယ်တို့ တဲမှာ ကိုမြကြီးတို့ တဲရှိရာ ကန်ထောင့် နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထောင့်တွင်ရှိသည်။ ဦးမင်းမောင် မှန်ပြောင်း မောင်ငယ်တို့ တဲဘက်ရောက်သွားချိန်မှာ မြင်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ဦးမင်းမောင် ရင်ထဲ ဒိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မောင်ငယ့်မိန်းမ မိတူးမာမှာ တဲကပြင်တွင် သူ့ကလေးကို နို့တိုက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။

မိတူးမာ သူ့ကလေးကို နို့တိုက်သည်ကို ဦးမင်းမောင် မကြာမကြာ မြင်ဘူးနေပြီး ရိုးနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း ခုတခါမှာတော့ အဝေးက သူမ မသိအောင်ခိုးကြည့်နေရ သလို ဖြစ်နေတာရော ဦးမင်းမောင်ကိုယ်တိုင်က တော် တော်ထန်နေတာရော မိတူးမာက သူတစ်ယောက်တည်းမို့ လွှတ်လွှတ်လပ်လပ် အပေါ်အင်္ကျီတောင်မဝတ်ဘဲ အပေါ်ပိုင်း တုံးလုံးကြီး ချွတ်ပြီး နို့တိုက်နေသည်ကို တွေ့ရတော့ ဦးမင်းမောင် အသက်ရှူမှားနေရခြင်းဖြစ်သည်။

မိတူးမာသည် အသက် က ၁၉ နှစ်ခန့်ရှိပြီး တောသူတောင်သား လက်လုပ်လက်စားဖြစ်လေတော့ အသားအရေ တင်းတင်း ရင်းရင်းနှင့် ညိုညိုညက်ညက် ဖြစ်သည်။ ကလေးမွေးထားကာစ ကလေးနို့တိုက်နေသူဆိုတော့ သူ့နို့ကြီးက နို့ရည်တွေဖြင့် တင်းနေပြီး အကြီးကြီးဖြစ်နေသည်။ နဂိုကတည်းက နို့ကြီးသူဖြစ်ပြီ့း ကလေးနို့တိုက်နေတော့ နို့ရည်ဝင်ပြီး ပိုပြီးကြီးနေရခြင်း ဖြစ်သည်။

ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာ ကလေးနို့တိုက်နေသည်ကို မှန်ပြောင်းဖြင့် ကြည့်ကောင်းကောင်းဖြင့် ကြည့်နေလိုက်သည်။ သူ့ကို ကြည့်နေသည်ကို မသိရှာသော မိတူးမာက လွတ်လပ်စွာပင် ကလေးက နို့လွှတ်ပြီး ဆော့နေသောအခါတွင်လည်း နို့ကို မဖုံးဘဲ ဒီအတိုင်းထားလေသည်။ မိတူးမာ၏ နို့ကလည်း တွဲရွဲမနေဘဲ တင်းတင်းရင်းရင်းရှိနေရာ မှန်ပြောင်းထဲတွင် အနီးကပ်မြင်နေရသော ဦးမင်းမောင်မှာ လက်တဘက်က သူ့ ငယ်ပါကိုကိုင်၍ ပွတ်သပ်နေမိတော့သည်။ ကြည့်နေရင်းမှ မိတူးမာသည် ကလေးနို့တိုက် ခြင်းကို ရပ်လိုက်ပြီး ကလေးကို တဲထဲသို့ ပို့လိုက်ကာ တဲအပြင်သို့ ပြန်ထွက်လာသည်။ တဲအပြင်ရောက်မှ ခုနက ခါးတွင်ပတ်ထား သော ထမီကို ရင်လျားလိုက်လေသည်။ ထိုအခါမှ ဦးမင်းမောင်မှာ သက်ပြင်းကြီးကို ချနိုင်တော့လေသည်။

ဦးမင်းမောင်၏ ရမက်ဆန္ဒကတော့ မိတူးမာ နို့တိုက်နေသည်ကို မြင်ပြီးကာမှ ပိုဆိုးလာနေတော့သည်။ မထူးတော့သည့် အတူတူ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ဂွင်းထိုင်ထုနေမိတော့သည်။ ဂွင်းထုရင်း မိတူးမာတို့တဲဘက်ကိုလည်း မကြာမကြာ လှမ်းကြည့်မိသည်။ မှန်ပြောင်းမပါသဖြင့် လူရိပ်တော့မြင်နေရသည် ဘာလုပ်နေသည်ကို တော့ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရပေ။

ကြည့်နေရင်း မိတူးမာ တဲအရှေ့ ရေထဲသို့ဆင်းသွားသည်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် ဂွင်းထုနေခြင်းကို ချက်ချင်းရပ်လိုက်ပြီး မှန်ပြောင်းကို ပြန်ဆွဲလိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်မိပြန်သည်။ မိတူးမာက ကန်ထဲဆင်းပြီးရေချိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။ ကန်ထဲတွင် ရေခန စိမ်ပြီး ပြန်တက်လာကာ ကန်စပ်တွင် ရေချိုးရန် ပြုလုပ်ထားသော ဝါးခင်းပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။

ထို့နောက် ဆပ်ပြာတုံးကိုယူ၍ ကိုယ်လုံးအပေါ်ပိုင်းကို ဆပ်ပြာတိုက်နေလေသည်။ ပုခုံး နှင့် လက်မေါင်းများ တိုက်ပြီးသောအခါ သူ့ထမီကို ဖြည်ချလိုက်ရာ သူ့နို့ နှစ်လုံးမှာ ဘွားကနဲ ပေါ်လာလေတော့သည်။ မိတူးမာသည် သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို ဆပ်ပြာတုံးဖြင့် ကျကျနန တိုက်ပြီး သူ့ထမီထဲသို့ လက်နှိုက်ကာ ပေါင်ကြားကိုလည်း ဆပ်ပြာဖြင့် သေသေချာချာ တိုက်နေပြန်သည်။ ပြီးတော့မှ သူ့ခြေထောက်နှင့် မျက်နှာတို့ကို ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး ထမီကို ရင်လျှားပြန်စည်းလိုက်သည်။

ထို့နောက် ကန်ထဲသို့ ပြန်ဆင်းပြီး တကိုယ်လုံးကို ဆေးကျော၍ ကန်ဘောင်ပေါ်သို့ပြန်တက်လာသည်။ ထို့နောက် တဲအနားရှိ တန်းတွင် လှန်းထားသော ထမီ အခြောက်တစ်ထည်ကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး သူ့ထမီအစို အပေါ်မှ ထပ်ဝတ်လိုက်သည်။ ပြီး ထမီအစိုကို ချွတ်ချလိုက်ရာ အနားတွင်လူ တစ်ဦးမှ မရှိသဖြင့် ဖြစ်သလိုချွတ်ချလိုက်သဖြင့် ထမီ အခြောက်ပါ ကျွတ်ကျသွားလေသည်။

ထိုအခါ မိတူးမာ၏ ဝတ်လစ်စားလစ် ကိုယ်လုံးကို ဦးမင်းမောင်မှာ အတိုင်းသား မြင်လိုက်ရတော့သည်။ မိတူးမာက ကျွတ်ကျသွားသော ထမီကို ချက်ချင်းကောက်ဝတ်လိုက်သော် လည်း သူမ၏ ပေါင်ကြားမှ မဲနက်နေသော အမွှေးတောကြီးကို ဦးမင်းမောင်မှာ အားရပါးရ ရှုစားလိုက်ရပေ တော့သည်။ မိတူးမာက ထမီကိုပြန်ဝတ်ရင်း ဟိုကြည့်ဒီကြည့် လုပ်ရာ ဦးမင်းမောင်ရှိသည့် တဲကြီးဘက်သို့ မျက်စေ့ ရောက်လာလေသည်။ သူ့ဘက်ကိုကြည့်နေသော မိတူးမာ၏ ပုံရိပ်သည် ဦးမင်းမောင်၏ မှန်ပြောင်းထဲတွင် ရှင်းရှင်းကြီး ပေါ်လာရာ ဦးမင်းမောင်မှာ ရုတ်တရက် လူမိသလို ဖြစ်သွားပြီး မှန်ပြောင်းကို တခြားဘက်သို့ ချက်ချင်း လှည့်လိုက်လေသည်။

နောက်မှ သူ့ကို မိတူးမာ အဝေးမှ မမြင်လောက်ပါဘူးဟု ယူဆသဖြင့် မိတူးမာတို့တဲဘက်သို့ ပြန်ကြည့်လိုက်ရာ မိတူးမာသည် သူ့တဲထဲသို့ ဝင်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဦးမင်းမောင်က မှန်ပြောင်းကို ခနချထားလိုက်ပြီး မိတူးမာ အပြင်ထပ်ထွက်လာနိုး နှင့် ဆက်လက်ကြည့်ရှုနေရာ ခနကြာသောအခါ မိတူးမာ ထမီရင်လျှားဖြင့် တဲအပြင်သို့ ပြန်ထွက်လာပုံကို မြင်ရပြန်သဖြင့် မှန်ပြောင်းကို ပြန်ချိန် ကြည့်လိုက်ရာ မိတူးမာသည် မှန်ပြောင်းဖြင့် မိမိဘက်သို့ လှန်းကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။

ရုတ်တရက် ဦးမင်းမောင်ရော မိတူးမာပါ အကြည့်ကို မလွှဲမိဘဲ နှစ်ယောက်သား မှန်ပြောင်းထဲမှတဆင့် တစ်ဦးကို တစ်ဦး စိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ဦးမင်းမောင်က အရင် အကြည့်လွှဲလိုက်ပြီး တခြားဘက်သို့ လျှောက်ကြည့်နေလိုက်ပြီး စိတ်ထဲတွင်တော့ ကောင်မလေး ငါချောင်းနေတာကို သိသွားပြီထင်တယ်ဟု တွေးမိပြီး စိတ်ပူသွားသည်။ မောင်ငယ့်ကိုတော့ ပြန်မပြောလောက်ပါဘူးလေဟု စိတ်ထဲမှာ တထင့်ထင့်နှင့် တွေးနေမိသည်။ ကိုယ့် အလုပ်သမားကောင်လေးရဲ့ မယားကို ချောင်းတာ လူမိသွားတော့ မျက်နှာလည်း တော်တော် ပူသွားမိသည်။ ခုနက ထကြွသောင်းကြမ်းနေသော စိတ်လည်း ရုတ်တရက် ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်သွားတော့သည်။

နေ့လည် ထမင်းစားပြီးချိန်လောက်တွင် ငါးခြင်းမျိုးများ ရောက်လာ၍ ဦးမင်းမောင်ရော အလုပ်သမားများပါ အလုပ်တော်တော် ရှုပ်သွားကြသည်။ ညနေစောင်းတွင်မှ အားလုံးပြီးသွား၍ ရေမိုးချိုးပြီး ဒေါ်ကြော့ ချက်ကြွေးသော ထမင်းကို မြိန်ရေရှက်ရေစားလိုက်ကြသည်။ ဦးမြကြီးက

“ဆရာ မနက်ဆို ပြန်မယ်မို့လား ကျနော် သင်္ဘောဆိပ် လိုက်ပို့မယ်လေ။ မနက်ဆို ရေက ၆ နာရီလောက်ဆို တက်တော့မှာ၊ ၈ နာရီလောက်သွားရင် အတော်ဘဲ။”

“ကြည့်ကြတာပေါ့ဗျာ၊ ရန်ကုန်မှာလည်း လုပ်စရာ အလုပ်သိပ်မရှိတော့ မလောပါဘူး။”

ညပိုင်းမှာ ဦးမြကြီးတို့ လင်မယားရော မောင်ငယ်တို့ လင်မယားရော ကျန်တဲ့ကောင်လေးနှစ်ယောက်ပါ ဦးမင်းမောင်၏ တဲကြီးတွင် တီဗွီလာထိုင်ကြည့်ကြသည်။ ဦးမင်းမောင်တဲမှာက ဘက်ထရီအိုးနဲ့ ဖွင်တဲ့ တီဗွီ ရှိတော့ သူတို့တွေ နေ့တိုင်း လာကြည့်နေကျဖြစ်သည်။

ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာကို မသိမသာ အကဲခပ်ကြည့်လိုက်ရာ မိတူးမာက မသိသလို တီဗွီကိုဘဲ မဲကြည့်နေသည်။ ပါလာသော ကလေးကို ဒီတခါ နို့လှန်တိုက်ရာ ဦးမင်းမောင်မှာ မသိမသာ ချောင်းနေမိသည်။ ခါတိုင်းလဲ သူ့ရှေ့မှာ ကလေးနို့တိုက်နေကျ ဖြစ်သော်လည်း မနက်တုန်းက မြင်ပြီးကတည်းက ဦးမင်းမောင်မှာ မမြင့်တမြင်ကို လှမ်းလှမ်းကြည့်ပြီး ရင်ခုန်နေရတော့သည်။

ည ၉ နာရီလောက်တွင် အားလုံး အလျှိုလျှို ပြန်ကုန်ကြတော့ရာ ဦးမင်းမောင်လည်း တီဗွီပိတ်ပြီး အိတ်ယာဝင်လိုက်သည်။ တောမှာက ညဆို ၉ နာရီ အိပ်ခြင်းသည်ပင်လျှင် နောက်ကျနေပါသေးသည်။ မနက်ဆို ၅ နာရီလောက် ထကြပြီး အလုပ်စကြရပေမည်။

ဦးမင်းမောင်သည် တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်နိုင်ဘဲ မိတူးမာ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးနှင့် ဝတ်လစ်စားလစ် ကိုယ်လုံးကိုသာ မြင်ယောင်နေသဖြင့် မိတူးမာကို စိတ်ကူးဖြင့် လုပ်ရင်း ဂွင်းထုလိုက်တော့မှ မောပြီးအိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

မနက်မိုးလင်းသောအခါ မနေ့က အိမ်အရမ်းပြန်ချင်နေသော ဦးမင်းမောင်တစ်ယောက် ပြန်စကား လုံးဝမပြောတော့ပါ။ လာမေးတိုင်း ဦးမြကြီးကို တစ်ရက် နှစ်ရက် နေဦးမယ်ဗျာဟု ပြောလိုက်ရာ ဦးမြကြီးပင် နည်းနည်း အံ့သြသွားရသည်။ ခါတိုင်း ကိစ္စတွေပြီးတာနဲ့ မှီရာနဲ့ အိမ်တန်းပြန်တတ်တဲ့ သူ့ဆရာ ဒီတခါ ဘာဖြစ်ပါလိမ့်၊ ဆရာကတော်နဲ့များ ကတောက်ကဆ ဖြစ်လာလို့များလားလို့တောင် တွေးမိပါသေးသည်။

ဦးမင်းမောင်ကတော့ အလုပ်သမားများ အသီးသီး လုပ်ငန်းခွင်ဝင်သွားသည်နှင့် မှန်ပြောင်းတလက်နှင့် အလုပ်ရှုပ်ပါတော့သည်။ မျှော်လင့်ထားသလိုပင် ခနအကြာတွင် မိတူးမာတစ်ယောက် ကပြင်ပေါ် ကလေးပိုက်ပြီး ထွက်လာပါတော့သည်။ ဒီတခါမှာတော့ မိတူးမာမှာ အပေါ်အင်္ကျီဝတ်ထားတာကို တွေ့ရသည်။ ဦးမင်းမောင်မှာ မနေ့ကလိုများ တွေ့ရဦးမလားဟု မျှော်လင့်ထားသမျှ ခဲလေသမျှ သဲရေကျဖြစ်ရသဖြင့် စိတ်ပျက်သွားမိသည်။ ဘယ်လိုဘဲဖြစ်ဖြစ် မြင်ရသလောက်ဘဲ ကြည့်ရတာပေါ့ဟူသော စိတ်ကူးဖြင့် ဆက်လက်ကြည့်နေစဉ်မှာ ပင် သူ့မြင်ကွင်းထဲတွင် မိတူးမာက သူ့ဘက်ကို ကြည့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ဒီတခါတွင်တော့ ဦးမင်းမောင်သည် မှန်ပြောင်းကို မလွှဲတော့ဘဲ ဆက်ပြီးစိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ မိတူးမာက ဦးမင်းမောင်ဘက် ကြည့်နေရာမှ ရုတ်တရက် နို့တလုံးလှန်တိုက်နေသော သူ့ အင်္ကျီကို မလိုက်ပြီး ခေါင်းပေါ်ကနေ ချွတ်ချ လိုက်လေ သည်။ မိတူးမာမှာ မနေ့ကလို အပေါ်ပိုင်း တုံးလုံးဖြစ်သွားရာ ဦးမင်းမောင်တစ်ယောက် ဖိုးကျိုင်းတုတ် ဖြစ်သွားရလေတော့သည်။

မိတူးမာက ကလေးမစို့သော နို့တစ်လုံးကို သူမရဲ့ လက်နဲ့ အသာလေး ပွတ်သတ်နေရာ ဦးမင်းမောင်မှာ မိတူးမာနို့ကိုစိုက်ကြည့်နေရင်း မျက်နှာကိုကြည့်လိုက်မိလေသည်။ ထိုအခါ မိတူးမာက ဦးမင်းမောင်ရှိရာ ဘက်လှည့်ပြီး ပြုံးနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“သြော် သူကသိနေတာကိုး၊ သိသိကြီးနဲ့ ငါ့ကိုတမင်ကလိနေတာပေါ့လေ၊ ကြည့်ကြသေးတာပေါ့”

ဟု စိတ်ထဲတွင် ကျိန်းဝါးလိုက်ပြီး မိတူးမာကိုဘဲ ဆက်လက်ကြည့်နေလိုက်တော့သည်။ မိတူးမာက မနေ့ကလိုပင် ကလေးကို တဲထဲသို့ ပို့လိုက်ပြီး ပြန်ထွက်လာသောအခါ လက်ထဲတွင် မှန်ပြောင်းပါလာပြန်ပါသည်။ မှန်ပြောင်းဖြင့် ဦးမင်းမောင်ဘက်သို့ တချက်လှမ်းကြည့်ပြီး ဦးမင်းမောင်နှင့် အကြည့်ချင်းဆုံလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက် မှန်ပြောင်းကို ချလိုက်ပြီး မနေ့ကလိုပင် ရေချိုးရန်ပြင်ပါတော့သည်။

ဒီနေ့ရေချိုးရာတွင်တော့ ဦးမင်းမောင် ကြည့်နေမှန်း သိသိကြီးနှင့် မနေ့ကထက်ပင် ပို၍ ဆပ်ပြာကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် တိုက်ပြတော့သည်။ ရေချိုးပြီး၍ ထမီလဲသောအခါတွင်လည်း မနေ့ကကဲ့သို့ မလဲတော့ဘဲ သူမ၏ ထမီအစိုကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက် ပြီးမှ အခြောက်ကို ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ အားလုံးလုပ်ပြီးသောအခါ မှန်ပြောင်းကိုယူပြီး ဦးမင်းမောင်ဘက်ကို တခါပြန်ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ ဒီတခါတွင်တော့ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာကို ပြုံးပြီး လက်မျှောက်ပြလိုက်သည်။ မိတူးမာကလည်း ဦးမင်းမောင်ကို ပြန်ပြုံးပြလိုက်သည်။

ဦးမင်းမောင်သည်လည်း ဒီလောက်ဆိုရင်တော့ ဒီကောင်မလေး ရလောက်ပြီဆိုသည်ကို သိလိုက်သော်လည်း အလုပ်စရန် လမ်းစရှာရပါတော့သည်။ ခနလောက် စဉ်းစားလိုက်သောအခါ ရွှေဦးနှောက်က အကြံကောင်းတစ်ခု ရလာပါသည်။ ဦးမင်းမောင်သည် ဦးမြကြီးကိုခေါ်လိုက်ပြီး ငါးစာတိုင်ထပ်တိုးရန် ရွာထဲမှ ဝါးသွားတိုက်ရန် ပြောလိုက်သည်။

ရွာဆိုသည်မှာလည်း စက်လှေတတန် ခြေကျင်တတန် သွားရသည်ဖြစ်ရာ ယခုအချိန် စထွက်လျှင် တောင် ညမှောင်မှ ပြန်ရောက်မည်ဖြစ်ပြီး ခိုင်းသော အလုပ်ကလည်း ၄ ယောက်စလုံးလုပ်မှ အဆင်ပြေမည် ဖြစ်သဖြင့် ဦးမြကြီး သူ့တပည့်အားလုံးကိုခေါ် ပြီး ထမင်းအမြန်စားခိုင်းလိုက်ကာ ကသုတ်ကယက်ထွက်သွားပါတော့သည်။ ဒေါ်ကြော့ကိုလည်း ပ ထုတ်ရန် လိုသေးသဖြင့် ရွာထဲမှ လိုအပ်သည်များကို တပါတည်း ဝယ်လာနိုင်ရန် လိုက်သွားခိုင်းလိုက်‌တော့သည်။ ဒေါ်ကြော့က

“ဆရာ ထမင်းစားဖို့ မိတူးမာကို မှာထားခဲ့တယ်၊ သူလာပြီး ပြင်ကျွေးလိမ့်မယ် ”

ဟု ပြောလိုက်ရာ အရာအားလုံးသည် ရေကန်အသင့် ကြာအသင့် ဖြစ်သွားပါတော့သည်။

ဦးမြကြီးတို့အားလုံး ၁၀ နာရီလောက်တွင် ထွက်သွားကြတော့သည်။ မိတူးမာက ၁၁ နာရီခန့်တွင် ကလေးချီ၍ ဦးမင်းမောင်၏ တဲပေါ်သို့ ရောက်လာသည်။ ကလေးကို အဆင်သင့်ရှိသော ပုခက်ပေါ်တွင် ထားခဲ့ပြီး ဒေါ်ကျော့တို့ တဲတွင် ချက်ထားခဲ့သော ထမင်းဟင်းများကို သွားယူလာသည်။ ဦးမင်းမောင်၏ တဲသို့ပြန်ရောက်သော အခါ မိတူးမာက

“ဆရာကြီး ထမင်းစားတော့မလား၊ မိတူးမာ ပြင်ပေးမယ်လေ”

“နေပါဦးဟာ မဆာသေးပါဘူး”

မိတူးမာက ထမင်းအိုးများကို နေရာချနေစဉ်မှာပင် ပုခက်ထဲမှ ကလေးက နိုးလာပြီး ငိုပါတော့သည်။ မိတူးမာက ကလေးကို ချီလိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်ရှေ့ ဖျာပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူမ၏ အင်္ကျီကို မတင်လိုက်ပြီး ကလေးအား နို့စတိုက်ပါတော့သည်။ အင်္ကျီကို မတင်ရာတွင် အရင်က တခြားသူများရှိပါက နို့တစ်လုံးချင်း ဖော်တိုက်သလိုမျိုး မလုပ်ဘဲ နို့နှစ်လုံးစလုံးကိုဖော်၍ တိုက်ပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်ကလည်း သူ့အရှေ့တွင် ထိုင်၍ ကလေးနို့တိုက်နေသည်ကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနှင့် ကြည့်နေလိုက်သည်။ ကြည့်နေရင်း ကလေး မစို့သော နို့မှ နို့ရည်များ တစက်ပြီးတစက် ကျလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ ဦးမင်းမောင်က သူ့လက်ဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးအောက်တွင်ခံ၍ ရလာသော နို့ရည်များကို သောက်လိုက်တော့သည်။

“ဟင်း.. ဟင်း.. ဆရာကြီးက မဆာသေးဘူးဆို အခုဆာနေပြီလား”

“ငါဆာတာက ထမင်း မဟုတ်ဘူးဟ၊ နို့ဆာတာ”

“ဟင်း ဟင်း ဟင်း သိပါတယ်၊ အဲဒါကြောင့် ဆရာကြီးက ရုတ်တယက်ကြီး အလုပ်ရှာပြီး အားလုံးကို ပထုတ်လိုက်တာမို့လား။”

“အေးပေါ့၊ ကဲ ပြောနေကြာပါတယ်။ ငါ့ကို နို့တိုက်ပါဦး”

ဦးမင်းမောင်က ပြောပြောဆိုဆို မိတူးမာ၏ ပေါင်တဘက်ပေါ်တွင် ခေါင်းအုံးအိပ်လိုက်ပြီး လွတ်နေသော နို့တဘက်ကို စို့လိုက်ပါတော့သည်။ ထွက်လာသမျှ နို့များကို ကလေးလိုပင် တဂွတ်ဂွတ် မြိုချနေသည်ကို မိတူးမာက ပြုံးကြည့်နေပါသည်။

ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ နို့ကိုစို့ရင်း လက်တဘက်က မိတူးမာ၏ တင်ပါးကို သိုင်းဖက်၍ တင်ပါးကို ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ခဏနေသောအခါ မိတူးမာက

“ဆရာ ခဏလေး၊ ကလေးအိပ်ပျော်သွားပြီ။ ပုခက်ပေါ် တင်လိုက်ဦးမယ်။”

“လုပ်၊ လုပ်၊ မြန်မြန်လုပ် ပြီးရင် ဒီကလေးကြီးကို ဆက်တိုက်ရဦမယ်။”

“ဟုတ်တယ်၊ မိတူးမာတို့က အမွှာမွေးထားတာကိုး ဟင်း ဟင်း ဟင်း….”

မိတူးမာက ကလေးကို ပုခက်ပေါ် တင်ပြီးသည်နှင့် ဦမင်းမောင် လှဲအိပ်နေသော ဖျာပေါ်တွင် လာထိုင်လိုက်သည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာကို ဆွဲလှဲလိုက်ပြီး အင်္ကျီကို လှန်တင်လိုက်ကာ နို့ဆက်စို့လိုက်တော့သည်။ ဒီတခါတွင်တော့ နို့တဘက်ကို စို့၍ နောက်တဘက်ကို လက်ဖြင့်နယ်ပေးနေလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ တအင်းအင်း နှင့် ညည်းသံ ထွက်လာတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်က လက်ကို နို့နယ်နေရာမှ နေရာပြောင်းလိုက်ပြီး တင်ပါးကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ တင်ပါးကို ပွတ်နေရင်း နောက်ဘက်မှ မိတူးမာ၏ ဖင်ကြားထဲသို့ နှိုက်လိုက်ရာ မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ် ကြီးနှင့် သွားထိပါတော့သည်။

မိတူးမာကလည်း တွန့်ကနဲ တချက်ဖြစ်သွားပြီး ဦးမင်းမောင်၏ နို့စို့နေသော ခေါင်းကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်သည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကို အထက်အောက် ဆွဲဆွဲပြီး ပွတ်ပေးနေလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ စောက်ဖုတ်ယားလာပြီး ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး တွန့်လန် တွန့်လန် ဖြစ်နေပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်က စောက်ဖုတ်အား ပွတ်နေရင်း မိတူးမာ၏ ထမီကို မတင်လိုက်ရာ မိတူးမာမှာ အောက်ပိုင်း ဖင်ပြောင်ကြီး ဖြစ်သွားပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လက်သည်လည်း မိတူးမာ စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကြားတွင် ရှေ့တိုးနောက်ငင် လှုပ်ရှားပေးနေရာ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံးသည် ထွက်လာသော စောက်ရည်များကြောင့် ရွှဲရွှဲစိုနေပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်က သူ့လက်ခလယ်ကို မိတူးမာ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လက်နှစ်သစ်မျှ သွင်းလိုက်ပြီး သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်ဖြင့် လက်ဖြင့် လိုးပေးနေလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ အရသာကောင်းကောင်း တွေ့နေပြီး ဖင်ကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ရင်း ဦးမင်းမောင်၏ ခေါင်းကို သူ့နို့နှင့် အတင်းဆွဲကပ်ထားတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်က နို့စို့ခြင်းကို ခဏရပ်လိုက်ပြီး မိတူးမာကို ပက်လက်တွန်းလှန်လိုက်ပြီး မိတူးမာ၏ ဗိုက်ကို လျှာနှင့် ယက်ရင်း တဖြေးဖြေး အောက်ဘက်သို့ ဆင်းလာလိုက်သည်။ ဆီးခုံပေါ်သို့ ရောက်သောအခါ မိတူးမာ၏ စောက်မွှေးများကြားတွင် လျှာဖြင့် ဟိုထိုးဒီထိုး လျှောက်ကလိ ပေးလိုက်သည်။ လက်ကတော့ စောက်ဖုတ်ကို ဆက်လက်လိုးပေးနေရင်း လက်ခလယ်တစ်ချောင်းထဲ သွင်းနေရာမှ လက်ညှိုးပါ ထပ်သွင်းလိုက်သည်။

လက်ကို အဆက်မပြတ် လှုပ်ရှားနေရင်း ဦးမင်းမောင်၏ ပါးစပ်သည် မိတူးမာ၏ စောက်စိပေါ်သို့ရောက်လာပါတော့သည်။ စောက်မွှေးကြားထဲ ကလိနေရာမှ စောက်စိကို လျှာဖျားလေးဖြင့် ခပ်လိုက် စုပ်လိုက်လုပ်ပေးနေလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ

“အိ…….. အိ……. အီး…… အီး…… ရှီး…… ရှီး…. အ…..အ…..ရှီး….ရှီး…အား….. ”

စသဖြင့် အသံမျိုးစုံ မြည်နေပါတော့သည်။ သူမ၏ စောက်ဖုတ်မှလည်း စောက်ရည်များမှာ တပွက်ပွက် ထွက်ကျနေပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လက်ဖဝါးထဲမှ အပြင်ဘက်သို့ စီးကျနေပါတော့သည်။ ခနမျှ အကြာတွင်တော့ မိတူးမာ တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်တက်လာပြီး သူမ၏ ဖင်ကြီးမှာလည်း လေထဲသို့ ကြွတက်လာလိုက် ဆတ်ကနဲ ပြန်ကျသွားလိုက်ဖြစ်နေပြီး ပါးစပ်မှလည်း

“အား…..အား…..အား…. အ…အ…အား……အား…..”

ဟု သံစုံမြည်လျှက် တချီပြီးသွားပါတော့သည်။ တချီပြီးသွားသည်နှင့် မိတူးမာသည် ဦးမင်းမောင်၏ လက်ကို သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲမှ အတင်းဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်နှင့် ဝေးရာဘက်သို့ စောင်းလိုက်ပြီး ကွေးကွေးလေး အိပ်လျှက် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူရင်း ခန္ခာကိုယ်တစ်ခုလုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာ ပြီးသွားသည်ကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနှင့် ထိုင်ကြည့်နေရင်း သူ့လက်ကတော့ သူ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်လျှက် ဖြေးညှင်းစွာ ဂွင်းတိုက်နေလိုက်သည်။ မိတူမာ အနည်းငယ် ငြိမ်သက်သွားသောအခါမှ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ တင်ပါးကို ဖြေးညှင်းစွာ ပွတ်သတ်ပေးရင်း မိတူးမာကို သူ့ဘက်သို့ ဆွဲလှည့် လိုက်တော့သည်။ မိတူးမာက ရီဝေသော မျက်လုံးများဖြင့် ဦးမင်းမောင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး

“ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလည်း ဆရာကြီးရယ်၊ ကောင်းလိုက်တာ၊ မိတူးမာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။”

“အံမယ် နင့်ယောင်္ကျားကရော နင့်ကို ဒါမျိုး မလုပ်ပေးဘူးလား”

“လုပ်ပေးပေမဲ့ သူက ခဏဘဲ လုပ်ပေးတာ၊ ပြီးတဲ့ အထိ တစ်ခါမှ လုပ်ပေးတာ မဟုတ်ဘူး။ ခဏလောက် ယက်ပြီးရင် အပေါ်တက်တော့တာဘဲ။”

“မောင်ငယ်က နင့်ကို နေ့တိုင်းလုပ်လား ”

“အာ၊ ဆရာကြီးကလည်း၊ နေ့တိုင်း ဘယ်ကမလဲ၊ အချိန်ရတိုင်း လုပ်နေတာ။ ကိုမောင်ငယ်က တအားလုပ်တာ ဆရာကြီးရ။”

“နင်ကလည်း ကြိုက်တယ်မို့လား”

“ဟီး.ဟီး..ဟီး…ဆရာကြီးကလည်း ကြိုက်တာပေါ့၊ ကောင်းတာကိုး။”

“ကဲ၊ ကဲ၊ ငါ့ကိုလည်း ပေးလုပ်ဦး။ ငါလည်း အရမ်းလိုချင်နေပြီ။”

“သိပါတယ် ကြည့်ပါလား ဆရာကြီး ဟာကြီးက ထောင်နေလိုက်တာ နည်းနည်းနောနောကြီး မဟုတ်ဘူး။”

“ငါ့ဟာနဲ့ နင့်လင်ဟာ ဘယ်ဟာက ပိုကြီးလဲ။ ”

“အင်….ဆရာကြီးဟာက အရမ်းတုတ်တယ်။ ကိုမောင်ငယ့်ဟာက နည်းနည်းသွယ်ပြီး ဆရာကြီးဟာထက် နည်းနည်းတော့ ပိုရှည်မယ်ထင်တာဘဲ။”

ဦးမင်းမောင်သည် ပြောပြောဆိုဆို မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီး တဆက်ထဲ သူ့ဘက်သို့ ဆွဲလှည့်လိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် မိတူးမာ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ထောင်လိုက်ပြီး သူက ပေါင်ကြားတွင် နေရာယူလိုက်သည်။ မိတူးမာကလည်း သူမ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဆွဲကားပေးလိုက်ရာ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို လက်ခံရန် အဆင်သင့် ဖြစ်သွားလေတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာပေါင်ကြားတွင် ဒူးကို ကား၍ ထောက်လိုက်ပြီး သူ၏လီးကို လက်တဘက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် ဖြေးဖြေးချင်း ဖိသွင်းလိုက်ရာ မိတူးမာက အသက်ရှူအောင့်ကာ အံကြိတ်၍ ခံနေလိုက်သည်။

“နာလို့လားဟဲ့”

“မဟုတ်ပါဘူး၊ ဆရာကြီးရဲ့၊ ရပါတယ်၊ နည်းနည်းကြပ်လို့ပါ။”

အဝင် အနည်းငယ်ကြပ်သော်လည်း သူမ၏ စောက်ရည်များနှင့် ရွှဲနေပြီး ချွဲနေသဖြင့် ဦးမင်းမောင်၏ လီး တစ်ချောင်းလုံးသည် စောက်ခေါင်းအဆုံးထိ ဝင်သွားလေသည်။ လီးဆုံးတော့မှ မိတူးမာက အောင့်ထားသော အသက်ကိုရှူထုတ်လိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်ကို ပြုံးကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါမှ ဦးမင်းမောင်က တဖြေးဖြေး စလိုးပါတော့သည်။ လိုးနေရင်း စောက်ရည်များ ပိုထွက်လာရာ အနည်းငယ် ပို၍ သွက်သွက်လေး လိုးပေးနေလိုက်တော့သည်။

မိတူးမာကို မောင်ငယ်က ကောင်းကောင်းလိုးပေးထားသဖြင့် စောက်ဖုတ်ကို သူက ပိုကောင်းအောင် မလိုးပေးနိုင်ပါက သိက္ခာကျစရာ ဖြစ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်မှာ သူ့စိတ်ကို ထိန်းရင်း မှန်မှန်လိုးလိုက် သွက်သွက်လိုးလိုက်နှင့် စိတ်တိုင်းကျ လိုးနေပါတော့သည်။ မိတူးမာကလည်း နကိုကတည်းက အလိုးခံရတာ ကြိုက်သူဖြစ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်လိုးနေသမျှ သူမကလည်း အောက်မှ ပြန်ကော့ကော့ပြီး စည်းချက်ညီညီ ခံနေပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်မှာ အိမ်မှ ဇနီးကို လိုးရာတွင်လည်း အနည်းဆုံး နာရီဝက်တော့ ကြာတတ်သည်ဖြစ်ရာ ဤတခါတွင်တော့ ကြာနိုင်သမျှကြာအောင် ထိန်း၍ လိုးနေပေသည်။ အပေါ်မှ ဆောင့်လိုးနေရာမှ နည်းနည်းညောင်းလာသဖြင့် မိတူးမာကိုယ်ပေါ် ဖိပြီး လှေကြီးထိုးပုံစံ တခါပြောင်းလိုးလိုက်ပြန်ပါသည်။ လှေကြီးထိုးပုံစံနှင့် အတော်ကြာကြာ လိုးပြီးနောက် လီးကို တပ်ရက်သား မိတူးမာကို ဖက်၍ အပေါ်ဘက်သို့ တင်လိုက်ပါသည်။

မိတူးမာကလည်း သူ့အလှည့်ရောက်ပြီကို အလိုလို သိပြီး အပေါ်မှ ဆောင့်ပါတော့သည်။ ငယ်ရွယ်သူလည်းဖြစ် ထန်သူလည်း ဖြစ်လေရာ မိတူးမာသည် အပေါ်မှ ဖင်ကို ကြွကြွပြီး လီးဆုံးခါနီးထိ ထုတ်ပြီးမှ အသားကုန် ပြန်ဖိဖိဆောင့်ချ လိုးနေပါတော့သည်။

မိတူးမာက သူ့စိတ်တိုင်းကျ မီးကုန်ယမ်းကုန် တဖုန်းဖုန်း တဖျောင်းဖျောင်း ဆောင့်နေရာ သူမ တကိုယ်လုံးလည်း ချွေးများရွှဲနစ်နေပါတော့သည်။ မိတူးမာစိတ်တိုင်းကျ အချိန်တော်တော်ကြာကြာ လိုးစေပြီးမှ ဦးမင်းနိုင်သည် အပေါ်ဘက်သို့ နေရာပြန်ယူလိုက်ပါသည်။ ဒီတခါတွင်တော့ မိတူးမာ၏ ပေါင်တစ်ချောင်းကို ခွ၍ ဘေးတစောင်းပုံစံအတိုင်း ခွပြီး အသားကုန် တဖုန်းဖုန်း ပစ်ဆောင့်၍ လိုးပေးလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ

“အီ…အီး… အိ….အားးးးးးးး……အားးးးးး..အု. အ. အား….အား…ဆရာကြီးရေ လုပ်ပါ ..အသားကုန်လုပ်ပါ… ကောင်းလွန်းလို့ပါ… လုပ်ပါ ဆောင့်ပါ.. အမလေး သေပါပြီ…. ကောင်းလိုက်တာ.. အား..အားး ကောင်းလိုက်တာ ဆရာကြီးရယ် ကောင်းလိုက်တာ အား အား”

ဟု အသားကုန် အော်နေပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်လည်း စိတ်တိုင်းကျ ဆောင့်လိုးလိုက်ပြီး သူ့လရည်များကို မိတူးမာ စောက်ခေါင်းထဲတွင် ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးလိုက်ပါတော့သည်။ ဤတခါတွင်တော့ ဦးမင်းမောင် စကားပင် မပြောနိုင်တော့ဘဲ ဟောဟဲလိုက်၍ မောနေပါတော့သည်။ သူ၏လီးကို မိတူးမာ စောက်ခေါင်းထဲမှ ဆွဲထုတ်ပြီး မိတူမာဘေးတွင် လှဲချ အမောဖြေနေလိုက်ရပါသည်။ မိတူးမာမှာလည်း မောနေပြီး ဦးမင်းမောင်ကို ဖက်၍ နှစ်ယောက်သား အနားယူနေလိုက်ကြပါသည်။

နှစ်ယောက်သား အမောပြေမှ အချိန်ကို ကြည့်လိုက်ရာ နေ့လည် တစ်နာရီ ထိုးနေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ မိတူးမာက

“ဆရာကြီးလည်း ဆာရောပေါ့ မိတူးမာ ထမင်းခူးလိုက်တော့မယ်နော်”

“အေးအေး နင်လည်း အတူလာစားလေ၊ နှစ်ယောက်စာ တခါတည်းခူးလိုက်”

“ဟုတ်ကဲ့၊ ဆရာကြီး”

မောမော ဆာဆာနှင့် မိတူးမာပြင်ပေးသော ထမင်းကို အဝစားလိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်သည် ခင်းထားသော ဖျာပေါ်တွင် ခဏလှဲလိုက်လေသည်။ မိတူးမာက အိုးခွက်ပန်းကန်များကို ဆေးကြောပြီး ဦးမင်းမောင် ဘေးသို့လာ၍ ထိုင်လိုက်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်က ဆွဲလှဲလိုက်ပြီး ဖက်ထားလိုက်ပါသည်။

“နင်က တော်တော် တော်တာဘဲ၊ ပြောစမ်းပါဦး မောင်ငယ်နဲ့ မယူခင် အရင်ရော ရည်းစားတွေဘာတွေ ရှိတယ်မို့လား။”

“အာ။ ဆရာကြီးက မသိလို့၊ ကိုမောင်ငယ်နဲ့ မယူခင် အရင်က မိတူးမာ လင်တစ်ယောက်ရဘူးသေးတယ်။ ကွဲသွားတာ။ အဲဒီကောင်က အရက်သမား ကြက်သမား။ မိတူးမာဘဲ အလုပ်ပေါင်းစုံ လုပ်ပြီး ရှာကျွေးရတာ။ ပြီးတော့ လူကိုလည်း ရိုက်ချင်သေးတယ်။ ၂ နှစ်လောက်တော့ သည်းခံပြီး ပေါင်းပါသေးတယ်။ နောက်တော့လည်း မခံနိုင်တော့လို့ ကွာလိုက်တော့တာ။”

“အလိုးတော့ ကောင်းတယ်မို့လား”

“ဟီးဟီး၊ ဆရာကြီးကလည်း၊ အဲဒါကြောင့် ၂ နှစ် ခံတာပေါ့။ သူနဲ့မကွဲခင် ကိုမောင်ငယ်နဲ့တွေ့တာ။ ကိုမောင်ငယ်က မိတူးမာကို သနားပြီး ဒီကောင့်ကိုကွာလိုက်ရင် သူယူမယ်ဆိုလို့ မိတူးမာ သူ့ကို ကွာလိုက်တာ။”

“သူနဲ့ မကွာခင် မောင်ငယ့်ကိုကော နင်ပေးလိုးခဲ့သေးလား။”

“အင်းပေါ့၊ တော်ကြာ ကိုယ်နဲ့ရမှ ပန်းသေနေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲနော့။”

“ဟားဟားဟား၊ ဟုတ်ပါ့ကွာ၊ အဲဒီတော့မှ မိတူးမာတို့ ဒုက္ခရောက်မှာနော်။ မောင်ငယ်နဲ့ ရပြီးတော့ကော တခြားကောင်တွေနဲ့ လုပ်ဖြစ်သေးလား။”

“အင်၊ မလုပ်ဖြစ်ပါဘူးနော်၊ ခုမှ ဆရာကြီးတစ်ယောက်တည်းနဲ့ ဖြစ်တာ။ ဒါတောင် မိတူးမာ ဘာဖြစ်သွားမှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို မသိတော့ဘူး။”

“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး နင်ငါ့ကို သနားသွားလို့ ဖြစ်မှာပေါ့”

“အင်း၊ ဟုတ်မှာပေါ့နော်။”

“ကဲ၊ မိတူးမာရေ၊ ပြော၊ ဒီတခါ ဆရာကြီး မြို့ကပြန်လာရင် နင့်အတွက် ဘာယူလာရမလည်း။”

“အောင်မယ်လေး မလုပ်ပါနဲ့ ဆရာကြီးရယ်။ ကိုမောင်ငယ် ရိပ်မိပြီး ပြသနာတွေ တက်ကုန်ပါဦးမယ်။ မိတူးမာက ဆရာကြီးကို တစ်ခုခု လိုချင်လို့ ခံတာ မဟုတ်ပါဘူးနော်။ သက်သက်ကို ခံချင်လို့ခံတာ။ တစ်ခုခု လိုချင်လို့ခံရင် ဖာ ဖြစ်သွားမှာပေါ့။”

“အေးပါ ကလေးရယ်။ ကောင်းပါပြီ၊ ကျေးဇူးလည်းတင်ပါတယ်။

ဦးမင်းမောင်တို့ နှစ်ယောက် အပူအပင်ကင်းကင်း အေးဆေးစွာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖက်၍ စကားပြောနေခြင်းမှာ အကြောင်းရှိပေသည်။ ဤငါးကန်များရှိသော ဧရိယာတွင် အပြင်လူ ကန်ဘောင်ပေါ် လျှောက်ခွင့်မရှိပါ။ လူစိမ်းလာလျှင်လည်း ကန်တွင်မွေးထားသော ခွေး ၃ ကောင်က အရင် ဟောင်၍ ဆီးကြိုပါလိမ့်မည်။

ကိုယ့်ကန်မှ လူများပြန်လာလျှင်လည်း ခွေးများက တဲအောက်မထ၍ ပြေးကြိုတတ်သောကြောင့် ဦးမင်းမောင်တို့မှာ အပူအပင် ကင်းစွာပင် နေချင်သလိုနေ နေကြခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင်တို့လှဲနေစဉ် မိတူးမာ၏ ကလေးလေးမှာ သေးပေါက်ချ ပြီး နို့ဆာလာသဖြင့် နိုးလာပါတော့သည်။ မိတူမာက ကလေးကို အနှီးလဲပေးပြီး ထိုင်၍နို့တိုက်နေလိုက်ရာ ဦးမင်းမောင်က ဘေးမှ နေ၍ သူမ၏ နို့လေးကို နယ်လိုက် ဖင်ကို ပွတ်လိုက်နှင့် လုပ်ချင်သလို လုပ်နေပါတော့သည်။

“ဆရာကြီးနော် ဆရာကြီး လျှောက်လုပ်နေတာနဲ့ မိတူးမာ နောက်တခါ လိုချင်လာပြီနော်။“

“မပူပါနဲ့ဟာ၊ ကလေးနို့စို့ပြီးရင် နောက်တခါပေါ့။”

“အွန်၊ ဆရာကြီးက တကယ်ပြောတာလား။”

“ဟ၊ တကယ်ပြောတာပေါ့၊ ဘာလဲ နင်က ငါမနိုင်တော့ဘူးထင်လို့လား။”

“တကယ်ဆိုရင်လဲ ပြီးရော။ ကဲ ကလေးလဲ ဝပြီ။ ခန အောက်ချထားလိုက်ဦးမယ်။”

မိတူးမာက ကလေးကို ဘေးမှာ အနှီးခင်းပြီး ချထားလိုက်ရာ ကလေးမှာ သူ့ဖာသာသူ ဆော့နေပါတော့သည်။

ကလေးကိစ္စပြီးသည်နှင့် ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာကို ဖက်ပြီး နမ်းလိုက်သည်။ အခုန တခါက လိုရင်းကို တိုက်ရိုက်ရောက်သွားသောကြောင့် ဖက်ရမ်း နမ်းရှုံ့ ခြင်း မလုပ်ဖြစ်လိုက်ပါ။ ဤတခါတွင်တော့ မိတူးမာကို ရင်ခွင်ထဲသွင်းပြီး မက်မက်မောမော နမ်းလိုက်ပါသည်။ မိတူးမာ၏ နှုပ်ခမ်းကို အကြာကြီး စုပ်နမ်းနေလိုက်ရာ မိတူးမာကလည်း ပြန်နမ်းရင်း သူမ၏ လျှာကို ဦးမင်းမောင်၏ ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလာပါသည်။

ဦးမင်းမောင်က ဝင်လာသော လျှာကို ပြန်၍ စုပ်ပေးလိုက်ရာ မိတူးမာမှာ မျက်စေ့ကို မှိတ်၍ အရသာ ခံနေပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်တို့နှစ်ယောက် အေးအေးဆေးဆေး သမီးရည်းစားများသဖွယ် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြင်နာစွာ နမ်းလိုက် စကားပြောလိုက်ဖြင့် လောက စည်းစိမ်ခံနေကြပါသည်။ နဘေးတွင်ဆော့နေသော ကလေးငယ်က လည်း သူ့အမေ၏ ဖောက်ပြန်ရေးကားကို စောင့် ကြည့်ရင်း ပျင်းလာသည့်နှယ် အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။

“ဆရာကြီးက ဆရာကြီး မိန်းမကိုလည်း နေ့တိုင်းလုပ်တာဘဲလား။”

“အေး၊ လုပ်တာပေါ့၊ ရာသီလာတဲ့အချိန်တောင်ရှောင်တာ မဟုတ်ဘူးဟ။”

“ဆရာကြီး မိန်းမကလည်း ကြိုက်တယ်ထင်တယ်နော်၊ သူ လာလယ်တုန်းက ကြည့်ရတာ တော်တော်ထန်မဲ့ပုံဘဲ။ နှုတ်ခမ်းမွှေး ရေးရေးနဲ့နော်။”

“အင်း ငါ့မိန်းမလည်း ထန်တော့ထန်ပါတယ်၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးနဲ့တော့ ဆိုင်မဆိုင်တော့မသိဘူး၊ နင်ဆို နှုတ်ခမ်းမွှေးလည်း မရှိဘဲနဲ့ တော်တော်ထန်တာဘဲ ဟာ။”

“နှုတ်ခမ်းမွှေး ရှိတဲ့မိန်းမက ပိုထန်တယ်လို့ပြောတယ် ဆရာကြီးရဲ့။”

“အေးလေ၊ ဟုတ်ချင်လဲ ဟုတ်မှာပေါ့။”

“ဆရာကြီးတို့ မြို့မှာက ဒီမှာလိုတော့ ဘယ်လွှတ်လပ်ပါ့မလဲနော်။ နေ့ခင်းဆို ကလေးတွေ ရှိရင် ဘယ်လုပ်လို့ ရပါ့မလည်း နော်။”

“ရတာပေါ့၊ ဘယ်အချိန်မဆို လုပ်လို့ရအောင် ငါတို့က သီးသန့် အခန်း ဖွဲ့ထားတာ၊ တော်ရုံတန်ရုံဆို အပြင်က အသံတောင် မကြားရဘူး။ နောက်ပြီးတော့ ရေချိုးခန်းက အိပ်ခန်းထဲမှာလေ။ အဲဒီတော့ လုပ်ပြီးရင် အသာလေး ရေဆေးပြီး ထွက်သွားလိုက်ရုံဘဲဟ။”

“အော် ဟုတ်လား၊ ကောင်းတာပေါ့။”

မိတူးမာက စကားပြောရင်းနှင့် ဦးမင်းမောင်၏ ပုဆိုးကို ခါးထိ မလိုက်ပြီး လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖြေးဖြေးလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်နှင့် နယ်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးသည်လည်း မာတောင်လာပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က

“နင်ငါ့ဟာကြီးကို နဲနဲ စုပ်ပေးပါလား”

“အင်းစုပ်ပေးမယ်လေ”

ပြောပြောဆိုဆို မိတူးမာက လှဲနေရာက ထထိုင်လိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို ကုန်းစုပ်လိုက်သည်။ မိတူးမာသည် လီးကို လက်နှစ်ချောင်းဖြင့်ဆုပ်ကိုင်၍ အပေါ်အောက် ဂွင်းထုသကဲ့သို့ လုပ်ပေးနေရင်း လီးထိပ်ကွမ်းသီးလုံးကြီးကို သူမ၏ ပါးစပ်ထဲထည့်၍ မက်မက်မောမောပင် စုပ်နေပါတော့သည်။

သူမ စုပ်နေပုံက တာဝန်ကျေရုံမဟုတ်ဘဲ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အားရပါးရ စုပ်ပေးနေချင်းဖြစ်သည်။ လျှာဖျားဖြင့်လည်း လီးထိပ်ကို ဖိဖိပြီးယက်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်မှာ ကော့နေရပေသည်။ အတန်ကြာစုပ်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်၏ လီးမှာ မာတောင့်လာပြီး လုံး၀ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ပြီးလုပြီးခင် ဖြစ်လာသဖြင့်

“ဟဲ့တော်တော့၊ တော်တော့၊ ငါပြီးသွားလိမ့်မယ် ”

ဟု ပြောကာ လီးကို သူမ၏ ပါးစပ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သို့သော် မိတူးမာက လုံးဝအလွတ်မပေးပဲ အတင်းဆွဲ၍ ဆက်စုပ်ပေးနေရာ ဦးမင်းမောင်မှာ လုံး၀ မထိမ်းနိုင်တော့ဘဲ မိတူးမာ၏ ပါးစပ်ထဲတွင် သူ၏ လရည်များကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်၏ လရည်များ လုံးဝမကျန်တော့သည်အထိ စုပ်လိုက်ပြီးမှ လရည်အားလုံးကို မိတူးမာသည် မျိုချလိုက်ပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်က မီးတူးမာကို မယုံသလို ကြည့်နေရင်း မောလှိုက်နေပေသည်။ မိတူးမာက

“အဲတာ ခုနက ဆရာကြီး မိတူးမာကို ကောင်းကောင်းလုပ်ပေးလို့ ကျေးဇူးပြန်ဆပ်တာ။”

“ကောင်းလိုက်တာဟာ၊ နင်ကတော့ ဆရာမကြီးဘဲ၊ တော်လိုက်တာ၊”

မိတူးမာသည် ဦးမင်းမောင်၏ အနည်းငယ်ပျော့ဖတ်ဖတ်ဖြစ်သွားသော လီးကို ဆက်မစုပ်တော့ဘဲ လက်ဖြင့်သာ အသာအရာ နယ်နေလိုက်ပါသည်။ ဤကဲ့သို့ နယ်နေရာ သိပ်မကြာမီတွင်ပင် ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးမှာ မူလကကဲ့သို့ ပြန်လည်၍ ဒင်ပြည့် ကျပ်ပြည့် တောင်လာပါတော့သည်။ မိတူးမာက တောင်မတ်နေသော လီးကို တခါထပ်၍ စုပ်ပြန်လေသည်။ ဦးမင်းမောင်ကလည်း အားကျမခံ မိတူးမာ၏ ဖင်ကြီးကို သူ့မျက်နှာဘက်သို့ ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့ ခေါင်းပေါ် ခွစေလိုက်ပါသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်မှာ 69 ပုံစံ ဖြစ်သွားပြီး ဦးမင်းမောင်က အောက်မှ မိတူးမာက အပေါ်မှ ဖြစ်နေပါသည်။ ဤပုံစံအတိုင်း မိတူးမာကလည်း ဦးမင်းမောင်၏ လီးကို အားရပါးရစုပ်နေသလို ဦးမင်းမောင်ကလည်း မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပယ်ပယ်နယ် ယက်နေပါတော့သည်။ နှစ်ယောက်သား ယက်ရင်း စုပ်ရင်းနှင့် အချိန် အတော်ကြာလာသောအခါ မိတူးမာက လီးစုပ်ချင်းကို ရပ်လိုက်ပြီး ထလိုက်ပါသည်။

ထို့နောက် ဦးမင်းမောင်ပေါ် ခွလိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို ကိုင်လျှက် သူမ၏ စောက်ဖုတ်နှင့် တေ့လိုက်ပြီး ထိုင်ချလိုက်ပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးလည်း စောက်ရည်များ တံတွေး များဖြင့် ရွှဲနေသော မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လျှောကနဲ ဝင်သွားပါတော့သည်။ အဆုံးထိဝင်သွားပြီးသောအခါ မိတူးမာသည် ပထမအကြိမ်တုန်းကကဲ့သို့ အသားကုန် မဆောင့်သေးဘဲ လီးကို တဆုံးထည့်ထားပြီး ညောင့်နေပါတော့သည်။

မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ပြီး ဖင်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ညောင့်နေရင်း တအင်းအင်း နှင့် အရသာခံနေပါသည်။ ဦးမင်းမောင်ကလည်း သူမလုပ်ချင်သလို လုပ်ခွင့်ပေးထားလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲတွင် ပြည့်ကြပ်နေပြီး စောက်ဖုတ်နံရံက သူ့လီးတချောင်းလုံးကို ညှစ်ကစားနေသည်ကို ကောင်းကောင်းကြီး အရသာ ခံနေလိုက်ပါသည်။ မိတူးမာက ဖြေးဖြေးလေး ညောင့်နေရာမှ အသွင်ပြောင်းပြီး ဖင်ကို ကြွကြွပြီး လိုးပါတော့သည်။

သူလိုးနေပုံက အရှိန်နှေးလိုက် မြန်လိုက်၊ တခါ ဖြေးဖြေးဆောင့်လိုက် အား နှင့် တဖုံးဖုံးဆောင့် လိုက်နှင့် လီးတစ်ချောင်းလုံးကို သူမ စိတ်တိုင်းကျ လိုးနေပါတော့သည်။ ဤတခါတွင်တော့ မိတူးမာက ဦးမင်းမောင်ကို ပုံစံပြောင်းခွင့် လုံးဝမပေးဘဲ သူမကသာ ဦးဆောင်၍ သူမ စိတ်တိုင်းကျ လိုးနေပါ တော့သည်။ ဦးမင်းမောင်မှာလည်း အရင်ကတည်းက အောက်မှနေရလျှင် တော်တော်နှင့် မပြီးတတ်သူဖြစ်ရာ မိတူးမာမှာ ပွဲတော်ကြီး နှင့် တွေ့နေရပါတော့သည်။

မိတူးမာမှာ လိုးရင်း လိုးရင်းနှင့် တော်ချင်သလိုဖြစ်လာသော အခါမှ ဦးမင်းမောင် ပြီးနိုင်ရန် အပေါ်မှ အသားကုန် တဖုံးဖုံးဆောင့်ပါတော့သည်။ သူမ ဘယ်လို ဆောင့်ဆောင့် ဦးမင်းမောင်က မပြီးနိုင်တော့သဖြင့် မိတူးမာမှာ ချွေးတလုံးလုံးနှင့် မောဟိုက်နေပါတော့သည်။ နောက်ဆုံးတွင်တော့ ဦးမင်းမောင်က သူမကို အတင်း အောက်ဘက်သို့ပို့လိုက်ပြီး တပေါင်ကျော် ကပ်ကျေးကိုက် တက်ခွကာ မီးကုန်ယမ်းကုန် တဖုံးဖုံးလိုးလိုက်တော့မှ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လရည်များ ပန်းထွက်သွားပြီး ပြီးသွားပါတော့သည်။

မိတူးမာလည်း ဤတခါတွင်တော့ မျော့မျော့လေးသာ ကျန်တော့ပြီး အသက်ကို ပြင်းစွာရှူ၍ စကားတခွန်းမှ မပြောနိုင်တော့ဘဲ ပက်လက်ကလေး လှဲနေလိုက်ပါသည်။ ဦးမင်းမောင်မှာလည်း မိတူးမာ ဘေးတွင် လှဲရင်း အမောဖြေနေလိုက်ပါတော့သည်။ တော်တော်ကြာကြာ အနားယူပြီးမှ မိတူးမာသည် ထလိုက်ပြီး ရေချိုးရန် ကန်ထဲသို့ ဆင်းသွားပါသည်။

ဦးမင်းမောင်လည်း သူမနောက်သို့ လိုက်ဆင်းလိုက်ပြီး ရေချိုးလိုက်ပါသည်။ ရေချိုးပြီးသောအခါ မိတူးမာက ရေနွေးတည်ပြီး ဦးမင်းမောင်အား ကော်ဖီမစ် တစ်ခွက်ဖျော်တိုက်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက် လိုးခဲ့သောနေရာကို ရေစို အဝတ်ဖြင့် တိုက်နေပါသည်။ တဲတစ်ခုလုံးလည်း လရည်နံ့နှင့် စောက်ရည် အနံ့တို့ဖြင့် မွှန်ထူနေပါသည်။ မိတူးမာဘယ်လိုတိုက်တိုက် အနံ့က မပျောက်နိုင်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်က ဒီဇယ်နှင့် တိုက်ခိုင်းလိုက်သောအခါမှ အနံ့ ပျောက်ပါတော့သည်။

အချိန်ကလည်း ညနေ ၅ နာရီ ကျော်နေ ပြီဖြစ်ရာ ဝါးသွားတိုက်သူများလည်း ပြန်ရောက်ခါနီးပြီဖြစ်၍ မိတူးမာက အားလုံးအတွက် ညနေစာကို ချက်ပြုတ် နေလိုက်ပါသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သည်လည်း အဝတ်အစား အပြည့်အစုံဝတ်၍ ဘာမှ မဖြစ်သကဲ့ သို့ ကျန်သူများ ပြန်အလာကို စောင့်နေလိုက်ကြပါသည်။ ညနေ ၆ နာရီ ကျော်ပြီး မှောင်ကာနီးမှ ဦးမြကြီးတို့ အားလုံးပြန် ရောက်လာကြပါသည်။

ဦးမင်းမောင်က ပါလာသော ဝါးများကို လှေပေါ်တွင်ပင် ထားခိုင်းလိုက်ပြီး မနက်မှ ဆက်လုပ်ရန် ပြောပြီး အားလုံးအား ထမင်း စားခိုင်းလိုက်ပါသည်။ ထမင်းစားပြီးကြသောအခါ အားလုံးသည် မောမော နှင့် အလျှိုအလျှို မိမိတဲသို့ မိမိပြန်သွားကြပါတော့သည်။ မိတူးမာလည်း ကလေးပိုက်ပြီး မောင်ငယ် နောက်သို့ လိုက်ပါသွားပါတော့သည်။ နေ့ခင်းက အရှိန်နှင့် ဦးမင်းမောင်လည်း စောစော အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။

မနက် ဦးမင်းမောင် အိပ်ယာမှ နိုးသောအခါ အလုပ်သမားများမှာ ငါးစာ ကျွေးပြီးနေပြီး မနေ့က တိုက်လာသော ဝါးများကို လှေပေါ်မှ ကန်ဘောင်ပေါ်သို့ တင်နေကြပါသည်။ နေ့လည် ထမင်းစားချိန်ကျမှသာ အလုပ်အားလုံး ပြီးသွားပါတော့သည်။ အလုပ်ပြီးသွားသောအခါ ထမင်းစားလွှတ်လိုက်ပြီး ဦးမင်းနိုင်လည်း ကိုမြကြီးတို့တဲတွင် ထမင်း စားရင်း နောက်နေ့များတွင် ရှေ့ဆက်လုပ်ရမည့် အလုပ်များအကြောင်းကို ဆွေးနွေးနေလိုက်ပါသည်။

နေ့လည် ခဏအနားယူကြပြီးသောအခါ အလုပ်သမားအားလုံး အလုပ်ပြန်စရန် ရောက်လာကြပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်က သူတို့အားလုံးကို ဘေးကန် ငါးဖော်နေရာသို့ သွားကူရန် လွှတ်လိုက်ပါသည်။ ငါးကန်များတွင် ဤကဲ့သို့ပင် သူ့ကန် ကိုယ်ကူ ကိုယ့်ကန် သူကူနှင့် နေကြရပါသည်။ သူတို့အားလုံး ထွက်သွားသောအခါ ဦးမင်းမောင်က ကန်ကို လျှောက်ပတ်ကြည့်သလိုလိုနှင့် ဒေါ်ကျော့တို့ တဲဘက်သို့ အရင်သွားလိုက်ပါသည်။ ဒေါ်ကျော့က

“ဆရာကြီး ကန်ပတ်နေတာလား”

“ဟုတ်တယ်ဗျ၊ မနက်ဖန် ပြန်မှာဆိုတော့ လမ်းလေးလဲလျှောက်ရင်း ဘာတွေလုပ်စရာရှိသေးလဲလို့ လိုက်ကြည့်နေတာ”

“မပူပါနဲ့ ဆရာကြီးရယ်။ ကိုမြက ဒီကန်ကို သူ့ကန်လို စောင့်ရှောက်တာပါ။”

“ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ ကျနော်လည်း လျှောက်သာ ကြည့်နေတာပါ၊ ပြောစရာဘာမှ မရှိပါဘူး။”

ဒေါ်ကျော့နှင့် အလာပ သလာပ ပြောပြီး ရှေ့ကန်ကို ဆက်ပတ်လိုက်ပါသည်။ ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ မိတူးမာထံသွားပြီး အခြေအနေပေးပါက တချီလောက်ဆွဲရန်ဖြစ်ပါသည်။ မိတူးမာ အကြောင်းကို စဉ်းစားလိုက်သည်နှင့် လီးက တောင်လာပါသည်။ ကြည့်မည့်သူလည်းမရှိတော့ တောင်နေသောလီးကို ဒီအတိုင်း လွှတ်ထားလိုက်ပြီး ဆက်လျှောက်ခဲ့ပါသည်။

မိတူးမာတို့ တဲနားရောက်လာသောအခါ မည်သည့်အသံမှ မကြားရ၍ ရှိမှ ရှိရဲ့လား၊ တော်ကြာ ကလေးပိုက်ပြီး ဟင်းစားလေးများ ရမလားလို့၊ ဟိုဘက်ကန်လိုက်သွားရင်တော့ ဒုက္ခပါဘဲဟု တွေးနေမိရင်း မိတူမာတို့တဲရှေ့ ရောက်လာပါသည်။ တဲထဲသို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်သောအခါ ပုခက်ထဲတွင် ကလေးကို တွေ့ရ ပြီး ဘေးမှ ဖျာပေါ်တွင် မိတူးမာတစ်ယောက် ထမီရင်လျှားနှင့် လှဲအိပ်နေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ ဦးမင်းမောင်လည်း တဲပေါ်သို့တက်လိုက်ရာ ငြိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားသဖြင့် မိတူးမာ ခေါင်းထောင်ကြည့်ပါသည်။

“ဆရာကြီးပါလား၊ ကိုမောင်ငယ်တို့ရော”

“ကိုကျော်ဌေးတို့ကန် ငါးဖော်ကူ လွှတ်လိုက်တယ်။ ဟင်းစားရတာပေါ့ဟာ။”

“အင်၊ ဆရာကြီးကလည်း မသိရင်ခက်မယ်၊ ဟိုကရလာမဲ့ ဟင်းစားထက် ဆရာကြီး ဟင်းစားရဘို့လွှတ်လိုက်တာ မို့လား။”

“ဒီကောင်မလေးက တော်တော် တော်တာဘဲ။ မပြောဘဲနဲ့ကို သိနေတယ်နော်။”

“သိတာပေါ့၊ မြွေမြွေခြင်း ခြေမြင်တယ်လေ ဆရာကြီးရဲ့၊ ဟီးဟီး၊”

ဦးမင်းမောင်လည်း မိတူးမာဘေး ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး တခါထဲ ထမီထဲလက်ထည့်ပြီး မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကို တန်းနှိုက်လိုက်ပါသည်။

“ဟာ နှင့်ဟာကြီးကလည်း ရွှဲနေပါလား။ နင်ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလည်း”

“အာ၊ ဆရာကြီးကလည်း ဘာမှစဉ်းစားနေလို့မဟုတ်ဘူး။ ကိုမောင်ငယ် ထမင်းစားပြီး တချီလုပ်သွားလို့ သူ့အရည်တွေနဲ့ ရွှဲနေတာ။ နေဦး။ ရေဆေးလိုက်ဦးမယ်။”

“နေပါစေ၊ မဆေးနဲ့၊ ငါဒီအတိုင်းဆက်လိုးမယ်။ ငါက တခါတခါ သူများလိုးပြီးကာစ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လိုးကြည့်ချင်နေတာနဲ့ အတော်ဘဲ။ ”

ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာ၏ ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး စောက်ရည်များ လရည်များနှင့် ရွှဲနေသော စောက်ဖုတ် ကြီးကို ပွတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် အချိန် သိပ်မဖြုံးတော့ဘဲ မိတူးမာ၏ ပေါင်ကို ဆွဲမလိုက်ပြီး ကားလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် အောက်နားတွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပြီး တောင်မတ်နေသော သူ၏လီးကြီးဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။

မောင်ငယ်လိုးထား၍ ချောနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးမှာ အတားအဆီး မရှိ ရှောကနဲ ဝင်သွားပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်သည်လည်း ရသည့်အချိန်လေးတွင် လိုးရသည်ဖြစ်ရာ မနေ့ကကဲ့သို့ အချိန်ဆွဲလိုးမနေတော့ဘဲ၊ စသည်နှင့် တဖုံးဖုံး တဒိုင်းဒိုင်း ဆောင့်ပါတော့သည်။ မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကလည်း ရွှဲရွှဲစိုနေရာ ဆောင့်လိုးရသည်မှာ ပိုသွက်နေပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်တွင် ထမ်းတင်လိုက်ကာ ကိုယ်လုံးကို ကိုင်းလိုက်ပြီး လက်နှစ်ဘက်ကို မိတူးမာ၏ လည်ပင်းတဘက်တချက်ဘေးတွင် ထောက်ထားလိုက်ပြီး အားကုန်ဆောင့်ပါတော့သည်။ မိတူးမာမှာလည်း ကိုယ်လုံးက လုံးဝခေါက်ချိုး ချိုးထားသလို ဖြစ်နေပြီး လီးကြီးက သားအိမ်၀ထိ လာထိ နေပြီး တဒုတ်ဒုတ်နှင့် ထိနေသလို ခံစားနေရပါသည်။

ဤပုံစံမျိုးနှင့် တဆက်ထဲ အချက် ၂၀၀ ခန့် မနားတန်း အသားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်ရာ မိတူးမာလည်း တသက်စာ ရသွားပြီး ဦးမင်းမောင်လည်း မိတူးမာ စောက်ဖုတ်ထဲတွင် လရည်များ ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးသွားပါတော့သည်။ ပြီးသွားသည်နှင့် ဦးမင်းမောင်သည် တဲထဲတွင် အချိန် ဖြုံးမနေတော့ဘဲ တဲပြင်သို့ အမြန်ထွက်လိုက်ပါသည်။ မိတူးမာကတော့ လူနှစ်ယောက် တဆက်ထဲ အလိုးခံ လိုက်ရ၍ အကျေနပ်ကြီးကျေနပ်ကာ မောမော ကောင်းကောင်းနှင့် အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်လည်း ဒူးချောင်ချောင်နှင့်ပင် မိမိတဲသို့ ပြန်လာလိုက်ပြီး မောမောနှင့် အိပ်လိုက်ပါတော့သည်။ ညနေ ၃ နာရီခန့်တွင် အလုပ်သမားများ အားလုံး ပြန်ရောက်လာကြသည်။ သူတို့ရောက်သည့်အချိန်တွင် ဟိုဘက်ကန်၌ အလုပ်များပြီးနေပြီ ဖြစ်သဖြင့် ပြန်လာခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ကန်သို့ ပြန်ရောက်သောအခါ အစာတိုင် ထပ်တိုးသည့်အလုပ်ကို ခဏလုပ်လိုက်ပြီး အလုပ်သိမ်းလိုက်ကြလေသည်။

ညပိုင်းတွင် တီဗွီမှ ဘော်လုံးပွဲပြသဖြင့် ဘော်လုံးပွဲ သရဲများဖြစ်သော မောင်ငယ်နှင့် အခြားနှစ်ယောက်မှာ ဘောလုံးပွဲ ကြည့်ရန် အားခဲနေကြလေသည်။ ၈ နာရီ သတင်းပြီးမှ ဘော်လုံးပွဲကလာခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးမြကြီးက ဦးမင်းမောင်ကို အားနာနေသော်လည်း ဦးမင်းမောင်က

“ရတယ် ကြည့်ကြ၊ ငါလည်း နေ့လည်က တရေးတမော အိပ်ထားလို့ မအိပ်ချင်ပါဘူး”

ဟု ပြောထားရ၏။ ဦးမင်းမောင်မှာ ဘော်လုံးပွဲကို မကြည့်ရမနေနိုင် ဝါသနာပါသူ မဟုတ်ပေ။ ကြုံရင်တော့လည်း ကြည့်လိုက်တတ်၏။ ည ၉ နာရီခန့်တွင် မိတူးမာက ကလေးကောက်ချီပြီး

“ကဲ၊ ကိုမောင်ငယ်၊ ကျုပ်တော့ သွားတော့မယ်၊ အိပ်ငိုက်နေပြီ၊ တော် ဘောပွဲပြီးမှဘဲ ပြန်လာခဲ့တော့”

ဆို၍ သူမတို့၏တဲသို့ပြန်ရန် ဆင်းလေတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်က

“အေး၊ ကောင်မလေး ဓါတ်မီးပါတယ်မို့လား ကလေးတဖက်နဲ့ လမ်းသေသေချာချာ ကြည့်သွားနော်”

“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာကြီး”

မိတူးမာ ဆင်းသွားသွားသွားချင်း ဦးမင်းမောင်က

“ဦးမြကြီး၊ ကျနော့ဓါတ်မီး တွေ့မိသလား၊ ကျနော် အိမ်သာ သွားမလို့”

“ဓါတ်မီးက ဒီမှာ ဆရာကြီး၊ မောင်ငယ် မင်း အိမ်သာ ရေရော ဖြည့်ထားရဲ့လား။”

“ဖြည့်ထားတယ် အဘ၊ အပြည့်ဘဲ”

ဦးမင်းမောင်လည်း အိမ်သာဖက်ကို ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်ခဲ့ပါသည်။ အိမ်သာကို တဲနှင့် အတော်လှမ်းလှမ်း ကန်ဘောင်ပေါ်တွင် ကန်ဘောင် အပြင်ဘက်ချမ်း၌ ဆောက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင် အပြေးတပိုင်း ခပ်သုတ်သုတ်လိုက်သော အခါ အိမ်သာ ကျော်ကျော်လေးတွင် မိတူးမာကို မီလာလေသည်။ ဦးမင်းမောင်ပြေး လိုက်လာသည်ကို တွေ့သဖြင့် မိတူးမာက ရပ်စောင့်နေလေသည်။ မိတူးမာ အနားသို့ ရောက်သောအခါ

“ငါက နင့်နောက်လိုက်လာတာဟ၊ မောင်ငယ်တို့ ဘော်လုံးပွဲကြည့်နေတုန်း တချီလောက် ဆွဲမလားလို့”

“ဆရာကြီးကလဲ လွန်လွန်းပါတယ်၊ နေ့ခင်းကလည်း တချီ၊ အသားကုန် ဆွဲပြီးပြီလေ၊”

“ငါက နက်ဖန် ပြန်မှာဆိုတော့ ရသလောက် ထပ်ဆွဲလိုက်ဦးမယ်လေဟာ။ နောက်ပြီး နင့်ကို ဆွဲရတာ မဝသေးဘူးဟ။”

“တဲက အဝေးကြီးကို ဆရာကြီး အရမ်းကြာနေရင် သူတို့စိတ်ပူပြီး လိုက်လာကြလိမ့်မယ် ဆရာကြီးရဲ့။”

“အာ၊ နင်ကလည်း တဲထိမသွားပါဘူး၊ ဒီမှာတင်လုပ်မှာ။”

“အန်၊ ဘယ်မှာလဲ၊ ဒီကန်ဘောင်ပေါ်တင်လား”

“အေးပေါ့၊ ကဲ ပြောနေကြာတယ်။ ကလေးကို ဟိုဘက် မြေညီရာချလိုက်။ ပြီးနင်က ဒီနားလာ”

မိတူးမာ ကလေးကို အောက်ချလိုက်တော့ ဦးမင်းမောင်က သူ့ကို ငှက်ပြောပင်အုပ်နား ဆွဲခေါ်သွားပြီး

“ကဲနင်က ဒီငှက်ပြောပင် ကိုင်ပြီး ဖင်ကုန်းထား ”

ဟု ဆိုလိုက်ပါသည်။ မိတူးမာက ငှက်ပျောပင်ကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် ကိုင်လိုက်ပြီး ခါးကို ကော့ပေးထားလိုက်ပါသည်။ ဦးမင်းမောင်က မိတူးမာ၏ ထမီကို ခါးပေါ်လှန်တင်လိုက်ရာ အောက်တွင် ဘာမှ ခံမဝတ်ထားသော မိတူးမာ၏ ဖင်ပြောင်ကြီး ပေါ်လာပါတော့သည်။ ညက လ မသာသဖြင့် တော်တော်မှောင်ရာ ကြယ်ရောင်ဖြင့်သာ ရေးရေးလေး မြင်ရပါသည်။

ဦးမင်းမောင်သည် မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို နောက်မှ စမ်းကြည့်လိုက်ရာ ခြောက်နေသည်ကိုတွေ့ရသဖြင့် ငုတ်တုတ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကုန်းယက်လိုက်ပါသည်။ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး စိုရွှဲလာသည်အထိ ယက်လိုက်ပြီး တံတွေးများကို သူ၏လျှာဖြင့် စောက်ဖုတ်ထဲဝင်အောင် တွန်းတင်ပေးလိုက်ပါသည်။

စောက်ဖုတ်ယက်နေရလျှင် မရပ်ချင်သော ဦးမင်းမောင်မှာ အချိန်မရသောကြောင့် ဆက်ယက်နေချင်စိတ်ကို ထိမ်းလိုက်ပြီး မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပါသည်။ ထို့နောက် သူ၏ပုဆိုးကို မလိုက်ပြီး လည်ပင်းတွင် နောက်ပြန်ချထားလိုက်ပါသည်။ ပြီးနောက် လက်ဖဝါးပေါ် တံတွေးထွေးချပြီး သူ၏လီးကြီးကို တံတွေးဆွတ်လိုက်ကာ မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တခါထဲ ထိုးသွင်းလိုက်ပါတော့သည်။

သူ၏ တံတွေးများနှင့်ရော၊ မိတူးမာကလည်း ခံချင်လာပြီးဖြစ်သဖြင့် ထွက်လာသော စောက်ရည်များနှင့်ရော၊ မိတူးမာ၏ စောက်ဖုတ်မှာ ချောနေပြီဖြစ်သဖြင့် ရှောရှောရှူရှူပင် ဝင်သွားပါတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်သည် မနေ့က သူ့ကို မိတူးမာက လီးနဲနဲတိုသည်ဟု ပြောထားသဖြင့် စိတ်ထဲတွင် တေးထားခဲ့ရာ နောက်မှ ဆောင့်လိုး သောအခါတွင် သားအိမ်ခေါင်းကို စောင့်မိပြီး ဒုတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသောကြောင့် ပျော်သွားပြီး မညှာမတာပင် တဖုံးဖုံးဆောင့်၍ လိုးပါတော့သည်။

မိတူးမာကလည်း တချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ ဖြစ်သာသွားသည် သူက ဖြုံတောင် မဖြုံဘဲ သူ၏ဖင်ကြီးကို ဦးမင်းမောင် ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ ပြန်၍ ကော့ကော့ ထိုးပေးနေလိုက်ပါသေးသည်။ ဦးမင်းမောင်၏ ဆောင့်အားကြောင့် ရှေ့သို့ရောက်ရောက်သွားရာ မိတူးမာမှာ ငှက်ပျောပင်ကို လက်နှင့် ထောက်မထားနိုင်တော့ဘဲ ပုခုံးနှင့် ထောက်ထားပြီး လက်ဖြင့် ဖက်ထားလိုက်ရပါ သည်။

ညအချိန်ဖြစ်သဖြင့် အသံကို လွယ်လွယ်ကြားနိုင်သောကြောင့် မိတူးမာမှာ မအော်မိစေရန် တော်တော် သတိထားနေရပေသည်။ သားအိမ်ခေါင်းကို တခါဆောင့်တိုင်း အားကနဲအားကနဲ ဖွင့်အော်လိုက်ချင်သော် လည်း အသံကြားမည်ဆိုးသဖြင့် ထိမ်းထားရရာ “အု ” ကနဲ ”အိ” ကနဲ “အင့်” ကနဲသာ အသံထွက်နေပါသည်။

မောင်နိုင်တို့က တီဗွီကြည့်နေရာ တီဗွီသံကြောင့် တခြားအသံကို တော်ရုံတန်ရုံ နှင့် မကြားနိုင်သဖြင့် ဦးမင်းမောင် ကတော့ တဖုံးဖုံးဆောင့်လိုးနေပါတော့သည်။ အချိန်နှင့် နေရာကြောင့် ပုံစံပြောင်းလိုးရန်လည်း မဖြစ်နိုင်သလို အကြာကြီးဆွဲလိုးရန်လည်း မဖြစ်နိုင်သဖြင့် အချိန်တိုတို အတွင်းမှာ ရှိသမျအားကုန်သုံး၍ မညှာမတာ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတော့ရာ မိတူးမာမှာလည်း ထိထိမိမိရှိပြီး ကောင်းလွန်းလှသဖြင့်

“အား.. အမလေး၊ ဆရာကြီးရေ၊ ကောင်းလှချီလား၊ အား၊ အိ၊ အင့် ကောင်းတယ် ဆရာကြီးရဲ့၊ အမေရေ၊ ကောင်းလိုက်တာ။ သေတော့မှာဘဲ။ အား ကောင်းတယ်။ ကောင်းတယ်၊ ဆောင့်။ ဆောင့်၊ ဆောင့်ပါ ဆရာကြီးရယ်။ အသားကုန်ဆောင့်ပါ။ အား…အား…အားးး ပြီးတော့မယ် ဆရာကြီးရေ၊ အား..အား…..အား…. ပြီးပြီ ၊ အား ပြီးပြီ၊ အား ကောင်းလိုက်တာ၊ ကောင်းလိုက်တာ ”

ဟု ပါးစပ်က တတွတ်တွတ် ရွတ်ရင်း ပြီးသွားပါတော့သည်။ မိတူးမာ၏ အသံနှင့်ပင် ဦးမင်းမောင်မှာ ပို၍ ဖီလင် တွေတက်လာပြီး မိတူးမာပြီးပြီးချင်းမှာပင် သူလည်း လရည်များကို စောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးလိုက်ပါတော့သည်။ သူ့လီးကြီးအား မိတူးမာ စောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်နှင့် မိတူးမာလည်း ဒူးညွတ်ပြီး ငှက်ပျောပင်ကို ဖက်၍ ထိုင်ချလိုက်ရပါတော့သည်။

ဦးမင်းမောင်လည်း လုံချည်ကိုပြန်ဝတ်ပြီး မိတူးမာဘေးတွင် မြေကြီးပေါ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး အမောဖြေနေလိုက်ပါတော့သည်။ မိတူးမာ၏ ကလေးလေး ကတော့ သူ့အမေ ၏ ဖောက်ပြန်ရေးဇာတ်လမ်းကို မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ ကန်ဘောင်ပေါ်တွင် အိပ်ကောင်းကောင်းနှင့် ဆက်အိပ် နေပါသည်။

…………………………………………….

နောက်နေ့ မနက်စောစော ရေတက်ချိန်တွင် ဦးမင်းမောင်တစ်ယောက် အိမ်ပြန်ခဲ့တော့သည်။ အပြန်လမ်းတလမ်းလုံး မိတူးမာကို လိုးခဲ့ရပုံများကို စားမြုံ့ ပြန်ရင်း သင်္ဘောပေါ်တွင် စိတ်က ထလာပြန်သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း အိမ်မှ ဇနီးချောကို တန်းလိုးရန် အားခဲထားလိုက်သည်။ ယခင်ကလည်း ဤသို့ပင် ငါးကန်မှပြန်သောနေ့ဆိုလျှင် အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း တချီဆွဲနေကျဖြစ်သည်။ ဇနီးချောကလည်း အထူးပြော စရာမလို အဆင်သင့်ပြင်ထားပြီးသား။

ဦးမင်းမောင်ထက် ၁၀ နှစ်ခန့် ငယ်သူဖြစ်ပြီး မိတူးမာပြောသလိုပင် နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးနှင့် ထန်လည်းအတော်ထန်သူဖြစ်ရာ ငါးရက်ခန့် လီးနှင့်ဝေးနေသဖြင့် အတော်လိုချင်နေလောက်ပြီ ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင် အိမ်ရောက်မည့် အချိန်သည် မနက် ၁၁ နာရီလောက်ဖြစ်ရာ ကလေးများလည်း ကျောင်းသွားကုန်ပြီး အိမ်တွင်လူရှင်းချိန်လည်းဖြစ်သည်။ ၁၀ နှစ်ကျော်ကျော် တစ်ယောက်တည်းကိုသာ လိုးခဲ့ရာမှ မိတူးမာအား ၂ ရက်သာ လိုးလိုက်ရသည် အိမ်မှ မိန်းမကို တအားသတိရပြီး တအားကျုံးချင်နေမိ သည်။ သင်္ဘော ဆိပ်ကမ်းကပ်သည်နှင့် ကားမငှားမီ အိမ်ကို ဖုံးဆက်လိုက်သည်။

” မိန်းမရေ၊ မောင် ပြန်လာနေပြီနော်၊ အဆင်သင့်ပြင်ထား ”

“ မပူနဲ့မောင် သူများက အဆင်သင့်ဖြစ်နေတာ ၃ ရက်ရှိပြီ ”

ဦးမင်းမောင်တို့အိမ်သည် ၃၅ လမ်းထဲရှိ ကန်ထရိုက်တိုက်ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင်တို့ နေသည်မှာ ၃ လွှာတွင် ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းမောင် အိမ်ရှေ့တွင် ကားဆိုက်သည်နှင့် ဝရန်တာတွင် ထွက်ကြည့်နေသော ဖြူဖြူဖွှေးဖွှေး ရေဆေးငါးကြီးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကသောကမျောပင် အိမ်ပေါ်သို့ တက်ခဲ့ရာ တံခါးရှေ့ အရောက်တွင် တံခါးက အနည်းငယ် ဟ နေသည်ကိုတွေ့ရသဖြင့် တွန်းဝင်လိုက်သည်။

“ ဟာ.……”

ရေဆေးငါးကြီးမှာ အိမ်ရှေ့ ဆိုဖာပေါ်တွင် ပေါင်တချောင်း ထောင် တချောင်းကိုအောက်ချ၍ ထိုင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ကိုယ်ပေါ်တွင် အဝတ်အစားက လုံးဝမရှိ၊ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း။ ကလေးသုံးယောက် မွေးထားသဖြင့် ဗိုက်ကတော့ အနည်းငယ်ပူချင်သည်။ လူကလည်း အရမ်းမဝသော်လည်း ပြည့်ပြည့် ဖြိုးဖြိုးဖြစ်သည်။

အသားက ဖြူစွပ်နေရသည့် အထဲ စောက်မွှေးကိုပြောင်အောင်ရိတ်ထားရာ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖောင်းမို့နေပြီး စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားတွင် စောက်စိကြီးမှာ ပြူးထွက်နေသည်။ ဦးမင်းမောင်က တံခါးကို ဆောင့်ပိတ်လိုက်ပြီး ဆိုဖာဆီသို့ အပြေးတပိုင်းသွားလိုက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်သည်။ စကားတခွန်းမှ မပြောဖြစ်ဘဲ မသူဇာ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို ကောက်မလိုက်ပြီး သူ့နှာခေါင်းကို မသူဇာ့စောက်ဖုတ် ကြားထဲထည့် ပြီး အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှိုက်ရှူလိုက်သည်။

“ အား…. မိန်းမရာ ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးကို လွမ်းလိုက်ရတာကွာ..”

ပြောပြောဆိုဆိုပင် ဦးမင်းမောင်သည် မသူဇာ့စောက်ဖုတ်ကို တရှုံ့ ရှုံ့ နမ်းလိုက် လျှာဖြင့် စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးအား တပြတ်ပြတ် ယက်လိုက် လုပ်နေတော့သည်။ မသူဇာသည်လည်း မခံစားရတာ ကြာပြီဖြစ်သော ဦးမင်းမောင်၏ လျှာအရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံနေရရာ ပါးစပ်မှ

“အင်း…အင်း…..အင်း…” .

နှင့် ညည်းနေသလို တကိုယ်လုံးလည်း တွန့်ရွနေလေသည်။ ဦးမင်းမောင်သည် စောက်ဖုတ်ယက်ခြင်းကို ခေတ္တရပ်လိုက်ပြီး ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူ၏ အဝတ်အစားများကို အလျှင်အမြန်ချွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ ထို့နောက် မသူဇာ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကိုင်ပြီး ဆိုဖာလက်တန်းဘက်သို့ ဆွဲမတင်လိုက်ရာ မသူဇာ၏ ပုခုံးနှင့် ခေါင်းမှာ အောက်ဖက် သို့ဆိုက်သွားပြီး တင်ပါးမှာ လက်တန်းပေါ်သို့တင်လျှက် စောက်ဖုတ် ကြီး မိုးမျှော်သွားလေသည်။

ဦးမင်းမောင်သည် မသူဇာ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို ဖြဲလိုက်ပြီး မတ်တတ်ကပင် ကုန်းလျှက် မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ်ကို အားရပါးရ ယက်လေတော့သည်။ ခဏနေသောအခါ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လျှာကို ဝင်သလောက် ထိုးသွင်းပြီး လျှာနှင့်လိုးပေးနေလေသည်။

ဤသို့ လျှာနှင့်လိုးနေရာမှ စောက်စိအား စုပ်လိုက် စအိုဝအား ယက်လိုက် လုပ်ပေးနေပြန်ရာ မသူဇာမှာ တအားအားနှင့် ကော့လန်နေပေတော့သည်။ တော်တော်ကြာကြာ အားရအောင်ယက်ပြီးမှ တဖန်မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး သူ၏ တောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို ကိုင်၍ မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ ပြီးသူ့လီးကြီးဖြင့် မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းတလျှောက် ပွတ်ဆွဲပေးလိုက် စောက်စိအား ဖိပွတ်ပေးလိုက် လုပ်နေရာ မသူဇာမှာ

“အား… မောင်ရေ၊ ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ၊ လိုးပါတော့၊ မောင့်လီးကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်ပါတော့၊ သူဇာ မနေနိုင်တော့ပါဘူး။ အား..ရှီး….ရှီး… မောင်ရေ၊ လိုးပါ၊ လိုးပါ၊ လိုးလိုက်ပါတော့”

ဟု အော်နေလေတော့သည်။ ထိုအခါမှ ဦးမင်းမောင်က သူ့လီးကို မသူဇာ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တခါတည်း တဆုံး သွင်းလိုက်လေတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီး စောက်ခေါင်းထဲတွင် ဒုတ်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်နှင့် မသူဇာမှာ အားကနဲအော်ပြီး ထွန့်ထွန့် လူးသွားလေသည်။ ပြီးနောက် ဦးမင်းမောင်၏ ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ သူမ၏ ခါးကို ကော့ကော့ပေးကာ ဆိုဖာကို လက်သီးဆုပ်ဖြင့် တဖုံးဖုံးထုနေတော့သည်။

တလမ်းလုံး တောင်လာသောလီးကို အတိုးချပြီး ဦးမင်းမောင်မှာ မသူဇာအား မီးကုန်ယမ်းကုန် တဖုံးဖုံး ဆောင့်လိုးနေလေရာ မသူဇာမှာလည်း ရေငတ် တုန်း ရေတွင်းထဲကျသကဲ့သို့ စိတ်ပါလက်ပါပင် ခံနေလေတော့သည်။ ဤကဲ့သို့ အတန်ကြာ လိုးပြီးသောအခါ ဦးမင်းမောင်သည် ပြီးချင်လာလေသည်။ မသူဇာ မဝသေးသည်ကို သတိထားမိသဖြင့် ဦးမင်းမောင်က သူ့လီးအား မသူဇာ စောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ကာ မသူဇာ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးအား ပြန်ယက်ပြန်တော့သည်။

ဤတခါတွင်တော့ စောက်စိကိုသာ ဦးစားပေးပြီး ဖိယက်ပေးနေရာ မသူဇာမှာ တကိုယ်လုံး တုန်တက်လာပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်ကာ တချီပြီးသွား လေသည်။ မသူဇာမှာ တချီလောက်ပြီးယုံနှင့် ကျေနပ်တတ်သူ မဟုတ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်သည် ဆိုဖာပေါ်တွင် ပက်လက်အိပ်လိုက်ပြီး မသူဇာကို အပေါ် ဆွဲတင်လိုက်လေသည်။

မသူဇာကလည်း အလှည့်ကျလျှင် မနွဲ့တတ်သူဖြစ်ရာ ဦးမင်းမောင်ကိုယ်လုံးကို ခွလိုက်ပြီး ဦးမင်းမောင်၏ လီးကြီးကို သူမလက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမ၏ စောက်ဖုတ်ဝသို့ တေ့၍ ထိုင်ချလိုက်လေသည်။ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးတစ်ချောင်းလုံး ဝင်သွားသောအခါ ဖိထိုင်ထားလိုက်ပြီး မွှေ့ပေးနေလိုက်သည်။ ခနမွှေ့ပေးပြီးနောက်မှ ဦးမင်းမောင်၏ ပုခုံးကို အားယူ၍ ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ဖင်ကြီးကို လီးတဆုံးကြွကာ ပြန်ဆောင့် သွင်းလိုက်လေသည်။

ဤသို့ဆောင့်လိုးရသည်ကို သဘောတွေ့သွားသည့်အလား မသူဇာသည် ဖင်ကိုကြွလိုက် ဖိဆောင့်ချလိုက်နှင့် တဖုံးဖုံး ဆောင့်လိုးလေတော့သည်။ ဦးမင်းမောင်သည် ကိုယ်ကမဆောင့်ရလျှင် မပြီးတတ်သူဖြစ်ရာ မသူဇာမှာ သူမစိတ်တိုင်းကျ မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်ဆောင့်လိုးရင်း ပါးစပ်မှ

“အီး… အား… အီး… အား…”

နှင့် အော်နေလေတော့သည်။ မသူဇာသည် အချိန် တော်တော်ကြာကြာ လိုးပြီး တကိုယ်လုံး ချွေးများ နှင့်ရွှဲနေပြီး မောဟိုက်လာသောအခါမှ ဦးမင်းမောင်က မသူဇာ့ကို အသာအောက်ဘက်ပို့လိုက်ပြီး သူက အပေါ်မှ တဖန် ပြန်ဆောင့်လိုးပြန်တော့သည်။ ဤတကြိမ်တွင်တော့ မသူဇာလည်း ဝနေပြီဖြစ်သဖြင့် ဦးမင်းမောင်မှာ လုံး၀ မထိန်းတော့ဘဲ အားရှိသလောက် အကုန်ဆောင့်ကာ ပြီးလိုက်လေတော့သည်။

စိတ်ထဲမှလည်း “မိတူးမာ ဘယ်လောက်ကောင်းကောင်း မိသူဇာကိုတော့ မမှီပါဘူးကွယ်” ဟု တွေးနေမိလေတော့သည်။

ပြီးပါပြီ။