အမှောင်တကာ့ အမှောင် အပိုင်း ( ၁ )

အမှောင်တကာ့ အမှောင် အပိုင်း ( ၁ )

သာဒင် ရေးသည်။  

အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။

ကျော်စိုးသော် တယောက် နေပူပြင်းတဲ့ နေပူတော်မှာ ပျင်းယိနေသည်။ ခုတလော အိမ်ကြီးတလုံးလုံးမှာ သူတယောက်ထဲ ဆိုတော့ အလုပ်က ပြန်ရောက်တာနဲ့ အင်တာနက်ပေါ်မှာပဲ တက်ဖြစ်နေသည်။ မြန်မာလူကြီး ဆိုက်တွေ ရှောက်ဝင်ပြီး ပုံတွေ ကြည့် စာတွေဖတ်နှင့်၊ ဂွေပဲ စွတ်လှိမ့်နေမိသည်။ 

အင်္ဂလိပ်လိုလဲ တတ်သမျှ မှတ်သမျှတွေ မမေ့သွားအောင်၊ အင်္ဂလိပ်လို ရေးထားသော အောစာပေတွေကိုလည်း တွေ့သမျှ လိုက်ဖတ်သည်။ မြန်မာအောစာပေက သိပ်အများကြီး မရှိလှ၊ မြန်မာအောစာ ရေးသူတွေကို နာမည်တွေ ချရေးရင်တောင် စာမျက်နှာ တမျက်နှာ လောက်ပဲ ရှိမည်။ 

ဒါတောင် တယောက်ထဲက နာမည်အမျိုးမျိုးခွဲရေးနေတာ ဘယ်နှစ်ယောက်ရှိမလဲ မသိ။ အဲတော့ မြန်မာအောတွေ ဖတ်လို့ ကုန်သလောက် ရှိသွားတော့ ဘိုအောတွေ ကိုဖတ်သည်။ အဲဒီမှာ မြန်မာအောတွေထဲ ရှားပါး စာပေဖြစ်သော အင်းစက် ခေါ် သွေးသားနီးသူချင်းချင်း အချစ်နယ်လွန်ကျူးသွားသည့် အကြောင်းတွေ ရေးထားသော၊ စာတွေကို ဖတ်မိလာသည်။ 

အထူးသဖြင့် အိနြိယကုလား၊ ဘင်္ဂလားဒက်ရှ် ကုလားတွေ အင်္ဂလိပ်လိုရေးထားသော အောစာပေဆိုက်တွေမှာ အတွေ့များသည်။ ပထမ ကတော့ ဟာ ဘာကြီးတွေလဲဟ၊ လို့တွေးပြီး မဖတ်ရဲ၊ မဖတ်ဖြစ်၊ ပုံမှန်အောစာပေတွေ ရိုးလာတော့ အဲဒီလို ဆန်းဆန်းလေး တွေကို ဖတ်ရတာ ပိုဖီးလ်လာသလိုရှိနေသည်။

နောက်တော့လည်း အဲဒါတွေပဲ ရွေးဖတ်ဖြစ်လာသည်။ ခုလို နေပူပြင်းလို့ အပြင်မထွက်ချင်သည့် စနေ၊ တနင်္ဂနွေလို နေ့မျိုးအိမ်ကြီးတလုံးတယောက်ထဲ နေရတော့ သူ့စိတ်တွေက ပိုထကြွလာသည်။ ကုလားတကောင်ရေးထားသော ဇာတ်လမ်းတပုဒ်ဖတ်နေပြီး သူ့လီးကြီးကို ပျင်းယိပျငးတွဲ့ ပွတ်နေရာမှ ဇာတ်လမ်းက အထွတ်အထိပ်ရောက်လာလို့ သူ့လီးကြီးကလည်း မတရားတောင်လာသည်။ 

ဇာတ်လမ်း ထဲမှာကုလားက သူ့အဒေါ် ရေချိုးတာချောင်းကြည့် ကွင်းထုရင်းမှ ချော်လဲပြီး ခေါင်းပေါက်၊ သူ့အဒေါ်က အော်သံကြားလို့ ရေချိုးခန်းက ကမန်းကတန်းထွက်လာရော အခင်းမှာ ကသွေးတွေနဲ့ အောက်က လီးတန်းလန်းနဲ့တွေ့ သူကလည်း သဘက်ကိုရင်လျှားထားတော့ သူ့တူကို ဆွဲထူလိုက်ချိန် သဘက်ပြေ အဲဒါနဲ့ ဇာတ်လမ်းဖြစ်သွားသည်။ သိပ်ယုတ္တိမရှိပေမဲ့ ဖတ်လို့ကတော့ ကောင်းသည်။

ဒီကုလား ပုံဖေါ်ထားသည့် သူ့အဒေါ် ဆိုတာက ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ရဲ့ ဘော်ဒီနဲ့ တပုံစံထည်း၊ နို့သိပ်မကြီး၊ ခါးသေးသေးနှင့် ဖင်လုံးအကြီးကြီး။ ကျော်စိုးသော်တယောက် သူ့လီးကြီးမှာ အရမ်းမာတင်းလာသဖြင့် ဆက်မပွတ်ရဲတော့ ဘေးနားမှာ တစ်ရှုးလည်းမရှိ၊ ပုဆိုးနဲ့လည်းမသုပ်ချင်တော့။ ထို့ကြောင့် ကုလားထိုင်မှ အမြန်ထပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ပြေးဝင်ခဲ့သည်။ ဟိုက် ရေချိုးခန်းထဲမှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီအနက်ကလေး။ အနားသတ်တွေမှာ ဇာနှင့် အလယ်မှာသာ ပိတ်သားအပြည့်၊ သို့ပေမဲ့ လက်တဖဝါးစာတောင်မရှိ။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ဖင်ကြီးနဲ့ ဆို ဖင်ကြားထဲမှာပဲ ညှပ်နေမှာ။

ကျော်စိုးသော် ထိုပင်တီအနက်ကလေးကို လှမ်းယူပြီး သူ့နှာခေါင်းဝမှာတေ့၍အားရပါးရ နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။ နောက်တော့ သူ့ လီးကြီးပေါ်မှာ အုပ်ပြီး ဂွေဆက်လှိမ့်တော့သည်။ မကြာခင်မှာပင် သူ့လရည်တွေက ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ပင်တီထဲ တဖုတ်ဖုတ် ပန်းထွက်သွားတော့သည်။

အားလခွီး အမြန် ပြန်လျှော်ထားမှပဲ၊ တော်ကြာ မနက်ဖြန် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပြန်လာလို့ တွေ့သွားရင် ငါတော့သေလိမ့်မယ် ဟုတွေးကာ ပင်တီလေးကို ဆပ်ပြာဖြင့်တိုက် လျှော်ဖွတ်ကာ တန်းမှာ ပြန်လှမ်းထားလိုက်လေတော့သည်။

အခု ကျော်စိုးသော်နေသည့် အိမ်မှာ သူ့ဒေါ်လေးအငယ်ဆုံး ဝင်းပပ၏ သူငယ်ချင်း အရင်း ဖြစ်သူ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် ၏ အိမ်ပင် ဖြစ်လေသည်။ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် ခေါ် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်မှာ အသက် ၃၅ လောက်သာရှိသေးသော်လည်း ဌာနဆိုင်ရာမှ ရာထူးကြီးကြီး ဖြစ်လေရာ နေပြည်တော်မှာ အိမ်တလုံးရလေသည်။ သူ့ယောက်ျားက ရန်ကုန်မှာ စီးပွားရေးလုပ်သည်။ နေပြည်တော်မှာ လိုက်မနေနိုင်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကလည်း အတော်ခရီးသွားရသည်။ နိုင်ငံတကာလည်းစုံသည်။

နေပြည်တော်က ရုံးချူပ်မှာ တက်ရသည့် အချိန်တွေမှာ ဆိုရင်တော့ နေပြည်တော်က အိမ်မှာနေသည်။ အဲလို သူတယောက်ထဲ ဆိုတော့ ကျော်စိုးသော်ကို သူလည်းအဖေါ်ရ၊ သူငယ်ချင်း တူကိုလည်း ကြည့်ရှုသည့်သဘောဖြင့် ခေါ်ထားနေစေသည်။ အလုပ်ကိုလည်း သူ့ဌာနမှာပင် သွင်းပေးထားသည်။

တကယ်တော့ ကျော်စိုးသော်မှာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အတွက် ဆိုလျှင် သူငယ်ချင်းတူ ဆိုသည့် အဆင့်ထက် အများကြီးပိုလေသည်။ ဝင်းပပ နှင့် ဝတ်ရည်တို့ မှာ အိမ်ချင်းကပ်ရက်၊ အသက်တူ အတန်းတူ သူငယ်ချင်းများဖြစ်ကြပြီး။ ဝင်းပပ အကိုကြီး ကျော်စိုးသော်တို့ အဖေ အိမ်ထောင်ကျတော့ သူတို့မှာ ငယ်ငယ်လေး ရှိသေးသည်။ 

ကျော်စိုးသော် ကို မွေးတော့ တူကလေး ကို ဝင်းပပ တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် တောက်လျှောက် ထိန်းခဲ့ကြရသည်။ ကျော်စိုးသော်အမေ ကလည်း အလုပ်လုပ် တော့ အိမ်မှာ ခလေးထိန်းက ဝင်းပပ သာရှိသည်။ ဝင်းပပ ဆီအမြဲလာနေတတ်သည့် ဝတ်ရည် အတွက်က လည်း ကျော်စိုးသော်က သူ့တူကလေးလိုပင်။ သူ့လက်ပေါ်မှာ ကြီးလာရသည်ဆိုပါက မမှားပေ။

ကျော်စိုးသော်ကလည်း နိုင်ငံခြားထွက်လုပ်ဖို့ အစီအစဉ်ရှိလို့ ကျောင်းပြီးတာနဲ့၊ အင်္ဂလိပ်စာတွေ၊ ကွန်ပြူတာတွေ အကနု်လျှောက်တက်ထားသည်။ ဒါပေမဲ့ အခြေနေအကြောင်းကြောင်းကြောင့် ခေတ္တစောင့်စားချိန်၊ မှာ အလကားနေအလကား ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ဌာန မှာ အလုပ်တခု ဝင်လုပ်နေသည်။ 

နေတာလည်း ဖရီး၊ လခလေးလည်းအပိုရ၊ အစားအသောက်တောင်မှ သူတယောက်ထဲရှိရင်သာ ဝယ်စားရသည်။ ဒါတောင်သူချက်စားရမှာပျင်းလို့ အိမ်မှာက ထမင်းဟင်းချက်ပြုတ်စားသောက်စရာက အစုံရှိသည်၊ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရှိလျှင် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က ချက်သည်။

ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပေါ် သူ့စိတ်တွေမရိုးသားတော့၊ နောက်ပိုင်း မှာသူ့မျက်လုံးတွေက ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ကိုလစ်ရင်လစ်သလိုခိုးခိုးကြည့်နေမိသည်။ သူ့ကို တူအရင်းလို စိတ်ထားသော ဒေါ်လေး ဝတ်ရည်က သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ နေသောအိမ်မို့ အိမ်နေရင်းဆိုရင် လွတ်လွတ်လတ်လတ် နေလေ့ရှိသည်။ 

အိမ်နေရင်း အင်္ကျီဆိုရင် အောက်က ဘရာဇီယာမပါပဲ ဝတ်တာတို့၊ အသားပါးပါး တကိုယ်လုံးပုခုံးမှ ခြေဖျားရောက် ဂါဝန် တို့ ဝတ်လေ့ရှိသည်။ ဘရာဇီယာမပါသော်လည်း ခလေးမရှိသေးသော၊ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်နို့တွေက သိပ်မကြီးတော့ လှုပ်ခါရမ်းမနေ ပုံ့ပုံ့လေးသာနေ၏၊ 

တခါတလေချမ်းတာဖြစ်ဖြစ် ဘာကြောင့်မှန်းမသိပဲ ဖြစ်ဖြစ်၊ နို့သီးခေါင်းလေး ချွန် နေရင်သာ အင်္ကျီအသားကို ထိုးဖောက်ထွက်တော့မလို ဖြစ်နေတတ်သည်။ သို့ပေမဲ့ ဖင်ကြီးတွေက တော့ မရ၊ လမ်းလျှောက်လိုက်လျှင် တုံတုံ တုံတုံနှင့်နေသည်။

ဘယ်ညာတော့ မရမ်း၊ အပေါ်အောက်တော့ တော်တော်လေး လှုပ်ရှားသည်။ ကျော်စိုးသော် ဒူးပင်ချောင်ချင်သွားသည်။ ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်မတ်လာသော ညီတော်မောင်ကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည် မမြင်ရအောင် ခါးကုန်းပြီး သွားရသည်။

နောက် ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ၏လက်တော့ကို အလစ်မှာဖွင့်ကြည့်သေးသည်၊ ပတ်စ်ဝပ်နှင့်လော့အင်ရမှာမို့ ဖွင့်မရ၊ လက်လျှော့ထားခဲ့ရသည်။ သို့သော်လည်း တနေ့မှာတော့ သူ့အဖို့ အခွင့်အရေးပေါ်လာတော့သည်။ အဲဒါကတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် လက်ပ်တော့မှာ အက်ဝဲခေါ်မလားမဲဝဲခေါ်မလား ကောင်တွေ ကပ်တော့သည်။ သူ့အပြောကတော့ ဘရောက်ဇာကို ကလစ်လုပ်လိုက်ရင် သူသွားချင်သည့်နေရာသို့သွားတော့သည်။

ကိုယ်ရိုက်လိုက်သည့်လိပ်စာကို မသွား။ သူလည်းပေါက်ကရ ဆိုက်တွေ သွားထားလို့ထင်သည်။ သူ့ရုံးက အိုင်တီ ကို မပြောရဲ၊ တူဖြစ်သူ ကွန်ပြူတာ တက်ဘူးတယ်ဆိုလို့ ကြည့်ခိုင်းသည်။ ကျော်စိုးသော်က ဘာမှန်းချက်ခြင်းသိလိုက်သည်၊ ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမည်ဆိုတာကိုလည်း သိပြီးပြီ။

သို့သော်လည်း ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ကွန်ပြူတာကို သူမွှေနှောက်ချင်သေးတော့၊ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် လက်ပ်တော့ကို ဟတ်ဒရိုက်တခုလုံးစကင်လုပ်ရမည်၊ ဗိုင်းရပ်စ်တွေကို စစ်ထုတ်ရမည် တရက်လောက်တော့ အချိန်ပေးပါဆိုတော့ အင်းလုပ်ထားလိုက် ဆိုပြီး ပေးထားခဲ့သည်။ 

သူ့ရဲ့ လော့အင်ပတ်စ်ဝပ်ကို ပေးထားခဲ့ပြီး ရန်ကုန်ဆင်းသွားသည်။ ကျော်စိုးသော်အတွက် ၂ ရက်တိတိ အချိန်ရလိုက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် လက်ပတော့ထဲက ပြဿနာကောင်တွေကို ရှင်းလင်းပြီးသွားတာနဲ့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ ကွန်ပြူတာကို မွှေနှောက်တော့သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် သွားကြည့်လေ့ရှိတဲ့ ဝက်ဆိုက်တွေ၊ သူဒေါင်းလုပ်ထားတဲ့ ဖိုင်တွေ၊ အကုန်လျှောက်ကြည့်သည်။ သူလည်းခေသူ မဟုတ်ဆိုတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ပွန်ဝက်ဆိုက်တွေ တော်တော်များများသွားထားတာတွေ့ ရသည်။ ဒေါင်းလုပ်ထားတဲ့ ဖိုင်တချို့တောင်တွေ့ရသေးသည်။

ဒေါင်းထားတာတွေက များသောအားဖြင့်က ဂျပန် ကားတွေ ဆင်ဆာတွေနှင့်၊ ဒါပေမဲ့ များသောအားဖြင့် ကားတွေက ဂျပန်အိမ်ရှင်မ အိမ်မှာ ထမင်းချက်ဟင်းချက်လုပ်ရင်းတို့ ကြမ်းတိုက် အခန်းရှင်းတို့ လုပ်ရင်းတို့ဖြင့် အိမ်မှာရှိနေသည့်၊ ခဲအို တို့၊ တူတို့၊ ဘာတော်မှန်းမသိသည့်ကောင်လေးတို့ နှင့်ဖြစ်ကြတာများသည်။ ကာတွန်းရုပ်ရှင်တခုတောင်တွေ့လိုက်သေးသည်။ 

သူ့အမေ ရော အဒေါ်ရောကို ကျောင်းသားအရွယ် ဂျပန်ကောင်လေးက ဆော်သော ကာတွန်းဖြစ်သည်။ နောက်တခုက ဇာတ်လမ်းတွေ ရှိသော ဆိုက်များဖြစ်သည်၊ အင်္ဂလိပ်လို ရေးထားသော၊ ဆိုက်များ အတော်နှံ့သည်၊ ကျော်စိုးသော်တောင် တချို့ဟာတွေ မသိလို့လိပ်စာတွေ ကူးထားလိုက်ရသေးသည်။ 

သူကြည့်ဖူးသော ဆိုက် ၂ခုလည်းတွေ့သည်။ ထိုဆိုက်တွေက အတော်စုံသည်၊ အကြောင်းအရာမျိုးစုံရှိသည်။ အထူးသဖြင့် အင်းဆက် ဟု ခေါ်သော သွေးသားရင်းတွေ အချင်းချင်းဖြစ်သော ဇာတ်လမ်းတွေ အများကြီးရှိသည်။ ကျော်စိုးသော် ရင်တွေ တုန် လာသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရော ဒါတွေ စိတ်ဝင်စားတာလား။

စိတ်က အဲလို သံသယဝင်လာတော့ ကွန်ပြူတာကို တခါထပ်ပြီး ပိုက်စိတ်တိုက် ရှာလိုက်သည်။ အဲတော့မှ ဇာတ်လမ်းဖိုင်တွေ စုထားသော တနေရာကို တွေ့ရသည်။ မိန်းမကြီး တွေနှင့် ကောင်လေးငယ်ငယ်လေး ဇာတ်လမ်း မျိုးတွေ၊ အမေနှင့်သား ဇာတ်လမ်းတွေ၊ ဒေါ်လေးနှင့်  တူဇာတ်လမ်းတွေ။ ဇာတ်လမ်းကောင်းကောင်းလေး တွေကို ဖိုဒါတခုအောက်မှာ စုထားတာတွေ့လိုက်ရသည်။ 

ကျော်စိုးသော် သူ့ဖရက်ဒရိုက်ထဲ အကုန် ကူးထားလိုက်သည်။ နောက်မှ အေးအေးဆေးဆေး သူ့ ကွန်ပြူတာမှာ ဖတ်ကြည့်မည်စိတ်ကူးသည်။ သူ့လို ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကို လိုးချင်နေသူအဖို့တော့ ထိုဇာတ်လမ်းတွေမှာ တောင်ပြီးရင်းတောင်စေရသော ဇာတ်လမ်းတွေ ဖြစ်မှာ သေခြာသည်။

ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ပြန်ရောက်လာတော့ ဟန်မပျက်ပင် သူ့လက်ပတော့ကို ဗိုင်းရပ်စ်ရှင်းပြီးပြီဟု ပြောကာ ပြန်ပေးလိုက်လေသည်။ ကျော်စိုးသော်တယောက် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်မှာ သူ့လိုပင် တဏှာကြောတင်းသူမှန်းသိသွားပြီ ဖြစ်သောလည်း ဘယ်လိုကနေဘယ်လိုဝင်ရမှန်းမသိဖြစ်နေရသည်။ 

သူ့အပေါ်မှာ အဒေါ်ရင်း လို စိတ်ထားခဲ့သူ ဆိုတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကို ကျနော်လိုးချင်တယ်ဆိုပြီး ဝင်ဖို့ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်၊ သူ့ဒေါ်လေး ဝင်းပပ ကို ဖုံးဆက်တိုင်လိုက်တာနဲ့ပင်၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေချင်လောက်အောင်ပင် အရှက်ကွဲလိမ့်မည်။ ကျော်စိုးသော် အားအားနေ အင်တာနက်ထဲ လျှောက်လိုက် ဖတ်နေရင်းဖြင့် ဒရိုက်ရှိ ဆိုသော အန်ဒရိုက် အက်ပလီကေးရှင်းတခု ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ 

ကိုယ့်အန်ဒရိုက်ဖုံးမှာ အင်စရော လုပ်ထားလိုက်လျှင်၊ နက်ဝပ်တခုတွင်းမှာ ရှိသော ကွန်ပြူတာ၊ တယ်လီဖုံး စသည်တို့ကို ကိုယ့်ဖုံးမှာ လာမြင်နေရသည့်အပလီကေးရှင်းဖြစ်သည်။ ( အဲဒါက နောက်ပိုင်းဝက်ဆိုက်တွေမှာ https;// မဖြစ်ခင်က ဖြစ်သည်။)

ကျော်စိုးသော် ထိုအပလီကေးရှင်းကို သူ့ဖုံးမှာ အင်စတောလုပ်ထားလိုက်သည်။ နောက်နေ့ညမှာပင် ကျော်စိုးသော်မှာ နှစ်လုံးထီပေါက်သလိုခံစားလိုက်ရသည်။ အဖြစ်ကဒီလို။ ညဘက်တိုင်း ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် ရှိသည့် နေ့တွေမှာ သူတို့ တူအရီးနှစ်ယောက် ထမင်းစားပြီးသည်နှင့် တီဗီရှေ့မှာထိုင်ကြသည်။ 

အစီအစဉ်ကောင်းကောင်း မကောင်းကောင်း ထိုင်ကြည့်ကြသည်။ အစီအစဉ်သိပ်မကောင်းလျှင် ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်က သူ့လက်ပတော့တလုံးဖြင့် အလုပ်လုပ်သလား၊ ဖဘ လုပ်သလားမသိ တဂျောက်ဂျောက်လုပ်နေတတ်သည်။

ကျော်စိုးသော် ဒရိုက်ရှိ အင်စတောလုပ်ပြီး နောက်ညဖြစ်သည်၊ ထုံးစံအတိုင်း တီဗီရှေ့ထိုင်နေစဉ်၊ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်ကလည်း လက်ပတော့ နှင့်ရိုက်နေသည်။ ကျော်စိုးသော် သူ့ဖုံးက အပလီကေးရှင်းကို ဖွင့်ပြီး သူ့ဒေါ်လေး ဝတ်ရည်ကွန်ပြူတာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဂျီတော့ ချပ်နေတာတွေ့လိုက်ရသည်။ 

ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အကောင့်က သူ့နာမည်အရင်းမဟုတ်ခြေ။ ဇိုဝီ ဆိုလားဘာလား၊ ဘိုလိုချပ်နေကြတာ၊ ဟိုတဖက်က တော့ အိုင်ကွန်းပုံကြည့်ရတာ ခေါင်းမြီးခြုံလေးနှင့် လိုကေးရှင်းက ကွာလန်လန်ပူဆိုတော့၊ မလေးရှားမပဲ ဖြစ်မည်။ AAKIFAH အကီးဖာ တဲ့။

ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က မလေးရှားခနခန သွားရတော့ ဟိုမှာဆုံပြီးရင်းနှီးလာသည့် သူငယ်ချင်းဖြစ်မည် ထင်ရလေသည်။

AAKIFAH: ဟဲ့ နင်က ခုထိ အစဉ်မပြေသေးဘူးလား

ZOEY: ဟင့်အင်း

AAKIFAH: ငါပြောတဲ့အတိုင်းမလုပ်ဘူးလား၊ နင့်ကွန်ပြူတာ ထဲကို သူသေခြာကြည့်ဖို့ ခွင့်ပေးလိုက်လား

ZOEY: အင်းငါ သူနဲ့ ငါ့လက်တော့ကို ထားခဲ့တာ နှစ်ရက်တောင်၊ ငါခရီးထွက်သွားလိုက်တယ်လေ

AAKIFAH: အဲဒါဆိုရင်တော့ သူသေခြာပေါက် လျှောက်ကြည့်မှာပါနင့်ကွန်ပြူတာကို၊ ငါ့တုန်းကလည်းအဲလိုပဲလေ ခစ်ခစ်

ZOEY: ပြောစမ်းပါအုန်း နင်အရင်က ပြောတာ အကြမ်းဖျဉ်းပဲ ငါသိတယ်၊ အသေးစိတ်ပြောစမ်းပါအုန်း

AAKIFAH: ဟာနင်ကလည်း ငါက ငါ့ကွန်ပြူတာကို လော့အင်ပတ်စ်ဝပ်တောင်မထားဘူး၊ ကွန်ပြူတာအကြောင်းဘာမှ မသိသလိုဘာလိုလိုနဲ့၊ ဟိုပွန်ဝက်ဆိုက်တွေဝင်ပြီး ဟစ်စထရီလည်းကလီးယား မလုပ်ခဲ့ဘူးလေ။ ငါ့ယောက်ကျားရဲ့တူ ဟာမက် သုံးလို့ရအောင် ထားထားပေးခဲ့တယ်..

ZOEY: အင်း ဟာမက်က ကြည့်သွားတယ်ဆိုတာ နင်ဘယ်လိုသိလဲ

AAKIFAH: နင်ကလည်း နင့် ဟစ်စထရီက ဒိတ်ကို ကြည့်လိုက်ရင်သိတာပဲ၊ နင်ကြည့်ပြီးတဲ့ ရက်စွဲ နာရီထက်နောက်ကျပြီးဝင်ထားတာတွေက သူဝင်တာပေါ့ဟ

ZOEY:  အေး ဟုတ်သားပဲ ငါလည်းကြည့်ကြည့်အုန်းမယ်၊ ခစ်ခစ်၊ ဆက်ပြောပါအုန်းနင်နဲ့ ဟာမက်က ဘယ်လိုအခြေအနေရောက်နေပလဲ

AAKIFAH: အို ငါတို့က အဆင်ပြေသွားတာကြလှပြီပဲ၊ ခုမနက်ကတောင် ငါ့ယောက်ျား ရုံးသွားဖို့ အိမ်က ထွက်သွားတာနဲ့ သူက ငါ့ဝတ်ရုံ ( အမျိုးသမီးခေါင်းမြီးခြုံ ဝတ်လေ့ရှိသောဂါဝန်ရှည်ကြီး ) ကို ခါးထိလှန်ပြီး ထမင်းစားပွဲ ပေါ်ငါ့ကို ကုန်းခိုင်းပြီး ဆော်တာပဲ။ 

အခု ငါ့နောက်ပေါက်ကိုတောင် သူက ဆော်နေပြီ။ အဲဒီနောက်ပေါက်ကို ငါ့ယောက်ျားတောင်  တလမှ တခါလောက်ငါက ပေးလုပ်တာ၊ အခုသူက နေ့တိုင်းလိုလို ဆော်နေတယ်၊ ခစ်ခစ်

ZOEY:  ဟယ်ကောင်မရယ် ကြမ်းလိုက်တာ နင်ကလည်း

AAKIFAH: အန်မယ် နင်က မကြုံဖူးလို့ပါ၊ လူငယ်တွေက ငါတို့ ယောက်ျားတွေလိုမဟုတ်ဘူးကွ၊ ပစ္စည်းသာ မသာရင်နေရမယ် သက်လုံက တခြားစီ၊ နောက် နိုးဆွဖို့ကလည်း သိပ်အများကြီးမလိုဘူး၊ ချက်ချင်းကို ဒေါင်ကနဲ ဖြစ်တာသူတို့က၊ ခစ်ခစ်

ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် နှင့် သူ့သူငယ်ချင်း အကီးဖာ တို့ နှစ်ယောက် ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ပြောနေကြသည့် ချပ်တွေက ကျော်စိုးသော် ကို တကိုယ်လုံးသွေးတွေ ဆူပွက်စေပြီး၊ သူ့ငယ်ပါကြီးမှာလည်း မတရားကို ထောင်မတ်နေလေတော့သည်။ သူ့စိတ်ထဲက လည်း သူ့ကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ဆန္ဒရှိနေသည် ဆိုသည်မှာ တကယ်ပဲလား။

ဒါမှ မဟုတ် သူ့သူငယ်ချင်းဆီက သူနှင့်သူ့ယော်ကျားတူတို့ အကြောင်း ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း ပြောတာကြားချင်လို့ ညဏ်ဆင်ပြီး ပြောနေသလား၊ မသေခြာဖြစ်နေသည်။ သေခြာသည်ကတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က မစမခြင်းသူက တော့ ဘာမှ မလုပ်ရဲ ဆိုတာပင်။ 

တနေ့တော့ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် အလုပ်က နယ်စပ်ဒေသ က မြို့တွေကို ခရီးထွက်ဖို့ ကိစ္စပေါ်လာသည်။ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်က သူ့ အလုပ်တွင် ကျော်စိုးသော်ကို သူ့တူ အရင်းဟု ပြောထားသည်။ လူသူ အပြောမခံရစေအောင် ဖြစ်လေသည်။ 

ထိုအခါမှာ သူ့ဝန်ထမ်းလည်းဖြစ်၊ တူလည်းဖြစ်သော် ကျော်စိုးသော်ကို သူနှင့်လိုက်ခဲ့စေရန် အစီအစဉ်လုပ်လိုက်သည်။ ဌာနဆိုင်ရာက ကားနှင့်သွားတော့ ကားဒရိုင်ဘာ ဦးလေးထူး နှင့် ကျော်စိုးသော် တို့က ရှေ့မှာ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်က အနောက်က ထိုင် ပြီး သွားကြသည်။ ကားလမ်း အဆက်အသွယ်သိပ်မရှိသော ဒေသတွေမို့ ကားလမ်းမှာ ကားသိပ်မရှိသော်လည်း၊ လမ်းမှာ ဆိုးလှသမို့ ခရီးသိပ်မတွင်ကျယ်၊ ပထမဆုံးမြို့လေးသို့ ညနေစောင်းမှ ရောက်သည်။ 

ဌာနဆိုင်ရာ လူကြီးများတည်းသည့် အရာရှိရိပ်သာ တခုမှာ အဆင်သင့်ကြိုနေကြသည့် လူစုက ထမင်းဟင်းများပြင်ဆင်ပေးထားသဖြင့်၊ ကမန်းကတန်းရေမိုးချိုးပြီး စားသောက်ကြသည်။ မနက်ဖြန် အတွက် စည်းဝေးမည့်အစီအစဉ်အကြမ်းဖျဉ်းပြောပြပြီး လူတွေ ပြန်သွားကြသည်။ 

ကားဒရိုင်ဘာ ဦးလေးထူး က အရာရှိရိပ်သာစောင့် ဝန်ထမ်းများအိပ်သော အဆောင်မှာ အိပ်သည်။ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်ခေါ်သည့် သူ့ဒေါလေးဝတ်ရည် နှင့် ကျော်စိုသော်တို့က အရာရှိရိပ်သာ အိပ်ဆောင်တစ်မှာ အိပ်ကြသည်။ ထိုအိပ်ဆောင်မှာလည်း အကြီးကြီးပင်၊ ဧည့်ခန်း တခန်းနှင့်၊ အိပ်ခန်းလေးခန်းရှိသည်။ 

ဒေါ်လေးဝတ်ရည်နှင့် ကျော်စိုးသော်တို့ က တယောက်တခန်းနေရာ ယူထားကြသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က သူတို့ နှစ်ယောက်ထည်း ကျန်ခဲ့တော့ ကျော်စိုးသော်ကို ခေါ်ပြောသည်။ သူက ကျော်စိုးသော်ကို သား ဟုပဲခေါ်သည်။

“ သား ညကျရင် ဒေါ်လေး အခန်းလာအိပ်နော်၊ ဘယ်သူမှတော့ မသိစေနဲ့၊ လူသိလို့ မကောင်းဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်လေး တယောက်ထဲ အိပ်ရမှာ စိတ်ထဲ တမျိုးကြီးမို့၊ သူတို့က မီးလည်းမရှိဘာမရှိ၊ နောက် အနောက်ဘက်က တောကြီးကလည်း နက်နက် နဲ့ အသံတွေက ကြောက်စရာကြီး၊ ဒေါ်လေး ကြောက်တတ်မှန်းလည်း သူများကို မသိစေချင်လို့ သားကို တမင်ခေါ်လာတာ ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး သားလာခဲ့မယ် ”

ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သည်၊ ကျော်စိုးသော်တောင် နည်းနည်းတော့ လန့်သည်၊ အိမ်ကြီးတလုံးထဲ နှစ်ယောက်ထဲ၊ အနောက်ဘက်က တောကြီးက လည်းသစ်ပင်ကြီးတွေ အများကြီး၊ လေကလည်း ညနေဘက်ကစလို့ နည်းနည်းလေး ပြင်းလာတော့ အသံတွေက တရှဲရှဲ နှင့်။ 

ဒါပေမဲ့ သူ့ဒေါ်လေးဝတ်ရည်နဲ့ အိပ်ယာတခုထဲ အတူအိပ်ရမယ်ဆိုတော့ ရင်တွေခုံပြီး လီးကတောင်လာသည်။ အကွက်ကောင်းတော့ ပေါ်ပြီပေါ့။ ဒီတခါမှ မတီးရရင် ငါ့ထက်မိုက်တဲ့ကောင် ရှိပါအုန်းမလားလို့ တွေးသည်။ ညကိုးနာရီလောက်ကျတော့ အရာရှိရိပ်သာဝင်းထဲက မီးစက်ရပ်သွားသည်။ ဒေါ်လေး ဝတ်ရည် က ဖယောင်တိုင်မီးနှင့် ခနစာဖတ်နေသေးသည်။ 

ကျော်စိုးသော်က အကြံသမားမို့ သူ့အခန်းက ခေါင်းအုံးပဲ ယူလာခဲ့သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကလည်း ဘာမှ မပြော။နောက်တော့ အိပ်ကြမည်ဆိုပြီး ဖယောင်တိုင်မီးပိတ်လိုက်တော့ မှောင်လိုက်တာ ပိန်းလို့၊ ညမိုက်ညလည်းဖြစ်တော့ ပိုဆိုးသည်။

ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်ကလည်း စောင်မယူလာတာ ဘာမှ မပြော၊ ခြင်ထောင်ချ၊ ဖယောင်တိုင်မီး မှုတ်လိုက်ပြီးတော့ သူ့စောင်ကိုပဲ ကျော်စိုးသော် အတွက် မျှခြုံပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက် တယောက်နှင့်တယောက် ကျောပေးအိပ်ကြသည်။ ကျော်စိုးသော် ၏ရင်ခုံချက်ကတော့ ကြောက်စရာ ရင်ခုံသံကျယ်လွန်းလို့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်များကြားသွားမလားဟုပင် စိုးရိမ်နေမိသည်။ 

ပထမ ခပ်ကွာကွာလေးနေရာမှ ကျောခြင်းထိမိသည်။ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်က မလှုပ်တော့ ကျော်စိုးသော်လည်း ဒီအတိုင်းလေး နေလိုက်သည်။ နည်းနည်းလေးလည်း အေးလာပြီမို့ တယောက်ကိုယ်ငွေ့လေး တယောက်မျှ ပြီးနွေးနေသမို့ ဇိမ်ကျသလိုလည်း ဖြစ်နေသည်။

ကျော်စိုးသော် သူ့ဖင်ကို အနောက်နည်းနည်း ကော့လိုက်တော့ ဒေါ်လေး ဝတ်ရည်၏ ဖင်အသားကြီးများကို အိကနဲ သွားထိသည်။ နဂိုထဲက တောင်နေသော သူ့လီးကြီးမှာ ခါယမ်းသွားရသည်။ အတော်လေးလည်း ညနက်လာပြီ၊ ကျော်စိုးသော်အိပ်မပျော်သေး၊ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ဆီက အသက်ရူသံကို မှန်မှန်ကြားနေရတော့ အိပ်ပျော်နေပြီလို့ထင်ရတယ်။ 

ဒါပေမဲ့ ကျော်စိုးသော်တွေးသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် သူ့သူငယ်ချင်း မလေးရှားမ နှင့်ပြောနေတာ တကယ်လား၊ ဟိုမိန်းမဆီက ဇာတ်လမ်းတွေ ကြားရအောင်ပဲ ဟန်ဆောင်ပြောနေတာလား သူမသိ။ ဗမာအမျိုးသမီးတဦးအနေနှင့် ဒါမျိုးတွေ ကို စိတ်ထဲရှိပါ့မလား။ ဆိုလိုတာက ကိုယ့်တူအရင်းလို ဖြစ်နေသောသူ့ အပေါ်မှာဟိုစိတ်တွေပေါ်တာမျိုး။ 

ကျော်စိုးသော် အတွက်ကတော့ အခုအချိန်မှာ အခွင့်အကောင်းဆုံးပဲ၊ အခုမှ မစမ်းသပ်ရင် ဘယ်တော့မှ သိရတော့မှာ မဟုတ်ဟု စဉ်းစားကာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကို ကျောပေးအိပ်နေရာကမှ သူ့ကိုယ်ကို တပတ်လှည့်လိုက်သည်၊

ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ရဲ့ ကိုယ်နံ့လေးကလည်း စောင်အောက်မှာ သင်းနေသည်။ သူ့ကိုယ်ကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အနားကို တိုးကပ်လိုက်တော့ လုံခြည်အောက်မှ ထောင်မတ်နေသော သူ့လီးကြီးက ဒေါ်လေးဝတ်ရည်တင်ပါး ကြီးကို ထိသွားသည်။ 

ခနကြာအောင် ထိထားသော်လည်း ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က မလှုပ်မရှား၊ ကျော်စိုးသော် သူ့ပုဆိုးကို ဖြည်လျှော့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲတင်လိုက်တော့ ခါးပေါ်မှာ ကွင်းလုံးတက်လာပြီး သူ့လီးကြီးလည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဖြစ်သွားသည်။ အိပ်ရင်းနဲ့ သူ့ဘာသာတက်လာတာလို့ ဆင်ခြေပေးလို့ ရတာပဲလေဟု၊ ကိုယ့်ဘာသာတွေးနေသည်။

ကျော်စိုးသော် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကျောကို အသာချည်းကပ်လိုက်သည်၊ ဘယ်ဘက်ကို စောင်းလျက် သူ့ကို ကျောပေးကာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ ကိုယ်နှင့်သူ၏ကိုယ်ကို ဖွန်းနှစ်ချောင်းထပ် သလိုကပ်လိုက်သည်။

သူ၏ တင်းမာ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးက ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကြားကို အမြောင်းလိုက် အောက်မှ သွားကပ်နေသည်။ ကျော်စိုးသော် ၏ ရင်ခုံသံ တဒိန်းဒိန်းမြည်နေပုံမှာ ကြမ်းလွန်းလှသဖြင့်၊ သူ့ရင်ဘတ်နှင့်ကပ်နေသော ဒေါ်လေး ဝတ်ရည်ကျောပြင် သွားတုန်နေမှာကိုပင် စိုးရိမ်ရလောက်သည်။

ဒေါ်လေး ဝတ်ရည်ဝတ်ထားသည့် ဂါဝန်အရှည်အသားမှာပျော့လွန်း၊ ပါးလွန်းလှသဖြင့် ကျော်စိုးသော် လီးကြီးမှာအသားကိုတိုက်ရိုက်ထိနေရသလိုခံစားနေရသည်။ ကျော်စိုးသော် မှာ မကြုံစဖူးအခွင့်အရေးကြောင့်မှိန်းပြီး ထိုအတိုင်းလေး နေနေသော်လည်း နည်းနည်းကြာလာတော့ ဒီထက်ပိုပြီး လိုချင်လာမိသည်။ 

ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ညအိပ်ချိန် ဝတ်နေကြ ဂါဝန်အရှည်ကြီးကို သူမြင်နေကြဖြစ်သည်။ ထိုဂါဝန်ကြီးမှာ ဂျိုင်းပြတ်ဖြစ်ပြီး ပုခုံးပေါ်မှခြေသလုံးနားထိ တဆက်ထည်းပွပွကြီးဖြစ်လေသည်။

ထို့ကြောင့် မှောင်ထဲမှာ လှမ်းစမ်းလိုက်တော့ ဂါဝန်စကို သူဆုပ်ကိုင်မိသည်။ ဆွဲကြည့်လိုက်တော့ လည်းအလိုက်သင့်ပါလာသည်။ ကြည့်ရတာ ဒေါ်လေး ဝတ်ရည်လည်းအိပ်ရင်းနှင့် ဂါဝန်က ဒူးလောက်ပေါင်လောက်တက်လာလို့လားမသိ၊ ဂါဝန်ကို ဆွဲယူလိုက်တော့ ရိုးရိုးပိတ်စ အလွတ်လိုပဲပါလာသည်။

ကျော်စိုးသော်က သူ့ကိုယ်ကို အသာနောက်ယို့လိုက်ပြီး ဂါဝန်စကို သူ့လီးရှေ့မှမတင်လာပြီး၊ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ခါးပေါ်သို့တင်လိုက်ဖို့ကျိုးစားသည်။ လိုချင်တဲ့ နေရာလောက် ရောက်ကာနီးမှ ဂါဝန်စက တင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်၊ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ခြေထောက်က ဖိထားလို့ဖြစ်မည်။ 

ဆက်မဆွဲရဲ ခနလေး ညိမ်နေလိုက်သည်။ ကြာကြာတော့ မစောင့်နိုင် နည်းနည်းလေးဖိဆွဲလိုက်တော့ ပါလာသည်။ မှောင်ထဲမှာပေမဲ့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ဖင်ပေါ်ကိုတော့ ဂါဝန်စ ကို ကျော်တင်လိုက်နိုင်ပြီ ဆိုတာကို မှန်းလို့ရသည်။ ထိုအခါမှ အခုန ဇွန်းနှစ်ချောင်းထပ်သလိုပုံ ပြန်ကပ်လိုက်ပြန်သည်။

အား..ရှလဘား...သူ့လီးကြီးနှင့် ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ပေါင်အတွင်းသား၊ တို့ အသားချင်း ထိသွားတာ သူ့ခေါင်းထဲ မိုက်ကနဲတောင် ဖြစ်သွားရသည်။ သုတ်ရည်တွေ ချက်ခြင်းထွက်ပြီး ပြီးချင်စိတ်ပင် ပေါက်သွားမိသည်။ ကျော်စိုးသော် သူ့စိတ်ကို သူထိန်းကာ သူ့လီးကြီးကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပေါင်ခွဆုံပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် အသာမြုပ်နှံပြီး မလှုပ်မရှားပဲနေလိုက်လေသည်။

သူ့လီးကြီး၏ အထိအတွေ့ကြောင့် ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အတွင်းခံဘောင်းဘီဝတ်ထားတာကို သိရသည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကလည်း ဘာအသားလဲတော့မသိ၊ ချောချောချွတ်ချွတ် အေးအေးစက်စက်လေးနှင့်၊ သူ့လီးကြီးမှ အပူဓါတ်ကို အနည်းငယ် အေးချမ်းစေလေသည်။

အတော်ကြာကြာလေး မလှုပ်မရှားမှိန်းနေလိုက်ရင်းမှ  ကျော်စိုးသော် သူ့ဖင်ကို အသာ ကော့ကာကော့ကာဖြင့် ညှောင့်ကြည့်လေသည်။ သိုသော်လည်း သိပ်အားမရသဖြင့် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ သိမ်ကျင်နေသောခါးလေးကို အသာဖွဖွလေးလက်တင်လိုက်လေသည်။ 

ထိုအခါမှ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်လည်း အသက်မှန်မှန်ရူနေသည့် အသံပျောက်နေသည်ကို သတိထားမိလိုက်လေသည်။ ကျော်စိုးသော်ကတော့ အခုအတော်ကိုမွန်နေပြီမို့ သိပ်ဂရုမစိုက်မိတော့ပေ၊ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ခါးလေးကို အသာထိန်းကာ၊ သူ့ဖင်ကို ကော့ကော့ပြီး ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပေါင်ကြားကို ညှောင့်ပေးနေလေတော့သည်။ 

တချက်တချက် ကော့ထိုးလိုက်သော သူ့လီးဒစ်ကြီးက ပင်တီခွဆုံက အမြှောင်းကြီးကို ပွတ်ပွတ်မိသွားသည်။ သူ့လီးထိပ်က ပဲ ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်ထွက်တာလား၊ ဒေါ်လေးစောက်ဖုတ်ကပဲ အရည်ရွဲလာတာလားမသိ၊ ပင်တီမှာစိုလို့နေလေပြီ။

ခနနေတော့ ကျော်စိုးသော်ဘာကိုမှ မတွေးတော့ပြီ၊ သူ့ပေါင်ခြံကို အိကနဲအိကနဲ လာဖိနေသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ဖင်သားကြီးတွေ နဲ့၊ သူ့လီးကြီး ပွတ်သပ်နေသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ပေါင်အတွင်းသားတွေရဲ့ အတွေ့အထိကို ကောင်းကောင်းခံစားပြီး ညှောင့်နေမိတော့သည်။ မကြာခင်မှာပဲ သူ့လီးတန်ကြီးမှ သုတ်ရည်တွေ တဖုတ်ဖုတ်ပန်းထွက်ကာ တချီပြီးသွားလေတော့သည်။

“ ဟေ့သား ကျော်ကျော် ထတော့ မိုးလင်းနေပြီ၊ ဟိုလူတွေ မလာခင် ကိုယ့်အခန်းကိုယ်  ပြန်သွားအိပ်တော့”

ထိုအသံနှင့်အတူ သူ့ကိုလှုပ် နိုးလာသောအခါမှ ကျော်စိုးသော် နိုးပြီး ကမန်းကတန်းထကာ ခါးပေါ်တက်လုံးနေသည့်လုံခြည်ကို ဆွဲဆန့်ဝတ်၊ ခေါင်းအုန်းကို အမြန်ယူပြီး သူ့အခန်းရှိရာထွက်လာခဲ့တော့လေသည်။ အခန်းထဲက နာရီကြည့်လိုက်တော့ မနက်လေးနာရီပဲ ရှိသေးသည်။ သူ့လီးကြီးမှာလည်း မာတောင်နေသည်။ 

ညတုန်းက သူ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပေါင်ကြားထဲ သုတ်ရည်လွတ်လိုက်တာပဲ မှတ်မိသည်။ ဘယ်လိုအိပ်မောကျသွားမှန်းမသိလိုက်၊ တနေ့လုံးလမ်းကြမ်းမှာ ကားစီးလာရလို့ ပင်ပန်းတာရယ်၊ စိတ်လှုပ်ရှားလို့ပင်ပန်းတာရယ်၊ သုတ်လွှတ်လိုက်တာရယ်၊အကုန်ပေါင်း ပြီးလူမှာ တုန်းကနဲ အိပ်ပျော်သွားတာပဲ ဖြစ်မည်။

ခုတော့ လီးကြီးကတောင်နေပြီ၊ အိပ်လည်းရမှာမဟုတ်တော့။ သူ့အခန်းက ရေချိုးခန်းအိမ်သာ တွဲရက် အခန်းဆီသို့ ဖယောင်းတိုင်နှင့် သွားသည်။ သူရေချိုးခန်းရောက်ချိန်မှာ မီးစက်နိုးလာသံကြားပြီး မီးလင်လာခဲ့သည်။ ရေချိုးခန်းထဲက ဆပ်ပြာမွှေးတုန်းကို ရေစွပ်သူ့လက်နဲ့ပွတ်ပြီး သူ့လီးကြီးကို ကိုင်ကာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကို မှန်းပြီး ဂွေလှိမ့်လိုက်တော့သည်။.

ထိုနေ့က တနေ့လုံး ကျော်စိုးသော် စိတ်ပူနေရသည်၊ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ဘယ်တော့ ပေါက်ကွဲပြီး သူ့ကို ဆူမလဲ ဟု တထင့်ထင့်နှင့် တွေးနေရာ ညနေ ထမင်းစားချိန်ရောက်သည်အထိ ဘာမှ မထူးခြားတော့မှ၊ စိတ်သက်သာရာရသွားလေသည်။ 

သူ့စိတ်ထဲမှာ ညက ဒေါ်လေးဝတ်ရည် တကယ်အိပ်ပျော်နေတာလား ဟု တွေးစပြုလာတော့သည်။ ညနေဘက်ထမင်းစားရင်း ဒီမြို့မှာ ကိစ္စမပြတ်သေးသဖြင့် တညအိပ်ရမည်ဆို တာသိတော့ ကျော်စိုးသော် ပျော်နေမိသည်။ ဒီညလည်း သူ့ကို မခေါ်ရင်တောင်ခပ်တည်တည်ပဲ သွားအိပ်မည်ဟု စိတ်ကူးထား၏။

ညမိုးချူပ်လို့ ဝန်ထမ်းများပြန်သွားပြီး သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲကျန်နေချိန်မှ ကျော်စိုးသော် ခေါင်းအုံးကို ယူကာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်အခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က စာဖတ်နေရာမှ သူ့ကို မော့ကြည့်ရင်း နာရီကို တချက်ကြည့်လိုက်သည်။

“ အော် ကိုးနာရီတောင်ထိုးပြီပဲ၊ အင်း အိပ်မှပါ ဒီနေ့လည်း တနေ့လုံးပင်ပန်းထားတယ်၊ “

ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် သူ့လက်ထဲက စာအုပ်ကို စားပွဲပေါ်တင်၊ သူ့မျက်မှန်ကို ချွတ်လိုက်ပြီး၊ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။ ကျော်စိုးသော်က ကုတင်ပေါ်တက် ပြီး သူ့ခေါင်းအုံးကို နေရာချပြီး လှဲနေလိုက်သည်။ ခနနေတော့ မျက်နှာသစ်၊ ခြေလက်ဆေးပြီး ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ကို တွေ့ရလေသည်။

“ ကဲကဲ ခြင်ထောင်ကို သေခြာဖိ ခြင်မဝင်အောင် ”

တူအရီး နှစ်ယောက် ခြင်ထောင်အနားကို မွေ့ယာအောက်ဖိကြပြီးမှ ဘေးက ဖယောင်းတိုင်ကို လှမ်းမှုတ် ငြိမ်းလိုက်သည်။ ကျော်စိုးသော် သူ့ကိုယ်သူ မလောမိစေရန်၊ စိတ်ကို ငြိမ်စေရန်၊ စိတ်ထဲမှာ တစ်မှ တစ်ရာထိ ရေတွက်နေလိုက်သည်။ ဘယ်နှစ်ခေါက်မှန်းတောင် မသိတော့၊ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် က သူ့ကို ကျောပေးလို့ ထုံးစံအတိုင်းအိပ်နေသည်။ အသက်ရူသံကလည်း ပုံမှန်လို့ထင်တော့ လုပ်ငန်းစဖို့ပြင်သည်။

ဒီတခါတော့ သူ့ပုဆိုးကို ခါးပေါ်လှိမ့်မတင်တော့ ခြေရင်းကို ခြေထောက်ဖြင့် အသာတွန်းချပြစ်လိုက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်နား မကပ်မှီမှာပဲ ဂါဝန်အနားစလေးကို ဆွဲလှန်ပြီး ခါးပေါ်ရောက်အောင် အသာတင်လိုက်သည်။ ဒီညတော့ မနေ့ကလို ဖိထားတာမျိုးတောင် မခံစားလိုက်ရလျှောလျှောရူရူပင်။ ပြီးမှ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်နောက်ကျောကို ဇွန်းနှစ်ချောင်းထပ်သလိုသွားကပ်လိုက်သည်။

“ ဟိုက် ”

ကျော်စိုးသော် ဟိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ သူ၏ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီး က မျှော်လင့်ထားတာက မနေ့ကလို ချောချွတ်ချွတ်အသား အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး၊ 

သို့သော် ယခုခံစားလိုက်ရတာက အမွှေးအမြင်ကြမ်းကြမ်းလေးတွေ၊ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အတွင်းခံဝတ်မထားပါလား ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ၏ ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကြား၊ ကျော်စိုးသော်၏ လီးကြီးက တိုးဝင်သွားပြီး အသားချင်းထိတွေ့လိုက်ရသည့် အရသာက ရှိန်းဖိန်းသွားသည်။ 

ဒေါ်လေးဝတ်ရည်စောက်ဖုတ်ကြီးက အပူငွေ့နွေးနွေးကိုပင် သူ့လီးချောင်းကြီးပေါ်မှာ ခံစားလိုက်ရသည်။ကျော်စိုးသော် သူ့ကိုယ်ကို ခြေရင်းဘက် အသာလေးလျှောဆင်းလိုက်တော့ သူ့လီးတန်ကြီးက လေးဆယ့်ငါးဒီကရီ ထောင်တက်လာသည်။ သူက ဖင်ကိုကော့ကာ အပေါ်ကို အသာလေးထိုးကြည့်လိုက်တော့၊ သူ့လထိတ်က အမွှေးအမြှင်တွေကြားက စိုစိုစွတ်စွတ်အသားအိအိလေး ကို သွားထောက်မိသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏စောက်ဖုတ်ဝမှန်းသူသိလိုက်သည်။

ကျော်စိုးသော်က သူ့ဒူးတချောင်းကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ပေါင်နှစ်လုံးကြားထိုးထည့်ပြီး သူ့ဖင်ကို ကော့ကာကော့ကာ၊ ဖြည်းဖြည်းချင်းညှောင့်ရင်းဖြင့် သူ့လီးထိပ်ဖူးမှာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ စောက်ဖုတ်အဝ ထဲသို့ ကွမ်းသီးလုံး ဝင်သွားလေသည်။ 

ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ စောက်ဖုတ်မှာလည်း စိုစွတ်နွေးထွေးနေလေရာ၊ ကျော်စိုးသော်အတွက်က အခုအချိန် သူ့နဖူးသေနပ်ဖြင့် ချိန်ထားတာတောင်မှ အသေခံပြီး ဆက်လိုးတော့မှာ ဖြစ်လေသည်။ ကျော်စိုးသော်က ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ ခါးလေးကို သူ့လက်ဖြင့်ထိန်းကိုင်ရင်း သူ့လီးကြီးကို အရှိန်ဖြင့် ထိုးထည့်လိုက်ရာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ စောက်ဖုတ်ထဲ လေးပုံသုံးပုံခန့်ဝင်သွားလေသည်။ 

နူးညံ့နွေးထွေးလှသော ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ စောက်ဖုတ်တွင်းမှ အသားနုလေးများက သူ့လီးကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်ထားသလိုဖြစ်နေရာ အရသာ အလွန်ရှိလှပေသည်။ ကျော်စိုးသော်က ကိုယ်ဟန်အနေအထားကို အသာပြင်ပြီး နောက်ထပ်တိုး၍ ဖိတွန်းလိုက်ရာ သူ့လီးတန်ကြီးမှာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်၏ စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးနီးပါးဝင်သွားတော့သည်။

သူ့ပေါင်ခြံမှာလည်း ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်၏ ဖင်သားစိုင်ကြီးများက အိကနဲ နေအောင်လာဖိကပ်နေလေတော့သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ဆီမှ လေပြင်းတချက်ရှိုက်လိုက်သလို အသံကြားလိုက်ရပြီး ကျော်စိုးသော် သူ့ခါးကိုင်ထားသော လက်ပေါ်လက်ဝါးဖြင့်လာအုပ်ကာ တချက်ညှစ်ကိုင်လိုက်သည်။ 

သို့သော်လည်း လက်ကို ချက်ခြင်းပြန်ရုတ်သွားသည်။ ကျော်စိုးသော်အတွေး ကတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အိပ်ချင်ဟန်ဆောင်ထားရာကနေ ရုတ်တရက် သတိလက်လွတ်သွားတာ ဖြစ်မည် ဟုထင်မိသည်။ 

ထို့ကြောင့်လည်း သူ့စိတ်တွေက ရဲတင်းသွား၏။ သူလည်း လိုချင်နေတာပဲလေ၊ ငါတို့ နှစ်ဦး သဘောတူပဲ၊ လို့တွေးပြီး အသာဖြေးချော့လုပ်မနေတော့။ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်၏ ခါးလေးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ အားရပါးရကို ကော့ညှောင့်လေတော့သည်။

“ စွတ် ဖတ် စွတ်ဖုတ် ဖေါက် ဖေါက်”

ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် ၏ စောက်ဖုတ်ထဲမှ လည်း အရည်များရွဲနေသဖြင့် သူ့လီးကြီး ဝင်ထွက်တိုင်း အသံတွေက မြည်နေပေသည်။ မနေ့ ညက ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ပေါင်ကြားမှာ တချီ၊ မနက်က ရေချိုးခန်းထဲမှာ ဂွေလှိမ့်လိုက် တာကတချီမို့ ကျော်စိုးသော်တယောက် တော်တော်နှင့် မပြီး။

ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်၏ ဖင်ကြီးများမှာလည်း ကျော်စိုးသော် အဆောင့်နှင့်အညီ ကော့ကော့ပေးလာသည်။ မကြာမှီမှာပင် ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်တယောက် ခြေထောက်များ ဆန့်တန်းလျှက် ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားပုံရလေသည်။ 

ကျော်စိုးသော်လည်း မထိန်းထားတော့ပဲ သူ့လီးကြီးမှ သုတ်ရည်များကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည် စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ပက်ဖြန်းပြီး ပြီးဆုံးလိုက်ရလေတော့သည်။

“ ကိုကျော်၊ ကိုကျော် ရောက်ပြီ ထတော့လေ”

ကားဆရာဦးလေးထူး သူ့ကို လှုပ်နိုးတော့မှ ပဲ ကျော်စိုးသော်နိုးလာခဲ့ရသည်။ အပြင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ညနေတောင် စောင်းနေပြီ။ ဒီမနက်က ထုံးစံအတိုင်း သူ့ကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည် က နိူးပြီး ကိုယ့်အခန်းပြန်ခိုင်းတော့ မနက်လေးနာရီ၊ နောက်တော့ ခုနစ်နာရီလောက် ပြန်ထ၊ ရေမိုးချိုး မနက်စာစား၊ ပြီးတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် က ရုံးကို ခနသွား။ 

မှာစရာရှိတာမှာ ဆွေးနွေးစရာရှိတာတွေ ဆွေးနွေးပြီး နေ့လညစာစား။ ပြီးတာနဲ့ ထိုမြို့လေးက ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ညတုန်းက ဒေါ်လေးဝတ်ရည် စောက်ဖုတ်ထဲ တချီပြီးသွားပြီး နောက် ပင်ပန်းပြီးအိပ်ပျော်သွား၊ မနက်ကျတော့ အိပ်ရာက မထချင်ထချင်ထ။  နောက်တော့ ပျင်းစရာ ကောင်းလောက်အောင် စောင့်နေရတော့။ ကားစထွက်ပြီးမကြာခင်မှာပင်အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ အခုတော့ သူတို့ သွားရမည့်မြို့ကလေးတောင်ရောက်နေပြီ။

“ သားကလည်း ညဘက် မအိပ်ရတာကျနေတာပဲ”

ဒေါ်လေးဝတ်ရည် က စသလိုလိုနှင့်ပြောလိုက်သောစကားကို ကျော်စိုးသော်ကလည်း ရီကျဲကျဲဖြင့်။

“ ဟုတ်တယ် ဒေါ်လေး အိပ်ယာပြောင်းလို့လားမသိဘူး အိပ်မပျော်ဘူး”

ဒေါ်လေး ဝတ်ရည် အမူအယာကတော့ ဘာမှ မဖြစ်သလိုပင်၊ သူ့ကို လာကြိုကြသူများနှင့်စကားလှည့်ပြော ရင်းက သူတို့တည်းရမည့် အရာရှိရိပ်သာ၏ ဧည့်ခံခန်းမသို့ လျှောက်သွားကြလေသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်တို့ စကားပြောနေကြချိန်တွင်၊ ကျော်စိုးသော်နှင့် ဦးလေးထူးတို့ က ဒေါ်လေးဝတ်ရည်နှင့်သူတို့ ပစ္စည်းများကို အရာရှိရိပ်သာတွင်း သူတို့ အတွက်နေရာချထားသော အခန်းများသို့ သယ်ယူခဲ့ကြလေသည်။

ထိုအရာရှိရိပ်သာကတော့ လင်းလင်းခြင်းခြင်းနှင့် နှစ်ထပ် အဆောက်အဦးဖြစ်လေသည်။ ထိုမြို့လေးမှာ မနေ့ကထက်စာလျှင် မီးရေ အဆင်ပြေကာ နည်းနည်းအဆင့်မြင့်သောမြို့လေးလည်းဖြစ်လေသည်။ အရာရှိရိပ်သာမှာလည်း မြို့လည်ကောင်မှာမို့ မနေ့ကလို ဒေါ်လေးဝတ်ရည် က ကြောက်သည်ဟု ဆင်ခြေပေးလို့ မရတော့ခြေ။ 

သို့သော်လည်း တခါစားဖူးနေသော ကျော်စိုးသော်က အဖိုးတန်သော တညကို လက်မလွတ်ချင်ပေ။ ဦးလေးထူးက ထုံးစံအတိုင်း ဝန်းထမ်းအိမ်ယာတွေမှာ အိပ်ဖို့ထွက်သွားပြီး သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲသာ အပေါ်ထပ်မှာကျန်တော့ ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်အခန်းသို့ တံခါးသွားခေါက်လေသည်။

“ ဒေါက် ဒေါက်. ဒေါ်လေး”

“ အေး သား ကျော်စိုးသော် ဘာလိုချင်လို့လဲ”

“ သားဒီညရော ဒေါ်လေးနဲ့လာအိပ်လို့ရမလား”

ခနအသံတိတ်သွားသည်။ နောက်တော့မှ၊

“ အင်းလာချင်လာခဲ့လေ၊ ဒါပေမဲ့ သားအခန်းကို ခြင်ထောင်တွေချ တံခါးကို ပိတ်ပြီးမှ လာခဲ့နော်”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး”

ကျော်စိုးသော် အတော်ပျော်သွားသည်။ သူ့အခန်းပြန်၊ ခြင်ထောင်ကိုချ ခြင်ထောင်ထဲမှာ စောင်ကို လူအိပ်နေသကဲသို့ လုံးပြီး အပုံလေးလုပ်ထားခဲ့၊ ပြီးမှ တံခါးကို အသာစေ့ပြီး ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည်အခန်းသို့ အမြန်ပြန်လာခဲ့လေသည်။

“ ဒေါက်ဒေါက်..ဒေါ်လေး”

“ အေး တွန်းလိုက် ဂလန့်မချထားဘူး”

ကျော်စိုးသော်က ဒေါ်ဖူးဝတ်ရည် အခန်းတံခါးကို အသာလေး တွန်းဖွင့်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်လိုက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်က ကုတင်ဘေးက မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ ထိုင်ရင်း မျက်နှာကို သနပ်ခါးရေကျဲပွတ်နေသည်။ ညအိပ်ဝတ်ဂါဝန်ပါးပါးလေး ဝတ်ထားပြီး ဆံပင်အုပ်ကောင်းကြီးကို ဖြည်က ဖားရားချထားသည် မှာ ခါးလည်နားထိ ရောက်နေသည်။

“ သားအခန်းတံခါးကို ဂလန့်ချခဲ့လိုက်လေ”

“ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး”

ကျော်စိုးသော် လီးကြီးမှာ ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်ထလာသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် မြင်သွားမှာစိုးသဖြင့် ကျော်စိုးသော် ကိုယ်ကို ကိုင်းကိုင်း ကိုင်းကိုင်းဖြင့် လုပ်ကာ ကုတင်ဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ကုတင်ဆီသို့ ရောက်သော် သူ့ခေါင်းအုန်းကို ဒေါ်လေး ဝတ်ရည်ခေါင်းအုံးနားမှာ ယှဉ်ချပြီး လှဲလိုက်သည်။

ပက်လက်တော့ မလှန်ရဲ သူ့ပုဆိုးအောက်က ကောင်ကြီးက တောင်နေတာ ဘယ်လိုမှ လဲမှာ မဟုတ်။ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ထိုင်နေသောဘက်ကို ကျောပေးကာ အသာလေး ကွေးကွေးလေး အိပ်နေလိုက်သည်။ ခနနေတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ကုတင်ပေါ်ရောက်လာတာ သူသိလိုက်သည်၊ မီးချောင်းကြီးလဲပိတ်လိုက်ပြီ။ သို့သော် ဒီတခါတော့ ခေါင်းရင်းမှာ မီးလုံးမှိန်မှိန်လေးတလုံးရှိနေသည်။

“ ကဲ ကိုယ်တော်လေး ခြင်ထောင်အနားတွေကို မွေ့ယာနဲ့ ဖိအုန်း တော်ကြာ ခြင်ဝင်နေမှ သွေးလှူနေရအုန်းမယ်”

ထိုအခါမှ ထပြီး ကျော်စိုးသော် ဒေါ်လေး ဝတ်ရည်နှင့်အတူတူ ခြင်ထောင်အနားတွေကို မွေ့ယာအောက်ထိုးထည့်ကြရသည်။

ခြင်ထောင်တွင်းနီးနီးကပ်ကပ် ဆိုတော့ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ဆီမှ သင်းပျံ့တဲ့ အနံ့လေးက ကျော်စိုးသော် စိတ်တွေကို တအားထစေခဲ့သည်။ ဟေ့ကောင် စိတ်ကိုထိန်း အောင့်ထားအုံး၊ ရွှေဥ နေတဲ့ ငန်းကို မသတ်လိုက်နဲ့အုန်း ဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ဆုံးမနေရသည်။ 

ပြီးတော့ အိပ်ယာပေါ် နှစ်ယောက်စလုံး လှဲချလိုက်ပြီး မတိုင်ပင်ပဲနှင့် တယောက်ကို တယောက်ကျောပေးအိပ်လိုက်ကြသည်။ ရာသီဥတုလေးက လည်း အေးသည်မို့ စောင်တထည်ကို လွှားကာ နှစ်ယောက်ခြုံထားကြသည်။ ကျောချင်းက မထိတထိ။ ခနနေတော့ ကိုယ်ငွေ့တွေကြောင့်နွေးလာကြသည်။ 

ကျော်စိုးသော်တယောက်ကတော့ အိပ်မပျော်။ ထုံးစံအတိုင်း ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အသက်ရှုသံမှန်မှန်ဖြင့် အိပ်ပျော်မည့် အချိန်ကို စောင့်နေလေသည်။ တကယ်က သူလည်းမသိပါ ဘယ်အချိန် ဒေါ်လေးဝတ်ရည်အိပ်ပျော်မည်ဆိုတာကို၊ ဒါပေမဲ့သူသိတာကတော့၊ အရင်ညတွေက သူလုပ်ခဲ့တာကို ဒေါ်လေးဝတ်ရည်မသိပဲနေမည် မဟုတ်ပါ။ သို့သော်လည်း အတိအလင်း ဆိုတာကတော့ ခွင့်ပြုလိုက်မည်ဆိုပါက ကြီးတဲ့သူမှာက အပြစ်ရှိမည်။ 

မသိချင်ယောင်ဆောင်နေပါက အပြစ်လွှတ်သည်။ ငါအိပ်ပျော်နေတာ ဘာမှ မသိလိုက်ဘူး ဆိုလို့ရသည်။ မနက်လင်းနေသည့်အချိန်တွင်လည်း ဘာမှ မဖြစ်သလိုနေလို့ရသည်။ ငါမသိဘူးပေါ့။ သူတကယ် အိပ်ပျော်လားအိပ်မပျော်ဘူးလားဆိုတာလည်း ဘယ်လို သက်သေပြမလဲ။ အဲဒါကြောင့်ဘယ်လိုလုပ်လုပ်အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာပဲ ဖြစ်မည် ဟု တွက်ဆလိုက်သဖြင့် သိပ်တော့ မလန့်တော့ပါ။

သို့သော်လည်း အိပ်ယာပေါ် တက်တက်ခြင်းဂါဝန်လှန် လုပ်ရမှာတော့ မရဲသေးသဖြင့် အချိန်စောင့်နေခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။ခနနေတော့ သူတစောင်းဖိအိပ်ထားသော ဘက်က ပူလည်းပူလာ ညှောင်းလည်းညှောင်းလာလို့ ဒေါ်လေး ဝတ်ရည်ဘက်ကို လှည့်လိုက်သည်။ 

စောင်ကိုလည်း ခါးနားအထိတွန်းချလိုက်သည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ခြုံထားသည့် အပိုင်းကလည်း သူတွန်းချလိုက်လို့ အောက်ရောက်သွားပြီး ဒေါ်လေးဝတ်ရည်ခါးနားမှာ ရောက်သွားသည်။ ဂါဝန်အရှည်လက်ပြတ်ဝတ်ထားလို့ ညမီးရောင်လေး အောက်မှာတောင် ဒေါ်လေးဝတ်ရည် လက်မောင်းလုံးတွေက ဝင်းနေသည်။ အိအိဖောင်းဖောင်းလေးတွေ။ ခါးလေးက နှိမ့်ကျသွားပြီး တင်ပါးနေရာက ကားတက်နေသည်။ တောင်တန်းတွေကို အဝေးကနေကြည့်နေရသည်နှင့်တူလေသည်။ 

ကျော်စိုးသော် အသံမကြားအောင် အသာလေးထထိုင်ပြီး စောင်ကို ခြေရင်းဘက်တို့ အသာတွန်းချလိုက်သည်။ ခြေသလုံးသားလောက်ထိဖုံးနေသော ဂါဝန်ပျော့ပျော့ ပွပွကြီးကို အနားမှ ကိုင်ကာ အပေါ်လှန်တင်လိုက်သည်။ လုံးကျစ်ပြည့်ဖောင်းသော ခြေသလုံးသားလေးများ၊ လုံးဝန်းချောမွတ်နေသော ပေါင်တန်များ ပေါ်လာသည်။

ဂါဝန်အနားစ က ပေါင်ရင်းနားရောက်နေသော်လည်း အတွင်းခံကို မတွေ့ရသဖြင့် ဒီနေ့လည်း ဒေါ်လေးဝတ်ရည် အတွင်းခံဝတ်မထားဆိုတာ သိလိုက်ရသည်။ ဂါဝန်အနားစကို ခါးနားအထိ လှန်တင်လိုက်သော်လည်း တစောင်းအိပ်နေတာမို့ ပြည့်ဖြိုးလုံးဝန်း ဖြောင့်စင်းလှပသည့် ပေါင်တန်နှင့် ဖင်လုံးကြီးများကိုသာတွေ့ရသည်။ ဒေါ်လေးဝတ်ရည် ခါးလေးကို အသာဆွဲလှန်ချလိုက်ရာ ဒေါ်လေးဝတ်ရည်မှာ ပက်လက်အနေအထားလေးဖြစ်သွား၏။ 

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>