ချစ်ပုံပြင် အပိုင်း ( ၁ )

ချစ်ပုံပြင် အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - မောင်ကျော်

အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။

“ မမရေ မမသားတော့ လူပျိုကြီးဖြစ်နေပြီနော်၊ ချွေးမလောင်းသာ ရှာထားတော့ ”   

မီးဖိုချောင်ထဲ အမေ့အနားမှာ ကပ်ချွဲနေတုန်း အိမ်သာကပြန်လာတဲ့ ဒေါ်လေးရီရီ ရဲ့ရယ်ရယ်မောမော ပြောလိုက်တဲ့ စကားကို ကြားလိုက်တော့ ထူးမော် မျက်နှာရဲရဲနီသွားတာကိုကြည့်ပြီး သူ့အမေပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ယုံရမလို မယုံရမလို ဖြစ်နေတယ်။ 

“ ဒေါ်လေးနော် သားကို လျှောက်မချွန်နဲ့..ကလေးပဲရှိသေးတာ.နော် မေမေ နော် သား ငယ်သေးတယ်နော်..”  

မရီရီက ခွက်ထိုးခွက်လှန်ရယ်ပြီး   

“ ဟီးဟီး.ငယ်သေးတယ်တဲ့..အသက်သာငယ်ချင်ငယ်မယ်. လီးရည်က အပျစ်လိုက် အခဲလိုက်..ဟီးဟီး ”  

“ အာ..ဒေါ်လေး..”  

“ ရီရီရယ်..မထိတ်သာ မလန့်သာ..နင့်ထဲများ ပန်းထည့်တာလားဟဲ့..”      

ဒေါ်လေး ရယ်သံက မရပ်နိုင်တော့သလို ထူးမော် မျက်နှာနီနီရဲရဲနဲ့ လက်တစ်ဖက်က သူ့လီးနေရာကို ပုဆိုးပေါ်ကနေအုပ်ပြီး ရှက်ဖုံး ဖုံးထားမိတယ်။  

“ မမကလဲ ပြောရော့မယ်..ခ်ခ်.အိမ်သာထဲမှာ မမရေ..သွားသာကြည့်လိုက်ပေတော့..ကြမ်းချက်..အခင်းပေါ်ရော တံခါးရွက်မှာရော အစုလိုက် အပုံလိုက်ပဲ.ခိခိ..တော်တော့်ကို လီးရည်များသလောက် အတော်ကြီးကို ပန်းအားသန်တဲ့ ကောင်လေးတော့်..ခိခိ ” 

ထူးမော် တော်တော်ရှက်သွားပေမယ့် သူ့ကို ချီးကျူးသလိုလိုမို့ နည်းနည်းလေးတော့ ဘဝင်မြင့်သွားမိတယ်။ အိပ်ယာကနိုးလာတဲ့ အချိန် လီးတောင်လွန်းလို့ အိမ်သာထဲအမြန် ပြေးပြီးဂွင်းတိုက်နေတုန်း ဒေါ်လေးရီရီအိမ်သာလာတက်တာကို မသိလိုက်ခဲ့ဘူး။ 

မနက်အစောကြီးက မြင်ခဲ့လိုက်ရတဲ့ အမေ့ စောက်ဖုတ်အုံကြီးကို ပြန်မြင်ယာင်တော့ ပြီးခါနီးမှာ တင်းကြမ်းဆွဲပစ်တာ လီးရည်တွေကလည်း ဘာထွက်သလဲ မမေးနဲ့။ အိမ်သာတံခါးကို ဗျစ်ကနဲ ဗျစ်ကနဲ ပြေးပြီး ပန်းတဲ့အထိပဲ။

အရှိန်က လျော့သွားတော့လည်း အိမ်သာကြမ်းခင်းမှာ အစုလိုက်အပုံလိုက် လီးရည် တော်တော်များများ အိုင်ကျန်တယ်။ ပြီးခါနီးမှာ တင်းကြမ်းဆောင့်တိုက်တာမို့ အိမ်သာက ရေလောင်းအိမ်သာဆိုပေမယ့် မြေပြင်ပေါ်မှာသစ်တုံးပေါ်ခုပြီးတင်ထားတဲ့ မြေစိုက်အိမ်သာမျိုးလေသွပ်မိုးပျဉ်ကာပဲဆိုတော့ တစ်ဂျွမ်းဂျွမ်းနဲ့ ခါရမ်းနေတာပေါ့။ အပြင်မှ ာရပ်စောင့်နေတဲ့ ဒေါ်လေးရီရီက 

“ ဟဲ့ ကြမ်းလှချည့်လား ဘာတွေများ ဒီလောက်ကြီး ညှစ်ထုတ်ပစ်နေရတာတုန်းဟဲ့..အိမ်သာတောင်မှ တုန်ခါ နေရလောက်အောင် ” 

လို့ အော်လိုက်သံကြားတော့ ရှက်စိတ်တွေမွှန်ပြီးလီးကိုတောင်မှ ရေမဆေးအားတော့ဘူး။ ကမန်းကတန်းဖုတ်ဖက်ခါထ,လာခဲ့မိတယ်။ အထဲရောက်လို့ အမေ့ကို တွေ့တော့ စောက်ဖုတ်ကြီးက မျက်စေ့ထဲ တစ်ဝဲလယ်လယ်ပြန်ဖြစ်လာပြန်လို့ အမေ့တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ဘယ်နေရာပဲကိုင်ရ ကိုင်ရ..ကိုင်မှာပဲဆိုတဲ့ အသားထိနေချင်တဲ့ စိတ်နဲ့ အမေ့နားကို ကပ်ပြီးဖက်ချွဲနေတုန်း ဒေါ်လေးရီရီ သေးပေါက်ပြီးသွားလို့ အိမ်သာကပြန်လာတာ။ လီးရည်တွေကတော့ အခုထိ တစ်စိမ့်စိမ့်နဲ့ထွက်နေတုန်းပဲမို့ ပုဆိုးကိုဖြန့်ပြီးတောင် မဝတ်ရဲဘူး။  

“ ခ်ခ်..နင် ရေမဆေးချခဲ့ဘူးလားဟဲ့.သူပန်းထားတာရော ဟုတ်မှ ဟုတ်ရဲ့လား နင်ကရော ယုံရရဲ့လား..” 

ဒေါ်လေး မျက်နှာလေးရှုံ့ မဲ့သွားတယ်။ ထူးမော်က အမေ့ကို ကွယ်ပြီး လက်ခုပ်တီးပြတော့ မျက်စောင်းလေးရောက်လာပြီး   

“ အွန်း..မမတို့တော့ လုပ်ချလိုက်ပြန်ပြီ ခ်ခ်..ရီ ဆိုရင်တံခါးရောက်အောင် ပန်းလို့ရပါ့မလား လို့. သူ့သားမှ သူ့သားအစစ်..မယုံရင်ပုဆိုးလှန်ကြည့်လိုက် လီးရည်စိမ့်နေတုန်းပဲ ဖြစ်မယ်.ဟီးဟီး.”

ထူးမော် စပ်ဖြီးဖြီး ပြောင်ချော်ချာ်နဲ့ အရူးကွက်နင်းပြီး အိမ်ထဲဝင်ပြေးမယ်လုပ်တော့ ဒေါ်လေးက လိုက်ဆွဲထားတယ်။ ထူးမော်လည်း ရုန်းရင်းဖယ်ရင်းဆိုတော့ ဒေါ်လေးနို့ကြီးတွေကို ခဏခဏ ကိုင်ဆုပ်တာပေါ့။ ပထမတစ်ချက် ထိမိပြီးတဲ့နောက် အိကနဲအရသာကို ခံစားရလိုက်တော့ နောက်ထိရအောင် ကြိုးစားတော့တာပဲ။

ဒေါ်လေးက တစ်ခုလပ်လေ။ သမီးတစ်ယောက်နဲ့ဆိုတော့ နို့ကြီးတွေကအကြီးကြီးပဲ။ ထိလိုက်ရင်အိနေတာပဲ။ လင်နဲ့ကွဲနေတာကလည်း လေးငါးနှစ်.ယောင်္ကျားသားတွေရဲ့ အကိုင်မခံရတာကြာပြီမို့ ထိထိချင်း နည်းနည်းဆိုင်းတိုင်းတိုင်းလေး ဖြစ်သွားခဲ့ပေမယ့် နောက်တော့ တအားပူးလာတာ။ ထူးမော် ကလဲ ကိုင်ချင် ဒေါ်လေးကလဲအကိုင်ခံချင် တူဝရီးနှစ်ယောက် တစ်ခိခိ..တစ်ဟားဟားနဲ့ ပူးနေတာခွါလို့ မရတော့ဘူး။

တစ်ခါတစ်လေ သူ့အမေနားကပ်ပြီးများတောင် အကူအညီတောင်းသလိုလိုနဲ့ သူ့ကိုပါ ကိုင်မိကိုင်ရာ ဆွဲကိုင် လိုက်သေးတယ်။ အမေကတော့ အပြုံးအေးအေးနဲ့ ကြည့်နေတာပါပဲ ။ ညီမနဲ့သား ဆိုပေမယ့်အလုံးအထည်ချင်းက မကွာကြတော့ပါဘူး။

အရပ်အမောင်းဆိုရင် သားဖြစ်သူက တစ်ထွ ာပိုပိုလောက်တောင် မြင့်နေပြီပဲ ။ ဆယ့်ခြောက်နှစ်သားရုပ်လေးက နှုတ်ခမ်းမွှေးသဲ့သဲ့လေးနဲ့ နုနုလေးပဲမို့သာ ကလေးလို မြင်ရပေမယ့် လူပျိုဖြစ်နေပြီ ဆိုတာကိုတော့ ငြင်းမရဘူး။ လုံးလား ထွေးလား ကိုင်လားနှိုက်လားနဲ့မို့ သူ့သားရဲ့ပုဆိုးမှာ လီးရည်ကွက်တွေ စိုရွှဲနေတာကို သူကိုယ်တိုင်မြင်နေရပြီဆိုတော့ ရီရီပြောတဲ့ စကားက အမှန်တွေပဲဆိုတာ အလိုလိုလက်ခံပြီးသားပါ။  

မတင်ဝိုင်းက ကလေးလေးယောက်အမေ။ အသက်က သုံးဆယ့်ငါး ထဲရောက်ပြီ။ လင်ဖြစ်သူ ကိုစိုးမြင့်က ဖဲသမားစစ်စစ်။ ခရိုင်မြို့ ကြီးလို့သာ ဆိုရပေမယ့် မြို့ နဲ့နှစ်မိုင်လောက်ဝေးတဲ့ ရွာလေးကို ရပ်ကွက်အဖြစ်ပြောင်းလဲ သတ်မှတ်ထားပေးတာဆိုတော့ အရာအားလုံးကတော့ ရွာဆန်နေဆဲပါပဲ။ ခြံကျယ်ဝင်းကျယ်နဲ့ ကိုယ်ပိုင်စိုက်ပျိုးရေး ကိုယ်ပိုင်မွေးမြူရေးတွေနဲ့ အနေအထိုင် ရိုးသားပါတယ်။

ကိုစိုးမြင့်က အသုဘ မှန်သမျှ မင်္ဂလာဆောင်မှန်သမျှ အကုန်ရောက်ပြီးဖဲရိုက်ပါတယ်။ အသုဘမင်္ဂလာဆောင် မရှိရင် တစ်နေရာရာမှာ လူစုပြီးချိန်းဝိုင်းရိုက်တယ်။ အဖေကိုယ်တိုင် ဒီလိုပဲမို့ မျိုးနဲ့ရိုးနဲ့ဖဲရိုက်လာတဲ့ သူလို့ဂုဏ်ယူရတာလဲ အမောပဲ။ သူ့အရပ်နဲ့ သူ့ဇာတ် ဟုတ်တော့ လဲဟုတ်တယ်။ သူတို့က တိုင်းရင်းသားတွေလေ။ ဂုဏ်ငယ်တယ်လို့လဲ့ မသတ်မှတ်ကြပါဘူး။

အသောက်အစားနဲ့ လူစည်စည်ကားကားဖြစ်ဖို့ဆိုတာက ဒီလိုဒေသမျိုးမှာ လောင်းကစားသာ အဓိကပဲပေါ့။ သူပါမှပဲ အရာရာအဆင်ပြေတယ်ဆိုပေမယ့် သူပါလို့ အဆင်မပြေတာက မတင်ဝိုင်းပဲပေါ့။ ငွေကြေးကဏ္ဍ ဒီဒေသမှာ သိပ်အလေးအနက်မထားပါဘူး.။ ပဒေသာပင် မြေက ပေါက်တဲ့ အရပ်ပါ။ အဆင်မပြေတာက လင်ဖြစ်သူသက်ရှိထင်ရှားရှိနေပါလျက် သူများလို ညစဉ်ညတိုင်း အလိုးမခံရတဲ့ ကိစ္စပါပဲ။

ဖဲချည့်ပဲ လည်ရိုက်နေတော့ တစ်ခါတစ်လေ နှစ်လနေလို့ တစ်ညလေးလောက်တောင် အလိုးမခံရတတ်ဘူးဆိုမှတော့ သူ့အတွက်က အဆင်မပြေဘူးပေါ့။ ဖန်ချင်သူမရှိလို့တော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့လေ။ ဖန်တဲ့ သူတွေကလင်ရှိတဲ့ မိန်းမမို့ အပီကြီးမဖန်ရဲကြတာက ခက်နေတာ။

ထူးမော် လူပျိုမဖြစ်ခင် ခပ်စောစောလေးကတည်းက ဒေါ်လေးရီရီ သူ့ယောင်္ကျားနဲ့ကွဲပြီး အိမ်မှာလာနေတာ။ အိမ်ကသွပ်မိုး.ထရံကာ လေးပင်သုံးခန်း မြေစိုက်ပါပဲ။ အမေတို့ အိပ်ခန်းဖက်နဲ့ဧည့်ခန်းပိုင်းမှာမို့ ကြမ်းခင်းဆိုပေမယ့် အလယ်ခန်းကတော့ တမံသလင်းပဲခင်းထားတာ။

နောက်ဖေးဖက်က အဖီဆွဲပြီး မီးဖိုခန်းဖွဲ့ထားတာ ဒေါ်လေးတို့ သားအမိရောက်လာတော့ ထရံကန့်ပြီး အခန်းတစ်ခန်း ဖွဲ့ပေးထားလိုက်ပါတယ်။ ဒေသတိုင်းရင်းသား ရိုးရာ အိမ်ပါ။ ထူးမော်လူပျိုဖြစ်လာတော့ ထုံးစံအတိုင်းဆိုကြပါစို့ရဲ့..ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်သား ဧည့်ခန်းကို ရွှေ့အိပ်တယ်။ ညီလေးနဲ့ပေါ့။ လူပျိုပေါက်ဆိုတော့ ဂွင်းတိုက်တတ်နေသလို မိန်းမမှန်သမျှကိုလည်းပြစ်မှား နေတတ်ပြီ။

ညီလေးနဲ့ အတူအိပ်ရတော့လဲ ဂွင်းတိုက်ရတာ သိပ်မလွတ်လပ်တဲ့ အပြင် ကျောင်းသားအားကစားတွေ အိမ်အလုပ်တွေက ထိန်းချုပ်ထားသလို ဖြစ်နေတော့ ညတိုင်း မတိုက်ဖြစ်ခဲ့ဘူး။ ဒီနှစ်တော့ ညီလေးက ကျောင်းမနေချင်တော့ဘူး.။ ဝပ်ရှော့မှာ ပညာသင်မယ်ဆိုပြီး ညအိပ်ညနေ မြို့ ပြင်ကဝပ်ရှော့တစ်ခုကို ပြောင်းသွားတော့ ထူးမော်တစ်ယောက် ရမ်းတော့တာပေါ့။

အိပ်ယာကို ဒေါ်လေးတို့သား အမိအိပ်တဲ့ နောက်ဖေးခန်းအကါထရံနဲ့ ကပ်နေအောင်ရွှေ့အိပ်တယ်။ ည အမေတို့ အိပ်ပြီဆိုရင် သူတို့သားအမိကိုထရံပေါက်က ချောင်းကြည့်တော့တာပဲ။ ဒါပေမယ့် ညနက်သန်းခေါင်လောက်ဆိုမှ သူတို့ ပေါင်လုံးတွေလောက်ပဲ မြင်ရတာပါ။ နို့တွေ စောက်ဖုတ်တွေတော့ မမြင်ရပါဘူး။ အိပ်ယာခေါင်းရင်းမှာက တိုင်းရင်းသားရိုးရာ ကိုးကွယ်တဲ့ အရှင်ကြီးစင်တစ်စင်ရှိတာကို အမေကပန်းတို့ ရေတို့ အမြဲလဲတယ်။

အမေ မအားရင် ဒေါ်လေးပေါ့။ မနက်အစောကြီး အိပ်ပျော်နေတုန်း မျက်နှာပေါ် ယားကျိယားကျိနဲ့မို့ လန့်နိုးလာတော့ မျက်လုံးကို လက်ခုံနဲ့ပွတ်ပြီးကြည့်မိတာ မိန်းမထမီလိုလို မြင်လိုက်တယ်။ သိပ်မသေချာ မရေရာပါလားရယ်လို့ထပ်ပြီး ပွတ်ကြည့်မိပြန်တော့လည်း မိန်းမထမီမှ အမေ့ထမီပဲ။ ခေါင်းအုံးနံဘေးကို အသာငဲ့ကြည့်တော့ ခြေထောက်တစ်ချောင်းမြင်ရပြန်တာမို့ သေချာသွားပြီ။

နောက်ထပ် နံဘေးတစ်ဖက်ကို ကြည့်ပြန်တော့လဲ ခြေထောက်တစ်ချောင်းကို ထပ်တွေ့ရတယ်။ ခေါင်းအုံး အထက်မှာ ဘယ်ညာခွရပ်ပြီး အရှင်ကြီးစင်က ပန်းတွေရေတွေလဲနေရင်းထမီအောက်အနားစ,ကမျက်နှာပေါ်ကျနေတာပဲဖြစ်မယ်လို့ တွေးမိလိုက်တော့ ရင်ဖိုသွားမိတယ်။ ဒါနဲ့ ပက်လက်ပြန်လှန်ပြီး အမေ့ခြေတန်တစ်လျှောက် အပေါ်ပိုင်းထိ မော်ပြီးကြည့်သွားလိုက်တော့ ဖင်လုံးသားဖြူဖြူအိအိ တုန်တုန်ခါခါကြီးတွေနဲ့ ပေါင်ဆုံကြားက စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားထူထူ နီညိုညိကြီးကို အမြောင်းလိုက်ကြီးမြင်ရတယ်။

အပေါ်ကို ဆက်ကြည့်သွားမိတော့ စောက်မွှေးမဲမဲကို ရေးရေးပဲမြင်ရပြီးဘာမှ ဆက်မမြင်ရတော့ဘူး။ အာခေါင်က ခြောက်လာလို့ တံတွေးကို မနည်းမျိုချပြီးဆက်ကြည့်သွားနေလိုက်တာ မျက်တောင်ခတ်ဖို့အချိန်လေးတောင် မပေးချင် မပေးနိုင်လောက်တော့တဲ့ အထိပဲ။ ပန်းတို့ ရေချမ်းတို့လဲပေးပြီး ဆုတောင်းနေတာက အနည်း.ဆုံးဆယ်မိနစ် ဆယ့်ငါးမိနစ်ကြာတယ်။

အဲဒီတစ်ချိန်လုံးအသက်တောင် ရဲရဲမရှူရဲပဲ အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို မျက်တောင်မခတ်ကြည့်နေခဲ့မိတယ်။ နဲနဲလေးလှုပ်လိုက်တိုင်းစောက်ခေါင်းတို့စောက်စေ့တို့ မြင်ရလေမလားလို့မျှော်လင့်လိုက်ရတာ အမောပေါ့။ ဖင်လုံးသားဖြူဖြူခဲခဲကြီးတွေကလဲ အလုံးလိုက် အလုံးလိုက် လှုပ်ခါရမ်းနေတာပဲ။

ခေါင်းရင်းမှာ ရှိတဲ့ပြူတင်း ပေါက်ကိုလှမ်းပြီးရေသွန်တဲ့အချိန်မှပဲ ခြေထောက်တစ်ချောင်းကြွပြီး ကားထားလိုက်တာမို့ အကွဲကြောင်းကြီးဟ,သွားတာတွေ..စောက်ပတ်အတွင်းသားနီရဲရဲတွေကို စက္ကန့်ပိုင်းလောက်မြင်ရတာ။ ကိစ္စတွေအားလုံးပြီးလို့ အမေပြန်ထွက်သွားတဲ့ အချိန်ဆို ရင်ထဲမှာ မောပြီးကတုန် ကရင်နဲ့ ကျန်ခဲ့ရတယ်။ ဘယ်အချိန်က ဘယ်လိုပြီးသွားခဲ့လဲတော့ မသိဘူး။ လီးရည်တွေရွှဲရွှဲနစ်နေတာပဲ။

အဲနေ့က အမေထွက်သွားပြီးမှ ပြန်အိပ်လို့ရသလိုလို မရသလိုလို.အိပ်ပျော်သလို မပျော်သလိုနဲ့မနက်ခုနစ်နာရီလောက် အိပ်ယာကထ,တော့ စိတ်ကသိပ်မလုံချင်ဘူး။ မျက်နှာသစ်နေပြန်တော့လဲ တကယ်မှဟုတ်ခဲ့ရဲ့လားလို့ ပြန်တွေးနေမိပြန်သေးတယ်။ အမေကတော့ ပုံစံမပျက်ပါဘူး။ သူမှဘာမှမသိတာ.မျက်နှာကကြည်ကြည်လင်လင် ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင် ရယ်ရယ်မောမော။

“ အိပ်လို့ပျော်ရဲ့လားသား.မျက်နှာက ဖြူလျော်လျော်နဲ့.အိပ်မက်ဆိုးမက်လို့လား .”

အမေက နဖူးလေးစမ်းပြီးယုယုယယမေး သလို ဒေါ်လေးနဲ့မမတို့ကလည်း စူးစမ်းတဲ့ အကြည့်နဲ့ ကြည့်နေကြတယ်။

“ အိပ်ပျော်ပါတယ်မေ..အခုမနက်မှ အိပ်မက်ထဲမှာ ပါးစပ်ကြီးနီနီရဲရဲ အမွှေးဖွားဖွားနဲ့ ဘာကြီးမှန်းမသိဘူးတွေ့လိုက်တာ..ခုထိ ရင်ခုန်နေတုန်းလားမသိဘူး..”

ဒေါ်လေးက စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ နောက်တယ်..။

“ မဲမဲကြီးနဲ့ ပြဲပြဲကြီးလား.ဟလား..မော်ကြီး..ခိခိ ”

ထူးမော်လည်းစိတ်ပေါ့သွားပြီမို့..

“ ဟီးဟီး..ပြဲပြဲကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး ဒေါ်လေးရဲ့…အမြောင်းလိုက်ကြီး စေ့နေတာပါ..ခိခိ.ဒေါ်လေးဟာနဲ့ မှားနေလို့ ပြဲပြဲကြီးဖြစ်တာနေမှာ.. ဟီးဟီး ”

အမေတို့ဝိုင်းရယ်ကြတော့ ဒေါ်လေးက ကက်ကက်လန်အောင် ရန်တွေ့တယ်..။

“ သေမယ်နော် မော်ကြီး..ဒေါ်လေးဟာက ပြဲဖို့နေနေသာသာ.. သွားကြားထိုးတံတောင် မဝင်နိုင်တော့ဘူးမှတ်ထား ခြောက်နှစ်ရှိပြီ..ဟင်း  ”

“ ဒေါ်လေးရယ်.အဲလိုမျိုးပစ္စည်းကောင်းကြီး ဒီတိုင်းပစ်ထားရမှာ နှမျှောစရာ..ဟီးဟီး..စားသုံးသူတွေ ကျွေးစရာရှိတဲ့ဟာ ကျွေးလိုက်ပါလား  ”

ဒေါ်လေးက သူ့ကိုပစ္စည်းကောင်းကြီးလို့အပြောခံရတော့ ပီတိဖြစ်သွားဟန်တူပါရဲ့.မျက်နှာတော့ကြည်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့်.

“ ကျွေးနိုင်ဘူးဟေ့..ကျွေးနိုင်ဘူး.. ကိုယ့်ပစ္စည်းကောင်းသလို သူ့ပစ္စည်းလဲကောင်းမှ ကျွေးရကျိုးနပ်မှာ..နင်က ဒါတွေနားမလည်သေးပါဘူး..ဟီးဟီး. မမကိုတော့ အားနာပါရဲ့ နင့်အဖေလို စားသုံးသူမျိုးဆို မိရီတို့က တာ့တာပဲ.ခ်ခ်..ကြီးလဲကြီး သန်လည်းသန် ပုံမှန်လေးလည်းစားပေးမှ ကျွေးနိုင်မယ်..ခိခိ… နင့်အသိတွေထဲ မရှိဘူးလား ဟီးဟီး.”

“ တော်ပါပြီ..သူများကို ကျွေးမယ့် အစားတော့ဖြင့်.. ”

ဒေါ်လေးရီရီ မျက်လုံးတွေဝိုင်းသွားပြီး အမောတကောပဲ ပြောလာတယ်.. 

“ ဘာလဲ..သူများကိုပေးရမယ်အတူတူ နင်ပဲစားတော့မလို့လား.မလုပ်နဲ့နော်..မော်ကြီး..တူနဲ့ အဒေါ်တော့.ခိခိ..  ”

“ စားရဲပါဘူး ဒေါ်လေးရယ်..ဒီအတိုင်းပဲ အလှကြည့်နေတော့မယ် ပြောမလို့ပါ....ဟီးဟီး..သားဟာကြီးကသွားကြားထိုးတံထက်ကြီးတယ်.မတော်တဆ ကွဲပြဲသွားမှ ဟီဟိ   ”

“ ဟီးဟီး..မမရေ..မမသားဟာကြီးက အကြီးကြီးတဲ့..”

ပြောလို့ပြောတာတော့ မဟုတ်ဘူးနော် ထူးမော် သူ့ကို လာလုံးနေတယ် ဆိုတာကို မတင်ဝိုင်း ရိပ်မိနေတာကြာပြီ။ ပိုသိသာလွန်းလာတာက သားငယ် ထူးကျော်မြို့ပြင်ဝပ်ရှော့မှာ အလုပ်ဝင်သွားပြီးတဲ့ နောက်မှနေ့တိုင်းလိုလို ဖက်လှဲတကင်း ပိုလုပ်လာသလားလို့ အောင့်မေ့တယ်။ မတင်ဝိုင်း ဆိုတာကလည်း နာမည်နဲ့လူနဲ့ အလိုက်သား.ဖင်ကြီးတွေလုံးပြီးဝိုင်းနေတာက ပန်းပုရုပ်ထုထားသလားထင်ရတယ်။

ရုပ်ရည်က တောင်ပေါ်သူတိုင်းရင်းသားမို့ အသားဖြူတာကလွဲရင် ထူးထူးခြားခြားပြောစရာ မရှိပေမယ့် အဲဒီဖင်ကြီးတွေက သားသည် အမေဖင်ပါလို့ ပြောရင်ယုံနိုင်စရာ သိပ်မရှိလှဘူး။ သားသမီးလေးယောက်မွေးပြီးပြီလို့ ပြောတော့ ပိုဆိုးတာပေါ့။ ဖင်ကြီးတွေ က အပျိုလိုတောင့်သလို စောက်ဖုတ်ကြီးကလဲ အပျိုစောက်ဖုတ်လိုဖောင်းအိနေတာကိုတော့ဘယ်သူမှမသိကြဘူး။

သားသမီးမွေးခဲ့ဖူးပေမယ့် အငယ်ဆုံးသမီးလေးတောင်မှ ဆယ့်လေးနှစ်ထဲ ဝင်နေပြီပဲ။ အလိုးမခံရတာကတော့ မမှတ်မိနိုင်လောက်တဲ့ အထိ ကြာနေပြီ။ လင်ဖြစ်သူက အိမ်ပြန်လာတဲ့ညမို့ လိုးပြန်တော့လည်း နှစ်ချီ ဆိုတာကအများဆုံးပေါ့။ တစ်ညထက် ပိုအိပ်ဖူးတယ်ရယ်လို့ မရှိပါဘူး။ ဒီတော့ ညှပ်ရိုးကြွက်သားတွေက တင်းနေကပ်နေကျပ်နေကြတုန်းပဲ။

ဆွဲအား စုပ်အား ညှစ်အားတွေက သန်တုန်းမြန်တုန်း အထန်ဆုံးအချိန်ပဲပေါ့။ ခက်နေတာက အဲဒီလောက်ကိုလိုးလို့ကောင်းမယ့် စောက်ဖုတ်နဲ့ ရေစိမ်ခံဆောင့်ကောင်းမယ့် ဖင်ကြီးကို လိုးခွင့်ရဖို့ဘယ်သူမှ လာမကြိုးစားကြတာကိုက အခက်ဆုံးဖြစ်နေတာပေါ့။ ယောင်္ကျားတွေနဲ့ အနေနီးနီးထိကပါး ယိကပါးမနေခဲ့မိတာလည်းနှစ်ပေါင်းနှစ်ဆယ်နီးနေပြီဆိုတော့ ထိမိတဲ့ယောင်္ကျားသားဖြစ်တဲ့ ထူးမော်အပေါ်ပဲ အာရုံကရစ်ဝဲလည်နေမိပြန်တယ်။

သားအမိမို့ပါလို့ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်လှည့်စားနေပေမယ့် ထူးမော်ရဲ့ နှာထန်တဲ့ အကြည့် အရယ်အမော အချွဲအနွဲ့ အပြုစု အယုယတွေအပေါ်နစ်မျောသာယာနေတာတော့ အမှန်ပဲ။ အခုတလောမှ ဖင်ကြီးတွေနို့ကြီးတွေကို သိသိသာသာထင်ထင်ရှားရှား စူးစူးဝါးဝါးကြည့်လာ ထိလာ ကိုင်လာ ပွတ်လာတော့ မတင်ဝိုင်းလည်း ရမ္မက်ခိုးတွေထ,လာပြန်ရတယ်။

အထူးသဖြင့်တော့ ဖင်ဆုံကြီးနဲ့ ပေါင်တွင်းသားတွေကို အပွတ်ခံအကိုင်ခံ အဆုပ်အနယ်ခံလိုက်ရတဲ့ အခါများဆိုရင် စောက်ရည်စိမ့်လာမိတဲ့ အထိ ရမၼက်ဇောကြွတယ်။ သားအမိဆိုတဲ့ အခွင့်အရေးကို သုံးပြီး ပြန်ဖက် ပြန်ကိုင် ပြန်ပြုံးပြန်ပြောကြရင်း လိုးချင်လို့ လိုးရဲလျင်လိုးလို့ရအောာ် လမ်းကြောင်းတွေ အမျိုးမျိုးဖွင့်ပေးနေမိတယ်။  

................................................

“ ကိုမော်ရေ..ငါ့ပင်တီပျောက်ပြန်ပြီဟာ..ဒါနဲ့ဆို လေးထည်ရှိပြီ ”  

တင့်တင့်မော် မျက်နှာပျက်ပျက်နဲ့လာပြီးပြောတော့ ထူးမော်က စပ်ဖြီးဖြီးလုပ်ပြီး  

“ ဟောင်းလောင်းနေပေါ့ဟာ..နင့်ဟာက ပေါင်ရင်းမှာကပ်နေတာပဲ..ငါတို့လိုတွဲလောင်းမှ မဟုတ်တာ..ဝတ်မနေနဲ့တော့”   

တင့်တင့်က မျက်စောင်းကြီးပိတ်ထိုးပြီး   

“ ငါလဲ ဝတ်ချင်ပါဘူး..ဒီတိုင်းနေတာမှ မသိမသာ ပြလို့ရသေးတယ်..ဟွန်း အခု ငါတို့အသင်းဆီမီး ကစားရမှာမို့သာ မဖြစ်မနေဝတ်ရမှာ..နင့်ဘောင်းဘီ ငါ့ခဏေပးဟာ..ခိခိ ”   

တင့်တင့်မော်က ကျောင်းလက်ရွေးစင်ဘောလုံးအသင်းမှာ နောက်တန်းကကန်တယ်။ ဒီနေ့ ဝန်ထမ်းပေါင်းစုံအသင်းနဲ့ ဆီမီးဖိုင်နယ်ကန်ရမယ်လေ..   ။

“ ဖြစ်မလားဟဲ့..ငါ့ဟာက ယောင်္ကျားဝတ်ကြီး..ပြီးတော့ နင့်ဖင်လုံးကြီးတွေနဲ့ဆို တန်မှာမဟုတ်ဘူး.နင့်ဖင်ကြီးတွေက အမေ့ဖင်လောက်တောင်ကြီးချင်နေပြီ  ”

တင့်တင့်က ဂုဏ်ယူတဲ့အပြုံးနဲ့ဝင့်ဝင့်ကြွားကြွားပြုံးနေပေမယ့် အပြောက ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ..။  

“ ခ်ခ်..နင်ငါ့ဖင်လိုက်ကြည့်နေတာပေါ့ ဟုတ်လား..ခိခိ.အမေ့ဖင်ကြီးလိုက်လိုက်ကြည့်ပြီး စိတ်ကူးယဉ်နေတာတော့ ငါရိပ်မိသားပဲ..ဟီးဟီး ငါ့ဖက်တောင် လှည့်နေပြီလား မသိဘူး.. မောင်နှစ်မအရင်းကြီးနော ခိခိ..” 

တကယ်လည်း ထူးဇော်က လိုက်ကြည့်ပြီးဂွင်းတိုက်တဲ့အခါ မှန်းမှန်းထုနေတာမို့ စပ်ဖြီးဖြီးပါပဲ။   

“ မတင့်ကလဲ ကိုယ့်စိတ်နဲ့ကိုယ်ကြိုက်လို့ကြည့်တာပဲဟဲ့.တကယ်ပြောတာနော နင့်ဖင်ကြီးက တကယ်ကြီးတာ..သူများမပြောနဲ့ ငါတောင်စိတ်လာတယ် ဟီးဟီး..မောင်နှစ်မချင်းဆို ပိုတောင်ကောင်းနေသေးလားလို့..အချိန်မရွေး နေရာမရွေး လူမြင်လို့လဲ အထင်လွဲစရာမရှိဘူး ”   

စ,သလို နောက်သလိုပြောရင်းက အတည်ကြီး ပြောချလိုက်တော့ တင့်တင့်က မျက်နှာ မပျက်သွားပေမယ့်နည်းနည်းကလေးတော့ တွေဝေသွားသလိုပဲ။   

“ နင်က အတည်ကြီးလားဟယ်..ကိုမော်ကလဲ..မောင်နှစ်မအရင်းကြီးကို..ဟို ဟို..ဘောင်းဘီပေးမှာဖြင့်ပေးတော့ဟာ.သွားဝယ်ဖို့လဲ အချိန်မရှိတော့ဘူး ”   

အခြေအနေက ကိုယ့်ဖက်ပါနေပြီပဲ လို့ ထူးမော်တော်တော်လေး အားတက်လာမိတယ်။ ဘောလုံးကန်ဖို့ ဂျာစီဝတ်ထားတာဆိုတော့ တင့်တင့်နို့လုံးကြီးတွေက ဖူးလုံးနေပြီး မို့မို့အိအိကြီးဖောင်းကြွနေကြတာကို အနီးကပ်ကြည့်နေရတာမို့ လီးကလှုပ်လှုပ်ပြီး တောင်လာတယ်။ တင့်တင့်မော်ကလည်း မျက်စေ့လေးစွေပြီးကြည့်နေ မိတာဆိုတော့ ပုဆိုးအောက်က လှုပ်စိလှုပ်စိထောင်နေတာကြီးကို မြင်ပြီးရင်ခုန်ခုန်နဲ့ တစ်ခိခိကြိတ်ရယ်တာပေါ့။

“ အတည်ပေါ့ မတင့်ရယ်..မောင်နှစ်မက မောင်နှစ်မပဲပေါ့..တခြားကောင်တွေက နင့်ဖင်ကြီးကြည့်ကြည့်ပြီးဟိုဟာပြောဒီဟာပြောနဲ့ဆို ငါသိပ်စိတ်ပူတာပဲ.နို့ကြီးတွေကလည်း လုံးတက်နေတာ လူတကာက ပြစ်မှားနေကြတာဟဲ့ ” 

တစ်တစ်ခွခွစကားတွေ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ပြောနေရတာဆိုတော့ တင့်တင့်မော်စိတ်တွေ ရဲရဲတင်းတင်း ဖြစ်နေတယ်။ မောင်နှစ်မချင်းမို့ပိုပြီးရဲလာမိတာလား မသိဘူး..တစ်တစ်ခွခွ စကားတွေပို ကြားချင်လာသလိုပဲ..   

“ ခ်ခ်..ငါသိပါတယ်..သူတို့ငါနို့ကြီးတွေကြည့်ကြည့်ပြီး ကိုင်ချင် ဆွဲချင် စို့ချင်နေကြမှာပေါ့..ငါ တမင်ပြထားတာ ဟီးဟီး.ခုနင်တောင်မှ ငါ့နို့ကြီးကြည့်ပြီး လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့..အသဲယားစရာကြီး ဟီးဟီး ”   

ထူးမော်မျက်လုံးတွေ ဝင်းဝင်းတောက်သွားပြီး မတင့်လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲလိုက်တယ်။ မတင့်က ဘေးဘီကိုမျက်စေ့ တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်ပြီး ရုန်းသလိုလို လုပ်နေပေမယ့် ခြေလှမ်းက ထူးမော် အနားကပ်သွားရင်း  ..

“ ဘေးဘီလည်းမကြည့်ဘူးကွာ.မောင်နှစ်မဆိုပေမယ့် လူမြင်ကွင်းကြီး ”   

ထူးမော်က ဘေးချက်းယှဉ်ကပ်ရပ်ပြီး အိမ်ဖက်လမ်းလျှောက်လာရင်းနဲ့ မတင့်ရဲ့လက်ကို သူ့လီးကြီးပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်၊ တင့်တင့်မော်ကလီးကြီးကို လက်နဲ့အားရပါးရ ဆုပ်ထားပြီး   

“ အတုတ်ကြီးပဲနော်. အားရစရာကြီး..နင်. ဒါကြီးနဲ့ ဘယ်နှစ်ယောက်လိုးပြီးပြီလဲ အမေ့ကိုရော..လိုးပြီးပြီလား ”  

“ ဟင့်အင်း..နင်ပထမ ” 

“ အာ့ဆို..ည အခန်းထဲလာခဲ့  ”

.....................................................

နေ့လည် နှစ်နာရီပိုပိုလောက် မတင့်တို့ ညီအစ်မတွေဘောလုံးကွင်းကို သွားကြထယ်။ သုံးယောက်လုံးကကျောင်း လက်ရွေးစင်တွေပဲ။ အိမ်မှာ တစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ စိတ်လွတ်လက်လွတ်ပဲ ဒေါ်လေးအခန်းထဲ သွားကြည့်မိတယ်။ ခေါင်းအုံးပေါ်မှာ ဒေါ်လေးဖတ်လက်စ,ပဲထင်ပါရဲ့။ စာအုပ်လေးတစ်အုပ်မှောက်လျက်လေးမြင်လို့ အပျင်းပြေကြည့်မိကာမှ အပြာစာအုပ်ဖြစ်နေတယ်။

ဇာတ်လမ်းကလဲ ဖတ်လို့ကောင်းလိုက်တာမှ အဒေါ်ရော အမေရော..အစ်မတွေ ညီမတွေရော အဖေနဲ့သားက တလှည့်စီ တစ်နေရာစီ လိုးကြတဲ့ ဇာတ်လမ်း။ ဇာတ်ကောင်တွေ ကလည်းအများကြီးဆိုတော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဇာတ်လိုက်ခန့်ပြီး ဇာတ်လမ်းထဲ မျှောစီးပါသွားတယ်။ စိတ်ပါလွန်းလာတော့ ဂွင်းက တိုက်ချင်လာတာမို့  ခြေရင်းက ထမီတန်းလေးပေါ်လွှားထားတဲ့ ဒေါ်လေးရဲ့ပင်တီလေးယူပြီး စိတ်ကူးနဲ့ ဒေါ်လေးကို လိုးရင်း ဂွင်းတိုက်ပစ်လိုက်တာ ပင်တီလေးတစ်ထည်လုံး လီးရည်တွေ ရွှဲရွှဲနစ်သွားတယ်။

ပင်တီတစ်ထည်လုံး စိုရွှဲသွားတော့လဲ ဘာဖြစ်မှာမို့လဲ။ ထမီကြီးဆွဲယူပြီးလီးနဲ့ဖိဖိထိုးနေရင်း ပုဆိုးချွတ်ထားပစ်လိုက်တာပေါ့။ ပုဆိုးခံနေတော့ ဖီလင်နဲနဲအောက်သလိုပဲ မို့ကိုယ်တုံးလုံးကြီးမှာ လီးတန်းလန်း နဲ့ထမီကိုလီးပေါ်မှ ာအုပ်ကိုင်ပြီးဂွင်းတိုက်နေရတာ ဒေါ်လေးရီရီစောက်ဖုတ်ကြီးကိုလိုးနေရတဲ့ အတိုင်းပဲ..။ 

မှန်းပြီးလိုးရတာအရသာရှိလိုက်တာ။ ရီရီကလုံးကြီးပေါက်လှတစ်ခုလပ်ပေါ့။ အသက်ကသုံးဆယ့်နှစ် လောက်ရှိမယ်။ သမီးလေးညွန့်ညွန့်တောင် ဆယ့်ငါးနှစ်ရှိနေပြီ။ လင်နဲ့ ဆယ်နှစ်လောက် ပေါင်းခဲ့ဖူးတော့ တော်တော်လေး အဖွတ်ခံ အလိုး ခံခဲ့ရဖူးတယ်ပြောရမှာပဲ။

လင်ဖြစ်သူကလဲ ဒေသခံမြို့သား ဝန်ထမ်းဆိုတော့ နေ့တိုင်းလိုလို အလိုးခံခဲ့ရတာ။ တစ္ပါတ္မွာ လေးရက်လောက်ကတော့ ညပိုင်း မဟုတ်ရင် နေ့ပိုင်းတော့ အလိုးခံရတာချည့်ပဲ။ လင်မရခင်ကလည်း ရီရီကရည်းစားနဲ့ချိန်းတွေ့ပြီး ဆယ်ခါ ဆယ့်ငါးခါလောက် အလိုးခံ ခဲ့ဖူးတယ်။

ရည်းစားက လီးကြီးကြီးနဲ့ အဖွင့်လိုးခဲ့တာဆိုတော့ လင်ဖြစ်သူနဲ့ ခံရတာကို အားမရတော့ဘူး။ လင်ကနေ့တိုင်းနီးပါး လိုးတယ်ဆိုပေမယ့် လီးကသေးနေလားလို့ခံစားရတယ်..။ တကယ်လည်းခြောက်လက်မတောင်မပြည့်ချင်ဘူး။ အလုံးသေးတာတော့ တကယ့်ကို မတင်းတိမ်နိုင်တဲ့အထိသေးတယ်။ ဘယ်လိုပြောရမလဲ သူကအားရှိအားကုန်ဇောသန်သန်နဲ့ ပစ်ပစ်ဆောင့်လိုးနေသလောက်က ရီရီ့အဖို့ဆွပေးနေသလောက်ပဲဖြစ်နေတာလေ..အဲလိုစံချိန်မမီတာ။

သူဘယ်လိုမှ မဖြိုနိုင်တော့ ရီရီ့အဖို့က လိုးလေ အယားမပြေလေ လိုးလေ ယွလေ ဖြစ်နေပြီးဘော်ဒီက မကျတဲ့ အပြင် ပိုပိုကြွတက်လာတယ်။ လင်မရခင်က ပိန်သွယ်သွယ်ဆိုပေမယ့် လင်ရမှပဲ သွေးသားတွေ တက်လာပြီးအခုလို လုံးကြီးပေါက်လှကြီးဖြစ်လာတာ။ သူကသွေးသားကောင်းပြီး နှာထန်လေလေ လင်ကလိုးလေလေ ကြိုးစားပြီးလိုးပေးပေမယ့် လီးကကြီးမှမကြီးလာတာ ဘယ်အားရနိုင်ပါ့မလဲ။

အနေအထားကို အထာကျတဲ့ သူ့ဆရာကသိသွားတော့ သူ့ကိုရွာပိုင်းတွေ ညအိပ်ညနေတာဝန်နဲ့ လွှတ်ပြီး ရီရီ့ကို ကပ်လာတာ။ သုံးလေးခါလောက်လင်နဲ့ အတူတူထမင်းစား အရက်သောက်ရောက်ရောက်လာတော့ သူက မရိပ်မိပေမယ့် ရီရီက သဘောပေါက်နေပြီ။ အလိုက်အထိုက်နေလိုက်ရင်း မသိမသာ လီးလှန်ပြလာတော့ စပ်စပ်စုစု ရွရွထထနဲ့ ကြည့်ပစ်တာပေါ့။

စံချိန်မီလောက်ကြီး အားရပါးရ လွမ်းရလောက်အောင်မဟုတ်ပေမယ့် ကိုယ့်ယောင်္ကျားလီးထက် သိသိသာသာလေးကြီးနေတော့ မထိတထိလေးပြန်ပြီး အထာချပေးလိုက်တာ.ယောင်္ကျား က ရာထူး တက်ပြီးတိုက်နယ်တာဝန်ခံ ဖြစ်သွားတယ်။ တိုက်နယ်တာဝန်ခံဆိုတော့ နယ်ချည့်ပဲလှိမ့်ဆင်းနေရတာနဲ့သိပ်မကြာပါဘူး နောက်ထပ်ရာထူးတစ်ခုထပ်တိုးပြန် ပါလေရော..လင်ကြီးရာထူး။

ခိုးစားတဲ့အသီးက ပိုချိုတယ်လို့ ထင်ခဲ့ရပေမယ့် တကယ်တမ်းတော့ ကျီးလန့်စာ စားရတာ သူရော ကိုယ်ရောအားမရဘူး။ ကြာလေလေ အရူးရင့်လေလေ..ဆွပေး နေသလိုပဲ ဖြစ်ဖြစ်နေတာက ပိုပြီးအနေရခက်တယ်။ သွေးသောက်မိပြီးတဲ့ ကျားမပဲ သွေးနံ့ရတော့ ဘယ်နေနိုင်ပါ့မလဲ။ နှာပိုးကလည်းကြွ..နောက်မီးကလည်းလင်းဖူးပြီဆိုမှတော့ နောက်တစ်ယောက်နဲ့ထပ်ပြီးခံ ဖို့မကြောက်တတ်တော့ဘူးလေ။

အဲဒီ အရာရှိလည်းပြောင်ရော..နောက်ထပ် တန်းစီနေတဲ့ထဲက တစ်ယောက်နဲ့ အဲဒီည နှုတ်ဆက်ပွဲမှာ ကုန်းပေးပစ်လိုက်မိတော့တာပဲ။ ကံဆိုးချက်များ လင်ကြီးရော လင်ငယ်ရော နှစ်ယောက်လုံးနဲ့ မိသွားပြီးလင်မယား ကွဲခဲ့ကြရတာ ခြောက်နှစ်တောင်မှ ကျော်ခဲ့ပြီထင်ပါ့။ လင်မယားကွဲပြီးခါစ,က အစ်မတို့နဲ့ အတူလာနေခဲ့ရတော့ နေမထိ ထိုင်မသာ..ဟာတာတာ ဖြစ်ခဲ့မိရပေမယ့် ကြာလာတော့လည်း မိသားစုနဲ့နေရတာ အနယ်ထိုင်လာပါတယ်။

“ ဟောတော့်..မော်ကြီး..အဲ အဲ… ကြီးလှချည့်လားဟဲ့ နင့်လီးကြီးက..အိုး ဟိုး. တုတ်ခဲပြူးပြောင်နေတာပဲ... ”

ဇာတ်လမ်းထဲ မျောပါနေတော့ ရီရီဈေးကပြန်လာပြီး အခန်းထဲ ရောက်နေတာကိုတောင်မှ မသိလိုက်တော့ဘူး။ ရီရီ လည်းကိုယ့်အတွေးနဲ့ ကိုယ်ဆိုတော့ အခန်းထဲ စွတ်ဝင်သွားတာ ကုတင်ပေါ်မှာ ထူးမော်တုံးလုံးပက်လက် လီးကြီးတောင်တောင်နဲ့ ဂွင်းတိုက်နေတာကို တွေ့ရတယ်။

လီးကလည်း ကြီးလိုက်ရှည်လိုက်တာမှ သူ့လက် ဆုပ်ရဲ့အပေါ်ထက်ကို သုံးလေးလက်မနီးနီးလောက်ရှည်ထွက်နေတယ်။ တုတ်ခဲခဲကြီးနဲ့ လဒစ်နီညိုညိုကြီးက ပြူးပြူးပြောင်ပြောင် အားရစရာကြီး။ နံဘေးမှာသူ့ပင်တီနဲ့ထမီကို လီးရည်ကွက်စိုစိုတွေနဲ့ တွေ့ရတယ်။ ခေါင်းအုံးးပေါ်တင်ထားခဲ့တဲ့ အပြာစာအုပ်ကိုလည်း ထူးမော် ဖတ်လျက်တန်းလန်းပဲ ဆိုတော့ သူ့ကိုမှန်းပြီး ဂွင်းတိုက်နေတယ်ဆိုတာ တစ်ခုလပ်ပီပီ ချက်ချင်းတွေးလိုက်မိတာပေါ့။

မနက်ကလည်း ထူးမော်နဲ့ သူ လုံးလားထွေးလား နို့ဆွဲလားလီးဆွဲလား..စောက်ပတ်နှိုက်လားနဲ့ မသိမသာဇာတ်လမ်းရှိခဲ့ပြီးပြီမို့ စောက်ဖုတ်တောင်မှ ရောင်ကိုင်းဖူးကြွလာပြီလားလို့ ထင်မိတယ်။ ဒီလိုလီးကြီးမျိုးနဲ့သာဆိုရင်တော့ ရောင်ရုံကိုင်းရုံတင်မက,ဘူး.ပွင့်တောင်မှ ပွင့်ထွက်သွားပါစေတော့လို့ တွေးနေမိတယ်။

ထူးမော် ကုတင်ပေါ်က လူးလဲ ထဆင်းလာပြီးမြေပြင်ပေါ်မှာ မတ်တပ်ရပ်နေပါမှ လီးကြီးက စောစောတုန်းက သူမြင်ထားခဲ့မိတာထက် ပိုပြီးတုတ်နေသလို ရှည်လည်းပိုရှည်နေမှန်း တွေ့လိုက်ရတော့တယ်။

“ ဇာတ်လမ်းက ကောင်းလိုက်တာ ဒေါ်လေးရာ..အဒေါ်နဲ့တူလိုးကြတာတဲ့..အဒေါ်က လီးစုပ်ကြမ်းချက်. လီးရည်တွေမျိုချပစ်တာ  ”

ရီရီက အဲဒီအခန်းကိုဖတ်ပြီးနေပြီမို့

“ တူလေးက လီးကြီးက တုတ်တုတ်ခဲခဲ ဘာဂျာမှုတ်ကြမ်းကြမ်း.အလိုးအဆောင့်ကြမ်းကြမ်းနဲ့ပဲ မဟုတ်လား.ဖတ်ပြီးပါပြီ. အပြင်မှာတော့ရှိမယ် မထင်ပါဘူး..ဟွန်း ရေးတဲ့ လူကလဲ ရေးတတ်တယ်”

 

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>