သူတို့လေးယောက် အပိုင်း ( ၁ )

သူတို့လေးယောက် အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - ကိုယ်တော်ကြီး 

(အတွေးပင်လယ်ပြာ မှကူးယူသည်)

ကျနော်တို့မြို့မှာ သူတို့လေးယောက်ကို မသိတဲ့သူ မရှိကြ။ မိုးသည်းထန်စွာရွာပြီးမြေငလျင်လှုပ်တဲ့ညတစ်ညမှာ သူတို့လေးယောက်လုံးကျနော်တို့မြို့ကနေပျောက်ခြင်းမလှပျောက် ကွယ်သွားတဲ့အကြောင်းအရင်းကိုလည်း သိတဲ့သူမရှိကြ။

..........................................................................................................   

ဗေဒင်ဆရာများကတော့ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ နေ့လည် ၁၂ နာရီမှညဉ့် ၁၂ နာရီအတွင်းမွေးဖွားသူများကို "ရာဟု"မွေးဖွားသူများဟု သတ်မှတ်ကြ၏။ ဘာကြောင့်မှန်းတော့ ကျနော်လည်း ဗေဒင်ဆရာမဟုတ်၍ သေချာမသိပါ။ကျနော်ပြောပြချင်တဲ့ သူတို့လေးယောက်ကတော့ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ရဲ့ညဉ့် ၁၂ နာရီတိတိမှာ မိခင်တစ်ဦးချင်းဆီမှနေ အချိန်အတူတူမှာ မွေးဖွားလာကြသည့် ရာဟုဖွားများပင်ဖြစ်တော့သည်။

အိမ်တစ်လုံးထဲမှာပင် ဧည့်ခန်းမှာချိတ်ဆွဲထားသော နာရီနှင့်နောက်ဖေး မီးဖိုခန်းမှာချိတ်ဆွဲနာရီ လက်မှာပတ်ထားသောနာရီ ဖုန်းမှာချိန်ထားသောနာရီများပင်  မြန်မာစံတော်ချိန်နှင့်တိုက်ထားသည်ဆိုသော်ငြားနှစ်မိနစ်သုံးမိနစ်တော့ အကြောင်းကြောင်းကြောင့်ကွာခြားကြရသည်။

သူတို့လေးယောက်ကတော့ တစ်အူတုန်ဆင်း မောင်နှမအရင်းလည်းမဟုတ် အိမ်တစ်လုံးထဲမှာပဲ မွေးဖွားကြတာမဟုတ်ဘဲနှင့် ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်မိခင်နဲ့ကို မွေးဖွားခဲ့ကြတာဖြစ်ပေမဲ့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်နာရီနဲ့ကိုယ်ပင် ညဉ့် ၁၂ တိတိမှာ အတူတကွမွေးဖွားချိန်တူညီသည်ဟု သိရသည်။

တိုက်ဆိုင်ချက်တွေများ အံသြဖို့ကောင်းလှသည်။ တစ်မြို့တည်းတွင်နေထိုင်ကြပြီး သူတို့လေးယောက် မိဘများသည်တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးမသိကြပဲ သူတို့လေးယောက်မွေးဖွားလာပြီးသည့်မှ အသီးသီးရင်းနှီးသွားကြသည်။

မိဘဖြစ်သူများ အဓိကသူတို့၏ မိခင်များမှာသူတို့လေးယောက်၏ မွေးဖွားချိန်များတိုက်ဆိုင်မှုကိုပြောပြပြီးသည့်နှင့်ပဋိသန္ဓေတည်ကတည်းကပင် အိပ်မက်မြင်မက်ပုံများအတူတူဖြစ်ခဲ့လေသည်။သူတို့လေးယောက်မွေးဖွားပြီးသည်မှလည်း သူတို့လေးယောက်၏အိမ်များမှစီးပွားရေးသည်လည်း ဒီရေအလားတိုးတက်ကြီးပွားကြပုံကိုလည်း တစ်မြို့လုံးက သိမှတ်ခဲ့ရသည်။

ဤသို့ဤပုံအကြောင်းများတွေကြောင့်ပင်သူတို့လေးယောက်ကို ကျနော်များစွာစိတ်ဝင်စားမိလေတော့သည်။သူတို့လေးယောက်က ကျနော်နဲ့အသက်တူသလိုအတန်းတွေတူကြသည်။တစ်ချို့အတန်းတွေမှာအခန်းတော့ ကွဲခဲ့သည်။

သူတို့လေးယောက်ထဲက  ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သူငယ်သံဒိုင်နဲ့သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးမဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့မေးထူးခေါ်ပြောအဆင့်စကားတော့ ပြောဖူးခဲ့သည်။အလယ်တန်းအထက်တန်းအဆင့်မှာမေးထူးခေါ်ပြောဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ တက္ကသိုလ်တက်မှ ပိုမိုရင်းနှီးသွားခဲ့ရသည်။

သူတို့လေးယောက်က 

'ကျား'တစ်ယောက်နဲ့ 'မ' သုံးယောက်...

ယောက်ျားလေးဖြစ်သူက... "ငယ်သံဒိုင်"

မိန်းကလေးသုံးယောက်က..."ခါခါး" "ကစ်ကစ်" "နာနား"

မိန်းကလေးကသုံးယောက်မို့တစ်ခြားသူငယ်ချင်းမိန်းကလေးတွေမရှိတာ မအံ့သြမိပေမဲ့ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ သံဒိုင်မှာပင် သူငယ်ချင်းမရှိခဲ့။ကျနော်နဲ့လည်း မဖြစ်မနေကိစ္စမျိုးပဲ စကားပြောဖူးခဲ့သေးသည်။

သူတို့လေးယောက်ကလည်း သူတို့ခြင်းမှလွှဲ၍ တစ်ခြားသူတွေနဲ့ ရယ်ရယ်မောမော ပြောကြဆိုကြမရှိလေတော့ အခြားသူတွေကလည်း သူတို့လေးယောက်ကို ခပ်တန်းတန်းပဲဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။သူတို့လေးယောက်ထဲ ကျောင်းနားချိန်ကျောင်းအားချိန်များမှာရယ်မောပြောရွှင်နေကြပေမဲ့ တစ်ဦးတည်းရှိနေချိန်များဆိုလျှင် မတုန်မလှုပ် ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို။

အထူးသဖြင့် ငယ်သံဒိုင်။တစ်ယောက်တည်းရှိချိန်များ ကျောင်းအိမ်သာသုံးသော အချိန်များဆိုလျှင် ပါးစပ်ကပွစိပွစိနဲ့ ဂါထာမန္တာန်တစ်ခုခုကို ရွတ်ဆိုနေသလိုမျိုးလှုပ်နေသည်။ကျနော် စိတ်ဝင်စားလွန်းလို့ သူ့ရဲ့ရွှတ်ဆိုမှုကို ခိုးနားထောင်ကြည့်တော့ ကျနော်တို့ပြောနေကြ ဘာသာစကားနဲ့ရွှတ်တာမျိုးမဟုတ်။

ရုပ်ရှင်တွေစာအုပ်တွေထဲပါတဲ့တစ်ခြားတိုင်းပြည်ကဘာသာစကားလည်းမဟုတ်။ကျနော်ကြားဖူး လေ့လာဖူးတဲ့ ဘာသာစကားမဟုတ်တာတော့ သေချာခဲ့သည်။ကျနော့်အသက်လည်း ငယ်သေးသည်မို့ ဗဟုသုတနည်း၍သေချာမသိတာလည်း ပါပါလိမ့်မည်။

သူတို့လေးယောက်လုံးဆုံပြီး ပြောကြဆိုကြပြီဆိုရင်တော့ ကျနော်တို့သာမန်ပြောသလိုပြောကြဆိုကြပါသည်။ငယ်ကတည်းက သူတို့လေးယောက်နဲ့အတန်းတူဖြစ်တဲ့ ကျနော်က သူတို့လေးယောက်ကို စိတ်ဝင်တစားလေ့လာဖြစ်ခဲ့ရသည်။

ကျနော်တို့မြို့မှာလည်း သူတို့လေးယောက်လုံးဆုံနေချိန်မှာ စကားလက်ဆုံကြဖူးတာဆိုလို့လည်း ကျနော်တစ်ယောက်ပဲရှိမည်ထင်ပါသည်။ကျနော်ကလည်းငယ်ငယ်ကတည်းကစာအုပ်ပဲ အမြဲတမ်းအဖော်လုပ်နေသူမို့ သွားလေရာစာတစ်အုပ်တော့ပါသည်။အပြင်စာတွေ သိပ်ဖတ်လွန်းလို့ကျောင်းသင်ခန်းစာတွေလေ့လာကျက်မှတ်မှုမှာအားလျှော့သွားနိုင်ကြောင်းပင်ချစ်တဲ့ ဆရာ ဆရာမများ၏ ဆူငေါက်မှုကိုခံခဲ့ရသေးသည်။

လူတစ်ခိူ့ရယ်နှင့်ကျနော်ကစကားမပြောချင်သူတို့နဲ့စကားပြောရမှာ ကျနော်ပျင်းခဲ့သည်။သူတို့လေးယောက်နဲ့လည်း ကျနော်စကားပြောချင် သူငယ်ချင်းဖြစ်ချင်လွန်းသည်တော့မဟုတ်ခဲ့ပါ။ထူးဆန်းမှုတွေများတဲ့လောကမှာကိုယ်တိုင်အနီးကပ် ကြုံတွေ့ရတဲ့ ထူးဆန်းမှုတစ်ခုအနေနဲ့သာစိတ်ဝင်စားဖြစ်ခဲ့ရပါသည်။

သူတို့လေးယောက်ကလည်း စာအုပ်လေးတစ်ကိုင်ကိုင်နဲ့ကျနော့်ကို သာမန်တစ်ခြားလူတွေထက်တော့ ခင်မင်ပုံရပါသည်။အထူးသဖြင့်ယောက်ျားလေးခြင်းဖြစ်တဲ့ ငယ်သံဒိုင်နဲ့စကားပြောပိုပြောဖြစ်ခဲ့ရသည်။

ငယ်သံဒိုင်က ယောက်ျားလေးဖြစ်ပေမဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်တာမျိုး ကွမ်းစားဆေးလိပ်သောက်တာမျိုးမရှိ။ကျနော်ကလက်ဖက်ရည်နဲ့ဆေးလိပ်ကို နှစ်ခြိုက်စွာသောက်သုံးလေ့ရှိပေမဲ့ ကျနော်နဲ့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လိုက်လာတာမျိုးဆိုရင်တောင်မုန့်ပဲစားပြီးရေနွေးကြမ်းသာတစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက်သောက်တော့သည်။

ငယ်ကတည်းကအတန်းတူဖြစ်တဲ့သူတို့လေးယောက်ထဲက  ငယ်သံဒိုင်နဲ့ကျနော်တက္ကသိုလ်တက်ကြတော့စကားတွေငယ်ငယ်ကနှင့်ယှဉ်လျှင် ပိုပြောဖြစ်ခဲ့ရသည်။တက္ကသိုလ်ရောက်တော့ စာတွေပိုဖတ်ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ ကျနော်က ကမ္ဘာပေါ်မှာရှိတဲ့ထူးဆန်းတဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေဖတ်မိ၍ ငယ်သံဒိုင်ကိုပြန်ပြောပြလျှင် သူက "တဟားဟား" ဖြင့်လှောင်ရယ် ရယ်တော့သည်။

" ဘာမဟုတ်တဲ့ကိစ္စလေးတွေကို သူငယ်ချင်းမှာ သိပ်ထူးဆန်းနေတာလား" လို့မေးမိပြီးမှ

" အေးလေ သူငယ်ချင်းအနေနဲ့ကြလည်းဟုတ်မှာပေါ့ ထူးဆန်းမှာပေါ့"

ဟု ခေါင်းတညိမ့်ညိမ့်လုပ်ရင်းဘာမှဆက်မပြောတော့ပေ။ကျနော်ကလည်းအဲ့ဒါမိူးကျ လက်မခံခဲ့ချေ။သူတို့လေးယောက်၏ ထူးဆန်းတိုက်ဆိုင်မှုကိုများစွာစိတ်ဝင်စားသော်လည်းဖြစ်တန်စွမ်းသီအိုရီကျော်လွန်၍ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်ပြောတာမျိုးကျ  လက်ခံသူမဟုတ်။

"လေယဉ်တွေစင်းလုံးပျောက်သွားတာသင်္ဘောတွေ  စင်းလုံးပျောက်သွားတာတွေက အံ့သြဖို့မကောင်းဘူးပေါ့ ဒါလောကရဲ့ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ်တွေလို့ ဆိုလိုချင်တာလား"

ဟု ကျနော်မေးမိရတော့သည်။သူက ကျနော်မေးလိုက်ပြီဆိုရင်တော့  အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် မျက်မှောင်ကြီးကြုံ့ပြီး စာလာမေးတဲ့ကျောင်းသားကို အားလုံးသိရှိပြီးသားပါမောက္ခချု ပ်တစ်ဦးသဏ္ဌာန်ဖြင့်......

"ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ်ဖြစ်လို့ပဲ သူငယ်ချင်းအရင်ကလည်းဖြစ်ခဲ့တယ်ခုလည်းဖြစ်နေတယ် နောင်လည်းဖြစ်ပေါ်နေဦးမှာလေ အဲဒီကိစ္စကြီးက!ဒါပေမဲ့ နေ့စဉ် လစဉ် နှစ်စဉ်တော့ဖြစ်ချင်မှဖြစ်မှာပေါ့ ၁၀ နှစ်မှတစ်ကြိမ်ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာရှိသလိုနှစ်တစ်ရာမှတစ်ကြိမ် နှစ်တစ်ထောင်ကြာမှ တစ်ကြိမ်ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ်လေ.........ဘဒ္ဒကမ္ဘာရဲ့ အလည်ဝန်ရိုးဗဟိုချက်သီအိုရီကို နားလည်ထားရင် ဒါတွေက ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ"

" ဟိုက်!! အဆန်းကြီးပါလား သူငယ်ချင်း"

ဟုပင် ကျနော်ပြောမိရသေးသည်။ငယ်သံဒိုင်က ဆက်၍...

" သူငယ်ချင်းကို တစ်ခုပြောရဦးမယ် ကျောင်းသင်ခန်းစာတွေထဲမှာသင်ရတဲ့ဟောဒီကမ္ဘာမြေကြီးကဆွဲငင်အားရှိသတဲ့လေ ပန်းသီးတစ်လုံး လေပေါ်မြှောက်ပစ်လိုက်ပြီး မြေကြီးပေါ်ပြန်ကျတာ ကမ္ဘာမြေဆွဲငင်အားကြောင့်တဲ့လား...ဟောဒီမှာကြည့် သူငယ်ချင်း......"

ငယ်သံဒိုင်ကပြောပြောဆိုဆို  သူစီးထားတဲ့ဖိနပ်တစ်ဖက်ကိုချွတ်၍ မျက်လှည့်ဆရာကလျိုဝှက်ထားတဲ့ကြိုးတစ်ချောင်း မမြင်နိုင်တဲ့ကြိုးတစ်ချောင်း ဖိနပ်မှာချည်ပြီးမျက်လှည့်ပြသလို ငယ်သံဒိုင်ကလည်းဖိနပ်ကိုမထိမကိုင်ဘဲ ခုံပေါ်ကနေ လက်ဟန်နဲ့ပဲ မြောက်ကြွလာစေသည်။

သူ့စီးခဲ့တဲ့ဖိနပ်တစ်ဖက်က မြှောက်တတ်လာပြီး လေဟာနယ်ထဲမှာ ဒီအတိုင်းရပ်တန့်နေတော့သည်။ကျနော်လည်းတစ်ကယ်ကို အံ့သြဘနန်းဖြစ်ခဲ့ရပြီး......

" မျက်လှည့်ပြတတ်လိုက်တာကွာ"လို့ ပြောမိတော့ သူက ခေါင်းကိုခါရမ်းပြီး...

" ကမ္ဘာမြေကြီးက ဆွဲအားရှိတယ်ဆို!

ဘာကြောင့်ငါ့စီးခဲ့တဲ့ဖိနပ်ကျအောက်ပြန်မကျတာလဲသူငယ်ချင်း!! ပြီးတော့ ဒါမျက်လှည့် မဟုတ်ဘူး"

" ဒါဆို ဘာလဲ"

" သီအိုရီတွေရဲ့အလွန်  ဒါမှမဟုတ် သီအိုရီကင်းလွတ်နယ်မြေရဲ့အရှိတရားတွေပေါ့"လို့ဖြေသည်။

" ကမ္ဘာမြေကြီး ဆွဲအားရှိတယ်ဆိုတာ လက်မခံဘူးပေါ့" လို့ တည့်တည့်မေးလိုက်တော့ငယ်သံဒိုင်က ပုခုံးနှစ်ဖက်တွန့်  လက်နှစ်ဖက်ဖြန့်ကာ...

" ခုနကစကားထဲမှာ  ပါပြီးသွားပြီလေသီအိုရီတွေရဲ့အလွန် သီအိုရီကင်းလွတ်နယ်မြေဆိုတာ" လို့ပြန်ဖြေတော့သည်။

" ဒီလောက်သိတတ်နေပြီပဲကွာ ငါတို့နဲ့စာလာသင်နေသေးတယ်"လို့ ကျနော်ခနဲပြောလိုက်တော့လည်းသူကမျက်နှာကြီးတည်ကာ

" မင်းတို့လို ကျောင်းနေချင်လို့ပါ သူငယ်ချင်း"

လို့ ဖြေပြီး ငြိမ်သွားပြန်တော့သည်။ငယ်သံဒိုင်က တစ်ခါတစ်ရံစကားတွေကို အားတက်သရောပြောပြီးတစ်ခါတစ်ရံကျလည်း ဘာမှမဆိုတော့ပဲ တုံဏိဘာဝေနေပြန်သည်။နားလည်ရခက်သလို ထူးဆန်းနေပြန်သေးသည်။

ဒီကျောင်းရောက်လာမှပဲ သူတို့လေးယောက်လုံး မွေးချိန်တူတာတွေ စာမေးပွဲဖြေလျှင်ရမှတ်တူတာတွေကြောင့်ကျနော်တစ်ခုမေးဖြစ်ပါသေးသည်။

" သူငယ်ချင်းတို့ကမွေးချိန်တူ တော်တော်များများလည်းတူကြတာမို့ဗိုက်နာပြီးအီးအီးကုန်း

ချိန်ကြမတူကြဘူးလား ဟ!ကိုယ်မြို့မှာတုန်းကတော့ တစ်ယောက်တစ်အိမ်ဆီနေကြတာမို့ ကိစ္စမရှိဘူးလေ ဒီမှာကျောင်းလာတက်တော့ လေးယောက်မှ အိမ်တစ်လုံးသီးသန့်ငှားနေတာ အိမ်သာကတစ်လုံးထဲပါတာမို့မခက်ပေဘူးလား" လို့မေးမိတော့ သူကရယ်ပြီး ခေါင်းရမ်းပြကာ...

" အဲတာတော့ မတူဘူး နောက်ကိုအဲတာမျိုးမမေးပါနဲ့ သူငယ်ချင်းရာ ငါမဖြေချင်ဘူး"တဲ့လေ။

ကျနော်က ခေါင်းပဲညိမ့်ပြရပါသည်။သူမဖြေတာမျိုးဆိုလည်း ဆက်မမေးတော့ပေ။ကျနော် အပြာစာအုပ်ပါးပါးလေးတွေဖတ်တာသူတွေ့တော့လည်း"ဘာစာလဲ"မေးလာသေးသည်။ကျနော်က လိင်စိတ်ကြွစေတဲ့စာပါလို့ပြောရင်း သူ့ကိုပေးဖတ်တော့ သူကယူဖတ်ပြီး တဟားဟားရယ်လာပြန်သေးသည်။

" ဘာဖြစ်လို့ရယ်တာလဲ"ကျနော်မေးတော့

" သဘောကျလို့ပါကွာ"လို့ပဲဖြေသည်။သူကဆက်ပြီး

" သူငယ်ချင်းက ခုအရွယ်ထိအောင် သံဝါသမပြုဖူးသေးဘူး မဟုတ်လား"လို့ပြောတော့

" ဟာကွာ! ခုမှလူပိူပေါက် ငယ်ငယ်ပဲရှိသေးဘယ်လိုလုပ်ပြုဖူးမှာလဲ သူငယ်ချင်းသာ..."

ဆိုပြီး ကျနော်ဆက်မပြောဖြစ်ခဲ့ပေ။စကားတို့မဆက်ဖြစ်ခဲ့ပေမဲ့ဦးနှောက်ထဲမှာတော့ဆယ်တန်းနှစ်က ကိစ္စကိုသတိရမိသွားသည်။အခြားမြို့နယ်ကကျောင်းတွေမှာ အားကစားလှုပ်ရှားမှုဘယ်လိုလှုပ်ရှားကြသည်မသိပေမဲ့ကျနော်တို့မြို့နယ်ကတော့မြိုအလိုက်ကျောင်းတွေကလက်ရွေးစင်ထုတ်ပြီးမြို့နယ်မှာ ယှဉ်ပြိုင်ကြရသည်။

စာကြမ်းပိုးကျနော်က အားကစားဆိုတာကိုယ်နဲ့

" လားလားမှမအပ်စပ် နည်းနည်းမှမသက်ဆိုင်"

လို့ ခံယူထားသူမို့ လက်ရွေးစင်ဖြစ်ဖို့ထား  ကျောင်းတွင်းပြိုင်ပွဲမှာတောင်မပါဝင်နိုင်ချေ ။ဒါပေသိ စာကြမ်းပိုး နှာဗူးပေမို့ ဆယ်တန်းရယ်ပီတာ "မခင်ဆုမေ" တေဗယ်တင်းနစ်လက်ရွေးစင် ကစားတာ  လေ့ကျင့်တာကအားပေးရကောင်းမှန်းသိသည်။ နားလည်ခဲ့လွန်းသည်။ဝါသနာက မနေသာသလိုမျိုးဖြစ်လိမ့်မည်။

မခင်ဆုမေကကျနော်တို့ထက်နှစ်နှစ်လောက်ကြီးမည်ထင်သည်။အတန်းငယ်တွေတုန်းကလည်းကျဖူးပြီး ဆယ်တန်းမှာထပ်ကျတော့ကျနော်တို့မှီသွားသည်။မခင်ဆုမေက တင်းနစ်ရိုက်ကောင်းသည်။ကျောင်းလက်ရွေးစင်တေဗယ်တင်းနစ်မယ်။တစ်ချို့ကတော့ မခင်ဆုမေ၏လျင်မြန်မှု တစ်ဖက်ကရိုက်ချက်တွေကို ဆယ်တာတွေ အကွက်ချတာတွေအားပါးတဲ့ ပွဲသိမ်းရိုက်ချက်တွေကို စိတ်ဝင်စားကြသည်။

စာကြမ်းပိုးနှာဗူးလေး  ကျနော်ကတော့သူမတင်းနစ်ရိုက်ချက်တွေကိုစိတ်မဝင်စားလှပေ။အားကစားဘောင်းဘီတိုအောက်ကဖုဖောင်းနေတဲ့ဖင်သားကြီးနဲ့  ပြည့်ပြည့်တင်းတင်းပေါင်လုံးသားကြီးတွေကိုသာ စိတ်ဝင်စားပါသည်။

မခင်ဆုမေ ကျောင်းကအားကစားခန်းထဲမှာလေ့ကျင့်တာ ကျောင်းအတွင်းပြိုင်ဘက်တွေနဲ့ယှဉ်ပြိုင်ကစားတာမှန်သမျှ ကျနော်တစ်ပွဲမှအလွတ်မပေးခဲ့ပေ။မခင်ဆုမေက သူမပွဲသမျှမလွတ်တန်းအားပေးတယ်ဆိုတာ သိချင်မှတောင်သိလိမ့်မည်။အသားမဲမဲ ပိန်ခြောက်ခြောက် အရပ်ကလန်ကလားနဲ့ ကျနော်က စော်တွေကျလောက်တဲ့ရူပါ မဟုတ်ပေ။

မခင်ဆုမေကျောင်းလက်ရွေးစင်ပါပြီး မြို့နယ်မသွားခင်နှစ်ရက်လောက်အလို  ကျောင်းပိတ်ရက်အတွင်းကျောင်းကသူမတို့လေ့ကျင့်ဖို့လုပ်ပေးထားတဲ့ စာသင်ခန်းဖြစ်ပေမဲ့ယာယီအားကစားအခန်းမှာ အခြားသူတွေနဲ့လေ့ကျင့်ကစားကြတော့ ကျနော်စာဖတ်တာရပ် သင်ခန်းစာကျက်မှတ်တာရပ်ပြီး သွားရောက်ကြည့်ဖြစ်ခဲ့ရသည်။

အိမ်ကိုတော့မျက်စိ့အနားပေးတယ်ဟုအကြောင်းပြချက်ဖြင့် ကျောင်းဝန်းထဲ လာခဲ့ဖြစ်လိုက်သည်။မခင်ဆုမေနဲ့အတူ အခြားပြေးခုန်ပစ်အတွက်လက်ရွေးစင်ပါသူများပါ ရှိနေကြသည်။

ကျနော်အခန်းထဲဝင်လာလိုက်တော့ သူငယ်ချင်းမဖြစ်ပေမဲ့ ဝါသနာတူ အတန်းဖော်နှစ်ယောက်ပါကိုယ့်ရှေ့ကရောက်နှင့်နေတာတွေ့ရသေးလေသည်။ကျနော်လည်း သူတို့အနီးနားထိုင်ပြီး မခင်ဆုမေလေ့ကျင့်ကစားနေတာကို ရှု့စားအားပေးရတော့သည်။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ မထင်မှတ်စွာ သူတို့လေးယောက် ငယ်သံဒိုင် ခါခါး ကစ်ကစ် နာနားတို့လေးယောက်ပါအခန်းထဲဝင်ရောက်လာကြလေတော့သည်ကျနော်  သူတို့လေးယောက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ အားကစားတင်းနစ်ကိစ္စကိုစိတ်ဝင်စားလွန်းလို့လာကြည့်ဟန်တော့မတူပေ။

သူငယ်ချင်းလေးယောက်တွေ့ဆုံရင်းဘာရယ်လို့မဟုတ်ဝင်လာခြင်းမျိုးဖြစ်ဟန်တူပါသည်။အခန်းထဲရောက်ထိုင်နေတော့လည်းမခင်ဆုမေတို့  လေ့ကျင့်ကစားတာကို ကြည့်တာမျိုးမဟုတ်ဘဲ သူတို့လေးယောက်သားသာတွတ်တွတ်ထိုးရင်း စကားပြောကာ ရယ်နေလေတော့သည်။ကျနော်ကတော့ မခင်ဆုမေကစားတာတစ်လှည့် သူတို့လေးယောက်ဆီစူးစမ်းခြင်းတစ်လှည့်နဲ့ ကြည့်ဖြစ်နေခဲ့သည်။

ပြဿနာအစ မခင်ဆုမေတစ်ဖက်ကအကွက်ရိုက်လိုက်တာကိုလိုက်ဆယ်လိုက်ရင်း ခြေချော်လဲသွားလေတော့သည်။ဒီအချိန်မှာပဲ သူတို့လေးယောက် ဆီမှ"တဟားဟား တဟိ့ဟိ့"ရယ်သံကြီးက ကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်လာခဲ့လေတော့သည်။

မခင်ဆုမေက လဲကျနေရာမှထပြီး စိတ်ဆိုးတဲ့မျက်နှာထားနဲ့ သူတို့လေးယောက်ဆီကြည့်နေလိုက်တော့သည်တစ်ခန်းလုံးလည်းငြိမ်ကျ သွားတော့ သူတို့လေးယောက်လည်း လေးယောက်သားတွတ်တွတ်ထိုးပြောဆိုနေရာမှ အခန်းထဲရှိလူအားလုံးဆီ မျက်လုံးတွေ ဝှေ့ကြည့်ရင်းတိတ်ဆိတ်သွားပြန်သည်။

အချိန်အနည်းငယ်တော့ ကြာလိုက်သေး၏။ပွဲကြည့်ပရိသတ်ကျနော်တို့ပင် ဘာဆက်ဖြစ်မလဲ စိတ်ဝင်စားစွာ တိတ်ဆိတ်ပေးနေမိ၏။တိတ်ဆိတ်မှုကို  စတင်ဖြိုခွင်းလိုက်သူကမခင်ဆုမေ။သူမလဲကျလို့ပြန်ထပြီးရပ်နေတဲ့တေဗယ်တင်းနစ်ခုံရှေ့မှနေ ရိုက်တံကိုစားပွဲပေါ် ပစ်တင်လိုက်ပြီး သူတို့လေးယောက်ရှေ့သို့ မြန်သည်လည်းမဆိုသာ နှေးသည်လည်းမဟုတ်သည့်ခြေလှမ်းများဖြင့်သွား၍

" ဘာလဲ မင်းတို့ကငါ့ကိုလှောင်ရယ်တာလား"

ဟု တည့်တည့်မေးလိုက်တော့ သူတို့လေးယောက်တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ကြောင်သွားတာ ကျနော်တွေ့ရပါသည်။ခဏအကြာမှ သူတို့လေးယောက်ထဲမှာအသားဖြူ ဆုံး နှာခေါင်းအချွန်ဆုံးလို့ ကျနော်သတ်မှတ်ထားသည့် ကစ်ကစ်က......

" ဘလိုင်းချည်းပါလားဟ ဘာလဲ ဘာဖြစ်တာတဲ့လဲ" လို့ သူမနှုတ်ခမ်းပါးပါးကို ရှေ့သိုချွန်ပြီး ပြန်မေးလာတော့သည်။

မခင်ဆုမေက...

" နင်တို့ငါ့ကို လှောင်ရယ်လို့ လာမေးနေတာအားကစားမှာ မတော်တဆဆိုတာ ရှိစမြဲကွ နင်တို့က ဘာအားကစားတွေများလုပ်ဖူးပြီးဘာတွေ ဘယ်လောက်သိလို့ လာရယ်နေတာလဲ" လို့ ပြန်ဖြဲလိုက်တော့ ကစ်ကစ်ကပဲ

" ဘာမှမလုပ်ဖူးဘူး ဘာမှလည်းစိတ်မဝင်စားဘူး ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ"

" ဘာမှမလုပ်ဖူးဘူး ဘာမှလဲစိတ်မဝင်စားရင်ဘာဖြစ်လို့အားကစားလေ့ကျင့်နေတဲ့ အခန်းထဲ ဝင်လာတာလဲ ကိုယ့်ပါသူအပြင်မှာနေကြလေခင်ဆုမေဆိုတဲ့ ငါပြောတာရှင်းလား"

ဟုတ်သည်။ကျနော် မခင်ဆုမေပြောတာပြန်မေးတာကို ထောက်ခံမိသည် သူတို့လေးယောက်တဟားဟား တဟိ့ဟိ့နဲ့ လှောင်ရယ်တာမဟုတ်မှန်းလည်း ကျနော်သိပေမဲ့မခင်ဆုမေဘက်က ထောက်ခံမိရသည်။သူတို့လေးယောက် ဒီအခန်းထဲဝင်လာတာကိုက အမှားဖြစ်နေသည်လို့ ကျနော်မြင်ပါသည်။

" ဟာဟ!ဒီအခန်းက နင်တစ်ယောက်တည်းပိုင်တဲ့အခန်းမှမဟုတ်တာ ငါ့တို့ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေနဲ့ဆိုင်တဲ့ အခန်းလေ ငါတို့ဝင်ချင်ဝင်မယ်ထွက်ချင်ထွက်မှာပေါ့ ဘာတွေလာပြောနေလဲ" 

ဟု ခါခါးကထပ်ကွန့်လိုက်တော့ မခင်ဆုမေတော်တော်လေး စိတ်ဆိုးသွားပုံရသည်ဟု ကျနော်ထင်မိသည့်အပြင်ခါခါးက သူမထက်အသက်ကြီးမဲ့ မခင်ဆုမေကို နင် ငါ သုံးပြောလိုက်တာကိုလည်းကျနော် အံ့သြမိခဲ့ပါသည်။ကျနော်တို့ရပ်တည်နေတဲ့ယဉ်ကျေးမှုနယ်ပယ်မှာ    ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်......

" ကြီးသူကို ရိုသေ

              ရွယ်တူကိုလေးစား

                              ငယ်သူကိုသနား"

ဆိုပြီးမေတ္တာကိုအခြေခံတဲ့လူမှုဆက်ဆံရေး သတ်မှတ်ထားသည်မဟုတ်ပါလား။

" အေး!နင်ပြောတာမှန်တယ် ဒီအခန်းက ကျောင်းသားကျောင်းသူအားလုံးနဲ့ ဆိုင်တာလည်းမှန်တယ် ဒါပေမဲ့လောလောဆယ် အားကစား လေ့ကျင့်ဖို့ စီစဉ်ပေးထားတာ အဲတော့ ငါ့တို့အားကစားသမားတွေနဲ့ ပိုဆိုင်တယ်ရှင်းလား? လေ့ကျင့်ရေးကွင်းကိုလာပြီး အားကစားသမား တစ်ယောက်ကို  ထိုင်လှောင်ရလောက် အောင်မမိုက်ရိုင်းနဲ့"

ဒီအချိန်မှာသူတို့လေးယောက်မှာတစ်ဦးတည်းယောက်ျားလေးဖြစ်တဲ့  ငယ်သံဒိုင်ကအခြအနေအကြောင်းအရာများ၏ လွဲမှားမှုကို ကျနော်မျက်စိ့နဲ့တပ်အပ်မြင်ခဲ့သလို သဘောပေါက်သွားသည့်ထင်ပါသည်။ထိုင်နေရာမှထ၍ ......

" ကျနော် အားလုံးသဘောပေါက်သွားပါပြီ အမရေ အမလဲအကျမှာ ကျနော်တို့လေးယောက်ဆီကရယ်သံထွက်လာလို့ အမက အမကို လှောင်ရယ် ရယ်တယ် ထင်မိပုံရပါတယ် မဟုတ်ပါဗျာ အမကို လှောင်ရယ်တာမဟုတ်ခဲ့ပါ ကျနော်တို့လေးယောက်သားရယ်စရာပြောမိရင်း သိပ်ရယ်ချင်လို့ အသံပိုကျယ်သွားရတာမျိုးပါ ..

အမကို လှောင်တာမဟုတ်ပါ ဒါပေမဲ့တိုက်ဆိုင်သွားခဲ့တယ်လေ အမပြောသလို ကျနော်တို့ လေးယောက် ဒီအခန်းထဲဝင်ထိုင်ပြီးရယ်မိတာကိုက ကျနော်တို့မှားပါတယ်ဗျာ  တောင်းပန်ပါတယ်ဗျအမကိုလှောင်ရယ် ရယ်တာမဟုတ်ပေမဲ့တိုက်ဆိုင်မှုကြောင့်ဖြစ်သွားခဲ့ရတာကိုကျနော်က အားလုံးကိုယ်စား တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ  ခွင့်လွှတ်ပါ "

ကျနော် ငယ်သံဒိုင်ပြောစကားအပြီး အသံမမြည်ပဲ လက်ဖျောက်တီးကာ အားပေးမိခဲ့၏။အကြောင်းဇစ်မြစ်ကို ကြောင်းကျိုးဆက်ပြီးတွေးနိုင်ခဲ့သလို  မှားမှန်းသိတော့လည်းအလျှော့ပေးကာ တောင်းပန်နေခဲ့သည်။ကျနော်က နှစ်ဦးနှစ်ဖက်လုံး၏ အမှန်နဲ့အတူလွှဲမှားသွားမှုလေးကို သိနေခဲ့လေတော့ဘယ်လိုပြီးဆုံးသွားမလဲသာ စောင့်ကြည့်နေမိခဲ့သည်။

ဒီနေရာမှာတစ်စခန်းထလာတာကတော့ခါခါးပင်။မျက်ခုံးမဲမဲ မျက်တောင်ကော့ကော့မျက်လုံးပြူးပြူးနဲ့ ခါခါးက...

" သိပ်ကြီးလည်းတောင်းပန်စရာ မလိုပါဘူးကိုယ်တွေမှမဟုတ်တာလုပ်မထားတာလေဘာလဲ လက်ရွေးစင်ဆိုပြီး ပါဝါပြချင်တာလား! ခါခါးနဲ့ တစ်ပွဲလောက်စမ်းရိုက်ချင်စမ်းတယ်" 

ဟု စိန်ခေါ်စကားကြားလိုက်ရတော့မခင်ဆုမေလည်း အံ့သြမှာဖြစ်သလို ကျနော်လည်း အထူးပင်အံ့သြခဲ့ရပါသည်။သူတို့လေးယောက်ထဲမှာ စကားအနည်းဆုံးလို့ကျနော်သတ်မှတ်ထားခဲ့တဲ့ နာနားကပင်

" ခါခါး မကစားချင်နေပါ နာနားပဲကစားလိုက်ပါမယ်"လို့ ဆိုလာလိုက်တော့ ကျနော်

" ဟိုက်!ရှားပါး အို!ဘာတဲ့တုန်းဟ"လို့ပင် နှုတ်ဖျားက ရေရွတ်မိရလေတော့သည်။

" အဟင်းဟင်း ညီမလေးတို့အားက

စားဆိုတာ ပါရမီရှိတာနဲ့တင်ထွန်းတောက်တာမဟုတ်ဘူး လေ့ကျင့်မှုရှိမှာသာဆိုတာ နားလည်ကြရဲ့လား" လို့ မခင်ဆုမေကဆိုလိုက်တော့ ခါခါးကထိုင်ရာမှထ၍...

" နင်တို့လို လူတွေအတွက်တော့ ဟုတ်လိမ့်မယ် ငါတို့အတွက် ဖူး!ဘု! ဘု!" ခါခါးအသံကို ကျနော်မကြားလိုက်ရတော့ပေ။ကစ်ကစ်

က ခါခါးပါးစပ်ကိုထိုင်နေရာမှထ၍ လက်နဲ့ပိတ်လိုက်သောကြောင့်ပင်။

" နင်က ဘယ်လိုကစားချင်သလဲအမှတ်ကျောပေးရဦးမလား"လို့ မခင်ဆုမေက ခနဲတဲ့တဲ့မေးလာတော့ ခါခါးက ဝတ်ထားတဲ့လုံချည်ကို တိုတိုပြင်ဝတ်လိုက်ရင်း......

" မလိုပါဘူး လောင်းကြေးပြောတော့သာနင် မကြောက်ပါနဲ့"

" ငါတို့က လောင်းကြေးပိုက်ဆံကို စိတ်မဝင်စားဘူးကွယှဉ်ပြိုင်ခြင်းသာအဓိကထားတာ"

" ရှုံးရင်  လူကြားကောင်းအောင်လျှောက်မပြောနဲ့ နင်တို့လိုလူတွေရဲ့ ပါးစပ်ကထွက်လာပြီဆိုကတည်းက ငါတို့က နားလည်ပြီးသားဒီမှာ လောင်းကြေးပြောမယ် တစ်ပွဲကစားမှာနော် ငါဆိုတဲ့ ခါခါးရှုံးရင် နင်ငါ့ကိုကြိုက်တာလုပ်ခိုင်းလိုက် ငါအကုန်လုပ်မယ်အကုန်နော် အကုန်!!!ငါ့ကို သနားစရာညှာတာစရာမလိုဘူး အေး!ငါနိုင်ရင်တော့"

ခါခါးကပြောလက်စ စကားရပ်ပြီး မခင်ဆုမေကို ကြည့်လိုက်တော့ မခင်ဆုမေက မေ့ငေါ့ပြပြီးပဲဆက်ပြောဆိုတဲ့ အထာနဲ့အချက်ပေးတော့သည်။

ကျနော် ခါခါးကိုအံ့သြမှင်သက်မိစွာဖြစ်ရတာကို ဝန်ခံပါသည်။အားကစားလို့လည်း ဘာမှလုပ်ဖူးတာမဟုတ်ပဲနဲ့မခင်ဆုမေကိုစိန်ခေါ်နေတော့သည်။ဒါပေမဲ့ ခါခါးကသူနိုင်ခဲ့ရင်ဆိုတဲ့ လောင်းကြေးထွက်မလာသေးတာကိုတော့ ကျနော်စိတ်ဝင်စားခဲ့မိတာ အမှန်ပင်။

" ကိုယ်က တကယ်လို့ ညီမလေးကိုရှုံးသွားခဲ့ရင်ရော ကိုယ်ဘာလုပ်ပေးရမှာတဲ့လဲလောင်းကြေးလေးပြောပြ !စိတ်ဝင်စားလွန်းလို့တော့ မဟုတ်ဘူးနော် စည်းကမ်းအရမေးတာပါ"

မခင်ဆုမေက ခါခါးကိုပြန်မေးလိုက်တော့ခါခါးကနှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ခုတွန့်တယ်ဆိုရုံလေးပြုံးပြီး......

" လောင်းကြေးက နင့်အတွက်တန်ပါတယ်ငါရှုံးရင် ငါ့ဘဝ တစ်ခုလုံးနင့်ကိုပေးလိုက်တာပါ နင်ကြိုက်တာပြောလို့နင်ခိုင်းတာငါအကုန်လုပ်ပေးမှာ...အယ်!ငါနိုင်ရင်တော့လေ ငါ့ဘေးက ဟောဒီငါ့သူငယ်ချင်းငယ်သံဒိုင်ရဲ့ လီးကို အခုအခန်းထဲမှာရှိတဲ့ လူတွေရဲ့ရှေ့မှာပဲ သုတ်ရည်ထွက်သွားသည့်တိုင် နင်စုပ်ပေးရမယ် ဘယ်လိုလဲ"

" အိုးး"

" ဟာ"

" ဟင်"

" ဘယ်လိုပါလိမ့်နော်"

အခန်းထဲ လူနှစ်ဆယ်လောက်ရှိတဲ့အထဲမှအမျိုးမျိုးသောအာမေဋိတ်သံတွေထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။တစ်ဖန်

" ဖြောင်း ဖြောင်း ဖြောင်း" 

ဆိုသော နာနားနဲ့ကစ်ကစ်ရဲ့လက်ခုပ်သံကိုကြားလိုက်ရတော့ ကျနော်အံ့အား သင့်မိရပါသေးသည်။

" နင် သိပ်မိုက်ရိုင်းတယ် အေး နင်ကတိတည်ပါစေ ငါရှုံးခဲ့သော် တည်စေရမယ်"လို့ ဆိုပြီး မခင်ဆုမေက တယ်ဗယ်ရှေ့ပြန်သွားလိုက်တော့...

ကျနော်တို့ အတန်းဖော်သုံးယောက်က တိုင်ပင်မထားဘဲ စပ်ဖြီးဖြီးမျက်နှာကြီးတွေဖြင့်ရှေ့ကထိုင်ခုံများဆီသို့ ပြောင်းလဲထိုင်လိုက်ကြလေတော့သည်။မခင်ဆုမေ အဆင်သင့်စောင့်နေချိန်မှာပဲခါခါးကတစ်ဖန် လုံချည်ကို ခပ်တင်းတင်းခပ်တိုတိုပြန်ပြင်ဝတ်ကာ ပင်ပေါင်ရိုက်တံကိုကိုင်၍ ဒီဘက်စားပွဲထိပ်မှာခပ်တည်တည်လာရပ်နေတော့သည်။

မခင်ဆုမေကပင်ပေါင်လုံးကိုစားပွဲနဲ့သုံးလေးချက်လောက်ရိုက်ကစားပြီး

" ဆာဗင်ပေးရတော့မှာလား"

ဆိုတဲ့ အထာနဲ့ခါခါးကိုကြည့်ပြီး မေးငေါ့ပြတော့ ခါခါးက ခေါင်းညိမ့်လိုက်သောအခါ တောက်ကနဲ မြည်သံနဲ့အတူဝှစ်ကနဲ  ပင်ပေါင်လုံးက ခါခါးဘက်ခြမ်းကို ရောက်လာတော့သည်။ခါခါးကမရိုက်သေး ဒီအတိုင်းရပ်ကြည့်နေပြီးမှသူမ ပြန်မရိုက်၍ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျတဲ့ပင်ပေါင်လုံးကို ကောက်၍ မခင်ဆုမေဘက်ကောက်ပေးလိုက်သေးသည်။

မခင်ဆုမေက "ဝမ်း လပ်"လို့အော်ပြီး ဒုတိယအကြိမ်တောက်ကနဲရိုက်ချလိုက်ပြန်တော့လည်း ခါခါးကပြန်မရိုက်သေးပေ။ပင်ပေါင်လုံးသာ သွားကောက်ပေးပြန်သည်။မခင်ဆုမေက "တူး လပ်"လို့အော်ပြီး တတိယအကြိမ်ရိုက်ချလိုက်ပြန်တော့လည်း......

" သရီး လပ်"

" ဖိုး လပ်"

" ဖိုက် လပ်"

မခင်ဆုမေက "ဖိုက် လပ်"အော်ပြီးချိန်မှာတော့ ဆက်မရိုက်သေးပဲ...

" နင်စိန်ခေါ်လို့ငါကစားပေးတာနော် ကလေးမလေး ခင်ဆုမေကလောင်းကြေးထပ်ပြီးရင်တော့ရပ်မဲ့ မိန်းမမဟုတ်ဘူး"

" သိတယ် နင်ရိုက်နိုင်သလောက်ရိုက်စမ်းပါ"

လို့ ခါခါးပြန်ပြောပြီးချိန်မှာပဲ ဘေးကပွဲကြည့်ပရိသတ် ကစ်ကစ်က ခါခါးကို ဘာမှန်းမသိတဲ့ဘာသာ စကားနဲ့ လှမ်းအော်ပြောတော့ခါခါးက ခေါင်းညိမ့်ပြတာ ကျနော်တွေ့လိုက်ရသေးသည်။ကျနော်တို့ကျောင်းက သူငယ်ချင်းအုပ်စုတွေက ဒီလိုပဲ တစ်ခြားလူမသိစေချင်တာမျိုးဆိုမိမိအဖွဲ့သာသိစေသော ဘာသာစကားများထွင်ထားကာ ကျက်မှတ်ပြောတဲ့ဓလေ့ရှိတာမို့ကျနော်သိပ်တော့ မအံသြခဲ့ပေ။

အံသြခဲ့ရသည်ကတော့ ခါခါး မခင်ဆုမေကိုလှမ်းပြောလိုက်တဲ့စကား ကျနော်ကြားလိုက်ရသည့်အပြင် ခါခါး၏ တန်ပြန်ရိုက်ချက်တစ်ချက်ကို မြင်လိုက်ရသောကြောင့်ပင်။

" နင့်ကို အမှတ်အများကြီးပေးဦးမလို့ဟာငါ့သူငယ်ချင်းတွေက ပျင်းပြီတဲ့လေ အမြန်ဆုံးပွဲသိမ်းခိုင်းနေပြီ အဲ့တော့ စ"

ခါခါးပြောအပြီး  မခင်ဆုမေက တောက်ကနဲရိုက်ချလိုက်တော့သည်။မြန်ဆန်တဲပင်ပေါင်လုံးကို ခါခါးကလည်းလျင်မြန်မှုနဲ့အတူ

" ဝှစ်" "တောက်" ဆိုပြီး တန်ပြန် ပြန်ရိုက်ချ လိုက်၏။ ပင်ပေါင်လုံးက မခင်ဆုမေဘက်ကိုကျသွားကာမခင်ဆုမေပြန်မရိုက်နိုင်ခဲ့ပေ။

မခင်ဆုမေပင်ခါခါးရိုက်ချက်ကို ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွား၍ မှင်သက်မိသွားကာဒီအတိုင်းကြောင်၍ ရပ်နေလိုက်သေးသည်။

ခဏအကြာမှာ  လက်ခုပ်တီးပြီး......

" ကောင်းလိုက်တဲ့ ရိုက်ချက်ကွာ" ဟု

ချီးမွှမ်းခန်းဖွင့်သေးသည်။ကျနော်တို့လည်း မခင်ဆုမေလက်ခုပ်တီးမှယောင်ယောင်ရမ်းရမ်းဖြင့်လက်ခုပ်လိုက်တီးမိရသေးသည်။

" ဖြောင်း ဖြောင်း ဖြောင်း ဖြောင်း"

ကျနော်စိတ်ဝင်စားခဲ့သော သူတို့လေးယောက်ထဲက ခါခါး၏ တေဗယ်တင်းနစ်ကစားတဲ့ဟန်ပန်ကို အခုထိကျနော့်မျက်လုံးထဲမှာမထွက်တော့ပေ။အားကစားဝါသနာမပါခဲ့တဲ့ ကျနော်ပင် ခါခါးကစားဟန်ကိုမမေ့နိုင်ပါ။

လျင်သည်။မြန်သည်။ရိုက်ချက်တွေကောင်းသည်။ဖြောင်းကနဲ တောက်ကနဲ ရိုက်မဲ့ဟန်ပြပြီးမှ ပိုက်ခြေနားတင် အသာလေးအကွက်ချကစားသွားတာမျိုးလည်းရှိသည်။ပွဲသိမ်းသော် မခင်ဆုမေရှုံးပါသည်။ရှုံးသော်လည်းပြုံးပြုံးနဲ့ အားကစားသားပီပီ...

" ငါ ရှုံးသင့်ပါတယ် ခါခါး နင်တကယ်ကစားတတ်တာပဲ"

လို့ ပြောပြီး မခင်ဆုမေက ခါခါးဘက်ထိ လာပြီးလက်ဆွဲနှုတ်ဆက်သည်။ ငယ်သံဒိုင် ဘယ်လိုတွေ ခံစားနေရတယ်မသိပေမဲ့ ပွဲကြည့်ပရိသတ်ကျနော်ပင် ရင်ခုန်သံတွေ မြန်နေလေတော့သည်။ကျောင်းရဲ့အားကစားလက်ရွေးစင်မမ လှတဲပတဲ့မမတောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်မမတစ်ယောက်က ကိုယ့်ဟာကြီးကိုလာစုပ်ပေးတော့မှာမျိုးကို သူ့အစားကိုယ်တွေးကြည့်ရင်းပင် ရင်ခုန်လှပါသည်။

လောင်းကြေးထပ်ပြီးရင် မရပ်မဲ့မခင်ဆုမေရယ်မို့ ကျနော်တို့အတန်းဖော်သုံးယောက်သားလည်းစကားတို့မဆိုနိုင်ပဲ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်မိရင် စပ်ဖြီးချည်းတွေဖြင့် မှိုရသလို မိန်နေတော့သည်။

သူတို့လေးယောက်ကတိုင်ပင်များထားခဲ့လေသလားလို့တောင် ကျနော်ထင်မိရသေးသည်မခင်ဆုမေကခါခါးနားစကားလာပြောနေချိန်မှာ နာနားနဲ့ကစ်ကစ်က အခန်းရဲ့ပင်မတံခါးမကြီးနား သွားရပ်ကာ...

" အပြင်ထွက်ချင်တဲ့သူတွေ ထွက်လို့ရတယ်နော်"လို့ ပြောလာပါတော့သည်။

အခန်းထဲက  မိန်းကလေးနှစ်ယောက်သုံးယောက်လောက်ကထိုင်နေရာမှထပြီး အပြင်ထွက်သွားကြပါသေးသည်။သူတို့ထွက်သွားမှ နာနားနဲ့ကစ်ကစ်ကပင်မတံခါးမကြီးနှစ်ချပ်ကို ပိတ်လိုက်ပါတော့သည်။အခန်းသည် အပ်ကျသံပင်မကြားရတော့လောက်အောင် ရုတ်တရက်တိတ်ဆိတ်သွားပြန်သေးသည်။

ငယ်သံဒိုင်ကို ကျနော်တစ်ချက်လေ့ကြည့်လိုက်တော့ မောင်မင်းကြီးသားက ဘာမှမဟုတ်သလို ပုံမပျက်ပေ။ခပ်တည်တည်ပဲထိုင်နေတာကျနော်တွေ့ရသည်။မခင်ဆုမေက ခါခါးနားစကားပြောပြီးကာမှ  သံဒိုင့်အနားသွားပါလေတော့သည်။

သံဒိုင်က ထိုင်နေရာမှထပြီးမတ်တပ်ရပ်ပေးလိုက်တော့ မခင်ဆုမေက သံဒိုင့်ရှေ့ကိုထိုင်ချလိုက်ပါသည်။ဒူးထောက်ထိုင်ချတာမျိုးမဟုတ်ပေ။အားကစားသမားများ အကြော့လျှော့ ကီထိုင်သလို ပေါင်နှစ်လုံးကားပြီးထိုင်တာမျိုးကြောင့် ဘောင်းဘီတိုအောက်ကသူမဖင်ကြီးပါ ဘေးကားလာတာ တော်တော်လေးကြည့်လို့ကောင်းလှသည်။

" ရှုချင်စဖွယ် ဤဖင်နှယ်"ဆိုသလိုမျိုး။

မခင်ဆုမေက သံဒိုင်ဝတ်ထားတဲ့ပုဆိုးကိုခပ်ဆက်ဆက်ဆွဲချွတ်ချလိုက်ပြန်တော့ "ဖြောင်းကနဲ" ပင် သံဒိုင့်ကောင်ကြီးက ရှည်မျောမျောငေါထွက်လာတော့သည်။

" အို"

" ဟင်"

" အာ"

ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ချို့ဆီမှ အာမေဋိတ်သံများ ကျနော်ကြားလိုက်မိတော့ သူတို့လေးတွေဆီ ကျနော်ပြန်လှည့်ကြည့်ဖြစ်ရသည်။ တစ်ချို့က မျက်နှာဘေးလွှဲလျှက်တစ်ချို့က ခေါင်းငုံ့လျှက်တစ်ချို့က မျက်နှာပေါ် လက်ဖဝါးအုပ်လျှက်ဟာမလေးတွေ ကြည့်ကလည်ကြည့်ချင်ရှက်ကရှက်နေကြသေးသည်ဟုကျနော်တွေးမိလိုက်သေးသည်။

မခင်ဆုမေ ပါးစပ်ထဲ သံဒိုင့်ကောင်ကြီးထည့်စုပ်လိုက်ပုံရပါသည်။မောင်မင်းကြီးသားက"ရှီးကနဲ" လေစုပ်သံနဲ့အတူ သူ့ခေါင်းကြီးအပေါ် မော့သွားလေတော့သည်။

ကျနော်တို့ထိုင်ကြည့်နေတဲ့နေရာနဲ့ သံဒိုင်ကမျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်တာမို့မခင်ဆုမေရဲ့ခေါင်းလှုပ်ချက်နဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကိုသာ ကျနော်တို့ ရှု့စားရတော့သည်။

ကြိုက်ပါသည်။ ဒီလိုအနေအထားမြင်ကွင်းမျိုးကိုပဲ ကျနော်ကြိုက်သည်။ကိုယ့်ဟာလာစုပ်ပေးတာလည်းမဟုတ်ဘဲ တစ်ခြားသူတစ်ယောက်စုပ်ပေးတာတာမျိုးဖြစ်တာကြောင့်သူမစုပ်ပေးနေခြင်းဆိုတဲ့ပုံရိပ်ကို ကြည့်ပြီးပဲခံစားချင်သည်တစ်ခြားကောင်ရဲ့ပစ္စည်းတော့မကြည့်ချင်လှပေ။

အစပုဆိုးချွတ်စကမြင်လိုက်ရတဲ့ သံဒိုင်ကောင်ကြီးကတော့ ကျနော်ထက် အောင်တာသေချာပါသည်။ယောက်ျားခြင်းပေမို့ ခပ်ပါးပါးပဲမြင်ဖူးတယ်ရှိတယ် ဒီလောက်နဲ့ပဲဖြတ်ထားလိုက်သည်။

မခင်ဆုမေကလည်း ယခင်အတွေ့အကြုံတွေရှိမယ်ဆိုတာ ကျနော်တွက်ဆလို့ရပါသည်။ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံဆို ဒီလောက်ကြီးရဲတင်းလိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။မာနတစ်ခုရဲ့တွန်းပို့စေ့ဆော်မှုတွေကြောင့်လည်း ဒီလောက်လူအများရှေ့မှာ ချစ်သူမဟုတ်တဲ့ သူစိမ်းတစ်ယောက်ရဲ့လီးကို ရဲရဲကြီးစုပ်တာဖြစ်ပါလိမ့်မည်။

သူတို့လေးယောက်ထဲကမိန်းကလေးသုံးယောက်ဖြစ်တဲ ခါခါး ကစ်ကစ် နဲ့ နာနားကိုကျနော်ကြည့်မိလိုက်တော့ --အောင်မယ်လေးဗျာ--

ပုံစံတွေက မခန့်လိုက်ကြတာ လက်တွေပိုက်ပြီးသူမတို့အပြစ်ပေးခဲ့တဲ့အပြစ်သားတစ်ဦး အပြစ်ကြွေးဆပ်နေတာကို စိမ်ပြေနပြေစိုက်ကြည့်နေတဲ့ဟန်တွေနဲ့  ကြည့်နေတော့သည်။

နာနားကတော့ တစ်ချက်တစ်ချက်မျက်လုံးလေး စင်း စင်းသွားတာကျနော်သတိထားမိသည်။သူတို့လေးယောက်ထဲမှာ နာနားကိုကျနော် သဘောအကျဆုံးပင်။

နာနားက ဖွေးသည်။ဖြူ သည်။တောင့်သည်။လက်ပေါ်မှာ လက်မွေးညှင်းမဲမဲတွေယှက်သန်းနေမှုက ကျနော်လိင်စိတ်ကိုထကြွစေသည်။ကျနော် နာနားကိုမှန်းပြီးအာသာဖြေဖူးသည်။

မိန်းမဆိုရင် နာနားလိုတောင့်ဖြောင့်လျှက်စိုစိုပြေပြေ အိစက်စက်မှ ကျနော်သဘောကျသည်။ပိန်ကောက်ကောက်လိမ်ခြောက်ခြောက်ရုပ်အရိုးငေါငေါနဲ့မိန်းကလေးတွေဆိုရင်ဖီးမလာသူတို့ဘာသူ အန်စီဒီမော်ဒယ်လ်မကလို့ဘာကြီးပဲဖြစ်နေနေ တာ့တာပြပါသည်။

သူတို့ကလည်း ကျနော့်လို  မဲမဲသဲသဲရှည်မြောင်မြောင်ပိန်ခြောက်ခြောက်ကိုစိတ်ဝင်စားကြသည်လို့ ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ပါ။

ကျနော်ဆန္ဒဖြစ်တာကို ပြောပြခြင်းဖြစ်သည်။ကျနော်က မခင်ဆုမေကိုတစ်လှည့် နာနားကိုတစ်လှည့် ငမ်းကြောထနေတုန်းမှာပဲမောင်မင်းကြီးသားဆီကတအားအားတရှီးရှီးနဲ့အသံတွေကြားလာရသလို အောက်က မခင်ဆုမေခေါင်းကို ကိုင်လိုက်တာမြင်လိုက်ရသည်။မခင်ဆုမေခေါင်းကလည်း ရှေ့တိုးနောက်ငင်မြန်မြန်ကြီး ပြုလုပ်ပေးနေစဲမှာမှငယ်သံဒိုင်တစ်ယောက် ခါးကိုဆပ်ဆပ်ကော့လိုက်တာတွေ့လိုက်ရတော့ သုတ်ရည်ထွက်နေပြီဆိုတာ ကျနော်သိလိုက်လေတော့သည်။

ငယ်သံဒိုင်ငြိမ်သွားတော့မှ မခင်ဆုမေ ဗြုန်းကနဲထပြီး ကျနော်တို့နောကျောပေးထားတဲ့ပြတင်းပေါက်ဆီပြေးလာကာသူမပါးစပ်ထဲက ငယ်သံဒိုင့်သုတ်ရည်ထွေးထုတ်ပါတော့သည်။ပြီးတော့တဝေါ့ဝေါ့လည်း အန်ပါသေးသည်။ထွေးထုတ်လိုက်တဲ့အရည်တွေများမှန်းလည်းကျနော်သိသည်။ ချွေးတစို့စို့ခန္ဓာကိုယ်မှာ ဘောင်းဘီတိုကြီးနဲ့မခင်ဆုမေကို ကျနော်အာသာငမ်းငမ်းဖြင့်ကြည့်နေမိတော့သည်။

မခင်ဆုမေကိုပဲကြည့်နေလိုက်တာကြောင့်အခန်းထဲ ကျနော်ပြန်လှည့်ကြည့်မိတော့သူတို့လေးယောက်ရောဘေးကအတန်းဖော်နှစ်ယောက်ပါ မရှိကျတော့ပေ။ဘယ်ချိန်ထထွက်သွားမှန်းတောင် မသိခဲ့လိုက်ချေ ။

မခင်ဆုမေ သူငယ်ချင်းမတစ်ယောက်ကရေဘူးလာပေးတော့ရေကိုသူမပါးစပ်ထဲအရင်ထည့် အာလုပ်ကျင်းထွေးထုတ်ပြီးမှ...

" အရည်တွေ ဗိုက်ထဲနည်းနည်းရောက်သေးတယ်ထင်တယ် သန်လိုက်တဲ့သုတ်ချောင်းအေ!ထွက်လိုက်တဲ့အရည်တွေကနည်းနည်းမဟုတ်ဘူး ရွံ့လိုက်တာ ထွီ!!"

မခင်ဆုမေက သူမသူငယ်ချင်းကိုပြောရင်းထွီကနဲ ထွေးထုတ်လိုက်ပါသေးသည်။ကျနော်ပါ ရင်ဘတ်ထဲပျို့လာလို့ ပါးစပ်ထဲကတံထွေး ထွီကနဲ ထွေးထုတ်လိုက်တော့......

" ဟိုးအရင် တင်းနစ်ပွဲအဖြစ်အပျက်ကိုသတိရသွားတယ်ထင်တယ် သူငယ်ချင်း"

လို့ ဘေးက ငယ်သံဒိုင်ရဲ့အသံကြားလိုက်မှသူနဲ့စကားပြောနေရင်း အတိတ်ကိစ္စကိုကျနော် အောက်မေ့မိနေရာမှ ပစ္စုပ္ပန်ဆီပြန်ရောက်ခဲ့ရသည်။ကျနော် တံထွေး ထွေးလိုက်တာမြင်ပြီးကျနော့်တွင်းစိတ်သဏ္ဌာန်မှာ ဘာကိုတွေးနေတယ်ဆိုတာ ဘာကိုအောက်မေ့သွားတယ်ဆိုတာသိတဲ့ ငယ်သံဒိုင်ကို ကျနော်မှင်သက်မိစွာမျက်မှောင်ကြုံ့ကြည့်မိလိုက်သည့်အပြင်

" ဒီကောင် ဘယ်လိုသတ္တဝါလဲ"ဟုပင်ရေရွတ်မိရပါတော့သည်။

ကျနော်ငယ်သံဒိုင့်ကိုစူးစိုက်ကြည့်မိရင်းမှအတွေးတို့ရှုပ်ထွေးလာသည့်မို့ တင်းနစ်ပွဲကအဖြစ်အပျက်ကိုပဲ ဘာရယ်မဟုတ်မေးမိသွားရပါသည်။

" မခင်ဆုမေက လူကြားထဲမှာ သူငယ်ချင်းရဲ့ဟာကြီးကို စုပ်ပေးတော့အဲဒီတုန်းက ဘယ်လိုမှ မခံစားရဘူးလား"

သူက ပြုံးရုံပဲပြုံးပြီး...

" ခံစားရလို့ပဲ သုတ်ချောင်းကနေ သုတ်တွေ တလဟောပန်းထွက်ခဲ့တာပေါ့ကွာ ဟား"

" မဟုတ်ဘူးလေကွာ ငါမေးတာက လူကြားထဲမို့ ရှက်တာတွေဘာတွေ မဖြစ်ဘူးလားမေးတာပါ"

သူက ခေါင်းရမ်း၍

" မရှက်ဘူးသူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်တည်းဆိုလည်းဒါလုပ်မှာ လူကြားထဲဆိုလည်းဒါလုပ်မှာမို့လေ...သူငယ်ချင်းတို့နဲ့ အယူအဆတူချင်မှ တူလိမ့်မယ်လူကြားထဲမှာ လေလည်ရမှာတို့ လေချဉ် "တဂေ့ဂေ့"' တက်ရမှာမျိုးတို့ဆိုရင်တော့ သိပ်ရှက်တယ် ထိန်းပါတယ်"

ကျနော် ခေါင်းညိမ့်ပြီးပဲထောက်ခံလိုက်ပါ၏။သူများနဲ့မတူအောင်လို့ တမင်သက်သက်ကွဲပြားအောင် သူတို့လေးယောက်က စတန့်ထွင်လုပ်တာမျိုးမဟုတ်ပေမဲ့ သူတို့လေးယောက်၏ ပုံမှန်နေပုံထိုင်ပုံကပင် လူအများနဲ့ မတူကွဲပြားနေခြင်းဖြစ်သည်။

ငယ်သံဒိုင်ဆိုကျနော်သိသလောက်အရက်အမဲသား ဝက်သားကို အဆိပ်လိုရှောင်၏အရက်သောက်ဖို့ ကျနော်ဖိတ်ခေါ်ဖူးတုန်းကလည်း သူက...

" ပုံမှန်အသိနဲ့သတိ လွတ်သွားမဲ့အရာမျိုးကို ငါမှီဝဲလို့ မရဘူး"လို့ ငြင်းသည်။

အမဲသားဝက်သားကိုအဆိပ်လိုရှောင်ပေမဲ့ကျနော်တို့ ပင်လယ်စာလို့ခေါ်တဲ့ ဈေးမှာဝယ်ရလွယ်သော ငါး ပုဇွန် များစားပြီဆိုလျှင်ကျလည်း ဘီလူးစား စားတာမြင်ဖူးသည်။တစ်ခါတစ်ရံကျလည်းသူတို့လေးယောက်၏ညစာက ပန်းသီးတစ်ခြမ်းလိမ္မော်သီးနှစ်လုံးနဲ့ ငှက်ပျောသီးနှစ်လုံးပဲဖြစ်နေတာမျိုးကိုအံသြဖွယ်ရာ ကျနော်သိမြင်ခဲ့ရသေးသည်။

ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီးကျနော် ငယ်သံဒိုင်ကိုမေးမြန်းကြည့်မိတော့...

" အစာအိမ်က အကျင့်ပဲလိုတာလေ သူငယ်ချင်း ကိုယ်နှစ်သက်သလိုကျင့်ထားလို့ရတာပဲ"လို့ဖြေသည်။ကျနော်ကမကျေနပ်လို့ပင်လယ်စာတွေဘီလူးစား စားတာကျ တော့ရောကျင့်ထားတာလားလို့ မေးမိတော့ သူကခွက်ထိုးခွက်လှန် ရယ်ပြီး...

" သိပ်သိတတ်မှတ်သားတဲ့ လူပဲ သူငယ်ချင်း ဟား ဟား!ဟုတ်တယ် ပင်လယ်စာတွေဆို ဘီလူးစား စားတာက ခန္ဓာမှာလိုအပ်ချက်ကြောင့်ဖြည့်ပေးနေတာပေါ့...နေ့တိုင်းပဲပင်လယ်စာတွေကိုငါတို့လာကျွေးကြည့်ပါလား ငါ့တို့စားမည်မဟုတ်!သစ်သီးသစ်ဥသစ်ဖုပဲ စားချင်ပါတယ်" လို့ပြန်ဖြေသည်ကျနော်ကလည်း...

" ခန္ဓာကိုယ်အတွက် အသီးအရွက်နဲ့အသားငါး လိုအပ်စွာမျှတစွာသုံးဆောင်ရမှာ နားမလည်လို့နေမှာပါ သူငယ်ချင်း မျှတအောင်စားဖို့ သိပ်လိုပါတယ်" လို့ ဆရာကြီးအထာနဲ့ ပြောလိုက်တော့ 

ငယ်သံဒိုင်က...

" သိ၏။ဒါပေမဲ့ငါ့တို့ခန္ဓာကိုယ်အတွက် သူငယ်ချင်းပြောသလို မလိုအပ်ပါ" လို့ စာဆန်ဆန် ဒုံးတိတိချည်း ဖြေတော့သည်။

" ဒါဆို သူငယ်ချင်းတို့က လူတွေရော ဟုတ်ရဲ့လား"ဟုကျနော်ဒဲ့မေးလိုက်တော့

ငယ်သံဒိုင်မျက်နှာက တည်သွားကာ ကျနော့်မျက်နှာကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေတော့သည်။ မျက်နှာဟုကျနော်ခြုံပြောလိုက်ပေမဲ့ သူအဓိက ကြည့်တာက ကျနော့်မျက်လုံးများပင်။ကျနော်ကလည်း အဲဒါမျိုးတော့ နည်းနည်းမှအားမနာတတ်သလို ဘာကိုမှဂရုစိုက်တဲ့သူမဟုတ်တော့အားမနာတမ်း သူ့မျက်လုံးကိုရဲရဲရင်ဆိုင်ကာ

" ငါဘာလဲ မင်းဘာလဲ"

အထာနဲ့ ပြန်ကြည့်ပြစ်မိရသည်။သူ ငယ်သံဒိုင်က ကျနော့်ကိုသေချာကြီးကြာကြာကြည့်ပြီးကာမှ မျက်လုံးချင်းဆုံပြီးကြည့်နေတာကို ဖယ်ကွာကာ...

" မင်းက သိပ်ရိုးသားပါတယ် သူငယ်ချင်း"

ဟုပြောပြီးသက်ပြင်းချသွားတော့သည်။ကျနော်ကလည်း--

" ငါ့က မရိုးမသားမင့်အပေါ်ဘာတွေများစော်ကားမိလို့လဲ ဟ"

 ဟု ထပ်ကွန့်လိုက်တော့ ငယ်သံဒိုင်က နှာခေါင်းတစ်ချက်ရှုံ့ပြီး---

" မင်းမေးတဲ့မေးခွန်းကိုလည်း မင်းပြန်စဉ်းစားကြည့်ပါဦး သူငယ်ချင်း  ငါတို့ကလူတွေမဟုတ်လို့ ဘာတွေဖြစ်ရမှာတုန်းလူတွေမလို့ မင်းဆိုတဲ့လူနဲ့အတူ တစ်မြို့တည်းမှာနေပြီး တစ်ကျောင်းထဲမှာ စာအတူတူ သင်နေတာလေ  ဟုတ်တယ်ဟုတ်"

ငယ်သံဒိုင်က ကျနော်မေးလိုက်သည့် မင်းတို့ကလူတွေရောဟုတ်ရဲ့လား ဆိုတဲ့မေးခွန်းကို တော်တော်လေးဖီးသွားပုံရ၏ဟုကျနော်ထင်ပါသည်။စကားလွန်သော်တောင်းပန်ရပြီမို့ ကျနော်လည်း ဆောရီးလုပ်ရပါတော့သည်။

" ဆောရီးပါကွာ လူအများနဲ့ကွဲပြားလွန်းနေလို့ မေးမိရခြင်းပါ"

" ရပါတယ်ကွာဒါမဲ့နောက်ကိုအဲသလိုမမေးစေချင်ဘူး သူငယ်ချင်း ပြီးတော့မင့်မျက်လုံးတွေထဲမှာ ရိုးသားခြင်းတွေတွေ့ရလို့ငါခွင့်လွှတ်ပါတယ်ကွာ"လို့ သူကပြောလာ

တော့  ဒေါသဖြစ်သွားရသည်က ကျနော်ပင် ဖြစ်ပြန်တော့သည်။သူ့ခွင့်လွှတ်ပေးမှအေးချမ်းရအောင် သူကဘာကောင်ကြီးမို့လို့လဲဟုကျနော်တွေးရင်းတွေးရင်း တင်းလာမိတော့သည်။

"လီးလား ဟေ့ကောင်  မင်းကဘာကောင်ကြီးမို့ ငါ့ကိုခွင့်လွှတ်တယ် ဘာညာလာပြောနေတာလဲ  စာပဲဖတ်လို့ပျော့နွှဲ့နွှဲ့မထင်လိုက်နဲ့ လက်သီးထိုးချက်က ပြင်းတယ်နော်" 

လို့ ပြောရင်းဆိုရင်းကို ငယ်သံဒိုင့်စောက်ခွက်ကို ပစ်ထိုးလိုက်တော့သည်။ဝှစ်ကနဲမြည်သံနဲ့အတူကျနော့်လက်သီးကလေဟာနယ်ကို ထိုးမိသွားရသည်။ဒင်းကသိုင်းသမားတစ်ယောက်လို အရှောင်အတိမ်းကောင်းသေး၏။

ကျနော်လည်း ပထမတစ်ချက်မမိ၍ ဒေါသတို့ပိုဖြစ်လာကာ ဒုတိယထိုးချက်ကို အပိုင်စားတည်ပြီးကို သုတ်ထည့်လိုက်ပြန်၏။

ဝှစ်ကနဲ မြည်ပြန်ကာ ဒင်းက ရှောင်သွားပြန်တော့၏။လူတွေအဖို့ဒေါသဖြစ်လာရင် ဆဲရေးတိုင်းထွာမှုတွေပါလာစမြဲမို့  ကိုယ့်ရဲ့ထိုးချက်လက်သီးနှစ်လုံးက လွှတ်သွားတာလည်းဖြစ်သောအခါ  ကျနော့ဒေါသတွေ အလိပ်လိုက် အလိပ်လိုက်ဖြစ်လာကာ---

" မေလိုး မင်းက သိုင်းသမားလား ကျန်ကျောင်းလား  လီးပေါ့  ငါလိုးမသား လီးလိုလို မှိုလိုလိုနဲ့ သေဖို့သာပြင်"

လို့ ပြောမိပြီးနေရာက ထကာမြင်နေရတဲ့ အုတ်ခဲကျိုးကိုကောက်၍ ထိုင်နေစဲ ငယ်သံဒိုင်ကို ထုမိလိုက်တော့သည်။ လူ့ခန္ဓာကိုယ်အတွက် အရေးကြီးဆုံးအပိုင်းများမှာပါတဲ့ စောက်ခွက်နဲ့ ဦးခေါင်းကို တည်ပြီး ကျနော်ထုပြစ်သည်။ဒင်းကလွှတ်တယ်ဆိုရုံလေးပဲ လှစ်ကနဲရှောင်၏။ထိုင်ရာကတော့ မထပေ။

ထိုင်ရာကမထလေ ကျနော့ဒေါသပိုဖြစ်လာလေမို့ လူခြင်းဇွတ်ဝင်လုံးပြစ်တော့သည်။ဒီတစ်ခါတော့ ဒင်းက ဇွတ်ဝင်လာသော ကျနော့်ဆီကို ဒူးထောင်၍ ထောက်ပေးလိုက်သောအခါ  ကျနော့်မှာ အွတ်ကနဲဖြစ်ရပြီး  သူ့ရှေ့မှာပင် လဲသွားလေတော့၏။

သူက--

" ဘာဖြစ်လို့ ဒေါသတွေ ဒီလောက်ကြီး ဖြစ်နေရတာလဲကွာ ဒေါသဆိုတာ ထိမ်းရမဲ့ အမျိုးလို့  ငါတို့လို ဝဋ်ကြွေးဆပ်နေရသူတွေတောင် သိပါသေးတယ် သူငယ်ချင်းရယ်"

ဟု  ငယ်သံဒိုင် ပြောလာလိုက်သောအခါ----

 အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>>