ငါ့လင် ငါ့သား ငါ့သားမက် အပိုင်း ( ၂ )
အမရာမောင် ရေးသည်။
ဟိုညီအမ ၃ ယောက်က အတော်နဲ့မအိပ်လို့ ဒေါ်ထွေးရီ ဟောက်ဟမ်းနေရတယ်။ ကျနော်ကလည်း အရင်ညလို စကားတောင်တက်မပြောဘဲ အဖွားကြီးကို လိုးရဖို့ပဲ အခန်းထဲ အောင်းနေတယ်။
“ တိုးတိုးနော် အရမ်းမကြမ်းနဲ့ မောင်ဖိုးသား ”
တကယ့်တကယ် ကာမပြင်းထန်လာတော့ အိမ်အပြင်ဘက် ကွပ်ပျစ်ဆီ သွားကြရတယ်။ ကျနော်လုပ်ဖူးသမျှထဲမှာ ဒေါ်ထွေးရီဟာ အကောင်းဆုံးပဲ။ ယူပါဆိုတောင် ယူမှာ။ ကျနော်ရွာရောက်တာ တစ်လပြည့်တော့မယ်။ ဒေါ်ထွေးရီမြို့သွားပြီး တားဆေးဝယ်မယ်။ ဟိုညီအမတွေ အတွက် တီဗီအောက်စက် မီးစက်ဝယ်မယ်ဆိုပြီး မနက်စောစော ကားထစီးတယ်။ ရွာအပြင်ဘက်ကားလမ်းမှာ ကားစောင့်ရင်း
“ မပျော်လို့ ပြန်လိုက်ခြင်လိုက်လို့ရတယ်နော် ”
လို့ စတယ်။
“ မိန်းမကလည်း အမြန်ပြန်လာကွာ ”
“ အင်းပါ ခလေးကို ကြိုက်ရတာ ဒို့လည်းခလေးစိတ်ဖြစ်နေပြီ ပြန်လာလို့ရအောင် ကြိုးစားမယ် ..။ ညနေစောင်းလို့ ပြန်မလာရင် တော့ကြိုးစားအိပ်နော် ”
ကုန်ကားကြီးနောက်က ဖုန်တအိအိလိုက်နေသလို ကျနော့်စိတ်က ဒေါ်ထွေးရီနောက်ကို လိုက်ပါသွားရှာတယ်။ တနေ့လုံးလည်းစိတ်တွေ ထွေနေတယ် ။ နှာမွှန်တယ်ဆိုတာဒါပဲ။ ညနေစောင်းတော့ ရွာတောင်ဘက်ထွက်လာလိုက်တယ်။ ရွာက ကာလသားခေါင်းမဲကြီးတို့အဖွဲ့နဲ့ တစ်ဘက်ရွာ ပိုက်ဆံကြေး ဘောလုံးစိန်ခေါ်ကန်ကြတာကြည့်တယ်။
ရွာက အိမ်ခြေနည်းတော့ ဘောလုံးကန်တတ်တဲ့ လူငယ်တွေလည်း သိပ်မရှိဘူး။ တောကန်တောင်ကန်တွေနဲ့ဆိုတော့ အသင်းက နိမ့်နေတယ်။ မဲကြီး ဒစ်ကုတ် လေးမောင်တို့လောက်သာ ကန်တတ်တာ။ ပထမပိုင်းပြီးတော့ ၄ ဂိုးအသွင်းခံနေရပြီ။ ဟိုညီအစ်မ ၃ ယောက်ဘယ်ကနေ ဘယ်လိုရောက်လာသည်မသိ။ ကျနော့်ကိုတော့ ဘောလုံးကို တောင်သယ်နိုင်ပါ့မလား အထင်သေးတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ မဲကြီးပြူးပြဲပြီး လူရှာနေတယ်။
သူကမခံခြင်စိတ်နဲ့ တစ်ဖက်ရွာကို စိန်ခေါ်ထားတာကိုး။ ကျနော့်ရှေ့ရောက်လာပြီး ပွဲကြည့်ထဲ ဘောလုံးကန်နိုင်မဲ့သူ ရှာတယ် ။ ဟိုဟိုဒီဒီရှာကြည့်တယ်။ ပြီးတော့မှ
“ ငါ့ညီ မင်းဘောလုံးကန်တတ်သလား ”
ကျနော် ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တယ်။ အာ့ဆိုကွင်းထဲဝင် တဲ့။ ကျနော့်မှာ ဘောင်းဘီမပါဘူးဆိုတော့ လူစားလဲမဲ့ခြေထောက်နာနေတဲ့ ကိုမြင့်စိုးဆီက ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး ပစ်ပေးတယ်။ ကျနော့်ကို အားလုံးက ကန်တက်ပုံ မပေါ်။ လူကောင်ကိုကြည့်ပြီး မျှော်လင့်ချက်မရှိတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့။ ကျနော်ဘောလုံးကို ခရိုင်တိုင်းအထိကန်ဖူးတယ်။
မြန်မာ့ လက်ရွေးစင် နည်းပြတွေက သင်တန်းနဲ့ လေ့ကျင့်ပေးတာအထိ လေ့ကျင့်ကစားဖူးတယ်။ အသင်းတိုင်း အဖွဲ့တိုင်းကလိုလားတဲ့ ကစားသမားတစ်ယောက်။ ဒါပေသည့် ကျနော့်ကို အသက်ငယ်လွန်းလို့သာ။လေ့ကျင့်ရေးကျောင်းသွားဖို့ အကြံပေးကြတယ်။ ကျနော်ဘောလုံး မကန်တာ ပညာရေးကြောင့်ရယ်။ ပျက်စီးနေတာကြောင့်ရယ်ပါ။ ကျစ်လျစ်သွယ်လျတဲ့ ခြေသလုံးကြွက်သားတုတ်ခိုင်တဲ့ ပေါင်တံက သက်သေပဲ မဟုတ်လား။
အလယ်တန်းနေရာက ဝင်ကစားရင်း ရွာသားတွေထဲမှာ ဘယ်တစ်ယောက်မျှကျနော့်ကို ယှဉ်နိုင်သူ မရှိဘူးဆိုတာ ပရိတ်သက်က သိလာရတယ်။ ပထမဆုံးခြေပဂိုးကို အဝေးက ကန်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ မဲကြီးကို တစ်ဂိုးဖန်ပေးလိုက်တယ်။ နောက်အနိုင်ဂိုးထိ ကျနော်သွင်းယူတော့ အားလုံးကအံသြတာ ချီးကျူးတာ ကျေးဇူးတင်တာ တွေဖြစ်လာတယ်။ မဲကြီးက ဘောလုံးအောင်ပွဲ ရွာကတစ်ခုတည်းသော အရက်ဆိုင်မှာဂုဏ်ပြုကျင်းပတယ်။
ကျနော်က မင်းသားပေါ့။ အိမ်အရောက် လိုက်ပို့ကြတယ်။ အိမ်ရောက်တော့ ရေချိုးပြီး အဝတ်လဲရင်း အိပ်ယာထဲမူးကြောင်ကြောင်နဲ့ လှဲနေရတယ်။ ဟိုညီအမ ၃ ယောက်ကတော့ လေးစားအထင်ကြီးစွာနဲ့ ဆက်ဆံလာကြတယ်။ မကန်တာကြာတော့ ကိုက်ခဲနေတယ်။ သဉ္ဇာ အိမ်အောက်ဆင်းလာတာနဲ့ သဉ္ဇာကို လှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။
“ အိပ်တော့မလား ”
“ မအိပ်ခြင်သေးပါဘူး ဟို ၂ ယောက်တော့ အိပ်သွားပြီ ”
“ သဉ္ဇာအပန်းမကြီးဘူးဆိုရင် ငါ့ကိုဆေးလိမ်းပြီးနှိပ်ပေးပါလား ကိုက်ခဲနေလို့ ”
ဆေးဗူးသွားရှာပြီးသဉ္ဇာပြန်ရောက်လာတယ်။
“ ဘယ်ကိုနှိပ်ပေးရမလဲ ”
“ ခြေထောက် ”
သဉ္ဇာ့ခြေထောက်တွေကို ဆေးလိမ်းပြီး နှိပ်ပေးတယ်။ ပေါင်ကိုနှိပ်ခိုင်းတော့ လက်တွေက မဝံ့မရဲနဲ့ အပျိုမ သဉ္ဇာ။ မအေတူ သမီးလေး။ ဒေါ်ထွေးရီ နေရာမှာ စိတ်က အစားထိုးလာတယ်။
“ ပေါင်ရင်းကိုနှိပ်ပေး သဉ္ဇာ ဆေးမလိမ်းနဲ့ ”
သဉ္ဇာ့လက်တွေက မဝံ့မရဲ။ ကျနော့်လီးက သူ့လက်တွေနဲ့ ထိလာတော့ အပျိုမခမျာ ကျနော်ခြေဆင်းထိုင်လျက်က
“ သဉ္ဇာ မနှိပ်ခြင်တော့လို့လား ”
“ ဟို..ဟာ ”
သဉ္ဇာ့လက်နဲ့ကျနော့်လီးထိနေတော့ အသံတွေ တုန်နေတယ်။ သဉ္ဇာ့လက်ကို ကျနော့်လီးပေါ်ရွှေ့လိုက်တယ်။
“ နှိပ်ပေး ”
“ မကိုင်ရဲဘူးဟာ ”
“ နင်ကလည်း ကိုင်စမ်းပါ ”
သဉ္ဇာ့ကို ဆွဲဖက်ပြီး နုတ်ခမ်းစုပ်ပလိုက်တယ်။ အပျိုမမေ့မျောသွားရှာတယ်။ သူမ လက်ကို ကိုင်ပြီး ဆွတယ်။ တောင်လာတဲ့ လီးပူပူကို သေသေချာချာထည့်ပေးလိုက်တယ်။ သဉ္ဇာ သူ့ဘာသာသူ ဆွပေးလာတဲ့အထိပျိုးရတယ်။ နို့တွေညှစ်လိုက်နုတ်ခမ်းစုပ်လိုက်နဲ့ပေါ့။
“ ငါကြောက်တယ် ဖိုးသားရယ်"
သဉ္ဇာ့ပေါင်တံတွေကို ပွတ်ရင်း နုတ်ခမ်းကိုဖိစုပ် အသာတွန်းလှဲလိုက်တယ်။ ထမိန်ကြားက လက်လျိုသွင်းရင်းအဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်ပွတ်တယ်။
“ ဖိုးသား မလုပ်နဲ့ဆို ”
ငြင်းသာငြင်းတယ် ပေါင်တွေဖြဲထားတယ်။ ဒေါ်ထွေးရီသမီးဆိုတော့ အမေအတိုင်းပဲ။ အပျိုဆိုတော့ စောက်ဖုတ်က သေးသေးလေးလျှာစွမ်းပြ သေသေချာချာ ယက်ပေးလိုက်တယ်။ အိမ်အပေါ်ထပ်က ခြေသံကအနှောင့်အယှက်ပေးလာတယ်။ သဉ္ဇာ ထမိန်ကောက်ဝတ်ပြီး အပြင်ထွက်သွားရှာတယ်။ အိမ်ပေါ်ပြေးတက်သွားရရှာတယ်။ ဖွေးဖွေးသေးပေါက်ဖို့ ဆင်းလာတယ်။
အိပ်ခြင်မူးတူးနဲ့ အတော်ကြာတဲ့အထိ သဉ္ဇာအိမ်ပေါ်က မဆင်းလာဘူး။ ကျနော်လည်း မီးခွက်ကလေးမှုတ် တံခါးကဝင်လာတဲ့ မပီဝိုးတဝါးအလင်းရောင်နဲ့ မျှော်တော်ရောင် ဖြစ်နေတယ်။ နောက်ဆုံး စိတ်လျှော့လိုက်တယ်။ အိပ်တော့မယ်ပေါ့။ အဲ့ကျမှ ကျနော့်ခြေထောက်ကို ကိုင်လှုပ်တာ ခံရပြီး သဉ္ဇာလာနှိုးမှန်းသိရတယ်။ သဉ္ဇာကို ခြင်ထောင်ထဲ ဆွဲသွင်းတော့
“ မဝင်ခြင်ဘူး တဲ့ ”
“ အပြင်မှာခြင်ကိုက်ပါတယ် သဉ္ဇာရယ် ”
သဉ္ဇာ့ပုံစံက စောစောကလို မဟုတ်။ ခြင်ထောင်အပြင်ဘက် ဘေးခြင်းကခြေချထိုင်ရင်း ပုခုံးလေးကို ဖက် လက်မောင်းအိုးလေးကို ပွတ်ရင်းနူးကြည့်တယ်။
“ ဖိုးသား နင်နဲ့ငါက ရည်းစားလည်းမဟုတ်ဘဲ လင်မယားအဆင့်လုပ်နေတာ မဖြစ်သင့်ဘူး ”
ကျနော့်လက်ကို အသာဖယ်ထုတ်တယ်။ကျနော်ဘယ်လိုပြောရမလဲ။
“ ပြောစရာ မရှိရင် ငါသွားတော့မယ် ”
စကားလုံးတွေကစဉ်းစားမရ သဉ္ဇာထိုင်ရာက ထလိုက်တယ်။ သဉ္ဇာလက်ကို ဖမ်းဆွဲပြီး မတ်တပ်ရပ်ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။
“ ငါနင့်ကိုချစ်နေတာကြာပြီ စရောက်ကတည်းက မပြောရဲလို့ပါဟာ ..ဒီနေ့ည ကြီးကြီးမရှိတော့မှ ငါလည်းအရက်သောက်ပြီး ရဲဆေးတင်ပြောရတာပါဟာ ”
“ ချစ်တယ် သဉ္ဇာရယ် ”
ကျနော်ပါးစပ်ထဲရှိသမျှ လျှောက်ပြောပလိုက်တယ်။ သဉ္ဇာငြိမ်နေတာ လက်ခံသွားပုံရတယ်။ သဉ္ဇာမေးစေ့လေးဆွဲမော့ပြီး နုတ်ခမ်းလေး စုပ်လိုက်တယ်။
“ သဉ္ဇာ အဖြေပြန်ပေးအုံး ချစ်ရယ် ”
“ ပါးစပ်က ပြောမထွက်ဘူး ”
“ ပြောပါ ငါကြားခြင်လို့ပါ ”
ခေါင်းငုံပြီးရှက်နေတယ်။
“ ပြောပါ ဒို့ ၂ ယောက်ထဲရှိတာ ”
“ အင်း ”
“ ချစ်လား ”
“ ချစ်တယ် ”
“ ပျော်လိုက်တာကွာ ”
သဉ္ဇာကို ဆွဲဖက်ပြီးရင်ခွင်ထဲ သွင်းလိုက်တယ်။ ကျောကုန်းတင်ပါးတွေ ပွတ်သက်ပေးပြီးမှ ပြန်ခွာပြီး ပါးလေးကို နမ်းနုတ်ခမ်းလေးစုပ်ရင်း အိပ်ယာထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ အစကနေပြန်နူးနှပ်နေရတာ စိတ်မရှည်ခြင်စရာ။ သို့သော် အပျိုပါကင်ဖွင့်ရတော့မှာဆိုတော့ စိတ်ရှည်ရမယ်လေ။ ယဉ်ဖိုတောင် မသန်းဖူးသေးမှန်းသိသာတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက သေးသေး နို့လေးတွေက စုဖွဲ့တည်ခါစအတိုင်း အသာအယာ ညှစ်စို့ရတာပေါ့။
အပျိုမခမျာ ခေါင်းအုံးကို လက်နဲ့ ညှစ်ထားရှာတယ်။ ပေါင်ဖြဲပြီး မှုတ်တော့ စက်ပက်ကလေးက အထိမခံနိုင်လူးလွန့်နေရှာတယ်။ ကျနော့်မှာ ပါကင်ကို မိမိလက်ညိုးကိုတောင် မိမိလီးထက်ဦးတာ မခံနိုင်။ တံတွေးဆွတ်ပြီး လီးကိုစိုအောင် ပတ်ချာလည်သုတ်အဖုတ်ကို အလျားလိုက်ပွတ်ပေးပြီး အပေါက်ဝကိုသေသေချာချာစမ်းပြီး တေ့ထားတယ်။
သဉ္ဇာကို ကစ်ဆင်ပြန်ပေးရင်းမှ အနူးညံဆုံး အသာယာဆုံး ဖြေးညှင်းစွာ လီးကို စက်ပက် အသစ်စက်စက်ကလေးထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ဒစ်ဖျားမြုပ်ပြီး တစ်ဝက်မရှိတရှိလောက် ဝင်သွားတယ်။ထပ်ထိုးသွင်းတာ မရတော့ အားစိုက်သွင်းတော့ အရည်ခွံတွေပါ ပွတ်တိုက်ခံရပြီး ကျိန်းလာတယ်။ သဉ္ဇာ ကျနော့်ရင်ဘက်ကို တွန်းတယ်။
“ ဖိုးသား နာတယ် အရမ်းနာတယ် ”
သဉ္ဇာ နဖူးလေးကိုနမ်းလိုက်တယ်။ ဝင်သလောက်ပဲ အသွင်းအထုတ်လုပ်ရတယ်။
“ သဉ္ဇာ နာသေးလား ”
“ ဒီအတိုင်းက မနာဘူး ”
“ ဒီအတိုင်းလေး လုပ်ပေးမယ်နော် ”
“ အင်း ”
တစ်ဝက်လောက် အနေအထားနဲ့ပဲ ညှောင့်ပေးရင်း သဉ္ဇာလည်း ကောင်းလာနေတယ်။ ကျနော့်ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖက်လာတယ်။ ကျနော် အရဲစွန့်လိုက်တယ်။ပေါင် ၂ ဖက်ကို ဖြဲဖိလိုက်ရင်းက သဉ္ဇာမသိလိုက်ခင် ဖိသွင်းထိုးထည့်လိုက်တော့
“ ဗြိ ဗြိ ”
လီးအရည်ခွံတွေပါ ညပ်ပါသွားပြီး စစ်ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ကျဉ်းကျပ်မှုကနေ လွတ်မြောက်သွားပြီး လီးဟာ အပျိုအမှေးကို လွန်မြောက်ပြီး အဖုတ်လမ်းကြောင်းအဆုံး လေဟာနယ်မှာ ရှေ့အနည်းငယ် တိုးရင် သားအိမ် နာကျင်မှုက နောက်ကျပုံရတယ်။ ကျနော်ငြိမ်လိုက်မှ
“ အား အမေလေး ကျွတ်ကျွတ်..နာလိုက်တာ ......သေပါပြီ ”
သဉ္ဇာ ရုန်းလာတယ်။ကျနော့်ကို တွန်းဖယ်တယ်။ ကျနော်ပြန်ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“ အား.နာလိုက်တာ ဖိုးသားရယ် ”
“ ခဏလေးသည်းခံလိုက်ပါ သဉ္ဇာရယ် ခဏလေး ”
၁ မိနစ်မရှိတရှိအချိန်လောက်မှာ
“ သဉ္ဇ ာနာသေးလားဟင် ”
“ သိပ်မနာတော့ဘူး ”
“ အာ့ဆို ပြန်လုပ်ကြည့်မယ်နော် ”
“ နာရင်တော့မလုပ်တော့ဘူးနော် ”
“ အေးပါ ”
တံတောင်တစ်ဖက်ထောက်ရင်း ဖြေးဖြေးခြင်း အသွင်းအထုတ် လေးငါးဆယ်ချက်လုပ်ကြည့်တယ်။
“ ရလား ”
“ အင်း ”
သဉ္ဇာ မနာတော့ဘူး။ ပါကင်ဖွင့်လိုက်ရတဲ့ ဂုဏ်ယူပီတိဖြစ်စိတ်က။ အားအင်တွေပြည့်ဖြိုးနေတယ်။ ဖြေးဖြေးမှန်မှန်ပဲ။ ကြပ်ကြပ်စီးစီးအဖုတ်ကလေးက ချောဆီတွေ ညှစ်ထုတ်ပေးလာတယ်။
“ ပလွတ် ပလွတ် ဗြစ် ဗြစ် ဖပ်ဖပ် ”
“ သဉ္ဇာ ကောင်းလား ”
“ ကောင်းတယ် မနာတော့ဘူး ”
“ နည်းနည်းဆောင့်ကြည့်မယ်နော် ”
“ အင်း ”
လီးကို အဖုတ်အပြင် လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ဓားအိမ်ထဲက ဓားဆွဲထုတ်သလို ပြီးတော့ အဖုတ်ဝသေချာတေ့ အဆုံးထိ တအိအိပြန်သွား
“ စွပ် အင့် ”
မကြမ်းလွန်းမနုလွန်း အလယ်အလတ်လမ်းစဉ်မှာ သဉ္ဇာ့ကို ချည်နှောင်ထားလိုက်ပြီ။ အရည်တွေကလည်း ထမိန်ပေါ်ထိစိုရွှဲကျလာနေတာ။ ကျနော့်ဂွေးဥတွေပါစိုနေပြီ။ ခပ်မြန်မြန်ဆောင့်လိုးတယ်။
“ ဖတ်ဖတ် ဖတ် ပလွတ် အင့် ”
သဉ္ဇာ ကျနော့်ကို အတင်းဖက်ထားတယ်။ ကျနော် ပြီးတော့မယ်။ အားရှိသမျှ ဆောင့်လိုးရင်း လီးကိုဆတ်ခနဲ အပြင်ဆွဲထုတ်လိုက်ရတယ်။ ဖင်ကြားလီးကို ကပ်ထားရင်း
“ ပြွတ် ပြွတ် ”
သုတ်ရည်တွေ ဖင်ကြားထဲပန်းထည့်လိုက်တယ်။
“ ဗိုက်တွေကြီးမှာလားဟင် ”
သဉ္ဇာစိုးရွံသံနဲ့
“ မကြီးပါဘူး ကိုယ်အပြင်ထုတ်လိုက်တယ် ”
သဉ္ဇာ ကနားမလည်ဟန်ဖြင့်
“ ဘာကို ထုတ်လိုက်တာလဲ ”
“ ဒီလိုကွာ ယောကျ်ားလေးလီးထဲက လီးရည်က မိန်းခလေးအဖုတ်ထဲ ဝင်သွားမှ ဗိုက်ကြီးတာ မဝင်ရင်ဘာမှမဖြစ်ဘူး ”
“ အင်း အာ့ဒါတွေ ဘယ်လိုသိလဲ ဒါဆို ကိုယ်က မိန်းမတွေနဲ့ အတွေ့အကြုံရှိတယ်ပေါ့ ”
“ မရှိပါဘူး စာအုပ်ထဲ ဖတ်ဖူးတာပါ ”
“ မယုံဖူး ”
“ တကယ်ဘုရားစူးကွာ ဟောဒိက သဉ္ဇာ နှမလေးက ကိုယ့်လူပျိုဘဝကို ပထမဆုံးယူသွားတာပါ ”
“ တကယ်နော် ကိုယ် ”
“ တကယ်ပါ မိန်းမရယ် ”
“ ကဲကြည့် သူများကို ”
သဉ္ဇာ သူ့ထမိန်ကို သွားဖွက်ထားရတယ်။ ၂ ယောက်သား လင်မယားလိုအတူအိပ်ခြင်ပေမဲ့ လမ်းခွဲလိုက်ရတယ်။ မနက်စာ သဉ္ဇာကိုယ်တိုင်ပြင်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကို အကြည့်ခြင်းမဆုံရဲဘူး။ ရှက်နေတယ်။ ရေထခပ်ပေးတဲ့ သဉ္ဇာ့ဖင်လုံးလေးက လှုပ်လီလှုပ်လဲ့။ အခုမှ သဉ္ဇာ့ကို ဇနီးမယားအဖြစ် ပိုင်ဆိုင်ခြင်စိတ်ကဖြစ်လာတယ်။
“ အချစ် ”
သဉ္ဇာက ကပြာကလျာ
“ ကြားသွားအုံးမယ် ”
ညနေဘက် ဒေါ်ထွေးရီ ပြန်ရောက်လာတော့ တီဗီမီးစက် အစုံပါလာတယ်။ တောရွာထုံးစံအတိုင်း လူတွေဝိုင်းအုံနေတယ်။ တီဗီပရိတ်သတ်က အိမ်ပြည့်အိမ်လျံ။ ဒေါ်ထွေးရီ ခရီးပန်းလာတာကြောင့် စောစောစီးစီးအိပ်ယာဝင်သွားတယ်။ သဉ္ဇာနဲ့ကျနော်လည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် မတွေ့ရ။ တီဗီဝယ်လိုက်တာ အိမ်မှာလူမပြတ်တာကြောင့် ဘာမှမဘာရအောင် ဖြစ်နေရတယ်။
မီးစက်ပျက်လို့ဆိုပြီး ကျနော်ပညာပြလိုက်တဲ့ည။ ဒေါ်ထွေးရီနဲ့ကျနော် တားဆေး သောက်ထားပြီးတာကြောင့် ၂ ဦးစလုံး လွတ်လပ်သွားကြတယ်။ ကျနော်လည်း သုတ်တွေ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပန်းထည့်ရတဲ့ ဖီးကိုကြိုက်တယ်။ သဉ္ဇာ့ အပေါ်ထားတဲ့ စိတ်ဟာ ဒေါ်ထွေးရီဘက် ပြန်ရောက်သွားတယ်။ အိမ်မှာ လူတွေရှိနေတာတောင် တံခါးပိတ်။ ကြိတ်လိုးလိုက်သေး။
တကယ့် လင်မယားလို။ သဉ္ဇာ နဲ့ ဒုတိယအချီက မပြီးခင် လူလာတာနဲ့ လမ်းခွဲလိုက်ရတယ်။ ကျနော် ဆယ်တန်းအောင် တက္ကသိုလ် ဝင်ခွင့်လျှောက်လွှာ ကျလာပြီဆိုမှ ရွာကပြန်တယ်။ ဒေါ်ထွေးရီက ကျောင်းပြီးရင် သမီး ၁ ယောက်ယောက်နဲ့ ကျနော့်ကို ပေးစားဖို့ အမေ့ကို ပြောထားတယ်။ ကျနော့်အိမ်မက်တွေက အဆုံးအစမဲ့လို့ပေါ့။
သို့သော် ......
အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment