အချိုအချောင် (စ/ဆုံး)
𝓜𝓪𝔂𝓜𝓲𝓚𝓸 ရေးသည်။
ကိုခင်ဇော်ထွန်းသည် မိန်းမမသိအောင် ဘဏ်တွင် အကောင့်သစ်တစ်ခုဖွင့်၍ ငွေကို ကြိတ်စုထားသည်။ လက်ရှိမိန်းမကို သူကြိုက်လှသည် မဟုတ်ဘဲ အိမ်က ပေးစားသဖြင့် ယူထားရသည်။ မလှ၍တော့ မဟုတ်။ သူ့ရုပ်သူ့ရည်နဲ့ချိန်၍ သူမိဘများက လက်ရှိမိန်းမနဲ့ ပေးစားထားသည်။ သူနဲ့ညား၍ ခုဆိုလျင် ကလေးသုံးယောက်ပင် ရပြီဖြစ်ပြီး အကြီးဆုံးသမီးလေးပင် တက္ကသိုလ်ပထမနှစ်ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။
ခက်သည်က ညစာငတ်လာခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ကိုခင်ဇော်ထွန်းလို အသက် ၄၀ အရွယ် ယောက်ျားတယောက်အတွက် ခုအချိန်က ပိုထန်သည်။ ပိုထန်ချိန် မိန်းမက ခွဲအိပ်ဖို့ပြောပြီး သူလည်း သဘောမတူသေးဘဲ ခွဲအိပ်လေသည်။ ထိုအခါ သူ့မှာ ခက်လေသည်။ ထို့ကြောင့် ဘယ်သူမှ မသိအောင် တိုက်ခန်းတစ်ခန်းကို ငှါးထားသည်။ ထိုတိုက်ခန်းထဲတွင် အပိုပစ္စည်းတွေတော့ သိပ်မရှိ။
ဘီယာထည့်ဖို့ ရေခဲသေတ္တာ၊ ကုတင်တစ်လုံး ဆက်တီတစ်လုံးနှင့် စားဖိုဆောင်သုံးပစ္စည်းနည်းနည်းသာ ရှိသည်။ တခါခါ ဤနေရာသို့လာ၍ ဘီယာကို တစ်ယောက်တည်း သောက်တတ်သည်။ ကြာလာတော့ သူ အထီးကျန်လာသည်။ မိန်းမတစ်ယောက်လိုလာသည်။
ထို့ကြောင့် ငွေကြိတ်စုသည်။ သို့သော်လည်း အိမ်ကို အပ်နေကျလစာကို အပ်နေကျအတိုင်း အပ်ပြီး အပြင်မှ ရှာ၍ ရသောငွေကိုသာလျင် စုထားသောကြောင့် ခုမှ ၁၅ သိန်းကျော်ကျော်သာ ရှိသေးသည်။ ထိုငွေဖြင့် တိတ်တိတ်ပုန်းမယားလေးတယောက်လောက် ယူရအောင်လည်း အဆင်မပြေသေးချေ။ ထို့ကြောင့် ဘေးဘီသိလို့လည်း မကောင်းသဖြင့် တစ်ယောက်တည်း ကြိတ်ကြံသည်။ ကြံပင် ကြံစည်ငြားသော်လည်း ဘယ်လိုမှ အကြံမထွက်။ သို့နှင့် တနေ့ အိမ်တွင် ညစာစားရင်း မိန်းမက ပြောသည်။
“ရှင့်သမီးက Facebook အရမ်းသုံးနေတယ်၊ ဘယ်လောက်ထိသုံးလဲဆိုရင် သူ့တစ်ယောက်တည်း အကောင့် နှစ်ခု သုံးခုနဲ့နော်”
သမီးလှမ်းကြည့်တော့ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ဖြစ်နေသည်။
“ကဲ ဒါဆို ဖေဖေဖုန်းခဏသိမ်းထားမယ် သမီး၊ ဖေဖေ မသုံးဘူးနော် စက်ပိတ်လိုက်၊ သမီးစာမေးပွဲအောင်မှ ဆက်သုံး၊ အဲခါကျရင် ဒီထက်ကောင်းတဲ့ဖုန်းဝယ်ပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား”
“ဒါပေမယ့် ဖေဖေ ကတိတည်ရမယ်နော်”
“အင်းပါ သမီးရယ်၊ စိတ်ချပါ၊ သမီးဖေဖေပါ”
ထိုည ချက်ချင်းပင် ကိုခင်ဇော်ထွန်းတစ်ယောက် ဖုန်းကို လေ့လာသည်။ Facebook တွင် အကောင့် နှစ်ခု သုံးခုဖွင့်နည်းများ ရှာဖတ်သည်။ ကံကောင်းစွာပင် အကောင့်တုသုံးနည်းကို သူတွေ့သွားသည်။ အကောင့်တုဖွင့်ဖွင့်ပြီးချင်း သူချက်ချင်းပင် မိန်းကလေးလှလှများကို လိုက်၍ သူငယ်ချင်းဖြစ်ခွင့်တောင်းသည်။ မိန်းကလေးလှလှအကောင့်များကို ရှာသည်။ ရုပ်ရှင်မင်းသမီးများ မော်ဒယ်ဂဲလ်များ အကောင့်ကို လိုက်အက်သည်။ အန်တီမမကြီးများ ထမီဗြောင်အနက်ရောင်ကြိုက်သူများ အိုးကြီးအိုးငယ် အိုးပေါင်းစုံ စသည့် ဆက်ဆီစာမျက်နှာများကို လိုက်အက်သည်။
တချို့စာမျက်နှာက မန်းလေးသူနဲ့ ဒိတ်ပေးမယ် မော်လမြိုင်သူနဲ့ ချိတ်ပေးမယ် စသဖြင့် ဖြစ်နေပြန်သည်။ သူလည်း တကယ် ဟုတ်မဟုတ် စမ်းကြည့်သည်။ မဟုတ်သည်က များသည်။ ဤတွင် တကယ့် ဆယ်လီများကိုလည်း တွေ့ရသည်။ ရှာရင်း ရှာရင်း ကောင်မလေးတယောက်တွေ့သည်။ အညာသူမထင်သည်။
အသားက မည်းသည်။ အရပ်အမောင်းကတော့ တောင်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်၊ ရုပ်ရည်ကလည်း တကယ့် ရွက်ကြမ်းရေကြို။ သို့သော် သူမတင်ထားသော ပုံများအောက်တွင်တော့ အရမ်းလှတယ် စသဖြင့် ချီးကျူးသည့် စာများပါသည်။ ထို့အတူ အများဆုံးပါလာသည်က သူမကို စိန်ခေါ်သည့် စာများဖြစ်သည်။
“ဖင်ကြီး လိုးလိုက်ရရင် ၁၂ ချီ ၁၂ မောင်လည်း လီးတောင်တာ ရပ်မယ် မထင်ဘူး”
“ဖင်ကြီး လိုးချင်တယ်”
“ဖင်ကို လိုးလိုက်ရရင်တော့ အရေခွံတွေလန်သွားမယ်”
“တနေကုန် လိုးပေးမယ်”
“လိုးလိုက်ရရင် စီးပိုင်နေမှာ”
စသဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးပြောထားသည်။ ပိုစ့်ပိုင်ရှင်ကောင်မလေးက ထိုမန့်များကို မဖျက်။ တချို့မန့်တွေကိုပင် ရီပလိုင်း ပြန်ထားသေးသည်။ အရွုံးမရှိသဖြင့် ခင်ဇော်ထွန်းက အက်လိုက်သည်။ တဖက်က ချက်ချင်းလက်ခံသည်။
“ဟိုင်း ကိလေး”
“ဟိုင်း ဘွိုင်းလား ဂဲလ်လား”
“မင်းကို စိတ်ဝင်စားနေတဲ့ ဘွိုင်းပါ”
“အဲလိုလာပြောတဲ့ ဘွိုင်းတွေက အများကြီး”
စသဖြင့် အရင်ဆုံးရင်းနှီးအောင် လုပ်ထားသည်။ တော်တော်ကြာကြာ ရင်းနှီးလာတော့ ကောင်မလေးက အတန်းပညာအားဖြင့် မူလတန်းအဆင့်တွင်သာ ရှိသလို အလုပ်မျိုးစုံ လုပ်သော်လည်း လက်ကြောတင်းပုံတော့ မရ။ ငွေကလည်း အသုံးအဖြုန်းကြီးပုံရသည်။
“ဖုန်းဘေမရှိဘူးလား”
“တကယ်လည်း မထည့်ပေးဘဲနဲ့”
စသဖြင့် စလာသည်။ သူကလည်း ဘေလ်များ ထည့်ပေးသည်။
“ကိုကြီးက ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်”
“ချစ်ရင် အပြင်မှာ လက်တွေ့လာချစ်ပါလား”
“ကြောက်တယ်”
“ကိလေးလိုချင်တာ အကုန်ဖြစ်စေရမယ် ကိလေးကို တိုက်ခန်းတစ်ခန်းပေးထားမယ်၊ တစ်ကိုလည်း လစာအနေနဲ့ တသိန်းပေးမယ်၊ စားတာ သောက်တာ အဝတ်အစားအကုန်ဆင်ပေးမယ်လေ”
“ဟုတ်ဘဲနဲ့”
“ကိမှ မြို့တက်မလာဘဲနဲ့ ကိုကြီးက ဘယ်လို သက်သေပြမှာလဲကွာ”
“အိမ်ကို ဘယ်လိုပြောခဲ့ရမလဲ”
“မြို့ပေါ်အလုပ်တက်ရှာတယ်လို့ ပြောပေါ့ ကိလေးရဲ့”
“ဟင့်အင်း ကြောက်တယ်”
“ကိလေး နက်ဖန် ကားဂိတ်ကို ကိုကြီး ပိုက်ဆံ ၃ သောင်းလွွဲပေးလိုက်မယ်၊ မြို့တက်ဖို့ ကားခ”
“ဟာ မလုပ်ပါနဲ့”
“တကယ်ပါ ကိလေးရယ်၊ ကိလေးကို ကိုကြီး တကယ်ချစ်လို့ ကိလေးဘဝ တကယ်ကောင်းစားစေချင်လို့ပါ၊ တက်လာခဲ့နော်”
တဖက်က လိုင်းအောဖ့်သွားသည်။ နက်ဖန် ကိလေးထံဖုန်းဆက်၍ မှတ်ပုံတင်နံပါတ်တောင်းသည်။
တကယ်ပေးလာသည်။ သူငွေသုံးသောင်းကို ကားဂိတ်ကနေ ကိုယ်တိုင်သွားလွွဲလိုက်သည်။ နည်းနည်းတော့ စွန့်စားရကျိုးနပ်သည်။ ကိလေးတို့ရွာမှ လင်ချိုးမြို့သို့ ကား ငါးနာရီစီးရရာ မနက်ကိုးနာရီက စီးလာသော် နှစ်နာရီကားကြီးကွင်းသို့ရောက်သည်။ သူ့တိုက်ခန်းသို့ တက္ကစီဖြင့် ငှါးလာရာ ညနေ လေးနာရီထိုးလုလုတွင် ရောက်လာသည်။ နွမ်းနေပြီဖြစ်သော ထမိန်နဲ့ အင်္ကျီ လက်ပြတ်ဝတ်ထားသည်။ ဆံပင်ကို နည်းနည်းထုံး၍ နှစ်ဖက်ခွဲချထားသည်။ ပ
ါးပေါ်တွင် သနပ်ခါးဘဲကြား လူးလာသည်။ ဖုန်းပေါ်မှာ ကြည့်ဖူးသည်ထက် အပြင်တွင် အသားပိုမဲသည်။ နွုတ်ခမ်းက ပန်းရောင်သန်းချင်သော်လည်း သူမ၏ မည်းလှသော အသားကြောင့် နွုတ်ခမ်းပင် ပန်းရောင်မသန်းချင်လောက်အောင် ဖြစ်နေသည်။ သူမ အဝတ်ထုတ်ကို ပုဆိုးနွမ်းတစ်ထည်ဖြင့် ထုပ်လာသည်။ ကိလေးမှာ ခေါင်းကြီး ငုံ့ထားသည်။ မဝံ့မရဲအနေအထားလည်း ပေါ်နေသည်။
“လာ”
ဖျတ်ခနဲ ကိလေးလက်ကို လှမ်းဆွဲကာ တိုက်ခန်းသို့ ခေါ်လိုက်သည်။ ကိလေး ယက်ကန်ကန်လေး ပါလာသည်။ တိုက်ခန်းသော့ဖွင့်တော့ ကိလေးခမျာ မျက်ရည်ဝဲတဲတဲလေး ဖြစ်နေသည်။
“ကြောက်နေလားကိလေး”
သူပြောကာမှ မျက်ရည်တောက်ခနဲ တောက်ခနဲ ကျလာသည်။ ခင်ဇော်ထွန်းက ခါးကနေ ဖြတ်ခနဲ ဖက်ကာ ကိလေးကို တိုက်ခန်းထဲခေါ်သည်။
“က ကျ ကျမ ဟိုလို မိန်းကလေး မဟုတ်ဘူးနော်”
“ကိုကြီး သဘောပေါက်ပါတယ် ကိလေးရဲ့ လာထိုင် အေးဆေးထိုင်”
ကိလေးက ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်သည်။ သူ့တွင် ဆက်တီခုံတစ်ခုံသာ ရှိသည်။ သူ ဆက်တီခုံပေါ် ထိုင်လိုက်သည်။ ဆက်တီကလည်း တယောက်ထိုင်ဖြစ်သည်။
“လာ လိုက်ပြပေးမယ်”
ခေါ်ကာ အိပ်ခန်း၊ ရေချိုးခန်း၊ အိမ်သာ၊ မီးဖိုဆောင်စသည်ကို ပြပေးသည်။ မီးဖိုဆောင်တွင် ရေခဲသေတ္တာနှင့် ချက်စရာက အများအပြားရှိနေသည်။ မနေ့ကတည်းက သူသေချာဝယ်ထည့်ထားသည်။
“ဘယ်မှ မသွားနဲ့နော် ကြောက်လည်း မကြောက်နဲ့နော် ကိုကြီး အိမ်ပြန်လိုက်ဦးမယ်”
“ဟင် ဒါကိုကြီး အိမ်မဟုတ်ဘူးလား”
“ဒါက ကိလေးနေမယ်ဆိုရင် ကိလေးအတွက် ဝယ်ပေးထားတာ”
“ကိုကြီးအိမ်က ဘယ်နားလဲဟင်”
“မြို့ထဲအဝေးကြီးမှာ ကိလေးရဲ့”
“ကိုကြီးမှာ မိန်းမရှိလား”
“အင်း”
ခင်ဇော်ထွန်းက စိတ်မပါသလိုဖြေသည်။
“ကိုကြီးမိန်းမသိလား”
ခင်ဇော်ထွန်း အသာခေါင်းခါသည်။ ခင်လေးခေါင်းငုံ့နေသည်။ ခင်ဇော်ထွန်းက “ရော့” ဆိုကာ ဂစ် ၆၀ လောက် ဖူးကားအပြည့်ပါသည့် ဖုန်းကို ပေးခဲ့သည်။ စိတ်ချရအောင် အပြင်ဘက်ကပါ သော့ခတ်ခဲ့သည်။ ခင်ဇော်ထွန်းတယောက် ရင်ခုန်စွာ အိမ်ပြန်ခဲ့သည်။
“ဖေကြီးပြန်လာတယ်”
သမီးအလတ်မလေးက နွုတ်ဆက်သည်။ အလတ်မက ၈ တန်းတက်နေသည်။“အေး သမီးရေ အလုပ်နည်းနည်းပါးတာနဲ့ ပြန်လာတယ်”
“ဖေကြီး ဒီည အိမ်မှာ အိပ်မှာလား”
“အင်းပေါ့ သမီးရဲ့”
ခင်ဇော်ထွန်း နှစ်ည သုံးညခြားမှ တစ်ကြိမ် အိမ်ပြန်အိပ်သည့် အကျင့်ကို ကျင့်နေသည်မှာ တော်တော်ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ အိမ်ပြန်လာခြင်းက နည်းနည်းတော့ ထူးဆန်းသည်။ ညရောက်တော့ သူ ကိလေးကို ချက်သည်။ ကိလေးက
“ကိုကြီး ဘာတွေ ပေးခဲ့မှန်း မသိဘူး”
ဟုသာပြောသည်။“ကိုယ် အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးနည်းနည်းထွက်ဦးမယ် မိန်းမ”
နောက်တနေ့မနက်တွင် သူ့မိန်းမကို သူချက်ချင်း နွုတ်ဆက်လိုက်သည်။
ထို့နောက် ကိလေးရှိရာတိုက်ခန်းသို့ တက္ကစီဖြင့် ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိလေးထံရောက်တော့ ရေမိုးချိုး ထမင်းချက်ပြီး စားပြီးသောက်ပြီးဖြစ်သည့် နောက် အလှပါ ပြင်ပြီးဖြစ်နေသည်။ ရွာတွင် အသစ်ဆုံးဖြစ်ဟန်ရှိသည့် ခပ်နွမ်းနွမ်းထမိန်နဲ့ အကျႌကို လဲထားသည်။ အလှပြင်ထားသည် ဆိုသော်လည်း သနပ်ခါးဘဲကြား လူးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ အသားမည်းသူ ဖြစ်သဖြင့် မျက်နှာသာမက လည်ပင်များ လက်မောင်းများကိုပါ သနပ်ခါးလူးထားသည်။
“ကိုကြီး ကျမရေချိုးတာ ဆပ်ပြာမတွေ့ဘူး”
“ဟုတ်လား ဒါဆို ဆပ်ပြာ မတိုက်လိုက်ရဘူးပေါ့”
“အင်း”
ခင်ဇော်ထွန်းမှ ကိလေးကို ရေချိုးခန်းခေါ်ကာ ခေါင်းလျှော်ရည်နဲ့ ဆပ်ပြာဗူးများကို ပြပေးသည်။ မဖွင့်တတ်သဖြင့် ဖွင့်ပြရသေးသည်။ ထို့နောက် ကိလေးကို အိပ်ခန်းထဲ သူခေါ်လိုက်သည်။
“ဇာတ်ကားတွေ ကြည့်ဖြစ်လား”
“ဟင့်အင်း ကြည့်ရဲဘူး”
“တကယ် မကြည့်ဘူးလား”
“ကြည့်ရဲဘူး ကြောက်တယ်၊ ပြီးတော့ ကောင်မတွေက ရှက်လည်းမရှက်ကြဘူး၊ အဲလိုကြီးတော့ “
“ဖုန်းပေးလေကိလေး အတူကြည့်ရအောင်”
“ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း”
“ကြည့်မယ်လေ ကိလေးရဲ့”
“ကိုကြီး ကိလေးကို ဘယ်လို သဘောထားတာလဲဟင်”
ကုတင်ပေါ်တွင် အတူတူထိုင်နေငြား ကိလေးက မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် မေးသည်။“ကိုကြီးက ကိလေးကို သားမှတ်မှတ် မယားမှတ်မှတ်ပေါင်းမှာပါ၊ အဲဒါကြောင့် ကိလေးကို ကိုကြီး တိုက်ခန်းအပ်ထားတာပေါ့”
“ကိုကြီးမိန်းမကော”
“အဲအကြောင်း မမေးပါနဲ့ကွာနော်”
ခင်ဇော်ထွန်းက ကိလေးကို ဗွီဒီယိုကြည့်ရန် ထပ်မြူဆွယ်သည်။ ကိလေးက ငြင်းသော်လည်း သူက အနိုင်နိုင်ပြသည်။ ထိုင်းနဲ့အမေရိကန်ဇာတ်လမ်းလေးဖြစ်သည်။ သိတော်မူသည့်အတိုင်း ထိုင်းမက မည်းမည်း အမေရိကန်ပစ္စည်းကကြီးကြီး ပြီးတော့ အမေရိကန်ဘဲတွေက ထိုင်းမစောက်ဖုတ်ကို လုံးဝမလျက်၊ စစချင်း ထိုင်းမက ဘဲကြီးလီးကို နည်းစုံအောင်စုပ်သည်။ လီးစုပ်ချိန်က တော်တော်ကြာသည်။ ပြီးလျင် ထိုင်းမက ပက်လက်တမျိုး ကုန်း၍တဖုံ နည်းမျိုးစုံဖြင့် ခံသည်။ နောက်ဆုံးတွင် လရည်ကို မြိုချသည်။
“ကောင်းလား ကိလေး”
ကိလေးခမျာ သူ့ကို မဝံ့မရဲကြည့်သည်။
“ကိလေးကို အဲလိုမလုပ်ခိုင်းနဲ့နော်”
“ကိလေးကြောက်လို့လား”
“ရွံစရာကြီး”
တောသူပီပီ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောသည်။ နောက်တကားဆက်လာနေသည်ကို ဖုန်းကို ချလိုက်သည်။ ကိလေးပခုံးကို အသာဖက်လိုက်သည်။ ကိလေးခေါင်းငုံ့သည်။ ကိလေးက ဆံပင်တချို့ကို နောက်တွင် စည်းထားသည်။ ဆံပင်တချို့ကလည်း ရှေ့တွင်ကျနေသည်။ သူက ဆံပင်များကို သပ်တင်သည်။ ပါးကို အသာနမ်းသည်။
ကိလေးက ကျုံ့ကျုံ့ကလေး နေနေသည်။ ခါးကိုဖက်ကာ လက်ကို နည်းနည်းဆွဲဖယ်သည်။ ပါးကို နမ်းရင်း နို့ကို နှိုက်သည်။ ကိလေးက အသာတကြည်ပါးကို ဘယ်ညာလှည့်ပေးသည်။ သူက တဖက်ပြီး တဖက်နမ်းသည်။ အင်္ကျီ ကို အောက်ထဲကနေ ပင့်လိုက်သည်။ ကိလေးက ရှက်၍လည်း မသိ။ သူမအင်္ကျီ စကို သူမ ပြန်ဆွဲချသည်။ သို့သော်လည်း သူက ရအောင်ပင့်သည်။ ကိလေး မငြင်းတော့။
ကိလေးနို့က ခုမှ ဖူးယောင်ကာစ ရှိသေးသည်။ ပန်းသီးလုံးပမာဏသာ ရှိသေးသည်။ ဘော်လီကလည်း အကြမ်းစား ဘော်လီ ဖြစ်နေသည်။ ကိုင်ရတာ မာတောက်တောက် ဖြစ်နေသည်။ အစဖြစ်နေသေးသည်မို့ ဘော်လီပေါ်ကနေ ဖိကိုင်သည်။ နောက်ကျရင် ဘော်လီမျိုးစုံဝယ်ပေးမယ်။ ဆက်စီဘော်လီများသာ ဝယ်ပေးပြီး အချိန်ပိုင်းသာ ဝတ်ခိုင်းမည် စဉ်းစားသည်။ သူက ကိလေးဘော်လီကနေ နို့ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ကိလေးနွုတ်ခမ်းဖျားကို နမ်းသည်။ ကိလေးက အသာနောက်ဆုတ်သည်။
သူက မရမက လိုက်နမ်းသည်။ ကိလေး အထက်နွုတ်ခမ်းသားကို နမ်းမိသည်။ အထက်နွုတ်ခမ်းကို ဖိဆွဲစုပ်လိုက်သည်။ သူကိလေးနောက်ကနေ နေ၍ ကိလေးနို့ကိုပွေ့ကာ ကိုင်သည်။ ကိလေးနားရွက်များကို နမ်းသည်။ ကိလေးက နည်းနည်းညည်းလာသည် ။
“အင်္ကျီ ချွတ်ပေးလေ ကိလေး”
သူ အသာလေး နောက်ဆုတ်လိုက်သည်။ ကိလေးခမျာ အကျႌချွတ်ဖို့ တော်တော်ကြာကြာ စဉ်းစားနေသည်။ သုံးမိနစ်လောက်ကြာမှ ကိလေးချွတ်သည်။ ကိလေးအင်္ကျီ ကို ယူ၍ သူနမ်းသည်။ ရှင်မတောင်သနပ်ခါးနံ့လေး သင်းနေသည်။ မည်းတုံးနေသော ကိလေးကျောပြင်ကို ကြည့်ရင်း သူ့လီးကတော့ မာထန်လာသည်။ သူကိလေးကို နောက်ကနေ ဖက်ကာ နို့ကို ပင့်ကိုင်သည်။ နားရွက်ဖျားကို နမ်းသည်။ ပါးကို နမ်းသည်။ ကိလေးကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ဖက်လိုက်သည်။
“ဘော်လီလည်း ချွတ်ပေးဦးလေ ကိလေး”
ကိလေးက နောက်ကို လက်လျိုသည်။ ချိန်ကို ထောက်ခနဲ ဖြုတ်လိုက်သည်။ ကိလေး အပြီးချွတ်မပေး။ ချိတ်ကို ဖြုတ်ရုံသာ ဖြုတ်လိုက်သည်။ သူက ပခုံးမှနေ၍ ဘော်လီကြိုးကို အသာကိုင်ကာ ချွတ်သည်။ ကိလေး အလိုက်သင့်နေပေးသည်။
“ကိလေးကို အရမ်းချစ်တာပဲကွာ”
ပြောလည်းပြော နမ်းလည်း နမ်းသည်။ နို့ကိုလည်း ကိုင်သည်။ အောက်ကနေ ပင့်ကိုင်ကာ နို့ကို သပ်ကစားသည်။ အုံကြီးကို ပွတ်သပ်သည်။ နို့သီးဖျားကို ကိုင်သည်။ ထို့နောက် ကိလေးပေါင်ကို အသာလေး ဆွဲကားသည်။ ကိလေးကားပေးသည်။ သူက ထမိန်ခပ်နွမ်းနွမ်းပေါ်ကနေ ပေါင်ကြားထဲကို ပွတ်သပ်သည်။ ကိလေးက သူ့ကို မော့ကြည့်သည်။ ပေါင်ကြားကိုလည်း ကြည့်သည်။
“ကိုကြီးကို မချွတ်ပေးတော့ဘူးလား ကိလေးရဲ့”
သူက ကိလေးလက်ကို ခါးကြား ထိုးသိပ်ထည့်ထားသော ထမိန်စပေါ်တင်သည်။ ကိလေးက ထမိန်ကို ချွတ်ချင်သလို မချွတ်ချင်သလို ဖြစ်နေသည်။ သူကလည်း ဘာမှမပြော။ ပါးကိုသာနမ်းကာ နို့ကိုသာ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ ကိလေး ထမိန်စကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ထမိန်ပြေလျော့သွားသည်။ ထမိန်စကို အသာဟ၍ အတွင်းဘက်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ အဝါနုနုဖျော့ဖျော့ ပင်တီကိုတွေ့ရသည်။ သူ ထမိန်စကို အသာဖြေချသည်။ နောက် ကိလေးလက်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။ ကိလေးက ထမိန်ကို ချွတ်သည်။ ပင်တီလေးသာ ကျန်သည်။
ပင်တီပေါ်ကနေ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်သည်။ ကိလေးက ခဏခဏ ပေါင်ချင်းကပ်သည်။ ပေါင်ချင်းကပ်တိုင်း သူက ပြန်ခွာသည်။ နောက်ကနေ ဖက်ထားရင်း ကိလေးလက်ကို ခဏခဏဖယ်ရသည်။ ကိလေးကလက်ဖြင့် ခဏခဏ သူ့လက်ကို ဖယ်သည်။ ကိလေးခမျာ ရှက်နေရှာသည်။ ခုမှ အသက် ၁၆ နှစ်သာ ရှိသေးသော်လည်း တောသူပီပီ အရှက်တရားရှိသည်။ သို့သော်လည်း စောက်ဖုတ်က ဖောင်းအိနေသည်။ စောက်ရည်ကလည်း နည်းနည်းချင်း စိုစိုလာသည်။ ပင်တီကို အသာလေး စုကိုင်ကာ ဖယ်လိုက်သည်။ စောက်မွေးနုနုများ ပါးပါးလေးပေါက်နေသည်။ သူက ပင်တီကို ဘယ်ညာ ဖယ်ကစားသည်။ ကိလေးကို ကုတင်ခေါင်းရင်း ခေါင်းအုံးတွင် အုံးခိုင်းကာ ပင်တီကို အသာချွတ်လိုက်သည်။ ကိလေးတယောက် မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားသည်။
“ကိလေး ကိုကြီးကို မတ်တပ်ထပြီး အိုးကို ပြပါလားဟင်”
“ရှက်တယ်”
“ပြပါ ကိလေးရဲ့၊ ကိလေးအိုးကို အင်တာနက်ပေါ်ကနေ ကြည့်ရတာ အားမရဘူး၊ ပြီးတော့ ထမိန်အောက်ကနေပဲ ခန့်မှန်းကြည့်ရတာ အားမရဘူး၊ ခုလို ချွတ်ပြီး အိုးကို လှည့်ပြပါလား နော်”
ကိလေးထသည်။ ကုတင်အောက်ဆင်းကာ မတ်တပ်ရပ်သည်။ ပြီးနောက် အိုးကို အသာလေး လှည့်ပြသည်။ အိုးက ထမိန်မပါလည်း တော်တော့်ကို ကြီးသည်။ လုံးကျစ်နေသည်။ သူက ကုတင်ပေါ် ခြေကား၍ ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပေါင်ကြားထဲ ကိလေးကို ဆွဲသွင်းသည်။ ကိလေးအရပ်လိုက်ပါလာသည်။ ကိလေးအိုးကို အသာပွတ်သပ်သည်။ တောင့်တင်းနေသည်။
“အိုးက အရမ်းလှတာပဲ ကိလေးတို့ရွာမှာ ကိလေးအလှဆုံးပဲ ဖြစ်မယ်”
မိန်းကလေးတို့မည်သည် ဟုတ်သည်ဖြစ်စေ မဟုတ်သည်ဖြစ်စေ မြှောက်ပေးလျင် အသေကြိုက်တတ်သူ ဖြစ်ရာ ကိလေးတယောက် နည်းနည်းမြောက်သွားဟန်ရှိသည်။
အိုးကို ကိုင်ရင်း တဖက်က စောက်ဖုတ်ကို အထက်အောက် ပွတ်ကြည့်သည်။ စောက်ပတ်အသားချည်းချည်းကို ပွတ်သည်။ စောက်ပတ်အက်ကြောင်းကို မထိ။ ကိလေး ကြက်သီးမွေးညှင်းပင် ထသည်။ ခင်ဇော်ထွန်းတယောက် ကိလေး၏ အပျိုစင်ဘဝကို သူ့လီးနဲ့သာ ယူချင်သည်။ လက်ဖျားနဲ့ပင် ကိလေးအပျိုစင်ဘဝကို မပွန်းပဲ့စေချင်ပါ။ တကိုယ်လုံးမည်းသဲနေသည့် အသားအရေကို ပိုင်ဆိုင်ထားသော်လည်း ဖင်ကလှသည်။ အသက်ငယ်သော်လည်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ဖန်တောင့်သည်။ ပြီးတော့ အပျိုစင်။
“ထိုင်ချလိုက်ကိလေး”
ကိလေး သူ့ပေါင်ကြားထဲ ထိုင်ချသည်။ ကိလေးကို ကြည့်ခိုင်းထားပြီး သူဘောင်းဘီခါးပါတ်ဖြုတ်သည်။ ကြယ်သီးဖြုတ်သည်။ ပြီးလျင် ခါးတဝက်ချွတ်ချသည်။ အတွင်းခံက ဖောင်းနေသည်။ ကိလေးလက်ကို ယူ၍ အတွင်းခံပေါ်တင်သည်။
“ကိုကြီးကို ချစ်လားကိလေး”
“ဟုတ်”
“ပြည့်ပြည့်စုံစုံဖြေပေးလေ ကိလေးရဲ့”
“ချစ်တယ်”
“နည်းနည်းဖြည့်ဦး”
“ကိုကြီးကို ချစ်တယ်”
“ဘယ်လောက်ထိချစ်လဲ”
“အများကြီး”
“ကိုကြီးက အများကြီး မလိုချင်ဘူး”
ကိလေးက သူ့လီးပေါ် လက်တင်ရင်း သူ့ကို ကြည့်သည်။ သူက ကိလေးမေးစေ့ကို လှမ်းဆွဲကိုင်လိုက်သည်။
“ချစ်တယ်ဆိုတာ ဘာလဲသိလား”
“ဟ ဟင့်အင်း”
“ယောက်ျားလေးက မိန်းကလေးကို ချစ်ရင် လိုးချင်တာ၊ မိန်းကလေးက ယောက်ျားလေးကို ချစ်ရင် ခံချင်တာ၊ အဲဒါကို အချစ်လို့ခေါ်တယ် ကိလေးရဲ့”
“ဟုတ်”
“ဒါဆို ကိုကြီးက ဘာလို့ ကိလေးကို ချစ်လဲ”ကိလေး မဖြေပါ။
“ကိလေး ဖြေတာ ကြားချင်တယ်ကွာ”
“ကိုကြီး ချစ်တယ်ဆိုတာ ကိလေးကို လိုးချင်လို့”
“ဒါဆို ကိလေးကိုကြီးကို ချစ်တာကကော”
“ဟင့်အင်း သိဘူး”
ခင်ဇော်ထွန်းက စကားပြောနေသော်လည်း သူ့လီးကို ကိလေးအား ကိုင်ခိုင်းပြီး သူကိုယ်တိုင်လည်း ကိလေးလက်ကို ထပ်ကိုင်ထားကာ လီးကိုပွတ်ထားခိုင်းသည်။
“ကိလေးက ကိုကြီးလိုးတာ ခံချင်လို့ ကိုကြီးကို ချစ်တာ မဟုတ်လား”
“သိပါဘူးဆို”
“ကြည့်စမ်း ကလေးမလေး ရှက်နေတယ်”
“ခစ် ခစ် ခစ်”
ကိလေးရယ်သည်။
“ကိုကြီးကို ချစ်ရင် ကိုကြီးလီးကို အရင်စုပ်နော်ကိလေး”
ကိလေး အသာခေါင်းညိတ်သည်။ နောက်ဆုံး အချစ်ဆိုတာ ဤနေရာတွင်ဆုံးသည်။ ကိလေးလီးကို ကောင်းကောင်း မစုပ်တတ်သေးသော်လည်း တတ်သလို စုပ်ပေးသည်။ ခဏခဏ နောက်ဆုတ်သည်။ လျာနဲ့ လျက်သည်။ ပြန်ဆုတ်သည်။ နွုတ်ခမ်းနဲ့ငုံသည်။ ပြန်ဆုတ်သည်။ ထို့နောက် သူကိလေးကို ကုတင်ပေါ် ပက်လက်အိပ်ခိုင်းသည်။ ကိလေး ကုတင်ပေါ်အိပ်သည်။
ကုတင်စွန်းသို့ သူဆွဲလာလိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားသည်။ ကိလေးကို ကြည့်ခိုင်းထားသည်။ သူက ကိလေး ဆီးခုံပေါ် လီးတင်လိုက်သည်။ ကိလေး ဆတ်ခနဲတချက်တွန့်သွားသည်။ သူသာသာလေး လျောချကာ ကိလေး အဖုတ်ထဲ သူ့လီးကိုထိုးထည့်လိုက်သည်။
“အု”
ကိလေးအပျိုစင်ဘဝအဆုံးသတ်သွားသည်။ သူကိလေးကို ပက်လက်ထား၍ ပေါင်ကိုဆွဲကားကာ လီးကို တဆုံးထည့်သည်။ ကိလေးအော်သည်။ မျက်ရည်များလည်း ကျသည်။ ခင်ဇော်ထွန်းမှာ သူ့မိန်းမနဲ့ မအိပ်ရသည်မှာ နှစ်နဲ့ချီနေပြီမို့ တရစပ်ဆွဲသည်။ ကိလေးဗိုက်သားများ လွုပ်နေသည်။ ကိလေးနို့များ သေးသော်လည်း ခါနေသည်။ ကိလေးက သူမစောက်ဖုတ်ကို ပြန်ပြန်ငုံ့ကြည့်သည်။ မျက်ရည်လည်း စိုနေသည်။
အော်လည်းအော်သည်။ ထို့နောက်ခင်ဇော်ထွန်းသည် ကိလေးကို တစောင်းလိုးသည်။ တစောင်းပြီး ပက်လက်ပြန်လိုးသည်။ ခဏတွင် ကိလေးပြီးသွားသည်။ သူလီးကို အသာထုတ်လိုက်သည်။ မောနေသော ကိလေးကို ကြည့်သည်။ ကိလေးမှာ ပက်လက်ကလေး မောနေသည်။ သူကိလေးပေါ်ကနေ ကိလေးကို ဖိအိပ်လိုက်သည်။ ကိလေးပြန်ဖက်သည်။ ကိလေးနို့ကို သူပြန်စစုပ်သည်။ ကိလေး အသာပြုံးပြသည်။
ကိလေးကိုနည်းနည်းပြန်နူးကာ ထပ်လိုးသည်။ လိုးရင်း ကိလေးထပ်ပြီးပြန်သည်။ သူကတော့ သူ့မိန်းမကို နှစ်ပေါင်းများစွာလိုးလာသူမို့ လရည်ကို ဘယ်လိုထိန်းရမည်သိသည်။ ထိုနေ့ သူတို့နေ့လည်စာပင် သတိမထားမိ။ ကိလေးကို တနေကုန် ဖြုတ်သည်။ ကိလေးမှာ ငယ်လည်းငယ် သွေးသားလည်း ဖွံ့ဖြိုးစချိန်မို့ ခင်ဇော်ထွန်းမွေးသော တဏှာမီးတောက်များ တဟုတ်ဟုတ် တောက်လာသည် ။
ညနေစာကို အပြင်ထွက်စားသည်။ ပြီးနောက် ရှော့ပင်မောလ်တစ်ခုဝင်ကာ ကိလေးအတွက် အဝတ်အစား နည်းနည်းပါးပါး ဝယ်သည်။ ဂါဝန်စကဒ်ပါသည်။ စတော့ကင်ပါသည်။ ဇာဘော်လီနဲ့ ဇာပင်တီပါသည်။ ပါးလျလျ အင်္ကျီ များပါသည်။ တိုနန့်နန့် စကဒ်များပါသည်။
“ကိုကြီးဝယ်ပေးတာတွေက ကိလေး မဝတ်ရဲပါဘူး”
“ခုဝတ်ဖို့ မဟုတ်ပါဘူး ကိလေးရဲ့”
တိုက်ခန်းထဲပြန်ရောက်လာသည်။ သူကိလေးကို ဖူးကားများ ပြသည်။ နက်ဖန်ကျလျင် သူတီဗွီကြီးကြီး တစ်လုံးဝယ်ဖို့ စိတ်ကူးသည်။ ၄၈ လက်မဖြစ်ဖြစ် လက်မ ၆၀ ဖြစ်ဖြစ် ဝယ်မည်။ လေးလက်မကျယ်သော ဖုန်းထဲကြည့်ရတာ အားမရ။ မင်မိုရီများများနဲ့ စတစ်များဝယ်မည်။ ရုံးကွန်ပျူတာတွင် ဇာတ်ကားများ ခိုးဒေါင်းပြီး ထည့်ထားပေးမည်။
“သူတို့ မရွံဘူးလား မသိဘူးနော် ကိုကြီး”
ဖူးကားထဲမှ ဖူးမင်းသမီးများ အပြီးတွင် လရည်သောက်သောက်ကြသည်ကို ကြည့်ရင်း ကိလေးက ပြောသည်။
“ကိလေးကော မစမ်းကြည့်ချင်ဘူးလား”
“ဟင့်အင်းနော် ကိလေးမလုပ်ဘူးသိလား”
အသားမည်းသည့် တောသူမလေးက လရည်စားဖို့ကျမှ လာရွံနေသည်။ ရပါသည်။ ဖြည်းဖြည်းချင်းကျွေးရမည်။ လောရမည့် ကိစ္စမဟုတ်။ လောလောဆယ် စောက်ဖုတ်ကိုသာ သူလိုးသေးသည်။ ပြီးတော့ စောက်ဖုတ်ထဲ အကုန်ပြီးထည့်ပေးသည်။ ခဏခဏ ပြီးထည့်လို့ အဆင်မပြေ။ နက်ဖန်ကျလျင်တော့ ဆေးခန်းသွား ဆေးထိုးခိုင်းထားရမည်။ မတော်တရော် ကလေးတွေ ဘာတွေ ရသွားလို့ မဖြစ်။
သူ စီစဉ်ရမည့်အလုပ်များ စီစဉ်ပြီး ကိလေးကို ပန်းသွားအောင် ထပ်ဆွဲသည်။ ကိလေးလည်းပန်း သူလည်းပန်းကာ အိပ်ပျော်သွားသည်။ နောက်နေ့ မနက် ၉ နာရီခွဲမှ နိုးသည်။ ကိလေးကို ကြည့်တော့ အိပ်ယာတွင်မရှိ။ သူမျက်နှာသွားသစ် ရေမိုးချိုးလိုက်သည်။ ကိလေးက မနက်စာပင် ပြင်ပြီးနေပြီ ဖြစ်သည်။
“ကိလေး”
“မနက်စာ မစားခင်လေး”
မီးဖိုချောင်ကြမ်းပြင်တွင် ကိလေးကို တစ်ချီဆွဲလိုက်သည်။ ပြီးမှ မနက်စာစားသည်။ ထို့နောက် ငွေထုတ်လေး ပိုက်ကာ ကိလေးနဲ့ အပြင်ထွက်သည်။ ကိလေးကို အလှပြင်ဆိုင်ပို့ခဲ့သည်။
“ကိလေး အလှပြင်နေပုံလေး အင်တာနက်ပေါ် တင်လိုက်နော် ဒါမှ ကိလေးရွာက ကိလေးကို အဆင်ပြေတယ်လို့ သိရအောင်”
ကိလေးကို အလှပြင်ဆိုင်တွင်ထားပြီးနောက် သူစျေးဝယ်ထွက်သည်။ ခွေးလည်ပတ်ပါသည်။ သံကြိုးပါသည်။ မှောင်ခိုဆိုင်သွား၍ လီးတုတွေဝယ်သည်။ ဂျယ်တွေဝယ်သည်။ ထို့နောက် ဘုလုံးများ နှင်တံများ ယုန်မွေးများနှင့်အတူ ကြိုးခွေတွေလည်းဝယ်သည်။ လောလောဆယ်တော့ သုံးလို့ ရဦးမည် မဟုတ်။ နှစ်လ သုံးလလောက် ရိုးရိုးလေးပဲ လိုးဦးမည်။
ထိုလအတွင်း လီးစုပ်ခြင်း လရည်စားခြင်း ဖင်ခံခြင်း ကိုယ်တိုင်တက်ဆောင့်ခြင်းစသည့်နည်းများအပြင် အကြမ်းဆုံးနည်းလမ်းများလည်း သုံးရမည်။ ကြမ်းတာတွေ နမ်းတာတွေ ရိုးလာမှ မရိုးအောင်နည်းလမ်းတမျိုးတိုး၍ အပိုင်ချည်မည်။ ထို့အတူ လိုးကားများ ပြပေးသည့်အခါတွင်လည်း စောက်ဖုတ်ယက်တာ တစ်ခန်းမှ မပါစေရ။
လီးစုပ်တာ လရည်သောက်တာ ကုန်းတာ ဖင်ခံတာများများပါသည့် ဇာတ်ကားများကိုသာ ပြပေးမည်။ တီဗွီကြီးဝယ် စတစ်ဝယ်သည်။ စတစ်ဝယ်တော့ ဖုန်းဆိုင်မှ ဝန်ထမ်းမိန်းကလေးက ဇာတ်ကားတွေ ထည့်ပေးရမလား အစ်ကိုဟုမေးသည်။
“ငါက လူပျိုကြီးကွ တယောက်တည်းနေတာ ဆိုတော့ ယောက်ျားတွေကြည့်လို့ရတဲ့ ကားမျိုးရှိရင် ထည့်ပေးပါလား”
“ကိုးရီးယား ၁၂၈ ဂစ်ကို ငါးသောင်း၊ ထိုင်း ၁၂၈ ဂစ်ကို လေးသောင်းခွဲ၊ ဂျပန် ၁၂၈ ဂစ်ကို ခြောက်သောင်း အနောက်တိုင်းဆိုရင်တော့ သုံးသောင်းအစ်ကို၊ စတစ်ပါ တစ်ခါတည်းပေးတယ်”
“ဂျပန်နဲ့ ထိုင်းနဲ့ပေးကွာ”
ရေကန်အသင့် ကြာအသင့်ပါလားဟုပင် တွေးမိသည်။ ကိုးရီးယားလည်း ပိုပိုလိုလို ဝယ်ခဲ့လိုက်သည်။ ထို့နောက် အလှပြင်ဆိုင်သို့သွား၍ ကိလေးကို ကြိုသည်။ ဆိုင်က နည်းနည်းကောင်း၍လားမသိ။ တော်တော်လေးတော့ ကြည့်ရ ရွုရအဆင်ပြေသလိုလိုရှိသည်။ အသားမည်းသူကို ဘယ်လိုပြင်ရမည်မှန်း ဆိုင်က ကောင်းကောင်းသိပုံရသည်။
ဆိုးထားသည့် နွုတ်ခမ်းနီများ တင်ထားသည့်မိတ်ကပ်များက ကိလေးမှာ နဂိုကလည်း အကိတ်ကြီးဖြစ်ရာ ဝိုင်းကြည့်တာ ခံရသည်။ ဘာပြောပြော ဘဲတကာဝိုင်းကြည့်ရသည့် ကိုယ့်အကိတ်လေးကို ပါကင်ဖောက်ခွင့်ရသည့်အပြင် အချိုအချောင်အပိုင်ရသည့်အတွက်လည်း ခင်ဇော်ထွန်းတယောက် ကြိတ်ဝမ်းသာနေသည်။ တက္ကစီပေါ်တွင် ကားဆရာမမြင်အောင် ကိလေးအိုးကို ပွတ်သည်။
ကိလေးလက်ကို သူပေါင်ကြားပေါ်တင်ထားသည်။ သူကိလေးကို ကြည့်သည်။ ကိလေးက မျက်စောင်းလှလှလေးတွေ ထိုးသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးနောက် တက္ကစီဆရာပြန်သည်နှင့် တံခါးချက်ချလိုက်သည်။ တယောက်နဲ့တယောက် စိုက်ကြည့်ဖြစ်ကြသည်။ ပြီးနောက် နွုတ်ခမ်းချင်း နမ်းသည်။ သူ့အနမ်းများကို ကိလေးကောင်းကောင်း ခံပေးတတ်ပြီဖြစ်သည်။
သူလျာထိုးထည့်လျင် လျင်ကို စုပ်ပေးသည်။ သူပြန်စုပ်တော့လည်း လျာထိုးထည့်ပေးလာပြီ ဖြစ်သည်။ လည်တိုင်များ နားရွက်များနမ်းတော့ ခေါင်းလေးမော့ကာ နေရာစုံနမ်းနိုင်အောင် နေပေးတတ်ပြီ ဖြစ်သည်။ အတတ်မြန်သည့် ကောင်မလေးဖြစ်သည်။ သူက ရင်ညွွန့်များကို နမ်းသည်နှင့် အကျႌကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပေးတတ်ပြီ ဖြစ်သည်။
“ကိုကြီးနဲ့နေရင် ဘော်လီ မဝတ်နဲ့တော့နော်”
“အင်းပါ ကိုကြီးရဲ့”
သူ့စကားကိုလည်း နားထောင်သည်။ ဒီနေ့တော့ အပြင်သွားသဖြင့် ဘော်လီဝတ်ထားသည်။ အင်္ကျီ ချွတ်ပြီးတော့ ဘော်လီကို လက်ဖျားဖြင့် ခတ်ကစားသည်။ ခါးကို ဖက်ကာ ပခုံးများကို နမ်းစုပ်သည်။ ကိလေးက ဘော်လီကို အလိုက်တသိဖြုတ်သည်။ ကိလေးနို့ကို ကိုင်ပြီး နွုတ်ခမ်းချင်း နမ်းစုပ်သည်။ တဖက်က ကိလေး၏ ကိတ်လှစွာသော အိုးကို ပွတ်သည်။ မြင်ရုံနဲ့ပင် လီးတောင်နိုင်သော ကိလေးအိုးက ကိုင်လိုက်တော့လည်း လီးက တဆတ်ဆတ်ထလာသည်။
“ကိလေး အိုးကဘာလို့အဲလောက် ကောင်းရတာလဲကွာ”
သူမေးဖူးသည်။
“သိဘူးလေ သူ့ဟာသူ ကောင်းနေတာ”
“ဖေ့ဘွတ်ပေါ်မှာ ကိလေးအိုးကို လိုးချင်တယ်လို့ စာရေးတော့ ကိလေးဘယ်လိုခံစားရလဲ”
“ဟိ”
ကိလေးက လက်ညိုးလေးကိုက်သည်။
“ကိလေး အိုးကောင်းလို့လားမသိဘူး၊ လိုးရတာ အီဆိမ့်နေတာပဲ အိမ်က ဟာမနဲ့ တခြားစီ”
“ကိုကြီးကြိုက်ရင် ကိလေးကျေနပ်ပါတယ်”
သည်မနက် မောနင်းလိုးလေး ဆွဲပေးအပြီးသူပြောတော့ ကိလေးက အသာတကြည် ဖြစ်နေပြီ။ ခုလည်း အသာတကြည်ပင် သူ့အလိုကို လိုက်လျောနေပြီ။ ဤအတိုင်းသာဆိုလျင် ကိလေးကို သူ့အကြိုက်ဆွယ်ဖို့ သိပ်မခက်လောက်ဟု ထင်သည်။ သူလည်း ကိလေးကို သုံးရက်လောက်လိုးပြီး အထာလေးနဲ့ အသာပစ်ထားလိုက်သည်။ သုံးရက်လောက် ပုံမှန်အိမ်ပြန်သည်။ ရုံးတက်သည်။
“ကိလေး အရမ်းလွမ်းနေပြီ ကိုကြီး”
စာပို့လာသည်။ သူက အလုပ်နည်းနည်းများနေလို့နော် ဇာတ်ကားတွေကြည့်ထားနော် ဟုစာပြန်သည်။ လေးရက်မြောက်မနက် သူစောစောစီးစီး ကိလေးဆီ ရောက်သည်။
“သူများ အရမ်းလွမ်းနေတာကို ပစ်ထားတယ်”
“ကိုကြီးက ပိုလွမ်းတယ် ကိလေးရဲ့”
“လာ”
ကိလေးက သူ့လက်ကို ဆွဲသည်။ သူက ကိလေးလက်ကို ပြန်ဆွဲသည်။ ကိလေးသူ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာသည်။
“ကိလေး ဇာတ်ကားတွေ ကြည့်ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား”
သူ ကိလေးပါးများကို ပွတ်သပ်ရင်း မေးသည်။ ကိလေး အသာခေါင်းညိတ်သည်။
“ဒါဆို ကိုကြီးကို ကိလေးပါးစပ်နဲ့ တချီပြီးအောင် စုပ်ပေးပါလားဟင်”
ကိလေးဘာမှ ပြန်ပြောမနေဘဲ သူခိုင်းသည့်အတိုင်း သူ့ကို ပါးစပ်နဲ့တချီပြီးပေးရှာသည်။ ကိလေးမှာ သူ့လီးကို စုပ်ရင်း နို့တွေကို ပြန်နှိုက်သည်။ အဖုတ်ကိုလည်း ပွတ်သည်။ ပြီးသည့်အခါ ပါးစပ်ထဲပြီးထည့်လိုက်သည်။
“ရွံသေးလား”ကိလေးက လရည်များကို မျက်စိမှတ်မြိုချသည်။ ထို့ကြောင့် သူက မေးလိုက်သည်။ ကိလေးက ပါးစပ်ဟပြရင်း ပြုံးသည်။ ပါးစပ်ထဲတွင် သူ့လရည်များ မရှိတော့။
“အရမ်းချစ်တယ်ကွာ ဒီနေ့တော့ ကိအဖုတ်လေးကျိန်းစပ်သွားအောင် လိုးမယ်နော်”
“အဝတ်ထမဝတ်ကြေး ထမင်းထမစားကြေးနော်”
စိန်ခေါ်လျင် တိမ်ပေါ်ထိတက်ရန် ဝန်မလေးသော ယောက်ျားများအတွက် မိန်းကလေးတယောက်က ဤကဲ့သို့ စိန်ခေါ်မွုကို ခင်ဇော်ထွန်းတယောက် ဘာကြောင့်များ ညင်းရမည်လဲလေ။ ထို့ကြောင့် ထိုနေ့ ကိလေးကို ကုတင်ပေါ်က မဆင်းစတမ်းလိုးပလိုက်သည်။ နှစ်ချီလောက်သာ စောက်ဖုတ်ထဲပြီးထည့်ပြီး ရှစ်ချီလောက်က ပါးစပ်နဲ့မျက်နှာပေါ် ပြီးထည့်ပေးသည်။ ကိလေးကို သုံးရက်လောက်ပစ်ထားလိုက်ရာ လီးကောင်းကောင်းစုပ်တတ်သွားသလို လရည်ကိုလည်း ရဲရဲသောက်ရဲသွားလေသည်။
“ကိုကြီး အရမ်းလိုးနိုင်တာပဲနော်”
“မကြိုက်ဘူးလား”
“ခစ် ခစ်”
“အခုပြီးလည်း ကိလေးအိုးကို ကိုင်လိုက်တာနဲ့ လီးက ချက်ချင်းပြန်တောင်တာ ကိရဲ့”
“ခစ် ခစ်”
ရယ်နေသော ကိလေးကို ထိုည ကောင်းကောင်းထပ်ဆွဲသည်။ နောက်နေ့ ရုံးတက်သည်။ ပြီးလျင် နှစ်ရက်လောက် ကိလေးကို ပစ်ထားသည်။ ပါးစပ်ကိုချည်းလိုးသည့် ဂျပန်ကားများနှင့် လရည်ကောင်းကောင်းစားသည့် ဂျပန်ကားများကိုလည်း ပေးခဲ့သည်။
“ကိလေး ဘာလုပ်နေလဲ”
“ကိုကြီးမှ မလာတာ အိပ်နေတာပေါ့”
“မအိပ်နဲ့လေ ကိုကြီးပေးထားတဲ့ ဇာတ်ကားတွေကြည့်နေ”
“ကြည့်ချင်ပါဘူး၊ ကြည့်ရင် တယောက်တည်း မနေတတ်ဘူး”
“ကိုကြီးလည်း ကိလေးကို အရမ်းလွမ်းနေတာ ကိလေးအဖုတ်ပုံလေးတွေ မက်ဆင်ဂျာကနေ ပို့ပေးပါလား၊ ကိုကြီးအလွမ်းပြေ ကွင်းထုချင်လို့”
“ကိုကြီးလွမ်းနေရင်တော့ ပို့ပေးမယ်လေ၊ ဒါပေမယ့် ကိုကြီးလရည်တွေ နှမြောစရာ ဖြစ်ကုန်မပေါ့လို့”
“ကိလေး”
“ရှင့်”
“ကိုကြီး ကိလေးဖင်ကို လိုးချင်ရင်ရော ပေးမှာလား”
“ခိ ခိ”
ကိလေးရယ်သာ ရယ်သည်။ အခြေအနေက ကောင်းနေသဖြင့် ခင်ဇော်ထွန်းတစ်ယောက် ထိုည အိမ်မပြန်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
...................................................................................................
“သေးအကုန်သောက်နော် ကိလေး”
ကိလေးက ခေါင်းညိတ်သည်။ ခေါင်းမော့ကာ ပါးစပ်ဟထားပေးသည်။ သူက လီးကို နွုတ်ခမ်းဝနဲ့နီးနီးထားသည်။
“ရှစ်”
သေးနည်းနည်းပန်းထွက်သည်။ ကိလေးပါးစပ်ထဲ အကုန်ဝင်သည်။ ကိလေး သောက်ချသည်။ ပါးစပ်ပြန်ဟသည်။ သူ ထပ်ပေါက်ချသည်။ ကိလေးပါးစပ်ထဲ အကုန်ဝင်ပြန်သည်။ ကိလေးက ပါးစပ်ပိတ်ကာ အကုန်မြိုချသည်။ သူ သေးမကုန်မချင်း ကိလေးပါးစပ်ထဲ အကုန်ပေါက်ချသည်။ ကိလေးကလည်း အကုန်သောက်သည်။
“အရသာ ရှိလား ကိလေး”
“အင်း”
“ထပ်သောက်မလား”
“ကျန်လည်း မကျန်တော့ဘဲနဲ့”
“ဟုတ်ဘူးလေ ဒီတစ်ခါ ကိလေးရဲ့ သေး”
“အွန်”သူက အနီးရှိ ရေချိုးခွက်ကို ယူလိုက်သည်။ ကိလေးက မတ်တပ်ရပ်သည်။ ကိလေးခွက်ယူကာ ပေါင်ကြားထဲ ထည့်၍ သေးပေါက်သည်။ သူမလည်း သေးတော်တော်နဲ့မထွက်။ သူက ဗိုလ်ထိုင်ပေါ် ထိုင်ကာ ကိလေးလက်ထဲမှ ခွက်ကို ယူ၍ ကိုင်ပေးသည်။
“ကန် ကန်တော့နော်”
စောက်ဖုတ်ကြီး ကွဲပြဲနေအောင် အလိုးခံထားသော်လည်း သူ့ရှေ့သေးပေါက်ဖို့ကျမှ လာကန်တော့နေသေးသည်။ တောသူမကတော့ တကယ်တော့သူမပီပီပင်။
“ဦးသုံးကြိမ်ချပြီး ကန်တော့လေ ကိလေးရဲ့”
သူက ဗိုလ်ထိုင်အိမ်သာပေါ် ပေါင်ကား၍ လီးကြီးတန်းလန်းနဲ့ထိုင်သည်။ ကိလေးက တကယ်ဦးသုံးကြိမ် ချ၍ကန်တော့လေသည်။ သူသေးနည်းနည်းထပ်ပေါက်ချင်လာသည်။ ထို့ကြောင့် သေးအကျန်လေးကို ကိလေးခေါင်းအား နင်းထားလိုက်ပြီး ခေါင်းပေါ်တည့်တည့်ပေါက်ချသည်။
“ကိုကြီးကလည်း ကန်တော့နေတာကို”
“ကိလေးအပြစ်မရှိအောင် လုပ်ပေးတာလေ”
ကိလေး ထပ်ရပ်သည်။ ပေါင်နည်းနည်းကားသည်။ သူနှင့်နေသည့် နှစ်နှစ်ကာလအတွင်း သူပက်ပက်စက်စက် လိုးခဲ့သော စောက်ဖုတ်သည် ပြဲအာမနေ ဖူးကျစ်နေသေးသည်ကိုလည်း သူတွေ့ရသည်။ အရွယ်တက်တုန်းမို့လား အိုးကောင်း၍လား မသိ။ စောက်ဖုတ်က အရာပင်မယွင်းသလို ရှိသည်။ ကိလေးက ရေချိုးခွက်ထဲ သေးပေါက်ချသည်။
သေးက တော်တော်များသည်။ ရေချိုးခွက်ကြီး ပြည့်လုနီးပါး ဖြစ်သွားသည်။ သူကိလေးဘေးကနေ အသာထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးလျင် ကိလေးကိုယ်တိုင် ပေါက်ထားသော သေးကို ကိလေးအား နည်းနည်းချင်းစီ သောက်ခိုင်းသည်။ သေးဖြင့် ပလုပ်ကျင်းသောက်သည်။ ခလောက်၍ သောက်သည်။ လက်ကျန်နည်းနည်းကို မျက်နှာပေါ်နည်းနည်း သွန်ချသည်။ ခေါင်းပေါ်နည်းနည်းသွန်ချသည်။
ခင်ဇော်ထွန်းသည် ကိလေးကို အမျိုးမျိုးလိုးလာရင်း ခုတော့ နည်းနည်းညည်းငွေ့လာသည်။
“ကိလေး”
“ကိုကြီး”
“ကိလေးလည်း အိမ်ကို တစ်လ တစ်လ ငွေတွေ တသိန်း တသိန်းပို့နေတယ်၊ ပြီးတော့ အလုပ်လည်း ဗန်းပြ လုပ်ပြနေတယ်ဆိုတော့ ကိလေးနဲ့အတူ လာလုပ်ချင်တဲ့သူများ မရှိဘူးလားကွာ”
“တစ်ယောက်လောက် ခေါ်လိုက်ပါလား ကိလေးရဲ့ အဖော်ရတာပေါ့”
“ကိုကြီး ကိလေးကို လိုးလို့ဝပြီမလား ဟွန်း”
“လိုးလို့ဝတယ်ဆိုတာ မရှိပါဘူးကွာ၊ လိုးလို့ဝသွားရင် ကိုကြီးမိန်းမနဲ့တင် ဝပြီပေါ့၊ ကိလေးကို ဘယ်ခေါ်ပါ့မလဲ၊ ခုက ကိလေးလည်း အချင်းချင်းနည်းတွေ ကိုကြီးကလည်း နှစ်ယောက်တွဲလိုးတာတွေ လုပ်ချင်တယ်လေ”
“အင်းပါ”
ကိလေးက သဘောမတူချင် တူချင် ခေါင်းညိတ်သည်။ ကိလေးစိတ်ပါလာအောင် သူကိလေးကို ကောင်းကောင်းလေး ဆွဲပေးလိုက်သည်။ နောက်တနေ့သ၌ သူနဲ့ ကိလေးတို့ အေးခင်ဆိုသည့် ရွာသူလေးတယောက်ကို ကားဂိတ်တွင် သွားကြိုသည်။ အေးခင်က ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် သေးသေးသွယ်သွယ်ရှိသည်။ အသားဖွေးသည်။ အရပ်ကလည်း ကိလေးထက် နည်းနည်းပုသည်။
အိုးကတော့ အသင့်အတင့်ရှိသည်။ ဆံပင်က ကျောအထိ ရှည်သည်။ မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နဲ့ မျက်နှာက လေးထောင့်မကျတကျလေးနဲ့ လှတီးလှတလေး ဖြစ်သည်။ နေ့လည်စာကို အပြင်တွင် စားသောက်ကြပြီး အေးခင်အတွက် ဝတ်ကောင်းစားလှများဝယ်ပေးသည်။ အေးခင်က နည်းနည်းပါးပါး ဝတ်တတ် စားတတ်အဆင့်တွင်ရှိသည်။
“အေးခင် ဘာလုပ်ရမလဲဟင်”
အိမ်ရောက်တော့ နားနားနေနေ ဖြစ်ပြီးနောက် အေးခင်က မေးသည်။
“ခစ်”
ကိလေးက ရယ်သည်။ ကိလေးထပြီး အဝတ်ချွတ်သည်။ လည်ပင်းတွင် ခွေးလည်ပတ် ပတ်သည်။ လည်ပတ်တွင် သံကြိုးဆွဲသည်။ ထိုကြိုးစကို ကိုခင်ဇော်ထွန်းအား ပေးသည်။ ခင်ဇော်ထွန်းက သံကြိုးကို ဆွဲ၍ ကိလေးကို ကုတင်ပေါ် အိပ်ခိုင်းသည်။ ပြီးလျင် သူကိုယ်တိုင် အဝတ်ချွတ်သည်။ ကိလေးအပေါ်မိုးနေ၍ ကိလေးနို့များကို စို့သည်။ ကိလေးကို လေးဖက်ထောက်ကုန်းခိုင်းသည်။ ပြီးလျင် ကိလေးကို လိုးသည်။
ကိလေးက ပြုံး၍ အလိုးခံရင်း အေးခင်ကို ကြည့်သည်။ သူမဖင်ကိုလည်း ဖြန်းခနဲ ပြန်ရိုက်သည်။ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချပြီး ဖင်ကို ဖြဲပေးသည်။ ခင်ဇော်ထွန်းက စောက်ဖုတ်ထဲကနေ လီးထုတ်၍ ကိလေးဖင်ကို ထပ်လိုးသည်။ ကိလေးက ပြုံးပြီး ဖင်ခံသည်။ အေးခင်ကိုလည်း ရယ်ပြသည်။
“လာ အေးခင်”
ခင်ဇော်ထွန်းက ကုတင်ဘေးတွင် ရပ်သည်။ ကိလေးက ဘေးတွင် ဒူးထောက်ရပ်သည်။ ခင်ဇော်ထွန်း၏ လီးကြီးကို ကိုင်သည်။ ကွင်းတိုက်သည်။
“လာလေ အေးခင် နင့်အလုပ်က ဒါပဲ”
အေးခင်မှာ မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက် ဖြစ်နေသည်။
“ငါ အဲအလုပ်မလုပ်ဘူး၊ ငါ အဲအစားထဲက မဟုတ်ဘူး၊ ငါပြန်မယ်”
ကိလေးက လီးကို တချက်စုပ်သည်။
“နင် ဘယ်လိုလုပ်ပြန်မှာလဲ နင့်အတွက် ပြန်လမ်း မရှိတော့ဘူး”
ပြောလည်းပြော ကိလေးက ထလာကာ ခွေးလည်ပတ်တစ်ခု ယူ၍ အေးခင်လည်ပင်းတွင် ပတ်ပေးသည်။ အေးခင်ငြင်းတော့ ငြင်းသော်လည်း ကိလေးကို မနိုင်သလို ရှိတော့လည်ပင်းတွင် ခွေးလည်ပတ် အပတ်ခံရသည်။ ကိလေးက သူလည်ပင်းမှ သံကြိုးအစွန်းကို ယူ၍ အေးခင်လည်ပင်းတွင် တွဲချည်လိုက်သည်။
ကိလေးသည် သံကြိုးကို တိုအောင် ဆွဲလိုက်သည်။ အေးခင်က မပါ့ချင် ပါချင်နဲ့ ပါလာသည်။ သံကြိုးက တိုတော့ ကိလေးထိုင်ချလိုက်ရာ အေးခင်လည်း လိုက်ထိုင်ချရသည်။
“ငါ ငါ”
အေးခင် ဘာပြောရမှန်း မသိ။ ခင်ဇော်ထွန်းက အေးခင်ဆံပင်များကို ပွတ်သပ်သည်။ ကိလေးက လီးစုပ်သည်။ ခင်ဇော်ထွန်းက အေးခင်ဆံပင်ကို သပ်ကစားရင်း ခေါင်းကို ပေါင်ရင်းနားဆွဲကပ်သည်။ ကိလေးက လီးကိုကိုင်ကာ ထိပ်ကို စုပ်သည်။ လျာနဲ့ လျက်သည်။ ထိပ်ကို အဝိုင်းလိုက် လျက်သည်။ စုပ်သည်။ ခင်ဇော်ထွန်းက ကိလေးခေါင်းကို အသာဖယ်လိုက်သည်။ လီးကို အသာလေး အေးခင်ဘက် လှည့်ပေးလိုက်သည်။
အေးခင်သည် လီးက နွုတ်ခမ်းဝရောက်လာတော့ လန့်ကာ နောက်နည်းနည်းဆုတ်မိသည်။ သို့သော် ခင်ဇော်ထွန်းက လည်ဂုတ်ကနေ အသာလေး ဖိကိုင်ထားသည်။ လီးက နွုတ်ခမ်းဝတွင် တေ့နေသည်။ အေးခင် နွုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ထားသည်။ ခင်ဇော်ထွန်းလည်း ဖိအားမပေးဘဲကြည့်နေသည်။
ကိလေးက ခင်ဇော်ထွန်းပေါင်ကို လျက်နေသည်။ အေးခင်မှာ လီးကြီးကို ကြည့်ရင်း လန့်လည်းလန့် ရှက်လည်းရှက် ဖြစ်နေသည်။ လက်သီးကို တင်းတင်းကျစ်ကျစ်ဆုပ်ထားသည်။ ခင်ဇော်ထွန်းကို မော့ကြည့်သည်။ ခင်ဇော်ထွန်းကလည်း ငုံ့ကြည့်နေသည်။ ခင်ဇော်ထွန်းက အေးခင်လက်တဖက်ကို ဆွဲယူကာ လက်ကောက်ဝတ်ကိုကိုင်လျက် လီးနားထားလိုက်သည်။ အေးခင်က လက်သီးဆုပ်ထားသည်။ ခင်ဇော်ထွန်းကလည်း လီးနားကပ်ထားသည်။ အေးခင် လက်ကို အသာဖြည်လိုက်သည်။ လီးကို ကိုင်သည်။ လီးက လက်တဆုပ်စာပင် ကြီးသည်။
“သူငယ်ချင်းကို ကွင်းတိုက်နည်း သင်ပေးလိုက်ပါဦး”
ခင်ဇော်ထွန်းက ကိလေးခေါင်းကို ပုတ်ရင်း ပြောသည်။ ကိလေးက အေးခင်လက်ပေါ် ထပ်ကိုင်၍ လီးကို ကွင်းတိုက်ပြသည်။
“စုပ်လိုက်လေ အေးခင်ရဲ့ ပါးစပ်ဟ ငါထည့်ပေးမယ်”
ကိလေးက ပြောသည်။ အေးခင် ပါးစပ်ကို မပွင့်တပွင့်ဟသည်။ ကိလေးက အေးခင်လက်ပေါ်ထပ်ကိုင်၍ လီးကို အေးခင်ပါးစပ်ထဲ ထည့်သည်။ နွုတ်ခမ်းသား အိအိလေးလီးနဲ့ စထိသည်။ အသက်အားဖြင့် ၁၅ နှစ်သာ ရှိသေးသည့် အေးခင်တယောက် လီးကို စစချင်း နွုတ်ခမ်းနဲ့ မိတ်ဆက်ခံရသည်။ အေးခင် အသာလေး ငုံလိုက်သည်။ ထိပ်ကို စုပ်သည်။ ကိလေးက ကြည့်နေရင်း အေးခင်လက်ကို ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ အေးခင်က လီးထိပ်ကို စုပ်ရင်း လီးကို ကွင်းတိုက်သည်။ ကိလေးလက်လွတ်လိုက်သည်။ လီးအနံ့အသက်များ အေးခင်နှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာသည်။ အေးခင် အန်လုလု ဖြစ်လာသည်။
“အဟွတ် ဟွတ် ဟွတ် ဂလု”
တံတွေးကို အတင်းမြိုချရသည်။ လီးစုပ်ရင်း ကိလေးကိုလည်း ကြည့်သည်။ ကိလေးက ပြုံးနေသည်။ အေးခင် လီးစုပ်တတ်စ ပြုလာသည်။ ကိလေးက လီးအရင်းကို လျက်သည်။ လမွေးများကို စုပ်သည်။ အေးခင်က တောက်လျောက် စုပ်သည်။ ခင်ဇော်ထွန်းက အေးခင်နို့ကို လှမ်းကိုင်သည်။ ကျောကို ပွတ်သပ်သည်။ လျှာထုတ်ပြီး လျှာထပ်ပေါ် လီးတင်ကာ ကွင်းထုသည်။ ကိလေးက ကြည့်နေသည်။ အေးခင်ကထိပ်တစ်ခုလုံးကို ငုံလိုက်သည်။ ခင်ဇော်ထွန်းက လီးအသာဆွဲဖယ်၍ လီးကို ကိလေးမျက်နှာနား အပ်သည်။ ကိလေးလီးစုပ်သည်။ ကိလေးမှာ ပါးများ ချိုင့်ဝင်အောင် စုပ်သည်။
“အေးခင်”
“ဟုတ်”
“ကြိုက်လား”
“…..”
“ကွင်းတိုက်ပေးပါဦး ကိလေးပါးစပ်ထဲကို
”အေးခင် ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ ကိလေးက ပါးစပ် အသာဟထားသည်။ လီးကြောကြီးများ ထောင်လာသည်။ လရည်များ ကိလေးပါးစပ်ထဲ တဗြစ်ဗြစ်ဝင်သည်။ အေးခင် မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရွုံ့မဲ့သွားသည်။ ကိလေး လျှာပေါ် လရည်များ ဖွေးအိနေသည်။ ကိလေးက အကုန်မြိုချလိုက်သည်။ အေးခင် ထပြေးသည်။ သို့သော် လည်ပင်းမှ သံကြိုးကိုကိလေးက ဆွဲထားသည်။ အဝေးမပြေးနိုင်။ အေးခင်မှာ ခေါင်းငုံ့လျက် အန်သည်။
“နင့်အလုပ်က ကိုကြီးရဲ့ တတိယမယားလုပ်ပေးရမယ့်အလုပ်ပဲ”
“ငါ ငါ မလုပ် မလုပ်နိုင်ဘူး ငါ ငါပြန်မယ်”
အေးခင် ပြောသာ ပြောရသည်။ အလုပ်ဖြစ်မည် မထင်။ ခင်ဇော်ထွန်းက သူမကို ကုတင်ပေါ် တွန်းလဲသည်။ နောက်ကနေ ထမီကို လှန်သည်။ ကိလေးက ကူညီသည်။ ကိလေးက အိုးကို ဖြဲပေးသည်။ တံတွေးထွေးချသည်။ ခင်ဇော်ထွန်းက နောက်ကနေ ဒူးထောက်လိုက်သည်။“အွန်”အေးခင် စောက်ဖုတ်ထဲ ခင်ဇော်ထွန်းလီးကြီး မြုပ်ဝင်သွားသည်။ ခင်ဇော်ထွန်း ဆောင့်သည်။
“အိုး အမေ့ န နာတယ် အ အ အ”
ခင်ဇော်ထွန်းက အေးခင်အော်သံကို နားထောင်ရင်း ဆောင့်လိုးသည်။ လိုးရင်းလည်း ကိလေးဖင်ကို နှိုက်သည်။ အေးခင်က ဒူးထောက်ကုန်းခံသည်။ လိုးချက်များကလည်း ထန်သည်။ တစ်နာရီနီးပါးကြာသဖြင့် အေးခင်မှာ တောင့်လို့နေသည်။ မလွုပ်ရဲသလိုလည်း ဖြစ်နေသည်။ ကောင်းသလိုလို မကောင်းသလိုလို ဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံး မတတ်နိုင်သဖြင့် ဘေးတစောင်း လဲကျသွားသည်။
ခင်ဇော်ထွန်းက ကိလေးပါးစပ်ထဲ ပြီးထည့်လိုက်သည်။ ကိလေးက လရည်ကို အေးခင်ပါးစပ်ထဲ ထွေးထည့်သည်။ အေးခင်မှာ ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်ဘဲ ဖြစ်ရသည်။ဤသို့ဖြင့် ခင်ဇော်ထွန်းသည် ကိလေးနဲ့ အေးခင်ကို အမျိုးမျိုးလိုးသည်။ သို့သော် ခင်ဇော်ထွန်းမှာ အေးခင်ကို ကိုယ်ဝန်တားဆေး ထိုးမပေးမိလိုက်။ ထိုအချက်က သူ့အတွက် အကြီးအကျယ် မီးတောက်စေသည်။ ထို့နောက် ကိုယ်ဝန်ဖျက်သည့် ဆေးခန်း စုံစမ်းသည်။ ဝေးဝေးမှတစ်ခါ လီးရည်ထည့်သော်လည်း ကိုယ်ဝန်က ကပ်ရလိုက်သေးသည်။
“လာအေးခင်နဲ့ ကိလေး စျေးဝယ်ထွက်ရအောင်”
ဆိုကာ ခင်ဇော်ထွန်းတစ်ယောက် ကိလေးကော အေးခင်ကို အပြင်ခေါ်သည်။ ထို့နောက် ကုန်တိုက်တစ်ခုတွင် အလှပြင်ခန်းမသို့ ပို့သည်။ အပြင်တွင် စောင့်နေမည် ဆိုပြီး အိမ်ခန်းပြန်လာကာ အိမ်ခန်းကို သော့ခတ် ပြန်အပ်၍ မိမိကိုယ်ကို မိမိ စာရင်း ဖျောက်လိုက်သည်။ သူ့နာမည်ရင်းများ သူ့အလုပ်ဌာနများနှင့် သူ့အိမ်များကို ကိလေးနှင့် အေးခင်အား မိတ်ဆက်ပေးမထားခြင်း၏ အဓိက ရည်ရွယ်ချက်ကို သူ လက်တွေ့ လုပ်ဆောင်လိုက်သည်။
“ညီမလေးတို့ အလှပြင်ခ ပေးဦးလေ”
“ရှင့် ဦးလေးကြီးပေးပြီမဟုတ်လား”
“ခုနက တက္ကစီဆရာလား၊ သူက ညီမလေးတို့ကို ပို့ပြီး ပြန်သွားပြီလေ”
“ငင့်”
အလှပြင်ဆိုင်မှ အခြောက်ကြီးက လက်ဖြန့်တောင်းနေသည်။ ကိလေးနဲ့ အေးခင်တို့က တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်ကြသည်။
“ဖုန်း ဖုန်းဆက်ချင်တယ်”
အခြောက်ကြီးက ဘာမှ မပြောဘဲ လက်ဖြန့်တောင်းနေမြဲတောင်းနေသည်။
“ကျယ် ကျယ်မတို့မှ ပ ပို ပိ ပိုက်ဆံ ဆံ မ မ မပါဘူး ဘူး ရှင့်”
“ဒါမျိုးတွေ အန်တိုနေပြီနော် လာမလုပ်နဲ့ ပေးပိုက်ဆံ”
“ငင်”
ကိလေးနဲ့ အေးခင်မှာ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်သွားသည်။ တောသူလေးနှစ်ယောက် မြို့ရောက်လာသည်။ အိမ်ခန်းတစ်ခန်းထဲ အထည့်ခံရသည်။ ထိုအိမ်ထဲတွင် ဖာသယ်မလုပ်ရသည်။ ထို့နောက် မြို့ထဲ အစွန့်ပစ် ခံရသည်။ လက်ထဲ ဘာမှ ပါမလာ။
အခြောက်မကြီးက သူမတို့ကို အကဲခတ်နေရာမှ တစ်ခုခုကို သဘောပေါက်လာဟန်ရှိသည်။
“နင်တို့တွေ သူများမယားငယ်လုပ်လာတာမဟုတ်လား”
ကိလေးနဲ့ အေးခင် ခေါင်းငုံ့နေသည်။ အခြောက်မကြီးက ကိလေး မေးစေ့ကို ကိုင်၍ မျက်နှာဆွဲမော့သည်။“ရုပ်ရည်ကတော့ ရွက်ကြမ်းရေကြိုပဲ၊ ကြည့်ရတာ ဟိုလူက နင့်ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကို သဘောကျပုံပဲ”
ထို့နောက် အေးခင်ကို ကြည့်သည်။
“အချောင်ရတဲ့ ရုပ်တွေပဲ နင်တို့ရုပ်တွေက”
ဆိုကာ သူမတို့လက်ကို ဆွဲ၍ အလှပြင်ခန်းထဲ ပြန်ခေါ်ဝင်သည်။ အခန်းတစ်ခုထဲ သူမတို့ကို သော့ခတ်လိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်းညရောက်လာသည်။ သူမတို့ကို ခေါ်ထုတ်သည်။ အလွန်ကျဉ်းသော အခန်းတစ်ခုအတွင်း ကိလေးကို ထားသည်။ ခြေထောက်တွင် သံခြေကျင်းခတ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် အိပ်ခန်းအလယ်တွင် ရှိသည့် ငုတ်နဲ့ တွဲ၍ သူမကို ချုပ်လိုက်သည်။ အေးခင်ကိုလည်း တစ်ခန်းချုပ်လိုက်သည်။
အခန်းက ငါးပေလောက်သာ ကျယ်ပြီး အရှည်အားဖြင့် ရှစ်ပေလောက်သာ ရှိသည်။ အခန်းထောင့်တွင် အိမ်သာ တစ်လုံးရှိသည်။ ထိုထောင့်တွင် ခုံတစ်လုံးရှိသည်။ ခုံက အရှည်။ ထိုခုံပေါ်တွင် ခွေးလည်ပတ်များ ကြာပွတ်များနဲ့အတူ အခြား သူမမြင်ဖူးသော လီးတုများ ဘောလုံးများ ဒုတ်ချောင်းများ မျိုးစုံတင်ထားသည်။ ဘေးတွင် နှစ်ပေကျယ်သော အိပ်ယာတစ်ခုရှိသည်။ ထိုင်ခုံတစ်လုံး ရှိသည်။
“ငါ့အကြွေး မကျေမချင်း နင် ဒီထဲမှာ နင့်ဟာနဲ့ ငါ့အကြွေးဆပ်ရမယ်”
ကိလေး ဘာမှ မပြောနိုင်။ ဘာမှလည်း မပြောတတ်။ ကြောက်ကလည်းကြောက်နေသည်။ ဗိုက်ကလည်းဆာ ရေလည်းဆာ လူလည်း နွမ်းရိရိဖြစ်နေသည်။
“နင် တစ်ခုမှတ်ထားရမှာကနင့်အလုပ်က အမြဲတမ်း အလှပြင်နေရမယ် နားလည်လား”
ဆိုကာ အခြောက်မကြီးက တံခါးကို ဂျိမ်းခနဲပိတ်လိုက်သည်။ ကိလေးမှာ တကိုယ်လုံး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားသည်။“ဂျောက် ကလောက်”ငါးမိနစ်လောက်နေတော့ တံခါးပွင့်လာသည်။ လူကောင်သေးသေး အရပ်အမောင်း ပုပြတ်ပြတ် အကျည်းတန်သော လူတယောက် ဝင်လာသည်။
“မဲလိုက်တဲ့ အသား”
သူမကို ချီးကျူးသည်။ ငုတ်တုတ်လေးထိုင်နေသော သူမထံ လာကာ သူ့ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်သည်။ လူကောင်သေးသလောက် လီးက မသေး။ လီးက ဘုတွေ ထစ်တွေကလည်း စုံနေသည်။
“ကိုင်တော့လေ ကွင်းတိုက် နားမလည်ဘူးလား”လီးကို ကော့ပေးရင်း ပြောသည်။ ကိလေး မရဲတရဲကိုင်သည်။ သူစိမ်းတယောက်လီးကို စကိုင်ရပြန်သည်။ ဦးခင်ဇော်ထွန်းလီးက တမျိုး။ သည်လူပုလေး လီးကတမျိုး။ ကိလေး ခေါင်းငုံ့ကာ လီးကို ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ လူပုလေးက သူမခေါင်းကို ကိုင်၍ မော့သည်။ သူမ မော့ကြည့်ရသည်။ လီးနဲ့ လူနဲ့ လားလားမှ မလိုက်ဖက်။
လူပုသလောက် လီးက ကြီးလည်းကြီး ရှည်လည်းရှည်သည်။ ကိလေးမှာ ခင်ဇော်ထွန်းက အကြိမ်ကြိမ်လိုး အကြိမ်ကြိမ်သမထားဖူးသဖြင့် လီးကို သိပ်တော့ မကြောက်။ လူကို ကြောက်နေသည်။ လူပုလေးက သူမလည်ပင်းကနေကိုင်၍ လီးကို သူမပါးစပ်ထဲ ထည့်သည်။ သူမ ပါးစပ် ဟပေးလိုက်သည်။ လီးက တော်တော်ကြီးသည်။ သူမ တော်တော်ဟရသည်။ သူမ လီးကို စုပ်ရင်း ကွင်းထုပေးသည်။ လူပုလေးက လီးကို အပြင်နည်းနည်းထုတ်သည်။ သူမက လီးထိပ်ကို လျှာနဲ့ လျက်ပေးသည်။
ကိလေးက လပြွတ်ကို ပင့်ကိုင်ပြီး လီးကို ပါးစပ်နဲ့ ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ လီးကို စုပ်လည်းစုပ် ကွင်းလည်းတိုက် လုပ်ပေးသည်။
“ကုန်း”
ကိလေးက လေးဖက်ထောက် ကုန်းပေးသည်။ လူပုလေးက နောက်ကနေ သူမထမိန်ကို လှန်ကာ အိုးကို ကြည့်သည်။
“နင့်အိုးက ယောက်ျားတိုင်းကို ဆွဲဆောင်တဲ့ အိုးပဲ”
သူမအိုးကို ဆုပ်ကိုင် ကစားရင်း ပြောသည်။
“ဆောင့်လိုက်ရရင်တော့ အီဆိမ့်နေမှာ”
လူပုလေးက ပြောလည်းပြော ကိလေး အိုးကိုလည်း ဖြဲကားလေသည်။ ကိလေးကလည်း ခံဖူးနေကျမို့ လိုးကောင်းရန် အလိုက်သင့် ကားပေးသည်။
“တော်တယ်”
ဟုလူပုလေးပြောသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ လူပုလေး လီးနွေးစိစိကြီး တဖြည်းဖြည်းမြုပ်ဝင်လာသည်။ လူပုလေးက သူမခါးကိုကိုင်၍ ဆောင့်လိုးသည်။ လီးက တပြွတ်ပြွတ်မြည်ကာ သူမစောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်သည်။ ကိလေးလည်း နောက်ကို တချက်ချက် ပြန်ကြည့်သည်။ လူပုလေးကလည်း သူမကို ကြည့်ရင်းလိုးသည်။ လိုးတာက မနားတမ်းလိုးသည်။ လူပုလေးက ခါးကို မကိုင်တော့ဘဲ ဆက်လိုးသည်။
လူပုလေး လိုးရင်း လီးကို အပြင်ထုတ်သည်။ နောက် သူမအိုးကို ကြည့်ကာ ဖြဲသည်။ ပြီးလျင် ထပ်လိုးသည်။ လိုးရင်း လီးခဏပြန်ထုတ်သည်။ ထပ်ဆောင့်သည်။ ဆောင့်ချက်က မြန်သည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးဝင်သံများ ဆူညံနေသည်။ လိုးရင်း သူမကို တွန်းလှဲချသည်။ သူမ မှောက်လျက် အိပ်သည်။ အပေါ်ကနေ ဖိကာ ဆက်လိုးရင်း သူမပါးကို ကိုင်သည်။ သူမပါးကို နမ်းသော်လည်း မမီသဖြင့် လီးချွတ်ကာ သူမပါးကို နမ်းသည်။ နောက် လီးဖြင့် သူမပါးကို ထိုးသည်။ သူမ ပါးစဟပေးသည်။ လူပုလေးက သူမပါးစပ်ကို လိုးသည်။ လိုးရင်း လူပုလေး အိပ်ချသည်။ သူမက အပေါ်ကနေ တက်သည်။
လူပုလေးကို ခွထိုင်ကာ အပေါ်ကနေ လိုးချသည်။ ကိလေးအိုးများ အိခနဲ အိခနဲ လူပုလေးပေါင်ကို ဖိချသည်။ အပေါ်ကနေ တော်တော်ကြာကြာအထိ ဆောင့်ချလိုက်သောအခါ လူပုလေး ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တုန်သွားသည်။ လူပုလေး ပြီးတော့ အဝတ်ပြန်ဝတ်ကာ အပြင်ထွက်သွားသည်။
ပြီးမှ တွန့်လိမ်နေသော စတီးပန်းကန်တွင် ထမင်းနှင့် ကြက်သားတစ်တုံးကို လာချသည်။ ခပ်ညစ်ညစ် သောက်ရေသန့်တစ်ဗူးလာပေးသည်။ ကိလေးမှာ ဆာဆာနဲ့ စားပြီးနောက် ပင်ပန်းသဖြင့် အိပ်ပျော်သွားသည်။
“ထ ထ ဒီအချိန်ထိ နင်အိပ်နေရသလား အလှပြင်”
အသေပိတ်ထားသော မှန်အနောက် ပြတင်းမှ အလင်းရောင် နည်းနည်းလေး ရချိန် သူမ အနိုးခံရသည်။ အိမ်သာဘေးရှိအင်တုံမှ ဖင်ဆေးရန်ထားသည့် ရေကို ချိုးရသည်။ မိတ်ကပ်တစ်ဗူးနဲ့ သနပ်ခါးတစ်ဗူးရှိသည်။ ခပ်ညံ့ညံ့နွုတ်ခမ်းနီဗူးရှိသည်။ သူမ အလှပြင်သင့်သလောက် ပြင်လိုက်သည်။
လူတစ်ယောက် သူမ အခန်းထဲဝင်လာသည်။ ထိုလူက သူမကို ကြည့်ရင်း ဘောင်းဘီဇစ်ဖြုတ်သည်။ လီးက တောင်နေသည်။ ထိုလူက သူမနားလာရပ်သဖြင့် သူမ လီးစုပ်ပေးလိုက်သည်။ လီးစုပ်ရင်း အဝတ်များ ချွတ်သည်။
“နင် ဖင်ခံဖူးလား”
ကိလေး ခေါင်းညိတ်သည်။
“အသစ်ကလည်း ဖင်ခံဖူးတာပဲ”
ဆိုကာ ထိုလူက သူမဖင်ကို အရင်လိုးသည်။ စောက်ဖုတ်ကို နောက်မှလိုးသည်။ သိပ်မကြာလိုက်။
ထိုလူက သူမ စောက်ဖုတ်ထဲပြီးထည့်သည်။ သူမ အဝတ်ပြန်ဝတ်သည်။ အဝတ်ပင် မပြီးသေး လူတယောက် ထပ်ရောက်လာသည်။ ထိုလူက သူမကို အကုန်းလိုက် နေခိုင်းကာ လိုးသည်။ လူမလည်း ကုန်းဆို ကုန်းပေးရသည်။ ထိုလူပြီးသွားတော့ မကြာခင် နောက်တယောက် ထပ်ဝင်လာသည်။ တတိယလူကလည်း ဖင်ချသည်။ ထိုလူကတော့ လီးကို ခဏခဏ စုပ်ခိုင်းသည်။ နောက်တော့ ပါးစပ်ထဲ ပြီးချသွားသည်။
သူမ လရည်များ စားပြီးတော့ ထိုလူထွက်သွားသည်။ နောက်တယောက် ထပ်ဝင်လာသည်။ သူမတွင် အချန်မရှိ။ အခါမသိ။ လူက တယောက်ပြီး တယောက် ဝင်လာသည်။ သူမ သေးပေါက်ချိန် နားချိန်ပင်မရ။ နေ့လည်စာ စားဖို့ဆိုဝေး။ လီးရည်ကိုသာ စားရသည်။ သောက်စရာ မရှိသဖြင့် ဖင်ဆေးသည့် အင်တုံထဲမှ ရေကို ပြေးသောက်ရသည်။ ညနေမှ ထမင်းတနပ်လာကျွေးသည်။ ထမင်းကျွေးပြီး လူပုလေးက တခါ လာလိုးပြန်သေးသည်။ တနေ့လုံး သူမ လူပေါင်း ၃၆ ယောက်လိုးတာ ခံရသည်။
ကိလေးပိန်လာသည်။ ထမင်းက တနေ့မှ တစ်နပ် နှစ်နပ်သာ စားရသည်။ အလိုးခံရတာက အနည်းဆုံး လူ ၂၀ ကျော်သည်။ စောက်ဖုတ်များ ကျိန်းစပ်နေသည်။
“တောင်း တောင်းပန် ပန်ပါတယ် ကျယ် ကျယ်မ စောက် စောက်ပတ် အရမ်းကျိန်းနေလို့ပါ”
“ကျိန်းနေရင်လည်း အော်ပေါ့ကွာ”
ဆိုကာ လိုးသည့်လူရှိသည်။ ဖင်တွေလည်း နာလှသည်။ ပါးစပ်ကလည်း လီးပူပင် မိသည်။ သို့သော်လည်း ဘယ်ယောက်ျားမှ သူမကို သနားသွားသည်ဟု မရှိ။ ၁၅ ရက်လောက်အထိ သူမနည်းနည်းပါးပါး မှတ်ထားသေးသည်။ တစ်လလောက်ကျတော့ သူမ မမှတ်မိတော့။ နှစ်လလောက်ကျတော့ ကိလေးမှာ ယဲ့ယဲ့သာ ကျန်သည်။ နို့တွေလည်း အကိုင်ခံရလွန်းသဖြင့် အိတွဲကျနေသည်။ စောက်ဖုတ်ကလည်း ပြဲလန်နေသည်။ ဖင်ကလည်း တစ်လက်မလောက်က အမြဲပွင့်နေသည်။
တနေ့မနက် သူမ စောစောထသည်။ အလှပြင်ထားသည်။ သို့သော် ဘယ်သူမှ ဝင်လာခြင်း မရှိ။ အပြင်ဘက်တွင်လည်း တိတ်ဆိတ်နေသည်။ သူမလည်း နာနေသော စောက်ဖုတ်ကို ကြည့်ရင်း မထိရဲလောက်အောင် ကျဉ်စပ်နေသည်ကို ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်နေသည်။ ထိုအချိန် အခန်းတခါး ခေါက်သံကြားရသည်။
“လူရှိလား”
“ရှိ ရှိပါတယ်”
အပြင်မှ မေးသံနဲ့အတူ တံခါးပွင့်လာသည်။ ရဲသားတစ်ယောက် တံခါးမှ ဝင်လာသည်။
“မိန်းကလေး စုစုပေါင်း ၁၆ ယောက်ဆရာ”
ကိလေး ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို မသိမသာ အကဲခတ်လိုက်တော့ အားလုံး လက်ထိပ်နှင့်ဖြစ်နေသည်။ အခြောက်မကြီးကော လူပုလေးပါ လက်ထိပ်နှင့်တွေ့ရသည်။
မိန်းကလေးများက သူမလို ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်များချည်းဖြစ်သည်။ အားလုံးလည်း သူမလို တောသူချည်းများ ဖြစ်ဟန်ရှိသည်။ အလုပ်ရလိုရငြား မြို့တက်လာသည်။ မြို့ပေါ်တွင် လူလိမ်နဲ့တွေ့သည်။ ထို့နောက် ဖာခန်းရောက်ကြသည်။ အယုံလွယ်သည့် တောသူများအပြစ်လား လူလည်မြို့သားများ အပြစ်လား မပြောတတ်။ ထို့အတူ သူမ ဘဝကို ဘယ်လို ရှေ့ဆက်ရမည်လည်း မပြောတတ်တော့ ………။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment