အမှတ်တရ ကောင်းကင် အပိုင်း ( ၂ )

အမှတ်တရ ကောင်းကင် အပိုင်း ( ၂ )

Phyo Chan ရေးသည်။

အခန်း ( ၇ )

မနက်လင်းလို့ ကို တို့ရောက်လာသည်အထိ အိပ်ယာထဲ ခွေနေမိသည်။ကို့ဆီက လာနေပြီ ဆိုပြီး ဖုန်း ဝင်လာတော့မှ ကိုပြည့်ကို အတင်းနိုးလို့ ခုတင်ပြောင်းခိုင်းရသည်။မိမိကိုယ်တိုင်လည်း ရေချိုး အဝတ်လည်းပြီးသည့်တိုင် နုံးသလို ဖြစ်နေတာကြောင့် ပြန်လှဲနေလိုက်သည်။

'' သဲ ပြောရရင် ကိုယ့်အပြစ်တွေပါပဲ ကိုယ့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါလို့ မပြောဘူး ဟိုကောင်ပြန်လာရင် အားလုံး ကို သဲ ဖွင့်ပြောလိုက် အားလုံး ကိုယ်ခံယူမယ်''

အဝတ်တွေလဲရင်း ကိုပြည့်ပြောသော်လည်း မိမိ သူ့ကို လှည့်မကြည့်မိပါ။မကြည့်ချင်လို့ သူ့ကို စိတ်ဆိုးလို့မဟုတ်မှန်းတော့ မိမိကိုယ်တိုင်သိနေသည်။တကယ်ဆို မိမိကိုယ်တိုင်လည်း မှားခဲ့သည် မဟုတ်လား။အဲသလို သူများကို အပြစ်ဖို့ရလောက်အောင်လည်း မိမိ မျက်နှာမပူပဲ မနေနိုင်ပါ။ လူကနုံးနေသည့်အပြင် စိတ်ပါ ပင်ပန်းလာတာမို့ တွေးရင်းနှင့် မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားသည်။

'' သဲ နေမကောင်းဘူးလား''

'' အင်''

ကိုအသံကြားရပြီး ခုတင်လေးလှုပ်သွားသည်။

'' ကောင်းပါတယ် အိပ်ချင်လို့ ညက အိပ်မပျော်ဘူးလေ''

ပြောလိုက်ပြီးမှ အဓိပ္ပါယ် တစ်မျိုး ဖြစ်သွားမည်စိုး၍

'' တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေလို့ ဟင်း ဟင်း''

ဟိုဘက်မှာလည်း နှစ်ယောက် ဘာတွေ တွတ်တွတ် တွတ်တွတ် ပြောနေမှန်းမသိ။

'' လာထလေ ကိုယ် မုန့်ဟင်းခါးဝယ်လာတယ် စားရအောင်''

ကိုပြည့်က မိမိကို တချက် တချက် ကြည့်နေပေမယ့် မိမိကတော့ တတ်နိုင်သလောက် အဆင်ပြေပြေနေနိုင်အောင်ကြိုးစားသည်။

ဒီနေ့တော့ သုံးရက်မြောက်မို့ ထွေထွေထူးထူး ဘယ်မှ သွားစရာ မရှိလို့ ကမ်းခြေမှာပင် ဆော့ဖြစ်သည်။မိမိ ကိုပြည့် နှင့် သီးခြားမဖြစ်အောင်နေသည်။မိမိတို့ဒိထက်ပို၍ မမှားသင့်တော့ပါ။ကိုကတော့ အရင်အတိုင်းပင် မိမိကို အရမ်း ဂရုစိုက်သည်။တစ်နေကုန် နေစောင်းသည်အထိတော့ မကစားနိုင်ပါ။မိမိ နှင့် ကို တို့ အရင် တက်လာခဲ့သည်။

အခန်းထဲရောက်လို့ ကိုက နှီးနှောကြဖို့ အစပြုလာသည့်တိုင် မိမိက စိတ်များ ပင်ပန်းနေ၍လားမသိ။စိတ်မပါ ပါ။ကိုက လည်း အလိုလိုက်ပါသည်။ရေချိုးပြီး မိုးချုပ်မှ ကမ်းခြေသို့ပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ကမ်းခြေ ပြန်ရောက်သည်အထိ ကိုပြည့်တို့ အတွဲကို မတွေ့မိသေးပါ။

လသာရက်မို့ သာသာရှိသောလရိပ်အောက်မှာ တဖွေးဖွေးတက်လာသည့် ရေလှိုင်းကလေးများကို ကြည့်ရင်း ကို့ခါးလေးဖက်၍ လမ်းလျှောက်မိသည်။စိတ်တွေက ပြန်လည် လန်းဆန်းလာသလို မိမိ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ဟု မှတ်နိုင်လာသည်။နောက်ကျိနေသော ခေါင်းထဲမှ စိုးရွံ့မှုများက ပင်လယ်ရေ ထဲ မျောပါသွားသလို။ကိုနှင့်အတူ ပင်လယ်ပြင်ကြီးကို ကြည့်ရင်း ခေါင်းလေးကို ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ထားမိသည်။

'' အေးတယ် သဲ ပြန်ရအောင်နော်''

'' ဟင့်အင်း ခနနေရအောင် ကိုယ်ရယ် မနက်ဖြန် ပြန်ရမှာပဲ သဲ ပင်လယ်ပြင်ကြီးကို ကြည့်ချင်သေးတယ်''

အတော်ညဉ့်နက်မှ ပြန်ဖြစ်သည်။

......................................................................................

အခန်း ( ၈ )

တံခါးစေ့ထားရုံပဲမို့ အသာဖွင့်၍ ဝင်လိုက်သည်။

'' ဟာ''

'' အို''

ကိုပြည့်တို့ အတွဲ ခုတင်ပေါ်မှာ လုံးထွေးနေကြသည်။ဆုက ကိုပြည့် ကို အတင်းဖက်ထားပြီး ခြေထောက် နှစ်ဖက်က ခါးကို ချိတ်ထားသည်။မမြင်ချင်ပါဘူးဆိုမှ အဝင်အထွက် ပြင်းပြင်း တဖတ်ဖတ် နှင့် လှုပ်ရှားနေသော ကိုပြည့် အောက်ပိုင်းဆီ အကြည့်တွေ ရောက်သွားပြန်တော့ မိမိ မျက်နှာလေး ရဲတက်သွားသည်။ရှက်၍ ငုံ့ထားမိနေသော မိမိကို ကိုက ရင်ခွင်ထဲထည့်လိုက်ပြီး ခုတင် ပေါ်ဆွဲလှဲချလိုက်၏။

'' အို ကို ''

'' ကိုယ်မရတော့ဘူးကွာ''

'' ရှက်စရာကြီး ကိုရယ် သူများတွေလည်းရှိတယ်''

မိမိစကား မဆုံးပါ။ကိုက ဘောင်းဘီကို အတင်း ဆွဲချွတ်နေသည်။ဒီတစ်ခါ ကြည့်နေကြသူတွေက ကိုပြည့်တို့ အတွဲပါ။အမှတ်တမဲ့ ကိုပြည့်နှင့် မျက်လုံးချင်းဆုံခိုက် သူ့အကြည့်တွေက ရီဝေလို့နေသည်။မိမိ ရှက်လွန်းလို့ မျက်လုံးများမှိတ်ထားသည်။အောက်ပိုင်း ပြောင်သလင်းခါသွားတော့မှ ကိုက မျက်နှာအပ်၍နမ်းပါတော့သည်။

'' အား ကိုရယ်  ဟားးးး''

ကိုယ့်ခေါင်းလေးကို ကိုင်ထားရုံ ကိုင်ထားမိသည်။ကို့လျှာက အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားတွေထိ တိုးဝှေ့လို့နေသည်။လက်တွေကလည်း ရင်သားတွေကို အင်္ကျီပေါ်မှ ပင် ဖျစ်ညှစ်လို့နေပြန်သည်။

'' ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်''

ဟိုဘက် ခုတင်မှလည်း အသံတွေကြားနေရသည်။မှိတ်တချက် ဖွင့်တချက် မျက်လုံးများမှတဆင့် မြင်နေရသည်က ကိုပြည့် အကြည့်တွေက မိမိဆီ တစ်ခါတစ်ခါ ရောက်လာနေသလိုပင်။ကိုက မိမိအင်္ကျီကို လှန်တင်လိုက်ပြီး ဘရာစီယာ လေးပါ ပင့်တင်လို့ ရင်သားထိပ်လေးတွေကို ကစားပေးနေတော့ ခါးလေးပါ ကော့တက်မိသည်။

'' အင်း ကို ယားတယ်''

'' အားးးးး''

သိပ်မကြာခင်မှာ ကို့မျက်နှာ မိမိအင်္ဂါလေးဆီမှ ခွါလိုက်တော့ ကို့နှုတ်ခမ်းတဝိုက် စိုစွတ်လို့နေသည်။ကို သူ့အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ပြီးတော့ မိမိကို ဆွဲထူလို့ အပေါ်အင်္ကျီနှင့် ဘရာစီယာ ကို ခွာသည်။ပြီးတော့ မိမိကို လှန်ချလိုက်ပြီး အချောင်းကြီး တရမ်းရမ်းနှင့် မိမိအပေါ်ခွထိုင်ကာ--

'' သဲ စုပ်ပေးကွာ''

'' ရှက်စရာကြီး ကို ရယ်''

'' ကိုကြတော့ မရှက်ရဘူး ဟိုမှာ သူများတွေ ကြည့်ဦး''

ကိုပြလို့ မိမိ ကြည့်မိတော့ ဆုရယ် ပက်လက်လှန်နေသော ကိုပြည့်အပေါ် တက်ထိုင်၍ ခေါင်းက အချောင်းကြီးအပေါ် နှိမ့်ချည် မြင့်ချည် လုပ်နေသည်။ကိုပြည့်ကတော့ တအင်းအင်းနှင့် ခေါင်းက ဟိုရမ်း ဒီရမ်း ဖြစ်နေသည်။မိမိရင်ထဲဝယ် လှိုက်ခနဲ တပ်မက်မှု တစ်ခုက တိုးဝင်လာသည်။

ကိုက မိမိမေးစေ့လေး အသာ ပင့်မလို့ သူ့ဟာကို နှုတ်ခမ်းဖျားလာတေ့သည်။မိမိလက်များ သူ့ ခါးကို အသာကိုင်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေး ဟပေးလိုက်မိသည်။ကိုက ဆံပင်ဖျားလေးတွေ အသာပင့်တင့်လို့ ခေါင်းလေးကို ကိုင်၍ ဆက်ထိုးထည့်သည်။

'' အားးး''

မိမိလည်ချောင်းနားအထိ ရောက်တော့မှ သူဆွဲထုတ်သည်။ဖြေးဖြေးချင်းအသွင်းအထုတ် လုပ်နေချိန် မိမိလက်တွေက သူ့ဥလေးတွေကို ဖျစ်ပေးမိသည်။

'' အွန်း''

'' အား ကောင်းလိုက်တာ သဲရယ်''

ကို အတင်းတော့ မလုပ်ပါ။ဖြေးဖြေးချင်း ပဲ မိမိခေါင်းကို ကိုင်၍ လှုပ်ရှားသည်။ခဏကြာတော့မိမိ အသက်ရှူကျပ်လာ၍ အတင်းတွန်းထုတ်လိုက်သည်။

'' အရည်တွေ ရွှဲနေတာပဲ''

'' တော်ပါ အရှက်မရှိ ဟင် ဘာလုပ်တာလဲ ဟာ''

ကိုက ပြောပြောဆိုဆို မိမိ ရင်သားနှစ်ဘက်ကို စုကိုင်ပြီး သူ့ဟာထည့်၍ ပွတ်ဆွဲနေသည်။

'' သုတ်တာလေ''

'' လုပ်ရင်လည်း လုပ်တော့ကိုရယ်''

မိမိ တောင်းဆိုလိုက်မိသည်။ဝေဒနာတခုက တရိပ်ရိပ် တက်လာသည်လေ။ဟိုဘက်ကို အသာစောင်းငဲ့ ကြည့်မိတော့ ဆုက ကိုပြည့်အပေါ်မှ နေ၍ တက်မက်စွာ ဆောင့်ပေးနေသည်။ရင်သားတွေ လှုပ်ခါနေတာကို ကြည့်ပြီး မိမိအဖြစ်ကို ပြန်သတိရသွားလို့ ကြက်သီးလေးတွေ ထသွားမိသည်။

'' သဲ ကုန်းပေးကွာ နော်''

ကို အရမ်းတက်ကြွနေသည်။မိမိအသာလေး နောက်လှည့်ပေးလိုက်တော့ သူက ခုတင်အောက် ဆင်း မတ်တပ်ရက်ပြီး မိမိကို ခုတင်အစပ်ထိ ဆွဲယူသည်။

'' အင်းးး''

တနင့်နင့်ဝင်လာသော အတွေ့ကို မိမိ တက်မက်စွာ ခံယူသည်။သိပ်မကြာခင် အဆက်မပြတ်ဝင်လာသည့် ဆောင်ချက်တွေက မိမိကို ရှေ့သို့ ယိုင်ယိုင်သွားစေသည်။

'' အား အား အား အား''

ကိုက မိမိ ခါးလေးကို ကိုင်၍ အားကုန် ဆောင့်နေသည်။ခုတင်ပေါ် ထောက်ထားသည့် မိမိလက်တွေကို နောက်ဘက်သို့ ဆွဲယူလိုက်တော့ လေထဲမှာတွဲလောင်းဖြစ်သွားသော မိမိကိုယ်လုံးလေး တုန်ခါနေသည်။ကိုက အရမ်း စိတ်လာနေတော့ မိမိရင်သားတွေ ဖျစ်ညစ်ပြီး ဆောင့်နေတုန်းမှာပင် တဗျစ်ဗျစ်နှင့် မိမိအင်္ဂါထဲ ပူနွေးမှုများ စီးဝင်လာသည်။

မိမိ လည်း ခုတင်ပေါ်သို့ ခြေပစ်လက်ပစ်ကျသွားသည်။နုံးချိနေသည့်ကြားမှ ဟိုဘက်ခုတင် အကြည့်ရောက်မိတော့ ဘယ်တုန်းကပြီးသွားသည်ပင်မသိလိုက်။နှစ်ယောက်သား ဖက်လျက်အိပ်ပျော်နေသည်။ကိုက ခုတင်ပေါ်တက်လာ၍ မိမိကို ထွေးပွေ့ထားသည်။

'' ချစ်တယ် သဲရယ်''

'' တော်ပါ အရှက်မရှိ''

ကို့ကို အလိုက်သင့် ပြန် ပွေ့ဖက်ထားမိသည်။

...........................................................................................................................................

အခန်း ( ၉ )

မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားပေမယ့် မပီဝိုးတဝါးအိပ်မက်တွေကြောင့် နိုးလာရသည်။စည်းချက်ညီစွာ နိမ့်ချည် မြင့်ချည်ဖြစ်နေသော ကိုယ့် ရင်ဘတ်ပေါ်မှ လက်ကလေးအသာဖယ်လို့ ကိုယ်ကို စောင်းလိုက်မိသည်။

ညဦးပိုင်းက အမှတ်မထင်ပဲ ရင်ခုန်စရာတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့ပြီးနောက် မိမိတုန်ရီ နုံးချိစွာ ခွေနေမိသည်။ကိုပြည့် ၏ ရမ္မက်အပြည့်ပါသော အကြည့်တွေ ကို့ရဲ့ တပ်မက်မှုတွေ ကြားမှာ မိမိ ဘယ်လိုနေရမှန်းပင်မသိခဲ့ပါ။ပြီးတော့ ဆုရဲ့ ကာမအပေါ် ခုံမင်မှုတွေ။ပြီးသွားမှာပါလေ။မနက်ဖြန် ပြန်ကြတဲ့အခါ အားလုံပြီးသွားမှာပေါ့။တကယ်ဆို ဒါတွေဟာ အမှတ်တရ လေးတွေပဲပေါ့။

လူးလွန့်ရင်းနဲ့ ဆီးသွားချင်လာလို့ အသာထ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေသော ကိုယ်ကို ခေါင်းရင်းဘက် ဗီရို ပေါ်ရှိ သဘက်ကြီးထယူခြုံ၍ အိမ်သာဘက်ထွက်ခဲ့သည်။အိမ်သာမှ ပြန်အထွက် ရုတ်တရက် မီးပိတ်သွားပြီး စွေ့ခနဲ ပွေ့ယူခံလိုက်ရလို့ လန့်အော်မိသည်။

'' အို အမေ့''

လက်တဖက်က မိမိပါးစပ်ကို လာအုပ်လို့ အတွင်းဘက်သို့ဆွဲခေါ်သွားတာ မိမိကျော နံရံ၌ ကပ်သည်အထိပင်။ဘာဖြစ်မှန်းမိမိ သိလိုက်၏။

'' အကို ဘာလုပ်တာလဲ ကိုတို့ သိသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ''

'' ရှူး''

အမှောင်ထဲမှ မျက်ဝန်းတစ်စုံက မိမိကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသည်။

'' သဲ ဘာလို့ ဖွင့်မပြောလိုက်တာလဲ ကိုယ့်အပြစ်တွေ ကိုယ်သိတယ်''

'' မပြောရက်ဘူးအကို ဆု ဘယ်လိုနေမလဲ ဆု က ညီမ အချစ်ဆုံး ငယ်သူငယ်ချင်းပါ ညီမရော ကို့ကို ဘယ်လိုမျက်နှာပြရမလဲ တကယ်ဆို အရင်ကတည်းက အကို ထိန်းခဲ့ဖို့ကောင်းတယ်''

'' သိလား အကို ထိန်းမရခဲ့ဘူး ညီမကို မြင်ရင် အကို စိတ်မထိန်းနိုင်ဘူး ညကလည်း''

'' အို အကို တော်ပါတော့ ရှက်စရာကိစ္စတွေ''

အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာတစ်ခုက မိမ်ကို ပိုပြီး တင်းကျပ်စွာ ဖိကပ်လာသည်။လေမှုတ်သံ ခပ်ပြင်းပြင်းတွေက မိမိမျက်နှာနားမှာ ရစ်ဝဲလို့နေသည်။

'' တော်ပြီ အကို ညီမတို့ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ဘူး သဘောထားမယ် အကိုလည်း ရန်ကုန်ရောက်ရင် ညီမကို သီးသန့်တွေ့ဖို့ ထပ်မကြိုးစားပါနဲ့တော့''

မိမိ ရုန်းကြည့်မိသော်လည်း အတင်း ဖက်ထားလို့ အချည်းနှီး ဖြစ်နေသည်။

'' ဒီမယ် သဲ ကိုယ် ကတိပေးတယ် ကိုယ် မရ ရအောင် ထိန်းမယ်ကွာ ဆု ကိုလည်း ကိုယ်ချစ်တာပေါ့ ချစ်လို့ယူထားတာပေါ့ ဒါပေမယ့်ကွာ အခုတော့ ''

ကိုပြည့်ရယ် မိမိ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်တော့သည်။မိမိနှုတ်ခမ်းများကိုတင်းတင်းစေ့၍ ရုန်းနေမိသည်။အငမ်းမရ နမ်းနေသောသူ့ လျှာ၏ အတွေ့တွေကြောင့် မိမိ ရီဝေလို့လာပြန်သည်။မိမိ လက်များက သူ့ပုခုံးကို ဖက်လိုက်မိချိန်မှာတော့ ပတ်ထားသည့် မိမိသဘက်လည်းကွာကျသွားသလို သူ့လက်တွေကလည်း တကိုယ်လုံးအပေါ် ပွတ်သပ်လာသည်။

'' တော်ပြီ အကိုရယ်''

ပြောနေပေမယ့် စကားတွေ မပီသတော့သည်ကို မိမိကိုယ်တိုင်သိနေသည်။သူ့အနမ်းတွေက ရင်သားထိပ်ကလေးတွေ အပေါ်မှာ။

..................................................................................................................................................

တဖြေးဖြေးနှင့် မိမိလက်ကလေးတွေ သူဆံပင်ထဲ ထိုးဖွနေမိသည်။ သူ့ခေါင်းလည်း နိမ့်ဆင်းသွားသည်။

'' အာ့''

မိမိတင်နှစ်ဖက်ကို လက်တွေက အတင်းဖျစ်ညှစ်နေသလို စီးခုံစပ်မှာလည်း သူ့မျက်နှာက တိုးဝှေ့လို့နေသည်။

'' အား အကို တော်ပါပြီ''

မကြာခင်မှာ မိမိ ပေါင်တဖက် ကို မတင်ခြင်းခံလိုက်ရပြီး စိုစွတ်မှုတွေက အတွင်းဘက်ထိ တိုးဝင်လို့လာသည်။ဘယ်တုန်းကနှင့်မှ မတူသော အေတွေ့တွေ ကြားမှာ မိမိ အမှောင်ကြားထဲမှာပင် မျက်လုံးများမှိတ်ထားမိသည်။သူ့လက်တွေက တင်ပါးတွေရော နောက်က တင်နှစ်လုံးကြားထဲေရော အတင်းတိုးဝင်နေသည်။

'' အင်း အား အား ဟားးးး''

သိပ်မကြာလိုက်ပါ ။မိမိ စိတ်အားထက်သန်မှုကြောင့် မပြီးချင် ပြီးချင်နှင့် ခရီးအဆုံးထိ ရောက်လိုက်ရသည်။မိမိ သူ့မျက်နှာကို အတင်းဆွဲဖယ်လိုက်မိသည်။သူက အသာထလာပြီး မောဟိုက်နေသည့် ကြားမှ အသာပွေ့ထားသည်။မိမိလည်း သူ့ ပုခုံးလေးမှီရင်း ငြိမ်နေမိသည်။

'' ချစ်တယ် သဲရယ်''

မိမိ အမှောင်များကြားမှ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို လက်ဖြင့်ပိတ်လိုက်မိသည်။ပြီးတော့ သူ့ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် အတင်း ဖက်ထားလိုက်မိသည်။အောက်ဘက်မှ မာတောင့်တောင့်အရာက မိမိဗိုက်ကို လာလာထောက်နေသည်။တကိုယ်လုံး တုန်ရီမှုတွေက အဆက်မပြတ် ဖြစ်ပေါ်နေသည်။

'' သဲ''

'' ဟင်''

'' ကိုယ်လေ မခွဲနိုင်တော့ဘူးထင်တယ်ကွာ''

'' မဖြစ်နိုင်တာကို မတွေးနဲ့ အကို''

မိမိ သူ့ရင်ထဲမှ နေ၍ လက်များဖြင့်သူ့ကျောပြင်ကြီးကို ပွတ်သပ်ပေးနေမိသည်။သူက ရုတ်တရက် မိမိလက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲယူ၍ သူ့ဟာပေါ်တင်ပေးသည်။အခုအချိန်ထိ ဘောင်းဘီ နှင့်ဖြစ်နေသော သူ့ဟာက မိမိ လက် အတွေ့မှာ ပူနွေးပြီး တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေသည်။

'' အားးးးဟာာာား''

သူ့လက်များက မိမိ ခေါင်းလေးကိုကိုင်၍ အောက်သို့ ဆွဲချနေသလိုပင်။မိမိကိုယ်ကိုပင် မသိလိုက်ချိန်မှာ သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ရက်သားနှင့် ဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်မိသည်။ပြီးတော့ သူ့ဟာကို ကိုင်၍ ပွတ်သပ်ပေးနေမိသည်။ပေါင်ရင်းတဖက်ကို ခေါင်းလေးမှီ၍ လက်နှင့် ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးမိသည်။ပူနွေးတင်းကျပ်နေသော အရာက ထိပ်မှ အရည်ကြည်တွေ ထွက်နေတာ ခံစားမိလာသည်။သူ့လက်များက မိမိ ရင်သားတွေကို လက်လှမ်း မှီသရွေ့ ဖျစ်ညှစ်နေသည်။

'' ဟားးးးးး''

ထိပ်ဖျားလေးကို အသာငုံပေးလိုက်တော့ သူ့လက်တွေက ခေါင်းပေါ်ရောက်လာသည်။ေွရှ့တိုးနောက်ဆုတ်ကို ဖြေးဖြေးချင်းပင် လုပ်ပေးနေမိသည်။

'' အား ကောင်းလိုက်တာ''

မိမိစိတ်ထဲ သူ့ကို တနည်နည်းနှင့် ပေးဆပ်ချင်နေသည်။ညက ကိုရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေ အပေါ် တပ်မက်မှုတွေနှင့် ကြည့်နေသော သူ့အကြည့်တွေကိုလည်း မိမိ ခံစားမိခဲ့သည်။

'' အားးး''

သူ့ဟာ ကို အသာဖယ်လိုက်ပြီး တင်းကပ်နေသော အိတ်နှစ်လုံးကို တလှည့်စီ စုပ်ယူပေးမိသည်။ပြီးတော့ အရင်းမှ အဖျားထိ လျှာလေးနှင့် ပွတ်ဆွဲရင်း ထိပ်ပိုင်းလေးကို သွားဖြင့် အသာ ကိုက် ပေးလိုက်သည်။

'' အာ့ ကောင်းတယ်ကွာ''

နောက်တော့ မြန်နိုင်သမျှ မြန်အောင် ပါးစပ်ထဲငုံ၍ လှုပ်ရှားပေးလိုက်တော့ သူ့တင်ပါးတွေက တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်လာသည်။

'' အာ ကိုယ် ကိုယ် ပြီးတော့မယ်''

သူပြောတော့ မိမိ ပိုပြီး အားစိုက်မိသည်။

....................................................................................................................................................

အပိုင်း ( ၁၀ )

ကားပေါ်ရောက်သည် အထိ မိမိ ခြေတွေ လက်တွေ မသယ်ချင်သလို ဖြစ်နေမိသည်။ကို က တော့ ဂရုစိုက်ပါသည်။ကိုပြည့်တို့ အတွဲကတော့ နေရာမရ၍ နောက်တစီးမှ လိုက်ဖြစ်မည်ထင်သည်။ဒါလည်းတစ်မျိုးတော့ ကောင်းသည်ပဲလေ။

'' နေမကောင်းဘူးလား သဲ''

'' အင်း နုံးနေလို့''

ကား ထွက်လာသည်အထိ မိမိ ရင်ထဲမှာ တင်းကျပ်နေသည်။ ကို့ ရင်ခွင်ထဲမှ အသာ ထ၍ ပြတင်းပေါက်မှန်ပေါ် ပါးလေးအပ်ထားမိသည်။တရိပ်ရိပ်ပြေးနေသော မြင်ကွင်းများ ကြောင့် မိမိမျက်လုံးလေးများ မှိတ်ထားလိုက်မိပြန်သည်။

စိတ်ထဲဝယ် ချောင်းသာ၌ တစ်ခုခုကျန်ခဲ့သလိုလို တစ်ခုခု ကို လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးလိုက်ရသလိုလို ခံစားနေရသည်။အမှတ်မထင် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်လိုက်မိပြန်တော့ ညက အဖြစ်ကို ပြန်သတိရမိသည်။ပြီးခါနီး ကိုပြည့်က အတင်းဆွဲခွါတာတောင် မိမိက အတင်းလိုက်၍ ထွက်လာသည့် အရည်များအားလုံးကို မျက်စိစုံမှိတ် မျိုချပေးခဲ့သည်။ကို့ ကိုပင် တစ်ခါမှ မလုပ်ပေးဖူးခဲ့။ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား အတန်ကြာသည်အထိ ဖတ်ထားမိသည်။

'' အကို ကတိပေးပါတယ် သဲ ရန်ကုန်ရောက်ရင် ဒီအဖြစ်တွေ ကိုယ် မေ့နိုင်အောင်  ကြိုးစားပါ့မယ်ကွာ''

ခွါခါနီး သူပြောလိုက်သည့်စကားက ရင်ကို နင့်စေသည်။အခုအချိန်ထိ မိမိကိုယ်တိုင်လည်း ဒါတွေဟာ အချစ်လား တပ်မက်မှုလားဆိုတာ မခွဲခြားနိုင်သေးပါ။ဟုတ်မှာပါလေ။ရန်ကုန်မှာဆို သူ့အလုပ် ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ တော်ရုံတော့ တွေ့ဖြစ်မည်မထင်ပါ။

...................................................................................................

မိမိမျက်လုံးများ ပြန်ဖွင့်လိုက်မိတော့ တော်တော်တောင်ခရီးရောက်လာပါပြီ။မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားလို့လည်း အားရှိသလို လန်းလန်း ဆန်းဆန်း ဖြစ်လာသည်။ရေဘူးထုတ်၍ အနည်းငယ် သောက်လိုက်ပြီး အပြင်ကို ငေးနေမိသည်။

မြင်ကွင်းတွေက အမျိုးမျိုး ပြောင်းလဲနေသည်။ကောင်းကင်ပြင်ကလည်း ဟိုမှာတုန်းကလို မဟုတ်တော့။အုံ့မှိုင်းလို့နေသည်။

ချောင်းသာမှာတုန်းက ကြည်လင်သည့် ကောင်းကင်မျိုးကို မိမိပြန်တမ်းတမိနေသလိုလိုပါ။အမှတ်တရ များစွာ ရှိနေမည့် ကောင်းကင်မျိုးကို မိမိပြန် တမ်းတမိပေမယ့် ထပ်တူကျနိုင်မည့် ကောင်းကင်မျိုးတော့ ဘယ်တော့မှ ပြန်ရလိမ့်မည် မထင်တော့ပါ။သက်ပြင်းလေးတစ်ခုကို မသိမသာ ချမိသည်။

.........................................................................................................................................

အခန်း ( ၁၁ )

တမနက်လုံး ပတ်မောင်းတာတောင် ဟိုနား ဒီနား အခေါက်တိုလေးတွေပဲရလို့ ကိုလမင်း တစ်ယောက် စိတ်မကြည်မလင်ဖြစ်နေသည်။

အခုလည်း စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ သမိုင်းမှ မြို့ထဲ အထိ မောင်းလာခဲ့သည်။လမ်းတလျှောက် ညှိလို့မရသည့် ငှားသူတွေနှင့်ပဲ တွေ့နေရသည်။ဘယ့်နှယ် ငါးထောင်တန်သည့် ခရီး သုံးထောင်နှင့် ကပ်စစ်သည်။လူတွေကလည်း လူတွေ မောင်းရတာ လွယ်သည်များ ထင်နေလားမသိ။ကားကျောတွေက ဘယ်နေရာမဆိုပိတ်နေသည်။ပေးရမည့် အချိန်တွေကို ထည့်မတွက်ကြ။

တွေးရင်း မောင်းရင်း နှင့်ပင် မော်တင် ရောက်လာသည်။ရှေ့နား ရောက်တော့ လူငယ် အတွဲ တစ်တွဲ လက်ပြ၍ ကားလေး ဘေးချရပ်ပေးလိုက်သည်။

'' ပြော ညီ''

ကောင်လေးက အသားဖြူဖြူ အရပ် ရှည်ရှည်နှင့်။ ကောင်မလေးကတော့ ကောင်လေးလောက် အရပ်မရှည်သော်လည်း အတော်ဖြူသည်။

'' စံပြဈေး အကို''

'' လေးထောင်တော့ပေး ညီရာ''

ကိုလမင်း ပြောရုံရှိသေး။ကောင်လေးက တံခါးဆွဲဖွင့်၍ ကောင်မလေးကို ဝင်စေသည်။ပြီးတော့ သူပါ ဆက်ဝင်သည်။ခဏကြာတော့ ကားလေးက လမ်းမပေါ်မှာ မှန်မှန်ပင် ပြေးနေသည်။ကိုလမင်းတယောက် ကားကို သေချာထိန်းကျောင်းရင်း နောက်ကြည့်မှန်မှ တဆင့် နောက် သို့ ကြည့် ကြည့်နေမိသည်။

'' ကိုယ်တော့ ဝမ်းသာလိုက်တာကွာ ကလေးအဖေ ဖြစ်တော့မယ်ကွ ဟီးဟီး''

'' တော်ပါ ကိုယ်ရယ် အမေ့ကို ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင်မသိ ယူတာဖြင့် မကြာသေးဘူး ကိုယ်ဝန်က လေးလဆိုတော့''

'' ဘာဖြစ်လဲ သဲကလည်း ကိုယ်သိတယ် ချောင်းသာပဲ ဖြစ်ရမယ် ဟားးးးး''

'' အို ဘာတွေ ပြောမှန်းလဲမသိ''

ကောင်လေးပေါင်လားဘယ်လားမသိ လှမ်းပုတ်လိုက်တာတော့ တွေ့လိုက်သည်။သြော် သူများတွေများ အားကျစရာ။ကိုယ်တွေကတော့ နဖူးသာ ပြောင်တော့မည်။အခုထိ ကြိုးစားဆဲ။အသံတိတ်သွားလို့ နောက်ကို မသိမသာရှိုးလိုက်တော့ ကောင်မလေးမျက်နှာက ခုနက နှင့်မတူ မှိုင် လို့နေသည်။

'' သဲ ဂရုစိုက်ရမယ်နော် အခုကစပြီး''

'' အင်း''

''အစားအသောက်လည်း ဆင်ခြင်''

'' အင်း''

'' ပြီးတော့ ဟိုကောင် ငပြည့်ဆီလည်း ဖုန်းဆက်ရမယ် ဒီကောင်ကြီးသိရင် ပျော်မှာ သင်္ဘောပေါ်မှာဆိုတော့ ဆက်လို့တောင်ရပါ့မလားမသိ''

''အို ဘာလို့ သူများတွေ လိုက်ပြောနေမှာတုန်း''

ကောင်မလေး က အလောတကြီးတုန့်ပြန်သည်။ပြီးတော့ အသံလည်းတော်တော်ကျယ်သွားသည်။

'' အို သဲကလည်း စိတ်ကြီးပဲ အေးပါကွာ နောက်မှပဲ အေးအေးဆေးဆေး ပြောပြပါတော့မယ် နော် ''

'' အင်း''

ဒီလိုဆိုတော့လည်း အဟုတ်သား။လင်နဲ့ မယား လျှာနဲ့သွား။သြော် ရှေးလူကြီးတွေ ပြောသွားတာ အမှန်ပဲကိုး။နောက်ခန်းက လင်မယား ကတော့ အသံတိတ်သွားပြန်သည်။ကောင်မလေးမျက်နှာ ညှိုးနေသည်။

ကိုလမင်းတစ်ယောက် သက်ပြင်း ရှည်ရှည်ချလို့ ရှေ့မှာ ကန့်လန့် လမ်းမပေါ် တက်ရပ်နေသော လိုင်းကားကြီးတစ်စင်းကို ဟွန်းတီးပြီး လီဗာဆောင့်နင်း၍ ကျော်လိုက်မိတော့သည်။  ။   ။

  

........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။