မိဝိုင်း (စ/ဆုံး)

မိဝိုင်း (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - မောင်ခြိမ့်

အခန်း ( ၁ )

“ ဟောဒီက … ပဲပြုတ် ပူပူလေး … ယူကြဦးမလား … ဟောဒီက ပဲပြုပ် ”

အလင်းထွက်ကျမလာသေးတဲ့ မနက်ခင်းတစ်ခု မွေးဖွားဖို့ ပန်းတချို့ ချွေးပြိုက်သီးနေတဲ့အခိုက် မိဝိုင်း လို့ခေါ်တဲ့ ပဲပြုတ်သည်ရဲ့ အော်ဟစ်သံ နည်းနည်းတော့ စွေစောင်းသွားမလားပဲရှင်။ အင်း ကျမနာမည် မိဝိုင်း အသက်က ၂၀ ပြည့်ပြီ။ အမေက နောက်အိမ်ထောင်နဲ့ပေါ့။ လူတွေအိပ်ကောင်းတဲ့အချိန် ဝမ်းရေးအတွက် မနက်မိုးမလင်းခင် အစောကြီးထ ပဲပြုတ်ပြီး လိုက်ရောင်း၊ ရတဲ့အမြတ်လေးနဲ့ စားဝတ်နေရေး ဖြေရှင်းနေရတာပါ။ ဘဝက ခါးတယ် ဒါပေမယ့် ကျမအလှက မခါးပါဘူး။ ဆင်းရဲပေမယ့် တင်တွေ ရင်တွေ သူနေရာနဲ့သူမို့ ရပ်ကွက်ထဲ အကဲစမ်းတဲ့ သူတွေကလည်း အများသား။

ကျမ အိမ်ထောင်ပြုဖို့တော့ ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြောက်မိတာပါ။ အဖေက အမေ့အပေါ် အနိုင်ကျင့်တယ်ရှင့်။ လုပ်ကိုင်မကျွေးပဲ အမေကပဲ အရက်ဖိုး ရှာပေးရတယ်။ အမေကလည်း ဒီလောက် သူ့အပေါ်အနိုင်ကျင့်နေတဲ့ ယောကျ်ားတစ်ယောက်ကို သံယောဇဉ်က အကြီးသား၊ အဖေဆုံးတဲ့အထိ ဒုက္ခခံရရှာတာ။

အဖေဆုံးပြီး အမေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုတော့ ကျမ ၁၅ နှစ်သမီးပေါ့။ အဲဒီကတည်းက အမေ့ရဲ့ ပဲပြုတ်ရောင်းတဲ့ အလုပ်ကို ကျမ လွဲပြောင်းယူလိုက်ရတာ ၅ နှစ်ထဲ ရောက်ပြီ။ ကျမ ခန္ဓာကိုယ် ဖွံ့ဖြိုးလာတော့ အထူးခြားဆုံးက ကျမခါးအောက်က ဖင်ကြီးတွေပဲ။ ကျမ ဈေးရောင်းထွက်ရင် ယောင်္ကျားအများစုရဲ့ မျက်လုံးတွေက ကျမခါးအောက်ကိုပဲ ကျရောက်နေတော့တာပဲရှင်။

“ ဟိတ် … ပဲပြုတ် ၂၀၀ ဖိုးပေးဟေ့ … ပိုပိုသာသာလေးနော် ”

“ အမလေး … ကိုတိုးကြီးရယ် … လူရင်းတွေကို အမြဲပိုပေးနေတာပါ … ဟွန့် … ပဲတောင်း ကူချပေးဦး ”

ကိုတိုးကြီးဆိုတာ ကျမတို့ရပ်ကွက်ထိပ်က ပန်းရံလုပ်တဲ့သူပေါ့။ ကျမ ဖောက်သည်တစ်ဦးပါပဲ။ ကျမတို့ ရပ်ကွက်က အောက်ခြေ လူတန်းစားများလို့ ဈေးကြီးတဲ့မုန့်တွေ ဝယ်မစားကြပါဘူး။ မနက်လင်းရင် ထမင်းအိုးတည်ပြီး ကျမတို့လို ပဲပြုတ်သည်ဆီက ပဲပြုတ်လေးဝယ် ထမင်းနဲ့ဆီဆမ်းပြီး ငံပြာရည် အရိုင်းဖျော်လေးနဲ့ စားကြတာများတယ်လေ။

“ ကဲ … ရော့ … ကိုတိုးကြီး ပိုထည့်ပေးလိုက်တယ် ”

ကျမ ပဲပြုတ်ကို ကြွတ်ကြွတ်အိတ်လေးထဲ ထည့်ပြီး ကိုတိုးကြီးကို ပေးတော့ သူ့မျက်လုံးတွေက ကျမ ပေါင်ဂွ ရောက်နေတာရှင့်။ ထမိန်တိုတိုပဲ ဝတ်တတ်တဲ့ ကျမ စောင့်ကြောင့်ထိုင်တော့ ထမိန်အောက်နားစက ဒူးခေါင်းနားရောက်ပြီး ထမိန်အဟလေးထဲက ကျမ ပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးက အတိုင်းသား မြင်နေရတာပေါ့။

“ အာ ”

ကျမ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ငုံ့ကြည့်မိတော့ မျက်နှာတစ်ခုလုံး နွေးကနဲ့ ဖြစ်မိသွားတယ်။ ပေါင်ဖြဲထိုင်မိတော့ ပေါင်ဂွထဲ ကျမ စောက်မွှေးအုံလေးပါ ထွက်နေတာရှင့်။ ကိုတိုးကြီးက ပဲပြုတ်အိပ်သာ ယူနေတာ မျက်လုံးက ကျမပေါင်ကြားက မခွာဘူး။

“ တောင်းလေး ပြန်ပင့်ပေးဦး … ဟိုဘက်ရပ်ကွက်ထိ သွားရောင်းရမှာ ”

ကိုတိုးကြီးကို ပဲတောင်း ပြန်ပင့်ခိုင်းပြီး ကျမလည်း ပဲပြုတ်ဆက်ရောင်းဖို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အင်္ကျီလက်ပြတ် ခါးတိုလေးနဲ့ ထမိန်တိုတိုကို တင်းနေအောင် ဝတ်ထားတော့ ကျမရဲ့ စူထွက်နေတဲ့ ရင်သားတွေနဲ့ ကော့တက်နေတဲ့ ဖင်သားစိုင်တွေက အတိုင်းသား ဖြစ်နေမှာပဲ။ ဒါပေမယ့် ခဏနေ နေထွက်တာနဲ့ လိမ်းထားတဲ့ သနပ်ခါးပျောက်အောင် ချွေးထွက်လာတော့မယ်၊ အင်္ကျီလက်ရှည်ဝတ်မိရင် ချွေးတဒီးဒီးနဲ့ ပဲပြုတ်တောင်း ရွက်ထားရတာ အဆင်မပြေပြန်ဘူးလေ။

သိပ်အကြာကြီးတော့ မရောင်းရပါဘူး။ မနက် ၈ နာရီခွဲလောက်ဆို ပါလာတဲ့ ပဲတွေ အကုန် ကုန်ရောပဲ။ ကုန်တာနဲ့ ကျမလည်း ဆန်လေး ဆီလေးဝယ် အဆာပြေ တစ်ခုခုစားရင်း အမေ့ဖို့ ပလာတာနဲ့ လက်ဖက်ရည် ဝယ်ပြီး အိမ်ပြန်လာတာပေါ့။

“ အားးး … ဘွတ် ဘွတ် …… အမလေးးး သေပါပြီ … ကိုဘကျော်ရယ် … ကျွတ်ကျွတ် ”

“ နင်ကလည်း … ဒီနှစ်ထဲ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ … ကောင်းကောင်းကို မလိုးရဘူး ”

အိမ်ထဲဝင်တာနဲ့ အမေတို့အိပ်ခန်းက အသံတွေ ကြားရတော့တာပဲ။ ကျမပထွေး ဦးဘကျော်က စက်ရုံတစ်ရုံမှာ အလုပ်လုပ်ရင်း အမေ့ကို လုပ်တော့ကျွေးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီအသက်ရွယ်ထိ နှာက ထန်တယ်ရှင်။ မနက် ကျမ အိပ်ယာထတော့ အမေ့ကို တစ်ခါလိုးပြီးသား။ အခုလည်း အလုပ်သွားခါနီးလေး ထပ်လိုးနေတာနေမယ်။

“ အမလေးတော် … လင်းခါနီး … ရှင် တစ်ခါလိုးပြီးသားလေ …။ အခုလည်း ထပ်လိုးနေတာ … ဟွန့် …။ ခဏနေ သမီးလေး ပြန်ရောက်ရင် မကောင်းလို့ပါတော် ”

“ မိဝိုင်းက … အရွယ်ရောက်ပါပြီ … မစိန်ကလည်း … နားလည်မှုရှိပါတယ်ဟာ ”

“ အော် … ဒါတော့ ဒါပေါ့တော် …။ သမီးရှေ့တော့ … အလိုးမခံရဲပါဘူး …။ ကျုပ် မျက်နှာပူတယ် ကိုဘကျော်ရယ် ”

စကားပြောနေကြရင်း အမေကလည်း ကုတင်ပေါ် ဖင်ဗူးတောင်း ထောင်ပေးနေတာပါ။ ကျမပထွေးကလည်း အမေ့ခါးကို ဆွဲပြီး တဘွတ်ဘွတ် လိုးနေတုန်းပဲ။ ကျမ ပြန်ရောက်မှန်း မသိကြသေးတာပေါ့ရှင်။ အမေက ဟန်ဆောင်ပြီး မူနေတာ။ ဒါကို ဦးဘကျော်က သိတော့ အလိုက်ထိုက်ပြောပြီး လိုးတော့တာပေါ့။ မကြာပါဘူး အမေ့ဆီက အားမရတဲ့ ညည်းသံလေးနဲ့ ဖင်ကို နောက်ပြန်ဆောင့်ရင်း ဦးဘကျော်ကို ဆောင့်လိုးပေးဖို့ တောင်းဆိုနေတော့တာပဲ။

“ အ … ဆောင့် စမ်း ပါ … ကိုဘကျော်ရယ် … ရှင်ကလည်း အစပိုင်းလေးပဲ … အလိုးသန်တာ … သွားလေသူ ကျမ အရင်ယောင်္ကျား ကိုဖိုးထင်နဲ့ ကွာပါ့ ”

အဖေက ဦးဘကျော်ထက် ပိုသန်တာတော့ အမှန်ပဲ တခါတလေ အဖေအလုပ်နားရက် အမေဆို အိပ်ခန်းထဲက မထွက်နိုင်ဘူး ညနေပိုင်းလောက်မှ အားအင်ကုန်နေတဲ့ ပုံမျိုးနဲ့ ထွက်လာတတ်တာ။ဒါပေမယ့် အမေစကားက ဦးဘကျော် မာနကို ထိသွားတာထင်တယ်ရှင် စကားဆုံးတာနဲ့ ဦးဘကျော်ရဲ့ မီးပွင့်မတတ် လိုးချက်တွေက သက်သေပြနေတာပေါ့။

အမေလည်း သူ့စကားနဲ့သူ အမလေး တရင်း ဖင်ကြီးတွေ ရမ်းခါနေတော့တာပဲ။အတော်လေးကြာမှ အမေလည်း စောက်ရည်တွေ ပန်းရင်း ငြိမ်ကျသွားတော့တာ အမေပြီးတာနဲ့ ဦးဘကျော်လည်း မေးကြောတွေထောင်လာပြီး မနားတမ်းလိုးရင်း တအီးအီးနဲ့ ပေါင်တန်တွေ တဆက်ဆက် တုန်လာတော့တယ်။

“ ဖလွပ် … ဘူး … ဗြိဗြိ … ဘူ ”

ဦးဘကျော်လည်း ပြီးသွးလို့ လီးကြီးဆွဲထုတ်တာနဲ့ အမေလည်း အိပ်ယာထဲ ဖင်ကြီးလှဲချပြီး အဖုတ်က တဘူဘူ တဘင်ဘင်နဲ့ လေအမ်ထွက်နေတော့တာ။ဦးဘကျော် လီးကို အဝတ်ဟောင်းနဲ့ သုတ်နေချိန် ကျမလည်း အိမ်ရှေ့ တစ်ခေါက် ပြန်ထွက်ပြီး ခုမှ ပြန်လာတဲ့ ပုံစံနဲ့ နူတ်ဆက်လိုက်တယ်။

“ အမေ … မုန့်ဝယ်လာတယ် … သမီး ပြန်ရောက်ပြီနော် ”

“ အေးအေး … သမီး … အမေလာမယ် … မနက်အိပ်ယာထ … ဇတ်ကြောတွေ တက်နေလို့ … ကိုဘကျော်ကို နှိပ်ခိုင်းနေရတာ … ဂျွတ် … ကျွတ်ကျွတ် ”

အမေက အိပ်ခန်းထဲကနေ ဇက်ချိုးပြတော့ ကျမ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရသေးတာရှင့်။

“ အမေ … ခုံပေါ်မှာ တင်ထားခဲ့တယ် … ပလာတာနဲ့ လက်ဖက်ရည် ”

ဦးဘကျော် ထွက်လာပြီးမှ အမေက ထွက်လာတာပါ။အမေ့မျက်နှာမှာလည်း ချွေးစေးတွေ သုတ်ထားပေမယ့် ဆံပင်အောက်ခြေက ထွက်လာတဲ့ ချွေးက လည်ပင်းပေါ် စီးကျနေတာပေါ့။

“ ဟဲ့ … သမီး … နောက်က ကွက်နေတာ … ဓမ္မတာလာနေရင်လည်း ဘောင်းဘီလေး ခံမဝတ်ဘူး ”

“ ရှင် … ဟုတ် ဟုတ် ”

ကျမမျက်နှာ ရေနွေးနဲ့ ပက်ခံလိုက်ရသလို ခံစားမိလိုက်ရတယ်။အမေနဲ့ ဦးဘကျော်တို့ လိုးတာချောင်းရင်း ပေါင်ကြားက စိုစိစိုစိနဲ့ ဖြစ်နေတာ အမေပြောမှ သတိထားမိတော့တာပဲ။စားပွဲခုံပေါ် အမေ့ဖို့ မုန့်တင်ပေးတော့ ထိုင်ခုံပေါ်ခဏထိုင်မိသေးတာ အရည်တွေထွက်ပြီး ထမိန်မှာ လာကွက်ကုန်တာပေါ့ရှင်။အမေ့ကို လှည့်မကြည်ပဲ ပြန်ပြောရင်း ကျမ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။

………………………………………………………………………………………………………………..

“ မိဝိုင်းရေ … မိဝိုင်းရှိလား ”

ခဏနားပြီး ထမင်းအိုး ၂ လုံးတည်လိုက်တယ်။ထမင်းကျက်တာနဲ့ ငပိချက်ကို ငရုတ်သီးစပ်စပ်လေးချက် ကြက်ဥကြော်ပြီး လက်စနဲ့ ချည်ရည်အိုးတည်နေတုန်း အေးစုအသံ ကြားလိုက်ရတာပဲ။

“ ဟေးးး … အေးစုလား … လာဟေ့ … ငါ ချည်ရည်ဟင်း တည်နေလို့ ”

“ အေး လာပြီဟေ့ … ငါ အကူညီလေးတောင်းစရာ ရှိလို့ ”

“ ဟဲ့ … အေးစု သေချာထိုင်ပါအေ … ညည်း အောက်က … ဟာကြီးပေါ်နေတာ … မဲနက်နေတာ ကောင်မ ”

“ အံမယ် … မိန်းမချင်းအေ ဘာဖြစ်လဲ … နင်ကြည့်ချင် … ရော့ ”

“ ဟယ် … မသာမ … ယွနေတာ … ဒါမို့ ကိုမိုးနိုင်က … ခေါ်ခေါ်လုပ်နေတာ … ခ်ခ် ခ်ခ် ”

အေးစုနဲ့ လှလှဝင်းက ကျမရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်း အရင်းတွေပါ ရပ်ကွက်ထဲ အတူတူဆော့ရင်း ကြီးပြင်းလာကြတော့ ပြောမနာဆိုမနာတွေပေါ့ရှင်။ခုလည်း မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်ပြီး ခုံပေါ် ခြေတချောင်း မြှောက်တင်ပြီးထိုင်တော့ ထမိန်အောက်စလွတ်ပြီး အထဲက အတိုင်းသားပဲ။ကျမပြောတော့ ရွဲ့ပြီး ခုံပေါ် ထောင်ထားတဲ့ခြေထောက်ကို ဖြဲပြနေတာ။

“ မိဝိုင်းရေ … ဦးလေးကျော်ဖို့ ထမင်းရပြီလား ”

“ ဟုတ် … ဦးလေးကျော် ရပြီရပြီ … ခဏ ”

အေးစုနဲ့ ကျမ စကားပြောတုန်း မီးဖိုခန်း အပြင်က ဦးလေးကျော် အသံကြောင့် အေးစုလည်း ခြေတစ်ဖက် အောက်ပြန်ချရင်း သူ့အဖုတ်ကို ပြန်ဖုံးနေတာ။ဦးလေးကျော်ဖို့ ထမင်းထုပ်ပေးပြီးမှ အေးစုနဲ့စကားပြန်ပြောနေကြတာပေါ့။

“ အေး … ခုလာတာလည်း … လာမယ့် ဥပုဒ်နေ့ အလုက်ပိတ်ရက် … လျှောက်လည်မလို့ … နင် ငါ့လာခေါ်ဟာ ”

“ အံအောပါ့တော် … ညည်းတို့ လုပ်ဖို့အရေး … ငါက စောင့်ပေးနေရဦးမယ် ”

“ လုပ်ပါ … သူငယ်ချင်းရယ် … အိမ်က နင်နဲ့ဆို မဆူဘူးဟ ”

“ အဲလောက်ဖြစ်နေရင်လည်း … ယူလိုက်ကြတော့ဟာ … ယူပြီးမှ … လုပ်ကြ ”

“ ယူချင်တာပေါ့ဟ … ကိုမိုးက … နောက်နှစ်ကျ ငါ့ကို … သိန်းသုံးဆယ် တင်တောင်းမှာတဲ့ … ခုလည်း ရသမျှ အလုပ် အကုန်လုပ်ပြီး ငွေစုနေရှာတာပါအေ ”

အေးစု စကားကြောင့် ကျမ ရင်ထဲ နှင့်သွားမိတယ်။ကိုမိုးမြင့်က ပန်းတိမ်သမားပါ ဟိုဘက်တစ်ရပ်ကွက်ကျော်က ကျမနဲ့လည်း ရင်းနှီးပါတယ်။တခါတခါ အလုပ်နားရက်တွေ ဆိုင်ကယ် တက္ကစီ ဆွဲနေတတ်တာ အေးစုအပေါ် တကယ်ချစ်ရှာတာပါ။အေးစုတို့ မိသားစုကလည်း အေးစုက ပန်းရောင်းရင်း မိသားစု ထမင်းအိုးကို ထိန်းပေးနေရတာ။အေးစု အိမ်ထောင်ကျရင် အောက်က မောင်အငယ်လေးနဲ့ မိဘ နှစ်ပါးက ဘယ်လိုနေကြမလည်း မသိ။လတ်တစ်လော နှစ်ယောက်သား အလုပ်နားရက်ဆို အပြင်ချိန်းတွေ့နေကြတာပေါ့။

“ ကဲပါ … နင့်ဟာကြီး ပြန်ဖုံးထား … ကောင်မ … ငါက ကိုမိုးမြင့် မဟုတ်ဘူး … မိဝိုင်းနော် ”

“ ခ်ခ် ခ်ခ် … သိပါ့အေ … အပြားချင်း နင် ဘယ်ကြည့်ချင်ပါ့မလဲ … အချောင်းပဲ ကြည့်ချင်မှာပေါ့ ”

“ အံမယ် … ငါ စိတ်မဝင်စားလို့ပါနော် … ဘေးနားအများကြီး ဝိုင်းနေကြတာ ဟွန့် ”

“ သိပါ့တော် … ဖင်ကြီးတွေက လမ်းလျှောက်ရင် အူယားစရာကြီး … မိန်းမချင်းတောင် အသဲယားတယ် ခိခိ ”

“ ဒါပဲ … မသာမ … နင်ရော လှလှရော … ငါ့ဖင်ပဲ ပစ်မှားနေကြတာ ”

“ ဒါဆို ငါပြန်မယ်ဟာ … အမေကလည်း ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်နဲ့ ပန်းနာ ပြန်ထနေတာ … ရေနွေးတည်ပြီး ဆေးတိုက်ရဦးမယ် ”

“ အေးပါ … ဥပုဒ်နေ့ ငါ ချက်ပြုတ်ပြီးတာနဲ့ နင်တို့အိမ်လာခဲ့ မယ် … စက်ဘီး ယူမလာတော့ဘူး ”

“ အင်း … ငါ့ ဘီးနဲ့ပဲ သွားမယ်ဟာ … လမ်းကျ … ငါက ကိုမိုး ဆိုင်ကယ်နောက်က လိုက်မှာ ”

“ ငါက စက်ဘီးနဲ့ … အညှောင်းခံနင်းရဦးမှာ မသာမ … မြန်မြန် လင်ရမှ အေးမှာ ”

အေးစု ပြန်သွားတော့ ကျမလည်း ရေချိုး သနပ်ခါးလိမ်းပြီး ခဏမှေးပစ်လိုက်တယ်။နေ့လည်ပိုင်း အမေနိုးတော့ ထမင်းအတူစားကြပြီး ကျမလည်း ရပ်ကွက်ထဲ ထွက်လာခဲ့တာ။အမေကတော့ မနက်ပြုတ်မဲ့ ပဲတွေ ခဲရွေးရင်း ကျန်နေရစ်တယ်။

………………………………………………………….

အခန်း ( ၂ )

“ ဟေး … မိဝိုင်း ဘယ်တုန်း ”

“ လှလှ အိမ်ဘက် … ဒေါ်ညိုရေ ”

“ အော် … လက်ဖက်နဲ့ ရေနွေးကြမ်း သောက်သွားဦးလေ ”

“ သမီး ထမင်းစားလာလို့ … ဒေါ်ညို … အပြန်မှ ဝင်ခဲ့တော့မယ် ”

“ အေးအေး … အပြန်ဝင်ခဲ့ဟေ့ … ညည်းအမေဖို့ ထန်းလျက်လေး ပေးလိုက်ချင်လို့ ”

ရက်ကွက် အလယ်တည့်တည့် ဂွစုံ ရောက်တော့ လမ်း တောင်ဘက် အနောက်ဘက်ခြမ်းက မုန့်တီရောင်းတဲ့ ဒေါ်ညိုက လှမ်းနုတ်ဆက်နေတာ အမေနဲ့က တရွာတည်း ပြောတယ် ဒီမြို့လေးတက်လာကြတော့လည်း အတူတူတက်လာကြတာ။တကယ်တော့ ကျမတို့ရပ်ကွက်က လူတွေက ဒီဇာတိ မဟုတ်ကြပေမယ့် ရွာရွှေရွာမျိုးတွေ များတယ်။

“ ဟုတ်ကဲ့ … ဒေါ်ညို ”

ကျမလည်း ဒေါ်ညိုနူတ်ဆက်ပြီး တောင်ဘက်ကြားလမ်းထဲ ကွေ့ဝင်လိုက်တာ လှလှတို့အိမ်က ရပ်ကွက် အနောက်တောင် အစွန်းဘက်ကျတယ်။ကျမနဲ့ အေးစုက မိဘနဲ့နေရပေမယ့် လှလှက ဆွေမျိူးမကင်းတဲ့ အဒေါ်တစ်ယောက်နဲ့ နေရတာပါ။လက်ရှိ လှလှအဒေါ် ဒေါ်သန်းမြင့် ပြောပြလို့ ကျမလည်း သိခဲ့ရတယ်။ကျမတို့ မမွေးခင်ပေါ့ လှလှ အဖေနဲ့အမေ မြို့တက်လာတော့ လှလှကို သူ့အမေ ဒေါ်ခင်မြင့်က ကိုယ်ဝန်လွယ်ထားရတာပေါ့။

ဒေါ်ခင်မြင့်က မြို့ရောက်ကာစ ကိုယ်ဝန်နဲ့ ဆိုတော့ ဘာမှ မလုပ်နိုင်သေးပါဘူး။အိမ်တွင်ပဲ ထမင်းဟင်းချက် အိမ်မှု့ကိစ္စလေးပဲ လုပ်နေရတာ။လှလှကိုယ်ဝန် ၈လထဲ ရောက်တော့ လှလှအဖေ ဦးသန်းမောင် ကားအက်ဆီးဒင့် ဖြစ်ပြီး ဆုံးပါလေရော။ဒေါ်ခင်မြင့် ခမျှ ကိုယ်ဝန်အရင့်မာကြီးနဲ့ ယောင်္ကျားကသေ ပဋာမြေလူးနေတုန်း ဗိုက်က နာလာတော့ လင်ဖြစ်သူ အလောင်းနား အားရအောင် ငိုခွင့်မရပြန်ဘူး။အနီးနားက ရပ်ရွှေရပ်မျိုးတွေကပဲ ဆေးရုံပို့ပေးကြတယ်။ဆေးရုံရောက်တော့ လှလှကို မွေးပြီး မကြာပါဘူး ဒေါ်ခင်မြင့်လည်း ယောင်္ကျားနောက် လိုက်သွားပါလေရောရှင်။

လှလှကတော့ အသက်ရှင်နေရစ်တယ်။မိဘ အလောင်းနှစ်လောင်းနဲ့ လှလှကို အဖွားညံ့တယ်ဆိုပြီး ဘယ်အမျိုးရင်းကမှ မခေါ်ချင်ကြဘူးရှင်။နာရေးကို လှလှအမေဘက်က အမျိုးတွေပဲ လာကြတာပါ။လှလှအမေဘက်က အဒေါ်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ဒေါ်သန်းမြင့်ကပဲ မွေးစားလိုက်တယ်။ခုထိ လှလှက ဒေါ်သန်းမြင့်နဲ့ပဲ နေတာပေါ့။ဟော ပြောရင်းဆိုရင်း ကျမ သူငယ်ချင်း လှလှဝင်း အိမ်ရှေ့ ရောက်လာပါပြီ။အိမ်တံခါးက စိထားလျက်လေး ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ဇိမ်ခံကားလေးတစ်စီး ရပ်ထားသေးတယ်။

ကျမလည်း လာနေကြဆိုတော့ ထွေထွေထူးထူး စဉ်းစားမနေတော့ပါဘူး။အိမ်ဝင်းတံခါးဖွင့် ပြန်ပိတ်ပြီးတာနဲ့ လှလှတို့ အိမ်ထဲ ဝင်လာခဲ့တာပေါ့ရှင်။လှလှတို့အိမ်က အရင်တုန်းကလိုတော့ မဟုတ်ဖူး ထရံကာ သွပ်မိုးလေးနဲ့ အောက်က အုတ်ခင်းထားတော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ဖြစ်နေတာ။အိမ်တံခါးဖွင့်ရင်း လှလှအိပ်ခန်းဘက် လျှောက်လာခဲ့တယ်။အိပ်နေရင် စပြီး နိုးမလို့ ဒါကလည်း ကျမတို့ သူငယ်ချင်း ၃ယောက်ရဲ့ အကျင့်ပါ တစ်ယောက်အိမ် တစ်ယောက် ဝင်ထွက်နေပြီး ဦးတဲ့လူက စနေကြပေါ့။

“ ရှီးးးးး ကောင်းလိုက်တာ … ကလေးရယ် … ဗျစ် … ဘွတ်ဘွတ် … ဆောင့်ဆောင့် … ဦးနိုင် ပြီးတော့မှာ … အင်း ”

လှလှ အိပ်ခန်းထဲက သူစိမ်းယောင်္ကျားအသံကြောင့် ကျမလည်း အံအော ထိတ်လန့်သွားမိတယ်ရှင်။ငယ်ငယ် ကတည်းက ပေါင်းလာတာ ရည်းစားသနာ လည်း ရှိသံ မကြားရဘူး။အသံလာတဲ့ ဆီ ချောင်းကြည့်မိတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ အသားဖြူဖြူ အသက် ၅၅နှစ်ခန့် မျက်မှန်နဲ့ လူကြီးတစ်ယောက်က ပက်လက်အနေထားနဲ့ပေါ့။လှလှက အဲဒီလူကြီးအပေါ် ခန္ဓာကိုယ် လုံးတီးနဲ့ တက်ဆောင့်ပေးနေရတာ။ကျမသူငယ်ချင်းရဲ့ ကိုယ်လုံးအလှကို ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးတာပါ။ခါတိုင်း တစ်ယောက်ဖင်တစ်ယောက် ညှစ်လိုက် နို့ကိုင်လိုက်လုပ်ဖူးပေမယ့် တုံးလုံးချွတ်တဲ့အထိတော့ မရောက်ဖူးခဲ့ဘူး။

လှလှရဲ့ အိကားနေတဲ့ ဖင်သားတွေကို အဲဒီလူကြီးက ညှစ်ချေရင်း စကားတွေ ပြောနေဆဲပဲ။စကားသံက တိုးလိုက်ကျယ်လိုက်မို့ ကျမလည်း ကြားတချက် မကြားတချက်ပေါ့။ထူးခြားတာက အဲဒီလူကြီး စကားဆုံးတိုင်း လှလှဖင်ကြီးတွေ ရမ်းခါနေပြီး ဖိဖိဆောင့်နေတော့တာပဲရှင်။အတော်လေးကြာမှာ လှလှရော အဲဒီလူကြီးရော ပြိုင်တူညည်းရင်း တင်းကျပ်နေအောင် ဖက်ပြီး ငြိမ်သွားကြတာ။လှလှက ဘေးနား အသင့်ရှိတဲ့ အဝတ်ဟောင်းတခုနဲ့ လီးကို သုတ်ပေးနေတုန်း လှလှနို့အုံလေးကို လူကြီးက ထထိုင်ရင်းစို့နေပြန်ရော။

ပြီးတာနဲ့ ကုတင်ခေါင်းရင်းဘက် လူကြီး အိတ်အနက်ကြီးထဲက ပိုက်ဆံ တထုပ် လှလှကို ထုတ်ပေးနေတယ်။ကျမလည်း အိမ်ရှေ့ ပြန်ထွက်ပြီး အဲဒီလူကြီး သူ့ကားလေးနဲ့ ပြန်သွားမှ လှလှအိမ်ထဲ နောက်တခေါက် ပြန်ဝင်ခဲ့တာပေါ့။အိမ်ထဲ ရောက်တော့ လှလှက ရင်လျားလေးနဲ့ ရေချိုးမလို့ ထင်ပါရဲ့ ကျမကို လှမ်းနူတ်ဆက်နေတော့တာပဲ။

“ ဟယ် … မိဝိုင်း … ငါ့ဆီ လာတာလား ”

“ အေးပေါ့ … လှလှ ရဲ့ … ငါရောက်နေတာ ကြာပြီ ”

“ ဟင် ”

“ မဟင်နဲ့ … နင် ဘာတွေ လျှောက်လုပ်နေတာလဲ ဟာ ”

ကျမ စကားကြောင့် လှလှ မျက်နှာလေး ပျက်သွားပြီး မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေထားနဲ့ ကိုယ်လုံးလေး လှုပ်ပြီး ရှိုက်ငို နေတော့တာ။ကျမလည်း ရင်လျားလေးနဲ့ လှလှကိုယ်လေးကို ဖက်ထားပေးလိုက်မိတယ်။

“ ငါ … ဒေါ်လေးသန်းမြင့် ရောဂါအတွက် ငွေလိုတယ် … မိဝိုင်းရယ် ”

“ ဟူးးး …… ငါ့လည်းရှင်းပြပါဦး လှလှရယ် ”

စကားပြောရင်း အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲမှာပဲ နှစ်ယောက်သား ထိုင်ရင်း စကားထပ်ပြောဖြစ်ကြတာပေါ့။

“ ဒေါ်လေးကလည်း ရောဂါ စုံနေပြီဟ … ဆေးရုံ တခါသွားရင် သွေးစစ်ခ ဓတ်မှန်ရိုက်ခ ရောဂါရှာဖွေခ ကားခ အသွားအပြန် … ဒါတွေက ကြာလာတော့ ငါ့ဝင်ငွေနဲ့ မလောက်ဖူးလေ … တရက်ကျ ငါအလုပ်က ပြန်တော့ ဦးစိုးနိုင် ကားနဲ့ တိုက်မိသလို ဖြစ်ရာက လူချင်းရင်းနှီးသွားကြတယ် … ဦးနိုင်က မိန်းမရော ကလေးရော ရှိတယ် … ငါ့ကို လက်မထပ်နိုင်ပေမယ့် ငွေကြေးကြ … မပူမပင် ပေးကမ်းနေတာပေါ့ ”

“ အဲဒါနဲ့ … နင့် ခန္ဓာကိုယ်ကို ပေးဆပ်လိုက်တာလား လှလှရယ် ”

“ ငါ့လို အဖွားမကောင်းတဲ့ မိန်းကလေးကို ဘယ်အမျိုးကမှ အဖက်မလုပ်တဲ့ချိန် ဒေါ်လေးသန်းမြင့်က မွေးစားခဲ့တာလေဟာ … ခု ဒေါ်လေး ကျမ်းမာရေး မကောင်းတော့ ငါ့ပြုစု စောင့်ရှောက်ပေးရမှာပဲ … အဲဒီ အတွက် ဘာပဲ ပေးဆပ်ရ ပေးဆပ်ရ … ငါ ပေးဆပ်သွားမှာ … မိဝိုင်း … ငါ မှားလား နင်ပြောကြည့် ”

“ ဟူးးးးး … ငါ ဘယ်လို ပြောရမလဲ … သူငယ်ချင်းရယ် ”

“ ကဲဟာ … ခုလို ငါ့ဘဝ ငါ့အခြေနေ နင်သိသွားတော့ … ငါ့အပေါ် ခင်သေးရဲ့လား … ဒါပဲပြော ”

“ ဟာ … ခင်တာပေါ့ လှလှရယ် … နင်ရယ် အေးစုရယ်က … ငါ့အခင်ဆုံး သူငယ်ချင်းတွေလေ … ငါတို့တွေက ငယ်ငယ်ကတည်းက အတူနေလာကြတာပဲ ”

“ မိဝိုင်း ရယ် ”

ကျမစိတ်ထဲရှိတဲ့ အတိုင်းပြောမှ လှလှက ခုံပေါ်ထိုင်နေရာက ထလာပြီး ကျမပါးပြင်ကို နမ်းနေတာပေါ့။လှလှ ပါးစပ်က ယောင်္ကျားချွေးနံ့လိုလို ခပ်ညှီညှီအနံ့တစ်မျိုးရနေပေမယ့် ကျမ မပြောပဲ ဒီတိုင်း ထားလိုက်ပါတယ်။သူနမ်းလို့ အားရမှ လှမ်းစလိုက်တယ်။

“ လှလှ … နမ်းတာလည်း နမ်းအေ … နင့်ပါစပ်က ဟိုအနံ့တွေ ပျောက်အောင် ဆေးဦးဟေ့ ”

“ အယ် …… ဆောရီး မိဝိုင်းရယ် … ငါ အဲဒါ မေ့သွားလို့ … ခ်ခ် ခ်ခ် ”

“ ကောင်မ … ငါမသိ ခက်မယ် … ပါးစပ်ထဲပါ … ဟွန့် ”

“ ဦးနိုင်လဲ … ငါ့ဟာလေး … ယက်ပေးတာပဲလေ … ငါလည်း ဦးနိုင်ဟာ … စုပ်ပေးမိတာပေါ့ဟ ”

“ ဟယ် … ကြည့်စမ်း … မအစ်ရသေးဘူး အကုန်ပေါ်ပြီ ”

“ အံမယ် … နင် အယက်မခံဘူးသေးလို့ပါ မိဝိုင်းရယ် … ဟင်းဟင်း … ဆွေမျိုးတင်မကဘူး တကမ္ဘာလုံး မေ့သွားမယ် ”

“ ဟဲ့ … တော်ပြီ … သွားတော့ ရေချိုးမှာဖြင့် ချိုးတော့ ”

လူချင်းမနဲခွာလိုက်ရတာ လှလှလက်တဖက်က ကျမ ပေါင်အတွင်းသားတွေ ပွတ်နေပြီ ခဏနေဆို မသာမက စောက်ပတ်အုံလေးကို ညှစ်တော့မှာ။ဒါပေမယ့် အဲဒီနေ့ကပဲ ကျမ အဖုတ်လေး ပထမဆုံးအကြိမ် အယက်ခံလိုက်ရတာပါပဲရှင်။လှလှရေချိုးနေတုန်း ကျမလည်း သူ့ကုတင်ပေါ်ခဏမှေးလိုက်တာ။ကုတင်ပေါ်လှဲချတာနဲ့ ရေမွှေးနံ့နဲ့အတူ ခပ်ပြင်းပြင်းညှီစို့စို့ အနံ့ ကျမနှာခေါင်းထဲ ဝင်ရောက်လာတယ်။ချက်ချင်းပဲ ဦးစိုးနိုင်ရဲ့ ပက်လက်လှန်နေတဲ့ကိုယ်လုံးကြီး မျက်လုံးထဲ ပေါ်လာပြီး လှလှရဲ့ အပေါ်ကတက်ဆောင်ပေးပုံတွေပါ ပြန်မြင်ယောင်လာတာရှင်။

စိတ်ထဲ တဖိန်းဖိန်း တရှိန်းရှိန်းနဲ့ ခံစားနေမိတုန်း ပေါင်တန်လေးပေါ်နွေးကနဲ့ အသားစိုင်တခု လာထိမှ သတိပြန်ကပ်မိတယ်။မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ လှလှပေါ့ရှင် ကျမ ထမိန်ကို လှန်ပြီး ပေါင်တန်တွေ လျှာနဲ့ ယက်နေတာ။

“ ဟဲ့ … ဘာလုပ်တာလဲ … မသာမ ယားတယ်ဟ … မလုပ်နဲ့ ”

“ အံမယ် … ကိုဗညားနဲ့ ညားရင် … နင့် ဒါမျိုးအယက်ခံရမှာပဲ ”

“ တော်ပါဟာ … အဲလို သူဋ္ဌေးက … ငါ့လို ပဲပြုတ်သည်ကို … အတည်ယူပါ့မလား … လှလှရယ် ”

“ သူက … အတည်ယူမှာ ပြောပါတယ်ဟာ … အေးစု လည်းမေးကြည့် … ငါတို့နှစ်ယောက်ကို ပြောခိုင်းနေတာ … နင်က မာနကြီး တခွဲသားနဲ့ လုပ်နေလို့ … ဟိုက မကပ်ရဲတာ ”

“ အ … အမေ့ …… တော် တော် တော်တော့ … လှလှရာ … မယက်နဲ့တော့ ”

စကားပြောရင်း လှလှက ကျမ အဖုတ်ကို ကုန်းယက်နေတော့ တကိုယ်လုံး တုန်သွားမိတယ်။မရှက်တမ်း ဝန်ခံရရင် ကျမလည်း တခါတလေ ကျမကြိုက်တဲ့ မင်းသားတွေနဲ့ စိတ်ကူးယဉ်ပြီး လက်နဲ့ အာသာဖြေဘူးတာပေါ့ရှင်။ဒါပေမယ့် လှလှရဲ့ လျှာနဲ့ ထိတော့ ကျမ မခံနိုင်တော့တာပါ။ကုန်းထပြီး ထမိန်ပြန်ဖုံးထားလိုက်မိတယ်။ဒါကို ကျမ နူတ်ခမ်းလေး ဆွဲစုပ်တော့ လှလှပါးစပ်မှာ ကျမအရည်လေးတွေ ပေပွနေတာ တွေ့လိုက်တာပေါ့။မထင်မှတ်ပဲ ပြန်နမ်းရင်း ကျမလည်း လှလှနူတ်ခမ်းထောင့်က အရည်လေးတွေ စုပ်ယူမိတာ။ညှီစို့စို့ ငံကျိကျိ အရသာလေး ခံစားမိလိုက်တယ်။

“ ပြွတ် … ပြွတ်ပြွတ် ……………… ဟူးးးး ”

ခဏကြာမှ လူချင်းခွာတော့ ကျမလည်း မောနေပါပြီ။

“ ဘယ်လိုလည်း မိဝိုင်း … ကောင်းတယ်မလား … ကောင်မ … ငြိမ်ပြီး … မျက်လုံးကို စင်းနေတော့တာ ”

“ ယွမနေနဲ့ … ငါပြန်မယ်ဟာ … နက်ဖန် ဥပုသ်နေ့ … အေးစုနဲ့ လိုက်ရဦးမယ် ဟ ”

“ အဲဒါ … နင် လင်မယူလို့ … သူငယ်ချင်းတွေ ဆန္ဒ ဖြည့်ဆည်းနေရတာ … ခ်ခ် ခ်ခ် ”

“ လင်မယူဘူးဟေ့ … အမေနဲ့ အဖေ ကြည့်ပြီး … စိတ်ကုန်လွန်းလို့ ”

“ လင်ယူတာ ကောင်းလို့ … နင့်အမေတောင် … နောက်အိမ်ထောင် ထပ်ပြုထားတာ … နင်က ဘာစိတ်ကုန်တာလဲ ”

“ အာ့တော့ … မသိဘူးဟာ … ငါ အေးဆေးနေချင်တာလည်း … ပါမှာထင်တယ် ”

“ ဒီတခါ …… ကိုဗညား လာမေးရင် … ငါ ပြောလိုက်မှာနော် … မိဝိုင်း … ခ်ခ် ”

“ အဟမ်း … ဟမ်း ”

“ ဟင် ”

“ ဟာ ”

ကျမနဲ့ လှလှ စကားပြောတုန်း အခန်းဝ မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေထားနဲ့ ကိုဗညားကို မြင်တော့ ကျမရော လှလှရော အံအော မှင်သက် သွားရတာပေါ့။ကျမ ရှက်လိုက်တာရှင် ကိုဗညား ဘယ်အချိန်က ရောက်နေမှန်းလဲ မသိဘူး။

“ ဟော … ကိုဗညား … ရောက်တာ ကြာပြီလား ”

“ ကြာပြီဗျ … မလှလှဝင်း တို့ အနှောင်ယှက်ဖြစ်မဆိုးလို့ … ခုမ အသံပေးလိုက်တာ ”

“ အိုး ”

သေပါပြီ ကျမနဲ့ လှလှ နမ်းတာတွေ မြင်သွားလား မသိပါဘူးရှင်။ကျမလည်း ရှက်စိတ်က ငယ်ထိပ်ရောက်လို့ လှလှ နူတ်ဆက်ပြီး ပြန်ဖို့ ထရပ်လိုက်တယ်။

“ လှလှ … ငါပြန်ပြီဟာ ”

“ ဟာ … မဝိုင်းရယ် … ကျနော် ရောက်လာလို့လား … ဒါဆိုလည်း … ကျနော် ပြန်ပါ့မယ်ဗျာ ”

“ အိုရ် … မဟုတ်တာ … ရှင်နဲ့ … မဆိုင်ပါဘူး … ကျမ … ဟိုလေ …… ဟို ဟို ”

လှလှနူတ်ဆက်နေတုန်း ကိုဗညား ဝင်ပြောတဲ့ စကားကြောင့် ကျမလည်း အားနာသလို ဖြစ်မိရပါတယ်။

“ ခဏနေပါဦး … မိဝိုင်းရယ် … ကိုဗညားလည်း ရောက်နေတာကို ”

“ ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ … ကျနော် မဝိုင်းကို တွေ့ချင်လွန်းလို့ … ၂ နာရီ ကျော်လောက် ကားမောင်းလာခဲ့ရတာ … မဝိုင်းတို့ အိမ်ဘက်သွားကြည့်တော့ … မတွေ့တာနဲ့ … ဒီက မလှလှဝင်း အိမ် ဝင်လာခဲ့တာပါ ”

လှလှနဲ့ ကိုဗညား စကားတွေက ကျမ ပြန်ဖို့ အခက်တွေ့စေတာပေါ့နော့။ဒါနဲပဲ အချိန် ၁နာရီလောက် လှလှတို့ အိမ် ကိုဗညားနဲ့ စကားပြောဖြစ်ကြတယ်။စကားတွေက အစုံပါပဲ ကျမအပေါ် ဘယ်လို မြတ်နိုးကြောင်း ဘယ်လောက် သံယောစဉ် ကြီးကြောင်း လက်ထပ်ဖို့ထိပါ စဉ်းစားထားကြောင်း ပြောပြနေတာပါ။လှလှကလည်း လက်ဖက်သုပ်ပေးပြီး အအေးသွားဝယ်မယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားလိုက်တာ ပေါ်မလာတော့ပါဘူး။ကိုဗညားနဲ့ ကျမ စတွေ့တာက ရိုးရိုးလေးပါ ၅ လလောက်တော့ ရှိပြီ ကျမတို့ရပ်ကွက်က တိုက်တစ်လုံးဆောက်တော့ ကိုဗညားက သစ်လာပို့တာ။

မနက်အစောပိုင်းမို့ အလုပ်သမားတွေက ကျမဆီ ပဲပြုပ်ဝယ်ရင်း ကိုဗညားနဲ့ စသိခဲ့တာပေါ့ရှင်။နောက်ပိုင်း သူ့ကားနဲ့ အရပ်ထဲ တွေ့ပါတယ် သစ်တင်တဲ့ ကားတော့ မဟုတ်ဖူး ဂျစ်ကားလေးနဲ့ပါ ကျမကို ဟွန်းတီး နူတ်ဆက်ပေမယ့် ကျမ မာန အရ ခပ်တည်တည်ပဲ မရောပဲ နေလိုက်မိတာ။နောက်ပိုင်း ကျမ အကြောင်းတွေ စုံစမ်းရင်း အေးစုတို့ လှလှတို့နဲ့ သိပြီး ခင်သွားကြတာ ထင်ပါရဲ့။အမှန်တိုင်း ပြောရရင် ကျမလည်း အရွယ်ရောက်နေပြီ ဘဝက သင်ပေးထားလို့ လောက အကြောင်း သိသင့်သလောက် သိနေပြီးသားပါ။

ဒီလိုသူဋ္ဌေး တွေက ယူပြီးမှ မယားကြီး ပေါ်လာတာမျိုး ပြက်သနာတက်ပြီးမှ မယားငယ်ဆိုတဲ့ ဘွဲ့လည်း ကျမ မခံယူချင်ဘူးလေ။ကိုဗညားက အသားဖြူဖြူ ခန္ဓာကိုယ် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့ ရုပ်ရည်ကလည်း လူချော စာရင်းဝင်ပါ။သစ်လုပ်ငန်း ပိုင်ရှင်မို့ စီးပွားရေးလည်း ကောင်းတော့ ကျမထက် သာတာတွေ အများကြီး သူ့ဘေးဝိုင်းနေမှာပေါ့။ကျမလို ပဲပြုပ်သည်ကို အတည်လက်ထပ်မယ် ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မယုံနိုင်လို့ပါ။

“ ဟော … မဝိုင်း … ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလည်းဗျ ”

…………………………………………………………………..

အခန်း ( ၃ )

“ ရှင် … ဘာရယ် မဟုတ်ပါဘူး … ကိုဗညားရယ် ”

“ ကျနော် … မေးတာလေး … ဖြည်ပါဦးဗျာ … အချိန်တိုတို အတွင်း … အပျော် ကြံတယ်လည်း မထင်ပါနဲ့ … မဝိုင်း လက်ခံရင် … လူကြီး စုံရာနဲ့ လာပြီး … တောင်းရမ်းယူမှာပါ ”

“ အိုးးး … ဒါတော့ မဖြစ်ပါဘူးရှင် … ခုထိ သူ့ဘက် ကိုယ့်ဘက် … ဘာမှန်း မသိရသေးပဲနဲ့ ”

“ ကျနော်က … သစ်လုပ်ငန်းနဲ့ မွေးမြူရေး လုပ်ငန်းလုပ်တာပါ … မဝိုင်း ထင်သလို … ပွေရှုပ်တတ်တဲ့ သူ မဟုတ်ပါဘူး ”

“ ရော် … ခက်တော့ တာပဲရှင် … ကျမက ရှင့်ကို … မြှာပွေတယ်လို့ … မပြောဖူးပါဘူးနော် ”

“ ဟူးးးး … ကျနော့် ဘဝ တစ်လျှောက် စီးပွားရေးဘက် နှစ်မြုတ်နေတာပါ … မဝိုင်း ကို တွေ့မှ အချစ်ဆိုတာ ရှိမှန်း သိလာခဲ့တာပါ ”

“ ခက်တော့ခက်တယ် … ကိုဗညားရယ် … မပြည့်စုံတဲ့ ဘဝမှာ … အချစ်ဆိုတာ … ဆန်တစ်ခွက်လောက် အရေးမပါဘူးရှင့် ”

“ ဗျာ ”

“ ရှင်က … လုပ်ငန်းရှင် သူဋ္ဌေးတစ်ယောက်ပါ … ဘာလဲ ဒီပဲပြုတ်သည်လေး … ငါပြောရင် ရမှာပါလို့ … အပိုင် တွက်ထားတာမျိုးလား ”

“ ဟာ … မဟုတ်ရပါဘူးဗျာ ”

“ ကဲကဲ … စကားကောင်းနေကြတာလား … အအေးလေး သောက်ကြဦး ”

တော်ပါသေးရဲ့ရှင် ကိုဗညား ဆက်ပြောရင် ငြင်းဖို့ စကားလုံးတွေ ကျမဆီ မရှိတော့ပါဘူး လှလှကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ရမလိုပေါ့။ကိုဗညား ထပ်ပြောဖို့ အားယူနေတုန်း လှလှ အအေးဗူးတွေနဲ့ ရောက်လာတာလေ။ခဏနေ ကျမပြန်မယ်ပြောတော့ ကိုဗညား မျက်နှာ သိပ်မကောင်းဘူး အနီးကပ်ကြည့်မိမှ မျက်ခုံးထူထူ နူတ်ခမ်းပါးပါးနဲ့ ရုပ်ရည်ကလည်း လူချောတစ်ယောက်မို့ စိတ်လှုပ်ရှားမိသေးတယ်ရှင်။စကားပြောရင် တဖက်လူမျက်နှာ ကြည့်ပြောတတ်တဲ့ ကိုဗညားရဲ့ စကားလုံးတွေအောက် ကျမ အကြိမ်ကြိမ် မျက်လွှာချထားရတယ်။

အိမ်အပြန် လမ်းလျှောက်လာရင်း လှလှအကြောင်းရော ကိုဗညား အကြောင်းရော စဉ်းစားမိနေတာပေါ့။ လူဘဝ ရှင်သန်မှု့က ငွေကြေးနောက်က ကပ်ညှိနေသလိုမျိုးလား မတွေးတတ်တော့ပါဘူး။လှလှလည်း သူ့ကျေးဇူးရှင် ဒေါ်လေးသန်းမြင့် အတွက် အသွေးသားကို စတေးရင်း ရှင်သန်နေရပြီ။မျက်စိတစ်ဆုံးရဲ့ ရှေ့ကိုကြည့်မိမှ အတွေးထဲမှာ ရှင်သန်ခြင်းရောထားတဲ့ ဈေးကွက်တခု တွေ့မိလိုက်သလိုပေါ့ရှင်။ကျမ မျက်ခုံးတစ်စုံကို နဖူးပြင် အရေးထင်သည်အထိ တွန့်လိမ် သွားမိရတယ်။

“ ဟဲ့ … မိဝိုင်း … လမ်းလျှောက်ရင်း ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲ … ရော့ ညည်းအမေဖို့ … ထန်းလျက်လေး ယူသွားဦး ”

လမ်လျှောက်ရင်း အသံကြားမှ ဒေါ်လေးညို အိမ်ရှေ့ရောက်မှန်းသိခဲ့ရတာ။ဒေါ်လေးညိုက အိမ်ရှေ့အပေါက်ဝကနေ အမေ့ပေးဖို့ ထန်းလျက်ထုပ်လေး ကိုင်ရင်း လှမ်းအော်လို့ ကျမလည်း ဝင်ယူလိုက်ရတာပေါ့။အိမ်ရောက်တော့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ကိုဗညား ရုပ်သွင်က မျက်လုံးထဲ ပေါ်လာတော့တာပဲ။ညပိုင်းစားသောက်ပြီး အိပ်ယာဝင်တော့ ဟိုဘက်လိမ့်လိုက် ဒီဘက်လိမ့်လိုက်နဲ့ မိုးချုပ်မှ မနက်ပဲပြုပ်ရောင်းရမှာ တွေးရင်း ကြိတ်မိတ် အိပ်လိုက်ရတယ်။

……………………………………………………………………………..

“ ကောင်မ … မြန်မြန်လုပ်ဟာ … အဖုတ် သနပ်ခါးလိမ်းနေတာလား … နင်က နင့်လင် ဆိုင်ကယ် နောက်က လိုက်ရမှာ ငါက … ဖင်ပြဲအောင် ဘီးနင်းရမှာ ”

“ တိုးတိုးဟဲ့ … နောက်ဖေးမှာ အမေရှိတယ် ”

ဥပုဒ်နေ့ ကျမလည်း ပဲပြုပ်ရောင်း ပြန်လာတာနဲ့ အိမ်အတွက် ထမင်းဟင်းချက်ပြီး ရေမိုးချိုး သနပ်ခါး ပါးပါးလူးပြီး အေးစုတို့အိမ်ဘက်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ကျမရောက်တော့ အေးစုက ထမိန်ရင်လျားနဲ့ အလှပြင်နေတုန်းမို့ လှမ်းပြောနေရတာ။

“ အဲဒါဆို … မြန်မြန်လုပ်ဟာ ”

“ ပြီးပါပြီ … မသာမရဲ့ … နင် ဖင်ပြဲမှာ မဟုတ်ဖူး စောက်ပတ် ချွေးပြန်မှာ … ခ်ခ် ခ်ခ် ”

“ စောက်ပတ်ချွေးပြန်လည်း … ထမိန်လှန်ပြီး လေသလပ်ခံလိုက်မှာပေါ့ ”

“ ဟဲ့ဟဲ့ … အမလေး … ဒါလား အပျိုလေးတွေ … ညည်းတို့ပြောလိုက်ရင် နားရှက်စရာတွေ ”

“ ကန်တော့နော် … ဒေါ်လေး ခိခိ ”

ကျမနဲ့အေးစု ပြောတုန်း နောင်ဖေးခန်းက အေးစုအမေ ဒေါ်လေးညွှန့်ရီ ထွက်လာပြီး ဝင်ပြောနေရောပဲ။

“ ရုပ်ရှင် … သွားကြည့် မလို့ဆို ”

“ ဟုတ် … ကားအသစ်တင်လို့ ဒေါ်လေးရေ … မကြည့်တာလည်း ကြာလို့ ”

“ လမ်း ဂရုစိုက် … သွားကြ ”

“ ဟုတ် … ဒေါ်လေး ”

ဒေါ်လေးနဲ့ စကားပြောရင်း ခဏနေတော့ အေးစုက ပြင်ဆင်ထွက်လာတာ အင်္ကျီလက်ပြတ် အတိုနဲ့ ထမိန်ကို တင်းနေအောင်ဝတ်ထားတော့ ဖင်ကလည်း ထွက်နေတာပေါ့။ဒေါ်လေးညွှန့်ရီ ကို နူတ်ဆက်ပြီး ကျမနဲ့ အေးစု ရပ်ကွက်ထဲက ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။အေးစုက နင်းပြီး ကျမက နောက်က ထိုင်လိုက်လာတာ။စက်ဘီးဖင်ထိုင်ခုံ နောက်က ကော့ထွက်နေတဲ့ အေးစု ဖင်သားစိုင်တွေက ကျမ ဗိုက်ကို လာထိနေရော။

“ အေးစု … နင် … အောက်ခံဘောင်းဘီ မဝတ်ဖူးလား ”

“ မဝတ်ပါဘူး … ဟိုရောက်ရင် … အလုပ်ရှုပ်လို့ ”

“ အမ် ”

“ ဟုတ်တယ်လေဟာ … ပန်းခြံထဲ ရောက်ရင် … အမြန်လှုပ်ရှားရတာ … ဘောင်းဘီချွတ်ရင် … အိန္ဒြေပျက်တယ် … ငါက အိန္ဒြေရှင်လေဟာ … ခိခိ ”

“ နင် … ကြည့်ကျက်လုပ်ဟာ … မယူခင် … ဗိုက်ကြီးနေမယ် ”

“ ငါ … ဆေးသောက်ပါတယ် … မိဝိုင်းရဲ့ … ကိုမိုးနိုင်က … တားဆေး မထိုးနဲ့တဲ့ … လူဝလာမှာ ဆိုးလို့ ဆေးကဒ်ပဲ … သောက်ခိုင်းတာ ”

“ နင်တို့ … ဘယ်နှခါ ရှိပြီလဲ ”

“ ၅ ခါ ၆ ခါ လောက်ပဲ … ရှိသေးတာပါ … ဘာလဲ နင် စိတ်ဝင်စားနေပြီလား … ခိခိ ”

“ အံမယ် … နင့်ဟာနင် … စောက်ပတ်ယွတာ … ငါက စိတ်ဝင်စားစရာလား … အံအောပါ့ ”

“ နင် … မခံဘူး သေးလို့ပါ … မိဝိုင်းရယ် … ကောင်မ … တခါလောက် ခံကြည့် … ဘာနဲ့မှကို မလဲနိုင်တာ ”

စကားတပြောပြောနဲ့ ရပ်ကွက်ထိပ်ရောက်တော့ လမ်းမကြီးအတိုင်း နင်းလာလိုက်တာ မီးပွိုင့် ၁ခု ကျော်တော့ လမ်း တောင်ဘက် အပင်ကြီးတပင်အောက်မှာ ကိုမိုးနိုင်က အင်္ကျီလက်ရှည် အပြာ ပုဆိုးအနက်လေးဝတ်ပြီး စူပါကပ်လေးနဲ့ စောင့်နေတာ မြင်လိုက်ရတယ်။

“ ဟဲ့ … ဟိုမှာ … ငါ့ ချစ်ချစ်ကြီး ရောက်နေပြီဟေ့ ”

“ မတွေ့သေးဘူး … စောက်ပတ်က ယွပြီ … ဖြည်းဖြည်းနင်းဦး … စက်ဘီးလဲမယ် ”

အပင်အောက်ရောက်တော့ ကိုမိုးနိုင်က ကျမကို ပြုံးပြနေတာ။စက်ဘီးရပ်ပြီး အေးစုက ကိုမိုးနိုင် ဆိုင်ကယ်နောက်ထိုင်ပြီး ကျမက သူတို့ဆိုင်ကယ် နောက်က ပုံမှန်လေး နင်းလိုက်ရတာပေါ့။လမ်းမကြီးအတိုင်း နင်းရင်း အတော်လေးကြာမှ ပန်းခြံ ဥယျဉ် ကို ရောက်တာ။ရောက်တာနဲ့ ဆိုင်ကယ်နဲ့ စက်ဘီး အပ်ပြီး အဝင်ဂိတ်ဘက် ၃ ယောက်သား လျှောက်ခဲ့လိုက်တယ်။ဝင်ကြေး ကိုမိုးနိုင်က ရှင်းပြီး အထဲရောက်တော့ စားသောက်ဆိုင်လေး တခု တွေ့တာနဲ့ ဝင်ထိုင်ရင်း အစားသောက်တွေ မှာစားကြတာပေါ့။

ကျမက မြည်းရှည် မှာလိုက်တာ ကိုမိုးနိုင်နဲ့ အေးစုက ရှမ်းခေါက်ဆွဲ မှာစားလိုက်တယ်။ဆိုင်လေးက ဘေးပတ်ပတ်လည် သစ်ပင်လေးတွေနဲ့ ဆိုင်ရှေ့မှာ လှည်းဘီးကြီးတခု ထောင်ထားပြီး လှည်းဘီးဘေးမှာ သစ်မြစ်နဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ထိုင်ခုံလေးတွေ အစီအရီပေါ့။ဆိုင်ရဲ့ တောင်ဘက်က ရေကန်အဝိုင်းကြီးထဲမှာ ရောင်စုံငါးလေးတွေက အုပ်လိုက် ကူးခပ်နေတုန်း ဥယျဉ်ထဲ လာရောက်လည်ပတ်တဲ့ မိသားစုထဲက ကလေးငယ်တွေက ပေါင်မုန့်ခြောက်လေးတွေ ချကျွေးရင်း အော်ဟစ်နေတော့တာပဲ။မုန့်စားပြီးတာနဲ့ အချိုရည် တစ်ဗူးစီ မှာသောက်ပြီး ခဏ ကြာမှ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။

ပန်းခြံအလယ်က အုတ်ခဲစီထားတဲ့ လမ်းလေးအတိုင်း လျှောက်လာရင်း ဘေးပတ်ပတ်လည်မှာ တဲအဝိုင်းလေးတွေ ပြတင်းပေါက်ရှိပေမယ့် လိုက်ကာ လေးတွေနဲ့မို့ အတွင်းဘက်ကို မမြင်ရပါဘူး။လမ်းတဝက်လောက်မှာ အချိုရည်ဗူးတွေ အာလူးကြော်ထုတ်တွေ ဘီယာဗူးလေးတွေ ခင်းထားတဲ့ ဆိုင်အသေးလေးတခု တွေ့လိုက်ရတယ်။

“ မစုတို့ … ဒီက ခဏစောင့် ”

ကိုမိုးနိုင်က ကျမနဲ့အေးစုကို ပြောပြီး အဲဒီဆိုင်လေးထဲ ဝင်သွားလိုက်တာ အပြန်ကျ ကြွတ်ကြွတ် အိတ်တစ်လုံးနဲ့ အထဲမှာ အအေးဗူး ဘီယာဗူး အာလူးကြော် ငါးမုန့်ကြော် အစုံပဲ ဆွဲချလာတယ်။လက်ထဲမှာ သော့ချိတ်လေးတခု ပါလာသေးတာ သော့ချိတ်လေးကို ငုံ့ကြည့်ပြီး ကျမတို့လည်း တဲအဝိုင်းလေးတွေ ရှိတဲ့ဘက် လျှောက်ခဲ့ကြတယ်။လမ်းတစ်လျှောက် ညည်းသံသဲ့သဲ့လေးတွေ ခဏတိုင်း ကြားမိနေတာ။ဒါပေမယ့် လူသွားလမ်းလေးနဲ့ အလုံပိတ်တဲလေးတွေက နဲနဲ လှမ်းတော့ ပီပီသသတော့ မကြားရပါဘူး။

လမ်းအကွေ့လေးအတိုင်း ၃ခါလောက် ကွေ့လျှောက်ပြီးမှ သစ်ပင် အုပ်ကြီး ညာဘက် တဲအဝိုင်းလေး တခု တွေ့လိုက်ရတာပေါ့ရှင်။ကိုမိုးနိုင်က တဲတခါးလေးကို သော့ဖွင့်ပြီး အထဲဝင်တော့ ၁၂ ပေ ပတ်လည် အခန်းလေးထဲ စားပွဲခုံ တစ်လုံး ပက်လက်ကုလားထိုင် ၂ခု နဲ့ လူနှစ်ယောက် လှဲလို့ရမယ့် ကြမ်းစင်လေး တခု တွေ့လိုက်ရတယ်။ကိုမိုးနိုင်က သူဆွဲလာတဲ့ အိတ်ထဲက ဘီယာဗူး အချိုရည်ဗူး မုန့်ထုပ်တွေ စားပွဲခုံလေးပေါ် တင်ပြီး ပက်လက်ကုလားထိုင် ၂ ခုကို ထပ်ချဲလိုက်တာ။

ကျမက အရှေ့ဘက်က ခုံပေါ်ထိုင်ပြီး ကိုမိုးနိုင်က အနောက်ဘက်က ခုံထိုင်တော့ အေးစုက ကိုမိုးနိုင် ဘယ်ဘက်ပေါင်ပေါ်ထိုင်ရင်း ရောက်ရာ ပေါက်ရာ စကားပြောနေကြတယ်။ခဏနေတော့ ကိုမိုးနိုင်လည်း ဘီယာသောက် ကျမတို့လည်း အချိုရည်သောက်ပေါ့။အတော်လေးကြာတော့ ကိုမိုးနိုင်လည်း နဲနဲမူးနေပုံပဲ ကျမကို အေးစုခေါ်လာပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ကြောင်း စကားတွေ အထပ်ထပ် ပြောနေတော့တယ်။ကိုမိုးနိုင်က စကားပြောသလောက် အေးစုက တိတ်ဆိတ်နေပြီး ကိုမိုးနိုင် ဘယ်ဘက်ပေါင်ပေါ်ကနေ စားပွဲခုံကို ဘယ်ဘက်လက်ထောက်ရင်း ညာဘက်လက်က လှုပ်ရှားနေတာပါ။

အေးစုကိုယ်လုံးကွယ်နေပေမယ့် သူ့ခါးနောက်က ညာဘက်လက် တံတောင်ဆစ်လေး ထွက်လာပြီ တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေတာ။ကျမ ရိပ်မိပါတယ် အေးစုတစ်ယောက် ကျမကို သူ့ကိုယ်လုံးနဲ့ ကွယ်ပြီး ကိုမိုးနိုင်ကို ဂွင်းထုပေးနေပြီဆိုတာပေါ့။

အိမ်မှာ အမေလည်း တခါတလေ အိမ်တံခါးပေါက် ကိုယ်တစ်စောင်း ထားရင်း ကျမပထွေးကို လူမမြင်အောင် ဂွင်းတိုက်ပေးတတ်တယ်လေ။အေးစုက ကျမကို သူငယ်ချင်းအရင်း ပြောမနာဆိုမနာမို့ သိပ်ဂရုမစိုက်ပါဘူး။ညာဘက်လက်က သိသိသာသာကို လှုပ်ပြီး ဂွင်းထုပေးနေတုန်း ကိုမိုးနိုင်က ကျမနဲ့စကားပြောလိုက် အေးစုညာလက်ကို ကြည့်လိုက်နဲ့ စိုးရိမ်နေပုံပါ။

“ စကားပြောတော့ ကောင်းပါရဲ့ … ကျမ ရေဆာလာလို့ … ရေဗူး သွားဝယ်ဦးမယ် … ကိုမိုးနိုင် ”

“ ဟာ … ဟုတ်သားပဲဗျာ … ကျနော် ရေဗူးဝယ်ဖို့ မေ့လာတာ ”

“ ကဲပါ … ရှင်တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားပြောကြ … ကျမ ပန်းခြံထဲ လျှောက်ကြည့်ရင်း … ခဏနေမှ ပြန်လာခဲ့မယ် … ရေဗူးပါ ဝယ်လာခဲ့ပါ့မယ်ရှင် ”

ကျမ တဲအဝိုင်းလေးထဲက ထွက်တော့ အေးစုက ကိုမိုးနိုင် မမြင်အောင် မျက်စိတဖက် မှိတ်ပြနေတယ်။မသာမ ခဏနေ အလိုးခံရတော့မှာမို့ ပျော်နေတာလေ။ကျမလည်း လမ်းလေးအတိုင်း လျှောက်လာရင်း ပန်းခြံ တပတ်ပတ်ကြည့်တော့ အချိန်နာရီဝက်လောက်တော့ ကြာသွားတာပေါ့။လွယ်တော့မလွယ်ဘူး လူများတဲ့ဘက်က လျှောက်ကြည့်ရတယ်။လူရှင်းတဲ့ဘက်ဆို ကျမကို လိုက်ဖန်တဲ့ ယောင်္ကျားတွေက အများကြီးပဲ။

တချို့ဆို မျက်နှာချင်းဆိုင်က လမ်းလျှောက်လာရင်း ကျမနားရောက်မှ ပုဆိုးဖြန့်ဝတ်သလိုနဲ့ လီးလှန်ပြကြတယ်။ရေဗူး ၃ ဗူးဝယ်ပြီး တဲအဝိုင်းလေးတွေဆီ ပြန်ရောက်တော့ ကျမတို့ ခဏငှားထားတဲ့ တဲရှေ့ အရောက် အေးစု ညည်းသံလေး အရင်ကြားမိလိုက်တာ။ချက်ချင်း မဝင်ပဲ တံခါးကို လှပ်ကြည့်တော့ အေးစုက နှစ်ယောက်အိပ် ကြမ်းစင်လေးပေါ် ခြေတွဲလောင်း ချထိုင်ပြီး ပေါင်တန်တွေ ဖြဲထားပေးနေတာရှင့်။ကိုမိုးနိုင်က အေးစုပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း အဖုတ်ကို ယက်ပေးနေတယ်။

“ အင်း … အကုန်ပြောင်အောင်ယက်နော် … ကိုမိုး … အောက်ခံဘောင်းဘီ … ပါမလာဘူး … ရှီးးးးးးးးး ကျွတ်ကျွတ် ”

ကြည့်ရတာ လိုးပြီးလောက်ပါပြီ အေးစုက သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကော့ထိုးရင်း ကိုမိုးနိုင်ကို ယက်ခိုင်းနေတာပါ။ကိုမိုးနိုင်ကလည်း အေးစု စိတ်တိုင်းကျ အဖုတ်တပြင်လုံး ပြောင်နေအောင် ယက်ပြီးမှ ထရပ်လိုက်တယ်။အေးစုက သူမအဖုတ်ကို ညာလက်နဲ့ ဖိပွတ်ပြီး အဲဒီညာဘက် လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေ နှာခေါင်းဝ တေ့နမ်းပြီးမှ ထရပ်ရင်း ထမိန်ကို သေချာ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြန်ဝတ်နေတာ။ကျမလည်း သူတို့ပြီးစီးမှ ခပ်လှမ်းလှမ်း ပြန်လျှောက်သွားရင်း အသံပေးလိုက်ရတာပေါ့။

“ ဟေးးး … ရေဗူး ဝယ်လာပြီဟေ့ ”

ကျမ တဲလေးထဲ ရောက်တော့ ကိုမိုးနိုင်က ဘီယာလက်ကျန်လေး အကုန်မော့သောက်နေတာ။အေးစုကတော့ ကျမဆီက ရေဗူးယူပြီး ဖွင့်သောက်လိုက်တယ်။ခဏ စကားပြောပြီးတာနဲ့ ကျမတို့လည်း ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ကိုမိုးနိုင်က သူလာစောင့်တဲ့ နေရာလေးထိ အေးစုကို လိုက်ပို့ပြီး အိမ်အပြန်ကျ ကျမပဲ စက်ဘီးနှင်းခဲ့ရတာ။အေးစု မျက်နှာလေးက နွမ်းနေပြီလေ။

အေးစုအိမ်ပြန်ရောက်တော့ အေးစုက ထမင်းစားပြီးမှ ပြန်ခိုင်းနေတာနဲ့ နှစ်ယောက်သား အေးစုကုတင်ပေါ်မှာ လှဲနေလိုက်တယ်။ပက်လက်လှန်လှဲနေတဲ့ ကျမကို အေးစုက ခွရင်း ပါးကို လာနမ်းနေတော့ အေးစု ပါးစပ်က ညှီစို့စို့ အနံ့လေး ရလိုက်မိတာပဲ။

“ ကောင်မ … ပါးစပ် သွားဆေးဦး … ဟွန့် ”

“ အမ် … ဘာဖြစ်လို့ ”

“ ဘာဖြစ်ရမလဲ … နင့် ပါးစပ်က … လီးနံ့ … တထောင်းထောင်းနဲ့ ”

“ အေးပါဟယ် … ခိခိ … လုပ်ပြီးတော့ … ငါလည်း … ကိုမိုး လီးကို … ပြောင်နေအောင် စုပ်ပေးလိုက်လို့ပါ ”

“ အံမယ် … နင့် စောက်ပတ်လည်း … ပြန်အယက်ခိုင်းနေတာ … ငါ မြင်သားပဲ ”

“ ဟယ် … မသာမ … ချောင်းကြည့်နေတာပေါ့ ”

“ မချောင်းပါဘူး … ငါပြန်ရောက်တော့ နင်တို့ … လိုးပြီးနေပါပြီ … နင့်ဟာ သူယက်တုန်း ငါပြန်ရောက်တာပါ … ကဲ … ပါးစပ် သွားဆေးဟာ … ငါ ပျို့တက်လာလို့ ”

…………………………………………………………….

အခန်း ( ၄ )

ကျမ ပြောလိုက်တော့မှ အေးစုက အိမ်အနောက်ဖက် ဝင်သွားတော့တာ။ခဏနေတော့ မျက်နှာကို တဘက်အဟောင်းလေး အုပ်ပြီး ပြန်ဝင်လာတယ်။

“ ကဲ … သွားလည်းတိုက် မျက်နှာလည်း သစ်ပြီးပါပြီရှင် ”

ပြောပြီးတာနဲ့ ကျမပေါင်ပေါ်ပြန်ခွလှဲလိုက်တာ။ပြီးမှ သူနဲ့ ကိုမိုးနိုင် တို့ လိုးခဲ့ကြပုံတွေ ပြန်ပြောပြနေတာပေါ့။

“ ငါသိပါတယ် … အေးစုရယ် … နင် ငါမမြင်အောင် အရင်ဂွင်းထုပေးနေတာလေ ”

“ ဒါတော့ နင်မှားပြီ … မိဝိုင်းရေ … ငါ သူ့ဘယ်ဘက်ပေါင်ပေါ် တက်တိုင်ကတည်း ငါ့ပေါင်ကြားထဲ နိူက်နေတာဟ ”

“ ဟမ် ”

“ ငါလည်း မခံနိုင်လို့ ခုံပေါ် လက်တဖက် ထောက်ပြီး … သူ့ကို ဂွင်းပြန်ထုပေးနေမိတာ ”

“ ခ်ခ် ခ်ခ် ”

“ နင်လည်း ရေဗူးသွားဝယ်ရော … တဲရှေ့ တစ်ခေါက်ထွက်ကြည့်ပြီး … ငါ့ကို ကြမ်းစင်လေးပေါ် ပက်လက်လှဲချပစ်တာ … ထမိန်အောက်နားစ မပြီးတာနဲ့ စောက်ဖုတ်ကို အငမ်းမရ ယက်တာအေ … ငါဖြင့် ကြာကြာအယက်မခံနိုင်ဘူး … စောက်ရည် ထောင်ပန်းနေတာ ခိခိ ”

“ ခုကတည်းက … ယက်ပေးနေတာပေါ ကိုမိုးနိုင်က ”

“ အင်း … ငါလည်း သူ့လီး ပြန်စုပ်ပေးရတာပေါ့ … အကြာကြီးတော့ မစုပ်ရဘူးဟ … သူလည် ငါ့ကို ဘယ်လောက် လိုးချင်နေမှန်း မသိဘူး … ပါးစပ်ထဲတင် တဇပ်ဇပ်တုန်နေတာ လီးက … ခဏနေတော့ ငါ့ကိုပက်လက်လှန်ပြီး အပေါ်က ခွလိုးတော့တာပဲ ”

“ အင်း ”

“ လိုးနေရင်း နို့တွေ လှန်စို့သေးတယ်ဟ … လည်ပင်းတွေရောပဲ … အလိုးခံရင်း နို့စို့ ခံရတာ တအားကောင်းတာ … မိဝိုင်း ရဲ့ ”

အေးစု စကားကြောင့် လည်ပင်းကိုကြည့်တော့ ဟုတ်တယ်ရှင် အေးစုလည်တိုင်မှာ အနီကွက်ကြီးတွေ နို့အုံ အထက်နားမှာလည်း အကွက်တွေ အင်္ကျ ီ လည်ဟိုက်ကြားက မြင်နေရတယ်။ပြောရင်း အေးစုက စိတ်ပြန်ကြွလာပုံနဲ့ ကျမ ခေါင်းရင်းနား ဒူးထောက်ရပ်ပြီး ထမိန်အောက်နားစကို ဆွဲလှန်ပြနေတာ။

“ ကြည့်လေ … မိဝိုင်း … ငါ့ စောက်ပတ်လေး ခုထိ ယောင်နေတုန်းပဲ ”

ပြောရင်း ဘယ်လက်က ထမိန်ကိုမပြီး ညာလက်က အနည်းငယ်ယောင်နေတဲ့ သူ့စောက်ပတ်ကို ၂ ချက် ၃ ချက် ပွတ်ပြီး ဖြဲပြနေသေးတာ။

“ ဟယ် … နင့် အမွှေးတွေ ”

“ အေးလေ … ငါ မနေ့ည ကတည်းက … ရိပ်ပစ်လိုက်တာ … ကိုမိုးက တွေ့တာနဲ့ စောက်ဖုတ်ယက်ပေးတတ်တော့ … ယက်တဲ့ချိန် ရှင်းနေအောင် ရိတ်ပစ်တာပေါ့ … ငါ ထင်တဲ့ အတိုင်းပဲ … ခါတိုင်းထက်ကို ကိုမိုးစိတ်တွေ ထန်နေတာဟ … စောက်စိလေးဆို ပါးစပ်ထဲ ခဏတိုင်း ဆွဲစုပ်နေတာ ”

အေးစုက ပြောရင်း ကျမ မျက်နှာနား သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကပ်ပေးသေးတယ် ညှီစို့စို့ အနံ့ရတာနဲ့ ကျမလည်း မျက်နှာကို နောက်ဆုတ်ပစ်ရတာပေါ့။

“ ယက်ကြည့်လေဟာ … မိဝိုင်း … အဖုတ်ယက်ရတာလည်း ကောင်းတယ်ဟ ”

“ တော်ပေါ့ … နင့်စောက်ပတ်က … ခုနလေးတင် … ကိုမိုးနိုင် လိုးထားတာ ”

“ ဟင် … ဘာဆိုင်လို့ ”

“ ဆိုင်တာပေါ့ … ငါ့စောက်ပတ်က လီးမဝင်ဖူးသေးဘူး နင်ယက်လည်း ဘာမှ မဖြစ်ဘူး … နင့်စောက်ပတ်က လီးဝင်ပြီးသားကြီး စိတ်ထဲ မသတီပါဘူးအေ ”

“ အံမယ် … နောက်ကျမှ ကိုဗညား လီး ကုန်းစုပ်ပေးနေမှာ မြင်ယောင်သေးတယ် … ဟွန့် ”

“ ဟေးးး … အထဲက နှစ်ယောက် ဟင်းလည်း ကျက်ပြီ ထမင်းစားမှာဆို စားကြတော့ ”

စကားပြောနေတုန်း အိပ်ခန်းအပြင်က အေးစု အမေရဲ့ အော်သံကြောင့် အေးစုလည်း ထမိန်ပြန်ချရင်း သူ့စောက်ဖုတ်ကို ပြန်ဖုံးလိုက်တော့တယ်။နှစ်ယောက်သား ဧည့်ခန်းဘက် ထမင်းအတူစားပြီး ခဏနေမှ ကျမလည်း အိမ်ပြန်လာလိုက်တယ်။

……………………………………………………………………………

နောက် ၂လ လောက်ကျ ကျမ ဘယ်လိုမှ ထင်မထားတဲ့ အဖြစ်ပျက်တခုနဲ့ ရင်ဆိုင်လိုက်ရတာရှင့်။နေ့ခင်းဘက် စားသောက်ပြီး တရေးတမော အိပ်နေတုန်း အမေက လာနိုးလို့ အိမ်ရှေ့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တာ။

“ ဟင် … ကိုဗညား ”

“ ဟုတ်တယ် … မဝိုင်း … ကျနော် အဒေါ်လည်း ပါလာတယ် ”

ကိုဗညားမှာ မိဘတွေ မရှိကြတော့ဘူးလို့ ပြောဖူးတယ် ကြည့်ရတာ သူနဲ့ အတူ နေတဲ့ အဒေါ်နေမယ်။

“ ဟုတ် … ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ”

“ အိမ်ထဲဝင်မယ်နော် … လာ ဒေါ်လေးဝင်း ”

ကျမ လည်း ဘာပြောလို့ ပြောရမှန်းကို မသိပါဘူး။ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေတုန်း ကိုဗညား ကတော့ ခပ်တည်တည်ပဲ သူ့အဒေါ်နဲ့ အိမ်ထဲဝင်လာတာပေါ့။

“ ထိုင်ပါရှင် … ကျမနာမည် … မစိန်ရွှေပါ ”

“ ဟုတ် … ကျမ နာမည်က … မဝင်းမာ ပါ ”

အိမ်ထဲ ရောက်တော့ အမေက ဧည့်ခန်းထဲ သင်းဖြူးဖျာလေးခင်းပြီး လက်ဖက်နဲ့ ရေနွေးကြမ်းတည်ပြီး ဧည့်ခံရင်း မိတ်ဆက်နေတယ်။ကိုဗညားက ကျမပြုံးပြလိုက် အမေ့ကို ပြုံးပြလိုက်နဲ့ သူ့အဒေါ်ကို ခပ်တိုးတိုး စကားတွေပြောနေလေရဲ့။

“ ကဲ … လာရင်းကိစ္စလေး ပြောပါဦးရှင် ”

လက်ဖက်စားရင်း ရေနွေးသောက်ရင်း အမေက စပြီးပြောတော့ ကိုဗညား အဒေါ် ဒေါ်ဝင်းမာက စကားပြန်ပြောနေပါတယ်။

“ လာတဲ့ကိစ္စကတော့ … ဟောဒီက အမကြီးသမီးလေးကို ကျမ တူတော်မောင်က မိသားဖသား ပီပီ တောင်းရမ်းပေးပါ ဆိုလို့ စကားကြောင်းဖို့ လာရတာပါ ”

“ ဟဲ့ … မိဝိုင်း ညည်းနဲ့ ဒီသူငယ်က ”

“ ရှင် … အမေ …… ဟို ဟို … သမီး ”

“ ဒီလိုပါ အန်တီ မဝိုင်းက ကျနော့်အပေါ် အတည်လက်ထပ်မယ် ဆိုတာ မယုံကြည်ဘူး ဆိုလို့ ခုလို စီစဉ်လိုက်ရတာပါ ”

အမေနဲ့ကျမ စကားပြောတုန်း ကိုဗညားက ဝင်ပြောပါလေရော။

“ ဟင် … ဟုတ်လား သမီး ”

“ အဲဒါတော့ … ဟုတ်ပါတယ် အမေ … ဒါပေမယ့် … ဟို ဟို … ကိုဗညားနဲ့သမီးက … ”

“ ကဲပါ … မဝိုင်းရယ် … ကျနော်က မိသားဖသား ပီပီ တောင်းရမ်း ယူမှာပါဗျာ … ယုံကြည်ပေးပါနော် ”

ဟူးးးးး တကယ်တော့ ကိုဗညားနဲ့ ကျမက ချစ်သူတွေလည်း မဟုတ်ပါဘူး ခုလည်း သူ့ဘက်က တဖက်သတ် စီစဉ်လာတာ ကျမလည်း ဘာပြောရမှန်းကို မသိတော့ပါဘူး။အမေနဲ့ ကိုဗညားအဒေါ် စကားပြောရင်း ကိုဗညားရဲ့ စည်းစိမ်ပစ္စည်း ပိုင်ဆိုင်မှု့ကို အမေသိတော့ မျက်နှာကြီးပြုံးပြီး ကိုဗညားကို တသားသားနဲ့ လုပ်နေလေရဲ့။အဲဒီနေ့က ကျမ ရင်လည်းခုန် ကြောက်လည်းကြောက် ခံစားမှု့ပေါင်းစုံနဲ့ ရေထွေးနေရတာပေါ့ရှင်။ကိုဗညားတို့ ပြန်သွားမှ ကျမလည်း အမေ့ကို အမှန်တိုင်း ဖွင့်ပြောပြလိုက်တယ်။

“ အင်း … အတူနေရင် … အနည်းဆုံး သံယောစဉ်တော့ ရှိလာမှာပေါ့ … သမီးရယ် … ခုလို သူဋ္ဌေးတစ်ယောက်က အတည်တကျ လက်ထပ်ယူဖို့ဆိုတာ သမီးဘဝမှာ ၂ခါ မရဘူး … ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် သမီးလေး ကံကောင်းပါတယ် ”

“ သမီး ဘာမှ မဆုံးဖြတ်ရသေးဘူး … အမေရယ် ”

“ အမေလည်း … သူတို့ကို စကားထိန်းပြောလိုက်ပါတယ် … ဒါပေမယ့် အမေ သဘောတူတယ် သမီး … ငါ့သမီးလေး ရှေ့လျှောက် ချမ်းချမ်းသာသာ နေရတော့မယ် … အမေတို့မျိုးရိုးရဲ့ … ဈေးရောင်းလိုက် ထမင်းစားလိုက် … အရွယ်ရောက် အိမ်ထောင်ပြုလိုက် ကလေးမွေးလိုက် အသက်တွေကြီးလာလိုက် … သေလိုက် … ဒီသံသရာကြီးထဲကနေ ငါ့သမီး လက်ထက်ကျ … ပြောင်းလဲဖို့ အချိန်တန်ပြီလေ ”

ညပိုင်း ထမင်းစားကြတော့ ကျမ ပထွေး ဦးဘကျော်လည်း ဝမ်းသာနေလေရဲ့။ကျမ ဘဝလေး တိုးတက်ပြောင်းလဲတာ သဘောကျတယ်တဲ့ သူတို့က အချိန်တန် သေမှာ ခုတော့ စိတ်ချ လက်ချ နေလိုရပြီဆိုပြီး အမေ့ကို ပြောပြနေတာပဲ။ထမင်းစားပြီးတာနဲ့ ပန်းကန်အားလုံး ကျမ ဆေးကြောသိမ်းဆည်းပြီး အိမ်ထဲဝင်တော့ အမေနဲ့ဦးဘကျော်က ကျမကို လက်ထပ်ဖို့ပဲ တိုက်တွန်းနေကြတယ်။

………………………………………………………………

“ ဟိတ် … ကောင်မ ငါတို့ကို … လျှိူထားတာပေါ့ ”

“ ဟုတ်ပ … လှလှရယ် … ပြောတော့ဖြင့် … လင်မယူဘူး ဘာညာနဲ့ … ဟွန့် ”

“ ငါ … တကယ်ကို … ဘာမှ မသိဘူးဟ … လွန်ခဲ့တဲ့ ၁လလောက်က … ကိုဗညားနဲ့ သူ့အဒေါ် အိမ်ရောက်လာပြီး … စကားပြောကြတာ … နောက်ကျ အမေကလည်း … သူမရှိတော့ရင် ငါတစ်ယောက်ထဲ စိတ်မချဘူး ဘာညာ ပေါ့ဟာ … အဲဒါနဲ့ ခုလို စေ့စပ်လိုက်ကြတာ ”

“ ကောင်မ … ငါဖြင့် မယုံပါဘူး … ကိုဗညား လီး ဘယ်နှစ်ခါ စုပ်ပေး ပြီးပြီလဲ ပြော ”

“ ဟာ … အေးစု … နင့်လို လီးမြင်တိုင်း ငမ်းငမ်းတက် မဟုတ်ဖူး … မသာမ ”

“ အေးစုကလည်း … မိဝိုင်းရွံတတ်တာ သိသားနဲ့ … အတူမှ မနေရသေးတာ … ဂွင်းလောက်ပဲ ထုပေးမှာပေါ့ … ဟုတ်တယ်မလား မိဝိုင်း ”

“ ဟယ် … ခ်လ်း ခ်လ်း ”

“ တွေ့လား အေးစု … ရယ်တာကိုက … ဂွင်းထုပေးရင်း ရယ်တဲ့အသံနဲ့ … ခိခိ ”

အေးစု ပြန်ပြောနေတုန်း လှလှဝင်ပြောတဲ့ စကားကြောင့် ကျမလည်း မထိန်းနိုင်ပဲ ရယ်လိုက်မိတာပေါ့ရှင်။မနေ့က ကိုဗညားက သူ့အဒေါ်နဲ့ ရပ်ကွက်လူကြီးတစ်ချို့ ဖိတ်ပြီး လာစေ့စပ်တာ။ဒီနေ့မနက် ကျမလည်း ဈေးရောင်း မထွက်ဖြစ်ပါဘူး ဟိုကလာမေး ဒီကလာမေးနဲ့ အမေကတော့ သူ့သမက်လောင်း အကြောင်း ကြွားနေလေရဲ့။နေ့လည်ပိုင်း ထမင်းစားကာနီး အေးစုနဲ့ လှလှတို့ ရောက်လာတာနဲ့ ကျမ အိပ်ခန်းလေးထဲမှာပဲ သူငယ်ချင်း၃ယောက် စကားထိုင်ပြောနေကြတာပေါ့။ခဏနေတော့ အမေသုပ်ပေးတဲ့ လက်ဖက်နဲ့ ထမင်းအတူစားကြပြီး လှလှက လက်ဖက်ရည်သွားဝယ်နေတာ။

ကျမနဲ့ အေးစုက စားပြီးသား ပန်းကန်တွေဆေးကြောပြီး အိပ်ခန်းထဲ ပြန်လှဲရင်း မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖက်ပြီး မှေးနေလိုက်တယ်။လှလှပြန်ရောက်တော့မှ လက်ဖက်ရည်ထသောက်ရင်း အိပ်ခန်းထဲမှာပဲ စကားထပ်ပြောဖြစ်ကြတာ။

“ သမီးရေ … အမေ အရပ်ထဲ … သွားဦးမယ် … အပြင်ထွက်ရင် တံခါးစိသွားကြ ”

“ ဟုတ် … အမေ ”

အမေကို ပြန်ဖြေပြီး လှလှငှဲ့ပေးထားတဲ့ လက်ဖက်ရည် တငုံ ငုံသောက်လိုက်တယ်။

“ ဒေါ်လေးစိန်ကတော့ … အရပ်ထဲ လည်ကြွားနေပြီ … သူသမီး … အလိုးခံရတော့မှာမို့ ပျော်နေတာ နေမယ် ”

“ အောင်မယ် … ငါက ခုထိ … ပါကင် ဟဲ့ … နင်တို့ စောက်ပတ်တွေသာ … လီးဝင်ပြီးသားတွေ ”

“ ပြစမ်း … ကောင်မ … နင့် စောက်ပတ် လီးဝင်မဝင် ကြည့်ပေးမယ် ”

လှလှက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျမကို လှဲချပြီး ဗိုက်ပေါ်တက်ခွထားတာ အေးစုကို ကျမလက်တွေ လှန်ပြီးချုပ်ခိုင်းရင်း ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်ပစ်တယ်။အရင်က ဒီလောက်ထိ မစဖူးပေမယ့် ကျမ အိမ်ထောင်ပြုတော့မှာမို့ အားမနာကြတော့တာနေမယ်။

“ ဟယ် … မသာမတွေ … ကိုဗညားတောင် … ငါ ဒီလို မပြဖူးဘူး … နင်တို့က လွန်တယ်နော် ”

ကျမ ပြောစကားကို လှလှက ဂရုမစိုက်တော့တာ စိထားတဲ့ ကျမပေါင်တန်တွေကို မရမက ဖြဲနေတာလေ။နှစ်ယောက်တစ်ယောက် ဆိုတော့ ကျမလည်း ကြာကြာတောင့်မခံနိုင်ပါဘူး ဒင်းတို့ စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ဆိုပြီး ပစ်ထားလိုက်တယ်။ကျမ ပေါင်တန်တွေဖြဲပြီး နှစ်ယောက်သား ပေါင်အတွင်းသားတွေ ယက်နေကြတာရှင့်။ပေါင်ရင်းနားရောက်တော့ ကျမဟာကို မယက်ပဲ သူတို့ပါသာ နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေကြတာ။ကျမစိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းနဲ့ အတော်ခံရခက်နေမိတယ်။ဒါနဲ့ ကျမ စောက်ဖုတ်ပေါ်ဝဲနေတဲ့ ဒင်းတို့ မျက်နှာတွေကို ကော့ထိုးပစ်လိုက်တာပေါ့။

“ အင့် ဟာ ”

သူတို့ပေါင်အတွင်းသားတွေ ယက်ပေးကတည်းက အဖုတ်ဘေးနူတ်ခမ်းသားတွေ ဖေါင်းကြွပြီး အရည်တွေလည်း စိမ့်နေတာလေ။အဖုတ်နားရောက်မှ ယက်မပေးကြပဲ ပစ်ထားကြတာ။ကျမရဲ့ ဖေါင်းကြွနေတဲ့ စောက်ပတ်အုံကြီးက သူတို့မေးစိတည့်တည့် ထိုးမိတော့တာပဲ။ဒါကို မသာမတွေက သူတို့အချင်းချင်း နူတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်နေတော့ ကိုယ်ပါသာကိုယ်ပဲ သူတို့မေးစိတို့ ပါးပြင်တို့ ကော့ထိုးရင်း အာသာဖြေလိုက်ရတာပေါ့။

…………………………………………………………….

“ ကျွီ … ကျွိ ”

“ ဒီဆိုင် ဝင်ကြည့်ရအောင် … မဝိုင်း ”

“ အင်းပါ … ကိုဗညား အဆင်ပြေသလို လုပ်ပါ … ကျမ အားနာတယ်ရှင် ”

“ ဟောဗျာ … နောက်လထဲ မင်္ဂလာဆောင်တော့မှာ … ဘာလို သူစိမ်းဆန်နေရတာလည်း မဝိုင်းရယ် ”

“ မဟုတ်ပါဘူး ကိုဗညားရယ် … အစစအရာရာ မပြည့်စုံတဲ့ ဘဝမို့ အားငယ်မိတာပါ ”

လက်ထပ်ပွဲ အတွက် သတို့သမီးဝတ်စုံ ရွေးရင်း တဈေးလုံးလည်း နှံ့နေပြီ အမေနဲ့ဦးလေးကျော်အတွက်က ပြီးခဲ့တဲ့ရက်က လိုက်ဝယ်ပေးထားပြီးသားပါ။ကိုဗညားနောက်က ကပ်လိုက်ရင်း ဆိုင်ထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ သတို့သမီးဝတ်စုံတွေက မှန်ကောင်တာတွေထဲ ချိတ်လေးနဲ့ ချိတ်ပြထားတာ အပျံစားပဲရှင်။ကျမဘဝမှာ အိပ်မက်တောင် မမက်ဖူးပါဘူး။တစ်စုံချင်း ကပ်ကြည့်လိုက် ပြန်ထားလိုက်နဲ့ ၄ထည်မြောက် ပန်းရောင်လေး ယူဖြစ်လိုက်တယ်။

ကျမက သိပ်မကြည့်တတ်ပါဘူး ပန်းရောင်ဝတ်စုံလေး ကပ်ကြည့်တော့ ကိုဗညားမျက်လုံးတွေ အရောင်တောက်လာတာနဲ့ ရွေးလိုက်မိတာပါ။ဒါက ကျမအတွက် ပထမဆုံးအကြိမ် ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲ့ အရိပ်အခြေကြည့်ပြီး လုပ်ဆောင်လိုက်တဲ့ အလုပ်တခုပဲ။သေချာဝတ်ကြည့်တော့ ကျန်တာအဆင်ပြေပေမယ့် ကျမခါးက သေးနေလို့ ခါးပြန်ကျဉ်းဖို့ နောက်အပတ်ချိန်းပြီး စရံပေးခဲ့လိုက်တယ်။အပြန်ကျ အအေးဝင်သောက်ပြီး ကိုဗညားက သူ့ခြံကို အမြန်မောင်းနေလို့ အရှိန်လျော့ခိုင်းရသေးတာ။

ကျမနေတဲ့ ရပ်ကွက်နဲ့က ၂နာရီကျော်ကျော်လောက် မောင်းရတာမို့ ညနေပြန်ရင် မိုးချုပ်မဆိုးလို့တဲ့။သူ့ခြံရောက်တာ ၃ကြိမ်ရှိပါပြီ ဒီတစ်ခေါက်က မင်္ဂလာဦး အိပ်ခန်းပြမယ်ပြောနေတာပဲ။ကိုဗညား ခြံက မြို့စွန်ဘက်ဆိုပေမယ့် လူသွားလူလာ များပြီး စည်းကားတဲ့ ရပ်ကွက်ကြီးပါ တော်တော်များများက သစ်စက်လုပ်ငန်းပဲ လုပ်ကြတာ။ကိုဗညားက တော့ အသားစားကြက်မွှေးမြူရေးလုပ်ငန်းနဲ့ ကြက်ခြံတွေအောက်မှာ ငါးကန်တွေတူးပြီး ငါးခူတွေပါ မွေးထားတာပေါ့။ ၆လ တခါ မပင်မပန်းနဲ့ ငွေတွေက ဒလဟော ဝင်နေတော့တာ။

ခြံထဲ ကားဝင်တာနဲ့ အလုပ်သမားတွေက ဝိုင်းနူတ်ဆက်နေတာပေါ့ရှင် ကိုဗညားကလည်း ပြန်နူတ်ဆက်ရင်း ကျမကို မမြင်ဖူးသေးတဲ့ သူ့အလုပ်သမားတွေ ပြန်မိတ်ဆက်ပေးနေပါတယ်။

“ ဟာ … ဆရာ ကတော်က … ချောတယ်ဗျို့ … ဆရာနဲ့ နေနဲ့လ … ရွှေနဲ့မြပဲ ”

“ ဟုတ် … အားလုံး မင်္ဂလာပါရှင် ”

…………………………………………………………..

အခန်း ( ၅ )

ကျမလည်း ကားပေါ်က လက်ဝှေ့ရမ်းပြရင်း ပြန်နူတ်ဆက်လိုက်ရတယ်။ဘဝက ထူးဆန်းတယ်ရှင့် အရင်ဆို တနေ့လုပ် တနေ့စား ပဲပြုတ်သည်ဘဝက ခုလို လူတစု လေးစားအားကျရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်သူထင်ထားမှာလည်း။ဘဝင်တောင် မြင့်ချင်သလိုလိုပါပဲ ရုပ်ရှင်တွေ ဗွီဒီယိုထဲမှာတွေ မြင်ဖူးခဲ့တဲ့ ဘဝလေး ကျမ မကြာခင် ရရှိတော့မယ်လေ။ကားပေါ်ကဆင်းတော့ လက်ကမ်းပြီးထိန်းပေးတဲ့သူနဲ့ ကိုဗညား အိမ်ပေါက်ဝထိ ကျမနောက်က အထုတ်တွေ ကူသည်ပေးတဲ့သူနဲ့ ဒီလိုဆိုတော့လည်း ဘဝက ကျေနပ်စရာပါပဲရှင်။

အိမ်ထဲဝင်တာနဲ့ ဧည့်ခန်းထဲ ပရိဘောဂ ပစ္စည်းတွေက အစုံပါပဲ။သစ်လုပ်ငန်းပိုင်ရှင်မို့ စားပွဲခုံ ထိုင်ခုံက အစ ပန်းအိုးတင်တဲ့စင်တွေ ပန်းပုရုပ်တွေ အတော်များများက ကျွန်းတွေနဲ့လုပ်ထားတာတွေပါ။အိမ်မကြီးထဲတော့ လူက နည်းပါတယ် ထမင်းချက် ဒေါ်စမ်းရယ် ကိုဗညားအဒေါ် ဒေါ်လေးဝင်းမာရယ် လူရုံဒါရိုင်ဘာ ကိုမောင်ကြီးရယ်ပဲ နေကြတာပေါ့။ပေ ၁၅၀ ပတ်လည်ခြံကြီးမို့ ကိုဗညားတို့ နေတဲ့ ၂ ထပ်အိမ်ရဲ့ နောက်ကျောဘက်မှာမှ သစ်ဖြတ်စက် အလုပ်ရုံကြီးတွေ အလုပ်ရုံတွေရဲ့ အနောက်ဖက်နဲ့ တောင်ဖက်မှာက အလုပ်သမား တန်းလျားတွေပေါ့။

အိမ်ထောင်သည် သက်သက် လူပျိုအပျို သက်သက် ခွဲဆောက်ပေးထားတာပါ။ထူးခြားတာက ကိုဗညား အသက်ငယ်သလောက် အလုပ်သမား အားလုံးက ချစ်ခင်လေးစားကြတာပါပဲ။ဧည့်ခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ဒေါ်လေးဝင်းမာက သံပရာရည် ၂ခွက် ဖျော်လာရင်း ကျမနဲ့ကိုဗညားကို သောက်ခိုင်းနေတယ်။

“ ကဲ … အမေပြေ … သံပရာရည် အေးအေးလေး သောက်ကြဦး … ဝတ်စုံ ရခဲ့ပြီလား ”

“ ရပြီ ဒေါ်လေးရေ … ဒေါ်လေးတူမ ခါးက သေးနေလို့ ပြန်ကျဉ်းခိုင်းထားတာ … နောက်အပတ်မှ သွားယူရမယ် ”

“ အင်း … သမီးလေးက … ကိုယ်လုံးလှတယ် … ဒေါ်လေးတို့ ခေတ်က မယ်ဗမာ ကိုယ်လုံးမျိုး … ဒါပေမယ့် … သမီးက ကိုယ်လုံးမပေါ်အောင် … ဝတ်ထားလို့ သိပ်မသိသာတာ ”

“ ဒီလို ဒေါ်လေးရဲ့ … သမီးကိုယ်လုံးထင်းနေအောင် ဝတ်ရင် … မနက် ဝေလီဝေလင်း ပဲပြုပ်ရောင်းရတာ အဆင်မပြေဘူးလေ … ယောင်္ကျားအများစုရဲ့ နှောက်ယှက်ခြင်း ခဏတိုင်းခံရတတ်တယ် ပြီးတော့ အန္တရာယ်ရကို ဖိတ်ခေါ်သလို ဖြစ်မှာစိုးတာ … နွေရာသီဆိုရင်တော့ အတိုအပြတ်လေးတွေ ဝတ်ပါတယ်ရှင် ”

“ အော် … အေးပေါ့ … သမီးရယ် … ကိုယ့်ကိုကိုယ် ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်း နေတတ်တော့ … အန္တရာယ်ကင်းတာပေါ့ … ကဲ … အမေပြေ သံပရာရည် သောက်ကြ … ဒေါ်လေး ညနေစာ သွားစီစဉ်ဦးမယ် … ညနေ ထမင်းစားပြီးမှ ပြန်ပေါ့ ”

ဒေါ်လေးဝင်းမာ အိမ်အနောက်ဖက် ဝင်သွားတော့ ကျမလည်း သံပရာရည် ဆက်သောက်နေတယ်။ခဏနားပြီးတာနဲ့ ကိုဗညားက အိမ်အပေါ်ထပ် မင်္ဂလာဦးအိပ်ခန်း လိုက်ပြပေးနေတာပေါ့။အိမ်က ၂ ထပ်အိမ် နံကပ် အမျိုးအစားမို့ အပေါ်ထပ်ရောက်တော့လည်း အုတ်ရိုးပတ်ပတ်လည်နဲ့ ပရိဘောဂပစ္စည်းတွေပါပဲ။ အိပ်ခန်း ၃ ခန်းရှိပြီး အရှေ့ဘက်ဆုံး အခန်းက ကျမတို့ အိပ်ခန်းလို့ ပြောပြနေတယ်။အခန်းကအကျယ်ကြီးရှင့် ပေ၂၀ ပတ်လည်လောက်ကို ဝင်လိုက်တာနဲ့ အခန်းအရှေ့ဘက်မှာ မှန်ဘီဒိုကြီးတစ်ခု အလှပြင်တဲ့ မှန်တင်ခုံ အသေးတခု စားပွဲအလွတ်တစ်လုံး တန်းစီချထားပါတယ်။

အနောက်ဖက်ခြမ်းမှာ ရေခဲသေတ္တာနဲ့ အဝတ်လှမ်းစင်လေးတခု ဘေးနားကပ်လျက် တံခါးက ရေချိုးခန်းတံခါးပေါ့။အိပ်ခန်းရဲ့တောင်ဘက်ဆုံး ထောင့်မှာမှ ကျွန်ကုတင်ကြီးပေါ် မွေ့ယာ အထူကြီးခင်းထားတာပါ။

“ ကြိုက်လား … မဝိုင်း … ဘာထပ်ဖြည့်ပေးရဦးမလည်း ”

“ ဟာ … လွန်တောင် နေပါပြီ … ကိုဗညားရယ် … ကျမဘဝမှာ အိပ်မက် မက်နေရသလိုပါပဲ ”

“ ခုက စပြီး … မဝိုင်းက … ကျနော့် မိန်းမ ဖြစ်တော့မှာလေ … အားငယ်တဲ့ အတွေးတွေ မတွေးတော့နဲ့ … အော် … နေဦး ခဏ ”

ကိုဗညားက စကားပြောရင်း ဗီဒိုကြီးဖွင့်ပြီး အံဇွဲထဲက ငွေရောင် သော့တွဲလေး ယူပြီး ကျမ လက်ထဲ ထည့်ပေးနေတယ်။

“ ဒါက ”

“ အဲဒါ … ကျနော် ပိုင်ဆိုင်သမျှ အကုန်ပဲ ”

“ ဟမ် ”

“ အော် … မဝိုင်း နားလည်အောင် … ပြမယ်လာ ”

ကိုဗညားနောက်က ကပ်လိုက်ရင်း ရေချိုးခန်း တံခါးနား ရောက်တော့ နံရံကပ် တံခါးလေးတခု တွေ့လိုက်ရတာ။ခုန အိပ်ခန်းအရောင်နဲ့ ရောနေလို့ မမြင်မိလိုက်တာပါ်။တံခါးသော့ခလောက် အပေါက်လေးထဲ ကျမပေးထားတဲ့ ငွေရောင်သော့လေး လှည့်ဖွင့်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ကျမ မျက်လုံး ပြူးသွားရမိတယ်။လက်ဝတ်လက်စားတွေနဲ့ ရွှေချောင်းတွေပေါ့ရှင်။ဘေးနားမှာ စာအုပ်လေး တအုပ်။

“ ဟင် ”

“ အင်း … ဒါတွေအကုန်လုံး ကျနော့် ကိုယ်ပိုင် ပစ္စည်းတွေပါ … စာအုပ်ကလည်း ကျနော်နာမည်နဲ့ ဘဏ်စာအုပ်ပေါ့ … အောက်က အံဇွဲ ဖွင့်ကြည်ပါဦး ”

ကျမလည်း တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ကိုဗညားပြောတဲ့ အတိုင်း ဖွင့်ကြည့်တော့ ပိုက်ဆံ အစည်းလိုက်တွေက အုပ်လိုက်ပဲ။ကျမ တကယ်ကို အံအောရင်း ခြေဖျားလက်ဖျားတွေ အေးစက်လာရတာပေါ့။ကိုဗညားကတော့ ပြုံးပြီး ကျမကို ကြည့်နေလေရဲ့။ကျမ သော့ပြန်ပေးတော့ သူက အံအောနေပြန်ရော။

“ ဟင် … ဘာလို့လဲ … မဝိုင်းရဲ့ ”

“ သော့ပြန်ယူထားပါ … ကိုဗညားရယ် … ဒီသော့ပျောက်ရင် … ကျမ သေရင်သေ … မသေရင် … ရူးမှာရှင့် ”

“ ဟောဗျာ … ဒီလိုလုပ် … ခု လောလောဆည် … မဝိုင်း မယူချင်သေးရင် … ဗီဒိုထဲ ပြန်သိမ်းထားလေ … နောက်ကျမှ ယူသုံး ”

ကျမလည်း သော့တွဲကို ဗီဒိုထဲ သိမ်းပြီးမှ လူတစ်ကိုယ်လုံး ပေါ့ပါးသွားတော့တယ်။ပြီးတော့ ကျမလို လမ်းဘေးဈေးသည်တစ်ယောက်ကို ဒီလောက်တန်ဖိုးထား တဲ့ ကိုဗညားအချစ်ကို လေးစားမိလာတယ်။သူဘာလို့ ကျမကို ချစ်တာလည်း အရမ်းကို သိချင်နေမိတာပေါ့ရှင်။မညာတမ်း ဝန်ခံရရင် စေ့စပ်ပွဲ အပြီး အပြင်လျှောက်လည်ကြတော့ ရုပ်ရှင်ရုံတခုမှာ ကျမ အဖုတ်ကို ဇွတ်ပြခိုင်းတာ ကျမလည်း ရှက်ကလည်းရှက် စေ့စပ်ထားသူမို့ အားလည်းအားနာပြီး ထမိန်ကို လှပ်ပြပေးလိုက်ရတယ်။

ရုပ်ရှင်ရုံက မီးရောင်မှိန်မှိန်ထဲ ကျမ အတွင်းခံဘောင်းဘီ အနားစကို ဆွဲကြည့်ရင်း ကိုဗညားခမျှ ဂွင်းထုနေတာ အတော်နဲ့ မပြီးပါဘူး။ကျမလည်း ရုပ်ရှင်ပြီးလို့ မီးထွန်းရင် ဘေးလူတွေသိမှာ စိုးတာနဲ့ မျက်နှာလွဲရင်း ကိုဗညားလီးကို ပုဆိုးအပြင်ကနေကိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်ရတာပေါ့ရှင်။ပထမဆုံးအကြိမ်ပါပဲ လီးကိုင်ဖူးခဲ့တာ ပြီးကာနီး ကျမလက်ထဲ ကိုဗညားလီးက တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ လက်ဖဝါးထဲ ခံစားမိလာတာပဲ။မကြာပါဘူး ကျမအတွင်းခံကို ဖြဲကြည့်နေတဲ့ လက်က လွတ်ပြီး ကျမရင်သားတွေ လာညှစ်တော့တာ။လက်ထဲက ကိုဗညားလီးကြီးကလည်း တင်းကနဲ့တင်းတနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး ကိုဗညား နူတ်ခမ်းတွေက ကျမ ပါးပြင်ကို တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ နမ်းနေတော့တာပေါ့။

“ အ … ထွက် ထွက် …… ထွက်ပြီ မဝိုင်းးးး …… ရှီးးးးးးးးးး ”

ကိုဗညား လရည်ထွက်တာ ကျမ သိလိုက်တာနဲ့ လီးကို ထုပေးနေရာက ကျမ ဖြည်းဖြည်းချင်း လွတ်ပေးလိုက်တယ်။အဲဒီက စပြီး ကိုဗညား အပေါ် ကျမစိတ်တွေပြောင်းလဲ လာခဲ့တာပါ။နောက်ပိုင်း အစား အသောက် ကျွေးတာကအစ ဂရုတစိုက်နဲ့ အရိပ်တကြည့်ကြည့် နေတတ်တာမျိုးတွေ အိမ်ပြန်ရောက်တိုင်း ပြန်တွေးရင်း ကိုဗညား မျက်နှာချောချောပါ မြင်ယောင်လာမိတာပေါ့ရှင်။အထိတွေ့ကြောင့်လား သံယောစဉ်ဖြစ်တာမျိုးလား အချစ်ဆိုတာမျိုးလား ကျမ မဝေခွဲတတ်ပါဘူး။

“ ဘာတွေ … စဉ်းစား ပြန်ပြီလည်း … မဝိုင်းရယ် ”

“ ခ်ခ် ခ်ခ် … ကိုဗညား … ဘာလို့ ကျမအပေါ် … ဒီလောက် ကောင်းရသလည်းဆိုတာပေါ့ ”

“ အမှန်တိုင်း ဝန်ခံရရင် … ကျနော့်ဘေးမှာ အချောအလှတွေ … အများကြီးဗျ … ကျနော်က အလုပ်ထဲပဲ … စိတ်ရောက်နေတာ … မမျှော်လင့်ပဲ မဝိုင်းကို တွေ့တော့မှ … စွဲလမ်း လာမိတာ … နေ့တိုင်း သတိရမိတယ်ဗျာ … ဇွတ်ပြောလို့ကလည်း မဖြစ် … မဝိုင်းထင်သလို … အပျော် ကြံမှာ ထင်မှာလည်း စိုးတယ်ဗျာ … ဒါနဲ့ စိတ်ရှည်ရှည်ထားပြီး ကြိုးစားခဲ့ရတာပါ ”

“ ကျမတော့ … ခုထိ … အိပ်မက် မက်နေသလိုပါပဲရှင် ”

“ ရပါတယ်ဗျာ … နောက်ကျ မဝိုင်း ကျနော့်ကို ချစ်လာမှာပါ … ကျနော် ယုံကြည်ပါတယ် ”

ကိုဗညားက စကားဆုံးတာနဲ့ ကျမကို မျက်နှာချင်းဆိုင် တေ့နမ်းနေတာပေါ့။ကျမလည်း ကိုဗညားခါးကို အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ထားလိုက်ပါတယ်။တဖြည်းဖြည်း ကျမပါးပြင်ကတဆင့် ကျမလည်တိုင်ဆီ လျှာနွေးနွေးလေး ရောက်ရှိချိန် ကျမလည်း ခေါင်းလေး မော့ထားပေးမိလိုက်တာပဲ။မကြာပါဘူး ကျမဆီးခုံးလေးကို ကိုဗညား လီးထိပ်က လာထောက်နေတယ်။ကျမကျောပြင်တွေ ပွတ်သပ်ပေးရင်း ကိုဗညား လက်တွေက ခါးနားရောက်တော့ ရပ်သွားတာပါပဲ။

“ မဝိုင်း ”

“ ရှင် ”

ကျမလည်ပင်းတွေ နမ်းနေရာက ရုတ်တရက် ကျမနာမည်ခေါ်နေပြန်တယ်။

“ ကုတင်ပေါ် … သွားရအောင် ဗျာ ”

“ ဟင့်အင် … မင်္ဂလာဦး ညကြမှပဲ … အဲဒီကုတင်ကြီးပေါ်မှာ … ကျမ အပျိုစင်ဘဝလေးကို … အပ်ချင်တာ ”

“ ဟူးးးးး … မဝိုင်း ရယ် ”

ကိုဗညား မျက်နှာလေး ညိုးသွားတော့လည်း ကျမ မနေတတ်ပြန်ဘူးရှင်။

“ ကို ဗညား ”

“ ပြော လေ ”

စိတ်ဆိုးတဲ့ လေသံနဲ့ ပြောပြီး ခေါင်းငုံ့ထားတဲ့ ကိုဗညား ပုံစံက ကလေးဆိုးကြီး ကျနေတာပါပဲ။

“ အ … …… ရှီးးးး ”

ကျမ မရှက်နိုင်တော့ပါဘူး ကိုဗညား ပေါင်ကြားက လီးကို ဆွဲပြီး ဗီဒို အကွယ်လေးဘက် ခေါ်လာခဲ့လိုက်တယ်။ရုတ်တရက် အိပ်ခန်းထဲ တစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာရင် မမြင်အောင်လို့ပေါ့။ဗီဒိုကွယ်တာနဲ့ ကိုဗညားကို နံရံကပ်ခိုင်းပြီး ကျမညာလက်နဲ့ပဲ လီးကို အုပ်ကိုင်ရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ဂွင်းထုပေးလိုက်တော့ ကိုဗညား မျက်လုံးလေးစင်းပြီး ကျမနို့အုံတွေကို ညှစ်ချေနေတော့တာပဲ။မျက်နှာချင်းဆိုင် မတ်တပ်ရပ်လျက် အနေထားနဲ့ ကိုဗညားလက်တဖက်က ကျမပေါင်ကြားထဲ ရောက်လာပြီး အဖုတ်ကို ထမိန်အပြင်ကနေ ဖိပွတ်ပေးရင်း တုံ့ပြန်လာပါပြီ။

စောက်ပတ်ပွတ်ပေးတာ ခံရင်း ကျမလည်း ကိုဗညားလီးကို ခပ်သွက်သွက်လေး ထုပေးနေမိတာပေါ့ရှင်။

“ မဝိုင်း … ခဏ ”

အရှိန်ကောင်းနေတုန်း ကိုဗညား စကားကြောင့် ကျမစိတ်ထဲ မချင့်မရဲလေး ဖြစ်သွားမိတယ်။ကိုဗညားက ကျမမျက်နှာလေး တချက်ကြည့်ပြီး သူ့လီးကိုင်ထားတဲ့ ကျမလက်ကို လက်ကောက်ဝတ်ကနေ ကိုင်ဖြုတ်လိုက်တာ။ပြီးတာနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ထိုင်ချတော့ ကျမပေါင်ဂွနဲ့ သူ့မျက်နှာက တန်းနေတာပေါ့။ကျမကို မော့ကြည့်ရင်း ထမိန် အောက်နားစကို အပေါ်လှန်တင်နေပြီ။ကျမ ရင်ထဲ တလှပ်လှပ်နဲ့ ဘယ်လိုခံစားမှု့လည်း ဖေါ်မပြတတ်ပါဘူး။ပထမဆုံးအကြိမ် ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရှေ့ ထမိန်လှန်ပေးသလို ဖြစ်နေမိပြီရှင့်။

ကိုဗညားက ကျမ မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း သူ့မျက်လုံးတွေက အောက်ဘက်ရွေ့နေပြီး ကျမပေါင်ခြံတည့်တည့် ဖေါင်းကြွနေတဲ့ အဖုတ်လေးနားရောက်မှ ရပ်သွားတော့တယ်။ကျမလည်း စိတ်ထဲ တဖိန်းဖိန်း တရှိန်းရှိန်း ခံစားနေရပါပြီ။အရင် အေးစုတို့ လှလှတို့နဲ့ တုန်းက မိန်းမချင်း ငယ်ငယ်ကတည်းက အတူနေလာကြသူတွေမို့ တစ်ယောက် စောက်ပတ် တစ်ယောက် ဖြဲကြည့်ကျ ကိုင်ကျ ယက်ကျနဲ့ နေခဲ့ဖူးပါတယ်။ခုဟာ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရှေ့ ဆိုတော့ တွေးရင်း ခြေဖျားလက်ဖျား အေးစက်လာတာပေါ့ရှင်။

ကျမ ငုံ့ကြည့်နေတုန်း ကိုဗညားက ကျမပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာအပ်ပစ်လိုက်တာ။အတွင်းခံဝတ်ထားပေမယ့် ကိုဗညား ဂွင်းထုပေးကတည်းက ကျမအဖုတ်ကလည်း တဆစ်ဆစ်နဲ့ ခံစားရင်း အရည်ထွက်နေတော့ ဘောင်းဘီက စောက်ရည်နဲ့ကပ်ပြီး အဖုတ်က ထင်းနေတာပေါ့။ကျမ ဆက်ကနဲ့ တုန်သွားရသေးတယ် ကိုဗညား မျက်နှာအပ်တော့ သူ့နှာခေါင်းထိပ်က ကျမအစိလေးကို ထိထိမိမိ ထိုးမိနေတာလေ။ကျမ စောက်ပတ်အုံလေးကို အတွင်းခံ အပြင်ကနေ မက်မက်မောမော နမ်းနေတော့ ကျမလည်း ကိုဗညားခေါင်းကို ထိန်းကိုင်ရင်း မသိမသာလေး ကော့ပေးလိုက်တယ်ရှင်။

တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ နမ်းပြီးမှ ကျမ အတွင်းခံဂွလေးကို သူ့လက်တဖက်နဲ့ ဘေးဆွဲကပ်ရင်း ပေါ်လာတဲ့ စောက်ပတ်အုံထဲ လျှာနဲ့ ထိုးယက်ပေးနေတာပေါ့။အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထဲ လျှာထိပ်နွေးနွေးလေး အထက်အောက် ပွတ်ဆွဲနေတော့ ကျမ စိတ်ထဲ သိမ့်ကနဲ့ နွေးကနဲ့ ခံစားနေရတုန်း ခေါင်းထောင်နေတဲ့ အစိလေးကို ဖမ်းစုပ်တော့ကျမ တကိုယ်လုံး လေထဲမြှောက်သွားသလို ဖြစ်မိနေတာပါပဲ။

အတော်ကြာတော့ အဖုတ်တပြင်လုံး ယက်လိုက် အစိလေးဆွဲစုပ်လိုက်နဲ့ စောက်ခေါင်းထဲကလည်း တဆစ်ဆစ်နဲ့ကို မခံနိုင်လောက်အောင် ယားတက်လာတာ။ကျမ ကိုဗညား ခေါင်းကို အမြန်ဆွဲလှန်လိုက်ပေမယ့် မမှီတော့ဘူးရှင့် ကျမစောက်ခေါင်းပေါက်က အရှိန်နဲ့ပြေးထွက်လာတဲ့ စောက်ရည်တွေက ကိုဗညား မျက်နှာပေါ် ပန်းမိလျက်သား ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။

ထူးခြားတာက ကိုဗညားကိုယ်တိုင် မရှောင်ပဲ ကျမစောက်ရည်နဲ့ ပန်းနေတာကို မက်မက်မောမော မျက်လုံးလေးမိတ်ပြီး ခံယူနေတာပါပဲ။ကျမလည်း အားနာစိတ်တဝက် ရမ္မက်စိတ်တဝက်နဲ့ ထိန်းထားပေမယ့် ကိုဗညားက စောက်ရည်ရပ်တာနဲ့ စောက်စိလေးကို ဆွဲစုပ်ပြီး မနာတနာလေး ကိုက်ပေးတော့ ထိန်းထားတဲ့ အရည်တွေက ဒလဟော ပန်းထွက်နေပြန်ရောပဲ။ကိုဗညား မျက်နှာတွေရော အင်္ကျီတွေပါ ကျမစောက်ရည်တွေ ရွှဲနှစ်နေတာပေါ့။ပုဆိုးခါးပုံစ ဖြည်ရင်း သူ့ဟာသူလည်း ဂွင်းထုနေတော့ ကျမပြီးလို့ ခဏလေးပဲရှိသေး ကိုဗညား နဖူးကြောတွေ တွန့်လာပြီး ကျမနာမည်ရွတ်နေတော့တာပဲ။

“ အားဟား … ကောင်းလိုက်တာ … မဝိုင်းရယ် …… ရှီးးး ရှီးးးးးးးးးးး  ကျနော် လည်း …… ထွက် ထွက် ထွက် ပြီ ဗျာ ”

ကျမလည်း ကိုဗညားရှေ့ ဒူးထောက်ထိုင်တော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မို့ ကိုဗညား လီးထိပ်အပေါက် လရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်တွေက တဗျစ်ဗျစ်နဲ့ ကျမ ပေါင်တွေရော လိပ်တင်ထားတဲ့ ထမိန်အပေါ်ထိ လာစင်ကုန်တာပေါ့ရှင်။

………………………………………………………………

အခန်း ( ၆ )

ကိုဗညားက လရည်အကုန်ညှစ်ထုတ်ပြီး နောက်ဆုံး လီးထိပ်အပေါက်နား စို့နေတဲ့ လရည်စက်လေးပါ ခါချပစ်တာ။ကျမလည်း ကိုဗညား ပြီးမှ ထရပ်လိုက်တော့ ကိုဗညားက အဝတ်ဟောင်း တခု အပြင်ဘက်ထွက်ယူပြီး ကျမ အဖုတ်ရော ထမိန်ပေါ်ကပ်နေတဲ့ လရည်တွေပါ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးနေပါတယ်။ကြမ်းပြင်ပေါ် ခဏမှေးပြီး ခဏကြာမှ သူ့ခြံဝင်းထဲ လိုက်ပြပေးတာ ညနေပိုင်းကျ ဒေါ်လေးဝင်းမာ ပြင်ပေးတဲ့ ညနေစာ စားပြီး ကျမအိမ်ကို ပြန်လိုက်ပို့ပေးတာပေါ့။ကိုဗညား အိမ်ကပြန်တော့ မှောင်စပြုနေလို့ လမ်းသေချာ ဂရုစိုက်မောင်းဖို့ မှာလိုက်ရသေးတယ်။

အချိန်တွေ တရွေ့ရွေ့ ကုန်လာပြီး နောက်ဆုံး ကျမနဲ့ကိုဗညားရဲ့ မင်္ဂလာပွဲလေး ရောက်ရှိလာပါပြီ။ကိုဗညားခြံမှာ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်ဆောင်ပေမယ့် ညနေပိုင်းကို ကျမတို့ အိမ်မှာ ဧည့်ခံပွဲ သဘောမျိုးလေး ထပ်လုပ်ဖြစ်တယ်။ကိုဗညားကတော့ တပြုံးပြုံးနဲ့ပေါ့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေရော အိမ်ပါလာကြတာ။ကိုဗညား သူငယ်ချင်း အားလုံးထဲက ကျမ သတိထားမိနေတာ ဖြိုးသူဆိုတဲ့ တစ်ယောက်ပေါ့။ကိုဗညားနဲ့ တအားရင်းနှီးပုံ ရပြီး တွေ့ကတည်းက ကျမ ကိုယ်လုံးကို မက်မက်မောမော လိုက်ကြည့်နေလို့ပါ။

“ ကဲကဲ … မှောင်လည်း မှောင်နေပြီ … ငါ့သမီးတို့ ပြန်ဖို့ ပြင်ဆင်ကြတော့ … ဗညား သားလေး ကားကို အပြန်သေချာမောင်းနော် ”

“ ဟုတ် အမေ … ကျနော် မမောင်းပါဘူးဗျာ … သူငယ်ချင်းတွေ မောင်းပေးမှာပါ ”

အမေက သူ့သမက်ကို သားပဲခေါ်နေတော့တာ။သျှောင်နောက်ဆံတိုးပါ ဆိုသလို ကျမ ကိုဗညားနဲ့ အပြီးလိုက်နေတော့မှာမို့ ပြန်ကာနီး အမေနဲ့ဦးဘကျော်ကို ထိုင်ကန်တော့ တော့ အမေ့မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်တွေနဲ့ပေါ့ရှင်။ဝမ်းသာလို့ကျတဲ့မျက်ရည်လား ဝမ်းနည်းလို့ ကျတဲ့မျက်ရည်လား ဆိုတာ ကျမ မတွေးတတ်ခဲ့ပါဘူး။

“ ကဲ … ဒီလင် ဒီမယား … အိုအောင်မင်းအောင် ပေါင်းရပါစေကွယ် … သားလေးကလည် သမီးပေါ် ဂရုစိုက် … သမီးလေးကလည်း သားအပေါ် လင့်ဝတ္တရား ကျေပွန်အောင် ကြိုးစား … အမေတို့က အသက်ကြီးပါပြီ … မသွားနိုင် မလာနိုင်တော့ပါဘူး … သားနဲ့ သမီးကပဲ မကြာမကြာ … လာ ခဲ့ ကြ ကွယ် ”

အမေစကားပြောရင်း အသံတွေ တိမ်ဝင်ပြီး မျက်နှာလေးကို လက်ဝါးနဲ့အုပ် ခေါင်းငုံနေရှာတာပေါ့။

“ ပေးတဲ့ ဆုနဲ့ … ပြည့်ပါရစေ … အမေ ”

ကျမနဲ့ ကိုဗညားလည်း ပြိုင်တူ ရွတ်ဆိုပြီး ဦး၃ကြိမ် ကန်တော့လိုက်ကြတယ်။ခေါင်းငုံ့ ကန်တော့လိုက်မှ ကျမ လက်ပေါ်ကျလာတဲ့ မျက်ရည်တွေကြောင့် ကျမလည်း ငိုနေမိမှန်း သတိထားမိလိုက်တာ။ကျမ ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ပါဘူး ငယ်ငယ်ကတည်းက အတူနေလာတဲ့ အမေ့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုး ငိုချပစ်မိတယ်ရှင်။အမေလက်ကလေး တွေက ကျမ ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်ပြီး နှစ်သိမ့်ပေးပါတယ်။အတော်ကြာမှ အမေနဲ့ လူချင်းခွဲပြီး ကိုဗညား အိမ်ကို လိုက်လာခဲ့တာ။

လမ်းတစ်လျှောက် သစ်ပင်တွေ လူနေအိမ်လေးတွေ တရိပ်ရိပ် ကျန်နေရင်း ၂ နာရီ ကျော်ကျော်လောက် ကြာမှ ကိုဗညားခြံ ပြန်ရောက်တာပေါ့။ရောက်တာနဲ့ မနားရပါဘူးရှင် ကိုဗညားရဲ့ လူပျိုနောက်ဆုံးည ဆိုပြီး အရက်ဝိုင်းက အဆင်သင့် ကိုဗညားနဲ့ ကျမ အဝတ်စား အမြန်လဲပြီး ကိုဗညား သူငယ်ချင်းတွေရှိရာ အိမ်အောက်ထပ်က ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်လာခဲ့ရပါတယ်။

“ ဟော … သတို့သား အသစ်စက်စက်လေး … လာပြီဟေ့ ”

“ ဟေးးးးး … ငါ့သူငယ်ချင်းရဲ့ … လူပျို နောက်ဆုံးညကွ … ချီးယားစ် ”

“ ဗညားတော့ … ဒီတခါ တကယ်စွံပြီဟေ့ ”

ကိုဗညား သူငယ်ချင်းတချို့က မူးနေကြပြီ ထင်ပါရဲ့ တယောက်တမျိုး အော်ဟစ်နေကြတာပဲ။ကိုဗညားလည်း သူတို့နဲ့အတူ သောက်ရင်း မူးလာတော့ ကျမကို နမ်းခိုင်းလိုက် မောင်လို့ ခေါ်ခိုင်းလိုက်နဲ့ပေါ့ရှင်။ကျမလည်း မျက်နှာပူပေမယ့် ကိုယ့်ယောင်္ကျား ဆိုတဲ့အသိနဲ့ ကိုဗညား ခိုင်းတာ မှန်သမျှ အကုန်လုပ်ပေးနေမိပါတယ်။

“ ကိုဗညား … ဒါပြီး တော်တော့နော် … တနေကုန် ပင်ပန်းထားတာ … နားကြစို့ ”

“ ဟာ … ဘယ် လို ခေါ် လိုက် တာလဲ … မိန်းမရယ် … အေ့ ”

ဒုက္ခပါပဲ ကိုဗညား တကယ်မူးနေပြီရှင့်။ကျမလည်း မေ့သွားတာပါ သူ့ကို မောင် လို့ ပြောင်းခေါ်ခိုင်းနေတာ။

“ အင်းပါ … မောင်ရယ် … ဒါပြီး တော်တော့နော် ”

“ မောင် ……… ဂေ့ … မ မူး သေး ပါ ဘူး … … အေ့ ……… မိန်းမရယ် … ဒီမှာ ဒါတွေက … မောင့် အ ချစ် ဆုံး သူ ငယ် ချင်း တွေ …… နောက်ဆုံး လူပျိုည မို့ လာ လာ လာ နုတ် တက် တာ လေ ……… အေ့ ဂေ့ ”

အတော်လေးကြာမှ ကိုဗညားတို့ အရက်ဝိုင်း သိမ်းတာ။တဖြည်းဖြည်း ပြန်တဲ့ သူတွေ ပြန်ကုန်ပါပြီ။ကိုဗညား နဲ့ သူ့အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်း ဖြိုးသူပဲ ကျန်တော့တာပါ။

“ ဟစ်ယောင် … ငဖြိုး … သောက်ကွာ …… မပြန်နိုင် မင်း ဒီမှာပဲ အိပ် ”

“ ပြန်နိုင်ပါတယ် … ကွ ”

“ ဘာလဲ … မင်း မိန်းမ … မမွန်ကို ကြောက်နေတာလား … အွိ့ …… အေ့ ဂေ့ ”

“ မဟုတ် ပါ ဘူးကွ … မင်း မိန်းမလည်း နားချင်ရှာရောမယ် ”

“ ရပါတယ်ကွာ … မိန်းမက … ငါ့ အပေါ် နားလည်ပါတယ်ကွ … နော် မိန်းမ … ဂေ့ ”

ကိုဗညား တကယ်ကို မူးနေတာပါ ကိုဖြိုးသူနဲ့ ပြောရင်း ကျမဘက် လှည့်လာနေပြီလေ။ကျမလည်း အလိုက်အထိုက်လေး ဘေးက ပြန်ပြောနေရတာပေါ့။

“ ငဖြိုး … ငါ့ မိန်းမ မလှဘူးလား ”

“ လှတာပေါ့ကွ … မင်းက ရည်းစားမရှိဘူး ဆိုပြီး ဒါလေးကျ ဥထားတာ … ခွေးကောင် ”

“ ဟားဟားးးး … ငါ သူ့ကို … မရ ရအောင် … ကြိုးစားထားရတာကွ ”

“ အေးပါကွာ … ချောပါတယ် … မင်း မိန်းမက ”

“ ချောယုံပဲလား … ငဖြိုး … ဖင်တွေ ရင်တွေကရော … ဒါမျိုး ဒီခတ်မှာ မရှိဘူးကွ … ရှားတယ် မယ်ဗမာ ကိုယ်လုံးနဲ့ ”

“ ဟုတ်တယ်ကွာ … မင်းမိန်းမက ငါ့မိန်းမ မမွန်ထက် ဖင်လည်းကြီးတယ် … နို့အုံ့ တွေလည်း တင်းထုပ်နေတာ ”

အိုရ် … ကိုဗညားကလည်း မဆင်မချင် လျှောက်ပြောနေတာ ကိုဖြိုးသူကလည်း သူမိန်းမနဲ့တောင် ကျမကိုယ် နိုင်းယှဉ်ကြည့်နေတာ နှစ်ယောက်သား ပြောချင်ရာ ပြောနေကြတာပါပဲ။ခဏနေမှ ကိုဗညား ထရပ်တော့ ယိုင်ကျ သွားတယ်။ကျမလည်း အမြန်ထရပ်ပြီး အထိန်း ကိုဖြိုးသူလဲ ထရပ်ပြီး ထိန်းရင်း ကိုဖြိုးသူ ညာဘက်လက်က ကျမ ဘယ်ဘက်နို့အုံကို ထိထိမိမိ ညှစ်သလိုဖြစ်နေတာပေါ့။

“ ဟျောင့် … ဗညား … မင်း မူးနေပြီ … ငါ လိုက်ပို့မယ် အပေါ်ထပ်ကို ”

ကိုဖြိုးသူ ဘယ်လက်က ကိုဗညားပုခုံးကို သိုင်းဖက်ရင်း ညာလက်က ကျမနို့ကို ညှစ်နေတော့တာပဲ။သူ့စိတ်ထဲ ကိုဗညား ညာဘက် လက်မောင်းထင်နေတာ နေမယ်။

“ ကိုဖြိုးသူ … ဟိုလေ … ကျမ ဟာကို … လွတ်ပါဦး ”

“ ဟာ … ဆော ဆော ဆောရီးနော် ”

ကျမ ပြောမှ ကိုဖြိုးသူက ကျမနို့အုံကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ကို ခွာရင်း ကိုဗညား လက်မောင်းကို ပြောင်းကိုင်နေတာပါ။အပေါ်ထပ်က ကျမတို့ အိပ်ခန်းဆီ ကိုဗညားကို တွဲပို့တော့ ကိုဗညားတစ်ယောက် ခေါင်းစိုက်နေပြီ။ကိုဗညား ဘယ်ဘက်က ကိုဖြိုးသူတွဲပြီး ညာဘက်က ကျမတွဲလာခဲ့ရတာပေါ့။အိပ်ခန်းနား ရောက်တော့ ကျမက ကိုဗညားကို ခဏလွတ်ပြီး အိပ်ခန်းတံခါး ဖွင့်လိုက်ရတယ်။တံခါးပွင့်တာနဲ့ ကျမ အိပ်ခန်းဝရပ်တုန်းလေး ဗြုံးကနဲ့ ကိုဗညားက ကျမဘက် ပြိုလဲလာတာ ကိုဖြိုးသူက ထိန်းရင်း မနိုင်တော့တာ နေမယ် နှစ်ယောက်သား ကျမကိုယ်ပေါ် ပစ်ကျလာတာပေါ့။

ယောင်္ကျားနှစ်ယောက်ဝိတ်ကို ကျမလည်း တောင့်မခံနိုင်ဘူးလေ ကြမ်းပြင်ပေါ် လဲကျရောပဲ။ကိုဗညားက ကျမကို ကျောပေးရင်း ခွေခွေလေး ကျမရှေ့ကျပြီး ကိုဖြိုးသူက ကိုယ်တစ်စောင်း လဲကျသွားတဲ့ ကျမကိုယ်ပေါ် ခွလျက် အိကျလာတာပေါ့။ကျမ ဘယ်ဘက်ပေါင်တန်ကို ခပ်မာမာ အရာတခုက ဖိထောက်ထားသလိုမို့ ကြည့်လိုက်တော့ ကိုဖြိုးသူ ပေါင်ကြားက လီးက ပုဆိုးအတွင်းကနေ ကျမပေါင်တန်ကို ဖိထောက်နေတာရှင့်။ကိုဖြိုးသူက မူးတာ မူးနေတာပါ ကျမပေါင်ကို ခွပြီး ၅ ချက် ၆ ချက်လောက် သူ့ဟာနဲ့ ဖိထိုးနေတယ်။

“ ကိုဗညား … ရလား … အဲ … မောင် …… ထနိုင်လား ”

ကျမ ကိုဗညား ကျောကို ပုတ်ပြောတော့မှ ကိုဖြိုးသူက ကျမကို ခွထားရာကနေ ထရပ်ပစ်တာ။ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ကိုဖြိုးသူ ပေါင်ကြားက လီးက ပုဆိုးအတွင်းဘက်ကနေ ထောင်ထွက်နေတာပဲ။ကျမလည်း ကုန်းထပြီး ကိုဗညားကို ပြန်တွဲ ကုတင်ပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ကိုဖြိုးသူက ကျမကို မကြာခဏ ကြည့်ရင်း ခဏနေမှ အိပ်ခန်းအပြင်က ထွက်သွားတာရှင့်။သူအိမ်မပြန်ပဲ ဒီမှာ အိပ်မည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောသွားသေးတယ်။မင်္ဂလာဦးညက သူများတွေတော့ မသိဘူး ကျမ အတွက်တော့ ပြသဒါး ပါပဲရှင်။မနက်လင်းလို့ ကျမ အိပ်ယာနိုးတော့ ဘေးမှာ ကိုဗညားက တခူးခူးနဲ့ အိပ်တုန်း လူကသာ မနိုးသေးတာ လီးက နိုးနေပါပြီ ခ်ခ် ခ်ခ်။

ပုဆိုးအောက်နားစက ပေါင်ရင်း လှန်နေပြီး ပေါင်ဂွတည့်တည့်က လီးက ထောင်မတ်နေတာ။လီးအရည်ပြားက အညိုရောင်သန်းနေပေမယ့် ထိပ်က လဒစ်က ပန်းရောင်လေးပေါ့။လဥကြားထဲထိ လမွှေးတွေ မြင်နေရတာ။ကိုယ့်ယောင်္ကျားလီးမို့ ရှက်စိတ်အနည်းငယ်နဲ့ သေချာ ထိုင်ကြည့်ပစ်လိုက်မိတယ်။ညက တရေးနိုး ထလိုးလိုက်မလား ဆိုပြီး စောင့်ခဲ့ရတာလည်း အမောပါ။မင်္ဂလာဦးညက အလိုးမခံရပေမယ့် မနက်စာ စားပြီးတာနဲ့ မပြောပါနဲ့တော့ရှင် မီးပွင့်မတတ် ခွလိုးတော့တာ။အဖုတ်အမှေးပါးပေါက်ပြီး သွေးဆင်းတာတောင် ပြောမရပါဘူး။သူမှန်းပြီး ဂွင်းထုနေတာကြာပြီတဲ့ ခုမှ လိုးခွင်ရတယ်ဆိုပြီး ပြောပြောလိုးတော့တာပဲ။

နေ့လည်း ထမင်းစားဖို့ ဒေါ်လေးဝင်းမာ လာခေါ်မှ ကျမ အနားရခဲ့တာပါ။တကိုယ်လုံး ညှောင်းကိုက်နေပြီး စောက်ပတ်အတွင်းကလည်း စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့ အနေရခက်လိုက်တာရှင်။ညပိုင်း ပြန်လိုးတော့မှ လီးအရသာကို ကျမ စပြီးခံစားမိရတာပေါ့။

“ မိန်းမ ”

“ ဘာလဲ … မောင်ရယ် ”

“ ထမိန် … ချွတ်ပြပါကွာ ”

“ တူတူပဲလေ … မောင်ရဲ့ … နောက်ကျမှနော် ”

“ လင်မယား … ဖြစ်နေပြီပဲလေ ”

“ အင်းပါ … နောက်ရက် ”

“ မရဘူးကွာ … ခု ချွတ်ပြပါဆို … တုံးလုံး လိုးကြည့်ချင်လို့ပါကွာ ”

“ မောင်နော် … အမျိုးမျိုးပဲ … မနက်ကလည်း စုပ်ခိုင်းလို့ … သူ့ဟာ စုပ်ပေးပြီးပြီ … ဟွန့် ”

မနက်က တချီလိုးပြီးတော့ ကိုဗညားက သူ့လီးစုပ်ခိုင်းလို့ စုပ်ပေးရသေးတယ်ရှင့်။လီးထိပ်ကို ငုံမိတာနဲ့ ကျမ ပျို့တက်လာတာပေါ့။လီးအရည်ပြားပေါ်မှာ ကျမစောက်ပတ်က ထွက်တဲ့ သွေးစသွေးနတွေရော လရည်တွေရော ပေးကပ်နေတာလေ။ရေဆေးခိုင်းတာတောင် မရဘူး ဇွတ်အတင်းစုပ်ခိုင်းနေတာ။ကျမ စောက်ပတ်လေးလည်း ပြောင်နေအောင် ယက်ပေးထားတော့ အားနာတာနဲ့ အသက်အောင့်ပြီး စုပ်ပေးလိုက်ရတာပေါ့ရှင်။ခုလည်း လိုးတာချင်း အတူတူကို ကျမကို တုံးလုံးချွတ်ခိုင်းနေတယ်။

“ မီးပိတ်ပေး … မောင် ”

“ အင်း ”

ကိုဗညားက ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး ဖန်ချောင်းမီးပိတ်ရင်း မီးလုံးလေးပဲ ထွန်းထားလိုက်တာ။ကျမလည်း သူ့စိတ်တိုင်းကျ ထမိန်ချွတ်ပေးလိုက်တာပေါ့။ထမိန်ချွတ်ပြီးတော့ ကျမ ပေါင်ကြားထဲ ဒူးတုတ်ပြီး ဝင်ထိုင်နေတယ်။အတွင်းခံဆွဲချွတ်တော့ ကျမ ဖင်ကို ကြွပေးလိုက်တာပေါ့ ဘောင်းဘီကျွတ်တာနဲ့ ပေါင်ကြားက ကျမ စောက်ဖုတ်အုံကြီးကို စူးစိုက်ကြည့်ပြီး ဆီးခုံးလေး ပွတ်ပေးနေတာ။ပြီးမှ အင်္ကျ ီနဲ့ ဗလာစီယာ ထပ်ချွတ်ပစ်တော့ ကျမ မိမွှေးတိုင်း ဖမွှေးတိုင်း ကိုယ်လုံးက ကိုဗညားရှေ့ ပက်လက်အနေထားနဲ့ ပေါင်ဖြဲပြသလို ဖြစ်သွားရတယ်။

မီးသီးအားဆိုပေမယ့် ကိုဗညားက ကျမ ကိုယ်လုံးကို အနီးကပ်ကြည့်နေတာမို့ ကျမရှက်လည်းရှက် သဘောလည်း ကျမိနေတာပေါ့။ကိုယ်ယူထားတဲ့ ယောင်္ကျားက ကိုယ့်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့ ကြည့်နေတာလေ။ မကြာပါဘူး ကျမ မျက်နှာကစပြီး နမ်းပေးနေတာ လည်တိုင်ကဆင်းတော့ နို့သီးခေါင်း နီတာရဲလေးကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ကလေး နို့စို့သလို စို့နေရှာတာ။နို့စို့လို့ အားရမှ ဗိုက်သားလေး လျှာအပြားလိုက် ယက်ရင်း အောက်ရွေ့သွားတော့ ဆီးခုံးကျော်တာနဲ့ စောက်ပတ်အုံလေးကို ဖိယက်ပေးနေတာပေါ့။

မိန်းမချင်း အယက်ခံဘူးပေမယ့် ယူထားတဲ့လင်က ယက်ပေးတာနဲ့ အရသာချင်းတော့ မတူဘူးလေ။ပြီးတော့ လှလှတို့ အေးစုတို့နဲ့က ကိုယ်တပြန် သူတပြန် ပြီးအောင်ယက်ကျတော့ ခံစားမှု့က မြန်လွန်းနေတာ။ခုဟာ ကိုယ့်လင်က ယက်ပေးတာဆိုတော့ စောက်ပတ်ဖြဲပေးရင်း ဇိမ်ယူယုံပါပဲ။ကိုဗညားကလည်း ကျမ အဖုတ်ကို ဘယ်အချိန်ကတည်းက ယက်ချင်နေမှန်း မသိပါဘူး တချီပြီးတိုင်း တခါယက်ပေးနေတာရှင့်။ယက်လို့ အားရမှ ကျမ နို့ပေါ်ခွထိုင်ပြီး သူ့လီးကို စုပ်ခိုင်းတာ။

ကျမလည်း တရက်ထဲနဲ့ကို အတော်တတ်နေပါပြီ ကျမ ပါးစပ်ထဲ ကိုဗညားလီး မာထင်လာအောင် စုပ်ပေးရင်း အလိုးခံချင်တဲ့ စိတ်က ပြန်ကြွလာတော့တာပါပဲ။ခက်တာက လိုးပါတော့ရှင် လို့လည်း ပါးစပ်က ပြောမထွက်ရဲသေးဘူး စောက်ပတ်က တအားကို ယွနေတာရှင့်။ခဏကြာတော့မှ ကျမ ကိုယ်ပေါ်မှောက်ချပြီး တဖုန်းဖုန်းနဲ့ ဆောင့်လိုးနေတာ။အစပိုင်း စောက်ပတ်နူတ်ခမ်းသားတွေ ကွဲထားလို့ စပ်နေပေမယ့် စောက်ရည်ရွှဲလာတော့ အနာသက်သာပြီး လီးအရသာ တွေ့လာရတယ်။

ခုမှ အမေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုတာ နားလည်လာမိတော့တာ။ကျမတောင် တရက်ထဲနဲ့ ခံချင်စိတ်က တဖွားဖွား ဖြစ်နေတာရှင့်။အရင်က ရွံတတ်တဲ့ ကျမ ခု မရွံတော့ပါဘူး။လင်ဖြစ်သူ စိတ်တိုင်းကျ ဘာမဆို လိုက်လျောပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချထားလိုက်တော့တယ်။

တဖြည်းဖြည်း အိမ်ထောင်သက်လေး ရလာတော့ လိုးနည်းပေါင်းစုံနဲ့ ခံတတ်လာတာပေါ့။ကိုဗညား ကလည်း တနေ့ တမျိုး မရိုးရအောင် အမျိုးမျိုး လိုးပေးနေတာပါပဲ။ဖင်လည်း အလိုးခံရ ပြီးပါပြီ။ကိုဗညား ဖင်လိုးတဲ့နေ့က ကျမ အပြင်မထွက်ရဲပါဘူး ကွတကွတနဲ့ လမ်းလျှောက်ရတာ အဆင်ကို မပြေတာရှင်။

……………………………………………………

အခန်း ( ၇ )

ကိုဗညား အလုပ်နားရက်ဆို ကျမ အိပ်ခန်းထဲက မထွက်ရတော့ပါဘူး စိတ်တိုင်းကျ အလိုးခံနေမိတာ တခါတခါ ကျမ စိတ်ကြွလာရင် ကျမက အပေါ်က တက်လိုးပစ်လိုက်တာပါပဲ။အိမ်ထောင်သက် ၁ နှစ်ကျော် အတွင်း ကိုဗညားက ကျမ အမေအိမ်ကို နံကပ်လေး ဆောက်ပေးလိုက်တာ။ကျမ ပထွေးကိုလည်း အလုပ်မလုပ်ခိုင်း တော့ပါဘူး။နားနားနေနေ ဝင်ငွေလေး ရအောင် အိမ်မှာပဲ ကုန်စုံဆိုင်လေး ဖွင့် ပေးထားတယ်။အိမ်ထောင်သက် ၂နှစ်လောက်ကျ ကိုဗညား အဒေါ်က ကိုဗညားကို ကျမနဲ့ စိတ်ချသွားပြီတဲ့ မွေးရပ်မြေ အပြီးပြန်မယ် ပြောနေတော့တာပါပဲ။

“ ဗညား … ဒေါ်လေး … နယ် အပြီး ပြန်တော့မယ် … သမီးလေး မိဝိုင်းက အချက်ပြုတ်လဲ အရင်ထဲက ရတယ် … ခုလည်း အိမ်ကြီးကို အုပ်ချုပ်နိုင်နေပြီ ”

“ ဟာ … ဒေါ်လေးကလည်း မဟုတ်တာရှင် … ဒီမှာ မပျော်လို့လား ”

“ ဗညား မိဘတွေ ဆုံးကတည်းက … ဒေါ်လေး အတူနေပေးလာတာ … သမီးရဲ့ … နယ်မှာ သွားလေသူ ရှိတဲ့နေရာလေးမှာ ပဲ … ခေါင်း ချ ချင်မိလို့ပါ ”

“ ဟုတ် ပါပြီ ဒေါ်လေးရာ … နောက်အပတ်ကျ … ကားတစ်စီး ဒီပြန်ခေါ်ပြီး … ဒေါ်လေး ပစ္စည်းတွေ တင်ပြီး … လိုက်ပို့ပါ့မယ် ”

ကျမနဲ့ကိုဗညားလည်း ဆက်မပြောသာတော့ပါဘူး။နောက်အပတ်ထဲ အပြင်မှာ သစ်တင်နေတဲ့ ကားတစ်စီးကို ကိုဗညားက ပြန်လာဖို့ ဖုန်းဆက်ပြောပေးနေပါတယ်။ကျမနဲ့ကိုဗညားက ညတိုင်း ဒေါ်လေးဝင်းမာကို ကန်တော့အိပ်နေကြမို့ ပြန်ကာနီးထိ ကန်တော့ရင်း ဒေါ်လေးရဲ့ ဆုံးမစကားတွေ နားထောင်နေခဲ့ရတာ။ဒါပေမယ့် ဒေါ်လေးပြန်တဲ့ရက် ကျမ ဘဝမှ ပထမဆုံး အကြိမ် ဖေါက်ပြန်မိခဲ့တာတော့ ကိုဗညားကို ပြောမပြ ဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။

……………………………………………………………………………………………………..

“ ဟော … သေချာ မစီစဉ်ဘူး … ငါသားရယ် … ဒေါ်လေးက ဟိုမှာ ဖုန်းဆက်ပြီး အကုန်ရှင်းခိုင်းထားတာ ”

“ ဟုတ်ပါ့ … ဒေါ်လေးရာ … လှမ်းခေါ်တဲ့ ကားက … လမ်းပျက်နေတာ … တခြားကားတွေ ကလည်း လမ်းမှာ သစ်တွေနဲ့ ”

ဒေါ်လေးက မနက် ၅ နာရီသွားဖို့ အကုန်ပြင်ဆင်ပြီးနေပြီ ကျမတို့ ညပိုင်း စားသောက်ပြီး တီဗွီထိုင်ကြည့်နေတုန်း ၁၀နာရီလောက်ကျ ကိုဗညား ခေါ်ထားတဲ့ကားက လမ်းမှာ ပျက်နေလို့ ဖုန်းလှမ်းဆက်ပြောနေတာ။ဒေါ်လေးလည်း မနက်သွားဖို့ နယ်က အမျိုးတွေ ဖုန်းဆက်ပြီးသားမို့ စိတ်ရှုပ်နေပုံပါ။

“ ဟူးးးး … ဘယ်တတ်နိုင်တော့မလည်း … ဒေါ်လေး ဟိုဘက်ကို အကျိုးကြောင်း ဖုန်းဆက်ပြောလိုက်တော့မယ် ”

“ နေပါဦး … ဒေါ်လေးရာ … ငဖြိုးကား မေးကြည့်လိုက်မယ် … ဒီကောင့် လိုက်ထွက်နဲ့ ပစ္စည်းတွေ ဆန့်မှာပါ … ဒေါ်လေးပစ္စည်းတွေက နည်းပါတယ် ”

“ အေး … အဲဒါဆိုလည်း … ဖြိုးသူကား မေးကြည့် ”

ကိုဗညား ဖုန်းဆက်မေးတော့ ကိုဖြိုးသူ ကား အားတယ်ပြောနေတာ ဒါနဲ့ပဲ မနက် ဒေါ်လေးဝင်းမာ ပြန်ဖို့ အဆင်ပြေ သွားတာပေါ့။

“ မနက်ကျ … သမီးရော … လိုက်ခဲ့ … နောက်ကျ ဒေါ်လေးက မလာနိုင်တော့ဘူး … သမီးတို့ လင်မယားပဲ လာလည်ရမှာ ”

“ ဟုတ် … ဒေါ်လေး သမီးလိုက်ခဲ့မှာပါ … ရောက်ဖူးတယ် ရှိအောင်ပေါ့ ”

ခဏနေတော့ တီဗွီပိတ်ပြီး ဒေါ်လေးလည်း မနက် ပြန်မှာမို့ အိပ်ယာဝင်သွားပါပြီ။ ကျမနဲ့ ကိုဗညားလည်း အိပ်ယာဝင်ခဲ့ကြတယ်။

“ မိန်းမ ”

“ ဟမ် … မောင် ”

ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ကျမ ခေါင်းရင်းနား ကိုဗညားက တိုးကပ်လာပြီး ပုဆိုးအောက်နားစကို လှန်ပေးနေတာပေါ့။ကိုဗညား ပေါင်ကြားက မပျော့မမာ အနေထားနဲ့လီးက ငိုက်စင်းနေတာ ဒစ်ကြီးက ပြူးနေရောပဲ။ကျမ အလိုက်သင့်ပဲ ကိုဗညားဘက် ကိုယ်တစ်စောင်းလှည့်ပြီး ပါးစပ်လေးဟပေး လိုက်တယ်။နူတ်ခမ်းနား အသားစိုင်လေး ထိထာနဲ့ ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်တာပေါ့။ကိုဗညားက ခါးလေးကော့ပြီး ကျမပါးစပ်ကို လိုးနေတာနဲ့ လည်ပင်းကြွက်သားတွေ လျော့ပြီး လီးအရင်းထိ မျိုပေးရင်း လက်တဖက်နဲ့ လဥတွေ ချေပေးလိုက်တော့ မကြာပါဘူး တက်လိုးတော့တာပဲ။

“ ဗျစ် …… အ …… ဘွတ်ဘွတ် ……… ရှီးးး းးးး ”

ကျမလည်း ပေါင်နှစ်ဖက်ထောင်ပြီး ဖြဲပေးလိုက်တယ်။ကိုဗညားကတော့ ထိထိမိမိကို ပစ်လိုးနေတာ။

“ ကောင်းလား … မိန်းမ ”

“ ကောင်းတာပေါ့ … မောင်ရယ် … နာနာလေး ဖိလိုးပေး ”

ကျမ စကားဆုံးတော့ ကိုဗညားဆီက မီးပွင့်မတတ်လိုးချက်တွေနဲ့ ကျမ စောက်ခေါင်းအတွင်းသား တွေကို ဒစ်ဖူးက ချိတ်ဆွဲနေပါပြီ။ကျမလည်း အောက်ကနေ မသိမသာလေး ပင့်ဆောင့်ပေးနေမိတာပေါ့။လီးဆောင့်ဝင်လာတိုင်း ပင့်ခံပေးတော့ လီးထိပ်က သားအိမ်ဝ လာဆောင့်တဲ့ အရသာက ကျမအကြိုက်ဆုံးပါပဲရှင်။အဲဒါမျိုး မိမိရရ ၁၅ ချက်လောက် ဆောင့်မိရင် ကျမ အထွဋ်ထိပ်ရောက်လေ့ရှိတယ်လေ။ကိုဗညားက အဲဒါကို သိနေတော့ သူအားရတဲ့ထိ ထိန်းလိုးရင်း သူပြီးကာနီးမှ ကျမနဲ့ ပြိုင်တူပြီးဖို့ အားထည့် ဆောင့်လိုးလေ့ရှိတာ။

ခုလည်း အပေါ်က တဘွတ်ဘွတ်နဲ့ ဖိလိုးရင်း ကျမ ချိုင်းအောက် လက်လျိုသွင်းနေပါပြီ။မနားတမ်း ဆောင့်လိုးတော့မှာမို့ ကျမလည်း ပေါင်တွေကွေးမြှောက်ရင်း ကိုဗညား ကျောပြင်ကို ခပ်တင်းတင်း ဖက်ထားလိုက်တယ်။မကြာပါဘူး အားပါတဲ့ လိုးချက်တွေ ကျမစောက်ခေါင်းထဲ ရောက်လာပြီး ကျမ လည်ပင်သားတွေ ဆွဲစုပ်နေပါပြီ။သူလည်း ပြီးတော့မှာမို့ ကျမလည်း စောက်ခေါင်းထဲ ဝင်ထွက်နေတဲ့ လီးအရည်ပြားကို အားရှိသလောက် ညှစ်ဆွဲပေးလိုက်တာပေါ့။

“ အ …… အား…… ကောင်းလိုက်တာ … မိန်းမရယ် … ခုထိ ငါ့မိန်းမ စောက်ပတ်လေးက … စီးပိုင်နေတာပဲ … အင့် …… ဘွတ် …… ဖွပ်ဖွပ် ”

ပါးစပ်က တဖွဖွ ညည်းရင်း ဆောင့်လိုးနေတဲ့ ကိုဗညား နားထင်ကြောတွေ ထောင်လာပြီး နောက်ဆုံးတချက် ဆောင့်လိုးအပြီး ကျမစောက်ခေါင်းထဲ ပူကနဲ့ ခံစားလိုက်ရတာပေါ့ရှင်။ကိုဗညားလီးကို ညှစ်ပေးရင်း ကျမလည်း မထိန်းနိုင်တော့ပဲ စောက်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရတယ်။လရည်ကုန်တဲ့အထိ ကျမ စောက်ဖုတ်ထဲ သူ့လီးကို စိမ်ထားပြီး ခဏနေမှ ကျမကိုယ်ပေါ်ကနေ ဘေးလိမ့်ချပြီး အိပ်သွားတော့တာ။ကိုဗညား အိပ်သွားမှ ကျမလည်း အဝတ်ဟောင်းတစ်ခုနဲ့ သူ့လီးရော ကျမစောက်ဖုတ်ရော သုတ်ပြီး သန့်ရှင်းရေး လုပ်လိုက်ရတယ်။ပြီးမှ ပက်လက်အနေထားနဲ့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ ကိုဗညားကို ခွပြီး ကျမလည်း အိပ်ပစ်တာပေါ့။

………………………………………………………………………………………………………………………………………….

“ သမီး မဝိုင်းလား … ဗညားရော ”

“ ဟုတ် … ဒေါ်လေး … မောင်လည်း နိုးနေပါပြီ ရေချိုးနေတယ် ”

“ အေးအေး … မနက် ၅ နာရီလောက် ဖြိူးသူကား လာခေါ်တော့မယ် ”

“ ဟုတ် … ဒေါ်လေး ”

မနက် ၄နာရီခွဲလောက် ကျမ ကိုဗညား အဝတ်စားတွေ မီးကြွေတိုက်နေတုန်း ဒေါ်လေးဝင်းမာ ဝင်လာပြီး စကားလာပြောနေတာပါ။ဒေါ်လေးက မွေးရပ်မြေကို အပြီးပြောင်းတော့မှာမို့ တက်ကြွနေပုံပေါ့။ကျမတို့ လင်မယား လိုက်ပို့ကြပြီး အပြန် ဖြိုးသူကားလေးနဲ့ ပြန်လိုက်လာရုံပါပဲ။

“ ဒေါ်လေး … ကောဖီနဲ့ မုန့် ပြင်ထားလိုက်မယ် … အောက်ထပ် ဆင်းခဲ့ကြတော့ ”

ဒေါ်လေးအောက်ဆင်းသွားပြီး ခဏနေတော့ ကိုဗညားလည်း ရေချိုးခန်းက ထွက်လာပါတယ်။

“ မောင် … ဒေါ်လေးက … တက်ကြွ နေပါလား … ခုလေးတင် … အောက်ပြန်ဆင်းသွားတာ ”

“ ဒေါ်လေးလည်း … ဦးလေးဆုံးတော့ ဒီမြို့မှာ မနေချင်တော့တာ နေမယ် … အရင် ကတည်းက သူ့မွေးရပ်မြေ ပြန်မယ် ပြောပြောနေတာ ”

“ အော် … ဒါနဲ့ မောင် … အင်္ကျီ ၂ စုံလောက် အပိုယူခဲ့ရအောင် … မောင်က တီးရှပ်နဲ့ ဘောင်းဘီတိုပဲလား ”

“ အေး … ရောက်ပြန်ဆိုပေမယ့် … ဟိုရောက်ရင် ပစ္စည်းတွေ ချပြီး … ခဏ နားပြီးမှ ပြန်တာပေါ့ … မနက်ဝတ်ဖို့က … ပုဆိုးပဲ ထုတ်ထား ”

ကိုဗညားက ပုဆိုးအဟောင်းလဲပြီး ခေါင်းရေသုတ်ရင်း ကျမ နောက်ကျောဘက် ရောက်လာတော့တာပဲ။အိမ်ထောင်သက် ၂ နှစ် ကျော်အတွင်း ကလေးမယူပဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေထိုင်ကြလို့ ဖွံ့ဖြိုးသောရင်သားများနဲ့ ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားစိုင်ကြီးများ ပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ ကျမကို ကိုဗညားက အမြဲတမ်း ဂုဏ်ယူပြောလေ့ ရှိတာရှင့်။သူ့မိတ်ဆွေတွေ အိမ်လာလို့ ကျမ ကိုယ်လုံးလှကြောင်းပြောရင် သဝန်မတိုပဲ မျက်နှာကြီးက ပြုံးရွှင်နေတာပေါ့။

“ ဖင်ကြီးက ဘယ်လောက်လိုးလိုး … မကျဘူး မိန်းမရယ် ”

ခုလည်း နောက်ကျောဘက်ကနေ ကျမဖင်သားတွေ ပွတ်ပြီး လီးနဲ့ ထောက်ရင်း ပြောနေတာပေါ့။

“ ဟိတ် … မောင်နော် … ခရီးထွက်ကာနီး … မရဘူးနော် … ဟွန့် ”

ကိုဗညားကို ချော့ပြောရင်း အဝတ်စားလဲခိုင်းရတယ်။ပြီးမှ ကျမတို့ အဝတ်စားအိတ်နဲ့ ယူပြီးအောက်ထပ်ဆင်းခဲ့ကြတာ။အောက်ရောက်တော့ ဒေါ်လေးဝင်းမာ ပြင်ပေးထားတဲ့ ကော်ဖီနဲ့မုန့် စားပြီး ခဏကြာတောမှ ကိုဖြိုးသူကားလေး ခြံဝင်းထဲ ရောက်လာတာပေါ့။

“ တီတီ … တီတီ ”

“ ဟော … ကိုဖြိုးသူ လာပြီထင်တယ် … မောင် ”

“ အေးအေး … အဝတ်စားအိတ်ရယ် ရေဗူးတွေရယ် … ယူခဲ့တော့ … ဒေါ်လေးက အိမ်သာတက်နေတာ ထင်တယ် ”

“ အံမယ် … ဘုရားကန်တော့နေတာပါ … ဗညားရယ် … ခု ကားသံကြားလို့ ထွက်လာလိုက်တာ … နင်တို့သာ ပြီးအောင်လုပ်ကြ ”

ဒေါ်လေးက သူ့အိပ်ခန်း သော့ခတ်ရင်း ထွက်လာပြီး ပြောနေတာပေါ့။

“ ငဖြိုး … ငါလာပြီဟေ့ ”

ကိုဗညားက အိမ်ရှေ့တံခါး ဖွင့်ရင်း ကိုဖြိုးသူကို နုတ်ဆက်နေတယ်။ကျမနဲ့ ကိုဗညား မနက် ၄ နာရီခွဲကတည်းက ရေချိုးအဝတ်စား လဲပြီးသားမို့ အထုတ်ဆွဲပြီး ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ဒေါ်လေးကလည်း သူ့အဝတ်အိတ်လေး ကိုင်ပြီး အိမ်ရှေ့ ထွက်လာတာပေါ့။အိမ်ရှေ့ ရောက်တော့ ကိုဗညားက အလုပ်သမား ၃ ယောက် သွားနိုးပြီး ဒေါ်လေးဝင်းမာ ပစ္စည်းတွေ တချို့တဝက်ကို ကားပေါ်တင် ကြိုးတုပ်ခိုင်းနေတာပါ။

“ မောင်ဖြိုးသူ … မုန့်စားခဲ့ပြီလား ”

“ မစားခဲ့ဘူး … ဒေါ်လေးရေ … လမ်းကြမှပဲ စားတော့မယ်ဗျာ ”

“ အော် … ပစ္စည်းတင်တာ ကြာဦးမှာ … လာလာ … ကော်ဖီနဲ့ မုန့် အစာပြေ စားထားနှင့် ”

“ ကျမ … ဖျော်ပေးလိုက်မယ် … ဒေါ်လေး … ဒေါ်လေးက … အပေါ်တင်မဲ့ ပစ္စည်းနဲ့ အောက်ထားမဲ့ ပစ္စည်း ခွဲပေးလိုက်ဦး ”

ဒေါ်လေးဝင်းမာနဲ့ ကိုဖြိုးသူစကားပြောနေတုန်း ကျမ ဝင်ပြောလိုက်တာပါ။ကိုဖြိုးသူ လိုက်ထွက်ကား ခေါင်မိုးပေါ် ဒေါ်လေးဝင်းမာ ဟိုယူမယ့် ပရိဘောဂ ပစ္စည်းတွေကို ကိုဗညားကပါ ကြိုးနဲ့ ဝိုင်းတုတ်ပေးနေတာမို့ ကျမလည်း လုပ်စရာ မရှိတာနဲ့ ကိုဖြိုးသူဖို့ ကော်ဖီဖျော်ပေးလိုက်တယ်။ဧည့်ခန်းထဲမှာပဲ ကိုဖြိုးသူကို မုန့်နဲ့ကော်ဖီ ချပေးတော့ ဒေါ်လေးဝင်းမာ ဖုန်းဆက်နိုးတာတွေ ပြောပြနေတာ။

“ ဟူးးး … ငါဖြင့် ၃နာရီလောက်ကတည်းက … နင့်အဒေါ်အိမ်ကို ဖုန်းဆက် နိုးနေလို့ … မအိပ်ရတော့ပါဘူးဟာ ”

“ ခ်ခ် ခ်ခ် … ဖြစ်ရမယ် … ဒေါ်လေးကတော့ ”

ကိုဖြိုးသူက မုန့်စားရင်း သူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေတဲ့ ကျမရဲ့ ရင်သားတွေကို ခိုးခိုးကြည့်နေတာရှင့်။ကျမလည်း ဒီနေ့ အင်္ကျီလက်တကိုင်း အစိမ်းလေးနဲ့ ထမိန်စကပ်အနက်ရောင်လေး ဝတ်ထားမိတယ်။ လက်တကိုင်းအင်္ကျီအောက် တင်းနေတဲ့ နို့အုံတွေနဲ့ ထမိန်စကပ်အောက်က ကော့ထွက်နေတဲ့ ကျမဖင်သားတွေကို ကိုဖြိုးသူရောက်ကတည်းက ငမ်းနေတာပါ။

ကိုဖြိုးသူက ကိုဗညားနဲ့ အသက်ရွယ် မတိမ်းမယိမ်းရှိပြီး အိမ်ထောင်သည်တစ်ယောက်ပါပဲ။ အသားဖြူဖြူ ခန္ဓာကိုယ် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်ဖြင့် ရုပ်ရည် ကြည့်ကောင်းပါတယ်။ ကိုဖြိုးသူ ကော်ဖီသောက်ပြီး ခဏအကြာ လိုက်ထွက်ကားလေး ကျမတို့ခြံရှေ့ကနေ အရှေ့ထဲ ထောင်တက်ပြီး လမ်းမကြီးအတိုင်း ညာဘက် ကွေ့မောင်းနေတာ။ကိုဗညားက ကိုဖြိုးသူနဲ့ ကားရှေ့ခေါင်းက ထိုင်လိုက်လာပြီး ကျမနဲ့ ဒေါ်လေးဝင်းမာက နောက်ခန်းက လိုက်လာတာပေါ့။

“ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် မောင်းလိုက် … မုန့်ရော ရတဲ့ဆိုင်နော် ”

ဒေါ်လေးဝင်းမာက ကားရှေ့ခန်းဘက် လှမ်းအော်ရင်း ကျမနဲ့ ရောက်ရာပေါက်ရာ စကားပြောနေတော့တာပဲ။လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ရောက်တော့ မနက်စာ စားပြီး မကြာခင် လိုက်ထွက်ကားလေး မြို့ပြင်လမ်းမကြီးပေါ် ရောက်လာတာပေါ့ရှင်။ပုံမှန်လေးမောင်းလာရင်း လမ်းကြေးကောက်ခံတဲ့ ဂိတ် ၅ခု ကျော်ပြီး မနက် ၉နာရီလောက်ကျ ဒေါ်လေးဝင်းမာရဲ့ မွေးရပ်မြေ ဖြစ်တဲ့ တောမကျ မြို့မကျ မြို့ငယ်လေးသို့ ရောက်လာတော့တာပဲ။

ရောက်တာနဲ့ ပရိဘောဂ ပစ္စည်းတွေချပြီး ခဏ အနားယူကြသေးတယ်။တရေးတမော အိပ်ကြပြီး ၁၁ခွဲလောက် ထမင်းစားပြီးတာနဲ့ ဒေါ်လေးဝင်းမာက ကျမတို့ကို သူ့မွေးရပ်မြေ အနီးနားမှ စေတီ ပုထိုးများ လိုက်ပို့ပေးနေတာ။ညနေ ၅နာရီလောက် ဒေါ်လေး မိဘတွေပိုင်ဆိုင်တဲ့ အမွေဆိုင်အိမ် အပြန် ကားဘီးပေါက်တော့တာပဲရှင်။ကားဘီးလဲပြီးတော့ လေကြီးမိုးကြီး ကြလာရောပဲ လမ်းဘေး မိုးခိုနေရင်း မိုးတအားရွာလာတော့ တခြားကားတွေလည်း ကျမတို့လို လမ်းဘေးရပ်ပြီး အခြေနေစောင့်ကြည့်နေတာပေါ့်။

တဖြည်းဖြည်း မိုးသားတွေ မဲတက်လာပြီး အလင်းပျောက်လို့ ပတ်ဝန်းကျင် တခုလုံး မှောင်မဲလာတော့တာပဲရှင်။ည ၈နာရီ ခွဲလောက်မှ မိုးတိတ်ပြီး လေပြင်းများက ငြိမ်ကျသွားတာ။ဒေါ်လေးဝင်းမာ အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ထမင်းထပ်စားတော့ ငပိရည်ကျိုလေးနဲ့မို့ ဆာဆာနှင့် မိန်ရည်ရှက်ရည် စားဖြစ်ကြတယ်။။ထမင်းစားပြီးတော့ ကိုဖြိုးသူက ကိုဗညားကို မိုးမချုပ်ခင် ပြန်ဖို့ ပြောနေတာပါ။

“ ဗညား … ငါတို့ ပြန်ကြစို့ … ပုံမှန် ၃နာရီလောက်ပဲ မောင်းရပေမယ့် … မိုးရွာထားတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း မောင်းပြန်ရမှာ ”

“ အေးပါ … ဒေါ်လေးနူတ်ဆက်ပြီး ပြန်မယ်ကွာ ”

ခဏနေတော့ ဒေါ်လေးဝင်းမာအိမ်က ကျမတို့ လိုက်ထွက်ကားလေး ပြန်ထွက်လာပြီး အမြန်လမ်းမကြီးပေါ် မေးတင်ရင်း ခပ်ဖြည်းဖြည်း မောင်းလာခဲ့တယ်။ကိုဗညားက ရှေ့ခန်းက ထိုင်ရင်း ဖြိုးသူနှင့် စကားပြောရင်းလိုက်လာတော့ ကျမတစ်ယောက်ထဲပဲ နောက်ခန်းမှာ အိပ်လိုက်ခဲ့လိုက်တာပေါ့။

…………………………………………………..

အခန်း ( ၈ )

“ ဟေ့ကောင် … ငဖြိုး … ရရဲ့လား ”

“ ငပိရည် များသွားပြီ … ထင်တယ် … ဗညားရာ ”

ကားရှေ့ခန်းက ကိုဗညားနဲ့ ကိုဖြိုးသူတို့ စကားတွေနားထောင်ရင်း ကျမလည်း ဇက်ကြောတွေ ထိုးတက်လာတာ ငပိရည်က စားကောင်းသလောက် ဒုက္ခပြန်ပေးပြီပေါ့ရှင်။နောက်ပိုင်း ကိုဗညားတို့ စကားတွေ ကြားတချက်မကြားတချက်နဲ့ကျမလည်း အိပ်ပျော်သွားခဲ့ပါတယ်။

………………………………………………………………………………………

“ လီးတဲ့မ … ဒေါ်လေးအိမ်တုန်းက … မင်း ငပိရည်ဖျော်တွေ အများကြီး စားနေတာ … ငါမောင်းခဲ့မယ် … ဖယ်ပေး ”

“ အေးကွာ … ငါနောက်သွားပြီး ခဏအိပ်လိုက်ဦးမယ် … မရတော့ဘူးကွ … ဇတ်ကြောတွေ တက်လာပြီ ”

ဖြိုးသူမှာ ဗညားအား မောင်းခိုင်းပြီး နောက်ခန်းသို့ မိဝိုင်းဘေးနား အိပ်နေလိုက်၏။ခဏ အကြာ မိုးဖွဲဖွဲပြန်ရွာလာသဖြင့် ဗညားမှာ ကားရပ်ပြီး ကားဘော်ဒီဘေးမှ မိုးကာများ ခြပေးနေသည်။မိန်းမဖြစ်သူ မိဝိုင်းနှင့် ဖြိုးသူတို့မှာ ခပ်ခွာခွာ အနေထားဖြင့် အိပ်ပျော်နေကြသည်ကို တွေ့မြင်ရ၏။

မိုးလုံရန် မိုးကာစများ ဆွဲလျလိုက်သဖြင့် ကားနောက်ခန်းထဲ မှောင်သွားကာ နောက်မှ ကားများ ကျော်မှ ကားမီးအလင်းရောင် ရရှိတော့သည်။ဗညားမှာ ကားရှေ့ခန်း သီချင်းဖွင့်ကာ ပုံမှန်လေးမောင်းနေစဉ် ကားနောက်ခန်း မိဝိုင်းတစ်ယောက်လည်း ငပိရည်ကျိုများပြီး အိပ်ပျော် နေရာ သူမ ပေါင်တန်အား အသားစိုင်တစ်ခု လာထိနေ၏။

အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ရာ မှောင်နေပြန်သည်။

ဘေးတစ်စောင်း အိပ်နေရာမှ ပက်လက်လှန်လိုက်သဖြင့် ပေါင်တန်ပေါ် တစုံတစ်ယောက်က ခွနေသည်ကို ခံစားသိရှိလိုက်သည်။မျက်လုံး အားယူဖွင့်ကာ ပြန်စဉ်းစားမှ လင်ဖြစ်သူ ဗညားအဒေါ်အား လိုက်ပို့ရင်း အိမ်ပြန်လာသည်ကို အမှတ်ရလာ၏။

သူမတို့နေထိုင်သော မြို့သို့ ပြန်လာစဉ် ဖြိုးသူ ကားမောင်းလာသဖြင့် ခွထားသောသူမှာ လင်တော်မောင် ဗညားဟု ထင်မှတ်သဖြင့် ပါသည်ပါသာနေလိုက် တော့သည်။ခဏ အကြာ သူမပေါင်ကြားထဲ လက်ချောင်းလေးများ ရောက်လာကာ စောက်ပတ်တအုံလုံးအား ပွတ်သပ်နေသဖြင့် ပက်လက်အနေထားနှင့် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား ဖြဲပေးလိုက်၏။

ခါတိုင်း လိုးကာနီး လီးစုပ်ခိုင်းကာ တက်လိုးတတ်သဖြင့် မိဝိုင်းတစ်ယောက် ကားပေါ်၌ အံအောနေမိပြန်သည်။ထမိန်အပြင်မှ နိုက်နေသဖြင့် အားမလိုအားမရ ဖြစ်ကာ နိုက်နေသောလက်အားမပြီး ထမိန်အထက်ဆင်အား ဖြည်ချရင်း ပေါင်လည်ထိ လျောချပစ်၏။ပြီးမှ ပေါင်တန်အလည်ကြားမှ စောက်ပတ်ပေါ် လက်အား ပြန်တင်ပေးလိုက်သည်။စောက်ဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းလေး အတိုင်း လက်ခလယ်ဖြင့် ထိုးခွဲကာ စောက်ခေါင်းပေါက်လေးအား ဝိုင်းပေးနေသဖြင့် မိဝိုင်းတစ်ယောက် လင်ဖြစ်သူအား တ ကာ ညည်းနေရှာသည်။

“ အ …… မောင် ရယ် … ကျွတ်ကျွတ် ”

ခါတိုင်းနှင့် မတူသော ကာမအထိတွေ့များကြောင့် မိဝိုင်းစောက်ပတ်မှာ ဘေးနူတ်ခမ်းသားများ ဖေါင်းကြွလာပြီး စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ အရည်ကြည်လေးများ အိုင်လာတော့၏။စောက်စိခေါင်းလေးအား ကလော်မိလျင် ပေါင်တန်များ တဆက်ဆက်တုန်နေရပြန်သည်။

“ အားးး …… ရှီးးးး …… လိုးမှာဖြင့် လိုးတော့ မောင်ရယ် … ကျမ ပြီးတော့မယ် … ရှီးးးးး းးးးးးးးး ”

မိဝိုင်း တစ်ယောက် ကာမဝေဒနာလေးအား မခံနိုင်တော့သဖြင့် သူမအား လိုးပေးရန် တောင်းဆိုနေ၏။

“ ဗျစ် …… အ …… ဇွိ ဗြိ …… ဘွတ် ဘွတ် …… အ ကျွတ်ကျွတ် ”

စောက်ခေါင်းထဲ လီးဝင်သည်နှင့် မိဝိုင်းတစ်ယောက် တကျွတ်ကျွတ်နှင့် စုတ်သပ်နေရသည်။ထူးထူးခြားခြား လင်တော်မောင်လီးမှာ တုတ်လာသလို ခံစားရပြီး လီးစဝင်ချိန် အနည်းငယ်ကြပ်နေပြီး အချက်၃၀လောက်မှ စီးစီးပိုင်ပိုင်နှင့် အလိုးခံလို ကောင်းနေတော့၏။

သို့သော် မိဝိုင်းစိတ်ထဲ အားမရသလိုလေး ခံစားနေရသေးသည်။ခါတိုင်း မီးပွင့်မတတ် ဆောင့်လိုးတတ်သော လင်ဖြစ်သူ ဗညားမှာ ကားနောက်ခန်းမို့ ထိန်းလိုးနေသည်ဟု တွေးမိပြန်၏။

ကားအနည်းငယ်လူးတိုင်း ခန္ဓကိုယ်များ ထိန်းရင်း မိဝိုင်းစောက်ပတ်အား လီးဖြင့်မွှေသလိုဖြစ်ရာ နှစ်ယောက်သား တအီးအီးညည်းရင်း ကာမအရသာ ခံစား နေတော့သည်။တဖြည်းဖြည်း မိဝိုင်းတစ်ယောက် စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများ ယားယံကာ ပြီးတော့မည်ကို သိရှိသဖြင့် ဒူးထောက်လိုးနေသော လင်ဖြစ်သူအား ပုခုံးဆွဲကာ နူတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်ပစ်၏။

“ ဟင် … မောင် … မောင် မောင်လဲမဟုတ်ဖူး … ဒါ ဒါ ဒါဆို …… ”

မျက်နှာချင်းအပ်မိသည်နှင့် ကျမယောင်္ကျား ကိုဗညား မဟုတ်မှန်း သိလိုက်ပါတယ်။ကိုဗညားရဲ့ ကိုယ်နံ့ ချွေးနံ့ လည်း မဟုတ်ဘူးရှင့်။ကျမစဉ်းစားနေတုန်း စောက်ခေါင်းထဲ လီးကြီးအရင်းထိ ဝင်ရောက်လာပြီး ဆီးခုံးချင်း ထိကပ်သည်အထိ အမွှေခံလိုက်ရတယ်။စောက်ခေါင်းထဲ လီးနဲ့ထောက်မွှေနေတော့ ခေါင်းထောင်နေတဲ့ ကျမ အစိလေး လမွှေးအုံများနှင့် ဖိချေသလို တပြိုင်ထဲ ခံစားလာရတာပေါ့။

“ ကိုဖြိုးသူ မဟုတ်လား … အားးးး ရှီးးးးး းးးးးး … ဒုက္ခပါပဲရှင် ”

“ စိတ်မပူပါနဲ့ … မဝိုင်းရယ် … ဗညားက ရှေ့ခန်းမှာ ကားမောင်းနေတာပါ … ဗြိ … ပလွက် ဗွက် ဇွိဇွိ ”

“ အ …… အမလေးးး … ရှီးးးး ရှီးးးးးးးးး ”

ကိုဖြိုးသူက စကားပြောရင်း ခါးအားနဲ့မွှေပြီး ကြိတ်လိုးနေတာ။ဒီအချိန်ရောက်မှ ငြင်းလည်း မထူးတော့ပါဘူး ကိုဖြိုးသူလီးတစ်ချောင်းလုံး ကျမစာက်ပတ်ထဲ ဝင်နေပါပြီ။နောက်ဆုံးတချက် ဖိလိုးတော့ သားအိမ်ဝ လီးထိပ်က ထောက်မိတာနဲ့ စောက်ပတ်တအုံလုံး ကျင်တက်လာပြီး စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်မိတော့တာပဲ။ကျမပြီးတာနဲ့ ကို ဖြိုးသူက ပုံမှန်လေး လိုးရင်း လည်တိုင်ကို ဆွဲစုပ်နေတယ်။

“ အား…… ရှီး…… တအား မစုပ်နဲ့ ကိုဖြိုးသူ … အိမ်ပြန်ရောက်ရင် အကွက်တွေ ထင်နေလိမ့်မယ် ”

“ အင်းပါ … မဝိုင်းရယ် ”

ကိုဖြိုးသူက ကျမစကားကြောင့် လည်တိုင်လေး စုပ်နေရာမှ နားရွတ်ဖျားလေး ပြောင်းစုပ်ပြီး ဖိဖိ လိုးတော့တာပဲ။ကျမစောက်ပတ်ထဲ လီးကြီးဝင်ထွက်နေရင်း စောက်ခေါင်း အတွင်းသားများတွေ ချိတ်ဆွဲနေတဲ့ အရသာက ထိထိမိမိလေးမို့ ကျမ အရသာခံနေမိတယ်။ ကိုဖြိုးသူလီးအရည်ပြားဆီက တဒုတ်ဒုတ်နှင့် သွေးတိုးလာတော့ ကျမလည်း အားရှိသလောက် လီးကို ညှစ်ဆွဲပေးလိုက်တာပေါ့။မကြာပါဘူး ကျမစောက်ခေါင်းထဲ ပူကနဲ့ဖြစ်ပြီး ကို ဖြိုးသူလရည်တွေ ပြည့်လျှံလာတော့တာပဲ။

“ အားလား … မ ဝိုင်း ရယ် …… ရှီး ရှီးးးးး …… အင့် အင့် ”

ကိုဖြိုးသူက ကြိတ်ညည်းရင်း ကျမစောက်ဖုတ်ကို ၂ချက် ဖိလိုးပြီး လီးအရင်းထိ ကပ်ထားပေးတယ်။

“ ကိုဖြိုး … ပြီးရင် ဆင်းတော့ … သန့်ရှင်းရေး လုပ်ရအောင် ”

“ အင်း … ရေဆေး မလို့လား ကားပေါ်မှာ ”

“ ဟမ် … တစ်ရှုးနဲ့ … သုတ်မှာပါ … အလကား ရေဆေးပါ့မလား ”

“ သုတ်မနေပါနဲ့ … ငါ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးပါ့မယ် ”

“ အာ ”

ကိုဖြိုးသူ စကားဆုံးတာနဲ့ လီးဆွဲထုတ်ပြီး ကိုယ်လုံး နောက်ဆုတ်ရင်း ကျမပေါင်ကြားထဲ လေးဘက်ထောက်အနေထားနဲ့ ပူပူနွေးနွေး လိုးထားတဲ့ စောက်ပတ်လေးကို ပြောင်နေအောင် ယက်ပေးနေတာ။

“ ရှီးးးး အ အ …… ရ ရ …… ရပါပြီ …… ကိုဖြိုးရယ် ”

အလိုးခံပြီးကာစ စောက်ပတ်လေး အယက်ခံရတော့ ကျမလည်း အားရကျေနပ်မိတာပေါ့။ကျမစကားအဆုံး ကိုဖြိုးသူက ထရပ်ပြီး ဘေးနား ပြန်လှဲနေတယ်။ ကျမဘေးနား လှဲနေတဲ့ ကို ဖြိုးသူ နူတ်ခမ်းကို ခန္ဓာကိုယ်တစ်စောင်း အနေထားနဲ့ လှည့်စုပ်တော့ စောက်ရည်နံ့လရည်နံ့များ နှာခေါင်းဝထဲ တိုးဝင်လာတာပေါ့။ကိုဖြိုးသူနူတ်ခမ်းထောင့်က ပေကပ်နေတဲ့ ခပ်စေးစေး ခပ်ပြစ်ပြစ် အကျိအချွဲတွေ ဆွဲစုပ်ပေးတော့ ညှီစို့စို့ အရသာလေးမို့ လရည်များဖြစ်ကြောင်း ခံစားသိရှိပြီး စိတ်ထဲ ဝေဒနာလေး တခု ဖြစ်ပေါ်လာတော့တယ်။

“ အွန် … ပြွတ် ပြွတ် …… ဟောတော် … ဒါက လရည်တွေ မဟုတ်လား ကိုဖြိုး ”

“ ဟုတ်တယ်လေ … ခုန မဝိုင်း စောက်ပတ်လေးယက်ပေးတော့ … ပြန်အမ် ထွက်လာတာနဲ့ … မျိုချပစ်လိုက်ရတယ် ”

“ အယ် …… ဒါဆို ကျမ စောက်ရည်တွေရော ”

“ မဝိုင်း စောက်ရည်တွေလည်း … မျိုချပစ်တာပေါ့ ”

“ အိုးးး ”

“ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး မဝိုင်းးရယ် … အိမ်မှာလည်း လိုးပြီးတာနဲ့ ကျနော့်မိန်းမ စောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးရတာပါ ”

“ အော် … ဒါဆို … ကိုဖြိုး လီးကျရော ”

“ အင်း … မိန်းမက … ပြန်စုပ်ပေးတာပေါ့ ”

ကျမခဏငြိမ်သွားမိတယ် ကျမအနေနဲ့ ကိုဖြိုးသူလီး ပြန်စုပ်ပေးချင်ပေမယ့် ပြောရမှာ ရှက်နေတာရှင့်။ခုလို လူမှား အလိုးခံမိတာတောင် ကို ဖြိုးသူဘက်က ကျမကို အထင်သေးမှာမျိုး စိုးရိမ်မိတယ်။နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်ရင်း ခဏအကြာ ကိုဖြိုးသူလက်တွေက ကျမ နို့အုံတွေကို ပွတ်ချေ နေတာပေါ့ရှင်။အင်္ကျ ီကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်ပြီး ဘော်လီအတွင်းဘက်ထိ နိုက်နေတာနဲ့ ကျမလည်း နို့အုံတွေအပြင်ထုတ်ရင်း ကိုဖြိုးသူပါးစပ်နား နို့သီးခေါင်းလေး ကပ်ပေးလိုက်တယ်။

နို့စို့ခံနေတုန်း ကိုဖြိုးသူလက်တဖက်က ကျမဘယ်လက်ဆွဲယူပြီး သူ့ပေါင်ကြားထဲ ထည့်ပေးနေတော့ ကျမလည်း အလိုက်သင့် သူ့လီးကို အုပ်ကိုင်ရင်း ပွတ်သပ်ပေးနေမိတာပါ။ကိုဖြိုးသူပေါင်ကြားက လီးကြီး တဖြည်းဖြည်း ကျမလက်ဖဝါးထဲ ပြန်မာလာတုန်း ရုတ်တရက် ကားထိုးရပ်သွားတော့ ကျမလည်း အင်္ကျီကြယ်သီးများ ပြန်တပ်ပြီး ကိုဖြိုးသူကို ကျောပေးရင်း အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်တာပေါ့။ကိုဖြိုးသူလည်း ဒုတိယအချီ လိုးဖို့ အစပျိုးနေချိန် ကားရပ်သွားတော့ ကျမနဲ့ လူချင်းခွာပြီး ကျောပေးရင်း အိပ်ပျော်နေဟန် ဟန်ဆောင်နေတာပါ။

“ ဟေးးး … ပေါက်တော ဟေ့ … မိုးက ဖွဲဖွဲကျနေတုန်း မြန်မြန်လေး ”

ကျမယောင်္ကျား ကိုဗညားက ကားနောက်ပိတ်တံခါး ပုတ်ရင်း ကျမနဲ့ သူ့ သူငယ်ချင်း ကိုဖြိုးသူကို နိုးပြောနေတယ်။ဒါပေမယ့် ကျမနဲ့ ကိုဖြိုးသူက တမင် အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတော့ ကိုဗညားလည်း အိပ်ပျော်နေတယ်ထင်ပြီး ကားနဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်း လမ်းမကြီးအရှေ့ဘက် ချုံတောတွင် သေးပေါက်ပြီး ကားဆက်မောင်းနေတော့တာပေါ့။

“ ပြွတ် ပြွတ် … အားးး အာ အာ …… ရှီးးးး းးးးး ”

ကားပြန်ထွက်ပြီး ခဏလေးပဲ ကျမ ကိုယ်လုံး ဘေးတစ်စောင်းပြန်လှည့်ပြီး အင်္ကျီကြယ်သီးချွတ်ရင်း ဘော်လီကို နို့အုံကြီးများပေါ်အောင် အောက်ဆွဲချပေးတော့ ကိုဖြိုးသူတစ်ယောက် တပြွတ်ပြွတ်နှင့် ဆွဲစုပ်နေတော့တာပဲ။ဒီတကြိမ် ကျမလည်း နို့စို့ခံရင်း ကိုဖြိုးသူပေါင်ကြားထဲ ဘယ်လက်ဖြင့် ပြန်စမ်းပြီး မပျော့မမာ ဖြစ်နေတဲ့ လီးကို ဂွင်းထု ပေးလိုက်တော့တယ်။

ခဏကြာတော့ ကိုဖြိုးသူက ကုန်းထပြီး ကားရှေ့ခန်း တချက်ကြည့်ရင်း ကျမနဲ့ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် နေရာယူလိုက်တာပေါ့။ ထမိန်ကို ပေါင်ရင်းထိ ဆွဲတင်ရင်း ကျမစောက်ပတ်ကို ယက်ပေးနေတာ။စောက်ဖုတ်ယက်ရင်း ပုဆိုးအောက်နားစအား ဆွဲတင်ပြီး ခါးကော့ထိုးလိုက်တော့ ထောင်မတ်နေတဲ့ လီးက ကျမပါးပြင် ထိုးမိနေတယ်။ကျမလည်း ပါးပြင်လာထောက်တဲ့ လီးကို လက်တဖက်နဲ့ထိန်းကိုင်ရင်း ဘေးတစ်စောင်းလှဲနေသောအနေထားကနေ မျက်နှာလှန်ပြီး ဒစ်ဖူးအောက်ခြေအား ဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တာပဲ။

ကိုဖြိုးသူက ကျမမျက်နှာကို ဘေးတစ်စောင်း ပြန်လှဲစေပြီး ပါးစပ်ထဲ ဒစ်ဖူးမြုတ်သည်အထိ ခါးကော့ ထိုးနေပြန်တယ်။ ကျမပါးစပ်ကို လီးတဝက်လောက် အထုတ်အသွင်း လုပ်ကာ လိုးရင်း စောက်ပတ်လည်း မလွတ်စေရဘူး ထိုးယက်ပေးနေတော့တာ။မကြာသေးခင်ကမှ ကျမစောက်ဖုတ်လိုးထားတဲ့ ကိုဖြိုးသူလီးကို ပါးစပ်ထဲ အလိုးခံရင်း စောက်ရည်နံ့လရည်နံ့များကလည်း ကျမနှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာနေတာပေါ့ရှင်။ လင်ဖြစ်သူ ကိုဗညား လီးကို စုပ်ဖူးပေမယ့် မလိုးခင်စုပ်ပေးရတာမို့ အနံ့အသက်သိပ် မခံစားခဲ့ရပါဘူး။

အခု ကိုဖြိုးသူလီးက ကျမစောက်ဖုတ်လိုးပြီး ရေမဆေးရသေးဘူးလေ။လီးအထက်ပိုင်းက အရည်များခြောက်ကပ်နေပေမယ့်ဘ လီးအရင်းအောက်ဖက်ကျတော့ စောက်ရည်တွေ စိုနေသေးတယ်။ခြောက်ကပ်နေတဲ့ စောက်ရည်တွေကလည်း ကျမတံတွေးတွေနဲ့ ပြန်စိုစွတ်ပြီး အနံ့ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ထွက်နေတာပေါ့။ ကိုဖြိုးသူလီးဆီက စောက်ရည်နံ့လရည်နံ့ ခပ်ပြင်းပြင်း အနံ့လေးက ကျမ ရမ္မက်စိတ်တွေ ပြန်လည် ထကြွစေပြီး ပါးစပ်ထဲ ဝင်ထွက်နေသော လီးကို ပါးခွက်အောင် စုပ်ပစ်မိတော့တယ်ရှင်။

လီးကြီးထောင်မတ်လာတော့ ကိုဖြိုးသူဆီက ထိထိမိမိ လိုးချက်တွေ အားရကျေနပ်စွာ ခံယူနေမိပါတယ်။ကိုဖြိုးသူက ဒုတိယအချီ ကျမကိုယ်ပေါ် အပေါ်ကမိုးပြီး ခြေနှစ်ချောင်းဆန့်ထုတ်ရင်း အားထည့်လိုးတာရှင့်။ကျမ ကိုဖြိုးသူ လက်မောင်းအိုးကြီး ဆွဲထားပြီး ပေါင်တန်နှစ်ဖက်မြှောက်ကွေးရင်း မျက်လုံးလေးစင်းကာ လီးအရသာခံနေလိုက်တယ်။မနားတမ်းဖိလိုးနေရင်း ကိုဖြိုးသူလိုးချက်တွေက အားလျော့လာတော့ ကိုဖြိုးသူကို ပက်လက်လှန်ခိုင်းပြီး ကျမကပဲ အပေါ်က တက်ဆောင့်ပစ်တာပေါ့။

ကားရှေ့ခန်း ကားမောင်းနေတဲ့ ကျမလင်တော်မောင် ကိုဗညားကို ကြည့်ရင်း သူစိမ်းယောင်္ကျားဖြစ်တဲ့ ကိုဖြိုးသူကို ခွလိုးနေမိတော့ လင်ဖြစ်သူကိုဗညားများ နောက်လှည့်ကြည့်လေမလားဟု စိုးရိမ်စိတ်လေးနဲ့ ရင်ထဲ သိမ့်ကနဲ့သိမ့်ကနဲ့ ခံစားနေမိတော့တယ်။ကိုဖြိုးသူကလည်း ကျမဖင်ကြီး ဆောင့်အချ အောက်မှ ပင့်လိုးတော့ သားအိမ်ဝအား လီးထိပ်က လာဆောင့်မိတာပေါ့။ ကျင်လည်းကျင် ကောင်းလည်းကောင်းနေတာမို့ တဖြည်းဖြည်း ဆောင့်ချက်တွေ အလိုလျောက် မြန်လာပြီး ကျမ ဖင်သားစိုင်တွေက ကိုဖြိုးသူလဥတွေပါ ဆောင့်မိနေတာရှင်။

…………………………………………………….

အခန်း ( ၉ )

နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူ ဆောင့်ရင်း ကျမ အရင်ပြီးတာမို့ ကိုဖြိုးသူရင်ဘတ်ပေါ် မှောက်ချပစ်လိုက်မိတယ်။ကိုဖြိုးသူလည်း ကျမကျောပြင်ကို ခပ်တင်းတင်းဖက်ပြီး ပင့်လိုးရင်း လရည်များ ပန်းထုတ်နေတာပေါ့။ ချက်ချင်းမဆင်းသေးပဲ ဖင်ကြီးအားဝိုက်ရင်း ကိုဖြိုးသူလီးကို စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေနဲ့ ညှစ်ဆွဲပေးပြီး ခဏနေမှ ကျမ ဘေးကိုလိမ့်ချရင်း အနားယူနေလိုက်တယ်။

ည ၁၂ နာရီကျော်ကျော်မှ ကျမတို့အိမ် ပြန်ရောက်တာပါ ကိုဖြိုးသူလည်း ကျမနဲ့ကိုဗညားကို နုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ပြန်သွားတောတာပေါ့။ရောက်တာနဲ့ ကိုဗညားက ကားမောင်းလာရတော့ တန်းအိပ်သွားရောပဲ။ကျမက လင်ဖြစ်သူနောက်ကွယ် ဖေါက်ပြန်မိလို့ တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်ပါဘူး။ကိုဖြိုးသူနဲ့ လိုးနေတုန်း ကာမစိတ်ကြောင့် မစဉ်းစားမိပေမယ့် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အပစ်ကြီးတခု ကျူးလွန်မိသလို ခံစားရင်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဒေါသ ထွက်မိနေတာ။

ကိုဗညားကိုလည်း ခဏတိုင်း ထ ကန်တော့ပြီး အကြိမ်ကြိမ် တောင်းပန်မိနေပါတယ်။ဘယ်ချိန် အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိပါဘူး မနက်ပိုင်း ကျမ နူတ်ခမ်းလေးကို တစုံတခုက လာထိလို့ နိုးလာခဲ့တာ။မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့ ကျမ လင်တော်မောင် ကိုဗညားပေါ့ ပြုံးပြီး ကျမကို ရွှန်းရွှန်းစားစား ကြည့်နေရှာတယ်။ခါတိုင်းဆို ကိုဗညား လည်ပင်းကို ဆွဲပြီး ပြန်နမ်းတတ်ပေမယ့် မနေညက အဖြစ်ပျက်ကြောင့် ကျမ အားနာနေမိတာပါ။

“ တောင်းပန်တယ် မောင်ရယ် … မနေညကမှ မောင့်သူငယ်ချင်း လီးကို စုပ်ပေးခဲ့တဲ့ ဟောဒီပါးစပ်ကြောင့် … ပြန်နမ်းဖို့ ကျမ စိတ်မရဲသေးဘူး ”

ဒီစကားတွေကိုတော့ ကျမ စိတ်ထဲကပဲ ပြောပြီး ကိုဗညားရှေ့ အိပ်ရေးမဝတဲ့ ဟန် လုပ်ပြရင်း တခြားဘက်လှည့် မျက်လုံးလေး မိတ်ထားမိတယ်။၁ပတ်လောက်နေတော့မှ ကျမ ကိုဗညားကို အရင်လို မြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့ ပြန်နမ်းပေးမိတာပေါ့။ ၂ ပတ်လောက်နေတော့ ကျမ နေ့ခင်းဘက် မှောက်ယက် အိပ်ပျော်နေတုန်း ဖင်ဝလေးထဲ လျှာနွေးနွေးလေး လာထိလို့ လန့်နိုးခဲ့ရပါတယ်။မှောက်လျက်အနေထားနဲ့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုဖြိုးသူပေါ့ ဘယ်ချိန်က ရောက်နေမှန်း မသိဘူး ကျမ အိမ်တင်ဝတ်တဲ့ ထမိန်အပါးလေးကို ခါးပေါ်ထိ လှန်တင်ပြီး ဖင်ကိုဖြဲယက်ပေးနေတာရှင့်။

“ အို့ …… ကိုဖြိုးသူ …… မသင့်တော်ပါဘူး … ဟိုတခါ ကျမ လူမှားပြီး ဖြစ်သွားတာ … ခုထိ ကိုဗညားအပေါ် ဖေါက်ပြန်သလို ဖြစ်နေပါပြီ ”

ကျမလည်း ထထိုင်ရင်း ထမိန်ကို ဆွဲဖုံးပစ်လိုက်တယ်။

“ ဟုတ်ပါတယ် … မဝိုင်းရယ် … ငါ့ အမှားတွေပါ … ငါလေ … ငါ ငါ …… အိမ်ထောင်ရှိလျက်နဲ့ နင့်ကို တွေ့တဲ့နေက စပြီး လိုးချင် နေမိတာပါဟာ ”

“ ရှင် … မဖြစ်သင့်ဘူးလေ ကိုဖြိုးသူ … ရှင်လည်း အိမ်ထောင်နဲ့ ကျမလည်း အိမ်ထောင်နဲ့လေ ”

“ ဟူးးးး … ဟုတ်ပါတယ်ဟာ … ခုလည်း ညနေကျ … ဗညားက ဟိုတခါ သူ့အဒေါ်ကို လိုက်ပို့လို့ ဘီယာတိုက်မယ် ပြောတယ် … ဘယ်ရောက်နေလဲ မေးကြည့်တော့ သစ်တွေ လိုက်ကြည့်နေလို့ ညနေကြမှ အိမ်ပြန်ရောက်မယ် ပြောတာ … ဒါနဲ့ မဝိုင်းကို ဗညား မရှိချိန် လိုးချင်လို့ … နေ့လည်ပိုင်း ထွက်ခဲ့တာပါ … ကြည့်ပါဦး မဝိုင်းရယ် ”

ကိုဖြိုးသူက စကားဆုံးတာနဲ့ ခါးပုံစ ဖြည်ပြီး သူ့လီးကို ထုတ်ပြနေတာ။

“ အာ … မပြပါနဲ့ … ပြန်ဖုံးထားပါရှင် ”

ကျမလည်း အမှတ်တမဲ့မို့ ကြည့်မိလိုက်တော့ ဒူးထောက်လျက်အနေထားနဲ့ ကိုဖြိုးသူ ပေါင်ကြားက လီးကြီးက အကြောတွေထောင်ပြီး တဇပ်ဇပ်နဲ့ တုန်နေတာရှင်။ဒူးထောက်လျက်နဲ့ ကျမနား ကပ်လာလို့ ကျမ နောက်ဆုတ်လိုက်ရတယ်။

“ ကြည့်ပါဦး မဝိုင်းရယ် … ပေါက်ထွက်တော့မှာ ”

“ ဟင့်အင် … ကျမ လက်မခံဘူး … ကိုဖြိုးသူ … တခါ မှားရုံနဲ့ … ကျမ နေရခက်လှပါပြီရှင် ”

“ ဟူးးးးး … ဒီလို လုပ် ပါ့ လား … မဝိုင်း … စောက်ဖုတ်လေးပဲ … လှန်ပြပါ … ကြည့်ပြီး ဂွင်း ထု လိုက်မယ်လေ ”

“ ဟာ … ကျွတ် ”

ကျမ သေချင်တော့တာပဲရှင် ကိုဖြိုးသူက ဇွတ်ကို ဖြစ်နေတော့တာ။တော်ကြာ ကျမယောင်္ကျား ကိုဗညားကို သူနဲ့ကားပေါ် လိုးတဲ့ အကြောင်းတွေ ဖွင့်ပြောရင် အခက်သားပဲ။နောက်ဆုံး ကျမ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်ရတော့တယ်။ကိုဖြိုးသူကို ကုတင်အောက် ဆင်းခိုင်းပြီး ဒူးထောက် ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ် ပြီးမှ ကျမက ကုတင်စောင်းထိုင်ပြီး ထမိန်ကို လှပ်ပြပေးလိုက်တာပေါ့ရှင်။ကိုဖြိုးသူကတော့ မလိုးရလဲ ကြည့်ပြီး ဂွင်းထုမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားလို့လား မသိ ကျမ စောက်ပတ်ကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်း ညာလက်နဲ့ သူ့လီးသူ ကိုင်ပြီး ဒူးထောက်လျက်အနေထားနဲ့ ဂွင်းထု နေတာပါ။

ဂွင်းထုရင်း ကျမ စောက်ပတ်ကို လှမ်းယက်လို့ ၂ ခါ တွန်းထုတ်လိုက်ရသေးတယ်။ကျမလည်း ကိုဖြိုးသူ ဂွင်းထုနေတာကြည့်ရင်း စောက်ပတ်က တဆစ်ဆစ်နဲ့ ခံစားနေရတာပေါ့။ခံစားမှု့ကို မျိုသိပ်ရင်း ကိုဖြိုးသူ အမြန်ပြီးဖို့ ကြိတ်ဆုတောင်းနေမိတော့တယ်။အတော်လေး ကြာမှ ကျမပေါင်ခြံကို ဆွဲစုပ်ရင်း အံကြိတ်သံကြီးနဲ့ လရည်တွေ တဖျောဖျော ထွက်ကျလာတာ။ကျမလည်း သူ့ခေါင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်း တွန်းထုတ်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ရင်း ထမိန်ပြင်ဝတ်နေတာပေါ့။

“ ကဲ … အောက်ကပဲ စောင့်တော့ … ကိုဖြိုးသူ … ကိုဗညား မလာမချင်း … ရှင် … အိမ်ပေါ် မတက်နဲ့တော့ ”

“ အေးပါ … မဝိုင်း ရယ် ”

ကိုဖြိုးသူ အိပ်ခန်းထဲက ထွက်မှ ကျမလည်း အဝတ်ဟောင်းတခု ရှာပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်က သူ့လရည်တွေ လိုက်သုတ်ပစ်ရတာပေါ့။ပြီးမှ အခန်းတံခါး ဂျက်ထိုးရင်း အိပ်ယာပေါ်ပြန်လှဲနေရတယ်။ပေါင်ဂွတဲ့ စိုစိစိုစိမို့ လက်နဲ့စမ်းကြည့်တော့ ကျမစောက်ပတ်မှာလည်း စောက်ရည်တွေ အိုင်နေတာပါပဲရှင်။

……………………………………………………………………………………………………………………………………………….

ဒီနေ့ မရောက်တာကြာလို့ အမေ့အိမ်ကို ကိုဗညားလိုက်ပို့ခိုင်းရတယ်။ကိုဗညားကလည်း အလုပ်တဖက်နဲ့ဆိုတော့ ကျမကို လိုက်ပို့ပြီးတာနဲ့ ညနေမှ လာခေါ်မယ် ပြောပြီး ကားလေးနဲ့ ပြန်ထွက်သွားလေရဲ့။ကျမ အမေ့အိမ်ရောက်တော့ အေးစုနဲ့ လှလှတို ရောက်လာကြတယ်။ကျမလည်း ကိုဗညားအပေါ် ဖေါက်ပြန်မိလို့ စိတ်ထဲ အနေရခက်တာနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ရင်ဖွင့်လိုက်တာပေါ့။

“ ဘယ်လိုလည်း … ကောင်းလား မိဝိုင်း … လင်မသိအောင် … အလိုးခံလိုက်တော့ ”

အိပ်ခန်းထဲဝင် ကုတင်ပေါ် လှဲနေတဲ့ ကျမကို အေးစုက ဖင်တွေပွတ်ရင်း မေးနေတာပေါ့။ကျမက အလယ်ထဲလှဲရင်း အေးစုကို ကျောပေးပြီး လှလှနဲ့ ပြောနေတာပါ။

“ အမ် … ဘာလဲ … အေးစုရယ် ”

“ ဒါကြီးက … ကားပေါ်တုန်းက … ခံလို့ကောင်းလားလို့ မေးတာပါ … မိဝိုင်းရာ ”

ကျမခါးကို ဆွဲလှန်ပြီး အေးစုကမျက်လုံးလေးပြူးပြရင်း ကျမ ဆီးခုံးပေါ်က စောက်မွှေးတွေကို ဆွဲညှစ်ပြီး ပြန်မေးနေတာ။

“ ဟင် ”

ကျမမျက်နှာလေး ရဲကနဲ့ဖြစ်သွားတော့ အိပ်ခန်းတွင်း အလင်းရောင်ကြောင့် လှလှပါ မြင်သွားပုံပါ တခိခိနဲ့ ရယ်ရင်း စနေသေးတယ်။

“ ရှက်မနေပါနဲ့ … မိဝိုင်းရယ် … ခ်ခ် ခ်ခ် … ငါတို့မပြော … နင် ဘယ်သူ့ပြောမှာတုန်း ”

“ အာ … လှလှ ကလည်းဟာ ”

ကျမ ကိုဖြိုးသူနဲ့ ကားနောက်ခန်းထဲလိုးတာကို အေးစုနဲ့လှလှကို ပြောပြပြီးမှ စိတ်ထဲ အိုးတို့အမ်းတန်းလေး ဖြစ်နေရတယ်ရှင်။မပြောပဲ ထားရင်လည်း ကျမ အနေရခက်လို့ အေးစုတို့ကို ပြောလိုက်မိတာ။

“ အင်း … နင် … ကိုဖြိုးသူအပေါ်ကနေ ခွလိုးရင်း မျက်လုံးလေး စင်းနေတာကို မျက်လုံးထဲက မထွက်ဘူး … မိဝိုင်းရယ် … ရှီးးးး းးးး ”

“ လှလှ … တော်တော့ဟာ … ငါ ရှက်လာပြီ ”

“ အံမယ် … မသာမ အဲတုန်းကတော့ … ကားရှေ့ခန်းက လင်ကိုချောင်းကြည့်ပြီး … သူစိမ်းယောင်္ကျားပေါ်က တက်လိုးနေပြီးတော့ … ခုမ ရှက်ပြနေတာ ”

ကျမလည်း လှလှကို ကျောပေးလိုက်ရင်း သူထပ်မေးတော့ ဘာစကားမှ ပြန်မပြောတော့ပါဘူး။နေ့လည် ထမင်းစားပြီး ပြန်အိပ်ကြတုန်း အေးစုက ကိုဖြိုးသူနှင့်လိုးခဲ့ပုံတွေကို လှလှအိပ်တုန်း ပြန်မေးတော့ ကျမ စိတ်ပါလက်ပါ ပြောပြမိသေးတယ်။ကျမ ကိုယ့်ဟာကိုယ် သတိထားမိတာက ကိုဖြိုးသူနှင့်ကိစ္စ ပြောပြရင်း ရမ္မက်စိတ်တွေ တောက်လောင်လာတာကို

သိရှိလာရတာပေါ့။အေးစုက ပက်လက်လှန်လှဲနေတဲ့ ကျမကို ခွရင်း သူ့ဒူးခေါင်းနဲ့ အဖုတ်ကို ဖိပွတ်ပေးနေတော့ ကိုဖြိုးသူကို အပေါ်ကခွလိုးပေးခဲ့ပုံတွေ မတွေးပဲ ပြန်မြင်ယောင်မိနေတယ်။

“ နင့်လင် ကိုဗညားနဲ့ … ကိုဖြိုးသူ လီး … ဘယ်သူ ပိုကြီးလဲ ”

“ ကိုဖြိုးသူ လီးက … ပိုတုတ်တယ် ဟ ”

“ သေချာပါပြီ … ကောင်မ … နင် … အခု … ကိုဖြိုးသူ လီးကို စွဲနေပြီမလား ”

“ အေး … နင် … ကိုဗညား အပေါ် မချစ်တော့ဘူးပေါ့ ”

အေးစုနဲ့ပြောနေတုန်း လှလှက တရေးနိုးပြီး ဝင်ပြောနေပြန်ရော။

“ ဟင့်အင် … မဟုတ်ရဘူးဟာ … ကို ဖြိုးသူကို မောင်နဲ့မှားပြီး ကားနောက်ခန်းမှာ အလိုးခံခဲ့ပေမယ် … မောင့် အပေါ် ခုချိန်ထိ … ငါ အချစ်မလျော့ခဲ့ပါဘူး … တကယ်ပါဟာ ”

“ ယုန်လိုက်မယ်နော် … တောထဲကို … ခိခိ ”

လှလှက အေးစုကို မျက်စိတဖက် မိတ်ပြပြီး ကျမကို စနေတော့တာပေါ့။

“ တကယ်ပါဆို အဲချိန် ငါ့ပေါင်ပေါ်လာခွတော့ … မောင်ပဲ ထင်မိတာပေါ့ … ကားနောက်ခန်းက မှောင်လဲမှောင်နေတာ ဘေးက မိုးကာတွေလည်း ချထားတော့ … ငါလည်း မောင်လိုးချင်လို့ ကားနောက်ခန်း လာအိပ်တယ် မှတ်တာလေဟာ ”

“ နင်က … ကိုဖြိုးသူ မှန်း ဘယ်ချိန်မှ သိတာလည်း ”

“ မသာမတွေ … စစ်စစ်ပေါက်ပေါက်ကို လိုက်မေးနေကြတာ … ဟွန့် ”

“ နင်ကလည်းဟာ … ပြောမယ့်ပြော အစဆုံး သေချာ ပြောမှပေါ့ … ဒါမှ ငါတို့လည်း နားထောင်ရတာ အရသာရှိတာ … နင်က ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ပြောနေတော့ ငါတို့က အားမရဘူးဟ ”

လှလှရော အေးစုရော သိချင်စိတ်ပြင်းပြနေတာမို့ ကျမလည်း ကိုဖြိုးသူနဲ့ အဖြစ်ပျက်ကို သူတို့မေးသမျှ ပြန်ပြောပြလိုက်ပါတယ်။

“ ငါလည်း … အစပိုင်း ကားလှုပ်နေလို့ အထဲ ကြပ်သလိုပဲ ထင်တာပေါ့ … ပြီးကာနီး ဆွဲနမ်းတော့မှ ကို ဖြိုးသူမှန်း သိလိုက်ရတာ … သိလိုက်တော့လည်း … မငြင်းချင်တော့ဘူးဟာ … စောက်ခေါင်းထဲ ကို ဖြိုးသူလီး ကြိတ်ဆွဲနေတဲ့ အရသာက အထွဋ်ထိပ် ရောက်နေပြီလေ ”

“ နင် … အရင် ပြီးသွားတာလား … မိဝိုင်း ”

“ ဟုတ်တယ်ဟ … သူစိမ်းယောင်္ကျားဆိုတဲ့အသိရော … ပြီးတော့ … ကိုဖြိုးသူ လီးက … ဟို ဟို … မောင့်ထက် တုတ်တော့ … စီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့ တအားကောင်းတာ ”

“ ခု … နောက်ပိုင်းရော မိဝိုင်း ”

“ ကိုဖြိုးသူက … ကြိုးစားသေးတယ် ငါက … လက်မခံ တော့တာ ”

“ အေးပါဟာ … နင့် ဘဝက … ခိုင်မာသွားပါပြီ … စိတ် အလို မလိုက်နဲ့ … ငါတို့ကတော့ … ဘယ်ချိန်ဘယ်ကမ်း ကပ်ရမလည်း … မသိသေးတာ ”

“ အံမယ် … နင်တို့ လိုတာပြော … အရင်က ငါမကူညီနိုင်ခဲ့ပေမယ့် … ခု ငါတတ်နိုင်ပါပြီဟာ ”

“ အေးပါ … သူငယ်ချင်းရယ် … တကယ်လိုတဲ့ခါ ငါတို့ပြောမှာပါ … နင်လည်း … ဆင်ချင်နေဟာ … အိမ်တအိမ် စီးပွားတက်ချိန် … ယောင်္ကျားဖြစ်ဖြစ် မိန်းမဖြစ်ဖြစ် ဖေါက်ပြန်ရင် … ဒုက္ခရောက်တတ်တယ်လို့ ငါကြားဖူးတယ် ”

“ အေးပါဟာ … ငါ စိတ်အလို မလိုက်ပါဘူး ”

အဲဒီတုန်းက အေးစုစကားက နောက် ၅လ လောက်ကျ အမှန်တကယ် ဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျမတို့ ၃ ယောက်လည်း ရောက်ရာပေါက်ရာ ပြောလိုက် လက်ဖက်သုပ် သုပ်စားလိုက်နဲ့ ညနေပိုင်း ကိုဗညား လာခေါ်မှ လူစုခွဲလိုက်ကြတယ်။

……………………………………………………………………………………………..

“ ဟင် … မောင် … ဘယ်လို ဘာဖြစ် ”

“ ဒီရောက်မှ … အကျိုးကြောင်း ရှင်းပြတော့မယ် … မိန်းမရယ် … အဝတ်စား တစ်စုံလောက် အပိုယူခဲ့လိုက် ”

အေးစုပြောသလိုပဲ ကျမ ကိုဗညား မသိအောင် ဖေါက်ပြန်မိလို့ ဒုက္ခရောက်ပြီထင်ပါရဲ့။ကျမ ကိုဗညားပြောတဲ့ လိပ်စာအတိုင်း လိုက်သွားတော့ ရဲစခန်းတခုထဲ ရောက်လာတာပါ။အချုပ်ခန်းထဲမှာ ကိုဗညားက စိတ်ရှုပ်နေပုံလေးနဲ့ ကျမမြင်မှ မျက်နှာလေး လန်းလာတော့တယ်။

“ ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ … မောင်ရယ် ”

“ မောင့် … တပြည့် တစ်ယောက်က … တရားမဝင် သစ်တွေကို … မောင်တို့သစ်တွေနဲ့ ရောတင်နေတာ … မိတော့ ထွက်ပြေးသွားပြီ … ကားရော တချို့သစ်တွေရော မောင့်နာမည်တွေနဲ့ … တမြို့လုံး သိနေတာ … မောင်က ရှောင်မရလောက်တော့ဘူး ထင်တယ် ”

“ အဟင့် ဟင့် … မောင်ရယ် … ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေရှင် ”

ကျမ ရင်ထဲ နာကျင်လိုက်တာ ကျမ ကျူးလွန်တဲ့ ဖေါက်ပြန်မှု့တွေအတွက် မောင်က ပေးဆပ်ရပြီထင်ပါရဲ့ရှင်။မောင့် သူငယ်ချင်းတွေလည်း လက်လှန်းမိသလောက် ကူညီပေးကြပါတယ်။စီမံချက်ကာလမို့ ဘာမှ အရာမရောက်ခဲ့ပါဘူး။အဓိက က မောင့်တပြည့်ကို မိမှ မောင်က ရုန်းလို့ရမှာတဲ့ရှင်။ဒါပေမယ့် မောင် အမိန့်ချတဲ့ အထိ မောင့်တပြည့်က အစအနတောင် ရှာမရခဲ့ပါဘူး။နောက်ဆုံး ပစ်မှု့ထင်ရှားလို့ ထောင် ၁၅ နှစ် ကျခံခဲ့ရပါပြီ။ကျမလည်း ဆောက်တည်ရာမရခဲ့ပါဘူး။

နေတိုင်း မျက်ရည်နဲ့ မျက်ခွက်ပါပဲ။အမေက ကျမနဲ့အတူ လာနေပေးလို့ ခံစားချက်တော့ သက်သာရာရခဲ့ပါတယ်။မောင် ထောင်ကျပြီး ၁လ အကြာ မောင့်သူငယ်ချင်းတွေ စီစဉ်ပေးလို့ မောင်နဲ့ကျမ ထောင်မှူးအိမ် နောက်ခန်းလေးထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ၁ပတ်တခါ တွေ့ခွင့် ရခဲ့တာပေါ့။ရောက်တိုင်း မောင့်စိတ်တိုင်းကျ ကျမ အလိုးခံရင်း မောင့်ကို အားပေးနှစ်သိမ့်ခဲ့ပါတယ်။မောင်က ထောင်ထဲ သူအဆင်ပြေကြောင်း စိတ်မပူဖို့တောင် ကျမ ပြန်မှာနေသေးတာပါ။ ၅လ လောက်ပဲ မောင့်ဆီက ထိထိမိမိ လိုးချက်တွေ ရရှိခဲ့တာ နောက်ပိုင်း မောင့် ကျမ်းမာရေး ချူခြာလာတယ်ရှင်။

…………………………………………………………………

အခန်း ( ၁၀ )

ထောင်ပိုင်က ထောင်တွင်းဆေးရုံ ပို့ပေးမှ နဲနဲ သက်သာလာတာ။အဲဒီချိန်မှာပဲ နောက်တချိန် ကျမနဲ့ပက်သက်ရမယ့် လူတစ်ယောက် မောင်က ထောင်ဝင်စာတွေ့တဲ့ချိန် မိတ်ဆက်ပေးခဲ့ပါတယ်။ကျမလည်း ထောင်ဆေးရုံမှာ မောင့်ကို ဂရုစိုက်တဲ့သူမို့ စိတ်ထဲ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲကို ကျေးဇူးတင်မိနေတာပေါ့ရှင်။

သူ့နာမည်က ကိုသိန်းဟန်တဲ့ ထောင်ထဲက လူမိုက်တစ်ယောက်ပေါ့။အသားညိုညို ခန္ဓာကိုယ် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့ မှုတ်ဆိတ်မွှေး ပါးသိုင်းမွေး တွေနဲ့ပါ မျက်လုံးက စူးရှပြီး ထက်ထက်မြက်မြက် ရှိမဲ့ပုံပဲ။

“ မိန်းမ … ဒါက … ကိုသိန်းဟန်တဲ့ … ထောင်ဆေးရုံမှာ … မောင့်ကို … သူဂရုစိုက်ပေးလို့ … အများကြီး သက်သာလာတာပေါ့ … အဟွတ် ဟွတ် ဟွတ် ”

“ ဖြည်းဖြည်းပြောပါ မောင်ရယ် … မောနေဦးမယ် ”

“ မသေတော့ပါဘူး … မိန်းမရယ် … အတော်သက်သာနေပါပြီကွ ”

“ ဟုတ်ပါပြီ … မောင်ရဲ့ … မောင့် မိတ်ဆွေအတွက် နောက်တပတ်ကျ … အကြော်အလှော်တွေ ပိုထည့်ခဲ့ပါမယ် … ဟုတ်ပြီလား ”

ထောင်မှူးအိမ် နောက်ဖေးခန်းထဲ ကျမတို့ လင်မယားနဲ့ ကိုသိန်းဟန်ဆိုတဲ့ လူကြီးပဲ ရှိတာပါ။ထမင်းစားသောက်ပြီး ကိုသိန်းဟန်ဆိုတဲ့ လူက ဆေးပေါ့လိပ် ဖွာရင်း ခဏနေတော့ ကျမတို့နားက ပျောက်သွားတာပေါ့။မောင်က အခန်းထောင့်က ကုတင် မျက်စပစ်ပြရင်း ကျမကို ပြုံးကြည့်နေပါပြီ။ကျမလည်း ရိပ်မိလိုက်ပါတယ် ။ဆေးရုံတင်တဲ့ ၃ လလောက် မလုပ်ဖြစ်ကြဘူးလေ။ကုတင်ပေါ်ရောက်တာနဲ့ မတွေ့တာကြာပြီ ဖြစ်တဲ့ မောင့်လီးကို ကျမ မက်မက်မောမော စုပ်ပေးလိုက်တာပေါ့။အတော်ကြာတဲ့ အထိ လီးက အရင်လို မာမလာတော့ပါဘူး။မောင်လည်း မျက်နှာ နဲနဲပျက်နေတာပေါ့။ဒါနဲ့ ကျမကပဲ မောင့်ကို ပက်လက်လှန်ခိုင်းပြီး အပေါ်က ထိန်းလိုးပေးလိုက်ပါတယ်။

လီးက ခဏနဲ့ ပျော့ခွေသွားပြီး စောက်ပတ်ထဲက ကျွတ်ကျွတ်ထွက်နေတော့တာပါပဲ။စောက်ခေါင်းအတွင်းသားနဲ့ ညှစ်ဆွဲပေးတာတောင် ဖင်နဲနဲကြွမိတာနဲ့ လီးက ကျွတ်ကျနေတာ။မောင်က ကျမကို အားနာတဲ့ မျက်လုံးနဲ့ကြည့်ပြီး အပေါ်က ဆင်းခိုင်းနေတာပေါ့ရှင်။

“ ဟင် … မောင် … မပြီးသေးဘူးလေ ”

“ ရပါပြီ … မိန်းမရယ် … လီးက ပျော့နေပြီ … ပြန်မာမလာတော့ဘူး ”

စိတ်ဓတ်ကျတဲ့ ပုံစံလေးနဲ့ ပြောနေတော့ ကျမရင်ထဲ နှင့်ကနဲ့ ဖြစ်သွားမိတယ်။ကုတင်ပေါ် ခြေတွဲလောင်းချထိုင်လိုက်တဲ့ မောင့်ပေါင်ကြားထဲ ကျမ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဒူးထောက်ထိုင်ချပစ်လိုက်တာပေါ့။ပြီးမှ မောင့်လီးကို ဆွဲစုပ်ပြီး လရည်ထွက်တဲ့အထိ ဂွင်းထုပေးလိုက်တယ်ရှင်။လီးက မမာပေမယ့် နောက်ဆုံး လရည်တွေ ပန်းထွက်ခဲ့ပါတယ်။ထွက်လာသမျှ လရည်တွေ တဂွတ်ဂွတ် မျိုချပြီးမှ မောင့်လီးတန်ကို ပြောင်နေအောင် ယက်ပေးနေမိတာပေါ့။

“ အားးးး …… ရှီးးးး းးးး …… ရ ရ …… ရပါပြီ … မိန်းမရယ် ”

မောင်က ကျမမျက်နှာလေး ငုံ့နမ်းရင်း နူတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ် နေရှာတယ်။မောင့် မျက်ဝန်းက မျက်ရည်တွေနဲ့မို့ နမ်းနေရာကနေ ခွာပြီး မေးကြည့်တော့ ကျမအတွက် ဝမ်းနည်းနေလို့တဲ့။

“ ဘာလို့ … မျက်ရည်ကျနေတာလည်း … မောင်ရယ် ”

“ မိန်းမ ဆန္ဒကို … ဖြည့်ဆည်း မပေးနိုင်တော့လို့ပါ ”

“ မောင်ရယ် … ခုမှ ကျမ်းမာကာစလေ … နောက်ကျ ဖြစ်လာမှာပေါ့ ”

ကျမ ပြောတော့မှ မောင့်မျက်နှာလေး ပြန်လန်းလာတော့တာပေါ့။ဒါပေမယ့် နောက်ပိုင်း မောင့်ရဲ့လီးက ထမလာတာနဲ့ အပြင်က ဆေးတွေရှာပြီး ကုကြည့်တော့လည်း မထူးခြားခဲ့ပါဘူး။ကျမလည်း မောင်စိတ်ဓတ်မကျအောင် ရောက်တိုင်း လီးကို လရည်ထွက်တဲ့အထိ စုပ်ပေးနေတုန်းပါ ကျမ စောက်ဖုတ်ကို ဖြဲပြပြီး မောင်စိတ်ပါရင် ယက်ခိုင်းလိုက်တယ်ရှင်။

ဒီလိုနေလာရင်း တရက်ကျ ကျမတို့ တွေ့ရက် ရောက်တော့ အိပ်ခန်းထဲ မောင်မရှိဘူး မောင့်မိတ်ဆွေ ကိုသိန်းဟန်က ဒူးတဖက်ထောင်ပြီး သတင်းစာ ဖတ်နေတာ ပေါင်ကြားက လီးက အောက်ဖက် ခုံးခုံးကြီး စိုက်ကျနေတာ လမွှေးအုံကြီးကလည်း အထူကြီးရှင် ကျမ ချောင်းသံ ပေးလိုက်မှ ဒူးတဖက်ပြန်ချရင်း ကိုဗညား အိမ်သာတက်နေကြောင်း ပြောပြနေတာ။

“ ဟော … မဝိုင်း ရောက်ပြီ … ကိုဗညား အိမ်သာတက်နေတယ် ဗျို့ … ခဏစောင့် လာလိမ့်မယ် ”

ကိုသိန်းဟန် ပြောတဲ့ အတိုင်း ခဏနေမှ မောင်က အခန်းလေးထဲ ဝင်လာပါတယ်။ခဏစကားပြော ထမင်းအတူစားကြ ပြီးတော့ ကိုသိန်းဟန်လည်း ပျောက်သွားတာပေါ့ရှင်။ကိုသိန်းဟန် ပျောက်သွားတာနဲ့ ကျမလည်း မောင့်လီးကို စုပ်ပေးလိုက်တယ် လရည်ထွက်ကာနီး လိုးချင်တယ် ဆိုလို့ ထမိန်အောက်နားစ မပြီး ကုတင်ပေါ် ပေါင်ဖြဲပေးထားလိုက်တာပေါ့။လီးအပျော့လေးကို လက်နဲ့ သေချာထိန်းသွင်းရင်း ကျမ စောက်ပတ်ကို ၁၀ချက်လောက်ပဲ အထုတ်သွင်းလုပ်နိုင်တာပါ လရည်တွေ ထွက်ကျလာတယ်။

အဲလိုနေလာရင်း ၄ နှစ်လောက်ကြာတော့ အဆိုးထဲက အကောင်းပေါ့ လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်နဲ့ မောင် ထောင်က အပြီးပိုင် လွတ်လာခဲ့တယ်။ကျမဖြင့် မောင့်သွားကြိုတဲ့နေ့က မျက်ရည်တွေ မထိန်းနိုင်ခဲ့ပါဘူး။အမေရော အေးစုတို့ လှလှတို့ရော မောင့်အဒေါ် ဒေါ်လေးဝင်းမာလည်း ရောက်လာပြီး အားလုံး သွားကြိုဖြစ်ကြတယ်။အိမ်ရောက်တာနဲ့ ကျမ မရှက်နိုင်တော့ပါဘူး မောင့်ကို ဖက်ပြီး အားရအောင် ငိုချပစ်မိတာပေါ့။နောက်ပိုင်း မောင့်ကျမ်းမာရေးက ဆိုးဝါးလာခဲ့ပါတယ်။အိပ်ယာပေါ်လှဲနေတာများတယ် စီးပွားရေးလည်း ယိုယွင်းလာခဲ့တာပေါ့။

မောင် ထောင်က ထွက်ပြီး ၁နှစ်လောက်ကျ အိမ်ကို ထောင်ထဲက မောင့်မိတ်ဆွေ ကိုသိန်းဟန် ရောက်လာရောပဲ။ ထူးထူးခြားခြား မောင်မျက်နှာက ပြုံးရွှင်နေတာရှင် ကိုသိန်းဟန်ကို အလုပ်နဲ့ ပက်သက်တာတွေ သင်ပေးရင်း လုပ်ငန်းကို ဦးစီးခိုင်းတော့ ၆လ အတွင်း သစ်လုပ်ငန်းက ပြန်ထောင်တက်လာပါပြီ။ကျမ ကတော့ ကိုသိန်းဟန်ကို သိပ်မရောပေမယ့် မောင့်မျက်နှာနဲ့မို့ အလိုက်ထိုက် ဆက်ဆံပေးလိုက်ပါတယ်။

“ အေးဗျာ … ခုလို လုပ်ငန်း ပြန်ထောင်လာတာ ကိုသိန်းဟန် ကျေးဇူးတွေ အများကြီးပါတယ် ”

“ မဟုတ်တာ … ကိုဗညားရယ် … ကျုပ်လို လူဆိုးတစ်ယောက် … ခင်ဗျားကြောင့် လမ်းမှန်ကမ်းမှန် ရောက်လာရတာ ကျုပ်က ကျေးဇူးတင်လို့ မဆုံးဘူးဗျ ”

“ ခင်ဗျားရဲ့ … ပါးနပ်မှု့နဲ့ အရည်ချင်းတွေကြောင့်ပါဗျ … ကျနော့် ကျမ်းမာရေးက ကောင်းလိုက် မကောင်းလိုက်ဆိုတော့ … အရေးကြောင်း ခင်ဗျားရှိတော့ ကျနော် စိတ်မပူရတော့တာပေါ့ဗျာ ”

……………………………………………………………………………..

သိန်းဟန်မှာ မန္တလေးမြို့ မြစ်ကမ်းနဘေး ကျူးကျော်တဲလေးတွင် မွေးစားဖခင် ခါးပိုက်နိုက်တဦး၏ လက်ထဲ ကြီးပြင်းလာခဲ့ရသည်။မိရင်း ဖရင်းမှာ ဘယ်သူမန်းလည်း မသိရှိခဲ့ရပေ။အသားညိုညို ခန္ဓကိုယ် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့မို့ ၁၆နှစ်သားလောက်ကတည်းက စပြီး မွေးစားဖခင်နှင့် ရွှေဆိုင်များ ဈေးချိုရှိဆိုင်ခန်းများ ဖေါက်ကာ အသက်မွှေးဝမ်းကြောင်း ပြုနေခဲ့၏။ကံဆိုတာ အမြဲ မကောင်းတာမို့ မိသည့်အခါတိုင်းလည်း အိုးဘို အကျဉ်းထောင်ထဲ သားအဖ နှစ်ဦး ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ပင်။အသက်နှစ်ဆယ်ခန့်တွင် မွေးစားဖခင် ဆုံးသွားသည်နှင့် သိန်းဟန်တစ်ယောက် လုပ်ငန်း တိုးချဲ့တော့၏။

ကျူးကျော်တဲလေးများ၏ အနောက်ဖက် ဧရာဝတီ မြစ်ထဲမှ သစ်ဖေါင်များ သဘောၤကိုယ်ထည် သံပြားများ သိန်းဟန်၏ သားကောင် ဖြစ်သွားတော့၏။လုပ်ငန်းတွင်လာသည်နှင့် တပြည့်တပန်းများ မွေးထားလိုက်သည်။စက်လှေ အသေးတစ်စီးဖြင့် ညအချိန်မတော် သစ်ဖေါင်များနား ကပ်ကာ သစ်လုံးများချည်ထားသော ကြိုးများဖြတ်ကာ မျောပါသွားသော သစ်လုံးများအား တပြည့်များက စောင့်ယူကာ မှောင်ခိုဈေးဖြင့် ရောင်းစားလေ့ ရှိသည်။လောင်းကစားဝိုင်းများထောင်ရင်း ရဲများအား ဆက်ကြေးပေးရကာ ရင်းနှီးလာခဲ့တော့၏။

ပင်ကို လက်ယဉ်သူမို့ လူမိုက်များကြား မပွေးသိန်းဟန် ဆိုပြီး နာမည်သစ်ရလာကာ သူအပိုင် ကိုယ့်အပိုင် ခွဲခြားထားလိုက်သည်။သိန်းဟန်မှာ သူ့ဘက်က အမှားနဲကာ လူမိုက်ပေါက်စ ဆိုပြီး လာစမ်းသော ဝါရင့် လူမိုက်များအား သူကွဲ ကိုယ်ကွဲ ခံရိုက်ပစ်သည်။တဖြည်းဖြည်း လက်စလက်န ရှိသော သိန်းဟန်အား လူမိုက်အချင်းချင်း နေရာပေး ဆက်ဆံလာရ၏။သိန်းဟန် လုပ်ကွက်များအား ဆိပ်ကမ်းရဲများ နယ်ထိန်းများ သိသော်လည်း အဆင်ပြေအောင် ပေါင်းထားသဖြင့် သိန်းဟန်အား မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ လွတ်ထားပေးသည်။

တဖြည်းဖြည်း တန်ခိုးကြီးထွားလာသော သိန်းဟန်အား အရင် ဘဝတူ ခါးပိုက်နိုက်တစ်ချို့က မကျေနပ်ကျပေ။သို့သော် သိန်းဟန်မှာ သူတို့လောကမှ လူဟောင်းများအား စားဝတ်နေရေး ကျမ်းမာရေး က အစ တိတ်နိုင်သလောက် ထောက်ပံ့ပေးကာ နောက်တက်လေးများအား ပခုံးချင်းယှဉ်လာလျင် ဖြိုချလေ့ ရှိ၏။ထိုနောက်တက်များက သိန်းဟန်အား အငြိုးထားကာ အခွင့်ရေး ရသည်နှင့် သိန်းဟန်အား ဂျောက်တွန်းကာ ထောင်ထဲ ထည့်ပစ်လိုက်ကြ၏။

၁၉၈၈ အရေးခင်းဖြစ်တော့ အုပ်ချုပ်ရေးပိုင်းလည်း အားနည်းသွားခဲ့ရသည်။ မန္တလေး မြို့လယ်ခေါင်သာ မက အစွန်ဖျား ရပ်ကွက်များပါ ဂိုဒေါင်ဖေါက်ခြင်း ရိုက်လုတတ်ခြင်း နောက်ဆုံး ရဲစခန်းများပါ ခြိမ်းခြောက်ခံနေရ၏။နဝတ တက်ပြီး ခဏအကြာ ထိုဖြစ်ရပ်များနှင့် ပက်သက်သော ရာဇဝင် လူဆိုးများ ကျော်ဇောမှု့ဖြင့် ဖမ်းစစ်ဖူးသော လူမိုက်များ အကုန်ဖမ်းကာ ထောင်ချပစ်တော့သည်။

တကယ်တော့ အဲဒီဖြစ်ရပ်များတွင် သိန်းဟန်တို့ အဖွဲ့မပါဝင်ပေ။သို့သော် နိုင်ငံတော် ငြိမ်ဝပ်ပိပြားအေးချမ်းစေရန် တိုင်း ခရိုင် မြို့နယ် ရပ်ကွက် အဆင့်ဆင့် မဖြစ်မနေ နာမည်ဆိုးရှိသော လူဆိုးလူမိုက်များအား လိုက်ကုတ်ရာ သိန်းဟန်တစ်ယောက် မနာလိုသော ဒုစရိုက်သမား အချင်းချင်း၏ ဂျောက်ချမှု့ကြောင့် ဂိုဒေါင်များဖေါက်သည့်အဖွဲ့ထဲ ပါဝင်နေသည်ဟု သတ်မှတ်ခံရကာ ထောင်ကျ သွားတော့သည်။

အိုးဘိုထောင်က သိန်းဟန် အတွက် အရင်က ဝင်ထွက်နေကြမို့ အစိမ်းမဟုတ်ပေ။ရောက်သည်နှင့် ၁လအတွင်း အပြင်လောကတွင် သူကူညီထားသော ဝါရင့်လူမိုက် အကူညီဖြင့် ထောင်ဆရာဝန်ကြီးအား ဆက်သွယ်တော့၏။တခြားသူများ ထောင်ပြောင်းချိန် သိန်းဟန်တစ်ယောက် လေဘာကျကာ ထောင်ဆေးရုံတွင် သက်သက်သာသာနှင့် နေရသည်။ထောင်ဆေးရုံတွင် သစ်မှု့ဖြင့် ကျလာသော သူဋ္ဌေး ဗညားအား စောင့်ရှောက်ပေးရင်း ထောင်က ထွက်ပြီး သိန်းဟန်ဘဝ ပြောင်းလဲခဲ့ရ၏။

ထောင်မှ ထွက်သည်နှင့် သူ့အရင် လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်နှင့် လွတ်သွားသော ဗညားက ခေါ်ယူ စောင့်ရှောက်ထားလိုက်သည်။သိန်းဟန်ကလည်း ခြံဝင်းထဲ အလုပ်သမားများနှင့် တည့်အောင်ပေါင်းကာ အောင်ခြေသိမ်း အလုပ်က အစ ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်ပေးတတ်၏။အလုပ်ပြီးစီးသည်နှင့် ဗညားအား ပြုစုပေးလိုက်သေးသည်။ဗညားကလည်း သိန်းဟန်အား ထောင်ထဲနေကတည်းက ခင်မင်နေရာ သစ်စက်နှင့်ပက်သက်သော လုပ်ငန်းအတွေ့ကြုံများ မွေးမြူရေးနှင့် ပက်သက်သော လုပ်ငန်းအတွေ့ကြုံများ အကုန်သင်ပေးကာ ဦးစီးခိုင်းထားတော့သည်။

…………………………………………………………………………………………….

ကျမ ရောက်ကာစ ကိုသိန်းဟန်ကို ထောင်ထွက်လူမိုက်တစ်ဦးမို့ မနှစ်မျို့ပေမယ့် ကိုသိန်းဟန်ရဲ့ အလိုက်တသိ လုပ်ကိုင် ပေးမှု့များကြောင့် တဖြည်းဖြည်း အမြင်ပြောင်းလဲလာခဲ့ပါတယ်။

မောင်က ထောင်က ထွက်ကတည်းက ကျမ်းမာရေး နလံမထူပဲ အိပ်ယာပေါ် လှဲနေရတဲ့ အချိန်က များလာတော့ ကျမနဲ့အတူ ကိုသိန်းဟန်က မောင့်ကို ပြုစုရင်း ပိုရင်းနှီးလာပြီး တခါတခါ အသားချင်းထိကပ်မှု့ကလည်း များပြားလာခဲ့တာပေါ့။ကျမ မောင် ထောင်က လွတ်တာနဲ့အိမ်ထောင်ရေးသုခအား အားရပါးရ ပြန်ခံစားမည်ဟု အားခဲထားပေမယ့် မှန်းချက်နဲ့နှမ်းထွက် မကိုက်ဘူးရှင့်။

ရမ္မက်စိတ် ပြင်းပြချိန် ကိုသိန်းဟန်ရဲ့ ပုဆိုးအတွင်းမှ အမြှောင်းလိုက် ထနေတဲ့ လီးကြီးက ကာမသွေးတွေ ဆူပွက်လာအောင် ဖမ်းစားနိုင်လွန်း ပါတယ်။ကျမယောင်္ကျားဆီက မရနိုင်တော့တဲ့ ကာမစည်းစိမ်တွေ တခြားတစ်ယောက်ဆီက မျှော်လင့်သလိုဖြစ်လာခဲ့တာပေါ့။တခါတလေ ကျမရှေ့ ပုဆိုးဖြန့်ဝတ်ချိန် ကိုသိန်းဟန် ပေါင်ကြားမှ ငိုက်ဆင်းနေတဲ့ လီးကြီးမြင်ရင် ကျမ စိတ်တွေ ထကြွနေတော့တာပဲရှင်။ကိုသိန်းဟန်ကလည်း ထောင်ထွက် ပညာစုံသူတစ်ယောက်ပါ မောင့်ကို ရှိန်းနေလို့ ကျမကို မစရဲတာနေမှာ။

ကျမနေထိုင်တဲ့ ရပ်ဝန်းမှာ နေထိုင်မှု့ပုံစံနဲ့ ရမ္မက်ရဲ့ သက်ဝင်မှု့က ရှင်သန်ဖို့ ခက်ခဲလွန်းနေပါပြီ။မောင်နဲ့ကျမ တည်ဆောက်ထားတဲ့ သံယောစဉ်ကို ကာမစိတ်ရဲ့ တဒင်္ဂမျှသော အချိန်ကာလ တခုက ဖြိုဖျက်ချင်နေတာမျိုးလား။အထိအတွေ့ ဆိုတာမျိုးကလည်း မြစ်တစ်စင်းလို ကွေ့ကောက်နေတတ်တာမို့ စိတ်ကူးအစားပြု ကျမဆန္ဒတွေ ပြင်းထန်နေတတ်တယ်ရှင့်။

အရာအားလုံး လိုက်လျောညီထွေအောင် ကြိုးစားနေထိုင်းရင်း မောင် ဆုံးကာနီး ၁လအလလောက်ကျ ကျမ ရေချိုး သနပ်ခါးလိမ်းပြီး ဆေးတိုက်တော့ မောင်က သူ့မွေးရပ်မြေကို ခဏပြန်လိုကြောင်းပြောနေရှာတာပေါ့။

“ မိန်းမရေ … မောင်တော့ … မောင့်ကိုယ်မောင် သိပ်အားမရတော့ဘူး … မောင့်နေရပ် ခဏပြန်ပြီး အလှူအတန်းလေး လုပ်ချင်တယ်ဟာ ”

“ အင်းပါ … မောင်ရယ် … ရှင့်သဘောပါ ”

“ နောက် ၂ ရက်လောက်ကျ … ဒါရိုင်ဘာ မောင်ကြီးရယ် … ကိုသိန်းဟန်ရယ် ခေါ်သွားမယ် … မိန်းမက ဟိုရောက်ရင် လက်ဆောင်ပေးဖို့ နက်ဖန် ဈေးသွားဝယ်ထား … ၁ ပတ်လောက် ဒေါ်လေးဝင်းမာအိမ် တည်းမယ် ”

“ ဟုတ် … ဒါဆို … ကျမ နက်ဖန် လက်ဆောင်ပေးဖို့ … အခြောက်အခြမ်းလေးတွေ ဝယ်ထားလိုက်မယ် … သဘက်ခါ စောစော ထွက်ကြတာပေါ့ ”

“ အေးပါ … ကိုသိန်းဟန် အတွက်လည်း အဝတ်စားသစ်လေး ၂ စုံ ၃ စုံလောက် ဝယ်ပေးလိုက်ဦး … သူက … ဘာအခွင့်အရေးမှ မယူရှာဘူး အတော်နေနိုင်တဲ့လူ ”

“ နက်ဖန် တခါတည်း … ဝယ်ခဲ့လိုက်မယ်လေ ”

မောင့်ကို ကြည့်ရတာ ဒီရက်ပိုင်း ကျမ သိပ်အားမရတော့ပါဘူး။တခါတခါ ယောင်ပြီး အော်နေတတ်တယ်။ဆေးတိုက်လိုက်မှ ငြိမ်ကျသွားတာ။နောက်ရက်မနက် ကျမ လက်ဆောင်ပေးဖို့ ပစ္စည်းတွေနဲ့ ကိုသိန်းဟန်ဖို့ အဝတ်စားများဝယ်ပြီး ပြန်လာခဲ့တာပေါ့။

ပြန်ရောက်တာနဲ့ မောင့်ကို ပြနေကျ ဆရာဝန်ဆီ သွားပြတော့ ဆရာဝန်က ခရီးထွက်လျင် လိုအပ်မည့် ဆေးဝါးတွေပေးရင်းလမ်းခရီး နားနားနေနေ သွားဖို့ မှာနေသေးတယ်။မောင် မွေးရပ်မြေက ပြန်လာပြီး သိပ်မကြာပါဘူး ၁ လ လောက်ကျ နေ့ခင်းဘက်ကြီး အမောဖေါက်တော့တာပါပဲ။

“ အီး … အဟွတ် ဟွတ် …… မိန်းမ … မောင်မရှိရင် … ကိုသိန်းဟန် နဲ့ လက်ထပ်ပြီး လုပ်ငန်းကို ဆက်လုပ်နော် …… အင်း ……… အဟွတ် ဟွတ် ဟွတ် ”

………………………………………………………

အခန်း ( ၁၁ )

“ အိုရ် … မောင်ကလည်း … နမိတ်မရှိ နမာမရှိ … မောင် မသေနိုင်ပါဘူး … အဟင့် ဟင့် ”

“ ကိုသိန်းဟန် … ခေါ်ပေးပါ့လား မိန်းမရယ် ”

ကျမလည်း မောင့်ဆန္ဒအတိုင်း ကိုသိန်းဟန်ကို ခေါ်ပေးလိုက်ပါတယ်။

“ ကိုသိန်းဟန် ”

“ ပြောပါ … ကိုဗညား … ကျုပ်ရှိပါတယ်ဗျာ ”

“ အေးဗျာ … ကျနော် မရှိတော့ရင် … ကျနော့်မိန်းမနဲ့ … ဒီသစ်လုပ်ငန်းကို စောင့်ရှောက်ပေးပါ ”

“ စိတ်ချပါဗျာ … ကျုပ် ကတိပေးပါတယ် ”

“ အင်း … ကျနော့် မိန်းမကိုလည်း စိတ်မချဘူးဗျာ … ခင်ဗျား လက်ထပ် ယူနိုင်မလား ”

“ ဟာ … ကိုဗညားရာ … ကျုပ် ကျုပ် … ”

“ အိုရ် … မောင်ကလည်း … ”

ကိုသိန်းဟန်က ကျမကို အားနာပုံနဲ့ တချက်ကြည့်ပြီး ခေါင်းငုံသွားတော့တာပဲ။ကျမလည်း ရှက်မိတာပေါ့ ကျမအတွက် စိတ်ချရအောင် ဆိုပေမယ့် ကိုသိန်းဟန်ရှေ့ မောင်က ပေးစားနေတာလေ။

“ အ …… အဟွတ် ဟွတ် …… လက် လက် လက်တွေပေး ကြပါ … အင်း … အဟွတ် ဟွတ် ”

မောင့်မျက်လုံးတွေ အပေါ်လှန်တက်နေပါပြီ ကျမက အရင် မောင့် နောက်ဆုံးဆန္ဒလေး ဖြည့်ပေးတဲ့အနေနဲ့ မောင့်လက်ပေါ် ကျမ လက်တဖက် တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။ကျမ တင်ပြီးမှ ကိုသိန်းဟန်က သူ့လက်ကို ထပ်တင်လိုက်တာ။မောင်က ကျမနဲ့ကိုသိန်းဟန် လက်ကို အုပ်ကိုင်ရင်း မျက်ရည်တွေ စီးကျလာတာပေါ့။ဝမ်းသာလို့ ကျတဲ့မျက်ရည်ပဲ နေမှာပါ နူတ်ခမ်းလေးက ပြုံးနေတာရှင့်။ကျမ နဲ့ ကိုသိန်းဟန်လက်ကို အုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်တွေ တဖြည်းဖြည်း လျော့ကျသွားပြီး ခဏနေတော့ လူ့လောကနေ အပြီး ထွက်ခွာသွားတော့တာပါပဲ။

…………………………………………………………………………………………………

လောကမှာ အချိန်တိုင်း အရာအားလုံး အသစ်ဖြစ်နေပါတယ်။တွေးကြည့်ရင်း ရမ္မက်နဲ့ မက်လောက်စရာ အထိအတွေ့အားလုံး ထုတ်ယူကြည့်မိတာပေါ့ရှင်။ပြင်းပြတဲ့ကာမစိတ်နဲ့အတူ ဖြစ်ပျက်သွားတဲ့အချိန်တိုင်း ကျမလည်း အတူဖြစ်ပျက်ခဲ့တာမို့ ဆန္ဒများနောက် ကျမ လိုက်ပါမိတယ်ဆိုတာ အသေချာတော့ ရှင်းမပြတတ်တော့ပါဘူး။အနာဂတ်တွေ သိုဝှက်ရင်း ပစ္စုပ္ပန်သက်သက် ရမ္မက်နဲ့ဘဝ အချိုးချလို့ ကျမကိုယ်ကျမ အကောင်းဆုံးနေထိုင်သွားချင်မိတယ်။

ကျမ မောင့် ကို သတိရရင်း တဖြည်းဖြည်း အချိန်တွေ ကုန်လွန်လာခဲ့ပါတယ်။ဒီနေ့ ဆို မောင် ဆုံးတာ ၆လပြည့်ပေါ့။သူ့အုတ်ဂူလေးဆီ သွားဖို့ မနေ့က ကိုသိန်းဟန်ကို ပြောထားလိုက်တယ်။မနက်ပိုင်း ၁၀နာရီလောက် ကျမလည်း ရေချိုး သနပ်ခါးလေးလူးပြီး အဝတ်စားလဲ အောက်ထပ် ဆင်းလာခဲ့လိုက်တယ်။ကိုဗညားရှိစဉ် ကတည်းက ကိုသိန်းဟန်က အောက်ထပ် အခန်းမှာ နေတာမို့ အောက်ရောက်တာနဲ့ သူ့အိပ်ခန်းထဲ ဝင်နိုးမိလိုက်တာပေါ့။

အိပ်ခန်းထဲအရောက် မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ကျမ ထူပူပြီး စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်း ခံစားမိလိုက်ရတယ်။

“ အိုရ် ”

ကိုသိန်းဟန်က ကုတင်ပေါ်ပက်လက်အနေထားနဲ့ အိပ်ပျော်နေရင်း ပုဆိုးအတွင်းက လီးက ထောင်မတ်နေတာရှင့်။ကျမလည်း ဝင်ရကောင်းမလား ပြန်လှည့်ရကောင်းမလား စဉ်းစားရင်း ခြေလှမ်းတွေက ကုတင်နား အလိုလို တိုးကပ်လာမိပါတယ်။ခါတိုင်း ကိုသိန်းဟန် ပုဆိုးဖြန့်ဝတ်ချိန် လီးကို ခပ်ငိုက်ငိုက် အနေထားနဲ့ မြင်ဖူးပေမယ့် ထောင်မတ်နေတဲ့ အနေထားကို မမြင်ဖူးသေးပါဘူး။ကျမ မျက်လုံးတွေက ကိုသိန်းဟန်ပေါင်ကြား စူးစိုက်ကြည့်နေမိတာပေါ့။

ကိုသိန်းဟန်က တခူးခူးနဲ့ အိပ်မောကျနေတာမို့ ကျမလည်း စိတ်ပိုင်းဖြတ်ပြီး ကိုသိန်းဟန် ခါးနား ကုတင်စောင်းမှာပဲ တင်ပလွဲဝင်ထိုင်လိုက်တာ။ ညာလက်နဲ့ ပုဆိုးအောက်နားစကို ပေါင်ရင်းထိ လှန်တင်တော့ ပေါင်ရင်းအရောက် ကျမ လက်တွေတုန်ရင်လာပြီး ပုဆိုးစက ထောင်မှတ်နေတဲ့ လီးနဲ့ချိတ်မိရင်း ပြုတ်ကျသွားတော့တာပါပဲ။ပုဆိုးအောက်းနားစလေးက လီးထိပ်နဲ့ချိတ်မိတော့ လီးတဝက်လောက် ဖုံးမိသွားတယ် လီးအရင်းဘက် ကျန်တဝက်နှင့် လဥမဲမဲကြီး နှစ်လုံးက မြင်နေရတယ်။

ကျမစိတ်ထဲမရိုးမယွ ဖြစ်လာပြီး လီးထိပ်ကို အုပ်ကိုင်ရင်း ပုဆိုးစအား ဗိုက်ပေါ်ထိ ဆွဲလှန်ပစ်မိတယ်။ကိုသိန်းဟန် ချက်အောက်က အမွှေးတွေက လမွှေးအုံနှင်ထိစပ်နေပြီး လမွှေးအုံအောက် ထောင်မတ်နေသော လီးက ၁၂ နှစ်အရွယ် ကလေးတစ်ယောက်၏ လက်မောင်းလုံးခန့် ရှိနေတာရှင့်။ ကျမလင် ကိုဗညားထက်ရော ကိုဗညားသူငယ်ချင်း ကိုဖြိုးသူထက်ရော ကိုသိန်းဟန်လီးက ပိုထွားနေတာ။ကျမ အလိုးခံဖူးတဲ့ လီး၂ချောင်းလုံးထက် တုတ်ခိုင်ထွားကြိုင်းတဲ့ ကိုသိန်းဟန် လီးကြီးကြည့်ရင်း သွေးသားတွေ ဆူပွက်လာတော့တာပဲရှင်။

ကိုသိန်းဟန် မျက်နှာကို တချက်ကြည့်ပြီး အခြေနေ အကဲခပ်လိုက်သေးတယ်။ကိုသိန်းဟန်ဆီက ဟောက်သံထွက်ပေါ်နေတော့ အနည်းငယ် စိတ်ရဲပြီး လီးကို ကျမညာဘက် လက်ဖဝါးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်မိတာပေါ့။လီးအရည်ပြားဆီမှ အနွေးဓတ်က လက်ကတဆင့် ကျမ ခန္ဓာကိုယ်ထဲ စီးဆင်းလာပြီး တကိုယ်လုံး တရှိန်းရှိန်း တဖိန်းဖိန်း ခံစားနေရပါပြီ။လီးကို စုလိုက်ဖြဲလိုက်နဲ့ ကားထွက်လာတဲ့ ဒစ်ကြီးကို အားရကျေနပ်စွာ ကြည့်ပြီး ကျမလက်က အလိုလျောက် ဂွင်းထုပေးလိုက်မိတယ်ရှင်။

ကျမ စိတ်ကူးထဲ ရောက်ရာပေါက်ရာ တွေးပြီး ဂွင်းထုပေးနေတုန်း တခြားလက်တဖက်က အုပ်ကိုင်လာလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့ ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံး ကုတင်းစောင်း ထိုင်နေရင်း ဆက်ကနဲ့ တုန်သွားရမိတယ်။ရှက်စိတ် ထိတ်လန့်စိတ် ဒွန်တွဲပြီး ကျမ ခေါင်းငုံထားလိုက်တာပေါ့။ကိုသိန်းဟန် အိပ်ပျော်နေချိန် သူ့လီးကို ကျမက ခိုးကိုင်ကြည့်သလို ဖြစ်နေတာလေ။ ကျမ ခေါင်းငုံ့ထားတုန်း ကိုသိန်းဟန် ဆီက စကားသံ ထွက်ပေါ်လာတယ်။

“ မဝိုင်း … ဆက်ထုလေ ”

“ ဟင့်အင် … အဟင့် ဟင့် ”

ကျမ ကိုသိန်းဟန်စကားကြောင့် လက်ရှိအခြေနေကို သတိရပြီး ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လီးကို လွတ်ပစ်လိုက်တာပေါ့။ဒါပေမယ့် ကိုသိန်းဟန်က ကျမလက်ကို အုပ်ကိုင်ထားတော့ အရာမရောက်ခဲ့ပါဘူး။

“ လွတ်ပါ … ကိုသိန်းဟန်ရယ် … ကျမ စိတ်လွတ်သွားလို့ပါရှင် ”

“ ကျနော် နားလည်ပါတယ် … မဝိုင်းရယ် … ကိုဗညားရှိစဉ်ကတည်းက မဝိုင်းအပေါ် ပြုစုမပေးနိုင်တော့ … သဘာဝအရ … ကာမစိတ်က ထကြွလာလို့ ဖြစ်တာပါ ”

“ ဟုတ်ကဲ့ … ကိုသိန်းဟန် … ဒီကိစ္စကို … ဟို ဟို … ဘယ်သူမှ မသိပါစေနဲ့ နော် … ကျမ သိတ်ခါအရ တောင်းဆိုတာပါ ”

“ အင်းပါ … မဝိုင်းရယ် … ကျနော်လည်း မဝိုင်း လိုအပ်တဲ့ … ကွက်လပ်လေး ဖြည့်ပေးချင်တာပါ … ကျေးဇူးရှင်မို့ … အချိန်ခါ စောင့်နေရတာ ”

“ ရှင် ”

“ ပြွတ် … ပြွတ်ပြွတ် ”

ကိုသိန်းဟန်မှာ စကားဆုံးတာနဲ့ ကုန်းထပြီး ကျမ နူတ်ခမ်းတွေ တေ့စုပ်လိုက်တယ်။ကျမလည်း လူချင်းခွာဖို့ ကြိုးစားရင်း ကိုသိန်းဟန်ရဲ့ အပြုစု အယုယများအောက် နှစ်မျောပြီး အလိုလျောက်တုံ့ပြန်မိတော့တာပါပဲ။ကိုသိန်းဟန်လက်တွေက ကျမရင်သားကို ညှစ်ချေရင်း ပေါင်ကြားထိ ရောက်လာတော့ ကျမပေါင်တန်တွေ မသိမသာဖြဲပေးရင်း လီးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးနေမိပြန်တယ်။လင်ဖြစ်သူနဲ့အပြုစု အယုယလေးများ ဝေးနေခံရတာမို့ ကိုသိန်းဟန်ရဲ့ ပွတ်သပ်ချော့မြူမှု့များအောက် သူ့ လီးကို စုပ်ပေးမိတော့တာပေါ့။

ကျမ အဖုတ်လေးကို ကိုသိန်းဟန်က ယက်လိုက်စုပ်လိုက်လုပ်ရင်း လက်ခလယ်နဲ့ မွှေပေးတော့ အလိုးမခံရပဲ ၂ ချီဆက်တိုက် စောက်ရည်များ ပန်းထွက်ခဲ့ရပါတယ်။ကျမ ပြီးတာနဲ့ ကိုသိန်းဟန်ကလည်း ကျမပါးစပ်ထဲက လီးကိုထုတ်ပြီး ဂွင်းထုပစ်တာ လရည်တွေ တဖျောဖျောနဲ့ ထွက်ကျလာတာပေါ့။

ခဏ အမောဖြေပြီးမှ မောင့် အုတ်ဂူဆီသွားဖို့ ပြောရင်း ကိုသိန်းဟန် အိပ်ခန်းထဲက ထွက်ခဲ့လိုက်တာ။ခဏနေတော့ ကိုသိန်းဟန်က အင်္ကျ ီလက်ရှည်အနက်နဲ့ ပုဆိုးအပြာလေးဝတ်ပြီး ထွက်လာရင်း ကျမကို မောင့်မွေးရက်မြေက အုတ်ဂူဆီ ကားလေးနဲ့ လိုက်ပို့ပါတယ်။ဒေါ်လေးဝင်းမာ ဆန္ဒအရ မောင့်အရိုးအိုးကို သူတို့မွေးရပ်မြေမှာပဲ ဂူတည် ထားလိုက်တာပေါ့။

………………………………………………………………………………………….

ဒါရိုင်ဘာ ကိုမောင်ကြီးနဲ့ ကိုသိန်းဟန်က ကားရှေ့ခန်းမှ စီးပြီး ကျမက ကားနောက်ခန်းမှ လိုက်ပါလာတယ်။ လမ်မ ကြီး အနောက်ဘက် စားသောက်ဆိုင်တဆိုင် ဝင်ပြီး မနက်စာ စားသောက်ပြီးမှ ဆက်ထွက် လာခဲ့တာပေါ့။စားသောက်ပြီးတာနဲ့ ကိုသိန်းဟန်က ကားရှေ့ခန်းက မလိုက်တော့ပဲ ကျမနဲ့နောက်ခန်းကပဲ လိုက်လာခဲ့တယ်။

ကိုသိန်းဟန်က ကျမဘယ်ဘက်ခြမ်းထိုင်လိုက်တော့ ကားပြတင်းပေါက်မှ အလင်းရောင်နဲ့ အင်္ကျ ီအတွင်းမှ နို့အုံအပေါ်ခြမ်းအား အတိုင်းသားမြင်နေရမှာပါပဲ။ကားလေးက လမ်းမကြီးအတိုင်း ပုံမှန်လေးမောင်းနေပေမယ့် လူးလွန့်သွားတိုင်း ကားနောက်ခန်ထိုင်ခုံပေါ် ကားထွက်နေသော ကျမ ဖင်ကြီးက ကိုသိန်းဟန် ပေါင်တန်ကို ပွတ်သပ်ပေးသလို ဖြစ်နေပြန်ရော။ကားလေး တရိပ်ရိပ် ပြေးနေတော့ လမ်းဘေးဝဲယာ တစ်လျှောက် လယ်ကွင်းများ သစ်ပင်များ ကျန်နေရစ်ပါပြီ။

မနက်က အရှိန်ကြောင့် ထင်တယ် ကိုသိန်းဟန် ညာဘက်လက်က ကျမပေါင်ကြား ရောက်လာပါပြီ။ ကျမလည်း မျက်လုံးလေးစင်းပြီး ကားရှေ့ခန်းက ကားမောင်းနေတဲ့ ကိုမောင်ကြီးကို ခိုးကြည့်ရင်း ပေါင်တန်နှစ်ဖက် ဖြဲပေးလိုက်တာပေါ့။ ဘယ်လက်နဲ့ ကိုသိန်းဟန်ပေါင်ဂွထဲ စမ်းကြည့်ရင်း လက်ထဲ မပျော့မမာ အနေထားနဲ့ ဆုပ်ကိုင်မိတဲ့ လီးကြီးကို ပွတ်သပ်ပေးနေမိပြန်တယ်။ကိုသိန်းဟန်နဲ့ ကျမ တယောက်ဟာတယောက် ကလိရင်း အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာကြတာရှင့်။

“ မဝိုင်း ”

“ ရှင် … ကိုသိန်းဟန် ”

“ ဒီဘက်လှည့်ပြီး … ဘယ်ဘက်ပေါင်ကို ခုံပေါ်ထောင်တင်လိုက် ”

ကျမလည်း ကိုသိန်းဟန် ပြောတဲ့အတိုင်း ဘယ်ဘက်ခြေထောက်ကို ခုံပေါ်တင်ထောင်ပေးတော့ ကိုသိန်းဟန်က ထမိန်အောက်နားစအား ဆွဲလှန်ပြီး ခုံအောက်ဒူးထောက်ရင်း ပေါင်ဂွထဲ မျက်နှာအပ်ပစ်တော့တာပဲ။

“ အ … ကိုသိန်းဟန် ရယ် … ရှေ့က ကိုမောင်ကြီး လှည့်ကြည့်ရင် … အခက် …… အမလေး ……… ရှီးးးး ”

အသံနိမ့်ပြောရင်း ကိုသိန်းဟန်ခေါင်းကို ကျမ စောက်ဖုတ်နှင့် ဆွဲကပ်ပစ်လိုက်မိတယ်ရှင်။ကိုသိန်းဟန်က ကျမ စောက်ပတ်ကို အရည်ထောင်ပန်းအောင် ယက်ပေးပါတယ် ပြီးမှ သူ့လီးကို စုပ်ခိုင်းပြီး ဂွင်းထုခိုင်းနေတာ။မောင်တို့ မွေးရပ်မြေနား ရောက်မှ နှစ်ယောက်သား အရှိန်သပ် လိုက်ကြတယ်။ဒေါ်လေးဝင်းမာ ဝင်ခေါ်ပြီး မောင့် အုတ်ဂှုဆီ သွားရင်း အုတ်ဂူဘေး အမှိုက်ရှင်း သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ညနေပိုင်းကျမှ အိမ်ပြန်လာခဲ့ကြတာပေါ့။

မောင့် အုတ်ဂူဆီက ပြန်လာပြီးနောက်ပိုင်း ကိုသိန်းဟန်က အတင်းရဲလာတာပါပဲ။မောင်ကိုယ်တိုင်ကလည်း လက်ထပ်ဖို့ မှာခဲ့တော့ ကျမလည်း မငြင်းမိပါဘူး။တရက်ကျ ကျမ ညဘက် အိပ်မောကျကာစလေး ပေါင်ကြားထဲ နွေးကနဲ့ ခံစားမိလို့ မျက်လုံးဖွင့် ကြည့်မိတော့ ကိုသိန်းဟန်ပေါ့ ကျမပေါင်ကြားထဲ လေးဖက်ထောက်အနေထားနဲ့ စောက်ပတ်ကို ကုန်းယက်နေတာ။

“ ဟင် … ကိုသိန်းဟန် ”

“ အင်း ”

ကျမ အသံကြားတော့ ကိုသိန်းဟန်က စောက်ပတ်ယက်နေရာက ကျမခေါင်းရင်းနား ဒူထောက်ထိုင်ပြီး နို့အုံတွေ ညှစ်ရင်း ကျမထင်မထားတဲ့ မေးခွန်း မေးနေတာရှင်။

“ မဝိုင်း … ညနေက … ကိုဗညား သူငယ်ချင်း ဘာလာလုပ်တာလည်း ”

“ ရှင် ”

ကိုသိန်းဟန်က မောင့်ထက် ပါးနပ်ပုံပဲ။ကျမ ရုတ်တရက်မို့ ထိတ်လန့်သွားမိတယ်။

“ ကျုပ် မဝိုင်းကို လက်မထပ်ခင် … ရှင်းရှင်း လင်းလင်း သိချင်တာပါ … မဝိုင်း မှာ တခြား ရည်ရွယ်သူ ရှိနေရင်လည်း အမှန်တိုင်းပြောပါ ”

“ မရှိပါဘူး … ကိုသိန်းဟန် ရယ် ”

ကျမ အမြန် စဉ်စား လိုက်ရတယ်။မောင့်ကို ဖုံးကွယ်ထားပေမယ့် ကိုသိန်းဟန် ကို ဖုံးဖို့က မလွယ်လောက်ဖူး။ပြီးတော့ ကိုဖြိုးသူနဲ့ အဖြစ်ပျက်က ကိုသိန်းဟန်နဲ့လည်း မတွေ့သေးဘူးလေ။ဒါနဲ့ပဲ ကျမ ပြောပြဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာပါ။

“ ဒါဆို … နောက်လထဲ … မဝိုင်းကို ကျုပ်လက်ထပ်ယူတော့မယ်ဗျာ ”

“ ခဏနေပါဦး … ကျမ … မောင့် အပေါ် ဖွင့်မပြောပြဖြစ်ခဲ့တဲ့ … အဖြစ်ပျက် တချို့ ရှိတယ် … ကိုသိန်းဟန်ကို ပြောပြပါ့မယ် … ပြီးမှ လက်ထပ်သင့် မထပ်သင့် စဉ်းစားပေါ့ရှင် ”

“ အင်း … ပြောပါ မဝိုင်း … ကျုပ်လည်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိချင်ပါတယ် ”

………………………………………………………………………………………….

ကျမ ကိုဖြိုးသူနဲ့ ကားပေါ်လူမှား အလိုးခံမိတဲ့အကြောင်း ပြောပြတော့ ကိုသိန်းဟန် မျက်လုံးတွေ မိန်သွားလိုက်တောက်လာလိုက်ပါပဲ။

“ အဲဒီ … တခါပဲလား ”

“ ဟင့်အင် … အဲဒါ ပြီးတော့ … ဒုတိယ အကြိမ် … ကိုဖြိုးသူ ကြိုးစားသေးတယ် … ကျမ လက်မခံခဲ့ပါဘူး ”

“ အော် … နောက်တကြိမ် ရှိသေးတယ်ပေါ့ ”

“ ဟုတ် … တတိယ အကြိမ်ကြ … နောက်ဆုံးပါ ပြောပြီး အကျပ်ကိုင် ခံလိုက်ရတာပါ ”

“ အမ် … ကိုဖြိုးသူက … မဝိုင်းကို ထပ်လိုးသွားတာပေါ့ … ကိုဗညားက … ရိပ်မိသွားလား ”

“ ရိပ်မိမယ် မထင်ပါဘူး … ဒါပေမယ့် ကျမ ဘက်က ဆင်ခြင်လိုက်တော့ … ကိုဖြိုးသူလည်း နောက်ပိုင်း ဆက်မကြိုးစား တော့တာပါ … တတိယအကြိမ်က မောင်မလာခင်လေး … ဖြစ်သွားခဲ့တာပါ ”

ကျမ စကားကို နားထောင်ရင်း ကိုသိန်းဟန်က ဘယ်လက်နဲ့ သူ့လီးကို ပွတ်သပ်ရင်း ညာလက်က ကျမနို့တွေ ညှစ်နေတုန်းပါပဲ။

“ အော် ”

“ မောင် ထောင်မကျခင် … ကိုဖြိုးသူ ဒုတိယ အကြိမ် ကြိုးစားတုန်း … ကျမ ငြင်းခဲ့တာပေါ့ … ကိုသိန်းဟန်ရယ် … တရက်ကျ နေ့ခင်းဘက် မောင် သစ်တင်ပြီး အလုပ်က အိမ်ပြန်လာတော့ လမ်းထိပ်မှာ ကိုဖြိုးသူ ကားကို … မြင်လိုက်ပုံပဲရှင် ”

………………………………………………..

အခန်း (၁၂ )

“ အော် ”

“ အိမ်ရောက်တာနဲ့ မျက်နှာ သနပ်ခါး ချွေးကွက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲ မှေးနေတဲ့ …… ကျမကို လာနမ်းနေတာ မောင်က ခြေဖွဖွနင်းလာပေမယ့် …… ကျမ မအိပ်သေးလို့ သိနေတာပေါ့ ကိုသိန်းဟန်ရယ် …… ကျမ နူတ်ခမ်းက အနံ့တစ်မျိုးကြောင့် မောင့်မျက်နှာ ဇဝေဝေါ ဖြစ်နေတာကို …… ကျမ မျက်လုံးဒေါင့်က မြင်နေရတယ်လေ ”

“ အင်း ”

ကိုသိန်းဟန်က ကျမ ပြောသမျှကို သေချာနားထောင်နေတာမို့ ကျမလည်း ဆက်ပြောပြလိုက်ပါတယ်။

“ ကျမ မောင့်ကို … ထမင်းစားပြန်လာတာလား မေးတော့ … ခေါင်းညိတ်ပြနေတာ … ကျမ ခူးပေးမယ် လုပ်တော့ … ခဏနေမှ ခူးဆိုပြီး … ကိုဖြိုးသူ အိမ်လာသွားသေးလား မေးနေပြန်ရော … ကုန်းထနေတဲ့ ကျမကို … မောင်က ဆွဲလှဲပြီး မေးတော့ ကျမမျက်နှာလေး အမ်းတန်းတန်းဖြစ်ပြီး တဖက် လွဲထားလိုက်မိတာပေါ့ … ကိုသိန်းဟန် ”

“ ကိုဗညားက … ရိပ်မိသွားတာများလား ”

“ မောင်က ဘာမှ မသိရှာပါဘူး … အရင်ရက်တွေက အလုပ်ကိစ္စနဲ့စိတ်ရှုပ်နေလို့ ကျမနဲ့မောင် မလိုးဖြစ်တာများတယ် … ဒီနေ့မှ မောင်က ကျမကို ဖက်ထားရင်း ပုဆိုးအပြင်က သူ့လီးသူ အုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်သပ်နေတာ … မောင် ပြန်မလာခင် မနက်၁၀နာရီခွဲလောက်က ကိုဖြိုးသူရောက်လာပြီး ၂ချီဆက်တိုက် လိုးသွားတော့ … မောင့်အပေါ် ကျမ အားနာစိတ်လေးဖြစ်ပေါ်မိတယ် … မောင်မသိအောင် ကျမဘက်က ခိုးပြီး အလိုးခံရင်း ဖေါက်ပြန်သလိုဖြစ်နေတာပေါ့ ”

“ ဒါဆို ကိုဖြိုးသူက … ဖေါက်ပြန်တာပါ … မဝိုင်းက အမှားကို ဖုံးကွယ်ဖို့ ထပ်မှားခဲ့တာ ”

ကိုသိန်းဟန်က ကျမ အပေါ်နားလည်ပေးပုံပါပဲ။ဒါပေမယ့် အသေးစိတ် မေးနေလို့ ကျမလည်း အကုန်ပြန်ပြောပြလိုက်ပါတယ်။

“ တတိယ အကြိမ်ကျ … မဝိုင်းကို ၂ခါ လိုးတာပေါ့ … ကိုဖြိုးသူက ”

“ အင်း အင်း … ဟုတ်တယ် ကိုသိန်းဟန်… ပထမ တချီ သူက … အောက်ထပ်က လူတွေ ရှိတော့ အသံကြားမှာစိုးတာနဲ့ တူပါရဲ့ … ဖိမလိုးပဲ စောက်ပတ်ထဲ လီးအရင်းထိ … ကပ်ပြီး ကြိတ်လိုးနေတာလေ … ကျမ စောက်စိလေးနဲ့ သူ့ဆီးခုံး … ပွတ်မိတော့ ဘယ်လိုမှ ထိန်းမရပဲ ပြီးခဲ့ရတယ် ”

“ အားးးး …… ရှီးးးးး မဝိုင်းရယ် ”

ကိုသိန်းဟန်လည်း ကျမပြန်ပြောပြတဲ့ စကားလုံးတွေကြောင့် ပုဆိုး ခါးပုံစ ဖြည်ပြီး ပုဆိုးအပေါ်အနားစကို ပေါင်ရင်း လျော့ချနေတယ်။ကိုသိန်းဟန် ပုဆိုး ချွတ်တော့ ပေါင်ကြားက ထောင်မတ်နေတဲ့လီးကို ကျမလက်တဖက်နဲ့လီးတဝက်လောက်က အုပ်ကိုင်ပေးပြီးလီးထိပ်အပေါက်ဝ စို့နေတဲ့ အရည်ကြည်လေးတွေ လက်ညိုးကွေးလျက်အနေထားနဲ့်သပ်ချပေးလိုက်ပါတယ်။

“ ပထမ တချီပြီးတာနဲ့ … ကျမ စောက်ပတ်လေးကို ကိုဖြိုးသူက ပြန်ယက်ပေးတာ … အဲဒီအချိန် ကိုဖြိုးသူအပေါ် ကျမ သနားစိတ်လေး ဝင်နေမိတယ် … ကျမစောက်ခေါင်းထဲမှာ စောက်ရည်လက်ကျန်တွေရော သူ့လရည်တွေရောလေ … စောက်ပတ်တပြင်လုံး ပြောင်နေအောင်ယက်တော့ အစိလေး ထိမိတိုင် စောက်ခေါင်းထဲက အရည်တွေက ထိန်းမရတော့တာ … လရည်တွေရော စောက်ရည်လက်ကျန်တွေရော ညှစ်ထုတ်လိုက်သလိုဖြစ်တော့တာပေါ့ … ကို ဖြိုးသူက မရွံ့ဘူး ကိုသိန်းဟန် … ထွက်လာသမျ အရည်တွေ တဂွတ်ဂွတ် မျိုချပစ်တာ ”

“ အင်း …… ကိုဖြိုးသူက … မဝိုင်း ကို … စွဲနေတာ နေမယ် ”

ကိုသိန်းဟန်က ကျမဂွင်းထုပေးနေတာကို ဒူးထောက်လျက်အနေထားနဲ့ ကော့ထိုးနေရင်း စကားပြန်ပြောနေတာပေါ့။

“ ကျမဘေး ကိုဖြိုးသူ ပြန်လှဲတော့ … နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်မိတာ … သူ့ပါးစပ်မှာ ကျမ စောက်ရည်တွေရော … သူလရည်တွေရော ပေပွနေတယ် ”

“ ဒါဆို … မဝိုင်းက … ကိုဖြိုးသူ ပါးစပ်က … အရည်တွေ ယက်ပေးလိုက်လား ”

“ ယက်ပေးတာပေါ့ … ကိုသိန်းဟန်ရယ် … သူတောင် မရွံတာလေ ”

“ ဟူးးးးး … ဒုတိယ အချီကရော ”

ကိုသိန်းဟန်က ဟူးးး ကနဲ့ သက်ပြင်းချရင်း ဒုတိယချီလိုးတာ ထပ်မေးနေတော့ သူ့မျက်နှာက ခန့်မန်းရခက်တဲ့ မျက်နှာမျိုးပေါ့။

“ ဒုတိယ အချီမလိုးခင် … ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် အနေထားနဲ့ ကိုဖြိုးသူက … ကျမ စောက်ပတ်လေး ပြန်ယက်ပေးတာပဲ … မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေထားမို့ … ကျမမျက်နှာရှေ့ ကိုဖြိုးသူပုဆိုးထဲက … လီးက ထောင်ထွက်နေတာပေါ့ ”

“ မဝိုင်း ကရော … ကိုဖြိုးသူလီး ပြန်စုပ်မပေးဘူးလား … အဲဒီချိန် ”

“ စုပ်ချင်ပေမယ့် … ဖွင့်မပြောရဲဘူးလေ … ကိုသိန်းဟန်ရဲ့ … ဒါပေမယ့် မကြာပါဘူး … ကို ဖြိုးသူက ပုဆိုးဆွဲလှန်ပြီး ကျမ မျက်နှာကို လီးနဲ့ ကော့ထိုးလိုက်တာ … ကျမပါး ထောက်မိတာနဲ့ ဟန်မဆောင်နိုင်ဘူး ကျမလည်း ကိုဖြိုးသူလီးထိပ်ကို ဆွဲစုပ်ပစ်မိတာပေါ့ … ကို ဖြိုးသူက ကျမ ခေါင်းကို လက်တဖက်နဲ့ထိန်းရင်း ပါးစပ်ကို လိုးတော့တာပဲ … စောက်ပတ်လည်း အယက်မပြတ်ရှာပါဘူး ”

“ အ …… အားးးးး ……… အ အ …… ထွက် ထွက် …… ထွက်ပြီ …… မဝိုင်းရယ် …… ရှီးးးး အားးးး အအ ”

ကိုသိန်းဟန်လည်း ကျမစကားအဆုံး ကိုဖြိုးသူလီး စုပ်ပေးနေပုံ မြင်ယောင်လာတာနေမယ် ကျမပါးစပ်ကို လီးထိပ်နဲ့တေ့ပေးနေတာ။ကျမလက်ဖဝါးထဲ တဒုတ်ဒုတ်နှင့် ကိုသိန်းဟန်လီးက သွေးတိုးလာလို့ ခပ်သွက်သွက်လေး ထုပေးလိုက်တယ်။မကြာပါဘူး ကိုသိန်းဟန်လီးထိပ်အပေါက်က လရည်တွေ ကျမ လည်ပင်းတွေနဲ့ ရင်ဘတ်ပေါ်ပါ ပေပွကုန်တာပေါ့ရှင်။ခဏအနားယူပြီးတာနဲ့ ကျမလည်း ကို ဖြိုးသူ အပေါ်မှ ခွလိုးခဲ့ပုံများအား ထပ်ပြောပြတော့ ကိုသိန်းဟန် လီးက ပြန်ထောင်လာရောပဲ။

“ အဲတုန်းက … ကျမဖြင့် … ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ ကိုသိန်းဟန်ရယ် … အောက်ထပ်က ဒေါ်လေးဝင်းမာ တက်လာလို့ … မိသွားမှာ ကြောက်တာက တမျိုး အပေါ်က ကျမစိတ်ကြိုက် ညှောင့်ရတော့ … လီးအရသာကလည်း … ဘာနဲ့မကို မလဲနိုင်အောင် ကောင်းနေမိတာပါပဲ … ပြီးကာနီးကျ ကျမကို လေးဖက်ကုန်းခိုင်းပြီး နောက်က လိုးပေးတာ ကိုဖြိုးသူလီးက ကျမ စောက်ပတ်ထဲ စီးပိုင်နေတာပဲရှင် ”

ကျမလည်း စကားဆုံးတာနဲ့ ကုန်းထပြီး ခါးအနည်းငယ် ညွတ် ဖင်ကြီးအားကော့ရင်း ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား ဖြဲပေးလိုက်တယ်။ကိုသိန်းဟန် လီးကြီး လရည် တဖျောဖျော ထွက်တာမြင်ကတည်းက ကျမ အဖုတ်က တဆစ်ဆစ်နဲ့ ခံစားနေရတာမို့ပါ။ကိုသိန်းဟန်က အလိုက်တသိပါပဲ ကျမဖင်သားစိုင်နှစ်ခြမ်းရဲ့ အလယ် ခွက်နေတဲ့ ဖင်ဝလေးကို လျှာဖျားနဲ့ ဝိုက်ယက်ပေးတော့ ကျမ ညည်းသံတိုးတိုးလေး ညည်းလိုက်ရတယ်ရှင်။

“ ရှီးးးးးး … ဟုတ်တယ် ကိုသိန်းဟန် …… လျှာကို စုချွန်ပြီး ဖင်ပေါက်ထဲ ထိုးပေး … ကိုဖြိုးသူက ဖင်ပေါက်ထဲထိ လျှာနဲ့ထိုးကလိပေးတာရှင့် … အ အ …… ဟုတ်တယ် ”

ကိုသိန်းဟန်က ကျမပြောတဲအတိုင်း အမျိုးမျိုးကလိပေးပြီး ခဏကြာတော့ ထမိန်ချွတ်ခိုင်းနေတာ။ထမိန်ချွတ်ပြီးတာနဲ့ ကျမလည်း ကိုယ်တပတ်လှည့်ပြီး ကျမစောက်ပတ်အုံလေးရှေ့ ခေါင်းမော့ကြည့်နေတဲ့ ကိုသိန်းဟန်မျက်နှာကို လက်နှက်ဖက်ဖြင့် ဆွဲကပ်ပစ်လိုက်တယ်။ပြီးမှ ကိုသိန်းဟန်နှာခေါင်းထိပ်လေး ကျမ အဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထဲနှစ်ပြီး အထက်အောက် ဖိပွတ်နေတာပေါ့။

“ အင်းးး … ဟုတ်တယ် ကိုသိန်းဟန် … အစိလေးစုပ်ထား … ပါးစပ်ထဲ ရောက်မှ လျှာထိပ်လေးနဲ့ စောက်စိကို ပြန်ထိုးလိုက် … အား.. အ အ …… ကောင်းလိုက်တာ … စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ လျှာကို ရသလောက် သွင်းပြီး မွှေလိုက်တော့ … အ အားးးး …… ဟုတ်တယ် … အဲလိုလေးပဲ … ကို ဖြိုးသူ မွှေပေးတာ … အားဟား …… ထွက် ထွက် ထွက်ပြီ …… ကိုသိန်းဟန် … ရှီးးးးး ရှီးးးးးးး …… ဟူးးးးး ရှီးးးးးးး ”

ကျမလည်း ကိုသိန်းဟန်အပေါ် တခါမှ မလုပ်ဖူးတဲ့ လုပ်ရပ်အား လုပ်မိသွားတော့တယ်ရှင်။ကိုသိန်းဟန်ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ထိန်းပြီး မျက်နှာတည့်တည့် စောက်ရည်တွေ ပန်းပစ်လိုက်မိတာပါ။

“ ကိုသိန်းဟန် … ပါးစပ်ဟ ”

ကိုသိန်းဟန်လည်း မျက်နှာတပြင်လုံး စောက်ရည်များနဲ့ အပန်းခံရချိန် ကျမက ပါးစပ်ဟခိုင်းတော့ ဟထားပေးပါတယ်။ကျမဘယ်လက်က ကိုသိန်းဟန်နောက်စေ့အား ပွေ့ကိုင်ထိန်းရင်း ညာလက်က စောက်ပတ်နူတ်သားနှစ်ဖက်ကို လက်ညိုးနှင့်လက်ခလယ် သုံးပြီး ဖြဲချပစ်လိုက်တယ်။ပန်းထွက်နေတဲ့ စောက်ရည်လက်ကျန်တွေကို စောက်ခေါင်းပေါက်နဲ့ ကိုသိန်းဟန်ပါးစပ် တေ့ပြီး ညှစ်ထုတ်လိုက်တော့တာပဲရှင်။

“ ဝူး … ဖလူးးး … ဂလု … ဂွတ်ဂွတ် ”

ကိုသိန်းဟန်တစ်ယောက် ကာမအရသာ အထွဋ်ထိပ်ရောက်နေတဲ့ ကျမမျက်နှာ မော့ကြည့်ရင်း ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသမျှ စောက်ရည်များအား တဂွတ်ဂွတ် မျိုချနေတာပေါ့။

“ အင်းဟင်း … ဟူးးးးး ရှီးးးးးးး ”

ကျမလည်း ခါးကော့ပြီး ပေါင်တန်တွေ တဇပ်ဇပ်တုန်ရင်း တရှီးရှီး ညည်းနေမိတယ်။စောက်ရည် ပန်းထွက်ခဲ့ပေမယ့် ကျမ ကာမစိတ်တွေ ကျမသွားသေးပါဘူး။အမှန်တိုင်း ဝန်ခံရရင် လီးနဲ့ အလိုးခံချင်သေးတာရှင့်။

“ ကိုသိန်းဟန် ”

“ ပြောလေ … မဝိုင်း ”

“ ရှင်လည်း … အဝတ်စားတွေ ချွတ်လေ ”

ကျမ စကားဆုံးတော့ ကိုသိန်းဟန်လည်း အဝတ်စားတွေ ချွတ်ပစ်နေတာ။ကျမလည်း အင်္ကျီနဲ့ ဘော်လီ ချွတ်ချပစ်လိုက်ပါတယ်။ကိုသိန်းဟန်က ခန္ဓာကိုယ် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့ ပေါင်ကြားက လီးကြီးကလည်း တဇပ်ဇပ် တုန်လို့ပေါ့ရှင်။ကျမ ရဲ့ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးကို စူးစိုက်ကြည်နေတာပေါ့။

“ ကိုသိန်းဟန် … လာ … လိုးတော့ ”

ပြောပြီးတာနဲ့ ကျမလည်း ကုတင်ပေါ် လေးဖက်ထောက်ပြီး ကုတင်မျက်နှာပြင်နဲ့ ရှေ့ကိုယ်လုံး ပြားနေအောင် ကပ်ရင်း ပေါင်တန်နှစ်ဖက်အား ဖြဲပေးထားလိုက်တယ်။ကိုသိန်းဟန်က ကျမ ပေါင်ခြံထဲ လက်ဖဝါးနဲ့ အပြားလိုက် တချက်ပွတ်ပေးပြီးနောက်က ဒူးထောက်လျက်အနေထားနဲ့ ဆွဲလိုးတော့တာပေါ့ရှင်။ပထမဆုံး ကိုသိန်းဟန်ရဲ့ လီးကြီး ကျမစောက်ခေါင်းထဲ ဝင်လာတော့ နဲနဲ နာနေသေးတယ် ကြပ်လည်းကြပ်နေတော့ ကျမ အံကြိတ်ခံနေရတာပါ။ကိုသိန်းဟန်ကတော့ ကျမဖင်သားတွေ ဆွဲညှစ်ပြီး တဒိုင်းဒိုင်းနဲ့ နောက်ကနေ ပစ်လိုးနေတယ်။

ပါးစပ်ကလည်း ကျမကို လိုးချင်နေတာ ကြာပြီဖြစ်ကြောင်း ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ ကျမစောက်ဖုတ်ကို လိုးခွင့်ရလို့ မောင့်ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း တဖွဖွ ပြောလိုးနေတာပေါ့။တမလွန်က မောင်ကြားရင် ကျေနပ်နေမှာပါလေ။သူဖြစ်ချင်တဲ့အတိုင်း ကျမ ဖန်တီးပေးလိုက်ပါပြီ။

ကျမကို ကိုသိန်းဟန်နဲ့ လက်ထပ်ပြီး သူ့လုပ်ငန်းတွေကို ဆက်လုပ်စေချင်တာပေါ့။အလိုးမခံရတာ ကြာတော့လည်း ကိုသိန်းဟန် လိုးချက်တွေက ကျမအတွက် စွဲမက်ဖွယ် အတိပါပဲရှင်။စောက်ခေါင်း အတွင်းသား နုနုလေးတွေကို ဒစ်ကြီးက ပွတ်ဆွဲနေတော့ လီးအရသာက ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် ရနေမိတယ်။ကာမမီးကလည်း တောက်လောင်ချိန်ဆို အနိုင်းဆမဲ့တော့တာပဲ။

“ ဗြိ ဗြိ … ဘွတ် …… အ … ကောင်းလိုက်တာ ကိုသိန်းဟန် ရယ် …… ဟုတ်တယ် …… ဆောင့်လိုး ”

ကိုသိန်းဟန် လီးကြီး ဝင်လာတိုင်း ကျမလည်း ခါးညွတ်ချပြီး ဖင်သားစိုင်နှစ်ခြမ်းကို ခါပြီး ကော့ပေးပစ်လိုက်တယ်။စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ စောက်ရည်တွေလည်း တဇွိဇွိ နှင့် လျှံကျလာနေပြီရှင့်။

“ ဗျစ် … အ … ဘွတ် … ဖွပ် …… အ အားးးး … ခဏ ကိုသိန်းဟန် … နံရံဘက် သွားစို့ ”

ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီးတာနဲ့ ကျမလည်း နံရံကျောကပ်ရင်း ကိုသိန်းဟန်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် တေ့လိုးခိုင်းလိုက်တယ်။ကိုသိန်းဟန် ကလည်း ကျမကို ကိုဖြိုးသူ လိုးသွားတဲ့ အနေထားအတိုင်း ပုံစံမျိုးစုံ လိုးပြီး လရည်ထွက်ကာနီး ပါးစပ်ထဲပြောင်းလိုးရင်း လရည်များပန်းထည့်ပစ်တာပေါ့ရှင်။

“ အားးး အားးးး … ကောင်းတယ် မဝိုင်း ရယ် … ဟူးးးး ”

“ ကျမလည်း ၂ ချီတောင် ထပ်ပြီးတာ … ကိုသိန်းဟန်ရဲ့ ”

“ တကယ် ”

“ တကယ်ပေါ့ … ကိုသိန်းဟန် လိုးချက်တွေက … မီးပွင့်မတတ်ပဲ … ခံလို့ တအားကောင်းတယ် …… ဒါပေမယ့် … အောက်က နဲနဲ ကျိန်းနေပြီရှင့် ”

ကျမပြောတော့ ကိုသိန်းဟန်က ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း သူမျက်နှာရှေ့က ကျမ စောက်ပတ်ကို သေချာကြည့်နေတာပေါ့။စောက်ပတ်အုံလေး လီးဒဏ်ကြောင့် ယောင်ကားနေတာမြင်တော့ တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ အာငွေ့လေး ပေးလိုက် နမ်းလိုက် လုပ်ပေးနေတယ်။

………………………………………………………………………………………………………..

နောက် ၁လ လောက်ကျ ကိုသိန်းဟန်နဲ့ ကျမ တရားဝင် လက်ထပ်လိုက်ကြတာပေါ့။အကျဉ်းချူံးလိုက်တာပါ။ခြံက အလုပ်သမားတွေရယ် ကျမ အမေနဲ့ ဦးဘကျော်ရယ် မောင့်အဒေါ် ဒေါ်လေးဝင်းမာရယ် သူငယ်ချင်းအရင်းတွေ ဖြစ်တဲ့ အေးစုတို့ လှလှတို့ ဒီလောက်ပါပဲ။ဒေါ်လေးဝင်းမာကတော့ ကျမနဲ့ ကိုသိန်းဟန်ကို ဆုံးမစကားပြောပြီး မင်္ဂလာပွဲပြီးတာနဲ့ ညနေပိုင်း ပြန်သွားရော။ အမေနဲ့ဦးဘကျော်ရယ် အေးစုနဲ့လှလှ တို့ကို မင်္ဂလာပွဲပြီး နောက်ရက် အနီးနားက သူတို့မရောက်ဖူးတဲ့ နေရာတွေ လိုက်ပို့ ပေးလိုက်ပါတယ်။

တညအိပ်ပြီးမှ သူတို့ ပြန်သွားကြတာ အမေ့ကို ပိုက်ဆံကန်တော့ရင်း လှလှ အဒေါ်ဆေးကုဖို့ ဆေးဖိုးငွေ ထည့်ပေးလိုက်တော့ လှလှတစ်ယောက် မျက်ရည်တွေဝဲလို့ပေါ့။အေးစု အတွက်လည်း ကျမ မဝတ်ရသေးတဲ့ အဝတ်စားတချို့ ပေးလိုက်သေးတယ်။လက်ထပ်ပြီးတော့လည်း ကိုသိန်းဟန်က အလုပ်ကို ဖိဖိစီးစီး လုပ်တော့ အရင်လို ကျမတို့သစ်လုပ်ငန်းက ပြန်ပြီး အောင်မြင်လာပါပြီ။ဒါပေမယ့် ကိုသိန်းဟန်ကို မောင့်လို အဖြစ်ဆိုးမျိုး မဖြစ်အောင် သတိပေးရတာပေါ့။ကိုသိန်းဟန်က အောက်ခြေက လာသူမို့ ပါးနပ်ပြီး အလုပ်သမားအားလုံးနဲ့လည်း အဆင်ပြေအောင် ပေါင်းတတ်သင်းတတ်ပါတယ်။

……………………………………………

“ အ … အမေ့ … အဲဒါ ဖင်ပေါက်ကြီး … ကိုသိန်းဟန် … ”

“ ချစ်တာကိုး … မဝိုင်းရယ် … ငြိမ်ငြိမ်လေး ဇိမ်ခံစမ်းပါ ”

ကိုသိန်းဟန် သစ်ဖိုးတွေရှင်းပြီး နေ့လည်ဘက် ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကျမကို အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်သွားတော့ပါပဲ။အိပ်ခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ ကျမ ထမိန်လှန်ပြီး မပြောမဆိုနဲ့ ဖင်ပေါက်ကို ယက်နေတာရှင့်။

……………………………………………………………..

ဇာတ်သိမ်း

ပက်လက်အနေထားနဲ့ ကျမ ပေါင်တန်တွေ ကွေးမြှောက်ရင်း ဒူးခေါက်ကွေးကြား လက်သွင်း ဆွဲထားလိုက်ရတယ်။ဖင်ဝလေး ယက်ပြီးတာနဲ့ တန်းလိုးတော့တာပဲ ဖင်ယက်ပေးကတည်းက စောက်ရည်တွေ အိုင်နေတော့ ကျမ စောက်ခေါင်းထဲ ကိုသိန်းဟန် လီးကြီး တဗျစ်ဗျစ်နဲ့ ဝင်လာတာပေါ့။နဲနဲ ကြပ်ပေမယ့် စောက်ရည်တွေကြောင့် စီးစီးပိုင်ပိုင်လေးနဲ့ ခံလို ကောင်းနေတယ်ရှင်။

“ ၂ ရက်လောက် မတွေ့တာနဲ့ ရှင့်ဟာကြီးက … ထွားလိုက်တာ … ကိုသိန်းဟန်ရယ် … အထဲမှာ စီးပိုင်နေတာ ”

“ အဲတာမှ လိုးတဲ့သူရော … ခံတဲ့သူရော ကောင်းတာ မဝိုင်းရယ် … လိုးနေကြကို ”

အိပ်ခန်းထဲ ကုတင်ပေါ် ပေါင်နှစ်ဖက် မြှောက်ကားပေးထားတော့ ကိုသိန်းဟန်က ကျမ ခြေချင်းဝတ်နှစ်ဖက်ကို ကိုင်ပြီး ဒူးထောက်လျက် အနေထားဖြင့် တချက်ချင်း ဖိလိုးနေတာပေါ့။ဖင်ဝလေး ယက်ပေးကတည်းက ကျမ အဝတ်စားတွေ ချွတ်ပစ်လိုက်တာမို့ ကိုယ်လုံးတီး အနေထားနဲ့ပါ။ ပေါင်ကြားထဲ စောက်ပတ်ဘေးနူတ်ခမ်းသားတွေ ဖေါင်းကြွနေတော့ ကိုသိန်းဟန်လည်း ကျမဘယ်လောက် စိတ်ကြွနေလည်း သိချင်ပုံနဲ့ လိုးရင်း ကျမမျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေသေးတာ။

ကျမ ကာမစိတ်တအားကြွလာရင် ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး အလိုးခံတာမို့ ခုလည်း ကျမစောက်ပတ်ထဲ ကိုသိန်းဟန် လီးကြီးဝင်ထွက်နေတာကြည့်ရင်း မျက်လုံးတွေ စင်းကျလာနေပါပြီ။အဖုတ်ထဲ ကိုသိန်းဟန် လီးကြီးဝင်သွားတော့ စောက်ပတ်နူတ်ခမ်းသားတွေ လိပ်ဝင်သွားပြီး လီးကြီးပြန်ထုတ်ချိန် နူတ်ခမ်းသားတွေက စူထွက်လာလို့ ကြည့်ရင်း အလိုးခံရတာ ဘာအရသာနဲ့မှ မတူပါဘူး။ ကိုသိန်းဟန်က ထိန်းလိုးနေတော့ ဖင်ကြီးယမ်းပြီး ကော့ထိုးလိုက်တယ် အဲဒီကျမှ ကိုသိန်းဟန်က လီးအရင်းထိ ပစ်ဆောင့်တော့တာရှင့်။

“ အ အားးးး …… အရမ်း ကောင်းတာပဲ …… ကိုသိန်းဟန် လိုးလိုး … ကျမ စောက်ပတ်ကို…… မညှာနဲ့ … ရှီးးးး …… ဟုတ်တယ် …… ဆောင့်လိုးပစ် …… နာနာလေး လိုး …… အားးးး အားးးး ”

ကျမလည်း ကိုသိန်းဟန်နဲ့ကျ အရှက်ကုန်နေပါပြီ ကုတင်ပေါ် ပေါင်နှစ်ခြမ်း ဖြဲထားရင်း ထိထိမိမိ လိုးပေးဖို့ တောင်းဆိုနေမိပါတယ်။ကိုသိန်းဟန်ကလည်း ကျမစကားအဆုံး လီးအရင်းထိ ဖိလိုးပြီး ဖေါင်းကြွနေတဲ့ ကျမစောက်ပတ်အုံလေး ပြားချပ်သွားအောင် ဆီးခုံးချင်းကပ်သည်အထိ ပစ်ပစ် လိုးနေတော့တာပေါ့။

“ အားပါး … မဝိုင်း စောက်ပတ်လေးက စီးပိုင် နေတာ … လိုးရတာ တကယ်ကောင်းတယ် … အင့် ဘွတ် … ဗျစ် ဗျစ် ”

“ ကောင်းရင် လိုး … နာနာလေး လိုးပေး … အင်း အင်း ဟုတ်တယ် … ဆောင့်လိုး .… ဗျစ် …… အအ …… ဘွတ် …… အမလေးးးး … အားဟား … အီစမ့်နေတာပဲ … ကိုသိန်းဟန်ရယ် ”

ကျမတို့နှစ်ဦးသား ညှောင့်ရင်း လိုးရင်း အထွဋ်ထိပ် ရောက်ပြီး ခဏပဲ နားလိုက်ကြတာ။ကျမ ကုတင်စောင်း ထထိုင်တော့ ကိုသိန်းဟန်က မတ်တပ်ရပ်လျက်အနေထားနှင့် ကျမမျက်နှာကို စောက်ရည်တွေ ပေကပ်နေတဲ့ လီးနဲ့ ပွတ်သပ်နေတော့တာပဲ။ကျမလည်း ကိုသိန်းဟန်လမွှေးအုံကို ပါးနဲ့ ပြန်ပွတ်ရင်း လီးအရည်ပြားပေါ်က ကျမစောက်ရည်တွေ ယက်ပေးလိုက်ပါတယ်။

“ ကြိုက်လား ”

“ ကြိုက်တယ် ”

“ ကြိုက်ရင် … ပါးစပ်လေးဟ ”

“ အု ဝု … ဖလု …… ပလွပ် ”

ကျမ နူတ်ခမ်းလေး ဟတာနဲ့ ကိုသိန်းဟန်က လီးကို ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်နေတာ။ကျမလည်း ပါးစပ်ထဲ ဝင်ရောက်လာသော လီးအား မက်မက်မောမော စုပ်ရင်း တလောကလုံးအား မေ့လျော့နေသလိုပေါ့ရှင်။ လီးထိပ်ကို နူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ ဖိဆွဲပွတ်ပြီး ဆွဲဆွဲစုပ်ပေးလိုက်တော့ ကိုသိန်းဟန်လည်း ကျမမျက်နှာ ကြည့်ရင်း တအီးအီး ညည်းနေတာပါပဲ။

“ ဟူးးးး …… ရှီးးးးးးး ရ ရပြီ … မဝိုင်း …… ရှီးးးး းးးးးးး ”

ကိုသိန်းဟန်က ကျမပါးစပ်ထဲမှ လီးကို ထုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။

“ ဟွန့် … ကျမ ဟာရော … သန့်ရှင်းရေးလေ ”

ကျမ ပက်လက်လှဲချလိုက်တဲ့ ကိုသိန်းဟန်မျက်နှာပေါ်ခွရင်း စောက်ပတ်နှင့် ပါးစပ် တေ့ပေးလိုက်တာပေါ့ရှင်။ကိုသိန်းဟန်ကလည်း အလိုက်တသိနဲ့ သူ့ မျက်နှာပေါ်ဝဲနေတဲ့ ကျမ စောက်ပတ်ကို တပြတ်ပြတ်နဲ့ယက်ပြီး သန့်ရှင်းရေး ပြန်လုပ်ပေးနေပါတယ်။ခဏ အကြာမှ ကျမလည်း ကိုသိန်းဟန် မျက်နှာပေါ်က ဖင်ကြီးကြွပြီး ဘေးနားလှဲချပစ်လိုက်တာပါ။

…………………………………………………………………………………….

ရက် ကို လ စားရင်း အချိန်တွေ တရွေ့ရွေ့ကုန်လာပါပြီ။ကိုသိန်းဟန်နဲ့ ကျမ အိမ်ထောင်ကျပြီး ၁နှစ်နေတော့ ကိုသိန်းဟန်က ကလေးယူဖို့ ပြောလာပါတယ်။ကျမလည်း အသက်အရွယ်အရ ယူသင့်ပြီထင်လို့ တားဆေးတွေ မသောက်တော့ပါဘူး။ဒီလိုနဲ့ပဲ သားလေး တစ်ယောက်ရတော့ ဝေယံ ဆိုပြီး ကိုသိန်းဟန် ကိုယ်တိုင် မှည့်ပေးခဲ့တယ်။သားလေးက ငယ်ငယ်ကတည်းက စကားတအား တတ်တော့ ကျမရော ကိုသိန်းဟန်ရော တအားချစ်ကြတာပေါ့။

သားလေး အရွယ်ရောက် ကျောင်းပြီးတော့ ကျမတို့လုပ်ငန်းကို ကူပြီး လုပ်ကိုင်ပေးတတ်နေပါပြီ။ကိုသိန်းဟန်ကလည်း သားလေးကို သစ်လုပ်ငန်းနဲ့ ပက်သက်တာတွေ သေချာသင်ပေးရင်း ကြပ်ကြပ်မတ်မတ် ဂရုစိုက်နေတာပေါ့်။တလ ၁ခါ လောက် သားလေးက အမေနဲ့ ဦးဘကျော် တို့ဆီ အလယ်သွားတတ်ပြီး တခါတလေ သားပြန်လာတာနဲ့ အမေတို့ကို အိမ်ခေါ်လာလေ့ရှိတယ်။မြေးအဖွားတွေ စကားပြောကြ စကြ နောက်ကျ နောက်ရက်မှ ပြန်ပို့ပေးတာ။

ကျမလည်း အသက် ၅၀ ကျော်လာပေမယ့် သွေးသားကောင်းတုန်းဆိုတော့ ကိုသိန်းဟန်နဲ့ ခုထိ ပုံမှန်လေး လုပ်ဖြစ်နေတုန်းပေါ့။ကိုသိန်းဟန်ကလည်း အသက်ကြီးလာပေမယ့် ခုထိ သန်တုန်မြန်တုန်း။အရာအားလုံး အဆင်ပြေခြင်း အတိပေါ့ရှင်။ဘုရားသွား ကျောင်းတက်လေး လုပ်ရင်း နောက်ပိုင်း ရပ်ရေး ရွာရေး ထိပ်က လှူတန်းနေတော့ ကိုသိန်းဟန်နဲ့ ကျမကို မသိသူမရှိသလောက်ပါပဲ။ဒီမြို့လေးမှာတော့ လူတိုင်း လေးစားအားကျနေကြတာပါ။

……………………………………………………………………………………………………………………………

“ ဒေါက် … ဒေါက်ဒေါက် …… ဆရာ … အိမ်အတွက် လူခေါ်လာပါပြီ ”

တံခါးခေါက်ပြီး စကားသံဆုံးတော့ အောက်ထပ်ကို လူတစ်ယောက် ပြန်ဆင်းသွားတဲ့ ခြေသံကြားလိုက် ရတယ်။

“ ကဲ … မဝိုင်း … ပြီးမှ ပြန်စုပ်တော့ … ကိုမောင်ကြီး ပြန်ရောက်ပြီထင်တယ် ”

အိမ်အပေါ်ထပ် အခန်းလေးထဲ လီးစုပ်ပေးနေတုန်း ကိုသိန်းဟန်က ကျမပါးစပ်ထဲက လီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး အောက်ထပ်ဆင်းသွားတော့ ကျမလည်း အဝတ်စား သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ပြင်ဝတ်ပြီး လိုက်သွားတာပေါ့။

လှေကားအတိုင်း ဆင်းလာရင်း အောက်ထပ်ဧည့်ခန်းထဲ ရောက်တော့ ကိုသိန်းဟန်နဲ့ သားလေးဝေယံတို့က ခုံပေါ်ထိုင်နေကြတယ်။ဒါရိုင်ဘာ မောင်ကြီးက ပုဆိုးတိုတိုနဲ့ တိုက်ပုံအင်္ကျ ီအနက်ကို ရင်ဖွင့်ထားပြီး ကိုသိန်းဟန်နဲ့သားလေးရှေ့ မတ်တပ်ရပ်နေတာ။

“ သူတို့ နှစ်ယောက်ပဲ … ဆရာ ”

“ အော် ”

ဒါရိုင်ဘာ မောင်ကြီး ဘေးမှာ ရုပ်ခြင်းဆင်တဲ့ အသက် ၁၉ / ၂၀ ခန့် လူငယ်နှစ်ဦးအား မြင်လိုက်ရတယ်။

“ နာမည် … ဘယ်လို ခေါ်လဲ ”

“ ကျနော့် နာမည်က … သန်းနိုင်ပါ ခင်ဗျာ ”

“ သမီးနာမည်က … ခင်ဦး ပါရှင် ”

“ အေး … လစာ အနေနဲ့ … ကိုမောင်ကြီး ကြိုပြော ထားတယ်မလား ”

“ ပြောပြီးပါပြီ ဆရာ … လစာက သူတို့ သုံးဖို့ ဆွဲဖို့လောက် ချန်ပြီး … ရွာက … သူတို့ အမေ လူမမာဆီကို ကျနော်ကိုယ်တိုင် ပို့ပေးရမှာပါ ”

“ အင်း … မောင်သန်းနိုင် … မင်းကို … ကိုမောင်ကြီးက ဘာပြော ထားလဲ ”

“ ဒီအိမ်မှာ … ခြံရှင်း ဖို့ရယ် … အထွေထွေ အလုပ် လုပ်ဖိုရယ် လိုတယ်လို့ ဦးမောင်ကြီးက ပြောထားပါတယ် ”

“ ဟိုကလေးမ ခင်ဦး ကရော ”

“ သမီးက … ထမင်းချက် ဟင်းချက်ရယ် … အိမ်အကူအလုပ်ရယ်ပါ … ဘဘ ”

ခင်ဦးဆိုတဲ့ ကလေးမလေးက သားလေးနဲ့ ရွယ်တူလောက်နေမှာ အသားညိုပေမယ့် မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း မျက်ခုံးထူထူလေးနဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ကို သနပ်ခါးပါးကွက် ကွက်ထားသေးတာ။ ခပ်နွမ်းနွမ်း ရင်ဖုံးအင်္ကျ ီ အပါးလေးအောက် စူထွက်နေတဲ့ ရင်သားတစ်စုံနဲ့ ခွက်နေတဲ့ ခါးသေးကျဉ်လေးအောက် ဝိုင်းစက် ကော့ထွက်နေတဲ့ ဖင်သား စိုင်ကြီးတွေက ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ကို ဖမ်းစားနိုင်တာပေါ့။

“ အေး … ဒီအိမ်မှာ အလုပ်လုပ်ရင် ငါ့ခွင့်ပြုလျက်မရှိပဲ ရွာမပြန်ရဘူး … ဒီအိမ်ကြီးရဲ့ အနောက်ဘက်မှာ ဂိုဒေါင် အလွတ်တစ်လုံးရှိသေးတယ် ကိုမောင်ကြီး နေတဲ့ အိမ်လေးနဲ့ ကပ်လျက်ပဲ … အဲဒီမှာ မောင်သန်းနိုင် နေပါ … မိန်းကလေး ခင်ဦးကတော့ နောက်ဖေးမီးဖိုခန်းနဲ့ကပ်လျက် အရင် ထမင်းချက် နေသွားတဲ့ အိပ်ခန်းတခန်း ရှိတယ် အဲဒီမှာ နေ ”

“ ဟို ဟို … သမီး နဲ့ အကိုသန်းနိုင် အခန်းကပ်လျက် နေလို့ မရဘူးလား ”

“ တိတ်စမ်း … ရွာမှာလည်း ရွာစည်းကမ်းရှိသလို … အိမ်မှာလည်း အိမ်စည်းကမ်း ရှိတယ် နားလည် လား ”

“ ဟုတ် ဟုတ် ”

ကိုသိန်းဟန်ရဲ့ မာန်ပါတဲ့ စကားသံကြောင့် ခင်ဦးတို့ မောင်နှမသာ မက ဒါရိုင်ဘာကိုမောင်ကြီးပါ ဆက်ကနဲ့ တုန်သွားရတယ်။

“ သန်းနိုင် ဘာလုပ်ရမလဲ ဆိုတာ … ကိုမောင်ကြီး ပြောပြလိမ့်မယ် … ခင်ဦးက နက်ဖန်က စပြီး ဒီအိမ်ကြီးရဲ့ စားရေးသောက်ရေးကို ဒေါ်ကျင်စိန်နဲ့ အတူ တာဝန်ယူရမယ် … ကိုဘမောင် … ခင်ဦးကို ဒေါ်ကျင်စိန်နဲ့ တခါတည်း မိတ်ဆက်ပေးလိုက် … ကဲ အားလုံး သွားနိုင်ပြီ ”

ဒါရိုင်ဘာကိုမောင်ကြီးနဲ့ ခင်ဦးတို့ မောင်နှမ ထွက်သွားတော့ ခင်ဦးရဲ့ လှပဝိုင်းစက်သော ဖင်ကြီးကို ကိုသိန်းဟန်နဲ့ သားလေးဝေယံက ငေးကြည့်နေလို့ ကိုသိန်းဟန် ဗိုက်ခေါက်ကို ဆွဲလိမ်ပစ်လိုက်ရသေးတယ်။

“ ဟိတ် … သမီးလေး … ရွာမှာ ဘာလုပ်တာလဲ ”

“ ခင်ဦးက … ပဲပြုတ်ရောင်းတာ … ဒေါ်လေး ”

“ ဟောတော် ”

ကျမငယ်ငယ်က ဘဝလေး ပြေးမြင်မိနေတော့တယ်။ကျမ လှမ်းမေးတော့ ခင်ဦးလေးက တုံ့ကနဲ့ရပ်သွားတော့တယ်။ ကော့ထွက်နေတဲ့ ဖင်ကြီးကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းရမ်းပြီး ခန္ဓာကိုယ် ကျမဘက်လှည့်ဖြေရင်း ခေါင်းလေးငုံ့နေတာ ချစ်စရာလေးရှင့်။

…………………………………………………………………………………………………..

“ မဝိုင်း … သားလေး ပြောတာ ဘက်နဲ့တုန်း ”

“ ကျမကတော့ … ဆင်းရဲသားဘဝက လာတာမို့ … ခင်ဦးလေးနဲ့ သဘောတူပါတယ် … ခုဆို ခင်ဦးလေးက တစ်အိမ်လုံးရဲ့ မီးဖိုချောင်ကို နိုင်နေပြီလေ … ကျမ အပေါ်ကိုလည်း သူ့အမေ ဆုံးသွားတော့ မအေလို သဘောထားရှာတယ် ”

“ ငါလည်း ငမွဲဘဝက … လာတာပါ မဝိုင်းရာ … ငါပြောတာက … မင်း သဘောတူရင် ပေးစားဖို့ ပြောနေတာပါ … သားလေးက အလုပ်ထဲ … စိတ်မပါသလို ဖြစ်နေလို့ဟ ”

“ ကဲပါ … ကျမ စီစဉ် လိုက်ပါ့မယ် … ရှင် သဘောတူရင် ပြီးရော ”

……………………………………………………………………………………………………………………………………………..

ရာသီတွေ လှည့်ပတ်ပြောင်းလာရင်း ပူပြင်းတဲ့ နွေရာသီ ရောက်ခဲ့ပြန်ပေါ့။

“ ဟိတ် … ငါ့ မြေးကို ခဏခဏ … ရေချိုးနေကြတာ … အပူ ရှပ်ပါ့မယ် အေဟဲ့ ”

“ သားလေးက … ရေ တအားကြိုက်တာ … အမေရဲ့ ”

“ ဖွား ဖွား ”

“ ဟယ် … ဖွားကို … ခေါ်တတ်နေပြီ ကြည့်စမ်း … မယ့်လေး လာပါဦး ဖွားဆီကို ”

ကျမလည်း ချွေးမဖြစ်သူ လက်ထဲမှ မြေးလေး ဘုန်းပြည့်စုံ ကို ပွေ့ချီပြီး အိမ်ပေါ်ခေါ်သွားလိုက်တယ်။

“ ဟော … ဂွေးတန်းလန်းလေးနဲ့ … ဘာလာလုပ်တာလဲကွ ”

“ ဖိုး ဖိုး ”

“ ဟားးးး … ငါ့ မြေးကတော့ …… စကားကို အတော်ပီနေပီဟေ့ ”

“ ကဲ … ကိုသိန်းဟန် … သနပ်ခါးသွေးပေး … မြေးလေးကို လိမ်းပေးရအောင် ”

“ အေး … လာပြီဟေ့ ”

ကိုသိန်းဟန်လည်း ကုတင်ပေါ် စာအုပ်ဖတ်ရင်း တန်းလန်း ဆင်းလာပြီး ကျမ မှန်တင်ခုံ ပေါ်က ကျောက်ပြင်ပေါ် သနပ်ခါး ထသွေးနေတော့တာပဲ။

“ ဖွားး ဖွား ”

“ ရှင့် ”

“ ဖိုး ဖိုး ”

“ ဗျ ”

မြေးလေးက စကားကို တအားတတ်လိုက်တာ သူ့အဖေ ဝေယံ ငယ်ငယ်က အတိုင်းပါပဲရှင်။ကလေးကို သနပ်ခါးလိမ်းပေးပြီး အိမ်ပေါ် မှာပဲ တရေးသိပ်လိုက်တယ်။သူ့အဖိုး ကိုသိန်းဟန်က ကလေး အပူသက်သာအောင် ယက်ခတ်နေလေရဲ့။ညနေပိုင်း ထမင်းကျွေးပြီးတာနဲ့ မြေးလေးက သူ့အဖိုးနဲ့ပဲ ဆော့နေတာနဲ့ ညကြ ကျမတို့ပဲ ခေါ်သိပ်လိုက်တာပေါ့။ညပိုင်း တရေးနိုး ကျမ သေးထပေါက်တော့ အိမ်သာအသွား သားလေးဝေယံတို့ အိပ်ခန်းရှေ့က ဖြတ်ရတာပေါ့။ခင်ဦးနဲ့ သားဝေယံကို အပေါ်ထပ် အခန်းလွတ် တစ်ခန်းမှာပဲ နေခိုင်းထားတယ်။

“ ဟုတ်တယ် … အကိုရဲ့ … သားလေးက သူ့အဖွားနဲ့ အဖိုးကို တအားချစ်တာ … ညနေကတည်းက သူ့အဖိုးနဲ့ ဆော့ရင်း ပြန်မလာတော့တာ ”

“ အင်း … သားလေးက စကားတတ်တော့ … အဖေနဲ့ အမေက … ပိုချစ်ကြတာပေါ့ ”

ကျမလည်း ကျမတို့အကြောင်းပါလာတာနဲ့ အခန်းတံခါးနား ခဏရပ် နားထောင်ပြီး သေးသွားပေါက်လိုက်တယ်။သေးပေါက်ပြီး ပြန်လာတော့ အသံက တမျိုးထွက်နေတာရှင့်။တံခါးကြားလေးက ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ကျမ စိတ်ထဲ တရှိန်းရှိန်းလေး ခံစားလာရတာပဲရှင်။

ပက်လက်လှန် လှဲနေတဲ့ သားဝေယံ ဘေးကနေ ခင်ဦးလေးက ဒူးတုတ်ထိုင်ရင်း လီးကို ကုန်းစုပ်ပေးနေတာ။ခင်ဦးလေးက ကလေးမွေးပြီးတာတောင် ခုထိ ခန္ဓာကိုယ် အချိုးစားက လှတုန်းပါပဲ။သားဝေယံက ခဏနေတော့ လီးစုပ်ပေးနေတဲ့ သူ့မိန်းမ ခါးအောက် ကားထွက်နေတဲ့ ဖင်သားစိုင်နှစ်ခြမ်းကို ပွတ်ရင်း သူ့မျက်နှာပေါ် ခွထိုင်ဖို့ လှမ်းပြောနေတယ်။

“ ခင်ဦး … အကို့ မျက်နှာပေါ်ခွထိုင်လိုက် … စောက်ပတ်လေး ယက်ပေးချင်နေပြီ ”

“ အင့် … အကို ”

သားဝေယံနဲ့ ခင်ဦးတို့ အပြုမူတွေကြောင့် ကျမ လှည့်ထွက်ဖို့ စဉ်းစားမိပါသေးတယ်။ဒါပေမယ့် ကြည့်ချင်စိတ်ကလည်း ပြင်းပြနေတာရှင့်။ဒီအသက်ရွယ် ရောက်မှ သားနဲ့ချွေးမ လိုးတာကို ချောင်းမိတဲ့ ကျမအဖြစ်က ရှက်စရာ ကောင်းနေမှာပေါ့။

ခင်ဦးက စကားဆုံးတာနဲ့ သားဝေယံ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဒူးထောက်ခွပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေထားနဲ့ ပါးစပ်နှင့် စောက်ပတ်ကို တေ့ပေးလိုက်တယ်။အသားညိုပေမယ့် ဗိုက်ခေါက် ဖွေးဖွေးလေးအောက် စောက်မွှေးအုံထဲ ခင်ဦး စောက်ပတ်လေးကို သားလေးက လျှာဖျားဖြင့် ထိုးစမ်းနေပါပြီ။

အစိနေရာလေး ပင့်ထိုးရင်း သားလေးက ခင်ဦး စောက်စိလေး ဆွဲစုပ်လိုက်ပုံပါပဲ။ခင်ဦးတစ်ယောက် စောက်စိခေါင်းလေး အစုပ်ခံရတာနဲ့ ခေါင်းလေးမော့တက်ကာ မျက်လုံးလေးစင်းပြီး ပေါင်တန်တွေ တဆက်ဆက် တုန်နေရှာတာ။

“ အ … အားးးးးး းးးးး … အကို ရယ် ……… ရှီးးးး းးးး ”

စောက်စိလေး အစုပ်ခံရတော့ သားဝေယံ မေးစိက နူတ်ခမ်းမွှေး ငုတ်တိုတွေနဲ့ စောက်ခေါင်းပေါက်အား ထိမိနေပုံပဲ ခင်ဦးက သားဝေယံခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲပြီး စောက်ပတ်အုံနဲ့ ဖိကပ်ပစ်တော့တာပဲရှင်။ကျမအဖုတ်လည်း ကိုသာဟန်ရဲ့ နူတ်ခမ်းမွှေးတွေ ထိတာနဲ့ စူးကနဲ့ စူးကနဲ့ မခံနိုင်တာ များတယ် စောက်ပတ်အုံကို ဖိကပ်ပြီး အယားဖြေမှ သက်သာတာ။

“ အားးးး …… ဟုတ်တယ် … အစိလေး စုပ်ထား … မလွတ်နဲ့ဦး … အကို …… အမလေးးး … အားဟား …… ကိုက်ကိုက် …… အ အ …… ဖိကိုက်ပေးဦး …… ကောင်းလိုက်တာရှင် …… အားဟား …… ရှီးးး ”

စောက်စိလေးကို ပါးစပ်ထဲ စုပ်ထားရင်း မနာတနာလေး ကိုက်လိုက်တာနေမယ် ခင်ဦး တစ်ယောက် သားဝေယံ မျက်နှာပေါ် ခွလျက်အနေထားနဲ့ တကိုယ်လုံး တုန်ရီနေတာရှင်။သားဝေယံက ပက်လက်အနေထားနဲ့ ခင်ဦး စောက်ပတ်လေးအောက် ခေါင်းတလှုပ်လှုပ် အလုပ်ရှုပ်နေရှာတယ်။ ခင်ဦးလည်း အသံပေါင်းစုံနဲ့ အော်ဟစ် ညည်းတွားပြီး သားဝေယံ နူတ်ခမ်းလေးကို စောက်ပတ်လေးနဲ့ ဖိပွတ်နေတော့တာပါပဲ။

“ အမလေးးး … လုပ်တတ်လိုက်တာ … အကိုရယ် …… အ အ ……… မ ရ တော့ ဘူး ရှင့် …… အမလေးးး ထွက် ထွက် ထွက်ပြီ …… အားးး အားးးးးး အားးးးးးးးးးးးးး ”

ခင်ဦးလေး ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ဖင်ကြီး ကြွပြီး သားမျက်နှာပေါ် စောက်ရည်များ ပန်းထုတ် ပစ်လိုက်ပါပြီ။အဲဒီအချိန်က ခံစားမှု့ အကောင်းဆုံးပေါ့ ကျမလည်း ကိုသိန်းဟန်ရဲ့ လျှာစွမ်းအောက် အကြိမ်ကြိမ် စောက်ရည်တွေ ထောင်ပန်းဖူးပါတယ်။သားဝေယံက ဖအေအတိုင်းပါပဲရှင် စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်တာနဲ့ ခင်ဦး စောက်ခေါင်းပေါက်လေးကို ပါးစပ်နဲ့ တေ့စုပ်ပြီး ထွက်လာသမျှ စောက်ရည်များအား တဂွတ်ဂွတ်နဲ့ မျိချပစ်နေတော့တာ။

ကြည့်ရင်း ကျမ စောက်ဖုတ်ကလည်း တဆစ်ဆစ်နဲ့ စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ အရည်ကြည်တွေ အိုင်လာတာပေါ့ရှင်။

“ အင့် …… အ ရှီးးးး …… ကောင်းလိုက်တာ …… ”

ခင်ဦးလေးက စောက်ရည်ကုန်မှ သားဝေယံ မျက်နှာပေါ်မှ ဖင်ကြီး ကြွပြီး ဘေးသို့ လှဲချရင်း အသက်မျှင်းရှုနေတာ။ခဏ နားပြီးတာနဲ့ ခင်ဦးက လေးဖက်ကုန်းပြီး ဖင်ကြီး ထောင်ပေးထားလိုက်တယ်။သားဝေယံက သူမိန်းမလေးဘက်ကုန်းတာနဲ့ ဖင်သားစိုင်နောက်ဖက် ဒူးထောက်နေရာယူပြီး ခါး ဆွဲလိုးတော့တာပဲ။တကယ်ကို သူ့အဖေ ကိုသိန်းဟန်နဲ့ တစ်ပုံစံထဲပါပဲ။သားဝေယံရဲ့ အားပါတဲ့ လိုးချက်တွေကြောင့် စောက်ရည်ရွှဲနေတဲ့ ခင်ဦး စောက်ပတ်လေးဆီက တဇွိဇွိ တဗြိဗြိဖြင့် အသံပေါင်းစုံ ထွက်နေတော့တယ်။

ကျမလည်း ကြည့်ရင်း မနေနိုင်တော့ပါဘူး စောက်ဖုတ်ထဲက နွေးကနဲ့ သိမ့်ကနဲ့ ရမ္မက်စိတ်တွေက ထကြွသောင်းကျန်လာလို့ ကျမ အိပ်ခန်းထဲ အမြန်ပြန်ဝင်လာခဲ့လိုက်ရတာပေါ့။ရောက်တာနဲ့ မြေးလေး ဘုန်းပြည့်စုံ ဘေးနား ကွေးအိပ်နေတဲ့ ကိုသိန်းဟန် ခါးကို ဆွဲပြီး ပက်လက်လှန်ပစ်လိုက်တယ်။ပေါင်ကြားထဲ ပျော့ခွေနေတဲ့ လီးကြီးကို ပုဆိုးလှန်ပြီး ခပ်ပြင်းပြင်း ဆွဲစုပ်ပေးတော့ မကြာပါဘူး ကျမ စောက်ဖုတ်ကို အနှစ်၂၀ကျော် လိုးထားတဲ့ လီးကြီက တင်းမာလာပါပြီ။

ကိုသိန်းဟန်က ကျမ အပြုအမူတွေကြောင့် အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ မျက်လုံး ပြူးကြည့်နေရှာတာ။ကျမက သားဝေယံနဲ့ ခင်ဦးတို့ လိုးတာ ချောင်းရင်း ကာမစိတ်က ငယ်ထိပ်တက်နေတော့ ထမိန် ချွတ်ချရင်း ကိုသိန်းဟန် လီးပေါ် ခွထိုင်လိုက်ပါပြီ။လိုးနေကြ လီးမို့ စောက်ခေါင်းဝ လီးထိပ် တေ့မိတာနဲ့ ဖိချပစ်လိုက်တယ်။အရည်ရွှဲနေတော့ ဇွိကနဲ့ လီးအရင်းထိ ကပ်သွားတာပေါ့။ဘေးနား မြေးလေး ဘုန်းပြည့်စုံ မနိုးအောင် ထိန်းဆောင့်ရင်း မကြာပါဘူး စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်တော့တာ ကိုသိန်းဟန် လမွှေးအုံပေါ်ကနေ လဥတွေပါ ရွှဲပြီး ကုတင်ပေါ် စီးကျနေတယ်။

ကျမ ပြီးသွားပေမယ့် ကိုသိန်းဟန်ဖို့ လေးဖက်ထောက်ရင်း ဖင်ကြီ ထောင်ပေးလိုက်တာပေါ့။ကိုသိန်းဟန်ကလည်း ကျမခါးကို စုံကိုင်ရင်း ကြိတ်လိုးနေတာပါပဲ။တချက်တချက် အားမရတာ ထင်တယ် ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ကုတင်တုန်တုန် သွားတော့ မြေးလေးနိုးမှာမို့ သတိပေးရသေးတာ။တဖြည်းဖြည်း ကျမစောက်ခေါင်းထဲ ဒုတ်ကနဲ့ ဒုတ်ကနဲ့ ကိုသိန်းဟန် လီးကြီးက သွေးတိုးလာပါပြီ။ လီးအရည်ပြားကို စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေနဲ့ ကျမ အားရှိသလောက် ညှစ်ပေးတော့ ကိုသိန်းဟန်က မနားတမ်းဖိလိုးရင်း နောက်ဆုံးတချက် ဆောင့်လိုးအပြီး လရည်များ ပန်းထည့်လိုက်တော့တာပေါ့။ကျမလည်း လရည်များကြောင့် စောက်ခေါင်းထဲ ပူကနဲ့ခံစားလာရချိန် ဒုတိယအကြိမ် စောက်ရည်များ ပန်ထုတ်ပစ်မိပါတယ်။

ကိုသိန်းဟန်က လီးကို ခဏစိမ်ထားရင်း စောက်ရည်အထွက်ရပ်မှ ဆွဲထုတ်ပြီး ဖင်ဗူးထောင်း ထောင်ပေးထားတဲ့ ကျမဘေး လှဲချလိုက်တော့တာပဲရှင်။ ကျမလည်း ကုန်းထပြီး ချွတ်ထားတဲ့ ထမိန်ပြန်ဝတ်ရင်း စောက်ပတ်တောင် မဆေးမိတော့ပါဘူး ထိုးအိပ်ပစ်လိုက်တော့တယ်။မနက်လင်းတော့ ကျမနို့ကို ခပ်နွေးနွေး အသားစိုင်လေး ထိကပ်နေလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိတော့ မြေးလေး ဘုန်းပြည့်စုံပေါ့ မျက်နှာလေးပြုံးပြရင်း ရင်ဖုံးအင်္ကျ ီကြယ်သီးပြုတ်ပြီး ထွက်ကျနေတဲ့ ကျမ နို့သီးခေါင်းကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုပ်နေလေရဲ့။

……………………………………

ရမ္မက် အမိုက်မှောင်
ကျွမ်းမြိုက်လောင်လည်း
မြက်ဖျားနှင်းလို
နေလာ နှင်းပျောက်
မမြဲတဲ့ လူ့ဘဝ
သံသရာ စက်ရဟတ်
မရပ်မနား လည်နေတုန်းမို့
ကာမ အဆိပ် တက်နေဆဲပါ
မရည်ရွယ်လည်း
ဆန္ဒကိုယ်စီ တိုးဝင်ငြိတွယ်
ဘဝ သွေးကြော ဆေးကြောတဲ့ခါ
အသွေးသားတွေနဲ့
ပူဇော်နေရဆဲပါ သခင်ရယ်

……………………………………

မိဝိုင်း ဇာတ်လမ်းလေးအား ဒီမှာပဲ ရပ်နားရင်း စ/ဆုံး ဖတ်ရှု့ပေးတော့ မိတ်ဆွေးများ အားလုံး တစ်ဦးချင်းစီ ကျေးဇူးတင်ရှိပါသည်။

မောင်ခြိမ့်

........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။