သမီးနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်း ဘောပြားမလေး (စ/ဆုံး)
ရေးသားသူ - အမည်မသိ
အင်းစက်ဇာတ်လမ်း ဖြစ်ပါသည်။
ကျုပ် သမီး သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့အတူ ခြံထဲ ကားမောင်းဝင်လာတာကို ကျုပ် အိမ်ဝရန်တာကနေ ရပ်ကြည့်နေမိတယ်။ သမီးပြောခဲ့ဘူးတာကတော့ သူ့သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ဒီကောင်မလေးက သူ့အိမ်က နယ်မှာတဲ့၊ ပြီးခဲ့တဲ့ ၂ လ ၃ လလောက်တုန်းက သူ့မိဘ နှစ်ယောက်လုံးကား မတော်တဆမှု ဖြစ်ပြီး ဆုံးပါးသွားကြတယ်တဲ့၊ တခြားမှီခိုစရာ ဆွေမျိုးသားချင်းရင်းချာကလဲမရှိဘူးတဲ့၊ ဒါကြောင့် သူနဲ့ အတော်လေးရင်းနှီးတဲ့သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ကျုပ်သမီးဆီမှာ ခဏအတူခိုလှုံနေထိုင်ခွင့် တောင်းတယ်။
လောလောဆယ် သူ့ခမြာမှာလဲ ငွေကြေးက မလုံလောက်ရှာတော့ အဆောင်လေး အခန်းလေးငှားနေဖို့တောင် မတတ်နိုင်ရှာဘူး။ အလုပ်တစ်ဘက်နဲ့ ကျောင်းတက်နိုင်ဖို့ ကျောင်းချိန်ပြင်ပ အလုပ်တစ်ခု ကြိုးစားရှာနေတယ်တဲ့။ ကျောင်းစရိတ်နဲ့ အသုံးစရိတ်တွေ အတွက် ငွေလိုတယ်လေ။
ကျုပ်သမီးလေး နာမည်က ချယ်ရီတဲ့၊ အသက်က ၁၉ နှစ်၊ အလှပန်းတွေ အစွမ်းကုန်ဖူးပွင့်တဲ့ အရွယ်ပေါ့၊ သမီးက ကားကို အိမ်ရှေ့ရပ်ပြီး ၂ ယောက်သား အိမ်ထဲ လျှောက်ဝင်လာခဲ့ရင်းနဲ့..
“ မင်္ဂလာပါ..အမယ်.. ပါ့ပါးက ဒီနေ့စောလှချည်လား..? အသေးလေးတွေ ထွက်မရှာတော့ဘူးလား…”
ကြည့်..ကြည့်..သမီးလိမ္မာ မရွှေချောက သူငယ်ချင်းရှေ့မှာ အဖေကို လာဒေါက်ဖြုတ်နေတယ်၊ ဟုတ်တယ်လေ၊ ခါတိုင်း ကျုပ်က အိမ်သိပ်ကပ်တာမှ မဟုတ်ပဲ၊ ခု အိမ်အရင်ရောက်နေတာကိုပဲ အထူးအဆန်းကြီးလိုလို.. ။
“ ဟ..ငါ့သမီးက အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် အတော်အတွေးအခေါ်တွေ အတော်မြင့်နေပါလားကွ၊ ပါးအိမ်ပြန်နောက်ကျတိုင်း ချော်တောငေါ့ပြီး လျှောက်တွေးမနေနဲ့၊ အခုလဲ သမီးတို့ကို စောင့်နေရုံ သက်သက်ပဲ.. ထင်ရာလျှောက်ပြောနေရင် တကယ်ပဲ မေမေလေး အသစ်ရှာလာပေးခဲ့ရမလား..”
“ နောက်တာပါ ပါးရဲ့..ဒီမှာ သမီးပြောဘူးတဲ့ သူငယ်ချင်းလေ.. ချိုချိုထွန်း..တဲ့..သမီးတို့ ကတော့ ထွန်း လို့ပဲခေါ်ကြတယ်။
" ဟဲ့..ထွန်း..ဒါ က ငါ့ ပါပါး ဦးရဲဝင်းအောင်..လေ”
သမီးက သူ့သူငယ်ချင်းဟု ထွန်းဆိုတဲ့ ခလေးမလေးကို ကျုပ်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးတယ်။
“ မင်္ဂလာပါ အန်ကယ်..”
“ အေးကွယ်..မင်္ဂလာပါသမီး..”
ထွန်းက ကျုပ်ကို ပြုံးပြီး တလေးတစား နှုတ်ဆက်တယ်။ ခလေးမ ကကြည့်ရတာ ချောချောသန့်သန့်လေးပဲ၊ အဲ..ဒါပေမယ့် ဆံတို ဘိုကေနဲ့ ယောက်ျားလေး ဒီဇိုင်း၊ ကြည့်ရတာ တွမ်ဘွိုင်း (ကျုပ်တို့အခေါ် )၊ အခုခေတ်အခေါ်တော့ ဘာတဲ့..အဲ..ဘောပြားဆိုလား..ပုံစံကြည့်ရုံနဲ့ အဲဒါဖြစ်ဖို့ ကျိန်းသေနေပြီ။ မြန်မာလိုဆို ယောက်ျားလျာပေါ့..။ ကျုပ်က အတွေးလွန်ရင်း သေချာအာရုံစိုက်ကြည့်နေမိသလို ဖြစ်နေတော့ သမီးချယ်ရီက…
“ ပါ့ပါး…အမယ်..သမီး သူငယ်ချင်းကို ဘယ်လိုကြီး ကြည့်နေတာလဲလို့… သူငယ်ချင်းက ငတိုငရှို မဟုတ်ပါဘူး”
“ ဟာ..အေးးး ဆောရီး..ဆောရီး၊ သမီးကလဲကွာ..၊ ပါပါးက နဲနဲ အတွေးလွန်သွားလို့ပါ၊ အမှတ်တမဲ့မို့… ကဲ..ကဲ..အေးအေးဆေးဆေး လွတ်လွတ်လပ်လပ်သာ နေကြပေတော့၊ ကိုယ့်အိမ်လို့သာ သဘောထား…ကြားလား..ထွန်း..”
“ ကျေးဇူးပါခမြ..အဲအဲ..ကျေးဇူးပါရှင့် အန်ကယ်လ်”
“ အဲ…အေးပါကွာ..ခမြလဲခမြ ပေါ့..၊ ပါးအတွက်ကတော့ အရေးမကြီးပါဘူး၊ အဆင်ပြေသလို၊ သက်သာသလိုသာပြောပါ..ပါးကတော့ အေးဆေးပါ၊ ကဲသမီးတို့ ပစ္စည်းတွေ အပေါ်တင်ပြီး ချယ်ရီ့ အခန်းမှာပဲ နေရာချလိုက်ပေါ့၊ ပြီးမှဆင်းလာပြီးထမင်းစားကြ”
“ ဟုတ်..ပါ့ပါ…”
ဒီလိုနဲ့ ထွန်းဆိုတဲ့ ကောင်မလေး ကျုပ်တို့အိမ်လာနေတာ ၂လလောက်တောင် ရှိလာခဲ့ပြီ။ ကျုပ်အမြင်တော့ ဒီကလေး၂ယောက် ကြည့်ရတာ ဒီဇိုင်းက တစ်နေ့တစ်ခြား သမီးရည်းစား ပုံစံမျိုး ပိုပိုပေါက်လာသလိုပဲ။
ကျုပ် အကြောင်းပြောရရင်ဖြင့် ကျုပ်မိန်းမက ဆုံးသွားရှာတာ ၃ နှစ် ၄ နှစ်လောက်ရှိပြီဗျာ။ မိန်းမကျုပ်တို့ကိုထားသွားပြီးထဲ့နောက် ကျုပ်ကလဲ စီးပွားတစ်ဘက်နဲ့ သမီးမိန်းကလေးကို အနီးကပ် စောင့်ရှောက်ထိမ်းကွပ်ပေးဖို့ အချိန်ကလဲမရှိတာနဲ့၊ သူ့အမေဘက်က အဖွားကကြည့်ပေးထားလို့၊ အဖွားအိမ် ပြောင်းပြီး နေနေရတယ်။
အခု ၁၀ တန်းအောင်လို့ တက္ကသိုလ်တက်ရတော့မှပဲ၊ ရန်ကုန်ပြန်ပြီး ကျုပ်နဲ့ အတူ အိမ်လာပြန်နေဖြစ်တော့တယ်လေ။ ဒီမှာက သမီးရဲ့ ပညာရေးနဲ့ အသွားအလာက ပိုပြီးအဆင်ပြေတယ် မဟုတ်လား။ ကျုပ်က..ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင် လိင်စိတ်ပြင်းသူ၊ လွယ်လွယ်ဆိုကြပါစို့ ၊ ဆက်စ်ကိစ္စတွေမှာ ထန်တတ်တဲ့ ယောက်ျားစားမျိုးပေါ့၊ ပြီးတော့ မုဆိုးဖိုဖြစ်ခဲ့တာ နှစ်အတော်ကြာပြီ။
နောက်အိမ်ထောင်ပြုဖို့တော့ စိတ်ကူးမရှိသေးဘူး၊ ဒီကိစ္စတစ်ခုထဲနဲ့ လောပြီး နောက်မိန်းမယူ၊ အပြီးအပိုင်အချည် မခံနိုင်သေးဘူးလေ၊ စိတ်တိုင်းကျလက်တွဲ ဖော်မတွေ့တာလဲ ပါတာပေါ့၊ သမီး အိမ်ပြန်လာမနေခင်တုန်းက နဲနဲပါးပါးတော့ အပြင်ထွက်ကဲသဗျ။
အဲ..သမီးပြန်လာနေတော့ အနေအထိုင်ဆင်ခြင်ရတယ်၊ သမီးကိုလဲ ပူပင်လို့ကောင်းကောင်းထိမ်းကွပ်၊ ကိုယ်လဲထွက် မကဲဖြစ်တော့ဘူး။ ကိုယ်စိတ်ပါသလို လျှောက်လုပ်နေရင်၊ သမီးသိသွားရင် သူ့ကို အုပ်ထိမ်းရတာ နဲနဲအဖုအထစ်ရှိမယ်လေ။
ဒါတောင် သမီးက အဖေအလုပ်ကိစ္စနဲ့ အိမ်ပြန်နောက်ကျတာကိုပဲ အကျကောက်ပြီးရိတိတိနဲ့၊ စောစောပိုင်းက ခင်ဗျားတို့ ဖတ်ခဲ့သလိုမျိုးပေါ့၊ အသေးလေးတွေ သွားမရှာဘူးလားဘာလားနဲ့၊ အဖေကို ပြောပုံက..ကြည့်..။ အေးလေ..သူလဲ ငယ်တော့တာမှမဟုတ်ပဲ၊ အဖေ့ဘက်ကို စဉ်းစားပေးပြီး၊ ဖြစ်နိုင်တာတွေ တွေးခေါ်မိတာလဲရှိမှာပေါ့။ အဲဒီလို ဆင်ဆင်ခြင်ခြင်နေရတော့ ကျုပ်မလဲ နဲနဲတော့ပြတ်လပ်သလို ဖြစ်နေပြီး ဆာနေပြီပေါ့ဗျာ။
ဒီတော့လဲ ညအိပ်ရာဝင် လူခြေတိတ်မှာ ဂွင်းကလေးနဲ့ ၂ပါးသွားရတော့တာပေါ့၊ ဒါပဲရှိတာပဲ။ ဟော…အခုတော့ တစ်အိမ်ထဲမှ ာခုလို အပျိုမဒမ်းလေးတွေက နီးနီးကပ်ကပ် လာနေနေတော့ ပိုဆိုးတာပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်ပြောတဲ့အထဲ ကျုပ်သမီးပါ ပါသဗျ၊ သမီးချယ်ရီ သူ့အဖွားဆီစပြီးသွားနေတုန်းက အပျိုတောင် ကောင်းကောင်း မဖြစ်သေးဘူး၊ ကလေးရှိသေးတာ။ အခုပြန်ရောက်လာတော့ အတောင်အလက် စုံစုံလင်လင် ကြွကြွရွရွနဲ့…။
စောစောက ပြောသလို၊ အိမ်ကဟာမလေး ၂ကောင်က ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း အနေအထိုင်က၊ သမီးရည်းစားပုံ ပိုပိုပေါက်လာတယ်၊ အိမ်မှာနေတော့လဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေကြလေတော့ အဝတ်အစားက အစ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး သက်သက်သာသာ ဝတ်ကြတယ်။ ရာသီဥတုကလဲ ပူတော့၊ တီရှပ်လည်ဟိုက်တို့၊ မိန်းမဝတ်စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်တို့၊ တခါတလေ အတွင်းခံတောင် ခံမဝတ်ကြတော့ဘူး။
အောက်ပိုင်းကလဲ ဘောင်းဘီတို ပါးပါး၊ အဝကျယ်ပွပွကြီးတွေဝတ်ကြတော့ (လေဝင်လေထွက်ကောင်းအောင်လားတော့မသိ…) သူတို့ကလဲ အဖေ့ကို သိပ်ရှက်ကြောက်ကြတော့တာ မဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်မှာတော့ မကြည့်ချင်မြင်ရက်သား၊ တစ်ခါကုန်းလိုက် နို့ဖိတ်ကျလိုက်….. တစ်ခါထိုင်လိုက်လျှာထုတ်ပြလိုက်….နဲ့….။ ကျုပ်လဲ ယောက်ျားတစ်ယောက်ပဲလေဗျာ။ မြင်တော့လဲ လီးကမနေနိုင် မထိုင်နိုင်တောင်လာရတော့တာပေါ့..၊ ကျုပ်မှာ ခဏခဏ ကြိတ်ကြိတ်ဂွင်းထုပြီး၊ ထထလာတဲ့ စိတ်တွေ ပြေလျော့အောင်ကြိုးစားနေရတယ်။
ကျုပ်စိတ်ထဲမှာလဲ ကျုပ်ရဲ့ အမူအရာတွေကို ချယ်ရီမက သိနေသလို၊ စူးစမ်း နေသလိုပဲလို့လဲ ခံစားနေရတယ်။ ဘယ်လိုလဲတော့ မသိဘူး၊ မသိစိတ်က နှိုးဆော်နေသလိုပေါ့..။
ဒီလိုနေလာရင်းနဲ့ပဲ၊ တစ်ညမှာပေါ့… အဲ့ဒီညက ကျုပ်လဲ အောက်ထပ်က အလုပ်စားပွဲမှာ အာရုံစိုက်လုပ်နေမိတာ အချိန်ကုန်လို့ ကုန်သွားမှန်းမသိလိုက်ဘူး။
ကျုပ်သတိထားမိလို့ အိပ်ရာဝင်တော့မယ်လုပ်မှ တော်တော်တောင် ညဉ့်နက်နေပြီပဲ။ ကျုပ်လဲ အိပ်ရာဝင်မှပါပဲလေဆိုပြီး၊ ကျုပ်အိပ်ခန်းကို သွားမလို့ အိမ်အပေါ်ထပ်တက်အလာ..၊ ကျုပ်သမီးချယ်ရီရဲ့ အခန်းကို ဖြတ်သွားရတာပေါ့..။ အဲဒီမှာ ပုံမှန်မဟုတ်ဘူးလို့ ကျုပ်ထင်လိုက်တဲ့ အသံတိုးတိုးကြိတ်ကြိတ်လေးတွေကြားလိုက်ရတယ်ဗျ..။
“ ရှီးးးး ကျွတ်ကျွတ်… အမလေးကောင်းလိုက်တာ.. ငါ့ နို့ကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး စို့ပေးစမ်းပါ ထွန်းရယ်..စစ်..”
ကျုပ်အတော် စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။ ဖြေးဖြေးချင်းခြေ ၃လှမ်းလောက် ပြန်ဆုတ်လာတော့ သမီးအခန်းတံခါးရှေ့ပြန်ရောက်လာတယ်။
ဟုတ်တယ်…အထဲမှာ ရှူးရှူး...အားအား အသံတွေ ကြားနေရတယ်၊ ကျုပ် တံခါးလက်ကိုင်ဖုကို အသာလေးစမ်းပြီးကြိတ်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့…
“ ဟာ…လခွီး..တံခါး လော့ချမထားဘူးပဲ..”
ကျုပ်ဒိတ်ကနဲ ဖြစ်ပြီးတိုးတိုးလေး ရေရွတ်မိတယ်။ ကျုပ်ရင်တွေကလဲ တော်တော်ခုန်နေတယ်။ တံခါးကိုအသာတွန်းကြည့်တော့ တစ်ထွာလောက် ဟသွားတယ်၊ အခန်းထဲမှာက မီးပိတ်မထားဘူး။ အဲဒီတစ်ထွာလောက် ဟသွားတဲ့ တံခါးက အမြင်ထောင့်ကလဲ သမီးကုတင်မြင်ကွင်းကို ဒဲ့ပဲဗျို့..။
၂ ယောက်လုံး အဝတ်အစားမပါ ကိုယ်လုံးတီးတွေ ဖြစ်နေတဲ့ အပျိုမလေးတွေ ကုတက်ပေါ်မှာ လုံးထွေးဖက်နေကြတာဗျ။ ကျုပ်က ကိုယ့်သမီးပဲဆိုတော့ အရင်က ချယ်ရီ့ကို တကယ်သတိထားပြီး မကြည့်ခဲ့မိဖူးဘူး၊ ကျုပ်ပြောချင်တာ သဘောပေါက်ပါတယ်နော်။
ကိုယ့် သမီးငယ်လေးဆိုပြီး ခလေးကလေးလို မြင်တာဗျ၊ အရွယ်ရောက်ပြီးသား မိန်းမတစ်ယောက်လို၊ ဆော်တစ်ဗွေလို မြင်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။ အခုတော့ဗျာ ကိုယ်လံးတီးလေး အဖွေးသားမြင်လိုက်ရတော့ ကျုပ်ဖြင့် မျက်စိတွေပြာသွားတာပဲ။ အခုတော့ ကျုပ်သမီးက အပျိုကြီးဖားဖား၊ ပြညိ့ပြည့်၀၀၊ တလုံးတခဲကြီး ဖြစ်နေပါပေါ့လား…။ နက်မှောင်နေတဲ့ ဆံပင်ရှည်လေးတွေက ဖြူဖွေးနေတဲ့ရင်အုံ၊ ပုခုံးသား၊ ကျောပြင်တွေပေါ်မှာ ဖြန့်ကြဲကျနေတာက ဆက်စီဆန်လှတယ်။
ဖြူဝင်းနေတဲ့ အသားရောင်၊ ပြည့်တင်းနေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်း အသီးသီး၊ ဖောင်းအိလုံးဝန်းနေတဲ့ ရင်အုံနဲ့ နို့လေးတွေက ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ အချိန်လေးမှာ ရင်ဘတ်ပေါ် အုန်းမှုတ်ခွက်ကလေး ၂ ခုမှောက်ထားသလိုပဲ..၊ ဗိုက်သားလေးတွေကျတော့ အဆီပြင်မတက်သေးတော့ ပါးပါးရှပ်ရှပ်လေးတွေဗျာ။
စောက်ဖုတ်ကလေးကျတော့ သူ့အသက်အရွယ်နဲ့ စာရင် အကြီးသားဗျ၊ လိပ်ကျောကုန်းလေးလို ခုံးခုံးဖောင်းဖောင်းလေးရယ်..။ ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားတို့တွေ့ဖူးနေကျ အခွံမဲမဲ လိပ်ခုံးလေးမဟုတ်ဘူးနော်၊ အမွှေးနုနုပါးပါးလေးတွေပဲ ယှက်ဖုံးနေတော့ အသားရောင်ဝင်းဝင်း စောက်ဖုတ်အိအိလေးကို အတိုင်းသားထင်းထင်းကြီး မြင်နေရတော့၊ ကျုပ်လီးကငြိမ်ဝပ်ပိပြားမှု မရနိုင်တော့ဘူးပေါ့ဗျာ။
ထွန်းဆိုတဲ့ ဘောပြားလေးကလဲ အနိုင်မခံအရှုံးမပေးပဲဗျို့။ ခန္ဓာကိုယ် အစိတ်အပိုင်းဖွံ့ဖြိုးပုံက သမီးချယ်ရီနဲ့နင်လားငါလားပဲ၊ သမီးနဲ့ဆို ဆံပင်ရှည်တာနဲ့ အတိုထားတာပဲကွာတယ်။ ယောက်ျားလျာလေးသာ ဆိုတယ်၊ ချွတ်လိုက်တော့လဲ ပြူးပြဲနေတာပဲဗျ…။ ထွန်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ကျတော့ အမွှေးတွေ ထူပိန်းနေတာဗျ။
အမွှေးသန်တဲ့ အမျိုးနဲ့တူတာပဲ။ ဆီးစပ်တစ်ခုလုံး မဲထူနေလို့စောက်ဖုတ်သားကိုတောင် မမြင်ရဘူး။ ထွန်းကသမီးချယ်ရီရဲ့ နို့တွေကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ အားရပါးရညှစ်နယ်နေတယ်။ မာတောင်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုလဲ လက်ဖျားလေးတွေနဲ့ ဖိလိုက်ညှစ်လိုက်နဲ့ပေါ့။ စိတ်တွေ ထန်သထက်ထန်လာတာနဲ့အမျှ ထွန်းကပါးစပ်ဟပြီး ချယ်ရီရဲ့ နို့တွေကိုဖမ်းဟပ်ပြီး အငမ်းမရစို့တော့တာပဲဗျို့..။ ဘယ်ဘက်ကို စို့လိုက်၊ ညာဘက်ကိုစို့ လိုက်..။
“ အားးးးး အမလေး…ကောင်းလိုက်တာ ထွန်းရယ်..ရှီးးး စစ်”
ထွန်းက ပါးစပ်ကို နို့အုံကဖြုတ်လိုက်ပြီး လျှာနဲ့တလွှားချင်း တစ်ကိုယ်လုံးကို လျက်ဆင်းလာခဲ့တာ ချက်အထိရောက်လာပြီ။ ထွန်းက ချက်တွင်းလေးကို န်ှိုက်ပြီး လျှာနဲ့ထိုးထိုးလျက်တော့ ချယ်ရီမှာ တွန့်ကနဲ..တွန့်ကနဲ..။ ထွန်းက လျှာကို လျက်ဆင်းလာတာ ဆီးခုံမွှေးပါးပါးလေးတွေဆီ ရောက်လာပြီ။
ထွန်းရဲ့ ညာလက်က ချယ်ရီရဲနို့တွေကို နယ်နေတုန်းပဲ၊ ဘယ်လက်ကတော့ စောက်ဖုတ်ဆီ ရွှေ့လာပြီးစောက်စိကို ချေနေပြီလေ။ အဲ့ဒီ အခိုက်အတန့်မှာ ကျုပ်လည်း တစ်ခုခုကို ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပြီး တံခါးရွက်ကို ဖြေးဖြေးတွန်းဖွင့်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့ ကိုယ်ကို တစောင်းလေးလျှိုပြီး အခန်းထဲ ဝင်လိုက်ပြီးတော့ အခန်းဝမှာပဲ အတော်ကြာငြိမ်ပြီးရပ်နေမိတယ်။ လူကသာ ငြိမ်နေတာ လီးကတော့ ပေါက်ကွဲ ထွက်မတတ်တောင်နေပြီ။ မိန်းကလေး ၂ ယောက်ကတော့ သူတို့ဇောနဲ့သူတို့မို့ အခန်းထဲမှ ာဧည့်သည် တစ်ယောက်ရောက်နေပြီး သူတို့နဲ့ ပူးပေါင်းပျော်ရွှင်ဖို့ကြံနေတယ်ဆိုတာ မသိကြသေးဘူး။ ထွန်းက နေရာရွှေ့လိုက်ပြီး ဖင်ကို မြှောက်လို့ ဒူးထောက်တဲ့ ပိုဇေရှင်ပြောင်းလိုက်တယ်။
လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ချယ်ရီရဲ့ တကောက်ကွေး တစ်ဖက်တစ်ချက်ကိုကိုင်ပြီး ဘေးကိုဖိလို့ ဖြဲချလိုက်တော့ ချယ်ရီရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးက ဟဟလေးပြဲ ထွက်သွားတယ်။ ဒီတော့ စောက်ခေါင်းအတွင်းသား ပန်းရောင်ရင့်ရင့်လေးကို မြင်လိုက်ရတယ်။
စောက်ရေကြည်တွေ စိမ့်ထွက်လာနေပြီ ဖြစ်လို့ အခန်းမီးအလင်းရောင်နဲ့ လက်လက်ပြောင်နေတယ်လို့ ထင်ရတယ်။ ထွန်းက အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ ချယ်ရီရဲ့စောက်ဖုတ်ဆီကို ကုန်းလို့မျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး၊ လျှာကိုထုတ်လို့ စောက်ဖုတ်ဝ နှုတ်ခမ်းသားတွေရော၊ စောက်ခေါင်း အတွင်းသားတွေကိုပါ စိမ်ပြေနပြေလျက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ စောက်စိလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ မထိတထိထိုးပြီး ကလိပေးနေလိုက်တာ၊ ချယ်ရီရဲ့ ဖင်ကကုတင်နဲ့ မထိတော့ပဲ လေထဲမှာ ကြွတက်နေပြီး၊ ထွန်းရဲ့ လျှာကစားမှုကို တုန့်ပြန်ပေးနေတော့တာ။
“ အိုးးး ကောင်းလိုက်တာ၊ အရသာရှိလိုက်တာ..နော်..၊ စောက်ဖုတ်ရော...စောက်စိရောပဲ၊ ရှီးးး…အားးးး”
သမီး ချယ်ရီကို ဘာဂျာကိုင်ပေးနေရင်နဲ့ ဘောပြားလေး ထွန်းတစ်ယောက်မှာလဲ ကြည့်ရတာ ကာမဆိပ်ဖီလင်တွေ အပြတ် တက်လာနေပုံရတယ်။ ကုန်းမှုတ်နေရင်းက သူ့ရဲ့ ဘယ်လက်နဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ပြန်နှိုက်နေပြီး ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်ပွတ်ဆွဲနေတာ၊ ကြည့်ရင်းနဲ့ စောက်ရေတွေက လက်ချောင်းတွေမှာ ပေပြီးစီးကျလာနေတယ်။
ကျုပ်မှာလဲ ဆက်ပြီး အောင့်မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ကျုပ်ဝတ်ထားတဲ့ ညဝတ်အင်္ကျီကိုချွတ်၊ ဘောင်းဘီကိုလဲကြမ်းပေါ် ပုံချလိုက်တော့ မြင်းလီးအငယ်စားလောက်ရှိတဲ့ ကျုပ်လီးကြီးကဖြောင်းကနဲ ကန်ထွက်လာပြီး၊ ပုတ်သင်ညိုတစ်ကောင်လို ခေါင်းက ဆတ်ဆတ်..ဆတ်ဆတ်..နဲ့၊ ကျုပ်ရဲ့မျက်လုံးတွေကလဲ ကောင်မလေး ၂ ယောက်ရဲ့ စောက်ဖုတ်တွေကို စေ့စေ့ငုငု ကြည့်နေ၊ သုံးသပ်နေမိတယ်ဗျ။
ကျုပ် ညာလက်က လီးကိုသေချာဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ လီးအရေပြားကို ညှစ်ပြီးရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ တဖြတ်ဖြတ်ဆောင့်ပြီး ဂွင်းကိုင်ပေးနေလိုက်တာ လီးက အသားကုန်ဆိမ့်တက်လာတယ်။
အဲ့ဒီမှာပဲ ကျုပ်ကို ဆတ်ကနဲ လန့်သွားစေတာကတော့၊ ကျုပ်သမီးဖြစ်တဲ့ ချယ်ရီမကို နှာထန်ထန်နဲ့ အကြည့်လိုက်မိမှာ သမီးရဲ့ အကြည့်မျက်လုံးတစ်စုံက ကျုပ်လီးကို စိုက်ပြီး မက်မက်မောမော ကြည့်နေတာပါပဲ။ ချယ်ရီက အခန်းထဲမှာ ကျုပ်ရှိနေတာကို သိသွားပြီလေ။ ထွန်းကတော့ ကုန်းမှုတ်နေလို့ သိပုံမရသေးဘူး။ ချယ်ရီ့ ပါးစပ်က လှိုက်မောတုန်ရီစွာနဲ့ ညီးတွားနေတယ်။
“ အားးး အမယ်လေး ကောင်းလိုက်တာ၊ သေတော့မှာပဲ..၊ ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူးးး…ရှီးးး အူးးးး..”
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကျုပ်ကိုပိုပြီး ထိတ်လန့်သွားစေတာကတော့..ထွန်းရဲ့လက်ထဲက အရာပဲ..၊ ဘယ်နေရာကဘယ်လို ဆွဲထုတ်လာခဲ့တယ် မသိ၊ စောစောက မရှိပါဘူး..။ သူ့လက်ထဲမှာ ရာဘာဒီလ်ဒို လီးအတုကြီးတစ်ခု၊ ဆိုက်ကြီးက L ဆိုက် ခေါ်ရမလား ၊ အကြီးမှအကြီးကြီးပဲ။ ဘောပြားမ ထွန်းက လီးတုကြီးကို ကျုပ်သမီးစောက်ဖုတ်ဝကို တေ့ပြီး ဖြေးဖြေးချင်းထိုးသွင်းတော့တာ..။
“ အိုးးး… အမလေး..နာတယ်..နာတယ်..ထွန်း..အဲဒါဘာကြီးလဲ…၊ မကောင်းဘူးး မလုပ်ပါနဲ့..ဆွဲထုတ်လိုက်..ပြန်ထုတ်လိုက်ပါ..”
“ ချယ်ရီကလဲကွာ..ဒီလ်ဒိုပါကွ၊ ခံလို့ ကောင်းပါတယ်။ ဒို့..ချယ်ရီ့ကို..ရာဘာလီးအတုနဲ့ လိုးပါရစေကွာ..နော်..၊ ဒို့ချယ်ရီ့ကို ချစ်တယ်။ ချယ်ရီတခြားသူတွေနဲ့ မချစ်ရဘူးနော်… ခဏလေး ကြိတ်ခံလိုက်ပါကွာ..တော်ကြာ မနာတော့ပါဘူး၊ ဒို့ကိုယ်တိုင်စမ်းကြည့်ပြီးပါပြီ..”
ထွန်းကပါးစပ်ကပြောရင်း၊ လက်ကလဲ ချယ်ရီရဲ့စောက်ပတ်ထဲ လီးတုကြီးကို ပိုလို့ခပ်ဖိဖိ ထိုးထည့်နေတယ်။
“ အိုးးး တအားနာတယ် ထွန်းရဲ့…ပြန်ထုတ်..ပြန်ထုတ်လိုက်တော့..၊ အောင်မလေး စောက်ဖုတ်ပြဲပါပြီ..၊ ပါး…ပါ့ပါး..သမီးကို ကယ်ပါဦးးးး….”
ကျုပ်လဲ အဲ့သလို မြင်နေရတော့ ကြည့်မနေနိုင်တော့ဘူးဗျ၊ ဏှာစိတ်တွေက ပိုထန်လာသလို၊ တစ်ဘက်ကလဲ သမီးအော်နေတာ တွေ့ရတော့ ဒေါသတွေက ထွက်လာတယ်။ ကျုပ်သမီးနုနုထွတ်ထွတ်လေး၊ ရွှေပေါ်မြတင် မွေးလာတာ တစ်ခါမှ ဟုတ်တိပတ်တိ ပြင်းပြင်းထန်ထန်တောင် ရိုက်မဆုံးမခဲ့ဖူးဘူး..။
အခု မိရွှေထွန်းက ကျုပ်သမီးကို ဆက်စ်အတွက် အသုံးချ၊ စောက်ဖုတ် နာအောင်လာဖြဲတဲ့ အယောင်ဆောင် သူငယ်ချင်းပဲ…။ ကျုပ်ကုတင်နားကို ခြေလှမ်းကြဲကြဲနဲ့ လျှောက်သွားလိုက်တာ မိရွှေထွန်းနောက်ကို ဖျပ်ကနဲ ရောက်သွားတယ်။
ကျုပ်သမီးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲ စိတ်ပါလက်ပါကုန်းပြီး ထိုးသွင်းနေလို့ နောက်ကိုပြူးထွက်နေတဲ့ အမွှေးထူထူနဲ့ ဒင်းရဲ့ စောက်ပတ်အဝကို ကျုပ်ရဲ့ မြင်းလီးအငယ်စားလောက်ဟာကြီးကို တေ့ပြီး လက်၂ဘက်က မိထွန်းရဲ့ဖင်ကြီး တဘက်တချက်ကိုကိုင်၊ နောက်ဘက်ကို အားနဲ့ဆွဲလိုက်ပြီး တပြိုင်ထဲမှာပဲ ကျုပ်ကလဲ ကော့ပြီးအားရပါးရ ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ထိုးလိုက်တာ၊ ကျုပ်ရဲ့ ဒစ်ကြီးက ဇိကနဲ..ဖျစ်ကနဲ..မြည်ပြီး ဝင်သွားပါလေရောဗျို့…၊ အဆုံးမဟုတ်ပေမယ့် တစ်ချီထဲနဲ့ တစ်ဝက်ကျော် ဝင်သွားတာ နဲတဲ့အားလားဗျာ..။ မိထွန်းတစ်ယောက် အင့်ကနဲကို နေသွားတာပဲ။
သူစောစောက သမီးကိုပြောနေသလို လီးအတုကြီးကို သူကိုယ်တိုင်စမ်းခဲ့ပြီးပြီဆိုတော့ ဒီလောက်ဝင်သွားတာအံ့သြစရာတော့ သိပ်မဟုတ်ဘူး၊ ကျုပ်ပစ္စည်းက မြင်းလီးအငယ်စားလောက်မို့လို့သာ၊ ဒီဟာမ တော်တော်ထိသွားတာ၊ တော်ရုံလီးဆို ဖြုံမယ့်ပုံမပေါ်..။
“ ဟင်..ဒါ ဘာလုပ်တာလဲဗျ..၊ အားးးးး အု..အစ်.. ကျနော့်ကို မလုပ်…မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ..၊ ထုတ်ပေးပါ၊ ကျနော်နာတယ်ဗျ.. ”
“ မင်းက ငါ့သမီးကိုကျတော့ ပြန်ထုတ်ပေးပါလို့ သေမတတ်တောင်းပန်တာတောင် ညှာတာဖို့ စိတ်မကူးပဲ ဆက်လုပ်တယ်လေ..၊ ဒီလို ဘယ်ရမလဲကွ..၊ ဒီတစ်ခါ မင်းအလှည့်ပဲ…၊ ဝဋ်ဆိုတာ လည်တတ်တယ် ကွ.."
ထွန်းက ဖင်ကိုခါပြီး ရုန်းဖို့၊ ရှောင်ဖို့ကြိုးစားတယ်၊ ကျုပ်ကတော့ ဂရုမစိုက်တော့ဘူး။ လီးကို ကျွတ်လုနီးပါးအဖျားထိ ပြန်ဆွဲထုတ်လာပြီး၊ ထွန်းရဲ့ ဖင်ဆုံကြီးကိုလဲ နောက်ကို ပါနိုင်သမျှပါအောင်ဆွဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ အားပါပါနဲ့ တစ်ချက်ထပ်ဆောင့်သွင်းလိုက်ပြန်တယ်။ တစ်ကြိမ်ပြီးတစ်ကြိမ် ထပ်ထပ်ပြီးဆောင့်ဆောင့်သွင်းလာတာ တဖြေးဖြေး မြန်လာတာနဲ့အမျှ ဘာနဲ့တူလာသလဲဆိုတော့ ကားအင်ဂျင်ထဲက ပစ်စတင်ကြီး ခုတ်နေသလိုပဲ..တဗြောင်းဗြောင်းနဲ့..။
“ အိုးးးး ကျနော့်ကို မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ…နာတယ်..တော်ပါတော့…”
အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကိုယ်လုံးတီးလေးနဲ့ ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေတဲ့ သမီးချယ်ရီရဲ့မျက်နှာလေးကို ကျုပ်ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ကျုပ်တို့ သားအဖ ၂ ယောက်မျက်လုံးချင်းဆိုင်မိပြီး အဓိပ္ပါယ်ပေါင်းများစွာပါတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ပေါ့။
သမီးရဲ့ ရာဂမျက်ဝန်းနဲ.အကြည့်တွေကြောင့် ကျုပ်ကိုယ်ထဲက သွေးတွေပိုဆူလာသလိုသလိုပဲ၊ စိတ်တွေလဲအသားကုန်ထန် တက်လာတာနဲ့ ထွန်းကို ဖင်ကုန်းပြီး ဆော်နေတဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက မရပ်တော့ဘူး၊ မနားတမ်းပဲ..။ ယောင်္ကျားလျာမလေး ထွန်းရဲ့ ငြင်းဆန်ရုန်းကန်မှုတွေက တဖြေးဖြေး အားပျော့၊ လျော့ကျလာတာ သတိထားလိုက်မိတယ်ဗျ။
“ အားးး ကျွတ် ကျွတ်..ဟင်းးး ကောင်းပါပြီ..သဘောတူပါပြီဗျာ.. ထွန်းကို ကြိုက်သလိုသာ လုပ်ပါတော့…အားး အဟင့်..ပါပါးး..အင့်..အင့်..”
ဘောပြားလေးလဲ တဖြေးဖြေးနဲ့ စိတ်ပါလက်ပါဖြစ်လာပုံရတယ်။ ကျုပ်ဆောင့်ချလိုက်တဲ့ အကြိမ်တိုင်းမှာ ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ပြီး နောက်ကို ပစ်ပစ်တင်ပေးနေတော့တာ။ ကျုပ်အထင် လီးအစစ်ရဲ့ အရသာ၊ ယောက်ျားဆိုတဲ့ အရသာကို..အခုမှ သိသွားပြီ ထင်တာပဲ။
“ အပါး..အပါး.. မြန်မြန်လေး..ပြင်းပြင်းလေး လုပ်ပေးပါ၊ ထွန်း..ထွန်း..မနာတော့ဘူး၊ ကောင်းတယ်၊ သိပ်ကောင်းတာပဲ..အိုးးးး… ထွန်း အရေတွေထွက်ကုန်ပြီ..ဟူးးး..အားးးး…”
ထွန်းတစ်ယောက် ချယ်ရီ့အပေါ် မှောက်ရက်ကြီးကျသွားပြီး ချယ်ရီကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး ဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်ကတော့ သူ့ဖင်ကြီးကို မလွှတ်သေးဘူး၊ အတင်းဆွဲ ထားတုန်းပဲ။ ပြီး…ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆက်ဆောင့်ပြီး လိုးပေးနေလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ သိပ်မထိမ်းနိုင်တော့ဘူးဗျို့၊ ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲတော့ မသိဘူး…။ အခု ကျုပ်ကလိုးတော့သာ ထွန်းကို လိုးနေတာ၊ ကျုပ်ရဲ့မျက်လုံးတွေ၊ အကြည့်တွေ၊ စိတ်တွေကတော့ ကျုပ်ရဲ့သမီး ချယ်ရီဆီမှာလေ။
“ သမီးလေး..ချယ်ရီ..ချယ်ရီ..ပါပါး ကောင်းလိုက်တာကွာ၊ ပါပါးပြီးခါနီးနေပြီ၊ ထွက်..ထွက်တော့မယ် သမီး..”
ဘာမှတော့ မဆိုင်ဘူးဗျ..၊ ပြီးခါနီးမှာ ကျုပ်၊ သမီးကို တလို့ အော်နေမိတယ်။ ကျုပ် လီးကို ကမန်းကတန်းပဲ ထွန်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ချယ်ရီရဲ့ ဘေးနားရွှေ့လာလိုက်တယ်။
အဲ့ဒီမှာပဲ ကျုပ်ရဲ့ လရည်တွေက ဖြွတ်ကနဲ ဖြန်းကနဲ သမီးချယ်ရီရဲ့ ဆီးစပ်နဲ့ ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးတွေ ပေါ်ကိုပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့တာပဲ၊ သမီးရဲ့ ဗိုက်ဖြူဖြူလေးပေါ်မှာ ကျုပ်ရဲ့သုက်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေ ပေပွကုန်တော့တာပေါ့..၊ ကြည့်လို.တောင်ကောင်းသေး… ။
“ အားးး ရှီး… ကောင်းလိုက်တာကွာ၊ ဒီနေ့လောက် လီးအရသာရှိတာ တခါမှမကြုံဖူးသေးဘူး”
ထွန်းက ချယ်ရီရဲ့ဘေးမှ ာမျက်နှာကိုကြမ်းပြင်ပေါ်အပ်ပြီး မှောက်ရက်ကြီးနဲ့…ပါးစပ်ကလဲ….
“ အူးးးစစ်..ရှီး…လီး…လီး…ပါပါးရဲ့လီး.. ယောက်ျားလီး အစစ်ကြီး…ဒီလောက်ကောင်းမယ်မှန်း လုံးဝမထင်မိဘူး..လီးအစစ်က အဲ့လိုကြီးတောင် ကောင်းတာလား…! နင့်ကနဲကို နေတာပဲ..၊ ထွန်းသိပ်ကောင်းတာပဲ ပါပါးရယ်..”
တဖြစ်တောက်တောက်နဲ.ကိုညည်းနေတယ်လေ။ ကျုပ်လဲ မောမောနဲ့ ချယ်ရီရဲ တခြားဘေးတစ်ဘက်မှာ ပက်လက်ကြီး ဝင်လှဲလိုက်ပြီး၊ မျက်စိတွေမှိတ်ထားလို့ အသက်ပြင်းပြင်းရှူနေမိတယ်။ ခဏကြာတော့ ဘယ်လိုက ဘယ်လို လစ်ကနဲ အိပ်ပျော်သွားတယ် မသိလိုက်ဘူး..။
ဘယ်လောက် ကြာသွားတယ်လဲ မသိတော့ဘူး။ ကျုပ် အိပ်တစ်ဝက်နိုးတဝက် ဝေတေဝါးတားနဲ့ ဆတ်ကနဲအသိစိတ်လေး ဝင်လာချိန်မှာ ကျုပ်လီးဆီက နူးနူးညံ့ညံ့ အထိအတွေ့တစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ခံစားချက်အရ သိလိုက်ရတာကတော့ လက်ဖဝါးနုနုလေးတစ်ခု ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ပြီး အပေါ်အောက်ပွတ်ဆွဲနေတာ…။
ခံစားချက်ထက်တောင် ကျုပ်လီးက သိပ်မြန်တယ်၊ ချက်ချင်းပဲ ထန်ပြီး ဖြောင်းကနဲ ထပ်တောင်တက်လာပြန်တော့တာပဲဗျို.။ ကျုပ် မျက်စိမဖွင့်နိုင်လိုက်ခင်မှာပဲ တစ်စုံတစ်ရာက ကျုပ်လီးကိုဆွဲစုပ်ဝါးမြိုလိုက်ပြီး လီးထိပ်ကနေ တဖြေးဖြေးနစ်ဝင်လာတယ်၊ စပါးကြီးမြွေလား…မဖြစ်နိုင်ဘူး..။ ဘယ့်နှယ်မြွေက လီးကနေ စမြိုရမှာလဲ ဟုတ်ဘူးလား..။
ပြီးတော့ မြွေမြိုတာ အကြောပေါင်းတစ်ထောင် ဆိမ့်ရမှာလဲ။
“ အာ့. ကျွတ် ကျွတ်..”
ကျိတ်ပြီးညည်းနေတဲ့ အသံလေးတစ်ခု၊ ကျုပ်အသာလေး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အရိပ်တစ်ခု၊ ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာခွပြီး ဖြေးဖြေးချင်း ထိုင်ချနေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ လက်နုနုသေးသေးလေးတစ်ခုက အပြင်မှာကျန်နေသေးတဲ့ ကျုပ်လီးတစ်ဝက်ကိုကိုင်ထိမ်းပြီး နှဲ့နှဲ့သွင်းနေတာလေ..။ အဆုံးရောက်ခါနီးမှာတော့ အားပါပါနဲ့ ဖိချပြီး..
“ အား..ဟား..ဟားးးးးး.. ”
ညည်းသံရှည်လေးရဲ့ နောက်မှာတော့ ဖင်အားကို သုံးပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဖိလို့ကြိတ် မွှေတော့တာပါပဲ။ ကျုပ် မျက်လုံးတွေ ကျ င့်သားရလာပြီး အမြင်တွေ ကြည်လင်လာတဲ့ အခါမှာ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ခွပြီး ထင်တိုင်းကြဲနေတဲ့ သဏ္ဍာန်ကို ပြတ်ပြတ်သားသားမြင်လိုက်ရတော့…..
ဟင်..အထွန်း…….အပါးချစ်တဲ့..အထွန်းရယ်..
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
No comments:
Post a Comment