အချစ်ဇာတ်လမ်းများ: ကျွန်တော့်နာမည် ငပဲ (စ/ဆုံး)

Thursday, March 17, 2016

ကျွန်တော့်နာမည် ငပဲ (စ/ဆုံး)

ကျွန်တော့်နာမည် ငပဲ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ပေါလု (အတွေးပင်လယ်ပြာ)

ကျွန်တော့် နာမည်က… ငပဲ။ လိင်တန်ဆာ ဆိုရင်လည်း မမှားဘူးပေါ့။ ဒါပေမယ့် လီးလို့လည်း ခေါ်ကြပြန်တယ်။ နောက်ထပ်လည်း အခေါ်အဝေါ် လေးငါးဆယ်မက ရှိပါသေးတယ်။ ခင်ဗျားတို့ ကြိုက်သလို လွတ်လပ်စွာ တင်စားပြီး ခေါ်နိုင်ပါတယ်။ ကျွန်တော် စိတ်မဆိုးဘူး။ ကျွန်တော်က တော်တော် စရိုက်ကျတဲ့ကောင်ဗျ။ နည်းနည်းလည်း ကြွစောင်းစောင်းနိုင်တယ်။ ဒါမို့ ငပဲဆိုတဲ့ နာမည်နဲ့ အလိုက်ဖက်ဆုံးလို့ ထင်တာပဲ။

ကျွန်တော့် ဘော့စ်ရဲ့နာမည်က မောင်ဟိတ် ။ သူက နုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ လက်ထပ်ထားတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဘဝတစ်လျှောက်လုံး အကြိမ်ကြိမ် ရိုက်နှက်ခဲ့ပေမယ့် ဘော့စ်နဲ့ ကျွန်တော် လက်တွဲမဖြုတ်ခဲ့ပါဘူး။ ဘော့စ်ကို ကျွန်တော် ခွင့်လွှတ်ပါတယ်။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဘော့စ်နဲ့ကျွန်တော်က အခက်အခဲမျိုးစုံကို နှစ်ပေါင်းများစွာ အတူရင်ဆိုင် ဖြတ်ကျော်ခဲ့ကြတဲ့ ရဲဘော်ရဲဘက်တွေ မဟုတ်လား။

ကျွန်တော်မှာ မျက်လုံးတစ်လုံးပဲပါလို့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းတော့ သိပ်မမြင်ရဘူး။ ဒါပေမယ့် တော်တော် ခန့်ညားတဲ့ကောင်မှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတော့ သိနေတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ ကျစ်လစ်မာကျော ချွန်ထက်တဲ့ ခေါင်းရှိတယ်။ လည်ပင်းက တိုတိုတုတ်တုတ်။ ရှည်လျားဖြောင့်စင်းတဲ့ ကိုယ်လုံးကိုလည်း ပိုင်ဆိုင်ထားတယ်။ ကျွန်တော်သာ သတိစွဲပြီး ခပ်မတ်မတ် ရပ်လိုက်မယ်ဆိုရင် ၆ လက်မခွဲလောက်တော့ ရှည်တယ်။ ဒီပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကျွန်တော် အရှည်ဆုံးလို့ထင်တာပဲ။ အဲဒီအတွက်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂုဏ်ယူ ဝင့်ကြွားမိတယ်။ ငပဲချင်းတူတူ ရှည်တဲ့ကောင်က တိုတဲ့ကောင်ထက် ပိုပြီး ပေါ်ပြူလာ ဖြစ်တယ်လို့ ကျွန်တော် ကြားထားတယ်လေ။

ကျွန်တော့်မှာ အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်လည်း ရှိသေးတယ်။ ဥညီနောင်။ ရွှေဥနဲ့ ငွေဥပေါ့။ ဒီနှစ်ကောင်က ကျွန်တော့်အောက်မှာ အဖီထိုးပြီး နေတယ်။ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဆက်ဆံရေးက သဘာဝ ပတ်ဝန်းကျင်အပေါ် အများကြီး မှီတည်တယ်။ အလွန်အေးတဲ့ ဆောင်းညတွေဆို ကျွန်တော့်အနားကို ဒီနှစ်ကောင် တွန့်လိပ်ပြီး ကပ်လာတယ်။ ကျွန်တော်တို့တွေ အတူတူ တိုးဝှေ့ပူးကပ်ပြီး အအေးဒဏ်ကို ကာကွယ်ကြတယ်။ ဒါမှ သက်တောင့်သက်သာနဲ့ နွေးနွေးထွေးထွေးရှိတာ။ ပူတဲ့အခါဆိုရင်တော့ ဒီနှစ်ကောင်က ဖင်ခေါင်းဆိုတဲ့ ကောင်နား ရောက်သွားတယ်။ အေးတာကို ပိုကြိုက်တယ်လို့ ဥညီနောင်က ကျွန်တော့်ကို အမြဲ ပြောတယ်။

မောင်ဖင်ခေါင်းက ဥညီနောင်ရဲ့ ဟိုဘက် ခြမ်းမှာနေတယ်။ ဖင်ခေါင်းဆိုတဲ့ ကောင်ကို ဘယ်သူမှ မကြိုက်ကြဘူး။ တကယ်ပြောတာ။ ဖင်ခေါင်းနား ဘယ်သူမှ မကပ်ချင်ကြဘူး။ ကြက်ဥဟင်းတို့ ဒညင်းသီးတို့ ဘော့စ် စားတဲ့နေ့ဆို အဆိုးဆုံးပေါ့ဗျာ။

တခါတစ်လေဆို အဲ့ဒီဖင်ခေါင်းကို တစ်ခြားနေရာ ပြောင်းသွားစေချင်မိတယ်။ ဒီကောင့် အလုပ်အကိုင်ကို ကျွန်တော့် ပါးစပ်ကနေ ပြောမထွက်ပါဘူးဗျာ။ ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားမှာ ဖင်ခေါင်းတစ်ခု ပိုင်ထားတယ်ဆိုရင်တော့ ဒီကောင့်အကြောင်း ခင်ဗျားလည်း သိမှာပေါ့။ တော်ပြီဗျာ ဒီကောင့်အကြောင်း ပြောရတာ ပါးစပ်သနတယ်။

ကျွန်တော်တို့ မိသားစုလေးမှာ အနေအေးတဲ့တစ်ကောင် ရှိသေးတယ်ဗျာ့။ ဒီကောင်က အထဲမှာ ပုန်းနေတာ။ နာမည်က ဂလင်းတဲ့။ သုတ်ရည် ပေါင်းစပ်ဂလင်း ပရိုစတိတ်ပေါ့ဗျာ။ အဲကောင်က လူအေး လူကောင်းဗျ။ ပြီးတော့ အရမ်းအလုပ် ကြိုးစားတယ်။ သူ့ရဲ့အဓိကအလုပ်က ဥညီနောင်ရဲ့ ဂိုထောင်ထဲက သုတ်လို့ခေါ်တဲ့ အဖြူရောင် မလိုင်နှစ်တွေကို ကျွန်တော့်ဆီ ထိန်းညှိပြီး ကြားခံပို့ပေးရတာဗျ။ သွင်းကုန်ထုတ်ကုန် ကုမ္ပဏီဖွင့်ထားတယ် ဆိုပါတော့။

ဂလင်းက ဥညီနောင်ဆီက သုတ်တွေနဲ့ တခြားဂလင်းတွေဆီက အရည်တွေကို ပေါင်းစပ်ပြီး ကျွန်တော့်ဆီ ကုန်ချောပြန်ပို့တာပေါ့။ ကဲ အခု ကျွန်တော့်ဘဝ ဇာတ်ကြောင်း ခင်ဗျားတို့ကို နည်းနည်း ပြောပြဦးမယ်ဗျို့။

ဘော့စ် လူပျိုပေါက်တုန်းကဆို ကျွန်တော့်မှာ တစ်နေ့ကို နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ်လောက် အရိုက်ခံရတာဗျ ။ အရိုက်ခံရပြီဆိုတာနဲ့ ဥညီနောင်ဆီက သုတ်တွေကို အမြန်ပို့ဖို့ မှာရတယ်။ ဒီမလိုင်ကောင်တွေ အပြင်မထွက်မချင်း ကျွန်တော့်မှာ အရိုက်ခံရတာ။ သုတ်ဆိုတဲ့ ကောင်တွေကလည်း တော်တော်ညစ်စုပ်တဲ့ ကောင်တွေပါဗျာ။ ဘော့စ်မှာ တစ်ရှူး အသင့်မရှိရင် ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး ဒီကောင်တွေကြောင့် အကျီးတန်ကုန်တယ်။

ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ပြသနာမရှိပါဘူး။ ကျွန်တော့်အလုပ်က ဒီမလိုင်ကောင်တွေကို လွှတ်ထုတ်ပေးယုံပဲလေ။ ဒီတာဝန်ကို ကျွန်တော် တစ်ခါမှ မပျက်ကွက်ခဲ့ပါဘူး။ ဘော့စ်ရဲ့ စီမံကိန်းအတိုင်း ကျွန်တော့်ဘက်က ဝတ္တရားကြေပြီမို့ နောက်ဆက်တွဲကိစ္စ သူ့ဖာသူ ရှင်းလိမ့်မယ်။

အဲဒီလို နှစ်တော်တော်ကြာ အရိုက်ခံရပြီးတော့မှ နောက်ဆုံး ဖုတ်ဖုတ်ဆိုတဲ့ ဟာလေးနဲ့ ကျွန်တော် ကစားခွင့်ရတယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ ပထမဆုံး ကစားဖော် ဖုတ်ဖုတ်လေးက မိန်းမရွှင်တစ်ရောက်ရဲ့ ပေါင်ကြားမှာ နေတယ်။ ကောင်မလေးက မဆိုးပါဘူး။ ချစ်စရာကောင်းပါတယ်။ ကျွန်တော် တော်တော်ပျော်ခဲ့ရတယ်။ သူလေးက သဘောကောင်းပြီး ချောချောမွေ့မွေ့လေး။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း နွေးနွေးထွေးထွေး ဖက်ထားပေးတယ်။

ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် တစ်မိနစ် နှစ်မိနစ်လောက် ကစားပြီးတော့ ဥညီနောင်ဆီ ပစ္စည်းပို့ဖို့ အချက်ပြလိုက်ရတယ်။ သုတ်တွေ အပြင်ရောက်အောင် ပို့ပေးလိုက်တော့ ဘော့စ်ရဲ့ စူးစူးဝါးဝါးအော်ဟစ်တဲ့ အသံကို ခင်ဗျားတို့တောင် ကြားလိုက်ရမလားပဲ။ သူ့ဘဝမှာ လက်သီးဆုပ်ထဲ မဟုတ်ဘဲ တခြားနေရာကို ပထမဆုံးအနေနဲ့ ထုတ်ခွင့်ရလိုက်တာလေ။

နောက်ထပ် ရက်အနည်းငယ်ကြာတော့ ဘော့စ်ရဲ့ အော်သံတွေကို ပိုပြီး စူးရှကျယ်လောင်လာတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဖျားနေပြီလေ။ ကျွန်တော့်မှာ ခေါင်းတောင် မထောင်နိုင်ပဲ တအိန်အိန်နဲ့ ငြီးငြူနေမိတယ်။ ကျွန်တော်တော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သေတော့မယ်လို့တောင် ထင်မိတာဗျ။ ကျွန်တော့်ရဲ့ နောက်အလုပ်တစ်ခုလို့ ပြောရမယ့် ရေထုတ်တဲ့ အလုပ်ကို လုပ်မယ်ကြံလိုက်တိုင်း ကျွန်တော့်မှာ အော်နေရတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်ရဲ့ ပါးစပ်ပေါက် မရှိတော့ဘူးလေ။ ဒါ ဟို ဖုတ်ဖုတ်ဆိုတဲ့ ကောင်မရဲ့ လက်ချက်ဆိုတာ ကျွန်တော် သိတယ်။ ဒီအကျင့်ယုတ် ဖုတ်ဖုတ်ဆိုတဲ့ ခွေးမနဲ့ နောက်ထပ် မတွေ့ချင် မဆုံချင်တော့ဘူး။

ဘော့စ်က ဒေါက်တာ့ဆီသွားပြီး ပင်နီစလင်လို့ခေါ်တဲ့ဟာ တင်ပါးထဲ သွင်းတယ်။ တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့မှ ဘော့စ်နဲ့ကျွန်တော် စိတ်သစ်လူသစ်နဲ့ ပြန်ပြီး ကျန်းမာလာတယ်။ ဘော့စ် ကောင်းကောင်း မှတ်သွားပြီလို့ ကျွန်တော်က ထင်ထားတာ။ ဘယ်ဟုတ်မလဲဗျာ ဖုတ်ဖုတ်မျိုးစုံနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ထပ်ပြီး မိတ်ဆက်ပေးပြန်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီအကြိမ်တွေမှာတော့ ဘော့စ်က ကျွန်တော့ကို မိုးကာလေး ဝတ်ဝတ်ပေးတယ်ဗျ။ အဲဒီမိုးကာကို ကွန်ဒုံးလို့လည်း ခေါ်ကြသေးတယ်။ အဲဒီကောင်က ကျွန်တော့်ကို ခေါင်းကနေ ခြေထောက်အထိ ဖုံးပစ်တယ်။

ပထမတစ်ခါ မိုးကာဝတ်တုန်းက ကျွန်တော် တော်တော်ကြောက်နေတာဗျ။ ကျွန်တော့်မှာ အသက်ရှူရခက်ပြီး မွန်းကြပ်နေတာပဲ။ ဒါပေမယ့် အသက်အောင့်ထားပြီး ကျွန်တော့်တာဝန်ကို ကျေပွန်အောင် ထမ်းဆောင်ခဲ့ပါတယ်။ ဘော့စ်က ကွန်ဒုံးလိုမျိုး စိတ်ချရတဲ့ ကစားနည်းတစ်ခု ကျွန်တာ့်ကို ပေးကစားသေးတယ်ဗျာ့။ မှုတ်ခြင်း အနုပညာလို့ တင်စားပြီး ခေါ်ကြတဲ့ဟာလေ။

အစတုန်းက အဲတာကို ကလေးတွေ ပူဖောင်းထဲ လေမှုတ်ထည့်သလို ဖူး ဖူး ဖူး နဲ့ မှုတ်တာလို့ ကျွန်တော်က ထင်နေတာဗျ။ ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ။ တစ်ကယ်က စုပ်တာဗျ စုပ်တာ။ ဘော့စ်က ပြည့်တန်ဆာမလေး တစ်ယောက်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ကျွန်တော့်ကို သွင်းလိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ တစ်ကယ် သေပါပြီကွာလို့ ကျွန်တော် အော်ဟစ်မိတယ်။ ဒီခွေးမက ကျွန်တော့်ကို ကိုက်စားတော့မှာပဲလို့ တွေးပြီး ကြောက်နေမိတယ်။

ကျွန်တော့်နေရာက စဉ်းစားကြည့်ဦးလေဗျာ။ မှောင်မည်းနေတဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ ချွန်နေတဲ့ ဓါးထက်ထက်တွေက အပေါ်ရော အောက်ပါ ဝန်းရံထားရင် ခင်ဗျားကော ဘယ်လို ခံစားရမလဲ။ ကျွန်တော့်လိုပဲ ဒူးတုန်အောင် ကြောက်နေမှာ မဟုတ်လား။ မိနစ်အနည်းငယ် ကြာတော့မှပဲ ကျွန်တော့်ကို ကိုက်မစားဖူးဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဒီကစားနည်းကို ကြိုက်သွားတယ်။

ကောင်မလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ လျှာက နွေးထွေး နူးညံ့နေတာပဲ။ ကျွန်တော့် တစ်ကိုယ်လုံး တံတွေးတွေ ရွှဲရွှဲစိုလာတာကိုတော့ နည်းနည်း သည်းခံပေးရတာပေါ့။ မှုတ်ပေးတဲ့ ကောင်မလေးသာ ကြက်သွန်ဖြူတို့ ကြက်သွန်နီတို့ မစားထားဘူးဆိုရင်တော့ ဒီကစားနည်းက တော်တော်လေး ပျော်စရာ ကောင်းမှာပါ။ တစ်ခါမှ မကစားဖူးတဲ့ ကစားနည်းဆိုတော့ ဥညီနောင်ဆီက အော်ဒါမှာရမှာလား မမှာရဘူးလား ဆိုတာကို ဝေခွဲမရ ဖြစ်နေတယ်။ အဲဒီညီနောင်က ဘလူးဘော ပြသနာနဲ့ ထိပ်တိုက် ရင်ဆိုင်နေရတယ်လို့ ရက်တော်တော်ကြာ တည်းညည်းငြူနေတာ။ အဲ့တာနဲ့ ကျွန်တော့်ခွင့်ပြုချက်မယူပဲ မလိုင်တွေ တင်ပို့လာတယ်။

ကျွန်တော် ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ဖြူပျစ်ပျစ် အနှစ်တွေ လည်ချောင်းထဲ ခုန်ဆင်းသွားတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ အဲဒီနောက်မှာတော့ အကြမ်းပတမ်း ဆွဲထုတ်တာကို ခံလိုက်ရတယ်။ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ နို့လို့ခေါ်တဲ့ တောင်ကုန်းတွေပေါ်မှာ ကျွန်တော် ပျို့အန်ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဘော့စ်ကတော့ ကောင်မလေးရဲ့ ကျိမ်ဆဲတာကို ခံနေရတာပေါ့။ ပါးစပ်ထဲ ထုတ်ရင် ဈေးတစ်မျိုးတဲ့။ နောက်ဆုံး ပိုက်ဆံထုတ်ပေးလိုက်မှပဲ ပါးစပ်ပိတ်သွားတော့တယ်။

ဘော့စ်လဲ အတွေ့အကြုံအသစ်ကနေ သင်ခန်းစာ ထပ်ရသွားပြန်ပြီလို့ ကျွန်တော်ထင်တယ်။ အဲဒီ အချိန်တွေတုန်းက ဘလူးပြသနာနဲ့ ဥညီနောင်က အမြဲညည်းတွား နေတတ်တယ်။ သူတို့ ဂိုထောင်တွေထဲမှာ မလိုင်တွေက ပြည့်လျှံနေတယ်။ ဂိုထောင်နဲ့ မဆံတော့ ဘလူးနဲ့ ထိပ်တိုက်တွေ့ကြတယ်။ သနားစရာကောင်းတဲ့ ဥညီနောင်ခင်မျာ ဖူးယောင်ပြီး အောင့်တဲ့ဝေဒနာကို မကြာခန ခံစားရတတ်တယ်။ ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ရိုက်နှက်ပြီး အဲဒီပြသနာကို ဖြေရှင်းလေ့ရှိတယ်။

တစ်ခါတလေမှာတော့ ဘော့စ်နဲ့ ကျွန်တော် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်နေတုန်း အဲဒီလူဆိုးညီနောင်က ခွင့်ပြုချက်မယူပဲ မလိုင်တွေကို ခိုးခိုးပြီး သွန်ချတတ်တယ်။ ပျစ်ချွဲစေးကပ်ပြီး အိပ်ယာက နိုးလာရတာကို ကျွန်တော် မနှစ်သက်ဘူး။ ဘော့စ်လည်း မကြိုက်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ဥညီနောင်ကတော့ ခိုးခိုးခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ကျေနပ်နေတယ်။

အဲဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ရိုက်လိုက်။ တခါတလေ ငွေနဲ့ဖြေရှင်းလိုက်။ ကကလေးတွေ မောင်းလိုက်နဲ့ နှစ်တော်တော်ကြာသွားတယ်။ နုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ ဘော့စ်နဲ့ တွေ့ပြီး နောက်မှာတော့ ကျွန်တော့်ဘဝ ပြောင်းလဲသွားရပြန်တယ်။ မင်္ဂလာဆောင်အခန်းအနား တောက်လျှောက် ပါကင်အသစ် ဖုတ်ဖုတ်လေးနဲ့ ကစားရတော့မှာကို သိနေတဲ့ ကျွန်တော်လည်း အသင့်အနေအထား မောင်းချိန်ပြီး မတ်မတ်ရပ် သတိဆွဲထားလိုက်တယ်။ ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ကို သက်သာဆိုတဲ့ အမိန့်ပေးပေမဲ့ ကျွန်တော်က မသိချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်တယ်။

ကဲ အခု ဘော့စ်နဲ့ နုတို့ ခရီးတစ်ခု ထွက်ကြပါတယ်။ ဟန်နီးမွန်းလို့ခေါ်တဲ့ ပျားရည်ဆမ်းပေါ့။ ပထမနေ့ကတော့ တကယ့်ကို မိုက်တာဗျို့။ ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ခေါင်းကို နုရဲ့ ညီမလေးနဲ့ စပြီး မိတ်ဆက်ပေးလိုက်တယ်။ နုရဲ့ညီမလေးကို ကျွန်တော် အရမ်း ကြိုက်သွားတယ်။ အသဲခိုက်သွားတယ်ဆိုပါတော့။ ကောင်မလေးက အရမ်းလှပြီး ချစ်စရာကောင်းလွန်းတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကို လိုလိုလားလားနဲ့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး ပွေ့ဖက်ထားတယ်။ ကျွန်တော် အရမ်းမုန်းတဲ့ ကွန်ဒုံးဆိုတဲ့ မိုးကာကို မဝတ်ရတော့ ပိုတိုးလို့ ကျေနပ်မိတယ်။အရမ်း ဂွတ်တယ်ဗျာ။

ဒုတိယနေ့ကတော့ ပထမနေ့လောက် ပျော်စရာ သိပ်မကောင်းတော့ဘူး။ ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ကို အိုဗာတိုင်း ဇွတ်ဆင်းခိုင်းတယ်။ နုရဲ့ ညီမလေးနဲ့ မကစားပဲ အိပ်ငိုက်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဘော့စ်က အတင်းရိုက်နှိုးတယ်။ ဘော့စ်ရဲ့ နုကြီးက ‘မောင် သွင်းပေးဦးလေကွာ’ လို့ ခပ်နွဲ့နွဲ့လေး ပြောလိုက်တိုင်း ကျွန်တော့်မှာ ကြောက်လန့်ပြီး နေစရာမရှိ ဖြစ်နေတယ်။

တတိယနေ့ကတော့ တကယ့် ဒိန်းဂျားပဲဗျို့။ ကျွန်တော် အရမ်းပင်ပန်းနေပြီ။ အဲဒီ့အပြင် ဥညီနောင်နဲ့ ဂလင်းကလည်း ညည်းညူလာတယ်။ ဥညီနောင်က ဂိုထောင်ထဲမှာ မလိုင်တွေ ကုန်နေပြီတဲ့။ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးမှာ ဘော့စ်နဲ့ သူ့ရဲ့ နုကြီးတို့က တစ်ယောက်တစ်လှည့် ကျွန်တော့်ကို ရိုက်ကြတယ်။ ဘယ်လိုရိုက်ရိုက် ကျွန်တော် မတ်မတ် မရပ်နိုင်တော့ဘူး။ နုကြီးရဲ့ ‘မောင်က ဒါအကုန်ပဲလား’ ဆိုတဲ့ ခနဲ့တဲ့တဲ့အသံကို ကြားရတယ်။

ကျွန်တော် အားယူနေတုန်း ဘော့စ်က လက်ချောင်းနဲ့တစ်မျိုး လျှာနဲ့တစ်သွယ် ကြိုးစား ဖြည့်ဆီးပေးနေတယ်။ ဒါ ဘော့စ်ရဲ့ သိက္ခာကို ပထမဆုံးအဖြစ် ကျွန်တော်ချဖူးလိုက်ချင်းပါ။ ဆောရီးပါ ဘော့စ်။

ဟန်းနီးမွန်းမှာ နောက်ထပ် ထိန့်လန့်စရာတစ်ခုနဲ့လည်း ကျွန်တော် ကြုံလိုက်ရသေးတယ်။ ဘော့စ်ကသူ့နုကြီးရဲ့ ဖင်ခေါင်းထဲ ကျွန်တော့်ကို ထည့်ပါရစေလို့ အပူကပ်နေသံကို ကြားလိုက်မိတော့ ခေါင်းနားပန်းကြီးသွားရတယ်။ နုကြီးက လက်မခံမှပဲ ကျွန်တော်လည်း စိတ်သက်သာရာ ရသွားတော့တယ်။ ကျွန်တော် ဖင်ခေါင်းထဲ ဝင်လို့ရတယ်ဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ တကယ့်ကို ခြောက်ခြားသွားတယ်။ ဖင်ခေါင်းဆိုတာ ကျွန်တော်နဲ့ တစ်လမ်းတည်းသားချင်းတွေ မဟုတ်လား။ ဖင်ခေါင်းအကြောင်း ရင်းရင်းနှီးနှီး သိနေတယ်။

တကယ်လို့ နုကြီးရဲ့ ဖင်ခေါင်းသာ ဘော့စ်ရဲ့ ဖင်ခေါင်းလိုမျိုးပဲဆိုရင် အဲကောင်နဲ့ ကျွန်တော် မပတ်သတ်ချင်ဘူး။ နုကြီးက ငြင်းဆန်ပေမယ့် တကယ်လို့ ထိုးသွင်းလိုက်ရင်ဆိုတဲ့ အတွေးက အဲဒီနေ့ကတည်းက ကျွန်တော့်ကို အမြဲခြောက်လှန့်နေတော့တယ်။

ဟန်းနီးမွန်းပြီးတော့ ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ကို မရိုက်တော့ဘူး။ ကျွန်တော် နုရဲ့ညီမလေးနဲ့ နေ့တိုင်း ကစားတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ သူက အရမ်းလိုက်ဖက်ညီတယ်။ ကောင်မလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းပြီး ဟာသတွေလည်း ပြောတတ်တယ်။

တစ်နေ့တော့ နုရဲ့ညီမလေးက ဘော့စ်နဲ့ နုကြီးတို့ရဲ့ ကလေးလေးလုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေကြတယ်လို့ ပြောတယ်။ အဲဒီတော့မှပဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ အဓိကတာဝန်က ဘာဆိုတာကို နားလည်လိုက်မိတယ်။ ကောင်မလေးက သုတ်ရည်ဆိုတာ ကလေးလေးလုပ်တဲ့ မျိုးစေ့ဆိုတာကိုလည်း ရှင်းပြတယ်။ ငါ တော်တော် ဒူတဲ့ကောင်လို့ ကိုယ့်ဘာသာ သဘောပေါက်လိုက်တယ်။ မလိုင်တွေ တန်နဲ့ချီပြီး ထုတ်ပြီးတော့မှ ဒီကောင်တွေအကြောင်း သိလိုက်ရလို့လေ။

ဟုတ်တယ်… ဘော့စ်နဲ့ နုကြီးက ကလေးအရမ်းလိုချင်နေကြပြီ။ သူတို့ ပလန်ဆွဲကြတယ်။ နားစွန်နားဖျား ကြားမိသလောက်တော့ သူတို့က အချိန်ဇယားချပြီး ကာမ ဆက်ဆံကြမှာဆိုပဲ။ နုကြီး မျိုးဥ ဥတဲ့ အချိန်တွေကို ရွေးပြီး သေချာလုပ်ကြမှာတဲ့။ အဲဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော့်အတွက် လောကငရဲ စလာပါတော့တယ်။ တစ်လကို နှစ်ရက် ဒါမှမဟုတ် သုံးရက်လောက်ပေါ့။ သူတို့နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး ကျွန်တော့်ကို သတ်ပစ်ဖို့ ကြိုးစားနေကြတာလို့တောင် ထင်ရတယ်။ ဥညီနောင်ကလည်း အဲဒီရက်တွေကို မကြိုက်ကြဘူး။

ဘော့စ်က ဥညီနောင် ဘလူးပြသနာနဲ့ ရင်ဆိုင်လာရတဲ့အထိ သုံးလေးငါးရက်လောက် ကျွန်တော့်ကို ပစ်ထားတယ်။ ပြီးမှ မလိုင်တွေ အကုန် အန်ထွက်သွားတဲ့အချိန်ထိ နုရဲ့ညီမလေးနဲ့ ကစားခိုင်းတယ်။ သူတို့ရဲ့ မဟာဗျူဟာ မအောင်မချင်း ကျွန်တော်ရယ် ဥညီနောင်ရယ် ဂလင်းရယ် အရမ်း အလုပ်များခဲ့ရတယ်။

တစ်မနက် ဘော့စ်ရဲ့ ‘ငါ..ကွ’ လို့ ကြုံးဝါးသံကြားရမှပဲ ကျွန်တော်တို့တွေ သက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ်။ ကျွန်တော်တို့ မိသားစုလေး ဒီအချိန်ကို စောင့်ရင်းစောင့်ရင်းနဲ့ တော်တော်လေးလည်း ချုံးချုံးကျနေ ပြီလေ။ နုရဲ့ ဥလေး အကောင်မပေါက်မချင်း ကျွန်တော် အားလပ်ရက် ရပြီလို့ သိလိုက်ရတယ်။

အစကတော့ ကျွန်တော် တော်တော်ဝမ်းသာသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ရက်လေးတွေ ကြာလာတော့ အရင်က အတူတူ ကစားခဲ့ကြတဲ့ နုရဲ့ ညီမလေးနဲ့ တခြားဖုတ်ဖုတ်တွေကို အရမ်းလွမ်းလာတယ်။ ဘော့စ်ကလည်း ကျွန်တော့်ကို အားပြင်းပြင်းနဲ့ ပြန်ရိုက်လာတယ်။

တစ်ညနေတော့ ဘော့စ်က အလုပ်ခန်းထဲမှာ သူ့ရဲ့ အတွင်းရေးမှုးမလေး ဆိုတာနဲ့ စကားပြောနေကြတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူတို့ပြောနေတဲ့ စကားတွေကို ကျွန်တော် သံသယ ဖြစ်လာတယ်။ ကျွန်တော် ခေါင်းကို တဖြည်းဖြည်းမော့ပြီး သူတို့နှစ်ယောက် မထိခလုပ် ထိခလုပ်တွေ ပြောနေကြတာကို နားစွင့်မိတယ်။ ဘော့စ်ရဲ့ ဘောင်းဘီအောက်မှာ ပုန်းနေရလို့ ဘာမှတော့ မမြင်ရပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သူတို့ ပြောသမျှကို ကောင်းကောင်းတော့ ခံစားနားလည်နေတယ်။

အဲဒီကောင်မလေးရဲ့ တဏှာတွန်သံတွေကြောင့် ခဏအကြာမှာ ကျွန်တော် သတိဆွဲပြီးသား ဖြစ်လာတယ်။ နောက် ဇစ်ဆွဲချသံကြားရတော့ ဝမ်းသာအားရ မြန်မြန် ခုန်ထွက်ပြီး ဘော့စ်ရဲ့ ပါတနာအသစ်ကို လေ့လာကြည့်လိုက်တယ်။ အိုး ဒီတစ်ယောက်က အိမ်ကဟာကြီးထက် အများကြီး ပိုမိတယ်။

အတွင်းရေးမှုးမလေးက သူ့ရဲ့ စိုစွတ်နွေးထွေးတဲ့ ပါးစပ်လေးနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ဒီကောင်မလေးရဲ့ မှုတ်ချက်က ကျွန်တော် ကြုံဖူးသမျှထဲတော့ အကောင်းဆုံးပဲ။ ကျွန်တော် အမှုတ်မခံရတာလည်း တော်တော်ကြာနေပြီလေ။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်ဘဝအတွက် အတွေ့အကြုံအသစ် တစ်ခုနဲ့ ထပ်ကြုံရတော့တာပဲ။

အဲဒီ အတွင်းရေးမှုးမလေးက ကျွန်တော့်ခေါင်းကို လည်ချောင်းထဲထိ အတင်းမျိုချနေတယ်။ ကျွန်တော် ထပြီး ခုန်မိတော့မတတ် တော်တော်လန့်သွားတယ်။ သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက ကျွန်တော့် အောက်ခြေကို ဇွတ်ဖမ်းဆုပ်ထားလို့ ခံရပိုခက်တယ်။ ကျွန်တော့်ကို လည်ပင်းညှစ်သတ်နေတာများလားလို့တောင် ထင်ရောင်ထင်မှား ဖြစ်မိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘော့စ်ကတော့ ဒါကို တော်တော်ကြိုက်ပုံရတယ်။ ‘အားရှီး.ကောင်းလိုက်တာ ကလေးရယ်’ ဆိုတဲ့ သူ့အော်သံကို ကျွန်တော် ကြားနေရတယ်။

ကျွန်တော် ဥညီနောင်ဆီ မြန်မြန် အချက်ပြလိုက်ရတယ်။ ကောင်မလေးက မလိုင်တွေကို တစ်စက်မှ မကျန်အောင် ငတ်ကြီးကျပြီး အကုန်သောက်ပစ်လိုက်တယ်။ ခဏနားပြီး နောက်တော့ အတွင်းရေးမှုးမလို့ ဆိုသူလေးရဲ့ ညီမလေးနဲ့ ကျွန်တော် ကစားခွင့်ရတယ်။ အရမ်းမိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်အတွက် ပျော်စရာတွေ ဆက်တိုက်လာပါတော့တယ်။ ဖုတ်ဖုတ် အသစ်လေးနဲ့ ကစားခွင့် ဒါမှမဟုတ် နွေးထွေးတဲ့ ပါးစပ်လေးထဲ ရေစိမ်ခွင့်ကို တစ်ပတ်တစ်ခါလောက် ကျွန်တော် ပြန်ရလာတယ်။

ဒါပေမယ့် တစ်နေ့တော့ ကျွန်တော် မေ့ပျောက်ထားတဲ့ အရာကို ဘော့စ်က သယ်လာပါတော့တယ်။ တစ်ရက်ရက်မှာ ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ကို ဖင်ခေါင်းနဲ့ ကစားခိုင်းမှာ ကြောက်တယ်လို့ ပြောထားတာကို ခင်ဗျားတို့ မှတ်မိဦးမယ် ထင်တယ်။ အိမ်နီးချင်း ဖင်ခေါင်းကို ကျွန်တော် မကြိုက်ဘူး မနှစ်သက်ဘူး အရမ်းရွံတယ်။

ဒါပေမယ့် ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ကို ဖုတ်ဖုတ်လေးထဲက ရုတ်တရတ် ဆွဲထုတ်ပြီး အောက်ဘက်ကို နှိမ့်ချလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ‘အကိုကြီး မီးဖင်ကို ဖြည်းဖြည်းချနော်’ ဆိုတဲ့ အတွင်းရေးမှုးမလေးရဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော် မူးမေ့ လဲကျမလို ဖြစ်သွားတယ်။ ကျွန်တော်ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့ပါဘူး။ အသက်ကိုအောင့်ပြီး မျက်လုံးကို မှိတ်ထားလိုက်တယ်။ ဖြစ်သမျှအကြောင်း အကောင်းချည်းပဲလို့ သဘောထားလိုက်ရတော့တယ်။

ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ခေါင်းကို ကောင်မလေးရဲ့ ဖင်ဝထဲ အတင်းကာရော ထိုးထည့်နေတယ်။ အရမ်းကြပ်လွန်းတော့ ကျွန်တော်ရဲ့ခေါင်း တော်တော်ကြိမ်းသွားတယ်။ တူနဲ့ထုနေသလိုပဲ။ မူးနောက်ရီဝေသွားတယ်။ သတိပြန်လည်လာတော့ ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံး မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ဖင်ခေါင်းထဲ ရောက်နေပြီလေ။

ဘော့စ်က ကျွန်တော့်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်တယ်။ မကြာခင်မှာပဲ ဖုတ်ဖုတ်ထက် ဖင်ခေါင်းနဲ့ ကစားရတာ ပိုကောင်းသလိုလိုပဲလို့ ကျွန်တော် ထင်လာမိတယ်။ ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံး လုံခြုံနွေးထွေးနေတယ်။

ဘော့စ်က အရှိန်တင်လိုက်တော့ ဥညီနောင်ကို အသင့်ပြင်ထားဖို့ ကျွန်တော် လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ မအောင့်နိုင်တော့တဲ့ အဆုံးမှ ရေကာတာကို ချိုးချလိုက်ဖို့ ဥညီနောင်ဆီ အချက်လှမ်းပြလိုက်တယ်။ အရသာသိသွားလို့ မတ်မတ်ရပ်ဖို့ ထပ်ကြိုးစားကြည့်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့အဖို့ တော်တော်ပန်းသွားပြီ။ ရှေ့ကို ခရီးဆက်လို့ မရတော့ဘူး။

နုရဲ့ ဥလေး အကောင်ပေါက်လာပြီးတော့လည်း တစ်လခွဲလောက် လက်ရှောင်ရမယ်လို့ ပြောနေသံတွေ ကျွန်တော် ကြားနေရတယ်။ ဘော့စ်က နုလေးကို ဖျားယောင်းသိမ်းသွင်းနေတယ်။ အခုတော့ ကျွန်တော် ဖင်ခေါင်းနဲ့ ကစားဖို့လည်း မကြောက်တော့ပါဘူး။ ဘာတွေ ရှေ့ဆက်ဖြစ်ဦးမယ်ဆိုတာကိုလည်း တွေးမနေတော့ပါဘူး။ နုနဲ့ဘော့စ်တို့ ဘယ်လိုတွေ နှစ်ပါးသွားကြဦးမယ် ဆိုတာကိုလည်း ကျွန်တော် မသိပါဘူး။ နောက်ထပ် အရိုက်မခံရဖို့နဲ့ ဘော့စ်ခိုင်းသမျှ တာဝန်ကျေအောင် ဆောင်ရွက်ပေးဖို့ကိုပဲ ကျွန်တော်သိပါတယ်။ အလေးထားပါတယ်။

အိုကေ ဘော့စ် ကျွန်တော် မောင်းတင်ထားလိုက်ပြီ။

...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။

Thursday, March 17, 2016

ကျွန်တော့်နာမည် ငပဲ (စ/ဆုံး)

No comments:

Post a Comment