လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင် အပိုင်း ( ၃ )

 လှလှလေး စက်ချုပ်ဆိုင် အပိုင်း ( ၃ )

မော်ဇော်ဦး ရေးသည်။

(၁၃) သံချောင်း။

အေးမေသည် လှလှလေး ကိုယ်ပေါ်တွင် အမောဖြေနေရမှ ခနအကြာတွင်

`ဘယ်လိုလဲ ကောင်းတယ်မဟုတ်လား လှလေး´

`ကောင်မ နင်ဒီအတတ်တွေ ဘယ်ကနေ တတ်လာတာလဲ မှန်မှန်ပြောစမ်း´

`ကောင်းတယ်လို့ ပြောစမ်းပါလှလေးရာ၊ ဒီမှာ မောလို့ သေတော့မယ်၊ သူကဖြင့် အောက်ကဇိမ်ကျနေပြီး´

`ထစမ်းပါအုံး အေးမေရာ၊ ငါ့ဟာ ပြတ်တောင်ပြတ်သွားပြီလားမသိဘူး၊ ထူပူနေတာ ဘာမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး´

`ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် လှလေးကလဲ မပြတ်ပါဘူး၊ တွေ့လား ဒီမှာ ဒီမှာ အတွဲလိုက် ရှိတုန်း´

အေးမေသည် မထချေ။ သူ့လက်ဖြင့် လှမေပစ္စည်းကို လှမ်းဆွဲရင်း ရှိနေသေးကြောင်း ပြလေသည်။

`ထစမ်းပါဟာ၊ နင့်တကိုယ်လုံး ချွေးတွေနဲ့ ငါလဲ ပူလှပြီ´

ထိုအခါကျမှ အေးမေသည် လှလှလေး ဘေးသို့ အသာလှဲချလေသည်။ ထိုနောက် လှလှလေးသည် သူသိချင်သည်ကိုမရမကမေးလေတော့သည်။

`ပြောဆို နင်ဘယ်က တတ်ခဲ့တာလဲဆိုတာ´

`မပြောပါဘူး´

`မပြောလဲနေပေါ့၊ ငါက နင့်ကို သနားလို့ အလိုလဲ လိုက်ရသေးတယ် နင်ကျတော့ ငါမေးတာမပြောဘူး၊ တော်ပြီ နောက်ဆိုနင့်ကို ဘယ်တော့မှ အလိုမလိုက်တော့ဘူး´လှလှလေးသည် စိတ်ကောက်သည့် အမူအယာဖြင့် ပြောသော် အေးမေသည်

`မဟုတ်ပါဘူး လှလေးရာ ငါပြောလို့ မဖြစ်လို့ပါဟာ၊ တခြားသူတွေ သိကုန်ရင် ငါ ငါ သေပြီ´

`ဟဲ့ ငါက တခြားသူတွေကို လျှောက်ပြောမလား၊ မပြောလဲနေ၊ သွား သွား နင်လဲ ပြန်တော့´

`အေးပါဟာ အေးပါ ငါပြောပြပါ့မယ်၊ နင်ဘယ်သူမှ လျှောက်မပြောနဲ့နော်´

`မပြောပါဘူးဆို၊ ပြောစရာလား၊ ငါက နင်ဒီလောက်တော်တာ ဘယ်ကတတ်လာလဲ သိချင်လို့´

`ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဟုတ်လား၊ ငါလုပ်တာ အရမ်းကောင်းလား´

`ကောင်းလွန်းလို့ င့ါမျက်စိထဲ ကြယ်တွေ လတွေဘဲ မြင်နေရတာ၊ ပြောပါ နင်ဘယ်သူနဲ့ ဖြစ်လာတာလဲ´

`ဟိုလေ ဟို ဟို ကိုသံချောင်းနဲ့´

`ဘယ်သူ ဘယ်သူ´

`နင်ကလဲဟာ ကိုသံချောင်းလေဟာ၊ ငါ့ခဲအိုလေ´

`ဟင်´

`အဲဒါကြောင့် ငါမပြောချင်ဘူးလို့ ပြောတာပေါ့ လှလေးရယ်´

`မဟုတ်ပါဘူးဟာ နင်ကလဲ ငါက အံ့သြသင့်သွားလို့ပါ၊ ကဲ ကဲ အစအဆုံးပြောစမ်းပါ၊ ငါစိတ်ဝင်စားလာပြီ´

`ဒီလိုဟာ လှလေးရာ၊ နင်မှတ်မိလား ကိုသံချောင်း ညဘက် ဒရဝမ် လုပ်တုန်းကလေ´

`အင်း အင်း မနှစ်ကလား´

`အင်းလေဟာ၊ ခု သူ ညစောင့် မလုပ်တော့ဘူးလေ´

`သြော . . ကောင်မ ဒါကြောင့် နင်က ငါ့နဲ့လာလုပ်တာပေါ့လေ´

`မဟုတ်ပါဘူးဟာ နင်ကလဲ´

`အမယ် အေးမေရာ၊ ငါမသိတာလိုက်လို့၊ ကဲ ပြောစမ်းပါအုံး နင့်ဇာတ်လမ်း´

`အဲဒီတုန်းက သူက ညစောင့်လုပ်တယ်ဟာ၊ အဲဒါ မနက်ဆို အိမ်ပြန်လာပြီး တနေ့လုံး အိပ်ရော၊ ငါ့အမကလဲ မနက်ဆို အလုပ်သွားတာဆိုတော့ သူ့အိမ်မှာ သူ့တယောက်တည်းပေါ့။ ဖြစ်ချင်တော့ ငါကလဲ အဲဒီတုန်းက အလုပ်ပြုတ်ပြီး နားနေတာဆိုတော့ ငါ့အမကမနက်ဆို ငါ့ကို ဈေးဘိုးလာပေးပြီး သူ့အိမ်မှာ သူ့ယောက်ကျားအတွက် ထမင်းသွားချက်ခိုင်းတာ´

`အင်း အင်း´

`အဲဒီမှာ ဇတ်လမ်းကစတာ၊ သူကလဲ အိပ်လိုက်ရင် သိုးနေတာဘဲ၊ ဘယ်တော့မှ လုံလုံခြုံခြုံမရှိဘူး၊ မနက်မှ ပြန်လာတာဆိုတော့ခြင်ထောင်တွေ ဘာတွေလဲ မချ၊ ဒီအတိုင်းအခန်းထဲမှာ ကားယားကြီးအိပ်တာ၊ ပထမ တရက်၊ နှစ်ရက်တော့ ငါမသိပါဘူး၊ နောက်သူ့အခန်းသွားကြည့်မှ အမလေး လှလေးရယ်၊ ငါ့ဆို အဲဒီတုန်းက တကိုယ်လုံး တုန်ပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းတောင်မသိဘူး´

`ဘာဖြစ်လို့လဲ´

`လုံချည်ကလန်၊ ပေါင်ကကား၊ ခြေပြစ်လက်ပြစ် အိပ်နေလိုက်တာ တခူးခူးနဲ့၊ ငါတခါမှမတွေ့ဘူးဘူး သိလား၊ သူ့ဟာကြီးကတန်းလန်းကြီး၊ ငါ့စိတ်ထဲ အကြီးကြီးလိုဘဲ၊ ငါလဲ မြင်မြင်ခြင်း လန့်ပြီး နောက်ဖေး ဝင်ပြေးတာ၊ ဘာလုပ်ရမှန်းတောင်မသိဘူး၊တကိုယ်လုံးကို တုန်နေတာဘဲ´

`အင် ဟုတ်လား´

`အေးဟ၊ အဲဒီတုန်းက တကယ် ငါလန့်တာ၊ ခုတော့ မကြောက်တော့ပါဘူး ခစ် ခစ်၊ ဒါပေမဲ့ဟာ ခနကြာတော့ ငါမနေနိုင်ဘူး၊ပြန်ကြည့်ချင်လာပြန်ရောဟ၊ သူက အိပ်နေတာဘဲ၊ ဘယ်သိမလဲဆိုပြီး ငါတိတ်တိတ်လေး နောက်တခေါက် သွားပြန်ချောင်းတာ၊

`တွေ့လား´

`အင်း တွေ့တယ်။ စောစောကလို ပုံစံအတိုင်းဘဲ၊ ငါတံခါးဝက ချောင်းကြည့်တာ အကြာကြီးဘဲ၊ ငါ့ရင်ထဲမှာခုန်နေတာ တဒိုင်းဒိုင်းနဲ့၊အသဲယားလိုက်တာဟယ်၊ ပြေးဆွဲပြီး ညှစ်ပြစ်လိုက်ချင်တာဟယ် ခစ် ခစ် ခစ်´

`ကောင်မ နင်ကတော့ အဲဒီထဲက ထနေတာပေါ့လေ´

`အေးဟ၊ ငါလဲမသိဘူး၊ အဲဒီတုန်းက ငါ့ကိုငါ ထနေမှန်း။ အဲဒါနဲ့ ငါနေ့တိုင်း ထမင်းလာချက်ပေးရင်း ကြည့်တာ၊ ထူးဆန်းတယ်ဟ၊သူအိပ်ယာကနိုးခါနီးဆို သူ့ဟာကြီးက ထောင်လာတာ၊ အကြီးကြီးဘဲဟာ၊ ကြောက်စရာကြီး အဲလို ထောင်နေပြီး ခနကြာရင်သူနိုးရော၊ အဲလိုထောင်နေတာ ပိုကြည့်ကောင်းတယ်ဟာ၊ ငါလေ ကိုင်ကြည့်ချင်လိုက်တာ လက်ကိုယားနေတာဘဲ သိလား´

`မကိုင်လိုက်ဘူးလား´

`ဟင်အင်း၊ မကိုင်ရဲပါဘူး၊ တော်ကြာသူနိုးလာပြီး မိသွားမှ ငါရှက်ပြီးသေမှာ´

`အဲဒါနဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်သွားကြတာလဲ´

`အေးဟ ငါလဲ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး၊ အဲဒီနေ့က ငါလဲ ထုံးစံအတိုင်း ချောင်းကြည့်တာပေါ့၊ အဲဒီနေ့ကလဲ သူ့ဟာက ပိုပြီးထောင်နေသလိုဘဲဟ၊ ငါ့မျက်စိထဲမှာ ကြည့်လို့ လှလိုက်တာဟာ၊ ထိပ်ဖူးကြီးဆိုကားနေတာဘဲ၊ အသဲကိုယားနေတာ၊ လူက ရွစိ ရွစိနဲ့ပြေးသွားပြီးတခုခုလုပ်ပြစ်လိုက်ချင်တာ၊ ငါ့ဟာတောင် ငါပြန်ကိုင်ပြီးပွတ်မိတယ်၊ တကယ်ဟ၊ နေလို့ကိုမရဘူး၊ 

အဲနောက်သူနိုးခါနီးတော့ အသာလေး နေက်ဖေးပြန်လာပြီးဟိုဟာလုပ်သလိုလို ဒီဟာလုပ်သလိုလိုနဲ့ ပေါ့ဟာ၊ လူကဘာလို့လဲမသိဘူး၊ ဒီနေ့မှ ပိုထနေသလိုဘဲ၊ လူကို ထူပူနေတာဘဲ၊ သူလဲထလာပြီး နောက်က အိမ်သာမှာ သေးသွားပေါက်ရော၊ သူကတော့ ထုံးစံအတိုင်း မတ်တတ်တံခါးဝကနေ ကော့ပန်းတာပေါ့၊ တံခါးတောင်မပိတ်ဘူး၊ ပြီးတော့ တံခါးကို အရှိန်နဲ့ ပြန်ပိတ်ပြီး မျက်နှာသစ်ဘို့ နောက်ကရေစင်မှာငုတ်တုတ်ထိုင်ပါလေရော´

`အင်း အင်း ဆက်ပါအုံး´

`သူငုတ်တုတ်ထိုင်မှ ငါအိမ်သာကို လှမ်းကြည့်တော့ သတိထားမိလိုက်တယ်၊ ဖြစ်ချင်တော့ သူတို့အိမ်က အိမ်သာတံခါး အောက်ဘက်ကဆွေးပြီး ပြတ်နေလို့ ဂုံနီအိပ်စနဲ့ ကာထားတယ်လေဟာ၊ အောက်က ကာထားတဲ့ ဂုံနီအိပ်စလဲ တံခါးပိတ်တဲ့ အရှိန်နဲ့အောက်ပြုတ်ကျနေတာကိုပေါ့။ ဒီတော့အထဲမှာ ထိုင်လိုက်ရင် အောက်ကဟောင်းလောင်းတန်းမြင်ရမှာ အသေချာဘဲ၊ ဒါနဲ့ ငါလဲအကြံရလိုက်တယ်၊

`အင်း´

`ငါတောင် သူ့ဟာကြီး ကြည့်ပြီး ဒီလောက်ဖြစ်နေရင် သူလဲ ငါ့ဟာကိုတွေ့ရင် ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ သိချင်လာရော၊ ဒါနဲ့ငါလဲခပ်တည်တည်နဲ့ အိမ်သာသွားတက်တော့တာဘဲ၊ အမလေး လှလေးရာ။ အဲဒီတုန်းက ရင်တွေတုန်နေတာ ဘာပြောကောင်းမလဲ၊

နင်ဘဲစဉ်းစားကြည့်လေ ပေါ်တင်ကြီး ငါ့ဟာ လှန်ပြရတာ၊ ငါကတော့ မသိသလိုနဲ့ လုပ်တာပေါ့၊ အိမ်သာထဲ ကနေငါ့ထမီမတင်ပြီး ထိုင်ဘို့ မနဲအားမွေးရတယ်၊ ငါ့နဲ့နော် ထိုင်ချလိုက်ရင် ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ၊ ငါ့ဟာကြီးက ကားပြီးပြဲနေမှာ၊ ရှက်ကလဲရှက်၊

ရင်ကလဲ တဒိတ်ဒိတ်တုန်နဲ့၊ ဘယ်လောက်တုန်နေလဲဆို ထိုင်ပြီး သေးတောင်ပေါက်လို့မထွက်ဘူးဟ၊ မနဲအတင်း ညှစ်ထုတ်ရတယ်။ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ထိုင်ပြီးမှ တံခါးပိတ်ထားတော့သူကြည့်နေလား၊ မကြည့်လား၊ သူဘယ်လိုဖြစ်နေလဲ ဘယ်မြင်ရမလဲ။

ငါလဲမထူးဘူးဆိုပြီးသေးပေါက်ပြီး သေချာ ငါ့ဟာကို ရေလောင်းဆေးကြော ပွတ်ပြတာပေါ့။ သူသာမကြည့်နေလို့ကတော့ငါလုပ်ပြတာ အလကားပေါ့ဟာ´

`အဲဒါ သူကြည့်နေလား´

`ကြည့်နေမှာပေါ့ဟ၊ ငါအိမ်သာထဲက ထွက်လာတော့ သူကမူပျက်နေတာ၊ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ပြီးတော့မှ ကမန်းကတမ်းမျက်နှာသစ်တော့သူ့လက်ထဲကရေခွက်တောင် လွတ်ကျသွားသေးတယ်၊ ခစ် ခစ်၊  ငါလဲ ရင်တုန်ပန်းတုန်နဲ့ ဘာမှမသိသလို ပြန်လာပြီး လုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်တာပေါ့၊ သူလဲ ကမန်းကတမ်းမျက်နှာသစ်ပြီး သူ့အခန်းထဲ သူပြန်ဝင်သွားတာ´

`အေးမေ နင်ကတော့လေ´

`အေးဟ၊ ခနနေကျတော့ စိတ်ထဲကဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိဘူး၊ အခန်းထဲ သူဘာလုပ်လဲ ဘာဖြစ်နေလဲ အရမ်းသိချင်လာတာ၊ ဘယ်လိုမှ အောက်အီးနေလို့ကိုမရတော့ဘူး၊ လူကလဲဟာ ထူပူနေတာ၊ ဒါနဲ့ ငါလဲဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဟာဆိုပြီး သူ့အခန်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်တယ်´

`အဲဒီတော့´

`သူ မနေနိုင်ဘူးထင်တယ်၊ သူ့ဟာကို သူကိုင်ပြီး ထုကစားနေတာ၊ ငါဝင်လာတာတွေ့တော့ သူက ဟာ ကနဲဖြစ်ပြီး ကမန်းကတမ်းလုံချည်နဲ့ ထဖုံးတယ်။ ငါလဲ အယ် ဆိုပြီး ကြောင်ပြီးကြည့်နေမိတာ၊ ပြီးမှ သူဘာစိတ်ကူးပေါက်လဲ မသိဘူး၊ ငါ့နာမည်ကို ခေါ်ပြီးငါ့ကိုအတင်းထဖက်တော့တာဘဲ´

`နင့်ဟာကလဲဟယ်´

`အေးဟ ငါ့စိတ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်သွားမှန်းကို မသိတော့ဘူး၊ ငါဘာမှမသိတော့ဘူး၊ ဘယ်ကနေဘယ်လိုအိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လေးဖြစ်နေမှန်းကို မသိတာ စဉ်းစားလို့ကို မရတော့တာ´

`ဒါနဲ့´

`အေး၊ ငါသိတာတော့ သူက ငါ့နာမည်ကို တတွတ်တွတ်နဲ့ ခေါ်ရင်း ငါ့ကို အတင်း နမ်းတာ နမ်းတာ၊ ဘာတွေပြောနေမှန်းလဲ ငါမသိဘူး၊ ငါ့တကိုယ်လုံး အတင်းလျှောက်ပွတ်၊ ငါလဲဘာမှမသိတော့ဘူး၊ ဘာလုပ်ရမှန်းလဲ မသိဘူး၊ ငါသိတာ ငါ့တကိုယ်လုံး ထူပူနေတာဘဲ´

`ဘယ်တွေနမ်းတာလဲ´

`ဟာ စုံနေတာဘဲ၊ ငါ့ပါးကိုလဲနမ်းတယ်၊ ပါးစပ်ကိုလဲ နမ်းတယ်၊ ငါ့လည်ပင်းလဲနမ်းတယ်၊ ငါ့အင်္ကျီတွေဆွဲချွတ်ပြီ ငါ့နို့ကိုလဲစို့တယ်၊ငါလေ ကော့နေတာဘဲ၊ သူငါ့ကို လုပ်ချင်သလို လုပ်တာ၊ ဘယ်ကတည်း ငတ်ပြတ်နေလဲမသိပါဘူး၊ အဆိုးဆုံးက ငါ့ထမီကို ဆွဲချွတ်ပြီး ငါ့ပေါင်ကြားထဲကဟာကို စုတ်တာဟာ၊ ငါဘယ်လိုမှမနေနိုင်ဘူး၊ တကိုယ်လုံးကို တွန့်နေတာ၊ ဆတ်ဆတ်ကိုလူးနေတာဘဲ၊ ငါဘာတွေဖြစ်နေမှန်းတောင် ငါ့ကိုငါမသိဘူး´

`ဟာ အသဲယားစရာကြီး´

`အမလေး လှလေးရယ် ငါလေ အဲဒီတုန်းက သေပြီလို့တောင်ထင်တာ၊ အားရပါးရစုတ်ပြီး သူ့ဟာကြီးနဲ့ ငါ့ကိုထိုးပါလေရော´

`တခါတည်း ထိုးထည့်လိုက်တာလား´

`ဟဲ့ အဲလိုတော့ မထိုးဘူးဟ၊ သူသိတယ်ထင်တယ်။ ငါ့ကို နဲနဲချင်းထိုးတာ၊ ငါက တခါမှ အတွေ့အကြုံမရှိတော့ နဲနဲဝင်တာနဲ့နာတာဟ၊ သူက ငါနာလို့ အော်ရင် ရပ်လိုက်၊ ငါ့တကိုယ်လုံးကို ဟိုနယ်ဒီနယ် နယ်လိုက်၊ နို့တွေစို့လိုက်၊ ပြန်ထိုးလိုက်၊ အဲလိုနဲ့ အဆုံးထိဝင်ရော´

`အရမ်းနာလား´

`နာတယ်ဟ၊ အရမ်းနာလားဆိုတော့ အဲဒီတုန်းကနာလဲနာ ခံလို့လဲကောင်း၊ နာကောင်းကြီးဖြစ်နေတာပေါ့ဟာ ခစ် ခစ်၊ ငါ့အထဲမှာဟာ ခိုးလုခုလု ကြီးနဲ့ နေလို့ကောင်းသလိုလို၊ တခါတခါ နာသလိုလို၊ ဘယ်လိုကြီးမှန်းလဲ မသိပါဘူးဟာ၊ အဲဒါနဲ့ သူက အဆုံးထိလဲဝင်ရော ခနနားပြီး ဖြေးဖြေးလေး ပြန်ထုတ်လိုက် ပြန်ထိုးလိုက်နဲ့ လုပ်တာ၊ ငါလဲ လူးနေတာဘဲ၊ အောက်ပိုင်းတော့ ဘယ်ရမ်းလို့ရမလဲ သူ့ဟာကြီး သွင်းထားတာကိုး၊ အပေါ်ပိုင်းတခုလုံးကို ယန်းနေတာဘဲ၊ နဲနဲကြာလာတော့ ငါဘာမှမသိတော့ဘူး၊ တခါတည်းလူက မောပြီးငြိမ်သွားတာ၊ အားကိုတစက်မှ မရှိတော့ဘူး၊ တကိုယ်လုံးကို ပူနေတာဘဲ´

`နောက်တော့ရော´

`သူလဲပီးသွားတယ်နေမှာပေါ့၊ ငါ့ဘေးမှာ ငါ့ကို ဖက်ပြီးအိပ်နေတာ အကြာကြီးဘဲ၊ နောက်တော့ သူကငါ့ကိုပြောတယ်၊ သူစိတ်မထိန်းနိုင်လို့ ဖြစ်သွားတာပါတဲ့၊ သူ့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့တဲ့၊ ငါ့ကို ယူပါ့မယ်တဲ့၊ တတွတ်တွတ်နဲ့ဟာ ငါ့ကိုပြောနေတာ´

`နင်က ဘာပြန်ပြောလိုက်လဲ´

`ဟဲ့ ယူလို့ဖြစ်မလား၊ သူက ငါ့အမယောက်ကျားဥစ္စာ´

`ဟိုဘက်လမ်းက ကိုတိုးအောင်ကြီးလဲ ညီအမ နှစ်ယောက်ယူထားတာဘဲဟာ´

`အာ ငါမယူဘူး၊ သူ့ဟာသူ စိတ်မထိမ်းနိုင်လို့ဖြစ်ဖြစ် ဘာဖြစ်ဖြစ် ငါလဲခံချင်နေတဲ့ဟာ၊ ငါကတော့ ငါလဲခံချင်နေလို့ ဖြစ်သွားတာပါလို့ဘယ်ပြောမလဲ၊ ငါကတော့ သူ့ကိုပြောလိုက်တာပေါ့။ မယူဘူးလို့၊ ယူလို့ဖြစ်မလား လို့ ဒါဘဲ ငါပြောပြီး ထပြန်ခဲ့တာ၊ ထပြန်တော့မှ နာမှန်းသိတယ်ဟာ၊ လမ်းလျှောက်တာတောင် ကွတတနဲ့ မနဲအားတင်းလျှောက်ရတယ်´

`ဒါဘဲလား၊ ဒီလောက်နဲ့တော့ နင်အဲလောက် မကျွမ်းပါဘူးနော်´

`ခစ် ခစ် ခစ် လှလေးနော် နင်ကတော့ အကုန်သိချင်တာဘဲ´

`ဟဲ့ သိချင်လို့ မေးမှတော့ အကုန်သိမှပေါ့ဟ၊ ပြောပါအုံး ကျန်တဲ့ဇတ်လမ်း´

`အိမ်ပြန်လာတော့ ငါက နာလဲနာ၊ စိတ်ကလဲတို၊ စိတ်ကလဲ ဘာလို့ တိုမှန်းကို မသိပါဘူးဟယ်၊ ဆိုတော့ နောက်နေ့ ထမင်းသွားမချက်တော့ဘူး၊ သူနဲ့လဲ မတွေ့တော့ဘူးဆုံဖြတ်ပြီး တနေ့လုံး အိပ်တာပေါ့။ တနေ့လုံး တညလုံး အိပ်ပြီး နောက်နေ့ကျတော့ ငါမနေနိုင်ဘူးဟ ခစ် ခစ် ခစ်´

`နင်ကတော့လေ´

`နင်ဘာသိလို့လဲ၊ လူက နာတာတောင်ကောင်းကောင်းမပျောက်သေးဘူး၊ ခံချင်သေးတယ်၊ ဘယ်လောက်ဘဲ စိတ်တင်းထားထားမရဘူးဟ၊ ဒါနဲ့ ငါလဲ ဒီလောက်ဖြစ်လှတာဟာ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး ထထွက်လာခဲ့တယ်´

`နင်ကတော့လေ´

`ငါ့အမအိမ်ရောက်တော့ သူက ငုတ်တုတ်ကြီး ထိုင်နေတယ်၊ ငါ့ကိုစောင့်နေတယ်တဲ့ဟာ´

`ဒီတော့ ဘာဖြစ်ကြလဲ´

`ဟဲ့ ဘာဖြစ်ရမလဲ၊ ငါလာတော့ သူကမနေ့ကလိုဘဲ ပြောတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ဟာ ဖြစ်မှမဖြစ်နိုင်တာ၊ သူကပြောတာပေါ့ ငါ့ကို အရမ်းစွဲလမ်းတယ်ပေါ့ဟာ၊ ငါ့ကို ချစ်တယ်ပေါ့ဟာ ဘာညာ ဘာညာပေါ့ စုံနေတာဘဲ ငါလဲမမှတ်မိတော့ဘူး၊ ပြီးတော့ဟာ ငါ့ကို ဖက်ပြီးနမ်းတာပေါ့၊ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့၊ ဒီတခါတော့ ပထမတခါကလောက်ထူထူပူပူ သိပ်မဖြစ်တော့ဘူးဟ၊ ငါသေချာမှတ်မိတယ်၊ ကောင်းလိုက်တာ လှလေးရာ၊ အရသာကို ဆိမ့်နေတာဘဲ၊ စောစောက နင့်ဟာကြီး ကိုလုပ်ရသလိုကိုကောင်းတာ၊ ငါ့ဟာ ပွတ်စမ်းပါလှလေးရာ၊ ပြောရင်းပြောရင်း ငါစိတ်ထလာပြန်ပြီ´

`လုပ်ပြီ ကောင်မကတော့´

`တကယ်ပါဟာ၊ ကြမ်းကြမ်းပွတ်စမ်းပါ၊ ငါက ကြမ်းကြမ်းမှ ကြိုက်တာဟ၊ ဒါကြောင့် သူနဲ့ ငါနဲ့ ကိုက်တာ၊ သူကလဲ လုပ်လိုက်ရင်ကြမ်းသလားမမေးနဲ့၊ လုပ်ပြီးသွားရင် ငါ့ဟာတခုလုံးကို ကြိမ်းနေတာဘဲ၊ အဲလို ကြိမ်းနေမှ ငါကနေလို့ကောင်းတာဟ´

`အဲလိုလား ကောင်မ´

`အေး အေး အဲလို အဲလို ပွတ်စမ်းပါ လှလေးရာ ကြမ်းကြမ်းလေး၊ ပွတ်သာပွတ် အား အား ကောင်းလိုက်တာ လှလေးရာ ပွတ်ပွတ်နင့်ဟာရော ထောင်လာပြန်ပလား၊ ပြစမ်း ပြစမ်း  . . အင်း အင်း ထောင်လာပြီ၊ ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်၊ လုပ်အုံးဟာ လှလေး

ငါ့ကို ဒီတခါ နင်လုပ်ပေး´

ပြောရင်း ဆိုရင်း အေးမေသည် လေးဘက်ထောက်ကာ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပြီး ကုန်းပေးလေတော့သည်။

`ကြမ်းကြမ်းသာလုပ် လှလေး သိလား´

လှလှလေးစိတ်ထဲတွင် ဒီလောက်တောင် ထတဲ့ကောင်မ သေပေရော့ ဟုကြိမ်းဝါးကာ အေးမေနောက်တွင် ဒူးထောက်နေရာယူလိုက်လေတော့သည်။

..........................................................................................................

( ၁၄ ) ပြဿနာ။

လူတိုင်း လူတိုင်းတွင် ပြဿနာကိုယ်စီရှိကြသည်။ လှလှလေးတွင်လည်း ပြဿနာဆိုတာကြီးရှိလေသည်။ လှလှလေး ပြဿနာကားယောက်ကျားလေးများပင်ဖြစ်လေသည်။ ယောက်ကျားလေးအားလုံးကားမဟုတ်၊ တော်တော်များများကိုဆိုလိုခြင်းဖြစ်လေသည်။

ထိုယောက်ကျားလေးများသည် လှလှလေးဆိုလျှင် စချင်နောက်ချင်ကြသည်။ ထိချင်ကိုင်ချင်ကြသည်။ စသလိုလိုနှင့် လှလှလေး၏တင်သား ရင်သားများအား ကိုင်တတ်ကြသည်။ လှလှလေး ပြန်လည်ရန်တွေ့သောအခါတွင် သဘောကျသလိုလို တဟီးဟီးနှင့်အရှက်မရှိသလို ရယ်ကြသည်။ ထိုသူများအား လှလှလေး အလွန်မုန်းလေသည်။

ထိုလှလှလေး မုန်းသူများထဲတွင် အံ့မောင်သည် ထိပ်ဆုံးက ဖြစ်လေသည်။ အံ့မောင်ကား ဘာအလုပ်မှ လုပ်သူမဟုတ်၊ တနေ့တနေ့အရက်ဆိုင်တွင်ထိုင်က လူတကာနှင့် ပြဿနာတက်နေသူလည်းဖြစ်သည်။ အံမောင်သည် သူ့ကိုအပိုင်သိမ်းချင်သည်ဟု လှလှလေးထင်လေသည်။ 

ရပ်ကွင်းတွင်းရှိ အမျိုးသမီးထု၏ သတင်းအရ အံ့မောင်သည် သူ့လို မိန်းမစိတ်ပေါက်နေသူများအား ခြူစားနေသည်ဟု ဆိုလေသည်။ သို့သော် ဒီရပ်ကွက်တွင် သူ့လိုသူ သူတဦးသာ ရှိလေသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုသတင်းကား မည်မျှမှန်သည်ကို အတိအကျပြောရန်ကား မဖြစ်နိုင်ချေ။

လှလှလေးနှင့် ပတ်သက်၍ အံ့မောင်၏ အထင်ကား တက်တက်စင်အောင်လွဲနေသည်ကို အံ့မောင်မသိချေ။ လှလှလေးကား ယောက်ကျားကြိုက်သူ မဟုတ်ချေ။ ယောက်ကျားများကို မုန်းသော သူသာလျှင်ဖြစ်လေသည်။ မုန်းရသော အကြောင်းရင်းကား အထက်တွင်ဖေါ်ပြသကဲ့သို့ သူ့အား လူလိုသူလို မဆက်ဆံသည့် အကြောင်းရင်း တခုလည်း ပါဝင်လေသည်။ ထိုအကြောင်းကြောင့်ပင် လှလှလေးသည် ဝါးလုံရှည်ဖြင့် အားလုံးကို သိမ်ကြုံးရမ်းလိုက်ရလေသည်။

အံ့မောင်သည် အခွင့်အရေးရလျှင် ရသလို လှလှလေးအား အတင်းကပ်တော့သည်။ အံ့မောင်သည် ဖါးတပိုင်း ငါးတပိုင်းဘာသာစကားကိုလည်း ကျွမ်းကျင်လေသည်။ မည်သူက တီထွင်လိုက်သည်မသိသော ထိုစကားသည် စကားတလုံးကို ရှည်လျှားအောင်လုပ်ကာစကားလိမ်သုံး၍ ပြောခြင်းဖြစ်လေသည်။ 

စကားပြောသည့်အခါ အံ့မောင်သည် တချို့နေရာများ၌ ထိုစကားများကို ညှပ်၍ပြောလေသည်။ အံ့မောင်ပြောသည့် ထိုစကားများကို လှလှလေးနားမလည်ချေ။ လှလှလေး နားလည်ရန်လည်းမလိုပေ။ လှလှလေးတွင်ထိုစကားများကိုပြောတတ်သော ယောက်ကျားများကိုသာကြိုက်တတ်သည့် မိန်းမစိတ်ပေါက်နေသူ အပေါင်းအသင်း တဦးမှမရှိသောကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။

လှလှလေး၏ တခြားစီးပွားရေးတခုမှာ ခလေးဝတ် မိန်းခလေးဂါဝန်လှလှလေးများ ချုပ်၍ ဈေးထဲတွင်တင်ရောင်းခြင်းဖြစ်လေသည်။ သူသည် ဈေးထဲရှိ အဝတ်ရောင်းသော ဒေါ်ကြီးမြင့် ဆိုင်တွင် တင်လေသည်။ ဒေါ်ကြီးမြင့်ကား လှလှလေး ရောင်းခိုင်းသောဈေးနှုံးထက် ပိုမိုအမြတ်ယူရောင်းလေသည်။ ထိုနောက် လှလှလေးအား ရောင်းခိုင်းသော ဈေးဖြင့်သာပြန်ရှင်းပေးသည်။ လှလှလေးလည်းရောင်းရငွေထဲမှ ရောင်းခအဖြစ် အနည်းငယ် ပြန်ပေးလေသည်။ ဒေါ်ကြီးမြင့်ကား ၂ ခါမြတ်လေတော့သည်။

ထိုအခါလှလှလေးသည် ဈေးသို့ တပတ်လျှင် တကြိမ်ခန့် အနဲဆုံးသွားရလေတော့သည်။ အံ့မောင်သည် ထိုအကွက်ကို အမြဲချောင်းနေလေသည်။ လှလှလေးနှင့်တွေ့တိုင်း အံ့မောင်သည် လှလှလေးအား စကားလိုက်ပြောလေသည်။ ထိုအခါလှလှလေးသည် စိတ်ညစ်လေတော့သည်။ လမ်းတွင်တွေ့သော အခြားယောက်ကျားလေးများသည် အံ့မောင်နှင့် လှလှလေး အဖြစ်ကို ကြည့်ကာ ပြုံးကြသည်။ မည်သူကမှ မဝင်စွက်ချေ၊ အခြားအကြောင်းမှာ အံ့မောင်နှင့် မည်သူမျှ ပြဿနာ မတက်ချင်ကြသောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။

ထိုအခါ လှလှလေး၏ အားကိုးရာကား မိန်းမများသာလျှင်ဖြစ်တော့သည်။ လှလှလေးသည် ထိုကဲ့သို့ကြုံလာတိုင်း နီးစပ်ရာ အမျိုးသမီးတဦးဦး ထံပြေးကပ်တော့သည်။ ထိုအမျိုးသမီးများသည် လှလှလေးအား အမြဲကူညီကြသည်။ 

တခါတရံ ခပ်စွာစွာ အမျိုးသမီးနှင့် ကြုံသည့်အခါ ထိုအမျိုးသမီးသည် အံ့မောင်အား ဆဲဆိုလေသည်။ ထိုအခါ အံ့မောင်သည် အရှက်မရှိစွာ တဟီးဟီးရယ်ရင်း အနားမှ ခွာလေသည်။ ထို့ကြောင့် နောက်ပိုင်းတွင် လှလှလေးသည် အပြင်သို့သွားရာ၌ အမျိုးသမီး တဦးဦးအား အဖေါ်အဖြစ်ခေါ်လေတော့သည်။ ထိုသို့ခေါ်ခြင်းကြောင့် လှလှလေးသည် ထိုအမျိုးသမီးအား ဈေးတွင် မုန့်ဟင်းခါး၊ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ စသဖြင့်စားချင်သည့် အစားအစာတမျိုးမျိုးကို ဝယ်ကျွေးရလေသည်။

အံ့မောင်ကား လက်မလျှော့ချေ၊ အမြဲလိုလို အကွက်ချောင်းနေတတ်ပေသည်။ အမှန်ကား တကူတက အကွက်ချောင်းစရာမလိုပေ၊အံ့မောင်ကျက်စားသော နေရာသည် ဈေးသို့သွားသော လမ်းမကြီး ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်ဖြစ်လေသည်။ ထိုအခါ လှလှလေးကိုမြင်သည်နှင့် အံ့မောင်ကားအနှောက်အယှက်ပေးတော့သည်။ အံ့မောင်စိတ်ထဲတွင် သူ့အား လှလှလေး ခါးခါးသီးသီး ဖြစ်နေသည်ကို မခံချင်ပေ။ 

သူ့အတွေ့အကြုံအရ လှလှလေးလို လူမျိုးသည် ယောက်ကျားတယောက်က အခွင့်အရေးပေးသည်နှင့် လွယ်လွယ်ကူကူ လက်ခံတတ်သည် ဖြစ်ပေသောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။ လှလှလေးကျမှ ခါးခါးသီးသီးဖြစ်နေသည်ကို အံ့မောင်သည် မခံချင်ပေ။

တနေ့သောအခါ ဒေါ်ကြီးမြင့်သည် အင်္ကျီအနည်းငယ်အမြန်လိုကြောင်း လှလှလေးထံ လူကြုံဖြင့် စကားပါးလိုက်လေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ဈေးထဲသို့ အင်္ကျီသွားပို့ရန် အကြောင်းပေါ်လာလေတော့သည်။ ထိုအချိန်က အနီးတွင်အဖေါ်ခေါ်ရန် အမျိုးသမီးတဦးမှ ရှာမတွေ့ချေ။ ထို့ကြောင့် လှလှလေးသည် အင်္ကျီထုတ်ကို ဆွဲကာ တယောက်တည်း ဈေးသို့ ထွက်လာလေတော့သည်။

လှလှလေးထင်သည့်အတိုင်းပင်ဖြစ်တော့သည်။ အံ့မောင်ကားရှိနေလေသည်။ မတွေ့ချင်သောသူကို အမြဲလိုလိုတွေ့ရခြင်းသည်လူ့လောက၏ ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ်ပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။ အံ့မောင်ကား မူးနေသည်ဟုထင်သည်။ အရက်ဆိုင်ထဲမှ ထွက်လာကတည်းကပင် အနည်းငယ် ယိမ်းယိုင်နေလေသည်။ 

ထုံးစံအတိုင်း လှလှလေးအနားမှ ကပ်လျှောက်ကာ ပါးစပ်မှ ထွက်ရာစကားမျိုးစုံပြောလေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ကြောက်လန့်ကာ ခပ်သွက်သွက်လျှောက်လေသည်။ ထိုအခါ အံ့မောင်သည် အမှီလိုက်ကာ လှလှလေး လက်ကိုဆွဲလေတော့သည်။ ပါးစပ်မှလည်း ညစ်ညမ်းသော စကားဖြင့် မတော်တရော်ပြောတော့သည်။

လှလှလေးသည် အလွန်ရှက်လေသည်။ ကံဆိုးစွာအနီးတွင် အကူအညီပေးမည့် အမျိုးသမီး တဦးမှ မမြင်ချေ၊ လှလှလေးသည်ဘာလုပ်ရမှန်းပင်မသိချေ၊ ယခုအချိန်တွင် လှလှလေးအား တံခိုးရှင်တယောက်ယောက်က လိုအပ်သောဆုတခု တောင်းဆိုလျှင်အံ့မောင် သူ့ရှေ့မှ ခုချက်ခြင်းပျောက်ကွယ်သွားရပါစေလို၏ ဆိုသော ဆုကိုတောင်းမိပေလိမ့်မည်။ ထိုအချိန်လေးအတွင်းမှာပင်

`ဟေ့ ဘာဖြစ်နေတာလဲ´

လူတဦး၏ အမေးစကားကို ကြားရလေသည်။ ထိုစကားကို ကြားသောအခါ အံ့မောင်သည် ထိုလူသေချာကြည့်၍

`မင်း နဲ့ မဆိုင်ဘူး ဝင်မရှုတ်နဲ့´

ခပ်မာမာပင် ပြန်ပြောလေသည်။

`မဆိုင်ပေမဲ့ မင်းလုပ်တာ ဟုတ်မှမဟုတ်တာ´

ထိုလူသည် အေးအေးဆေးဆေးပင် ပြန်ပြောသည်။

`အဲဒီတော့ မင်းဘာလုပ်ချင်လို့လဲ´

`ဘာမှမလုပ်ချင်ပါဘူး၊ သူ့လမ်းသူ အေးအေးဆေးဆေးသွားပါစေကွာ´

`မင်းက သူ့လင်မို့ ဝင်ပါရတာလား´

`အေး၊ ဟုတ်တယ်၊ ဒီတော့ မင်းသူ့ကို မနှောက်ယှက်ပါနဲ့´

ထိုလူ၏ မထင်မှတ်သော ပြန်ပြောမှု့ကြောင့် အံ့မောင်သည် ရှုးရှုးရှားရှား ဖြစ်ကာ

`သောက်ကောင်၊ ခုမှ ရပ်ကွက်ထဲရောက်လာပြီး ဖင်ခေါင်းလာကျယ်နေတယ်´

ဟုဆိုကာ ထိုလူအား လက်သီးဖြင့် ထိုးလေတော့သည်။ ထိုလူသည် အံ့မောင်လက်သီးကို သူ့ဘယ်လက်ဖျံဖြင့်ပုတ်ထုတ်ကာလွတ်နေသော အံ့မောင် မေးရိုးအား ညာလက်သီးဖြင့် ထိထိမိမိ ခွပ် ကနဲထိုးချလိုက်လေသည်။ အံ့မောင်လည်း အရှိန်ဖြင့် လမ်းမပေါ်လဲလေတော့သည်။ အနားမှ လူများသည် တယောက်မှ ဝင်ရောက်မဆွဲကြချေ။ ဝိုင်းဝန်းကာ ကြည့်နေကြလေသည်။ အံ့မောင်အထိုးခံရသည် ကြိတ်၍ ဝမ်းသာနေကြဟန်တူလေသည်။ လဲကျရာမှ အံ့မောင်သည် ပြန်မထဘဲ

`ဟေ့ကောင် . . မင်း ကြပ်ကြပ်သတိထားနေ၊ တနေ့ ငါ့အကြောင်း သိမယ်´

ဟုသာကြိမ်းဝါးလေတော့သည်။ ထိုအခါ ထိုလူသည် လှလှလေး လက်ကိုဆွဲကာ

`လာ´

ဟုတလုံးတည်း ပြောကာ ထိုနေရာမှ အမြန်ထွက်လာတော့သည်။ ထို့နောက် ထိုလူသည် လှလှလေးအား ဈေးထိ လိုက်ပို့လေသည်၊လှလှလေးလည်း ကျေးဇူးတင်စွာဖြင့် ထိုလူအား ဈေးတွင် အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲကို ဝက်သွေးဟင်းဖြင့် စပယ်ရှယ်ဝယ်ကျွေးလေသည်။

ထိုလူသည် လှလှလေးဝယ်ကျွေးသော အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲကို အားရပါးရ စားလေသည်။ လှလှလေးအားလည်း ကောင်းမွန်စွာ ဆက်ဆံ၍ ချိုသာသော စကားများကို ပြောလေသည်။ ထိုနောက် ထိုလူသည် လှလှလေးအား အိမ်ရှေ့အထိ ပြန်ပို့ပေးလေတော့သည်။

အပြန်လမ်းတွင် အံ့မောင်၏ အရိပ်အယောင်ပင်မမြင်ရတော့ချေ။အဖြစ်အပျက်အမှန်ကို မသိသော မိန်းခလေးများသည် လှလှလေး ထိုလူနှင့် တွဲကာအိမ်ပြန်လာသည်ကို အံ့သြတကြီးဖြင့် အားကျစွာကြည့်နေကြလေကုန်၏။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုလူကား မိန်းခလေးများ ပါးစပ်တွင်လတ်တလော ရေပန်းစားနေသည့်ရပ်ကွက်တွင်းသို့ အသစ်ပြောင်းလာသော ဇတ်လိုက်ကြီး ကိုလေးအောင် ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်ဖြစ်လေတော့သည်။

............................................................................................

(၁၅) အီကြာကွေး။

ဤမှအစပြု၍ လှလှလေးတွင် ကိုလေးအောင်ဆိုသည့် ယောက်ကျားလေးမိတ်ဆွေတဦး တိုးလာလေတော့သည်။ လှလှလေး၏တဦးတည်းသော ယောက်ကျားလေးမိတ်ဆွေဟု ပြောလျှင်လည်းရပေသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် လှလှလေးတွင် ခင်မင်ရင်းနှီးသော ယောက်ကျားလေး မိတ်ဆွေများ ယခင်က မရှိသောကြောင့်ပင်ဖြစ်လေသည်။

အချိန်အနည်းငယ်အတွင်းမှာပင် ကိုလေးအောင်သည် လှလှလေး၏ မိတ်ဆွေဘဝမှ ရင်းနှီးသောသူငယ်ချင်းအဖြစ်ရာထူးတိုးလေတော့သည်။ ကိုလေးအောင်သည် တခြားသောယောက်ကျားများကဲ့သို့ သူ့အားအထင်သေးသော အမူအယာ၊ အပြုအမူဖြင့် မဆက်ဆံချေ။ ကိစ္စပေါ်၍ အပြင်သို့ အတူတွဲသွား တွဲလာသွားကြသည့်အခါများတွင်လည်း ရှက်ကိုးရှက်ကန်း အမူအရာမရှိချေ။

လူတကာ၏ စူးစမ်းသောအကြည့်များကိုလည်း ဂရုမစိုက်ချေ။ ကိုလေးအောင်ကား မှန်သည်ထင်သည်ကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့လုပ်မည့် လူစားမျိုးပင်ဖြစ်ပေသည်။

ထိုသို့ ရင်းရင်းနှီးနှီးဖြင့် နေလာသောအခါ လှလှလေးသည် ကိုလေးအောင်အပေါ်စိတ်ဝင်စားလာတော့သည်။ မည်သို့သော သဘောဖြင့်စိတ်ဝင်စားလာသည်ကို လှလှလေးကိုယ်တိုင်ပင် သေသေချာချာသဘောမပေါက်ချေ။ ယခင်က အမျိုးသမီးများကိုသာအားကိုးနေခဲ့ရာမှ ယခုအခါ ကိုလေးအောင်ကို အားကိုးချင်လာသည်။ ကိစ္စပေါ်၍ သွားစရာ လာစရာရှိလျှင် အရင်ဆုံး သတိရမိသူမှာ ကိုလေးအောင်ကိုပင်ဖြစ်လေသည်။

တခါတရံ လှလှလေးအား အချို့အမျိုးသမီးတို့သည် သူ့အား နင် ကိုလေးအောင်နှင့် ဖြစ်နေသလားဟုပင်မေးတတ်ကြသည်။ ထိုအခါလှလှလေးသည်

`ဟိတ် ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ´

`ဖြစ်စရာလား၊ နင်တို့နော် နင်တို့´

`ဟဲ့ ငါတို့က ရိုးရိုးသားသားပါဟာ´

စသဖြင့် အဖြေအမျိုးမျိုးပေးကာ ပြောလေသည်။ ထိုကဲ့သို့ လာမေးသူတို့အား မဟုတ်ကြောင်း ပြုံးပြုံးလေးငြင်းရသည်ကို သူစိတ်ထဲတွင် ပျော်သလိုလို ခံစားရလေသည်။ ဇဝေဇဝါဖြင့် သူငြင်းသည်ကိုပင် မယုံသလိုလိုဖြစ်နေသည့် သူတို့အဖြစ်ကို လှလှလေးအလွန်သဘောကျလေသည်။ အဘယ်ကြောင့် သူသည်ဤကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်ကို ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပင် မစဉ်းစားတတ်အောင်ပင်ဖြစ်နေလေသည်။

ယခင်ကဆိုလျှင် ညအိပ်ယာဝင်သည့်အခါတိုင်း တနေ့တာ သူထိတွေ့ခဲ့သည့် မိန်းခလေးများအကြောင်းကို စဉ်းစားတတ်လေသည်။သူ့တွင် အင်္ကျီလာချုပ်သော မိန်းခလေးများကို အတိုင်းအထွာယူရင်း သူသည် မသိမသာ ထိတတ်သည်၊ ကိုင်တတ်သည်၊ ထိုကဲ့သို့သူသဘောကျသောသူအား မထိတထိ ကိုင်တွယ်ရခြင်းကို သူနှစ်သက်လေသည်။ ယခုအခါ ညအိပ်ယာဝင်တိုင်း ကိုလေးအောင်၏အကြောင်းကို စဉ်းစားမိလေသည်။ 

ကိုလေးအောင်သည် မည်သည့်အကြောင်းကြောင့် ခုထိ သူချစ်သည့် မိန်းခလေး မတွေ့သေးသနည်း။ သူ့အား ဘာကြောင့် ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံနေသနည်း။ အဖြေမရှိသော ထိုပုစ္ဆာအား အဖြေရှာရင်းပင် လှလှလေးသည်သူကြိုက်သော မုန့်လက်ကောက်ကွင်းများကို မေ့နေလေတော့သည်။

`လှလေး လှလေး´

လှလှလေးသည် အိပ်နေရာမှ သူ့နာမည် တိုးတိုးခေါ်သံကြောင့် နိုးလာလေသည်။ ထို့ကြောင့် အသံကြားရာကြည့်လိုက်သောအခါမမျှော်လင့်ဘဲ ကိုလေးအောင်ကို သူ့အိပ်ယာအနီးတွင် ရပ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။

`ဟင် အကို ဘာလုပ်တာလဲ ညကြီး အချိန်မတော်´

`ဟုတ်တယ် လှလေးနဲ့ တွေ့ချင်လို့ နောက်ဖေးပေါက်က ဝင်လာတာ´

`တံခါး ပိတ်ထားတဲ့ဟာ၊ အကိုဘယ်လိုဝင်လာတာလဲ´

`တံခါးက ဂလန့်မထိုးထားဘူးလေ၊ လှလေး´

`ဟင် လှလေး ဂလန့်ထိုးဘို့ မေ့သွားတာ ထင်တယ်´

`လှလေးကလဲ ညနေက အကိုညကျလာခဲ့မယ် နောက်ဖေးတံခါးကို စေ့ထားလို့ မှာထားတာလေ၊ ဒါကြောင့် လှလေး တံခါးကိုစေ့ထားတာ မဟုတ်ဘူးလား´

လှလှလေးသည် ကိုလေးအောင် ပြောစကားကြောင့် ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်သွားလေသည်။ အကိုသည် သူ့အား ဘယ်အချိန်တုန်းက ဒီစကားပြောသွားသည်ကို သူမမှတ်မိ။ အင်းလေ အကိုပြောသွားလို့ဖြစ်မှာပါ၊ ဒါကြောင့် ငါတံခါးကို ဂလန့်မထိုးမလိုက်တာနေမှာ၊ ခါတိုင်းဆို ငါတံခါး ပိတ်ဘို့ မေ့မှ မမေ့တတ်ဘဲ။ လူက အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် ယောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေပြီလားမသိ။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပင် ဇဝေဇဝါနှင့် ယောင်တောင်ပေါင်တောင် ဖြစ်နေလေသည်။

လှလှလေးသည် ခုမှ သူ့ကိုယ်သူ သတိထားမိသည်။ သူသည် အိပ်ယာပေါ်တွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်ကာ ကိုလေးအောင်နှင့် စကားပြောနေလေသည်။ သူ့တကိုယ်လုံး ပစ်စလက်ခတ်နှင့် ဘာတခုမှ လုံလုံခြုံခြုံဘာမှမရှိ၊ ညဝတ်အင်္ကျီ ပွပွကလည်း ကြယ်သီးပြုတ်ကာသူ့ရင်သားကို လုံအောင် မကာထားချေ၊ လှလှလေးသည် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ငုံကြည့်ကာ ကမန်းကတန်း အင်္ကျီစကိုလက်တဖက်ဖြင့်ဆွဲစေ့လိုက်သည်။ ထို့နောက် ပေါင်လည်လောက်ထိ လန်တက်နေသည့် ထမီစကို နောက်လက်တဖက်ဖြင့် ဆွဲဖုန်းလေသည်။

ထူးထူးဆန်းဆန်း ညဘက်ကြီး သူ့အခန်းထဲတွင် အလင်းရောင်ဖြင့် လင်းထိန်နေသည်။ကိုလေးအောင်သည် တဖြေးဖြေးနှင့် အိပ်ယာနားကို ကပ်လာခါ သူ့အနီးတွင် ဝင်ထိုင်လေသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ လှလှလေးသည် ရင်တဖိုဖိုဖြင့် ကြောက်လန့်လာလေသည်။ ထို့ကြောင့် အသံတုန်တုန်ဖြင့်

`အကို အကို ဘာ . . ဘာ လုပ်မလို့လဲ´

ဟု အလန့်တကြားမေးသောအခါ ကိုလေးအောင်သည် အသာပြုံးကာဖြင့်

`အကိုက လှလေးကို ချစ်လို့၊ ချစ်ဖို့ လာတာလေ၊ လှလေးက အကို့ကို ချစ်တယ်ဆို´

`လှလေး လှလေး ဘယ်တုန်းက အကို့ကို ချစ်တယ် ပြောလို့လဲ´

`ညနေကလေ၊ အကိုက လှလေးကို ချစ်တယ်ပြောတော့ လှလေးကလဲ အကို့ကို ချစ်တယ်တဲ့၊ လှလေး မမှတ်မိတော့ဘူးလား´

`ဟင်အင်း၊ လှလေးမသိဘူး´

`လှလေးကလဲကွာ၊ လှလေးက ချစ်တယ်ပြောတော့ အကိုက ညကျလာခဲ့မယ်၊ နောက်ဖေးတံခါးဖွင့်ထား ဆိုတော့ လှလေးဘဲ အင်း လို့ပြောပြီး အိမ်ထဲပြေးဝင်သွားတယ်လေ´

ကိုလေးအောင် ပြောသောစကားများကို သူတခုမှ နားမလည်ချေ၊ သူနှင့် အကို ဘယ်တုန်းက ချစ်သူဖြစ်သွားသည်ကို သူတကယ်မမှတ်မိချေ၊ အကိုကိုကြည့်ရသည်မှာ လိမ်ပြောနေသည်ဟု မထင်ရချေ။ အကိုသည် မဟုတ်ဘဲနှင့် ဤကဲ့သို့ လုပ်မည့် လူစားမျိုးမဟုတ်၊ ဒါ . . ဒါ ဆို၊ ငါ . .  ငါ နဲ့ အကို၊ ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားကြပြီပေါ့။ လှလှလေးသည် ချစ်သူဖြစ်သွားပြီဟု တွေးမိသည်နှင့် လူတကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွေးများထလာကာ တကိုယ်လုံး အေးကနဲ ဖြစ်သွားလေတော့သည်။

အကိုသည် သူဘာမှပြန်မပြောသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူယာ အသာအယာဆွဲဖက်လိုက်လေသည်။ သူသည် အကို့ရင်ခွင်ထဲသို့ကျရောက်သွားလေသည်။ အကို၏ ရင်ငွေ့သည် အေးစက်နေသော သူ့အသားအား နွေးထွေးစေမည့်အစား ပိုမိုအေးစက်သွားအောင်လုပ်သကဲ့သို့ ရှိနေချသည်။ သူဘာလုပ်ရမှန်းမသိချေ။ အကိုက သူ့အား ဖက်ကာ ကြက်သီးမွေးများ ထနေသော သူ့လက်မောင်းအား ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားနေလေသည်။ ကြက်သီးမွေးများကား ဝတ်မသွားချေ၊ ထသထက် ထလာကာသာနေလေတော့သည်။သူသည် ဤကဲ့သို့မနေနိုင်တော့ချေ၊ အသက်ရှုကြပ်သလိုလို ခံစားလာရတော့သည်။

ထိုအကြောင်းကို အကို့အားပြောချင်သည်။ သူအသက်ရှု၍မဝတေ့ာ၊သူ့အားလွှတ်ဘို့ ပြောရန် ခေါင်းမော့လိုက်သောအခါ အကိုသည် ဘာစကားမှ ပြောခွင့် မပေးတော့ပေ။ အကို၏ နှုတ်ခမ်းအစုံသည် စကားပြောရန် အားယူနေသော သူ့နှုတ်ခမ်းအားလာရောက် ဖိကပ်လေတော့သည်။ သူ၏ စကားလုံးများကာ စကားလုံးအဖြစ်သန္တေမတည်ခင်ကပင် ပျောက်ဆုံးသွားလေတော့သည်။

အကို၏ နှုတ်ခမ်းအစုံသည် သူ့ကိုယ်တွင်းမှ ကလီစာများကို စုတ်ယူသကဲ့သို့ ဖြစ်နေလေတော့သည်။ ခန္တာကိုယ်အတွင်းမှကလီစာများ တခုပြီးတခု လျှောကနဲ လျှောကနဲ သူ့ပါးစပ်ပေါက်မှထွက်ကာ အကို့ပါးစပ်အတွင်းသို့ ဝင်ရောက်သွားသကဲ့သို့ခံစားနေရသည်။ သူသည် ကြောက်အားလန့်အားဖြင့် အကို့ အား တင်းတင်းပြန်ဖက်ထားလေတော့သည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူ့ခန္တာကိုယ်အတွင်း တွင်ကလီစာများကုန်ကာ တကိုယ်လုံးပျော့ခွေကျသွားလေတော့သည်။

ထိုအခါ အကိုသည် ပွေ့ထားကို သူ့ကို အိပ်ယာပေါ်သို့ အသာအယာချလိုက်လေသည်။ သူသည် မလှုတ်နိုင်တော့ချေ။ သူခန္တာကိုယ်အတွင်းတွင် ဘာတခုမျှမရှိတော့ချေ။ အကိုသည် သူ့ခန္တာကိုယ်တွင်းမှ ကလီစာများကိုစုတ်ယူစားသောက်ပြီးသော်လည်း ကြေနပ်သေးဟန်မတူချေ။ မလှုတ်နိုင်တော့သည့် သူ့ကိုအပေါ်မှ မိုးကြည့်ကာ သူဝတ်ထားသည့် အဝတ်အစားများကို တဖြေးဖြေးနှင့်တစစီ ဆွဲခွာလေတော့သည်။

သူသည် အော်ချင်သည်။ အကို့ကို ဤသို့မလုပ်ရန် သူ့လက်ဖြင့် ကာကွယ်ချင်သည်။ သူသည် အော်၍မရပေ၊ သူ့လက် ၂ သည်လှုတ်၍မရချေ။ ယုတ်ဆွအဆုံး သူ့ခေါင်းသည်ပင်လျှင် ယမ်း၍ မရပေ။ သူ့ခန္တာအတွင်းရှိ သူ့အား လှုတ်ရှားစေရန် ပြုလုပ်ပေးမည့်အရာအားလုံးကို အကိုစုတ်ယူသွားခဲ့သောကြောင့်ပင်ဖြစ်လေသည်။ ခနအတွင်းမှာပင် သူသည် အဝတ်ဗလာဖြင့် ကုတင်ပေါ်တွင်ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေလေပြီ။

သူ့အဝတ်မဲ့ ခန္တာအားမိုးကြည့်နေသော အကို၏ မျက်လုံးများသည် တဖြေးဖြေးနှင့် ဝင်းဝင်းတောက်လာသည်။ ထိုမှ တဆင့် တဖြေးဖြေးနီရဲလာလေသည်။ အကိုစိုက်ကြည့်နေသော သူ့ရင်သားအား သူပြန်ကြည့်မိသောအခါ ထူးဆန်းစွာ လုံးဝန်းနေပြီး နို့သီးခေါင်းလေးသည်လည်း ပန်းသွေးရောင်ဖြင့် ကြွရွကာ လှပနေသည်ကို အံ့သြစွာ တွေ့ရှိရလေသည်။ 

အကိုသည် ထိုလုံးဝန်းနေသော ရင်သားထိပ်မှ ပန်းနုရောင်ကြွနေသော နို့သီးလေးအား ငုံ၍ တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် စို့လေတော့သည်။ သူသည် အကို့အား မလုပ်ရန် အတင်းအော်ဟစ်တားလေသည်၊ အသံကား မထွက်လာချေ။ သူသည် ကြောက်လန့်ကာ အတင်းရုန်းကန်လေသည်။ လှုတ်၍ကားမရချေ။

ထိုကဲ့သို့ တပြွတ်ပြွတ်စို့ရင်း သူ၏ လုံးဝန်းနေသော နို့အုံသည် တဖြေးဖြေးနှင့် ပြားချပ်လာလေသည်။ အကိုသည် သူ့နို့အုံအတွင်းမှ အရသာရှိသော မလိုင်ရည်များကိုစုတ်ယူစားသောက်လိုက်ချေပြီ၊ တဖက်က ပြားချပ်သွားသောအခါတွင် အကိုသည်နောက်တဖက်အားပြောင်း စို့လေတော့သည်။ ကျန်တဖက်လည်း ခနအတွင်းမှာတွင် ပြားချပ်သွားလေသည်။ ထိုနောက် ကိုလေးအောင်သည် ဘိုက်ဝသွားသည့်အလား အေ့ကနဲ လေချဉ်တချက်တက်ကာ မတ်တပ်ထရပ်လေတော့သည်။

ထိုနောက် အိပ်ယာပေါ်တွင် မလှုတ်မယှက်ဖြစ်နေသာ လှလှလေးအား တချက်စူးစူးဝါးဝါးကြည့်ပြီးနောက် သူဝတ်ထားသော လုံချည်အား ကွင်းလိုက်ချွတ်ချလိုက်လေတော့သည်။ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် လှလှလေး၏ မျက်လုံးအစုံသည် ပြူးကျယ်ကာ ကြောက်စိတ်သည်တားမရလောက်အောင် သူ့တကိုယ်လုံးပြန့်နှံ့ သွားလေတော့သည်။

လှလှလေးမြင်လိုက်ရသည်ကား ကိုလေးအောင်၏ ပေါင်ကြားတွင် သူအလွန်မုန်းတီးသော အီကြာကွေးချောင်းကြီးပင်ဖြစ်တော့သည်။ မည်သို့မှန်းမသိ သူသည် အီကြာကွေးအား ငယ်စဉ်ကတည်းပင် အလွန်မုန်းလေသည်။ စားဘို့မပြောနှင့် ကြည့်ပင်မကြည့်ချင်ပေ။ ထိုနီညိုညိုအီကြာကွေးချောင်းကြီးကား အရစ်အထစ်ပေါင်းမြောက်များစွာဖြင့် ကိုလေးအောင်ပေါင်ကြားတွင် ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် ဟိုရမ်းဒီရမ်းဖြင့် မတ်မတ်ထောင်လျှက်ရှိနေလေသည်။

ကိုလေးအောင်သည် အီကြာကွေးချောင်းကြီးတန်းလန်းဖြင့် သူ့အနားတိုးလာသည်ကို ကြည့်ရင်း အတင်း ကြောက်လန့်တကြားအော်ဟစ်လေသည်။ အတင်းရုန်းကန်လေသည်။ သို့သော် အသံကားမထွက်၊ လူကားလှုတ်၍မရပေ၊ သူသည် ဇွဲမလျှော့ချေ၊ အတင်းပင်ကြိုးစားအော်ဟစ်သည်၊ ကိုလေးအောင်ကား သူ့ပေါင်ကြားတွင် ကျကျနန နေရာယူနေချေပြီ၊ သူကား အတင်းအော်ဟစ်လေပင်ဖြစ်သည်။ အတင်းရုန်းကန်သည်။ ကိုလေးအောင်ကာ အေးအေးဆေးဆေးအပင် သူ့ခြေ ၂ ဘက်အား လက် ၂ ဘက်ဖြင့် ကိုင်မြှောက်ကာ အီကြာကွေးချောင်းကြီးဖြင့် ထိုးရန်အသင့်ချိန်ရွယ်ထားပြီးဖြစ်နေလေပြီ။

လှလှလေးသည် မကြာမှီ သူ့အား အီကြာကွေးချောင်းကြီးဖြင့်ထိုးတော့မည်ကို သိလိုက်ရလေသည်။ သူစိတ်ထဲတွင် ဘာဖြစ်နေသည်ကို ကိုလေးအောင် မသိချေ။ ကိုလေးအောင်ကား သူလုပ်ချင်သည့် အလုပ်ကို ပီးစီးအောင် လုပ်ပေတော့မည်။ ထို့ကြောင့် လှလှလေးသည်နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ရှိသမျှအားအင်များထုတ်ကာ အသံကုန် ဟစ်အော်ရင်း အတင်းကုန်းရုန်းထလိုက်လေတော့သည်။

`အား . . . . . ´

နောက်ဆုံးတွင် လှလှလေးဆီမှ အသံထွက်လာလေတော့သည်။ လှုတ်၍လည်းရလာသည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ကမန်းကတန်းငုတ်တုတ်ထထိုင်လေသည်။ အခန်းတခုလုံးကား မှောင်မဲကာနေလေသည်။ ဘာမှမမြင်ရချေ။ လူတကိုယ်လုံးလည်း မောဟိုက်ကာချွေးစေးများဖြင့်ရွဲစိုနေလေသည်။ ကမန်းကတမ်း အိပ်ယာဘေးမှ လက်နှိပ်မီးကို ကောက်ယူကာ အခန်းပတ်လည် ထိုးကြည့်သောအခါမြင်မြင်သမျှမှာ သူ့ပိတ်ခြင်ထောင် ဖြူဖြူကြီးပင်ဖြစ်လေတော့သည်။

ထိုမှ လှလှလေးသည် သူသည် အိပ်မက် မက်နေကြောင်း သိရလေတော့သည်။ အိပ်မက်ကား ကြောက်စရာကောင်းလှပေသည်။လှလှလေးသည် ပြန်မအိပ်ရဲတော့ချေ၊ အနားရှိ မတ်ခွက်ထဲမှ ရေကိုတဂွတ်ဂွတ်ဖြင့် အငန်းမရ မော့ချလေတော့သည်။ ထိုမှအနည်းငယ်နေသာထိုင်သာရှိသွားလေတော့သည်။ထို့နောက်လှလှလေးသည် အိပ်ယာပေါ် အသာပြန်လှဲကာ အိပ်မက်အကြောင်းကို စဉ်းစားမိလေတော့သည်။ ထိုကဲ့သို့ ကြောက်မက်ဖွယ်အိပ်မက်ဆိုးကြီးကို တခါမျှမမက်ဘူးချေ၊ သူသည် မိန်းမစစ်စစ်မဟုတ်သည်ကို သူ့ကိုသူ သိလေသည်။ 

ထို့ကြောင့် သူသည်မိန်မစစ်စစ်ကဲ့သို ချစ်သူရှာ၍မရကြောင်း ကောင်းကောင်းသဘောပေါက်သွားပြီဖြစ်လေပြီ၊ ထိုအိပ်မက်ကား မိန်းမစစ်စစ်တဦးအဖို့ပျော်ရွှင်ဘွယ်အိပ်မက် ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေပေလိမ့်မယ်။ သူ့အတွက်မှာမူကား ကြောက်လန့်ဖွယ် အိပ်မက်ဆိုးကြီးပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။

.................................................................................................................................

(၁၆) မတင်မြ။

လှလှလေးသည် ကိုယ့်အခြေအနေ ကိုယ်သိသွားပြီဖြစ်လေသည်။ သူ၏သဘာဝအရ ကိုလေးအောင်အား ပိုင်ဆိုင်၍ မရပေ။ သို့သော်လုံးဝစွန့်လွှတ်၍ကား မရသေးချေ။ ထို့ကြောင့် တခါတရံတွင် ကိုလေးအောင်နှင့် ပတ်သက်သည့် သဝန်တိုမှု့သည် သူ့စိတ်ထဲ ဝင်ရောက်လာတတ်သည်။ တချို့မိန်းမများသည် ကိုလေးအောင်အပေါ် ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့နှင့် အထာပေးအခါ လှလှလေး၏ သဝန်တိုစိတ်သည်ပေါ်လာတတ်သည်။ 

ထိုကဲ့သို့ မိန်းမမျိုးလက်သို့ ကိုလေးအောင် ကျဆင်းသွားမှာ အလွန်စိုးသည်။ သူသည် ကိုလေးအောင်ကိုပိုင်ဆိုင်၍ မရမှန်းသိသည်။ သို့သော် တခြားမိန်းခလေးကို စိတ်ဝင်စား၍ သူ့အပေါ်ဂရုမစိုက်တော့မည်ကို အလွန်စိုးရိမ်မိလေသည်။

လှလှလေးကား ကိုလေးအောင်ကြောင့် အမျိုးသမီးလောကတွင် ပိုမိုမျက်နှာပွင့်လာလေသည်။ သူတို့သည် လှလှလေးအားကပ်ခါကိုလေးအောင်အကြောင်းစပ်စုကြလေသည်။ လှလှလေးအား ကိုလေးအောင်နှင့် ရင်းနှီးမှု့ရရန်အကူအညီတောင်းလေသည်။

လှလှလေးလည်း ထိုအမျိုးသမီးများအား အကူအညီပေးသည်။ ကိုလေးအောင်နှင့် မိတ်ဆက်ပေးသည်။ ရင်းနှီးစေရန် တခါတရံအကွက်ဖန်ပေးသည်။ လှလှလေးသည် ထိုအလုပ်များကို မလုပ်ချင်ပေ။ သို့သော် လုပ်ရလေ၏၊ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူကားအမျိုးသမီးထု၏ အချစ်တော် ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။

ထိုသို့လုပ်ပေးပြီးသည့်အခါတိုင်း လှလှလေးသည် ထိုအမျိုးသမီးကွယ်ရာ၌ ကိုလေးအောင်အား ထိုအမျိုးသမီး၏ မကောင်းကြောင်းကို တိုးတိုးတိတ်တိတ်အတင်းပြောလေတော့သည်။ ကိုလေးအောင်ကား လှလှလေး ထိုသို့ပြောတိုင်း ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်လေ့ရှိသည်။ 

ထို့နောက် လှလေး ငါသူ့ကို စိတ်မဝင်စားပါဘူးဟ ဟု ပြန်ပြောတတ်သည်။ ဒါဆို ဘယ်သူ့ကို စိတ်ဝင်စားလဲ ပြော ဟုမေးသောအခါတွင်နောက်တော့ နင်သိမှာပေါ့ ဟုသာ မတင်မကျ ပြန်ပြောတတ်သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ငါ့ကိုများစိတ်ဝင်စားနေသလားမသိ၊အဲဒါဆိုရင်တော့ ဒုက္ခ၊ ဟု မဆီမဆိုင်တွေးကာ ခြေဖျားလက်ဖျားများ အေးလာတတ်သည်။

ကိုလေးအောင်နှင့် ပတ်သက်၍ လှလှလေးထံ အပူကပ်ဆုံး အမျိုးသမီးမှာ မတင်မြ ဖြစ်လေသည်။ မတင်မြသည် အားအားရှိတိုင်းလှလှလေးထံရောက်လာကာ ကိုလေးအောင်အကြောင်း စပ်စုတတ်သည်။ ထိုမျှမက လှလှလေးအား ကိုလေးအောင်နှင့် ဖြစ်နေလားဟုမယုံသင်္ကာ အမြဲမေးတတ်သူလည်းဖြစ်သည်။ မတင်မြသည် ကိုလေးအောင် တဦးဦးနှင့် ဖြစ်နေ၍သာ သူ့အား စိတ်မဝင်စားဟုထင်နေသူဖြစ်လေသည်။

ထိုအခါ လှလှလေးသည် မတင်မြအား အင်မတန် လင်လိုချင်နေသော အမျိုးသမီးတဦးအဖြစ် မြင်လာလေတော့သည်။ ဟုတ်လည်းဟုတ်ပေသည်။ မတင်မြသည် အပျိုကြီး စာရင်းတွင် ပါလုပါခင် ဖြစ်နေလေပြီ။ ယခုအချိန်တွင် မယူက အပျိုကြီးစာရင်းဝင်သွားပေလိမ့်မယ်။ မတင်မြကား လှပသော အမျိုးသမီးစာရင်းဝင်လေသည်။ ကြိုက်သူမရှိ၍ ယောက်ကျားမရသည်ကားမဟုတ်၊လှလှလေးရထားသော သတင်းအရဆိုလျှင် လောလောဆယ်၌ပင် သူ့အားလိုက်နေသူ ၃ ယောက်မျှရှိလေသည်။

သို့သော် မတင်မြသည်ချေးများလှပေသည်။ သူသည် လှပသောကြောင့် သူယူမည့် ယောက်ကျားသည်လည်း ခန့်ငြားရမည်။ အလုပ်အကိုင်ကြိုးစားသောသူဖြစ်ရမည်၊ အသောက်အစား ကင်းရှင်းရမည်၊ စသဖြင့် စံနှုံးကို သတ်မှတ်ထားလေသည်။ ထို စံနှုံးသည်သာမန်ယောက်ကျားများ တွင် မရှိသည့် စံနှုံးများဖြစ်လေသည်။ ဒီရပ်ကွက်တွင် သူသတ်မှတ်ထားသည့် စံချိန်ဝင် ယောက်ကျားကားမရှိသလောက် ရှားလှပေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် တဖြေးဖြေးနှင့် အပျိုငယ်သက်တန်းကုန်လုလုဖြစ်ကာ အပျိုကြီးစာရင်းသို့ ပါလုလုဖြစ်လာလေတော့သည်။

ကိုလေးအောင်ကား သူ့စံချိန်ဝင် ယောက်ကျားတဦးထဲတွင် ပါဝင်လေသည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် ကိုလေးအောင်အား မရ ရသည့်နည်းဖြင့် လိုချင်နေတော့သည်။ အကယ်၍ သူသည် ကိုလေးအောင်အား မရပါက သူ့သတ်မှတ်ထားသည့် စံချိန်ကိုလျှော့ချကာ တယောက်ယောက်ကို ယူရပေလိမ့်မည်။ သို့မဟုတ်ပါက အပျိုကြီးဘ၀ အဖြစ်အရိုးထုတ်ရပေလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ကိုလေးအောင်အား မရ ရအောင်ကြိုးစားနေခြင်းဖြစ်လေသည်။

လှလှလေးသည် မတင်မြကို ကြည့်ကာ သနားလာလေတော့သည်။ သို့သော် ကိုလေးအောင်နှင့်ကား မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ သဘောမတူနိုင်ချေ။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် မတင်မြအား တခုခုလုပ်ပေးရန် အကြံထုတ်လေတော့သည်။ 

တခုတည်းသော နည်းလမ်းကား မတင်မြအား ယောက်ကျားများ မည်သို့ ချစ်တတ်သည်ကို လက်တွေ့ပြပေးခြင်းပင်ဖြစ်ပေတော့သည်။ ထိုမှသာ မတင်မြသည်အချစ်ကိုစိတ်ဝင်စားကာ သူ့အားလာကြိုက်သည့် ယောက်ကျားအား ပြန်လည်စိတ်ဝင်စားနိုင်ပေမည်။ အချစ်သည်သာ အဓိက၊ စံချိန်သည် သာမည ဆိုသည်ကို မတင်မြသိရန်လိုပေသည်။

ထို့ကြောင့် လှလှလေးသည် အကွက်ကောင်းကို စောင့်နေလေတော့သည်။ တနေ့ မတင်မြသည် လှလှလေးထံ ရောက်လာကာထုံးစံအတိုင်း ကိုလေးအောင်အကြောင်း မေးမြန်လေတော့သည်။ လှလှလေးလည်း အလိုက်သင့်ပြန်ပြောနေရင်းမှ မတင်မြသည်သူ့အား ကိုလေးအောင်နှင့် မသင်္ကာဖြစ်ကာ စပ်စုပြန်လေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် အကြံတခုရလိုက်လေတော့သည်။

`နင် ကိုလေးအောင်နဲ့ ဘာမှ မဖြစ်တာ သေချာတယ်နော်´

ဟု မတင်မြမေးသောအခါ

`မမမြကလည်း မဖြစ်ပါဘူးဆို၊ ဘာလဲ မယုံဘူးလား´

`မဟုတ်ပါဘူးဟယ်၊ ခုတလော ကိုလေးအောင်က နင့်နဲ့ဘဲ တွဲနေတာဘဲ´

`ဘာလဲ မမမြက မယုံဘူးပေါ့လေ၊ ကဲ ဒါဆို လာ မမမြကို သက်သေပြမယ်´

လှလှလေးသည် ရုတ်တရက်ရလိုက်သော အကြံကို အရဲစွန့် လုပ်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။ ထို့ကြောင့် လှလှလေးသည် ထိုင်နေရာမှ ထကာ ထုံးစံအတိုင်း သူ့ တံခါးသွားပိတ်လေသည်။ ထို့နောက် မတင်မြ လက်ကို ဆွဲကာ အခန်းထဲသို့ ခေါ်လာတော့သည်။မတင်မြလည်း ဘုမသိဘမသိဖြင့် လှလှလေးဆွဲခေါ်သည့်နောက် ပါလာလေတော့သည်။ အခန်းထဲရောက်သောအခါ လှလှလေးသည်

`ကဲ မမမြ လှလေးကို သေချာကြည့်´

ဟုပြောကာ မတင်မြ အရှေ့တွင် သူ့ အပေါ်အင်္ကျီကို ချွတ်လေသည်။ ထိုအခါ အထဲ၌ လှလှလေး စပယ်ရှယ် ချုပ်ထားသည့် အတွင်းခံ ဘော်လီ အင်္ကျီ ပေါ်လာလေတော့သည်။ ရင်သားနေရာတွင် ဝါဂွမ်းများ ထည့်ချုပ်ထားသော ခါးရှည်ဘော်လီအင်္ကျီပင်တည်း။ထိုဘော်လီ ကိုပါလှလှလေးသည် တခါတည်း ချွတ်လေတော့သည်။ လှလှလေးတွင် မည်သည့်ရင်သားမျှ မရှိချေ။ ပြားချပ်နေလေသည်။

မတင်မြသည် ဘာမှပြန်မပြောဘဲ လှလှလေး အင်္ကျီချွတ်နေသည်ကို ငေးကြည့်နေသည်။ မတင်မြကား လှလှလေး မိန်းမအစစ်မဟုတ်သည်ကို သိပြီးသားပင်ဖြစ်သည်။ သို့သော် မိန်းမထုံးစံအတိုင်း ကိုလေးအောင်နှင့် သဝန်ကြောင်နေခြင်းသာလျှင်ဖြစ်လေသည်။ လှလှလေး၏ လုပ်ရပ်ကား ရပ်မသွားချေ၊ တဆက်တည်းမှာပင် သူဝတ်ထားသော ထမီကို ဂွင်းလိုက်ဖြေချလိုက်လေသည်။

ထိုအခါ လှလှလေးတွင် အတွင်ခံ ဘောင်းဘီ ကြပ်ကြပ်တထည်သာ ကျန်လေတော့သည်။ထိုအခါမှ မတင်မြသည် သတိဝင်လာသလိုဖြင့်

`ဟဲ့ ဟဲ့ လှလေး လှလေး ဒါဘာလုပ်တာလဲ´

ဟု ကမန်းကတမ်းမေးလေသည်။ လှလှလေးသည် မတင်မြအမေးကို ပြန်မဖြေဘဲ သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကြပ်ကြပ်ကြီးကို ချွတ်ချလိုက်လေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေး၏ ပေါင်ကြားတွင် သူ့သဘာ၀ ပစ္စည်းကြီးကား ထင်းထင်းကြီးပေါ်လေတော့သည်။

ထိုအခါမှ လှလှလေးသည် မတင်မြအား

`တွေ့လား မမမြ၊ လှလေးမှာက ဒီဟာကြီးနဲ့ ဘယ်ယောက်ကျားကိုသွားချစ်လို့ရမလဲ´

ဟု စိတ်တိုသလိုပြောတော့သည်။ ထိုအခါမှ မတင်မြသည် လှလှလေး၏ သက်သေပြမှု့ကို နားလည်သွားလေတော့သည်။ ထို့ကြောင့်လှလှလေးအား

`ငါသိပါတယ်ဟာ၊ ငါကနင့်ကို စတာပါ´

ဟု စကားကိုလျှောချလေတော့သည်။ ထိုအခါ လှလှလေးသည် စိတ်ဆိုးဟန်ဖြင့်

`စတာမဟုတ်ပါဘူး၊ မမမြ မသိပါဘူး၊ မသိလို့ လှလေးကို အမြဲ အဲလိုအထင်လွဲတာပေါ့´

`သိပါတယ်လှလေးတယ်၊ မမမြသိပါတယ်၊ လှလေး အင်္ကျီတွေ ပြန်ဝတ်လိုက်တော့နော်´

ချော့မော့ကာအင်္ကျီ ပြန်ဝတ်ခိုင်းလေသည်။ သို့သော် မတင်မြ၏ မျက်လုံးသည် လှလှလေး ပေါင်ကြားမှ အရာဆီသို့ မကြာခနလှမ်းလှမ်း ကြည့်နေသည်ကို လှလှလေးသတိထားမိသည်။ ရဲရဲဝံဝံကား မကြည့်ရဲချေ။ လှလှလေးသည် စိတ်ကောက်သည့်အမူအယာဖြင့်

`ဝတ်ဘူး´

ဟု တိုတိုတုတ်တုတ်ပြောကာ သူ့အိပ်ယာပေါ်တွင် သွားထိုင်တော့သည်။

`ဝတ်ပါဟာ လှလေးရာ ကြည့်လို့မကောင်းပါဘူး၊ ဝတ်လိုက်နော် နော်´

`မဝတ်ဘူး၊ မဝတ်ဘူး´

ဟုဆိုကာ အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်တော့သည်။ ထိုအခါမှ လှလှလေး ပစ္စည်းသည် မတင်မြရှေ့တွင် ထင်းထင်းကြီးဖြစ်နေလေတော့သည်။ မတင်မြကား ယောက်ကျားတယောက်၏ပစ္စည်းကို ဤကဲ့သို့ အနီးကပ်တခါမှ မတွေ့ဘူးချေ။ မာနကြီးကာတော်ရုံယောက်ကျားများနှင့်လည်း အရောဝင်ဆက်ဆံတတ်သောသူမဟုတ်ချေ။ ယခုလို တွေ့ရသောအခါတွင် ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်လာလေတော့သည်။

လှလှလေးလည်း အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်လှဲကာ မတင်မြ အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေလေသည်။ မတင်မြ၏ မျက်လုံးကားသူ့ပေါင်ကြားကိုပင်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့သောအခါ

`ဘာလဲ မမမြက ကိုင်ကြည့်ချင်လို့လား´

လှလှလေး၏ ကောက်ခါငင်ခါ ပေါ်တင်မေးလိုက်သော အမေးကြောင့် မတင်မြသည် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့်

`ဟဲ့ လှလေး´ ဟု အလန့်တကြားဆိုလေတော့သည်။

`သိပါတယ်နော် မမမြကို လှလေးကြည့်နေတာ၊ မမမြကိုင်ကြည့်ချင်တာမှုတ်လား၊ ကိုင်ချင်ကိုင်ကြည့်လေ၊ လှလေး ဘယ်သူ့မှလျှောက်မပြောဘူး၊ စိတ်ချ´

မတင်မြသည် ဇဝေဇဝါဖြင့် မဝံ့မရဲဖြစ်နေလေတော့သည်။ မတင်မြသည် အတွေ့အကြုံမရှိ၍ ကြောက်နေလေသည်။ ထိုအခါလှလှလေးသည် တဆင့်တက်ကာ ထထိုင်၍ ပေါင် ၂ ဘက်ကို ကားကာ

`တွေ့လား မမမြ၊ လှလေးဟာက မမမြတို့လိုမဟုတ်ဘူး သိလား၊ သေချာကြည့်´

ဟုပြောရင်း လှလှလေးသည် သူ့ဟာသူကိုင်ကာ သူ့ထိပ်က သရေကို အောက်သို့ ဆွဲချပြလေသည်။ ထိုအခါ မြုတ်နေသော ခေါင်းသည် ပြူထွက်လာလေသည်။

`တွေ့လား မမမြ၊ မတူဘူး မဟုတ်လား၊ လာ ဒီနားလာကြည့်´

ပြောရင်းနှင့် ခေါင်းကို သားရေနှင့် ပြန်ဖုံးပြလေသည်။ ထို့နောက် ပြန်ဖေါ်လေသည်။ ထိုကဲ့သို့ လေးငါးဆယ်ခေါက်မျှ လုပ်ပြသောအခါတွင် တဖြေးဖြေးနှင့် ကြီးလာလေတော့သည်။ မတင်မြသည် လှလှလေး လုပ်ပြသည်ကို မျက်လုံးအဝိုင်းသားနှင့် ကြည့်နေရင်းက စိတ်ညို့ခံရသူပမာ လှလှလေး ခေါ်ရာအနားသို့ အလိုအလျှောက် တဖြေးဖြေးတိုးလာလေတော့သည်။

`လုပ်ကြည့်လေ မမမြ´

အနားရောက်လာသောအခါ မတင်မြအား လက်ဆွဲကာ သူ့ဘေးတွင် ထိုင်ခိုင်းရင်းသူ့ပစ္စည်းကို အပ်လေသည်။မတင်မြကား ကြောက်လန့်ကာ လက်ချောင်းထိပ်လေးဖြင့်သာ မထိတထိ မဝံမရဲ ကိုင်လေသည်။ ထိုအခါ လှလေးသည်

`အာ မမမြကလဲ အဲလို သေချာကိုင်စမ်းပါ၊ ပြီးတော့ အဲလို သေချာလုပ်´

လှလေးသည် မတင်မြလက်ပေါ်မှ သူ့လက်ကို အုပ်ကာ သေချာပြပေးတော့သည်။ မတင်မြလည်း အရဲစွန့်လုပ်ကြည့်ရာမှ ကိုင်ထားသော ခပ်နွေးနွေးအချောင်းကြီးအား သဘောအကျကြီး ကျကာ တဖြေးဖြေးဖြင့် လှလှလေး ပြောသလို လုပ်နေရမှ နှေးနှေးတခါမြန်မြန်တလှည့်ဖြင့် စိတ်တိုင်းကျ အမျိုးမျိုးစမ်းသပ်လေတော့သည်။

`ကိုင်လို့ကောင်းလား မမမြ´

မတင်မြသည် ဤအခြေအနေရောက်မှ မထူးတော့ပြီဟု ယူဆသည်လား၊ စိတ်ပါလာသည်လား၊ မပြောတတ်။

`အသဲယားစရာကြီး လှလေးရာ၊ နင့်ဟာကြီးကလဲ´

ဟု စိတ်လှုတ်ရှားသည့် လေသံနှင့်ပြောလေသည်။မတင်မြသည် မရိုးမရွဖြစ်နေသည်ကို လှလှလေးသည် သဘောကျစွာကြည့်နေလေသည်။ မတင်မြလည်း လုပ်ကောင်းကောင်းနဲ့စိတ်ရှိလက်ရှိ လုပ်လေတော့သည်။ ခနမျှကြာသောအခါ

`လွှတ်လိုက် မမမြ လွှတ်လိုက်တော့´

ဟုပြောသဖြင့် မတင်မြလည်း ဘုမသိ ဘမသိဖြင့် ကိုင်ထားသော လက်ကိုလွှတ်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါ မတင်မြလက် ၂ ဘက်ကိုသူ့လက်နှစ်ဘက် ဖြင့် ဖမ်းကိုင်ထားကာ

`ကြည့်´

ဟုဆိုကာ သူ့ ထောင်မတ်နေသော သူ့ပစ္စည်းကို တဆတ်ဆတ်လှုတ်ပြလေသည်။

`တွေ့လားမမမြ၊ အရမ်းကြီးကိုထောင်နေပြီ၊ တွေ့လား တွေ့လား´

ပြောလဲပြော ကာ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသည်ကို သေချာပြလေသည်။မတင်မြသည် မနေနိုင်တော့ချေ။ တခုခု လုပ်ချင်နေသည်၊ စိတ်ထဲတွင် ရွစိရွစိဖြင့် အသဲယားနေပြီဖြစ်သည်။

`ဘယ် ဘယ်လိုလုပ်မလဲလှလေး၊ နင့်ဟာကအရမ်းကြီးကို ဖြစ်နေပြီ´

`ဟုတ်တယ် မမမြ၊ လှလေးလဲ မနေနိုင်တော့ဘူး၊ မမမြကို လှလေး တလှည့်ပြန်လုပ်ပေးမယ်´

`ဖြစ်ပါ့မလား လှလေး၊ ငါ ကြောက်တယ်ဟ´

မတင်မြသည် သူ့ကို ပြန်လုပ်ပေးမည် ဆိုသဖြင့် အနည်းငယ် ကြောက်လန့်သွားလေသည်။ စောစောက ထနေသော စိတ်လည်းအနည်းငယ်ကျသွားသည်၊ ထိုအခါ လှလှလေးသည် ပါးနပ်စွာဖြင့်

`ပြန်ကိုင်ထားတော့ မမမြ၊ ပြန်ကိုင်ထား လှလေးမနေနိုင်တော့ဘူး´

ကမန်းမတန်း စကားလွဲကာ သူ့ပစ္စည်းကိုပြန်ကိုင်ခိုင်းလေတော့သည်။ မတင်မြလည်း လှလှလေးပြောသည့်အတိုင်း ပြန်ကိုင်ကာအတင်းဆုတ်ထားလေသည်။ထို့နောက် လှလှလေးသည် ဘာမှဆက်မပြောတော့ချေ။ သူ့လက်ကိုအသာအယာ မတင်မြ ထမီအောက် လျိုသွင်းလေတော့သည်။

မတင်မြသည် လှလှလေးလက်ဝင်လာသည်ကို မငြင်းဆန်ပေ၊ မသိသလိုသာ ဟန်ဆောင်နေလေသည်၊ လှလှလေးစမ်းမိသောအခါမတင်မြသည် အရည်များ ရွဲရွဲစိုနေလေချေပြီ။ မကြာခင် မတင်မြသည်လည်း မျက်လုံးများ စင်းကာဖြင့် အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်လန်ကာ လဲကျသွားလေတော့သည်။ ပါးစပ်ကမူ အဖျားတက်သလို တဟင်းဟင်း ဖြင့် မကြာခန ငြီးငြူကာနေလေတော့သည်။

ဤသို့ဖြင့် တဆင့်ပြီး တဆင့် လှလှလေးသည် မတင်မြအား အချစ်သင်ခန်းစာများကို ပို့ချလေတော့သည်။ မတင်မြကား အချစ်၏အရသာကို ကောင်းကောင်း ခံစားသွားတတ်လေချေပြီ။

အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>