သရဖူ ဗိုလ်လုပွဲ (စ/ဆုံး)

သရဖူ ဗိုလ်လုပွဲ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော် ရတနာဝင်းထိန်

“ အေး…ဟုတ်တယ်…..ငါလဲကြားဖူးတယ်…..စောက်ခေါင်းနက်တဲ့ မိန်းမကို ခေါင်းအုံးခုပြီး လုပ်မှအားရဆိုဘဲ….ခါးအောက်ခေါင်းအုံးခုလိုက်တော့ သားအိမ်ဝကမြင့်တက်လာပြီး လီးထိပ်နဲ့ဆောင့်မိတော့ပိုကောင်းဆိုဘဲကွ….”

တူးတူးက သူကြားဖူးသမျှကိုအားပါးတရပြောနေစဉ်အောင်ထွန်းက…

“  ခေါင်းအုံးခုလိုးတာတော့ဟုတ်ပါပြီ……မိန်းမတစ်ယောက်စောက်ခေါင်းနက်မနက် ဘယ်လိုလုပ်သိမှာလဲ…..သူ့ထမီလှန်ပြီး လက်နဲ့ထိုးကြည့်ရမှာလား…”

“  နင့်..အမေကလွှားမှဘဲ….လက်နဲ့ထိုးကြည့်လို့ရမလားဟ….ပါးကျိုးထောင်ကျသွားမှာပေါ့……ခွီးစ်တဲ့မှာဘဲ….တုံးလိုက်တာ….”

တူးတူးက အောင်ထွန်းကိုကလော်တုတ်လိုက်သည်။

“  ဒါဖြင့်ရင်….စောက်ခေါင်းနက်မနက်သိဘို့ပြောလေကွာ…”

အောင်ထွန်းက သူ့အမေကိုထိပါးပြီးပြောလာသော တူးတူးကိုမကျေမနပ်သံဖြင့်မေးလိုက်၏။

“  ပြောလိမ့်မပေါ့ကွာ…မင်းကိုက လောနေတဲ့ဥစ္စာ “

ဘာစကားမှ မပြောဘဲငြိမ်နားထောင်နေသော စိုးလွင်က ကြားဝင်ပြောလိုက်သည်။

“  ငါဖတ်ဖူးတဲ့ကာမသျှတ္တရ စာအုပ်ထဲမှာ အကြမ်းဖျင်းအားဖြင့်ပေါ့လေ…. ဖင်ကောက်တဲ့မိန်းမဟာ…စောက်ခေါင်းနက်သတဲ့ကွ……သာမာန်ကိုမဟုတ်ဘဲ… သိသိသာသာကောက်တဲ့မိန်းမပေါ့ကွာ…”

“  အော်….အေး..အေး…ရွာတောင်ပိုင်းက ပဲပြုတ်သည်မရင်မိလိုပေါ့နော်..”

အောင်ထွန်းကလည်း သူ့ဝသီအတိုင်း ဝင်ထောက်ခံသည်။စိုးလွင်က အောင်ထွန်းကို မကျေမနပ်နှင့်မျက်စောင်းထိုးလိုက်၏။

“  နောက်တစ်ခါ ကိုမြင့်ကျော်တို့ပြောတာလဲကြားဖူးတယ်ကွ….ချက်နဲ့စောက်ဖုတ်ဟာ သိသိသာသာကြီး သာမာန်ထက်ဝေးကွာနေရင်လဲ စောက်ခေါင်းနက်ဆိုဘဲ ငါတွေးကြည့်တယ်ပေါ့ကွာ…..ဖင်က အဆမတန်ကောက်မှတော့…ချက်နဲ့စောက်ဖုတ်က အလိုလိုဝေးပြီးပေါ့ကွ…ဒီတော့သေချာပေါက်ကို စောက်ခေါင်းနက်တဲ့အမျိုးအစားလို့သိရမှာဘဲ….စောက်ခေါင်းနက်တဲ့မိန်းမရဲ့ယောကျာ်းဟာလီးတိုအမျိုးအစားဆိုရင်တော့သေချာပြီမောင်ရေ…..ဒီမိန်းမ အားမရလို့လင်ငယ်နေမှာဘဲ…..”

“  တောက်…ဟုတ်လိုက်လေကွာ….တူးတူး….တူးတူးနဲ့တို့အထဲမှာ ထူးခြားနေတာကဒီလိုမျိုးဗဟုသုတတွေ နှံ့စပ်လို့ကိုး….စောစောကပြောတဲ့မရင်မိကြီးကလင်ငယ်နေတယ်မောင်….ကိုကျော်ဆွေ ရယ်……ကိုနက်ကြီး..ရယ်..ဦးစံမြင့်ရယ်…. ( ၃ ) ယောက်တောင်ဘဲ ခင်မျာ…..”

“  ခွေးမသား….မသိပဲနဲ့ရမ်းပြောနေ…စောက်ပြဿနာတက်နေမယ်….”

တူးတူးက ခပ်ချဉ်ချဉ်နှင့်ပြောပြစ်လိုက်သည်။စိုးလွင်ကတော့ဘာမှမပြောအောင်ထွန်းက အလွန်စောက်မြင်ကပ်စွာ မျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။

“  အေး……မင်းပြောတဲ့ပေတံနဲ့ထောက်ပြီး မှန်းဆကြည့်ရင်မရင်မိယောကျာ်းကိုသန်းဆွေဟာ သေချာပေါက်လီးတိုရမယ်ကွ…တိုရုံတောင်မကဘူး…သေးတောင်သေးချင်မှာ….”

အောင်ထွန်းကတော့မျက်စောင်းထိုးထိုး…..ဆဲဆဲ..သူ့ညဉ်ကိုတော့လုံးဝမဖျောက်။ အခုကြည့်--------

သူပြောချင်ရာကို ဇွတ်ပြောသည်။တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးဉာဉ်စရိုက်ခြင်း မတူကြသော်လည်းငယ်ငယ်ကထဲက လည်ပင်းဖက်ကြီးလာသော တစ်ရွာတည်းနေ တစ်ရေတည်းသောက်သက်တူ-ရွယ်တူ-အတန်းတူ-ဘဝတူသူငယ်ချင်းအရင်းခေါက်ခေါက်တွေမဟုတ်ပါလား။

“  ဒါနဲ့…နေစမ်းပါအုံး…ကိုကျော်ဆွေ…ကိုနက်ကြီး…ဦးစံမြင့်တို့သုံးယောက်နဲ့ ဖြစ်နေတဲ့မရင်မိဇာတ်လမ်းပြောစမ်းပါအုံး…ဟုတ်ကော ဟုတ်လို့လားကွ…မင်းကသိပ်စိတ်ချရတာ မဟုတ်ဘူး…”

တူးတူးက အောင်ထွန်းကိုအရေးတယူမေးလာသည့်အတွက်အောင်ထွန်းတစ်ယောက်ဘဝင်မြင့်သွားသည်။ဒီကောင်က မြှောက်ပေးရင်ဂွေးပေါ်အောင်ကမည့်လူစား။ဆဲဆဲဆိုဆို ပြုံးဖြီးဖြီးနေတတ်တဲ့အကောင်။အခုသူ့ကိုတူးတူးက အရေးတယူမေးလာသောအခါ သဘောတွေစွတ်ကျသွား၏။

နှုတ်နည်းသော စိုးလွင်သည်ပင်အောင်ထွန်းစကားကိုအလွန်သိချင်ကြားချင်နေကြောင်း သူ့မျက်လုံးတွေက သက်သေခံနေ၏။

“  ဒီလိုကွ…ကိုကျော်ဆွေတို့နဲ့ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ အမေရယ်…မချစ်ရယ်… မနုရယ်သုံးယောက်သား ဝိုင်းဖွဲ့ပြောနေတာကို ငါကကြားလိုက်ရတာ..အဲဒီနေ့က ငါနေမကောင်းလို့အခန်းထဲမှာ အိပ်နေတာ…သူတို့သုံးယောက်က သန်းရှာရင်း မရင်မိစောက်တင်းတွေ ချနေကြတာပေါ့ကွာ…”

“  ဟား..ဟား…ဟိုသီချင်းလိုပေါ့နော်…သူများအကြောင်းလဲ မပြောတတ်ပါ… စပ်မိစပ်ရာ…ဘာညာကွိကွ…ဟားဟား အေးအေး လုပ်စမ်းပါအုံး…ဒို့ကလဲ တဆင့် ကွိကွရအောင်…”

တူးတူးအပြောကြောင့်စိုးလွင်မျက်နှာကြီးသည်ပင်ပြုံးပြုံးဖြီးဖြီးကြီးဖြစ်လာတော့၏။အားပါးတရ နားထောင်မည့်ဟန်ကအပြည့်။အောင်ထွန်းက တက်ကြွသော အသံနှင့်သူ့စကားကို ပြန်ဆက်သည်။

“  မရင်မိအကြောင်းကိုသူတွေ့သမျှ ဖောက်သည်ချတာက မနုရယ်….သူပြောတာက ဒီလိုကွ…..”

.............................................................................................................

သည်နေ့ကိုကျော်ဆွေထံမှယူထားသော ငွေတစ်သောင်းအတွက်တစ်လပြည့်၍ အတိုးသတ်ရန်မနုထွက်လာသည်။စောစောပေးပြီး အေးတာပဲဟူသော စိတ်ကူးဖြင့်နေ့လည်စာထမင်း စားပြီးထွက်လာသည်။ ကိုကျော်ဆွေသည်ရွာထဲက အိမ်တွင်မနေဘဲ ရွာအပြင်ဘက်ရှိသူပိုင်သရက်ခြံထဲတွင်နေထိုင်၏။သရက်ခြံက ပေနှစ်ရာကျော်ပတ်လည်ရှိ၍ အတော်ကျယ်ဝန်းသည်။အဓိကအားဖြင့်ရင်ကွဲမျိုးသန့်များကို စိုက်ပျိုးထားသည်။

သည်သရက်ခြံကရသောငွေမှာ တစ်နှစ်တစ်နှစ်သိန်းချီဝင်သည်။ဂျုံ-ပဲ-မြေပဲပဲစင်းငုံများလှောင်၍ ဈေးကောင်းရမှထုတ်ရောင်းသဖြင့်သူ့လက်ဖျားတွင်ငွေသီးနေသည်။တစ်ရွာလုံး သူ့အကြွေးနှင့်ကင်းသူရှားသည်။

လွန်ခဲ့သော တစ်နှစ်ခန့်က သူ့မိန်းမဆုံးသွားရာ…………

နောက်အိမ်ထောင်မပြုတော့ဘဲ မုဆိုးဖိုဘဝနှင့်နေထိုင်လျှက်ရှိသည်။ အသက်က ၄၀ ကျော်ရုံသာရှိပြီ….အရွယ်တင်ကျန်းမာသန်စွမ်း၏။အိမ်ထောင်ပြုလျှင်ရသေးသော်လည်း အပိုဒုက္ခမရှာတော့ဘဲ…အချောင်ရနိုင်သည့်စားကွင်းစားကွက်များနှင့်သာ ပျော်မွေ့နေသည်။

သားသမီးနှစ်ယောက်ရှိရာ သမီးအကြီးက ၂၀ ကျော်၊သားအငယ်က ၁၇ နှစ် ရွာထဲကအိမ်တွင်ကိုကျော်ဆွေ့အမ အပျိုကြီးနှင့်အတူနေကြသည်။သူကမူသရက်ခြံထဲတွင်နှစ်စဉ် ၃ ခန်းမြေစိုက်အိမ်တစ်လုံးဆောက်၍ လွတ်လပ်စွာ နေထိုင်သည်။

မနုတစ်ယောက်ကိုကျော်ဆွေထံအလာတွင်အိမ်သာတက်ချင်၍ သရက်ခြံအနောက်ဖက်ကပ်လျှက်ရှိချောင်းထဲသွား၍ အိမ်သာတက်သည်။ ကိစ္စဝိစ္စပြီးတော့ချောင်းဘက်ကတက်လာပြီး သရက်ခြံနောက်ဖေးဘက်ကအလွယ်တကူဝင်လာခဲ့သည်။နေ့လည်နေ့ခင်းဖြစ်၍ လူသူတိတ်ဆိတ်နေသည်။

တဖြည်းဖြည်းနှင့်ကိုကျော်ဆွေ မြေစိုက်အိမ်နားရောက်လာသည်။ ဘာရယ်ညာရယ်မဟုတ်မိန်းမပီပီစပ်စုချင်၍ ကိုကျော်ဆွေ့အိမ်အတွင်းသို့ထရံအပေါက်မှချောင်းကြည့်လိုက်သည်။သူချောင်းကြည့်သော နေရာက အိမ်နောက်ခန်း။

အခန်းတွင်း မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းက မနုကို ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားစေသည်။အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်တွင်မရင်မိနှင့်ကိုကျော်ဆွေတို့အဝတ်အစားမပါ ဗလာကိုယ်တုံးလုံးကြီးနှင့်ကာမဇာတ်ခင်းနေကြသည်။မရင်မိက ခါးအောက်တွင်ခေါင်းအုံးတစ်လုံးခုထားပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကားအနေအထားဖြင့်ခံလျှက်ရှိပြီး……….ကိုကျော်ဆွေက ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ဒူးထောက်ထိုင်ကာ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို မရင်မိကိုယ်ပေါ်မှ ကျော်ခွပြီး ကုန်း၍ ကုန်း၍ ဆောင့်လိုးနေသည်။

ကိုကျော်ဆွေ၏ ဆောင့်ချက်တွေက မာန်ပါပြင်းထန်လှသည်။မရင်မိကလည်းကိုကျော်ဆွေ၏ခါးကိုတင်းနေအောင်ဖက်လျှက်ဖင်ဆုံကြီးကို ပင့်ထိုးမြှောက်ကော့လျှက်အားရပါးရခံနေသည်။

“  ဖွတ်…ဖွတ်…ဖွပ်…ဘွတ်….”

“  ဖွတ်….ဖွတ်…ဖွပ်….ဘွတ်….”

“  အမေ့….အမလေး….ကောင်းလိုက်တာ ကိုကျော်ဆွေရဲ့…အင့်…ရှီး ကျွတ်.. ကျွတ်လိုးပါ…ဆောင့်ဆောင့်လိုးစမ်းပါ…”

သည်မျှအထိဆောင့်လိုးနေတာတောင်ဆောင့်ခိုင်းပုံထောက်၍ မရင်မိကာမရာဂစိတ်တွေ မည်မျှထကြွသောင်းကြမ်းနေကြောင်း သိသာလွန်းလှသည်။တောသူဆိုသော်လည်း မရင်မိအသားအရည်တွေက တရုတ်မတစ်ယောက်လိုအလားနီးစပ်သူဖြစ်၏။ရင်၊တင်၊အသားအရောင်….ကိုယ်ဟန်အနေအထားကိုကြည့်သောအားဖြင့်တဏှာရာဂ အလွန်ကြီးမားသော ဟတ္ထနီအမျိုးအစား ဖြစ်သည်။

ကိုကျော်ဆွေက လက်နှစ်ဖက်ထောက်၍ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေရာမှဘယ်လက်ကို ရုတ်လိုက်ပြီး မရင်မိနို့အုံဖွေးဖွေးမို့မို့တင်းတင်းကြီးပေါ်အုပ်တင်လိုက်လျှက်ပွတ်ချေလူးလှိမ့်လိုက်သည်။

“  ထိရဲ့လား….ရင်မိ…”

“  အား…အမေ့….အင်း….ထိ…ထိတယ်…..ကိုကျော်ဆွေရဲ့….အီး..ရှီး….ကျွတ်…ကျွတ်….ကောင်းလိုက်တာရှင်…..”

စောက်ဖုတ်ကြီး….လီးကြီးတွေမို့လားမသိ….ဖွတ်…ဖတ်…ဘွတ်… ဟူသော အသံကြီးတွေက ကြက်သီးထအသဲယားစရာ ကောင်းလွန်းလှပါသည်။မနုတစ်ယောက်ချောင်းကြည့်နေရင်းကပင်စောက်ဖုတ်အုံတစ်ခုလုံး ပုရွက်ဆိတ်အကောင်တစ်ရာတက်လာသလိုတရွရွနှင့်ထကြွလာသည်။

ရင်တွေပူအာခေါင်တွေ ချောက်လာသဖြင့်တံတွေးကို မကြာခဏမျိုချနေရ၏။လည်ပင်းကြောကြီးတွေထောင်ကာ သူကလည်း အသည်းအသန်ချောင်းကြည့်နေ၏။ ကိုကျော်ဆွေ ဖင်ကြောကြီးတွေက ကျုံ့ဝင်ရှုံ့ခွက်နေပြီး ခပ်သွက်သွက်ကြီးကပ်ညှောင့်နေသည်။

“  ဖွတ်…ရွှတ်…ဖွစ်…ဖွတ်….”

“  အား….အမလေး….ထိ….ထိလိုက်တာရှင်….သားအိမ်ဝကို ပူရှိန်းကျဉ်ဆိမ့်နေတာဘဲ အ…ဟ….ဟင့်…အမေ့…အမလေး….အေ့…..စောက်စိပါထိသတော့….အားလားလား…အီးအီးရှီး…အ……”

မရင်မိတကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်လျှက်ကိုကျော်ဆွေခါးကြီးကိုတင်းကျပ်နေအောင်ဖက်ထားသည်။ကိုကျော်ဆွေ့လက်နှစ်ဖက်က အနည်းငယ်တုတ်သယောင်ယောင်ရှိသောရင်မိခါးကိုဆုတ်ကိုင်လျှက်ခေါင်းမော့ကိုယ်မတ်ကာ သူ့လီးကြီးကိုအဆုံးထိဖိကပ်ထားလိုက်ပြီး လရေတွေကို ပန်းထည့်နေသည်။သူ့ကိုယ်လုံးကြီးလည်း ဆတ်ကနဲဆတ်ကနဲ တုန်တုန်သွား၏။

အခြေအနေအချိန်အခါ သိသူပီပီကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည်။အကြောပြိုင်းပြိုင်းထလျှက်အညိုရောင်သမ်းနေသော လီးတုတ်ရှည်ကြီးကမကျေနပ်သောဟန်နှင့်မာန်ဟုန်မပြေသေးသည့်အမူအယာကိုပြနေသေး၏။

မနုတစ်ယောက်ဆုံးခန်းတိုင်ရောက်ထိကြည့်ချင်လွန်းလှသော်လည်းအခြေအနေအမျိုးမျိုးကြောင့်စောစောက သူမ ချီးပါခဲ့ရာ ချောင်းထဲသို့ပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ လီးအတွေ့အကြုံနောကျေထားပြီးဖြစ်သော အိမ်ထောင်သည်မိန်းမပင်ဖြစ်လင့်ကစား ကိုကျော်ဆွေ့လီးကြီးကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ဖင်ယားအဖုတ်တောင်ရမ္မက်သွေးတွေ ပူလောင်ဆူပွက်ခဲ့ရ၏။

“  မင်းဇာတ်လမ်းက ကောင်းလွန်းလို့မျက်လုံးထဲမှာ ကွင်းကနဲ…ကွက်ကနဲကိုမြင်လာတော့တာပဲကွာ…ငါတောင်မရင်မိကြီးကိုချချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာပြီ…”

“  အလကားတော့မရလောက်ဘူး ကိုယ့်လူ…ငွေချေးနိုင်မှ… ဒါမှအတိုးမယူဘဲလိုးလွှတ်လို့ရမှာပေါ့ကွ….”

 အောင်ထွန်းက သူ့ထင်မြင်ချက်ကို ခပ်ဆဆလေး ပြောလိုက်၏။

“  တဏှာကြီးတဲ့မိန်းမအဖို့ငွေကပဓာန မဟုတ်ပါဘူးကွာ…လီးက အဓိကပါ..”

အခု ဝင်ပြောသူက စိုးလွင်…စိုးလွင်က သည်ပွဲတွင်သူ့ဉာဉ်အတိုင်း ဘာမှဝင်မပြောဘဲအသာနားထောင်ခဲ့သည်။သည်လိုလူမျိုးက အပြောသမားမဟုတ်လက်တွေ့လုပ်မည့်သူမျိုး။နောက်ပြီး သူ့ကိုယ်သူယုံကြည်စိတ်ချသောဟန်အပြည့်နှင့်ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။

“  အေး….ဒါလဲ …..ဟုတ်ပါရဲ့….”

စိုးလွင်စကားကိုတိုးတိုးက ထောက်ခံလိုက်၏။

“  ဘယ်လောက်ပဲ တဏှာကြီးကြီး အညှာကိုင်တတ်ရင်အရည်တောင်ပျော်သွားနိုင်ပါတယ်ကွာ…”

တိုးတိုးက စိုးလွင်စကားကိုပင်သေချာအောင်ထပ်ဆင့်၍ ထောက်ခံပြောလိုက်သည်။

“  လုပ်ပါအုံး…တိုးတိုးရ….အညှာဆိုတာ ဘာတုံးဟ…”

ထုံးစံအတိုင်း အောင်ထွန်းက သိချင်ဇောနှင့်အမောတကော မေးလိုက်၏။သည်တခါတော့စိုးလွင်က သူ့ကိုမျက်စောင်း မထိုးတော့ပါ…အူကြောင်ကြောင်မြောက်ကြွကြွသူငယ်ချင်းကို ပြုံးလျှက်သာ ကြည့်လိုက်ပါတော့သည်။

“  အညှာဆိုတာ စောက်စိပေါ့ကွာ….စောက်စိကလိတတ်ရင်…ကာမမီးတွေပွင့်ထွက်ပြီး ဘယ်မိန်းမခံနိုင်မှာလဲ…ဒါပေမဲ့မရင်မိလိုဟာကြီးကတော့အထွေအထူးတောင်ကလိစရာလိုမှာမဟုတ်ဘူး…လီးကြီးဖို့နဲ့ခပ်ကြာကြာအလိုးသန်ဘို့ဘဲလိုမှာ.. မင်းက ဒီမိန်းမကြီးကို…ဖြိုနိုင်လို့လား….”

တိုးတိုးက အောင်ထွန်းကိုအဓိကဦးတည်ပြီး မေးငေါ့မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။စိုးလွင်ကလည်း ဘယ့်နှယ့်လဲဟူသော အမူအရာနှင့်အောင်ထွန်းကိုစိုက်ကြည့်နေသည်။စကားပေါ နှုတ်သွက်သော အောင်ထွန်းတစ်ယောက်အသံတိတ်နှုတ်ဆိတ်ရင်း ခေတ္တတွေးနေသည်။

“  အင်း…မလွယ်လောက်ဘူးထင်တယ်….တိုးတိုးရေ…အလိုးသန်တယ်ပဲ ထားအုံး… ကိုယ့်ဒင်က စံချိန်မှီရုံပဲ..ရှိတယ်လေ….ဒီတော့သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို အယားဖျောက်ပေးသလောက်ပဲရှိမှာပေါ့…ဟီး…ဟီး….”

“  အေး…မင်း မဆိုးဘူး….ကိုယ့်ပမာဏကိုသိတယ်…”

စိုးလွင်က အောင်ထွန်းစကားကို ဝင်ထောက်ခံလိုက်၏။အောင်ထွန်းက သူ့ကိုသရော်သည်ထင်၍ ဘုကြည့်ကြည့်နေစဉ်တိုးတိုးကဝင်၍…

“  စိုးလွင်ပြောတာအမှန်ပဲ အောင်ထွန်းရ….မင်းက သူ့ကိုတလွဲမထင်နဲ့….မင်းမပြောနဲ့…ငါလဲ မရင်မိကို မဖြိုနိုင်ဘူးမောင်….တကယ်ပြောတာ သူ့အသားအရေကြည့်အသားနီစပ်…ဖင်ဆုံကြီးကလဲ..နဲတာကြီးမဟုတ်ဘူး…ပြီးတော့နောက်ကောက်ထွက်နေတာလဲ အထင်အရှား…လိုးတော့လိုးချင်စရာကြီးပေါ့ကွာ….ဟား ဟား…ဒါပေမဲ့ဟတ္ထနီရဲ့သဘာဝက အလိုးလဲကြမ်း…လီးလဲကြီးမှ…ကျေနပ်တာဘဲကွ… ဒီတော့မနိုင်ဝန်သွားထမ်းရင်မင်းတို့ငါတို့ဘဲ ခြေကုန်လက်ပမ်း ကျသွားမှာပေါ့ဟ…”

“  အင်း ဒီလိုဆို…..သူ့ကိုဖြိုနိုင်တာ ကိုကျော်ဆွေဘဲ နေမှာပေါ့နော်…”

“  လူလတ်ပိုင်းအရွယ်ထဲမှာတော့ဟုတ်ချင်ဟုတ်မှာပေ့….မင်းတို့ငါတို့တက်ခေတ်လူတွေထဲမှာ..လောလောဆယ်..ဒီမိန်းမကြီးကိုအပြတ်ဖြိုနိုင်မှာကတော့.. ဟောဒီစိုးလွင်ဘဲ မောင်ရင်….”

“  ဟာ…ဟုတ်ပါ့မလားကွာ…”

“  မင်းကဲ…ကိုယ့်သူငယ်ချင်းအကြောင်း…သိရက်သားနဲ့…ဒီကောင့်လော်ကငယ်ငယ်ကထဲက ဒို့ထက်ကြီးတယ်လေ…သူကလက်တွေ့သမား…အခြေခံစံချိန်မှီလီးကြီးကိုနည်းမျိုးစုံနဲ့လေ့ကျင့်ပေးနေတာ…အခုဆိုရင်စံချိန်တောင်အတော်လွန်နေပြီ….ပြီးတော့မင်းတို့ငါတို့ထက်လူကောင်ကထွားပြီး တောင့်တင်းကြံ့ခိုင်တယ်လေလက်လှဲရင်…..ဒို့….သူ့ကိုဘယ်တုံးကနိုင်ဘူးလို့လဲ….”

“  အေး…အဲဒါတော့ဟုတ်တယ်…ဒါပေမဲ့…ဒီကောင့်ဒုတ်ကြီး စံချိန်လွန်ဖြစ်သွားတာတော့တကယ်မသိဘူးကွ…”

“  သူငယ်ချင်း….သေချာသွားအောင်ပြလိုက်စမ်းပါကွာ…”

တိုးတိုးက စိုးလွင်ကိုတိုက်တွန်းလိုက်သည်။စိုးလွင်က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ပုဆိုးကို ခပ်ဟဟ လှန်ပြလိုက်သည်။အားပါးပါး…..နည်းတဲ့လီးကြီး မဟုတ်ပါလား… အတုတ်က ရုပ်ပျိုဆေးဗူးခန့်ရှိပြီးအရှည်က ရှစ်လက်မခန့်ရှိမည်။လီးကြီးက အောက်ခြေတွင်ကွပ်ပြစ်ကြီးပေါ်တွင်ခေါင်စင်းစင်းကြီးလဲလျောင်း တွဲလဲကျနေ၏။

ဒစ်လည်းမပြဲသေး….ထိပ်ဖူးချွန်ကြီးနှင့်ဖြစ်၏။လီးကြီးက အဝါဘက်လုသောအညိုရောင်ဖြစ်၏။စိုးလွင်က ပြန်ဖုံးပြီး ထိုင်လိုက်သည်။သူ့မျက်နှာမှာလည်း ပန်းနုရောင်ပြေး၍ ပြုံးရောင်သန်းနေသည်။

“  အေး…ဟုတ်ပါပြီ…..မရင်မိစောက်ဖုတ်ကြီးကို ဖြိုနိုင်မဲ့လီးကြီးဆိုတာ ယုံပါပြီကွာဟား..ဟား…ဟား….”

အောင်ထွန်းက သူငယ်ချင်းအတွက်ဂုဏ်ယူကျေနပ်စွာ ပြောလိုက်သည်။တိုးတိုးကလည်း အောင်ထွန်းစကားကို ဖြည့်စွက်ထောက်ခံ၏။

“  အခုချိန်မှာတော့မရင်မိရဲ့စောက်ဖုတ်သရဖူကြီးကို ချန်ပီယံကိုကျော်ဆွေကပိုင်ချင်ပိုင်ထားမှာပေါ့ကွာ….ဒါပေမဲ့ဒီစောက်ဖုတ်သရဖူကြီးကို ပြိုင်လုမဲ့ ပြိုင်ဘက်ချန်ပီယံစိုးလွင်ရှိနေပြီလေ….ပြီးတော့ဟိုက လေးဆယ်ကျော်ကျလူပါ….ဒို့ကောင်ကအားကောင်းမောင်းသန်ပျိုရွယ်ဟန်အပြည့်ရှိတဲ့ (၁၈) နှစ်ကျော်လူပျိုသိုးပဲကွ…..ဟားဟား…ဟား…”

“  ဟာ….ဒီလိုဆို…ဟုတ်ပီကွ….”

တိုးတိုးစကားနှင့်ရယ်သံအဆုံးတွင်အောင်ထွန်း အလန့်တကြားထအော်ပါတော့သည်။

“  ဟ…ဘာလဲဟ….လခွီးတဲ့မှဘဲ….မင်းဟာက အလန့်တကြားကွာ…”

စိုးလွင်က အောင်ထွန်းကိုထကြိမ်းသည်။အရယ်အမောအရှိန်ကြောင့်သာ။အောင်ထွန်းထအော်လိုက်ပုံက တိုးတိုးသည်ပင်လန့်သွား၍ ထောင်းကနဲ ဒေါခီးသွားမိသည်။

“  ဒီလို…ဒီလို…ငါ့စိတ်ကူးက ဒီလို…မရင်မိကိုကိုကျော်ဆွေနဲ့စိုးလွင်တို့ပြိုင်လိုးကြမယ်ကွာ….လောင်းကြေးကိုသိန်းချီတင်မယ်လေ…”

“  အေး..ကောင်းတယ်…” 

အောင်ထွန်း တင်ပြချက်ကို တိုးတိုးက ထောက်ခံ၏။တိုးတိုးက တဆက်တည်း စိုးလွင်ဘက်ကိုလှည့်၍

“  ဘယ်နှယ့်လဲ….ဟေ့ကောင်….”

“  လုပ်လိုက်လေ….ကြာသလားလို့….”

 .................................................................................................................

ကိုကျော်ဆွေနှင့်အကျေအလည်ညှိပြီး ပြိုင်ပွဲကျင်းပရန်ရက်သတ်မှတ်သည်။မရင်မိနှင့်ညှိရန်ကိုကျော်ဆွေကို သဘောတူတာဝန်ပေးကြသည်။ဤသို့ဖြင့်သတ်မှတ်ရက်တွင်ပြိုင်ပွဲကို စတင်ကျင်းပ၏။ ကိုကျော်ဆွေ-တူးတူး+အောင်ထွန်း+စိုးလွင်တို့သည်အောက်ပါစည်းကမ်းချက်များ သတ်မှတ်ထားပြီးဖြစ်၏။

ပထမအချီတွင်အနှုးအနှပ်မပါဘဲ တစ်နာရီခွဲဆက်တိုက်လိုးရမည်။ကြိုက်သလို ပုံစံနှင့်လိုးနိုင်သည်။လိုးခွင့်ရှိသည်။အလိုးခံသူက တော်ပါတော့ဟုဆိုမှပွဲရပ်မည်။

ဒုတိယအချီတွင်အနှုးအနှပ်အနှိုက်အဆွ စိတ်ကြိုက်လုပ်နိုင်သည်။အချိန်လည်း အကန့်အသတ်မရှိ။သို့သော်၂ နာရီထက်ကျော်လျှင်အရှုံးဟုသတ်မှတ်သည်။

မိန်းမကိုယ်တိုင်က တော်ပါပြီဟုအလေးအနက်အဆိုပြုလာမှ ပွဲရပ်မည်။အလိုးခံမည့်သူသည်နောက်တစ်ရက်ဆက်တိုက်ခံနိုင်လျှင်အရှုံး။မခံနိုင်လောက်အောင်ပျော့ခွေချိနဲ့၍ မလုပ်ပါသေးနှင့်ဦးဟုတောင်းပန်ပါက အနိုင်။

ဤအရှုံးအနိုင်သတ်မှတ်ချက်သည်အလိုးခံသူမိန်းမနှင့်မည်သို့မျှသက်ဆိုင်ခြင်း မရှိစေရ။

ပြိုင်ပွဲမစမီရက်များတွင်စားဆေး-လိမ်းဆေး ကြိုက်ရာသုံးနိုင်ပြီးပြိုင်ပွဲစမည့်နေ့တွင်မူမည်သည့်အရာမှ မသုံးစွဲရ…အထူးသဖြင့်လိမ်းဆေးလုံးဝမသုံးရ။မိမိကိုယ်ကို ယောကျာ်းပီသသူဟုရဲရဲဝံ့ဝံ့ယုံကြည်လျှင်လိမ်းဆေးလုံးဝမသုံးသင့်ကြောင်း အထူးသတိပြုပါ။

(မှတ်ချက်) လောင်းကြေးငွေကို သုံးသိန်းခွဲစီသတ်မှတ်သည်။နိုင်သူက မရင်မိကိုတစ်သိန်းတိတိပေးရမည်။ထိုနေ့ကသူတို့လေးယောက်ည ၁၁ နာရီခွဲကျော်မှ စည်းမျဉ်းရေးဆွဲပြီးကြသည်။ ကိုကျော်ဆွေက သူ့ကိုယ်သူအပိုင်တွက်၍ အကယ်၍ သူရှုံးခဲ့လျှင်ဟောဒီသရက်ခြံကြီးတဝက်ပါ ထပ်လောင်း၍ ပေးဦးမည်ဟု ပြော၏။ထိုအချက်ကိုလည်းစည်းမျဉ်းထဲတွင်နောက်တိုးအဖြစ်ဖြည့်စွက်လိုက်သည်။

 အကယ်၍ သူနိုင်ခဲ့လျှင်မင်းတို့ (၃) ယောက်ရဲ့ အမေတွေကို (၃) ညစီလိုးရလိမ့်မည်။မင်းတို့ကိုယ်တိုင်ခေါ်ခဲ့ရမည်ဟုအဆိုပြုသည်။ သုံးယောက်သား ခေါင်းခြင်းရိုက်၍ သဘောတူလိုက်ကြသည်။ မတတ်နိုင်သူ့ဘက်ကလည်း ရက်ရောသည်မဟုတ်လား။

“  နေအုံးဗျ…..ခင်များအဆိုကို ကျုပ်တို့မကန့်ကွက်ပါဘူး….ဒါပေမဲ့ခင်များပြောတဲ့မိန်းမသုံးယောက်က ကျုပ်တို့ရဲ့အနန္တဂိုဏ်းဝင်ကျေးဇူးရှင်တွေဖြစ်နေတယ်။ကျုပ်တို့မှာ ဂိုဏ်းသင့်နိုင်တယ်…….ဒီတော့သရက်ခြံတဝက်မလုပ်ပါနဲ့..သရက်တစ်ခြံလုံးလုပ်လိုက်ပါ….”

ဤစကားကိုစိုးလွင်က ဝင်ပြောခြင်းဖြစ်၏။တိုးတိုးနှင့်အောင်ထွန်းတို့မှာ ခေါင်းတွေပူထူနေသဖြင့်ဘာမှ စဉ်းစားလို့အကြံမရ…သူတို့အမေတွေကိုထိပါးမည့်အရေးကြုံလာတော့ခြောက်ခြားတုန်လှုပ်သွားကြသည်။စကားနည်းလှသော စိုးလွင်ကသာ ထောက်ပြအဆိုပြုနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ကိုကျော်ဆွေက မည်သို့မှ စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ………..

“  အေး….စိမ်လိုက်ကွာ…..တစ်ခုတော့ရှိတယ်နော်….အဲဒီနေ့ကျ ငါအရင်ဖိုက်မှာ…”

“  ကျေနပ်ပါတယ်……” 

စိုးလွင်ကပင်အတည်ပြုထောက်ခံလိုက်သည်။ဒီနေ့…..ကိုကျော်ဆွေ စတင်ပြိုင်ပွဲဝင်ရမည်နေ့မရင်မိတစ်ယောက်ရေမိုးချိုး သနပ်ခါးလိမ်း၍ ခါတိုင်းလိုပင်ပဲပြုတ်ရောင်းထွက်သည်။ခါတိုင်းလည်း လူသူမကွဲမှီဝေလီဝေလင်း အနောက်ဖက်ရွာသို့ပထမ ရောင်းလေ့ရှိသည်။ အနောက်ဖက်ရွာရောင်းမကုန်မှ ရွာထဲလိုက်ရောင်းသည်။အနည်းဆုံး ၉ နာရီကျော်မှသာ အိမ်ပြန်ရောက်လေ့ရှိသည်။အနည်းဆုံး သူဈေးရောင်းချိန်၃ နာရီကျော်ပုံမှန်ကြာလေ့ရှိသည်။

ဤသည်ကား ကလေးလူကြီးပါမကျန်တရွာလုံးသိနေသော မရင်မိဈေးရောင်းချိန်ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်ကိုတမင်ရွေးလိုက်ကြသည်။သည်တော့မည်သူမှ မသိနိုင်မရိပ်မိနိုင်တော့…….

စောစောကမူအချိန်ရွေးဘို့အတွက်အခက်တွေ့နေကြရာ သည်အကြံကို စိုးလွင်ကပေးလိုက်မှအဆင်ပြေ ပြေလည်သွားတော့၏။ ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက်သူ့ပြိုင်ဘက်စိုးလွင်ကို လျှော့မတွက်သာတော့……သို့သော်သူ့ကိုယ်သူသိပ်အထင်ကြီးနေ၍ နွားပျိုသန်လှ…. နွားအိုပေါင်ကျိုးဟူသော စကားပုံကို အသေစွဲကိုင်ထား၍ သိပ်တော့မဖြုံလှပါ။

လူလုံးမကွဲခင်မှာပင်မရင်မိတစ်ယောက်ပဲပြုတ်တောင်းလေးခေါင်းပေါ်ရွက်၍ သရက်ခြံအနောက်ဘက်ချောင်းထဲမှ ဝင်လာသည်။ မကြာခင်လုပ်ငန်းစပါတော့သည်။တိုးတိုးတို့၃ ယောက်က သီးသန့်လုပ်ထားသောနေရာမှ ကြည့်နေကြသည်။ဤနေရာကို မရင်မိမသိအောင်ဝှက်ထားကြသည်။သိလျှင်စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်ပြီး ဖီလင်မလာမှစိုး၍ ဖြစ်၏။

မရင်မိက သူ့ကိုပေါ်က အဝတ်အစားများကိုတခုခြင်းချွတ်သည်။သူ့ကိုယ်မှာဖုံးထားသောအရာဟူ၍ ထမီပါးပါးတထည်…..အပေါ်အကျီၤလက်တိုတထည်နို့အုံပင်လုံအောင်မဖုံးနိုင်သော ဘရာစီယာခပ်သေးသေးတစ်ထည်သည်သာ…. ထို့ကြောင့်စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာပင်ကမ ္ဘာဦးလူမကဲ့သို့တုံးလုံးကြီးဖြစ်သွားပြီ။

အခန်းထဲတွင်ပုံစံမျိုးစုံလုပ်နိုင်ရန်၂ ပေခွဲအမြင့်စားပွဲခုံရှည်…. နောက်မှီခုံရှည်အလတ်စားတစ်လုံး အဆင်သင့်ချထား၏။တိုးတိုးတို့သုံးယောက်ကိုအလယ်ခန်းအထက်စီးမှ ကြည့်နိုင်ရန်လျှို့ဝှက်စီစဉ်ပေးထား၏။စိုးလွင်ကမူပြိုင်ဘက်မင်းသားဖြစ်၍အပြင်ဘက်မှာသာနေပြီး အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်အကဲခတ်ရန်သတ်မှတ်ထားသည်။

ကိုကျော်ဆွေက မရင်မိကို ခုတင်ဘောင်တန်းပေါ် လက်ထောက်ပြီး ရှေ့သို့ဖင်ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။သူက နောက်မှနေ၍ သူ့လီးတုန်ကြီးကိုလက်နှင့်ကိုင်ကာတစ်ရစ်ချင်းဖိသွင်းလိုက်သည်။

ချောင်းကြည့်နေသော တိုးတိုးနှင့်အောင်ထွန်းတို့မျက်လုံးပြူးသွားကြ၏။ ကိုကျော်ဆွေလီးကြီးက နည်းတဲ့ဟာကြီးမဟုတ်။လီးချောင်းကြီးက နက်မှောင်နေပြီး သွေးကြောဖုကြီးတွေ ယှက်သမ်းနေသည်။စိုးလွင်လီးနှင့်မတိမ်းမယိမ်းပင်………ဒစ်ပြဲအသားဆိုင်ကြီးက နဲတာကြီးမဟုတ်…သံခမောက်ကြီးလို ဝင်းပြောင်နေ၏။

သမ္ဘာရင်…ဝါရင့်ဆရာကြီးလည်းဖြစ်…လီးကြီးကလည်း စိုးလွင်နှင့်မတိမ်းမယိမ်းမို့တိုးတိုးနှစ်ယောက်ရင်ခုံနေသည်။ဖီလင်တက်စရာအလွန်ကောင်းသောမရင်မိကိုယ်လုံးကြီးကို မြင်နေရလျှက်ကပင်ဖီးလ်မကြွနိုင်ဘဲ ရင်တမမဖြစ်နေကြသည်။

သူတို့ရှုံးခဲ့လျှင်သူတို့အမေများကိုသူတို့ကိုယ်တိုင်ခေါ်ခဲ့ပြီး ကိုကျော်ဆွေထံဆက်သရမည်ကို တွေးမိတိုင်း စိတ်တွေချောက်ခြားနေ၏။သူတို့ကိုယ်တိုင်ဆပ်ဆော့မိသည့်အမှားမို့နောင်တစိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာ၏။

စောစောကပင်ခံချင်စိတ်ကြောင့်စောက်ဖုတ်ကြီး တအုံလုံးကြွရွနေပြီးစောက်ရေတွေကလည်း ထွက်နှင့်ပြီးသားမို့လီးကြီးက ထစ်ငေါ့ထစ်ငေါ့နှင့်အဆုံးထိဝင်သွားသည်။သည်လီးကြီးကို ခံဘူးထားသော်လည်း စံချိန်လွန်လီးမဟာကြီးမို့မရင်မိတစ်ယောက်တစ်ထစ်ခြင်း တစ်ထစ်ခြင်းတိုးဝင်လာသော လီးကြီးကိုမျက်လုံးမှိတ်အံကြိတ်ရင်းခံနေရှာသည်။တစ်ချက်တစ်ချက်ဖင်ဆုံကြီးတွေ ကော့တက်သွား၏။

ကိုကျော်ဆွေက ခါးနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းဆုတ်၍ ခပ်ပြင်းပြင်းပင်ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ပထမဆောင့်သောအချိန်ကို စတင်သတ်မှတ်သည်မို့တစ်ဖက်နံရံရှိတိုင်ကပ်နာရီကို ကြည့်လိုက်သည်။ (၆) နာရီမတ်တင်း….။

“  ဖွပ်…ရွှတ်…ဖွတ်….ရွှတ်….ဖွတ်…..”

“  အင့်….အမေ့…အီး…အား….ဟား… ဟင်း….အင့်..အင်း…အ….အား…”

ခပ်သွက်သွက်ခပ်မှန်မှန်ကြီးဆောင့်လိုးလာရာ မိနစ်၂၀ ခန့်မျှကျော်လာပြီ။ ခါတိုင်းဆိုလျှင်ပြီးလိုက်မည်ဖြစ်သော်လည်း မပြီးရဲသေး…. အဝင်အထွက်မှန်လာပြီးလီးကြီးနှင့်စောက်ဖုတ်ကြီးတို့သဟဇာတဖြစ်သွားပြီမို့မရင်မိလည်း တစတစကောင်းကောင်းလာကာ ဇိမ်နှင့်ခံနေတော့သည်။

နာရီဝက်လောက်ဆောင့်ပြီးသောအခါ ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကိုပြွတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။လချောင်းမဲကြီးမှာ စောက်ရေတွေနှင့်ပို၍ပြောင်လက်တင်းတောင်နေတော့သည်။

မရင်မိက မတ်တပ်ရပ်ကာ ကိုကျော်ဆွေကိုကြည့်၍ မေးငေါ့ပြသည်။ဘယ်လိုပုံစံနှင့်ခံရမလဲဟူသော သဘောဖြစ်သည်။ကိုကျော်ဆွေက ကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်သိပ်လိုက်ပြီး မရင်မိတံကောက်ကွေးနှစ်ချောင်းကိုသူ့ပုခုံးပေါ် မတင်လိုက်သည်။အံကျဖြစ်မဖြစ်သူ့လီးနှင့်ချိန်ကြည့်ရာ စောက်ဖုတ်အဝက အောက်သို့တော်တော်လေးရောက်နေသည်မို့ခေါင်းအုံးတစ်လုံးဆွဲခုပေးလိုက်သည်။

သည်တော့မှအံကိုက်ဖြစ်သွားသည်။ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကိုစောစောကလိုပြန်ထိုးလိုက်သည်။ပေါင်နှစ်လုံးက စိနေသည်မို့စောက်ဖုတ်ကညပ်နေပြီး ဇွတ်တိုးဝင်လာသော လီးကြီးဒဏ်ကိုမခံနိုင်ဘဲဖြစ်နေသည်။

“  အင့်…အင့်…အ….အမေ့….ရှီး…ကျွတ်….ကျွတ်….နာ…နာတယ်…ကိုဆွေ…”

သည်တော့ကိုကျော်ဆွေက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်မှ ချလိုက်ပြီးပေါင်နှစ်ချောင်းကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဘေးသို့ခပ်ကားကားဖြစ်အောင်ဖြဲပေးထားလိုက်သည်။သည်တော့မှအသားဆိုင်ထူထူစောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးက ပြူးကနဲပွင့်အာထွက်လာသည်။ဖြူဝင်းသော ဆီးခုံမို့မို့တစ်ဝိုက်ရှိစောက်မွှေးအုံကြီးမှာမဲမှောင်နေသည်။

အပေါ်စီးမှအထင်းသားမြင်နေရသော တိုးတိုးနှင့်အောင်ထွန်းတို့မှာ နှလုံးတုန်ရင်ခုံအာခေါင်တွေချောက်ပြီး လီးတောင်ကြလာ၏။ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကိုဇွပ်ကနဲ ဗျိကနဲ ဖိသွင်းလိုက်ပြီး အရပ်အဆိုင်းမရှိဘဲ ဒလစပ်ဆောင့်ပါတော့သည်။

“  ဖွပ်…ဖွတ်….ဖွိ……ဘွတ်….ဖွပ်….ဖွိ…ဖွတ်….ဘွတ်…”

ဆောင့်ချက်တွေက အရွယ်နှင့်မမျှအောင်အားပါလှ၏။ ၁၅ မိနစ်လောက်ဆောင့်ပြီးသောအခါ ကိုကျော်ဆွေတယောက်ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲလရေတွေကို ဗျင်းကနဲ ပန်းထည့်လိုက်တော့၏။တနာရီပြည့်ရန် ၁၅ မိနစ်သာလိုတော့သည်မို့ဘယ်လိုမှထိန်းမထားနိုင်တော့..ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက်သူ့လရေတွေကို ပန်းထည့်ရင်း မျက်စိစုံမှိတ်ကာ အရသာယူနေပါသည်။

စည်းကမ်းချက်ကလည်းရှိနေသည်မို့လီးကြီးကိုအမြန်ချွတ်၍ ပုံစံတမျိုးပြောင်းရန်အားထုတ်ရပြန်သည်။နောက်ထပ် ၄၅ မိနစ်လိုးပေးရဦးမည်။အသက်က ပြော၍လားမသိ… ကိုကျော်ဆွေလီးကြီးမှာ တော်တော်နှင့်ပြန်မထသေးဘဲ ငေါင်ငေါင်စင်းစင်းကြီးဖြစ်နေ၏။

ငေါင်စင်းစင်းကြီးဖြစ်နေသော လီးကြီးကိုကြည့်၍ တိုးတိုးနှင့်အောင်ထွန်းတို့သဘောတွေကျနေသည်။ကိုကျော်ဆွေက သူ့လီးကြီးကိုလေးငါးဆယ်ချက်ခန့်ဂွင်းတိုက်ပြစ်လိုက်ရာ လီးကြီးက စောစောကထက်တောင့်တင်းပြန်မတ်လာသည်။မာန်ပြည့်ဟန်ပြည့်ကား မဟုတ်။

စောက်ဖုတ်ထဲကိုပြန်သွင်းထည့်ရာ မဝင်ချင့်ဝင်ချင့်နှင့်ဝင်သွားသည်။အရင်းကိုမရောက်မှီ ၂ လက်မကျော်လောက်တွန့်ကောက်ပြီးထစ်ခံနေသည်။ကိုကျော်ဆွေက အဆုံးထိမသွင်းတော့ဘဲ ဝင်သလောက်နှင့်သာ ခပ်မှန်မှန်ခပ်ဖြည်းဖြည်းဆောင့်ပေးနေသည်။အားမာန်သွင်း၍ဆောင့်နေရသော်လည်းစောစောကလို မထန်မသွက်တော့။

၁၅ မိနစ်ကျော်သောအခါ အပြည့်အဝမတောင်ပါဘဲ လီးတခုလုံးယားကြွလာပြီး လရေတွေထွက်ကုန်ပါတော့သည်။မာမာထန်ထန်သွက်သွက်ဆိုလျှင်မရင်မိလည်း မကြာမှီပြီးတော့မည်မှာ သေချာနေ၏။

အခုတော့ကိုကျော်ဆွေကသာ ပြီးသွားပြီး မရင်မိက မပြီးသေးဘဲကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ဟန်လုပ်၍သာ ဆောင့်နေရသော်လည်း လီးကြီးက အဝင်အထွက်မမှန်တော့တွန့်ခေါက်၍ ထစ်ငေါ့ထစ်ငေါ့ကြီး ဖြစ်နေသည်။

တဖက်က ဖီလင်မလာတော့တွန့်ခေါက်သွားသော လချောင်းတံကြီးကမရင်မိစောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ဖိပွတ်သလိုမျိုး ဖြစ်နေသည်။အောင့်သက်သက်နှင့်နာကျင်ရုံမှအပ အရသာထူးမတွေ့လှပါ။မရင်မိက စိတ်ညစ်စွာနှင့်

“  ဟို…ဟို….ကိုဆွေ…မရရင်လဲ…မလုပ်နဲ့တော့…နာတာပဲရှိတယ်….ဘာအရသာမှမရှိဘူး……”

မရင်မိပြောသောစကားကိုတိုးတိုးနှင့်အောင်ထွန်းတို့က ပီပီသသကြီးကြားလိုက်ရသည်။သူတို့မျက်နှာတွေ ဝင်းထိန်လင်းလက်သွားသည်။ပထမပွဲစဉ်မှာပင်ကိုကျော်ဆွေကြီး ၉၅ ရာခိုင်နှုန်း ရှုံးနိမ့်သွားပြီ။သူကြိုတင်စားထားသော အားဆေး စိတ်ကြွဆေးတွေက သူ့ကိုပညာကောင်းကောင်းပြနေ၏။နှလုံးသွေးခုန်နှုန်းတွေ မြန်ဆန်လာပြီး မောဟိုက်လာသည်။မတတ်သာသည့်အဆုံးသူ့လီးကြီးကိုဆွဲနှုတ်လိုက်ပြီး မရင်မိဘေးတွင်ပက်လက်လှန်အိပ်ကာ အမောဖြေနေလိုက်သည်။ ၁ နာရီပြည့်ရန် ၃၀ မိနစ်သာလိုတော့သည်။

“  ရင်မိ…မပြီးသေးဘူးလား…”

“  ဟင့်အင်း….ပြီးတော့မလို့ဘဲ…ကိုကျော်ဆွေကမှဆက်မလိုးနိုင်ဘဲ…”

အခုမှ တိုးတိုးနှင့်အောင်ထွန်းတို့ဟင်းချနိုင်တော့သည်။စိုးလွင်အကြံပေးချက်အရကိုကျော်ဆွေနှင့်မရင်မိတို့ပြောစကားများကိုကက်ဆက်နှင့်ဖမ်းယူထားပြီးဖြစ်သည်။

အခြေအနေမဟန်တော့မှန်းသိနေသော ကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက်သည်အတိုင်းကြီး ပေနေလို့မဖြစ်တော့။သည်စည်းဝိုင်းကထွက်ပြီး ဝီစကီနှင့်စိမ်ထားသော ဖျံသိုဆေးအရက်ကို သောက်မှဖြစ်တော့မည်။သည်ထဲက မထွက်သမျှသောက်ခွင့်ရှိမည်မဟုတ်။ကြာလျှင်သည့်ထက်ပိုဆိုးလာမည်။

“  မရင်မိ….ပြီးချင်လား….”

“  ဟောတော်….ပြီးချင်တာပေါ့လို့….ဈေးရောင်းအပျက်ခံပြီး တော်တို့အလိုးခံမှတော့မပြီးဘဲမပြန်နိုင်ပါဘူး…..”

မရင်မိက စိတ်ပေါက်လာပြီး ဘုဂလန့်ပြောချလိုက်သည်။သည်အသံတွေကကက်ဆက်ထဲမှာ အကုန်ဝင်နေသည်။သည်မျှဆိုလုံလောက်ပြီမို့တိုးတိုးက ကက်ဆက်ခလုပ်ကို ပိတ်ပစ်လိုက်၏။မကြာမှီကိုကျော်ဆွေတစ်ယောက်ပုဆိုးနှင့်အကျီကောက်ဝတ်ပြီး အခန်းထဲမှထွက်လာသည်။

အခန်းထဲကခုတင်ထက်တွင်အဝတ်အစားကင်းကွာပြီး ဖြူဖွေးဝင်းဝါသောကိုယ်လုံးကြီးနှင့်ခြေပစ်လက်ပစ်ပက်လက်ကြီးအိပ်လျှက်ရှိသော မရင်မိကို ကြည့်ရင်းအောင်ထွန်းတံတွေးကို ဂွတ်ကနဲမျိုချလိုက်သည်။

အခြေအနေမဟန်တော့မှန်းသိသွားသော ကိုကျော်ဆွေက သူတို့နှစ်ယောက်ကိုအချက်ပြပြီး အပြင်ခေါ်ထုတ်ခဲ့သည်။သူ့ခေါင်းထဲမှာ စိုးလွင်ကိုအပိုင်ပြန်ချည်နှောင်ဘို့စီမံကိန်းတွေ တထပ်ကြီးချပြီးသားဖြစ်သွား၏။အပြင်ဘက်က တန်လျားခုံရှည်ကြီးပေါ်တွင်စိုးလွင်တယောက်အေးအေးဆေးဆေး နှပ်နေသည်။

“  ကဲ….ငါ့တူ…လေးလေးကတော့မိနစ်ငါးဆယ်နဲ့တပွဲပြီးသွားပြီ….မင်းရဲ့အခြေအနေပေါ်မှာမူတည်ပြီး အနိုင်အရှုံးသတ်မှတ်ရမှာပဲ….အခုတော့လေးလေး ဆေးသောက်မှဖြစ်မှာမို့ငါ့ရဲ့အခန်းကဏ္ဍက ဒီမှာတင်တခန်းရပ်သွားပြီ….ဒါပေမဲ့စည်းကမ်းထဲမှာမပါတဲ့ ပြဿနာတစ်ခုက ငါသာ ၂ ချီပြီးသွားတယ်ရင်မိက မပြီးသေးဘူးတဲ့ကွ သူကလဲမပြီးရင်မကျေနပ်ဘူးလို့အရေးဆိုလာတယ်….ဒါကြောင့်မထင်မှတ်ဘဲ ပေါ်ပေါက်လာတဲ့ဒီကဏ္ဍကို မင်းဖြည့်ပေးလိုက်အုံး……”

“  ဟုတ်ကဲ့…ရပါတယ်…..လေးလေးဆွေ…”

ကိုကျော်ဆွေက ဖျံသိုနှင့်စိမ်ထားသော ဝီစကီတစ်ခွက်ကို ငှဲ့သောက်လိုက်သည်။သည်တော့မှ အတော်နေသာထိုင်သာ ရှိသွားသည်။

“  ကဲ…စိုးလွင်……..မရင်မိဆန္ဒပြည့်ဝသွားအောင်ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ပါကွာ..”

စိုးလွင်မရင်မိရှိရာ အခန်းထဲသို့ဝင်သွားသည်။

“  ဒီတခါ…အောင်ထွန်းကအပြင်က စောင့်အုံး တိုးတိုးနဲ့ငါ အခြေအနေလေ့လာအုံးမယ်…”

စိုးလွင်ဝင်လာစဉ်မရင်မိတစ်ယောက်မျက်လုံးမှေးစင်းလျှက်ခြေပစ်လက်ပစ်ကားယားပက်လက်ကြီး အိပ်လျှက်ရှိသည်။ပေါင်နှစ်လုံးကြားရှိမရင်မိစောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ခုံးကြွမို့မောက်နေပြီး နှုတ်ခမ်းသားထူထူများက ဘေးသို့အနည်းငယ်လန်ကာ ခပ်ဟဟကြီးပြဲလျှက်ရှိသည်။

စိုးလွင်တံတွေးတစ်ချက်မျိုချလိုက်ပြီး မရင်မိတကိုယ်လုံးကို ရာဂကသိုဏ်းရှုရင်းဖြင့်ပင်သူ့ပုဆိုးနှင့်အကျီၤကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ မရင်မိက စိုးလွင်မှန်းမသိသေး။ကိုကျော်ဆွေ ပြန်ဝင်လာသည်ဟုထင်မှတ်နေ၏။သို့သော သူမဆန္ဒပြည့်ဝအောင်လုပ်မပေးသေးသဖြင့်မကျေနပ်စိတ်တွေ ဝင်ကာ မျက်စိကိုမှိတ်၍ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။

စိုးလွင်က မရင်မိ၏နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီးကိုလက်ဖဝါးနှင့်ခပ်ရွရွလေးပွတ်ပေးလိုက်သည်။စူတင်းနေသည့်နို့သီးခေါင်းညိုညိုလေးကိုလက်ညှိုးလက်မနှင့်အသာလေးညှပ်ကာ ခပ်ရွရွလေး ပွတ်ချေပေးသည်။

ထို့နောက်မာန်တုန်ကြွ၍ ခုံးထပွရွနေသော စောက်ဖုတ်အကွဲကြီးအတွင်းသို့သူ့လက်ညှိုးကိုထိုးသွင်းကာ လှုပ်၍လှုပ်၍ နှဲ့ပေးလိုက်၏။စောက်ရေတွေရောလရေတွေပါ အိုင်ထွန်းစိုရွှဲနေသဖြင့် ပြွိပြွိ…..ပြွစ်….ပြွစ်….ပွပ်…ပြလပ်ဟူသောအသံတွေ ထွက်လာသည်

စောက်ဖုတ်တစ်အုံလုံး ယားကြွလာပြီး တကိုယ်လုံး မရိုးမရွဖြစ်ကာမရင်မိတကိုယ်လုံးလူးလွန့်တုန်ခါသွား၏။မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ကိုကျော်ဆွေမဟုတ်ဘဲ စိုးလွင်ဖြစ်နေပါတော့သည်။စိုးလွင်ပေါင်ကြားက လီးကြီးမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲမတ်တောင်နေပါတော့သည်။

လုံးပါတ်ရောအရှည်ပါ ကိုကျော်ဆွေထက်ရောင်ရောင်လေးကြီးပုံရသည်။ထူးခြားတာက ကိုကျော်ဆွေ့လီးကြီးက ဒစ်လန်နေပြီး စိုးလွင်လီးက ဒစ်မလန်ဘဲအရေပြားဖုံးထားသော ဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးဖြစ်၏။ပြီးတော့ညိုဝါရောင်သမ်းပြီး နုထွားလှသော လီးကြီးဖြစ်၏။

မရင်မိက စိုးလွင်ကို ပြုံးရင်း မျက်စိတဖက်မှိတ်ပြသည်။အာရုံအသစ်အဆန်းမို့မရင်မိစိတ်တွေ မြူးကြွသွက်လက်လာသည်။စောက်ဖုတ်နှိုက်နေသော စိုးလွင်လက်ကိုဆွဲယူလိုက်ပြီး သူမကိုယ်လုံးပေါ်မှောက်ချစေလိုက်သည်။ စိုးလွင်ကိုတင်းနေအောင်ဖက်ထားရင်း ပါးကို နမ်း၏။

“  မမ…က မပြီးသေးဘူးဆို….”

“  အင်း….”

“  ဒါမို့ကျွန်တော့်ကို ပွဲသိမ်းပေးဖို့လေးဆွေက လွှတ်လိုက်တာ…”

စိုးလွင်က မရင်မိဖက်ထားသောလက်များကို အသာဖြေလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင်ဝင်ရပ်လိုက်သည်။မရင်မိလည်း ကာမစိတ်တွေပြန်လည်နိုးကြွလာပြီးသူမ၏စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ကြွသထက်ကြွ ရွသထက်ရွလာသည်။ စားသောက်ရန်အသင့်ဖြစ်နေသော စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးထဲသို့သူ့လီးကြီးကိုဖိနှစ်၍သွင်းလိုက်သည်။

စောစောကပင်လီးအထိုးခံထားရပြီးမို့အဝင်မှာထင်သလောက်မနာကျင်တော့အရသာရှိရှိနှင့်ခံလို့ကောင်းရုံသာ။စိုးလွင်က လီးကြီးကိုတဝက်ကျော်ကျော်ပြန်နှုတ်လိုက်ပြီး ခပ်သွက်သွက်ပြန်သွင်းသည်။ဤကဲ့သို့လေးငါးဆယ်ချက်ခန့်စောက်ပတ်နှင့်လီး မိတ်ဆက်ပြီးခပ်သွက်သွက်ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပါတော့သည်။

သူ့လက်နှစ်ဖက်က မရင်မိ၏နို့အုံကြီးကိုတလုံးစီဆုတ်ကိုင်ကာကိုယ်ကိုကိုင်း၍ အသားကုန်ဆောင့်ပါတော့သည်။

“  ဖွတ်….ဖွပ်….ဖွတ်….ပြွတ်…..ဖွတ်….ဖပ်…..ဗျစ်…ဘွတ်….ဖွတ်….ဖွတ်….”

လီးနှင့်စောက်ဖုတ်ပွတ်တိုက်ရာမှထွက်ပေါ်လာသောအသံများ။လဥနှစ်လုံးကဖင်ရိုက်သံများဖြင့်တခန်းလုံးဆူညံသွားတော့သည်။မရင်မိကလည်း အောက်မှနေ၍ ဖင်ဆုံကြီးကိုကော့ကော့ပြီးခံသည်။စိုးလွင်ကလည်း ကုန်း၍ ကုန်း၍ အသားကုန်ကြုံးကြုံးပြီးဆောင့်သည်။

၁၅ မိနစ်ကျော်ကျော်ဆောင့်လိုးပြီးသောအခါ မရင်မိတကိုယ်လုံးဓာတ်လိုက်သလိုတုံခါသွားပြီး ပြီးဆုံးသွားပါတော့သည်။စိုးလွင်က မရင်မိပြီးမှန်းသိသော်လည်း မရပ်နားဘဲ ဒလစပ်ဆက်၍ ဆောင့်သည်။ပြီးလို့ကောင်းတာကတစ်မျိုး မနားတမ်းဆက်ဆောင့်ပေးနေသည့်အတွက်စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး ကျဉ်အီဆိမ့်ကာ အတားအဆီးအကွယ်အမဲ့လေဟာနယ်ထဲသို့လွင့်မျောနေသလိုမျိုး ခံစားရတာကတဖုံလူပျိုသိုးတစ်ယောက်၏လီးနုထွားကြီးကိုအလိုးခံလိုက်ရလို့ကျေနပ်ပီတိဖြစ်ရတာက တစ်နည်း……….အသီးသီး မငြီးနိုင်သော ဝေဒနာတွေဆက်ကာ ဆက်ကာခံစားနေရပါတော့သည်။

၁၀ မိနစ်ကျော်ကျော်လောက်အရောက်တွင်စိုးလွင်က တစ်ချီပြီးသွား၏။မရင်မိက ခံကောင်းဆဲ………

ဤကဲ့သို့သဲကြီးမဲကြီး အချစ်ပွဲဆင်နွှဲလာရာ နောက်ထပ် ၁၅ မိနစ်ခန့်အရောက်တွင်နှစ်ယောက်လုံးပြိုင်တူပြီးဆုံးသွားကြ၏။ ပြိုင်တူပြီးလျှင်ကောင်းနိုင်ပါသည်။မရင်မိလည်း ပျော့ခွေနွမ်းကြေသွားသည်။သို့သော်သူမမျက်နှာမှာအပြုံးတွေဝေလျှက်……

စိုးလွင်က သူ့လီးကြီးကိုစောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။လီးကြီးကမာန်ထနေဆဲ ဖြစ်၏။ထို့ကြောင့်ဘလွတ်ဟုအသံမမြည်ဘဲ ပြွတ်ဟုအသံမြည်သွားသည်။အခြေအနေက နောက်ထပ်နာရီဝက်လောက်ဆွဲနိုင်သေးသည့်သဘောကိုလက်တွေ့ပြနေ၏။

ကိုကျော်ဆွေနှင့်တိုးတိုးတို့နှစ်ယောက်စိုးလွင်ကို ကြည့်၍ အံသြနေ၏။အချိန်အားဖြင့်တစ်နာရီပြည့်ရန်မိနစ်၂၀ လိုသေး၏။နောက်ထပ်မိနစ် ၃၀ ထပ်ထည့်လိုက်လျှင်မိနစ် ၇၀ တစ်နာရီ ၁၀ မိနစ်…..ကိုကျော်ဆွေ စိုးလွင်ကိုရှုံးသွားပါပြီ….။

“  ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ်…..ဆွေမေ့မျိုးမေ့ပါဘဲ…..အသားတွေတောင်တုန်တယ်ကွယ်….မင်း…မိန်းမလိုးဘူးလားဟင်…”

“  ဟုတ်ကဲ့….လေးဆွေသမီး…..ရီရီမွန်ကို ၅ ခါမက လိုးဖူးပါတယ်…..”

စိုးလွင်စကားကြောင့်တိုးတိုးမျက်လုံးအစုံပြူးကျယ်သွားသည်။သူ့ထက်ပို၍ကိုကျော်ဆွေ့မျက်လုံးကြီးတွေက အဆတစ်ရာပို၍ ပြူးကျယ်သွားပါတော့သည်။

 

မှတ်ချက် ။          ။ မြန်မာပြည်တွင် တချိန်က ခေတ်စားခဲ့သော အပြာစာအုပ်ပေါက်စန လေးများမှ ပြန်လည်  ကူးယူဖော်ပြပေးပါသည်။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။