ကျွန်တော့်မိန်းမ ဖူးဝေ (စ/ဆုံး)

ကျွန်တော့်မိန်းမ ဖူးဝေ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - မောင်လမ်းသရဲ

ကျွန်တော့်ဘဝမှာ မေ့မရနိုင်တဲ့ ဖြစ်စဉ်ကြီးတစ်ခုကို ခင်ဗျားတို့ကို အစအဆုံးပြောပြမယ်ဗျာ။ ပြောသမျှအားလုံးအမှန်တွေချည်းပဲ ပြောမှာဖြစ်ပေမယ့်တချို့အချက်အလက်တွေကိုတော့ ကျွန်တော့်လုံခြုံမှုအတွက်ထိန်ချန်ထားပါတယ်။

လွန်ခဲ့တဲ့ ၁ နှစ်လောက်ကဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တစ်ခုပါ။ ကျွန်တော့်မှာအရမ်းချစ်ရတဲ့ ဇနီးလေးတစ်ယောက်ရှိတယ်။ ချောလဲချောတယ်။ အေးအေးလေးနေတတ်သူ တစ်ယောက်ပေါ့။ နာမည်ကဖူးဝေတဲ့။ကျွန်တော်တို့ကချစ်သူတွေဖြစ်ပြီးမှယူခဲ့ကြတာမဟုတ်ပဲမိဘပေးစားလို့ရခဲ့ကြတာပါ။

သူ့လိုဖြူဖြူချောချောကောင်မလေးတစ်ယောက်ကိုကြိုက်တဲ့ လူတွေတပြုံကြီးပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကွင်းတွေဖြစ်တာမျိုးရည်းစားများတာမျိုးတွေမရှိဘူး။ ကျွန်တော်တို့ မင်္ဂလာဆောင်တော့ သူ့အသက်က ၂၄၊ကျွန်တော်က ၂၈။သူငယ်ချင်းတွေဆိုတာကျွန်တော့်ကိုအားကျလိုက်တာများဘာပြောကောင်းမလဲ။ အရက်အတူတူသောက်ကြရင်ဟျောင်ညီနိုင်၊မင်းကတော့တကယ့်စောက်ကံကောင်းကောင်ပဲဆိုပြီးအမြဲပြောတာ။ဒါပေမယ့်မိုက်မိုက်ရိုင်းရိုင်းတွေ

'' လိုးလို့ကောင်းလားတို့၊ဖင်မချဘူးလားတို့''

တော့မမေးရဲကြဘူး။ဘာလို့လဲဆိုတော့တစ်ခါကျွန်တော်မင်္ဂလာဆောင်ပြီး ၁ ပတ် လောက်မှာအရက်သောက်ကြတော့ကျွန်တော်နဲ့သိပ်မရင်းနှီးတဲ့ကောင်တစ်ကောင်ပါလာတယ်။ဘယ်သူနဲ့သိပြီးပါလာလဲတော့မသိဘူး။ဒါပေမယ့်အဲ့ကောင်ကကျွန်တော့်မိန်းမကိုသိနေတယ်။

သူကပြောတာ ''မင်းမိန်းမဖြူဖြူတောင့်တောင့်နဲ့ချောလဲချောဆိုတော့ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး ဖင်လိုးလိုက်ရရင်ဆိမ့်သွားမှာပဲ''

လို့လာပြောရော။ကျွန်တော်လဲဘာပြောကောင်းမလဲစားပွဲအလယ်ကအရက်ပုလင်းနဲ့ဒီကောင့်မျက်နှာကိုဖြတ်ဖြတ်ရိုက်တာ၅ ချက် လောက်ရှိမယ်ထင်တယ်။ပုလင်းတော့မကွဲဘူး။ဘေးကသူငယ်ချင်းတွေဝိုင်းဆွဲကြတယ်။သွေးတွေကိုအများကြီးပဲ။

နောက်မှသိရတာဒီကောင်လဲကွဲပြဲကုန်လို့ချုပ်လိုက်ရတယ်တဲ့။ဘာပြသနာမှတော့ထပ်မဖြစ်သွားပါဘူး။အဲဒီကစလို့ကျွန်တော့်မိန်းမနဲ့ပတ်သက်ပြီးသူငယ်ချင်းတွေသိပ်မစရဲကြတော့ဘူး။တကယ်ကကျွန်တော်ကလဲရင်းနှီးနေတဲ့လူချင်းဆိုအဲ့လိုအလွန်အကျွံစရင်တောင်ဘာမှလုပ်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ဒီကောင်ကမသိပဲနဲ့လာရိုင်းတာကိုး။ကဲပါအဲဒါတွေကအဖြစ်အပျက်သေးသေးလေးတွေပါ။တကယ့်အဖြစ်အပျက်အကြီးဆီကိုဆက်ပြောပြမယ်။

ကျွန်တော့်ယောက္ခ်မကြီးကတော်တော်တင်းကျပ်တဲ့လူ။သူ့သမီးကိုValintine day မှာပန်းစည်းတွေလာပို့တဲ့ဆားဗစ်ကလူတွေကိုဆိုတံခါးကိုမဖွင့်ပေးတာတဲ့။ပြီးတော့သူ့သမီးရဲ့လက်ကိုင်အိတ်ကိုတက္ကသိုလ်ရောက်တဲ့အထိစစ်တုန်းတဲ့။ကျောင်းပို့ကျောင်းကြိုကိုတောင်သူ့သမီးကိုကားမမောင်းခိုင်းပဲသူကိုယ်တိုင်မအားတဲ့ကြားကလိုက်ပို့တာ။

အဲ့လိုအုန့်ပုန်းမလေးဖြူဖြူချောချောလေးကိုကျွန်တော့်လိုတစ်ခါတစ်လေအရက်သောက်၊ဆေးလိပ်သောက်တဲ့လူနဲ့ဘာကြောင့်သဘောတူလဲဆိုတာစစချင်းတော့စဉ်းစားမရဘူး။နောက်မှသိရတာကကျွန်တော့်အဖေကသူ့သမီးကိုသွားတောင်းတာတောင်ထုံးစံမို့လို့သွားတောင်းရတာ။တကယ်ကအဖေတို့ကတကယ့်သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးတွေတဲ့။ကျွန်တော်တောင်စစချင်းစိတ်ပူလိုက်သေးတယ်။ဒီလောက်ချောတဲ့ကောင်မလေးကရည်းစားတွေဘာတွေရှိမှာပဲပေါ့။

ဘာကြောင့်ကျွန်တော်နဲ့ရုတ်တရက်ကြီးပေးစားတာလဲ။တခြားသူတို့သဘောမတူနိုင်တဲ့လူတစ်ယောက်နဲ့များဖြစ်နေလို့လားပေါ့။ဒါပေမယ့်မင်္ဂလာဆောင်ပြီးတော့ကျွန်တော့်မိန်းမလေးကတကယ့်ကိုရှာမှရှားတဲ့အမျိုးအစားလေးဖြစ်နေမှန်းသိလိုက်ရတယ်။မှတ်မိသေးတယ်။မင်္ဂလာဦးညမှာကျွန်တော်က

'' ဖူးဝေရေ...ရည်းစားပူတွေဘာတွေတော့မမိနေပါဘူးနော်''

လို့စသလိုလိုနဲ့မေးလိုက်တော့သူ့ပုံကတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်လေးနဲ့''သြော်မရှိပါဘူးအကို..''ဆိုပြီးရှက်ရှက်နဲ့ပဲပြန်ဖြေတယ်။

နောက်ရက်များမကြာခင်မှာတော့ကျွန်တော့်မိန်းမလေးကျွန်တော့်ကိုခေါ်ပုံက''အကို''ကနေ''ကို''ဖြစ်သွားတယ်။ကျွန်တော်ထင်ထားတာကကျွန်တော့်မိန်းမကိုပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ်တွေပြောပြီးလိုးပစ်လိုက်မယ်ပေါ့။ဒါပေမယ့်မင်္ဂလာဆောင်ပြီးကတည်းကကျွန်တော်သူ့သိက္ခာကိုရှိန်နေတာ။ညစ်ပတ်တာတစ်ခွန်းမှကိုပြောမထွက်ဘူး။

သူကကျွန်တော့်ကိုရိုသေပါတယ်။ကျွန်တော့်ကိုသူကြည့်တဲ့မျက်ဝန်းတွေထဲမှာရိုသေမှုတွေကော၊အားကိုးမှုတွေပါရှိနေလို့ကျွန်တော်အဲ့အခြေအနေတွေကိုဖျက်ဆီးမပစ်နိုင်ခဲ့ဘူး။သူ့ကိုကာမဆက်ဆံတာလည်းမင်္ဂလာဦးညကတည်းကကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းမဟုတ်ပဲပုံမှန်လောက်ပဲလုပ်ဖြစ်တယ်။

သူ့ကိုညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေလဲပြောမထွက်ဘူး။ကျွန်တော်အားမရလွန်းလာရင်သူ့ဆံပင်ညိုညိုနုနုလေးတွေကိုထိုးဖွပေးပြီးလိုးတယ်။ကျွန်တော့်မိန်းမကမျက်ဝန်းညိုလဲ့လဲ့တွေနဲ့ချောသလိုသူ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကလဲကျွန်တော်စိတ်ကူးယဉ်ဖူးတဲ့အတိုင်းပဲ။သူကကျွန်တော်လုပ်တိုင်းခံပေးပေမယ့်ကျွန်တော့်မှာသာသူ့ကိုအရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့

'' ငါ့ကိုများတဏှာကောင်ကြီးလို့ထင်သွားမလား''

ဆိုပြီးမသိစိတ်ကအမြဲစိုးရိမ်နေခဲ့တာပါ။သူ့ကိုကျွန်တော်ချစ်မိနေသလိုသံယောဇဉ်လည်းဖြစ်ပါတယ်။ကျွန်တော်အိမ်မှာပထမဆုံးအရက်သောက်တုံးက

'' ဖူးဝေရေ...ကိုအရက်သောက်လို့ရလား...အိမ်မှာပဲသောက်မယ်လေ''

ဆိုတော့သူကသာမန်မေးခွန်းတစ်ခုကိုကြားလိုက်သလိုပုံမျိုးလေးနဲ့ပဲ

'' ကိုသောက်ချင်သောက်လေ...အများကြီးတော့မသောက်နဲ့ပေါ့''လို့ပြန်ပြောတယ်။

(တင်းတင်းကြပ်ကြပ်စည်းကမ်းနဲ့နေလာတဲ့မိန်းကလေးကကျွန်တော်အရက်သောက်တာဘာမှမဖြစ်လို့အံ့သြတာပါ)ကျွန်တော့်မှာပျော်လိုက်တာ။သူ့မျက်နှာများမကြိုက်တဲ့ပုံမျိုးဖြစ်သွားမလားထင်နေတာ။ပြောပြီးမှမှားပြီထင်နေတာ။အဲ့ဒါလေးတွေကသူနဲ့ကျွန်တော့်ကြားမှာချောမွေ့တဲ့ဆက်ဆံရေးတစ်ရပ်ဖြစ်စေခဲ့တာပေါ့။

ကျွန်တော့်မိန်းမများမြန်မာဝတ်စုံရင်ဖုံးနဲ့ထဘီစကပ်ကိုပါးပါးကြပ်ကြပ်လေးတွေဝတ်တဲ့နေ့တွေဆိုယောက်ျားတွေကြည့်လိုက်ကြတာမှတရုံးရုံးပဲ။ကျွန်တော့မိန်းမလေးကခန္ဓာကိုယ်သွယ်သွယ်ပြည့်ပြည့်လေးနဲ့အရပ်ကလည်းကျွန်တော့်မေးစေ့လောက်ရှိတာကိုး။

တခါတလေရုပ်ရှင်ကြည့်တာပဲဖြစ်ဖြစ်၊စားသောက်ဆိုင်သွားတာပဲဖြစ်ဖြစ်လူတွေအားကျတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ကြည့်ကြတာပေါ့။ဒါပေမယ့်ကျွန်တော်တို့မင်္ဂလာဆောင်ပြီး၂လကျော်ကျော်လောက်ရှိတဲ့အချိန်မှာကြမ္မာဆိုးကဝင်လာတော့တာပဲ။

အဲဒီနေ့မနက်ကပုံမှန်သာသာယာယာပါပဲ။ကျွန်တော့်ကားဘော်ဒီရုံကိုသွားတော့ဖူးဝေကကျွန်တော့်ကိုမသွားခင်နမ်းလိုက်သေးတယ်။ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာလဲကြည်နူးမဆုံးဖြစ်နေတာပေါ့။ဒီလိုနဲ့နေ့ခင်း၁နာရီလောက်မှာဘော်ဒီရုံကိုမန်နေဂျာသူငယ်ချင်းနဲ့အပ်ထားခဲ့ပြီးအိမ်ပြန်လာတဲ့အချိန်မှာစတော့တာပဲ။

ကျွန်တော့်ကားကိုခြံထဲမောင်းဝင်ဖို့ကိုအိမ်ရှေ့ဝင်ပေါက်တည့်တည့်ကြီးမှာရေသန့်သုံးဘီးကလာရပ်ထားတော့ခက်ခက်ခဲခဲမောင်းဝင်လိုက်ရတယ်။စိတ်ထဲတစ်ချက်တော့တင်းသွားတာပေါ့။ဂိုထောင်ထဲထည့်ပြီးအိမ်ထဲဝင်လာတော့အိမ်ရှေ့ဆင်ဝင်မှာကြက်ပေါင်ဖိနပ်အစုတ်တစ်ရံတွေ့တော့ရေသန့်ပို့နေကျလူရောက်နေတာသိလိုက်တယ်။ဒါပေမယ့်ရေသန့်ကအောက်ထပ်မှာထားရမှာလေ။တံခါးကြီးကလဲပွင့်နေ၊ရေသန့်ပို့တဲ့လူကအောက်မှာမရှိဆိုတော့ကျွန်တော့်စိတ်ထဲထိတ်ကနဲတစ်ချက်ဖြစ်သွားတယ်။

အပေါ်ထပ်ကိုတက်လာခဲ့တော့အခန်းထဲမှာကျွန်တော့်မိန်းမရဲ့''ကယ်ကြပါဦး...''ဆိုတဲ့အသံကိုတစ်ဝက်တစ်ပျက်ပဲကြားလိုက်ရပြီး''ဖြန်း''ကနဲ''ဖြန်း''ကနဲရိုက်နေတဲ့အသံတွေကြားရတယ်။အခန်းတံခါးကပိတ်မထားပဲပွင့်နေတယ်လေ။အခန်းထဲကမီးကဖွင့်ထားပြီးအခန်းပြင်ကမီးမဖွင့်ထားတော့နေ့ခင်းဆိုပေမယ့်နည်းနည်းမှောင်နေတယ်။

အခန်းရဲ့ဟိုဖက်ကလည်းရေချိုးခန်းဆိုတော့နည်းနည်းကျယ်တဲ့အိမ်ထဲကနေအပြင်ကိုအသံမထွက်နိုင်ပါဘူး။အခန်းထဲကိုရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ချောင်းကြည့်လိုက်တော့...လား....လား...ကျွန်တော်ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ။ရေသန့်ပို့တဲ့အရပ်ရှည်ရှည်အသားမည်းမည်းနဲ့အညာသားကကျွန်တော့်မိန်းမလေးကိုပါးစပ်ကိုလက်နဲ့ပိတ်ထားပြီးဟိုကိုင်သည်ကိုင်လုပ်နေတာ။ဘာအဝတ်မှတော့မချွတ်ရသေးဘူး။

ဖူးဝေလေးကသူ့အမေအိမ်ကနေပြန်လာတာထင်ပါတယ်။လိမ္မော်ရောင်နုနုမှာပန်းပွင့်ကြီးတွေပါတဲ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီခါးတိုလေးနဲ့ထဘီစကပ်ကြပ်ကြပ်လေးကိုဝတ်ထားတယ်။ဟိုရေသန့်ပို့တဲ့ကောင်ကကျွန်တော့်မိန်းမလေးကိုအတင်းဖမ်းချုပ်ဖျစ်ညှစ်ပြီးလိုက်နမ်းနေတယ်။ဟာ ကျွန်တော်မျက်လုံးတွေပြာဝေသွားပါပြီ။ဟုတ်ပါတယ် မြင်ရတဲ့မြင်ကွင်းကခါးသီးလွန်းလှပေမယ့်ကျွန်တော့်စိတ်ကိုဘာမှမလုပ်နိုင်အောင်ဖမ်းစားထားပါတယ်။

ကျွန်တော့်မိန်းမလေးက ရုန်းကန်နေတော့ ခါးသားဝင်းဝင်းလေးကလက် ၄လုံးလောက်ပေါ်နေပြီ။ကျွန်တော်တကယ်ဆို အောက်ကဓားသွားယူပြီး အဲ့ကောင်ကိုသတ်ပစ်မလို့ပဲ။ ဒါပေမယ့်တမျိုးကြီးဖြစ်ပြီးဆက်ကြည့်နေမိတယ်။ ကျွန်တော့်မိန်းမကိုသူများတွေပါးစပ်နဲ့ပြောရင်တောင် မခံနိုင်ရာကနေခုဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော်တောင်မသိဘူး။

ရေသန့်ပို့တဲ့ကောင်ကကျွန်တော့်မိန်းမလေးရဲ့နို့နှစ်လုံးကိုကိုင်ညှစ်နေပုံကတကယ့်ကိုဇောထန်နေပုံကြီး။သူကိုယ်တိုင်လဲခြေတွေလက်တွေတုန်နေတာကိုကျွန်တော်မြင်နေရတယ်။မိန်းမလေးကိုနောက်ကနေနို့ကိုင်ထားပြီးမိန်းမဖင်ကိုညှောင့်နေသေးတယ်။ဖူးဝေရဲ့ခါးသားဖြူဖြူမွတ်မွတ်လေးတွေကလဲအင်္ကျီနဲ့ထဘီစကပ်ကြားကနေလက်တစ်ဝါးလောက်ကိုပေါ်နေပြီ။

မိန်းမကလဲတကယ်ကိုရုန်းနေရှာတာ။သူ့လက်လေးနှစ်ဖက်ကိုနောက်ပြန်ချုပ်ထားတာတောင်တစ်ကိုယ်လုံးတွန့်လိမ်ပြီးရုန်းထွက်နေသေးတယ်။ဟိုကောင်ကလဲမိန်းမလည်ကုပ်လေးကိုရိုက်တာ''ဖြန်း''ကနဲ''ဖြန်း''ကနဲပဲ။ကျွန်တော်ကဘေးစောင်းကနေကြည့်နေတာဆိုတော့မိန်းမမျက်နှာလေးကိုမြင်နေရတယ်။တအားငိုနေတာ။ဆောင့်ဆောင့်လည်းရုန်းသေးတယ်။

အဲ့ဒီရေသန့်ပို့တဲ့အသားမည်းမည်းကောင်ကဖူးဝေလေးရဲ့အင်္ကျီနှိပ်သီးတွေကိုဆွဲဖြုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ဟိုကောင်ကမိန်းမအင်္ကျီနှိပ်သီးတွေကိုဆွဲဖြုတ်ပစ်လိုက်တာတစ်ချက်တည်းပဲ။''ဖြုတ်''ကနဲရင်ဖုံးအင်္ကျီရင်ဘတ်ကပွင့်သွားတော့မိန်းမကအတင်းဆွဲဖုံးထားသေးတယ်။

ခါးသေးသေးလေးအောက်ကမိန်းမဖင်ကြီးတွေကလဲကော့တင်းနေတာများကျွန်တော်တောင်တံတွေးအကြိမ်ကြိမ်မျိုချရတယ်။ဟိုကောင်ကကျွန်တော့်မိန်းမရဲ့နားနားကပ်ပြီးတိုးတိုးတိုးတိုးနဲ့အံကြိတ်ပြီးပြောနေသေးတယ်။မိန်းမကလဲငိုပြီးရုန်းနေတယ်။ခဏကြာတော့ဟိုကောင်ကကျွန်တော့်မိန်းမလေးရဲ့အင်္ကျီကိုဆောင့်ဆွဲပြီးဖြဲပစ်တာ''ဗြိ''ကနဲ''ဗြစ်''ကနဲပဲ။ရိုက်လည်းရိုက်သေးတယ်။နောက်တော့ကျွန်တော့်မိန်းမလေးမရုန်းတော့ပါဘူး။တအင့်အင့်နဲ့မွေ့ယာပေါ်မျက်နှာအပ်ပြီးငိုနေတယ်။

ဟိုကောင်ကမိန်းမအင်္ကျီကိုဆွဲချွတ်လိုက်တော့....လှလိုက်တဲ့ကျွန်တော့်ဇနီးလေးရဲ့ရင်သားတွေ။ဘော်လီအသားရောင်ဖျော့ဖျော့လေးထဲကနေအလုံးလိုက်ရုန်းကန်ထွက်နေတယ်။မိန်းမကခါတိုင်းလိုဘရာစီယာမဝတ်ပဲချိတ်၅ခုတပ်ဘော်လီအသားရောင်လေးဝတ်ထားတယ်။အဲ့ကောင်ကကျွန်တော့်မိန်းမနို့တွေကိုကိုင်နေလိုက်ပုံများတကယ့်မုဒိမ်းကောင်ပီသတယ်။

ကိုင်ပြီးတော့ညှစ်ထားလိုက်တာလွှတ်ကိုမလွှတ်တော့ဘူး။မိန်းမရဲ့မျက်နှာလေးကိုသူ့လျှာကြီးနဲ့ရက်ရင်းတိုးတိုးတိုးတိုးနဲ့ဘာတွေပြောနေပြန်တယ်မသိဘူး။သူပြောလိုက်ရင်မိန်းမကရုန်းပြန်ရော။မိန်းမကရုန်းရင်သူကရိုက်ပြန်ရော။ခဏကြာတော့မိန်းမရဲ့ထဘီစကတ်ကိုချွတ်နေတယ်။မိန်းမလဲမရုန်းရဲတော့ဘူးထင်ပါတယ်။တိုးတိုးလေးပဲငိုရင်းငြိမ်ခံနေတယ်။

မိန်းမရဲ့ထဘီစကတ်တွေကတင်းတင်းကြပ်ကြပ်တွေလေ။လွယ်လွယ်ချွတ်လို့မရတော့ဟိုကောင်ကမိန်းမကိုခုတင်ပေါ်ဖိချကုန်းခိုင်းပြီးနောက်ကနေမိန်းမရဲ့ထဘီကိုလှန်တယ်။ထဘီစကတ်လှန်ပြီးမိန်းမဖင်ကြီးပေါ်လာတော့ရိုက်တော့တာပဲ။တဖြန်းဖြန်းနဲ့။ပြီးတော့မိန်းမကိုတစ်ခုခုပြောပြီးရီလိုက်သေးတယ်။

ကျွန်တော့်မိန်းမလေးရဲ့ဖင်တုံးကြီးနှစ်တုံးကလဲခါးသွယ်သွယ်လေးအောက်ကနေလုံးတင်းကော့ထောင်နေတာဆိုတော့ဟိုကောင်လည်းခဏခဏတံတွေးမျိုချနေတယ်။မိန်းမကခုတင်စောင်းမှာမှောက်ရက်လေးငိုနေတဲ့အချိန်ဟိုကောင်ကသူ့စွပ်ကျယ်နဲ့ပုဆိုးတွေကိုချွတ်နေတယ်။

သူ့လီးကလည်းအစွမ်းကုန်တောင်နေပြီ။ကျွန်တော့်လီးထက်နည်းနည်းကြီးတယ်။သူ့လီးကြီးကမည်းနေလိုက်တာမှခရမ်းပြာရောင်တောင်ပေါက်နေတယ်။ပြီးတော့သူ့လီးကြီးတရမ်းရမ်းနဲ့မိန်းမမျက်နှာကိုဆွဲလှည့်ပြီးကြည့်ခိုင်းပါရော။ကျွန်တော့်မိန်းမလေးကလည်းလုံးဝမကြည့်ဘူး။အဲ့ကောင်ကမိန်းမလက်ကိုဆွဲယူပြီးသူ့လီးထည့်ပေးတော့မိန်းမကရုန်းပြန်ရော။အဲ့မှာတင်ဟိုကောင်လည်းအသံတွေကျယ်လာတယ်။

'' ငါလိုးမကငါ့လီးကိုင်ဆိုမကိုင်ဘူး''

ဆိုပြီးမိန်းမကိုဆွဲရမ်းပြီးရိုက်တော့တာပဲ။မိန်းမရဲ့ငိုသံလေးကလဲပိုကျယ်လာတယ်။

အဲ့ကောင်ကကျွန်တော့်မိန်းမလေးရဲ့ပင်တီကိုအောက်ဆွဲချလိုက်တဲ့အချိန်မှာကျွန်တော့်လီးကလည်းအစွမ်းကုန်တောင်နေပြီ။ဘာတွေလုပ်နေတာကိုအနီးကပ်မမြင်ရပေမယ့်ရှေ့ကိုလှုပ်ခါသွားတဲ့မိန်းမရဲ့နို့အုံနှစ်အုံကိုကြည့်ပြီးလီးထည့်လိုက်ပြီဆိုတာသိလိုက်ရပါတယ်။ကျွန်တော့်မိန်းမလေးမရုန်းနိုင်တော့ပါဘူး။

အဲဒီကောင်ကမိန်းမရဲ့အင်္ကျီကိုဆွဲချွတ်ပြီးတင်းအိနေတဲ့ကျွန်တော့်မိန်းမလေးရဲ့နို့အုံနုနုတွေကိုဘော်လီပေါ်ကနေအုပ်ကိုင်ရင်းလိုးနေပါတယ်။ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုရင်းဖူးဝေလေးရဲ့ကိုယ်လုံးလေးတသိမ့်သိမ့်တုန်ခါနေတော့တယ်။အဲ့ကောင်ကတော့နောက်ကနေတစ်ချက်ချင်းစောင့်နေပြီ။

အဲ့ကောင်ကမိန်းမရဲ့ဘော်လီချိတ်တွေကိုတစ်ချိတ်ချင်းဖြုတ်ပစ်တယ်။ချိတ်တစ်ခုပြုတ်သွားတိုင်းဆူဖြိုးတင်းယင်းတဲ့ဖူးဝေလေးရဲ့ရင်သားနှစ်လုံးကတဖြည်းဖြည်းပေါ်လွင်လာတယ်။မိန်းမရဲ့လက်နှစ်ဖက်ကိုနောက်ပြန်ချုပ်ထားဆဲမို့နို့အုံသားတင်းတင်းလေးတွေကဘော်လီထဲကလျှံထွက်နေတာ့လှလိုက်တာဗျာ။ကျွန်တော့်မိန်းမလေးကတော့တအင့်အင့်နဲ့ဟိုကောင်လိုးဆောင့်သမျှခံနေရရှာပြီလေ။ကျွန်တော်ရဲ့လီးကလည်းအစွမ်းကုန်တောင်မတ်နေတာပေါ့။

အဲ့ကောင်ကတော့ မိန်းမရဲ့စောက်ဖုတ်လေးထဲသူ့လီးထည့်ပြီး အားရပါးရလိုးတော့တာပဲ။ လိုးတာမှကျွန်တော့်မိန်းမရဲ့ဆံပင်တွေကိုဆွဲပြီးလိုးတာ။တဖောင်းဖောင်းနဲ့ကိုမြည်နေတယ်။ လိုးရင်းနဲ့မိန်းမရဲ့ဘော်လီကိုလည်းဆောင့်ဆွဲဖြုတ်ထည့်လိုက်တော့ဘော်လီကြိုးတွေရောချိတ်တွေရောတစ်ခါတည်းပြုတ်ထွက်သွားပြီးကျွန်တော့်မိန်းမရဲ့နို့နှစ်လုံးကပြူးကနဲတုန်ကနဲပေါ်လာတော့တာပဲ။ဟိုကောင်ကတော့ဘာပြောကောင်းမလဲ။ကျွန်တော့်မိန်းမရဲ့နို့နှစ်လုံးကိုကိုင်ပြီးနောက်ကနေဆောင့်တာ။ဘာမှတောင်မကြာသေးဘူး။၂ မိနစ်လောက်ပဲရှိဦးမယ်။

'' ငါလိုးမ...လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ...အားး...အာ...အာ....''

ဆိုပြီးအသံနက်ကြီးနဲ့အော်ရင်းဒူးကြီးကွေးပြီးကျွန်တော့်မိန်းမလေးရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာတဇတ်ဇတ်နဲ့ပြီးနေတယ်။ဒီကောင်ပြီးသွားလို့ထွက်လာရင်မျက်ခွက်ကိုဖြတ်ရိုက်ရအောင်နံရံပေါ်ကမီးသတ်ဆေးဘူးကိုအဆင်သင့်ဖြုတ်ထားတယ်။ဒါပေမယ့်ငနဲကမထွက်လာသေးဘူး။ကျွန်တော့်မိန်းမကိုဖက်ထားပြီးပါးကိုင်နို့ကိုင်လုပ်နေတယ်။ကျွန်တော့်မိန်းမလေးဆိုအသေငိုရော။ကျွန်တော့်မိန်းမငိုတော့ဟိုကောင်က

'' မငိုနဲ့...တိတ်စမ်း''

ဆိုပြီးရိုက်ပြန်ရော။အခုထိကိုအဲ့ကောင်ကကျွန်တော့်မိန်းမလေးရဲ့ကျောပေါ်မှာမျက်နှာအပ်ပြီးနို့နှစ်လုံးကိုကိုင်ဆော့ပြီးဖီးခံနေတုန်းပဲ။ခဏကြာတော့သူ့လီးကိုပြန်ဆွဲထုတ်တယ်။

'' ဟဲဟဲ...အရည်တွေအများကြီးပဲ...''

ဆိုပြီးမိန်းမရဲ့စောက်ဖုတ်ကိုဆော့နေသေးတယ်။

ပြီးတော့ဒီကောင်ဘာလုပ်မလဲဆက်ကြည့်နေတာ။စောက်ချီးပေကောင်ကကျွန်တော့်မိန်းမဘေးမှာဝင်အိပ်ပြီးမိန်းမကိုပါးကိုင်နားကိုင်နဲ့တဟီးဟီးရီပြီးစကားပြောနေသေးတယ်။ခဏကြာတော့မိန်းမကိုပက်လက်ဆွဲလှန်ပြန်ရော။မိန်းမကလဲရုန်းပြန်တာပေါ့။ဒီကောင်ကမိန်းမကိုပါးတစ်ချက်နှစ်ချက်လောက်ရိုက်ပြီးလက်ညှိုးထိုးပြီးခြိမ်းခြောက်လိုက်သေးတယ်။

ပြီးတော့မိန်းမပါးစပ်လေးကိုလက်နဲ့ညှစ်ထားပြီးအသေနမ်းတော့တာပဲ။ကျွန်တော့်မိန်းမလေးခမျာရုန်းလို့လဲမရတော့နှုတ်ခမ်းစုပ်ခံနေရတယ်။မျက်နှာလေးကိုလဲအတင်းလှည့်ရှာတယ်။တစ်မိနစ်လောက်နမ်းပြီးတော့ဒီကောင်ကဘာလုပ်သလဲဆိုရင်မိန်းမကိုတက်ခွပြီးပါးစပ်ထဲသူ့လီးထည့်ပါလေရော။

မိန်းမဆိုငိုတာအကျယ်ကြီးပဲ။ရုန်းလဲအသေရုန်း။ဒါပေမယ့်မရဘူး။ဟိုကောင်ကမိန်းမဆံပင်တွေကိုဆွဲထားပြီးတော့ကိုပါးစပ်ထဲလိုးထည့်နေတာ။ပါးစပ်ထဲလိုးထည့်တာလဲသိပ်မကြာဘူး။နောက်၂မိနစ်လောက်နေတော့တဇတ်ဇတ်နဲ့ကော့သွားပြီး ကျွန်တော့်မိန်းမလေးရဲ့ပါးစပ်ထဲသုက်ရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်ပြန်ရော။ပြီးသွားတော့ဒီကောင်ကငိုနေတဲ့ကျွန်တော့်မိန်းမပေါ်ကိုပေါင်တစ်ချောင်းတင်ပြီးဖက်ထားပြန်ရော။

'' ပေါက်စီကတင်းနေတာပဲ''တို့''ကိုယ်လိုးပေးတာကောင်းလားအချစ်လေး''တို့''စောက်ဖုတ်လေးကကြပ်တယ်နော်''

တို့ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေပြောပြီးမိန်းမရဲ့မျက်နှာကိုတစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေတယ်။ကျွန်တော့်မိန်းမကတော့ဘာမှပြန်မပြောဘူး။ငိုပဲငိုနေတယ်။ခဏကြာတော့

'' လာချစ်လေး...နောက်တစ်ချီလုပ်ရအောင်''

ဆိုပြီးကျွန်တော့်မိန်းမကိုမတ်တပ်ဆွဲထပြီးမှန်တင်ခုံရှေ့ခေါ်သွားတယ်။ပြီးတော့မိန်းမနို့တွေကိုကိုင်ညှစ်ပြီးမှန်ထဲကိုလက်ညှိုးထိုးပြရင်းတိုးတိုးတိုးတိုးပြောပြီးတဟားဟားနဲ့သဘောကျနေပြန်ပါတယ်။မိန်းမရဲ့လည်ကုပ်ဝင်းဝင်းလေးကိုလည်းစုပ်နမ်းသေးတယ်။ကျွန်တော့်မိန်းမလည်တိုင်လေးကဖြူနုနေတာပဲ။ကျွန်တော်ဝယ်ပေးထားတဲ့ပလက်တီနမ်ဆွဲကြိုးလေးကလည်းတလက်လက်နဲ့။

ဟိုကောင်ကမိန်းမနို့ကိုကိုင်ရင်းမိန်းမကျောလေးကိုနည်းနည်းဖိချပြီးအောက်ကသူ့လီးကိုအပေါက်တည့်အောင်ပြန်လုပ်နေတယ်။ပြီးတော့မိန်းမခါးလေးကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ဖက်ထားပြီးနောက်လက်တစ်ဖက်ကမိန်းမနို့အုံတစ်အုံကိုကိုင်ရင်းလိုးပြန်ရော။ဒီတစ်ခါကပိုကြမ်းတယ်။ဒီကောင်နှာစကားတွေပြောတာလဲအကျယ်ကြီးပဲ။

မိန်းမပါးလေးကိုလည်း နမ်းသေးတယ်။ ကျွန်တော့်မိန်းမလေးဆို ကလေးလေးတစ်ယောက် ငိုသလိုကိုငိုတာ။ ဒီတစ်ခါကျတော့လိုးရင်းတန်းလန်းကနေသူ့လီးကိုရုတ်တရက်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးမိန်းမကိုမှန်တင်ခုံပေါ်လက်ထောက်ကုန်းရက်သားဖြစ်သွားအောင်ထပ်ဖိချလိုက်တယ်။ပြီးတော့အပေါက်မတည့်သလိုနဲ့အောက်ငုံ့ကြည့်ပြီးထည့်နေတယ်။အကြာကြီးပဲ။၄ မိနစ်လောက်ကြာမှဒီကောင်ဖိသွင်းလိုက်တော့မိန်းမက

'' အန်းး...ဟင့်..ဟင့်...ဟင့်''

ဆိုပြီ းခေါင်းခါပြီးရုန်းပါလေရော။

ဒီကောင်ကကျွန်တော့်မိန်းမဖင်ကို ပါကင်ဖွင့်လိုက်တာကိုး။ အသွင်းအထုတ်တော့သိပ်မလုပ်ဘူး။မိန်းမနို့တွေကိုကိုင်ထားရင်းဒီတိုင်းကြီးပဲရပ်နေတယ်။ ဖူးဝေလေးရဲ့ ဖင်ကြီးတွေကိုရိုက်တာလဲတဖြန်းဖြန်းနဲ့ပဲ။ကျွန်တော်လည်း ဆက်မကြည့်ချင်တော့တာနဲ့အောက်ဆင်းကားယူပြီးလမ်းထဲကကြေးအိုးဆိုင်ထဲမှာဝင်ထိုင်နေလိုက်တယ်။ ဟိုကောင့်ကိုထွက်လာတော့မယ်ထင်ထားတာ။မထွက်လာဘူး။နောက်ထပ်၁နာရီကျော်ကျော်လောက်ကြာမှဟိုကောင်ထွက်လာတယ်။ချွေးတွေလဲရွှဲလို့။ကျွန်တော့်မိန်းမလေးတော့ဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲမသိဘူး။

နောက်ကလိုက်သွားကြည့်တော့ဒီကောင်ကသုံးဘီးကိုရေသန့်ရောင်းတဲ့ဆိုင်ရှေ့မှာရပ်တယ်။အထဲဝင်သွားပြီးခဏကြာတော့125ဆိုင်ကယ်တစ်စင်းနဲ့ပြန်ထွက်လာတယ်။ကျွန်တော်လိုက်သွားကြည့်တော့ဒီကောင်ကအိမ်ငှားနေတယ်ထင်တယ်။

နှစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ်တစ်လုံးထဲကိုဝင်သွားတယ်။ကျွန်တော်လည်းနေရာသိတော့အိမ်ကိုပဲပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။ကျွန်တော်အိမ်ရောက်တော့မသိသလိုဟန်ဆောင်ရင်း''ဖူးဝေရေ''လို့ခေါ်လိုက်တော့ကျွန်တော့်မိန်းမလေးရဲ့မျက်နှာကငိုမဲ့မဲ့လေးဖြစ်နေတယ်။ကျွန်တော့်အင်္ကျီကိုသွားချိတ်ပေးပြီးပြန်လာတော့

'' ကို...ဖူးဝေ...ဖူးဝေကလေးမယူချင်သေးဘူး''

ဆိုပြီး ပြောရင်းအသံလေးသိမ်ဝင်သွားပြီးငိုပါလေရော။ကျွန်တော်လည်း

'' အင်းပါ...ဖူးဝေသဘောအတိုင်းပါ.''

ဆိုပြီးသူ့ကိုထွေးပွေ့ထားပေးလိုက်တယ်။အဲဒီညမှာသူ့ကိုကျွန်တော်မလုပ်ဖြစ်ဘူး။ဘောလုံးပွဲပဲကြည့်နေလိုက်တယ်။နောက်ရက်တွေမှာကျွန်တော်ကအိမ်ရှေ့ကနေနေ့ခင်းပိုင်းဖြတ်ဖြတ်မောင်းကြည့်တယ်။၃ရက်လောက်ကြာတော့ဟိုကောင်ထပ်ရောက်လာပြန်ရော။

ဒီတစ်ခါတော့မီးဖိုချောင်ထဲကနေကွဲသံတွေကြားနေရတော့အသာလေးဝင်ပြီးချောင်းကြည့်တယ်။ကျွန်တော့်မိန်းမလေးကဟိုကောင့်ကိုဖန်ခွက်တွေနဲ့ပေါက်နေတာ။ဟိုကောင်ကလဲတစ်ခါစားဖူးပြီဆိုတော့ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့တိုးလာတယ်။

ပြီးတော့ ကျွန်တော့်မိန်းမကိုဝင်လုံးပါလေရော။ဟိုကောင်ကဟိုကိုင်သည်ညှစ်နဲ့လုပ်နေပေမယ့်မိန်းမကအသေရုန်းတာ။ဒီနေ့မိန်းမဝတ်ထားတာကအသားပျော့ပျော့ခရမ်းရောင်ဂါဝန်လေး။ဟိုကောင်ကလဲဖြူဖြူချောချောတောင့်တောင့်မိန်းကလေးဆိုတော့အသေထန်နေတယ်။ကျွန်တော့်မိန်းမဂါဝန်ကိုဆွဲဖြဲပစ်နေတယ်။

မိန်းမစောက်ဖုတ်လေးကိုလဲလက်နဲ့နှိုက်နေတာပြွတ်ကနဲပလပ်ကနဲအသံတွေတအားထွက်နေတယ်။ပြီးတော့မိန်းမရဲ့ဘရာစီယာအနီရောင်လေးကိုဆွဲဖြုတ်လွှင့်ပစ်ပြီးလိုးပါလေရော။လိုးတာမှဒီတစ်ခါဒီကောင်ပြင်ဆင်လာခဲ့တယ်ထင်တယ်။အကြာကြီးပဲ။၁၅ မိနစ်လောက်ရှိမယ်။တဖန်းဖန်းနဲ့လိုးနေတာ။ပြီးတော့ပြောသေးတယ်မိန်းမကို။

'' ငါ့မယားလေးကလိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ''တဲ့။

ပြီးတော့ မိန်းမလက်ကိုယူပြီးဂွင်းထုခိုင်းတယ်။မိန်းမကလည်းအရိုက်ခံရမှာကြောက်လို့ ထုပေးရှာပါတယ်။ဟိုကောင်ကပေါင်ကြီးဖြဲကားပြီးမိန်းမကသူ့ပေါင်ကြားမှာထိုင်ရင်းဖင်တုံးလုံးနဲ့ဂွင်းထုပေးနေရတာ။ပြီးရင်သူ့မယားလိုသဘောထားပြီးတုံးလုံးချွတ်ပြီးအားရအောင်လိုးနေပြန်ရော။နောက်နေ့တွေဆိုဒီကောင်နေ့တိုင်းကိုလာလိုးတော့တာ။တစ်ခါလာလိုးရင် ၂ နာရီလောက်ဇိမ်ပြေနပြေလိုးနေတာ။

တခါတခါဆိုဖူးဝေကိုတုံးလုံးချွတ်ကြီးထိုင်ခိုင်းထားပြီးတပြွတ်ပြွတ်နဲ့နို့စို့တာ။စို့ပြီးလိုးပြန်ရော။လိုးနေတာမှဇိမ်ပြေနပြေကိုဖူးဝေရဲ့ကိုယ်လုံးလေးပေါ်တက်ခွဖက်တွယ်ပြီးအကြာကြီးလိုးတာ။မိန်းမရဲ့ကိုယ်ထဲသူ့လရည်တွေထည့်တာလည်းအကြိမ်ကြိမ်ပဲ။လိုးပြီးတော့မိန်းမကိုအကျယ်ကြီးပြောသေးတယ်။

'' ဟဲ..ဟဲ..ငါ့မိန်းမလေးကလေးမွေးမှငါနဲ့တူလားကြည့်ရဦးမယ်တဲ့..''

ဖူးဝေကတော့တရှုပ်ရှုပ်ပဲငိုနေတော့တာ။ အဲ့လိုနဲ့ ၅ ခါမြောက်သူလာလိုးပြီးတဲ့နေ့မှာသူ့ဆိုင်ကယ်နဲ့အိမ်ပြန်တဲ့အချိန်ကျွန်တော်နောက်ကနေလိုက်သွားတယ်။

ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်းနဲ့ ဒေါသတအားထွက်လာတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော်တောင် သတိမထားမိသေးခင်မှာကျွန်တော်သူ့ကိုတိုက်ချလိုက်ပြီ။ ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်တော့အနားက လူလုံးဝမရှိဘူး။သူကတော့ခြေထောက်ညှို့သကျည်းကျိုးသွားတယ်။

အဲ့ဒါနဲ့ သူ့နားထင်ကို ခဲနဲ့ ၁၀ချက်လောက် ဆက်တိုက်ထုလိုက်တော့ မလှုပ်တော့ဘူး။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲသူ့ကိုမသေမရှင်ကြီးဖြစ်မနေစေချင်သလိုခံစားချက်မျိုးဝင်လာလို့ နဖူးကိုပါ ၄ ချက် ၅ ချက်လောက်ရိုက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ငါဘာလုပ်မိပါလိမ့်ဆိုပြီးအသေကြောက်လာရော။ကားကိုဘော်ဒီရုံတန်းမောင်းပြီးချက်ချင်းပြင်လိုက်တယ်။

၂ ပါတ်လောက် ၁လလောက်အထိ အသေကြောက်နေပေမယ့် ဘာရဲမှလာမဖမ်းဘူး။ ခုထိပဲ။ ကျွန်တော့်မိန်းမလဲ နောက်ရက်ပိုင်းမှာ တငိုင်ငိုင်တတွေတွေ ဖြစ်မနေတော့ပဲ ပြန်ပြုံးလာတယ်။ ခုဆို ကျွန်တော့်မိန်းမနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ ကလေးယူဖို့ စဉ်းစားနေပြီ။ ကျွန်တော်လုပ်ခဲ့တဲ့ လုပ်ရပ်ကို ဘယ်သူမှမသိခဲ့ဘူး။ ကျွန်တော့်မိန်းမတောင်မသိဘူး။ အဲ့ဒါတွေကတော့ ကျွန်တော့်ဘဝမှာ အမြဲအသစ်လိုဖြစ်ပြီးမေ့မရနိုင်တဲ့အကြောင်းအရာတွေပါပဲ။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။