အချစ်အတွက် အလိုအပ်ဆုံး အပိုင်း ( ၃ )
ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော် ရတနာဝင်းထိန်
“ မင်းဟာက….လွန်လွန်းတယ်ကွာ….ရဲလင်း….”
“ ဘာဖြစ်လို့…….”
“ ဟ…ဘာဖြစ်ရမလဲ…မင်းတို့နှစ်ယောက် မနက်စာလဲ မစား ၊ ရေလဲ ထွက်မသောက် သေးလဲ မပေါက်နဲ့ .. မနက် ၁၀ နာရီကထဲက ဝင်တာ အခုပဲ ၃ နာရီထိုးမှ ပြန်ထွက်လာကြတာ…”
“ ဟဲဟဲ…အပေးအယူ မျှနေလို့ပေါ့…ဟ…..”
“ မင်းဘွားအေ….မျှ..မျှ ပါအုံးကွာ… လွန်ကို လွန်တာ… အခု ဘယ်နှစ်ချီလောက် ဖြုတ်လိုက်သလဲ….”
“ ငါ…မှန်တာပြောမယ် နော်…စန်းလွင်……”
“ အေးပါ….မှန်တာပဲ ပြောပါ…”
“ ငါမမှတ်မိတော့ဘူး… ဟားဟား..ဟား…..”
“ ဟုတ်မယ်….ငါယုံတယ်… လီးမှ ပဲ… ဟိုမှာ ကောင်မလေးလဲ မီးလောင်ထားတဲ့ ပန်းလေး ကျနေတာပဲ…လချီး….”
စန်းလွင်က အသင့်ပြင်ထားသော နွားနို့ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် နှင့် ခြံထွက် ကြက်ဥ အကာကျက်လေးလုံး ချပေးရင်း…။
“ ဒါလေးလည်း စောက်ပင်း ဆို့ကြအုံး…အားပြတ်သေကုန်မှ….”
ဟု အားကျသံကြီးဖြင့် ပြောကာ ရယ်နေသည်.. ။ မကြာမီ ညိုသီတစ်ယောက် လာစဉ်ကအတိုင်း ဂျင်းစကပ် ဘလောက်စ်လေးဖြင့် သန့်စင်သော အပြုံးရှက်နွယ်နွယ်လေးဖြင့် ဝင်လာသည်..။
“ ရေချိုးတာ မြန်သားပဲ…”
ဟု ကျနော်က စကားစသည်..။
“ မောင်ပဲ ….မြန်မြန်ချိုး ၃ နာရီ ထိုးနေပြီ ဆို….. သူပဲ….”
စကားကို တဝက်နှင့် ရပ်ပြီး နွားနို့ဖန်ချိုင့်ကို မရဲတရဲ ကြည့်ကာ ခေါင်းလေးကို ငုံ့ပစ်လိုက်လေသည်..။ အသက် ၁၈ နှစ်သာ ရှိသေးသော ညိုသီ့အလှက ရွှမ်းလဲ့သော ရောင်စုံ သစ်သီးလေးနှယ် တောက်ပလွန်းသည်..။
အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် ကြီးမားသော တင်ပါးကြီးများက စွံ့ကားဖွံ့ဖြိုးလွန်းသည်..။ တိုတိုလေး ဖြစ်သာ စကပ်လေး အောက်ပိုင်းရှိ ခြေသလုံးသား တုတ်တုတ်ကြီးများက ရင်ခုံစရာ…။
ဖြူလွှဖောင်းအိနေသော ခြေဖမိုးထက်မှ လေဒီရှူး ဖိနပ်အနက်ရောင်လေးက တောက်ပသစ်လွင် နေသည်..။ ပခုံးဆီသို့ မျက်လုံးရောက်ပြန်သောအခါ ဖြူဝင်းအိစက်သော မွှေးညှင်းစိမ်းစိမ်း နှင့် ဂုတ်သားဝင်းဝင်းကလေးက မြင်ရသူတို့ကို စိတ်လှုပ်ရှားစေလွန်းလှသည်..။
ဖြိုးဖြိုးရွှေရင် အဆင်တန်ဆာကင်းလျက် မက်မောဖွယ် ရင်နှစ်မွှာ အလှမှာ သိဝိဘုရင် မယ်ဥမ္မာအလှကို တွေ့မိခိုက်မှာ မူးမိုက်မေ့ …ခိုက်သွားပုံကို သတိရထောက်ခံမိစေနိုင်သည်..။မိန်းမအလှကြောင့် မူးမေ့သွားရသည်ဆိုသော သိဝိဘုရင်ကို ကျနော် အပြစ်ဖို့ခဲ့မိသည်.။ ညိုသီနှင့် တွေ့ကာ ချစ်မိခဲ့ကာမှ သိဝိအဖြစ်မှာ ဖြစ်နိုင်ကောင်းသည်ဟု ကိုယ့်ဖာသာ ဆုံးဖြတ်ခဲ့မိသည်..။
အော်….သည်မျှ လှပသော ညိုသီအား လက်မထပ်ရသေးပါပဲနှင့် လင်မယားသဖွယ် ပေါင်းသင်း နိုင်ခဲ့သည့် မိမိကိုယ်ကိုလည်း ကျေနပ်ရပြန်သည်..။
“ မောင်…..ညိုသီ့ကို တကယ် လက်ထပ်မှာပါနော်…”
နှစ်ကိုယ်တူ စပ်ယှက်နေကြစဉ်က စိုးစိုးရိမ်ရိမ်လေး မေးရှာသော ညိုသီ့မျက်နှာလေးမှာ ကျနော့်အဖို့ မမေ့ရက်နိုင်စရာပါ..။ ညိုသီကို လက်မထပ်ဖြစ်ရအောင်လည်း ညိုသီမှလွဲ၍ ကျနော့်မှာ အခြားသမီးရည်းစား မရှိခဲ့..။ညိုသီက ဒေသကောလိပ် ဒုတိယနှစ် သို့ ရောက်နေပြီဖြစ်ပြီး ဆော်ပွေလွန်းသော သီဟ ဆိုသည့် အစ်ကိုတစ်ယောက်ကလည်း ရှိသေးသည်..။
သီဟနှင့် ကျနော် က အဆောင်အတူငှားနေကြသော သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်သော်လည်း ဘာသာတွဲ မတူသလို နှလုံးသား ခံယူချက် အယူအဆချင်းလည်း မတူခဲ့…။အဆောင်မှာ အဝတ်လာလျှော်သော အသက် ၁၈ နှစ်ခန့် ကုလားမလေး မိချော ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချရခြင်းနှင့် စောစန္ဒာအား ကိုယ်ဝန်ရှိကာမှ ခွာထွက်သွားခြင်း ပြဿနာများဖြင့် သီဟနှင့် ကျနော် လမ်းခွဲခဲ့ကြရသည်..။
ကျနော်တို့ အုပ်စုမှ ကျော်ဝေနှင့်စန်းလွင်ကလည်း သီဟအား သူငယ်ချင်းအဖြစ်မှ ရပ်စဲခဲ့ကြသည်..။ ဤအကြောင်းအရာများ အားလုံး ညိုသီ သိထားသည်မို့ သူ့အစ်ကိုအလစ်၌ ကျနော်နှင့် လာတွေ့နေကြ…။ ထောက်ကြံ့နားမှ နွယ်ခွေ ခြံသို့ လာလေ့ရှိကြသည်..။
........................................................................................................................
“ ကိုရဲလင်း….အဟင်း….ကျမကို မှတ်မိပါတယ်…နော်….”
“ အော…..အဟော…..မစောစန္ဒာ….”
“ လုပ်ပြီ… မစောစန္ဒာ လုပ်မနေပါနဲ့…စန္ဒာလို့ပဲ ခေါ်စမ်းပါ….”
ကျောင်းလခ များ ပေးသွင်းပြီး လှည်းတန်းဘက်သို့ ထွက်အလာ.. မမျှော်လင့်ပဲ စန္ဒာနှင့် ဆုံဆည်းခဲ့ကြသည်..။ တရုတ်ကပြားလိုလို ရှမ်းကပြားလိုလို စောစန္ဒာအလှမှာ နန်းဆန်ဆန် ယဉ်သည်..။ ဖြူဝင်းနုညံ့နေသော အသားအရည်ကောင်းခြင်းကပင် ပိုလှနေသလိုလို ထင်နေရသည်..။
“ အအေး တစ်ခုခု သောက်ရအောင်နော်…ကိုရဲလင်း…”
“ အာ….ဟို…..ကျနော်….”
“ လာပါ..ကျမ တိုက်မှာပါနော်…. ကျောင်းလခ သွင်းပြီးလို့ ဘတ်ဂျက် လက်ကျန် နည်းနေပြီ မို့လား…ဟင်းဟင်း……”
ကျနော်ကပါ သူမနဲ့ ရောယောင် ရယ်လိုက်ရင်း နီးရာ အအေးဆိုင်ထဲသို့ အတူလှမ်းဝင်လိုက်ကြသည်..။
“ ထောပတ်…နှစ်ခွက်…..”
စောစန္ဒာက စားပွဲနားရောက်လာသော ကောင်လေးကို မှာလိုက်သည်..။
“ ကိုရဲလင်း….ဆေးလိပ်သောက်တယ် ထင်တယ်…”
“ ရပါတယ်…ကျနော့်မှာ ဆေးပေါ့လိပ် ပါ ပါတယ်…”
“ မွန်ထရီ…တစ်ဘူး ပေးပါ…”
စောစန္ဒာက အလှူကြီး ပေးနေသည်ကို ကျနော် တအံ့တသြကြီး ငေးမော ကြည့်နေမိသည်..။
“ ကိုရဲလင်းနဲ့ ကျမ နဲ့ မတွေ့တာ တစ်နှစ်ကျော်ပြီလား ….ဟင်….”
“ ဟာ…ကြံကြံဖန်ဖန် ကျနော်တောင် ကျောင်းမပြီးသေးဘူး….”
“ ဟင်း ဟင်း….ကျမစိတ်ထဲမှာ ဆယ်နှစ်လောက် ကြာပြီလို့တောင် ထင်နေတာ…ဘာဖြစ်လို့လဲ…သိလား ဟင်…”
“ ဘာကြောင့်များပါလိမ့် ဗျာ…”
“ ကျမ ခလေးမွေးပြီးသွားပြီလေ…”
“ ဟိုက်….”
“ မိန်းကလေး ရှင့်…”
“ ဗုဒ္ဓေါ…ဘယ်လိုလဲဗျာ…နားမလည်ဘူး….”
“ ရှင့်သူငယ်ချင်း ကိုသီဟရဲ့ မေတ္တာ တရားတွေပေါ့…..ရှင်က ဆေးတွေ ဝယ်ပို့လို့ ကျမလဲ အားဆေးဆိုပြီး သောက်ခဲ့မိတယ်..။ ဒီတော့ ကိုယ်ဝန်က ခုနစ်လနဲ့ မွေးခဲ့တာပေါ့…ချူချာလိုက်တာ ရှင်… တစ်နေ့လောက် လာကြည့်ပါအုံး..ကိုရဲလင်းရယ်…”
ကျနော် မျက်နှာ ဘယ်ထားရမှန်း မသိဖြစ်သွားမိသည်..။ ညိုသီနှင့် ပတ်သက်ပြီး သီဟဆိုတဲ့ ကောင်ကလည်း ယောက်ဖ ဖြစ်နေပြီလေ…။ သည်တော့လည်း ရှက်အားနာစိတ်ဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ခဲ့ရလေသည်..။
“ ဝမ်းသာလိုက်တာ…ကိုရဲလင်းရယ်…တကယ်ပါ…”
အော် …ရေနစ်သူဆိုတာ ကောက်ရိုးတစ်မျှင်လဲ ဆုတ်ကိုင်အားပြုတတ်သည်ပဲ မဟုတ်လား…။
....................................................................................
“ ကျော့်မှာ သတ္တိတွေ မရှိဘူးလား…ကျော်…”
ကျော်ဝေ..အင်းမလုပ် အဲမလုပ်..။ ကျနော်နှင့် စန်းလွင်က စပယ်ရုံဘေးမှ အံကြိတ်နေမိကြသည်..။
“ ကျော်…နွယ့်ကို ချစ်တယ်ဆိုတာ ဘာကို ချစ်တာလဲ…ဟင်…..”
ဟာ…ခွေးမသား ကျော်ဝေ ..ခွေးအကြီး လှည်းနင်းနေပြီ..။
“ ငါလိုးမသား လက်တွေက လေဖြတ်နေတယ်….”
စန်းလွင်က မချင့်မရဲ ရေရွတ်ရင်း မြက်တောထဲ ပို၍ တိုးလာသည်..။
“ ဟေ့ကောင် မြွေကိုက်လို့လဲ မျိုးကန်းနေအုံးမယ်… ”
ကျနော်က စန်းလွင်ကို သတိပေးရသည်..။
“ ရပါတယ်….ငါ့ခြံထဲမှာ မြက်လျှောပဲ ရှိတယ်…”
ဟုသူက ကျနော့်ကို ပြန်မကြည့်ပဲ ပြောလိုက်သည်..။ စန်းလွင် ဝါသနာကြီးပုံကို ကြည့်ပြီး ကျနော် ရယ်ချင်သွားမိသည်..။
“ ခွေးမသား… ငါတို့တုန်းကလဲ ..ဒီလိုပဲ ချောင်းတာပဲမို့လား….ဟင်….”
“ ဟ….အမျိုးကောင်းရာ…ချောင်းချင်လွန်းလို့ ငါ့ခြံထဲကို မင်းတို့ လက်ခံတာပေါ့ကွ.. ညိုသီလေးကို မင်းဖြုတ်တုန်းကလဲ ငါ ချောင်းတာပဲ…ဟဲဟဲ…“
“ ဟင်….သူတောင်းစား….ပေါ်ပြီ..ဒို့ကတော့ ဒို့သူငယ်ချင်း ဒို့အပေါ် ကောင်းလှချည်လားလို့ ကျေးဇူးတင်နေခဲ့ကြတာ….”
“ ဟာကွာ…ဒီထက်ကောင်းရအုံးမလားဟာ….အခန်းပေးတယ်…၊ နို့တိုက်တယ်… ကြက်ဥ ပေးတယ်…ကဲ……”
“ တော်ပီ…နောက်ထပ် မင်းခြံ မလာတော့ဘူး…”
“ ဟာ…..ဒီလိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့ ကွာ…ဗီဒီယို ဆိုတာ ပထမပိုင်း ကောင်းထားရင် ဒုတိယပိုင်းက တယ်ကြည့်ချင်တာဟ………ဟဲ ဟဲ….”
“ အေး…မင်းသူများလုပ်တာပဲ လိုက်ချောင်းနေ … သိလား…”
“ ငါလဲ လုပ်ချင်တာပေါ့ ကွာ…ဘယ်သူ့ကို ခေါ်လုပ်ရမှာလဲ…”
“ ဖာသည် ခေါ်ချကွာ….”
“ အော….မင်းက ငါ့ကို ဖာကျိုးစေချင်လို့ ပေါ့လေ………”
“ ရွှတ်…..ဟိုမှာ ဇာတ်လမ်း စနေပြီ….”
စန်းလွင် ကျနော်ညွှန်ပြရာသို့ ကမန်းကတန်း ကြည့်သည်..။ ကျော်ဝေက မမနွယ်အား ရင်ချင်းအပ် ဖက်ထားရာမှ မြက်ခင်းလေး ပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်..။
မိန်းမဆိုသည့် သတ္တဝါမျိုးကလည်း ခက်တော့ အခက်သားကလား ..။ အခုနလေးတင် ကျော်ဝေ သတ္တိမရှိဘူးလား … ဘာညာဖြင့် ရေလာမြောင်းပေး ပြောခဲ့သော်လည်း .. ကျော်ဝေက ဖိုက်မည်ဟန်ပြသောအခါ ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကို လိမ်ကျစ်ပြီး မျက်နှာလေးနီနီဖြင့် ကျော်ဝေ့ရင်ဘတ်ကို တွန်းထားပြန်သည်..။
ကျော်ဝေဆိုသည်က ယောကျ်ား ။ အပြင်မှာ မည်မျှ ရွှတ်နောက်နောက် နေသူဖြစ်စေ … သည်ကိစ္စမျိုးနှင့် ကျတော့ ယောက်ျားဟာ ယောက်ျားပဲ ဖြစ်သည်..။
“ အဲ…အဲလိုကြီးတော့ မလုပ်ပါနဲ့…ကျော်….ရယ်….”
မမနွယ်…ယင်ဖိုမျှ မသန်းဖူးသော အပျိုကြီးမှန်း ကျနော်တို့ အားလုံး သိကြသည်..။ ဘွဲ့ရပြီး ဖက်စပ်ကုမ္ပဏီတစ်ခု၌ အလုပ်ဝင်လုပ်နေသော အိန္ဒြေကြီးမားလှသည့် အပျိုကြီး မမ တစ်ဦးဖြစ်သည်.။
အပျိုကြီးတို့ထုံးစံအတိုင်း မမနွယ်… အရှက်ပိုရှာသည်..။ သူမ နို့ကြီးများအပေါ်သို့ အုပ်ကိုင်လိုက်သော ကျော်ဝေ့လက်များကို အတင်းဆွဲဖယ်သည်..။ ထပ်လျက်သားကြီး မှောက်ချလိုက်သော ကျော်ဝေ့ကိုယ်ခန္ဓာကြီးအောက်၌ မမနွယ်၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ တုံးအောက်က ဖား…ပမာ..။
“ ချစ်တယ်…..မမနွယ်ရယ်…..”
ကျော်ဝေ့အသံက မပီဝိုးတဝါး ကြားရသည်..။ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းသဖြင့် သူ့မျက်နှာကြီးက မမနွယ် မျက်နှာလေးပေါ်ဝယ် နှုတ်ခမ်းပဲ စုပ်ရမလား ၊
ပါးကိုပဲ နမ်းလိုက်ရမလား ဟူသော ဇဝေဇဝါ ပုံစံမျိုးဖြင့် ဟိုကြည့်သည်ကြည့်..။ ထို့နောက် ဖွာလံကျဲနေပြီဖြစ်သော မမနွယ် ဆံပင်များကို မြတ်နိုးယုယစွာဖြင့် ငုံ့နမ်းလိုက်သည်..။
“ အမလေး ဟ…နော်…နမ်းစရာ ရှားလွန်းလို့ကွာ…တောက်…..”
စန်းလွင်က အံကြိတ်ရင်း တိုးတိုးပြောသည်..။ ကျော်ဝေတို့နှစ်ယောက်နှင့် ကျနော်တို့ ချောင်းနေသော စပယ်ရုံတန်းမှာ ၈ ပေမျှသာ ဝေးသည်..။ နီးကပ်နေသည့်တိုင် မွှန်ထူနေသော သူတို့နှစ်ယောက် ကျနော်တို့ကို သတိမထားမိကြ..
“ ကျော်ရယ်…မမ…မောလှပြီ..ဖယ်စမ်းပါ နော်…”
“ ဟင့်အင်း…မမနွယ်ကို အားရအောင် ချစ်အုံးမယ်…”
“ အို….ဆိုးလိုက်တာ…ကျော်ရယ်…မမနွယ် လာမိတာ မှားပြီ…ကျွတ်….”
အမှားအမှန်ကို မြက်ခင်းပေါ် ပက်လက်လှန်ရင်း ဝေဖန်ဆန်းစစ်နေသော မမနွယ်ကို ကျနော် ရယ်ချင်သွားမိသည်..။
“ အို….ကျော်…မမနွယ် ရှက်တယ်ကွယ်….”
“ မရှက်ပါနဲ့ မမနွယ်ရယ်… လက်ကြီးက ဖယ်စမ်းပါ….”
ကျော်ဝေက ထမီကို ဆွဲလှန်လိုက်သောအခါ ဖြူဖွေးဝင်းလက်နေသော အပျိုကြီး စောက်ဖုတ်ခုံးခုံးကြီးကို ကျနော်တို့ တွေ့လိုက်ရသည်..။
တွေ့လိုက်ရသည်ဆိုသော်လည်း ဆီးခုံကြီးအောက်မှ အကွဲကြောင်း အစလေးကိုသာ ဖြတ်ခနဲ တွေ့လိုက်ရပြီး မမနွယ်က သွယ်လျပျော့ပျောင်းသော သူမလက်ကလေးဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို အုပ်ကိုင်ကွယ်ကာလိုက်သောကြောင့် ဖြစ်သည်..။
“ လက်ကြီးက ဖယ်ပါဆို…မမနွယ် ကလဲ…”
“ အို့….ဟင့်အင်း..ကျော် ဘာလုပ်မလို့လဲ….”
“ လိုးမလို့….လိုးမလို့…ကဲ….”
“ အာ ကွာ ….ဟင့်အင်း…..အိုး…..ကျော်…ရှက်တယ် ဆို…..”
ဟုတ်တော့မလိုလိုနှင့် ကျော်ဝေ ချွေးပြန်လာသည်..။
“ ဟေ့ကောင်…ရဲလင်း…ဆော်ကြီးက အောက်ခံ ဝတ်မလာဘူးကွ…”
စန်းလွင်က ထီပေါက်သံကြီးဖြင့် အားရဝမ်းသာစွာ ပြောသည်..။
“ တိတ်တိတ်နေစမ်းပါ…ကွာ…မင်းအသံပြဲကြီးနဲ့….”
ကျော်ဝေ လုံချည်ကိုလှန်ပြီး သူ့လီးကြီးကို မမနွယ် စောက်ပတ်အတွင်းသို့ လိုးသွင်းရန် နွားရိုင်းတစ်ကောင်လို တရှူးရှူး မာန်သွင်းနေသည်.. ။ တစ်ချီ၌ ကျော်ဝေ့လီးကြီးက မမနွယ်၏ လက်ခုံဖြူဖြူလေးကို ဖိထိုးမိလိုက်ရာ မမနွယ် လန့်ပြီး လက်ကို ရုတ်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်..။ အပျိုကြီး မမနွယ် နှုတ်ခမ်းနီနီလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာသည်..။
ကျော်ဝေ့ပခုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အားပြုကိုင်ထားရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကို မရဲတရဲလေး ဖြဲပေးရှာသည်..။ ကျော်ဝေကလည်း ရလိုက်သော အခွင့်အရေးကို အလွတ်မပေးပဲ လုံးပတ်ထွားထွား ဒစ်ကြီးကြီး နှင့် အညာသားလီးကြီးကို မမနွယ်စောက်ပတ်လေး အဝကို တေ့ကပ်လိုက်သည်..။
“ သူများတွေလဲ တွေ့ကုန်ပါအုံးမယ် ကျော်ရယ်…”
“ စန်းလွင်နဲ့ ရဲလင်း ခြံဝမှာစောင့်နေကြပါတယ်..မမနွယ်ရဲ့…ဒီခြံထဲကို ဘယ်သူမှ မလာဘူး…..ပေါင်ကိုသာ ကားပေးထားစမ်းပါ..မမနွယ်ရ…”
“ အို….ဒီထက်ကားရရင်လဲ ပြဲပြီးသေရုံပဲ ရှိတော့မယ်…ကျော်…..”
အလိုမကျသလို အသံအိုအိုလေးဖြင့် ပြောလိုက်သော်လည်း ပေါင်တန်ဖြူဖြူကြီးများက ကျော်ဝေအလိုကျ ကားပေးရုံမက ထောင်သွားသည်..။ ထိုအခါမှ တေ့ထားသော ကျော်ဝေ့လီးကြီးထိုးသွင်းစတန်းလန်းနှင့် မမနွယ် စောက်ဖုတ်ကြီးအနေအထားကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းကြီး တွေ့လိုက်ရသည်..။
“ အားပါး ပါး….ဖောင်းကားနေတာပဲ…ဟိဟိ…ဝင်နေပြီ ဟ…..”
ကျနော် စန်းလွင်ဇက်ပိုးကို ဖတ်ခနဲ ရိုက်လိုက်ရင်း သတိပေးရသည်..။ လီးကြီးက လုံးပတ်ကြီးမားလွန်းလှသောကြောင့် ပြည့်ကြပ်တင်းရင်းနေသည်ကို တွေ့ရသည်..။
“ ကြပ်တယ်ကွယ်…ကျော်ရယ်…မမနွယ် နာမှာ ကြောက်တယ်…ဟင့်..ဟင့်…”
“ မမနွယ် စောက်ဖုတ်ကြီးက ဒါလောက်ကြီးနေတာ နာမလားလို့…”
“ အိုး….မင်းဟာကြီးက ကြီးလွန်းတာတော့ ထည့်မပြောဘူး…သွား…သူ့ဟာကဖြင့် လူနဲ့တောင် မလိုက်ဘူး..အကြီးကြီး …ဟာ….”
ပွဲဖြစ်ပြီ…။ ဤမျှ စကားပြောလာလျင် အခြေအနေ အရမ်းကောင်းသွားပြီဟု အတွေ့အကြုံရှိသော ကျနော်က မှတ်ချက်ချလိုက်သည်..။
“ ဗြိ…ဗြစ်…..ပြွတ်…….အို့..အိုး…..ကျော်ရယ်….အင်း..ဟင်း..ဟင်း…..”
မမနွယ် မျက်တောင်ကော့ကြီးများ မှေးစင်းပိတ်ကျသွားသည်..။ ဖြူလွှသော လက်ချောင်းကလေးများက မြက်ပင်ရှည်ရှည်များကို ဆုတ်ကိုင်ဆွဲထားသည်..။ နှုတ်ခမ်းလေးကို တင်းတင်းလေး စေ့ထားရင်း လည်ပင်းလေးကို မော့ထားလေသည်..။ ကျော်ဝေက မမနွယ် အင်္ကျီ အပေါ်ကျယ်သီနှစ်လုံးကို ကတုန်ကရီဖြင့် ဖြုတ်နေရာ…မရပေ..။
သည်မှာ မမနွယ်က စိတ်မရှည်သလို ကြယ်သီးများကို လျင်မြန်စွာ ဖြုတ်ပေးလိုက်လေသည်..။ ကာမဆိပ်တက်လာပြီဖြစ်သော မမနွယ်တစ်ကိုယ်လုံးမှာ လည်း သိသာထင်ရှားစွာ တုန်လှုပ်ခါရမ်းနေသည်..။
ကျော်ဝေ၏ တဖိတ်ဖိတ်တောက်နေသော မျက်ဝန်းအစုံက မမနွယ်၏ ရင်နှစ်မွှာကို အစိမ်းလိုက် ဝါးစားတော့မတတ် စိုက်ကြည့်နေရင်းမှ နို့သီးခေါင်းလေးများပင် မပေါ်သေးသော ရွှေရင်အစုံကို ဖိစုပ်ရင်း ဖင်ကြီးက မြောက်ကြွ မြောက်ကြွဖြင့် ဖိဆောင့်ပစ်လိုက်လေသည်..။
“ အား…အ…..ကျော်ရယ်….နာတယ်….မမနွယ်ကို သနားပါအုံး….”
“ ပြွတ်….အီး…အ…..ပြွတ်…ဗြစ်…..ဖွတ်…အူး…အ…..အ..”
ကျော်ဝေကြမ်းနေပြီ..။ ယခုအချိန်၌ ကူဝိတ်ကို အီရတ်က သိမ်းပိုက်လိုက်ပြီဆိုသော သတင်းကြီး ထွက်ပေါ်လာလည်း သိမ်းပိုက်ရုံမက အတောင့်လိုက်ပဲ မြိုချမြိုချ ကျော်ဝေ စောက်ဂရုမစိုက်တော့ချေ..။
မိုးကား အထက် မြေကြီးကားအောက်ဆိုသော နိယာမတရားကို ပြောင်းပြန်ထားလိုက်သည်..။ ကျော်ဝေနှင့် မပတ်သက် ..။ ခုအချိန်၌ ကျော်ဝေ့ ကမ္ဘာသည် မမနွယ်..။ကျနော်နှင့် စန်းလွင်တို့နှစ်ယောက် အသက်မျှပင် ဝအောင်မရှူရဲပဲ မမနွယ်၏ စောက်ပတ်ကြီးထဲ၌ ပြည့်ကြပ်နေသော ကျော်ဝေ့လီးကြီးအား မမှတ်မသုံ ကြည့်နေမိကြသည်..။
ကျော်ဝေကလည်း မနားတမ်းဆောင့် ၊ မမနွယ်ခမျာလည်း အသဲအသန်လူးလှိမ့်ရင်း အော်ဟစ်ငြီးတွားရင်း တစ်ခါတစ်ရံ လေထဲ၌ မြောက်တက်နေသော ခြေထောက်ကလေးများက ကွေးကွေးသွားပြီး ကျော်ဝေ့ခါးကိုချိတ်သွားလျက် တင်ပါးကြီးများကို ဖိဖိချနေသည်ကို တွေ့ရလေသည်..။
“ နာ..နာလိုက်တာ…ကျော်ရယ်… အင့်…အင့်…..ဖြေးဖြေး….”
“ ပြွတ်…စွပ်….ပြွတ်…စွပ်..ဖွတ်..”
“ အင့်.အား…အင့်….အား……တော်ပြီ..တော်ပြီ…အရမ်းနာတယ်…ကျော်…အား….. အိုး….အိုး..မမနွယ် မခံနိုင်တော့…..အူး..အ…”
ငြီးတွားအော်ဟစ်ရင်း ကျော်ဝေ့ကို မမနွယ် တွန်းချသည်..။ ပထမတစ်ချီ၌ ကျော်ဝေ ယိုင်ပြီး လဲကျမလို ဖြစ်သွားသော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင် ဆောင့်ချက်များ မြန်လာသလို အားလည်း ပါလာပြီး… မမနွယ်ခမျာ…ဟင့်ခနဲ ဟင့်ခနဲ လည်ချောင်းထဲမှ လေအံသည်အထိ ကျော်ဝေ့ဆောင့်အားက ပြင်းလှသည်..။
“ ကျော်…မညှာဘူး…နာပါတယ်…ဆို..ဟင့် ဟင့်…အား….”
“ ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်..ဖွတ်….စွပ်…..”
စက်သေနပ်ပစ်သကဲ့သို့ ဒလစပ်ဖိလိုးနေသော ကျော်ဝေ့လီးကြီးက ဆောင့်ချက်ပြင်းလွန်းလေရကား မမနွယ် မရုန်းနိုင် မကန်နိုင်တော့ပဲ အားတင်း၍သာ ခံနေရရှာလေသည်..။ခဏအကြာတွင် ကျော်ဝေ တဟင်းဟင်းဖြင့် အဖျားတက်သလို ငြီးတွားရင်း မမနွယ်နို့ကြီးများပေါ်၌ မျက်နှာကို မှောက်ချ၍ တရှူးရှူးနှင့် အမောဖြေကာ ငြိမ်သက်သွားပါလေတော့သည်..။
“ ဟေ့ကောင်…ရဲလင်း..ဆော်ကြီးကြည့်ရတာ..ခုထိ မပြီးသေးဘူးနဲ့တူတယ်..တွေ့လား…ဟိုကောင့်ကို ဖက်ထားတုန်း…”
“ တိုးတိုး လုပ်စမ်းပါ…မင့်စောက်သံပြဲကြီးနဲ့….“
ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ငြင်းခုံနေဆဲမှာပင် ကျော်ဝေက မမနွယ်ကို မည်သို့စည်းရုံးလိုက်သည် မသိ တတွတ်တွတ်နှင့် မကျေမနပ်လေးဖြင့် ပြန်ကြည့်ရင်း လေးဘက်လေး ကုန်းပေးလိုက်ပြန်ပါသည်..။ကျော်ဝေက မမနွယ်ဖင်ကြီးကို အသေအချာဖြဲကြည့်ပြီးမှ သူ့လီးကြီးအားတေ့ကာ ဆေးထိုးအပ်ထိုးသလို တဖြေးဖြေးချင်း လိုးသွင်းလိုက်လေသည်..။
မြက်ပင်လေးများကြား၌ ခေါင်းစိုက်နေသော မမနွယ်ထံမှ…“ အ….ဟ…အား…” ဟူသော အသံလေးများသာ ကြားလိုက်ရပြီး တစ်ကိုယ်လုံးမှာ အရှင်လတ်လတ် တံစို့ထိုးခံထားရသော ငါးပြေမကြီးအလား ဖျတ်ဖျတ်လူးသွားလေသည်..။
မိုးသက်လေပြေပြေလေးက မြက်ပင်ရှည်ကြီးများ ယိမ်းခါသွားအောင် တိုက်ခတ်နေသည်မို့ မမနွယ် ထမီစလေးမှာ ခါးမှတဆင့် ကျောဖက်သို့ပင် ရောက်သွားလေသည်..။ ကျော်ဝေ့လီးကြီးအရင်းမှ လမွှေးများက မမနွယ်ဖင်ကြားထဲသို့ ဗြိခနဲ ထိုးဝင်သွားလိုက် ပြတ်ခနဲ ကွာလာလိုက်ဖြင့် အသံများ မြည်နေရာ
“ ဗြိ ပြတ် ”
ဟူသော အသံနှင့်အတူ ပြွတ်..စွပ်..ဖတ်…ဟူသော အသံများမှာ တိုးတိတ်ညင်သာစွာ ထွက်ပေါ်နေပါလေတော့သည်..။
“ မပြီးသေးဘူးလား…ကျော်ရယ်… မြန်မြန်လုပ်ပါ..ဟင့်….အင့်…”
“ မမနွယ် မပြီးသေးဘူး မဟုတ်လား..ဟင်…..”
ခွေးမသားကျော်ဝေ အခုမှပဲ မေးဖော်ရတော့သည်..။
“ အင့်…အင့်…….အား…ပြီး….ဟီး…ပြီးတော့မယ်….အ…….အ….”
ဖြစ်ဖြစ်ညှစ်ညှစ် စကားပြောရင်း မမနွယ်ခေါင်းထောင်လာလိုက် ပြန်ပြီးဝပ်သွားလိုက်ဖြင့် နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်နေပုံရလေသည်..။
မမနွယ်၏ ဖြူဖွေးသော အသားကြောင့် မျက်နှာလေးမှာ ရဲရဲထွတ်နေပြီး ချွေးသီးလေးများပင် စီးကျနေသည်..။ ကျော်ဝေက အားမလိုအားမရ သုံးလေးချက်မျှ ဖိဆောင့်ပစ်လိုက်ရာ မမနွယ် မြက်တောထဲ၌ ခွေးမလေးအလား လေးဘက်ထောက်၍ ရှေ့သို့ လေးလှမ်းမျှ ရွေ့လျားသွားလေသည်..။
“ အ….အဟ….အ…..အင့်.မမနွယ်…ပြီး….ပြီးပြီ…ကျော်ရဲ့….အီး အီး….အင့်….အ….”
သည်တစ်ခါ မမနွယ်လက်ကလေးများက ကျော်ဝေ့ပုဆိုးစကို လက်ပြန်လေး ကိုင်ဆွဲပြီး သူမဖင်ကြီးက နောက်သို့ ပစ်၍ ပြန်ဆောင့်ရင်း သုတ်ရေများကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်လေရာ ကျော်ဝေ့လီးအရင်း လမွှေးအုံကြီးနှင့် ဂွေးဥများပေါ်သို့ သုတ်ရေဖတ်များ အခဲလိုက် ကပ်ငြိပေကျံကုန်လေသည်..။
ထို့နောက် ကျော်ဝေနှင့် မမနွယ်တို့ နှစ်ယောက်သား မြက်ပင်လေးများကြားသို့ ထပ်လျက်သားဖြင့် လဲကျငြိမ်သက်သွားကြသည်..။ အမောဆို့နေသလို အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းများ ထွက်ပေါ်လာနေဆဲ..။
“ စန်းလွင်…လစ်စို့….”
ကျနော်နှင့် စန်းလွင် အိမ်ကလေးရှိရာသို့ အလျင်အမြန် ဆုတ်ခွာခဲ့ကြသည်..။ လမ်း၌ စန်းလွင်က ပုဆိုးထဲမှ ထောင်နေသော သူ့လီးကြီးကို ဖုတ်ခနဲ ရိုက်လိုက်ရင်း …
“ ဟင်း…တွေ့လား…နင်..အဲသလို စောက်ဖြစ်ရှိရဲ့လား…ဟင်..”
ဟု သူ့ဖွားဖက်တော်ကို ဆုံးမလာလေသည်.။
“ တော်စမ်းပါ..လူ စောက်ဖြစ်မရှိတိုင်း လီးကို မမဲနဲ့ကွ..လီးခမျာ ဘာသိမှာလဲ…မင်းအပေါက်ရှာပေးမှ သူကလိုးတတ်မှာပေါ့…မင်း..ဒီလိုမတရား မလုပ်ပါနဲ့…”
ကျနော်က သူ့ကို ခပ်တည်တည်ဖြင့် ဟောက်လိုက်သောအခါ ..
“ အေးကွာ…ငါမှားသွားတယ်..စိတ်မဆိုးနဲ့နော်….ငါ့ညီလေး…ဟဲဟဲ….”
“ ခွေးမသား..အရေးထဲ လီးနဲ့ စကားပြောနေရသေးတယ်..”
“ ဟား…ဟား…ဟား…အေးလေကွာ…ငါက ရန်ဖြစ်စရာဆိုလို့ သူပဲရှိတဲ့ဟာ….ဟား.ဟား…..”
ကျနော်နှင့် စန်းလွင်တို့ အိမ်ပေါ်ရောက်ပြီး အင်္ကျီ လုံချည် လဲပြီးချိန်၌ ကျော်ဝေနှင့် မမနွယ်တို့ တစ်လှမ်းချင်း အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာကြသည်..။ မမနွယ်ခမျာ မျက်နှာလေး နီရဲနေဆဲ..။
“ ခြံထဲ နှံ့ရဲ့လား..မမနွယ်..သစ်ခွတွေဆီ ရောက်ခဲ့လား…”
စန်းလွင်က ထုံးစံအတိုင်း နွားနို့ ကြက်ဥ ခြံထွက်ပစ္စည်းလေးများဖြင့် ဧည့်ခံရင်း အိန္ဒြေရစွာ မေးလိုက်လေသည်..။
“ ဟင့်အင်း..သစ်ခွတွေက ဘယ်နားမှာလဲ…ဟင်…”
“ အာ…မမနွယ်ကလဲ…အဲဒီ မြက်ခင်းဟောဟိုဘက်…အဲ…..”
စန်းလွင် စကားပြော မှားသွားသည်..။ မမနွယ် မျက်နှာဖွေးဖွေးလေး ရဲခနဲ ရှက်သွေးလေးများဖြာသွားသည်..။ ကျော်ဝေက ကျနော်တို့ကို မမနွယ် မမြင်အောင် လက်သီးပြပြီး အံကြိတ်ပြသည်..။ စန်းလွင်က ရယ်ကျဲကျဲနှင့်…
“ ကဲ…အမောပြေလေး..ဟဲဟဲ…နွားနို့ကြက်ဥလေး…ဒါ….ဒါ ကျနော့်ခြံထွက်တွေဗျ.. ဒါပဲ ဧည့်ခံစရာ ရှိတယ်….အော်…ဟေ့ ကျော်ဝေ..ဖီးကြမ်း ငှက်ပျောသီး ရှိတယ်…စားမလား….ဟီး….”
ကျော်ဝေ မနေတတ်တော့သလို မမနွယ်လည်း မျက်နှာမထားတတ်တော့အောင်ပင် စန်းလွင် အနောက်သန်လွန်းလှသည်..။
“ ဒါ…စန္ဒာ့သမီးပေါ့…ကိုရဲလင်း… ကျမက နို့ကြောင်းပိတ်နေလို့ သမီးလေးမှာ နို့မဝရှာဘူး…။ ဖအေရှိရင်တော့ ဖအေက နို့ဝပွင့်သွားအောင် အားသန်သန်နဲ့ စို့ပေးရတယ်..။ ကိုရဲလင်းများ လုပ်တတ်မလား မသိဘူး…ဟင်…အားတော့ နာတယ်..”
“ ဗျာ…ဟာ….မဟုတ်တာ…အဟင်း….”
စင်စစ် စောစန္ဒာသည် မြန်မာဆန်စွာ ဝတ်စားသွားလာ နေထိုင်တတ်သူလေး ဖြစ်ကြောင်း ကျနော်ပြောခဲ့ပြီးပြီ..။
အော် .. သူ့ခမျာ ဝေဒနာ မခံနိုင်ရှာလွန်းလို့ ထင်ပါရဲ့ ဟု ကျနော် စိတ်ထဲ အတွေးဝင်လာသည်..။ သို့သော် နို့စို့ပေးလောက်အောင် ကျနော် သတ္တိ မရှိ..။ ဤအထိလည်း မကူညီဝံ့ပါ..။
“ ကျမကို အထင်သေးသွားလား မသိဘူး..။ ဟင်…ကိုရဲလင်း…”
“ အာ….မသေးပါဘူး..၊ စောစန္ဒာက ဝေဒနာနဲ့ လူပဲ…သိပါတယ်….”
“ ကိုရဲလင်းလို ကျမကို လူတွေ နားလည်ကြရင် သိပ်ကောင်းမယ်…ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုရဲလင်းရယ်…ဒီမှာလေ..နို့ကြီးတွေက တင်းနေတာ…နှစ်ဖက်စလုံးပဲ…ကြည့်ပါအုံးရှင် ”
ပြဿနာ…ကျနော့်ရင်ထဲ ဒုန်းခနဲ ဆောင့်တက်သွားမိသည်..။ တစ်အိမ်လုံး၌ ပုခက်ထဲမှ လသားခလေးငယ်နှင့် သူမရယ် ၊ ကျနော်ရယ် ပဲ ရှိတာ..။
သည်တုန်းက စောစန္ဒာ ဤမျှအထိ အရှက်ကိုတောင် မငဲ့နိုင်ပဲ နို့နှစ်လုံးကို လှန်ပြသည်ကိုပင် ကျနော် သနားမိခဲ့သည်..။ သီဟ…လိုလူမျိုးကို လက်ခံခဲ့ခြင်းကပင် စောစန္ဒာအတွက် ဘဝပျက်ခဲ့ရလေခြင်းဟုလည်း သဘောပိုက်ခါ ပိုသနားရသည်..။
“ ဘယ်သူမှ ရှိတာမှ မဟုတ်ပဲ ကိုရဲလင်းရယ်.. အားသန်သန်နဲ့ တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက် စို့ပေးစမ်းပါ ရှင်..မောင်နှမတွေပဲ ဥစ္စာ ..နော်..ကျမကို ကူညီစမ်းပါ ရှင်…”
ဖြူဝင်းတင်းကားနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးက အာဖရိက အမေဇုံမြစ်ဝှမ်းမှ ကပ္ပလီမကြီးများ၏ နို့ကြီးတွေအလား ကြီးမားပြောင်တင်းနေသည်.။
တစ်သားမွေး တစ်သွေးလှသော စောစန္ဒာအလှက ကျနော့်ရင်ကို မရိုးသားစေရန် ဖန်တီးနေသည်..။
“ ကျ….ကျနော်….မ..မရဲ ..ဘူး…စိတ်မရဲ..လို့ပါ…”
“ အမလေး…ဟဲ့ သူကလဲ..နို့စို့တာများ ခဲရင်းတာမှတ်လို့ လုပ်စမ်းပါ…အင့်..ဒီအလုံးကို အရင်စို့…စို့စမ်းပါ..ရှင်..”
ရှေ့ထိုးပေးလာသော နို့ကြီးတစ်လုံးကို ကယောင်ကတန်းဖြင့် ကျနော် စို့လိုက်မိသည်..။ နူးညံ့သော နို့အုံကြီး အထိအတွေ့ကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းခနဲ ကြက်သီးတွေ ထသွားမိသည်..။
“ အ….အား…..ကျွတ်…ကောင်းလိုက်တာ…ကိုရဲလင်းရယ်…အ…”
သူ့ငြီးတွားသံက တစ်မျိုးကြီးဟု စိတ်က ထင်နေသည်..။
“ အို့ အိုး…..ကျွတ်ကျွတ်…နာနာလေး…ကိုရဲလင်း..နာနာလေး…အင်းဟင်း…..အ..အား နာနာလေး ….လုပ်စမ်းပါ ကိုရဲလင်းရယ်..”
ကျနော်ကလည်း လှုပ်ရှားနေသော စိတ်ကို ချွန်းအုပ်ရင်းမှ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ခပ်မြန်မြန် စို့ပေးလိုက်သည်..။
“ ဟူး….ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ..ရှင်…အခုမှပဲ နေသာထိုင်သာ ရှိသွားတော့တယ်.. အဟင်းဟင်း..”
ရှက်ရယ်လေး ရယ်ရင်း မဲ့မဲ့လေး ပြောနေသော စောစန္ဒာမျက်နှာလေးမှာ တစ်စုံတစ်ရာ ..တွန်းအားကြောင့်သာ ကျနော့်အား အတင်းအဓမ္မ နို့စို့ခိုင်းခြင်း ဖြစ်ကြောင်း ကျနော့်စိတ်က အလိုလို သိနေခဲ့မိသည်..။
အော်…တစ်ခါတစ်လေ စေတနာ အကျိုး ပေး ညံ့တတ်ပါသည်..။
........................................................................................................
“ ဖြန်း….ကဲ…မှတ်ထား….ဖြန်း ဖြန်း……”
မီးခဲလေး .. ကျနော့်အသဲ အသက်မက ချစ်ခဲ့ရသူလေး…ကျနော့်ပါးကို ဒုတိယအကြိမ် ရိုက်ပြန်ပါလေပြီ..။
“ ရဲလင်း….မင်းနောက်ကို ငါ့ညီမနဲ့ လုံးဝ မဆက်သွယ်ပါနဲ့… မင်းဇာတ်ရှုပ်ထဲမှာ ငါ့ညီမ အပါမခံနိုင်ဘူး…ရော့…”
ကျနော်နှင့် ကျော်ဝေ ၊ စန်းလွင်တို့ရပ်နေရာရှေ့သို့ ဟစ်တာချီကက်ဆက်ခွေ အနက်ကလေး ပစ်ချပေးကာ မောင်နှမနှစ်ယောက် ဆိုင်ကယ်ကို ရိပ်ခနဲ မောင်းထွက်ကာ သွားကြလေသည်..။တော်ပါသေးသည်..။ သင်္ချာဆောင် အနောက်ဖက် ခရေပင်တန်းလမ်းလေးတွင် လူရှင်းနေသည်..။ ဒီမှာပဲ…ညိုသီနှင့် ကျနော်ကလည်း တွေ့နေကျမို့ ညိုသီ ကျနော့်ကို အလွယ်တကူ ရှာတွေ့ခဲ့ခြင်းပင်..။
“ မင်း…ဖြစ်လိုက်ရင် အသဲအသန်ချည်းပဲ…ရဲလင်းရာ….”
“ ဘာတွေလည်းကွာ…ငါတော့ နားမလည်တော့ဘူး…ကျော်ဝေ..မင်းမမ ကက်ဆက်ကလေး ပါတယ်မို့လား.. ဒါဖွင့်ကြည့်ရအောင်…”
သီဟ ပစ်ချပေးခဲ့သော ကက်ဆက်ခွေကို ကျနော်တို့ သုံးယောက် ခေါင်းချင်းဆိုင်ပြီး နားထောင်မိကြသည်..။
“ အ….အား…ကျွတ် ကျွတ်…ကောင်းလိုက်တာ…ကိုရဲလင်းရယ်….”
ကျော်ဝေ ကျနော့်ကို ဒေါသမျက်နှာဖြင့် ကြည့်သည်..။ စန်းလွင်က မျက်ထောင့်နီကြီးဖြင့် ကျနော့်ကို ထပ်ကြည့်သည်..။
“ အို့ အိုး…..ကျွတ်ကျွတ်…နာနာလေး..ကိုရဲလင်း…နာနာလေး လုပ်စမ်းပါ..ကိုရဲလင်းရာ….အ…အ..ကျွတ်ကျွတ်…ကောင်းလိုက်တာ..ကိုရဲလင်းရယ်..”
“ အာ….နာနာလေး..လုပ်စမ်းပါ…အ…အ.. ချောက်…”
ကျော်ဝေ ကက်ဆက်ကို ဆောင့်ပိတ်လိုက်သည်..။
“ မင်းလိုကောင်မျိုး သတ်ပစ်ဖို့တောင် ကောင်းသေးတယ်..သီဟ ကျတော့ မိုးလား ကဲလား…တရားတွေချပြီး…”
“ ငါတော့ အရမ်း အံ့သြတယ် ရဲလင်း… တကယ်…”
ကျော်ဝေနှင့် စန်းလွင်ကို ကျနော် မကြည့်..။ မျက်စေ့ထဲ၌ သနားစဖွယ် ကောင်းလှပြီ ထင်ထားခဲ့သော စောစန္ဒာမျက်နှာကို သူရဲမ အမြင်မျိုး ကျနော် မြင်လာတော့သည်..။
“ မင်းတို့ .. ငါရှင်းပြတာကို နားထောင်ပြီး ရင် ကြိုက်သလို ဆုံးဖြတ်နိုင်ပါတယ်.. ကျော်ဝေ..အဖြစ်က ဒီလိုပါ…”
စောစန္ဒာနှင့် ကျနော့် အဖြစ်အပျက် အကျဉ်းချုံး ပြောပြလိုက်သည်..။
“ ဟ…စောစန္ဒာက ဘာကြောင့် ဒီလို လုပ်ရတာလဲ ကွာ…”
“ ညံ့လိုက်တာ..စန်းလွင်ရာ… သီဟ တစ်နည်းနည်းနဲ့ ပြန်ပြီး စည်းရုံးလို့ နေမှာပေါ့ကွ..”
“ ဒါဆို..ညိုသီ့ကို ဒီအကြောင်း အစုံအလင် ရှင်းပြဖို့ လိုပြီ…ကျော်ဝေ..”
“ သီဟ..သူ့ညီမကို တစ်နေရာ ပို့ထားရင် ဒုက္ခ..”
“ ခွေးမသား… သီဟ..ဒို့ကို ဒီကောင် ပညာပြတာ…သိကြသေးတာပေါ့ … ကွာ..”
အပိုင်း ( ၄ ) ဆက်ရန် >>>>
No comments:
Post a Comment