ကျွန်မရဲ့အချစ်ဆုံး အပိုင်း ( ၂ )

ကျွန်မရဲ့အချစ်ဆုံး အပိုင်း ( ၂ )

ရေးသားသူ - Green Heart

ကျွန်မကတစ်ခွန်းမှ ပြန်မပြောဘဲ နှုတ်ခမ်းကိုက်ရင်း စူတူတူမျက်နှာပေးနဲ့ လမ်းကို သုတ်သုတ်လျှောက်နေတယ်။ ခဏကြာတော့ သူလည်း ဗလုံးဗထွေးတွေ ပြောနေတာရပ်လိုက်ပြီး မျက်နှာသေလေးနဲ့ ငြိမ်ငြိမ်လေးလိုက်လာတယ်။ ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့လည်း သူ့အမှားမဟုတ်ပါဖူး။ 

ကျွန်မဘာသာ ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး ဖြစ်သွားတာ။ ကျွန်မသူ့ကို သနားလာတယ်။ ဒါပေမဲ့ ချက်ချင်းကြီးတော့အဖြေပေးဖို့ တွန့်နေတယ်။ ခုပဲစိတ်ဆိုးထားတာလေ။ သနားခြင်း၊ ဂရုဏာသက်ခြင်းကနေဖြစ်ပေါ်လာတဲ့အချစ်ဆိုတာလည်း တော်တော်အင်အားကြီးတယ်လို့ ကျွန်မထင်တယ်။ 

တစ်ခါတလေကျတော့လည်း သနားတယ်ဆိုတာ အခြေအနေအဆင့်အတန်းတွေနဲ့ မဆိုင်ဘဲ မိန်းကလေးတွေစိတ်ထဲမှာ အလိုလိုပေါက်ပွားလာတဲ့ မေတ္တာစိတ်မျိုးပါ။ ဥပမာ….သူ့ဘာသာ တစ်ခေါခေါ အိပ်ပျော် နေတဲ့ ယောက်ျားကို သူ့မိန်းမက အော်…ငါ့ယောက်ျားအိပ်နေတာလေးများ…သနားစရာလေးပါလား…ဆိုပြီး အလကားနေရင်းသနားပြီးချစ်စိတ်၀င်နေမိတာမျိုးပေါ့။ အခုလည်း ကျွန်မ ကိုလတ်ဇင်ကိုသနားမိနေပြန်ပီ။ 

သူ ကျွန်မကို ဖွင့်ပြောလိုက်လို့ ကျွန်မစိတ်ဆိုးသွားပီထင်ပြီး တစ်ရက်နှစ်ရက်လောက် တွေ့တိုင်းမျက်နှာငယ်လေးနဲ့ဖြစ်နေတော့ ကျွန်မလည်း ဂရုဏာစိတ်တွေ တစ်စိမ့်စိမ့်ယိုဖိတ်ပြီး ပြန်ချစ်လိုက်မိပါတော့တယ်။ သူက သူ့ကိုမောင်လို့ခေါ်ခိုင်းတယ်။ ကျွန်မကိုတော့တစ်ခါတလေလည်းကလေးလေးလို့ခေါ်တယ်။ သဲ လို့လည်း ခေါ်တယ်..သူစိတ်ကူးပေါက်ရင်ပေါက်သလိုပေါ့။ 

မောင်က ကျွန်မဆီကချစ်အဖြေပြန်ရဖို့တောင် မမျှော်လင့်ခဲ့ဖူးလို့ ပြောပြပါတယ်။ မောင် ကျွန်မကို ကြင်ကြင်နာနာနဲ့တန်ဖိုးထားချစ်သလိုကျွန်မကလည်း မောင့်ရဲ့ရိုးသားခြင်းတွေကို တန်ဖိုးထားပါတယ်။သူ့ကိုဒီအရွယ်အထိလူပျိုလားလို့မေးတော့ ရီပြီး သူ့ရီးစားဟောင်းတွေအကြောင်း ကျွန်မကို အကုန်ပြောပြတယ်။ အသက်ပဲသုံးဆယ်ကျော်နေပီ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့လူပျိုဆိုတာဘယ်ရှိမလဲနော့်။ 

ဒါပေမဲ့ သူက အဲဒီ့ကိစ္စတွေမှာ တဇွတ်ထိုးမလုပ်ဘဲ ကျွန်မဆန္ဒကိုဦးစားပေးပါတယ်။ ခုချိန်ထိ နမ်းတာလောက်ကလွဲရင် ကျွန်မတို့ကြား ဘာမှမဖြစ်ကြသေးဘူး။ စစခြင်းဖြစ်ခဲ့တဲ့အမှတ်တရလေးကလည်း နဲနဲရီရပါတယ်။ အဲဒီ့နေကမောင့်တိုက်ခန်းမှာသူငယ်ချင်းတွေစုပြီးသောက်ကြစားကြတယ်။ မောင့်အဖေက ဘုရားဖူး ခရီးသွားနေတယ်လေ။ 

ပုလင်းဆွဲတဲ့သူကဆွဲ ဘီယာဆွဲတဲ့သူကဆွဲ ဟင်းချက်ကောင်းတဲ့သူတွေလည်းပါတော့ အချိန်တော်တော်ကြာတဲ့အထိ ပွဲကောင်းနေကြတာ။ ကျွန်မက နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်မှာ ရောက်နေတုန်း ဘယ်အချိန်ထပြန်သွားကြလဲ မသိလိုက်ဖူး။ 

မောင် အနားကပ်လာတော့ 

“ အသံတွေတိတ်သွားတယ် ဘယ်ရောက်ကုန်ကြလဲ” 

လို့ ဘေစင်မှာ ပန်းကန်တွေ ဆေးနေရင်းက လှည့်မကြည့်ဘဲ မေးလိုက်တယ်။ “ပြန်သွားကြပြီ” လို့ပြောလိုက်တဲ့မောင့်လေသံက ဘာကြောင့်မှန်း မသိ တုန်တုန်ရင်ရင်ကြီးဖြစ်နေသလိုပဲ။ မောင်ကအနောက်ကနေ ကျွန်မကိုသိုင်းဖက်ထားလိုက်ပြီး ဆံပင်တွေစည်းထားလို့ ရှင်းနေတဲ့လည်ကုတ်လေးကို ပါးစပ်နဲ့ဖိနမ်းလိုက်တယ်။ 

တစ်အိမ်လုံးမှာ မောင်နဲ့ကျွန်မပဲ ရှိတယ်ဆိုတဲ့အသိကြောင့် ကျွန်မရင်ခုန်သံတွေမြန်လာတယ်။ မောင့်ရင်ဘတ်နဲ့ကပ်နေတဲ့ ကျွန်မနောက်ကျောကလည်း မောင့်ရင်ခုန်သံ ကို ခံစားမိနေတယ်။

ဆေးပြီးသွားတဲ့ပန်းကန်ကို ဘေးမှာလှမ်းထားလိုက်တုန်းရှိသေး မောင်က ကျွန်မကိုယ်ကိုဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။ သောက်ထားတဲ့အရက်နဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားတဲ့ရင်ခုန်သံက နားထင်တွေအထိ တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ပျံ့လာသလိုပဲ။ မောင်နဲ့ ကျွန်မ ပူးပူးကပ်ကပ်လေးဖက်ထားရင်းရပ်နေကြတယ်။ မောင်က ကျွန်မခေါင့်းကိုကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူနမ်းရှိုက်လိုက် တယ်။ 

မောင့်ရဲ့အနမ်းတွေက ချိုမြိန်လှပါတယ်။ မောင့်ရဲ့လျှာ ကျွန်မပါးစပ်ထဲတိုး၀င်လာတော့ သောက်ထားတဲ့ အရက် ကြောင့်လားမသိ ကြမ်းရှရှလေးဖြစ်နေသလိုပဲ။ နမ်းနေရင်းကလက်နှစ်ဖက်နဲ့ကျွန်မခါးကိုကိုင်မြှောက်လိုက်ပြီး ဘေစင်ဘေးကအုတ်ခုံအလွတ်ပေါ်မြှောက်တင်လိုက်တယ်။ 

ဘောင်းဘီအတိုလေး၀တ်ထားတဲ့ကျွန်မပေါင်တွေ ကြားထဲကို မောင့်ကိုယ်လုံးကရောက်နေပြီ။ မောင့်လက်တွေက ကျွန်မရင်သားတွေကို အကျီပေါ်ကနေကိုင်ရတာ အားမရတော့သလို အကျီကြယ်သီးတွေကိုတစ်လုံးခြင်းဖြုတ်နေတယ်။

မူးနေပေမဲ့ စိတ်အသိကြောင့် ပြတင်းပေါက်တွေကနေ တဖက်တိုက်ခန်းတွေကိုလှမ်းကြည့်လိုက်သေးတယ်။ မောင်တို့တိုက်ခန်းကအပေါ်ဆုံးထပ် ဖြစ်ပြီးဘေးမှာလည်း အဲလောက်မြင့်တဲ့တိုက်ခန်းမရှိတာကြောင့်တိမ်ဖြူဖြူတွေနဲ့ ကောင်းကင်ပြာပြာကိုပဲ ကျွန်မလှမ်းမြင်နေရတယ်။ ကျွန်မ၀တ်ထားတဲ့ဘရာကိုခွာချပြီး ရင်သားတွေကိုမောင့်ပါးစပ်နဲ့စုပ်နမ်းနေရင်း ကျွန်မရဲ့ဘောင်းဘီကိုပါ ဆွဲပြီးချွတ်လိုက်တယ်။ 

ပန်တီကလည်းဘောင်းဘီနဲ့အတူရောပါသွားပြီ။ ကျွန်မကိုင်ထားတဲ့မောင့်ခေါင်းက အောက်ကို တထစ်ချင်းနိမ့်ဆင်းသွားတယ်။ ကျွန်မရဲ့ပေါင်တွင်းသားတွေကို သွားမပါဘဲ နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ဟိုစုပ်ဒီစုပ်လုပ်လိုက်တော့ ကြက်သီးတွေတောင်တဖြန်းဖြန်းထကုန်တယ်။

ရင်တွေခုန်တာလည်း ပေါက်ထွက်တော့မဲ့အတိုင်းပဲ။ ကျွန်မရဲ့ ပိပိလေးကို မောင်က လျှာမသုံးသေးဘဲအသာဖိကပ်ပြီးနမ်းလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ နှုတ်ခမ်းကိုက်ထားတဲ့ကြားက အီးးးကနဲတစ်ချက်အော်မိတယ်။ နှုတ်ခမ်းနဲ့နှစ်ချက်သုံးချက်လောက် အသာစုပ်ဆွဲပြီးတော့မှ လျှာကိုချွန်ချွန်လေးလုပ်ပြီး အထဲကိုထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ 

“ အဟင့်ဟင့်….မောင်ရယ်ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲကွယ်…”

အဲသလို အသံမျိုးကျွန်မဆီက ထွက်မလာပါဘူး။ဘယ်ထွက်မလဲ။ မျက်လုံးစုံမှိတ် နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ပြီးအပီအပြင် ခံစားနေတာ။ မျက်စိဖွင့်လိုက်ရင်လည်း မြင်နေရတဲ့ကောင်းကင်မှာ လေဟုန်စီးနေရသလိုပဲ ဝဲကနဲဝဲကနဲ လွင့်လွင့် တက်သွားတယ်။ မောင်ကသူ့လျှာကို ကျွန်မကိုယ်အတွင်းသားတွေထဲကို အစွမ်းကုန်ထိုးသွင်းနေရုံတင်မကဘူး ထိပ်ကအစေ့လေးကိုပါ လက်မနဲ့လှမ်းကလိလိုက်တော့ 

“ အီး...”

ကျွန်မပေါင်တွေတောင် တဆတ်ဆတ်တုန်တယ်။ အဲလိုမျိုး သုံးလေးခါလောက် လုပ်နေရင်းက လျှာကိုပြန်ထုတ်ပြီး အထက်ကနေအောက်အစုန်အဆန်ပင့်ပြီး လျက်လိုက်တော့ ကျွန်မရင်ထဲ ရိုလာကိုစတာစီးရသလို ဒိုင်းကနဲဆောင့်တက်ပြီးမှ ဟာကနဲနိမ့်ဆင်းသွားတာ ဘေစင်ပေါ်ကပြုတ်ကျတော့မယ်မှတ်ပြီး အစွန်းတစ်ဖက်ဆီကိုလက်နဲ့ လှမ်းကိုင်ထားလိုက်ရတယ်။ 

ကျွန်မ ခံစားမှု အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားပြီးတဲ့အချိန်အထိ ထွက်လာတဲ့အရည်ကြည်တချို့ကို မောင်ကလျက်ပေးနေတုန်းပဲ။ 

ခဏကြာတော့မှ အားနာလာတာနဲ့ သူ့ခေါင်းကို ဆွဲထူပြီး မတ်တပ်ပြန်ရပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပေါင်လေးကိုစိပြီး ဘေစင်ပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ ကျွန်မက အဖျားတက်သလို တုန်တုန်ယင်ယင်ကြီးဖြစ်နေတုန်းပဲ။ မောင့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူကလည်း နွမ်းလျတဲ့ရုပ်နဲ့ ခြေမခိုင်သလိုဖြစ်နေတယ်။ 

“ ဟင်..မောင်ဘာဖြစ်တာလဲ” 

“ မောင်..မောင်လည်းပြီးသွားပြီ” 

“ ဘာ”

အမှန်တော့ကျွန်မက ကိုယ့်အရှိန်နဲ့ ကိုယ်တက်နေလို့ သူပြီးသွားတာတောင်သတိမထားမိလိုက်တာ။ သူကတော့ ဘာအ၀တ်အစားမှတောင်မချွတ်လိုက်ရပဲ ပြီးသွားလေရဲ့။ ကျွန်မ တခွိခွိရီမိတယ်။ ခုချိန်ထိ သူ့ပစ္စည်းကို ကိုင်လည်း မကြည့်ရသေးဘူး မြင်တောင်မမြင်ဖူးသေးဘူးလေ။

“ ချွတ်လိုက်..ဘောင်းဘီကို” 

ကျွန်မခိုင်းတဲ့အတိုင်းမောင်ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ပျော့ကျနေတဲ့ မောင့်ဖွားဖက်တော်လေးက ဘွားကနဲပေါ်လာတယ်။ ကျွန်မရီချင်စိတ်ကိုထိန်းလိုက်ပေမဲ့ ပြုံးသွားတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို မောင်ကမြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်ပြီး 

“ ဘာရီတာတုန်းကွ” 

လို့ မလုံမလဲပုံစံနဲ့လှမ်းမေးလိုက်တယ်။

“ ခိခိ..သေးသေးလေး” 

ပြောမိပြီးမှ သူစိတ်များဆိုးသွားမလား ကြည့်လိုက်တော့ သူကစနေတယ်မှတ်လား မသိပါဘူး။

“ အံမာ…ညည်းကဘယ်လောက်ကြီးတာမြင်ဖူးလို့တုန်း” 

“ မောင့်ထက်ကြီးတာတော့ မြင်ဖူးတာပေါ့ ဟီးဟီး “ 

သူ့မျက်နှာမဆိုစလောက်လေးကွက်ခနဲပျက်သွားပြီးမှ အပြုံးယဲ့ယဲ့နဲ့ကျွန်မကိုကြည့်နေတယ်။ ကျွန်မစိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားတယ်။ မူးနေလို့သာ ပါးစပ်ကထွက်သွားတာပါ။ 

ပြီးတော့ မောင့်ပစ္စည်းကအရမ်းအသေးကြီးတော့မဟုတ်ပါဘူး။ အဲ့ထက် သေးတဲ့ပိစိကွေးနဲ့တောင်ကျွန်မကြုံဖူးတယ်လေ။ ခုက ပျော့နေတဲ့အချိန်မို့လည်းနေမှာပေါ့။ ကျွန်မမောင့်ကို ကြည့်ရင်း အလေးအနက်ပြောလိုက်တယ်။ 

“ ဒါပေမဲ့ ကြီးတာသေးတာ အရေးမကြီးပါဘူးမောင်ရယ်…….ကျွန်မမောင့်ကိုချစ်တယ်” 

ကျွန်မပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့်မောင်ကျေနပ်သွားပုံတော့ရပါတယ်။ ကျွန်မကိုလက်ဆွဲပြီး ရေချိုးခန်းထဲခေါ် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးတယ်။ သူ့ကိုယ်သူလည်းဆေးကျောရင်းပေါ့။ 

အ၀တ်အစားတွေပြန်၀တ်ပြီး မောင့်အခန်းထဲမှာ ခွေခွေလေးသွားလှဲနေလိုက်တယ်။ လူကအိပ်ချင်နေပြီ..စားထားသောက်ထားတဲ့အရှိန်နဲ့။ မောင်ကခဏနေတော့မှ ၀င်လာပြီး ကျွန်မဘေးမှာလှဲချရင်း ကျွန်မကိုဖက်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဘာသာသူရေရွတ်သလိုနဲ့ ကျွန်မကို ပြောတယ်။ 

“ မောင်..မိန်းမတွေနဲ့ မဆက်ဆံတာကြာပီ..အဲတာကြောင့်မြန်သွားတာပါ”

တဲ့။ အသံမထွက်ပေမဲ့ လှုပ်နေတဲ့ ကျွန်မကိုယ်လုံးကိုကြည့်ရင်းသူသိတယ်။ ကျွန်မကြိတ်ရီနေတာကို။ ကျွန်မမျက်နှာကိုဆွဲမော့လိုက်ရင်း မောင်က ညင်ညင်သာသာလေးမေးလိုက်တယ်။

“ မောင့် အရင်ဘယ်နှယောက်တောင်ရှိခဲ့တာလဲဟင်”… 

တဲ့။ ရုတ်တရက်တည်သွားတဲ့ကျွန်မမျက်နှာကိုကြည့်ပြီး သူမှားသွားမှန်းသိပုံရတယ်။ ကျွန်မမျက်နှာအနှံ့ကို သူ့နှာခေါင်းနဲ့ ဖိပွတ်ရင်းနမ်းနေတယ်။ ကျွန်မမောင့်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီးဖြေလိုက်ပါတယ်။

“ သိပ်မများပါဘူးမောင်ရာ… သုံးလေးငါးယောက်ပေါ့…ဘာလို့တုန်း”

မောင်ကကျွန်မမေးတာပြန်မဖြေဘူး။ သူ့ဘာသာခွီးခနဲထရီရင်း 

“ သုံးရာလေးဆယ့်ငါးယောက်တောင် ဟုတ်လား” 

လို့ ကျွန်မကိုနောက်တယ်။ ကျွန်မက နှုတ်ခမ်းကိုက်ပြီး သူ့ကိုတစ်ဘုန်းဘုန်းလိုက်ထုတယ်။ သူကတစ်ဟီးဟီးရီရင်း ကျွန်မလက်တွေကို ဆွဲပြီး 

“ ထုချင်ရင် ဒီကိုထု” 

ဆိုပြီး သူ့ဘောင်းဘီပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ အယ်..ကျွန်မစမ်းကြည့်တော့ ခုနလိုပျော့မနေတော့ဘူး။ မာမာလေးပြန်ဖြစ်နေပြီ။ မောင်ကသူ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။

အဲဒီ့တော့မှ သူ့ပစ္စည်းကိုသေချာစူးစမ်းကြည့်မိတော့တယ်။ ထိပ်လေးကိုဖွဖွလေးပွတ်ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့လက်နဲ့အသာညှစ်ကိုင်ပြီး အထက်အောက်ဆွဲချပေးလိုက်တယ်။ မောင့်ပစ္စည်းမှာ သူများတွေလို အရေပြားအုပ်နေတာမျိုးမရှိဘူး။

“ မောင်..အရေပြားဖြတ်ထားတာလား” ဆိုတော့ 

“ ဟုတ်ဖူး နဂိုထဲက အဲတိုင်းပဲ” 

တဲ့။ မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာပဲ မောင့်ပစ္စည်းက မာကြောလာတယ်။ ခုနထက်ပိုရှည်လာသလို လုံးပတ်လည်းပိုကြီးလာသလိုပဲ။ ထိပ်ဖျားမှာလည်း pre cum ခေါ်မလား အရည်လေးတွေစိမ့်ထွက်လာတယ်။

“ ကလေး..စုပ်ပေးမလားဟင်”

တဲ့.. ။ တုန်တုန်ရင်ရင်အသံကြီးနဲ့ မေးလာတယ်။ မောင်ကကျွန်မကိုကောင်းအောင်လုပ်ပေးခဲ့ပြီးပီပဲ ..ဒီတစ်ခါကျွန်မအလှည့်ပေါ့။ အိပ်နေရာကထ..မောင့်ကိုကျောပေးလိုက်ပြီး သူ့ပစ္စည်းကို လက်နဲ့ ကိုင်ပြီးတော့မှ လျှာဖျားလေးနဲ့ထိပ်ကိုအရင်လျက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ တစ်ချောင်းလုံးကိုပါးစပ်နဲ့ငုံစုပ်လိုက်ပြီးတော့ ပါးစပ်ထဲမှာ လျှာနဲ့ပတ်ကစားပေးလိုက်တယ်။ အင်းးးး…ခနဲညည်းသံနဲ့အတူ မောင့်လက်ကသူ့ခါးနားရောက်နေတဲ့ကျွန်မတင်ပါးကို လှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။

တင်ပါးကိုလက်နဲ့ဆွဲဆွဲပြီးညှစ်တော့ ကျွန်မလည်းပိုစိတ်ကြွလာပြီး သူ့ဟာကိုစိတ်ပါလက်ပါ စုပ်ပေးနေမိတယ်။ မောင့်ပစ္စည်းက ကျွန်မပါးစပ်ထဲအဆုံးထိမ၀င်ဘူး…အရင်းမှာ လက်တစ်လုံးစာလောက် လွတ်နေသေးတယ်။ 

“ ဟားးး ကောင်းလိုက်တာ ကလေးရာ………အ..အားးး” 

ကျယ်လောင်လာတဲ့ မောင့်အသံတွေနဲ့အတူ ကျွန်မလည်း မောင့်ပေါင်ခြားထဲ တစ်ကိုယ်လုံး၀င်ပြီးအားရပါးရ စုပ်ပေးနေပြီ။ သူ့ပစ္စည်းကိုငုံ..ပါးစပ်ကို စိနေအောင်ပိတ်ပြီးအားနဲ့ လေးငါးခါလောက် စုပ်လိုက်တယ်။ မောင်က တအင်းအင်းနဲ့ ကော့ထိုးနေတာ။ 

သိပ်မကြာပါဘူး ကျွန်မခေါင်းကိုကမန်းကတမ်းလာကိုင်တယ်။ ကျွန်မလည်းစုပ်နေတာရပ်ပြီး ပါးစပ်ထဲက သူ့ပစ္စည်းကိုထုတ်ပြီး လက်နဲ့ပဲ အထက်အောက်ပြန်ပွတ်ပေးလိုက်တော့ အဆုံးထိပြီးသွားတဲ့ အချစ်ရည်တွေက ပန်းထွက်လာတော့တယ်။ နှစ်ယောက်သား သန့်ရှင်းရေးထပ်လုပ်ပြီး ဗိုက်ဆာလာတာနဲ့ ထမင်းစားကြတယ်။

သူငယ်ချင်းတွေ ချက်ပြီး ထားခဲ့လို့ကျန်သေးတဲ့ ကုလားပဲနဲ့ ကြက်သားအရည်သောက်ရယ် ၀က်အူချောင်းကြော်ရယ် ဆိတ်သားမွမွကြော်လေး ရယ် နဲနဲစီပန်းကန်ထဲထည့်ပြီး မောင်ကကျွန်မကိုကလေးလေးလိုထမင်းခွံ့ကျွေးတာ… အရမ်းစားလို့ကောင်းတာပဲ။နင်သွားရင် ရေလေးပြေးခတ်ပြီး တိုက်သေးတာ။ 

“ မောင်ဒီဟင်းတွေ ချက်တတ်လား”

ဆိုတော့ ချက်တတ်ဖူးတဲ့။ အာ့ဆို ကျင့်ထားဆိုတော့ ဟုတ်..တဲ့။

မင်းချက်ရမှာပေါ့ ဘာညာ ပြန်မပြောဘူး။ ချစ်စရာလေး။ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ကြည်နူးနေကြတာ။ အေးအေးဆေးဆေးပဲ ပန်းကန်ခွက်ယောက်တွေ သိမ်းဆည်း ဆေးကျောပြီး တီဗီထိုင်ကြည့်နေကြသေးတယ်။ 

ခုမှ ကျွန်မတို့ တကယ့် လင်မယားတွေလို ဖြစ်နေတာ။ မောင်ကလည်းပြောတယ် ဒီလိုလေး အမြဲနေရရင်ကောင်းမှာတဲ့။ တီဗီကြည့်ရင်းပျင်းလာတာနဲ့ ကျန်သေးတဲ့ Dunfife ပုလင်းတစ်၀က်နီးပါးကိုထပ်ဖြိုလိုက်ကြတယ်။ အရက်တွေသောက် စကားတွေပြောနေကြရင်း မောင်က ကျွန်မကိုဖက်ပြီးနမ်းနေပြန်ပြီ။ တစ်ကိုယ်လုံးကို အတင်းညှစ်ပြီး ဖက်ထားတယ်။ 

ခနနေတော့ မောင့်အခန်းထဲဆွဲခေါ်သွားပြန်တယ်။ အခန်းထဲမှာ နမ်းနေကြရင်းမှ သတိရတယ်။ ခုထိကျွန်မတို့ညီလေးနဲ့ညီမလေး မိတ်မဆက်ပေးရသေးတာကိုလေ။ (မောင်က အဲလိုခေါ်တာ ညီလေး နဲ့ ညီမလေးတဲ့)။ မီးတွေဖွင့်လိုက်မှ မောင့်အခန်းကိုသေချာကြည့်မိတယ်။ မောင်အိပ်တဲ့ မထူမပါးမွေ့ယာတစ်ခုရယ် အ၀တ်လှမ်းတဲ့တန်းတစ်ခုရယ် အခန်းထောင့်က ဗီရိုအသေးတစ်လုံးရယ် ဒါပဲ..။ 

မောင်က မွေ့ယာပေါ်ကျွန်မကိုတွန်းလှဲလိုက်တယ်။ ကျွန်မအ၀တ် အစားတွေ အကုန်ချွတ်ပြီးမှ သူ့ကိုယ်ပေါ်က တစ်ထည်တည်းသော အ၀တ်ဖြစ်တဲ့ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ ကျွန်မပေါင်ခြားထဲမှာ ဒူးထောက်နေရာယူထားရင်းက မောင်ကျွန်မကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့မျက်လုံးတွေက အရောင်တလက်လက်တောက်နေတယ်။ 

ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး ကျွန်မနှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းတယ် ခဏလေးပဲ.. မောင့်အနမ်းတွေက ကျွန်မရင်သားတွေပေါ်ရောက်လာတယ်။ ရင်အုံတစ်ခုလုံးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ဆွဲဆွဲပြီးစုပ်တာ အရာတွေတောင်ထင်ကုန်သလားမသိပါဘူး။ကျွန်မစိတ်ထဲမှာကလိကလိနဲ့ အောက်ကလည်း စိုတိုတိုဖြစ်လာသလိုပဲ။ မောင်က ကျွန်မပေါင်ခြားထဲကို လက်ဖဝါးနဲ့အသာလေးအုပ်ပြီးပွတ်ပေးတော့ လက်အပူရှိန်ကြောင့် နွေးကခနဲဖြစ်ဖြစ်သွားတယ်။

ကျွန်မစိတ်တွေ မရတော့ဘူးး….မောင့်ပစ္စည်းကို လှမ်းကိုင်ပြီး အဝလေးနဲ့ တေ့ပေးလိုက်တယ်။ မောင်ကလည်း အသာဖိသွင်းလိုက်တယ်။ မောင့်ပစ္စည်းနွေးနွေးကြီးက အထဲကို တိုး၀င်လာတယ်။ အဆုံးထိ၀င်သွားတော့ နှစ်ယောက်သား အီးးး…ကနဲပြိုင်တူအော်လိုက်မိတယ်။

သူ့ပစ္စည်းကြောင့် ကျွန်မအတွင်းထဲ နွေးသွားသလို သူကလည်း ညီမလေးက နွေးလိုက်တာတဲ့။ ပြီးတာနဲ့ ဖြေးဖြေးချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ် ရင်း နှစ်ယောက်သား ပြောမပြနိုင်တဲ့ အရသာကို ပြိုင်တူခံစားနေကြတယ်။ မောင့်ရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက ဖြေးဖြေးချင်းကနေ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ကြီး ဖြစ်လာပြီ။ ကျွန်မလည်း မောင့်လက်မောင်းတွေကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး တင်တွေကိုကော့ကော့ပေးမိတယ်။

“ အစ်..အစ်..မောင်..မောင်…” 

အရမ်းမြန်မြန်ကြီး လှုပ်ရှားနေရတာကြောင့် အသံတောင်ကောင်းကောင်း မထွက်နိုင်တော့ဘူး။ အဲ့အတိုင်းအရှိန်မကျဘဲ ငါးမိနစ်လောက်ဆောင့်ပြီးတော့ မောင်လည်း တော်တော်မောနေပုံရတယ်။ ကျွန်မလည်းအတော်မောနေပြီ။ ပြီးတော့မလားလို့မေးတော့ မပြီးသေးဘူးတဲ့။ ဒီတစ်ခေါက်ကျတော့လည်းကြာတာ။

ကျွန်မခြေထောက်တွေကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းပြီး မောင်က အားသွန်ခွန်စိုက်ကြိုးစားနေပြန်ပြီ။ အဲ့ပုံစံက အတွင်းသားတွေထဲအထိ ထိတာမို့ ကြာကြာမခံနိုင်ဘူး။ ကျွန်မ တစ်ချီပီးသွားတယ်။ မောင်ကတော့ ကြိုးစားတုန်းပဲ။ အဲကွန်းဖွင့်ထားပေမဲ့ နှစ်ယောက်သား ချွေးတွေလည်းရွှဲနေပြီ။ နောက်ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာတော ခနလေးရပ်ပီး ပုံစံပြောင်းမယ်တဲ့ ကုန်းပေးတဲ့။ 

လေးဘက်ထောက်ပြီး ခါးကိုနှိမ့် တင်ကိုနောက်ပစ်ထားပေးတဲ့ကျွန်မ အဝလေးကို မောင်ကလက်နဲ့ ကလိနေသေးတယ်။ ပြီးတော့မှ တဖန်းဖန်းနေအောင် ဆောင့်တာ။ မောင်လက်တွေက ရင်သားနှစ်မြွှာကို အတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး အသားကုန်ဆောင့်တာ ကျွန်မခေါင်းတောင် မထောင်နိုင်တော့ဘူး။ ခေါင်းနဲ့ မွေ့ယာထိပြီးဖင်ပူးထောင်းပုံစံဖြစ်သွားတယ်။ 

မောင်အနောက်ကနေ ချစ်ပေးတာ တော်တော်ကြာတော့ ကျွန်မလည်းမောလာပြီး အထဲက နာချင်သလိုလိုတောင်ဖြစ်လာတယ်။ မောင်ရာ….မပြီးသေးဘူးလား ဆိုတော့ ပြီးသေးဘူးတဲ့။ အဲလိုနေတုန်း မီးကလည်းပျက်သွားတော့ လေသိပ်မ၀င်တဲ့ အခန်းထဲမှာ အသက်ရှူတောင် မ၀သလိုဖြစ်လာတယ်။ 

အခန်းထဲမှာ အရမ်းပူအိုက်လာတာမို့မောင်က ကျွန်မကိုအခန်းအပြင်ကို ပွေ့ခေါ်ပြီး ဆိုဖာပေါ်နေရာချလိုက်တယ်။ ကျွန်မအောက်ပိုင်းကို ဆိုဖာအစွန်းမှာထားလိုက်ပြီး မောင်က ဒူးခေါင်းနဲနဲကွေးပြီးဖိသွင်းတယ်။ ကျွန်မရင်သားတွေကို လည်းလက်နဲ့အတင်းဖိထားတယ်။

အပြင်မှာ ပြတင်းပေါက်က လေလေးတဖြူး ဖြူးနဲ့မို့တော်သေးတယ်။ လူကဖတ်ဖတ်မောနေပြီ ။သူ့သေးတယ်ပြောထားလို့ တမင်ပညာပြနေသလားပဲလို့ တွေးလိုက်မိသေးတယ်။ မောင်ရာ စံပယ်မခံနိုင်တော့ဘူး မြန်မြန်ပြီးပါတော့လို့ ငိုမဲ့မဲ့နဲ့ပြောမှ အင်းအင်း ဆိုပြီး မော်တာတပ်ထားသလို တစ်ဖုန်းဖုန်းနဲ့ဆောင့်တယ်။ ကျွန်မလည်း အတင်းအံကျိတ်ပြီးအော်ရင်းနဲ့ နှစ်ယောက်သား သံပြိုင်ညည်းရင်း ပန်းတိုင်ရောက်သွားကြတယ်။ မောင်ကမထသေးဘဲကျွန်မကိုအပေါ်ကမိုးပြီး ပြုံးပြုံးကြီးကြည့်နေသေးတယ်။ 

မှတ်ပလား ဆိုတဲ့ရုပ်နဲ့။ ကျွန်မမျက်စောင်းထိုးပြီး သူ့ကိုအတင်းတွန်းလွှတ်ပလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်လုံးချွေးတွေလည်းစိုရွှဲလို့။ ခဏနေမှ ထပြီး ရေချိုးခန်းထဲသွားဖို့ပြင်တယ်။ 

“ မောင်..အရမ်းအိုက်တာပဲ..ရေချိုးပီးခေါင်းပါလျှော်ပလိုက်တော့မယ်” 

လို့ပြောတော့ မောင်လည်း ၀င်လိုက်လာပြီး ကျွန်မကိုရေချိုးပေးတယ်။

ကျွန်မက ရေချိုးခန်းထဲငုပ်တုတ်ထိုင်လို့…မောင်က ရေတစ်ခွက်ချင်းလောင်းပြီးချိုးပေးတာ။ ဆပ်ပြာကိုလည်း လည်ပင်းကနေ ခြေချောင်းလေးတွေအထဲထိ သေချာနှံ့အောင် တိုက်ပေးတာ(မျက်နှာက facial form နဲ့သက်သက်ဆေးပေးတာ)…ငယ်ငယ်တုန်းက လူကြီးတွေ ရေချိုးပေးတာခံရသလိုပဲ တော်တော်ဇိမ်ရှိပါတယ်။

ခေါင်းကိုလည်း ဖွဖွလေးဖိကုတ်ပြီး လျှော်ပေးတာ အကျောတွေပြေပြီး အိပ်တောင်အိပ်ချင်လာတယ်။ နောက်တော့ တဘက်ကြီးကြီးနဲ့ ကိုယ်လုံးကိုပတ်ပြီး ရေသုတ်ပေး အ၀တ်စားတွေလဲပေးပြီးမှ ကျွန်မခေါင်းကဆံပင်တွေကို သေချာထိုင်သုတ်ပေးတယ်။ 

သားအဖနှစ်ယောက်ပဲနေတာ ဆိုတော့ သူတို့ဆီမှာ hair dryer မရှိဖူး။ ကျွန်မဆံပင်ကလည်း ဂုတ်ထောက်လောက်ပဲဆိုတော့ hair coat လေး လိမ်းပေးပြီးခနနေတော့ ခပ်ခြောက်ခြောက်လေးဖြစ်သွားပီ။ နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ညကိုးနာရီတောင်ထိုးနေပြီပဲ။ မောင်က 

“ မိုးချုပ်နေပီကလေး..မပြန်တော့နဲ့..ဒီမှာပဲအိပ်လိုက်တော့”

တဲ့။ မဖြစ်ဖူးမောင်ရယ် မနက်အလုပ်သွားရမှာ အိမ်ပြန်မှဖြစ်မှာဆိုတော့ မနက်စောစော ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်တဲ့….ကျွန်မက မနက်ဆို ရုံးသွားခါနီးလေးမှ ကပ်ထပြီး တက်သုတ်ရိုက်လုပ်တတ်တာရယ်။ 

အခုပဲပြန်ရအောင်ပါဆိုပြီး ထွက်လာကြတယ်။ အိမ်ချင်းလည်းသိပ်မဝေးဖူးလေ။ ငှားလာတဲ့တက်စီကို လမ်းထိပ်မှာတင် ရပ်ခိုင်းပြီးကျွန်မတို့လမ်းထဲကို ခြေကျင်လျှောက်၀င်လာကြတယ်။ လမ်းထဲမှာ လူသွား လူလာပါးနေပြီ။ လမ်းလျှောက်နေရင်းမောင်က ကျွန်မလက်ကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး 

“ ကလေး..အခုချိန်က စပြီး မင်းက မောင့်မိန်းမဖြစ်သွားပီနော်….မောင့်ကလေးလေးကို မောင်အရမ်းချစ်နေမိပီ” 

လို့ လှိုက်လှဲတဲ့အသံနဲ့ခပ်တိုးတိုးပြောတယ်။ ဝိုင်တစ်ခွက်သောက်လိုက်ရသလို ကျွန်မရင်ထဲနွေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။

တစ်ဆက်တည်းစဉ်းစားမိတာက ကျွန်မမောင့်ကို တကယ်ကြီးချစ်မိနေပြီလား မသိဘူးလို့။ အမှန်တိုင်းပြောရရင်တော့… ဒီလိုခပ်ဆင်ဆင်တူတဲ့ စကားမျိုးတွေ ယောက်ျားတော်တော်များများဆီက ကျွန်မကြားဖူးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့…မတူဘူး..မတူဘူး။ ဘယ်လိုမတူတာလဲ ဆိုတော့လည်း ကျွန်မသေချာမပြောပြတတ်ဖူး။

မောင့်ဆီက ထွက်လာတဲ့စကားမို့..လို့ပဲ ကျွန်မဖြေနိုင်မယ်။ ကျွန်မ မောင့်ကို ယုံနေမိပြီ။ နှစ်နှစ်လောက်အတွင်းထားဖူးခဲ့သမျှရည်းစားတွေထဲမှာ ရှားရှားပါးပါးပဲလို့ပြောလို့ရတယ်။ မောင် ရိုးသားတတ်တာကို သိနေလို့လည်း အဲဒီ့စကားက နှလုံးသားထဲစိမ့်၀င်သွားသလားလို့ တွေးမိတယ်။ 

အမှန်တော့ ရိုးသားတိုင်းလည်းကောင်းတာမဟုတ်ဘူးရယ်။ ဥပမာဆိုပါတော့..ခုကျွန်မကို မောင် ရိုးရိုးသားသားကြီး ချစ်နေပြီ နောက် တစ်နှစ်နှစ်နှစ် ဒါမှမဟုတ် မကြာခင်မှာပဲ နောက်တစ်ယောက်ကို ရိုးရိုးသားသားအဖြစ်အပျက်တစ်ခုနဲ့ပဲ စတွေ့မယ်. ပြီးတော့ရိုးရိုးသားသားကြီးချစ်သွားမိပြန်ပြီ…ကျွန်မကို 

“ ကလေးရေ…မောင်တော့ အသစ်တစ်ယောက်တွေ့ နေပြီ…မောင်ရိုးရိုးသားသား ၀န်ခံတာပါကွယ်..”

ဆိုရင် ဘယ့်နယ့်လုပ်ကြမတုန်း။ ဒါကြောင့်လည်း ကျွန်မလူတွေ ကိုမယုံရဲတာ…။ ကဲ…လူ့စိတ်ဆိုတာဘယ်လောက်ဆန်းလဲ..ခုလေးတင် ကျွန်မမောင့်ကိုချစ်တယ်..ယုံတယ်လို့စဉ်းစားမိပြီး… အတွေးဆက်သွားတာ…မောင့်ရဲ့ရိုးသားတဲ့စိတ်ကိုမယုံသင်္ကာဖြစ်တဲ့ဆီကိုရောက်သွားပြန်ပြီလေ။ ဒါလည်း ကျွန်မအပြစ်တော့မဟုတ်ဖူးရယ်။အရင်တစ်ယောက်တုန်းကလည်း………….။ 

“ ဟိတ်….ပြောနေတာကြားလားကွ” 

မောင့်အသံကြားမှ အတွေးကမ္ဘာထဲကကျွန်မပြန်ရောက်လာတယ်။ နှုတ်ခမ်းပေါ်ကမဲ့ပြုံးဆန်ဆန်အပြုံးလေးကိုလည်း ပြန်မသိမ်းမိခင် မောင်မြင်သွားပီ။ 

“ ဒီမယ်…မင်းကမောင့်ကိုမယုံဘူးလား….မယုံရင်လည်းထားလိုက်ကွာ..နောက်တော့မောင်အလုပ်နဲ့သက်သေပြမယ် ဟုတ်ပီလား…..ခုတော့ဘာမှခေါင်းရှုပ်ခံပြီးမတွေးနေနဲ့” 

ဒါမျိုးကျ မောင်ကအကင်းပါးသား။ တစ်ချို့နေရာတွေမှာ ဝိသလောက် ကျွန်မစိတ်ကိုမှန်းတဲ့နေရာမှာတော့ မောင် တဖြေးဖြေးတိုးတက်လာတယ် ပြောရမယ်။ ကျွန်မ အကြောင်းအားလုံးနီးပါးလည်း မောင်သိထားတာကိုး…။ 

မနက် အိပ်ရာထတော့မှ မနေ့က ဘယ်လောက်တောင် အပင်ပန်းခံထားမိလဲ သိသာတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးကို ကိုက်ခဲနေ တာပဲ။ ညဘက်ခေါင်းလျှော်လိုက်မိလို့လားမသိဖူး။ ခေါင်းကလည်းအုံပြီးကိုက်နေတယ်။ ရုံးမသွားလို့လည်း မဖြစ်ပါဘူး။ ဒီနေ့ တနင်္လာလေ။ ရုံးပျက်ရင် နှစ်ရက်စာဖြတ်ခံထိမှာ။ 

ကျွန်မတို့ရုံးက ခွင့်မတိုင်ဘဲ ရုံးပျက်ရင် နှစ်ဆဖြတ်တယ်။ ခွင့်တိုင်လည်းဘဲ တစ်ရက်စာတော့ဖြတ်တယ်။ တနင်္လာနဲ့ သောကြာနေ့တွေပျက်ရင် နှစ်ရက်စာဖြတ်တယ်။ တတ်နိုင်သမျှတော့ မှန်အောင်ရုံးတက်တာပဲ။ ရုံးမှာလည်း ကျွန်မအလုပ်က အလုပ်ရာသီချိန်မဟုတ်ရင်သိပ်မပင်ပန်းဘူး။ 

နေမကောင်းလည်း နားနားနေနေ နေလို့ရတယ်ဆိုတော့ ဆေးလေးဘာလေး သောက်ပြီး အားတင်းပြီးပဲ သွားဖို့ပြင်လိုက်တယ်။ မောင်ကလမ်းထိပ်မှာစောင့်နေပြီ။ လမ်းထိပ်က ထမင်းဆိုင်မှာ ဟင်း၀င်ယူပြီး ထမင်းချိုင့်ကို ဖြည့်တယ်။ ကျွန်မတို့တိုက်ခန်းမှာ ထမင်းပေါင်းအိုးနဲ့ထမင်းပဲချက်တယ်..ဟင်းမချက်ကြဘူး။ ထမင်းဆိုင်ကပဲလပေးနဲ့ ဟင်း၀ယ်စားတယ်။ ပြီးတော့မောင်နဲ့မနက်စာအတူစားပြီး တစ်မှတ်တိုင်စာလောက်ဝေးတဲ့ ရုံးအထိလမ်းလျှောက်ကြတယ်။ 

ကျွန်မနေမကောင်းမှန်းသိတော့ မောင်ကရုံးတောင်မလွှတ်ချင်ဘူးရယ်။ ကျွန်မက ဘာမှမဖြစ်ကြောင်း အတင်းပြောတော့မှ ရုံးရောက်မှ ပိုဆိုးလာရင် ဖုန်းဆက်လိုက် လာကြိုမယ်လို့ပြောပြီး ပြန်သွားလေရဲ့။ ကျွန်မရုံးရောက်တော့ အခန်းထဲမယ် ဘုရားပန်းလဲပြီး တံမြက်စည်းလေးဘာလေးလှဲနေတုန်း တစ်ခြားဌာနက ကျွန်မနဲ့ခင်တဲ့ ကောင်လေး မိုးဇော်ရောက်လာတယ်။ 

ခါတိုင်းဆို အဲကွန်းခန်းထဲလည်း အကျီလက်တိုနဲ့ကျန်းမာရေးကောင်းနေတဲ့ ကျွန်မကို ဆွယ်တာလက်ရှည်လေးနဲ့ ခပ်နွမ်းနွမ်းမြင်တော့ အမ နေမကောင်းဘူးလားတဲ့။ စိုးရိမ်သံနဲ့မေးရှာတယ်။ 

အေးဟယ် ကိုယ်တွေလက်တွေကိုက်နေလို့….. လို့ ခပ်လွယ်လွယ်ပြန်ဖြေလိုက်ရင်း လမ်းလျှောက်လာရလို့ အိုက်စပ်စပ်ကြီးဖြစ်လာတာနဲ့ ဆွယ်တာအကျီအပေါ်ကြယ်သီး နှစ်လုံးလောက်ကိုဖြုတ်လိုက်တယ်။ကျွန်မက မိုးဇော်လေးကို ကျွန်မထက်ငယ်တဲ့ကလေးပဲဆိုပြီး ဂရုမစိုက်ပဲ လုပ်မိတာပေမဲ့ သူ့အကြည့်ကကျွန်မရင်ဘတ်ပေါ်ရောက်နေတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ 

ကိုယ့်ဘာကိုယ် မသိမသာပြန်ငုံ့ကြည့်တော့ လည်ပင်းနဲနဲဟိုက်တဲ့ရုံး၀တ်စုံကြောင့် ကျွန်မ လည်ပင်းအောက် ရင်သားအထက်ပိုင်းကျကျမှာ နီနီအရာလေး…။ မနေ့ကမောင် သွားနဲ့စုပ်ပီး နမ်းထားတဲ့ အရာဖြစ်မယ်။ ကျွန်မမျက်နှာထူပူသွားတယ် ဒီကောင်လေး ရိပ်များရိပ်မိသွားမလားလို့။ အဲကောင်လေးကလည်း အလိုက်ကိုမသိဘူး။ 

“ အမ လည်ပင်းက ဘာဖြစ်တာလဲ”

ဆိုပြီး လက်ညှိုးထိုးပြီးလာမေးနေသေးတယ်။ ငါဘယ်သိမတုန်း ယားလို့ကုတ်မိတာနေမှာပေါ့…..လို့ ပြောပြီး သူ့ကို နောက်ကျောပေးထားတဲ့ ကွန်ပြူတာခုံမှာ၀င်ထိုင်လိုက်တယ်။ မိုးဇော်က ကျွန်မနားမှာ ကပ်ထိုင်ပြီး ဟိုယောင်ယောင် ဒီယောင်ယောင်လုပ်နေတယ်။ ကျွန်မတို့ ရုံးခန်းတွေက လုံး၀အပိတ်တွေ မဟုတ်ဖူး။ အကန့်လေးတွေပဲကန့်ထားတာ။

ကျွန်မတို့အခန်းက နဲနဲချောင်ကျတယ်။ ပြီးတော့လူကလည်း ကျွန်မရယ် အမကြီးတစ်ယောက်ရယ် နှစ်ယောက်ပဲရှိတာ။ မိုးဇော်တို့က အပြင်အမြဲထွက်နေရတဲ့ သူတွေဆိုတော့ သူတို့အတွက်ရုံးခန်းသက်သက်မရှိတော့ အပြင်မသွားရရင် လူနည်းတဲ့ကျွန်မတို့အခန်းမှာပဲလာလာထိုင်နေကျပါ။ 

ဒီနေ့ အခန်းထဲဘယ်သူတွေမှမရောက်ကြသေးတော့ သူနဲ့ ကျွန်မနှစ်ယောက်တည်းရယ်။ သူက ခုံကိုကျွန်မနားရွှေ့ထိုင်လိုက်ပြီး

“ အမ ကျွန်တော့်ဖုန်း မြန်မာဖောင့်ပေါ်ချင်လို့ လုပ်ပေးပါလား”

ဆိုပြီးဖုန်းလေးလာပြတယ်။ ကျွန်မလည်းသူ့ဖုန်းကိုယူပြီး ဟိုကလိဒီကလိ လုပ်နေတုန်း သူကလည်းကိုယ်ကိုကိုင်းပြီးကြည့်နေတော့ကျွန်မတို့နှစ်ယောက် ကိုယ်ချင်းတော်တော်လေး ပူးကပ်နေတာပေါ့။ 

“ သနပ်ခါးနံ့လေး မွှေးနေတာပဲ” 

သူအသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ကျွန်မမျက်နှာနားကပ်ပြီးတော့ ပြောလိုက်တော့ ကျွန်မရင်ထဲထိတ်ကနဲဖြစ်သွား တယ်။ ကျွန်မနဲ့နီးနီးလေးဖြစ်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာကိုကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးညိုညိုလေးတွေမှာ အရိပ် အယောင် တစ်မျိုးဖြစ်နေသလိုပဲ။ ဘာအဖုအပိန့်မှ မရှိတဲ့သူ့မျက်နှာပြောင်ချောလေးက ကလေးလေးတစ်ယောက်လိုပဲ။ 

ကျွန်မက တစ်ဦးတည်းသော သမီးမို့ တစ်နှစ်လောက်ပဲ ငယ်မယ့် သူ့ကို မောင်လေးတစ်ယောက်လိုသဘောထားတာရယ်။ သူကတော့ ဘာစိတ်ညာစိတ်တွေများရှိနေမလားလို့ ကျွန်မထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတာ။ သူက တစ်ခုခုထပ်ပြောတော့မဲ့ပုံနဲ့ ပါးစပ်ကိုဟလိုက်ပေမဲ့……… 

“ ဒုန်း” 

ကျွန်မတို့ နှစ်ယောက်လုံး လန့်ဖြန့်ပြီး လူချင်းခွာလိုက်တယ်။ ဘယ်အချိန်ကအခန်းထဲ ရောက်နေမှန်း မသိတဲ့ ကျွန်မ ဘော့စ်က သူ့ပိုက်ဆံထုပ်ကြီးကို ကျွန်မတို့ဘေးကစားပွဲပေါ်ချလိုက်တာ။ အမလေး..ရှက်လိုက်တာ။ ကျွန်မထူပူ သွားတယ်။ ဘာမှမလုပ်ပေမဲ့ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်က နီးနီးကပ်ကပ်ကြီး အကြည်ဆိုက် နေသလိုအနေအထား မဟုတ်လား..။

မိုးဇော်လည်း ယောင်တောင်ပေါင်တောင်နဲ့ ထပြီး အခန်းထဲကထွက်သွားတယ်။ ဘော့စ်က မျက်နှာ တင်းတင်းနဲ့ အဲ့ကောင်လေးက ဘယ်ကလဲ လို့မေးတယ်။ ကျွန်မလည်း တစ်ခြားဌာနက လို့ပြောလိုက်တယ်။ ဘာမှတော့ ဆက်မပြောပါဘူး။ အလုပ်ကိစ္စနဲနဲပါးပါးပြောပြီး ပြန်သွားရော။ 

ကျွန်မတို့ဘော့စ်က ဒီရုံးမှာမထိုင်ဘူး။ တစ်ခြားရုံးခွဲမှာ သွားထိုင်တာ။ ဘော့စ်ပြန်သွားတာနဲ့ ကျွန်မလည်းကွန်ပြူတာလေးဘာလေးဖွင့်ပြီး ဂျီတော့လေးဘာလေး တက်ကြည့်လိုက်တယ်။ ကျွန်မစကားပြောနေကျ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်နဲ့ ထုံးစံအတိုင်း စကားစမြည်ပြောတာပေါ့။ အဲ့ကောင်က မောင်နဲ့လည်းသိတယ်။

ကျွန်မလည်း ခုနက ရုံးက ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ အကြည်ဆိုက်နေတုန်း ဘော့စ် မိသွားတဲ့အကြောင်း ရင်သိမ့်တုန် ဇာတ်လမ်းကိုပြန်ဖောက်သည်ချမိတယ်။ မောင်လည်း အွန်လိုင်းတက်လာရော အဲ့မသာလေးက ကျွန်မသူနဲ့ပြောထားတာတွေ သွားပြတယ်လေ။ ပြီးတော့ သူသွားပြလိုက်တဲ့ အကြောင်း ကျွန်မကိုလည်း စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့လာပြောတယ်။ အချွန်နဲ့မတာပေါ့လေ။

မောင်ကအွန်လိုင်းမှာရှိနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ကျွန်မကိုစကားလာမပြောဘူးရယ်။ ကျွန်မပဲစခေါ်လိုက်တယ်။

“ မောင်”

“ ကလေး..ပြော” 

“ ဟိုအကောင် မောင့်ကို ချွန်ထားတာလေ…စိတ်ဆိုးသွားလားဟင်”

Typing ဆိုပြီးပြနေပေမဲ့ ခဏလေးကြာမှစာကတက်လာတယ်။ 

“ ကလေးက ကိုယ်စိတ်ဆိုးနေမယ် ထင်လို့လား……မဆိုးပါဘူး…မောင့်ကလေးလေးကို မောင်ယုံတယ်……” 

ခုချိန်မှာ တစ်ယောက်ယောက်က ကျွန်မမျက်နှာကို ကြည့်နေရင် ကြည်ကြည်နူးနူးနဲ့ ပိတိဖြာသွားတဲ့ အပြုံးကို သေချာပေါက်မြင်မိ မှာပဲ။ မောင်နဲ့ချစ်ရတာအဲလိုလေးတွေကြည်နူးဖို့ကောင်းတာ…နောက်ပိုင်းလည်းအဲဒီလိုပါပဲ။ သမီးရည်းစားချင်းသ၀န်တိုတာလေးတွေတော့ရှိတတ်တာပေါ့။ 

ဒါပေမဲ့ မောင်ကဘယ်တော့မှ ကျွန်မကို ပြသနာမရှာ တတ်ဘူး။ သူ့စိတ်ထဲမှာတစ်ခါတလေ သ၀န်တိုမိတာတော့ရှိတယ်တဲ့။ ကျွန်မကတော့ အဲလိုမဟုတ်ဘူး။ သ၀န်တို စရာအကြောင်းရှိလာရင် ပေါ်တင်ပဲပြောတယ်။ စိတ်ကောက်တယ် ရန်ဖြစ်တယ်။

ရန်ဖြစ်တယ်ဆိုတာ ကျွန်မဘက်က တစ်ဖက်သတ်ဖြစ်တာကို ပြောတာပါ။ မောင်က ဘယ်တော့မှ ကျွန်မနဲ့ပြန်ရန်မဖြစ်ဘူး။ သူ့ဘက်က မှန်နေရင်တောင် လေသံအေးအေးနဲ့ပဲ ဖြေရှင်းတယ်။ 

တစ်ခါတလေ မောင် ဒေါသ မထွက်တတ်ဖူးလားလို့တောင် တအံ့တသြမေးယူရတယ်။ မောင်နဲ့ကျွန်မက ဆန့်ကျင်ဘက်လေ ဒီနေရာမှာတော့.။ ကျွန်မကအရမ်းစိတ်ကြီးတယ်။ စိတ်ဆိုးပြီဆိုရင် ကိုယ်စိတ်ဆိုးတဲ့သူကိုမလုပ်ရရင်ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်လုပ်တာ။ 

ဒါမှမဟုတ် နီးစပ်ရာပစ္စည်းတွေ အကုန်ပေါက်ခွဲ ဝုန်းဒိုင်း ကြဲပြီး ဗြောင်းဆန်အောင် လုပ်တတ်တာ။ အိမ်မှာ နေတုန်းက ကျွန်မနဲ့အမေနဲ့ ခဏခဏပြသနာတက်တယ်။ တက်တိုင်းလည်း ကျွန်မအခန်းထဲကပစ္စည်းတွေ ကျွန်မလက်ချက်နဲ့မွစာကျဲကုန်တာပဲ။ အခုတော့ အတူတူမနေရတဲ့ အချိန်တွေ များလာလို့ ပဲခူးပြန်ရင်မိသားစုနဲ့ အလွမ်းပဲသယ်နေတော့တာ။ 

မောင်ကျွန်မကို ခွင့်လွှတ်သလောက် ကျွန်မမောင့်ကို စိတ်ဆိုးမှာကျတော့ မောင်က အရမ်းကြောက်တယ်။ ကြောက်တယ်ဆိုတာ ကျွန်မကိုယ့်ကိုကိုယ်တစ်ခုခုလုပ်တာ တို့ သူ့ကိုမုန်းသွားမှာတို့ကို ကြောက်တာပါ။ 

မောင်နဲ့ရည်းစားဖြစ်ပြီး မကြာသေးတဲ့အချိန်တွေတုန်းက ကျွန်မ မောင့်ကို စိတ်ဆိုးပြီး စကားမပြောဘဲနေတော့ (အဲလိုမျိုးစကားမပြောဘဲအံကြိတ်ပြီးနေတာ သုံးနာရီလောက်ကြာတယ်) မောင်က မောင့်ကို ထုပါရိုက်ပါ ကြိုက်သလောက်လုပ်ဆိုပြီး ခေါင်းထိုးခံပြီးပြောတာ။ ကျွန်မလည်း စိတ်ရှိလက်ရှိ တွယ်ပလိုက်တယ်။ လက်နဲ့တင်ပါ…အုတ်ခဲတွေဘာတွေတော့ မပါဘူးပေါ့။ 

နောက်ပိုင်း စိတ်ဆိုးတဲ့ အခေါက်တိုင်းလည်း အဲ့လိုမျိုးပဲ။ ကြာတော့ ကျွန်မ အဲ့လောက်ကြီး ဒေါသ မကြီးတော့ဘူး။ မောင့်ကိုလည်းမလုပ်ရက်တော့ဘူး။ လူတစ်ယောက်ကို တကယ်ချစ်မိလာပြီဆိုရင် သိသာပါတယ်။ အစစအရာရာမှာပေါ့။ ကျွန်မမကြိုက်တာတွေ မောင် မလုပ်သလို မောင်စိတ်ဆင်းရဲရမဲ့ ကိစ္စတွေလည်း ကျွန်မရှောင်ဖြစ်လာတယ်။ 

မိုးဇော်လေးကိုတောင် ကျွန်မမှာ ရည်းစား ရှိကြောင်းအရိပ်အမြွက် ပြောလိုက်တယ်။ သူညနေပိုင်းထိ ရုံးမှာရှိနေတဲ့နေ့တွေဆို မောင်ကျွန်မကိုလာကြိုတာကို မြင်တယ်လေ။ နောက်ပိုင်းတော့ သူလည်း လက်လျှော့လိုက်ပုံရပါတယ်။ သူရည်းစားရသွားပီဆိုပြီး သူ့ရည်းစားပုံတွေတောင် ကျွန်မကိုလာပြသေးတယ်။ 

မောင်က ကျွန်မအတွက် ချစ်သူတစ်ယောက်ဖြစ်သလို တိုင်ပင်ဖော်တိုင်ပင်ဖက် တစ်ယောက်လည်းဖြစ်လာတယ်။ ဘယ်ကိစ္စမဆို မောင်ပါမှ ကျွန်မလုပ်တတ်တော့တယ်။ 

နေ့တိုင်းရုံးလိုက်ပို့ လာကြိုတာအပြင် တစ်ခါတလေ ကျွန်မချိုင့်ကို ယူသွားပြီး မောင်ချက်တတ်တဲ့ ဟင်းလေးတွေနဲ့ ထမင်းချိုင့်ထည့်ပေးတတ်သေးတယ်။ ရုံးပိတ်ရက်ဆိုရင်တော့ သောကြာနေ့ညတည်းက အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ သောက်စားပျော်ပါးကြတယ်။ မောင်နဲ့ကျွန်မက သောက်တဲ့နေရာမှာလည်း အတွဲညီတယ်။ 

မောင်ကကျွန်မကို အရက်ခွက်ငှဲ့ပေး ကျွန်မကမောင့်ကို စီးကရက်မီးညှိပေး… အဲလိုမျိုး..။ ပြီးရင် အိမ်မပြန်တော့ဘဲ ဟိုတယ်မှာနှပ်ကြတယ်။ အဲတာကြောင့် မောင်နဲ့ကျွန်မက လိင်ကိစ္စမှာလည်း ပိုပြီး အပေးအယူမျှလာတယ်။ မောင်နဲ့ကျွန်မ ဟိုတယ်ပထမဆုံးရောက်ဖြစ်တဲ့ အကြောင်းကို သတိရမိသေးတယ်။

မောင့်အိမ်မှာတွေ့ခဲ့ကြတဲ့နေ့နဲ့ တစ်လလောက်ကွာမယ် ထင်တယ်။ ဒီကြားထဲမှာ ကျွန်မက weekends တွေအကြောင်းအမျိုးမျိုးနဲ့ မအားတာရယ်…မောင့်အဖေကြီးလည်း ဘုရားဖူးက ပြန်ရောက်လာတာရယ်နဲ့ ဆိုတော့ မောင်လည်းမလှုပ်သာဘူးလေ။ 

ရောက်ဖြစ်တဲ့ အကြောင်းပြောရရင် ကျွန်မကို မောင်ခြေသည်းနီ ဆိုးပေးချင်တာနဲ့ စရမယ်ထင်တယ်။ မောင်က ကျွန်မကိုလက်သည်းနီ ဆိုးပေးနေကျလေ ရည်းစားစဖြစ်ကတည်းက။ နောက်တော့ ခြေသည်းနီလည်းဆိုးပေးချင်သေးတယ်တဲ့။ လက်သည်းနီဆိုတာက လူရှင်းတဲ့ဆိုင်လေးမှာဖြစ်ဖြစ် သွားနေကျ ကန်ဘောင်မှာဖြစ်ဖြစ် လူမြင်သူမြင်ဆိုးပေးလို့ရသေးတယ်….။

ခြေသည်းနီကျတော့ လူမြင်လို့မှမကောင်းတာ။ အဲဒါနဲ့ ဟိုတယ်မှာ သွားဆိုးကြမယ်ဆိုပြီး သွားဖြစ်သွားတာ။ ရီချင်စရာကြီးနော်။ ဒါပေမဲ့ မောင်ကတော့ တစ်ကယ်ဆိုးပေး ပါတယ်။ ဆိုးပေးရုံတင်ဘယ်ကမလဲ………..။

“ မောင်…ခြေသည်းနီဆိုးပေးမယ်ဆို……”

“ အင်း..ပြန်ခါနီးမှဆိုးပေးမယ်လေ”

“ ဟင်..အခုဆိုးတော့ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ ဟိဟိ…အခုဆိုးတော့ ကလေးက အိပ်ယာပေါ် လူးလိုက်လှိမ့်လိုက်ရင် ခြေသည်းနီတွေက မခြောက်ဘဲ ပေကုန်မှာပေါ့ကွ” 

မောင်ကပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ကျွန်မကိုဖက်ထားရင်းက နှုတ်ခမ်းတွေကို စုတ်နမ်းလိုက်တယ်။

ပြီးတော့ လည်ပင်းတွေ … ၀တ်ထားတဲ့ အကျီကွာကျသွားတော့.. ရင်သားတွေ….ရင်သားတွေအလှည့်မှာ တော်တော်ကြာသွားတယ်။ ကျွန်မရင်သားတွေက ရမက်စိတ်ကြောင့် ပြည့်တင်းပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေကထောင်နေပြီ။ မောင်က ရင်သားနှစ်ဖက်လုံးကို လက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး ဖိညှစ်နေတယ်။ 

“ အာ…အားး” 

ကျွန်မအသံထွက်ပြီးညည်းမိတဲ့အထိမောင့်လက်တွေက အတင်းညှစ်နေတုန်းပဲ။ 

ပြီးတော့မှ လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ထားလို့ ပိုပြီးဆူထွက်နေတဲ့ရင်သားကို ရေငတ်နေသလို တပြွတ်ပြွတ်စို့တော့တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ကျန်တဲ့ ရင်သား တစ်ဖက်ကို ဖြစ်ညှစ်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ဆွဲပေးနေတယ်။ ကျွန်မအောက်မှာ လူးလှိမ့်နေပြီ။ ၀တ်ထားတဲ့ ပန်တီအောက်မှာ မောင့်ကိုချစ်တဲ့ အချစ်ရည်တွေက တစိမ့်စိမ့်ထွက်နေပီ။ 

မောင့်လက်တစ်ဖက်က ရင်သားတွေဆီကနေ နိမ့်ဆင်းပြီး ချက်ကလေးကို လှမ်းကလိလိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ ကျွန်မစကပ်တိုတိုအောက်က ပန်တီလေးပေါ်ကနေပဲလက်ခလယ်နဲ့ အကွဲကြောင်းလေးကို ပွတ်ပွတ်ဆွဲနေတယ်။ 

“ ညီမလေး အရည်တွေထွက်နေပီ ကလေး” 

“ အင်းလေ..ရှင့်ကြောင့်ပေါ့” 

ပြုံးစိစိနဲ့မောင်က ကျွန်မရဲ့စကပ်နဲ့ပန်တီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ မောင့်ခေါင်းက အရင်တစ်ခါလိုပဲ ညီမလေးဆီရောက်သွားတယ်။ 

လျှာလေးနဲ့ ကလိလိုက် လက်ချောင်းနဲ့ ထိုးသွင်းလိုက်လုပ်တော့ ကျွန်မလည်း အရမ်းကို ကော့ပျံတက်နေပီ။ မောင့်ခေါင်းကို ဆွဲထူရင်း သူ့ဘောင်းဘီကို ကျွန်မထပြီးချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ မာတင်းတင်းဖြစ်နေတဲ့မောင့်ညီလေးကို တစ်ချက်နှစ်ချက် ကစ်စင်ပေးလိုက်တော့ အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်လာပြီလေ။

အိပ်ယာပေါ် တံတောင်ဆစ်နဲ့ထောက်ထားရင်း မောင့်ညီလေး ကျွန်မညီမလေးထဲသွင်းတာကို ကြည့်နေမိတယ်။ အဲလိုမျက်စိနဲ့ကိုယ်တိုင်ကြည့်ရင်ပိုပြီး feel ဖြစ်တယ်လို့ အောစာအုပ်တွေထဲမှာပါလို့ ကြည့်ကြည့်တာ။ ယောကျာ်းလေးတွေနဲ့ တခြားမိန်းကလေးတွေ အတွက်တော့ မပြောတတ်ဘူး။ ကျွန်မအတွက်တော့ သိပ်မကွာပါဘူး ခံစားရတာချင်းက…..။ မောင်ကခပ်ဖြေးဖြေးပဲ အသွင်းအထုတ် စလုပ်တယ်။ ကျွန်မလည်းအိပ်ယာပေါ်ပြန်အိပ်ချပြီး မျက်လုံးတွေမှိတ်ထားလိုက်တယ်။

“ ဘာလို့မျက်လုံးတွေ ပိတ်ထားတာတုန်း” 

ပိတ်နေကျမို့လို့ လို့ကျွန်မပြန်ဖြေရင် သင့်တော်ပါ့မလား ကျွန်မစဉ်းစားနေတုန်း ..

“ မျက်လုံးတွေ ဖွင့်ထားရင် ပိုကောင်းတယ် မောင့်ကိုကြည့်” 

အဲ့ဒီအချိန်တည်းက နောက်ပိုင်းမျက်လုံးဖွင့်ထားတာ အကျင့်ရသွားတယ်။ အရင်ကဆို ဘယ်သူနဲ့ဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မ မျက်လုံးကြာကြာဖွင့်မထားတတ်ဘူး။

မောင်ပြောတာလည်း ဟုတ်ပါတယ်။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ချစ်ရမက်တွေနဲ့ စိုက်ကြည့်ရင်း ချစ်ရတာ ပိုကောင်းသလိုပဲ။ အဲ့လိုနဲ့ မောင်က ကျွန်မကိုကြည့်ရင်း ကော့တက်နေတဲ့ ရင်းသားတွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း တဖုန်းဖုန်းနဲ့ ဆောင့်နေပြီ။ လူကပိန်ပေမဲ့ ဒါမျိုးကတော့ အားအတော်ရှိတယ်ဆိုရမယ်။

တအားကိုဆောင့်တာ။ တစ်ခန်းလုံးလည်းကျွန်မအော်သံတွေနဲ့ချည်းပဲ။ ဆယ်မိနစ်လောက်ဆောင့်ပြီးတော့ မောင်လည်းမောကျွန်မလည်းမောနေပြီ။ မောင်က ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး ကျွန်မကို ဆွဲခေါ်လိုက်တယ်။ ကျွန်မလည်းမောင့်အပေါ်တက်ခွပြီး မောင့်ညီလေးပေါ်ချိန်ပြီးထိုင်ချလိုက်တယ်။ 

“ အီးးး…..” 

ကနဲ နှစ်ယောက်လုံးဆီကအသံထွက်လာတယ်။ ကျွန်မမောင့်ရင်ဘတ်ပေါ်လက်ထောက်ပြီး ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ် လှုပ်ရှားလိုက်တယ်။

မောင့်လက်တွေကအငြိမ်မနေ…ကျွန်မရင်သားတွေကို ဆွဲဆွဲပြီး ကိုင်နေတယ်။ နောက် အားမရတော့သလို လက်နောက်ပြန်ထောက်ပြီး စို့တော့ ကျွန်မကလက်တစ်ဖက်ကလည်း မောင့်ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး ထိန်းထားပေးလိုက်တယ်။ ကျွန်မတစ်ကိုယ်လုံး ထူပူတက်လာတယ်။ အရမ်းကောင်းနေပြီ။ မောင့်ကို ပြန်လှဲချခိုင်းရင်း ခါးကိုမတ် ရင်ကိုကော့ရင်းအားရပါးရဆောင့်လိုက်တယ်။

ပီးသွားပြီ…ကျွန်မပီးသွားပြီ။ တကယ်ပါ မောင်နဲ့မတိုင်ခင်က ကျွန်မအချစ်ဆုံးဖြစ်ခဲ့ဖူးသူရဲ့ အယုအယအောက်မှာတောင် ကျွန်မ မပီးခဲ့ဖူးဘူးရယ်။ ဘာလို့ မပီးတာလဲဆိုတာလည်း ကျွန်မတကယ် မသိနားမလည်ပါဘူး။ သူတို့က ပီးပြီလားမေးရင် လွယ်လွယ်ကူကူ အင်းပဲဖြေလိုက်တယ်။ 

ပြီးတော့ မဆက်ဆံခင်နဲ့ ဆက်ဆံနေတုန်း ထွက်လာတဲ့ အရည်တွေကို ကျွန်မက ပီးလို့ထွက်တယ်ပဲ ထင်တာ။ မောင်နဲ့ တွေ့မှ တကယ်ပီးတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးပါလား ဆိုပြီး မတူမှန်းသိရတော့တာ…။ ကျွန်မရဲ့ချစ်သူမောင်ဟာ ရုပ်မချောပါဘူး…။ သူများတွေလိုပညာတွေလည်း မိုးပျံအောင်တတ်မနေပါဘူး…။ ငွေကြေးလည်းမချမ်းသာဘူးရယ်။

ဒါပေမဲ့ ဘာလို့မှန်းကိုမသိ ကျွန်မမောင့်ကို ပိုပိုပြီးချစ်လာမိတယ်။ မောင်နဲ့ ချစ်သူ ဖြစ်ပီးမှ ကျွန်မ တဖြေးဖြေး ဒေါသတွေလျော့လာတယ်။ စိတ်လည်းကြည်လာလို့ ရုပ်လည်းပိုပြီး ကြည်ကြည်လင်လင် လေးဖြစ်လာတယ်။ မောင်ကတော့ သူနဲ့တည့်လို့လို့ ပြောတာပဲ။

တကယ်ပြောတာ…။ အသက်ပိုကြီးလာတာလည်း ဆိုင်ချင်ဆိုင်လိမ့်မယ်…။ ဒါပေမဲ့ မောင့်ကြောင့် ကျွန်မဒေါသထွက်ရင်ဖြစ်တတ်တဲ့စိတ်တွေ..အကျင့်ဆိုးတွေ တော်တော် လျော့ပါးသွားတယ်။ 

နောက်ပိုင်း ကျွန်မမောင့်ကို စိတ်ဆိုးရင်တောင် လူရှေ့သူရှေ့မှာမအော်ဘူး… ။ ကျိတ်ပြီး ပြောတယ်။ ကိုယ်ဘာလို့စိတ်ဆိုးလဲ…နောက်ကို ဘယ်လို လုပ်မလဲဆိုတာ အဖြေရှာပြီးမောင့်ကိုပြောပြတယ် ရှင်းပြတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့်မို့လို့ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်ကြား ပြသနာတောင် သိပ်မဖြစ်တာကြာပြီ။ ပျင်းတောင်ပျင်းယူရတယ်။

 အပိုင်း ( ၃ ) ဆက်ရန် >>>>