ဝင်ကစွပ် အပိုင်း ( ၁ )

ဝင်ကစွပ် အပိုင်း ( ၁ )

ရေးသားသူ - ဂျင်ကလိ

အခန်း - ၁ (က)

အိပ်မက်တွေ အများကြီးမက်ဖူးသော်လည်း ဒီလိုအိပ်မက် မျိုးကိုတော့ မင်းခန့် တခါမှ မ မက်ဖူးပါ။ အရင်တုန်းက မက်ဖူးသည့် အိပ်မက်တွေထဲမှာ ဆိုရင်ချောမောလှပသော ချစ် စရာကောင်းသောကောင်မလေး တွေနှင့် ပျော်ရသည့် အိပ်မက်တွေ ချည်းသာဖြစ်သည်။ ဒီ အိပ်မက်ထဲမှာတော့ တိမ်တွေကြားထဲမှာ မင်းခန့်လမ်းလျှောက်နေသည်။ တိမ်ဆိုပေမယ့် တိမ်အစစ်လို ထူထပ်သိပ်သည်းလို့ မနေပါ။ အခိုးအငွေ့တွေက ပါးလျားစွာ အနားတ ဝိုက်မှာမျောလွင့်လို့နေကြသည်။ တစုံတရာကို မီးလောင်သည့် မီးခိုးငွေ့မျိုးလည်းမဟုတ်၊ ရေခိုးရေငွေ့လို မျိုးလည်း မဟုတ်ပေ။ ပါးသည်ဟု ထင်ရသော်လည်း ထွင်းဖေါက်လို့လည်း မမြင်နိုင်ပြန်။ အခိုးအငွေ့တို့၏ တဖက်မှ ဘာအရိပ်သဏ္ဍန်မှ မမြင်ရပါ။

အငွေ့တွေကို လက်နှင့် ကိုင်ဖမ်းကြည့်သော်လည်း ဖမ်းလို့ မရ။ အထိအတွေ့ ကို လက်က လုံးဝ မခံစားရပါ။မင်းခန့် ရှေ့မှာသွားနေသူတွေ၊ နောက်မှာလိုက်လာသူတွေ ရှိနေမှန်းသိ သော်လည်း မမြင် ရ၊ အသံလည်း မကြားရဘဲ တိတ်ဆိတ်ခြင်းတခုကသာ ကြီးစိုးထား၏။ လမ်းလျှောက် နေ သည်ဆိုသော်လည်း ခြေဖဝါးက အောက်မှာ မာကျောသည့် လမ်းလိုမျိုး အထိအတွေ့ ကို မရပါ။ ခြေထောက်မှာ ဖိနပ်ပါမပါဆိုတာကိုတောင် ဝေခွဲရခက်နေသည်။

“ ဒါအိပ်မက်ပဲ”

ခပ်တိုးတိုးရေရွက်လိုက်ရင်း အိပ်မက်၏ နိဒါန်းပိုင်းမှာ တွေ့ခဲ့ရသည့် မိန်းမလှကို သတိရ သည်။ မင်းခန့် မြင်ဖူးသမျှတွေထဲမှာ အလှဆုံးဟုပြောနိုင်သည့် မိန်းမကို စောစော လေးကတင်တွေ့ခဲ့ရသည်။ သူမ၏ အသက်အရွယ်ကို မမှန်းဆတတ်သော်လည်း ပျိုမျစ်နု နယ်ခြင်း ကို မျက်နှာနှင့် ကိုယ်လုံးမှာ ထင်ရှားစွာမြင်နေရသည်။ သူမဝတ်ထားသည့် ဆင်စွယ်ရောင် ပေါ်တွင် ကျောက်ရောင်စုံ အပွင့်ကလေးတွေကပ်ထားသည့် ဝတ်စုံက သပ်ရပ် ပြီး လုံခြုံမှု အပြည့်ရှိသော်လည်း ပြစ်မျိုးမှဲ့ မထင်လှလွန်းသည့် ကိုယ်ခန္ဒာကို ဖုံးကွယ်မထား နိုင်ပါ။

“ ရှင်ဟာ ...တကယ်ကို မျက်နှာရူးတဲ့ သူပဲ”

မျက်တောင်ပင် မခတ်နိုင်ဘဲ သူမ၏ အလှကို အရှက်ကင်းမဲ့စွာ စိုက်ကြည့်နေမိသည့် မင်းခန့် ကို မနှစ်မျို့သည့် အကြည့်နှင့် ကြည့်ပြီးပြောသည်။

“ မင်းက လှလွန်းတာကိုး၊ မင်းလောက်လှတာ တခါမှမတွေ့ဖူးဘူး”

အဖက်မလုပ်ချင်တော့သလို မျက်နှာလွှဲသွားသည့် သူမ၏နားကို မင်းခန့်အတင်းတိုး ကပ် သွား မိသည်။ မိန်းမတွေက ဒီလိုပဲဖြစ်သည်။ အစပိုင်းမှာတော့ အလိုမကျချင်သလိုလုပ်လိမ့် မည်။ ဒါပေမယ့် နောက်ကျရင်တော့ ယောက်ျားတယောက်၏ ရှေ့မှာ ဒူးထောက် ရှုံး နိမ့် သွားကြမြဲပင်။ အထူးသဖြင့် မင်းခန့်လို မိန်း မတွေအကြောင်း နောကျေနေ သည့် သူ တ ယောက်၏ ရှေ့မှာ ဖြစ်သည်။

“ ဟေ့ ..ဘာဖြစ်လို့ မျက်နှာလွှဲတာလဲ၊ ခင်ချင်လို့ပါ”

“ အော် ..ခင်ချင်တယ်လား၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ အရမ်းလှတဲ့ ကောင်မလေး တယောက်နဲ့ ခင်ရတာ ဘယ်လောက်ဂုဏ်ရှိတယ် ဆိုတာကို မင်းဘယ်သိမှာလဲ”

“ ကျွန်မ ကြောင့် ရှင်ဂုဏ်ရှိချင်ရှိမယ်၊ ရှင့်ကြောင့်ကတော့ ကျွန်မ မှာ ဂုဏ်မရှိနိုင်ပါဘူး”

“ ဘာဖြစ်လို့တုန်း၊ ကိုယ်က  လူကောင်းပါ”

လှသလောက်စိတ်ကြီးပုံရသည့် မိန်းမကို မင်းခန့် သဘောကျသွားသည်။ နက်မှောင်ရှည် လျားပြီး ဒူးလောက်အထိအောင်ရောက်သည့် လှပသောဆံနွယ်တွေကို ကြည့်ရင်း သူမ နှင့် သာ အိပ်ခွင့်ရလိုက်ရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲဟု တွေးနေမိသည်။ တဆက်ထဲမှာပင် မနက်ဖြန်ယုယု ကို ကျောင်းမှာသွားကြိုဖို့ ချိန်းထားတာသတိရလိုက်မိ၏။ ယုယုလည်း မြင် သူငေးလောက်အောင်လှပသည့် မိန်းကလေးဖြစ်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် အခု မင်းခန့်တွေ့နေရ သည့် မိန်းမကိုတော့ မှီနိုင်စရာ အကြောင်းမရှိပါ။ ယုယုသာမက အခုထက်ထိချောဆဲလှဆဲ တတုံးတခဲ ချစ်စရာကောင်းနေဆဲဖြစ်သည့် ယုယု အမေ ဒေါ်ခင်မမ ပင်လျှင်ဒီမိန်းမကို မှီ မှာ မဟုတ်ပါ။

“ ရှင်ဟာ တကယ့်ကို တဏှာရူးပဲ”

မင်းခန့် အတွေးကို သိနေသည့်ပမာ သူမက ပြောလိုက်သည်။

“ ကျုပ်က အမိကိုဘာလုပ်နေလို့လဲ”

“ ယုတ်မာတဲ့ ရှင့် စိတ်တွေက မျက်လုံးထဲမှာပေါ်နေတယ်၊ ရှင့်ကိုယ်က ထွက်နေတဲ့ အခိုး အငွေ့တွေက ရှင်ဘယ်လောက်အထိယုတ်မာခဲ့တယ် ဆိုတာမြင်နေရတယ်”

“ ဆိုပါဦး၊ ဘာတွေယုတ်မာလို့လဲ”

“ လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်ပိုင်းကပဲ ရှင်ဟာ လင်ရှိမယားတယောက်ကို မသမာတဲ့နည်းနဲ့ စော်ကားခဲ့ တယ်လေ”

“ ဒါက သူသဘောတူလို့ပဲ”

“ မတူပါဘူး၊ တူချင်လာအောင် ရှင်ကလိမ်ကကျစ်ကျခဲ့တာပဲ”

“ ဘယ်လို နည်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ်လေ၊ နောက်ဆုံးမှာတော့ သူသဘောတူသွားတယ် မဟုတ်လား၊ မိန်းမဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ၊ ခင်ဗျားလဲ အခုကျွန်တော့်ကို ဘယ်လောက်ပြောနေပြောနေကျွန် တော် နဲ့ အိပ်မိပြီဆိုရင် ဒီလိုတွေပြောချင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး”

“ ယုတ်မာလှချည်လား”

အမျိုးသမီး၏ လက်တဖက်မြောက်တက်လာသည်ကို မြင်လိုက်တော့ မင်းခန့်က လှောင်ပြုံး လေးပြုံးပြီး လက်ကို ဖမ်းလိုက်သည်။ ရိုတ်လိုက်သည့် လက်က မြန်လွန်းသည် မမမိလိုက်ဘဲ ပါးဆီကို ရောက်လာ၏။မင်းခန့်ချာလည်လည်ထွက်သွားတာပဲ မှတ်မိသည်။ ပါးရိုတ်တာက မနာပါ။ ထုံနေသလို တ မျိုးကြီးဖြစ်သွားပြီးသည့်

 နောက်တွင် အသိစိတ်တွေဝေဝေဝါးဝါး ဖြစ်သွားသည်။ သူသတိ ထား လိုက်မိချိန် တွင်မြူတွေကြားတွင် ဘယ်ကိုမှန်းမသိသည့် ခရီးကို သွားမှန်း မသိ သွား နေရပြီဖြစ်သည်။

.........................................................................................................................................

အခန်း - ၂ (က)

“ မမ ပြီးချင်လာရင်ပြောနော်၊ ကျွန်တော်တို့ ပြိုင်တူပြီးကြမယ်လေ”

ရီဝေသော မျက်လုံးကြီးတွေ နှင့် ဒေါ်ခင်မမ လှည့်ကြည့်သည်။ ပါးစပ်ကမပြော၊ ခေါင်း ညိတ် မပြသော်လည်း သဘောတူသည်ဟု မင်းခန့် နားလည်လိုက်ပါသည်။

ထို့ ကြောင့် ဒေါ်ခင်မမ၏ ခါးကိုမိမိရရ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆူဖြိုးသော တင်ပါးကြီးတွေ တုန်ခါသွား အောင် အား ကုန်ဆောင့်သွင်းလိုက်၏။ ဒေါ်ခင်မမ ရှေ့ကို ပြန်လည်သွားပြီးအိပ်ယာခင်း ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆွဲဆုပ်ယူထားရင်း တိုးတိုးလေး ညည်းလိုက်သည်။ နာလို့ ညည်းတာမဟုတ်မှန်းမင်းခန့်သိသည်။ ထို့ကြောင့်အားစိုက်ပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့် ပေးလိုက်သည့် အခါ ဒေါ်ခင်မမ၏ ညည်းသံတွေက ပိုစိပ်ပြီး ပိုကျယ်လာသည်။

ကွယ်လွန်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သည့် သူမ၏ ယောက်ျားနှင့် တုန်းက ဒီလိုလေးဖက်ထောက်ပြီးလုပ် ရ သည့်ပုံစံမျိုး မလုပ်ဖူးကြောင်း မင်းခန့်ကိုပြောဖူးသည်။ ခုတော့ ဒီပုံစံကို ဒေါ်ခင်မမ သ ဘောကျနေပြီ ဖြစ်သည်။

“ အာ ...မောင်ရယ်...ပြီး ...ပြီးတော့မယ် ထင်တယ်”

မင်းခန့်၏ မရပ်မနားဆောင့်ချက်တွေက ဒေါ်ခင်မမ ကို ခံစားမှု အမြင့်ဆုံးဆီ ဆွဲဆောင်ကာ ခေါ်သွားနိုင်တော့မည် ဖြစ်သည်။ လုပ်နေတာ တနာရီနီးပါးရှိပြီ ဆိုတော့ဒါမျိုးဆိုရင် သက် လုံ အလွန်ကောင်းသည့် မင်းခန့်တောင်မှ မောချင်ချင် ဖြစ်လို့နေ၏။ စိတ်ခံစားမှု အပြည့်နှင့် လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပြောလိုက်သည့် အသံကြောင့် မင်းခန့်လည်း အရှိန်ကို ပိုထိုးတင်လိုက် သည်။ စိတ်အာရုံဟူသမျှကို ဒေါ်ခင်မမ၏ ကိုယ်တွင်းတွင် တစွပ်စွပ် ထိုးမွှေနေသည့် ဖွား ဖက်တော်ဆီသို့ ပို့ဆောင်စုစည်းလိုက်ပြီး အားကုန်ထုတ် ပြီး ဆောင့်ကာဆောင့် ကာ လုပ် တော့သည်။

“ အမယ်လေး၊ မောင်ရယ်၊ ...မောင်ရယ် ...အား....အင့် ...အင့်”

မင်းခန့်စွတ်တင်တော့ ဒေါ်ခင်မမ တကိုယ်လုံးလည်း သွက်သွက်ရမ်းလို့နေသည်။ နောက်ဆုံး အချိန်အထိ စိတ်ကိုရသလောက်၊ ကြွက်သားတွေကို တင်းနိုင်သလောက်တင်းထားပြီး မထိန်းနိုင်တော့မှ လွှတ်ချပေးလိုက်၏။ အရည်တွေ ဒလဟောထွက်ကျသွားပြီးသော်လည်း မင်းခန့်က ပြန်မထုတ်သေးပဲ ဆက်ထည့်ထားရင်း အမောဖြေနေမိသည်။

ဒေါ်ခင်မမ က တော့ ဖင်ဘူးတောင်းကြီးထောင်ပြီး ငြိမ်သက်လို့သွား ၏။ သူမလည်း ခံစားချက် အထွဋ်အ ထိပ် ဆီသို့ရောက်သွားတာသေချာသည်။ လူကငြိမ် သက်နေသော်လည်း နှုတ်ဖျားက တိုး တိုးဖွဖွ ဆက်ကာညည်းညူနေ၏။ သူမအတွက် အကောင်းဆုံး ရမ္မက်အရသာကို ခံစားနေ ရချိန်တွင် မင်းခန့်က ပြန်မထုတ်သေးတာ ကိုဒေါ် ခင်မမပိုကြိုက်မှန်း မင်းခန့်သိခဲ့ တာကြာခဲ့လေပြီ။

အမောပြေသွားမှ ပျော့ခွေလုလု အချောင်းကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ မင်းခန့် အိပ်ယာပေါ်လှဲချ လိုက်၏။ ဒေါ်ခင်မမ လည်း ဖင်ဘူးတောင်းထောင်နေရာမှ တစောင်းပြောင်းကာအိပ်လိုက် ပြီး မင်းခန့်ရင်ခွင်ထဲသို့ တိုးဝင်လာ၍ အလိုက်သင့်ဆီးဖက်ထားလိုက်သည်။ အချိန်တွေ အတော်ကြီးကြာသည် အထိ သူတို့စကားမပြောဖြစ်ကြပါ။ ဒီအချိန်မှာ စကားမပြောဘဲ ကိုယ့် ဖီလင်နှင့် ကိုယ်နေကြသည့် အကျင့်ကို သူတို့ နှစ်ယောက် ဇာတ်လမ်းစပြီး သိပ်မ ကြာခင် ကထဲကရခဲ့သည်။

ကိုယ့်ထက် အသက်များစွာကြီးပြီး ကလေး တယောက်အမေ ဖြစ်ပေမယ့် ဒေါ်ခင်မမကို မင်းခန့် သဘောကျတာတွေရှိသည်။ အိပ်ရာပေါ်မှာ မဟုတ်ရင် အလွန်တည်ငြိမ်ရင့်ကျက် သည့် အသွင်ကို ဆောင်သည့် ဒေါ်ခင်မမသည် မင်းခန့်လို လူနှင့် အိပ်နေသည်ဆိုလျှင် ဘယ်သူမှ ယုံမှာ မဟုတ်ပေ။ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတခုကို ဦးစီး လုပ်ဆောင်နေသည့် ဒေါ်ခင် မမ သည် အပြင်မှာဆိုရင် မင်းခန့်နှင့် ဆက်ဆံရာတွင် အလုပ်သဘောထက် မပိုသော် လည်း နှစ်ယောက်ထဲ ဆိတ်ကွယ်ရာ နေရာတခုခု မှာရှိနေပြီဆိုရင်တော့ တကယ့် မယား တယောက်သဖွယ်ဖြစ်သည်။ မိန်းမပျက်တယောက်လို ပြုမူနေထိုင်ဖို့ လုံးဝ ဝန်မလေးပေ။ ကျန်သည့် အချိန်တွေမှာ ဘယ်လောက်တည်ငြိမ်သည်ဖြစ်စေဒီအချိန်မှာတော့ သူမ၏ ရမ္မက် ဆန္ဒကို မဖုံးမကွယ်ထုတ်ပြတတ်သည်။

မင်းခန့်သဘောကျတာအဲဒါပဲဖြစ်သည်။ တခြားသော ဂုဏ်သရေရှိမိန်းမ ဆိုသူတွေလို မူ တာ၊ တင်းတာ၊ ရစ်တတ်တာမျိုးတွေမလုပ်တတ်၊ မင်းခန့်ပေးသည့် လိင်အရသာကို မြိန် မြိန်ယှက်ယှက်ခံစားသည်။ မင်းခန့် နှင့် ဒေါ်ခင်မမ ကို ရင်းနှီးအောင် မိတ်ဆက်ပေးခဲ့သည့် သန္တာ ဆိုရင် မင်းခန့် တို့နှင့် အရွယ်မတိမ်းမယိမ်းသာဖြစ်သည်။ ဝတ်တာစားတာက ခေတ် ဆန်ပြီး အပြောအဆိုလည်း တက်ကြွပွင့်လင်းသည်။ ဒါပေမယ့် အိပ်ယာပေါ်မှာကျတော့ ရှက်သလိုလို ရွံ့သလိုလို နှင့် အရမ်းကဂျီကဂျောင်ကျသည်။ သူမ၏ ဆန္ဒ မပါဘဲ မင်းခန့်က ဘဲ အတင်းလိုချင်လို့ လိုက်လျောရသလိုလို ပုံဖမ်းထား၏။

သန္တာာက ရုပ်ရည်ရော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ပါ ပြောစရာမရှိအောင်လှပသည့် မိန်းကလေး မဟုတ်ခဲ့ရင် စောစီးစွာကပင် မင်းခန့်လက်တွဲဖြုတ်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး သန္တာ၏ ပြည့် စုံကြွယ်ဝမှုကလည်း မင်းခန့်ကို ငြင်းရခက်စေသည်။ အိမ်တိုင်ရာရောက် ကားနှင့်လာခေါ် ပေးသည့် အပြင် ၊စားသမျှ အတွက်၊ သောက်သလောက် အရက်ဖိုးဘီယာဖိုး နှင့် သွားသမျှ ဟော်တယ်ခန်းခပါ ထုတ်ရှင်းပေးသည့် မိန်းမ မျိုးကို မင်းခန့်ဘယ်လို ဖယ်ခွာနိုင်မည်နည်း။ နောက်ပြီး သူမက လှလည်းလှသည်။ ရှက်ချင်ယောင် စိတ်ဆိုးချင်ယောင် ဆောင်သော် လည်း နောက်ဆုံးကျတော့ မင်းခန့်လိုအင် ကို ဖြည့်သလိုလို နှင့် သူမ၏ သွေးသားဆန္ဒကို ဖြည့်ဖို့က လိုရင်းဖြစ်သည်။

သန်တာနှင့် ဒေါ်ခင်မမက အကျင့်စရိုတ်ချင်း မတူသလို အခြေအနေချင်းလည်း မတူညီကြ။ ချမ်းသာတာ ခြင်းတူပေမယ့် ဒေါ်ခင်မမ က ကိုယ်တိုင်စီးပွားရေးလုပ်ပြီး ချမ်းသာခြင်းဖြစ် ပြီး သန္တာကတော့ နိုင်ငံခြားက လင်ယောက်ျားဖြစ်သူ ပို့ပေးသမျှပိုက်ဆံကို ဒီမှာထင်သလို သုံးဖြုံးနေသူဖြစ်သည်။ သူမ၏ ယောက်ျားက မင်းခန့်၏ အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်း ဖြစ်သူ မျိုး  မင်းစိုး နှင့် လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက်တွေဖြစ်၏။ မျိုးမင်းစိုး မြန်မာပြည် ခနပြန်လာခိုက်ကြုံကြိုက် လို့ မိတ်ဆက်ပေးသွားရာမှ မင်းခန့်နှင့် သန္တာာဇာတ်လမ်းစဖြစ်သွားသည်။ မျိုးမင်းစိုး နောက် တခေါက်ပြန်လာတော့ ရိပ်မိပြီး မင်းခန့်ကို တားသည်။

“ လွတ်လွတ်လပ်လပ် မိန်းမတွေ ပုံလို့ပါကွာ၊ မင်းက နှာကိစ္စဆို သောက်ကျင့်မကောင်းမှန်း သိပေမယ့် လင်ရှိမယားတော့ မရှုပ်သင့်ပါဘူး”

“ ငါဘာမှ မလုပ်ဘူးသူငယ်ချင်း၊ သူ့ဟာသူ တိုးဝင်လာတာ၊ လွှတ်ပေးလိုက်ရမှာလဲ နှမျောစ ရာကြီးကွာ”

“ မသာကောင်၊ ငါခုထိမိန်းမ မယူသေးတာ မှန်သွားတယ်၊ ငါ့မိန်းမသာ ရန်ကုန်မှာထားခဲ့လို့ ကတော့ မင်းလက်ချက် မိမှာစိုးရတယ်”

“ ရုပ်ဆိုးဆိုးရှာယူပေါ့ကွာ၊ ငါက ရုပ်ဆိုးရင် မကြိုက်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ညဖက်တော့ငါ့ဆီမလာ စေနဲ့ မိန်းမဆိုတာ မှောင်ထဲကျရင်တော့ တူတူပဲကွ”

“ သူတောင်းစား၊ အမျိုးယုတ်”

မင်းခန့်က ဒီလို လူစားဖြစ်သည်။ မျိုးမင်းစိုးလည်း ပြောမနိုင်တော့လက်လျှော့လိုက်ရသည်။ ဒါတောင်မှ ရသလောက်တောင်းပန်သေး၏။

“ သူ့ယောက်ျားက ငါ့ ဆရာလည်းဟုတ်တယ်၊ အကိုလိုလည်းနေတာကွ၊ ငါမိတ်ဆက်ပေး ရာကနေ မင်းတို့ဒီလို ဖြစ်သွားတယ် ဆိုတာ သိရင်ငါ့မျက်နှာဘယ်လိုထားရမလဲ”

“ ဒါဆိုလဲ ဟိုကိုခေါ်ထားဖို့ ပြောလိုက်ပေါ့ကွ”

“ ဘဲကြီးက သူ့မိန်းမကို သိပ်ချစ်တာကွ”

ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ မင်းခန့်တောင်မှ သန ္တာ့၏ အလှအပနှင့် မသဒ္ဒါသလိုလို သဒ္ဒါသလိုလို အမူ အကျင့်လေးတွေကို သဘောကျသလိုလိုပင်။ ထို့ကြောင့် မျိုးမင်းစိုး တောင်းပန်ထား သည့် ကြား ထဲက မဆင်ခြင်နိုင်ခဲ့ပါ။ ဒါပေမယ့် ဟိုမှာ မျိုးမင်းစိုးဘယ်လောက်တောင်စည်း ရုံး တိုက် တွန်းလိုက်သည်မသိ သူပြန်သွားပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပင် သန ္တာ့ကို အလည်လာ ဖို့ ခင်ပွန်းသည်က လှမ်းခေါ်သည်။

“ ခန သွားလည်လိုက်ဦးမယ်နော် ကိုကို”

သန ္တာကလည်း ခနတဖြုတ် လို့ရည်ရွယ်ပြီးသွားရာကနေ ပြန်မလာဖြစ်သေးတာ ခုထိပင် ဖြစ်သည်။ သူမ၏ ခင်ပွန်း ဖြစ်သူက ပြန်လွှတ်တော့ပုံမရပါ။ ကျောင်းပြန်တက်နေသည်ဟု သာသတင်းကြားရ၏။ ဒီကိစ္စ မှာမျိုးမင်းစိုးစနက်မကင်း ဆိုတာသိနေပေမယ့် မင်းခန့်သူ့ကို  အပြစ်မ တင်ချင်ပါ။ သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ အရိုးသားဆုံး အဖြူစင်ဆုံး နှင့် သူတပါးကို အ လွန် ကူ ညီပေးတတ်သည့် စရိုတ်ကိုလည်းသိနေသည်။ တကယ်တော့ သန ္တာဆိုတာက လည်း မင်း ခန့် ပတ်သက်ခဲ့ဖူးသည့်မိန်းမ ပေါင်းများစွာထဲက တယောက်သာဖြစ်သည်။

သန်တာမ သွား ခင် နှစ်လ လောက် သူမ၏ မိတ်ဆက်ပေးမှုကြောင့် ဒေါ်ခင်မမ နှင့် သိကျွမ်း ခင်မင်ခွင့်ရ ခဲ့သည်။ ဟိုမှာတွေ့ ဒီမှာတွေ့ နှင့် ရင်းနှီးသွားကြပြီးနောက်မှာတော့ တစတစ နှင့် အလွန် တည်ငြိမ်သော ဒေါ်ခင်မမ တယောက် မင်းခန့် စက်ကွင်းထဲသို့ ကျရောက်သွား ရရှာသည်။

အစပိုင်းတုန်းက ဒီလိုဖြစ်လာမည်ဟု မင်းခန့်မထင်ထားပါ။ အရွယ်တင်ကာချောမောပြီး သွေးဆူဖွယ်ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရှိသည့် ဒေါ်ခင်မမကို မရလည်း အရင်းဟုသဘောထား ပြီးစမ်းကြည့်ရာမှ မမျှော်လင့်ဘဲ ရသွားခြင်းဖြစ်သည်။

“ မောင်ဘာတွေးနေတာလဲ”

“ မမ အကြောင်း”

ငြိမ်သက်နေရာမှ ဒေါ်ခင်မမ လူးလွန့်လာပြီး မေးသည်။

“ ပေါက်ကရတွေ”

“ တကယ်ပါ မမရဲ့”

“ ဟွန်းနော်၊ အခန်းက မအေးလို့ စိတ်ညစ်နေရတဲ့ ကြားထဲ”

“ အဲကွန်း မှ မရှိတာမမရဲ့၊ ပန်ကာကလည်း သေးသေးလေး၊ ဟိုတယ် သွားမယ် ဆိုတာ မမ မှ လက်မခံတာ”

“ အသိ နဲ့တိုးမှာ စိုးလို့ပါကွယ်၊ အိမ်မှာကလည်း ...သမီးက ဒီနေ့မှ ပြောတာကိုး၊ ဆရာမနဲ့ သူ ငယ်ချင်းတွေလာမယ် ဆိုတာကို၊ မောင် အဲကွန်းဝယ်တပ်လိုက်ပါလား”

မင်းခန့် ပုခုံးတွန့်ပြလိုက်သည်။

“ ကျွန်တော်က မမ လို သူဌေးမှ မဟုတ်တာ”

အရင်တုန်းကတော့ ဒေါ်ခင်မမ အိမ်မှာပဲ သူတို့ စတည်းချဖြစ်တာများသည်။ သားအမိ နှစ် ယောက်ထဲနေသည့် အိမ်မှာ သမီးလုပ်သူကျောင်းသွားရင် ဒေါ်ခင်မမကအလုပ်ကနေ ပြန် လစ်လာပြီး မင်းခန့်တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေခွင့် ရကြ၏။ ဒီနေ့တော့ အချိန်း အချက် လုပ်ပြီးကာမှ ဒေါ်ခင်မမ ၏ သမီး ယုယုက အိမ်မှာ စာလုပ်ဖို့သူငယ်ချင်းတွေ ခေါ်ထား သည် အပြင်မသွားတော့ဟု ပြောလာလို့ မင်းခန့် ငှားနေသည့် တိုက်ခန်းဆီ ရောက် လာ ကြခြင်းဖြစ်သည်။

“ ဒါပေမယ့် မမရယ်၊ အဓိက က အဓိက ပဲမဟုတ်လား”

ဒေါ်ခင်မမ က မျက်စောင်းလေး တချက်ထိုးလိုက်ပြီး မင်းခန့် ဗိုက်ကို လက်ကလေးနှင့်လာ ပွတ်သည်။ အနားယူပြီးနောက် ဒေါ်ခင်မမ၏ ရမ္မက်သွေးတွေ ပြန်ပြီးတက်ကြွလာပြီထင် သည်။ ညနေအထိအချိန်ရ လို့ မင်းခန့် အလောတကြီးပြန်မစ ချင်သေးပါ။ ထို့ကြောင့်

“ မမ”

“ ဘာလဲ”

“ စုပ်ပေးပါလား”

“ တော်တော်ကြိုက်တယ် ဟုတ်လား”

“ အင်း၊ တယောက်တလှည့်ပေါ့၊ ပြီးရင် မမကို ကျွန်တော်က ပြန်မှုတ်ပေးမယ်လေ”

ဒေါ်ခင်မမ၏ မျက်လုံးတွေ အရောင်တမျိုးနှင့် တောက်ပသွားသည်။ မင်းခန့် သင်ကြားပေး ထားလို့ ဒေါ်ခင်မမ ပုလွေကောင်းကောင်းမှုတ်တတ်သည်။ ပြီးတော့သူမကိုယ်ကိုင်လည်း ဘာဂျာကြိုက်၏။ လှဲနေရာမှ ကုန်းထလိုက်ပြီး နောက် ပျော့တွဲကျနေသည့် မင်းခန့် ဟာကြီး ကို ပါးစပ်ထဲ အပြည့်ထည့်ကာငုံလိုက်၏။

“ မမ ...ပြီးအောင်တော့ မလုပ်လိုက်နဲ့ နော်၊ နောက်တချီ အတွက် အရည်မကျန်ဘဲနေမယ်”

ပြည့်တင်းသော ကျောပြင်ကို လက်နှင့် သပ်ပေးရင်းပြောလိုက်သည်။ ဒေါ်ခင်မမ က ကာ မပိုင်လင်ယောက်ျား မရှိသည့် မုဆိုးမ ဆိုတော့ ဟို မျိုးမင်းစိုး ဆိုသည့်ကောင် သိသွားရင် လည်း ဘာမှပြောနိုင်မှာ မဟုတ်ဟုလည်း တွေးနေမိသည်။ တကယ်တော့ လောကကြီးမှာ အဖိုရယ် အမရယ် ဆိုပြီး နှစ်မျိုးကွဲနေခြင်းမှာ ဒီကိစ္စ အတွက်သက်သက်သာဖြစ်သည်ဟု မင်းခန့် ယုံကြည်သည်။ ဒီကိစ္စသာ မရှိခဲ့လျှင် အထီးရယ် အမရယ် ကွဲနေစရာ ခွဲနေစရာ လို မည် မဟုတ်ပေ။မျိုးမင်းစိုး ပညာတွေ အများကြီးတတ်သော်လည်း ဒါတွေမသိပေ။

ဒါ ကြောင့် လည်းခုချိန်အထိ ရိုးသားသော လူပျိုကြီးဆိုသည့် ဂုဏ်ပုဒ်ကို တွယ်တာ မက်မော နေ ခြင်းဖြစ်မည်။ မင်းခန့်ကိုတော့ ရရစ်နှင့် ပြိုသည့် လူပြို အဖြစ်ရင်းနှီးသူတိုင်းက တညီ တညွတ်ထဲ သတ်မှတ်လို့ ထားကြသည်။

........................................................................................................................

အခန်း - ၁ (ခ)

လူတိုင်း အိပ်မက် မက်ဖူးကြသည်။ အိပ်မက် ဆိုသည်မှာ နိုးလာမှသာ အိပ်မက်ဖြစ် ကြောင်း သိကြသည်ချည်း ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် အခုမက်နေသည့် အိပ်မက်ကတော့ထူး ဆန်း၏။

အိပ်မက် မက်နေကြောင်းကို မက်နေရင်းက သိနေသည်။ အိပ်မက်ဆိုသည် မှာ နိုးထလာသည်နှင့် ပြီးဆုံးသွားတတ်စမြဲဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် မနိုးခင်စပ်ကြားမှာ မင်းခန့် စိတ်လွတ်လက်လွတ် လွင့်မျောနေမိသည်။

“ ငါ့နှယ်နော်၊ မင်းသမီးလေး ဘာလေး ပါရင်လဲ ကောင်းသား”

တိတ်ဆိတ်စွာ ဖြင့် မဆုံးနိုင်ဟုထင်ရသည့် အိပ်မက်သည် ပျင်းရိညည်းငွေ့စရာကောင်း လွန်းသောကြောင့် မင်းခန့် ဖွင့်ဟညည်းလိုက်မိသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီလိုအိပ်မက် မျိုးမမက်ချင်ပါ။ နောက်နေ့ ကျရင်တော့ သူငယ်ချင်းတွေကို ပြောပြရဦးမည်။ သူတို့ နှင့် တူတူ အရက် သောက်ပြီး မက်ရသည့် အိပ်မက်ဆိုတော့ မလွဲမသွေကို ပြောမှဖြစ်လိမ့်မည်။

ဒါပေမယ့် ပါးရိုတ်ခံရသည့် အခန်းကိုတော့ ချန်ထားမှ ဖြစ်မည်။ “မ“ ကိစ္စ နှင့် ပတ်သက် ပြီး မင်းခန့်ကို မနာလို ဖြစ်နေကြသည့် သူတွေဆိုတော့ ကောင်းကောင်း ဝိုင်းပြီး နှိပ်ကွပ်ကြမှာ သေချာ၏။

မင်းခန့်ကတော့ သူအရမ်း မူးနေလို့ ဖြစ်ရတာဟု ယုံကြည်သည်။ မမူးဘူး ဆိုလျှင် အား နွဲ့သည့် မိန်းကလေး တယောက်၏ ရိုတ်ချက်ကို ရှောင်တိမ်းဖို့လောက်ကတော့ မင်းခန့်သိုင်း မတတ်ပေမယ့် ရပါသည်။ သောက်တာကလည်း များတော့ များ၏။ ဒီညမှ မျိုးမင်း စိုးကလည်း ဘာစိတ်ကူးပေါက်သည် မသိ မင်းခန့်လိုချင်သလောက် အရက်ကို ထပ်ကာထပ်ကာ မှာပေးသည်။ မင်းခန့်ကလည်း သောက်ကောင်းကောင်း နှင့်သောက်ရင်း ရေချိန် အတော်ထိသွားသည်။ ထို့ကြောင့် ပါးကိုပွတ်ရင်း ရိုတ်သူကို မဟုတ်ဘဲ တိုက်လိုက်သည့် မျိုးမင်းစိုးကို စိတ်ထဲက ကျိန်ဆဲနေမိ၏။

တကယ့် အပြင်လောက မှာတော့ မင်းခန့်ကို ပါးရိုတ်ချင်သည့် မိန်းကလေး ဆိုတာမရှိနိုင် ပါ။ ရုပ်ရည် သိပ်မချောသောလည်း နှစ်လိုဖွယ်ရာပြုံးတတ်ပြီး အပြောအဆိုတတ်သည့် မင်း ခန့် ကို မိန်းကလေးတွေက သဘောကျကြသည်။ မင်းခန့် ကိုယ်တိုင်ကလည်း မိန်းမကြော နပ်သူဆိုတော့ ဘယ်သူ့ကို ဘယ်လိုပြောရမည်၊ ဘယ်နေရာမှာ ဘာလုပ်ရမည်ဆိုတာကို အလွတ်ရနေသူတယောက် ဖြစ်လို့ စွံ တာ မဆန်းလို့တောင်ဆိုရမည်။ လူမျိုးမရွေး၊ ဘာ သာ မရွေး၊ အသက်အရွယ် မရွေး၊ ဆင်းရဲချမ်းသာ အဆင့်အတန်း မရွေးရုပ်ချောသော မိန်းမ ဆိုရင် မင်းခန့် ဖက်ကလည်း ဘယ်တော့မှ လက်နှေး မနေပေ။

တွဲခဲ့ ဖူးသည့် မိန်းမ တိုင်းကိုလည်း အိပ်ယာပေါ်သို့ အရောက်ခေါ်နိုင်ခဲ့သည်ချည်းဖြစ် သည်။ ဒါကို မနာလိုအဖြစ်ဆုံးက မျိုးမင်းစိုးဆိုသည့် အသုံးမကျသည့် ကောင်ပဲဖြစ်လိမ့် မည်။ သူ့ခမျာ မင်းခန့်ထက်ရုပ်ရည် ရောပညာပါ သာလွန်သူဖြစ်ပါရက် နှင့် ဒီနေ့ထက် ထိ မိန်းမဆိုတာ ဝေးလို့ ရည်းစားတောင် အဖြစ်ရှိအောင် ထားဖူးသူမဟုတ်ပါ။

ဒါတောင်မှ ည က သောက်ကြတော့ မင်းခန့် ကို လူတတ်ကြီးလုပ်ပြီး အိမ်ထောင်ပြုဖို့ သြဝါဒ ပေးနေ သေး၏။

“ ဘာဖြစ်လို့ ပြုရမှာလဲဟ၊ ယူရင် တယောက်ပဲရမှာပေါ့၊ မယူတော့ တယောက်ပြီးတ ယောက် ရနေတာ မင်း မနာလိုဖြစ်နေသလား၊ မင်း မှာအစွမ်း အစရှိရင် မိန်းမ တယောက်အရင် ရအောင်ယူပြ၊ ပြီးတော့မှ ငါ့ကို ဆုံးမ ဟုတ်လား”

မင်းခန့် နှင့်မျိုးမင်းစိုး ဆုံရင် ဒီလိုပဲ ဆိုတာသိနေသည့် ကျန်သည့် သူငယ်ချင်းတွေက ဟုတ်တယ် မှန်တယ် စသည်ဖြင့် ဝိုင်းပြီး ပင့်ပေးကြသည်။

“ ငါမင်း အတွက်ပြောတာပါကွာ၊ အိမ်ထောင်နဲ့ မှ မင်းက တည်ငြိမ်မယ်၊ အခုဆိုရင် တ ယောက်ထဲ ဆိုပြီး ရရစားစားနဲ့ မင်းလက်ထဲမှာ ဘာမှ အဖတ်မတင်ဘူး ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား”

ဒါကတော့ မှန်ပါသည်။ မင်းခန့် မှာ ပွဲစားလုပ်နေသည် ဆိုသည့် အလုပ်အကိုင်ပြစရာ လေး တခုကလွဲရင် ဘာမှ မယ်မယ်ရရ ပိုင်ဆိုင်တာ မရှိပါ။ တိုက်ခန်းငှားနေရတာကမထူးဆန်း ပေမယ့် ဖုန်းတလုံးတောင်ကိုယ်ပိုင် မရှိပါ။ အလုပ်သဘောအရ ဖုန်းလေး ရှိမှ အဆင်ပြေမှာ ဖြစ်လို့ ဟန်းဖုန်းတောင် ငှားကိုင်နေရသည်။ ရလာသမျှ ဝင်ငွေလေးကလည်း သူငယ်ချင်း တွေ ပြောကြသလို နှာကိစ္စ နှင့် ပင်ကုန်သွားတာ များ၏။

“ ငါ ..လတိုင်း ထီထိုးပါတယ်ကွာ၊ ထီပေါက်ရင် ချမ်းသာမှာပေါ့၊ ပိုက်ဆံစုဖို့ အတွက်မိန်းမ ယူရမယ် ဆိုရင်တော့ တော်ရုံ မိန်းမမယူဘူး၊ ဘဏ်ပိုင်ရှင် သူဌေးမပဲ ယူလိုက်တော့မယ်၊ တခါထဲ အပုံလိုက် စုပြီးသားပဲ”

“ မင်းကိုပြောလိုက်ရင်ပေါက်ကရချည်းပဲ”

“ မင်းခန့်၊ အဲဒါတော့ မရဘူးကွ၊ ဘဏ်ပိုင်ရှင်တွေဆိုတာ ယောက်ျားတွေ အဖိုးကြီးတွေ များတယ်၊ မင်း အရင်ဆုံးဖြတ်ဖေါက်ချုပ်လုပ်ပြီးမှ ယူလို့ရမယ်”

တယောက်က ဝင်ဖေါက်လိုက်သည့် အခါမင်းခန့်က ကြက်သီးထသလို လုပ်ပြလိုက်တော့ အားလုံးဝိုင်းရယ်ကြ၏။ မျိုးမင်းစိုးတောင် ရယ်သည်။ မင်းခန့်လည်း ပျော်ရွှင်စွာရယ်မော မိ သည်။ မိန်းမ ကိစ္စ ကလွဲရင် သူငယ်ချင်းတွေနှင့် အခုလိုမျိုးပျော်ပျော်ပါးပါး နေရခြင်းကို မင်းခန့် သဘောအကျဆုံး ဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် ဒီနေ့ မင်းခန့် ပိုပြီးစိတ်လက်ပေါ့ပါးနေ သည်။ သူများကိစ္စကြားထဲကနေ အာမခံပေးပြီး နောက် တဖက်ကပျက်ကွက်မှုကြောင့် စိုက် လျော် ရမည့် ငွေအတွက် ရင်လေး နေခဲ့ရာမှ ဒီနေ့ ဖြေရှင်းပေး နိုင်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် တခွက်ပြီးတခွက် ပျော်ရွှင်စွာ သောက်နေမိခဲ့၏။

...............................................................................................................

အခန်း -၂ (ခ)

“ ကိုခန့် ဘယ်လာတာလဲ”

ပလက်ဖေါင်းပေါ်မှာ ကောင်မလေး တယောက်နှင့် တိုက်မိမလိုလို ဖြစ်သွားသည်။ ကြည့် လိုက်တော့ ဒေါ်ခင်မမ ၏ သမီး ယုယုဖြစ်နေသည်။

“ ဘာရယ် မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ လမ်းသလားနေတာ၊ ယုယု က ဘယ်လာတာလဲ”

လက်ထဲက ကိုင်းတပ်စက္ကူအိတ်တွေကို မြှောက်ပြသည်။

“ ရှော့ပင်လေ၊ လာတာတော့ ရုပ်ရှင်ကြည့်မလို့ပဲ၊ လမ်းကြုံတာနဲ့..ဟဲ ..ဟဲ”

“ တယောက်ထဲလား”

“ သူငယ်ချင်းပါတယ်၊ ဟိုမှာ အသိနဲ့ စကားပြောနေလို့”

လက်ညိုးညွှန်ပြရာဆီကို ကြည့်လိုက်တော့ ယုယုတို့ အရွယ်ချာတိတ်မလေး တယောက် နှင့် ချာတိတ်တကောင်ရပ်စကားပြောနေသည် ကိုတွေ့ရ၏။ ကောင်မလေးကစကပ်တိုတို လေး ဝတ်ထားပြီး ကောင်လေးကတော့ စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်နှင့် ဘောင်းဘီတို နှင့် ဖြစ် သည်။ နှုတ်ခမ်းကို ဖေါက်ပြီး ကွင်းချိတ်ထားသည့် ကောင်လေးကိုကြည့်ပြီး မင်းခန့် အ သည်းယားလာသည်။

“ သူငယ်ချင်း ဆိုတာ ဟိုကောင်လေးလား”

“ ပေါက်ကရတွေလာမပြောနဲ့၊ အဲဒီကောင်က ဘယ်က ကောင်မှန်း မသိဘူး၊ ဖြိုး ကလည်း ဘယ်လိုကောင် အသိလုပ်နေလဲ မသိဘူး၊ ဘာလဲ ကိုခန့် က ယုကို ရည်းစားနဲ့လာတယ် ထင်လို့လား”

“ မသိဘူးလေ၊ ကောင်လေး တယောက်တွေ့တော့ အထင်ကြီးမိတာပေါ့”

“ အထင်ဘာမှ မကြီးနဲ့ ကြီးစရာ မရှိဘူး၊ ရာရာစစ အဲဒီကောင်နဲ့ များ”

ခါးထောက်ပြီးရန်တွေ့နေသည့် ယုယု ကိုကြည့်ပြီး မင်းခန့် ပြုံးမိသည်။ အတောင်အလက်စုံ နေသည့် ဒေါင်းမကလေး ကကိုယ်ဟန်ပြလို့ နေသလို မြင်လာ၏။ယုယု နှင့်မင်းခန့် မဆုံ ဖြစ် တာကြာပြီ။ ဒေါ်ခင်မမ နှင့် ချိန်းတာကလည်း ယုယု မရှိသည့် အချိန်တွေမှာဆိုတော့ မင်း ခန့် နှင့် ယုယု လွဲနေသည်။ အလုပ်ကိစ္စကို အကြောင်းပြုလို့ ရောက်ပြန်ရင်လည်း ဒေါ် ခင်မမ က ရှိနေတတ်လို့ ရဲရဲ မကြည့်ဖြစ်ခဲ့ပါ။ အခုမှသာ အတိုးချပြီး ငမ်းရသည်။

ယုယုဝတ်ထားသည့် အကျ ႌက လည်ပင်းကို တော်တော် ဟိုက်ထားပြီး ကိုယ်နှင့်ကပ်ကာ တင်း ကျပ်နေသည်။ ပြည့်ဖြိုးသည့်ရင်သားတွေက လှပစွာ မို့မောက်နေတာကိုကြည့်ရင်း ယုယု၏ ရင်သားတွေ ဒီလိုဖွံ့ထွားသည် ဆိုတာကို အရင်က ဘာကြောင့် သတိပြုမပြုမိခဲ့ပါ လိမ့်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ အောက်ပိုင်းမှာတော့ တင်ပါးဖုံးရုံသာရှိသည့် အပြာရောင်ဂျင်း စကပ်တိုတိုလေး ဝတ်ထား၍ ဖြောင့်စင်းသည့် ခြေတံတွေ၏ အလှကို ဝင်းပစွာမြင်နေရ၏။ ကြည့်နေရင်း နှင့် စကပ်နှင့် ကွယ်နေသော ယုယု၏ ညီမလေးကို မြင်ချင်တွေ့ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာသည်။ အားရပါးရ ချစ်ပစ်လိုက်ချင်လာသည်။ စကပ်တိုလေးကို ဆတ်ကနဲ အ ပေါ် ကိုဆွဲလှန်တင်ပစ်လိုက်ချင်သည်။

သူမ၏ တကိုယ်လုံးကို မင်းခန့် တပ်မက်ခြင်းပြင်းစွာကြည့်နေမှန်း ယုယုသိသည်။ မျက်နှာ လေး နီပြီးခေါင်းငုံ့သွား၏။ အပျိုမလေး၏ အရှက်က မင်းခန့်၏ ကိုယ်ထဲက ရမ္မက်တွေကို ပိုပြီးထကြွစေသည်။ အရင်ကတော့ မင်းခန့် ယုယု အပေါ် အမှတ်တမဲ့လိုလို နေ မိခဲ့သည်။ အိမ်ကိုသွားတိုင်း ကြည့်တတ်သည့် ယုယု၏ မျက်ဝန်းညိုညိုကြီး တွေကို က လေးတ ယောက်၏ အကြည့်အဖြစ်ဥပေက္ခာပြုထားခဲ့သည်။ ယုယု ထက် များစွာပြည့်ဖြိုး တောင့် တင်း သော သူ့ အလိုကို အမြဲဖြည့်ပေးတတ်သော ဒေါ်ခင်မမ ဆီမှာသာ အာရုံထားခဲ့ မိသည်။

“ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်ကြည့်နေတာလဲ ရှက်လာပြီ”

တိုးတိုးလေး ပြောလာသည့် ယုယု စကားကို မင်းခန့် မကြားချင်ယောင်ဆောင် ပြီးဆက်ကြည့် နေမိသည်။

“ မကြည့်ပါနဲ့တော့ဆို”

စိတ်မရှည်သလိုပြောလာပေမယ့် ယုယုခြေထောက်တွေကမင်းခန့်ရှေ့ကနေထွက်မသွားပါ။ မင်းခန့် နှစ်ချိုက်စွာ ပြုံးလိုက်မိသည်။ လူတွေရှုပ်ထွေး သွားလာနေသည့် ပလက်ဖေါင်းပေါ်တွင် မင်းခန့် ရှေ့မှာ ခြေစုံရပ်နေခြင်းသည် သူငယ်ချင်းကို စောင့်တာ တခုထဲတော့ မ ဖြစ် နိုင် ပါ။

“ လှလို့ပါ”

“ မလှပါဘူး၊ အခုန ဖြိုးကပြောတယ်၊ သူရဲမနဲ့ တူတယ်တဲ့”

“ အလကား သူက ယုယုလောက် မလှလို့ မနာလိုပြီးပြောတာ”

“ အပိုတွေ၊ ဟိုမှာ ဖြိုးလာပြီ၊ သွားတော့မယ်၊ မေမေ့ကို ဘာမှာဦးမလဲ”

“ မမှာတော့ပါဘူး”

“ ဒါဆိုလဲ ..တာ့တာ”

သူငယ်ချင်း လက်ကိုတွဲပြီး တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းလေးကို လှုပ်ရမ်းကာထွက်ခွာ သွားသည့် ယုယု ကိုကြည့်ရင်း မင်းခန့် သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ ကိုယ်ထဲသွေးတွေ ဆူပွက်လို့လာချေပြီ။

ဒီ လို ဖြစ်အောင် ယုယုက မင်းခန့် ကို ပြုစားသွား၏။ ယုယုကို ရဖို့ ကြိုးစားရန် စိတ်ပိုင်းဖြတ် လိုက်မိသည်။ ဒေါ်ခင်မမ ကို ထည့်တွက်မနေနိုင်တော့။ ဒါကြောင့် လည်း သူငယ်ချင်းတွေက မင်းခန့်ကို နှာထလာရင် ဘာမှ မမြင်တော့လို့ ပြောကြခြင်းဖြစ်သည်။

ယုယုကို ကြိုးစားဖို့ သိပ်ပြီးအခက်အခဲ မရှိနိုင်ဟုလည်း ထင်မြင်မိသည်။ မင်းခန့်ဖက်က သာ ယုယု ကို ရဲရဲ မကြည့်ဝံ့ဘဲနေခဲ့ ပေမယ့် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေတတ်သည့် ယုယု၏မျက်ဝန်းတွေကို မင်းခန့် ရိပ်မိခဲ့တာကြာခဲ့ပြီ။ ဒီအချက်ကိုပဲ  အမိအရဆုပ်ကိုင်ကာကြိုးပမ်း ရတော့မည်။

နှစ်ရက်လောက်နေတော့ အခွင့် အရေးတခုပေါ်လာသည်။ ဒေါ်ခင်မမ နှင့် ချိန်းထားသည့် ကိစ္စကို ဖုန်းဆက်ပြီး လှမ်းဖျက်လာသည်။ ဖုန်း ဆက်ချိန်တွင် မင်းခန့်က ဒေါ်ခင်မမ ဆီလာဖို့ ပြင်နေပြီဖြစ်သည်။

“ မမ အရေးတကြီးကိစ္စ တခုပေါ်လာလို့၊ သမီးကလည်း ပြန်ရောက်လာတယ်လေ”

“ ဟုတ်ကဲ့ မမ၊ နောက်နေ့မှ ကျွန်တော် ဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်”

ဒေါ်ခင်မမ ကိုယ်တိုင်လည်း မင်းခန့်နှင့် ချစ်ပွဲဝင်ဖို့ ကိစ္စ ပျက်ရသည်ကို နှမျောနေပုံရသည်။

“ OK မောင်လေး၊ ညမှပဲ မမ ဖုန်း ပြန်ခေါ်လိုက်မယ်”

ဒေါ်ခင်မမ ဖုန်းချသွားသည်နှင့် မင်းခန့်လည်း ထွက်လာခဲ့သည်။ လမ်းမှာ ကြာသည့် အချိန် နှင့် တွက်ရင် ဟိုကိုရောက်တော့ ဒေါ်ခင်မမ ထွက်သွားလောက်ပေပြီ။ ခြံဝက ခေါင်း လောင်းခလုပ် ကလေးကို နှိပ်လိုက်တော့ ယုယု ပြေးထွက်လာတာမြင်သည်။ အဖြူနှင့် အပြာ ရောင်ပွင့်လေးတွေပါသည့် ဂါဝန်အောက်မှာ ယုယု ကိုယ်လုံးလေး ကိုကျော့ရှင်း စွာမြင်နေ ရသည်။ ပေါင်တဝက်သာအုပ်မိသည့် ဂါဝန်ကြောင့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေ ရသည့် နို့ နှစ်ရောင် ပေါင်တံ နှင့် ခြေသလုံးသားတွေက မင်းခန့် ရင်ကို ပြင်းထန်စွာ လှုပ် ခတ်စေ၏။

“ ကိုယ်ပါ ယုယု”

မင်းခန့်ကို မြင်တော့ ယုယု သော့ယူပြီး ပြေးလာဖွင့်ပေးသည်။ ခါတိုင်းလည်း အလုပ်ကိစ္စ အကြောင်းပြုပြီး ဒီကို လာနေကျဆိုတော့ ဘာမှ ထွေထွေထူးထူး မတွေးဘဲ အလွယ်တကူ ဖွင့်ပေးခြင်း လည်း ဖြစ်သည်။ အထဲရောက်တော့ အိမ်ရှေ့မှာဒေါ်ခင်မမ ၏ ကားကို တွေ့ လိုက်ရလို့ မင်းခန့်ရင်ထိတ်သွားသည်။

“ မေမေ အပြင်သွားတယ်ကိုခန့်၊”

ယုယုစကားကြောင့် စိတ်အေးသွားရသော်လည်း

“ ကား ရှိတယ်လေ”

“ အောင်မယ် … လူကို မယုံဘူးလား၊ မေမေ က အန်တီမျိုးတို့ ကားနဲ့ ပါသွားတာ”

“ ဟာကွာ၊ လာပါဆိုလို့လာရတာ ညောင်းတာ အဖတ်တင်တာပဲ”

မင်းခန့် ခပ်တည်တည် နှင့် ညည်းလိုက်ရာ ယုယု သနားသွားပုံရသည်။

“ အန်တီမျိုးက အခုပဲ ဖုန်းဆက်ပြီး ချက်ချင်းလာဝင်ခေါ်လို့ပါသွားတာ၊ လာလေကိုခန့် အိမ် ထဲဝင်ထိုင်ဦး၊ သိပ်ကြာမယ်တော့မထင်ပါဘူး”

တမင်လုပ်ထားသည့် စိတ်ပျက်လက်ပျက် အမူအရာနှင့် မင်းခန့် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဧည့် ခန်းထဲမှာ မင်းခန့်ကိုနေရာချပေးပြီး ယုယု ထွက်သွားသည်။ တံခါးဝနားရောက်မှ ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး

“ မေမေ့ ဆီ ကိုခန့် ရောက်တဲ့ အကြောင်းဖုန်း ဆက်လိုက်ရမလား”

မင်းခန့်က ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှ ဖုန်းထုတ်လိုက်ပြီး

“ ကိုယ်ဆက်လိုက်မယ်”

“ ဒါဆိုလဲ ခနနေဦး”

တွေ့ရာနံပါတ်တွေ လျှောက်နှိပ်နေစဉ် ယုယုထွက်သွား၏။ မင်းခန့် ဖုန်းပြန်သိမ်းလိုက်ပြီး ခနအကြာတွင် အအေးခွက်တင်ထားသည့် လင်ဗန်းလေး ကိုင်ပြီး ယုယုပြန်ရောက်လာ၏။

“ ဖုန်းဆက်လို့ရလား”

“ ဆက်သွယ်မှု ဧရိယာပြင်ပ ရောက်နေတယ်တဲ့”

“ ဒါဆိုလဲ ခနနေမှ ပြန်ဆက်ကြည့်ပေါ့၊ အအေး သောက်လိုက်ဦး”

ရှေ့က စားပွဲလေးပေါ် အအေးခွက်ငုံ့ချလိုက်စဉ် အကျင့်ပါနေသည့် မင်းခန့် မျက်လုံးတွေက ပွင့်ဟသွားသည့် အင်္ကျီ  လည်ပင်းပေါက်ဆီ အလိုလိုရောက်သွားသည်။ စိုပြည်နုထွားသောအသား ဆိုင်တွေက အနက်ရောင်ဘရာစီယာလေးကြောင့် ထင်ရှားစွာပ င်ဝင်းမွတ်လှပနေ သည်။ မင်းခန့် ဘယ်ကိုကြည့်လိုက်သည် ကိုသတိထားမိသည့် ယုယုမျက်နှာလေးရဲတွတ်သွား၏။

“ ကိုခန့် နော်”

ဆတ်ကနဲ ပြန်မတ်လိုက်ပြီး မျက်စောင်းထိုးလိုက်၏။ ဒါပေမယ့် ထိုမျက်စောင်းတွင် ဒေါသ ရိပ်တွေ မတွေ့ရပါ။ဒီလောက်ဆိုရင် မင်းခန့် အတွက်လုံလောက်ပြီ ဖြစ်သည်။

“ ဘလိုင်းကြီး လာရန်တွေ့နေတယ်၊ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်အော်ရတာလဲ”

“ အော်မှာပေါ့လို့ ကိုခန့်က လူကိုလာကြည့်တာကိုး”

“ ဟင် …ကြည့်လဲ မကြည့်ဘဲနဲ့”

“ ကြည့်ပါတယ်”

“ မကြည့်ပါဘူး”

“ ကိုခန့် နော်၊ ယုဒေါသထွက်လာပြီ”

နီရဲနေသည့် မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း ဒေါသ မဟုတ်၊ အရှက်ဆိုတာသိလိုက်သည်။ ယု ယု လက်ကလေး တွေက တုန်နေပြီး ဒူးကလေး နှစ်ဖက်တောင် လှုပ်သလိုလို ဖြစ်နေတာကို မင်းခန့် သတိထားလိုက်မိ၏။

“ ကိုယ် ဒီကို ဘာလို့ ခနခန လာလဲသိလား”

“ မေမေ နဲ့ အလုပ်ရှိလို့ပေါ့”

“ မဟုတ်ဘူး၊ ယုယု ကိုတွေ့ ချင်လို့လာနေတာ”

“ အို”

အဲဒီမြှားက တည့်တည့်ထိသည်။ ယုယု ကိုယ်တိုင်လည်း ဒီလိုတွေးခဲ့ ဖူးပုံရသည်။ ကိုယ် လုံးလေး တုန်ပြီး လှည့်ပြေးဖို့ ပြင်သည်။ မင်းခန့် က ခွင့်မပြုပါ။ လက်ကို ဆွဲထားလိုက်လို့ယုယု အရှိန်လွန်ပြီး ကိုယ်တပတ်လည်သွားကာ မင်းခန့် ရင်ခွင်ထဲ ပြုတ်ကျလာသည်။

“ ကို ခန့်”

ယုယု ဆက်မပြောနိုင်တော့။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို မင်းခန့် နှုတ်ခမ်းတွေက ပိတ် ဆို့ ပစ်လိုက်သည်။ လူးလွန့်ပြီး ရုန်းထွက်သော်လည်း မင်းခန့်၏ ရစ်နှောင်မှုက တင်းကြပ်လွန်းသောကြောင့် ယုယုမှာ မြှုံးတွင်း မှာမိသည့် ငါးကလေးလို တဖျပ်ဖျပ်လူးလွန့်လို့နေ၏။ စစချင်း ဖြည်းဖြည်းသာသာ နမ်းနေရာမှ အရှိန်တင်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းလိုက်သည့်အခါ မင်းခန့် ရင်ခွင်ထဲမှာ ယုယု ကော့ပျံနေတော့၏။

နမ်းနေရင်း က ရင်ခွင်ထဲမှာ တစောင်းလေး လဲကျနေသည့် ယုယု၏ ဂါဝန်တိုလေးက အ ပေါ်ကို လန်တက်ပြီး တင်ပါး တခြမ်းပေါ်နေသည်ကို မင်းခန့် မြင်လိုက်သည်။ အိမ်နေရင်းဆိုတော့ ယုယု အောက်ခံပင်တီဝတ်ထားပုံမရပါ။ တင်ပါး ဖြူဖြူဝင်းဝင်းလေးကို ခပ်ဖွဖွပွတ် ပေးတော့ ယုယု တွန့်သွားသည်။ အပျိုမလေး၏ တင်ပါးသည် ပါးထက်တောင်မှ နူးညံသလို လို ရှိသည်ဟု တွေးရင်း အားလုံးပေါ်အောင်ဂါဝန်ကို လှန်တင်လိုက်၏။ ယုယု ကိုယ်လေး တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာသည်။ သူမမှာ မင်းခန့်ကို တွန်းလှန်ညင်းဆန်ဖို့ ခွန်အားတွေ ရှိတော့ ဟန်မတူပေ။

နူးညံ့သည့် တင်ပါး ဖြူဖြူလုံးလုံးလေးကို ပွတ်ပေးရင်း ပေါင်ကြားထဲကို လှမ်းနှိုက်လိုက် သည့် အခါမှာတော့ ယုယု က ပေါင်တံတွေကို အတင်းစိထားသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလောက်က မင်းခန့် အတွက် ထမင်းစားရေသောက်ကိစ္စ တခုဖြစ်ပါသည်။ ကျို့တို့ ကျဲတဲ အမွှေး ကြမ်းကြမ်း လေးတွေကို ပွတ်ပေးနေရာမှ တဖြည်းဖြည်း အောက်ကို ဆင်းသွားပြီး မင်းခန့်လက်ခလယ်က အကွဲကြောင်းလေး တလျှောက်တိုးဝင်သွားသည့် အခါ ယုယုဆီက ညည်း သံလေး တချက်ထွက်လာသည်။

“ အင်း”

အကွဲ ကြောင်းတလျှောက် အထက်အောက်စုန်ဆန်သွားရင်း အစေ့ လို့ ယူဆရသည့် ခပ် ဖုဖု နေရာလေးကို လက်ထိပ်နှင့် ဖိချလိုက်သောအခါ ယုယု၏ ပေါင်တံဖြူဖြူလှလှ လေးတွေ အလိုလို ပွင့်ဟသွားကြ၏။

“ အား …ကိုခန့် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ”

“ အရမ်းချစ်တယ် ယုရယ်”

“ ကိုခန့် ချစ်တာကလည်း မလုပ်နဲ့ မနေတတ်ဘူး”

“ ချစ်တယ်လို့ ပြောမှ”

“ လူယုတ်မာကြီး”

“ ချစ်တာပါ”

“ အား …အင့် ..အင့် …တော်ပါတော့”

အဖုကလေးကို လက် နှင့်မရအရ အတင်း လှိမ့်လိုက်သည့် အခါ ယုယု မနေနိုင်တော့ပါ။ မင်းခန့် လက်မောင်းကို ဖွဖွလေးဆုပ်ပြီးတောင်းပန်၏။ အောက်နားကို တိုးစမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရည်တွေ ရွှဲနေတာ သိလိုက်ရသည်။

“ ချစ်တယ်လို့ ပြောလေ”

အပေါက်ဝနားလေး မှာတရွရွ နှင့် လက်နှင့် ပတ်ကာပွတ်ပေးရင်းမေးလိုက်တော့

“ ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ်၊ တော်တော့နော်၊ ယုမနေတတ်တော့ဘူး”

မင်းခန့်လက်ကို ပေါင်ကြားကနေ အတင်းဆွဲထုတ်ရင်း ယုယုပြော၏။ မျက်နှာလေးမှာ လည်း ဆေးနီတွေ ပက်ဖြန်းထားသလို ရဲတွတ်နေသည်။

“ ချစ်လို့ပါ ယုရယ်”

နောက်တကြိမ် အနမ်းမိုးသည်းသည်း ထပ်ရွာလိုက်သည့် အခါမှာတော့ ယုယု မှာ အခြေအနေ ကို ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်း မရှိတော့ပါ။ ပြင်းထန်သည့် စိတ်လှုပ်ရှားမှု ကြောင့် သူမ၏ကိုယ် လုံးလေးမှာ နတ်ပူးသလို တုန်ရီနေ၏။ ဂါဝန်တိုလေးက ခါးအထိ လန်တက်သွားပြီး အောက် ပိုင်း တခုလုံး ဗလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားသည်။ မင်းခန့်ကတော့ နူးညံ့သည့်ရင် သား ဆိုင်တွေကို တယုတယ ပွတ်နယ်ပေးရင်း ဦးနှောက်ကို ပြင်းထန်စွာ အလုပ်ပေး နေ ရ၏။ ခု ချိန်မှာ ယုယုက သူ၏လက်ခုပ်ထဲက ရေဖြစ်နေသည်။ မင်းခန့် ပြုသမျှ နုတော့ မှာမလွဲပေ။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်ခင်မမ ဘယ်အချိန် ပြန်ရောက်လာမည် မှန်းမသိတာက ခက် နေသည်။ သိပ် မကြာဘူး လို့တော့ ယုယု ကပြောသည်။

အတွေ့ အကြုံမရှိသည့် အပျိုစင်ကလေး ကတော့ သူမ၏ မိခင်ကိုတောင်မှ မေ့နေလေ ပြီ။ နုနယ်လှပသည့် ကိုယ်ခန္ဓာလေးကို မင်းခန့် လက်သို့ ဝကွက်အပ်ထားသလိုမျိုးမျက်စိနှစ် လုံးကို မှေးမှိတ်ပြီး ပေးလာသမျှ အယုအယတွေကြားမှာ မိန်းမူးနေ၏။ ယုယု၏ အပျိုစင် ညီမလေး မှာလည်း မင်းခန့်၏ ကလိချက်တွေကြောင့် အရည်တွေ အိုင်ရွှဲနေ၏။ဒါတောင် မှ မင်းခန့် အဝလေးကိုပဲ ပွတ်ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ အထဲကို မနှိုက်။ နောက်ဆုံး အခြေအနေ အထိ အထဲကို သဘာဝအတိုင်းပဲ ထားချင်သည်။

ထိုအချိန်မှာ ဧည့်ခန်းထဲက ဖုန်းက ကောက်မြည်လာ၏။ ကြောင်တက်တက် ဖြစ်နေသော ယုယုကို မင်းခန့်ကပဲ ဖုန်းဆီတွန်း လွှတ်လိုက်ရသည်။

“ ယုယု အမေ ဆိုရင် ကိုယ်ရောက်လာတဲ့ အကြောင်း မပြောနဲ့နော်”

“ ခုမှ ကြောက်နေလိုက်တာ”

ယုယု ဒရီး ဒယိုင်နှင့် ဖုန်းသွားကိုင်သည်။ မင်းခန့် စိုးရိမ်သည့် အတိုင်းပင် ဒေါ်ခင်မမ ဖြစ် နေသည်။

“ ဟုတ် ..မေမေ ..ဟုတ်”

ဟုတ်ကဲ့ တွေမိုး မွှန်အောင်ပြောပြီး ယုယု ဖုန်းချလိုက်သည်။

“ ဘာတဲ့ လဲဟင်”

“ အော် …ညနေစာ ကို အန်တီမျိုးတို့ နဲ့ သွားစားမလို့၊ ယုအပြင်ထွက်သွားမှာစိုးလို့ လှမ်း ပြောတာ ”

နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ နေ့ခင်း နှစ်နာရီ ဆယ့်ငါး။ ဒါလောက်ဆိုရင်တော့ အချိန်ရ လောက် သည်ဟုတွက်ပြီး လှမ်းဆွဲ ဖက်လိုက်တော့ မင်းခန့် ရင်ဘတ်ကို ယုယု ဆီးတွန်းထား၏။

“ မေမေ က ခန နေရင် ပြန်လာတော့မှာ”

“ သူ့ ရုံးကို ပြန်မသွားဘူးလား”

“ သိဘူးလေ”

“ ဒါဆိုလဲ ကိုယ်ပြန်တော့မယ်”

“ ဟင် … ကိစ္စ ရှိတယ်ဆို၊ မေမေ့ ကို မစောင့်တော့ဘူးလား”

“ ဟင့်အင်း …ကိုယ်က ..ကိုယ်က .. ယု သိပါတယ်၊ မမ ကို တွေ့ဖို့ စိတ်မရဲတော့ဘူးလေ၊ သူ့ သမီးကို နမ်းမိတာကိုး”

“ အမျိုးမျိုးပဲ၊ ကြွကြွ၊ နောက်တခါ ဆိုရင်တော့ မေမေ နဲ့ တိုင်မယ်”

“ ညကျရင် ကိုယ် ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်နော်၊ တာ့တာ”

ဒေါ်ခင်မမ ပြန်လာတော့မည်ဟု ယုယု ညာပြောတာပဲ ဖြစ်စေဦးတော့ မလိမ့်တပတ် နှင့် ခွင်လာဖန်သည့် မင်းခန့် စိတ်မလုံပါ။ ယုယု ကိုယ်တိုင်က ချစ်ပါသည်ဟု ပြောပြီးမှတော့ကျန်တာတွေ သူ့ အစီအစဉ် အတိုင်းဖြစ်လာဖို့ မဝေးတော့ပါ။ ယုယု၏ ကိုယ်တွင်းပိုင်း အ လှ အပတွေကို မြင်ဖူးလိုက်ပြီဖြစ်လို့ သိပ်တော့ကြာကြာမစောင့်ချင်။ ယုယု ၏ အပျိုစင်ဘ ဝလေးကို အမြန်ဆုံးသိမ်းပိုက်လိုက်ချင်သည်။

ဒါပေမယ့် ညရောက်တော့ အရက်ဆိုင်ရောက်ပြီး ယုယု ဆီ ဖုန်းဆက်ဖို့ မေ့နေသည်။ ယု ယု ဆီက Message တစောင်ဝင်လာတော့မှ သတိရ၏။ “Lu Zoe Gyi” ဆို သည့် message လေးက နေ့ခင်းက အပြုအမူတွေကြောင့် ယုယု ဘယ်လိုမှ စိတ်မဆိုးဘူး ဆို တာပေါ်လွင်နေသည်။ message ပြန် မပို့တော့ဘဲ ဖုန်းပဲဆက်လိုက်တော့မည် ဟုစိတ် ကူးကာ ဝိုင်းကနေ မယောင်မလည်ထလာပြီး ဆိုင်ပြင်ထွက်၍ ယုယု ဆီပြန်ခေါ်လိုက် သည်။

“ ဟယ်လို”

ယုယု ချက်ချင်းကိုင်သည်။ ကြည့်ရတာ မင်းခန့် ဖုန်းကို မျှော်နေပုံရ၏။ နေ့ခင်းတုန်းက မြင် ခဲ့ ရသည့် ယုယု၏ အလှအပတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ရင်း သွေးတွေပြန်ကြွလာသည်။ဒေါ် ခင် မမ ပြန်လာမှာကို သာ မစိုးရိမ်ရရင် နေ့လည်ထဲကကိစ္စ ပြတ်သည်။ အခုတော့ ကောင် မလေးကို ဖုန်းထဲကနေပဲ အရည်ထွက်အောင်နှူးရပေတော့မည်။

“ ယုယု မအိပ်သေးဘူးလား”

“ မအိပ်သေးပါဘူး အစောကြီး ရှိသေးတာ”

“ မမ ရော”

“ ဘုရား ရှိခိုးနေတယ်”

“ ယုယု အခု ဘယ်မှာလဲ”

“ အိပ်ယာထဲမှာ၊ ကိုခန့် က အပြင်မှာမဟုတ်လား၊ ကားသံတွေ ကြားနေရတယ်”

“ ဟုတ်တယ်၊ အလုပ်ကိစ္စလေး တွေ ရှိလို့”

“ ဘီယာဆိုင်မှာလား၊ ကေတီဗီ မှာလား”

“ ဘီယာဆိုင်မှာ”

ဒါမျိုးဆိုတာ ငြင်းနေစရာ မလိုမှန်း မင်းခန့် သိသည်။ သူတော်ကောင်းယောင်ဆောင် ခြင်း မှာ ခပ်ညံ့ညံ့ ယောက်ျားတွေ လုပ်ခြင်းဖြစ်၏။ ယုယုက ဒီလောက်တော့ နားလည်ပေး နိုင်မည့် မိန်းကလေးမျိုးဖြစ်သည်။ ပဲများပြနေလို့ အလကားပင်။

“ မူးနေပြီ ပေါ့”

“ သိပ် မမူးသေးဘူး၊ ယုယုနဲ့ ဖုန်းပြောပြီးရင်တော့ အမူးသောက်လိုက်တော့မယ်”

“ ဟင် … ဘာဖြစ်လို့”

“ ကိုယ်ဒီည မမူးရင် အိပ်ပျော်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ၊ ယုယု အကြောင်းတွေပဲ တွေးပြီး မိုးလင်း သွားတော့မှာ”

“ အပိုတွေ”

“ တကယ်ပြောတာ၊ ဒီနေ့ ယုယု အရမ်းလှတာပဲကွာ၊ ကိုယ့်မျက်လုံးထဲက လုံးဝ မထွက် တော့ဘူး၊ တနေ့လုံး ယုယု ကိုပဲမြင်နေတယ်၊ နောက်ပြီး နောင်တလဲ ရတယ်”

“ ဘာနောင်တ ရတာလဲ အခုမှ၊ နေ့လည်ကတော့ သူများကိုသူပဲ ..ဟွန်း … မပြောချင်ဘူး”

“ ချစ်လို့ ပါယုယု ရယ်”

“ ဘာချစ်တာလဲ၊ ကလေးကို လာပြီးတော့”

“ ယုယု ကလေးမှ မဟုတ်တာ”

“ ကိုခန့် ထက်ငယ်တာပဲ ကလေးပေါ့”

“ အဲဒီ ကလေးက ကလေးတောင်ပြန်မွေးလို့ ရနေပြီပဲ၊”

“ ကိုခန့် နော်”

“ ကိုယ်မြင်တာ ပြောတာပဲ၊ ကိုယ်ဒီနေ့ အားလုံးမြင်ခဲ့ ရတယ်လေ၊ အရမ်းလှတာပဲနော်”

“ ဟာ …ပေါက်ကရတွေကွာ၊ မပြောနဲ့”

“ ယုယု”

“ ဘာလဲ”

“ ယုယု ကလေး မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကိုယ်သက်သေပြချင်တယ်ကွာ”

“ ဘယ်လိုပြ ..အာ… ကိုခန့် ယုတ်မာတယ်၊ တော်ပြီ ဒါပဲ၊ အိပ်တော့မယ်”

အသံစူးလေး နှင့် ရန်တွေ့ ပြီးဖုန်းချသွားတော့ မင်းခန့် ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်မိပါသည်။ ယုယု လည်း အမေတူလိမ့်မည်။ အစ ဖြစ်နေလို့ မင်းခန့်ကို ရန်ထောင်စကားတွေ ပြောနေသော်လည်း အိပ်ယာပေါ်ကို တကယ်ရောက်ရင်တော့ ခံစားချက်ကို မျိုသိပ်မည့် မိန်းက လေး တယောက် ဟုတ်ပုံမရပါ။ နေ့လည်က သူမ မျောလွင့်နေခဲ့ သည့် ပုံစံက သိသာနေသည်။ မင်းခန့် အတွက်လိုတာ အခွင့် အရေးဖြစ်သည်။

ထိုအခွင့် အရေးရဖို့ မင်းခန့် တပတ်လောက်စောင့်လိုက်ရသည်။ မနက်တခါ ညတခါ ဖုန်း ဆက်၍ အခြေအနေ ထောက်လှမ်းရသလို ဒေါ်ခင်မမ ဆီ အကြောင်းရှာ သွားခြင်းဖြင့်လည်း မျက်နှာပြရသည်။ ထိုအချိန် တွေကျရင်တော့ ယုယု အမူအရာက ဟိုအရင်နှင့် ဘာ မှ မကွာခြားသလို ရှိသည်။ ဒေါ်ခင် မမ အလစ်မှာ ခိုးခိုးပြီးကြည့်တတ်သည့် မင်းခန့်၏မီး ဝင်းဝင်း တောက်လု မတတ် မျက်လုံးကြီးတွေ အောက်မှာ ဖာသိဖာသာ နေပြတတ်သည်။ ညဖက် ဖုန်းဆက်ရင်တော့ မင်းခန့်၏ ရိသဲ့သဲ့ စကားတွေကို ဆောင့်လိုက် ကောက်လိုက် လုပ်ပြတတ်၏။

တရက်မှာတော့ ယုယု နေ့ တဝက်ကျောင်းက ပြန်လာမည် ဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ မင်း ခန့် ခပ်တည်တည် နှင့် အိမ်လိုက်သွားသည်။ မသွားခင် ဒေါ်ခင်မမ ဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး အခြေအနေ ကို ထောက်လှမ်းကြည့်ရာ အလုပ်အရမ်းများနေသည် ဆို၏။

“ အရမ်းရှုပ်နေတာပဲ ကိုခန့် ရယ်၊ နောက်မှတွေ့ ကြမယ်နော်”

“ ကျွန်တော် တနေ့ကို ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီး တဖီးကုန်အောင်စားပြီး မမအားတဲ့ အချိန် ကို စောင့်မယ် သိလား”

“ စားထား၊ စားထား၊ အဲဒီ အတွက် ပိုက်ဆံ ပြန်ပေးမယ်”

ဒေါ်ခင်မမ မအားဘူးဆိုတာ သေချာတာနှင့် မင်းခန့် ဝမ်းသာအားရထွက်လာခဲ့သည်။ ယုယု ပြန်လာမယ် ဆိုတာသိပေမယ့် လာမယ်လို့ ဖုန်းကြိုဆက်မနေတော့။ မမျှော်လင့်ဘဲ ရောက်လာတာက ယုယု အတွက်ရင်ခုန်စရာ ပိုကောင်းပါလိမ့်မည်။ ခြံဝက ခလုပ် လေးကို နှိပ်လိုက်ပြီး သည့်နှင့် ချက်ချင်းဆိုသလို အိမ်ရှေ့သံတံခါးနားမှာ ယုယု ပေါ်လာသည်။ အ ပြာ ရောင်ကြိုးတ ချောင်း အင်္ကျီ  နှင့် ဘောင်းဘီတိုနီနီ လေးကြောင့် ယုယု   ပေါင်တံတွေ က ပိုပြီး ဖြူဖွေး လှ ပနေသည်။ မင်းခန့် ရင်ခုန်သံတွေ မြန်လာ၏။

“ တံခါးဖွင့် မပေးတော့ဘူးလား”

“ ခနနေဦး”

အထဲပြန်ဝင်သွားတာ ပုံမှန်ထက်ကြာလို့ မင်းခန့် စိတ်ပူမိသည်။ တခြားတယောက်ယောက် များရောက်နေသလားဟု လည်းထင်မိ၏။ ခနနေတောမှ့ ယုယု ပြန်ထွက်လာသည်။ ကြိုးတချောင်းအင်္ကျီ  ပေါ်က အနွေးထည် ပါးလေး တထည်ထပ်လာတာ တွေ့ရ၏။

“ ဘယ်သူ ရောက်နေလို့လဲ”

“ ဘယ်သူမှ မရောက်ပါဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ ”

“ အထဲပြန်ဝင်သွားတာ ကြာလို့”

“ အော် ..ဒါကတော့ ကိစ္စရှိလို့ ပေါ့”

ပြောင်စပ်စပ်အမူအရာ နှင့် အသည်းယားချင်စရာ ပြောသည်။ ဒါကြောင့် အိမ်ထဲ ရောက် သည် နှင့် ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး အတင်းနမ်းမိသည်။

“ ကိုခန့် နော်၊ တွေ့တာနဲ့ ဒါပဲ၊ စိတ်ညစ်လာပြီ”

စိတ်ညစ်တယ် ဆိုသော်လည်း မင်းခန့်လက်ထဲက ယုယု လွတ်အောင်ရုန်းမထွက်နိုင်ပါ။ ဧည့် ခန်းထဲက ဆိုဖာကြီးပေါ်ကို မျက်လုံးလေး မှေးစင်းပြီးလဲကျသွားသည်။ အပေါ်ကနေဖိထား သော မင်းခန့် ကျောပြင်ကိုလည်း လက်ကလေးတွေ နှင့် သိုင်းဖက်ထား လိုက်ရ တော့၏။ ပြင်း ထန်သော၊ ကျွမ်းကျင်သော မင်းခန့်၏ အနမ်းတွေမှာ ယုယု ပိတ်လှောင်မိသွားပေပြီ။

ယုယု ဘာကြောင့် အကျ ႌသွားထပ်ဝတ်သည်ကို မင်းခန့် အခုမှသိသည်။ တယောက်ထဲဆို ပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေနေသည့် ယုယု၏ ကြိုးတချောင်း အင်္ကျီ  လေးအောက်မှာအ တွင်း ခံ မရှိ။ ဖြူမို့ နေသည့် ရင်သားနှစ်မွှာကို သဘာဝအတိုင်းတွေ့ လိုက်ရသည်။

“ လှလိုက်တာ ယုယုရယ်”

“ ဒါပဲ ပြောနေတာပဲ”

နို့သီးခေါင်းလေး တွေကို ရှေ့သွားနှင့် ခပ်ဖွဖွလေး ကိုက်ကာကစားတော့ တိုးတိုးလေး ညည်း သည်။

“ နေရခက်အောင် သိပ်လုပ်တာပဲ ကိုခန့်ရယ်”

ပိုပြီးနေရ ခက်စေရန် ယုယုဝတ်ထားသည့် ချည်သားဘောင်းဘီတို လေးထဲကိုလက်ထိုး ထည့် လိုက်သည်။ ယုယု၏ ညီမလေးပေါ် ကနေအုပ်ကိုင်ပြီး ညှစ်သည့် အခါ ယုယုကလက်ကို အတင်း ဖယ်ခိုင်းသည်။

“ မလုပ်နဲ့”

“ ချစ်လို့ပဲ ယုရယ်”

“ ခုနမှ ရှူးပေါက်လာတာ၊ မရွံဘူးလား၊ တကထဲမှပဲ”

ကိုင်ရတာ စိုဖန့်ဖန့် နေသည်ဟုထင်တော့ထင်မိသားပင်။ ဒါပေမယ့် ရွံနေလို့ လည်းရှေ့ မ ဆက်လို့မဖြစ် ယုယုနှင့်နောက်တခါ ဒီလိုအခွင့် အရေးမျိုး ရဖို့ကိုထပ်မစောင့်ချင်တော့ ပါ။

“ ဒါလေးများ၊ ရေဆေးထားတယ် မဟုတ်လား”

“ ဆေးတော့ ဆေးတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ကိုခန့်က အပြင်မှာစောင့်နေတော့ ကမန်းကတန်းနဲ့ ရေ ပြောင်အောင် မသုတ်ခဲ့ မိဘူးထင်တယ်၊ လက်ဖယ်လိုက် ကိုခန့်ရာ”

“ ကိုယ်ပြန်သုတ်ပေးမှာပေါ့”

ဘောင်းဘီလေးကို အတင်းဆွဲချွတ်ရာ ယုယု အတင်းပြန်ဆွဲသော်လည်း အားချင်းမမျှတော့ လက် လွှတ်လိုက်ရသည်။ ဒါတောင်မှ ဆိုဖာပေါ်မှာ ပေါင်နှစ်ချောင်းစေ့ ပြီးကွေးကွေးလေးလုပ် ထားသေး၏။ မင်းခန့်က အတင်းဆွဲလှန်ပစ်လိုက်သည်။ စားပွဲပေါ်မှာလည်း တစ်သျှူး ဘူးက အဆင်သင့် ရှိနေလို့ လေးငါးရွက်လောက် ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ညီမလေး ပတ်ဝန်း ကျင်ကို တယု တယ သန့်ရှင်းပေးလိုက်သည်။

အပျိုစင်လေး ဆိုတော့ ယုယု၏ ညီမလေးက ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ရှိသည်။ အကွဲကြောင်း အောက်က အပေါက်နေရာလေးက စေ့ပိတ်လို့ နေသည်။ အမွှေးလေးတွေ တောင်သိပ်ပြီး သန်သန်မာမာ မရှိ။ သေသေချာချာ စေ့စေ့ စပ်စပ်လိုက်ကြည့်ရင်း ဒေါ်ခင်မမ ပစ္စည်း နှင့် တော့ ခပ် ဆင်ဆင် တူသည်ဟု ထင်မိ၏။ ယုယု လည်းဒေါ်ခင်မမ အရွယ်ရောက်ရင် အမေ လိုဖြစ်သွား နိုင်သည်။

“ ဒါလောက်ကြီး မကြည့်နဲ့ကွာ ရှက်တယ်”

မင်းခန့် မျက်လုံးတွေကို လက်နဲ့ ပိတ်ပြီး အတင်းပြန်တွန်းထုတ်လို့ ဖယ်လိုက်ရသည်။ အ ခန်း ထောင့်က အမှိုက်ပုံးထဲကို တစ်သျှူးတွေ ပစ်ပြီး ပြန်လှည့်လာတော့ ယုယုက အလိပ်လိုက်လေး ဖြစ်နေသည့် သူမ၏ ဘောင်းဘီကို ဖြေပြီး ပြန်ဝတ်ဖို့ လုပ်နေသည်။

“ မဝတ်ပါနဲ့ ဦး ယုယုရယ်”

ပုခုံးလေးကို ဖက်ပြီးပြောလိုက်တော့ ယုယု မျက်စောင်းထိုးသည်။

“ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဒီတိုင်းကြီးနေရမှာလား ပြောပါဦး”

“ ဒါဆို ယုယု အခန်းသွားမယ်လေ”

“ အို”

ပြောပြောဆိုဆို နှင့် ယုယုကိုယ်လေးကို ကလေးချီသလို ဆတ်ကနဲ ကောက်ချီလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အိမ်အတွင်းဖက်က ယုယု အခန်းဆီကို တန်းတန်း မတ်မတ် ခေါ်သွား၏။

“ ဟင် ...ယု အခန်းကို သိတယ်”

ယုယု အခန်း နှင့် ကပ်လျက်က ဒေါ်ခင်မမ အခန်းဆိုတာက မင်းခန့် ဝင်ချင်တိုင်းဝင် ထွက် ချင်တိုင်းထွက်နေသည့် နေရာဖြစ်သည်။ ဒီအိမ်ထဲမှာ ဘယ်နေရာ ဘာရှိတယ်ဆိုတာ မင်းခန့် အကုန်သိကြောင်း ယုယု မသိရှာပါ။

“ တံခါး ဝမှာ pooh ရုပ်လေး ကပ်ထားတယ်လေ၊ ဒေါ်ခင်မမ က ကပ်မလား”

“ လူလည်ကြီး”

သန့် ရှင်းပြီးမွှေးရနံ့ လေးတမျိုးသင်းပျံ့နေသည့် အပျိုမလေး၏ အခန်းထဲရောက်တော့ ယု ယု ကို ကုတင်ပေါ် အသာလေးချပေးလိုက်၏။

“ ကိုခန့်”

“ ဟင်”

“ ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ၊ ယုယု ကြောက်တယ်”

“ မကြောက်ပါနဲ့ ကလေးရယ်၊ ယုယု ကိုယ့်ကို ချစ်တယ်မဟုတ်လား”

ရီဝေမှုန်မှိုင်းသည့် မျက်လုံးကြီးတွေ နှင့် မော့ကြည့်ပြီးခေါင်းညိတ်သည်။ ယုယု မျက်ဝန်း အိမ် ထဲမှာ မျက်ရည်သီသီလေး ဝေ့ချင်သလို ဖြစ်နေတာလည်းတွေ့ရ၏။

“ ကိုယ်ကလည်း ယုယုကို ချစ်တယ်၊ တယောက်ကို တယောက်ချစ်ကြတာ ကြောက်စရာမ ဟုတ်ပါဘူး၊ စိတ်ကိုလျှော့ထား ကိုယ့်ကိုချစ်တဲ့ အကြောင်းပဲ စဉ်းစား ဟုတ်လား”

ယုယု ကြောင်ငေးငေး လေးနှင့် မင်းခန့်ကို ကြည့်နေသည်။ သွေးသားတက်ကြွလှုပ်ရှား တတ်သောအရွယ်မို့ အတွေ့ အကြုံသစ်တခုကို ရယူခံစားကြည့်ချင်သော်လည်း သူမ အတွက် ပထမဆုံး ဖြစ်နေလို့ စိုးထိတ်နေရရှာပုံရသည်။ အမှန်ကို ဝန်ခံရလျှင် ကိုယ့်ကိုယ် ကို ယုံကြည်မှု ရှိသော်လည်း ယုယုနှင့် ဒီလို အခြေအနေကို အချိန်တိုအတွင်းရောက်လာလိမ့် မည်ဟု မင်းခန့် မျှော်လင့် မထားမိခဲ့ပါ။ သူ့ကို စိတ်ဝင်စားမှု ရှိပြီးဖြစ်သော ယုယုကို ချစ် ခွင့်ပန် အဖြေရယူပြီးနောက် လူကိုရဖို့ အချိန်တခုတော့ ယူကာသိမ်းသွင်းရမည်ဟုထင် ထားခဲ့ပါသည်။

အရင်တပတ်က ယုယုနှင့် နှစ်ယောက်ခြင်းတွေ့ခဲ့ရခြင်းက အရာရာကို အကောင်းဖက်ကို တွန်းပို့ ခဲ့သည်။ အထိအတွေ့ က ယုယုကို ယစ်မူးသွားစေခဲ့ပုံရသည်။ အခုလည်း ပါးစပ်က ကြောက်သည်ပြောနေပေမယ့် ညင်းဆန်ဖို့ ယုယုမှာ အားအင် နည်းနေပြီဆိုတာ မင်းခန့် ကောင်းကောင်းအကဲခတ်မိပါသည်။အနွေးထည်နှင့် ကြိုးတချောင်းအင်္ကျီ  လေးကို ချွတ်ချိန်မှာ ယုယုကိုယ်လေးတုန်နေသည်။

“ မရှက်ပါနဲ့တော့ ယုယုရယ်”

တီးတိုးလေး ကပ်ပြောရင်း အနမ်းတွေဆက်တိုက်ခြွေပေးလိုက်တော့ယုယု ငြိမ်သွား ရှာသည်။ မင်းခန့်ကလွဲရင် ယင်ဖိုတောင် မသန်းဖူးသေးသည့် ယုယု၏ ညီမလေးကိုမ ကြာ ခင်ရင်ဆိုင်ရတော့မည့် တိုက်ပွဲအတွက် အဆင်သင့်ဖြစ်စေဖို့ အကောင်းဆုံးနှိုးဆွပေးနေ မိ၏။ လောလောလတ်လတ်ရှူးပေါက်ထားသည်ဟု ယုယုကသာဝန်ခံ မထားရင် ချစ်စရာ ကောင်းသည့် နုနုထွတ်ထွတ်ပစ္စည်းလေးကို မင်းခန့် ဘာဂျာကောင်းကောင်းဆွဲချင်ဆွဲမိ နိုင်သည်။

အပျိုလေးဆိုတော့ ယုယု၏အစိလေးက ဖုသည်ဆိုရုံမျှလေးဖုနေသည်။ လက်ထိပ်ဖျား လေးနှင့် ကလိပေးတော့ ယုယု တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်လေးညည်းသည်။ အပေါက်ဝကလေးကိုတော့ လက်နှင့်ရစ်ကာရစ်ကာ ကစားရင်း အရည်တွေထွက်လာအောင်ချူရ၏။

“ ကိုခန့် ...ကိုခန့် ....ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး ကိုခန့်ရယ်”

မိန်းကလေး အများစုလုပ်တတ်ကြသည့် လက်နှင့်ပွတ်ပြီးစိတ်ဖြေသည့် လုပ်ရပ်မျိုးကို ယ ယု လုပ်ဖူးပုံမရပေ။ နောက်မှပဲ ယုယု သိမသိ မေးကြည့်ရမည်။ အခုတော့ နို့ကလေး ကိုတစစ်စစ် ကိုက်ရင်း ညီမလေးကို ဟိုဟိုဒီဒီ ကစားလိုက်သည်နှင့် ယုယု တကိုယ်လုံးတုန်ခါ နေ၏။ မင်းခန့် လက်ချောင်းတွေ စိုရွှဲကုန်အောင် အရည်တွေလည်း အဆက်မပြတ်စိမ့်ထွက် လာသည်။ စောင့်နေသည့် အချိန်ကို ရောက်လာပေပြီ။

မင်းခန့်ထရပ် လိုက်သည့်အခါ ယုယု မရဲတရဲလေးမော့ကြည့်သည်။ ခါးပတ်ကို ဖြုတ်နေ တာမြင်တော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသောအခန်းလေးထဲမှာ မင်းခန့် ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည့် အသံက ယုယု ကိုယ်လုံး လေးကို တုန်ကနဲဖြစ်သွားစေ၏။ ဖြူစင်နုဖတ်သော ကိုယ်လုံးလေးက ထိရက်စရာပင်မရှိ။

ဒါပေမယ့် မထိလို့လည်း အလုပ်မဖြစ်ပါ။ အချိန်ကုန်သက်သာအောင် အောက်ခံဘောင်း ဘီကို ဝတ်ထားသည့် ဂျင်း ဘောင်းဘီ နှင့် ရောလုံးချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

“ အို”

မသိမသာလေး ခိုးကြည့်လိုက်သည့် ယုယု၏ မျက်လုံးလေးတွေ မင်းခန့် ပေါင်ခွဆုံဆီမှနေ အပေါ်ကို မတ်ထောင်နေသည့် ဟာကြီးကို ကြည့်ပြီးဝိုင်းစက် ပြူးကျယ်သွား၏။ မျက်နှာ လေးလဲ ဆေးနီပက်လိုက်သလို ရဲတွတ်သွားသည်။ ဒီထက်ပိုပြီး ကြောက်လန့် မသွားစေ ရန် မင်းခန့်က လူချင်းအမြန်ပူးလိုက်၏။

“ ချစ်တယ် ယုရယ်”

မျက်နှာကို ဝှက်ထားသောကြောင့် နမ်းဖို့ အတွက် မနည်းပြန်ဖေါ်ထုတ်ယူရသည်။ ပေါင် ကို ဖြဲထုတ်သည့် အခါ နည်းနည်းတောင့်နေပေမယ့် မင်းခန့်က အားထည့်တွန်းလိုက်သည့်အခါ ပွင့်ဟသွားသည်။

“ ကိုခန့် ...ကြောက်တယ်”

“ မကြောက်ပါနဲ့ ယုရယ်၊ အားလုံးအဆင်ပြေသွားမှာပါ”

ယုယု မျက်လုံးလေးတွေမှာ စိုးရိမ်ထိတ်လန့် မှုက အထင်းသားပေါ်နေသည်။ မငြင်းဆန် ဘဲ ရင်ဆိုင်ဖို့ ပြင်ထားပေမယ့် အစဆိုတော့လည်း အပျိုမလေး ကြောက်တာ မဆန်းပါ။

ထို့ ကြောင့် ချက်ချင်းထိုးမထည့်သေးပဲ အကွဲကြောင်းလေး အတိုင်းအထက်အောက် အစုန်အ ဆန် ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ယုယုကတော့ မင်းခန့် မျက်နှာကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေ၏။

ထည့် တော့မည်ဟု အဝနားလေးမှာ တေ့ပြီးနည်းနည်းဖိလိုက်တော့ ယုယုလက်က မင်းခန့် ကုပ် ပိုးဆီ ရောက်လာပြီး ကော်လာစကိုဆွဲသည်။ မင်းခန့် ခုထိအင်္ကျီ  မချွတ်ရသေး။

“ ကိုယ့်လည်ပင်း ပြတ်သွားပါဦးမယ် ယုရယ်၊ ခါးကိုဖက်ထားနော်”

လက်ကို ခါးဆီ ရွှေ့ပေးလိုက်ပြီးနောက် မင်းခန့် လည်းအင်္ကျီ  ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ လွတ် လွတ် လပ်လပ်ရှိသွားတော့မှ သူ့ဟာကြီးကို အဝနားပြန်တေ့ လိုက်ပြီး ခေါင်းမြုပ် ရုံလောက် ဖိချလိုက်၏။

“ အား ...အရမ်းတင်းတယ်...ကွဲတော့မယ် ...အား”

မင်းခန့် ခါးကို လက်ချောင်းလေးတွေ နှင့် အတင်းကုပ်ဆွဲပြီး ယုယုအော်တော့သည်။

“ မကွဲပါဘူး ယုရဲ့၊ စိတ်ထင်လို့ပါ၊ ခနလေး ခနလေးပဲ”

အရှိန်လေးရနေတုန်း မပျက်စေဖို့ အတွက် ယုယုကို ချော့ရင်း ထပ်ထိုးသွင်းလိုက်ရာ တ ဝက် နီးနီးလောက်အထိဝင်သွားသည်။ တွန့်လိမ်ပြီး အသည်းအသန်အော်နေပေမယ့်ယုယု ဟာလေးက သူ့ပစ္စည်းကို ကောင်းကောင်းလက်ခံနိုင်ကြောင်း သိလိုက်သည်။

“ အရမ်းနာတယ် ကိုခန့်ရယ်၊ ပြန်ထုတ်လိုက်နော်၊ နောက်မှ..နောက်မှ၊ ယုယုကြီးလာမှ ကိုခန့် သဘောသိလား”

ကြပ်တာတော့ တော်တော်ကို ကြပ်သည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလောက်နှင့် လက်လျှော့လို့ မဖြစ်ပါ။ နာတာကိုပဲ သိပြီး ယုယု နောက်ဆိုရင်ကြောက်သွားလိမ့်မည်။ နာကျင်ခြင်းတွေနောက်က အရသာကို ယုယု သိအောင်ပေးရလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် နောက်ပြန်မဆုတ်ဘဲ တဝက် မှာ ပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း အထုတ်အသွင်းလုပ်နေလိုက်သည်။

“ အို ..နာတယ်၊ တော်ပါတော့ဆို ..အား ...ကိုခန့် ..အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ”

ယုယု အနေ အထားက ခံနိုင်ရည်ရှိလာသလိုဖြစ်လာချိန်တွင် မင်းခန့် မေးလိုက်သည်။

“ နာသေးလား ယုယု”

“ နာတယ်၊ ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး၊ အား ..ကိုခန့် ...ဆိုးတယ်ကွာ”

“ အခုနလောက် မနာတော့ဘူး မဟုတ်လား”

“ မသိဘူးကွာ၊ ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ၊ ဒီမှာ နေရခက်ပါတယ် ဆိုနေမှ”

မင်းခန့် သဘောကျစွာပြုံးလိုက်မိသည်။ မလုပ်ပါနှင့် ပြန်ထုတ်ပါတော့ဟု ယုယု မပြော တော့ပေ။

“ ဒါတောင် ကိုယ်က အဆုံးအထိ မသွင်းရသေးဘူး၊ ယုယု ရတယ်ဆိုရင် ကိုယ်ထည့်လိုက် တော့မယ်နော်”

“ ဟာကွာ၊ သေသာသေလိုက်ချင်တော့တယ်၊ ကိုခန့် အရမ်းနှိပ်စက်တာပဲ”

“ ချစ်လို့ပါယုရယ်”

ယုယုကိုယ်ပေါ်ကို မှောက်ချရင်းပြောလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ခပ်ရွရွ လိုက်နမ်း ပြီးနောက် ယုယု အာရုံပြောင်းနေစဉ် အားစိုက်ပြီး အဆုံးအထိ ထိုးသွင်းပစ်လိုက်၏။

“ အား ..သေပါပြီ၊ နာလိုက်တာ”

ကျပ်တည်းကျဉ်းမြောင်းသည့် လမ်းကြောင်းနုနုလေးထဲကို တိုးဝင်သွားချိန်မှာ မင်းခန့်နားထဲတွင် ဖျိုးဖျိုးဖျစ်ဖျစ် အသံတွေကြားလိုက်ရသလိုရှိသည်။ ပေါင်ခွဆုံနှစ်ခု ဖျပ်ကနဲရိုတ် မိသွားချိန်တွင် အရာရာက သူ့လက်ထဲကို ရောက်လာပြီဟု မင်းခန့် ခံစားလိုက်ရသည်။ နာ ကျင်မှု ဖြင့်ရှုံ့မဲ့နေသည့် ယုယု၏ မျက်နှာလေးက သနားစရာထက် မင်းခန့်အတွက်ရမ္မက် ပိုပြီးကြွချင်စရာ ဖြစ်နေသည်။

စိတ်ကြိုက်သွင်းလို့ ရပြီဆိုတော့ မင်းခန့် အချိန်မဆွဲတော့ပါ။ ဆက်တိုက်ဆိုသလို ခပ်မှန် မှန်လေး ဆောင့်ပေးနေသောအခါ ယုယု၏ အော်သံလေးတွေ မစဲတော့ပါ။ မျက်နှာလေးကလည်း နီသထက်နီလာသည်။ အသက်ပင်မရှူနိုင်အောင် အဆက်မပြတ်အော်ညည်း ရင်း မင်းခန့်ကို ရန်လုပ်ဖို့တောင် မေ့နေရှာသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာ အတွေ့ အကြုံသစ်ခံစားမှု အသစ်မှာ ယုယု နစ်မြုပ်သွားပြီးဆိုတာ သိလိုက်လို့ မင်းခန့် အတွက်ညှာတာစရာ ထိန်းချုပ်စရာ မလိုတော့ စိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး အတွေ့ အကြုံရှိပြီးသား မိန်းမ တ ယောက်ကို ဆက်ဆံသလို ဆက်ဆံပစ်လိုက်သည်။

ယုယုပစ္စည်းလေးကတော်တော်ကျပ်သည်။ အထဲက အသားနုနုထွတ်ထွတ် လေးတွေကို မင်းခန့် ဟာကြီးနှင့် မညှာမတာ ပွတ်တိုက်ထိုးသွင်းသည့် အခါ ယုယုလည်း တထွန့်ထွန့်လူးနေသလို မင်းခန့် အတွက်လည်း အလွန်ကောင်းသည့် ခံစားမှုတရပ်ကို ပေးသည်။ ဒါ ကြောင့် မင်းခန့် သိပ်အကြာကြီးထိန်းထားဖို့ စိတ်မကူးပါ။ တန်ဆေး လွန် ဘေး ဆို သည့်စကားရှိသည် မဟုတ်ပါလား။ စိမ်တည်ပြီး လုပ်နေရင် ယုယု ခံနိုင်တာထက် ကျော်သွား နိုင်သည်။

“ ယုယု မခံ နိုင်တော့ရင် ပြောနော်”

မျက်စောင်းထိုးပြီး နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ပြသည်။ အသည်းယားလာလို့ လေးငါးဆယ်ချက် လောက် အားကုန်ဆောင့်ပေးလိုက်ရာ ယုယု ပေါင်တံတွေ မျဉ်းဖြောင့်တကြောင်းလို ပြဲကားသွားပြီး အသံကုန်အော်တော့သည်။ မင်းခန့် မရပ်တော့ပါ။ ထိုပေါင်တံတွေကို အကား ဆုံး အနေအထားတွင်လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဖိကာထိန်းထားပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့်ပစ်လိုက်တော့၏။

“ နာပါတယ် ဆိုမှ၊ အား ...ကိုခန့် ...ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး၊ မရပ်တော့ဘူးလား”

မင်းခန့် မရပ်ပါ။ အံကိုကြိတ်ပြီး ဆက်လုပ်သည်။

“ ကိုခန့် ရယ်...ယုယု မနေ တတ်တော့ဘူး၊ အား ...အား”

ယုယုထဲကနေ အရည်တွေ ဒလဟော ထွက်ကျလာသည်။ အရည်များလာသည်နှင့် အမျှ အသွင်း အထုတ်ကလည်း လုပ်လို့ ပိုကောင်းလာသည်။ ယုယု အသံကလည်း ငိုသံပါလာ သည်။ အခုချက်ချင်းငိုချလိုက်တော့ မလိုပင်။ မကြာခင်ယုယု ပြီးတော့မည်မှန်းသိလိုက် လို့ မင်းခန့် လည်းသူပါ ပြီးနိုင်ရန် စိတ်ကိုမာန်သွင်းပြီး မေးကြောကြီးတွေ ထောင်လာအောင် အားထည့် ပြီးလုပ်သည်။ ဒီကြားထဲ ယုယုကလည်း အောက်ကနေအားကုန် သိုင်းဖက်ထား လို့ မနည်းရအောင်လုပ်နေရသေး၏။

“ ကို ..ကို ..ခန့်”

ယုယု ပြီးသွားပေပြီ။ သူမ၏ အမူအရာက အိပ်မက်နယ် တခုကိုရောက်သွားသည့်နှယ် ဖြစ် သွား၏။ မင်းခန့်ကို ဖက်ထားသည့် လက်တွေလည်း ပြေလျော့သွားသည်။ မင်းခန့်လည်းပြီး လုလု ဖြစ်နေလို့ ယုယုလက်ကနေရုန်းထွက် ပြီး သူ့ဟာကြီးကို ဆွဲထုတ်က အပြင်မှာဂွင်း နှစ်ချက်သုံးချက်လောက် တိုက်လိုက်သည်နှင့် ယုယု၏ ဆီးခုံဖြူဖြူလေး ပေါ်နှင့် အမွှေး လေးတွေကြားထဲကို မင်းခန့်၏ အချစ်ရည်တွေ တပွက်ပွက်အန်ကျသွားသည်။

“ တော်တော့ ကိုခန့်ရယ်”

အမောဖြေရင်းနှင့် နီမြန်းပြီး မောက်ကြွတက်နေသော ယုယုပစ္စည်းလေးကို ကွဲတာပြဲတာ များဖြစ်သွားသေးလားဟု အသာဖြဲကြည့်မိသည်။ ယုယုက တမျိုးတွေးပြီးမှိန်းနေရာမှ လေသံ ပျော့လေးနှင့်တား ၏။ ယုယုကို ကြည့်ရသည်မှာ အားအင်လုံးဝ မရှိတော့သလို ပျော့ခွေနေသည်။

“ ကြည့်တာပါ”

“ ကွဲသွားလို့ လား”

“ မကွဲပါဘူး၊ နဂိုအတိုင်းပါပဲ”

“ ဒါဆိုလဲ မကြည့်နဲ့၊ ရှက်တယ်”

အဝနားမှာ ပွန်းနေတာတွေနှင့် သွေးခြေဥသလိုလို ဖြစ်နေတာတွေကိုတော့ ပြောမနေ တော့ပါ။ သိသွားရင် နောက်ထပ် မပေးပဲ နေချင်နေလိမ့်မည်။ ဒါကြောင့် ယုယု ဘေး မှာပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးဝင် လှဲနေလိုက်၏။ တချက်တချက် စိတ်ကူးပေါက်ရင် ယုယု၏ ပါးပြင်နှင့် လည်တိုင်ကို ဖွဖွလေး အနမ်းပေး၏။ ယုယုကတော့ မျက်စိကို မှိတ်ပြီး ငြိမ်သက်လို့ နေသည်။ နည်းနည်းကြာလာတော့လည်း မင်းခန့် ပျင်းသလိုလိုတောင် ဖြစ်လာ၏။ ဒေါ် ခင် မမ ဆိုရင် ခုလောက်နားလိုက်တာနှင့် နောက်တချီ အတွက် အသင့်ပြန်ဖြစ်နေတတ် သည်။

“ ယုယု မေမေ က ချမ်းသာပေမယ့် အိမ်မှာ အိမ်ဖေါ်တွေဘာတွေ မထားတာ ကိုယ်တို့ကံ ကောင်းတာပဲ”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ အခုလို ကိုယ်တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ ရတာပေါ့”

“ အွန်း ...သူဆိုးချင်တိုင်း ဆိုးဖို့ပဲ အိမ်ဖေါ်မခေါ်ထားတာကျနေတာပဲ၊သားအမိ နှစ်ယောက် ထဲရှိတာ အိမ်မှာ လုပ်စရာမရှိပါဘူး၊ မေမေက ထမင်းဟင်း ကို ကိုယ်တိုင် ချက် မှ စိတ်တိုင်း ကျတာ၊ မနက် အလုပ်မသွားခင် ရှစ်နာရီ ဆိုရင် အားလုံးကျက်ပြီ”

“ ယုယု က ရောဝိုင်းမကူဘူးလား”

“ ကူတာပေါ့၊ ငယ်ငယ်ထဲက ကူလာတာ”

“ ဒါဆို ထမင်းဟင်းလဲ ချက်တတ်တယ်ပေါ့”

“ အင်း”

“ ယုယုလက်ရာ စားချင်လိုက်တာ”

မင်းခန့်ကို ယုယု စူးစူးကြီး စိုက်ကြည့်သည်။

“ ဘာလို့ ကြည့်တာလဲ”

“ ဘာမှ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါက ကိုခန့် ပေါ်မူတည်ပါတယ်၊ ကိုခန့်က လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ သစ္စာရှိ ရင် ယုချက်တဲ့ ထမင်းဟင်း စားခွင့်ကြုံမှာပေါ့”

ဒီကလေးမ ဒီလောက်ပြောတတ်လိမ့်မည်ဟု မင်းခန့် ထင်မထားမိပါ။ မျက်နှာကိုကြည့် လိုက်တော့ ပကတိတည်ကြည်သည့် မျက်နှာထားကိုမြင်ရသည်။ ကလေး ကလား အမူအရာ မျိုးမတွေ့ရ။ အပျိုစင်ဘဝကို မင်းခန့် လက်ကိုအပ်လိုက်ရပြီးနောက်တွင် ကိုယ့်ကိုယ် ကို လူကြီးတယောက်ပမာ ခံစားသွားရဟန်တူသည်။

“ ကိုယ်ယုကို ဘယ်လောက်ချစ်တယ် ဆိုတာပြပြီးပြီလေ၊ မယုံသေးဘူးလား”

“ ဒီလိုချစ်တာမျိုးက ဘယ်မိန်းမ ကိုမဆို ချစ်လို့ရတာပဲ”

မလွယ်ပါလားဟု မင်းခန့် တွေးလိုက်မိသည်။ ယုယု ကို လွယ်လွယ်စားလို့ ရခဲ့ပေမယ့် ထိန်းချုပ်ဖို့ ခက်ခဲနိုင်သည်။ ယုယုက မခေပါ။

“ ကိုယ်တကယ်ချစ်တာပါ ယုရယ်”

ယုယုကိုယ်လေးကို ဖက်ပြီးပြောလိုက်သည်။

“ စောင့်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်”

မျက်စောင်းလေးနှင့် ပြောလာသော မျက်နှာလေးကို ငုံ့ နမ်းလိုက်သည်။ ယုယု၏ နဖူးဆံ စမှာ ချွေးတွေစိုစွတ်နေဆဲ ရှိသေး၏။ သူ့ခမျာလည်းစောစောတုန်းက တော်တော်ပင်ပန်းခဲ့ ပုံရသည်။

“ အာ ..ဘာတွေလဲ .ကိုခန့် ရာ ညစ်ပတ်တယ်ကွယ်”

မင်းခန့် ပန်းထုတ်ထားသည့် အရည်တွေကို သွားကိုင်မိပြီး ယုယု လန့်သွားသည်။

“ တစ်သျှူးရှိလား၊ ကိုယ်သုတ်ပေးမယ်”

“ ဘေးက စားပွဲပေါ်မှာ၊ ဘာတွေလဲ ကိုခန့်ရယ်”

စားပွဲပေါ်ကတစ်သျှူးယူပြီးသုတ်ပေးရင်း

“ ယု အတွက်ပါ၊ ယုရယ်၊၊”

“ ဘာယုအတွက်လဲ၊ ကိုခန့် လုပ်တာမဟုတ်လား”

“ ဟုတ်တယ်လေ၊ ကိုယ်ကယု ကိုယ်ဝန်ရှိမှာစိုးလို့ သုတ်ရည်တွေကို အပြင်မှာထုတ်လိုက် တော့ ပေသွားတာပါ၊ သုတ်ရည်ဆိုတာ သိတယ်မဟုတ်လား”

“ အင်း .ကြားဖူးတယ်၊ ..အများကြီးပဲနော်၊ ဟီ ဟီ၊ ကိုခန့်က သတိကောင်းသားပဲ၊ ယုက တော့ ထူပူပြီး ဘာ မှကို မသိတော့တာ”

“ ကိုယ်က ချစ်တာကိုး ယုရဲ့”

“ အင်း ...အတွေ့အကြုံများတာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့၊ ကိုခန့်က ဆရာကြီးဆိုတာ ယု အရင်ထဲက ရိပ်မိပါတယ်”

“ အထင်မကြီးပါနဲ့ ယု ရယ်၊ အဲဒီလောက်လဲ မဟုတ်ပါဘူး”

“ တော်ပြီလေ၊ ဆက်မပွတ်နဲ့ တော့ ဒီမှာ အသားပေါက်ထွက်တော့မယ်၊ ကိုခန့် ဖာသာ အရင်က ဘယ်လောက်ရှုပ်ရှုပ်ပါ။ အခုနောက်ပိုင်း မရှုပ်တော့ရင်ပြီးတာပဲ”

“ မရှုပ်ပါဘူး၊ စိတ်ချပါယုရယ်”

“ ကိုခန့် လိုချင်တာယု မညင်းဘူးပေးတယ်နော်၊ လူကို ရပြီးပြီဆိုပြီးတော့ ဖောက်မယ်တော့ မကြံနဲ့”

“ မဖေါက်ပါဘူးဗျာ၊ မဖေါက်ပါဘူး၊ ဒီနေ့က စပြီး ကိုယ်တို့ ညီအကို နှစ်ယောက်လုံး ယုပိုင် သွားပါပြီ၊ ကိုရော ဒီက အငယ်ကောင်ကိုရော”

“ ကိုခန့်နော်၊ ညစ်ပတ်လာပြန်ပြီ”

“ ချစ်တာညစ်ပတ်တာမှ မဟုတ်တာ၊ ကိုယ်က ညစ်တာမဟုတ်ဘူး၊ ချစ်တာ”

အမောပြေပြီ အနားရလိုက်ပြီဆိုတော့ မင်းခန့် စိတ်ဆန္ဒတွေ ပြန်ပြီးတက်ကြွလာသည်။ ထို့ ကြောင့် နောက်တကြိမ်လောက်ထပ်ဆွဲ နိုင်ဖို့ စပြီးအားထုတ်မိသည်။ ယုယု ကလည်း မင်း ခန့် စိတ်ကို ရိပ်မိသည်။ အင်တင်တင် အမူအရာပြပေမယ့် မင်းခန့်က ချက်ချင်းပြန်မစသေး ဘဲ ထုံးစံအတိုင်း အကိုင် အတွယ် အထိအတွေ့ လေးတွေနှင့် ပြန်ဆွဲယူခေါ်သွားတော့  နစ် မျောပြီး ပါလာသည်။

“ ကိုခန့် ဆိုးတယ်ကွာ၊ အရမ်းနာပါတယ် ဆိုမှ၊ သူ့ အသားမနာတိုင်း ဟွန်း”

ဒုတိယ တကြိမ်စဖို့ နေရာယူတော့မှ ယုယုက ရန်ထလုပ်သည်။

“ အခုနလောက် နာတော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုယ်က ဖြေးဖြေးလေး လုပ်မှာပါ၊ တကယ်ပြော တာ သိလား”

ဖြေးဖြေး လေးသွင်းလိုက်ပေမယ့် ယုယု မျက်နှာရှုံ့မဲ့ သွားသည်။ ဒီတခေါက် မှာတော့ အဆုံးအထိ တခါထဲ ထိုးလိုက်ခြင်း ဆိုတော့ ယုယု ထိသွားပုံရသည်။ သေသေချာချာနှူးပေးထားလို့ အရည်တွေအိနေလို့ မင်းခန့်ကလည်း အားရပါးရသွင်းထည့် လိုက်ခြင်းဖြစ် ပါသည်။

“ မညှာဘူးတကယ် ဆိုးတယ်ကွာ”

“ မနာစေရပါဘူး ယုရယ်”

“ တော်ပြီကွာ မပြောတော့ဘူး၊ နေရာခြင်း လဲပြမှ ကိုခန့် ကိုယ်ချင်းစာတတ်မှာ”

နာမှကြောက်လို့ ရစ်နေခြင်းဆိုတာ ရိပ်မိလို့ မင်းခန့် ဆက်မပြောတော့ဘဲ လုပ်စရာရှိတာ ပဲ ဆက်လုပ်တော့သည်။ ညနေရောက်တော့မည်။ အချိန် မဖြုန်းနိုင်တော့ပါ။

“ အား ...ကိုခန့် ...အား ...ပြောလို့လဲ မရဘူးကွာ”

အပိုင်း (၂) ဆက်ရန် >>>>>>