ချစ်ခြင်းဆည်းဆာ (စ/ဆုံး)

ချစ်ခြင်းဆည်းဆာ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - မင်းဟန်စိုး

ပခုံးလေးကို အသာအယာဆွဲယူ၍ နဖူးအပေါ်နားဆံစပ်မှ ဆံနွယ်စလေးများကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်၏။နဖူးကျဉ်းကလေးကိုလည်း တစ်ချက်နမ်းလိုက်ကာ ပုခုံးပေါ်မှ လက်နှစ်ဖက်ကို ကျောပြင်သို့ရွှေ့ပြောင်းသိုင်းဖက်လိုက်သည်။

ပီးတော့ မို့ဖောင်းနုအိနေသည့် ပါးပြင်လေးများကို ရှိုက်ငင်ကာ မက်မက်ရရနမ်းလိုက်၏။အကြောစိမ်းလေးများ ယှက်သန်းနေသည့် လည်တိုင်ဖြူနုနုသို့ အနမ်းလေးတစ်ချက်ကျရောက်လာပြီးပူနွေးသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာဖြင့် ထိကပ်လာကာ လည်တိုင်ဖြူနုနုလေးကို စုပ်ကာနမ်းလိုက်သည်။လည်တိုင်လေးပေါ်ရှိ အကြောစိမ်းလေးများကွယ်ပျောက်လျှက် ပန်းနုရောင် ယှက်သွား၏။

“ ကိုရယ်.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ.. တော်တော့ကွယ်..”

ခပ်ညည်းညည်းလေးပြောရင်းက “နန္ဒာ” ၏မေးဖျားကလေးမှာ “နောင်နောင်” ၏ဘယ်ဘက်ပုခုံးပေါ်မှေးတင်လျက် မျက်လွှာလေးအသာချကာ ပင့်သက်လေးတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်၏။နန္ဒာ၏ကျောပေါ် ယှက်သိုင်းကာ ဖက်ထားသောလက်များက ကျောပြင်လေးကို ပွတ်သပ်ပေးရင်းကကျောပြင်ပေါ်သို့ဝဲကျနေသော ဆံစလေးများကို ငြင်သာစွာတို့ထိလျှက် ဆော့ကစားနေ၏။

“ ဒါ.. ဒါ.. နောင့်ကိုချစ်လားဟင်”

“ ချစ်တော့ချစ်ပါတယ် ကိုရယ်... ဒါဒါအိမ်ပြန်ချင်ပြီကွယ်”

ပုခုံးပေါ်မေးတင်ထားသော မေးဖျားလေးကို အသာခွာ၍မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ ပြောလိုက်၏။ပန်းဆီရောင် နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးနှစ်လွှာက တိုးညင်းစွာစကားလေးတွေ ဆိုလိုက်တော့ နှုတ်ခမ်းလေးများ၏ ကြွက်သားလေးများ တွန့်လှုပ်ကာ နှုတ်ခမ်းကလေးဟရုံ ဟလျှက် အထဲမှလျှာဖျားလေးလှုပ်ရှားသွားခြင်းကို သိသာရုံလေးသာ မြင်တွေ့လိုက်ရသော နောင့်ရင်မှာ ငြိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲဖြစ်သွားကာကျောပေါ်မှလက်များကို ပါးကလေးနှစ်ဖက်ပေါ် အသာတင်ပြီး ချစ်စရာမျက်နှာကလေးကို ဆွဲယူလိုက်၏။

နှုတ်ခမ်းလွှာကို မြှင်မြှင်းလေး စုပ်ယူလျှက် ချစ်စရာနှုတ်ခမ်းကလေးများကို လျှာဖျားနုနုလေးနှင့်ထိတွေ့ကာ ဖြည်းညှင်းစွာ ပွတ်သပ်ပေး၏။ ပျော့ပြောင်းသွယ်လျသော ဖော့ဖယောင်းသဖွယ်လက်ကလေးနှစ်ဖက်က နောင့် ကျောပြင်ကို သွယ်ယှက်ကာ ဖက်တွယ်လာ၏ပြီး.. လျှာဖျားနွေးနွေးလေးကလည်း အာကျမခံပြန်လှန်၍တုံ့ပြန်လာ၏။ ပါးကလေးများပေါ်မှလက်နှစ်ဖက်အသာဖြေလျှော့ကာ နန္ဒာ၏ကျောပေါ်သို့ ရွေ့လျားသွား၏။

နှစ်ယောက်သား တင်းကြပ်စွာ ဖက်တွယ်ထားကြသည်။ ကြားလေသွေးလျှင် ဝေးမည်ထင်၏။ တူနှစ်ကိုယ်ယှက်တွယ်ကာ ဖက်တွယ်ထားသော လက်ကလေးများလှုပ်ရှားလာကာ တစ်ယောကိုတစ်ယောက်ယုယစွာပွတ်သပ်ပေးလာ၏။နှစ်ယောက်လုံး၏နုနယ်သောမျက်နှာပြင်များဝယ် ပန်းနုရောင်မှ ကြက်သွေးရောင်သို့ကူးပြောင်းလျှက်ဝင်သက်ထွက်သက်တို့သည်လည်း ဖြေးဖြေးချင်း မုန်တိုင်းထန်လာကြသည်။

နန္ဒာကိုဖက်ထားသော နောင်နောင်၏လက်တစ်ဖက်သည် သေးကျင်သောခါးလေးကို ရစ်ပတ်လျက်ဆွဲယူလိုက်၏။မျက်လွှာလေးများကို အသီးသီးချကာ မျက်စိများမှေးစင်း၍ အမြင်အာရုံလုံးဝပျောက်ကွယ်သွားပြီးအတွေ့အာရုံတွင်သာ ထိတွေ့ရစ်မူးနေကြသူနှစ်ဦးမှာ တလောကလုံးတွင် သူတို့နှစ်ဦးသာရှိသယောင်နှင့်။

သေးကျင်သောခါးလေးပေါ်မှ နောင်နောင်၏လက်သည် ကျစ်လစ်အိဖောင်းလျက်ရှိသောနန္ဒာ၏တင်သားလုံးလုံးလေးပေါ်သို့ ကျရောက်ကာ ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်၏။သမုဒယအိပ်မက်သံသရာမှ ဖျတ်ကနဲနိုးထလာသောသူကတော့ နန္ဒာမြင့်ဖြစ်၏။ ဦးခေါင်းလေးကို ငဲ့စောင်းလှဲ့ပြောင်းကာ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို အသာခွာယူလျက် နောင်နောင်၏ရင်ခွင်ထဲသို့ လဲပြိုနေရာမှခန္ဒာကိုယ်ကို မတ်လိုက်ကာ ခုံတန်းလျားလေးမှ အားယူ၍ထလိုက်၏။ ယိုင်နဲ့သွားသော နန္ဒာကိုနောင်နောင်က အသာထိန်းပေးလိုက်ရ၏

“ ပြန်ကြရအောင်လားကိုရယ်.. ကြေနပ်ပါတော့နော်”

အင်္ကျီလေးများကို အသာအယာဆွဲဆန့်ရင်း မောသံလေးနှင့်တိုးညှင်းစွာဆိုလာ၏။

“ ဒါဒါပြန်ချင်ရင် မောင်လိုက်ပို့ပေးပါ့မယ်”

နောင်နောင်က နန္ဒာမြင့်၏ လက်ကလေးတစ်ဖက်ကိုဆွဲကာ ခုံတန်းလျားလေးပေါ်မှထကာမတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ချစ်သူ၏ဆန္ဒကို ဦးစားပေး၍ ချစ်သူ၏ငြိုငြင်မှုကို ကာကွယ်တားဆီးလိုက်ရ၏။ ချစ်သူကို ရင်ခွဲထဲတွင်ထွေးပိုက်၍ ယုယစွာဖြင့်ထာဝရကြင်နာလိုသော်လည်း ခွင့်မပြုတော့သော ချစ်သူကို ကြည်ဖြူကြေနပ်စွာဖြင့်လိုက်လျောလိုက်ရပါသည်။အဖော်မဲ့အထီးကျန်သွားခဲ့သော ပန်းခြံတွင်းမှ ခုံတန်းလျားကလေးသည် တဖြေးဖြေးဝေး၍ ဝေး၍ကျန်ခဲ့ပါတော့သည်။ 

ဒီကနေ့နေ့လည် (၁၂)နာရီမှာ ကျောင်းကြီးလွှတ်တော့ (၁၀) တန်းကျောင်းသူ နန္ဒာမြင့်တစ်ယောက်အိမ်သို့ပြန်ကာ ထမင်းစား အဝတ်အစားလဲပြီး ကျူရှင်သွားရန်ထွက်လာခဲ့ရာ လမ်းထိပ်အရောက်တွင်နန္ဒာတို့နှင့် တစ်လမ်းကျော်တွင် နေထိုင်သူ နန္ဒာ၏ချစ်သူ နောင်နောင်ကစကားပြောစရာရှိ၍ဟုအကြောင်းပြကာ ကျူရှင်သို့မသွားတော့ပဲ ပန်းခြံအတွင်းသို့ရောက်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။

ယခင်ကနောင်နောင်ခေါ်လျှင် အမြဲငြင်းနေကျမို့ ဒီတစ်ခါတော့ ချစ်သူကိုသနားငဲ့ညှာ၍လိုက်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်ပါ သည်။ နောင်နောင်မှာ နန္ဒာထက်အသက်(၂) ပိုကြီးပြီး တက္ကသိုလ်(ဒု)နှစ်ကျောင်းသားဖြစ်သည်။ နန္ဒာအသက် (၁၆)နှစ်ရှိပြီဖြစ်ပြီး နောင်နောင်မှာ (၁၈)နှစ် ရှိပြီဖြစ်သည်။

နန္ဒာမြင့်နှင့်နောင်နောင်တို့မှာ သမီးရည်းစား ဖြစ်ခဲ့ကြသည်မှာ တစ်နှစ်ကျော်ပြီဖြစ်သည်။ နောင်နောင်မှာနန္ဒာကို နှစ်နှစ်ကာကာချစ်ခဲ့မိပြီး နန္ဒာ (၈) တန်း စကတည်းက နန္ဒာ၏အချစ်ကိုရယူနိုင်ရန် ကြိုစားခဲ့ရာ နန္ဒာ(၉)တန်း နှစ်ကျမှ အဖြေရခဲ့ပြီး ချစ်သူဘဝသို့ ရောက်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်လေသည်။ နန္ဒာ့အလိုကိုလိုက်ကာ ဘာမဆိုနန္ဒာအလိုကျပင် လိုက်လျောခဲ့သည်။

“ ကို.. ပြန်တော့နော် လမ်းထိပ်ရောက်တော့မယ်..”

“ အင်း.. ဒါဒါပြန်တော့နော်”

လမ်းခွဲကာ အိမ်ပြန်လာသော နန္ဒာမြင့်တစ်ယောက် လမ်းထိပ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှေ့ရောက်တော့ ဆိုင်တွင်းမှ ပုရိသယောကျ်ားများ၏ မျက်လုံးများမှာ ဆုံမှတ်တစ်ခုတည်းတွင် အကြည့်အများဆုံး ဆုံကြရ၏။ဒီဆုံမှတ်က တော့ နန္ဒာမြင့်ပင်ဖြစ်ပါသည်။

(၁၆) နှစ်အရွယ်ပျိုမြစ်သော မျက်နှာနုနုလေးနှင့် အရွယ်မမျှ တောင့်တင်းသော ခန္ဒာကိုယ်ကိုပိုင်ဆိုင်ထားသော နန္ဒာမြင့်မှာ ဝင်းဝါသောအသားအရည်နှင့် ငါးရံ့ကိုယ်လုံးဟုဆိုနိုင်သော်လည်းတင်းသားကြီးများက ပိုမိုလုံးကျစ်ကားစွင့်၏။ အထူးခြားဆုံးကတော့ ခါးသေးသေးကျင်ကျင်ကလေးပင်။

တထွာတောင် ကျော်မြည်မထင်ပါ။ အရပ်အမြင့်ငါးပေငါးလက်မ ရှိ၍ လမ်းလျှောက်ရန်အတွက်ပေါင်တံတုတ်တုတ် သွယ်သွယ်ကြီးများ လှုပ်ရှားကာ ခြေလှမ်းလိုက်လေတိုင်း တုန်ခါသွားသောတင်သားနှစ်လုံးမှာ နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်၍ အသားဆိုင်များတုန်ခါသွားပုံမှာ တွေ့မြင်ရသူများအသက်ရှူမှားဖွယ်ရာဖြစ်၏။

နန္ဒာမြင့်လက်မှ နာရီလေးကြည့်လိုက်တော့ ညနေသုံးနာရီ ရှိပြီဖြစ်၏။ ခါတိုင်းဆို ငါးနာရီလောက်မှ ပြန်ရောက်နေကျ ဖြစ်၏။အခုအချိန်ဆို မမာလာတင့်တစ်ယောက် အိမ်သို့ပြန်ရောက်လောက်ပြီဖြစ်သည်။ နန္ဒာမြင့်တို့မှာ ညီအမနှစ်ယောက်တည်းသာရှိပြီး မိဘများမရှိကြတော့ပါ။

မာလာတင့်မှာ နန္ဒာမြင့်ထက် အသက်ကိုးနှစ် ကြီးပြီး အသက် (၂၅) နှစ်ရှိပြီဖြစ်သည်။ ဆယ်တန်းနှစ်တွင်အိမ်ထောင်ကျကာ ကျောင်းထွက်ခဲ့ရပြီး မာလာတင့်၏ပထမအိမ်ထောင်မှာ လွန်ခဲ့သော သုံးနှစ်ခန့်ကကွဲကွာသွားခဲ့၏။ ပြီးခဲ့သည့်တစ်နှစ်ကျော်လောက်ကမှ ဒုတိယအိမ်ထောင်ပြုခဲ့၏။

မာလာတင့်၏ခင်ပွန်းမှာ အသက် (၃၄)နှစ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်ပြီး အရောင်းအဝယ်လုပ်ကာ အမြဲခရီးထွက်နေရပြီးတစ်လလျှင် လေးငါးရက်လောက်သာ အိမ်တွင်နေရ၏။ အသားဖြူဖြူဗလတောင့်တောင့် ဂင်တိုတိုနှင့် အရပ်ငါးပေ ခြောက်လက်မသာ ရှိ၏။ မာလာတင့်မှာ ကျောက်ပွဲစားလုပ်ငန်းကို လုပ်ကိုင်နေသူဖြစ်ပြီးအပေါင်းအသင်းများ၏။ အထူးသဖြင့်ယောကျ်ားလေးအပေါင်းအသင်းက ပိုမိုသည်ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်၏တစ်ဦးတည်းသော ညီမလေးဖြစ်သူ နန္ဒာမြင့်ကို မာလာတင့်တို့ လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံးကချစ်ရှာပါသည်။ အရမ်းလည်း အလိုလိုက်၏။

အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ သံဘာဂျာတံခါးကို အတွင်းဖက်မှသော့ခတ်ထားရာ မိမိတွင်ရှိသောသော့တစ်ချောင်းနှင့်ဖွင့်ကာ ဝင်လိုက်၏။ အိမ်ရှေ့ဖိနပ်ချွတ်တွင် ယောကျ်ားစီးဖိနပ်တစ်ရံတွေ့၏။မာလာတင့်စီးနေကျ ဒေါက်ဖိနပ်ကတော့ ဖိနပ်စင်ပေါ်တွင် ရှိ၏ အိမ်အတွင်းဖက်ရှိ မိမိအခန်းသို့လှမ်းလာနေသော နန္ဒာမြင့်တစ်ယောက် မာလာတင့်၏ အခန်းရှေ့အရောက်တွင် ခြေလှမ်းရပ်သွား၏။

“ အဟိ.. ကိုမောင်ကလဲ.. ခုပဲ တစ်ချီပြီးတယ်ကွာ သူသိပ်ကဲတာပဲ”

အမဖြစ်သူ၏ ခပ်ညုညုသံအဆုံးဝယ် နန္ဒာမြင့်တစ်ယောက် အခန်းဝသို့ လှမ်းလိုက်မိ၏။ ကိုမောင်တဲ့မိမိ၏ခဲအိုဖြစ်သူမာလာတင့်၏ယောကျ်ားမှာ ကိုဌေးလှိုင်ဖြစ်ပြီး မာလာတင့်က ကိုဌေးဟု ခေါ်နေကျပင်။နန္ဒာမြင့်တစ်ယောက် ခေါင်းနပန်းကြီးသွားကာ အခန်းတွင်းသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်လေ၏။ 

အခန်းတွင်းရှိ ကုတင်ပေါ်တွင် မာလာတင့်မှာ ဝစ်လစ်စလစ် ဝင်းဝါဖြူဖွေးသော ခန္ဒာကိုယ်ကို ကုတင်ပေါ်တွင်တစောင်းလှဲလျက်ရှိပြီး သူ၏ရှေ့တွင်တော့ အသားညိုညိုနှင့် ကိုမောင်မောင်ဦးမှာ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့်ပက်လက်လှန်ကာ အိပ်နေပြီး ၎င်း၏လီးကြီးမှာ အပေါ်သို့ ထောင်လျက်ရှိ၏။ မာလာတင့်ကသူ၏လက်ကလေးများဖြင့် အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေသော လီးကြီးကို ဖွဖွလေးထက်အောက်ပွတ်သပ်ပေးလျက်ရှိ၏။ ကိုမောင်မောင်ဦး၏လက်တစ်ဖက်ကလည်းမာလာတင့်၏စောက်ပတ်လေးကို ပွတ်သပ်ပေးလျက်ရှိရာမှ လက်ညှိုးထိုးထည့်ကာ တစ်ချက်မွှေလိုက်၏။

“ အို.. ကိုမောင်ကလည်း”

“ မာလာ ကိုမောင့်လီးကြီးကို ကြိုက်လားဟင်"

“ အင်း.. ဟင့်. ဘာတွေပြောနေမှန်းလည်းမသိဘူး ကိုမောင်ကလဲ”

“ စောစောကတင် တစ်ချီလိုးပြီးပြီပဲ မာလာရယ်”

“ သိဘူးကွာ”

“ ဒါဆို.. ကိုမောင့်ကို မချစ်လို့ပေါ့ ဟုတ်လား”

“ ဟင်း သူသိပ်နိုင်တာပဲ.. ချစ်လို့ ဒီအထိလိုက်လျောတာပေါ့”

“ ဒါဆို ကိုမောင်မေးတာဖြေလေ”

“ အင်း.. ကိုမောင့်လီးကြီးကို ဒီကမာလာတင့်က ကြိုက်ပါသတဲ့ရှင်.. ကဲကျေနပ်ပြီလား”

ကြည်သွားကြသော သူတို့နှစ်ယောက်မှာ ကိုမောင်မောင်ဦးက မာလာတင့်ဖက်လှည့်ကာ မာလာတင့်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့လိုက်၏။ လက်ကလည်း မာလာတင့်၏ စောက်ဖုတ်ကလေးထဲကို ထုတ်ချီသွင်းချီပြုလုပ်ကာ တစ်ချက်တစ်ချက် လက်မဖြင့် စောက်စေ့ကလေးကို ပွတ်ပွတ်ပေး၏။

စောက်ဖုတ်ကလေးထဲတွင် အရည်များစိုရွှဲလာ၏။မာလာတင့်မှာ ကိုမောင်မောင်ဦး၏လီးကြီးကို ဖွဖွလေးဂွင်းတိုက်နေရာမှ ကိုမောင်ရဲ့ အကိုင်အတွယ်အနူးအနပ်အောက်မှာ ကာမစိတ်ထကြွသောင်းကျန်းလာပြီး လီးကြီးကို ဆက်လက်ဂွင်းတိုက်မပေးနိုင်တော့ပဲလက်ကလေးဖြင့် တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ထားရှာလေ၏။

နို့စို့လျက်ရှိသော ကိုမောင်မောင်ဦး၏ လျှာဖျားလေးများမှာ မာလာတင့်၏ နို့သီးခေါင်းလေးများကိုပွတ်သပ်ကလိပေးနေသည့်အပြင် စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းကာထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်လုပ်နေသောလက်ညိုးကလည်း စောက်ဖုတ်နံရံလေးများကို ပွတ်သပ်ကလိပေးနေ၏။ပေါင်ကြီးတွေ စုလိုက်ကားလိုက်ဖြစ်လာသောမာလာတင့်မှာ စောက်ပတ်ကြီးတစ်ခုလုံးလည်းတင်းပြောင်ကာ အရည်တွေစိုရွှဲလာ၏။

“ ဟင်း ဟင်း ကိုမောင်ရယ် .. မာလာ မနေတတ်တော့ဘူး"

မျက်လုံးလေးစုံမှိတ်၍ ခပ်ညည်းညည်းလေးပြောလိုက်သော မာလာတင့်၏ စကားသံအဆုံးတွင်တော့ကိုမောင်မောင်ဦးက နို့စို့ပေးခြင်းကို ရပ်လိုက်ကာ တစ်ပြိုင်နက်ထဲမှာပင်မာလာတင့်၏စောက်ဖုတ်ကလေးထဲမှ လက်ကိုထုတ်လိုက်ကာ ထထိုင်လိုက်၏။

မာလာတင့်ကလည်း ကိုမောင်မောင်ဦး၏လီးကြီးကို ဆုပ်ထားရာမှ တစ်ချက်ဖြစ်ညှစ်ပေးလိုက်လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်၏။ လက်မှလွတ်သွားသော ကိုမောင်မောင်ဦး၏လီးကြီးမှာ မဲနက်တောက်ပြောင်ကာအကြောပြိုင်းပြိုင်းထလျက် တဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေ၏။ အရှည် (၈)လက်မခန့်ရှိပြီး လုံးပတ်မှာ (၅)လက်မခန့်ရှိမည်ဖြစ်သည်။ နန္ဒာမြင့်တံတွေးတစ်ချက် မြိုချလိုက်၏။ အခန်းဝမှ အသာချောင်း၍ကြည့်နေမိသော နန္ဒာမြင့်မှာ မြင်နေရသောမြင်ကွင်းမှလွှဲဖယ်၍ မသွားနိုင်တော့ပါ။

နောင်နောင်နှင့် ချိန်းတွေခဲ့ပြီး အနမ်းမိုးတွေကြောင့် ရင်ခုန်နွမ်းဟိုက်လျက် တစ်ကိုယ်လုံးထူပူနေသည်မှာမပျောက်သေးသည့် အပျိုမလေး နန္ဒာမြင့်မှာ နဖူးတွင်ချွေးကလေးများစို့လာကာအာခေါင်များခြောက်လာခဲ့လေပြီ။ ကိုမောင်မောင်ဦးက ထိုင်လိုက်ပြီးသည်နှင့် မာလာတင့်ကို ဖြေးဖြေးလေးဆွဲထူလိုက်၏

“ မာလာ.. ကုန်းပေးပါလားဟင်”

“ ဟင်..”

မငြင်းဆန်နိုင်တော့သော မာလာတင့်တစ်ယောက် ကုတင်ပေါ်တွင်လေးဖက်ထောက်ကာ ကုန်းပေးလိုက်၏။ ကြည့်နေသော နန္ဒာမြင့်တစ်ယောက်လည်း မျက်လုံးလေးများဝိုင်းသွားကာ ရင်ဖိုသွား၏။ ကိုမောင်မောင်ဦးက မာလာတင့်နောက်တွင် ဒူးထောက်လျက်နေရာယူကာ မာလာတင့်၏စောက်ပတ်ဝသို့ သူ၏လီးကြီးကို ဒစ်ကြီးဝင်ရုံထည့်၍ မွှေနှောက်ထိုးမွှေကာ မာလာတင့်၏ ကြီးမားသေ ာတင်သားဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးများကို ဆုပ်နယ်ပေးနေ၏။

“ ကိုမောင်.. ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ”

ဖင်ကြီးတွေ မြောက်ကြွမြောက်ကြွဖြင့် လီးအဝင်ကိုစောင့်နေသော မာလာတင့်က ညူစူစူလေးပြောလိုက်ရာ ကိုမောင်မောင်ဦးက တေ့ထားသော လီးကို တစ်ချက်တည်းဆောင့်သွင်းလိုက်တော့သည်။

“ အ.. အား.. ကိုမောင်ရယ်”

မျက်စိမပွင့်တော့သော မာလာတင့်မှာ ခေါင်းကိုအနောက်သို့ အနည်းငယ်လှန်၍ ညည်းတွားလိုက်ရလေတော့သည်။ ကိုမောင်မောင်ဦးကလည်း မာလာတင့်၏ခါးကိုကိုင်ကာ တစ်ချက်ခြင်းအနောက်မှ ဆောင့်နေ၏။

“ ပလွတ်.. ဖွတ်..”

“ ပလွတ်.. ဖွတ်..”

“ ပလွတ်.. ဖွတ်..”

မာလာတင့်ကလည်း သူမ၏ဖင်ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးကိုနောက်သို့ အစွမ်းကုန် ကော့ပေးထားကာကိုမောင်မောင်ဦး၏စောင့်ချက်နှင့်အညီ ဖင်ကြီးကိုရှေ့တိုးနောက်ငင့်ပြန်လည်၍ဆောင့်ပေး၏။မာလာတင့်၏စောက်ဖုတ်ကလေးကလည်း အတွင်းရှိ နံရံနုလေးများဖြင့် ကိုမောင်မောင်ဦး၏လီးကြီးကိုဖြစ်ညှစ်ဆွဲယူရစ်ပတ်ပေး၏။

“ ဟင်း ဟင်း ကောင်းလိုက်တာ ကိုမောင်ရယ်”

“ ပလွတ်.. ဖွတ်..”

“ ပလွတ်.. ဖွတ်..”

နန္ဒမြင့်တစ်ယောက်လည်း မိမိ၏စောက်ဖုတ်ကလေးအတွင်းမှ စိုးစိုးစစ်စစ်ဖြစ်လာကာ အရည်တွေစိုလာပြီဖြစ်၏။ မိမိ၏နို့လေးများသည်လည်း တင်းမာ၍လာကြပြီဖြစ်၏။ ကိုမောင်မောင်ဦးကနောက်မှနေ၍မာလာတင့်၏ခါးကိုကိုင်ကာ ဆောင့်လိုးနေရာမှ လက်များကို မာလာတင့်၏နို့ကြီးများဆီသို့ရွှေ့ပြောင်းကာ နို့ကြီးများကို လှမ်းဆွဲပြီး နို့သီးခေါင်းလေးများကို ဖြစ်ညှစ်လျက် လိုးပေးနေ၏။

“ မာလာ.. ကောင်းရဲ့လားဟင်”

“ ကောင်းတယ် သိပ်ကောင်းတာပဲ ဟင်း ဟင်း ဟင်”

“ ပလွတ်.. ဖွတ်”

“ ပလွတ်.. ဖွတ်”

နန္ဒာမြင့်မှာ ကြည့်ရင်းဖြင့် ကာမစိတ်တွေ ထကြွလာ၏။ စောက်ဖုတ်ကလေးအတွင်းမှ မခံစားနိုင်လောက်အောင် ယားယံလာသဖြင့် ထမီကိုလက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲချွတ်ပြီးစုကိုင်ထားကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် မိမိ၏ စောက်ဖုတ်ကလေးကို ပွတ်ပေးကာ စောက်ဖုတ်ကလေးထဲသို့ လက်ညိုးလေးကို တစ်ဝက်လောက်သွင်းကာ မွှေပေးလိုက်၏။ အပျိုမလေး၏စောက်ဖုတ်အတွင်းမှအရည်ကြည်လေးများ ပေါင်ခြံတစ်လျှောက် တစ်ချက်မျှ စီးကျသွားကာ နန္ဒာမြင့်၏ပေါင်တွင်းသားလေးများတဆတ်ဆတ်တုန်လာ၏။ နန္ဒာမြင့်၏အကြည့်မှာမူ မိမိ၏အမ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့်ကုတင်ပေါ်တွင်လေးဖက်ထောက်ကုန်း၍ အားပါးတရအလိုးခံနေသည်ကို မျက်တောင်မခတ်ကြည့်လျှက်ပင်ဖြစ်၏။

“ မာလာရယ်.. ကိုမောင် အားမရတော့ဘူး”

“ ဒါဖြင့် ဘယ်လိုလုပ်မှာလည်း မာလာလီးအချွတ်မခံနိုင်ဘူး”

ကိုမောင်မောင်ဦးက ပြောလည်းပြော မာလာ၏စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ လီးကို ချွတ်လိုက်၏။

“ ဟာ.. ကျွတ်.. ကိုမောင်ကလဲကွာ”

လီးအချွတ်မခံနိုင်သော မာလာတင့်က ဒေါပွသွား၏။ မာလာတင့်၏ စောက်ဖုတ်အတွင်းမှ ထုတ်လိုက်သော ကိုမောင်မောင်ဦး၏ လီးကြီးမှာ အရည်များဖြင့် စိုရွှဲတောက်ပြောင်ကာ တငေါက်ငေါက်ဖြစ်နေ၏။ဒီအချိန်ကလေးမှာပင် နန္ဒာမြင့်က မိမိစောက်ဖုတ်လေးအတွင်း ထည့်ထားသော လက်ညှိုးကို မိမိဘာသာသတိမထားမိပဲ ပိုမို၍ပြင်းထန်စွာ မွှေပေးလိုက်မိ၏။ စောက်ဖုတ်ကလေးအတွင်းသို့ မိမိဘာသာပင်မသိလိုက်တော့ပါ။ 

ကိုမောင်မောင်ဦးက မာလာတင့်ကို ပက်လက်လှန်ကာ ခုတင်စောင်းသို့ ခါးမှကိုင်ကာ ဆွဲယူသွား၏။ ပြီးကုတင်အောက်သို့ဆင်းကာ မတ်တပ်ရပ်လျက် မာလာတင့်၏ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကား၍ လီးကြီးကိုမာလာတင့်၏စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ထည့်ကာ ဆောင့်လိုက်၏။ 

“ အ. အား.. ကိုမောင်ရယ်”

ဤနည်းမှာ လီးအဆုံးဝင်၍ မာလာတင့်၏သားအိမ်ခေါင်းသို့ ကိုမောင်မောင်ဦး၏လီးကြီးမှာသွားထောက်၏။ကိုမောင်မောင်ဦးက မာလာတင့်၏ ဖြူဖွေးဝင်းဝါလျက်ရှိသော ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲမ၍ထောင်လိုက်ကာ မိမိ၏လက်နှစ်ဖက်တွင် တစ်ဖက်တစ်ချက်တင်ကာ မိမိ၏လက်များဖြင့်မာလာတင့်၏နို့နှစ်လုံးကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်၏။

ကုတင်စောင်းတွင် တစ်တီတူးထောင် ပုံစံဖြစ်သွားသော မာလာတင့်၏ ဖင်သားဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးများမှာကုတင်စောင်းမှ အနည်းငယ်ကြွတက်လျက် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်း အစွမ်းကုန် မော့ပေးထားသလိုဖြစ်နေလေ၏။

ကိုမောင်မောင်ဦးကလည်း ကုတင်အောက်တွင် မတ်တပ်ရပ်လျက်ရှိသဖြင့် ဆောင့်အားပိုပြီးကောင်းလာ၏။ မာလာတင့်မှာ တဟင်းဟင်းဖြစ်ရုံမက ခေါင်းကို ဘယ်ညာခါရမ်းနေ၏။

“ ဟင်း.. ဟင်း.. ကိုမောင်ရယ်”

ကိုမောင်မောင်ဦးကလည်း မာလာတင့်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆွဲလျက် နို့သီးခေါင်းလေးများကို လက်ညှိုးလက်မဖြင့် ချေလျက် အားကုန်ဆောင့်လိုးနေတော့၏။

“ ပလွတ်.. ဖွတ်”

“ ပလွတ်.. ဖွတ်”

“ ပလွတ်.. ဖွတ်”

“ အ.. အား.. အမလေး. ကိုမောင်ရယ် မာလာသေတော့မယ်”

မပွင့်တပွင့်လေး မျက်စိမဖွင့်ပဲ ပြောလိုက်တဲ့ မာလာကြောင် ကိုမောင်မောင်ဦးမှာ ရင်ထဲတွင် တင်းကနဲဖြစ်သွားပြီး ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်လိုက်၏။

“ ဟင်းဟင်း ကိုမောင်ရယ် ဒီ့ထက်ပိုဆောင့်ပါဦး ဆောင့်... ဆောင့်.. ဆောင့်စမ်းပါ ကိုရယ်”

ကာမအထွတ်အထိပ်ရောက်ခါနီးပြီဖြစ်နေတဲ့ မာလာတင့်တစ်ယောက် အားမလိုအားမရပြောရင်းဖင်ကြီးကို ပိုပြီးကော့ပေးလာပါတယ်။ မာလာတင့်၏စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်း အရည်တွေ ရွှဲနစ်နေပြီ ဖြစ်၏။နန္ဒာမြင့်မှာလည်း မိမိ၏အမဖြစ်သူ အားမလိုအားမရ ညည်းတွားရင်း သန်မာသောယောကျ်ားကြီးတစ်ယောက်၏ အလိုကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ခံနေရပြီး လိုးနေသောယောကျ်ားမှာလည်းမိမိ၏ခဲအိုမဟုတ်ပဲ အခြားသူဖြစ်နေခြင်းတို့ကြောင့် ကာမစိတ်များ ပိုမိုထကြွသောင်းကြမ်းလာ၏။

နန္ဒာမြင့်၏စောက်ပတ်ကြီးမှာလည်း အရည်များဖြင့် ရွှဲရွှဲစိုနေ၏။နန္ဒာမြင့်မှာ လက်ညှိုးဖြင့် မိမိ၏စောက်ဖုတ်လေးထဲကို ထည့်၍မွှေပေးနေသည်ကို အားမရတော့ပဲ အခန်းထဲသို့ပြေးဝင်သွားပြီး အမဖြစ်သူစောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်ကာလိုးနေသော ကိုမောင်မောင်ဦး၏ လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်လျက် မိမိစောက်ဖုတ်ထဲသို့ သွင်းလိုက်လျင်ဟူသော အတွေးများဖြင့် အလိုးခံစိတ်က အလွန်အမင်းစိုးမိုးလာပြီး ကာမစိတ်များ ထကြွသောင်းကျန်းလာ၏။ နန္ဒာမြင့်မှာ နှုတ်ခမ်းကလေးများပင်တဆတ်ဆတ်တုန်နေရှာ၏။မာလာတင့်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးအတွင်းမှာလည်း အရည်များရွှဲနစ်ကာ စူပွစူပွဖြစ်လာ၏။

ကိုမောင်မောင်ဦး၏လီးကြီးမှာလည်း ကျင်ဆိမ့်ကာ တက်လာ၏။ ကိုမောင်မောင်ဦး အားကုန်ဆယ်ချက်ခန့်ဆောင့်ကာ မာလာတင့်ကို ကုန်း၍ဖက်လိုက်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ဆန့်ငင် ဆန့်ငင် ဖြစ်သွား၏။မာလာတင့်မှာလည်း ဖင်သားဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးကို ကုတင်စောင်းမှ ကြွတက်ကာကော့၍ အလိုးခံနေရာမှကုတင်စောင်းသို့ ဖြုတ်ဆို ပြန်ကျသွားကာ တစ်ကိုယ်လုံး ကော့ပျံလျက် ကိုမောင်မောင်ဦးကို သိမ်းကြုံးဖက်လိုက်၏။

“ အား.. မာလာလေးရယ်”

“ အ..အ. အမလေး ကိုရယ် ချစ်ရယ်.. အား..”

နှစ်ယောက်စလုံး တစ်ဦးကိုတစ်ဦး သိမ်းကြုံးဖက်ထားကာ ငြိမ်ကျသွား၏။ ကိုမောင်မောင်ဦး၏ လီးကြီးမှာမာလာတင့်၏ စောက်ပတ်အတွင်းသို့ အတင်းဖိကပ်ကာ ထိုးသွင်းထားလေသည်။ နန္ဒာမြင့်မှာလည်းတစ်ကိုယ်လုံး ဖိန်းရှိန်းသွားကာ တစ်ချက်နှစ်ချက်ခန့် ညွှန့်သွားပြီး စောက်ဖောက်ကလေးမှာလည်း လှုပ်ရွလှုပ်ရွလေးဖြစ်ကာ စောက်စေ့လေးမှာ ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲဖြစ်ချက် စောက်ဖုတ်ကလေးအတွင်းမှထွက်လာသော အရည်လေးများသည် ပေါင်ခြံတလျှောက် စီးကျသွားလေတော့သည်။ 

ပြီးတော့ ထမီကပိုကရိုဝတ်ကာ မိမိ၏အခန်းသို့ အင်အားချိနဲ့စွာ လျှောက်လှမ်းဝင်ရောက်၍ ကုတင်ပေါ်သို့ခြေပစ်လက်ပစ် လဲလျောင်းလိုက်ပါတော့သည်။ စိတ်မောလူမောနှင့် ပင်ပန်းကြီးစွာဖြင့် ဝေဒနာတစ်ရပ်ခံစားကာ အိပ်ယာပေါ်သို့ လဲလျောင်း၍မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး မွန်းကြပ်နေသော ဝေဒနာများသက်သာပါစေတော့လို့ အသက်မှန်မှန်လေးရှူကာပက်လက်လေးရှိနေသော နန္ဒာမြင့်မှာ မထင်မှတ်ပဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရပါသည်။ 

အိပ်ရာကနိုးတော့ ညခုနှစ်နာရီရှိပြီဖြစ်၏။ နိုးနိုးချင်း အိပ်ယာမှ မထသေးပဲ ညနေကတွေ့မြင်ခဲ့ရသောဖြစ်စဉ်များကို စဉ်းစားနေမိ၏။ ကိုမောင်မောင်ဦးမှာ နန္ဒာမြင့်တို့၏ အိမ်သို့ အမဖြစ်သူမာလာတင့်နှင့်တွေ့ရန်ကျောက်အရောင်းအဝယ်ကိစ္စအတွက် သုံးလေးကြိမ်မျှလာတာ တွေ့ခဲ့ဖူး၏။ ကိုမောင်မောင်ဦးသည် အသက် (၃၄) (၃၅) နှစ်ခန့်ရှိပြီး အသားညိုညို ဒေါင်ကောင်းကောင်းဖြစ်၏။ အိမ်သို့လာတိုင်း နန္ဒာမြင့်နှင့် ဆုံမိလျှင်နန္ဒာမြင့်၏တင်ပါးကြီးများနှင့် ပေါင်တန် တုတ်တုတ်သွယ်သွယ်ကြီးများကို အမဖြစ်သူမာလာတင့်၏အလစ်တွင် ခိုးခိုးကြည့်နေတာကို နန္ဒာမြင့်က မိန်းမသားပီပီ သတိပြုမိ၏။

အမဖြစ်သူမှာ အိမ်ထောင်နှစ်ဆက်ကျခဲ့ပြီး အိမ်ထောင်သက်မှာလည်း ရှစ်နှစ်ခန့် ရှိပြီဖြစ်၏။ဒီလိုမိန်းမသားမျိုးက ကိုမောင်မောင်ဦးကို လက်ခံခဲ့သည်ဆိုတော့ ကိုမောင်မောင်ဦးကလည်းခေမည်မဟုတ်ပေ။စဉ်းစားရင်း နန္ဒာမြင့်တစ်ယောက် ရင်ဖိုမိ၏။ စိတ်လှုပ်ရှားမိ၏။ အတွေးအာရုံထဲကို ကိုမောင်မောင်ဦး၏လီးမဲမဲကြီးဖြင့် အမဖြစ်သူကို အားရပါးရလိုးနေပုံကို ပြန်လည်မြင်ယောက်လာရင်း ကာမစိတ်များနိုးကြွလာမိ၏။

နိုးကြွလာသော စိတ်များကို ချိုးနှိမ်ကာ အိပ်ယာပေါ်မှာ နန္ဒာမြင့်တစ်ယောက် ထလိုက်ရင်းရေချိုးရန်အတွက် အင်္ကျီများချွတ်ကာ ထမီကို ရင်လျား၍ ရေချိုးခန်းသို့ ထွက်လာခဲ့၏။မိမ၏အိပ်ခန်းမှ အထွက်တွင် အမဖြစ်သူ မာလာတင့်၏ အိပ်ခန်းဖက်သို့ ကြည့်လိုက်ရာအိပ်ခန်းတံခါးပိတ်ထားကြောင်း တွေ့ရ၏။

ရေချိုးခန်းသို့အလာ မီးဖိုခန်းရှိ ထမင်းစားအခန်းသို့ အဖြတ်တွင် အခန်းဝ၌ စာရွက်တစ်ရွက်အခန်းစီးကြိုးဆွဲထားသော သံချိတ်တွင် ချိတ်ထားသဖြင့် နန္ဒာမြင့်ယူ၍ ဖတ်ကြည့်မိ၏။

“ ဒါဒါ

မမအရောင်းအဝယ်ကိစ္စ အရေးပေါ်ရှိလာလို့ ပဲခူးကို ညတွင်းချင်း ခရီးထွက်သွားရပါတယ်။မနက်ဖန်မှပြန်လာမယ်။

အမမာလာတင့် ”

နန္ဒာမြင့်က စာရွက်ကလေးကို ခေါက်ကာ ထမင်းစားခန်းကို ကာထားသော ကျွန်းဘီတင်ချောင်းလေးများကြားတွင် ညှပ်ထား၍ ရေချိူးခန်းသို့ ထွက်လာခဲ့၏။ ရေချိုးခန်းထဲရောက်တော့ ရင်လျားလာသည့် ထမီကို ကွင်းလုံးချွတ်ကာ ကောက်ယူပြီး အဝတ်တင်ချိတ်တန်းလေးတွင် တင်လိုက်၏။

ပြီးတော့ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့တွင်ရပ်၍ မိမိကိုယ်ကို မိမိသေချာစွာ ကြည့်မိသည်။ဆံစနဖူးကျဉ်းလေးမှသည် မျက်ခုံးများကော့၍ မဲနက်ထူထဲသော မျက်တောင်များ ၊ မကျဉ်းမကျယ်မျက်လုံးအိမ်အတွင်းမှ မျက်နက်ဝန်း၊ ကြီးမားသယောင် ရီဝေသော မျက်လုံးများ၊ ဖြောင့်စဉ်း၍နှာအိုးကျဉ်းကာအဖျားချွန်သော်လည်း အနည်းငယ်လုံးဝန်းနေသည့် နှာတံ၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးနုနု စိမ်းစိမ်းလေးများနှင့်အပေါ်နှုတ်ခမ်းပါးလေး၊ လုံး၍အနည်းငယ်ထူသော အောက်နှုတ်ခမ်းလုံးလေး၊ အလယ်အလတ် အရွယ်ရှိ၍အကြောစိမ်းကလေးများ ယှက်သန်းနေသည့် လည်တိုင်ကျော့တို့သည် ပျော့ပျောင်းဖြောင့်စင်း၍မဲနက်တောက်ပြောင်ပြီး ကျောလယ်လောက်သာရှိသော ဆံကေသာများနှင့်အတူ နန္ဒာမြင့်၏မျက်နှာအလှကိုတန်ဆာဆင်နေကြပါသည်။

ဝင်းဝါသော အဆင်းနှင့် ပြည့်တင်းသော အသားအရည်တို့ဖြင့် ပုခုံးလုံးလုံးလေးမှသည် လက်ဖက်ရည်အကြမ်းပန်းကန်အကြီးစားများ မှောက်ထားသည့်အရွယ်မျှရှိပြီး နုအိနေသော နို့နှစ်မွှာ၊ အလယ်တွင်အနည်းငယ်ချပ်ဝင်နေပြီး မကျီးစေ့အရွယ်ခန့် နီရဲနေသော နို့သီးခေါင်းလေးများသည် အငမ်းမရစုပ်နမ်းချင်စဖွယ်ပင်။

တစ်ထွာပင်မပြည့်သည့် ခါးသေးသေးလေးနှင့် ပြားချပ်၍တင်းနေသော ဝမ်းဗိုက်သားလေးများ၏အောက်ဖက်တွင် အမွှေနက်နက်ကလေးများ ခပ်စိပ်စိပ်ပေါက်နေသော စောက်ဖုတ်ဖြူဖြူဖောင်းဖောင်းလေးမှာ နုအိနေ၏။ဘေးသို့ကား၍ နောက်တွင် ကော့်တက်နေသော တင်သားဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီးများနှင့် တုတ်ခဲကာ သွယ်လျဖြောင့်စင်းပြီး နုဖွေးနေသည့် ပေါင်တံကြီးများတို့သည် မြင်ရသူ ဘဝင်မငြိမ်းစရာပင်ဖြစ်လောက်အောင် စွဲမက်စရာဖြစ်၏။

မိမိကိုယ်ကို အသေးစိတ်ကြည့်နေသော နန္ဒာမြင့်သည်ပင် အသဲယားလာ၏။ ဆံပင်များကို ရစ်ပတ်စုစည်း ၍ခေါင်းပေါ်သို့ တင်ပြီး ပလတ်စတစ် ဦးထုပ်လေးဆောင်းလိုက်၏။ ရေပန်းကိုဖွင့်၍ တစ်ကိုယ်လုံးစိမ်းကာ ခဏမျှရေချိုးပြီးနောက် နန္ဒာမြင့်သည် ရေပိတ်၍ ဆပ်ပြာကိုလှမ်းယူကာ မျက်နှာနှင့်လည်တိုင်များကိုဆပ်ပြာအရင်တိုက်၍ မျက်နှာသစ်ပစ်လိုက်၏။

ပြီးတော့ တစ်ကိုယ်လုံးကို စိမ်ပြေနပြေ ဆပ်ပြာတိုက်နေ၏။လက်မောင်းများ၊ လက်ဖျံများ လုံးဝန်းသော ပခုံးနှစ်ဖက်မှသည် နုအိသော နို့လေးများကို မိမိ၏လက်ကလေးများဖြင့် မိမိဘာသာ ပွတ်သပ်ရသည်ကိုပင် အရသာတွေ့နေ၏။ နို့ကလေးများကိုလိုသည်ထက်ပို၍ ကြာကြာလေး ပွတ်သပ်နေမိ၏။

ခါးသေးသေးကျင်ကျင်လေးနှင့် ဝမ်းဗိုက်သားများ ပြီးတော့ ပေါင်တံကြီးများနှင့် ခြေသလုံး၊ခြေဖမိုးတလျှောက် ဆပ်ပြာတိုက်လိုက်၏။ ပြီးမှ တင်သားလုံးလုံးကြီးများနှင့် တင်သားနှစ်ခုကြားမှဖင်ကြားလေးတို့ကို ဆပ်ပြာပါသော မိမိလက်ကလေးများနှင့် ပွတ်သပ်၍ ဆပ်ပြာတိုက်၏။ နောက်ဆုံးတွင်မှခါးကိုအနည်းငယ်ကော့၍ မိမိစောက်ဖုတ်လေးကို ပွတ်သပ်ကာ ဆပ်ပြာတိုက်၏။ ပြီးတော့အနည်းငယ်ပေါင်ကားကာ စောက်ဖုတ်ကလေး၏ အဝအတွင်းသားလေးတွေကိုပါ ဆပ်ပြာတိုက်လိုက်၏။ပြီးမှ ရေပန်းကို ပြန်ဖွင့်၍ ရေချိုးချလိုက်၏။

ရေချိုးရင်း ဆပ်ပြာများနှင့် ချေးညှော်များကင်စင်စေရန် လက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် မိမိတစ်ကိုယ်လုံးကို နန္ဒာမြင့်သည် ပွတ်သပ်နေ၏။စောက်ဖုတ်ကလေးကို ပွတ်သပ်ရင်းမှာ အရသာတွေ့လာ၍ မိမိ၏လက်ညှိုးကလေးကို ထည့်ကာ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်နှင့် လုပ်မိ၏။ အတန်ကြာလုပ်နေပြီး စောက်ဖုတ်ကလေးထဲမှ တစစ်စစ်နှင့်တစ်ချက်နှစ်ချက်ဖြစ်လာမှ ရပ်လိုက်၏။

ပြီးတော့ ရေပန်းကို ပိတ်လိုက်၏။ ခေါင်းဆောင်း ဦးထုပ်လေးကို ချွတ်လိုက်၏။ အိပ်ခန်းတွင်းမှသဘက်မယူလာမိ၍ ရေမသုတ်နိုင်တော့ပါ။ အနီခံပေါ်တွင် အဖြူပွင့်သေးသေးလေးများခပ်ကြဲကြဲလေးပါသည့် ထမီလေးကို ခြေထောက်မှ စွပ်လိုက်၏။ ရေလဲထမီဖြစ်သည်နှင့် အညီ တပတ်နွမ်းပါးပါးလှပ်လှပ်လေးဖြစ်၏။ ထမီရင်လျားကာ မှန်ရှေ့တွင် ရပ်လျက် ခန္ဒာကိုယ်ရှိရေများကြောင့်တွန့်နေဖောင်းနေသော ထမီစလေးများကို ဆွဲဆန့်လိုက်၏။ ရေချိုးပြီး ရေမသုတ်ပဲ ဝတ်လိုက်သည့်ထမီပါးပါးလေးမှာ နန္ဒာမြင့်၏ ခန္ဒာကိုယ်မှ ရေများနှင့် ထိတွေ့ာ ခန္ဒာကိုယ်နှင့် အတိုင်းသားဖြစ်နေ၏။

ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်ကာ မိမိ၏အိပ်ခန်းသို့လှမ်းလာခဲ့သော နန္ဒာမြင့်မှာ အိပ်ခန်းဝအရောက်တွင်အိမ်ရှေ့မှာ လူခေါ်ဘဲလ်၏ မြည်သံပေးခေါ်ယူမှုကြောင့် အိပ်ခန်းထဲသို့ မဝင်တော့ပဲ ရေချိုးခန်းမှထွက်လာသည့်အတိုင်းပင် အိမ်ရှေ့သို့ လှမ်းထွက်ခဲ့လေသည်။ 

နန္ဒာမြင့် ဧည့်ခန်းအရောက်တွင် ဆက်ဆီစားပွဲပေါ်မှ မိမိ၏ကျောပိုးအိပ်ကလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ညနေက ပြန်အလာတွင် ထားခဲ့တာဖြစ်သည်။ဒါဆိုရင် မမနဲ့ ကိုမောင်မောင်ဦး မိမိပြန်ရောက်နေတာ သိသွားမှာပေါ့။ လူခေါ်ဘဲလ်က ထပ်မြည်လာသဖြင့်နန္ဒာမြင့်မှာ ဆက်၍မစဉ်းစားနိုင်ပဲ စေ့ရုံစေ့ထားသည့် အိမ်အတွင်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်၏။

သံဘာဂျာတံခါးရှေ့တွင်တော့ ခရီးဆောင်အိတ်တစ်လုံးကို ဆွဲကာရပ်နေသော မိမိ၏ခဲအို ကိုဌေးလှိုင်ကိုတွေ့ရ၏။

“ ဟယ်.. ကိုကိုဌေး”

ပြောရင်း သံဘာဂျာတံခါးကို ဖွင့်မည်အလုပ် သော့မယူလာမိခဲ့၍ ဧည့်ခန်းထဲသို့ ပြန်ဝင်ကာ အတွင်းတံခါး ဘောင် တွင်ချိတ်ထားသော ဘာဂျာတံခါးသော့ကို ယူ၍ ဘာဂျာတံခါးဆီသို့ ပြန်အလာတွင် ကိုဌေးလှိုင်က မျက်လုံးပြူးကြီးဖြင့် မိမိကို စိုက်ကြည့်နေတာကို နန္ဒာမြင်တွေ့လိုက်ရ၏။

ဘာဂျာတံခါးဖွင့်ပြီး ကိုဌေးလှိုင်ဝင်လိုက်၏။ နန္ဒာမြင့်က ဘာဂျာတံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး သော့ခတ်နေ၏။ကိုဌေးလှိုင်က ဆက်၍အိမ်ထဲဝင်မသွားပဲ မိမိနောက်တွင်သာ ရပ်လျက် နောက်မှနေ၍ မိမိကိုကြည့်နေ၏။သော့ခတ်အပြီး ကိုဌေးလှိုင်လက်မှ ခရီးဆောင်အိတ်ကိုလှမ်းဆွဲ၍ နန္ဒာမြင့်အရှေ့မှနေ၍ ဧည့်ခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်၏။ ဧည့်ခန်းထဲတွင်တော့ လေးပေမီးချောင်၏အလင်ရောင်ကြောင့် လင်းထိန်နေ၏။

“ ကိုကိုဌေး.. ဒါဒါတို့ဖို့ဘာပါလဲ”

“ အဲဒီထဲမှာလေ..”

ခါတိုင်းလည်းလုပ်နေကျမို့ ကိုဌေးလှိုင်ခရီးဆောင်အိတ်ကို ဧည့်ခန်းကြမ်းပြင်တွင် ချကာ ကိုဌေးလှိုင်ကို ကျောပေး၍ နန္ဒာမြင့် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ အိတ်ကိုဖွင့်၍ မွှေနှောက်ကာ ဝမ်းဆက်စ နှစ်စ ထွက်လာ၏။

“ ဟယ်.. လှလိုက်တာ ကိုကိုဌေးရယ်”

နန္ဒာမြင့် ကိုဌေးလှိုင်ကို မိမိအမ မာလာတင့်ခေါ်သလိုပင် ကိုကိုဌေးဟု ခေါ်၏။

“ ဒါဒါ.. မာလာရော”

“ မမ.. ပဲခူးသွားတယ်.. မနက်ဖြန်မှ ပြန်လာမယ်”

“ ဟာ.. ဒါဆို ဒုက္ခပဲ”

နန္ဒာမြင့်က အလန်တကြားလေး လှည့်ကြည့်ရင်း

“ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်”

“ ကိုကိုဌေးက မနက်စောစောပြန်ရမှာ”

“ အော်.. ဒါများ ကိုကိုဌေးရာ မှာစရာရှိတာ ဒါဒါ့ကို မှာခဲ့ပေါ့”

မှာစရာရှိရုံနဲ့တော့ ကိုဌေးလှိုင်က ညည်းမိမည်မဟုတ်ပါ။ မိမိသည် အိမ်မှနယ်သို့ ထွက်သွားသည်မှာရက်နှစ်ဆယ်ခန့်ရှိပြီး ယခုမိန်းမနှင့်တွေ့ရန် အားခဲပြန်လာရာတွင် မိန်းမဖြစ်သူကမရှိ၍ စိတ်ညစ်သွားသောကိုဌေးလှိုင်ခမျာ သနားစရာပင်။ မနက်စောစောကလည်း ပြန်ရပေဦးမည်။

“ ကဲ.. ကိုကိုဌေး ရေချိုး ဒါဒါအဝတ်အစားလဲလိုက်ဦးမယ်”

ပြောပြောဆိုဆို နန္ဒာမြင့်က အိမ်အတွင်းသို့ ဧည့်ခန်းမှဝင်သွား၏။ လင်းထိန်နေသော မီးရောင်အောက်တွင် ရေစိုနေသည့် ထမီပါးလေးကို ရင်လျားထားသော နန္ဒာမြင့်၏အလှကို မြင်တွေ့ရသူဌေးလှိုင်မှာ အသက်ရှူပင်မှားမိ၏။

အိမ်အတွင်းသို့ ဝင်သွားသော နန္ဒာမြင့်ကို ကြည့်မိပြန်တော့ ရင်လေးချီ၍ ခါးသေးသေးလေးနှင့်စွင့်ကားနေသော တင်ပါးကြီးများမှာ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြင့် မိန်းမနှင့်အဆက်ပြတ်နေသော ဌေးလှိုင်မှာ မိမိပေါင်ကြားမှ ပစ္စည်းကြီး မာတောင်လာသည်ကို သတိထားမိလိုက်၏။

ဧည့်ခန်းဆက်တီကုလားထိုင်မှ အသာထကာခရီးဆောင်အိတ်ဆွဲ၍ မိမိတို့အိပ်ခန်းသို့ဌေးလှိုင်ဝင်လိုက်၏။ ပြီး အင်းကျီများချွတ်ကာ ရေလဲလုံချည်ပြောင်းဝတ်လျက် ရေချိုးရန် ရေချိုးခန်းသို့ထွက်လာခဲ့၏။ 

ရေချိုးခန်းသို့ထွက်အလာ နန္ဒာမြင့်၏အခန်းရှေ့သို့အရောက် ခေါင်းလှည့်ကာကြည့်မိတော့နန္ဒာမြင့်တစ်ယောက် မှန်တင်ခုံတွင်ထိုင်ကာ သူမ၏မျက်နှာကို ချယ်မှုန်းနေ၏။ ထမီရင်လျားနှင့်ပင်ဖြစ်၍နန္ဒာမြင့်၏နောက်ပိုင်းအလှမှာ ရင်မောဖွယ်ဖြစ်၏။ နောက်မှီမပါသော ခွေးခြေပုံ ထိုင်ခုံလေးတွင်ထိုင်နေသဖြင့် နန္ဒာမြင့်၏တင်သား အိအိကြီးများမှာ ဘေးသို့အိကျနေသည်ကို မက်မောဖွယ်တွေ့ရ၏။ 

ကိုဌေးလှိုင်တစ်ယောက် ရေချိုးခန်းသို့ ဆက်လှမ်းလာ၍ ခရီးပန်းလာသဖြင့် ရေကိုတဝကြီးချိုးလိုက်၏။ပြီးတော့ မိမိအိပ်ခန်းဆီသို့ ပြန်လာခဲ့၏။ နန္ဒာမြင့်၏ အိပ်ခန်းရှေ့အရောက် အင်းကျီလဲပြီး၍ထမီလဲရန်အတွက် ထမီအသစ်ကို ခြေထောက်မှငုံ့၍ စွပ်ပြီးဆွဲတင်ကာ မူလဝတ်ထားသော ရေလဲထမီကို ချွတ်ချလိုက်၏။ ရေလဲထမီက အရင်ကျွတ်သွားပြီး လဲဝတ်သည့် ထမီအသစ်က ခါးပေါ်မရောက်မီတင်သားဖွေးဖွေးကြီးများကို မကြည့်ချင်ချက်ဖြစ်လျက်သားပင်။

အဝတ်အစားလဲကာ ဧည့်ခန်းသို့ ကိုဌေးလှိုင်ထွက်လာပြီး ဧည့်ခန်းထဲရှိ တီဗီကိုဖွင့်ကာထိုင်၍ကြည့်နေမိ၏။ ခဏကြာတော့ နန္ဒာမြင့်ထွက်လာ၏။

“ ကိုကိုဌေး ထမင်းစားမယ် ဒါဒါပြင်ပြီးပြီ”

ဧည့်ခန်းထဲအရောက် နန္ဒာမြင့်က ထိုင်၍တီဗီကြည့်နေသော ကိုဌေးလှိုင်ကိုပြောလိုက်၏။ ကိုဌေးလှိုင်က အင်း. အင်းဟုဆို၍ နန္ဒာမြင့်ဖက် လှည့်ကြည့်လိုက်၏။ ဆံပင်ကိုနောက်တွင်ဖြန့်ချကာ မိတ်ကပ်ပါးပါးလေးလိမ်းပြီး ပါးကွက်လေးကွက်ထား၏။ ချည်သားအပြာနုရောင်လက်ပြတ်ခါးတို ခါးစည်းကြိုးဖြင့် အင်းကျီလေးကို ခါးသေးသေးကျဉ်ကျဉ်လေးတွင်ချည်နှောင်လျက်ဝတ်ထား၏။ အောက်တွင် အခုအခံပါပုံ မရပါ။ ကြည်ပြာရောင် ဗြောင်အဆင်ရေခဲသားထမီလေးကို တင်းတင်းလေး ဝတ်ထား၏။ ခါးစည်း အကျီလေးကြောင့် နန္ဒာမြင့်၏ တင်သားများပိုမိုစွင့်ကားပေါ်လွင်နေ၏။ ကြည်ပြာရောင်အပျော့သား ထမီလေးကြောင့် ပေါင်တံကြီးများပေါ်လွင်၍နန္ဒာမြင့်တစ်ယောက် လှချင်တိုင်း လှနေ၏။

“ ကိုကိုဌေး ဘာကြည့်နေတာလဲ လာလေ ထမင်းစားမယ်”

ရှက်စနိုး ရယ်ကျဲကျဲကလေးပြောကာ ဝင်သွားသော နန္ဒာမြင့်နောက်မှ ကိုဌေးလှိုင်လိုက်လာခဲ့၏။ကိုဌေးလှိုင်၏ အကြည့်များကမူ နန္ဒာမြင့်ထံမှာ မရွေ့လျားသွားခဲ့ပါချေ။ ထမင်းစားပွဲရောက်တော့ ထမင်းတစ်ပန်းကန်သာ ပြင်ထား၍ ကိုဌေးလှိုင်က 

“ ဒါဒါရော မစားဘူးလား”

“ ဒါဒါ ညနေက အိမ်အပြန်မှာ မုန့်ဟင်းခါးတွေ အဝစားထားတယ်။ ထမင်းမစားတော့ဘူး ကိုကိုဌေးပဲစားတော့..”

နန္ဒာမြင့်က ကိုဌေးလှိုင်ထိုင်နေသော ကုလားထိုင်ဘေးတွင် ရပ်လျက် ဟင်းများကို ခပ်၍ထည့်ပေးသည်။နန္ဒာမြင့်၏ တင်သားကြီးများမှာ ကိုဌေးလှိုင်၏ တံတောင်ဆစ်နှင့် တစ်ချက်တစ်ချက် ထိတွေ့သွား၏။နန္ဒာမြင့်၏ ကိုယ်သင်းရနံ့ကလေးကလည်း ကိုဌေးလှိုင်ကို ရင်မောစေပါသည်။ တစ်ချိန်လုံးအနားတွင်ကပ်ရပ်ကာ လိုအပ်သည်များကို စောင့်၍လုပ်ပေးနေသော နန္ဒာမြင့်မှာ တစ်ချက်တစ်ချက်ကိုဌေးလှိုင်ကို အကဲခတ်လိုက်ရာ အသားဖြူသော ကိုဌေးလှိုင်၏ မျက်နှာပြင်မှာ ပန်းရောင်သန်းနေပြီ ဖြစ်၏။

ထမင်းတစ်ပန်းကန်ကို အနိုင်နိုင်ကုန်အောင် စား၍ ကုလားထိုင်မှထကာ လှည့်အထွက်တွင်အနား၌မတ်တပ်ရပ်ကာ ထမင်းစားပွဲပေါ်သို့ကုန်း၍ ပန်းကန်လှမ်းယူနေသော နန္ဒာမြင့်၏ တင်သားစောင်းနှင့်မိမိ၏မာတောင်နေသော ဖွားဖက်တော်ကြီးမှာ ထိုးမိ၏။

နန္ဒာမြင့်မှာ မျက်နှာလေးနီသွားလျက် ကိုဌေးလှိုင်ကို မျက်လုံးထောင့်ကပ်ကာ ရှက်ပြုံးလေးဖြင့်တစ်ချက်ပြုံးကာ မလုံမလဲ ကြည့်လိုက်မိပါသည်။ ထမင်းပွဲသိမ်းပြီး၍ နန္ဒာမြင့်တစ်ယောက် ဧည့်ခန်းထဲသို့ ထွက်လာ၏။ တီဗီကြည့်နေသောကိုဌေးလှိုင်ထိုင်နေသည့် နှစ်ယောက်ထိုင် ဆက်တီကုလားထိုင်တွင် ဝင်၍ထိုင်လိုက်၏။

တီဗီမှာ ဆက်တီကုလားထိုင်နှင့် ဘေးတိုက်အနေအထားတွင် ရှိ၍ နန္ဒာမြင့်ထိုင်နေသော ဘက်တွက်ရှိ၏။နန္ဒာမြင့်က တီဗီဖက်သို့မျက်နှာမူ၍ တစောင်းလေး ထိုင်နေသောကြောင့် ကိုဌေးလှိုင်ကို ကျောပေးထားသလိုဖြစ်နေပြီး နှစ်ယောက်ထိုင် ဆက်တီကုလားထိုင်တွင် အတူထိုင်နေသည်ဖြစ်၍တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ထိလုထိခင် ဖြစ်နေသည်။ နှစ်ယောက်သားထိုင်ကာ စကားမဆိုမိကြပါ။

အတွေးကိုယ်စီဖြင့် အတော်ကြာအောင် ငြိမ်သက်နေကြ၏။မိမိမှာ ကိုဌေးလှိုင်နှင့် အမဖြစ်သူ မာလာတင့်တို့ကို မှီခိုနေရသူဖြစ်ပြီး ကိုဌေးလှိုင်မှာ မိသားစုနှင့် ခွဲခွာ၍ပင်ပင်ပန်းပန်းသွားလာလျက် စီးပွားရှာနေရပြီး အိမ်က အမဖြစ်သူကတော့ ဒီနေ့ နေ့ခင်းကပင်ကိုမောင်မောင်ဦးနှင့် အားရပါးရ လိုးခဲ့ ခံခဲ့ကြ၏။ ကိုဌေးလှိုင်မှာတော့ မိန်းမနှင့်ခွဲခွာ၍ ခရီးထွက်ရာမှပြန်လာသော်လည်း အိမ်တွင် မိန်းမဖြစ်သူမရှိသဖြင့် ဆန္ဒမပြည့်ဝပဲ ရှိ၏။ 

ယခုဆိုလျှင် မိမိနှင့် နီးနီးစပ်စပ်ထိတွေ့လျက်ရှိသဖြင့် ကိုဌေးလှိုင်၏စိတ်များ ထကြွကာ သောကရောက်လျက် ဝေဒနာခံစားနေရမည်မှာအမှန်ပင်ဖြစ်၏။ စဉ်းစားရင်း ကိုဌေးလှိုင်ကို နန္ဒာမြင့်တစ်ယောက် သနားလာ၏။ ဒါ့အပြင် နေ့လည်ကအမဖြစ်သူ မာလာတင့်နှင့် ကိုမောင်မောင်ဦးတို့ အားရပါးရလိုးခဲ့ကြသည့် မြင်ကွင်းများကို အတွေးအာရုံတွင်ပြန်လည်မြင်ယောင်လာသော နန္ဒာမြင့်မှာ ကာမစိတ်များ နိုးကြွလာတော့၏။

ကိုဌေးလှိုင်မှာလည်း မိန်းမနှင့် ခွဲခွာကာ ခရီးထွက်သွားလာနေရပြီး ကာမမှုမပြုရသည်မှာရက်နှစ်ဆယ်ကျော်ပြီ ဖြစ်၍ သွေးသားဆန္ဒများ တောင့်တလျှက်ရှိ၏။ အိမ်သို့ပြန်ရောက်လျှင်မိန်းမဖြစ်သူမာလာတင့်နှင့် ချစ်ပွဲနွှဲလိုက်မည်ဟု အားခဲကာ လာခဲ့သော ကိုဌေးလှိုင်မှာ မိမိပြန်ရောက်ချိန်၌အိမ်တွင် မိန်းမဖြစ်သူ မာလာတင့်က ရှိမနေပါ။ တောင့်တခဲ့ရသော သွေးသားဆန္ဒများမှာ ဖြည့်ဆည်းရမှုမရှိ၍ပိုမိုတောင့်တလာရ၏။ 

ဒီအချိန်တွင် ယခင့်ယခင် ကာလများက သတိမပြုမိခဲ့သော ခယ်မဖြစ်သူ နန္ဒာမြင့်၏ အလှကိုတွေ့မြင်ခံစားရ၏။ သူမ၏ အလှအပများ ပိုမိုပေါ်လွင်စေသည့် အနေအထားများကလည်း ယခုအချိန်တွင်မှဖန်တီးဖြစ်ပေါ်လာပြီး နန္ဒာမြင့်၏ အလှအပများကို ကွင်းကွက်ကွက်ကွက် တွေ့မြင်ရကာ ကိုဌေးလှိုင်ရစ်မူးမိ၏။

မိမိကို အနီးကပ် ထိတွေ့ဆက်ဆံခဲ့သဖြင့် နဂိုကတည်းက အတောင့်တကြီး တောင့်တခဲ့ရသောသွေးသားဆန္ဒများသည် ဆထက်တပိုးတိုး၍လာပြီး ကာမစိတ်များ သောင်းကျန်းလာပါတော့သည်။မိမိနှင့်ကပ်၍ ကျောပေးကာ ထိုင်နေသော နန္ဒာမြင့်ကို ကြည့်နေမိပြီး မိမိ၏လီးကြီးမှာ မာတောင်နေရာမှတဆတ်ဆတ်ဖြစ်လာတော့၏။

တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည့် ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း သူတို့နှစ်ယောက်၏စိတ်တွင် ဖြစ်ပေါ်ခံစားနေသည့်ကာမမီးကို လေပင့်၍ တိုက်ပေးသည့်နှယ် ရှိနေ၏။ငြိမ်သက်နေရာမှ နန္ဒာမြင့်ကကိုဌေးလှိုင်ရှိရာ အနောက်ဖက်သို့ အသာလေး လှည့်လိုက်၏။ ပြီးတော့ကိုဌေးလှိုင်မျက်နှာကို မျက်လွှာလေးပင့်ကာ ကြည့်လိုက်ရင်းက.. ဒါဒါ အိပ်ယာ သွားခင်းပေးထားမယ်နော်ဟု တိုးညှင်းစွာ ဆို၍ ဖြေးလေးစွာထလျက် ဧည့်ခန်းတွင်းမှထွက်လာခဲ့ပြီး မိမိအခန်းသို့ဝင်ကာ ဘာရယ်မဟုတ် မှန်ရှေ့ရပ်ကာ ခေါင်းဖြီးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မျက်နှာလေးကို ပြန်လည်၍ မှုန်းလိုက်မိသည်။ ထို့နောက် ကိုဌေးလှိုင်နှင့် အမ မာလာတင့်တို့ အိပ်ခန်းသို့လှမ်းလာမိပါသည်။ 

အမ မာလာတင့်တို့ အိပ်ခန်းသို့ရောက်လျှင် အမဖြစ်သူ၏ အဝတ်အစားများကို ခေကါတန်ခေါက်၊ တန်းတွင်ဖြန့်တန်ဖြန့် သေသေသပ်သပ်လုပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီးဆီသွား၍အိပ်ယာခင်းကို ဆွဲယူ၍ ခါလိုက်သည်။ 

ပြီးတော့ နှစ်ယောက်အိပ် ရေမြုပ်မွှေ့ယာကြီးကိုအခင်းပြန်ခင်းလိုက်ကာ နန္ဒာမြင့်က မွှေ့ယာကြီးပေါ် တက်လိုက်ပြီး အိပ်ယာခင်းများဖြန့်ခြင်း၊ ခေါင်းအုံးများနေသားတကျ ထားခြင်း၊ စောင်များကို ညီညီညာညာပြန်ခေါက်၍ သပ်ရပ်စွာ ထားခြင်းတို့ကိုပြုလုပ်လိုက်သည်။ အရင်က အမဖြစ်သူနှင့် ခဲအိုတို့ ရှိနေလဲ ဒီအလုပ်ကို နန္ဒာမြင့်လုပ်ပေးနေလျက်ဖြစ်ပါသည်။ ဒီတစ်ခါ နှစ်ယောက်အိပ်မွှေ့ယာကြီးကို ခင်းပေးရတာ ရင်ထဲမှာ နွေးနွေးလေးဖြစ်မိတာ အမှန်ပါ။ အိပ်ယာခင်းပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းမယ်အလုပ်မှာ ကိုဌေးလှိုင် အခန်းထဲသို့ဝင်လာပါသည်။

“ ကိုကိုဌေး.. အိပ်ရာခင်းပြီးပြီ ဒါဒါသွားတော့မယ်နော်”

“ အင်း.. အော်.. ကိုကိုဌေးခရီးဆောင် အိတ်ကလေးလည်း ရှင်းပေးပါဦး ပြီးတော့ အဝတ်အစားလေးငါးစုံလောက်လည်း ထည့်ပေးပါဦး”

“ ဟုတ်ကဲ့ ”

နန္ဒာမြင့်က ခရီးဆောင်အိတ်ကို ရှင်းရန်ကိုလိုက်ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကိုဌေးလွင်က မှန်တင်ခုံရှိရာတစ်ပေမီးချောင်းလေးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်က နှစ်ပေမီးချောင်းကို ပိတ်လိုက်ပါတယ်။ အိပ်ခန်းထဲမှာနှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီးကို တဘက်နံရံမှာ ကပ်ကာခင်းထားပြီး အဲဒီနံရံနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် နံရံမှာဘီရိုများ မှန်တင်ခုံနဲ့ စာရေးစားပွဲလေးတစ်လုံးတို့ ရှိပါတယ်။ 

အိပ်ခန်းကို တစ်ခြမ်းဆီထားတဲ့အနေအထားပါ။ ကိုကိုဌေး မီးများ ပြောင်းလိုက်တာကြောင့် ကုတင်ဘက်ခြမ်းမှာ အလင်းရောင် နည်းသွားပြီးနန္ဒာမြင့်ရှိတဲ့ ဘက်မှာ လင်းနေပါတယ်။ ကိုဌေးလှိုင် မီးပြောင်းပြီး ကုတင်စောင်းတွင် ခြေတွဲလောင်းချထိုင်လိုက်သည်ကို နန္ဒာမြင့် သတိထားလိုက်မိပါတယ်။ သူ့ဘက်ကို ကျောပေးပြီး နန္ဒာမြင့်လုပ်စရာရှိတာများ လုပ်နေရတာပါ။

နန္ဒာမြင့် ခရီးဆောင်အိတ်ကို ရှင်းလင်းပြီး အထဲမှ အဝတ်အစား အဟောင်းများကို ပလပ်စတစ်ခြင်းတောင်းရှိရာသို့ သွားထည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခရီးဆောင်အိတ်ကို ဖုန်ခါလိုက်ပါတယ်။ အခန်းထဲတွင်မိမိနှင့်ခဲအိုဖြစ်သူ ကိုဌေးလှိုင် နှစ်ယောက်တည်းသာ ရှိသော အသိက ဝင်လာတော့ နန္ဒာမြင့်ရင်ဖိုသွားမိသည်။ ပြီးစောစောက ကိုဌေးလှိုင် မိမိကိုကြည့်သော အကြည့်များနှင့် ထမင်းစားပွဲတွင်ကိုဌေးလှိုင်၏ ပစ္စည်းကြီးနှင့် မိမိတင်ပါးကြီး ထိခဲ့ခြင်းတို့ကို ပြန်သတိရ၍ ကာမစိတ်များ နိုးထလာခဲ့သည်။

ဒါ့အပြင် နေ့လည်က အခန်းထဲတွင် အမဖြစ်သူနှင့် ကိုမောင်မောင်ဦးတို့ အားရပါးရ လိုးခဲ့ကြခြင်းကိုသတိရ၍ ပြန်လည်မြင်ယောက်လာသဖြင့် ကာမစိတ်များ ပိုမိုထကြွလာပါသည်။

နန္ဒာမြင့်က အဝတ်အစား အသစ်များထုတ်ရန် ဘီရိုကိုဖွင့်ရင်း ကိုဌေးလှိုင်ဖက်သို့ မသိမသာခိုးကြည့်လိုက်တော့ ကိုဌေးလှိုင်က မိမိကိုကြည့်ပြီး ပုဆိုးပေါ်မှ သူ၏လီးကြီးကို ပွတ်သပ်နေကြောင်းတွေ့လိုက်ရပြီး သနားစိတ်တွေ ပိုခဲ့ရပါပြီ။ ကိုဌေးလှိုင်ရှိရာဖက်မှာ အလင်းရောင်ရှိတာ မှန်ပေမယ့် နန္ဒာမြင့်နှင့် ရှစ်ပေလောက်သာကွာပြီး ၁၅ ပေပတ်လည်ရှိတဲ့ အိပ်ခန်းအတွက် ၁ပေမီးချောင်းဟာအတော်အသင့်လင်းလျက် ရှိပါသည်။

နန္ဒမြင့်တစ်ယောက် ခရီးဆောင်အိတ်ကို ရှင်းလင်းပြီး အဝတ်အစားများထုတ်ယူ ဆောင်ရွက်နေပုံကိုနောက်ဖက်မှနေ၍ ကိုဌေးလှိုင်မြင်တွေ့ရတော့ နန္ဒာမြင့်၏ နောက်ပိုင်းအလှနှင့် တစ်ကိုယ်လုံးအလှတို့ အပြင် အိပ်ခန်းတွင်းမှာ နှစ်ယောက်တည်း ရှိနေကြတဲ့ အနေအထားတို့ကြောင့် စောစောကတည်းက တောက်လောင်နေတဲ့ ရာဂမီးဟာ အရှိန်အဟုန်ပြင်းလာခဲ့ပြီး ခဲအိုနှင့်ခယ်မ ဆိုတဲ့ ပိုင်းခြားထားတဲ့ တံတိုင်းကို ဝါးမျိုခြေဖျက်လျက် ရှိပြီဖြစ်ပါသည်။

နန္ဒာမြင့် ခရီးဆောင် အိတ်ကလေးကိုယူလာ၍ ကုတင်နှင့် ကပ်လျက်ရှတဲ့ တစ်ယောက်ထိုင်ဆက်တီကုလားထိုင်လေးဘေးတွင် ချထားခဲ့ပြီး ကိုဌေးလှိုင်၏ရှေ့အရောက်တွင် သွားတော့မယ်ဟု နှုတ်ဆက်မည်ကြံရင်း မိမိနှင့် တစ်ပေလောက်သာ ကွာခြားတော့သည့် ကိုဌေးလှိုင်၏မျက်နှာကိုမျက်လွှာလေးပင့်ကာ လှမ်းကြည့်လိုက်ရာဝယ် နန္ဒာမြင့်ကို မျက်တောင်မခတ်ကြည့်နေသော ကိုဌေးလှိုင်က ဗြုန်းကနဲဆိုသလို မတ်တပ်ရပ်လျက် နန္ဒာမြင့်ကို အသာလေးဆွဲ၍ ဖက်လိုက်ပါသည်။ ပြီးတော့ နန္ဒာမြင့်၏နဖူးလေးကို တစ်ချက်ရှိုက်ကာ နမ်းလိုက်ရင်း သူ၏နှုတ်ခမ်းထူထူဖြင့် နန္ဒာမြင့်၏ နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးကိုဖိကပ်ကာ စုပ်ယူပြီး နမ်းလိုက်၏။

နန္ဒာမြင့်ကလည်း ပြန်လှန်ကာ အလိုက်သင့် တုန့်ပြန်နမ်းလိုက်ပြီး သူမ၏လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုဌေးလှိုင်၏ လည်တိုင်ကို သိုင်းဖက်လာ၏။ သူမ၏ခါးကိုဖက်ထားသော ကိုဌေးလှိုင်၏လက်တစ်ဖက်ကသူမကိုပို၍ တင်းကြပ်စွာဆွဲယူဖက်ထားလိုက်ပြီး အခြားလက်တစ်ဖက်က နန္ဒာမြင့်၏ကားစွင့်သောတင်သားလုံးလုံးလေးများကို ဖြေးညင်းစွာ ဆုပ်နယ်ပေးလျှက်..။

........................................💚💛💖💝💙........................................

ပြီးပါပြီ။